FLIGHT 19

Begin december 1945 vertrok een formatie van vijf

torpedobommenwerpers van Fort Lauderdale (Florida) voor een
oefenvlucht. Vlucht 19 moest oefenbommen afwerpen en daarna
via een bepaalde route terugkeren naar de kust. Aanvoerder
van de formatie is de ervaren piloot Charles Taylor. Naast
de piloot bestaat de bemanning uit een navigator en een
schutter. Eén van de boordschutters heeft een onaangenaam
voorgevoel over deze vlucht en hij meldt zich ziek. Maar
ook captain Taylor voelt zich niet tot vliegen in staat.
Een verzoek om dispensatie wordt afgewezen. Al na twee uur
ontstaan de eerste problemen. Taylor meldt dat zijn
kompassen het niet meer doen en dat hij de weg kwijt is.
Een tegemoetkomend legervliegtuig gevlogen door Robert Cox
hoort het gesprek. Hij neemt contact op met Taylor. Na wat
adviezen verbreekt Taylor de verbinding. Hij weet nu weer
waar hij zich bevindt. Ondanks dat blijft hij koers zetten
in de richting van de oceaan, in plaats van het vasteland.
Langs de gehele westkust worden de signalen van Taylor en
zijn gesprekken met de andere piloten gespannen gevolgd. De
signalen worden zwakker, waaruit blijkt dat de toestellen
van hen af vliegen. Hun ondergang tegemoet. Het laatste dat
van Vlucht 19 is vernomen, zijn de instructies van Taylor.
"Als er een vliegtuig zonder benzine komt te zitten, landen
we allemaal op zee." De Amerikaanse Luchtmacht stuurt
onmiddellijk een Martin-watervliegtuig om de vliegtuigen te
zoeken. Ook met dit vliegtuig raakt het contact abrupt
verbroken. Van de vijf bommenwerpers en het watervliegtuig
is, ondanks een grote zoekoperatie geen enkel spoor
gevonden. 27 Amerikaanse militairen kwamen die nacht om het
leven. Als dit dramatische ongeval niet had plaatsgevonden,
dan was er waarschijnlijk geen Bermuda driehoek geweest.
Deze driehoek, 500.000 km2, loopt van Miami, naar Bermuda
en vervolgens naar Puerto Rico. Dit gebied was al berucht
om de schepen, die er spoorloos zijn verdwenen of die er
zonder bemanning, ongeschonden, zijn aangetroffen.
Hieronder waren kleine zeiljachten, maar ook Amerikaanse
oorlogsbodems en koopvaardijschepen. Over de afgelopen
eeuwen is het aantal tot enkele duizenden gegroeid. Ook
zijn er honderden vliegtuigen verloren geraakt. Ook komen
er extreme weersomstandigheden voor. Extreme golven kunnen
schepen tot zinken brengen en vliegtuigen kunnen onverwacht
verzeild raken in heftige stormen en windhozen. Maar aan
deze natuurlijke verklaringen hebben sommigen niet genoeg.
Ook zij hebben waarnemingen en ervaringen verzameld van
reizigers in de Driehoek. Een aantal piloten rapporteert,
dat ze, nadat ze in een wolk waren gevlogen,
electromagnetische krachten ondergingen. Verlieten ze de
wolk, dan was de reistijd drastisch ingekort. Ook schepen
hadden die ervaringen. Men maakte sprongen in de tijd. Ook
maakten kompassen en andere instrumenten de raarste
kapriolen. Dit meldt Christoffer Columbus al op zijn eerste
reis! Daarnaast schrijft de ontdekker van de Nieuwe Wereld
in zijn logboek waarnemingen op van vreemde lichten, dag en
nacht, aan de hemel. Ufo's of liever Uso's? Er zijn tot op
heden diverse meldingen gedaan van vliegende schotels, die
uit het water opstegen in de Driehoek of die er zelfs onder
water verdwenen. Zou hier een ontmoetingspunt kunnen zijn
van buitenaardse bezoekers?
Als dit zo is, dan ligt een connectie met Atlantis voor de
hand. Over de gehele wereld zijn er plekken aangewezen,
waar het mysterieuze Atlantis, beschreven door Plato, zich
heeft bevonden, voordat het onder water verdween. Eén
daarvan is het gebied van de Bahama's, met als middelpunt
Bimini. Er zijn vreemde constructies en stenen wegen onder
water gevonden. De Atlantiden beschikten over een
hoogwaardige technologie, die gedeeltelijk nog operatief
zou kunnen zijn of zelfs (opnieuw) bewoond. Edgar Cayce, de
fenomenale Amerikaanse helderziende, heeft voorspeld, dat
Atlantis op die plek zou herrijzen. Het jaar waarop dit zou
plaatsvinden, 1968, is al lang verstreken. Mysterieuze
verdwijningenen en bizarre ervaringen zijn tot op heden,
aan de orde van de dag.