CUNTIS, O Baño

Rubén Campos (3ºA)

Andrea Correa (3ºA)
Santiago Duarte (3ºA)
Eva Gesto (3ºA)
Olaya Rivas (3ºB)
 CUNTIS (O BAÑO)

Cuntis é unha pequena vila, duns 2.000 habitantes, capital do concello do mesmo nome. O antigo
nome de O Baño débese a importancia das augas termais, xa explotadas e disfrutadas polos
romanos. Así o testemuñan os numerosos achados arquoeolóxicos de época romana, cando lle
chamaban Aqua Calidae. As augas mineromedicinais saen a 64ºC, as segundas máis quentes de
Galicia.
O seu clima é típicamente oceánico; é dicir, temperado ó longo do ano con abundantes
precipitacións. Na súa economía destaca a importancia do Sector Terciario (vinculado en moitos
casos ao Balneario) e a industria, centrada nas empresas do Polígono da Ran.
Está situada a 27 Km ó norte de Pontevedra e a 26 Km ó sur de Santiago. Á súa vez, estamos casi
equidistantes (12 km) da Estrada e Caldas de Reis.
IGREXA DE SANTA MARÍA

Localizada no centro da vila, a igrexa de Santa

María foi reconstruída na primeira metade do
S. XVIII a partir da fábrica da súa predecesora
románica.
Ten torre para o campanario e espadana,
planta de cruz latina e no seu interior
distribúense seis altares con numerosas
imaxes relixiosas de importante valor artístico,
talladas por escultores como Gambino, Xosé
Ferreiro, Francisco Asorey e Uxío Souto.
Destacan entre outras pezas a Dolorosa, a
Virxe do Carme, o Cristo Xacente -que ademais
é articulado- e todo o conxunto de imaxes
localizadas no altar maior. Sepulturas do
altomedievo e da época sueva tamén foron
descubertas nas súas inmediacións.
Esta é a inscrición conservada nos muros da igrexa
parroquial de Cuntis, di: "Era milessima centessima
decima sexta, et tertio idus Martii memoriam
celebris abbatis Adaulfi, fecimus"
Transcrición: “No ano 1078 tres días antes dos idus
de marzo, fixemos memoria ao célebre abade
Adaulfo“.

Na fachada destaca o feito que de

só teña unha torre, o pequeño
rosetón e, por riba da porta de
arco de medio punto, a
representación da Coroación da
Virxe.
A esquerda, debaixo da pancarta
colocada pola Igrexa para animar
aos fieis a asistir á misa, está a
inscrición coa cruz e os nomes
dos ‘caídos’ (os homes desta
parroquia que morreron na Guerra
Civil, pero só os do bando
franquista).
CONVENTO DE SAN BIEITO

