Talumpati

Mula sa Tagalog na Wikipedia, ang malayang ensiklopedya

Ang artikulo o seksyong ito ay maaring nangangailan ng pagsasawiki upang matugunan
ang pamantayan sa kalidad ng Wikipedia.
Maari po kayong makatulong sa pagpapaunlad ng artikulong ito, lalo na sa pambungad, kaayusan ng mga seksyon, at
mga kaugnay na kawing paloob. (tulong) (Pebrero 2008)

Ang talumpati ay isang buod ng kaisipan o opinyon ng isang tao na pinababatid sa pamamagitan ng pagsalita sa

entablado. Layunin nitong humikayat, tumugon, mangatwiran, magbigay ng kaalaman o impormasyon at maglahad ng isang

paniniwala. Ito ay isang uri ng komunikasyong pampubliko na nagpapaliwanag sa isang paksa na binibigkas sa harap ng

mga tagapakinig.

Ito ay isang masining na pagpapahayag ng isang kaisipan tungkol sa isang mahalagaat napapanahong paksa sa paraang

pasalita sa harap ng tagapakinig.

Mga nilalaman

[itago]

• 1 Uri ng talumpati ayon sa balangkas

• 2 Mga bahagi ng talumpati

• 3 Paraan ng pagtatalumpati

• 4 Hakbangin sa paggawa ng talumpati

• 5 Uri ng talumpati

• 6 Katangian ng magaling na mananalumpati

• 7 Mga Dapat Tandaan sa Pagbigkas ng

Talumpati

• 8 Mga Halimbawa ng Talumpati

• 9 Mga Sanggunian

[baguhin]Uri ng talumpati ayon sa balangkas

 May pagahahanda

 Walang paghahanda - ang talumpating ito ay tinatawag ring impromptu. Ang paksa ay binibigay lamang sa oras ng

pagtatalumpati. Sinusubok ang kaalaman ng mananalumpati sa paksa.

[baguhin]Mga bahagi ng talumpati

1. Panimula - inilalahad ang layunin ng talumpati, kaagapay na ang istatehiya upang kunin ang atensyon ng

madla.
 2. Katawan - pinagsunud-sunod sa bahaging ito ang mga makabuluhang puntos o patotoo.

3. Paninindigan- Pinatotohanan ng Mananalumpati ang kanyang sinabi sa bahagi ng katawan.

4. Konklusyon - bahaging nagbubuod o nalalagon sa talumpati.

[baguhin]Paraan ng pagtatalumpati

1. Binasa - inihanda at iniayos ang pagsulat upang basahin nang malakas sa harap ng mga tagapakinig.

2. Sinaulo - inihanda at sinaulo para bigkasin sa harap ng mga tagapakinig.

3. Binalangkas - ang mananalumpati ay naghanda ng balangkas ng kanyang sasabihin. Nakahanda ang

panimula at wakas lamang.

[baguhin]Hakbangin sa paggawa ng talumpati

1. Pagpili ng paksa- kailangang suriin ang sarili kung ang paksang napili ay saklaw ang kaalaman,

karanasan at interes.

2. Pagtitipon ng mga materyales- kapag tiyak na ang paksa ng talumpati ay paghahanap ng materyales na

gagamitin sa pagsulat ng mga impormasyon na gagamitin sa isusulat na talumpati. Maaaring pagkunan ng mga

impormasyon ay ang dating kaalaman at mga karansan na may kinalaman sa paksa, mga babasahing kaugnay

ng paksa, mga awtoridad sa paksang napili.

3. Pagbabalangkas ng mga ideya- ang talumpati ay nahahati sa tatlong bahagi panimula, katawan at

pangwakas.

4. Paglinang ng mga kaisipan- dito nakapaloob ang mahalagang impormasyon na sumusuporta sa mga

pangunahing kaisipan na inilahad sa balangakas.

