You are on page 1of 66

One Million Reasons

(The Dagger)
by Garnet Heart

One

Umaga na naman, at gaya ng kinaugalian ay nakadungaw na naman


ang bente-kuwatro anyos na si Terra Olivares sa bintana ng maliit niyang bahay
na yari sa papag at marupok na kawayan. Sa anim na buwan ng kanyang pag-
iisa ay hindi na niya pinaniniwalaan ang mga katagang may bagong umagang
darating dahil sa araw-araw na ginawa ng Diyos ay walang nabago sa kanyang
umaga.
Dito sa probinsiyang kinalakhan niya ay wala ng pinagkaabalahan ang
mga tao kundi ang pagmasdan ang nakakabagot na kalangitan at
makipagtsismisan sa mga kapitbahay. Galit siya sa mga tsismosang mga ito,
dahil batid niyang siya ang parating pinag-uusapan ng mga ito.
Paano siya hindi pag-uusapan? Sa liblib nilang nayon at sa kabila ng
kahirapan ng buhay ay naroon siyang namumuhay senorita. Kumbaga ay siya
lamang ang kaisa-isang rosas na nabubuhay sa disyerto dahil lahat ng pag-
aalaga ay natuon sa kanya.
Hindi dahil sa mayaman siya kundi dahil sa ubod siya ng tamad.
Kabataan pa lang niya ay sadyang inispoiled siya ng kanyang mga magulang at
inalagaan siyang parang isang prinsesa. Bakit? Dahil pangarap ng ina niyang
makapasok siya bilang artista. Inasahan nilang iyon ang mag-aangat sa kanila
sa kahirapan.
Kakaiba ang ganda ni Terra. Kahit taga-probinsiya siya ay kapansin-
pansin ang kagandahan niya sa syudad sa tuwing sumasali siya sa mga
audition. Hindi man siya gaanong matangkad sa taas na five three ay taglay niya
ang mala-anghel na mukha, porselanang kutis at seksing pangangatawan.
Kinaiinggitan din ang tuwid at mahaba niyang buhok na umabot hanggang
baywang. Kung hindi nga lang dahil sa mga mumurahin niyang damit ay
mapagkakamalan siyang isang anak mayaman.
―Hoy, Terra! Yung sinaing mo, nasusunog!‖
Biglang naibalik si Terra sa kasalukuyan. ―Ay, Aling Rosing! Andyan
ka pala.‖
―Yung sinaing mo kako, nasusunog.‖
―Aay! Yung niluluto ko!!!‖ Dali-dali siyang tumakbo sa kusina, ngunit
huli na ang lahat dahil malambot na uling na ang nadatnan niya.
―Haay! Ano ba naman ‗tong buhay na ‗to? Wala na nga akong pera
nasunog pa ang kahuli-hulihang kanin!‖
―Ayan kasi, tumunganga ka pa.‖
Nagulat si Terra. Nasa pintuan na pala si Aling Rosing.
―Mabuti‘t hindi nasunog ‗tong bahay mo. Kung ano ba kasing
tinutunganga mo, e may niluluto ka pala?‖
Sumimangot si Terra. ―Aling Rosing naman, may iniisip lang ako
kanina.‖
―Nangangarap ka na naman na makapag-asawa ng prinsipe? Ikaw
talaga, bata ka, ganyan na nga ang buhay mo kung anu-ano pang iniisip mo.
Ang isipin mo, kung saan ka kukuha ng pambayad mo kay Viring dahil naniningil
na siya.‖
Napaupo siya sa silya. ―Sabi ko naman sa kanya sa susunod na
buwan na at naghahanap pa ako ng trabaho.‖
―Ilang buwan mo ng sinasabi ‗yan pero hanggang ngayon wala ka pa
ring nahahanapan. E kung nagtanim ka sana ng palay, di malapit mo na sanang
anihin.‖
―Ay, diyos ko!‖ Animo‘y kinilabutan siya sa narinig. ―Mamatay na lang
ako sa gutom kaysa magtanim. Paano ako magugustuhan ng prince charming
ko kung puro peklat na ako.‖
―Hoy, Terra. Alalahanin mong patay na ang mga magulang mong
kumukunsinti sa‘yo. Kaya kung gusto mong mabuhay, magtrabaho ka. Kung
ayaw mo, mag-asawa ka na lang para may magpakain sa‘yo.‖
Sumimangot uli si Terra. Napakasungit talaga nitong si Aling Rosing,
ngunit hindi rin niya ito masisi dahil halos ito na ang nagpapakain sa kanya mula
ng mamatay ang mga magulang niya.
― Ala, sige iayos mo na ‗yan at doon ka na sa bahay kumain.‖
Nang lumabas na ang matanda ay hindi niya maiwasang bumuntung-
hininga. Limang buwan na nga ang utang niya kay Viring, at hanggang ngayon
ay hindi pa rin niya nababayaran. Bukod pa roon ay humigit isang libo na rin ang
utang niya sa tindahan.
Kung minsan ay gusto niyang sisihin ang kanyang mga magulang sa
naging kapalaran niya. Walang itinuro ang mga ito sa kanya ni anumang
gawaing bahay maliban sa paghugas ng pinggan at pagsaing ng kanin. Hindi rin
siya pinag-aral sa kolehiyo dahil hindi raw niya iyon kakailanganin sa pag-
aartista. Sa halip ay kinuhanan siya ng tutor na magtuturo sa kanya ng pag-arte
at pananalita ng english.
Hindi niya inakalang maglalahong parang bula ang pangarap na iyon.
Hindi pala niya kailanman mapapakinabangan ang natutunan niyang pag-arte at
pag-english. Anim na buwan na ang nakaraan ay nahulog sa bangin ang bus na
sinasakyan ng kanyang mga magulang. Sariwa pa rin sa isip niya ang kahabag-
habag na itsura ng mga ito ng iuwing nakabalot lamang sa isang itim na plastic.
Halos madurog ang puso niya ng mga panahong iyon. Galit na galit
siya sa kanyang sarili kung bakit hindi man lang niya nabigyan ng matinong
kabaong ang mga magulang niya bago inilibing. Malayo rin ang mga kamag-
anak niya kaya‘t si Aling Rosing lamang ang tanging tumulong sa kanya.
Dalawang araw lamang ang burol at tinabunan na ng lupa ang mga bangkay at
tinirikan ng krus na yari sa sanga ng bayabas.
Hindi siya papayag na manatiling ganoon na lamang ang puntod ng
kanyang mga magulang, at hindi rin siya papayag na mamamatay din siya sa
ganoong lagay. Sinabi niya sa sarili niyang gagawin niya ang lahat makaahon
lamang siya sa impiyernong buhay niya, subalit hindi pala niya kayang mag-isa.
Dahil hindi siya marunong magtrabaho ay hindi niya alam kung paano niya
bubuhayin ang kanyang sarili. Wala ring iniwan ang mga magulang niya sa
kanya maliban sa isang magandang dagger na ibinigay ng kanyang ama bilang
pangproteksyon sa kanyang sarili. Kaya naman nabuo sa isip niya ang isang
pangarap na makatagpo siya ng isang guwapo at mayamang prinsipe na mag-
aahon sa kanya sa hirap.
―Terra.‖
Naunsuming muli ang pag-iilusyon niya ng may marinig siyang
tumatawag sa pangalan niya. Sumilip siya sa pinto at napakunot-noo ng makita
ang isang sosyal na babaeng nakangiti sa kanya.
―Hoy, Tiring. Si Mariana ‗to, ano ba?‖
Napakunot-noo siya, at namukhaan nga niya ang matalik niyang
kaibigan. ―Oy, ikaw pala! Pasok.‖
―Kumusta ka na?‖ bati ni Mariana at umupo sila sa silyang yari sa
kawayan. ―Mukhang pumayat ka.‖
―Paano, wala akong makain. Ikaw, sosyal ka na ngayon, ha. Halos
hindi kita namukhaan. Ba‘t ka nagpakulot?‖
Nangiti si Mariana at iwinagayway ang buhok. ―Siyempre, nakapasok
akong katulong sa isang mayaman.‖
―Talaga? Puwede mo ba akong ipasok?‖
―Hindi, dahil ibang trabaho ang iaalok ko sa‘yo.‖
―Sure. Ano ba ‗yun?‖
Saglit na nanahimik si Mariana. ―Di ba gusto mong magkapera?‖
―Sino bang may ayaw? Ano bang trabaho ‗yan?‖
Lumapit sa kanya si Mariana at saka bumulong. ―One hundred
thousand ang bayad mo rito kapag tinanggap mo.‖
Tumindig si Terra. ―Huwag mo nga akong biruin. Ipasok mo na lang
akong katulong sa pinapasukan mo.‖
―Hindi ako nagbibiro. May nakilala akong Harold ang pangalan at
ipinagtapat niya sa aking kasapi siya sa sindikato.‖
―Sindikato?‖ Napamulagat siya. ―Di ba masamang tao ang mga ‗yan?‖
―Makinig ka nga muna.‖ Hinila siya ni Mariana paupo bago nagpatuloy.
―May mahalagang pag-aari ang mga Montero na gusto nilang makuha, pero
mahigpit ang guwardiya ng mansyon kaya kailangan nila ng inside job.
Tagabigay lang tayo ng impormasyon at one hundred thousand na ang bayad
natin.‖
Kahit nakakunut-noo pa rin si Terra ay natutukso na siyang maniwala
kay Mariana. Wala siyang nakikitang halong biro sa pananalita nito. ―Anong
gagawin ko?‖
Muling bumulong si Mariana. ―Pinapahanap nila ako ng babaeng
maaaring bumihag sa puso ni Sir, at ikaw ang naisip ko.‖
―Ay, diyos ko!‖ napahiyaw si Terra. ―Hindi ako pumapatol sa matanda!
Ba‘t di na lang ikaw?‖
―Psst! Magtigil ka nga.‖ Nawawalan na ng pasensiya si Mariana.
―Hindi matanda si Sir Edgar. Pangalawa, paano siya iibig sa isang katulong?‖
―Ba‘t naman hindi? Marami na akong napanood na ganyan sa mga
teleserye.‖
―Gaga! Huwag mong itulad ang mga pinapanood mong pantasya sa
tunay na buhay.‖
Nanahimik si Terra. May katwiran nga naman ito. ―Sa tingin mo ba
magugustuhan niya ako?‖
―Oo naman. Kunwari ka pa. Alam ko namang puring-puri mo ang
beauty mo.‖
Ngumiti si Terra. Tumataba talaga ang puso niya sa tuwing
binabanggit na maganda siya. ―Kahit na. Baka sadista pa ‗yan ‗no. Maghanap
ka na lang ng iba.‖
―Nakakainis ka naman, eh!‖ Kinamot ni Mariana ang ulo. ―Sige na nga,
sasabihin ko na kung bakit ikaw ang naisip ko… Kasi, magaling kang
maglockpick. Yun lang naman ang tanging alam mo noong mga bata pa tayo, di
ba? Kaya nagkainteres sa‘yo si Vargas dahil yun ang kailangan nila.‖
Napanganga si Terra. Hindi lang pala bilang spy ang alok sa kanya
kundi pagnanakaw. Totoong natural na galing talaga niya ang pagbukas ng mga
kandado na gamit lamang ang alambre, subalit ginagawa lamang niya iyon
kapag may mga kapit-bahay na nakaiwan ng susi sa loob ng bahay.
―Magnanakaw tayo!!!?‖

Two

Ni minsan ay hindi naisip ni Terra na kumapit sa patalim para lamang


sa pera ngunit ewan ba niya kung bakit kinabukasan ay natagpuan na lamang
niya ang kanyang sariling papunta sa lugar na tinukoy sa kanya ni Mariana.
Masikip at mabahong eskinita ang dinaanan nila bago sila nakarating sa
isang luma at abandonadong bahay. Natural lang iyong pagtaguan ng mga
sindikatong may atraso sa lipunan.
May dalawang guwardiyang nakasibilyan ang sumalubong sa kanila, at
bago sila pinapasok ay pinagkakapkap pa ang mga gamit nila. Nang makilala ni
Terra ang pinunong si Vargas ay lihim siyang kinilabutan. Napakalaki ng
katawan nito at mala-gorilya ang pagmumukha.
Halos tayuan siya ng balahibo ng pagmasdan siya ni Vargas mula ulo
hanggang paa. Pagkatapos ay tumango ito at pinapasok siya sa private office
nito.
―Magaling ka raw mag-lockpick?‖ ang pambungad na tanong ni
Vargas. ―Yun ang dahilan kaya nagkainteres ako sa‘yo.‖
―Ah.‖ Nilaro-laro niya ang nanginginig niyang mga daliri. Lubha siyang
kinikilabutan sa mga matatalas na tingin ni Vargas. Para siyang tinatamaan ng
kidlat sa tuwing nagsasalubong ang kanilang mga mata. ―Medyo po.‖
―Sino namang nagturo sa‘yo?‖
―W-wala po. Ginaya ko lang po minsan ang ginagawa ni tatay kapag
kinakandado ni nanay yung cabinet na lagayan ng pagkain. Madali lang naman
po.‖
Natawa si Vargas. ―Sa maniwala ka‘t sa hindi, sampung taon na akong
magnanakaw, pero hindi ganun kadali sa akin ang maglockpick. Marahil ay
natural mong talento iyan. Ibig sabihin ay natural lang na maging magnanakaw
ka.‖
― Po?!‖ Napamulagat si Terra. Hindi kaaya-ayang pakinggan ang
sinabing yun ni Vargas.
Muling tumawa si Vargas at naglabas ng isang alambre. Ibinigay nito
iyon sa kanya at saka ito tumayo‘t ni-lock ang pinto. ―Gusto kong makita kung
kaya mo nga. Subukan mong buksan itong doorknob.‖
Dahan-dahang tumayo si Terra at lumuhod sa harapan ng pinto.
Nanginginig ang mga daliri niyang ipinasok ang alambre sa maliit na butas.
Pinanood naman ni Vargas ang bawat galaw niya.
Tumutulo na ang kanyang pawis subalit hindi pa rin niya mabuksan ang
saradora. Matigas ang isang ito, hindi gaya ng mga bulok na mga kandadong
binubuksan niya. Ngunit kailangang magtagumpay siya dito para pagkatiwalaan
siya ni Vargas.
Sa wakas, pagkaraan ng limang minuto ay nabuksan din ang
doorknob. Tuwang-tuwa naman si Vargas habang siya‘y humihingal at
nagpupunas ng pawis.
―Magaling,‖ papuri ni Vargas. ―Kung nakaya mo ‗yan, ibig sabihin ay
maaaring makaya mo rin ang mga lock ng mansyon.‖
Hindi umimik si Terra at muli silang umupo. Matagal ng
pinakikinabangan ng iba ang talento niyang ito, subalit hindi niya inakalang
pagkakakitahan din niya.
―Wala pang nakakakita sa pendant na ‗yun,‖ ani Vargas ng nasa
kalagitnaan na sila ng pag-uusap. ―Kahit si Mariana hindi rin niya alam kung
nasaan. Walang nakakapasok sa kuwarto ni Montero maliban sa
pinagkakatiwalaan niyang matanda.‖
―Magkunwari na lang po kaya akong katulong para kunwari lilinisan ko
yung kuwarto niya?‖
―Kasasabi ko lang na isang matanda lang ang nakakapasok sa kuwarto
ni Montero. Ginawa na sana ‗yan ni Mariana noon pa kung ganoon kadali.‖
Napakagat siya sa labi. ―Baka po kasi pumalpak ako.‖
―Hindi ba sinabi mo kaninang magaling kang umarte, at marunong kang
mag-english. Yun lang naman ang kailangan eh. Yung damit mo, kami ng
bahala dun. Kami na ring bahalang gumawa ng paraan para makapasok ka sa
mansyon.‖
May biglang naalala si Terra. ―Nanakawin ko lang po ba ang
kuwintas? Nabanggit po kasi sa akin ni Mariana na paiibigin ko si Mister
Montero.‖
―Yun ang plano namin kay Mariana noon, pero hindi siya gusto ni
Montero. ‗Yan rin ang pangalawang plano natin kapag hindi mo nabukasan ang
kuwarto. Sa tingin ko rin mas madali ang trabaho mo kapag nakuha mong
damdamin ni Montero, o kahit matipuhan ka lang niya. Maaari mo siyang akitin
kung sakali, at malamang papapasukin ka niya sa kuwarto. Kapag tulog na siya
saka ka na maghanap.‖
Napayuko si Terra. Napakahirap pala ng magiging papel niya. Walang
kasiguraduhan kung magtatagumpay siya, subalit sa halagang isang daang libo
ay kakayanin niya ito.
―May isang bagay pa akong ipapagawa sa‘yo. Malaki-laki rin ang
kikitahin mo rito. Puwede na ba sa‘yo yung isang milyon?‖
Napamulagat si Terra. Halos sampalin niya ang kanyang pisngi para
magising na siya sa kanyang pananaginip.
―Hindi ako nagbibiro,‖ ani Vargas ng makita ang kanyang reaksyon.
―Isang milyon ang ibabayad ko sa‘yo. Payag ka ba?‖
Tulala pa rin si Terra at hindi makapaniwala. Ngunit kung sakaling
totoo man ay pagkakataon na niya itong yumaman. Kung may isang milyon
siya‘y maaari na niyang mabigyan ng matinong puntod ang kanyang mga
magulang at kailanman ay hindi na siya muli pang kakain ng nilagang kamote.
―Huling tanong ko na ito. Payag ka ba, o kay Mariana ko na lang
ipapagawa?‖
―Ha?‖ Hindi niya alam kung ano‘ng trabaho ang ipapagawa sa kanya ni
Vargas, ngunit napakalaki ng isang milyon para tanggihan niya. ―Sige, payag
ako. Ano po bang gagawin ko.‖
Ngumiti si Vargas. Malademonyo ang ngiti nito. ―Ipapaalala ko lang
sa‘yo na kapag umoo ka sa akin, hindi ka na makakaatras pa.‖
Napalibutan ng itim na ulap ang puso niya. May kutob siyang masama
ang ipapagawa ng lider ng sindikato, mas masama pa kaysa sa pagnanakaw.
―Simple lang… Papatayin mo lang naman si Edgar Montero.‖

Three

―Ano? Tinanggap mo?!‖ napahiyaw si Mariana at di-mapakaling


naglakad-lakad sa masikip na sala ni Terra.
―Ewan ko nga ba kung bakit napa-oo ako. Masyado ata akong
nanghinayang sa isang milyon.‖
―Pero papatay ka dahil lamang sa pera! Hindi ka na ba kinilabutan?‖
Pilit kinalma ni Mariana ang kanyang sarili saka ito umupo sa tapat niya. ―Ulila
rin naman akong katulad mo at nangangarap din akong yumaman, pero hindi
hanggang sa puntong papatay ako ng tao.‖
―Malay ko ba kasi na yun pala ang ipapagawa niya. Hindi naman kasi
niya sinabi agad. Ikaw ba naman kung suhulan ka ng isang milyon.‖
―Ayan! Hindi mo pa kasi alam kung anong ipapagawa sa‘yo tinanggap
mo na agad. Binanggit lang ang isang milyon hindi mo na ginamit yang utak
mo.‖
―Oo, alam ko matalino ka. Mula grade one tayo ikaw parati ang first
honor. Sa hindi ako biniyayaan ng talino ano‘ng magagawa ko?‖
―Hindi talino ang kailangan mo, konsensiya.‖
―Eh, di bawiin. Puwede ko namang kausapin uli si Vargas, ah.‖
―Sa akala mo ba makakaurong ka pa ngayon? Ngayong alam mo na
lahat ng binabalak nila? Sabi ni Harold malupit daw yang si Vargas. Kapag di
mo ginawa ang trabaho mo tsugi ka.‖
Napatingin si Terra sa kaibigan. Noon lang siya kinabahan at noon
lang niya naramdaman ang tunay na panganib ng pinasok niya. ―A-anong
gagawin ko ngayon?‖
Bumuntung-hininga si Mariana at umupo sa tapat niya. ―…Ewan ko…
Hindi ko alam. Pero… bakit raw kailangan mong patayin si Sir Edgar? Akala ko
ba nanakawan lang natin siya?‖
Umiling si Terra. ―Hindi ko alam. Pero sa pagkakaintindi ko sa
salaysay ni Vargas, may ibang taong kumontak sa kanilang gustong ipapatay si
Montero.‖
―Sino?‖
―Hindi ko nga alam, eh.‖
Napakunot-noo si Mariana. ―Wala naman akong alam na kalaban ni Sir
Edgar. Mabait naman siya. Wala naman siyang kapatid. Mayayaman naman
lahat ng mga kamag-anak niya?‖
Hindi umimik si Tera. Wala siyang masabi dahil hindi naman niya kilala
ang tinutukoy nilang Edgar Montero. ―Anong gagawin natin ngayon?‖ muli
niyang itinanong.
Dahan-dahang tumayo si Mariana at dumungaw sa bintana. ―Sa
ngayon, gawin na muna natin ang una nating trabaho. Saka na natin pag-iisipan
yan kapag nakuha na natin ang kuwintas.‖

Four

Pagsikat pa lang ng araw ay nakapuwesto na ang lahat sa labas ng


bakod ng mansyon. Matiyagang nagmasid ang mga tauhan ni Vargas hanggang
masilayan nilang mag-isang lumabas ang hinihintay nilang tao. Naging ugali na
raw ni Edgar Montero ang mamasyal sa bakuran tuwing umaga.
―Ayon si Sir Edgar,‖ mahinang ibinulong ni Mariana. Nagtatago sila
noon sa likuran ng mga maliliit na puno. ―Hintayin raw natin senyas ni bosing.‖
Tumango si Terra habang pinagmamasdan ang kanilang biktima.
Malayo ang lalaki, ngunit kapansin-pansing matangkad at malaki ang
pangangatawan nito.
Sumenyas na si Vargas at naghanda na rin si Terra. Huminga muna
siya ng malalim at saka siya tumili at tumakbo papalayo. Hinabol siya ni Vargas.
Naghabulan sila sa kahabaan ng ilog. Malapit na sila sa dapat nilang
titigilan, ngunit wala pa rin siyang makitang dumarating na sasaklolo sa kanya.
Ang plano ay kukunin nila ang atensyon ni Edgar, at magkukunwari siyang
hinahalay ni Vargas, at si Edgar mismo ang magliligtas sa kanya.
Hinihingal na siya. Sa may malaking bato ay doon siya dapat
babagsak, subalit a hindi niya inaasahang pangyayari ay natisod siya at nabagok
ang ulo niya sa isang nakausling ugat ng malaking puno sa lupa. Umikot ang
paligid niya, at pilitin man niyang dumilat ay unti-unting dumilim ang kanyang
paningin.

Hindi na niya alam ang mga sumunod na nangyari. Paggising na lang


niya‘y natagpuan niya ang kanyang sariling nakahiga sa isang malambot na
kama sa loob ng isang maluwang na kuwarto. Babangon na sana siya ng bigla
niyang maramdaman ang pamimigat ng kanyang ulo.
―Gising ka na?‖
Nagulat siya sa boses na narinig. Nang lingunin niya ito ay lalo pa
siyang nagulat ng makita si Mariana. Bigla siyang bumalikwas at napahawak sa
nananakit niyang ulo. ―Saan tayo?‖
―Gaga! Andito tayo sa loob ng mansyon.‖
―Ha?‖ Unti-unting bumalik ang alaala ni Terra. Nauntog nga pala siya
at nawalan ng malay. Ibig sabihin ay nagtagumpay sila sa kabila ng natamong
aksidente. ―Sina bosing?‖
―Nakatakas na sila. Tayo na raw bahala dito.‖
―Ano bang nangyari? Nahilo ako kanina.‖
Tumawa si Mariana. ―Akala ko nga rin kanina nagkukunwari ka lang,
totoo naman palang nawalan ka ng malay. Sakto namang dumating ang mga
guwardiya, kasama si Sir Edgar. Si Sir Edgar pa nga mismo ang bumuhat sa‘yo
papasok dito.‖
Hindi niya napigilang mapangiti. Napakaromantiko namang isipin ang
salaysay ni Mariana.
―May doktor nga pala dito kanina. Wala naman daw damage sa ulo
mo. Di bale, wala ka naman ng ibobobo pa eh.‖
Nagsalubong ang mga kilay ni Terra habang pinapanood ang kaibigang
tumatawa. Noong mga bata pa man sila ay ganito siya parati tinutukso ni
Mariana, kaya lagi silang nag-aaway noon.
―Siya nga pala, may nagpakilala sa akin kanina na Carlos ang
pangalan. Binayaran din daw siya ni Vargas para tulungan tayo. Kausapin lang
daw natin siya kung gusto nating puntahan si Vargas.‖
―Katulong din ba dito?‖
―Driver,‖ sagot ni Mariana bago tumayo. ―Sige, magpahinga ka na
muna diyan at may gagawin pa ako. Alam mo bang dito ka pa sa guess room
pinadala ni Sir Edgar? Naniwala naman siyang anak ka ng mayaman. Kapag
kinausap ka niya, ang sabihin mo wala kang maalala sa nakaraan mo.‖
Bumagsak si Terra sa kama at siya‘y huminga ng malalim. Narito na
siya sa loob ng mansyon. Nagsimula na ang kanyang kalbaryo. Hindi niya alam
kung ano‘ng mga susunod na mangyayari. Magtatagumpay ba siya o sa
kulungan ang bagsak niya? Hindi rin niya alam kung kaya nga ba niyang
pumatay kapalit ng isang milyon at ng sarili niyang buhay.