No 1868 Carme Baliñas de Castro ,unha

fidalga natural destas terras, logo de tomar
os hábitos decidiu fundar un convento que
observase a regra de San Bieito. Aínda que
algunhas construcións poden ser anteriores
á fundación monástica, do conxunto de
edificios destaca unha fermosa fachada
conventual, de estilo neoclásico, presidida
pola imaxe do patrón
No recinto de entrada un amplo portón,
coroado dunha cruz de pedra e un par de
pináculos, reciben ao visitante e, na praciña
que se conforma coa entrada, a igrexa e a
casa do capelán e un fermoso cruceiro cun
peto de ánimas. Como curiosidade, o altar
maior olla cara ao solpor, e no seu interior
consérvanse varias imaxes relixiosas de
importante valor, entre outras un San Bieito e
a súa irmá, Santa Escolástica, xunto ao
popular "Demo de Pereira", escultura na que
se representa ao arcanxo San Miguel que
mata a Satanás.
No convento viven 5 monxas que manteñen unha
vida de tranquilidade e harmonía. Posúen unha
grande extensión de terreo que traballan para obter
os seus alimentos. O cura era o encargado de
facerlle a compra ás monxas, pero na actualidade
sae unha delas a facela, porque xa non son de total
clausura, pois durante o oficio da misa deixanse ver
a través dunhas reixas que se atopan tras o altar.
O 11 de xullo celébrase a festa do santo e se lle
levamos un ovo por cada espulla que teñamos, han
desaparecer todas.
As monxas son famosas polas ricas galletas que
cociñan e polo seu manexo do zurcido e do bordado.
BALNEARIO LA VIRGEN
Este edificio alberga a maior parte do turismo en
Cuntis. Aínda que no século XX chegou a dispoñer
o concello de Cuntis de tres establecementos
balnearios (Hotel-Balneario La Virgen, Hotel-
Balneario Barreiro e o Balneario de Castro) arestora
tan só existe un moderno chamado Termas de
Cuntis.
O balneario La Virgen ten a súa orixe no século XIX.
Ó comezo era como unha casa de Baños, ata que
Marcial Campos fixo unha remodelación e pasou a
ser Balneario. Houbo importantes modificacions no
1881 no seu interior, incorporando unhas bañeiras
de marmore individuais e aparellos de hidroterapia.
As modificacións continuáronse en 1908, 1944,
1969, 1998 e 2006 para ampliar a capacidade do
hotel e así atraer a un numero maior de turistas.
Tras todas as modificacións comunícase co novo
complexo Balneario Termas de Cuntis por un túnel
que pasa por debaixo da calzada, quedando o
edificio só como hotel.
O edificio ten 4 fachadas en pedra, con distintos
modelos: o baixo e o primeiro andar da fachada
principal son decimonónicos, as mesmas alturas na
fachada sur manteñen a mesma traza aínda que
posuían unha ornamentación vexetal en cemento de
estilo modernista, actualmente eliminada, tan só se
conserva na pouca forxa que teñen os balcóns; a
fachada norte e os segundo e terceiro andar foron
engadidos feitos con outro tipo de pedra
BALNEARIO AS TERMAS

As Termas de Cuntis, construídas desde

1998 nos terreos que ocupaba a casa de
baños do Barreiro, rompen a fisonomía
estilística do casco histórico da vila, xa
que se trata dun edificio alongado con
fachada porticada lateral e pintada de
laranxa. Posúe unha fachada ondulante na
súa parte oeste lindando co paseo do río
Gallo.

No seu interior alberga o Aquaforum, é un

espazo lúdico termal no que está a piscina
máis ampla do recinto. Son 300 m2 que
permiten combinar os beneficios
terapéuticos das aguas.

Ó seu redor atopase unha zona verde na

que se exhiben as primeiras bañeiras de
mármore que se trouxeron (algunha ainda
se utiliza actualmente), lápidas con
inscricións en latín e marcos de pedra
mesturados con plantas e flores.
TERMAS

Nesta vila existen 3 fontes de aguas termais,

unha no Parque do Castro que bota auga morna;
outra enfronte do Hotel-Balneario e outra xunto
ós lavadoiros. Estas dúas últimas son as das
fotos e botan auga moi quente.
As augas termais de Cuntis son sulfurosas;
boas para a pel e os ósos e dise que proceden
do volcán de Xinzo (aldea do mesmo concello).
A primeira é a Burga da Virxe que está na rúa do
hotel, enfronte ó que agora é o bar “A Casa das
Burgas. Pensión O Baldino”.
A Burga do Foxo ou Fogo de Deus.(Foto da
abaixo) é a fonte coa auga máis quente de toda a
localidade, sae a unha temperatura de 64ºC).
Situada nun comezo no lugar máis céntrico,
tralas diversas remodelacións foi trasladada
cara a un lateral para crear varias prazas de
aparcamento, o cal produce certo feismo.
A Burga do Foxo ten unha peculiaridade que
non teñen as outras dúas, deixa de botar auga
nos meses de xullo, agosto e setembro
OS LAVADOIROS DE AUGA QUENTE
Os lavadoiros municipais localizados no
casco histórico teñen a particularidade de
utilizar tanto auga termal, que está a 59ºC,
como auga a temperatura ambiente.
Están situados nun edificio de pedra cun
tellado de tella e armazón de madeira. Ten
cinco pías de auga termal (esquerda) e
seis de auga fría (a dereita).
Xa polo S. XVIII, concretamente en 1756,
estes lavadoiros, daquela constituídos
por unha única pía -grande e comunal-, se
aproveitaban do manancial Lume de
Deus. Logo, polo 1829, unha comisión
veciñal realizou novas obras para
mellorar a instalación. O mestre de
cantería, Antón da Pena, autorizado polos
veciños, canalizou a auga termal da
fonte e construíu unha pía e catro
lavadoiros individuais, todos feitos en
pedra, como se coñecen actualmente.
As mulleres ían alí a lavar a roupa ou ó
lavadoiro fluvial, a carón do Balneario, na
beira do río Gallo.
PRAZA DAS ÁRBORES
Foi coñecida como a Horta das
Señoritas, xa que este recinto
cuadrangular era a antiga horta
do Hospitaliño, que foi un pazo.
Foi remodelada des que se
converteu en praza pública, na
súa parte central sitúase unha
pequena fonte de catro canos,
rodeada de árbores e bancos para
gozar da tranquilidade da vila.
Nas festas patronais celébrase
nela o concerto da banda de
música.
O edificio máis destacable é o
Hospitaliño ou Casa da cultura
"Roberto Blanco Torres" (Letras
galegas, 1999), casona de pedra
de cantaría onde se localiza a
Biblioteca Municipal. Dende esta
praza pódese gozar dunha
fermosa vista da fachada
principal da igrexa.
CASA DA CULTURA ROBERTO BLANCO TORRES
A casa da cultura “Roberto Blanco Torres”,
no edificio do Hospitalillo, é un espazo ideal
para a cultura e o tempo de lecer. Este edificio
dispón de unha sala na planta de abaixo para
a realización de diversas actividades, e a
biblioteca situada na planta de arriba conta
cun gran número de publicacións.

