ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2009 - ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΤΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ Ε.Α.Α.Κ
Η τρομοκράτηση της εργατικής τάξης, των εργαζο-
μένων, των ανέργων, της νεολαίας δε σταμάτησε με
την αλλαγή “διαχειριστή’’.
Παραμένει σε ημερήσια διάταξη, μέσα από την
απειλή εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη, μέσα
από την περαιτέρω συρρίκνωση δημοσίων αγαθών
και δικαιωμάτων λόγω του τεράστιου κρυφού και
φανερού ελλείμματος και δημόσιου χρέους.
Επικαλείται, συν τοις άλλοις, την δύσκολη θέση
της χώρας στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας,
σε μια εποχή όπου οι διεθνείς εξελίξεις μυρίζουν
μπαρούτι, κι όπου ο νομισματικός σήμερα πόλεμος
μπορεί πολύ εύκολα να μετατραπεί και σε στρατιω-
τικό, με την αστική τάξη της Ελλάδας ικανή να παζα-
ρέψει ακόμη και την εδαφική της ακεραιότητα, εάν
αυτό θεωρήσει ότι μπορεί να της διασφαλίσει μια
καλύτερη διαπραγμάτευση της θέσης της.
Στηρίζεται στην απουσία συνολικής πρότασης
εξουσίας από το λαϊκό κίνημα και τις πρωτοπορίες
του, την ίδια στιγμή που ολοφάνερα απαιτείται σαν
ιδεολογικός και πολιτικός καθοδηγητής απέναντι
στον νεοφιλελεύθερο ολοκληρωτισμό πάνω στα εξ
αντικειμένου κρίσιμα ζητήματα:
• της ανασυγκρότησης των παραγωγικών δυνάμε-
ων της χώρας, με γνώμονα τα συμφέροντα του
λαού, και με κατεύθυνση ουσιαστικής παρέμβα-
σης στις διαδικασίες και στις συγκεκριμένες σχέ-
σεις παραγωγής, κι όχι μόνο στο μοίρασμα του
πλούτου
• της θεμελίωσης μιας αληθινής δημοκρατίας απέ-
ναντι στην καταπάτηση των εργασιακών δικαιω-
μάτων, απέναντι στις υπερεξουσίες του παρα-
κράτους και στην αστυνομική καταστολή
• στην ανάληψη της πρωτοβουλίας από το λαό,
έπειτα από πολλά χρόνια στα δύο παραπάνω, με
τους δικούς του όρους, και τα δικά του πολιτικά
όργανα
Η ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ
ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης με τη μορφή των
ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων έχει εδώ και χρόνια την
αποστολή να πιέσει τα δημόσια ιδρύματα να ακο-
λουθήσουν το παράδειγμά τους (καθιστώντας τα
στην ουσία δευτερεύουσας αξίας με τον καιρό), δί-
νοντας πιστοποιητικά με τα οποία κινείται σήμερα
ήδη η αγορά εργασίας, διασπώντας συλλογικά ερ-
γασιακά δικαιώματα, και φτιάχνοντας το προφίλ του
νέου, ανταγωνιστή, μόνιμα “επιμορφούμενου” εργα-
ζομένου, που μαθαίνει συστηματικά σε αυτά πως να
διαχειρίζεται “ανθρώπινους πόρους” ή πως θα πα-
ρακάμπτει τους ηθικούς νόμους και το Σύνταγμα για
να προωθήσει τα συμφέροντα της επιχείρησης στην
οποία αργά ή γρήγορα προσδοκά από ‘’συνεργάτης”
με μπλοκάκι να γίνει στέλεχος.
Η αντιπαράθεση του φοιτητικού κινήματος με την
και θεσμικά αναγνώριση των τίτλων σπουδών που
παρέχουν τα ΚΕΣ, και τα λοιπά “κέντρα κατάρτισης”
έχει ως περιεχόμενο της μια σύγκρουσή δυο διαφο-
ρετικών κόσμων: της συντήρησης και της προόδου.
