Ὁ Πάπας στὴν Κύπρο.
Γιατί;
εἴδηση μᾶς πληροφόρησε ὅτι ὁ πά-
πας Βενέδικτος 16ος «θὰ πραγμα-
τοποιήσει στὶς 4 Ἰουνίου ἐπίσημη
ἐπίσκεψη» στὴν Κύπρο «ἀνταποδί-
δοντας ἐπίσκεψη τοῦ προέδρου τῆς Κυ-
πριακῆς Δημοκρατίας κ. Δημήτρη Χρι-
στόφια (...). Θὰ παραμείνει στὴ Λευκωσία
γιὰ δύο μέρες σὲ εἰδικὰ διαμορφωμένο
κτίριο στὴν περιοχὴ τῆς Πύλης Πάφου».
Γιὰ τὴν ἀνάπλαση τοῦ κτιρίου καὶ γενικό-
τερα τοῦ χώρου ὅπου θὰ παραμείνει, ἡ
Κυπριακὴ Κυβέρνηση παρεχώρησε κον-
δύλιο ὕψους 20.000 εὐρώ.
Σὲ ἐρώτηση πρὸς τὸν Οὐμπέρτο Μπα-
ράτο, Γενικὸ Βικάριο Κύπρου τοῦ Λα-
τινικοῦ Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων,
γιὰ τὸν σκοπὸ τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα
στὴν Κύπρο ὁ ἐν λόγῳ παπικὸς ἀπάντησε
μεταξὺ ἄλλων: «Ὁ Πάπας δὲν μπορεῖ νὰ
λύσει τὸ πρόβλημα τῆς διαίρεσης τῆς
Κύπρου ἢ νὰ πεῖ στοὺς ἀρχηγοὺς τί νὰ
πράξουν, ἡ παρουσία του ὅμως μπορεῖ
νὰ ἐνθαρρύνει καὶ νὰ ἐνδυναμώσει τὶς
σχέσεις ἀνάμεσα στὶς δύο πλευρές».
Δὲν κρίνουμε τὴν ἀπάντηση τοῦ παπι-
κοῦ ὀργάνου, ποὺ ἅπτεται τοῦ πολιτικοῦ
θέματος τὸ ὁποῖο ταλανίζει ἐδῶ καὶ 36
χρόνια τὴ μαρτυρικὴ Κύπρο. Τὸ Βατικανὸ
ποὺ δὲν εἶπε οὔτε λέξη γιὰ τὶς ἀπίστευτες
θηριωδίες τῶν Τούρκων σὲ βάρος τῶν
Ἑλλήνων τῆς Μικρασίας τὸ 1922, ἀλλ’
ἀπεναντίας συνεχάρη τὸν σφαγέα τῶν
Ἑλλήνων Κεμὰλ Ἀτατούρκ· τὸ Βατικανὸ
ποὺ δὲν ἄνοιξε τὸ στόμα του ὅταν ὁ Ἀττί-
λας πραγματοποιοῦσε τὴ ληστοπειρατική
του εἰσβολὴ στὴν Κύπρο τὸ 1974, μιὰ
εἰσβολὴ μὲ ὅλες τὶς γνωστὲς ἐγκληματικὲς
συμπεριφορές, πῶς θὰ μιλήσει τώρα; Ἡ
κεφαλὴ τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ, ποὺ
ἀπὸ πλευρᾶς Ὀρθοδόξου εἶναι βουτη-
γμένη στὴν αἵρεση, ὁ δὲ Παπισμὸς δὲν
εἶναι Ἐκκλησία, τίποτε δὲν πρόκειται νὰ
προσφέρει στὸ ἐθνικὸ ζήτημα τῆς Κύ-
πρου. Ἄλλωστε, ἐνῶ ὁ Πάπας γνωρίζει
τί συμβαίνει στὴν Τουρκοκατεχόμενη Κύ-
προ, δὲν ἄρθρωσε μέχρι σήμερα οὔτε λέ-
ξη γιὰ τὴ βεβήλωση Ναῶν οὔτε γιὰ τὴν
ἐγκληματικὴ πληθυσμιακὴ ἀλλοίωση ποὺ
ἀπεργάζονται ἐκεῖ οἱ Τοῦρκοι κλπ.
Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ Πάπας μεταβαίνει
στὴν Κύπρο, κατόπιν προσκλήσεως τῆς
Κυπριακῆς ἡγεσίας, ἐκμεταλλευόμενος
γιὰ πολλοστὴ φορὰ τὴ διφυή του ὑπόστα-
ση. Δηλαδὴ τὸ ὅτι εἶναι ταυτόχρονα πο-
λιτικὸς καὶ θρησκευτικὸς ἀρχηγός. Μετα-
βαίνει γιὰ τὰ δικά του συμφέροντα. Οἱ δὲ
ἡμέτεροι, οἱ ὁποῖοι δὲν ἀγνοοῦν ἀσφαλῶς
τὸ ρόλο τοῦ Πάπα στὴν τραγικὴ ἅλωση
τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐπαναλαμβά-
νουν τὸ λάθος τοῦ αὐτοκράτορα Ἰωάννη
Η΄ Παλαιολόγου. Ἀναζητοῦν στηρίγματα
ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ δὲν πρόκειται νὰ τὰ ἔχουν.
