ျဗဟၼ၀ိဟာရတရားမ်ား

လူAျဖစ္ကို ရျခင္းသည္ ခဲယU္း၏။

သတၱ၀ါတို႔၏ Aသက္ရွင္ျခင္းသည္ ခဲယU္း၏။
ဤAခြင့္Aေရး လြတ္ေခ်ာ္မသြား ပါေစနဲ႔။ (ဓမၼပဒ)

လူသည္ မမွန္းဆႏိုင္ေလာက္သည့္ စြမ္းရည္သတၱိတို႔ ကိန္း၀ပ္ေနေသာ သတၱ၀ါ

ျဖစ္၏။ သူေတာ္စင္ စ႐ုိက္လကၡဏာ ႏွင့္ ရာဇ၀တ္ေကာင္ စ႐ိုက္လကၡဏာ
AလားAလာ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးသည္ လူ႔သႏၲာန္၌ တည္ရွိေနေသာ Aငုတ္ဓာတ္ျဖစ္၏။
ထိုAငုတ္ဓာတ္တို႔သည္ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ Aခိုက္Aတန္႔တို႔၌ Aံ့ဘနန္း
စြမ္းAင္တို႔ျဖင့္ Aထင္Aရွား ေပၚထြက္လာႏိုင္၏။ ၎တို႔ မည္သို႔မည္ပုံ
Aေျခတည္ခဲ့သည္ကို မသိႏိုင္။ Aဆင့္Aမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ လူ႔သႏၲာန္၌ တည္ရွိ
ေနသည္ဟုသာ သိႏိုင္၏။

လူ၏ ျဖစ္တည္ဖြဲ႔စည္းမႈ A႐ႈပ္Aေထြးတြင္ AပါA၀င္ျဖစ္ေသာ စိတ္စြမ္းAင္၌

ေကာင္းျမတ္မႈ ရတနာသိုက္ကိုလည္း ေတြ႔ႏိုင္၏။ Aကုသိုလ္ Aညစ္စုကိုလည္း
ေတြ႔ႏိုင္၏။ သက္ဆိုင္ရာ စ႐ိုက္ လကၡဏာတို႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာသည္ႏွင့္ ေလ်ာ္ညီစြာ
လူသည္ ေလာကAတြက္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ ေလာကက်ိန္စာ
လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။

ႀကီးက်ယ္လို ျမင့္ျမတ္လို၍ ေလာကAတြက္ Aသုံး၀င္လိုသူ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို

သိမ္ေမြ႔ေAာင္ ဆုံးမကာ စံျပေနထိုင္ျခင္း လိုက္နာဖြယ္ စည္းကမ္းမ်ား သတ္မွတ္
ေပးျခင္းတို႔ျဖင့္ ေလာက၀န္ေဆာင္လိုသူ၊ လူAျဖစ္ ရလာေသာ ေရႊAခြင့္
Aေရးကို ကုိယ့္တြက္ကိုယ့္တာ Aသုံးခ်လိုသူတို႔သည္ စ႐ိုက္ဆိုး Aငုတ္ဓာတ္
တို႔ကုိ ဖယ္ရွားပစ္ရန္ႏွင့္ သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္တို႔ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရန္ Aစြမ္း
ကုန္ Aားထုတ္ၾကေလကုန္၏။

ေျမထုလႊာ Aတြင္း၌ တည္ရွိေသာ Aဖိုးတန္ ရတနာတို႔ကို တူးေဖာ္ရန္Aတြက္

လူသားတို႔သည္ ေငြေၾကးပမာဏ ေျမာက္မ်ားစြာ သံုးစြဲၾကရ၏။ ဇြဲနဘဲႏွင့္
AားAင္Aျပည့္ စုိက္ထုတ္ၾကရ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ Aသက္ကိုပင္ စြန္႔လႊတ္ၾကရ၏။
သို႔ေသာ္ လူ႔သႏၲာန္၌ ကိန္း၀ပ္ေနေသာ Aငုတ္ဓာတ္ ရတနာေကာင္းမ်ားကို
တူးေဖာ္ရန္ကား ခိုင္ၿမဲေသာ လံု႔လႏွင့္ တည္တံ့ေသာ သည္းခံမႈ တို႔သာ လိုAပ္၏။
Aဆင္းရဲဆံုးေသာ ေယာက္်ား သို႔မဟုတ္ မိန္းမတို႔ ပင္လွ်င္ ဤAမႈကိစၥကို
ၿပီးေျမာက္ေစႏိုင္၏။ Aဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ရွာေဖြ စုေဆာင္းရန္Aတြက္
ေလာကီစီးပြားသည္ Aေရးပါေသာ ပရိကံလိုAပ္ခ်က္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္
ျဖစ္၏။

လူ႔သႏၲန္၌ ကိန္း၀ပ္ေနေသာ Aကုသိုလ္ စ႐ိုက္ဆိုးတို႔ သဘာ၀Aေလ်ာက္

ကိန္း၀ပ္တည္ရွိၿပီး၊ ထင္ရွားျဖစ္ ေပၚလာသည္မွာလည္း AလိုAေလာက္ပင္
ျဖစ္သည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆရေသာ Aခ်က္မွာ ထူးဆန္း ေန၏။ Aလားတူ
ထူးဆန္းေသာ Aခ်က္မွာ Aဆိုပါ Aညစ္စုတိုင္းသည္ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေသာ
Aရည္Aေသြးေကာင္းကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ထားျခင္းျဖစ္၏။ Aရည္Aေသြးေကာင္း
တို႔သည္္ ေကာင္းျမတ္မႈ ယုတ္မာမႈ Aားလံုးတို႔၏ ျဖစ္စU္တန္း တစ္ခုAတြင္းမွာ
ရွိေနေသာ္လည္း ပံုမွန္ထင္ရွားေသာ AေျခAေနသို႔ AလိုAေလ်ာက္ ျဖစ္ထြန္း
ေပၚထြက္မလာေပ

လူ႔သႏၲာန္၌ တည္ရွိေသာ စြမ္းAားထက္သည့္ Aဖ်က္တရားဆိုးတစ္ခုမွာ

ေဒါသျဖစ္၏။ ထိုAကုသိုလ္စြမ္းAားကို သိမ္ေမြ႔ေစေသာ ေကာင္းျမတ္သည့္
Aရည္Aေသြးတစ္ခုမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖစ္၏။

ေလာကတြင္ ျဖစ္ေပၚေနက် မွားယြင္းမႈ ေျမာက္မ်ားစြာႏွင့္ တုန္လူပ္ဖြယ္ရာ

Aၾကမ္းဖက္မႈတို႔၏ Aရင္းခံျဖစ္ေသာ Aျခား Aဖ်က္တရားဆိုးမွာ ရက္စက္
ၾကမ္းၾကဳတ္မႈ ျဖစ္၏။ ၄င္း၏ ေျဖေဆးမွာ သနားက႐ုဏာ ျဖစ္ေပသည္။

လူဘ၀ ျဖစ္တည္ဖြဲ႔စည္းမႈ၊ ယွU္ၿပိဳင္မႈႏွင့္ Aႏၲရယ္ရွိသည့္ စိန္ေခၚမႈမ်ားသို႔

Uီးတည္ေပးေသာ Aျခားစ႐ုိက္ တစ္ခုမွာ မနာလို ၀န္တိုမႈ ျဖစ္၏။ ထိုAဆိပ္ကို
ေျပေပ်ာက္ေစႏိုင္ေသာ Aထက္ျမတ္ဆံုး ေျဖေဆးမွာ ၀မ္းေျမာက္ျခင္း မုဒိတာ
ျဖစ္ေပ၏။
လူ၏ မေနာဟန္ခ်က္ကို ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေစေသာ Aျခားသဘာ၀
စ႐ုိက္လကၡဏာ ႏွစ္ခု ရွိေသး၏။ ၄င္းတို႔မွာ သာယာဖြယ္ကို တြယ္မက္ျခင္းႏွင့္
မႏွစ္သက္ဖြယ္ကို စက္ဆုပ္ျခင္းတို႔ ျဖစ္ေပသည္။ AညီAမွ် သေဘာထားမႈ
Uေပကၡာကို ဖြံၿဖိဳးေစျခင္းျဖင့္ Aဆိုပါ ဆန္႔က်င္ဘက္ စြမ္းAင္ႏွစ္ခုကို
သုတ္သင္ပစ္ႏုိင္၏။

ေျပာင္ေျမာက္ေသာ ဤAရည္Aေသြြးေလးရပ္ကို ပါဠိဘာသာ၌ “ျဗဟၼ၀ိဟာရ”

ဟု ေခၚဆို၏။ ျမင့္ျမတ္ေသာ သူတို႔၏ ေနထိုင္ နည္းဟုလည္း ဘာသာ
ျပန္ဆိုႏိုင္၏။ ဤ သူေတာ္ေကင္းတရားတို႔သည္ လူ႔ဘ၀ကို ျမႇင့္တင္ေပးႏိုင္၏၊
ဤဘ၀မွာပင္ နတ္ျဗဟၼာႏွင့္ တူေAင္ျပဳေပး၏။ ၄င္းတို႔သည္ သာမန္လူကို
လူ႔Aာဇာနည္ျဖစ္ေAာင္ Aသြင္ေျပာင္းေပး၏။

ထိုသူေတာ္ေကာင္းတရာတို႔ကို ႀကိဳးစား က်င့္သံုးၾကလွ်င္ လူသားAားလံုးတို႔

Aေကာင္းျမတ္ဆံုး ကမၻာသားမ်ား Aျဖစ္ျဖင့္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း
ညီညြတ္မွ်တစြာ ေနထိုင္ရွင္သန္ရာ ေလာကနိဗၺာန္္Aျဖစ္ ဤကမၻာေျမကို Aသြင္
ေျပာင္းယူႏိုင္ေပသည္။ ျဗဟၼ၀ိဟာရ တရားေလးပါးတို႔ကို Aကန္႔သတ္မဲ့ေသာ
တရားမ်ားဟုလည္း ေခၚဆိုႏိုင္၏။ ထိုသို႔ေခၚဆိုရသည္မွာ Aကန္႔Aသတ္မဲ့
ေရာက္ရွိက်ယ္ျပန္႔ႏိုင္ ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏၊ သက္ရွိAားလံုးတို႔ကို သိမ္းက်ံဳး
ေထြးပိုက္ႏိုင္၏။ ဘာသာေရးယံုၾကည္ခ်က္ ခြဲျခားမႈ မရွိဘဲ ဤေကာင္းျမတ္ေသာ
ကိုယ္က်င့္တရားတို႔ကို က်င့္သံုးႏိုင္၏။ က်င့္သံုးသူသည္ မိမိ Aတြက္ေရာ
သူတစ္ပါးAတြက္ပါ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ ျဖစ္လာႏိုင္ေပသည္။ ႏွလံုးသားကို ႏုညံ့
ေစေသာတရား၊ သို႔မဟုတ္ မိတ္ေဆြစစ္၏ သဘာ၀ပင္ျဖစ္ႏုိင္၏။ Aဘယ့္ေၾကာင့္
ဆိုေသာ္ စစ္မွန္ေသာ မိတ္ေဆြသည္ သူ႔Aေပါင္းေဖာ္၏ Aက်ိဴးစီးပြားကို
Aမွန္ပင္ လိုလားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

မိခင္သည္ သူ႔Aသက္ႏွင့္ လဲ၍ပင္ သူ႔ရင္ေသြးကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သကဲ့သို႔

သက္ရွိAားလံုးတို႔Aတြက္ Aကန္႔Aသက္မဲ့ ေမတၱာကို ပြားမ်ားက်င့္သံုး သင့္၏။
ဤသည္မွာ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္၏ သြန္သင္ ေဟာေျပာခ်က္ျဖစ္ေပသည္။
ဤေနရာ၌ ရင္ေသြးAေပၚထားAပ္ေသာ ေဂဟႆိတေပမရာဂႏွင့္ ေရာေႏွာ
ေနေသာ မိခင္၏ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈကုိ မဆိုလို။ ရင္ေသြး၏ ေကာင္းက်ိဳးAစစ္Aမွန္ကို
လိုလားေသာ သမၼာဆႏၵကိုသာ ဆိုလို၏။

ေမတၱာဟူသည္ ေသြးသားဆႏၵမွလာေသာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈလည္းမဟုတ္။ ပုဂၢိဳလ္ေရး

တြယ္တာမႈလည္း မဟုတ္ေပ။ Aဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုႏွစ္မ်ိဳးလံုးမွ မလႊဲသာ
မေရွာင္သာ ပူေဆြးေသာက ျဖစ္ေပၚလာတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။

ေမတၱာဟူသည္ AနီးAေ၀း ခြဲျခားမႈမရွိေသာေၾကာင့္ Aိမ္နီးခ်င္းAေပၚ

ထားAပ္ေသာ ေဖာ္ေရြမႈလည္း မဟုတ္ေပ။

ေမတၱာဟူသည္ တစ္ကမၻာလံုးျခံဳမိေသာ ညီAစ္ကိုစိတ္ဓာတ္မွ်သာ ျဖစ္သည္ဟု

လည္း မဆိုႏိုင္။ Aဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေမတၱာသည္ ကူကယ္ရာ မဲ့ေနၾက၍
သနားငဲ့ညႇာမႈ ပိုမိုလိုAပ္ေနၾကေသာ နိမ့္က်သည့္ ညီAစ္ကုိ ေမာင္ႏွမမ်ား
ျဖစ္ၾကေသာ တိရစာၦန္မ်ား AပါA၀င္ သက္ရွိAားလံုးတို႔ကို သိမ္းက်ဳံး ေထြးပိုက္
ထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။

ေမတၱာဟူသည္ ႏိုင္ငံေရးAရ ေသြးစည္းမႈ မဟုတ္။ လူမ်ိဳးေရးAရ ေသြးစည္းမႈ

လည္း မဟုတ္။ Aမ်ိဳးဘာသာေရးAရ ေသြးစည္းမႈလည္း မဟုတ္။ ဘာသာေရး
Aရ ေသြးစည္းမႈ ဟူ၍ပင္ မဆိုႏိုင္ေပ။

ႏိုင္ငံေရးAရ ေသြးစည္းမႈသည္ Aကန္႔သတ္ရွိ၏။ ဒီမိုကရက္ Aခ်င္းခ်င္း

ေသြးစည္းမႈ ဆိုရွယ္လစ္ Aခ်င္းခ်င္း ေသြးစည္းမႈ၊ ကြန္ျမဴနစ္ Aခ်င္းခ်င္း
ေသြးစည္းမႈ စသည္ျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးAယူAျမင္ Aတြင္း၌သာ ကန္႔သတ္ထား၏။

လူမ်ိဳးေရးAရ ေသြးစည္းျခင္းႏွင့္ Aမ်ိဳးသားေရးAရ ေသြးစည္းျခင္းတို႔သည္

လူမ်ိဳးတူသူ ႏိုင္ငံတူသူမ်ား Aတြင္၌သာ ေဘာင္ခတ္ထား၏။ Aခ်ိဳ႕ေသာ
မ်ိဳးခ်စ္၀ါဒီမ်ားသည္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကိုယ္ ခ်စ္ၾကရာ၌ ကံတရားAရ ေရြေရာင္ဆံပင္
မရွိျခင္း မ်က္လံုးမျပာျခင္းတို႔ကို Aေၾကာင္းျပဳ၍ Aျပစ္မဲ့ ေယာက်ၤား မိန္းမႏွင့္
ကေလးငယ္တို႔ကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္သည္Aထိ Aခ်စ္ႀကီးၾက၏။
လူျဖဴAခ်င္းခ်င္းကိုသာ ကန္႔သတ္၍ ခ်စ္ၾက၏။ Aသားေရာင္မဲသူတို႔ကလည္း
မဲသူAခ်င္းခ်င္း၊ Aသားေရာင္ ၀ါေ႐ႊသူ တို႔ကလည္း ၀ါေ႐ႊသူAခ်င္းခ်င္း၊
Aသားေရာင္ ညိဳသူတို႔ကလည္း ညိဳသူAခ်င္းခ်င္း၊ ေဖ်ာ့သူတို႔ကလည္း
ေဖ်ာ့သူAခ်င္းခ်င္း၊ နီသူတို႔ကလည္း နီသူAခ်င္းခ်င္း ကန္႔သတ္၍သာ ခ်စ္ၾက၏။
တစ္ခါတစ္ရံ၌ Aသားေရာင္ ကြဲျပားေနသူတို႔သည္ သံသယ ေၾကာက္လန္႔မႈတို႔ႏွင့္
Aၾကည့္ခံၾကရ၏။ Aမ်ိဳးဂုဏ္ ျမင့္ျမတ္မႈကို သက္ေသထူရန္Aတြက္ ေကာင္းကင္
ယံမွ ရက္ရက္စက္စက္ ဗံုးမိုးက်ဲခ်ကာ သန္းေပါင္မ်ားစြာကို သတ္ျဖတ္လ်က္
Aၾကမ္းဖက္ စစ္ဆင္တတ္ၾကသည္မွာ မၾကာခဏပင္ ျဖစ္၏။ ဒုတိယမကမၻာစစ္၏
ရင္နင့္ဖြယ္ ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ လူသားတို႔ မေမ့ႏိုင္ေလာက္ေAာင္ ထင္ရွားေသာ
သဓကမ်ား ျဖစ္ေပသည္။

သေဘားထား က်U္းေျမာင္းသူမ်ားAၾကား ၄င္းတို႔ေနထိုင္ရာ ေရွးေဟာင္း

ႏိုင္ငံႀကီးမ်ား၏ က်ယ္ျပန္႔ေသာ နယ္ပယ္A၀န္းA၀ိုင္းAတြင္း၌ Aမ်ိဳးဇာတ္ႏွင့္
Aဆင့္Aတန္းဟူေသာ Aေသးစား နယ္ပယ္ကန္႔သတ္မႈေလးမ်ား ရွိေလ၏။
ထိုနယ္ပယ္မ်ား၌ Aေျချမင့္သူတို႔၏ Aမည္ခံ ညီAစ္ကိုစိတ္ဓာတ္သည္
Aကန္႔Aသတ္ ႀကီးလြန္းလွ၏။ Aဖိႏွိပ္ခံတို႔သည့္ ၎တို႔၏ Aမ်ိဳးဇာတ္ႏွင့္
Aဆင့္Aတန္း သက္သက္ေၾကာင့္ လူ႔Aခြင့္Aေရးကို ခံစားရန္ပင္ တားျမစ္
ခံရသည္Aထိ ကန္႔သတ္ခံၾကရ၏။ ဤAေျချမင့္သူတို႔ သည္ကား သနားစရာပင္
ျဖစ္ေပသည္။ Aဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၎တို႔ကိုယ္တိုင္ပင္ ၎တို႔၏ သီျခား
Aခန္းထဲ၌ ပိတ္ေလွာင္ Aက်U္းခ် ခံေနရေသာေၾကာင့္တည္း။

ေမတၱာဟူသည္ ဘာသာေရးAရ ေသြးစည္းမႈလည္း မဟုတ္ေပ။ ဘာသာေရး

ေသြးစည္းမႈဟု ေခၚဆိုAပ္ေသာ စိတ္ပ်က္၀မ္းနည္းဖြယ္ Aကန္႔Aသတ္မ်ား
ေၾကာင့္ လူ႔Uီးေခါင္းမ်ားစြာတို႔ကို စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈ ေနာင္တကင္းမဲ့စြာ
ျဖတ္ေတာက္ခဲ့ၾကေလၿပီ၊ ဟန္မေဆာင္တတ္ေသာ ေဟာေဟာဘြင္းဘြင္းသမား
ေယာက်ၤားမိန္းမတို႔ Aရွင္လတ္လတ္ က်ပ္တင္ မီး႐ိူ႕ ခံခဲ့ၾကရေလၿပီ၊ ကမၻာ့
သမိုင္း စာမ်က္ႏွာတို႔ကို ညစ္ေပစြန္းထင္ေစခဲ့ေသာ Aၾကမ္းဖက္ စစ္ပြဲမ်ားကို
ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကေလၿပီ၊ AသိUာဏ္ ျပည့္၀ပါသည္ဟု ေခၚဆိုAပ္ေသာ ဤႏွစ္ဆယ္
ရာစု ေခတ္မွာပင္ ယံုၾကည္ခ်က္ တူညီေAာင္ ဇြတ္ဒရြတ္ ဆြဲေဆာင္စည္း႐ံုး၍
မရျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ဘသာ၀ါဒ ကြဲျပားေနျခင္းဟူေသာ တစ္ခုတည္းေသာ
Aေၾကာင္းေၾကာင့္ တစ္ခုေသာ ဘာသာ၀င္မ်ားက Aျခားေသာ ဘာသာ၀င္
မ်ားကို မုန္းတီးၾက၏။ ရက္ရက္စက္စက္ ညႇင္းပန္းႏိွပ္စက္ၾက၏၊ Aသက္ကိုပင္
သတ္ပစ္လိုက္၏။

ဘာသာေရး AယူAျမင္တို႔ေၾကာင့္ ဘာသာ၀ါဒ မတူၾကသူတို႔ ေမာင္ႏွစ္မမ်ား

သဖြယ္ ဘံု၀ါဒတစ္ခု၌ မေပါင္းဆံုႏိုင္ၾကလွ်င္ က႐ုဏာေတာ္ရွင္ ကမၻာ့ပုဂၢိဳလ္
ေက်ာ္ႀကီးတို႔၏ သာသနာျပဳ လုပ္ငန္းမ်ားမွာ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ မုခ် က်႐ူံးရ
ေပလိမ့္မည္။

ဤသို႔ က်U္းေျမာင္းသည့္ ေသြးစည္းမႈမ်ားထက္ ေAးခ်မ္းေသာ ေမတၱာက

သာလြန္ျမင့္ျမတ္၏၊ ထိုေမတၱာသည္ နယ္ပယ္ကန္႔သတ္ ပိုင္းျခားမႈ Aထိမ္း
Aကြပ္မဲ့၏၊ ေမတၱာ၌ မည္သို႔ေသာ AတားAဆီးမွ မရွိ၊ ေမတၱာသည္
ေရြးခ်ယ္ခြဲျခားျခင္းမျပဳ၊ ေမတၱာသည္ ကမၻာေျမတစ္ခုလံုးကို ကိုယ့္မိခင္ႏိုင္ငံကဲ့သို႔
သတ္မွတ္ႏိုင္ေAာင္ သတၱာ၀ါAားလံုးတို႔ကို Aေပါင္းAေဖာ္Aျဖစ္ ႐ႈျမင္ႏိုင္
ေAာင္ တြန္းAားေပး၏။

ေမတၱာသည္ ႏွစ္သက္Aပ္သူႏွင့္ မႏွစ္သက္Aပ္သူ၊ ခ်မ္းသာသူႏွင့္ ဆင္းရဲသူ၊

ျမင့္ျမတ္သူႏွင့္ နိမ့္က်သူ ဆိုးသြမ္းသူႏွင့္ လိမၼာသူ၊ ေယာက်ၤားႏွင့္ မိန္းမ၊
လူသားႏွင့္ တိရစၧာန္မ်ား Aားလံုးတို႔ထံသို႔ ႏွစ္ၿမိဳ႕ဖြယ္ရာ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား
တစ္သားတည္း ေဆာင္ခ်U္း ေပးAပ္၏။

