ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ: Είναι μαζί μας ο επί 16 χρόνια συνάδελφος και ο επί 8

χρόνια Πρόεδρος της ΚΕΔΚΕ, ο κύριος Πάρις Κουκουλόπουλος. Θα

μου επιτρέψουν οι ομιλητές να κάνουμε μία διακοπή της ροής και να
δώσουμε τον λόγο στον κύριο Κουκουλόπουλο.
Π. ΚΟΥΚΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ: Κύριε Πρόεδρε, αγαπητοί συνάδελφοι.
ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ: Σου έφαγα 3 χρόνια σαν Δήμαρχο, Πάρι, εντάξει.
Π. ΚΟΥΚΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ: Δεν πειράζει, 19 έκανα Δήμαρχος και 4
Δημοτικός Σύμβουλος, κύριε Πρόεδρε, 23 χρόνια, για αυτό και στην
προσωπική πολιτική μου ατζέντα που κατέθεσα στους συμπολίτες
μου, η πρώτη λέξη ήταν αποκέντρωση και η τελευταία λέξη ήταν
Αυτοδιοίκηση και με αυτό το πρόγραμμα, αν υπάρχει προσωπικό
πολιτικό πρόγραμμα σε γενικότερα πλαίσια, βρίσκομαι στη Βουλή
των Ελλήνων. Θέλω να ξέρετε, η πρώτη κουβέντα μου να είναι αυτή,
αγαπητές συναδέλφισσες και συνάδελφοι, ότι δεν πήγα στην Βουλή
για να ξεχάσω αυτά που έλεγα από το βήμα των συνεδρίων μας.
Θέλω να ξεκινήσω λέγοντας ότι δεν μπορούσα να λείψω από αυτό το
συνέδριο που συμμετέχω ως σύνεδρος και όχι ως επισκέπτης, γιατί
έχω την βεβαιότητα, όχι την αίσθηση, ότι ήρθε η ώρα κατά πώς λέει
ο ποιητής: τα όνειρα να λάβουν εκδίκηση. Ήρθε η ώρα να πούμε το
μεγάλο ναι σε ένα μεγάλο βήμα για τους πολίτες και την πατρίδα και
έχουμε διπλό χρέος, συναδέλφισσες και συνάδελφοι.
Πρώτον, γιατί στα συνέδριά μας επί πάρα πολλά χρόνια
κυοφορήθηκε από όλους εμάς όλη αυτή η μεγάλη αλλαγή. Ο
δεύτερος λόγος όμως, αγαπητέ Πρόεδρε, είναι πιο σοβαρός. Δεν
ήρθα για να χαϊδέψω αυτιά ή ως κυβερνητικός Βουλευτής να
επιδαψιλεύω τιμές και λοιπά. Νομίζω όμως ότι ψυχρά και ρεαλιστικά
και καλόπιστα αν δει κανείς τη σημερινή ημέρα, θα σημειώσει μία
καθαρή αυτοδιοικητική ομιλία από τον Πρόεδρο της ΚΕΔΚΕ – και για
την οποία εγώ σας συγχαίρω – αλλά επίσης νομίζω πως το γεγονός
του συνεδρίου εκ των πραγμάτων ήταν η παρουσία εδώ του
Πρωθυπουργού της χώρας, του Γιώργου Παπανδρέου, κυρίως όμως

1
το περιεχόμενο της ομιλίας του. Ο Γιώργος Παπανδρέου, ο
Πρωθυπουργός της χώρας, το πρωί έβαλε συνάδελφοι καθαρά το
ζήτημα: το θέμα δεν είναι η Αυτοδιοίκηση, είναι το κράτος. Για το
κράτος συζητάμε, συναδέλφισσες και συνάδελφοι. Αυτό για το οποίο
παλεύουμε να μιλήσουμε εδώ και χρόνια εις ώτα μη ακουόντων.