Τοὺς τὸ εἶπε ἄλλωστε μὲ τὴ διπλωματικὴ
ἀπάντησή του ὁ Οὐμπέρτο Μπαράτο.
Ὅμως ἔχουμε νὰ ὑπενθυμίσουμε καὶ
κάτι ἄλλο στὸν Πάπα, ὁ ὁποῖος γνωρίζει
ἀσφαλῶς τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία τῆς
Κύπρου καὶ τὴ δράση τῶν ὀργάνων του
στὴ μεγαλόνησο ἐπὶ 378 χρόνια (1192-
1570). Τὸ 1192 πάτησε τὸ πόδι του στὴν
Κύπρο τὸ ἀνάλγητο καὶ σκοτεινὸ παπι-
κὸ τάγμα τῶν Ναϊτῶν. Αὐτοὶ τὸ Πάσχα τοῦ
ἰδίου ἔτους ἔσφαξαν μέσα στὸν Ὀρθό-
δοξο Ναὸ τῆς Παναγίας τῆς Λευκωσίας
τὰ γυναικόπαιδα καὶ τοὺς γέροντες ποὺ
κατέφυγαν ἐκεῖ γιὰ νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὸ
 ΑΡΙΘ. 2001, 15 ΜΑΪΟΥ 2010
σπαθί τους. Καὶ οἱ μὲν Ναΐτες ἔφυγαν νω-
ρίς, ὅμως οἱ διάδοχοί τους φραγκολατί-
νοι Λουζινιανοὶ ἔμειναν 300 χρόνια δι-
ώκοντας σκληρότατα τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκ-
κλησία τῆς Κύπρου. Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν
τους πλημμύρισε ἡ Κύπρος ἀπὸ μονα-
χοὺς ὅλων τῶν παπικῶν ταγμάτων. Οἱ
παπικοὶ κατάργησαν τὶς 14 (ἢ 15) ὀρθό-
δοξες ἐπισκοπικὲς περιφέρειες τῆς Κύ-
πρου καί, περιορίζοντάς τες σὲ 4, τὶς ἔθε-
σαν ὑπὸ τὴ δικαιοδοσία τῶν Λατίνων «ἐ-
πισκόπων», διώχνοντας καὶ τὶς ἕδρες τῶν
Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων σὲ χωριά. Τὸ
1260 ὁ πάπας Ἀλέξανδρος ἀπαγόρευσε
τὴν ἐκλογὴ νέου ἀρχιεπισκόπου Κύπρου.
Ἡ ὑποταγὴ τῶν Ὀρθοδόξων στὸν Πάπα
ἦταν καὶ ἐκκλησιαστικὴ καὶ οἰκονομική.
Οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι ἔπρεπε νὰ δί-
νουν ὅρκο πίστεως στὸν Πάπα. Ἡ ἐκλογὴ
Ὀρθοδόξων ἱερέων ἔπρεπε νὰ ἔχει τὴν
ἔγκριση τῶν παπικῶν.
Εὔγλωττο δεῖγμα τῶν διωγμῶν ποὺ ὑ-
πέστησαν οἱ Ὀρθόδοξοι ἀπὸ τοὺς παπι-
κοὺς εἶναι τὸ μαρτύριο τῶν 13 Ὀρθοδόξων
μοναχῶν τῆς Καντάρας τὸ 1231. Ἐπειδὴ
ἀρνήθηκαν νὰ ὑποταγοῦν στὸν Πάπα,
φυλακίστηκαν ἐπὶ 3 χρόνια. Ἦταν δὲ τό-
σο φρικτὴ ἡ ζωή τους ἐκεῖ μέσα, ὥστε ὁ
ἕνας πέθανε στὴ φυλακή. Τὸ λείψανό του
οἱ Λατίνοι τὸ ἔσυραν ἀπάνθρωπα στοὺς
δρόμους τῆς Λευκωσίας καὶ στὴ συνέχεια
τὸ ἔκαψαν. Τοὺς ἄλλους δώδεκα, ἀφοῦ
τοὺς ἔδεσαν τὰ πόδια, ἄφησαν νὰ τοὺς
σέρνουν ἄλογα καὶ μουλάρια στοὺς δρό-
μους τῆς Λευκωσίας καὶ πάνω στὰ χαλίκια
τῆς κοίτης τοῦ ποταμοῦ Πεδιαίου, μέχρις
ὅτου ξεσχίστηκαν τὰ σώματά τους. Κα-
τόπιν τὰ ξεσχισμένα σώματα τὰ ἔκαψαν
στὴν πλατεία τῆς Λευκωσίας καὶ τὰ ὀστά
τους τὰ ἀνακάτεψαν μὲ ὀστὰ ζώων, γιὰ
νὰ μὴν τὰ πάρουν οἱ Ὀρθόδοξοι!...