Five

―Hoy, gising!‖
Nabigla si Terra ng may humablot sa kanyang kumot. Ng buksan niya
ang kanyang mga mata ay nasilaw siya sa sinag ng araw. Umaga na pala.
Halos buong araw siyang nakatulog. Naroon naman si Mariana at inaayos ang
higaan niya.
―Gutom na ako.‖
―Kaya nga kita ginising, eh. Hinihintay ka ni Sir Edgar. Sabay raw
kayong mag-almusal.‖
―Ha?‖ Biglang nagising ang tulog pa niyang dugo. ―Ba‘t naman kami
magsasabay? Diyos ko! Ayoko! Baka mahalata niyang hindi ako marunong
gumamit ng kutsilyo.‖
Umupo sa tabi niya si Mariana. ―Tinanggap mo ‗tong trabahong ‗to
kaya kailangan mong gawin. Paano mo mapapaibig si Sir Edgar kung ayaw mo
siyang harapin? Sa tingin ko pa naman type ka niya. Dinalaw ka niya dito
kagabi, alam mo ba?‖
―Ganun?‖ Napangiwi si Terra habang iniimagine na pinapanood siya
ng lalaki habang siya‘y natutulog. Marahil ay naglalaway at humihilik pa siya.
―Ba‘t naman hindi mo ako ginising?‖
―Malay ko ba na darating siya.‖
―Tapos, anong nangyari?‖
Biglang ngumiti si Mariana at saka siya umupo ng tuwid. ―Dito siya
umupo sa tabi mo, tapos tinitigan ka niya ng matagal. Hinaplos-haplos pa niya
yung sugat mo sa noo! Halos mahimatay ako sa inggit!‖
Napangiti rin si Terra at lihim na kinilig sa salaysay ni Mariana. Animo‘y
napakagandang panaginip ang pangyayaring ‗yun.
―Sigurado ako, may gusto sa‘yo si Sir. Suwerte mo, considering na
guwapo pa siya.‖
Napatingin siya sa kaibigan. ―Ano bang iniisip mo, eh, madededbol
yun.‖
Naparam ang ngiti ni Mariana at huminga ito ng malalim. ―Ayan kasi. Kung hindi
ka mukhang pera masuwerte ka na sana.‖
―Eh, kung ako kaya ang iligpit ni Vargas? Malay ko ba na wala palang
atrasan sa mga sindikato.‖
―Aminin mo na. Gahaman ka kasi, at bobo pa.‖
Kumulo ang dugo ni Terra. Kulang na lang ay sabunutan niya ang
kaibigan. Totoong mahina nga ang utak niya, subalit naiinsulto siya sa tuwing
binabanggit ito.
Kapwa sila natahimik ng pumasok ang isa pang katulong.
―Gising na pala kayo, ma‘am,‖ nakangiting bati ng katulong at inilapag
sa mesa ang dala nitong damit. ―Pinamimigay po ito sa inyo ni Sir Edgar.
Naghihintay po siya sa dining room.‖
―Ah--.‖ Hindi alam ni Terra ang sasabihin. Ito na ang simula ng
kanyang pagkukunwari. ―Sige, salamat. Susunod na ako.‖
Paglabas ng katulong ay nagkatinginan sila ni Mariana.
―Nakita mo. Napakabait ng amo ko tapos papatayin mo,‖ ani Mariana
at tumayo na para iayos ang mga gamit niya. ―Halika na rito at maligo ka na.‖
Paulit-ulit na tinitigan ni Terra ang sarili sa mahabang salamin.
Napakaganda ng suot niyang blouse at miniskirt at kaaya-aya rin ang
pagkakaayos ng kanyang buhok. Pakiramdam niya‘y isa talaga siyang prinsesa
sa isang palasyo.
―Hoy, bruha! Hinihintay na tayo ni Sir, ano ba?‖ naiinip na wika ni
Mariana na kanina pa naghihintay sa may pintuan.
Sumimangot si Terra. ―Oo na,‖ aniya at lumabas na sila ng kuwarto.
Napakaluwag ng mansyon. Hindi maaalala ni Terra kung ilang pintuan
ang dinaanan nila bago sila bumaba ng hagdanan, papunta sa dining room.
Pagbukas pa lang ni Mariana sa malaking pinto ay nasilayan na niya ang
matipunong lalaking nakatayo sa tabi ng bintana. Ngumiti ito sa kanya.
Animo‘y natulala si Terra habang nakatitig sa mga mata ng lalaki.
Isang binata pala ang amo ng mansyon, at napakaguwapo nito. Napakaamo
ang nagniningning nitong mga mata at matangos ang ilong. Matangkad rin ito at
malaki ang pangangatawan. Ito na nga ang pinangarap niyang prinsipe na
mapapangasawa niya.
―Sir Edgar, narito na po siya,‖ ani Mariana sa binatang hindi pa rin
maalis ang titig sa kanya. ―Maiwan ko na po kayo.‖
―Salamat, Mariana,‖ sagot ni Edgar. Nang maisara na ni Mariana ang
pinto ay tumingin itong muli sa kanya. ―Kumusta ka na?‖ tanong nito. Mababa at
malumanay ang pananalita nito.
Naramdaman ni Terra ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso, ngunit
pinigil niya ang kanyang damdamin. Hindi si Edgar ang mapapangasawa niya,
dahil ang lalaking ito ay magiging kaawa-awang biktima ng robbery at murder.
Ito ang dahilan kaya‘t narito siya ngayon sa mansyong ito. Upang magtagumpay
siya ay kailangan niyang labanan ang anumang damdaming makakapagpahina
sa kanya. Batid niyang sa oras na umibig siya sa binatang ito ay siya lang ang
masasaktan sa bandang huli.
―Is there something wrong?‖
Bigla siyang naibalik sa kasalukuyan. ―Ha? Ano po?‖
Napangiti si Edgar. ―Mukhang may malalim kang iniisip?‖
Umiling si Terra at bago siya nagsalita ay inihanda muna niya ang
kanyang sarili. Ngayon niya magagamit ang napag-aralan niyang pag-arte at
pag-english. Nagsimula siya sa isang matamis na ngiti. ―I‘m sorry, Sir.‖
Para bang nagningning ang mga mata ni Edgar na animo‘y nabighani
sa tamis ng kanyang ngiti. Mukhang umepekto agad ang kanyang pag-arte.
―…Don‘t call me Sir. My name‘s Edgar.‖
Saglit na hindi iya gumalaw iabot ni Edgar ang palad upang kamayan
siya. Tinanggap niya iyon at para bang nakuryente ang buo niyang katawan ng
maramdaman ang mainit na kamay ng binata. ―Terra—.‖
Napatigil si Terra. Bakit niya nasabi ang tunay niyang pangalan?
―Terra?‖
Tinatanong ang kanyang apeliyedo. Kailangan niyang makapag-isip
agad ng sasabihin. ―I… I really don‘t remember anything except my name.
Pasensiya na po hindi ko kayo masasagot.‖
Napakunot-noo si Edgar. ―Do you mean that?‖
Tumango siya. ―I am a victim of kidnap and ransom. Nakatakas lang
ako at napadpad dito.‖
Sa reaksyon ni Edgar ay parang hindi ito makapaniwala, subalit marahil
ay wala itong nakikitang dahilan, at wala sa kanyang anyo, upang pagdudahan
siya nito. ―If that‘s the case, you are welcome to stay here as long as you want.‖
Ngumiti si Terra. Nagtagumpay na naman siya. Napakadali palang
mauto itong si Edgar. ―Thank you very much for your kindness, at salamat rin
pala sa pagliligtas mo sa akin. You are my brave hero.‖
Natawa si Edgar sa tinanggap na papuri. ―It‘s my pleasure to help a
beautiful lady. Shall we have breakfast now?‖
Para siyang natutunaw sa tuwing nakangiti at nakatitig sa kanya si
Edgar. Mas mahirap palang pigilan ang damdamin kaysa sa inakala niya.
Tumango na lang siya at sabay silang nagtungo sa mahabang dining table.

Six

―Ikaw talaga, baka mamaya magdududa sa‘yo si Sir Edgar,‖ naiinis na


tinabihan siya ni Mariana sa kama. ―Sa susunod ayus-ayusin mo ang pagkain
mo. Para kang gutom na gutom.‖
―E, talaga naman kasing gutom na ako kanina. Isang araw ba naman
akong hindi kumain.‖
―Gaga! Baka gusto mong mabuking tayo at mapugutan ka ng ulo.‖
Napangiwi si Terra. Tama si Mariana. Sa oras na mabuking sila ay
buhay nila ang magiging kapalit.
―Umalis na nga pala si Sir, Edgar.‖ Iniba ni Mariana ang usapan.
―Basta‘t ganitong oras wala na siya, maliban sa Sabado‘t Linggo na pahinga
niya. Alas-otso ng gabi darating na siya, kaya‘t imposibleng makadiskarte tayo
sa ngayon. Pinakamagandang gawin natin, hintayin nating umalis siya
papuntang abroad.‖
―Parati ba siyang pumupunta sa abroad?‖
―Mga dalawang beses sa isang buwan siyang pumupunta sa abroad.
Kagagaling lang niya noong isang linggo sa London, kaya marahil sa susunod na
linggo uli siya aalis.‖
―Antagal naman niyan. Naiinip na ako dito.‖
―Hay, naku. Mag-enjoy ka na lang. Masuwerte ka nga buhay prinsesa
ka dito samantalang ako katulong. Halika, ituturo ko sa‘yo ang kuwarto niya.‖
Dalawang pinto lang pala ang layo ng kuwarto ni Edgar sa kuwarto
niya. Pasimple silang naglakad sa harapan nito at ng wala silang makita ni
sinuman sa paligid ay nilapitan ni Terra ang malaking pinto para pag-aralan ang
lock nito. Naalala niya kung gaano siya nahirapang buksan ang lock ni Vargas.
Sigurado siyang mas mahihirapan pa siya sa hindi pangkaraniwang lock ng
pintong ito.
―Halika na may dumarating.‖
Hinila siya ni Mariana at nagtago sila sa likuran ng isang giant vase.
Maya-maya‘y nakita niya ang isang matandang babaeng pumasok sa kuwarto ni
Edgar.
―Ayan si Ate Dolor,‖ ibinulong ni Mariana. ―Siya ang mayordoma dito, at
siya lamang ang nakakapasok sa kuwarto ni Sir.‖
Nang makapasok ang matanda ay isinara din nito uli ang pinto. Saka
lang sila lumabas sa pinagtataguan.
―Ano‘ng gagawin niya dun?‖ tanong niya.
―Natural maglilinis. Kung may paraan lang sana para nakawin natin
ang susi, tapos na sana ito.‖
―Ba‘t nga pala hindi natin gawin ‗yun?‖
―Malapit sa servant‘s quarter ang kuwarto niyan, at hindi nawawalan ng
tao doon. Kung may makakita sa akin eh di pagsuspetsahan na ako. Kaya nga
kumuha kami ng lockpicker para mas madali.‖
Bumuntung-hininga si Terra. Napakatindi talaga ng security sa kuwarto
ni Edgar. Tama nga si Vargas nung sabihin nitong mas mapapadali ang
kanyang trabaho kung mahulog ang loob ni Edgar sa kanya. Kung nagkaganoon
ay maaari niya itong akitin papunta sa kuwartong iyon. Puri nga lang niya ang
nakasalang at hindi niya alam kung kaya niyang isakripisyo iyon.

Nang sumunod na araw ay maaga siyang nagtungo sa garden kung


saan una niyang nasilayan si Edgar. Kailangan niyang gumawa ng paraan para
lalo pa siyang mapalapit sa binata.
Wala siyang nadatnan doon ngunit ilang sandali lang ang lumipas ay
may narinig siyang paparating na tao. Alam niyang si Edgar na ‗yun kaya‘t
kunwari naman ay abala siyang inaamoy ang isang pulang rosas.
―Mahilig ka pala sa bulaklak.‖
Boses nga ni Edgar yun. Kunwari naman ay nagulat siyang nilingon
ito. ―Ay! Mister Montero, kayo po pala. Ang ganda po ng garden niyo.‖
Ngumiti rin si Edgar at dahan-dahang lumapit sa kanya. ―Do you like
it?‖
―Yes, of course. Mahilig kasi ako sa bulaklak.‖ Kasinungalingan ang
tinuring niyang yun, dahil ang totoo‘y damo lamang sa paningin niya ang mga
bulaklak sa paligid.
―You do?‖
―I love flowers, especially roses,‖ sagot ni Terra. Nagtaka siya ng
lumapit si Edgar sa halaman at inusisa isa-isa ang mga rosas. Pinitas nito ang
sa tingin nito‘y pinakamaganda at iniabot sa kanya.
Nakangiting tinanggap ni Terra ang bulaklak. Romantiko talaga itong si
Edgar. Naramdaman uli niya ang mabilis na tibok ng kanyang puso. Lalo na ng
titigan siya nito sa mata. Parang gusto niyang matunaw.
―This was my mother‘s garden,‖ ani Edgar at naudlot ang kanyang
pagmumuni-muni. ―I‘m keeping this to keep her memories alive.‖
Napatingin siya kay Edgar. Malungkot ang mga mata nitong nakatingin
sa malayo. ―Is she--?‖ Hindi na niya tinuloy ang tanong. Naisip niyang
masyadong personal na iyon.
―She died three years ago,‖ sagot ni Edgar at tumingin sa kalangitan.
Malamang ay inaalala nito ang pumanaw na ina.
―I‘m sorry,‖ paumanhin ni Terra. Alam niyang nasagi niya ang isang
sensitibong parte ng buhay nito. Alam din niya kung gaano ito kasakit dahil
dumaan din siya sa ganoong pagsubok.
Ngumiti sa kanya si Edgar. ―Halika, ipapasyal kita sa paligid.‖
Humawak siya sa naghihintay na palad ni Edgar at naglakad-lakad sila
sa paligid ng mansyon. May nadaanan silang isang fountain, isang bilog na
swimming pool, at tennis court. Lahat na yata ng inaasam niyang libangan ay
natagpuan niya sa bakuran ni Edgar.
―I like your place,‖ aniya ng magkaharap silang nakaupo sa ilalim ng
malagong puno. ―It‘s beautiful.‖
Tumitig lang sa kanya si Edgar. ―Probably as beautiful as yours, that is
if you remember anything about your home.‖
―Let‘s hope so.‖ Tumango si Terra at ng magsalubong ang mga mata
nila ni Edgar ay para bang natutunaw siya sa lagkit ng pagkakatitig nito sa
kanya.
―I‘m wondering about how old you are.‖
Hindi siya agad makapagdesisyon kung ano‘ng isasagot. ―I‘m twenty-
four.‖ Sinabi na niya ang totoo dahil halata naman ito sa itsura niya.
―So may naaalala ka pala about yourself.‖
Napatid ang hininga ni Terra at para bang isang malakas na sampal
ang dumapo sa kanyang pisngi. Malaking pagkakamali pala ang ginawa niya.
Siguradong tatawagin na naman siyang bobo ni Mariana maya‘t-maya lamang.
―If you ask me, I‘m twenty seven.‖
Nakalma si Terra. Sa palagay niya‘y hindi ito binigyang pansin ni
Edgar. ―Just three years older?‖
―Great combination, don‘t you think so?‖
Namula ang kanyang mga pisngi. Alam niyang may kahulugan ang
tinuring na yun ni Edgar.
―Sorry,‖ paumanhin agad nito ng mapansin ang kanyang reaksyon.
Umupo ito ng tuwid at binuksan ang dalawang pang-itaas na butones ng polo.
Mataas na ang araw at mainit na rin ang hangin.
Na-conscious si Terra ng makita ang dibdib ni Edgar. Sanay siyang
nakakakita ng lalaking walang pang-itaas sa pinanggalingan niyang lugar, subalit
kakaiba ang pangangatawan ni Edgar. Kumpara sa mga payat na lalaki sa
bukid, makapal at maganda ang hubog ng dibdib nito. Parang gaya ng mga
napapanood niyang mga lalaki sa telebisyon.
Hindi niya namalayang napangiti siya habang nakatitig sa dibdib nito.
Nang makarinig siya ng tunog ng lalamunan ay bigla siyang tumingala at nakita
si Edgar na nakatingin pala sa kanya. Agad siyang yumuko kahit batid niyang
nahuli na siya nito.
Natawa si Edgar ng lalo pa niyang ikinapula. Sinadya nitong buksan
ang ilan pang butones ng polo na parang nanunuya. ―Hindi ka ba naiinitan?‖
tanong nito.
Tumingin si Terra sa suot niyang sweater. Naiinitan na rin siya, subalit
hindi niya kayang maghubad sa harapan nito, lalo na‘t isang manipis na tank top
lamang ang suot niya sa ilalim.
―Let me help you.‖
Bago pa siya makatanggi ay nakaluhod na ito harapan niya. Nang
maalis nito ang sweater ay inilatag nito iyon sa damo, at pinagmasdan ang
kanyang mukha.
Muli siyang yumuko. Hindi niya kayang makipagtitigan kay Edgar, lalo
na‘t napakalapit nito sa kanya. Damang-dama niya ang init ng katawan nito.
―Are you alright?‖ tanong ni Edgar at marahan nitong hinawakan ang
kanyang baba.
Nagsalubong ang kanilang mga mata. Napakaamo ng titig nito sa
kanya. Parang gusto na niyang sumuko. Hindi niya yata kakayaning labanan
ang halina nito.
Biglang nanginig ang kanyang mga daliri, at malamang ay
naramdaman iyon ni Edgar kaya dahan-dahan siya nitong binitiwan at lumayo.
Noon lang siya nakahinga ng maluwag. ―Did I scare you?‖
Umiling siya. Pulang-pula pa rin ang kanyang mukha at nanlalamig sa
nerbiyos ang kanyang mga daliri.
―I‘m sorry, I didn‘t know--.‖ Hindi alam ni Edgar ang sasabihin. ―I didn‘t
mean to scare you.‖
Pilit ang ngiti ni Terra. ―It‘s nothing. I was--.‖ Napatigil siya ng may
mapansin siyang kuminang na bagay sa dibdib ni Edgar. Hindi man siya
eksperto sa mga alahas ay sigurado siyang tunay na diamond iyon.
Wala siyang malay na hinawakan ito. Mabigat at hugis puso ang korte
nito at may kung anong pulang bato na nakapaloob sa gitna. Ito na nga ang
sinasabi ni Vargas, ang pendant na nagkakahalaga ng isang daang milyones.
―My mother gave it to me.‖
Nagulat si Terra at nabitawan niya ang pendant. ―S-sorry.‖
Nakangiting hinubad ni Edgar ang suot na kuwintas. ―Would you like to
try?‖
Bago pa man makapalag si Terra ay isinabit na ni Edgar ang kuwintas
sa kanyang leeg. Nakakasakal ang bigat nito.
―Maliban sa garden, ‗yan na lamang ang natitirang alaala ni Mommy,‖
ani Edgar habang pinagmamasdan ang kuwintas sa kanyang leeg. ―You‘re even
more beautiful with it.‖
Ngumiti lamang si Terra. Ang totoo‘y gusto na niyang hubarin ang
kuwintas ngunit baka ma-offend si Edgar.
―According to my father, that‘s a five hundred year old possession of an
English Duke. His daughter inherited it when he passed away. Her name was
Lady Wilhelmina Georgiana St. Just… and she was my great grandfather‘s wife.‖
Napanganga si Terra sa salaysay ni Edgar. Isang dugong bughaw pala
ang ninuno ni Edgar.
―Maraming nagkakainteres sa kuwintas na ‗yan. Actually, one museum
offered me two million dollars pero tinanggihan ko. It‘s been with my family for so
long and I cannot afford to lose it.‖
Habang nakikilala ni Terra ang kuwintas ay lalo itong humihigpit sa
kanyang leeg. Nang hindi na siya nakatiiis ay hinubad na niya ito at ibinalik kay
Edgar. ―Ayoko niyan, baka mawala ko pa.‖
Tumawa si Edgar. ―Hindi ito mawawala unless somebody intentionally
takes it.‖
Pakiramdam niya ay pasaring iyon ni Edgar. Ngunit kung totoong may
nalalaman na ito ay bakit napakabait pa rin nito sa kanya. Dapat sana ay may
mga pulis ng umaresto sa kanya.
―L-lagi mo bang suot ‗yan?‖ Hindi alam niya kung tama nga bang
itanong niya iyon ngunit hindi niya napigilan ang kanyang sarili.
―Inside the house, yes,‖ sagot ni Edgar. ―It‘s too risky wearing this
outside. My mother warned me of that.‖
Ibig sabihin ay iniiwan ni Edgar ang kuwintas sa kuwarto nito kapag
umaalis, at suot-suot nito iyon sa loob ng bahay. Tama ang plano ni Mariana na
hintayin na lang nilang umalis papuntang abroad si Edgar saka nila papasukin
ang kuwarto nito.

Seven

Naging araw-araw ang pagkikita nila ni Edgar sa garden, at sa bawat


araw ay napapansin niyang nahuhulog na nga ang loob sa kanya ng binata.
Halata ito sa ningning ng mga mata nito at sa mga ngiti nito sa tuwing tumitingin
ito sa kanya. Sa loob ng isang linggo ay marahil nakilala na niya ng lubos si
Edgar, maging ang ama nitong si Ignacio Montero na lagi nitong bukambibig.
Ngunit hindi lang si Edgar ang nakadarama ng ganun, kumakatok na rin
ang pag-ibig sa kanyang puso. Masaya siya kapag kausap niya ang binata,
ngunit tuwing mag-isa na lang siya‘y nahihirapan ng husto ang loob niya.
May isang umagang hindi niya nadatnan si Edgar sa garden. Nagtaka
siya kung bakit hindi ito dumating samantalang may usapan silang bawat umaga
ay magkikita sila sa garden bago magbreakfast. Makaraan ang kalahating oras
ay bumalik na siya sa loob ng bahay, at nagulat na lang siya ng makita si Edgar
na seryosong nakikipag-usap sa isang ginoo sa paanan ng hagdanan.
Natigil sa pag-uusap ang dalawa ng napansin ng mga ito ang pagdating
niya. Nagtaka si Terra ng sumulyap si Edgar sa ginoo bago ngumiti sa kanya.
Parang may kahulugan iyon.
―Good morning, Terra. Pasensiya na hindi kita napuntahan sa garden.
I have a surprise visitor here.‖
Tumango si Terra at lumapit sa kanila. ―Good morning.‖
―Meet Attorney Reyes. He‘s a private investigator. I hired him for you.‖
Lihim na kinilabutan si Terra. Hindi niya inakalang may kinuhang
imbestigador pala si Edgar. ―Nice to meet you, Attorney.‖ Pilit ang kanyang ngiti
ng kamayan siya ng abogado.
―Nice to meet you too. You bloom like the roses in the garden.‖
Nangiti siya sa papuri ni Attorney Reyes. ―Thank you very much.‖
―Anyway, I have to go now. Napadaan lang ako dito sandali. May
naghihintay pa sa aking client.‖
Pinanood niyang lumabas ang abogado, at ng wala na ito ay
nagkatinginan sila ni Edgar. Napansin niya ang isang suitcase sa paanan nito.
―May pupuntahan ka?‖
Tumango si Edgar at binuhat ang suitcase. ―Could you walk me to the
door?‖
Paglabas nila sa main door ay may naghihintay doon na kotse, at si
Carlos ang driver nito. Ipinasok muna ni Edgar ang suitcase bago ito muling
humarap sa kanya.
―I need to go to the States. Biglaan kasing may tumawag kanina. I‘ll be
back maybe after a week or two.‖
Napanganga si Terra at para bang may kumurot sa kanyang puso. Ibig
sabihin ay hindi niya masisilayan si Edgar sa loob ng dalawang linggo.
―Don‘t worry.‖ Hinawakan ni Edgar ang kanyang kamay ng marahil ay
napansin ang lungkot sa kanyang mga mata. ―It‘s only a short while. Sana,
pagbalik ko andito ka pa… I‘ll miss you.‖
Malungkot ang nagingngiti niya. ―I‘ll miss you too.‖
Matagal na hindi umimik si Edgar, nanatili itong nakakatitig sa kanya.
―While I‘m gone, please consider this your home.‖
Nagpaalam na ito. Pinanood niya ang paglayo ng sasakyan hanggang
ito‘y nawala sa kanyang paningin. Parang inulan ang kanyang puso. Dalawang
linggo. Parang napakatagal ng dalawang linggo.
***

Nalungkot siya sa pag-alis ni Edgar, subalit iyon ang hinihintay nilang


pagkakataon. Kinagabihan ay hinintay nila ni Mariana ang hating gabi bago sila
nagtungo sa master‘s bedroom. Nagmasid si Mariana sa paligid habang si Terra
ay sinubukang buksan ang nakalock na pinto.
―Ano ba ‗yan, hindi mo pa ba ‗yan nabubuksan?‖ Nagreklamo na si
Mariana. Kanina pa sila doon at natatakot na itong baka may makakita sa kanila.
―Ang hirap kaya nito!‖ galit na sagot ni Terra. Hindi kasi alam ni
Mariana kung gaano siya nahihirapan sa lock na iyon. ―Hindi naman ito kagaya
ng mga bulok na kandado sa atin. Ikaw kaya kung kaya mo.‖
―Oo na, oo na. Sige ipagpatuloy mo lang ‗yan.‖
Isang oras pa ang lumipas. Nangangawit na si Mariana a katatayo at
panay ang buntung-hininga. Parang gusti uli nitong magreklamo subalit
pinipigilan lang nito.
―Mariana.‖ Humihingal na siyang umupo sa sahig. ―Mas madali siguro
kung nanakawin na lang natin ang susi. Parang imposible ito.‖
Nag-isip-isip si Mariana at tinabihan siya. ―Ganito na lang. Subukan uli
natin bukas ng gabi. Kung hindi mo pa rin mabuksan, pagtulungan nating
nakawin ang susi sa matanda.‖
Nang sumunod na gabi ay muli nilang sinubukang buksan ang lock,
ngunit inabot na sila ng alas-kuwatro ay hindi pa rin sila nagtatagumpay.
Kailangan na nilang nakawin ang susi. Yun na lamang ang paraan para
makapasok sila sa kuwarto ni Edgar.
Subalit nabigo rin ang plano nilang nakawin ang susi. Ni hindi sila
nakakuha ng pagkakataong makapasok sa kuwarto ni Dolor dahil laging may tao
sa paligid, at kung gabi naman ay maaga itong natutulog. Sa pagkainip ay hindi
napigilang sabihin ni Terra ito kay Mariana. ―Ano kaya kung buksan ko yung
kuwarto niya sa gabi tapos igapos natin siya saka natin nakawin yung susi.‖
―Gaga! Delikado yun,‖ sagot naman ni Mariana. ―Gusto ni bosing
malinis ang trabaho natin. Kapag nagpadalos-dalos tayo, delikado ang lagay
natin.‖
―Ano ng gagawin natin ngayon?‖
―Subukan uli nating buksan ang pinto ni Sir Edgar. Malay mo baka
magtagumpay rin tayo.‖
―Nakakapagod kasi, eh. Ikaw naman kaya? Baka kaya mo.‖
―Kung kaya ko di hindi na sana kita tinawag pa. Kaya nga sinama kita
dito kasi ikaw lang ang kakilala kong magaling sumungkit.‖

Eight

Sampung araw na ang mabilis na lumipas ay wala pa ring magandang


kinalabasan ng sakripisyo nila. Anumang oras ay babalik na si Edgar, ngunit
hanggang doon pa lang ang nagagawa nila. Marahil ay naiinip na si Vargas sa
paghihintay.
―Mariana,‖ ani Terra habang hirap na hirap na sinusungkit ang lock.
―Huli na talaga ‗to. Napapagod na ako. Wala naman yatang katuturan itong
ginagawa natin.‖
―Subukan mo lang baka suwertehin tayo.‖
―Sabihin na lang kaya natin kay Vargas na hindi natin mabuksan. Baka
may iba siyang plano.‖
Napakamot si Mariana sa kanyang batok. ―Sige, huli na ‗to. Kapag—.‖
―Click!‖
Nagulat silang dalawa ng marinig ang tunog na yun. Hindi sila
makapaniwala na sa wakas ay nabuksan na rin ang pinto. Dahan-dahang
tumayo si Terra at ng hawakan ang doorknob ay bumukas nga ang pinto.

