Fietsen Op De Maan

Fietsen Op De Maan.

Marco Werkhoven

4400 kilometer op de fiets door het droge and uitgestrekte zuidwesten van de USA.

SMASHWORDS EDITION

Copyright 2011, Marco Werkhoven

Alle rechten voorbehouden. Dit boek, of delen hiervan, mogen niet gereproduceerd worden zonder schriftelijke toestemming van de schrijver.

Dit boek is bestemd voor persoonlijk gebruik. Dit boek mag niet her-verkocht worden, of worden weggegeven aan andere personen. Als je dit boek aan anderen zou willen geven, koop dan een extra versie voor iedere persoon. Als je dit boek leest, en je hebt het niet zelf gekocht of op eerlijke wijze verkregen, ga dan naar SmashWords.com en koop het boek voor jezelf. Bedankt voor het respect voor de schrijver en de moeite en tijd die hij in dit boek gestoken heeft.

Voorwoord.

Het was vele jaren voor de tweede wereldoorlog nog maar begon, toen 2 jonge Hollandse jongemannen besloten van Nederland naar Jeruzalem te fietsen. Voor die tijd een monsterlijke rit. Zware stalen fietsen, geen versnellingen, onverharde wegen, primitief kamperen, zware buitensport materialen voor zover die al bestonden, gevaarlijke omstandigheden....... Maar wat een ongelofelijk avontuur. Het boek waar dit fantastische avontuur in beschreven werd, werd van mijn grootvaders handen doorgegeven aan mijn vader die het vervolgens weer aan mij gaf toen ik nog maar een kind was. En over niet al te lang zal ik (een nieuwe beperkte druk van dit boek) het doorspelen aan mijn zoon.

Voor mij, was het lezen van dit boek de start van mijn drang voor avontuur. Fietsvakantie avonturen...... een brandend verlangen in mijn hart. Met plannen voor fietstochten door Europa, Afrika, Azië and Noord en Zuid Amerika die zich beginnen te vormen in mijn hoofd weet ik dat ik ergens moet beginnen. Mijn eerste focus is om van Amsterdam naar Rome to fietsen. En in Rome aangekomen zou ik dan naar mijn ouders bellen dat ik nog veel te veel te zien had, en dat ik door zou gaan. Om dan onderweg hier en daar baantjes te hebben om voor het basis levensonderhoud te voorzien.

Maar het duurt tot 1990 voordat ik, en die tijd mijn vriendin Irene, besluit dat het tijd wordt om te beginnen met toeren. We zoeken en goedkope manier om op vakantie te gaan. Dus met onze mountainbikes en goedkope fietstassen met veel te veel bagage fietsen we voor drie weken door de Franse Alpen. Het is tijdens die tocht dat de fietskoorts ons pas echt te pakken krijgt. Sinds dien hebben we vrijwel ieder zomer een tocht gemaakt. En we hebben alle tochten genoten.... nou ja, vrijwel alle tochten.

Ik heb dit boek geschreven om de lezer mee te laten genieten met ons gezweet, de pijn, het genieten en de uitdaging. En als dit boek de fietskoorts in je losmaakt, neem dan een kaart in de hand, en gebruik de informatie achterin dit boek om zelf deze toer of een andere toer te plannen. Of je kan gewoon de kaart erbij nemen en vanuit je luie stoel meerijden.......

Hoe het allemaal begon.

1993: Zeg Irene, als we nou toch willen proberen werk te gaan vinden in de USA, waarom dan niet meteen een fietstocht maken door een paar van de Staten in de buurt waar we willen gaan werken? Hmmmm, geen gek idee, maar is dat wel te realiseren? Natuurlijk!!!!!!!!

1994: 13 Februari. Daar staan we dan op luchthaven Schiphol. Trillende knieën, van angst als wel van vermoeidheid. Als het goed is, is alles in kannen en kruiken. We zullen in Amerika nog wel heel wat moeten regelen voor onze toekomstige werkgelegenheid, maar daar hebben we iemand voor gevonden. Erik zal wonderen voor ons werk verrichten. Werk zoeken is echter niet het enige dat we gaan doen. Pas per 1 augustus zullen we beginnen met werken. Voor die tijd zullen we naast de nodige examens, papierwinkel en het zoeken naar een woning, meubilair en meer van dat soort spul, onze geplande tocht fietsen.

California, Nevada, Arizona, Utah, Colorado en New Mexico, met als eindpunt Santa Fe. Volgens de berekeningen een beetje meer dan 4000 kilometer. Vanwege de diversiteit in het terrein, zullen we zo ongeveer alle klimaatzones, behalve de arctic, meemaken. Zodoende is er niet echt een goed jaargetijde om deze rit te rijden, maar we hopen gewoon op het beste door onze plannen uit te smeren over April, Mei en Juni.

Alle begin is moeilijk.

Het is 12 april 1994. Gisteravond zijn we met al onze fietsen en kampeerrotzooi naar Albuquerque gebracht. Nu worden we het laatste stukje van het hotel naar het vliegveld gereden door de busje van het hotel. De bestuurder verklaart ons voor gek als hij hoort wat we willen gaan doen. We krabben onszelf ook nog steeds op het achterhoofd, maar de tickets naar San Francisco zijn nou eenmaal gekocht, de komende drie maanden zijn zonder verplichtingen en we slaan natuurlijk helemaal modderfiguren als we nu de tocht afblazen. Dus zitten we even later op grote hoogte op weg naar San Francisco. We worden wat vreemd bekeken door onze mede passagiers en de stewardessen. Tja, fietsschoenen, fietskleding, stuurtassen als handbagage met daaraan de helmpjes gebonden, zie je nou eenmaal niet elke dag in het vliegtuig. Diep onder ons ligt het landschap waar we in de komende weken doorheen zullen fietsen. Zelfs vliegend is het een heel eind, en door de grote hoogte waarop er gevlogen wordt is alleen de Grand Canyon te herkennen. De rest lijkt heel leeg, kaal en ongerept.

