ΦΙΛΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΝΩΣΙΣ ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ

ΔΓΡΑ: ΒΑ΢. ΗΡΑΚΛΔΙΟΤ 30, 546 24 ΘΔ΢΢ΑΛΟΝΙΚΗ, ΣΗΛ. 697-2176314

E-MAIL: KFLAMIATOS@YAHOO.GR, ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ: Σ.Θ. 135, 421 00 ΣΡΙΚΑΛΑ
ΣΑ ΜΔΛΗ ΣΗ΢ EΝΩ΢ΔΩ΢ ΑΝΗΚΟΤΝ ΢Δ ΙΔΡΔ΢ ΜΗΣΡΟΠΟΛΔΙ΢ ΣΗ΢ EΚΚΛΗ΢ΙΑ΢ ΣΗ΢ EΛΛΑΓΟ΢

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ 08#2010

Ἡ σκανδαλώδης ὑποδοχὴ τοῦ Πάπα στὴν Κύπρο

ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο
ἀντίθετη ἀπὸ τὴν ὁμολογιακὴ στάση τῶν Ἁγίων,
ποὺ διδάσκει ὁ Λεμεσοῦ Ἀθανάσιος

Ἀπὸ ὇μιλία τοῦ Μητροπολίτη Λεμεσοῦ Ἀθανασίου, σταχυολογοῦμε ἐπικαιρότατα

σημεῖα, τώρα ποὺ ὁ Πάπας τοῦ Πρωτείου, ὁ διεκδικῶν τὸ Ἀλάθητο, ἀλλὰ ἐμφανῶς
σφάλλων ὡς προστάτης τῶν παιδεραστῶν, γίνεται δεκτὸς ἐπισήμως ἀπὸ τὴν
἖κκλησία τῆς Κύπρου. Καὶ αὐτό, παρὰ τὶς ἀντίθετες Ἀποστολικὲς ἐπιταγὲς καὶ τοὺς
Ἱεροὺς Κανόνες, ποὺ ἀπαγορεύουν τὴν ὑποδοχὴ τοῦ αἱρεσιάρχη Πάπα, τὴν
προσφορὰ σ’ αὐτὸν δώρων καὶ τὶς συμπροσευχὲς μετ’ αὐτοῦ. ὇ Πάπας εἶναι
ἐλεύθερος νὰ ἐπισκεφθεῖ τὴν Κύπρο ὡς πολιτικὸς ἠ θρησκευτικὸς ἀρχηγός, ὄχι ὅμως
καὶ νὰ προσκληθεῖ ἠ νὰ γίνει δεκτὸς ἀπὸ ὆ρθόδοξη ἖κκλησία καὶ ἖πίσκοπο, πρὶν
ἐκφράσει τὴν μετάνοιά του. Πολὺ περισσότερο μάλιστα, τώρα, ποὺ παρὰ τοὺς
θεολογικοὺς διαλόγους δεκαετιῶν, συνεχίζει νὰ ἐμμένει στὶς κακοδοξίες του καὶ νὰ τὶς
αὐξάνει, ἐνεργώντας μὲ δολιότητα φανερὴ καὶ στοὺς ἄγευστους θεολογικῶν κριτηρί-
ων.
