Το πρόσωπο της μοναξιάς

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Το πρόσωπο της μοναξιάς

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Ουρλιάζει η μοναξιά σαν Λύκος

στην πανσέληνο
Λικνίζεται σαν σημαδούρα
δεμένη στο ανοιχτό πέλαγος

Σκουριά είναι η μοναξιά

Ναυάγιο που εξόκειλε
σ’ άγνωστη αμμουδιά
Εγκαταλειμμένος φάρος,
που βλέπει τα πλοία να περνούν,
ολόφωτα
Ανεμόμυλος χωρίς φτερά και στέγη
στο πεντανέμι
Να τον περιφρονεί ο άνεμος

Είναι μελαχρινή η μοναξιά

χωρίς πατρίδα, χωρίς ελπίδα
Κάθεται στα παγκάκια
Του μεταξουργείου, περιμένοντας
Έχει μάτια μελαγχολικά,
φευγάτα, ταξιδιάρικα
Ταξιδεύει καβάλα στο όνειρο
στις βρόμικες πολιτείες
του Αλλάχ και του Βούδα
Κοιμάται σε βρώμικα σεντόνια
σε μοναχικά κρεβάτια
Κάνει παρέα σε απελπισμένες στήσεις
Φοράει τη φόρμα του άνεργου
η μοναξιά
Γυρίζει σπίτι χωρίς μεροκάματο
Περπατάει στα προαύλια των φυλακών
Κρέμεται στα κάγκελα, ουρλιάζοντας
ανθρώπινα
Περπατάει δίπλα μας τόσο αθόρυβα
Που κανείς δεν την προσέχει

Απελπισμένα αναβοσβήνει η μοναξιά

σαν άστρο
Ελπίζοντας να το προσέξουμε,
ανάμεσα στα δισεκατομμύρια
αδέλφια του
Κάνει παρέα με τη στάχτη
του πεθαμένου Έρωτα,
στο εικονοστάσι της καρδιάς μας

30 Σεπτεμβρίου 2009
Γιάννης Ποταμιάνος
Διασκευή στις 8 Μαΐου 2010