Professional Documents
Culture Documents
آب و آﺗﺶ
1388
/2آب و آﺗﺶ
ﻣﻮﺳﻮي ،ﺟﻼل،
آب و آﺗﺶ؛ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺧﺎﻃﺮات درﻳﺎ دﻻن ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ ارﺗﺶ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ اﻳﺮان /ﮔﺮدآورﻧﺪه ﺳﻴﺪﺟﻼل
ﻣﻮﺳﻮي؛ وﻳﺮاﺳﺘﺎران ﺣﻤﻴﺪ ﺑﻮرﺑﻮر و ﻋﻠﻲ اﻋﻮاﻧﻲ.ـ ]ﺑـﺮاي[ ادارة ﻋﻘﻴـﺪﺗﻲ ﺳﻴﺎﺳـﻲ ﻧﻴـﺮوي درﻳـﺎﻳﻲ ارﺗـﺶ ﺟﻤﻬـﻮري
اﺳﻼﻣﻲ اﻳﺮان .ـ ﺗﻬﺮان :ﺳﺎزﻣﺎن ﻋﻘﻴﺪﺗﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲ ارﺗﺶ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ اﻳﺮان )ﻧﺸﺮ اﺟﺎ(.1388 ،
151ص.ـ )ﻧﺸﺮ اﺟﺎ؛ (150
978-964-6630-66- 6 16000رﻳﺎل ﺷﺎﺑﻚ:
.1ﺟﻨﮓ اﻳﺮان و ﻋﺮاق -1367-1359 ،ﺧﺎﻃﺮات 02 .اﻳﺮان .ارﺗﺶ .ﻧﻴﺮوي درﻳـﺎﻳﻲ -ﺧـﺎﻃﺮات .اﻟـﻒ .ﺑﻮرﺑـﻮر،
ﺣﻤﻴﺪ -1345 ،وﻳﺮاﻳﺸﮕﺮ .ب .اﻋﻮاﻧﻲ ،ﻋﻠﻲ -1337 ،وﻳﺮاﻳﺸﮕﺮ .ج .ارﺗﺶ ﺟﻤﻬﻮري اﺳـﻼﻣﻲ اﻳـﺮان .ﺳـﺎزﻣﺎن ﻋﻘﻴـﺪﺗﻲ
ﺳﻴﺎﺳﻲ .اﻧﺘﺸﺎرات .د .اﻳﺮان .ارﺗﺶ .ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ .ادارة ﻋﻘﻴﺪﺗﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲ .اﻧﺘﺸﺎرات ﻫـ .ﻋﻨﻮان
ﺷﻤﺎرة ﻛﺘﺎﺑﺸﻨﺎﺳﻲ ﻣﻠﻲ 955/0843 DSR 2629
ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻄﺎﻟﺐ
ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻄﺎﻟﺐ 3 ................................................................................................................
ﻣﻘﺪﻣﻪ 7 ................................................................................................................................
ﻓﺼﻞ اول 11.........................................................................................................................
ﺗﻜﺎوران و ﺗﻔﻨﮕﺪاران درﻳﺎﻳﻲ11 .......................................................................................
در ﻫﺸﺖ ﺳﺎل دﻓـﺎع ﻣﻘـﺪس 11 ....................................................................................
در اﻧﺘﻈﺎر ﺷﻬﺎدت 13...........................................................................................................
ﺷﻬﺎدت ﺗﻔﻨﮓ 13.....................................................................................................
آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺟﺎوﻳﺪ اﻻﺛﺮ ﺷﺪﻧﺪ14..................................................................................
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻢ 16.............................................................................................
ﺧﺎﻃﺮات ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺟﻨﮓ20..................................................................................................
درﻳﺎﻓﺖ رﺳﻴﺪ از دﺷﻤﻦ 20....................................................................................
ﺑﻴﮓ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻴﮓ 21.............................................................................................
ﭼﺮاغ روﺷﻦ ،ﭼﺮاغ ﺧﺎﻣﻮش22.............................................................................
ﺳﻨﮕﻠﺠﻲ ﺑﻤﺎن ،ﻧﺮو ! 24 ..................................................................................................
ﻳﺎر ﺑﻲ ﺳﺮ 27 ......................................................................................................................
ﻣﻘﺎوﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﺟﺎوداﻧﻪ ﺷﺪ 30 .............................................................................................
ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺿﺪاﻧﻘﻼب 30.............................................................................................
ﻳﺎدي از ﺷﺠﺎﻋﺖ ﭼﻤﺮان 32...................................................................................
ﻳﺎدي از ﺧﻠﺒﺎن ﺷﻬﻴﺪ 34.........................................................................................
ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ 36 .........................................................................................................
اﺳﺘﺘﺎر ﺧﻮب 36........................................................................................................
/4آب و آﺗﺶ
ﻣﻘﺪﻣﻪ
ﺣﻤﺎﺳﻪﺳـﺎزان درﻳﺎ ،از ﻗﻔﺴﻪﻫﺎ و ﭘﻮﺷﻪﻫﺎ ﺑﻴﺮون آورده ﺷﻮد .اﻳﻦ ﻛـﺎر ﺑـﺎ
ﺗﻮان ﻗﺎﺻﺮ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﻴﺪ و ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑـﺔ اﻧـﺪك ،ﺧـﺎﻃﺮات ﺑﺎزﻧﻮﻳـﺴﻲ و ﺑـﻪ
رﺷﺘﺔ ﺗﺤﺮﻳﺮ در آﻣﺪ؛ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ واﻻ ﻣﻘﺎم ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﻲ ﺑﺨﺸﻲ در
ﺳﺎلﻫﺎي ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﭼﺎپ ﻛﺘـﺎب ﻣﺠﻤﻮﻋـﻪ ﺧـﺎﻃﺮات »ﺳـﺮود ﻣـﺮدان
درﻳﺎ« ﮔﺎم ﻧﺨﺴﺖ را در اﻳﻦ ﻣﺴﻴﺮ ﺑﺮداﺷﺖ وﻟـﻲ آنﭼﻨـﺎن ﻛـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ ﺣـﻖ
ﻣﻄﻠﺐ ادا ﻧﺸﺪ و آن ﺟﺮﻋﺔ اﻧﺪك ،ﻛـﺎم ﺗـﺸﻨﺔ ﻋﺎﺷـﻘﺎن را ﺳـﻴﺮاب ﻧﻜـﺮد؛
ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ اﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎدﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﭘﻴﺶ رو ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻃـﻮر ﻗﻄـﻊ
ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻋﻈﻤﺖ ﮔﺴﺘﺮدة ﺧﺎﻃﺮات ﺳﭙﻴﺪ ﺟﺎﻣﮕﺎن ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ را
در ﺧﻮد ﺟﺎ دﻫﺪ و آن را ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ،اﻣﺎ ﺑﻪﻗﻮل ﺷﺎﻋﺮ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ:
ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﺪر ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﺸﻴﺪ آب درﻳﺎ را اﮔﺮ ﻧﺘﻮان ﻛﺸﻴﺪ
ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﻛﻢﻣﺎن ﺗﻼش ﻛﺮدﻳﻢ ﺗﺎ ﺳـﻬﻤﻲ ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ اﻧـﺪك در
ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدن اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺎﻧﺪه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ.
اﻣﻴﺪاﺳﺖ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻋﺰﻳﺰ ﺑﺎ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدﻫﺎ و دﻳﺪﮔﺎه ﻫﺎي ﺳﺎزﻧﺪهﺷﺎن ﻣﺎ
را در ﻗﺪمﻫﺎي ﺑﻌﺪي ﭼﺎپ ﻣﺠﻤﻮﻋﺔ ﺧﺎﻃﺮات درﻳﺎدﻻن ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ ﻳﺎري
و ﻣﺴﺎﻋﺪت ﻛﻨﻨﺪ.
ﻓﺼﻞ اول
ﺷﻬﺎدت ﺗﻔﻨﮓ
روزﻫﺎي آﻏﺎز ﺟﻨـﮓ ﺑـﻮد .دﺷـﻤﻦ ﺑﻌﺜـﻲ ﻳـﻮرش ﺑـﻲاﻣـﺎن اش را ﺑـﻪ
ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ آﻏﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد .ﺷﻬﺮ در ﺷﺮف ﺳﻘﻮط ﺑﻮد .ﻣﺎ ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﺗﻜـﺎوران
ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻴﻢ ،ﺗﻤـﺎم ﻫﻤـﺖ و ﺗـﻼشﻣـﺎن را
ﻣﺼﺮوف ﺑﻪ دﻓﺎع از ﺷﻬﺮ و ﻧﺠﺎت آن ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ .در ﻣﻴﺪان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪاري ﺷﻬﺮ
ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ و ﺧﻂ ﻣﻘﺪم ﻧﺒﺮد ﻣﺎ ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﺧﻴﺎﺑﺎن 45ﻣﺘـﺮي ﺑـﻮد.
ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻣﺤﻞ و ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺣﺴﺎس ﺑﻮد ،ﭼﻮن ﺑﺎ ﻓﺘﺢ ﺧﻴﺎﺑﺎن 45ﻣﺘـﺮي
و ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻣﻴﺪان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪاري ،ﺷﻬﺮ ﻛﺎﻣﻞ در دﺳﺖ دﺷﻤﻦ ﻗﺮار ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ.
ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺰرﮔﻮار اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺷﻌﺒﺎﻧﻲ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻴﺮﺑﺎرﭼﻲ ﻳﻜﺎن ﻣﺎ ﺑﻮد.
ﻋﻼﻗﻪ زﻳﺎدي ﺑﻪ ﺗـﻴﺮﺑﺎر داﺷﺖ و ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲﮔﻔﺖ :ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻣﻦ زﻧـﺪه
ﻫﺴـﺘﻢ ،ﺗﻴﺮﺑﺎرم ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺷـﻤﺎ ﺻـﺪاي آن را ﻣـﻲﺷـﻨﻮﻳﺪ .اﮔـﺮ روزي
ﺻﺪاي آن ﻗﻄﻊ ﺷﺪ ،ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ و ﺗﻴﺮ ﺑﺎرم ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪهاﻳـﻢ .ﻣـﻦ و
ﺗﻴﺮﺑﺎرم ﻫﺮﮔﺰ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ .ﺑﭽـﻪﻫـﺎ از اﻳـﻦ ﺻـﺤﺒﺖ ﺷـﻌﺒﺎﻧﻲ
ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﺎﻫﻲ از ﺧﻮد ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪﻛﻪ ﻣﮕﺮ ﻣﻲﺷﻮد ﺗﻔﻨـﮓ ﻫـﻢ
ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮد و ﻳﺎ ﺑﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺧـﻮد ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت ﺑﺮﺳـﻨﺪ .ﭼﻨـﺪ روزي
ﮔﺬﺷﺖ؛ ﻳﻚ ﺷﺐ ﻛﻪ ﻓﺸﺎر ﺗﻬﺎﺟﻢ دﺷﻤﻦ زﻳﺎد ﺑـﻮد ،دﻳـﺪﻳﻢ ﻛـﻪ ﺷـﻬﻴﺪ
ﺷﻌﺒﺎﻧﻲ ﺗﻴﺮﺑﺎرش را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﻘﺪار زﻳﺎدي ﻣﻬﻤـﺎت ﺑـﺮدوش ﮔﺮﻓﺘـﻪ و ﺑـﻪ
/14آب و آﺗﺶ
ﻃﺮف ﺟﺎﻳﮕﺎه اﺳﺘﻘﺮار ﺑﺮاي ﺗﻴﺮاﻧﺪازي ﺑﻪ دﺷـﻤﻦ ﻣـﻲرود .او رﻓـﺖ ،ﺑﻌـﺪ از
دﻗﺎﻳﻘﻲ ﻛﻮﺗﺎه ﺻﺪاي ﺗﻴﺮﺑﺎر ﺷﻌﺒﺎﻧﻲ را ﺑﺎردﻳﮕﺮ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ.
ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪود 3ﺑﺎﻣﺪاد ﺑﻮد ﻛﻪ ﺻﺪاي ﺗﻴﺮﺑﺎر ﺷﻌﺒﺎﻧﻲ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ .ﻧﮕـﺮان
ﺷﺪم؛ از ﺟﺎﻳﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺤﻞ اﺳﺘﻘﺮار او ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدم .وﻗﺘﻲ ﺑـﻪ
او رﺳﻴﺪم ﺑﺎ ﺻﺤﻨﺔ ﻋﺠﻴﺒﻲ روﺑﻪرو ﺷﺪم .ﺷـﻌﺒﺎﻧﻲ ﺑـﺮ اﺛـﺮ اﺻـﺎﺑﺖ آﺗـﺸﺒﺎر
دﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪه ﺑﻮد .ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶ و ﮔﻠﻮﻟـﻪ ﺑـﺮ
ﺗﻴﺮﺑﺎر ﺷﻌﺒﺎﻧﻲ ،ﺗﻴﺮﺑﺎر ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌـﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮد و ﺑـﻪ ﺑـﺪﻧﺶ ﻓﺮورﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد،
ﺑﻪﻃﻮري ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﺟﺰﻳﻲ از ﺑﺪن او ﺷﺪه ﺑﻮد .اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺻـﺤﺒـﺖ
او اﻓـﺘﺎدم ﻛﻪ ﻣﺪاوم ﻣﻲﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ و ﺗﻴﺮﺑﺎرم از ﻫــﻢ ﺟـﺪا ﻧﻤـﻲﺷــﻮﻳﻢ و
اﮔـﺮ روزي ﺻﺪاي آن را ﻧﺸﻨﻴﺪﻳﺪ ،ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﺮ دو ﺑﺎ ﻫـﻢ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت
رﺳﻴﺪهاﻳﻢ«.
و ادوات ﻧﻈﺎﻣﻲ ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﺔ ﺧـﻮد وارد ﺧـﺎك ﻛـﺸﻮر ﺷـﺪه و ﺑﻌـﺪ از ﺗـﺴﺨﻴﺮ
ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ ﺑﻪ ﻃﺮف اﻫﻮاز ﻫﺠﻮم ﻣـﻲ آورد ،ﺗﻨﻬـﺎ راه ﺣـﻞ اﻳـﻦ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﺎ
ﺣﻤﻠﻪﻫﺎي ﻧﺎﻣﻨﻈﻢ و ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻧﻴﺮوﻫﺎي ﻣﺮدﻣﻲ ،ﻣﺎﻧﻊ ﭘﻴﺸﺮوي آﻧﻬﺎ ﺷﻮﻳﻢ.
ﺧﺎﻃﺮم ﻫﺴﺖ ﻳﻚ ﺷﺐ ﻣﺎ را ﺑﻪ اﺗـﺎق ﺟﻨـﮓ ﻣـﺴﺘﻘﺮ در اﻫـﻮاز ﻓﺮاــ
ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و در آﻧﺠﺎ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎي واﻻﻣﻘﺎﻣﻲ ﭼـﻮن رﻫــﺒﺮ
ﻓﺮزاﻧﻪ ،ﺣﻀـﺮت آﻳـﺖاﷲ ﺧـﺎﻣﻨﻪاي و ﺷـﻬﻴﺪ دﻛﺘﺮ ﻣﺼﻄﻔﻲ ﭼﻤﺮان آﺷـﻨﺎ
ﺷﺪﻳﻢ .در آن زﻣﺎن ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻫـﺪاﻳﺖ و ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﻲ ﺟﻨـﮓﻫـﺎي ﻧـﺎﻣﻨﻈﻢ
ﺑﺮﻋﻬﺪة اﻳﺸﺎن ﺑﻮد و ﺣﻀﻮر آﻧﻬﺎ در ﻣﻴﺎن رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎﻋﺚ اﻓـﺰاﻳﺶ روﺣﻴـﺔ
دﻻوري و ﺷﻬﺎﻣﺖ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻣﻲﺷﺪ .ﺳﺮاﻧﺠﺎم در آﻧﺠﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺷـﺪ
ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ ﻧﻴﺮو ﻫﺎي ﻧﻈﺎﻣﻲ آﻣﻮزش دﻳـﺪه ﺑـﺎ اﻣﻜﺎﻧـﺎت ﺗـﺴﻠﻴﺤﺎﺗﻲ
ﻻزم ،ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ و در ﺣﺪ ﺗـﻮان ﺑـﺮاي آزاد ﺳــﺎزي اﻳـﻦ
ﺷﻬﺮ ﺗﻼش ﻛﻨﻨﺪ .اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻬﻢ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ و ﻣـﺎ ﻫﺮﭼـﻪ زودﺗـﺮ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ
ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ رﺳﺎﻧﺪﻳﻢ .دﺷﻤﻦ در ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻘﺎط ﺷﻬﺮ ﺣﻀﻮر ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد.
ﻣﺠﻤﻮﻋﺔ ﺗﻜﺎوران و ﺗﻔﻨﮕﺪاران ﻧﻴـﺮوي درﻳـﺎﻳﻲ در ﻧﻘـﺎط ﻣﺨﺘﻠﻔـﻲ از
ﺷﻬﺮ ﺑﻪ دﻓﺎع و ﻣﺒﺎرزه ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ .ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺑــﺎز ﭘـﺲﮔﻴـﺮي ﮔﻤـﺮك
ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ ﺑﺎ ﮔﺮوه ﻣﺎ ﺑﻮد .ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ ﻛﻪ در ﺷﺐ 24ﻣﻬـﺮ ﻣـﺎه در ﻣـﺴﺠﺪ
ﺟﺎﻣﻊ ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ اﻧﺠﺎم دادﻳﻢ ،ﻗﺮار ﺷـﺪ ﻓـﺮداي آن روز ﺗﺤﺮﻛـﺎت و ﺿـﺮﺑﺎت
ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎي ﻋﺮاﻗﻲ ﻣﺴﺘﻘﺮ در ﮔﻤﺮك اﻓﺰاﻳﺶ دﻫﻴﻢ .ﻧﺎﺧﺪا ﺻـﻤﺪي
ﺑﻪدﻧﺒﺎل ﻛﺴﻲ ﻣﻲﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﺿﺮﺑﺔ ﻣﻬﻠﻚ را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ وارد ﻛﻨﺪ.
ﻣﻦ اﻋﻼم آﻣﺎدﮔﻲ ﻛﺮدم ،در دﻳﻮارﻫﺎي ﺑﺘﻨﻲ ﮔﻤﺮك ﺑﻪﺧـﺎﻃﺮ اﺻـﺎﺑﺖ
ﮔﻠﻮﻟﻪﻫﺎي ﺗﻮپ و ﺧﻤﭙﺎره ،ﺣﻔﺮهﻫﺎي ﺑﺰرﮔﻲ اﻳﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑـﺮاي
زﻳﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻦ ﺗﺤﺮﻛﺎت دﺷﻤﻦ و ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ ﺿـﺮﺑﻪ زدن ﺑـﻪ آﻧﻬـﺎ ﻛﻤـﻚ
ﻣﻲﻛﺮد .روز ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎرم ﺑﺎ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻦ ﭼﻨﺪ ﮔﻠﻮﻟﻪ آرﭘﻲﺟﻲ 7و ﻳـﻚ
ﺗﻴﺮ ﺑﺎر ژـ 3ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﻓﺘﻴﻢ .از داﺧﻞ ﻳﻜﻲ از ﺣﻔﺮهﻫﺎي اﻳﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻪ داﺧـﻞ
ﮔﻤﺮك ﻧﻈﺮي اﻓﻜﻨﺪم .ﺟﻤﻊ وﺳﻴﻊ و زﻳﺎدي از ﻧﻴﺮو ﻫﺎي ﺑﻌﺜـﻲ را در آﻧﺠـﺎ
/18آب و آﺗﺶ
ﺗﺎ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎي ﻋﺮاﻗﻲ ﻗﺴﻤﺖ اﻳﺮاﻧﻲﻧﺸﻴﻦ را ﻣـﻮرد ﺣﻤﻠـﻪ ﻗـﺮار دﻫـﺪ .ﺑـﺮاي
ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﺮﻓﻨﺪ ،ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺟﺰﻳﺮه ،ﻣﺴﺌﻮل ﻣﻮﻟﺪ ﺑﺮق ﺟﺰﻳﺮه را ﺑـﻪﺳـﺮﻋﺖ
ﺻﺪا زد؛ ﻣﺴﺌﻮل ﻣﻮﻟﺪ ﺑﺮق ﻛﻪ ﻓﺮدي ﭘﻴﺮ و ﺳﻴﺎهﭼﺮده ﺑـﻪ ﻧـﺎم ﻏـﻼم اﻧـﺪوه
ﺑﻮد ،ﻧﺰد ﻓﺮﻣﺎﻧﺪة ﺟﺰﻳﺮه آﻣﺪ .ﻓﺮﻣﺎﻧﺪة ﺑﻪ او دﺳﺘﻮر داد ﻛﻪ ﺧﻴﻠـﻲ زود ﺑـﺮق
ﻗﺴﻤﺖ اﻳﺮاﻧﻲﻧﺸﻴﻦ را ﻫﻢ ﻗﻄﻊ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ دﺷﻤﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﻣﺤـﻞ اﺳـﺘﻘﺮار ﻣـﺎ را
ﻣﻮرد ﺣﻤﻠﻪ ﻫﻮاﻳﻲ ﻗﺮار دﻫﺪ .او ﻫﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ دﺳﺘﻮر را اﺟﺮا ﻛـﺮد و ﺑـﺮق را
ﻗﻄﻊ ﻛﺮد .اﻣﺎ زﻣﺎن زﻳﺎدي ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ روﺷﻦ ﺷﺪن ﻣﺠﺪد ﺑﺮق
ﻗﺴﻤﺖ ﻋﺮبﻫﺎ ﺷﺪﻳﻢ .ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎردﻳﮕﺮ ﻏﻼماﻧﺪوه را ﺻﺪا زد و ﺑﻪ او دﺳـﺘﻮر
داد ﻛﻪ ﺑﺮق را دوﺑﺎره روﺷﻦ ﻛﻨﺪ.
آن ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﺎ ﺗﺤﺮك ﻗﻮي ﭘﺪاﻓﻨـﺪ ﺟﺰﻳـﺮه ،ﻫﻮاﭘﻴﻤـﺎي
ﻋﺮاﻗﻲ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻛﺎري ﺑﻜﻨﺪ .ﻓﺮداي آن روز وﻗﺘﻲ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﺮرﺳﻲ ﻛﺮدﻳﻢ،
ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﻴﺎﻧﺘﻲ در ﻛﺎر ﻧﺒﻮده ،ﮔﺮا دادن ﺑﻪ دﺷﻤﻦ در ﻛﺎر ﻧﺒﻮده ،ﺑﻠﻜﻪ
اﻣﺎراﺗﻲ ﻫﺎ ﺑﺮاﺳﺎس ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ،ﻫﺮ ﺷﺐ ﺳـﺎﻋﺖ 20:00ﻣﻮﻟـﺪﻫﺎي ﺑـﺮقﺷـﺎن را
ﺗﻌﻮﻳﺾ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؛ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﺑﺮﻗﺸﺎن ﻗﻄﻊ ﻣـﻲﺷـﻮد .ﺷـﺐ
ﻗﺒﻞ ﻫﻢ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻣﺼﺎدف ﺷﺪن زﻣﺎن ﺗﻌﻮﻳﺾ ﻣﻮﻟﺪﻫﺎي ﺑﺮق ﺑﺎ ﺣﻤﻠﺔ ﻫﻮاﻳﻲ
دﺷﻤﻦ اﻳﻦ ﮔﻤﺎن اﺷﺘﺒﺎه در ذﻫﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد.
/24آب و آﺗﺶ
ﻧﻴﺮوﻫﺎي ﻋﺮاﻗﻲ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ .ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻘﺎط ﺷﻬﺮ درﮔﻴﺮ ﺟﻨﮓ و ﻛﺸﺘﺎر ﺑﻮد.
ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ اﻗﺪام ﺑﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣـﻜـﺎن و ﺟﺎﺑﻪﺟﺎﻳﻲ ﻧﻴﺮوﻫـﺎي
ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ.
ﻳﻜﻲ از ﻋﻤﻠﻴﺎتﻫﺎي ﺗﻚ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺗﻜﺎوران آن را ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﻲ و اﺟـﺮا
ﻛﺮدﻧﺪ ،ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﺑﺮﻫﻢ زدن اﺳﺘﻘﺮار ﻳﻚ ﻟﺸﻜﺮ زرﻫﻲ ارﺗﺶ ﻋـﺮاق
در ﻛﻮتﻋﺒﺪاﷲ .اﻳﻦ ﺗﻚ ﺑﺎ ﻫﻤﻜﺎري و ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﻲ ﺗﻜﺎوران ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ ﺑـﺎ
ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ اﻧﺠﺎم ﺷـﺪ و دﺷـﻤﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﻋﻘﺐﻧﺸـﻴﻨﻲ ﮔﺮدﻳﺪ .ﺑـﻪﻳـﺎد دارم
ﻓﺮداي آن روز ﺷﻬﻴﺪ ﻫﺎﺷﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪة ﻳـﻚ واﺣـﺪ از ﻣﺒـﺎرزان
ﻓﺪاﺋﻴﺎن اﺳﻼم در آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ،ﺑﻪ ﺟﻤـﻊآوري دو ﺗﺮﻳﻠـﻲ اﺳـﻠﺤﻪ و ﻣﻬﻤـﺎت از
ﻣﺤﻞ اﺳﺘﻘﺮار اﻓﺮاد ﻟﺸﻜﺮ زرﻫﻲ ﻋﺮاق اﻗﺪام ﻛﺮد .اﮔﺮ ﺑﺨـﻮاﻫﻢ از ﺧـﺎﻃﺮاﺗﻢ
ﺑﮕﻮﻳﻢ؛ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ از ﺟﻨﮓ در ﺑﻄﻦ ﺧـﻮد ﻫـﺰار ﻳﺎد و ﺧﺎﻃﺮه و ﺣﻤـﺎﺳـﻪ را
ﻳﺪك ﻣﻲﻛﺸﺪ .ﺧـﺎﻃﺮات ﺷــﻴﺮﻳﻦ ﺑـﻪ ﺣﻤـﻼت ﺑـﻲ ﺷـﺎﻳﺒﺔ ﺗﻜـﺎوران و
ﻧﻴﺮوﻫﺎي رزﻣﻨﺪة ﻣﺮدﻣـﻲ و ﺳـﭙﺎﻫﻲ ﻣﺮﺑـﻮط ﻣـﻲﺷـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﺎ وارد آوردن
ﺿﺮﺑﺎت ﺳﻬﻤﮕﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺟﻨﮕﻲ دﺷﻤﻦ ،ﻣﻮﻓﻘﻴﺖﻫﺎي ﺑﺰرﮔﻲ در دﻓﺎع از
ﺧﺎك ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ و ﻣﺮزﻫﺎي ﻏﺮﺑـﻲ و ﺟﻨـﻮﺑﻲ اﻳـﺮان ﻛـﺴﺐ ﻣـﻲﻛﺮدﻧـﺪ .اﻣـﺎ
ﺧﺎﻃﺮات ﺗﻠﺦ و ﺣﺰناﻧﮕﻴﺰ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﺎت ﭘﺮﭘﺮ ﺷﺪن و ﻋﺮوج ﻣﻠﻜﻮﺗﻲ دوﺳـﺘﺎن،
ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺗﻜﺎور و رزﻣﻨﺪه ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻲﺷﻮد .ﺑﻪﻳـﺎد دارم وﻗﺘـﻲﻛـﻪ ﺑـﻪﻋﻨـﻮان
ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮوه ﺗﻜﺎوران ﺑﻪ ﻛﻨﺎر آﻧﻬﺎ در ﻟﺤﻈﺎت ﻋﺮوج و ﺷﻬﺎدت ﻣﻲرﺳـﻴﺪم،
آﻧﻬﺎ را ﻣـﺎﻧﻨﺪ ﺑﭽﻪﻫـﺎي ﺧﻮدم در آﻏﻮش ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻋﻠﻮ درﺟﺎت آﻧﻬﺎ را از
درﮔﺎه اﻳـﺰد ﻣﺘـﻌﺎل ﻣﺴـﺌﻠﺖ ﻣﻲﻛﺮدم .ﻗﺼﻪ ﭘﺮﭘﺮ ﺷـﺪن ﺑﭽـﻪﻫـﺎي ﺗﻜـﺎور،
ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﻠﺦ و دردﻧﺎﻛﻲ ﺑﻮد .وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺷـﻬﻴﺪ ﺳـﻨﮕﻠﺠﻲ ﻣﻲاﻓﺘﻢ ﻛﻪ در
ﻣﻨﻄﻘﺔ ﻓﺎو ﺧﻤﭙﺎرة دﺷﻤﻦ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﺔ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺎ در آب ﻓﺮود آﻣـﺪ
و ﺗﺮﻛﺶ آن در ﻛﻤﺮ ﻣﺤﺎﻓﻆ ﻣﻦ ،ﺷـﻬﻴﺪ ﺳـﻨﮕﻠﺠﻲ ﺟـﺎ ﮔﺮﻓـﺖ و ﻧﺎﮔﻬـﺎن
ﺻﺪاي ﺿﺠﻪاش را ﺷﻨﻴﺪم .در ﻟﺤﻈﺔ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎدﻧﺶ دﺳﺘﻢ را ﺑﺮ ﻛﻤﺮش
ﮔﺮﻓﺘﻢ و او در آﻏﻮش ﻣﻦ ﺟﺎي ﮔﺮﻓـﺖ و ﭼـﺸﻤﺎن ﺧـﻮد را ﻳـﻚ آن ﺑـﺎز و
/26آب و آﺗﺶ
ﺑﺴﺘﻪ ﻛﺮد و ﻧﺪاي ﺣﻖ را ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻔﺖ و ﺟﺎن ﺑﻪ ﺟﺎن آﻓـﺮﻳﻦ ﺗـﺴﻠﻴﻢ ﻛـﺮد.
اﺷــﻚ ﺣــﺰن در ﭼــﺸـﻤﺎﻧﻢ ﺣﻠﻘــﻪ زد .ﻧﺎﮔـــﻬﺎن ﺑــﻲاﺧﺘﻴــﺎر ﻓـــﺮﻳﺎد زدم:
ﺳـﻨﮕﻠﺠﻲ ،ﺑﻤﺎن! ﻧﺮو! ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ ﺑﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎﻧﻲ ﭼﻮن ﺗﻮ ﻣـﻲﻧـﺎزد و اﻓﺘﺨـﺎر
ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﻳﺎ وﻗﺘﻲ درﻣﻨﻄﻘﺔ ﮔﻤﺮك ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ ،ﺧﻤﭙﺎره ﺑﺎ ﻓﺎﺻـﻠﺔ اﻧـﺪﻛﻲ ﺑـﺮ
زﻣﻴﻦ ﺧﻮرد ،زود در ﻛﻨﺎر ﺗﻨﺔ ﻧﺨﻞ ﺧﺮﻣﺎ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ دراز ﻛﺸﻴﺪم ،ﻧﺎﮔﻬـﺎن در
ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻲ ﺧﻮد ﺻﺪاي ﻓﺮﻳﺎد ﺑﻲﺳﻴﻢﭼﻲام را ﺷﻨﻴﺪم ،ﺑﺎ وﺟﻮد آﺗﺶ ﺷﺪﻳﺪ
دﺷﻤﻦ ،ﺧﻮد را ﺑﻪﺳﻮي او ﻛﺸﺎﻧﺪم و ﭘﻴﻜﺮش را درآﻏﻮش ﻛﺸﻴﺪم .او ﺗﻨﻬﺎ ﻳﺎ
ﺣﺴﻴﻦ)ع( و ﻳﺎ زﻫﺮا)س( ﻣﻲﮔﻔﺖ .ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻤﭙﺎره ﻛﻪ ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﻛﻮﭼﻚ آن
زﻳﺮ ﭼﺸﻢ ﭼﭗ ﻣﺮا ﻧﺸﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ،ﺳﺘﻮن ﻓﻘﺮات ﺑﻲﺳﻴﻢﭼﻲ را ﻏﺮق ﺧـﻮن
ﻛﺮده ﺑﻮد .ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻼش ﻛﺮدم ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل و وﺳﺎﻳﻞ ﭘﺎﻧﺴﻤﺎن اﺑﺘﺪاﻳﻲ ،زﺧـﻢ
ﺷﺪﻳﺪ او را ﺑﺒﻨﺪم ،اﻓﺎﻗﻪ ﻧﻜﺮد و ﺷﺪت ﺟﺮاﺣﺎت وارده ﺑـﻪ ﺳـﺘﻮن ﻓﻘـﺮات و
ﻧﺎﺣﻴﺔ ﺷﻜﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ او ﻫﻢ ﺑـﻪ ﺟﻤـﻊ ﻛﺒـﻮﺗﺮان درﮔـﺎه رﺑـﻮﺑﻲ ﺑﭙﻴﻮﻧـﺪد و
ﺟﺎﻧﺶ را در ﻃﺒﻖ اﺧﻼص ﻧﺜﺎر ﺣﻀﺮت دوﺳﺖ ﻛﻨﺪ.
ﺗﻜﺎوران و ﺗﻔﻨﮕﺪاران درﻳﺎﻳﻲ در ﻫﺸﺖ ﺳﺎل دﻓﺎع ﻣﻘﺪس 27 /
ﻳﺎر ﺑﻲ ﺳﺮ
ﭘﻞ رد ﺷﺪ و ﻧﺎﮔﺎه ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﻛﻮﺗﺎه ﺻﺪاي اﻧﻔﺠﺎري ﺷـﺪﻳﺪ ﺑـﻪ ﮔـﻮش
رﺳﻴﺪ .زﻣﺎﻧﻲ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﻧﻴﺮوﻫﺎي ﻛﻤﻜﻲ از راه ﺑﺮﺳـﻨﺪ و ﺑـﺎ اﻣﻜﺎﻧـﺎت و
ﺗﺠﻬﻴﺰات ﻻزم ﺑﺎ دﺷﻤﻦ درﮔﻴﺮ ﺷﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﻲﻫﺎي رزﻣﻨﺪﮔﺎن دﻟﻴﺮ
ارﺗﺶ اﺳﻼم ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﭘﻞ را ﺑﻪ ﺗﺼﺮف ﺧﻮد درآورﻳﻢ و دﺷﻤﻦ را ﺑـﺎ زﺑـﻮﻧﻲ
ﺑﻪﻋﻘﺐ ﺑﺮاﻧﻴﻢ .وﻗﺘﻲ ﭘﻞ ﺑﻪ ﺗﺼﺮف درآﻣﺪ و ﺑﻪ آن ﻃﺮف ﭘﻞ رﺳﻴﺪﻳﻢ ،ﺷﺎﻫﺪ
ﺻﺤﻨﺔ ﺗﻠﺦ و ﻏﻤﺒﺎري ﺑﻮدﻳﻢ.
ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺨﺘﺎري ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﮔﻠﻮﻟﻪ آر.ﭘﻲ.ﺟﻲ ﻣﻨﻔﺠﺮ و ﻫﻤﻪ
ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﻠﻲ از ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻣﺒﺪل ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﻳﻚ ﻟﻨﮕﻪ ﻛﻔـﺶ ﺑـﺎ
ﺑﺨﺸﻲ از ﭘـﺎي او را ﭘﻴـﺪا و ﺷﻨﺎﺳـﺎﻳﻲ ﻛﻨـﻴﻢ .ﺧـﺎﻃﺮة دﻳﮕـﺮ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت
ﺷﻬﻴﺪان ﻣﺰﻳﻨﺎﻧﻲ و ﺷﻌﺒﺎﻧﻲ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻲﺷﻮد .آﻧﺠـﺎ ﻛﻪ ﭘـﺎ ﺑـﻪ ﭘـﺎي ﻫـﻢ در
ﺟﻨـﮓ ﺧـﻴﺎﺑـﺎﻧﻲ ﺧﺮﻣـﺸـﻬﺮ ﺑـﻪ ﭘـﻴﺶ ﻣـﻲرﻓﺘـﻴﻢ .دﺷـﻤــﻦ از زواﻳــﺎي
ﻣﺨﺘﻠﻒ و ﻣﻮاﺿﻊ ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ ،ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ ﺗﻴﺮاﻧﺪازي ﻣﻲﻛـﺮد ﻛـﻪ ﻧﺎﮔـﺎه ﺗﻴـﺮي
ﺳﻴﻨﺔ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺰﻳﻨﺎﻧﻲ را ﻧﺸﺎﻧﻪ رﻓﺖ و او را ﺑﻪ زﻣـﻴﻦ اﻧـﺪاﺧﺖ ،ﺗﻴﺮاﻧـﺪازي و
ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺷﺪﻳﺪ ﺷﺪ ،ﺷﻬﻴﺪ ﺷـﻌﺒﺎﻧﻲ وﻗﺘـﻲ اﻳـﻦ ﺻـﺤﻨﻪ را دﻳـﺪ
ﭼﻮن رﻓﺎﻗﺖ و ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﻴﻦ او و ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺰﻳﻨﺎﻧﻲ ﺑﻮد ،ﺑﻪ ﻛﻤﻜـﺶ
ﺷــﺘﺎﻓﺖ ﻛــﻪ ﺑــﻪ ﻣﺤــﺾ رﺳــﻴﺪﻧﺶ ﺑــﻪ ﺑــﺎﻻي ﺳــﺮ ﺷــﻬﻴﺪ ﻣﺰﻳﻨــﺎﻧﻲ ﺗــﻚ
ﺗﻴﺮاﻧﺪازﻫﺎي دﺷﻤﻦ ،ﺳﺮ و ﺳﻴﻨﺔ او را ﻧﻴـﺰ آﻣـﺎج ﺗﻴﺮﻫـﺎي ﺧـﻮد ﺳـﺎﺧﺘﻨﺪ.
ﺻﺤﻨﺔ ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰي ﺑﻮد.
ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻌﺒﺎﻧﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺗﻴﺮ ﺑﻪ او اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮده و ﻏـﺮق ﺧـﻮن
ﺑﻮد ﺑﺎ ﺳﺨﺘﻲ و ﻣﺸﻘﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﭘﺎ ﺧﺎﺳﺖ و ﺳﺮ اﺳﻠﺤﻪ ﺧﻮد را ﺑـﻪ ﺳـﻤﺖ
ﺳﺮﺑﺎزان ﻋﺮاﻗﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ رﮔﺒﺎر ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﻴﺮ اﻧﺪازي ﻛﺮد و ﺗﻮاﻧﺴﺖ
ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از آﻧﻬﺎ را ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﺪ .وﻗﺘﻲ اوﺿﺎع آرام ﺷﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺑﺮاي
ﺣﻤﻞ و اﻧﺘﻘﺎل ﺟﻨﺎزهﻫﺎي آﻧﻬﺎ رﻓﺘﻴﻢ .اﺳﻠﺤﻪ در ﻣﺸﺖﻫﺎي ﺷﻬﻴﺪ ﺷـﻌﺒﺎﻧﻲ
ﻃﻮري ﺑﺴﺘﻪ و ﮔﺮه ﺧﻮرده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ اﺳﻠﺤﻪ را از دﺳﺖ او
ﺧﺎرج ﻛﻨﻴﻢ .ﺧـﺎﻃﺮة دﻳﮕـﺮ ﺑﺮﻣـﻲﮔـﺮدد ﺑـﻪ وﻗﺘـﻲ ﻛـﻪ در ﭘـﺸﺖ ﺟﺒﻬـﻪ،
ﺗﻜﺎوران و ﺗﻔﻨﮕﺪاران درﻳﺎﻳﻲ در ﻫﺸﺖ ﺳﺎل دﻓﺎع ﻣﻘﺪس 29 /
ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺿﺪاﻧﻘﻼب
ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ ارﺗﺶ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ اﻳﺮان ﺑﻌﺪ از ﭘﻴـﺮوزي اﻧﻘـﻼب
اﺳﻼﻣﻲ در ﺗﻤﺎﻣﻲ زﻣﻴﻨﻪﻫﺎي دﻓﺎﻋﻲ و اﻣﻨﻴﺘﻲ ﺣﻀﻮري ﻓﻌﺎل داﺷﺖ .از ﺑﺪو
ورود ﺣﻀﺮت اﻣﺎم)ره( ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﻲ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﻧﻘﻼب و ﻣـﺮدم
اﻋﻼم ﻛﺮد .ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزي اﻧﻘﻼب وﻗﺘﻲ ﮔﺮوﻫﻚﻫﺎي ﺿﺪ اﻧﻘﻼب ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ
در ارﻛﺎن ﺣﻜﻮﻣﺘﻲ اﻧﻘﻼب ﻧﻔﻮذ ﻛﻨﻨـﺪ و ﺿـﺮﺑﺔ ﺧـﻮد را از اﻳـﻦ ﻃﺮﻳـﻖ ﺑـﻪ
اﻧﻘﻼب ﺑﺰﻧﻨﺪ ،ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﺤﺮﻳﻚ اﻗﻮام و ﻗﺒﺎﻳـﻞ اﻳﺮاﻧـﻲ ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ
اﻳﺠﺎد ﻧﺎاﻣﻨﻲ و ﻓﺸﺎر ﺑﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﻮﭘﺎي اﺳﻼﻣﻲ ،اﻗﺪام ﺿﺪﺑﺸﺮي و ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ
اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ؛ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺮدﺳﺘﺎن را ﺑﺮاي اﻳﺠﺎد ﻧﺎاﻣﻨﻲ ﻣﻨﺎﺳـﺐ دﻳﺪﻧـﺪ و
ﻏﺎﺋﻠﺔ ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد .ﺣﻀﺮت اﻣﺎم)ره( ﺑﺎ ﻫﻮﺷﻴﺎري و ﺗﺪاﺑﻴﺮ ﻋﺎﻟﻤﺎﻧـﺔ
ﺧﻮد ﺑﻪ ارﺗـﺶ ﺟﻤﻬـﻮري اﺳـﻼﻣﻲ ،دﺳـﺘﻮر داد ﻫـﺮ ﭼـﻪ ﺳـﺮﻳﻊﺗـﺮ ﻏﺎﺋﻠـﺔ
ﻛﺮدﺳﺘﺎن را ﻣﻬﺎر و از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮد.
ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن ﻣﻮﻇﻒ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ دارا ﺑـﻮدن ﻧﻴﺮوﻫـﺎي
ﺗﻔﻨﮕﺪار و ﺗﻜﺎور ،در ﻛﻤﻚ ﺑﺮاي از ﺑﻴﻦ ﺑﺮدن ﻧﺎاﻣﻨﻲ اﻳﺠﺎد ﺷـﺪه ،ﻫـﺮ ﭼـﻪ
ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ را در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﻛﻨﺪ .در ﻛﻤﺘـﺮ از 48ﺳـﺎﻋﺖ اﻳـﻦ
اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد و ﺗﻜﺎوران درﻳﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺟﺰو آﻧﻬﺎ ﺑﻮدم ،ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ اﻋـﺰام و
ﺗﻜﺎوران و ﺗﻔﻨﮕﺪاران درﻳﺎﻳﻲ در ﻫﺸﺖ ﺳﺎل دﻓﺎع ﻣﻘﺪس 31 /
ﺑﺎ ﺿﺪاﻧﻘﻼب وارد ﻣﺒﺎرزه ﺷﺪﻳﻢ .ﻣﻨﺎﻃﻖ و ﺷـﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛـﻪ آﻧﻬـﺎ ﺑـﻪ اﺷـﻐﺎل
درآورده ﺑﻮدﻧﺪ را ﭘﺎﻛﺴﺎزي و از ﻟﻮث وﺟﻮد ﺿﺪاﻧﻘﻼب ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮدﻳﻢ .در اﻳﻦ
درﮔﻴﺮيﻫﺎ ،ﻣﺎ ﺷﻬﺪاي ﻋﺰﻳﺰ و ﮔﺮانﻗﺪري را ﺗﻘﺪﻳﻢ اﻧﻘﻼب ﻛﺮدﻳﻢ .ﺷﻬﺪاﻳﻲ
ﭼﻮن ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺤﺮاﺑﻲ ،ﺷﻬﻴﺪ ﭘﺮﻧﺪآور و ﺷﻬﺪاي دﻳﮕﺮ و اﻳﻦ ﻣﺒﺎرزات ﻧـﺸﺄت
ﮔﺮﻓﺘﻪ از اﺧﻼص ﻋﻤﻞ و ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ اﻧﻘﻼب و ﻣﺮدم ﺑﻮد.
ﺑــﻪ ﺟﺮﺋ ـﺖ ﻣــﻲﺗــﻮاﻧﻢ ﺑﮕــﻮﻳﻢ ﻛــﻪ در ﻫــﺮ ﻧﻘﻄــﻪ از ﻛﺮدﺳــﺘﺎن ﻛــﻪ
ﮔﺮوﻫﻚﻫﺎي ﺿﺪاﻧﻘﻼب اﻗﺪام ﺑﻪ اﻳﺠﺎد ﻧﺎاﻣﻨﻲ و ﺗﻴﺮاﻧﺪازي ﺑﻪ ﺳـﻮي ﻣـﺮدم
ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ،ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ ﺗﻮﺳﻂ ﻧﻴﺮوﻫﺎي ﺗﻜﺎور ﺟﻮاﺑﺸﺎن را ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ و
ﻣﻨﻄﻘﺔ درﮔﻴﺮي ﭘﺎﻛﺴﺎزي ﻣﻲﺷﺪ .راه ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﻣﺮﻳﻮان ﺑـﻪ ﺑﺎﻧـﻪ ﻛـﻪ ﺑـﺴﻴﺎر
ﻣﻬﻢ و ﺳﻮقاﻟﺠﻴﺸﻲ ﺑﻮد در ﻇﺮف ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ در اﺧﺘﻴﺎر ﻧﻴﺮوﻫﺎي ﺧﻮدي
و ﺗﻜﺎور ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ .ﺑﻪﻳﺎد دارم در آﻧﺠﺎ ﻳﻚ ﭘﺎﺳﮕﺎﻫﻲ ﺑـﻮد ﺑـﻪ ﻧـﺎم ﭘﺎﺳـﮕﺎه
ﺑﺴﻄﺎم؛ ﻳﻚ ﺷﺐ را در آﻧﺠﺎ ﺑﺮاي اﺳﺘﺮاﺣﺖ اُﻃﺮاق ﻛـﺮدﻳﻢ .دﺷـﻤﻦ ﭼـﻮن
ﻣﺤﻞ اﺳﺘﻘﺮار ﻣﺎ را ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗـﺎ ﺻـﺒﺢ اﻗـﺪام ﺑـﻪ ﭘﺮﺗـﺎب ﮔﻠﻮﻟـﻪ
ﺧﻤﭙﺎره 60ﺑﻪ ﺳﻮي ﭘﺎﺳﮕﺎه ﻛﺮد .ﺑﺎﻟﻎ ﺑﺮ 200ﮔﻠﻮﻟﺔ ﺧﻤﭙﺎره ﺑﻪﺳـﻮي ﻣـﺎ
ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪ ،وﻟﻲ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺧﺪا اﺗﻔﺎق ﺧﺎﺻﻲ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪ.
روز ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻧﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛـﺮدﻳﻢ .در ﺑﺎﻧـﻪ ﺗﻌـﺪاد زﻳـﺎدي ﻧﻴـﺮوي
ﺿﺪاﻧﻘﻼب در ﻛﻤﻴﻦ رزﻣﻨﺪﮔﺎن اﺳﻼم ﺑﻮدﻧﺪ و از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﻚ
ﺗﻌﺪاد ﻧﻴﺮوﻫﺎي ورزﻳﺪة ﺗﻜﺎور از ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ و ﻧﻴﺮوي زﻣﻴﻨﻲ ﺑﺮاي ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ
ﺑﺎ آﻧﻬﺎ در ﺣﺮﻛﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺗـﺮس ﺳـﺮاﭘﺎي وﺟـﻮد آﻧﻬـﺎ را ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد و ﺑـﺎ
ﻛﻤﻴﻦﻫﺎي ﺗﺄﺧﻴﺮي ،ﻓﺮار را ﺑﺮ ﻗﺮار ﺗـﺮﺟﻴﺢ ﻣـﻲدادﻧـﺪ و ﺑـﻪﺳـﻮي ارﺑﺎﺑـﺎن
اﺳﺘﻜﺒﺎريﺷﺎن در ﻛﺸﻮر ﻋﺮاق ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ .وﻗﺘﻲ اﻳﻦ ﭘﺎﻛﺴﺎزي ﻧﻴﺮوﻫﺎي ﺿﺪـ
اﻧﻘﻼب در ﺑﺎﻧﻪ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ ،ﻣـﺮدم ﺧـﻮﻧﮕﺮم و ﻣﻬﺮﺑـﺎن ﺑﺎﻧـﻪ ﺑـﺎ آذوﻗـﻪ و
ﻫﺪاﻳﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪﺳﻮي ﻧﻴﺮوﻫـﺎي رزﻣﻨـﺪه ﻣـﻲآﻣﺪﻧـﺪ و از اﻳـﻦ ﻣﺒـﺎرزه و
ﻓﺪاﻛﺎري ﻧﻴﺮوﻫﺎي رزﻣﻨﺪة اﻳﺮاﻧـﻲ ﻧﻬﺎﻳـﺖ ﺳـﭙﺎس و ﻗـﺪرداﻧﻲ را ﺑـﻪ ﻋﻤـﻞ
ﻣﻲآوردﻧﺪ .ﻋﻤﻠﻴﺎت ﭘﺎﻛﺴﺎزي ﻣﻨﺎﻃﻖ اﺷﻐﺎﻟﻲ ﺿﺪاﻧﻘﻼب اداﻣﻪ داﺷﺖ .ﺧﻮب
/32آب و آﺗﺶ
اﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺧﺎﻃﺮة ﺷﻴﺮﻳﻦ اﺷﺎره ﻛﻨﻢ؛ ﺗﻜﺎوران ﻣﻨﻄﻘﺔ دوم درﻳﺎﻳﻲ ﺑﻮﺷﻬﺮ
از ﻣﻨﻄﻘـﺔ ﺳﺮدﺷــﺖ و ﺗﻜــﺎوران ﭘﺎدﮔــﺎن ﻣﻨﺠـﻴـــﻞ از ﺳــﻤﺖ ﺑﺎﻧــﻪ ،ﺑــﺮاي
ﭘﺎﻛﺴﺎزي ﻳﻚ ﻣﻨﻄﻘﺔ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻧﻲ در ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮدﻧﺪ .ﻣـﺎ ﻫﻤـﺮاه ﺑـﺎ ﺗﻜـﺎوران
ﻣﻨﺠﻴﻞ ﻛﻪ از ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻧﻪ در ﺣﺎل ﭘﺎﻛﺴﺎزي ﻣﻨﻄﻘﺔ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻧﻲ ﺑﻮدﻳﻢ ،ﺗﺼﻮر
ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ در آن ﺳـﻮي ﻛـﻮه ﻧﻴﺮوﻫـﺎي ﺿـﺪاﻧﻘﻼب و دﺷـﻤﻦ ﻣـﺴﺘﻘﺮ
ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻧﻴﺮوﻫﺎي ﺗﻜﺎور ﻛﻪ از ﺳـﻤﺖ ﺳﺮدﺷـﺖ در ﺣـﺎل ﺣﺮﻛـﺖ ﺑﻮدﻧـﺪ،
ﺗﺼﻮر ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺳﻮي ﻛﻮه ،ﻧﻴﺮوﻫﺎي ﺿﺪاﻧﻘﻼب و دﺷﻤﻦ ﻣﺴﺘﻘﺮ
ﻫﺴﺘﻨﺪ .وﻗﺘﻲ ﮔﺮوهﻫﺎي ﮔﺸﺘﻲ آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ دورﺑﻴﻦ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﺮدم و دوﺳـﺘﺎن
و ﻫـﻤﻜـﺎران ﺧـﻮدﻣـﺎن را دﻳـﺪم ،از ﺧـﻮﺷـﺤـﺎﻟﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎل درآورم.
ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدﻳﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را در
آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ و اوﻗﺎت ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ داﺷﺘﻴﻢ.
ﺟﻮاﺑﻢ ﮔﻔﺖ :اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﭼﻪ ﻣﻨﻈﻮري در اﻳﻦ ﻗﻠﺔ ﻛﻮه ﻫﺴﺘﻴﺪ
و ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﻣﺒﺎرزه ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ،ﺑﻲﮔﻤﺎن آن ﻃﺮف ﻗﻀﻴﻪ ﻛـﻪ ﻛـﺸﺘﻪ ﺷـﺪن و
ﻣﺠﺮوح ﺷﺪن اﺳﺖ ،ﺣﻞ ﻣﻲﺷﻮد و ﻫﻴﭻ ﺗﺮﺳﻲ از دﺷﻤﻦ و ﺗﻴﺮاﻧﺪازيﻫـﺎي
او ﻧﺨﻮاﻫﻴﺪ داﺷﺖ .در اداﻣﻪ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﺎ اﻳﻤـﺎن و ﻣـﻴﻬﻦ دوﺳـﺘﻲ
ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ دور از ﺧﺎﻧﻪ و ﺧﺎﻧﻮادة ﺧـﻮد در راه ﭘﺎﺳـﺪاري از ﻣﺮزوﺑـﻮم اﻳـﻦ
ﻛﺸـﻮر ﺑـﻪ ﻣـﺒـﺎرزه ﻣﺸـﻐﻮﻟﻴﺪ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷـﻴﺪ ﻛـﻪ ﺣـﻀـﺮت اﻣﺎم)ره( ﺑﻪ
وﺟﻮد ﺟﻮاﻧـﺎن رزﻣﻨﺪهاي ﻣﺜﻞ ﺷـﻤﺎ ﻣﻲﺑﺎﻟﺪ و اﻓـﺘﺨـﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ.
ﺣﺮفﻫﺎي دﻛﺘﺮ ﭼﻤﺮان ﻳﻚ اﻧﺮژي ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺜﺒﺖ و ﻗﻮي در ﻣﺎ ﺑﻪوﺟﻮد
آورد و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﺪت ﺣﻀﻮر در ﺟﺒﻬﻪ ،ﺗﻤﺎم ﺗﺮس ﻣـﺎ از دﺷـﻤﻦ
از ﺑﻴﻦ ﺑﺮود .اﻳﻦ ﺳـﺨـﻨـﺎن دﻛـﺘـﺮ ﭼـﻤﺮان ﺑﻲﺗﺮدﻳﺪ ﻧﺸﺎن از وﺟﻮد اﻳﻤﺎن
ﺑــﺎﻻ و ﻋﺮﻓــﺎن دﻛﺘــﺮ ﭼﻤــﺮان داﺷـــﺖ .اﮔــﺮ ﺑﺨــﻮاﻫﻢ از رﺷــﺎدتﻫــﺎ و
ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﻲﻫﺎي ﺗﻜـﺎوران ﻧﻴـﺮوي درﻳـﺎﻳــﻲ ﺑﮕـﻮﻳﻢ ﺑﺎﻳـﺪ ﭼﻨـﺪﻳﻦ ﻛﺘـﺎب و
رﺳـﺎﻟﻪ ﺑﻪ رﺷﺘﺔ ﺗﺤﺮﻳﺮ درآﻳـﺪ .ﺗﻜــﺎوران و دﻟﻴـﺮ ﻣﺮداﻧـﻲ ﻛـﻪ در ﻋﻨﻔـﻮان
ﺟﻮاﻧﻲ از ﺗﻤﺎﻣﻲ آﻣﺎل ،ﻟﺬاﻳﺬ و ذوق و ﺷﻮق زﻧﺪﮔﻲ روزﻣـﺮه دﺳـﺖ ﺷـﺴﺘﻪ
ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ اﺗـﻜـﺎ ﺑﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻣﻨّﺎن و ﻳـﻚ اﺳـﻠﺤﺔ ﺳـﺎده ﺑـﻪ ﺟﻨـﮓ و
ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﺗﺎ دﻧﺪان ﻣﺴﻠﺢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ .دﺷﻤﻨﻲ ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻇﺮف
ﻣﺪت ﺳﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ روز ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ،ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ اﻳﺮان ﺑﺮﺳﺪ .آﻧﻬﺎ ) ﺗﻜﺎوران ( ﺑـﺴﻴﺎر
زﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﻛﺸـﻴﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﻛﻤﺒﻮد ﻣﻬـﻤﺎت و ﺗـﺠﻬﻴﺰات ﺟﺪﻳـﺪ ﻧﻈـﺎﻣﻲ 34
روز ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ در ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ ﻣﻘﺎوﻣـﺖ ﻛﺮدﻧـﺪ ،ﮔﺮﺳـﻨﮕﻲ و ﺗـﺸﻨﮕﻲ ﻛـﺸﻴﺪﻧﺪ،
ﻣﺠﺮوح ﺷﺪﻧﺪ ،ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ ،اﺳﻴﺮ دادﻧﺪ ،ﭘﺮﭘﺮ ﺷﺪن ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﭼﺸﻢﺷـﺎن
دﻳﺪﻧﺪ ،وﻟﻲ ﻳﻚ ﻗﺪم ﻋﻘﺐﻧـﺸﻴﻨﻲ ﻧﻜﺮدﻧـﺪ .ﺗﻜـﺎوراﻧﻲ ﻛـﻪ ﺑﻌـﺪ از ﺳـﻘﻮط
ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ در آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ،ﻫﻴﭻﻛﺪام ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻋﻘﺐﻧﺸﻴﻨﻲ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ،وﻟﻲ ﭼﻮن
ﺷﻬﺮ ﺳﻘﻮط ﻛﺮده ﺑﻮد و دﺳـﺘﻮر ﻋـﻘﺐﻧﺸﻴﻨﻲ ﺻـﺎدر ﺷـﺪه ﺑﻮد ﺑــﺎﻳﺪ ﺑــﻪ
ﻋـﻘﺐ ﺑـﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻴﻢ.
/34آب و آﺗﺶ
در ﺟﻬﺖ اﻧﺠﺎم ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﻋﻤﻠﻴـﺎﺗﻲ ﺑـﺎ ﻳـﻚ ﻗـﺎﻳﻖ ﻣﻮﺗـﻮري در آن ﻣﻨﻄﻘـﻪ
ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻢ .ﻣﺴﻴﺮ ﭘﺮواز ﺑﺎﻟﮕﺮد ﺷﻬﻴﺪ ﺗﺮوﻳﺠﻲ از ﻃﺮف ﺷﻤﺎل ﺑﻪ ﺟﻨـﻮب
اﺳـﻜﻠﻪﻫﺎ ﺑﻮد .ﺑﺎ ﻇـﺎﻫﺮ ﺷـﺪن ﺑﺎﻟـﮕﺮد ﺑﺮﻓـﺮاز آﺳـﻤﺎن اﺳﻜﻠﻪﻫﺎي اﻟﺒﻜـﺮ و
اﻻﻣﻴﻪ ،ﺳﺎﻣﺎﻧﺔ ﭘﺪاﻓﻨﺪ و آﺗﺸﺒﺎر دﺷﻤﻦ ﺷﺮوع ﺑﻪﻛـﺎر ﻛـﺮد و ﺑـﺎﻟﮕﺮد ﻣـﻮرد
ﻫﺠﻮم ﮔﻠﻮﻟﻪﻫﺎي دﺷﻤﻦ ﺑﻌﺜﻲ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ،اﻣـﺎ از ﺗﻤـﺎم اﻳـﻦ ﮔﻠﻮﻟـﻪﻫـﺎ ﺑـﻪ
ﺳﻼﻣﺖ ﻋﺒﻮر ﻛﺮد .ﻣﮕﺮ ﻳﻚ ﻣﻮﺷﻚ ﺳﻔﻴﺪ رﻧﮓ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺮارت ﺣﺴﺎس ﺑـﻮد
و از ﻧﺎﺣﻴﺔ اﮔﺰوز وارد ﻣﻮﺗـﻮر ﺑـﺎﻟﮕﺮد ﺷـﺪ و ﻫﻤـﻴﻦ ﻣﻮﺷـﻚ ﺑﺎﻋـﺚ از ﻛـﺎر
اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺑﺎﻟﮕﺮد و ﺳﻘﻮط آن در آبﻫﺎي ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس ﺷﺪ.
از آﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم و ﻫﻴﭻﮔﻮﻧﻪ وﺳﻴﻠﺔ اﻣﺪاد و ﻧﺠﺎت ﻧﺪاﺷﺘﻢ،
ﺑﻪ اﺟﺒﺎر و ﺑﺎ ﺳـﺮﻋﺖ ﺑـﻪ ﭘﺎﻳﮕـﺎه ﺧﺮﻣـﺸﻬﺮ آﻣـﺪم و ﻣﻮﺿـﻮع را ﺑـﻪ اﻃـﻼع
ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ذيرﺑﻂ رﺳﺎﻧﺪم؛ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﻫﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎﻟﮕﺮدي از
ﺑﻮﺷﻬﺮ را ﻣﻮﻇﻒ ﺑﻪ اﻣﺪاد و ﻛﻤﻚرﺳﺎﻧﻲ ﺑﻪ آن ﺑﺎﻟﮕﺮد ﻛﺮدﻧﺪ .ﺑﺎﻟﮕﺮد ﻣﺬﻛﻮر
در ﻛﻢﺗﺮﻳﻦ زﻣﺎن ﺧﻮد را ﺑـﻪ ﻣﻨﻄﻘـﻪ رﺳـﺎﻧﻴﺪ و اﻗـﺪام ﺑـﻪ اﻣـﺪاد و ﻧﺠـﺎت
ﺳﺮﻧﺸﻴﻨﺎن ﺑﺎﻟﮕﺮد ﺳﺎﻗﻂ ﺷﺪه ﻛﺮد .ﺑﺎﻟﮕﺮدي ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر آﻣﺪه ﺑﻮد ﻧﻴﺰ
در ﻣﻌﺮض آﺗﺶ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ دﺷﻤﻦ ﺑﻮد و از آﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﻮي او ﮔﻠﻮﻟﻪ
ﺷﻠﻴﻚ ﻣﻲﺷﺪ؛ ﺑﻪ اﻋﺘﻘﺎد ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ اﻣﺪادﻫﺎي ﻏﻴﺒﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷـﺖ آن
ﺑﺎﻟﮕﺮد اﻣﺪاد رﺳﺎﻧﻲ ﺳﻘﻮط ﻛﻨﺪ و ﻣﻮرد ﻫﺪف دﺷﻤﻦ ﻗﺮار ﻧﮕﻴﺮد .ﺳـﺮاﻧﺠﺎم
از ﭘﻨﺞ ﺳﺮﻧﺸﻴﻦ ﺑﺎﻟﮕﺮد ﺳﺎﻗﻂ ﺷﺪه دو ﻧﻔﺮ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺳﻪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﻛﻪ
ﺷﺎﻣﻞ ﺧﻠﺒﺎن ،ﺷﻬﻴﺪ ﺻﺎدق ﺗﺮوﻳﺠﻲ و دو ﺧﺪﻣﺔ دﻳﮕﺮ او ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺷـﻬﺎدت
ﻧﺎﻳﻞ آﻣﺪﻧﺪ و در ﻗﻌﺮ آبﻫﺎي ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس ﺑﻪ آراﻣﺶ اﺑﺪي رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﭘﻴﻜـﺮ
ﻣﻄﻬﺮ آﻧﻬﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﭘﻴﺪا ﻧﺸﺪ.
ﺟﺎ دارد در اﻳﻨﺠﺎ از اﻳﺜﺎرﮔﺮيﻫﺎ و ﺟﺎﻧﻔـﺸﺎﻧﻲﻫـﺎي ﻛﺎرﻛﻨـﺎن ﻏﻴـﻮر و
ﺷﺠﺎع ﻫﻮادرﻳﺎ در ﻃﻮل ﻫﺸﺖ ﺳـﺎل دﻓـﺎع ﻣﻘـﺪس ﺗﻘـﺪﻳﺮ و ﺗـﺸﻜﺮ ﻛـﺮد.
ﻛﺎرﻛﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ در ﻃﻮل ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻲ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻪ ﺳـﺎﻳﺔ ﻳﻜـﺎنﻫـﺎي ﺷـﻨﺎور و
ﻫﻤﺮو ﻛﺎروانﻫﺎي ﻧﻔﺘﻲ و ﺗﺠﺎري ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ و در ﺟﻮﻻﻧﮕـﺎه آﺳـﻤﺎن از
ﺣﺮﻳﻢ درﻳﺎ ﻣﺮاﻗﺒﺖ و ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .ﻳـﺎد و ﺧـﺎﻃﺮة ﺷـﻬﺪاي ﺳـﺮاﻓﺮاز
ﻫﻮادرﻳﺎ ﮔﺮاﻣﻲ ﺑﺎد.
/36آب و آﺗﺶ
ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ
اﺳﺘﺘﺎر ﺧﻮب
ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﻣﻮﺳﻲﭘﻮر و ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻜﺎراﻧﻤﺎن ،ﻣﺄﻣﻮر ﺷﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘـﺔ
اﺳﺘﻘﺮار دﺷﻤﻦ رﻓﺘﻪ و ﻣﺤﻞ اﺳﺘﻘﺮار ﭘﺎﻳﮕﺎهﻫﺎي ﻣﻮﺷﻜﻲ آﻧﻬـﺎ را ﺷﻨﺎﺳـﺎﻳﻲ
ﻛﻨﻴﻢ؛ ﭼﻮن ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻪ زودي ﻛﺎروان ﻛﺸﺘﻲﻫﺎي اﻳﺮاﻧـﻲ در ﻣـﺴﻴﺮ ﺷـﻤﺎل
ﺧﻠﻴﺞ ﻓـﺎرس ﺑـﻪ ﺣﺮﻛـﺖ درآﻳﻨـﺪ و ﺟﻬـﺖ اﻳﺠـﺎد اﻣﻨﻴـﺖ ﻛـﺸﺘﻲراﻧـﻲ و
ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي از ﭘﺮﺗﺎب ﻣﻮﺷﻚﻫﺎي دﺷﻤﻦ ﻻزم ﺑﻮد ﭘﺎﻳﮕﺎهﻫﺎي ﻣﻮﺷﻜﻲ دﺷﻤﻦ
ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ و در ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﺨﺮﻳﺐ ﺷﻮد.
ﺑﺎ ﻗﺎﻳﻘﻲ ﻛﻪ در اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺘﻴﻢ از ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺰارﻫﺎي اروﻧﺪرود ﮔﺬﺷـﺘﻴﻢ و
ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﺔ اﺳﺘﻘﺮار دﺷﻤﻦ رﺳﻴﺪﻳﻢ .ﻧﺰدﻳﻜﻲﻫﺎي ﺳﭙﻴﺪة ﺻـﺒﺢ ﺑـﻮد .ﺑﻌـﺪ از
ﭘﻴﺎده ﺷﺪن از ﻗﺎﻳﻖ ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ را ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ .ﺗﺎ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎي دﺷﻤﻦ ﻓﺎﺻﻠﺔ ﻛﻤﻲ
داﺷﺘﻴﻢ ،ﺗﻨﻬﺎ 300ﻣﺘﺮ ،ﻣﻮﺳﻲﭘﻮر ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه و ﻣـﺴﺌﻮل ﮔـﺮوه ﻣـﺎ ﺑـﻮد،
دﺳﺘﻮر داد ﻛﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﺔ اﺳﺘﻘﺮار دﺷﻤﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮﻳﻢ و ﺑﺎ رﻓﺘﻦ
ﻧﻔﺮ اول و اﺳﺘﻘﺮار در ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺟﺪﻳﺪ ،ﻧﻔﺮ دوم ﺣـﺮﻛﺖ ﻛـﻨﺪ و ﺑـﺎ رﺳـﻴﺪن
ﻧﻔﺮ دوم ﻧﻔﺮ ﺳـﻮم ﺷــﺮوع ﺑـﻪ ﺣــﺮﻛﺖ ﻧﻤــﺎﻳﺪ .او ﺑـﻪ ﻋﻨــﻮان ﻧﻔــﺮ اول
ﺣـﺮﻛﺖ را ﺷـﺮوع ﻛــﺮد .ﺑــﺎ ﺣــﺮﻛﺖ او ﻣــﺎ ﻛــﻪ در ﻋﻘــﺐ او ﻣﻮاﻇـﺐ
اوﺿﺎع ﺑﻮدﻳﻢ ،ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷـﺪﻳﻢ ﺳـﮓﻫـﺎي ﻧﮕﻬﺒـﺎن دﺷـﻤﻦ ﺑـﺎ ﺣﺮﻛـﺖﻫـﺎ و
ﺗﻜﺎوران و ﺗﻔﻨﮕﺪاران درﻳﺎﻳﻲ در ﻫﺸﺖ ﺳﺎل دﻓﺎع ﻣﻘﺪس 37 /
اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮرد دﻛﺘﺮ ﭼﻤﺮان ﻣﺮا دﮔﺮﮔﻮن ﻛـﺮد و ﺑـﻪ ﺷـﺪت ﺗﺤـﺖ
ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار ﮔـﺮﻓﺘﻢ .ﻣـﺮدي در ﺑـﺎﻻﺗﺮﻳﻦ درﺟـﺔ ﻋﻠﻤـﻲ ،ﻧﻈـﺎﻣﻲ و ﻋﺮﻓـﺎﻧﻲ،
ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﻏﺮوري ﺑﻪﺧﻮد راه ﻧﺪاده ﺑﻮد و در ﻛﻤﺎل ادب و اﺣﺘﺮام ﻓﻘﻂ در
ﻓﻜﺮ دﻓﺎع از ﻛﺸﻮر و اﻧﻘﻼب ﻧﻮﭘﺎي اﺳﻼﻣﻲ ﺑﻮد.
/40آب و آﺗﺶ
ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻓﺪاﻛﺎري
ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎدت
ﻧﻤﺎز درآﺗﺶ
رﻣﻀﺎﻧﻌﻠﻲ ﭘﻮرﻧﺼﻴﺮي
در ﺑﻬﺎر ﺳﺎل 1361ﻛﻪ آﺑﺎدان از ﺳﻪ ﻃﺮف در ﻣﺤﺎﺻﺮة ﻧﻴﺮوﻫﺎي ﺑﻌﺜﻲ
ﺑﻮد .ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺳﺎﻳﺮ ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﻢ ﻛﻪ از ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ در آﻧﺠﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻴﻢ،
در ﻣﻨﻄﻘﺔ ﻛﻮتﺷﻴﺦ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺑﻮدﻳﻢ .ﻣﺤﻞ اﺳﺘﻘﺮار و ﺳﻨﮕﺮ ﻣﺎ ﺧﺎﻧـﻪاي ﺑـﻮد
ﻛﻪ در آن ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﺤﻮﻳﻞ داده ﺑﻮدﻧﺪ .در ﻳﻜﻲ از روزﻫﺎي ﻋﻴـﺪ ﻧـﻮروز
ﻫﻤﺎن ﺳﺎل ،ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﺑﻮدم و ﺑﭽﻪﻫﺎي رزﻣﻨـﺪة دﻳﮕـﺮ ﻫـﻢ ﻫـﺮ
ﻛﺪام ﻣﺸﻐﻮل اﻧﺠﺎم ﻛﺎري ﺑﻮدﻧﺪ.
ﻧﺎﮔﻬﺎن دﺷﻤﻦ ﻣﻨﻄﻘﺔ اﺳﺘﻘﺮار ﻣﺎ را زﻳﺮ آﺗﺶ ﺷﺪﻳﺪ ﮔﺮﻓـﺖ .ﺑﭽـﻪﻫـﺎ
ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮك ﻛﺮدﻧﺪ و در ﮔﻮﺷﻪ و ﻛﻨﺎر ﺳﻨﮕﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .اﻣﺎ ﻣﻦ ﻛـﻪ در ﺣـﺎل
ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﺑﻮدم ،ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺧﻮد اداﻣﻪ دادم و آن را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪم .ﺑﻌﺪ از
ﻧﻤﺎز ،آﺗﺶ دﺷﻤﻦ ﻧﻴﺰ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ و ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺮاي ﺣــﻤﻞ ﺟـﺴـﺪم ﺑـﻪ ﺧــﺎﻧﻪ
ﺑﺮﮔﺸـﺘﻨﺪ ،وﻟـﻲ ﻣـﻮﻗـﻌـﻲ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﺠﺎده ،ﻧﺸـﺴﺘﻪ و در ﺣـﺎل دﻋـﺎ
ﺧﻮاﻧﺪن و راز ﻧﻴﺎز دﻳﺪﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ دورم ﺣﻠﻘﻪ زدﻧـﺪ و ﻣـﺮا
در آﻏﻮش ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺳـﺮ و ﺻـﻮرﺗﻢ را ﻏﺮق ﺑﻮﺳﻪ ﻛﺮدﻧﺪ .اﻳﻦ ﺷــﺮاﻳﻂ در
روﺣﻴﺔ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻧﻤﺎز اول وﻗﺖ را ﺑﺮ ﻫﺮ ﻛﺎر دﻳﮕﺮي ﺗـﺮﺟﻴﺢ
ﻣﻲدادﻧﺪ.
/48آب و آﺗﺶ
ﻧﺎوﺑﺎن ﻓﺮﺧﻲ
ﺗﺤﺮك و ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ زﻳﺎد ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﻛﻪ از ﻃﺮف ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن و ﺳﺮﭘﺮﺳـﺖ
ﻋﻘﻴﺪﺗﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲ ـ ﺣﺎج آﻗﺎ ﺳﻴﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﻏﺮويـ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻧﻈﺎرت ﺑـﺮ ﺗـﺮدد
اﺗﺎق ﺟﻨﮓ و ﮔﺸﺖ ﺷﺐ را ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﺮوﻫـﻲ ﻛـﻪ از ﻃـﺮف ﻧﺎﺧـﺪا ﺧﻠﻴﻠـﻲ
اﺣﻤﺪي ﺑﻪ اﻳﻦ اﻣﺮ اﺧﺘﺼﺎص داده ﺑﻮدﻧﺪ ،واﮔﺬار ﻛﻨﻨـﺪ .در ﻳـﻚ روز ﮔـﺮم،
آﺑﺎدان و ﻣﺤﺪودة ﻣﺤﻞ ﻗﺮارﮔﺎه ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣﺎ از ﺳﺎﻋﺖ 12/30دﻗﻴﻘﻪ ﻇﻬﺮ ﺗـﺎ
ﺳﺎﻋﺖ 14/45دﻗﻴﻘﻪ ،ﺑﻪ ﺷـﺪت زﻳـﺮ آﺗـﺶ دﺷـﻤﻦ ﺑـﻮد .ﺗﻤـﺎم اﻓـﺮاد در
ﺳﻨﮕﺮﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ .ﻋﻘﺮﺑﻪﻫﺎي ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪود 14:50را ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد .دﻳﮓ ﻏﺬا
اﻧﺘﻈﺎر رزﻣﻨﺪﮔﺎن را ﻣﻲﻛـﺸﻴﺪ ،ﭘـﺲ از ﺑﺮﻗـﺮاري آراﻣـﺶ ﻧـﺴﺒﻲ ،اﻓـﺮاد از
ﺳﻨﮕﺮﻫﺎ ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ .ﻣﻦ و ﻧﺎوﺑﺎﻧﻴﺎر ﻗﻮاﻣﻲ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳـﻨﮕﺮ ﻣﺤـﻞ درﻳﺎﻓـﺖ
ﻏﺬا ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ،در ﻓﺎﺻﻠﺔ ﺣـﺪود 5ﻗـﺪﻣﻲ ﭘـﺸﺖ ﺳـﺮ ﻣـﺎ ﺻـﺪاي اﻓﺘـﺎدن
ﺷﻴﻲاي ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻛﺮد .ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ .اﺑﺘﺪا ﺗﺼﻮر ﻛـﺮدم
دﺳﺘﮕﺎه ﺗﺎﻛﻲواﻛﻲ از ﻓﺎﻧﺴﻘﻪام ﺟﺪا ﺷﺪه ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒـﻪ ﭼـﺸﻤﻢ ﺑـﻪ ﻳـﻚ
ﮔﻠﻮﻟﺔ ﺧﻤﭙﺎرة ﻋﻤﻞ ﻧﺸﺪهاي اﻓﺘﺎد .ﻧﺎوﺑﺎﻧـﻴـﺎر ﻗﻮاﻣﻲ ﺑﻪ راه ﺧـﻮد اداﻣـﻪ داد،
ﻗﺪري ﻛﻪ دور ﺷـﺪه ﺑﻮد ،ﻣﺮا ﺻﺪازد و ﮔﻔﺖ :ﻓﺮﺧﻲ ﭼﻪﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ ﺗﻨـﺪ
راه ﺑﻴﺎ! ﺻﺪاﻳﺶ زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
ﺻﺒﺮﻛﻦ ﻛﺎرت دارم؛ ﺧﻤﭙﺎره داغ را ﺑـﺎ ﭼﻔﻴـﻪام از زﻣـﻴﻦ ﺑﺮداﺷـﺘﻢ و
ﻧﺸﺎن آﻗﺎي ﻗﻮاﻣﻲ دادم ،ﺑﻪ ﺷﺪت ﺗﺮﺳـﻴﺪ ،ﮔﻔـﺘﻢ :آﻗـﺎي ﻗـﻮاﻣﻲ اﮔـﺮ اﻳـﻦ
ﺗﻜﺎوران و ﺗﻔﻨﮕﺪاران درﻳﺎﻳﻲ در ﻫﺸﺖ ﺳﺎل دﻓﺎع ﻣﻘﺪس 51 /
ﺧﻤﭙﺎره ﻋﻤﻞ ﻛﺮده ﺑﻮد ،ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺟﻠﻮﺗﺮ از ﻣﺎ ﺣﺮﻛﺖ
ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ،اﻵن اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺒﻮدﻳﻢ ! ﺳﭙﺲ در اداﻣﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ :اﮔﺮ ﻣـﻮاﻓﻘﻲ اول
دورﻛﻌﺖ ﻧﻤﺎز ﺷﻜﺮ ﺑﺠﺎ ﺑﻴﺎورﻳﻢ و ﺑﻌﺪ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺨﻮرﻳﻢ.
ﮔﻔﺖ :ﭼﺮا ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﺒﺎﺷﻢ؟ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻌﺪ از ﺧﻮاﻧﺪن دو رﻛﻌـﺖ ﻧﻤـﺎز
ﺷﻜﺮ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻏﺬاﺧﻮري رﻓﺘﻴﻢ.
/52آب و آﺗﺶ
ﻫﻔﺖ آذر ،ﻧﮕﻴﻦ درﺧﺸﺎن ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ 53 /
ﻓﺼﻞ دوم
ﻫﻔـﺖ آذر،
ﻧـﮕـﻴﻦ درﺧﺸـﺎن
ﻧﻴـﺮوي درﻳـﺎﻳـﻲ
/54آب و آﺗﺶ
ﻫﻔﺖ آذر ،ﻧﮕﻴﻦ درﺧﺸﺎن ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ 55 /
ﭘﺲ از آﻧﻜﻪ ﻋـﺮاق اﻋـﻼم ﻛـﺮد ﻛـﻪ :ﻧﻴـﺮوي درﻳـﺎﻳﻲ و ارﺗـﺶ اﻳـﺮان
ﻫﻴﭻﮔﻮﻧﻪ ﺧﺴﺎراﺗﻲ ﺑﻪ ﺳﻜﻮﻫﺎي ﻧﻔﺘﻲ و ﺑﻪ ﻣﻮاﺿﻊ ﺻـﺪور ﻧﻔـﺖ ﻋـﺮاق وارد
ﻧﻜﺮده اﺳﺖ ،ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺿﺮب ﺷﺼﺖ ﻣﺤﻜﻤﻲ ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن دﻫـﻴﻢ
و ﺿﻤﻦ ﻓﻠﺞ ﻛﺮدن دﺷﻤﻦ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﭼﻨﺪ واﺣﺪ آﻧﻬـﺎ را ﻧﻴـﺰ ﺗـﺼﺮف ﻛﻨـﻴﻢ و
ﻧﺸﺎن دﻫﻴﻢ ﻫﺮ ﻟﺤﻈـﻪ اراده ﻛﻨـﻴﻢ ﻗـﺎدرﻳﻢ ﺣﺘـﻲ ﺑـﺎ ﺗﻌـﺪاد ﻣﺤـﺪودي از
ﻛﺎرﻛﻨﺎن اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم دﻫﻴﻢ.
ﺳﺎﻋﺖ 16:30روز ﭘﻨﺠﻢ آذر ﻣﺎه ،ﮔـﺮوه ﻣـﺎ ﻣـﺄﻣﻮر اﺟـﺮاي ﻋﻤﻠﻴـﺎت
ﻣﺮوارﻳﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﺰو آﻧﺎن ﺑﻮدم .ﺑـﻪوﺳـﻴﻠﻪ ﺗﻌـﺪادي از ﺑﺎﻟﮕﺮدﻫـﺎي
ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ اﻳﺮان روي ﺳﻜﻮي »اﻟﺒﻜـﺮ« ﻋـﺮاق ﭘﻴـﺎده
ﺷﺪﻳﻢ .ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﭘﻴﺎده ﺷﺪن ﮔﺮوه ﻣﺎ ،ﻋﺮاﻗﻲﻫﺎ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣـﻲﻛﺮدﻧـﺪ ﺣﻤﻠـﻪ
ﮔﺴﺘﺮدهاي ﺑﺮاي ﺗﺼﺮف ﺳـﻜﻮﻫﺎ آﻏـﺎز ﺷـﺪه اﺳـﺖ ،ﺷـﺮوع ﺑـﻪ ﺗﻴﺮاﻧـﺪازي
ﺑﻪﺳﻮي ﻣﺎ ﻛﺮدﻧﺪ .اﻣﺎ از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﺎ ﭘﻴﺶ از آن ﺗﻤﺎم ﻣﻮاﺿﻊ ﺳﻜﻮﻫﺎ و ﻧﻘﺎط
دﺷﻤﻦ را ﺷﻨﺎﺳـﺎﻳﻲ ﻛـﺮده ﺑـﻮدﻳﻢ ،از زاوﻳـﻪاي وارد ﺷـﺪﻳﻢ ﻛـﻪ آﻧﻬـﺎ ﺑـﻪ
ﻫﻴﭻوﺟﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ در ﻣﻘﺎﺑﻠﻤﺎن ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﻜﻮﻫﺎ را
در اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺘﻨﺪ و ﻣﺠﻬﺰ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺎﻧﺔ ﭘﺪاﻓﻨﺪ ﺿـﺪﻫـﻮاﻳﻲ و ﻣﻮﺷـﻚ ﺑﻮدﻧﺪ ـ
اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻨﻬﺎ را ﻛﻪ ﻧﺎم ﻣﻲ ﺑﺮم ﺑﻌﺪ از ﺗﺼﺮف ﺳﻜﻮ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻧﻬﺎ ﭘـﻲ ﺑـﺮدﻳﻢ و
ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ادوات و ﺗﺠﻬﻴﺰات ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﺗـﺼﺮف ﻣـﺎ درآﻣﺪــ ﺣﺘـﻲ ﺑـﺎ ﻫﻤـﺔ
ﺳﻼحﻫﺎ و ﺟﻨﮓاﻓﺰارﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ داﺷﺘﻨﺪ ،ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪ.
ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺎده ﺷﺪن ﻣﺎ ﭼﻮن ﺗﻴﺮاﻧﺪازي ﺧﻴﻠﻲ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻮد ،در ﻫﻤـﺎن ﻟﺤﻈـﺎت
اوﻟﻴﺔ اﺟﺮاي ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ،اﺣﺘﻤﺎل ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﻧﻴﺮوﻫﺎ وﺟﻮد داﺷﺖ .از اﻳـﻦ رو
رزﻣﻨﺪﮔﺎن» ﻫﻮادرﻳﺎ « ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺗﺮك ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻧـﺸﺪﻧﺪ و ﻣﻌﺘﻘـﺪ ﺑﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ
ﮔﺮوه ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺮدد و دوﺑﺎره ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﻴﺮوي ﻛﺎﻣﻞﺗﺮ ﺳـﻜﻮﻫﺎ را ﺗـﺴﺨﻴﺮ ﻛﻨـﺪ،
وﻟﻲ ﻣﺎ ﭘﻲدرﭘﻲ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﺷﺎره ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻨﻄﻘـﻪ را ﺗـﺮك ﻛﻨﻨـﺪ .ﺑـﻪدﻟﻴـﻞ
ﺗﻴﺮاﻧﺪازي ﺷﺪﻳﺪ و ﺻﺪاي ﺑﺎﻟﮕﺮد ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ آﻧﻬﺎ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ
را ﺗﺮك ﻛﻨﻨﺪ .ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻪ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺧﻮد اداﻣـﻪ دادﻳﻢ .ﺑﺎ آرﭘﻲﺟﻲ 7ﺑﺮ اﺳـﺎس
ﻫﻔﺖ آذر ،ﻧﮕﻴﻦ درﺧﺸﺎن ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ 57 /
ﻣﺎ در ارﺗﻔﺎع ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻧﺪ .ﺑﻪﻇـﺎﻫﺮ اﻳـﻦ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻫـﺎ ﺑـﺮاي ﻛﻮﺑﻴـﺪن و
ﺗﺼﺮف ﻣﺠﺪد ﺳـﻜﻮﻫﺎ از ﻣـﺎ آﻣـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻣـﺎ ﻛـﻪ ﺑﺎﻟﮕﺮدﻫـﺎ را در ﺧﻄـﺮ
ﻣﻲدﻳﺪﻳﻢ ،ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راه را اﻳـﻦ دﻳـﺪﻳﻢ ﻛـﻪ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻫـﺎي ﻋﺮاﻗـﻲ را ﻣﺘﻮﺟـﻪ
ﺧﻮدﻣﺎن ﻛﻨﻴﻢ.
ﻣﺎ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻴﮓﻫﺎي ﻋﺮاﻗﻲ ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻛـﻪ ﺳـﻜﻮﻫﺎ در
ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻧﻴﺮوﻫﺎي اﻳﺮاﻧﻲ اﺳﺖ ﺗﺄﺳﻴﺴﺎت را ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ زد .از اﻳﻦ ﻧﻈﺮ ﺑﺎ ﺗﻜـﺎن
دادن دﺳﺖ و اﺷﺎره و دﻳﮕﺮ ﺣﺮﻛﺎت ﻻزم ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺧﻠﺒﺎﻧﺎن ﻣﻴﮓ را ﻣﺘﻮﺟﻪ
ﺧﻮد ﻛﻨﻴﻢ و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﭘﻲ ﺑﺮدن ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻣـﺎ ﺑـﺮروي اﺳـﻜﻠﻪ ﺑـﻪ
ﻃﺮﻓﻤﺎن ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه ،ﻣﺸﻐﻮل دور زدن ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﻣﺎ ﺷﺪﻧﺪ.
ﺑﺎﻟﮕﺮدﻫﺎي ﺧﻮدﻣﺎن ﻫﻢ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از اﻳﻦ ﻓﺮﺻـﺖ ﺑـﺎ ﺳـﺮﻋﺖ زﻳـﺎد از
ﻣﻨﻄﻘﻪ دور ﺷﺪﻧﺪ و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﺧـﺎك اﻳـﺮان رﺳـﺎﻧﺪﻧﺪ .ﺑـﻪ ﻣﺤـﺾ
اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎﻟﮕﺮدﻫﺎ از اﻓﻖ دﻳﺪﻣﺎن ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﺎ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺧﻴﺎﻟﻤﺎن راﺣﺖ ﺷﺪ،
ﺻﺪاي ﻓﺎﻧﺘﻮمﻫﺎي ﺧﻮدﻣﺎن را ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﻧﺰدﻳـﻚ ﺷـﺪﻧﺪ و در
ارﺗﻔﺎع ﻛﻢ ﺑﻴـﻦ ﻣﻴـﮓﻫـﺎي ﻋـﺮاق و ﻓﺎﻧﺘﻮمﻫﺎي اﻳﺮان ﻳﻚ درﮔﻴﺮي ﻫـﻮاﻳﻲ
آﻏـﺎز ﺷـﺪ و ﻟـﺤﻈﺎﺗﻲ ﺑﻌﺪ دو ﻓـﺮوﻧﺪ ﻣﻴﮓ ﻋﺮاق ﺗﻮﺳﻂ ﻓﺎﻧﺘﻮمﻫـﺎي اﻳـﺮان
ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﺑﺎﻟﮕﺮدﻫﺎﻳﻤﺎن آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺳﺮﻧﮕﻮن ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻗﻌﺮ درﻳـﺎ ﻓـﺮو
رﻓﺘﻨﺪ .ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺧﻴﺎل راﺣﺖﺗﺮ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺧﻮد را از ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ،ﺗﺎ ﻏـﺮوب
آﻓﺘﺎب ﻫﻨﻮز ﻳﻚ ﺳـﺎﻋﺖ و 45دﻗﻴﻘـﻪ دﻳﮕـﺮ وﻗـﺖ ﺑـﻮد و در اﻳـﻦ ﻓﺎﺻـﻠﻪ
ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺳﻜﻮﻫﺎ را ﭘﺎﻛﺴﺎزي ﻛﺮده ،آﻧﻬﺎ را در اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻮد ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﺗـﺎ
ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻧﻴﺮوﻫﺎي ﺧﻮدي ﭘﻴﺎده ﺷﻮﻧﺪ.
در اﻳــﻦ ﻓﺎﺻــﻠﻪ ،ﺗﻴﺮاﻧــﺪازيﻫــﺎي ﻣــﺎ روي ﺳــﻜﻮﻫﺎ ﺑﻴــﺸﺘﺮ ﺷــﺪ .ﺑــﻪ
ﺻﻮرتﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻴﺮاﻧﺪازي ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ،ﮔﺮوه در ﺣﻴﻦ اﺟـﺮاي ﻋﻤﻠﻴـﺎت،
ﭘﺴﺖﻫﺎي دﻳﺪهﺑﺎﻧﻲ و ﺗﻤﺎس ﻣﺨﺎﺑﺮاﺗﻲ ﺑﻴﻦ ﺧﻮدﻣـﺎن را ﻫـﻢ ﺑﺮﻗـﺮار ﻛـﺮد.
ﺳﻜﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺰرگ ﺑﻮد و از ﺳﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﻃﺒﻘﻪ اول ﻫﻢ ﺳﻄﺢ
درﻳﺎ ﺑﻮد .ﻃﺒﻘﺔ دوم را ﻗﺴﻤﺖﻫﺎي ﻓﻨﻲ و ﺳﺎﻣﺎﻧﻪﻫﺎي ﺗﺄﻣﻴﻦ ﺑﺮق ،از ﺗﻮرﺑﻴﻦ
ﻫﻔﺖ آذر ،ﻧﮕﻴﻦ درﺧﺸﺎن ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ 59 /
آﻧﺎن اﻃﻼع دادﻳﻢ ﻛﻪ 9ﻧﻔﺮ اﺳﻴﺮ دارﻳﻢ .ﺗﻠﻔـﺎت ﻧـﺪارﻳﻢ ،وﺿـﻌﻴﺖ ﺧـﻮب و
روﺣﻴﻪ ﻋﺎﻟﻲ اﺳﺖ و اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﻛﻤﻚ دارﻳﻢ.
اﺑﺘﺪا ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪن اﻳﻦ 9ﻧﻔﺮ ﻧﻮﻋﻲ ﺣﻘﺔ ﺟﻨﮕﻲ اﺳـﺖ،
ﺗﺎ ﺿﻤﻦ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻣﺎ را ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﻛﻨﻨﺪ .از ﻫﺮ ﻟﺤﺎظ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻲ ﻫـﺎي ﻻزم را
ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آوردﻳﻢ ،از ﻣﺴﺌﻠﺔ دﻓـﺎع در ﻣﻘﺎﺑـﻞ ﻏـﻮاص ﻏـﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﻧﺒـﻮدﻳﻢ و ﺑـﺎ
اﺳﺘﻔﺎده از ﻧﺎرﻧﺠﻚ دﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ از ﭘﺲ آﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﻲآﻣﺪﻳﻢ.
اﺳﺖ .ﭘﻴﻜﺎن ﭘﺲ از ﺗﻤﺎم ﺷﺪن درﮔﻴﺮي ﺑﻪ ﻃـﺮف ﻣـﺎ آﻣـﺪ و ﭼـﻮن ﻳـﻚ
ﺑﺨﺶ از ﺗﺄﺳﻴﺴﺎت در دﺳﺖ ﻣﺎ و ﻗﺴﻤﺘﻲ دﻳﮕﺮ در دﺳـﺖ ﻋﺮاﻗـﻲﻫـﺎ ﺑـﻮد،
ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﻧﺎوﭼﻪ در ﻗﺴﻤﺖ ﻋﺮاﻗﻲﻫﺎ ﭘﻬﻠﻮ ﻧﮕﻴﺮد .ﻣﺎ ﺑﺎ ﻋﻼﻣﺖ دادن ﻛﻤـﻚ
ﻛﺮدﻳﻢ ﺗﺎ ﭘﻴﻜﺎن در ﻣﺤﻞ اﺳﺘﻘﺮار ﻣﺎ ﭘﻬﻠﻮ ﺑﮕﻴﺮد و او ﻧﻴﺰ در ﻫﻤـﺎن ﻣﺤﻠـﻲ
ﻛﻪ ﻣﺎ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﭘﻴﺎده ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ،ﭘﻬﻠﻮ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣـﺎ اﺳـﺮا را ﺑـﻪ ﭘﻴﻜـﺎن
ﺗﺤﻮﻳﻞ دادﻳﻢ و ﺑﺎردﻳﮕﺮ ﻣﻘﺪاري ﻣﻬﻤﺎت از ﭘﻴﻜﺎن ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ،ﭼﻮن ﻣﻬﻤﺎت ﻣﺎ
ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ اﺗﻤﺎم ﺑﻮد و ﻣﺮاﺣﻞ ﭘﺎﻛﺴﺎزي و ﭘﻴﺸﺮوي ﻣـﺎ ﺑـﺎ ﻣـﺼﺮف ﻣﻬﻤـﺎت
زﻳﺎد ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ اﻧﺠﺎم ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ.
ﭘﻴﻜﺎن ﺑﻌﺪ از ﺗﺤﻮﻳﻞ ﮔﺮﻓﺘﻦ اﺳﺮا درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﺎوﭼﻪ ﻋﺮاﻗﻲ دﻳﮕـﺮ
از »ﺧﻮر ﻋﺒﺪاﷲ« در ﺣﺎل ﺧﺎرج ﺷﺪن اﺳﺖ .ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ آﻣﺎدة ﺷـﻠﻴﻚ
ﻣﻮﺷﻚ ﺷﺪ و ﻣﺎ را ﺗﺮك ﻛﺮد .ﺑﻌﺪ از ﺟﺪا ﺷـﺪن ﭘﻴﻜـﺎن از اﺳـﻜﻠﻪ ،ﻣـﺎ ﺑـﻪ
ﺗﻴﺮاﻧﺪازي ﺧﻮدﻣﺎن اداﻣﻪ دادﻳﻢ ،اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ دو ﺳﺎﻋﺘﻲ اداﻣﻪ داﺷﺖ و ﺑﻌﺪ ﻣﺎ
ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻴﻠﻲ ﺧـﻔﻴﻒ ﺗﺎ ﺳـﺎﻋﺖ 12ﻧﻴﻤﻪ ﺷـﺐ ﺗﻴﺮاﻧﺪازي و ﭘﻴـﺸـﺮوي
ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ .در اﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﻜﺎن ﺑﺎردﻳﮕﺮ ﺑﺮاي ﺑﺮرﺳﻲ وﺿﻌﻴﺖ ﻣﺎ ﺑـﻪ ﻛﻨـﺎر
اﺳﻜﻠﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ .در اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻳﻜﻲ از ﻛﺎرﻛﻨـﺎن آن ﺣــﺎﺿﺮ ﺑـﻪ ﻫــﻤﺮاﻫﻲ
داوﻃـﻠﺒـﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺷﺪ و ﻣﺎ از اﻳﻦ ﻫﻤﻜﺎري اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻛﺮدﻳﻢ و ﺑﻪ او ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ
دادﻳﻢ در ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ ﻧﺎوﭼﻪ در ﺳﻜﻮي اﻟﺒﻜﺮ ﭘﻬـﻠﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻣﺴـﺌﻮل دﻳﺪهﺑﺎﻧﻲ
و ﮔﺰارش ﻫﺪف ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ .ﮔﺮوه ﻣﺎ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ آن اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪه ﺑـﻮد
ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺮوي ﻛﺮد .ﺣﺪود 500ﻣﺘﺮ ﭘﻴﺸﺮوي ﻛﺮدﻳﻢ .ﻛﻢﻛﻢ ﺑﻪ
ﻣﻴﺎﻧﺔ اﺳﻜﻠﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ .در اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﭘﻴﻜﺎن ،ﻳـﻚ ﻫـﺪف ﺳـﻄﺤﻲ
روي رادار ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﺮد و ﺑـﺮاي اﻧﻬـﺪام آن از اﺳـﻜﻠﻪ ﺟـﺪا ﺷـﺪ .ﺑﻌـﺪﻫﺎ از
ﻃﺮﻳﻖ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﻛﻪ از اﺳﺮا درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮدﻳﻢ ،ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ از ﺳﺎﻋﺖ 12ﺷﺐ
ﺗﺎ 6ﺻﺒﺢ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻫﺪف ﺳﻄﺤﻲ از اﺳﻜﻠﻪ ﺟﺪا ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﺮوﻫﻲ از ﻧﻴﺮوﻫﺎي
ﻋﺮاﻗﻲ ﺑﺎ ﻗﺎﻳﻖ و وﺳﺎﻳﻠﻲ ﻛﻪ در اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺘﻨﺪ ،ﻓﺮار ﻛﺮدﻧﺪ .ﺳﺎﻋﺖ 6ﺻﺒﺢ،
ﻳﻚ ﻧﺎوﭼﺔ ـ ﻣﻴﻦ ﺟﻤﻊﻛﻦـ ﻋﺮاق ﻛـﻪ ﺑـﺮاي ﺳـﻮارﻛﺮدن ﺑﻘﻴـﺔ ﻧﻴﺮوﻫـﺎ ،در
ﻫﻔﺖ آذر ،ﻧﮕﻴﻦ درﺧﺸﺎن ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ 63 /
اﺳﻜﻠﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ و 30ﺗﺎ 40ﻋﺮاﻗﻲ را ﺳﻮار ﻛﺮده ﺑﻮد ،از اﺳﻜﻠﻪ ﺟﺪا ﺷـﺪ
وﻟﻲ در ﺣﺎل ﻓﺮار ﺑﻪﺳﻮي ﺧﺎك ﻋﺮاق ﻫﺪف ﻧﺎوﭼﻪ ﻣﻮﺷﻚاﻧﺪاز ﭘﻴﻜﺎن ﻗـﺮار
ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻨﻬﺪم ﺷﺪ .ﭘﻴﻜﺎن در ﻃﻮل ﺷﺐ ﻛﻠﻴﻪ ﻫﺪفﻫـﺎﻳﻲ را ﻛـﻪ از ﺳـﻜﻮ
ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮده ﺑﻮد.
ﻓﻮري ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ،ﭘﻴﺎم ﻣﻬﻤﻲ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ دارﻳﻢ .وﻗﺘـﻲ ﺗﻤـﺎس ﮔـﺮﻓﺘﻴﻢ،
ﻣﺘﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد» :ﺧﻴﻠﻲ زود ﻣﺮﺣﻠﺔ آﺧﺮ ﻋﻤﻠﻴﺎت را اﺟﺮا و اﺳـﻜﻠﻪ را ﺗـﺮك
ﻛﻨﻴﺪ ،وﺳﻴﻠﺔ ﺗﺮاﺑﺮي ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ«.
ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﻳﺎن ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑـﺎ ﻧﺎوﭼـﺔ ﭘﻴﻜـﺎن ﻛـﻪ ﻣﺤـﻮر اﺻـﻠﻲ
ﻋﻤﻠﻴﺎت و ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮﻳﻦ ﻧﺎوﭼﻪ ﺑﻪ ﺗﺄﺳﻴﺴﺎت ﺑـﻮد ﺑـﻪ ﻃـﺮف آبﻫـﺎي اﻳـﺮان
ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ .ﻓﺎﺻﻠﺔ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺟﺰﻳﺮة ﺑﻮﺑﻴﺎن ﺣﺪود ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮد و ﺟﺰﻳﺮه
و ﺑﺮﺟﻚﻫﺎي دﻳﺪهﺑﺎﻧﻲ آن را ﺑﻪﺧﻮﺑﻲ ﻣـﻲدﻳـﺪﻳﻢ .ﺑﻌـﺪ از درﻳﺎﻓـﺖ ﭘﻴـﺎم و
ﺷﻨﺎﺳــﺎﻳﻲ آن ،ﻫﻨــﻮز ﭘــﻨﺞ روز از ﻋﻤﻠﻴـــﺎت ﻣـــﺎ ﺑـﺎﻗـﻴـــﻤﺎﻧﺪه ﺑــﻮد ﻛــﻪ
ﻣﻲﺑﺎﻳﺴـﺖ ﻗﺴﻤﺖﻫﺎي ﺑﻌﺪي ﻋﻤﻠﻴﺎت را ﺑﻪ اﺟـﺮا درآورده و ﺑـﺮاي ﺗﺨﻠﻴـﺔ
اﺳﻜﻠﻪ و اﻗﺪام ﺑﺮاي ﻋﻤﻠﻴﺎت ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ آﻣﺎده ﻣﻲﺷـﺪﻳﻢ .ﻳﻜـﻲ از ﻣﺮاﺣﻠـﻲ ﻛـﻪ
ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮاي ﻣﺎ اﻫﻤﻴﺖ داﺷﺖ و در ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﮔﻨﺠﺎﻧﺪه ﺷـﺪه ﺑـﻮد ،ﺑـﻪ
اﻫﺘــﺰاز درآوردن ﭘــﺮﭼﻢ ﺟﻤﻬــﻮري اﺳــﻼﻣﻲ اﻳــﺮان ﺑــﺮ روي ﺗﺄﺳﻴــﺴﺎت و
ﻓﻴﻠﻢﺑﺮداري از اﻳﻦ ﻣﺮاﺳﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ارزش زﻳﺎدي ﺑﺮاي ﻣﺎ داﺷﺖ .در وﺳـﺎﻳﻠﻲ
ﻛﻪ ﺑﻪﻫﻤﺮاه ﺑﺮده ﺑﻮدﻳﻢ ﭘﺮﭼﻢ ﺳﻪ رﻧﮓ و ﺑﺰرگ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ اﻳـﺮان را
ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻴﻢ ،ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ آنرا ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﺴﺘﻢ و از دﻛـﻞ ﻋﻈـﻴﻢ ﻣﺨـﺎﺑﺮاﺗﻲ
ﺗﺄﺳﻴﺴﺎت ﻛﻪ 420ﭘﻠﻪ داﺷﺖ ،ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ .ﺗﻌﺪاد ﭘﻠﻪﻫﺎ را در ﺣﺎل ﺑﺎﻻ رﻓـﺘﻦ
ﻣﻲﺷﻤﺮدم .وﻗﺘﻲ ﺑﻪﺑﺎﻻي دﻛﻞ رﺳﻴﺪم ،ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛـﻪ درﮔﻴـﺮي ﻫـﻮاﻳﻲ
ﻫﻨﻮز ﻫﻢ در ﺑﺎﻻي ﺳﺮﻣﺎ اداﻣﻪ دارد.
ﻳﻚ ﻓﺎﻧﺘﻮم اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﻴﮓ ﻋﺮاﻗﻲ در ﺣﺎل ﻧﺒﺮد ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ
دﻗﻴﻘﻪ ﻣﻴﮓ در ﺣﺎﻟﻲﻛﻪ ﺷﻌﻠﻪﻫﺎي آﺗﺶ از آن زﺑﺎﻧـﻪ ﻣـﻲﻛـﺸﻴﺪ ﺑـﻪ درون
درﻳﺎ ﺳﺮﻧﮕﻮن ﺷﺪ .وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺑﺎﻻي دﻛﻞ رﺳﻴﺪم ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ از ﻓﺮط
ﻋﺠﻠﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻃﻨﺎب ﻧﻴﺎوردهام .ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ زﺑﺎﻧـﺔ ﭼـﺎﻗﻮﻳﻢ را ﺑـﺎز ﻛـﺮدم و ﺑـﺎ
اﺳﺘﻔﺎده از ﻛﺎﺑﻞ آﻧﺘﻦ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻃﻨﺎﺑﻲ درﺳـﺖ ﻛـﺮدم و ﭘـﺮﭼﻢ ﺟﻤﻬـﻮري
اﺳﻼﻣﻲ اﻳﺮان را ﺑﺮﻓﺮاز ﺗﺄﺳﻴﺴﺎت ﻋﺮاﻗـﻲﻫـﺎ ﺑـﻪ اﻫﺘـﺰاز در آوردم .در اﻳـﻦ
ﻟﺤﻈﻪ از ﺷﺎدي در ﭘﻮﺳﺘﻢ ﻧﻤﻲﮔﻨﺠﻴﺪم ،ﺑﻪاﻃﺮاف ﻧﮕـﺎه ﻛـﺮدم ،ارﺗﻔـﺎع ﺑـﻪ
ﻫﻔﺖ آذر ،ﻧﮕﻴﻦ درﺧﺸﺎن ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ 67 /
ﻗﺪري زﻳﺎد ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺎ ﻣﺴﺎﻓﺖ زﻳﺎدي را ﻣﻲﺷﺪ دﻳﺪهﺑﺎﻧﻲ ﻛﺮد .ﻛﻤﻲ ﺑﺎ دﻗﺖ
ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﻋﺮاق ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ،ﻧﺎﮔﻬﺎن ،ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﺎوﭼﺔ ﻋﺮاﻗـﻲ ﺑـﻪ
ﻃﺮف ﺗﺄﺳﻴﺴﺎت در ﺣﺮﻛﺖ اﺳﺖ .ﭼﻮن ﺻﺪا ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ ،ﺑﻪﺳـﺮﻋﺖ
ﭘﺎﻳﻴﻦ آﻣﺪم ،ﺗﺎ ﺑﺘـﻮاﻧﻢ از دﺳـﺘﮕﺎهﻫﺎي ﻣﺨﺎﺑﺮاﺗﻲ ﺗﻤﺎس ﺑﺎ ﻧﺎوﭼﻪﻫـﺎ ﻛـﻪ در
روي ﺳﻜﻮ ﻗﺮار داﺷﺖ ،اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻢ .ﺑﻪ ﺣﺪي ﺳﺮﻳﻊ ﺑـﻪ ﭘـﺎﻳﻴﻦ آﻣـﺪم ﻛـﻪ
ﻣﺎﻫﻴﭽﻪﻫﺎي ﭘﺸﺖ ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﭘﺎره ﺷﺪ .ﺑﻌﺪ از رﺳـﻴﺪن ﺑـﻪ ﺳــﻜﻮ ﻣﺘﻮﺟـﻪ آن
ﺷﺪم .ﺑﺎ اﻓﺴﺮ ﻧﻴﺮوي ﻫﻮاﻳﻲ ﻣﺴﺌﻮل ﻫﻤﻜﺎري ﺑﺎ ﮔﺮوهﻣﺎن ﺗﻤـﺎس ﮔـﺮﻓﺘﻢ و
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻳﻜﻲ از ﺟﻨﮕﻨﺪهﻫﺎي ﻣـﺎ روي آن ﻫــﺪف ﻫـﺪاﻳﺖ ﺷـﺪ و دو ﺳـﻪ
دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﺎوﭼﺔ ﻋﺮاﻗﻲ را ﺑﻪ ﻗﻌﺮ درﻳـﺎ ﺑﻔﺮﺳـﺘﺪ .وﻗﺘـﻲ آن ﻫـﺪف
ﻣﻨـﻬﺪم ﺷﺪ ،ﺗﺼﻮر ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻧﻴﺴﺖ .ﺑـﻪ ﻣـﺎ ﮔﻔﺘـﻪ
ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪ ﻃﻮرﻛﺎﻣﻞ ﺧﺎﻟﻲ اﺳﺖ و ﺷﻤﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﺪ .اﻳﻦ
در ﺣﺎﻟﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻗﺴﻤﺖ ﺑﻌـﺪي ﻋﻤﻠﻴـﺎت درﻳـﺎﻓﺘﻴﻢ ﻳﻜـﻲ از واﺣـﺪﻫﺎي
دﺷﻤﻦ ﭘﺸﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺄﺳﻴﺴﺎت ﻣﺨﻔﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻣـﺎ ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﺣـﻀﻮر آن
ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻳﻢ.
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﺨﻠﻴﺔ ﺗﺄﺳﻴﺴﺎت ﻛﺮدﻳﻢ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺔ وﺳﺎﻳﻠﻲ را ﻛـﻪ
ﺑﻪ ﻛﺎرﻣﺎن ﻣﻲآﻣﺪ و ﻣﻮرد اﺣﺘﻴﺎج ﻣﺎ ﺑﻮد ،ﻣﺜﻞ ﻣﻬﻤﺎت و اﺳﻠﺤﻪﻫﺎﻳﻲ را ﻛـﻪ
از ﻋﺮاﻗﻲﻫﺎ ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ،ﺑـﻪ درون ﻧﺎوﭼـﻪ ﺣﻤـﻞ ﻛـﺮدﻳﻢ و ﺑـﺎ
ﻛﻤﻚ ﻛﺎرﻛﻨﺎن ﻧﺎوﭼﺔ ﭘﻴﻜﺎن ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ در ﻋﺮض 20دﻗﻴﻘﻪ اﺳﻜﻠﻪ را ﺗﺨﻠﻴﻪ
ﻛﻨﻴﻢ .ﻫﺮ ﻗﺴﻤﺘﻲ را ﻛﻪ ﺗﺮك ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ آن ﻗﺴﻤﺖ از اﺳﻜﻠﻪ را ﺑﺎ ﻣﻬﻤـﺎﺗﻲ
ﻛﻪ ﻋﺮاﻗﻲﻫﺎ ﺑﺮ ﺟﺎي ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ .اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻬﻤـﺎﺗﻲ ﻛـﻪ
در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ،ﻛﺎﻓﻲ ﻧﺒﻮد و ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻬﻤﺎت و آذوﻗﻪ ﺑﻮدﻳﻢ
و در اﻳﻦ ﻣﺪت ﮔﺮوه ﻣﺎ ﺑﺪون آذوﻗﺔ ﻛﺎﻓﻲ ﻣﺸﻐﻮل ﻣﺒـﺎرزه روي ﺗﺄﺳﻴـﺴﺎت
ﺑﻮد .ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ آذوﻗﺔ ﻻزم ﺑﺮاي ﺑﺎزﮔﺸﺖ در درون ﻧﺎوﭼﻪ در ﻧﻈﺮ
ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ.
/68آب و آﺗﺶ
اﻧﻔﺠﺎر ﻣﻮﺷﻚ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ دﻳﺪه ﻧﺸﺪ ،اﻣﺎ آﻧﭽـﻪ ﻛـﻪ در ﻫﻤـﺎن
ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ دﻳﺪم ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﻧﻮار ﺗﺼﻮﻳﺮي در ذﻫﻨﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ اﺳـﺖ .ﺑـﺮ
اﺛﺮ اﻧﻔﺠﺎر ﻣﻮﺷﻚ ،ﺗﻤﺎم ﻗﺎﻳﻖﻫﺎي ﻧﺠﺎﺗﻲ ﻛﻪ در ﻗﺴﻤﺖ ﻋﻘﺐ ﺑﺎﻻي ﻧﺎوﭼـﻪ
وﺟﻮد داﺷﺖ ،ذوب ﺷﺪﻧﺪ.
ﻛﺎرﻛﻨﺎن ﻧﺎوﭼﻪ ﺟﻠﻴﻘﻪﻫﺎي ﻧﺠﺎت ﺑﻪ ﮔﺮدن داﺷـﺘﻨﺪ ،اﻣـﺎ از آﻧﺠـﺎ ﻛـﻪ
ﺟﻨﺲ اﻳﻦ ﺟﻠﻴﻘﻪﻫﺎ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ و آﺳﻴﺐﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ ﺑﺮ اﺛﺮ اﻧﻔﺠﺎر ﻣﻮﺷﻚ اﻳﻦ
ﺟﻠﻴﻘﻪﻫﺎ در ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ذوب ﺷﺪ و اﻓﺮادي ﻛـﻪ در ﻗـﺴﻤﺖ ﭘﺎﺷـﻨﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ،
دﺳﺖ ﻳﺎ ﻗﺴﻤﺖﻫﺎي دﻳﮕﺮي از ﺑﺪﻧﺸﺎن ﻗﻄﻊ ﺷﺪ.
ﺳﻘﻮط در درﻳﺎ
ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ دﺳﺘﻮر ﺗﺨﻠﻴﻪ و ﺗﺮك ﻧﺎوﭼﻪ داده ﺷﺪه ﺑﻮد ،ﻫﻴﭻﻳﻚ از ﻧﻴﺮوﻫﺎ
ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺗﺮك ﻧﺎوﭼﻪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ و در آن ﺣﺎﻟﺖ اﺿﻄﺮاري ﺑﺎردﻳﮕﺮ ﺑـﺮاي دﻓـﺎع
آﻣﺎده ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﻼش ﺑﺴﻴﺎر ﻳﻜﻲ از ﻣﻮﻟﺪﻫﺎي ﺑﺮق را روﺷﻦ ﻛﺮدﻧـﺪ .ﺗـﻮپ
ﺳﻴﻨﺔ ﻧﺎو ﻫﻢ از ﻛﺎر اﻓﺘﺎده ﺑﻮد .ﺑﺎر دﻳﮕـﺮ آﻣـﺎده ﺷـﺪﻧﺪ ﻛـﻪ آن را ﺑـﻪ ﻛـﺎر
ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ.
ﻣﻦ ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮدم ،ﺑﻪ اﻃـﺮاﻓﻢ ﻧﮕـﺎه ﻛـﺮدم .