Μὲ τὴν ὇μιλία αὐτὴ τοῦ 1993, ὁ Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιος μὲ ἀπόλυτο τρόπο ἐλέγχει
προδρομικὰ καὶ δριμύτατα τὸν Κύπρου Χρυσόστομο1 καὶ ὅποιον ἄλλο συμφωνεῖ μαζί
του ἠ κρύβεται καὶ δὲν ὁμολογεῖ μὲ πράξεις τὴν ἀντίθεσή του στὸ ἀνοσιούργημα τῆς
ὑποδοχῆς τοῦ Αἱρεσιάρχη Πάπα στὴν Κύπρο. Καὶ ἔχει ἀξία, ὅτι ἟ ὁμιλία αὐτὴ ἔγινε τὸ

1Νὰ θυμήσουμε π.χ., ὅτι, ὁ εἰς τύπον τοῦ ἀνεξικάκου Χριστοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου (πέρα ἀπὸ
τὸ ὅτι ἐκάλεσε καὶ θὰ ὑποδεχθεῖ ἐπισήμως τὸν Πάπα), τὸν προηγούμενο Ὀκτώβριο εἶχε φανεῖ
σκληρότερος ἀπὸ τοὺς ἀστυνομικούς, καὶ τοὺς ἔψεξε μάλιστα, ἐπειδὴ δὲν χρησιμοποίησαν πε-
ρισσότερη βία(!) κατὰ τῶν πιστῶν, ποὺ ἁπλῶς ἐξέφρασαν μὲ εἰρηνικὸ τρόπο τὶς ὀρθόδοξες θέσεις
περὶ διαλόγων. Διατύπωσε, μάλιστα, τὴν θέση (σὲ ὀξεῖα ἀντίθεση μὲ ὅσα ἐδῶ ὑποστηρίζει ὁ Μη-
τροπολίτης Λεμεσοῦ), ὅτι οἱ πιστοὶ πρέπει νὰ ὑπακούουν ἀνεξέταστα στὴν Ἐκκλησία, καὶ λέγο-
ντας Ἐκκλησία ἐννοοῦσε Ἀρχιεπίσκοπο καὶ Ἐπισκόπους! Ἔφτασε μάλιστα στὸ σημεῖο νὰ πεῖ,
ὅποιος δὲν συμφωνεῖ μὲ τὸν Ἐπίσκοπο νὰ φτιάξει δικιά του Ἐκκλησία!!!
1993, τότε ποὺ δὲν προβλεπόταν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὴν Κύπρο καὶ ποὺ ὁ
Λεμεσοῦ ἔβλεπε τὰ πράγματα ἀνεπηρέαστα ἀπὸ ἐξουσιαστικὲς «οἰκονομίες» καὶ πρα-
κτικές, ποὺ ὑποτάσσουν τὴν πίστη σὲ πολιτικὲς ἠ καὶ ἐθνικὲς σκοπιμότητες.
Προτάσσουμε τὰ καίρια σημεῖα τῆς ὇μιλίας τοῦ Πανιερωτάτου, ποὺ φανερώνουν
τὴν διαχρονικὴ στάση τῆς ἖κκλησίας στὰ συναφῆ θέματα, ἟ ὁποία ὑπῆρξε καὶ γιὰ μᾶς
καθοδηγητικὴ καὶ μὲ τὴν ὁποία ὁλόψυχα συμφωνοῦμε. Βέβαια, σήμερα ὁ Μητροπολί-
της Λεμεσοῦ ἔχει ἐπιλέξει τὴν ἐν σιωπῇ ἀνοχὴ στὶς ἐπιλογὲς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύ-
πρου, καὶ ἄρα τὴν συνενοχή, καὶ ὄχι τὴν εὐλογημένη ὁμολογία–διαμαρτυρία πρὸς τὶς
ἀντιπατερικὲς ἐνέργειες καὶ μεθοδεύσεις τοῦ κ. Χρυσοστόμου, ποὺ ἀποτελοῦν τὴν συ-
νέχεια τῆς Οἰκουμενιστικῆς πολιτικῆς τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου.
Τὴν στάση ποὺ μᾶς ἐδίδασκε τὸ 1993, μέσα ἀπὸ τὴν ὇μιλία του ἐκείνη, ὁ Πανιε-
ρώτατος κ. Ἀθανάσιος καταθέτουμε ἐν περιλήψει καὶ στὴ συνέχεια παραθέτουμε τὰ ἐν
λόγῳ σημεῖα, ὅπως ἀκριβῶς ἦσαν ἐντεταγμένα στὴν εὐρύτερη νοηματική τους
ἑνότητα.