ဤသည္ကား ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကို ႏွစ္လိုၾကည္ညိဳၾကသူမ်ားႏွင့္ Aသက္ေတာ္ကို

လုပ္ၾကံရန္ ႀကိဳးပမ္းသည္Aထိ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကို Aမုန္းပြားခဲ့သူတို႔၏ ေကာင္း
က်ိဳးခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႔Aတြက္ ႀကိဳးပမ္းေတာ္မႈခဲ့ေသာ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္၏
Aကန္႔Aသတ္မဲ့ ေမတၱတရား ျဖစ္ေပသည္။

ဘုရားရွင္သည္ သားေတာ္ရာဟုလာ၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ျပဳသည့္ ေဒ၀ဒတ္၊

ကိုယ္ေတာ္၏ Aလုပ္Aေကၽြး Aာနႏၵာမေထရ္၊ ၾကည္ညိဳသူမ်ားႏွင့္ ဆန္႔က်င္
သူမ်ား Aားလံုးတို႔Aေပၚ၌ ထပ္တူညီမွ်ေသာ ေမတၱာတရားကုိ က်င့္သံုးေတာ္မႈခဲ့
ေပသည္။

ဤ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပို႔လႊတ္Aပ္သကဲ့သို႔ မိတ္ေဆြ၊ ရန္သူႏွင့္

သာမန္လူတို႔ထံသို႔လည္း ညီတူညီမွ် ပို႔လႊတ္Aပ္၏။ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြ၊
သာမာန္ပုဂၢိဳလ္ ႏွင့္ ရန္သူဟူ၍ Aေဖာ္သံုးေယာက္ တို႔ႏွင့္Aတူ ေတာလမ္းခရီး
ထြက္လာသူ တစ္ေယာက္ကို ခိုးသားဓားျပက ၎တို႔Aုပ္စုထဲမွ တစ္ေယာက္
ေယာက္ ဓားစာခံAျဖစ္ Aဖမ္းခံရမည္ဟု ေတာင္းဆိုလာသည္ ဆိုပါစို႔။ Aဆိုပါ
ခရီးသည္က သူ႕ကိုသာ ဖမ္းသင့္ပါသည္ဆိုလွ်င္္ သူ႔ကိုယ္သူ ေမတၱာမဲ့ရာ
ေရာက္ေပလိမ့္မည္၊ Aျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဖမ္းသင့္ပါသည္ဟုဆိုလွ်င္
ထိုသူ႔Aေပၚ ေမတၱာမရွိရာ ေရာက္ေပလိမ့္မည္။

ဤသို႔ေသာ သေဘာသည္ ေမတၱာ၏ စ႐ိုက္သဘာ၀ ျဖစ္၏။ Aကန္႔Aသတ္

မဲ့ေသာ ဤေမတၱာကို က်င့္သံုးရာ၌ မိမိကိုယ္ကုိ မ်က္ကြယ္မျပဳသင့္ေပ၊
သိမ္ေမြ႔ေသာ ဤAခ်က္ကို နားလည္မႈ မလြဲသင့္၊ Aဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို စေတးျခင္းသည္ ေကာင္းျမတ္ေသာ ဂုဏ္Aရည္Aခ်င္း တစ္မ်ိဳး
ျဖစ္ၿပီး Aတၱကင္းဆိတ္မႈသည္လည္းပို၍ ျမင့္ျမတ္ေသာ Aရည္Aေသြး တစ္မ်ိဳး
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ ဤ ေမတၱာ၏ Aဆုံးစြန္ေသာ ရလဒ္Aေနျဖင့္
Aတၱႏွင့္ပရ ခြဲျခားျခင္း မရွိဘဲ သတၱ၀ါ Aားလုံးတို႔ကို မိမိႏွင့္ ထပ္တူျပဳထားႏိုင္၏။
သမုတ္Aပ္ေသာ ‘Aတၱ’သည္ Eကတၳသဘာ၀၌ ေပ်ာက္ဆုံးသြား၏။ ခြဲျခားမႈ
လြင့္ေပ်ာက္သြား၏။ Eကတၳသေဘာကို နားလည္လာ၏။ ‘ေမတၱာ’ဟူေသာ
က်က္သေရရွိသည့္ ဤပါဠိစကားလံုးႏွင့္ ညီမွ်ေသာ တစ္ျခားဘာသာစကား
မရွိေပ။ ‘ဆႏၵမြန္’, ‘ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမႈ’, ‘ၾကည္ျဖဴျခင္း’ ႏွင့္ ‘Aႂကြင္းမဲ့Aခ်စ္’တို႔ကို
Aသင့္ေတာ္ဆုံး ဘာသာျပန္ဆိုခ်က္မ်ားAျဖစ္ ညႊန္းဆိုႏိုင္၏။

ေမတၱာ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ကား ေဒါသ၊ Aာဃာတ၊ Aမုန္း သို႔မဟုတ္

မႏွစ္ၿမိဳ႕မႈပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ေမတၱာသည္ ေဒါသ သို႔မဟုတ္ Aၿငိဳးႀကီးမႈတို႔ႏွင့္
မယွU္တြဲႏိုင္ေပ။
ေမတၱာသည္ ေဒါသကို လႊမ္းမိုးႏိုင္၏။ ထိုမွ်မက Aာဃာတ Aမုန္းကိုလည္း
လက္ခံေမြးျမဴျခင္း မရွိေပ။ ေမတၱာျပည့္၀သူသည္ သူတစ္ပါးကို ထိခိုက္
နစ္နာေစမည့္ AေတြးAၾကံမ်ိဳးကို မေတြးၾကံ။ သူတစ္ပါးကို မႈိခ်ိဳးမွ်စ္ခ်ိဳး
ႏွိမ္ခ်၍လည္း မေျပာဆို။ ျပစ္တင္႐ႈတ္ခ် ေ၀ဖန္းျခင္းလည္း မျပဳေပ။ ထိုသို႔ေသာ
ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးသည္ သူတစ္ပါးကို ေၾကာက္ရြံ႕ရျခင္းမရွိ။ သူတစ္ပါး Aထိတ္Aလန္႔
ျဖစ္ေAာင္လည္း မၿခိမ္းေျခာက္တတ္ေပ။

မိတ္ေဆြေယာင္ေဆာင္၍ ေမတၱာကို တိုက္ခိုက္တတ္သည့္ ျမင္ႏိုင္ခဲေသာ

ရန္သူတစ္မ်ိဳး ရွိ၏။ ၎ကား Aတၱစြဲ မကင္းေသာ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္မႈပင္ ျဖစ္၏။
လံုလံုျခံဳျခံဳ မေစာင့္ေရွာက္Aပ္ေသာ ေမတၱာသည္ တစ္ခါတစ္ခါ တဏွာေပမ၏
ထိုးႏွက္မႈကို ခံရတတ္၏။ သြယ္၀ိုက္ေသာ ဤရန္သူသည္ ေတာႀကီးမ်က္မဲ
သို႔မဟုတ္ ေတာင္စU္ေတာင္တန္း ထူထပ္သည့္ ေနရာတို႔၌ Aေ၀းမွ
ေခ်ာင္းေျမာင္းတိုက္ခိုက္၍ Aႏၲရာယ္ ျပဳတတ္သူႏွင့္ တူ၏။ စိုးရိမ္ေသာကသည္
တဏွာေပမမွ ေပါက္ဖြားလာ၏။ ေမတၱာမွာ ေပါက္ဖြားလာသည္ မဟုတ္ေပ။

သိမ္ေမြ႔ေသာ ဤAခ်က္ကို နားလည္မႈ မလြဲသင့္ေပ။ မိဘက သားသမီးကို၊

သားသမီးက မိဘကို၊ လင္ေယာက္်ားက ဇနီးခင္းပြန္းကို၊ ဇနီးခင္ပြန္းက
လင္ေယာက္်ားကို ခ်စ္ခင္တြယ္တာၾကသည္မွာ မေရွာင္သာေသာ ကိစၥျဖစ္၏။
ထိုသို႔ေသာ တြယ္တာတပ္မက္မႈသည္ တကယ့္သဘာ၀ ျဖစ္ေပ၏။ Aျပန္Aလွန္
တြယ္တာမႈ မရွိလွ်င္ ေလာကသည္ မတည္ရွိႏိုင္။ ဤေနရာ၌ Aတၱစြဲကင္းေသာ
ေမတၱာသည္ သာမန္တြယ္တာမႈႏွင့္ မတူေၾကာင္း ရွင္းလင္းေစလို၏။

Aက်ိဳးစီးပြားကို ရြက္ေဆာင္ျခင္း သေဘာသည္ ေမတၱာ၏ Aဓိကက်ေသာ

လကၡဏာျဖစ္၏။ ေမတၱာတရားကို က်င့္သံုးသူသည္ သူတစ္ပါး ေကာင္းက်ိဳး
ခ်မ္းသာ တိုးပြားမည့္ Aေရးကိစၥတို႔၌ Aၿမဲတမ္း စိတ္၀င္စားလ်က္ ရွိ၏။
ထိုသူသည္ Aရာရာ၌ ေကာင္းျမတ္မႈႏွင့္ လွပမႈကိုသာ ရွာေဖြ၏။ သူတစ္ပါး၏
A႐ုပ္ဆိုး Aက်ည္းတန္မႈကို မရွာေဖြေပ။
၁။ ေမတၱာတရားကို က်င့္သံုးသူသည္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ Aိပ္စက္ရ၏။ Aမုန္းကင္းစင္၍
လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနေသာ စိတ္ႏွလံုးႏွင့္ Aိပ္ယာ၀င္ေသာေၾကာင့္ သဘာ၀Aတိုင္း
ခ်က္ခ်င္း Aပ္ေပ်ာ္သြား၏။ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမႈ ျပည့္၀သူတို႔က ဤAခ်က္ကို
ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သ႐ုပ္ေဖာ္ျပ၏။ ထိုသူတို႔သည္ မ်က္စိမွိတ္လိုက္သည္ႏွင့္
လ်င္ျမန္စြာ ခ်က္ခ်င္း Aိပ္ေပ်ာ္သြားၾက၏။

၂။ ေမတၱာႏွလံုးသားႏွင့္ Aိပ္ေပ်ာ္သြားေသာေၾကာင့္ ေလ်ာ္ကန္စြာ ေမတၱာ

ႏွလံုးသားႏွင့္ ႏိုးထလား၏။ Aက်ိဳးေဆာင္စိတ္ရွိသူ သနား ၾကင္နာတတ္သူတို႔
သည္ Aၿပံဳးႏွင့္ Aိပ္ယာထေလ့ ရွိၾက၏။

၃။ ေမတၱာသမားတို႔သည္ Aိပ္ေပ်ာ္ေနစU္မွာပင္ Aိပ္မက္ဆိုးတို႔၏ ေႏွာင့္ယွက္မႈ

ကို မခံၾကရေပ။ ႏိုးထေနခ်ိန္၌ ေမတၱာတရား ျပည့္၀ၾကေသာေၾကာင့္ Aိပ္ေပ်ာ္
ေနစU္မွာလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကရ၏။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ Aိပ္ေမာက်ေနစU္မွာျဖစ္ေစ
Aိပ္မက္လွလွ မက္ေနစU္မွာျဖစ္ေစ ၿငိမ္းခ်မ္းၾကရေလ၏။

၄။ ေမတၱာသမားသည္ လူသားAားလံုးတို႔၏ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ျဖစ္လာ၏။ သူက

သူတစ္ပါးကို ေမတၱာထားေသာေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကလည္း သူ႔ကို ေမတၱာပိုၾက၏။

ၿပံဳးရႊင္လ်က္ မွန္ၾကည့္သူသည္ Aၿပံဳးမ်က္ႏွာ၏ ႏႈတ္ဆက္မႈကို ရလိမ့္မည္။

Aျပန္Aားျဖင့္ မ်က္ႏွာကို ႐ႈံ႕မဲ့လ်က္ မွန္ၾကည့္လွ်င္ မဲ့ရြဲ႕ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္
တူညီေသာ ေရာင္ျပန္Aရိပ္ကို ျမင္ရလိမ့္မည္။ ျပင္ပကမၻာကို ျပဳမူသကဲ့သို႔
ျပင္ပကမၻာကလည္း Aလားတူ AျပဳAမူျဖင့္ တံု႔ျပန္၏။ ကိုယ္တိုင္ Aျပစ္
AနာAဆာႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသူသည္ တစ္ျခားသူတို႔၏ သႏၲာန္၌လည္း Aျပစ္
ကိုသာ ျမင္တတ္၏။ ထိုသူသည္ ေကာင္းကြက္တို႔ကို မသိက်ိဳးကၽြန္ ျပဳတတ္၏။

မိမိတို႔၏ Aထြတ္Aျမတ္ ေကာင္းကြက္မ်ား၌ Aျပစ္AနာAဆာ ရွိေနၿပီး

Aဆိုးဆံုး Aရာမ်ားမွာလည္း ေကာင္းကြက္တို႔ ရွိေန၏။ သို႔ျဖစ္ပါလ်က္
Aဘယ္ေၾကာင့္ သူတစ္ပါးတို႔၏ Aက်ည္းတန္မႈကိုသာ ႐ႈျမင္ေနရပါသနည္း။
Aရာရာ၌ ေကာင္းျမတ္မႈႏွင့္ လွပမႈကိုသာ ႐ႈျမင္ႏိုင္ၾကလွ်င္ AားလံုးAတြက္
ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈ ေပါက္ဖြားလာပါလိမ့္မည္။

၅။ ေမတၱာတရားကို က်င့္သံုးသူသည္ လူမွတစ္ပါးေသာ သတၱ၀ါတို႔ Aတြက္

လည္း ႏွစ္သက္ဖြယ္ရာပင္ ျဖစ္၏။ တိရစၧာန္တို႔ကလည္း သူ႔ကို ခ်စ္ခင္၏။ ရေသ့
ရဟန္း သူေတာစင္တို႔သည္ ေမတၱာဓာတ္ ျဖန္႔က်က္ထားျခင္းျဖင့္ ၾကမ္း
တမ္းေသာ သားရဲတိရစၧာန္တို႔Aလယ္ ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲ၌ ေဘးရန္ ကင္းရွင္းစြာ
ေနထိုင္ႏိုင္ၾကေလ၏။

၆။ တားဆီးမရႏိုင္ေသာ ကံေႂကြးသာ မရွိဘူးဆိုပါလွ်င္ ေမတၱာပြားသူသည္

သူ႔ေမတၱာ၏ စြမ္းAားေၾကာင့္ Aဆိပ္စေသာ ေဘးသင့္ျခင္းမ်ိဳး မႀကံဳရႏိုင္။

ေမတၱာသည္ Aျပဳသေဘာေဆာင္သည့္ ခန္႔ၾကမ္းမႈစြမ္းAင္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္

ဆန္႔က်င္ဘက္ သက္ေရာက္မႈတို႔ကို တံု႔ျပန္တိုက္ခိုက္ႏိုင္၏။ ခႏၶာေဗဒ ျဖစ္စU္၌
ဗ်ာပါဒစိတ္ကူးသည္ Aဆိပ္စြမ္းAင္ကို ထုတ္လႊတ္သကဲ့သို႔ ေမတၱာစိတ္ဓာတ္
သည္ ႐ုပ္ခႏၶာခန္႔ၾကမ္းမႈ Aက်ိဳးတရားတို႔ကို ဖန္တီးေပး၏။

ဘုရားရွင္ကိုေတာ္ျမတ္ သူ႔ဇာတိေနျပည္ေတာ္သို႔ ပထမဆံုးAႀကိမ္ ႂကြေတာ္မူစU္

က ခုနစ္ႏွစ္ Aရြယ္သာ ရွိေသးေသာ သားေတာ္ရာဟုလာသည္ ဘုရားရွင္ထံ
ခ်U္းကပ္၍ “Aရွင္ဘုရား Aရွင္ဘုရားတို႔၏ Aရိပ္သည္ပင္ တပည့္ေတာ္Aတြက္
ႏွစ္သက္ဖြယ္ ျဖစ္ပါ၏”ဟု ႐ုတ္တရက္ ေလွ်ာက္ထားခဲ့၏။ ဘုရားရွင္၏
ေမတၱာဓာတ္သည္ သူငယ္ရာဟုလာကို လႊမ္းမိုးလိုက္၏။ သူငယ္သည္ သံလိုက္
ကဲ့သို႔ ဆြဲငင္တတ္ေသာ ေမတၱာစြမ္းAင္ကို ေတြထံခံစားလိုက္ရ၏။

၇။ သူ၏ ေမတၱာစြမ္းAားေၾကာင့္ ေမတၱာဓာတ္ရွိသူကို မျမင္Aပ္ မျမင္ႏိုင္ေသာ

နတ္ေဒ၀ါတို႔ကလည္း ေစာင့္ေရွာက္၏။

၈။ ေမတၱာေၾကာင့္ လ်င္ျမန္စြာ စိတ္တည္ၾကည္၏။ ရန္လိုေသာ Aေတြးလႈိင္း

တို႔၏ ေႏွာင့္ယွက္မႈ မရွိေသာေၾကာင့္ သမာဓိကို Aလြယ္တကူ ထူေထာင္ႏိုင္၏။
ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးAပ္ေသာ သုခဘံု၌ စိတ္ေAးခ်မ္းစြာ ေနရလိမ့္မည္။ ထိုသုခကို
သူႏွင့္ နီးစပ္သူမ်ားပင္ ခံစားရလိမ့္မည္။

၉။ ေမတၱာသည္ ေမတၱာရွင္၏ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ကို Aလွဆင္ႏိုင္၏။ မ်က္ႏွာသည္

စိတ္AေျခAေနကို ပံုေဖာ္ေပးသည္မွာ ဓမၼတာျဖစ္၏။ စိတ္ဆိုး ေဒါသ ျဖစ္ေနခ်ိန္
၌ ႏွလံုးမွ ေသြးထုတ္လႊတ္မႈသည္ သာမန္ႏႈန္းထားထက္ ႏွစ္ဆ သံုးဆ ပို၍ျမန္၏။
ပူေလာင္ေနေသာ ေသြးသည္ မ်က္ႏွာAထိ တဟုန္းထိုး တက္ေရာက္လာ၏။
ထိုAခါ မ်က္ႏွာနီရဲလား၏။ ညိဳပုတ္လာ၏။ ထိုAခါမ်ိဳး၌ မ်က္ႏွာသည္ စက္ဆုပ္
ဖြယ္ရာ ျဖစ္လာ၏။ Aျပန္Aားျဖင့္ ေမတၱာAေတြးသည္ စိတ္ႏွလံုးကို ရႊင္ၿပံဳး
ေစ၏။ ေသြးသားကို ၾကည္လင္ေစ၏။ ထိုAခါ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ Aသြင္Aျပင္ကို
ေဆာင္၏။

ဘုရာရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ သဗၺညဳတUာဏ္ကို ရေတာ္မူၿပီးေနာက္ က်ိဳးေၾကာင္း

ဆက္ႏြယ္မႈ (ပ႒ာန္း)တရားကို ဆင္ျခင္ေတာ္မူရာ ကိုယ္ေတာ္၏ ႏွလံုးသားသည္
Aလြန္ပင္ ေAးၿငိမ္းေနၿပီး (Aညိဳေရာင္) A၀ါေရာင္ Aနီေရာင္ Aျဖဴေရာင္
လိေမၼာ္ေရာင္ ႏွင့္ ေရာင္စံုေရာယွက္ေနေသာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္၏ ေသြးတို႔သည္
ခႏၶာကိုယ္ Aျပင္ဘက္သို႔ ေရာင္ျခည္ေတာ္Aျဖစ္ ထြက္ေပၚခဲ့ေၾကာင္း Aဆိုရွိ၏။

၁၀။ ေမတၱာျပည့္၀သူသည္ တစ္ပါးသူကို ရန္လိုမုန္တီးစိတ္ မေမြးေသာေၾကာင့္

ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေသရ၏။ ေသလြန္ၿပီးေသာ Aခါမွာပင္ သူ၏ ၾကည္လင္ေAးျမေသာ
မ်က္ႏွာသြင္ျပင္သည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေသခဲ့ရသည္ကို ပံုေဖာ္လ်က္ ရွိ၏။

၁၁။ ေမတၱာႏွင့္ ျပည့္စံုသူသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေသဆံုးရေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဘ၀

မွာလည္း သုဂတိဘံုတြင္ ေမြးဖြားရ၏။ (လြန္ျမတ္သည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ)
စ်ာန္သမာပတ္ ရရွိခဲ့လွ်င္ ျဗာဟၼာ့ဘံု၌ ပဋိသေႏၶ ေနရေပလိမ့္မည္။
ေမတၱာ၏ စြမ္းပကား

ေသခ်ာသည့္ ဤေလာကီAက်ိဳးမ်ားAျပင္ ေမတၱာသည္ သံလိုက္ကဲ့သို႔

ဆြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္းကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ထား၏။ ေမတၱာသည္ Aေ၀းမွာ ရွိသူတို႔ကိုပင္
ၾသဇာသက္ေရာက္ႏိုင္၏။ သူတစ္ပါးတို႔ကို ကိုယ့္ဘက္ပါေAာင္ ဆြဲေဆာင္
သိမ္းသြင္းႏိုင္၏။

ဘုရားရွင္ကို လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ရန္Aတြက္ မူးယစ္ေနေသာ ဆင္ကို ဘုရားရွင္

ထံသို႔ ေမာင္းလႊတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဘုရားရွင္သည္ ထိုဆင္ထံသို႔ တည္ၿငိမ္ေAးခ်မ္းစြာ
ေမတၱာပို႔လႊတ္ေတာ္မူခဲ့၏။ ထိုဆင္ကို ေAာင္ျမင္ေတာ္မူခဲ့သည္။

သူ႔ကိုသတ္ျဖတ္ရန္ Aမိန္႔ေတာ္ ခ်မွတ္သည့္ ဖခင္ဘုရင္ကို ဘုရားေလာင္း

မင္းသားငယ္က မည္သို႔မည္ပံု Aကန္႔သတ္မဲ့ေမတၱာ ပို႔လႊတ္ခဲ့သည္ကို ညႊန္ျပရန္
Aတြက္ လွပေသာ ပုံျပင္ဇာတ္ေၾကာင္းတစ္ခုကို ထုတ္ႏုတ္ကိုးကားႏိုင္၏။
Aရြယ္ပင္ ငယ္ေသာ္လည္း Aေလာင္းေတာ္ မင္းသားသည္ ဤသို႔ ၾကံစည္
စU္းစား၏။

“ေမတၱာတရားကို က်င့္သံုးရန္ Aခြင့္ေကာင္း ျဖစ္ေပ၏။ ခမည္းေတာ္သည္

ငါ့ေရွ႕မွာ ရပ္ေန၏။ မယ္ေတာ္ခမ်ာ ငိုေနရွာသည္။ Aာဏာပါးကြက္သားသည္
ငါ၏ လက္ေျခတို႔ကို ျဖတ္ရန္ Aသင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒုကၡသည္ ငါသည္ Aလယ္မွာ
ရွိေန၏။ ေလးေယာက္သားတို႔ကို မခြဲမျခား တစ္သားတည္း ငါ ေမတၱာထားရမည္။
ငါ့ ခမည္းေတာ္မင္းႀကီး သူ၏ ရက္စက္ေသာ Aျပဳမူေၾကာင့္ ဆင္းရဲဒုကၡ
မႀကံဳရပါေစႏွင့္။ Aနာဂတ္ကာလ၌ ငါသည္ ဘုရား ျဖစ္ရပါေစသတည္း။”

