Professional Documents
Culture Documents
Την ώρα που οι Τούρκοι αλωνίζουν στο Αιγαίο, ένας πολύπειρος στρατιωτικός
που αντιμετώπισε τους Τούρκους στην «κρίση του ’87», ο επίτιμος αρχηγός
ΓΕΕΘΑ Νίκος Κουρής, έρχεται να φωτίσει πολλές πλευρές από τα όσα
συμβαίνουν στο Αιγαίο με την Τουρκία, αλλά κυρίως με τον πολύπλευρο
ρόλο που παίζουν οι ΗΠΑ.
Όλα αυτά στο νέο του βιβλίο «Αιγαίο - Η μακροχρόνια διαμάχη και ο ρόλος
των Αμερικανών», που κυκλοφορεί από τις...εκδόσεις «Λιβάνη».
Ο Ν. Κουρής εφιστά την προσοχή μας στο ότι «ο αγώνας για τη διάσωση
του Αιγαίου, του Ελληνισμού και των νησιών μας θα είναι μακροχρόνιος
και διμέτωπος». Αναλύει απ’ όλες τις πλευρές την αποκαλούμενη «τουρκική
απειλή», όπως αποκαλούμε εμείς την αναθεωρητική πολιτική της Άγκυρας,
χωρίς να καταπιάνεται με άλλους κινδύνους για την εθνική μας ασφάλεια που
έγιναν ορατοί τα τελευταία χρόνια. Άλλωστε ο Ν. Κουρής υπήρξε χειριστής
μαχητικών αεροσκαφών σε επίπεδο πολεμικής Μοίρας και Πτέρυγας Μάχης,
επιτελής της Αεροπορίας, αρχηγός ΓΕΑ και ΓΕΕΘΑ, μέλος της ομάδας
διαπραγματεύσεων για την επανένταξη των δυνάμεών μας στο NATO αλλά
και για τον εκσυγχρονισμό της Συμφωνίας Αμυντικής και Οικονομικής
Συνεργασίας με τις ΗΠΑ και, τέλος, υφυπουργός Εθνικής Άμυνας.
Στο βιβλίο του αποκαλύπτει πώς στήθηκε και λειτούργησε η
παραστρατιωτική, με ΝΑΤΟϊκό μανδύα, «Κόκκινη Προβιά» μέσα στο
ΥΕΘΑ και με ποιον τρόπο εξαρθρώθηκε από τον ίδιο, με πρωθυπουργό
τον Ανδρέα Παπανδρέου. Εξηγεί τον μηχανισμό του ICAO σε σχέση με τη
νησιωτική ιδιομορφία του χώρου του Αιγαίου. Παραθέτει με ποιον τρόπο
γίνεται η τουρκική μεθόδευση και πώς στοχεύουν στον αφελληνισμό του
Αιγαίου.
Γίνεται αναλυτικός στα γεγονότα με τις ΗΠΑ, που στην ουσία «πρόδωσαν»
την Ελλάδα στο Κυπριακό, και εξηγεί γιατί προωθούν την ιδέα του «θερμού
επεισοδίου» και ενός... περιορισμένου πολέμου μεταξύ δύο συμμάχων μελών
του ΝΑΤΟ!
Με τη φράση «Λάθος σύντροφοι» εξηγεί και από τη δική του πλευρά τι
έγινε στα Ύμια το 1997 τέτοιες ημέρες. Το συμπέρασμά του πάντως είναι
ότι η Τουρκία μπορεί να δείχνει... γίγαντας, αλλά έχει γυάλινα πόδια. Και
επομένως η Ελληνική Πολιτεία θα πρέπει επίσης να αναθεωρήσει την
πολιτική της απέναντι στον συγκεκριμένο αντίπαλο.
Ένα βιβλίο-εγχειρίδιο στρατιωτικής διπλωματίας σε σχέση με την τουρκική
απειλή στο Αιγαίο, που καλό είναι όλοι μας να το διαβάσουμε. Εμείς θα
παραθέσουμε ορισμένα αποσπάσματα από μερικά κεφάλαιά του.
Η τουρκική μεθόδευση
«Για να προωθήσουν τις βλέψεις τους οι Τούρκοι και να εμφανίσουν το Αιγαίο
ως προβληματική περιοχή, επινόησαν στη διαδρομή του χρόνου έναν αριθμό
τεχνητών προβλημάτων και τα παρουσίασαν ως ζητήματα που, κατά τη
γνώμη τους, χρήζουν επίλυσης. Αυτά είναι:
• Η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου.
• Ο εθνικός μας εναέριος χώρος.
• Το εύρος των χωρικών μας υδάτων.
