The Little Prince شازده کوچولو

‫اﺛﺮ ﺁﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‬
‫ﺑﺮﮔﺮدان اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫‪http://www.shamlou.org/thelittleprince/text/index.html‬‬
‫اهﺪاﻧﺎﻣﭽﻪ‬
‫‪ - ١‬ﻳﮏ ﺑﺎر ﺷﺶ ﺳﺎﻝﻢ ﮐﻪ ﺑﻮد‪...‬‬
‫‪ - ٢‬اﻳﻦ ﺟﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ روزﮔﺎرم ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪...‬‬
‫‪ - ٣‬ﺧﻴﻠﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ از ﮐﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ‪...‬‬
‫‪ - ۴‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ از ﻳﮏ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻬﻢ دﻳﮕﺮ هﻢ ﺳﺮ در ﺁوردم‪...‬‬
‫‪ - ۵‬هﺮ روزی ﮐﻪ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ از اﺧﺘﺮک و از ﻓﮑ ِﺮ ﻋﺰﻳﻤﺖ و از ﺳﻔﺮ و اﻳﻦ ﺣﺮفهﺎ‪...‬‬
‫ﯽ ﻣﺤﺪود و دلﮔﻴﺮ ﺗﻮ‪...‬‬ ‫‪ - ۶‬ﺁخ‪ ،‬ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ! اﻳﻦ ﺟﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐَﻢ َﮐﻤَﮏ از زﻧﺪﮔ ِ‬
‫‪ - ٧‬روز ﭘﻨﺠﻢ ﺑﺎز ﺳ ِﺮ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ از ﻳﮏ راز دﻳﮕﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺳﺮ در ﺁوردم‪...‬‬
‫‪ - ٨‬راﻩ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﺁن ﮔﻞ را ﺧﻴﻠﯽ زود ﭘﻴﺪا ﮐﺮدم‪...‬‬
‫‪ - ٩‬ﮔﻤﺎن ﮐﻨﻢ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺑﺮای ﻓﺮارش از ﻣﻬﺎﺟﺮت ﭘﺮﻧﺪﻩهﺎی وﺣﺸﯽ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﺮد‪...‬‬
‫‪ - ١٠‬ﺧﻮدش را در ﻣﻨﻄﻘﻪی اﺧﺘﺮکهﺎی ‪ ٣٢٩ ،٣٢٨ ،٣٢٧ ،٣٢۶ ،٣٢۵‬و ‪ ٣٣٠‬دﻳﺪ‪...‬‬
‫‪ - ١١‬اﺧﺘﺮک دوم ﻣﺴﮑﻦ ﺁدم ﺧﻮد ﭘﺴﻨﺪی ﺑﻮد‪...‬‬
‫‪ - ١٢‬ﺗﻮ اﺧﺘﺮک ﺑﻌﺪی ﻣﯽﺧﻮارﻩای ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ‪...‬‬
‫‪ - ١٣‬اﺧﺘﺮک چﻬﺎرم اﺧﺘﺮک ﻣﺮد ﺗﺠﺎرتﭘﻴﺸﻪ ﺑﻮد‪...‬‬
‫ک ﭘﻨﺠﻢ چﻴﺰ ﻏﺮﻳﺒﯽ ﺑﻮد‪ .‬از هﻤﻪی اﺧﺘﺮکهﺎی دﻳﮕﺮ ﮐﻮچﮏﺗﺮ ﺑﻮد‪...‬‬ ‫‪ - ١۴‬اﺧﺘﺮ ِ‬
‫‪ - ١۵‬اﺧﺘﺮک ﺷﺸﻢ اﺧﺘﺮﮐﯽ ﺑﻮد دﻩ ﺑﺎر ﻓﺮاخﺗﺮ‪ ،‬و ﺁﻗﺎﭘﻴﺮﻩای ﺗﻮش ﺑﻮد‪...‬‬
‫‪ - ١۶‬ﻻﺟﺮم‪ ،‬زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺳﻴﺎرﻩی هﻔﺘﻢ ﺷﺪ‪...‬‬
‫‪ - ١٧‬ﺁدﻣﯽ ﮐﻪ اهﻞ اﻇﻬﺎر ﻝﺤﻴﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻧﻔﻬﻤﯽ ﻣﯽاﻓﺘﺪ ﺑﻪ چﺎﺧﺎن ﮐﺮدن‪...‬‬
‫‪ - ١٨‬ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮐﻮﻳﺮ را از ﭘﺎﺷﻨﻪ درﮐﺮد و ﺟﺰ ﻳﮏ ﮔﻞ ﺑﻪ هﻴﭽﯽ ﺑﺮﻧﺨﻮرد‪...‬‬
‫‪ - ١٩‬از ﮐﻮﻩ ﺑﻠﻨﺪی ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪...‬‬
‫‪ - ٢٠‬اﻣﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﻣﺪتهﺎ راﻩ رﻓﺘﻦ از ﻣﻴﺎن رﻳﮓهﺎ و ﺻﺨﺮﻩهﺎ و ﺑﺮفهﺎ ﺑﻪ ﺟﺎدﻩای ﺑﺮﺧﻮرد‪...‬‬
‫‪ - ٢١‬ﺁن وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮ و ﮐﻠﻪی روﺑﺎﻩ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ‪...‬‬
‫‪ - ٢٢‬ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺳﻼم‪ .‬ﺳﻮزنﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺳﻼم‪...‬‬
‫‪ - ٢٣‬ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺳﻼم! ﭘﻴﻠﻪور ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺳﻼم‪...‬‬
‫‪ - ٢۴‬هﺸﺘﻤﻴﻦ رو ِز ﺧﺮاﺑﯽ هﻮاﭘﻴﻤﺎم ﺗﻮ ﮐﻮﻳﺮ ﺑﻮد‪...‬‬
‫‪ - ٢۵‬ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ درﺁﻣﺪ ﮐﻪ‪- :‬ﺁدمهﺎ!‪...‬‬
‫‪ - ٢۶‬ﮐﻨﺎر چﺎﻩ دﻳﻮا ِر ﺳﻨﮕﯽ ﻣﺨﺮوﺑﻪای ﺑﻮد‪...‬‬
‫‪ - ٢٧‬ﺷﺶ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ و ﻣﻦ هﻨﻮز ﺑﺎﺑﺖ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﻝﺐﺗﺮﻧﮑﺮدﻩام‪...‬‬
‫ﮐﻞ ﻣﺘﻦ در ﻳﮏ ﺻﻔﺤﻪ‬
‫اهﺪاﻧﺎمچﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻝﺌﻮن ورث ‪Leon Werth‬‬
‫از ﺑﭽﻪهﺎ ﻋﺬر ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب را ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از ﺑﺰرگﺗﺮهﺎ هﺪﻳﻪ ﮐﺮدﻩام‪ .‬ﺑﺮای اﻳﻦ ﮐﺎر ﻳﮏ دﻝﻴﻞ‬
‫ﺣﺴﺎﺑﯽ دارم‪ :‬اﻳﻦ »ﺑﺰرگﺗﺮ« ﺑﻪﺗﺮﻳﻦ دوﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﻮ هﻤﻪ دﻧﻴﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﮏ دﻝﻴﻞ دﻳﮕﺮم هﻢ ﺁن ﮐﻪ اﻳﻦ‬
‫»ﺑﺰرگﺗﺮ« هﻤﻪ چﻴﺰ را ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﺣﺘﺎ ﮐﺘﺎبهﺎﻳﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮای ﺑﭽﻪهﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻋﺬر ﺳﻮﻣﻢ اﻳﻦ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ »ﺑﺰرگﺗﺮ« ﺗﻮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺁنﺟﺎ ﮔﺸﻨﮕﯽ و ﺗﺸﻨﮕﯽ ﻣﯽﮐﺸﺪ و ﺳﺨﺖ ﻣﺤﺘﺎج‬
‫دﻝﺠﻮﻳﯽ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ هﻤﻪی اﻳﻦ ﻋﺬرهﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ اﺟﺎزﻩ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب را ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺁن ﺑﭽﻪای ﮐﻨﻢ ﮐﻪ‬
‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪1‬‬

‫اﻳﻦ ﺁدمﺑﺰرگ ﻳﮏ روزی ﺑﻮدﻩ‪ .‬ﺁﺧﺮ هﺮ ﺁدم ﺑﺰرﮔﯽ هﻢ روزی روزﮔﺎری ﺑﭽﻪای ﺑﻮدﻩ )ﮔﻴﺮم ﮐﻢﺗﺮ ﮐﺴﯽ از‬
‫ﺁنهﺎ اﻳﻦ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﯽﺁورد(‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻦ هﻢ اهﺪاﻧﺎمچﻪام را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﮑﻞ ﺗﺼﺤﻴﺢ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪:‬‬
‫ﺑﻪ ﻝﺌﻮن ورث‬

‫ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﭘﺴﺮﺑﭽﻪ ﺑﻮد‬
‫ﺁﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‬
‫ﻣﻦ هﻢ ﺑﺮﮔﺮدان ﻓﺎرﺳﯽ اﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺑﺰرگ را ﺑﻪ دو ﺑﭽﻪی دوﺳﺖداﺷﺘﻨﯽ دﻳﮕﺮ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ :‬دﮐﺘﺮ‬
‫ﺟﻬﺎﻧﮕﻴﺮ ﮐﺎزروﻧﯽ و دﮐﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪﺟﻮاد ﮔﻠﺒﻦ‬
‫اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪١‬‬
‫ﻳﮏ ﺑﺎر ﺷﺶ ﺳﺎﻝﻢ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻗﺼﻪهﺎی واﻗﻌﯽ ‪-‬ﮐﻪ درﺑﺎرﻩی ﺟﻨﮕﻞ ﺑِﮑﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪-‬‬
‫ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﺤﺸﺮی دﻳﺪم از ﻳﮏ ﻣﺎر ﺑﻮﺁ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺣﻴﻮاﻧﯽ را ﻣﯽﺑﻠﻌﻴﺪ‪ .‬ﺁن ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻳﮏ چﻨﻴﻦ چﻴﺰی ﺑﻮد‪:‬‬
‫ﺗﻮ ﮐﺘﺎب ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ‪» :‬ﻣﺎرهﺎی ﺑﻮﺁ ﺷﮑﺎرﺷﺎن را هﻤﻴﻦ ﺟﻮر درﺳﺘﻪ ﻗﻮرت ﻣﯽدهﻨﺪ‪ .‬ﺑﯽ اﻳﻦ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺠﻮﻧﺪش‪ .‬ﺑﻌﺪ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﺟﺎ ﺑﺠﻨﺒﻨﺪ و ﺗﻤﺎم ﺷﺶ ﻣﺎهﯽ را ﮐﻪ هﻀﻤﺶ ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﺪ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺑﻨﺪ«‪.‬‬
‫اﻳﻦ را ﮐﻪ ﺧﻮاﻧﺪم‪ ،‬راﺟﻊ ﺑﻪ چﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻞ اﺗﻔﺎق ﻣﯽاﻓﺘﺪ ﮐﻠﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم و دﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ‬
‫ﻳﮏ ﻣﺪاد رﻧﮕﯽ اوﻝﻴﻦ ﻧﻘﺎﺷﻴﻢ را از ﮐﺎر درﺁرم‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺷﻤﺎرﻩی ﻳﮑﻢ را ﮐﻪ اﻳﻦ ﺟﻮری ﺑﻮد‪:‬‬
‫ﺷﺎهﮑﺎرم را ﻧﺸﺎن ﺑﺰرگﺗﺮ هﺎ دادم و ﭘﺮﺳﻴﺪم از دﻳﺪﻧﺶ ﺗﺮسﺗﺎن ﺑﺮ ﻣﯽدارد؟‬

‫ﺟﻮاﺑﻢ دادﻧﺪ‪ - :‬چﺮا ﮐﻼﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺁدم را ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ؟‬
‫ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﮐﻼﻩ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻳﮏ ﻣﺎر ﺑﻮﺁ ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﻳﮏ ﻓﻴﻞ را هﻀﻢ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺁن وﻗﺖ ﺑﺮای ﻓﻬﻢ ﺑﺰرگﺗﺮهﺎ‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺗﻮی ﺷﮑﻢ ﺑﻮﺁ را ﮐﺸﻴﺪم‪ .‬ﺁﺧﺮ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺁنهﺎ ﺗﻮﺿﻴﺤﺎت داد‪ .‬ﻧﻘﺎﺷﯽ دوﻣﻢ اﻳﻦ ﺟﻮری ﺑﻮد‪:‬‬
‫ﺑﺰرگﺗﺮهﺎ ﺑﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﺸﻴﺪن ﻣﺎر ﺑﻮﺁی ﺑﺎز ﻳﺎ ﺑﺴﺘﻪ را ﺑﮕﺬارم ﮐﻨﺎر و ﻋﻮﺿﺶ ﺣﻮاﺳﻢ را ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺟﻤﻊ ﺟﻐﺮاﻓﯽ و ﺗﺎرﻳﺦ و‬
‫ﺣﺴﺎب و دﺳﺘﻮر زﺑﺎن ﮐﻨﻢ‪ .‬و اﻳﻦ ﺟﻮری ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺷﺶ ﺳﺎﻝﮕﯽ دور ﮐﺎر ﻇﺮﻳﻒ ﻧﻘﺎﺷﯽ را ﻗﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬از اﻳﻦ ﮐﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ‬
‫ﺷﻤﺎرﻩی ﻳﮏ و ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺷﻤﺎرﻩی دو ام ﻳﺦﺷﺎن ﻧﮕﺮﻓﺖ دﻝﺴﺮد ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺰرگﺗﺮهﺎ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺎﺷﺪ هﻴﭻ وﻗﺖ‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ از چﻴﺰی ﺳﺮ درﺁرﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﺑﭽﻪهﺎ هﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ هﻤﻴﻦ ﺟﻮر ﻣﺪام هﺮ چﻴﺰی را ﺑﻪ ﺁنهﺎ ﺗﻮﺿﻴﺢ‬
‫ﺑﺪهﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺎچﺎر ﺷﺪم ﺑﺮای ﺧﻮدم ﮐﺎر دﻳﮕﺮی ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻢ و اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﺧﻠﺒﺎﻧﯽ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﮕﻮﻳﯽ ﻧﮕﻮﻳﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ هﻤﻪ ﺟﺎی دﻧﻴﺎ‬
‫ﭘﺮواز ﮐﺮدﻩ ام و راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ ﺟﻐﺮاﻓﯽ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮدﻩ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻧﻈﺮ چﻴﻦ و ﺁرﻳﺰوﻧﺎ را از هﻢ ﺗﻤﻴﺰ ﺑﺪهﻢ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺁدم ﺗﻮ دل ﺷﺐ ﺳﺮﮔﺮدان ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﻐﺮاﻓﯽ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻪ دادش ﻣﯽرﺳﺪ‪.‬‬
‫از اﻳﻦ راﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻴﻢ ﺑﺎ ﮔﺮوﻩ ﮔﺮوﻩ ﺁدمهﺎی ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺮﺧﻮرد داﺷﺘﻪام‪ .‬ﭘﻴﺶ ﺧﻴﻠﯽ از ﺑﺰرگﺗﺮهﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدﻩام‬
‫و ﺁنهﺎ را از ﺧﻴﻠﯽ ﻧﺰدﻳﮏ دﻳﺪﻩام ﮔﻴﺮم اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﺪﻩ در ﺑﺎرﻩی ﺁنهﺎ ﻋﻘﻴﺪﻩی ﺑﻬﺘﺮی ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫هﺮ وﻗﺖ ﻳﮑﯽﺷﺎن را ﮔﻴﺮ ﺁوردﻩام ﮐﻪ ﻳﮏ ﺧﺮدﻩ روﺷﻦ ﺑﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺷﻤﺎرﻩی ﻳﮑﻢ ﮐﻪ هﻨﻮز هﻢ دارﻣﺶ‬
‫ﻣﺤﮑﺶ زدﻩام ﺑﺒﻴﻨﻢ راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ چﻴﺰی ﺑﺎرش هﺴﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬اﻣﺎ او هﻢ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل در ﺟﻮاﺑﻢ در ﺁﻣﺪﻩ ﮐﻪ‪» :‬اﻳﻦ ﻳﮏ ﮐﻼﻩ‬
‫اﺳﺖ«‪ .‬ﺁن وﻗﺖ دﻳﮕﺮ ﻣﻦ هﻢ ﻧﻪ از ﻣﺎرهﺎی ﺑﻮﺁ ﺑﺎش اﺧﺘﻼط ﮐﺮدﻩام ﻧﻪ از ﺟﻨﮕﻞهﺎی ﺑﮑﺮ دﺳﺖ ﻧﺨﻮردﻩ ﻧﻪ از ﺳﺘﺎرﻩهﺎ‪.‬‬
‫ﺧﻮدم را ﺗﺎ ﺣﺪ او ﺁوردﻩام ﭘﺎﻳﻴﻦ و ﺑﺎش از ﺑﺮﻳﺞ و ﮔﻠﻒ و ﺳﻴﺎﺳﺖ و اﻧﻮاع ﮐﺮات ﺣﺮف زدﻩام‪ .‬او هﻢ از اﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻳﮏ‬
‫چﻨﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﻣﻌﻘﻮﻝﯽ ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﺑﻪ هﻢ رﺳﺎﻧﺪﻩ ﺳﺨﺖ ﺧﻮشوﻗﺖ ﺷﺪﻩ‪.‬‬
‫‪٢‬‬
‫اﻳﻦ ﺟﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ روزﮔﺎرم ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ ﺑﯽ اﻳﻦ ﮐﻪ راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ ﻳﮑﯽ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺑﺎش‬
‫دو ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬ﺗﺎاﻳﻦ ﮐﻪ زد و ﺷﺶ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ در ﮐﻮﻳﺮ ﺻﺤﺮا ﺣﺎدﺛﻪﻳﯽ ﺑﺮاﻳﻢ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد؛ ﻳﮏ چﻴﺰ‬
‫ﻣﻮﺗﻮر هﻮاﭘﻴﻤﺎﻳﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و چﻮن ﻧﻪ ﺗﻌﻤﻴﺮﮐﺎری هﻤﺮاهﻢ ﺑﻮد ﻧﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮی ﻳﮑﻪ و ﺗﻨﻬﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر‬
‫ﺷﺪم ﺗﺎ از ﭘﺲ چﻨﺎن ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮﺁﻳﻢ‪ .‬ﻣﺴﺎﻝﻪی ﻣﺮگ و زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺁﺑﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ زورﮐﯽ هﺸﺖ روز‬
‫را ﮐﻔﺎف ﻣﯽداد‪.‬‬
‫ﺷﺐ اول را هﺰار ﻣﻴﻞ دورﺗﺮ از هﺮ ﺁﺑﺎدی ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ رو ﻣﺎﺳﻪهﺎ ﺑﻪ روز ﺁوردم ﭘﺮت اﻓﺘﺎدﻩﺗﺮ از هﺮ ﮐﺸﺘﯽ‬
‫ﺷﮑﺴﺘﻪﻳﯽ ﮐﻪ وﺳﻂ اﻗﻴﺎﻧﻮس ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﭘﺎرﻩﻳﯽ چﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻻﺑﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻴﺪ چﻪ ﺟﻮر هﺎج‬
‫و واج ﻣﺎﻧﺪم وﻗﺘﯽ ﮐﻠﻪی ﺁﻓﺘﺎب ﺑﻪ ﺷﻨﻴﺪن ﺻﺪای ﻇﺮﻳﻒ ﻋﺠﻴﺒﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﯽ زﺣﻤﺖ ﻳﮏ ﺑﺮّﻩ ﺑﺮام‬
‫ﭘﺮﻳﺪم‪.‬‬ ‫ﺧﻮاب‬ ‫از‬ ‫ﺑﮑﺶ!«‬
‫‪-‬هﺎ؟‬
‫‪-‬ﻳﮏ ﺑﺮّﻩ ﺑﺮام ﺑﮑﺶ‪...‬‬
‫چﻨﺎن از ﺟﺎ ﺟﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺑﻢ زدﻩ‪ .‬ﺧﻮب ﮐﻪ چﺸﻢهﺎم را ﻣﺎﻝﻴﺪم و ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم ﺁدم ﮐﻮچﻮﻝﻮی‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺠﻴﺒﯽ را دﻳﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ وﻗﺎر ﺗﻤﺎم ﺗﻮ ﻧﺦ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻪﺗﺮﻳﻦ ﺷﮑﻠﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ هﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از او‬
‫در ﺁرم‪ ،‬ﮔﻴﺮم اﻝﺒﺘﻪ ﺁنچﻪ ﻣﻦ ﮐﺸﻴﺪﻩام ﮐﺠﺎ و ﺧﻮد او ﮐﺠﺎ! ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻦ چﻴﺴﺖ؟ ﺑﺰرگﺗﺮ هﺎ ﺗﻮ ﺷﺶ‬
‫ﺳﺎﻝﮕﯽ از ﻧﻘﺎﺷﯽ دلﺳﺮدم ﮐﺮدﻧﺪ و ﺟﺰ ﺑﻮﺁی ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﻳﺎد ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ چﻴﺰی ﺑﮑﺸﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎ چﺸﻢهﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﺗﻌﺠﺐ ﮔﺮد ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﻀﻮر ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪم‪ .‬ﻳﺎدﺗﺎن ﻧﺮود ﮐﻪ ﻣﻦ از‬
‫ﻧﺰدﻳﮏﺗﺮﻳﻦ ﺁﺑﺎدی ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ هﺰار ﻣﻴﻞ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺘﻢ و اﻳﻦ ﺁدﻣﯽزاد ﮐﻮچﻮﻝﻮی ﻣﻦ هﻢ اﺻﻼ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬
‫ﻧﻤﯽﺁﻣﺪ ﮐﻪ راﻩ ﮔﻢ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ از ﺧﺴﺘﮕﯽ دم ﻣﺮگ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ از ﮔﺸﻨﮕﯽ دم ﻣﺮگ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ از ﺗﺸﻨﮕﯽ دم‬

‫ﻣﺮگ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ از وﺣﺸﺖ دم ﻣﺮگ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬هﻴﭻ چﻴﺰش ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻳﯽ ﻧﻤﯽﺑُﺮد ﮐﻪ هﺰار ﻣﻴﻞ دور از هﺮ ﺁﺑﺎدی‬
‫ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ ﺗﻮ دل ﺻﺤﺮا ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﺁﻣﺪ‪،‬‬ ‫در‬ ‫ﺻﺪام‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ‬ ‫وﻗﺘﯽ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﯽ؟‬ ‫چﻪ‬ ‫ﺟﺎ‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫‪-‬ﺁﺧﻪ‪...‬‬
‫ﺁﻣﺪ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫در‬ ‫ﺟﺪی‪ ،‬دوﺑﺎرﻩ‬ ‫چﻴﺰ ﺧﻴﻠﯽ‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻳﮏ‬ ‫و ﺁن وﻗﺖ او ﺧﻴﻠﯽ ﺁرام‪،‬‬
‫‪-‬ﺑﯽ زﺣﻤﺖ واﺳﻪی ﻣﻦ ﻳﮏ ﺑﺮّﻩ ﺑﮑﺶ‪.‬‬
‫ﺁدم وﻗﺘﯽ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺷﺪﻳﺪ رازی ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﺟﺮات ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﮔﺮچﻪ ﺗﻮ ﺁن ﻧﻘﻄﻪی هﺰار ﻣﻴﻞ‬
‫دورﺗﺮ از هﺮ ﺁﺑﺎدی ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ و ﺑﺎ ﻗﺮار داﺷﺘﻦ در ﻣﻌﺮض ﺧﻄﺮ ﻣﺮگ اﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ در ﻧﻈﺮم ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﺟﻠﻮﻩ‬
‫ﮐﺮد ﺑﺎز ﮐﺎﻏﺬ و ﺧﻮدﻧﻮﻳﺴﯽ از ﺟﻴﺒﻢ در ﺁوردم اﻣﺎ ﺗﺎزﻩ ﻳﺎدم ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺁنچﻪ ﻣﻦ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪام ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎ‬
‫و ﺗﺎرﻳﺦ و ﺣﺴﺎب و دﺳﺘﻮر زﺑﺎن اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﺎ ﮐﺞ ﺧﻠﻘﯽ ﻣﺨﺘﺼﺮی ﺑﻪ ﺁن ﻣﻮﺟﻮد ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﻠﺪ‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻢ ﺟﻮاب داد‪- :‬ﻋﻴﺐ ﻧﺪارد‪ ،‬ﻳﮏ َﺑﺮّﻩ ﺑﺮام ﺑﮑﺶ‪.‬‬
‫از ﺁنﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ هﻴﭻ وﻗﺖ ﺗﻮ ﻋﻤﺮم َﺑﺮّﻩ ﻧﮑﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮدم ﻳﮑﯽ از ﺁن دو ﺗﺎ ﻧﻘﺎﺷﯽای را ﮐﻪ ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم ﺑﺮاﻳﺶ‬
‫ﮐﺸﻴﺪم‪ .‬ﺁن ﺑﻮﺁی ﺑﺴﺘﻪ را‪ .‬وﻝﯽ چﻪ ﻳﮑﻪای ﺧﻮردم وﻗﺘﯽ ﺁن ﻣﻮﺟﻮد ﮐﻮچﻮﻝﻮ در ﺁﻣﺪ ﮐﻪ‪- :‬ﻧﻪ! ﻧﻪ! ﻓﻴ ِﻞ ﺗﻮ‬
‫ﺷﮑﻢ ﻳﮏ ﺑﻮﺁ ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻢ‪ .‬ﺑﻮﺁ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻄﺮﻧﺎک اﺳﺖ ﻓﻴﻞ ﺟﺎ ﺗﻨﮓ ﮐﻦ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪی ﻣﻦ ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻮﭼﻮﻝﻮﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﻳﮏ‬
‫ﺑﮑﺶ‪.‬‬ ‫ﺑﺮﻩ‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫ﺑﺮام‬ ‫دارم‪.‬‬ ‫ﻻزم‬ ‫ﺑﺮﻩ‬

‫ﮐﺸﻴﺪم‪.‬‬ ‫‪-‬ﺧﺐ‪،‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫و‬ ‫ﮐﺮد‬ ‫ﻧﮕﺎهﺶ‬ ‫دﻗﺖ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫‪-‬ﻧﻪ! اﻳﻦ ﮐﻪ هﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻش هﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﺮﻳﺾ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﮑﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﮑﺶ‪.‬‬
‫‪-‬ﮐﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫ﻧﻬﺎﻳﺖ‬ ‫در‬ ‫و‬ ‫زد‬ ‫ﻧﻤﮑﯽ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﻝﺒﺨﻨﺪ‬
‫‪-‬ﺧﻮدت ﮐﻪ ﻣﯽﺑﻴﻨﯽ‪ ...‬اﻳﻦ ﺑﺮﻩ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻗﻮچ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎخ دارد ﻧﻪ‪...‬‬
‫ﮐﺮدم‪.‬‬ ‫ﻋﻮض‬ ‫را‬ ‫ﻧﻘﺎﺷﯽ‬ ‫ﺑﺎز‬
‫ﮐﺮد‪:‬‬ ‫رد‬ ‫هﺎ‬ ‫ﻗﺒﻠﯽ‬ ‫ﻣﺜﻞ‬ ‫هﻢ‬ ‫را‬ ‫ﺁن‬
‫‪-‬اﻳﻦ ﻳﮑﯽ ﺧﻴﻠﯽ ﭘﻴﺮ اﺳﺖ‪ ...‬ﻣﻦ ﻳﮏ ﺑﺮﻩ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﮐﻪ ﻣﺪت هﺎ ﻋﻤﺮ ﮐﻨﺪ‪...‬‬
‫ﺑﺎری چﻮن ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﺗﻮرم را ﭘﻴﺎدﻩ ﮐﻨﻢ رو ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﺟﻌﺒﻪای ﮐﺸﻴﺪم ﮐﻪ دﻳﻮارﻩاش ﺳﻪ ﺗﺎ‬
‫ﮐﻪ‪:‬‬ ‫ﭘﺮﻳﺪ‬ ‫دهﻨﻢ‬ ‫از‬ ‫و‬ ‫داﺷﺖ‪،‬‬ ‫ﺳﻮراخ‬

‫‪-‬اﻳﻦ ﻳﮏ ﺟﻌﺒﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﻩای ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﯽ اﻳﻦ ﺗﻮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و چﻪ ﻗﺪر ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم از اﻳﻦ ﮐﻪ دﻳﺪم داور ﮐﻮچﻮﻝﻮی ﻣﻦ ﻗﻴﺎﻓﻪاش از هﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪-‬ﺁهﺎ‪ ...‬اﻳﻦ درﺳﺖ هﻤﺎن چﻴﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ! ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ اﻳﻦ ﺑﺮﻩ ﺧﻴﻠﯽ ﻋﻠﻒ ﺑﺨﻮاهﺪ؟‬
‫ﻣﮕﺮ؟‬ ‫‪-‬چﻄﻮر‬
‫اﺳﺖ‪...‬‬ ‫ﺗﻨﮓ‬ ‫ﺧﻴﻠﯽ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﺟﺎی‬ ‫‪-‬ﺁﺧﺮ‬
‫ﮐﻮچﻮﻝﻮﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﻴﻠﯽ‬ ‫دادﻩام‬ ‫ﺑﺖ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺮﻩﻳﯽ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺴﺶ‬ ‫ﺣﺘﻤ ًﺎ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫چﻪ‬ ‫‪-‬هﺮ‬
‫‪-‬ﺁن ﻗﺪرهﺎهﻢ ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﻧﻴﺴﺖ‪ ...‬اِﻩ! ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ‪...‬‬
‫و اﻳﻦ ﺟﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪم‪.‬‬
‫‪٣‬‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ از ﮐﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ‪ .‬ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮐﻪ ﻣﺪام ﻣﺮا ﺳﻮال ﭘﻴﭻ ﻣﯽﮐﺮد ﺧﻮدش اﻧﮕﺎر هﻴﭻ وﻗﺖ‬
‫ﺳﻮالهﺎی ﻣﺮا ﻧﻤﯽﺷﻨﻴﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ چﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺟﺴﺘﻪ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ از دهﻨﺶ ﻣﯽﭘﺮﻳﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ هﻤﻪ چﻴﺰ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﺷﮑﺎر ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺜﻼ اول‬
‫ﺑﺎر ﮐﻪ هﻮاﭘﻴﻤﺎی ﻣﺮا دﻳﺪ )راﺳﺘﯽ ﻣﻦ هﻮاﭘﻴﻤﺎ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺳﺨﺘﻢ اﺳﺖ‪ (.‬ازم ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫چﻴﻪ؟‬ ‫چﻴﺰ‬ ‫‪-‬اﻳﻦ‬
‫‪-‬اﻳﻦ »چﻴﺰ« ﻧﻴﺴﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬هﻮاﭘﻴﻤﺎﺳﺖ‪ .‬هﻮاﭘﻴﻤﺎی ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و از اﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪاش ﻣﯽﻓﻬﻤﺎﻧﺪم ﻣﻦ ﮐﺴﯽام ﮐﻪ ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﺑﺎﻝﻴﺪم‪.‬‬

‫اﻓﺘﺎدﻩای؟‬ ‫ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫از‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫‪-‬چﯽ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫زدﻩ‬ ‫ﺣﻴﺮت‬
‫‪-‬ﺁرﻩ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﻓﺮوﺗﻨﯽ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫اﺳﺖ!‬ ‫ﻋﺠﻴﺐ‬ ‫ﺧﻴﻠﯽ‬ ‫دﻳﮕﺮ‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫‪-‬اوﻩ‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫و چﻨﺎن ﻗﻬﻘﻬﻪی ﻣﻠﻮﺳﯽ ﺳﺮ داد ﮐﻪ ﻣﺮا ﺣﺴﺎﺑﯽ از ﺟﺎ در ﺑﺮد‪ .‬راﺳﺘﺶ ﻣﻦ دﻝﻢ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ دﻳﮕﺮان ﮔﺮﻓﺘﺎریهﺎﻳﻢ را ﺟﺪی‬

‫ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻩهﺎﻳﺶ را ﮐﻪ ﮐﺮد ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﭘﺲ ﺗﻮ هﻢ از ﺁﺳﻤﺎن ﻣﯽﺁﻳﯽ! اهﻞ ﮐﺪام ﺳﻴﺎرﻩای؟‪...‬‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪم‪:‬‬ ‫ﻳﮑﻬﻮ‬ ‫ﺗﺎﺑﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﻀﻮرش‬ ‫ﻣﻌﻤﺎی‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺒﻬﻤﯽ‬ ‫ﻧﻮر‬ ‫ﻧﻔﻬﻤﯽ‬ ‫ﺑﻔﻬﻤﯽ‬
‫ﺁﻣﺪﻩای؟‬ ‫دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺳﻴﺎرﻩی‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫از‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫‪-‬ﭘﺲ‬
‫ﺁرام ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد ﺑﯽ اﻳﻦ ﮐﻪ چﺸﻢ از هﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺑﺮدارد‪.‬‬
‫ﻣﯽداد‪.‬‬ ‫ﺗﮑﺎن‬ ‫ﺳﺮ‬ ‫ﺁرام‬ ‫ﺁرام‬ ‫و‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫اﻣﺎ ﺟﻮاﺑﻢ را ﻧﺪاد‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﺦ هﻮاﭘﻴﻤﺎ رﻓﺘﻪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪- :‬هﺮ چﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﺟﺎی ﺧﻴﻠﯽ دوری ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﯽ‪...‬‬
‫ﻣﺪت درازی ﺗﻮ ﺧﻴﺎل ﻓﺮو رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮﻩاش را از ﺟﻴﺐ در ﺁورد و ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎی ﺁن ﮔﻨﺞ ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ از اﻳﻦ ﻧﻴﻤﭽﻪ اﻋﺘﺮاف »ﺳﻴﺎرﻩی دﻳﮕﺮ«ِ او چﻪ هﻴﺠﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ داد؟ زﻳﺮ ﭘﺎش ﻧﺸﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺮف ﺑﻴﺸﺘﺮی‬
‫ﺑﮑﺸﻢ‪:‬‬ ‫زﺑﺎﻧﺶ‬ ‫از‬
‫‪-‬ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺁﻳﯽ ﺁﻗﺎ ﮐﻮچﻮﻝﻮی ﻣﻦ؟ ﺧﺎﻧﻪات ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﺑﺮﻩی ﻣﺮا ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﮐﺠﺎ ﺑﺒﺮی؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺟﻮاﺑﻢ‬ ‫در‬ ‫ﺑﻌﺪ‬ ‫و‬ ‫ﻓﺮورﻓﺖ‬ ‫ﻓﮑﺮ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺳﮑﻮت‬ ‫در‬ ‫ﻣﺪﺗﯽ‬
‫ﺑﺸﻮد‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻧﻪاش‬ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺷﺐهﺎ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫اﺳﺖ‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫دادﻩای‬ ‫ﺑﻢ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﺟﻌﺒﻪای‬ ‫‪-‬ﺣﺴﻦ‬
‫‪-‬ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ‪ ...‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﭽﻪی ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﯽ ﻳﮏ رﻳﺴﻤﺎن هﻢ ﺑِﺖ ﻣﯽدهﻢ ﮐﻪ روزهﺎ ﺑﺒﻨﺪﻳﺶ‪ .‬ﻳﮏ رﻳﺴﻤﺎن ﺑﺎ ﻳﮏ ﻣﻴﺦ‬
‫ﻃﻮﻳﻠﻪ‪...‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫چﻮن‬ ‫ﺧﻮرد‪،‬‬ ‫ﺟﺎ‬ ‫ﭘﻴﺶﻧﻬﺎدم‬ ‫از‬ ‫اﻧﮕﺎر‬
‫هﺎ!‬ ‫ﻓﮑﺮ‬ ‫چﻪ‬ ‫‪-‬ﺑﺒﻨﺪﻣﺶ؟‬
‫‪-‬ﺁﺧﺮ اﮔﺮ ﻧﺒﻨﺪﻳﺶ راﻩ ﻣﯽاﻓﺘﺪ ﻣﯽرود ﮔﻢ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫داد‪:‬‬ ‫ﺳﺮ‬ ‫را‬ ‫ﺧﻨﺪﻩ‬ ‫ﻏﺶ‬ ‫ﻏﺶ‬ ‫دوﺑﺎرﻩ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮی‬ ‫دوﺳﺖ‬
‫ﺑﺮود؟‬ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﮐﺠﺎ‬ ‫‪-‬ﻣﮕﺮ‬
‫ﻣﯽرود‪...‬‬ ‫و‬ ‫ﻣﯽﮔﻴﺮد‬ ‫را‬ ‫ﺷﮑﻤﺶ‬ ‫ﺖ‬
‫راﺳ ِ‬ ‫ﻣﯽداﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪-‬ﺧﺪا‬

