ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ο μεγάλος κατηγορούμενος της Αντιδράσεως είναι η Κληρονομικότης. Ο

Νόμος της Κληρονομικότητος τους χαλάει τα σχέδια, αφού αυτός αποδεικνύει ότι
υπάρχουν σύνολα ομοίων ανθρώπων, τα ΄Εθνη, αλλά και ομοιότητες στα όντα
(ανθρώπους και φυλές). Πώς μπορούσε να ευαγγελίζεται ο Μαρξισμός την ισότητα
των ανθρώπων, αφού εκ γενετής είναι άνισοι;

ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΤΗΣ

Σχετικώς προς ότι πιστεύει πάντως ο πολύς κόσμος, μπορεί να τονισθή ότι η
κληρονομικότης είναι πολύ ισχυρότερη από όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται. ΄Όχι
μόνον η ανάπτυξι του ανθρωπίνου οργανισμού, αλλά και η εξέλιξι και ανάπτυξι του
όλου φυλετικού οργανισμού καθορίζεται γενετικά. Καθορίζεται δηλαδή, πόσο ταχεία
θα είναι η εξέλιξι και ο εκπολιτισμός φυλής υπό την επήρεια τούτου ή εκείνου του
περιβάλλοντος, ποιες πλευρές του πολιτισμού και ποιες ιδιότητες του λαού θα
αναπτυχθούν εκάστοτε, ποια θα είναι η συμπεριφορά του λαού υπό καθεστός
δουλείας, ποιά η δομή της ωριμάνσεως του υπό ελευθερία, πώς αντιδρά ζώντας σε
γόνιμο έδαφος και πώς σε άγονο, πως πολεμάει, ποιο πολίτευμα προτιμάει κ.τ.λ.

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΑΘΕΡΑ

Ο άνθρωπος και οι ανθρώπινες φυλές είναι – είτε το θέλουμε είτε όχι –

αποτέλεσμα βασικά της κληρονομικής τους καταβολής. Με παιδείες,
προπαγάνδες και πλύσεις εγκεφάλων θα παραμείνει ανέφικτο να συνηθίσει ο
άνθρωπος να ζή διαφορετικά από ότι του έταξε η Φύσι. Με αυτό και μόνο το
δίδαγμα καθίσταται η Βιολογία υπόβαθρο κάθε Κοινωνιολογίας και κάθε Πολιτικής.
Πρόκειται για το Μάθημα υπ’ αριθμόν ΄Ένα.

Η μεγάλη αυθεντία της Βιολογίας στον αιώνα μας, ο ΄Ερβιν Μπάουρ, τονίζει:
«Κάθε καθαρή φυλή μας δείχνει, ότι κληρονομικώς παραμένει εξόχως
σταθερή, διατηρεί δηλαδή τις κληρονομικές της ιδιότητες ακόμη κι αν βρεθή
σε πολύ διαφορετικές περιστάσεις. Οι κληρονομικές ιδιότητες μιάς φυλής δεν
αλλάζουν από τις εξωτερικές επιρροές πού θα βρεθούν τα άτομα της. Με την
παιδεία, την πίεσι, τον τρόπο διαβιώσεως μπορεί μεν να υποστεί αλλαγή το
άτομο, όχι όμως και η κληρονομική του υπόστασι, η οποία ούτε καλλίτερη
ούτε χειρότερη γίνεται. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα πού πρέπει να
πληροφορηθή κάθε κοινωνιολόγος από το μάθημα της κληρονομικότητος».

΄Εχει μετηθή ότι η επίδραση του περιβάλλοντος μπορεί να επιδράσει μέχρι

20% στην διαφοροποίησι του αναστήματος, ενώ κατά 80% περίπου είναι η
κληρονομικότης καθοριστική.* *[Ο Φαλκόνερ εισήγαγε τον όρο Κληρονομησιμότης
(Hereditability), για να μετρούμε την συμμετοχή της κληρονομικότητος. Αυτός ο
συντελεστής Κληρονομησιμότητος βρίσκεται από τον τύπο H=(Vδ-Vμ):Vδ όπου Vδ
και Vμ οι ποικιλίες του συγκεκριμένου χαρακτηριστικού μεταξύ διωγενών,
αντιστοίχως, και μεταξύ μονωγενών διδύμων].

Εκείνος πού μίλησε πολύ για την σχετική πλαστικότητα των φυλών, ήταν ο
Αμερικανός ανθρωπολόγος Φρ. Μπόας, ο οποίος ετόνιζε ότι «η φυλή είναι
σταθερός τύπος, έχων τις ρίζες του στην βαθειά αρχαιότητα». Βρήκε λοιπόν ο
Μπόας ότι η μετανάστευσι στην Αμερική επέδρασε ως αλλαγή χώρου επάνω σε
μερικά χαρακτηριστικά των απογόνων των μεταναστών. Η σημαντικότερη όμως
αλλαγή, την οποία επεσήμανε, απεδείχθη πεπλανημένη : ΄Ότι δηλαδή οι Εβραίοι με
την μετανάστευσί τους στην Αμερική γίνονται δολιχοκέφαλοι. Συγκεκριμένα μέτρησε
ο Μπόας το 1900 τον κεφαλικό δείκτη των μεταναστευόντων Εβραίων, τον οποίο
βρήκε 83 κατά μέσον όρο. Ταυτόχρονα εμέτρισε και τον κεφαλικό δείκτη των
κατοικούντων σε Τρίτη γενεά Εβραίων (δηλαδή των εγγονών των πρό του 1870
μεταναστευσάντων), τον βρήκε δε 79. ΄Ετσι συνεπέρανε ότι ο κεφαλικός δείκτης
των Εβραίων μεταναστών της Αμερικής μικραίνει. Εκείνο όμως πού δεν έλαβε υπ’
όψιν ο Μπόας. Είναι ότι οι Εβραίοι ανήκουν σε δύο φύλα, το δολιχοκέφαλο
Σεφαρντίν και το βραχυκέφαλο Ασκεναζίμ, και ότι μέχρι το 1870 μετανάστευαν στην
Αμερική κυρίως οι πρώτοι, ενώ αργότερα έρχονται από την Ανατολική Ευρώπη οι
Βραχυκέφαλοι Ασκεναζίμ. Στην πραγματικότητα, λοιπόν η πλαστικότης των
φυλετικών χαρακτηριστικών από την επίδρασι μόνον του γεωγραφικού χώρου είναι
ασήμαντη.