Δεν θα σας κουράσω επαναλαμβάνοντας αυτά που επί χρόνια
έλεγα από το βήμα των συνεδρίων είτε ως Πρόεδρος είτε ως
επικεφαλής του αυτοδιοικητικού κινήματος. Το σύγχρονο κράτος
είναι το κεντρικό πολιτικό ζητούμενο για τη χώρα, τουλάχιστον μία
δεκαετία. Από την επομένη της ένταξης της χώρας στην ΟΝΕ και στη
ζώνη του ευρώ, αυτό είναι το υπ’ αριθμόν ένα ζήτημα, όχι μόνο γιατί
ότι αντιπροσωπεύει το σύγχρονο κράτος συνιστά τη μεγαλύτερη
ειδοποιό διαφορά μας από τις άλλες αναπτυγμένες χώρες. Κυρίως
γιατί αυτό που συμπεριλαμβάνει ένα σύγχρονο κράτος, το ζητάει η
εποχή μας, το ζητούν οι καιροί.
Το σύγχρονο κράτος, συναδέλφισσες και συνάδελφοι, είναι
μεγάλο για τα μικρά, μικρό για τα μεγάλα. Το έχω πει πάρα πολλές
φορές αυτό στα συνέδριά μας. Στο κέντρο του πρέπει να λειτουργεί
αυστηρά επιτελικά, έτσι ώστε έξω στα διεθνή φόρα, εκεί που
λαμβάνονται οι περισσότερες και σημαντικότερες αποφάσεις που
αφορούν τη ζωή μας, να εξασφαλίζει, να διασφαλίζει ισχυρή και
αποτελεσματική εκπροσώπηση στης χώρας και την ίδια στιγμή να
μπορεί να διευθύνει αποτελεσματικά τις υποθέσεις στο εσωτερικό. Η
ανάπτυξη ανατίθεται σε αιρετά Όργανα Β΄ βαθμού και οι υπηρεσίες
σταδιακά αλλά ως το τέλος, περνάνε στο σύνολό τους στον Α΄
βαθμό. Έτσι με αυτόν τον απλό τρόπο είναι οργανωμένα όλα τα
σύγχρονα κράτη, ανεξάρτητα από το μέγεθός τους, μικρά, μεσαία,
μεγάλα.
Κάποιοι, μπροστά σε αυτή τη μεγάλη μεταρρύθμιση τρομάζουν,
βάζουν ζητήματα για το πολιτικό σύστημα και ούτω κάθε εξής. Εδώ,
συνάδελφοι, πρέπει να απαντήσουμε και πρέπει να απαντήσουμε και

2
εδώ και στην Βουλή και στον κοινωνικό διάλογο που ξεκινάει,
παντού. Θα προσαρμόζουμε τον στόχο για το σύγχρονο κράτος στις
ανάγκες του πολιτικού συστήματος της χώρας ή θα δημιουργήσουμε
ένα πολιτικό σύστημα γύρω από την κεντρική έννοια του σύγχρονου
κράτους; Αυτό είναι το κεντρικό πολιτικό ερώτημα που έχουμε να
απαντήσουμε. Η απάντηση από το συνέδριο της ΚΕΔΚΕ, πρέπει να
είναι σαφής. Η Ρώμη είναι το ζήτημα, όχι οι αυτοκράτορες. Το
σύγχρονο κράτος είναι το ζήτημα, συναδέλφισσες και συνάδελφοι.
Κάποιοι κραδαίνουν την απειλή ότι ο αιρετός Περιφερειάρχης,
Μητροπολίτης, με εισαγωγικά – όπως θέλετε πείτε τον – Β΄ βαθμού
στην Αττική λέει θα είναι δεύτερος Πρωθυπουργός και όμως,
λειτούργησε αυτός ο θεσμός με κάτι σαν υποκατάστατό του με τον
ΑΘΗΝΑ 2004 και ζήσαμε και βιώσαμε μια Αθήνα που δεν την έχουμε
ξαναδεί και δεν θα την δούμε στο ορατό μέλλον αν δεν κάνουμε
γενναίες τομές και μεταρρυθμίσεις στον τόπο μας.