‫اﺳﺖ!‬ ‫ﮐﻮچﮏ‬ ‫ﺁنﻗﺪر‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪی‬ ‫ﺑﺮود‪...‬اوﻩ‪،‬‬ ‫‪-‬ﺑﮕﺬار‬
‫ﮐﻪ‪:‬‬ ‫ﺁﻣﺪ‬ ‫در‬ ‫اﻧﺪوﻩ‬ ‫ﺧﺮدﻩ‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ‬ ‫و‬
‫‪-‬ﻳﮏراﺳﺖ هﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﻴﺮد ﺑﺮود ﺟﺎی دوری ﻧﻤﯽرود‪...‬‬
‫‪۴‬‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ از ﻳﮏ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻬﻢ دﻳﮕﺮ هﻢ ﺳﺮ در ﺁوردم‪ :‬اﻳﻦ ﮐﻪ ﺳﻴﺎرﻩی او ﮐﻤﯽ از ﻳﮏ ﺧﺎﻧﻪی ﻣﻌﻤﻮﻝﯽ ﺑﺰرگﺗﺮ‬
‫ﺑﻮد‪.‬اﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺁنﻗﺪرهﺎ ﺑﻪ ﺣﻴﺮﺗﻢ ﻧﻴﻨﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ از ﺳﻴﺎرﻩهﺎی ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﺜﻞ زﻣﻴﻦ و ﮐﻴﻮان و ﺗﻴﺮ و ﻧﺎهﻴﺪ ﮐﻪ‬
‫هﺮﮐﺪام ﺑﺮای ﺧﻮدﺷﺎن اﺳﻤﯽ دارﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺪهﺎ ﺳﻴﺎرﻩی دﻳﮕﺮ هﻢ هﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽﺷﺎن از ﺑﺲ ﮐﻮچﮑﻨﺪ ﺑﺎ دورﺑﻴﻦ ﻧﺠﻮﻣﯽ هﻢ ﺑﻪ‬
‫هﺰار زﺣﻤﺖ دﻳﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و هﺮﮔﺎﻩ اﺧﺘﺮﺷﻨﺎﺳﯽ ﻳﮑﯽﺷﺎن را ﮐﺸﻒ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎی اﺳﻢ ﺷﻤﺎرﻩای ﺑﻪاش ﻣﯽدهﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼ اﺳﻤﺶ‬
‫را ﻣﯽﮔﺬارد »اﺧﺘﺮک ‪.«٣٢۵١‬‬
‫دﻻﻳﻞ ﻗﺎﻃﻌﯽ دارم ﮐﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ از اﺧﺘﺮک ب‪ ۶١٢‬ﺁﻣﺪﻩﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺒﻴﻨﺪ‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ‬ ‫ﺗﺮک‬ ‫اﺧﺘﺮﺷﻨﺎس‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫‪١٩٠٩‬‬ ‫ﺳﺎل‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺎر‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫ﻓﻘﻂ‬ ‫را‬ ‫اﺧﺘﺮک‬ ‫اﻳﻦ‬
‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﻳﮏ ﮐﻨﮕﺮﻩی ﺑﻴﻦاﻝﻤﻠﻠﯽ ﻧﺠﻮم هﻢ ﺑﺎ ﮐﺸﻔﺶ هﻴﺎهﻮی زﻳﺎدی ﺑﻪ راﻩ‬

‫ﮐﻪ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد هﻴﭻ ﮐﺲ ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺎور ﻧﮑﺮد‪.‬‬ ‫ﻝﺒﺎﺳﯽ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫واﺳﻪ‬ ‫اﻣﺎ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ‬
‫ﺁدم ﺑﺰرگهﺎ اﻳﻦ ﺟﻮریاﻧﺪ!‬
‫ﺖ اﺧﺘﺮک ب‪ ۶١٢‬زد و‪ ،‬ﺗﺮک ﻣﺴﺘﺒﺪی ﻣﻠﺘﺶ را ﺑﻪ ﺿﺮب دﮔﻨﮏ وادار ﺑﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪن ﻝﺒﺎس اروﭘﺎﻳﯽهﺎ ﮐﺮد‪ .‬اﺧﺘﺮﺷﻨﺎس ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺨ ِ‬
‫ﺳﺎل ‪ ١٩٢٠‬دوﺑﺎرﻩ‪ ،‬و اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺳﺮ و وﺿﻊ ﺁراﺳﺘﻪ ﺑﺮای ﮐﺸﻔﺶ اراﺉﻪی دﻝﻴﻞ ﮐﺮد و اﻳﻦ ﺑﺎر هﻤﻪ ﺟﺎﻧﺐ او را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ک ب‪ ۶١٢‬ﺑﺮایﺗﺎن ﻧﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻳﺎ ﺷﻤﺎرﻩاش را ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ چﻮن‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁدم ﺑﺰرگهﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺟﺰﺉﻴﺎت را در ﺑﺎب اﺧﺘﺮ ِ‬
‫ﮐﻪ ﺁنهﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﻋﺪد و رﻗﻢاﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺁنهﺎ از ﻳﮏ دوﺳﺖ ﺗﺎزﻩﺗﺎن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﺪ هﻴﭻ وﻗﺖ ازﺗﺎن درﺑﺎرﻩی چﻴﺰهﺎی‬
‫اﺳﺎﺳﯽاش ﺳﻮال ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ هﻴﺞ وﻗﺖ ﻧﻤﯽﭘﺮﺳﻨﺪ »ﺁهﻨﮓ ﺻﺪاش چﻪﻃﻮر اﺳﺖ؟ چﻪ ﺑﺎزیهﺎﻳﯽ را ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﺳﺖ دارد؟‬
‫ﭘﺮواﻧﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟« ‪-‬ﻣﯽﭘﺮﺳﻨﺪ‪» :‬چﻨﺪ ﺳﺎﻝﺶ اﺳﺖ؟ چﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮادر دارد؟ وزﻧﺶ چﻪﻗﺪر اﺳﺖ؟ ﭘﺪرش چﻪﻗﺪر ﺣﻘﻮق‬
‫ﻣﯽﮔﻴﺮد؟« و ﺗﺎزﻩ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺳﻮالهﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻃﺮف را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬
‫ق ﺷﻤﻌﺪاﻧﯽ و ﺑﺎﻣﺶ ﭘﺮ از ﮐﺒﻮﺗﺮ‬

‫اﮔﺮ ﺑﻪ ﺁدم ﺑﺰرگهﺎ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻳﮏ ﺧﺎﻧﻪی ﻗﺸﻨﮓ دﻳﺪم از ﺁﺟﺮ ﻗﺮﻣﺰ ﮐﻪ ﺟﻠﻮ ﭘﻨﺠﺮﻩهﺎش ﻏﺮ ِ‬
‫ﺑﻮد ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺠﺴﻤﺶ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺘﻤ ًﺎ ﺑﻪﺷﺎن ﮔﻔﺖ ﻳﮏ ﺧﺎﻧﻪی ﺻﺪ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﻨﯽ دﻳﺪم ﺗﺎ ﺻﺪاﺷﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮد‬
‫ﮐﻪ‪- :‬وای چﻪ ﻗﺸﻨﮓ!‬

‫ﻳﺎ ﻣﺜﻼ اﮔﺮ ﺑﻪﺷﺎن ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ »دﻝﻴﻞ وﺟﻮ ِد ﺷﻬﺮﻳﺎ ِر ﮐﻮچﻮﻝﻮ اﻳﻦ ﮐﻪ ﺗﻮدلﺑﺮو ﺑﻮد و ﻣﯽﺧﻨﺪﻳﺪ و دﻝﺶ ﻳﮏ ﺑﺮﻩ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ و‬
‫ﺑﺮﻩ ﺧﻮاﺳﺘﻦ‪ ،‬ﺧﻮدش ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ دﻝﻴﻞ وﺟﻮد داﺷﺘﻦ هﺮ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ« ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﯽاﻧﺪازﻧﺪ و ﺑﺎﺗﺎن ﻣﺜﻞ ﺑﭻﻩهﺎ رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ! اﻣﺎ‬
‫اﮔﺮ ﺑﻪﺷﺎن ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ »ﺳﻴﺎرﻩای ﮐﻪ ازش ﺁﻣﺪﻩﺑﻮد اﺧﺘﺮک ب‪ ۶١٢‬اﺳﺖ« ﺑﯽﻣﻌﻄﻠﯽ ﻗﺒﻮل ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و دﻳﮕﺮ هﺰار ﺟﻮر چﻴﺰ‬
‫ازﺗﺎن ﻧﻤﯽﭘﺮﺳﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻮریاﻧﺪ دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ازﺷﺎن دلﺧﻮر ﺷﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪهﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁدم ﺑﺰرگهﺎ ﮔﺬﺷﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ اﻝﺒﺘﻪ ﻣﺎهﺎ ﮐﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺣﻘﻴﻘﯽ زﻧﺪﮔﯽ را درک ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﻣﯽﺧﻨﺪﻳﻢ ﺑﻪ رﻳﺶ هﺮچﻪ ﻋﺪد و رﻗﻢ اﺳﺖ! چﻴﺰی ﮐﻪ ﻣﻦ دﻝﻢ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا را ﻣﺜﻞ ﻗﺼﻪی ﭘﺮﻳﺎ ﻧﻘﻞ ﮐﻨﻢ‪ .‬دﻝﻢ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪» :‬ﻳﮑﯽ ﺑﻮد ﻳﮑﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬روزی‬
‫ﯽ‬
‫روزﮔﺎری ﻳﻪ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ اﺧﺘﺮﮐﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮد هﻤﻪاش ﻳﻪ ﺧﻮردﻩ از ﺧﻮدش ﺑﺰرگﺗﺮ و واﺳﻪ ﺧﻮدش ﭘ ِ‬
‫ﺖ هﻢزﺑﻮﻧﯽ ﻣﯽﮔﺸﺖ‪ ،«...‬ﺁن هﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺣﻘﻴﻘﯽ زﻧﺪﮔﯽ را درک ﮐﺮدﻩاﻧﺪ واﻗﻌﻴﺖ ﻗﻀﻴﻪ را ﺑﺎ اﻳﻦ ﻝﺤﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺣﺲ‬ ‫دوﺳ ِ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺁﺧﺮ ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﮐﺴﯽ ﮐﺘﺎﺑﻢ را ﺳﺮﺳﺮی ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺪ ﺑﺎ ﻧﻘﻞ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮات چﻪ ﺑﺎر ﻏﻤﯽ روی دﻝﻢ‬
‫ﻣﯽﻧﺸﻴﻨﺪ‪ .‬ﺷﺶ ﺳﺎﻝﯽ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ دوﺳﺘﻢ ﺑﺎ َﺑﺮّﻩاش رﻓﺘﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﯽﮐﻮﺷﻢ او را وﺻﻒ ﮐﻨﻢ ﺑﺮای ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ از‬
‫ﺧﺎﻃﺮم ﻧﺮود‪ .‬ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن ﻳﮏ دوﺳﺖ ﺧﻴﻠﯽ ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ‪ .‬هﻤﻪ ﮐﺲ ﮐﻪ دوﺳﺘﯽ ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﻦ هﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﺁدم‬
‫ﺑﺰرگهﺎ ﺑﺸﻮم ﮐﻪ ﻓﻘﻂ اﻋﺪاد و ارﻗﺎم چﺸﻢﺷﺎن را ﻣﯽﮔﻴﺮد‪ .‬و ﺑﺎز ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻝﻴﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ رﻓﺘﻪام ﻳﮏ ﺟﻌﺒﻪ رﻧﮓ و چﻨﺪ ﺗﺎ‬
‫ن ﻳﮏ ﺑﻮﺁی ﺑﺎز ﻳﺎ ﻳﮏ ﺑﻮﺁی ﺑﺴﺘﻪ هﻴﭻ ﮐﺎر دﻳﮕﺮی ﻧﮑﺮدﻩ ‪-‬و‬ ‫ﻣﺪاد ﺧﺮﻳﺪﻩام‪ .‬ﺗﻮ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﻣﻦ واﺳﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺟﺰ ﮐﺸﻴﺪ ِ‬
‫ﺗﺎزﻩ ﺁن هﻢ در ﺷﺶ ﺳﺎﻝﮕﯽ‪ -‬دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ رو ﮐﺮدن از ﺁن ﺣﺮفهﺎﺳﺖ! اﻝﺒﺘﻪ ﺗﺎ ﺁنﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ چﻴﺰهﺎﻳﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻣﯽﮐﺸﻢ ﺗﺎ ﺣﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﻴﺮم ﺑﻪ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺧﻮدم اﻃﻤﻴﻨﺎن چﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪارم‪ .‬ﻳﮑﻴﺶ ﺷﺒﻴﻪ از ﺁب در ﻣﯽﺁﻳﺪ ﻳﮑﻴﺶ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺳ ِﺮ ﻗ ّﺪ و ﻗﻮارﻩاش هﻢ ﺣﺮف اﺳﺖ‪ .‬ﻳﮏ ﺟﺎ زﻳﺎدی ﺑﻠﻨﺪ درش ﺁوردﻩام ﻳﮏ ﺟﺎ زﻳﺎدی ﮐﻮﺗﺎﻩ‪ .‬از رﻧﮓ ﻝﺒﺎﺳﺶ هﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ‬
‫ﺾ ﺟﺰﺉﻴﺎت ﻣﻬﻢﺗﺮش هﻢ‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬رو ﺣﺪس و ﮔﻤﺎن ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻪام؛ ﮐﺎچﯽ ﺑﻪ ِز هﻴﭽﯽ‪ .‬و دﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻌ ِ‬
‫دچﺎر اﺷﺘﺒﺎﻩ ﺷﺪﻩام‪ .‬اﻣﺎ در اﻳﻦ ﻣﻮرد دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ :‬دوﺳﺘﻢ زﻳﺮ ﺑﺎر هﻴﭻ ﺟﻮر ﺷﺮح و ﺗﻮﺻﻴﻔﯽ ﻧﻤﯽرﻓﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺮا هﻢ‬
‫ﺖ ﺟﻌﺒﻪ از ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﻤﯽﺁﻳﺪ‪ .‬ﻧﮑﻨﺪ ﻣﻦ هﻢ ﻳﮏ ﺧﺮدﻩ ﺑﻪ ﺁدم‬ ‫ﺖ ﺑﺪ‪ ،‬دﻳﺪن ﺑﺮﻩهﺎ از ﭘﺸ ِ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش ﻣﯽﭘﻨﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ از ﺑﺨ ِ‬
‫ﺑﺰرگهﺎ رﻓﺘﻪام؟ »ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ«‪.‬‬
‫‪۵‬‬
‫هﺮ روزی ﮐﻪ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ از اﺧﺘﺮک و از ﻓﮑ ِﺮ ﻋﺰﻳﻤﺖ و از ﺳﻔﺮ و اﻳﻦ ﺣﺮفهﺎ چﻴﺰهﺎی ﺗﺎزﻩای دﺳﺖﮔﻴﺮم ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺦ ﺑﺎﺉﻮﺑﺎب هﺎ ﺳﺮدرﺁوردم‪.‬‬
‫ی ﺗﻠ ِ‬
‫ی اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﻮد‪ .‬و از هﻤﻴﻦ راﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ روز ﺳﻮم از ﻣﺎﺟﺮا ِ‬
‫هﻤﻪاش ﻣﻌﻠﻮ ِل ﺑﺎزﺗﺎبهﺎ ِ‬
‫اﻳﻦ ﺑﺎر هﻢ َﺑﺮّﻩ ﺑﺎﻋﺜﺶ ﺷﺪ‪ ،‬چﻮن ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺳﺨﺖ دودل ﻣﺎﻧﺪﻩﺑﻮد ﻧﺎﮔﻬﺎن ازم ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫ﻧﻪ؟‬ ‫ﻣﮕﺮ‬ ‫دﻳﮕﺮ‪،‬‬ ‫ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ‬ ‫هﻢ‬ ‫را‬ ‫ﺑﺘﻪهﺎ‬ ‫‪َ -‬ﺑﺮّﻩهﺎ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺟﻮر‬ ‫هﻤﻴﻦ‬ ‫‪-‬ﺁرﻩ‪.‬‬
‫‪-‬ﺁخ! چﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم!‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﮐﻪ َﺑﺮّﻩهﺎ ﺑﻮﺗﻪهﺎ را هﻢ ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ اهﻤﻴﺘﺶ ﮐﺠﺎﺳﺖ اﻣﺎ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ درﺁﻣﺪ ﮐﻪ‪:‬‬
‫‪-‬ﭘﺲ ﻻﺑﺪ ﺑﺎﺉﻮﺑﺎب هﺎ را هﻢ ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ دﻳﮕﺮ؟‬
‫ﻣﻦ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻮﺿﻴﺢ دادم ﮐﻪ ﺑﺎﺉﻮﺑﺎب ُﺑﺘّﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬درﺧﺖ اﺳﺖ و از‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻳﮏ ﻣﻌﺒﺪ هﻢ ﮔﻨﺪﻩﺗﺮ‪ ،‬و اﮔﺮ ﻳﮏ َﮔﻠّﻪ ﻓﻴﻞ هﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺒﺮد ﺣﺘﺎ ﻳﮏ درﺧﺖ ﺑﺎﺉﻮﺑﺎب را هﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪.‬‬
‫هﻢ‪.‬‬ ‫روی‬ ‫چﻴﺪﺷﺎن‬ ‫‪-‬ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫و‬ ‫اﻓﺘﺎد‬ ‫ﺧﻨﺪﻩ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﻓﻴﻞ‬ ‫َﮔﻠّﻪ‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫ﻓﮑﺮ‬ ‫از‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎ ﻓﺮزاﻧﮕﯽ ﺗﻤﺎم ﻣﺘﺬﮐﺮ ﺷﺪ ﮐﻪ‪- :‬ﺑﺎﺉﻮﺑﺎب هﻢ از ُﺑﺘﱢﮕﯽ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪن‪.‬‬

‫ﺑﺨﻮرﻧﺪ؟‬ ‫را‬ ‫ﺑﺎﺉﻮﺑﺎب‬ ‫ﻧﻬﺎلهﺎی‬ ‫ﺑﺮﻩهﺎﻳﺖ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﺪ‬ ‫دﻝﺖ‬ ‫چﺮا‬ ‫ﻧﮕﻔﺘﯽ‬ ‫‪-‬درﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ِ - :‬د! ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ!‬
‫و اﻳﻦ را چﻨﺎن ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻮﺿﻮع از ﺁﻓﺘﺎب هﻢ روﺷﻦﺗﺮ اﺳﺖ؛ ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻣﻦ ﺑﺮای اﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ از اﻳﻦ راز ﺳﺮ در‬
‫ﺁرم ﻧﺎچﺎر ﺷﺪم ﺣﺴﺎﺑﯽ َﮐﻠّﻪ را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﻴﻨﺪازم‪.‬‬
‫ک ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ هﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﻴﺎرات دﻳﮕﺮ هﻢ ﮔﻴﺎ ِﻩ ﺧﻮب ﺑﻪ هﻢ ﻣﯽرﺳﻴﺪ هﻢ ﮔﻴﺎ ِﻩ ﺑﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ هﻢ ﺗﺨ ِﻢ‬ ‫راﺳﺘﺶ اﻳﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ اﺧﺘﺮ ِ‬
‫ی ﺑﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﺨﻢ ﮔﻴﺎﻩهﺎ ﻧﺎﻣﺮﻳﯽاﻧﺪ‪ .‬ﺁنهﺎ ﺗﻮ ﺣﺮ ِم ﺗﺎرﻳﮏ ﺧﺎک ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮب ﮔﻴﺎﻩهﺎی ﺧﻮب ﺑﻪ هﻢ ﻣﯽرﺳﻴﺪ‪ ،‬هﻢ ﺗﺨ ِﻢ ﺑ ِﺪ ﮔﻴﺎﻩهﺎ ِ‬
‫ﮏ‬‫ﺧﻮاب ﻣﯽروﻧﺪ ﺗﺎ ﻳﮑﯽﺷﺎن هﻮس ﺑﻴﺪار ﺷﺪن ﺑﻪ ﺳﺮش ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺁن وﻗﺖ ﮐﺶ و ﻗﻮﺳﯽ ﻣﯽﺁﻳﺪ و اول ﺑﺎ ﮐﻢ روﻳﯽ ﺷﺎﺧ ِ‬
‫ﮏ ﺗﺮﺑﭽﻪای ﮔ ِﻞ ﺳﺮﺧﯽ چﻴﺰی ﺑﺎﺷﺪ ﻣﯽﺷﻮد‬ ‫ﮏ ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﺑﯽﺁزاری ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﯽدواﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﺷﺎﺧﮏ ﺷﺎﺧ ِ‬ ‫ﺑﺎرﻳ ِ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﺮای ﺧﻮدش رﺷﺪ ﮐﻨﺪ اﻣﺎ اﮔﺮ ﮔﻴﺎ ِﻩ ﺑﺪی ﺑﺎﺷﺪ ﺁدم ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺠﺮدی ﮐﻪ دﺳﺘﺶ را ﺧﻮاﻧﺪ رﻳﺸﻪﮐﻨﺶ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ک ﺳﻴﺎرﻩ‬‫ﺖ ﺑﺎﺉﻮﺑﺎب ﮐﻪ ﺧﺎ ِ‬
‫ﺑﺎری‪ ،‬ﺗﻮ ﺳﻴﺎرﻩی ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮔﻴﺎﻩ ﺗﺨﻤﻪهﺎی وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﺑﻪ هﻢ ﻣﯽرﺳﻴﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﺗﺨﻢ درﺧ ِ‬
‫ﺣﺴﺎﺑﯽ ازﺷﺎن ﻝﻄﻤﻪ ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﺉﻮﺑﺎب هﻢ اﮔﺮ دﻳﺮ ﺑﻪاش ﺑﺮﺳﻨﺪ دﻳﮕﺮ هﻴﭻ ﺟﻮر ﻧﻤﯽﺷﻮد ﺣﺮﻳﻔﺶ ﺷﺪ‪ :‬ﺗﻤﺎم ﺳﻴﺎرﻩ را‬
‫ﻣﯽﮔﻴﺮد و ﺑﺎ رﻳﺸﻪهﺎﻳﺶ ﺳﻮراخ ﺳﻮراﺧﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ و اﮔﺮ ﺳﻴﺎرﻩ ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎﺉﻮﺑﺎبهﺎ ﺧﻴﻠﯽ زﻳﺎد ﺑﺎﺷﻨﺪ ﭘﺎک از‬
‫هﻢ ﻣﺘﻼﺷﻴﺶ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺑﻌﺪهﺎ ﻳﮏ روز‬

‫ﺖ اﺧﺘﺮک ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﺖ ﺧﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ دﻓﺖ ﺗﻤﺎم ﺑﻪ ﻧﻈﺎﻓ ِ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ‪ ،‬ﻳﮏ اﻣﺮ اﻧﻀﺒﺎﻃﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﻌﺪ از ﻧﻈﺎﻓ ِ‬
‫ﺁدم ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮدش را ﻣﺠﺒﻮر ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﺮ ِد ﺗﺸﺨﻴﺺ دادن ﺑﺎﺉﻮﺑﺎبهﺎ از ﺑﺘﻪهﺎی ﮔ ِﻞ ﺳﺮخ ﮐﻪ ﺗﺎ ﮐﻮچﻮﻝﻮاَﻧﺪ ﻋﻴﻦ هﻢَاﻧﺪ ﺑﺎ‬
‫دﻗﺖ رﻳﺸﻪﮐﻦﺷﺎن ﺑﮑﻨﺪ‪ .‬ﮐﺎر ﮐﺴﻞﮐﻨﻨﺪﻩای هﺴﺖ اﻣﺎ هﻴﭻ ﻣﺸﮑﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﻳﮏ روز هﻢ ﺑﻢ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﮐﺮد ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻢ هﺮ ﺟﻮر ﺷﺪﻩ ﻳﮏ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺣﺴﺎﺑﯽ از ﮐﺎر درﺁرم ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻗﻀﻴﻪ را ﺑﻪ ﺑﭽﻪهﺎی‬
‫ﺳﻴﺎرﻩی ﻣﻦ هﻢ ﺣﺎﻝﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻳﮏ روز ﺑﺮوﻧﺪ ﺳﻔﺮ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ دردﺷﺎن ﺑﺨﻮرد‪ .‬ﭘﺎرﻩای وﻗﺖهﺎ ﭘﺸﺖ ﮔﻮش‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﮐﺎر اﻳﺮادی ﻧﺪارد اﻣﺎ اﮔﺮ ﭘﺎی ﺑﺎﺉﻮﺑﺎب در ﻣﻴﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺎ ِو ﺁدم ﻣﯽزاﻳﺪ‪ .‬اﺧﺘﺮﮐﯽ را ﺳﺮاغ دارم ﮐﻪ ﻳﮏ ﺗﻨﺒﻞﺑﺎﺷﯽ‬
‫ﺳﺎﮐﻨﺶ ﺑﻮد و ﺑﺮای ﮐﻨﺪن ﺳﻪ ﺗﺎ ﻧﻬﺎل ﺑﺎﺉﻮﺑﺎب اﻣﺮوز و ﻓﺮدا ﮐﺮد‪.«...‬‬
‫ﺁن وﻗﺖ ﻣﻦ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎدﻩ از چﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﺷﮑﻞ ﺁن اﺧﺘﺮک را ﮐﺸﻴﺪم‪.‬‬

‫هﻴﭻ دوﺳﺖ ﻧﺪارم اﻧﺪرزﮔﻮﻳﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻄﺮ ﺑﺎﺉﻮﺑﺎبهﺎ ﺁنﻗﺪر ﮐﻢ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ و ﺳﺮ را ِﻩ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ چﻨﺎن اﺧﺘﺮﮐﯽ ﺳﺮﮔﻴﺪان‬
‫ﺑﺸﻮد ﺁن ﻗﺪر ﺧﻄﺮ ﺑﻪ ﮐﻤﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ را از روﻳﻪی هﻤﻴﺸﮕﯽ ﺧﻮدم دﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﯽدارم و ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪» :‬ﺑﭽﻪهﺎ!‬
‫هﻮای ﺑﺎﺉﻮﺑﺎبهﺎ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ!«‬
‫اﮔﺮ ﻣﻦ ﺳ ِﺮ اﻳﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻓﺸﺎر ﺁوردﻩام ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﺁن ﺑﻮدﻩ ﮐﻪ دوﺳﺘﺎﻧﻢ را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻄﺮی ﮐﻨﻢ ﮐﻪ از ﻣﺪتهﺎ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺦ ﮔﻮشﺷﺎن ﺑﻮدﻩ و ﻣﺜ ِﻞ ﺧﻮ ِد ﻣﻦ ازش ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮدﻩاﻧﺪ‪ .‬درﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ دادﻩام ﺑﻪ زﺣﻤﺘﺶ ﻣﯽارزد‪ .‬ﺣﺎﻻ‬
‫ﺖ ﺗﺼﻮﻳ ِﺮ ﺑﺎﺉﻮﺑﺎبهﺎ را‬‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺷﻤﺎ از ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭘﺲ چﺮا هﻴﭻ ﮐﺪام از ﺑﻘﻴﻪی ﻧﻘﺎﺷﯽهﺎی اﻳﻦ ﮐﺘﺎب هﻴﺒ ِ‬
‫ﻧﺪارد؟« ‪-‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺟﻮاﺑﺶ ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺎدﻩ اﺳﺖ‪ :‬ﻣﻦ زور ﺧﻮدم را زدﻩام اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪام از ﮐﺎر درﺷﺎن ﺑﻴﺎورم‪ .‬اﻣﺎ ﻋﮑﺲ‬
‫ﺑﺎﺉﻮﺑﺎبهﺎ را ﮐﻪ ﻣﯽﮐﺸﻴﺪم اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم ﻗﻀﻴﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﻓﻮرﻳﺖ دارد و ﺑﻪ اﻳﻦ دﻝﻴﻞ ﺷﻮر َﺑﺮَم داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪۶‬‬
‫ﯽ‬
‫ﯽ ﻣﺤﺪود و دلﮔﻴﺮ ﺗﻮ ﺳﺮ درﺁوردم‪ .‬ﺗﺎ ﻣﺪتهﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺮﮔﺮﻣ ِ‬‫ﺁخ‪ ،‬ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ! اﻳﻦ ﺟﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐَﻢ َﮐﻤَﮏ از زﻧﺪﮔ ِ‬
‫ﯽ ﻏﺮوب ﺁﻓﺘﺎب ﺑﻮدﻩ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪی ﺗﺎزﻩ ﺻﺒﺢ روز چﻬﺎرم ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﯽ ﺑﺮدم؛ ﻳﻌﻨﯽ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﯽ‪:‬‬ ‫ﺗﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎی زﻳﺒﺎﻳ ِ‬
‫ﮐﻨﻴﻢ‪...‬‬ ‫ﺗﻤﺎﺷﺎ‬ ‫را‬ ‫ﺁﻓﺘﺎب‬ ‫ﻓﺮورﻓﺘﻦ‬ ‫ﺑﺮوﻳﻢ‬ ‫دارم‪.‬‬ ‫دوﺳﺖ‬ ‫ﺧﻴﻠﯽ‬ ‫را‬ ‫ﺁﻓﺘﺎب‬ ‫‪-‬ﻏﺮوب‬

‫ﮐﻨﯽ‪...‬‬ ‫ﺻﺒﺮ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﺣﺎﻻهﺎ‬ ‫‪-‬هﻮم‪،‬‬
‫ﮐﻨﻢ؟‬ ‫ﺻﺒﺮ‬ ‫چﯽ‬ ‫‪-‬واﺳﻪ‬
‫‪-‬ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺁﻓﺘﺎب ﻏﺮوب ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اول ﺳﺨﺖ ﺣﻴﺮت ﮐﺮدی ﺑﻌﺪ از ﺧﻮدت ﺧﻨﺪﻩات ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﯽ‪:‬‬
‫ﺧﻮدﻣﻢ!‬ ‫ک‬
‫اﺧﺘﺮ ِ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‬ ‫ﺧﻴﺎل‬ ‫‪-‬هﻤﻪاش‬
‫‪-‬راﺳﺘﺶ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﺷﺪ هﻤﻪ ﻣﯽداﻧﻨﺪ ﺗﻮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺗﺎزﻩ ﺁﻓﺘﺎب دارد ﻏﺮوب ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﺁدم ﺑﺘﻮاﻧﺪ در‬
‫ﻳﮏ دﻗﻴﻘﻪ ﺧﻮدش را ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻏﺮوب ﺁﻓﺘﺎب را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﮐﺠﺎ اﻳﻦﺟﺎ ﮐﺠﺎ! اﻣﺎ رو‬
‫اﺧﺘﺮک ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁن ﮐﻮچﮑﯽ اﺳﺖ هﻤﻴﻦﻗﺪر ﮐﻪ چﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﺻﻨﺪﻝﻴﺖ را ﺟﻠﻮ ﺑﮑﺸﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ هﺮﻗﺪر دﻝﺖ ﺧﻮاﺳﺖ ﻏﺮوب‬
‫ﮐﻨﯽ‪.‬‬ ‫ﺗﻤﺎﺷﺎ‬
‫ﮐﺮدم!‬ ‫ﺗﻤﺎﺷﺎ‬ ‫را‬ ‫ﺁﻓﺘﺎب‬ ‫ﻏﺮوب‬ ‫ﺑﺎر‬ ‫ﺳﻪ‬ ‫و‬ ‫چﻬﻞ‬ ‫روز‬ ‫‪-‬ﻳﮏ‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﻌﺪ‬ ‫ﮐﻤﯽ‬ ‫و‬
‫‪-‬ﺧﻮدت ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﯽ‪ ...‬وﻗﺘﯽ ﺁدم ﺧﻴﻠﯽ دﻝﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ از ﺗﻤﺎﺷﺎی ﻏﺮوب ﻝﺬت ﻣﯽﺑﺮد‪.‬‬
‫‪-‬ﭘﺲ ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺪ ﺁن روز چﻬﻞ و ﺳﻪ ﻏﺮوﺑﻪ چﻪﻗﺪر دﻝﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻩ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺟﻮاﺑﻢ را ﻧﺪاد‪.‬‬
‫‪٧‬‬
‫روز ﭘﻨﺠﻢ ﺑﺎز ﺳ ِﺮ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ از ﻳﮏ راز دﻳﮕﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺳﺮ در ﺁوردم‪ .‬ﻣﺜﻞ چﻴﺰی ﮐﻪ ﻣﺪتﻩا ﺗﻮ دﻝﺶ ﺑﻪاش‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫از‬ ‫ﻣﻘﺪﻣﻪ‬ ‫ﺑﯽ‬ ‫ﻳﮏهﻮ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﮐﺮدﻩ‬ ‫ﻓﮑﺮ‬
‫ﻣﯽﺧﻮرد؟‬ ‫هﻢ‬ ‫را‬ ‫هﺎ‬ ‫ﮔﻞ‬ ‫ﺑﺨﻮرد‬ ‫را‬ ‫هﺎ‬ ‫ُﺑﺘّﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫‪-‬ﮔﻮﺳﻔﻨﺪی‬
‫ﻣﯽﺧﻮرد‪.‬‬ ‫ﺑﻴﺎﻳﺪ‬ ‫ﮔﻴﺮش‬ ‫هﺮچﻪ‬ ‫‪-‬ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ‬
‫دارﻧﺪ؟‬ ‫ﺧﺎر‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫هﻢ‬ ‫را‬ ‫ﮔﻞهﺎﻳﯽ‬ ‫‪-‬ﺣﺘﺎ‬
‫دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺎر‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫هﻢ‬ ‫را‬ ‫ﮔﻞهﺎﻳﯽ‬ ‫ﺣﺘﺎ‬ ‫‪-‬ﺁرﻩ‪،‬‬
‫‪-‬ﭘﺲ ﺧﺎرهﺎ ﻓﺎﻳﺪﻩﺷﺎن چﻴﺴﺖ؟‬
‫ﺖ ﻣﻮﺗﻮر ﺑﻮدم‪ .‬از اﻳﻦ ﮐﻪ ﻳﻮاش ﻳﻮاش ﺑﻮ ﻣﯽﺑﺮدم‬

‫ﻣﻦ چﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ؟ ﻳﮑﯽ از ﺁن‪ :‬ﺳﺨﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺑﺎز ﮐﺮدن ﻳﮏ ﻣﻬﺮﻩی ﺳﻔ ِ‬
‫ﯽ ﮐﺎر ﺑﻪ ﺁن ﺳﺎدﮔﯽهﺎ هﻢ ﮐﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﯽﮐﺮدم ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮج زهﺮﻣﺎر ﺷﺪﻩﺑﻮدم و ذﺧﻴﺮﻩی ﺁﺑﻢ هﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺗﻪ ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ‬ ‫ﺧﺮاﺑ ِ‬
‫ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬ ‫وﺣﺸﺘﻢ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻴﺶﺗﺮ‬
‫‪-‬ﭘﺲ ﺧﺎرهﺎ ﻓﺎﻳﺪﻩﺷﺎن چﺴﻴﺖ؟‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ وﻗﺘﯽ ﺳﻮاﻝﯽ را ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ وﺳﻂ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻔﺘﯽهﺎ دﺳﺖ ﺑﺮ ﻧﻤﯽداﺷﺖ‪ .‬ﻣﻬﺮﻩ ﭘﺎک ﮐﻼﻓﻪام ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﻪ‪:‬‬ ‫ﭘﺮاﻧﺪم‬ ‫ﺳﺮﺳﺮی‬ ‫ﺟﻮر‬ ‫هﻤﻴﻦ‬
‫‪-‬ﺧﺎرهﺎ ﺑﻪ درد هﻴﭻ ﮐﻮﻓﺘﯽ ﻧﻤﯽﺧﻮرﻧﺪ‪ .‬ﺁنهﺎ ﻓﻘﻂ ﻧﺸﺎﻧﻪی ﺑﺪﺟﻨﺴﯽ ﮔﻞهﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ِ -‬د!‬
‫ﮐﻪ‪:‬‬ ‫درﺁﻣﺪ‬ ‫ﮐﻴﻨﻪ‬ ‫ﺟﻮر‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﺳﮑﻮت‬ ‫ﻝﺤﻈﻪﻳﯽ‬ ‫از‬ ‫ﭘﺲ‬ ‫و‬

