ျမန္မာဘာသာနဲ႕တင္ျပထားပါတယ္

Article in Burmese
 2

အာနႏၵာဘုရားက ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္ : မြန္စာပါ စဥ့္ကြင္း႐ုပ္ႂကြ (ေအဒီ - ၁၁ ရာစု) :

ပုံေတာ့ မပါပါဘူး။ စာကို ရန္ကုန္မွာ႐ွိတဲ့ အမ်ိဳးသားျပတိုက္ကတစ္ဆင့္

ကူးယူေဖာ္ျပတာပါ။ မူရင္းမွာကို ေ႐ွးေဟာင္းမြန္စာ နဲ႕ ေခတ္မြန္စာကို ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး
ျပထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေ႐ွးေဟာင္းမြန္စာကိုေတာ့ ခုေခတ္မြန္အကၡရာေတြနဲ႕ပဲ
ေပါင္းထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေအာက္မွာ ၾကည့္ပါခင္ဗ်ာ။

1. ကလ္ေနမိ ကၼာန္ [ကာလေနမိ ကၼာန္ဍဳင္ (ကာလေနမိကဿာန္ဍဳင္)]

2. ေနမိ ဗိရ္ နရက္ [ေနမိ ဗိုဝ္ နရက္ (ေနမိ ဗုႝ နရက္)]
3. မာရ္ ဗလ္ယာန္ တိမ္မတ္ [မာရ္ ဗလ္ယာန္ ကမာတ္]
4. မာရ ဗလ္ယာန္ နာဂ္ [မာရ္ ဗလ္ယာန္ နာ္]
5. မာရ ဗလ္ ၿဇဳံေဗာယ္ကႜိဳပ္ [မာရ္ ဗလ္ ၿဇဳံဗြဲကဍိဳပ္ (မာရ္ ဗလ္ ၿဇဳံဗြဲကႜိဳပ္)]
6. မာရ ဗလ္ ယာန္ကႅအ္ [မာရ္ ဗလ္ယာန္ကႅ (မာရ္ ဗလ္ယာန္ကၜ)]
7. ကုမၻဏ္ မရပ္သၷာက္ [ကုမၻဏ္ မရပ္သၷာ္ (ကုမၻဏ္ မရပ္သှာ္)]
8. ပရိသုတ္ မေဟာသ္ [ဝင္ပုတ္ မေဟာသဓ]
9. ေသရိဝဇာတ္ [ေသရိဝဇာတ္]
10. မေဟာသ္ ကိလ္ ကိရ္ယာ [မေဟာသဓ ကုိဝ္ ႀကိယာ (မေဟာသဓ ကုႝ ႀကိယာ)]
11. ေဒဝေတဝ္ မရပ္ စိျႏာင္ [ေဒဝေတာ မရပ္ ကရာင္ (ေဒဝတဵ မရပ္ ကရာင္)]
12. မာရ ဗလ္ ၿဇဳံ ေဗာရ္ေကၲာဝ္ [မာရ္ ဗလ္ ၿဇဳံဗြဲေကၲာဝ္]

ေခတ္မြန္စာနဲ႕ ေရးထားတာကို [ ] ေလးေထာင့္ကြင္းထဲ ထည့္ၿပီးျပထားပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ယွဥ္တြဲပါတဲ့ ( ) လက္သည္းကြင္း ေနရာကေတာ့
မြန္ေဖာင့္ေဒါင္းထားတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေပၚမွာသာ ေပၚႏိုင္မွာပါ။
ေခတ္ေဟာင္းမြန္စကားအသုံးကို က်ေနာ္အမ်ားႀကီး နားလည္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
သိသေလာက္ နဲ႕ ထင္သေလာက္ ေျပာရရင္ျဖင့္

