Professional Documents
Culture Documents
ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ
---------------------------------------------------------
Εάν φύγουμε λίγο από την περιγραφή των δεδομένων και προσπαθήσουμε να τα
ανάγουμε σε δεδομένα ψυχολογικής συγκρότησης και δόμησης ψυχικών
συμβολισμών, θα πρέπει να διαπιστώσουμε, ότι τόσο η νοημοσύνη, όσο και ο
ψυχισμός των πρωτογόνων δεν μπορεί παρά να ήταν ιδαίτερα περιορισμένα. Αυτά
δεν μπορούσαν παρά να καταγράφουν με στοιχειώδη τρόπο τις πρωταρχικές και
απόλυτα στοιχειώδης εμπειρίες της πρωτόγονης επιβίωσης και της ανάγκης για
αυτή την επιβίωση.
Αυτά που μπορούσε να καταγράψη ο πρωτόγονος στην απλά δομημένη νοητική
λειτουργία και ψυχολογική του συγκρότηση ήταν ύπαρξη τροφής ή πείνα και ίσως
λιμοκτονία, ευχάριστη κατάσταση, ή δυσάρεστη και απειλιτική κατάσταση, υγεία ή
ταλαπωρεία νόσου κλπ.
Με αυτή την έννοια στην ουσία ο ψυχισμός του δεν μπορούσε να λειτουργεί με το
άσπρο και το μαύρο. Το ευχάριστο , δηλαδή το καλό και το δυσάρεστο δηλαδή το
κακό.
Η σκέψη και ο ψυχισμός που διέπεται από δυο αρχές λέγεται δυαρχία.
Αν πάμε τώρα και λίγο τελείως συγκυριακά στα σύμβολα που μας έχουν κατακλείσει
την πρόσφατη περίοδο με τον "Κώδικα Νταβίντσι", θα δούμε την ίδια πραμμάτια.
Γυναίκα ο Ιωάννης ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού: Τουτέστι μητριαρχία. Μαρία
Μαγδαληνή: Άλλη γυναίκα. Άγια δισκοπότηρα, Γκραλ, για συλλογή αιμάτων. Και
φυσικά μυημένοι, μυστικές εταιρίες και τα τοιαύτα.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ: Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ,
ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΜΕΝΟ, ΓΙΑΤΙ ΜΕΤΑ ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΜΑΝΙΠΟΥΛΑΡΕΤΑΙ.
ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΤΟΝ ΠΡΟΜΗΘΕΑ, ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΕΠΙΜΗΘΕΑ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΕΚ ΤΩΝ
ΥΣΤΕΡΩΝ, ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ
ΠΑΝΔΩΡΑΣ.
ΓΙ ΑΥΤΟ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΟΝ ΚΡΟΝΟ.
ΚΑΙ ΟΣΟ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΗΤΑΝ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΣ Η ΔΥΑΡΧΙΑ ΗΤΑΝ ΑΝΑΠΟΦΕΥΓΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑ
ΕΝΑ ΤΡΟΠΟ ΠΗΓΑΙΑ.
ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΗΚΕ Η ΔΥΑΡΧΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ
ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΧΘΟΝΙΩΝ ΙΕΡΑΤΕΙΩΝ.
Όπως ισχυρίστηκα στο προηγούμενο μέρος, όσο αφορά την ερμηνεία των
εξουσιαστικών φαινομένων και τη διαμόρφωση των κέντρων που εξασκούν εξουσία,
ιδιαίτερα όσο αφορά την αθέατη πλευρά τους, την ενασχόληση με την οποία κατά
σύμβαση αποκαλούμε "συνωμοτική θεώρηση", αποφασιστικό ρόλο παίζει η ωρίμανση
της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ του ανθρώπου μέσα στην ιστορία.
Την ανθρώπινη συνείδηση και τις δομές που αυτή συγκροτεί, ως συλλογικό
απαύγασμα της εμπειρίας, που απεργάζεται η πορεία του ανθρώπου μέσα στη ροή
του χρόνου, προτάσσω έναντι παντός άλλου παράγοντα, που μπορεί να επηρρεάζει
τα εξουσιαστικά μορφώματα.
Με αυτή την οπτική, κάθε αναφορά σε εξωγήινους, εσωγήινους, UFOs, διαβόλους,
τριβόλους και τα συναφή, χωρίς να τα απορρίπτω ή να τα αποδέχομαι, τους αποδίδω
εν τέλει τελείως δευτερεύουσα σημασία, ως προς τον κύριο διαμορφωτικό
παράγοντα, που είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, απτός και όπως (νομίζουμε ότι) τον
γνωρίζουμε.
Βεβαίως οι προεκτάσεις της προβληματικής, στην προσπάθειά μας να
εξερευνήσουμε και να ερμηνεύσουμε την τρόπο τινα αθέατη (που κάθε άλλο παρά
αθέατη είναι) πλευρά της ιστορίας, επειδή ακριβώς στρέφουμε την προσοχή μας
προς το αθέατο και "σκοτεινό", τείνει ενδόμυχα να προσλάβει τις διαστάσεις του
υπερβολικά θεαματικού, του αναπάντεχου και του εντυπωσιακού που υποβάλει.