Τὸν ἀντίλογο τῶν Ὀρθοδόξων οἱ παπι-
κοὶ ὀνόμαζαν «προπαγάνδα», καὶ μὲ τὴν
κατηγορία αὐτὴ τοὺς καταδίκαζαν.
Σκληροὺς διωγμοὺς κατὰ τῶν Ὀρθοδό-
223
ξων ἐξαπέλυσαν καὶ οἱ διάδοχοι τῶν Λου-
ζινιανῶν Γενουάτες καὶ Ἑνετοί. Ὁ φλογε-
ρὸς Στουδίτης μοναχὸς Ἰωσὴφ Βρυέννιος,
ποὺ ἐπισκέφθηκε τὴν Κύπρο ἐκ μέρους
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὸ 1405,
ἐπιστρέφοντας στὴν Κωνσταντινούπολη
διεζωγράφησε μὲ τὰ μελανότερα χρώμα-
τα τὴ δεινὴ θέση τῶν Κυπρίων Ὀρθοδό-
ξων ποὺ ζοῦσαν κάτω ἀπὸ τὸν ζυγὸ τῶν
Φραγκολατίνων. Κανονικὰ οἱ Ὀρθόδοξοι
ἔπρεπε νὰ ἐξαφανισθοῦν ἀπὸ τὸ νησὶ τοῦ
ἀποστόλου Βαρνάβα. Ὡστόσο διετήρη-
σαν καὶ τὸν ἐθνισμό τους καὶ τὴ γλώσσα
τους καὶ τὴν Ὀρθοδοξία τους. Ὁ Ἄγγλος πε-
ριηγητὴς Golubovich, παπικὸς στὸ θρή-
σκευμα, ἔγραψε: «Οἱ Κύπριοι χαρακτηρί-
στηκαν οἱ πλέον ἀδιάλλακτοι καὶ πεισμα-
τικοὶ ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἕλληνες στὰ θέμα-
τα τῆς πίστεως καὶ τοῦ ἐθνισμοῦ τους».
Ὕστερα ἀπὸ αὐτά, τὰ πόδια τοῦ Πάπα
μόλις πατήσουν στὸ ἀεροδρόμιο τῆς Πά-
φου τὴν 4η Ἰουνίου, πρέπει νὰ τρέμουν.
Καὶ ἂν δὲν ἔχει «κεκαυστηριασμένην τὴν
ἰδίαν συνείδησιν» (Α΄ Τιμ. δ΄ 2), πρέπει
νὰ μείνει ἄϋπνος τὶς δύο νύκτες ποὺ θὰ
παραμείνει στὴ Λευκωσία μὲ τὶς Ἐρινύες
νὰ τοῦ τύπτουν ἀνελέητα τὴ συνείδηση.
Καὶ ἂν θέλει νὰ εἶναι τίμιος μὲ τὸν ἑαυτό
του, ἂς περάσει ἔξω ἀπὸ τὸ ταπεινὸ ἐκ-
κλησάκι τῶν 13 μοναχῶν τῆς Καντάρας,
τὸ κτισμένο πίσω ἀπὸ τὸ Προεδρικὸ Μέ-
γαρο τῆς Λευκωσίας. Ἂς γονατίσει ἐκεῖ
καὶ ἂς ζητήσει ἕνα ὁλοκάρδιο συγγνώ-
μην, ζητώντας τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιὰ τὰ
ἐγκλήματα ποὺ διέπραξε ἡ αἵρεσή του
στὴ νῆσο τῶν ἁγίων.
Καὶ κυρίως ἂς δηλώσει ἐκεῖ στὸν ἱερὸ
αὐτὸ τόπο γονατιστὸς καὶ ἀνοικτά, χωρὶς
διπλωματικοὺς ἑλιγμούς, ὅτι θὰ στηρίξει
τὴν προσπάθεια ὅσων ἀγωνίζονται νὰ ἐ-
πανενωθεῖ ἡ Κύπρος. Νὰ παύσει ἡ τουρ-
κοποίηση τοῦ νησιοῦ. Νὰ ἔλθει ἡ εἰρήνη
στὴ μαρτυρικὴ Κύπρο. Τὴ νῆσο ποὺ ἂν
εἶχε γίνει παπική, θὰ εἶχε παύσει νὰ εἶναι
ἑλληνική.