Έχω αναφερθεί πολλές φορές στο παρελθόν στα παράξενα της ελληνικής νομολογίας. Όλοι αυτοί που κάνουν αυτές τις ερμηνείες είναι οι ίδιοι που ουσιαστικά κάνουν κουμάντο στην Ελλάδα. Αυτοί δεν είναι άλλοι από τους παρατρεχάμενους της κομματικής γραφειοκρατικής ολιγαρχίας στα ελληνικά υπουργεία. Τι σημασία έχει τι λέει ένας νόμος αν με μια ερμηνευτική διάταξη μπορεί να αλλάξει το νόημα του νόμου, ή κάνει τον νόμο τόσο δύσκολο να εφαρμοστεί, που ουσιαστικά τον ακυρώνει. Αν δεν περάσει η νομοθετική πρωτοβουλία από την κυβέρνηση στην βουλή, δεν σωζόμαστε με τίποτα. Αν δεν σταματήσουν οι ερμηνευτικές διατάξεις κανείς δεν θα είναι σίγουρος τι νομοί υπάρχουν, διότι ο κάθε ένας μπορεί να ερμηνεύσει όπως θέλει τον οποιονδήποτε νόμο. Αν δεν μπορεί το κοινοβούλιο να βγάλει έναν νόμο και αυτός ο νόμος να είναι αυτό που λέει και όχι κάτι άλλο, δεν μπορεί η χώρα να λειτουργήσει. Διότι σε ένα καθεστώς όπου κανείς δεν ξέρει τους νόμους, μην περιμένετε προκοπή. Και το πρόβλημα δεν είναι θέμα κυβέρνησης, ή κόμματος εξουσίας. Το πρόβλημα είναι θεσμικό και πάνω από όλα συνταγματικό. Σε καμία χώρα τις αποφάσεις δεν τις παίρνει η κυβέρνηση και η βουλή απλά ακολουθεί χωρίς να κάνει τίποτα. Αυτό το χάλι το έχουμε μόνο εμείς. Σε καμία άλλη χώρα οι νομοθετικές διατάξεις δεν ερμηνεύονται από κάποιο γραφειοκράτη σε κάποιο υπουργείο ή ερμηνεύονται έτσι όπως θέλει η κεντρική εξουσία να ερμηνευτούν. Σε καμία άλλη χώρα, πέραν των νόμων, θα πρέπει κανείς να γνωρίζει και τις ερμηνευτικές διατάξεις, τις παρατηρήσεις και τους αστερίσκους.