[baguhin]Uri ng talumpati

1. Nagbibigay aliw

2. Nagdaragdag kaalaman

3. Nagbibigay sigla

4. Nanghihikayat

5. Nagbibigay galang

6. Nagbibigay papuri

7. Nagbibigay impormasyon

[baguhin]Katangian ng magaling na mananalumpati

 1. Kaalaman

2. Kasanayan

3. Tiwala sa sarili

[baguhin]Mga Dapat Tandaan sa Pagbigkas ng Talumpati

1. Tinig

2. Tindig

3. Pagbigkas

4. Pagtutuuan ng Pansin

5. Pagkumpas

6. Pagprotaktor

7. Paggewang gewang

[baguhin]Mga Halimbawa ng Talumpati

1. Ano Ang Talumpati at mga Halimbawa nito? ni Jehzeel Laurente

2. Mga Halimbawa ng Talumpati ni Juan Karlo Licudine

Mga uri ng Talumpati

ayon kay Josefina V. Cruz

Talumpati na Nagpapaliwanag

pagbibigay kaalaman ang hangganan ng talumpating ito. Nag-uulat, naglalarawan, tumatalakay para maintindihan ng tagapakinig
ang paksa. Gumagamit ng biswal na kagamitan, ng paghahambing upang higit na maunawaan.may katibayan na katotohanan na
pagpapaliwanag nang mabuti sa paksa.

limitado ang mahahalagang puntos na dapat talakayin, sapat lang na matandaan ng kaisipan ng mga tagapakinig.

Talumpati na Nanghihikayat

Layuning makaimpluwensya sa pag-iisip at kilos ng nakikinig, at para makumbinse ang nakikinig. May katibayan tulad ng
nagpapliwanag.Dapat na buhay ang pamamaraang humihimok sa nakikinig. Karaniwang kontrobersyal ang paksa at alam na
nagsasalita na may posisyon ang nakikinig.( pari sa isyu ng pagtatanggal ng death penalty)

Uri ng talumpating Nanghihikayat

magkintal (impress)

Ang posisyon ng tagapagsalita ay ayon sa posisyon ng nakikinig. Pinatitibay niya ang posisyon , konbiksyon o paniniwala. (pari sa
katoliko sa isyu ng pagtatanggal ng death penalty )

Magpapaniwala (convince)

May posisyon ang tagapagsalita na gusto niyang panigan ng nakikinig. Layunin niyang baguhin ang paniniwala o konbiksyon ng
publiko, naghahain siya ng isang alternatibong proposisyon, gumagamit siya ng mga patibay. (pari sa muslim sa isyu ng
pagtatanggal ng death penalty

Magpakilos (actuate)

layunin ay makamit ang kagyat na reaksyon, ang tagumpay ay kung epektibong mapapakilos ang nakikinig. (pari at samahang pro –
life)

Talumpati ng Pagpapakilala

ang focus ay

a. tungkol sa panauhin
dito nakasalalay ang pagtanggap sa kanya, ipakita ang awtoridad ng ispiker sa paksa

b. tungkol sa paksa
inihahanda ang tagapakinig sa kahalagahan ng paksa

Talumpati sa Pagkakaloob ng Gantimpala

Ang empasis ay ang kahalagahan ng gawaing siyang nagbigay daan sa okasyon.

Binabanggit din ang entidad na nagkaloob ng gantimpala.Maihahanay din ang pagkakaloob ng karangalan sa isang indibidwal dahil
sa isang gawaing matagumpay na nagampanan

Talumpati ng Pagsalubong

Uri ng talumpati na ginagawa sa mga okasyong tulad ng pagtanggap sa pinagpipiganang panauhin,dinadakilang nagtapos sa
paaralan,pagbati sa isang delegasyon. Nagpapaliwanag sa kabuluhan ng okasyon, pagpapakita ng layunin ng organisasyon,
pagpaparangal sa taong sinasalubong

