Kinderboekenschrijfster Marianne Witte

Schrijven komt niemand aanwaaien, het gaat om doorzettingsvermogen.

Marianne Witte (59) is sinds 1996 kinderboekenschrijfster. Al van jongs af aan schrijft ze korte verhalen, gedichtjes en brieven. Haar verhalen hield ze altijd voor zichzelf, tot ze de stoute schoenen aan trok en samen met vriendin en illustratrice Monica Maas wat verhaaltjes liet lezen aan de redactie van het kindertijdschrift Bobo. En: met succes!
,,In 1987 werd mijn dochter geboren. Toen ze peuter en kleuter was, vertelde ik altijd verhaaltjes aan haar. Die verhalen verzon ik meestal zelf. Op een gegeven moment besloot ik ze op te schrijven. Nooit durfde ik ze een uitgever te sturen. Er bestonden al zoveel leuke boeken en kinderverhalen, wat moest ik daar nou nog aan toevoegen? Een vriendin van mijn werkte al illustrator, op een dag vroeg haar of het haar leuk leek een keer tekeningen bij mijn verhalen te maken. We waren beiden tevreden met het resultaat. Zij had contacten bij Bobo, en samen hebben we toen wat van onze verhalen laten zien. Bij Bobo waren ze enthousiast, ik mocht vanaf toen elke twee weken een verhaal voor in het tijdschrift schrijven.

Dag dagverblijf Haar eerste boek Dag dagverblijf schrijft Witte in 1996. ,,Mijn dochter moest naar een kinderdagverblijf en ik zocht al een tijdje een boekje dat hierover ging. Maar dat was nergens te vinden, vertelt Witte. ,,Ja, alleen over een beer die het verschrikkelijk vond om naar het kinderdagverblijf te gaan, maar dat was natuurlijk niet motiverend! Zo kwam Witte op haar idee voor het boek Dag dagverblijf. Mijn vriendin Jolet Leenhout vond het leuk tekeningen te maken bij het boek. Toen we het verhaal aan een uitgever lieten zien, was deze enthousiast. Niet veel later werd mijn boek uitgebracht, met daarbij de tekeningen van Jolet. Ik was beretrots! Vanaf dat moment verdient Marianne geld met het schrijven van boeken. Daarnaast werkt ze tegenwoordig nog drie dagen in de bibliotheek op Texel. ,,Van alleen schrijven worden maar weinig mensen rijk, lacht Witte. Dagelijkse gebeurtenissen Veel van de boeken van Witte gaan over kleine kinderen die van alles meemaken. ,,De sfeer die ik in het boeken omschrijf is gebaseerd op de werkelijkheid. Mijn dochter kwam vroeger vaak met verhalen thuis over wat ze allemaal had meegemaakt, die schreef ik dan op. Mijn boek Een huis vol herrie gaat over een groot gezin. Zelf kom ik uit een gezin met zes broers, ook dit boek is dus deels gebaseerd op de werkelijkheid. Ik schrijf niet autobiografisch, maar laat me wel inspireren door gebeurtenissen die ik heb meegemaakt. Witte schrijft echter ook veel fantasieverhalen. De boeken over Fee Fleur zijn momenteel erg populair bij de kleintjes. Witte: ,,De boekjes schrijf ik voor kinderen van ongeveer zes jaar. Woorden mogen maar uit n of twee lettergrepen bestaan en de zinnen moeten kort zijn. Je zou misschien denken dat je hier zo mee klaar bent, omdat het eigenlijk maar om weinig tekst gaat. Maar dat is niet waar, juist omdat de stukjes aan zoveel eisen moeten voldoen, ben ik best lang bezig met zon boek. De onderwerpen van de boekjes bedenk ik gewoon tussendoor. Ik heb vaak pen en papier bij me, zodra er een leuk idee bij me opkomt schrijf ik het op. Uitgeverij Kluitman heeft me gevraagd

weer een nieuw deel van Fee Fleur te schrijven (het zesde deel inmiddels), dus ik kan weer aan de slag.

Onzeker Schrijven komt Witte niet altijd aanwaaien. ,,Het is niet zo dat ik zomaar ergens kan gaan zitten en een heel verhaal opschrijf. Ik heb thuis een speciaal kamertje met een computer, waar ik zo min mogelijk prikkels van buitenaf ontvang. Het blijft namelijk gewoon werk. Ik moet er echt voor gaan zitten. De ene keer gaat het me beter af dan de andere keer. Ik heb eens een half jaar niet geschreven, het lukte me toen even niet meer. Ik had daarvoor een manuscript opgestuurd naar uitgeverij Holland, maar die was afgewezen. Hier werd ik nogal onzeker van, een tijdlang kreeg ik niets meer op papier. Toch gaf ik niet op. Ik begon aan de boeken van Fee Fleur en zocht een uitgeverij zocht die wat meer met dit soort verhalen zou kunnen. De verhalen werden goed ontvangen, vanaf toen ging het schrijven weer lekker. Flow ervaart Witte regelmatig tijdens het schrijven. Er zijn momenten dat ik helemaal op ga in het schrijven en alles om me heen vergeet. Ik ga zit dan helemaal in mijn verhaal en besef me soms pas als mijn buik begint te knorren, dat er maar eens gegeten moet worden.