'kwd,tdrf EdkifiHwumpmayqufqHa&;tiftm;pk

14580------
P.O Box 201 Rochester, NY 14580------Ph:
------Ph: 585-
585-957-
957-6452----
6452----Fax:
----Fax: 585-
585-671-
671-4707

ထန္းေပၿမစ္နံ႔ေတြသင္းေနတယ္။ အေဝးက--ေဆာင္းဦးညေတြထဲ ပြဲေစ်းတန္းထိပ္က---အၿငိမ့္ေတးသံေတြႀကားေနရတယ္။

စက္ဘီးေလးေတြကို ထိုးရပ္ၿပီး လူအုပ္ထက
ဲ ိုတိုးဝင္မိေတာ့---
ေအာ္--ေတာင္ေၿခမွာ--ေဖေဇာ္ဂ်ီ--ကေနရွာေတာ့တယ္။
ေဖေဇာ္ဂ်ီ က ေဆးႀကိမ္လံုးကို ပုခံုးမွာထမ္းၿပီးရြရြေလးကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေတာင္တန္းႀကီးဆီကို ေၿပးတက္ေတာ့မလိုလို၊ ေဆးႀကိတ္ေနတဲ့လံုမပ်ိဳေလးေတြဆီကို
ဆန္႔က်င္ဖက္လိင္ႀကိဳက္မဲ့မ်က္ႏွာရႊင္ေဆးေပးေတာ့မွာလိုလို-- မ်က္ႏွာထားကိုၿပံဳးလို႔ကကြက္ေၿပာင္းလိုက္တယ္။

ၿမင္ကြင္းေတြကၿမဴေတြလႈိက္လိႈက္ထေနတဲ့ ညေနခင္း အၿဖစ္ေၿပာင္းသြားတယ္။

သစ္သီးေတြေႀကြေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေကာင္မေလးေတြ--စကားေၿပာေနရာက လိုခ်င္တပ္မက္တဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ေႀကြေနတဲ့ သစ္သီးေတြကိုလွမ္းႀကည့္ရွာတယ္။
ေနာက္ခံေတးဂီိတေတြ ၿဖတ္ကနဲရပ္သာြ းတယ္။ ညေနခင္းက မာယာမ်ားလွတဲ့ ကမ္းနဖူးမွာ တြယ္ခိုေနသလိုမ်ိဳး-- ခိုဝင္ေနတယ္။
ေဇာ္ဂ်ီ က ရြရြေလးခုန္ေပါက္ေနတဲ့ကကြက္ေတြကေန ပုခံုးေပၚမွာတင္ထားတဲ့ေဆးႀကိမ္လံုးကို ေကာင္းကင္ဆီေၿမွာက္တင္လိုက္တယ္။
ေနာက္ ---ဝုန္းကနဲ ေၿပးခုန္-- ခပ္လွမ္းလွမ္းကေက်ာက္တံုးတတံုးကိုလွမ္းရိုက္ခ်လိုက္တယ္။
“ ဟယ္--- အပူမီးနဲ႔လႊတ္ခ်တဲ့ သစ္သီးလုၿပီးမစားႀကနဲ႔ -- အပူမီးနဲ႔လႊတ္ခ်တဲ့သစ္သီးလုၿပီးမစားႀကနဲ႔” တဲ့
ငယ္ငယ္က အၿငိမ့္စင္ေပၚမွာ ေဖေဇာ္ဂ်ီ--ေၿပာခဲ့တ့စ
ဲ ကား-- မိတ္ေဆြေတြကိုသတိေပးႀကည့္ခ်င္တယ္။
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“ဒက္ဆာ” မ်ား၊ သစ္သီးမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္အတြင္းေရးမ်ား

ဆရာၿမသန္းတင့္ဘာသာၿပန္ခဲ့ဘူးတဲ့ “ပါရီက်ဆံုးခန္း” ဝတၳဳႀကီးကိုမွတ္မိႀကမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီဝတၳဳႀကီးထဲမွာအဓိက ဇာတ္ေဆာင္ႏွစ္ဦးရွိတယ္။

တဦးက ပါရီၿမိဳ႕ႀကီး၊ ေနာက္--ဇာတ္ေဆာင္တဦးက “ ဒက္ဆာ” လို႔ေခၚတဲ့ခ်မ္းသာႀကြယ္ဝတဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီး၊ ဒက္ဆာ က ႏိုင္ငံေရးသမားေပါင္းစံုကိုအိပ္ထဲထည့္ထားတယ္။
ပါရီၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ညေနခင္းေတြထဲမွာ လက္ဝဲသမားေတြ၊ လက္ယာသမားေတြ ႏွစ္အုပ္စုလံုးကို ရန္ၿဖစ္ခိုင္းၿပီးအပ်င္းေၿပထိုင္ႀကည့္ေနတယ္။
ဒါေပမဲ့-- ဒက္ဆာ က သိေနတယ္။ အလုပ္သမားထုႀကီးႏိုးထႀကလို႔ေႀကြးေႀကာ္ေနတဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ဂိုဏ္းသားေတြဘယ္ေလာက္ေငြႀကိဳက္တယ္ဆိုတာရယ္၊
ပါရီၿမိဳ႕ႀကီးကိုေခတ္မွီတိုးတက္ေအာင္လုပ္မယ္လို႔ေရရြတ္ေနတဲ့ပညာတတ္ေတြ၊ မိန္းမဘယ္ေလာက္ရႈပ္ေပြတတ္တယ္၊
အေသးအဖြဲေတြႀကားမွာဘယ္လိုေမြ႔ေလွ်ာ္ေနတယ္ဆိုတာရယ္---
“ေငြရွင္ေႀကးရွင္ႀကီး ဒက္ဆာ အတြက္ေတာ့၊ပိုၿပီးသိေနတဲ့အရာတခုက မႀကာခင္ ပါရီၿမိဳ႕ႀကီးဟာ ဖက္ဆစ္အာဏာရွင္ရဲ႕က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္မႈေအာက္မွာ
အပိုင္းပိုင္းနင္းေခ်၊ေႀကြမြေတာ့မယ္ဆိုတ့အ
ဲ ရာပဲ။
ဒါေပမဲ့ ပါရီၿမိဳ႕ႀကီးကေတာ့ဘာမွမသိရွာဘူး။
သူရဲေကာင္းေတြကပဲေၿပာင္းလဲေတာ့မွာလိုလို၊ ဆုိရွယ္လစ္စစ္ခ်ီေတးေတြနဲ႔ပဲအသစ္တဖန္လွလာေတာ့မွာလိုလို၊
အရက္ဆိုင္ေတြ၊လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြက ၿငင္းခုန္ေနဆဲ၊
ပါရီၿမိဳ႕ႀကီးကိုတက္သိမ္းေတာ့မဲ့--ဖက္ဆစ္ေတြကဥေရာပရဲ႕ေၿမပံုကို ဓါးနဲ႔ေထာက္ႀကည့္လိုက္တယ္။
မနက္ၿဖန္သိမ္းပို္က္မဲ့ႏိုင္ငံတခုကို ႀကက္ေၿခခတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္--“ ဒီႏိုင္ငံကိုငါတို႔ရလုိက္ၿပီ” တဲ့။ ပါရီၿမိဳ႕ကိုဦးတည္လိုက္ႀကတယ္။