လိုင္းနံပါတ္ 1. မွာ ပါတဲ့ "ဍဳင္" ရဲ႕ အဓိပၸာယ္က "တိုင္းျပည္၊ ၿမိဳ႕၊ ႏိုင္င"ံ ဆိုတာေတြပါ။
"မုဒ"ုံ မွာ ပါတဲ့ "ဒု"ံ ဟာ "ဍဳင္"ကို ဆိုလိုတာပါပဲ။ (အသံထြက္ : အဂၤလိပ္လို အနီးစပ္ဆုံး :
Dein, ဗမာလို အနီးစပ္ဆုံး : ဒိန္းင္) ေနမိ ကိုေတာ့ သိၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ နတ္ျပည္ကို
အ႐ွင္လတ္လတ္ ေရာက္သြားတဲ့ ဘုရားေလာင္း မင္းတစ္ပါးေပါ့။

လိုင္းနံပါတ္ 2. မွာပါတဲ့ "ဗိရ"္ က ေခတ္မြန္စကားမွာ "ဗုႝ (ဗိုဝ္)"ပါ။ အဓိပၸာယ္က

"ၾကည့"္ တာ။ "နရက္"ဆုိတာက ၁၀ တန္းက ေရသည္ျပဇာတ္မွာပါတယ္။ ခက္ဆစ္ေတာင္
က်က္လိုက္ရေသး။ "ငရဲ"ဆိုတဲ့ အနက္ရပါတယ္။ "ေနမိ ဗရ္ နရက္"ဆိုေတာ့ "ေနမိ ၾကည့္
 3

ငရဲ"ေပါ့။ ဒါဟာ မြန္စကားရဲ႕ အေျခခံသဒၵါပါပဲ။ "ကတၲား+ႀကိယာ+ကံ"

ဝါက်တည္ေဆာက္ပုံဆိုတာကို ေျပာတာပါ။ ဗမာလိုဆို "ေနမိ ငရဲ ၾကည့"္ ေပါ့ဗ်ာ။

လိုင္းနံပါတ္ 3. 4. 5. 6. 12. ေတြမွာ ပါတဲ့ "မာရ၊ မာရ္"ကေတာ့ "မာရ္နတ္"ကို

ဆိုလိုခ်င္ပုံရပါတယ္။

လိုင္းနံပါတ္ 4. မွာ ပါတဲ့ "နာဂ္" ကေတာ့ အေၾကာင္းသုံးပါး မေ႐ြးတဲ့ မ်က္ေစာင္းပိုင္႐ွင္

"နဂါး"ပါတဲ့။ ပါဠိစကားက ေမြးစားထားတာပါ။ အခုထိ "နာဂ္"ပါပဲ။ ေရးပုံေလးပဲ
ကြဲသြားတယ္။ ေခတ္မြန္မွာ "နာ္"ပါတဲ့။ (အသံထြက္ :အဂၤလိပ္လို အနီးစပ္ဆုံး : Naig,
ဗမာလို အနီးစပ္ဆုံး : ႏိုက္ဂ္) ေရးသားပုံ ဘယ္အခ်ိန္က စေျပာင္းမွန္း အေသအခ်ာ
မသိေပမဲ့ အသံဖြဲ႕စည္းပုံသေဘာအရေကာ၊ အေျခခံမြန္စကားလုံး
ေပါင္းစပ္ပုံသေဘာအရေကာ ဒီလိုစာလုံးေပါင္းပုံမ်ိဳးဟာ မဟာ့အံ့ဖြယ္တစ္ရပ္ပါ။

႐ွင္းလင္းခ်က္ : "နာဂ္" ရဲ႕ အသံဖြဲ႕စည္းပုံက n (အစဗ်ည္း)+ai (သရ)+g (အဆုံးဗ်ည္း)

