ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ျခင္း

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္

အပိုင္း (၁)

ေနာက္ခံသမိုင္း

ျမန္မာႏုိင္ငံကို ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီစနစ္ေအာက္မွ လြတ္လပ္ေရးရရွိရန္ ႀကိဳးပမ္းမႈကို ဦး

႐ြက္ျပဳလုပ္ေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ရွမ္းျပည္ ပင္လုံ
ၿမိဳ႕ေလးတြင္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၂) ရက္ေန႔တြင္ လြတ္လပ္ေရးကို အတူတကြ ယူ
ပါမည္ဆိုသည့္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ၾကသည္။

၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ (၄) ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရး ရရွိခဲ့သည့္အခါ

၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒသည္ ျပည္ေထာင္စုစနစ္အုပ္ခ်ဳပ္ပုံမဟုတ္ဘဲ တျပည္ေထာင္စံနစ္သာ
ျဖစ္သည္ဟု ရွမ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဦးေဆာင္တင္ျပလာခဲ့ၿပီး အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ေရး
ဆြဲေရးကို ေတာင္းဆိုလာခဲ့ၾကသည္။ လြတ္လပ္ေရးရရွိၿပီးေနာက္ ျပည္တြင္းလက္၀ဲ ကြန္ျမဴနစ္
မ်ားက ပုန္ကန္ထႂကြခဲ့ၿပီး၊ ကရင္တပ္မ်ားကလည္း ေကအင္ဒီအို (KNDO) Karen
National Defense Organization က ဦးေဆာင္ၿပီး ပုန္ကန္ခဲ့ၾကသျဖင့္ လြတ္လပ္ခါစႏိုင္ငံ
သည္ ျပည္တြင္းစစ္မီးမ်ားၾကားတြင္ က်ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ထိုအခါ ျပည္သူမ်ားက သူပုန္မ်ားကို
ႏွိမ္ႏွင္းေနသည့္ တပ္မေတာ္ကို အားကိုးလာခဲ့ၾကၿပီး တပ္မေတာ္၏ အခန္းက႑သည္ ျမန္မာ
ႏုိင္ငံေရးတြင္ အေရးပါလာခဲ့သလို ျပည္တင
ြ ္းစစ္ကို ရင္ဆိုင္ရင္း ၾသဇာအာဏာ ႀကီးမားလာခဲ့ရ
သည္။ တပ္မေတာ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းကို အားကိုးလာခဲ့ၾကသည္။

ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ရျခင္းမွာ ျမန္မာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ အာဏာရယူရန္အတြက္ လက္

နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္း၊ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက ျမန္မာ
ျပည္မွ ခြဲထြက္၍ မိမိကိုယ္ပိုင္ႏိုင္ငံ ထူေထာင္လိုျခင္းႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ အစိုးရမွ စစ္မွန္
ေသာ ဖယ္ဒရယ္အေျခခံဥပေဒကို မေရးဆြဲႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ဟု ေယဘုယ်သုံးသပ္ႏုိင္ပါသည္။
လက္၀ဲ လက္ယာႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ ကိုယ္လိုရာဆြဲေရးသည့္ သမိုင္းကလည္းရွိသျဖင့္
အဓိက ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ရျခင္း (၃) ခ်က္ကို အက်ဥ္း႐ုံး၍ တင္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။

1
 ယေန႔ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ျဖစ္ထန
ြ ္းလာျခင္းမွာ ပင္လုံညီလာခံတြင္ ပါ
သည့္ ခြဲထြက္လိုက ခြထ
ဲ ြက္ပိုင္ခြင့္ဆိုသည့္ စာပုိဒ္သည္ အဓိကအေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ေနသည္
ဟုထင္သည္။ ျမန္မာတႏိုင္ငံလုံး လြတ္လပ္ေရးရရွိရန္အတြက္ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား
ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ပင္လုံၿမိဳ႕တြင္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကစဥ္ တန္းတူညီမွ်ေရးႏွင့္ အကယ္၍ မ
ေက်နပ္လွ်င္ ေနာင္ (၁၀) ႏွစ္အၾကာတြင္ ခြဲထြက္လိုက ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္ ရွိေစရမည္ဆိုသည့္ သ
ေဘာတူစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုး ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ထိုစဥ္အခါက
ၿဗိတိသွ်တို႔က ျပည္မႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသဟူ၍ အုပ္ခ်ဳပ္ထားျခင္းေၾကာင့္ အကယ္၍ ဤအ
ခ်က္ကို လက္မခံပါက တိုင္းရင္းေခါင္းေဆာင္မ်ားက ျပည္မႏွင့္အတူ မပူးေပါင္းဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့
မည္ကို စိုးရိမ္သည့္အတြက္ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးခဲ့သည္ဟု ယူဆရသည္။

တခ်ဳိ႕ေသာ လက္၀ဲႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားက “ေအာင္ဆန္း အသုံးမက်လို႔ လက္မွတ္ထိုး

ခဲ့တာ၊ ေအာင္ဆန္းဟာ တရားခံ” ဟု စြပ္စြဲခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္က ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္
ေအာင္ဆန္းက လက္မွတ္မထိုးခဲ့လွ်င္ ျမန္မာရာဇ၀င္သည္ တမ်ဳိးတဖုံေျပာင္းလဲ သြားလိမ့္မည္
ျဖစ္သည္။ လက္မွတ္မထိုးသျဖင့္ သေဘာတူညီခ်က္မရဘဲ တိုင္းရင္းသားမ်ားက ၿဗိတိသွ်အင္
ပါယာဓနသဟာယထဲတင
ြ ္ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ျပည္မႏွင့္သာ လြတ္လပ္ေရးရ လာ
စရာအေၾကာင္းရွိသည္။ ရွမ္းျပည္၊ ကယားျပည္၊ ခ်င္းျပည္၊ ကခ်င္ျပည္နယ္တို႔ ၿဗိတိသွ်လက္
ေအာက္မွ မည္သည့္အခါတြင္ လြတ္လပ္ေရးရမည္ မေျပာႏုိင္ေသာ္လည္း အကယ္၍ သီးျခား
လြတ္လပ္ေရးရရွိပါကလည္း ရွမ္းျပည္သည္ ပတ္လည္တင
ြ ္ ကုန္းလမ္းပိတ္ (Land Lock)
ႏိုင္ငံအျဖစ္ ေပၚထြက္လာၿပီး ပင္လယ္ထြက္ေပါက္အျဖစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ ယိုးဒယားႏိုင္ငံတို႔ကို
အားကိုးရမည့္ အေနအထားျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထို႔အျပင္ ရွမ္းျပည္သည္ ယိုးဒယားျပည္ႏွင့္ ပူး
ေပါင္းေကာင္း ပူးေပါင္းသြားႏုိင္ေခ်ရွိသည္။ ဥပမာ SSA ေခါင္းေဆာင္ ခြန္ဆာ၏ ႒ာနခ်ဳပ္တြင္
ထိုင္းဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရားဓာတ္ပုံႀကီးမ်ား ခ်ိတ္ဆြထ
ဲ ားၿပီး ခြန္ဆာက ၎၏ ဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရားဟု
ဆိုခဲ့သည့္ သာဓကရွိသည္။ သုိ႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံႀကီးျဖစ္သည့္ ယိုးဒယား သုိ႔မဟုတ္ ဗမာက ၀င္
ေရာက္သိမ္းပိုက္ႏိုင္သည္။ ထို႔အတူ ကခ်င္ႏိုင္ငံငယ္ေလးသည္လည္း ရွမ္းအလား ကုန္းပိတ္
ႏုိင္ငံျဖစ္၍ ျမန္မာႏွင့္ တ႐ုတ္ကို အားကိုးရေပလိမ့္မည္။ တ႐ုတ္က တိဗက္ျပည္ကို ၀င္သိမ္းသ
လို သိမ္းယူသြားႏုိင္ေျခရွိသလို ျမန္မာႏိုင္ငံကလည္း မိမိပုိင္နယ္ေျမအျဖစ္ ေတာင္းယူသိမ္းပိုက္
ခံရဖြယ္လည္း ရွိႏုိင္သည္။ ထိုနည္းတူ ခ်င္းႏိုင္ငံအျဖစ္ ထြက္ေပၚလာမည္ဆိုပါက ျပည္မကိုပင္
အားကိုးရမည့္အသြင္ရွိသည္။ သို႔မဟုတ္ ကုလားႏွင့္ ေပါင္း၍ မီဇိုရမ္ျပည္နယ္ထတ
ဲ င
ြ ္ ပါ၀င္
သြားႏိုင္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေျမာ္အျမင္ရွိသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ယေန႔အထိ ျမန္မာႏုိင္ငံဟူ

၍ တိုင္းရင္းသားမ်ားအားလုံး စုစည္းထားသည့္ အေနအထားသို႔ ရွိေနခဲ့သည္ဟုဆိုလွ်င္ မမွား
ႏိုင္ပါ။ သုိ႔ရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကဲ့သို႔ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ယုံၾကည္ကိုးစား

2
သည့္ ပုဂၢဳိလ္ကို မသမာသူတစုက လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ရ
ပိုင္ခြင့္မ်ား၊ တန္းတူညီမွ်ေရးဆိုသည့္ ကတိမ်ားကို ေနာင္တက္လာသည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက
ပ်က္ကြက္ခဲ့ၾကသည္။

၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုကို ၁၉၆၁ ခုႏွစ္ ဇြန္လတြင္ ကရင္၊ ကရင္နီ၊ ကခ်င္၊ ရွမ္း၊ မြန္ႏွင့္ ရခိုင္
တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ (၂၀၀) ေက်ာ္ တက္ေရာက္သည့္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ညီလာခံမွ အေျခ
ခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရးကို ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုကိစၥကို ေျဖရွင္းရန္ ဦးႏုက ၁၉၆၂
ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ၌ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ “အမ်ဳိးသားႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲကို က်င္းပျပဳလုပ္ ေပးခဲ့
သည္။ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အစိုးရကိုယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား
မွ ေခါင္းေဆာင္မ်ား တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္ ဥကၠ႒ ၀န္ႀကီး စပ္ခြန္ခ်ဳိက အစည္း
အေ၀းတြင္ ျပည္မကို ျပည္နယ္တနယ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ဖြဲ႔စည္းေရး၊ လႊတ္ေတာ္ (၂) ရပ္ အာ
ဏာတူေရး၊ လူမ်ဳိးစုလႊတ္ေတာ္သုိ႔ ျပည္နယ္မ်ားက တူညီသည့္ ကိုယ္စားလွယ္အေရအတြက္
ေပးေရး၊ ျပည္နယ္မ်ားမွ မိမိဆႏၵအေလွ်ာက္လဲြအပ္ေသာ အာဏာကိုသာ ျပည္ေထာင္စု ဗဟို
အစိုးရမွ ရရွိႏုိင္ေရး၊ က်န္အာဏာကို ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ထားရွိေရးတို႔ျဖစ္သည္။