Μια τέτοια προσπάθεια πάλης και όχι ζύμωσης για τη δημόσια
εκπαίδευση, του ρόλου και της σημασίας της για μια προοδευ-
τική κοινωνία υπάρχουν οι όροι και πρέπει να ξεκινήσει πάνω
στη βάση της υπεράσπισης και επέκτασης της φοιτητικής και
σπουδαστικής ιδιότητας.
Με τoν αγώνα για κατάκτηση της δωρεάν μέριμνας για σίτιση,
στέγαση, μετακίνηση, υλικοτεχνικές υποδομές, το κίνημα, αφετέ-
ρου απαντά άμεσα πως την κρίση δεν θα την πληρώσει άλλο πια
ο λαός, αφετέρου μπορεί να πλάσει τις συνειδήσεις του φοιτητι-
κού-σπουδαστικού σώματος ότι η ιδιότητα τους είναι μια κοινωνι-
κή ιδιότητα, κι ότι ως τέτοια συνεπάγεται δικαιώματα και υποχρε-
ώσεις και ότι δεν είναι μια ατομική περιστασιακή κατάσταση.
Σε σχέση με την γνώση που παρέχεται, και που ο νεοφιλελευ-
θερισμός την εξαρτά πλήρως από την εργασία (επομένως την
καθιστά μια λειτουργία όχι μόρφωσης του ατόμου, αλλά αποει-
δίκευσης του αποκλειστικά για γρήγορή και φτηνή εκτέλεση της
κεφαλαιοκρατικής αναπαραγωγής), η φοιτητική- σπουδαστική
ιδιότητα μπορεί να σημαίνει και τη διεκδίκηση αντίστοιχου μι-
σθού.
Όμως, οι αντιμεταρρυθμίσεις των τελευταίων ετών στην εκ-
παίδευση, από το νηπιαγωγείο έως την γ’ βάθμια εκπαίδευση,
δεν είναι μια υπόθεση που αφορά μόνο τη σπουδάζουσα νεο-
λαία. Αντίθετα, αφορά τις πλατιές λαϊκές μάζες. Η μάχη ενάντια
στο πραξικόπημα της αναγνώρισης των ΚΕΣ, η μάχη για δημόσια
δωρεάν παιδεία για να είναι νικηφόρα οφείλουμε να διεξαχθεί
με τις ευρύτερες δυνατές κοινωνικές συμμαχίες. Γι’ αυτό και αν
παραμείνει στα όρια αντιπαράθεσης μόνο μεταξύ του φοιτητικού
κινήματος με τα ΚΕΣ, δεν θα μπορεί να προσεγγίσει αυτές τις
συμμαχίες, γιατί δεν θα αγγίξει την καρδιά των λαϊκών απαιτήσε-
ων για μόρφωση, οι οποίες κυρίως είναι:
• να προβάλλει τις δικές του ανάγκες για μόρφωση, κόντρα
στη νεοφιλελεύθερη ''παιδεία'' της κατακερματισμένης γνώ-
σης, σε μια δια βίου συλλογή τυποποιημένων πληροφοριών
με τη μορφή πιστοποιήσεων. Αυτό είναι το σχολείο του αντα-
γωνισμού και της στρατιωτικοποίησης, με τον ατομικό φάκελο
δεξιοτήτων από την α' δημοτικού ,ή τα ΑΕΙ-ΤΕΙ της κατηγορι-
οποίησης των σχολών με βάση την χρησιμότητα που έχουν
ή δεν έχουν για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου, του νέου
νόμου πλαίσιο των πειθαρχικών διώξεων, της κατάργησης του
ασύλου, του εξωφρενικού ανταγωνισμού μεταξύ ιδρυμάτων
και ανθρώπων για το έλεος των κεφαλαιοκρατών, σε απόστα-
ση αγεφύρωτη με τις ανάγκες και τα συμφέροντα των λαϊκών
στρωμάτων.
