ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΗΛ

Πέρασαν εννιά περίπου χρόνια από τότε που ήρθαν οι Άγιοι στη
Λέσβο και εγκαταστάθηκαν στο Μοναστήρι της Παναγίας.
Το φθινόπωρο του 1462, μετά από πολιορκία δεκατεσσάρων
ημερών, οι Τούρκοι κυρίευσαν τη Μυτιλήνη και ολόκληρο το
νησί. Κατέστρεψαν, τότε, όλα τα Μοναστήρια της Λέσβου.
Εγκαταστάθηκαν ασφαλώς και στη Θερμή, αλλά σύμφωνα με
τις πληροφορίες των αποκαλυπτικών ενυπνίων δεν πείραξαν
τότε το Μοναστήρι των Καρυών.

Ωστόσο, από την πρώτη κιόλας στιγμή, ήταν τυραννικοί απέναντι

στους Χριστιανούς. "Υποφέραμε πολύ" αποκάλυψε ο ίδιος ο
άγιος Ραφαήλ στη Βασιλική Ράλλη σε ένα ενύπνιο το Μάρτιο
του 1960. "Μαζί μας υπέφεραν και πολλοί χριστιανοί
εξαιτίας ενός γερμανού γιατρού φίλου των Τούρκων, που
τους υποκινούσε διαρκώς εναντίον μας, και μας καταπίεζαν
ονομαζόταν ντόκτορ Σβάιτσερ".

Όπως φανερώθηκε λίγες μέρες αργότερα σε ένα άλλο ενύπνιο της

Βασιλικής Ράλλη, οι Χριστιανοί ταλαιπωρημένοι από την

1
 τουρκική καταπίεση, έκαναν μιά ανταρσία και πολλοί βγήκαν
στα βουνά. Οι Τούρκοι υποψιάσθηκαν τότε πως είχαν γιά
κρησφύγετο το Μοναστήρι.

Γιά να καταπνίξουν την ανταρσία, κάλεσαν ενισχύσεις από την

απέναντι περιοχή της Μικρασίας. "Εμάς δεν μας έσφαξαν οι
Τούρκοι που κάθονταν στό χωριό, αλλά ξένοι Τούρκοι που
ήρθαν από τη Μικρά Ασία μ'; ένα καίκι" είπε η αγία Ειρήνη
στον Κώστα Κανέλλο σε ένα ενύπνιο στις 2 Δεκεμβρίου
1961. "Μόλις μάθαμε ότι ένα καίκι γεμάτο Τούρκους άραξε
στο λιμάνι του χωριού μας, τρέξαμε αμέσως στο Μοναστήρι
να κρυφθούμε και να ειδοποιήσουμε και τους καλογήρους. Ο
δάσκαλος μας ειδοποίησε πρώτος και ανέβηκε κι αυτός μαζί
μας".

Στίς 9 Μαίου 1961 ο Παναγιώτης Μπάκας, ένας από τους εργάτες

που δούλευαν στις ανασκαφές, είδε στον ύπνο του ότι
βρέθηκε στις Καρυές. Το μέρος ήταν διαφορετικό απ'; ό,τι
είναι σήμερα· υπήρχε ένα Μοναστήρι περασμένης εποχής και
γύρω γύρω δάσος. Ο ίδιος βρισκόταν από το πίσω μέρος και
ξαφνικά άκουσε φωνές και αναταραχή από τη μεριά της
εισόδου.

Προχώρησε με προφύλαξη προς τα εκεί και αντίκρισε μιά

συνταρακτική σκηνή. Κάτι Τούρκοι με αρχαίες φορεσιές και
σαρίκια στο κεφάλι είχαν καταγής τον άγιο Ραφαήλ και τον
κτυπούσαν, τον έβριζαν, χωρίς όμως να καταλαβαίνει τι
έλεγαν. Σε μιά στιγμή ο Άγιος σηκώθηκε όρθιος, τράβηξε
από το λαιμό του ένα μεγάλο Σταυρό που φορούσε και τους
είπε "Εμείς αυτόν προσκυνούμε και ποτέ δεν θα τον
εγκαταλείψουμε". Τότε εκείνοι άρχισαν να τον τραβούν από
τα γένια και να τον σέρνουν στη γη.

Ένα ακόμη ενύπνιο της Βασιλικής Ράλλη τον Ιανουάριο του 1960
έρχεται να συμπληρώσει τις λεπτομέρειες του μαρτυρίου.
Είδε τον άγιο Ραφαήλ να συνομιλεί με τον Μητροπολίτη

2
 Μυτιλήνης και να του διηγείται: "Οι Τούρκοι μου έκαναν
πολλά μαρτύρια. Πρώτα με χτύπησαν με τα ρόπαλα τους και
με έριξαν κάτω παράλυτο. Έπειτα με κεντούσαν με τα
κοντάρια τους, με τραβούσαν από τα γένια και με έσερναν
καταγής. Ύστερα με έδεσαν σε μια καρυδιά και με
χτυπούσαν απάνθρωπα επί ένα εικοσιτετράωρο".