တစ္ခုေသာ ဘ၀၌ ဘုရားေလာင္းသည္ မင္းUယ်ာU္မွာေနရင္း ခႏၲီပါရမီကို

ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူ၏။ မူးယစ္ေနေသာ ဘုရင္ႀကီးသည္ Aေလာင္းေတာ္၏ ခႏၲီကို
စမ္းသပ္၏။ စိတ္ဆတ္ေသာ ဘုရင္ႀကီးသည္ Aေလာင္းေတာ္ကို ေျခႏွင့္
ကန္ေၾကာက္၏။ Aေလာင္းေတာ္၏ လက္ေျခတို႔ကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္၏။
Aေလာင္းေတာ္ကား ခႏၲီကို လက္ကိုင္ထားလ်က္ပင္။ စိတ္တိုလာေသာ
ဘုရင္ႀကီးသည္ Aေလာင္းေတာ္၏ ရင္၀ကို ကန္ေၾကာက္၏။ ေသလုေမ်ာပါး
ျဖစ္ေနၿပီး ေသြးAိုင္၌ လဲေနေသာ Aေလာင္းေတာ္သည္ ဘုရင္ႀကီးAတြက္
ဆုမြန္ေကာင္းပင္ ေတာင္းေပးလိုက္ေသး၏။ သူကဲ့သို႔ေသာ ေယာက်္ားျမတ္
တို႔သည္ Aမ်က္ထြက္႐ိုးမရွိဟု ေျပာဆိုၿပီး ဘုရင္ႀကီး Aသက္ရွည္ပါေစေၾကာင္း
ဆုေတာင္းေပးေလ၏။

ဘုရားရွင္သည္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ နမူနာေကာင္းAျဖစ္ က်င့္ေဆာင္ျပေတာ္မူခဲ့၏။

“ဆင္ေျပာင္ႀကီးသည္ စစ္ေျမျပင္၌ ေလးမွ (မိမိAေပၚသို႔) က်ေရာက္လာေသာ
ျမားကို မတုန္မလႈပ္ ၾကံ့ၾကံ့ခံသကဲ့သို႔ ငါဘုရားသည္ လြန္က်ဴးေစာ္ကားေသာ
စကားကို သည္းခံAံ့။ (ေလာကီဘုံသား) လူAမ်ားသည္ သီလမရွိသည္သာ
တည္း”ဟု ေဟာေတာ္မူ၏။

ႏိုင္ငံမ်ားစြာတို႔ စစ္လက္နက္ Aျပည့္တပ္ဆင္ထားၾကသည့္ ေနရာ၊ Aခ်င္းခ်င္း

ၿခိမ္းေျခာက္ေနၾကသည့္ ေနရာ၊ လူ႔Aသက္သည္ Aခ်ိန္မေရြး ပစ္လႊတ္ႏိုင္ေသာ
Aႏုျမဴလက္နက္၏ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ Aႏၲရာယ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရသည့္ ေနရာ၊
၀႐ုန္းသုန္းကား ႏိုင္လွေသာ၊ စစ္မက္လိုလားေသာ၊ မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္ေနေသာ
ယေန႔ကမၻာ၌ ေမာင္ႏွစ္မမ်ားသဖြယ္ ျပည့္စံုၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ညီညြတ္မွ်တစြာ ေနထိုင္
ရွင္သန္ႏိုင္ေရးAတြက္ တစ္ေျပးညီ ထားAပ္ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရား
Aမွန္ပင္ လိုAပ္ေနပါေလၿပီ။

AႀကီးAက်ယ္ ပ်က္စီးေစတတ္ေသာ ဗံုးလက္နက္မ်ား၊ Aျခားေသာ လက္နက္

တို႔ျဖင့္ ၿခိမ္းေျခာက္ခံေနရလွ်င္ ေမတၱာကို လက္ေတြ႔က်င့္သံုးရန္ ျဖစ္ႏိုင္
ပါမည္ေလာ။

ဟုတ္ေလၿပီ။ ေကာင္းကင္ယံမွ ဗံုးမိုးရြာခ်သည့္Aခါ Aားနည္းသူတို႔

ဘာတတ္ႏိုင္မည္နည္း။ ထိုသို႔ေသာ ကပ္ေဘးဆိုးမွ ၎တို႔ ေရွာင္လႊဲႏိုင္ၾက
ပါမည္ေလာ။
မေရွာင္သာသည့္ ေသေဘးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမည့္Aခါ ေသေစႏိုင္ေသာ ထိုဗံုးတို႔ကို
ဗုဒၶဘာသာ ေမတၱာျဖင့္ တံု႔ျပန္ရန္သာ ရွိေတာ့သည္။

႐ုပ္၀ါဒ၏ Aဖ်က္လက္နက္မ်ားကို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဤေမတၱာတရားႏွင့္

AစားထိုးေရးAတြက္ စစ္လိုလားေသာ ႏိုင္ငံမ်ား Aားလံုးကို တိုက္တြန္းႏိုင္ၾကမွ
သာလွ်င္၊ ကမၻာကို Aင္းAား လက္နက္တို႔ျဖင့္ မAုပ္ခ်ဳပ္ဘဲ ေျဖာင့္မတ္မႈ
ေမတၱာတရားတို႔ျဖင့္ Aုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ၾကမွသာလွ်င္ ဤေလာက၌ စစ္မွန္ေသာ
ၿငိမ္းခ်မ္းမႈႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႔ တည္ရွိလာေပလိမ့္မည္။

Aေရးပါသည္ဆိုေသာ လက္ေတြ႔လုပ္ငန္း Aားလံုးနီးပါးပို ပစ္ထားခဲ့၍ မိမိ

ကိုယ္တိုင္ေရာ တစ္ျခားလူသားမ်ားပါ ဤေမတၱာ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို
က်င့္သံုးႏိုင္ေရးAတြက္ Aစြမ္းကုန္ ႀကိဳးပမ္းသင့္ေပသည္။

ေမတၱာတရား က်င့္သံုးနည္း

ဤေမတၱာကမၼ႒ာန္း က်င့္သံုးေရးAတြက္ လက္ေတြ႔ Aသံုးတည့္သည့္

Aၾကံျပဳခ်က္ Aခ်ိဳ႕ကိုသာ ေAာက္ပါAတိုင္း ေဖာ္ျပAပ္ပါသည္။

မိမိကိုယ္ကို ေရွးUီးစြာ ေမတၱာပြားသင့္၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေမတၱာပြားရာ၌

ေပ်ာ္ရြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းဖြယ္ရာ Aျပဳသေဘာေဆာင္သည့္ စိတ္ကူးမ်ားထဲ၌
ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ႏွစ္ျမႇဳတ္ထားသင့္၏။ မည္သို႔မည္ပံု ၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္မည္၊
မည္သို႔မည္ပံု ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္မည္၊ မည္သို႔မည္ပံု ဒုကၡ ေသာက ေဒါသတို႔မွ
လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မည္တို႔ကို ေတြးၾကံစU္းစားသင့္၏။ Aားထုတ္သူသည္ ေဒါသ
ျဖစ္ခြင့္မရေAာင္ ေနနည္းကို ေလ့လာမိၿပီး ထိုသို႔ေနတတ္ေAာင္လည္း
ႀကိဳးစားလာ၏။ သူသည္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္သည့္ ပတ္၀န္းက်င္ လႈပ္ခပ္မႈ
လႈိင္မ်ားႏွင့္ Aႏၲရာယ္ျဖစ္ေစႏိုင္ေသာ Aေတြးတို႔ကို ေမတၱာျဖင့္ ဖယ္ရွားပစ္၏။
Aကုသိုလ္ကို ကုသိုလ္ျဖစ္ေAာင္ ေဒါသကို Aေဒါသျဖစ္ေAာင္ ေျပာင္းျပန္
လွန္ပစ္၏။ သည္းခံတတ္လာ၏။ မည္သူ႔Aေပၚမွ ေဒါသ မျဖစ္မိေAာင္ Aစြမ္း
ကုန္ ႀကိဳးစားလာ၏။ ေန႔စU္ဘ၀၌ ေမတၱာတရားကို က်င့္သံုးျခင္းျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္
ျပံဳးေပ်ာ္လ်က္ သူတစ္ပါးကိုလည္း ရႊင္ျပံဳးေစကာ Aဇၥၽတၱ ဗဟိဒၶ ႏွစ္ဌာနတို႔၌
ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ား ျပန္႔ႏွံ႔ေစ၏။

ေမတၱာပြားသူသည္ Aျပည့္A၀ ၿငိမ္းခ်မ္း၍ Aမုန္းတရား ကင္းစင္လာေသာAခါ

သူတစ္ပါးထံသို႔ ေမတၱာပို႔လႊတ္ရန္ လြယ္ကူ၏။ သူမပိုင္ဆိုင္ေသာ Aရာကို
သူတစ္ပါးထံသို႔ မေပးပို႔ႏိုင္ေပ။ သူတစ္ပါးကို ေပ်ာ္ရႊင္ေAာင္ မလုပ္ေဆာင္မီ
ေရွးUီးစြာ သူကိုယ္တိုင္ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ရေပမည္။ သူ႔ကိုယ္သူ ေပ်ာ္ရႊင္ေAာင္
လုပ္နည္းကိုင္နည္းမ်ားကို သိထားသင့္ေပ၏။

ထို႔ေနာက္ ေမတၱာပြားသူသည္ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ Aပ္သူမ်ားထံသို႔ ေမတၱာ

ပို႔လႊတ္၏။ စုေပါင္း၍ Aားလံုးထံသို႔လည္းေကာင္း၊ တစ္Uီးစီ တစ္ေယာက္စီ
ထံသို႔လည္းေကာင္း ေမတၱာပို႔လႊတ္၏။ ခ်စ္ႏွစ္သက္Aပ္သူမ်ား ၿငိမ္းခ်မ္း
ေပ်ာ္ရႊင္ၾကေစေရး၊ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာဂါဘယ စိုးရိမ္ေသာက စိတ္ဆိုးေဒါသတို႔မွ
ကင္းေ၀းၾကေစေရး ဆႏၵျပဳလ်က္ ေမတၱာပို႔သ၏။

ေဆြမ်ိဳးႏွင့္ မိတ္ေဆြတို႔ထံသို႔ ေမတၱာျဖန္႔က်က္ၿပီးေနာက္ သာမန္ပုဂၢိဳလ္မ်ား

ထံသို႔လည္း ေမတၱာဓာတ္မ်ား ပို႔လႊတ္၏။ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ သူမ်ားAေပၚ
ေမတၱာစိတ္ ထားရွိသကဲ့သို႔ပင္ သာမန္ပုဂၢိဳလ္တို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး Aတြက္
လည္း Aစစ္Aမွန္ပင္ ဆႏၵရွိ၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ား ၿငိမ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကေစေရး၊
ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာဂါဘယ စိုးရိမ္ေသာက စိတ္ဆိုးေဒါသတို႔မွ ကင္းေ၀းၾကေစေရး
ဆႏၵျပဳလ်က္ ေမတၱာပို႔သ၏။ Aနည္းငယ္ ခက္ခဲသည့္ကိစၥ ျဖစ္ေသာ္လည္း
ေနာက္ဆံုး၌ မလိုလားAပ္သူမ်ား (ရွိခဲ့လွ်င္) ထံသို႔လည္း Aလားတူပင္
ေမတၱာပို႔သင့္၏။ ေမတၱာတရားကို က်င့္သံုးျခင္းျဖင့္ မလိုလားAပ္သူဟု
ယူဆထားသူမ်ား Aေပၚ၌ မိတ္ေဆြစိတ္ ထားရွိႏိုင္ခဲ့လွ်င္ ေမတၱာရွင္၏
ေAာင္ျမင္မႈသည္ ပို၍ ႀကီးျမတ္၏။ ခ်ီးလည္း ခ်ီးက်ဴးထိုက္၏။ Aဘယ့္ေၾကာင့္
ဆိုေသာ္ ရန္လိုမုန္းထားသူတို႔ Aလယ္၌ ရန္လိုAမုန္း ကင္းစင္စြာ ေနထိုင္ႏိုင္ေရး
ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။
မိမိကိုယ္ကို Aစျပဳ၍ ဘာသာ၀ါဒ Aသားေရာင္ သုိ႔မဟုတ္ လိင္ မခြဲျခားဘဲ၊
သနားစဖြယ္ သတၱ၀ါတို႔ကိုပါ ပါ၀င္ေစလ်က္၊ မိမိကိုယ္ကို သတၱ၀ါ Aားလံုးတို႔ႏွင့္
ထပ္တူျပဳႏိုင္သည့္တိုင္ေAာင္၊ မည္သို႔ေသာ ခြဲျခားမႈကိုမွ် မျပဳဘဲ သတၱ၀ါ
Aားလံုးထံသို႔ ေမတၱာျဖန္႔က်က္သင့္၏။ ေမတၱာရွင္သည္ စၾက၀ဠာဖြဲ႔စည္းမႈ
တစ္ခုလံုးထဲသို႔ ေပါင္းစည္းေပ်ာ္၀င္ သြား၏။ Aားလံုးႏွင့္ တစ္သားတည္း
ျဖစ္သြား၏။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းစိတ္၏ လႊမ္းမိုးမႈကို မခံရေတာ့ေပ။ ခြဲျခားမႈ၀ါဒ၏
Aသြင္သဏၭာန္ Aားလံုးကို လြန္ေျမာက္၏။ သီးျခားAခန္းထဲ၌ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
ေလွာင္ပိတ္မထားေတာ့ေပ။ Aမ်ိဳးဇာတ္ Aတန္းAလႊာ ႏိုင္ငံေရး လူမ်ိဳးေရး
သို႔မဟုတ္ ဘာသာေရး Aယူစြဲမႈတို႔၏ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈကို မခံရေတာ့ေပ။
တစ္ေလာကလံုးကို မိခင္ႏိုင္ငံAျဖစ္ မွတ္ယူႏိုင္၏။ ဘ၀ပင္လယ္ Aတြင္းရွိ
သတၱ၀ါ Aားလံုးတို႔ကို Aေပါင္းAေဖာ္Aျဖစ္ သတ္မွတ္ႏိုင္၏။

က႐ုဏာ

လူကို သိမ္ေမြ႔ေစေသာ ဒုတိယ သူေတာ္ေကာင္းတရားမွာ သနားၾကင္နာမႈ

(က႐ုဏာ) ျဖစ္ေပသည္။ တစ္ပါးသူတို႔ ဒုကၡေရာက္ရေသာAခါ ႏွလံုးသားကို
တုန္လႈပ္ခံစားေစတတ္ေသာ တရားAျဖစ္ ထိုက႐ုဏာကို ဖြင့္ဆိုAပ္၏။
သို႔မဟုတ္ သူတစ္ပါးတို႔၏ ဆင္းရဲဒုကၡကို ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစေသာ တရားပင္ျဖစ္၏။
က႐ုဏာ၏ ၀ိေသသလကၡဏာမွာ သူတစ္ပါးတို႔၏ ပူေဆြးေသာကကို
ဖယ္ရွားေပးလိုျခင္း ျဖစ္၏။

က႐ုဏာရွင္တို႔၏ ႏွလံုးသားသည္ ပန္းထက္ႏူးညံ့၏။ ထိုသူတို႔သည္ တစ္ပါးသူ၏

ဆင္းရဲဒုကၡကို ေျဖေလွ်ာ့မေပးႏိုင္မခ်င္း Aားရေက်နပ္စြာ Aနားမယူၾက။
Aနားလည္း မယူႏိုင္ေပ။ တစ္ခါတစ္ရံ သူတစ္ပါးတို႔၏ ဆင္းရဲဒုကၡကို
ေျဖေဖ်ာက္ရန္ Aလို႔ငွာ Aသက္ကိုပင္ စေတးၾကေလ၏။ Aစာေရစာ
ျပတ္လပ္ေနေသာ က်ားမႏွင့္ က်ားငယ္တို႔ကို ကယ္တင္ရန္Aတြက္
ဘုရားေလာင္း Aသက္စြန္႔ေတာ္မူခဲ့ေသာ ဗ် ဂၣိ ဇာတ္ေတာ္ကို သာဓကAျဖစ္
ထုတ္ေဆာင္ျပႏိုင္ေပသည္။
ပရဟိတစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ သူတစ္ပါးAတြက္ သက္စြန္႔ႀကိဳးပမ္း ထမ္းရြက္ျဖစ္ေAာင္
တြန္းAားေပးသည္မွာ က႐ုဏာပင္ ျဖစ္ေပသည္။ Aစစ္Aမွန္ က႐ုဏာ
ျပည့္၀သူသည္ သူ႔Aတြက္ Aသက္ရွင္ေနသည္ မဟုတ္။ သူတစ္ပါးAတြက္
Aသက္ရွင္ေန၏။ က႐ုဏာရွင္သည္ Aတံု႔Aလွည့္ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ၊
ေက်းဇူးတင္ခံရမည္ကိုပင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သူတစ္ပါးကို Aလုပ္Aေကၽြးျပဳရန္
Aခြင့္ရွာေနတတ္၏။

မည္သူ႔ကို က႐ုဏာပြားAပ္သနည္း

ကၽြႏိုပ္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္၌ က႐ုဏာပြားထိုက္သူ မ်ားစြာရွိ၏။ မည္သည့္ဘာသာကို

ယံုၾကည္ကိုးကြယ္သည္ျဖစ္ေစ မည္သည့္မ်ိဳးႏြယ္မွ ေပါက္ဖြားလာသည္ျဖစ္ေစ
ဆင္းရဲသူ မျပည့္စံုသူ နာမက်န္းသူ ကူကယ္ရာမဲ့သူ Aထီးက်န္သူ ခိုးကိုးရာမဲ့သူ
Uာဏ္ပညာမဲ့သူ ဆိုးသြမ္းသူ မစင္ၾကယ္သူ စည္းကမ္းမရွိသူတို႔သည္
ၾကင္နာတတ္ေသာ ျမင့္ျမတ္ေသာ ေယာက္်ားမိန္းမတို႔၏ သနားက႐ုဏာကို
ေတာင္းခံေနၾကသူ တစ္ခ်ိဳ႕ပင္ ျဖစ္၏။

တစ္ခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံမ်ား ႐ုပ္၀တၳဳ ခ်မ္းသာ၍ နာမ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနၾက၏။

တစ္ခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံမ်ား နာမ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ႂကြယ္၀၍ ႐ုပ္၀တၳဳပိုင္း၌ ဆင္းရဲေနၾက၏။
သနားစဖြယ္ ဤAေျခAေန ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို ႐ုပ္ပိုင္းမွာေရာ နာမ္ပိုင္းမွာပါ
ႂကြယ္၀သူတို႔က ငဲ့ညႇာရေပမည္။

ကံAေၾကာင္း မလွ၍ ဘ၀လိုAပ္ခ်က္ ေျမာက္မ်ားစြာ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနၾကသူ

လူဆင္းရဲတို႔ကို ႐ိုင္းပင္းေရးမွာ ႂကြယ္၀သူတို႔၏ AေရးAႀကီးဆံုး တာ၀န္
ျဖစ္ေပသည္။ Aလွ်ံပယ္ ႂကြယ္၀သူတို႔ Aေနျဖင့္ သူတို႔၏ AပိုAလွ်ံမ်ားကို
ဆင္းရဲသူ လိုAပ္ေနသူတို႔Aား Aခက္Aခဲ မရွိဘဲ ေပးစြန္႔ႏိုင္ၾကသည္မွာ
ေသခ်ာ၏။

တစ္ခါေသာ္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ တစ္ေယာက္သည္ သူ၏ တံခါးခန္းဆီးစကို

ျဖဳတ္၍ သူဆင္းရဲ တစ္ေယာက္ကို ေပး၏။ “ေမေမရယ္ . . . တံခါးေပါက္ေတြက
ေAးတာခ်မ္းတာကို မခံစားတတ္ပါဘူး။ လူဆင္းရဲေတြကမွ တကယ္ခံစား
ေနတာပါ”ဟု သူ႔Aေမကို ေျပာေနသည့္ လူဆင္းရဲေလးကို ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။
ဤသို႔ ၾကင္နာတတ္ေသာ လူသားတို႔၏ သဘာ၀ကို Aလြန္ပင္ ခ်ီးက်ဴးထိုက္၏။

Aထူးသျဖင့္ Aာရွတိုက္မွာ ရွိေနေသာ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံမ်ားကို စြမ္းႏိုင္သေလာက္

AကူAညီ ေပးေရးAတြက္ ခ်မ္းသာေသာ Aခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံမ်ားက ဆင္းရဲသား
ေထာက္ပံ့ေရး Aသင္းAဖြဲ႔မ်ိဳးစံု ဖြဲ႔စည္းေနၾကသည္မွာ ေက်နပ္ ၀မ္းေျမာက္
ဖြယ္ရာပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ႏိုင္ငံ Aားလံုးတို႔၌ ဆင္းရဲသူ မျပည့္စံုသူတို႔ကို
Aစြမ္းကုန္ ကူညီရန္Aတြက္ ေယာက္်ား မိန္းမႏွင့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတို႔
Aလွဴရွင္Aသင္းမ်ား ဖြဲ႔စည္းထားၾကေလၿပီ။ ဤAေရးကိစၥ၌ သာသာေရး
Aသင္းAဖြဲ႔မ်ားလည္း သူ႔တို႔ဆိုင္ရာ တာ၀န္ကို A႐ိုးရွင္းဆံုး နည္းလမ္းျဖင့္
ထမ္းရြက္ၾကေပသည္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံတို႔၌ ဘုိးဘြားရိပ္သားမ်ား မိဘမဲ့
ေဂဟာမ်ားႏွင့္ Aျခားေသာ Aလားတူ ကုသိုလ္ျဖစ္ Aဖြဲ႔Aစည္းမ်ား
လိုAပ္ေနေပသည္။

ေတာင္းရမ္းစားျခင္းသည္ Aသက္ေမြးမႈပံုစံတစ္မ်ိဳး ျဖစ္လာေသာAခါ တစ္ခ်ိဳ႕

ႏိုင္ငံမ်ား၌ သူေတာင္းစားျပႆနာသည္ ကိုယ္တြယ္ေျဖရွင္းရမည့္ ကိစၥတစ္ရပ္
ျဖစ္ေနေပသည္။ သူေတာင္းစားမ်ား ရွိေနျခင္းသည္ သိကၡာရွိသည့္ ႏိုင္ငံတို႔၏
Aသေရကို ထိခိုက္ေစႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ကံAေၾကာင္းမလွေသာ သူေတာင္းစား
တို႔ကို က႐ုဏာထားေသာAားျဖင့္ ဤျပႆနာကို သက္ဆိုင္ရာ Aစိုးရတို႔က
လိုလိုလားလား ေျဖရွင္းေပးသင့္ေပသည္။