[CVC] ပါ။ အသံမွာ "ဂ"သံ ပါရဲ႕သားနဲ႕ အေရးမွာ အဲဒီအသံ ပါမလာတာဟာ မခ်င့္မရဲ
ျဖစ္စရာပါ။ "--္"ဆိုတဲ့ သကၤတကလည္း အသတ္ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္အတိုင္းဆိုရင္
ဗ်ည္းအကၡရာေပၚမွာပဲ ႐ွိသင့္ပါရက္နဲ႕ သရသေကၤတတစ္ခုျဖစ္တဲ့ "--ာ"ေပၚမွာ
႐ွိေနပါတယ္။ တစ္ခုေျပာစရာက ဗမာစာမွာလည္း "ေသာ္"ဆိုတာမ်ိဳး႐ွိပါတယ္။ သူ႕မွာ ပါတဲ့
"--္"က အသတ္သေကၤတနဲ႕ အတူတူပါပဲ။ နာမည္ပဲကြာတာပါ။ "သတ္"ဆိုတဲ့ စကားလုံးမွာ
"--္"က "တံခြန္ (အသတ္သေကၤတ)"လို႕ နာမည္ရၿပီး "ေသာ္"ဆိုတာမွာေတာ့ "ေ႐ွ႕ထိုး
(သရသေကၤတ)"လို႕ နာမည္ရပါတယ္။ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး ေျပာစရာက ဒါပါပဲ။ မြန္"နာ္"က "--္"က
"Nameless"! ေခၚတြင္စရာ အမည္သညာ မ႐ွိဘူးဗ်။ အသတ္အတြက္ မြန္စကားလုံးက
"ဂစိုတ"္ ပါ။ "နာ္"အေပၚက "- -္" ကသာ "အသတ္သေကၤတ" ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ "နာ္"ဆိုတဲ့
ေရးသားမႈမ်ိဳးဟာ သီဝရီအရ မွားပါတယ္။ "နာဂ္"ကပဲ သင့္ေတာ္ပါတယ္။
ဒီသေဘာတရားကို ထင္႐ွားတဲ့ မြနစ
္ ာေရးဆရာ "ေဝဒဂူ"က ေထာက္ျပဖူးပါတယ္။
မြန္ဘာသာနဲ႕ ဆရာေရးတဲ့ "လိက္မန္ဂတာပ္ေခတ္" (Modern Mon Language) မွာ
အေသးစိတ္ပါပါတယ္။ ဒီလိုအေရးအသားမ်ိဳး မြန္လိုေရးထားတဲ့ စာအုပ္အမ်ားအျပားမွာ
အခုအခ်ိန္ထိ ေတြ႕ရပါတယ္။

လိုင္းနံပါတ္ 5. မွာ ပါတဲ့ "ၿဇဳံ"က "ေႁမြ"ကို ေျပာတာပါ။ အဂၤလိပ္လို အနီးစပ္ဆုံး

အသံထြက္က Zeim ရယ္ပါ။ ဗမာလို အနီးစပ္ဆုံးက ေဇး(မ္) ပါ။

လိုင္းနံပါတ္ 6. : ေ႐ွးမြန္ "ကႅအ"္ က ေခတ္မြန္မွာ "ကၜ" (ကႅ) ပါ။ "က်ား"လို႕

အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ က်ား/မကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါ။ က်ား, သတၲဝါ ကို ဆိုလိုတာပါ။
အသံထြက္ : အဂၤလိပ္လို အနီးစပ္ဆုံး : Kla, ဗမာလို အနီးစပ္ဆုံး : ကလာ့ ("က"ကို
 4

"ကုလား"မွာလို အသံတစ္ဝက္ပဲ ထြက္ရပါမယ္။)

လိုင္းနံပါတ္ 7. မွာပါတဲ့ "မရပ္"မွာ "ရပ္"က "ကိုင(္ တယ္)"လို႕ အနက္ရတယ္။

အသံထြက္က [rOp], အဂၤလိပ္လို အနီးစပ္ဆုံးက Rob, ဗမာလို အနီးစပ္ဆုံးကေတာ့
ေရာ့(ပ္)။ "မ"ကေတာ့ ႀကိယာကို နာမဝိေသသနအျဖင့္ ေျပာင္းေပးတဲ့ စကားလုံး၊ ဗမာလို
"ေသာ"တို႕ ၊ "တဲ"့ တို႕ေပါ့။ အသံထြက္ : အဂၤလိပ္လို အနီးစပ္ဆုံးအသံထြက္ : Mae,
ဗမာလို အနီးစပ္ဆုံးအသံထြက္ : မာအဲ့ (တစ္လုံခ်င္းဆီ မဟုတ္ဘဲ အျမန္ထြက္ဖို႕
လိုပါမယ္။)