Είναι πάντως βέβαιο, ότι παρατηρούνται μικροδιαφοροποιήσεις από την

αλλαγή χώρου ζωής, αν όχι σε 3-4 γενεές, πάντως σε 30 ή 40 γενεές. Ο Τζών
Μπέϊκερ γράφει : «΄Όταν μια φυλή είναι εξαπλωμένη σε ευρεία περιοχή,
παρουσιάζονται συχνά τοπικές διαφοροποιήσεις στην μορφολογία. Μερικές
φορές πληθυσμοί απομονωμένοι ή γεωγραφικά χωρισμένοι – π.χ.
εκατέρωθεν μιάς οροσειράς ή ενός πλατέως ποταμού – δείχνουν σημαντικές
διαφοροποιήσεις. Εν τούτοις κατατάσσομε και τα δύο μέρη στην ίδια φυλή, αν
και σε διάφορα φύλα, χρησιμοποιούμε δε τον όρο <γεωγραφική φυλή>».
Αυτές όμως οι γεωγραφικές διαφοροποιήσεις δεν οφείλονται σε διάφορη επίδρασι
του περιβάλλοντος, αλλά στην μακρά ενδογαμία κάθε φύλου ξεχωριστά, στις
δημιουργούμενες εδώ ή εκεί ποικιλίες και στην σταθεροποίησι των ποικιλιών με την
ενδογαμία

Δεν πρέπει λοιπόν να υπερεκτιμούμε την δράση του περιβάλλοντος

επάνω στα φυλετικά χαρακτηριστικά.

Ο βαθμός μεταβολής του «φυσικού» τύπου περιορίζεται από την

κληρονομικότητα. Η προσαρμογή των γνωρισμάτων στο νέο περιβάλλον έχει
τα όριά της.

Μέσα σ’ αυτούς τους σταθερούς φυσικούς νόμους της ροής ανήκει κι ένας,
πού αφορά τα έμβια όντα, ο νόμος της κληρονομικότητος. Αυτός είναι
αμετακίνητος, ακλόνητος ρυθμιστής της αέναης ροής των εμβίων όντων.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ

Μια άλλη απόδειξι για την γενετική μεταβίβασι των πνευματικών ιδιοτήτων μας
δίνουν ακόμη οι ψυχικές ασθένειες. Είναι πράγματι επιστημονικώς βεβαιωμένο, ότι,
αν όχι όλες, πάντως οι περισσότερες νευροπάθειες και ψυχασθένειες έχουν
προέλευσι γενετική. ΄Όπως τις αναλύει διεξοδικά ο Δημ. Βασιλόπουλος (Γενετική και
Νευρικό Σύστημα, 1979), οι νευρολογικές νόσοι, οι ψυχώσεις, οι νευρώσεις, οι
διαταραχές της προσωπικότητος και η νοητική καθυστέρησι έχουν προέλευσι
γενετική ή προϋποθέτουν άτομα με κληρονομική προδιάθεσι. Εφ’ όσον λοιπόν οι
ψυχικές ασθένειες είναι σε μέγιστο ποσοστό κληρονομικές, αυτό σημαίνει ότι
υπάρχει γενετική επίδρασι σε μέγιστο επίσης ποσοστό στον τομέα των
πνευματικών και ψυχικών ιδιοτήτων. Θα ήταν διαφορετικά αδιανόητο να
υποστηρίξουμε, ότι μόνον οι ψυχικές βλάβες κληρονομούνται και όχι οι ψυχικές
ιδιότητες γενικά. «΄Οσα κι αν έκαναν λάθη και αμαρτίες οι ρατσιστές της
ναζιστικής εποχής και οι πρόδρομοί τους του 19ου αιώνος, στην αντίληψι ότι
η βιολογική ιδιαιτερότης του ανθρώπου παραμένει έκδηλη μέχρι και στις
έσχατες πνευματικές του εκδηλώσεις, σ’ αυτό δεν είχαν λάθος», τονίζει η
Εβραία ανθρωπολόγος Λάντμαν (Landmann Salcia “Die Juden als Rasse”, 1967.

Κάθε λαός έχει λοιπόν γενετικά δεδομένη μία δική του νοοτροπία και μία δική
του πνευματική μορφή. Αυτή δεν μπορεί ν’ αλλάξει με καμία εξωτερική επέμβασι,
όσο κι αν προσωρινά μπορεί λίγο να παραμορφωθή. Καταλαβαίνουμε έτσι, πόσο
άπελπις ήταν η κομμουνιστική διαπαιδαγώγησι στην Ανατολική Ευρώπη ή η
δημοκρατική στους λαούς της ΄Απω Ανατολής. Με την διαπαιδαγώγησι είναι
αδύνατον να αλλάξουμε ποτέ πραγματικά την νοοτροπία ενός λαού, όταν η
διαπαιδαγώγησι αυτή γίνεται προς κατεύθυνσι μη ευνοουμένη από τον φυλετικό
γονότυπο.

Οι έννοιες Γονότυπος και Φαινότυπος, πού καθιερώθηκαν από τον Β.

