'kwd,tdrf EdkifiHwumpmayqufqHa&;tiftm;pk

P.O Box 201 Rochester, NY 14580------Ph: 585-957-6452----Fax: 585-671-4707

အရင္ကလို ထြီစရာခပ္မ်ားမ်ား
သူကိုင္ထားတဲ့ ေမ်ာ့ႀကိဳးေပၚမွာ ယင္ေတြနားလို႔
ကေလးေတြက မုန္တိုင္းေၿခလွမ္းနဲ႔ပန္းခင္းဆီဦးတည္ႀက
သေစွၧေတြက ေပ်ာ္ပြဲစားဖို႔ ေခ်ာက္ကပါးထဲ ခုန္ဆင္းႀက

မံုေရြး၊ေႀကးမံု ကားလမ္းေဘးမွာရိွတ့ဲ “ကိုေဆးရိုး” ရဲ႕လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးကႀကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ အရွိန္ၿပင္းၿပင္းေတာက္ေလာင္ေနတဲ့

ေႏြြေအာက္မွာ သစ္ရြက္ေၿခာက္ေႀကြေတြ က ဝဲလြင့္ေနတယ္။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပဖုိ႔ ႏွစ္လေလာက္သာလိုေတာ့တယ္။
ထိုတုန္းက က်ေနာ္တို႔တေတြ မံုရာြ ၊ ကႏၵီ၊ နဂါးတြင္း၊ ဂ်ပိုင္ ဘက္ဆီကရြာေတြ၊-- တခါတေလေတာ့လည္း တခ်ိန္က အလံနီမ်ားႀကီးစိုးခဲ့သည့္
နယ္ေတြမွာေရာက္ေနသည္။ ဗကသ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ပါတီအဖြဲ႔အစည္းမွ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ၊ လူထုဆီကတုန္႔ၿပန္သံေတြကို
နားေထာင္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ခရီးအတူထက
ြ ္ႀကတယ္။ ေဒသခံေတြေၿပာၿပခဲ့တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္မည့္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား
အေႀကာင္းကိုနားေထာင္ခဲ့ႀကဘူးတယ္။ အၿဖစ္အပ်က္တခုကိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္မိေနသည္။ အညာဘက္က ရြာတရြာမွာ ေဟာေၿပာေဆြးေႏြးပြဲေတြ
လုပ္ႀကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္အတူပါလာေသာ လူငယ္တေယာက္က ေၿမယာဥပေဒေတြ၊ ဒီမိုကေရစီရရင္ လယ္သမားေတြဘဝ ဘယ္လိုတိုးတက္မယ္
ဆိုတာေတြကို အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္စေၿပာေတာ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုလူငယ္က က်ေနာ္တို႔တေတြဘယ္လိုေနရာကို
ေရာက္ေနသည္ဆိုတာကိုသတိထားမိပံုမေပၚ။ အဲ့ဒီေဒသက ႏိုင္ငံေရး ေနာက္ခံပံုရိပ္ေတြကိုလည္း မေလ့လာခဲ့။
ထန္းပင္ေအာက္က ေဆးၿပင္းလိပ္ေသာက္ေနေသာ လယ္သမားႀကီးက
“ဒီမယ္ ကိုရင္၊ ကိုရင္၊ တဆိတ္ေလာက္ကယ
ြ ္။ ကိုရင္တို႔ေၿပာေနတဲ့ လယ္ယာေၿမသီအိုရီေတြဆိုတာ ဦးေလးတို႔က စိုးႀကီး ( သခင္စိုး)
လက္ထက္ကတည္းကႀကားဘူးေနက်ပါကြယ္။ ဒီရာြ ေလးမွာ တရက္တည္းနဲ႔ အလံနီ၊ အလံၿဖဴ နဲ႔ အစိုးရတပ္ေတြ အုပ္ခ်ဳပ္သြားခဲ့ဘူးပါတယ္။
အဲ့ဒါေတြခဏထားပါအံုး။ အခုေရြးေကာက္ပၿဲြ ပီးလည္း စစ္တပ္က အာဏာလႊဲမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ကိုရင္ေလးတို႔ေက်ာင္းသားေတြက
ခ်ႀကမယ္ဆိုရင္လည္း ဦးေလးတို႔အတြက္လက္နက္ဘယ္လိုရွာေပးမွာလဲ။ ကိုရင္ေလးတို႔က တကယ္ေရာတိုက္မွာလား။
လူထုကိုယ္စားလွယ္ကိုေရြးတဲ့အခါ လူထုကိုတကယ္ဦးေဆာင္ႏိုင္တဲ့လူေတြကိုသာေရြးႀကပါဟ”လို႔ ရင္ေခါင္းသံႀကီးႏွင့္ေၿပာေတာ့
လယ္ယာေၿမဥပေဒေတြေၿပာေနသည့္ လူငယ္ဘာဆက္ေၿပာရမွန္းမသိ။က်ေနာ္တို႔တေတြ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ႀကည့္ၿပီး ရယ္ေမာၿဖစ္ခဲ့ဘူးတယ္။

သူေၿပာသည့္ အခ်က္က ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပမ

ဲြ ွာ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ႀကံဳလိုက္ရေတာ့တယ္။
တခ်ိဳ႕ၿမိဳ႕နယ္ေတြမွာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြ႔ခ
ဲ ်ဳပ္မွ ေရြးေကာက္ပဲဝ
ြ င္မည့္ ကိုယ္စားလွယ္အတြက္ ဗဟုိကေရြးခ်ယ္သည့္လူႏွင့္ သက္ဆိုင္ရာေဒသမွ
ေရြးခ်ယ္တဲ့သူေတြႀကားကၿပႆနာေတြကိုႀကားေနႀကရတယ္။ သို႔ေသာ္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ဝိုင္းရံႀကဆိုသည္း ဗ်ဴဟာေအာက္မွာ
အန္အယ္ဒီကိုယ္စားလွယ္တခ်ိဳ႕ အေခ်ာင္အမတ္ၿဖစ္ခ့ႀဲ ကတယ္။အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ႀကာေတာ့ ေဒသခံေတြရဲ႕အသံေတြ၊ သံုးသပ္မႈေတြက
အမွန္ေတြၿဖစ္လာသည္။ တိုက္ပဲြေတြႀကားမွာ၊ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ၊ အခြင့္အေရးေတြႀကားမွာ ၿပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဆိုသူေတြရဲ႕
ရပ္တည္ခ်က္ေတြေပၚလာသည္။ ကိစၥမရိွ။ အက်ဥ္းေထာင္ထမ
ဲ ွာက်ဆံုးသြားသည့္ ဆရာဦးခင္ေမာင္ၿမင့္ရဲ႕ “ေတာင္ၿပိဳေနတာ၊ လက္ဖဝါးနဲ႔သြားမကာနဲ႔၊
ေသရတတ္တယ္။” စကားကိုသာ လက္ဆင့္ကမ္းခ်င္သည္။