ﺑﺴﻴﺎري از اﻓﺮاد زﺧﻤـﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ،ﮔﻮشﻫﺎﻳﺸﺎن ﺑﺮ اﺛﺮ ﻣﻮج اﻧﻔﺠـﺎر ﭘـﺎره
ﺷﺪه و ﺧﻮن از آﻧﻬﺎ ﺟﺎري ﺑﻮد .ﺻﻮرتﻫﺎ ﺑﻪ ﻗﺪري زﺧﻢ ﺑﺮداﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ
اﻓﺮاد ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻧﺒﻮدﻧﺪ .در آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑـﻮدﻳﻢ ،ﺧـﻮن ﭘﺎﺷـﻴﺪه
ﺑﻮد و ﻣﻦ از دﻳﮕﺮان وﺿﻊ ﺑﻬﺘﺮي داﺷﺘﻢ ،زﻳﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣـﻲآورم در ﻟﺤﻈـﺔ
اﺻﺎﺑﺖ ﻣﻮﺷﻚ ﺑﻪ ﭘﺎﺷﻨﻪ ،ﻛﺎري ﻛﻪ ﻛﺮدم اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از دﺳﺖﻫـﺎﻳﻢ را
ﺟﻠﻮِ ﺻﻮرﺗﻢ آوردم و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻳﻜﻲ از ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻢ ﻣﻮرد اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﻗـﺮار
ﻧﮕﺮﻓﺖ ،وﻟﻲ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺻﻮرﺗﻢ ﺧـﻮﻧﻴﻦ و ﻣﺠـﺮوح ﺷـﺪ و ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ ورم
ﻛﺮد .ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ ﭼﺸﻢ ﻗﺎدر ﺑﻪ دﻳﺪن ﺑـﻮدم .ﺑﻌـﺪ از اﻳﻨﻜـﻪ وﺿـﻊ ﺧـﻮدم و
/70آب و آﺗﺶ
ﺑﭽﻪﻫﺎ را ارزﻳﺎﺑﻲ ﻛﺮدم ،ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از اﻓﺮاد ﮔﺮوه ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﻳـﺴﺘﺎده ﺑـﻮد،
ﮔﻔﺘﻢ ﻳﻜﻲ از اﺳـﻠﺤﻪﻫﺎ را ﺑـﻪ ﻣــﻦ ﺑـﺪه .ﮔﻔـﺖ :ﺧـﺸـﺎب ﻧــﺪارد .ﮔﻔـﺘﻢ
اﻳـﺮادي ﻧﺪارد ،ﺧـﻮدم ﺧﺸـﺎب دارم .ﻓﺎﻧﺴﻘﻪ ﻛﻤـﺮم ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﻣﺠﻬـﺰ ﺑـﻪ
ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدي ﺧﺸـﺎب ژـ 3و ﻳﻮزي ﺑﻮدم و ﺗﻌﺪادي ﻧﺎرﻧﺠﻚ ﻫﻢ دور ﻛﻤـﺮ و
درون ﺟﻴﺐﻫﺎﻳﻢ ﺑﻮد .ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻨﻬﺎ در داﺧﻞ ﺑﺎﻻﭘﻮﺷـﻢ دو ﻗﺒـﻀﻪ اﺳـﻠﺤﺔ
ﻛﻤﺮي داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿﺎﻣﻦ و آﻣﺎده ﺑﻮد .وﻗﺘﻲ اﺳﻠﺤﻪ را از دوﺳﺘﻢ ﮔـﺮﻓﺘﻢ،
آنرا ﻣﺴﻠﺢ ﻛﺮدم ،زﻳﺮا ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ از ﻛﺎر اﻓﺘﺎدن ﻣﻮﻟﺪ ﺑﺮق و
رﻓﺘﻦ ﺑﺮق اﺿﻄﺮاري ﺗﻨﻬﺎ راه ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑـﺎ ﺧﻄـﺮ در ﺣـﺎل ﺣﺎﺿـﺮ اﺳـﺘﻔﺎده از
اﺳﻠﺤﺔ ﺳﺒﻚ اﺳﺖ .ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﺑـﺎﻻي ﭘـﻞ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﻲ رﺳـﺎﻧﺪم و ﺑـﻪ زاﻧـﻮ
ﻧﺸﺴﺘﻢ .ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪي ﻳﻚ »ﻳﻮزي« ﮔﺮﻓﺖ و ﻳﻜـﻲ دﻳﮕﺮ از اﻓــﺮاد ﮔـﺮوه ﻳـﻚ
ﻗﺒﻀﻪ ﺗﻴﺮ ﺑﺎر »امـ ژ «3را ﻛﻪ آﻣـﺎدة ﺷـﻠﻴﻚ ﺑـﻮد آورد ،ﻧـﻮار در داﺧـﻞ آن
ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ و آﻣﺎدة ﺗﻴﺮاﻧﺪازي ﺷﺪﻳـﻢ .ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز روي رادار دﺷﻤﻦ
ﻳﻚ ﻫﺪف ﻫﺴﺘﻴـﻢ .آﻣﺎده درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻮﺷﻚﻫﺎي ﺑﻌﺪي ﺑﻮدﻳﻢ و ﻫـﻴﭻ ﻗـﺪرت
دﻓﺎﻋﻲ ﺟﺰ اﺳﻠﺤﺔ ﺳﺒﻜﻲ ﻛﻪ در دﺳـﺘﻤﺎن ﺑـﻮد ،ﻧﺪاﺷـﺘﻴﻢ .ﺑﭽـﻪﻫـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ
زﺧﻤﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ،اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﻛﻤﻚﻫﺎي اوﻟﻴﻪ داﺷﺘﻨﺪ .ﻓﺮﻳﺎد زدم ﭘﺰﺷﻚ را
ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺎﺷـﻨﻪ .ﭘﺰﺷﻚ ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﻌﺪ ﺑﺮاي ﻛـﻤــﻚ ﺑـﻪ ﻳــﻜﻲ از
اﻓـﺮادي ﻛﻪ در ﻗﺴﻤﺖ ﺳﻴﻨﻪ )ﺟﻠﻮِ ﻧﺎوﭼﻪ( ﻛﻤﻚ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑـﺎﻻي ﺳـﺮ او
ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ .در ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻳﻜﻲ از اﻓﺮادي ﻛﻪ در ﻗﺴﻤﺖ ﺳﻴﻨﺔ ﻧﺎوﭼﻪ ﺑـﻮد
ﻓﺮﻳﺎد زد :ﻣﻮﺷﻚ! ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ اﻓﻖ روﺑﻪرو ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻴﻢ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻮﺷـﻚ
ﺷــﺪﻳﻢ ،ﺗــﺼﻤﻴﻢ داﺷــﺘﻴﻢ در آﺧــﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈــﻪ ﻣﻮﺷــﻚ را ﺑــﺰﻧﻴﻢ و وﻗﺘــﻲ
ﻓﺸﻨﮓﻫﺎﻳﻤﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ،ﺑﭙﺮﻳﻢ ﺗﻮي آب.
وﻗﺘﻲ ﻓﺮﻳﺎد زدم ﻣﻮﺷﻚ ،اﻓﺮادي ﻛﻪ در داﺧﻞ ﻧﺎوﭼﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ،آﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ
ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ داﺷﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ داﺧﻞ آب ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ .ﻣﺎ ﻫﻢ آﻣـﺎدة ﺷـﻠﻴﻚ ﺷـﺪﻳﻢ .ﻣـﻦ و
ﻧﻔﺮي ﻛﻪ از ﮔﺮوه ﻣﺎ ﺑﻮد و ﻳﻮزي ﺑﻪ دﺳﺖ داﺷﺖ ،ﻣﻮﺷﻚ را ﻫﺪف ﮔـﺮﻓﺘﻴﻢ
و ﻣﺎﺷﻪ را ﻛﺸﻴﺪﻳﻢ .ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴـﻪ ﻓﻘـﻂ ﺻـﺪاي ﺗﻴﺮاﻧـﺪازي ﺷـﻨﻴﺪم و وﻗﺘـﻲ
ﻫﻔﺖ آذر ،ﻧﮕﻴﻦ درﺧﺸﺎن ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ 71 /
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﺧﺸﺎب ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ ،ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺑﻪ ﻃﺮف ﺟﻠﻮ ﻛﻪ ﺑﭙﺮم
ﺗﻮي آب وﻟﻲ دﻳﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد .وﺳـﻂ زﻣـﻴﻦ و ﻫـﻮا ﺑـﻮدم ﻛـﻪ دﻳﮕـﺮ ﭼﻴـﺰي
ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم و ﺑﻴﻬﻮش ﺷﺪم .ﻗﺒﻞ از ﺑﻴﻬﻮش ﺷﺪن ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﺷـﺪم ﻛـﻪ ﻣﻮﺷـﻚ
آﻣﺪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮِ ﻣﺎ و در ﻓﺎﺻﻠﺔ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺎﻻي ﻧﺎوﭼﻪ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﺪ .ﺑﻌـﺪ از
ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن اﻧﻔﺠﺎر ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺖ .ﺗﺼﻮر ﻣﻲﻛﻨﻢ دو ﻣﻮﺷﻚ ﻛﻪ در ﭘﻲ
ﻫﻢ ﺷﻠﻴﻚ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻮﺷﻚ ﭼﻬﺎرم ﺑﺎ اﺻﺎﺑﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﺷـﻚ ﺳـﻮم ﻣﻨﻔﺠـﺮ
ﺷﺪﻧﺪ.
در ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎﻻي ﭘﻞ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻲ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻧﺎوﭼﻪ اﻳﺴﺘﺎده
ﺑﻮدم ﻛﻪ اﻳﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت اﻓﺘﺎد .ﺷﺪت ﻣﻮج اﻧﻔﺠﺎر ﺑﻪ ﺣﺪي ﻗـﻮي و ﺷـﺪﻳﺪ ﺑـﻮد
ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖﻫﺎي ﺟﻠﻮِ ﻧﺎوﭼـﻪ ﺻـﺪﻣﺎت زﻳـﺎدي وارد ﺷـﺪ و ﻣـﻦ
دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم.
ﺑﺎز ﻳﺎﻓﺘﻢ .ﭼﻨﺪ ﻧﻔـﺮ از زﺧﻤـﻲﻫـﺎ ،ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﺑﺪﻧـﺔ ﻧﺎوﭼـﺔ ﺻـﺪﻣﻪ دﻳـﺪه
ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻮن ﻓﺎﻗﺪ ﺟﻠﻴﻘﺔ ﻧﺠﺎت ﺑﻮدﻧﺪ ،ﻗﺼﺪ داﺷـﺘﻨﺪ ﺑـﻪ داﺧـﻞ
ﻧﺎوﭼﻪ ﺑﺮوﻧﺪ .در ﻗﺴﻤﺖ ﻋﻘﺐ ﻧﺎوﭼﻪ ﻫﻢ وﺿﻊ ﻫﻤﻴﻦﮔـﻮﻧﻪ ﺑـﻮد .ﻳــﻚ ﻧﻔـﺮ
ﻛﻪ ﺳﺮ و روي او ﺧﻮن آﻟﻮد ﺑﻮد ﺧﻮد را از ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺎره ﺷـﺪة ﻧﺎوﭼـﻪ ﺑﻴـﺮون
ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﺎت ﻋﻤﺮش را ﻣﻲﮔﺬراﻧﺪ ﺑﻴﺮون آﻣﺪن از
ﻧﺎوﭼﻪ ﺗﺎ ﺣﺪودي ﺑﺮاﻳﺶ ﻏﻴﺮﻣﻤﻜﻦ ﺑـﻮد .ﭘـﺲ از اﻳﻨﻜـﻪ ﺑـﻪ ﺣﺎﻟـﺖ ﻋـﺎدي
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ،ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎد از ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ از ﺑﺪﻧـﺔ ﻧﺎوﭼـﻪ ﺟـﺪا ﺷـﻮﻧﺪ ،ﭼـﻮن
ﺧﻄﺮات زﻳﺎدي آﻧﻬﺎ را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻲﻛﺮد .وﻗﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻧﺠﺎت اﻓﺮادي
ﻛﻪ روي ﻧﺎوﭼﻪ ﺑﻮدﻧﺪ اﻗﺪام ﻛﻨﻢ .ﺑﻪ ﭘﺸـﺖ ﺷـﻨﺎ ﻣﻲﻛﺮدم و ﺗﺼﻮر ﻣﻲﻛﺮدم
ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪهام ،آب درﻳﺎ از ﺧﻮن ﺷﻬﻴﺪان ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺷـﺪه ﺑـﻮد.
ﺗﻜﻪﻫﺎﻳﻲ از ﺑﺪن ﻛﺎرﻛﻨﺎن ﻧﺎوﭼﻪ روي آب ﺷﻨﺎور ﺑـﻮد و از آﻧﺠـﺎ ﻛـﻪ ﺧـﻮن
ﻳﻜﻲ از ﻣﺤﺮكﻫﺎي ﻛﻮﺳﻪﻫﺎﺳﺖ و در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﺤﻞ وﻗﻮع ﺣﺎدﺛﻪ ﻛﻮﺳﻪ زﻳﺎد
وﺟﻮد داﺷﺖ ،ﺑﺎ ﺷﻨﺎ و ﺗﻘﻼي زﻳﺎد ﺧﻮد را از ﻣﺤﻞ آبﻫﺎي ﺧـﻮنآﻟـﻮد دور
ﻛﺮدم.
در ﻫﻤﻴﻦ زﻣﺎن ﻳﻜﻲ از اﻓﺮاد ﮔﺮوﻫﻢ را در ﺣﺎل ﺷﻨﺎ ﻛﺮدن دﻳـﺪم ،ﺑـﻪ
ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و درﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻢ اﺳـﺖ .از وي ﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﭼـﺎﻗﻮﻳﺶ
ﺑﻨﺪﻫﺎي ﭘﻮﺗﻴﻨﻢ را ﭘﺎره ﻛﻨﺪ و ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﺗﺮﺗﻴـﺐ ﺑـﺎ ﺧـﺎرج ﺳـﺎﺧﺘﻦ ﭘـﻮﺗﻴﻦ
ﺳﺒﻚﺗﺮ ﺷـﺪه و راﺣﺖﺗﺮ ﺷـﻨﺎ ﻣﻲﻛﺮدم .در ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﻨﺪ ﺗـﻦ
از ﺳﺮ ﻧﺸﻴﻨﺎن ﻧﺎوﭼﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﺑـﻪ ﻳـﻜﻲ از ﻗﺎﻳـﻖﻫﺎي ﻧﺠﺎت ﻧﻴﻤـﻪ ﺳـﻮﺧﺘﻪ
آوﻳـﺰان ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف آﻧﻬﺎ ﺑـﺮوم ،وﻟـﻲ ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﻓـﺮدي
ﺷﺪم ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﺎ داﺷﺖ از ﻣﺎ دور ﻣﻲﺷﺪ .ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ او ﻧﮕـﺎه ﻛـﺮدم و
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از اﺳﻴﺮان ﻋﺮاﻗﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺣﺎل ﻓـﺮار اﺳــﺖ .ﺑــﺎ
ﻛـﻠﻤﺎت و ﺟـﻤﻼت ﻣـﺤﺪود ﻋﺮﺑـﻲ ﻛـﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ از او ﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﻛـﻪ ﺑـﻪ
ﻃﺮﻓﻤﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ و وﻗﺘﻲ ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺷــﺪم .او ﻫـﻢ ﺗﻐﻴﻴـﺮ ﺟﻬـﺖ داد و ﺑـﻪ
ﻫﻔﺖ آذر ،ﻧﮕﻴﻦ درﺧﺸﺎن ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ 73 /
ﺳﻮﻳﻢ آﻣﺪ .ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﺑـﺎ ﺳـﺘﺎد ﻋــﻤﻠﻴﺎت ﺗﻤـﺎس ﮔــﺮﻓﺘﻪ و ﺗﻘﺎﺿـﺎي
ﺑﺎﻟﮕﺮد ﻛﺮدهام و ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﺠﺎت ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ.
ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ اﺳﻴﺮ ﻋﺮاﻗﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻏﻮاص ﺑﻮد ﺑﻪ زﺑﺎن اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد
و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻮد و ﻟﺒـﺎس ﻏﻮاﺻـﻲ ﺑـﺮ ﺗـﻦ داﺷـﺖ و
ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻛﻤﻚ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺑﺎﺷـﺪ .ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﺷﺪم و دﺳﺖ دادم
و ﺑﻪ زﺑﺎن ﻋﺮﺑﻲ ﺧﺪا را ﺷﻜﺮ ﻛﺮدم و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺎ ﻳﺎر ﺑـﻮد و ﺗـﻮ
را ﻫﻢ زﻧﺪه ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ را زﻧﺪه ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ .در
داﺧﻞ آب ﺑﺎ او روﺑﻮﺳﻲ ﻛﺮدم و دوﺗﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺳﻮي دﻳﮕﺮ ﺑﺮادران اﻳﺮاﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ
ﻗﺎﻳﻖ ﻧﺠﺎت ﻧﻴﻤﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ آوﻳﺰان ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺷﻨﺎ ﻛﺮدﻳﻢ.
ﮔﺮوﻫﻲ اﻓﺮاد ﺑﻴﺸﺘﺮﻣﻴﺴﺮ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻧﺠﺎت ﻓﺮدي اﻳﺸﺎن .اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻌﺪاد اﻓﺮادي ﻛﻪ
روي آب ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺣﺪود 16ﻧﻔﺮ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻲ از آﻧﻬﺎ دﭼﺎر ﻧﻘـﺺ
ﻋﻀﻮ ،ﭘﺎرﮔﻲ اﻋﻀﺎي ﺑﺪن و ﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ اﻓﺮاد ﭼـﺸﻢ
ﭼﭙﺶ از ﺣﺪﻗﻪ ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻫﺮ ﺣـﺮﻛﺖ ﻣﻮج ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲرﻓــﺖ.
ﺧﻼﺻـﻪ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦﻛﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮدﻳﻢ ،ﺑﻪ زﻳﺮ ﻗـﺎﻳﻖ رﻓـﺘﻢ و ﻃﻨـﺎب
ﻣﺨﺼﻮص ﻗﺎﻳﻖ ﻛﻪ در زﻳﺮ آن ﻗﺮار دارد را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم و آن را ﺑﺎ ﺧـﻮدم ﺑـﻪ
ﺑﺎﻻ آوردم .ﻳﻚ ﺳﺮ آن را ﺑﻪ اﺳـﻴﺮ ﻋـﺮاﻗـﻲ دادم و ﺳﺮ دﻳﮕـﺮ آن را ﺧـﻮدم
در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ .ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻣـﺎ ﻓﺎﺻـﻠﻪ ﭼﻨـﺪاﻧﻲ ﺑـﺎ ﭼـﺮاغ
درﻳﺎﻳﻲ ﻧﺪارﻳﻢ .اﮔﺮ ﻗﺪري ﻣﻘﺎوﻣﺖ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺧـﺮج دﻫـﻴﻢ ﻣـﻲﺗـﻮاﻧﻴﻢ
ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﻪ ﭼﺮاغ درﻳﺎﻳﻲ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ و ﻧﺠﺎت ﻳﺎﺑﻴﻢ .اﻳـﻦ را ﻳﻘـﻴﻦ داﺷـﺘﻢ،
زﻳﺮا ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﺳـﺎﻋﺖﻫﺎ ﺑﺎ ﺑـﺎﻟﮕـﺮد روي ﻣﻨﻄﻘﻪ ﭘــﺮواز ﻛــﺮده ﺑـﻮدم و
ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮﻳﻦ ﭼﺮاغ درﻳﺎﻳﻲ ﻛﺠﺎ ﻗﺮار دارد.
ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮد را ﺑـﻪ ﭼـﺮاغ درﻳـﺎﻳﻲ ﺑﺮﺳـﺎﻧﻴﻢ ،زﻳـﺮا
ﻗﺎﻳﻖ ﻧﻴﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪاي ﻛﻪ ﺑﻪ آن اﺗﻜﺎ ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ و ﻧﻘﻄﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﺎ ﺑﺮاي ﺣﻤـﻞ
ﻣﺠﺮوﺣﺎن ﺑﻮد ﺑﻪدﻟﻴﻞ داﺷﺘﻦ ﺳﻮراخ ﭼﻨﺪان ﻣﻮرد اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺒـﻮد .ﺑـﺎدش در
ﺣﺎل ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪن ﺑﻮد و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ اﻣﻜﺎن داﺷﺖ ﺑﻪ زﻳـﺮ آب ﻓـﺮو رود .در آن
ﺻﻮرت ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﻴﺶ از ﻳﻜﻲ دو ﻧﻔﺮ از ﻣﺠﺮوﺣﺎن را ﻧﺠﺎت دﻫﻴﻢ.
ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻫﻤﮕﻲ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺷﺪﻳﻢ .اﺳﻴﺮ ﻋﺮاﻗﻲ ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﺶ را در
ﻧﺠﺎت ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ .ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ »ﻳﺎ ﻋﻠﻲ« و ﺗﻜﺮار اﻳﻦ ﻛﻼم ﻧﻴـﺮو ﺑﺨـﺶ
ﺑﻴﺶ از دو ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻨﺎ ﻛﺮدﻳﻢ و ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﻪ ﻳـﻚ ﻣـﺎﻳﻠﻲ ﭼـﺮاغ درﻳـﺎﻳﻲ
رﺳﺎﻧﺪﻳﻢ .ﺑﻪراﺣﺘﻲ ﭼﺮاغ درﻳﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﭼـﺸﻢ دﻳـﺪه ﻣـﻲﺷـﺪ و ﻣـﻦ آن را در
ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮد ﻣﻲدﻳﺪم و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ اﻣﻴﺪ ﻧﺠﺎت ﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲﺷﺪ .اﻣﺎ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ
در ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺟﺮﻳﺎن آب ﻋﻮض ﺷﺪ .ﻳﻌﻨﻲ آب درﻳﺎ ﻛﻪ در ﺣﺎﻟـﺖ »ﺟـﺰر«
ﺑﻮد ﺑﻪ »ﻣﺪ« ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ و ﺟﺮﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺮوي ﻣﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﺮد درﺳﺖ
ﺑﺮﻋـﻜـﺲ ﺷﺪ .ﻫﺮ ﭼﻪ ﺷﻨﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﺮوﻳﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪﻣﺎن ﺑﻴـﺸﺘﺮ
ﻫﻔﺖ آذر ،ﻧﮕﻴﻦ درﺧﺸﺎن ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ 75 /
ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﺎﻟﮕﺮد
ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﭼﻬﺎر ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺻـﺪاي ﺑﺎﻟﮕﺮدﻫـﺎي اﻳﺮاﻧـﻲ را
ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ .اﻳﻦ ﺑﺎﻟﮕﺮدﻫﺎ از ﺳﻮي ﺳﺘﺎد ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﺮاي ﻧﺠـﺎت ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧـﺪة اﻓـﺮاد
ﻧﺎوﭼﻪ و ﮔﺮوه ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ وﻗﻮع ﺣﺎدﺛﻪ اﻋﺰام ﺷـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ .ﺑﻌـﺪ از اﻳـﻦ ﻛـﻪ
ﺑﺎﻟﮕﺮدﻫﺎ ﻣﺎ را ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﺮاي ﺑﺎﻻ ﻓﺮﺳﺘﺎدن اﻓﺮاد زﺧﻤﻲ و ﻧﺠﺎت آﻧﻬﺎ
اﻗﺪام ﻛﺮدﻳﻢ .ﺑﺎ اﺳﻴﺮ ﻋﺮاﻗﻲ ﻫﻔﺪه ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ از ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻘﻴﻪ ﻫﻤﻪ
زﺧﻤﻲ ﺑﻮدﻧﺪ .ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ وﺿﻊ ﺧﻮﺑﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و از ﻟﺤـﺎظ
دﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻮاﺟﻪ ﺑﻮدم ،وﻟﻲ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺣـﺎﻟﻢ از دﻳﮕـﺮان ﺑﻬﺘـﺮ ﺑـﻮد و
ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻢ.
ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻧﺠﺎت ﺑﻪ وﺳﻴﻠﺔ ﺑﺎﻟﮕﺮد ﺑﻪ اﻳﻦ ﺻﻮرت اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻟﮕﺮد ﺑﻪ ﺑـﺎﻻي
ﺳﺮ ﺷﺨﺼﻲ ﻛـﻪ در آب ﻫـﺴﺖ ﻣـﻲآﻳـﺪ و ﻳـﻚ رﺷـﺘﻪ ﻃﻨـﺎب ﺑـﻪ ﭘـﺎﻳﻴﻦ
ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺪ و در اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻓﺮد زﺧﻤـﻲ ﻛـﻪ در آب اﺳـﺖ ﺑﺎﻳـﺪ ﺧـﻮد را در
ﺣﻠﻘﻪ ﻃﻨﺎب ﺟﺎ دﻫﺪ و ﺑﻪ وﺳﻴﻠﺔ دﺳﺘﮕﺎه ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ داﺧﻞ ﺑﺎﻟﮕﺮد ﻛﺸﻴﺪه
ﺷﻮد و اﻳﻦﻛﺎر ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻧﻔﺮ اﻧﺠﺎم ﻣﻲﮔﻴﺮد .وﻗﺘﻲ ﺑﺎﻟﮕﺮد ﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﻣـﺎ آﻣـﺪ
اوﺿﺎع ﺟﻮي درﻳﺎ ﺧﺮاب ﺷـﺪ و ﺑﻪدﻧﺒﺎل آن ﻣـﻮجﻫـﺎي ﺷﺪﻳﺪ اﻳﺠﺎد ﺷﺪ .از
ﺳﻮي دﻳﮕﺮ ﻓﺸﺎر ﭼﺮﺧﺶ ﭘﺮواﻧﻪ ﺑﺎﻟﮕﺮد ﻧﻴﺰ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣـﺸﻜﻞ اﻓـﺰوده و ﺑﺎﻋـﺚ
ﺗﺄﺧﻴﺮ در رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺣﻠﻘﺔ ﻧﺠـﺎت ﻣـﻲﺷـﺪ .ﺑـﻪ ﻫـﺮ ﺣـﺎل در ﻣﺮﺣﻠـﻪ اول
زﺧﻤﻲﻫﺎ را ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ .در اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠـﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﭼﻨـﺪ ﻓﺮوﻧـﺪ ﻣﻴـﮓ
ﻋﺮاﻗﻲ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ اﻧﻬﺪام ﺑﺎﻟﮕﺮد ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣـﺎ ﺣﺮﻛـﺖ ﻛﺮدﻧـﺪ ﻛـﻪ ﻋﻘـﺎبﻫـﺎي
ﺗﻴﺰﭘﺮواز ﻧﻴـﺮوي ﻫﻮاﻳﻲ ارﺗﺶ ﺟﻤﻬـﻮري اﺳـﻼﻣﻲ اﻳـﺮان راه را ﺑــﺮ آﻧــﺎن
/76آب و آﺗﺶ
ﺳـﺪ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻧﺠﺎت ﻣﺠﺮوﺣﺎن از درﻳﺎ در زﻳﺮ ﺟﻨﮓ ﻫﻮاﻳﻲ ﻛـﻪ در
ﺑﺎﻻي ﺳﺮﻣﺎن در ﺟﺮﻳﺎن ﺑﻮد اداﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ.
ﺑﺮاي ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﻫﺮ ﻓﺮد ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺑﻴـﺴﺖ دﻗﻴﻘـﻪ وﻗـﺖ ﺻـﺮف
ﻣﻲﺷﺪ و ﻣﻦ در اﻳﻨﺠﺎ از ﺗﺠﺮﺑﻪﻫﺎي ﻗﺒﻠﻲام اﺳـﺘﻔﺎده ﻛـﺮدم ،ﻃﻨـﺎب ﻗـﺎﻳﻖ
ﻧﺠﺎت را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ وﺿﻊ ﻧﺎﻣﺴﺎﻋﺪ درﻳﺎ و ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي از ﭘﺮاﻛﻨـﺪه ﺷـﺪن اﻓـﺮاد
دوﻻ ﻛﺮدم و ﺑﻪ ﻛﻤﺮ ﺧﻮد ﺑﺴﺘﻢ .اﺳـﻴﺮ ﻋﺮاﻗﻲ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮد .ﺑﻪ اﻳﻦ
ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻣﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﻧﺠﺎت را ﻣﻲ آوردم و ﻳﻚ ﻧﻔﺮ را ﺑﺎﻻ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎدم و
ﻳﻚ ﺑﺎر اﺳﻴﺮ ﻋﺮاﻗﻲ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم ﻣﻲداد.
اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺗﺎ ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب اداﻣﻪ داﺷﺖ و ﻧﺒﺮد ﻫﻮاﻳﻲ ﻧﻴـﺰ ﻫﻤﭽﻨـﺎن
در ﺣﺎل اﻧﺠﺎم ﺑﻮد ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ آﻓﺘﺎب ﻏﺮوب ﻛﺮد و ﻫﻨﻮز ﻣﻦ ،اﺳـﻴﺮ ﻋﺮاﻗـﻲ و
ﻳﻚ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ از ﻣﺠﺮوﺣﺎن ﻛﻪ از ﻛﺎرﻛﻨﺎن ﻧﺎوﭼﻪ ﺑﻮد در آب ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻮدﻳﻢ.
دﻗﺎﻳﻘﻲ از ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎﻟﮕﺮد ﺑﺮاي ﻧﺠﺎت ﻣﺎ آﻣﺪ و
ﺣﻠﻘﻪ ﻧﺠﺎت را ﺑﻪ ﭘﺎﻳـﻴـﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻣﻦ ﺑﺮاي ﮔــﺮﻓﺘﻦ ﺣﻠﻘـﻪ ﻧﺠـﺎت از دو
ﻧﻔﺮ ﺟﺪا ﺷﺪم و ﺑﺎﻟﮕﺮد ﻣﺮا ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ .درﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻳﻜـﻲ از ﻣﻴـﮓﻫـﺎي
ﻋﺮاﻗﻲ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﮕﺮد ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮد و ﺗﻨﻬﺎ راه ﻧﺠـﺎت اﻳـﻦ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺳـﺮﻋﺖ از
ﻣﻨﻄﻘﻪ دور ﺷﻮد ،از ﺳﻮي دﻳﮕﺮ ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﻨﺎب آوﻳﺰان ﺑﻮدم ﻓـﺮار
ﺑﺎﻟﮕﺮد اﻣﻜﺎن ﻧﺪاﺷﺖ و وﻗﺘﻲ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪن ﻣﻦ ﻧﺒـﻮد .ﻧـﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑـﻴﻦ
درﻳﺎ و ﻫﻮا ﻃﻨﺎب را رﻫﺎ ﻛﺮدم و ﺑﻪ داﺧﻞ آب اﻓﺘﺎدم و ﺑﺎﻟﮕﺮد ﻧﻴﺰ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده
از ﻓﺮﺻﺖ از ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻓﺮار ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪن ﻫﻮا ﻫﻴﭻﮔﻮﻧﻪ اﻣﻴـﺪي ﺑـﺮاي
آﻣﺪن ﺑﺎﻟﮕﺮد وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ .در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ اﻗﺪاﻣﻲ ﺑﺮاي ﻧﺠﺎت
ﻣﺎ اﻣﻜﺎنﭘﺬﻳﺮ ﻧﺒﻮد.
اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻪ ﭼﻨﺪ دﻟﻴﻞ اﻣﻜﺎنﭘﺬﻳﺮ ﻧﺒﻮد ،زﻳـﺮا اوﻻً ﻣـﺎ در ﻣﻨﻄﻘـﺔ
ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻲ دﺷﻤﻦ ﺑﻮدﻳﻢ ،در ﺛﺎﻧﻲ ﺑﺮاﺳﺎس ﻣﺤﺎﺳﺒﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ اﻧﺠـﺎم
ﺷﺪه ﺑﻮد در آن ﺷﺐ از ﻧﻮر ﻣـﺎه ﺧﺒـﺮي ﻧﺒـﻮد و ﺗـﺎرﻳﻜﻲ ﻣﻄﻠـﻖ ﺑـﺮ درﻳـﺎ
ﺣﻜﻤﻔﺮﻣﺎ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻫﻴﭻوﺟﻪ اﻣﻜﺎن ﮔﺸﺖ ﺑﺮاي ﺑﺎﻟﮕﺮدﻫـﺎ و ﺳـﺎﻳﺮ واﺣـﺪﻫﺎ،
ﻫﻔﺖ آذر ،ﻧﮕﻴﻦ درﺧﺸﺎن ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ 77 /
ﭼﻪ ﻋﺮاﻗﻲ و ﭼﻪ اﻳﺮاﻧﻲ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ .ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﺗـﺎ ﺻـﺒﺢ روز ﺑﻌـﺪ
ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻜﻞ ﻣﻤﻜﻦ زﻧﺪه ﻧﮕﻪ ﻣﻲداﺷﺘﻴﻢ.
ﻣﻦ ﺑﻮدم ،اﺳﻴﺮ ﻋﺮاﻗﻲ و ﻳﻚ اﻳﺮاﻧـﻲ ﻛـﻪ زﻳـﺮ ﻛﺘـﻒ و زﻳـﺮ ﺳـﻴﻨﻪ او
ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ دﺳﺖ ﺷﻨﺎ ﻣﻲﻛﺮد .ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺎﻣﻠﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻊ از ﻣـﺮگ
او ﺷﺪه ﺑﻮد روﺣﻴﺔ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺎﻟﻲ و ﻣﻘـﺎوﻣﺶ ﺑـﻮد .ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧـﻪ از آﻧﺠـﺎ ﻛـﻪ در
ﺣﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻧﺠﺎت و ﻫﻨﮕﺎم ﻓﺮار ﺑـﺎﻟﮕﺮد ﻃﻨـﺎب ﻗـﺎﻳﻖ ﻧﺠـﺎت ﺑـﻪ ﻃﻨـﺎب
ﺑﺎﻟﮕﺮد ﮔﻴﺮ ﻛﺮد ،ﻗﺎﻳﻖ ﻧﺠﺎﺗﻲ ﻛﻪ در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺎ ﺑﻮد واژﮔﻮن ﺷﺪ .ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ
ﻣﺠﺒـﻮر ﺷـﺪم ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﺟﻠﻴﻘﻪﻫــﺎي ﻧﺠــﺎت اﻓــﺮادي را ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﺑـﺎﻟﮕﺮد
ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدﻳﻢ ،ﺟﻤﻊ ﻛﺮدم و ﺑﻪ ﺗﻦ ﻓﺮد ﻣﺠﺮوح ﺑﺴﺘﻢ .ﭼﻨﺪ ﺟﻠﻴﻘﺔ ﻧﺠـﺎت
دﻳﮕﺮ را ﺑﻪ زﻳﺮ ﻗﺎﻳﻖ واژﮔﻮن ﺷﺪه ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺎدي ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ،ﺑﺴﺘﻢ و آن را
ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻳﻚ ﺳﻜﻮي ﻧﺠﺎت درآوردم و ﻓﺮد ﻣﺠﺮوح را روي آن ﻗﺮار دادم .در
اﻳﻦ زﻣﺎن ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي ﺑﺪﻧﺶ ﻫﻢ ﺷﺪت ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﭘﻴـﺪا ﻛـﺮد و ﻣـﻲﺑﺎﻳـﺴﺖ ﺑـﻪ
ﻧﺤﻮي ﺟﻠﻮِ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي را ﻫﻢ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻴﻢ .ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﺎر از ﻛﺖ ﭼﺮﻣﻲ ﻣﺠﺮوح
ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮدﻳﻢ و ﺗﺎ ﺣﺪي ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻳﻢ .ﭘﺲ از اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺎ اﺳـﺘﻔﺎده
از ﻋﻠﻢ ﺳﺘﺎره ﺷـﻨﺎﺳﻲ ﻣﺴـﻴﺮﻣﺎن را ﻣﺸﺨﺺ ﻛﺮدﻳﻢ و ﺑﻪ ﺷﻨﺎ اداﻣﻪ دادﻳﻢ.
اﻣﻴﺪ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف واﺣﺪﻫﺎي ﺧﻮدي در ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎﺷﻴﻢ.
ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪود ﻫﻔﺖ ﻳﺎ ﻫﺸﺖ ﺷﺐ ﺑـﻮد و آب ﻧﻴـﺰ ﻫـﺮ ﻟﺤﻈـﻪ ﺳـﺮدﺗﺮ
ﻣﻲﺷﺪ .ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ از ﺳﺮﻣﺎ ﻣﺼﻮن ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﻨﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﺗﺎ ﺗﻨﻤـﺎن
ﮔﺮم ﺑﺎﺷﺪ .اﺳﻴﺮ ﻋﺮاﻗﻲ ﺑﻪدﻟﻴﻞ داﺷﺘﻦ ﻟﺒﺎس ﻏﻮاﺻﻲ ﻣﺸﻜﻠﻲ از اﻳـﻦ ﺑﺎﺑـﺖ
ﻧﺪاﺷﺖ وﻟﻲ ﻟﺒﺎس ﻣﻦ ﻛﺘﺎن ﺑﻮد و ﻣﻘﺎوﻣﺘﻲ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﺮﻣﺎ ﻧﺪاﺷﺖ.
ﻳﺦ ﻣﻲﻛﺮد و در ﻃﻮل ﻣﺴـﻴﺮ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻫـﺮ ﻟﺤﻈـﻪ ﺑـﺎ اﺳـﻴﺮ ﻋﺮاﻗـﻲ
ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ و ﺳﻌﻲ در ﺷﻨﺎﺧﺖ روﺣﻴﻪ او و ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺎرت ﻗﺮار دادن ﻣﺪاوم
وي داﺷﺘﻢ زﻳﺮا اﻣﻜﺎن داﺷﺖ در ﺻﻮرت ﻏﻔﻠﺖ از او ﻣـﻮرد ﺣﻤﻠـﻪاش ﻗـﺮار
ﮔﻴﺮﻳﻢ .ﻳﻜﻲ از ﻣﺴـﺎﻳﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ در دل درﻳﺎ ﺻـﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ،ﻣﻮﺿﻮع
ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻲ ﻋﺮاق ﺑﺎ اﻳﺮان ﺑﻮد .از او ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼـﻪدﻟﻴـﻞ ﻋـﺮاق ﺑـﻪ
اﻳﺮان ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ در ﺻﻮرﺗﻲﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﺴﻠﻤﺎن
ﻫﺴﺘﻴﺪ؛ ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﺎ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻧﻤﻲﺟﻨﮕﻴﺪ؟ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻲ از ﺳﺆالﻫﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻲداد
و ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ،ﺳﻜﻮت ﻣﻲ ﻛﺮد .ﻣﻲﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺸﺎر وارد
ﻣﻲﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺠﻨﮕﻴﻢ ،وﮔﺮﻧﻪ ﺧﻮدﻣﺎن اﻧﮕﻴﺰهاي ﺑﺮاي ﺟﻨﮓ ﻧﺪارﻳﻢ.