တကယ္ေတာ့ “ဒက္ဆာ” ဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္ရယ္၊ ပါရီၿမိဳ႕ႀကီးဆီက ၿငင္းခုန္ေနတဲ့ႏိုင္ငံေရးသမားေတြရယ္ ဆိုတာ ေနရာအႏွံ႔မွာ အခ်ိန္မေရြးရိွႏိုင္ပါတယ္။

သိတ္ေတာ့ထူးဆန္းတဲ့အရာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဗမာၿပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ “ဒက္ဆာ” လုိပုဂၢိဳလ္ေတြကအလိုေလာဘသိတ္မ်ားလြန္းလွတယ္ထင္ပါရဲ႕။

အပိုင္း(၁)

၁၉၉၂-၉၃ ဝန္းက်င္ေလာက္ကထင္ပါတယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးထဲကို အပစ္အခပ္ရပ္စဲထားတဲ့အုပ္စုေတြတအုပ္ၿပီးတအုပ္ဝင္လာခဲ့ႀကတယ္။

“ဝ” လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြကဝရုန္းသုန္းကားခပ္ရိုင္းရိုင္းဝင္လာၿပီး၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကိုေၿခာက္ၿခားေအာင္လုပ္ပစ္ႏိုင္ခဲ့သလို၊ အမ်ိဳးေကာင္းသားသမီးေတြက
ညေနေစာင္းၿပီဆိုရင္၊တည္းခိုခန္းေရွ႕ကၿဖတ္ေလွ်ာက္ဖို႔စိတ္ေလးေနခဲ့ရတယ္။ အလုပ္ၿပီးလို႔ၿမိဳ႕သစ္ေတြကို လမ္းေလွ်ာက္ၿပန္ခဲ့ရတဲ့ မိန္းကေလးေတြေဘးမွာ
ဗမာစကားမေၿပာတဲ့ကားေတြကတတီတီဟန
ြ ္းတီးၿပီးေအာ္ဟစ္ေနႀကတယ္။ ပိုက္ဆံေတြကိုအထပ္လိုက္ထုတ္ၿပၿပီးသူတို႔နဲ႔ညလိုက္အိပ္ဖို႔ေၿပာေနႀကတယ္။
ကိုးကန္႔ေတြ၊ ကခ်င္အုပ္စုေတြကေတာ့ပါးရည္နပ္ရည္ရိွတယ္လို႔ဆိုရမယ္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕က သိန္းေထာင္ဘရိတ္၊ ရာဘရိတ္ေပါက္တယ္လို႔ဆိုတဲ့ ဂတုတ္တပ္၊ ဓါတ္ေတာ္
စတဲ့ပတၱၿမားနယ္ေေတြ၊ ဖားကန္႔ဘက္က ေက်ာက္စိမ္းတြင္းေတြကိုသိမ္းပိုက္လိုက္တယ္။ “ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစီးကရက္စက္ရံုမွထုတ္လုပ္သည္” ဆိုတဲ့စီးကရက္ေတြ
က်ေနာ္လုပ္ခဲ့ဘူးတဲ့ တြင္းဆီမွာ အေငြ႕တလူလူတက္ေနတတ္တယ္။ မႏၱေလးဘက္ဆီကုိေမာင္းဝင္မဲ့ ႀကက္သြန္ၿဖဴကားေတြ၊ ရာသီထြက္သီးႏွံေတြကိုဘယ္သူမွမစစ္ေဆးရဲဘူး။
အဲ့ဒီေအာက္မွာ ေစ်းသိတ္တန္တ့အ
ဲ ရာေတြပါတယ္လို႔ဆိုတယ္။

အပစ္အခပ္ရပ္စဲအုပ္စုေတြထဲမွာ မ်က္ႏွာအငယ္ဆံုးအုပ္စုက ဆခံုတင္ရိန္းရဲ႕ NDKA အုပ္စုၿဖစ္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႔ရဲ႕အုပ္စုက သူတို႔ကိုမ်က္ႏွာသာမေပးဘူး။

အုပ္စုမေတာင့္လို႔ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့သူတို႔ကလည္းေလမေလ်ာ့ဘူး။ စစ္အစိုးရကိုစီးပြားေရးထိုးစစ္နဲ႔ထိုးစစ္ဆင္မယ္လို႔ေၿပာဆိုေနခဲ့တယ္။
မႏၱေလးၿမိဳ႕သစ္စက္မႈဇံုေတြဆီကေၿမကြက္ေတြကိုဝယ္ယူႀကတယ္။ ေဟာင္ေကာင္ဒီဇိုင္းေတြနဲ႔ ဓနမဂၢဇင္းကိုဖတ္ေနတဲ့သူတို႔ပံုေတြကိုၿမင္ေယာင္ေနမိတယ္။
( ခုေတာ့နယ္ၿခားေစာင့္တပ္လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုပဲ)
အဲ့ဒီကာလေတြတံုးက ဗမာၿပည္ကန
ြ ္ၿမဴနစ္ပါတီ နဲ႔ ကြထ
ဲ က
ြ ္လာတဲ့လူေတြၿပန္ဝင္လာတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလက္နက္ခ်လာတာ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႔နဲ႔ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္တ့ဲ စိုင္းေအာင္ဝင္းကို ဗိုလ္ခင္ညႊန္႔ကိုယ္တိုင္၊ ဟယ္လီေကာ္ပတာနဲ႔သြားႀကိဳတယ္ဆိုတဲ့သတင္းကိုလည္းလူေတြေဆြးေႏြးေနတဲ့အခ်ိန္၊
က်ေနာ္က အေႀကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေႀကာင့္ အပစ္အခပ္ရပ္စထ
ဲ ားတဲ့အုပ္စုေတြနဲ႔ဆက္ဆံခဲ့ရတယ္။ ေန႔တဝက္ေလာက္ကုန္ဆံုးလို႔ တြင္းတူးတဲ့ေနရာကေနခဏထြက္ခြာၿပီး
ထမင္းစားနားႀကၿပီဆိုရင္၊ ကိုယ္စိတ္ဝင္စားတဲ့အေႀကာင္းအရာကို ကိုးကန္႔စစ္ဗိုလ္ေဟာင္းတေယာက္ကိုေမးႀကည့္မိတယ္။
( သူက အဲ့ဒီအုပ္စုမွာ-သူကဗမာစကားကိုက်ြ မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္အေၿပာတတ္ဆံုးလူလို႔ေၿပာရမယ္)။ စိုင္းေအာင္ဝင္းနဲ႔ လက္နက္ခ်လာတ့ဲအုပ္စုေတြအေႀကာင္း၊
ေနာက္-- ဗမာၿပည္ကြန္ၿမဴနစ္ပါတီ၊ယူဂ်ီတာဝန္ခံ၊ဗိုလ္က်င္ေမာင္အေႀကာင္း။

