ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ

01 Μαΐου
Ταξίδεψε όσο μπορείς. Το σωσίβιό σου είναι εδώ. Τώρα. Μόνο τώρα.

Ζήσε τη στιγμή
και άσε το μετά.

Η ζωή είναι ένα σωσίβιο

που ξεφουσκώνει σιγά, σιγά.

27 Απριλίου
Ζήσε τη Ζωή.

7 στιχάκια μόνο:
Πάμε να φύγουμε οι δυό μας
Κι όπου μας πάει τ'όνειρό μας
Δωσ'μου το χέρι σου και πάμε
Μόνο μαζί σου δεν φοβάμαι
Άγγελέ μου ζήσε τη ζωή

Σ'αγαπάω
ΖΗΣΕ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ
22 Απριλίου
Es hoy. No es mañana.
Που πάει να πει... Στο σήμερα. Όχι στο αύριο.
Και αλήθεια αυτό έχει σημασία. Να ζούμε το σήμερα. Να ζούμε το τώρα. Να ζούμε τη στιγμή.
Γιατί "η ζωή είναι στιγμές" (όπως καταλαβαίνεις είδα για άλλη μια φορά το "μη φεύγεις").

Μην αφήνεις τίποτε για αύριο. Μπορεί να είναι αρ γά .

21 Απριλίου
Στα παλιά μου τα παπούτσια.

Ξέρω πολλές φορές είναι πολύ δύσκολο να λες αντίο. Μα προσπαθείς. Καταπιέζεις αυτά που
αισθάνεσαι και το λες. Τα θάβεις. Κι ας σε τρώνε. Ας ξέρεις ότι θα σε φάνε.
Φοβάσαι.
Μα παίρνεις θάρρος από ένα συναίσθημα που λέγεται εγωισμός. Κακός σύμβουλος.
Πεισμώνεις. Λες... ΟΧΙ. Θα σε νικήσω. Θα νικήσω και μένα μαζί.
Συνεχίζεις. Ή τουλάχιστον προσπαθείς και το νομίζεις.
Κλείνεσαι στον εαυτό σου. Αλλά φροντίζεις να φαίνεσαι ανοιχτός στους γύρω σου. Τους ξεγελάς,
άθελά σου. Ο καθένας κρύβει έναν κόσμο διαφορετικό από τον κόσμο που θέλει να δείχνει. Και
αλήθεια, ποιός είναι αυτός που μπορεί να τον ανακαλύψει; Γιατί εκεί που νομίζεις ότι βρήκες το
κλειδί για να ανοίξεις αυτό τον κόσμο, να το χάνεις; Μήπως γιατί ήταν απλά ένα αντικλείδι και
δεν το κατάλαβες;
Το τραγούδι που ακούς ξεκινά κάπως έτσι: "this is the end, you know". Παράξενος στίχος για
αρχή τραγουδιού. Αλλά πέρα ως πέρα αληθινός. Κι εσύ το ξέρεις κι εγώ το ξέρω. This is the
end.
Σ'ευχαριστώ γι αυτά που μου έμαθες αλλά νομίζω ότι αυτά που έμαθα εγώ σ'εσένα είναι
σημαντικότερα. Όχι δεν είναι εγωιστικό αυτό που σου λέω. Είναι απλώς η αλήθεια.

This is the end, you know

Lady, the plans we had went all wrong
We ain't nothing but fight and shout and tears
We got to a point, I can't stand
I've had it to the limit; I can't be your man
I ain't more than a minute away from walking
We can't cry the pain away
We can't find a need to stay
I slowly realized there's nothing on our side
Out of my life, Out of my mind
Out of the tears we can't deny
We need to swallow all our pride
And leave this mess behind
Out of my head, Out of my bed
Out of the dreams we had, they're bad
Tell them it's me who made you sad
Tell them the fairytale gone bad
Another night and I bleed
They all make mistakes and so did we
But we did something we can never turn back right
Find a new one, to fool
Leave and don't look back. I won't follow
We have nothing left. It's the end of our time
We can't cry the pain away
We can't find a need to stay
There's no more rabbits in my hat to make things right
Out of my life, Out of my mind
Out of the tears we can't deny
We need to swallow all our pride
And leave this mess behind
Out of my head, Out of my bed
Out of the dreams we had, they're bad
Tell them it's me who made you sad
Tell them the fairytale gone bad
Tell them the fairytale gone bad
Tell them the fairytale gone bad

01 Απριλίου
Σ'αυτή τη ζωή ήρθαμε με ένα σκοπό: να αγαπάμε.

Η αγάπη δε χάνεται ποτέ…

Μπορεί να αλλάζει τόπο, χρόνο, πρόσωπα αλλά πάντα υπάρχει.
Σε μια στιγμή…
Σε μια ανάσα…
Σ' ένα άγγιγμα…
Σ' ένα λάθος…
Παντού.
Είναι ωραίο να αγαπάς
και να αγαπιέσαι.
Αρκεί να μη το ξεχνάς.
Γιατί… όλοι το
ξεχνάμε που και
που.

29 Μαρτίου
Θέλω να μείνω εδώ... Μέχρι το τέλος του χρόνου. Μέχρι η γη να σταματήσει να γυρνά.

