Με αφορμή (και όχι αιτία) τις φοιτητικές εκλογές

ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ

ΜΗΝΥΜΑ ΡΗΞΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ
Οι φετινές φοιτητικές εκλογές διεξάγονται υπό το φόντο της οικονομικής κρίσης αλλά και της προσφυγής της
χώρας στο μηχανισμό στήριξης ΕΕ-ΔΝΤ. Η επίθεση του κεφαλαίου εντείνεται και θα συνεχίσει να συντελείται
για πολύ καιρό ακόμα με πρωτεργάτες την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αλλά και την πλήρη στήριξη των ΝΔ-ΛΑΟΣ.
Η συγκυρία η οποία διανύουμε δεν είναι μία από τα ίδια αφού αυτή η πρωτοφανής επίθεση δεν δείχνει να
έχει τέλος, είναι η πιο σκληρή που έχει επιχειρηθεί ποτέ και έρχεται να εγκαθιδρύσει ένα σύγχρονο καθεστώς
εργασιακού μεσαίωνα αλλά και μία μακρά περίοδο φτώχειας και εξαθλίωσης. Η νεολαία δεν έχει αυτή τη
στιγμή να κερδίσει τίποτα από την επικρότηση και τη συναίνεση σε αυτή την πολιτική αντιθέτως πρέπει να
δώσει σκληρή μάχη για την ανατροπή της. Μια μάχη τόσο απέναντι στα νέα μέτρα στην εργασία, όσο και
απέναντι στην απαξίωση των πτυχίων. Στα πλαίσια της σχολής όλο το φετινό διάστημα βιώσαμε μία συνεχή
προσπάθεια απολιτικοποίησης και αποπροσανατολισμού της κουβέντας από τα επίδικα της συγκυρίας, μια
προσπάθεια με πρωτοστάτες τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ. Αυτές ήταν κυρίως οι δυνάμεις οι οποίες πάλευαν για την
αδράνεια και την ενσωμάτωση του κόσμου και από αυτές τις δυνάμεις σαν νεολαία δεν έχουμε να κερδίσουμε
τίποτα.

ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ

Σε αυτή λοιπόν την πολύ έντονη πολιτικά περίοδο περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαίο να γίνει σαφές τι
σημαίνει ψήφος σε κάθε παράταξη.