Κάποιοι πάλι, το ίδιο φοβικά προσεγγίζουν τον αιρετό
Περιφερειάρχη. Μιλάνε για 13 Πρωθυπουργούς και όλα αυτά. Η
Περιφέρεια σήμερα βιώνει μια πολύ συγκεκριμένη και δυσάρεστη
κατάσταση. Έχουμε φύγει πια από την εποχή που αποδυναμώνονταν
τα χωριά. Σήμερα ζουν την αποδυνάμωσή τους τα αστικά κέντρα της
ελληνικής περιφέρειας. Οι πιο ικανοί και φιλόδοξοι νέοι
εγκαταλείπουν ολοένα και γρηγορότερα τον τόπο τους, αποσυνδέουν
το μέλλον τους από τον τόπο καταγωγής τους και αναζητούν την
τύχη τους, ακουμπούν τα όνειρά τους στην Ευρώπη και την Αμερική,
από όπου κατά κανόνα δεν επιστρέφουν. Πρόκειται για ένα
φαινόμενο brain drain, φυγή μυαλών, το έχω ξαναπεί, που αν δεν
ανακοπεί άμεσα, θα καταστήσει σε ορατό χρόνο την Αθήνα
πρωτεύουσα χωρίς ενδοχώρα και την Ελλάδα χώρα μετρίων. Αυτά
είναι τα διακυβεύματα, συναδέλφισσες και συνάδελφοι, της μεγάλης
μεταρρύθμισης γύρω από την οποία πρέπει να οικοδομήσουμε την

3
πρότασή μας και όχι βέβαια οι ρόλοι και η ανακατανομή των ρόλων
μεταξύ μας.
Θέλω λοιπόν να πω ότι μιλώντας σε ένα συνέδριο της ΚΕΔΚΕ
ως σύνεδρος, θέλω να ξεκινήσω και να τονίσω ότι ο θεσμός έχει
θεσμική μνήμη. Έτσι λοιπόν πιστεύω ότι πρέπει να αρπάξουμε την
ευκαιρία που έδωσε η κυβέρνηση και το Υπουργείο Εσωτερικών και
μας ζητάει να μιλήσουμε πρώτα από όλα για όλες τις προϋποθέσεις
και στο τέλος για τους χάρτες. Δεν είναι στις δομές η αλήθεια της
μεταρρύθμισης. Η θεσμική μνήμη της Αυτοδιοίκησης γράφει
ανεξίτηλα ότι οι δομές από μόνες τους δεν παράγουν. Είναι αναγκαίο
βήμα, όχι όμως ικανό.
Καποδίστριας και Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση θεσμοθετήθηκαν
πριν από 11 και 15 χρόνια αντίστοιχα, αλλά δεν εμπόδισαν την μεν
πρωτεύουσα της χώρας, την Αθήνα μας, που την θέλουμε όλοι να
είναι εκεί ψηλά, να είναι στο ναδίρ της ανταγωνιστικότητας από
ανάλογες πόλεις διεθνώς, τη δε περιφέρεια να βιώνει την δυσάρεστη
κατάσταση για την οποία μίλησα . Δεν παράγουν τίποτα οι δομές.
Είναι πουκάμισο αδειανό οι δομές αν δεν εμφυσήσουμε και δεν τις
γεμίσουμε με πολιτικές. Για τις πολιτικές πρέπει να μιλήσουμε
λοιπόν, που δίνουν νόημα σε όλο αυτό το εγχείρημα, συναδέλφισσες
και συνάδελφοι.
Πριν όμως φύγω από τις δομές, θέλω να καταθέσω – και αυτό
θα κάνω, Πρόεδρε, ολοκληρώνω πολύ γρήγορα και θερμά ευχαριστώ
βέβαια που μου δώσατε αμέσως τον λόγο – θέλω να κάνω λοιπόν
μερικές παρατηρήσεις για το σχέδιο Καλλικράτης που αφορά τις
δομές. Δεν μπορώ να λέω άλλα χτες και άλλα σήμερα. Είχα
εκφραστεί πολύ συγκεκριμένα το 2005 ως Πρόεδρος, όταν ο κύριος
Παυλόπουλος είχε μιλήσει για 5 υπερπεριφέρειες, θυμάστε πώς το
είχαν χαρακτηρίσει οι περισσότεροι, θα το πω όσο γίνεται πιο απλά.
Πολύ κρατισμό, Πρόεδρε, μου αποπνέει αυτό το πράγμα. Το
κεντρικό κράτος από πάνω, άλλες 7 κρατικές δομές και από κάτω τα

4
αιρετά Όργανα. Όχι. Τουλάχιστον όσες και οι αιρετές και ακόμα
παραπάνω να πω, για να έχουμε μια άλλη σημειολογία. Από την
άλλη βέβαια, οι Περιφέρειες σαφώς θα έπρεπε να είναι λιγότερες.