Ἔλεγε, λοιπόν, ὁ Μητροπολίτης Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιος:
1. Ὅταν εἶναι ἀνάγκη νὰ ὁμολογήσουμε τὸν Χριστόν καὶ νὰ ὁμιλοῦμε γιὰ τὴν Πί-
στη (σ.σ. ἰδιαίτερα ὅταν φανεροὶ καὶ κρυφοὶ αἱρετικοὶ μᾶς περικυκλώνουν) καὶ ἐμεῖς δὲν
ὁμολογοῦμε, ἐπειδὴ φοβόμαστε ἠ ντρεπόμαστε, ἠ δὲν θέλουμε νὰ θίξουμε κάποιον, ἠ
θέλουμε νὰ φανοῦμε εὐγενεῖς, αὐτὸ σημαίνει ὅτι συνθηκολογοῦμε σὲ θέματα Πίστεως
καὶ τότε πραγματικὰ ἀρνούμαστε τὸν Θεό. Γιατὶ στὰ θέματα τῆς Πίστεως δὲν χωράει
καμία συγκατάβαση καὶ ἟ ἐπιδεικνυόμενη δειλία δὲν εἶναι γνώρισμα τοῦ χριστιανοῦ.
Δὲν μποροῦμε νὰ κ ρ ύ ψ ο υ μ ε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἔστω κι ἂν ἐξασκηθοῦν ἐπάνω
μας ὁποιεσδήποτε πιέσεις, κι ἂν ἀκόμα ἀπειληθεῖ ἟ ζωή μας.
2. ὇ λαὸς ποὺ ἔχει αἰσθητήριο πνευματικὸ καὶ ὡς ἐκ τούτου πολλὲς φορὲς εἶναι
τὸ κριτήριο τῆς ἀληθείας, εἶναι αὐτὸς ποὺ διατηρεῖ ἀλώβητη τὴν πίστη. Ἀντίθετα
πολλοὶ Πατριάρχες, ἖πίσκοποι καὶ πνευματικοὶ πλανεύτηκαν, ἔγιναν αἱρετικοὶ καὶ δί-
δαξαν πράγματα ἀλλότρια ἀπὸ τὴν Παράδοση τῶν Ἀποστόλων. Ἡ πίστη, λοιπόν,
πολλὲς φορὲς προδόθηκε ἀπὸ ἖πισκόπους καὶ ἀπὸ Συνόδους. Γι’ αὐτὸ ἟ ἖κκλησία
τοὺς κατεδίκασε.
3. Τὴν ἖κκλησία μας δὲν τὴν ἀποτελοῦν μόνο οἱ κληρικοί καὶ οἱ ἖πίσκοποι. Τὴν
ἀποτελοῦμε ὅλοι. Καθένας ἀπὸ σᾶς τοὺς πιστοὺς καὶ ἀπὸ μᾶς ἔχουμε μεγάλη εὐθύνη
γιὰ τὸ γεγονὸς τῆς διαφυλάξεως τῆς Π α ρ α δ ό σ ε ω ς . Δὲν πρέπει νὰ δικαιολογού-
μαστε λέγοντας: ἀφοῦ ὁ τάδε ἖πίσκοπος εἶπε αὐτὸ τὸ πρᾶγμα (τὸ ἀντίθετο μὲ τὴν
Παράδοση), μποροῦμε νὰ τὸ πράξουμε κι ἐμεῖς. Ἡ ἖κκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἟
διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων. Δὲν εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ
ὑπακούσομε, νὰ δεχθοῦμε διδασκαλία ἀλλότρια ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων.
Ἔχουμε, δηλαδή, οἱ χριστιανοὶ γνώμονα καὶ κριτήριο τῆς ἀληθείας ἀλάνθαστο.
Ἔχουμε τὴν δυνατότητα καὶ τὴν ἐλευθερία νὰ κρίνουμε οἱονδήποτε λόγο καὶ ἐνέργεια
἖πισκόπου. ἖ὰν σὲ κάτι διαισθανθοῦμε ὅτι αὐτὸ δὲν εἶναι σωστό, ὀφείλουμε νὰ τὸ
ἐρευνήσουμε, συγκρίνοντάς το μὲ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων, τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες.