Talumpati ng Pamamaalam

Kapag aalis na sa isang lugar o magtatapos na sa ginampanang tungkulin. Anu- ano ang mga kasiya-siyang karanasan?Ano ang
damdamin sa sandaling yon? Pasasalamat kung tatanggap ng ala-ala o gantimpala

Talumpati ng Eulohiya – binbigkas sa sandali ng pagyao o sa memoryal na serbisyo sa isang kilalang namayapa.Binibigayng diin
ang nagawa ng namatay noong buhay pa siya.
Inaugurasyon – binibigkas sa seremonya ng pagsisimula ng isang mahalagang tungkulin o gawain tulad ng Talumpati ng Pangulo
sa pagtatalaga sa kainla sa tungkulin, talumpati sa pagsisimula ng isang proyekto ng organisasyon

These are all the different types of Speeches.

1. After-Dinner Speaking, A.D.S.

2. Dual Interpretation
3. Expository Speaking
4. Extemporaneous Speaking
5. Impromptu Speaking
6. Memorized Humorous
7. Memorized Serious
8. Oratory
9. Poetry Reading
10. Prose Reading
11. Radio Commentary

kaw ba ay naghahanap ng impormasyon tungkol sa talumpati or mga halimbawa ng talumpati? Bago ko ipamahagi ang mga
halimbawa ng talumpati, alamin muna natin kung ano ang talumpati upang mas maintindihan nating mabuti kung ano ito at
kung paano ito gamitin.
Ang talumpati ayon sa Tagalog Wikipedia ay:
Ang talumpati ay isang buos ng kaisipan o opinyon ng isang tao na pinababatid sa pamamagitan ng pagsalita sa entablado.
Layunin nitong humikayat, tumugon, mangatwiran, magbigay ng kaalaman o impormasyon at maglahad ng isang
paniniwala. Ito ay isang uri ng komunikasyong pampubliko na nagpapaliwanag sa isang paksa na binibigkas sa harap ng mga
tagapakinig.

Ngayon na alam na natin kung ano ang talumpati at kung ano ang layunin nito, pwede na tayo magbasa ng
mga halimbawa ng talumpati.
Mga halimbawa ng talumpati:
Pag-ibig sa Tinubuang Lupa
ni Andres Bonifacio
Aling pag-ibig pa ang hihigit kaya
Sa pagkadalisay at pagkadakila
Gaya ng pag-ibig sa tinub’ang lupa?
Aling pag-ibig pa? Wala na nga, wala…
Walang mahalagang hindi inihandog
Ng may pusong mahal sa Bayang kumupkop;
Dugo, yaman, dunong, katiisa’t pagod,
Buhay ma’y abuting magkalagot-lagot…
Sa kaniya’y utang ang unang pagtanggap
Ng simoy ng hanging nagbigay-lunas
Sa inis na puso na sisinghap-singhap
Sa balong malalim ng siphayo’t hirap…
Ang nangakarang panahon ng aliw
Ang inaasahang araw na darating
Ng pagkatimawa ng mga alipin,
Liban pa sa bayan saan tatanghalin?…
Kung ang bayang ito’y nasasapanganib
At siya ay dapat ipagtangkilik
Ang anak, asawa, magulang, kapatid
Isang tawag niya’y tatalikdang pilit…
Nasaan ang dangal ng mga Tagalog?
Nasaan ang dugong dapat na ibuhos?
Baya’y inaapi, bakit di kumilos
At natitilihang ito’y mapanood?…
Kayong mga dukhang walang tanging [palad]
Kundi ang mabuhay sa dalita’t hirap
Ampunin ang Bayan kung nasa ay lunas
Pagkat ang ginhawa niya ay sa lahat.
Ipaghandog-handog ang buong pag-ibig,
Hangang sa may dugo’y ubusing itigis,
Kung sa pagtatanggol buhay ay [mapatid]
Ito’y kapalaran at tunay na langit.
Ang Kabataan Noon at Ngayon
Ang kabataan noon at ngayonay may maliit lamang na puwang sa kanilang pagkakalayo sa kilos, gawi, ugali, pananamit,
damdamin at iba pang bagay. Sinasabing ang mga kabataan noon ay higit na magalang, masunurin at mabait di-tulad ng
mga kabataan ngayon. Lubhang taimtim sa puso’t isipan nila ang kanilang ginagawa; sa kabilang dako, ang kabataan ngayon
ay may mapagwalang-bahalang saloobin. Lalong masinop sa pag-aayos ng katawan at pananamit at lubhang matapat sa
pagsunod sa batas ang mga kabataan noon, kaya wika nga, ang kabataan noon ay hubog sa pangaral at kababaang- loob at
ang asal ay ipinagmamalaki ng lahat.