Era un antigo pazo pertencente ao Conde

Ximonde, construído no século XVIII. Era a
súa residencia cando acudía a tomar as
augas. Despois foi usado para albergar aos
bañistas sen recursos (Hospitalillo) e
abandonado ata ser recurperado polo
Concello.

A casa leva o nome do xornalista e poeta

nado en Cuntis e asasinado en Entrimo polo
franquistas en 1936, ó que se lle adicou o Día
das Letras Galegas do ano 1999. Os membros
da Real Academia Galega, rendéronlle
homenaxe en Cuntis aquel 17 de maio,
inagurando un busto na súa memoria nos
xardíns da Horta do Cura.
PRAZA DO FERROL
Esta praza atópase situada no centro do
pequeno casco histórico, nela
desembocan as rúas da Presiña, Carreira
do Conde, Balneario e Colón. Foi no seu
día o lugar onde se celebraban as Feiras
(antes de que se levasen para o campo
das Codeseiras, o que hoxe é a Praza da
Constitución).
Aínda que hoxe está presidida na súa
parte central por unha simple farola, nela
había un cruceiro (o cruceiro que hoxe en
día atopamos no cemiterio parroquial) e a
fonte, que logo foi levada para a “Praza
das árbores". Aquí é onde paraban as
antigas carrilanas e o ómnibus que
deixaba ou recollía ós bañistas.
Nesta praza temos o edificio que tivo
relevancia na antigüidade, O Casino, que
estaba enrriba do actual café-Bar Quico, o
café-terraza máis antigo da vila. Na parte
de atrás (cara a rúa da Presiña) ten unha
sala en galería onde se celebraban os
bailes e cerimonias sociais durante a
ditadura franquista.
CASA E HORTA DO CURA

Nestas duas fotografías pódese

apreciar a fermosa Casa do Cura
que agora, por desgraza, está en
ruínas pero que antes era a casa
reitoral do cura da parroquia. Esta
casa ten duas posibles saídas, unha
cara a praza da igrexa e outra cara
os xardíns.
A Horta do Cura leva ese nome
porque antes pertencíalle ó cura
pero agora é un xardín público con
piñeiros, salqueiros , palmeiras e
outras árbores e plantas..
A FEIRA
A feira é o lugar onde se fan as festas
Patronais de Cuntis e o pequeno mercado
todos os sabados, herdeiro da tradicional
feira. O 22 de setembro faciase e feira máis
grande de cuntis.
Esta situada onde a igrexa parroquial de
Cuntis. Nela estaba o campo de futbol que
agora quitaron. Antes estaba alí o colexio,
derrubado hai uns anos.
Na feira tamén se atopa a pouco afortunada
Casa do Concello, construída por riba dunha
fermosa escola de indianos, tristemente
desaparecida.
HÓRREO DA HORTA DO CURA
O hórreo de por sí é unha construción
típica de Galicia, usábase para gardar
os cereais, principalmente. Teñen
unha forma rectangular, formada por
pedra ou madeira ou por un conxunto
das dúas, que garda as colleitas da
humidade e dos roedores.
Na época romana xa existían estas
construccións, creese que son de
orixe celta, pero con adaptacions
romanas. Noutro tempo a súa
lonxitude determinaba o poder da
casa.
As súas partes reciben nomes
característicos como son: pes
dereitos ou esteos (soen ser 6-8),
rateiras ou tornarratos (pedra plana,
para que os roedores non suban).
Na foto de abaixo podemos ver as
pintadas feitas por algúns vándalos
que só saben facer dano.
MONUMENTO AOS CANTEIROS