Tegen lunchtijd worden we het vliegtuig uitgewerkt en gaan we op zoek naar onze bagage. De blauwe zeilzakken van dun nylon, met daarin de fietstassen, slaapmatjes, tent en etenswaar vallen erg op tussen alle koffers en reistassen. De fietsen staan achter in de bagagehal in hun blauw-witte, half vergane KLM dozen. We slepen alles naar buiten om daar het pakwerk te gaan beginnen. De fietsbanden moeten ook nog even opgepompt worden. We verdelen de bagage en hangen alles op de fietsen. De dozen deponeren we voor het kantoor van KLM/Northwest voor het geval ze die zouden willen hergebruiken. In de restrooms de bidons vullen en dan op weg.

Maar hoe kom je nou van het vliegveld af??? We volgen de stroom auto's en schieten onderweg even een mannetje van de beveiliging aan. Oh, gewoon de weg volgen, dan kom je vanzelf op de grote weg buiten het vliegveld uit en vanaf daar kan je zo San Fran binnenfietsen. Na minder dan 1 kilometer wordt het ons al duidelijk dat Amerikanen niet ingesteld zijn op fietsers want we belanden op de Interstate die langs het vliegveld loopt. Een bus toetert ons van de invoegstrook af , maar dit is nou eenmaal de enige weg van het vliegveld af dus we gaan gestaagd door. In het vliegtuig hadden we al zitten dubben over de mogelijkheid om de tocht pas echt te starten op de Golden Gate Bridge, en nu zien we in dat het verkeer van San Francisco dat niet zo makkelijk toe zal laten. We vallen terug op onze uitwijkmogelijkheid naar Half Moon Bay, om daar de tocht te starten met onze voetjes in het water van de Oceaan. De Golden Gate Bridge komt wel een keer als we San Francisco voor een lang weekend gaan bezoeken.

De zes-baans snelweg is druk en we hopen dat fietsen in Amerika niet al te vaak zo zal zijn. Na enkele kilometers snelweg slaan we af en belanden in de wat rustigere delen van de stad. Bij het eerste benzinestation stoppen we om de weg te vragen en benzine voor de brander in te slaan. We worden half voor gek verklaard maar we krijgen onze 2 liter benzine, en…... we zitten op de goede weg. We vervolgen onze route over rustigere straten en stoppen bij McDonalds voor een lunch. Ok, we hebben voor ruim twee dagen eten in onze tassen, maar dat geklooi om van het vliegveld af te komen is wel even een hamburgertje en frietjes waard. Aan een motoragent die een zaakje staat af te handelen op het parkeerterreintje van de McDonalds vragen we de beste en veiligste route naar Half Moon Bay en vanaf daar landinwaarts. Nadat hij heeft gehoord wat onze plannen zijn, begint hij vreselijk enthousiast ideeën en suggesties aan te dragen. Dan vraagt hij plotseling hoe lang we nog bij McDonalds zullen zitten, springt op zijn motor en verdwijnt om na een kleine 10 minuten terug te keren. Met een beduidend betere kaart van de omgeving dan wij bij ons dragen.

Zoals Ome Agent al vertelde is de weg naar Half Moon Bay smal, druk en gevaarlijk. Menig maal worden we door vrachtauto's gesneden of toeteren auto's ons van de weg af. Na de klim over de heuvelrug suizen we omlaag naar de camping bij Half Moon Bay. Daar betalen we trekkers tarief en worden verwezen naar een veldje achteraan, slechts enkele passen verwijdert van het strand. Hier kletsen we met enkele andere fietsers die de Westkust langsfietsen. Onze plannen worden met hoog aanzien bekeken want we zullen heel wat bergruggen, verlaten gebieden en woestijn moeten doorkruizen. Gedurende zonsondergang lopen we het strand op om even wat water in de handen te nemen en het begin van de tocht in te luiden. We voelen ons perfect, maar zullen we alles kunnen weerstaan???

De nacht is koud en vochtig. Dat blijkt ook wel de volgende ochtend als er een echte San Francisco-mist als een dikke deken over de kust ligt. We pakken al het vochtige spul in en vertrekken richting de Skyline Boulevard. Volgens meneer Agent van gisteren is dat een schitterende weg en geniet je van vele uitzichten. Nou, dat zal best, als er geen dikke mist over de kust hangt. Daar komt bij dat het een hoogte route is en de klim vanaf de kust niet beloond wordt met een afdaling. We zijn dan ook nog niet halverwege de dagafstand als we al totaal kapot zijn. Een bekend beeld voor een eerste dag maar toch wel een beetje verontrustend. Zeker als Irene begint te klagen over pijn in haar knie. Dezelfde pijn als waarvoor we de laatste tocht in Europa hebben omgegooid en ingekort. Ja, we zien het echt helemaal zitten om nog ruim 4000 kilometer af te gaan leggen..... Gelukkig klaart het weer wel een beetje op en krijgen we van tijd tot tijd een mooi uitzicht over de kust en de San Francisco Bay. Maar dat maakt Irene's knie nog niets beter. Dus proberen we maar wat nieuws. Het zadel een fractie hoger zetten zodat de kracht in de knie iets anders gedoseerd wordt. Dat voelt goed aan voor Irene maar de pijn is nog niet weg.