သတိထားမိတာတခုက-က်န္တဲ့သူေတြအေႀကာင္းကိုေၿပာႀကတဲ့အခါ မတူညီတဲ့လူမ်ိဳးစံုမွာ၊ ကြဲၿပားတဲ့ေကာက္ခ်က္ေတြရိွေပမဲ့၊

ဗိုလ္က်င္ေမာင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ထင္ၿမင္ယူဆခ်က္ကေတာ့တခုတည္းကိုသာႀကားရတယ္။
“ ဟာ-အဲ့ဒီအဖိုးႀကီးကသိတ္အနစ္နာခံတယ္။ ရိုးသားတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြအေပၚအၿမဲတမ္းညွာတာစာနာတယ္။ စိုင္းေအာင္ဝင္းတို႔လိုမဟုတ္ဘူး” ဆိုတဲ့ေကာက္ခ်က္ပဲၿဖစ္တယ္။
တခ်ိဳ႕က သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ေတြကေၿပာတဲ့အေႀကာင္းအရာေတြကိုေၿပာၿပႀကတယ္။ ဗမာစကားမပီတဲ့သူေတြကိုက်ေနာ့္မိတ္ေဆြကဘာသာၿပန္ေပးတယ္။
အဲ့ဒီတံုးက ကိုယ္က ဘဝကိုေဖ်ာက္ထားရတဲ့အခ်ိန္၊ သူတို႔ကိုသာအေဖၚလုပ္ရင္း ကိုယ္မေတြ႔ဘူးေပမဲ့၊ ရင္းႏွီးေနတဲ့ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြရဲ႕ပံုရိပ္ေတြကို
အႀကမ္းလိုက္ၿခစ္ေနမိတယ္။ တကယ္ဆို-ကိုးကန္႔၊ ဝ လက္နက္ကိုင္အုပ္စုေတြ၊ ဆခံုတင္ရိန္းရဲ႕ကခ်င္အုပ္စုေတြဟာ၊ ဗမာၿပည္ကြန္ၿမဴနစ္ပါတီနဲ႔ကြဲထြက္လာၿပီးသားၿဖစ္တယ္။
တခ်ိဳ႕က ဗမာၿပည္ကြန္ၿမဴနစ္ပါတီအေႀကာင္းကိုခါးခါးသီးသီးေၿပာႀကေပမဲ့၊ ဗိုလ္က်င္ေမာင္ လို လူမ်ိဳးအေႀကာင္းေၿပာၿပီဆိုရင္၊ေလးေလးစားစားေၿပာဆိုဆက္ဆံႀကတယ္။
ရိုးသားမႈ၊ တည္ႀကည္မႈ----အားလံုးဟာေကာင္းသတင္းေတြခ်ည္းပဲ။ ဘာလို႔လ။ဲ
လူတေယာက္ရဲ႕သမိုင္းဆိုတာ သူလုပ္ခ့ဘ
ဲ ူးတဲ့အလုပ္ေတြရဲ႕အက်ိဳးဆက္ရလဒ္ပဲၿဖစ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။
ဘုရားသခင္တိုင္းကအဲ့ဒီဆုကိုေတာ့သစၥာရိွရိွေပးေလ့ရိွတယ္ထင္တယ္။

အပိုင္း(၂)

၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုအၿပီး စစ္အစိုးရရဲ႕စစ္ေထာက္လွမ္းေရးစခန္းေတြမွာ စစ္ေဆးတဲ့သူက ခပ္ရိရိေၿပာဘူးတဲ့စကားရိွတယ္။

“ မင္းတို႔ ယူဂ်ီေတြကလည္းကြာ၊ တခါလာလည္း ႀကက္ေမြး၊ က်ဴရွင္ၿပ၊ စာအုပ္ေဟာင္းေရာင္း၊ ကဗ်ာဆရာေယာင္ေယာင္လုပ္၊ ဒါပဲလားကြ။
အသစ္အဆန္းေလးဘာေလးလုပ္ပါအံုး” တဲ့

၂၀၀၇ အၿပီးမွာေတာ့ စစ္ေႀကာေရးစခန္းမွာစစ္တ့ပ

ဲ ံုစံေၿပာင္းသြားၿပီလို႔မိတ္ေဆြတေယာက္ကရယ္စရာေမာစရာအၿဖစ္လွမ္းေၿပာၿပတယ္။
“ ဟာ-ဘယ္လိုလဲ-မင္းတို႔ယူဂ်ီလုပ္တ့ေ
ဲ ကာင္ေတြက ေထာလွခ်ည္းလား။ ေတာသားခ်ဲထီေပါက္သလိုမ်ိဳးၿဖစ္ေနၿပီ။နယ္စပ္နဲ႔ဆက္ၿပီးၿပန္လာၿပီဆိုရင္မင္းတို႔ရလိုက္တ့ဲ
ဟာေတြကေကာင္းလွခ်ည္းလားကြ၊ သတင္းေရာင္စားခဘယ္ေလာက္ရလဲ၊ ဟို--အင္တာနက္ဝက္ဆိုက္ဒ္မွာ ေဒၚလာတစ္သိန္းေက်ာ္ေတာင္ရတယ္ဆိုပဲ---
မင္းေရာဘယ္ေလာက္ရလဲ၊ ဘာညာ--- ရိေတာ့တာပဲ” တဲ့
တကယ္ေတာ့ လႈပ္ရွားသူတိုင္းႏိုင္ငံတကာကပိုက္ဆံမရဘူးဆိုတာလူတိုင္းနားလည္ၿပီးသား။ ေငြစီးဆင္းတယ္ဆိုတာကလည္းနာမည္ႀကီးေခါင္းေဆာင္ေတြဆီ
ေလာက္သာစုပံုေရာက္ေနခ့ဲတာမဟုတ္လား။မထင္ရွားတဲ့မိသားစုေတြကစားစရာေတာင္မရိွဘူး။ ဒုကၡေရာက္လိုက္ႀကတာ။
ထားေတာ့။ အဲ့ဒီကိစၥေတြက အၿငင္းပြားေနဖို႔တင္တ့အ
ဲ ရာမဟုတ္။