Halos mapasigaw sila sa tuwa. Mabuti na lang at hindi sila sumuko agad. Si
Terra ang pumasok sa kuwarto. Si Mariana ay nanatiling nakabantay sa labas.
Kinapa ni Terra ang switch sa dingding at ng lumiwanag ang paligid ay
namangha siya sa laki at ganda ng kuwarto. Una niyang nasilayan ang isang
malaking painting na nakasabit sa dingding. Nilapitan niya iyon at pinagmasdan
ang larawan ng isang magandang babae. Sa ibaba ay nakaukit ang pangalang
Flordeliza Montero, ang ina ni Edgar.
―Terra, ano ba? Dalian mo!‖ anas ni Mariana na biglang sumilip sa
pinto. Kumilos naman siya agad at naghanap sa paligid. Napansin niya ang
drawer ng mesa sa harap ng malaking salamin. Hindi malayong doon nakatago
ang hinahanap niyang kuwintas.
Naka-lock ang drawer ng hilain niya kaya‘t lalo pa siyang nakumbinsi
na doon nga nakatago ang kuwintas. Kinapa niya ang panungkit sa kanyang
bulsa. Kung nakaya niya ang pinto ay mas madali ang drawer na ito.
Pagtirik pa lang niya ng alambre sa butas ay nagulantang siya ng
umalingawngaw ang isang malakas na tunog, katulad ng tunog ng ambulansya.
Tumayo siya at tumingin-tingin sa paligid. Hindi niya matunton ang
pinanggagalingan ng tunog.
―Security alarm! Halika na, takbo na tayo!‖
Agad siyang hinila ni Mariana palabas ng kuwarto. Hindi na nila
nagawang ilock pa ang pinto dahil naririnig na nila ang mga nagkakagulong tao
sa ibaba. Nakahinga sila ng maluwag ng makapasok sila sa kuwarto ni Terra at
sinara agad ito ni Mariana. Ilang segundo lang ang lumipas ay may mga yabag
na silang narinig na paakyat ng hagdanan. Hinihingal silang umupo sa sahig at
sumandal sa dingding. Ipinagdasal nilang sana‘y hindi sila kakatukin.
―Pesteng buhay ‗to!‖ anas ni Mariana makaraan ang mahabang
sandali. Bumaba na rin ang tensyon sa labas. ―Sino ba kasing may akalang
may security alarm pala doon?‖
Hindi umimik si Terra na hanggang sa sandaling yun ay kagat-kagat pa
rin ang nanginginig niyang mga daliri.
―Kahit naman pala akitin mo si Sir Edgar wala ring kuwenta… dahil
diyan sa letseng alarm na ‗yan.‖
―Paano ba nag-alarm ‗yun?‖ tanong ni Terra na hindi lubusang
maunawaan ang mga alarm na tinutukoy ni Mariana.
―For secutiry ‗yun. Naactivate yun kapag nagalaw ang pinaglagyan
nila.‖ Matagal na nanahimik si Mariana. ―Puntahan kaya natin si Vargas? Baka
may iba siyang plano.‖

Nine

Hinaplos-haplos ni Vargas ang baba ng marinig ang kabuuan ng


salaysay ni Mariana. Nakaupo silang tatlo sa dining table ng hideout. ―Mautak
din pala ang Monterong ‗yan.‖
―So ano pong gagawin namin ngayon?‖ tanong ni Mariana. ―Hindi
naman kami marunong mag-deactivate ng alarm.‖
Kay Terra tumingin si Vargas. ―May kasunduan tayo, hindi ba?‖
Nagulat si Terra at halos hindi nakapagsalita. ―Ah—.‖ Biglang bumilis
ang kanyang pulso. ―Ganun nga po.‖
―Since sabi mong suot-suot niya ang kuwintas kapag nasa bahay siya,
grab the chance to kill him.‖
Natulala sila ni Mariana. Sa mga nakaraang araw ay nakaligtaan
niyang may balak nga pala si Vargas na ipapatay si Edgar.
―B-bakit po ba kasi kailangan pa niyang patayin si Sir Edgar?‖ Si
Mariana ang unang nakapagsalita.
―Wala na kayong pakialam doon,‖ mariing sagot ni Vargas. ―Gawin niyo
na lang ang trabaho niyo.‖
―Eh, boss.‖ Nanginginig ang mga labi ni Terra. ― Para po kasing hindi
ko kayang pumatay—.‖
―Nagkasundo na tayo noon, hindi ba?‖
Parang napaso si Terra sa talim ng tingin ni Vargas. Lalo siyang
natakot kaya‘t yumuko na lamang siya.
―Huli na para umatras ka pa. Kasabwat ka na namin ngayon kaya‘t
kami na lang ang mga kakampi mo. Sa halagang isang milyon, patayin mo si
Edgar Montero sa loob ng isang linggo.‖
Napalunok silang dalawa. ―Paano po kung hindi pa siya bumabalik?‖
naglakas loob na itinanong ni Mariana.
―Sige.‖ Kinonsedara ni Vargas ang tanong nito. ―Isang buwan ang
palugit ko sa inyo. Napakahabang panahon na ang binibigay ko sa inyo. Kapag
nabigo pa kayo, huwag niyo ng itanong kung ano‘ng gagawin ko sa inyo.‖

Ten

Mataas na ang araw ng magising si Terra. Pagdilat pa lang niya ay


nakita na niya ang naggagandahang mga bulaklak na nakapalamuti sa kanyang
kuwarto. Bumangon siya at pinagmasdan ang mga ito. Maganda naman pala
ang mga bulaklak na dati-rati ay hindi niya binibigyang halaga.
May card siyang nakita sa ibabaw ng mesa. Nakasaulat ang pangalan
niya sa envelope, at galing iyon kay Edgar.
For the most beautiful girl I’ve ever seen. Thank you for coming into my
life. Love, Edgar.
Nangiti si Terra. Natutuwa siya, ngunit sa isang sulok ng kanyang puso
ay may pagdadalamhati at panghihinayang. Napakaganda sana itong panaginip,
ngunit bakit kailangang humantong sa ganito ang pangayayari?
―Ang bait ni Sir Edgar ano?‖
Nabitawan ni Terra ang card at nahulog ito sa sahig. Pinapanood pala
siya ni Mariana.
Malungkot ang ngiti ni Mariana. Naglaho ang sigla sa mga mata nito.
―Inorder niyang lahat ‗yan para sa‘yo. Napakasuwerte mo.‖
Batid ni Terra na kinokonsensiya siya ni Mariana. Kung may
magagawa lang sana siya ay ayaw niyang pumaslang ng sinuman lalong-lalo na
si Edgar, ngunit hindi niya kayang isakripisyo ang buhay nilang magkaibigan.
―Dumating na siya kagabi matapos niyang malaman ang nangyari nung
isang araw. Natakot nga ako na baka paghinalaan tayo, pero base sa narinig
kong usapan kanina, pinalagay nilang may mga taong labas na nakapasok dito
sa loob… kaya pinalagyan nila ng alarm ang pinto.‖ Lumapit si Mariana sa
kanya. ―Hindi na tayo maaari pang pumasok doon. Wala na rin akong
maitutulong. Hawak mo na ngayon ang kapalaran natin.‖
Napalingon si Terra sa kaibigan. Ibig ba nitong sabihin ay mag-isa na
lang siya ngayon. ―Huwag mo naman akong iwan.‖
Matagal na nanahimik si Mariana. ―Terra, papatayin mo ba talaga si Sir
Edgar?‖
Tinitigan lang niya ang kaibigan, at saka siya tumalikod. Hindi niya
alam ang kanyang isasagot. Muli siyang nakadama ng takot. Parang gusto
niyang umiyak sa tuwing naiisip niya ang pagpatay kay Edgar.
―Terra?‖ Hinawakan ni Mariana ang balikat niya. Naghihintay ito ng
kasagutan.
―H-hindi ko alam… Pag-iisipan ko.‖

Dalawang araw na nagkulong si Terra sa kanyang kuwarto. Ayaw na


niyang makita pang muli si Edgar. Kailangan niyang iwasan ito at ng hindi pa
lalong umusbong ang tinatago nilang damdamin sa isa‘t-isa. Wala naman
sigurong masama kung palilipasin niya ang ilang araw hanggang magkaroon
siya ng sapat na tapang para isagawa ang kanyang balak.
Sa ikatlong araw ng kanyang pagsasakit-sakitan ay hindi niya akalaing
dadalawin siya ni Edgar sa kanyang kuwarto. Pagdilat na lang niya‘y naroon na
ito‘t nakaupo sa tabi niya, hinahaplos ang kanyang noo.
―How do you feel now?‖ tanong ni Edgar.
―Mister Montero, kayo pala,‖ aniya at dahan-dahang bumangon.
Iniwasan niya ang muling pagkikita nila ni Edgar, subalit ngayong narito na ito sa
tabi niya at nakangiti ay para bang pinanabikan niya ito ng husto.
―The least thing you can do for me is call me by my name.‖
Yumuko si Terra. Nabihag na naman siya ng ningning ng mga mata
nito. Ito ang siyang sandata ni Edgar na hindi niya malabanan.
Hinawakan ni Edgar ang kanyang baba upang tumingin ito sa kanyang
mga mata. ―Can I hear you say it?‖
―Yes… Edgar,‖ namimilipit ang dila niyang sagot.
―That‘s better.‖ Tumawa si Edgar at marahan nitong hinawakan ang
gilid ng kanyang mukha. ―How do you feel now?‖
―I‘m alright, medyo--.‖ Napapikit siya ng maramdaman ang daliri ni
Edgar na marahang hinahaplos ang kanyang pisngi. Nakaramdam siya ng
kaaya-ayang init.
―I miss you.‖
Namula si Terra. Iniwasan niya ang malagkit na titig nito. ―Kumusta
nga pala ang trip mo sa States?‖
―Fine,‖ sagot ni Edgar. ―Kailangan ko lang bumalik ng wala sa schedule
dahil sa nangyari dito. Are you aware na may nakapasok dito sa mansyon.
They broke into my room, and I know just what exactly they were trying to steal.‖
―A-ano yun?‖ Nagmaang-maangan si Terra.
―The necklace that I told you about.‖
―Really? Akala ko ba walang nakakaalam dun?‖
―Yun ngang ipinagtataka ko, kaya nga naisip ko baka isa sa mga
kamag-anak ko ang nag-utos nun. Mga angkan lang ng mga Montero ang
nakakaalam ng tungkol sa kuwintas na ‗yun.‖
Napanganga si Terra. Mga angkan lamang ba ng Montero? Pero bakit
alam ito ni Vargas? Ibig bang sabihin ay kamag-anak nila si Vargas? O hindi
naman kaya may ibang taong nag-utos kay Vargas, at itong tao ring ito ang nag-
utos na ipapatay si Edgar?
―I hope I‘m not talking to myself.‖
Naantala ang pagmumuni-muni ni Terra. May sinasabi pala si Edgar sa
kanya. ―I‘m sorry. What did you say?‖
―I was asking if you‘d like to go out with me tonight.‖
Napatingin siya sa binata at muling namula ang kanyang pisngi.
Seryoso ang mukha nito at naghihintay ng kasagutan. ―…Sure, Mister Montero, I
mean, Edgar.‖
Ngumiti si Edgar. ―Thank you. I‘ll wait for you at the hall by six. Will
that be alright?‖
Tumango si Terra. Ilang saglit pa silang nagkatitigan bago tumayo si
Edgar at nagpaalam. Ng magsara ang pinto ay ibinato niya ang hawak na unan.
Naiinis siya sa sarili niya. Kung bakit humihina ang kanyang depensa at kung
bakit dinalaw pa siya ni Edgar. Worst, lalabas pa sila mamayang gabi, at silang
dalawa lang.
***

Alas-onse na ng makauwi sila ng gabing ‗yun. Marami silang


pinuntahang magagandang lugar, napakaganda ng pinanood nilang opera, at
napakasarap ng pagkain sa restaurant, ngunit hindi nag-enjoy si Terra. Laging
sumasagi sa kanyang isip ang nalalapit ng kamatayan ni Edgar.
―Thanks for the wonderful evening,‖ ani Edgar ng nasa tapat na sila ng
kanyang kuwarto. ―I just noticed that you seem bored. Are you still sick?‖
Pinilit niyang ngumiti. ―No. May iniisip lang kasi ako.‖
―Tungkol saan?‖
―Tungkol sa… About myself, my past.‖
Naglaho ang ngiti ni Edgar. ―Does that mean your heart is still
somewhere else?‖
Hindi niya halos maunawaan ang ibig nitong sabihin kaya‘t wala rin
siyang naisagot.
―Anyway, Attorney Reyes is still working on that. Don‘t worry.‖
Tumango si Terra. Naparam ang kanyang ngiti ng mapansin niya ang
napakalagkit na titig ng binata sa kanya, papalapit ang mga labi nito.
Nanlambot ang mga tuhod niya ng maramdaman ang init ng mga labi ni
Edgar. Kulang na lang ay mawalan siya ng balance at bumagsak sa sahig.
Nangiti si Edgar ng matapos ang halik at nakitang tulala pa rin siya.
―Goodnight,‖ mahina nitong ibinulong at tumalikod na papalayo.
Nang nakaalis na ito ay napaluhod siya sa sahig. Pinagsisisihan niya
ang gabing ito. Kung sana‘y pinatay na niya si Edgar noong mga nakaraang
araw ay hindi sana siya nahihirapan ng ganito ngayon.
Pagpanhik niya sa kanyang kuwarto, makaraan ang ilang minuto, ay
biglang bumukas ang lamp shade. Napaatras siya, ngunit nakahinga rin siya ng
maluwag ng mamukhaan niya si Carlos na nakaupo sa kama.
―Ano‘ng ginagawa mo rito?‖ tanong niya sa lalaki at isinara ang pintuan.
Tumayo si Carlos. ―Pasensiya ka na, Terra. May ipinagbilin lang si
bosing.‖
―Ano yun?‖
―Nalaman niyang dumating na si Sir Edgar, kaya gusto niya patayin mo
na si Edgar ngayon din bago pa siya umalis uli papuntang abroad.‖
―Akala ko ba isang buwan ang palugit niya?‖
―Hindi ko alam kung anong napag-usapan niyo pero yun ang bilin niya.
Bilis-bilisan mo raw kumilos hangga‘t hindi pa nila tayo pinaghihinalaan. Kapag
nagtagal pa tayo dito baka mabisto pa tayo, lalo na‘t pinaiimbestigahan na ni Sir
ang trepasser sa kanyang kuwarto.‖
Walang maisagot si Terra. Muli na naman siyang sinakluban ng takot.
―Sige,‖ pamamaalam ni Carlos. ―Kung natapos mo na ang trabaho mo
puntahan niyo lang ako sa baba. Isama mo na rin si Mariana at tutulungan ko
kayong tumakas.‖
―Carlos?‖ Tinawag niya ito bago pa makalabas ng back door. ―Ano‘ng
gagawin ko? Hindi pa ako nakakapatay ng tao?‖
Bumuntung-hininga si Carlos. Parang naaawa ito sa kanya. ―Bakit ba
kasi hindi mo inisip yan ng tanggapin mo ang trabahong ito? Ngayon ka pa
nagsisisi? Ngayong huli na ang lahat?‖
Tumulo na ang mga luhang pinipigil ni Terra. ―Hindi ko kasi alam na
murder pala ang ipapagawa niya sa akin… Carlos, sumuko na lang kaya tayo.
Sabihin natin ang totoo kay Edgar, baka sakaling mapatawad niya tayo.‖
Napamulagat si Carlos. ―Huwag na huwag mong gagawin ‗yan.‖ Halos
bantaan siya nito. ―Parang awa mo na, walang trabaho ang asawa ko at pito ang
anak ko. Hindi ako maaaring makulong. Si Mariana may kapatid din siyang
umaasa sa kanya. Mabuti ikaw mag-isa mo. Paano naman ang mga iiwanan
namin?‖
―P-pero—.‖ Hindi na niya itinuloy ang sasabihin. Naiintindihan niya si
Carlos.
―Mangako kang hindi mo gagawin yan dahil kung hindi isusumbong kita
kay bosing ngayon din.‖
Tumango siya, at bago umalis si Carlos ay nagpahabol pa ito.
―Siguraduhin mo nga palang suot ni Edgar ang kuwintas kapag pinatay
mo siya. Ikaw na ang bahalang dumiskarte.‖
Parang dinudurog ang puso ni Terra ng maiwanan siyang mag-isa.
Kalmado pa siya noong pagnanakaw pa lamang ang iniisip nila, ngunit ngayong
pagpatay na ang kinakaharap niya ay parang mababaliw na siya. Napakabait ni
Edgar sa kanya. Kakayanin man niya itong nakawan ngunit hindi niya ito kayang
patayin.
Pinahid niya ang luha sa kanyang mga mata at may kinuha sa ilalim ng
kanyang unan. Pinagmasdan niyang mabuti ang nangingintab na dagger, ang
daggger na nagpapaalala sa kanyang ama, at ang dagger din na tatapos sa
buhay ni Edgar Montero.
Ngayong gabi na niya tatapusin ang kanyang trabaho. Kung
patatagalin pa niya ito‘y lalo lang siyang mahihirapan. Hangga‘t hindi pa buo ang
umuusbong na damdamin sa kanyang puso ay kailangan na niyang tapusin ito.
Eleven

Alas-tres ng madaling araw ay ginapang ni Terra ang dilim papunta sa


kuwarto ni Edgar. Inihanda niya ng husto ang kanyang sarili subalit hindi pa rin
niya tuluyang maiwaglit ang takot na bumabalot sa kanyang pagkatao.
Kumatok siya ng ilang beses sa pinto ngunit walang sumasagot. Ibig
sabihin ay wala si Edgar sa kuwarto. Hindi niya alam kung saan ito nagpunta sa
ganitong oras.
Kailangan niyang hanapin si Edgar. Ngayong buo na ang kanyang
desisyon ay hindi na magbabago ang isip niya. Kung ipagpapabukas pa niya ito
ay baka lumambot pang muli ang kanyang damdamin.
Bumaba siya ng hagdanan at napansin niyang bukas ang pinto ng library
at may ilaw sa loob. Dahan-dahan siyang sumilip. Naroon nga si Edgar.
Nakatalikod itong nakaupo sa working table nito. Abala ito sa trabaho kaya‘t
hindi siya nito napansin.
Ito na ang tamang pagkakataon. Pinakiramdaman niya ang dagger sa
kanyang bulsa at dahan-dahang lumapit sa nakatalikod na binata. Huminto siya,
mga dalawang metro ang layo, at ng kapain niyang muli ang dagger ay napansin
niyang may anino pala siya sa tapat mismo ni Edgar. Natulala siya, at nakita na
lang niyang nakatingin na ito sa kanya.
―S-sorry.‖ Halos hindi makapagsalita siya sa magkahalong kaba, takot,
at disappointment. ―Akala ko walang tao rito.‖
Ngumiti si Edgar at tumayo. ―What‘s the matter? Can‘t sleep?‖
Tumango siya. ―Magbabasa sana ako.‖
Lumapit sa kanya si Edgar at tinitigan siyang muli. ―Don‘t you think it‘s
too late for that.‖
―Y-you‘re right,‖ sagot niya. ―Bukas na lang ako magbabasa.‖
Napakunot-noo si Edgar. ―You look restless. Is there something
bothering you?‖
Umiling siya ngunit marahil ay napansin ni Edgar ang kanyang
panginginig at ang pamumula ng kanyang mga mata. Hindi maikukubling may
kinatatakutan siya.
Banayad nitong hinawakan ang kanyang mukha para tumingin siya sa
mga mata nito. ―Are you okey? Tell me what‘s wrong so I can help you.‖
Gusto nang lumayo ni Terra ngunit kung aatras siya‘y pakakawalan
niya ang perpektong pagkakataon. Kailangan niyang mag-isip kung ano‘ng
dapat niyang gawin.
Nang tumingin siya sa mga mata ni Edgar at nakita ang pag-aalala nito ay
nanlambot ang kanyang puso. Sa kahinaan niya‘y parang gusto niyang
humagulgol sa iyak.
―Oh, Terra! It‘s okey, I‘m here for you,‖ ani Edgar at niyakap iya ng
mahigpit.
Galit si Terra sa kanyang sarili, at galit din siya kay Edgar. Nais niya
itong suntukin at tawaging tanga dahil gusto pa siya nitong tulungan sa tangka
niyang pagpatay dito.
Lalo pang naantig ang kanyang damdamin ng halikan at haplus-
haplusin ni Edgar ang mahaba niyang buhok. Damang-dama niya ang
pagmamahal nito sa kanya. Parang may giyerang nangyayari sa pagitan ng
kanyang puso at isipan.
Kinapa niya ang dagger sa kanyang bulsa. Akmang bubunutin na niya
ito ng makarinig sila ng nabasag na pinggan sa labas ng library. Kapwa sila
napalingon, ngunit maya-maya‘y binalewala ito ni Edgar at tinitigan siya sa
mata. ―Don‘t be scared. I promise I‘ll protect you even if it will cost my life.‖
Napayakap siya ng mahigpit sa binata. Hindi niya kayang gawin ang
utos ni Vargas. Hindi niya kayang patayin ang isang taong nagmamahal at
nagtitiwala sa kanya.
Lalo pang humigpit ang mga bisig ni Edgar sa balingkinitan niyang
katawan. Napapikit siya at unti-unting naglaho ang kanyang takot. Pakiramdam
niya‘y wala ni anumang kapahamakang makakalapit sa kanya hangga‘t nasa
bisig siya ni Edgar.
Hindi sinasadya ay napahawak siya sa dibdib ni Edgar at nakapa niya
ang pendant na nasa ilalim ng shirt nito. Nagkatinginan silang dalawa.
Nanunuyo ang mga mata ni Edgar at papalapit na ang mga labi nito.
―Ed—gar!‖ Muling napapikit si Terra at tinugunan ang halik ni Edgar.
Tuluyan na siyang nadakip ng binata. Nakalimot na siya sa mundo.
Nakalimutan na rin niya ang masama niyang balak.
―Terra!‖ Napaungol si Edgar at dahan-dahang gumapang ang mga
kamay nito sa hubog ng kanyang katawan.
May kung anong nagising sa pagkatao ni Terra, isang damdaming hindi
niya halos maunawaan. Napakapit siya sa balikat ni Edgar, at ang isang kamay
niya‘y dumulas sa dibdib nito.
Nang muling maramdaman ni Terra ang pendant ay dahan-dahang
umurong ang kanyang palad. Nagulat na lang siya ng hawakan ni Edgar ang
palayo niyang kamay at sila‘y muling nagkatitigan. Parang nasa ulap si Terra
habang pinagmamasdan ang malagkit at nagniningning na mga mata ng binata.
Hindi isang milyon ang kanyang nakita, kundi isang mabanay na apoy ng pag-
ibig.
―I need you, Terra.‖ Napakahina ng bulong ni Edgar at inilapat ang
palad niya sa dibdib nito. ―Please stay with me.‖
Nang halikan siyang muli ni Edgar ay nagulat si Terra. Sa panga siya
hinalikan ng binata, at napakagat siya sa kanyang labi ng dumulas pababa sa
kanyang leeg ang nag-aalab na halik ni Edgar. Napakapit siya sa dibdib nito.
Tuluyan na siyang nakalimot. Wala na siyang iba pang maramdaman kundi ang
mga nag-aalab na mga labi ni Edgar na sumasakop sa buo niyang pagkatao.
Hindi na niya alam ang mga sumunod na pangyayari, ngunit nagtaka
na lang siya ng dahan-dahang lumayo si Edgar sa kanya. Nang buksan niya ang
kanyang mga mata ay hawak-hawak ni Edgar ang punyal. Napamulagat siya.
Hindi niya napansin na nakapa pala nito iyon sa kanyang bulsa.
Takang-taka si Edgar habang tinititigan ang dagger, at kunot-noo itong
tumingin sa kanya. ―…Terra?‖
Napaurong siya at muling nagbalik ang takot sa kanyang mukha. Hindi
niya alam ang kanyang sasabihin.
―Terra,‖ muling nasambit ni Edgar at lumapit sa kanya. ―Bakit may dala
kang--?‖
Kabado si Terra subalit nalalaman niyang kailangan niya itong lusutan,
kung hindi ay hindi siya mapapatawad ni Vargas. ―N-natatakot kasi ako.
Pakiramdam ko kasi may nagmamasid sa akin, kaya--.‖
―…Natatakot ka ba na baka makidnap ka uli?‖
Si Edgar na mismo ang gumawa ng palusot niya. Tumango siya para
ipakita ang kanyang pagsang-ayon.
Ngumiti si Edgar at hindi na nagtaka pa. Ibinalik nito ang dagger sa
kanya at hinawakan siya sa magkabilang balikat. ―Listen to me, Terra. As long
as you‘re inside this house, I swear that nothing will harm you. Trust me, okey?‖
Muling tumango si Terra. Estupido talaga ang lalaking ito para
protektahan ang mismong taong kikitil sa buhay nito.
―I‘ll just fix my things at sasamahan kita sa kuwarto mo,‖ ani Edgar at
tumalikod para ayusin ang mga nagkalat na papel sa mesa.
Ito na ang pagkakataon ni Terra. Hawak na niya ang punyal at ititirik na
lamang niya ito sa likuran ng lalaki. Akala niya‘y magtatagumpay na siya, subalit
nanginig ang kanyang mga kamay at hindi siya nakagalaw.
Noong pinasok niya ang trabahong ito ay inakala niyang makakaya niya
dahil hindi naman niya kakilala ang taong papatayin niya, subalit hindi pala
ganoon kadali, lalo na‘t sumisigaw ang kanyang damdamin. Umiibig siya kay
Edgar, at alam niyang iniibig din siya nito.
Sa panginginig ng kanyang kamay ay nabitawan niya ang dagger.
Gulat na lumingon sa kanya si Edgar. ―Terra?‖
Naluluha ang mga mata niyang napatingin kay Edgar. Makaraan ang
ilang sandali ay pinulot niya ang dagger at mabilis na tumakbo palabas ng
library.
―Terra!‖
Hinabol siya ni Edgar hanggang sa itaas ng hagdanan, at ng
makapasok siya sa kanyang kuwarto ay ni-lock niya ang pintuan. Ilang beses na
kumatok si Edgar ngunit hindi niya ito pinagbuksan.
―Terra, I hope you‘re alright there. Kung may kailangan ka just come to
me, okey?‖ Iyon ang huling narinig niya mula dito.
Napaupo siya sa sahig at niyakap niya ang kanyang mga tuhod.
Sinisisi niya ang kanyang sarili. Kasalanan niya kung bakit naging mahina siya.
Twelve