Κάποτε πρέπει να έρθει η ώρα η Πελοπόννησος να γίνει ενιαία
Περιφέρεια, το Αιγαίο μία Περιφέρεια, η Αιτωλοακαρνανία με την
Ήπειρο και τα Ιόνια Νησιά μία Περιφέρεια, η Μακεδονία, που
ενώθηκε ήδη με την Εγνατία, μία Περιφέρεια και πάει λέγοντας.
Θέλω όμως να βάλω στο μυαλό μας, συνάδελφοι, κάτι. Ότι όλη
αυτή η μεταρρύθμιση – όχι, η λέξη μεταρρύθμιση νομίζω αδικεί το
εγχείρημα – όλη αυτή η μεγάλη ριζική τομή, η αλλαγή στο κράτος,
γίνεται σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, που υπερπροσδιορίζεται
από το πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης που
διαπραγματεύεται η χώρα. Δεν μπορούμε λοιπόν ούτε να
αγνοήσουμε τα 13 συμφωνημένα ΠΕΠ που έχει η χώρα, πρώτον και
δεύτερον, δεν μπορούμε να βάλουμε σε περιπέτειες τις διάφορες
δομές, γιατί με πολύ κόπο το κράτος έχει χτιστεί σε 13 σημεία, τις 13
Περιφέρειες και 52 αντένες. Εκεί πάνω αναγκαστικά σε αυτή την
περίοδο πρέπει να έρθουμε να κουμπώσουμε.
Άρα λοιπόν, προτείνω κύριε Πρόεδρε – και ολοκληρώνω το
σχόλιό μου για τις δομές – οι κρατικές δομές παράλληλα με τις
αυτοδιοικητικές, δεν μπορεί να μην είναι και αυτές 13 και όχι βέβαια
7, πέραν του ότι οι Περιφέρειες που θα στερούνται βέβαια – να πω
και μια λεπτομέρεια – κρατικής δομής, θα σχεδιάζουν στον τόπο
τους και θα ολοκληρώνουν περιβαλλοντικά, χωροταξικά,
πολεοδομικά, δασικά, ως προς τις αδειοδοτήσεις, θα ολοκληρώνουν
τον σχεδιασμό τους δίπλα σε μια άλλη Περιφέρεια. Αντιλαμβάνεστε
ότι αυτό το πράγμα δεν θα ευνοήσει αυτό που λέμε αποτελεσματικό,
ότι ζητάει ακριβώς η εποχή μας, όπως είπα.
Το δεύτερο ζήτημα που έχει σχέση με τη δομή, έχει να κάνει με
το 370. Νομίζω δεν πρέπει να υπάρχουν δογματισμοί, όμως θέλω να
είμαι σαφής σε κάτι. Φαίνεται πώς η κυβέρνηση και ο Υπουργός

5
ευνοούν τα μεγάλα σχήματα. Εγώ νομίζω πως δεν έχει κανέναν λόγο
η Αυτοδιοίκηση να πει όχι στα μεγάλα σχήματα, στον μικρό αριθμό
Δήμων όπως τον προτείνει ο Υπουργός και η κυβέρνηση. Εμείς
όμως, ως αυτοδιοικητικοί άρχοντες και άνθρωποι – επιτρέψτε μου
το: εμείς, εγώ έτσι αισθάνομαι, συνάδελφοι, δεν πρόκειται ποτέ να
αλλάξω – θα πρέπει να κάνουμε την πρότασή μας, να εμπλουτίσουμε
το σχέδιο Καλλικράτης και να θυμίσουμε στην κυβέρνηση και σε
όλους τους κοινωνικούς εταίρους την αρχή της εγγύτητας. Ναι στα
μεγάλα σχήματα, αλλά να πούμε καθαρά ότι δεν νοείται Δήμος όταν
πάμε σε μεγάλα σχήματα, που δεν θα έχει Πολεοδομική Υπηρεσία,
δεν θα έχει Τοπογραφική Υπηρεσία, δεν θα έχει Διεύθυνση
Γεωργίας, δεν θα έχει Διεύθυνση Υγείας – Πρόνοιας, δεν θα έχει
Διεύθυνση για Συγκοινωνίες, δεν θα κανονίζει τα του οίκου του για τα
περίπτερα και τις λαϊκές.
Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για μεγάλα σχήματα και να μην
πάμε πιο κοντά αυτές τις υποθέσεις στον πολίτη. Αν πάμε και τον
Δήμαρχο μακριά από τον πολίτη και τις υποθέσεις μακριά από τον
πολίτη, τότε έχουμε πρόβλημα και η αρχή της εγγύτητας είναι μια
αρχή που είναι πηγή για την Αυτοδιοίκηση, από άκρου σε άκρο στην
Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν μπορούμε να αποστούμε από αυτές τις
αρχές.
Σε ότι αφορά το θεσμικό μέρος, νομίζω ότι για πολλοστή φορά,
το είπε και ο Πρόεδρος το πρωί, ενώνω τη φωνή μου μαζί σας κύριε
Πρόεδρε, σαφώς η Αυτοδιοίκηση δεν έχει κανέναν λόγο να μην πει
ένα μεγάλο ναι και στην διαφάνεια και στους ελέγχους. Δεν έχουμε
να φοβηθούμε τίποτα και δεν μπορεί μεμονωμένα φαινόμενα να
επιτρέπουν κάποιους να λοιδορούν διαρκώς τον κόσμο της
αποκέντρωσης και την Αυτοδιοίκηση. Να κρύβονται πίσω από αυτό
το επιχείρημα, γιατί στην ουσία αυτό που δεν θέλουν είναι να
υπάρξει πραγματική αποκέντρωση με Αυτοδιοίκηση στην πατρίδα
μας.

6
 Ναι λοιπόν στους ελέγχους και την διαφάνεια, αλλά την ίδια
στιγμή πρέπει να θυμίσουμε ότι ο πυρήνας του θεσμού που
υπηρετούμε, στη μία πλευρά του νομίσματος γράφει απλότητα και
στην άλλη γράφει αποτελεσματικότητα. Αν αυτές οι δύο έννοιες
αναιρεθούν, τότε έχουμε αποφλοιώσει τον θεσμό. Ναι λοιπόν στους
ελέγχους και σε όλα τα υπόλοιπα, αλλά και απλούστευση – ξαναλέω
– και αποτελεσματικότητα. Αυτά είναι αδιαπραγμάτευτα,
συναδέλφισσες και συνάδελφοι.
Το δεύτερο που αφορά το θεσμικό μέρος, αφορά το εκλογικό
σύστημα. Νομίζω ότι θα πρέπει να καταλήξουμε σε μία πρόταση για
ένα εκλογικό σύστημα για τον Α΄ και Β΄ βαθμό, που θα εξασφαλίζει
πρώτιστα την καλλιέργεια της κοινής συνείδησης στον Δήμο. Δεν
μπορεί το Δημοτικό Συμβούλιο να είναι ομοσπονδία, ούτε χρειάζεται
ο Δήμαρχος περαιτέρω ενίσχυση από αυτή που ήδη έχει.
Το τρίτο και τελευταίο μέρος στα θεσμικά, Πρόεδρε, αφορά τον
περιβόητο κανονιστικό ρόλο, με τις αρμοδιότητες που υπαινίχθηκα
νωρίτερα, από την πολεοδομία μέχρι την γεωργία και από τα
περίπτερα μέχρι τις συγκοινωνίες, είναι προφανές ότι πρέπει στα
πλαίσια της γενικότερης νομοθεσίας να επιτρέπουμε στα Δημοτικά
Συμβούλια να ασκούν κανονιστικό ρόλο, να παίρνουν δηλαδή
αποφάσεις σε ορισμένα πλαίσια. Έτσι πάμε σε μια Αυτοδιοίκηση που
παντρεύει μαζί με την φορολογική αποκέντρωση, για να έρθω στα
οικονομικά, αυτό που λέμε κοινωνία της ευθύνης, Αυτοδιοίκηση της
ευθύνης.