Ψήφος στη ΔΑΠ: σημαίνει ψήφος στην παράταξη που επιδιώκει μέσω των μηχανισμών της τη μαζική ενίσχυση
της απολιτικοποίησης στο χώρο της σχολής με τη συγκρότηση μαζικών κοινωνικών μπλοκ αναπτύσσοντας
πελατειακές σχέσεις μαζί τους. Ψήφος στη μη διεξαγωγή Γενικών Συνελεύσεων, την αποφυγή οποιουδήποτε
διαλόγου για τα καίρια προβλήματα και ζητήματα της κοινωνίας ειδικά σε περιόδους έντονων προβλημάτων
και αναταράξεων όπως μετά τις μαζικές κινητοποιήσεις της 5ης Μαΐου όπου δεν υπέγραψε για τη διεξαγωγή
γενικής συνέλευσης. Η ΔΑΠ είναι η παράταξη που ουκ ολίγες φορές σπέρνει ένα κλίμα τρομοκρατίας για
χαμένες ώρες και εξεταστικές συνδέοντας άμεσα τις καταλήψεις με τις Γ.Σ. Ταυτόχρονα εγγυάται την ομαλή
και εύρυθμη λειτουργία της σχολής με απώτερο στόχο την αδιαφορία και τη μη επαγρύπνηση του φοιτητικού
συλλόγου για τα κοινωνικά δρώμενα. Είναι αυτή που με κάθε τρόπο προάγει την υλοποίηση της κυβερνητικής
πολιτικής τόσο στην εκπαίδευση αλλά και στην εργασία. Μιας πολιτικής που αν και τώρα είναι το ΠΑΣΟΚ
στην κυβέρνηση ήταν διακαής πόθος η υλοποίησή της, από την κυβέρνηση της ΝΔ (αύξηση ΦΠΑ, μείωση
φορολόγησης επιχειρήσεων, 28δις στις τράπεζες) . Ψήφος σε αυτή σημαίνει στήριξη στα νέα μέτρα που
επιτάσσουν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΝΤ-ΕΕ, ακριβώς γιατί η μη πολιτική τοποθέτηση της ΔΑΠ για το ζήτημα αυτό
καθώς και η στόχευσή της να απονεκρωθεί ο πολιτικός διάλογος στη σχόλη συνάδουν στη συναίνεση στην
πιο σκληρή επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και της
νεολαίας. Με κάθε τρόπο προωθεί την εκπαιδευτική,εργασιακή
αναδιάρθρωση σύμφωνα με τις επιταγές της ΕΕ ετοιμάζοντας για
τη θιγόμενη πλειοψηφία το νέο μοντέλο του φθηνού, ελαστικού
και ανασφάλιστου εργαζόμενου. Είναι ψήφος που ισοδυναμεί
με στήριγμα στη λυσσαλέα προσπάθεια για την κατάργηση των
δημοκρατικών ελευθεριών και του ασύλου (δηλώσεις στήριξης
της πρυτανείας μετά την οργανωμένη επίθεση και καταπάτηση
του ασύλου στο χώρο της πολυτεχνειακής κοινότητας, αλλά
και εφαρμογής διατάξεων που το καταργούν). Είναι ψήφος
στον ατομικό δρόμο και τον ανταγωνισμό των φοιτητών,
στηρίζοντας την εφαρμογή της Αξιολόγησης, δίνοντας
πράσινο φως στα ΚΕΣ-Ιδιωτικά Πανεπιστήμια, την εφαρμογή
της Μπολόνια (δύο κύκλοι σπουδών bachelor-master) και το
ΕΠΕΠ. Ένας δρόμος ήττας, ατομικής διαπραγμάτευσης με
την εργοδοσία και υποταγής στην κυρίαρχη πολιτική. Είναι η
παράταξη που επιδιώκει την εντατικοποίηση και τη σκλήρυνση
των όρων φοίτησης (καμία αντίθεση στα μαζικά κοψίματα και
την καθηγητική αυθαιρεσία). Τέλος ψήφος στη ΔΑΠ σημαίνει
εν λευκώ υποταγή στην αστική πολιτική που σφυροκοπά
φοιτητικές εκλογές 2010
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ_ΕΑΑΚ

τη νεολαία, συκοφαντεί και ποινικοποιεί τους αγώνες της, που τη βυθίζει στη λιτότητα, τη φτώχεια και
την ανεργία που καταπατά τα κεκτημένα χρόνων των εργαζομένων. Μια πολιτική που μετακυλίει τα βάρη
της κρίσεις στις πλάτες των εργαζομένων, εγκαλώντας τους σε σκληρές θυσίες, τη στιγμή που παραχωρεί
εξωφρενικά προνόμια στις μεγάλες επιχειρήσεις και το κεφάλαιο.