ﻫﻨﮕﺎم ﺻﺤﺒﺖ ،ﭘﻴﺸﺮوي ﻣﺎ اداﻣﻪ داﺷﺖ زﻳﺮا ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻮدﻳﻢ ﻛـﻪ ﻣـﺪاوم
در ﺗﺤــﺮك ﺑﺎﺷــﻴﻢ .ﺷــﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻴــﺪ ﻛــﻪ ﺧﻠــﻴﺞ ﻓــﺎرس داراي ﻣــﺎﻫﻲﻫــﺎي
ﮔﻮﺷﺖﺧﻮار ﻓﺮاواﻧﻲ اﺳﺖ .اﮔﺮ در ﻧﻘﻄﻪاي از آب ﺑﻪﻃﻮر ﺳﺎﻛﻦ ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮﻳـﺪ
و ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﻣـﻮرد ﺣﻤﻠـﻪ اﻳـﻦ ﻣـﺎﻫﻲﻫـﺎي ﮔﻮﺷـﺘﺨﻮار ﻗـﺮار
ﻣﻲﮔﻴﺮﻳﺪ و ﮔﻮﺷﺖ ﺗﻦ ﺷﻤﺎ را ﺗﻜﻪﺗﻜﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد .ﻣﺸﻜﻞ دﻳﮕـﺮ در اﻳـﻦ
ﻣﻨﻄﻘﻪ وﺟﻮد ﻛﻮﺳﻪﻫﺎ ﺑﻮد و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻣﻦ در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ آﮔﺎه ﺑﻮدم ﻛــﻪ
ﭼـﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد و راه ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑـﺎ اﻳـﻦ ﺣﻴﻮاﻧـﺎت درﻳـﺎﻳﻲ را ﻣﻲداﻧﺴـﺘـﻢ .ﺗﻨﻬﺎ
راه ﻧﺠـﺎت ،ﺣﺮﻛﺖ ﺑـﻮد و اﮔـﺮ ﺣـﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ ﻫـﻴﭻ ﻣﻮﺟـﻮد زﻧـﺪهاي
ﻗﺎدر ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﻣﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﻨﺪ و ﻳﺎ ﺣﺘﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮد .ﭼﻮن ﻛﻮﺳﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﻠﻲ
از ﻫﺮ ﺟﺴﻢ ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ در ﺳﻄﺢ آب ﺣﺮﻛﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣـﻲﺗﺮﺳـﺪ ،ﻣﮕـﺮ
اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ .در اﻳﻦ ﻣﺪت ﺑﻪ اﺳﻴﺮ ﻋﺮاﻗﻲ ﻧﻴﺰ ﻳﺎدآوري ﻛـﺮدم
ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ در ﺻﻮرت دﻳﺪن ﺑﺎﻟﮕﺮد ﺑﻪ آن ﻋﻼﻣـﺖ ﺑﺪﻫـﺪ .ﺧـﻮدم ﻗﻄﻌـﻪاي
ﺷﺒﺮﻧﮓ ﻣﺎﻧﻨﺪ را از ﺑﺪﻧﺔ ﻗﺎﻳﻖ ﺟﺪا ﻛﺮده و ﺑﻪ ﻛﻤﺮم ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ در ﺻﻮرت
ﭘﻴﺪا ﺷﺪن ﺑﺎﻟﮕﺮد ﺑﻪ آن ﻋﻼﻣﺖ دﻫﻢ.
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ ،ﺳـﺮﻣﺎ ﻫــﻢ ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﻣـﻲﺷـﺪ .از
ﺳﻮي دﻳﮕﺮ دو روز ﺑﻮد ﻛﻪ ﻏﺬا ﻧﺨﻮرده ﺑـﻮدﻳﻢ و دﻳﮕـﺮ اﻧـﺮژي ﭼﻨـﺪاﻧﻲ در
ﻫﻔﺖ آذر ،ﻧﮕﻴﻦ درﺧﺸﺎن ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ 79 /
ﺑﺪن ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ .ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺮوي اﻳﻤـﺎن ﺑـﻪ ﭘﺮوردﮔـﺎر و ﻟﻄـﻒ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻣﻮﺟـﺐ
ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﺷﻨﺎ اداﻣﻪ دﻫﻢ.
رﻓﻊ ﺗﺸﻨﮕﻲ
ﻳﻜﻲ از اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺟﺎﻟﺐ در اﻳﻦ ﺷﺐ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻪﻫﺎي ﺷﺐ در ﺣﺎل ﺷـﻨﺎ
ﺟﺴﻢ ﺳﺨﺘﻲ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻢ ﺧﻮرد و ﻳﻜﺒﺎره ﺑـﺮاي ﭼﻨـﺪ ﻟﺤﻈـﻪ درد ﺷـﺪﻳﺪي در
ﺳﺮاﺳﺮ ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪ و در ﻳﻚ آن ﺗﺼﻮر ﻛﺮدم ﻛﻮﺳﻪ ﭘﺎﻳﻢ را زده اﺳﺖ .در
ﻛﻤﺎل ﻳﺄس و ﻧﺎاﻣﻴﺪي ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ را ﺣﺮﻛﺖ دادم ،ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﺣﺮﻛـﺖ
ﻣﻲﻛﻨﺪ ،ﻛﻤﻲ در اﻃﺮاﻓﻢ و در زﻳﺮ آب ﺟﺴﺖوﺟـﻮ ﻛـﺮدم و ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﺷـﺪم
ﺟﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻢ اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮده ،ﻳﻚ ﻛﺎرﺗﻦ ﺑﻮد ) ﻣﻌﻤـﻮﻻً در ﻗـﺎﻳﻖﻫـﺎي
ﻧﺠﺎت ﻳﻚ ﻛﺎرﺗﻮن ﻏﺬا ﺷﺎﻣﻞ ﻛﻨﺴﺮو و ﺷﻜﻼت و ﻳﻚ ﻛـﺎرﺗﻦ ﻣﺤﺘـﻮي آب
وﺟﻮد دارد( وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﻛﺎرﺗﻦ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷـﺪم ﻣـﻮﺟﻲ از ﺷــﺎدي وﺟـﻮدم را در
ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻤـﺎن ﻣﻲ ﺑـﺮدم ﻛﻪ ﻛﺎرﺗﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺤﺘﻮي ﻏﺬا ﺑﺎﺷﺪ .ﻛﺎرﺗﻦ را ﺑـﻪ
ﺳﺨﺘﻲ روي ﺳﻄﺢ آب آوردم .وﻟﻲ ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﺗﺄﺳﻒ ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﺷـﺪم ﻛـﻪ اﻳـﻦ
ﻛﺎرﺗﻦ ﻣﺤﺘﻮي آب اﺳـﺖ .وﻟﻲ ﺑـﺎز ﻫـﻢ ﺟــﺎي ﺧﻮﺷــﺒﺨﺘﻲ ﺑـﻮد ﭼــﻮن
ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﻣﻘﺪاري آب ﺑﻪ ﻣﺠﺮوح ﺑﺪﻫﻴﻢ .ﺑﺮاي ﺑﺎز ﻛﺮدن ﻛﺎرﺗﻦ ﺑـﻴﺶ از
ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻼش ﻛﺮدﻳﻢ و ﭘـﺲ از ﺑـﺎز ﺷـﺪن آن ،در ﺣـﺪود ﺳـﻲ ،ﭼﻬـﻞ
ﻗﻮﻃﻲ آب در ﺳﻄﺢ درﻳﺎ ﺷﻨﺎور ﺷﺪ.
ﺻﺪاي ﺑﺮﺧﻮرد ﻗﻮﻃﻲﻫﺎ در آن ﺷﺐ ﻇﻠﻤﺎﻧﻲ و ﺳﺎﻛﺖ درﻳـﺎ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﺻـﺪاي
ﻧﺎﻗﻮس در ﮔﻮشﻫﺎﻳﻤﺎن ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ .ﻣﺸﻜﻞ ﺑﺰرگ ﺑﻌﺪي ﺑﺎز ﻛﺮدن در ﻗﻮﻃﻲ
ﺑﻮد و ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﺎر وﺳﻴﻠﻪاي ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ .ﺑﺮاي ﺣﻞ اﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ از اﺳﻴﺮ ﻋﺮاﻗﻲ
ﻫﻢ ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ و ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤـﺎم ﺗـﻼش ﻛـﺮدﻳﻢ ،ﺑـﺎ ﻣـﺸﺖ ﺑـﻪ
ﻗﻮﻃﻲ ﻛﻮﺑﻴﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺎز ﺷﻮد.
/80آب و آﺗﺶ
ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﻗﻮﻃﻲ را ﺑﺎز ﻛﻨـﻴﻢ .زﻳـﺮا ﻣـﺴﺌﻠﻪ
ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ را ﻧﮕﺮان ﻣﻲ ﻛﺮد اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳـﺖ اﺳـﻴﺮ ﻋﺮاﻗـﻲ از
ﻓﺮط ﺗﺸﻨﮕﻲ از آب درﻳﺎ ﺑﺨﻮرد و اﮔﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛـﺮد ﺑﻌـﺪ از ﮔﺬﺷـﺖ
ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ دﭼﺎر ﺟﻨﻮن آﻧﻲ ﻣﻲﺷﺪ و ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد در آن ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺎ را ﻣـﻮرد
ﺣﻤﻠﻪ ﻗﺮار دﻫﺪ .ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻫﻤﻴـﺸﻪ ﻓﺎﺻـﻠﻪ ﻣﻨﻄﻘـﻲ ﺑـﺎ او را رﻋﺎﻳـﺖ
ﻣﻲﻛﺮدم .ﺑﻌﺪاز ﺗﻼش ﻃﺎﻗﺖﻓﺮﺳﺎ و ﺧـﺴﺘﻪ ﻛﻨﻨـﺪه ،ﻗـﻮﻃﻲ را ﺑـﺎر آﺧـﺮ از
دﺳﺖ او ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ زﻳﺮ آب ﺑﺮدم و ﺑﺎ اﺳـﺘﻔﺎده از ﭘـﺎ و ﻣـﺸﺖ آنﻗـﺪر ﺑـﻪ
ﻗﻮﻃﻲ ﻛﻮﺑﻴﺪم ﺗﺎ ﺳﻮراﺧﻲ در ﺗﻪ آن اﻳﺠﺎد ﺷﺪ و آب ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻗﻄﺮه ﻗﻄﺮه
از آن ﺧﺎرج ﺷﺪ .اﺑﺘﺪا ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪاي ﻗﻮﻃﻲ را ﺑﺎﻻي دﻫﺎن ﻣـﺼﺪوم اﻳﺮاﻧـﻲ
ﻗﺮار دادﻳﻢ ﺗﺎ ﮔﻠﻮﻳﻲ ﺗـﺎزه ﻛﻨـﺪ و ﭘـﺲ از آن ﻗـﻮﻃﻲ دﺳـﺖ ﺑـﻪ دﺳـﺖ در
ﮔﺮدش ﺑﻮد .ﻧﺰدﻳﻚ ﺳﺤﺮ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻛﻪ از ﻣﺼﺪوم ﻫﻤﺮاﻫﻤﺎن ﺻـﺪاﻳﻲ
در ﻧﻤﻲآﻳﺪ .ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪم و ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﺗﺄﺳﻒ ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﺷـﺪم ﻛـﻪ ﺑـﺮ اﺛـﺮ
ﺳﺮﻣﺎ و ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي ﺷﺪﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪه و ﭼﺸﻢ و دﻫﺎﻧﺶ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑـﺎز
ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ .ﻫﻨﮕﺎم ﺳﺤﺮ ﺑﻮد ،ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ،ﻳﻚ ﺟﻨـﺎزه و ﻳـﻚ اﺳـﻴﺮ .در
روﺷﻨﺎﻳﻲ ﺷﻴﺮي رﻧﮓ ﺻﺒﺢ ﺻﺪاي ﻏﺮش ﭼﻨﺪ ﻓﺮوﻧﺪ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ را ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ
از ﺑﺎﻻي ﺳﺮﻣﺎن در ارﺗﻔﺎع ﺧﻴﻠﻲ زﻳﺎد رد ﺷﺪﻧﺪ .ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺻﺒﺢ ،آﻓﺘـﺎب
ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺎﻻ آﻣﺪ ،ﻛﻤﻲ ﮔﺮمﺗﺮ ﺷﺪﻳﻢ و اﻳـﻦ ﺧـﻮد ﻣﻮﺟـﺐ ﺗﻘﻮﻳـﺖ روﺣﻴـﻪ و
اﻧﺮژي ﻣﺎ ﮔﺮدﻳﺪ و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﻪ ﺷﻨﺎ اداﻣﻪ دادﻳﻢ .ﺑﺎ ﺳﻤﺖﮔﻴـﺮي از
ﺧﻮرﺷــﻴﺪ ،ﻣــﺴﻴﺮ را ﺑــﻪﺳــﻮي واﺣــﺪﻫﺎي ﺧﻮدﻣــﺎن اداﻣــﻪ ﻣــﻲدادﻳــﻢ .ﺑــﺎ
ﻣﺤﺎﺳﺒﻪاي ﻛﻪ ﻧﺰد ﺧﻮد ﻛﺮده ﺑﻮدم ،اﮔﺮ ﺑﺮاي ﻧﺠﺎت ﻣـﺎ اﻗـﺪاﻣﻲ ﻧﻤـﻲﺷـﺪ،
ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﭼﻬﻞ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﺮ ﺷﻨﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﺄﺳﻴﺴﺎت اﻳـﺮان
ﺑﺮﺳﻴﻢ.
ﺳﺎﻋﺖ دوازده وﺿﻊ درﻳﺎ دﮔﺮﮔـﻮن ﺷـﺪ و ﻣـﻮجﻫـﺎي ﭘـﻲدرﭘـﻲ ﻣـﺎ را ﺑـﻪ
ﮔﻮﺷﻪاي دﻳﮕﺮ ﭘﺮﺗﺎب ﻛﺮد .ﺗﻤﺎم ﺳﻌﻲ ﻣﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ زﻳﺮ آب ﻧـﺮوﻳﻢ و
در اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺳﻴﺮ ﻋﺮاﻗﻲ اﺷﺎره ﻛﺮد ﻛﻪ ﺻﺪاي ﺑﺎﻟﮕﺮد از دور ﺷﻨﻴﺪه
ﻫﻔﺖ آذر ،ﻧﮕﻴﻦ درﺧﺸﺎن ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ 81 /
ردﻳﻒ ﺳﺎﻳﺮ اﺳﺮاي ﻋﺮاﻗﻲ ﻗﺮار ﻧﮕﻴﺮد و ﺑﺎ او ﻣﺎﻧﻨﺪ دﻳﮕﺮان رﻓﺘﺎر ﻧـﺸﻮد و از
ﻛﻤﻚﻫﺎي ﻻزم ﺑﻪ او ﻣﻀﺎﻳﻘﻪ ﻧﺸﻮد.
وﻗﺘﻲ ﺑﺎﻟﮕﺮد ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺖ ﮔﺮوه زﻳﺎدي از دوﺳﺘﺎن ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﺮدﻧـﺪ ﻛـﻪ
ﻣﻦ زﻧﺪهام ،اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺪﻧﻢ دﻳﮕﺮ ﻣﺘﻼﺷﻲ و ﭘﻮﺳﺖ ﺗﻨﻢ ﻓﺎﺳﺪ ﺷﺪه ﺑـﻮد .ﺑﻌـﺪ از
رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﭘﺎﻳﮕﺎه ،ﻣﻦ و آن اﺳـﻴﺮ ﻋﺮاﻗـﻲ ﺑـﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن اﻋـﺰام ﺷـﺪﻳﻢ و
ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ اﻃﻼﻋﺎت زﻳﺎدي از ﻋﺮاﻗﻲﻫﺎ ﺑـﻪ دﺳـﺖ آورﻳـﻢ .ﺑﻌـﺪ از اﻳﻨﻜـﻪ ﺗـﺎ
ﺣﺪودي ﺑﻬﺒﻮد ﻳﺎﻓﺘﻢ ﺑﻪ دﻳﺪار ﺳﺎﻳﺮ اﻓﺮادي ﻛﻪ در آب ﺑﺎ ﻣـﺎ ﮔﺮﻓﺘـﺎر ﺷـﺪه
ﺑﻮدﻧــﺪ و ﺑــﺎﻟﮕﺮد در روز اول آﻧﻬــﺎ را ﺑــﻪ ﺳــﺎﺣﻞ اﻧﺘﻘــﺎل داده ﺑــﻮد رﻓــﺘﻢ.
ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ آﻧﻬﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮد را ﺑﻪدﺳﺖ آورده ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺑﻪﺟﺰ ﻳﻜﻲ از
اﻓﺴﺮان ﻛﻪ ﺑﻪدﻟﻴﻞ ﺿﺮﺑﺔ ﻣﻐﺰي ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺑـﻲﺗﺮدﻳـﺪ اﻳـﻦ ﺷـﻬﻴﺪان
ﻧﻘﺸﻲ ﻋﻈﻴﻢ در ﻛﺴﺐ ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﭘﻴﺮوزي درﻳﺎﻳﻲ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ اﻳﺮان
داﺷﺘﻨﺪ .ﻳﺎدﺷﺎن ﮔﺮاﻣﻲ و راﻫﺸﺎن ﭘﺮ رﻫﺮو ﺑﺎد.
ﻫﻔﺖ آذر ،ﻧﮕﻴﻦ درﺧﺸﺎن ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ 83 /
ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳـﺘﻮر داد ﻓﻮري ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺮوم .ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺮواز ﻛﺮدم
و آن ﻏـﻮل ﺑـﺰرگ را در ﻣﻨﻄﻘﻪ دﻳﺪم .ﺳﺮﻳﻊ ﺑـﻪ ﺳــﻤﺖ آن ﻧـﺎو ،ﺣــﺎﻟﺖ
ﺗﻬﺎﺟﻤـﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ .ﺑﺎ ﺷﻠﻴﻚ اوﻟﻴﻦ ﻣﻮﺷﻚ ،ﭘﻞ ﻓـﺮﻣﺎﻧﺪﻫـﻲ آن ﻧﺎو را ﻫـﺪف
ﮔـﺮﻓﺘﻢ و ﻣﻮﺷـﻚ دوم را ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ و ﺷـﻜﻢ ﻧﺎو زدم .وﻗــﺘﻲ از روي ﻧــﺎو رد
ﺷـﺪم دﻳـﺪم ﺑﺮ روي ﺑـﺎﻧﺪ ﻧﺎو ،ﻳﻚ ﻓﺮوﻧﺪ ﺑﺎﻟﮕﺮد و ﭼﻬﺎر دﺳﺘﮕﺎه ﻛــﺎﺗﻴﻮﺷﺎ
ﻣﺴـﺘﻘﺮ اﺳﺖ و ﺷﻌﻠﺔ آﺗﺶ از آن زﺑﺎﻧﻪ ﻣﻲﻛﺸﺪ .ﻟﻜـﻦ ﻫـﻨــﻮز ﻧـﺎو ﻏــﺮق
ﻧـﺸـﺪه اﺳـﺖ .دﺳـﺘـﻮر دادﻧـﺪ دوﺑـﺎره آن را ﻫﺪف ﻗﺮار دﻫﻢ .ﻣﻦ اﻋﺘﺮاض
ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ :ﺧﻮدم آن را زدم .ﺷﻤﺎ ﺑﺮوﻳﺪ و آن را ﻳﺪك ﻛﻨﻴﺪ .اﻳﻦ ﻧﺎو در
ﻣﺤﺪودة آبﻫﺎي ﻣﺎﺳﺖ.
در اﻳﻦ ﺣﺎل ﺟﻨﺎب ﻓﻜﻮري ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و در ﺣﺎﻟﻲﻛـﻪ ﺳـﺨﺖ
ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺑﻮد ،دﻟﻴﻞ ﻧﺮﻓﺘﻦ ﻣﺮا ﻧﭙﺮﺳﻴﺪ و اﺟﺎزه ﻧﺪاد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻛـﻨﻢ ،ـ
ﻣﻮﺿﻮع را دﻗﻴﻖ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ـ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺘﻮر داد ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﺤـﻮي ﻛـﻪ
ﺷﺪه ﺑﺎﻳﺪ آن ﻧﺎو زده و ﻣﺘﻼﺷﻲ ﺷﻮد .ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﻣﻦ دﺳﺘﻮر را اﺟﺮا ﻛﺮدم
و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﺎو ﻫﺠﻮم ﺑﺮدم .ﺑﻪ ﻣﻦ اﻃـﻼع داده ﺑﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ اﻳـﻦ ﻧـﺎو
ﻋﺮاﻗﻲ ﺣﺪود ﻫﺸﺘﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﻧﻴﺮو دارد .ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ آن ﻧﺎو رﺳـﻴﺪم،
دﻳﺪم ﻫﻮا ﻃﻮﻓﺎﻧﻲ اﺳﺖ و ﺑﺎﻟﮕﺮدﻫﺎي ﻋﺮاﻗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ روي ﻧﺎو ﻫـﺴﺘﻨﺪ ﻗـﺪرت
ﭘﺮواز ﻛﺮدن را ﻧﺪارﻧﺪ .ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻮان و ﺑﺎ ﺗﻤـﺎم ﻣﻮﺷـﻚﻫـﺎﻳﻢ آن را ﺑـﺎردﻳﮕﺮ
ﻣﻮرد ﻫﺪف ﻗﺮار دادم و ﺳﺮﻳﻊ ﻣﺤﻞ را ﺗﺮك ﻛﺮدم.
ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎو ﻋﺮاﻗﻲ ﻏـﺮق ﺷـﺪه اﺳـﺖ .ﺑـﺎر دﻳﮕـﺮ
ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ دو ﻓﺮوﻧﺪ ﻧﺎوﭼﻪ ﻋﺮاﻗﻲ ﻛﻪ در آب ﺳـﺮﮔﺮدان ﺑﻮدﻧـﺪ،
ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮده و آﻧﻬﺎ را ﻣﻨﻬﺪم ﻛﻨﻢ .اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻫـﻢ ﻛـﺮدم و آن دو ﻧﺎوﭼـﻪ را
ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﻌﺮ آبﻫﺎي ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس ﻓﺮﺳﺘﺎدم .ﺑﻌﺪﻫﺎ از اﺳﺮاي ﻋﺮاﻗـﻲ ﺷـﻨﻴﺪم
ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ :آن دو ﻧﺎوﭼﻪ از ﻧﻮع ﻣﻴﻦ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﺑﻮدﻧﺪ و اﻳﺮان ﺑﺎ زدن آﻧﻬﺎ
ﻛﻤﺮ ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ ﻋﺮاق را ﺷﻜﺴﺖ.
/86آب و آﺗﺶ
اﻣﺮوز ﺑﺎ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻋﺮاق ﺑﻌﺪ از ﺗـﺎرﻳﺦ ﻫﻔـﺘﻢ آذر ﻣـﺎه ﺳـﺎل
1359ﻓﺎﻗﺪ ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ ﺷﺪ و ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ ارﺗﺶ ﺟﻤﻬـﻮري اﺳـﻼﻣﻲ
اﻳﺮان ،ﻗﺪرت اول درﻳﺎﻳﻲ در ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس ﮔﺮدﻳﺪ.
ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ؛ ﺣﺎﻓﻆ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس و87 /...
ﻓﺼﻞ ﺳﻮم
ﻧﻴﺮوي درﻳـﺎﻳﻲ؛
و
اﻧﻔﺠﺎر در اﻓﻖ
ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻣﻮﺷﻚ
1362/1/23ﺑﻪ ﻳﻜﺎن ﻣﺎ اﺑـﻼغ ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺮاي اﺟـﺮاي ﻣﺄﻣﻮرﻳـﺖ در
آﻣﺎدﮔﻲ ﻛﺎﻣﻞ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد .ﺑﻪدﻟﻴﻞ اﺷﻜﺎﻻت ﻣﻮﺟﻮد در ﺳﺎﻣﺎﻧﺔ ﻓﻨﻲ ﻧﺎوﭼـﻪ و
اﻧﺠﺎم ﺑﺮﺧﻲ ﺗﻌﻤﻴﺮات ،ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺑﻪ ﻋﺼﺮ ﻫﻤـﺎن روز ﻣﻮﻛـﻮل ﺷـﺪ .ﺳـﺎﻋﺖ
18:00از اﺳﻜﻠﻪ ﺟﺪا و ﻋﺎزم ﻣﺤﻞ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺷﺪﻳﻢ .ﻫﻮا آرامآرام ﺗﺎرﻳﻚﺗـﺮ
ﻣﻲﺷﺪ و اﻣﻜﺎن رؤﻳﺖ ﻣﺎه ﻧﻴﺰ وﺟﻮد داﺷﺖ.
ﺳﺎﻋﺖ 22: 30ﺑﻪ ﻣﺤﻞ اﺳﺘﻘﺮار رﺳﻴﺪﻳﻢ و در ﺣﺎل ﻣﻬﺎر ﻛﺮدن ﻳﻜﺎن
ﺑﻪ ﺑﻮﻳﻪ اﻃﺮاف ﺳـﻜﻮ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺷـﻠﻴﻚ ﮔﻠﻮﻟﻪﻫﺎﻳﻲ از ﻃـﺮف ﻣﻘﺎﺑـﻞ
ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻛﺮد .آﺗﺸﺒﺎريﻫﺎ از ﺳﻜﻮﻫﺎي اﻟﺒﻜﺮ ،اﻻﻣﻴﻪ و ﺑﻮﻳـﻪ
ﺷــﻂاﻟﻌــﺮب ﺑــﻪﺻــﻮرت اﺷــﻴﺎي ﻧــﻮراﻧﻲ در ﻫــﻮا ﻗﺎﺑــﻞ رؤﻳــﺖ و ﻫــﺪف
ﺗﻴﺮاﻧﺪازيﻫﺎي دﺷـﻤﻦ ﺟﺎﻳـﻲ ﺟﺰ ﻧﺎوﭼﻪ و ﺗﺄﺳـﻴـﺴـﺎت ﻧﻔﺘـﻲ ﻣــﺎ ﻧﺒـﻮد.
ﻧﺎوﭼﻪ از ﺑﻮﻳﻪ ﺟـﺪا و در ﭘـﻨﺎه ﺳـﻜﻮي ﻧﻔﺘـﻲ اﻗﺪام ﺑـﻪ اﺟــﺮاي آﺗـﺶ ﺑـﻪ
ﺳـﻤﺖ ﭘـﺮﺗـﺎب اﺷـﻴﺎي ﻧـﻮراﻧﻲ ﻛـﺮد .ﺗﻌﺪاد 11ﻓـﺮوﻧﺪ ﻣﻮﺷـﻚ ﺑﻪ ﺳـﻮي
ﻣﺎ ﺷـﻠﻴﻚ ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﻓﻘﻂ 2ﻓـﺮوﻧﺪ آﻧﻬـﺎ ﺑﻪ ﺳـﻜﻮ اﺻـﺎﺑﺖ و ﻣـﻮﺟﺐ ﺑـﺮوز
ﺧﺴـﺎراﺗﻲ ﺷﺪ .ﺗﺒﺎدل آﺗـﺶ ﻗﻄـﻊ و آراﻣـﺶ ﻧـﺴﺒﻲ ﺑـﺮ ﺻـﺤﻨﻪ درﮔﻴـﺮي
/90آب و آﺗﺶ
ﺳﺒﺰ رﻧﮓ رادار ﺧﻴﺮه ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ ﻫـﺪف از ﺻـﻔﺤﺔ
رادار ﻣﺤﻮ ﺷﺪ .وﺿﻌﻴﺖ روﺣﻲ اﻓـﺮاد وﺻـﻒﻧﺎﭘـﺬﻳﺮ ﺑـﻮد و ﻗﻠـﻢ از درج آن
اﺣﺴﺎﺳﺎت واﻗﻌﺎً ﻋﺎﺟﺰ اﺳﺖ .ﺟﻤﻊﺑﻨﺪي و ﻧﺘﻴﺠﺔ ﻋﻤﻠﻴﺎت در ﻗﺎﻟﺐ ﻳﻚ ﭘﻴﺎم
آﻧﻲ ﺑﻪ ﭘﺴﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻲ ﺑﻮﺷﻬﺮ ﮔﺰارش و درﺧﻮاﺳﺖ ﻳﻚ ﻓﺮوﻧﺪ ﺑﺎﻟﮕﺮد ﺷـﺪ
ﻛﻪ ﺑﻪدﻟﻴﻞ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ و ﻋﺪم اﻣﻜـﺎن ﻋﻤﻠﻴـﺎت ﺗﺠـﺴﺲ و ﻧﺠـﺎت
اﺟﺮاي اﻳﻦ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ـ ﻟﺤﻈـﺔ ﻃﻠـﻮع آﻓﺘـﺎب ـ ﻣﻮﻛـﻮل
ﺷﺪ .در ﻣﻮﻋﺪ ﻣﻘﺮر ،ﺑـﺎﻟﮕﺮد در ﻣﻨﻄﻘﺔ درﮔﻴﺮي ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺧﻮد را آﻏـﺎز ﻛـﺮد
ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪة وﺳﺎﺋﻞ و ﻟﻮازم ﺑﻪﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺮ ﺳﻄﺢ آب؛ اﻧﻬﺪام ﻧﺎوﭼﺔ دﺷﻤﻦ
ﺻﺪدرﺻﺪ ﺑﻪ ﺗﺄﻳﻴﺪ رﺳﻴﺪ .در اﻳﻨﺠﺎ ذﻛﺮ ﻳﻚ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺿﺮوري اﺳﺖ؛ اﻣﺎم
ﺧﻤﻴﻨﻲ)ره( ﺑﺎرﻫﺎ در ﺳﺨﻨﺎن ﮔﻬﺮﺑﺎرﺷﺎن ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﻣﻮﺿـﻮع اﺷـﺎره و ﺗﺄﻛﻴـﺪ
داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﺎ ﻳﻚ ﺟﻨﮓ ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮ اﺳﺖ و در اﻳﻦ ﻧﺒﺮد دﻗﻴﻖ ﺑﺮاي ﻣـﻦ
ﺑﻪ اﺛﺒﺎت رﺳﻴﺪ .ﻫﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ اﺷﺎره ﺷـﺪ 11 ،ﻓﺮوﻧـﺪ ﻣﻮﺷـﻚ
ﺑﻪﺳﻮي ﻣﺎ ﺷﻠﻴﻚ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ دو ﻓﺮوﻧﺪ از آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻜﻮي ﻧﻔﺘـﻲ اﺻـﺎﺑﺖ و
ﺑﻘﻴﻪ در آب ﺳﻘﻮط ﻛﺮدﻧﺪ .ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎور ﻛﺮدﻧﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺎوﭼﻪ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ داراي
ﻳﻚ ﻓﺮوﻧﺪ ﻣﻮﺷﻚ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻠﻴﻚ آن ﻳﻚ واﺣﺪ ﺷـﻨﺎور دﺷـﻤﻦ ﺑـﻪ ﻗﻌـﺮ
درﻳﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪ.
ﺑﻌﺪ از ﺧﺘﻢ درﮔﻴﺮي ﺑﻪدﻟﻴﻞ ﻧﺪاﺷـﺘﻦ ﻣﻮﺷـﻚ ﺑـﺮاي ﻧﺒـﺮد اﺣﺘﻤـﺎﻟﻲ
ﺑﻌﺪي ﺑﻪ ﺑﻮﺷﻬﺮ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪﻳﻢ و ﻣﻨﻄﻘﻪ را ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺑﻮﺷﻬﺮ ﺗﺮك ﻛـﺮدﻳﻢ.
در روي اﺳﻜﻠﻪ ﻣﺮاﺳﻢ اﺳﺘﻘﺒﺎل رﺳﻤﻲ ﺑﺎ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت ﺧﺎﺻﻲ اﻧﺠـﺎم و اﺟـﺮاي
اﻳﻦ ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ و ﻏﺮور ﺑﻲﺣﺪ ﻛﺎرﻛﻨﺎن ﺟﺎن ﺑﺮ ﻛﻒ را ﺻـﺪ ﭼﻨـﺪان
ﻛﺮد.
/92آب و آﺗﺶ
ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .ﭘﺴﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻲ ﺑﻮﺷﻬﺮ ﻣﺠﻮز ﺷﺮوع ﻋﻤﻠﻴـﺎت را ﺻـﺎدر ﻛـﺮد؛
ﻧﺎوﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﺔ اﻣﻦ ﻫﺪاﻳﺖ و زاوﻳﺔ آﺗﺶ ﻣﻮﺷﻚ آزاد ﺷﺪ.
ﻳﻚ ﻓﺮوﻧﺪ ﻣﻮﺷﻚ ﺷـﻠﻴﻚ و ﺻﺪاي اﻧﻔﺠـﺎر ﻫـﺪف ﻣﻨﻄﻘـﻪ را ﻟﺮزاﻧـﺪ.
ﺑﺎﻟﮕﺮدﻫﺎي دﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺧﻮد اﻓﺰودﻧﺪ .ﻳﻜـﻲ از آﻧﻬـﺎ ﺑـﻪ وﺳـﻴﻠﺔ ﺗـﻮپ
ﭘﺎﺷﻨﺔ ﻧﺎوﭼﻪ ،ﻣﻮرد اﺻﺎﺑﺖ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و در درﻳﺎ ﺳﻘﻮط ﻛﺮد .در اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ
ﺑﺎﻟﮕﺮد دوم ﻓﺮار ﻛﺮد .ﺑﺎ ﻃﻠﻮع آﻓﺘﺎب ،ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺗﺠـﺴﺲ ﺑـﻪ وﺳـﻴﻠﺔ ﺑـﺎﻟﮕﺮد
ﺧﻮدي ﺷﺮوع ﺷﺪ؛ وﺳﺎﻳﻞ ﻣﺘﻼﺷﻲ ﺷﺪه؛ اﺟﺴﺎد روي آب و 14ﺗـﻦ اﺳـﻴﺮ
ﻧﺸﺎﻧﺔ ﻏﺮق ﺷﺪن ﻳﻚ ﻓﺮوﻧﺪ دﻳﮕﺮ از ﺷﻨﺎورﻫﺎي ﺑﻌﺜﻲ ﺑﻮد .اﺳﺮا ﻳﻜﻲ ﭘﺲ از
دﻳﮕﺮي از آب ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺟﻤﻠﮕﻲ در ﺑﻮﺷﻬﺮ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﮔﺮدﻳﺪﻧﺪ .ﺷـﺎدي و
ﺳﺮور ﻣﻨﻄﻘﻪ دوم را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد؛ ﻣﺮاﺳﻢ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮔﺮمﺗﺮ از ﻗﺒﻞ اﺟﺮا ﺷﺪ.
ﻧﺠﺎت ﻣﻌﺠﺰهآﺳﺎ
ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖﻫﺎي درﻳﺎﻧﻮردي ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﺷـﻨﺎورﻫﺎي ﺟﻨﮕـﻲ اﻧﺠــﺎم
ﻣــﻲﺷـــﺪ ﺑــﻪدﻟﻴــﻞ ﺟــﻮان ﺑــﻮدن؛ ﻣــﻦ و ﻫﻤﻜــﺎراﻧﻢ ﻧﺎﭼـــﺎر ﺑــﻪ ﭘــﺬﻳﺮش
ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖﻫﺎي ﺟﺎﻧﺒﻲ ﻫﻢ ﺑﻮدﻳﻢ .از ﺟﻤﻠﺔ اﻳﻦ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖﻫﺎ ﭘـﺮواز ﺑـﺎ ﺑـﺎﻟﮕﺮد
ﺑﺮاي ﮔﺸﺖ و ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻫﺪفﻫﺎي ﺳﻄﺤﻲ ﺑﻮد.
در ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﻣﺄﻣﻮرﻳـﺖﻫـﺎ در ﺣـﻮاﻟﻲ ﺣـﻮزه ﻧﻔﺘـﻲ درود ﺑـﺎ اﻋـﻼم
وﺿﻌﻴﺖ ﻗﺮﻣﺰ و درﻳﺎﻓﺖ اﻃﻼﻋﺎت ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪوﺟـﻮد ﺑـﺎﻟﮕﺮد ﺳـﻮﭘﺮ ﻓﺮﻟـﻮن و
ﺟﻨﮕﻨــﺪه ﻣﻴــﺮاژ در ﻣﻨﻄﻘــﻪ ﺑــﻪاﺟﺒــﺎر ﺑﺎﻳــﺴﺘﻲ از ﻧﺎوﻫــﺎي ﺧــﻮدي ﻓﺎﺻــﻠﻪ
ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻣﺎﻧﻊ اﺟﺮاي آﺗﺶ دﺷﻤﻦ ﺑﻪﺳﻮيﻣﺎن ﺑﺎﺷـﻴﻢ ﻛـﻪ ﻧﺎﮔﻬـﺎن در
اﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ،ﺑﺎﻟﮕﺮد ﺑﻪدﻟﻴﻞ ﻧﻘﺺ ﻓﻨﻲ در آب ﺳﻘﻮط ﻛﺮد ﻛﻪ در ﺑﻴﻦ
ﺳﺮﻧﺸﻴﻨﺎن ﻣﺪﺗﻲ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ده دﻗﻴﻘﻪ در ﺑﺎﻟﮕﺮد ﺑـﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧـﺪم و ﺑـﺎ اﻣـﺪاد از
درﮔﺎه ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ راﻫﻲ را ﺑﺮاي ﻧﺠﺎت ﭘﻴـﺪا ﻛـﻨﻢ و ﺑـﻪ ﺳـﻄﺢ آب
ﺑﻴﺎﻳﻢ .در اﻳﻦ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از ﻛﺎرﻛﻨـﺎن ﻣـﺆﻣﻦ و ﻣﺘﻌﻬـﺪ ﻫﻮادرﻳـﺎ
/94آب و آﺗﺶ
دﻋﻮت ﺣﻖ را ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻔﺖ و ﺑﺎ ﺷﻬﺎدت ﺧﻮد ،ﺑﺮگ زرﻳﻦ دﻳﮕﺮي ﺑـﺮ ﺗـﺎرﻳﺦ
ﺳﺮخ ﺷـﻬﺎدت اﻓـﺰود .زﻧـﺪه ﻳـﺎد ﺷـﻬﻴﺪ ﻧﺎوﺑﺎﻧﻴـﺎر ﺗﻨﮕـﺴﺘﺎﻧﻲ ﺑـﺎ ﺷـﻬﺎدت
ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻧﻪاش ﻋﺰم ﻣﺎ را در ﭘﻴﻤﻮدن راه ﭘﺮ اﻓﺘﺨﺎرش راﺳﺦﺗﺮ ﻛﺮد.
در ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣﻦ ﻧﻴﺰ در آﺳﺘﺎﻧﻪ ﺷﻬﺎدت ﻗـﺮار ﮔـﺮﻓﺘﻢ ،اﻣـﺎ اﻳـﻦ
اﻓﺘﺨﺎر ﻧﺼﻴﺒﻢ ﻧﺸﺪ و ﻳﺎ ﻣﺼﻠﺤﺖ اﻳﻦ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﭘﻴـﺎمآور ﺷـﻬﺪا ﺑﺎﺷـﻢ و در
ردﻳﻒ ﺟﺎﻧﺒﺎزان اﻳﺮان اﺳﻼﻣﻲ ﻗﺮار ﮔﻴﺮم .ﻋﻠﻲرﻏﻢ ﺻﺪﻣﺎت ﺷﺪﻳﺪ روﺣـﻲ و
ﺟﺴﻤﻲ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻣﺜﺎل ﺗﻨﮕﺴﺘﺎﻧﻲﻫﺎ اﺣﺴﺎس ﺣﻘﺎرت ﻣﻲﻛﺮدم.
1
ﺣﺎﻟﺖ آﻣﺎدهﺑﺎش ﺟﻨﮕﻲ.
ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ؛ ﺣﺎﻓﻆ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس و99 /...