ဒါေပမဲ့၊ က်ေနာ္တို႔လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြတခုၿပီးတိုင္း၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြေထာင္ဒဏ္ႏစ

ွ ္ရွည္ေတြက်ႀကတယ္။
ဗမာၿပည္အတြင္းကေနထြက္လာတဲ့လူေတြ၊ နယ္စပ္မ်ဥ္းကိုလည္းၿဖတ္ေရာ၊ၿပႆနာေပါင္းေသာင္းေၿခာက္ေထာင္တက္ေနႀကတယ္။
လႈပ္ရွားမႈက အားေကာင္းရမဲ့အစား၊ ဒဏ္ရာအနာတရေတြန႔ဲ ေနာက္ထပ္ႏိုင္ငံတခုကိုထြက္ေၿပးႀကရတယ္။
နယ္စပ္မွာအေပါင္းအသင္းမေတာင့္တ့သ
ဲ ူကဆင္းဆင္းရဲရၿဲ ဖတ္ႀကရတယ္။တခ်ိဳ႕က ႏွလံုးသားေတြေၿပာင္းကုန္ႀကတယ္။
တခ်ိဳ႕က လႈပ္ရွားမႈကိုၿပန္မလာခ်င္ေလာက္ေအာင္စိတ္ဓါတ္က်သြားတယ္။
၁၉၉၆၊ ၁၉၉၉၊ ၂၀၀၇ လူေတြ၊ ဒဏ္ရာအနာတရေတြ၊ မေက်နပ္မႈေတြဆက္တိုက္ႀကားလာရတယ္။ အခုကာလကေတာ့ အဆိုးဝါးဆံုးၿဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။
မႀကားခ်င္မွအဆံုးပဲ။ ႏိုင္ငံတကာဒိုနာေတြကလည္းသိေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဘာေတြၿဖစ္ကုန္ႀကတာလဲ။
က်ေနာ့္စဥ္းစားခ်က္ကဒီလိုပါ။ တခ်ိဳ႔ၿပႆနာေတြဟာ ႏွစ္ဘက္စလံုးရဲ႕အားနည္းခ်က္လည္းၿဖစ္ႏိုင္တယ္။
ဥပမာ-ထိုင္းကိုေရာက္လာခါစလူေတြက-အရင္ေရာက္ေနၿပီးသားလူေတြရဲ႕အခန္းက႑ကိုပစ္ပယ္လိုက္ၿပီး၊ကုိယ္သာလွ်င္ေတာ္လွန္တဲ့သူလို႔ထင္မိတာမ်ိဳး၊
မာန္တက္ၿပီးထင္ရာေလွ်ာက္ေၿပာတာမ်ိဳး၊ တဘက္မွာလည္း ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီးသားလူေတြက သူ႔လက္ေအာက္ကိုမဝင္လာတဲ့အခါပညာေပးတာမ်ိဳး၊ ဒါေတြက
က်ေနာ္တို႔ထြက္လာခါစကတည္းကႀကံဳလာခဲ့ၿပီးသားဆိုေတာ့သိတ္ၿပီးမထူးဆန္းဘူး။ တဘက္ကလည္းတေယာက္ရဲ႕ရွင္သန္မႈကိုကူညီေပးသလို၊ အၿခားတဘက္ကလည္း
တေယာက္ရဲ႕တည္ရိွမႈကိုအသိအမွတ္ၿပဳႀကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ၿပႆနာေတြသိတ္မမ်ားႏိုင္ဘူးမို႔လား။ ဒါေပမဲ့ ၿပႆနာအတက္ဆံုးအရာကေတာ့ ကိုယ္စားေနတဲ့
ထမင္းထုတ္ကိုရိုက္ခြဲပစ္မွာလားဆိုတ့စ
ဲ ိုးရိမ္စိတ္န႔အ
ဲ ရာရာကိုခ်ည္းကပ္ေနႀကတဲ့အရာပဲၿဖစ္တယ္။ဆိုေတာ့ …သံသယေတြမ်ားလာတယ္။
အခ်င္းခ်င္းရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ေပ်ာက္လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္ခ့ဘ
ဲ ူးသူေတြ၊တစိမ္းဆန္ဆန္ၿဖစ္လာႀကတယ္။
လူတေယာက္ရဲ႕တည္ရိွမႈဟာ သူတို႔အတြက္အႏၱရာယ္ရိွလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ နည္းေပါင္းစံုသံုးၿပီးေနမရေအာင္လုပ္လာတာေတြလည္းႀကံဳေတြ႔ႏိုင္တယ္။
ဒါေပမဲ့ဒါဟာလည္းခုနေၿပာသလိုပါပဲ။ ဘက္ႏွစ္ဘက္လံုးကေနႀကည့္ဖို႔ေတာ့လိုေနအံုးမယ္။
က်ေနာ္တို႔နယ္စပ္ကိုေရာက္တံုးက ကိုယ့္မွာအေပါင္းအသင္းမရိွဘူး။ အပ္စုမရိွဘူး။ ကိုယ္က တသက္လံုးအေဆာင္မွာေနလာတဲ့ေကာင္၊ ရန္ကုန္သားမဟုတ္ဘူး။
ၿဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့သမိုင္းကိုေၿပာၿပဖို႔ဆိုတာလည္းရင္ခ်င္းအပ္လို႔ရမဲ့ႏွလံုးသားခ်င္းနားလည္တဲ့သူမရိွသလို၊
အဲ့ဒီတံုးကနယ္စပ္မွာေရာက္ေနတဲ့နာမည္ႀကီးေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့သူေတြကိုယ္တိုင္ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈသမိုင္းကိုေကာင္းေကာင္းမသိဘူး။
အထီးက်န္ဆံုးအခ်ိန္မွာ၊ ကို္ယ္နဲ႔အံဝင္ဂြင္က်မၿဖစ္တ့ေ
ဲ နရာ၊ ကိုယ္မေနခ်င္တဲ့ေနရာကထြက္ခဲ့တယ္။
သူတို႔ကိုယ့္ကိုဘယ္လိုသေဘာထားတယ္ဆိုတာေခါင္းထဲမွာသိတ္မစဥ္းစားမိပါဘူး။
တခါတေလၿပန္ၿပီးအလည္သြားခ်င္လိုက္တာဆိုတ့စ
ဲ ိတ္ကူးလည္းေပၚမလာခဲ့ဘူး။ ၿဖစ္ႏိုင္ရင္အဲ့ဒီမွာေနခဲ့ဘူးတဲ့နာနာက်င္က်င္ကာလေတြကိုေမ့ပစ္ထားခ်င္တယ္။
( မႀကာေသးခင္က AAPP မွာေရာက္လာတဲ့ ကိုသားႀကီး၊ ကိုေဌးေအာင္တို႔လာမွသြားလည္ရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ဆိုတဲ့စိတ္ကးူ ေပၚလာခဲ့တာ။
သူတို႔နဲ႔ေက်ာက္ကုန္းအိမ္မွာစံုႀကသလိုမ်ိဳးစံုခ်င္တာတခုပါပဲ။ )