လိုင္းနံပါတ္ 8. မွာ ပါတဲ့ "မေဟာသ္" အေၾကာင္းေလး နည္းနည္းေလာက္

ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဗမာမွာ "မေဟာ္သဓာ"လို႕ ေျပာေျပာေနတဲ့ သုခမိန္ေလးပါ။ ပါဠိ
"မေဟာသဓ"က လာတယ္လို႕ သိရပါတယ္။ ေခတ္မြန္မွာလည္း "မေဟာသဓ"ပါပဲ။
ထူးျခားတာက ေ႐ွးမြန္ "မေဟာသ္"ပါ။ ဖတ္ဖူးတဲ့ အထင္ကရ စာေရးဆရာ ႏိုင္ပန္းလွရဲ႕
ေဆာင္းပါးတစ္ခုမွာပါတဲ့ သေဘာတရားတစ္ခုအရ "မေဟာသ္"ကုိ ေ႐ွးေခတ္ မြန္ေတြက
"Mahos" လို႕ ေျပာၾကမွာပါ။ (ေဆာင္းပါးအစမွာ သူက G.H. Luce စကားကို ၫႊန္းပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္း ထိုင္းမွာ "ေညးဂူး"လို႕ သူတို႕ကို သူတို႕ ေခၚတဲ့ ေခတ္ေဟာင္းမြန္စကားေျပာတဲ့
ေတာင္သူေတြကို ေတြ႕ေတာ့မွ သူ႕ရဲ႕ ဒီယူဆခ်က္ကို အတည္ျပဳေျပာၾကားပါတယ္။)
က်ေနာ့္အေနနဲ႕ ဘာေၾကာင့္ ဒါကို အေလးေပးေဖာ္ျပရသလဲဆိုေတာ့ ေခတ္မြန္စကားမွာ
ေ႐ွးမြန္စကားလိုမ်ိဳး "သ အဆုံးသတ္ဗ်ည္းသံ" မ႐ွိေတာ့လို႕ပါပဲ။ အခုေခတ္မြန္ေတြအတြက္
ဒီအသံဟာ ထူးျခားပါတယ္။ မေဟာသ္ "Mahos" တင္မကပါဘူး ကလ္ "Kal", ကိလ္
"Kil", ဗလ္ "Bal" တို႕လို "လ အဆုံးသတ္သ"ံ ေတြလည္း မ႐ွိေတာ့ပါ။ အလားတူ မာရ္
"Maar", ကိရ္ "Kir", ဗိရ္ "Bir", ေဗာရ္ "Bor" တို႕လို "ရ အဆုံးသတ္သ"ံ ေတြလည္း
ေခတ္မြန္စကားမွာ မၾကားရေတာ့ပါဘူး။ ထိုင္းက "ေညးဂူး"ေတြဟာ
အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ဒီအတိုင္း ထြက္ၾကမွာပါ။ ရာမညတိုင္းက မြန္ေတြကေတာ့ "က၊
င၊ တ၊ န၊ ပ၊ မ၊ ဝ၊ ဟ၊ အသက္ေအာင့္သံ အဆုံးသတ္သံေတြ"ကလြဲလို႕ က်န္တာေတြကို
သမိုင္းရဲ႕ ရက္စြဲေတြထဲမွာ ခ်န္ထားခဲ့ပါၿပီ။

လိုင္းနံပါတ္ 10. မွာ ပါတဲ့ "ကိလ"္ က ေခတ္မြန္စကားမွာ "ကုႝ (ကိုဝ)္ " ျဖစ္လာပါၿပီ။
ေခတ္မြန္စကား "ကုိဝ"္ ရဲ႕ အဂၤလိပ္လို အနီးစပ္ဆုံးအသံထြက္က Kaw, ဗမာလို
အနီးစပ္ဆုံးအသံထြက္က "ေကာ"ပါ။