If I should die this very moment

I wouldn't fear
For I've never known completeness
Like being here
Wrapped in the warmth of you
Loving every breath of you
Still in my heart this moment
Or it might burst
Could we stay right here
Until the end of time until the earth stops turning
Wanna love you until the seas run dry
I've found the one I've waited for

All this time I've loved you

And never known your face
All this time I've missed you
And searched this human race
Here is true peace
Here my heart knows calm
Safe in your soul
Bathed in your sighs
Wanna stay right here
Until the end of time
'Til the earth stops turning
Gonna love you until the seas run dry
I've found the one I've waited for

The one I've waited for

All I've known
All I've done
All I've felt was leading to this
All I've known
All I've done
All I've felt was leading to this
Wanna stay right here
'Til the end of time 'till the earth stops turning
I'm gonna love you till the seas run dry
I've found the one I've waited for
The one I've waited for
The one I've waited for

Wanna stay right here

'Til the end of time 'till the earth stops turning
I'm gonna love you till the seas run dry
I've found the one I've waited for
The one I've waited for
The one I've waited for

17 Μαρτίου
Να ζεις τη στιγμή. Αυτό έχει αξία.
Η στιγμή δεν είναι μονάδα χρόνου,
είναι η ώρα που φλερτάρουμε τη ζωή.

Στιγμή είναι όταν ο χρόνος,

γίνεται μοναδική εμπειρία.

Η στιγμή δεν μπορεί να γίνει μεγαλύτερη,

μπορεί όμως να γίνει ομορφότερη.

Κυνήγα το λευκό της ζωής σου. Όποιο κι αν είναι αυτό.

Η ζωή είναι παράξενη. Όμορφη. Μα και τόσο παράξενη.
Εσύ μου το 'μαθες αυτό.
Ο καθένας από μας κρύβει και μια προσωπική τραγωδία μέσα του.
Ένα μικρό μυστικό.
Μια πικρή αλήθεια που πολεμάει να ξεχάσει.
Η ζωή είναι στιγμές.
Όνειρα που θέλεις να ξεχάσεις.
Όνειρα που θέλεις να πραγματοποιήσεις.

Γιατί έρχεται κάποτε η στιγμή...

...που το παρελθόν σου είναι μεγαλύτερο από το μέλλον σου.

Η ζωή είναι ακριβώς...

...όπως μου είχες πει.

Κυνήγα το λευκό της ζωής

σου.
Αυτή είναι η ζωή, φίλε μου.
Κομμάτια.
Φως και σκοτάδι.
Παρελθόν και μέλλον.
Μαύρο και λευκό.

Κυνήγα την.
Έτσι κάνω εγώ.

ΜΗ ΦΕΥΓΕΙΣ...
14 Μαρτίου
Επαφή.

Γράφω, σβήνω,
σβήνω και γράφω,
όσα νιώθω σου περιγράφω,
θα θελα να σουν εδώ.

Δεν μπορώ στιγμή μακριά σου,

σε καλώ να πω ένα γεια σου,
θα θελα να σουν εδώ.

Το σήμα σου έρχεται ξανά,

μες στου μυαλού μου τα στενά,
κι η μπαταρία δεν διαρκεί,
μα τι με νοιάζουν όλα αυτά,
στα δυο σου μάτια τα καυτά όταν κοιτάζω μου αρκεί.

Αφού η ζωή είναι εκεί που δεν μετράει η λογική,

είναι η σκόρπια ομορφιά στην παιδική σου ζωγραφιά,
αφού η ζωή είναι επαφή,
είναι η γεύση κι η αφή,
είναι ο ήχος της φωνής σου να μου λέει στ'ακουστικό,

Προσπαθώ απλά να μιλήσω,

γρήγορα να σου εξηγήσω,
θα θελα να σουν εδώ,
θέλω τ'όνειρό μας να ζήσω,
σπίτι και γραφείο ν'αφήσω,
θα θελα να σου εδώ.

Το σήμα σου έρχεται ξανά,

μες στου μυαλού μου τα στενά,
κι η μπαταρία δεν διαρκεί,
μα τι με νοιάζουν όλα αυτά,
στα δυο σου μάτια τα καυτά όταν κοιτάζω μου αρκεί.

Αφού η ζωή είναι εκεί που δεν μετράει η λογική,

είναι η σκόρπια ομορφιά στην παιδική σου ζωγραφιά,
αφού η ζωή είναι επαφή,
είναι η γεύση κι η αφή,
είναι ο ήχος της φωνής σου να μου λέει στ'ακουστικό
28 Φεβρουαρίου
Αστέρι.