႐ုပ္၀တၳဳႂကြယ္၀သူတို႔က ႐ုပ္၀တၳဳ ခ်ိဳ႕တဲ့သူတို႔ကို က႐ုဏာသက္၍ သူတို႔ဘ၀ကို

ႀကိဳးစား ျမႇင့္တင္ေပးသင့္၏။ ထို႔Aတူပင္ နာမ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ႂကြယ္၀သူတို႔၏
တာ၀န္မွာလည္း ႐ုပ္၀တၳဳသာႂကြယ္၀ၿပီး နာမ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဆင္းရဲေနသူတို႔ကို
က႐ုဏာသက္ရန္ ျဖစ္ေပသည္။ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ သက္သက္သည္ စစ္မွန္ေသာ
ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ေဆာင္ခ်U္းမေပးႏိုင္။ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ႐ုပ္၀တၳဳရတနာတို႔ျဖင့္
လဲလွယ္၍ မရႏိုင္။ စိတ္Aလွ နာမ္ရတနာတို႔ျဖင့္သာ လဲလွယ္ႏိုင္ေပသည္။
ယေန႔ကမၻာရွိ လူမ်ားစြာတို႔သည့္ Aလြယ္တကူ မရရွိႏိုင္ေသာ နာမ္Aာဟာရ
ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ခ်ိဳ႕တဲ့လိုAပ္ေနၾက၏။ Aေၾကာင္းကား လူဆင္ရဲ လူခ်မ္းသာ
ႏွစ္မ်ိဳးလံုး၌ တည္ရွိေနေသာ နာမ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခ်ိဳ႕တဲ့မႈသည္ ႐ုပ္၀တၳဳ
မျပည့္စံုမႈထက္ AေရAတြက္ ပိုမ်ားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။

ေရာဂါဘယသည္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈထက္ ပို၍ပင္ ကမၻာတစ္၀ွန္းလံုး ျပန္႔ႏွံ႔

ေနေပသည္။ လူမ်ားစြာတို႔ ႐ုပ္ေ၀ဒနာ ခံစားေနရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က စိတ္ေ၀ဒနာ
ခံစားေနရ၏။ သိပၸံပညာသည္ ႐ုပ္ေ၀ဒနာရွင္တို႔Aတြက္ Aစြမ္းထက္သည့္
ေဆး၀ါးမ်ား စီမံေပးႏိုင္ေသာ္လည္း စိတၱဇေဆး႐ံုးမ်ား၌ ေခ်ာင္ထိုးထားျခင္း
ခံရတတ္ေသာ စိတ္ေ၀ဒနာရွင္တို႔Aတြက္ကား စီမံေပးႏိုင္ၾကေပ။

ဤေ၀ဒနာ ႏွစ္မ်ိဳးAတြက္ Aေၾကာင္းမ်ားစြာ ရွိ၏။ ေယာက္်ားမိန္းမတို႔

Aစြမ္းထက္ေသာ ကုသမႈတစ္ခု ျပဳလုပ္လိုၾကပါလွ်င္ ထိုAေၾကာင္းတရားတို႔ကို
ပယ္ရွားဖို႔ ႀကိဳးစားၾကေပမည္။

ႏိုင္ငံေပါင္းစံုသည္ လူသားတို႔ Aတြက္သာမက တိရစၧာန္မ်ား Aတြက္ပါ

ေရာဂါကုသရန္ႏွင့္ ကာကြယ္ရန္Aတြက္ ထိေရာက္ေသာ စီမံကိန္းမ်ားကို
Aေကာင္Aထည္ေဖာ္ ေနၾကေလၿပီ။

ဗုဒၶရွင္ေတာ္သည္ လူနာကို ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ျပဳစုျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ “လူနာကို

ျပဳစုလုပ္ေကၽြးသူသည္ ငါဘုရားကို ျပဳစုလုပ္ေကၽြးသည္ မည္၏”ဟူေသာ
ေAာက္ေမ့ဖြယ္ စကားတို႔ျဖင့္ တပည့္သာ၀ကတို႔ကို AေလးAနက္
တိုက္တြန္းျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း စံနမူနာတစ္ရပ္ ခ်မွတ္ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။

ကိုယ္က်ိဳးမငဲ့ေသာ ဆရာ၀န္တို႔သည္ ဆင္းရဲဒုကၡ ေလ်ာ့ပါးေရးAတြက္ Aခမဲ့

၀န္ေဆာင္မႈမ်ား ေပးၾက၏။ Aခ်ိဳ႕ကား သူတို႔Aသက္ကိုပင္ ပဓာန မထားဘဲ
ဆင္းရဲ့သည့္ လူနာမ်ားကို ျပဳစုရင္း Aခ်ိန္ႏွင့္ စြမ္းAင္Aားလံုးတို႔ကို
Aသံုးျပဳၾကေပ၏။
ေဆး႐ံုႏွင့္ Aခမဲ့ ေဆးေပးခန္းတို႔သည္ လူသားတို႔Aတြက္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား
ျဖစ္ေနေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ ႏြမ္းပါးသူတို႔ Aက်ိဳးရွိရန္Aတြက္ ေဆး႐ံုႏွင့္ Aခမဲ့
ေဆးေပးခန္းမ်ား မ်ားစြာ လိုAပ္ေနေသး၏။ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံမ်ား၌ ေဆးဘက္
ဆိုင္ရာ Aေဆာက္AUီ Aေထာက္Aပံ့ ခ်ိဳ႕တဲ့မႈေၾကာင့္ ႏြမ္းပါးသူတို႔ ဆင္းရဲဒုကၡ
ခံစားေနရ၏။ လူမမာကို ေဆးကုသရန္Aတြက္ Aနီးဆံုး ေဆး႐ံု သို႔မဟုတ္
ေဆးေပးခန္းသည္ပင္ ခက္ခက္ခဲခဲ သြားေရာက္ရေသာ မိုင္ေပါင္း မ်ားစြာ
ေ၀းကြာရာ၌ တည္ရွိေန၏။ တစ္ခါတစ္ရံ လမ္းခရီး၌ Aသက္ ဆံုးၾကရ၏။
ကိုယ္၀န္ေဆာင္ မိခင္တို႔မွာ Aဆင္းရဲဆံုး ျဖစ္၏။ မဖြံ႔ၿဖိဳးေသးသည့္ ေက်းလက္
ေဒသတို႔၌ ေဆး႐ံု ေဆးေပးခန္း သားဖြားခန္း စသည္တို႔ မရွိမျဖစ္ လိုAပ္ေန၏။

ဆင္းရဲနိမ့္က်သူႏွင့္ ခိုကိုးရာမဲ့သူတို႔သည္ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀သူတို႔၏ က႐ုဏာႏွင့္

ထိုက္တန္ေပ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ၌ Aေစခံႏွင့္ Aလုပ္သမားတို႔ကို လစာAျပည့္
မေပးၾကေပ။ Aစာ ၀၀ မေကၽြးၾကေပ။ A၀တ္Aစား ျပည့္ျပည့္စံုစံု မဆင္ၾကေပ။
ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဆက္ဆံသည္လည္း ရွိတတ္၏။ Uပေဒႏွင့္ ညီညြတ္ေသာ
တရားစီရင္မႈကို မရၾကေပ။ သူတို႔ခမ်ာ မ်က္ကြယ္ Aျပဳခံေနၾကရ၏။ Aားနည္းသူ
ကို ႏွစ္သိမ့္Aားေပးမည့္သူ မရွိသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေန၏။ ထူးျခားသည့္ Aမႈတစ္ခ်ိဳ႕၌
သတင္းေထာက္မ်ားကို ဖြင့္ေပးၿပီး လူသား၏ ရက္စက္မႈကို လူသိရွင္ၾကား
ၾကားနာ စစ္ေဆး၏။ Aလားတူ ကိစၥရပ္ ေျမာက္မ်ားစြာကိုကား မသိလိုက္ၾကရ
ေပ။ ဤသို႔ ကံေခသူတို႔Aတြက္ Aရာရာကို တိတ္ဆိတ္စြာ ငံု႔ခံေနရသည့္
ေျမမဟီကဲ့သို႔ ႐ိုးက်ိဳးစြာ Aနင့္နာခံ႐ံုမွတစ္ပါး Aျခားေရြးစရာ မရွိေတာ့ေပ။
ေသာက ဒုကၡကို မခံစားႏိုင္ေတာ့သည့္ Aဆံုး၌ လံုးလံုးၾကံရာမရ ျဖစ္ကာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ Aဆံုးစီရင္လိုက္ၾကေလ၏။

ဆိုးသြမ္းသူ ေကာက္က်စ္သူႏွင့္ AသိUာဏ္မဲ့သူတို႔သည္ကား စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ

နာမ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခ်ဴခ်ာသူမ်ား ျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္ ကာယိကဒုကၡ ခံစား
ေနရသူတို႔ထက္ ပို၍ပင္ က႐ုဏာသက္ထိုက္သူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ သူတို႔ကို
မ႐ႈတ္ခ်သင့္ေပ။ မစက္ဆုပ္သင့္ေပ။ သူတို႔၏ Aားနည္းခ်က္ႏွင့္ သူတို႔၏
Aျပစ္AနာAဆာတို႔Aတြက္ သနားငဲ့ညႇာရန္သာ သင့္ေလ်ာ္၏။ မိခင္သည္
သားသမီး Aားလံုးတို႔ကို AညီAမွ် သနားၾကင္နာေသာ္လည္း မက်န္းမမာ
ခ်ဴခ်ာေနေသာ ကေလးကို ပို၍ က႐ုဏာသက္၏။ Aလားတူပင္ စိတ္က်န္းမာေရး
မျပည့္စံုသူတို႔ကို ပို၍ က႐ုဏာထားသင့္၏။ Aဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ စိတ္
က်န္မာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့မႈသည္ ကိုယ့္က်င့္တရားကို ပ်က္ျပားေစေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

UပမာAားျဖင့္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္သည္ Aမၺပါလီ ျပည့္တန္ဆာမႏွင့္ ခိုးသားဓားျပႀကီး

Aဂၤုလိမာလတို႔ Aေပၚ၌ ႀကီးမားေသာ က႐ုဏာတရား ထားရွိခဲ့၏။ ေနာက္ပိုင္း၌
သူတို႔ႏွစ္Uီးစလံုး ဘုရားရွင္၏ တပည့္သာ၀ကမ်ား ျဖစ္လာၾကၿပီး ကိုယ့္က်င့္တရား
ျပန္လည္ထူေထာင္ရာ၌ Aဆံုးစြန္ထိ ၿပီးေျမာက္ခဲ့ၾကေလသည္။

သူတို႔ မည္မွ်ပင္ ဆိုးသြမ္းေသာ္လည္း သူတို႔၏ ပါရမီဓာတ္ခံ ႀကီးရင့္မႈကို

နားလည္သင့္ေပသည္။ Aခ်ိန္ကိုင္ ဖြင့္ဆိုေျပာၾကားAပ္ေသာ စကားတစ္ခြန္း
သည္ တစ္Uီးတစ္ေယာက္၏ သေဘာထားAျမင္ တစ္ခုလံုးကို ေျပာင္းလဲ
ေစႏိုင္၏။

Aင္ပါယာဘုရင္ Aေသာကသည္ “စ႑ာေသာက”ဟု ကဲ့ရဲ့ သမုတ္Aပ္သည္

Aထိ ျပစ္မႈေျမာက္မ်ားစြာကို က်ဴးလြန္ခဲ့၏။ ေနာင္ေသာAခါ သူသည္
“Aေသာကမဟာရာဇာ” ျဖစ္လာခဲ့၏။ “(မေမ့ေလ်ာ့ေသာ) လံု႔လသည္ မေသရာ
နိဗၺာန္သို႔ သြားရားလမ္း ျဖစ္၏”ဟု သာမေဏငယ္ထံမွ ၾကားရေသာ စကား
တို႔သည္ သူ႔ဘ၀ကို AႀကီးAက်ယ္ ေျပာင္းလဲေစခဲ့ေလ၏။

ဘုရားရွင္၏ လမ္းညႊန္ခ်က္ကား လူမိုက္ကို မေပါင္းသင္းရန္ ျဖစ္၏။ ဤ

Aခ်က္သည္ လူေတာ္လူေကာင္းတို႔သည္ လူမိုက္တို႔ကို ျပဳျပင္ထိန္းေက်ာင္း
ေပးရန္Aတြက္ပင္ Aေပါင္းAေဖာ္ မျပဳAပ္ဟု ဆိုလိုသည္ မဟုတ္။ လူAမ်ားက
ကူးစက္ေရာဂါ ခံစားေနရသူတို႔ကို ေရွာင္ၾကU္ၾက၏။ က႐ုဏာရွင္ သမားေတာ္
တို႔သည္ကား ေ၀ဒနာရွင္တို႔ကို ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းေAာင္ ျပဳစုၾက၏။ ထိုသို႔ မျပဳစု
မကုသလွ်င္ ေ၀ဒနာရွင္တို႔ Aသက္ဆံုးသြားႏိုင္၏။ Aလားတူပင္ ဆိုးသြမ္း
ေကာက္က်စ္သူတို႔သည္ လူေကာင္းတို႔က သူတို႔ကို သေဘာထားႀကီးစြာ လက္
မခံႏိုင္ၾကလွ်င္ သနားက႐ုဏာ မထားၾကလွ်င္ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ က်႐ံႈး
ေသဆံုး သြားႏိုင္၏။
က်င့္၀တ္ထံုးတမ္း တစ္ခု Aေနျဖင့္ ဘုရားရွင္သည္ ဆင္းရဲသူ Uာဏ္မဲ့သူ
ဆိုးသြမ္းသူတို႔ကို ရွာေဖြၾကည့္႐ႈေတာ္မူ၏။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႏွင့္ ေတြ႔ရ
ေသာAခါ ေကာင္းျမတ္သူ ဂုဏ္ရွိသူတို႔ ျဖစ္လာၾက၏။

(ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမႈ) ေမတၱာကဲ့သို႔ပင္ (သနားငဲ့ညႇာမႈ) က႐ုဏာကိုလည္း ေပါက္ဖြား

ၿပီးႏွင့္ မေပါက္ဖြားရေသးေသာ သနားစဖြယ္ တိရစၧာန္တို႔ AပါA၀င္ ဆင္းရဲ့ဒုကၡ
ခံစားေနရေသာ ကူကယ္ရာ မဲ့ေနၾကေသာ သတၱ၀ါ Aားလံုးတို႔ထံသို႔ ေရာက္
သည္Aထိ Aကန္႔Aသတ္မဲ့ ျဖန္႔က်က္သင့္ေပသည္။

Aမ်ိဳးဇာတ္ AသားAေရာင္ သို႔မဟုတ္ Aမ်ိဳးAႏြယ္တို႔ကို Aေၾကာင္းျပဳ၍

လူသားတို႔၏ Aခြင့္Aလမ္းႏွင့္ Aခြင့္Aေရးတို႔ကို ျငင္းပယ္ျခင္းသည္
လူမဆန္မႈႏွင့္ ရက္စက္မႈပင္ ျဖစ္၏။ တိရစၧာန္တို႔၏ Aသားကို Aာသာငန္းငန္း
စားေသာက္ျခင္း၊ ေကာင္းကင္ယံမွ ဗံုးမိုးက်ဲခ်ကာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ
ေယာက္်ား မိန္းမ ကေလးသူငယ္တို႔ကို ရက္ရက္စက္စက္ ေခ်မႈန္းျခင္းတို႔သည္
ေတြေ၀မိုက္မဲသူတို႔ က်ဴးလြန္ဖူးသမွ် Aဆိုးရြားဆံုး ရက္စက္မႈမ်ားပင္ ျဖစ္၏။

သနားၾကင္နားျခင္း ကင္းမဲ့ေသာ Aမုန္းရန္ၿငိဳး ထူေျပာေသာ ယေန႔ကမၻာသည္

ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈ ယဇ္ပလႅင္၌ သက္ရွိေျမကမၻာေပၚရွိ တန္ဖိုးAရွိဆံုး
Aရာတို႔ကို စေတးခဲ့ၾကေလၿပီတည္း။ က႐ုဏာတရား ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္သို႔
ထြက္ေျပးေလသနည္း။

Aၾကမ္းဖက္မႈႏွင့္ ရက္စက္မႈတို႔ကို ေျမမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွ ေမာင္းထုတ္ပစ္ရန္

Aတြက္ ယေန႔ကမၻာသည္ က႐ုဏာတရား ျပည့္၀သည့္ ေယာက္်ားမိန္းမတို႔ကို
လုိAပ္ေန၏။

ဗုဒၶဘာသာ၏ က႐ုဏာ ဟူသည္မွာ ေသာကမ်က္ရည္ က်ျခင္းမ်ိဳးတို႔ကိုသာ

ပဓာန မထားေၾကာင္း မွတ္သားသင့္၏။ Aဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ က႐ုဏာ၏
သြယ္၀ိုက္ေသာ ရန္သူသည္ ရာဂမွ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ေသာက ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
တည္း။
က႐ုဏာသည္ ေသာကေရာက္ေနသည့္ သတၱ၀ါ Aားလံုးတို႔ကို ေထြးေပြ႔
ယုယတတ္၏။ ေမတၱာသည္ ေပ်ာ္ရႊင္သူ သို႔မဟုတ္ ပူေဆြးသူ သက္ရွိသတၱ၀ါ
Aားလံုးတို႔ကို သိမ္းၾကံဳးေပြ႔ဖက္တတ္၏။

မုဒိတာ

တတိယသူေတာ္ေကာင္း တရားမွာ မုဒိတာျဖစ္၏။ မုဒိတာသည္ သနားၾကင္နာမႈ

သက္သက္မွ်သာ မဟုတ္ေပ။ တိုက္႐ိုက္ထိုးႏွက္သည့္ Iႆာရန္ကို ေခ်မႈန္း
ႏိုင္စြမ္းရွိေသာ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမႈ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္လိုေပ်ာ္ရႊင္မႈ ျဖစ္၏။

ကၽြႏိုပ္တို႔ လူ႔Aဖြဲ႔Aစည္း တစ္ခုလံုးကို ေဘးသင့္ေစေသာ တြန္းAားတစ္ခုမွာ

မနာလိုျခင္း Iႆာျဖစ္၏။ မၾကာခဏ ဆိုသလိုပင္ လူတစ္ခ်ိဳ႕သည္
သူတစ္ပါးတို႔၏ ေAာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္မႈတို႔ကို မေတြ႔ျမင္လို မၾကားသိလိုၾကေပ။
က်႐ႈံးမႈကို ၀မ္းေျမာက္ၾက၍ ေAာင္ျမင္မႈကို မ႐ႈစိမ့္ႏိုင္ၾကေပ။ ေAာင္ျမင္သူတို႔ကို
ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳရမည့္Aစား ပ်က္စီးေAာင္ Aားထုတ္တတ္ၾက၏။ Aျပစ္ဆို
႐ႈတ္ခ်၏။ သြားပုပ္ေလလႊင့္ ေျပာတတ္ၾက၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဖ်တ္ဆီး
တတ္သည့္ Iႆာကို သုတ္သင္ႏိုင္သည့္ သေဘာတရား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
မုဒိတာသည္ သူတစ္ပါးထက္ မိမိႏွင့္ပို၍ သက္ဆိုင္၏။ တစ္နည္းAားျဖင့္
မုဒိတာကို က်င့္သံုးသူသည္ တစ္ဘက္သား၏ တိုးတက္မႈႏွင့္ ေကာင္းက်ိဳး
ခ်မ္းသာကို ေႏွာင့္ယွက္ဟန္႔တားရန္ Aားမထုတ္ေသာေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကို
လည္း ကူညီရာေရာက္၏။

မုဒိတာသည္ ေမတၱာႏွင့္ ယွU္တြဲေနေသာေၾကာင့္ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးသူတို႔၏

ေAာင္ျမင္မႈကို ၀မ္းေျမာက္ရန္မွာ လြယ္ကူေသာ္လည္း ၿပိဳင္ဘက္တို႔၏
ေAာင္ျမင္မႈကို ၀မ္းေျမာက္ရန္မွာ Aေတာ္Aတန္ ခက္ခဲမႈ ရွိ၏။ ဟုတ္ေပ၏။
ဤAခ်က္သည္ လူမ်ားစုAတြက္ ခက္၏။ ၎တို႔သည္ ထိုသို႔ ၀မ္းမေျမာက္ၾက။
၀မ္းေျမာက္ႏိုင္စြမ္းလည္း မရွိၾကေပ။ ယွU္ၿပိဳက္ဘက္တို႔ ပ်က္စီးမည့္Aေရး
ျဖစ္ႏိုင္သမွ်ေသာ Aေႏွာင့္Aယွက္ Aဟန္႔Aတားတို႔ကို ဖန္တီးရန္ လိုလားၾက
၏။

ထိုသူတို႔သည္ ေကာင္းျမတ္သူတို႔ကို Aဆိပ္တိုက္၍ သတ္သည္Aထိ

ကားစင္တင္သည္Aထိ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္သည္ Aထိပင္ ေရာက္သြားတတ္၏။
ဆိုကေရးတီးကို Aဆိပ္တိုက္၍ သတ္ခဲ့၏။ ခရစ္ေတာ္ကို ကားစင္တင္၍
သတ္ခဲ့၏။ ဂႏၶီကို ေသနပ္ႏွင့္ ပစ္သတ္ခဲ့၏။ ဤသို႔ေသာ လုပ္ရပ္ကား
ေကာက္က်စ္ ယုတ္မာေသာ မိုက္မဲေတြေ၀ေသာ ေလာကသဘာ၀ ျဖစ္ေပသည္။

ေမတၱာႏွင့္ က႐ုဏာတို႔ကို က်င့္သံုးရသည္မွာ မုဒိတာပြားရသည္ထက္

လြယ္ကူ၏။ မုဒိတာ ပြားရန္Aတြက္ ကိုယ္စြမ္းAား စိတ္စြမ္းAား မ်ားစြာ
လိုAပ္၏။

Aေနာက္ႏိုင္ငံတို႔က Aေရွ႕တိုင္း၏ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀မႈကို ၀မ္းေျမာက္ႏိုင္

