04 januari 2013, pag.

22

column

asing walthaus

Geboortelepel

oortaan mag men U tegen mij zeggen, want ik ben sinds een week in het bezit van een zilveren geboortelepel. Hij past in mijn mond, al geloof ik dat het niet de bedoeling is dat je ermee eet. ,,Hier, zei mijn vader, die af en toe verbazingwekkende buien van opruimwoede heeft, en schoof me de lepel toe. ,,Die is eigenlijk van jou. Pake en beppe hebben hem destijds bij je geboorte gekocht. Maar er is nooit een naam in gezet, dat moet je zelf maar laten doen. Pake en beppe hebben mij dat

Ik moet om mijn goede naam denken

nooit verteld, ik neem aan dat het klopt. Zo neem ik ook maar aan dat het zilver is, al kan ik geen merkjes ontdekken. Bovenop de steel van de lepel rijdt een stel in een sjees met een paard ervoor. Met n zilveren lepel hoef je je nog niks te verbeelden, zult u misschien zeggen. Dan verwijs ik naar de website van het Rijksmuseum in Amsterdam: dat

museum heeft evenveel geboortelepels als ik. Die is twintig jaar ouder dan de mijne en gemaakt voor prinses Beatrix, maar dat zijn details. Beatrix en ik zijn, zoals ze dat in Engeland noemen, geboren with a silver spoon en dat is niet niks. Het geven van geboortelepels is een beetje uit. Ik heb het in mijn omgeving nog nooit meegemaakt. Maar volgens geboortelepel.nl (een site van een zilversmid uit Joure) wordt het in Friesland nog volop gedaan, vooral door grootouders. Ook vanwege het zilver: dat kunnen hun kleinkinderen verpatsen, als ze ooit op zwart zaad zouden komen te zitten. Die grootouders laten er dan ook de naam en de geboortedatum in zetten. Dat hebben de mijne dus nagelaten. Zou ik dat alsnog moeten doen? Het is 4 per hoofdletter en 2,50 per kleine letter lees ik, maar hoe hoort zoiets? Is het gepast daar na zoveel jaar nog mee aan te komen? Of maakt het een armzalige indruk? Ik moet immers om mijn goede naam denken nu ik iemand ben met een geboortelepel. > asing.walthaus@lc.nl