Όλα γίνοντα για καλό. Εγώ μόνο αυτό έχω να πω... Κάθε κακό (ή καλύτερα, καθετί που αρχικά
φαντάζει κακό) καταλήγει σε κάτι καλό. Όλα είναι μια αλυσίδα, που δε σπάει ποτέ. Δεν ξέρω αν
μπορεί να εξηγηθεί ή όχι, δεν ξέρω αν αυτό είναι Θεός ή όχι, αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι η
συνομοσία του σύμπαντος (κλισέ) έχει έναν και μοναδικό σκοπό: την ευτυχία, ακόμη κι αν αυτή
για να 'ρθει πρέπει να περάσουμε από χίλια κύματα. Η δοκιμασία και η αγαλίαση του τέλους.
Άλλωστε μόνο έτσι εκτιμούμε την διαδρομή.
Και το καλό πηγάζει από μέσα μας. Ξεκινάει από την διάθεσή μας. Καθορίζεται από την
ψυχολογία μας. Εμείς είμαστε οι θεοί των εαυτών μας. Ή τουλάχιστον ο Θεός δίνει τη δύναμη του
Θεού... Δίνει στήριγμα για παρακάτω. Σου στέλνει αυτό που ζητάς, τη στιγμή που το ζητάς. Σε
κάνει να ξεχνάς. Κάνει τα προβλήματά σου να είναι ασήμαντα.
Αυτό που επίσης έχω καταλάβει -πολύ καλύτερα τις τελευταίες ημέρες- είναι ότι η ζωή είναι
τραγικά μικρή και άδικη καμιά φορά και δεν αξίζει να την χαραμίζουμε. Αξίζει να κάνουμε αυτό
που θέλουμε κάθε στιγμή. Δεν πρέπει να συμβιβαζόμαστε. Άλλωστε συμβιβασμός σημαίνει
υποδούλωση.
Κάπου εκεί πάνω αν κοιτάξουμε υπάρχει ένα αστέρι. Υπάρχει ένα αστέρι για όλους μας
που ποτέ δεν πέφτει και που ποτέ δεν σβήνει. Είναι εκεί πάνω μέρα και νύχτα. Άλλοι για
να το δουν, κάνουν απλά μια προσευχή. Άλλοι πάλι -οι πιο έξυπνοι ή έτσι νομίζουν- για
να το δουν χρησιμοποιούν γυαλιά ή κάθε είδους πλάγιους τρόπους. Μα το αστέρι αυτό
εμφανίζεται αποκλειστικά και μόνο σε εκείνους που πιστεύουν σ'αυτό. Σε εκείνους που
αψηφώντας τα τριγύρω, σηκώνουν τα χέρια και φωνάζουν δυνατά. Και το αστέρι αυτό
είναι το ίδιο αστέρι που θα λάβουν θέση μόλις φύγουν απ'αυτόν τον κόσμο. Και θα είναι
εκείνο το αστέρι που κάποτε θα οδηγεί και θα εμφανιστεί σε άλλους ανθρώπους. Και θα
είναι εκείνο το αιώνιο αστέρι, που θα αλλάζει και θα αλλάζει και θα αλλάζει μα που ποτέ
δεν θα σβήνει. Που θα βλέπει κόσμους να καταστρέφονται... Που θα βλέπει ανθρώπους
να πληγώνουν. Που θα κοιτάει απομακρυσμένα μέχρι πού μπορεί να φτάσει η
ανθρώπινη απληστία.

Ζήσε τη στιγμή.
21 Φεβρουαρίου
Το μονόγραμμα.

Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο

Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

IV

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς

Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς

Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ

Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες

Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς

Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς

Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.
19 Φεβρουαρίου
Never miss an opportunity to rock out.

Αισθάνομαι ότι ο χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα γύρω μου... Πότε ήταν Χριστούγεννα; Πότε
πέρασαν; Πότε ήρθαν οι αποκριές; Πότε πέρασαν κι αυτές; Πότε είναι το Πάσχα; Πότε θα περάσει
κι αυτό; Για να μην θίξω φυσικά και το πότε ήρθε ο χειμώνας... Εγώ γιατί αισθάνομαι αυτή τη
χρονιά να είναι η χειρότερη χρονιά της ζωής μου; Γιατί δεν είμαι αισιόδοξος για το μέλλον; Γιατί
δεν κάνω όνειρα, όπως έκανα; Άραγε το αισθάνομαι μόνο εγώ αυτό; Ότι δηλαδή φεύγει ο χρόνος
σαν νεράκι;

13 Φεβρουαρίου

Νόημα ζωής. Νόημα πνοής. Έρωτας.