O monumento atópase na
“Horta do Cura”. Foi mandado
construír en homenaxe ós
antigos canteiros desta zona.
No monumento pódese apreciar
ós cinco canteiros cumprindo
co seu oficio, que era o de
traballar na pedra.
Este monumento ía ser unha
fonte, pero non ten auga
PARQUE DE MARÁNS: O MONUMENTO
Esta preciosidade érguese no monte de
Maráns, coloquialmente coñecido como “O
Monumento” xa que alí se atopa o
Monumento ao Sagrado Corazón de Xesús,
esculpido por Francisco Asorey. Podemos
chegar pola estrada que lle dá acceso ou a
través dunha escaleira de pedra con máis
dun cento de chanzos. Inaugurouse en
1945 como un proxecto de recuperación do
cume do monte de Maráns.
Árbores caducifolias e perennes,
autóctonas ou foráneas, fan deste
miradoiro un lugar propicio para merendar,
parolar e contemplar unha fermosa
panorámica do núcleo urbano e o val no
que se asenta.
Dende os diversos socalcos e miradoiros
pódese gozar dunha boa vista da vila.
E, ademais ten bancos e mesas de pedra e
una arboreda abundante onde todos os
anos se celebran uns xogos tradicionais o
día 16 de agosto (San Roque). Debaixo do
Sagrado corazón hai unha capela e un peto
de ánimas.
COLEXIO D. AURELIO
O colexio onde estudamos chámase
don Aurelio Marcelino Rey García. O
colexio esta formado por unha parte
vella que ten uns vinte e sete anos e
outra nova que terá uns dez anos.
Leva o nome dun mestre moi querido
no pobo, que destacou polas súas
innovadoras ideas pedagóxicas. Na
Guerra Civil foi represaliado polos
franquistas, estando preso uns
meses na Illa de San Simón.
No colexio ensínase educación
infantil, primaria e secundaria. Os
rapaces de infantil encóntranse na
primeira planta da parte nova, os de
primaria na segunda e os de
secundaria repártense entre a
segunda e a terceira planta da parte
vella.
O colexio no seu interior ten unha
cafetaría, unha sala de profesores e
un despacho para a director do
centro e para a xefa de estudos, e
outras dependencias.
Pola parte de atrás do colexio hai un
patio con dous campos de fútbol e
catro canastras, e un ximnasio. Hai
pouco fixeron un comedor.
RÍO GALLO
O río Gallo é afluente do
Umia. Atravesa toda a vila de
Cuntis por detrás do
Balneario, de norte a sur,
pasando ó carón do Parque
``O Castro``.
O río Gallo recibe ese nome
pola forma de galla (Y) que
forma no seu curso. É o eixo
director dun val que ten
unha altitude de 200 metros.
A tectónica fracturou o
material granítico dominante
neste sector e a rede fluvial
adaptouse á topografía
resultante, formándose un
val amplo e homoxéneo,
flanqueado por dous
conxuntos montañosos, o
monte Xesteiras ó noroeste
e a cadea montañosa que
percorre de norte a sur o
linde oriental do concello.
Este río ten escalos e troitas
nas súas augas e unha
abuntante arboreda nas súas
orelas.
PARQUE DO CASTRO
O Castro é privado pertenece ó Hotel-Balneario de
Cuntis.
Na propiedade atopábase antigamente o
balneario dos pobres, é dicir, no pequeño edificio
existente estaban as bañeiras de mármore onde
os bañistas pobres se daban os baños, un
depósito de auga quente e unha pequena zona
chea de auga na que habitaban as rás. Na
actualidade consérvase o edificio, pero non se
usa.
No xardín hai unhas sebes colocadas de forma
paralela nas que di: “Termas de Cuntis”,
“Concello de Cuntis”, separadas por un corredor
onde se atopaba unha pequena fonte con forma
de anxo. Nun dos recunchos atopamos unha das
fontes de augas termais. Esta caracterízase polo
seu cheiro a ovos podres (xofre), nótase máis que
nas outras fontes. A auga desta burga e especial
para a pel. Moita xente leva para a casa e outros
incluso a beben.
Nun lateral do parque hai unha porta que
comunicaba directamente cos xardín do hotel.
Hai un paseo ó longo do río e varias pontes de
madeira actuais, deixando no esquecemento a
presa que alí existía. As árbores predominantes
son carballos, secuoias, chopos, piñeiros e
loureiros.
CENTRO SOCIO-CULTURAL ‘PATELAS’

