Η επίσκεψή μου στα Τούρκικα μνημεία της

Κωνσταντινούπολης, παλάτια και τζαμιά, με γέμισε

με θαυμασμό για τους Τούρκους. Καλοδιατηρημένα,
με άψογη καθαριότητα, με θαυμαστούς και
πληθωρικούς κήπους, όπου κυριαρχούσαν τα
κόκκινα τριαντάφυλλα, μου έδιναν την αίσθηση ενός
πολιτισμένου και πειθαρχημένου λαού που αγαπάει
τη χώρα του, φροντίζει τους θησαυρούς και τα
μνημεία του και τα εκθέτει με μεγάλη δεξιοτεχνία στα
εκατομμύρια των τουριστών, με το αζημίωτο,
φυσικά. Δε γνωρίζω τι συμβαίνει στις
φτωχογειτονιές της Κωνσταντινούπολης των 15
εκατομμυρίων κατοίκων, αλλά η βιτρίνα της ήταν
άψογη και μ’ εντυπωσίασε.

Ο τουρίστας που θα φτάσει στην Πόλη δε θα βρει ποτέ,

π.χ., το ανάκτορο του Ντολμά-μπαχτσέ κλειστό λόγω
απεργίας των υπαλλήλων του, όπως συχνά βρίσκει κλειστή
την Ακρόπολη των Αθηνών. Ούτε θα βρει τους δρόμους
του κέντρου κλειστούς λόγω επεισοδιακών συλλ-
αλητηρίων. Και δε θα βρει βουνά τα όζοντα σκουπίδια στο
κέντρο της Πόλης λόγω κλειστής χωματερής. Γι’ αυτούς
και για πολλούς ακόμη λόγους που έχουν να κάνουν με
αρτιότερη και φθηνότερη παροχή υπηρεσιών, πέρυσι
επισκέφτηκαν την Κωνσταντινούπολη 32 εκατομμύρια
τουρίστες, κι εφέτος θα φτάσουν τα 40 εκατομμύρια, ενώ
στην Ελλάδα δεν αναμένεται να ξεπεράσουν τα 14,36
εκατομμύρια, με τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις! Η διεθνής
κρίση, που δήθεν ευθύνεται για τη μείωση κατά 10% του
τουρισμού στην Ελλάδα, δεν ακουμπάει τον τουρισμό της
Τουρκίας.

Στην ιστορία των λαών τίποτα δεν είναι τυχαίο και

συμπτωματικό. Όλα εξελίσσονται σύμφωνα με τους
κυρίαρχους νόμους της νομοτέλειας, την οποία κανένας
θεός δε μπορεί να παραβιάσει. Για την κακοδαιμονία μας,
λοιπόν, δεν ωφελεί να κατηγορούμε τους εξωτερικούς
εχθρούς. Ο μεγάλος εχθρός είναι εσωτερικός και είναι
ο αδιόρθωτος ραγιάς που κρύβουμε μέσα μας. Θα
περίμενε κανείς ότι οι ελάχιστοι εναπομείναντες Έλληνες
της Κωνσταντινούπολης θα φρόντιζαν ως κόρη οφθαλμού
τα λιγοστά μνημεία που τους απέμειναν, πολύ περισσότερο
όταν βλέπουν με πόση επιμέλεια συντηρούν και
αναδεικνύουν οι Τούρκοι τα δικά τους μνημεία. Δε
συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο, όπως με απογοήτευση
διεπίστωσα στην πρόσφατη επίσκεψή μου στην Πόλη.

Επισκεφτήκαμε τον Πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου

στο Φανάρι στις 28 Μαΐου του 2009, Ορθόδοξη γιορτή της
Αναλήψεως. Στη λειτουργία χοροστατούσε ο Πατριάρχης
Ρουμανίας, ενώ ο κ. Βαρθολομαίος είχε αποσυρθεί κάπου
στο ιερό. Ο ναός ήταν κατάμεστος από πιστούς, κι εγώ που
ήθελα να πάρω φωτογραφίες έπρεπε ν’ ανέβω στο δεύτερο
γυναικωνίτη, αφού ο πρώτος ήταν επίσης κατάμεστος.
Μπαίνοντας από τη διάπλατα ανοιχτή πόρτα στο πλάι,
ένιωσα ντροπή και θλίψη από το θέαμα που αντίκρισα. Η
κακομοιριά και η βρωμιά σε όλο τους το αποκρουστικό
μεγαλείο. Παραθέτω σχετική φωτογραφία.

Στη συνέχεια, θέλοντας να μάθω αν θα βγει ο Πατριάρχης

από το ιερό και πότε, κατευθύνθηκα στο κτίριο γραφείων
που είναι απέναντι από την είσοδο του ναού, στον ίδιο
περίβολο. Είχα διακρίνει μια ανδρική φιγούρα μέσα από
ένα ανοιχτό παράθυρο, και πλησίασα για να τον ρωτήσω.
Μου είπε πως σε κάποια στιγμή θα έβγαινε και ο
Πατριάρχης, αλλά δε γνώριζε πότε ακριβώς. Καθώς
μιλούσα με τον κύριο με τη χαρακτηριστική προφορά των
Ελλήνων της Πόλης, το μάτι μου έπεσε στα αριστερά, σε
μια ανοιχτή βρώμικη αυλή λίγα σκαλιά κάτω, και πάλι
ένιωσα ντροπή, θυμό και οργή. Θυμηθείτε, το Πατριαρχείο
είναι η βιτρίνα του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας στην
Κωνσταντινούπολη, και ό,τι πιο πολύτιμο έχει απομείνει.
Φωτογράφισα τα ευρήματα και τα παραθέτω, μπας και
πέσουν στην αντίληψη κανενός αρμοδίου και κοκκινίσει
ώστε να βελτιώσει την κατάσταση. Βλέπετε, η ελπίδα
πεθαίνει τελευταία.

Δείτε παρακαλώ τις φωτογραφίες, και αν έχετε πρόσβαση

σε κάποιους ανευθυνο-υπεύθυνους προωθήστε αυτό το
άρθρο, μήπως γίνει κανένα θαύμα και νεκραναστηθεί
εκείνο που έλεγαν κάποτε ότι έχουμε, το ελληνικό
φιλότιμο…
Μαρία Σεφέρου