Captulo 134. Ideal Ideal: cousa que se aspira por considerala o mellor ben posible.

. Loita por acadar os seus ideais.

Fonte: Diccionario da Real Academia Galega. Editorial Galaxia, S.A., 2000... si, antes da nova normativa... que cartos tirados, dalgn xeito tia que amortizalos porque non teo mesas que coxeen tanto, nin armarios... bueno, por fin lle atopei uso, aguantando da pantalla plana, que non sei que tanta falta de sitio hai que as tean que facer tan planas...

Sorra sen malicia. Non saba se polo achado ou porque Froiln calara por fin. Bah, mantas, uns libros decepcionouse Froiln. e unhas bolas de alcanfor

Csar segua sorrindo. Ti non vas mirar? preguntoume Csar.

Encollinme de ombreiros, tanto me tia, seguramente haban ser mantas bonitas coma a colcha dourada e despois quedara cas ganas e... Si, tcaas a ver que che transmiten ordeou en ton amable Froiln.

Asomei o fucio. Si, as mantas eran bonitas, non tanto como a colcha dourada, pero eran bonitas; unha branca con lunares laranxa, azul e amarelo; outra con flores marrns sobre un fondo branco; outra azul con debuxos xeomtricos laranxas. E uns libros de follas gordas cas esquinas romas do uso. Toquei a manta que estaba enriba, e a que estaba no medio e a de abaixo, boteille un ollo incluso s libros. Nada? desesperaba Froiln.

Csar sorra. Pois non, nada mirei a Csar - tia que sentir algo?

Csar non respondiu. Vas dicir algo ou? apurou Froiln. Non hai nada que dicir dixo un Csar tranquilo e sorrinte se non sinte nada, non sinte nada non se che fan coecidas? Non respondn. Esa estaba enriba do sof da ta casa Csar puxo cara de trasnio sinalando primeira que se va.

Saqueina por sacar, non se me faca coecida, a manta que tiamos no sof era unha manta vella pero anda mantia as cores e os debuxos, era de raias brancas e azuis por un lado, e brancas e amarelas polo outro; cunhas flores azuis polo lado das raias azuis, e amarelas polo lado das raias amarelas. Estendina. O debuxo era coma o que se va no anaco dobrado por aquel lado, polo outro eran lias que se cruzaban en laranxa, azul e amarelo. Non a que temos no sof sentenciei mirando a Csar.

Igual non, igual me enganei dixo sen deixar de sorrir, sen darlle importancia.

Comportbase como se nos estivese mareando co nico obxectivo de que sacsemos a manta do bal. Froiln tamn o pensou, sacou as outras sen esperar a que ningun dixese nada. Mira os libros medio ordeou ah, non, xa os miraches.

As mantas aliviaron o ulido a po que haba no faiado perfumndoo cunha suave fragancia de lavanda. Pechei os ollos e transporteime a unha man de Maio co sol a punto de derreter as ltimas pingas de xeada. Xogbamos no edificio de enfronte xardn no que cantaban os paxaros. Eu agarraba con forza un papel que contia un segredo inconfesable pensbamos. Eles perseguannos tratando de alcanzarnos para ler o papel que defendamos con tanta ansia. Polos corredores e cuartos maxicamente comunicados escoitbanse pasos rpidos e risas tontas, e paradas de speto e respiracins cansadas. Sen contar, unha placaxe e un arrolar polo chan. Aha! Pilleite! alcanzar a mia man. dica un rapaz divertido tratando de

Anda non revolvame con dificultade para alonxar o mis posible a mia man do seu camio.

As risas de fondo volvronse silencio e os pasos desordeados carreiras cara un mesmo destino. Mirmonos sorprendidos, aparcando a pequena regueifa espera dunha explicacin. O demo est subindo! sacounos de dbidas un berro pasar pola porta aberta da habitacin.

Ergumonos precipitadamente, con torpeza, sen ser capaz de soltar o papel que protexa cos dedos tensos case sen sentir a man. O rapaz saiu da habitacin por unha porta interior, eu polo corredor. O demo era un algo grande e escuro cuns ollos violentos e unha forza sobrehumana. Vino anda sen telo diante, coecao anda que nunca o vira, notei os pes abandoando o chan antes de que me agarrase polas costas. Pxome as das mans enriba, despegndome a pel para que a asa fose mis cmoda, cruzou a habitacin e lanzoume pola fiestra. Can sen control durante os primeiros pisos, despois o pnico apoderouse de min vendo o chan apurar cara min e, por fin, dixen que non. Non quero morrer hoxe! berrei, non sei se en alto ou para min.

A cada freou, o tempo ralentizouse, en definitiva, tomei o control. Aterricei con delicadeza sobre os meus dous ps sen mis dano que os araazos das afiadas poutas do demo nas mias costas. Sen mis preocupacin que volver dentro do edificio enfrontarme a aquel monstro porque xa non me daba medo, se todas as armas que tia eran aquelas pouco me fixera; ademais, sabendo que non me a empotrar contra o asfalto o da cada pola fiestra era divertido. Eu tia vertixe, non me gustaban as alturas, nin os espacios apartados do chan que non estivesen ben cubertos; pero a cada baleiro estivera moi ben. Corrn escaleiras arriba, non me detiven cando vin o demo xusto no medio e medio do corredor, xusto mirndome fixamente s ollos

apertando a boca co enfado do fracaso, xusto a punto para o segundo asalto. O segundo asalto palmos del xa me volva a estar Autocontrol e cos non durou, antes de que poidera achegarme a dous agarrara polas asas das mias costas e, en nada, respirando o aire fresco que case me afogaba. ps no chan outra vez.