• Ο αφοπλισμός των νήσων του Αιγαίου.
• Η εναέρια κυκλοφορία, η έρευνα και η διάσωση.
• Οι λεγόμενες “γκρίζες ζώνες”».
Από την ανάλυση των περιστατικών που αναφέρθηκαν πιο πάνω καθίσταται
σαφές ότι επρόκειτο για ένα καλά οργανωμένο σχέδιο ειδικών στο είδος αυτό
των ανορθόδοξων ή μυστικών επιχειρήσεων. Στόχος του σχεδίου ήταν η
υποστήριξη των Τούρκων στην προετοιμασία και εκτέλεση μιας σύνθετης
αποβατικής και αεραποβατικής επιχείρησης, όπως αυτή που
πραγματοποιήθηκε εναντίον της Κύπρου το 1974.
Για να συνεννοούμεθα, στη συνέχεια της αφήγησης θα αποκαλούμε αυτήν την
ομάδα “Ομάδα Υποστήριξης Υψηλού Επιπέδου”.
Εκτιμάται ότι η ομάδα αυτή αποτελείται από υψηλόβαθμους διπλωμάτες,
πολιτικούς και στρατιωτικούς (εν ενεργεία ή τέως), που ενεργούν για
λογαριασμό της κυβέρνησης της χώρας τους ή εκτελούν ιδιωτικά
συμφωνητικά προσφοράς υπηρεσιών. Τα μέλη της ομάδας έχουν, λόγω της
προηγούμενης ιδιότητάς τους, πρόσβαση σε αξιόπιστες πηγές πληροφοριών
και διασύνδεσης, οι οποίες τους επιτρέπουν να πραγματοποιούν παρεμβάσεις
που επιφέρουν αποφασιστικά αποτελέσματα. Παραδείγματα τέτοιων
παρεμβάσεων της «Ομάδας Υποστήριξης Υψηλού Επιπέδου» είναι η
υποστήριξη της αποβατικής επιχείρησης στην Κύπρο και η επέμβασή της
στην κρίση του Μάρτη του 1987, για την οποία υπάρχει φωτοαντίγραφο
εγγράφου του Κάσπαρ Γουάινμπεργκερ προς τον SACEUR, όπου του ζητά να
βοηθήσει τον Ρίτσαρντ Περλ, γνωστό μισέλληνα, να υποστηρίξει τους
τούρκους στρατηγούς στην επερχόμενη κρίση που ενδεχομένως θα
εξελισσόταν σε ελληνοτουρκικό πόλεμο ολίγων ημερών!
Το πολιτικό αποτέλεσμα της απόβασης και της κατοχής του σαράντα τοις
εκατό της επιφάνειας της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι η υλοποίηση του
Σχεδίου Άτσεσον, δηλαδή η διχοτόμηση της Μεγαλονήσου και η διασφάλιση
του εδάφους της για ενδεχόμενες επιχειρήσεις προς τις περιοχές του Κόλπου.
Η Κύπρος είναι το τελευταίο φυλάκιο της ανατολικής Μεσογείου εγγύς των
ενεργειακών πηγών της Μέσης Ανατολής που παραμένει σταθερά στα χέρια
των Δυτικών. Παράλληλα, οι Τούρκοι υλοποιούν μέρος του στρατηγικού τους
σχεδιασμού για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης».
«Η Ελλάδα δεν κατόρθωσε να διαχειριστεί καλά την περίπτωση των Υμίων και
να επαναλάβει τις επιδόσεις που είχε επιτύχει στην κρίση του Μάρτη του
1987.
Δεν λειτούργησαν οι θεσμοί που είχαν δοκιμαστεί με επιτυχία τον Μάρτη του
1987. Ούτε υπήρχε επαρκής συντονισμός μεταξύ υπουργείου Εθνικής Άμυνας
και υπουργείου Εξωτερικών. Το ΚΥΣΕΑ ουδέποτε συγκλήθηκε σε ολομέλεια
για να αξιολογήσει την κατάσταση και να πάρει αποφάσεις. Οι διαβουλεύσεις
με την αμερικανική πλευρά γίνονταν σε τρία επίπεδα:
- Ο Κ. Σημίτης με τον Μπ. Κλίντον.
- Ο Θ. Πάγκαλος με τον Ρ. Χόλμπρουκ.
- Ο Γ. Αρσένης με την ηγεσία του Πενταγώνου.