Σήμερα έβρεξε πάλι... Την αγαπώ την βροχή... Με καθαρίζει. Καθαρίζει το αίμα μου. Ανανεώνει
την ψυχή μου. Βοηθά το μυαλό μου. Μου προκαλεί συναισθήματα που ποτέ δεν μπορούσα να
αντιληφθώ ότι κρύβω μέσα μου... Γίνομαι μούσκεμα, μα δεν με απασχολεί. Γυρνάω σπίτι και
πρώτη φορά λυπάμαι, που τελειώνει. Περπατάω στους δρόμους και ενώ έχω ομπρέλα μαζί μου,
δεν την ανοίγω. Μου φωνάζουν να πάω κάτω από την ομπρέλα τους όμως εγώ σταματώ. Με λένε
τρελό. Δεν με νοιάζει. Ζω όπως θέλω. Ζω χωρίς να δίνω λογαριασμό σε κανέναν. Χωρίς να
λογοδοτώ σε κανέναν. Αψηφώ τα σχόλια του καθενός. Ελευθερώνω την επιθυμία μου. Ψάχνω το
καλύτερο της στιγμής. Ανακαλύπτω την ομορφιά του ανεξερεύνητου. Τραντάζω την ψυχή μου,
γνωρίζοντας πτυχές της που πολλές φορές έψαχνα να βρω αν τις έχω. Φοβάμαι.
Αυτή όμως δεν είναι η ζωή; Να κρύβεις και να ανακαλύπτεις πράγματα. Πράγματα μικρά,
καθημερινά. Πράγματα φτωχά. Μολονότι φτωχά, δεν στερούνται αξίας. Συναισθηματικής αξίας.
Τι καλύτερο από ένα δώρο ψυχής; Τι καλύτερο από μια γλυκιά καλημέρα; Τι καλύτερο από το να
βλέπεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα χαρούμενα; Ακόμη και τον σκύλο σου, την ομορφιά σου, να
γαβγίζει όλο περηφάνια ότι σε προστατεύει. Τι καλύτερο να βλέπεις μια συννεφιασμένη μέρα και
να λες ότι κάπου εκεί πίσω από τα σύννεφα κρύβεται ένας λαμπρός ήλιος;
Κι αναρωτιέμαι τώρα. Είναι τόσο δύσκολο για κάποιους ανθρώπους να σκέφτονται έτσι; Στο
κάτω, κάτω για ποιό λόγο να σπαταλάμε τη ζωή μας κάνοντας πράγματα που δεν θέλουμε; Και
μην μου πείτε ότι η ζωή (/η γαλήνη) που σας περιγράφω πιο πάνω, δεν είναι επιθυμητή από
όλους. Γιατί λοιπόν κάποιοι άνθρωποι να καταπνίγουν τις επιθυμίες τους; Δεν το καταλαβαίνω.
Ειλικρινά αυτό το πράγμα ξεπερνά τη λογική μου. Να ξέρεις ότι θέλεις το ίδιο πράγμα με έναν
άνθρωπο μα να διστάζεις να το πεις... Γιατί; Θα σε φάει;
Χρόνια πολλά σε όλους τους συν-ερωτευμένους! Χρόνια μας πολλά ρε παιδιά! Και μην ακούτε
αυτούς τους δήθεν που μας το παίζουν έξυπνοι και ότι ξεχωρίζουν από τη μάζα -που δεν
αποδέχονται την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, λέω. Είναι άλλη μια μέρα χαράς, άλλη μια μέρα
γιορτής. Γιατί να μην την αποδεχτούμε; Κανονικά όλες μας οι μέρες έτσι πρέπει να είναι.
Σηκώστε "Χέρια Ψηλά" και... ΠΑΜΕ!
07 Φεβρουαρίου
Όνειρα. Η μια και η άλλη πλευρά τους.
EMBED Word.Picture.8

Πως είναι να παγιδεύεσαι σε ένα όνειρο; Και εντάξει, εαν το όνειρο είναι καλό, πάει κι έρχεται.
Εαν όμως είναι εφιάλτης; Το ρισκάρεις; Ρισκάρεις να παραδώσεις τη ζωή σου και τα δικά σου
όνειρα, σε έναν εφιάλτη;
Σήμερα, λοιπόν, θα μιλήσουμε για όνειρα. Τα όνειρα προέρχονται από αταξινόμητες εικόνες του
μυαλού μας. Το μυαλό μας είναι μια πολύπλοκη μηχανή. Και είναι αληθινά τόσο πολύπλοκη, που
πολλές φορές αδυνατούμε να αντιληφθούμε τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας. Κάποιες
εικόνες, λοιπόν, που είδαμε κατά τη διάρκεια της ημέρας, ή ζήσαμε, ταξινομούνται στον
εγκέφαλό μας, ενώ κάποιες άλλες όχι. Αυτές λοιπόν βγαίνουν στα όνειρά μας. Έτσι εξηγείται
άλλωστε και το άσχετο των θεμάτων που βλέπουμε σε κάθε μας όνειρο.
Εκατομμύρια εικόνες. Κατακλυζόμαστε από εκατομμύρια εικόνες και πολλά περισσότερα
μηνύματα καθημερινά. Αυτοί είναι οι ρυθμοί της κοινωνίας μας. Ρυθμοί ρομποτ. Να πρέπει
διαρκώς να είμαστε "στην τσίτα", που λέμε. Να πρέπει να είμαστε παντογνώστες -χωρίς
απαραίτητα αυτό να είναι αναγκαίο για να επιβιώσουμε. Απλώς επειδή "κάποιοι" μας θέλουν έτσι.
Να γινόμαστε παιχνιδάκια ενός χεριού. Μας θέλουν ελεύθερους αλλά με μια ελευθερία που να
καθορίζεται από τα δικά τους στάνταρ. Τι ελευθερία είναι αυτή, πραγματικά είναι απορίας άξιον...
Και τι γίνεται εαν δεν βλέπουμε όνειρα; Οδηγούμαστε στην τρέλα είναι η απάντηση. Και όχι δεν
κάνω πλάκα ούτε μιλάω ποιητικά. Είναι η πραγματικότητα και είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο.
Εαν δεν βλέπουμε όνειρα, φτάνουμε στην τρέλα.
Όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα της επιστήμης. Τώρα ας δούμε τι σημαίνει όνειρα, με την
μεταφορική έννοια. Το να κάνεις όνειρα δηλαδή, για το μέλλον. Εξίσου ζωτικής σημασίας -για
μένα τουλάχιστον. Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου χωρίς να σχεδιάζει για το μέλλον...
Sorry κιόλας... Δεν μπορείς να με πεις ακριβώς ονειροπόλο, μα κάτι σαν ονειρο-οδηγημένο (ή
ονειρο-οδηγητή). Τώρα σίγουρα θα θέλατε να με ρωτήσετε τι σημαίνουν αυτές οι δυο λέξεις... Αν
σας πω ότι δεν ξέρω, τι θα μου πείτε; Για την ακρίβεια, ξέρω απλώς είναι δύσκολο να δώσω
ερμηνεία. Αλήθεια, έχετε ποτέ αισθανθεί αυτό; Δηλαδή να θες να πεις τόσα πολλά και να μην
μπορείς; Κάτι να σου κόβει την γλώσσα; Κάτι να σου βγάζει τις λέξεις από το μυαλό;
Και τώρα ο απόλυτος τρόπος εξωτερίκευσης των ονείρων σου. Βαλτε την φαντασία σας μπρος και
φτιάξτε εικόνα:
Είναι βράδυ. Μεσάνυχτα. Γύρω στις 3-4. Ο ουρανός είναι καθαρός. Ξαστεριά. Έχει απίστευτο
κρύο. Και μείον, μην σου πω. Είσαι όχι και τόσο καλά ντυμένος. Γυρνάς από την βραδυνή σου
έξοδο. Δεν θέλεις ωστόσο να τελειώσει έτσι η βραδιά σου. Πηγαίνεις προς το σπίτι σου. Ξαφνικά
σου τη δίνει. Πηδάς πάνω από τα κάγκελα του σχολείου σου. Μπαίνεις μέσα. Ξαπλώνεις στο
χόρτο. Κοιτάς στον ουρανό. Ρίχνεις ένα δυνατό ουρλιαχτό. Το ίδιο κάνει και το μωρό σου, το
οποίο βρίσκεται δίπλα σου (διότι ξέχασα να αναφέρω πως είσασταν μαζί στο μαγαζί και πηγαίνατε
μαζί στο σπίτι). Αρχίζουν τα γέλια (εντάξει βοηθάει και το ποτό). Κι ύστερα... σταματούν τα
γέλια. Ακούγεται μια φωνή. "Σ'αγαπώ" λέει ψιθυριστά. Παγώνεις εσύ. Δεν ξέρεις τι να πεις...
Γίνεται μια συζήτηση -η οποία ποικίλει ανάλογα με το ζευγάρι. Στο τέλος καταλήγετε να μιλάτε
για τα όνειρά σας. Ζεσταίνεστε ο ένας από την ανάσα του άλλου. Κοιτάτε τον ουρανό και λέτε τι
θέλετε ο ένας από τον άλλον, τι θέλετε ο καθένας από τη ζωή και πάει λέγοντας. Περιμένετε να
πέσουν αστέρια. Όταν αυτά σας κάνουν τη χάρη και πέφτουν, λέτε δυνατά τι θέλετε να κάνετε.
Τότε... δυό φωνές, σε μία, λένε δυνατά "θέλω να 'μαι μαζί σου". Ξανά γέλια...
Μην σου πω τι ώρα τελειώνει αυτό... Ούτε πως τελειώνει. Καταλαβαίνεις. Να, αυτό είναι πάθος.
01 Φεβρουαρίου
Έρωτας... Πνοή. Ανάσα.

