Israelisch ‘welkom’ voor Nederlandse reizigsters

Wij, Wendy Hoevenaars en Lisette Kaptein, zijn vriendinnen die onlangs door de
Israelische veiligheidsdienst (als ware wij gevaarlijke terroristen) zeer onheus
behandeld om ‘het beloofde land’ in en uit te komen.

We zijn op zo’n een ongelofelijke botte, intimiderende, onfatsoenlijke en

respectloze manier behandeld door de Israelische Security op de vliegvelden
Schiphol, Ben Gurion Tel Aviv én Eilat op zowel de heen- áls de terugreis dat we:
• het Nederlandse publiek via de media en postings op fora en weblogs gaan
oproepen dit land te boycotten door nooit meer naar Israel op reis te
gaan,
• van de Nederlandse overheid te eisen dit onderwerp binnen haar
internationale betrekkingen te bespreken en
• van de Israelische autoriteiten excuses en schadevergoeding eisen.

Dit alles gebeurde nota bene in dezelfde week waarin het gastvrije Nederland de
zeer omstreden Israelische minister Lieberman met alle égards ontvangt! Niet te
bevatten hoe groot de tegenstellingen kunnen zijn. We verzoeken u ons verhaal
te lezen en rekenen op een reactie.

Onuitwisbare ervaring
Onze ervaringen met deze veiligheidsdienst staan in ons geheugen gegrift en we
hebben nu, enkele dagen na onze terugkomst, nog steeds last van deze
behandeling door de Security. Concentratieproblemen, extreme vermoeidheid en
onmachtgevoelens domineren ons dagelijks werk. Omdat wij van mening zijn dat
wij absoluut geen terroristen zijn of gevaar lopen voor Israel eisen we excuses
en een schadevergoeding voor het geleden psychisch leed [evt
schadevergoediging voor kapotte tassen!].

Aanleiding reis
Na het winnen van de Nederlandse editie Onderwaterfotograaf van het jaar,
kreeg Wendy de uitnodiging van het Israelische Verkeersbureau om in Eilat haar
titel te verdedigen tijdens de internationale onderwater fotografie wedstrijd. Een
mooie eer en daarom togen we met z’n tweeën een week naar Eilat om hieraan
deel te nemen. Duiken doe je met z´n tweeën, dus Lisette ging mee als
duikbuddy, voor de morele support en uiteraard gezelligheid.

Schiphol
De geweren van de Nederlandse douaniers maakten bij binnenkomst in de
vertrekhal al enorme indruk. Forse afscheidingswanden met de andere
incheckbalies maakten ons meteen duidelijk dat vliegen met El-Al een gevaarlijke
onderneming moet zijn.

1e kennismaking met Security Check

Onze eerste kennismaking met de Israelische Security was nogal onpersoonlijk.
We werden apart ondervraagd (terwijl bv echtparen wel bij elkaar mochten
blijven) over waar en wanneer we onze tassen hadden ingepakt en of er niemand
was geweest die iets in onze tas heeft gedaan. Tot zover logisch voor een
veiligheidscheck. Lisette moest uitleggen waarom ze in Maleisië en Egypte was
geweest, waar precies, wie ze ontmoet had enz. (Als duiker zijn dit overigens
gewone vakantiebestemmingen.) Ook werden vragen gesteld over onze
vriendschap en waar we elkaar van kenden. De manier van vragenstellen is
ronduit kortaf en respectloos omdat het personeel steeds van je wegloopt, in het
Hebreeuws onderling met collega’s praat. De koffers hoefden we niet op slot te
doen, die zouden toch open worden gemaakt. Dat vonden we al een beetje raar
maar goed.

Daarna naar de incheckbalie waar we wel onze tassen op de band naar beneden
zagen verdwijnen. We waren blij dat de vakantie nu echt begonnen was en we
togen naar de Lounge om wat te drinken.

Security Check 2
We moesten ons na de koffie nog haasten omdat op onze boardingpas stond dat
we ons al ruim voor vertrektijd bij een ándere Gate dan vertrek moesten melden.
Bij die gate werden we naar beneden geloodst waar we moesten wachten totdat
we werden opgeroepen. De foto in het paspoort van Lisette bleek niet
overtuigend te zijn. Zij moest andere identiteitspapieren laten zien mét foto.
Duikpasjes bleken gelukkig uitkomst te bieden. Opnieuw een spervuur aan
vragen die ze bij de 1e security ook al vroegen. Opnieuw op een arrogante en
onpersoonlijke manier. Zonder herkenbaar uniform, mét kauwgom in de mond
werden de vragen afgevuurd. Tegelijkertijd werd, zonder voor-aankondiging of
enige uitleg, onze schoenen met een soort afwasborstel door een andere persoon
betast.