Ψήφος στην ΠΑΣΠ: σημαίνει συναίνεση με κάθε τρόπο στην προσπάθεια αποπολιτικοποίησης και
αδρανοποίησης του Φοιτητικού Συλλόγου απέναντι στην επίθεση που εξαπολύεται σε βάρος των
εργαζομένων και της νεολαίας. Είναι η παράταξη αυτή που για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους επιδιώκει να
αποπροσανατολίσει τους φοιτητές με ρητορικές διφωνίες, ενώ ουσιαστικά εντάσσει την «παρέμβασή» της
σε λογικές πανομοιότυπες με αυτές της ΔΑΠ(σημειώσεις, πάρτι, εκδρομές, κλπ.). Η πολιτική της πρόσοψη
είναι εκείνη η οποία κατ’ επίφαση επικαλείται τους αγώνες, τα κινήματα και τις “προοδευτικές προτάσεις”, ενώ
επί της ουσίας ούτε φέτος, αλλά ούτε και ποτέ, δεν έβαλε πλάτες σε αυτά. Χαρακτηριστικό είναι πως σε
όλες τις Γενικές Συνελεύσεις ήταν εκείνη μαζί με τη ΔΑΠ που αντιπαρατίθονταν στα αγωνιστικά πλαίσια και
σαμποτάρανε πραγματικές πολιτικές αποφάσεις για συμμετοχή στους αγώνες. Δεν γίνεται να λες πως είσαι
με τις αποφάσεις ενάντια στις αντεργατικές πολιτικές και στα κολλέγια και να τις καταψηφίζεις
ταυτόχρονα. Παράλληλα, παρά την προσπάθειά της να πείσει τους φοιτητές ότι διαφέρει(?!) από τη ΔΑΠ,
επί τοις ουσίας και η ΠΑΣΠ υπηρετεί τα ίδια συμφέροντα, πράγμα που φαίνεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο
στις κρίσιμες στιγμές του κινήματος. Είναι χαρακτηριστικό πως τη φετινή χρονιά από την ΠΑΣΠ ακούσαμε
τοποθετήσεις που μία στήριζαν τα μέτρα του ΠΑΣΟΚ, μία τις απεργίες, μια την κατάργηση των κολλεγίων,
μια την “μη ισοτίμησή τους”! Δεν μπορεί να θεωρείται σοβαρή παράταξη εκείνη που καιροσκοπικά γέρνει
πότε σε δεξιά και πότε σε ... “αντισυμβατικά” πλαίσια, ανάλογα με την κοινωνική περίοδο και τη σχολή!
Ψήφος στην ΠΑΣΠ είναι ο εμπαιγμός του κινήματος, ο εμπαιγμός του εαυτού μας, το alter ego της ΔΑΠ, αυτό
που ξέρουν όλοι τόσα χρόνια μέσα στο πανεπιστήμιο και λίγοι παραδέχονται. Φέτος ούτε ένα κείμενο δεν
δημοσίευσε, ούτε σε μια δράση δεν προέβηκε αυτή η κατά τ’ άλλα φιλολαϊκή παράταξη ώστε να καταδικάσει
ανοιχτά τα αντεργατικά μέτρα και να εκφράσει την στήριξή της στις μαζικότατες εργατικές κινητοποιήσεις
αλλά προκλητικά εξέδωσε κείμενα υποστήριξης της κυβερνητικής πολιτικής για ζητήματα εκπαίδευσης (ΕΠΕΠ,
Ν. Πλαίσιο, Άσυλο). Προφανώς, η ψήφος στην ΠΑΣΠ συνεπάγεται και στήριξη των παραπάνω τακτικών.
Ακόμα, όσο και αν υποστηρίζει η ΠΑΣΠ την ανεξαρτησία της από το ΠΑΣΟΚ, δεν είναι τυχαίο ότι οι θέσεις του
ΠΑΣΟΚ και της ΠΑΣΠ για τη παιδεία κινούνται στην ίδια κατεύθυνση με την αναδιάρθρωση και την πολιτική
της Ε.Ε., τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τα εξατομικευμένα πτυχία, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Τέλος, ψήφος
στην ΠΑΣΠ, αν και προεκλογικά διατυμπανίζει τη διαφωνία της με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, ισοδυναμεί με
συναίνεση στις αντεργατικές πρακτικές της κυβέρνησης και τη δριμύτατη επίθεση στο εργατικό και φοιτητικό
κίνημα. Γιατί εκεί ακριβώς πατάει το ΠΑΣΟΚ, στις παρατάξεις της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ ώστε να δημιουργείται
ένα κλίμα ψευδαίσθησης ενός “κακού” και ενός “καλού” πόλου, για να μην οξύνεται το κλίμα εναντίον του..