၎အက်ဳိးဆက္သည္ ေနာက္တလအၾကာ မတ္လ (၂) ရက္ေန႔ ၁၉၆၂ ႏွစ္တြင္ ဗိုလ္

ေန၀င္းက တိုင္းျပည္ၿပိဳကြေ
ဲ တာ့မည္ဆိုသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို အသုံးခ်၍ စစ္တပ္ကို ခုတုံး
လုပ္၊ အေျခဥပေဒကို သစၥာေဖါက္ဖ်က္၍ အာဏာသိမ္းပိုက္ခဲ့ၿပီး စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ထူ
ေထာင္ခဲ့ေလသည္။

ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ေပၚေပါက္လာေရးအတြက္ ရင္ဆုိင္ရမည့္ အတားအဆီးမ်ား

(၁) ဗမာမုန္းတီးေရးစိတ္ဓာတ္။
(၂) မိမိလူမ်ဳိးတမ်ဳိးတည္းကိုသာ ၾကည့္လုပ္ေဆာင္႐ြက္ေသာ လုပ္ရပ္။
(၃) လူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒတည္ရွိေနမႈ။
ဤသုံးခ်က္သည္ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအတြက္ အဟန္႔အတားႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။

(၁) ဗမာမုန္းတီးေရးစိတ္ဓာတ္

တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ ျပည္တြင္းစစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ မိမိတို႔ အိုးအိမ္ပစ္၍လည္းေကာင္း၊

သားမယား ေသေၾကပ်က္စီး၍ လည္းေကာင္း၊ စစ္တပ္၏ ေခ်ာဆြဲ ေပၚတာလိုက္ရ၍ လည္း
ေကာင္း၊ သားပ်ဳိ သမီးပ်ဳိမ်ား ဖ်က္ဆီးခံရ၍လည္းေကာင္း စစ္တပ္ကို မုန္းတီးလာၾကသည္။
ဗမာစစ္တပ္ဟူ၍ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားကိုပါ မုန္းတီးေနၾကသည္။ အမွန္စဥ္စစ္ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားလည္း

3
တုိင္းရင္းသားျပည္သူမ်ားနည္းတူ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဒဏ္ကို ခံစားေနၾကရသည္။ စစ္အာဏာ
ရွင္တုိ႔ကို တိုင္းရင္းသားမ်ားနည္းတူ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကသည္ကို နားလည္သေဘာေပါက္လာ
လွ်င္ လူမ်ဳိးေရးမုန္းတီးမႈကို ေျပေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ျပည္နယ္
မ်ားရွိ တိုင္းရင္းသားမ်ားအမ်ားစုမွာ ျပည္မသုိ႔ မေရာက္ဘူးၾကသျဖင့္ ျပည္မတြင္လည္း ျပည္
နယ္မ်ားမွာကဲ့သို႔ ႏွိပ္စက္ညႇင္းပန္းမႈရွိေၾကာင္း မသိျမင္ၾကသျဖင့္သာ ဗမာတပ္ဟူ၍ ဗမာလူမ်ဳိး
မ်ားကို မုန္းတီးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဗမာေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးတင္ဦး၊ ဦး
၀င္းတင္၊ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မင္းကိုႏုိင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ ေဌးႂကြယ္၊ မင္းေဇ
ယ်ာတို႔ ေထာင္ထဲတင
ြ ္ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုေနလ်က္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကျခင္းကို သိခ်င္မွ သိေပလိမ့္
မည္။ ရွမ္းေခါင္းေဆာင္ ဦးခြန္ထြန္းဦး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဆထင္တို႔ကိုသာ သိရွိခ်င္သိရွိေနမည္ျဖစ္
သည္။

အခ်ဳပ္မွာ လူမ်ဳိးေရးမုန္းတီးမႈသည္ ျပည္ေထာင္စုႀကီးေပၚေပါက္ေရးအတြက္ ႀကီးမား

ေသာ အဟန္႔အတားႀကီးျဖစ္သည္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္သာ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ား အပါအ၀င္
တိုင္းရင္းသားမ်ားအားလုံး ဒုကၡဆင္းရဲခံေနရသည္ကို ရွင္းလင္းစြာသိၿပီး လူမ်ဳိးေရးမုန္းတီးမႈမွာ
မွားယြင္းေၾကာင္း သိျမင္လာဖို႔ အဓိကလိုအပ္သည္။ လူမ်ဳိးေရးမုန္းတီးမႈမရွိမွ၊ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြး
ေသာအခါတြင္ အလြယ္တကူ ယုံၾကည္မႈကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

(၂) မိမိလူမ်ဳိးတမ်ဳိးတည္းအတြက္သာၾကည့္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနေသာ လုပ္ရပ္

တတိုင္းျပည္လုံးကို တပ္သားသုံးသိန္းေက်ာ္အင္အားျဖင့္ ဖိႏွိပ္ထားေသာ စစ္အာဏာ

ရွင္စနစ္ကို မိမိျပည္နယ္တခုတည္း လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ သက္သက္တိုက္ပြဲ၀င္ေနမႈ
သည္ “ေတာင္ႀကီးၿဖိဳမဲ့ၾကံ ခါးကမသန္” ဆိုသည့္ ပမာျဖစ္ေနသည္။ အဓိက တိုင္းရင္းသား
ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျမင္ရမည္မွာ ျမန္မာျပည္တျပည္လုံး လြတ္ေျမာက္မွ ငါတို႔ျပည္နယ္ပါ လြတ္
ေျမာက္မည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ တျပည္လုံးလြတ္ေျမာက္ေရးကို ငါတို႔ ႀကိဳးစားရမည္ဆိုသည့္ အျမင္
ကို ထားရွိဖို႔လိုသည္။ ထိုသုိ႔ တျပည္နယ္လတ
ြ ္ေျမာက္ေရးထက္ တျပည္လုံးလြတ္ေျမာက္ေရး
ဆိုသည့္အျမင္သုိ႔ ေျပာင္းပစ္လိုက္ပါက ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ျမင္ေသာေန႔တြင္ ထိုေခါင္း
ေဆာင္မ်ားသည္ ျပည္နယ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားဘ၀သာမက တႏုိင္ငံလုံးလြတ္လပ္ေရးကို ေဆာင္
ၾကဥ္းေပးေသာ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္မ်ားဘ၀သို႔ တက္လွမ္းေရာက္ရွိလာေပလိမ့္မည္။

(၃) လူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒ တည္ရွိေနမႈ

ေန၀င္းလက္ထက္မွစ၍ ယေန႔ သန္းေ႐ႊလက္ထက္အထိ ျမန္မာစစ္တပ္သည္ လူမ်ဳိး

ႀကီး၀ါဒျဖင့္ တုိင္းရင္းသားျပည္သူမ်ားကို ျမန္မာမႈ (Burmanization) ျပဳခဲ့ၾကျခင္းသည္ တိုင္း

4
ရင္းသားစည္းလုံးညီၫြတ္မႈကို ႀကီးစြာေသာထိခိုက္မႈ ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္။ တုိင္းရင္းသားျပည္
နယ္မ်ားတြင္ တိုင္းရင္းသားဘာသာစာေပမ်ား သင္ၾကားခြင့္ကို ပိတ္ပင္၍ ျမန္မာစာကိုသာ
သင္ၾကားေစျခင္း တိုင္းရင္းသားယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္မ်ားကို ထိမ္းသိမ္းေပးျခင္းမျပဳဘဲ မ်က္
ကြယ္ျပဳျခင္းတုိ႔သည္ အလြန္က်ဥ္ေျမာင္းသည့္ လူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒျဖစ္သည္။ အေမရိကန္၊ ဥေရာပ
ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ မူလတန္းေအာင္ၿပီး (၄- ၅) တန္း ေရာက္လွ်င္ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားအျပင္ ႏုိင္
ငံျခားဘာသာရပ္တခုခုကိုပါ တြဲယူရသည္။ ႏုိင္ငံျခားသား အေျခခ်သူမ်ား ေရာက္လာသည့္အ
ခါတြင္ စာသင္အ႐ြယ္ ကေလးသူငယ္မ်ားကို အဂၤလိပ္ဘာသာအျပင္ မိမိ လူမ်ဳိးဘာသာစကား
မေပ်ာက္ကြယ္ရေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကဖို႔ အားေပးကူညီျခင္းကို ျပဳၾကသည္။ တိုင္းတပါးဘာ
သာစကား၏တန္ဖိုးကို ေလးစားၾကသည္။ အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးၾကသည္။ ငါ့ဘာသာစကားပဲ သင္
ရမည္မရွိ။ ဘာသာစကားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေနာက္တြင္ အက်ယ္ေဆြးေႏြးတင္ျပသြားပါမည္။

အပိုင္း (၂)

ပထမပိုင္းတြင္ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ရာတြင္ ရွိသည့္ အတားအဆီး

(၃) ရပ္ကို ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအတားအဆီး (၃) ရပ္ကို ျမန္မာျပည္တြင္းရွိ
တိုင္းရင္းသားမ်ား အားလုံးမည္သုိ႔၊ မည္ကဲ့သုိ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ရမည္ကို ဉာဏ္မီသေလာက္ တင္ျပ
ေဆြးေႏြးသြားမည္ျဖစ္သည္။ ထိုသုိ႔တင္ျပေဆြးေႏြးရာတြင္ က်ေနာ္၏ စိတ္ထဲတြင္ ျမန္မာျပည္
ဖြား တိုင္းရင္းသား ျပည္သူမ်ားအားလုံး …