Δεν χρησιμοποιήθηκε το ΕΘΚΕΠΙΧ που διαθέτει τα μέσα, κυρίως
τηλεπικοινωνίες και απεικόνιση στοιχείων, τα οποία είναι απαραίτητα για τον
χειρισμό κρίσεων. Παρατηρήθηκε μια μόλις αποκρυπτόμενη δυσπιστία της
κορυφής της κυβέρνησης προς την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων. Δεν
υπήρχε ταύτιση στρατηγικής αντίληψης.
Κατά τη διάρκεια των διαβουλεύσεων για τα Ύμια, πιθανώς η γνωστή “ομάδα”
βρισκόταν σε δράση και σχημάτισε την εντύπωση ότι η ελληνική πλευρά έχει
προκρίνει την απαγκίστρωση των δυνάμεων από την περιοχή και δεν έχει
προετοιμαστεί για οτιδήποτε άλλο.
Η απουσία του ΚΥΣΕΑ από το ΕΘΚΕΠΙΧ και η εμφάνιση ενός κορυφαίου
κυβερνητικού στελέχους και μέλους του ΚΥΣΕΑ στις οθόνες της τηλεόρασης
σε κρίσιμες στιγμές ενίσχυσαν την εντύπωση αυτή. Η αποδοχή της
επιγραμματικής φράσης με την οποία περατώθηκε η διαπραγμάτευση που
οδήγησε στην αποκλιμάκωση ήταν βιαστική. Η φόρμουλα “No troops, no
ships, no flags” ενδέχεται να υπονοεί ότι τα Ύμια βρίσκονται σε “γκρίζα
περιοχή”, στην οποία είναι φυσικό να μην υπάρχουν σημαίες».
Λάθος σύντροφοι!
«Είπαμε ότι στην κρίση των Υμίων πιθανώς δώσαμε την εντύπωση ότι η μόνη
μας επιλογή ήταν η αποκλιμάκωση. Αυτό φαίνεται ότι οι “φίλοι” μας το
πέρασαν στους απέναντι. Έτσι οι Τούρκοι βεβαιώθηκαν ότι θα διστάζαμε να
προχωρήσουμε σε γενικευμένη σύγκρουση. Πήραν λοιπόν την απόφαση να
στείλουν τους καταδρομείς στη δυτική Ύμια χωρίς να αντιμετωπίζουν τον
κίνδυνο γενίκευσης της σύρραξης και κέρδισαν το στοίχημα.
Τέλος, πρέπει να μνημονεύσουμε εδώ ότι στην κορύφωση της κρίσης των
Ιμίων κάποιοι ψιθύρισαν: “...Εμείς δεν θυσιάζουμε τα παιδιά μας για κάτι
βράχους... και να κλάψουνε οι μανούλες...”
Λάθος σύντροφοι!
Και στα βουνά της Πίνδου το 1940 τα παιδιά της Ελλάδας θυσιάστηκαν για
λίγους βράχους και κλάψανε οι μανούλες... Δόξασαν όμως την πατρίδα και
τίμησαν τις παραδόσεις του έθνους μας».
Σώφρων ο Ανδρέας
Με την τεράστια εμπειρία και πείρα του, ο Ν. Κουρής εξηγεί ότι «Ο Α.
Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός της Ελλάδας, υπήρξε σώφρων στη
διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής. Γνωρίζοντας τις μεθόδους που
χρησιμοποιούν οι ΗΠΑ, δεν ήρθε σε μετωπική σύγκρουση με τους
Αμερικανούς.
Δεν επιχείρησε να τους κατατροπώσει όπως ο πρόγονός μας Θεμιστοκλής
τους... Πέρσες στη Σαλαμίνα! Έδωσε όμως σκληρές μάχες για την προάσπιση
των συμφερόντων μας και τη διαφύλαξη της εδαφικής μας ακεραιότητας.
Κομβικοί σταθμοί στη σταδιοδρομία του Ανδρέα ως πρωθυπουργού είναι η
αγόρευσή του στη Σύνοδο της DPC τον Δεκέμβριο του 1981 ενώπιον των
υπουργών Άμυνας του NATO –ένας σκληρός φιλιππικός εναντίον των ΗΠΑ
και των συμμάχων για την απαράδεκτη συμπεριφορά τους στην επιθετική
πολιτική της Τουρκίας, που παραβίασε όλες τις αρχές πάνω στις οποίες
οικοδομήθηκε η Ατλαντική Συμμαχία–, καθώς και η θαυμαστή διαχείριση της
κρίσης του 1987, όταν συνδυάζοντας διπλωματία και στρατιωτική ισχύ
αναχαίτισε την επιβουλή των Τούρκων στο Αιγαίο. Σε αυτό όμως θα
αναφερθούμε στη συνέχεια. Ας επιστρέψουμε στους Αμερικανούς».