1

H abía unha vez catro amigos que vivían nun pobo que tiña un monte moi grande onde podías atopar de todo.
Os amigos chamábanse Christian, Sandra, Álvaro e Pablo.
Christian era simpático, aínda que un pouco tímido, e fisicamente, baixo e un pouco gordiño. Gustáballe investigar cada día
cousas distintas.
Álvaro era alto e gordecho, moi ordenado, amable e xoguetón. Gustáballe comer moito, moito!
Pablo era alto, delgado, moreno e moi tranquilo. Gustáballe moito aprender, por iso lía e lía…
Sandra era alta, loura, recheíña e moi impaciente. Gustáballe mercar e mercar.

2
 O s catro amigos gozaban xogando no monte: á pita, ás agachadas, ao pateiro, ao fútbol…, e facían excursións,
xa que sabían que alí había cabalos, coellos, esquíos, xabarís e outros moitos animais; tamén había covas, regatos con
pequenas fervenzas, árbores estrañas e moitas, moitas cousas máis. Tantas cousas coma todos e todas poidamos imaxinar…

3
 U n día, os catro amigos foron xogar ao monte. Entre os arbustos atoparon un estraño animaliño, era un osiño.
Sandra, que era moi impaciente, decontado dixo:

- Quero collelo, podiamos quedar con el!

Pero Pablo, que sabía de todo porque lía moitos libros, contestoulle:
- Os osos son animais salvaxes e non poden vivir nas casas coas persoas. Deberiamos buscar á súa nai!

4
 N ese intre oíuse unha voceciña:
-Un cazador furtivo levou á miña nai…
Era o osiño que podía falar.
- Un osiño falador!! -exclamaron todos.
-Xa que sabes falar, poderás dicirnos onde podemos atopar á túa familia- dixo Pablo.

O osiño explicoulles cómo podían chegar até a súa cova e os catro amigos decidiron poñerse en camiño. Despois
dun par de horas de camiño polo corazón do bosque, por fin atoparon a cova. Cando entraron, quedaron abraiados porque as
paredes estaban cubertas de diamantes e pedras preciosas. Adentráronse nela e, enriba dunha iluminada polo reflexo da luz
dos diamantes, atoparon un mapa e unha brúxula. Desplegaron o mapa, nel indicábase o camiño ata un lugar chamado “VAL
DOS OSOS FALADORES”…

5
 S aíron da cova e Pablo colleu o mapa, pero foron polo camiño equivocado polo que deron a volta, mais como estaban
cansos, decidiron descansar un pouquiño; aínda que Sandra, como era tan impaciente, quixo seguir camiñando e así o
fixeron. Atoparon tres camiños e decidiron utilizar á brúxula e seguir polo norte.

6
 C amiñaron e camiñaron, mais fíxose de
noite e entraron nunha cova para durmir alí.
- Podemos pór unhas follas e durmir enriba
delas – dixo Pablo.

Aos amigos pareceulles unha magnífica idea.

Cando amenceu levantáronse e seguiron o seu
camiño.

Atopáronse cun esquío e preguntáronlle por onde

tiñan que ir para chegar ao val.
- Polo norte, todo recto –contestou o esquío.

A continuación atopáronse cun morcego e díxollles

que tiñan que ir por outro camiño que era máis
curto.

7
 O s nenos fixéronlle caso ao morcego e continuaron por aquel camiño. Xa levaban bastante tempo andando
cando Christian dixo que deberían descansar para merendar e beber algo.
Todos opinaron o mesmo. Sentaron nunhas rochas rodeados de frondosos castiñeiros e… a sorpresa foi enorme ao
decatárense de que diante deles estaba o VAL DOS OSOS FALADORES!! Alí todos os osos corrían, xogaban e falaban,e
todos eran… exactamente iguais!!

8
 O osiño foi correndo e díxolle: “Estes nenos son os meus amigos, axudáronme a atopar este val, porque un
cazador levou á miña nai”.
Os osos déronlles as grazas por axudalo, e Pablo preguntou:
- Imos en busca do cazador?
-Siiii….-contestaron todos.

9
 S andra preguntoulle a Pablo: “ Pablo, ti que eres tan listo, non tes algunha idea?”
E Pablo tivo unha idea: “Seguro que a queren para o circo, porque é unha osa faladora.
Que vos parece que vaiamos ao circo? Iremos buscar aos miserables dos cazadores que cazaron á túa nai.
Faremos unha trampa: poñeremos un cartel para que vaian por un camiño, colgaremos unha pedra dunha corda e poñeremos
un tronco sobre a auga. Cando estén no medio do tronco lanzaremos a pedra, romperá o tronco, caerán a auga que os
arrastrará ata a fervenza e caerán sobre as pedras afiladas…
Todos dixeron que estaban de acordo, e Álvaro comentou: “Rápido aproveitemos o bo día.”