(၁) လြတ္လပ္ေသာ လူသားမ်ားအျဖစ္ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ႕ လူပီသစြာေနထိုင္ႏိုင္ေရး။

(၂) လူ႔အခြင့္အေရး တန္းတူညီမွ် ရရွိေရး။
(၃) စည္းလုံးညီၫြတ္ေသာ ဖယ္ဒရယ္စစ္စစ္ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး ေပၚေပါက္ေရး

… ဟူေသာ စစ္မွန္သည့္ ေစတနာအျမင္ျဖင့္ တင္ျပျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း စကားပလႅင္ခံပါရေစ။ ထို႔

ေၾကာင့္ က်ေနာ္၏ ေရးသားတင္ျပခ်က္မ်ားကို လူမ်ဳိးႀကီးစိတ္ဓာတ္ရွိေသာ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္
က်ဥ္းေျမာင္းေသာ လူမ်ဳိးေရးစိတ္ဓာတ္ရွိသည့္ တိုင္းရင္းသားတုိ႔က လက္သင့္ခံႏိုင္လိမ့္မည္ မ
ဟုတ္ေပ။

သုိ႔ရာတြင္ ျပည္သူတို႔ တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး၊ ျပည္တြင္းတြင္ တကယ္စစ္မွန္သည့္ ၿငိမ္း

ခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္လိုေသာ၊ တစည္းတလုံးေသာ ဖယ္ဒရယ္စစ္စစ္ကို လိုလားသည့္
မည္သည့္တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မဆို က်ေနာ္၏ တင္ျပေဆြးေႏြးခ်က္ကို မူအားျဖင့္ လက္
ခံႏိုင္လိမ့္ဟု ယုံၾကည္ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။ ဖယ္ဒရယ္ဆိုလွ်င္ မထိနဲ႔ မကိုင္နဲ႔ဟု မိမိေျပာမွားဆို

5
မွားျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ႏိုင္ငံေရးေသသြားမည္ဆိုသည့္ အေတြးျဖင့္ ယေန႔ႏိုင္ငံေရးသမား ေတာ္ေတာ္
မ်ားမ်ားႏွင့္ ေခတ္ေဟာင္းႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးတို႔က လက္ေရွာင္ခဲ့ၾကေပသည္။

က်ေနာ့္အျမင္သည္ အကယ္၍ က်ေနာ္တုိ႔က လက္ေရွာင္ေနေသာ ကိစၥကို ထိုအတိုင္း

လႊတ္ထားပါက ထိုလိပ္ခဲတင္းလင္းျဖစ္ေနေသာကိစၥကို စစ္အာဏာရွင္တို႔က အသုံးခ်၍ “တိုင္း
ျပည္ၿပိဳကြဲမည့္အေရးေၾကာင့္” တပ္မေတာ္ကို တိုးခ်ဲ႕ေနရပါသည္ဟု အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္
ေတာင္တန္းျပည္မမက်န္ စစ္အာဏာျဖင့္ ဆက္လက္ႏွိပ္ကပ
ြ ္ေနမည္သာျဖစ္သျဖင့္ ကိုယ္
ေကာင္းလွ်င္ ေခါင္းမေ႐ြ႕ဟုဆိုေသာ စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ မိမိ၏ အျမင္ကို တင္ျပလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါ
သည္။

ပထမဆင့္ ဗမာမုန္းတီးေရးစိတ္ကို ေခ်ဖ်က္ျခင္း

ဗမာမုန္းတီးေရးစိတ္ကို ေျခဖ်က္လိုလွ်င္ တိုင္းရင္းသားမ်ားဖက္မွ ၎တို႔ကို ဖိႏွိပ္သတ္

ျဖတ္ေနေသာ ရင္းျမစ္ကို သိျမင္ဖို႔လိုသည္။ ၎တုိ႔ႏွင့္ ဗမာတိုင္းရင္းသားမ်ားကို ေသြးခြဲအုပ္
ခ်ဳပ္ေနသည့္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ျမင္မွသာ ဗမာမုန္းတီးေရးစိတ္မွ ဗမာမ်ားႏွင့္ အက်ဳိးတူပူး
ေပါင္း၍ စနစ္ဆိုးကို အတူတကြ တိုက္ထုတ္ပစ္မွသာ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ျဖစ္ေသာ သာတူ
ညီမွ်ေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္အ၀ရရွိေရး၊ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရးဆို
သည့္ ပန္းတိုင္ကို အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူမ်ား၏ စုေပါင္းအားျဖင့္ တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။
၎နည္းတူ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားကလည္း စစ္အာဏာရွင္စနစ္သည္ တတိုင္းျပည္လုံးကို ဗမာမႈျပဳ
ျခင္း (Burmanization) သည္ အားက်စရာ၊ သေဘာတူစရာ လုပ္ရပ္မဟုတ္၊ အလြန္က်ဥ္း
ေျမာင္းသည့္ လူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒ တနည္း မဟာဗမာ၀ါဒျဖစ္သည္။ ၎၀ါဒသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးကို
အင္အားေတာင့္တင္းသည့္ ဗမာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးအျဖစ္သုိ႔ တြန္းမပို႔ဘဲ ျပည္တြင္းစစ္သံသရာ၌
တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္ေနမည့္ ၀ါဒျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ညီေနာင္တုိင္းရင္းသားမ်ား၏ တန္ဖိုးမျဖတ္
ႏုိင္သည့္ အေမြအႏွစ္မ်ားျဖစ္သည့္ တိုင္းရင္းစာေပ၊ စကား၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္
ေပးျခင္း၊ ေျမေတာင္ေျမႇာက္၍ အရွည္တည္တံ့ေအာင္ တန္ဖိုးထားအားေပးျခင္း၊ ကာကြယ္
ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းတို႔ကို ယုံယုံၾကည္ၾကည္ အားတက္သေရာျဖင့္ ႐ိုးသားစြာျပဳၾကဖုိ႔ လိုအပ္ေပ
သည္။

ဥပမာ ေကာ္နဲမ္တကၠသိုလ္ (Cornell University) သည္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ေဒသ

ႏုိင္ငံမ်ား၏ စာေပမ်ားကို အဓိကစုေဆာင္း မွတ္တမ္းတင္သည့္ စာၾကည့္တိုက္မ်ားထားရွိ
သည္။ Kroch Library သည္ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏွင့္ အေရွ႕အာရွစာေပမ်ားကို အထူးသို
ေလွာင္ထားေသာ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးျဖစ္သည္။ ေပါေပါ့ခမာနီမ်ား ကေမၻာဒီယားႏိုင္ငံကို တုိက္
ခိုက္အာဏာသိမ္းယူၿပီးေနာက္ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ စာေပယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ေဖာက္ျပန္

6
ေသာ စာေပမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္၍ ကမ္းကုန္ေအာင္ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့သည္။ ေနာင္ဗီယက္နမ္
ေထာက္ခံမႈျဖင့္ တက္လာေသာ ဟြန္ဆန္အစိုးရလက္ထက္တြင္ ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံတြင္ ယဥ္
ေက်းမႈအေမြအႏွစ္မ်ား ေခါင္းပါးလ်က္ရွိသည္ကို ျပန္လည္ပ်ဳိးေထာင္ရန္ ကေမၻာဒီးယား ကိုယ္
စားလွယ္အဖြဲ႔ကို ေစလႊတ္၍ ေကာ္နဲတကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္မွ တန္ဖိုးထား ေငြကုန္ေၾကးက်
ခံ သိမ္းဆည္းထားေသာ စာေပမ်ားအားလုံးကို ကူးယူႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ ကေမၻာဒီးယားလူမ်ဳိးတုိ႔ မိမိ
စာေပယဥ္ေက်းမႈတို႔ကို ျပန္လည္ျပဳစုထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ေပသည္။

ဤအခ်က္က ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္တခုျဖစ္သည့္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံရွိ တကၠသိုလ္မ်ား၏

အေျမာ္အျမင္ႀကီးမားမႈ၊ မိမိႏွင့္ ဘာသာမတူ လူမ်ဳိးမတူသျဖင့္ ဂ႐ုစိုက္စရာမလိုဆိုသည့္ စိတ္
ထားမ်ဳိးမရွိဘဲ တိုင္းတပါးယဥ္ေက်းမႈပင္ ျဖစ္လင့္ကစား တန္ဖိုးထား ထိန္းသိမ္းထားၾကသည္
ကို ေလးစားမိပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတင
ြ ္မူ ဗမာစကားသာ သင္ယူရမည္၊ တိုင္းရင္း သားျပည္
နယ္မ်ားတြင္ တိုင္းရင္းသားမ်ား မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ား၌ တိုင္း
ရင္းသားစာေပကို သင္ၾကားခြင့္မရွိ ပိတ္ပင္ထားခဲ့သည့္ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ လူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒကို
က်င့္သုံးလ်က္ရွိသည္ကို ၀မ္းနည္းစြာေတြ႔ေနရသည္။