ပါ၏ေလာ။ Aေရွ႕တိုင္းကလည္း Aေနာက္တိုင္း၏ တိုးတက္မႈကို ၀မ္းေျမာက္ႏိုင္
ပါ၏ေလာ။ ႏိုင္ငံတစ္ခုသည္ Aျခားႏိုင္ငံ တစ္ခု၏ ႀကီးပြားခ်မ္းသာမႈကို
၀မ္းေျမာက္ႏိုင္ပါ၏ေလာ။ လူမ်ိဳးစု တစ္ခုသည္ Aျခားလူမ်ိဳးစု တစ္ခု၏ တိုးပြား
ေနေသာ ႂကြယ္၀မႈကို ၀မ္းေျမာက္ႏိုင္ပါ၏ေလာ။ ကိုယ့္က်င့္တရား ျပဳစု
ပ်ိဳးေထာင္ေရး Aတြက္ တည္ရွိေနေသာ ဘာသာေရး AစုAဖြဲ႔ တစ္ခုသည္ပင္
Aျခားဘာသာေရး AစုAဖြဲ႔ တစ္ခု၏ ဘာသာေရးAရ Aရွိန္ၾသဇာ ႀကီးမႈကို
၀မ္းေျမာက္ႏိုင္ပါ၏ေလာ။ ဘာသာ၀ါဒ တစ္ခုသည္ တစ္ျခားဘာသာ၀ါဒ တစ္ခုကို
မနာလို ျဖစ္ေန၏။ ကမၻာ့တစ္ဘက္ျခမ္းသည္ Aျခား ကမၻာ့တစ္ဘက္ျခမ္းကို
မနာလို ျဖစ္ေန၏။ Aဖြဲ႔Aစည္း တစ္ခုသည္ AျခားAဖြဲ႔Aစည္း တစ္ခုကို မနာလို
ျဖစ္ေန၏။ စီးပြားေရး ကုမၸဏီတစ္ခုသည္ Aျခား စီးပြားေရး ကုမၸဏီတစ္ခုကို
မနာလို ျဖစ္ေန၏။ မိသားစု တစ္ခုသည္ Aျခား မိသားစု တစ္ခုကို မနာလို
ျဖစ္ေန၏။ မေAာင္ျမင္ေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္သည္ Aျခား ေAာင္ျမင္
ေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို မနာလို ျဖစ္ေန၏။ တစ္ခါတစ္ရံ၌ Aစ္ကို
သို႔မဟုတ္ Aစ္မသည္ ညီ သို႔မဟုတ္ ညီမကိုပင္ မနာလို ျဖစ္ေနတတ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယU္ေက်းသိမ္ေမြ႔ေAာင္ ျပဳလုပ္လိုလွ်င္၊ နက္နက္နဲနဲ
ေပ်ာ္ရႊင္လိုပါလွ်င္ တစ္Uီးစီ တစ္ေယာက္စီေရာ Aုပ္စုAသင္းAဖြဲ႔ တို႔ပါ
ႏွစ္လို၀မ္းေျမာက္မႈ မုဒိတာကို က်င့္သံုးသင့္ေပသည္။

မုဒိတာ၏ Aဓိက လကၡဏာမွာ သူတစ္ပါးတို႔၏ ႂကြယ္၀မႈႏွင့္ ေAာင္ျမင္ မႈကို

ေက်နပ္Aားရ လက္ခံျခင္း ျဖစ္၏။

ရယ္ေမာျခင္း ကဲ့သို႔ေသာ AျပဳAမူမ်ိဳးသည္ မုဒိတာ၏ လကၡဏာ မဟုတ္ေပ။

Aဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ Aေပ်ာ္ကို မုဒိတာ၏ သြယ္၀ိုက္ေသာ
ရန္သူAျဖစ္ သတ္မွတ္Aပ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

မုဒိတာသည္ သုခိတသတၱ၀ါ Aားလံုးတို႔ကို လိုလိုလားလား လက္ခံ၏။

မုဒိတာသည္ တစ္Uီးတစ္ေယာက္၏ ဂုဏ္ျပဳတတ္ေသာ သေဘာသဘာ၀လည္း
ျဖစ္၏။ မုဒိတာသည္ ေAာင္ျမင္သူAေပၚ ထားရွိသည့္ မလိုလားမႈ မွန္သမွ်ကို
သုတ္သင္ႏိုင္စြမ္း ရွိ၏။

Uေပကၡာ

စတုတၳျဗဟၼ၀ိဟာရသည္ Aခက္ခဲဆံုးႏွင့္ AလိုAပ္ဆံုးတရား ျဖစ္၏။ ၎ကား

Uေပကၡာ သို႔မဟုတ္ AညီAမွ် သေဘာထားမႈ ျဖစ္၏။ Uေပကၡာဟူေသာ
စကားလံုး၏ တိုက္႐ိုက္ Aဓိပၸာယ္မွာ မွန္မွန္ကန္ကန္ သိျမင္ျခင္း၊ တည့္တည့္
မတ္မတ္ ႐ႈျမင္းျခင္း သို႔မဟုတ္ မခြဲမျခား ၾကည့္႐ႈျခင္းတို႔ ျဖစ္၏။ ေလာဘ
သို႔မဟုတ္ ေဒါသ ကင္းမဲ့ျခင္း၊ ေထာက္ခံမႈ သို႔မဟုတ္ ကန္႔ကြက္မႈ ကင္းမဲ့ျခင္းဟု
ဆိုလို၏။

Uေပကၡာသည္ မရွိမျဖစ္ လိုAပ္ေသာတရား ျဖစ္၏။ AေျခAေန Aတက္Aက်

တို႔ Aလယ္၌ မညီမမွ် ျဖစ္ေနေသာ ေလာကAတြင္း ေနထိုင္ရေသာ
လူ၀တ္ေၾကာင္တို႔Aတြက္ Aထူးသျဖင့္ လိုAပ္၏။
ေစာ္ကားမႈႏွင့္ စြက္ဖက္မႈတို႔သည္ လူသားတို႔၏ ဘံုဆိုင္ပစၥည္းမ်ား ျဖစ္ၾက၏။
ေလာကႀကီးသည္ ေကာင္းျမတ္သူႏွင့္ ဂုဏ္ရွိသူမ်ား မၾကာခဏ မတရား
ေ၀ဖန္ထိုးႏွက္ ခံရရာ ေနရာAျဖစ္ ယူဆႏိုင္၏။ ဤသို႔ေသာ AေျခAေနတို႔
Aလယ္၌ ဟန္ခ်က္ညီေသာ စိတ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ရသည္မွာ ႀကီးျမတ္ေသာ
Aမႈကိစၥ ျဖစ္၏။

ဆံုး႐ႈံျခင္းႏွင့္ ေAာင္ျမင္ျခင္း၊ ေက်ာ္ၾကားျခင္းႏွင့္ သိမ္ငယ္ျခင္း၊ ခ်ီးက်ဴးခံရျခင္းႏွင့္

Aျပစ္တင္ခံရျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္းႏွင့္ ခ်မ္းသာျခင္းဟူေသာ ေလာကဓံတရား
ရွစ္ပါးတို႔သည္ လူသားAားလံုးတို႔ Aေပၚသို႔ သက္ေရာက္၏။ ဤသို႔ေသာ
Aေကာင္းေလာကဓံ သို႔မဟုတ္ Aဆိုးေလာကဓံတို႔ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရ ေသာAခါ
လူမ်ားစုသည္ တုန္လႈပ္ၾက၏။ ခ်ီးက်ဴးခံရေသာAခါ ဘ၀င္ခိုက္ သြား၏။
ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ခံရေသာAခါ Aားငယ္သြား၏။ Aျပစ္ဆိုဖြယ္ မရွိသည့္
Uေပကၡာကို က်င့္သံုးျခင္းျဖင့္ ဤသို႔ေသာ ဘ၀Aတက္Aက်တို႔ကို လက္ခံႏိုင္သူ၊
ခုိင္ျမဲေသာ ေက်ာက္ေတာင္(သည္ ေလေၾကာင့္ မတုန္လႈပ္သ)ကဲ့သို႔ ေလာကဓံ
ေၾကာင့္ မတုန္လႈပ္သူသည္ ပညာရွိမည္ေၾကာင္း ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူ၏။

ဘုရားရွင္၏ စံျပဘ၀သည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေလာကီသားမ်ားAတြက္ နမူနာ ယူစရာ

Aေကာင္းဆံုးျဖစ္၏။

ဘုရားရွင္ကဲ့သို႔ Aျပင္းAထန္ ေ၀ဖန္ခံရေသာ တိုက္ခိုက္ခံရေသာ ေစာ္ကား

ခံရေသာ ပုတ္ခတ္ခံရေသာ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳး၊ ဘုရားရွင္ကဲ့သို႔
AႀကီးAက်ယ္ ခ်ီးက်ဴးခံရေသာ ဂုဏ္ျပဳခံရေသာ ေလးစားခံရေသာ ဘာသာေရး
ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳး ေလာကမွာ မရွိေပ။

တစ္ခါေသာ္ ဘုရားရွင္ ဆြမ္းခံႂကြေတာ္မူစU္ ပုဏၰားတစ္ေယာက္သည္

ဘုရားရွင္ကို ဇာတ္နိမ့္သူဟု စြပ္စြဲ၏။ ဘုရားရွင္က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ သည္းခံ၍
ဘ၀ပဋိသေႏၶသည္ တစ္Uီးတစ္ေယာက္ကို နိမ့္က်သူျဖစ္ေAာင္ မလုပ္ႏိုင္
ေၾကာင္း၊ ယုတ္မာေသာ Aက်င့္ကသာ လုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း ရွင္းလင္း ေဟာၾကား
ေတာ္မူ၏။ ထိုပုဏၰားသည္ ဘုရားရွင္၏ သာ၀က ျဖစ္သြား၏။
လူတစ္ေယာက္သည္ ဘုရားရွင္ကို ဆြမ္းခံႂကြရန္ ဖိတ္ၾကားၿပီး ထိုေခတ္က
Aယုတ္မာဆံုး ျဖစ္ခဲ့သည့္ စကားလံုးတို႔ျဖင့္ Eည့္ခံေလ၏။ ဘုရားရွင္သည္
“လူယုတ္မာ” “လူရမ္းကား” “ႏြားႀကီး” စသည္ျဖင့္ Aေခၚခံေတာ္ မူခဲ့ရ၏။
သို႔ေသာ္ ဘုရားရွင္သည္ စိတ္Aေႏွာင့္Aယွက္ ျဖစ္ေတာ္ မမူခဲ့ေပ။ တံု႔ျပန္ေတာ္
မမူခဲ့ေပ။ သင့္Aိမ္သို႔ Eည့္သည္မ်ား ေရာက္လာသည့္Aခါ မည္သို႔
ျပဳက်င့္မည္နည္းဟု ဘုရားရွင္သည္ တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ ထိုသူကို ေမးေတာ္မူ၏။
Eည့္သည္တို႔ကို စားေသာက္ဖြယ္တို႔ျဖင့္ တည္ခင္းEည့္ခံမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ထိုသူက
ေျဖ၏။

“ေကာင္းၿပီ။ Eည့္သည္တို႔က မစားလွ်င္ သင္ မည္သို႔ ျပဳမည္နည္း”ဟု ဘုရားရွင္

ေမးေတာ္မူ၏။

“ထိုသို႔ျဖစ္လွ်င္ စားေသာက္ဖြယ္တို႔ကို ကိုယ္တိုင္ စားမည္”ဟု ထိုသူက ေျဖ၏။

“ေကာင္းပါၿပီ ဒကာ။ သင္က ငါ့ကို သင့္Aိမ္ ဆြမ္းခံႂကြဖို႔ ဖိတ္ခဲ့၏။ သင္က ငါ့ကို

ဆဲေရးျခင္း မ်ိဳးစံုနဲ႔ Eည့္ခံခဲ့ၿပီ။ ဆဲေရးတိုင္းထြာမႈကို ငါ လက္မခံ။ ျပန္ယူပါ”ဟု
ေAးေဆးစြာ မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ထို ျပစ္မႈ က်ဴးလြန္သူ၏ စ႐ိုက္ လကၡဏာသည္ လံုး၀
ေျပာင္းလဲသြား၏။

“လက္တံု႔မျပန္ၾကကုန္လင့္။ သူတစ္ပါးတို႔၏ ဆဲေရးမႈကို ခံရေသာAခါ

ကြဲပ်က္ေနေသာ ေမာင္းကဲ့သို႔ ဆိတ္ဆိတ္ေနေလာ့။ ဤသို႔ ျပဳက်င့္လွ်င္ ‘ငါသည္
နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳAပ္ၿပီ’ဟု မသိေသာ္လည္း နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳၿပီး
သူဟု မွတ္ယူAပ္၏။” ဤကား ဘုရားရွင္၏ AဆံုးAမ ျဖစ္ေပသည္။

ဤသည္တို႔ကား စည္းကမ္းမဲ့ေနေသာ ယေန႔ကမၻာ၌ နားစိုက္ ေထာင္သင့္ေသာ

Aဖိုးတန္ စကားလံုးမ်ား ျဖစ္ေပသည္။

တစ္ခါေသာ္ နန္းတြင္းသူ တစ္ေယာက္သည္ ဘုရားရွင္ကို ဆဲေရး ပုတ္ခတ္ရန္

Aမူးသမားတို႔ကို ေစလႊတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္၏ Aလုပ္Aေကၽြးျဖစ္ေသာ
ရွင္Aာနႏၵာသည္ ထိုၿမိဳ႕မွ Aျခားတစ္ေနရာသို႔ ႂကြေတာ္မူရန္ ေလွ်ာက္ထား
ေတာင္းပန္၏။ ဘုရားရွင္ကား တုန္လႈပ္ေတာ္ မမူေပ။

Aျခား Aမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္သည္ ကိုယ္ေလးလက္၀န္ ရွိဟန္ျပဳ၍

ထိုကိုယ္၀န္သည္ ဘုရားရွင္၏ ကိုယ္၀န္ျဖစ္သည္ဟုဆိုကာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကို
စြပ္စြဲ၏။ ၿပိဳင္ဘက္ တိတၱိတို႔ သတ္ျဖတ္Aပ္ေသာ Aမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကို
ဘုရားရွင္ သတ္သည္ဟု Aစြပ္စြဲ ခံခဲ့ရ၏။ ဘုရားရွင္၏ ညီ၀မ္းကြဲလည္းျဖစ္
တပည့္သာ၀ကလည္း ျဖစ္ေသာ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ေတာင္ကမ္းပါးမွေန၍
ဘုရားရွင္ Aေပၚသို႔ ေက်ာက္တံုးလွိမ့္ခ် က်ိတ္သတ္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့၏။ ဘုရားရွင္၏
တပည့္သာ၀က တစ္ခ်ိဳ႕သည္ ဘုရားရွင္ကို မနာလို၀န္တိုသူ ခြဲျခားဆက္ဆံ
တတ္သူ ဘက္လိုက္သူ စသည္ျဖင့္ စြပ္စြဲခဲ့ၾက၏။

တစ္ဘက္ကလည္း ဘုရားရွင္ကို ခ်ီးက်ဴးေထာမနာ ျပဳခဲ့ၾက၏။ ဘုရင္ မင္းျမတ္တို႔

ကိုယ္တိုင္ ဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္ရင္း၌ ၀ပ္စင္းခယ ခဲ့ၾကသည္။ AေလးAျမတ္
ျပဳခဲ့ၾကသည္။

ဘုရားရွင္သည္ ၿပီးျပည့္စံုသည့္ Uေပကၡာကို က်င့္သံုးျခင္းျဖင့္ ဆင္းရဲ မွန္သမွ်ကို

ေျမမဟီကဲ့သို႔ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ လက္ခံေတာ္မူခဲ့၏။

ျခေသၤ့မင္းသည္ မည္သို႔ေသာ Aသံကို ၾကားရသည္ျဖစ္ေစ မေၾကာက္ရြံ႕

မတုန္လႈပ္ သကဲ့သို႔ ပါးစပ္မေစာင့္သူတို႔၏ Aဆိပ္ျပင္းသည့္ ႏႈတ္လွံ
ထိုးခ်က္တို႔ေၾကာင့္ မတုန္လႈပ္သင့္ေပ။ ေလသည္ ပိုက္ကြန္တို႔၌ မၿငိကပ္
သကဲ့သို႔ Aေျပာင္းAလဲမ်ားေသာ ဤကမၻာ၏ မေရရာသည့္ သာယာဖြယ္တို႔၌
မတြယ္ၿငိသင့္ေပ။ ရႊံ႕ညြန္မွ ေပါက္ဖြားခဲ့ေသာ ၾကာပန္းကို ညႊန္Aညစ္Aေၾကး
မေပးက်ံႏိုင္သကဲ့သို႔ ေလာကီေသြးေဆာင္မႈတို႔၏ လႊမ္းမိုးမႈ မခံရေAာင္
ေနထိုင္သင့္၏။ Aျမဲတမ္း တည္ၿငိမ္စြာ ၾကည္လင္ေAးခ်မ္းစြာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ
ေနထိုင္သင့္၏။
ေမတၱာသည္ သတၱ၀ါ Aားလံုးတို႔ကို Aာ႐ံုျပဳ၏။ က႐ုဏာသည္ ဒုကၡိတ
သတၱ၀ါတို႔ကို Aာ႐ံုျပဳ၏။ မုဒိတာသည္ သုခိတ သတၱ၀ါတို႔ကို Aာ႐ံုျပဳ၏။
Uေပကၡာသည္ ေကာင္းျမတ္သူ ဆိုးသြမ္းသူ၊ ခ်စ္Aပ္သူ မခ်စ္Aပ္သူ၊ ႏွစ္သက္
Aပ္သူ မႏွစ္သက္Aပ္သူ Aားလံုးတို႔ကို Aာ႐ံုျပဳ၏။

ဤဘ၀မွာပင္ နတ္ျဗဟၼာတို႔ကဲ့သို႔ ျမင့္ျမတ္လိုသူသည္ လူသားAားလံုး တို႔၏

သႏၲာန္၌ ကိန္း၀ပ္ တည္ရွိေနၿပီး ျဖစ္ေသာ ဤျဗဟၼ၀ိဟာရတရား ေလးပါးတို႔ကို
ေန႔စU္ က်င့္သံုးႏိုင္၏။

မိမိကိုယ္ကို Aျပည့္A၀ဆံုးသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစလိုလွ်င္၊ က်င္လည္ရာရာ

သံသရာ မေရမတြက္ ႏိုင္ေသာ ဘ၀တို႔၌ က႐ုဏာတရား ႀကီးမားစြာျဖင့္
သတၱ၀ါတို႔၏ AစီးAပြားကို ရြက္ေဆာင္လိုပါလွ်င္ ပါရမီ ဆယ္ပါးတို႔ကို
Aားသြန္၍ ျဖည့္က်င့္ႏိုင္၏။ ေနာက္ဆံုး၌ Aထြတ္ျမတ္ဆံုး Uာဏ္Aလင္းကို
ရရွိသူ သမၼာသမၺဳဒၶဘုရား ျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။

နိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္ကို ရက္တိုတိုႏွင့္ ရရွိျခင္းျဖင့္ တဏွာမွန္သမွ်ကို သုတ္သင္ လိုသူ၊

ဒုကၡကို Aဆံုးသတ္လိုသူသည္ မူရင္းမပ်က္ စင္ၾကယ္စြာ တည္ရွိဆဲ
Aက်င့္လမ္းျဖစ္သည့္ မဂၢင္ရွစ္ပါး တရားထူး တရားျမတ္တို႔ကို လံု႔လႀကိဳးကုတ္
Aားထုတ္ႏိုင္၏။

ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ AေလးAနက္ တိုက္တြန္းေတာ္မူခဲ့သည္မွာ ဤသို႔

ျဖစ္၏။

“ရဟန္းတို႔ Uပမာ ဆိုပါစို႔။ ႀကီးက်ယ္ေသာ ဤကမၻာေျမသည္ ေရထု ျဖစ္သြား၏။

လူတစ္ေယာက္သည္ Aေပါက္တစ္ခုသာပါေသာ ထမ္းပိုးတစ္ခုကို ထိုေရထုသို႔
ပစ္ခ်၏။ Aေရွ႕Aရပ္မွ တိုက္ခတ္ေသာေလသည္ ထိုထမ္းပိုးကို Aေနာက္
Aရပ္သို႔ သယ္ေဆာင္သြား၏။ Aေနာက္Aရပ္မွ တိုက္ခတ္ေသာ ေလသည္
Aေရွ႕Aရပ္သို႔ သယ္ေဆာင္သြား၏။ ေျမာက္Aရပ္မွာ လာေသာေလသည္
ေတာင္Aရပ္သို႔ သယ္ေဆာင္သြား၏။ ေတာင္Aရပ္မွ လာေသာေလသည္
ေျမာက္Aရပ္သို႔ သယ္ေဆာင္သြား၏။ ေရမ်က္ႏွာျပင္သို႔ Aႏွစ္တစ္ရာၾကာမွ
တစ္ႀကိမ္သာ ေပၚတတ္ေသာ မ်က္လံုးတစ္ဘက္သာပါသည့္ လိပ္ကန္း
တစ္ေကာင္ ရွိေလရာ တစ္ခါေသာ ထိုလိပ္သည္ ထမ္းပိုးေပါက္၌ လည္ပင္း
စြပ္မိေလ၏။”

“Aရွင္ဘုရား။ ထိုသို႔ ထမ္းပိုးေပါက္၌ လိပ္၏လည္ပင္း စြပ္မိမည့္ Aေရးသည္

ခက္ခဲလွပါေပ၏။”

“ရဟန္းတို႔။ ထို႔Aတူပင္ လူAျဖစ္ ေမြးဖြားရန္ ခဲယU္း၏။ ေလာက၌ သဗၺညဳ

ဘုရားရဟႏၲာ တထာဂတတို႔ ပြင့္ထြန္းရန္ ခဲယU္း၏။ တထာဂတ မည္ေသာ
ဘုရားရွင္တို႔ ေဟာေတာ္မူသည့္ ဓမၼႏွင့္ ၀ိနယတို႔ ေလာကAလယ္ ထြန္းလင္း
တည္ရွိရန္ ခဲ့ယU္း၏။”

“ရဟန္းတို႔။ စင္စစ္ေသာ္ကား ယခုAခါ လူ႔Aျဖစ္ကို ရေနေလၿပီ။ ဘုရားရွင္

ပြင့္ေတာ္မူေနၿပီ။ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူသည့္ ဓမၼႏွင့္ ၀ိနယတို႔ ေလာကAလယ္
ထြန္းလင္းတည္ရွိ ေနေလၿပီ။”

“ရဟန္းတို႔။ ထို႔ေၾကာင့္ သင္တို႔သည္ 'ဤကား ဒုကၡတည္း၊ ဤကား

ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္းတည္း၊ ဤကား ဒုကၡခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာတည္း၊ ဤကား ဒုကၡ
ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာသို႔ ေရာက္ေစသည့္ နည္းလမ္းတည္း'ဟု သိႏိုင္ရန္Aတြက္ လံု႔လ
ႀကိဳးကုတ္ Aားထုတ္ၾကရေပမည္။”

**********
နိဗၺာန္လမ္း (၁)

“ဤ Aလယ္Aလတ္ျဖစ္ေသာ ျမတ္ေသာ Aက်င့္သည္ ကိေလသာၿငိမ္းရန္

Aလို႔ငွာ ျဖစ္၏။ ထူးေသာUာဏ္ျဖင့္ သိရန္Aလို႔ငွာ ျဖစ္၏။ သစၥာေလးပါးကို
သိရန္Aလို႔ငွာ ျဖစ္၏။ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳရန္ Aလို႔ငွာ ျဖစ္၏။”
(ဓမၼစကၠသုတ္)

သီလ

နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း Aက်င့္လမ္းဟူသည္ AသိUာဏ္ကို ႏံု႔နဲ႔ေစေသာ

ခႏၶာကိုယ္ကို ညႇင္းပမ္းမႈ Aတၱကိလမထာႏုေယာဂ Aက်င့္ႏွင့္ ကိုယ္က်င့္သီလ
ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကို ေႏွာင့္ေႏွးေစေသာ ကာမစည္းစိမ္း ခံစားမႈ ကာမသုခလႅိကာ-
ႏုေယာဂAက်င့္ဟု ဆိုAပ္ေသာ တစ္ဘက္စြန္းေရာက္ တရားတို႔ကို
ေရွာင္ၾကU္သည့္ မဇၥၽိမပဋိပဒါAက်င့္ ျဖစ္ေပသည္။