(၂)
မႀကာေသးခင္က ၿပည္တြင္းမွာလႈပ္ရွားေနသည့္ ေက်ာင္းသားတေယာက္က “ ၿပည္သူကစိတ္ဓါတ္ေရးရာေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ စုတ္ၿပတ္သြားၿပီဗ်၊
ဘာမွလုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ပိုလန္ေသြးစည္းညီညတ
ြ ္ေရးလႈပ္ရွားမႈတုန္းက ၿပည္သူေတြန႔က
ဲ ြာတယ္” လို႔ ေၿပာလာေတာ့
၁၉၉၀ ကာလမွာေတြ႔ခဲ့ဘူးသည့္ ထန္းပင္ေအာက္က လယ္သမားႀကီး ရဲ႕ အသံေတြကိုၿပန္ႀကားမိတယ္။
ထိုေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဆိုသူကိုၿပန္ၿငင္းခုန္ၿပီး နယ္ဘက္က သာမန္ၿပည္သူေတြအေႀကာင္းကိုေၿပာၿပမိတယ္။
ႏိုင္ငံေရးလုပ္မည့္သူေတြက ၿပည္သူလူထုရဲ႕ႏိုင္ငံေရးေရခ်ိန္ကုိ လက္ေတြ႔က်က်မသံုးသပ္တတ္လ်င္ ၿပႆနာရိွလာႏုိင္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ၿပည္သူလူထုရဲ႕အၿမင္က ရွင္းပါတယ္။ သူတို႔က အစိုးရရဲ႕ႏွိပ္စက္မႈကို တကယ္ႀကံဳေတြ႔ၿဖတ္သန္းေနရေတာ့ ဒီစံနစ္ႀကီးကို
ဘယ္လိုမွလက္မခံႏိုင္ခဲ့ႀက။ “က်ေနာ္တို႔ထက
ဲ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က အေရာင္ေတာ္လွန္ေရးေတြလို၊ သြားစိတ္ကူးယဥ္ေနမိလို႔ေတာ့
လူထုက လူတန္းစားတရပ္လိုၿဖစ္ၿပီး တက္ႀကြလႈပ္ရွားေနသူေတြက လူတန္းစားသစ္တခုလိုၿဖစ္ေနရင္ ဘယ္လိုမွလုပ္လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး။
ၿပန္သံုးသပ္ႀကည့္ပါ”လို႔ အႀကံေပးခဲ့ဘူးတယ္။ ၁၉၈၈ မွာ ေက်ာင္းသားေတြက လမ္းမေပၚတက္တိုက္ေနခ်ိန္၊
ေၿမေအာက္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသက္ရင္းၿပီးၿမွဳပ္ႏွံလုပ္ကိုင္ေနႀကသည့္ လူေတြက လူထုႏွင့္အတူေခတ္ကိုၿဖတ္စီးဖို႔လႈ႔ံေဆာ္လိုက္ႀကတယ္။
လူထုထဲမွာ ေလးစားေအာင္ေနခဲ့ႀကေတာ့သူတို႔ဦးေဆာင္မႈေနာက္မွာ လူထုကပါလာခဲ့တယ္။ အေရးေတာ္ပံုႀကီးၿဖစ္ခဲ့တယ္။
လူထုက ကေလးမဟုတ္ေတာ့။ စစ္အာဏာရွင္ရဲ႕ႏွိပ္စက္မႈမ်ိဳးစံုကိုပံုသ႑န္မ်ိဳးစံုရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ိဳးစံုကိုဆက္ဆံဘူးခဲ့တယ္။
သတင္းမီဒီယာေခတ္မွာ အထဲက သတင္းေတြကို အၿပင္က အလြယ္တကူထုတ္ၿပန္ႏိုင္သလို၊ အၿပင္က သတင္းေတြကိုလည္း
အထဲလူထုက နားႏွင့္မဆန္႔ႀကားေနရပါတယ္။

(၃)
ဆရာဦးဝင္းတင္၊ ဦးတင္ဦးအပါအဝင္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြ႔ခ
ဲ ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရး၊ ႏိုင္ငံေရးအေတြ႔အႀကံဳ၊
အၿမင္က်ယ္မႈေတြကို က်ေနာ္တို႔ သံသယမၿဖစ္ပါ။ ၿပည္တြင္းေခါင္းေဆာင္ေတြက တထြာေလာက္ၿပရင္ ၿပင္ပမွာရိွတဲ့လူေတြက တလံေလာက္
ၿမင္တတ္ရပါမယ္။ အေခ်ာင္သမားေတြကေတာ့“ အစြန္းမေရာက္ဖို႔လိုတယ္” “ေခါင္းမာတယ္” ဆိုသည့္စကားေတြကို ပညာတတ္လိုလို
အဟုတ္မွတ္ေၿပာတတ္ႀကေပမဲ့ “လူထုပါဝါနဲ႔ယံုႀကည္မႈကမည္သူဆီမွာ ဗဟိုၿပဳမလဲ။” သမိုင္းကသက္ေသခံလိမ့္မည္။ ပူစရာမလုိပါ။
အေခ်ာင္သမားအဆင့္ကေန၊ တိုက္ပထ
ဲြ မ
ဲ ွလက္ေတြ႕မၿဖတ္ခ့ဘ
ဲ ူးေသာအဆင့္ကေန လွမ္းတိုင္းတတ္သည့္ ေပတံေတြ၊အသံေတြကို လူထုက စိတ္မဝင္စားခဲ့။
အမွန္က ပြဲက အခုမွလွလာတယ္။ စစ္အုပ္စုရဲ႕ေကာက္က်စ္မႈကို အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကသတိႀကီးစြာ တဆင့္ၿခင္းတုန္႔ၿပန္တယ္။
ႏိုင္ငတ
ံ ကာမွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြလုပ္ခ့သ
ဲ ည့္ ယုတ္မာမႈေတြကိုလည္း သူတို႔သိထားၿပီးၿဖစ္တယ္။
ရဲရဲေတာက္ေႀကြးေႀကာ္သံတခုတည္းႏွင့္ အနာဂတ္ကိုပံုေဖၚလို႔မရ။ သူတို႔မွာ ၿဖစ္ႏိုင္ေခ်ရိွသည့္ ေနရာကစလုပ္ႀကရတယ္။
တကယ္ေတာ့ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပဲြအၿပီးမွာကတည္းက ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈက အဆင့္တဆင့္တက္သြားခဲ့တယ္။
ေခါင္းေဆာင္ၿဖစ္ခ်င္သူေတြက သူတို႔လိုအနစ္နာခံရမယ္။ သူတို႔လို ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ကိုလႊင့္ထူၿပီးခရီးဆက္ရဲရမယ္။
သူတုိ႔လုိပဲ ေခတ္ကို မုန္တိုင္းႏွင့္အတူၿဖတ္မွ ေခါင္းေဆာင္ၿဖစ္မည္။

(၄)
ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္ေတြမွာတုန္းက လြတ္လပ္တ့အ
ဲ ာရွအသံမွာ အေႀကာင္းအရာ (၃) ခုကိုေဆြးေႏြးခဲ့တယ္။

(က) အင္ဒိုနီးရွားအာဏာရွင္ ဆူဟာတို ဟာ အတိုက္အခံပါတီကို ႏွစ္ၿခမ္းကြဲေအာင္လုပ္ၿပီး ဘယ္လိုယုတ္မာခဲ့သလဲ။ ဘာေတြၿဖစ္ခဲ့သလဲ။

ဗမာစစ္အုပ္စုက ဆူဟာတိုလို ယုတ္မာေကာက္က်စ္ခ်င္ေပမဲ့၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္နဲ႔ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက
ႏိုင္ငံတကာမွာ ဖိႏွိပ္ေစာ္ကားခံရတဲ့အတိုက္အခံေတြရဲ႕အၿဖစ္အပ်က္ေတြဆီက သင္ခန္းစာယူေလ့လာခဲ့ၿပီး သတိႀကီးႀကီးတုန္႔ၿပန္ႀကတယ္။
ႏိုင္ငံတကာရဲ႕အေၿခအေနကလည္း ဗမာစစ္အစိုးရကို ဆူဟာတိုလုိ အခြင့္အေရးမ်ိဳးမေပးခဲ့ႀကဘူး။
စစ္အုပ္စုမွာလည္း အန္အယ္ဒီ ကို ေၿခမႈန္းဖို႔အခက္အခဲေတြရိွလာခဲ့တယ္။
ပြဲက အခုမွလွတာပါ။ ႏိုင္ငံေရးကို အကဲခပ္မွားခဲ့သူေတြဘယ္သူေတြလဲ။ ႏိုင္ငံတကာအၿဖစ္အပ်က္ေတြက သက္ေသခံခဲ့ပါတယ္။
(ခ) ထိုင္းႏိုင္ငံက ၁၉၉၂ ေမလအေရးေတာ္ပံုကို တင္ၿပထားပါတယ္။ ထိုင္းဗို္လ္ခ်ဳပ္ေတြေလာက္ေတာင္ ၿပည္သူ႔အသံကိုနားေထာင္ႏိုင္စြမ္းမရိွတဲ့
ဗမာစစ္အုပ္စုတခါေလာက္ေတာ့ စိတ္လည္ၿပီး အသိရေစခ်င္ပါတယ္။
(ဂ) ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံမွာ ၿပည္တြင္းစစ္ကို ရပ္တန္႔သာြ းေအာင္ႀကိဳးစားတဲ့ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္ေရးလႈပ္ရွားမႈအေႀကာင္းကို ေနာက္ဆံုးမွာ
ေဆြးေႏြးထားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ မိတ္ေဆြတို႔ကိုတခုေလာက္ေတာ့ သတိေပးခ်င္ပါတယ္။