လူတေယာက္ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးဆိုတာေသမွေကာက္ခ်က္ခ်ႀကမယ္။

အပိုင္း (၃) ႏိုင္ငံေရးကုမၼဏီမ်ား၊

က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာေဝါဟာရသစ္တရပ္ေပၚလာတာမႀကာေသးဘူး။ အဲ့ဒီေဝါဟာရက“ထိုင္းႏိုင္ငံကဗမာႏိုင္ငံေရးကုမၼဏီမ်ား” ဆိုတာၿဖစ္တယ္။

ဒီစကားစုကိုဟာသအၿဖစ္နိုင္ငံရပ္ၿခားမွာေၿပာေနႀကတာအေႀကာင္းရွိတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဘာေႀကာင့္ေပၚလာသလဲ။ က်ေနာ္အႀကမ္းဖ်င္းေၿပာၿပခ်င္တယ္။
ထိုင္းမွာေနတဲ့ဒီမိုကေရစီေရးလႈပ္ရွားေနတဲ့ဗမာေက်ာင္းသားတေယာက္ကေၿပာတယ္။
“တတိယႏိုင္ငံကိုထြက္သြားတဲ့သူေတြဟာေတာ္လွန္ေရးကိုစန
ြ ္႔ခာြ သြားသူေတြ။ ထိုင္းမွာအေၿခစိုက္သူေတြကပိုၿပီးဗမာၿပည္ႏိုင္ငံေရးကိုအနစ္နာခံလုပ္သူေတြ”လို႔ဆိုတယ္။

တတိယႏိုင္ငံမွာေရာက္ေနသူေတြလို႔စတ
ြ ္စဲြခံရတဲ့သူေတြကၿပန္ပက္တယ္။

“ေနစမ္းပါအံုး။ မင္းတို႔က ပိုၿပီးသူရဲေကာင္းဆန္ဆန္မိတ္ဆက္ေနရေအာင္၊ မင္းတို႔ကေတာထဲမွာေနၿပီးလက္နက္ကိုင္တိုက္ေနလို႔လား။ မင္တို႔လည္းခ်င္းမိုင္၊ ဘန္ေကာက္၊

မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ေပၚတက္ၿပီး ေနာက္ဆံုးေပၚကားေတြ၊ ကြန္ၿပဴတာေတြ၊ ဆလ္ဖံုးေတြနဲ႔ေနေနႀကတာမဟုတ္လား။မင္းတို႔လည္းကန္ပိန္းပဲလုပ္တယ္။
ငါတို႔လည္းကန္ပိန္းပဲလုပ္တယ္။ ဘယ္သူမွ ဟားမတ္စ္၊ ဟက္စဘိုလာလိုေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနႀကတာမဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔က ငါတို႔ဘဝရပ္တည္ေရးအတြက္အလုပ္လုပ္တယ္။
မင္းတို႔ကလည္းပရိုပိုဆယ္တင္စားရပ္တည္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးကုမၼဏီေတြေထာင္ၿပီး၊ လခအမ်ိဳးမ်ိဳးယူႀကတယ္။ မင္းတို႔ရတဲ့လခေတြက ဗမာၿပည္မွာ
အလုပ္လုပ္ရင္အဲ့သေလာက္မရဘူး။ ပိုၿပီးသူရဲေကာင္းဆန္တ့ေ
ဲ လသံေတြမလုပ္ႀကပါနဲက
႔ ြာ၊ မင္းတို႔နဲ႕ငါတို႔က မတူညီတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ ကုမၼဏီလုပ္ငန္းလုပ္ေနႀကသူေတြပါ”
လို႔ၿပန္ေခ်ပတယ္။

ႏိုင္ငံေရးကုမၼဏီဆိုတာ အဲ့ဒီလိုၿပန္ေၿခပရာကေနေပၚေပါက္လာတာထင္တယ္။ သိတ္မႀကာေသးဘူး။က်ေနာ္ကေတာ့-ေတာင္းပန္ခ်င္တာတခုရိွတယ္။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ခ်င္းသိေနႀကတာပဲ။ အားလံုးကအထက္မွာေၿပာသလို ကန္ပိန္းပဲလုပ္ေနႀကတာမို႔လား။
( တကယ္တိုက္ေနတဲ့တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္ေတြကိုမဆိုလိုပါ)။
အိမ္ကေနမိသားစုကိုပစ္လာခဲ့ရသူေတြခ်င္းနာနာက်င္က်င္ၿဖစ္ေစမဲ့စပ
ြ ္စဲြခ်က္ေတြကိုေရွာင္ႀကရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။
လူတိုင္းမွာ အခ်က္္အလက္ေတြစုထားႀကတယ္ဆိုတာလည္းသတိထားေစခ်င္ပါတယ္။က်ေနာ့္အယူအဆက ရွင္းပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးကုမၼဏီေတြမွာ လခေကာင္းေကာင္းရေနသူေတြအတြက္ဝမ္းသာပါတယ္။ ေၿပလည္တယ္ဆိုတဲ့စကားဟာ မေၿပမလည္ၿဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့စကားထက္
အမ်ားႀကီးေကာင္းတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ကိုယ့္ရဲ႕စားဝတ္ေနေရးေၿပလည္လာတဲ့အခါ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကိုပိုၿပီးအာရံုစိုက္လုပ္လာႏိုင္တယ္။
ဗ်ဴရိုကေရစီယႏၲရားကို ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ဆန္ဆန္ပိုၿပီးလုပ္လာႏိုင္တယ္။
ဒါေပမဲ့ နယ္ေၿမတခုမွာေနသူခ်င္း၊ လူတန္းစားသိတ္ကာြ လာရင္ေတာ့ေရရွည္မွာ ၿပႆနာတက္လာမွာအမွန္ပဲ။
ဒါေႀကာင့္အားလံုးအဆင္ေၿပႀကရင္ပိုေတာင္ေကာင္းပါေသးတယ္။ အၿငင္းပြားစရာလည္းမလိုေတာ့ဘူး။