Γιόχανσεν το 1909, σημαίνουν, η μεν πρώτη το σύνολο της γενετικής ουσίας που
φέρει ένα όν στα κύτταρά του, η δε Δευτέρα (φαινότυπος) το μέρος αυτής της
γενετικής ουσίας πού εκδηλώνεται και οι ιδιότητες του οποίου έρχονται στην
επιφάνεια.

Φαινότυπος επομένως είναι ο καθένας μας με τις καλές και κακές ιδιότητες
του, τα σωματικά και πνευματικά του χαρακτηριστικά, την αντιληπτή γενικά σε
όλους ιδιομορφία του. Γονότυπος αντιθέτως είναι το σύνολο της κληρονομικής μας
ουσίας, η οποία θα μας επέτρεπε – υπό διαφορετικές συνθήκες περιβάλλοντος – να
γίνουμε και κάτι άλλο, με διαφορετικές ιδιότητες και χαρακτηριστικά. Φαινότυπος
είναι ότι είμαστε. Γονότυπος, και ότι ακόμη άλλο θα μπορούσαμε να είμαστε ή
θα μπορούν να είναι τα παιδιά μας. Αυτό πού κληρονομούμε στους απογόνους
μας είναι πράγματι ολόκληρος ο γονότυπός μας.

Ο γονότυπος κάθε ατόμου είναι το μείγμα, είναι ένα σύνολο όλων των
γονοτύπων των προγόνων του. Αν αναλογισθούμε, ότι καθένας έχει 2 γονείς, 4
πάππους, 8 προπάππους κ.ο.κ., τότε είναι αντιληπτό ότι την εποχή του 1821
(δηλαδή πρό 5 γενεών) οι προπάτορες καθενός από εμάς ήσαν 25=32. Κάθε
΄Ελλην δηλαδή φέρει μέρος του γονοτύπου (ανά έν τριακοστόν δεύτερον) από 32 –
διαφορετικά, κατά πάσαν πιθανότητα – πρόσωπα της εποχής του 1821. ΄Όταν
όμως κάνουμε τον υπολογισμό για την εποχή της Αλώσεως, πρό 17 δηλαδή
περίπου γενεών, τότε μετρούμε, για καθένα από εμάς, 131.000 προγόνους, οι
οποίοι – ασφαλώς πλέον – δεν ήσαν όλοι διαφορετικά πρόσωπα. Πολύ
περισσότερο, όταν υπολογίσουμε τον θεωρητικό αριθμό των προγόνων μας της
αρχαίας κλασικής Ελλάδος, τότε πειθόμεθα ότι οπωσδήποτε όλοι οι τότε ΄Ελληνες,
σχεδόν ανεξαιρέτως, ήσαν κατ’ ευθείαν πρόγονοι από εμάς. Βεβαίως, πόσα
χιλιοστά γονοτύπου έχει καθένας μας από κάθε ένα κοινό πρόγονο, είναι άγνωστο.
Ο γονότυπος καθενός περιέχει στοιχεία από χιλιάδες μακρινούς προγόνους, σε
ποσολογίες μεν καθορισμένες, αλλά σε μας άγνωστες.

Φαίνεται έτσι, ότι, ενώ ο φαινότυπος θα είναι οπωσδήποτε, κατά τους νόμους
των πιθανοτήτων, σημαντικά διαφορετικός μεταξύ αδελφών ή μεταξύ γονέων και
τέκνων, ο γονότυπος πάντως όλων των ατόμων μιάς φυλής είναι σε μεγάλο βαθμό
κοινός. ΄Όλα τα άτομα μιάς φυλής έχουν στοιχεία γονοτύπου από τους ίδιους
απώτερους προπάτορες, αυτόν που ονομάζεται συνολικά Φυλετικός Γονότυπος.
Αυτό είναι το θαύμα της Γενετικής σε κάθε φυλή : Ενώ όλα τα μέλη της φαίνονται
σημαντικά διαφορετικά μεταξύ τους, βασικά ρέει στις φλέβες τους το ίδιο
αίμα.

Για την διέγερση καλού φαινοτύπου στους πολίτες μεγάλη μερίδα ευθύνης έχει
η πολιτεία. Σκοπός της Παιδείας κυρίως πρέπει να είναι η αξιοποίησι όλων των
καλών κληρονομικών καταβολών μας. Το Κράτος πρέπει να φροντίζει για την
παροχή ίσων ευκαιριών, αλλά και πλουσίων ευκαιριών, στους πολίτες, ώστε να
διευκολύνεται η ανάδειξι των καλών ιδιοτήτων των ατομικών γονοτύπων. Η
καλλιέργεια του λαού πρέπει να τείνει προς τέτοιες κατευθύνσεις, ώστε να
υποβοηθείται το καλό μέρος και του Φυλετικού Γονοτύπου. Να εξαίρονται π.χ. η
αγάπη στις παραδόσεις, ο θαυμασμός προς την γενναιότητα, ενώ να κατακρίνονται
το ατομιστικό πνεύμα, η προτίμησι του ατομικού έναντι του γενικού καλού κ.τ.λ.

Συνήθως όμως, στις πλείστες των συγχρόνων κοινωνιών, η αγροτική

ύπαιθρος είναι μία μόνιμη και συνεχής δεξαμενή αναδείξεως προσωπικοτήτων.
΄Οσο μάλιστα το φαινόμενο αυτό (της αναδείξεως δηλαδή προσωπικοτήτων από
αφανείς οικογένειες) είναι εντονότερο σ’ ένα λαό, τόσο μεγαλύτερη απόστασι μεταξύ
Φυλετικού Γονοτύπου και Φαινοτύπου μπορούμε να διαπιστώσουμε, με άλλα λόγια,
τόσο μεγαλύτερες ελπίδες για καλλίτερο Φαινότυπο και προκοπή μπορεί να έχει ο
λαός αυτός.