“အတိတ္တုန္းက အရာေတြကို အတိတ္မွာပဲထားခဲ့ခ်င္ပါတယ္” ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ သေဘာထားႀကီးႀကီးထားၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသြားလုပ္လို႔မရတဲ့

ေမ်ာက္တေကာင္ရိွတယ္ ဆိုတ့ဲအခ်က္ပါ။ သိတ္ၿပီးလူႀကီးလူေကာင္းဆန္ဖို႔မႀကိဳးစားေစခ်င္ဘူး။ သူက “ပိုးေပါ့” ရဲ႕ လူသတ္မႈေတြနဲ႔ သူမုန္းတဲ့
လူေတြကို ညီမွ်ခ်င္းခ်ဖို႔ႀကိဳးစားမယ္။ သေဘာထားေသးသိမ္မႈေတြကိုအေၿခခံၿပီး ေအာက္လမ္းနည္းနဲ႔ တိုက္ခိုက္မယ္။ ( အေပ်ာ္အပါးလိုက္စားလြန္ၿပီးမွ ၊
တေလ်ာက္လံုးတာဝန္မဲ့ခဲ့ၿပီးမွ ေခါင္းေဆာင္တက္ၿဖစ္ခ်င္သူ၊ ဘယ္သူကမွေနရာမေပးေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြကို အၿငိဳးထား၊ တကယ္ေတာ့
အေဖရဲ႕ေသြးအၿပည့္ပါတဲ့သူဆိုေတာ့ ကလိမ္ကက်စ္ေတြကိုအၿမဲစဥ္းစားေနတတ္တယ္။)
ဒီလိုလူမ်ိဳး ကို အီတလီက ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚပညာရွင္ မက္ဂင္ဗဲလီး တင္ၿပခဲ့တဲ့ “မင္းသားေလး” မွာ ညႊန္ႀကားခဲ့သလိုမ်ိဳး လုပ္ဖို႔လိုပါတယ္။
သူကလည္း သူနဲ႔အလိုမတူသူေတြကို ေဂ်ာက္ခ်ဖို႔ ၊ တိုက္ခိုက္ဖို႔ အခြင့္အေရးကိုေစာင့္ေနသလို၊ ဗမာၿပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ ရႈပ္လို႔ရသည္အထိ
ရႈပ္ေနအံုးမွာအမွန္ပါ။ အသက္ (၆၀) ၿပည့္ခါနီးထိ အက်င့္စရုိက္က မၿပင္ခ်င္ေသးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဘက္ကလည္း စံနစ္က်တဲ့ သင္ခန္းစာေတြေပးဖို႔
လိုတာေပါ့။ သူ႔အေဖ ရဲ႕ ရာဇဝင္ေႀကြးကိုခါးစီးၿပီး ယူခ်င္ေတာ့လည္း အပ်င္းေၿပလုပ္ႀကည့္ေပးခ်င္ပါတယ္။ ကစားပြဲကို က်ေနာ္ိတို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း
ေႀကၿငာထားပါတယ္။

နားမေထာင္ရေသးသူေတြအတြက္ ေဆာင္းပါး (၃) ခုကို ပို႔ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အခ်က္တခုေလာက္ကိုသာ အာရံုစိုက္ေဆြးေႏြးခဲ့တာေႀကာင့္

သမိုင္းတခုလံုးကိုၿခံဳၿပီး ေၿပာဖို႔ အခ်ိန္မရခဲ့ပါဘူး။ Comparative Politics ကိုေဆြးေႏြးတဲ့အခါက်မွ တႏိုင္ငံၿခင္းဆီရဲ႕အသြင္ကူးေၿပာင္းမႈကာလ
အၿဖစ္အပ်က္ေတြ၊ အခ်က္အလက္ေတြကိုေဆြးေႏြးသြားပါမယ္။ မႀကာခင္မွာ “အင္တာလက္ဂ်န္႔စ္စကြဲယား” ( Intelligence Square ) လို႔
ေခၚတဲ့ ေနရာတခုက ၿငင္းခုန္ေဆြးေႏြးေနႀကတဲ့ ႏိုင္ငံတကာေရးရာေတြကို တင္ဆက္ေပးပါမယ္။ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလို႔ပါ။

ႏိုင္ငံေရးအစီအစဥ္သစ္တခုကိုၿပန္လည္အန္တုတ့အ
ဲ ခါ……….

၁၉၆၆ ကာလက၊ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံကို အာဏာသိမ္းယူခ့တ

ဲ ့ဲ “ဆူဟာတို” ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးအစီအစဥ္သစ္တခုအေႀကာင္းကိုႀကားဘူးမိပါလိမ့္မယ္။
စစ္တပ္ကခ်ဳပ္ကိုင္လႊမ္းမိုးထားတဲ့သူ႔ရဲ႕အစိုးရဟာအေနာက္အုပ္စုရဲ႕အကူအညီေတြကိုရခဲ့တာေႀကာင့္ ပညာေရး၊လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရးအဆင့္အတန္းေတြ
တိုးတက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တဘက္မွာေတာ့ က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္ခံရတဲ့ အေရွ႕တီေမာလူမ်ိဳးတသိန္းေက်ာ္ေသဆံုးခဲ့ရသလို၊
ၿပည္သူ႔အခြင့္အေရးေတြလည္းဆံုးရံႈးခဲ့ရပါတယ္။ အတိုက္အခံႏိုင္ငံေရးသမားေတြေထာင္ေသာင္းခ်ီအဖမ္းခံခဲ့ရၿပီး၊ သူ႔ရဲ႕ ဂိုဂါပါတီ နဲ႔ စစ္တပ္ႀကားမွာ
ပါဝါကိုထိေရာက္စြာကန္႔သတ္အုပ္ခ်ဳပ္ေစခဲ့ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ ၁၉၇၀ ကာလမွာ သူ႔ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးအစီအစဥ္သစ္ဟာ ဖိႏွိပ္မႈေတြ၊ၿခစားမႈေတြေႀကာင့္
နာမည္ပ်က္လာခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းသားဆႏၵၿပပြဲေတြကို ႀကံဳေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ဆူဟာတို ဟာ ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႔စည္းခြင့္ေတြကိုပိတ္ပင္လိုက္ၿပီး
တက္ႀကြလႈပ္ရွားသူအမ်ားအၿပားကိုဖမ္းဆီးခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ၊ အတိုက္အခံေတြဟာ ေၿမေအာက္ကိုပုန္းလွ်ိဳးခဲ့ရပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီကိုဟန္ၿပလုပ္ေနတဲ့ ဆူဟာတို ဟာ ေရြးေကာက္ပဲြ ဥပေဒေတြကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ၿပင္ခ့ဲပါတယ္။ ငါးႏွစ္တခါက်င္းပတဲ့ေရြးေကာက္ပြဲကို
အၿမဲတမ္းဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခ့ၿဲ ပီး၊ သူ႔ရဲ႕ဂိုဂါ ပါတီ၊ အင္ဒိုနီးရွားဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ နဲ႔ညီညြတ္ေသာဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးပါတီႏွစ္ခုကိုသာ
ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ခြင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ စစ္တပ္န႔ေ
ဲ ဝမွ်ေပါင္းစည္းမဲ့ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္တခုကိုသာဖန္တီးခဲ့တာေႀကာင့္ ဆူဟာတို သာ
အႏိုင္ရခဲ့တဲ့ေရြးေကာက္ပြဲေတြသာၿဖစ္ခ့ရ
ဲ ပါတယ္။
“၁၉၈၀ ကာလမွာေတာ့ စစ္တပ္အရာရိွေဟာင္းေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ပညာတတ္ေတြန႔ဲ ေက်ာင္းသားေတြက ဆူဟာတို ဟာ
သူတေယာက္တည္းကိုသာ ဗဟိုၿပဳလည္ပတ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးယႏၶရားတခုသာဖြဲ႔စည္းခဲ့တယ္။က်န္တဲ့သူေတြမွာ ႏိုင္ငံေရး၊လူမႈေရးလြတ္လပ္ခြင့္တခုမွ
မရိွခဲ့ဘူး။ ဒါေႀကာင့္ႏိုင္ငံေရးလြတ္လပ္ခြင့္ေတြကို ပိုမိုဖန္တီးေပးရမယ္ဆိုတဲ့ စာတေစာင္ကို တင္ၿပရင္း၊ ဆူဟာတိုရဲ႕တပါတီႏိုင္ငံေရးစံနစ္ကို
စတင္ၿဖိဳခြဲဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္ႀကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထုံးစံအတိုင္း ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္မီဒီယာေတြက ဆင္ဆာၿဖတ္ပိတ္ပင္လိုက္ၿပီး၊ အသနားခံစာတင္တဲ့
လူေတြအားလံုးကိုလည္း ခ်ဳပ္ကိုင္တားဆီးထားခဲ့ပါတယ္။”