10
 E ntón Sandra dixo que cada un fora por un camiño.
– Tranquilidade, pensade un pouquiño, onde se poden reunir os cazadores? -comentou Christian
E Álvaro respondeu: “Eu coñezo un bar de cazadores chamado “Cazarrancho” no corazón do bosque”.
Pero, de súpeto, viron unha sombra ao norte, era un home, levaba escopeta, sombreiro e unhas botas de caza… De repende,
soou algo. “Paréceme que é un disparo” - dixo Pablo asustado.
-Oh non, imos, corre, corre -dixo o osiño mentres tremía de medo…
Chrsithian pensou: “ Esta aventura empeza a ser perigosa”.

11
Ch ristian, vencendo a súa timidez, avanzou cara o cazador e díxolle:
- Señor, deixe de cazar osos, é moi cruel!
- Eu non os mato, só os vendo porque son osos faladores e danme moitos cartos por
eles. Ademais sabemos que algúns viven nunca cova chea de pedras preciosas e
gustaríamos atopala, por iso andamos tras eles –comentou o cazador.
Ao oír isto, Sandra, que dende había un
tempo cambiara de actitude, afirmou:
- A min antes gustábame mercar e
mercar cousas, ás veces,
innecesarias; pero aquí no medio
da natureza decateime de que ter
cartos non é o máis importante.
- Non se dá conta de que teñen
sentimentos coma nós? –
preguntoulle Pablo.
- O certo é que hai un tempo un
amigo meu colleu a unha osa que
de seguro tiña crías, a osa non
deixaba de laiarse –contestou o
cazador.
- Era a miña nai, era a miña nai!!! –
berrou o osiño que estaba
agochado nun arbusto.
Levareivos até Cazarrancho, alí
falaremos co meu amigo- dixo o cazador
apiadándose do animaliño.

12
 E así o fixo. Puxéronse en marcha e non pararon ata chegar ao Cazarrancho. Alí atoparon a outro cazador
que escoitara que a osiña estaba ferida nun circo río abaixo. Deseguida, Pablo propuxo buscar unha barca e, sen perder
tempo, continuaron a busca.
Ao día seguinte chegaron ao circo. “Mamá, mamá !” , berrou o osiño correndo ao ver á súa nai. E foi entón, mentres nai
e fillo choraban de ledicia, cando os catro amigos souberon que a osiña só podería curarse cunha planta milagrosa que
eles terían que atopar. Comezaron a súa noa aventura atravesando a ponte que conducía a …

13
 Á fraga das flores que plantara o compositor Tchaikvsky para adquirir máis inspiración.
Cando pasaron por diante dunha árbore, viron unha fermosa planta enriba dela. Subiron para collela e por máis que
escalasen, nunca chegaban. Era unha árbore interminable.
Entón Pablo chamou ao seu tío, que era piloto das forzas armadas. Este veu nun burro con ás e montaron todos nel para
chegar até a planta misteriosa.

14
 G razas ao burro voador pudieron chegar ata ela. Pablo, con moito
coidado, arrincou varias follas. Cada vez que arrincaba unha, saía un
líquido laranxa.
De súpeto, comezou a facer un forte vento e o tío de Pablo de que tiñan
que marchar, xa que se achegaba unha gran treboada.
Entre fortes rachas de vento chegaron ao circo onde estaba a nai do osiño.
Entón Pablo díxolles aos seus amigos:
- Temos que preparar rápido a apócema coas follas e o líquido laranxa que
recollimos para curar a ferida da osa.

15
 F ixeron a apócema con
cebola e allo para darlle sabor.
Déronlla á osa, pero non
apreciaron ningunha mellora.
Os cazadores chegaron alí
cunha boa noticia: nunca máis
volverían cazar nin utilizar
armas!!
Tamén sabían que facía falla
engadirlle á apócema sangue
de morcego, dixérallo un
vello amigo científico. Foron
á cova dos morcegos, non moi
lonxe de alí; os morcegos
dixéronlle que podían coller
todo o sangue que quixesen,
así que colleron un cuarto de
litro. Volveron ao circo e
fixeron a nova apócema.

A osa bebeuna e mellorou deseguida. Os nenos marcharon de alí, e cova dos diamantes quedou en segredo para
sempre.

16
 CONTO VIAXEIRO
(CURSO 2008-2009)

REALIZADO POLO
C.E.I.P. MESTRE MARTÍNEZ ALONSO E O
C.E.I.P. CARBALLAL

17