Τα άτομα μιάς πολιτείας είναι πάντοτε διαφορετικά μεταξύ τους. Κάθε ένα έχει
την κλίσι του, τις ικανότητές του, την προσωπικότητά του. ΄Όπως έλεγε ο
«΄Ομηρος», «ού πάντεσι θεοί χαρίεντα δίδουσιν άνδρασιν, ούτε φυήν ούτ’ άρ
φρένας ούτ’ αγορητόν», διότι η πολιτεία έχει ανάγκη όλων εκείνων των
ικανοτήτων, πού ταιριάζουν μέν με την γενετική της ιδιομορφία, αλλά ταυτοχρόνως
την ολοκληρώνουν ως πλήρη λειτουργική κοινότητα. αν τα άτομα μιάς πολιτείας
είναι αταίριαστα (δεν ανήκουν στον ίδιο φυλετικό γονότυπο), τότε δεν γίνεται
η πολιτεία αυτή ποτέ ευνομουμένη κοινότης με ομοψυχία. Αλλά και αν τα
άτομα μιάς φυλής ήταν τυχόν ίδια, η φυλή δεν θα γινόταν ποτέ Κοινότης. Η
φυλή αποτελείται λοιπόν από άτομα όμοια, αλλά όχι ίδια, από άτομα
αλληλοσυμπληρούμενα, ώστε το ΄Ολον, η φυλετική κοινότης, να αποτελεί
αυτάρκη και κλειστή Μονάδα.

ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΙΣΟΤΗΣ

Οι καλούμενες Φυλές έχουν κοινές, ως επί το πλείστον, ιδιότητες, δηλαδή τα

λεγόμενα «φυλετικά χαρακτηριστικά». ΄Όπως γράφει ο καθηγητής της
ανθρωπολογίας στην Ουψάλα Μπέρτιλ Λούντμαν (Lundman Bertil “Geographische
Anthropologie” 1967), «Φυλή είναι μία ομάδα όντων του ιδίου είδους, τα άτομα
της οποίας ομοιάζουν μεταξύ τους, γονοτυπικώς και ακόμη συνήθως
φαινοτυπικώς, περισσότερο από όσο με μέλη άλλων ομάδων».

Οι άνθρωποι δεν χωρίζονται σε ψηλούς και κοντούς ούτε σε ευφυείς και

μωρούς, αλλά μόνον σε φυλές. όλες λοιπόν οι «έρευνες» αυτού του είδους κάνουν
το σφάλμα να αγνοούν την φυλετικότητα των εξεταζομένων, συσσωρεύοντας από
κοινού, π.χ. στην κατηγορία της βαθύχρωμης ίριδος, τους Νέγρους με τους
΄Ελληνες ή, στην κατηγορία των υψηλών, τους Σουηδούς με τους Νειλοτίδες!
Γνωρίζοντας μία μόνη ιδιότητα δεν μπορούμε να προεξοφλήσουμε και άλλες, αφού
κάθε φυλή χαρακτηρίζεται από μία ολόκληρη σειρά ιδιοτήτων.

Φυσικά, αυτό πού ενοχλεί τους αντιρρησίες «κοινωνιολόγους», δεν είναι η

διαφοροποίησι των σωματικών ιδιοτήτων, η οποία είναι στους πάντες εξόφθαλμη.
Τους ενοχλεί η πνευματική διαφοροποίησι. Ο καθηγητής Ντάρλιγκτον τους δίνει την
απάντησι : «Ο κοινωνιολόγος είναι υποχρεωμένος να δεχθή μεν, ότι τα είδη
διαφέρουν ως προς τις εκ γενετής πνευματικές ικανότητες. Πιθανότατα
δέχεται τούτο και για τα μεμονωμένα όντα. Αλλά δεν συμφωνεί, ότι και οι
φυλές διαφέρουν ως προς αυτό. Και αυτό δεν το αντιλαμβάνεται ο
κοινωνιολόγος, διότι δεν έχει ακόμη πληροφορηθή, ότι κατά τα τελευταία
χρόνια η στατιστική αξιοποίησι έχει επιτύχει απόδειξι της διαφοροποιήσεως».