Για να ανατραπεί η αντεργατική αντεπίθεση είναι αναγκαία η

κλιμάκωση των αγώνων. Αγώνων ανατρεπτικών και μαχητικών,
που θα διεκδικούν τα σύγχρονα δικαιώματα σε εκπαίδευση,
εργασία, δημοκρατικά δικαιώματα. Αγώνων ανεξάρτητων, που
θα στηρίζονται στις γενικές συνελεύσεις και τον κόσμο του
αγώνα, που θα συγκρούονται με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΕΕ-ΔΝΤ και θα
συνεχίζουν ανυποχώρητα και με διάρκεια. Η επίσημη Αριστερά
δεν μπορεί να συμβάλλει σε αυτή την κατεύθυνση, δεν μπορεί
να δώσει διέξοδο στην αγανάκτηση και την οργή της νεολαίας
και των εργαζομένων, αλλά την καθηλώνει στην ήττα.

Ψήφος στην ΠΚΣ σημαίνει ψήφος σε εκείνη την αριστερά

που αντιλαμβάνεται τους αγώνες μόνο μέσα στα πλαίσια του
κομματικού της φορέα (ΚΚΕ), χωρίς να επιδιώκει καμία σύνδεση
με ευρύτερες αγωνιστικές διαθέσεις. Ουσιαστικά, αξιοποιεί το
κίνημα για το κόμμα αντί για το ανάποδο και προάγει ως μόνη
λύση την εκλογική ενδυνάμωση και την κομματική ισχυροποίησή
της. Πρόκειται για ψήφο στην αριστερά της διαμαρτυρίας που
δεν πιστεύει ότι οι αγώνες μπορούν να κερδίζουν στο σήμερα
και γι’ αυτό δεν προτάσσει τη διάρκεια και την κλιμάκωσή
τους. Στη βάση των παραπάνω, από την αρχή της χρονιάς έχει
προχωρήσει στη συγκρότηση επιτροπών αγώνα σε μια σειρά
από σχολές(μεταξύ των οποίων και η δική μας) καθώς και στη

φοιτητικές εκλογές 2010

 ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ_ΕΑΑΚ

δημιουργία του ΜΑΣ. Οι δομές αυτές έχουν ένα ξεκάθαρο κομματικό χαρακτήρα, ακριβώς γιατί ο πολιτικός
διάλογος που διεξάγεται εντός αυτών έχει συγκεκριμένα όρια τα οποία επικαθορίζονται από τις πολιτικές θέσεις
του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Ουσιαστικά δηλαδή, η ΠΚΣ –μέσω της δομής αυτής- επιδιώκει την υποκατάσταση των
Γενικών Συνελεύσεων από κομματικά όργανα, όπως φανερώνει η διαρκή επιδίωξή της για τη δημιουργία
τεχνητών ενδοαριστερών συγκρούσεων μέσα σε αυτές καθώς και οι ακραίες πολιτικές επιλογές που παίρνει σε
άλλες σχολές όπως η αποχώρηση από τη διαδικασία (π.χ. Φυσικό Αθήνας). Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι και
στη σχολή μας συχνά δεν στηρίζει –μη υπογράφοντας στο Διοικητικό Συμβούλιο- τη διεξαγωγή Συνελεύσεων.
Στο εργατικό κίνημα, το ΠΑΜΕ –το οποίο διαρκώς ευαγγελίζεται- αν και διαχωρίζεται διακηρυκτικά από
τη ΓΣΕΕ, δεν συμβάλλει στην πράξη στην ανάπτυξη και ενδυνάμωση των αγώνων διότι δεν επιδιώκει την
αγωνιστική ενότητα της εργατικής τάξης συνολικά, αλλά μόνο εκείνου του κομματιού της που συντάσσεται
με τις δυνάμεις του ΚΚΕ.