"Όταν με βασάνιζαν, είπα "θα αντέξω τα πάντα γιά το θέλημα του

Κυρίου, μέχρι την τελευταία μου πνοή". Κρεμασμένος έβλεπα
που κλωτσούσαν και κτυπούσαν τους άλλους καλογήρους,
αλλά έλεγα "Εδώ, στον αγώνα μέχρι την τελευταία μου
πνοή". Γι αυτό είχα και έχω αυτές τις δυνάμεις" φανέρωσε
σε ενύπνιο της Μαρίας Τσολάκη. Σε ένα άλλο ενύπνιο, τον
Ιανουάριο του 1960, ο Άγιος της παρουσίασε σε
αναπαράσταση τα μαρτύρια του.

Της έδειξε ένα σημείο κοντά στο Εκκλησάκι και της είπε: "Από εδώ
με έσερναν από τα γένια και με κτυπούσαν. Με κατέβαζαν
έως κάτω και πάλι με ανέβαζαν επάνω και με
ξανακατέβαζαν, σέρνοντας με στις πέτρες που είχαν βαφή
κόκκινες από το αίμα μου. Έπειτα με κρέμασαν ανάποδα
είκοσιτέσσερις ώρες σ'; αυτήν την καρυδιά. Σ'; αυτό το
δέντρο τελούσαμε κάθε χρόνο την Ανάσταση. Στο τέλος με
πριόνισαν μέσα στο στόμα και με αποκεφάλισαν". "Ήμουν
τότε πενηντατριών ετών" της είπε σε όνειρο ένα χρόνο
αργότερα, τον Απρίλιο του 1961.

"Οι συναθλήσαντες θεοφρόνως"

Την Άνοιξη του 1960 σε πολλά ενύπνια αποκαλύφθηκε ότι πάνω στις
Καρυές μαρτύρησαν και άλλα πρόσωπα. Όπως έχουμε δει,
εξαιτίας της επιδρομής των Τούρκων κατέφυγαν στο
Μοναστήρι ο δάσκαλος του χωριού Θεόδωρος και ο
προεστός Βασίλειος με την οικογένεια του.

3
Η Βασιλική Ράλλη στις 7 Μαΐου 1961 είδε ότι βρέθηκε στις Καρυές,
όπου ήταν πολλά παιδιά και έπαιζαν. Της έκανε εντύπωση
ένα χαμογελαστό κοριτσάκι περίπου δώδεκα χρονών και το
ρώτησε "Τίνος είσαι, καλέ;". "Η Ρηνούλα είμαι που με
βασάνισαν εδώ οι Τούρκοι" της αποκρίθηκε. Η Βασιλική
αμέσως το άγκάλιασε και άρχισε να το φιλά. Την αγκάλιασε
κι εκείνο και της έλεγε με δάκρυα στα μάτια: "Να ξέρατε τι
υποφέραμε όλοι! Να ξέρατε τι μαρτύρια μας έκαναν οι
Τούρκοι! Εμένα, μπροστά στους γονείς μου, μου έριχναν
βραστό νερό μέσα στο στόμα, αλλά ο πατέρας μου δεν
πρόδωσε τους Έλληνες. Έκλαιγε μόνο, που έβλεπε να με
βασανίζουν και η μητέρα μου φώναζε σπαρακτικά".

Στις 3 Οκτωβρίου 1961 η Μαρία Τσολακη είδε ότι ήταν στις Καρυές
και κοντά στο κιούπι της αγίας Ειρήνης στεκόταν μια
όμορφη γυναίκα, λίγο ψηλή και παχειά, γύρω στα σαράντα.
Γυρίζει και της λέει: "Ξέρεις ποιά είμαι εγώ; Είμαι η μητέρα
της Ειρήνης. Το όνομα μου είναι Μαρία. Να ήξερες τι
υποφέραμε από τους Τούρκους! Όταν μας συνέλαβαν εδώ
που είχαμε ανεβή να κρυφτούμε, πρώτα άρχισαν να
βασανίζουν τη Ρηνούλα μου μπροστά στα μάτια όλων.

Άρπαξαν και το βρέφος, το μικρό Ραφαήλ που σήκωνα στην αγκαλιά

μου, το πέταξαν κάτω και το τσαλαπάτησαν με τα πόδια
τους. Το σκότωσαν μπροστά στα μάτια μου. Από τον πόνο
μου παραφρόνησα, φώναζα και ορμούσα να το πάρω. Με
έδεσαν τότε σ' ένα δένδρο και με υποχρέωσαν μ'; αυτόν τον
τρόπο να παρακολουθήσω το μαρτύριο των παιδιών μου. Δεν
άντεξα όμως, παρόλο που έκλεινα τα μάτια μου να μη βλέπω
ενώ βασάνιζαν τη Ρηνούλα μου, απελπίστηκα πάρα πολύ και
μου ήλθε συγκοπή. Εγώ δεν μαρτύρησα, αλλά ο άνδρας μου
τράβηξε πολλά μαρτύρια".