• να σταματήσει ο συστηματικός αποκλεισμός ενός 30%, φυ-
σικά παιδιών της εργατικής τάξης,που πετιούνται έξω από το
σχολείο πριν καν τελειώσουν το Λύκειο και που αποτελούν
σήμερα ήδη τους ανειδίκευτους εκμεταλλευόμενους από το
κεφάλαιο, συνήθως με όρους μαύρης και ανασφάλιστης ερ-
γασίας
• να μπει ένα τέλος στην δωρεά ουσιαστικά στο κεφάλαιο της
εργασίας μαθητών και σπουδαστών και μέσα από το ''θεσμό''
των stage,ή από τα υπόλοιπα καθεστώτα ‘’ειδικής’’, απλήρω-
της ‘’μαθητείας’’, που μυούν τους νέους σε συνθήκες εκμαυ-
λισμού συνειδήσεων, απαξίωσης της εργασίας και του ρόλου
της, και μισής δουλειάς- μισής ζωής
• να βελτιωθούν ουσιαστικά στους όρους της λειτουργίας τους
και να αναγνωριστούν επαγγελματικά δικαιώματα στα δεκά-
δες τμήματα ΑΕΙ-ΤΕΙ που σήμερα κλείνουν, αφήνοντας χιλιά-
δες νέους ολόπλευρα έκθετους
• να απαγορευτεί κάθε είδους ιδιωτική πρωτοβουλία στην εκ-
παίδευση.
ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ ΕΥΡΥΤΕΡΕΣ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ
Όπως είναι οι αγώνες του εργατικού κινήματος
σήμερα και το επόμενο διάστημα, που ξεσπούν
και θα ξεσπάσουν ακόμη πιο πολύ με τροφοδότη
τους, όχι τις ‘’πεφωτισμένες ηγεσίες’’, αλλά την
ανεργία, την εκ περιτροπής εργασία, το φασισμό
μέσα στους χώρους δουλειάς.
Τέτοιες όπως μπορεί να είναι οι αγώνες των
μαθητών, που με αρχή την Θεσσαλονίκη ξεκινούν
καταλήψεις στα σχολεία (με το φάσμα της εισαγ-
γελικής απειλής για διώξεις εναντίον τους) και που
το Δεκέμβρη με τη στάση τους και τη σοβαρότητα
των μορφών της δράσης τους απέδειξαν πως είναι
το πιο ελπιδοφόρο κομμάτι του κινήματος. Όπως
μπορεί να είναι οι αυριανοί αγώνες των σπουδα-
στών στα ΕΠΑΛ- ΕΠΑΣ για κατοχύρωση του δι-
καιώματος στην εργασία και στις ελευθερίες του
σπουδαστή.
Τέτοιες κοινωνικές εκρήξεις δεν χρειάζονται
άλλον υποκινητή, αρκεί ο κοινωνικός και πολιτι-
κός εκφασισμός του νεοφιλελευθερισμού. Σ’ εμάς
αντιστοιχεί να παλέψουμε για τη συγκρότηση των
πολιτικών υποκειμένων, ώστε αυτό το ρεύμα να γί-
νει πολιτική πρόταση της νίκης! Ο Δεκέμβρης μας
δίδαξε πως δίχως πολιτική καθοδήγηση με συγκε-
κριμένο επίδικο: Το κίνημα να έχει το πάνω χέρι
στις εξελίξεις (όπως τότε, να ανατρέψει την κυβέρ-
νηση- όπως και μπορούσε), οι εξελίξεις γρήγορα
και με τεράστιο κόστος γυρίζουν αντίθετα, στο
δρόμο της συντήρησης. Αφού το κίνημα δεν έρι-
ξε τον Καραμανλή από φόβο μην έλθει το ΠΑΣΟΚ,
ήρθε το ΠΑΣΟΚ μέσω μιας συνδιαλλαγής με τον
Καραμανλή ,στις εκλογές όπου έπειτα από τόσους
λαϊκούς και νεολαιίστικούς αγώνες, κερδισμένη
δεν βγήκε η αριστερά, αλλά το ΠΑΣΟΚ (έστω και
ευκαιριακά).