Από την άλλη, ψήφος στην ΑΡΕΝ σημαίνει ψήφος στην αριστερά που δεν προτάσσει τη λογική του αγώνα
διαρκείας αλλά εμμένει σε αφηρημένες διορθωτικές προτάσεις οι οποίες τελικά δεν έρχονται σε ρήξη με την
κυβερνητική πολιτική. Οι δυνάμεις της ΑΡΕΝ και του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζονται από μια τάση να αναγνωρίζουν
τα θεσμικά και λειτουργικά πλαίσια μέσα στα οποία κινείται το σύστημα, υποτιμώντας τους κοινωνικούς
αγώνες, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό ενός κομματιού του κινήματος στην αυταπάτη μιας
καλύτερης διαχείρισης του καπιταλισμού. Στη βάση αυτή, δεν είναι τυχαίο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται την ρήξη
με τις πολιτικές της Ε.Ε., κάτι που
αποδεικνύεται και στην τωρινή
συγκυρία όπου χαρακτηρίζοντας
τα νέα μέτρα «αναποτελεσματικά»
καταθέτει προτάσεις ενσωματώσιμες
που μπορούν εύκολα να
αξιοποιηθούν εις βάρος των αναγκών
της πληττόμενης πλειοψηφίας
(π.χ. έκδοση Ευρωομολόγου).
Σε σύνδεση με τα παραπάνω,
βλέπουμε και την ΑΡΕΝ να μην
προτάσσει ένα περιεχόμενο που να
δίνει επιθετικά χαρακτηριστικά στο
κίνημα, αλλά απλώς να το βλέπει
ως το “επιβοηθητικό στοιχείο”
της εκλογικής και κομματικής
ενδυνάμωσης (που βέβαια είναι το κυριότερο..). Καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως παρά την επίκληση
στην ενότητα της αριστεράς, σε όλες τις φετινές πορείες η ΑΡΕΝ καλούσε τους φοιτητές όχι στα πανό των
συλλόγων, αλλά στα πανό του ΣΥΡΙΖΑ! Ακριβώς στο ίδιο μικροπολιτικό πλαίσιο λογικής που προτείνει και η ΠΚΣ
με το ΠΑΜΕ. Επίσης είναι υποτιμητικό προς το κίνημα ότι οι δυνάμεις της ΑΡΕΝ απουσίαζαν από την έμπρακτη
προσπάθεια κατάργησης των διατάξεων του νέου Νόμου-Πλαίσιο και του Πρότυπου Εσωτερικού Κανονισμού,
αλλά και συνολικά σε ζητήματα αντιμετώπισης της εντατικοποίησης των σχολών, δεν βρήκαμε πουθενά την
ΑΡΕΝ σύμμαχο φέτος. Τέλος, η ενότητα που επικαλούνται για την αριστερά, δεν έχει κανένα υπόβαθρο ειδικά
από την στιγμή που σε κρίσιμες συγκυρίες την καταργούν στην πράξη. Για παράδειγμα, στον πρώτο γύρο
Συνελεύσεων της φετινής χρονιάς, η ΑΡΕΝ αρνήθηκε σε όλες τις σχολές την πρόταση των σχημάτων της
ΕΑΑΚ για ενωτικά πλαίσια, προβάλλοντας ως κύριο επιχείρημα την αναγκαιότητα ανασυγκρότησης της ΕΦΕΕ.
Κάτι τέτοιο αποδείχτηκε μια τακτική καθαρά μικροπολιτική, ακριβώς γιατί σε επόμενες Συνελεύσεις τελικά
συναίνεσε στη δημιουργία ενωτικών πλαισίων αν και το παραπάνω ζήτημα έμεινε στάσιμο. Η ψήφος στην
Αριστερά δεν μπορεί να περνάει από ακροβατισμούς

Αν το άκυρο-λευκό-αποχή άλλαζε τον κόσμο, θα ήταν παράνομο...