―Terra, andito ako.‖


Napalingon si Terra at nakita niya si Mariana na nagtatago sa kusina.
Papunta na sana siya sa servants quarter para hanapin ito.
Pumasok siya sa kusina, at sinara ni Mariana ang pinto.
―Mariana, kailangan ko ng tulong mo.‖
Nagtaka si Mariana. ―Bakit?‖
―Mariana, kasalanan ko ito. Nilagay ko sa panganib ang buhay mo,
kaya kailangan kong gawin ito.‖
―Anong gusto mong mangyari? Akong papatay kay Sir Edgar? Diyos
ko! Hindi ko kaya!‖
―Alam ko yun.‖ Pinakalma niya ang kaibigan. ―Sinubukan ko, pero
hindi ko talaga kaya. Suko na ako pero iniisip ko kayong dalawa ni Carlos.‖
Suminghot-singhot si Mariana. Hindi napansin ni Terra na umiiyak na
pala ito. ―Ang totoo Terra sinadya kong basagin ang pinggan kanina. Akala ko
kasi papatayin mo na talaga si Sir Edgar.‖
Nanlaki ang mga mata ni Terra. ―Sira ulo ka ba? Akala ko ba gusto
mong mabuhay?‖
―Naawa ako kay Sir Edgar. Napakabait niya sa atin.‖
Naiyak na rin si Terra. ―Lalo mo naman akong pinapahirapan eh.
Namimili lang naman ako sa inyong dalawa kung sino ang bubuhayin ko. Pinili
kita dahil matagal na kitang kaibigan. Kahit lagi mo akong tinutukso.‖
Tumama iyon sa puso ni Mariana. ―Binibiro lang naman kita eh. Ang
iniisip ko lang naman, ano ba tayo kumpara kay Sir Edgar? Kahit siguro
mamatay tayo ni hindi tayo ipagluluksa. Kumbaga mga basura lang tayo sa
paligid, pero si Sir Edgar, maraming umaasa sa kanya. Terra,‖ huminga ng
malalim si Mariana. ―Ayokong mamatay si Sir Edgar, pero ayaw ko ring
makulong.‖
Matagal na nag-isip si Terra habang nakatitig sa mga mata ni Mariana.
Hindi naman pala ito ganap na demonyita na gaya ng inakala niya noong mga
bata pa sila. ―Bantayan mo si Sir Edgar. Pupuntahan ko si Vargas ngayon.‖
―Ha?‖ Saglit na natulala si Mariana. ―Ano bang sinasabi mo?‖
Huminga ng malalim siya ng malalim at iniabot ang punyal sa kaibigan.
―Kunin mo ito.‖
Nagulat si Mariana. ―Bakit?‖
―Protektahan mo ang sarili mo kung sakaling may magtangka sa‘yo.
Kapag hindi pa ako bumabalik ng alas otso, ibig sabihin patay na ako. Sabihin
mo na rin ang lahat kay Edgar. Magkunwari kang narinig mo lang akong may
kausap sa telepono para hindi ka madawit.‖
―Terra, ano bang sinasabi mo? Ayokong mapahamak ka!‖
Hindi niya ito pinansin at tumalikod na.
―Terra! Terra!‖
Hindi na muli pang lumingon si Terra. Alam niyang natatakot si
Mariana sa maaaring mangyari sa kanya, subalit mas nanaisin na niyang
mamatay na lamang kaysa pumatay ng tao.
―Bumalik kang buhay, parang awa mo na!‖
Nangiti siyang naluha. Ganun din ang pinagdarasal niya. Kailangan
niyang harapin si Vargas. Alang-alang sa mga taong minamahal niya.
***

Nanlalamig ang buong katawan ni Terra habang hinihintay niya si


Vargas sa sala. Hindi niya alam kung sasang-ayon si Vargas sa opinyon niya
ngunit wala na siyang magagawa pa matapos siyang mabigo sa kanyang
pagtatangka. Maaaring patayin siya ngayon mismo ni Vargas.
Tumayo siya ng bumukas ang pinto. ―Pasensiya na po sa abala
bosing.‖
―O, ikaw pala,‖ balik ni Vargas na kagigising pa lang at humihikab na
umupo sa harapan niya. ―Natapos mo na ba yung pinapagawa ko sa‘yo?‖
Nanginginig ang mga labi ni Terra. ―H-hindi pa po. K-kasi--.‖
―Hindi ba‘t ang usapan natin ay huwag kang magpapakita rito hangga‘t
hindi mo nakukuha ang kuwintas at napapatay si Montero? Ano‘ng ginagawa mo
ngayon dito?‖
―Eh.‖ Lalo siyang nanginig nang makita ang nangingislap na kidlat sa
mga mata nito. ―Parati kasi siyang may kasama—.‖ Nagulantang siya ng
biglang hampasin ni Vargas ang mesa sa harapan niya.
―Ang sabi ni Carlos ay parati daw kayong magkasama. Ginagawa mo
bang trabaho mo o nagpapakasaya ka na sa loob ng mansyon? Sa oras na
niloko mo kami ibubulgar ko ang tungkol sa pagkatao mo! Sama-sama kayong
makukulong!‖
Napaurong si Terra sa mga nanlilisik na mga mata ni Vargas. Parang
gusto siya nitong sakalin. ―Sinubukan ko naman kanina, eh. Pero hindi kasi niya
suot yung kuwintas--.‖
Muling hinampas ni Vargas ang mesa. ―Matagal mo na sanang
natapos ‗yan kung ginagamit mo yang utak mo. Ilang pagkakataon na bang
pinalampas mo? Hihintayin mo pa bang maunahan ka nila?!‖
Napaiyak si Terra sa tindi ng kanyang takot. ―Hindi ko kasi kayang
pumatay, kaya kung maaari nanakawin ko na lang yung kuwintas — Huwag!!!‖
Napasigaw si Terra at napaupo sa sahig ng itutok sa kanya ni Vargas ang isang
kuwarenta‘y singko.
―Ang usapan natin ay papatayin ko kayo ni Mariana sa oras na mabigo
kayo!‖ galit na wika ni Vargas habang papalapit kay Terra. ―Ikaw ang uunahin
ko!‖
Sabay na tumili at pumikit si Terra ng itutok ni Vargas sa noo niya ang
baril. Akala niya‘y pasasabugin na nito ang kanyang ulo, ngunit makaraan ang
ilang saglit ay ibinaba ni Vargas ang baril. Dahan-dahan siyang dumilat at nakita
niya si Vargas na kalmadong umupo.
Tahimik na nagsindi si Vargas ng sigarilyo, habang si Terra ay pilit na
pinatatahimik ang sarili. Hindi pa siya natakot ng ganito sa buong buhay niya.
―Ngayon, susunod ka na ba sa kasunduan, o papatayin na kita ngayon
at kukuha na lang ako ng kapalit mo?‖
Tumango si Terra. Ngayong nakita niya kung paano magalit si Vargas
ay wala na siyang susuwayin pang utos nito.

Thirteen
Mag-aalas-otso na ng makabalik si Terra sa mansyon. Sa backdoor
siya dumaan para walang makahalata sa pagdating niya. Hinanap niya agad si
Mariana bago pa nito makausap si Edgar.
―Si Mariana, pinuntahan po niya si Sir sa garden. May mahalaga raw
siyang sasabihin,‖ sabi ng nakasalubong niyang katulong.
Tumakbo siya kaagad papuntang garden. Sa malayo palang ay
natanaw na niya ang dalawang nag-uusap. Ipinagdasal niyang sana‘y hindi siya
nahuli ng dating.
―Mariana!‖ napasigaw siya ng makalapit siya sa kanila. Bumilog
ang mga mata ni Mariana na nakakita sa kanya, samantalang si Edgar naman ay
nagsalubong ang mga kilay.
―Ma‘am Terra!‖ Halatang nabunutan ito ng tinik sa dibdib. ―May
kailangan po kayo?‖
Nagkukunwari pa lang si Mariana. Naunawaan niyang hindi pa nito
nasasabi ang lahat kay Edgar.
―Good morning,‖ nakangiting bati ni Edgar na lumapit sa kanila.
―Feeling better than last night?‖
Binalikan niya ito ng ngiti. ―Yes,‖ nahihiya niyang sagot. ―And I‘m sorry
about what happened. I was paranoid.‖
Natawa si Edgar. ―So as I thought.‖ Muling nagsalubong ang mga kilay
nito na parang may napansin sa kanyang mukha. ―Magdamag ka bang umiyak?‖
tanong nito.
Hindi siya at yumuko. Hindi niya ito maipagkakaila.
―Ay, Sir Edgar,‖ mahinahong sabad ni Mariana. ―Marami pa po akong
gagawin. Maiwan ko na muna kayo.‖
―Sure, Mariana. Thanks for the information.‖
Nagulat si Terra sa tinuring ni Edgar. May sinabi nga dito si Mariana.
Sumenyas sa kanya si Mariana bago umalis. Naintindihan niyang
hihintayin siya nito sa kanyang kuwarto.
―May sinabi sa akin si Mariana kanina.‖
Kinabahan si Terra. Ayaw niyang tumingin kay Edgar dahil marahil ay
alam na nito ngayon ang tunay niyang pagkatao.
―May mga nakita raw siyang mga taong umaali-aligid,‖ pagpapatuloy ni
Edgar, ―at pinalagay niyang may balak silang pasukin ang mansyon.‖
Napalunok si Terra, ngunit pinagpatuloy pa rin niya ang pagkukunwari.
―Mga magnanakaw ba sila?‖
―Mabuti kung magnanakaw lang,‖ sagot ni Edgar. ―Paano kung
mamamatay tao sila?‖
Parang pasaring ang pagkakaintindi niya sa sinabi nito. Hindi niya
mawari kung wala pa talaga itong alam o pinaiikot na siya nito.
―Huwag kang mag-alala,‖ anito na marahil ay nabasa ang takot sa
kanyang mga mukha. ―Nothing will harm you as long as I‘m around. I promised
you that last night, didn‘t I?‖
Pinilit niyang ngumiti. ―I know that.‖
―I‘ll be hiring more guards para masigurado ang safety niyo dito sa
loob.‖ Saglit na huminto si Edgar at naningkit ang mga matang tumingin sa
kanya. ―Especially you.‖
Bumilis ang pulso ni Terra. ―You‘re a very caring person. Thank you.‖
―Just being responsible.‖
Na-conscious siya sa malagkit na tingin nito sa kanya. ―Pasok na muna
ako sa loob. I need a shower.‖
Hindi na niya hinintay ang sagot ni Edgar at tumalikod na siya. Naka-
ilang hakbang palang siya palayo ng tawagin siya nito. Huminto siya, subalit
hindi siya lumingon.
Naramdaman niya itong lumapit sa kanya at banayad siyang
hinawakan sa magkabilang braso. ―I will not forget about last night,‖ ibinulong
nito sa kanyang buhok. Biglaan ang panginginig niya ng maramdaman ang init
ng katawan nito mula sa kanyang likuran.
―I love you, Terra.‖
Biglang lumingon si Terra at nagkasalubong ang kanilang mga mata.
Napakaseryoso ng mukha nitong nakatitig sa kanya, ngunit para sa kanya‘y
isang bangungot ang kanyang narinig. Kahit naroon na mismo sa mga mata nito
ang katibayan.
―Edgar, don‘t…‖ Hindi niya alam kung ano ang dapat niyang sabihin.
―Huwag mo sana akong biruin.‖
Inabot nito ang kanyang kamay at hinila siyang muli palapit. ―I do love
you,‖ muli nitong ibinulong habang nakatitig sa kanyang mga mata. ―From the
day I rescued you, while you were lying unconscious in my arms… I felt this
feeling that I haven‘t felt for so long.‖
Nanginig ang mga labi ni Terra. Noon pa niya naramdaman na may
pagtingin sa kanya si Edgar, ngunit ngayong narinig na niya mismo sa bibig nito
ay kung bakit ikinatakot niya ito. Para sa kanya‘y wala sila sa tamang
pagkakataon para magmahalan. Lalo lang magiging komplikado ang lahat.
―You don‘t mean that.‖
―Terra.‖
Bumitiw siya sa kamay nito at nagmamadali siyang tumakbo papalayo.
Hindi na siya nito hinabol. Naramdaman niyang tahimik lang siya nitong
pinagmamasdan habang siya‘y papalayo.
Huminga siya ng ilang beses bago siya pumasok ng kuwarto. Hindi
dapat malaman ni Mariana ang sinabi sa kanya ni Edgar, baka magdulot lang ito
ng mas matindi pang gulo.
Pagbukas pa lang niya ng pinto ay sinalubong siya agad ng kaibigan.
―Terra!‖ naluluhang wika ni Mariana at niyakap siya ng mahigpit. ―Akala
ko hindi ka na babalik! Takot na takot ako kanina!‖
―May nasabi ka na ba kay Edgar?‖ agad niya itong tinanong.
―Muntikan ko ng nasabi. Mabuti‘t dumating ka.‖
―Anong sinabi mo sa kanya?‖
―Sinabi ko lang na may mga nagtatangkang pasukin ang mansyon,
pero hindi ko pa sinabing kasamahan nila tayo.‖
―Ba‘t naman ganun ang sinabi mo?‖
―Gusto ko kasing dagdagan niya ang guwardiya dito. Natatakot kasi
akong baka pasukin tayo nina Vargas. Muntikan ko na ngang sabihin kaninang
dinukot ka para ipahanap ka niya eh. Sakto namang dumating ka.‖
―Mabuti naman kung ganon, pero…‖ Umupo si Terra sa kama at nag-
isip. ―Dahil doon magdadagdag daw siya ng guwardiya. Mahihirapan na tayo
ngayon na--.‖
―Ha?‖ Nagulat si Mariana at umupo rin sa tabi niya. ―Ibig mong sabihin
tuloy pa rin ang trabaho natin? Akala ko ba kinausap mo si bosing?‖
―Mariana!‖ Lumabas na ang matinding takot na kanina pa niya
ikinukubli. ―Kamuntikan na akong patayin ni bosing kanina! Tinutukan niya ako
ng baril! Takot na takot ako! Akala ko talaga mamamatay na ako! Mariana,
ayoko pang mamatay!‖
Kinilabutan si Mariana sa kanyang sinabi, at para ba itong naawa sa
kanya. ―A-ano ng gagawin natin?‖
Tinakpan niya ang kanyang bibig para hindi mapahagulgol. ―Mariana,
pasensya ka na pero kailangan natin siyang patayin! Tatlong araw pa ang
binigay sa akin ni bosing at huling chance na rin natin ito.‖
Matagal na nanahimik si Mariana. Nang nakapag-isip ito ay tumayo ito
at humarap sa salamin. ―Naiintindihan kita. Kung ano‘ng desisyon mo, hindi na
ako makikialam pa. Kung may maitutulong ako gagawin ko, huwag lang ako ang
kikitil sa buhay ni Sir Edgar.‖
Napatingin si Terra kaibigan. May kakaibang aura na nakita niya sa
mga mata nito. Buo ang pasya nitong hindi madungisan ng dugo ang mga
kamay.
Mula pagkabata pa sila‘y kinainggitan na niya ang talino ni Mariana.
Kung hindi lang sana ito mahirap ay nakapagtapos sana ito ng kolehiyo at hindi
sana katulong ang binagsakan. Ngayo‘y muli na naman niya itong kinainggitan.
Hindi lang pala ito matalino kundi maprinsipyo din. Hindi kagaya niyang isang
mahina‘t duwag na ang hangarin lamang ay makapagkamal ng salapi kahit
kapalit pa‘y buhay ng pinakamabait na lalaking nakilala niya sa buong buhay
niya.

Fourteen

Tumangging sumabay sa lunch at dinner si Terra at nagpapadala na


lamang ng pagkain sa kanyang kuwarto. Ayaw niyang humarap uli kay Edgar
dahil alam niyang hindi na niya kakayanin pa ang tumitinding pagmamahal niya
rito. Ganunpaman ay pinangarap niyang sana‘y dalawin siya nito sa kanyang
kuwarto at halikan siya nitong muli. Sa bawat sandaling ipikit niya ang kanyang
mga mata ay wala siyang naaalala kundi ang tamis ng mga halik nito nung
nakaraang gabi. Naghintay siya, ngunit hindi ito dumating. Ayaw man niyang
aminin, may kumurot sa kanyang puso.
Hindi na rin niya napigilan ang sarili. Nagtungo siya kinaumagahan sa
garden ngunit wala doon si Edgar. Umasa siyang nahuli lang ito ng gising kaya‘t
naghintay siya. Makaraan ang isang oras ay wala pa ring dumating.
Naglakad-lakad siya sa paligid hanggang madaanan niya ang puno
kung saan sila naupo noon. Bumalik sa kanyang alaala ang init na naramdaman
niya ng ilantad ni Edgar ang dibdib nito. Noon rin niya unang nasilayan ang
pendant na iniinteres ni Vargas.
May kung anong hangin ang nagdala sa kanya sa pool at nakita niya
roon si Edgar na abalang tumutulong sa pag-refill ng tubig. Nilapitan niya ito at
nilingon naman siya ng binata.
Ngumiti siya. Akala niya‘y ngingitian din siya nito, subalit tinitigan lang
siya nito sandali at tumalikod ng muli para kausapin ang hardinerong nasa ibaba
ng pool.
Napawi ang ngiti niya at para ba siyang napahiya. Galit sa kanya si
Edgar, marahil ay dahil sa ginawa niya nung nakalipas na araw sa garden o dahil
sa pagtanggi niya sa anyaya nitong sabayan siya sa hapagkainan. Nanibago din
siya sa itsura nito. Di gaya ng dati, hindi na ito nakangiti at wala na ring buhay
ang mga mata nito
Nanatili siyang nakatayo doon ng ilang minuto, at ng hindi pa rin siya
nililingon ni Edgar ay minabuti na niyang umalis. Nasaktan siya sa ipinakita ng
binata kaya‘t nagliwaliw siyang muli. Natagpuan na lang niya ang kanyang
sariling nakatayo sa tabi ng ilog kung saan sila naghabulan ni Vargas bago siya
nawalan ng malay.
Napatingin siya sa langit at napansin ang mga nagliliparang mga ibon
sa kalawakan. Napakapayapa ng lahat. Ang hindi lang payapa ay ang kanyang
isip at puso na hanggang sa kasalukuyan ay nasa kainitan pa rin ng hidwaan.
―Mapanganib dito. Bumalik ka na sa loob.‖
Napalingon siya sa narinig na boses. Nakatayo na pala si Edgar sa
kanyang likuran, at gaya kanina ay wala pa rin itong emosyon. ―Edgar,‖ mahina
niyang nasambit.
Bumuntung-hininga si Edgar at dahan-dahang lumapit sa kanya. ―Nag-
aalala lang ako sa‘yo. Baka kung ano pang mangyari sa‘yo dito.‖
Naluluha siyang tumingin dito. Gusto niyang magalit kung bakit
napakabuti nito sa kanya sa kabila ng mga kakaibang ikinikilos niya.
―Let‘s go.‖
Pinagmasdan niya itong papalayo. May gusto siyang sabihin dito
ngunit hindi niya alam kung paano.
―Edgar!‖ Hindi na niya napigilan ang kanyang damdamin. Hinabol niya
si Edgar at mahigpit siyang yumakap sa likuran nito, sabay ng pagtulo ng
kanyang luha. Napatigil ito sa paglalakad na malamang ay nagulat sa kanyang
ginawa.
Inakala niyang hindi siya iindain ni Edgar, subalit ng marahil ay
naramdaman nito ang mainit na luhang tumagos sa likuran nito ay dahan-dahan
itong humarap sa kanya at banayad na hinawakan ang kanyang baba.
Tumingin siya sa mga mata nito, at binigkas ang mga salitang idinidikta
ng kanyang puso. ―I‘m in love with you, Edgar Montero.‖
Nagulat at napamulagat si Edgar. Parang hindi ito makapaniwala sa
narinig. ―Terra,‖ ang tanging nasambit nito.
―Mahal na mahal kita!‖
Ilang sandaling tulalang nakatitig lamang sa kanya si Edgar. Buong
akala niya‘y mapapahiya na siya, ng bigla siya nitong niyakap ng buong higpit.
―Mahal na mahal din kita, Terra!‖ anito at hinalikan ng ilang beses ang kanyang
buhok.
Lalo pa siyang naluha at isinubsob ang mukha sa dibdib nito. Iyon na ang
pinakamaligayang sandali sa buhay niya.

Makaraan ang ilang sandali ay payapa silang nakaupo sa ibabaw ng


malaking bato kung saan siya natagpuan noon ni Edgar na walang malay.
Sabay nilang pinagmamasdan ang luntiang kapaligiran.
―Ang sarap ng hangin,‖ ani Terra habang pinapakiramdaman ang
kalikasan. ―Dito na muna tayo, ha?‖
Natawa si Edgar na nakatitig sa kanya. ―Are you sure you‘re not
hungry?‖
Umiling siya at napatingin sa nagniningning na uling mga mata ni
Edgar.
―Dito kita nahanapan noon.‖
Nangiti si Terra. Gusto niyang malaman ang buong pangyayari ng
araw na iligtas siya ni Edgar. ―Tell me what happened,‖ aniya at sumandal sa
balikat nito.
Sariwang-sariwa pa rin sa isip ni Edgar ang mga pangyayari. ―I heard a
scream, and I ran to see what was going on. I saw a man molesting you, pero
nung nakita niya akong parating, tumakbo na siya. Hindi ko na siya hinabol dahil
nakita kitang walang malay. I took you in my arms, and you were so pretty and
innocent… I fell in love with you on that instant.‖
Nagkatitigan sila, at niyakap niya ito. ―Thank you.‖
―I should thank you for coming into my life.‖ Ngumiti ito. ―You made me
so happy.‖
Tumingin siya sa mga mata ni Edgar at dahan-dahan siya nitong
hinalikan. Napapikit siya ng maramdaman ang mga maiinit nitong mga labi nito.
Tinugunan niya ang halik at kumapit sa mga balikat nito. Buong puso niyang
ipinakita ang pagmamahal niya rito.
Napaungol si Edgar at gumapang ang isa nitong kamay sa kanyang
batok para diinan pa ang halik. Umabot hanggang sa dulo ng kanyang mga daliri
ang init na nililikha ng mga labi nito.
Pansamantalang siyang nakalimot sa mundo. Kung anuman ang
gumugulo sa kanyang isipan kanina lamang ay nakaligtaan na niya. Tanging
ang mainit na halik at yakap ni Edgar na lamang ang kanyang naramdaman.
―Sir Edgar!‖
Sa gulat ay biglang lumayo si Terra at ng lumingon siya‘y nakita ang isa
sa mga guwardya ng mansyon. Nagulat din ito sa posisyon nila, subalit ng
ngumiti ito ng makahulugan ay napayuko siya sa hiya.
―Pasensiya na po, Sir,‖ anang guwardya. ―Nag-alala lang ako sa inyo,
Sir. May nakakita raw na lumabas kayo ni ma‘am Terra, eh, baka--.‖
―Were fine, Brandon. Nagpapahangin lang kami dito.‖
―Marami po kasing mga pagala-gala rito kaya mas mabuting pumasok
na kayo sa loob.‖
―Sige, susunod na kami.‖ Napansin ni Edgar ang makahulugang ngiti ni
Brandon. Nang tumingin ito sa kanya at marahil ay nakita ang pamumula ng
kanyang pisngi ay nangiti ito.

Fifteen

Maghapon niyang nakasama si Edgar ng araw na yun. Naglaro sila ng


tennis at nag-swimming sila kasama ang ilang mga katulong sa bahay.
Maraming nakahalata sa malalagkit nilang tinginan at paglalambingan.
May naglakas-loob na magtanong at nagulat na lang siya ng umamin si
Edgar at ipinagsigawan pa sa lahat na magkasintahan na nga sila.
Namula si Terra, lalo na‘t naroon mismo si Mariana. Natutuwa siyang
ipinagmamalaki ni Edgar ang namamagitan sa kanila, subalit sa isang sulok ng
kanyang damdamin ay naroon ang nagkukubling sakit. Alam niyang hindi na
magtatagal ang kasiyahan nilang ito.
Ganunpaman ay inilaan niya ang bawat natitira niyang araw na
makapiling si Edgar. Sa tuwing umaga, bago ito umalis ay nagtatagpo sila sa
garden sa kung saan umusbong ang kanilang pag-ibig. Lumagpas na siya sa
palugit ni Vargas, at anumang oras ay maari siyang mamatay. Hindi niya iyon
alintana. Mamamatay siyang baon-baon ang pag-ibig ni Edgar.
Ilang beses din siyang kinausap nina Mariana at Carlos, nagtatanong
ang mga ito kung ano ba talaga ang iniisip niya. Nagwawala na raw si Vargas sa
inip at galit. Hindi rin niya ito inalintana.
―Isipin mo naman kami, Terra!‖ minsa‘y naisumbat sa kanya ni Carlos.
―Madadamay kami sa ginagawa mo! Pati kami ngayon binabantaan na ni
Vargas!‖
―Ipapasa ko sa‘yo ang isang milyon,‖ ang luhaan niyang sagot. ―Pero
ikaw ang papatay kay Edgar, papayag ka ba?‖
Hindi umimik si Carlos. Malamang ay hindi rin ito kayang patayin ang
taong bumubuhay sa pamilya nito.
Habang pinapanood niyang lumayo ang driver ay noon siya nakadama
ng awa sa matanda. Paano na kaya ang pamilya nito kapag nilusob sila ni
Vargas. Paano rin si Mariana?
***

Pinunit-punit ni Terra ang maliit na piraso ng papel at saka niya iyon


binuhusan sa toilet. Mahirap na kung may ibang taong makabasa nun.
Pangatlong banta na iyon ni Vargas. Gusto ng lider ng sindikato ay bukas ng
gabi nito makuha ang kuwintas. Bukas rin ng gabi ay naka-schedule na ang
pangako ni Edgar na ipasyal siya sa paborito at pag-aari nitong resort.
Huminga siya ng malalim at lumabas ng balcony. Halos wala siyang
buhay na nakatayo sa doon at nakatingala sa mga bituin sa kalangitan.
Nagniningning ang mga ito, kagaya ng ningning sa mga mata ni Edgar. Bukas
ay maglalaho ang mga ninging na mga ito at hindi na niya kailanman masisilayan
pang muli.
Animo‘y naiguhit ang larawan ni Edgar sa maliwanag na kalangitan.
Lumuluha at punung-puno ng hinanakit ang mga mata nito. Tinatanong siya
kung bakit niya nagawang pagtaksilan ang inialay nitong pag-ibig.
―I‘m sorry!‖ naibulong niya sa hangin at gumuhit ang mainit na luha sa
kanyang pisngi.