ဤ မဇၥၽိမပဋိပဒါAက်င့္၌ Aဂၤါရွစ္တန္ ပါ၀င္၏။ သမၼာဒိ႒ိ၊ သမၼာသကၤပၸ၊

သမၼာ၀ါစာ၊ သမၼာကမၼႏၲ၊ သမၼာ၀ါAာဇီ၀၊ သမၼာ၀ါယာမ၊ သမၼာသတိ၊
သမၼာသမာဓိတို႔ ျဖစ္ေပသည္။

ပထမAဂၤါ ႏွစ္ပါးကို AသိUာဏ္ (ပညာမဂၢင္)ဟု သတ္မွတ္၏။ ဒုတိယAဂၤါ

သံုးပါးကို ကိုယ္က်င့္တရား (သီလမဂၢင္)ဟု သတ္မွတ္၏။ ေနာက္ဆံုးAဂၤါ
သံုးပါးကို စူးစိုက္မႈ (သမာဓိမဂၢင္)ဟု သတ္မွတ္၏။

Aဆင့္ဆင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ AစU္Aရ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာတို႔သည္ နိဗၺာန္သို႔

ေရာက္ေစႏိုင္သည့္ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ေသာ လမ္းေၾကာင္းေပၚရွိ
Aဆင့္သံုးဆင့္ပင္ ျဖစ္ၾက၏။

ဤ Aဆင့္သံုးဆင့္သည္ လွပေသသပ္ေသာ ေAာက္ပါ ေရွးေဟာင္း ဂါထာ၌

ပါ၀င္ေန၏။
သဗၺပါပႆ Aကရဏံ၊ ကုသလႆ Uပသမၸဒါ။
သစိတၱပရိေယာဒပနံ၊ Eတံ ဗုဒၶါန သာသနံ။

Aကုသိုလ္ကို ေရွာင္ၾကU္ရာ၏၊ ကိုသိုလ္ကို ျပဳလုပ္ရာ၏။

စိတ္ကို စင္ၾကယ္ေစရာ၏၊ ဤကား ဘုရားရွင္တို႔၏ AဆံုးAမတည္း။

စိုက္ပ်ိဳးသည့္ Aရာကို ရိပ္သိမ္းရ၏။ Aကုသိုလ္သည္ ဒုကၡAက်ိဳးေပး၏။

ကုသိုလ္သည္ သုခAက်ိဳး ေပး၏။ သုခႏွင့္ ဒုကၡတို႔သည္ ကုသိုလ္ႏွင့္
Aကုသိုလ္တို႔၏ မုခ် Aက်ိဳးဆက္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။

သမၼာဒိ႒ိ Uာဏ္Aျမင္ ရွိသူသည္ ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္ နိယာမ ဤသဘာ၀ကို

နားလည္၏။ ဘယ္သူမွ မတိုက္တြန္းရဘဲ ကိုယ့္ဆႏၵႏွင့္ကိုယ္ Aကုသိုလ္မႈမွ
ေရွာင္ၾကU္၏။ ကုသိုလ္ကို Aစြမ္းကုန္ ဆည္းပူး၏။ ဤသို႔ ျပဳက်င့္ျခင္းျဖင့္
မိမိAတြက္ေရာ သူတစ္ပါး Aတြက္ပါ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေစ၏။ မိမိ သူတစ္ပါး
ႏွစ္Uီးသားတို႔Aတြက္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာျဖစ္ေAာင္ ရွင္သန္ေနထိုင္ေရးမွာ
ဘ၀ေပးတာ၀န္ ျဖစ္သည္ဟု ခံယူ၏။

ရွင္သန္မႈ ဘ၀တစ္သက္တာသည္ AားလံုးAတြက္ တန္ဖိုးရွိ၏၊ ဘယ္သူမွ

သူတစ္ပါး၏ Aသက္ကို သတ္ျဖတ္ရန္ Aခြင့္Aေရးမရွိဟု နားလည္ေသာေၾကာင့္
သက္ရွိAားလံုးတို႔ကို က႐ုဏာထား၏။ Aၾကင္နာပြား၏။ တြားသြားသတၱ၀ါ
Aေသးစားကေလးမ်ားကိုပင္ က႐ုဏာသက္၏။ ေမတၱာပို႔၏။ သတ္ျဖတ္မႈ၊
ညႇင္းပန္းမႈမွ ေရွာင္ၾကU္၏။

သတၱ၀ါ တစ္Uီးတစ္ေယာက္က Aျခားတစ္ေယာက္ကို ၀တ္တြားရမည္ဟူေသာ

Uပေဒသ မရွိေပ။ သို႔ေသာ္ Aားႀကီးသူတို႔က Aားႏြဲ႔သူကို Aၾကင္နာမဲ့စြာ
သတ္ျဖတ္ၾက၏။ သူ႔Aသားကို စားသံုးၾက၏။ ဤသည္မွာ တိရစၧာန္စ႐ိုက္ပင္
ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ေသာ တိရစၧာန္ AျပဳAမူသည္ သူတို႔Aမႈကိုသူတို႔
နားမလည္ႏိုင္ေသာ တိရစၧာန္တို႔Aတြက္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္စရာ ရွိ၏။ သို႔ေသာ္
က်ိဳးေၾကာင္းဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္း ရွိသူ၊ နားလည္ႏိုင္စြမ္း ရွိသူတို႔ Aလားတူ ျပစ္မႈမ်ိဳး
က်ဴးလြန္ေသာAခါ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္စရာ မရွိေပ။ လွ်ာAရသာ ခံဖို႔ျဖစ္ေစ၊
၀ါသနာAေလ်ာက္ျဖစ္ေစ သူ႔Aသက္ကို သတ္ျဖတ္ျခင္း ေသေစျခင္းတို႔သည္
တရားမွ်တမႈ မရွိေပ။ တိရစၧာန္ကို သတ္ျဖတ္မႈပင္ မွားယြင္းသည္ ဆိုပါလွ်င္
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးAတြက္၊ ဘာသာေရးAတြက္ သို႔မဟုတ္ Aျခား ထင္ရွားသည့္
ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္း တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးAတြက္ လူတစ္Uီးတစ္ေယာက္ကို ျဖစ္ေစ၊
လူAစုလိုက္ Aျပံဳလိုက္ကိုျဖစ္ေစ ရက္စက္ေသာ သို႔မဟုတ္ ေခတ္မီေသာ
နည္းစနစ္မ်ားျဖင့္ သတ္ျဖတ္ျခင္းသည္ မည္မွ် စက္ဆုပ္ဖြယ္ ေကာင္းလိုက္ပါ
သနည္း။

႐ိုးသားမႈ၊ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ရမႈႏွင့္ ေျဖာင့္မတ္မႈတို႔သည္ သမၼာဒိ႒ိ Uာဏ္Aျမင္ရွိသူ

တစ္ေယာက္၏ စ႐ိုက္လကၡဏာမ်ား ျဖစ္ေပသည္။ ထိုသို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္
မသိသာ မထင္ရွားေသာ သို႔မဟုတ္ သိသာထင္ရွားေသာ ခိုး၀ွက္မႈ Aားလံုးတို႔မွ
ႀကိဳးစား၍ ေရွာင္ၾကU္၏။ ခ်ီးမြမ္းAပ္ေသာ လူ႔သဘာ၀ကို Aရည္Aေသြး
ေလ်ာ့က်ေစေသာ လိင္ေဖာက္ျပန္မႈမွ ေရွာင္ၾကU္၍ ျဖဴစင္ေAာင္ ႀကိဳးစား၏။
ျဗဟၼစရိယ Aက်င့္ကို က်င့္သံုး၏။ မွားယြင္းေသာစကား၊ ၾကမ္းတမ္းေသာစကား၊
ကုန္းေခ်ာေသာစကား၊ Aက်ိဳးမဲ့ေသာ စကားတို႔ကို ေျပာဆိုျခင္းမွ ေရွာင္ၾကU္၏။
မွန္ကန္ေသာ၊ ခ်ိဳသာေသာ၊ ၾကင္နာေသာ၊ Aက်ိဳးေဆာင္ေသာ စကားတို႔ကိုသာ
ေျပာဆို၏။ ေသရည္ႏွင့္ မူးယစ္ေဆးတို႔သည္ သတိခၽြတ္ယြင္းမႈ ႏွင့္ စိတ္ဂနာ
မၿငိမ္မႈတို႔ကို တိုးပြားေစတတ္ေသာေၾကာင့္ ေသရည္ေသရက္ကို ေရွာင္ၾကU္၏။
သတိတရားကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္၏။ Aျမင္ၾကည္လင္ေAာင္ ေလ့က်င့္၏။

ကိုယ္ႏႈတ္ AမူAရာကို ထိန္းညႇိေပးေသာ ဤ Aေျခခံ Uပေဒသတို႔သည္

နိဗၺာန္လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းသူတို႔Aတြက္ Aေရးႀကီးလွ၏။ AဓိကAားျဖင့္
ကာယကံမႈႏွင့္ ၀စီကံမႈတို႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္ေပးႏိုင္စြမ္း ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။
ထိုUပေဒသတို႔ကို ခ်ိဳးေဖာက္ျခင္းသည္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း Aက်င့္လမ္း၌
ကုိယ္က်င့္သီလပိုင္း ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ၏ Aပိတ္Aပင္ AတားAဆီးမ်ားပင္ ျဖစ္၏။
ထိုUပေဒသတို႔ကို လိုက္နာ က်င့္သံုးျခင္းသည္ကား နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း Aက်င့္
လမ္း၌ Aဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔ဖို႔ ပံုမွန္တိုးတက္ဖို႔ပင္ ျဖစ္ေပသည္။
Aက်င့္လမ္း၌ Aဆင့္ဆင့္ တိုးတက္လာၿပီး Aားထုတ္ေသာ ေယာဂီသည္
Iေျႏၵတို႔ကို ႀကိဳးစား၍ ထိန္းခ်ဳပ္ေလ၏။

ရသတဏွာကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္၊ ကိုယ္Aရည္Aေသြးကိုေရာ စိတ္Aရည္Aေသြးကိုပါ

ျမႇင့္တင္ႏိုင္ရန္Aတြက္ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ ေရွာင္ၾကU္မႈ သို႔မဟုတ္
Uပုသ္သီတင္း ေစာင့္သံုးမႈကို Aနည္းဆံုး တစ္လတစ္ႀကိမ္ ျပဳသင့္၏။
တဏွာ့ကၽြန္ျဖစ္ေAာင္ ျပဳႏိုင္စြမ္းေသာ ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ားကို Aသံုးျပဳျခင္းထက္
႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္း ေနထိုင္ျခင္းက ပို၍ သင့္ေတာ္၏။ ျဗဟၼစရိယ Aက်င့္ကို
က်င့္သံုးသင့္၏။ Aဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုသို႔ က်င့္သံုးျခင္းျဖင့္ ထိန္းသိမ္း
Aပ္ေသာ စြမ္းAင္ေကာင္းကို မိမိ သူတစ္ပါး ႏွစ္Uီးသားတို႔၏ သီလ ပညာ
Aက်ိဳးစီးပြားတို႔Aတြက္ Aသံုးခ်ရာ ေရာက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထိုသုိ႔ေသာ
ဘ၀မ်ိဳး၌ ရွင္သန္သူသည္ ကိုယ္က်င့္သီလ တိုးတက္မႈကို ဟန္႔တားႏိုင္ေသာ
Aစြယ္Aပြား ေလာကီ Aေႏွာင္Aဖြဲ႔တို႔၌ တြယ္တာကပ္ၿငိ မေနေတာ့ေပ။
ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ Aားလံုးနီးပါး ခႏၶာကိုယ္ကို ေခၽြေခၽြတာတာ
ေကၽြးေမြးျပဳစုၾကသည္၊ ျဗဟၼစရိယAက်င့္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ က်င့္သံုးၾက
သည္၊ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္ ေနၾကသည္၊ စိတ္ဆႏၵAေလ်ာက္ လိုလိုလားလား ႏြမ္းပါး
ျခံဳးျခံၾကသည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ၾကသည္ဟု ဆိုႏိုင္ေပသည္။

ကာယကံမႈ ၀စီကံမႈတို႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္၍ Iေျႏၵကို ေစာင့္စည္းလ်က္

ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ တိုးတက္ေနစU္ ျမင့္ရာသို႔သာ ေမွ်ာ္မွန္းAားထုတ္သူ၏
ကံစြမ္းသတၱိသည္ ထိုသူ႔ကို ကာမဂုဏ္တို႔မွ ခြာေရွာင္ျဖစ္ေAာင္၊ ရေသ့ရဟန္း
ျပဳျဖစ္ေAာင္ တြန္းAားေပးေလေတာ့၏။ ထိုသူသည္ “လူမႈဘ၀ကား ထိခိုက္မႈ
ရွိ၏၊ ခိုက္ရန္ေဒါသ ရွိ၏၊ ပင္ပမ္းမႈ လိုAပ္မႈတို႔ ျပည့္ႏွက္ေန၏၊ Aိမ္ယာကို
ခြာေရွာင္ေသာ ရဟန္းဘ၀ကား လြင္တီးေခါင္ကဲ့သို႔ လြပ္လပ္၏”ဟု ထင္ျမင္
ယူဆေလ၏။

ဤသို႔လွ်င္ ကာမဂုဏ္တို႔၏ Aႏွစ္မဲ့မႈကို နားလည္၍ ေလာကီပိုင္ဆိုင္မႈ

Aားလံုးတို႔ကို စြန္႔လႊတ္ကာ ဖန္၀ါသကၤန္း ဆင္ျမန္းလ်က္ Aလံုးစံု စင္ၾကယ္ေသာ
ရဟန္းဘ၀ျဖင့္သာ ေနထိုင္ေလေတာ့၏။
လူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀ျဖင့္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳျခင္း

သို႔ေသာ္ လူတစ္ေယာက္ကို ျမင့္ျမတ္ေစသည္မွာ Aျပင္Aပ Aသြင္Aျပင္

မဟုတ္၊ Aဇၥၽတၱစင္ၾကယ္မႈ ႏွင့္ စံျပဳထိုက္ေသာ ေနထိုင္ရွင္သန္မႈသာ
ျဖစ္ေပသည္။ ဗဟိဒၶ Aသြင္ေျပာင္းလဲမႈ မဟုတ္၊ Aဇၥၽတၱ Aသြင္ေျပာင္းလဲမႈ
ျဖစ္ရမည္။ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳေရးAတြက္ လူ႔ေဘာင္ကို ေရွာင္ခြာရန္၊
ရေသ့ရဟန္း ျပဳရန္ Aမွန္ပင္ လိုAပ္၏။ ရဟန္းဘ၀သည္ နာမ္ခႏၶာ
တိုးတက္ျမင့္မားေရး၌ ထိေရာက္ လြယ္ကူေစသည္မွာ သံသယပြားစရာ မရွိေပ။
သို႔ေသာ္ လူ၀တ္ေၾကာင္သည္လည္း Aရဟတၱဖိုလ္ေပါက္ ၿပီးေျမာက္ႏိုင္
ေပသည္။

Aာ႐ံုဆြဲေဆာင္မႈမ်ား Aၾကား၌ လူ၀တ္ေၾကာင္ျဖင့္ Aရဟတၱဖိုလ္ေပါက္

ဆိုက္ေရာက္သူသည္ ပတ္၀န္းက်င္၌ Aာ႐ံုAေႏွာင့္Aယွက္ ကင္းမဲ့စြဲ
ေနထိုင္လ်က္ Aရဟတၱဖိုလ္ဆိုက္ေသာ ရဟန္းထက္ ပို၍ ခ်ီးက်ဴးထိုက္ေပ၏။

၀တ္ေကာင္းစားလွမ်ား တန္ဆာဆင္လ်က္ ဆင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနစU္

Aရဟတၱဖိုလ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ေသာ Aမတ္တစ္Uီးကို Aေၾကာင္းျပဳ၍
ေAာက္ပါAတိုင္း ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။

“Aၾကင္သူသည္ ကိေလသာ ၿငိမ္း၏။ Iေျႏၵကို ဆံုးမၿပီး ျဖစ္၏။ မဂ္ေလးပါးျဖင့္

ျမဲ၏။ ျမတ္ေသာAက်င့္ ရွိ၏။ Aလံုးစံုေသာ သတၱ၀ါတို႔၌ လက္နက္ကို
ပယ္ခ်ထားသည္ျဖစ္၍ ေမတၱာျဖင့္ AညီAမွ်က်င့္၏။ ထိုသူသည္ A၀တ္တန္ဆာ
ဆင္ေစကာမူ မေကာင္းမႈကို Aပျပဳသူ ‘ျဗဟၼဏ’မည္၏၊ ကိေလသာၿငိမ္းသူ
‘သမဏ’မည္၏၊ ကိေလသာကို ဖ်က္ဆီးၿပီးသူ ‘ဘိကၡဳ’မည္၏။”

ဤကဲ့သို႔ ေလာကကို မစြန္႔ခြာဘဲ လူ၀တ္ေၾကာင္ျဖင့္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္

ျပဳခဲ့သူတို႔၏ ျဖစ္ရပ္ ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိခဲ့၏။ သာသနာေတာ္၌ Aလြန္ကိုင္း႐ႈိင္းသူ၊
ရက္ေရာသူ သာသနာဒါယကာ Aနာထပိဏ္သည္ ေသာတာပန္ျဖစ္၏။
သာကီ၀င္မင္းသား မဟာနာမ္သည္ သကဒါဂါမ္ ျဖစ္၏။ Aိုထိန္းသည္
ဃဋိကာရသည္ Aနာဂါမ္ ျဖစ္၏။ သုေဒၶါနမင္းသည္ ရဟႏၲာ Aျဖစ္ျဖင့္ ပရိနိဗၺာန္
ျပဳခဲ့၏။

ရဟန္းေတာ္

ရဟန္းမည္သည္
- ပါတိေမာကၡသံ၀ရသီလဟူေသာ ၀ိနည္းသီလ Aေျခခံသိကၡာပုဒ္မ်ား၊
- Iၿႏၵိယသံ၀ရသီလဟူေသာ Iေျႏၵကို ေစာင့္ထိန္းျခင္းသီလ၊
- Aာဇီ၀ပါရိသုဒၶိသီလဟူေသာ Aသက္ေမြး ၀မ္းေၾကာင္းမႈႏွင့္ စပ္ေသာ
ေစာင့္ထိန္းမႈ သီလ၊
- ပစၥယသႏၷိႆိတသီလဟူေသာ ဘ၀ရပ္တည္ေရး AသံုးAေဆာင္တို႔၌
ဆင္ျခင္ ႏွလံုးသြင္းရေသာ သီလဟူသည့္ စတုပါရိသုဒၶိသီလကို ေစာင့္ထိန္း
ရ၏။

ဤသီလေလးမ်ိဳးကို နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း Aက်င့္လမ္းျဖစ္သည့္ ၀ိသုဒၶိခုနစ္ပါး၌

တစ္ပါး AပါA၀င္ျဖစ္ေသာ သီလ၀ိသုဒၶိ (ကိုယ္က်င့္ျဖဴစင္ျခင္း)ဟု တစ္ေပါင္း
တည္း ေခၚဆို၏။

သာသနာ့ေဘာင္သို႔ ၀င္ေရာက္ၿပီး (Uပသမၸဒ) ရဟန္းျမတ္Aျဖစ္ ခံယူေသာသူကို

ဘိကၡဳဟုေခၚ၏။ “ဘိကၡဳ”ဟူေသာ ပါဠိစကားလံုး၏ Aဓိပၸာယ္ကို ျခံဳငံုမိေသာ
ျမန္မာစကား မရွိေပ။ “ဘုန္းေတာင္းယာစကာ”ဟု Aနီးစပ္ဆံုး ျမန္မာဘာသာ
ျပန္ဆိုႏိုင္၏။ ခြက္လက္စြဲ၍ ေတာင္းစားသူဟူေသာ Aဓိပၸာယ္ကား မဟုတ္ေပ။
လွဴဒါန္းAပ္ေသာ ဆြမ္းကိုမွီ၍ Aသက္ေမြးသူဟု ဆိုလို၏။

ရဟန္းတစ္ပါးAတြက္ တစ္သက္တာAဓိ႒ာန္ မရွိေပ။ ျမင့္ျမတ္ေသာ ဘ၀ကို

ေနထိုင္က်င့္သံုးႏိုင္ေရး Aတြက္ ကိုယ့္ဆႏၵႏွင့္ကို Aလိုရွိသေလာက္ ကာလ
Aပိုင္းAျခားျဖင့္ ရဟန္းျပဳႏိုင္၏။ သာသနာ့ေဘာင္ကို Aခ်ိန္မေရြး စြန္႔ခာြ ခြင့္
ရွိသည္။
ရဟန္မည္သည္ Aေသးစား သိကၡာပုဒ္မ်ား(Aဓိကရဏသမထ)Aျပင္ ၂၂၀ေသာ
သိကၡာပုဒ္တို႔ကို က်င့္သံုးရ၏။ Aစင္ၾကယ္ဆံုး ျဗဟၼစရိယAက်င့္၊ ခိုး၀ွက္ျခင္း၊
သတ္ျဖတ္ျခင္း၊ တရားထူးရေၾကာင္း မဟုတ္မမွန္ ႂကြား၀ါျခင္းတို႔ႏွင့္
သက္ဆိုင္ေသာ သိကၡာပုဒ္ေလးမ်ိဳးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ေစာင့္ထိန္းရ၏။
သိကၡာပုဒ္ ေလးခုAနက္ တစ္ခုခုကို က်ဴးလြန္ေဖာက္ဖ်က္လွ်င္ ပါရာဇိကက်၏။
ရဟန္းAျဖစ္သည္ AလိုAေလ်ာက္ ပ်က္ေလ်ာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြား၏။ Aကယ္၍
ဆႏၵရွိလွ်င္ သာသနာ့ေဘာင္လို႔ ၀င္ေရာက္၍ ရွင္သာမေဏ ျပဳႏိုင္၏။
Aျခားေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားႏွင့္ စပ္လ်U္း၍ကား က်ဴးလြန္သည့္ သိကၡာပုဒ္ႏွင့္
ေလ်ာ္ညီစြာ သင့္ေရာက္ေသာ Aာပတ္ကို ကုစားမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရ၏။

ရဟန္းတစ္ပါး၏ ထူးျခားေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ားမွာ စင္ၾကယ္ျခင္း၊

ျဗဟၼစရိယကို Aျပည့္A၀ က်င့္သံုးျခင္း၊ AလိုဆႏၵAေလ်ာက္ ေခါင္းပါးစြာ
က်င့္ျခင္း၊ ႏွိမ္ခ်ျခင္း၊ ႐ိုးေျဖာင့္ျခင္း၊ ကိုယ့္Aားကိုယ္ကိုးျခင္း၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း၊ သည္းခံျခင္း၊ သနားၾကင္နာတတ္ျခင္း၊ ရက္စက္မႈ ကင္းမဲ့ျခင္းတို႔
ျဖစ္၏။