O centro socio-cultural Xosé Raído

Patelas é o lugar de encontro de
mozos e mozas de Cuntis, xa que ten
ordenadores nos que se pode un
conectar a internet para buscar
información, facer traballos, etc.
Tamén ten unha sala de lecer onde se
poden ver películas e xogar ó tenis de
mesa na súa terraza.
Tamén atopamos no seu interior a
OMIX (Oficina Municipal de
Información Xuvenil), na que podemos
obter información sobre as actividades
de Cuntis, o carné xove, etc.
Na planta baixa fanse actividades e
represéntanse obras de teatro e
festivais diversos.
Ten unha estrutura moderna.

Horario: Luns a venres de 4 a 8

Sabados de 10 a 13

Xosé Raido "O Patelas" (gaiteiro e

artesán de instrumentos musicais),
FOGAR DO PENSIONISTA

O lugar onde soen quedar as persoas

maiores é o “Fogar do Pensionista”. O
“Fogar do Pensionista” é un bar que se
atopa na Praza do Concello.
Alí van as persoas maiores, reúnense e
tamén botan unhas partidas as cartas ou ó
dominó. A ese bar soamentes van as
persoas maiores aínda que tamén
podemos ir os rapaces.
Ten dúas plantas, na de abaixo está o bar
e as mesas onde os “vellos” xogan e
conversan, e na primeira planta hai un
salón onde ás veces se celebran bailes e
festas para os maiores.
PARQUE INFANTIL

Os nenos e as nenas de Cuntis sóense

atopar neste parque tódas ás tardes á
saída do colexio. Este parque
construíuse fai pouco polo que aínda
lle quedan varias cousas para que
estea completamente rematado.
Cando este parque non existía os
nenos tiñan outro parque que está a
uns cantos metros deste pero non tiña
tantos xogos.
Onde agora mesmo está sitado este
parque antigamente estaban as
escolas de infantil e de primaria. Este
parque consta de un chan de tipo
moqueta que amortigua as caídas dos
cativos.
AS CAMPAÍÑAS
Un dos lugares maís fermosos de
Cuntis son as fervenzas da Patela
que se atopan moi preto do
Castro de Castrolandín.
A auga cae dende unha boa altura
para morrer nunhas pozas que
serven de piscina natural e ao
mesmo tempo de lugar de
encontro entre rapaces e rapazas
dos arredores. Neste recanto
xuntanse o cantaruxar das augas
coa frescura das sombras e o
silencio dunha antiga fraga.
As augas baixan toleironas dende
Mesego e serviron de enerxía
para botar a andar os muíños que
alí se atopan e unha antiga central
hidroeléctrica.
Máis abaixo van amansando para
morrer no río Gallo nas toxeiras
das Barcias, detrás do
Restaurante Don Manuel.
POMBAL
Este pombal atópase en
Transponte, a carón do
Convento de San Bieito.
Os pombais son raros
complementos da vivenda rural ,
debido ó seu custe e a escaseza
da rendibilidade, por iso
aparecen nas fincas
pertencentes ós pazos, ás casas
reitorais ou ás casas grandes de
campesiños acomodados.
É unha construción con forma
cilíndrica, cun radio e unha
altura aproximadamente igual ó
seu diámetro. A súa cuberta é
cónica de forma que cando
chove a auga escorregue cara o
chan. Ten moi poucas entradas
para as pombas, unha cornixa
para que estas alcen o voo e
unha porta de acceso para as
persoas.
FORXA DO FERREIRO