Υπάρχει λοιπόν ένα πλήθος γνωρισμάτων σε κάθε φυλή. Ως γνώρισμα

βεβαίως θεωρούμε την μεσαία τιμή της κατανομής τούτου στην φυλή. Υπάρχουν
γνωρίσματα πού έχουν σχέσι με το πρόσωπο ή το κρανίο, με τις τρίχες, το δέρμα,
τους χρωματισμούς μαλλιών και ματιών, με τις διαστάσεις των μερών του σώματος
με ιδιαίτερα αιματικά χαρακτηριστικά κ.τ.λ., αλλά και γνωρίσματα πνευματικά και
ψυχικά. ΄Όπως γράφει η Schwidetzky Ilse “Grundzuge der Volkrbiologie”, 1950 «οι
φυλετικές ιδιότητες και ο φυλετικός τύπος αποτελούν μόνον την ορατή και την
ευχερεστέρα μεθοδευομένη έκφρασι της κληρονομικής δομής». Διότι βεβαίως,
ο ιδεατός τρόπος διαχωρισμού και διακρίσεως των φυλών θα ήταν πρωτογενώς με
τα γονίδια. «μόνον η διά των γονιδίων βιολογική έρευνα θα ήταν τελεσίδικη
για τα επιστημονικά «ντετερμινιστικό» καθορισμό και κατάταξι των φυλών,
αλλά ο αριθμός των υπαρχόντων στους ανθρώπους γονιδίων ανέρχεται σε
εκατομμύρια (Η χονδρική διάκρισι των Βασικών Φυλών φαίνεται εν τούτοις
ότι θα είναι απλούστερη. Κατά τον Βρεταννοκαναδό Ρέτζιναλτ Ράγκλς Γκέιτς
1882-1962, τα κύρια φυλετικά γνωρίσματα καθορίζονται από λίγα μόνον
γονίδια, όχι περισσότερα των 5) και θα απητείτο κολοσσιαία εργασία για την
μελέτη όλων αυτών, τον καθορισμό της κληρονομικής ιδιότητος, την οποία
φέρει το καθένα, και την κατάταξί τους σε συγγενικές κατηγορίες». Παρά τις
δυσχέρειες, όπως τονίζει ο Μπέϊκερ, «ευκταίο είναι να βρεθή μια μέρα η
απαραίτητη αυτή τεχνική». Αλλά μία τέτοια εργασία δεν μπορεί να διεξαχθή, παρά
μόνον με αμέριστη κρατική αρωγή «Ποιο όμως Κράτος», εγράφαμε «θα
τολμούσε σήμερα κάτι τέτοιο; Ποιο Κράτος θα μπορούσε να ενδιαφερθή τόσο
πολύ για γενετικά – φυλογνωστικά θέματα μέσα στην παγκόσμια αντιφυλετική
υστερία του Φιλελευθερισμού;». ΄Όπως είπε ο Αμερικανός καθηγητής Μάλλερ,
«ο κόσμος δεν επιτρέπει σήμερα μεγάλες γενετικές επιτυχίες σε ένα μοναδικό
έθνος». Συνδέουν με κακοπιστία την έννοια της φυλής με τον Ναζισμό, τον οποίο
επολέμησαν κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σαν να είναι πολεμικά ηττημένη και η
Επιστήμη!

Ο Βρετανός καθηγητής Τζών Μπέϊκερ ομολογεί με παρρησία : «Μετά το 1930

κανείς δεν τολμούσε, έξω από την Γερμανία και τους συμμάχους της, να
αντιπαραθέσει οποιαδήποτε φυλή ως προς οποιοδήποτε σημείο με μίαν
άλλη, από φόβο μήπως χαρακτηρισθή οπαδός ή συμπαθών την
εθνικοσοσιαλιστική θεωρία. ΄Ετσι οι οπαδοί της φυλετικής ισότητος
μπόρεσαν έκτοτε να γράφουν ότι ήθελαν, χωρίς να βρίσκουν αντιρρήσεις, και
εκμεταλλεύθηκαν την τύχη τους στις επόμενες δεκαετίες με ανανδρία». Αλλά
όπως γράφει η Εβραία ανθρωπολόγος Σάλτσια Λάντμαν, οι Εβραίοι εδιώκοντο από
αιώνες, πρίν ακόμη συνειδητοποιηθή ο όρος «φυλή» και «είναι εσφαλμένη η
ελπίδα μερικών, ότι με την παρασιώπησι ανθρωπολογικών δεδομένων θα
καταπολεμηθή δήθεν ο αντισημιτισμός».

«΄Ότι ακριβώς συμβαίνει με τις σωματικές ικανότητες των φυλών,

συμβαίνει και με τις πνευματικές. Υπάρχει διαφοροποίησι».

ΝΕΓΡΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ
 «Οι Νέγροι έχουν αξιόλογη δυνατότητα εκφράσεως και μηχανική μνήμη,
αλλά υστερούν στην λογική και αφηρημένη σκέψι, στην μαθηματική σκέψι και
στην μνήμη εννοιών».

Ο Αυστραλός καθηγητής της ανατομίας στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου σέρ

΄Ελιοτ Σμίθ σημειώνει : «Ο Νέγρος είναι ένα πολύ πρωτόγονο μέλος της
ανθρωπίνης κοινωνίας, σε ορισμένα όμως σημεία πολύ εξειδικευμένος. Το
μέσο μέγεθος του εγκεφάλου του είναι πολύ μικρότερο από όσο στους
πληθυσμούς της Ευρώπης και της Ασίας. Επίσης παρουσιάζει, συχνότερα
από άλλους λαούς, ανατομικές ιδιότητες πού θυμίζουν τους
ανθρωποπιθήκους (Human History, 1892)». Και αλλού : «Ο Νέγρος και ο
Αυστραλός είναι οι πιο πρωτόγονοι από όλους τους ζώντες λαούς». Ο
Γερμανός καθηγητής Φέλιξ φόν Μπόρμαν προσθέτει : «Ο εγκέφαλος του Νέγρου
είναι από απόψεως χωρητικότητος μικρότερος από τον ευρωπαϊκό, ιαπωνικό
ή κινεζικό εγκέφαλο, από πλευράς δε ελίκων και φαιάς ουσίας είναι
πρωτόγονος. Γι’ αυτό ακριβώς και οι Νέγροι είναι κατά μέσον όρο λιγότερο
ευφυείς από τους ανωτέρω λαούς, ευρισκόμενοι επί χιλιετίες στην ίδια
εξελικτική βαθμίδα (Ein Pamphiet der UNESCO) είς Nation Europa, 12/1965».
Υποστηρίζεται ακόμη – από το ειδικό ανθρωπολογικό περιοδικό Mannus τεύχος
2/1973 – ότι η μέση κρανιακή χωρητικότης των ευρωπαίων πρωτανθρώπων πρό
500.000 ως 100.000 ετών ήταν μεγαλύτερη από την σημερινή των Νέγρων και των
Αυστραλιδών.