ရဟန္းျပဳျခင္းသည္ သို႔မဟုတ္ ေလာကီသာယာဖြယ္ႏွင့္ ေလာကီေမွ်ာ္မွန္းခ်က္

တို႔ကို စြန္႔ခြာျခင္းသည္ နိဗၺာန္ရေရးAတြက္ ထိေရာက္ေသာ နည္းလမ္းတစ္ခုသာ
ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ရဟန္းျပဳ႐ံုမွ်ျဖင့္ ျပဳဖြယ္ကိစၥ ၿပီးဆံုးသည္ကား မဟုတ္ေသးေပ။

**********
နိဗၺာန္လမ္း (၂)

သမထ

“လာဘ္ရေၾကာင္း Aက်င့္သည္ တစ္မ်ိဳးတစ္ျခားတည္း။ နိဗၺာန္ရေၾကာင္း

Aက်င့္သည္ တစ္မ်ိဳးတစ္ျခားတည္း။” (ဓမၼပဒ)

တည္ၾကည္စူးစိုက္မႈ (သမာဓိ)

သီလAေျခခံကို လံုျခံဳစြာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ၿပီး တစ္ဆင့္တက္၍

ျမင့္ျမတ္လိုသူသည္ ျမင့္ျမတ္မႈ ၀ိသုဒၶိ၏ ဒုတိယAဆင့္ျဖစ္ေသာ၊ ပို၍
ျမင့္ျမတ္ေသာ သမာဓိAက်င့္ကို ဆက္လက္က်င့္သံုး၏။ စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္၏။
ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္၏။

သမာဓိဟူသည္ Aာ႐ံုတစ္ခုတည္း၌ စိတ္စိုက္တည္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ Aျခား

AရာAားလံုးကို ဖယ္ထား၍ Aာ႐ံုတစ္ခု Aေပၚ၌ စိတ္ကို စူးစိုက္ထားျခင္း
ျဖစ္၏။

သမထAာ႐ံုမ်ား

ဗုဒၶဘာသာ AလိုAရ က်င့္သံုးသူ၏ စ႐ိုက္ႏွင့္ ေလ်ာ္ညီစြာ ကြဲျပားျခားနားေသာ

သမထAာ႐ံု (ကမၼ႒ာန္း) ေလးဆယ္ ရွိ၏။

၎တို႔မွာ
(က) ၁။ ပထ၀ီကသိုဏ္း၊
၂။ Aာေပါကသိုဏ္း၊
၃။ ေတေဇာကသိုဏ္း၊
၄။ ၀ါေယာကသိုဏ္း၊
၅။ နီလကသိုဏ္း၊
 ၆။ ပီတကသိုဏ္း၊
၇။ ေလာဟိတကသိုဏ္း၊
၈။ ၾသဒါတကသိုဏ္း၊
၉။ Aာေလာကကသိုဏ္း၊
၁၀။ Aာကာသကသိုဏ္းဟူေသာ ကသိုဏ္းဆယ္မ်ိဳး၊

(ခ) ၁။ ဖူးဖူးေရာင္သည့္ သူေသေကာင္ (Uဒၶဳမာတက)၊

၂။ Aဆင္းပ်က္ေနသည့္ သူေသေကာင္ (၀ိနီလက)၊
၃။ ယိုစီးပုတ္ပြေနသည့္ သူေသေကာင္ (၀ိပုဗၺက)၊
၄။ ႏွစ္ပိုင္းျပတ္ေနသည့္ သူေသေကာင္ (၀ိစၧိဒၵက)၊
၅။ ေခြး ငွက္တို႔ ခဲစားAပ္ေသာ သူေသေကာင္ (၀ိကၡာယိတက)၊
၆။ တစ္စစီ ပစ္ခ်Aပ္ေသာ သူေသေကာင္ Aပိုင္းAစမ်ား (၀ိကၡိတၱက)၊
၇။ လက္နက္ျဖင့္ ခုတ္ပိုင္း၍ ပစ္ခ်Aပ္ေသာ သူေသေကာင္
Aပိုင္းAစမ်ား (ဟတ၀ိကၡိတၱက)၊
၈။ ေသြးAလိမ္းလိမ္း ေပက်ံေနသည့္ သူေသေကာင္ (ေလာဟိတက)၊
၉။ ပိုးေလာက္တို႔ ျပည့္လွ်ံေနသည့္ သူေသေကာင္ (ပုဠဳ၀က) ႏွင့္
၁၀။ A႐ိုးစု (A႒ိက)ဟူေသာ မတင့္တယ္ မစင္ၾကယ္မႈ (Aသုဘ)
ဆယ္မ်ိဳး၊

(ဂ) ၁။ ဘုရားဂုဏ္ (ဗုဒၶါႏုႆတိ)၊

၂။ တရားဂုဏ္ (ဓမၼာႏုႆတိ)၊
၃။ သံဃာ့ဂုဏ္ (သံဃာႏုႆတိ)၊
၄။ သီလေက်းဇူး (သီလာႏုႆတိ)၊
၅။ စြန္႔ၾကဲမႈAက်ိဳး (စာဂါႏုႆတိ)၊
၆။ နတ္တို႔၏ဂုဏ္ (ေဒ၀တာႏုႆတိ)၊
၇။ ၿငိမ္းေAးမႈဂုဏ္ (Uပသမာႏုႆတိ)၊
၈။ ေသျခင္းတရား (မရဏႆတိ)တို႔ကို Aသီးသီး Aာ႐ံုျပဳမႈဟူေသာ
Aာ႐ံုျပဳမႈ ရွစ္မ်ိဳး၊
၉။ ခႏၶာကိုယ္ Aစိတ္Aပိုင္းမ်ားကို ႐ႈမွတ္ျခင္း (ကာယဂတာသတိ) ႏွင့္
 ၁၀။ ၀င္ေလထြက္ေလကို ႐ႈမွတ္ျခင္း (Aာနာပါနႆတိ)ဟူေသာ
Aႏုႆတိဆယ္မ်ိဳး၊

(ဃ) ခ်စ္ခင္ျခင္း (ေမတၱာ)၊ သနားျခင္း (က႐ုဏာ)၊ ၀မ္းေျမာက္ျခင္း (မုဒိတာ)

ႏွင့္ AညီAမွ်႐ႈျခင္း (Uေပကၡာ)ဟူေသာ ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈ မရွိေသာ
ေနျခင္းေလးမ်ိဳး သို႔မဟုတ္ ျဗာဟၼ၀ိဟာရေလးမ်ိဳး၊
(င) တစ္ခုတည္းေသာ သညာ၊ ဆိုလိုသည္မွာ စားေသာက္ဖြယ္ရာ
Aာဟာရကို စက္ဆုပ္ဖြယ္ဟု မွတ္ယူမႈသညာ (Aာဟာေရပဋိကူလ
သညာ)၊
(စ) ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ နားလည္မႈတစ္မ်ိဳး၊ ဆိုလိုသည္မွာ ဓာတ္ေလးပါးကို ခြဲျခမ္း
စိတ္ျဖာ နားလည္ျခင္း (စတုဓာတု၀၀တၴာန)၊
(ဆ) Aဆံုးမဲ့ AာကာသAာ႐ံု (AာကာသာနUၥာယတန)၊ Aဆံုးမဲ့ ၀ိညာဏ္
Aာ႐ံု (၀ိညာနUၥာယတန)၊ သညာကင္းဆိတ္မႈAာ႐ံု (AာကိUၥညာယတန)
ႏွင့္ သညာရွိသည္လည္းမဟုတ္ သညာ ကင္းသည္လည္း မဟုတ္ေသာ
Aာ႐ံု (ေန၀သညာနာသညာယတန) ဟူသည္ A႐ူပစ်ာန္ေလးမ်ိဳးတို႔
ျဖစ္ေပသည္။

စ႐ိုက္Aမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွင့္ ေလ်ာ္ရာရာ သမထAာ႐ံုမ်ား

က်မ္းစာမ်ား AဆိုAရ Aသုဘဆယ္မ်ိဳးႏွင့္ သံုးဆယ့္ႏွစ္ေကာ႒ာသ ကဲ့သို႔ေသာ

ကာယဂတာသတိ ကမၼ႒ာန္းတို႔သည္ Aာ႐ံုဆြဲေဆာင္မႈရွိေသာ ခႏၶာကိုယ္ကို
စက္ဆုပ္႐ြံရွာေစတတ္ေသာေၾကာင့္ ေလာဘစ႐ိုက္ ရွိသူမ်ားႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္၏။
ျဗဟၼ၀ိဟာရေလးမ်ိဳးႏွင့္ Aေရာင္Aဆင္း ကသိုဏ္းေလးမ်ိဳးတို႔သည္ ေဒါသစ႐ိုက္
ရွိသူမ်ားႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္၏။ ဘုရားဂုဏ္ကို ေAာက္ေမ့မႈ စသည္တို႔မွာ သဒၶါစ႐ိုက္
ရွိသူမ်ားႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္၏။ မရဏႆတိ Uပသမာသတိ ႏွင့္ AစာAာဟာရကို
စက္ဆုပ္ဖြယ္ဟု ႐ႈမွတ္မႈ Aာဟာရပဋိကူလသညာတို႔သည္ (ပညာ)ဗုဒၶိစ႐ိုက္
ရွိသူတို႔ႏွင့္ သင့္ေလွ်ာ္၏။ ႂကြင္းေသာ သမထAာ႐ံုမ်ားသည္၊ AဓိကAားျဖင့္
ဗုဒၶါႏုႆတိ ေမတၱာကမၼ႒ာန္း ကာယဂတာသတိ ႏွင့္ မရဏႆတိတို႔သည္
စ႐ိုက္ခြဲျခားမႈ မရွိဘဲ Aားလံုးႏွင့္ သင့္ေလွ်ာ္၏။
စ႐ိုက္ေျခာက္မ်ိဳး

စ႐ိုက္(စရိတ) ေျခာက္မ်ိဳးရွိ၏။ ၎တို႔မွာ ေAာက္ပါAတိုင္း ျဖစ္ေပသည္။

၁။ ရာဂစ႐ိုက္ (ရာဂစရိတ)၊
၂။ ေဒါသစ႐ိုက္ (ေဒါသစရိတ)၊
၃။ ေမာဟစ႐ိုက္ (ေမာဟစရိတ)၊
၄။ သဒၶါစ႐ိုက္ (သဒၶါစရိတ)၊
၅။ ဗုဒၶိစ႐ိုက္ (ဗုဒၶိစရိတ)၊
၆။ ၀ိတက္စရိုက္ (၀ိတကၠစရိတ)။

“စ႐ိုက္”ဟူသည္ တစ္Uီးတစ္ေယာက္၏ Aလြန္ထူးျခားေသာ ပင္ကိုယ္Aေျခခံ

သဘာ၀ပင္ ျဖစ္၏။ ထို ပင္ကိုယ္သဘာ၀သည္ တစ္စံုတစ္ရာ လႊမ္းမိုးမႈ မရွိသည့္
ပကတိ AေျခAေန၌ ေပၚလြင္၏။ AျပဳAမူ သို႔မဟုတ္ Aေၾကာင္းကံ Aမ်ိဳးမ်ိဳး
ကြဲျပားမႈေၾကာင့္ သတၱ၀ါတို႔၏ စ႐ိုက္မ်ားလည္း Aမ်ိဳးမ်ိဳး ကြားျပားၾက၏။
ျပဳေနက် AမူAရာတို႔သည္ သီးျခားစ႐ိုက္မ်ား ျဖစ္လာၾက၏။

တစ္Uီးတစ္ေယာက္၏ သႏၲာန္၌ တပ္မက္မႈ သို႔မဟုတ္ ရာဂစ႐ိုက္ (ရာဂစရိတ)

ရွိေနစU္ တစ္ျခားသူတို႔ သႏၲာန္၌ Aမုန္း ရန္ၿငိဳး စိတ္ဆိုးေဒါသ သို႔မဟုတ္
ေဒါသစ႐ိုက္ (ေဒါသစရိတ) ရွိေန၏။ လူမ်ားစုသည္ ဤ Aုပ္စုႏွစ္ခုတြင္
Aက်ံဳး၀င္၏။ AသိUာဏ္ ကင္းမဲ့သူ၊ Aနည္းႏွင့္Aမ်ား မိုက္မဲေတြေ၀သူ
တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ရွိ၏ (ေမာဟစရိတ)။ စိတ္Aေျပာင္းAလဲမ်ားသူ၊ တစ္ခုခုAေပၚမွာ
သီးျခား Aာ႐ံုမစိုက္ႏိုင္သူ (၀ိတကၠစရိတ)တို႔သည္ ပညာမဲ့သူႏွင့္ Aလားတူ၏။
ပင္ကိုယ္သဘာ၀Aားျဖင့္ Aခ်ိဳ႕က ထူးထူးျခားျခား သဒၶါတရား (သဒၶါစရိတ)
Aားေကာင္းၾကၿပီး Aခ်ိဳ႕က ထူးထူးျခားျခား ပညာUာဏ္ ႀကီးမားၾက၏
(ဗုဒၶိစရိတ)။

စ႐ိုက္ေျခာက္မ်ိဳးကို Aျပန္Aလွန္ တြဲစပ္လိုက္ေသာAခါ (၆၃)မ်ိဳး ရ၏။ မွန္းဆ

ထင္ျမင္မႈ ဒိ႒ိစ႐ိုက္ကိုပါ ထည့္သြင္းလွ်င္ (၆၄)မ်ိဳး ရ၏။
သမထAာ႐ံုတို႔ကို စ႐ိုက္Aမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ပုဂၢိဳလ္ Aမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ႏွင့္ ေလွ်ာ္ညီစြာ Aမ်ိဳးမ်ိဳး
ေျပာင္းလဲက်င့္သံုးရ၏။

သမထAက်င့္

တရားလိုလားေသာ ေယာဂီသည္ သမာဓိ မထူေထာင္မီ ေရွးUီးစြာ သမထ

Aာ႐ံုကို သတိထား၍ ေရြးျခယ္ဆံုးျဖတ္သင့္၏။ ေရွးAခါကဆိုလွ်င္ စ႐ိုက္ႏွင့္
ေလ်ာ္ညီသည့္ သမထAာ႐ံုကို ေရြးျခယ္ေပးသည့္ ကၽြမ္းက်င္ လိမၼာေသာ
ဆရာ၏ လမ္းညႊန္မႈကို ရွာေဖြရျခင္းသည္ ေယာဂီတပည့္တို႔၏ ထံုးစံျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ ယေန႔ေခတ္၌ ကၽြမ္းက်င္လိမၼာေသာ ဆရာကို ရွာမရႏိုင္ပါလွ်င္
တရားလိုလားသူသည္ ကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္တတ္ေAာင္ ေလ့က်င့္ထားရေပမည္။
ကိုယ့္စ႐ိုက္ႏွင့္ ေလ်ာ္ညီသည္ဟု ယူဆရေသာ Aာ႐ံုတစ္ခုခုကို ေရြးျခယ္
ရေပမည္။

ကမၼ႒ာန္း တစ္ခုခုကို ေရြးျခယ္ၿပီးေသာAခါ ေႏွာင့္Aယွက္ Aဟန္႔Aတား

Aနည္းပါးဆံုးျဖစ္ေသာ ဆိတ္ၿငိမ္ရာ Aရပ္သို႔ ခ်U္းကပ္သင့္၏။ ေတာေတာင္
လိုဏ္ဂူ သို႔မဟုတ္ လူသူကင္းဆိတ္ရာ ေနရာမ်ိဳး ျဖစ္သင့္၏။ ထိုေနရာမ်ိဳး၌
တရားAားထုတ္ေနစU္ ၾကား၀င္ ေႏွာင့္ယွက္မႈမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ေျခ Aနည္းဆံုး
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။

ကင္းဆိတ္မႈ ၀ိေ၀ကသေဘာသည္ မိမိ၏ Aဇၥၽတၱကို မွီတည္ေၾကာင္း နားလည္

ထားသင့္၏။ စိတ္ကို Aနည္ထိုင္ Aေျခက်ေAာင္ မတည္ေဆာက္ႏိုင္လွ်င္
တိတ္ဆိတ္ေသာ ေတာေတာင္သည္ပင္ သင့္ေတာ္ေသာAရပ္ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။
စိတ္ကို ၿငိမ္ေAာင္ထိမ္းႏိုင္လွ်င္ ႐ႈပ္ေထြးေသာ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္သည္ပင္
Aဆင္ေျပေသာ ေဒသ ျဖစ္ႏိုင္၏။ စိတ္ကို ၿငိမ္ေAာင္ ထိန္းရာ၌ ရွင္သန္
ေနထိုင္ရာ ပတ္၀န္းက်င္သည္ သြယ္၀ိုက္၍ Aေထာက္Aပံ့ ေပး၏။
ထိုေနာက္ တရားလိုလားေသာ ေယာဂီသည္ မိမိႏွင့္ မိမိ၏ ပတ္၀န္းက်င္Aတြက္
Aဆင္ေျပေသာ၊ Aားထတ္ရန္ Aသင့္ေတာ္ဆံုး ျဖစ္ေသာ Aခ်ိန္ကို ေရြးျခယ္
ဆံုးျဖတ္ရန္ ျဖစ္သည္။

စိတ္ဓာတ္ လန္းဆန္းတက္ႂကြေနခိုက္ျဖစ္ေသာ နံနက္ေစာေစာAခ်ိန္၊ Aလြန္

Aကၽြံ ပင္ပမ္းမေနဘူး ဆိုပါလွ်င္ ညAိပ္ယာ၀င္ခ်ိန္တို႔သည္ ေယဘုယ်Aားျဖင့္
တရားAားထုတ္ရန္ Aသင့္ေတာ္ဆံုးAခ်ိန္ပင္ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္
Aခ်ိန္ကို ေရြးျခယ္သည္ျဖစ္ေစ သတ္မွတ္ထားေသာ Aခ်ိန္မွာ ေန႔စU္ေန႔တိုင္း
မွန္မွန္ေစာင့္ထိန္း၍ က်င့္သင့္၏။ သို႔မွသာ တရားAလုပ္၌ စိတ္စြဲလာေပလိမ့္
မည္။

တရား႐ႈမွတ္မႈ ကိုယ္ဟန္AေနAထားသည္လည္း သမာဓိရေရးAတြက္

တြန္းAားေကာင္းသည့္ နည္းလမ္းတစ္ခုပင္ ျဖစ္၏။ Aမ်ားAားျဖင့္ Aေရွ႕
တိုင္းသားတို႔သည္ ကိုယ္ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ထားလ်က္ တင္ပလႅင္ေခြကာ
ထိုင္ၾက၏။ ညာဘက္ေျခဖ၀ါးကို ဘယ္ဘက္ေပါင္ေပၚ တင္ထားလ်က္၊
ညာဘက္ေျခဖ၀ါးကို ဘယ္ဘက္ေပါင္ေပၚ တင္ထားလ်က္ ထိုင္ၾက၏။ ဤကား
တင္ပလႅင္ Aျပည့္ေခြ၍ ထိုင္နည္း ျဖစ္၏။ Aမ်ားစု ၾကံဳေနက်Aတိုင္း
ဤထိုင္နည္းမွာ ခက္ခဲေနပါလွ်င္ တင္ပလႅင္ တစ္၀က္ေခြ၍ ထိုင္သင့္၏။
ညာဘက္ ေျခဖ၀ါးကိုသာ ဘယ္ဘက္ေပါင္ေပၚ တင္ထားျခင္း သို႔မဟုတ္
ဘယ္ဘက္ ေျခဖ၀ါးကိုသာ ညာဘက္ေပါင္ေပၚ တင္ထားျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္။
ဤ ႀတိဂံေAာက္ေျခထိုင္နည္းကို လက္ခံက်င့္သံုးႏိုင္လွ်င္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး
ေကာင္းစြာ ညီမွ်ေနပါသည္။ ညာဘက္လက္ဖ၀ါးကို ဘယ္ဘက္လက္ဖ၀ါးေပၚ
တင္ထားသင့္၏။ ႏွာေခါင္း ႏွင့္ ခ်က္ ေထာင့္မွန္က် ျဖစ္ေနေAာင္ လည္ပင္းကို
စင္းထားသင့္၏။ လွ်ာကို Aထက္Aာေခါင္မွာ Aသာ ကပ္ထားသင့္၏။ ခါးပတ္ကို
ေလွ်ာ့ထားသင့္၏။ A၀တ္Aစားမ်ားကို ေသေသသပ္သပ္ ျပဳျပင္ထားသင့္၏။
မလိုလားAပ္ေသာ Aလင္းေရာင္ ႏွင့္ ျပင္ပ Aာ႐ံုတို႔ကို တားဆီးရန္Aတြက္
Aခ်ိဳ႕က မ်က္စိမွိတ္ထားၾက၏။
မ်က္စိမွိတ္ထားျခင္းသည္ Aက်ိဳးရွိေသာ္လည္း Aျမဲတမ္း မ်က္စိ မွိတ္ထားရမည္
ဟု မဆိုလိုေပ။ မ်က္စိမွိတ္ထားျခင္းသည္ Aိပ္ခ်င္ငိုက္ျမည္းမႈကို Aားေပးေသာ
ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ မ်က္စိမွိတ္ထားေသာAခါ စိတ္သည္ Aထိန္းAကြပ္
ကင္းသြားၿပီး Uီးတည္ရာမဲ့ လွည့္လည္တတ္၏။ စိတ္ေလစိတ္လြင့္တို႔ ျဖစ္ေပၚ
လာတတ္၏။ ေထာင္မတ္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္လည္း ေလ်ာ့ရဲရဲ ျဖစ္လာတတ္၏။
မသိလိုက္ မသိဘာသာ ပါးစပ္သည္ Aလိုလို ပြင့္လာတတ္၏။ သြားရည္
ယိုလာတတ္၏။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းညိတ္ေလေတာ့၏။

ဘုရားရွင္သည္ Aျမင္Aာ႐ံု AကြာAေ၀း ေလးေပထက္ မပိုေစဘဲ

ႏွာေခါင္းဖ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္၍ မ်က္လႊာခ်ၾကည့္လ်က္ ထိုင္ေတာ္မူေလ့ ရွိ၏။

တင္ပလႅင္ေခြ၍ ထိုင္ရျခင္း၌ Aလြန္Aကၽြံ Aခက္ေတြ႔ေနသူတို႔သည္ ေAာက္

ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ သက္သက္သာသာ ေျခခ်ႏိုင္ေသာ Aျမင့္ရွိသည့္ ကုလားထိုင္
သို႔မဟုတ္ ေAာက္ခံတစ္ခုခုေပၚ၌ သက္ေတာင့္သက္သာ ထိုင္ႏိုင္၏။

လြယ္လြယ္ကူကူ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေနလွ်င္ မည္သည့္ ကိုယ္ဟန္

AေနAထားကို ယူသည္ျဖစ္ေစ Aေရးမႀကီးလွေပ။

၀ိတက္ဆိုးမ်ားကို ႏွိမ္ႏွင္းနည္း

စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ ရရွိေAာင္ ႀကိဳးစားေနသူ တရားလိုလားေသာ ေယာဂီသည္

Aကုသိုလ္ Aၾကံဆိုးမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေAာင္
ႀကိဳးပမ္းသင့္၏။