Esta forxa está situada na rúa

Convento. Como se pode ver está en
ruinas. Ó seu dono era Alfonso
Eiras, un home bon, moi tranquilo e
simpático. Adicábase a forxar
metais e arranxar os útiles de
labranza como picar eixadas,
machadas, gadañas, fouciño, etc.
Traballaba sobre unha pedra,
cuberta de reixas, na cal avivaba o
lume, pasando unha corrente de aire
horizontal por medio dun fol manual.
E para arrefriar os metais tiña un pio
con auga corrente dun regato que
pasaba por detrás do taller. Daquela
tiña moito traballo porque a maioría
da xente dedicábase á labranza
manual, porque non había
máquinas. É unha pena que estea en
ruinas porque é un sitio que garda
moitos recordos do lugar.
CASAS (Andrea)

Esta casa, que se atopa en

Piñeiros, está feita con pedra do
país, con boa orientación cara o
sol, e cun tellado de pizarra traído
de terras ourensás. Unha grande
cheminea que dá calor suficiente
para quentar o espazo interior.
Para cortar a monotonía das liñas
rectas preséntanse un pórtico e
unha balconada, levantadas coa
axuda dunhas columnas
traballadas en pedra.
Unha ampla vidrieira de forma
semicircular permite unha grande
luminosidade nas estancias
interiores.
No entorno hai unha abondosa
presenza de céspede con algunhas
arbores de folla caduca que
permitirán boa sombra no verán e a
chegada dos escasos raios de sol
no inverno.
Gústame esta vivenda porque ten
novas técnicas de construción.
Esta casa atópase nas Casas do Monte, en
Calvos, é unha das que me gusta xa que
se introduce no medio. É unha casa antiga
restaurada fai uns catro anos. Está feita en
pedra e con teito de tella do país.Ten unha
cheminea na que hai catro picos. Na
fachada principal hai un soportal suxeito
por dúas columnas feitas en pedra. A
vivenda está construída nunca finca de
1700 m2 que está rodeada por un muro de
pedra. Dentro da finca, pola parte de atrás
hai un alpendre como a casa. Tamén se
pode ver o que antigamente se chamaba o
pío, que era onde se lavaba a roupa e tiña
auga correndo continuamente que
procedia de mananciais.
Esta vivenda está situada o carón dun río que é
afluente do río Gallo na rúa Presiña, Cuntis. É
unha casa de pedra que foi restaurada hai uns
anos. Antigamente debeu pertencer a unha
familia nobre porque na súa fachada as cornixas
das ventás están esculpidas, propias de familias
con poder económico.
É unha casa de dúas plantas que nun dos seus
lados ten unha galería.
Desde fóra pódese ver que é unha casa moi
ampla. No seu exterior atópase un pequeno pero
orixinal xardín, xa que está feito con cactos moi
grandes, un garaxe e un lugar onde se atopa
unha barbacoa.
Non me gusta porque destaca entre as demais do
seu arredor.

Esta casa atópase en Transponte. É da época

dos nosos avós. Como pode verse non está
habitada e está en ruinas. É de pedra e o seu
teito de tella do país. Esta casa ten dous pisos.
No inferior e onde se gardaban os animais, que
daban calor ó piso superior, onde vivían as
persoas. Para subir ó andar superior hai unhas
escaleiras a carón da casa. Na súa fachada, no
piso superior, hai un balcón. Na parte de atrás da
casa hai un alpendre onde seguramente
gardaban as ferramentas do campo. Non me
gusta porque a parede do alpendre está pintada
de branco.
CASAS (Eva)

Estas son as dúas casas que me gustan. O

motivo básico disto é porque son de pedra
e intégranse ben no medio.
A primeira está restaurada, situada na rúa
da Presiña, foi a antiga consulta dun
médico ata que a súa parte de madeira se
foi desfacendo.