Πόσο ωραίο πράγμα είναι να ερωτεύεσαι; Να ζεις, να αισθάνεσαι, να μοιράζεσαι, να κυνηγάς, να

παθιάζεσαι; Πόσο ωραίο είναι να ζεις... ακόμη και την απόρριψη; Πόσο ωραίο είναι να
στενοχωριέσαι για μικρά πράγματα; Πόσο ωραίο είναι να μην κοιμάται το πνεύμα σου; Πόσο
ωραίο είναι να είσαι νέος; Πάντα νέος; Πόσο ωραίο είναι να ξέρεις ότι όπου και να γυρίσεις, θα
δεις πρόσωπα που σε αγαπούν; Πόσο ωραίο είναι να βλέπεις πως ότι και να κάνεις, δεν περνάς
απαρατήρητος; Είναι ωραίο ακόμη και να σε σχολιάζουν... Έτσι αυτοεπιβεβαιώνεσαι... Έτσι ξέρεις
ότι κάτι έκανες και συ εδώ πάνω. Ξέρεις ότι δεν ζεις απαρατήρητος.
Ο έρωτας, λένε, αλλάζει τους ανθρώπους. Άλλους τους αλλάζει προς το καλύτερο και άλλους
προς το χειρότερο. Όμως το καλό και το κακό είναι απόλυτα σχετικό. Μπορεί το κακό που
φαίνεται στην αρχή να αποδεικνύεται στην πορεία σωτήριο για μια ζωή. Για μια ψυχή. Για μένα.
Ο έρωτας, επίσης είναι συνδεδεμένος με το καλοκαίρι. Ονειρεύομαι ήδη το καλοκαίρι που θέλω
να περάσω κάποια στιγμή στη ζωή μου. Και ονειρεύομαι να είναι αυτό που έρχεται:
Ξυπνάς το πρωί. Το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να μιλήσεις με το μωρό σου. Να ακούσεις μια
γλυκιά καλημέρα, ακόμη κι αν βρίσκεται δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από σένα. Παίρνεις το αμάξι
σου και πηγαίνεις στη θάλασσα. Βρίσκεις το καλύτερο καφέ της περιοχή σου και κάθεσαι εκεί με
την παρέα σου μέχρι το μεσημέρι. Κάνεις κουβέντες -έστω και χωρίς νόημα- και ονειρεύεσαι
παράλληλα να δεις το μωρό σου. Το μεσημέρι; Πας για μπάνιο. Κάνεις πλάκα, παίζεις... Ζεις. Το
απόγευμα γυρνάς σπίτι για λίγα λεπτά, κάνεις ένα μπάνιο, φοράς απαραίτητα ένα λευκό λινό και
ετοιμάζεσαι για την έξοδό σου το βράδυ. Παίρνεις το αυτοκίνητό σου, παίρνεις το μωρό σου και
πηγαίνεις σε ένα αρχαίο θέατρο να παρακολουθήσεις μια τραγωδία. Μόλις αυτή τελειώσει πας στα
παρασκήνια. Γνωρίζεις τους συντελεστές και τους ηθοποιούς. Ρωτάς, μαθαίνεις, επικοινωνείς.
Κι ύστερα; Ξανά στο αυτοκίνητό σου και ξανά στη θάλασσα. Βρίσκεις ένα μπαράκι που το
κύμα σκάει ακριβώς στα πόδια σου και παραγγέλνεις ένα ποτό. Μαλώνεις λίγο με το μωρό σου
-έτσι για να έχει και λίγο σασπένς. Μετά τα βρίσκετε και χορεύετε. Πως αλλιώς θα μπορούσε να
τελειώσει η τέλεια μέρα; Αυτό... Χμ αυτό ας το φανταστεί ο καθένας με τα δικά του στάνταρ.
Μετά το καλοκαίρι όμως έρχεται ο χειμώνας. Και μετά πάλι το καλοκαίρι. Αυτή η αδιάκοπη και
επαναλαμβανόμενη διαδικασία, καλείται ζωή. Και ο έρωτας είναι αναπόσπαστο κομμάτι ζωής.