Στα οικονομικά, ήδη μνημόνευσα Πρόεδρε, τρία πράγματα
θέλω να πω, γιατί νομίζω ήταν πλήρης περιεχομένου η ομιλία το
πρωί. Θέλω λοιπόν να πω ότι προφανώς η ομαλή ροή, που μετά από
πολύ αγώνα καταφέραμε με την παρούσα Διοίκηση της ΚΕΔΚΕ – εγώ
δεν θέλω να είμαι στενόκαρδος, θέλω να το αναγνωρίσω εδώ από το
βήμα του συνεδρίου – καταφέραμε μια ομαλή ροή επιτέλους κάποιων

7
πόρων στην Αυτοδιοίκηση. Αυτό πρέπει να συνεχιστεί κανονικά όλο
το 2010.
Δεύτερον, η προίκα των 4 και παραπάνω δις, πρέπει να
εξασφαλιστεί σε βάθος 4ετίας, τρίτον πρέπει να εξασφαλίσουμε στα
πλαίσια του ΕΣΠΑ ένα δικό μας ΕΑΠΤΑ, για να μην είμαστε
υποχείριο του Β΄ βαθμού αύριο-μεθαύριο και βέβαια να βρούμε έναν
τρόπο η Αυτοδιοίκηση να έχει δικαίωμα λόγου και βέτο ακόμα στα
Περιφερειακά Συμβούλια. Δεν μπορεί οι άλλοι να σχεδιάζουν και
εμείς να υλοποιούμε, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να το
παντρέψουμε αυτό στην πρότασή μας.
Κυρίως όμως – ήδη το έχω πει – στα οικονομικά νομίζω ότι δεν
πρέπει ποτέ να λησμονήσουμε τον αγώνα μας για φορολογική
αποκέντρωση. Μόνο έτσι θα πάμε σε πραγματικά μονάδες
διοικητικά, οργανωτικά και πολιτικά αυτοτελείς και αυτόνομες και
μαζί με αυτή την επιλογή βέβαια, με την φορολογική αποκέντρωση,
θα πάμε και σε αυτό που λέμε κοινωνία της ευθύνης.
Αυτές οι προτάσεις μου είναι, αγαπητέ Πρόεδρε και κυρίες και
κύριοι συνάδελφοι, στο συνέδριο και κλείνοντας, θέλω να τονίσω δυο
σημεία. Το ένα απασχόλησε το πρωί το συνέδριο και το άλλο βέβαια
το άφησα για το κλείσιμο. Θέλω λοιπόν να πω, χωρίς να χρειάζεται
να μπω σε λεπτομέρειες, θέλω να θυμίσω στους συναδέλφους που
δεν ξεκίνησαν την πορεία τους σε αυτή τη δημοτική περίοδο και να
κάνω γνωστό σε όσους ήρθαν κοντά μας εδώ και δυόμισι χρόνια, για
το ζήτημα των μεταναστών, ότι τον δρόμο για την ψήφο στους
νόμιμους μετανάστες στις Δημοτικές Εκλογές, τον άνοιξε η ΚΕΔΚΕ
με ομόφωνη απόφασή της το 2005 στην Ρόδο. Εμείς τον ανοίξαμε
αυτόν το δρόμο και αυτόν τον δρόμο πρέπει να φροντίσουμε να τον
κρατήσουμε ανοικτό.
Το δεύτερο ζήτημα που θέλω να πω, είναι ότι πέρυσι, πριν 13
μήνες για την ακρίβεια, μας απασχόλησε στο προηγούμενο τακτικό
μας συνέδριο ένα κεντρικό ερώτημα. Ήταν και ο λόγος για τον οποίο

8
η προηγούμενη κυβέρνηση απέσυρε από το τραπέζι ένα μικρό μέρος
αυτής της αλλαγής, τον Καποδίστρια 2, όπως τον έλεγαν.
Επικαλέστηκε την διεθνή κρίση. Είχα τονίσει και πέρυσι στο
συνέδριο, ως επικεφαλής του αυτοδιοικητικού κινήματος, ότι η κρίση,
αντίθετα ακριβώς από ότι έκανε η απελθούσα κυβέρνηση, έπρεπε να
μας οδηγήσει στο να επιταχύνουμε τον βηματισμό για αυτές τις
αλλαγές.
Το ίδιο ισχυρίζομαι και σήμερα, συνάδελφοι, παρότι το
οικονομικό πρόβλημα που έχει αναδειχθεί στη χώρα που
κληρονόμησε η προηγούμενη κυβέρνηση στην σημερινή κυβέρνηση,
είναι έξω από κάθε προηγούμενο. Δεν περιγράφεται ούτε με λόγια,
ούτε με αριθμούς. Ένας εφιάλτης έχει κληρονομηθεί, κυριολεκτικά.