A segunda está na rúa da Circunvalación

Don Aurelio. Foi feita nova. Gústame
porque ten unha boa arquitectura e uns
xardíns amplos con variedade de árbores, é
ecolóxica porque ten paneis solares.
Ademais ten un cruceiro de pedra e un
hórreo que sobresae polo muro.
CASAS (Olaya Rivas)

A casa de arriba gústame xa que é unha casa

restaurada . Ten o tellado de tella, cousa
que nas casas de Cuntis se ve moito. As
varandas dos balcóns e das xanelas son
de cor vermella e por iso combina mellor
coa cor das tellas e co cerrado que ten a
casa por fora. Tamén me gusta esta casa
por que é de pedra restaurada e ten unha
galería por onde entra a luz solar. Esta
casa integrase ben no medio polo tellado
e pola pedra que ten.

A casa número de abaixo gústame porque

atópase en pleno centro de Cuntis. Tamén
me gusta pola pedra que utilizaron para
construíla. Enriba do tellado ten una
pequena xanela e ós lados uns adornos
en forma de espiral esculpidos na pedra.
Outro motivo polo cal me gusta e polos
dous tipos de balcóns que utilizaron para
facer a casa. Un o balcón que esta a nivel
da fachada e o outro que sobresae.
Esta casa non me gusta. Atópase
en pleno centro de Cuntis. Non
me gusta por varios motivos. O
primeiro motivo polo cal esta
casa non me gusta e porque ten
as persianas, a baranda e o
cerrado de fóra coas cores da
bandeira de Galicia que non
pegan nada coa pedra. O
segundo motivo é porque ten
escaleiras diante da porta da
entrada. Outro elemento que
destaca negativamente é que por
fóra é de de pedra e despois ten
unha parte pintada de branco.
CASAS (Rubén Campos)

A primeira casa non me gusta porque

está abandonada no centro da vila, a
pesar de que os propietarios son ricos.
O Concello no fai nada e a casa é un
perigo, sobre todo cando hai temporal.
A segunda non me gusta nin polo
tellado, nin polo color das paredes.
Non pega nada no entorno.
CASAS (Santiago)
A casa que a min me gusta está situada na Rúa da
Presiña.É unha casa de dúas plantas, de pedra, ten
as ventás, a porta da entrada e o portal de cor
granate, e tamén ten un garaxe para gardar os
vehículos.
A min gústame porque é unha casa grande, ten un
cerrado moi bonito, que por diante da casa e polo
lado dereito está todo cerrado para que non se vexa
o que están facendo, é ampla, parece acolledora. O
que máis me gusta desta casa e a galería tan
grande que ten no lado esquerdo que debe de ser o
comedor.Tamén ten un pequeno balcón na segunda
planta por diante. Polo lado dereito da casa pasa un
pequeno río. Ten unhas vistas bastantes bonitas, xa
que enfronte da casa está o parque do Castro.
Tamén me gusta porque a casa está situada nun
lugar bastante tranquilo e silencioso.

A casa que menos me gusta tamén está situada na Rúa

da Presiña. É unha casa bastante vella, que está en
ruínas. Na planta de abaixo ten tres portas de cor verde
con cristal no centro de cadansúa. No segundo ten unha
ampla galería de madeira en moi mal estado. Non ten
unas vistas bonitas porque enfronte da casa hai outra
casa abandonada.
Caeulle parte do tellado. Tampouco me gustan os
ladrillos e a pintada.
MEU CURRUNCHO (Andrea)

O meu curruncho preferido

atopase o carón do río Gallo e
do parque do Castro´. É un lugar
onde se pode gozar da
tranquilidade da vila. Co
murmurio tranquilizador das
augas do río que caen polas
numerosas fervenzas que hai.
Fai uns meses melloraron o
lugar poñendo a estrada
asfaltada, impedindo que se
levantara po e terra que
molestase as persoas. Ó longo
do camiño puxeron bancos para
que as persoas se puideran
sentar e ademais instalaron
farolas, que durante as noites
iluminan todo o camiño,
facendo que sexa un lugar
perfecto para pasear.
MEU RECUNCHO (Eva)