တၿခမ္းကြဲထြက္သာြ းတဲ့ မဂၢါဝါဒီ ရဲ႕ အင္ဒိုနီးရွားဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ ၊ PDI မွာ ( Struggle) ဆိုတဲ့စကားလံုးကိုထပ္ၿဖည့္ခဲ့တယ္။

ဒါေပမဲ့ ၁၉၉၀ ကာလ၊ စစ္ေအးတိုက္ပဲြအၿပီးမွာေတာ့ ကြန
ြ ္ၿမဴနစ္အႏၱရာယ္ကို ထည့္တြက္စရာမလိုေတာ့တဲ့ အေနာက္အုပ္စုဟာ
ဆူဟာတိုရဲ႕လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြကို စိုးရိ္မ္စရာေကာင္းတဲ့အရာေတြအၿဖစ္ ထင္ထင္ရွားရွားၿမင္ေတြ႔လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
သူ႔ရဲ႕အေရွ႕တီေမာၿပည္သူေတြကို အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္သတ္ၿဖတ္ခဲ့တဲ့ “ဆန္တာခရုစ္လူသတ္ပြဲ” ဟာ အေနာက္ကမၻာကိုထိတ္လန္႔စိတ္ပ်က္ေစခဲ့ၿပီး၊
အေရွ႕တီေမာႏိုင္ငံအေပၚက်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္မႈေတြကို ေမးခြန္းထုတ္စစ္ေႀကာလာခဲ့ႀကပါတယ္။ အေမရိကန္အစိုးရရဲ႕ အင္ဒိုနီးရွားစစ္တပ္ကို
အကူအညီေပးေနမႈေတြကိုကန္႔သတ္ဖို႔ အေမရိကန္ကန
ြ ္ဂယက္က သေဘာတူခဲ့ပါတယ္။ သမၼတ ကလင္တန္လက္ထက္မွာေတာ့
အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံရဲ႕လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြဟာ နက္နက္နဲနဲစိုးရိမ္စရာေကာင္းလာေႀကာင္းတရားဝင္ထုတ္ေဖၚေၿပာႀကားလိုက္ပါတယ္။
အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံတြင္းမွာ ႏိုင္ငံေရးရာသီဥတုကလည္းေၿပာင္းလဲေနခဲ့ပါတယ္။
“အင္ဒိုနီးရွားဒီမိုကရက္တစ္ပါတီဆိုတာ အစဥ္အလာအရ၊ ဆူဟာတုိ ကို က်ားကန္ေထာက္ခံေပးထားတဲ့ပါတီေလ။
ဒါေပမဲ့ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီကို ယၡင္သမၼတေဟာင္း ဆူကာႏိုရ႕ဲ သမီး မဂၢါဝါဒီ က ဦးေဆာင္မႈယူလုိက္တယ္။
ဆူဟာတိုရဲ႕ေလာင္းရိပ္ေအာက္ကေနခြထ
ဲ က
ြ ္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။ ဒါေႀကာင့္ ဆူဟာတို က ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီကို ႏွစ္ၿခမ္းကြဲေအာင္
ဖန္တီးပစ္လိုက္ၿပီး သူ႔ကိုသစၥာေစာင့္သိတ့ဲ ပါတီတၿခမ္းပဲ့ကို ကြန္ဂယက္ေခၚခိုင္းေစခဲ့ၿပီး မဂၢါဝါဒီ ရဲ႕ ပါတီကိုဖ်က္သိမ္းပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေစခဲ့တယ္။
မဂၢါဝါဒီ က အဲ့သလို မရိုးသားမႈကို ဆႏၵၿပကန္႔ကက
ြ ္မႈေတြန႔တ
ဲ ုန္႔ၿပန္မယ္လို႔ သတိေပးခဲ့တယ္။ ဆူဟာတို ကို သစၥာခံတဲ့ တၿခမ္းပဲ့ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီက
မဂၢါဝါဒီအုပ္စုရဲ႕ဆႏၵၿပသမားေတြလို ဟန္ေဆာင္ၿပီး လံုၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ပဋိပကၡၿဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးလိုက္တယ္။
မဂၢါဝါဒီ ပါတီရဲ႕ ႒ာနခ်ဳပ္ဆီကို စစ္သားေတြေရာက္လာေအာင္ လႈံ႔ေဆာ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ဆူဟာတို ဟာ သူ႔ရဲ႕စစ္တပ္နဲ႔ ခြဲထြက္လာတဲ့
တၿခမ္းပဲပါတီ က မဂၢါဝါဒီ ရဲ႕ ပါတီ႒ာနခ်ဳပ္ဆီကို ဝင္ေရာက္သမ
ိ ္းပိုက္ဖ်က္ဆီးမႈကို ဘာမွတားဆီးၿခင္းမၿပဳပဲလႊတ္ေပးထားခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီႏွစ္ကဂ်ကာတာၿမိဳ႕မွာ အာဆီယံထိပ္သီးေဆြးေႏြးပြက
ဲ ်င္းပမဲ့ႏွစ္ေလ။ ပါတီ႒ာနခ်ဳပ္ကို တလနီးပါးသိမ္းပိုက္ထားႏိုင္ခဲ့ၿပီး
အာဆီယံၿမင္ကြင္းေရွ႕မွာ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ၿဖစ္မွာစိုးတာေႀကာင့္ ၿပန္လည္ဆုတခ
္ ြာသြားႀကတယ္။
မဂၢါဝါဒီ ကလည္း ဒီအခ်က္ကို အသံုးခ်ႏိုင္ခ့တ
ဲ ယ္။ အာဆီယံေဆြးေႏြးပြဲက်င္းပမဲ့ေန၇ာအနီးမွာ ဒီမိုကရက္တစ္ဖိုရမ္ ကို က်င္းပလိုက္တယ္။
ဆူဟာတို အပါအဝင္၊ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြန႔ဲ တၿခမ္းပဲ့ပါတီအဖြဲ႔ကလည္း ဒီမိုကရက္တစ္ဖို႔ရမ္ကို ရြ႕ံရွာမုန္းတီးေႀကာင္းအသံလႊင့္႒ာနေတြကေန
တရားဝင္လႊင့္ခဲ့တယ္။ မႀကာပါဘူး။ ဂ်ဴလိုင္ (၂၇) ရက္ေန႔မွာေတာ့ စစ္သားေတြနဲ႔ ရဲေတြဟာ မက္ဂါဝါဒီ ရဲ႕ပါတီ႒ာနခ်ဳပ္ကိုဝင္ေရာက္စီးနင္းလိုက္ႀကၿပီး
ေထာက္ခံသူအမ်ားအၿပားကိုသတ္ၿဖတ္ခ့ၿဲ ပီး၊လူႏွစ္ရာေက်ာ္ကိုဖမ္းဆီးသြားခဲ့တယ္။”

ႏိုင္ငံတကာလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္အပါအဝင္၊ လူ႔အခြင့္အေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြက အာဏာရွင္ဆူဟာတုိ ရဲ႕ဖိႏွိပ္ရက္စက္မႈေတြကို ၿမင္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့