Kaiba naman ang mga kabataan ngayon. Mulat sila sa makabagong panahon kaya higit na maunlad sa pangangatwiran na
kung magkaminsan ay napagkakamalang pagwawalang-galang sa kapwa. Lubhang mapangahas sa mga gawin at mahilig sa
maraming uri ng paglilibang. Napakatayog ng mga mithiin nila at higit na maunlad ang tunguhin. Marami rin ang
magkasimbat at magkasinsipag sa mga kabataan noon at ngayon.

Ang kabataan noon at ngayon ay pag-asa ng bayan natin. Kapwa sila makabayan, mapagmahal, matulungin sa mga
kaangkan at may mga mithiin a buhay. Ang pagkakaiba ay ayon sa lakad ng panahon. Hindi ba’t mayroon tayong “Sampung
Lider na mga Kabataan” na pinipili taun-taon? Sila ang saksi sa ating pinakamahuhusay na kabataan noon at ngayon.

Kabataan:Isang Pagtatanong
ni C.C Marquez, Jr.
Ako, ikaw…kayo…sila…tayong mga kabataan,
Saan natin ihahatid itong ating inang batan?
Sa altar ba ng pag-asa o sa bibig ng kabiguan
Sa paanan ba ng langit o bunganga ng libingan?
Dapat tayong manghilakbot…dapat tayong kilabutan
Sa lahat ng pangyayaring nagaganap ng hayagan…
Unti-unting naglalaho nang di natin nalalaman
Ang sariling tatak natin bilang Perlas ng Silangan;
Kilos natin at damdamin…ang kultura’t kabuhayan,
Dahan-dahang nalalagom ng masakim na dayuhan!
Nanaisin pa ba natin ang magbalik ang panahon
Ng nabaon na sa limot na duguang mga taon…?
Noong tayong mga kabataan ay may pusong nag-aapoy
At wala ng hinahangad kundi gulo’t rebolusyon?
Sa kumpas ng paarala’y nais pa ba natin ngayong
Maglagay ng barikada’t magdaos ng demonstrasyon?
Di ba’t dahas ay sa dahas sumugpong na lubos noon
Upang ganap na sikangan ang sa baya’y nagsusulsol?
Kabataan…kabataan…ako nayo’y nagtatanong:
Saan natin ihahatid itong ating henerasyon?
Papayagan kaya natin sa sarili nating bansa,
Ang sariling tatak nati’t kakanyahan ay mawala?
Sa kultura ng dayuhang dito ngayo’y bumabaha,
Ang sariling kalinanga’y lulunurin na rin kaya?
Ang malagim na kahapong dugo’t luha ang napunla
Bakit ngayong susupling na saka tayo nagpabaya?
Ang aral ni Dr.Rizal na tayo’y pag-asa nga,
Bakit ngayo’y aral pa ring matupad ni bahagya?
Sa paningin ng daigdig, dapat tayong mangahiya-
Pilipinong naturingan ay dayuhan ang kamukha!
Ikaw kaya’y isang bulag at hindi mo nakikita
Ang talamak na pagyurak sa sarili mong kultura?
Sa harap ng telebisyon panatag kang nakatawa
At ni hindi ka mapaknit kung dayuhan ang programa
Ang likas mong panooring makulay na zarzuela,
Ngayo’y nagging video tapes at Betamax sa tuwina
Ang tamis ng tulain mo at kundimng pangharana,
Pinalitan mo ng disco, ng swing, ng rock, boogie;
Dumilat ka, kabataan…ang lahi mo’y nakukuha
Ng dayuhang sa bansa mo’y nagpapanggap na turista!
Ang agwat ng talastasan ng magulang at anak,
Hindi mo ba napapansing kaylawak ng isang agwat?
Dumaraan ang maghapo’t lumilipas ang magdamag,
Ni putol mang dayalogo’y hindi kayo nakabigkas;
Kahit isang problema mo…sa kanila’y di naungkat,
Kaya ito’y nananatiling suliraning hindi malutas…
Papaano, tayong bunso’y sa lansangan nagpupuyat
Sila namang ama at ina’y sa Gawain nagbababad;
Ah! Sa aba ng Maykapal… kapag ito’y di nagwakas,
Wawasakin ang pamilya’t ang bansa mo’y malalansag.
Ikaw, ako…kayo, sila… dapat tayong mangag-isip,
Itong ating Inang Baya’y saan natin ihahatid?
Sa altar ba ng pag-asa o libingang sakdal lamig?
Sakuko ng kabiguan o tagumpay na marukit?
Tayong mga kabataan ang pag-asa ng daigdig,
Sa magulang at ninuno’y tayong lahat ang magpapalit
Ang kultura’t kabuhayan ay linanging buong higpit
Upang tayo’y makalaya sa dayuhang mapanggipit;
Isang bansa… Isang diwa ang sati’y bumibigkis,
Tayo’y mga kabataan… Pilipino bawat saglit!
I Am A Filipino
by Carlos P. Romulo, former Secretary-General of the United Nations
I am a Filipino – inheritor of a glorious past, hostage to the uncertain future. As such I must prove equal to a two-fold task-
the task of meeting my responsibility to the past, and the task of performing my obligation to the future. I sprung from a
hardy race – child of many generations removed of ancient Malayan pioneers. Across the centuries, the memory comes
rushing back to me: of brown-skinned men putting out to sea in ships that were as frail as their hearts were stout. Over the
sea I see them come, borne upon the billowing wave and the whistling wind, carried upon the mighty swell of hope- hope in
the free abundance of new land that was to be their home and their children’s forever.