ျမန္မာျပည္ပညာေရးစနစ္သစ္

ျမန္မာျပည္ပညာေရးစနစ္သစ္တြင္ တိုင္းရင္းသားျပည္နယ္မ်ားတြင္ မူလတန္းမွစ၍

တကၠသိုလ္၀င္တန္းအထိ မိမိလူမ်ဳိးစာေပကို သင္ၾကားခြင့္ရွိေစရမည္၊ ထို႔အျပင္ ျမန္မာစာေပ
ကိုလည္း သင္ယူရမည္၊ အဂၤလိပ္စာကိုလည္း သင္ယူရမည္။ တိုင္းရင္းသားစာေပ သင္ယူရ
ျခင္းမွာ ကိုယ့္ဘာသာယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္းရန္အတြက္ျဖစ္ၿပီး၊ ျမန္မာစာေပကို သင္ယူရ
ျခင္းမွာ ျပည္တြင္း၌ အျခားလူမ်ဳိးစုမ်ားအားလုံးႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ Internal Communica-
tion အတြက္ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္စာေပသင္ယူရျခင္းမွာ ကမၻာႏွင့္ ဆက္သယ
ြ ္ႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္။
ျမန္မာျပည္အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္း ၀ေဒသ၊ လာ႐ႈိးအထိ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ ျပည္
သူမ်ား ျမန္မာစကားထက္ တ႐ုတ္စကားကို အမ်ားသုံးဘာသာ စကားအျဖစ္ ေျပာဆိုေနၾကၿပီ
ျဖစ္သည္။ ထိုေဒသတြင္ တ႐ုတ္လႊမ္းမိုးမႈ ႀကီးမားလာေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ဤအခ်က္က ထင္ရွား
သျဖင့္ အထူးသတိထားၾကရန္ လိုေပသည္။ ထို႔အတူ ျပည္မရွိ တိုင္းမ်ားတြင္လည္း ေက်ာင္း
မ်ား၌ ျမန္မာဘာသာအျပင္ တိုင္းရင္းသားဘာသာတခုခုကို ေက်ာင္းသုံးအျဖစ္ ျပ႒ာန္းရမည္။
ထိုအခါ ဗမာစကားေျပာ ေက်ာင္းသားမ်ား တုိင္းရင္းသားဘာသာ တတ္လာသျဖင့္ ညီေနာင္
တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ဘာသာယဥ္ေက်းမႈတုိ႔ကို ႏႈိက္ႏႈိက္ခၽြတ္ခၽြတ္ ေလ့လာလိုက္စားသူမ်ား
ေပၚေပါက္လာၿပီး၊ တုိင္းရင္းသားယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္မ်ားကိုလည္း တန္ဖိုးထားသည့္ စိတ္
ဓာတ္မ်ား ေပၚေပါက္လာမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္လည္း ဗမာစကား
တတ္ကၽြမ္းသျဖင့္ မိမိျပည္နယ္မွ အျခားျပည္နယ္မ်ားကို အလည္သာြ းေရာက္သည္ျဖစ္ေစ၊ အ

7
ေျခခ် ေျပာင္းေ႐ြ႕ေနထိုင္သည္ျဖစ္ေစ ဗမာစကားျဖင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံႏိုင္မည္ျဖစ္သလို တိုင္း
ရင္းသားဘာသာဆရာမ်ားလည္း ျပည္မတြင္ အလုပ္အကိုင္မ်ား ရရွိပြင့္လန္းလာၿပီး အျပန္အ
လွန္ ေလးစားမႈ၊ တဦးယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးစံကို တဦးက နားလည္မႈ၊ တန္ဖိုးထားမႈတို႔ ေပၚ
ေပါက္လာေပလိမ့္မည္။

ဖို႔ဒ္၀ိန္းၿမိဳ႕တြင္ ႏွစ္အတန္ၾကာက ၎အေတြးအေခၚကို ေဆြးေႏြးတင္ျပသည့္အခါ

တိုင္းရင္းသားမ်ားလည္း တက္ေရာက္ေဆြးေႏြးၾကၿပီး ထိုအထဲမွ ရွမ္းအမ်ဳိးသမီးတဦး (ေဒါက္
တာေသာင္းထြန္း၏ ဇနီး) က သူမအေနႏွင့္ ရွမ္းျပည္တြင္ ဗမာစကားသင္ၾကားရန္ မျဖစ္ႏုိင္
ေၾကာင္း ရွမ္းျပည္တြင္ ရွမ္းစကားသာသင္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကန္႔ကြက္ေျပာဆိုခဲ့ပါသည္။ သူမ
က ထိုသုိ႔ကန္႔ကက
ြ ္ျခင္းကို ဗမာစကားႏွင့္ ေျပာဆိုကန္႔ကြက္ခဲ့ျခင္းအေပၚ က်ေနာ္က သူမ
ေျပာဆိုသည့္ စကားမွာ …

(၁) ဗမာစကားျဖစ္ျခင္း
(၂) ဗမာစကားႏွင့္ ေျပာဆိုျခင္းကို တက္ေရာက္သူမ်ားတြင္ ပါ၀င္သည့္ ရွမ္း၊ ကရင္၊ ကခ်င္၊
မြန္တုိင္းရင္းသားမ်ားအားလံုး နားလည္ျခင္း၊ ထိုတိုင္းရင္းသားမ်ား သူမ ေျပာသမွ်ကို နားလည္
သည္မွာ ၎တို႔အားလုံး ဗမာစကားကို ကြ်မ္းက်င္စြာ တတ္ကၽြမ္းျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဗမာ
စကားသည္ အမ်ားသုံးစကား ႏိုင္ငံသုံးစကားျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူမအေနႏွင့္ ရွမ္းစကားျဖင့္ ေျပာ
ဆိုပါက ရွမ္းမ်ားမွလြဲ၍ က်န္လူမ်ား နားလည္ႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ထို႔ျပင္ သူမအေန
ႏွင့္ ဗမာစကားကို သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ထားၿပီး အျခားရွမ္းျပည္သူမ်ားကို သင္ရန္မလို ဆို
သည္မွာလည္း အဓိပၸာယ္မရွိေၾကာင္း ေထာက္ျပခဲ့ပါသည္။

မြန္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ကြ်ႏု္ပ္၏ တင္ျပမႈကို လက္ခံၿပီး ေမးခြန္းတခု ထုတ္ခဲ့ပါသည္။

၎ေမးေသာေမးခြန္းမွာ ျမန္မာလို႔ေခၚေခၚ ဗမာလို႔ေခၚေခၚ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ႏုိင္ငံသည္ ဗမာလူမ်ဳိးကို
ကိုယ္စားျပဳၿပီး ေပးထားသလို ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ၎အေနႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ သုိ႔မဟုတ္ ဗမာ
ႏိုင္ငံဟူေသာ အသုံးအႏႈန္းကို ႏိုင္ငံတခုအမည္ျဖင့္ လက္မခံႏိုင္ပါဟု တင္ျပေဆြးေႏြးသြားပါ
သည္။

သူ႔တင္ျပခ်က္ကို ကြ်ႏု္ပ္၏ ကိုယ္ပိုင္တဦးတေယာက္အေနႏွင့္ လက္ခံပါသည္။ ဟုတ္

ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟုေခၚေခၚ ဗမာႏိုင္ငံဟုေခၚေခၚ ၎အမည္သည္ ဗမာလူမ်ဳိးကို ကိုယ္စား
ျပဳေနသေယာင္ရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားမွာေကာ ဒီနာမည္မႀကိဳက္ရင္ ဘယ္လိုစဥ္းစား
ထားတာ ရွိသလဲဟု ေမးခဲ့သည့္အခါ ထိုပုဂၢိဳလ္က သူလည္း မစဥ္းစားရေသးေၾကာင္း သုိ႔ရာ
တြင္ လက္ရွိအမည္ကိုမူ တိုင္းရင္းသားအားလုံးကို ကိုယ္စားမျပဳဟု ခံစားရၿပီး ဗမာလူမ်ဳိးကို
သာ ကိုယ္စားျပဳေနသည္ဟု တင္ျပခဲ့ပါသည္။

8
 အပိုင္း (၃)

ႏိုင္ငံေတာ္အမည္ ျပႆနာ

မြန္ကုိယ္စားလွယ္ တင္ျပခ်က္သည္ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားအားလုံး စဥ္းစားရမည့္ အခ်က္ျဖစ္

ပါသည္။ ျမန္မာဟုဆိုဆို ဗမာဟုဆိုဆို ၎နာမည္သည္ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားကို အဓိက ေဇာင္းေပး
မွည့္ေခၚထားေသာ နာမည္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ အမ်ားသေဘာတူသည့္ ႏိုင္ငံအမည္ကို
အနာဂတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား စဥ္းစားဖုိ႔လိုလာပါသည္။ စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုကို
တည္ေဆာက္ခ်င္လွ်င္ ဗမာလႊမ္းမိုးမႈကို ပယ္ဖ်က္ရာ၌ ႏိုင္ငံအမည္သည္လည္း အဓိကေျပာင္း
လဲရန္ လိုအပ္ေနသည္ဟု ထင္ပါသည္။

ျမန္မာျပည္ဖြား ကိုယ့္လူမ်ားသည္ မိမိကိုယ္ကို အလြန္သိဒၶိတင္ေလ့ရွိသူမ်ားျဖစ္သည္။

ကိုရီးယားမ်ားကို ကႀကီးဟု၎ ဂ်ပန္မ်ားကို ေခြးဟု၎၊ မိမိကုိယ္ကို ေ႐ႊဟုလည္းေကာင္း
တင္စားၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ အၾကံထက
ြ ္သည္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံကို “သု၀ဏၰဘူမိ”
ေခၚရင္ေကာ တိုင္းရင္းသားအမ်ားစုက ေက်နပ္ၾကပါမည္လားဟု ေမးခ်င္ပါသည္။ သု၀ဏၰ=
ေ႐ႊ၊ ဘုမၼိ= ေျမ၊ ေ႐ႊေျမဟု အဓိပၸာယ္ရသည္။

ဤသည္က တိုင္းရင္းသားစည္းလုံးညီၫြတ္ေရးကို ေရွး႐ႈ၍ တတ္သေလာက္ ကေလး

ႏွင့္ စိတ္ကူးယဥ္တင္ျပခ်က္သာျဖစ္ပါသည္။ တိုင္းျပည္နာမည္ကို န၀တ/ နအဖတို႔က ျပည္သူ႔
ဆႏၵမပါဘဲ ေျပာင္းလိုေျပာင္း၊ အလံေတာ္ကို ျဖဳတ္လိုျဖဳတ္ လုပ္ေနေသာ္လည္း အကယ္၍
ဖယ္ဒရယ္စစ္စစ္တည္ေဆာက္ရာတြင္ ျပည္တြင္းရွိ လူအားလုံး၏ သေဘာဆႏၵကို ခံယူ၍ အ
မ်ားေက်နပ္ေသာ နာမည္ကို လက္ခံရယူျခင္းသာလွ်င္ အေကာင္းဆုံးေျဖရွင္းျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္
မည္။