Δηλαδὴ (καταλήγει ὁ Μητροπολίτης Λεμεσοῦ), ἐὰν αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἐγὼ τώρα λέγω
εἶναι λάθος, ἠ εἶναι πράγματα αἱρετικά, ἔστω κι ἂν ἟ προσωπική μου ζωὴ εἶναι καλή,
ὀφείλετε νὰ μὲ ἀπορρίψετε. Πρέπει νὰ μὲ ἀπορρίψετε. Πρέπει νὰ ἀπορρίψετε τὴν δι-
δασκαλία αὐτή.
Τὸ εὐρύτερο Ἀπόσπασμα τῆς ὇μιλίας τοῦ Μητροπολίτου Λεμεσοῦ ἔχει ὡς ἑξῆς:

«὇μολογία Πίστεως» (23/9/1993)

«…Ὑπάρχουν τέτοια παράδοξα στοιχεῖα καὶ παράδοξα γεγονότα μέσα στὴν ζωὴ τῶν
Ἁγίων τῆς ἖κκλησίας μας, καὶ Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι πραγματικὰ ἔχοντας τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον
ἐνίκησαν τοὺς δυνατοὺς τοῦ αἰῶνος τούτου καὶ ὡμίλησαν ἐνώπιον ἀρχόντων καὶ
἟γεμόνων καὶ συνεδρίων, ὅπου μὲ ὁμολογίαν πραγματικὴν τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ
Χριστοῦ, ἀψηφώντας κάθε κίνδυνον καὶ ἀψηφώντας τὸν οἱονδήποτε ἦταν μπροστά
τους, λέγοντας μόνον ὡς ἀπόλυτον Κύριον καὶ Δεσπότην των τὸν Θεόν.
Αὐτὸ τὸ γεγονὸς πρέπει νὰ μᾶς δίνει καὶ μᾶς πολὺ παρησίαν καὶ πολὺ θάρρος καὶ
νὰ ξέρετε ὅτι, ὅταν εὑρισκόμεθα σὲ περιπτώσεις κατὰ τὶς ὁποῖες εἶναι ἀνάγκη νὰ
ὁμολογήσουμεν τὸν Χριστόν, τότε νὰ ἐπικαλούμαστε τὴν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ
ὁμιλοῦμε· καὶ νὰ ξέρουμε ὅτι ὁπωσδήποτε ὁ Θεὸς θὰ μᾶς βοηθήσει. Καὶ
ὁποιοσδήποτε κι ἄν εἶναι μπροστά μας, κι ὁ μεγαλύτερος δυνάστης, δὲν πρέπει νὰ
φοβηθοῦμε, διότι ἂν φοβηθοῦμε, τότε πραγματικὰ ἀρνούμαστε τὸν Θεόν. Ἔρχεται
ὥρα ποὺ …ντρεπόμαστε, ἠ δὲν θέλουμε νὰ θίξουμε κάποιον, ἠ θέλομε νὰ φανοῦμε
εὐγενεῖς, καὶ συνθηκολογοῦμε σὲ θέματα Πίστεως.
…Ἔστω καὶ ἂν ἕνα ναὶ ποῦμε καὶ συγκαταβοῦμε εἰς θέματα Πίστεως, μᾶς κάνει νὰ
γινόμαστε ἀρνητὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀρνητὲς τῆς Ἁγίας ἖κκλησίας. Τὰ θέματα τῆς Πί-
στεως δὲν χωρᾶνε καμία συγκατάβαση, κανένα συμβιβασμό, καμίαν κοσμικήν
εὐγένεια. Δὲν μποροῦμε νὰ γινόμαστε κι ἐμεῖς [ἀρνητὲς τοῦ Χριστοῦ], ἀρνούμενοι ἠ
συνθηκολογώντας σὲ θέματα ποὺ ἀφοροῦν τὴν Πίστιν μας. Διότι ἟ ἄρνησις τῆς Πί-
στεως σημαίνει καὶ ἄρνηση τοῦ ὀρθοῦ βιώματος, τῆς ὀρθῆς ἐμπειρίας τὴν ὁποίαν κα-
τέχει ἟ ἖κκλησία καὶ δι’ αὐτῆς σώζει τὸν ἄνθρωπον.