Παρ’ όλα αυτά, τώρα πρέπει να πάμε σε αυτή την αλλαγή και όχι
αύριο, γιατί αυτή η αλλαγή βάζει απέναντί της τον μεγάλο αντίπαλο
του σύγχρονου κράτους που λέγεται συγκεντρωτισμός.
Ο συγκεντρωτισμός είναι που θέτει εν αμφιβόλω την ευημερία
και την ανάπτυξη του τόπου, συναδέλφισσες και συνάδελφοι, είναι το
μεγαλύτερο εμπόδιο και αυτό είναι που πρέπει να συντρίψουμε και
έχει τεράστια δύναμη, για αυτό πρέπει να είμαστε ενωμένοι σύμφωνα
με την παράδοση που έχουμε δημιουργήσει εδώ και πάρα πολλά
χρόνια στα συνέδριά μας και σε όσους αμφιβάλλουν και μιλάνε μόνο
αθροίζοντας δημοσιονομικό κόστος για τα λεφτά που ζητάει η
μεταρρύθμιση, εγώ θα σας απαριθμήσω πέντε πράγματα ενδεικτικά
και με αυτά κατεβαίνω από το βήμα, τα οποία αποδεικνύουν με άλλα
εκατόν πενήντα πέντε που θα μπορούσα να πω από το βήμα του
συνεδρίου, που δείχνουν την αναπτυξιακή διάσταση της μεγάλης
αλλαγής στο κράτος, με σφραγίδα αποκέντρωσης και Αυτοδιοίκηση.
Ναι, να έρθει η αρμοδιότητα κατασκευής σχολικών κτιρίων
στους Δήμους. Την ίδια ώρα όμως, ο ΟΣΚ, από μια δαπανηρή
Υπηρεσία εκατοντάδων υπαλλήλων, πρέπει να μετατραπεί σε μια
Υπηρεσία με ολίγες δεκάδες υπαλλήλους που θα λειτουργούν

9
επιτελικά, επικαιροποιώντας διαρκώς τις προδιαγραφές για τα
σχολικά κτίρια. Να λοιπόν απάντηση για το δημοσιονομικό πρόβλημα
της χώρας.
Δεύτερον, οι Δήμοι για τους οποίους μίλησα και για τους
οποίους υπαινίχθηκα στην Περιφέρεια, θα πρέπει επιτέλους με
Υπηρεσίες μίας στάσης, να προωθούν στην Περιφέρεια και όχι στο
Υπουργείο Γεωργίας τα σχέδια βελτίωσης. Πόσα χρόνια ακόμα τα
σχέδια βελτίωσης θα πάνε στο Υπουργείο Γεωργίας για να κάνουν
τρεισήμισι χρόνια για να εγκριθούν τα σχέδια που υποβάλλουν οι
νέοι γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Να λοιπόν το σκέλος ανάπτυξη.
Πόσα χρόνια ακόμα οι νέοι ελεύθεροι επαγγελματίες θα
υποβάλλονται σε αιτήσεις κεντρικά στον ΟΑΕΔ για να πάρουν την
επιδότηση για μια νέα επιχείρηση; Δεν πρέπει να αποκεντρωθεί αυτή
η διαδικασία στους Δήμους για τους οποίους μίλησα; Θα μπορούσα
να παραθέσω πάρα πολλά παραδείγματα, αρκεί να πω μιλώντας για
τον συγκεντρωτισμό, ότι το ΙΓΜΕ, συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
έχει 700 υπαλλήλους, από τους οποίους οι 550 υπηρετούν στην
Αθήνα. Ψάχνουν πετρέλαιο στο Σύνταγμα και νερό στην Ομόνοια,
φαίνεται.