Σ' ευχαριστώ.

31 Ιανουαρίου
Φαντασμαγορικό show στον Ουρανό.

Φανταστείτε τον εαυτό σας μια ξάστερη νύχτα στην ύπαιθρο, μακριά από τεχνητές πηγές φωτός.
Κατά προτίμηση στην Ισλανδία, τη Γροιλανδία, τη Βόρεια Σκανδιναβία ή ακόμα στην Αλάσκα και
το Βορειοανατολικό Καναδά, γύρω στον Μάρτιο ή τον Οκτώβριο. Στο βάθος, χαμηλά στον
ορίζοντα, ένα αχνό φως τρεμοπαίζει. Σιγά σιγά το φως εξαπλώνεται. Κύματα φωτός υψώνονται
στον ουρανό και αναμειγνύονται το ένα με το άλλο. Δίνουν την εντύπωση ότι κινούνται σαν να
φυσά απαλό αεράκι. Τα φωτεινά κύματα σχηματίζουν μια τεράστια κουρτίνα στον ουρανό, όπου
κυριαρχεί το πράσινο ή το κόκκινο χρώμα. Αυτό το μαγευτικό φωτεινό φαινόμενο καλείται
"πολικό σέλας" - ή επικρατέστερα "βόρειο σέλας" (aurοra borealis)-, επειδή παρατηρείται
συχνότερα στο Βόρειο Πόλο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εμφανίζεται και στους δύο πόλους, απλά
στο Νότιο (aurοra australis) παρουσιάζεται κυρίως σε ακατοίκητες περιοχές.

Εκεί θέλω να πάω.

Μαζί σου.
28 Ιανουαρίου
Αρχή. Το ήμισυ το παντός.

Έτσι δεν λένε; Πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Αν όμως δεν κάνεις καλή αρχή; Τι γίνεται;
Δεν μπορείς να συνεχίσεις; Ή απλώς δεν έχεις και καλό τέλος;

Η εμπειρία μου -η παρ' όλα ταύτα μικρή εμπειρία μου- δείχνει πως όντως η αρχή είναι το ήμισυ
του παντός. Είναι εξίσου σημαντικό ωστόσο να πασχίζεις να πετύχεις μια δυνατή διαδρομή. Όπως
εξίσου σημαντικό είναι να δίνεις και ένα κατάλληλο φινάλε. Τι γίνεται όμως αν εσύ θέλεις να
δώσεις το φινάλε σου, όμως ο κόσμος -με κάθε έννοια- θέλει το δικό του φινάλε; Ετοιμάζεσαι για
άλλη μια διαμάχη; Δεν κουράζεσαι από τις διαμάχες που μπλέκεις κάθε μέρα; Πρέπει να ανοίξεις
κι άλλες πληγές;

Είναι πολύ απλό και εξηγείται μαθηματικά. Αν σε μία ανισότητα προσθέσουμε τον ίδιο αριθμό τότε
η ανισότητα που προκύπτει, δεν πρόκειται να αλλάξει το αποτέλεσμα.
5 > 4 > 3. Σωστά; Αλλά: 5+1 > 4+1 > 3+1.

Ας δούμε αυτή την απλή εφαρμογή στο θέμα μας.

Αρχή > Διαδρομή > Τέλος.
Κακή αρχή > Κακή διαδρομή > Κακό τέλος.
Καλή αρχή > Καλή διαδρομή > Καλό
τέλος.
Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις έχω προσθέσει το ίδιο. Οπότε το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.
Απλώς εμπλουτίζεται και συμπληρώνεται.

Και που θέλει να καταλήξει ο ποιητής; Ότι θέλει να δώσει το φινάλε του, ένα φινάλε που θέλει να
είναι τελείως διαφορετικό από την αρχή, αλλά δεν μπορεί... Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό...
27 Ιανουαρίου
Σαν βγαλμένο από ταινία. Από τον παλιό καλό κινηματογράφο.