Ιδιαίτερα φέτος, το ρεύμα απαξίωσης των εκλογών ως μιας διαδικασίας αντιπαραθετικής προς το κίνημα,
έρχεται ξανά στο προσκήνιο. Με βάση τη λογική αυτή, παραβλέπεται το ότι η καταδίκη των δυνάμεων που
συνέβαλαν καθοριστικά για την πυροδότηση κινηματικών διεργασιών αποτελεί πισωγύρισμα και για το ίδιο
το κίνημα. Παράλληλα, στην πρακτική απόληξή της συμψηφίζεται με την αποχή της αδιαφορίας και του
εφησυχασμού...
Όσον αφορά στον αναρχικό χώρο, η λογική που προτάσσει υποτιμά τη μαζική οργανωμένη συλλογική πάλη,
την συγκρότηση κινημάτων με βάθος και διάρκεια, τον εμπλουτισμό τους με στόχους και πολιτικές διεκδικήσεις
που θα τα κάνουν νικηφόρα και πολιτικά επικίνδυνα. Αντίθετα εμμένει συχνά σε λογικές τυφλής βίας,
απαξιώνοντας τον πολιτικό αγώνα. Σε επίπεδο πρακτικής η γραμμική αντίληψη που έχει για την βία(οξυμένες

φοιτητικές εκλογές 2010

μορφές ανεξαρτήτου συγκυρίας-κατάσταση του κινήματος) καταλήγει στην αποθέωση αλλά ταυτόχρονα
στην δυσφήμιση, την απομόνωση και τον ευτελισμό των μορφών αντίδρασης του κόσμου του αγώνα.
Θα πρέπει ακόμα να γίνει ξεκάθαρο ότι η επιλογή του άκυρου-λευκού σημαίνει αποχή από πολιτική θέση
και ότι στηρίζει επί της ουσίας τις κυβερνητικές παρατάξεις. Πολύ περισσότερο, σε μια περίοδο όπου είναι
χαρακτηριστική η πραξικοπηματική λήψη αποφάσεων εις βάρος όλων μας, είναι αναγκαίο να καταγράφεται
η άποψη και η τοποθέτησή μας σε κάθε πολιτική μάχη. Όπως και η στάση της αποχής υποτιμά την πολιτική
μάχη των εκλογών και τα πολιτικά συμπεράσματα που διεξάγονται από αυτήν, αφήνοντας το πεδίο στις
κυβερνητικές παρατάξεις και τους μηχανισμούς τους. Η αντίληψη ότι οι φοιτητικές εκλογές αφορούν μόνο τις
παρατάξεις και όχι το σύνολο των φοιτητών οδηγεί σε μια λογική ανάθεσης που επιτρέπει στην ΔΑΠ και στην
ΠΑΣΠ να προωθούν την αντιδραστική πολιτική μέσα στα πανεπιστήμια δυσχεραίνοντας την καθημερινότητά
μας μέσα στις σχολές αλλά και το εργασιακό μας περιβάλλον.