Sixteen

―Ayan, tapos na,‖ ani Mariana ng mailagay ang huling palamuting


bulaklak sa nakapusod niyang buhok.
Tumayo siya at pinagmasdan ang sarili. Bagay na bagay ang puting
bulaklak sa puti rin niyang gown. Binigay ito ni Edgar at pinakiusapan siyang ito
ang isuot niya sa gabing iyon.
―Salamat,‖ malungkot niyang tugon.
Bumuntung-hininga si Mariana. ―Di ba pangarap mong magsuot ng
ganyang damit? Ba‘t malungkot ka?‖
Pinagmasdan ni Terra ang suot na mahabang spaghetti strap na gown.
Napakaganda ng hubog nito sa balingkinitan niyang katawan dahil talagang
pinasadya ito ni Edgar para sa kanya, subalit wala ni anumang bagay ang
makakapagpasaya sa kanya ng mga sandaling iyon.
―Huling gabi mo na ngayon.‖ Nahulaan ni Mariana ang kanyang
suliranin. ―Wala ka bang ipapagawa sa akin?‖
Umiling lang siya. Ni hindi man lang siya tumingin kay Mariana bago
tumalikod.
―Terra, wala ka bang nakalimutan?‖
Dahan-dahang lumingon si Terra. Natumbok niya ang ibig sabihin ni
Mariana – ang punyal na nasa ibabaw ng mesa. Dinampot iyon ni Mariana at
iniabot sa kanya. Hindi siya gumalaw.
―Terra, hindi mo ba kukunin ito?‖
Hindi pa rin siya gumalaw at umagos ang luha sa kanyang mga mata.
―Napakahirap palang kalabanin ang isang taong nagmamahal at nagmamalasakit
sa‘yo, Mariana.‖ Halos pabulong siyang nagsasalita. ―Alam kong naiintindihan
niyo ako.‖
Hindi umimik si Mariana. Nakatitig lang ito sa kanya.
―Alam ko na sa desisyon kong ito ay malalagay tayong lahat sa peligro.
Sinubukan ko. Sinubukan ko talagang patayin siya, pero hindi ko kaya. Mas
nanaisin ko pang mamatay kaysa patayin ang isang napakabuting taong kagaya
ni Edgar.‖
―Naiintindihan kita Terra,‖ ani Mariana at hinaplos ang kanyang balikat.
―Kung ako rin siguro ang nasa katayuan mo, ganyan din ang magiging desisyon
ko. Iniisip ko lang ang kaligtasan natin. Paano na tayo ngayon nina Carlos? Sa
anumang oras maaari nila tayong patayin.‖
Pinahid ni Terra ang luha at tinalikuran ang kaibigan. Saglit siyang
nag-isip. ―Sa palagay ko ligtas tayo hangga‘t nasa proteksyon tayo ni Edgar.
Kukumbinsihin ko si Edgar na dumito na muna tayo para hindi tayo mahanapan
ni Vargas. Pakisabi rin kay Carlos na lagi siyang mag-iingat. Pagkaraan ng
ilang araw, mga dalawang linggo, tatakas tayo. Hangga‘t narito tayo ay hindi
tayo titigilan ni Vargas. Baka madamay pa si Edgar sa kaguluhang ito. Ayaw
kong may masamang mangyari sa kanya.‖
Umikot siya para tignan si Mariana. Tahimik itong nakikinig sa kanya.
Wala ito ni anumang emosyon kaya‘t hindi alam niya kung kumbinsido ito o hindi.
―I‘m sorry, Mariana. Binigo ko kayong lahat.‖
Umiling si Mariana. Pinilit nitong ngumiti kahit naluluha na. Ngayon
lang niya ito nakitang nalungkot ng ganito. ―Hinihintay ka na ni Sir Edgar sa
ibaba. Puntahan mo na siya.‖
Huminga siya ng malalim at saka siya tumango. Kinurap-kurap niya
ang kanyang mga mata para matuyo ang kanyang luha. ―Salamat,‖ aniya at
lumabas ng pinto. Hindi na niya muli pang nilingon si Mariana. Hindi niya
kayang makita ang paghihirap nito na sanhi ng kanyang katangahan. Totoong si
Mariana ang nag-udyok sa kanya sa trabahong ito, ngunit kung hindi sana niya
agad tinanggap ang isang trabahong hindi pa niya alam ay hindi humantong sa
ganito ang lahat. Parang hindi niya mapatawad ang kanyang sarili.

―You‘re very pretty,‖ papuri ni Edgar ng salubungin siya nito sa


hagdanan.
―Thank you.‖ Pilit na ngumiti ni Terra. ―You‘re the best looking man I‘ve
ever seen too.‖
Tumawa si Edgar at hinawakan siya sa baywang. ―That only means we
are perfect for one another.‖
Nanatili siyang nakangiti kahit pakiramdam niya‘y nangangawit na ang
kanyang panga sa pagkukuwari. Habang nakatitig siya sa mga mata nito ay
parang may umuudyok sa kanyang ipagtapat na ang lahat, subalit kung gagawin
niya ito‘y baka palalayasin sila nito. Saan sila magtatago ni Mariana, at paano
ang pamilya ni Carlos?
―Shall we go?‖ Binasag ni Edgar ang kanyang pagmumuni-muni.
―Oh! Yes.‖
Hindi napigilan ni Terra na mapalingon sa paligid ng dining hall.
Special dinner itong inihanda ni Edgar para lamang sa kanilang dalawa. Isang
table lamang ang nasa gitna ng hall, at maraming palamuting mga bulaklak at
mga makulay na ilaw. Mapusyaw man ang ilaw ay natanaw niya ang isang
bandang tumutugtog sa isang sulok.
―Do you like it?‖ tanong nito sa kanya.
Napatingin siya sa kasintahan. Hindi siya makapaniwalang ganito ka-
espeyal at ka-romantiko ang sorpresa nito sa kanya. Sa galak ay niyakap niya
ito ng mahigpit. ―Thank you so much!‖ halos mangiyak-ngiyak niyang nasambit.
―You made me so happy!‖
Hinaplos ni Edgar ang kanyang likuran. ―I wish to make you the
happiest woman in the world. I swear you‘ll never regret loving me.‖
Mga salita ng pag-ibig na noo‘y sa telebisyon lamang niya naririnig.
Napakasarap pa lang pakinggan ang mga ito.
Para bang may sumampal sa kanyang mukha. Lumalagpas na siya sa
dapat niyang kalagyan. Anuman ang gawin niya, mali ang nararamdaman
niyang ito.
Dahan-dahang binuksan ni Terra ang mga mata. Tama na ang lahat
ng mga ito. Habang patuloy na nahuhulog ang loob niya sa binatang ito ay lalo
naman niyang pinapahirapan ang kanyang sarili.
Marahan niyang itinulak sa dibdib si dibdib at niluwagan naman nito
ang mga braso. Nang tumingin ito sa kanya ay nagkunwari siyang nahihiya sa
bandang tumutugtog. Ngumiti ito at magkaharap silang umupo sa mesa. May
isang waiter na lumapit at iniwan ang isang bote ng wine sa harapan nila.
―This is the finest wine in my hotel,‖ ani Edgar habang nilalagyan ang
kanilang baso. ―I hope you like it.‖
Tumango si Terra. Hindi pa siya nakakatikim ng wine subalit alam
niyang masarap iyon dahil imported at napakabango. Nang iabot sa kanya ni
Edgar ang wine glass ay nagtoss sila at sabay silang uminom. Inakala niyang
matamis iyon, ngunit ng malunok na niya ay natikman niya ang kakaibang pait na
ninikit sa kanyang lalamunan.
Gusto niyang magsuka, subalit pinigilan niya ito dahil alam niyang hindi
pangkaraniwan sa isang anak mayaman na hindi umiinom ng wine.
―Is something wrong?‖ Nahalata pa rin nito ang naging expression
niya.
―No. Nothing.‖
Hindi nakumbinsi si Edgar. Tinitigan nito ang hawak na baso at ibinaba
iyon. ―Sorry, hindi ko alam na hindi ka pala umiinom.‖
Napadilat si Terra. Lahat na yata ng mga kapalpakan niya ay si Edgar
na mismo ang siyang nagbibigay dahilan. Gusto na niyang maniwala na tanga
talaga ang lalaking ito.
―Care for a dance?‖
Tinanggap niya ang naghihintay nitong palad at nagtungo sila sa dance
floor. Pumalibot ang mga kamay ni Edgar sa makitid niyang baywang at
humawak naman siya sa mga balikat nito. Napakalumanay ng musika at
napakalapit din nila sa isa‘t-isa na para bang niyang mapapikit, ngunit hindi niya
maalis ang kanyang tingin sa mga mata nito. Napakalalim ng titig nito sa kanya.
―Edgar?‖ naibulong niya upang wakasan ang nakakabinging
katahimikan.
―Hmm?‖
―…Do you really trust me? Naniniwala ka ba sa lahat ng mga sinabi
ko? Hindi ka ba nagdududa?‖
―No.‖ Natatawang umiling si Edgar. ―May dahilan ba para pagdudahan
kita? May nasabi ka bang hindi totoo? Just tell me.‖
―Stupid!‖ anas niya sa sarili.
―What?‖
―Ah! Wala!‖ nakangiting balik ni Terra. Hindi niya napigilan ang sariling
maibulalas ang mga salitang iyon.
―Terra?‖
―Hmm?‖
―Masaya ka ba sa piling ko? Sa tingin mo ba may kulang pa na dapat
kong punuan?‖
―Oh, Edgar!‖ Napayakap siya sa binata. ―You‘ve made me the
happiest woman in the world at wala na akong hihilingin pa.‖
Hindi na umimik pa si Edgar at hinalikan siya sa labi. Tinugunan
naman niya ang halik nito at naramdaman niya ang mga kamay nitong
dumudulas pababa sa kanyang likuran.
―E-Edgar.‖ Lumayo siya sa binata at lumingon sa tumutugtog na
banda. ―Nakakahiya sa kanila.‖
Ngumiti lang si Edgar at muling lumapit kanya, saka nito marahang
hinawakan ang kanyang mukha. ―There‘s something I‘ve been wanting to ask
you.‖
Tumingin siya sa mga mata nito. Napakaseryoso nito na para bang
kinakabahan. ―Ano yun?‖
Matagal bago nakapagsalita si Edgar. ―Will you marry me, Terra?‖
Napatid ang hininga ni Terra at hindi niya maigalaw ang kanyang
katawan. ―Hindi mo alam ang sinasabi mo!‖
―…I do, Terra,‖ balik nito. ―And I‘m serious. I want you to be my wife.‖
Humakbang siya palayo. Hindi naman siya nito pinigilan. ―You‘re
insane!‖ naibulalas niya at nagmamadaling lumabas ng hall.
―Terra!‖
Narinig niya ang mga tawag ni Edgar subalit hindi siya tumigil sa
pagtakbo hanggang nakalabas siya ng hotel. Humihingal na siya ng makarating
sa backyard, at doon siya sa ilalim ng malaking puno nagpahinga. Ano bang
nangyayari sa kanya? Hindi ba‘t dapat na magsaya siya at nagpropose na si
Edgar? Ngunit bakit narito siyang gulung-gulo ang isip.
May naramdaman siyang kaluskos sa kanyang likuran. Sinundan siya
ni Edgar. Dahan-dahan siyang lumingon at nakita niya ang lalaking tahimik na
nakatayo mga dalawang metro ang layo sa kanya.
Walang umimik sa kanila. Akala niya ay walang hangganan ang
katahimikang iyon, hanggang lumapit si Edgar sa kinaroroonan niya.
―I‘m sorry.‖ Napakahina ng boses nito, subalit sa katahimikan ng
paligid ay malinaw na narinig iyon ni Terra.
―Akala ko tatanggapin mo ang proposal ko.‖
Hindi pa rin makapagsalita si Terra, lalo na‘t nakita niya ang mga
maluha-luhang mata nito habang nakatingin sa malayo.
Bumuntung-hininga si Edgar at sumandal sa puno. Tumingin ito sa
kalangitan bago nagsalita. ―Three years ago, I had a fiance. She was as young
and as pretty as you are.‖
Napatingin siya sa binata. Hindi pa nito kailanman nabanggit ang mga
bagay na iyon sa kanya. May dati pala itong fiance.
―A week before our wedding, sabay silang nagshopping ni Mommy.‖
Kumurap-kurap si Edgar upang pigilan ang mga luhang nagbabadyang tumulo.
―They never came back… Nabangga ang sinasakyan nilang kotse, and they
died instantly… I was devastated that I almost lost my sanity.‖
Napanganga si Terra. Hindi niya inakalang may tinatago palang mapait
na karanasan si Edgar. Inakala niyang masayang tao ito dahil bukod sa guwapo
ay mayaman pa, isang taong wala ng hihilingin pa. Hindi pala ganoon kasimple
ang buhay. Kahit pala mga mayaman ay nasasaktan at nalulungkot din.
―For three years, I lived in darkness,‖ pagpapatuloy nito. ―Nilisan ko
ang lugar namin dahil ayaw kong nakikitang kinaaawaan ako ng mga kaibigan
ko. I put up a lot of businesses, including this hotel, and I worked so hard just so
I could forget about the past. But then, kapag nag-iisa na ako, I‘ve always felt so
lonely. Parang napakadilim ng mundo. I couldn‘t see a single ray of light.‖
Napahawak si Terra sa kanyang damit. Napakahigpit ng hawak niya na
halos tumagos ang mga kuko niya sa tela at makalmot ang kanyang kutis.
Ganoon katindi ang galit niya sa kanyang sarili. Ganoon rin katindi ang
pagnanasa niyang sabihin na ang totoo, ngunit… ngunit napakaraming dahilan
kung bakit hindi puwede.
―But then you came and changed everything.‖ Bahagyang ngumiti si
Edgar. ―You gave me a new hope, and I learned to love again.‖
Napatingin si kay Edgar at muling naghari ang katahimikan. Hindi
tumingin sa kanya ang binata, nanatili itong nakatingin sa mga bituin sa
kalangitan.
―I was scared,‖ anitong muli. ―Na kung totoo mang may amnesia ka at
nagbalik ang memory mo… ay baka iwanan mo ako.‖
Napaurong si Terra. Hanggang sa ngayon pala‘y pinagdududahan pa
rin siya ni Edgar. Marahil ay nahalata na nitong hindi talaga siya nakalimot,
ngunit hindi lang niya ito binigyang halaga.
―…That‘s why I proposed to you this early.‖
Tumawa si Edgar, ngunit ng tignan niya ito ay may luha sa mga mata
nito. Hindi siya makapaniwalang kahit mga lalaki pala ay umiiyak.
―I‘m too selfish to take advantage of your situation, don‘t you think so?
But… I can‘t go back to where I came from… I‘d rather die than to be left alone
again.‖
May mga namumuo na ring luha sa mga mata ni Terra. Nang hawakan
siya ni Edgar sa magkabilang braso ay yumuko siya. Ayaw niyang makita ang
mga luhaang mga mata nito dahil baka mapaiyak din siya.
―I know I was too hasty, pero gusto kong malaman mo na mahal na
mahal kita.‖ Saglit itong huminto at marahang hinaplos ang kanyang pisngi.
―Kahit sino ka pa, at kung ano man ang nakaraan mo, mamahalin pa rin kita.‖
Hindi siya gumalaw si Terra kahit ng lumayo na ito, ngunit ng maiwanan
na siyang mag-isa ay naghanap siya ng anumang bagay na maibabato. Nakita
niya ang isang malaking bato. Hindi niya naramdaman ang bigat nun ng buhatin
niya at inihagis sa direksyong nilakaran ni Edgar.
―Estupido ka talaga! Tanga!!! Ang tanga-tanga mo! Wala kang isip!
Umiibig ka sa isang kriminal! Sa isang mukhang pera!!!‖ Napahalgulgol na siya‘t
napaluhod sa damuhan. Parang ilog na umaagos ang luha sa kanyang mga
mata. ―I don‘t deserve you… You shouldn‘t have loved me. You shouldn‘t
have.‖
Hindi alam ni Terra kung gaano na siya katagal nakaupo sa ilalim ng
puno. Tumigil na rin siya sa pag-iyak at tulalang nakatingin sa malayo. Buong
tapang niyang sinuway ang utos ni Vargas, kaya‘t buong tapang din niyang
haharapin ang kanyang kaparusahan. Akala niya‘y walang magluluksa kung
sakaling pumanaw man siya, ngunit meron pala. Si Edgar. Paano na ito kung
sa pangalawang beses ay mawalan ito ng minamahal? Kakayanin kaya nito?

Seventeen

Dahan-dahang binuksan ni Terra ang pintuan ng kuwarto ni Edgar.


Malalim na ang gabi at inakala niyang tulog na ito, ngunit nadatnan niya itong
nakaupo sa sofa at mag-isang umiinom ng alak.
Nakita siya nito, ngunit hindi man lang ito gumalaw. Nanatili lang itong
nakatitig sa kanya habang siya‘y papalapit. Hindi rin niya mabasa kung ano ang
nararamdaman nito.
Lumingon siya sa paligid. Maluwang ang kuwartong ni Edgar at may
isang maliit na pool sa gitna. Sa tabi ng kinauupuan nitong sofa ay naroon ang
isang malaki at magarang kama.
Muli siyang tumingin sa binata. Hindi niya alam kung papaano siya
mag-uumpisa, lalo na‘t hindi pa rin nagpapakita ng anumang emosyon si Edgar.
―I was scared,‖ nag-aalinlangan niyang panimula habang nakatayo sa
harapan nito. ―Kung… magpapakasal tayo, paano kung… may asawa na pala
ako? Paano kung may iba pala akong minamahal?‖
Hindi pa rin nagbago ang reaksyon ni Edgar. Nilagok lang nito ang
natitirang laman ng wine glass at muling nilagyan ng alak.
Lumapit si Terra sa binata. Kinuha niya ang hawak nitong baso at
inilatag sa mesa. Hindi naman nag-react si Edgar at tumingin lamang sa kanya.
―It‘s too late for that,‖ ibinulong niya at marahang umupo sa kandungan nito.
―Can I stay here with you?‖
Tinitigan niya si Edgar, at ng hindi pa rin ito gumalaw ay hinalikan niya
ito sa labi. Inulit pa niya ang halik subalit hindi talaga siya tinugunan ng binata.
Nanatili lang itong nakatingin sa kanya.
Hindi siya sumuko. Dahan-dahang gumapang ang mga kamay niya sa
dibdib nito at isa-isang inalis ang butones ng suot nitong polo. Hindi pa rin
gumalaw si Edgar kahit ng matanggal na niyang lahat ang mga butones at
nanginginig ang mga kamay niyang hinaplos-haplos ang dibdib nito. Nang hindi
pa rin ito nag-react ay tumayo siya at inilugay ang mahaba niyang buhok.
Malinaw na niyang ipinakita ang kanyang motibo, ngunit malinaw ring hindi
interesado si Edgar.
Namula ang kanyang pisngi na yumuko. ―I‘m sorry,‖ napahiya niyang
paumanhin at tumalikod na patungo sa pinto.
―Terra.‖
Sa wakas ay nagsalita na rin si Edgar. Agad niya itong nilingon.
―Nagpunta ka ba rito para akitin ako‘t iiwanan mo rin lang?‖
Naguluhan si Terra. Hindi niya alam ang isasagot hanggang tumayo si
Edgar at lumapit sa kanya. Pinagmasdan siya nito mula ulo hanggang paa at
saka ito tumingin sa binuksan niyang polo.
―Hindi mo ba ito tatanggalin?‖
Napalunok si Terra at nanginginig ang mga kamay niyang hinubad ang
polo. Ng maalis niya ang damit ay tumitig siya sa dibdib nito. Natutukso siyang
haplusin itong muli.
Lumapit pa sa kanya si Edgar hanggang maipit siya sa pintuan. Na-
conscious siya sa halos magkadikit na nilang katawan subalit wala na siyang
tatakbuhan pa.
―Are you sure you want to do this with me?‖ tanong ni Edgar.
Tumango siya at lumapit pa ito ng husto. Nadiin ang malambot niyang
dibdib sa matigas nitong tiyan. Naamoy niya ang whiskey na ininom nito kani-
kanina lang. Ayaw niya ang amoy ng alak, subalit ewan ba niya kung bakit
napakatamis ng amoy nun ng sandaling iyon.
―Tell me why you‘re doing this,‖ ani Edgar at gumapang ang mga
kamay nito sa tagiliran niya.
Napapikit siya at kusa na siyang yumakap sa binata.
―Answer me, Terra.‖
Wala man sa matinong pag-iisip si Terra ay sinagot pa rin niya ang
tanong. ―Because I want to be your wife.‖
Napatigil si Edgar at bahagyang lumayo para makita ang kanyang mga
mata. ―You just said no.‖
Naluluhang ngumiti si Terra. ―Can I say yes now?‖
Napakunot-noo si Edgar. ―Tell me I‘m not dreaming.‖
―It‘s true. I want to be your wife. Wala na akong pakialam sa nakaraan
ko. Ayaw ko ng maalala pa ang mga iyon. All I want is to be with you.‖
Kitang-kita niya kung papaano nagliwanag ang mga mata ni Edgar sa
labis na galak na parang hindi pa ito makapaniwala sa narinig. Bigla siya nitong
niyakap ng mahigpit. Makaraan ang ilang sandali ay siniil nito ng halik ang
kanyang mga labi.
―I love you, Terra!‖ paulit-ulit nitong daing. ―Hinding-hindi mo
pagsisisihan ang gabing ito. I promise you…‖ At ibinaba nito ang zipper ng
kanyang gown.