Άργησες... Ποτέ όμως δεν είναι αργά. Έτσι δεν λένε; Φοβάμαι όμως. Σε φοβάμαι. Τι είσαι ικανή
να κάνεις; Για πόσες δυστυχίες μπορεί να είσαι υπεύθυνη; Εμένα με ηρεμείς, το ξέρεις.
Όχι, δεν είμαι τόσο ανώμαλος πια ώστε να μιλώ και στην ίδια την βροχή! Σε αυτό το στάδιο δεν
έχω φτάσει ακόμη!
Σήμερα λοιπόν έζησα την πρώτη βροχή του χειμώνα. Μόνο φυσιολογική δεν μπορεί να την πει
κανείς -γι αυτό και το μη-φυσιολογικό τούτο σημείωμα. Από το πρωί είχε ζέστη. Το μεσημέρι
συννέφιασε. Το απόγευμα άνοιξε ενώ το βράδυ έριξε δυνατή βροχή. Κι ύστερα; Και τώρα
σίγουρα θα με ρωτούσατε, αν βρισκόσασταν απέναντί μου, τι το αφύσικο είχε αυτή η βροχή...
Αυτή η βροχή ήταν καλοκαιρινή (μολονότι βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα). Ήταν ένα
μπουρίνι σαν κι αυτά που ξεπετιούνται τις νύχτες του καλοκαιριού, όταν το θερμόμετρο χτυπά τα
δικά του σαραντάρια.
Πόσο φυσιολογικό μπορεί να είναι αυτό; Καθόλου, ίσως; Με φοβίζει. Που αλλού μπορεί να
φτάσει πια; Τι άλλο μπορεί να γίνει; Γιατί φτάσαμε 2007 και ζούμε αυτά που θα ζούσαμε το
2027; Κι ύστερα; Τι θα ζήσουμε το 2027; Ή καλύτερα... θα ζήσουμε το 2027;
Δεν ξέρω αν είμαι τρελός ή όχι αλλά πέρα από τον φόβο που αισθάνθηκα, ήμουν χαρούμενος γι
αυτό που έζησα... Ήμουν έξω με αγαπημένα μου πρόσωπα. Έζησα τη στιγμή με πάθος. Αυτό
που πάσχιζα να ζήσω άλλωστε. Έγινα μούσκεμα. Κι όμως ήταν η πρώτη φορά που δεν με ένοιαζε.
Ήταν η πρώτη φορά που δεν με ένοιαζες. Έλιωσαν οι αμαρτίες μου. Έφυγε ένα βάρος από
πάνω μου. Έφυγες, βάρος, από πάνω μου.

Το σκέφτεσαι; Να γίνεται κατακλυσμός έξω -έστω και για λίγα λεπτά- και μια παρέα εφήβων να
τραγουδούν "I'm singing in the rain" και ξανά "I'm singing in the rain". Βλέπεις δεν ξέραμε και το
παρακάτω! Ο κόσμος -απροετοίμαστος γι αυτό που ήρθε- να προσπαθεί να βρει μέρος να σταθεί
ώστε να μην βραχεί και η ίδια παρέα εφήβων να συνεχίζει να τραγουδά και να γελά ψάχνοντας
αυτή την φορά μέρος που να βρέχει πιο δυνατά.
Και αυτή την φορά ήμουν κι εγώ μέσα σ' αυτή την παρέα. Ήμουν κι εγώ μέσα στην παρέα που
πολλοί ήταν αυτοί που έσπευσαν -είμαι σίγουρος- να κατακρίνουν -έστω κι από μέσα τους.
Βλέπεις για τους ανθρώπους είναι πολύ εύκολο να κατακρίνουν. Δεν είναι;
Όλο αυτό το σκηνικό πάντως μου θύμισε γαλλικό κινηματογράφο... Να και η εικόνα παραπάνω
μου θυμίζει τη ζεστασιά των χριστουγέννων. Τη ζεστασιά του έρωτα. Μου θυμίζει τις ταινίες που
δεν είδαμε. Οξύμωρο; Μπορεί!
27 Ιανουαρίου 2007. Να την θυμάσαι αυτή την ημέρα. Κάτι σημαίνει. Κάτι σημαίνει για
Είναι καλύτερα να τραγουδάς στην βροχή.
μένα. Και όχι μόνο...
Είναι καλύτερα να ζεις την τρέλα. Είναι καλύτερα να
είσαι έφηβος. Είναι καλύτερα να είσαι μπροστά.

25 Ιανουαρίου
Σκέψεις, φαινομενικά αταίριαστες. Σκέψεις σαν παζλ. Σκέψεις που χρειάζονται
συναρμολόγηση.