Υπάρχουν πράγματι και ανατομικές διαφορές στον εγκέφαλο του Νέγρου. Μία
απ’ αυτές είναι η λεγομένη «πτυχή του πιθήκου» (sulcus lunatus) στο πίσω μέρος
της εγκεφαλικής ουσίας. Αυτή η πτυχή αποτελεί μια σαφή διαφοροποίησι των
πιθήκων από τον άνθρωπο, κατ’ εξαίρεσιν όμως είναι ανεπτυγμένη και στους
Νεγρίδες και Αυστραλίδες. Ανατομικές διαφορές επεσημάνθησαν από τον καθηγητή
Κ. Κόνολλυ (Eternal Morphology of the Primate Brain, 1950) και στο εμπρόσθιο
μέρος του νεγρικού εγκεφάλου (Μικρότερες αυλακώσεις, έλικες κατά 15%
λεπτότερες), τέτοιες, πού ο διάσημος Αμερικανός ανθρωπολόγος Καρλ. Κούν να
υποστηρίξει, ότι η καθυστέρησι των Νέγρων έναντι των Λευκών πρέπει να
αντιστοιχεί προς εξέλιξι 200.000 ετών τουλάχιστον. Κατά τον Κούν, στην μαύρη
Αφρική υπήρξε μόνον λιθίνη εποχή, η οποία ακόμη και σήμερα συνεχίζεται σε
πολλά σημεία της, ενώ η ήπειρος αυτή μπήκε κατ΄ ευθείαν στην εποχή του σιδήρου
– χάρις στην πρόσφατη εισαγωγή του από τους Λευκούς -, χωρίς ποτέ η Αφρική να
περάσει από την εποχή του Χαλκού (Coon Carleton “The Living Races of Man”
1965).

Πρόσφατα άρθρο του Ντόναντλ Σουάν υποστηρίζει ήδη, ότι η εξελικτική

απόστασι μεταξύ Ευρωπιδών και Νεγριδών είναι μεγαλύτερη από όση είχε νομισθή.
Τούτο δε, διότι τα πρώτα κρανία του Homo Erectus εμφανίζονται στην Ευρώπη πρό
500.000 ετών, στην Κίνα πρό 150.000 και στην Νοτιανατολική Ασία πρό 40.000
ετών. Στην Αφρική αντιθέτως, νοτίως της Σαχάρας, μόλις 30.000 ετών εμφανίζονται
τα πρώτα σχετικά κρανία. ΄Εχομε δηλαδή εξελικτική διαφορά της τάξεως του μισού
εκατομμυρίου ετών.

Εκείνο λοιπόν πού συνάγεται αβίαστα από όλα τα ερευνητικά δεδομένα στο
θέμα των Νέγρων, είναι τούτο : Αποτελεί μεγίστη αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι
αυτοί ελάχιστα υστερούν από τους Λευκούς και ότι με μικρή βοήθεια εκ
μέρους μας θα μπορούσε τάχα το χάσμα να γεφυρωθή.

AIMATIKA XΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

΄Ηταν άραγε οι φυλές «εξ ενός αίματος», όπως υπεστήριζε ο Απόστολος

Παύλος;

Ο ειδικός ιατρός των Νέγρων Β. Γκίλγκες βεβαιώνει (Gilges W. “Der

Unterschied zwischen scharz und weiss – medizinishtet betrachtet” είς Neue
Antropologie, 1/1977) : «Συνέβη, μεταγγίσεις αίματος από λευκό σε νέγρο να
μην έχουν στην αρχή δυσμενή συμπτώματα, αλλά σε δευτέρα κατόπιν
μετάγγισι να επιφέρουν πολύ βαρειές αντιδράσεις, ακόμη και
θανατηφόρους». Επίσης οι Σπήλμαν και Κύνλ συνιστούν στους ιατρούς – λόγω
φυλετικών διαφορών στα αντιγόνα – να κάνουν μεταγγίσεις αίματος μόνον μέσα
στην ίδια πάντα φυλή (Spielmann W. Kuhnl P. “Blutgruppenkunde”, 1982). Οι
αιματικές έρευνες βρίσκονται ακόμη στην αρχή τους. Πολλά έχουν στο μέλλον να
ανακαλυφθούν. Ο Γκίλγκες προσθέτει «Από χρόνο σε χρόνο γίνεται ο
καθορισμός των αιματικών χαρακτηριστικών περιπλοκότερος. Σήμερα είναι
γνωστές 160 σπανίως συναντώμενες ομάδες και υποομάδες, μερικές από τις
οποίες αποτελούν φυλετικά χαρακτηριστικά (π.χ. η Duffy). Οι φυλές
διαφοροποιούνται και στην βιοχημεία του αίματος, την κατανομή των ομάδων
αίματος και των ενζύμων. Σήμερα είναι δυνατό, σε ένα καλά εξοπλισμένο
εργαστήριο να διαπιστωθή με βεβαιότητα 95%, αν ένα δείγμα αίματος
προέρχεται από λευκό ή νέγρο».

