HİCRAN VE ÜMİT

Yine hicran dolu günleri andım,

Yıllar gözyaşına karışıp gitmiş.
Ürperdim ve yerimde kalakaldım,
Dostlar düşmanlarla barışıp gitmiş.
Yüzerken millet derin uykularda,
Kaybolup gitti değerler ard arda…
Kan ter var mazinin şakaklarında,
Demir bukağılar ayaklarında;
Acı bir tebessüm dudaklarında;
Ne kızıl bir ruhla çarpışıp gitmiş…
Ufukta hala yer yer karanlıklar;
Gecenin arkasında gündüzler var…
Hazan esmiş,bütün bağlar bozulmuş,
Sararmış yapraklar,çiçekler solmuş,
Yiğit ölmüş,küheylanı yorulmuş,
Koca bir ifritle savaşıp gitmiş.
Şimdi belki de o çok uzaklarda,
Gözlerimiz hülyalı şafaklarda…
Bir zamanlar pırıldayan o taçlar,
Tacdarlara sine açan yamaçlar;
Altın yamaçlarda zümrüt ağaçlar,
Hicran kervanına ulaşıp gitmiş.
Kıvılcım var,o ürperten sönüşten,
Kıvılcımda mesajlar var dönüşten…