Daar beneden kwamen we ook onze bagage voor in het ruim weer tegen. Helaas
was er al direct een rits kapot getrokken bij allebei onze tassen. De tas werd
door het security personeel opengemaakt maar je moet zelf achter een zwart
scherm plaatsnemen en wachten. Zij bekijken jouw persoonlijke items terwijl je
er zelf NIET bij bent. Werkelijk alles wordt met diezelfde afwasborstel betast om
(kennelijk) op explosief materiaal onderzocht te worden. De laptop van Lisette
blijkt een verkeerd signaal af te geven. Reden om een fouillering bij haar te
doen. Een hok in. Het blijft niet alleen bij schoenen uittrekken en betasten van
het lichaam, zij moest haar bovenlichaam geheel ontbloten omdat het
scanapparaat de beugel BH niet vertrouwt. Daarnaast moest zij ook de knoop
van haar spijkerbroek openen en naar beneden doen, omdat die ook een piep
gaf.

Geheel beduusd moest ze opnieuw wachten achter de zwarte schermen. Even

later moest zij bewijzen dat haar laptop werkt maar er werd toch besloten dat dit
kwetsbare apparaat onderin het ruim vervoerd moet worden. De accu moest los
en in bubbeltjesplastic werd deze in een plastic tasje weggevoerd.

Alle bagage wordt geheel uit onze tassen gehaald die thuis zorgvuldig zijn
ingepakt wegens het vervoer van de kwetsbare duikuitrusting. Door het
personeel wordt hier geheel respectloos mee omgegaan. De ongeïnteresseerde
houding, gebrek aan betrokkenheid, het onderling geklets in het Hebreeuws
maakt dat je je enorm machteloos voelt.

Wendy is (onderwater)fotograaf en zij vervoert haar meest kostbare en

kwetsbare fotospullen in een zeer zorgvuldig ingepakte handbagagetas. Als er
met één onderdeel van de onderwaterbehuizing of lenzen iets gebeurt, kan ze
niet meedoen met de wedstrijd en heeft afreizen naar Eilat geen zin. Pas na
vragen mocht ze bij wijze van uitzondering aanwezig zijn bij de controle van
deze tas. Het opnieuw inpakken van de tassen onder tijdsdruk (het vliegtuig zat
al vol) leverde al veel stress op.

Dit alles maakt natuurlijk een enorme indruk en we moesten nog vertrekken.
Terwijl wij beiden ervaren reizigers zijn en regelmatig naar allerlei uithoeken in
de wereld vliegen: nog nooit hebben wij zoiets meegemaakt. Welkom in Israel

Inmiddels waren we anderhalf uur verder en moesten we ons inmiddels echt

haasten naar de slurf om in te stappen. Zowat als laatste stapten we in. Koud 5
minuten later vertrokken we.

Aankomst in Tel Aviv [Wen, hadden we bij aankomst TA nog security check om
van dat vliegveld af te mogen? Kan me niet meer herinneren]

Eilat
Met de shuttlebus van Tel Aviv Ben Gurion naar een andere terminal om daar het
vliegtuig naar Eilat te halen. Omdat we inmiddels voet op Israelische bodem
hebben gezet, hadden we totaal niet verwacht in Eilat opnieuw door de
uitgebreide security check te moeten. Uiteraard hebben we begrip voor enkele
vragen maar opnieuw konden we alles zonder uitleg uitpakken.

Ook hier drong de tijd voor het inchecken maar daar hebben de mensen van de
security geen begrip voor. Andere reizigers kregen niet zo’n uitgebreide check en
waren na 3 vragen en vluchtige tassencontrole door de check heen. Waarom
werden wij er uitgepikt? Geen uitleg, geen idee….welkom in Israel.

We kregen geen uitleg waarom wij opnieuw de tassen geheel moesten uitpakken,
opnieuw dezelfde vragen moesten beantwoorden, opnieuw andere legitimatie
moesten tonen omdat de foto van Lisette in haar paspoort kennelijk niet goed
blijkt en opnieuw totaal machteloos moesten toekijken hoe deze
ongeïnteresseerde mensen nonchalant met onze (dure en kwetsbare)
eigendommen omgaan. Daarbij wordt er totaal geen rekening gehouden met
privacy. Waar alle reizigers het kunnen zien, worden op grote tafels je privé
spullen zoals ondergoed, kleding en toilettas uitgepakt en uitgestald. Opnieuw
totaal respectloos!