This is the land they sought and found. Every inch of shore that their eyes first set upon, every hill and mountain that
beckoned to them with a green and purple invitation, every mile of rolling plain that their view encompassed, every river and
lake that promise a plentiful living and the fruitfulness of commerce, is a hallowed spot to me.

By the strength of their hearts and hands, by every right of law, human and divine, this land and all the appurtenances
thereof – the black and fertile soil, the seas and lakes and rivers teeming with fish, the forests with their inexhaustible wealth
in wild life and timber, the mountains with their bowels swollen with minerals – the whole of this rich and happy land has
been, for centuries without number, the land of my fathers. This land I received in trust from them and in trust will pass it to
my children, and so on until the world is no more.

I am a Filipino. In my blood runs the immortal seed of heroes – seed that flowered down the centuries in deeds of courage
and defiance. In my veins yet pulses the same hot blood that sent Lapulapu to battle against the alien foe that drove Diego
Silang and Dagohoy into rebellion against the foreign oppressor.

That seed is immortal. It is the self-same seed that flowered in the heart of Jose Rizal that morning in Bagumbayan when a
volley of shots put an end to all that was mortal of him and made his spirit deathless forever; the same that flowered in the
hearts of Bonifacio in Balintawak, of Gergorio del Pilar at Tirad Pass, of Antonio Luna at Calumpit; that bloomed in flowers
of frustration in the sad heart of Emilio Aguinaldo at Palanan, and yet burst fourth royally again in the proud heart of
Manuel L. Quezon when he stood at last on the threshold of ancient Malacañang Palace, in the symbolic act of possession
and racial vindication.
The seed I bear within me is an immortal seed. It is the mark of my manhood, the symbol of dignity as a human being. Like
the seeds that were once buried in the tomb of Tutankhamen many thousand years ago, it shall grow and flower and bear
fruit again. It is the insigne of my race, and my generation is but a stage in the unending search of my people for freedom and
happiness.