Το πολιτικό κενό ολόκληρων στρωμάτων, δεν
καλύπτεται από τις εκλογές: Το λαϊκό κίνημα
όμως μπορεί να το καλύψει στους δρόμους!
Η ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ
ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ
Οι κοινωνικές εκρήξεις που θα προκαλέσει αργά
ή γρήγορα η εργασιακή ανασφάλεια και ο εντει-
νόμενος κοινωνικός απoκλεισμός διευρυμένων
στρωμάτων, μπορεί και πρέπει να βρουν έτοιμο
σύμμαχο στις διεκδικήσεις και στις μορφές του
φοιτητικού - σπουδαστικού κινήματος.
Υπό αυτήν την έννοια, η ανασυγκρότηση του
φοιτητικού κινήματος, περνά μέσα και από την
ανασυγκρότηση του συνδικαλισμού. Η ανασυγκρό-
τηση της Ε.Φ.Ε.Ε., δεν αφορά μόνο τα Ε.Α.Α.Κ..
Μάλιστα δεν αφορά κυρίως αυτά, ούτε φυσικά τις
υπόλοιπες παρατάξεις.
Αφορά ΜΟΝΟ τις ανάγκες των φοιτητών, να
έχουν κεντρική εκπροσώπηση, και κυρίως θεσμι-
κό ρόλο αναγνωρισμένο και μάλιστα ως κοινωνι-
κού εταίρου. Για τις επαναστατικές δυνάμεις στα
ΑΕΙ-ΤΕΙ, η Ε.Φ.Ε.Ε. και η Ε.Σ.Ε.Ε. δε μπορεί παρά
να λειτουργεί ως όπλο για να μπει στην ουσία του
το ζήτημα της εξίσωσης δικαιωμάτων ΑΕΙ-ΤΕΙ. Ως
όπλο για να αποκτήσουν φωνή οι χιλιάδες φοιτη-
τές- σπουδαστές των σχολών δεύτερης ταχύτη-
τας, τις ανάγκες των οποίων κανένα κίνημα δεν έχει λάβει έστω
υπόψη του, φτάνοντας στα όρια του να χαρακτηριστεί και ως
ένα φοιτητικό κίνημα μιας ελίτ!
Η ανασυγκρότηση της Ε.Φ.Ε.Ε., δε μπορεί παρά να είναι
όπλο στα χέρια όποιου θέλει να βάλει σε όλες τις σχολές το
ζήτημα της ενότητας πάνω στη βάση της ιδιότητας των σπου-
δαστών-εργαζομένων. Ταυτόχρονα, είναι μοχλός για το ξεσκέ-
πασμα του ρόλου των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, κι όλων των συνδικαλιστικών
γραφειοκρατιών, που σήμερα είναι περισσότερο γραφειοκράτες
παρά ποτέ, εφόσον δεν λογοδοτούν σε κανέναν, στηριγμένοι
στην ανυπαρξία μιας αληθινής πολιτικοποίησης σε αμφιθέατρα
που αναπαράγουν τον δρόμο του ατομισμού και της διαφθοράς
συνειδήσεων, όλο και περισσότερο, μια κατάσταση που οι ίδιοι
έφτιαξαν και αναπαράγουν.