Είναι καλύτερα να είσαι μπροστά. Έτσι δεν λέει η COSMOTE; Και εντάξει, η COSMOTE το λέει για
να προσεγγίσει πελάτες. Όταν το λέμε εμείς; Τι θέλουμε να προσεγγίσουμε; Θέλουμε να
γνωρίσουμε το άγνωστο; Ή μήπως ψάχνουμε για το απόλυτα γνωστό; Κι αν το έχουμε μπροστά
μας; Το ξέρουμε; Ξέρουμε να το αξιοποιούμε;
Μπροστά. Μια λέξη που μπορεί να σημαίνει πολλά. Μπορεί να σημαίνει μπροστά στην θέση του
αυτοκινήτου, η οποία σίγουρα σου προσφέρει μεγαλύτερη ευκολία σε σχέση με τις πίσω θέσεις.
Μπορεί να σημαίνει μπροστά από τον καθρέπτη, εκεί όπου μπορείς να λύνεις πολλά από τα
προβλήματά σου και να κάνεις την αυτοκριτική σου. Ή πάλι μπορεί να σημαίνει μπροστά από μια
κατάσταση εννοώντας πως αναγκάζεσαι να αντιμετωπίσεις μια νέα κατάσταση –όχι πάντα
ευχάριστη. Θα μπορούσα να κάθομαι ώρες και να φέρνω παραδείγματα για το τι σημασίες μπορεί
να πάρει η λέξη. Θα μπορούσα πάλι να μην πω και τίποτα.
Να για άλλη μια φορά γίνομαι των άκρων. Και αναρωτιέμαι τι είναι καλύτερο; Να είμαι στα άκρα
ή να είμαι χέστης και να μην εκφράζομαι ή να εκφράζομαι με μετριοπάθεια; Και τώρα που είπα
μετριοπάθεια, μου ήρθε στο μυαλό άλλη μια λέξη. Μετριότητα. Μετριότητα έχουν οι άνθρωποι
που δεν έχουν όνειρα ή που είχαν και τα παράτησαν. Αυτοί που θέλησαν να πάνε με… "χέρια
ψηλά" και τελικά κατέληξαν πολύ χαμηλά –και όχι μόνο τα χέρια.
Άραγε γιατί να πρέπει να γίνονται όλα αυτά τριγύρω μου; Γιατί να έχει πέσει τόσος θάνατος; Γιατί
το 2007 να έχει ανοίξει 2007 ακόμη πληγές στην ζωή μου –και όχι μόνο ή τουλάχιστον όχι
κυρίως στην δική μου ζωή; Γιατί να πρέπει να χάνω πρόσωπα που αγαπώ; Και φυσικά δεν
αναφέρομαι στον ερωτικό τομέα. Άλλωστε τι είναι σημαντικότερο; Ένας έρωτας ή μια ζωή; Για
κάποιους φαντάζει το ίδιο, βέβαια. Για κάποιους άλλους όχι. Και ποια είναι τα κορόιδα σε αυτή
την περίπτωση;
Αλλαγές… Αλλαγές εποχών. Αλλαγές κοινωνιών. Αλλαγές καιρών. Αλλαγές κλιμάτων. Αλλαγές
καταστάσεων. Αλλαγές προσώπων. Αλλαγές τόπων. Τι πονάει πιο πολύ; Ποιο δάχτυλο να κόψεις
και να πονέσει λιγότερο; Ποιο μάτι να βγάλεις και να μην ζήσεις τη διαφορά; Ποια υπόσχεση να
αθετήσεις και να μην νιώσεις τύψεις; Τι να ερωτευτείς και να μην δώσεις τον εαυτό σου; Να τον
δώσεις ολοκληρωτικά…
Εντάξει, φτάνει. Όλα μαζί μοιάζουν να είναι αταίριαστα, όμως έχουν μια ξεχωριστή λογική. Μια
λογική που μπορεί να καταλάβει μόνο όποιος με ξέρει. Όποιος με ζει. Δεν ξέρω αν είναι πολλοί
αυτοί που με ξέρουν –στην ουσία και όχι στους τύπους- όμως ξέρω πως δεν είναι δύσκολο να με
μάθουν. Αφήνω πόρτες ανοιχτές. Όχι διάπλατα. Αλλά ανοιχτές.
Και μια φράση που με τρελαίνει: "Ζω με πάθος και μου φτάνει. Εσύ;"
15 Ιανουαρίου
Εσύ κι εγώ.

Αγάπες και μίση

Πάθη και επιθυμίες
Ζωές και θάνατοι
Μέρα και νύχτα
Ψυχή και σώμα
Ελευθερία και σκλαβιά
Γκρεμός και ρέμα
Μπρος και πίσω
Αλήθειες και ψέματα

Ζευγάρια... αχώριστα
Ζευγάρια... διαχρονικά
Ζευγάρια... αξιοζήλευτα
Ζευγάρια... μοναχικά
Ζευγάρια... τρωτά
Ζευγάρια... πλεκτά
Ζευγάρια... ελεύθερα
Ζευγάρια... φανερά

Ό,τι κι αν είναι, είναι ένα.

Κι εγώ αυτό θέλω. Να είμαστε ένα. Θέλεις;

14 Ιανουαρίου
Κόσμημα της λύπης.

Βιάστηκα τόσο να επενδύσω πάνω στο πρώτο μας λεπτό.

Πρόλαβα εγώ να σ'αγαπήσω, μέχρι και πόνο να αισθανθώ
Δείξε μου πως να σ'αποκτήσω.
Κάνε το δύσκολο απλό.
Μπορώ πια και μόνος να ζω,
δίχως έρωτες και μια ζεστή αγκαλιά.
Μπορώ μα σε θέλω πολύ,

πιο πολύ από κάθε φορά.

06 Ιανουαρίου
Αυτή.

Όταν ζεις μέσα της, συμβιβάζεσαι.

Όταν ζεις έξω της, επιλέγεις.
Όταν δεν ζεις μαζί της, προσπαθείς.
Όταν ζει μαζί σου, χαίρεσαι.
Όταν δεν το κάνει, ονειρεύεσαι.
Η ψυχή... αυτή μετράει!
Να 'σαι καλά!