အတြက္ သူ႔ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးလမ္းေႀကာင္းကို ယံုႀကည္မႈမ့ဲ လာခဲ့ႀကပါတယ္။ ေဝဖန္တိုက္ခိုက္လာခဲ့ႀကပါတယ္။ ဆူဟာတို အတြက္ကံႀကမၼာငင္မဲ့အၿဖစ္အပ်က္
ကလည္းေရာက္ရိွလာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၇ ၿဖစ္ပြားခဲ့တ့ဲ အာရွစီးပြားေရးအႀကပ္အတည္းဟာအင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံကိုအရိွန္ၿပင္းစြာရိုက္ခပ္လိုက္ပါတယ္။
အင္ဒိုနီးရွားေငြၿဖစ္တဲ့ ရူပီ ဟာ မူလတန္ဘိုးထက္ ၂၀ ရာခုိင္ႏႈန္းထုိးက်သြားခဲ့သလို၊ ( IMF) နဲ႔ ဆူဟာတို ႀကားမွာၿဖစ္ေပၚလာတဲ့ပဋိပကၡေတြကလည္း
ၿပင္းထန္လာခဲ့ပါတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားဘဏ္ေတြပိတ္ပစ္လိုက္ရပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာစီးပြားေရးသမားေတြက ဘီလွ်ံ (၁၅၀) ေက်ာ္ဖိုးရင္းႏွီးၿမွဳပ္ႏွံမႈေတြကို
ၿပည္လည္ထုတ္ယူသြားခဲ့တာေႀကာင့္ အင္ဒိုနီးရွားစီးပြားေရးဟာ အထိနာခဲ့ရပါတယ္။

“စီးပြားေရးဆုတ္ယုတ္မႈေတြန႔အ
ဲ တူ လူမႈေရးေပါက္ကြဲမႈေတြ ကလည္းတြဲပါလာၿပီေလ။ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံတဝွမ္းလံုးမွာ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြနဲ႔
မြတ္စလင္ေတြႀကားက လူမ်ိဳးေရးပဋိပကၡေတြ၊ ဗံုးကြမ
ဲ ႈေတြ၊ လုယက္မႈေတြ၊ ဆႏၵၿပသူေတြနဲ႔ လံုၿခံဳေရးစစ္သားေတြႀကားက ရိုက္ပြဲေတြ၊ ---
အစိုးရရဲ႕တာဝန္မဲ့မႈေႀကာင့္ အင္ဒိုနီးရွားၿပည္သူေတြ ေထာင္ခ်ီၿပီး မတရားၿပဳက်င့္ခံရ၊ အသတ္ခံခဲ့ရတယ္ေလ”
ေလာင္စာဆီေစ်းေတြ အဆမတန္ၿမင့္တက္သာြ းတဲ့အခါမွာေတာ့၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြဟာ၊တကၠသိုလ္ဝင္းေတြကို သိမ္းပိုက္လိုက္ႀကၿပီး၊
ဆူဟာတို ကို ႏႈတ္ထြက္ေပးဖို႔ေတာင္းဆိုဆႏၵၿပလိုက္ႀကပါတယ္။ ေနာက္- ပါလီမန္ဆီကိုခ်ီတက္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ႀကပါတယ္။လံုၿခံဳေရးတပ္ဖဲြ႔ေတြက
ပစ္ခပ္ၿဖိဳခြဲခဲ့တာေႀကာင့္၊ ေက်ာင္းသား (၁၄) ေယာက္ေက်ာ္ေသဆံုးခဲ့ပါတယ္။ ဆူဟာတိုရဲ႕စစ္တပ္အတြင္းမွာလည္းႏွစ္ၿခမ္းကြဲထြက္ခဲ့ၿပီး၊
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဝီရမ္တို ဟာ ေက်ာင္းသားေတြက ပါလီမန္ဆီဝင္ေရာက္သိမ္းပိုက္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္ၿခင္းကိုခြင့္ၿပဳလိုက္ပါတယ္။
၁၉၉၈ ေမလ(၂၁) ရက္ေန႔မွာေတာ့ ဆူဟာတို ဟာ ရာထူး ကေနႏႈတ္ထြက္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။

ေသာတရွင္တို႔လည္း ကံႀကမၼာရဲ႕အေၿပာင္းအလဲေတြမွာ ဂုဏ္သိကၡာရိွတဲ့ဖက္က ရပ္တည္ႏိုင္တဲ့ သူေတြၿဖစ္ႀကပါေစ။

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 ေမလေအာ္သံမ်ား

လူထုဆႏၵခံယူပြဲအတုေတြ၊ ေရြးေကာက္ပဲြအတုေတြဖန္တီးၿပီး တိုင္းၿပည္ရဲ႕အေၿခခံဥပေဒေတြကို ထင္သလိုေရးဆြဲခဲ့တဲ့ အာဏာသိမ္းအစိုးရေတြ ကို

ႏိုင္ငံအႏွံ႕အၿပားမွာေတြ႔ႏုင
ိ ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔တေတြရဲ႕သမိုင္းဘယ္လိုနိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့ပါသလဲ။ အႏိုင္ရခဲ့တဲ့ ၁၉၉၀ ေမလေရြးေကာက္ပြဲအေႀကာင္းကို
ဗမာၿပည္သူေတြမွတ္မိေနႀကသလို၊ ထိုင္းၿပည္သူေတြအတြက္ေတာ့ ၁၉၉၂ ေမလ လႈပ္ရွားမႈကို နာနာက်င္က်င္သိမ္းထားေနႀကပါတယ္ တဲ့။
ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရဲ႕သမဆက္တကၠသိုလ္ ေဘးက ေသြးညွီနံ႔ေတြလႊမ္းေနတဲ့ေၿမၿပင္မွာေမလေအာ္သံေတြ ၿပန္လည္ရိုက္ခပ္ေနပါတယ္။
၁၉၉၁ ေဖေဖၚဝါရီလမွာ ထိုင္းၿပည္သူလူထုက တရားဝင္တင္ေၿမွာက္ထားတဲ့ “ခ်တ္တီခ်ိဳင္းဆြန္ဟဗန္” အစိုးရအဖြဲ႔ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဆူခ်င္ဒါ
ဦးေဆာင္တဲ့ စစ္အုပ္စုက အာဏာသိမ္းယူလိုက္ပါတယ္။ႏိုင္ငံေတာ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးထိန္းသိမ္းမႈေကာ္မတီကို ဖြဲ႔စည္းလိုက္ၿပီး ႀကားၿဖတ္အစိုးရ
ဖြဲ႔စည္းလိုက္ပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဦးေဆာင္ထားတဲ့ အဲ့ဒီႀကားၿဖတ္အစုိးရအဖြဲ႔ဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေၿခခံဥပေဒေတြကိုၿပင္ဆင္ဖို႔ႀကိဳးစား
လိုက္ႀကၿပီး ၁၉၉၂ မတ္လမွာ ေရြးေကာက္ပက
ဲြ ်င္းပေပးဖို႔ ေႀကၿငာခဲ့ပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ေရြးေကာက္ပြဲထံုးစံအတိုင္း၊ စစ္တပ္နဲ႔မဟာမိတ္ဖ႔ထ
ြဲ ားတဲ့
အဖြဲ႔ေတြသာ အႏိုင္ရခဲ့ပါတယ္။ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ရဲ႕ ၅၅ ရာခိုင္ႏႈန္းမွာေနရာယူလႊမ္းမိုးလိုက္ႀကၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆူခ်င္ဒါ ကို ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္
အၿဖစ္ေရြးခ်ယ္ဖို႔ေႀကၿငာလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ ကို မေက်မနပ္ၿဖစ္ေနတဲ့ ၿပည္သူလူထုအတြက္ ေဒါသအမ်က္
ထြက္ေစခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရဲ႕လမ္းမေတြေပၚမွာေတာ့ လူထုလိႈင္းေတြ တရိပ္ရိပ္တက္လာခဲ့ပါၿပီ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဆူခ်င္ဒါ ခ်မ္ေလာင္ ဆရီမန္