We moesten vervolgens onze uitgestalde bagage daar bij het personeel

achterlaten omdat wij zelf nog door een veiligheidspoortje moesten. Daarvoor
moesten we naar een geheel andere kamer. Terwijl ze aan ons vragen of we
steeds bij onze bagage zijn geweest, kan nu een onverlaat iets in onze tassen
stoppen zonder dat we het weten!

Na 3 kwartier onderzoek en ondervraging mochten we inchecken. Opnieuw

kwamen we als laatste aan bij het vliegtuig en konden we nog net een fles water
kopen (dat mag dan weer wel het vliegtuig in) voordat we gingen boarden.

Eenmaal geland in Eilat waren we doodop en hebben we een te dure taxi

(Welkom in Israel) genomen naar ons hotel. De week vakantie en de deelname
aan de wedstrijd was een leuke ervaring maar in ons achterhoofd speelde de
gedachte aan de terugreis al.
De terugreis
Bij de terminal in Eilat stond de rij om tot buiten aan toe om binnen te komen.
Na 3 kwartier kwamen we bij het begin van de rij en werden we opnieuw
gescheiden en door verschillende personen ondervraagd. Achter je staat de lange
rij te wachten en er lopen voortdurend mensen achter langs je heen. De dame en
heer van deze security waren ongelofelijk bot en kortaf. De vragen werden in een
rap tempo op een neerbuigende toon op ons afgevuurd. Niet alleen vragen waar
we waren geweest afgelopen dagen. Er werd een compleet verhoor bij ons
afgenomen. Opnieuw wisten we echt niet waarom we er hier opnieuw werden
uitgepikt. Geen uitleg, geen verklaringen.

Het verhoor ging ver. Van dag tot dag moesten we beschrijven wat we hadden
gedaan, waar we sliepen, eten, hoe we ons vervoerde, met wie we contact
hebben gehad, waarom enz. Af en toe werd ons verhaal gecheckt door de twee
beambten onderling.

Een extra probleem ontstond toen we vertelden (en ze in ons paspoort zagen)
dat we een dagje naar Jordanië zijn geweest, naar het beroemde en zeer
toeristische Petra. Met wie we daar waren, waarom, of we mensen hebben
ontmoet, wat we de hele dag gedaan hadden. Als klap op de vuurpijl werd geëist
dat we foto’s lieten zien van Petra en de rest van de reis. Wijzend op voor ons
totaal vreemde mensen werd gevraagd wie die mensen waren die op de foto
stonden…
Ook vragen zoals: waarom ben je met haar en niet met je vriend, kon je van je
werk wel vrij krijgen, wat voor werk doet je vriendin. Als je antwoordde: vraag
dat aan haar zelf, kreeg je direct een zeer donkere blik en de opmerking:
waarom vraag je aan mij dat ik dat aan haar moet vragen?

Ook tijdens dit openbare verhoor was totaal geen respect voor privacy. Inmiddels
passeerden tientallen mensen ons die na een paar vragen wel weer door
mochten. Die konden precies zien wat we allemaal meenamen. Na een dik half
uur kregen we met een kleine nauwelijks zichtbare hoofdknik toestemming om
naar de incheckbalie te gaan.

Via een nieuwe securitycheck, deze keer slechts alleen voor onze handbagage
tassen, door naar het vliegtuig. Weer met slechts enkele minuten te gaan voor
opstijging.

Tussenstop Ben Gurion Tel Aviv

Met een overvolle shuttle van de ene terminal naar de andere terminal in
dezelfde stad, in hetzelfde land. Daar aangekomen zagen we de rij voor de
security en vreesden we voor wat komen gaat. We werden er hier ook opnieuw
uitgepikt, opnieuw geen uitleg of verklaring waarom wij opnieuw alles uit
moesten pakken, elk onderdeel van onze bagage betast en uitgepakt werd en
opnieuw allerlei vragen moesten beantwoorden. Uit het niets de vraag hoe
Lisettes vriend heet. Wordt dit soms nagebeld? Na een half uur inchecken bij El-
Al. Door overboeking van de vlucht zitten we 5 rijen achter elkaar.

Nauwelijks tijd om te eten en erg vermoeid na pas een halve dag reizen komen
we een half uur voor vertrek aan bij NOG een security check. Omdat we alleen
handbagage hebben, hoeft dit niet lang te duren. Echter… de ambtenaren bij dit
station hadden andere plannen met ons. Op een trage manier werden onze
tassen uitgepakt, moesten de schoenen uit en werden ook hier weer de vele
vragen afgevuurd. Ze kijken je nauwelijks aan en je bagage wordt door 4-5
mensen gelijktijdig betast en bekeken. Je kunt niet in de gaten houden wat ze er
allemaal mee doen.