Η ΕΑΑΚ αποτελεί το αντίπαλο δέος στο δίδυμο ΔΑΠ-ΠΑΣΠ μέσα στα πανεπιστήμια, τόσο από άποψη πολιτικού
λόγου όσο και από άποψη σχεδιασμού-πρακτικών .Η ΕΑΑΚ είναι αυτή που προτάσσει τον αγώνα διαρκείας
ως μοναδική απάντηση στην πολιτική που προωθούν σε εκπαίδευση-εργασία-δημοκρατικά δικαιώματα. Η
ΕΑΑΚ είναι αυτή που θέτει το ζήτημα της ανατροπής των παραπάνω νόμων αλλά και έρχεται συνολικά σε
ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΕΕ-ΔΝΤ. Παλεύει για ένα φοιτητικό κίνημα που θα
αναπτύσσεται μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες π.χ. Γεν. Συνελεύσεις και ένα από κοινού μέτωπο με
πρωτοπόρα κομμάτια της εργατικής τάξης ικανό να ανατρέπει την κυβερνητική πολιτική και τις επιδιώξεις του
Κεφαλαίου. Για ένα φοιτητικό κίνημα που θα ενώνει τη νεολαία με βάση την εργασιακή της προοπτική κόντρα
σε συντεχνιακές λογικές και τους διαχωρισμούς (απόφοιτοι πολλών ταχυτήτων) που της έχουν επιβάλει.
Παράλληλα η ΕΑΑΚ είναι αυτή που δίνει καθημερινά τη μάχη μέσα στις σχολές, τις Συγκλήτους και τα
τμήματα των καθηγητών για να μπλοκάρει την οποιαδήποτε προσπάθεια εφαρμογής της αντι-εκπαιδευτικής
μεταρρύθμισης (λίστες συγγραμμάτων, 4ετή επιχειρησιακά προγράμματα, χάσιμο εξεταστικών, πρυτανικές
εκλογές, αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών...) και που υπερασπίζεται τα κεκτημένα του κινήματος στην
πράξη. Είναι η ΕΑΑΚ αυτή που με κάθε τρόπο προασπίζεται το άσυλο ως εφαλτήριο αγώνων την ίδια στιγμή
που αυτό έχει στοχοποιηθεί πλήρως σε μια κατεύθυνση καταπάτησης κάθε δημοκρατικού δικαιώματος, στα
πλαίσια της εντεινόμενης καταστολής..Στήριξη της ΕΑΑΚ σημαίνει ενίσχυση των αγώνων της επόμενης μέρας
για ένα ριζοσπαστικό, ανατρεπτικό κίνημα που θα μπορεί να πετυχαίνει νίκες.
Ψήφος στην ΕΑΑΚ, σημαίνει ουσιαστική και μαχητική καταδίκη της πολιτικής ΠΑΣΟΚ, ΝΔ,
ΕΕ και ΔΝΤ από τη μεριά της νεολαίας. Δεν είναι μια ψήφος στείρας καταγγελίας και ανάθεσης στους
«ειδικούς» αλλά μια ψήφος συλλογικής στράτευσης στις μάχες που μας περιμένουν από την επόμενη μέρα
των εκλογών. Μάχες στις οποίες το φοιτητικό κίνημα πρέπει να συγκρουστεί με σχέδιο και προοπτική. Για να
δυναμώσει το αντίπαλο δέος μες στις σχολές, ενάντια στο πανεπιστήμιο των επιχειρήσεων και της αγοράς,
στους αντιεκπαιδευτικούς και αντιλαϊκούς νόμους των κυβερνήσεων και των Υπουργείων, στην αναγνώριση
της ιδιωτικής εκπαίδευσης, στο συλλογικό χτύπημα που ετοιμάζουν με το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων. Ψήφος
στην ΕΑΑΚ σημαίνει ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που δεν τρέφει διαχειριστικές αυταπάτες,
στις μεγάλες κοινωνικές μάχες που έρχονται. Μια αριστερά παλεύει για την οργάνωση των κινημάτων
από τα κάτω αλλά και την αγωνιστική ταξική ενότητα των εργαζομένων με τον οριζόντιο συντονισμό των
πρωτοβάθμιων σωματείων. Ένα σχέδιο που καταφέρνει να έρχεται σε σύγκρουση με τις λογικές εργοδοτικού
συνδικαλισμού ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που θέλουν να αποτελούν τον κυματοθραύστη των λαϊκών αντιδράσεων αλλά
και λογικές διαμαρτυρίας και όχι ουσιαστικής κλιμάκωσης του αγώνα τύπου ΠΑΜΕ. Ένα σχέδιο όπου έχει
παίξει πρωτοπόρο ρόλο στις κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος, έχει συσπειρώσει μεγάλα κομμάτια
εργαζομένων και αποτελεί ένα ελπιδοφόρο πολιτικό σχέδιο στην ολομέτωπη επίθεση που προωθείται .και τα
κινήματα της ανατροπής τραντάζει την κρίση του συστήματος. Για να γίνει καθαρό σε όλους ότι η νεολαία
δεν συναινεί, δεν σιωπά, με την αντικαπιταλιστική αριστερά και τα κινήματα της ανατροπής τραντάζει την
κρίση του συστήματος.

Για να ενισχυθούν οι δυνάμεις εκείνες που θέλουν το αναγκαίο να το κάνουν και δυνατό και
νικηφόρο στο σήμερα, που βλέπουν στις επαναστάσεις της νέας εποχής την ελπίδα απέναντι στο
σύστημα της παρακμής και της δυστυχίας.

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ_ΕΑΑΚ

φοιτητικές εκλογές 2010