Προτιμώ την ήρεμη οδό της αξιολόγησης των άμεσα προσβάσιμων και απλών
πληροφοριών, που θεωρώ ότι επαρκούν πλήρως για να δομηθεί ένα συνεκτικό
ερμηνευτικό και αναλυτικό όργανο, το οποίο δεν μπορεί παρά να αναπτύσεται γύρω
από τους άξονες Πνεύμα - Συνείδηση - Ήθος, που αποτελούν τον πυρήνα της ύπαρξής
μας. Και η απάντηση σε αυτές τις προκλήσεις επαρκεί, νομίζω, για να θωρακίσει τη
συγκροτημένη αντιμετώπιση από μια προσωπικότητα απέναντι σε όλα τα υπόλοιπα
δεδομένα, τα οποία, μέσα από αυτή την οπτική, δεν μπορούν παρά να έχουν μόνο
διαδικαστικό χαρακτήρα.
Όπως εντοπίστηκε στο προηγούμενο μέρος της αναφοράς, ενώ ο τρόπος της
κοινωνικής οργάνωσης ήταν μητριαρχικός, η θρησκεία των προτογόνων σε όλες τις
ιστορικές περιόδους και όλες τις γεωγραφικές περιοχές είναι η βλαστική λατρεία.
Αυτή συνίσταται στη λατρεία της μητέρας γης, η οποία συμπυκνώνεται στο
πρόσωπο μιας κεντρικής θυλικής θεότητας. Η ενεργοποίηση των δυνάμεων της
γονιμότητας, της βλαστικής ικανότητας της γης, γίνεται με την έκχυση του αίματος
στο έδαφος του ιερού της υιού, που είναι ο βασιλεύς ή ήρως, επενεργώντας
εξιλασμό αυτών των δυνάμεων. Η λατρεία αυτή ονομάστηκε χθόνια, από το όνομα
της γης, που είναι χθών. Στο χώρο της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, αυτά τα
δίδυμα θεοτήτων, που περιλαμβάνουν το μητρικό και ηρωϊκό στοιχειο, ενώ
εκφράζονται με διαφορετικά ονόματα, περιλαμβάνουν πανομοιότυπους
συμβολισμούς και παρόμοια πρακτική. Η Αστάρτη στην μείζονα περιοχή της
Βαβυλώνας, η Κυβέλη στη Μικρά Ασία, η Ίσις στην Αίγυπτο, δίπλα στις άρρενες
θεότητες όπως ο Άδωνης, ο Υάκινθος και ο Όσιρης είναι αποτελούν τις βασικές
αναφορές χθόνιας λατρείας.
Ο πλούτος που παρέχει η γη είναι μέσα στη χοάνη που βαστάει η Αμάλθεια, εκείνη
δηλαδή η μορφή, που εξασφαλίζει στους ανθρώπους την δυνατότητα να μην είναι
μαλθακοί, ένεκα της ασιτίας. Η χοάνη αυτή ονομάστηκε πλούτος. Από την ίδια ρίζα
προέρχεται και η ονομασία του Πλούτονα, ως της κατ΄εξοχήν χθόνιας θεότητος.
Η ανθρωποθυσία καταγράφεται γλαφυρά στον Ελλαδικό χώρο, μέσα στο "Θείο
Δράμα". Τον τεμαχισμό δηλαδή του Διονύσου, του ιερού παιδιού (Διας + νύσος =
παιδί, νεοσός, από την ίδια ρίζα προέρχεται προφανώς και ο όρος "νυστέρι", δηλαδή
τελετουργικό εγχειρίδιο για την παιδική ανθρωποθυσία) και τον κατασπαραγμό του
από τις Μαινάδες στα όρια της "ιερής Μανίας".
Αντίστοιχη είναι και η μετάλλαξη άλλων θεοτήτων, όπως εντοπίζει το σχόλιο που
παρατίθεται. Δεν είναι τυχαίο, ότι αυτές οι θεότητες, συχνά συνοδεύονται από το
ιερό ζώο τους, που αποτελεί κατάλιπο τοτεμισμού. Η άρτεμις με το ελάφι, η Αθηνά
με την Κουκουβάγια. Το δελφίνι, ως ιερό ζώο του Απόλλωνος, υποδεικνύει την
μητριαρχική προέλευση του θεού. Η ονομασία αυτή προέρχεται από το σχήμα του
ρύγχους αυτού του ψαριού και τη λέξη Δελφύς, που σημαίνει μήτρα (αδελφοί = οι
προερχόμενοι από την ίδια μήτρα, ή και το ιερό του Απόλλωνος στους Δελφούς).
Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, στο θέμα που το σχόλιο αναφέρει, είναι το "Αρχαία
Τραγωδία Και Κωμωδία", του Γιάννη Κορδάτου. Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται την
εξέλιξη του Διονύσου από Χθόνια σε Ολύμπια Θεότητα. Ο Βάκχος, εκ του "Ίακχος"
(ιαχή, η κραυγή στα τελετουργικά όργια και την ιερή μανία) ελατρεύετο στους
Οργεώνες, που ήταν συναθρήσεις χθόνιας λατρείας, με αποκρυφιστικό χαρακτήρα
φαλικής μύησης. Τι σημαίνει τελετουργικά η παρά φύσιν πράξις και ποιό το
ψυχολογικό της αντίκτυπο, θα αναφερθώ στη συνέχεια, στην σύντομη παράθεση του
φαινομένου της βαρβαρότητας. Τους Οργεώνες, αντικαθιστούν στα πλαίσια της
Ολύμπιας λατρείας οι Θίασοι. Εκεί τα ομοφυλικά όργια και η χρήση ξύλινων φαλών,
ως συμβόλων γονιμότητας, αντικαθίστανται από την οινοποσία και το τελετουργικό
της σωτηρίας του βρέφους από την ανθρωποθυσία. Αυτό το δρώμενο με τους
αντίστοιχους ύμνους, ως συγκροτημένη συμβολική διαδικασία πνευματικής
χειραφέτησης, θα οδηγήσει βαθμηδόν στο μεγαλείο του θεάτρου, που θα σταθεί ο
μεγάλος κοινωνικός παιδαγωγός.
Οι οργεώνες, που όπως ήταν φυσικό υπήρξαν χώροι συσπείρωσης των ολιγαρχικών,
υπήρξαν την ύστερη περίοδο της ζωής τους ταυτόχρονα με τους θιάσους, στους
οποίους ήταν συσπειρωμένοι οι δημοκρατικοί και τους αντιπάλαιψαν σκληρά. Η
διαφορετική οργανωτική δομή αυτών των δυο τύπων λατρευτικής ομοίγυρης, είναι
σημαντικότατη και θα αξιολογηθούν στη συνέχεια. Διότι στον πρώτο τύπο
συγκαταλέγονται όλες οι λεγόμενες μυστικές εταιρίες, ενώ στο δεύτερο τα
κινήματα πραγματικής κοινωνικής χειραφέτησης, καταγράφοντας ότι βάση του
πολιτικού γίγνεσθαι δεν αποτελεί η οικονομία, όπως ισχυρίστηκε ο Μαρξ, αλλά η
σύγκρουση στο θρησκειολογικό επίπεδο. Σε μια τελείως διαφορετική μορφή από ότι
η στημένη θεωρία του Σαμουήλ Χάτινγκτον περί "σύγκρουσης των πολιτισμών". Όχι
με την έννοια ότι συγκεκριμένα πολιτιστικά πρότυπα δεν βρίσκονται σε μόνιμη
σύγκρουση, τα οποία είναι τελείως άλλα, από αυτά της στημένης ρήξης που
επενεργούν οι δεξαμενές σκέψεις της εξουσίας, στηριγμένες στη χειραγώγηση των
μυστικών υπηρεσιών και τον οχετό της προπαγάνδας. Διότι όπως είπε κάποιος, που
ισχύει και στην περίπτωση του άρτι θανόντος μακαρίτου κυρίου μεγαλοκαθηγητού,
"πας μετά Χριστόν προφήτης, προφητεύει αυτά, που τα επιτελεία στα οποία ανήκει,
αποφάσισαν να συμβούν στο μέλλον".
(Για να μην αδικήσω κάποιους, που δε μου χρωστάνε τίποτε, θέλω να ξεκαθαρίσω,
ότι η αναφορά μου στην πρακτική της τελετουργικής ομοφυλοφιλίας, περιορίζεται
εκεί και δεν αφορά την ιδιωτική συμπεριφορά προσώπων, που για κάποιο λόγο -
ορμονική συγκρότηση, γεννετήσια ροπή προς τη θύλεια φύση κλπ. επιλέγουν
συγκεκριμένες ερωτικές συμποροφορές. Το κατά πόσο ισχύει το "παρά φύσιν" ή όχι,
σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν μπορεί να με ενδιαφέρει, διότι σέβομαι την προσωπική
σφαίρα των συνανθρώπων μου.
Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω, ότι κάποιες τελετουργικές πρακτικές, που
επιφέρουν ψυχολογική αλλοίωση του χαρακτήρα, μοιραία επαναπροσδιρίζουν τη
συμπεριφορά γενικά, συμπεριλαμβανόμενων και των γεννετήσεων επιλογών).
Με αυτή την ένοια η διαλεκτική δεν αποτελεί νοητό σχήμα, αλλά επίτευγμα ήθους.
Διότι η σύνθεση προϋποθέτει την αρετή. Και αυτή απελευθερώνει τα δεσμά της
νόησης προς τον αληθή ΝΟΥ και το ΝΟΗΤΟΝ ΚΑΛΟΣ, που είναι ανώτερες εκφάσνσεις
του.
http://www.bartleby.com/196/