Eighteen

Sinubukan ni Terra na kumbinsihin si Edgar na manatili pa sila ng ilang


araw sa resort, subalit matigas ang desisyon nito na isang linggo lang sila doon
para maasikaso na nito ang kanilang kasal.
Kababalik pa lang nila sa mansyon ay inihayag na ni Edgar ang plano
nilang pagpapakasal. Naghanda pa ito ng isang salo-salo para ipagdiwang ang
kanilang engagement, at sa harapan ng lahat ay inialay nito sa kanya ang isang
napakagandang diamond ring. Inggit na inggit sa kanya noon si Mariana.
―Is there something wrong sweetheart?‖
Napansin ni Edgar ang katahimikan niya. Habang ang lahat ay
nagkakasayahan, Siya naman ay mag-isang nakatayo sa isang sulok.
―Natutuwa lang ako sa kanila.‖ Pinilit niyang ngumiti habang
pinapanood ang mga nagsasayawang mga tao. ―Ang saya-saya nila ngayon.
Napakabait mo sa mga katulong mo.‖
Sinundan ni Edgar ang kanyang tingin. ―They deserve some time off.
They seem to be rejoicing for our upcoming wedding.‖
Tahimik nilang pinanood ang kasiyahan. Nahalata ni Terra na wala
man lang special na panauhin si Edgar. ―Ba‘t nga pala wala kang bisita. Wala
ka bang mga kaibigan, o relatives?‖
Napatingin sa kanya si Edgar. ―This is especially for the employees of
this mansion. Saka na lang tayo magcelebrate uli kapag naipakilala na kita kay
Daddy.‖
―Ha!‖ Napanganga si Terra. Hindi niya inakalang may balak pala si
Edgar na ipakilala siya sa ama nito.
―Excited na si Daddy na makilala ka. Ikaw parati ang tinatanong niya
kapag tumatawag siya.‖
Kinagat niya ang dulo ng kanyang daliri. ―Hindi ba siya masungit?
Baka hindi niya ako magustuhan.‖
―Walang inayawan si Daddy na gusto ko,‖ sagot nito at marahang
ibinaba ang daliring kinakagat niya. ―Well, I admit that he‘s not really the best
father one can have dahil busy siya parati sa mga business niya, but he‘s a very
kind man indeed.‖
Gumaan ang loob ni Terra. Kumbinsido na siya sa sinabi ni Edgar.
―Alam na ba niyang ikakasal tayo?‖
―Sinabi ko na, and I swear he was laughing like crazy. Halos mas
excited pa siya kaysa sa akin. Gusto niya puntahan natin siya this Saturday.‖
―Alam na ba niya ang tungkol sa akin?‖
Hindi agad sumagot si Edgar. ―Partially, yes. Hindi ko pa nasasabi sa
kanya ang lahat pero ako ng bahalang mag-explain sa kanya.‖
―Paano nga pala tayo ikakasal, eh wala naman akong mga personal
documents?‖
Napakamot sa noo si Edgar sa mga napakarami niyang tanong. ―Ako
ng bahala doon. Anuman ang mangyari, matutuloy ang kasal natin.‖
Sa wakas ay naubusan na siya ng tanong, ngunit hindi sa salita.
―Gagawin mo talaga ang lahat makasal lang tayo, ano?‖
―Anything to make you mine,‖ sagot ni Edgar at hinawakan siya sa
baywang. ―Let‘s talk about that later. Let‘s dance.‖
Nagpalakpakan ang lahat ng umapak sila sa dance floor at ipinatugtog
ang isang malumanay na musika. Sa gitna ng kanta ay napatingin si Terra kay
Mariana na nakatayo sa isang sulok. Kasama nito si Carlos at nakangiti ang
mga itong nanonood sa kanila.
Tumango siya sa dalawa. Matagal na panahon na ring hindi niya
nakitang ngumiti ang mga ito. Ngayong gabing ito ay pansamantala nilang
makakalimutan ang lahat ng mga bagay na bumabagabag sa kanila. Habang
narito sila sa loob ng mansyon ay maaaring ligtas sila, ngunit alam nilang
gagawa ng paraan si Vargas para maparusahan sila sa kanilang pagtataksil.
Kung minsa‘y iniisip ni Terra na pinapahaba lang nila ang kanilang
paghihirap, ngunit wala rin siyang lakas ng loob na magtapat kay Edgar.
Natatakot siya. Hindi lamang para kina Mariana at Carlos kundi pati na rin sa
kanyang sarili. Natatakot siyang iwanan siya‘t ipagtabuyan ni Edgar sa oras na
malaman nito ang totoo. Parang hindi kakayanin ng kanyang damdamin kung
nangyari yun, lalo na‘t umiibig na siya ng husto dito.
Nineteen

―Dad, I‘d like you to meet my fiance, Terra Olivares,‖ mapagmalaking


pakilala sa kanya ni Edgar sa amang sabik na sumalubong sa kanila.
Nanlaki ang mga mata ni Terra sa gulat. Paano nalaman ni Edgar ang
kanyang apeliyedo? Ibig bang sabihin ay matagal na pala siya nitong nabuking?
Ngunit wala naman itong binabanggit sa kanya? Hindi kaya nagkataon lang na
tumugma ang kanyang apeliyedo sa naisip nito?
―Iha!‖
Saka lamang siya nakapag-react ng yakapin siya ni Ignacio. Totoo
ngang excited ito na makilala siya.
―I‘m so happy to have such a beautiful daughter-in-law.‖
Nahiya siyang ngumiti at tumango. Matangkad at matipuno pa rin si
Ignacio kahit ito‘y may edad na. Marahil ay kasingguwapo rin nito si Edgar nung
kabataan pa. ―I‘m so glad to meet you, Mister Montero,‖ agot niya. Kung sa
harapan ni Edgar ay nakakaya niyang umarte, sa harapan naman ng ama nito ay
naiilang siya.
―Don‘t call me Mister Montero,‖ pabirong napangiwi si Ignacio. ―I‘d like
you to call me daddy, since daddy rin ang tawag sa akin ng anak ko.‖
―Y-yes, d-daddy.‖ Parang namimilipit ang kanyang dila.
―That‘s better.‖ Tuwang-tuwang inakbayan siya ni Ignacio.
―Napakasuwerte naman ng anak kong nakatagpo ng katulad mo.‖
―Salamat po,‖ ani Terra at sumulyap kay Edgar na masayang nanonood
sa kanila. Maging si Mariana ay kinikilig na tinatago ang ngiti.
―Kanino pa ba nagmana ang anak mo?‖ biro ni Edgar at tumawa naman
ang ama nito.
―Sige, pasok na muna tayo sa loob,‖ anyaya ni Ignacio at nilingon sina
Mariana at Carlos na nakatayo sa tabi ng kotse. ―Halina kayo.‖
Akmang bubuhatin na ni Mariana ang suitcase ng biglang lumapit si
Edgar.
―Kami na ni Carlos ang bahala diyan Mariana. Samahan mo na lang si
Terra sa loob.‖
Nahihiyang lumayo si Mariana at lumapit sa kanya. Nangiti siyang
pinapanood ang kasintahan na inilabas ang iba pang mga gamit mula sa kotse.
Nang muli siyang tinawag ni Ignacio ay pumanhik na siya ng bahay.
***
Alas-diyes na ng gabi ng matapos ang dinner. Napakasaya palang
kausap ni Don Ignacio. Kahit saan man mabaling ang usapan ay marami itong
naibabahagi. Nag-alala siya noon na baka tanungin siya nito tungkol sa kanyang
pamilya, ngunit himala at hindi man lang ito nabanggit ng matanda.
Bumuntung-hininga siya ng napag-isa na siya sa loob ng kuwarto.
Masyado siyang napagod sa biyahe kaya‘t kailangan na niyang magpahinga.
Umupo siya sa harapan ng salamin at sinuklay ang kanyang buhok. Kailangan
pa pala niyang maligo.
Pagtayo niya ay may kung anong bagay na tumama sa glass door ng
balcony. Dahan-dahan niyang binuksan ang pinto at sumilip sa labas. Wala
siyang nakitang tao. Papasok na sana siya ng mapansin niya ang isang papel
na ibinalot sa bato sa kanyang paanan. Pinulot niya ito.
Huwag mong isiping nakaligtas ka na dahil sinusundan namin kayo.
Ibigay mo sa amin ang kuwintas at palalampasin namin ang kataksilan niyo…
Harold.
Nabitawan ni Terra ang sulat at halos himatayin siya. Hanggang pala
sa lugar na iyon ay nasundan sila nina Vargas. Akala niya‘y sa pagbabakasyon
nila ay pansamantala silang mapapayapa, subalit mas lalo pala silang napalapit
sa kapahamakan. Hindi gaya ng mansyon ni Edgar, dadalawa lang ang
guwardiya ni Ignacio, at walang ibang tao sa bahay kundi ang tatlong katulong.
Pinulot niya ang sulat at buong panggigil niyang pinagpupunit iyon
hanggang sa magkapira-piraso. Itinapon niya iyon sa waste basket at bumagsak
siya paupo sa sofa. Hindi talaga siya titigilan ni Vargas hangga‘t hindi nito
nakukuha ang kuwintas.
Ilang araw na lang bago sila ikasal ni Edgar. Nakaplano na rin ang
pagtakas nila ni Mariana bago pa man dumating ang araw na yun. Parang
nakikinita na niya ang kahihiyang sasapitin ng pamilya Montero.
Awa ang siyang pangunahing dahilan kung kaya‘t tinanggap niya noon
ang proposal ni Edgar. Tumagos sa kanyang puso ang salaysay nito tungkol sa
nakaraan nitong kasintahan. Alam niyang hindi rin ito matutuloy dahil hindi rin
siya maaaring mabuhay sa kasinungalingan habambuhay. Akala niya‘y
matutulungan niya si Edgar na makarecover sa mapait nitong nakaraan, ngunit
ngayo‘y alam niyang lalo itong masasaktan sa oras na malaman nito ang
kanyang pagbabalat-kayo.
―Honey, tumawag yung designer. Tapos na raw yung wedding gown
mo,‖ masayang balita ni Edgar pagbukas pa lang nito ng pinto.
Narinig iyon ni Terra, subalit nasa state of shock pa siya para makapag-
react. Nanatili siyang nakaupo sa tapat ng salamin at nakatingin sa malayo.
―Honey, are you listening to me? …Terra.‖
Nagulat siya ng maramdaman ang kamay nitong marahang hinawi ang
buhok na nakatakip sa kanyang pisngi ―Ikaw pala honey.‖
Ngumiti si Edgar. ―Kanina pa ako rito. Ano bang iniisip mo?‖
―Ah--.‖ Hindi agad makapag-isip ng rason si Terra. ―Napagod lang
siguro ako.‖
Tumayo ito at lumingon sa kama. ―Napagod ka siguro sa biyahe.
Come, I‘ll take you to bed.‖
Tinanggihan niya ang palad nitong aalalay sana sa kanya. ―Dito na
muna ako. Ayoko pang matulog.‖
Hindi na nagpumilit si Edgar. Umupo ito sa tabi niya at buong pag-
iingat iya nitong kinandong. Napahawak siya sa leeg nito. ―Gusto mo ba si
Daddy?‖ tanong nito.
Tumango siya. ―Oo. Mabait siya, at matalino.‖
―He is,‖ sang-ayon ni Edgar. ―Hindi ko nga lang namana ang
katalinuhan niya.‖
Hindi na siya nagsalita pa. Kung sa ibang pagkakataon ay marami pa
siyang masasabi, subalit sa sandaling iyon ay gulung-gulo ang isipan niya.
Parang nakikini-kinita na niya ang nalalapit na nilang paghihiwalay ni Edgar.
Napakasakit pala.
―Yung wedding cake nga pala natin, nakita ko na yung design,‖ ani
Edgar habang pinapadulas ang mga daliri sa kanyang buhok. ―Maganda siya at
may waterfall pa.‖
Tumango si Terra kahit wala siyang naintindihan sa sinabi ni Edgar.
Hindi naman ito inalintana ng binata.
―And yung mga invitation cards, bukas na nila ipapamigay. Sa Lunes
naman, darating ang mga relatives natin. Gusto raw nilang makilala ang aking
bride. You want to meet them too, don‘t you?‖
Muling naglakbay sa malayo ang isip ni Terra at hindi na niya narinig
kung ano pang mga sinabi ni Edgar. Hindi maalis-alis sa isip niya ang nilalaman
ng sulat na iyon.
―Aren‘t you even listening, honey?‖
Totoo kaya ang sinulat ni Harold na kapag naibigay niya ang kuwintas
sa mga ito ay pababayaan na sila ng mga ito? Subalit papaano naman sila nina
Mariana at Carlos? Wala man lang ba silang makukuhang gantimpala? Pero
kung kapalit nito‘y kaligtasan nilang tatlo ay di bale na ang isang daang libo
naipangako sa bawat isa sa kanila.
―Terra, did you hear me?‖
Nagulat si Terra ng biglang tumaas ang tono ni Edgar. Nawawalan na
ito ng pasensiya sa kanya.
―Hindi ka ba interesadong pag-usapan ang wedding preparation? It‘s
only two weeks from now.‖
―Hindi sa ganun, pero…‖ Nagkibit balikat siya. ―May wedding
coordinator naman tayo. Bahala na siya. Hindi naman importante ang opinion
ko.‖
Napadilat si Edgar. ―It‘s our wedding, Terra. We should make this the
best event we can possibly have in our whole life. Interesado ka ba talagang
magpakasal sa akin o baka napipilitan ka lang? Sabihin mo na habang maaga
pa.‖
Tumayo si Terra at lumayo. Natakot siya sa tingin ni Edgar. Alam
niyang pinipigil lang nito ang sariling huwag magalit. ―Nakaplano na ang lahat.
Paano pa ako makakaurong?‖
Napatindig si Edgar at lumapit sa kanya. ―What has gotten into you?‖
kunot-noo nitong itinanong. ―You‘re getting into my nerve, Terra.‖
―Wala,‖ agad niyang sagot at lumabas sa balcony. Nagulat na lang siya
ng biglang bumagsak ang glass door sa likuran niya. Nang lingunin niya‘y
nakatayo doon si Edgar na napakatalim ng mga matang nakatingin sa kanya. Sa
takot ay napahakbang siya palikod.
―Ano ba talagang problema mo, Terra!‖ Sumisigaw sa galit si Edgar,
para itong isang kulog sa kalawakan. ―Lagi ka na lang ganyan! Everytime I ask
you, lagi mong sagot, wala, wala!!! Magsalita ka naman at ng malaman ko kung
anong umaandar diyan sa utak mo, dahil ang totoo, hindi na talaga kita
maintindihan!!!‖
Nangilabot si Terra sa takot at niyakap niya ang sarili. Hindi pa niya
nakikitang nagalit ng ganito si Edgar. Para itong isang mabangis na tigre. ―W-
wala naman talaga akong--.‖
―God damn it, Terra!‖
Malakas na hinampas ni Edgar ang ballustrade sa likuran niya.
Napasigaw siya at tinakpan niya ang kanyang mga mata.
―Look at me when I‘m talking to you!‖ Tinapik ni Edgar ang mga kamay
niyang na nakatakip sa kanyang mga mata at mahigpit siya nitong hinawakan sa
braso. ―Tell me exactly what‘s bothering you para malaman ko kung ano‘ng
gagawin ko! You‘re making me look like an idiot!‖
Bigla siyang napaluha sa labis na takot subalit lalo itong ikinagalit ni
Edgar.
―For God‘s sake, Terra! Answer me!‖
Pilit kumawala ni Terra sa mahigpit na hawak ni Edgar. Namimilipit na
sa sakit ang kanyang mga braso. Nang hindi na siya nakatiis ay lumaban na rin
siya. ―Ikaw ang problema ko!‖ Napasigaw siya at itinulak ito sa dibdib.
Napaurong si Edgar, at sa isang iglap ay naglaho ang poot nito, lalo na
ng makita nito ang bumuluhos na luha sa mga mata niya.
―Napakalaki mong tanga! Bakit ba ganun na lamang ang pagtitiwala
mo sa isang taong hindi mo man lang kakilala, and worst, gusto mo pa akong
pakasalan? Hindi mo ba naisip na baka niloloko lang kita at baka kayamanan
mo lang ang tanging inaasam ko? Naisip mo na ba yun o hindi mo na talaga
ginagamit ang utak mo?‖
Para bang hiniwa ng isang matalim na kutsilyo ang puso ni Edgar.
Ilang segundo itong tulalang nakatitig sa kanya bago nakapagsalita. ―Just what
exactly do you mean?‖ natatakot nitong itinanong.
―I do not deserve you!‖ Humina ang boses niya. ―You‘ve been very
kind to me, and I couldn‘t even find a way to pay you back. I have nothing to give
you, nothing.‖
Lumuwag ang dibdib ni Edgar. Nang akmang yayakapin siya nito ay
bigla siyang lumayo. Takot pa rin siya dito. ―It‘s okey, Terra,‖ anito sa
malumanay na tono at dahan-dahan siyang niyakap. ―I‘m sorry! I‘m so sorry I
scared you.‖
Nagpatuloy ang pagluha niya sa dibdib ng binata. ―I don‘t deserve you,
Edgar. You deserve someone better.‖
―Who else would be better for me than you,‖ sagot ni Edgar. ―Alam
mong mahal na mahal kita. Hindi ba mahal mo rin ako? Isn‘t that all that
matters?‖
―I don‘t know. I‘m so confused.‖
―Terra, don‘t ask me to cancel the wedding!‖ pagmamakaawa ni Edgar
at hinigpitan pa ang yakap sa kanya. ―I‘m not going to do that. I‘d rather die if
I‘m going to lose you!‖
Kumapit din siya ng mahigpit sa katawan nito. ―I won‘t ask you that.
Ayokong ma-cancel ang kasal natin.‖
Napapikit si Edgar at mariing humalik sa kanyang buhok. ―Thank you,
honey. The wedding will go on no matter what happens. You know I couldn‘t
live without you.‖
Tumingin siya kay Edgar at pinahid nito ang kanyang luha. Umiiyak
silang tinatawanan ang isa‘t-isa.
―Don‘t give me that scare again,‖ ani Edgar at niyakap siyang muli. ―I
thought I was going to lose you.‖
Hindi nagsalita si Terra. Kumapit siya sa balikat nito at hinalikan ito sa
labi.

Twenty

―Terra!‖
Nagulat si Terra ng biglang bumukas ang pinto at humihingal na
pumasok si Mariana. Mukhang may nakalap itong masamang balita. Nakaupo
siya noon sa harapan ng salamin at sinusuklay ang kanyang buhok.
―Si Carlos, nadakip nina Vargas!‖
―Ha!‖ Napatayo siya. Bago sila magpatuloy sa pag-uusap ay naisipan
niyang isara muna an g pinto. Para ma sigurado pang walang makakarinig sa
kanila ay hinila niya si Mariana sa loob ng bathroom. ―Anong nangyari?‖
Hindi pa rin kumakalma si Mariana. ―Inutusan siya kanina ni Sir Edgar
na ihatid si Sir Ignancio sa Airport. Pabalik na sana siya dito ng harangin siya sa
daanan. Ito yung sulat nila.‖
Nanginginig ang mga kamay ni Terra na binasa ang sulat. Sulat kamay
nga iyon ni Vargas. Dumating na nga ang kinatatakutan niya, na balang araw ay
maiisahan din sila ni Vargas. ―Papasukin nila tayo mamayang gabi!‖
Napamulagat siyang tumingin a kaibigan. ―Mariana?‖
―Huwag mo akong tanungin. Hindi ko rin alam kung anong gagawin
natin.‖
―Mas lalo namang hindi ko alam. Ikaw ang may utak sa ating dalawa.
Parang awa mo na gumawa ka ng paraan!‖
Napahawak si Mariana sa noo. ―Kailangan nating tumakas. Yayain mo
si Edgar na lumabas.‖
―Paano si Carlos? Baka patayin nila.
Natahimik si Mariana. Mukhang nakaligtaan nitong bihag nga pala nina
Vargas si Carlos. Hindi naman maaaring pabayaan na lang nila ito.
―Ireport kaya natin sa pulis?‖
―Huwag!‖ Bayolente ang reaksyon ni Mariana. ―Mapapahamak tayo
niyan. Ilang beses ko ng sinabi sa‘yo na ayokong makulong.‖
―Sarili mo lang kasing iniisip mo, eh!‖
―Gaga! Kami pa ngayon ang makasarili gayong hindi mo man lang
inisip na mapapahamak kami nung nagdesisyon kang huwag mo na lang patayin
si Sir Edgar! Kung hindi ka sana sumang-ayon kay Vargas noon hindi sana
umabot sa ganito ang lahat!‖
Nagkaharapan ang dalawa, mata sa mata. Kulang na lang ay
magsabunutan na sila, ngunit si Mariana rin ang unang lumayo. ―Masuwerte ka‘t
mahal ka ni Sir Edgar. Maaaring mapatawad ka niya, pero kami ni Carlos…‖
Bumuntung-hininga si Terra. ―Ang pendant lang naman ang kailangan
nila, di ba? Kung ibibigay natin yun baka pakawalan nila si Carlos.‖
―Nasa‘yo ba ang kuwintas?‖
―Wala pa, pero kukunin ko sa kanya mamaya.‖
Nanahimik si Mariana, naghihintay na siya‘y magpatuloy.
―Hihintayin ko sila dito. Kailangan niyong umalis ni Edgar.‖
Nagulat si Mariana. ―Hindi ka puwedeng maiwang mag-isa dito!‖
―Sige na, Mariana. Huwag kang mag-alala.‖ Hinila niya si Mariana at
lumabas na sila ng bathroom. ―Pagkatapos nito, maglalayas na tayo. Kapag
nakatakas na tayo magpapadala tayo ng sulat kay Edgar. Sasabihin natin sa
kanya ang totoo. Lalo lang natin siyang nilalapit sa kapahamakan habang narito
tayo.‖
Sumang-ayon si Mariana. Kailangan na talaga nilang lubayan si Edgar
sa lalong madaling panahon.
***

Huminga-hinga ng ilang beses si Terra bago siya bumaba ng


hagdanan. Nadatnan niya sa sala si Edgar na katatapos lamang manood ng TV.
―Honey, hindi ka pa natutulog?‖ nasorpresang tanong ni Edgar ng
makita siya nito.
―Hon, parang may gusto akong kainin.‖
Pinalibutan ni Edgar ang kanyang baywang. ―Ano yun at ipagluluto
kita.‖ malambing nitong tugon.
―Hindi. Gusto ko bilhan mo ako ng pizza.‖
―Pizza?‖ Nagsalubong ang kilay ni Edgar. ―Honey naman, napakalayo
pa ng bi--.‖
―Ah, basta. Gusto ko ng pizza.‖ Parang batang sumimangot si Terra.
―O sige.‖ Agad na sumuko si Edgar. ―Dahil gusto mo, ibibigay ko.
Hintayin mo ako dito ha?‖
―Sandali lang.‖ Hinila niya ang kamay nito. ―Baka hindi mo alam yung
gusto kong flavor. Isama mo na lang si Mariana.‖
―Honey, gabing-gabi na! Natutulog na si Mariana. Ano bang flavor ang
gusto mo?‖
―Hindi ko nga alam, eh. Nakalimutan ko. Isama mo na si Mariana kasi
siyang nakakaalam nung paborito ko.‖
―Ako ng mag-isa ang pupunta,‖ mariing wika ni Edgar. ―Bilhin ko pa
lahat ng flavor para sigurado.‖
―Ayoko! Basta gigisingin ko si Mariana.‖ Mabilis niyang tinungo ang
servant‘s quarter. Hinabol naman siya ni Edgar.
―Terra, don‘t be too harsh to our helpers.‖
Hindi niya ito pinansin at kumatok sa pinto. Alam niyang naghihintay
lamang sa loob si Mariana.
―Ay! Kayo pala. Bakit po?‖ nagmaang-maangang tanong ni Mariana
pagbukas ng pinto.
―It‘s nothing, Mariana--.‖
―Mariana, samahan mo naman si Edgar na bumili ng pizza.‖ Pinutol ni
Terra ang pananalita ni Edgar. ―Gusto ko yung nasa mall kasi mas masarap ang
luto nila roon.‖
―Sa mall?‖ gulat na naibulalas ni Edgar. ―Aabutin kami ng dalawang
oras kapag doon pa kami pupunta.‖
―Basta doon ang gusto ko!‖ pagmamatigas ni Terra. ―Pupunta ba kayo
o hindi?‖
―Yes, dear,‖ muling sumuko si Edgar. Sa simangot pa lang niya ay
alam niyang hindi na ito magrereklamo pa. Parang naninibago ito sa kanya.
―Napakademanding ata ngayon ng sweetheart ko?‖
―Ayaw mo yata, eh!‖
―Aalis na nga, eh,‖ sagot ni Edgar at tumingin kay Mariana. ― Tara na
Mariana at ng makabalik tayo agad.‖
Nang tumalikod si Edgar ay naluluha ang mga mata ni Mariana na
tumingin sa kanya. Lihim nitong pinisil ang kanyang kamay bago nito sinundan
si Edgar.
―Edgar!‖
Napalingon si Edgar sa kanya. Papasok na sana ito ng kotse at nasa
loob na rin si Mariana. ―Bakit hon?‖
Hindi siya nagsalita at tumakbo palapit dito. Isang mariing halik ang
naging tugon niya. Napakahigpit din ng yakap niya sa pangambang baka huli na
nilang pagkikita iyon.
―I love you, Edgar!‖ naluluha niyang ibinulong matapos ang mahabang
halik.
Nagtaka si Edgar sa kakaibang ikinikilos niya. ―I love you too.‖
Muli niya itong hinalikan. Mas mahigpit pa ang pagkakayakap niya
dito. ―Mag-iingat ka ha?‖
―Yes, sweetheart. Balik din kami agad, okey.‖ Hinalikan ni Edgar ang
kanyang noo at pumasok na ng kotse. Pagsara pa lang nito sa pinto ay muling
nagsalita si Terra.
―I love you so much, Edgar! I mean it.‖
Nagtatakang ngumiti si Edgar. ―I know that… And I love you too.
What‘s wrong?‖
―…Gusto ko lang malaman mo.‖
Natawa si Edgar at inabot ang kamay niya. Marahan nito iyong pinisil-
pisil. ―I believe you.‖
Sa pangatlong beses ay hinalikan niya itong muli.
―We have to go now. Bye now, sweet. Balik din kami agad, okey?‖
―Ah, honey,‖ pahabol ni Terra. ―Yung kuwintas nga pala. Iwanan mo.‖
―Oo nga pala.‖ Hinubad ni Edgar ang kuwintas na nakapaloob sa shirt
nito at iniabot sa kanya. ―You may have it. Anyway we‘re getting married.‖
Tumango si Terra at akmang nagkatinginan sila ni Mariana na nasa
loob na ng kotse. Hindi nila akalaing ganun lang kadali ipagkakatiwala ni Edgar
ang kuwintas.
―Hintayin mo nga pala si Carlos baka parating na yun. Kung wala pa siya
ng nine, tawagan mo na lang siya. Baka kung ano ng nangyari dun.‖ Pinaandar
na nito ang kotse at kumaway sa kanya.
―Please be safe,‖ naibulong niya sa hangin habang pinapanood ang
papalayong kotse. Ng nakalabas na ito ng gate ay huminga siya ng ilang beses.
Kailangan niyang maging matatag.
Pumasok na siya sa loob ng bahay at pagkatapos maitago ang
kuwintas ay umupo siya sa paanan ng hagdanan. Animo‘y napakatagal ng oras,
at sa paglipas ng bawat segundo ay lalong bumibilis ang kanyang pulso. Halos
hindi na siya makahinga sa takot.
Isang oras na ang lumipas. Hindi pa rin dumarating sina Vargas. Sa
ilang sandali lang ay babalik na sina Edgar. Kung papasukin man nila Vargas
ang bahay ay ipinagdsal niyang sana‘y dumating na ang mga ito, habang wala
pa sina Edgar at Mariana.
Napatindig siya ng biglang bumukas ang pinto. Pitong kalalakihan ang
nagsipasok, lahat ay may hawak na baril. Napaurong siya ng tutukan siya ni
Vargas ng baril. Sinenyasan nito ang tatlong pumunta sa servant‘s quarter para
patahimikin ang mga katulong. Ang mga iba naman ay umakyat sa hagdanan
para maghanap sa bawat silid.
―Inakala mo bang matatakasan mo kami,‖ nangangatal na wika ni
Vargas ng maiwanan silang dalawa. ―Tapos na ang maliligayang araw mo,
punyeta ka!‖
Patuloy sa pag-urong si Terra hanggang maipit siya sa dingding. Wala
na siyang tatakbuhan pa.
―Asan ang pendant?‖
Nagtapang-tapangan si Terra. ―Pakawalan niyo muna si Carlos.‖
Ibinaon ni Vargas ang baril sa kanyang pisngi. Malamig at nakakatakot
ang tigas ng bakal na iyon. ―Patay na siya. Kung ayaw mong magaya sa kanya,
ibigay mo na ang pendant.‖
Parang dinudurog ng baril ang cheekbones ni Terra. Kahit pilitin niyang
hindi umiyak ay hindi niya napigilan ang kanyang luha. Ayaw niyang maniwalang
patay na si Carlos. ―Nasa taas.‖
Kinaladkad siya ni Vargas paakyat ng kuwarto, at pagbukas pa lang ng
pinto ay itinulak na siya nito papasok. Nadapa siya sa sahig.
―Kunin mo.‖
Hangga‘t maaari sana ay ayaw niyang ibigay ang kuwintas hangga‘t
hindi niya nakikita ang kahit bangkay man lamang ni Carlos, ngunit sa takot
niya‘y kinuha rin niya iyon sa ilalim ng kanyang unan.
Hinablot ni Vargas ang kuwintas sa mga kamay niya at ganun na
lamang ang ngiting tinitigan ito. ―Alam mo ba kung magkano ang halaga nito?‖
―Wala akong pakialam!‖ agad na sagot ni Terra. ―Nasa‘yo na ang
kuwintas kaya‘t umalis na kayo.‖
Natawa si Vargas sa katapangan niya. Ibinulsa nito ang kuwintas at
muling lumapit sa kanya. ―Hindi lang itong kuwintas ang pinunta namin dito.
Tatapusin na rin namin ang trabahong hindi mo nagawa. Magpaalam ka na sa
kasintahan mo dahil ako mismo ang papatay sa kanya.‖
―Ano bang kasalanan ni Edgar sa‘yo?‖ pasigaw na tanong ni Terra.
―Bakit ba kailangan niyo siyang patayin?‖
―Boss!‖
Nagulantang ang dalawa ng biglang pumasok ang isang tauhan ni
Vargas sa kuwarto.
―Wala si Edgar sa kuwarto niya. Tatlong katulong lang ang nasa
ibaba. Wala ng ibang tao dito.‖
Nanlilisik ang mga mata ni Vargas na tumingin sa kanya. Sa galit nito‘y
sinapak siya ng malakas sa mukha. Bumagsak siya sa sahig at tumalsik ang
dugo sa kanyang bibig.
―Punyeta ka talagang babae ka! Pinaalis mo sila!‖
Umiiyak na hinawakan ni Terra ang kanyang pisngi. Parang gusto
niyang sumigaw sa matinding sakit na nararamdaman.
―Asan si Edgar? Asan si Mariana?‖
Nang hindi siya sumagot ay hinatak ni Vargas ang kanyang buhok patayo.
Napatili siya sa sakit ngunit hindi nagpakita ng awa ang lider ng sindikato.
―Sabihin mo sa akin kung saan sina Edgar kung ayaw mong pasabugin
ko yang utak mo!‖
―Tama na! Nasasaktan ako!‖
―Nasaan sina Edgar!!!‖ Parang malakas na kulog ang tindi ng galit ni
Vargas.
―P-pinaalis ko sila!‖
Muli siyang sinapak ni Vargas at muli din siyang bumagsak sa sahig.
Nauntog pa siya sa paanan ng kama. Panandalian siyang nawalan ng malay, at
ng dumilat siya‘y nakatutok na sa kanya ang baril ni Vargas. Mabilis niyang
kinapa ang punyal sa kanyang bulsa, ngunit bago pa niya maalis ang casing nito
ay pinaputukan na siya ni Vargas.
Napasigaw siya at nabitawan ang hawak niyang dagger. Akala niya‘y
sabog na nga ang kanyang utak, ngunit ng dumilat siya‘y ang dingding sa likuran
pala niya ang tinamaan ni Vargas.
―Sa akala mo ba malalabanan mo ako sa kutsilyong ‗yan,‖ ani Vargas at
isinabit sa baywang ang baril. Pinulot nito ang dagger sa sahig at lumuhod sa
harapan niya. Itinutok nito ang patalim sa leeg niya. ―Hindi ba‘t kay Edgar mo
dapat ito gamitin?‖
Nagulat ang lahat ng makarinig sila ng sasakyang ng mga pulis na
paparating.
―Boss, alis na tayo! May mga pulis!‖
Napatingin si Vargas kay Terra at sa kanya nito ibinunton ang
pagkadismaya. Muli nitong hinatak ang kanyang buhok. ―Kung hindi sana dahil
sa‘yo tapos na ang lahat ng ito!‖ nangangatal ang ngipin nitong wika. ―Inuutusan
kita. Patayin mo si Edgar kung hindi ibabaon kitang buhay sa lupa!‖
―Hindi ko gagawin ‗yan – Huwaaag!!!‖ Napakalakas ng tili niya ng itirik
ni Vargas ang patalim sa dingding, sa tabi mismo ng kanyang mukha. Hindi na
siya nakapagsalita pa. Labis-labis na ang pangingilabot niya.
Umalis na sina Vargas. Naiwanan siya roong tulala at wala sa
matinong pag-iisip. Gustuhin man niyang lumuha‘y hindi na niya nagawa. Itong
gabing ito ang pinakamalagim na niyang bangungot!