‫‪-‬ﺣﺮﻓﺖ را ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ! ﮔﻞهﺎ ﺿﻌﻴﻔﻨﺪ‪ .‬ﺑﯽ ﺷﻴﻠﻪﭘﻴﻠﻪاﻧﺪ‪ .‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻳﮏ ﺟﻮری ﺗ ِﻪ دل ﺧﻮدﺷﺎن را ﻗﺮص ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ‬
‫ک وﺣﺸﺖﺁوری ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪...‬‬ ‫ﮐﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎ ﺁن ﺧﺎرهﺎ چﻴ ِﺰ ﺗﺮﺳﻨﺎ ِ‬
‫ﻻم ﺗﺎ ﮐﺎم ﺑﻪاش ﺟﻮاب ﻧﺪادم‪ .‬در ﺁن ﻝﺤﻈﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﻮ دﻝﻢ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﻣﻬﺮﻩی ﻝﻌﻨﺘﯽ هﻤﻴﻦ ﺟﻮر ﺑﺨﻮاهﺪ ﻝﺞ ﮐﻨﺪ ﺑﺎ‬
‫ﻳﮏ ﺿﺮﺑﻪی چﮑﺶ ﺣﺴﺎﺑﺶ را ﻣﯽرﺳﻢ‪ «.‬اﻣﺎ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ دوﺑﺎرﻩ اﻓﮑﺎرم را ﺑﻪ هﻢ رﻳﺨﺖ‪:‬‬
‫ﮔﻞهﺎ‪...‬‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﯽ‬ ‫ﻓﮑﺮ‬ ‫‪-‬ﺗﻮ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﺑﯽﺗﻮﺟﻪ‬ ‫ﺟﻮر‬ ‫هﻤﺎن‬ ‫ﺑﺎز‬ ‫ﻣﻦ‬
‫‪-‬ای داد ﺑﻴﺪاد! ای داد ﺑﻴﺪاد! ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ هﻴﭻ ﮐﻮﻓﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ! ﺁﺧﺮ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎر هﺰار ﻣﺴﺎﻝﻪی ﻣﻬﻢﺗﺮ از ﺁﻧﻢ!‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫و‬ ‫ﮐﺮد‬ ‫ﻧﮕﺎهﻢ‬ ‫واج‬ ‫و‬ ‫هﺎج‬
‫‪-‬ﻣﺴﺎﻝﻪی ﻣﻬﻢ!‬
‫ﻣﺮا ﻣﯽدﻳﺪ ﮐﻪ چﮑﺶ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎ دﺳﺖ و ﺑﺎ ِل ﺳﻴﺎﻩ روی چﻴﺰی ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش زﺷﺖ ﻣﯽﺁﻣﺪ ﺧﻢ ﺷﺪﻩام‪.‬‬
‫ﻣﯽزﻧﯽ!‬ ‫ﺣﺮف‬ ‫ﺑﺰرگهﺎ‬ ‫ﺁدم‬ ‫‪-‬ﻣﺜﻞ‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﯽرﺣﻤﺎﻧﻪ‬ ‫ﺟﻮر‬ ‫هﻤﻴﻦ‬ ‫او‬ ‫اﻣﺎ‬ ‫ﺷﺪم‬ ‫ﺧﺠﻞ‬ ‫ﺣﺮف‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫ن‬
‫ﺷﻨﻴﺪ ِ‬ ‫از‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯽ!‬ ‫ﻗﺎﺗﯽ‬ ‫را‬ ‫چﻴﺰ‬ ‫هﻤﻪ‬ ‫ﻣﯽرﻳﺰی‪...‬‬ ‫هﻢ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫را‬ ‫چﻴﺰ‬ ‫هﻤﻪ‬ ‫‪-‬ﺗﻮ‬
‫ﺣﺴﺎﺑﯽ از ﮐﻮرﻩ در رﻓﺘﻪﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﯽﺟﻨﺒﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎد‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﻃﻼﺉﻴﺶ‬ ‫ﻃﻼﻳﯽ‬ ‫ﻣﻮهﺎی‬

‫‪-‬اﺧﺘﺮﮐﯽ را ﺳﺮاغ دارم ﮐﻪ ﻳﮏ ﺁﻗﺎ ﺳﺮخ روﺉﻪ ﺗﻮش زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬او هﻴﭻ وﻗﺖ ﻳﮏ ﮔﻞ را ﺑﻮ ﻧﮑﺮدﻩ‪ ،‬هﻴﭻ وﻗﺖ ﻳﮏ‬
‫ﺳﺘﺎرﻩرا ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﮑﺮدﻩ هﻴﭻ وﻗﺖ ﮐﺴﯽ را دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ هﻴﭻ وﻗﺖ ﺟﺰ ﺟﻤﻊ زدن ﻋﺪدهﺎ ﮐﺎری ﻧﮑﺮدﻩ‪ .‬او هﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺻﺒﺢ‬
‫ﺗﺎ ﺷﺐ ﮐﺎرش هﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﻳﮏ ﺁدم ﻣﻬﻤﻢ! ﻳﮏ ﺁدم ﻣﻬﻤﻢ!« اﻳﻦ را ﺑﮕﻮﻳﺪ و از ﻏﺮور ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺑﺎد ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺳﺖ!‬ ‫ﻗﺎرچ‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﺁدم‬ ‫او‬ ‫ﮐﺮدﻩ‪:‬‬ ‫ﺧﻴﺎل‬ ‫اﻣﺎ‬
‫چﯽ؟‬ ‫‪-‬ﻳﮏ‬
‫ﻗﺎرچ!‬ ‫‪-‬ﻳﮏ‬
‫ﺷﺪﻩﺑﻮد‪:‬‬ ‫ﺳﻔﻴﺪ‬ ‫ﮔﭻ‬ ‫ﻣﺜﻞ‬ ‫ﺧﺸﻢ‬ ‫ﻓﺮط‬ ‫از‬ ‫رﻧﮕﺶ‬ ‫دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺣﺎﻻ‬
‫‪-‬ﮐﺮورهﺎ ﺳﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻞهﺎ ﺧﺎر ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ و ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﮐﺮورهﺎ ﺳﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮّﻩهﺎ ﮔﻞهﺎ را ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ‪ .‬ﺁن وﻗﺖ هﻴﭻ‬
‫ﺖ ﺧﺪا ﺑﻪ هﻴﭻ دردی ﻧﻤﯽﺧﻮرﻧﺪ اﻳﻦ ﻗﺪر ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن‬
‫ﻦ ﺧﺎرهﺎﻳﯽ ﮐﻪ هﻴﭻ وﻗ ِ‬ ‫ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺁدم ﺑﺪاﻧﺪ ﭘﺲ چﺮا ﮔﻞهﺎ واﺳﻪ ﺳﺎﺧﺘ ِ‬
‫ی ﺷﮑﻢﮔﻨﺪﻩ‬ ‫زﺣﻤﺖ ﻣﯽدهﻨﺪ؟ ﺟﻨﮓ ﻣﻴﺎن ﺑﺮّﻩهﺎ و ﮔﻞهﺎ هﻴﭻ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ؟ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع از ﺁن ﺟﻤﻊ زدنهﺎی ﺁﻗﺎ ﺳﺮخروﺉﻪ ِ‬
‫ﻣﻬﻢﺗﺮ و ﺟﺪیﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ؟ اﮔﺮ ﻣﻦ ﮔﻠﯽ را ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ هﻤﻪی دﻧﻴﺎ ﺗﮏ اﺳﺖ و ﺟﺰ رو اﺧﺘﺮک ﺧﻮدم هﻴﭻ ﺟﺎی دﻳﮕﺮ ﭘﻴﺪا‬
‫ﻧﻤﻴﺸﻪ و ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻳﮏ روز ﺻﺒﺢ ﻳﮏ ﺑﺮّﻩ ﮐﻮچﻮﻝﻮ‪ ،‬ﻣﻔﺖ و ﻣﺴﻠﻢ‪ ،‬ﺑﯽ اﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﺪ چﻪﮐﺎر دارد ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺿﺮب‬
‫ﭘﺎک از ﻣﻴﺎن ﺑﺒﺮدش چﯽ؟ ﻳﻌﻨﯽ اﻳﻦ هﻢ هﻴﭻ اهﻤﻴﺘﯽ ﻧﺪارد؟ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﮔﻠﯽ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺮورهﺎ و ﮐﺮورهﺎ‬
‫ﺳﺘﺎرﻩ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ داﻧﻪ ازش هﺴﺖ واﺳﻪ اﺣﺴﺎس وﺷﺒﺨﺘﯽ هﻤﻴﻦ ﻗﺪر ﺑﺲ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﺁن هﻤﻪ ﺳﺘﺎرﻩ ﺑﻴﻨﺪازد و ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮدش ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬ﮔﻞ ﻣﻦ ﻳﮏ ﺟﺎﻳﯽ ﻣﻴﺎن ﺁن ﺳﺘﺎرﻩهﺎﺳﺖ«‪ ،‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﺮّﻩ ﮔﻞ را ﺑﺨﻮرد ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﮑﻬﻮ ﺗﻤﺎم‬
‫ﻧﺪارد؟‬ ‫اهﻤﻴﺘﯽ‬ ‫هﻴﭻ‬ ‫هﻢ‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫ﻳﻌﻨﯽ‬ ‫ﺑﺸﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش‬ ‫و‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ‬ ‫ِﭘﺘّﯽ‬ ‫ﺳﺘﺎرﻩهﺎ‬ ‫ﺁن‬
‫دﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ چﻴﺰی ﺑﮕﻮﻳﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ِهﻖ هِﻖ ﮐﻨﺎن زد زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪.‬‬

‫ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺷﺐ ﺷﺪﻩﺑﻮد‪ .‬اﺳﺒﺎب و اﺑﺰارم را ﮐﻨﺎر اﻧﺪاﺧﺘﻪﺑﻮدم‪ .‬دﻳﮕﺮ چﮑﺶ و ﻣﻬﺮﻩ و ﺗﺸﻨﮕﯽ و ﻣﺮگ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﻀﺤﮏ‬
‫ﻣﯽﺁﻣﺪ‪ .‬رو ﺳﺘﺎرﻩای‪ ،‬رو ﺳﻴﺎرﻩای‪ ،‬رو ﺳﻴﺎرﻩی ﻣﻦ‪ ،‬زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺷﻬﺮﻳﺎ ِر ﮐﻮچﻮﻝﻮﻳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ دﻝﺪاری داﺷﺖ! ﺑﻪ‬
‫ﺁﻏﻮﺷﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﮔﻬﻮارﻩ ﺗﺎﺑﺶ دادم ﺑﻪاش ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﮔﻠﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ دوﺳﺖ داری ﺗﻮ ﺧﻄﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮدم واﺳﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪت ﻳﮏ‬
‫ﭘﻮزﻩﺑﻨﺪ ﻣﯽﮐﺸﻢ‪ ...‬ﺧﻮدم واﺳﻪ ﮔﻔﺖ ﻳﮏ ﺗﺠﻴﺮ ﻣﯽﮐﺸﻢ‪ ...‬ﺧﻮدم‪ «...‬ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ چﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬ﺧﻮدم را ﺳﺨﺖ‬
‫چُﻠﻤَﻦ و ﺑﯽ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ چﻪﻃﻮر ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮدم را ﺑﻪاش ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﻳﺎ ﺑﻪاش ﺑﭙﻴﻮﻧﺪم‪ p...‬چﻪ دﻳﺎر‬
‫اﺳﺮارﺁﻣﻴﺰی اﺳﺖ دﻳﺎر اﺷﮏ!‬
‫‪٨‬‬
‫ﮐﺮدم‪:‬‬ ‫ﭘﻴﺪا‬ ‫زود‬ ‫ﺧﻴﻠﯽ‬ ‫را‬ ‫ﮔﻞ‬ ‫ﺁن‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ‬ ‫راﻩ‬
‫ک ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ هﻤﻴﺸﻪ ﻳﮏ ﻣﺸﺖ ﮔﻞهﺎی ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺎدﻩ در ﻣﯽﺁﻣﺪﻩ‪ .‬ﮔﻞهﺎﻳﯽ ﺑﺎ ﻳﮏ ردﻳﻒ ﮔﻠﺒﺮگ ﮐﻪ ﺟﺎی چﻨﺪاﻧﯽ‬ ‫ﺗﻮ اﺧﺘﺮ ِ‬
‫ﻧﻤﯽﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬دﺳﺖ و ﭘﺎﮔﻴ ِﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽﺷﺪﻩ‪ .‬ﺻﺒﺤﯽ ﺳﺮ و ﮐﻠﻪﺷﺎن ﻣﻴﺎن ﻋﻠﻒهﺎ ﭘﻴﺪا ﻣﯽﺷﺪﻩ ﺷﺐ از ﻣﻴﺎن ﻣﯽرﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ‬
‫ﮏ‬
‫ﻳﮑﯽ ﻳﮏ روز از داﻧﻪای ﺟﻮاﻧﻪ زدﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺴﺖ از ﮐﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ رود و ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺑﺎ ﺟﺎن و دل از اﻳﻦ ﺷﺎﺧ ِ‬
‫ع ﺗﺎزﻩای از ﺑﺎﺉﻮﺑﺎب ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﻧﺎزﮐﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ هﻴﭻ ﮐﺪام از ﺷﺎﺧﮏهﺎی دﻳﮕﺮ ﻧﻤﯽرﻓﺖ ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﮐﺮدﻩﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﻴﺪ ﺑﻨﻮد ﮐﻪ اﻳﻦ هﻢ ﻧﻮ ِ‬
‫اﻣﺎ ﺑﺘﻪ ﺧﻴﻠﯽ زود از رﺷﺪ ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪ و دﺳﺖﺑﻪﮐﺎ ِر ﺁوردن ﮔﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮐﻪ ﻣﻮﻗ ِﻊ ﻧﻴﺶ زدن ﺁن ﻏﻨﭽﻪی ﺑﺰرگ‬
‫ﺣﺎﺿﺮ و ﻧﺎﻇﺮ ﺑﻮد ﺑﻪ دﻝﺶ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ چﻴﺰ ﻣﻌﺠﺰﻩﺁﺳﺎﻳﯽ از ﺁن ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﮔﻞ ﺗﻮ ﭘﻨﺎ ِﻩ ﺧﻮاﺑﮕﺎ ِﻩ ﺳﺒﺰش ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ‬
‫دﺳﺖ اﻧﺪﮐﺎر ﺧﻮدﺁراﻳﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ هﺮچﻪ زﻳﺒﺎﺗﺮ ﺟﻠﻮﻩﮐﻨﺪ‪ .‬رﻧﮓهﺎﻳﺶ را ﺑﺎ وﺳﻮاس ﺗﻤﺎم اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﺮد ﺳﺮ ﺻﺒﺮ ﻝﺒﺎس‬
‫ﻣﯽﭘﻮﺷﻴﺪ و ﮔﻠﺒﺮگهﺎ را ﻳﮑﯽ ﻳﮑﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯽﺑﺴﺖ‪ .‬دﻝﺶ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺷﻘﺎﻳﻖهﺎ ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻪی ﻣﭽﺎﻝﻪ و ﭘﺮ چﺮوک‬
‫ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺰ در اوج درﺧﺸﻨﺪﮔﯽ زﻳﺒﺎﺉﻴﺶ رو ﻧﺸﺎن ﺑﺪهﺪ!‪...‬‬
‫ﺶ ﭘﺮ راز و رﻣﺰش روزهﺎ و روزهﺎ ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺁن ﮐﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻳﮏ روز ﺻﺒﺢ‬

‫هﻮﻩ‪ ،‬ﺑﻠﻪ ﻋﺸﻮﻩﮔﺮی ﺗﻤﺎم ﻋﻴﺎر ﺑﻮد! ﺁراﻳ ِ‬
‫درﺳﺖ ﺑﺎ ﺑﺮ ﺁﻣﺪن ﺁﻓﺘﺎب ﻧﻘﺎب از چﻬﺮﻩ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁن هﻤﻪ دﻗﺖ و ﻇﺮاﻓﺖ روی ﺁراﻳﺶ و ﭘﻴﺮاﻳﺶ ﺧﻮدش ﮐﺎر‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺧﻤﻴﺎزﻩﮐﺸﺎن‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﮐﺮدﻩ‬
‫‪-‬اوﻩ‪ ،‬ﺗﺎزﻩ هﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ از ﺧﻮاب ﭘﺎ ﺷﺪﻩام‪ ...‬ﻋﺬر ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﮐﻪ ﻣﻮهﺎم اﻳﻦ ﺟﻮر ﺁﺷﻔﺘﻪاﺳﺖ‪...‬‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮ ﺧﻮدش را ﺑﮕﻴﺮد و از ﺳﺘﺎﻳﺶ او ﺧﻮدداری ﮐﻨﺪ‪:‬‬

‫زﻳﺒﺎﺉﻴﺪ!‬ ‫چﻪﻗﺪر‬ ‫‪-‬وای‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻧﺮﻣﯽ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻞ‬
‫ﺁﻣﺪﻳﻢ‪...‬‬ ‫دﻧﻴﺎ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﻝﺤﻈﻪ‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﺁﻓﺘﺎب‬ ‫و‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻪ؟‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫‪-‬چﺮا‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺷﺴﺘﺶ ﺧﺒﺮدار ﺷﺪ ﮐﻪ ﻃﺮف ﺁنﻗﺪرهﺎ هﻢ اهﻞ ﺷﮑﺴﺘﻪﻧﻔﺴﯽ ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ راﺳﺘﯽ ﮐﻪ چﻪﻗﺪر هﻴﺠﺎن اﻧﮕﻴﺰ‬
‫ﺑﻮد!‬

‫ﺑﮑﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﮑﺮی‬ ‫ﺑﺮاﻳﻢ‬ ‫زﺣﻤﺖ‬ ‫ﺑﯽ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﺎﺷﺘﺎﻳﯽ‬ ‫ﺧﻮردن‬ ‫وﻗﺖ‬ ‫ﻧﻈﺮم‬ ‫‪-‬ﺑﻪ‬
‫و ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮی ﻣﺸﻮش و در هﻢ ﻳﮏ ﺁﺑﭙﺎش ﺁب ﺧﻨﮏ ﺁوردﻩ ﺑﻪ ﮔﻞ دادﻩﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬هﻨﻮزهﻴﭽﯽ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎ ﺁن ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪﻳﺶ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﯽﻧﻔﻬﻤﯽ از ﺿﻌﻔﺶ ﺁب ﻣﯽﺧﻮرد دل او را ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻼ‬
‫ﻳﮏ روز ﮐﻪ داﺷﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ چﻬﺎرﺗﺎ ﺧﺎرش ﺣﺮف ﻣﯽزد ﻳﮏهﻮ در ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ‪:‬‬
‫ﺳﺮاﻏﻢ!‬ ‫ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‬ ‫ﺗﻴﺰﺷﺎن‬ ‫چﻨﮕﺎلهﺎی‬ ‫ﺁن‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺒﺮهﺎ‬ ‫‪-‬ﻧﮑﻨﺪ‬
‫ﮐﻪ‪:‬‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮد‬ ‫اﻳﺮاد‬ ‫ازش‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻠﻒﺧﻮار‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺒﺮهﺎ‬ ‫ﺗﺎزﻩ‬ ‫ﻧﻤﯽرﺳﺪ‪.‬‬ ‫هﻢ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺒﺮ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫اﺧﺘﺮک‬ ‫‪-‬ﺗﻮ‬
‫ﺑﻮد‪:‬‬ ‫دادﻩ‬ ‫ﺟﻮاب‬ ‫ﮔﻼﻳﻪ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻞ‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﻋﻠﻒ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫‪-‬ﻣﻦ‬
‫ﺑﻮد‪:‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬ ‫و‬
‫ﻣﯽﺧﻮاهﻢ‪...‬‬ ‫‪-‬ﻋﺬر‬
‫‪-‬ﻣﻦ از ﺑﺒﺮهﺎ هﻴﭻ ﺗﺮﺳﯽ ﻧﺪارم اﻣﺎ از ﺟﺮﻳﺎن هﻮا وﺣﺸﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺗﻮ دﺳﺘﮕﺎﻩﺗﺎن ﺗﺠﻴﺮ ﺑﻪ هﻢ ﻧﻤﯽرﺳﺪ؟‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺗﻮ دﻝﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬وﺣﺸﺖ از ﺟﺮﻳﺎن هﻮا‪ ...‬اﻳﻦ ﮐﻪ واﺳﻪ ﻳﮏ ﮔﻴﺎﻩ ﺗﻌﺮﻳﻔﯽ ﻧﺪارد‪ ...‬چﻪ ﻣﺮﻣﻮز اﺳﺖ اﻳﻦ‬
‫ﮔﻞ!«‬

‫‪-‬ﺷﺐ ﻣﺮا ﺑﮕﺬارﻳﺪ زﻳﺮ ﻳﮏ ﺳﺮﭘﻮش‪ .‬اﻳﻦ ﺟﺎ هﻮاش ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺮد اﺳﺖ‪ .‬چﻪ ﺟﺎی ﺑﺪی اﻓﺘﺎدم! ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﺑﻮدم‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﺣﺮﻓﺶ را ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺁﺧﺮ‪ ،‬ﺁﻣﺪﻧﺎ هﻨﻮز ﺑﻪ ﺷﮑﻞ داﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪﺑﺎﺷﺪ دﻧﻴﺎهﺎی دﻳﮕﺮی را‬
‫ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‪ .‬ﺷﺮمﺳﺎر از اﻳﻦ ﮐﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﺮ ﺑﻪ هﻢ ﺑﺎﻓﺘﻦ دروﻏﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺁﺷﮑﺎری ﻣﭽﺶ ﮔﻴﺮﺑﻴﻔﺘﺪ دو ﺳﻪ ﺑﺎر ﺳﺮﻓﻪ ﮐﺮدﻩ‬
‫ﺷﻮد‪:‬‬ ‫ﻳﺎدﺁور‬ ‫ﺑﻪاش‬ ‫را‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬ ‫اهﻤﺎ ِل‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫ﺑﻮد‬
‫ﭘﺲ؟‬ ‫ﮐﻮ‬ ‫‪-‬ﺗﺠﻴﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻳﺪ!‬ ‫ﺻﺤﺒﺖ‬ ‫داﺷﺘﻴﺪ‬ ‫ﺷﻤﺎ‬ ‫اﻣﺎ‬ ‫ﻣﯽرﻓﺘﻢ‬ ‫‪-‬داﺷﺘﻢ‬
‫و ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ زورﮐﯽ ﺑﻨﺎ ﮐﺮدﻩﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ ﮐﺮدن ﺗﺎ او اﺣﺴﺎس ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺑﺎ هﻤﻪی ﺣﺴﻦ ﻧﻴّﺘﯽ ﮐﻪ از ﻋﺸﻘﺶ ﺁب ﻣﯽﺧﻮرد هﻤﺎن اول ﮐﺎر ﺑﻪ او ﺑﺪ ﮔﻤﺎن ﺷﺪﻩﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺣﺮفهﺎی ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺗﻬﺶ را ﺟﺪی ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮد و ﺳﺨﺖ اﺣﺴﺎس ﺷﻮرﺑﺨﺘﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻳﮏ روز دردِدل ﮐﻨﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺣﻘﺶ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺣﺮفهﺎش ﮔﻮش ﻧﻤﯽدادم‪ .‬هﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﺮف ﮔﻞهﺎ ﮔﻮش داد‪ .‬ﮔﻞ‬
‫را ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻮﺉﻴﺪ و ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮد‪ .‬ﮔ ِﻞ ﻣﻦ ﺗﻤﺎ ِم اﺧﺘﺮﮐﻢ را ﻣﻌﻄﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﮔﻴﺮم ﻣﻦ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدم چﻪﺟﻮری از ﺁن ﻝﺬت ﺑﺒﺮم‪ .‬ﻗﻀﻴﻪی‬
‫چﻨﮕﺎلهﺎی ﺑﺒﺮ ﮐﻪ ﺁن ﺟﻮر َدﻣَﻐﻢ ﮐﺮدﻩﺑﻮد ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ دﻝﻢ را ﻧﺮم ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪«...‬‬
‫ﻳﮏ روز دﻳﮕﺮ هﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁن روزهﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ چﻴﺰی ﺑﻔﻬﻤﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺴﺖ روی ﮐﺮد و ﮐﺎ ِر او در ﺑﺎرﻩاش ﻗﻀﺎوت‬
‫ﻣﯽﮐﺮدم ﻧﻪ روی ﮔﻔﺘﺎرش‪ ...‬ﻋﻄﺮﺁﮔﻴﻨﻢ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬دﻝﻢ را روﺷﻦ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻧﻤﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ازش ﺑﮕﺮﻳﺰم‪ .‬ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ و‬
‫ﺖ ﺁن ﮐﻠﮏهﺎی ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪاش ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد ﭘﯽ ﻣﯽﺑﺮدم‪ .‬ﮔﻞهﺎ ُﭘﺮَﻧﺪ از اﻳﻦ ﺟﻮر ﺗﻀﺎدهﺎ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺐ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺤﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺸ ِ‬
‫ﺧﺎمﺗﺮ از ﺁن ﺑﻮدم ﮐﻪ را ِﻩ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺶ را ﺑﺪاﻧﻢ!«‪.‬‬
‫‪٩‬‬
‫ﮔﻤﺎن ﮐﻨﻢ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺑﺮای ﻓﺮارش از ﻣﻬﺎﺟﺮت ﭘﺮﻧﺪﻩهﺎی وﺣﺸﯽ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﺻﺒﺢ روز ﺣﺮﮐﺖ‪ ،‬اﺧﺘﺮﮐﺶ را ﺁن ﺟﻮر ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮد‪ ،‬ﺁﺗﺶﻓﺸﺎنهﺎی ﻓﻌﺎﻝﺶ را ﺑﺎ دﻗﺖ ﭘﺎک و دودﻩﮔﻴﺮی ﮐﺮد‪:‬‬
‫دو ﺗﺎ ﺁﺗﺶﻓﺸﺎن ﻓﻌﺎل داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﮔﺮم ﮐﺮدن ﻧﺎﺷﺘﺎﻳﯽ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد‪ .‬ﻳﮏ‬
‫ﺁﺗﺶﻓﺸﺎن ﺧﺎﻣﻮش هﻢ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش »ﺁدم ﮐﻒ دﺳﺘﺶ را ﮐﻪ ﺑﻮ ﻧﮑﺮدﻩ!« اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁﺗﺶﻓﺸﺎن ﺧﺎﻣﻮش را‬
‫هﻢ ﭘﺎک ﮐﺮد‪ .‬ﺁﺗﺶﻓﺸﺎن ﮐﻪ ﭘﺎک ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮﺗﺐ و ﻳﮏ هﻮا ﻣﯽﺳﻮزد و ﻳﮏهﻮ ﮔُﺮ ﻧﻤﯽزﻧﺪ‪ .‬ﺁﺗﺶﻓﺸﺎن هﻢ ﻋﻴﻦهﻮ ﺑﺨﺎری‬
‫ﻳﮏهﻮ َاﻝُﻮ ﻣﯽزﻧﺪ‪ .‬اﻝﺒﺘﻪ ﻣﺎ رو ﺳﻴﺎرﻩﻣﺎن زﻣﻴﻦ ﮐﻮچﮏﺗﺮ از ﺁن هﺴﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺁﺗﺶﻓﺸﺎنهﺎﻣﺎن را ﭘﺎک و دودﻩﮔﻴﺮی ﮐﻨﻴﻢ و‬
‫ﺑﺮای هﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺎهﯽ ﺁن ﺟﻮر اﺳﺒﺎب زﺣﻤﺖﻣﺎن ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺑﺎ دلِﮔﺮﻓﺘﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻧﻬﺎلهﺎی ﺑﺎﺉﻮﺑﺎب را هﻢ رﻳﺸﻪﮐﻦ ﮐﺮد‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد دﻳﮕﺮ هﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﯽ هﺮ روزﻩ ُﮐﻠّﯽ ﻝﺬت ﺑﺮد ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺁب را ﭘﺎی ﮔﻞ داد و ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﺁن روز ﺻﺒﺢ ﮔﺮچﻪ از اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎی ﻣﻌﻤﻮﻝ ِ‬
‫ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺳﺮازﻳﺮ‬ ‫اﺷﮑﺶ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﻧﻤﺎﻧﺪﻩﺑﻮد‬ ‫چﻴﺰی‬ ‫ﺳﺮﭘﻮش‬ ‫زﻳ ِﺮ‬ ‫ﺑﮕﺬاردش‬
‫ﻧﮕﻬﺪار!‬ ‫‪-‬ﺧﺪا‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮔﻞ‬ ‫ﺑﻪ‬
‫ﻧﺪاد‪.‬‬ ‫را‬ ‫ﺟﻮاﺑﺶ‬ ‫او‬ ‫اﻣﺎ‬
‫ﻧﮕﻬﺪار!‬ ‫‪-‬ﺧﺪا‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫دوﺑﺎرﻩ‬
‫ﮔﻞ ﺳﺮﻓﻪﮐﺮد‪ ،‬ﮔﻴﺮم اﻳﻦ ﺳﺮﻓﻪ اﺛﺮ چﺎﺉﻴﺪن ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﻪ زﺑﺎن ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺑﺎﺷﯽ‪.‬‬ ‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ‬ ‫ﮐﻦ‬ ‫ﺳﻌﯽ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﻢ‪.‬‬ ‫ﻋﺬر‬ ‫ازت‬ ‫ﺑﻮدم‪.‬‬ ‫ﻣﻐﺰ‬ ‫ﺳﺒﮏ‬ ‫‪-‬ﻣﻦ‬
‫ﺖ‬
‫از اﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﮐﻮﻓﺖ و ﺳﺮزﻧﺶهﺎی هﻤﻴﺸﮕﯽ ﺑﺮﻧﺨﻮرد ﺣﻴﺮت ﮐﺮد و ﺳﺮﭘﻮش ﺑﻪ دﺳﺖ هﺎجوواج ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬از اﻳﻦ ﻣﺤﺒ ِ‬
‫ﻧﻤﯽﺁورد‪.‬‬ ‫در‬ ‫ﺳﺮ‬ ‫ﺁرام‬
‫ﮔﻞ ﺑﻪاش ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﺐ دﻳﮕﺮ‪ ،‬دوﺳﺘﺖ دارم‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮ روﺣﺖ هﻢ از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﺒﺮدار ﻧﺸﺪ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺎد ﻣﻬﻢ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ هﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﯽﻋﻘﻞ ﺑﻮدی‪ ...‬ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺸﻮی‪ ...‬اﻳﻦ ﺳﺮﭘﻮش را هﻢ ﺑﮕﺬار ﮐﻨﺎر‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺑﻪ دردم‬
‫ﻧﻤﯽﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﺑﺎد‪...‬‬ ‫‪-‬ﺁﺧﺮ‪،‬‬
‫‪-‬ﺁن ﻗﺪرهﺎهﻢ ﺳَﺮﻣﺎﺉﻮ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ...‬هﻮای ﺧﻨﮏ ﺷﺐ ﺑﺮای ﺳﻼﻣﺘﻴﻢ ﺧﻮب اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاﻧﮑﺮدﻩ ﮔُﻠﻢ ﺁﺧﺮ‪.‬‬
‫ﺣﻴﻮاﻧﺎت‪...‬‬ ‫‪-‬ﺁﺧﺮ‬
‫‪-‬اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻪﺑﺎﺷﻢ ﺑﺎ ﺷﺐﭘﺮﻩهﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺸﻮم ﺟﺰ اﻳﻦ ﮐﻪ دو ﺳﻪ ﺗﺎ ﮐﺮ ِم ﺣﺸﺮﻩ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ چﺎرﻩای ﻧﺪارم‪ .‬ﺷﺐﭘﺮﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﯽ‬
‫ﺖ درﻧﺪﻩهﺎ هﻢ هﻴﭻ َﮐﮑَﻢ ﻧﻤﯽﮔﺰد‪» :‬ﻣﻦ‬‫ﻗﺸﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺟﺰ ﺁن ﮐﯽ ﺑﻪ دﻳﺪﻧﻢ ﻣﯽﺁﻳﺪ؟ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯽروی ﺑﻪ ﺁن دور دورهﺎ‪ .‬از ﺑﺎﺑ ِ‬
‫دارم«‪.‬‬ ‫ﭘﻨﺠﻪای‬ ‫و‬ ‫چﻨﮓ‬ ‫ﺧﻮدم‬ ‫ﺑﺮای‬ ‫هﻢ‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﻌﺪ‬ ‫داد‪.‬‬ ‫ﻧﺸﺎن‬ ‫را‬ ‫ﺧﺎرش‬ ‫چﻬﺎرﺗﺎ‬ ‫ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺳﺎدﮔﯽ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫و‬
‫‪-‬دﺳﺖدﺳﺖ ﻧﮑﻦ دﻳﮕﺮ! اﻳﻦ ﮐﺎرت ﺧﻠﻖ ﺁدم را ﺗﻨﮓ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪای ﺑﺮوی ﺑﺮو!‬
‫و اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ‪ ،‬چﻮن ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮔﺮﻳﻪاش را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﮔﻠﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ‪...‬‬
‫‪١٠‬‬
‫ﺧﻮدش را در ﻣﻨﻄﻘﻪی اﺧﺘﺮکهﺎی ‪ ٣٢٩ ،٣٢٨ ،٣٢٧ ،٣٢۶ ،٣٢۵‬و ‪ ٣٣٠‬دﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ هﻢ ﺑﺮای ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ و هﻢ‬
‫ﺑﺮای چﻴﺰﻳﺎدﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻨﺎ ﮐﺮد ﻳﮑﯽﻳﮑﯽﺷﺎن را ﺳﻴﺎﺣﺖ ﮐﺮدن‪.‬‬
‫ک اول ﻣﺴﮑﻦ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﻠﯽ از ﻣﺨﻤﻞ ارﻏﻮاﻧﯽ ﻗﺎﻗﻢ ﺑﺮ اورﻧﮕﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺎدﻩ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﭘﺮﺷﮑﻮﻩ‬ ‫اﺧﺘﺮ ِ‬
‫زد‪:‬‬ ‫داد‬ ‫اﻓﺘﺎد‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫چﺸﻤﺶ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫هﻤﻴﻦ‬ ‫و‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫رﻋﻴﺖ!‬ ‫هﻢ‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫‪-‬ﺧﺐ‪،‬‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ از ﺧﻮدش ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬او ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ هﻴﭻ وﻗﺖ ﻣﺮا ﻧﺪﻳﺪﻩ چﻪ ﺟﻮری ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪم؟‬
‫دﻳﮕﺮ اﻳﻨﺶ را ﻧﺨﻮاﻧﺪﻩﺑﻮد ﮐﻪ دﻧﻴﺎﺑﺮای ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﻋﺠﻴﺒﯽ ﺳﺎدﻩ ﺷﺪﻩ و ﺗﻤﺎم ﻣﺮدم ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﻣﺸﺖ رﻋﻴﺖ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب‬
‫ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮐﻪ ﻣﯽدﻳﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺷﺎ ِﻩ ﮐﺴﯽ ﺷﺪﻩ و از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﮐﺒﮑﺶ ﺧﺮوس ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﻴﺎ ﺟﻠﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺒﻴﻨﻴﻤﺖ‪ .‬ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫ت ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺗﻤﺎم اﺧﺘﺮک را درﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎچﺎر هﻤﺎن ﻃﻮر‬
‫ﯽ ﺟﺎﻳﯽ ﮔﺸﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ اﻣﺎ ﺷﻨ ِﻞ ﻗﺎﻗ ِﻢ ﺣﻀﺮ ِ‬‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺑﺎ چﺸﻢ ﭘ ِ‬
‫اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫دهﻦدرﻩ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﺧﺴﺘﻪ‬ ‫ﺳﺨﺖ‬ ‫چﻮن‬ ‫و‬ ‫ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﭘﺎ‬ ‫ﺳﺮ‬
‫ت ﺳﻠﻄﺎن از ﻧﺰاﮐﺖ ﺑﻪ دور اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﮐﺎر را ﺑﺮاﻳﺖ ﻗﺪﻏﻦ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺷﻬﺮﻳﺎر‬ ‫ﺷﺎﻩ ﺑﻪاش ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﻤﻴﺎزﻩ ﮐﺸﻴﺪن در ﺣﻀﺮ ِ‬
‫ﮐﻪ‪:‬‬ ‫ﺁﻣﺪ‬ ‫در‬ ‫ﺷﺪﻩﺑﻮد‬ ‫ﺧﺠﻞ‬ ‫ﺳﺨﺖ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬

‫راﻩ درازی ﻃﯽﮐﺮدﻩام و هﻴﭻ هﻢ ﻧﺨﻮاﺑﻴﺪﻩام‪...‬‬ ‫‪-‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺟﻠ ِﻮ ﺧﻮدم را ﺑﮕﻴﺮم‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﺐ ﺧﺐ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑِﺖ اﻣﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺧﻤﻴﺎزﻩ ﺑﮑﺸﯽ‪ .‬ﺳﺎلهﺎﺳﺖ ﺧﻤﻴﺎزﻩﮐﺸﻴﺪن ﮐﺴﯽ را ﻧﺪﻳﺪﻩام ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﺎزﮔﯽ دارد‪.‬‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻣﺮ‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫ﺑﮑﺶ‪.‬‬ ‫ﺧﻤﻴﺎزﻩ‬ ‫هﻢ‬ ‫ﺑﺎز‬ ‫ﻳﺎاﷲ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺁﺧﺮ اﻳﻦ ﺟﻮری ﻣﻦ دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﻢ را ﮔﻢ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ...‬دﻳﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪- :‬هﻮم! هﻮم! ﺧﺐ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﻪات اﻣﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﮔﺎهﯽ ﺧﻤﻴﺎزﻩ ﺑﮑﺸﯽ ﮔﺎهﯽ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺗﻨﺪ و ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم ﺣﺮف ﻣﯽزد و اﻧﮕﺎر ﺧﻠﻘﺶ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﻨﮓ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻓﻘﻂ درﺑﻨﺪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻄﻴﻊ ﻓﺮﻣﺎﻧﺶ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬در ﻣﻮرد ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽهﺎ هﻢ هﻴﭻ ﻧﺮﻣﺸﯽ از ﺧﻮدش ﻧﺸﺎن ﻧﻤﯽداد‪ .‬ﻳﮏ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎ ِﻩ ﺗﻤﺎم ﻋﻴﺎر ﺑﻮد ﮔﻴﺮم چﻮن زﻳﺎدی ﺧﻮب ﺑﻮد اواﻣﺮی ﮐﻪ ﺻﺎدر ﻣﯽﮐﺮد اواﻣﺮی ﺑﻮد ﻣﻨﻄﻘﯽ‪ .‬ﻣﺜﻼ ﺧﻴﻠﯽ راﺣﺖ در ﺁﻣﺪ‬
‫ﮐﻪ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از ﺳﺮداراﻧﻢ اﻣﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از اﻳﻦ ﻣﺮغهﺎی درﻳﺎﻳﯽ ﺑﺸﻮد و ﻳﺎرو اﻃﺎﻋﺖ ﻧﮑﻨﺪ ﺗﻘﺴﻴﺮ او‬
‫اﺳﺖ«‪.‬‬ ‫ﺧﻮدم‬ ‫ﺗﻘﺼﻴﺮ‬ ‫ﮐﻪ‪،‬‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ؟‬ ‫ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‬ ‫‪-‬اﺟﺎزﻩ‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫ادب‬ ‫ﻧﻬﺎﻳﺖ‬ ‫در‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫ﺖ ﺷﮑﻮﻩ و ﺟﻼل چﻴﻨﯽ از ﺷﻨﻞ ﻗﺎﻗﻤﺶ را ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﺮد ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﻪات اﻣﺮ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﺑﻨﺸﻴﻨﯽ‪.‬‬‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮐﻪ در ﻧﻬﺎﻳ ِ‬
‫ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﻣﺎﻧﺪﻩﺑﻮد ﺣﻴﺮان‪ :‬ﺁﺧﺮ ﺁن اﺧﺘﺮک ﮐﻮچﮏﺗﺮ از ﺁن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺼﻮرش را ﺑﺸﻮد ﮐﺮد‪ .‬واﻗﻌﺎ اﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬
‫ﺑﻪ چﯽ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﯽﮐﺮد؟ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻗﺮﺑﺎن ﻋﻔﻮ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﮐﻪ ازﺗﺎن ﺳﻮال ﻣﯽﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫ﮐﻨﯽ‪.‬‬ ‫ﺳﻮال‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫از‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‬ ‫اﻣﺮ‬ ‫‪-‬ﺑﻪات‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻋﺠﻠﻪ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬
‫ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ؟‬ ‫ﺳﻠﻄﻨﺖ‬ ‫چﯽ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﻗﺮﺑﺎن‬ ‫‪-‬ﺷﻤﺎ‬
‫چﯽ‪.‬‬ ‫هﻤﻪ‬ ‫‪-‬ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺳﺎدﻩ‬ ‫ﺧﻴﻠﯽ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬
‫هﻤﻪچﯽ؟‬ ‫‪-‬ﺑﻪ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻗﺎﻃﻊ ﺑﻪ اﺧﺘﺮک ﺧﻮدش و اﺧﺘﺮکهﺎی دﻳﮕﺮ و ﺑﺎﻗﯽ ﺳﺘﺎرﻩهﺎ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮد‪.‬‬
‫هﺎ؟‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫هﻤﻪی‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫‪-‬ﻳﻌﻨﯽ‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫هﺎ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫هﻤﻪی‬ ‫‪-‬ﺑﻪ‬ ‫داد‪:‬‬ ‫ﺟﻮاب‬ ‫ﺷﺎﻩ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺟﻬﺎﻧﯽ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎ ِﻩ‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫ﮐﻪ‪،‬‬ ‫ﻧﺒﻮد‬ ‫ﻣﻌﻤﻮﻝﯽ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫ﻓﻘﻂ‬ ‫او‬ ‫ﺁﺧﺮ‬
‫ﺳﺮﺑﻪﻓﺮﻣﺎنﺗﺎﻧﻨﺪ؟‬ ‫هﻢ‬ ‫ﺳﺘﺎرﻩهﺎ‬ ‫وﻗﺖ‬ ‫‪-‬ﺁن‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪- :‬اﻝﺒﺘﻪ ﮐﻪ هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬هﻤﻪﺷﺎن ﺑﯽدرﻧﮓ هﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﯽ را اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ را ﻣﻄﻠﻘﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻳﮏ چﻨﻴﻦ ﻗﺪرﺗﯽ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ را ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮐﺮد‪ .‬اﮔﺮ ﺧﻮدش چﻨﻴﻦ ﻗﺪرﺗﯽ ﻣﯽداﺷﺖ ﺑﯽ اﻳﻦ ﮐﻪ ﺣﺘﺎ ﺻﻨﺪﻝﻴﺶ را‬
‫ﻳﮏ ذرﻩ ﺗﮑﺎن ﺑﺪهﺪ روزی چﻬﻞ و چﻬﺎر ﺑﺎر ﮐﻪ هﻴﭻ روزی هﻔﺘﺎد ﺑﺎر و ﺣﺘﺎ ﺻﺪﺑﺎر و دوﻳﺴﺖﺑﺎر ﻏﺮوب ﺁﻓﺘﺎب را ﺗﻤﺎﺷﺎ‬
‫ی اﺧﺘﺮﮐﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻣﺎن ﺧﺪا ولﮐﺮدﻩﺑﻮد ﻏﺼﻪاش ﺷﺪ ﺟﺮاﺗﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش داد ﮐﻪ از‬ ‫ﻣﯽﮐﺮد! و چﻮن ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻧﻔﻬﻤﯽ از ﻳﺎدﺁور ِ‬
‫ﺑﮑﻨﺪ‪:‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺘﯽ‬ ‫درﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬
‫‪-‬دﻝﻢ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻳﮏ ﻏﺮوب ﺁﻓﺘﺎب ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﻢ‪ ...‬در ﺣﻘﻢ اﻝﺘﻔﺎت ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ اﻣﺮ ﮐﻨﻴﺪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻏﺮوب ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫‪-‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺳﺮدار اﻣﺮ ﮐﻨﻴﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﺐﭘﺮﻩ از اﻳﻦ ﮔﻞ ﺑﻪ ﺁن ﮔﻞ ﺑﭙﺮد ﻳﺎ ﻗﺼﻪی ﺳﻮزﻧﺎﮐﯽ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﺮغ درﻳﺎﻳﯽ‬
‫او؟‬ ‫ﻳﺎ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﻣﻘﺼﺮﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﻳﮑﯽﻣﺎن‬ ‫ﮐﺪام‬ ‫ﻧﮑﻨﺪ‬ ‫اﺟﺮا‬ ‫را‬ ‫اﻣﺮﻳﻪ‬ ‫او‬ ‫و‬ ‫ﺁﻳﺪ‬ ‫در‬
‫‪-‬ﺷﻤﺎ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﺮداﺷﺖ‪،‬‬ ‫ﻧﻪ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ‪،‬‬ ‫ﻧﻪ‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺣﺮف ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ از هﺮ ﮐﺴﯽ چﻴﺰی را ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺖ ﮐﻪ ازش ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻗﺪرت ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺶ از هﺮ چﻴﺰ ﺑﻪ‬
‫ﻋﻘﻞ ﻣﺘﮑﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻠﺘﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺪهﯽ ﮐﻪ ﺑﺮوﻧﺪ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ ﺗﻮ درﻳﺎ اﻧﻘﻼب ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺣﻖ دارﻳﻢ ﺗﻮﻗﻊ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ‬ ‫اواﻣﺮﻣﺎن‬ ‫چﻮن‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ‬ ‫داﺷﺘﻪ‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮐﻪ هﻴﭻ وﻗﺖ چﻴﺰی را ﮐﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﯽﮐﺮد ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻏﺮوب ﺁﻓﺘﺎب ﻣﻦ چﯽ؟‬
‫ﺷ ﱢﻢ ﺣﮑﻤﺮاﻧﯽﻣﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮﻳﻢ زﻣﻴﻨﻪاش ﻓﺮاهﻢ ﺑﺸﻮد‪.‬‬‫‪-‬ﺗﻮ هﻢ ﺑﻪ ﻏﺮوب ﺁﻓﺘﺎﺑﺖ ﻣﯽرﺳﯽ‪ .‬اﻣﺮﻳﻪاش را ﺻﺎدر ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺑﺎ َ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد؟‬ ‫ﻓﺮاهﻢ‬ ‫‪-‬ﮐِﯽ‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫داد‪:‬‬ ‫ﺟﻮاب‬ ‫ﮐﺮد‬ ‫ﻧﮕﺎﻩ‬ ‫را‬ ‫ﮐﻠﻔﺘﯽ‬ ‫و‬ ‫ﮐَﺖ‬ ‫ﺗﻘﻮﻳﻢ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﺁن‬ ‫از‬ ‫ﺑﻌﺪ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬
‫‪-‬هﻮم! هﻮم! ﺣﺪو ِد‪ ...‬ﺣﺪو ِد‪ ...‬ﻏﺮوب‪ .‬ﺣﺪو ِد ﺳﺎﻋﺖ هﻔﺖ و چﻬﻞ دﻗﻴﻘﻪ‪ ...‬و ﺁن وﻗﺖ ﺗﻮ ﺑﺎ چﺸﻢهﺎی ﺧﻮدت ﻣﯽﺑﻴﻨﯽ ﮐﻪ‬
‫چﻪﻃﻮر ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎ اﺟﺮا ﻣﯽﺷﻮد!‬
‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺧﻤﻴﺎزﻩ ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬از اﻳﻦ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎی ﺁﻓﺘﺎب ﻏﺮوب از ﮐﻴﺴﻪاش رﻓﺘﻪﺑﻮد ﺗﺎﺳﻒ ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬از ﺁن ﮔﺬﺷﺘﻪ دﻝﺶ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﮐﻤﯽ‬ ‫هﻢ‬
‫ﺑﺮوم‪.‬‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﻢ‬ ‫ﻧﺪارم‪.‬‬ ‫ﮐﺎری‬ ‫اﻳﻦﺟﺎ‬ ‫دﻳﮕﺮ‬ ‫‪-‬ﻣﻦ‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﯽزد‬ ‫ﻏﻨﺞ‬ ‫رﻋﻴﺖ‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫داﺷﺘﻦ‬ ‫ﺑﺮای‬ ‫دﻝﺶ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﺷﺎﻩ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫وزﻳﺮت‬ ‫ﻧﺮو!‬ ‫‪-‬ﻧﺮو!‬
‫چﯽ؟‬ ‫‪-‬وزﻳ ِﺮ‬
‫دادﮔﺴﺘﺮی!‬ ‫‪-‬وزﻳ ِﺮ‬

‫ﺑﺸﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﮐﺴﯽ‬ ‫ﺟﺎ‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫‪-‬ﺁﺧﺮ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﮐﻪ هﻨﻮز ﮔﺸﺘﯽ دور ﻗﻠﻤﺮوﻣﺎن ﻧﺰدﻩاﻳﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﭘﻴﺮ ﺷﺪﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮای ﮐﺎﻝﺴﮑﻪ ﺟﺎ ﻧﺪارﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺴﺘﻪﻣﺎن‬ ‫هﻢ‬ ‫ﭘﻴﺎدﻩروی‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮐﻪ ﺧﻢ ﺷﺪﻩﺑﻮد ﺗﺎ ﻧﮕﺎهﯽ هﻢ ﺑﻪ ﺁن ﻃﺮف اﺧﺘﺮک ﺑﻴﻨﺪازد ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑَﻪ! ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدﻩام‪ ،‬ﺁن ﻃﺮف هﻢ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫دﻳﺎراﻝﺒﺸﺮی‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻪاش ﺟﻮاب داد‪- :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﭘﺲ ﺧﻮدت را ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﮐﻦ‪ .‬اﻳﻦ ﮐﺎر ﻣﺸﮑﻞﺗﺮ هﻢ هﺴﺖ‪ .‬ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﮐﺮدن ﺧﻮد از‬
‫ﻣﺤﺎﮐﻤﻪﮐﺮدن دﻳﮕﺮان ﺧﻴﻠﯽ ﻣﺸﮑﻞ ﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯽ در ﻣﻮرد ﺧﻮدت ﻗﻀﺎوت درﺳﺘﯽ ﺑﮑﻨﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯽﺷﻮد ﻳﮏ‬
‫ﻋﻴﺎری‪.‬‬ ‫ﺗﻤﺎم‬ ‫ﻓﺮزاﻧﻪی‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﻦ هﺮ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺧﻮدم را ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﮐﻨﻢ‪ ،‬چﻪ اﺣﺘﻴﺎﺟﯽ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ؟ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪- :‬‬
‫هﻮم! هﻮم! ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﻳﮏ ﺟﺎﻳﯽ ﺗﻮ اﺧﺘﺮک ﻣﺎ ﻳﮏ ﻣﻮش ﭘﻴﺮ هﺴﺖ‪ .‬ﺻﺪاﻳﺶ را ﺷﺐ هﺎ ﻣﯽﺷﻨﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ او را ﺑﻪ‬
‫ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﺑﮑﺸﯽ و ﮔﺎﻩﮔﺎهﯽ هﻢ ﺑﻪ اﻋﺪام ﻣﺤﮑﻮﻣﺶ ﮐﻨﯽ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت زﻧﺪﮔﯽ او ﺑﻪ ﻋﺪاﻝﺖ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﭘﻴﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﮔﻴﺮم ﺗﻮ‬
‫هﺮ دﻓﻌﻪ ﻋﻔﻮش ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺗﺎ هﻤﻴﺸﻪ زﻳﺮ چﺎق داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺶ‪ .‬ﺁﺧﺮ ﻳﮑﯽ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺟﻮاب داد‪- :‬ﻣﻦ از ﺣﮑﻢ اﻋﺪام ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽﺁﻳﺪ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻧﻪ!‬
‫اﻣﺎ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮐﻪ ﺁﻣﺎدﻩی ﺣﺮﮐﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﺿﻤﻨﺎ هﻢ هﻴﭻ دﻝﺶ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ اﺳﺒﺎب ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺳﻠﻄﺎن ﭘﻴﺮ ﺑﺸﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪-‬اﮔﺮ اﻋﻠﯽﺣﻀﺮت ﻣﺎﻳﻠﻨﺪ اواﻣﺮﺷﺎن دﻗﻴﻘﺎ اﺟﺮا ﺑﺸﻮد ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺮدﻣﻨﺪاﻧﻪای در ﻣﻮرد ﺑﻨﺪﻩ ﺻﺎدر ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼ‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻩ اﻣﺮ ﮐﻨﻨﺪ ﻇﺮف ﻳﮏ دﻗﻴﻘﻪ راﻩ ﺑﻴﻔﺘﻢ‪ .‬ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﻨﻢ زﻣﻴﻨﻪاش هﻢ ﺁﻣﺎدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪...‬‬
‫چﻮن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ اول دو دل ﻣﺎﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺁهﯽ ﮐﺸﻴﺪ و ﺑﻪ راﻩ اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻓﺮﻣﻮدﻳﻤﺖ!‬ ‫ﺧﻮدﻣﺎن‬ ‫‪-‬ﺳﻔﻴﺮ‬ ‫زد‪:‬‬ ‫ﻓﺮﻳﺎد‬ ‫ﺷﺘﺎب‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬ ‫ﺁنوﻗﺖ‬
‫ﺣﺎﻝﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﮑﻮهﻤﻨﺪی داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ هﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﻮ دﻝﺶ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪- :‬اﻳﻦ ﺁدم ﺑﺰرگهﺎ راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ چﻪﻗﺪر ﻋﺠﻴﺒﻨﺪ!‬
‫‪١١‬‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﭘﺴﻨﺪی‬ ‫ﺧﻮد‬ ‫ﺁدم‬ ‫ﻣﺴﮑﻦ‬ ‫دوم‬ ‫اﺧﺘﺮک‬
‫ﺧﻮد ﭘﺴﻨﺪ چﺸﻤﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ اﻓﺘﺎد از هﻤﺎن دور داد زد‪- :‬ﺑﻪﺑﻪ! اﻳﻦ هﻢ ﻳﮏ ﺳﺘﺎﻳﺸﮕﺮ ﮐﻪ دارد ﻣﯽﺁﻳﺪ ﻣﺮا‬
‫ﺑﺒﻴﻨﺪ!‬

‫ﺳﺘﺎﻳﺶﮔﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺸﺖ‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫ﻓﻘﻂ‬ ‫دﻳﮕﺮان‬ ‫ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪهﺎ‬ ‫ﺑﺮای‬ ‫ﺁﺧﺮ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻳﺪ!‬ ‫ﺳﺮﺗﺎن‬ ‫ﻏﺮﻳﺒﯽ‬ ‫ﻋﺠﻴﺐ‬ ‫ﮐﻼﻩ‬ ‫چﻪ‬ ‫‪-‬ﺳﻼم!‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫ﺧﻮد ﭘﺴﻨﺪ ﺟﻮاب داد‪- :‬ﻣﺎل اﻇﻬﺎر ﺗﺸﮑﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم ﻣﻮﻗﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ هﻠﻬﻠﻪی ﺳﺘﺎﻳﺸﮕﺮهﺎﻳﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﮔﻴﺮم‬
‫ﻧﻤﯽاﻓﺘﺪ‪.‬‬ ‫ﻃﺮفهﺎ‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﮔﺬارش‬ ‫ﺗﻨﺎﺑﻨﺪﻩای‬ ‫ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﻧﺸﺪﻩ‬ ‫ﺣﺎﻝﻴﺶ‬ ‫چﻴﺰی‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫‪-‬چﯽ؟‬
‫دﻳﮕﺮ‪.‬‬ ‫هﻢ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺰن‬ ‫را‬ ‫‪-‬دﺳﺖهﺎﻳﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ دﺳﺖ زد و ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ ﮐﻼهﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﺘﻮاﺿﻌﺎﻧﻪ از او ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ن ﭘﺎدﺷﺎﻩاﺳﺖ«‪ .‬و دوﺑﺎرﻩ ﺑﻨﺎ ﮐﺮد دﺳﺖزدن و‬
‫ن اﻳﻦ ﺗﻔﺮﻳﺤﺶ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻴﺶﺗﺮ از دﻳﺪ ِ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻳﺪ ِ‬
‫ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ ﺑﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﮐﻼﻩ ﺑﻨﺎ ﮐﺮد ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدن‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪای ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮐﻪ از اﻳﻦ ﺑﺎزی ﻳﮏﻧﻮاﺧﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬چﻪ ﮐﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﮐﻼﻩ از‬
‫ﺑﻴﻔﺘﺪ؟‬ ‫ﺳﺮت‬
‫اﻣﺎ ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ ﺣﺮﻓﺶ را ﻧﺸﻨﻴﺪ‪ .‬ﺁﺧﺮ ﺁنهﺎ ﺟﺰ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﻮدﺷﺎن چﻴﺰی را ﻧﻤﯽﺷﻨﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫از ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬ﺗﻮ راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ چﺸﻢ ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟‬
‫چﻪ؟‬ ‫ﻳﻌﻨﯽ‬ ‫ﺗﺤﺴﻴﻦ‬ ‫و‬ ‫‪-‬ﺳﺘﺎﻳﺶ‬
‫‪-‬ﻳﻌﻨﯽ ﻗﺒﻮل اﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮشﻗﻴﺎﻓﻪﺗﺮﻳﻦ و ﺧﻮشﭘﻮشﺗﺮﻳﻦ و ﺛﺮوتﻣﻨﺪﺗﺮﻳﻦ و ﺑﺎهﻮشﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮد اﻳﻦ اﺧﺘﺮﮐﻢ‪.‬‬
‫ﮐﻼهﺖ‪.‬‬ ‫و‬ ‫ﺧﻮدﺗﯽ‬ ‫ﻓﻘﻂ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫اﺧﺘﺮک‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫روی‬ ‫‪-‬ﺁﺧﺮ‬
‫ﺑﮑﻦ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﺣﻖ‬ ‫در‬ ‫را‬ ‫ﻝﻄﻒ‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫ﮐﻦ‪.‬‬ ‫ﺳﺘﺎﻳﺸﻢ‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫وﺟﻮد‬ ‫‪-‬ﺑﺎ‬
‫ﯽ اﻳﻦ ﺑﺮاﻳﺖ ﺟﺎﻝﺐ اﺳﺖ؟‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﻧﻴﻢچﻪ ﺷﺎﻧﻪای ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺳﺘﺎﻳﺸﺖ ﮐﺮدم‪ .‬اﻣﺎ ﺁﺧﺮ واﻗﻌﺎ چ ِ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺑﻪ راﻩ اﻓﺘﺎد و هﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﻮ دﻝﺶ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪- :‬اﻳﻦ ﺁدم ﺑﺰرگهﺎ راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ چﻪﻗﺪر ﻋﺠﻴﺒﻨﺪ!‬
‫‪١٢‬‬
‫ﺗﻮ اﺧﺘﺮک ﺑﻌﺪی ﻣﯽﺧﻮارﻩای ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ‪ .‬دﻳﺪار ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ را ﺑﻪ ﻏﻢ ﺑﺰرﮔﯽ ﻓﺮو ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﯽﺧﻮارﻩ ﮐﻪ ﺻُﻢﺑُﮑﻢ ﭘﺸﺖ ﻳﮏ ﻣﺸﺖ ﺑﻄﺮی ﺧﺎﻝﯽ و ﻳﮏ ﻣﺸﺖ ﺑﻄﺮی ﭘﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪- :‬چﻪ ﮐﺎر داری ﻣﯽﮐﻨﯽ؟‬
‫ﻣﯽزﻧﻢ‪.‬‬ ‫‪-‬ﻣِﯽ‬ ‫داد‪:‬‬ ‫ﺟﻮاب‬ ‫ﻏﻢزدﻩای‬ ‫ﻝﺤﻦ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮارﻩ‬
‫چﯽ؟‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽزﻧﯽ‬ ‫‪-‬ﻣِﯽ‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫ﮐﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﻓﺮاﻣﻮش‬ ‫‪-‬ﮐﻪ‬ ‫داد‪:‬‬ ‫ﺟﻮاب‬ ‫ﻣﯽﺧﻮارﻩ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ دﻝﺶ ﺑﺮای او ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬چﯽ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﯽ؟‬
‫را‪.‬‬ ‫ﺷﮑﺴﺘﮕﻴﻢ‬ ‫‪-‬ﺳﺮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﭘﺎﻳﻴﻦ‬ ‫ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ‬ ‫را‬ ‫ﺳﺮش‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﻃﻮر‬ ‫هﻤﺎن‬ ‫ﻣﯽﺧﻮارﻩ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮐﻪ دﻝﺶ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ دردی از او دوا ﮐﻨﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬ﺳﺮﺷﮑﺴﺘﮕﯽ از چﯽ؟‬
‫ﯽ ﻣﯽﺧﻮارﻩ ﺑﻮدﻧﻢ را‪.‬‬
‫ﻣﯽﺧﻮارﻩ ﺟﻮاب داد‪- :‬ﺳﺮﺷﮑﺴﺘﮕ ِ‬
‫اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﻗﺎل را ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ‪ .‬و ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﻣﺎت و ﻣﺒﻬﻮت راهﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و رﻓﺖ و هﻤﺎن ﺟﻮر‬
‫ﮐﻪ ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﻮ دﻝﺶ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪- :‬اﻳﻦ ﺁدم ﺑﺰرگهﺎ راﺳﺘﯽراﺳﺘﯽ چﻪﻗﺪر ﻋﺠﻴﺒﻨﺪ!‬
‫‪١٣‬‬
‫اﺧﺘﺮک چﻬﺎرم اﺧﺘﺮک ﻣﺮد ﺗﺠﺎرتﭘﻴﺸﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺎ چﻨﺎن ﻣﺸﻐﻮل و ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ورود ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺣﺘﺎ ﺳﺮش‬
‫را هﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﺮد‪.‬‬

‫ﺷﺪﻩ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش‬ ‫ﺁﺗﺶﺳﻴﮕﺎرﺗﺎن‬ ‫‪-‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫‪-‬ﺳﻪ و دو ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭘﻨﺞ‪ .‬ﭘﻨﺞ و هﻔﺖ دوازدﻩ و ﺳﻪ ﭘﺎﻧﺰدﻩ‪ .‬ﺳﻼم‪ .‬ﭘﺎﻧﺰدﻩ و هﻔﺖ ﺑﻴﺴﺖ و دو‪ .‬ﺑﻴﺴﺖ و دو و ﺷﺶ ﺑﻴﺴﺖ و‬
‫هﺸﺖ‪ .‬وﻗﺖ ﻧﺪارم روﺷﻨﺶ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻴﺴﺖ و ﺷﺶ و ﭘﻨﺞ ﺳﯽ و ﻳﮏ‪ .‬اوف! ﭘﺲ ﺟﻤﻌﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭘﺎﻧﺼﺪوﻳﮏ ﻣﻴﻠﻴﻮن و ﺷﺸﺼﺪ‬
‫ﻳﮏ‪.‬‬ ‫و‬ ‫ﺳﯽ‬ ‫و‬ ‫هﻔﺘﺼﺪ‬ ‫هﺰار‬ ‫دو‬ ‫و‬ ‫ﺑﻴﺴﺖ‬ ‫و‬
‫چﯽ؟‬ ‫ﻣﻴﻠﻴﻮن‬ ‫‪-‬ﭘﺎﻧﺼﺪ‬
‫‪-‬هﺎ؟ هﻨﻮز اﻳﻦ ﺟﺎﻳﯽ ﺗﻮ؟ ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﻳﮏ ﻣﻴﻠﻴﻮن چﻴﺰ‪ .‬چﻪ ﻣﯽداﻧﻢ‪ ،‬ﺁن ﻗﺪر ﮐﺎر ﺳﺮم رﻳﺨﺘﻪ ﮐﻪ!‪ ...‬ﻣﻦ ﻳﮏ ﻣﺮد ﺟﺪی هﺴﺘﻢ و‬
‫هﻔﺖ‪...‬‬ ‫ﭘﻨﺞ‬ ‫و‬ ‫دو‬ ‫ﻧﺪارم!‪...‬‬ ‫ﮐﺎر‬ ‫و‬ ‫ﺳﺮ‬ ‫هﺸﺖﻣﻦﻧﻪﺷﺎهﯽ‬ ‫ﺣﺮفهﺎی‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ چﻴﺰی ﻣﯽﭘﺮﺳﻴﺪ دﻳﮕﺮ ﺗﺎ ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﻤﯽﮔﺮﻓﺖ دﺳﺖ ﺑﺮدار ﻧﺒﻮد دوﺑﺎرﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫چﯽ؟‬ ‫ﻣﻴﻠﻴﻮن‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫و‬ ‫‪-‬ﭘﺎﻧﺼﺪ‬
‫ﮐﺮد‪:‬‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫را‬ ‫ﺳﺮش‬ ‫ﭘﻴﺸﻪ‬ ‫ﺗﺎﺟﺮ‬
‫‪-‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﭘﻨﺠﺎﻩ و چﻬﺎر ﺳﺎﻝﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﻦ اﻳﻦ اﺧﺘﺮﮐﻢ هﻤﻪاش ﺳﻪ ﺑﺎر ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﻮدﻣﺎغ ﺷﺪﻩام‪ .‬اوﻝﻴﺶ ﺑﻴﺴﺖ و دو ﺳﺎل ﭘﻴﺶ‬
‫ﻳﮏ ﺳﻮﺳﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺪ از ﮐﺪام ﺟﻬﻨﻢ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺷﺪ‪ .‬ﺻﺪای وﺣﺸﺖﻧﺎﮐﯽ از ﺧﻮدش در ﻣﯽﺁورد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﻮ ﻳﮏ‬
‫ﺟﻤﻊ چﻬﺎر ﺟﺎ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﻨﻢ‪ .‬دﻓﻌﻪی دوم ﻳﺎزدﻩ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺳﺘﺨﻮان درد ﺑﯽچﺎرﻩام ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻦ ورزش ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ .‬وﻗﺖ‬
‫ﻳﻠﻠﯽﺗﻠﻠﯽ هﻢ ﻧﺪارم‪ .‬ﺁدﻣﯽ هﺴﺘﻢ ﺟﺪی‪ ...‬اﻳﻦ هﻢ ﺑﺎر ﺳﻮﻣﺶ!‪ ...‬ﮐﺠﺎ ﺑﻮدم؟ ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﻳﮏ ﻣﻴﻠﻴﻮن و‪...‬‬
‫چﯽ؟‬ ‫ﻣﻴﻠﻴﻮن‬ ‫هﻤﻪ‬ ‫‪-‬اﻳﻦ‬
‫ﺗﺎﺟﺮﭘﻴﺸﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻣﻴﺪ ﺧﻼﺻﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﻴﻠﻴﻮنهﺎ از اﻳﻦ چﻴﺰهﺎی ﮐﻮچﻮﻝﻮﻳﯽ ﮐﻪ ﭘﺎرﻩای وﻗﺖهﺎ ﺗﻮ هﻮا‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬ ‫دﻳﺪﻩ‬
‫‪-‬ﻣﮕﺲ؟‬
‫ﺑﺮاق‪.‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮی‬ ‫چﻴﺰهﺎی‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫ﺑﺎﺑﺎ‪.‬‬ ‫‪-‬ﻧﻪ‬
‫ﻋﺴﻞ؟‬ ‫‪-‬زﻧﺒﻮر‬
‫‪-‬ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ! هﻤﻴﻦ چﻴﺰهﺎی ﮐﻮچﻮﻝﻮی ﻃﻼﻳﯽ ﮐﻪ ِوﻝِﻨﮕﺎرهﺎ را ﺑﻪ ﻋﺎﻝﻢ هﭙﺮوت ﻣﯽﺑﺮد‪ .‬ﮔﻴﺮم ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎ ﺁدﻣﯽ هﺴﺘﻢ ﺟﺪی ﮐﻪ‬
‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺧﻴﺎلﺑﺎﻓﯽ‬ ‫ﺻﺮف‬ ‫را‬ ‫وﻗﺘﻢ‬
‫ﺳﺘﺎرﻩ؟‬ ‫‪-‬ﺁهﺎ‪،‬‬
‫ﺳﺘﺎرﻩ‪.‬‬ ‫اﺳﺖ‪:‬‬ ‫‪-‬ﺧﻮدش‬
‫ﻣﯽﺧﻮرد؟‬ ‫دردت‬ ‫چﻪ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺘﺎرﻩ‬ ‫ﻣﻴﻠﻴﻮن‬ ‫ﭘﺎﻧﺼﺪ‬ ‫‪-‬ﺧﺐ‬
‫‪-‬ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﻳﮏ ﻣﻴﻠﻴﻮن و ﺷﺸﺼﺪ و ﺑﻴﺴﺖ و دو هﺰار و هﻔﺘﺼﺪ و ﺳﯽ و ﻳﮑﯽ‪ .‬ﻣﻦ ﺟﺪﻳّﻢ و دﻗﻴﻖ‪.‬‬
‫ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ؟‬ ‫دردت‬ ‫چﻪ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫‪-‬ﺧﺐ‪،‬‬
‫ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ؟‬ ‫دردم‬ ‫چﻪ‬ ‫‪-‬ﺑﻪ‬
‫‪-‬هﺎ‪.‬‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺗﺼﺎﺣﺐﺷﺎن‬ ‫‪-‬هﻴﭽﯽ‬
‫را؟‬ ‫‪-‬ﺳﺘﺎرﻩهﺎ‬
‫ﺧﺐ‪.‬‬ ‫‪-‬ﺁرﻩ‬
‫ﮐﻪ‪...‬‬ ‫ﺑﺮﺧﻮردم‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﯽ‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫‪-‬ﺁﺧﺮ‬