ازاﻓﺘﺨﺎرات ﭘﻴﻜﺎن
در آنﺷﺐ اول ﭼﻬﺮهﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻮد و ﺣﻤﻼت ﻫﻮاﻳﻲ دﺷـﻤﻦ
ﭘﻲدرﭘﻲ اداﻣﻪ داﺷﺖ ،ﻟﻜﻦ ﺟﺮﺋﺖ و ﻣﺠﺎل ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪن ﺑﻪ ﺣﺮﻳﻢ ﻫـﻮاﻳﻲ و
درﻳﺎﻳﻲ ﺑﻮﺷﻬﺮ را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﭼﻮن ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ آﺗﺶ ﭘﺮﺣﺠﻢ ﺗـﻮپﻫـﺎ و
ﺗﻴﺮﺑﺎرﻫﺎي ﻧﺎوﭼﻪ و ﻧﺎوﻫﺎي ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ ارﺗﺶ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ اﻳـﺮان و
ﮔﻠﻮﻟﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﻃﺮف ﺳﺎﺣﻞ ﺷﻠﻴﻚ ﻣﻲﺷﺪ ﻗﺮار ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ .آﺳـﻤﺎن آن
ﺷﺐ ﺑﻮﺷﻬﺮ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ روﺷﻦ ﺑﻮد» .ﺗﺠﺴﻢ ﻳﻚ ﺷـﺐ ﭘـﺮ ﺳـﺘﺎره ﻛـﻪ ﮔـﻮﻳﻲ
ﺳﺘﺎرﮔﺎن از ﻃﺮف زﻣﻴﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن در ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮدﻧﺪ«.
در آن ﺷﺐﻫﺎ ﺣﺘﻲ ﺷﻜﺎري ﺑﻤﺐ اﻓﻜﻦﻫﺎي ﺧﻮدي ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آﺗﺶ
ﺗﻮپﻫﺎي ﻧﺎوﭼﻪﻫﺎﻳﻤﺎن ﻣﺠﺎل ﻓﺮود آﻣﺪن را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و از اﻳﻦ ﺑﺎﺑـﺖ ﮔﻼﻳـﻪ
داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ در ﻣـﺪﺗﻲ ﻛﻮﺗـﺎه ﺑـﻴﻦ ﻧﻴـﺮوي درﻳـﺎﻳﻲ و ﻫـﻮاﻳﻲ ﺑﻮﺷـﻬﺮ
ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ اﻳﺠﺎد ﺷﺪ و در ﻫﻨﮕﺎم ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺑﻪ درﻳـﺎ اﻓـﺴﺮ ﺧﻠﺒـﺎن ﻫﻤﺎﻫﻨـﮓ
ﻛﻨﻨﺪه از ﻧﻴﺮوي ﻫـﻮاﻳﻲ ﺑﺎ ﻣـﺎ ﺑﻪ درﻳـﺎ ﻣـﻲ آﻣـﺪ ﺗـﺎ در ﻫﻨـﮕــﺎم اﻧـﺠــﺎم
ﻣـﺄﻣﻮرﻳﺖ ،ﻋﻘﺎﺑﺎن ﺗﻴﺰﭘﺮواز ﻧﻴﺮوي ﻫﻮاﻳﻲ ارﺗﺶ ﺟﻤﻬـﻮري اﺳـﻼﻣﻲ اﻳـﺮان
ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﻳﻚ ﺷﺐ ﻛﻪ در ﻟﻨﮕﺮﮔﺎه ﺑﻮدﻳﻢ و ﻣـﻦ ﻧﮕﻬﺒـﺎن اﺗـﺎق رادﻳـﻮ ﺑـﻮدم ،از
دﺳـﺘﮕﺎه ﺑﻲﺳـﻴﻢ ﺻﺪاﻳﻲ ﺷـﻨﻴﺪم ﻛـﻪ ﻣـﻌﺮف ﻧـﺎوﭼـﺔ ﻣـﺎ ) ﭘﻴﻜﺎن ( ﺑـﻮد.
ﭘﻴﺎﻣﺶ را درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮدم .ﭘﻴﺎم از ﺧﻠﺒﺎن اف ـ 14ﺧﻮدي ﺑـﻮد و ﻣـﺘﻦ ﭘﻴـﺎم
اﻳﻦ ﺑﻮد:
»ﻣﻦ ﻣﻴﮓ ﺷﻜﺎري دﺷـﻤﻦ را دﻧﺒـﺎل ﻛـﺮدم و ﺗـﺼﻤﻴﻢ داﺷـﺘﻢ آن را
ﻣﺠﺒﻮر ﻛﻨﻢ در ﻓﺮودﮔﺎه ﻧﻴﺮوي ﻫﻮاﻳﻲ ﺑﻮﺷﻬﺮ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ دﻻﻳﻞ ﺟـﻮي و
ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺧﻮدم اﻳﻦ اﻣﻜﺎن ﻣﻴﺴﺮ ﻧﺸﺪه .ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﺔ دﻳﮕﺮ آن را ﺑـﻪ ﻃـﺮف
ﺷﻤﺎ ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺗﻮپ آن را ﺳﺮﻧﮕﻮن ﻛﻨﻴﺪ«.
ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﻈﺮش اﻳﻦ ﺑﻮد ﺣﻴﻒ اﺳﺖ ﻣﻮﺷـﻚ ﺧـﻮدش را ﺧـﺮج او
ﻛﻨﺪ و ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﮔﻠﻮﻟﺔ ﺗﻮپ ﻧﺎوﭼـﻪ آن ﻣﻴـﮓ دﺷـﻤﻦ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺣـﺮﻳﻢ
ﻫﻮاﻳﻲ ﻛﺸﻮرﻣﺎن ﺗﺠﺎوز ﻛﺮده ﺑﻮد ،ﺳﺮﻧﮕﻮن ﺷﻮد .ﭘﻴﺎم را ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻧﺎوﭼـﻪ
/102آب و آﺗﺶ
ﻏﻨﻴﻤﺖ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻌﻀﻲ از آﻧﻬﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪ و آن روز ﺗﻤﺎم ﻧﻘﺎط ﺣﺴﺎس اﻟﺒﻜﺮ
ﺗﺨﺮﻳﺐ ﮔﺮدﻳﺪ و ﻣﺎ ﺑﺪون درﮔﻴﺮي و ﺑﺎ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ .ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﻛﻪ
ﭘﺪاﻓﻨﺪ ﺟﺰﻳﺮة ﺧﺎرك را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮدﻳــﻢ ،ﺳــﺎﻋﺖ ﺣـﺪود 04:00
ﺑﻮد .ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ اﺗﺎق رادﻳﻮ را ﺗﺤﻮﻳﻞ ﭘﺎكﻧﮋاد دادم و ﺑﺎ ﺻﺪاي اﷲاﻛﺒﺮ از روي
ﻗﻄﺐﻧﻤﺎ ﻗﺒﻠﻪ را ﻣﺸﺨﺺ ﻛﺮدم و ﺑﻌﺪ از ﮔﺮﻓﺘﻦ وﺿﻮ ﺑﻪ اﻗﺎﻣﻪ ﻧﻤﺎز اﻳﺴﺘﺎدم.
در رﻛﻌﺖ دوم ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺣﻤﻠﻪﻫـﺎي ﻫـﻮاﻳﻲ دﺷـﻤﻦ ﺷـﺮوع ﺷـﺪ .درﮔﻴـﺮي
ﺧﻴﻠﻲ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻮد .وﻗﺘﻲ روي ﻋﺮﺷﺔ ﻧﺎوﭼﻪ رﻓﺘﻢ ،دﻳﺪم آﺳﻤﺎن ﺧـﺎرك ﻳـﻚ
ﭘﺎرﭼﻪ از ﺷﻠﻴﻚ ﮔﻠﻮﻟﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎي دﺷﻤﻦ روﺷـﻦ ﺷـﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ
ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ اﻳﻦ ﮔﻠﻮﻟﻪﻫﺎي آﺗﺸﻴﻦ ﻛﺎر ﺧﻮدش را ﻛﺮد و ﻣﻮﺟﺐ ﺳﻘﻮط ﻳﻚ
ﻓﺮوﻧﺪ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎي دﺷﻤﻦ در درﻳﺎ ﺷﺪ.
ﻓﺮدا ﺷﺐ ﺑﺎردﻳﮕﺮ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻫﺎي دﺷﻤﻦ ﺑـﻪ ﺟﺰﻳـﺮه ﺣﻤﻠـﻪ ﻛﺮدﻧـﺪ ،اﻣـﺎ
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ آﺗﺶ ﭘﺮﺣﺠﻢ ﭘﺪاﻓﻨـﺪ ﺧـﺎرك ،ﻧﺎوﭼـﺔ ﻣـﺎ و ﻧـﺎو ﻗﻬﺮﻣـﺎن
ﻛﻬﻨﻤﻮﻳﻲ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﺪون ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻓﺮار را ﺑﺮ ﻗﺮار ﺗﺮﺟﻴﺢ دادﻧﺪ .در اﻳﻨﺠـﺎ
ﺑﺠﺎﺳﺖ ﻳﺎدي از ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎن و اﻳﺜﺎرﮔﺮان ﻧﺎو ﺟﺎوﻳﺪ ﻛﻬﻨﻤﻮﻳﻲ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ
در ﻃﻮل ﺟﻨﮓ ،اﻓﺘﺨﺎراﺗﻲ را ﺑﺮاي ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ آﻓﺮﻳﺪ و ﺑﺎ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺷﻬﺪاي
ﮔﺮاﻧﻘﺪر ،ﺻﻼﺑﺖ و اﻗﺘﺪار را ﺑﻪ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس اﻳﺮان اﺳﻼﻣﻲ ﻫﺪﻳﻪ ﻛﺮد.
/108آب و آﺗﺶ
ﻋﺒﻮر از آﺗﺶ
اﺻﻐﺮ ﺳﺎﻻرزاده
در ﻳﻜــﻲ از روزﻫــﺎي داغ ﺗﺎﺑــﺴـﺘﺎن 1364ﺣـــﺪود ﺳـــﺎﻋﺖ 10:30
ﺑﺎﻣﺪاد ﺟﺰﻳﺮه ﺧﺎرك ﻫﻤﭽﻮن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻮرد ﺗﻬﺎﺟﻢ دﺷﻤﻦ ﺑﻌﺜﻲ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ
و ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻫﺎ ﺑﻤﺐﻫﺎي اﻫﺪاﻳﻲ اﺑﺮﻗﺪرتﻫﺎ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺮدم ﻣﻈﻠﻮم ﺟﺰﻳﺮه ﻓـﺮو
رﻳﺨﺘﻨﺪ .ﻣﻦ در آن زﻣﺎن ﺳﺮﮔﺮوﻫﺒﺎن ﻳﻜﻲ از واﺣـﺪﻫﺎي ﭘﺪاﻓﻨـﺪ ﺳـﻄﺤﻲ
ﺟﺰﻳﺮه ﺑﻮدم .ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻤﺒﺎران در ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ از واﺣﺪﻫﺎي ﺗﺤـﺖ
ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻲ ﻣﺎ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ ،ﻫﻤـﺮاه ﺑـﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه ﮔـﺮدان ﻧﺎوﺳـﺮوان ﮔـﺸﺘﺎﺑﻲ و
ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮوﻫﺎن ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﺮدﻳﻢ .در ﻣﺴﻴﺮ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺘﻲ از ﭘﻠـﻲ ﻛـﻪ
از زﻳﺮ آن ﻟـﻮﻟـﻪﻫﺎي ﻧﻔﺖ ﻋﺒـﻮر ﻣﻲﻛﺮد ،ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻴﻢ .ﺑﻪ دﻟﻴﻞ آﻧﻜـﻪ ﻳﻜـﻲ
از آن ﻟﻮﻟﻪﻫﺎ ﻣﻮرد اﺻﺎﺑﺖ ﺑﻤﺐ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و آﺗﺶ و دود ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻫﻤـﻪ
ﺟﺎ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ،ﻣﺄﻣﻮران از ﺟﺎن ﮔﺬﺷﺘﺔ آﺗﺶ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺧﺎرك ﻣﺎﻧﻊ ﺗﺮدد
ﻛﺎرﻛﻨﺎن و ﺧﻮدروﻫﺎ از روي ﭘﻞ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ؛ زﻳـﺮا ﻧﻔﺖ در روي زﻣﻴﻦ ﺟﺮﻳﺎن
داﺷﺖ و ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد آﺗﺶ را ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﻛﺮد .از آﻧﺠﺎ ﺗـﺎ ﭘﺎﺳـﮕﺎه
ﺣﺪود 700ﻣﺘﺮ راه ﺑﻮد .دﻗﻴﻖ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ،ﻫﻴﭻ ﺟﻨﺐ و ﺟﻮﺷﻲ در اﻃـﺮاف
ﭘﺎﺳﮕﺎه ﻧﺒﻮد .دل ﺷﻮره ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻧﻜﻨﺪ ﺑﭽﻪﻫﺎ آﺳﻴﺒﻲ دﻳـﺪه ﺑﺎﺷـﻨﺪ .از
اﻳﻦرو ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ از روي ﭘﻞ ﻋﺒﻮر ﻛﻨﻢ .ﺷﻌﻠﻪﻫﺎي آﺗﺶ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻧﻔـﺖ
ﺑﻪ ﺳﻮي ﭘﻞ زﺑﺎﻧﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ .در ﻳـﻚ آن ﺗـﺼﻤﻴﻢ ﮔـﺮﻓﺘﻢ و ﺑـﻪ ﺳـﻮي ﭘـﻞ
دوﻳﺪم .ﻫﻨﻮز ﻃﻮل ﭘﻞ را ﻛﻪ زﻳﺎد ﻫﻢ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻧﺒﻮد ،ﻃـﻲ ﻧﻜـﺮده ﺑـﻮدم ﻛـﻪ
ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ؛ ﺣﺎﻓﻆ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس و109 /...
آﺗﺶ و دود ﺑﻪ ﭘﻞ رﺳﻴﺪ .ﻫﻤﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲزدﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ ﺑﺪوم ،اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ
را دود ﻏﻠﻴﻈﻲ ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﻪدﻟﻴﻞ اﺳﺘﻨﺸﺎق دود ،ﭼﺸﻢ و رﻳﻪﻫﺎﻳﻢ
ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ و ﻫﻴﭻ ﺟـﺎﻳﻲ را ﻧﻤﻲدﻳﺪم .ﺑﻪ ﻫﻤـﻴﻦ دﻟﻴـﻞ از ﺟـﺎده ﻣﻨﺤـﺮف
ﺷﺪم ،ﻧﻤﻲداﻧﺴـﺘﻢ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣـﻲروم ،ﺻـﺪاﻳﻲ ﻫـﻢ ﺑـﻪ ﮔـﻮش ﻧﻤـﻲرﺳـﻴﺪ.
زﺑﺎﻧﻪﻫﺎي آﺗﺶ ﺑﻪ درﻳﺎ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد و در ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺧﻮد ﺣﺮارت زﻳـﺎدي را
ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮدم.
ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺑﺮوم ،ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺧـﻮد را ﺧـﺎرج ﻛـﺮدم و ﺑـﻪ ﺳـﺮ و
ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﺎ ﻳﺎد و ﻧﺎم ﺧﺪا ﻣﺴﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﻲ را ﺷﺮوع ﺑﻪ دوﻳﺪن ﻛﺮدم.
ﭘﺲ از ﭼﻨﺪي ﺧﻮد را در ﻣﻘﺎﺑﻞ دﻳﻮار ﭘﺎﺳﮕﺎه ﻛﻪ دود ﺑﺴﻴﺎر ﻏﻠﻴﻈﻲ ﻓـﻀﺎي
آن را در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ،دﻳﺪم .ﺑﻪ داﺧﻞ ﭘﺎﺳﮕﺎه رﻓﺘﻢ و ﺳـﺮﺑﺎزان را ﻛـﻪ 12
ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ،ﭘـﻴـﺪاﻛـﺮدم .ﻫﻤﻪ ﺳﺮ در ﮔﺮﻳـﺒﺎن در ﮔﻮﺷﻪاي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ و
ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ دﭼﺎر ﻣﻮج ﮔﺮﻓﺘﮕﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺧﻮد را ﺑﻪ در و دﻳﻮار ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ.
ﺳﺮﺑﺎزان را دﻟﺪاري دادم و ﺑﺎ ﻛﻤﻚ آﻧﻬﺎ ﺳﺮﺑﺎز ﻣﺠﺮوح را از ﭘﺎﺳـﮕﺎه ﺧـﺎرج
ﻛﺮدﻳﻢ و ﺑﻪ راه ﺧﻮد اداﻣﻪ دادﻳﻢ .ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﻤﻮدن ﺣـﺪود ﻳـﻚ ﻛﻴﻠـﻮﻣﺘﺮ راه
ﻛﻢ ﻛﻢ دود از ﺑﻴﻦ رﻓﺖ و ﻣﺤـﻴﻂ ﺑـﺎز را ﻣﺸـﺎﻫﺪه ﻛـﺮدﻳﻢ .ﻧـﺎﮔﻬﺎن از دور
دﻳـﺪﻳﻢ ﻣﻴﻨﻲﺑﻮس ﮔﺮدان ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﺳﮕﺎه ﻣـﻲآﻳـﺪ ،ﺑـﺎ اﺷـﺎره آن را ﻧﮕـﻪ
داﺷﺘﻴﻢ و ﺳﺮﺑﺎزان را ﺳﻮار ﻛﺮدﻳﻢ .ـ ﻣﻴﻨـﻲ ﺑﻮﺳـﻲ ﻛـﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه ﮔـﺮدان از
ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮ ﺟﺰﻳﺮه دور زده و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪه ﺑـﻮد ـ ﭘـﺲ از اﻳﻨﻜـﻪ دور
زده و ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدﻳﻢ ،ﻣﻦ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺣﺮارت زﻳﺎد و ﻋﺮق ﺑﻴﺶ از ﺣـﺪ دﭼـﺎر
ﻛﻤﺒﻮد آب ﺑﺪن ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮرد و ﺑـﻪوﺳـﻴﻠﺔ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻪ
ﺑﻬﺪاري ﺟﺰﻳﺮه ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪم و ﺳﺮﺑﺎز ﻣﺠﺮوح را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن رﺳـﺎﻧﺪﻧﺪ.
ﺗﺤﺖ ﻣﺪاوا و ﺗﺰرﻳﻖ ﺳﺮم ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺣـﺎل ﻋـﺎدي ﺑﺎزﮔـﺸﺘﻢ .ﺷـﺐ
ﻫﻨﮕﺎم ﺑﻪ ﮔﺮدان ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻣﻄﻠـﻊ ﺷـﺪم آن ﺳـﺮﺑﺎز ﻣﺠـﺮوح ﻧﻴـﺰ ﺑـﻪ
ﺷـﻴﺮاز ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷـﺪه اﺳـﺖ .آﺗـﺶ ﻫﻢ ﺣـﺪود اواﻳﻞ ﺷﺐ ﻣﻬﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد.
/110آب و آﺗﺶ
ﻓﺮدﻳﻦ ﻛﺎﻛﺎوﻧﺪي
دوم آﺑﺎن ﻣﺎه 1364ﺳﺎﻋﺖ 14:00از اﻳﺴﺘﮕﺎه رادار ﻣﺮزي ﺧﺒﺮ رﺳﻴﺪ
ﻛﻪ ﻳﻚ ﻓﺮوﻧﺪ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎي ﺟﻨﮕﻨﺪة دﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﻃـﺮف ﻣﺮزﻫـﺎي آﺑـﻲ و ﺧﻠـﻴﺞ
ﻓﺎرس ﺣﻤﻠﻪور ﺷﺪه اﺳﺖ .ﺣﺪود 5دﻗﻴﻘـﻪ ﺑﻌـﺪ از اﻋـﻼم وﺿـﻌﻴﺖ ﻗﺮﻣـﺰ،
ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺪاي اﻧﻔﺠﺎر ﻣﻬﻴﺒـﻲ را ﺷـﻨﻴﺪم .اﻧﻔﺠـﺎر در ﻳﻜـﻲ از اﺳـﻜﻠﻪﻫـﺎي
ﻧﺰدﻳﻚ و واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ اﺳﻜﻠﺔ اﺑﻮذر ﺑﻪ وﻗﻮع ﭘﻴﻮﺳﺖ .از اﻳﻦ ﺣﺎدﺛـﻪ ﻫﺮاﺳـﺎن و
ﻣﺘﺄﺛﺮ ﺷﺪم .ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ ﻣﺪت زﻣﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﺗﺎه ،ﻧﺎﮔﻬـﺎن اﻧﻔﺠـﺎر ﻋﻈـﻴﻢ
دﻳﮕﺮي در اﺳﻜﻠﺔ ﻣﺮﻛﺰي اﺑﻮذر ﺑﻪ وﻗﻮع ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ در ﻋﺮﺷﺔ ﭘﺮوازي آن
ﺑﻮدﻳﻢ .ﻳﻚ آن ﺧﻮد را در ارﺗﻔﺎع 5ﻣﺘﺮي ﺑﺎﻻي ﻋﺮﺷﻪ دﻳﺪم .ﺑﻪﺳـﺮﻋﺖ ﺑـﻪ
زﻣﻴﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺿﺮﺑﺔ ﺷـﺪﻳﺪي ﺑـﻪ ﻛﻤـﺮم وارد ﺷـﺪ و ﺑﻌـﺪ از آن از روي
ﻋﺮﺷﻪ از ارﺗﻔﺎع 30ﻣﺘﺮي ﺑﻪ داﺧﻞ آب درﻳﺎ اﻓﺘـﺎدم .در ﺣﺎﻟـﺖ ﺑـﻲﻫﻮﺷـﻲ
ﻧﺎﺷﻲ از ﺿﺮﺑﻪ و اﻧﻔﺠﺎر ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺳﺮدي آب درﻳﺎ ﻣـﺮا ﺑـﻪ ﺧـﻮد آورد .ﻣـﻮج
ﻧﺎﺷﻲ از آب درﻳﺎ ﻣﺮا از اﺳﻜﻠﻪ دور ﻛﺮد .ﺑﻪ زور ﺷﻨﺎ ﻣﻲﻛﺮدم ،ﺧﺴﺘﻪ ﺷـﺪه
ﺑﻮدم و دﻳﮕﺮ ﺗﻮان روي آب ﻣﺎﻧﺪن را ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺣﻴﻦ اﻣﺪاد ﻏﻴﺒـﻲ
ﻣﺮا از اﻳﻦ ﻣﻬﻠﻜﻪ ﻧﺠﺎت داد .ﻳﻚ ﻗﻄﻌـﻪ ﭼـﻮب ﻣﺘﻮﺳـﻂ را در ﻛﻨـﺎر ﺧـﻮد
دﻳﺪم ،آن را ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺧﻮدم را ﺑﻪ آن ﭼﺴﺒﺎﻧﺪم .ﺣﺪود ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪوﺳـﻴﻠﺔ
اﻳﻦ ﭼﻮب ﺧﺪادادي ﺑﺮ روي آب درﻳﺎ ﻣﺎﻧﺪم .در اﻃـﺮاف ﺧـﻮد ﺟﻨـﺎزهﻫـﺎي
ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ؛ ﺣﺎﻓﻆ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس و111 /...
ﺗﻜﻪﺗﻜﻪ ﺷﺪة دوﺳـﺘﺎن و ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺧﻮد ،ﮔﻞﻫﺎي ﭘﺮﭘﺮ ﺑﻮﺳـﺘﺎن ﺷـﻬﺎدت را
ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﻪوﺳﻴﻠﺔ اﻣﻮاج ﺳﻬﻤﮕﻴﻦ درﻳﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ و
ﻣﺎﻫﻴﺎن ﻣﺮده و ﻗﻄﻌﺎت ﺟﺪاﺷﺪه از اﺳﻜﻠﻪ و اﺳـﻜﻠﻪ ﻓـﺮوزان ﻛـﻪ از اﻧﻔﺠـﺎر
ﻧﺎﺷﻲ از ﻣﻮﺷﻚﻫﺎ در آﺗﺶ ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ .در آن ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮﻛـﻞ
ﻛــﺮدم و ﻧﺠــﺎت ﺟــﺎن ﺧــﻮد را از او ﺧﻮاﺳــﺘﻢ ﻛــﻪ در اﻳــﻦ ﺣــﻴﻦ ﻧﺎﮔﻬــﺎن
ﻳﺪكﻛﺸﻲ را از دور دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف اﺳﻜﻠﻪ ﻣـﻲآﻣـﺪ و ﺟﻨـﺎزة ﺷـﻬﺪا را
ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮد .ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪم و دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻼﻣـﺖ درﺧﻮاﺳـﺖ ﻛﻤـﻚ
ﺗﻜﺎن دادم.
ﻧﺎﺧﺪاي ﻳﺪكﻛﺶ ﻣﺮا دﻳﺪ .ﻳﺪكﻛﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣـﻦ ﻫـﺪاﻳﺖ ﻛـﺮد.
وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻳﺪكﻛﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﻴﺪ در ﻣﺠﺎورت ﺧﻮدم و ﻳﺪكﻛـﺶ ﭼـﻮب را
رﻫﺎ ﻛﺮدم و دﺳﺖ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﻻﺳـﺘﻴﻚ ﺣﻤﺎﻳـﻞ ﻳـﺪك ﻛـﺶ ﮔـﺮﻓﺘﻢ ،از
ﺧﺴﺘﮕﻲ زﻳﺎد ،ﻧﺎﮔﻬﺎن دﺳﺘﻢ ﺳﺮ ﺧـﻮرد و ﺑـﺎ ﻣـﻮج ﻧﺎﺷـﻲ از ﻳـﺪكﻛـﺶ و
ﻣﻜﺶ ﻣﻮﺗﻮر ﺑﻪ زﻳﺮ ﻳﺪكﻛﺶ رﻓﺘﻢ .در داﺧﻞ آب و زﻳﺮ ﻳـﺪكﻛـﺶ ﺟـﺎي
ﺗﻨﻔﺲ و روي آب آﻣﺪن وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ .از ﮔﻴـﺮ ﻛـﺮدن ﺑـﺪﻧﻢ ﺑـﺎ ﭘـﺮهﻫـﺎي
ﻳﺪكﻛﺶ در ﻫﺮاس و وﺣﺸﺖ ﺑﻮدم ﻛـﻪ در اﻳـﻦ ﺣـﻴﻦ ﺻـﺪاي ﺧﺎﻣــﻮش
ﺷـــﺪن ﻣﻮﺗــﻮر را ﺷـــﻨﻴﺪم ،در ﻳــﻚ ﻗــﺪﻣﻲ ﻣــﺮگ ﺑــﻮدم .در ﺗــﻨﻔﺲﻫــﺎي
ﻏﻴﺮارادي ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم ﻣﻘﺪار زﻳﺎدي آب درﻳﺎ ﻛﻪ آﻏﺸـﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﺖ اﺳـﻜﻠﻪ
ﺑﻮد ﺑﻪ داﺧﻞ ﺷﺶﻫﺎ و ﻣﻌﺪهام رﻓﺖ .ﺑﻪ زور ﺧﻮدم را از زﻳﺮ ﻳـﺪكﻛـﺶ ﺑـﻪ
ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪم ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺣـﻴﻦ دﺳـﺘﻢ ﺑـﻪ ﻃﻨـﺎﺑﻲ ﺧـﻮرد و آن را ﺳـﻔﺖ
ﭼﺴﺒﻴﺪم .وﻗﺘﻲ ﺑﻪ روي آب آﻣﺪم ﻛﺎرﻛﻨﺎن ﻳﺪكﻛﺶ ﻣﺮا از آب ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و
ﺑﺮ روي ﻋﺮﺷﺔ ﻳﺪكﻛﺶ آوردﻧﺪ .ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬـﻮع
ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ داد و ﻫﺮﭼﻪ از آب درﻳﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮدم ،ﺑﺎﻻ آوردم .ﺑـﺮاي ﻣـﺪت
زﻣﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﺗﺎه ،ﻧﻔﺴﻢ در ﺳﻴﻨﻪ ﺣﺒﺲ ﺷﺪ .دﻳﮕﺮ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻛﻪ اﻳـﻦ
ﻧﻔﺲ ﻗﺒﻞ از ﻣﺮگ اﺳﺖ؛ وﻟﻲ ﺑﻪ ﺣﻮل و ﻗﻮة اﻟﻬﻲ ﻧﻔﺲ دوﺑـﺎره ﺑﺮﮔـﺸﺖ و
زﻧﺪﮔﻲام از ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ.
/112آب و آﺗﺶ
ﺧﺎﻃﺮات ﻓﺎرﺳﻲ
ﻣﻮﺷﻚ ﺿﺪرادار
ﺳﺎل 1366ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺗﻌﺪادي از ﻫﻤﺮزﻣـﺎن ﺑـﺮاي ﺣﺮاﺳـﺖ از ﺟﺰﻳـﺮة
ﻓﺎرﺳﻲ و اﻧﻬﺪام ﻛﺸﺘﻲﻫﺎي ﺣﺎﻣﻞ ﻣﻬﻤﺎت و ﻧﻔﺖ ،در ﺟﺰﻳﺮة ﻓﺎرﺳﻲ ﻣﺴﺘﻘﺮ
ﺑﻮدﻳﻢ .ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ روز ﺳﻲ و ﻳﻜﻢ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد و ﻣﺎ در ﻃﻮل اﻳـﻦ ﻣـﺪت
ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدي از ﻛﺸﺘﻲﻫﺎي دﺷﻤﻦ را ﻣﻮرد ﺣﻤﻠﻪ ﻗﺮار داده و ﻣﻨﻬﺪم ﻛـﺮده
ﺑﻮدﻳﻢ .ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﺎ در آن روز ﺗﻌﻮﻳﺾ ﺷﻮﻳﻢ و ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺗﺎزه ﻧﻔﺲ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ
ﻣﺎ ﺷﻮﻧﺪ .ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺳﻨﮕﺮ ﻣﺎ ﭘﺮ ﺑـﻮد از ﻧﻴﺮوﻫـﺎي ﻗـﺪﻳﻢ و ﺟﺪﻳـﺪ ،در
ﻫـﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻧـﻔﺮ ﻣﺨﺎﺑــﺮاﺗﻲ اﻋــﻼم ﻛــﺮد ﻫﻮاﭘﻴﻤـﺎي ﺿـﺪرادار
ﻋﺮاﻗﻲ در ﻣﻨﻄﻘﻪ اﺳﺖ .ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ وﺿﻌﻴﺖ ﻗﺮﻣﺰ اﻋـﻼم ﺷـﺪ ،در آن ﺷـﻠﻮﻏﻲ
ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻧﻴﺮوﻫﺎي ﻗﺪﻳﻢ و ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻌﻮﻳﺾ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﻴـﺎم
ﺗﻮﺟﻪ زﻳﺎدي ﻧﻜﺮد زﻳﺮا اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ وﺿـﻌﻴﺖﻫﺎ زﻳﺎد ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻣﺪ ،اﻣـﺎ ﻣـﻦ در
ﻳﻚ آن ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻧﻜﻨﺪ اﻳﻦ ﻫﻮاﭘﻴﻤـﺎ ﺗﺸﻌـﺸﻊ رادار ﻣـﺎ را ﺑﮕﻴـﺮد و ﺑـﺮاي
ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺧﻄﺮﺳﺎز ﺷﻮد ،از اﻳﻦرو ﻓﻮري ﺑﻪ اﻃـﺎق رادار رﻓـﺘﻢ و رادار را ﺑـﻪ
ﺣﺎﻟﺖ اﺳﺘﻨﺪﺑﺎي )آﻣﺎده( ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﺎ اﻣﻮاج ﭘﺨﺶ ﻧﻜﻨﺪ ،در ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ
ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ از اﺗﺎق رادار ﻛﻪ در ﻣﺠﺎورت ﺳﻨﮕﺮ ﺑﻮد ﺧﺎرج و ﺑـﻪ ﺳـﻨﮕﺮ
ﺑﺮوم اﻧﻔﺠﺎر ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪﻳﺪي ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻪ درون ﺳـﻨﮕﺮ
ﭘﺮت ﺷﺪم و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم ﻛﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ رخ داده اﺳـﺖ ،زﻳـﺮا ﻣﻘـﺪاري از
ﺧﺎكﻫﺎي روي ﺳﻨﮕﺮ ﺑﻪ درون ﺳﻨﮕﺮ رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪه و ﮔﺮد و ﻏﺒﺎر زﻳـﺎدي راه
اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ،ﭼﺮاغﻫﺎ ﺧﺎﻣﻮش و ﺳﻨﮕﺮ ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ
ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ؛ ﺣﺎﻓﻆ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس و115 /...
ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺘﻴﻢ :ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ،ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ .ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻫﺎ ﮔﻴﺞ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺪام ﻃﺮف
ﺑﺮوﻧﺪ .آﺗﺶ ﭘﺪاﻓﻨﺪ ﺟﺰﻳﺮه آﻧﻬﺎ را در ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻗﺮار داده ﺑﻮد .ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﻫﺮ
ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻮد از ﻣﺤﺎﺻﺮه ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﺎ ﺑﻪ ﻓﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ .ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ از
ﺳﺎﻳﺖ رادار ﻧﻴﺮوي ﻫﻮاﻳﻲ ﮔﺰارش رﺳـﻴﺪ ﻛـﻪ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻫـﺎ ﻗـﺼﺪ ﺣﻤﻠـﻪ ﺑـﻪ
ﻛﺸﺘﻲﻫﺎي آذوﻗﺔ اﻳﺮاﻧﻲ را داﺷﺘﻪاﻧﺪ ،وﻟﻲ ﺑـﻪ دﻟﻴـﻞ ﭘﺪاﻓﻨـﺪ ﻗـﻮي ﺟﺰﻳـﺮة
ﻓﺎرﺳﻲ ﺑﻪ اﻫﺪاف ﺧﻮد ﻧﺮﺳﻴﺪﻧﺪ .اﻳﻦ ﻫﻮﺷـﻴﺎري و آﻣـﺎدﮔﻲ دﻓـﺎﻋﻲ ﺑﺎﻋـﺚ
ﺗﺸﻮﻳﻖ ﭘﺪاﻓﻨﺪ ﺟﺰﻳﺮة ﻓﺎرﺳﻲ ﺷﺪ.
ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎرم
در
ﻧﺒـﺮدي ﻧـﺎﺑـﺮاﺑـﺮ
/120آب و آﺗﺶ
ﺳﻬﻨﺪ ،ﺳﺒﻼن و ﺟﻮﺷﻦ در ﻧﺒﺮدي ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮ 121 /
در ﺷﺮوع راه ﻳﺪكﻛﺸﻲ از ﻋﻘﺐ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﺮد ،ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻪ ﺗﻮﻗـﻒ
ﺷﺪﻳﻢ ،ﻳﺪﻛﺶ ﺗﻌﺪادي از اﻓﺮاد ﻣﺄﻣﻮر و در ﺣﺎل ﻣﺮﺧﺼﻲ ﻧﺎو ﺳـﺒﻼن را ﺑـﺎ
ﺧﻮد آورده ﺑﻮد .آﻧﻬﺎ را ﻧﻴﺰ ﺳﻮار ﻛﺮدﻳﻢ و ﺑﻪ راه ﺧﻮد اداﻣـﻪ دادﻳـﻢ .ﺳـﻤﺖ
ﺣﺮﻛﺖ ،ﺣـﻮاﻟﻲ ﺗﻨـﮕﺔ ﻫـﺮﻣﺰ ﺑـﻮد ،ﺑﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷـﺪن ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﺔ درﮔﻴﺮي ،ﺑﻪ
ﻣﺎ ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎوﭼﺔ ﺟﻮﺷﻦ در روﻳـﺎروﻳﻲ ﺑـﺎ ﻧﺎوﻫـﺎي آﻣﺮﻳﻜـﺎﻳﻲ ﻣـﻮرد
اﺻﺎﺑﺖ ﻣﻮﺷﻚ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ و در درﻳﺎ ﻏـﺮق ﺷﺪه اﺳــﺖ ،ﺑـﺎ ﺷــﻨﻴﺪن اﻳـﻦ
ﺧﺒﺮ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﻋﻤﻠﻴﺎت و اﺣﺘﻤﺎل درﮔﻴﺮي ﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﺎوﻫﺎي آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﺷــﺪت
ﮔﺮﻓﺖ .ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻜﻲﻫﺎي ﺗﻨﮕﺔ ﻫﺮﻣﺰ رﺳﺎﻧﺪﻳﻢ.