 …Καὶ βέβαια, ξέρετε, αὐτὸ τὸ θάρρος, αὐτὴ ἟ παρρησία, αὐτὴ ἟ ἀνδρεία πρέπει
νὰ χαρακτηρίζει τὸν χριστιανό. Εἴπαμε πολλὲς φορὲς ὅτι ἟ δειλία δὲν εἶναι γνώρισμα
τοῦ χριστιανοῦ. ὇μιλεῖ ὁ Θεὸς στὴν Ἀποκάλυψη καὶ λέγει ὅτι εἰς τὴν λίμνη τοῦ πυρὸς
τὴν καιομένην…, ἐκεῖ ἔχουν μέρος μετὰ τοῦ ἀντιχρίστου καὶ μετὰ τοῦ ψευδοπροφήτου
καὶ οἱ δειλοὶ ἄνθρωποι… Διότι δειλία σημαίνει ὀλιγοπιστία. Ὅταν φοβᾶσαι νὰ
ὁμιλήσεις σημαίνει ὅτι εἶσαι ὀλιγόπιστος, ὅτι ἟ πίστις σου εἶναι κλονισμένη. Δὲν εἶσαι
σίγουρος γι’ αὐτὸ τὸ ὁποῖον πιστεύεις. Δὲν εἶσαι σίγουρος ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι παρὼν καὶ
θὰ σὲ βοηθήσει. Δὲν εἶσαι σίγουρος ὅτι αὐτὸ τὸ ὁποῖον λὲς εἶναι ἑκατὸν τοῖς ἑκατὸν ἟
ἀλήθεια. Ἀλλὰ νομίζεις ὅτι εἶναι ἕνα “περίπου”, ἂς ποῦμε, ἟ ἀλήθεια. Ἂν ἔχεις αὐτὴν
τὴν γνώμη, τότε δὲν ἔχεις τὴν δύναμιν νὰ ὁμολογεῖς τὸν Χριστόν...
Οἱ Ἀρχιερεῖς, ἐνῶ ἔπρεπε πρῶτοι νὰ δεχθοῦν τὸν Χριστόν, διότι αὐτοὶ ἦσαν οἱ
ὁποῖοι μελετοῦσαν συνεχῶς τὶς Γραφές, ἦσαν οἱ πρῶτοι ποὺ τὸν ἀπέρριψαν…
Ὅταν λέμε ζωντανὸ μέλος τῆς ἖κκλησίας ἐννοοῦμε κάποιον ἄνθρωπον, στὸν
ὁποῖον ἐνεργεῖ μέσα του τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ἐνεργοῦν μέσα του ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποῖα
λαμβάνει διὰ τῶν Μυστηρίων καθημερινὰ εἰς τὴν ἖κκλησία. Λοιπόν, τὸ τί κάνει, εἶναι
πολὺ ἁπλό: Κάνει ὅ,τι κάνει ἕνα μέλος Χριστοῦ, ὅ,τι θὰ ἔκανε ὁ Χριστὸς στὴν ζωήν
αὐτή· αὐτὸ κάνει καὶ ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος εἶναι μέλος Χριστοῦ, ναὸς τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος καὶ ζωντανὸ μέλος τῆς ἖κκλησίας…
— “Οὐ δυνάμεθα ἃ εἴδαμεν καὶ ἞κούσαμε μὴ λαλεῖν”… Παρόλη, λοιπόν, τὴν
ἀπειλὴ [τῶν Ἰουδαίων] οἱ Ἀπόστολοι δὲν ἐπτοήθηκαν… Αὐτὸς ὁ λόγος πρέπει νὰ δια-
κατέχει καὶ τὴν δική μας ζωή. ἖ὰν κι ἐμεῖς εἴδαμε καὶ ἀκούσαμε εἰς τὸν χῶρον τῆς
἖κκλησίας νὰ ἐνεργεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, νὰ ἐνεργεῖται ἟ δική μας σωτηρία, νὰ