“ပါလီမန္ထမ
ဲ ွာအေတြ႕အႀကံဳတခါမွ မရိွခ့တ
ဲ ့ဲ သူတေယာက္ကို ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးေပးတယ္ဆိုတာက်ေနာ္တို႔တေလ်ာက္လံုး
ကိုင္စြဲထားခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီစံနစ္ကိုေစာ္ကားလိုက္တာၿဖစ္တ့အ
ဲ ၿပင္အာဏာသိမ္းစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ သူတို႔ေရးဆြဲခဲ့တဲ့ အေၿခခံဥပေဒေတြကို
သူတို႔ကိုယ္တိုင္ခ်ိဳးေဖာက္လိုက္ၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။ ဒါေႀကာင့္ ဂတိမတည္ႀကည္မႈေတြကို ကန္႔ကြက္ဖို႔လိုတယ္ လို႔ဆံုးၿဖတ္ခဲ့ႀကတယ္။
အာဏာသိမ္းစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက က်ေနာ္တၿို႔ ပည္သူေတြရဲ႕အသံေတြကို ေခြ်းသိပ္ခဲ့တယ္ေလ။ ေမလ (၉) ရက္ေန႔မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဆူခ်င္ဒါ က
ပါလီမန္လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္အၿဖစ္ တခါမွေရြးခ်ယ္ခံရဘူးၿခင္းမရိွတဲ့ လူတေယာက္ဟာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးေနရာအတြက္
ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္မရိွဘူး ဆိုတ့ဲ အေၿခခံဥပေဒကို သူ႔အေနနဲ႔ ေထာက္ခံပါတယ္ လို႔ ဆိုခဲ့တယ္။ ၿပည္သူနဲ႔ အာဏာသိမ္းအစိုးရႀကားက တင္းမာမႈဟာ
နည္းနည္းေလးေလ်ာ့သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါကလည္း ခဏေလာက္ပါပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ အဓိက မဟာမိတ္ပါတီႏွစ္ခုက
သူတို႔အေနနဲ႔ အေၿခခံဥပေဒသစ္ကိုေထာက္ခံသလို၊ အသြင္ကူးေၿပာင္းေရးကာလမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဆူခ်န္ဒါ ကို ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အၿဖစ္
တင္ေၿမွာက္ဖို႔ကိုလည္းသေဘာတူတယ္ လို႔ ေႀကၿငာခဲ့တယ္။တကယ္ေတာ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ လွ်ာႏွစ္ခြ နဲ႔ ေၿမြ လို မ်ိဳးဗ်။ ၿပည္သူကို ဂတိေပးတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေၿပာင္ေၿပာင္တင္းတင္းလိမ္လည္တယ္။ လူထုဟာ ေဒါသထြက္ခဲ့ႀကတယ္။ ဒီလိုေစာ္ကားမႈမ်ိဳးကိုကန္႔ကြက္ႀကရမယ္လို႔ဆံုးၿဖတ္လိုက္ႀကၿပီး
ေမလ (၁၇) ရက္ေန႔မွာ ဘန္ေကာက္တၿမိဳ႕လံုး ဆႏၵၿပႀကဖို႔ေဆာ္ႀသလိုက္တယ္။ ”

ၿပည္သူေတြရဲ႕ေဒါသလိႈင္းေတြကို အာဏာသိမ္းစစ္ေခါင္းေဆာင္ ဆူခ်င္ဒါ က ဂရုမစိုက္ခဲ့ပါဘူး။

ဘန္ေကာက္ဆႏၵၿပပြဲကို လာေရာက္ပူးေပါင္းမႈမလုပ္ႏိုင္ေအာင္၊ ၿပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးဟာ ေဒသဆိုင္ရာအာဏာပိုင္ေတြကိုခရီးသြားလာခြင့္ေတြ
တားဆီးဖို႔အမိန္႔ထုတ္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕က ဆႏၵၿပပြဲေတြကိုၿငိမ္သက္သြားေအာင္မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္
ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ကိုရာထူးက ၿဖဳတ္ခ်မယ္လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆူခ်န္ဒါ က ၿခိမ္းေၿခာက္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစိုးရရဲ႕အႀကပ္ကိုင္မႈေတြ၊
တားဆီးမႈေတြက ေနာက္က်သြားခဲ့ပါၿပီ။ သမဆက္တကၠသိုလ္ေဘးက ( Sanam Luang) ကြင္းထဲမွာေတာ့ ၿပည္သူလူထုႏွစ္သိန္းေက်ာ္က
ေနရာယူထားလိုက္ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ဒီမိုကေရစီစံနစ္ဆိုင္ရာၿပႆနာမ်ားနဲ႔ အစိုးရကို ေဝဖန္စစ္ေႀကာခဲ့ႀကပါတယ္။
နာမည္ေက်ာ္ေတးသံရွင္မ်ား၊ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးမင္းသားမ်ားကလည္း ဆႏၵၿပပြဲကို လာေရာက္ပူးေပါင္း ပါဝင္လိုက္ႀကပါတယ္။

“က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ဆႏၵၿပပြဲေတြကို အိုင္ဒီယာ (၇)ခု၊ မူဝါဒ နဲ႔ အေၿခခံၿပီး လူထုဆီကို ပို႔စကဒ္ (၇) မ်ိဳးေပးပို႔စည္းရံုးခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ရန္သူဟာ
ပုဂၢိဳလ္တဦးတေယာက္၊ အုပ္စုတစု မဟုတ္ဘူး။ အၿမင္က်ဥ္းေၿမာင္းတဲ့ စိတ္သေဘာထားရိွသူသာၿဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္အဓိက ပါဝင္သလို၊
က်ေနာ္တို႔ဟာ တရားမွ်တမႈန႔ဲ ၿပန္လည္သင့္ၿမတ္ေရးကိုသာ လိုခ်င္တာၿဖစ္တယ္၊ တစံုတေယာက္အေပၚမွာ ေအာင္ပြဲကိုလိုခ်င္တာမဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့
မူကိုလည္းေဇာင္းေပးေၿပာခဲ့ႀကတယ္။”
ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရဲ႕အိမ္ေတြမွာေတာ့ လူထုပါဝါ၊ အာဏာရွင္စံနစ္အလိုမရိွ၊ လြတ္ေၿမာက္မႈေပးပါ၊ --စတဲ့ ပို႔စကဒ္ေတြေရာက္ရိွေနပါၿပီ။
ဆူခ်န္ဒါ အစိုးရဟာ ဆႏၵၿပပြမ
ဲ ွာပါဝင္ေနတဲ့ အဆိုေတာ္ေတြရဲ႕အႏုပညာလုပ္ငန္းေတြကိုပိတ္ပင္ တားဆီးခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရးလႈပ္ရွားမႈေတြကအရိွန္ၿမင့္လာခဲ့ပါၿပီ။ နာမည္ႀကီး စစ္ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းတဦးလည္းၿဖစ္တ့ဲ “ခ်မ္ေလာင္ဆရီမန္”က
ဦးေဆာင္ၿပီးလူထုဟာကီလိုမီတာေက်ာ္ေဝးတဲ့ အစိုးရအိမ္ေတြဆီကိုခ်ီတက္လိုက္ႀကပါတယ္။ ဆူခ်န္ဒါအစိုးရႏႈတ္ထြက္ေရးအတြက္
ေတာင္းဆိုလိုက္ႀကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစိုးရစစ္တပ္ေတြက လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့လူအုပ္ကို“ဖန္ဖ” တံတားႀကီးဆီမွာပိတ္ဆို႔တားဆီးလိုက္ပါတယ္။
လူထုကလည္း တံတားကို ဇြတ္အတင္းၿဖတ္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္တ့အ
ဲ ခါ လံုၿခံဳေရးတပ္သားေတြက မီးသတ္ပိုက္ေတြနဲ႔ထိုးၿပီးၿဖိဳခြဲလိုက္တဲ့အခါ
တဘက္နဲ႔တဘက္အႀကမ္းဖက္မႈေတြစတင္ခ့ပ
ဲ ါေတာ့တယ္။ ဖန္ဖ တံတားႀကီးကိုၿဖတ္ႀကိဳးစားေနတဲ့လူထုရဲ႕ေနာက္မဆုတ္မႈကုသ
ိ ိနားလည္ခဲ့တဲ့
ဆူခ်န္ဒါ ဟာ အေရးေပၚစစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအမိန္႔ကိုေႀကၿငာလိုက္ၿပီး၊ ပစ္ခပ္ၿဖိဳခြဲလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဆႏၵၿပေခါင္းေဆာင္ ခ်မ္ေလာင္ အပါအဝင္၊
(၃၅၀၀) ေက်ာ္ကိုဖမ္းဆီးလိုက္ပါတယ္။ ရာေပါင္းမ်ားစြာဒဏ္ရရခဲ့၊ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ပါတယ္။ စစ္တပ္ရဲ႕အႀကမ္းဖက္မႈေတြကိုထိုင္းလူထုဟာ
မီးေလာင္ဗံုးေတြနဲ႔ၿပန္လည္တိုက္ခုိက္လိုက္ႀကပါတယ္။ တႏိုင္ငံလံုးအႀကမ္းဖက္မႈေတြကိုၿမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ထိုင္းဘုရင္ဟာ အလြန္ကိုစိတ္မခ်မ္းေၿမ႕ၿဖစ္ခဲ့ရတဲ့
အတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဆူခ်န္ဒါနဲ႔ ခ်မ္ေလာင္ဆရီမန္ တို႔ကို နန္းေတာ္ဆီဆင့္ေခၚၿပီး ထိပ္တိုက္ေတြ႔ဆံုမႈေတြကိုရပ္ဖို႔တိုက္တြန္းခဲ့ပါတယ္။
“ခ်မ္ေလာင္” ကိုလည္းဖမ္းဆီးမႈကေနလႊတ္ေပးခဲ့ရသလို၊ဆႏၵၿပလူထုကိုလည္းလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေပးဖို႔ေတာင္းဆိုလိုက္ပါတယ္။
လူထုဆႏၵၿပပြဲေတြရပ္ဆိုင္းခဲ့ၿပီးေမလ (၂၄) ရက္ေန႔မွာေတာ့ ဆူခ်န္ဒါဟာ ရာထူးကေနႏႈတ္ထြက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေသာတရွင္တို႔လည္း-ၿပည္သူလူထုရဲ႕ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာဖို႔ဆံုးၿဖတ္လိုက္တဲ့ ႏွလံုးသားရွိတဲ့စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဆံုဆည္းႏိုင္ႀကပါေစ။

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

သုည ႏွစ္ရဲ႕ ထိတ္လန္႔ေႀကာက္ရြ႕ံဘယ

ြ ္ေအာ္သံမ်ား

ကေမၻာဒီးယား ႏိုင္ငံက Year Zero Campaign လို႔ေခၚတဲ့ ထိတ္လန္႔ေႀကာက္ရြံ႕ဘြယ္ “သုညႏွစ္ တိုက္ပြဲ” တခုအေႀကာင္းကိုႀကားဘူးမိႀကပါလိမ့္မယ္။
၁၉၇၅ ကာလမွာ အာဏာရရိွလာခဲ့တ့ဲ ခမာနီေခါင္းေဆာင္ ပိုးေပါ့ ဟာ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကို လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ ဘာမွအသံုးမက်တဲ့
သူေတြအၿဖစ္ရႈၿမင္ခဲ့သလို၊ ပညာတတ္လူတန္းစားအလႊာရဲ႕အစိတ္အပိုင္းတခုၿဖစ္တယ္လို႔ သံသယႀကီးမားစြာ ႀကည့္ၿမင္ၿပီးအထင္ေသးရႈတ္ခ်ခဲ့ပါတယ္။
“သုညႏွစ္တိုက္ပြဲ” ရဲ႕အစိတ္အပိုင္းတခုအၿဖစ္ သံဃာေတာ္ေတြကိုဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြကေန စံနစ္တက်ႏွင္ထုတ္ခဲ့ၿပီး လူဝတ္လဲခိုင္းခဲ့ပါတယ္။
လယ္သမားေတြအၿဖစ္ ကုန္ထုတ္လပ
ု ္မႈကိုပါဝင္ေစခဲ့ပါတယ္။ ႏွိပ္စက္ညွင္းပမ္းမႈေတြေႀကာင့္ ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံအတြင္းကဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြဟာ
ေအာ္ဟစ္ၿငီးၿငဴသံေတြနဲ႔ၿပည့္ႏွက္ေနခဲ့ၿပီး မနက္လင္းရင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းအတြင္းမွာ ေသဆံုးေနတဲ့ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကို ေန႔စဥ္ရက္ဆက္
ၿမင္ေတြ႔ႀကရမွာၿဖစ္ပါတယ္။ ခမာနီေခါင္းေဆာင္ ပို႔ေပါ့ ရဲ႕ လက္ထက္မွာ ၿပည္သူ (၂) သန္းေက်ာ္ဟာ ဆာေလာင္ငတ္ၿပတ္မႈေတြ၊ ေရာဂါအနာတရေတြ၊
ႏွိပ္စက္ညွင္းပမ္းခံရမႈ နဲ႔ သတ္ၿဖတ္ခံရမႈေတြကိုခါးသီးစြာရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ ထိုင္း-ကေမၻာဒီးယားနယ္စပ္က ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာလည္း
ခမာနီကြန္ၿမဴနစ္ေတြရဲ႕ ရန္ကိုေႀကာက္လန္႔ၿပီးထြက္ေၿပးခဲ့ႀကရတဲ့ ကေမၻာဒီးယားၿပည္သူေတြနဲ႔ၿပည့္ႏွက္ေနခဲ့ပါတယ္။
ရဟန္းသံဃာေတာ္ (၆) ေသာင္းနီးပါး အသတ္ခံရၿပီး၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြဟာ သုသန္တစၿပင္လိုတိတ္ဆိတ္ေၿခာက္ကပ္ေနခဲ့ပါတယ္။
ပိုးေပါ့ဟာ ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံကို “လူသတ္ေၿမ”အၿဖစ္နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ေဇာခဲ့တဲ့ ကာလတခုကို ဖန္တီးခဲ့ပါတယ္။
ပိုးေပါ့ အစိုးရ အာဏာရရိွအၿပီး-ေနာက္ (၃) ႏွစ္အႀကာမွာေတာ့ ဗီယက္နမ္စစ္တပ္ ဟာ ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံအတြင္းကိုဝင္ေရာက္လိုက္ႀကၿပီး
ပိုးေပါ့အစိုးရကိုၿဖဳတ္ခ်ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အႀကမ္းဖက္မႈေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံတခုလံုးမွာတည္ရိွေနဆဲၿဖစ္ပါတယ္။
၁၉၇၈ ကာလမွာေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ကေမၻာဒီးယားၿပည္သူေတြအတြက္စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့မႈေတြကိုဖယ္ထုတ္ပစ္မဲ့သူတဦးေပၚေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။
သူကေတာ့ “မဟာ ဂိုဇန္နန္တာ” လို႔ေခၚတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီးတဦးပါ။ သူဟာ ပိုးေပါ့လက္ထက္မွာ အသက္မေသပဲ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့
ကေမၻာဒီးယားသံဃာေတာ္ (၃၀၀၀) ေက်ာ္အနက္တပါးအပါအဝင္ၿဖစ္ၿပီးသူ႔ရဲ႕မိသားစုဝင္ေတြအားလံုးကို ခမာနီကြန္ၿမဴနစ္ေတြက သတ္ၿဖတ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။
ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္းက ေတာအုပ္ထမ
ဲ ွာ တရားေဆာက္တည္ေနတဲ့ မဟာ ဂိုဇန္နန္တာ ဟာ သူ႔ရဲ႕ေတာအုပ္ကိုစြန္႔ခြာလိုက္ၿပီး ဒုကၡသည္စခန္းေတြဆီကို
ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းက ၿပည္သူေတြကုိ အားေပးႏွစ္သိမ့္ခဲ့ၿပီး “က်ေနာ္တို႔မွာရိွတဲ့ ဥာဏ္ပညာ နဲ႔ ဂရုဏာတရားေတြကို
အတူတကြေပါင္းစပ္ၿပီးဘဝခရီးကိုေလွ်ာက္ႀကရမယ္။ ဒီႏွစ္ခုထက
ဲ တစံုတခုခ်ိဳ႕ယြင္းေနခဲ့ရင္ ေၿခတဘက္တည္းလမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့လူလိုၿဖစ္သြားမယ္။
ဒါေႀကာင့္ ဒီႏွစ္ခုကို မွ်တေအာင္ထိန္းညွိၿပီး တဆင့္ၿပီးတဆင့္ေလွ်ာက္လွမ္းသြားရမယ္” လို႔ရွင္းလင္းေဟာေၿပာခဲ့ပါတယ္။
အႀကမ္းဖက္မႈက်ဴးလြန္ေနသူေတြကို ကံႀကမၼာရဲ႕သနားစရာသတၱဝါအၿဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး၊တိုင္းၿပည္မွာ အနာေရာဂါေတြထူေၿပာ၊လူေတြဒုကၡေရာက္ေနၿခင္းရဲ႕
အဓိကတရားခံဟာ စစ္ပြဲေႀကာင့္ၿဖစ္တယ္ဆိုတ့အ
ဲ ခ်က္ကိုေထာက္ၿပပါတယ္။ နယ္စပ္ဒုကၡသည္စခန္းေတြကေန ၿမိဳ႕ေတာ္ ဖႏြမ္းပင္အထိ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး
လမ္းေလွ်ာက္ခရီးကိုစတင္လိုက္ပါတယ္။ ဒီလမ္းေလွ်ာက္ပဟ
ဲြ ာမေကာင္းဆိုးဝါးေတြကိုဆန္႔က်င္တဲ့သေကၤတတခုၿဖစ္တယ္။
သူတို႔ရဲ႕အသံုးေတာ္ခံဇာတ္ေကာင္ေတြမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ရွင္းရွင္လင္းလင္းထုတ္ေဖၚၿပသမႈၿဖစ္ရမယ္လို႔ဆိုပါတယ္။

ပိုးေပါ့ ရဲ႕ သုညႏွစ္တိုက္ပဲြ ႏွင့္ မဟာ ဂိုဇန္တာ ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခရီးရွည္ခ်ီတက္ပြဲ

ဒါေပမဲ့ ခရီးရွည္လမ္းေလွ်ာက္ပက
ဲြ ိုပါဝင္မ့သ
ဲ ူေတြဟာ လမ္းခရီးေန႔စဥ္ဘဝမွာႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့အခက္အခဲေတြ၊ ေႀကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔မႈေတြကို
ဘယ္လိုတြန္းလွန္မလဲ၊ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံအတြင္းမွာ မေရမတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ၿမွဳပ္ႏွံထားတဲ့ ေၿမၿမွဳပ္မိုင္းေတြကိုသတိထားေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔
ဆိုတဲ့အရာေတြကိုသင္ႀကားပို႔ခ်ခဲ့ပါတယ္။ ေထာင္ခ်ီတ့ဲ ကေမၻာဒီးယားၿပည္သူေတြက ဒီသင္တန္းေတြကိုတက္ေရာက္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ပြဲကို
ပါဝင္ခဲ့ႀကပါတယ္။ ၁၉၉၁ မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာတူညီမႈ႔စာခ်ဳပ္ေႀကာင့္ ကုလသမဂၢၿငိမ္းခ်မ္းေရးတပ္ဖြဲ႔ (၂၂၀၀၀) ေက်ာ္ က
ဝင္ေရာက္အကူအညီေပးခဲ့ေပမဲ့ ဥပေဒ စိုးမိုးမႈမရိွခ့သ
ဲ လို၊ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္ခံရမႈေတြကလည္း ဆက္လက္ႀကံဳေတြ႔ေနခဲ့ရပါတယ္။
ကေမၻာဒီးယားၿပည္သူေတြ၊ ေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး ေသဆံုးဒဏ္ရ ရေနႀကဆဲၿဖစ္ပါတယ္။
သူပုန္ေတြနဲ႔အစိုးရေတြႀကားကတိုက္ပဲြေတြကလည္းၿပင္းထန္ေနဆဲၿဖစ္ပါတယ္။

“ေၿမာက္ပိုင္းကေန ၿမိဳ႕ေတာ္ ဖႏြမ္းပင္ဆီကို လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔တေတြခမာနီစစ္တပ္နဲ႔ တၿခားလက္နက္ကိုင္တပ္ေတြရဲ႕

တိုက္ပြဲႀကားမွာႀကားညွပ္ေနတယ္။က်ေနာ္တို႔လမ္းေလွ်ာက္အဖြ႔ေ
ဲ တြလည္းက်ည္ဆံေတြထိမွန္ၿပီးေသဆံုးကုန္ႀကတာေပါ့။
တဘက္မွာ ေၿမၿမွဳပ္မိုင္းေတြက တလံုးၿပီးတလံုးေပါက္ကဲြေနေသးတယ္။ ေမာ္တာအေၿမာက္က်ည္ဆံေတြကလည္းတဝုန္းဝုန္းနဲ႔ေၿမၿပင္ကိုထိမွန္ေနတယ္။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ဆက္ၿပီးခရီးဆက္ခ့ႀဲ ကတယ္။” ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုလားသူေတြရဲ႕ဆႏၵေတြကိုဘယ္သူမွတားဆီးမရခဲ့ပါဘူး။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခရီးစဥ္ကိုၿပည္သူေတြပိုမိုပါဝင္လာခဲ့ႀကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔စစ္သားေတြက သူတို႔ရဲ႕လက္နက္ေတြကိုစြန္႔ပစ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ပြဲကို
ဝင္ေရာက္ပါဝင္လိုက္ႀကတယ္။ ေၿမၿမွဴပ္မိုင္းေတြတည္ရိွရာေနရာေတြကိုၿပႀကတယ္။စစ္သားေတြကဝင္ေရာက္ပါဝင္လိုက္တဲ့အခါ
သူတို႔နဲ႔အညွိဳးတႀကီးတိုက္ခိုက္ခ့ႀဲ ကတဲ့ တၿခားစစ္သားေတြက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူေတြကို ဝင္ေရာက္ပစ္ခပ္ႀကတယ္။
ဒါေႀကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ပက
ဲြ ို စစ္သားေတြမပါဝင္ဖို႔၊ ကားစီးၿခင္း၊ အလံေထာင္ၿခင္း၊ ယူနီေဖာင္းဝတ္ၿခင္း၊ ၿပႆနာၿဖစ္ေစမဲ့ သေကၤတေတြကို
မလုပ္ႀကဖို႔ ဆိုတာေတြကိုပိတ္ပင္တားၿမစ္လိုက္တယ္။”

၁၉၉၅-၉၆ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခရီးစဥ္လမ္းေလွ်ာက္ေနသူေတြဟာေၿမၿမွဳပ္မိုင္း ပိတ္ပင္တားဆီးေရးနဲ႔ သဘာဝေတာအုပ္

ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေရးေႀကြးေႀကာ္သံေတြကို ႏိုင္ငံတကာလႈပ္ရွားမႈအၿဖစ္ေရာက္ရိွသြားေအာင္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ႀကပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြဟာ ပစ္ခပ္ေႏွာက္ရွက္မႈေတြေႀကာင့္ ေသၿခင္းတရား၊ ဒဏ္ရာအနာတရနဲ႔ ဥပေဒမဲ့ေစာ္ကားမႈေတြကို
ခံစားႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔တေတြေပးဆပ္ခ့တ
ဲ ့အ
ဲ ရာေတြကကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံရဲ႕အနာဂတ္ကို အရိွန္ႀကီးမားစြာရိုက္ခပ္ခဲ့ပါတယ္။
“ အႏွစ္(၂၀) လံုးလံုးခံစားေနရတဲ့ငရဲတခုဆီက အမွတ္သညာေတြကို စုစည္းၿပီး၊ ယဥ္ေက်းမႈသစ္တခု ကို ဖန္တီးမဲ့ဆုေတာင္းပြဲေတြေလ၊
ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံရဲ႕အနာဂတ္ကိုလွပေစခ်င္ရင္အႀကမ္းဖက္မႈေတြရပ္ဆိုင္းႏိုင္မွၿဖစ္မယ္ဆိုတာကိုၿပည္သူေတြသေဘာေပါက္လာခဲ့ႀကတယ္။” တဲ့

ေသာတရွင္တို႔လည္း အႀကမ္းဖက္က်ဴးလြန္ေနသူေတြကိုရပ္ဆိုင္းပစ္ႏိုင္ႀကပါေစခင္ဗ်ား။

ေအာင္မိုးဝင္း