ဗမာလူမ်ဳိးႀကီးကို မယုံၾကည္ျခင္း၊ လူအင္အားမ်ားေသာ ဗမာမ်ားက မိမိျပည္နယ္ ငယ္

ေလးကို ဖိအားသုံး အႏိုင္က်င့္ျခင္းမွ လြတ္ကင္းရန္ဟု ၾကံ႐ြယ္ကာ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္
မ်ားက ျပည္မကို ျပည္နယ္တနယ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ေရးကို ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလတြင္
က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ အမ်ဳိးသားႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲတြင္ အဆိုျပဳခဲ့သည္ကို ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။
ထိုအခ်က္က တုိင္းရင္းသားမ်ားက ျပည္မ၏ ၾသဇာအာဏာကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ႀကိဳးစားမႈပင္ျဖစ္
သည္။ ထိုသုိ႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ လူမ်ဳိးေရးအျမင္ျဖစ္ေသာ ရွမ္း၊ ဗမာ၊ ကရင္၊ ကခ်င္ စသည့္ အစြဲမ်ား
ရွိေနၿပီး ဗမာမုန္းတီးေရး (သို႔) ဗမာဆန္႔က်င္ေရးစိတ္ဓာတ္မ်ား တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား
တြင္ ကိန္း၀ပ္ေနခဲ့၍ျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္မ်ားႏွင့္ ျပည္မဟူသည့္ ကြဲျပားမႈက အားၿပိဳင္မႈကို ျဖစ္

9
ေစခဲ့သည္။ ထိုကိစၥသည္ ဗမာအမ်ားစုက လက္ခံက်င့္သုံးႏိုင္သည့္ ေတာင္းဆိုမႈဟု မထင္ပါ။
ျပည္နယ္အားလုံး စုေပါင္းထားေသာ လူဦးေရထက္ မ်ားေနေသာ ဗမာအုပ္စုကို တျပည္နယ္တ
မဲစနစ္ႏွင့္ သြားမည္ဆိုသည္က ဗမာမ်ားက လက္သင့္ခံမည့္စနစ္မဟုတ္ေခ်။ အဓိကျပႆနာ
မွာ လူမ်ဳိးစုအေျခခံသည့္ ျပည္နယ္မ်ား ျဖစ္ေနၾက၍ျဖစ္သည္။ ရွမ္းျပည္နယ္တခုတည္းတြင္ပင္
ျပႆနာမ်ားစြာရွိသည္။ က်ေနာ္၏ ေျဖရွင္းခ်က္သည္ တုံးတိတိျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္ သို႔
ရာတြင္ ျပည္နယ္ျပည္မ ျပႆနာမ်ားအားလုံးကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္မည့္ တခုတည္းေသာ ေျဖရွင္း
နည္းျဖစ္သည္ဟု ျမင္သျဖင့္ တင္ျပပါမည္။

မိမိတို႔ လူမ်ဳိးစုအတြက္လည္း မိမိလူမ်ဳိးစုျပည္နယ္ လိုခ်င္ပါသည္ဟူေသာ ေတာင္းဆိုမႈ

ကို ေျပေပ်ာက္ေစပါလိမ့္မည္။ ရွမ္း(ကေမၻာဇ) ျပည္နယ္တြင္း ေနထိုင္သူမ်ားအားလုံးက မိမိ
ယုံၾကည္ အားထားသူကို ေခါင္းေဆာင္တင္၍ ျပည္နယ္အစိုးရဖြဲ႔ႏိုင္ခြင့္ရွိရမည္။ ထိုအခါ ထို
ျပည္နယ္ရွိ ျပည္သူမ်ားက ပအို႔၀္လူမ်ဳိးကို ႀကိဳက္လွ်င္ ထိုပအို႔၀္လူမ်ဳိးသည္ ကေမၻာဇ ျပည္နယ္
၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာေပမည္။ ထိုေခါင္းေဆာင္သည္ ထိုျပည္ရွိ ရွမ္းလူမ်ဳိးတို႔၏ ေခါင္း
ေဆာင္လည္းျဖစ္သည္။

ထို႔အတူ လူမ်ဳိးစုျပည္နယ္မ်ားျဖစ္ေသာ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္၊ မြန္၊ ရခိုင္ျပည္နယ္တုိ႔ကို

လည္း လူမ်ဳိးစြဲျပည္နယ္မ်ားအျဖစ္မွ နယ္ေျမကို အေျချပဳသည့္ ျပည္နယ္မ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ
ရမည္ျဖစ္သည္။

ထို႔အတူ ျပည္မရွိ တိုင္းရင္းသားကိုလည္း တုိင္းအျဖစ္မွ ျပည္နယ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ

သတ္မွတ္ျခင္းျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ တုိင္းႏွင့္ ျပည္နယ္ဟူ၍ ကြဲျပားမႈ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ျပည္နယ္
(၁၄) ျပည္နယ္ျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအျဖစ္ အေကာင္အထည္ေပၚ
လာမည္ျဖစ္သည္။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ ဖယ္ဒရယ္စနစ္သည္ လူမ်ဳိးစုတို႔ကို အေျခမခံဘဲ ျပည္

နယ္အေျခခံ၍ တည္ေဆာက္ထားျခင္းေၾကာင့္ မည္သည့္လူမ်ဳိးစုျပႆနာမွ ႀကီးႀကီးက်ယ္
က်ယ္ မၾကံဳေတြ႕ရေသာ္လည္း လူျဖဴလူမဲျပႆနာကေတာ့ အႂကြင္းအက်န္အျဖစ္ ရွိေနေသး
သည္။ လူျဖဴလူမ်ားစုက အခြင့္အေရးပို၍ ရေနျခင္း၊ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း ပိုရေနျခင္း
ကို ထိန္းညိႇရန္အတြက္ Minority Rights ကို ဥပေဒထဲတြင္လည္းေကာင္း ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္
ေရးအတြက္လည္းေကာင္း ထည့္ေပးထားျခင္းျဖင့္ လူနည္းစုမ်ားအခြင့္အေရးကို ကာကြယ္ေပး
သည္။ မည္သည့္ဥပေဒ၊ နည္းဥပေဒတုိ႔ျဖင့္ လူနည္းစု လူမ်ဳိးစုတို႔ကို ျမႇင့္တင္ေပးမည္ဆိုသည္
ကို ေနာင္တိုင္းရင္းသားေပါင္းစုံ ညီလာခံႀကီးတြင္ ေဆြးေႏြးညိႇႏႈိင္းၾကဖုိ႔လိုသည္။

10
ေခတ္သစ္ပင္လုံစာခ်ဳပ္

တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ ဗမာအဖြဲ႔အစည္းမ်ား တက္ေရာက္

သည့္ မဲသေရာထေဆြးေႏြးပြဲမွ ေၾကညာခ်က္ထုတ္ျပန္ခဲ့ျခင္းအေပၚ ထိုမဲသေရာထ ေၾကညာာ
စာတမ္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ပင္လုံညီလာခံဟာ တိုင္းရင္းသားေခါင္း
ေဆာင္မ်ားက စာ႐ြက္ေပၚမွာတင္ ေရးထိုးခဲ့ၾကတာမဟုတ္ ၎တို႔ရဲ႕ ႏွလုံးသားေပၚမွာ စည္း
လုံးညီၫြတ္မႈကို ယုံၾကည္ပါတယ္ဆိုၿပီး ထိုးထားတဲ့ စာခ်ဳပ္ျဖစ္သည္။ ယခုအခ်ိန္မွာ စစ္မွန္တဲ့
တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီၫြတ္မႈကို မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ျပည္ေထာင္စုလုိ႔ အေခၚရ
ခက္ေနပါတယ္ဟု ၀န္ခံခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္မွန္တဲ့ ညီၫြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ဖုိ႔အ
တြက္ တိုင္းရင္းသားညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြဟာ မိမိတို႔ မေက်နပ္မႈေတြ၊ သေဘာမတူညီမႈ
ေတြကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း အႏၱရာယ္မရွိဘဲနဲ႔ တင္ျပေပးႏိုင္တဲ့ ေဆြးေႏြးမႈရွိတဲ့ စနစ္တခုရွိဖုိ႔လို
တယ္လို႔ ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။ တိုင္းရင္းသားေတြ ျပည္ေထာင္စုေပၚမွာ ယုံၾကည္မႈ ကင္းမဲ့လာ
တာက အင္မတန္၀မ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ ရင္ဖြင့္ခဲ့ပါသည္။ မဲသေရာထေၾကညာခ်က္မွာပါ
တဲ့ တိုင္းရင္းသားမ်ား လိုလားခ်က္ျဖစ္သည့္ …

(၁) စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဖ်က္သိမ္းၿပီး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ရန္။

(၂) ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေရးစနစ္ က်င့္သုံးရန္။
(၃) လူမ်ဳိးတိုင္းတန္းတူ အခြင့္အေရးႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ အခြင့္အေရးမ်ားရရွိရန္။
(၄) ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုႀကီး တည္ေဆာက္ရန္တို႔ျဖစ္သည္။

အပိုင္း (၄)

မဲသေရာထ ေၾကညာစာတမ္းပါ အခ်က္ (၆) ခ်က္သည္ စစ္မွန္ေသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ

တည္ေဆာက္လိုသူမ်ား မျငင္းပယ္ႏိုင္သည့္ အခ်က္ႀကီးျဖစ္သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
ကိုယ္တုိင္ ၎အခ်က္မ်ားကို အမ်ားျပည္သူေရွ႕ေမွာက္တြင္ ဖတ္ျပၿပီး ေထာက္ခံခဲ့ေသာ
ေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက ခ်စ္ခင္ေလးစား
ေထာက္ခံၾကသည္ဟုဆိုလွ်င္ မမွားႏိုင္ပါ။

၂၁ ရာစု ပင္လုံစာခ်ဳပ္ဟု ဆိုရာ၌ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ႏွင့္ တူႏိုင္ေတာ့မည္

မဟုတ္ပါ။ သုိ႔ရာတြင္ အဓိကမူျဖစ္ေသာ …

(၁) တန္းတူညီမွ်ေရး

11
(၂) ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ရရွိေရး
(၃) စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး တည္ေဆာက္ေရး

… ဆိုသည့္ မူမ်ားကိုေတာ့ ေျပာင္းလဲႏိုင္မည္မဟုတ္သလို ျငင္းပယ္လို႔လည္း မရႏုိင္ပါ။ ၁၉၄၇