I am a Filipino, child of the marriage of the East and the West. The East, with its languor and mysticism, its passivity and
endurance, was my mother, and my sire was the West that came thundering across the seas with the Cross and Sword and
the Machine. I am of the East, an eager participant in its struggles for liberation from the imperialist yoke. But I also know
that the East must awake from its centuried sleep, shape of the lethargy that has bound his limbs, and start moving where
destiny awaits.

For, I, too, am of the West, and the vigorous peoples of the West have destroyed forever the peace and quiet that once were
ours. I can no longer live, being apart from those whose world now trembles to the roar of bomb and cannon shot. For no
man and no nation is an island, but a part of the main, there is no longer any East and West – only individuals and nations
making those momentous choices that are hinges upon which history resolves.

At the vanguard of progress in this part of the world I stand – a forlorn figure in the eyes of some, but not one defeated and
lost. For through the thick, interlacing branches of habit and custom above me I have seen the light of the sun, and I know
that it is good. I have seen the light of justice and equality and freedom and my heart has been lifted by the vision of
democracy, and I shall not rest until my land and my people shall have been blessed by these, beyond the power of any man
or nation to subvert or destroy.

I am a Filipino, and this is my inheritance. What pledge shall I give that I may prove worthy of my inheritance? I shall give
the pledge that has come ringing down the corridors of the centuries, and it shall be compounded of the joyous cries of my
Malayan forebears when they first saw the contours of this land loom before their eyes, of the battle cries that have
resounded in every field of combat from Mactan to Tirad pass, of the voices of my people when they sing:

Land of the Morning,Child of the sun returning…Ne’er shall invaders, trample thy sacred shore.

Out of the lush green of these seven thousand isles, out of the heartstrings of sixteen million* people all vibrating to one
song, I shall weave the mighty fabric of my pledge. Out of the songs of the farmers at sunrise when they go to labor in the
fields; out of the sweat of the hard-bitten pioneers in Mal-ig and Koronadal; out of the silent endurance of stevedores at the
piers and the ominous grumbling of peasants in Pampanga; out of the first cries of babies newly born and the lullabies that
mothers sing; out of the crashing of gears and the whine of turbines in the factories; out of the crunch of ploughs upturning
the earth; out of the limitless patience of teachers in the classrooms and doctors in the clinics; out of the tramp of soldiers
marching, I shall make the pattern of my pledge:

“I am a Filipino born of freedom and I shall not rest until freedom shall have been added unto my inheritance – for myself
and my children’s children – forever.

SA KABATAAN

Talumpati ni Jonell Estillore

Titibok. Dug dug, dug dug, dug dug. Titibok ang puso at magsisimula ang isang buhay. Isang buhay na pinagpala. Isang

regalong walang sinuman ang makahihigit. Dug dug, dug dug. Ang pusong natatangi ang pintig. Ang pusong sumasakay

ang tunog sa mga ulap sa langit.

Binigyan ka ng hininga. Upang makapagpatuloy, kailangan mong huminga. At sa paglipas ng mga araw, darating ang isang

pulutong ng bukas, at aanurin ka ng rumaragasang oras. Malulunod ka, ngunit–hihinga pa rin. Tulad ng ibang nilalang,

gaya rin ng halamang umuugat sa lupa, lalaki ka at magpapatuloy ang pag-inog ng panahon sa iyong ulo. Sa bawat

pagmulat ng iyong mga mata ay masisinagan mo ang kagandahan ng regalong ibinigay sa iyo. Hindi ka makapaniwala sa

dami ng sangandaang maaari mong bagtasin.