Twenty-One

―Terra! Terra! Speak to me Terra!‖


Unti-unting nagbalik ang ulirat ni Terra ng marinig ang boses ni Edgar.
Naroon na pala siya sa labas ng bahay at nakaupo sa loob ng isang van. Nasa
harapan na rin niya si Edgar at alalang-alala itong nakatingin sa kanya,
nakahawak pa ito sa kanyang balikat.
―Terra, do you hear me?!‖
―E-edgar,‖ naibulong niya.
―Oh, thank goodness!‖ Mahigpit siya nitong niyakap. ―Who did this to
you, for Christ‘s sake?‖
Hindi makapagsalita si Terra. Ni hindi niya maipikit ang kanyang mga
mata dahil ayaw niyang maalala ang kakila-kilabot na pangyayari.
Lumayo si Edgar upang tumingin sa kanyang mukha. Hinawakan nito
ang namamaga niyang bibig at pisngi. Napangiwi siya sa sakit. ―Are you okey,
Terra? What happened?‖
Tumingin siya sa mga mata nito. Awang-awa ito sa kanya at parang
sinisisi nito ang sarili sa nangyari. Napansin din niya si Mariana na nakatayo sa
likuran ng binata.
Umiling si Terra. ―Hindi ko alam. May pumasok na lang na mga
kalalakihan. Hindi ko sila kilala.‖ Muli na naman siyang nagsinungaling para
mapagtakpan ang kasalanan nila ni Mariana.
Niyakap siyang muli ni Edgar ng buong higpit. ―They‘ll pay for this,
sweetheart!‖ isinumpa ni Edgar. ―Pagbabayarin ko ang sinumang gumawa sa‘yo
nito!‖
***

Humihingal na umupo si Terra sa kama, pawis na pawis. Ilang araw na


ang nakaraan mula ng mangyari ang insidenteng yun at bumalik na rin sila sa
mansyon ni Edgar, subalit hanggang sa kasalukuyan ay patuloy pa rin siyang
dinadalaw ng bangungot sa bawat sandaling ipikit niya ang kanyang mga mata.
―Honey.‖
Biglang pumasok si Edgar sa kuwarto at umupo sa tabi niya. Nasa
balcony lang pala ito kaya‘t narinig nito ang kanyang sigaw.
―Are you okey? Are you having another nightmare?‖
Tumango lamang si Terra.
Niyakap siya ni Edgar at hinaplos-haplos ang kanyang buhok. ―You
need to get over that. Wala na tayo doon, we‘re safe here here.
Pinapaimbestigahan na rin ni Daddy ang mga salarin. I swear it will never
happen again. I would never leave your side either, not especially for a god
damn pizza.‖
Ewan ni Terra, ngunit mula ng mangyari ang insidenteng yun ay ganun
na lamang ang galit ni Edgar sa pizza. Ito ang pinagbabalingan nito ng sisi sa
nangyari sa kanya.
―Si Carlos nga pala, nahanapan na ba?‖ halos araw-araw itong
itinatanong ni Terra. Hindi niya maiwasang mag-alala ng husto sa kinasapitan
ng driver.
Bumuntung-hininga si Edgar. ―They‘re still looking for him. Ginamit nila
ang kotseng minamaneho ni Carlos para makapasok sa bahay kaya malamang
ay bihag nila siya ngayon o baka…‖ Umiling si Edgar. ―No. Of course he‘s
alive. We have to keep looking.‖
Napapikit si Terra. Kung totoong pinatay na nga ni Vargas si Carlos ay
saan kaya nila itinapon ang bangkay nito. Nakokonsensiya siya. Malaki sana
ang maitutulong niya dito ngunit heto siya‘t takot na takot lumantad.
―Tomorrow will be your last appointment with the doctor. After that, we
have to go to the NBI para maisalaysay mo ang nangyari.‖
Ito na nga ba ang iniiwasan ni Terra na mangyari kaya‘t nagsasakit-
sakitan siya kahit ang totoo‘y nakarecover na siya sa trauma. Nais na rin niyang
hubarin ang kanyang maskara subalit natatakot pa rin siya. Hindi lang kay
Vargas kundi maging kay Edgar.
―Gusto kong matapos na ito sa lalong madaling panahon, at ng
maituloy na natin ang naantala nating kasal.‖
Napatingin siya kay Edgar. Nakalimutan niyang engaged na nga pala
sila. Dahil sa mga pangyayari ay nawala ito sa isip niya. Seryoso talaga si
Edgar na pakasalan siya anuman ang mangyari.

Twenty-Two

―Hindi ka ba papasok ngayon?‖ tanong ni Terra kay Edgar ng isang


umagang nagliliwaliw sila sa garden. Pinayagan na siya nitong lumabas ng
bahay, huwag lang sa labas ng bakuran.
―Nag-leave muna ako,‖ balik ni Edgar. ―Aasikasuhin ko na muna ang
kaso mo. I don‘t want that to happen to you again that‘s why I wouldn‘t stop until
the criminals are caught. And… I want that necklace back.‖ Bumuntung-hininga
itong tumingin sa kanya. ―Mamayang hapon nga pala magrereport tayo sa NBI.‖
Napahakbang palikod siya palikod. Seryoso nga talaga si Edgar na
iharap siya sa kinauukulan. Talagang gagawin rin nito ang lahat mabawi lamang
ang kuwintas.
―Ma‘am Terra!‖ Isang katulong ang nagmamadaling lumapit sa kanila.
―May tawag po kayo.‖
Nagkatinginan sila ni Edgar. Kapwa wala silang idea kung sino ang
tumawag sa kanya.
―Baka mga pulis ‗yan,‖ ani Edgar. ―Sagutin mo na. Hintayin kita rito.‖
Tumango si Terra at sinundan ang katulong sa loob ng bahay. Mga
pulis kaya o si Vargas? Sinuman sa iniisip niya, natatakot siya.
―Hello.‖ Nanginginig ang mga kamay niyang iniangat ang telepono.
―Terra?‖
Boses lalaki iyon. Parang familiar sa kanya. ―S-sino ‗to?‖
―Terra, si Carlos ito.‖
―Ha!!!‖ Tinakpan ni Terra ang kanyang bibig upang hindi siya
mapasigaw. Tumingin-tingin muna siya sa paligid para siguaduhing walang
taong nakikinig bago siya nagsalita. ―Buhay ka? Asan ka?‖
―Huwag mo munang sasabihin kahit sino. Nakatakas ako. Nagtatago
ako ngayon. Makinig ka sa akin.‖
―Oo, bakit?‖
―Terra, nalaman kong may kapatid pala sa labas si Edgar. Jayson ang
pangalan nito, at siya ang kumontak kina Vargas para ipapatay si Edgar at siya
rin ang nagsabi kay Vargas tungkol sa kuwintas. Ito ang magiging kabayaran
nila kung napatay nila si Edgar.‖
Napamulagat si Terra. Saglit siyang hindi nakapagsalita. ―Bakit niya
ipapapatay ang kapatid niya?‖
―Mana ang nakikita kong dahilan nito. Gusto niya sigurong masarili ang
mga ari-arian ni Ignacio kaya niya ipinapapatay si Edgar.‖
―N-nakita mo na ba siya?‖
―Oo. Nakausap ko siya mismo. Kilalang-kilala ka na rin niya at gusto
ka na rin niyang ipapatay. Kumontak siya ng isa pang grupo ng mga sindikato.
May balak silang pasukin ang mansyon.‖
―Ha!‖ Muling nangilabot si Terra. ―Kailan daw?!‖
―Hindi ko alam. Hindi sinabi sa akin.‖
―Anong gagawin natin?‖
―Makinig ka!‖ Kahit sa telepono ay narinig ni Terra ang paghinga ng
malalim ni Carlos. ―Kausapin mo si Mariana at tumakas na kayo ngayon din.‖
―Bakit?‖
―Kung ayaw niyong ipakulong kayo ni Edgar umalis na kayo. Susuko
ako sa pulis maya-maya lamang.‖
―Ano?!‖ Hindi na yata matitigil si Terra sa pagkagulat. ―Ano bang iniisip
mo? Paano ang pamilya mo?‖
―Bahala na. Nakokonsensiya na ako. Hindi ko kayang manahimik na
lamang habang kaya kong iligtas ang buhay ng amo ko. Kaya kung ayaw niyong
madamay umalis na kayo diyan.‖
―Oo, sige--.‖ Biglang naputol ang linya. ―Hello! Hello!‖ Wala ng
sumagot. Nagtaka at kinilabutan si Terra. Hindi niya alam kung bakit biglang
naputol ang linya. Hindi niya alam kung ano‘ng nangyari kay Carlos.
Hindi na siya nag-aksaya ng panahon. Pinuntahan niya agad si
Mariana at kinaladkad niya ito sa kanyang kuwarto. Matapos niyang isalaysay
ang lahat ay nagtulungan na silang magbalot. Hindi na kumuha si Mariana ng
mga damit dahil baka makita pa ito ng mga kasamahan nito at magtaka.
―Baka naman nahuli nila si Carlos kaya ganun,‖ hula ni Mariana habang
isinasara ang isang maliit na suitcase.
―Huwag naman sana,‖ ipinagdasal ni Terra. ―Baka naubusan lang siya
ng barya kung sa public phone siya tumawag.‖
―Huwag tayong magbakasakali,‖ babala ni Mariana. ―Kung may
nangyari kay Carlos dapat na nating sabihin ito kay Sir Edgar. Seryoso na ang
bagay na ito.‖
Napahinto si Terra. May punto nga si Mariana. Kung nahuli man si
Carlos ay dapat nilang ipagpatuloy ang sinimulan nito. Ito na rin ang paraan
para makabawi sila sa panloloko nila kay Edgar. ―Mauna ka na kayang tumakas
Mariana. Kakausapin ko muna si Edgar.‖
―Ano?‖ naibulalas ni Mariana. ―Personal mo siyang kakausapin?
Alalahanin mong kasalanan mo kung bakit nawala ang kuwintas. Sa palagay mo
ba mapapatawad ka niya?‖
―Maaaring hindi, ngunit sa unang pagkakataon gusto kong gumawa ng
tama. Nasa peligro ngayon ang lahat dito sa mansyon. Kung kinakailangang
magsakripisyo ako para makatulong gagawin ko.‖
Parang hindi makapaniwala si Mariana sa naging desisyon niya. Kahit
man siya‘y nagtataka siya sa sarili. Ngayon lang siya naging ganito katapang.
―Hihintayin kita sa ibaba,‖ sagot ni Mariana. ―Sabay tayong aalis sa
bahay na ito. Hindi ako aalis hangga‘t hindi kita kasama.‖

Twenty-Three

―Tapusin mo na muna kaya ang kasal niyo?‖ mungkahi ni Mariana


habang nakaupo sila ni Terra sa parlor. Hinihintay na nila noon si Edgar para
magtapat. ―Tutal bukas na kayo kukuha ng papel niyo, di ba? Siguro naman
hindi ka niya ipapakulong kung kasal na kayo.‖
―Hindi,‖ matigas na tumanggi si Terra. ―Ngayon na. Kung
ipagpapaliban ko pa‘y baka huli na ang lahat.‖
Huminga ng malalim si Mariana. ―Ako kasing natatakot sa‘yo eh.‖
Natahimik ang dalawa ng pumasok si Edgar. Dire-diretso itong lumapit
kay Terra.
―Good afternoon, hon.‖ Hinalikan siya ni Edgar sa pisngi at umupo sa
tapat niya. ―Pinatawag mo ba ako?‖
―Ah – oo,‖ sagot ni Terra habang pinaglalaruan ang nanginginig niyang
mga daliri.
―By the way, may sasabihin din ako sa‘yo.‖ Lumingon si Edgar kay
Mariana. ―Iwanan mo muna kami, Mariana. I need to talk to my wife privately.‖
Kinilabutan si Terra. Makahulugan ang sinabing yun ni Edgar. Dahan-
dahan namang tumayo si Mariana at patagong pinisil ang kanyang kamay.
Nang maisara na ni Mariana ang pinto ay tumingin si Edgar sa kanya.
―Tumawag si daddy kani-kanina lang. May suspect na raw ang NBI.‖
Tumango si Terra. Pilit niyang ikinukubli ang kanyang kaba.
―Terra.‖ Saglit na nanahimik si Edgar at parang nag-iisip kung itutuloy
ba nito ang sasabihin. ―Nagtataka lang ako… Yung dagger na nakita kong
hawak mo noon, bakit dinala mo pa yun hanggang sa bahay ni Daddy. May
kinatatakutan ka ba? Alam mo na ba na mangyayari yun?‖
Halos mapaurong si Terra. Naghinala na nga si Edgar, at marahil ay
naliwanagan na ito sa tunay na nangyari.
―I‘m sorry, Terra. Hindi sa pinaghihinalaan kita pero…‖ Bumuntung-
hininga ito bago nagpatuloy. ―Para kasing may nahahalata na ako sa‘yo.
Matagal ko ng napansin na may kakaiba sa‘yo pero hindi ko lang pinansin noon
because I was too blinded with my love for you, and last week I was too occupied
thinking about Carlos and that necklace, but now that I‘m sane again…‖
Nanginig na ang buong katawan niya. Alam na nga ni Edgar ang
lahat. Kahit hindi pa niya ito sinasabi ay may utak din naman ito.
―Oh, what am I saying?‖ Tumayo si Edgar at pilit iwinaksi ang lahat sa
isipan. ―I‘m sorry, honey. Marahil nagiging paranoid na ako. I‘ll go get a wine.‖
Bago mabuksan ni Edgar ang pinto ay tumindig siya. Kung ayaw
nitong paniwalaan ang katotohanan ay patutunayan niya ito. ―Edgar.‖
Lumingon si Edgar, nagtataka.
―Can you stay a little longer? May mahalaga akong sasabihin sa‘yo.‖
Nagsalubong ang kilay ni Edgar, subalit bumalik din ito sa kinauupuan.
―What is it, hon?‖
Huminga ng ilang beses si Terra para makakuha ng sapat na tapang.
―May – kinalaman ako sa – pagkawala ni Carlos, at sa kuwintas.‖
Natulala si Edgar habang nakatingin sa mga mata niya. ―Don‘t make a
story.‖ Mabilis itong tumayo.
―It‘s true!‖ Tumayo rin si Terra. ―Edgar, listen to me!‖
Napahinto si Edgar. Huminga ito ng ilang beses at saka humarap sa
kanya. ―You‘re lying!‖
―My real name‘s Terra Olivares. Galing ako ng probinsiya at anak ng
mahirap na magsasaka. Hindi rin totoong may amnesia ako. I came here as a
spy--.‖
―Stop it!!!‖ galit na sigaw ni Edgar. Ayaw pa rin nitong tanggapin ang
katotohanan. ―I don‘t need any of these nonsense!‖
―Pinadala ako dito para nakawin ang kuwintas at patayin ka! Harap-
harapan na kitang niloloko, at alam kong nahalata mo na ito nung una pa lang,
ngunit kung bakit nagbubulag-bulagan ka--.‖
―Enough!‖
―It‘s true! Why don‘t you believe me! Ganyan ka na ba talaga
katanga?!!‖
―I said enough!!!‖ Sa galit ni Edgar ay nandilim ang mga mata nito at
marahas siyang hinatak sa braso. Halos durugin niya ang kanyang mga buto.
Natakot man siya, subalit hindi siya lumaban. Nang marahil ay nahimasmasan
ito‘y bigla siya nitong itinulak at parang wala ito sa matinong pag-iisip na
sumandal sa dingding. Wala man itong luha ay kitang-kita ni Terra ang hapdi sa
mga mata nito.
Naawa siya ng husto kay Edgar. Minsa‘y iniwanan ito ng babaeng
minamahal nito, ngayon nama‘y pinagtaksilan ito ng bago nitong minamahal na
inakala nitong hihilom sa malalim na sugat na natamo nito sa nakaraan. Lalo
lang palang madudurog sa isang milyong piraso ang puso nito.
―Bakit?‖ halos pabulong ang pananalita ni Edgar. Parang nawalan ito
ng buhay. ―Bakit hindi mo na lang ako pinatay?!‖
Napaluha si Terra habang pinagmamasdan ang hinanakit sa mga mata
nito. ―Hindi ko ginawa… dahil mahal kita.‖
Lalong nagalit si Edgar at hinatak ang buhok niya. Napasigaw siya sa
sakit subalit hindi siya nito pinansin. ―Mahal? Pagkatapos mo akong lokohin
sasabihin mong mahal mo ako?! Everything we had is nothing but a lie!!!‖
Bumuluhos na ang luha ni Terra. ―No!‖
―Sabihin mo sa akin, kasama ka ba sa sindikato?‖
―No! Edgar, yung buhok ko!‖
Biglang binitawan ni Edgar ang buhok niya. ―Then tell me why the hell
did you do this!!!‖
―I did it for a million pesos!‖ agad na sagot ni Terra na ikinagulat naman
ni Edgar. ―Kapag napatay kita‘y isang milyon ang ibabayad nila sa akin! At dahil
mukhang pera ako‘y tinanggap ko ang alok nila!‖
―So you‘re willing to kill just for a million pesos!‖ Mabilis na binunot ni
Edgar ang punyal sa kanyang bulsa. Nagulat naman si Terra ng makita ito. ―Ito
ang dagger mo!‖ Ipinahawak niya ang dagger kay Terra at itinapat sa dibdib
nito. ―Sige, patayin mo na ako at ng makuha mo na ang hinahangad mong isang
milyon!!!‖
Lalong humagulgol si Terra at hinila niya ang kanyang kamay. Nahulog
ang dagger sa sahig. ―I‘m sorry!‖
Namanhid na ang buong katawan ni Edgar. Hindi na ito makaramdam
pa. Ang tanging nararamdaman na lamang nito ay ang kirot na bumaon ng
malalim sa dibdib nito, mas malalim pa kaysa sa dati. ―This can‘t be,‖ anito sa
sarili at halos wala ito sa sariling lumabas ng pintuan. ―I was such a fool… A
god damn stupid fool.‖
Napaluhod si Terra sa sahig at nagpatuloy ang pagtulo ng kanyang
luha. Awang-awa siya kay Edgar, at galit na galit siya sa kanyang sarili. Dahil
sa kasakiman niya ay ganito ang kinahinatnan ng lahat.
***

Walang buhay na nagtungo si Terra sa backdoor, kung saan


naghihintay si Mariana. Agad itong nagtanong, ngunit para bang wala siyang
narinig at dire-diretso sa labas.
―Terra, ano bang sinabi niya?‖ Hinawakan ni Mariana ang braso niya at
huminto siya sa paglalakad. ―Terra?‖
―… Tara na Mariana. Wala na tayong karapatan pang manatili dito.‖
―Pinapaalis ka ba niya?‖
―Hihintayin ko pa bang sabihin niya? Marunong naman akong
makiramdam kahit hindi pa niya sinasabi. Sa tingin mo ba gugustuhin pa niya
akong makita?‖
Nanahimik si Mariana.
―Sabi mo sabay tayong aalis. Tara na.‖ Tatalikod na sana siya ngunit
napansin niyang walang balak sumunod sa kanya si Mariana. ―Bakit?‖
Bumuntung-hininga si Mariana. ―Dumito na muna ako. Ituturo ko ang
hideout nina Vargas. Baka sakaling mailigtas pa nila si Carlos.‖
Nanatiling nakatitig lamang si Terra sa kaibigan. Kung matapang siya‘y
mas matapang pala si Mariana.
―Mas mabuti kung manatili ka rin muna dito. Delikado tayo kina
Vargas. Baka patayin ka nila.‖
Natawa si Terra. ―Kahit saan naman ako magpunta, delikado ako.
Kung hindi si Vargas papatay sa akin, maaaring si Edgar na mismo.‖
―…Saan mo balak pumunta ngayon?‖
―Kailangan ko ng umuwi. Baka nag-aalala na sa akin si Aling Rosing.‖
Hinawakan ni Mariana ang kamay niya. ―Pag nadakip sina Vargas at
napatawad ako ni Sir Edgar, papasyalan kita, pangako.‖
Tumango si Terra. ―Hihintayin kita.‖
―Itong mga gamit mo pala.‖
Titnitigan niya ang dalawang suitcase na hawak ni Mariana. ―Pakisauli
na lang yan. Wala naman akong pag-aari diyan eh.‖ Ngumiti siya at umalis na.
Hindi na sila nagpaalaman pa. Alam niyang pinapanood siya ni Mariana habang
siya‘y papalayo ngunit hindi na rin niya ito nilingon. Baka magkaiyakan pa sila.
Naisipan niyang mamitas ng bulaklak at kumuha ng stem ng rose sa
garden bilang alaala ni Edgar. Doon na rin siya sa main gate dumaan. Hindi na
niya kailangan pang tumakas. Kahit makita siya ni Edgar na papaalis ay hindi rin
siya nito pipigilan.
―Ma‘am Terra, saan kayo pupunta?‖ tanong ng guard sa kanya ng
akmang lalabas na siya ng gate. ―Utos po ni Sir Edgar huwag kayong
palabasin.‖
Ngumiti si Terra. ―Noon yun, pero kanina nag-away kami.‖
―Eh--.‖
―Magpapahangin lang ako sandali. Babalik din ako.‖
Dahil bata pa‘y madali niyang nakumbinsi ang guwardiya. Sumisigaw
ang puso‘t isipan niya ng sandaling magsara ang gate sa kanyang likuran.
Parang may humihila sa kanya pabalik.
Huminga siya ng malalim at pikit-matang naglakad papalayo. Hindi na
siya lumingon pabalik. Nang sandaling iyon ay nagsara ang mundo niya. Wala
siyang nakikita o naririnig sa paligid niya. Tanging ang nadudurog niyang puso
ang nararamdaman niya.
Hindi niya alam kung ilusyon lang niya, ngunit may biglang tumawag sa
kanyang pangalan. Nang lumingon siya sa bandang kanan ay nasilayan niya si
Harold at nakatutok na ang baril nito sa kanya. Bago pa siya nakasigaw ay may
kung sinong tumulak sa kanya. Nadapa siya sa lupa at narinig niya ang putok ng
baril. Nang umangat ang kanyang ulo upang makita ang nangyari ay bumagsak
ang malaking katawan ni Edgar sa tabi niya.
Sinubukan niyang tumili, subalit walang lumabas ni anumang tunog sa
kanyang bibig. Napakarami pang sumunod na nangyari sa paligid, nakarinig siya
ng mga taong nagsisigawan at nagtatakbuhan, subalit wala na siya sa kanyang
sarili ng sandaling yun. Gustuhin man niyang yakapin si Edgar ay hindi na siya
nakagalaw dahil namanhid na ang buo niyang katawan. Kahit lumuha‘y hindi na
rin niya nagawa. Nakatulala lamang siyang nakatingin sa duguang binata.