စာခ်ဳပ္တြင္ ပါရွိသည့္ “ခြဲထြက္လိုက ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္” ကို ယေန႔ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား
က ပစ္ပယ္လိုက္ၿပီး ျပည္ေထာင္စုႀကီးအျဖစ္ မခြဲမခြာဘဲ ရပ္တည္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း NDF
(National Democratic Front) တြင္ ပါ၀င္သည့္ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ားက အတိ
အလင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုအခ်က္သည္ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားဘက္မွ တိုင္းျပည္
ၿပိဳကြဲမည္ကို စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်ေနေသာစိတ္ကို ၿငိမ္းေအးသက္သာရာရေစသည္ဟု ျမင္သည္။

န၀တ/နအဖလက္ထက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားသည့္ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္

ယေန႔အေျခအေနသည္ ၿပိဳကြဲပ်က္စီးေတာ့မည့္ အေနအထားသို႔ ဆုိက္ေရာက္လ်က္ရွိသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ နအဖႏွင့္ ရယူထားသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ ယာယီအပစ္အခတ္ရပ္
ထားသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကာလတခုသာျဖစ္သည္။ ထာ၀ရၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ရန္မွာ
တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ရရွိေရးႏွင့္ တန္းတူညီမွ်ေရးသည္ အလြန္အေရးႀကီး
သည္။ ထိုအခ်က္တို႔ကို စားပြ၀
ဲ ိုင္းတြင္ မေျဖရွင္းသေ႐ြ ေျပလည္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။

နအဖ က်င္းပျပဳလုပ္ေသာ အမ်ဳိးသားညီလာခံတင

ြ ္ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို တက္ေရာက္
ခြင့္ျပဳေသာ္လည္း ေလ့လာသူမ်ားအေနျဖင့္သာ တက္ေရာက္ခြင့္ျပဳခဲ့ၿပီး၊ ေဆြးေႏြးခြင့္ရသည့္
အနည္းစုမွာလည္း နအဖခ်ေပးသည့္ အေၾကာင္းအရာထက္ ပို၍ တင္ျပခြင့္ မရခဲ့သည့္အတြက္
အမ်ားသေဘာတူညီေသာ အခ်က္အလက္မ်ား ပါမလာခဲ့ေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၎တို႔လိုလားသည့္
အဓိက ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ာန္းခြင့္ႏွင့္ စစ္မွန္ေသာဖယ္ဒရယ္အုပ္ခ်ဳပ္ပုံ မပါ၀င္သျဖင့္ ၎အေျခခံ ဥ
ပေဒျဖင့္ ေဖာ္ေဆာင္လာမည့္ အစိုးရသစ္သည္ တိုင္းရင္းသားမ်ားသာမက ဗမာႏိုင္ငံေရးပါတီ
မ်ားအတြက္လည္း လက္ခံႏုိင္စရာမရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

တခုတည္းေသာ တပ္မေတာ္

အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ဖယ္ဒရယ္အုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ ေရးဆြဲထားျခင္းျဖစ္ၿပီး

ျပည္နယ္တိုင္း ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ာန္းခြင့္ရွိသည္။ ျပည္နယ္တခုခ်င္းစီ၏ အေျခခံဥပေဒသည္၊ ျပည္
နယ္တခုႏွင့္တခု ျပ႒ာန္းေသာ ဥပေဒမ်ား တူညီခ်င္မွ တူညီႏိုင္ေသာ္လည္း ဖယ္ဒရယ္အေျခခံ
ဥပေဒႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္လွ်င္ ဖယ္ဒရယ္၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္သည္ အတည္ျဖစ္သည္။ ဖယ္ဒ
ရယ္အစိုးရသည္ ဗဟိုအစိုးရျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္အစိုးရသည္ ၎ျပည္နယ္ရွိ ျပည္သူမ်ားက

12
ေ႐ြးခ်ယ္တင္ေျမာက္သည့္သူသည္ Governor ဘုရင္ခံျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္တိုင္းတြင္ အ
ထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ ႏွစ္ဦးႏွင့္ လူဦးေရအလိုက္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားကို ေ႐ြး
ခ်ယ္ေပးရသည္။ သမၼတကို ျပည္နယ္အားလုံးမွ ျပည္သူမ်ားက တိုက္႐ိုက္ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ရွိသည္။
သမၼတသည္ ျပည္နယ္အားလုံး၏ ေ႐ြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္မႈေၾကာင့္ ဖယ္ဒရယ္အစိုးရကို ဦး
ေဆာင္သည္။

ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတြင္ တပ္မေတာ္ဦးစီးခ်ဳပ္သည္ သမၼတျဖစ္သည္။ ဖယ္ဒရယ္

ျပည္ေထာင္စုတြင္ တပ္မေတာ္တခုတည္းသာရွိၿပီး ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ကိုယ္ပိုင္တပ္မရွိေခ်။ က်
ေနာ့္အေနႏွင့္ တပ္မေတာ္တခုတည္းသာ ရွိရမည္ကို လက္ခံပါသည္။ ယေန႔ နအဖသည္လည္း
တခုတည္းေသာ တပ္မေတာ္ျဖစ္ေစရန္ ႀကိဳးစားသည့္အေနႏွင့္ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ဟုဆိုသည့္
ေ၀ါဟာရကိုသုံးၿပီး တိုင္းရင္းသားၿငိမ္းအဖြဲ႔မ်ားကို ၎၏ လက္ေအာက္ခံ တပ္အသြင္ ကူး
ေျပာင္းရန္ ၾကံ႐ြယ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မူအားျဖင့္ ဟုတ္သလို ရွိေသာ္လည္း နအဖ၏ တခုတည္း
ေသာ တပ္မေတာ္ျဖစ္ေပၚရန္ လုပ္ေဆာင္မႈသည္ …

(၁) အမ်ားလက္ခံႏိုင္သည့္ အေျခခံဥပေဒမဟုတ္ျခင္း။

(၂) တိုင္းရင္းသားမ်ား ေတာင္းဆုိခ်က္မ်ားကို ပစ္ပယ္လ်စ္လွ်ဴ႐ႈထားျခင္း။
(၃) ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြး အေျဖရွာေရးထက္ စစ္အာဏာကိုသုံး၍ ျပဳလုပ္ျခင္း။
(၄) တိုင္းရင္းသားရပိုင္ခြင့္ျဖစ္သည့္ တန္းတူညီမွ်ေရး၊ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္မ်ားကို အာမခံခ်က္
လုံး၀မရွိျခင္းေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ားက လက္နက္စြန္႔လႊတ္ရန္ ျငင္းဆန္
ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္ဟု သုံးသပ္ပါသည္။

အကယ္၍ အမ်ားသေဘာတူ စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္အေျခခံဥပေဒကို တုိင္းရင္းသား

မ်ားအားလုံး ၫႈိႏႈိင္းေရးဆြဲခြင့္ရၿပီး အျပန္အလွန္ အေလ်ာ့အတင္း ညႇိႏိႈင္းႏိုင္ၾကလွ်င္ အမ်ား
လက္ခံသည့္ အေျခခံဥပေဒ ေပၚေပါက္လာၿပီး ထိုမွတဆင့္ လြတ္လပ္တရားမွ်တသည့္ ေ႐ြး
ေကာက္ပြဲ ျပဳလုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ အမ်ားေထာက္ခံမႈျဖင့္ တက္လာေသာအစိုးရကို ဖန္တီးႏိုင္မည္
ျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ရပိုင္ခြင့္ အျပည့္အ၀ရွိလွ်င္ မည္သည့္ တိုင္းရင္းသားမ်ားကမွ
လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ား လိုအပ္ေတာ့မည္မဟုတ္ဘဲ ဖယ္ဒရယ္တပ္မေတာ္ကသာ တုိင္းျပည္၏
ကာကြယ္ေရးကို တာ၀န္ယူသြားလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္မ်ားတြင္ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔
အေနျဖင့္ ရဲတပ္ဖြဲ႔မ်ားသာ တည္ရွိေပလိမ့္မည္။

13
ယေန႔ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနႏွင့္ ဖယ္ဒရယ္စိတ္ဓာတ္

ယေန႔ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနသည္ ျပည္တင
ြ ္းစစ္ဆီသုိ႔ ဦးတည္ေနသည္ဟု သုံးသပ္
သည္။ ကခ်င္တပ္မ်ား၊ ၀ တပ္မ်ား၊ ရွမ္းတပ္မ်ား၊ မြန္တပ္မ်ား နအဖႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူထား
ျခင္းမွ ပ်က္ပ်ယ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲသည္လည္း ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ မဲလိမ္မဲ
ခိုးမႈမ်ား စံခ်ိန္တင္ေလာက္ေအာင္ သမိုင္းတြင္ရစ္မည့္ ေျဗာင္လိမ္ေျဗာင္စားလုပ္ရပ္ျဖင့္ ၿပီးစီး
သြားခဲ့ၿပီး ျပည္တင
ြ ္းႏိုင္ငံေရးအင္အားစုမ်ားႏွင့္ နအဖတုိ႔ၾကား ႏိုင္ငံေရးတင္းမာမႈကို ျဖစ္ေစခဲ့
သည္။

ေ႐ြးေကာက္ပြဲျပဳလုပ္စဥ္ကာလ DKBA ႏွင့္ နအဖတို႔ ျမ၀တီတြင္ တိုက္ပြဲျဖစ္ပြားခဲ့

ျခင္း၊ ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ တိုက္ပြဲျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္း၊ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ တိုက္ရန္တာစူေနျခင္းတုိ႔
သည္ ျပည္တြင္းစစ္မီး အခ်ိန္မေ႐ြး ထေတာက္မည့္ အေနအထားသုိ႔ ေရာက္ရွိေနခဲ့သည္။ ၿငိမ္း
ခ်မ္းေရးယူထားသည့္ ကာလတြင္ ၎တုိ႔နယ္ေျမတြင္ အေဆာက္အဦးမ်ား၊ လမ္းမ်ား၊ တံတား
မ်ား ျပည္တင
ြ ္းစစ္ျဖစ္လွ်င္ အားလုံးပ်က္စီးၾကဖို႔ ရွိသျဖင့္ တိုင္းရင္းသားမ်ားအေနႏွင့္ စစ္ျဖစ္ရန္
မလိုလားေခ်။ သုိ႔ရာတြင္ ၎တုိ႔လိုလားသည့္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္မရလွ်င္ လက္နက္ကိုင္လမ္း
စဥ္ကို မ်က္စိမွိတ္ၿပီး စြန္႔လႊတ္ရန္လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။