Υπάρχουν πράγματι πλήθος από ομάδες αίματος, με βάσι διάφορα κριτήρια, οι

οποίες δεν έχουν αρκετά μελετηθή, όπως του συστήματος Ρ, του συστήματος Kidd,
του συστήματος Duffy, του συστήματος Auberger, του συστήματος Lutheran, (Τα
τρία ανιχνευθέντα γονίδια αυτού του συστήματος ονομάζονται LU, LUa και LUb.
Διεπιστώθη ότι το LUb υπάρχει στην Ευρωπαϊκή φυλή σε ποσοστό 96%, ενώ
υστερεί σημαντικά στις άλλες φυλές. Μπορεί λοιπόν να θεωρηθή χαρακτηριστικό
γνώρισμα της Λευκής Φυλής), του συστήματος Dombrock, του συστήματος Lewis,
του συστήματος Kell – Cellano (Εδώ έχουμε αντίμορφα γονίδια K και k, στην
Λευκή δε φυλή η ομοζυγωτία k – k αντιπροσωπεύει το 91%, ενώ η Κ – Κ είναι
ανύπαρκτη), κ.τ.λ.. Υπάρχουν δε και πλήθος άλλων διαφοροποιήσεων στην
φυσιολογία των φυλών, οι οποίες κάθε τόσο ανακαλύπτονται, (Μεταξύ αυτών των
τελευταίων, ας αναφέρουμε την Σιδηροφιλίνη, δηλαδή την πρωτεΐνη με την οποία
μεταφέρεται ο σίδηρος μέσα στον οργανισμό. Η συνηθέστερη είναι η τύπου C.
Υπάρχουν όμως και άλλες 8 παραλλαγές της τύπου Β, αλλά και άλλες 9 τύπου D.
Στην Ελλάδα υπάρχει ομοζυγωτία C-C σε ποσοστό 99,56%)

Πρό ετών αναφέρθηκε η περίπτωσι (Περιοδικό Anthropologischer Anzeiger,

Μάϊος 1973) εξετάσεως μιάς σειράς χαρακτηριστικών του συστήματος HL-A των
αντιγόνων μεταμοσχεύσεως, όπου διεπιστώθησαν σημαντικές διαφορές μεταξύ
ευρωπαϊκών φύλων. Επίσης εξετάσθησαν τα συστήματα σεροπρωτεϊνών και
εντοπίσθησαν μεγάλες διαφορές μεταξύ της ευρωπαϊκής, της μογγολικής και της
νεγρικής φυλής (Μεταξύ των πρωτεϊνών του ορού είναι οι απτοσφαιρίνες,
χαρακτηριζόμενες από ζεύγος αντιμόρφων γονιδίων, των ονομαζομένων ΗΡ1 και
ΗΡ2. Εδώ έχουμε 4 γονοτύπους, τον 1-1 δηλαδή ΗΡ1-ΗΡ1, τον 2-2, τον 1-2 και την
πλήρη έλλειψι τους. Οι δημιουργούμενες 4 ομάδες έχουν διαφορετική ποσοστιαία
αναλογία μεταξύ των φυλών. ΄Ετσι στην Νεγρική φυλή αντίστοιχα και επί τοις εκατό
είναι 54-3-11-32 ενώ στην Ευρωπαϊκή είναι 10-32-55-3. Δηλαδή ριζική διαφορά.
Στην Ελλάδα έχει βρεθή η αναλογία 11-43-46-0. ΄Άλλη ενδιαφέρουσα ομάδα είναι
του Hirschfeld,οι ονομαζόμενες GC. Υπάρχουν εδώ δύο αντίμορφα γονίδια, πού
δημιουργούν τρείς γονοτύπους: Τον 1-1, τον 2-2 και τον 1-2. Στην Ελλάδα η
αντίστοιχη συχνότης εμφανίσεως τους είναι 56-5,5-38,5. Ο Χ. Βάλτερ αναφέρει
επίσης την περίπτωσι της Νεγρικής φυλής και μερικών Μογγολικών φυλών, όπου
έχουμε 7 βραδείες πολιμορφικές τρανσφερίνες, ενώ π.χ. οι Ευρωπίδες έχουν μόνον
ταχείες. Το φαινόμενο αυτό, να ανιχνεύεται δηλαδή στο γG- Σύστημα η σφαιρίνη
Gm(β), εμφανίζεται, πλήν των αφρικανικών ανθρωποπιθήκων (γορίλλα και
χιμπαντζή), μόνον στους Νεγρίδες. Οι φυλές διαφοροποιούνται ακόμη στην οσμή
του ιδρώτα, στην ηλεκτρική αντίσταση του δέρματος, σε θέματα οδοντοφυΐας, στον
χρόνο λευκάνσεως των τριχών, στον τύπο των δακτυλικών αποτυπωμάτων κ.λ.π..
Ο Νέγρος είναι επίσης λιγότερο ευπαθής σε καρδιοπάθειες, νόσους αίματος,
στομάχου και οράσεως.

Είναι επίσης γνωστό, ότι οι νόσοι Nieman-Pick και Tay-Sachs

(οικογενής αμαυρωτική ιδιωτία) είναι κληρονομικές και ενδημούν στην
εβραϊκή φυλή.

ΦΥΛΕΤΙΚΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ

΄Ένα πρωτεύων φυλετικό στοιχείο μιάς φυλής δεν αρκεί συνήθως μόνο του να
ταυτοποιήση την φυλή. Π.χ. η πλατυρρινία των Νέγρων είναι πρωτεύων και για τους
Αυστραλίδες, οι οποίοι όμως δεν έχουν και σγουρά μαλλιά. Κάθε φυλή ταυτοποιείται
με μια σειρά φυλετικών στοιχείων. Πρέπει επίσης να διευκρινισθή, ότι η καθολικότης
ενός πρωτεύοντος στοιχείου δεν σημαίνει ότι όλα τα άτομα της φυλής φέρουν αυτό
το στοιχείο στον ίδιο ακριβώς βαθμό. Η πλαστικότης του φαινοτύπου έχει ως
αποτέλεσμα μια κάποια απόκλισι του χαρακτηριστικού στα διάφορα άτομα γύρω
από μια μέση τιμή του.
 ΄Ως δευτερεύοντα φυλετικά στοιχεία καθορίζει ο Ρίγκερ, όσα στοιχεία
υπάρχουν μεν σε πολλά άτομα της φυλής, ενώ απουσιάζουν τελείως από άλλες
φυλές. Δευτερεύον φυλετικό στοιχείο είναι π.χ. το τριγονίδιο cDe για τους Νέγρους,
αφού δεν υπάρχει σε άλλες φυλές. ΄Οπου παρουσιάζεται τούτο σε άλλους λαούς,
έχουμε σαφή απόδειξι για ύπαρξι επιμειξίας με Νέγρους. (Το cDe ανιχνεύεται στην
σημερινή Αίγυπτο σε ποσοστό 18%, στην Αιθιοπία 55%, αλλά και στην Σαρδηνία
2%) Στα δευτερεύοντα φυλετικά στοιχεία υπάγονται και ορισμένες ασθένειες, όπως
π.χ. η αμαυρωτική ιδιωτία των Εβραίων, η Muba των Νέγρων, η ραχίτις των
Διναρικών κ.τ.λ.