Omdat inmiddels de tijd opnieuw erg krap werd, maakte Lisette een opmerking
hierover. Het hoofd van dat station viel daarop ontzettend boos naar ons uit. Wat
we wel niet dachten om zo laat bij de securtiy aan te durven komen en met een
grimas werd ons verstaan te geven dat we de vlucht nooit zouden halen. Deze
persoon vertelde tegen de controleurs kennelijk in het Hebreeuws om nog
langzamer te werken. De bagage van Lisette was akkoord bevonden en naar
haar werd geroepen waar ze nog op wachtte, ze wilde toch naar het vliegtuig?
Daarop rende Lisette door de vertrekhallen (ondertussen werden hun namen
omgeroepen) naar het vliegtuig. Dat stond op punt van vertrekken, de gate was
eigenlijk al dicht. Het personeel van El-Al was geheel niet behulpzaam en wilde
niet helpen om contact te zoeken met de security. De stress was enorm! Door de
dwingende blikken en steeds vragen waar Wendy bleef, was de stress enorm en
bouwde de spanning enorm op. Ook werd al gevraagd hoe onze koffers eruit
zagen zodat ze die van de vlucht konden halen. Niet bevorderlijk voor de
zenuwen. Ondertussen kon Wendy Lisette bellen om te vertellen dat nu zij in een
hokje werd geplaatst, weg van al haar handbagage. Eerst werd gedreigd dat zij
niet mee kon en Lisette wel, behalve als ze mij zou bellen om te vragen om terug
te komen. Daarna werd haar op zeer intimiderende wijze verteld dat ze kon
kiezen: zelf mee maar bagage niet of in Tel Aviv blijven met bagage. De toon
waarop dit alles wordt gezegd, met 10 Israelische mensen om je heen maakt dat
je breekt. De spanning en zenuwen worden teveel en het kan niet anders dat het
ze daar om te doen is. Minuten worden express gerekt, onderling in Hebreeuws
praten: alles uit machtsvertoon. [Wen: nog verder aanvullen graag als het nog
niet compleet is]

Uiteindelijk moet Wendy per direct kiezen of ze zelf mee gaat en haar dure en
kwetsbare fotospullen achterlaat of dat ze bij haar bagage wil blijven. Dit is een
geheel oneerlijke keuze: wie wil nu nog een seconde langer in dit land blijven. Na
onduidelijke formulieren komt Wendy aangesnelt bij het vliegtuig dat gelukkig
toch gewacht heeft. 45 minuten na oorspronkelijke vertrektijd vliegen we
eindelijk naar Nederland. Helemaal over onze toeren, woedend, extreem
vermoeid en gespannen starten we aan onze terugreis. Onze medereizigers zijn
ook danig onder de indruk van onze verhalen. Zelfs ervaren Israel-reizigers
hebben dit nog nooit meegemaakt. De stewardessen proberen ons uit te leggen
dat het zo nu eenmaal werkt en ze wensen ons een fijne reis….

We kunnen tot op vandaag niet begrijpen waarom wij op deze manier zijn
behandeld. Alsof we de ergste terroristen zijn worden we verhoord,
wordt er respectloos omgegaan met onze eigendommen, ontbreekt het aan
fatsoen en privacy tijdens de verhoren en worden we geïntimideerd totdat we
breken.

Deze reis hebben we gemaakt omdat Wendy op uitnodiging van het Israelisch
Verkeersbureau mocht deelnemen aan de internationale fotowedstrijd. Je
verwacht dat je daarmee welkom bent in Israel. Deze ervaring bewijzen
compleet het tegendeel.
Aan het ministerie vragen we hoe het mogelijk is dat wij als Nederlands
staatsburgers op Nederlands grondgebied zo worden behandeld. Op basis van
welke autoriteit baseert Israel zich om zo met Nederlanders om te gaan. Het land
met wie ze blijkbaar een vriendschappelijke band heeft.

We verwachten van uw organisatie een inhoudelijke reactie op ons verhaal. We

eisen een schadevergoeding voor de geleden schade: materiële schade:
reparatie van twee ritsen en een schadevergoeding voor de psychische schade
door de enorme druk waaronder wij diverse malen werden gezet door de
Israelische ondervragingen en intimiderende behandeling.

Lisette Kaptein
Wendy Hoevenaars

Eindhoven

wenenlies@gmail.com