Αυτά τα ζητήματα λοιπόν, δεν μπορεί να μην τα συνδέσουμε με
την μεγάλη αλλαγή που πάει να γίνει στον τόπο μας, όπως επίσης
πρέπει να μιλήσουμε θαρρετά για το τέλος αυτής της ιλαροτραγωδίας
με τα 13 συναρμόδια Υπουργεία και Γραμματείες, που πρέπει να
βάλουν υπογραφές για να μπορούν τα ανοικτά λεωφορεία στην
Αθήνα να γυρίζουν τους τουρίστες απρόσκοπτα και δεν το λέω
τυχαία το παράδειγμα, γιατί πρέπει να σας πω ότι η Βαρκελώνη από
τότε – όχι βέβαια με τις συνθήκες τις δικές μας που έγιναν τα
λεωφορεία – αλλά από τότε που η Βαρκελώνη εισήγαγε τον θεσμό
των ανοικτών λεωφορείων, μέσα σε 3 χρόνια 5πλασίασε το
τουριστικό της προϊόν.

10
 Η αποκέντρωση λοιπόν και το τσάκισμα του συγκεντρωτισμού
έχει βαθιά αναπτυξιακό χαρακτήρα, είναι από μόνη της απάντηση
στο μεγάλο δημοσιονομικό και αναπτυξιακό αδιέξοδο στο οποίο έχει
περιέλθει η χώρα και δεν είναι ακριβώς το ανάποδο. Για αυτό τώρα
πρέπει να προχωρήσει η αλλαγή και όχι αύριο, αγαπητές
συναδέλφισσες και συνάδελφοι. Για αυτό πρέπει να πούμε το μεγάλο
ναι.
Κλείνοντας, θέλω να τονίσω ότι σε όλο αυτόν τον διάλογο όλοι
μας, εσείς σήμερα ως Δήμαρχοι, εγώ ως Βουλευτής, κάποιοι ως
Υπουργοί, θα πρέπει να αποστούμε λιγάκι από τον ρόλο μας τον
σημερινό ή τον αυριανό όπως τον λογαριάζουμε και να μιλήσουμε
για αυτό που πρέπει να μιλήσουμε, για τον λαό και την πατρίδα και
είναι μεγάλη η πρόκληση – ξαναλέω – που σήμερα έδωσε ο
Πρωθυπουργός της χώρας το πρωί στο συνέδριο μιλώντας για το
κράτος και την ριζική του αποκέντρωση. Αυτή πρέπει να είναι η
αφετηρία για τον διάλογο και εκεί πρέπει να τον πάμε. Εκεί που μας
έδειξε. Τον έβαλε πολύ ψηλά τον πήχη.
Οι μεταρρυθμίσεις στο κάτω-κάτω συνάδελφοι, το έχω ξαναπεί,
δεν είναι ένσημα για τα βιβλιάρια κυβερνήσεων και Υπουργών,
Βουλευτών και Δημάρχων, να προσθέσω και Νομαρχών. Οι μεγάλες
αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις γίνονται για τον λαό και την πατρίδα
και σήμερα είμαστε αντιμέτωποι με μια πρόκληση, με μια μεγάλη
αλλαγή από την οποία ωφελημένος θα είναι ο ελληνικός λαός και η
πατρίδα μας που λέγεται Ελλάδα.
Να πούμε λοιπόν το μεγάλο ναι και να βάλουμε την σφραγίδα
της αποκέντρωσης και της Αυτοδιοίκησης σε αυτό το εγχείρημα, έτσι
ώστε να μην γυρίσει πίσω, γιατί απέναντί μας έχουμε παντοδύναμο
αντίπαλο, να ξέρετε. Δεν έχει βγάλει ακόμα μύτη, αλλά σιγά-σιγά θα
προσπαθήσει να αποδυναμώνει και να απομειώνει αυτό το
εγχείρημα. Η ΚΕΔΚΕ πρέπει να οπλίσει το Διοικητικό της Συμβούλιο
με το συνέδριο, με μία απόφαση που πρέπει να αγγίξει την

11
ομοφωνία, πρέπει να βάλει καθαρά τις προϋποθέσεις, αλλά το ίδιο
καθαρά πρέπει να πει το μεγάλο ναι. Στις μεγάλες στιγμές δεν
υπάρχουν διλήμματα. Ή ναι λες ή όχι. Δεν λες: ναι μεν, αλλά. Ένα
μεγάλο ναι πρέπει να πει το συνέδριό μας σε αυτή τη μεγάλη
αλλαγή.
Γεια σας, συνάδελφοι,
σας ευχαριστώ πολύ.

12