Napunta sa iyo ang lahat ng iyong kailangan at gusto. Walang bagay ang hindi mo nakuha sa isa mong salitang kasintatas

ng sa isang hari. Sa pagmamadali mo, binilisan mo ang iyong paglakad. Hindi ka nagdahan-dahan! Huwag mong sabihing

walang nakamasid sa iyo sa hinaba-haba ng kasaganaang isinalang sa harapan mo! Ang iyong pagkadapa sa malaking

batong iyan ay kagagawan mo at hindi ng mga taong nagmamahal sa iyo.

Ano nga ba ang alam mo sa pagmamahal?

Nakapikit ka nang ikaw ay pumili. Nakapinid, hindi lamang ang iyong paningin, ngunit pati na ang iyong kamalayan at

diwa. Dinakma mo ang daigdig at itinapal ito sa iyong mukha upang hindi mo na makita pa ang kadalisayan ng kuwentong

ikaw mismo ang may akda.

Ang tibok ay unti-unting napata. Nahapo ka, at nawalan ng hininga. Tapos na ba ang paghihirap mo? Wala ka na bang

dapat takasan pa?

Ikaw. Oo, ikaw. Ikaw ang gumuhit ng sarili mong landas. Ikaw ang bumaybay sa salitang “buhay” — subalit nawalan ka na

ng malay bago mo napagtantong ang mundo mo ay “buhay”.

Oct. 1 — AUTHOR’S NOTE: Please comment. Kung gagamitin man ang talumpating ito, sabihan niyo lang ako.

Maraming salamat.

Sa mga naghahanap ng talumpati

Note: Hindi ako makagagawa o makakapagpadala ng mga talumpati sa e-mail ninyo. Mangyaring pumili

na lamang kayo ng alinman sa mga nasa Talumpati category ng ederic@cyberspace o mga talumpating

nalathala sa Tinig.com.

Marami na namang mga estudyante ang humihingi sa akin ng talumpati. May mga sanaysay akong maaaring

gawing talumpati. Maghahanap ako sa aking arkibo. Pansamantala, eto muna ang pahayag ng pagbati ng

kontrobersiyal na si Jose Maria Sison–na depende sa tumitingin ay maaaring terorista o rebolusyonaryo–sa

anibersaryo ng Karatula, isang aktibistang samahan ng mga kabataang alagad ng sining at kultura. Maaari itong

gamitin bilang isang talumpati.

PAGBATI SA KABATAANG ARTISTA PARA SA TUNAY NA KALAYAAN (KARATULA)

Ni Jose Maria Sison

Tagapangulong Tagapagtatag, Kabataang Makabayan

Tagapangulo, International League of Peoples? Struggle

Setyembre 16, 2006

Malugod na binabati ko ang pamunuan at mga kasapi ng Kabataang Artista para sa Tunay na Kalayaan

(KARATULA) sa okasyon ng ika-6 na anibersaryo ng pagtatatag nito sa Setyembre 16.

Nakiki-isa ako sa inyong layunin na paalabin, pasiglahin at pasulungin ang kilusang kabataan sa pamamagitan ng

gawaing pangkultura sa balangkas ng pakikibaka ng sambayanang Pilipino para sa pambansang kalayaan at

demokrasya laban sa imperyalismong US at mga lokal na nagsasamantalang uri.

Pinupuri ko ang KARATULA sa pagkakamit nito ng mga tagumpay sa pagpapalakas ng organisasyon at sa

pagpapaluwal ng mga likhain at pagtatanghal na makasining.

Batay sa inyong mga tagumpay at sa mga aral mula sa inyong karanasan, inyong mapagpapasyahan at

maisasakatuparan ang ibayong pagsulong sa pakikibaka.

Matindi ang hamon sa inyo ngayon para lalong paghusayin ang inyong pagkilos at ang paggamit sa inyong mga

kakayahan sa sining para itaguyod, ipagtanggol at isulong ang mga karapatan at interes ng kabataang-estudyante

at malawak na masa. Nasa gitna kayo ng malubhang krisis ng lokal na naghaharing sistema at pandaigdigang

sistemang kapitalista at kinakaharap din kayo ng rehimeng Arroyo na sukdulan ang pagiging papet, bulok, malupit

at mapanlinlang.