တၿခားတဘက္မွာေတာ့ ဒီကေန႔ၿဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ၿပည္ပႏိုင္ငံေရးကိုလူေတြစိတ္ပ်က္ေနႀကတယ္ဆိုတာကိုလည္းသတိရေစခ်င္ပါတယ္။
စိတ္ပ်က္မႈေတြက ေပါက္ကြဲမႈပံုသ႑န္ဆီကိုဦးတည္လာၿပီဆိုတာကိုလည္းေတြ႔ေနရတယ္။
( ဥပမာ-ထိုင္းႏိုင္ငံမွာေနတဲ့သူတခ်ိဳ႕ဟာအရက္ဝိုင္းနဲ႔ မေကာင္းတဲ့အိမ္ေတြကိုကူးေနတဲ့သူေတြကို ႏိုင္ငံတကာကလူေတြသိေနတာမ်ိဳး၊
လူတန္းစားတရပ္လိုေနေနတဲ့လူတခ်ိဳ႕ကိုအလုပ္လာလုပ္တ့မ
ဲ ိန္းကေလးေတြကလံုးဝေလးစားမႈမရိွတာမ်ိဳး၊) က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ႀကိဳက္သလိုေပ်ာ္ပါးေနတဲ့
သူေတြအေပၚကိစၥမရိွပါ။ ကိုယ့္က်န္းမာေရးကိုယ့္ဘာသာဂရုစိုက္ႀကေပါ့။ ဒါေပမဲ့အားလံုးကိုေတာင္းဆိုခ်င္တာတခုတည္းပါ။
ေပါက္ကြဲမႈေတြဆီဦးတည္မသြားခင္၊ အခ်င္းခ်င္းယံုႀကည္မႈရေအာင္ေနေစခ်င္တယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးအသိအမွတ္ၿပဳၿပီး
လႈပ္ရွားမႈကိုအားေကာင္းေအာင္လုပ္ေစခ်င္တယ္။ငါနဲ႔အဆင္ေၿပသူေတြကိုသာစည္းဝိုင္းထဲအဝင္ခံမယ္။ ငါ့ကိုေဝဖန္တဲ့သူကိုအသာေလးေခါက္ထားမယ္၊
က်န္တဲ့ေကာင္ေတြၿဖစ္ခ်င္ရာၿဖစ္-ဆိုတ့လ
ဲ ုပ္ရပ္ေတြမ်ားလာၿပီဆိုရင္ေတာ့၊ လူတိုင္းကိုေလ်ာ့မတြက္ပါနဲ႔လို႔သာအႀကံေပးခ်င္ပါတယ္။ လူတိုင္းဟာ အဆိပ္ရိွပါတယ္။
အဲ့ဒီအဆိပ္ေတြက ႏိုင္ငံတိုင္းမွာပ်ံ႕ေနတယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာေရာက္ေနတဲ့သူေတြက သူတို႔မွာရိွတဲ့ အဆိပ္ေတြကိုစန
ံ စ္တက်အသံုးခ်တတ္သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့----------------

ဒီအဆင့္ထိမေရာက္ေစခ်င္ဘူး။ဒါေႀကာင့္ ကိုယ္ကသာလ်င္သူရဲေကာင္းၿဖစ္တယ္ဆိုတဲ့သရုပ္ေဆာင္မႈမ်ိဳးေတြကိုလိုအပ္တာထက္မလုပ္ႀကပဲ။
အားလံုးဟာသူမ်ားႏိုင္ငံမွာေနေနႀကရတယ္ဆိုတ့အ
ဲ သိတရားနဲ႔ ဗမာၿပည္ကိုစိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာၿပန္ႏိုင္ဖို႔တာဝန္ရိွသူေတြက ၿပင္ဆင္ေစခ်င္ပါတယ္။

အပိုင္း (၄) ကုိယ့္ေနရာဘယ္မွာရိွေနသလဲ

ၿပည္တြင္းလုပ္ငန္းနဲ႔ပတ္သက္တ့အ
ဲ ေႀကာင္းအရာကိုအႀကံေပးခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၁၉၈၉-၉၀ တုိက္ပြဲေတြမွာရိွခဲ့တယ္။
၁၉၉၁-၉၆ လႈပ္ရွားမႈေတြကိုၿဖတ္ခ့ႀဲ ကတယ္။ ဒီအေတြ႔အႀကံဳန႔ယ
ဲ ွဥ္ၿပီး ၂၀၀၇ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကိုသံုးသပ္ႀကတယ္။ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုအၿပီးမွာတံုးက
လူထုလႈပ္ရွားမႈကိုပစ္ခပ္ ႏွိပ္ကြပ္ေနတဲ့ႀကားက ေရရွည္ထိန္းထားနိုင္ခတ
့ဲ ယ္။ ၂၀၀၇ လႈပ္ရွားမႈအၿပီးမွာေတာ့ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုလိုထိန္းမထားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘာေႀကာင့္လဲ။

(၁) ၁၉၈၈ ကေန ၁၉၉၆ ထိေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈဟာ ၿပည္ပကေငြေရးေႀကးေရးအကူအညီမယူခဲ့ဘူး။

ဒါေပမဲ့ေၿမေအာက္လႈပ္ရွားမႈကိုလုပ္ေနတဲ့သူေတြမွာ ခိုင္မာတဲ့ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚေတြရိွတယ္။ စံနစ္တက်လုပ္တတ္တယ္။ သတင္းလံုၿခံဳမႈကိုအဓိကထားတယ္။
ယူဂ်ီလုပ္တဲ့သူက အေတြးအေခၚအားေကာင္းေတာ့ ေကဒါမ်ားစြာကိုေမြးထုတ္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ တဘက္သားရဲ႕လံုၿခံဳမႈဟာ ကိုယ့္အတြက္လည္းအသက္ၿဖစ္တယ္။

(၂) ၂၀၀၇ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့၊ ၿပည္ပကေန ေထာက္ပံ့မႈေတြတအားရလာခဲ့တယ္။

အသံလႊင့္ဌာနေတြဆိုပိုရတယ္ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုကာလကလို၊ လူထုႀကားမွာ ေကဒါက ၿမွဳပ္ႏွံတာထက္ေၿမေပၚအဖြဲ႔အစည္းေလးေတြဖြဲ႔ၿပီး
သတင္းစီးဆင္းမႈမွာ ေစ်းကြက္ဝင္ဖို႔လုပ္ႀကတယ္။ လံႈ႕ေဆာ္မႈေတြသာမ်ားၿပီးလူထုအထင္ႀကီးေလာက္မဲ့ ဦးေဆာင္မႈမ်ိဳးမလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေခတ္္ကေၿပာင္းသြားတယ္။
ေကဒါကလူထုဆီကိုမသြားႏိုင္ဘူး။ တက္ႀကြလႈပ္ရွားသူေတြက ေစ်းကြက္ကိုလာၿပီးအၿပိဳင္ႏိႈက္ႀကတယ္။
အေရာင္ေတာ္လွန္ေရးလိုလုပ္ကိုင္ေနမႈေတြဟာ ေရရွည္မွာအလုပ္မၿဖစ္နိုင္ဘူး။ ဒီလိုေၿမေပၚအဖြဲ႔ေတြကိုအစိုးရကလည္းဝင္အုပ္စီးႏိုင္တာပဲမဟုတ္လား။ ဒါကၿပႆနာတခု၊