ﺧﺒﺮ ﺗﺄﺳﻒﺑﺎر دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ دادﻧﺪ ،ﺣﺎﻛﻲ از اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺎو ﺳـﻬﻨﺪ
ﺑﺎ ﻧﺎوﻫﺎ و ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻫﺎي اﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ درﮔﻴﺮ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﭘﻲ در ﭘﻲ ﻣﻮﺷﻚ
در ﺣﺎل ﻏﺮق ﺷﺪن در درﻳﺎﺳﺖ .اﺣﺴﺎﺳﺎت دﺷﻤﻦ ﺳﺘﻴﺰي و ﺿـﺪاﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ
ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻣﺎ دوﭼﻨﺪان ﺷﺪ ،در اﻳـﻦ ﻟﺤﻈـﻪ از ﻃﺮﻳـﻖ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﺎن ﻋﻤﻠﻴـﺎت
ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي دوري از اﺻﺎﺑﺖ ﻣﻮﺷـﻚﻫـﺎي دﺷـﻤﻦ،
ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ در ﻳﻜﻲ از ﻟﻨﮕﺮﮔﺎهﻫﺎ و اﺳﻜﻠﻪﻫﺎي ﺟﺰاﻳﺮ ﻧﺰدﻳـﻚ ﺑـﻪ ﻣﻨﻄﻘـﺔ
درﮔﻴﺮي رﻓﺘﻪ و در آﻧﺠﺎ ﭘﻨﺎه ﺑﮕﻴـﺮﻳﻢ .ﺑـﻪﺧﺎﻃــﺮ ﺣــﺲ ﺧـﺼﻢﺳـﺘﻴﺰي و
اﻧﺘﻘﺎمﮔﻴﺮي از ﻧﻴﺮوﻫﺎي اﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ،ﺟﻨﺎب ﻣﻌﻨـﻮي و ﺳـﺎﻳﺮ ﻛﺎرﻛﻨـﺎن اﻋـﻼم
ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻤﺎمﺗﺮ ﺑـﻪ ﺳـﻤﺖ ﻧـﺎو
ﺳﻬﻨﺪ و ﻧﺎوﻫﺎي اﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻛـﺮدﻳﻢ ،در اﻳـﻦ ﭘﻴـﺸﺮوي ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻫـﺎي
اﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﺎ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ ﺣﻤﻠﻪور ﺷﺪﻧﺪ .ﺑـﺎ ﻧﺰدﻳـﻚ
ﺷﺪن ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻫﺎي اﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ،ﭘﺪاﻓﻨﺪ ﺗﻮﭘﺨﺎﻧﻪاي ﻧﺎو اﻗﺪام ﺑـﻪ ﺗﻴﺮاﻧـﺪازي ﺑـﻪ
ﺳﻤﺖ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻫﺎ ﻛﺮد ﻛﻪ اﻳﻦ اﻣﺮ ﻣﻮﺟﺐ وﺣﺸﺖ و ﻓﺮار آﻧﻬﺎ ﺷﺪ .ﺑﺎ ﻧﺰدﻳـﻚ
ﺷﺪن ﺑﻪ ﻧﺎو ﺳﻬﻨﺪ و ﻣﻨﻄﻘـﻪ درﮔﻴـﺮي ،ﻧﺎوﻫـﺎي اﻣﺮﻳﻜـﺎﻳﻲ از ﻃﺮﻳـﻖ رادار
ﻣﺘﻮﺟــﻪ ﺣــﻀﻮر ﻣــﺎ ﺷــﺪﻧﺪ .در ﻳــﻚ ﻧﺒــﺮد ﻧــﺎﺑﺮاﺑﺮ اﻗــﺪام ﺑــﻪ اﻧﺠــﺎم ﻗﻔــﻞ
اﻟـﻜﺘﺮوﻧﻴـﻜﻲ و ﭘﺮﺗﺎب ﻣﻮﺷﻚ ﺑﻪ ﺳـﻤﺖ ﻧﺎو ﻣﺎ ﻛـﺮدﻧﺪ .وﻗﺘـﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻳـﻦ
ﻗﻔﻞ اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ از ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﻧﺎو ﺷﺪﻳﻢ ،ﻧﺎو را ﺑـﻪ ﺳـﻤﺖ دﻳﮕـﺮ ﺗﻐﻴﻴـﺮ
/124آب و آﺗﺶ
ﺟﻬﺖ دادﻳﻢ ،اوﻟﻴﻦ ﻣﻮﺷﻚ ﺑﻪ ﻧﺎو ﻧﺨﻮرد و ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ دوري ﺑـﻪ آب ﺧـﻮرد و
ﺻﺪاي اﻧﻔﺠﺎر آن را ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ،ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭘﺮﺗﺎب ﻣﻮﺷﻚ دوم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ
ﺧﻮد ﺷﺪﻳﻢ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺟﻬﺖ دادن آن ﻫﻢ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻪ ﻧﺎو ﻧﺨﻮرد وﻟﻲ
در ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﻧﺎو ﺑﻪ درﻳﺎ ﺧﻮرد و ﺗﺮﻛﺶﻫﺎي ﻧﺎﺷﻲ از اﻧﻔﺠﺎر ﺣﻔﺮة ﺑﺰرﮔـﻲ در
ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺪﻧﻪ زﻳﺮ ﺳﻄﺤﻲ ﻧﺎو اﻳﺠـﺎد ﻛـﺮد .آب درﻳـﺎ ﺑـﺎ ﺳـﺮﻋﺖ ﺷـﺮوع ﺑـﻪ
ﭘﻴﺸﺮوي ﺑﻪ داﺧﻞ ﻧﺎو ﻛﺮد .ﻣﻮج اﻧﻔﺠﺎر و ﺗﻜﺎن ﺧـﻮردن ﺷـﺪﻳﺪ ﻧـﺎو ﺑﺎﻋـﺚ
ﭘﺮﺗﺎب ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺪﻧﺔ ﻧﺎو و ﺿﺮﺑﻪ وارد ﺷﺪن ﺑﺮﭘﺎ و ﻟﮕﻨﻢ ﺷﺪ .در ﺣﺎﻟـﺖ
ﺑﻲﺣﺴﻲ ﺷﺪﻳﺪ اوﺿﺎع و اﺣﻮال ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺧﻮد را ﻧﻈﺎرهﮔﺮ ﺑﻮدم .ﺗﻮﭘﺨﺎﻧﺔ ﻧـﺎو
در ﺣﺎل ﺷﻠﻴﻚ و ﺗﻴﺮاﻧﺪازي ﺑﻮد .ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻧﻴﺰ در رﻓﺖ و آﻣﺪ و ﺗﻜﺎﭘﻮ ﺑﻮدﻧـﺪ.
ﻳﻚآن وﻗﺘﻲ ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﻨﻪام ﻛﺮدم ﺑﺎ ﺻﺤﻨﺔ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي ﺷـﺪﻳﺪ
ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪم.
ﺟﻨﺎب اذﺑﺎﺷﻲ ،ارﺷﺪ ﺗﻮﭘﺨﺎﻧﺔ ﻧﺎو ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ :انﺷﺎءاﷲ ﭼﻴﺰ
ﺧﺎﺻﻲ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻓﻘﻂ آراﻣﺶ ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﻛﻦ ﭼﻮن ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ از ﺟﺎي ﺧﻮد
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮي .درد و ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻲﻫﻮﺷﻲ ﻣﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﺳـﻪ روز ﺑـﻪ
ﻫﻮش آﻣﺪن در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن از ﻃﺮﻳﻖ دوﺳﺘﺎن و ﻫﻤﻜﺎران ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺑﻌـﺪ
از ﺣـﺎدﺛـﻪ ،ﻫﻤﻜـﺎران ﺑﺎ ﻓـﺪاﻛﺎري و ﺗﻼش ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻧﺎو را ﺑﺎ ﻛﻤـﻚ
ﭼﻨﺪ ﻳﺪكﻛﺶ ﺑﻪ اﺳﻜﻠﺔ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻳﻜـﻢ ﺑﻨـﺪرﻋﺒﺎس آورده ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻧﺎوﻫـﺎي
اﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺗﺼﻮر اﻳﻨﻜﻪ ﻧﺎو ﺳﺒﻼن ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﻏﺮق ﺧﻮاﻫﺪ ﺷـﺪ ،ﻣﻨﻄﻘـﺔ
درﮔﻴﺮي را ﺗﺮك ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ.
در اﻳﻨﺠﺎ ﻻزم ﻣﻲداﻧﻢ ﺑﻪ ﻳـﻚ ﺧـﺎﻃﺮه از ﺷـﻬﻴﺪ واﻻﻣﻘـﺎم اﻋﺘﺒﺎرﻳـﺎن
اﺷﺎره ﻛـﻨﻢ .ﺷـﻬﻴﺪ اﻋﺘﺒﺎرﻳـﺎن ﻗﺒـﻞ از وﻗـﻮع ﺣﺎدﺛـﻪ ،از ﻧـﺎو ﺳـﺒﻼن ﺑـﻪ
ﻗﺴﻤﺖﻫﺎي داﺧﻠﻲ و اداري ﻣﻨﻄﻘﺔ ﻳﻜﻢ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺑﺎ ﺷـﻨﻴﺪن وﻗـﻮع
ﺣﺎدﺛﻪ و ﺣﻤﻼت ﻧﻴﺮوﻫﺎي اﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﺑﻪ اﺳﻜﻠﻪﻫـﺎي ﻧﻔﺘـﻲ رﺷـﺎدت ،ﻧـﺼﺮ و
ﺳﻠﻤﺎن ﺑﻪ ﻧﺎوﮔﺎن آﻣﺪ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻜﻞ ﻣﻤﻜـﻦ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﻧـﺎو
ﺳﺒﻼن ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ،اﻣﺎ از آن ﻃـﺮف ﭼـﻮن ﺷـﻨﻴﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ اﺣﺘﻤـﺎل دارد ﻧـﺎو
ﺳﻬﻨﺪ ،ﺳﺒﻼن و ﺟﻮﺷﻦ در ﻧﺒﺮدي ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮ 125 /
ﺳﺒﻼن ﺑﻪ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﻧﺮود ﺑﺎ اﺻﺮار زﻳﺎد ﺑﺎ ﻧﺎو ﺳﻬﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﺔ درﮔﻴﺮي اﻋﺰام
ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ وﻗﻮع ﺣﺎدﺛﻪ ﺑﺮاي ﻧﺎو ﺳﻬﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ آﻣﺪ،
ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﻳﻦ ﺷـﻬﺎﻣﺖﻫﺎ و رﺷـﺎدتﻫﺎ وﺟـﺎﻧﻔﺸـﺎﻧﻲﻫـﺎ را ﻧﻤﻲﺗـﻮان ﺑـﺎ
ﻣﻮازﻳﻦ ﻣﺎدي و ﻣﻌﺎدﻻت دﻧﻴﺎﻳﻲ ﺳﺎزﮔﺎري داد.
از ﺳﻮي دﻳﮕﺮ ﻧﺎوﺷـﻜﻦ ﺳـﺒﻼن ﺑـﺎ رﺷـﺎدت و ﻣﻘﺎوﻣـﺖ ﻳـﺎراﻧﺶ ﺑـﻪ
اﻣﺮﻳﻜﺎي ﺟﻨﺎﻳﺘﻜﺎر و ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺰرگ اﻳﻦ ﭘﻴﺎم ﻣﻬﻢ را داد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮپ ،ﺗﺎﻧﻚ و
ﻣﻮﺷﻚ ﻧﻤﻲﺗﻮان در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮاﺳﺖ ﻳﻚ ﻣﻠﺖ اﻳﺴﺘﺎدﮔﻲ ﻛﺮد .ﻣـﺮدم اﻳـﺮان
دﻳﻦ اﺳﻼم و ﺣﻜﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﻲ را ﺧﻮاﺳﺖ ،ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ اﻧﻘﻼب ﻛﺮد و ﺷﺎه و
اﻣﺮﻳﻜﺎي ﺟﻨﺎﻳﺘﻜﺎر را از ﻛﺸﻮر ﺑﻴﺮون اﻧﺪاﺧﺖ ،ﻣﺮدم اﻳـﺮان اﻧﻘـﻼب ﺧـﻮد و
ﻛﺸﻮر ﺧﻮد را دوﺳـﺖ داﺷـﺖ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴـﻦ ﺑـﺎ ﻛﻤﺘـﺮﻳﻦ اﻣﻜﺎﻧـﺎت و ﺗﺤـﺖ
ﺷﺪﻳﺪﺗﺮﻳﻦ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎي اﻗﺘﺼﺎدي ،ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﺟﻮاﻧﻤﺮداﻧـﻪ ،ﺑـﺎ رژﻳـﻢ ﺑﻌﺜـﻲ
ﻋﺮاق ﺟﻨﮕﻴﺪ و ﺑﺎز ﻫﻢ اﻧﻘﻼب ﺧﻮد را ،ﻛﺸﻮر ﺧﻮد را و رﻫﺒﺮ ﺧﻮد را دوﺳﺖ
دارﻧﺪ و ﺟﻠﻮِ زﻳﺎده ﻃﻠﺒﻲﻫﺎي اﻣﺮﻳﻜﺎي ﻇﺎﻟﻢ و ﻣـﺴﺘﻜﺒﺮ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ اﻳـﺴﺘﺎد و
ﺗﻦ ﺑﻪ ذﻟﺖ و اﺳﺎرت ﻧﺨﻮاﻫﺪ داد .از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﻧﺎو ﺳﺒﻼن ﺑﺎ اﻳـﻦ ﺣﺮﻛـﺖ
ﺗﺎرﻳﺨﻲ ﺧﻮد ﻳﻚ ﭘﻴﺎم ﻣﻬﻢ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ داﺷﺖ و آن اﻳﻨﻜـﻪ ﻣـﺮدم ﺷـﻬﻴﺪﭘﺮور
اﻳﺮان در اﻳﻦ اوﺿﺎع ﺣﺎﻛﻢ ﺑﺮ ﻣﻨﻄﻘﻪ در ﺗﻘﻮﻳﺖ وﺣﺪت و ﺗﺤﻜﻴﻢ ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﻲ
ﻣﻠﻲ ﻛﻮﺷﺎ ﺑﻮده و ﺑﺎ ﺷﺮﻛﺖ در ﺳﺎزﻧﺪﮔﻲ و ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻛﺸﻮر اﺳﻼﻣﻲ و ﺗﺒﻌﻴـﺖ
از اواﻣﺮ ﻣﻘﺎم ﻣﻌﻈﻢ رﻫﺒﺮي ،ﻣﺒﺎﻧﻲ اﻧﻘﻼب را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻛـﺮده و دﺳـﺖ رد ﺑـﺮ
ﺳﻴﻨﻪ اﻣﺮﻳﻜﺎ و ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﻣﺴﺘﻜﺒﺮ دﻳﮕﺮ ﺑﺰﻧﻨﺪ.
/126آب و آﺗﺶ
ﻣﺎ در اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ﺳﺎﻣﺎﻧﻪاي ﺑﻪ ﻧﺎم ﮔﺎرد داﺷـﺘﻴﻢ ﻛـﻪ از ﻃﺮﻳـﻖ آن ﺑـﺎ
ﺧﻠﺒﺎن ﺑـﺎﻟﮕﺮد ﺗﻤـﺎس ﮔـﺮﻓﺘﻴﻢ و ﺑـﻪ او ﻳـﺎدآور ﺷـﺪﻳﻢ ﻛـﻪ ﻃﺒـﻖ ﻗـﻮاﻧﻴﻦ
ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷـﺮاﻳﻂ ﺟﻨﮕـﻲ ﻣﻨﻄﻘـﻪ و ﻧﺎﺷـﻨﺎس ﺑـﻮدن ﺑـﺎﻟﮕﺮد
ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮد .ﺧﻠﺒﺎن ﻫﻢ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ:
ﻣﻦ ﺑﺎﻟﮕﺮد ﻧﺎﺷﻨﺎس ﻧﻴﺴﺘﻢ .ﻣﻦ ﺑﺎﻟﮕـﺮد ﻧﻴﺮوي درﻳـﺎﻳـﻲ اﻣـﺮﻳﻜﺎ ﻫـﺴـﺘﻢ و
ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﺧﻄﺎر ﻣﻲدﻫﻢ ﻧﺎوﭼﻪ را ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻛﻨﻴﺪ و ﺗﻤﺎم اﻓﺮاد را ﺑﻪ ﻗـﺎﻳﻖﻫـﺎي
ﻧﺠﺎت ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﻨﻴﺪ.
ﺑﻌﺪ از ﺷﻨﻴﺪن ﭘﻴﺎم ،ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ آژﻳﺮ ﻣﺤﻞ ﺟﻨﮓ را ﺑـﻪ ﺻـﺪا درآوردم و
ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﻞﻫﺎي از ﭘﻴﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪه ﺧﻮد رﻓﺘﻨﺪ .اﻟﺒﺘﻪ ﺑﭽـﻪﻫـﺎ از ﻗﺒـﻞ
ﻫﻢ آﻣﺎده ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ اﻋﻼم ،آﻣﺎدﮔﻲ ﺻﺪدرﺻﺪ ﺑﺮاي ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺟﻨﮕـﻲ
ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺣﺪود ﻫﺸﺖ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻪ ﻃـﻮل اﻧﺠﺎﻣﻴـﺪ .در اﻳـﻦ
زﻣﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﻛﺴﻲ از ﻃﺮﻳﻖ ﺑﻲﺳﻴﻢ ﻣﺮا ﺑﺎ ﮔﻮﻳﺶ اﻧﮕﻠﻴـﺴﻲ ﺻـﺪا
ﻣﻲزﻧﺪ و ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﻓـﺮﻣـﺎﻧﺪة ﻧـﺎوﮔﺎن ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ اﻣﺮﻳﻜﺎ ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﻪ
ﺷﻤﺎ اﺧﻄﺎر ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﻮﻳﺪ و ﻧﺎوﺗﺎن را از اﻓﺮاد ﺗﺨﻠﻴﻪ ﻛﻨﻴـﺪ .ﻣـﻦ
در ﺟﻮاب ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﺟﺪي ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ :اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس اﺳﺖ و ﻣﻦ از ﺷـﻤﺎ
دﺳـﺘﻮر ﻧﻤﻲﮔﻴﺮم و ﺑﺮاﺳﺎس ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاي ﻛﻪ دارم ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﻧﺠﺎت اﻓﺮادي ﻛﻪ
ﺑﺮ روي ﺳﻜﻮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ ﺑﻪﺳﻮي ﺳﻜﻮﻫﺎي ﻧﻔﺘﻲ ﺑﺮوم.
آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺷﻤﺎ در ﻣﺤﺎﺻﺮة ﻛﺎﻣﻞ ﻫﺴﺘﻴﺪ و ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺣـﺮف
ﻣﺎ ﮔﻮش دﻫﻴﺪ .دوﺑﺎره در ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻢ :اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس اﺳﺖ و ﺷﻤﺎ ﺣﻖ
ﻫﻴﭻﮔﻮﻧﻪ دﺧﺎﻟﺘﻲ در اﻣﻮر ﻛﺸﻮر ﻣﺎ را ﻧﺪارﻳﺪ و ﻻزم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻨﻄﻘﻪ را
ﺗﺮك ﻛﻨﻴﺪ.
اﻳﻦ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎ ﺣﺪود ﻳﻚ رﺑﻊ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ .ﺟﻮ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻪوﺟﻮد آﻣـﺪه
ﺑﻮد ،ﺑﺮاي درﮔﻴﺮ ﺷﺪن و ﻳﺎ اداﻣﺔ ﻣـﺴﻴﺮ و ﻳـﺎ ﻫـﺮ اﻗـﺪام دﻳﮕـﺮي ﻧﻴـﺎز ﺑـﻪ
ﺑﺮﻗﺮاري ارﺗﺒﺎط ﺑﻮد و ﻣﺎ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺣﺘﻲ ﺑﺎ ﺟﺰﻳﺮة ﺳﻴﺮي ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﺎ ﻗﺮار
داﺷﺖ ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ .در اﻳﻦ ﺷـﺮاﻳﻂ ﺣـﺴـﺎس ﺑـﺎ ﺳـﺎﻳﺮﻳﻦ ﻣـﺸـﻮرت
/130آب و آﺗﺶ
ﻛﺮدهاﻳﺪ و ﺑﻬﺘﺮ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد رﻫﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﺗـﺎ ﻣـﺎ ﻣﺄﻣﻮرﻳـﺖ
ﺧﻮد را اداﻣﻪ دﻫﻴﻢ.ﺳﺮﻳﺎر اﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ» :ﻫﻨﻮز ﺳﺎﻣﺎﻧﻪﻫﺎي ﺷـﻤﺎ
ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ«؟
ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺷـﮕﻔﺖآور ﺑﻮد ﻛـﻪ ﭼﻄــﻮر ﺑـﺎ اﻳـﻦ ﺷـﺮاﻳﻂ ﺳـﺎﻣﺎﻧﻪﻫـﺎي
اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ ﻣﺎ ﻫﻨﻮز از ﻛﺎر ﻧﻴﻔﺘﺎده اﺳﺖ ،ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﺳﻤﺖ و
ﺟﻬﺖ ﻗﻔﻞ ﻣﻮﺷﻜﻲ آﻧﻬﺎ را ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻴﻢ .در ﺑﻴﻦ اﻳﻦ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎ ﺑـﻮد ﻛـﻪ
آﻧﻬﺎ دوﻣﻴﻦ ﻣﻮﺷﻚ ﺧﻮد را ﺑﻪﺳﻮي ﻣـﺎ ﭘﺮﺗـﺎب ﻛﺮدﻧـﺪ .ﺑـﺎ دﻳـﺪن ﻣﻮﺷـﻚ
دﺳﺘﻮر ﺷﻠﻴﻚ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﻮﺷﻚ را دادم وﻟﻲ ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﺳـﺮﻋﺖ ﺑـﺎﻻﻳﻲ ﻛـﻪ
ﻣﻮﺷﻚ داﺷﺖ ،اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻲﻓﺎﻳﺪه ﺑﻮد.
ﻣﻮﺷـﻚ وارد ﺑﺪﻧــﺔ ﻧﺎوﭼـﻪ ﺷــﺪ ،از ﻣﺤــﻞ ﭘﺮﺗـﺎب ﻣﻮﺷــﻚ ﮔﺬﺷــﺖ و
ﺳﺮاﻧﺠﺎم در ﻣﻮﺗﻮرﺧﺎﻧﻪ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﺪ .ﺑﺎ اﻳﻦ اﻧﻔﺠﺎر 25ﺗﺮﻛﺶ ﺑـﻪ ﺑـﺪن ﻣـﻦ
اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮد و اوﻟﻴﻦ ﻣـﻮردي ﻛـﻪ ﺑﻌـﺪ از اﺻـﺎﺑﺖ دﻳـﺪم ،ﺷـﻜﺎف ﺣـﺪود 5
ﺳﺎﻧﺘﻲﻣﺘﺮي روي ﻛﻔﺸﻢ ﺑﻮد ،وﻟﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ زﺧﻤﻲ ﺷﺪن ﺑﻘﻴﺔ اﻋـﻀﺎي ﺑـﺪﻧﻢ
ﻧﺸﺪم .ﻧﺎو ﺳﺮوان زارع ﻧﻌﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻣﻦ ﺑﻮد از ﻧﺎﺣﻴـﺔ ﮔـﺮدن ﻣـﻮرد
اﺻـﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﺮدة ﭘﻠﻪ ﻧﺎوﭼﻪ ﮔﺮﻓﺖ و روي
ﭘﻠﻪ ﻧﺸﺴﺖ و در ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﺑﻪ ﻟﻘﺎءاﷲ ﭘﻴﻮﺳﺖ .ﻣﻦ وارد ﭘﻞ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﻲ ﺷـﺪم
ﺗﺎ اوﺿﺎع ﻧﺎوﭼﻪ را ﺑﺮرﺳﻲ ﻛﻨﻢ .ﺑﺎ اﺗﺎق ﻣﺨﺎﺑﺮات ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ ،ﺗﻤﺎس ﻗﻄـﻊ
ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﺗـﺎق ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ وﻟﻲ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ارﺗﺒﺎط ﻗﻄـﻊ ﺑـﻮد و
ﻣﻮﺗﻮرﺧﺎﻧﻪ از ﻛﺎر اﻓﺘﺎده ﺑﻮد .از ﭘﻞ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻲ ﺑﻴﺮون آﻣﺪم و در ﺳﻴﻨﺔ ﻧﺎوﭼﻪ
در ﻛﻨﺎر ﺗﻮپ اﻳﺴﺘﺎدم .ﺧﺪا رﺣﻤﺖ ﻛﻨﺪ اﻓﺴﺮ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻧﺎوﭼﻪ ﺟﻮﺷﻦ ،ﺷﻬﻴﺪ
ﺑﺰرﮔﻮار اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﺣﺮآﺑﺎدي ﻛﻪ از راه رﺳﻴﺪ و ﮔﻔﺖ :ﻧﺎوﭼﻪ از ﻧﺎﺣﻴﺔ ﻣﻮﺗﻮرﺧﺎﻧﻪ
ﻣﻮرد اﺻﺎﺑﺖ ﻗﺮارﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ .ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ :ﺑـﻪ اﻓـﺴﺮ ﻣﻬﻨـﺪس ﺑﮕـﻮ ﻣﻴـﺰان
ﺻﺪﻣﺎت وارده را اﻋﻼم ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺘـﻮاﻧﻴﻢ از وارد ﺷـﺪن ﺧـﺴﺎرات ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﺑـﻪ
ﻧﺎوﭼﻪ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻛﻨﻴﻢ .ﺳﻮﻣﻴﻦ ﻣﻮﺷﻚ از ﻧﻮع اﺳﺘﺎﻧﺪارد ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﺎ
ﺷﻠﻴﻚ ﺷﺪ و ﻛﺎرﻛﻨﺎن ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻧﺎوﭼﺔ ﺟﻮﺷﻦ ﺑﺎ اﺟﺮاي آﺗﺶ ﺳﻌﻲ در اﻧﻬﺪام
/132آب و آﺗﺶ
آن داﺷﺘﻨﺪ ،وﻟﻲ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪﻧﺪ و ﻣﻮﺷﻚ ﺑﻪ ﭘﻞ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻲ اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮد و ﻣﻦ
ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از اﻓﺮاد ﺑﻪ درﻳـﺎ ﭘﺮﺗـﺎب ﺷـﺪﻳﻢ .ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ ﻣﻮﺷـﻚﻫـﺎي
ﭼﻬﺎرم و ﭘﻨﺠﻢ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﺎوﭼﻪ اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮد و دود و آﺗﺶ آن را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ .ﺑـﻪ
ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﻲ ﻛـﻪ روي ﻧﺎوﭼـﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ ﮔﻔـﺘﻢ ﺗـﺎ ﺧـﻮد را داﺧـﻞ آب ﺑﻴﻨﺪازﻧـﺪ.
ﺗﻌﺪادي از ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻛﻪ رﻣﻘﻲ در ﺗﻦ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ دوﺳﺘﺎﻧﺸﺎن ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﺮدﻧـﺪ
ﺗﺎ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ داﺧﻞ آب ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ ،وﻟﻲ آﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﻧﺎوﭼـﺔ
ﺟﻮﺷﻦ ﺑﻪ دل ﺧﻠﻴﺞ ﻫﻤﻴﺸﻪ آﺑﻲ ﻓﺎرس رﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﻤﺎﺳـﺔ ﺟﺎوﻳـﺪ ﺟﻮﺷـﻦ
ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻤﺎﻧﺪ.
زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ در داﺧﻞ آب ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﻪ ﻛﻤـﻚ ﺗﻌـﺪادي از ﻛﺎرﻛﻨـﺎن ﻧﺎوﭼـﺔ
ﺟﻮﺷﻦ ﺳﻌﻲ ﻛﺮدﻳﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﺔ اﻓﺮاد را ﻛﻪ در داﺧﻞ آب ﺑﻮدﻧﺪ دور ﻫﻢ ﺟﻤـﻊ
ﻛﻨﻴﻢ .اﻓﺴﺮ ﺑﺮق ﻧﺎوﭼﻪ ﻛﻪ در ﻳﻚ ﻣﺎﻳﻠﻲ ﻣﻦ ﺑﻮد ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﺸﺖ ﻧﻔـﺮ را
ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻔﺪه ﻧﻔﺮ را در ﻛﻨﺎر ﺧﻮد ﺟﻤﻊ ﻛﺮده ﺑﻮدم و ﺑﺮاي اﻳﻦ
ﻛﻪ ﺟﺮﻳﺎن آب ﻣـﺎ را از ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ ﺟـﺪا ﻧﻜﻨـﺪ ﺑـﻪ ﺑﭽـﻪﻫـﺎ دﺳـﺘﻮر دادم ﺗـﺎ
ﻛﻤﺮﺑﻨﺪﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﺎز ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﺮه ﺑﺰﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺟﻤﻊ ﺧﻮد را
ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻴﻢ .ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻣﺎ از اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛـﻪ درآن ﻣﻨﻄﻘـﺔ ﻛﻮﺳـﻪﺧﻴـﺰ ﺑـﺎ
ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﺮوح ﺑﻮدن ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدي از ﺑﭽﻪﻫﺎ از ﺧﻄﺮ ﺣﻤﻠـﺔ ﻛﻮﺳـﻪﻫـﺎ در
اﻣﺎن ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ.
ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﻲ
ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎي ﺗﺤﺖ اﻣﺮم ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻌﻬـﺪ و ﻣـﺆﻣﻦ ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻃـﻲ
ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪ اﻧﺠﺎم دادم ،ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛـﻪ ﻣـﻦ در اﻳـﻦ
ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺑﺎ ﻛﺎرﻛﻨﺎن ﻧﻤﻮﻧﺔ ﻧﻴﺮوي درﻳـﺎﻳﻲ ﻫﻤـﺮاه ﺑـﻮدهام .ﺑـﺎ اﻳـﻦ وﺟـﻮد
اﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻫـﺮ ﻛـﺪام از ﻣـﺎ ﻣـﻲﺗﻮاﻧـﺪ ﭘﻨﺎﻫﻨـﺪة
ﺳـﻴﺎﺳﻲ ﺷﻮد و ﺣـﺘﻲ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻫﻤﺮاه ﺧﺎﻧﻮادة ﺧﻮد در اﻣﺮﻳﻜـﺎ
ﺳﻬﻨﺪ ،ﺳﺒﻼن و ﺟﻮﺷﻦ در ﻧﺒﺮدي ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮ 133 /
زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨـﺪ .ﺑـﺎ ﻛﺎرﻛﻨـﺎن ﻧﺎوﭼـﻪ در ﻫﻤـﺎن ﭘـﻞ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﻲ ﻳـﻚ ﺟﻠـﺴﻪ
اﺿﻄﺮاري ﺗﺸﻜﻴﻞ دادﻳﻢ و ﻫﻤﮕﻲ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑـﻪ ﻫـﻴﭻ وﺟـﻪ ﺗـﺴﻠﻴﻢ
ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ و ﻏﻴﺮت ،ﺷﻜﻮه و ﺟﻮاﻧﻤﺮدي اﻳﺮاﻧـﻲ و ﻋﻈﻤـﺖ و ﭘـﺮﭼﻢ ﺳـﻪ
رﻧﮓ اﻳﺮان اﺳﻼﻣﻲ را ﻓﺪاي ﺗﺮس و زﻧﺪﮔﻲ در ﻏﺮب ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد .ﻫﻤﮕـﻲ
ﻓﺮﻳﺎد زدﻧﺪ :ﻣـﻜﺘـﺒـﻲ ﻛـﻪ درآن ﺷــﻬﺎدت دارد ،اﺳــﺎرت ﻧــﺪارد .آن روز
ـ 29ﻓﺮوردﻳﻦ ـ اوﻟﻴـﻦ روز ﻣـﺎه ﻣﺒـﺎرك رﻣﻀـﺎن ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ روزهدار ﺑﻮدﻧﺪ
و ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از آن ﻫﻢ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺷﺮﻛﺖ درﻋﻤﻠﻴﺎت ﺗـﺎ ﺻـﺒﺢ ﺗـﻼش ﻛـﺮده و
ﺑﻴﺪار ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از آن ﻫﻢ ﺣﻤﻠﺔ ﻧﺎوﻫﺎي اﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﭘـﻴﺶ آﻣـﺪ .ﺑـﺎ اﻳﻨﻜـﻪ
ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻓﺮاد ﻣﺠﺮوح ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻨﺪﺗﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﺷـﻬﻴﺪ اﻃـﺮاف ﻣـﺎ ﺑـﻮد ،ﻫﻤﮕـﻲ
روﺣﻴﺔ ﺑﺎﻻﻳﻲ داﺷﺘﻨﺪ و در ﻃﻮل ﭘﻨﺞ ﺗﺎ ﺷﺶ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ در آب ﺑـﻮدﻳﻢ،
ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺑﺎ ﺧﺪاي ﺧﻮد ﻧﺠﻮا ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ و ﺷﻮر و ﺣﺎل اﻟﻬﻲ داﺷــﺘﻴﻢ .ﺑـﻪ
روح ﺑﻠﻨﺪ ﺷـﻬﻴﺪ اﺑﺮاﻫـﻴﻢ ﺣـﺮآﺑـﺎدي درود ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﻴﻢ .اﻳﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﮔﺮاﻧﻘﺪر
ﺑﻪ ﻗﺪري ﻣﺘﺪﻳﻦ و ﻣﺴـﺌﻮﻟﻴﺖﭘﺬﻳﺮ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺧـﻮد ﺑـﻪ ﺗﻨﻬـﺎﻳﻲ ﺳــﺮﭘﺮﺳﺘﻲ
ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮار ﻣﺤﺮوم و ﺑﺪون ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ .اﻳﻦ ﺷـﻬﻴﺪ در
ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﻚ ﻧﻤﻮﻧﺔ ﺑﺎرز از اﻓﺴﺮان ﺷﺠﺎع و اﻳﺜﺎرﮔﺮ ﺑﻮد.
ﻧﺠﺎت ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪﮔﺎن
ﻧﺰدﻳﻚ ﻏﺮوب ﻳﻚ ﻓﺮوﻧﺪ از ﺑﺎﻟﮕﺮدﻫﺎي ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ ﻣﺤﻞ ﻣﺎ را ﭘﻴﺪا
ﻛﺮد و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻳﻚ ﻓﺮوﻧﺪ ﻫﺎورﻛﺮاﻓﺖ ﺑﺮاي ﻧﺠﺎت ﻣﺎ آﻣﺪﻧﺪ .ﻣﻮﻗﻊ ﻋﻤﻠﻴـﺎت
ﻧﺠﺎت ﺑﻪ ﻗﺪري ﻫﻮا ﺗﺎرﻳﻚ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑﻌـﺪ از ﺟﻤـﻊ آوري اﻓـﺮاد ،در ﭘﺎﻳﮕـﺎه
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ از ﻧﻴﺮوﻫﺎ داﺧﻞ آب ﺟﺎ ﻣﺎﻧـﺪهاﻧـﺪ .ﻓـﺮداي آن روز
ﺑﺎﻟﮕﺮد دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻫﻤﺎن ﻧﺎﺣﻴـﻪ رﻓﺖ و ﺗﻮاﻧـﺴﺖ آن ﺳـﻪ ﻧﻔـﺮ را ﭘﻴـﺪا
ﻛﻨﺪ .ﭘﺲ از اﻧﺘﻘﺎل آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﮕﺎه ﭘﻴﺶ آﻧﻬـﺎ رﻓـﺘﻢ و وﺿﻌﻴﺘـﺸﺎن را ﺟﻮﻳـﺎ
ﺷﺪم و ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ در ﺧﻠﻮت و ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺷﺐ و ﺳﻜﻮت درﻳﺎ ،زﻣﺎن ﺑﺮاﻳـﺸﺎن
/134آب و آﺗﺶ
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ .آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻗﺮآن و دﻋـﺎ ﻣـﻲﺧﻮاﻧـﺪﻳﻢ .از آن
واﻗﻌﺔ ﺗﻠﺦ ﺳﺎلﻫﺎ ﻣﻲﮔﺬرد ،وﻟﻲ ﻣﻦ از آن زﻣﺎن ﺗﺎ ﻛﻨـﻮن ﺑـﺎ ﺧـﻮدم ﻋﻬـﺪ
ﺑﺴﺘﻪام ﻛﻪ ﻧﮕﺬارم ﺧﻮن ﺷﻬﺪاي ﻧﺎوﭼﺔ ﺟﻮﺷﻦ و ﺣﻤﺎﺳﺔ ﺟﺎوﻳﺪ ﻫﻤﺮزﻣـﺎن
ﻣﺘﻌﻬﺪ و ﻏﻴﻮر اﻳﻦ ﻧﺎوﭼﻪ ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ ﺳﭙﺮده ﺷﻮد.
ﺳﻬﻨﺪ ،ﺳﺒﻼن و ﺟﻮﺷﻦ در ﻧﺒﺮدي ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮ 135 /
ﺧﺎﻧﻮاده و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮد را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣـﺴﻠﺢ و آﻣـﺎده
ﻛﺮدن ﻧﺎو ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .ﮔﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ آﻧﻬﺎ اﻟﻬﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛـﻪ آن روز ،روز
دﻳﮕﺮي اﺳﺖ .ﺷﻬﻴﺪ ﺻﻔﺮزاﻳﻲ رو ﺑﻪ اﻓﺴﺮ رﺳﺘﻪ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ» :ﭼﺮا ﺣﻘﻴﻘﺖ
را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻲ ،ﻳﻚ دﻓﻌﻪ ﺑﮕﻮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﺮوﻳﻢ ﺷـﻬﻴﺪ ﺷـﻮﻳﻢ .ﻣـﺎ ﻛـﻪ
آﻣــﺎدﮔﻲ ﺑــﺮاي ﺷــﻬﺎدت دارﻳــﻢ ،ﻓﻘــﻂ اﺟــﺎزه ﺑﺪﻫﻴــﺪ ﻛــﻪ ﺑــﺮﻳﻢ آﺧــﺮﻳﻦ
ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎﻳﻤـﺎن اﻧﺠـﺎم دﻫـﻴﻢ« .اﻓـﺴﺮ رﺳـﺘﻪ در
ﺟﻮاﺑﺶ ﮔﻔﺖ» :ﻧﻪ! اﻳﻨﺠﻮري ﻧﻴﺴﺖ ،ﺷﻤﺎ ﭼﺮا اﻳﻨﺠﻮري ﻓﻜـﺮ ﻣـﻲﻛﻨﻴـﺪ؟«
ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﻘﺪﻣﺎت آﻣﺎدهﺳﺎزي ﻧﺎو ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و ﻧـﺎو ﺣـﻮاﻟﻲ ﺳـﺎﻋﺖ 12:00از
اﺳﻜﻠﻪ ﺟﺪا ﺷﺪ .ﺣﺪود ،13:30اﻓﺴﺮ رﺳﺘﻪ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻧﺎو ،ﻣﺄﻣﻮرﻳـﺖ ﻣـﺎ را
ﺑﻪﺻﻮرت واﺿﺢ و دﻗﻴﻖ اﻋﻼم ﻛﺮدﻧﺪ .در ﻧﺎو ﺣﺎﻟﺖ ﺟﻨﮕﻲ اﻋﻼم ﺷـﺪه ﺑـﻮد.
ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ ﻧﺎوﭼﻪ ﺟﻮﺷﻦ از ﻣﻨﻄﻘﺔ دوم درﻳﺎﻳﻲ ﺑﻮﺷـﻬﺮدر درﮔﻴﺮي ﺑﺎ
ﻧﺎوﮔـﺎن ﭘﻨﺠـﻢ اﻣﺮﻳﻜﺎ ﻣﻨﻬـﺪم و در درﻳـﺎ ﻏـﺮق ﺷــﺪه اﺳـﺖ .رﻳـﺸﺔ اﻳـﻦ
درﮔﻴﺮي و ﺗﻌﺮض اﻣﺮﻳﻜﺎ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻳـﻚ ﻛـﺸﺘﻲ ﻧﻔﺘـﻲ ﻛـﻮﻳﺘﻲ ﻛـﻪ در
ﻫﻤﺮوي ﻧﺎوﻫﺎي اﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﺑﻮد در ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﻣﻴﻦ درﻳﺎﻳﻲ ﻛﻪ آن را از ﻃـﺮف
اﻳﺮان ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ﺧﺴﺎرت زﻳﺎد دﻳـﺪه ﺑـﻮد و اﻣﺮﻳﻜـﺎﻳﻲﻫـﺎ ﺑـﺮاي ﻓـﺮوﻛﺶ
ﺳﺎﺧﺘﻦ اﻳﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ و وارد ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺿﺮﺑﻪ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﻪ اﺳﻜﻠﻪﻫـﺎي
ﻧﻔﺘﻲ اﻳﺮان ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮده و اﺳﻜﻠﺔ رﺷﺎدت را ﺑﻪ آﺗﺶ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .از ﻃـﺮف
دﻳﮕﺮ ﻧﺎوﭼﻪ ﺟﻮﺷﻦ ﻛﻪ ﺑﺮاي دﻓﺎع از اﺳﻜﻠﻪ و ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻧﻔﺘﻲ اﻳﺮان ﺑـﻪ ﻣﻨﻄﻘـﻪ
رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ،ﻣﻮرد ﺗﻌﺮض و ﺣﻤﻠﺔ ﻧﺎوﮔﺎن ﭘﻨﺠﻢ اﻣﺮﻳﻜﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘـﻪ و در درﻳـﺎ
ﻏﺮق ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺧﺒﺮ ﺗﻌﺮض ﻧﺎوﻫﺎي اﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻧﻔﺘـﻲ اﻳـﺮان و ﻏـﺮق
ﺷﺪن ﻧﺎوﭼﻪ ﺟﻮﺷﻦ ،ﺣﺲ اﻧﺘﻘـﺎمﺟـﻮﻳﻲ را در دل ﺑﭽـﻪﻫـﺎي ﻧـﺎو ﺷـﻌﻠﻪور
ﺳﺎﺧﺖ .ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ 13:45آژﻳﺮ ﻣﺤﻞ ﺟﻨﮓ در ﻧﺎو ﺑﻪ ﺻﺪا در آﻣﺪ .ﻫﻤﻪ
ﺳﺮﻳﻊ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ ﺧﻮد رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎ آﻣﺎدﮔﻲ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷـﺪﻧﺪ .ﻳـﻚ
ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎي رﻫﮕﻴﺮي و ﺟﻨﮕﻲ اﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﻪ ﻃـﺮف ﻧـﺎو ﺣﻤﻠـﻪ ﻛـﺮد ،ﺗـﻮپﻫـﺎي
ﻣﺴـﺘﻘﺮ در ﻧﺎو ﺑﺎ ﺗﻴـﺮاﻧﺪازي ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳـﻤﺖ آن ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞ ﻧـﺸﺎن دادﻧـﺪ.