ἐνεργεῖται ἟ δική μας θεραπεία ἀπὸ τὴν ἀσθένεια τῆς ἁμαρτίας, τότε δὲν μποροῦμε νὰ
σιωποῦμε, δὲν μποροῦμε νὰ κρύψομεν τὸν λόγον αὐτὸν τοῦ Θεοῦ, ἔστω κι ἂν ἀκόμα
ἀπειληθεῖ ἟ ζωή μας, ἔστω κι ἂν ἀκόμα ἐξασκηθοῦν ἐπάνω μας ὁποιεσδήποτε πιέ-
σεις. Αὐτὸ τὸ φρόνημα τῆς ὁμολογιας εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ τὸ κρατήσουμε,
διαφορετικὰ ἐφαρμόζεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ποὺ λέγει ὅτι “ὅποιος μὲ ἀρνηθεῖ ἐνώπιον
τῶν ἀνθρώπων, θὰ τὸν ἀρνηθῶ κι ἐγὼ ἐνώπιον τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς”. Κι
ἀκόμη, ὅπως εἴπαμε καὶ προηγουμένως, μαρτυρεῖ ὅτι τελικά, οὔτε εἴδαμεν, οὔτε
ἀκούσαμεν εἰς τὴν ἖κκλησίαν, ἀλλὰ εἴμαστε μόνο ἁπλοὶ ἐπισκέπτες εἰς τὸν χῶρον τὸν
πνευματικό, διότι, ἐὰν εἴχαμε πνευματικὴν ἐμπειρίαν, ἦταν ἀδύνατον νὰ φοβόμαστε
καὶ νὰ μὴν ὁμιλοῦμεν· τὸ ὅτι δὲν ὁμιλοῦμε, σημαίνει ὅτι δὲν ἐπενεργεῖ ἐπάνω μας τίπο-
τε ἀπολύτως…
 — “Οἱ δέ, πάλιν ἀπειλήσαντες αὐτοὺς ἀπέλυσαν, μὴ εὑρίσκοντες τὸ πῶς νὰ τι-
μωρήσωσιν αὐτούς, διὰ τὸν λαόν, διότι πάντες ἐδόξαζον τόν Θεόν διά τό γεγονός”…
Βλέπετε, πολλὲς φορές, ὁ λαὸς εἶναι τὸ κριτήριον τῆς ἀληθείας. Γι’ αὐτὸ πάντοτε καὶ
εἰς τὴν ἖κκλησίαν μας, εἰς τὴν ὆ρθόδοξον ἖κκλησίαν, ἔχει μεγάλο ρόλο, μεγάλη ση-
μασία ὁ λαὸς καὶ ὄχι τόσον οἱ Ἀρχιερεῖς μας, καὶ οἱ ἱερεῖς μας, καὶ οἱ ἟γούμενοί μας,
καὶ οἱ ἱεροκήρυκές μας, διότι πολλές φορές –ξέρομε ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικήν μας
ἱστορίαν– ὅτι πολλοὶ Ἀρχιερεῖς, πολλοὶ Πατριάρχες, πολλοὶ Ἀρχιεπίσκοποι, πολλοὶ
἖πίσκοποι, πολλοὶ θεολόγοι, πολλοὶ μοναχοί, πολλοὶ πνευματικοὶ πλανεύτηκαν κι
ἔγιναν αἱρετικοί, καὶ δίδαξαν αἱρέσεις, καὶ ἐδίδαξαν πράγματα ἀλλότρια ἀπὸ τὴν Πα-
ράδοσιν τῶν Ἀποστόλων. Ὅμως, ὁ λαός, ἔχοντας συνείδησιν κι ἔχοντας αἰσθητήριον
πνευματικόν, ἐφύλαξεν ἀλώβητον τὴν πίστιν καὶ δὲν ἐδέχθηκε κανέναν συμβιβασμόν.
Καὶ ἐνῶ πολλές φορὲς ἟ πίστις ἐπροδόθηκε ἀπὸ τοὺς ἖πισκόπους καὶ ἀπὸ τὰς Συνό-
δους, κατὰ τὸ μεγαλύτερον μέρος ἴσως, μερικὲς φορές, ὅμως, ὁ λαός μας ἐφύλαξεν
αὐτὴν τὴν πίστιν.
Αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ ξέρετε [εἶναι] ὅτι, τὴν ἖κκλησίαν μας, ὅπως ἀκοῦτε συχνά,
δὲν τὴν ἀποτελοῦμε ἐμεῖς οἱ κληρικοί, οὔτε οἱ ἖πίσκοποι, οὔτε οἱ θεολόγοι, τὴν
ἀποτελοῦμε ὅλοι, κλῆρος καὶ λαός, καὶ καθένας ἀπὸ σᾶς καὶ καθένας ἀπὸ μᾶς ἔχομε
μεγάλην εὐθύνη γιὰ τὸ γεγονὸς τῆς διαφυλάξεως τῆς ἀμωμήτου πίστεως καὶ τῆς
ἀμωμήτου παραδόσεως εἰς τὴν ἖κκλησίαν μας. Γι’ αὐτό, λοιπόν, ἔχουμε καθῆκον καὶ
νὰ ὁμολογοῦμε τὴν πίστιν μας, ἀλλὰ καὶ νὰ τὴν φυλάγουμε καὶ νὰ ξέρουμε ὅτι, δὲν
πρέπει νὰ παρατηροῦμεν ὅτι “ἔ, τί νὰ κάνομεν, …ἀφοῦ ὁ τάδε ἖πίσκοπος, ἠ ἟ τάδε
Σύνοδος εἶπε αὐτὸ τὸ πρᾶγμα, ἔ, θὰ κάνομε κι ἐμεῖς αὐτό”. ἖ὰν αὐτὸ ποὺ εἶπεν κά-
ποια Σύνοδος, ἠ αὐτὸ τὸ ὁποῖον εἶπε κάποιος ἖πίσκοπος, δὲν ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον
τῆς ἀληθείας καὶ δὲν εἶναι σύμφωνον μὲ τὴν διδασκαλίαν τῆς ἖κκλησίας, δὲν ἔχει κα-
μίαν βᾶσιν καὶ εἶναι ἀπορριπτέον ἀπὸ μόνο του. Δὲν εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ
ὑπακούσομεν καὶ δὲν εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ δεχθοῦμεν διδασκαλίαν ἟ ὁποία εἶναι
ἀλλότρια μὲ τὴν διδασκαλίαν τῶν Πατέρων μας.
Προσευχόμαστε καὶ λέμε πάντα στὴν ἖κκλησίαν ὁ ἖πίσκοπός μας νὰ ὀρθοτομεῖ
τὸν λόγον τῆς Ἀληθείας. ἖ὰν ὅμως παύσει νὰ ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς Ἀληθείας, τότε
αὐτόματα εὑρίσκεται σὲ πλάνη καὶ ἐμεῖς δὲν ἔχομεν τὴν ὑποχρέωσιν νὰ ὑπακούομεν
σ’ αὐτόν. Γι’ αὐτὸ λοιπόν, ὅταν ἀκοῦτε πολλές φορὲς πολλοὺς ἀνθρώπους ποὺ
κατηγοροῦν τὴν ἖κκλησίαν, ὅτι ὁ τάδε ἱερέας εἶπεν αὐτὸν τὸ πρᾶγμα, ὁ τάδε
἖πίσκοπος δίδαξεν αὐτὸν τὸ πρᾶγμα, ἠ ἔκανεν αὐτὴν τὴν ἁμαρτίαν, πρέπει νὰ ξέρετε
ὅτι καμία πράξις, καμία διδασκαλία, κανένας ἄνθρωπος δὲν δεσμεύει τὴν ἖κκλησίαν·
἟ ἖κκλησία το ῦ Χριστοῦ εἶναι ἟ διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων, ἟ διδασκα-
λία τῶν Πατέρων. ἖ὰν δέ, κάνουν λάθη κατὰ καιροὺς διάφοροι ἐκκλησιαστικοὶ
ἄνθρωποι, αὐτὸ γιὰ μᾶς δὲν λέει τίποτα, διότι ἔχομεν πολλές περιπτώσεις κατὰ τὶς
ὁποῖες ἟ ἖κκλησία κατεδίκασε, ἀφόρισεν, καθαίρεσεν Πατριάρχες καὶ ἖πισκόπους καὶ