ထိုကဲ့သုိ႔ လိပ္ခဲတင္းလင္းျဖစ္ေနေသာအခ်ိန္တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွ ၾကား၀င္၍

တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ နအဖစစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္
မ်ားကို ေဆြးေႏြးလာေစရန္ အဆိုျပဳ တိုက္တြန္းခ်က္မ်ား တင္ျပလာပါက တပ္မေတာ္ အတြင္း
ရွိ အမွန္တကယ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုလားေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား စဥ္းစားလာႏိုင္ေျခရွိသည္။ ဒု
တိယပင္လုံညီလာခံ ျဖစ္ေပၚလာရန္မွာ တပ္မေတာ္တြင္းရွိ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက လိုက္ေလ်ာမႈ
မရွိက ျဖစ္ႏိုင္ေျခမရွိေခ်။

ထိုေၾကာင့္ ဒုတိယပင္လုံညီလာခံ ျဖစ္ေပၚလာေစရန္ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားဘက္မွ ပင္

လုံစိတ္ဓာတ္ရွိသူ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ေပၚထြက္လာဖို႔ လိုအပ္သည္။ ထို႔အတူ တိုင္းရင္းသား
ေခါင္းေဆာင္မ်ားထဲမွလည္း ကိုယ့္လူမ်ဳိး ကိုယ့္ျပည္နယ္အစြဲမွ ကင္းလြတ္ၿပီး တႏိုင္ငံလုံးလြတ္
ေျမာက္မွ ငါတို႔ လြတ္ေျမာက္မယ္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံနဲ႔ခ်ီတဲ့ ဦးေဆာင္မႈကို ေျပာင္းလဲႀကိဳးစားဖုိ႔ လိုပါ
သည္။ မိမိျပည္နယ္တြင္းရွိ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ တိုးတက္ေရးထက္ မိမိလူမ်ဳိးတမ်ဳိးတည္း အတြက္
သာ ဦးတည္လုပ္ေဆာင္ပါက ေဒသတြင္းရွိ လူမ်ဳိးေရးပဋိပကၡကို ဦးတည္ေစပါသည္။ တခ်ဳိ႕
တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားတြင္ မိမိေခါင္းေဆာင္မႈရရွိေရးအတြက္ လူမ်ဳိးေရးလႈံ႔ေဆာ္မႈကို
လုပ္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္မႈရေအာင္ ယူတတ္ၾကသည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ေသာ လူမ်ဳိးမ်ားသည္ တိုင္းျပည္

14
အတြက္ ေရာ၎ကိုယ္စားျပဳသည့္ ျပည္နယ္အတြက္ေရာ အလြန္အႏၱရာယ္ႀကီးပါသည္။ ဗမာ
အပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ကိုယ့္လူမ်ဳိး သူ႔လူမ်ဳိး အျမင္ထက္ တႏိုင္ငံလုံးရွိသူ
သူမ်ားသည္ မိမိႏိုင္ငံသားမ်ားျဖစ္သည္ဆိုသည့္ အျမင္ရွိဖုိ႔လိုပါသည္။ ထိုအျမင္ ထိုအေတြးရွိမွ
တႏိုင္ငံလုံးအေရးကို ေစတနာထား၍ လုပ္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

ေခါင္းေဆာင္ဆိုသည္မွာ ေရရွည္အျမင္ရွိသူျဖစ္ျခင္း၊ သေဘာထားႀကီးသူျဖစ္ျခင္း၊ မွန္

ကန္သည္ဟု ယုံၾကည္လွ်င္ ျပတ္သားစြာ ဆုံးျဖတ္လုပ္ကိုင္ေဆာင္႐ြက္သူျဖစ္ျခင္း၊ မွားမွန္းသိ
လွ်င္လည္း ၀န္ခံ၍ ျပင္ဆင္္ရန္ ၀န္မေလးသူျဖစ္ျခင္း၊ အမ်ားေကာင္းစားေရးကို ေရွး႐ႈသူျဖစ္
ျခင္း၊ မိမိကုိယ္ေရးကိုယ္တာထက္ တိုင္းျပည္အေရးကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္လ်က္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ႏိုင္
သူျဖစ္ျခင္းဆိုသည့္ အခ်က္မ်ားႏွင့္ ညီၫြတ္မႈရွိမွသာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းမည္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ရွိ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနႏွင့္ …

(၁) တႏိုင္ငံလုံး အက်ဳိးစီးပြားကို ၾကည့္ၿပီး လူမ်ဳိးေရး၀ါဒကို စြန္႔ပစ္ႏိုင္ရမည္။

(၂) ႏိုင္ငံအတြင္းရွိ လူမ်ဳိးစုမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးစံမ်ား၊ ဘာသာစကား စာေပတို႔ကို မ
ေပ်ာက္ပ်က္ရန္ ထိန္းသိမ္းျခင္းသည္ တာ၀န္တရပ္အေနႏွင့္လည္းေကာင္း၊ မိမိကိုယ္တိုင္က
ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ လုပ္သင့္သည္ဟု ယုံၾကည္၍လည္းေကာင္း သေဘာတူလုပ္ေဆာင္ျခင္း ျဖစ္ဖုိ႔
လိုသည္။
(၃) ျပည္နယ္အားလုံး တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ ညီမွ်မႈရွိေအာင္လည္း သမာသမတ္က်က် ျပဳလုပ္ႏိုင္
သည့္ မွ်တသည့္ စိတ္ထားလည္းရွိရမည္။
ဥပမာ ။ ။ ခ်င္းေတာင္တန္းဖြံ႔ၿဖိဳးမႈသည္ အျခားျပည္နယ္မ်ားထက္ နိမ့္က် ေနပါ
က ဖယ္ဒရယ္ဗဟိုအစိုးရမွ ခ်င္းေတာင္တန္းကို ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ ပိုမိုေထာက္ပံ့ေပးျခင္းျဖင့္
ခ်ိန္ခြင္လွ်ာကို ထိန္းညႇိေပးႏိုင္သည္။ အဓိက အေရးႀကီးေသာအခ်က္မွာ ဖယ္ဒရယ္ႏိုင္ငံေတာ္
ႀကီး ေပၚေပါက္လာရန္ ေဆြးေႏြးညႇိႏႈိင္းၾကေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားသည္ မိမိ လိုလားခ်က္မ်ား
ကို အေသဆုပ္ကိုင္ထားျခင္းမျပဳဘဲ (Compromise) အေလွ်ာ့အတင္း ျပဳလုပ္ႏိုင္သည့္ ေန
ရာတြင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ဖုိ႔လိုသည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ အေလွ်ာ့အတင္း ျပဳလုပ္ႏိုင္သည့္ စိတ္ဓာတ္ကို ေမြးျမဴ
မွသာ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ေအာင္ျမင္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ မည့္သည့္အရာမွ် အေလွ်ာ့မေပးဆိုသည့္
စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ ေဆြးေႏြးျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္သည့္ နည္းလမ္းမဟုတ္သလို ေဆြးေႏြးပြဲဟူ
၍လည္း မေခၚဆိုႏိုင္ပါ။ ေတာင္းဆိုပြဲသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
(၄) ျမန္မာျပည္တင
ြ ္းရွိ ေနထိုင္ေနသည့္ ျပည္သူမ်ားအားလုံး တန္းတူညီမွ်ရွိမႈ၊ လြတ္လပ္ပိုင္
ခြင့္တို႔ကို ေလးစားျမတ္ႏိုးရမည္။
(၅) လူမ်ဳိးစုတစုႏွင့္တစု ပဋိပကၡျဖစ္ေစႏိုင္မည့္ လူမ်ဳိးေရးအရ ႏွိမ့္ခ်ျခင္း၊ ေစာ္ကားျခင္းတို႔ကို
ေရွာင္ရမည္။

15
(၆) လူမ်ဳိးစုအေျခခံ ျပည္နယ္မ်ားအျဖစ္မွ နယ္ေျမအေျခခံ ျပည္နယ္မ်ားအျဖစ္ကို ရဲ၀ံ့စြာ
ေျပာင္းလဲ၍ ေသြးစည္းမႈကို တည္ေဆာက္ရမည္။

လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးခါစ ျမန္မာျပည္တင

ြ ္ ျပည္တြင္းစစ္ ေတာက္ေလာင္စဥ္က ရည္မွန္း
ခ်က္ႏွင့္ ယေန႔ရည္မွန္းခ်က္တို႔သည္ သိသိသာသာ ကြာျခားသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ကြန္ျမဴနစ္
လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးသည္ ဒီမိုကေရစီရရွိေရးမဟုတ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ တပါတီ အာ
ဏာရွင္စနစ္ကို အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ လူတန္းစား အေျချပဳ၍ တည္ေဆာက္ရန္ လက္
နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကို လိုက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကန
ြ ္ဂရက္မွ ပါတီစုံ ဒီ
မိုကေရစီစနစ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ေရးလမ္းစဥ္ကို ခ်ခဲ့သည္။ ယေန႔ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ ပါတီစုံ ဒီမို
ကေရစီစနစ္ကို အားေပးလာခဲ့သည္။ ထို႔အတူ ကရင္ပုန္ကန္မႈသည္ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕တို႔၏
Divide and Rule Policy အရ ျပည္နယ္ျပည္မ ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္သြားျခင္း၏ ရလဒ္ျဖစ္သည္။
ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ား၏ ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္ေတာင္းဆုိမႈကလည္း ပေဒသရာဇ္စနစ္ကို ထူေထာင္၍ မိမိ
ျပည္နယ္ မိမိအုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး သားစဥ္ေျမးဆက္ အေမြဆက္ခံႏိုင္ေရးျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီရရွိေရး
မဟုတ္။