Twenty-Four

―Bilin ni Sir Edgar ayaw daw niyang tumanggap ng kahit na sinong


bisita,‖ ani Mariana kay Terra na nagpupumilit pumasok sa kuwarto kung saan
na-confine si Edgar. ―Lalong-lalo ka na raw.‖
―Kahit sandali lang. Gusto ko lang malaman ang lagay niya,‖
pagmamakaawa ni Terra.
―Baka magalit siya. Natatakot na rin ako sa kanya. Nagtapat na ako
kay Sir Ignacio kaya malamang alam na rin niyang magkasabwat tayo.‖
―Pinatawad ka naman na ni Sir Ignacio, di ba?‖
―Iba naman si Sir Edgar?‖
―…Kailangan ko siyang makita,‖ matigas na desisyon ni Terra at dire-
diretso sa kuwarto ni Edgar. Hinabol siya ni Mariana at ng buksan nila ang
pintuan ay nagulat ang isang lalaking nagbabantay sa pasyente.
―Y-you‘re Terra, right?‖ tanong ng lalaki.
Tumango siya at dahan-dahang nilapitan ang pasyente. Wala itong
pang-itaas na damit at payapang natutulog. Pinagmasdan niya ito at napansin
niya ang bandage na nakapalibot sa baywang nito. Sa tagiliran pala nabaril si
Edgar.
Naluluha siyang tumitig sa binata. Naghihirap ito ngayon ng dahil sa
kanya. Alam niyang ipinag-utos ni Vargas na patayin siya subalit itong si Edgar
ay sadyang may sayad sa ulo para iligtas ang isang walang kuwentang katulad
niya. Laking pasasalamat na lang niya at nakaligtas ito sa kamatayan.
―Edgar,‖ naibulong ni Terra at dahan-dahang hinaplos ang mukha nito.
Dahan-dahang bumukas ang mga mata ni Edgar, at ng makilala siya
nito ay bigla nitong tinapik ang kanyang kamay. Nagulat siya. Galit pa rin ito sa
kanya.
―Ano‘ng ginagawa mo dito?‖ tanong ni Edgar at pinilit umupo kahit napapangiwi
sa sakit.
―Edgar, huwag ka munang gagalaw. Yang sugat mo.‖
―Huwag mo akong hawakan!‖ Muling tinapik ni Edgar ang kanyang
kamay. ―Sabi ko ayoko ng bisita. Ba‘t narito kayo?‖
Nilingon ni Terra si Mariana na kinakabahang nakatayo sa may
pintuan. ―Nag-aalala lang naman kami sa‘yo--.‖
―Hindi ko kailangan ang pag-aalala niyo!‖
Nagulat si Terra. Biglaan ang pagbabago ni Edgar. Para na itong
isang tigre ngayon. Maging ang mga mata nito‘y kakila-kilabot na rin.
―Umalis ka na,‖ malumanay na wika ni Edgar.
Nasa dulo na ng mga mata ni Terra ang luha. ―Before I go, can you at
least say that you forgive me?‖
―Forgive you!?‖
Biglang uminit ang dugo ni Edgar. Mabilis itong tumayo at mahigpit na
hinawakan ang magkabilan niyang braso. Halos mamilipit si Terra sa sakit
ngunit hindi siya nagreklamo.
―Did you actually think na mapapatawad kita sa panloloko mo sa akin!?
Sa tingin mo ba ganun kadali na tanggapin at kalimutan na lang ang lahat!?
Minahal kita! I swear I love you more than my life, at pinagkatiwalaan kita! Pero
ano‘ng ginawa mo!? Sinira mo ang pagtitiwala ko! Niloko mo ako dahil sa
kasakiman mo! Dahil sa pera you even tried to kill me!!!‖
Mabilis na tumulo ang luha ni Terra habang inaalog ni Edgar ang
kanyang katawan. Kulang na lang ay sakalin na siya nito. ―I‘m so sorry!‖
―Sorry!?‖ Lalong inalog ni Edgar ang balikat niya. ―Do you think you
can undo everything by saying sorry!? Maibabalik mo ba ang tiwala ko sa‘yo!?
Kung namatay si Carlos, maibabalik mo bang buhay niya!!! And the necklace--!‖
―Edgar, tama na ‗yan,‖ maingat na sabad ni Sherwin, ang matalik na
kaibigan ni Edgar.
Biglang nagbalik ang ulirat ni Edgar at ng ma-realize nito ang kabaliwan
ay binitawan din siya nito. ―Umalis ka na,‖ mariin nitong utos at ng tumalikod ito
ay bigla itong napahawak sa tagiliran. Nakita mismo ni Terra ang masaganang
dumugong mabilis na naimantsa sa puting bandage..
―Edgar, are you okey?‖ tanong ni Sherwin at ng akmang babagsak na si
Edgar sa sahig ay sinalo nito ito. Nagulat ang lahat ng magsuka ito ng dugo.
―Oh my god! Tumawag kayo ng doktor!‖
Mabilis na tumakbo palabas ng kuwarto si Mariana para tumawag ng
doktor, samantalang si Terra ay halos mahimatay sa takot at pag-aalala. Kahit
alam niyang galit si Edgar ay sinubukan pa rin niyang hawakan ang binata.
―Bitiwan mo ako!‖ sigaw ni Edgar at muli itong nagsuka ng dugo, ngunit
hindi pa rin siya nito tinigilan. ―Umalis ka na rito! Ayaw na kitang makita pa! Get
out of my life!!!‖
―Edgar, that‘s enough,‖ panghihinahon ni Sherwin at tumingin kay
Terra. ―For Christ‘s sake, umalis ka na Terra. Parang awa mo na!‖
Wala ng nagawa si Terra kundi ang sumunod. Alam niyang kung
magtatagal pa siya sa loob ay baka malagay sa peligro ang buhay ni Edgar.
Pinahid niya ang kanyang luha at dire-diretsong lumabas ng hospital.
Hindi niya inisip kung saan siya tutungo, ang mahalaga lamang sa kanya‘y
makalayo na siya sa lugar na yun.
―Terra, iha!‖
Napahinto iya ng masalubong niya si Ignacio. Maayos pa rin ang bati
nito sa kanya kahit batid na nito ang kanyang pagkukunwari at panlilinlang sa
anak nito.
―Where are you going iha?‖
Umiling si Terra. Hindi niya alam kung paano siya magrereact sa
kabaitang ipinapakita ni Ignacio.
―Terra, don‘t leave my son. He needs you,‖ pakiusap ni Ignacio.
―…He wants me out of his life. Ayaw na niya akong makita pa.‖
―He‘s just confused. I know my son. He‘ll get over this soon.‖
―Malaki po ang kasalanan ko sa kanya, at sa inyo.‖ Muling lumuha si
Terra. ―I‘m so sorry!‖
Hinawakan ni Ignacio ang kanyang kamay. ―It‘s just a matter of
necklace. If it‘s about the driver we‘ll find him someday.‖
Ilang sandaling tinitigan ni Terra ang matanda, at tumakbo siyang muli
palayo. Mababaw na dahilan lang pala iyon kay Ignacio, ngunit para kay Edgar
ay wala itong kapatawaran.
Hindi niya alam kung sinundan siya o tinawag siya ni Ignacio. Nagpatuloy
siya sa pagtakbo. Importante sa kanya‘y makaalis na siya sa lugar na yun.
Pupunta siya sa lugar kung saan hindi na niya maaalala ang lahat ng ito, kung
saan walang makakasakit sa kanya.

Twenty-Five

Apat na buwan nilisan ni Terra ang kanyang baryo, at napakaraming


nangyari sa loob ng maiksing panahon na iyon. Ngayong nakatayo na siya sa
harapan ng abandonado niyang bahay ay para bang kaytagal ng panahon ang
lumipas.
Noo‘y kinamumuhian niya ang lugar na ito, subalit ngayon ay laking
pasasalamat niya‘t sa wakas ay nakauwi na siya sa tunay niyang tahanan. Mas
mainam na rito, mahirap man ang buhay ay payapa naman ang kanyang isipan.
Wala siyang napala ni sentimo sa kanyang pakikipagsapalaran kundi
isang mapait na alaala, kaya‘t ngayong nagbalik na siya ay kailangan na niyang
magtrabaho para mabuhay.
Nagtaka si Aling Rosing sa nakita nitong pagbabago niya mula ng
magbalik siya. Maraming katanungan ang kanyang ina-inahan, subalit ni isang
salita ay wala siyang isinagot tungkol sa naging buhay niya sa mansyon ng
Montero.
Sa araw-araw ay naging abala siya sa pamimitas ng mga pananim ni
Aling Rosing at sabay silang nagpupunta sa palengke upang ibenta ang mga
iyon. Isang bagay na lubos na ikinatuwa ng matanda.
Sa araw-araw din ay parati niyang naaalala ang mga taong iniwanan
niya. Lagi niyang iniisip kung ano ng kalagayan ng mga ito. Si Carlos, buhay
nga ba? Si Mariana, wala pa siyang naririnig na balita dito. Nakulong ba ito o
nagpapatuloy sa pagkakatulong? Si Vargas, nahuli na ba sila? At si Edgar?
May mga panahong nais niyang magbalik sa mansyon para kumustahin ang
lahat, ngunit wala siyang lakas ng loob para harapin ang mga taong niloko niya.
Naisip niyang balang araw ay may mga pulis na darating upang dakpin siya,
ngunit hanggang a kasalukuyan ay wala pa namang umaabala sa kanya.
Marahil ay kinalimutan na siya ni Edgar, maging ang kasalanan niya.
Isang buwan ang mabilis na lumipas, at habang dinidiligan niya ang
ngayo‘y nagkakadahon ng stem ng rose na itinanim niya sa harapan ng kanyang
bahay ay sinorpresa siya ni Mariana. Tuwang-tuwa silang yumakap sa isa‘t-isa
at nagkumustahan. Kung dati-rati ay wala siyang naipamemeryenda sa tuwing
dumadalaw si Mariana sa bahay niya, noo‘y may pandesal at butter na siyang
iniharap dito.
―Hoy, excuse me. Hindi po ako kumakain ng pandesal, at ayoko ng
butter. Baka tumaba ako.‖
―Che! Porke nakatira ka sa mansyon maarte ka na.‖
―Biro lang,‖ ani Mariana at pumulot ng isang pandesal. Kapwa sila
nanahimik habang naglalagay si Mariana ng butter. ―Terra, si Sir Edgar nga
pala.‖
Lihim na nasabik si Terra. Ang totoo‘y kanina pa niya gustong itanong
ang kalagayan ni Edgar, subalit natatakot siya sa maaaring kasagutan.
―Kumusta na pala siya.‖
Bumuntung-hininga si Mariana. ―Awang-awa ako sa kanya. Hanggang
ngayon hindi pa siya nakakarecover. Parati siyang naglalasing. Kung minsan
naman nagkukulong siya sa kuwarto niya. Halos hindi pa siya kumakain. Yung
mga negosyo niya napapabayaan na rin niya.‖
Muling nagbanta ang mga luha ni Terra. Inakala niyang hindi na niya
iiyakan pang muli si Edgar, subalit wala pa rin palang nagbago sa damdamin
niya sa binata.
―Terra, bumalik ka na sa mansyon,‖ pagmamakaawa ni Mariana. ―Alam
kong ikaw lang ang hinihintay niya.‖
Umiling si Terra at umiwas tumingin sa mata ni Mariana. ―Hindi mo kasi
alam kung gaano niya ako kinamumuhian. Kapag nagpakita pa ako‘y baka
mapatay niya ako.‖
―Hindi totoo ‗yan,‖ mariing salungat ni Mariana. ―Ako nga pinatawad
niya. Alam mo bang para-parati siya sa kuwarto mo? Ni ayaw niyang magalaw
ang mga gamit mo doon. Kung minsan doon pa siya natutulog, at yung dagger
na naiwan mo parating nasa tabi niya… Ano pa ba sa tingin mo ang ibig sabihin
nun? Mahal na mahal ka pa rin niya.‖
Pinigilan ni Terra ang kabig ng kanyang damdamin. ―Kahit kailan, hindi
kami nababagay sa isa‘t-isa. Kahit magkabalikan man kami, isa pa rin akong
manloloko at mukhang-pera sa paningin niya. Masyado ng maraming nangyari.
Ayoko na. Masaya na ako ngayon.‖
Halos hindi makapagsalita si Mariana. ―Terra, kailangang-kailangan ka
ni Sir ngayon. Ikaw lang ang makakapagbalik sa kanya sa dati.‖
―Makakahanap din yun.‖
Nakanganga si Mariana habang pinapanood siyang nagtitimpla ng
juice.
―Si Carlos pala?‖ Biglang naalala ni Terra. Ito ang isang bagay na
laging gumugulo sa kanyang isip. ―Nahanapan na ba siya.‖
―Oo, buhay siya. Pinabalik na rin siya ni Sir Edgar na driver.‖
Napanganga si Terra. Ganoon ba talaga kabait si Edgar? ―Alam na ba
niyang kasamahan natin siya?‖
Ibinaba ni Mariana ang kinakain bago nagkuwento. ―Oo. Sumuko siya
mismo sa pulis dalawang araw pagkatapos mong umalis. Nagtago lang daw siya
kasi pinaghahanap siya ng mga sindikato. Kaya pala biglang naputol yung linya
ng telepono noon kasi may nakita raw siyang tauhan ni Vargas.‖
―Sina Vargas nga pala?‖ Ito naman ang parating kinatatakutan ni
Terra.
―Wala na sila sa dati nilang hideout kaya ang hinuli nila yung sinasabi ni
Carlos na Jayson. Totoo nga palang kaptid yun ni Edgar sa labas. Umamin din
na siyang nagpapapatay kay Edgar, at itinuro pa niya kung saan nagtatago sina
Vargas. Ayun, nasa kulungan silang lahat.‖
―Ano namang reaksyon ni Edgar nung malamang may kapatid pala
siya?‖
Nagkibit-balikat si Mariana. ―Parang wala naman na siyang
pakiramdam eh. Siguro malungkot pero hindi mahalata dahil matagal na siyang
nalulungkot. Si Sir Ignacio naman, ayaw niya itong i-bail kasi baka pagtangkaan
daw uli niya si Sir Edgar. Kaya hanggang ngayon nasa kulungan pa rin.‖
Dahan-dahang gumuhit ang isang ngiti sa labi ni Terra. Parang
napakagaan ng kanyang loob. ―Ibig sabihin ligtas na ang buhay ni Edgar.‖
―Buhay rin natin,‖ dagdag ni Mariana. ―Baka nakalimutan mong balak
din nila tayong patayin. Hindi lang sila gaanong nakagalaw noon dahil
pinaghahanap sila ng mga pulis. Now, we‘re free.‖
Natawa si Terra at para bang sa unang beses makaraan ang ilang
buwan ay nakahinga siya ng maluwag. Ngayo‘y malaya na nga sila ni Mariana.
Hindi na siya muli pang matatakot na may babaril na naman sa kanya. ―Ayan,
juice muna tayo,‖ aniya at inilatag ang isang baso sa harapan ni Mariana.

Twenty-Six

Humihingal na inilatag ni Terra ang basket ng mga gulay at prutas sa


tabi ng puntod ng nasira niyang ina. Nag-aagawan na ang liwanag at dilim at
kagagaling lang niya sa palengke. Malas ang araw na iyon at kakaunti lamang
ang kanyang naibenta sa maghapon.
Pipikit na sana siya para magdasal ng mahalata niya ang dalawang
naglalakihang mga bulaklak sa ulunan ng bawat puntod ng kanyang mga
magulang. Nagtaka siya. Wala naman siyang mayamang kamag-anak na
makaka-afford ng ganoon kamahal na mga bulaklak.
Ipinagkibit-balikat na lang niya ito at nagdasal. Makaraan ang ilang
minuto ay naglakad na siya pauwi. Lumubog na ang araw at ayaw niyang
gabihin sa daan.
―Terra, saan ka ba nanggaling,‖ ani Aling Rosing na nagmamadaling
sumalubong sa kanya. ―Kanina ka pa namin hinahanap.‖
―Bakit po?‖
―May bisita ka.‖
―Terra!‖
Nagulat si Terra ng makita si Mariana na tumatakbo palapit sa kanya.
―Mariana!‖ halos napatili niyang sinambit at niyakap ang kaibigan. ―Antagal
mong di dumalaw ah.‖
―Hay naku! Hindi na yun importante. Halika marami kaming
pasalubong sa‘yo,‖ sagot ni Mariana at hinila siya papunta sa kanyang bahay.
―Mariana, ikaw bang naglagay ng mga bulaklak sa puntod ng mga
magulang ko?‖
―Hindi ako. Halika na nga.‖
―Sandali, mabigat itong dala ko,‖ reklamo ni Terra ngunit hindi siya
pinakinggan ni Mariana.
―Ayun ang nagdala.‖
Sinundan ni Terra ang itinuro ni Mariana, at laking gulat niya ng makita
si Edgar na nakatayo sa harapan ng kanyang hagdanan, katabi nito ang paso ng
rosas na kanyang itinanim. Nalaglag niya ang hawak niyang basket.
―Ako ng bahala diyan, Mariana,‖ ani Edgar ng akmang pupulutin na
sana ni Mariana ang basket. Dahan-dahan itong lumapit sa kanila.
―Ah--, opo,‖ ani Mariana at lumayo sa kanila.
―Punta kayo sa bahay mamaya at doon na kayo mag-hapunan ha,‖ bilin
ni Aling Rosing at sabay silang umalis ni Mariana.
Nang makalayo na ang dalawa ay walang nagawa si Terra kundi ang
tumingin kay Edgar na nakatayo na sa harapan niya. Nangingnig ang buo
niyang katawan. Parang gusto niyang tumakbo papalayo.
―Kumusta ka na?‖ malumanay na tanong ni Edgar, at ng hindi siya
umimik si Terra ay pinagmasdan siya nito pababa. Malamang ay napansin nito
ang ilang mga galos sa mga braso niya, bagay na hindi nito nakita noon. ―It‘s
hard to believe that a very fine girl like you lives in a place like this. You‘re too
fine for a farmer‘s daughter, kaya naman naloko mo ako ng husto noon.‖
Napayuko si Terra. Pinaalala na naman nito ang nakaraan.
―If you remember Attorney Reyes,‖ pagpapatuloy ni Edgar. ―Noon pa
niya nasundan itong pinanggalingan mo, pero hindi ko siya pinaniwalaan. Hindi
rin ako naniwala sa assurance ng doctor na wala kang amnesia. Ikaw lamang
ang tanging pinaniwalaan ko. I don‘t know why I trusted you that much, kahit
kung minsa‘y nakakahalata na ako, pinilit pa rin kitang pagtakpan.‖
Sinulyapan niya ang binata. Hindi nito maitatago ang labis na
paghihinagpis sa nakaraan, subalit habang nakatitig ito sa kanya ay para bang
may umuusbong na ningning sa mga mata nito. Muli itong nagkakaroon ng
buhay.
Nangiti si Edgar na nakatitig sa kanya. ―I miss you,‖ mahina nitong
ibinulong.
Nagbadya agad ang mababaw na luha ni Terra, at tumama ang palaso
ni kupido sa kanyang puso. Nais niyang yakapin ang binata, ngunit pinigilan niya
ang kanyang sarili. ―Ba‘t naparito ka?‖
Saglit na nanahimik si Edgar. ―I came here for a million reasons…
First, I‘d like to know if you miss me too, and if you ever really loved me, o
pagpapanggap nga lang ba ang lahat.‖
Wala mang salitang lumabas sa bibig niya ay isinisigaw na ng kanyang
puso ang tunay na pag-ibig niya dito.
―There‘s also the wedding vow that you left behind.‖ Napatingin si
Edgar sa kanyang kamay. Hindi na niya nagawang itago ang suot niyang
engagement ring. ―But most of all, I‘d like to tell you that I still love you despite of
everything. I couldn‘t help it. The harder I try to forget you the more that I‘m
losing my will to live. I don‘t want to lose you, Terra. I couldn‘t live without you.‖
Bumagsak na ang mga luha ni Terra, maging si Edgar ay maluha-luha
na rin. Naniniwala siya sa sinasabi ni Edgar, subalit hindi siya kailanman
karapat-dapat sa ganitong pagmamahal. ―You‘re insane!‖
―I need you, Terra.‖ Hindi pinansin ni Edgar ang kanyang sinabi. ―Tell
me you‘re coming back to me, and this time you‘ll marry me for real.‖
―And what kind of wife should I be?‖ Pinahid ni Terra ang kanyang
luha. ―Paano mo mamahalin ang isang taong nanloko sa‘yo at pinagtangkaan
ang buhay mo?‖
Inilabas ni Edgar ang dagger mula sa bulsa nito. Nagulat si Terra ng
makita ito. ―Basta‘t nakikita ko ang dagger na ito naaalala ko ang panloloko mo
sa akin, but I held on to this, hanggang natutunan kong tanggapin ang lahat. At
one time I‘ve lost someone very dear to me, pero hindi ko papayagang mangyari
uli yun. I need you… I couldn‘t afford to lose you.‖
Kahit natutunaw na ang puso ni Terra ay umiling pa rin siya. ―You can‘t
probably love a criminal, a murderer, a liar! Call me anything, that‘s me.‖
Marahang hinawakan ni Edgar ang baba niya para tumingin siya sa
mga mata nito. ―Terra, just tell me if you still love me or not. If you do not I
swear I‘d leave right away.‖
Matagal na naghintay ng kasagutan si Edgar, ngunit yumuko lamang
siya at di na muling tumingin sa mga mata nito.
―I understand,‖ malungkot na wika ni Edgar at ibinulsa ang maliit na
dagger. ―Can I keep this dagger with me?‖
Tumango si Terra at iniwasang magsalubong ang mga mata nila ni
Edgar, ngunit ng hawakan nito ang kanyang palad at idinampi ang isang
malamig na bagay doon ay tiningala niya ito.
Bahagyang ngumiti si Edgar at isinara ang kanyang mga daliri sa bagay
na idinampi nito sa kanyang palad. ―Sana, parati mo akong maaalala.‖ Mga
ilang segundo siya nitong tinitigan, at para bang napakabigat ng damdamin
nitong tumalikod palayo.
Dahan-dahang binuksan ni Terra ang kanyang palad, at nagulat siya ng
makita ang kuwintas na siyang dahilan ng lahat ng kaguluhan. Nabawi na pala
nila ito. Napatingin siya sa papalayong binata at napakalakas na ng sigaw ng
nagmamakaawa niyang puso para maipagwalang-bahala pa ito.
―Hindi mo ba bubuhatin ‗tong basket?‖
Bigla siyang nilingon ni Edgar at unti-unting nagliwanag ang mga
naluluha nitong mga mata. Nagtitigan sila, at nang hindi na napigilan ni Terra
ang nag-uumapaw na damdamin ay tumakbo siya palapit kay Edgar at halos
lumipad na yumakap sa leeg nito. ―Mahal na mahal din kita!‖ Napakahigpit ng
yakap niyang umiiyak sa dibdib nito. Ayaw na niyang mawalay pa sa mga bisig
nito.
Naramdaman niya ang paghaplos ni Edgar sa kanyang buhok.
Napatawad na nga siya nito, at ganoon pa rin ang pagmamahal nito sa kanya.

Epilogue

―Do you, Terra, take this man as your lawfully wedded husband, in
sickness and in health…‖
Tumingin si Terra sa mala-anghel na mukhang nakangiti sa kanya.
Hindi maipaliwanag ang kagalakang nararamdaman niya ng sandaling iyon.
Binalik niya ang ngiti bago sumagot. ―I do.‖
Animo‘y nakaraos si Edgar sa nerbiyos ng marinig ang sagot niya.
Pinulot na nito ang singsing na hawak ng isang maliit na bata, at laking gulat ni
Terra ng makitang may kapares palang singsing ang suot-suot niyang kuwintas.
Dahan-dahang isinuot ni Edgar sa kanyang daliri ang singsing.
Nanginig pa ang kanyang daliri na malamang ay napansin nito kaya ito ngumiti
sa kanya. Ngayo‘y nasa kanya na lahat ng mga alahas ng ina nito. Maliban sa
ito‘y napakamahal, kayamanan din ito ng pamilya Montero. Bilang asawa ni
Edgar ay responsibilidad na niyang pangalagaan ang kayamang ito.
―I now pronounce you, man and wife.‖
Masayang nagpalakpakan ang mga tao habang iniaangat ni Edgar ang
veil na nakatakip sa kanyang mukha at marahan siya nitong hinalikan sa labi.
Ng sandaling iyon ay walang pagsisising naramdaman si Terra.
Sigurado siyang si Edgar nga talaga ang pinakahihintay niyang lalaking
makakapagpabago sa buhay niya. Hindi dahil sa mayaman at guwapo ito, kundi
dahil sa tapat na pagmamahalan nila sa isa‘t-isa.
―So how does it feel to be my wife?‖ tanong ni Edgar ng matapos ang
halik.
Ngumiti si Terra. ―You‘ve just made me the happiest woman in the
world. Thank you!‖
―Psst, don‘t cry,‖ agad na hinawakan ni Edgar ang kanyang mukha ng
mapansing naluluha na naman siya. ―You‘ll ruin your make-up.‖
Sabay silang tumawa at tumingin sa mga nagpapalakpakang mga tao.
Punung-puno ang simbahan ng oras na yun, at lahat ay nagagalak sa pag-iisang
dibdib nila. Hindi makapaniwala si Terra na ganoon kainit ang pagtanggap sa
kanya ng mga kaibigan at mga relatives ni Edgar. Maging sina Ignacio at Aling
Rosing ay naluluha pang yumakap sa kanilang dalawa.
Nang naglalakad na sila palabas ng simbahan ay halos walang
katapusan ang pagbati ng mga taong sumasalubong sa kanila. Bawat isa ay
masaya nilang pinasalamatan, at inulanan sila ng napakaraming rosas.
Hindi maipinta ang kasiyahan nila sa isa‘t-isa ng nakatayo na sila sa
tabi ng kotse at handa ng magpaalam sa mga tao. Marahang hinawakan ni
Edgar ang magkabilaan niyang braso upang harapin niya ito. ―For one million
reasons, I love you.‖
Ngumiti si Terra. Parang gusto niyang tumawa. Naalala niya ang
tungkol sa isang milyong naging dahilan ng kanyang pagkukunwari. ―…I didn‘t
love you for a million pesos.‖
Napangiti si Edgar. ―I know,‖ sagot nito, at sa gitna ng mga palakpakan
at mga camera na nakatutok sa kanila ay hinalikan nito ang asawa…

-WAKAS-

You might also like