လိုင္း 11. မွာ ပါတဲ့ "ေဒဝေတဝ္"က အခုေခတ္ မြန္မွာ "ေဒဝတဵ(ေဒဝေတာ)"ျဖစ္လာပါၿပီ။

အသံထြက္ : အဂၤလိပ္လို အနီးစပ္ဆုံးအသံထြက္ : Day-wa-tao, ဗမာလို
အနီးစပ္ဆုံးအသံထြက္ : ေဒဝတာအို။ ဟုတ္ကဲ့ အဓိပၸာယ္က ေဒဝတာ ("ေဒဝါသိၾကား
မစပါ"ဆိုတာထဲက) ပါပဲခင္ဗ်ာ။
 5

လိုင္း 12. မွာပါတဲ့ "ေကၲာဝ္"ရဲ႕ အနက္ကေတာ့ "နား႐ြက"္ ပါတဲ့။ အသံထြက္က

စာလုံးေပါင္းအတိုင္းဆို Ka-to ပါ။ တခ်ိဳ႕မြန္ေတြက "က သံ"ကို "အ သံ"ေျပာင္းၿပီး A-to
လို႕လည္း ထြက္ၾကပါတယ္။ အဂၤလိပ္လို အနီးစပ္ဆုံးအသံထြက္ : A-to , ဗမာလို
အနီးစပ္ဆုံးအသံထြက္ : အတိုး / အတာအို ("အ"ကို "အေဖ"မွာ အသံထြက္သလို
"မၾတာဝက္သ"ံ ထြက္ရမွာပါ။) ေရးသားပုံကေတာ့ အယင္က ဗမာစာမွာ ႐ွိခဲ့ဖူးတဲ့ ယၡင္၊
ယၡဳ၊ လၧန္း၊ လၧဳတ္၊ မိမၼ၊ လိမၼည္၊ ျမမၼာ၊ ေနာံ၊ လုင္၊ နံက္၊ ၿခီး၊ ၾဆာစတာေတြလိုပါ။
ဒီလိုအေရးအသားမ်ိဳးဟာ အယင္က ဗမာစာေရးဆရာေတြၾကားမွာသာမက
သာမန္ဗမာစာအသုံးျပဳသူေတြၾကားမွာပါ အျငင္းပြားစရာ ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ အေရးအသားမ်ိဳးပါပဲ။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီအျငင္းပြားဖြယ္ စကားလုံးေတြဟာ ယခင္၊ ယခု၊ လဆန္း၊ လဆုတ္၊
မိန္းမ၊ လိမ့္မည္၊ ျမန္မာ၊ ေနာက္၊ လုလင္၊ နံနက္၊ ခရီး၊ ဆရာ စသျဖင့္ အသီးသီး
ေျပာင္းလဲလာခဲ့ပါၿပီ။ မြန္မွာေတာ့ ဒီလိုေရးသားမႈမ်ိဳးဟာ ေခတ္စားေနတုန္းပါ။
စကားလုံးထပ္ၿပီး ေရးတယ္လို႕ သတ္မွတ္လို႕ ရမယ္ ထင္ပါတယ္။ တစ္ခု
သတိထားမိလားမသိဘူး? သထုံေခတ္၊ ပုဂံေခတ္က
ေ႐ွးေဟာင္းမြန္စာေရးသားပုံစနစ္တစ္ခုကို ေခတ္မြန္စာမွာ အခုထိ ထိန္းသိမ္းထားတုန္းပဲ
ဆိုတာ။

က်န္တဲ့ စကားလုံးေတြေတာ့ က်ေနာ္ မသိပါဘူး။

ေလ့လာတင္ျပသူ

Dho-ong Jhaan (Nai)

ဓရ္အံင္ဇ်ာန္ (နာဲ)