Labis labis na ang paghihirap ng sambayanang Pilipino, laluna ang mga anakpawis at mga nasa panggitnang saray.

Ito ang kalagayan ng nakararaming kabataan at mga estudyante. Bunga ng mga patakarang diktado ng

imperyalismong US ang di-maibsang paghihirap ng bayan. Lalong pinalulubha ang pagsasamantala sa ilalim ng

patakarang tinaguriang ?neoliberal globalization?. Umiiral ang matinding terorismo ng estado sa ilalim ng

patakarang tinaguriang ?global war on terror?.

Kailangang labanan nang puspusan at gapiin ang rehimeng Arroyo bilang kagyat na kaaway na siyang

pangunahing kinatawan ng mga naghaharing uri sa kasalukuyan. Sa ganitong paraan, makakaipon tayo ng lakas

para labanan at ibagsak ang buong mapagsamantalang sistema ng malalaking komprador at panginoong maylupa.

Sa pakikibaka, may ibat ibang sandatang hawak ng mga mamamayan. May ibat ibang porma ng pakikibaka.

Taglay ninyo bilang natatanging sandata ang rebolusyonaryo, makabayan, demokratiko at syentipikong kultura.

Gamitin ito laban sa reaksiyunaryo, maka-imperyalista, marahas at mapanlokong kultura na ipinalalaganap ng

rehimeng Arroyo. Laging patalasin ang inyong sandata at ituon ito sa tamang target. Laging sikapin na maliwanag

ang mensahe at kaakit-akit ang nilalaman at estilo ng inyong mga linilikha at itinatanghal para sa masang

pinupukaw, inuorganisa at pinapakilos.

Dapat maganda ang pagkakagawa at pagtatanghal ng mga akda, awit, musika, guhit, tula at dula. Dapat tumalab

ang mga ito sa mga nagbabasa, nanonood, nagmamasid at nakikinig. Dapat madaling lumaganap ang mga ito sa
masa at sa buong bansa. Hindi natin magagapi ang kaaway kung hindi tayo mananalo sa larangan ng kultura sa

pangkalahatan at sa sining at panitikan sa partikular. Mapurol at walang sigla ang anumang kilusan na walang

sandatang kultura.

Dapat masinop, masipag at masigag kayo sa pag-atupag sa mga gawain sa pag-oorganisa ng mga kabataang

artista. Kapag mas malaki at mas malawak ang inyong organisasyon, mas malaki rin ang magagawa ninyo sa

larangan ng pakikibakang pangkultura. Dapat sinasadya ninyong akitin at hikayatin ang mga kabataang artista o

yong may hilig sa sining. Bigyan ng pansin ang mga lumalapit dahil naaakit ng inyong mga gawa at prestihyo.

Dapat may batayang pagpapaliwanag at pag-aaral para sa lahat ng sumasapi sa inyong organisasyon. Ang ibayong

pag-aaral at paglahok sa mga gawain ng organisasyon kaugnay ng kilusang masa ang magpapatibay sa pagiging

kasapi at sa pagbubuo ng mga sangay ng KARATULA.

Mahalaga at mapagpasiya ang papel ng mga artistang rebolusyonaryo. Sa pamamagitan ng mga pagtatanghal,

madali at mabilis nilang naipapalaganap ang mga rebolusyonaryong diwa, isip at damdamin. Madaling tanggapin

ang rebolusyonaryong mensahe kung ito ay naglalarawan ng mga pangangailangan at hangarin ng masa at sa

paraang maliwanag at swabe ang dating. Isang tiyak na palatandaan ng pagsulong ng rebolusyon ang paglaganap

sa hanay ng milyun-milyong mamamayan ang pagtangkilik sa mga rebolusyonaryong awit.