ေနာက္ၿပႆနာတခုက- ၿပည္ပကလူေတြရဲ႕ကိုယ့္ေနရာကုိယ္မသိႀကတဲ့ကိစၥ။ မႀကာေသးခင္ကၿဖစ္ရပ္ႏွစ္ခုကိုေၿပာၿပပါမယ္။

(က) ကုလသမဂၢ မွာ စင္ၿပိဳင္အစိုးရရဲ႕ကိုယ္စားလွယ္လို႔မိတ္ဆက္ထားသူဟာ- ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို မဝင္ရင္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ က်န္တဲ့တိုင္းရင္းသား

အင္အားစုေတြဟာေဘးကိုေရာက္သာြ းမယ္။ ဒါေႀကာင့္ ခ်ည္းကပ္မႈကိုရွာရမယ္ဆိုတ့အ
ဲ ယူအဆကိုေၿပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔အလုပ္မဟုတ္ဘူး။ ပူစရာလည္းမလိုပါဘူး။
အထဲကလူေတြမွာ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပက
ဲြ ိုလည္းႀကံဳဘူးတယ္။ တိုက္ပဲြေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္းၿဖတ္ဘူးတယ္။
ကိုယ္ကမၿဖတ္ဘူးပဲနဲ႔၊အေတြ႔အႀကံဳမရိွပန
ဲ ႔အ
ဲ ထဲကေပၚလစီကိုဝင္ေရာက္စက
ြ ္ဖက္မ့စ
ဲ ဥ္းစားခ်က္မ်ိဳး ကို မေၿပာဆိုဖို႔ေရွာင္က်ဥ္ရပါလိမ့္မယ္။
တကယ္ေတာ့ ကုလသမဂၢမွာ ကိုယ္စားလွယ္အၿဖစ္လုပ္ေနသူရဲ႕တာဝန္ဟာ ကုလသမဂၢအေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးဘန္ကီိမြန္းက၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကိုဝင္ေရာက္ဖို႔
ေၿပာေနတဲ့အခါတိုင္း၊ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု၊အေၿခခံဥပေဒမၿပင္မၿခင္းဗမာၿပည္ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးၿပႆနာဟာေၿပလည္မည္မဟုတ္ဆိုတဲ့မူကိုရေအာင္ကိုင္ၿပီးတိုက္တြန္းရမယ္။
ကိုယ္က သူမ်ားခင္းေပးတဲ့လမ္းကိုေလွ်ာက္တာထက္၊ ကိုယ္ခင္းတဲ့လမ္းကိုလိုက္ႏိုင္ေအာင္စည္းရံုးႏိုင္ရမယ္။ မစည္းရံုးႏိုင္ဘူး၊
ကိုယ္ကလံုေလာက္တဲ့အင္အားမရိွေတာ့ဘူးလို႔ကိုယ့္ဘာသာယူဆရင္၊ ယူထားတဲ့တာဝန္ေနရာကေနစြန္႔ခြာသင့္တယ္။
ၿပည္တြင္းမူဝါဒေတြကိုသတ္ပါဝင္ပါတ္သက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၿပည္တြငး္ ကိုၿပန္ဝင္၊ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ထဲမွာအဖြဲ႔ဝင္၊ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္သင့္သလား
မဝင္သင့္သလားဆိုတဲ့ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြကိုဒူးတိုက္ေဆြးေႏြးေပါ့။တိုက္ပထ
ဲြ ဲမွာဝင္ပါေပါ့။

(ခ) ႏိုင္ငံတကာမွာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြ႔ခ

ဲ ်ဳပ္ကထုတ္ၿပန္ထားတဲ့ေရႊဂံုတိုင္ေႀကၿငာစာတမ္းကို ကိုင္ၿပီး၊အမ်ိဳးသားၿပန္လည္သင့္ၿမတ္ေရးလုပ္ဖို႔သြားေမွ်ာ္ေနတဲ့
အုပ္စုေတြကိုနည္းနည္းစဥ္းစားဖို႔လိုမယ္။ အမွန္က အထဲကအမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္လုပ္ရမဲ့ဟာကိုအၿပင္ကေနအခ်ိန္ကုန္ခံလုပ္ေနစရာမလုိပါဘူး။
အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ႏိုင္ငံတကာကိုသူတို႔ရဲ႕သေဘာထားပို႔ထားၿပီးသားၿဖစ္တယ္။
ေကအင္ယူရဲ႕အဓိကခံတပ္ေတြမက်ဆံုးခင္ကလိုမ်ိဳး၊ ကိုယ့္မွာစစ္ေရးအင္အားခိုင္မာေနတဲ့ကာလေတြမ်ိဳးမွာဆိုရင္ေတာ့ ၇န္သူစစ္တပ္ကအပစ္အခပ္ရပ္စဲဖို႔အတြက္
ေဆြးေႏြးညွိႏိႈင္းတာမ်ိဳးလုပ္လာေကာင္းလုပ္ႏိုင္ေပမဲ့၊ ကိုယ့္မွာက ႏိုင္ငံတကာလွည့္ကမ္ပိန္းေရစီးမွာေမ်ာေနတဲ့အဆင့္ေလာက္နဲ႔ေတာ့ စစ္အစိုးရကတူတူတန္တန္ထား
လာေဆြးေႏြးမယ္မထင္ဘူးဆိုတာေတာ့သေဘာေပါက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ရုရွားမွာေရာက္ေနတဲ့စစ္ဗိုလ္တဦးက အင္တာနက္ကေနေၿပာတဲ့စကားကိုဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။
“မင္းတို႔ေကာင္ေတြငါတို႔လိုယွဥ္ၿပီးတိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ေလးစားမယ္ကာြ ။ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြကိုေတာ့ နိုင္ငံတကာပတ္လိမ္ေတာင္းစားေနတဲ့
ေကာင္ေတြလိုပဲသေဘာထားတယ္” တဲ့။ သူတို႔ရဲ႕အေၿဖကရွင္းပါတယ္။
ကိုယ္က ခ်ိနဲ႔ေနခ်ိန္၊ ကိုယ့္အင္အားစုကေတာင္ကိုယ့္ကိုေထာက္ခံမႈမရခ်ိန္မွာစစ္အစိုးရကိုသြားၿပီး ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးကမ္လွမ္းတာကေႀကာင္လြန္းလွၿပီလို႔ထင္မိတယ္။
ေအာ္----ပါရီၿမိဳ႕ႀကီးဆီက“ဒက္ဆာ” လုိပုဂၢိဳလ္ေတြ------ေလာဘသိတ္မႀကီးဖို႔လိုမယ္ထင္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ေဟာလီဝုဒ္မွာလည္းနာမည္ႀကီးခ်င္တယ္။ ဗိုလ္က်င္ေမာင္လိုလည္းၿဖစ္ခ်င္တယ္ လုပ္လို႔မရဘူး။
ဗိုလ္က်င္ေမာင္လိုၿဖစ္ခ်င္ရင္အနိမ့္ဆံုးအဆင့္ ရဲေဘာ္မိတ္ေဆြေပၚမွာအနစ္နာခံဖို႔လိုပါတယ္။ အေတြးအေခၚရိွဖို႔လိုတယ္။ ကိုယ့္က်င့္သိကၡာကိုတဘက္ကေလးစားဖို႔လိုပါတယ္။
ဗမာၿပည္ရဲ႕လက္ရွိၿဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ႏိုင္ငံေရးကိုနားမလည္ပဲ၊ ၿပည္တြင္းမူဝါဒေတြကို ကိုယ္နဲ႔နီးကပ္ေနတဲ့ သံတမန္ေတြကတဆင့္ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ဖို႔လုပ္လာမယ္ဆိုရင္ေတာ့
ကိုယ္စားၿပဳမႈဆိုတဲ့ေဝါဟာရကိုေမးရပါလိမ့္မယ္။ အင္ေဖာ္ေမးရွင္းတကၠေနာ္ေလာ္ဂ်ီေခတ္မွာလူတိုင္းဟာ အဆိပ္ရိွတယ္ဆိုတာကိုမေမ့ဖို႔သတိေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