Τριτεύοντα φυλετικά στοιχεία είναι όσα υπάρχουν μεν σε όλες τις φυλές, αλλά
σε διαφορετικά ποσοστά συχνότητος ή εντάσεως. Τέτοια είναι π.χ. το σύστημα ABO
των αιματικών ομάδων, τα είδη των δαντυλικών αποτυπωμάτων, αλλά και μερικές
νόσοι ( όπως η ελονοσία, η φυματίωσι κ.τ.λ.). Στα τριτεύοντα φυλετικά στοιχεία
ανήκουν επίσης και οι πνευματικές και ψυχικές ιδιότητες. Αυτό σημαίνει, ότι κάθε
φυλή έχει μεν κάποια επίδοσι σε κάθε ψυχική και πνευματική ιδιότητα, αλλά οι
επιδόσεις αυτές διαφέρουν από φυλή σε φυλή. (Εκτός από τους Νέγρους, έρευνες
στην ευφυΐα έγιναν αρκετές τελευταία στις Η.Π.Α. και για άλλες φυλές. Έτσι
απεδείχθη, ότι οι Μογγολίδες δεν έχουν εμφανή διαφορά από τους Ευρωπίδες, ενώ
υπερέχουν σαφώς από τους Νέγρους και τους Ινδιάνους. Οι Ινδιάνοι επίσης (πού
είναι πάντως σήμερα ισχυρά μεμειγμένοι με Λευκούς) επιτυγχάνουν IQ από 92 έως
97, υπερτερούντες των Νέγρων. ΄Ερευνα εξ άλλου του Τζέραλντ Λέσσερ
(καθηγητού στο Χάρβαρντ) απέδειξε, ότι τα παιδιά των Εβραίων υπερτερούν έναντι
των παιδιών των Κινέζων στον γλωσσικό τομέα και στην αντίληψι των λέξεων,
υστερούν όμως από αυτά στο αίσθημα προσανατολισμού στον χώρο). Αυτές οι
διαφορετικές επιδόσεις αποτελούν τριτεύοντα φυλετικά χαρακτηριστικά.

΄Ολες οι πνευματοψυχικές ιδιότητες, έχουν βάσι πολυγονιδιακή και γι’ αυτό

είναι σταθερές στον χρόνο έναντι των σωματικών γνωρισμάτων. (Αυτό ισχύει, όσο η
φυλή δεν έρχεται σε επιμειξίες με ξένους. Διότι τότε τα πολυγονιδιακά συστήματα
μπορεί να γίνουν τα πιο εύθραυστα. Αρκεί συχνά η μετακίνησι ενός και μόνου
γονιδίου στο σύστημα, για να διασαλευθή η ισορροπία του και να πάψει αυτό να
προσδίδει την αρχική ιδιότητα). Είναι ευκολώτερο δηλαδή – λόγω μεταλλάξεως ή,
καμιά φορά, και λόγω μείξεως – να υποστούν παραλλαγή οι σωματικές ιδιότητες
μιάς φυλής, παρά οι πνευματοψυχικές. Αυτό το σημείο είναι κεφαλαιώδους
σημασίας. Μόνον υπό αυτό το πρίσμα μπορεί να εξηγηθή η εκπληκτική σταθερότης
χαρακτήρων και ιδιοσυγκρασιών, πού παρουσιάζουν ορισμένοι παλαιοί λαοί. Και
δεν εννοούμε τόσο τον ελληνικό λαό, πού δεν είχε άλλωστε σοβαρές μείξεις και του
οποίου ο χαρακτήρας παραμένει σε πολλά στοιχεία πάντοτε απίστευτα όμοιος.
Αναφερόμαστε σε πολλές άλλες περιπτώσεις, όπως των Νέγρων της Αμερικής, οι
οποίοι, παρά την μακρά συμβίωσί τους με πολιτισμένους Ευρωπίδες, κρατούν
πάντοτε την κορυφή της εγκληματικότητος και των πράξεων αγριότητος. (Ο
εγκληματολόγος Τα. Λομπρόζο έγραφε : «Ακόμη και όταν ο Νέγρος είναι ντυμένος
ευρωπαϊκά και έχει αποδεχθή τις σημερινές πολιτιστικές συνήθειες, διατηρεί εν
τούτοις συχνά ένα μειωμένο σεβασμό για την ζωή του συνανθρώπου, αυτήν την
έλλειψι σεβασμού της ζωής πού είναι κοινή σε όλους τους αγρίους λαούς. ΄Ενας
φόνος του φαίνεται ως ένα συμβάν φυσικό ή ως φιλόδοξο γεγονός, όταν αυτός
τρέφει αίσθημα εκδικήσεως»). ΄Αλλο τέτοιο παράδειγμα είναι των Τούρκων, οι
οποίοι, παρά τις τεράστιες μείξεις πού είχαν με τους λαούς της Μ. Ασίας και παρά
την γειτνίασί τους με την Ευρώπη, παραμένουν πάντα τόσο βάρβαροι και
επιρρεπείς σε βανδαλισμούς, όσο όταν είχαν ξεκινήσει από τα βάθη της Ασίας.