Está situado a carón do centro médico

e o Centro socio-cultural Xosé Raído
Patelas, na rúa Olimpio Arca.
Ó fondo da foto está o río Gallo
(afluente do Umia) aínda que non se ve.
Esta zona é rica en árbores como
palmeiras, castiñeiros, chopos,
ameneiros, abetos, etc.
Hai bancos para sentarse e gozar da
natureza e tranquilidade do lugar.
Moita xente pasea por alí as súas
mascotas e pasan a tarde xogando á
pelota.
Anque ó seu lado pase a estrada, de
momento é un lugar tranquilo. Dentro
duns anos cabe a posibilidade de que
non sexa tan tranquilo, pois hai un
proxecto de facer chalés á beira do río.
É o meu lugar preferido porque me
gusta a natureza e no verán as miñas
amigas e eu vamos dar unha volta en
bici, xogamos e botamos carreiras.
Hai que dicir que é un bo sitio para
darse un baño no verán e coller
castañas no outono.
MEU RECUNCHO (Rubén)

Este é o meu sitio preferido porque é

onde mellor o paso cos meus
amigos. É o parque do Castro,
propiedade privada do Balneario
pero aberto ao público, a carón do río
Gallo.
Paseino moi ben aquí porque é onde
iamos xogar ó fútbol. As dúas
árbores da dereita eran unha porteria
e a árbore da esquerda era outra. O
outro poste facíamolo con pedras ou
unha cana que houbera polo chan. O
que máis me gustaba era cando nos
caía o balón ó río e tiñamos que
meternos nel para intentar sacalo.
Tamén recordo con pracer moitas
das historias que nos pasaron aquí.
MEU RECUNCHO (Santiago)

O meu recuncho preferido está

situado no lado dereito do
Auditorio. É un lugar onde hai
unhas escaleiras para subir ó
Auditorio. É un lugar moi
tranquilo, xa que non hai moito
ruído e normalmente non soe
haber ninguén. Este é o lugar
onde mellor me concentro, e
cando teño que pensar algo moi
importante sempre o penso alí, xa
que é bastante tranquilo.
Tamén se teño lle que estar a
soas con alguén para pedirlle ou
contarlle algo importante case
sempre o levo para este lugar.
Non é moi acolledor, xa que ten
as paredes bastantes pintadas, e
a min isto non me gusta nada,
pero segue sendo o meu
recuncho preferido. Tamén o
paso moi ben alí, cando vou cos
meus amigos e amigas.
XENTE: o adestrador e o zapateiro
Jose Antonio Pardal Baños, adestrador do Clube
Atletismo Cuntis e dalgÚns atletas que se atopan no
Centro de Tecnificación de Pontevedra, tamén é o
actual detector de talentos deportivos dentro do ámbito
do atletismo galego.
É un adestrador que leva a competir ós seus atletas por
toda Europa. Algún dos seus atletas máis destacados
son: Eva Mª Iglesias, Marisol Diz, Rocío Carbia e Juan
Carlos Ríos en marcha; Francisco Vilas, Miguel Otero
e Cristina González en medio fondo; Veronica Argibay
e Irene Gesto en valas. Ten entre o seu cadro de atletas
a campións galegos consecutivos, campións de
España e representantes nos Campionatos de Europa.

O home da fotografía é un zapateiro dos tres que hai

en Cuntis. O seu comercio atópase na Praza de
Galicia. Ten moitas ferramentas e máquinas para
poder realizar correctamente o seu traballo. Ademais
de dedicarse a facer e arranxar zapatos tamén traballa
con chaves, cinturóns e demais prendas de coiro. No
seu establecemento ten dúas seccións, unha é a parte
da tenda onde atende á xente e a outra o taller onde se
dedica a traballar co coiro e onde ten a maquinaria
necesaria.
XENTE: o artesán, os bodegueiros, o sancristán e o
garda forestal
Ladisdilao Cao (Ladis) é
un veciño ao que lle
gusta moito facer cousas
en madeira no taller que
montou na casa.
Estes dous vellos
amigos, o Campaneiro e
Rama, están facendo un
pouco de viño sen
mancharse.
A esquerda de abaixo é o
sancristán, coñecido
coma o campaneiro,
cociñando na casa.
A persoa de abaixo á
dereita é Manolo Torres,
ou Manolo o de Follente,
coñecido nas catro
provincias de Galicia por
ter sido garda forestal
durante 48 anos. A foto
está tomada no que el e
seus amigos chaman o
garito, onde fan moitas
festas.