နိဂံုး

မိတ္ေဆြေဟာင္းတေယာက္ေၿပာၿပခဲ့ဘူးတဲ့ အီရတ္စစ္ပဲြအၿပီး-အီရတ္ၿပည္ေၿပးေတြၿပည္ေတာ္ၿပန္မွာႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ဇာတ္လမ္းတိုေလးတခုကိုေၿပာၿပရင္းနိဂံုးခ်ဳပ္ခ်င္ပါတယ္။
အီရတ္မွာ ဆဒမ္ဟူစိန္ကိုဆန္႔က်င္စဥ္ကာလက ၿပည္တြင္းယူဂ်ီလုပ္ငန္းလုပ္တယ္ဆိုတဲ့အုပ္စုေတြၿပည္ေတာ္ၿပန္ၿပီး၊ အီရတ္ႏိုင္ငံေရးကိုၿပန္လုပ္ႀကတဲ့အခါ၊
အီရတ္ၿပည္သူေတြရဲ႕ေတြးၿမင္ပံုန႔သ
ဲ ူတို႔ရဲ႕ေတြးၿမင္ပံုေတြဟာသိသိသာသာကြာဟေနတာကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အီရတ္ၿပည္သူေတြကသူတို႔ကိုလက္မခံဘူး။
ၿပည္သူေတြက ၿပည္ေတာ္ၿပန္ေတြကိုလက္မခံဘူးဆုိတာကိုသိလည္းသိေရာ၊ သူတို႔ကိုတခါတံုးက ေငြေႀကးေထာက္ပံ့ေပးခဲ့တဲ့ ဒိုနာေတြကေခၚၿပီးေမးတယ္။
“မင္းယူဂ်ီလုပ္ငန္းလုပ္မယ္ဆိုၿပီးငါတို႔ဆီကထုတ္သာြ းခဲ့တ့ဲ ေငြတသန္းဘယ္ေရာက္သာြ းလဲ”တဲ့
အီရတ္ၿပည္ေတာ္ၿပန္ကလည္းလူရည္လည္တယ္။ “မိုဟာမက္ကိုေပးလို္က္တယ္” လို႔ၿပန္ေၿဖတယ္။
ဒိုနာဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကေအာက္သက္သက္ၿဖစ္သာြ းတယ္။ ဒီေကာင္လူလည္က်ၿပီဆိုတာသိေနတယ္။
“မိုဟာမက္” ဆိုတဲ့နာမည္က အီရတ္လိုမတ
ြ ္စလင္ကမၻာမွာအမ်ားႀကီးပဲမို႔လား။
ဘယ္ …မိုဟာမက္ ကိုသြားေမးရမွာလဲ။ သြားရွာၿပီးအေရးယူရမွာလဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့-အခုထက္ထိ အဲ့ဒီၿပည္ေတာ္ၿပန္အီရတ္ပညာတတ္ရဲ႕အိမ္ကုိ ေထာက္လွမ္းေရးေတြကဝင္ခ်င္သလိုဝင္ထြက္၊ စစ္ေဆးခ်င္တိုင္းစစ္ေဆး---
အ့ဲဒီအေနာက္တိုင္းပညာတတ္ဆိုတ့ပ
ဲ ုဂၢိဳလ္ေလးဘယ္ေရြးေကာက္ပမ
ဲြ ွမႏိုင္ေတာ့။ အၿမဲတမ္းအက်ဥ္းအက်ပ္ထဲမွာေရာက္ေနတယ္။
ၿပည္သူနဲ႔တမ်ိဳး၊ ႏိုင္ငံၿခားသားနဲ႔တမ်ိဳးရန္ၿဖစ္ေနရတယ္။

မိတ္ေဆြ--- ဗမာၿပည္နိုင္ငံေရးကိုေရရွည္မလုပ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ၿပႆနာမရိွပါဘူး။

ေရရွည္လုပ္ႀကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စဥ္းစားႀကေပါ့။ ေတာ္ႀကာ အီရတ္ၿပည္ေတာ္ၿပန္ေတြလိုၿဖစ္ေနရင္ၿဖင့္------

ကဲ… အေဝးက ဆိုင္းသံေတြႀကားေနရတယ္-- ေဖေဇာ္ဂ်ီ လည္း ဟိုးေတာင္တန္းေတြဆီကိုခပ္ရြရြေလးကခဲ့ဘူးတဲ့ၿမင္ကြင္းထဲၿပန္သြားႀကည့္မိတယ္။

ၿမဴခိုေတြခေနတဲ့ ေတာင္ဂမူေလးကိုေဆးႀကိမ္လံုးနဲ႔ရိုက္ထည့္လိုက္တယ္။ မိုးၿခမ္းသံေတြလား၊ ၿပိဳမလိုဟန္ၿပင္ေနတဲ့ညေနခင္းေတြလား။
“ဟယ္--အပူမီးနဲ႔လႊတ္ခ်တဲ့သစ္သီး--- လုၿပီးမစားႀကနဲ႔
အပူမီးနဲ႔လႊတ္ခ်တဲ့သစ္သီး-------လုၿပီးမစားႀကနဲ႔

ေအာင္မိုးဝင္း