‫‪-‬ﭘﺎدﺷﺎﻩهﺎ ﺗﺼﺎﺣﺐ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﻞﮐﻪ ﺑﻪاش »ﺳﻠﻄﻨﺖ« ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ دو ﺗﺎ ﺑﺎ هﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﻓﺮق دارد‪.‬‬
‫ﺑﺸﻮد؟‬ ‫چﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﯽ‬ ‫ﺗﺼﺎﺣﺐ‬ ‫را‬ ‫ﺁنهﺎ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﺣﺎﻻ‬ ‫‪-‬ﺧﺐ‪،‬‬
‫ﺑﺸﻮم‪.‬‬ ‫دارا‬ ‫‪-‬ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽﺧﻮرد؟‬ ‫ﮐﺎرت‬ ‫چﻪ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺪن‬ ‫دارا‬ ‫‪-‬ﺧﺐ‬
‫ﺑﺨﺮم‪.‬‬ ‫ازش‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﮐﺮد‬ ‫ﭘﻴﺪا‬ ‫ﺳﺘﺎرﻩای‬ ‫ﮐﺴﯽ‬ ‫اﮔﺮ‬ ‫ﮐﻪ‪،‬‬ ‫ﮐﺎر‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫‪-‬ﺑﻪ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺎ هﻢ ﻣﻨﻄﻘﺶ ﻳﮏ ﺧﺮدﻩ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻖ ﺁن داﺉﻢاﻝﺨﻤﺮﻩ ﻣﯽ َﺑﺮَد‪ «.‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﺑﺎز ازش‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫ﺷﺪ؟‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫را‬ ‫ﺳﺘﺎرﻩ‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫ﻣﯽﺷﻮد‬ ‫ﺟﻮری‬ ‫‪-‬چﻪ‬
‫ﮐﯽاﻧﺪ؟‬ ‫ﻣﺎل‬ ‫ﺳﺘﺎرﻩهﺎ‬ ‫‪-‬اﻳﻦ‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫ﺗَﺨﻢ‬ ‫و‬ ‫اَﺧﻢ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫درﻧﮓ‬ ‫ﺑﯽ‬ ‫ﺗﺎﺟﺮﭘﻴﺸﻪ‬
‫ﮐﺲ‪.‬‬ ‫هﻴﭻ‬ ‫ﻣﺎل‬ ‫ﻣﯽداﻧﻢ؟‬ ‫‪-‬چﻪ‬
‫اﻓﺘﺎدم‪.‬‬ ‫ﻓﮑﺮ‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫اول‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫چﻮن‬ ‫ﻣﻨﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺎل‬ ‫‪-‬ﭘﺲ‬
‫اﺳﺖ؟‬ ‫ﮐﺎﻓﯽ‬ ‫‪-‬هﻤﻴﻦ‬
‫‪-‬اﻝﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮ ﻳﮏ ﺟﻮاهﺮ ﭘﻴﺪا ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺎل هﻴﭻ ﮐﺲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﯽﺷﻮد ﻣﺎل ﺗﻮ‪ .‬اﮔﺮ ﺟﺰﻳﺮﻩای ﮐﺸﻒ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺎل‬
‫هﻴﭻ ﮐﺲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﯽﺷﻮد ﻣﺎل ﺗﻮ‪ .‬اﮔﺮ ﻓﮑﺮی ﺑﻪ ﮐﻠﻪات ﺑﺰﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺁن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﺰدﻩ ﺑﻪ اﺳﻢ ﺧﻮدت ﺛﺒﺘﺶ ﻣﯽﮐﻨﯽ و‬
‫ﻣﯽﺷﻮد ﻣﺎل ﺗﻮ‪ .‬ﻣﻦ هﻢ ﺳﺘﺎرﻩهﺎ را ﺑﺮای اﻳﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﺷﺪﻩام ﮐﻪ ﭘﻴﺶ از ﻣﻦ هﻴﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻴﻔﺘﺎدﻩ ﺑﻮد ﺁنهﺎ را ﻣﺎﻝﮏ‬
‫ﺑﺸﻮد‪.‬‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯽ؟‬ ‫ﮐﺎرﺷﺎن‬ ‫چﻪ‬ ‫ﻣﻨﺘﻬﺎ‬ ‫درﺳﺖ‪.‬‬ ‫هﻤﻪاش‬ ‫هﺎ‬ ‫‪-‬اﻳﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫ﺗﺎﺟﺮ ﭘﻴﺸﻪ ﮔﻔﺖ‪- :‬ادارﻩﺷﺎن ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﺟﻮر ﻣﯽﺷﻤﺎرمﺷﺎن و ﻣﯽﺷﻤﺎرمﺷﺎن‪ .‬اﻝﺒﺘﻪ ﮐﺎر ﻣﺸﮑﻠﯽ اﺳﺖ وﻝﯽ ﺧﺐ دﻳﮕﺮ‪،‬‬
‫ﺟﺪی‪.‬‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫هﺴﺘﻢ‬ ‫ﺁدﻣﯽ‬ ‫ﻣﻦ‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻧﺮﻓﺘﻪﺑﻮد‬ ‫َﮐﺘَﺶ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﺣﺮف‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫هﻨﻮز‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫‪-‬اﮔﺮ ﻣﻦ ﻳﮏ ﺷﺎل ﮔﺮدن اﺑﺮﻳﺸﻤﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﭙﻴﭽﻢ دور ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮﻣﺶ‪ .‬اﮔﺮ ﻳﮏ ﮔﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ‬
‫ﺑﭽﻴﻨﯽ!‬ ‫را‬ ‫ﺳﺘﺎرﻩهﺎ‬ ‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫اﻣﺎ‬ ‫ﺑﺒﺮﻣﺶ‪.‬‬ ‫ﺧﻮدم‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﺑﭽﻴﻨﻢ‬
‫ﺑﺎﻧﮏ‪.‬‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﺑﮕﺬارمﺷﺎن‬ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ‬ ‫اﻣﺎ‬ ‫‪-‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫چﻪ؟‬ ‫ﻳﻌﻨﯽ‬ ‫ﮔﻔﺘﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫‪-‬اﻳﻨﯽ‬
‫‪-‬ﻳﻌﻨﯽ اﻳﻦ ﮐﻪ ﺗﻌﺪاد ﺳﺘﺎرﻩهﺎﻳﻢ را رو ﻳﮏ ﺗﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻢ ﻣﯽﮔﺬارم ﺗﻮ ﮐﺸﻮ درش را ﻗﻔﻞ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫هﻤﻴﻦ؟‬ ‫‪-‬هﻤﻪاش‬
‫‪-‬ﺁرﻩ هﻤﻴﻦ ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد »ﺟﺎﻝﺐ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﮏ ﺧﺮدﻩ هﻢ ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﮐﺎری ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺁن ﻗﺪرهﺎ ﺟﺪﻳﺶ ﺑﺸﻮد ﮔﺮﻓﺖ«‪.‬‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﻓﺮق‬ ‫ﺑﺰرگ‬ ‫ﺁدمهﺎی‬ ‫ﺗﻌﺒﻴﺮ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﺟﺪی‬ ‫چﻴﺰهﺎی‬ ‫از‬ ‫او‬ ‫ﺗﻌﺒﻴﺮ‬ ‫ﺁﺧﺮ‬
‫ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﻦ ﻳﮏ ﮔﻞ دارم ﮐﻪ هﺮ روز ﺁﺑﺶ ﻣﯽدهﻢ‪ .‬ﺳﻪ ﺗﺎ هﻢ ﺁﺗﺶﻓﺸﺎن دارم ﮐﻪ هﻔﺘﻪای ﻳﮏ ﺑﺎر ﭘﺎک و دودﻩﮔﻴﺮیﺷﺎن‬
‫ﻒ دﺳﺘﺶ را ﮐﻪ ﺑﻮ ﻧﮑﺮدﻩ! رو اﻳﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬هﻢ ﺑﺮای ﺁﺗﺶﻓﺸﺎنهﺎ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺁﺧﺮ ﺁﺗﺶﻓﺸﺎن ﺧﺎﻣﻮﺷﻪ را هﻢ ﭘﺎک ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺁدم ﮐ ِ‬
‫و هﻢ ﺑﺮای ﮔﻞ اﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺻﺎﺣﺐﺷﺎن ﺑﺎﺷﻢ ﻓﺎﻳﺪﻩ دارد‪ .‬ﺗﻮ چﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩای ﺑﻪ ﺣﺎل ﺳﺘﺎرﻩهﺎ داری؟‬
‫ﺗﺎﺟﺮﭘﻴﺸﻪ دهﻦ ﺑﺎز ﮐﺮد ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺪهﺪ اﻣﺎ چﻴﺰی ﭘﻴﺪا ﻧﮑﺮد‪ .‬و ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ راهﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و رﻓﺖ و هﻤﺎن ﺟﻮر‬
‫ﮐﻪ ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﻮ دﻝﺶ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪- :‬اﻳﻦ ﺁدم ﺑﺰرگهﺎ راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ چﻪﻗﺪر ﻋﺠﻴﺒﻨﺪ!‬
‫‪١۴‬‬
‫ک ﭘﻨﺠﻢ چﻴﺰ ﻏﺮﻳﺒﯽ ﺑﻮد‪ .‬از هﻤﻪی اﺧﺘﺮکهﺎی دﻳﮕﺮ ﮐﻮچﮏﺗﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻧﺪازﻩی ﻳﮏ ﻓﺎﻧﻮس ﭘﺎﻳﻪدار و ﻳﮏ‬
‫اﺧﺘﺮ ِ‬
‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﺟﺎ داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ از اﻳﻦ راز ﺳﺮ در ﻧﻴﺎورد ﮐﻪ ﻳﮏ ﺟﺎ ﻣﻴﺎن ﺁﺳﻤﺎن ﺧﺪا ﺗﻮ اﺧﺘﺮﮐﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪای روش هﺴﺖ ﻧﻪ ﺁدﻣﯽ‪،‬‬
‫ﺣﮑﻤﺖ وﺟﻮدی ﻳﮏ ﻓﺎﻧﻮس و ﻳﮏ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن چﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﺗﻮ دﻝﺶ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪-‬ﺧﻴﻠﯽ اﺣﺘﻤﺎل دارد ﮐﻪ اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﻋﻘﻠﺶ ﭘﺎرﻩﺳﻨﮓ ﺑﺒﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎل از ﭘﺎدﺷﺎﻩ و ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ و ﺗﺎﺟﺮﭘﻴﺸﻪ و ﻣﺴﺘﻪ ﮐﻢ ﻋﻘﻞﺗﺮ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬دﺳﺖ ﮐﻢ ﮐﺎری ﮐﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻳﮏ ﻣﻌﻨﺎﻳﯽ دارد‪ .‬ﻓﺎﻧﻮﺳﺶ را ﮐﻪ روﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻋﻴﻦهﻮ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺳﺘﺎرﻩی‬
‫دﻳﮕﺮ ﻳﺎ ﻳﮏ ﮔﻞ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﯽﺁورد و ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﮐﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭘﻨﺪاری ﮔﻞ ﻳﺎ ﺳﺘﺎرﻩای را ﻣﯽﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ زﻳﺒﺎﻳﯽ اﺳﺖ و‬
‫چﻴﺰی ﮐﻪ زﻳﺒﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﯽ ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﻣﻔﻴﺪ هﻢ هﺴﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺮد‪:‬‬ ‫ﺳﻼم‬ ‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﻓﺮاوان‬ ‫ادب‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﺁﻣﺪ‬ ‫ﭘﺎﻳﻴﻦ‬ ‫اﺧﺘﺮک‬ ‫رو‬ ‫وﻗﺘﯽ‬
‫ﮐﺮدی؟‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش‬ ‫را‬ ‫ﻓﺎﻧﻮس‬ ‫چﯽ‬ ‫واﺳﻪ‬ ‫‪-‬ﺳﻼم‪.‬‬
‫ﺧﻴﺮ!‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺻﺒﺢ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪-‬دﺳﺘﻮر‬
‫چﻴﻪ؟‬ ‫‪-‬دﺳﺘﻮر‬
‫ﺧﻮش!‬ ‫ﺷﺐ‬ ‫ﮐﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش‬ ‫را‬ ‫ﻓﺎﻧﻮﺳﻢ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫اﺳﺖ‬ ‫‪-‬اﻳﻦ‬
‫ﮐﺮد‪.‬‬ ‫روﺷﻦ‬ ‫را‬ ‫ﻓﺎﻧﻮس‬ ‫دوﺑﺎرﻩ‬ ‫و‬
‫ﺑﺎز؟‬ ‫ﮐﺮدی‬ ‫روﺷﻨﺶ‬ ‫چﺮا‬ ‫‪-‬ﭘﺲ‬
‫دﻳﮕﺮ‪.‬‬ ‫اﺳﺖ‬ ‫دﺳﺘﻮر‬ ‫‪-‬ﺧﺐ‬ ‫داد‪:‬‬ ‫ﺟﻮاب‬ ‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن‬
‫ﻧﻤﻴﺎرم‪.‬‬ ‫در‬ ‫ﺳﺮ‬ ‫‪-‬اﺻﻼ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬چﻴﺰ ﺳﺮ در ﺁوردﻧﯽﻳﯽ ﺗﻮش ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ‪ .‬دﺳﺘﻮر دﺳﺘﻮر اﺳﺖ‪ .‬روز ﺑﺨﻴﺮ!‬
‫ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش‬ ‫را‬ ‫ﻓﺎﻧﻮس‬ ‫ﺑﺎز‬ ‫و‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫و‬ ‫ﺧﺸﮑﺎﻧﺪ‬ ‫را‬ ‫ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ‬ ‫ﻋﺮق‬ ‫ﻗﺮﻣﺰی‬ ‫ﺷﻄﺮﻧﺠﯽ‬ ‫دﺳﺘﻤﺎل‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﺑﻌﺪ‬
‫‪-‬ﮐﺎر ﺟﺎنﻓﺮﺳﺎﻳﯽ دارم‪ .‬ﭘﻴﺶﺗﺮ هﺎ ﻣﻌﻘﻮل ﺑﻮد‪ :‬ﺻﺒﺢ ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﻣﯽﮐﺮدم و ﺷﺐ ﮐﻪ ﻣﯽﺷﺪ روﺷﻨﺶ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺎﻗﯽ روز را‬
‫ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻢ و ﺑﺎﻗﯽ ﺷﺐ را هﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻴﺮم ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪...‬‬
‫ﺷﺪ؟‬ ‫ﻋﻮض‬ ‫دﺳﺘﻮر‬ ‫‪-‬ﺑﻌﺪش‬
‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬دﺳﺘﻮر ﻋﻮض ﻧﺸﺪ و ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﻦ هﻢ از هﻤﻴﻦ ﺟﺎﺳﺖ‪ :‬ﺳﻴﺎرﻩ ﺳﺎل ﺑﻪ ﺳﺎل ﮔﺮدﺷﺶ ﺗﻨﺪﺗﺮ و ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪﻩ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎﻧﺪﻩ‬ ‫ﺑﺎﻗﯽ‬ ‫ﺧﻮدش‬ ‫ﻗﻮت‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺟﻮر‬ ‫هﻤﺎن‬ ‫دﺳﺘﻮر‬ ‫اﻣﺎ‬
‫‪-‬ﺧﺐ؟‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺳﻴﺎرﻩ دﻗﻴﻘﻪای ﻳﮏ ﺑﺎر دور ﺧﻮدش ﻣﯽﮔﺮدد دﻳﮕﺮ ﻣﻦ ﻳﮏ ﺛﺎﻧﻴﻪ هﻢ ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻧﺪارم‪ :‬دﻗﻴﻘﻪای ﻳﮏ ﺑﺎر‬
‫ﺧﺎﻣﻮش‪.‬‬ ‫ﺑﺎر‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‬ ‫روﺷﻦ‬ ‫را‬ ‫ﻓﺎﻧﻮس‬
‫‪-‬چﻪ ﻋﺠﻴﺐ اﺳﺖ! ﺗﻮ اﺧﺘﺮک ﺗﻮ ﺷﺒﺎﻧﻪ روز هﻤﻪاش ﻳﮏ دﻗﻴﻘﻪ ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﺪ!‬
‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬هﻴﭻ هﻢ ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻻن ﻳﮏ ﻣﺎﻩ ﺗﻤﺎم اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ دارﻳﻢ ﺑﺎ هﻢ اﺧﺘﻼط ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻩ؟‬ ‫‪-‬ﻳﮏ‬
‫ﺧﻮش!‬ ‫ﺷﺐ‬ ‫روز!‬ ‫ﺳﯽ‬ ‫دﻗﻴﻘﻪ‪.‬‬ ‫ﺳﯽ‬ ‫‪-‬ﺁرﻩ‪.‬‬
‫و دوﺑﺎرﻩ ﻓﺎﻧﻮس را روﺷﻦ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺑﻪ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و ﺣﺲ ﮐﺮد اﻳﻦ ﻣﺮد را ﮐﻪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر وﻓﺎدار اﺳﺖ دوﺳﺖ ﻣﯽدارد‪ .‬ﻳﺎ ِد‬
‫ﺁﻓﺘﺎبﻏﺮوبهﺎﻳﯽ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺁن وﻗﺖهﺎ ﺧﻮدش ﺑﺎ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﮐﺮدن ﺻﻨﺪﻝﻴﺶ دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺑﺮای اﻳﻦ ﮐﻪ دﺳﺘﯽ زﻳﺮ ﺑﺎل دوﺳﺘﺶ‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﮐﺮدﻩ‬
‫ﮐﻨﯽ‪.‬‬ ‫اﺳﺘﺮاﺣﺖ‬ ‫ﺑﺨﻮاهﺪ‬ ‫دﻝﺖ‬ ‫وﻗﺖ‬ ‫هﺮ‬ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻠﺪم‬ ‫راهﯽ‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫‪-‬ﻣﯽداﻧﯽ؟‬

‫دارم‪.‬‬ ‫را‬ ‫‪-‬ﺁرزوش‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن‬
‫ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻨﺒﻠﯽ‬ ‫هﻢ‬ ‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬ ‫وﻓﺎدار‬ ‫دﺳﺘﻮر‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫هﻢ‬ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺁدم‬ ‫ﺁﺧﺮ‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫و‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫را‬ ‫ﺣﺮﻓﺶ‬ ‫دﻧﺒﺎل‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫‪-‬ﺗﻮ‪ ،‬اﺧﺘﺮﮐﺖ ﺁنﻗﺪر ﮐﻮچﻮﻝﻮﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺷﻠﻨﮓ ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﻳﮏ ﺑﺎر دور ﺑﺰﻧﻴﺶ‪ .‬اﮔﺮ ﺁن اﻧﺪازﻩ ﮐﻪ ﻻزم اﺳﺖ‬
‫ﻳﻮاش راﻩ ﺑﺮوی ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﮐﺎری ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺪام ﺗﻮ ﺁﻓﺘﺎب ﺑﻤﺎﻧﯽ‪ .‬ﭘﺲ هﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﯽ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯽ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺑﻪ‬
‫ﻣﯽﺁﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﮐِﺶ‬ ‫ﺑﺮاﻳﺖ‬ ‫ﺑﺨﻮاهﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫هﺮﻗﺪر‬ ‫روز‬ ‫ﺗﺮﺗﻴﺐ‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫راﻩرﻓﺘﻦ‪...‬‬
‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬اﻳﻦ ﮐﺎر ﮔﺮهﯽ از ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﻦ وا ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ چﻴﺰی ﮐﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﺁرزوﻳﺶ را دارم ﻳﮏ چﺮت ﺧﻮاب‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮐﻮزﻩ‪.‬‬ ‫در‬ ‫ﺑﮕﺬاری‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫دﻳﮕﺮ‬ ‫را‬ ‫ﻳﮑﯽ‬ ‫‪-‬اﻳﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫ﺑﺨﻴﺮ!‬ ‫ﺻﺒﺢ‬ ‫ﮐﻮزﻩ‪...‬‬ ‫در‬ ‫ﺑﮕﺬارﻣﺶ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫‪-‬ﺁرﻩ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن‬
‫و ﻓﺎﻧﻮس را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﻣﻴﺎن راﻩ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﺮچﻪ ﺁنهﺎی دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪﻩ و ﺗﺎﺟﺮﻩ اﮔﺮ اﻳﻦ را ﻣﯽدﻳﺪﻧﺪ دﺳﺘﺶ‬
‫ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﺗﺤﻘﻴﺮش ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬هﺮ چﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﺎر اﻳﻦ ﻳﮑﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻢﺗﺮ از ﮐﺎر ﺁنهﺎ ﺑﯽﻣﻌﻨﯽ و ﻣﻀﺤﮏ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﮐﻪ دﺳﺖ ﮐﻢ اﻳﻦ ﻳﮑﯽ ﺑﻪ چﻴﺰی ﺟﺰ ﺧﻮدش ﻣﺸﻐﻮل اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺧﻮدش‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﻃﻮر‬ ‫هﻤﺎن‬ ‫و‬ ‫ﮐﺸﻴﺪ‬ ‫ﺁهﯽ‬ ‫ﺣﺴﺮت‬ ‫از‬
‫‪-‬اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎش دوﺳﺖ ﺑﺸﻮم‪ .‬ﮔﻴﺮم اﺧﺘﺮﮐﺶ راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻮچﻮﻝﻮ اﺳﺖ و دو ﻧﻔﺮ‬
‫روش ﺟﺎ ﻧﻤﯽﮔﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫چﻴﺰی ﮐﻪ ﺟﺮات اﻋﺘﺮاﻓﺶ را ﻧﺪاﺷﺖ ﺣﺴﺮت او ﺑﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ اﺧﺘﺮک ﮐﻮچﻮﻝﻮﻳﯽ ﮐﻪ‪ ،‬ﺑﺨﺼﻮص‪ ،‬ﺑﻪ هﺰار و چﻬﺎرﺻﺪ و چﻬﻞ‬
‫ﺑﺎر ﻏﺮوب ﺁﻓﺘﺎب در هﺮ ﺑﻴﺴﺖ و چﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮﮐﺖ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪١۵‬‬
‫اﺧﺘﺮک ﺷﺸﻢ اﺧﺘﺮﮐﯽ ﺑﻮد دﻩ ﺑﺎر ﻓﺮاخﺗﺮ‪ ،‬و ﺁﻗﺎﭘﻴﺮﻩای ﺗﻮش ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺘﺎبهﺎی ﮐَﺖوﮐﻠﻔﺖ ﻣﯽﻧﻮﺷﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺧﻮدش‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫اﻓﺘﺎد‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫چﺸﻤﺶ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫هﻤﻴﻦ‬
‫ﮐﺎﺷﻒ!‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫هﻢ‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫‪-‬ﺧﺐ‪،‬‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﻝﺐ ﻣﻴﺰ ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ زد‪ .‬ﻧﻪ اﻳﻦ ﮐﻪ راﻩ زﻳﺎدی ﻃﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد؟‬
‫ﻣﯽﺁﻳﯽ؟‬ ‫ﮐﺠﺎ‬ ‫‪-‬از‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﻪاش‬ ‫ﭘﻴﺮﻩ‬ ‫ﺁﻗﺎ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﻠﻔﺘﯽ چﯽ اﺳﺖ؟ ﺷﻤﺎ اﻳﻦﺟﺎ چﻪﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟‬
‫ﺟﻐﺮاﻓﯽداﻧﻢ‪.‬‬ ‫‪-‬ﻣﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﭘﻴﺮﻩ‬ ‫ﺁﻗﺎ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ؟‬ ‫چﻪ‬ ‫‪-‬ﺟﻐﺮاﻓﯽدان‬
‫‪-‬ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﺑﻪ داﻧﺸﻤﻨﺪی ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﺎی درﻳﺎهﺎ و رودﺧﺎﻧﻪهﺎ و ﺷﻬﺮهﺎ و ﮐﻮﻩهﺎ و ﺑﻴﺎﺑﺎنهﺎ را ﻣﯽداﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﺴﺎﺑﯽ‬ ‫و‬ ‫درﺳﺖ‬ ‫ﮐﺎر‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪-‬ﻣﺤﺸﺮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫و ﺑﻪ اﺧﺘﺮک ﺟﻐﺮاﻓﯽدان‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﻮ و ﺁنﺳﻮ ﻧﮕﺎهﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﺁن وﻗﺖ اﺧﺘﺮﮐﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﻈﻤﺖ ﻧﺪﻳﺪﻩﺑﻮد‪.‬‬
‫دارد؟‬ ‫هﻢ‬ ‫اﻗﻴﺎﻧﻮس‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻗﺸﻨﮓ‬ ‫ﺧﻴﻠﯽ‬ ‫‪-‬اﺧﺘﺮکﺗﺎن‬
‫ﺑﺪاﻧﻢ؟‬ ‫ﮐﺠﺎ‬ ‫‪-‬از‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺟﻐﺮاﻓﯽدان‬
‫چﻪﻃﻮر؟‬ ‫ﮐﻮﻩ‬ ‫ﺑﻮد(‬ ‫ﺧﻮردﻩ‬ ‫ﺟﺎ‬ ‫ﺟﻮری‬ ‫)ﺑﺪ‬ ‫‪-‬ﻋﺠﺐ!‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫ﺑﺪاﻧﻢ؟‬ ‫ﮐﺠﺎ‬ ‫‪-‬از‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺟﻐﺮاﻓﯽدان‬
‫ﺑﻴﺎﺑﺎن؟‬ ‫رودﺧﺎﻧﻪ‪،‬‬ ‫‪-‬ﺷﻬﺮ‪،‬‬
‫ﻧﺪارم‪.‬‬ ‫ﺧﺒﺮی‬ ‫هﻢ‬ ‫اﻳﻦهﺎ‬ ‫از‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺟﻐﺮاﻓﯽدان‬
‫ﺟﻐﺮاﻓﯽداﻧﻴﺪ؟‬ ‫ﺷﻤﺎ‬ ‫‪-‬ﺁﺧﺮ‬
‫ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﮔﻔﺖ‪- :‬درﺳﺖ اﺳﺖ وﻝﯽ ﮐﺎﺷﻒ ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺣﺘﺎ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﮐﺎﺷﻒ هﻢ ﻧﺪارم‪ .‬ﮐﺎر ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ‬
‫دورﻩﺑﻴﻔﺘﺪ ﺑﺮود ﺷﻬﺮهﺎ و رودﺧﺎﻧﻪهﺎ و ﮐﻮﻩهﺎ و درﻳﺎهﺎ و اﻗﻴﺎﻧﻮسهﺎ و ﺑﻴﺎﺑﺎنهﺎ را ﺑﺸﻤﺮد‪ .‬ﻣﻘﺎم ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﺑﺮﺗﺮ از ﺁن‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ دورﻩ ﺑﻴﻔﺘﺪ و ولﺑﮕﺮدد‪ .‬اﺻﻼ از اﺗﺎق ﮐﺎرش ﭘﺎ ﺑﻴﺮون ﻧﻤﯽﮔﺬارد ﺑﻠﮑﻪ ﮐﺎﺷﻒهﺎ را ﺁن ﺗﻮ ﻣﯽﭘﺬﻳﺮد ازﺷﺎن ﺳﻮاﻻت‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ و از ﺧﺎﻃﺮاتﺷﺎن ﻳﺎدداﺷﺖ ﺑﺮ ﻣﯽدارد و اﮔﺮ ﺧﺎﻃﺮات ﻳﮑﯽ از ﺁنهﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ﺟﺎﻝﺐ ﺁﻣﺪ دﺳﺘﻮر ﻣﯽدهﺪ روی‬
‫ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﺻﻮرت‬ ‫ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺗﯽ‬ ‫ﮐﺎﺷﻒ‬ ‫ﺁن‬ ‫ﺧُﻠﻘﻴﺎت‬
‫چﻪ؟‬ ‫‪-‬ﺑﺮای‬
‫‪-‬ﺑﺮای اﻳﻦ ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺎﺷﻔﯽ ﮔﻨﺪﻩﮔﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﺎر ﮐﺘﺎبهﺎی ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎ را ﺑﻪ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻣﯽﮐﺸﺎﻧﺪ‪ .‬هﮑﺬا ﮐﺎﺷﻔﯽ ﮐﻪ اهﻞ ﭘﻴﺎﻝﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫چﺮا؟‬ ‫دﻳﮕﺮ‬ ‫‪-‬ﺁن‬
‫‪-b‬چﻮن ﺁدمهﺎی داﺉﻢاﻝﺨﻤﺮ هﻤﻪ چﻴﺰ را دوﺗﺎ ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ‪ .‬ﺁن وﻗﺖ ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﺑﺮﻣﯽدارد ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻳﮏ ﮐﻮﻩ‬
‫ﮐﻮﻩ‪.‬‬ ‫دو‬ ‫ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﺪ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﭘﺲ ﻣﻦ ﻳﮏ ﺑﺎﺑﺎﻳﯽ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ ﮐﻪ ﮐﺎﺷﻒ هﺠﻮی از ﺁب در ﻣﯽﺁﻳﺪ‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪ ﭘﺎﻻن ﮐﺎﺷﻒ ﮐﺞ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺗﯽ هﻢ روی ﮐﺸﻔﯽ ﮐﻪ ﮐﺮدﻩ اﻧﺠﺎم‬
‫ﻣﯽﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ؟‬ ‫ﻣﯽروﻧﺪ‬ ‫‪-‬ﻳﻌﻨﯽ‬
‫‪-‬ﻧﻪ‪ ،‬اﻳﻦ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺘﺎرﻳﺶ زﻳﺎد اﺳﺖ‪ .‬از ﺧﻮد ﮐﺎﺷﻒ ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ دﻝﻴﻞ ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﻣﺜﻼ اﮔﺮ ﭘﺎی ﮐﺸﻒ ﻳﮏ ﮐﻮﻩ ﺑﺰرگ در ﻣﻴﺎن ﺑﻮد‬
‫ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫رو‬ ‫ﮐﻮﻩ‬ ‫ﺁن‬ ‫از‬ ‫ﮔﻨﺪﻩای‬ ‫ﺳﻨﮓهﺎی‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ‬ ‫ازش‬
‫ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ هﻴﺠﺎن در ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪- :‬راﺳﺘﯽ ﺗﻮ داری از راﻩ دوری ﻣﯽﺁﻳﯽ! ﺗﻮ ﮐﺎﺷﻔﯽ! ﺑﺎﻳﺪ چﻨﺪ و چﻮن اﺧﺘﺮﮐﺖ‬
‫ﺑﮕﻮﻳﯽ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺮای‬ ‫را‬
‫و ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮف دﻓﺘﺮ و دﺳﺘﮑﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﺪادش را ﺗﺮاﺷﻴﺪ‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺧﺎﻃﺮات ﮐﺎﺷﻒهﺎ را اول ﺑﺎﻣﺪاد ﻳﺎدداﺷﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‬
‫ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﻮهﺮ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫وﻗﺖ‬ ‫ﺁن‬ ‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬ ‫اﻗﺎﻣﻪ‬ ‫دﻝﻴﻞ‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫ﻣﯽدارﻧﺪ‬ ‫ﻧﮕﻪ‬ ‫دﺳﺖ‬ ‫و‬
‫‪-‬ﺧﺐ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬اﺧﺘﺮک ﻣﻦ چﻴﺰ چﻨﺪان ﺟﺎﻝﺒﯽ ﻧﺪارد‪ .‬ﺁﺧﺮ ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻮچﮏ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻪ ﺗﺎ ﺁﺗﺶﻓﺸﺎن دارم ﮐﻪ دوﺗﺎش‬
‫ﻓﻌﺎل اﺳﺖ ﻳﮑﻴﺶ ﺧﺎﻣﻮش‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﺧﺐ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺁدم ﮐﻒ دﺳﺘﺶ را ﮐﻪ ﺑﻮ ﻧﮑﺮدﻩ‪.‬‬
‫ﻣﯽﺁﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﺶ‬ ‫چﻪ‬ ‫ﻣﯽداﻧﺪ‬ ‫چﻪ‬ ‫‪-‬ﺁدم‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫هﻢ‬ ‫ﺟﻐﺮاﻓﯽدان‬
‫دارم‪.‬‬ ‫هﻢ‬ ‫ﮔﻞ‬ ‫‪-‬ﻳﮏ‬
‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻳﺎدداﺷﺖ‬ ‫را‬ ‫هﺎ‬ ‫ﮔﻞ‬ ‫دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﻧﻪ‪،‬‬ ‫‪-‬ﻧﻪ‪،‬‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫زﻳﺒﺎﺗﺮ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﮔﻞ‬ ‫‪-‬چﺮا؟‬
‫ﻓﺎﻧﯽاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻞهﺎ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫‪-‬ﺑﺮای‬
‫چﯽ؟‬ ‫ﻳﻌﻨﯽ‬ ‫‪-‬ﻓﺎﻧﯽ‬
‫ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﮔﻔﺖ‪- :‬ﮐﺘﺎبهﺎی ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎ از ﮐﺘﺎبهﺎی دﻳﮕﺮ ﮔﺮانﺑﻬﺎﺗﺮﺳﺖ و هﻴﭻ وﻗﺖ هﻢ از اﻋﺘﺒﺎر ﻧﻤﯽاﻓﺘﺪ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﻧﺪرت‬
‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻳﮏ ﮐﻮﻩ ﺟﺎ ﻋﻮض ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﻧﺪرت ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺁب ﻳﮏ اﻗﻴﺎﻧﻮس ﺧﺎﻝﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﻓﻘﻂ چﻴﺰهﺎی ﭘﺎﻳﺪار را‬
‫ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺗﻮ ﺣﺮف او دوﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪- :‬اﻣﺎ ﺁﺗﺶﻓﺸﺎنهﺎی ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﻧﻮ ﺑﻴﺪار ﺑﺸﻮﻧﺪ‪ .‬ﻓﺎﻧﯽ را ﻧﮕﻔﺘﻴﺪ ﻳﻌﻨﯽ‬
‫چﻪ؟‬
‫ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺁﺗﺶﻓﺸﺎن چﻪ روﺷﻦ ﺑﺎﺷﺪ چﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺮای ﻣﺎ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺁنچﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽﺁﻳﺪ ﺧﻮد ﮐﻮﻩ اﺳﺖ‬
‫ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﺪا‬ ‫ﺗﻐﻴﻴﺮ‬ ‫ﮐﻪ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮش وﻗﺘﯽ چﻴﺰی از ﮐﺴﯽ ﻣﯽﭘﺮﺳﻴﺪ دﻳﮕﺮ دﺳﺖ ﺑﺮدار ﻧﺒﻮد دوﺑﺎرﻩ ﺳﻮال ﮐﺮد‪- :‬ﻓﺎﻧﯽ ﻳﻌﻨﯽ‬
‫چﻪ؟‬
‫ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻧﺎﺑﻮدی‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻬﺪﻳﺪ‬ ‫ﺁﻳﻨﺪﻩ‬ ‫در‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫چﻴﺰی‬ ‫‪-‬ﻳﻌﻨﯽ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد؟‬ ‫ﻧﺎﺑﻮد‬ ‫ﺁﻳﻨﺪﻩ‬ ‫در‬ ‫هﻢ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫‪-‬ﮔﻞ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫‪-‬اﻝﺒﺘﻪ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ در دل ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﻞ ﻣﻦ ﻓﺎﻧﯽ اﺳﺖ و ﺟﻠﻮ دﻧﻴﺎ ﺑﺮای دﻓﺎع از ﺧﻮدش ﺟﺰ چﻬﺎرﺗﺎ ﺧﺎر هﻴﭽﯽ ﻧﺪارد‪ ،‬و ﺁن‬
‫ﮐﺮدﻩام!«‬ ‫رهﺎ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫و‬ ‫ﺗﮏ‬ ‫اﺧﺘﺮﮐﻢ‬ ‫ﺗﻮی‬ ‫را‬ ‫او‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﺑﮕﻮ‬ ‫ﻣﺮا‬ ‫وﻗﺖ‬
‫اﻳﻦ اوﻝﻴﻦ ﺑﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ دچﺎر ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﯽ و اﻧﺪوﻩ ﻣﯽﺷﺪ اﻣﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﻮد‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ دﻳﺪن ﮐﺠﺎ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟‬ ‫ﺗﻮﺻﻴﻪ‬ ‫را‬
‫ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﺑﻪاش ﺟﻮاب داد‪- :‬ﺳﻴﺎرﻩی زﻣﻴﻦ‪ .‬ﺷﻬﺮت ﺧﻮﺑﯽ دارد‪...‬‬
‫و ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ هﻢ چﻨﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻠﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﻪ راﻩ اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫‪١۶‬‬
‫ﻻﺟﺮم‪ ،‬زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺳﻴﺎرﻩی هﻔﺘﻢ ﺷﺪ‪.‬‬
‫زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﻓﻼن و ﺑﻬﻤﺎن ﺳﻴﺎرﻩ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬رو ﭘﻬﻨﻪی زﻣﻴﻦ ﻳﮏﺻﺪ و ﻳﺎزدﻩ ﭘﺎدﺷﺎﻩ )اﻝﺒﺘﻪ ﺑﺎﻣﺤﺎﺳﺒﻪی ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﺳﻴﺎﻩﭘﻮﺳﺖ(‪،‬‬
‫هﻔﺖ هﺰار ﺟﻐﺮاﻓﯽدان‪ ،‬ﻧﻪﺻﺪ هﺰار ﺗﺎﺟﺮﭘﻴﺸﻪ‪ ،‬ﭘﺎﻧﺰدﻩ ﮐﺮور ﻣﯽﺧﻮارﻩ و ﺷﺶﺻﺪ و ﺑﻴﺴﺖ و دو ﮐﺮور ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ و ﺑﻪ‬
‫ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ ﺣﺪود دو ﻣﻴﻠﻴﺎرد ﺁدم ﺑﺰرگ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﺁنﮐﻪ از ﺣﺠﻢ زﻣﻴﻦ ﻣﻘﻴﺎﺳﯽ ﺑﻪ دﺳﺖﺗﺎن ﺑﺪهﻢ ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺑﻪﺗﺎن‬
‫ﯽ ﻝﺸﮑﺮی ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻳﮑﺼﺪ و‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ از اﺧﺘﺮاع ﺑﺮق ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﻧﺪ در ﻣﺠﻤﻮع ﺷﺶ ﻗﺎرﻩی زﻣﻴﻦ وﺳﺎﻳﻞ زﻧﺪﮔ ِ‬
‫ﺷﺼﺖ و دو هﺰار و ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﻳﺎزدﻩ ﻧﻔﺮ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن را ﺗﺎﻣﻴﻦ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫روﺷﻦ ﺷﺪن ﻓﺎﻧﻮسهﺎ از دور ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺎﺷﮑﻮﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺮﮐﺎت اﻳﻦ ﻝﺸﮑﺮ ﻣﺜﻞ ﺣﺮﮐﺎت ﻳﮏ ﺑﺎﻝﻪی ﺗﻮ اﭘﺮا ﻣﺮﺗﺐ و ﻣﻨﻈﻢ ﺑﻮد‪ .‬اول‬
‫از هﻤﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎنهﺎی زﻻﻧﺪﻧﻮ و اﺳﺘﺮاﻝﻴﺎ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦهﺎ ﮐﻪ ﻓﺎﻧﻮسهﺎﺷﺎن را روﺷﻦ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺑﻴﺪﻧﺪ ﺁن وﻗﺖ ﻧﻮﺑﺖ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎنهﺎی چﻴﻦ و ﺳﻴﺒﺮی ﻣﯽرﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ رﻗﺺ درﺁﻳﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬اﻳﻦهﺎ ﺑﺎ ﺗﺮدﺳﺘﯽ ﺗﻤﺎم ﺑﻪ ﭘﺸﺖ‬
‫ﺻﺤﻨﻪ ﻣﯽﺧﺰﻳﺪﻧﺪ و ﺟﺎ را ﺑﺮای ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎنهﺎی ﺗﺮﮐﻴﻪ و هﻔﺖ ﭘَﺮ َﮐﻨِﻪی هﻨﺪ ﺧﺎﻝﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎنهﺎی‬
‫ﺁﻣﺮﻳﮑﺎیﺟﻨﻮﺑﯽ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬و ﺁﺧﺮ ﺳﺮ هﻢ ﻧﻮﺑﺖ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎنهﺎی اﻓﺮﻳﻘﺎ و اروﭘﺎ ﻣﯽرﺳﺪ و ﺑﻌﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎنهﺎی ﺁﻣﺮﻳﮑﺎی‬
‫ﺖ ﺧﺪا هﻢ هﻴﭻﮐﺪام اﻳﻦهﺎ در ﺗﺮﺗﻴﺐ ورودﺷﺎن ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ دچﺎر اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﻤﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬چﻪ ﺷﮑﻮهﯽ داﺷﺖ!‬ ‫ﺷﻤﺎﻝﯽ ﺑﻮد‪ .‬و هﻴﭻ وﻗ ِ‬
‫س ﻗﻄﺐ ﺟﻨﻮب ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﻤﺮی ﺑﻪ‬ ‫ن ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺎﻧﻮ ِ‬
‫س ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎل و هﻤﮑﺎرش ﻧﮕﻪﺑﺎ ِ‬ ‫ن ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺎﻧﻮ ِ‬
‫ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﺟﻤﻊ ﻋﻈﻴﻢ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﻪﺑﺎ ِ‬
‫ﺑﻄﺎﻝﺖ و ﺑﯽهﻮدﮔﯽ ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ‪ :‬ﺁﺧﺮ ﺁنهﺎ ﺳﺎﻝﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻝﯽ هﻤﻪاش دو ﺑﺎر ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫‪١٧‬‬
‫ﺁدﻣﯽ ﮐﻪ اهﻞ اﻇﻬﺎر ﻝﺤﻴﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻧﻔﻬﻤﯽ ﻣﯽاﻓﺘﺪ ﺑﻪ چﺎﺧﺎن ﮐﺮدن‪ .‬ﻣﻦ هﻢ ﺗﻮ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻗﻀﻴﻪی ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎنهﺎ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ‬
‫ﺁنﻗﺪرهﺎروراﺳﺖ ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ ﺑﻪ ﺁنهﺎﻳﯽ ﮐﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﺎ را ﻧﻤﯽﺳﻨﺎﺳﻨﺪ ﺗﺼﻮر ﻧﺎدرﺳﺘﯽ دادﻩ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬اﻧﺴﺎنهﺎ رو ﭘﻬﻨﻪی‬
‫زﻣﻴﻦ ﺟﺎی ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻤﯽ را اﺷﻐﺎل ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ هﻤﻪی دو ﻣﻴﻠﻴﺎرد ﻧﻔﺮی ﮐﻪ رو ﮐﺮﻩی زﻣﻴﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮﻧﺪ و ﻣﺜﻞ‬
‫ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻈﺎهﺮات ﻣﯽروﻧﺪ ﻳﮏ ﺧﻮردﻩ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﺑﺎﻳﺴﺘﻨﺪ راﺣﺖ و ﺑﯽدرﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﻣﻴﺪاﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺣﺖ ﺑﻴﺴﺖ ﻣﻴﻞ در‬
‫ﺑﻴﺴﺖ ﻣﻴﻞ ﺟﺎ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬هﻤﻪی ﺟﺎﻣﻌﻪی ﺑﺸﺮی را ﻣﯽﺷﻮد ﻳﮏﺟﺎ روی ﮐﻮچﮏﺗﺮﻳﻦ ﺟﺰﻳﺮﻩی اﻗﻴﺎﻧﻮس ﺁرام ﮐُﭙﻪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻝﺒﺘﻪ ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺁدم ﺑﺰرگهﺎ ﺣﺮفﺗﺎن را ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺁﺧﺮ ﺗﺼﻮر ﺁنهﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻠﯽ ﺟﺎ اﺷﻐﺎل ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ‬
‫اﻳﻦﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺉﻮﺑﺎبهﺎ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻬﻢ ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ؟ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﻪﺷﺎن ﭘﻴﺶﻧﻬﺎد ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ ﺣﺴﺎب ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺁنهﺎ هﻢ‬
‫ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ اﻋﺪاد و ارﻗﺎﻣﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ اﻳﻦ ﭘﻴﺶﻧﻬﺎد ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮐﻴﻔﻮرﺷﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﯽﺧﻮدی وﻗﺖ ﺧﻮدﺗﺎن را ﺳﺮ‬
‫اﻳﻦ ﺟﺮﻳﻤﻪی ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻪ هﺪر ﻧﺪهﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﮐﺎر دو ﻗﺎز هﻢ ﻧﻤﯽارزد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ اﻃﻤﻴﻨﺎن دارﻳﺪ‪ .‬ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﭘﺎش ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫زﻣﻴﻦ رﺳﻴﺪ از اﻳﻦ ﮐﻪ دﻳﺎراﻝﺒﺸﺮی دﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽﺷﺪ ﺳﺨﺖ هﺎج و واج ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru 29
‫ﺗﺎزﻩ داﺷﺖ از اﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺳﻴﺎرﻩ را ﻋﻮﺿﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺮﺳﺶ ﺑﺮ ﻣﯽداﺷﺖ ﮐﻪ چﻨﺒﺮﻩی ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ رﻧﮕﯽ رو ﻣﺎﺳﻪهﺎ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﺳﻼم‬ ‫هﻤﻴﻦﺟﻮری‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬

‫‪-‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﺎر‬
‫ﺁﻣﺪﻩام؟‬ ‫ﭘﺎﻳﻴﻦ‬ ‫ﺳﻴﺎرﻩای‬ ‫چﻪ‬ ‫‪-‬رو‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫ﺁﻓﺮﻳﻘﺎ‪.‬‬ ‫ﻗﺎرﻩی‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫زﻣﻴﻦ‬ ‫‪-‬رو‬ ‫داد‪:‬‬ ‫ﺟﻮاب‬ ‫ﻣﺎر‬
‫ﻧﻤﯽرﺳﺪ؟‬ ‫هﻢ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺴﺎن‬ ‫زﻣﻴﻦ‬ ‫رو‬ ‫ﭘﺲ‬ ‫‪-‬ﻋﺠﺐ!‬
‫ﻣﺎر ﮔﻔﺖ‪- :‬اﻳﻦﺟﺎ ﮐﻮﻳﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﮐﻮﻳﺮ ﮐﺴﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬زﻣﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎر وﺳﻴﻊ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ رو ﺳﻨﮕﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﺳﺘﺎرﻩهﺎ واﺳﻪ اﻳﻦ روﺷﻨﻨﺪ ﮐﻪ هﺮﮐﺴﯽ‬
‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻳﮏ روز ﻣﺎل ﺧﻮدش را ﭘﻴﺪا ﮐﻨﺪ!‪ ...‬اﺧﺘﺮک ﻣﺮا ﻧﮕﺎﻩ! درﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﺳﺮﻣﺎن اﺳﺖ‪ ...‬اﻣﺎ چﻪﻗﺪر دور اﺳﺖ!‬
‫ﮐﺎر؟‬ ‫چﻪ‬ ‫ﺁﻣﺪﻩای‬ ‫اﻳﻦﺟﺎ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪-‬ﻗﺸﻨﮓ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﺎر‬
‫ﺷﺪﻩ‪.‬‬ ‫ﺑﮕﻮﻣﮕﻮﻳﻢ‬ ‫ﮔﻞ‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫‪-‬ﺑﺎ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫‪-‬ﻋﺠﺐ!‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﺎر‬
‫ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش‬ ‫دوﺷﺎن‬ ‫هﺮ‬ ‫و‬
‫دﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ درﺁﻣﺪ ﮐﻪ‪- :‬ﺁدمهﺎ ﮐﺠﺎﻧﺪ؟ ﺁدم ﺗﻮ ﮐﻮﻳﺮ ﻳﮏ ﺧﺮدﻩ اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯽ‪.‬‬ ‫ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ‬ ‫اﺣﺴﺎس‬ ‫هﻢ‬ ‫ﺁدمهﺎ‬ ‫‪-‬ﭘﻴﺶ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﺎر‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﻣﺪت درازی ﺗﻮ ﻧﺦ او رﻓﺖ و ﺁﺧﺮ ﺳﺮ ﺑﻪاش ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺗﻮ چﻪ ﺟﺎﻧﻮر ﺑﺎﻣﺰﻩای هﺴﺘﯽ! ﻣﺜﻞ ﻳﮏ اﻧﮕﺸﺖ‪،‬‬
‫ﺑﺎرﻳﮑﯽ‪.‬‬
‫ﻣﻘﺘﺪرﺗﺮم‪.‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﯽ‬ ‫هﺮ‬ ‫اﻧﮕﺸﺖ‬ ‫از‬ ‫‪-‬ﻋﻮﺿﺶ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﺎر‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﻝﺐﺧﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻧﻪ چﻨﺪان‪ ...‬ﭘﺎ هﻢ ﮐﻪ ﻧﺪاری‪ .‬ﺣﺘﺎ راﻩ هﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﺑﺮی‪...‬‬
‫‪-‬ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺗﻮ را ﺑﻪ چﻨﺎن ﺟﺎی دوری ﺑﺒﺮم ﮐﻪ ﺑﺎ هﻴﭻ ﮐﺸﺘﯽﻳﯽ هﻢ ﻧﺘﻮﻧﯽ ﺑﺮی‪.‬‬
‫ﻣﺎر اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و دور ﻗﻮزک ﭘﺎی ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬ﻋﻴﻦ ﻳﮏ ﺧﻠﺨﺎل ﻃﻼ‪ .‬و ﺑﺎز درﺁﻣﺪ ﮐﻪ‪- :‬هﺮ ﮐﺴﯽ را ﻝﻤﺲ ﮐﻨﻢ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﮐﻪ ازش درﺁﻣﺪﻩ ﺑﺮ ﻣﯽﮔﺮداﻧﻢ اﻣﺎ ﺗﻮ ﭘﺎﮐﯽ و از ﻳﮏ ﺳﻴّﺎرﻩی دﻳﮕﺮ ﺁﻣﺪﻩای‪...‬‬
‫ﻧﺪاد‪.‬‬ ‫ﺑﺶ‬ ‫ﺟﻮاﺑﯽ‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫‪-‬ﺗﻮ رو اﻳﻦ زﻣﻴﻦ ﺧﺎراﻳﯽ ﺁنﻗﺪر ﺿﻌﻴﻔﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻝﺖ رﺣﻤﻢ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ .‬روزیروزﮔﺎری اﮔﺮ دﻝﺖ ﺧﻴﻠﯽ هﻮای اﺧﺘﺮﮐﺖ را ﮐﺮد‬

‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ‪...‬‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﮐﻨﻢ‪...‬‬ ‫ﮐﻤﮑﺖ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻴﺎ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺁرﻩ ﺗﺎ ﺗﻬﺶ را ﺧﻮاﻧﺪم‪ .‬اﻣﺎ راﺳﺘﯽ ﺗﻮ چﺮا هﻤﻪی ﺣﺮفهﺎﻳﺖ را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻌﻤﺎ درﻣﯽﺁری؟‬
‫ﻣﻦ‪.‬‬ ‫ﻣﻌﻤﺎهﺎم‬ ‫هﻤﻪی‬ ‫‪-‬ﺣﻠّﺎل‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﺎر‬

‫و هﺮ دوﺷﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫‪١٨‬‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮐﻮﻳﺮ را از ﭘﺎﺷﻨﻪ درﮐﺮد و ﺟﺰ ﻳﮏ ﮔﻞ ﺑﻪ هﻴﭽﯽ ﺑﺮﻧﺨﻮرد‪ :‬ﻳﮏ ﮔﻞ ﺳﻪ ﮔﻞﺑﺮﮔﻪ‪ .‬ﻳﮏ ﮔ ِﻞ ﻧﺎچﻴﺰ‪.‬‬
‫‪-‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬

‫‪-‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮔﻞ‬
‫ﮐﺠﺎﻧﺪ؟‬ ‫‪-‬ﺁدمهﺎ‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫ادب‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫ﮔﻞ روزی روزﮔﺎری ﻋﺒﻮر ﮐﺎرواﻧﯽ را دﻳﺪﻩﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺁدمهﺎ؟ ﮔﻤﺎن ﮐﻨﻢ ازﺷﺎن ﺷﺶ هﻔﺖ ﺗﺎﻳﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺳﺎلهﺎ‬
‫ﭘﻴﺶ دﻳﺪمﺷﺎن‪ .‬ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺷﻮد ﭘﻴﺪاﺷﺎن ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎد اﻳﻦور و ﺁنور ﻣﯽ َﺑﺮَدﺷﺎن؛ ﻧﻪ اﻳﻦ ﮐﻪ رﻳﺸﻪ ﻧﺪارﻧﺪ؟‬
‫ﺷﺪﻩ‪.‬‬ ‫دردﺳﺮﺷﺎن‬ ‫اﺳﺒﺎب‬ ‫ﺣﺴﺎﺑﯽ‬ ‫هﻢ‬ ‫ﺑﯽرﻳﺸﮕﯽ‬
‫‪-‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫ﮔﻞ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‪.‬‬
‫‪١٩‬‬
‫از ﮐﻮﻩ ﺑﻠﻨﺪی ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻮﻩهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﺮش دﻳﺪﻩ ﺑﻮد ﺳﻪ ﺗﺎ ﺁﺗﺶﻓﺸﺎنهﺎی اﺧﺘﺮک ﺧﻮدش ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺳﺮ زاﻧﻮﻳﺶ ﻣﯽرﺳﻴﺪ و از ﺁن ﻳﮑﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد ﺟﺎی چﺎرﭘﺎﻳﻪ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺳﺮ ﻳﮏ ﮐﻮﻩ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻠﻨﺪی ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﻳﮏ‬
‫ک ﺗﻴ ِﺰ ﺻﺨﺮﻩهﺎی ﻧﻮکﺗﻴﺰ چﻴﺰی ﻧﺪﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﻈﺮ هﻤﻪی ﺳﻴﺎرﻩ و هﻤﻪی ﺁدمهﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ «...‬اﻣﺎ ﺟﺰ ﻧﻮ ِ‬
‫‪-‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺟﻮری‬ ‫هﻤﻴﻦ‬
‫ﺳﻼم‪...‬‬ ‫ﺳﻼم‪...‬‬ ‫‪-‬ﺳﻼم‪...‬‬ ‫داد‪:‬‬ ‫ﺟﻮاب‬ ‫ﺑﻪاش‬ ‫ﻃﻨﻴﻦ‬
‫ﺷﻤﺎ؟‬ ‫هﺴﺘﻴﺪ‬ ‫‪-‬ﮐﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫ﻃﻨﻴﻦ ﺑﻪاش ﺟﻮاب داد‪- :‬ﮐﯽ هﺴﺘﻴﺪ ﺷﻤﺎ‪ ...‬ﮐﯽ هﺴﺘﻴﺪ ﺷﻤﺎ‪ ...‬ﮐﯽ هﺴﺘﻴﺪ ﺷﻤﺎ‪...‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎم‪.‬‬ ‫و‬ ‫ﺗﮏ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺸﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫دوﺳﺖ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫‪-‬ﺑﺎ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻃﻨﻴﻦ ﺑﻪاش ﺟﻮاب داد‪- :‬ﻣﻦ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎم‪ ...‬ﻣﻦ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎم‪ ...‬ﻣﻦ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎم‪...‬‬
‫ﺁنوﻗﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ ﮐﺮد‪» :‬چﻪ ﺳﻴﺎرﻩی ﻋﺠﻴﺒﯽ! ﺧﺸﮏِﺧﺸﮏ و ﺗﻴﺰِﺗﻴﺰ و ﺷﻮرِﺷﻮر‪ .‬اﻳﻦ ﺁدمهﺎش ﮐﻪ ﻳﮏ ذرﻩ ﻗﻮﻩی‬
‫ﺗﺨﻴﻞ ﻧﺪارﻧﺪ و هﺮ چﻪ را ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻋﻴﻨﺎ ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ...‬ﺗﻮ اﺧﺘﺮک ﺧﻮدم ﮔﻠﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ اول او ﺣﺮف ﻣﯽزد‪«...‬‬
‫‪-‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫ﮔﻞهﺎ‬

‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ رﻓﺖ ﺗﻮ ﺑﺤﺮﺷﺎن‪ .‬هﻤﻪﺷﺎن ﻋﻴﻦ ﮔﻞ ﺧﻮدش ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﻴﺮتزدﻩ ازﺷﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬ﺷﻤﺎهﺎ ﮐﯽ هﺴﺘﻴﺪ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪- :‬ﻣﺎ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺁهﯽ ﮐﺸﻴﺪ و ﺳﺨﺖ اﺣﺴﺎس ﺷﻮرﺑﺨﺘﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﮔﻠﺶ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻧﻮع او ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﻋﺎﻝﻢ ﻓﻘﻂ هﻤﺎن ﻳﮑﯽ هﺴﺖ و ﺣﺎﻻ‬
‫ﭘﻨﺞهﺰارﺗﺎ ﮔﻞ‪ ،‬هﻤﻪ ﻣﺜﻞ هﻢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻳﮏ ﮔﻠﺴﺘﺎن! ﻓﮑﺮ ﮐﺮد‪» :‬اﮔﺮ ﮔﻞ ﻣﻦ اﻳﻦ را ﻣﯽدﻳﺪ ﺑﺪﺟﻮر از رو ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮ‬
‫هﻢ ﺑﻨﺎ ﻣﯽﮐﺮد ﺳﺮﻓﻪﮐﺮدن و‪ ،‬ﺑﺮای اﻳﻦﮐﻪ از هُﻮﺷﺪن ﻧﺠﺎت ﭘﻴﺪا ﮐﻨﺪ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻣﺮدن ﻣﯽزد و ﻣﻦ هﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽﺷﺪم‬
‫ن ﻣﻦ هﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ ﻣﯽﻣﺮد‪ «...‬و ﺑﺎز ﺗﻮ دﻝﺶ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫واﻧﻤﻮد ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎرﻳﺶ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﺑﺮای ﺳﺮﺷﮑﺴﺘﻪ ﮐﺮد ِ‬
‫»ﻣﺮا ﺑﺎش ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﮏ داﻧﻪ ﮔﻞ ﺧﻮدم را دوﻝﺖﻣﻨ ِﺪ ﻋﺎﻝﻢ ﺧﻴﺎل ﻣﯽﮐﺮدم در ﺻﻮرﺗﯽﮐﻪ ﺁنچﻪ دارم ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﮔﻞ ﻣﻌﻤﻮﻝﯽ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺁن ﮔﻞ و ﺁن ﺳﻪ ﺗﺎ ﺁﺗﺶﻓﺸﺎن ﮐﻪ ﺗﺎ ﺳ ِﺮ زاﻧﻮﻣَﻨﺪ و ﺷﺎﻳﺪ هﻢ ﻳﮑﯽﺷﺎن ﺗﺎ اﺑﺪ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺷﻬﺮﻳﺎ ِر چﻨﺪان‬
‫ﭘُﺮﺷﻮﮐﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﯽﺁﻳﻢ‪«.‬‬
‫رو ﺳﺒﺰﻩهﺎ دراز ﺷﺪ و ﺣﺎﻻ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﮑﻦ ﮐﯽ ﮔﺮﻳﻪﮐﻦ‪.‬‬
‫‪٢١‬‬
‫ﺁن وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮ و ﮐﻠﻪی روﺑﺎﻩ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪-‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫روﺑﺎﻩ‬

‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺑﺮگﺷﺖ اﻣﺎ ﮐﺴﯽ را ﻧﺪﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﺑﺎ ادب ﺗﻤﺎم ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺳﻼم‪.‬‬
‫ﺳﻴﺐ‪...‬‬ ‫درﺧﺖ‬ ‫زﻳﺮ‬ ‫اﻳﻦﺟﺎم‪،‬‬ ‫‪-‬ﻣﻦ‬ ‫ﺻﺪاﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ!‬ ‫ﻋﺠﺐ‬ ‫ﺗﻮ؟‬ ‫هﺴﺘﯽ‬ ‫‪-‬ﮐﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫ﻣﻦ‪.‬‬ ‫روﺑﺎهﻢ‬ ‫‪-‬ﻳﮏ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫روﺑﺎﻩ‬
‫‪-‬ﺑﻴﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎزی ﮐﻦ‪ .‬ﻧﻤﯽداﻧﯽ چﻪ ﻗﺪر دﻝﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪...‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺁﺧﺮ‪.‬‬ ‫ﻧﮑﺮدﻩاﻧﺪ‬ ‫اهﻠﻴﻢ‬ ‫هﻨﻮز‬ ‫ﮐﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺎزی‬ ‫ﺑﺎت‬ ‫‪-‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫روﺑﺎﻩ‬

‫ﻣﯽﺧﻮاهﻢ‪.‬‬ ‫‪-‬ﻣﻌﺬرت‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫و‬ ‫ﮐﺸﻴﺪ‬ ‫ﺁهﯽ‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫چﻪ؟‬ ‫ﻳﻌﻨﯽ‬ ‫ﮐﺮدن‬ ‫‪-‬اهﻠﯽ‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫و‬ ‫ﮐﺮد‬ ‫ﻓﮑﺮی‬ ‫اﻣﺎ‬
‫ﻣﯽﮔﺮدی؟‬ ‫چﯽ‬ ‫ﭘﯽ‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﯽ‪.‬‬ ‫اﻳﻦﺟﺎ‬ ‫اهﻞ‬ ‫‪-‬ﺗﻮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫روﺑﺎﻩ‬
‫چﻪ؟‬ ‫ﻳﻌﻨﯽ‬ ‫ﮐﺮدن‬ ‫اهﻠﯽ‬ ‫ﻧﮕﻔﺘﯽ‬ ‫ﻣﯽﮔﺮدم‪.‬‬ ‫ﺁدمهﺎ‬ ‫‪-‬ﭘﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫روﺑﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺁدمهﺎ ﺗﻔﻨﮓ دارﻧﺪ و ﺷﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻨﺶ اﺳﺒﺎب دﻝﺨﻮری اﺳﺖ! اﻣﺎ ﻣﺮغ و ﻣﺎﮐﻴﺎن هﻢ ﭘﺮورش ﻣﯽدهﻨﺪ و‬
‫ﻣﯽﮐﺮدی؟‬ ‫ﻣﺮغ‬ ‫ﭘﯽ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫هﻤﻴﻦ‬ ‫ﻓﻘﻂ‬ ‫ﺧﻴﺮﺷﺎن‬
‫چﯽ؟‬ ‫ﻳﻌﻨﯽ‬ ‫ﮐﺮدن‬ ‫اهﻠﯽ‬ ‫ﻣﯽﮔﺮدم‪.‬‬ ‫دوﺳﺖ‬ ‫ﯽ‬
‫ﭘِ‬ ‫‪-‬ﻧَﻪ‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫روﺑﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻳﮏ چﻴﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺎک ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪﻩ‪ .‬ﻣﻌﻨﻴﺶ اﻳﺠﺎد ﻋﻼﻗﻪ ﮐﺮدن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺮدن؟‬ ‫ﻋﻼﻗﻪ‬ ‫‪-‬اﻳﺠﺎد‬
‫روﺑﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ اﻻن واﺳﻪ ﻣﻦ ﻳﮏ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪای ﻣﺜﻞ ﺻﺪ هﺰار ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪی دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻧﻪ ﻣﻦ هﻴﭻ اﺣﺘﻴﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ‬
‫دارم ﻧﻪ ﺗﻮ هﻴﭻ اﺣﺘﻴﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ‪ .‬ﻣﻦ هﻢ واﺳﻪ ﺗﻮ ﻳﮏ روﺑﺎهﻢ ﻣﺜﻞ ﺻﺪ هﺰار روﺑﺎﻩ دﻳﮕﺮ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﻨﻮ اهﻠﯽ ﮐﺮدی هﺮ‬
‫دوﺗﺎﻣﺎن ﺑﻪ هﻢ اﺣﺘﻴﺎج ﭘﻴﺪا ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﺗﻮ واﺳﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﺎن هﻤﻪی ﻋﺎﻝﻢ ﻣﻮﺟﻮد ﻳﮕﺎﻧﻪای ﻣﯽﺷﻮی ﻣﻦ واﺳﻪ ﺗﻮ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﮐﻢﮐﻢ دارد دﺳﺘﮕﻴﺮم ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﻳﮏ ﮔﻠﯽ هﺴﺖ ﮐﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﻣﺮا اهﻠﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬رو اﻳﻦ ﮐﺮﻩی زﻣﻴﻦ هﺰار ﺟﻮر چﻴﺰ ﻣﯽﺷﻮد دﻳﺪ‪.‬‬ ‫روﺑﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫زﻣﻴﻦ‬ ‫ﮐﺮﻩی‬ ‫رو‬ ‫ﺁن‬ ‫ﻧﻪ!‬ ‫‪-‬اوﻩ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫روﺑﺎﻩ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺣﻴﺮت ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪- :‬رو ﻳﮏ ﺳﻴﺎرﻩی دﻳﮕﺮ اﺳﺖ؟‬
‫‪-‬ﺁرﻩ‪.‬‬
‫هﺴﺖ؟‬ ‫هﻢ‬ ‫ﺷﮑﺎرچﯽ‬ ‫ﺳﻴﺎرﻩ‬ ‫ﺁن‬ ‫‪-‬ﺗﻮ‬

‫‪-‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫چﻪﻃﻮر؟‬ ‫ﻣﺎﮐﻴﺎن‬ ‫و‬ ‫ﻣﺮغ‬ ‫اﺳﺖ!‬ ‫‪-‬ﻣﺤﺸﺮ‬
‫‪-‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫اﺳﺖ!‬ ‫ﻝﻨﮓ‬ ‫ﺑﺴﺎط‬ ‫ﭘﺎی‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫ﺧﺪا‬ ‫‪-‬هﻤﻴﺸﻪی‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺁﻩﮐﺸﺎن‬ ‫روﺑﺎﻩ‬
‫اﻣﺎ ﭘﯽ ﺣﺮﻓﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪- :‬زﻧﺪﮔﯽ ﻳﮏﻧﻮاﺧﺘﯽ دارم‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺮغهﺎ را ﺷﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺁدمهﺎ ﻣﺮا‪ .‬هﻤﻪی ﻣﺮغهﺎ ﻋﻴﻦ هﻤﻨﺪ‬
‫هﻤﻪی ﺁدمهﺎ هﻢ ﻋﻴﻦ هﻤﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ وﺿﻊ ﻳﮏ ﺧﺮدﻩ ﺧﻠﻘﻢ را ﺗﻨﮓ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﻨﻮ اهﻠﯽ ﮐﻨﯽ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ زﻧﺪﮔﻴﻢ را‬
‫چﺮاﻏﺎن ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﯽ‪ .‬ﺁن وﻗﺖ ﺻﺪای ﭘﺎﻳﯽ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ ﮐﻪ ﺑﺎهﺮ ﺻﺪای ﭘﺎی دﻳﮕﺮ ﻓﺮق ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ :‬ﺻﺪای ﭘﺎی دﻳﮕﺮان ﻣﺮا‬
‫وادار ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﻮ هﻔﺖ ﺗﺎ ﺳﻮراخ ﻗﺎﻳﻢ ﺑﺸﻮم اﻣﺎ ﺻﺪای ﭘﺎی ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻧﻐﻤﻪای ﻣﺮا از ﺳﻮراﺧﻢ ﻣﯽﮐﺸﺪ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺗﺎزﻩ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ‬
‫ﺁنﺟﺎ ﺁن ﮔﻨﺪمزار را ﻣﯽﺑﻴﻨﯽ؟ ﺑﺮای ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺎن ﺑﺨﻮر ﻧﻴﺴﺘﻢ ﮔﻨﺪم چﻴﺰ ﺑﯽﻓﺎﻳﺪﻩای اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﮔﻨﺪمزار هﻢ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻳﺎد چﻴﺰی‬
‫ﻧﻤﯽاﻧﺪازد‪ .‬اﺳﺒﺎب ﺗﺎﺳﻒ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﻣﻮهﺎت رﻧﮓ ﻃﻼ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ وﻗﺘﯽ اهﻠﻴﻢ ﮐﺮدی ﻣﺤﺸﺮ ﻣﯽﺷﻮد! ﮔﻨﺪم ﮐﻪ ﻃﻼﻳﯽ رﻧﮓ‬
‫اﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻳﺎد ﺗﻮ ﻣﯽاﻧﺪازد و ﺻﺪای ﺑﺎد را هﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺪمزار ﻣﯽﭘﻴﭽﺪ دوﺳﺖ ﺧﻮاهﻢ داﺷﺖ‪...‬‬
‫ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ و ﻣﺪت درازی ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ را ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد‪ .‬ﺁن وﻗﺖ ﮔﻔﺖ‪- :‬اﮔﺮ دﻝﺖ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﻣﻨﻮ اهﻠﯽ ﮐﻦ!‬
‫ﺖ چﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪارم‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم دوﺳﺘﺎﻧﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻢ و از ﮐﻠﯽ چﻴﺰهﺎ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺟﻮاب داد‪- :‬دﻝﻢ ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ‪ ،‬اﻣﺎ وﻗ ِ‬
‫ﺁرم‪.‬‬ ‫در‬ ‫ﺳﺮ‬
‫روﺑﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺁدم ﻓﻘﻂ از چﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮐﻪ اهﻠﯽ ﮐﻨﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺳﺮ در ﺁرد‪ .‬اﻧﺴﺎنهﺎ دﻳﮕﺮ ﺑﺮای ﺳﺮ در ﺁوردن از چﻴﺰهﺎ وﻗﺖ‬
‫ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬هﻤﻪ چﻴﺰ را هﻤﻴﻦ ﺟﻮر ﺣﺎﺿﺮ ﺁﻣﺎدﻩ از دﮐﺎنهﺎ ﻣﯽﺧﺮﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ چﻮن دﮐﺎﻧﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﮐﻨﺪ ﺁدمهﺎ‬
‫ﮐﻦ!‬ ‫اهﻠﯽ‬ ‫ﻣﻨﻮ‬ ‫ﺧﺐ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﯽ‬ ‫دوﺳﺖ‬ ‫اﮔﺮ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﺑﯽدوﺳﺖ‪...‬‬ ‫ﻣﺎﻧﺪﻩاﻧﺪ‬
‫چﻴﺴﺖ؟‬ ‫‪-‬راهﺶ‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫روﺑﺎﻩ ﺟﻮاب داد‪- :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻴﻠﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮐﻨﯽ‪ .‬اوﻝﺶ ﻳﮏ ﺧﺮدﻩ دورﺗﺮ از ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻴﺮی اﻳﻦ ﺟﻮری ﻣﻴﺎن ﻋﻠﻒهﺎ‬
‫ﻣﯽﻧﺸﻴﻨﯽ‪ .‬ﻣﻦ زﻳﺮ چﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎهﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﺗﻮ ﻻمﺗﺎﮐﺎم هﻴﭽﯽ ﻧﻤﯽﮔﻮﻳﯽ‪ ،‬چﻮن ﺗﻘﺼﻴﺮ هﻤﻪی ﺳﺆِﺗﻔﺎهﻢهﺎ زﻳﺮ ﺳﺮ زﺑﺎن‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻮﺿﺶ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ هﺮ روز ﻳﮏ ﺧﺮدﻩ ﻧﺰدﻳﮏﺗﺮ ﺑﻨﺸﻴﻨﯽ‪.‬‬

‫ﻓﺮدای ﺁن روز دوﺑﺎرﻩ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬
‫ﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫روﺑﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﮐﺎش ﺳﺮ هﻤﺎن ﺳﺎﻋﺖ دﻳﺮوز ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدی‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺜﻼ ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ چﻬﺎر ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻴﺎﻳﯽ ﻣﻦ از ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺗﻮ‬
‫دﻝﻢ ﻗﻨﺪ ﺁب ﻣﯽﺷﻮد و هﺮ چﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺮود ﺑﻴﺶﺗﺮ اﺣﺴﺎس ﺷﺎدی و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ چﻬﺎر ﮐﻪ ﺷﺪ دﻝﻢ ﺑﻨﺎ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺷﻮر زدن و ﻧﮕﺮان ﺷﺪن‪ .‬ﺁن وﻗﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺪ ِر ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ را ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ! اﻣﺎ اﮔﺮ ﺗﻮ وﻗﺖ و ﺑﯽ وﻗﺖ ﺑﻴﺎﻳﯽ ﻣﻦ از ﮐﺠﺎ‬
‫ﺑﺪاﻧﻢ چﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺎﻳﺪ دﻝﻢ را ﺑﺮای دﻳﺪارت ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﻨﻢ؟‪ ...‬هﺮ چﻴﺰی ﺑﺮای ﺧﻮدش ﻗﺎﻋﺪﻩای دارد‪.‬‬
‫چﻪ؟‬ ‫ﻳﻌﻨﯽ‬ ‫‪-‬ﻗﺎﻋﺪﻩ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫روﺑﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪- :‬اﻳﻦ هﻢ از ﺁن چﻴﺰهﺎﻳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺎک از ﺧﺎﻃﺮهﺎ رﻓﺘﻪ‪ .‬اﻳﻦ هﻤﺎن چﻴﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮد ﻓﻼن روز ﺑﺎ‬
‫ﺑﺎﻗﯽ روزهﺎ و ﻓﻼن ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﺑﺎﻗﯽ ﺳﺎﻋﺖهﺎ ﻓﺮق ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼ ﺷﮑﺎرچﯽهﺎی ﻣﺎ ﻣﻴﺎن ﺧﻮدﺷﺎن رﺳﻤﯽ دارﻧﺪ و ﺁن اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ن ﻣﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﺑﺮای ﺧﻮدم ﮔﺮدشﮐﻨﺎن ﻣﯽروم ﺗﺎ دم‬ ‫ﭘﻨﺞﺷﻨﺒﻪهﺎ را ﺑﺎ دﺧﺘﺮهﺎی دﻩ ﻣﯽروﻧﺪ رﻗﺺ‪ .‬ﭘﺲ ﭘﻨﺞﺷﻨﺒﻪهﺎ َﺑﺮّﻩﮐﺸﺎ ِ‬
‫ﻦ ﺑﻴﭽﺎرﻩ دﻳﮕﺮ ﻓﺮﺻﺖ و‬ ‫ُﻣﻮِﺳﺘﺎن‪ .‬ﺣﺎﻻ اﮔﺮ ﺷﮑﺎرچﯽهﺎ وﻗﺖ و ﺑﯽ وﻗﺖ ﻣﯽرﻗﺼﻴﺪﻧﺪ هﻤﻪی روزهﺎ ﺷﺒﻴﻪ هﻢ ﻣﯽﺷﺪ و ﻣ ِ‬
‫ﻓﺮاﻏﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺮد‪.‬‬ ‫اهﻠﯽ‬ ‫را‬ ‫روﺑﺎﻩ‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬ ‫ﺗﺮﺗﻴﺐ‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻝﺤﻈﻪی ﺟﺪاﻳﯽ ﮐﻪ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪ روﺑﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺁخ! ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺟﻠﻮ اﺷﮑﻢ را ﺑﮕﻴﺮم‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮدت اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺪت را ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ‪ ،‬ﺧﻮدت ﺧﻮاﺳﺘﯽ اهﻠﻴﺖ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻃﻮر‬ ‫‪-‬هﻤﻴﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫روﺑﺎﻩ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد!‬ ‫ﺳﺮازﻳﺮ‬ ‫دارد‬ ‫اﺷﮑﺖ‬ ‫‪-‬ﺁﺧﺮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻃﻮر‬ ‫‪-‬هﻤﻴﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫روﺑﺎﻩ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪.‬‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﺣﺎل‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﻓﺎﻳﺪﻩای‬ ‫ﻣﺎﺟﺮا‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫‪-‬ﭘﺲ‬
‫ﮔﻨﺪم‪.‬‬ ‫رﻧﮓ‬ ‫ﺧﺎﻃ ِﺮ‬ ‫واﺳﻪ‬ ‫‪-‬چﺮا‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫روﺑﺎﻩ‬
‫ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﺮو ﻳﮏ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﮔﻞهﺎ را ﺑﺒﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﮔ ِﻞ ﺧﻮدت ﺗﻮ ﻋﺎﻝﻢ ﺗﮏ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺎ ﺑﺎ هﻢ وداع ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ و ﻣﻦ‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻪات‬ ‫را‬ ‫رازی‬ ‫هﺪﻳﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان‬ ‫ﺑﻪ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎی ﮔﻞهﺎ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﺁنهﺎ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺷﻤﺎ ﺳ ِﺮ ﺳﻮزﻧﯽ ﺑﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﻴﺪ و هﻨﻮز هﻴﭽﯽ‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﺷﻤﺎ را اهﻠﯽ ﮐﺮدﻩ ﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﮐﺴﯽ را‪ .‬درﺳﺖ هﻤﺎن ﺟﻮری هﺴﺘﻴﺪ ﮐﻪ روﺑﺎﻩ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ :‬روﺑﺎهﯽ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ‬
‫ﺻﺪهﺰار روﺑﺎﻩ دﻳﮕﺮ‪ .‬او را دوﺳﺖ ﺧﻮدم ﮐﺮدم و ﺣﺎﻻ ﺗﻮ هﻤﻪی ﻋﺎﻝﻢ ﺗﮏ اﺳﺖ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫رو‬ ‫از‬ ‫ﺣﺴﺎﺑﯽ‬ ‫ﮔﻞهﺎ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ دوﺑﺎرﻩ درﺁﻣﺪ ﮐﻪ‪- :‬ﺧﻮﺷﮕﻠﻴﺪ اﻣﺎ ﺧﺎﻝﯽ هﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﺑﺮایﺗﺎن ﻧﻤﯽﺷﻮد ﻣُﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﮔ ِﻞ ﻣﺮا هﻢ ﻓﻼن‬
‫رﻩﮔﺬر ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ‪ .‬اﻣﺎ او ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ از هﻤﻪی ﺷﻤﺎ ﺳﺮ اﺳﺖ چﻮن ﻓﻘﻂ اوﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺑﺶ دادﻩام‪ ،‬چﻮن ﻓﻘﻂ اوﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫زﻳﺮ ﺣﺒﺎﺑﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪام‪ ،‬چﻮن ﻓﻘﻂ اوﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺠﻴﺮ ﺑﺮاﻳﺶ ﺣﻔﺎظ درﺳﺖ ﮐﺮدﻩام‪ ،‬چﻮن ﻓﻘﻂ اوﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺸﺮاﺗﺶ را ﮐﺸﺘﻪام‬
‫)ﺟﺰ دو ﺳﻪﺗﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﺷﺐﭘﺮﻩ ﺑﺸﻮﻧﺪ(‪ ،‬چﻮن ﻓﻘﻂ اوﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺎی ِﮔﻠِﻪﮔﺰاریهﺎ ﻳﺎ ﺧﻮدﻧﻤﺎﻳﯽهﺎ و ﺣﺘﺎ ﮔﺎهﯽ ﭘﺎی ﺑُﻎ‬

‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﮔ ِﻞ‬ ‫او‬ ‫چﻮن‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪام‪،‬‬ ‫ﻧﮕﻔﺘﻦهﺎش‬ ‫هﻴﭽﯽ‬ ‫و‬ ‫ﮐﺮدن‬
‫روﺑﺎﻩ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﺶ‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ‬ ‫و‬
‫‪-‬ﺧﺪاﻧﮕﻪدار!‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫اﺳﺖ‪:‬‬ ‫ﺳﺎدﻩ‬ ‫ﺧﻴﻠﯽ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫رازی‬ ‫اﻣﺎ‬ ‫و‬ ‫‪-‬ﺧﺪاﻧﮕﻪدار!‪...‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫روﺑﺎﻩ‬
‫ﺟﺰ ﺑﺎ دل هﻴﭽﯽ را چﻨﺎن ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﯽﺷﻮد دﻳﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎد و ﮔﻮهﺮ را چﺸ ِﻢ ﺳَﺮ ﻧﻤﯽﺑﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺑﺮای ﺁن ﮐﻪ ﻳﺎدش ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪- :‬ﻧﻬﺎد و ﮔﻮهﺮ را چﺸ ِﻢ ﺳَﺮ ﻧﻤﯽﺑﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺮدﻩای‪.‬‬ ‫ﺻﺮف‬ ‫ﭘﺎش‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫اﺳﺖ‬ ‫ﻋﻤﺮی‬ ‫ﻗﺪ ِر‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﮔﻞ‬ ‫‪-‬ارزش‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺑﺮای ﺁن ﮐﻪ ﻳﺎدش ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪- :‬ﺑﻪ ﻗﺪر ﻋﻤﺮی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎش ﺻﺮف ﮐﺮدﻩام‪.‬‬
‫روﺑﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪- :‬اﻧﺴﺎنهﺎ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﻩاﻧﺪ اﻣﺎ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺗﻮ ﺗﺎ زﻧﺪﻩای ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ چﻴﺰی ﮐﻪ اهﻠﯽ‬
‫ﮐﺮدﻩای ﻣﺴﺌﻮﻝﯽ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﺴﺌﻮل ُﮔﻠِﺘﯽ‪...‬‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺑﺮای ﺁن ﮐﻪ ﻳﺎدش ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪- :‬ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮل ﮔُﻠﻤَﻢ‪.‬‬
‫‪٢٢‬‬
‫‪-‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫‪-‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺳﻮزنﺑﺎن‬
‫اﻳﻦﺟﺎ؟‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﯽ‬ ‫ﮐﺎر‬ ‫چﻪ‬ ‫‪-‬ﺗﻮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫ﺳﻮزنﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﺴﺎﻓﺮهﺎ را ﺑﻪ دﺳﺘﻪهﺎی هﺰارﺗﺎﻳﯽ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﻗﻄﺎرهﺎﻳﯽ را ﮐﻪ ﻣﯽ َﺑﺮَدﺷﺎن ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ‬
‫ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ چﭗ‪ .‬و هﻤﺎن دم ﺳﺮﻳﻊاﻝﺴﻴﺮی ﺑﺎ چﺮاغهﺎی روﺷﻦ و ﻏﺮّﺷﯽ رﻋﺪوار اﺗﺎﻗﮏ ﺳﻮزنﺑﺎﻧﯽ را ﺑﻪ‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﻝﺮزﻩ‬
‫ﻣﯽروﻧﺪ؟‬ ‫چﯽ‬ ‫ﯽ‬
‫ﭘِ‬ ‫دارﻧﺪ!‬ ‫ﻋﺠﻠﻪای‬ ‫‪-‬ﻋﺠﺐ‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﺪ!‬ ‫ﺑﭙﺮﺳﯽ‬ ‫هﻢ‬ ‫ﻝﮑﻮﻣﻮﺗﻴﻒ‬ ‫ﺁﺗﺶﮐﺎ ِر‬ ‫ﺧﻮ ِد‬ ‫‪-‬از‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺳﻮزنﺑﺎن‬
‫‪.‬‬ ‫ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫ﻣﺨﺎﻝﻒ‬ ‫ﺟﻬﺖ‬ ‫در‬ ‫و‬ ‫ﻏﺮّﻳﺪ‬ ‫روﺷﻦ‬ ‫چﺮاغهﺎی‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫دﻳﮕﺮی‬ ‫ﺳﺮﻳﻊاﻝﺴﻴﺮ‬
‫ﮐﻪ؟‬ ‫‪-‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻦهﺎ‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﺁنهﺎ‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫اوﻝﯽهﺎ‬ ‫‪-‬اﻳﻦهﺎ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺳﻮزنﺑﺎن‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ؟‬ ‫ﺧﻮش‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫را‬ ‫‪-‬ﺟﺎﻳﯽ‬
‫ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﺧﻮش‬ ‫هﺴﺖ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫را‬ ‫ﺟﺎﻳﯽ‬ ‫وﻗﺖ‬ ‫هﻴﭻ‬ ‫‪-‬ﺁدﻣﯽزاد‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺳﻮزنﺑﺎن‬
‫ﻏﺮّﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺛﺎﻝﺜﯽ‬ ‫ﯽ‬
‫ﻧﻮراﻧ ِ‬ ‫ﺳﺮﻳﻊاﻝﺴﻴ ِﺮ‬ ‫رﻋ ِﺪ‬ ‫و‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؟‬ ‫دﻧﺒﺎل‬ ‫را‬ ‫اوﻝﯽ‬ ‫ﻣﺴﺎﻓﺮهﺎی‬ ‫دارﻧﺪ‬ ‫‪-‬اﻳﻦهﺎ‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫ﺳﻮزنﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬اﻳﻦهﺎ هﻴﭻ چﻴﺰی را دﻧﺒﺎل ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺁن ﺗﻮ ﻳﺎ ﺧﻮابﺷﺎن ﻣﯽ َﺑﺮَد ﻳﺎ دهﻦدرﻩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﭽﻪهﺎﻧﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺷﻴﺸﻪهﺎ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﻣﯽدهﻨﺪ‬ ‫ﻓﺸﺎر‬ ‫را‬ ‫دﻣﺎغﺷﺎن‬
‫ﯽ چﯽ ﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪهﺎﻧﺪ ﮐﻪ ُﮐﻠّﯽ وﻗﺖ ﺻﺮف ﻳﮏ ﻋﺮوﺳﮏ ﭘﺎرچﻪای‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻓﻘﻂ ﺑﭽﻪهﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﻨﺪ ﭘ ِ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻋﺮوﺳﮏ ﺑﺮایﺷﺎن ﺁن ﻗﺪر اهﻤﻴﺖ ﺑﻪ هﻢ ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻳﮑﯽ ﺁن را ازﺷﺎن ﮐِﺶ ﺑﺮود ﻣﯽزﻧﻨﺪ زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪...‬‬
‫ﺳﻮزنﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﺨﺖ‪ ،‬ﻳﺎ ِر ﺑﭽﻪهﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫‪٢٣‬‬
‫‪-‬ﺳﻼم!‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫‪-‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﭘﻴﻠﻪور‬
‫اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﻓﺮوﺷﻨﺪﻩی ﺣَﺐهﺎی ﺿﺪ ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺮﻳﺪار هﻔﺘﻪای ﻳﮏ ﺣﺐ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ ﺑﺎﻻ و دﻳﮕﺮ ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺑﯽ ﺗﺸﻨﮕﯽ‪.‬‬
‫چﯽ؟‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽﻓﺮوﺷﯽ‬ ‫را‬ ‫‪-‬اﻳﻦهﺎ‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬
‫ﭘﻴﻠﻪور ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﺎﻋﺚ ﺻﺮﻓﻪﺟﻮﻳﯽ ُﮐﻠّﯽ وﻗﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﮐﺎرﺷﻨﺎسهﺎی ﺧﺒﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ دﻗﻴﻘﺎ ﺣﺴﺎب ﮐﺮدﻩاﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮردن اﻳﻦ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺻﺮﻓﻪﺟﻮﻳﯽ‬ ‫وﻗﺖ‬ ‫دﻗﻴﻘﻪ‬ ‫ﺳﻪ‬ ‫و‬ ‫ﭘﻨﺠﺎﻩ‬ ‫هﻔﺘﻪای‬ ‫ﺣﺐهﺎ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؟‬ ‫ﮐﺎر‬ ‫چﻪ‬ ‫را‬ ‫دﻗﻴﻘﻪ‬ ‫ﺳﻪ‬ ‫و‬ ‫ﭘﻨﺠﺎﻩ‬ ‫ﺁن‬ ‫وﻗﺖ‬ ‫ﺁن‬ ‫‪-‬ﺧﺐ‪،‬‬
‫ـ هﺮ چﯽ دلﺷﺎن ﺧﻮاﺳﺖ‪...‬‬

‫ف ﻳﮏ چﺸﻤﻪ‬
‫ﺖ زﻳﺎدی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺧﻮشﺧﻮﺷﮏ ﺑﻪ ﻃﺮ ِ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺗﻮ دﻝﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ اﮔﺮ ﭘﻨﺠﺎﻩ و ﺳﻪ دﻗﻴﻘﻪ وﻗ ِ‬
‫ﻣﯽروم‪«...‬‬
‫‪٢۴‬‬
‫ن ﺁﺧﺮﻳﻦ چﮏّﻩی ذﺧﻴﺮﻩی ﺁﺑﻢ ﺑﻪ ﻗﻀﻴﻪی ﭘﻴﻠﻪورﻩ ﮔﻮش‬ ‫هﺸﺘﻤﻴﻦ رو ِز ﺧﺮاﺑﯽ هﻮاﭘﻴﻤﺎم ﺗﻮ ﮐﻮﻳﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ‪ ،‬در ﺣﺎل ﻧﻮﺷﻴﺪ ِ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻮدم‪.‬‬ ‫دادﻩ‬
‫ﺲ ﺗﻌﻤﻴﺮ هﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺑﺮﻧﻴﺎﻣﺪﻩام‪ ،‬ﻳﮏ چﮑﻪ ﺁب هﻢ ﻧﺪارم‪ .‬و راﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ‬‫‪-‬ﺧﺎﻃﺮات ﺗﻮ راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ زﻳﺒﺎﻧﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ هﻨﻮز از ﭘ ِ‬
‫هﻢ اﮔﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮشﺧﻮﺷﮏ ﺑﻪ ﻃﺮف چﺸﻤﻪای ﺑﺮوم ﺳﻌﺎدﺗﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﻧﮕﻮ!‬
‫روﺑﺎﻩ‪...‬‬ ‫‪-‬دوﺳﺘﻢ‬ ‫ﮐﻪ‪:‬‬ ‫درﺁﻣﺪ‬
‫ﺑﮕﻴﺮ!‬ ‫ﻗﻠﻢ‬ ‫را‬ ‫روﺑﺎﻩ‬ ‫دو ِر‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‪،‬‬ ‫‪-‬ﺁﻗﺎ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫چﯽ؟‬ ‫‪-‬واﺳﻪ‬
‫اﻳﻦ!‬ ‫واﺳﻪ‬ ‫ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫ﻣﯽ‬ ‫را‬ ‫ﮐﺎرﻣﺎن‬ ‫ﺗﺸﻨﮕﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫‪-‬واﺳﻪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺟﻮاﺑﻢ‬ ‫در‬ ‫و‬ ‫ﻧﺸﺪ‬ ‫ﺣﺎﻝﻴﺶ‬ ‫چﻴﺰی‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫اﺳﺘﺪﻻل‬ ‫از‬
‫ﺖ روﺑﺎﻩ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝﻢ‪...‬‬‫‪-‬ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﺁدم َد ِم ﻣﺮگ ﺑﺎﺷﺪ هﻢ داﺷﺘﻦ ﻳﮏ دوﺳﺖ ﻋﺎﻝﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﮐﻪ از داﺷﺘﻦ ﻳﮏ دوﺳ ِ‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻴﺰان ﺧﻄﺮ را ﺗﺨﻤﻴﻦ ﺑﺰﻧﺪ‪ :‬ﺁﺧﺮ او هﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﻪ ﺗﺸﻨﻪاش ﻣﯽﺷﻮد ﻧﻪ ﮔﺸﻨﻪاش‪ .‬ﻳﻪ ذرﻩ ﺁﻓﺘﺎب‬
‫اﺳﺖ‪...‬‬ ‫ﺑﺴﺶ‬
‫اﻣﺎ او ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و در ﺟﻮاب ﻓﮑﺮم ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﻦ هﻢ ﺗﺸﻨﻪم اﺳﺖ‪ ...‬ﺑﮕﺮدﻳﻢ ﻳﮏ چﺎﻩ ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻴﻢ‪...‬‬
‫ﯽ چﺎﻩ ﮔﺸﺘﻦ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫از ﺳ ِﺮ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﺮدم‪- :‬اﻳﻦ ﺟﻮری ﺗﻮ ﮐﻮﻳ ِﺮ ﺑﺮهﻮت رو هﻮا ﭘ ِ‬
‫و ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﺑﻪ راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺳﺎﻋﺖهﺎ ﮐﻪ در ﺳﮑﻮت راﻩ رﻓﺘﻴﻢ ﺷﺐ ﺷﺪ و ﺳﺘﺎرﻩهﺎ ﻳﮑﯽ ﻳﮑﯽ درﺁﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﮐﻪ از زور ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺗﺐ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم‬
‫ﻣﯽرﻗﺼﻴﺪ‪.‬‬ ‫ذهﻨﻢ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬ ‫ﺣﺮفهﺎی‬ ‫ﻣﯽدﻳﺪم‪.‬‬ ‫ﺧﻮاب‬ ‫را‬ ‫ﺁنهﺎ‬ ‫اﻧﮕﺎر‬
‫هﺎ؟‬ ‫هﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﺗﺸﻨﻪات‬ ‫هﻢ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫‪-‬ﭘﺲ‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪم‪:‬‬ ‫ازش‬
‫اﻣﺎ او ﺑﻪ ﺳﻮﺁ ِل ﻣﻦ ﺟﻮاب ﻧﺪاد ﻓﻘﻂ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﺎدﮔﯽ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺁب ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺮای د ِل ﻣﻦ هﻢ ﺧﻮب ﺑﺎﺷﺪ‪...‬‬
‫از ﺣﺮﻓﺶ چﻴﺰی دﺳﺘﮕﻴﺮم ﻧﺸﺪ اﻣﺎ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ از او ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺣﺮف ﮐﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮﻓﺖ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ هﻢ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻧﻤﯽﺑﻴﻨﻴﻤﺶ‪...‬‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫اﺳﺖ‬ ‫ﮔﻠﯽ‬ ‫ﺧﺎﻃ ِﺮ‬ ‫واﺳﻪ‬ ‫ﺳﺘﺎرﻩهﺎ‬ ‫ﯽ‬
‫‪-‬ﻗﺸﻨﮕ ِ‬
‫اﺳﺖ‬ ‫ﻃﻮر‬ ‫‪-‬هﻤﻴﻦ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ﺷﺪم‪.‬‬ ‫ﺷﻦ‬ ‫ﺷﮑﻦهﺎی‬ ‫و‬ ‫چﻴﻦ‬ ‫ﺗﻤﺎﺷﺎی‬ ‫ﻏﺮق‬ ‫ﻣﻬﺘﺎب‬ ‫در‬ ‫ﺣﺮف‬ ‫ﺑﺪون‬ ‫و‬
‫ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪- :‬ﮐﻮﻳﺮ زﻳﺒﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﺣﻖ ﺑﺎ او ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ هﻤﻴﺸﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻮﻳﺮ ﺑﻮدﻩام‪ .‬ﺁدم ﺑﺎﻻی ﺗﻮدﻩای ﺷﻦ ﻝﻐﺰان ﻣﯽﻧﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬هﻴﭽﯽ ﻧﻤﯽﺑﻴﻨﺪ و هﻴﭽﯽ ﻧﻤﯽﺷﻨﻮد‬
‫ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮقﺑﺮق‬ ‫ﺳﮑﻮت‬ ‫ﺗﻮی‬ ‫چﻴﺰی‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫وﺟﻮد‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫اﻣﺎ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬چﻴﺰی ﮐﻪ ﮐﻮﻳﺮ را زﻳﺒﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺟﺎﻳﯽ ﻳﮏ چﺎﻩ ﻗﺎﻳﻢ ﮐﺮدﻩ‪...‬‬
‫از اﻳﻦﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ راز ﺁن درﺧﺸﺶ اﺳﺮارﺁﻣﻴ ِﺰ ﺷﻦ ﭘﯽ ﺑﺮدم ﺣﻴﺮتزدﻩ ﺷﺪم‪ .‬ﺑﭽﮕﯽهﺎم ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻪی ﮐﻬﻨﻪﺳﺎزی ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‬
‫ﮐﻪ ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد ﺗﻮ ﺁن ﮔﻨﺠﯽ چﺎل ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪ .‬اﻝﺒﺘﻪ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﮐﻪ هﻴﭻ وﻗﺖ ﮐﺴﯽ ﺁن را ﭘﻴﺪا ﻧﮑﺮد و ﺷﺎﻳﺪ ﺣﺘﺎ اﺻﻼ ﮐﺴﯽ‬
‫دﻧﺒﺎﻝﺶ ﻧﮕﺸﺖ اﻣﺎ ﻓﮑﺮش هﻤﻪی اهﻞ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮدﻣﺎغ ﻣﯽﮐﺮد‪» :‬ﺧﺎﻧﻪی ﻣﺎ ﺗ ِﻪ دﻝﺶ رازی ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪«...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪- :‬ﺁرﻩ‪ .‬چﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ چﻪ ﺳﺘﺎرﻩ‪ ،‬چﻪ ﮐﻮﻳﺮ‪ ،‬چﻴﺰی ﮐﻪ اﺳﺒﺎب زﻳﺒﺎﻳﯽاش ﻣﯽﺷﻮد ﻧﺎﻣﺮﻳﯽ اﺳﺖ!‬
‫ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻝﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ روﺑﺎﻩ ﻣﻦ ﺗﻮاﻓﻖ داری‪.‬‬
‫ﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮانﺑﻬﺎﻳﯽ را روی‬‫چﻮن ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم و راﻩ اﻓﺘﺎدم‪ .‬دﺳﺖ و دﻝﻢ ﻣﯽﻝﺮزﻳﺪ‪.‬اﻧﮕﺎر چﻴﺰ ﺷﮑﺴﺘﻨ ِ‬
‫دﺳﺖ ﻣﯽﺑﺮدم‪ .‬ﺣﺘﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯽﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﻋﺎﻝﻢ چﻴﺰی ﺷﮑﺴﺘﻨﯽﺗﺮ از ﺁن هﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﺪ‪ .‬ﺗﻮ روﺷﻨﯽ ﻣﻬﺘﺎب ﺑﻪ ﺁن‬
‫ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ رﻧﮓﭘﺮﻳﺪﻩ و ﺁن چﺸﻢهﺎی ﺑﺴﺘﻪ و ﺁن ُﻃﺮّﻩهﺎی ﻣﻮ ﮐﻪ ﺑﺎد ﻣﯽﺟﻨﺒﺎﻧﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم و ﺗﻮ دﻝﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺁن چﻪ ﻣﯽﺑﻴﻨﻢ‬
‫دﻳﺪ‪«...‬‬ ‫ﻧﻤﯽﺷﻮد‬ ‫چﺸﻢ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫را‬ ‫ﻣﻬﻢﺗﺮش‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻴﺶﺗﺮ‬ ‫ﻇﺎهﺮی‬ ‫ﺻﻮرت‬
‫ﮓ ﻧﻴﻤﻪﻝﺒﺨﻨﺪی را داﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬چﻴﺰی ﮐﻪ ﺗﻮ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮی ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ‬ ‫ﺑﺎز‪ ،‬چﻮن دهﺎن ﻧﻴﻤﻪﺑﺎزش ﻃﺮح ﮐﻢرﻧ ِ‬
‫ب‬
‫ﻣﺮا ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﺪت ﻣﺘﺎﺛﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ وﻓﺎداری اوﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﮏ ﮔﻞ‪ :‬او ﺗﺼﻮﻳ ِﺮ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺷﻌﻠﻪی چﺮاﻏﯽ ﺣﺘﺎ در ﺧﻮا ِ‬
‫ﻧﺎز هﻢ ﮐﻪ هﺴﺖ ﺗﻮ وﺟﻮدش ﻣﯽدرﺧﺸﺪ‪ «...‬و ﺁن وﻗﺖ او را ﺑﺎز هﻢ ﺷﮑﻨﻨﺪﻩﺗﺮ دﻳﺪم‪ .‬ﺣﺲ ﮐﺮدم ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻮاﻇﺒﺶ ﺑﺎﺷﻢ‪:‬‬
‫ﺑﺎد هﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﮏ وزش‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻌﻠﻪی چﺮاﻏﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ ﮐﻪ‬
‫و هﻤﺎن ﻃﻮر در ﺣﺎل راﻩ رﻓﺘﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ دﻣﺪﻣﻪی ﺳﺤﺮ چﺎﻩ را ﭘﻴﺪاﮐﺮدم‪.‬‬
‫‪٢۵‬‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ درﺁﻣﺪ ﮐﻪ‪- :‬ﺁدمهﺎ!‪ ...‬ﻣﯽچﭙﻨﺪ ﺗﻮ ﻗﻄﺎرهﺎی ﺗﻨﺪرو اﻣﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻨﺪ دﻧﺒﺎل چﯽ ﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺎﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‬
‫چﺮﺧﮏزدن‪.‬‬ ‫ﺧﻮدﺷﺎن‬ ‫دور‬
‫ﻧﺸﺪ‪...‬‬ ‫ﮐﺎر‬ ‫هﻢ‬ ‫‪-‬اﻳﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﻌﺪ‬ ‫و‬
‫چﺎهﯽ ﮐﻪ ﺑﻪاش رﺳﻴﺪﻩﺑﻮدﻳﻢ اﺻﻼ ﺑﻪ چﺎﻩهﺎی ﮐﻮﻳﺮی ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺴﺖ‪ .‬چﺎﻩ ﮐﻮﻳﺮی ﻳﮏ چﺎﻝﻪی ﺳﺎدﻩ اﺳﺖ وﺳﻂ ﺷﻦهﺎ‪ .‬اﻳﻦ‬
‫ﻳﮑﯽ ﺑﻪ چﺎﻩهﺎی واﺣﻪای ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ اﻣﺎ ﺁن دوروﺑﺮ واﺣﻪای ﻧﺒﻮد و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم دارم ﺧﻮاب ﻣﯽﺑﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫روﺑﻪراﻩ‬ ‫هﻤﻪچﻴﺰ‬ ‫ﺗﻨﺎب‪،‬‬ ‫و‬ ‫ﺳﻄﻞ‬ ‫و‬ ‫ﻗﺮﻗﺮﻩ‬ ‫اﺳﺖ!‬ ‫‪-‬ﻋﺠﻴﺐ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ ﺗﻨﺎب را ﮔﺮﻓﺖ و ﻗﺮﻗﺮﻩ را ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪاﺧﺖ‬
‫ن ﺑﺎد ﻣﯽﻧﺎﻝﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻝﻪدرﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫و ﻗﺮﻗﺮﻩ ﻣﺜﻞ ﺑﺎدﻧﻤﺎی ﮐﻬﻨﻪای ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﺪتهﺎ ﭘﺲ از ﺧﻮاﺑﻴﺪ ِ‬

‫ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﯽﺷﻨﻮی؟ ﻣﺎ دارﻳﻢ اﻳﻦ چﺎﻩ را از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ و او دارد ﺑﺮایﻣﺎن ﺁواز ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪...‬‬
‫دﻝﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ او ﺗﻼش و ﺗﻘﻼ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪- :‬ﺑﺪهﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ‪ .‬ﺑﺮای ﺗﻮ زﻳﺎدی ﺳﻨﮕﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﻄﻞ را ﺁرام ﺗﺎ ﻃﻮﻗﻪی چﺎﻩ ﺁوردم ﺑﺎﻻ و ﺁنﺟﺎ ﮐﺎﻣﻼ در ﺗﻌﺎدل ﻧﮕﻬﺶ داﺷﺘﻢ‪ .‬از ﺣﺎﺻﻞ ﮐﺎر ﺷﺎد ﺑﻮدم‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ و ﺷﺎد‪ .‬ﺁواز‬

‫ﻗﺮﻗﺮﻩ را هﻤﺎنﻃﻮر ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ داﺷﺘﻢ و ﺗﻮ ﺁب ﮐﻪ هﻨﻮز ﻣﯽﻝﺮزﻳﺪ ﻝﺮزش ﺧﻮرﺷﻴﺪ را ﻣﯽدﻳﺪم‪.‬‬
‫ﺁﺑﻢ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫ﺗﺸﻨﻪی‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻦ‪،‬‬ ‫‪-‬ﺑﺪﻩ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫وﻣﻦ ﺗﺎزﻩ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭘﯽ چﻪ چﻴﺰ ﻣﯽﮔﺸﺘﻪ!‬
‫ی‬
‫ﯽ ﻋﻴﺪی‪ .‬اﻳﻦ ﺁب ﺑﻪ ُﮐﻠّﯽ چﻴﺰی ﺑﻮد ﺳﻮا ِ‬‫ﺳﻄﻞ را ﺗﺎ ﻝﺐهﺎﻳﺶ ﺑﺎﻻ ﺑﺮدم‪ .‬ﺑﺎ چﺸﻢهﺎی ﺑﺴﺘﻪ ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﺁﺑﯽ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨ ِ‬
‫ﻦ زﻳﺮ ﺳﺘﺎرﻩهﺎ و ﺳﺮود ﻗﺮﻗﺮﻩ و ﺗﻘﻼی ﺑﺎزوهﺎی ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻳﮏ چﺸﻢ روﺷﻨﯽ ﺑﺮای‬ ‫هﺮﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮردﻧﯽ‪ .‬زاﻳﻴﺪﻩی راﻩ رﻓﺘ ِ‬
‫ﯽ ﻧﻤﺎز ﻧﻴﻤﻪﺷﺐ ﻋﻴﺪ ﮐﺮﻳﺴﻤﺲ و ﻝﻄﻒ ﻝﺐﺧﻨﺪﻩهﺎ ﻋﻴﺪﻳﯽ‬ ‫دل ﺧﻮب ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮدم هﻢ‪ ،‬چﺮاغ درﺧﺖ ﻋﻴﺪ و ﻣﻮﺳﻴﻘ ِ‬
‫را ﮐﻪ ﺑﻢ ﻣﯽدادﻧﺪ درﺳﺖ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺷﮑﻞ ﺁن هﻤﻪ ﺟﻼ و ﺟﻠﻮﻩ ﻣﯽﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﺮدم ﺳﻴﺎرﻩی ﺗﻮ ور ﻣﯽدارﻧﺪ ﭘﻨﺞ هﺰار ﺗﺎ ﮔﻞ را ﺗﻮ ﻳﮏ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﻣﯽﮐﺎرﻧﺪ‪ ،‬و ﺁن ﻳﮏ داﻧﻪای را ﮐﻪ ِﭘﻴَﺶ ﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ‬
‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪...‬‬ ‫ﭘﻴﺪا‬ ‫وﺳﻂ‬ ‫ﺁن‬
‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪-‬ﭘﻴﺪاﻳﺶ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ‪ ،‬چﻴﺰی ﮐﻪ ﭘﻴَﺶ ﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻳﮏ ﮔﻞ ﻳﺎ ﺗﻮ ﻳﮏ ﺟﺮﻋﻪ ﺁب ﭘﻴﺪا ﺑﺸﻮد‪...‬‬
‫ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫‪-‬ﮔﻔﺖوﮔﻮ‬ ‫دادم‪:‬‬ ‫ﺟﻮاب‬
‫ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪- :‬ﮔﻴﺮم چﺸ ِﻢ ﺳَﺮ ﮐﻮر اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ چﺸﻢ دل ﭘﯽاش ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ هﻢ ﺳﻴﺮاب ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬راﺣﺖ ﻧﻔﺲ ﻣﯽﮐﺸﻴﺪم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺁﻓﺘﺎب درﻣﯽﺁﻳﺪ ﺷﻦ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻋﺴﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ هﻢ از اﻳﻦ رﻧﮓ ﻋﺴﻠﯽ‬
‫ﺑﺎﺷﻢ‪...‬‬ ‫زﺣﻤﺖ‬ ‫در‬ ‫ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ‬ ‫چﺮا‬ ‫ﻣﯽﺑﺮدم‪.‬‬ ‫ﻝﺬت‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮐﻪ ﺑﺎز ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻝﻄﻒ ﺑﻢ ﮔﻔﺖ‪- :‬هِﯽ! ﻗﻮﻝﺖ ﻗﻮل ﺑﺎﺷﺪ هﺎ!‬
‫ﻗﻮل؟‬ ‫‪-‬ﮐﺪام‬
‫ﮔﻠﻤَﻢ!‬ ‫ﻣﺴﺌﻮل‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﺁﺧﺮ‬ ‫َﺑﺮّﻩام‪...‬‬ ‫ﺑﺮای‬ ‫ﭘﻮزﻩﺑﻨﺪ‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫اﺳﺖ؟‬ ‫‪-‬ﻳﺎدت‬
‫ﻃﺮحهﺎی اوﻝﻴﻪام را از ﺟﻴﺐ درﺁوردم‪ .‬ﻧﮕﺎﻩﺷﺎن ﮐﺮد و ﺧﻨﺪانﺧﻨﺪان ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﺎﺉﻮﺑﺎبهﺎت ﻳﮏ ﺧﺮدﻩ ﺷﺒﻴﻪ ﮐﻠﻢ ﺷﺪﻩ‪.‬‬
‫ﻣﯽﻧﺎزﻳﺪم‪.‬‬ ‫ﺑﺎﺉﻮﺑﺎبهﺎم‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺁنﻗﺪر‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﺑﮕﻮ‬ ‫ﻣﺮا‬ ‫وای!‬ ‫ای‬
‫درازﻧﺪ!‬ ‫زﻳﺎدی‬ ‫ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪...‬‬ ‫ﺷﺎخ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻴﺶﺗﺮ‬ ‫ﮔﻮشهﺎش‬ ‫‪-‬روﺑﺎهﺖ‪...‬‬
‫ﺧﻨﺪﻩ‪.‬‬ ‫زﻳﺮ‬ ‫زد‬ ‫ﺑﺎز‬ ‫و‬
‫‪-‬ﺁﻗﺎ ﮐﻮچﻮﻝﻮ داری ﺑﯽاﻧﺼﺎﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ .‬ﻣﻦ ﺟﺰ ﺑﻮﺁهﺎی ﺑﺴﺘﻪ و ﺑﻮﺁهﺎی ﺑﺎز چﻴﺰی ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدم ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ‪.‬‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﺴﺎب‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﺳﺮﺷﺎن‬ ‫ﺑﭽﻪهﺎ‬ ‫ﻋﻮﺿﺶ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻬﻢ‬ ‫‪-‬ﺧﺐ‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﻓﺸﺮدﻩ‬ ‫د ِل‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫و‬ ‫دﺳﺘﺶ‬ ‫دادم‬ ‫ﮐﺸﻴﺪم‬ ‫ﭘﻮزﻩﺑﻨﺪ‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫ﻣﺪاد‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﺑﯽﺧﺒﺮم‪...‬‬ ‫ازﺷﺎن‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫داری‬ ‫ﺳﺮ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻴﺎﻻﺗﯽ‬ ‫‪-‬ﺗﻮ‬
‫ن ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﺟﻮاب ﻣﺮا ﻧﺪاد‪ .‬ﺑﻢ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﯽداﻧﯽ؟ ﻓﺮدا ﺳﺎ ِل ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺁﻣﺪ ِ‬
‫ﺁﻣﺪم‪.‬‬ ‫ﭘﺎﻳﻴﻦ‬ ‫ﻧﺰدﻳﮑﯽهﺎ‬ ‫‪-‬هﻤﻴﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫دوﺑﺎرﻩ‬ ‫ﺳﮑﻮت‬ ‫ﻝﺤﻈﻪای‬ ‫از‬ ‫ﭘﺲ‬ ‫ﺑﻌﺪ‬
‫و ﺳﺮخ ﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﻣﻦ از ﻧﻮ ﺑﯽ اﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﻢ چﺮا ﻏﻢ ﻋﺠﻴﺒﯽ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﺳﻮﺁﻝﯽ ﺑﻪ ذهﻨﻢ رﺳﻴﺪ‪- :‬ﭘﺲ هﺸﺖ روز ﭘﻴﺶ‪ ،‬ﺁن‬
‫روز ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎ هﺰار ﻣﻴﻞ دورﺗﺮ از هﺮ ﺁﺑﺎدی وﺳ ِﻂ ﮐﻮﻳﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻮردی اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﺒﻮد‪ :‬داﺷﺘﯽ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﯽ ﺑﻪ‬
‫ﭘﺎﻳﻴﻦﺁﻣﺪی‪...‬‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﺟﺎﻳﯽ‬ ‫هﻤﺎن‬
‫ﺷﺪ‬ ‫ﺳﺮخ‬ ‫دوﺑﺎرﻩ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﺣﺮﻓﻢ‬ ‫دﻧﺒﺎل‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫دودﻝﯽ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫و‬
‫ﺳﺎلﮔﺮد؟‪...‬‬ ‫هﻤﻴﻦ‬ ‫ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫‪-‬ﺷﺎﻳﺪ‬
‫ﺑﺎز ﺳﺮخ ﺷﺪ‪ .‬او هﻴﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﺁلهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ازش ﻣﯽﺷﺪ ﺟﻮاب ﻧﻤﯽداد اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﺳﺮخ ﻣﯽﺷﻮد ﻣﻌﻨﻴﺶ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﻧﻪ؟‬ ‫ﻣﮕﺮ‬ ‫»ﺑﻠﻪ«‪،‬‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪...‬‬ ‫ﺗﺮﺳﻢ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫‪-‬ﺁﺧﺮ‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﺑﻪاش‬
‫ﺑﺮﻳﺪ‪:‬‬ ‫را‬ ‫ﺣﺮﻓﻢ‬ ‫او‬ ‫اﻣﺎ‬
‫‪-‬دﻳﮕﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوی ﺑﻪ ﮐﺎرت ﺑﺮﺳﯽ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوی ﺳﺮاغ ﻣﻮﺗﻮرت‪ .‬ﻣﻦ هﻤﻴﻦﺟﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮت ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ‪ .‬ﻓﺮدا ﻋﺼﺮ ﺑﺮﮔﺮد‪...‬‬
‫ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻣﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻊ ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎد روﺑﺎﻩ اﻓﺘﺎدم‪ :‬اﮔﺮ ﺁدم ﮔﺬاﺷﺖ اهﻠﻴﺶ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻔﻬﻤﯽﻧﻔﻬﻤﯽ ﺧﻮدش را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﻄﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ‬
‫ﮐﻪ ﮐﺎرش ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪﮐﺮدن ﺑﮑﺸﺪ‪.‬‬
‫‪٢۶‬‬
‫ﮐﻨﺎر چﺎﻩ دﻳﻮا ِر ﺳﻨﮕﯽ ﻣﺨﺮوﺑﻪای ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮدا ﻋﺼﺮ ﮐﻪ از ﺳ ِﺮ ﮐﺎر ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ از دور دﻳﺪم ﮐﻪ ﺁن ﺑﺎﻻ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭘﺎهﺎ را ﺁوﻳﺰان‬
‫ﮐﺮدﻩ‪،‬‬

‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﺷﻨﻴﺪم‬ ‫و‬
‫هﺎ!‬ ‫ﻧﺒﻮد‬ ‫ﻧﻘﻄﻪ‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫درﺳﺖ‬ ‫ﻧﻤﯽﺁﻳﺪ؟‬ ‫ﻳﺎدت‬ ‫‪-‬ﭘﺲ‬
‫َر ﱢد ﺣﺮﻓﺶ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻻﺑﺪ ﺻﺪای دﻳﮕﺮی ﺑﻪاش ﺟﻮاﺑﯽ داد‪ ،‬چﻮن ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ در‬
‫‪-‬چﺮا چﺮا! روزش ﮐﻪ درﺳﺖ هﻤﻴﻦ اﻣﺮوز اﺳﺖ ﮔﻴﺮم ﻣﺤﻠﺶ اﻳﻦ ﺟﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪...‬‬
‫راهﻢ را ﺑﻪ ﻃﺮف دﻳﻮار اداﻣﻪ دادم‪ .‬هﻨﻮز ﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ چﺸﻢ ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد ﻧﻪ ﺻﺪای ﮐﺴﯽ را ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬
‫ﮐﻪ‪:‬‬ ‫درﺁﻣﺪ‬ ‫ﺟﻮاب‬ ‫در‬ ‫ﺑﺎز‬
‫‪ ...-‬ﺁرﻩ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮدت ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺒﻴﻨﯽ َر ﱢد ﭘﺎهﺎﻳﻢ روی ﺷﻦ از ﮐﺠﺎ ﺷﺮوع ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﯽﺁﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺷﺪ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﺗﺎرﻳﮏ‬ ‫ﺑﺎش‪،‬‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮم‬ ‫ﺟﺎ‬ ‫هﻤﺎن‬
‫ﺑﻴﺴﺖ ﻣﺘﺮی دﻳﻮار ﺑﻮدم و هﻨﻮز چﻴﺰی ﻧﻤﯽدﻳﺪم‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻣﮑﺜﯽ دوﺑﺎرﻩ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻧﻤﯽدهﺪ؟‬ ‫ﮐِﺶ‬ ‫را‬ ‫زﺟﺮم‬ ‫و‬ ‫درد‬ ‫ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ‬ ‫هﺴﺖ؟‬ ‫ﺧﻮب‬ ‫‪-‬زهﺮت‬
‫ﺑﻮدم‪.‬‬ ‫ﻧﻴﺎوردﻩ‬ ‫در‬ ‫ﺳﺮ‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع‬ ‫از‬ ‫هﻨﻮز‬ ‫اﻣﺎ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪم‬ ‫راﻩ‬ ‫ﻓﺸﺮدﻩ از‬ ‫دل‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺑﺮو‪ِ .‬د ﺑﺮو‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ!‬
‫ﮏ ﺁدم‬
‫ﺁن وﻗﺖ ﻣﻦ ﻧﮕﺎهﻢ را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﺎی دﻳﻮار اﻧﺪاﺧﺘﻢ و از ﺟﺎ ﺟﺴﺘﻢ! ﻳﮑﯽ از ﺁن ﻣﺎرهﺎی زردی ﮐﻪ ﺗﻮ ﺳﯽ ﺛﺎﻧﻴﻪ َﮐ َﻠ ِ‬
‫را ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﻗﺪ راﺳﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ هﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻴﺒﻢ ﻣﯽﺑﺮدم ﭘﺎ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻪ دو‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎرﻩ از ﺳﺮ و ﺻﺪای ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻓﻮارﻩای ﮐﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﺁرام روی ﺷﻦ ﺟﺎری ﺷﺪ و ﺑﯽ ﺁن ﮐﻪ چﻨﺪان ﻋﺠﻠﻪای‬
‫ﺧﺰﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻨﮓهﺎ‬ ‫ﻻی‬ ‫ﻓﻠﺰی‬ ‫ﺧﻔﻴﻒ‬ ‫ﺑﺎﺻﺪای‬ ‫دهﺪ‬ ‫ﻧﺸﺎن‬ ‫ﺧﻮدش‬ ‫از‬
‫ﻣﻦ درﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ دﻳﻮار رﺳﻴﺪم و ﻃﻔﻠﮑﯽ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ را ﮐﻪ رﻧﮕﺶ ﻣﺜﻞ ﺑﺮف ﭘﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮد ﺗﻮ هﻮا ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﻣﯽزﻧﯽ؟‬ ‫ﺣﺮف‬ ‫ﻣﺎرهﺎ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺣﺎﻻ‬ ‫اﺳﺖ!‬ ‫ﺣﮑﺎﻳﺘﯽ‬ ‫چﻪ‬ ‫دﻳﮕﺮ‬ ‫‪-‬اﻳﻦ‬
‫ﺷﺎل زردش را ﮐﻪ ﻣﺪام ﺑﻪ ﮔﺮدن داﺷﺖ ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺷﻘﻴﻘﻪهﺎﻳﺶ ﺁب زدم و ﺟﺮﻋﻪای ﺑﻪاش ﻧﻮﺷﺎﻧﺪم‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ اﺻﻼ‬
‫ﺟﺮات ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ازش چﻴﺰی ﺑﭙﺮﺳﻢ‪ .‬ﺑﺎ وﻗﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و دﺳﺘﺶ را دور ﮔﺮدﻧﻢ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻗﻠﺒﺶ ﻣﺜﻞ ﻗﻠﺐ‬
‫ﻣﯽﻣﻴﺮد‪.‬‬ ‫دارد‬ ‫و‬ ‫ﺧﻮردﻩاﺳﺖ‬ ‫ﺗﻴﺮ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽزﻧﺪ‬ ‫ﭘﺮﻧﺪﻩای‬
‫ﮔﻔﺖ‪- :‬از اﻳﻦ ﮐﻪ ﮐﻢ و ﮐﺴ ِﺮ ﻝﻮازم ﻣﺎﺷﻴﻨﺖ را ﭘﻴﺪا ﮐﺮدی ﺧﻮشﺣﺎﻝﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺮﮔﺮدی ﺧﺎﻧﻪات‪...‬‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪی؟‬ ‫ﮐﺠﺎ‬ ‫از‬ ‫‪-‬ﺗﻮ‬
‫درﺳﺖ هﻤﺎن دم ﻝﺐواﮐﺮدﻩﺑﻮدم ﺑﺶ ﺧﺒﺮ ﺑﺪهﻢ ﮐﻪ ﻋﻠﯽرﻏﻢ هﻤﻪی ﻧﻮﻣﻴﺪیهﺎ ﺗﻮ ﮐﺎرم ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻩام!‬
‫ﺑﻪ ﺳﻮﺁلهﺎی ﻣﻦ هﻴﭻ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد اﻣﺎ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺁﺧﺮ ﻣﻦ هﻢ اﻣﺮوز ﺑﺮ ﻣﯽﮔﺮدم ﺧﺎﻧﻪام‪...‬‬
‫و ﺑﻌﺪ ﻏﻢزدﻩ درﺁﻣﺪ ﮐﻪ‪- :‬ﮔﻴﺮم راﻩ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﯽ دورﺗﺮ اﺳﺖ‪ ...‬ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺨﺖﺗﺮ اﺳﺖ‪...‬‬

‫ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮدم اﺗﻔﺎق ﻓﻮقاﻝﻌﺎدﻩای دارد ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ .‬ﮔﺮﻓﺘﻤﺶ ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻢ‪ .‬ﻋﻴﻦ ﻳﮏ ﺑﭽﻪی ﮐﻮچﻮﻝﻮ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯽﺁﻣﺪ ﮐﻪ‬
‫او دارد ﺑﻪ ﮔﺮداﺑﯽ ﻓﺮو ﻣﯽرود و ﺑﺮای ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻨﺶ از ﻣﻦ ﮐﺎری ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ...‬ﻧﮕﺎﻩ ﻣﺘﻴﻨﺶ ﺑﻪ دوردﺳﺖهﺎی دور راﻩ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﮐﺸﻴﺪﻩ‬
‫ﮔﻔﺖ‪َ :‬ﺑﺮﱢﻩات را دارم‪ .‬ﺟﻌﺒﻪهﻪ را هﻢ واﺳﻪ ﺑﺮﻩهﻪ دارم‪ .‬ﭘﻮزﻩﺑﻨﺪﻩ را هﻢ دارم‪.‬‬
‫زد‪.‬‬ ‫ﻝﺒﺨﻨﺪی‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫د ِل‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫و‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﮔﺮم‬ ‫دارد‬ ‫دوﺑﺎرﻩ‬ ‫ﺗﻨﺶ‬ ‫ﮐﻢﮐﻤَﮏ‬ ‫ﮐﺮدم‬ ‫ﺣﺲ‬ ‫ﮐﺮدم‪.‬‬ ‫ﺻﺒﺮ‬ ‫درازی‬ ‫ﻣﺪت‬
‫ﮐﺮدی‪...‬‬ ‫وﺣﺸﺖ‬ ‫ﻣﻦ‪،‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮی‬ ‫‪-‬ﻋﺰﻳﺰ‬
‫‪-‬اﻣﺸﺐ وﺣﺸﺖ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻴﺶﺗﺮی چﺸﻢ ﺑﻪراهﻢ اﺳﺖ‪.‬‬
‫س واﻗﻌﻪای ﺟﺒﺮان ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻳﺦ زدم‪ .‬اﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ هﻴﭻ وﻗﺖ ﻏﺶﻏﺶ ﺧﻨﺪﻩی او را ﻧﺨﻮاهﻢ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﺮاﻳﻢ‬ ‫دوﺑﺎرﻩ از اﺣﺴﺎ ِ‬
‫ﺳﺨﺖ ﺗﺤﻤﻞﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻨﺪﻩی او ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﻪ چﺸﻤﻪای در د ِل ﮐﻮﻳﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺸﻨﻮم‪.‬‬ ‫را‬ ‫ﺧﻨﺪﻩات‬ ‫ﺶ‬
‫ﻏﺶﻏ ِ‬ ‫هﻢ‬ ‫ﺑﺎز‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﺪ‬ ‫دﻝﻢ‬ ‫ﻣﻦ‪،‬‬ ‫ﮏ‬
‫‪-‬ﮐﻮچﻮﻝﻮ َﺉ ِ‬
‫اﻣﺎ ﺑﻪام ﮔﻔﺖ‪- :‬اﻣﺸﺐ درﺳﺖ ﻣﯽﺷﻮد ﻳﮏ ﺳﺎل و اﺧﺘ َﺮﮐَﻢ درﺳﺖ ﺑﺎﻻی هﻤﺎن ﻧﻘﻄﻪای ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﭘﺎرﺳﺎل ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺁﻣﺪم‪.‬‬
‫‪-‬ﮐﻮچﻮﻝﻮﺉﮏ‪ ،‬اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪی ﻣﺎر و ﻣﻴﻌﺎد و ﺳﺘﺎرﻩ ﻳﮏ ﺧﻮاب ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟‬
‫ﺑﻪ ﺳﻮال ﻣﻦ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد اﻣﺎ ﮔﻔﺖ‪- :‬چﻴﺰی ﮐﻪ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﺑﺎ چﺸ ِﻢ ﺳَﺮ دﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪-‬ﻣﺴﻠﻢ‬
‫‪-‬در ﻣﻮرد ﮔﻞ هﻢ هﻤﻴﻦﻃﻮر اﺳﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﮔﻠﯽ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻳﮏ ﺳﺘﺎرﻩی دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺐ ﺗﻤﺎﺷﺎی ﺁﺳﻤﺎن چﻪ‬
‫ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ!‬ ‫ﮔﻞ‬ ‫ﻏﺮق‬ ‫ﺳﺘﺎرﻩهﺎ‬ ‫هﻤﻪی‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪:‬‬ ‫ﭘﻴﺪا‬ ‫ﻝﻄﻔﯽ‬
‫اﺳﺖ‪...‬‬ ‫‪-‬ﻣﺴﻠﻢ‬
‫‪-‬در ﻣﻮرد ﺁب هﻢ هﻤﻴﻦﻃﻮر اﺳﺖ‪ .‬ﺁﺑﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ دادی ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻗﺮﻗﺮﻩ و رﻳﺴﻤﺎن درﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ‪...‬‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺧﻮب‬ ‫چﻪ‬ ‫هﺴﺖ‪...‬‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﻳﺎدت‬
‫اﺳﺖ‪...‬‬ ‫‪-‬ﻣﺴﻠﻢ‬
‫‪-‬ﺷﺐﺑﻪﺷﺐ ﺳﺘﺎرﻩهﺎ را ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ .‬اﺧﺘﺮک ﻣﻦ ﮐﻮچﻮﻝﻮﺗﺮ از ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺟﺎﻳﺶ را ﻧﺸﺎﻧﺖ ﺑﺪهﻢ‪ .‬اﻣﺎ چﻪ ﺑﻬﺘﺮ! ﺁن‬
‫هﻢ ﺑﺮای ﺗﻮ ﻣﯽﺷﻮد ﻳﮑﯽ از ﺳﺘﺎرﻩهﺎ؛ و ﺁن وﻗﺖ ﺗﻮ دوﺳﺖ داری هﻤﻪی ﺳﺘﺎرﻩهﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﯽ‪ ...‬هﻤﻪﺷﺎن ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‬
‫ﺑﺪهﻢ‪...‬‬ ‫ﺑﺖ‬ ‫هﺪﻳﻪای‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﻢ‬ ‫راﺳﺘﯽ‬ ‫ﺗﻮ‪...‬‬ ‫دوﺳﺖهﺎی‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻏﺶ‬ ‫ﻏﺶ‬ ‫و‬
‫ﺧﻨﺪﻩام!‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫ن‬
‫ﺷﻨﻴﺪ ِ‬ ‫ﻖ‬
‫ﻋﺎﺷ ِ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮﺉﮏ!‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮﺉﮏ‪،‬‬ ‫‪-‬ﺁخ‪،‬‬
‫ﺁب‪.‬‬ ‫ﻣﻮرد‬ ‫ﻣﺜﻞ‬ ‫درﺳﺖ‬ ‫اﺳﺖ‪...‬‬ ‫هﻤﻴﻦ‬ ‫درﺳﺖ‬ ‫هﻢ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫‪-‬هﺪﻳﻪی‬
‫ﺑﮕﻮﻳﯽ؟‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﯽ‬ ‫‪-‬چﯽ‬
‫‪-‬هﻤﻪی ﻣﺮدم ﺳﺘﺎرﻩ دارﻧﺪ اﻣﺎ هﻤﻪی ﺳﺘﺎرﻩهﺎ ﻳﮏﺟﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ :‬واﺳﻪ ﺁنهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﻣﯽروﻧﺪ ﺣﮑﻢ راهﻨﻤﺎ را دارﻧﺪ‬
‫ﯽ ﺳﻮﺳﻮزناﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﺑﻌﻀﯽ ﮐﻪ اهﻞ داﻧﺸﻨﺪ هﺮ ﺳﺘﺎرﻩ ﻳﮏ ﻣﻌﻤﺎ اﺳﺖ واﺳﻪ ﺁن‬ ‫واﺳﻪ ﺑﻌﻀﯽ دﻳﮕﺮ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﻣﺸﺖ روﺷﻨﺎﻳ ِ‬
‫ﺑﺎﺑﺎی ﺗﺎﺟﺮ ﻃﻼ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺳﺘﺎرﻩهﺎ هﻤﻪﺷﺎن زﺑﺎن ﺑﻪ ﮐﺎم ﮐﺸﻴﺪﻩ و ﺧﺎﻣﻮﺷﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻳﮑﯽ ﺳﺘﺎرﻩهﺎﻳﯽ ﺧﻮاهﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ‬
‫ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫را‬ ‫ﻣِﺜﻠﺶ‬ ‫ﺗﻨﺎﺑﻨﺪﻩای‬
‫ﺑﮕﻮﻳﯽ؟‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﯽ‬ ‫‪-‬چﯽ‬
‫‪-‬ﻧﻪ اﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻳﮑﯽ از ﺳﺘﺎرﻩهﺎم؟ ﻧﻪ اﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻳﮑﯽ از ﺁنهﺎ ﻣﯽﺧﻨﺪم؟‪ ...‬ﺧﺐ‪ ،‬ﭘﺲ هﺮ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎﻩ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺑﺮاﻳﺖ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ هﻤﻪی ﺳﺘﺎرﻩهﺎ ﻣﯽﺧﻨﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﺳﺘﺎرﻩهﺎﻳﯽ ﺧﻮاهﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻠﺪﻧﺪ ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ!‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎز‬ ‫و‬
‫‪-‬و ﺧﺎﻃﺮت ﮐﻪ ﺗﺴﻼ ﭘﻴﺪا ﮐﺮد )ﺧﺐ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺁدﻣﯽزاد ﻳﮏ ﺟﻮری ﺗﺴﻼ ﭘﻴﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ دﻳﮕﺮ( از ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮشﺣﺎل‬
‫ﻣﯽﺷﻮی‪ .‬دوﺳﺖ هﻤﻴﺸﮕﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﯽ و دﻝﺖ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺨﻨﺪی و ﭘﺎرﻩای وﻗﺖهﺎم واﺳﻪ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﭘﻨﺠﺮﻩی اﺗﺎﻗﺖ‬
‫را وا ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ...‬دوﺳﺘﺎﻧﺖ از اﻳﻦﮐﻪ ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﯽ و ﻣﯽﺧﻨﺪی ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺁن وﻗﺖ ﺗﻮ ﺑﻪﺷﺎن‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ‪» :‬ﺁرﻩ‪ ،‬ﺳﺘﺎرﻩهﺎ هﻤﻴﺸﻪ ﻣﺮا ﺧﻨﺪﻩ ﻣﯽاﻧﺪازﻧﺪ!« و ﺁنوﻗﺖ ﺁنهﺎ ﻳﻘﻴﻦﺷﺎن ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﭘﺎک ﻋﻘﻠﺖ را از دﺳﺖ‬
‫زدﻩام‪...‬‬ ‫ﺑﻪات‬ ‫َﮐﻠَﮑﯽ‬ ‫چﻪ‬ ‫ﻣﯽﺑﻴﻨﯽ‬ ‫ﺟﺎن!‬ ‫دادﻩای‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻩ‪.‬‬ ‫زﻳﺮ‬ ‫زد‬ ‫ﺑﺎز‬ ‫و‬
‫ض ﺳﺘﺎرﻩ ﻳﮏ ﻣﺸﺖ زﻧﮕﻮﻝﻪ ﺑﺖ دادﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺑﻠﺪﻧﺪ ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ‪...‬‬ ‫‪-‬ﺑﻪ ﺁن ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﻮ ِ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪:‬‬ ‫ﺧﻮدش‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺪی‬ ‫ﺣﺎﻝﺘﯽ‬ ‫ﺑﻌﺪ‬ ‫و‬ ‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‬ ‫دوﺑﺎرﻩ‬
‫‪-‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎت ﻧﻤﯽﮔﺬارم‪.‬‬

‫‪-‬ﻇﺎهﺮ ﺁدﻣﯽ را ﭘﻴﺪا ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ دارد درد ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ ...‬ﻳﮏ ﺧﺮدﻩ هﻢ ﻣﺜﻞ ﺁدﻣﯽ ﻣﯽﺷﻮم ﮐﻪ دارد ﺟﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬رو هﻢ رﻓﺘﻪ اﻳﻦ‬
‫ﺑﯽﺧﻮد؟‬ ‫اﺳﺖ‬ ‫زﺣﻤﺘﯽ‬ ‫چﻪ‬ ‫ﻧﺒﻴﻨﯽ‪.‬‬ ‫را‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﻧﻴﺎ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺟﻮریهﺎ‬
‫ﻧﻤﯽﮔﺬارم‪.‬‬ ‫‪-‬ﺗﻨﻬﺎت‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬ ‫اﻧﺪوﻩزدﻩ‬
‫‪-‬اﻳﻦ را ﺑﻴﺶﺗﺮ از ﺑﺎﺑﺖ ﻣﺎرﻩ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ‪ ،‬ﻧﮑﻨﺪ ﻳﮏهﻮ ﺗﻮ را هﻢ ﺑﮕﺰد‪ .‬ﻣﺎرهﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﺒﻴﺜﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﺎ واﺳﻪ ﺧﻨﺪﻩ هﻢ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‬
‫ﺑﺰﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﻴﺶ‬ ‫را‬ ‫ﺁدم‬
‫ﻧﻤﯽﮔﺬارم‪.‬‬ ‫‪-‬ﺗﻨﻬﺎت‬
‫ﺷﺪ‪:‬‬ ‫ﺟﻤﻌﻴﺶ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﺑﺎﻋﺚ‬ ‫چﻴﺰ‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫ﻣﻨﺘﻬﺎ‬
‫‪-‬ﮔﺮ چﻪ‪ ،‬ﺑﺎر دوم ﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﻨﺪ ﺑﮕﺰﻧﺪ دﻳﮕﺮ زهﺮ ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮﻳﺨﺖ‪.‬‬ ‫ﺻﺪا‬ ‫و‬ ‫ﺳﺮ‬ ‫ﺑﯽ‬ ‫ﻧﺸﺪم‪.‬‬ ‫اﻓﺘﺎدﻧﺶ‬ ‫راﻩ‬ ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ‬ ‫ﺷﺐ‬
‫وﻗﺘﯽ ﺧﻮدم را ﺑﻪاش رﺳﺎﻧﺪم ﺑﺎ ﻗﻴﺎﻓﻪی ﻣﺼﻤﻢ و ﻗﺪمهﺎی ﻣﺤﮑﻢ ﭘﻴﺶ ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬هﻤﻴﻦ ﻗﺪر ﮔﻔﺖ‪ِ- :‬ا! اﻳﻦﺟﺎﻳﯽ؟‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫را‬ ‫دﺳﺘﻢ‬ ‫و‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎز ﺑﯽﻗﺮار ﺷﺪ وﮔﻔﺖ‪- :‬اﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﺮدی ﺁﻣﺪی‪ .‬رﻧﺞ ﻣﯽﺑﺮی‪ .‬ﮔﺮچﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻇﺎه ِﺮ ﻳﮏ ﻣﺮدﻩ را ﭘﻴﺪا ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻧﺪم‪.‬‬ ‫ﺳﺎﮐﺖ‬ ‫ﻣﻦ‬
‫‪-‬ﺧﻮدت درک ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ .‬راﻩ ﺧﻴﻠﯽ دور اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ اﻳﻦ ﺟﺴﻢ را ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮم‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺳﻨﮕﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺖ ﮐﻬﻨﻪای ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ دورش اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ ﭘﻮﺳﺖ ﮐﻬﻨﻪ ﮐﻪ ﻏﺼﻪ ﻧﺪارد‪ ،‬هﺎ؟‬ ‫ﻦ ﭘﻮﺳ ِ‬ ‫‪-‬ﮔﻴﺮم ﻋﻴ ِ‬
‫ﮐﺮد‪:‬‬ ‫ﺳﻌﯽ‬ ‫هﻢ‬ ‫ﺑﺎز‬ ‫اﻣﺎ‬ ‫ﺷﺪ‬ ‫دلﺳﺮد‬ ‫ﮐﻤﯽ‬
‫‪-‬ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻪ؟ ﻣﻦ هﻢ ﺑﻪ ﺳﺘﺎرﻩهﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬هﻢﺷﺎن ﺑﻪ ﺻﻮرت چﺎﻩهﺎﻳﯽ در ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ ﺑﺎ ﻗﺮﻗﺮﻩهﺎی زﻧﮓ زدﻩ‪.‬‬
‫ﺑﺨﻮرم‪...‬‬ ‫ﻣﯽدهﻨﺪ‬ ‫ﺁب‬ ‫ﺑﻢ‬ ‫ﺳﺘﺎرﻩهﺎ‬ ‫هﻤﻪی‬
‫‪-‬ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﻧﻪ؟ ﺗﻮ ﺻﺎﺣﺐ هﺰار ﮐﺮور زﻧﮕﻮﻝﻪ ﻣﯽﺷﻮی ﻣﻦ ﺻﺎﺣﺐ هﺰار ﮐﺮور ﻓﻮارﻩ‪...‬‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪...‬‬ ‫ﮔﺮﻳﻪ‬ ‫داﺷﺖ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫چﺮا‬ ‫ﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﺳﺎﮐﺖ‬ ‫هﻢ‬ ‫او‬
‫ﺑﺮوم‪.‬‬ ‫ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ‬ ‫ﺧﻮدم‬ ‫ﻗﺪم‬ ‫چﻨﺪ‬ ‫ﺑﮕﺬار‬ ‫ﺟﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫هﻤﻴﻦ‬ ‫‪-‬ﺧﺐ‪،‬‬
‫و ﮔﺮﻓﺖ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬چﺮا ﮐﻪ ﻣﯽﺗﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻣﯽداﻧﯽ؟‪ ...‬ﮔﻠﻢ را ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ...‬ﺁﺧﺮ ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮﻝﺸﻢ‪ .‬ﺗﺎزﻩ چﻪ ﻗﺪر هﻢ ﻝﻄﻴﻒ اﺳﺖ و چﻪ ﻗﺪر هﻢ ﺳﺎدﻩ و ﺑﯽﺷﻴﻠﻪﭘﻴﻠﻪ‪ .‬ﺑﺮای‬
‫ﺁن ﮐﻪ ﺟﻠﻮ هﻤﻪی ﻋﺎﻝﻢ از ﺧﻮدش دﻓﺎع ﮐﻨﺪ هﻤﻪاش چﯽ دارد ﻣﮕﺮ؟ چﻬﺎرﺗﺎ ﺧﺎر ﭘِﺮ ِﭘﺮَک!‬
‫ﺑﺸﻮم‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺪ‬ ‫ﭘﺎ‬ ‫ﺳﺮ‬ ‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‬ ‫دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻢ‬ ‫هﻢ‬ ‫ﻣﻦ‬
‫ﺑﺲ‪...‬‬ ‫و‬ ‫هﻤﻴﻦ‬ ‫هﻤﻪاش‬ ‫‪-‬هﻤﻴﻦ‪...‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺑﺎز هﻢ ﮐﻤﯽ دودﻝﯽ ﻧﺸﺎن داد اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﭘﺎ ﺷﺪ و ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﺒﻮدم‪.‬‬
‫ک ﭘﺎﻳﺶ ﺟﺮﻗﻪی زردی ﺟﺴﺖ و‪ ...‬ﻓﻘﻂ هﻤﻴﻦ! ﻳﮏ دم ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺎدی ﻧﺰد‪ .‬ﻣﺜﻞ درﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺁرام ﺁرام‬ ‫ﮐﻨﺎر ﻗﻮز ِ‬
‫ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺷﻦ از ﺁن هﻢ ﺻﺪاﻳﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪ‪.‬‬
‫‪٢٧‬‬
‫ﺷﺶ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ و ﻣﻦ هﻨﻮز ﺑﺎﺑﺖ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﻝﺐﺗﺮﻧﮑﺮدﻩام‪ .‬دوﺳﺘﺎﻧﻢ از اﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﺮا دوﺑﺎرﻩ زﻧﺪﻩ ﻣﯽدﻳﺪﻧﺪ ﺳﺨﺖ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺴﺘﮕﯽ‬ ‫اﺛﺮ‬ ‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ﺁنهﺎ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫اﻣﺎ‬ ‫ﺑﻮدم‬ ‫ﻏﻢزدﻩ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎد‬
‫ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ ﺗﺴﻼی ﺧﺎﻃﺮ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩام‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﻧﻪ ﮐﺎﻣﻼ‪ ...‬اﻣﺎ اﻳﻦ را ﺧﻮب ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ او ﺑﻪ اﺧﺘﺮﮐﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‪ .‬چﻮن ﺁﻓﺘﺎب ﮐﻪ‬
‫زد ﭘﻴﮑﺮش را ﭘﻴﺪا ﻧﮑﺮدم‪ .‬ﭘﻴﮑﺮی هﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ چﻨﺪان وزﻧﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ...‬و ﺷﺐهﺎ دوﺳﺖ دارم ﺑﻪ ﺳﺘﺎرﻩهﺎ ﮔﻮش ﺑﺪهﻢ‪.‬‬
‫زﻧﮕﻮﻝﻪاﻧﺪ‪.‬‬ ‫هﺰار‬ ‫ﻋﻴﻦ‬
‫اﻣﺎ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻬﻤﯽ ﮐﻪ هﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﭘﺎک ﻳﺎدم رﻓﺖ ﺑﻪ ﭘﻮزﻩﺑﻨﺪی ﮐﻪ ﺑﺮای ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﮐﺸﻴﺪم ﺗﺴﻤﻪی چﺮﻣﯽ اﺿﺎﻓﻪ‬
‫ﮐﻨﻢ و او ﻣﻤﮑﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺁن را ﺑﻪ ﭘﻮزﻩی َﺑﺮّﻩ ﺑﺒﻨﺪد‪ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺧﻮدم ﻣﯽﭘﺮﺳﻢ‪» :‬ﻳﻌﻨﯽ ﺗﻮ اﺧﺘﺮﮐﺶ چﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ؟‪«...‬‬ ‫چﺮﻳﺪﻩ‬ ‫را‬ ‫ﮔﻞ‬ ‫ﺑﺮﻩهﻪ‬ ‫ﻧﮑﻨﺪ‬ ‫اﻓﺘﺎدﻩ؟‬
‫ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪» :‬ﺣﺘﻤﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ هﺮ ﺷﺐ ﮔﻠﺶ را زﻳﺮ ﺣﺒﺎب ﺷﻴﺸﻪای ﻣﯽﮔﺬارد و هﻮای ﺑﺮﻩاش را هﻢ‬
‫دارد‪ «...‬ﺁن وﻗﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻴﺎﻝﻢ راﺣﺖ ﻣﯽﺷﻮد و ﺳﺘﺎرﻩهﺎ هﻤﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ ﻣﯽﺧﻨﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪» :‬هﻤﻴﻦ ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁدم ﻳﮏ ﺑﺎر ﺣﻮاﺳﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ...‬ﺁﻣﺪﻳﻢ و ﻳﮏ ﺷﺐ ﺣﺒﺎب ﻳﺎدش رﻓﺖ ﻳﺎ َﺑﺮّﻩ ﺷﺐ‬
‫ﻧﺼﻒﺷﺒﯽ ﺑﯽﺳﺮوﺻﺪا از ﺟﻌﺒﻪ زد ﺑﻴﺮون‪ «...‬ﺁن وﻗﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ زﻧﮕﻮﻝﻪهﺎ هﻤﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ اﺷﮏ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ!‪...‬‬
‫ﻳﮏ راز ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺰرگ اﻳﻦ ﺟﺎ هﺴﺖ‪ :‬ﺑﺮای ﺷﻤﺎ هﻢ ﮐﻪ او را دوﺳﺖ دارﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻣﻦ هﻴﭻ چﻴ ِﺰ ﻋﺎﻝﻢ ﻣﻬﻢﺗﺮ از داﻧﺴﺘﻦ‬
‫اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﻼن ﻧﻘﻄﻪای ﮐﻪ ﻧﻤﯽداﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻓﻼن ﺑﺮﻩای ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺷﻤﺎﺳﻴﻢ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﯽ را چﺮﻳﺪﻩ ﻳﺎ ﻧﭽﺮﻳﺪﻩ‪...‬‬
‫ﺧﺐ‪ .‬ﺁﺳﻤﺎن را ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻴﺪ و ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ‪َ » :‬ﺑﺮّﻩ ﮔﻞ را چﺮﻳﺪﻩ ﻳﺎ ﻧﭽﺮﻳﺪﻩ؟« و ﺁن وﻗﺖ ﺑﺎ چﺸﻢهﺎی ﺧﻮدﺗﺎن ﺗﻔﺎوﺗﺶ را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪...‬‬
‫و ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﺁدم ﺑﺰرگهﺎ روحﺷﺎن ﺧﺒﺮدار ﺑﺸﻮد ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع چﻪ ﻗﺪر ﻣﻬﻢ اﺳﺖ!‬
‫در ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﻳﻦ زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ و ﺣﺰناﻧﮕﻴﺰﺗﺮﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮﻩی ﻋﺎﻝﻢ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ هﻤﺎن ﻣﻨﻈﺮﻩی دو ﺻﻔﺤﻪ ﭘﻴﺶ اﺳﺖ ﮔﻴﺮم ﺁن را‬
‫دوﺑﺎرﻩ ﮐﺸﻴﺪﻩام ﮐﻪ ﺑﻪﺗﺮ ﻧﺸﺎنﺗﺎن ﺑﺪهﻢ‪» :‬ﻇﻬﻮر ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ در اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد؛ و ﺑﻌﺪ در هﻤﻴﻦ ﺟﺎ هﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ«‪.‬‬
‫ﺁن ﻗﺪر ﺑﻪ دﻗﺖ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮﻩ را ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻮﻳﺪ اﮔﺮ روزی ﺗﻮ ﺁﻓﺮﻳﻘﺎ ﮔﺬرﺗﺎن ﺑﻪ ﮐﻮﻳﺮ ﺻﺤﺮا اﻓﺘﺎد ﺣﺘﻤﺎ ﺁن را‬
‫ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬و اﮔﺮ ﭘﺎداد و ﮔﺬارﺗﺎن ﺑﻪ ﺁن ﺟﺎ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ اﻝﺘﻤﺎس ازﺗﺎن ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﮐﻪ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺧﺮج ﻧﺪهﻴﺪ و درﺳﺖ زﻳﺮ‬
‫ﺳﺘﺎرﻩ چﻨﺪ ﻝﺤﻈﻪای ﺗﻮﻗﻒ ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﺁن وﻗﺖ اﮔﺮ ﺑﭽﻪای ﺑﻪ ﻃﺮفﺗﺎن ﺁﻣﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻮهﺎﻳﺶ ﻃﻼﻳﯽ ﺑﻮد‪ ،‬اﮔﺮ وﻗﺘﯽ ازش‬
‫ﺳﻮاﻝﯽ ﮐﺮدﻳﺪ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد‪ ،‬ﻻﺑﺪ ﺣﺪس ﻣﯽزﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﮐﻴﺴﺖ‪ .‬در ﺁن ﺻﻮرت ﻝﻄﻒ ﮐﻨﻴﺪ و ﻧﮕﺬارﻳﺪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺟﻮر اﻓﺴﺮدﻩ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﺑﻤﺎﻧﻢ‪:‬‬
‫ﺑﯽ درﻧﮓ ﺑﺮدارﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ ﮐﻪ او ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‪.‬‬

Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru 45

The Little Prince شازده کوچولو

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

The Little Prince شازده کوچولو

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

‫اﺛﺮ ﺁﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‬

‫ﺑﺮﮔﺮدان اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﮐﻞ ﻣﺘﻦ در ﻳﮏ ﺻﻔﺤﻪ‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪1‬‬

‫ﺑﻪ ﻝﺌﻮن ورث‬

‫ﺷﺎهﮑﺎرم را ﻧﺸﺎن ﺑﺰرگﺗﺮ هﺎ دادم و ﭘﺮﺳﻴﺪم از دﻳﺪﻧﺶ ﺗﺮسﺗﺎن ﺑﺮ ﻣﯽدارد؟‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪3‬‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﺁﻣﺪ‪،‬‬ ‫در‬ ‫ﺻﺪام‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ‬ ‫وﻗﺘﯽ‬

‫ﺑﮑﺶ‪.‬‬ ‫ﺑﺮﻩ‬ ‫ﻳﮏ‬ ‫ﺑﺮام‬ ‫دارم‪.‬‬ ‫ﻻزم‬ ‫ﺑﺮﻩ‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪4‬‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬ ‫ﭘﺮﻳﺪ‬ ‫دهﻨﻢ‬ ‫از‬ ‫و‬ ‫داﺷﺖ‪،‬‬ ‫ﺳﻮراخ‬

‫و اﻳﻦ ﺟﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪم‪.‬‬

‫و از اﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪاش ﻣﯽﻓﻬﻤﺎﻧﺪم ﻣﻦ ﮐﺴﯽام ﮐﻪ ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﺑﺎﻝﻴﺪم‪.‬‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪5‬‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪6‬‬

‫دﻻﻳﻞ ﻗﺎﻃﻌﯽ دارم ﮐﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ از اﺧﺘﺮک ب‪ ۶١٢‬ﺁﻣﺪﻩﺑﻮد‪.‬‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪7‬‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﻳﮏ ﮐﻨﮕﺮﻩی ﺑﻴﻦاﻝﻤﻠﻠﯽ ﻧﺠﻮم هﻢ ﺑﺎ ﮐﺸﻔﺶ هﻴﺎهﻮی زﻳﺎدی ﺑﻪ راﻩ‬

‫ﺁدم ﺑﺰرگهﺎ اﻳﻦ ﺟﻮریاﻧﺪ!‬

‫ق ﺷﻤﻌﺪاﻧﯽ و ﺑﺎﻣﺶ ﭘﺮ از ﮐﺒﻮﺗﺮ‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪8‬‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪9‬‬

‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺑﻌﺪهﺎ ﻳﮏ روز‬

‫ﺁن وﻗﺖ ﻣﻦ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎدﻩ از چﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﺷﮑﻞ ﺁن اﺧﺘﺮک را ﮐﺸﻴﺪم‪.‬‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪10‬‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪11‬‬

‫اﻣﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﺟﻮاﺑﻢ را ﻧﺪاد‪.‬‬

‫ﺖ ﻣﻮﺗﻮر ﺑﻮدم‪ .‬از اﻳﻦ ﮐﻪ ﻳﻮاش ﻳﻮاش ﺑﻮ ﻣﯽﺑﺮدم‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪12‬‬

‫ﻣﯽﺟﻨﺒﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎد‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﻃﻼﺉﻴﺶ‬ ‫ﻃﻼﻳﯽ‬ ‫ﻣﻮهﺎی‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪13‬‬

‫ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺰ در اوج درﺧﺸﻨﺪﮔﯽ زﻳﺒﺎﺉﻴﺶ رو ﻧﺸﺎن ﺑﺪهﺪ!‪...‬‬

‫ﺶ ﭘﺮ راز و رﻣﺰش روزهﺎ و روزهﺎ ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺁن ﮐﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻳﮏ روز ﺻﺒﺢ‬

‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮ ﺧﻮدش را ﺑﮕﻴﺮد و از ﺳﺘﺎﻳﺶ او ﺧﻮدداری ﮐﻨﺪ‪:‬‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪14‬‬

‫و ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮی ﻣﺸﻮش و در هﻢ ﻳﮏ ﺁﺑﭙﺎش ﺁب ﺧﻨﮏ ﺁوردﻩ ﺑﻪ ﮔﻞ دادﻩﺑﻮد‪.‬‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪15‬‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪16‬‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪18‬‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪19‬‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪20‬‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪22‬‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪23‬‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪24‬‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪25‬‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪27‬‬

‫و ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮐﻮچﻮﻝﻮ هﻢ چﻨﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻠﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﻪ راﻩ اﻓﺘﺎد‪.‬‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪28‬‬

‫ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﺳﻼم‬ ‫هﻤﻴﻦﺟﻮری‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪30‬‬

‫ﻣﻦ‪.‬‬ ‫ﻣﻌﻤﺎهﺎم‬ ‫هﻤﻪی‬ ‫‪-‬ﺣﻠّﺎل‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﺎر‬

‫‪-‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪31‬‬

‫‪-‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫ﮔﻞهﺎ‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪32‬‬

‫رو ﺳﺒﺰﻩهﺎ دراز ﺷﺪ و ﺣﺎﻻ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﮑﻦ ﮐﯽ ﮔﺮﻳﻪﮐﻦ‪.‬‬

‫‪-‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫روﺑﺎﻩ‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪33‬‬

‫هﺴﺖ؟‬ ‫هﻢ‬ ‫ﺷﮑﺎرچﯽ‬ ‫ﺳﻴﺎرﻩ‬ ‫ﺁن‬ ‫‪-‬ﺗﻮ‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪34‬‬

‫ﮐﺮد‪.‬‬ ‫اهﻠﯽ‬ ‫را‬ ‫روﺑﺎﻩ‬ ‫ﮐﻮچﻮﻝﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬ ‫ﺗﺮﺗﻴﺐ‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫‪Мультиязыковой проект Ильи Франка www.franklang.ru‬‬ ‫‪35‬‬

‫ﺳﻮزنﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﺨﺖ‪ ،‬ﻳﺎ ِر ﺑﭽﻪهﺎﺳﺖ‪.‬‬