Η συμφωνία Προέδρου-ΔΗΚΟ και οι εγγυήσεις

Δυο ουσιαστικά γεγονότα σημάδεψαν αυτή τη βδομάδα: πρώτα, η συμφωνία

Προέδρου-ΔΗΚΟ και δεύτερο, το ψήφισμα της Βουλής για τις εγγυήσεις. Και τα
δυο γεγονότα επηρεάζουν άμεσα την εξέλιξη του κυπριακού προβλήματος. Αν η
συμφωνία ανάμεσα στον Πρόεδρο και το ΔΗΚΟ έγινε για να προωθηθεί το
Κυπριακό προς τη λύση του, ο Πρόεδρος, απελευθερωμένος πια από το άγχος της
αντιπολιτευτικής πολιτικής των συγκεβερνώντων, θα πρέπει απερίσπαστος να
αφοσιωθεί στις διαπραγματεύσεις για επίλυσή του, το συντομότερο δυνατόν. Να
επιταχύνει τη διαδικασία, εφόσον "οι άλλες δουλειές" ολοκληρώθηκαν. Εκτός και
αν ανέλαβε τέτοιες δεσμεύσεις έναντι της ηγεσίας του ΔΗΚΟ, που το μόνο που του
απομένει είναι να διαχειριστεί τις επόμενες προεδρικές εκλογές. Βέβαια θα πρέπει
να έχει υπόψη του ότι δεν θα έχει την ευρεία υποστήριξη που είχε ως υποψήφιος
"Πρόεδρος της λύσης". Τη λύση δεν την έφερε, οι δυνάμεις που επιδιώκουν και
αγωνίζονται για τη λύση αντιλαμβάνονται ότι το παιχνίδι χάνεται και ότι το μόνο
που τον κ. Χριστόφια ενδιαφέρει είναι ο προεδρικός θώκος. Αν πράγματι επιθυμεί
και αγωνίζεται για τη λύση θα το δείξει η πολιτική του αυτών των ημερών. Θα
εισέλθει σε εντατικές συνομιλίες αφήνοντας πίσω τα προβλήματα που τον
ταλάνιζαν και του δημιουργούσαν καθημερινό άγχος. Αν είναι έτσι, τότε ορθά μας
μετέφεραν τα μέλη της πλατφόρμας, ότι ο κ. Χριστόφιας τους δήλωσε ότι επιθυμεί
περισσότερες συναντήσεις μέχρι το τέλος του Μάρτη, και ότι είναι ο κ. Ταλάτ που
δεν το επιθυμεί. Αυτό θα το επιβεβαιώσει πολύ σύντομα ο χρόνος.
Το δεύτερο ουσιαστικό πρόβλημα είναι η απόφαση της Βουλής για τις εγγυήσεις.
Η ιστορία της Βουλής, όταν ασχολείται με το κυπριακό πρόβλημα θα πρέπει να
πούμε ότι πάντοτε ήταν αρνητική. Ουδέποτε διαδραμάτισε θετικό ρόλο. Είναι το
alter ego τον κομμάτων, που δεν μπορούν να ξεφύγουν από το λαϊκισμό και τη
δημοκοπία. Το 1965, όταν δεν δέχτηκε τους Τουρκοκύπριους βουλευτές που
παρουσιάστηκαν μπροστά της και ήθελαν να συμμετάσχουν στις εργασίες της. Οι
έγκριτοι βουλευτές εκείνης της εποχής τους έστειλαν πίσω προς μεγάλη
ευχαρίστηση του Ντενκτάς και των Τουρκοκυπρίων εθνικιστών. Διαιώνισαν το
πρόβλημα, αντί να βοηθήσουν στην επίλυσή του. Θεώρησαν ότι οι Ελληνοκύπριοι
είχαν το απάνω χέρι, ότι οι Τουρκοκύπριοι έπρεπε να υποδουλωθούν στις
επιθυμίες των Ελληνοκυπρίων που αγωνίζονταν για την ένωση. Το άλλο επίσης
ουσιαστικό ατόπημα, ήταν το ψήφισμα για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα,
όταν είχε ήδη διακηρυχθεί η πολιτική του "εφικτού" δηλ. η συνέχιση της
ανεξαρτησίας της Κύπρου. Ο λαός εξέλεξε τα μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων
για να προωθήσουν τα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά οράματά
του και αυτοί πρωτοτύπησαν παγκοσμίως: ενώ ορκίστηκαν πίστη στο Σύνταγμα και
τους νόμους του Κυπριακού Κράτους, ψήφισαν τη διάλυση και την ενσωμάτωσή
του σε ένα άλλο κράτος - στην Ελλάδα, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τον
παγκόσμιο περίγυρο και τις υποχρεώσεις που ανέλαβαν με τις συμφωνίες Ζυρίχης-
Λονδίνου. Τον όρκο τον ξέχασαν. Άλλα ήθελαν να επιβάλουν. Αλλά και όταν
πέθανε ο Γ. Γρίβας, που στα γεράματά του θέλησε να εκθεμελιώσει στο όνομα της
ένωσης την Κυπριακή Δημοκρατία, η Βουλή των Αντιπροσώπων τον ανακήρυξε
"άξιο τέκνον της Πατρίδος". Δεν είναι περίεργο που όλα τα ψηφίσματα εγκρίθηκαν
ομόφωνα. Δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι και ότι άλλες αποχρώσεις ιδεολογιών που
υπήρχαν, συμφωνούσαν πάντοτε στις πιο αντιδραστικές ενέργειες. Την περασμένη
βδομάδα ψήφισαν ενάντια στη δέσμευση του νέου κράτους που θα δημιουργηθεί
με εγγυήσεις. Αλλά νέο κράτος χωρίς εγγυήσεις δεν πρόκειται να εγκαθιδρυθεί. Το
έχω υποστηρίξει και σε προηγούμενη μελέτη που έγραψα στο "Χρονικό" του
"Πολίτη" στις 4 Οκτωβρίου 2009. Οι βουλευτές μας απλώς ψηφίζουν από
σκοπιμότητα. Αυτοί που προτείνουν έχουν καθαρά στο μυαλό τους τα προβλήματα
που θα δημιουργήσουν στην κρατική ηγεσία και οι βουλευτές των κομμάτων που
διαφωνούν, φοβούνται να εκφραστούν καθαρά και να αποτρέψουν τέτοια
ενέργεια, γίνονται έρμαια μιας εθνικιστικής πολιτικής που στο τέλος της ημέρας
υποσκάπτει τα γενικότερα συμφέροντα του λαού ως συνόλου. Με καθαρά
λαϊκίστικες συμπεριφορές αποφεύγουν να αποκαλύψουν τις πραγματικές αλήθειες,
αποφεύγουν να αποδεχθούν τα αντικειμενικά γεγονότα. Και ψεύδονται έναντι της
κοινωνίας. Η Κυβέρνηση είχε καθήκον να αποστασιοποιηθεί από τέτοια πολιτική.
Μπορεί να μην θέλει να αποκαλύψει τις θέσεις της επειδή συμμετέχει στις
διαπραγματεύσεις, αλλά η ηγεσία του ΑΚΕΛ θα έπρεπε όχι μόνο να ζητά αναβολή,
αλλά θα έπρεπε να απαντήσει στην ηγεσία της ΕΔΕΚ που είχε την πρωτοβουλία
γιατί δεν συμφωνεί με τέτοιες ενέργειες και να καταψηφίσει το σχέδιο
ψηφίσματος, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ένα τέτοιο ψήφισμα δεν δεσμεύει την
εκτελεστική εξουσία. Οι καθαρές κουβέντες δημιουργούν το ακροατήριο που
δύσκολα μετά θα παρασυρθεί σε μια μελλοντική ανόητη και εθνικιστική
προπαγάνδα, όταν το Κυπριακό θα βρίσκεται σε ακτίνα λύσης. Αν είναι για να
λυθεί το πρόβλημα και χωρούν, αλλά και είναι αναγκαία η συνέχιση των
εγγυήσεων. Η ζωή θα επιβεβαιώσει το αληθές του λόγου, όσο κι αν οι βουλευτές
μας περί άλλα τυρβάζουν.

Κυριάκος Τζιαμπάζης

Εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ 23/02/2010