Συνόδους ἖πισκόπων, οἱ ὁποῖες ἐδίδαξαν αἱρέσεις καὶ κακοδοξίες μέσα στὸ σῶμα τῆς
἖κκλησίας. Δὲν σημαίνει ὅτι μειώνεται ἟ Ἀλήθεια τῆς ἖κκλησίας μας ἐὰν ὑπάρχουν
ἀνθρώπινα σκάνδαλα…
Ὅμως νὰ ξέρετε ὅτι ἔχομεν τὴν δυνατότητα καὶ τὴν ἐλευθερίαν νὰ κρίνουμε
οἱονδήποτε λόγον μὲ τὴν διδασκαλίαν τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν διδασκαλίαν τῶν Ἁγίων Πατέ-
ρων, μὲ τὴν διδασκαλίαν τῆς ἖κκλησίας. Καὶ ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅτι:
ἔστω καὶ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ, λέγει, ἐὰν κατέβει ἄγγελος, ὄχι ἄνθρωπος, ὄχι ἱερέας,
ὄχι ἖πίσκοπος, ἄγγελος νὰ κατέβει καὶ νὰ σᾶς πεῖ πράγματα τὰ ὁποῖα εἶναι
διαφορετικὰ ἀπ’ αὐτὰ ποὺ σᾶς λέγω ἐγώ…: “ἀνάθεμα ἔστω” [ἀκόμα καὶ] εἰς τὸν
ἄγγελον. Δηλαδή, κριτήριον δὲν εἶναι ποιὰ θέση ἔχει ὁ ἄνθρωπος, ἀλλὰ ἂν ὁμολογεῖ
τὴν ἀλήθειαν. Δηλαδή, ἐγὼ τώρα ποὺ σᾶς ὁμιλῶ ἐδῶ, μπορεῖ στὴν προσωπική μου
ζωή νὰ εἶμαι γεμᾶτος ἁμαρτίες… Ὅμως, αὐτὰ τὰ ὁποῖα λέγω, ἐὰν εἶναι σύμφωνα μὲ
τὴν διδασκαλία τῆς ἖κκλησίας, εἶναι [ἀλήθεια]. ἖ὰν αὐτὰ τὰ ὁποῖα λέγω εἶναι λάθος
καὶ εἶναι πράγματα τὰ ὁποῖα εἶναι αἱρετικά, εἶναι πράγματα κακόδοξα, ἔστω κι ἂν ἟
προσωπικὴ μου ζωὴ εἶναι καλή, ὀφείλετε νὰ μὲ ἀπορρίψετε. Πρέπει νὰ μὲ
ἀπορρίψετε. Πρέπει νὰ ἀπορρίψετε τὴν διδασκαλίαν αὐτήν… Ὅμως, (σ.σ. ὁμιλεῖ γιὰ
διδασκαλία, συμπεριφορὰ κληρικῶν) ἐὰν σὲ κάτι καταλάβουμε, διαισθανθοῦμε ὅτι
αὐτὸ δὲν εἶναι σωστό, ὀφείλουμε νὰ τὸ ἐρευνήσουμε. Καὶ νὰ ποῦμε, γιατί; αὐτὸ ποὺ
ἀκούσαμε εἶναι ἔτσι; κάτι δὲν πάει καλά. Ἔχουμε κριτήρια πολλά. Ἔχουμε τὴν διδα-
σκαλία τῆς ἖κκλησίας, ἔχουμε τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, ἔχουμε τὴν Ἁγία Γραφή βάσει
τῶν ὁποίων μποροῦμε νὰ ἐλέγξουμε κάθε λόγο, ἂν στέκει ἠ ὄχι. Ἔχουμε, δηλαδή,
γνώμονα καὶ κριτήριον τῆς ἀληθείας».

Θεσσαλονίκη, 27 Απριλίου 2010

Γιὰ τὴν «Φιλορθόδοξο Ἕνωσι “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”»
὇ Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο
὇ Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης