You are on page 1of 1

QUINTUS FORTUNAM SUAM COGNOSCIT

Quintus Publiusque se verterunt et summa dificultate per turbam se

truserunt. Ad curiam advenerant cum anus divina eis obstetit. Illa “ nonne

vultis, iuvenes”, inquit, “fortunam vestram cognoscere? Age, belle iuvenis,

manum team mihi da”. Sic dixit et manum Publio prehendit. Publius invitus

concessit. Illa manum eius diu inspexit. Deinde “iuvenis es summa virtute

qui miles fortissimos fies. Sed cave, iuvenis, cave Germaniam. Noli in

Germania militare. Mortem provideo, mortem crudelissimam in silvis

Germaniae”. Publius manum suam avulsit. Risit et “nolo plura cognoscere”,

inquit; “age, Quinte, tu fortunam tuam cognosce”

Quintus invitus divinam sivit manum suam inspicere. Illa, ubi manum

Quinti inspexit, ei arrisit. “Fortunam optimam tibi provideo”, inquit. “Es

iuvenis summon ingenio. Poeta clarissimus fies principumque comes. Age,

carissime, fortunam meliorem nemini provide quam tibi; itaque praemium

fortuna tua dignum mihi trade”. Quintus crumenam e sinu sumpsit

pecuniamque ei tradidit. Continuo Publium valere iussit domumque

cucurrit. Diu cogitabat de eis quae divina ei dixerat sed nemini rem

rettulit, ne patri quidem. Tandem divina illa ex memoria eius cecidit, sed

paucis post annis verba eius in animum revocaturus erat.

You might also like