ﺳﻬﻨﺪ ،ﺳﺒﻼن و ﺟﻮﺷﻦ در ﻧﺒﺮدي ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮ 137 /
ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﻓﺮار ﺷﺪ و ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎي دوم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﺎو ﺣﻤﻠﻪور ﺷﺪ ،وﻟﻲ
آن ﻫﻢ در وارد ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺿـﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﻧـﺎو ﻧﺎﻛـﺎم ﻣﺎﻧﺪ .ﺣـﺪود ﻳﻚ رﺑﻊ از آﻏـﺎز
درﮔﻴﺮي ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻫﺎي اﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ اوﻟﻴﻦ ﻣﻮﺷﻚ ﺑـﻪ زﻳـﺮ
ﺗﻮپ 20ﻣﻴﻠﻲﻣﺘﺮي اورﻟﻴﻜﻦ اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮد .اﻳﻦ ﻣﻮﺷﻚ ﺑﺎﻋﺚ اﻳﺠـﺎد ﺷـﻜﺎف
ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮي در ﭘﺎﺷﻨﺔ ﻧﺎو و از ﻛﺎر اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺳﺎﻣﺎﻧﺔ ﺑﺮق ﻧـﺎو ﺷـﺪ ،ﻋـﺪهاي از
ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺠﺮوح ﺷﺪﻧﺪ .ﺑﺎ ﺗﻼش ﺑﭽﻪﻫـﺎ آﺗـﺶﺳـﻮزي ﻧﺎﺷـﻲ از
اﻧﻔﺠﺎر ﻣﻬﺎر ﺷﺪ و ﺑﺮق اﺿـﻄـﺮاري ﻧـﺎو روﺷـﻦ ﺷـﺪ .ﺑﭽـﻪﻫﺎ ﺗﻤـﺎم ﺗـﻼش
ﺧـﻮد را ﺑﺮاي ﻣﻘـﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺣـﻤﻼت دﺷـﻤـﻦ اﻧﺠﺎم ﻣـﻲدادﻧـﺪ .ﻣﻮﺷـﻚﻫـﺎي
دﺷﻤﻦ از زواﻳﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ ﺑﺪﻧﻪ ﻧﺎو اﺻﺎﺑﺖ ﻣﻲﻛﺮد و ﺑﺪﻧﻪ را ﺷـﻜﺎﻓﺘﻪ و در
داﺧﻞ ﻧﺎو ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﻲﺷﺪ .ﺑﺎ اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ ﺑﭽﻪﻫﺎ دﺳﺖ از ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ و دﻓـﺎع ﺑـﺮ
ﻧﻤﻲداﺷﺘﻨﺪ و ﺗﻮپﻫﺎي ﻧﺎو ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد .ﭘﺰﺷﻜﻴﺎر ﻧﺎو ﺑﻪ ﻣﺠﺮوﺣﺎن
رﺳﻴﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد .ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻳـﻚ ﺑـﻪ ﻳـﻚ ﻣﺠــﺮوح ﻳـﺎ ﺷــﻬﻴﺪ ﻣـﻲﺷــﺪﻧﺪ.
ﭘﺮﻫـﻴﺰﮔﺎر رﻓﺖ ﺑـﺮاي ﺑﭽـﻪﻫﺎي ﻣﺠــﺮوح ﻛـﻪ ﻃﻠـﺐ آب ﻣـﻲﻛﺮدﻧـﺪ ،آب
ﺑﻴﺎورد و دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ .ﻣﻨﺼﻮر ﻛﺎﻇﻤﻲ ،ﭘﺰﺷﻜﻴﺎر ﻧﺎو در ﺣﻴﻦ رﺳـﻴﺪﮔﻲ و
ﻣﺪاواي ﻣﺠﺮوﺣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ .ﻋﺪهاي از ﺑﭽﻪﻫﺎ در داﺧﻞ آب ﺑﻮدﻧـﺪ،
دﺳﺘﻮر ﺗﺮك ﻧﺎو ﺻﺎدر ﺷﺪه ﺑﻮد ،وﻟﻲ اﻏﻠﺐ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻧـﺪ و ﺗـﺎ
ﻟﺤﻈﺎت آﺧﺮ ﻗﺒﻞ از ﻏﺮق ﻧﺎو ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺗﺮك ﻧﺎو ﻧﺒﻮدﻧﺪ .ﻋﺪهاي از ﻫﻤـﻜﺎران
در ﻗﺴـﻤﺖﻫﺎي داﺧﻠﻲ ﻧﺎو ﮔﻴﺮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و اﻣﻜﺎن ﺧﺎرج ﺷـﺪن و ﻧﺠـﺎت
دادنﺷﺎن ﻧﺒﻮد .درﻫﺎي ﻗﺴﻤﺖﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻧﺎو ﺑﻪﺧـﺎﻃﺮ ﺿـﺮﺑﺎت ﻧﺎﺷـﻲ از
اﺻﺎﺑﺖ و اﻧﻔﺠﺎر ﻣﻮﺷﻚ ﻗﻔﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﻧﺎﺧﺪا رﺿـﺎﻳﻲ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه دوم ﻧـﺎو ،در
اﻳﻦ واﻧﻔﺴﺎ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ» :ﻧﺎدر ﺑﭙﺮ ﺗﻮ آب ،ﺑﭙﺮ ﺗﻮ آب!« ﻗﺎﻳﻖﻫـﺎي
ﻧﺠﺎت ﻧﺎو ﺑﺎز ﻧﻤﻲﺷﺪ آﻧﻬﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و در داﺧـﻞ آب ﺑـﻮد ﺑـﻪ
ﺧﺎﻃﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶﻫﺎي ﻧﺎﺷﻲ از اﻧﻔﺠﺎر ﻣﻮﺷﻚﻫﺎي اﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻣﺘﻼﺷﻲ ﻳـﺎ
ﺳﻮراخ ﺷﺪه ﺑﻮد.
/138آب و آﺗﺶ
در ﻃﺮف دﻳﮕﺮ اﻣﻜﺎن ﻛﻤﻚ و اﻣـﺪاد ﻫـﻮاﻳﻲ وﺟـﻮد ﻧﺪاﺷـﺖ .درﻳـﺎ و
آﺳــﻤﺎن ﻣﻨﻄﻘــﻪ در ﺳــﻴﻄﺮة ﻗــﺪرت ﻧﻈــﺎﻣﻲ و اﻫﺮﻳﻤﻨــﻲ آﻧﻬــﺎ ﺑــﻮد .ﺑــﻪ
ﺟﻨﮕﻨﺪهﻫﺎي اﻳﺮاﻧﻲ اﺧﻄﺎر داده ﺑﻮدﻧﺪ ،ﻫﺮﭼﻨﺪ در ﺻﻮرت درﮔﻴﺮي ﻫـﻮاﻳﻲ،
اﻣﻜــﺎن ﺳــﻘﻮط ﺟﻨﮕﻨــﺪهﻫــﺎي ﺧــﻮدي ﺑــﺴﻴﺎر زﻳــﺎد ﺑــﻮد .آﻧﻬــﺎ ﺣﺘــﻲ ﺑــﻪ
ﻳﺪكﻛﺶﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﻛﻤﻚرﺳﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ را داﺷـﺘﻨﺪ اﺧﻄـﺎر داده ﺑﻮدﻧـﺪ.
ﺧﻴﻠــﻲ ﺟﺎﻟــﺐ اﺳــﺖ دﺷـﻤﻦ وارد ﺣــﺮﻳﻢ درﻳــﺎﻳﻲ ﻛــﺸﻮر ﻣــﺎ ﺷــﻮد و ﺑــﻪ
ﺷﻨﺎورﻫﺎي ﻣﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﻨﺪ و اﺟﺎزه ﻫـﻢ ﻧﺪﻫـﺪ ﻛـﺴﻲ ﺑـﻪ ﻛﻤـﻚ ﻣـﺎ ﺑﻴﺎﻳـﺪ،
اﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲﻫﺎ را ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻫﻢ آﻧﻬـﺎ ﻛـﻪ اﻣـﺮوز ادﻋـﺎي دﻓـﺎع از ﺣﻘـﻮق ﺑـﺸﺮ
ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ .ﺑﺎ اﻳﻦ اﺣﻮال ،ﻧﺎو ﻫﺸﺖ ﻣﻮﺷﻚ ﺧﻮرده ﺑﻮد ،ﻣﻮﺷﻚ ﻧﻬـﻢ درﺳـﺖ
ﺧﻮرد زﻳﺮ ﭘﺎﺷﻨﺔ ﭼﭗ ﻛﻪ ﻣﻦ در آﻧﺠﺎ ﺑﻮدم ،ﺷﺪت اﻧﻔﺠﺎر ﻣﺮا از ﺟﺎي ﺧـﻮد
ﺑﻪ ﻫﻮا ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﻛﻒ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻧﺎو ﻛﻮﺑﻴﺪ .ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪاي در ﺣﺎﻟـﺖ
ﺑﻲﻫﻮﺷﻲ ﺑﻮدم .وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻫﻮش آﻣﺪم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم از ﺳﺮم ﺧـﻮن ﻣـﻲآﻳـﺪ،
ﭼﺸﻤﻢ ﭘﺮ ﺧﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد .اﺣﺴﺎس ﮔﺮﻣﺎ در دﺳﺖ راﺳﺘﻢ ﻛﺮدم ،وﻗﺘـﻲ ﺑـﻪ
دﺳﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم دﻳﺪم آﺳﺘﻴﻦ دﺳﺘﻢ آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺧـﻮن ﺷـﺪه اﺳـﺖ ،وﻗﺘـﻲ
ﺑﻴﺸﺘﺮ دﻗﺖ ﻛﺮدم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺗﺮﻛﺸﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺘﻢ اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ.
ﻫﻨﻮز دﺳﺖ ﺑﺮدار ﻧﺒﻮدم ﺑﺎ آن ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻮپ 20ﻣﻴﻠﻲﻣﺘﺮي رﻓـﺘﻢ و
ﺧﻮاﺳﺘﻢ دوﺑﺎره ﺗﻴﺮاﻧﺪازي ﻛﻨﻢ وﻟﻲ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﻣﻮﺷﻚ ،ﺗـﻮپ
از ﻛﺎر اﻓﺘﺎده ﺑﻮد .در اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ ﻧﺎﭼﺎر ﺷﺪم ﺟﻠﻴﻘﻪ ﻧﺠﺎت ﺧـﻮد را ﻣﺤﻜـﻢ
ﺑﺴﺘﻪ و ﺧﻮدم را داﺧﻞ آب ﺑﻴﻨﺪازم ،ﺧـﺪا رﺣﻤـﺖ ﻛﻨـﺪ ﺷـﻬﻴﺪ ﻧﺎواﺳـﺘﻮار
ﺑﻬﺰادﭘﻨﺎه را ،ﻳﻚ ﭼﻮب دو ﻣﺘﺮي ﻛﻨﺘﺮل ﺻﺪﻣﺎت را از داﺧﻞ ﻧﺎو ﺑﻪ داﺧـﻞ
آب اﻧﺪاﺧﺖ ،از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ آﻗﺎي ﮔﻠﺒﺎزي ﻳﻚ ﺣﻠﻘـﻪ ﻧﺠـﺎت ﺑـﻪ داﺧـﻞ آب
اﻧﺪاﺧﺖ .ﭼﻮﺑﻲ ﻛﻪ ﺑﻬﺰادﭘﻨﺎه ﺑﻪ آب اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻦ ﻳﻚ ﺳﺮ آنرا و ﺷـﻬﻴﺪ
ﺑﻬﺰادﭘﻨﺎه ﺳﺮ دﻳﮕﺮ آن را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد .ﭘﻨﺞ ﻣﺘﺮي از ﻧﺎو ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑـﻮدﻳﻢ
ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﻮﺷﻚ دﻳﮕﺮ درﺳﺖ ﺑﻪ زﻳﺮ ﺗﻮپ 35ﻣﻴﻠﻲ ﻣﺘﺮي ﺧـﻮرد و ﺣﻤﻴـﺪ
ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻲ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶﻫﺎي آن ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ .ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪاي
ﺳﻬﻨﺪ ،ﺳﺒﻼن و ﺟﻮﺷﻦ در ﻧﺒﺮدي ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮ 139 /
از اﻳﻦ روﻳﺪاد ﺗﻠﺦ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻳـﻚ ﺑـﺎﻟﮕﺮد اﻣﺮﻳﻜـﺎﻳﻲ ﺑـﻪ ﺳـﻤﺖ ﻧـﺎو
ﺣﻤﻠﻪور ﺷﺪ و ﻳﻚ راﻛﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻧـﺎو ﺷـﻠﻴﻚ ﻛـﺮد .اﺻـﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶﻫـﺎي
راﻛﺖ ،ﺗﻦ ﺑﻬﺰادﭘﻨﺎه را ﻧﺸﺎﻧﻪ رﻓﺖ و او در آﻏﻮﺷـﻢ ﺟـﺎن ﺑـﻪ ﺟـﺎن آﻓـﺮﻳﻦ
ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮد .ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﻲ رو ﺑﻪ ﮔﻠﺒﺎزي ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ» :ﮔﻠﺒﺎزي! ﺑﻬﺰاد ﺷـﻬﻴﺪ
ﺷﺪ .ﺑﻬﺰاد ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ«.
ﺻﺤﻨﺔ ﺗﻠﺦ و اﺳﻒﺑﺎري ﺑﻮد ،درﻳﺎ رﻧﮓ ﺧﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ،ﺧﻮرﺷـﻴﺪ در
ﺳﻤﺖ راﺳﺖ و ﻧﺎو ﺳﻬﻨﺪ در ﺳﻤﺖ ﭼـﭗ ﻫـﺮ دو در ﺣـﺎل ﻏـﺮوب و اﻓـﻮل
ﺑﻮدﻧﺪ ،اﺷﻚ در ﭼﺸﻤﺎﻧﻤﺎن ﺣﻠﻘﻪ زده ﺑﻮد ،ﺑﻐﺾ راه ﮔﻠﻮﻳﻤﺎن را ﺑﺴﺘﻪ ﺑـﻮد.
ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻗﺮآن ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ،ﺑﻌﻀﻲ دﻋﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻧـﺪ ،ﮔﺮوﻫـﻲ ﺳـﺮود ﺟﻤﻬـﻮري
اﺳﻼﻣﻲ را ﺳﺮ ﻣﻲدادﻧﺪ .رﻧﮓ آب ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد ،درﻳﺎ رﻧﮓ ﺧﻮن ﺷﻬﻴﺪان
را ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد .ﻳﻚ آن اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻛﻮﺳﻪاي ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﻣﻲآﻳﺪ.
ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﮔﻔﺘﻢ» :ﺑﭽﻪﻫﺎ اﮔﺮ ﻛﻮﺳﻪ ﭘﺎي ﻣﺮا زد ،ﺷـﻤﺎ ﺳـﺮﻳﻊ ﻣـﺮا از ﺟﻤـﻊ
ﺧﻮد ﺟﺪا ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻛﻮﺳﻪ ﻣﺮا ﺑﺨﻮرد و اﺣﺘﻤﺎل ﺧﻄﺮ ﺑﺮاي دﻳﮕﺮ ﺑﭽﻪﻫﺎ
وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ «.در آن ﻟﺤﻈﺎت ﭼﺸﻢ ﺧﻮد را ﺑﺴﺘﻢ و ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮاﻧﺪن
ﺷﻬﺎدﺗﻴﻦ ﺧﻮد ﺷﺪم .ﺟﺮﺋﺖ ﺑﺎز ﻛﺮدن ﭼﺸﻢ ﺧﻮد را ﻧﺪاﺷﺘﻢ ،ﺑﻌﺪ از ﻣـﺪﺗﻲ
دﺳﺘﻢ را ﺑﻪ ﭘﺎي راﺳﺖ ،ﭘﺎي ﭼﭗ ،دﺳﺖ راﺳﺖ و دﺳﺖ ﭼﭙﻢ ﻛﺸﻴﺪم دﻳﺪم
دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﻢ ﺳﺮﺟﺎﻳﺶ اﺳﺖ .آنوﻗﺖ ﺑﻪ آراﻣﻲ ﭼﺸﻤﻢ را ﺑﺎز ﻛﺮدم ،دﻋـﺎي
ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣﺴـﺘﺠﺎب ﺷـﺪ و ﻛﻮﺳــﻪ از ﻃــﺮف ﻣـﻦ دور ﺷــﺪ و رﻓـﺖ ،آﻧﺠـﺎ
اﻣـﺪاد ﻏﻴﺒﻲ را ﺑـﺎ ﺗـﻤـﺎم وﺟـﻮدم اﺣﺴـﺎس ﻛـﺮدم .ﻫـﻮا رو ﺑـﻪ ﺗـﺎرﻳــﻜﻲ
ﻣﻲرﻓﺖ ،ﻧﺎو در ﺣﺎل ﻏﺮق ﺷـﺪن ﺑـﻮد ،وﻟـﻲ ﭘـﺮﭼﻢ ﺳـﻪ رﻧـﮓ ﺟﻤﻬـﻮري
اﺳـﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ روي دﻛﻞ ﻧﺎو ﺑﻮد ،ﻫﻤﭽﻨـﺎن در ﺣـﺎل اﻫﺘـﺰاز ﺑـﻮد .ﺻـﺤﻨﺔ
ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻮد ،ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در آب دور ﻫﻢ ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ اﺣﺘﺮام ﺑﻪ ﭘﺮﭼﻢ
و ﻧﺎوﺷﻜﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺟﺎوﻳﺪ ﺳﻬﻨﺪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺒﺮدار ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ .ﺑﭽﻪﻫﺎ ﮔﺮﻳﻪ
ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ،ﻫﻤﻜﺎران ﻣﺎ ﻛﻪ در داﺧﻞ اﺗﺎﻗﻚﻫﺎ و اﺗﺎقﻫﺎي ﻧﺎو ﻣﺤﺒﻮس ﻣﺎﻧﺪه
ﺑﻮدﻧﺪ ،زﻧﺪه زﻧﺪه ﺑﻪ زﻳﺮ آب ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ .ﺧﺎﻃﺮات ﭼﻨـﺪﻳﻦ ﺳـﺎﻟﺔ ﺧـﺪﻣﺘﻢ در
/140آب و آﺗﺶ
ﻧﺎوﺷﻜﻦ ﺳﻬﻨﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﻓﻴﻠﻢ ازﺟﻠﻮِ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ و ﺗﻨﻬـﺎ اﺷـﻚ ﺑـﺮ
ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﻳﻢ ﺟﺎري ﻣﻲﺷﺪ .ﻧـﺎو ﺳـﻬﻨﺪ در درﻳـﺎ ﻏـﺮق ﺷـﺪ و ﺧﻮرﺷـﻴﺪ ﻫـﻢ
آنﻃﺮف ﻏﺮوب ﻛﺮد .اﻣﺎ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ،ﺧﻮرﺷﻴﺪ دوﺑﺎره ﻃﻠﻮع ﻛﺮد وﻟﻲ ﺳـﻬﻨﺪ
ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﺳﺮ از ﻣﻴﺎن آبﻫﺎ ﺑﺮ ﻧﻴﺎورد.
ﺳﻬﻨﺪ دﻳﮕﺮ ﻃﻠﻮع ﻧﻜﺮد ﺗﺎ ﻫﺮ روز در اﻳﻦ ﺳـﺮزﻣﻴﻦ ،ﺻـﻠﺢ ،آراﻣـﺶ و
اﻣﻨﻴﺖ و اﻗﺘﺪار اﻳﺮان اﺳﻼﻣﻲ ﻃﻠﻮع ﻛﻨﺪ .ﺳﻬﻨﺪ ﻃﻠﻮع ﻧﻜﺮد ﺗﺎ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس
ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ،ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس ﺑﻤﺎﻧﺪ.
زﻣﺎن ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ،ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺮ درﻳﺎ ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﻫﻴﭻ
اﻣﻴـﺪي ﺑﻪ ﻧﺠـﺎت ﻧﺒﻮد ،ﻧـﺎﮔﻬﺎن ﻧﻮري از دور ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺷﺪ ،اﻣﻴـﺪ ﻧﺠـﺎت در
دلﻫﺎﻳﻤﺎن زﻧﺪه ﺷﺪ ،ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻳﻜﺼﺪا ﻓﺮﻳـﺎد زدﻳـﻢ» :ﻛﻤـﻚ! ﻛﻤـﻚ! ﻣـﺎ
اﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﻛﻤﻚ!« ﻧﻮر ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ ،ﻳﺪكﻛﺸـﻲ از ﻣﻨﻄﻘﺔ ﻳﻜﻢ ﺑﻪ
ﻛﻤﻚ ﻣﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد .ﻛﺎرﻛﻨﺎن ﻳﺪكﻛﺶ ﺑﺎ زﺣﻤﺖ و ﻓﺪاﻛﺎري ﺧـﻮد ،ﻣـﺎ را از
آب ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و داﺧﻞ ﻳﺪكﻛﺶ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮدﻧﺪ؛ در داﺧﻞ ﻳﺪكﻛـﺶ دوﺑـﺎره
ﮔﺮﻳﻪ و زاري را از ﺳﺮﮔﺮﻓﺘﻴﻢ و ﺑﻪ ﻳﺎد ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷـﻬﻴﺪﻣـﺎن اﻓﺘﺎدﻳﻢ ،ﺑﻪ ﻳﺎد
ﺣﺮف ﻣﻬﻨـﺎوي ﺻـﻔﺮزاﻳﻲ ﻛﻪ در ﻣﻮﻗـﻊ ﺣـﺮﻛﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ» :ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣـﻦ ﺑـﺮ
ﻧﻤﻲﮔﺮدم!« ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻫﻢ ﺷﺪ و ﺻﻔﺮزاﻳﻲ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ و ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳـﻴﺪ و
ﻳﺎ ﻣﺴﻌﻮد ﻋﺒﺎﺳﭽﻲ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ از او در اﺳﻜﻠﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪم ،از ﺗﺮس ﻣﻮﺷﻚ ﺑﺎران
ﺗﻬﺮان ﻓﺮار ﻛﺮدي؟ در ﺟﻮاﺑﻢ ﮔﻔﺖ » :ﺗﻘﺪﻳﺮ و اﺟﻞ اﻧﺴﺎن ﻫـﺮ ﻛﺠـﺎ ﺑﺎﺷـﺪ،
ﻣﺤﻘﻖ ﻣﻲﺷﻮد «.دﻗﻴﻖ ﻫﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﺷﺪ و در ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳـﻴﺪ
ﻧﻪ در ﺗﻬﺮان .ﻳﺎ اﺑﺮاﻫﻴﻢزاده ،ﻫﻤﺮزم دﻳﮕﺮﻣﺎن ﻛﻪ ﺳﺮوﺻﻮرﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑـﻮد
و در داﺧﻞ ﻳﺪكﻛﺶ و ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ و روي ﺧﻮد ﻣﻲزد و ﻣـﻲﮔﻔـﺖ:
»ﻧﺎدر! ﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻛﻤﻜﺖ ﻛﻨﻢ ،ﻧﺎدر! ﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻛﻤﻜﺖ ﻛﻨﻢ «.ﻣﻨﻈﻮر
او ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺎدر اﻓﺸﺎر ﺟﻮان ﺑﻮد ﻛﻪ در داﺧـﻞ اﺗﺎﻗﻚﻫـﺎي ﻧـﺎو زﻧـﺪاﻧﻲ ﺷـﺪه
ﺑﻮد و ﻃﻠـﺐ ﻛـﻤﻚ از اﺑﺮاﻫـﻴﻢزاده ﻛـﺮده ﺑﻮد و اﺑﺮاﻫـﻴـﻢزاده ﻧﺘﻮاﻧـﺴــﺘﻪ
ﺑﻮد ﺑﻪ او ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ .ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ در ﻳﺪكﻛـﺶ و ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن ﻣﺜـﻞ اﻓـﺮاد
ﺳﻬﻨﺪ ،ﺳﺒﻼن و ﺟﻮﺷﻦ در ﻧﺒﺮدي ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮ 141 /
ﻣﻮج ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﺗﻌﺎدل روﺣـﻲ ﺧـﻮد را از دﺳـﺖ داده ﺑﺎﺷـﺪ ،ﺑﺮﺳـﺮ و روي
ﺧﻮدش ﻣﻲزد و ﻣﻲﮔﻔﺖ» :ﻧﺎدر! ﻣـﻦ ﻧﺘﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﻛﻤﻜـﺖ ﻛـﻨﻢ «.ﺳـﺮاﻧﺠﺎم
ﻳﺪك ﻛﺶ ﻣﺎ را ﺳﺎﻋﺖ 04:00روز ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﺳﻜﻠﺔ ﺑﻨـﺪرﻋﺒﺎس رﺳـﺎﻧﻴﺪ و از
آﻧﺠﺎ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮدﻧﺪ.
روز 29ﻓــﺮوردﻳﻦ ﺳــﺎل 1367ﺑــﻪ ﭘﺎﻳــﺎن رﺳــﻴﺪ ،اﻣــﺎ ﺧــﺎﻃﺮة ﺗﻠــﺦ
ﺷــﺮارتﻫــﺎي دﺷــﻤﻦ اﻣﺮﻳﻜــﺎﻳﻲ و ﺧــﺎﻃﺮات ﺷــﻴﺮﻳﻦ و ﭘﺮاﻓﺘﺨــﺎر از ﺧــﻮد
ﮔﺬﺷﺘﮕﻲﻫﺎي ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﻧﺎوﺷﻜﻦ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ ﺳﻬﻨﺪ ﻫﻴﭻوﻗﺖ در ﻳﺎد
و ﺧﺎﻃﺮة ﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ.
/142آب و آﺗﺶ
ﻟﺤﻈﻪ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﻮدم آﻣﺪم ،ﻧﺎوﭼﻪ ﻏﺮق در آﺗﺶ ﺷـﺪه و ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﺑﭽـﻪﻫـﺎ
ﺷﻬﻴﺪ و ﻳﺎ زﺧﻤﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .ﻣﻦ درد ﺧﻮدم را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده و ﺑﻪ ﺳـﺮاغ
ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﻢ رﻓﺘﻢ.
ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺘﻢ ﺗﻌﺪادي از ﻣﺠﺮوﺣﻴﻦ ﻧﺎوﭼﻪ را ﺑﺎ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪن
ﺟﻠﻴﻘﻪ ﻧﺠﺎت از روي ﻧﺎوﭼﻪ ﺑﻪ درﻳـﺎ اﻧـﺪاﺧﺘــﻢ ،دﻳـﮕــﺮ ﺑـﻪ دﻟﻴـﻞ ﺷـﺪت
ﮔﺮﻣــﺎي ﺣﺎﺻــﻞ از آﺗــﺶ ﺳــﻮزي و اﻧﻔﺠــﺎر ﻣﻮﺷــﻚﻫــﺎ ،ﺑــﺮروي ﻧﺎوﭼــﻪ
ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ ،ﻫﻨﮕﺎم راه رﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﻛﻔﺶ اﻳﻤﻨﻲ ،در ﺣﺎﻟﻲﻛـﻪ ﻧﺎوﭼـﻪ
در ﺣﻞ ﻏﺮق ﺷﺪن ﺑﻮد ،ﺳﺮﺧﻮردم .ﺑﺎ اﺻﺎﺑﺖ ﻣﻮﺷﻚﻫﺎي ﺑﻌﺪي ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮﭼـﻪ
ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ از آن ﻣـﻬﻠﻜـﻪ دور ﻣﻲﺷﺪم و ﺧـﻮدم را ﺑﻪ درﻳـﺎ ﻣﻲاﻧـﺪاﺧﺘﻢ ،اﻣـﺎ
ﺟﻠﻴﻘﻪ ﻧﺠﺎت ﻧﺪاﺷﺘﻢ ،ﭼﻮن ﺟﻠﻴﻘﻪ ﻧﺠـﺎﺗﻢ را ﺑـﻪ ﻳﻜـﻲ از ﻣﺠـﺮوﺣﻴﻦ داده
ﺑﻮدم .از روي ﻧﺎﭼﺎري ﺧﻮدم را از ﺑﺮد ﭼﭗ ﻧﺎوﭼﻪ ﺑﻪ درﻳﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ،ﺑﻪ دﻟﻴـﻞ
ﺟﺮﻳﺎن ﺷﺪﻳﺪ آب درﻳﺎ ،از ﻧﺎوﭼﻪ در ﺣﺪود 200اﻟﻲ 300ﻣﺘﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ
و ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ اﺷﻜﺒﺎر ﻧﻈﺎرهﮔﺮ ﻧﺎوﭼﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﻮﺷـﻚ ﺳـﻮم ﺑـﻪ اﻧﺒـﺎر
ﻣﻬﻤﺎت ﺗﻮپ 40ﻣﻴﻠﻲ ﻣﺘﺮي اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮد و اﻧﺒﺎر ﻣﻬﻤـﺎت ﻣﻨﻔﺠـﺮ ﺷـﺪ .ﺑـﺎ
اﻧﻔﺠﺎر اﻧﺒﺎر ﻣﻬﻤﺎت ﺗﻌﺪادي از ﭼﻮبﻫﺎي ﺷـﻮرﺗﻴﻚ ﺑﻪ درﻳـﺎ اﻓﺘـﺎد .ﭼـﻮب
ﺷـﻮر ﺗﻴﻚ ﭼـﻮﺑﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫـﻨﮕﺎم ﺳـﻮراخ ﺷﺪن وآب ﮔﺮﻓﺘﮕﻲ ﻧﺎوﭼﻪ ﺑﺮاي
ﺷﻤﻊ ﻛﻮﺑﻲ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﺷﺪ ،آري! ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ و ﻛﺮم ﺧﻮد اﻳﻦ ﭼﻮبﻫﺎ
را ﺑﺮاي ﻧﺠﺎت ﻣﺎ ﺑﻪ درﻳﺎ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺟﻤﻊآوري ﭼﻨﺪﺗﺎ از آﻧﻬﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ
ﺧﻮدم را ﺑﺮروي آن ﻧﮕﻪ دارم .ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻮﺗﺎه ﻧﺎوﭼﺔ ﻣﺎ ﻣﻨﻔﺠﺮ و در آب
ﻏﺮق ﺷﺪ .در داﺧﻞ آب ﺧﻮن ﺷﺪﻳﺪي از ﺻﻮرت و ﻛﺘﻔﻢ ﻣﻲآﻣـﺪ ﻛـﻪ اﻳـﻦ
اﻣـﺮ ﺑـﺎﻋﺚ ﺿـﻌﻒ ﺷـﺪﻳﺪم ﻣﻲﺷـﺪ .ﻧـﺎو اﻣـﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻣﻨﻄﻘﻪ را ﺗﺮك و ﺑﺮاي
روﻳﺎروﻳﻲ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻧﺎوﺷﻜﻦﻫﺎي ﺳﻬﻨﺪ و ﺳﺒﻼن رﻓﺖ .ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ 19:30
ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻚ ﻓﺮوﻧﺪ ﺑﺎﻟﮕﺮد ﻫﻮادرﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻣﺎ آﻣﺪ ،وﻟـﻲ ﺑـﻪ دﻟﻴـﻞ ﻃﻮﻓـﺎﻧﻲ
ﺳﻬﻨﺪ ،ﺳﺒﻼن و ﺟﻮﺷﻦ در ﻧﺒﺮدي ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮ 145 /
ﺑﻮدن درﻳﺎ ،ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﻧﺠﺎت ﻣﺎ ﻧﺸﺪ .ﺟﻬﺖ ﻋﻼﻣﺖ ﻳﻚ ﻋﺪد ﺑﻮﻳـﻪ 1ﭼـﺮاغدار
ﺑﺮاي ﻣﺎ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ از ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎورﻛﺮاﻓﺖ آﻣﺪ و ﻣﺎ را از آب ﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ
و ﭘﺲ از 7ﺳـﺎﻋﺖ ﻛﻪ در آب ﺑـﻮدم ﺑﻪ ﻣﺤﺾ رﺳـﻴﺪن ﺑـﻪ ﻫـﺎورﻛــﺮاﻓﺖ
ﺑﻲﻫﻮش ﺷﺪم ،ﻣﺎ را اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﺟﺰﻳﺮة ﺳﻴﺮي و از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻳﻜﻢ ﺑﺮدﻧﺪ و
از ﻣﻨﻄﻘﺔ ﻳﻜﻢ ﺑﺮاي اﻧﺠﺎم ﻋﻤﻞ ﺟﺮاﺣﻲ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮدﻧﺪ.
از ﺳﻮﻳﻲ دﻳﮕـﺮ ﭘـﺲ از اﻋـﻼم درﮔﻴـﺮي ﻧﺎوﭼـﻪ ﺟﻮﺷـﻦ ﺑـﺎ ﻧﺎوﻫـﺎي
اﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﺧﺎﻧﻮادهام ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﺔ دوم درﻳﺎﻳﻲ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ از ﻃﺮف ﻧﺎو ﺗﻴـﭗ
اﺳﺎﻣﻲ ﺷﻬﻴﺪان ﻧﺎوﭼﻪ ﺟﻮﺷﻦ اﻋﻼم ﺷﺪه ﺑﻮد و اﺳﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ در ﻣﻴـﺎن آﻧﻬـﺎ
ﺑﻮد .ﺧﺎﻧﻮاده ام ﺑﺮاي ﺗﺤﻮﻳﻞ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺟﻨـﺎزه ،دو ،ﺳـﻪ روز در ﺑﻮﺷـﻬﺮ ﻣﺎﻧـﺪه
ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﺲ از آﻧﻜﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪهام و ﺑﻪ ﺑﻨـﺪرﻋﺒﺎس
آﻣﺪه و آﻧﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺮا ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ.
ﭘﺲ از ﭼﻨﺪﻳﻦ روز ﻣﻌﻄﻠﻲ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﮔﺮﻳﺎن ﺑﻪ ﺗﻬﺮان آﻣﺪﻧﺪ و ﻣﺮا در
آﻧﺠﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺪ .ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﭘﺲ از 6ﻣﺎه ﺑﺴﺘﺮي ﺑﻪ ﺑـﻬﺒﻮدي ﻧﺴـﺒﻲ رﺳـﻴﺪم
و ﻳـﻚ ﻣـﺎه ﺑﺮاي اﺳـﺘﺮاﺣﺖ ﺑـﻪ ﺷﻬﺮﺳـﺘﺎن رﻓـﺘﻢ و ﭘـﺲ از اﺗﻤـﺎم ﻣـﺪت
زﻣﺎن اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺧﺪﻣﺘﻲ ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ.
1ﻋﻼﻣﺖ درﻳﺎﻳﻲ.
/146آب و آﺗﺶ
ﻣﺘﺮي ﻧﺎوﭼﻪ ﺧﻮرد .ﻋﺪهاي از ﻋﺰﻳﺰان ﻓﻘﻂ در اﻃـﺮاف ﻧﺎوﭼـﻪ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت
رﺳﻴﺪﻧﺪ .ﺷﻬﻴﺪ ﻋﺒﺎﺳﭙﻮر ﺷﻬﻴﺪي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚدﺳﺖ او را ﭘـﻴـﺪا ﻛﺮدﻧﺪ.
ﺷﻬﻴـﺪ ﻧﺎواﺳﺘﻮاردوم ﺷﻴـﺮواﻧﻲ ﺑﺪون ﺳﺮ ،دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﻮد ،ﺷـﻬﺪاي دﻳﮕـﺮي
ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ،اﻳﻦ ﺟﻨﺎﻳﺘﻜﺎران ﺣﺘﻲ از آدمﻫﺎي ﺑﻲدﻓﺎﻋﻲ ﻛـﻪ در آب ﺑﻮدﻧـﺪ و
ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻢ ﻧﮕﺬﺷﺘﻨﺪ .ﻣﺴﻌﻮد اﻧـﺸﺎﻳﻲ و اﺑـﺮاﻫﻴﻢ ﺣﺮآﺑـﺎدي ﺑـﻪ
دﻟﻴﻞ ﺑﺎز ﻧﺸﺪن در اﺗﺎق ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻧﺎوﭼﻪ در درﻳﺎ ﻏﺮق ﺷـﺪﻧﺪ و ﺑـﻪ
ﻓﻴﺾ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ آﻣﺪﻧﺪ .ﻣـﺎ در اﺟـﺮاي ﻣﺄﻣﻮرﻳـﺖ ،ﺗﻨﻬـﺎ ﺑـﺮاي دﻓــﺎع از
اﺳـﻜﻠﻪﻫﺎي ﻧﻔﺘﻲ رﺷﺎدت ،ﻧـﺼـﺮ و ﺳـﻠﻤﺎن ﻛـﻪ در آﺗـﺶ ﺣﻤﻠـﻪ ﻧﺎوﻫـﺎي
اﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ ﺑﻪ آن ﻣﻨﻄﻘﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ.
ﺳﻬﻨﺪ ،ﺳﺒﻼن و ﺟﻮﺷﻦ در ﻧﺒﺮدي ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮ 149 /