Μερικοί υποστηρίζουν πως η Ε.Φ.Ε.Ε. θα έβαζε αναχώματα
στα κινήματα, ότι θα τα οδηγούσε σε ήττα και υποχώρηση. Μα,
η πολύπαθη Ε.Φ.Ε.Ε. φταίει που σταμάτησαν οι καταλήψεις το
2007, και μια εβδομάδα αργότερα ψηφίστηκε ο νόμος πλαίσιο
και που ήδη εφαρμόζεται σε όλες του σχεδόν τις μορφές σε
δεκάδες σχολές πανελλαδικά; Η Ε.Φ.Ε.Ε. φταίει που οι σχο-
λές δεύτερης ταχύτητας υπολειτουργούν, κλείνουν, δεν έχουν
επαγγελματικά δικαιώματα; Όχι, το αντίθετο συμβαίνει: Η έλ-
λειψη της βοηθάει τα κινήματα να φτάνουν ως ένα σημείο μονά-
χα συγκέντρωσης δυνάμεων και κεντρικής παρέμβασης ειδικού
βάρους, η έλλειψη της αφήνει απροστάτευτους χιλιάδες σπου-
δαστές, που δεν είχαν την τύχη να έχουν δυνατούς συλλόγους.
Για όλα αυτά, και για ακόμη πιο πολλά, η ανασυγκρότηση
της Ε.Φ.Ε.Ε. είναι ζήτημα καταρχήν πολιτικής βούλησης κι όχι
παζαρέματος ή τυχοδιωκτισμού ή μια υπόθεση που εξαντλείται
στο ζήτημα σε ποιον θα καταλογιστεί η ευθύνη που δεν ανασυ-
γκροτείται.
Οφείλουμε να βάλουμε το ζήτημα μες στους συλλόγους, για
να εξουδετερώσουμε τους παραγοντισμούς των δυνάμεων της
αντίδρασης δεξιάς και αριστερής, που φαίνεται να εξαντλούν
την επιχειρηματολογία τους στο αν θα ‘ναι 300 ή 1000 οι κάρτες
για το συνέδριο.
Αντί να σκεφτόμαστε έτσι, ας κερδίσουμε στους συλλόγους,
με μπροστάρηδες τους φοιτητές να γίνει τώρα και με αποφά-
σεις των συλλόγων το πανσπουδαστικό συνέδριο, και οι επό-
μενες εκλογές να γίνουν με διπλές κάλπες, ή με προηγούμενη
πολιτική συμφωνία με μπροστάρηδες τους συλλόγους.
Υπό αυτήν την έννοια, στα σχήματα πρέπει να απαντηθεί επι-
τέλους τι είδους μόρφωμα είναι τα Ε.Α.Α.Κ, και πως μπορούν να
λειτουργήσουν με έναν τρόπο επαναστατικά δημοκρατικό.
Τα σχήματα πρέπει να αποφασίσουν εάν το σημερινό μοντέ-
λο λειτουργίας λήψης (ή μη λήψης) αποφάσεων των σχημάτων,
των συντονιστικών (κεντρικών ή πόλεων) μπορεί να ανταποκριθεί
στην αναγκαιότητα συγκεκριμένων πολιτικών κατευθύνσεων και
δράσεων, ή αν αντίθετα (όπως δείχνουν τελευταία περιστατικά)
οδηγούν σε μια οργανωτίστικου περιεχομένου αντιπαράθεση
(αλληλουπονόμευσης έως συχνά και βίας).
Όχι, τίποτα από αυτά δεν έχει σχέση με τη συντροφικότητα
eamgr.wordpress.com
που απαιτούν οι αγώνες του σήμερα και του αύριο. Η δημοκρα-
τία μες στα σχήματα, η ανάγκη να λαμβάνονται συγκεκριμένες
αποφάσεις που να ακολουθούνται για να βγάζουμε το συμπέρα-
σμα αν βοηθάει την πολιτική δουλειά, η διασάφηση του ποιος εί-
ναι μέλος, οι υποχρεώσεις και τα δικαιώματα του, ένα καταστα-
τικό λειτουργίας και τρόπου λήψης αποφάσεων: Να τι απαιτείται
σήμερα από μια επαναστατική δύναμη στις σχολές για να έχει
την απαραίτητη ετοιμότητα στα δύσκολα που έρχονται.