ယေန႔ ေတာင္းဆို တိုက္ပြဲ၀င္ေနျခင္းသည္ ထိုအယူအဆတို႔ႏွင့္ လားလားမွ် မသက္

ဆိုင္သည့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ တည္ေထာင္ေရးျဖစ္သျဖင့္ မ်ားစြာကြာျခားပါသည္။ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရး
ေရးစီးေၾကာင္းသည္ အာဏာရွင္စနစ္မ်ား တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေႂကြက်၍ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ားအသြင္
ေျပာင္းေနသည့္ ေခတ္ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ IT ေခတ္ကို ေရာက္ေနၿပီျဖစ္၍ သတင္းေမွာင္ခ်၍
အာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားေသာေခတ္ ကုန္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အာဏာရွင္မ်ားကိုယ္တိုင္က သိျမင္
ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တိုးတက္ေသာ ကမၻာ့ဆက္သြယ္ေရးကြန္ရက္ကို အသုံးခ်၍
ျမန္မာျပည္ဖြား တိုင္းရင္းသားအားလုံး လက္တဲြညီညီျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ၾကမည္ဆိုလွ်င္ စစ္မွန္
ေသာ ျပည္ေထာင္စုႀကီး ေပၚေပါက္လာရန္ မေ၀းေတာ့ပါ။

နိဂုံး ။ ။ ကမၻာ့ေပၚရွိ ႏိုင္ငံအမ်ားက အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၏ တိုးတက္မႈကို အားက်ၾက

သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ တိုင္းရင္းသားမ်ားကလည္း အေမရိကန္ႏိုင္ငံလို ျဖစ္ခ်င္ၾကသည္။ အေမရိ
ကန္ႏိုင္ငံသည္ ဖယ္ဒရယ္စစ္စစ္ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံသားစစ္စစ္မ်ားသည္
Native American ဟု ေခၚေသာ Red Indians မ်ား ျဖစ္သည္။ ၎တုိ႔သည္ အသားနီစပ္
စပ္ႏွင့္ ကုလား႐ုပ္ေပၚေန၍ လူျဖဴမ်ားက Red Indians ဟု ေခၚေ၀ၚခဲ့သည္။ ေနာင္တြင္ ဌာ
ေနလူမ်ဳိးစုတို႔က Red Indians (ကုလားနီမ်ား) အေခၚအေ၀ၚသည္ ၎တုိ႔ကို ႏွိမ့္ခ်ထား
သည္ဟု ကန္႔ကက ြ ္ေျပာဆိုလာသျဖင့္ Native Americans ဟု အေခၚကို ေျပာင္းလဲသုံးစြဲ
လာၾကသည္။ ၎ (Native) ဌာေန လူမ်ဳိးစုတုိ႔က လူျဖဴမ်ား ၎ႏိုင္ငံသုိ႔ အေျခခ် ေနထိုင္လာ
သျဖင့္ ၎တို႔မွာ လူနည္းစုျဖစ္လာရသည္ကို ေထာက္ျပ၍ ၎တို႔၏ လူနည္းစုအခြင့္အေရး၊

16
ယဥ္ေက်းမႈထိန္းသိမ္းေရးတို႔ကို ေတာင္းဆိုတင္ျပမႈအေပၚ အစိုးရက ၎တုိ႔အတြက္ အထူး
ရန္ပုံေငြမ်ား၊ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအတြက္ စီးပြားေရးလုပ္ကက
ြ ္မ်ားကို ေပးခဲ့ရသည္။ ယခုအခါ ၎
တုိ႔ကိုယ္၌ ၎တုိ႔သည္ အေမရိကန္မ်ားအျဖစ္ ခံယူေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ကမၻာအရပ္ရပ္ အထူးသျဖင့္ ဥေရာပမွ အေျခခ်သူမ်ား လာ

ေရာက္အေျခခ်ျခင္းမွ လူနီေနထိုင္ေသာႏိုင္ငံမွ လူျဖဴမ်ားႀကီးစိုးေသာ ႏိုင္ငံအျဖစ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲ
လာသည့္ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ဥေရာပမွ အဂၤလိပ္မ်ား၊ ျပင္သစ္မ်ား၊ ဂ်ာမန္မ်ား၊ ေပၚတူဂီမ်ား၊ အီ
တာလ်ံမ်ား၊ ဒတ္ခ်္မ်ား အုပ္စုလိုက္ ေျပာင္းေ႐ႊ႕အေျခခ်လာျခင္းျဖင့္ ႏိုင္ငံသစ္ ထူေထာင္လိုသူ
မ်ား ေပါင္းစည္းေနထိုင္ၾကၿပီး ေပၚေပါက္လာေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးျဖစ္သည္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ပထမ ၿဗိတိသွ်တို႔ လက္ေအာက္ခံႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔

ကို အေျခခ်ေနထိုင္သူမ်ားက ေတာ္လွန္ၿပီး လြတ္လပ္ေရးကို ရယူခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဖယ္ဒ
ရယ္ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို တည္ေထာင္ရန္ ကြဲျပားေနေသာ ျပည္နယ္မ်ားကို စုေပါင္းၿပီး အေျခခံ
ဥပေဒကို ေရးဆြဲခဲ့သည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၏ Federalist paper သည္ ထင္ရွားေသာ စာ
တမ္းတခုအျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ အေမရိကန္၏ ဖယ္ဒရယ္မူအရ ျပည္နယ္တိုင္းသည္ ကိုယ္
ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ ျပ႒ာန္းခြင့္ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ဗဟိုအစိုးရ၏ အေျခခံဥပေဒပါ အခ်က္မ်ားႏွင့္ ေသြ
ဖည္ျခင္းမရွိေစရေပ။

အေမရိကန္ျပည္သည္ ဆိုး၀ါးေသာ ျပည္တြင္းစစ္ကိုလည္း ေတာင္ေျမာက္ကြဲၿပီး ျဖတ္

သန္းခဲ့ရသည္။ ေျမာက္ပိုင္းမွ ေက်းကြ်န္စံနစ္ကို ဖ်က္သိမ္းမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ပြားလာခဲ့ေသာ စစ္ပြဲ
သည္ ကြ်န္စံနစ္ ဖ်က္သိမ္းလိုသည္ ေျမာက္ပိုင္းမွ အႏိုင္ရသြားခဲ့သည္။

ယေန႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ၎ႏိုင္ငံတြင္ ေန

ထိုင္သူမ်ားက မိမိကုိယ္ကိုမိမိ အေမရိကန္မ်ားဟု ယုံၾကသည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ ေမြးဖြား
သည့္ မည္သည့္လူမ်ဳိးမဆို အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားျဖစ္သည္ဆိုသည့္ ဥပေဒသရွိသလို တျခား
ႏိုင္ငံတြင္ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ ဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွ အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္
ျပည့္စုံလွ်င္လည္း ႏိုင္ငံသားခံယူခြင့္ရွိသည္။

တ႐ုတ္၊ ႐ုရွား၊ ဂ်ာမန္၊ အာဖရိက စသည့္ ႏုိင္ငံတို႔မွ လာေရာက္ အေျခခ် ေနထိုင္သူ

မ်ားအားလုံး မိမိတို႔သည္ အေမရိကန္မ်ားျဖစ္သည္ဟု ခံယူၾကသည္။ ၎တုိ႔၏ အသားအေရ
သည္ ျဖဴ၊ ၀ါ၊ မဲ၊ နီ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္ ၎တို႔သည္ အေမရိကန္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုအခါ အာ
ရွႏြယ္၀င္တဦးကို ဘာလူမ်ဳိးလဲဟု ေမးလွ်င္ ၎က အေမရိကန္လူမ်ဳိးဟု ေျဖမည္ျဖစ္သည္။
ဘာမ်ဳိး႐ိုးက ဆင္းသက္လာသလဲဟုဆိုလွ်င္ တ႐ုတ္-အေမရိကန္ (Chinese American)

17
ျဖစ္သည္ဟု ေျဖေပလိမ့္မည္။ အဓိပၸာယ္မွာ မိဘမ်ဳိး႐ိုးသည္ တ႐ုတ္ျဖစ္သည္၊ သုိ႔ရာတြင္ သူ
သည္ အေမရိကန္ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ ကပၸလီတဦးကို ေမးပါကလည္း အေမရိကန္လူမ်ဳိးျဖစ္ၿပီး
မ်ဳိး႐ိုးဗီဇမွာ အာဖရိကန္-အေမရိကန္ (African-American) ျဖစ္သည္ဟု ေျပာမည္ျဖစ္
သည္။ အေမရိကန္လူမ်ဳိးဆိုသည္မွာ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ စုေပါင္းေနထိုင္သည့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ
တြင္းရွိ လူအားလုံးကို ေခၚပါသည္။ ထိုအခ်က္က ၎တို႔သည္ တႏိုင္ငံလုံးႏွင့္ သက္ဆိုင္သူ
မ်ား၊ တႏိုင္ငံလုံးရွိသူမ်ားက ၎တို႔ႏိုင္ငံဟု သတ္မွတ္သည္ဟု အဓိပၸာယ္ရပါသည္။

ယေန႔ ျမန္မာျပည္တြင္ တိုင္းရင္းသားမ်ားက မိမိျပည္နယ္ကိုသာ အသိအမွတ္ ျပဳထား

ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို မိမိတို႔ႏိုင္ငံဟု အသိအမွတ္ ျပဳမထားျခင္းသည္ အေမရိကန္တုိ႔ႏွင့္ ကြာျခား
ပါသည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံလို ျဖစ္ခ်င္ပါက ၎တို႔ကဲ့သုိ႔ စိတ္ဓာတ္ကို ေမြးျမဴရမည္ဟု တင္ျပ
လိုပါသည္။

အေမရိကန္ႏုိင္ငံသားမ်ားသည္ မိမိတုိ႔မ်ဳိး႐ိုးက ဒုတိယေနရာတြင္ရွိသည္။ တိုင္းျပည္က

ပထမျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ဆိုသည္ကို ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားစြာ ေျပာႏိုင္ၾကသည္။ ျမန္မာ ျပည္
တြင္ မိမိတို႔သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္သည္ဟု တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုတို႔က မေျပာလိုၾက၊ ျမန္
မာႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံသားမ်ားျဖစ္သည္ဟူေသာ ခံယူခ်က္ကို ထားႏိုင္မွ စစ္မွန္ေသာဖယ္ဒရယ္ ျပည္
ေထာင္စုကို တည္ေဆာက္ႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။ လူမ်ဳိးစြဲမ်ားကို ေျဖေဖ်ာက္ႏိုင္မွသာ ျပည္ေထာင္
စုႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္

18