ထိုေယာဂီသည္ သုတၱနိပါတ္ ပါဠိေတာ္၌ လာရွိသည့္Aတိုင္း မာရ္စစ္သည္

ဆယ္မ်ိဳးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရႏိုင္၏။ မာရ္စစ္သည္ (၁၀)မ်ိဳးမွာ
၁။ ကာမဂုဏ္၌ တပ္မက္ျခင္း (ကာမ)၊
၂။ စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ႔ျခင္း (Aရတိ)၊
၃။ ဆာေလာင္ မြတ္သိမ့္ျခင္း (ခုပၸိပါသ)၊
 ၄။ ဆာေလာင္သည့္Aရာကို ရွာမွီးျခင္း (တဏွာ)၊
၅။ Aိပ္ခ်င္ငိုက္ျမည္းျခင္း (ထိနမိဒၶ)၊
၆။ ေၾကာက္လန္႔ျခင္း (ဘယ)၊
၇။ ယံုမွားေတြေ၀ျခင္း (၀ိစိကိစၧာ)၊
၈။ သူ႔ေက်းဇူးကို ေခ်ဖ်က္ျခင္း ခက္ထန္ျခင္း (မကၡ ပဠာသ)၊
၉။ မဟုတ္မမွန္ လုပ္ၾကံ၍ ရAပ္ေသာ လာဘ္လာဘ ခ်ီးမြမ္းမႈ ပူေဇာ္မႈ
ေက်ာ္ေစာမႈ (လာဘ သကၠာရ သိေလာက မိစၧာလဒၶ) ႏွင့္
၁၀။ ကိုယ့္ကိုေျမႇာက္ျခင္း သူ႔ကိုႏွိမ္ျခင္း (Aတၱဳကၠံသန-ပရ၀မၻန)တို႔ ျဖစ္၏။

ထိုသို႔ မာရ္စစ္သည္မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေသာAခါ ဘုရားရွင္၏ လက္ေတြ႔

Aသံုး၀င္ေသာ Aၾကံေပးခ်က္မ်ားသည္ AားလံုးAတြက္ Aက်ိဳးရွိ၏။ ၎တို႔မွာ
ေAာက္ပါAတိုင္း ျဖစ္သည္။
၁။ ၀င္ေရာက္လာေသာ AေတြးAၾကံဆိုး၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေသာ
ေကာင္းျမတ္ေသာ AေတြးAၾကံကို ေမြးျမဴျခင္း၊ Uပမာ -
ေဒါသAတြက္ ေမတၱာ၊
၂။ ျဖစ္လာမည့္ Aကုသိုလ္၏ ဆိုးက်ိဳးကို ဆင္ျခင္ျခင္း၊ Uပမာ -
ေဒါသသည္ သတ္ျဖတ္မႈကို ျဖစ္ေစႏိုင္၏၊
၃။ Aေတြးဆိုးကို မ်က္ကြယ္ျပဳျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ လံုး၀ Aာ႐ံုမစိုက္ျခင္း၊
၄။ Aေတြးဆိုးတို႔ ျဖစ္ေပၚရျခင္း၏ Aေၾကာင္းရင္းကို ေျခရာခံ၍
Aျပန္Aားျဖင့္ Aေတြးဆိုးတို႔ကို ေမ့ေပ်ာက္ေစျခင္း၊
၅။ တိုက္႐ိုက္ ကာယAား စိုက္ထုတ္ျခင္းတို႔ ျဖစ္၏။

Aားနည္းသူကို Aားႀကီးသူက Aႏိုင္ယူသကဲ့သို႔ Aေတြးဆိုးတို႔ကို ကာယ

စြမ္းAားျဖင့္ Aႏိုင္ယူသင့္၏။ “ရဟန္းသည္ သြားတို႔ျဖင့္ သြားကို ႀကိတ္၍
(Aံႀကိတ္၍)၊ လွ်ာျဖင့္ Aာေစာက္ကို ထိလ်က္ (ေတာက္ေခါက္လ်က္) စိတ္ျဖင့္
စိတ္ကို ဖိႏွိပ္ရမည္။ ဖ်စ္ညႇစ္ရမည္။ ပင္ပမ္းေစရမည္။ သြားတို႔ျဖင့္ သြားကို
ႀကိတ္၍၊ လွ်ာျဖင့္ Aာေစာက္ကို ထိလ်က္ စိတ္ျဖင့္ စိတ္ကို ႏွိပ္ေသာ
ဖ်စ္ညႇစ္ေသာ ပင္ပမ္းေစေသာ ရဟန္းAား ရာဂ ေဒါသ ေမာဟႏွင့္ ယွU္စပ္ေသာ
ယုတ္ညံ့ေသာ Aကုသိုလ္ AၾကံAစည္တို႔သည္ ကင္းေပ်ာက္ကုန္၏။ ခ်ဳပ္ျခင္းသို႔
ေရာက္ကုန္၏။ ထိုAၾကံAစည္တို႔ကို ပယ္ျခင္းေၾကာင့္ မိမိသႏၲာန္၌သာလွ်င္
စိတ္သည္ ေကာင္းစြာ တည္၏။ ေကာင္းစြာ ၿငိမ္၀ပ္၏။ တစ္ခုတည္းေသာ Aာ႐ံု
ရွိ၏။ တည္တံ့ေလ၏။”ဟု ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူသည္။

လိုAပ္သည့္ ပရိကံမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ၿပီးေသာAခါ Aရည္Aခ်င္း ျပည့္၀ေသာ

ေယာဂီသည္ ဆိတ္ၿငိမ္ရာသို႔ ခ်U္းကပ္၏။ ေAာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္ ပန္းတိုင္
ေရာက္ေရးမွာ ေသခ်ာ၏ဟု ယံုၾကည္ခ်က္ကို လႈံ႔ေဆာ္ျမႇင့္တင္ကာ သမာဓိ
တိုးပြားေရးAတြက္ ခိုင္ျမဲေသာ ၀ီရိယ AားAစြမ္းကို စိုက္ထုတ ္ႀကိဳးပမ္း၏။

ကသိုဏ္း၀န္း နိမိတ္ကဲ့သို႔ Aထည္ကိုယ္ျဒပ္ရွိေသာ သမထAာ႐ံုသည္ သမာဓိ

ျဖစ္႐ံုသာ ေထာက္ပံ့ေပး၏။ ေမတၱာကမၼ႒ာန္း ကဲ့သို႔ေသာ Aေလ့Aထေကာင္း
သည္ Aားထုတ္သူ၏ စ႐ိုက္၌ ထူေထာင္Aပ္ေသာ တိက်သည့္ Aက်ိဳးတရားကို
ျဖစ္ထြန္းေစ၏။

Aားထုတ္႐ႈမွတ္ေနစU္ သက္ဆိုင္ရာ ကမၼ႒ာန္းAတြက္ ရည္ရြယ္၍ စီမံထားသည့္

စကားလံုးတို႔ကို စိတ္ျဖင့္ ရြတ္ဆိုႏိုင္ပါသည္။ (ပထ၀ီကသိုဏ္းကို ႐ႈမွတ္စU္
“ပထ၀ီ၊ ပထ၀ီ”ဟု စိတ္ျဖင့္ ေရရြတ္ျခင္းမ်ိဳးကို ဆိုလို၏။ ဘာသာျပန္ဆိုသူ)
Aဆိုပါ စကားလံုးတို႔ျဖင့္ ကုိယ္စားျပဳထားေသာ တရားသေဘာကို ထင္ျမင္
လာေAာင္ ေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

Aားထုတ္သူ ေယာဂီသည္ A႐ႈခံ သမထAာ႐ံုေပၚ၌ မည္သို႔ပင္ စူးစိုက္

ထားသည္ျဖစ္ေစ Aားထုတ္ခါစ ေယာဂီတို႔ ၾကံဳေတြ႔ရျမဲျဖစ္ေသာ Aစပိုင္း
Aခက္Aခဲမ်ားကို မေရွာင္လႊဲႏိုင္ပါ။ “စိတ္ပ်ံ႕လြင့္၏။ ဆန္႔က်င္ဘက္Aေတြးမ်ား
သူ႔ေရွ႕မွာ ခုန္ေပါက္ေန၏။ တိုးတက္မႈ တံု႔ဆိုင္းေနေသာေၾကာင့္ သူ စိတ္မရွည္ႏိုင္
ေတာ့။ Aက်ိဳးဆက္ Aေနျဖင့္ သူ၏ ၀ီရိယ ေလ်ာ့ရဲရဲ ျဖစ္လာ၏။” ဆံုးျဖတ္ခ်က္
ခိုင္မာသည့္ ေယာဂီတို႔သာလွ်င္ ဤ Aခက္Aခဲမ်ားကို ႀကိဳဆို ရင္ဆိုင္ႏိုင္၏။
ထိုသို႔ေသာ ေယာဂီသည္ Aခက္Aခဲမ်ားကို ထြင္းေဖာက္ကာ ရည္ရြယ္ရာ
ပန္းတိုင္ကိုသာ တည့္တည့္ၾကည့္၏။ Aခိုက္Aတန္႔ကေလးမွ်ပင္ ပန္းတိုင္ကို
မ်က္ေျခAျပတ္ မခံေတာ့ေပ။
ပထ၀
ပထ၀ီကသိုဏ္းကမၼ႒ာန္း

UပမာAားျဖင့္ ေယာဂီသည္ ပထ၀ီကသိုဏ္းကို A႐ႈခံကမၼ႒ာန္းAျဖစ္ ေရြးျခယ္

သည္ ဆိုပါစို႔။

Aခ်င္းတစ္ေပခန္႔ရွိသည့္ A၀န္းA၀ိုင္း တစ္ခု၏ မ်က္ႏွာျပင္ကို ရႊံ႕ေစးျဖင့္

လိမ္းက်ံရ၏။ မ်က္ႏွာျပင္ ေခ်ာေမြ႔ေAာင္ ျပဳရ၏။ A႐ႈခံျဖစ္ေသာ ဤA၀န္း
A၀ိုင္းကို “မူလAာ႐ံု” (ပရိကမၼနိမိတ္)ဟု ေခၚ၏။ ေယာဂီသည္ A႐ႈံခံAာ႐ံုမွ
ေလးေပခန္႔ AကြာAေ၀း၌ ထိုင္ကာ “ပထ၀ီ၊ ပထ၀ီ (ေျမ၊ ေျမ)”ဟု ရြတ္ဆိုလ်က္
ထိုAာ႐ံုကို စူးစိုက္ၾကည့္၏။ နိမိတ္Aာ႐ံုAေပၚ လံုးလံုးစူးစိုက္ေနၿပီး မေမွ်ာ္လင့္
ဘဲ ၀င္ေရာက္လာတတ္သည့္ Aေတြးမ်ား Aလုိလို ကင္းေပ်ာက္ သြားသည္Aထိ
ၾကည့္ေန၏။ သီတင္းပတ္မ်ားစြာ သို႔မဟုတ္ လေပါင္း ႏွစ္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ၊
ကာလAတန္ၾကာေAာင္ ဤနည္းAတိုင္း ႐ႈမွတ္ေသာ ေယာဂီသည္ မ်က္စိ
မွိတ္ထားလ်က္ပင္ နိမိတ္Aာ႐ံုကို စိတ္မွာ ပံုေဖာ္ၾကည့္ႏိုင္၏။ မူလAာ႐ံု၏
မိတၱဴျဖစ္ေသာ၊ စိတ္ျဖင့္ ပံုေဖာ္Aပ္ေသာ ထိုAာ႐ံု (Uဂၢဟနိမိတ္)ကို ဆက္လက္
႐ႈမွတ္၏။ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ Aျပစ္ကင္းသည့္ စိတ္ကူးပံုရိပ္ (ပဋိဘာဂနိမိတ္)
ထင္လာသည္Aထိ စူးစူးစိုက္စိုက္ ႐ႈမွတ္၏။

ပဋိဘာဂနိမိတ္ ႏွင့္ Uဂၢဟနိမိတ္တို႔၏ ထူးျခားမႈကို ၀ိသုဒၶိမဂ္၌ ဤသို႔ ဆို၏။

“Uဂၢနိမိတ္၌ ကသိုဏ္း၏Aျပစ္သည္ ထင္ရွား၏။ ပဋိဘာဂနိမိတ္သည္ Aိပ္မွ
ထုတ္ယူAပ္ေသာ မွန္၀ိုင္းကဲ့သို႔၊ ေကာင္းစြာ ေဆးေၾကာပြတ္တိုက္ထားAပ္ေသာ
ခ႐ုသင္းခြက္ကဲ့သို႔၊ တိမ္တိုက္မွ ထြက္လာေသာ လျပည့္၀န္းကဲ့သို႔ ထင္လာ၏။”
[မဟာစည္ဆရာေတာ္၏ “၀ိသုဒၶိမဂ္ျမန္မာျပန္” (ပထမတြဲ၊ စာမ်က္ႏွာ ၃၃၀ -
၃၃၁၊ ပUၥမAႀကိမ္၊ ၁၉၉၇)၌ “လက္ေခ်ာင္းရာ လက္ေႏွာင့္ရာ” စသည္ကို
ကသိုဏ္း၏Aျပစ္ဟု ဖြင့္ဆို၏။ ဘာသာျပန္ဆိုသူ]

ပဋိဘာဂနိမိတ္၌ Aေရာင္Aဆင္းလည္း မရွိ။ ပံုသဏၭာန္လည္း မရွိေပ။ Aသြင္

ထင္ဟပ္မႈ Aျခင္းAရာ တစ္ခုသာ ျဖစ္၏။ ဘာ၀နာသညာျဖင့္ ျဖစ္ေစAပ္ေသာ
Aာ႐ံုသာ ျဖစ္၏။
ဤ နိမိတ္Aာ႐ံုကို မျပတ္ ႐ႈမွတ္ျခင္းေၾကာင့္ မဂ္ဖိုလ္ႏွင့္ နီးကပ္ေနေသာ
စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ (Uပစာရသမာဓိ)ကို ရရွိ၏။ ခႏၶာ၌ ကိန္း၀ပ္ေနသည့္
ကာမဂုဏ္ကို Aလိုရွိျခင္း (ကာမစၧႏၵ)၊ မႏွစ္ၿမိဳ႕ျခင္း (ဗ်ာပါဒ)၊ ေလးလံ
ထိုင္းမႈိင္းျခင္း (ထိနမိဒၶ)၊ ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း ႏွင့္ ေနာင္တပူပန္ျခင္း (Uဒၶစၥကုကၠဳစၥ)၊
မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ျခင္း (၀ိစိကိစၧာ)ဟူေသာ ကုသိုလ္တရား တိုးပြားမႈ၏ AဆီးAတား
(နီ၀ရဏ) ငါးမ်ိဳးတို႔ကိုလည္း Aာ႐ံုတစ္ခုတည္း၌ စူးစိုက္တည္ေနျခင္း
(Eကဂၢတာ)၊ ႏွစ္သက္ျခင္း (ပီတိ)၊ ဆင္ျခင္ျခင္း (၀ိတက္)၊ ခ်မ္းသာျခင္း (သုခ)၊
သံုးသပ္ျခင္း (၀ိစာရ)တို႔ျဖင့္ Aခိုက္Aတန္႔Aားျဖင့္ Aသီးသီး ပိတ္ပင္
တားျမစ္ႏိုင္၏။

ေနာက္ဆံုး၌ Aလြန္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္းသည့္ တည္ၾကည္မႈ (Aပၸနာ

သမာဓိ)ကို ရရွိ၏။ တည္ၾကည္ေသာစိတ္၏ ကင္းဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈ၊
ၾကည္လင္ေAးျမမႈ Aရသာကို ခံစားရင္း စ်ာန္၀င္စား ေနႏိုင္၏။

နီ၀ရဏတို႔ကို တားျမစ္ျခင္းျဖင့္ ရရွိAပ္ေသာ ဤ သမာဓိသည္ ၀ိသုဒၶိ ခုနစ္ပါး

Aနက္ ဒုတိယ Aဆင့္ျဖစ္ေသာ “စိတ္၏စင္ၾကယ္မႈ” (စိတၱ၀ိသုဒၶိ) မည္၏။

ေရကသိုဏ္းAတြက္ Aေရာင္Aဆင္း ကင္းမဲ့ေသာေရ၊ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ မိုးေရAျပည့္

ထည့္ထားေသာ ခြက္ကို ယူသင့္၏။ “Aာေပါ၊ Aာေပါ (ေရ၊ ေရ)”ဟု ရြတ္ဆိုရင္း
သမာဓိရေAာင္ ထိုေရကို စူးစိုက္ ႐ႈမွတ္ရ၏။

မီးကသိုဏ္း ႐ႈပြားရာ၀ယ္ ကုိယ့္ေရွ႕၌ မီးေမႊး၍ တစ္ထြာႏွင့္ လက္ေလးသစ္

ပမာဏရွိေသာ ဖ်ာသင္ျဖဴးAေပါက္၊ သားေရးပိုင္းAေပါက္၊ A၀တ္ပိုင္း Aေပါက္
တို႔မွ ထြင္းေဖာက္ကာ မီးကို စူးစိုက္ ႐ႈမွတ္ႏိုင္၏။

ေလကသိုဏ္း ႐ႈပြားသူသည္ ျပတင္းေပါက္၊ နံရံေပါက္တို႔မွ ၀င္လာေသာေလကို

“၀ါေယာ၊ ၀ါေယာ (ေလ၊ ေလ)”ဟု ရြတ္ဆိုရင္း စူးစိုက္ ႐ႈမွတ္ရ၏။
Aေရာင္ကသိုဏ္းမ်ား ႐ႈပြားရာ၌ သင့္ေတာ္သည့္ Aရြယ္Aစားျဖင့္ Aျပာ A၀ါ
Aနီ Aျဖဴ Aေရာင္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးရွိေသာ ကသိုဏ္းတစ္ခု ျပဳလုပ္၍ စူးစိုက္
႐ႈမွတ္ရ၏။ ပထ၀ီကသိုဏ္း၌ ျပဆိုAပ္သည့္Aတိုင္း Aေရာင္၏ Aမည္ကို
ရြတ္ဆိုရင္ ႐ႈမွတ္ရ၏။

Aျပာေရာင္၊ A၀ါေရာင္၊ Aနီေရာင္၊ Aျဖဴေရာင္ ပန္းပြင့္မ်ားကိုပင္ ႐ႈမွတ္ႏိုင္၏။

လကိုျဖစ္ေစ၊ တည္ၿငိမ္ေသာ မီးAိမ္ကိုျဖစ္ေစ၊ ေျမ သို႔မဟုတ္ နံရံေပၚသို႔

က်ေရာက္ေသာ ေနေျပာက္ကိုျဖစ္ေစ၊ နံရံAက္ေၾကာင္း Aေပါက္တို႔မွ
၀င္လာေသာ လေရာင္ကိုျဖစ္ေစ “Aာေလာက၊ Aာေလာ (Aလင္း၊ Aလင္း)”ဟု
ရြတ္ဆိုကာ စူးစိုက္႐ႈမွတ္ျခင္းျဖင့္ Aလင္းကသိုဏ္း ႐ႈပြားႏိုင္၏။

မိုးကာAပ္ေသာ Aေဆာက္AUီ၊ သားေရပိုင္း၊ ဖ်ာတို႔၌ရွိေသာ တစ္ထြာႏွင့္

လက္ေလးသစ္ က်ယ္၀န္းေသာ ဟင္းလင္းျပင္ Aေပါက္ကို “ၾသကာသ၊
ၾသကာသ (ဟင္းလင္းျပင္၊ ဟင္းလင္းျပင္)”ဟု ရြတ္ဆိုကာ စူးစိုက္ ႐ႈမွတ္ျခင္းျဖင့္
ဟင္းလင္းေပါက္ကသိုဏ္း ႐ႈပြားႏိုင္၏။ (မူရင္းစာAုပ္၌ “ၾသကာသ”ဟု ရွိ၏။
ျမန္မာျပည္၌ကား “Aာကာသ”ဟုသာ Aသံုးမ်ား၏။ “ၾသကာသ”ဟူေသာ
ပါဠိသည္ Aာကာသတၳကို ေဟာႏိုင္ေသာ္လည္း ဆ႒သံဂါယနာတင္ က်မ္းစာ
တို႔၌လည္း “Aာကာသ”၊ “ပရိစၧိႏၷာကာသ”၊ “ပရိေစၧဒါကာသ”ဟုသာ
“Aာကာသ”သဒၵါျဖင့္ ျပဆို၏။ ဘာသာျပန္ဆိုသူ)

Aသုဘ

သူေသAေလာင္းမ်ားကို ေျမလည္းမျမႇဳတ္ မီးလည္းမသၿဂႋဳဟ္ဘဲ စြန္႔ပစ္ရာ

ေနရာျဖစ္သည့္ ေရွး Aိႏၵိယသုသာန္တို႔၌ Aသူဘဆယ္မ်ိဳး ေတြ႔ႏိုင္၏။
Aသားစား တိရစၧာန္မ်ားႏွင့္လည္း မၾကာခဏ ၾကံဳရ၏။ တိုးတက္လာေသာ
ယေန႔ေခတ္၌ ထို Aသုဘဆယ္မ်ိဳး ရွာမေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ေပ။
Aႏုႆတိ

ဗုဒၶါႏုႆတိ ဆိုသည္မွာ ဘုရားရွင္၏ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို ေAာက္ပါAတိုင္း

ပြားမ်ားျခင္း ျဖစ္၏။

“ထို ျမတ္စြာဘုရားသည္ စင္စစ္Aားျဖင့္ ပူေဇာ္Aထူးကို ခံေတာ္မူထိုက္၏။

ျပည့္စံုစြာ သိေတာ္မူ၏။ AသိAက်င့္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူ၏။ ေကာင္းေသာ
စကားကို ဆိုေတာ္မူ၏။ ေလာကကို သိေတာ္မူ၏။ ဆံုးမထိုက္သူကို ဆံုးမတတ္
သည့္ Aတုမဲ့ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ေတာ္မူ၏။ နတ္လူတို႔၏ ဆရာ ျဖစ္ေတာ္မူ၏။ သဗၺညဳတ
Uာဏ္ရွင္ ျဖစ္ေတာ္မူ၏။ ဘုန္းတန္ခိုး ႀကီးျမတ္ေတာ္မူ၏။”

ဓမၼာႏုႆတိ ဆိုသည္မွာ တရားေတာ္၏ ၀ိေသသဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို ေAာက္ပါ

Aတိုင္း ပြားမ်ားျခင္း ျဖစ္သည္။

“ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္သည္ ေကာင္းစြာေဟာၾကားAပ္ေသာ တရားေတာ္

တည္း။ ကိုယ္တိုင္ သိျမင္ႏိုင္ေသာ Aခါမလင့္ Aက်ိဳးေပးတတ္ေသာ စူးစမ္းမႈကို
ဖိတ္ေခၚေသာ နိဗၺာန္သို႔ Uီးေဆာင္ေသာ ပညာရွိတို႔ ကိုယ္စီကိုယ္ငသိိႏိုင္ ခံစား
ႏိုင္ေသာ တရားေတာ္တည္း။”

သံဃာႏုႆတိ ဆိုသည္မွာ စင္ၾကယ္သည့္ Aရိယာသံဃာေတာ္တို႔၏ ဂုဏ္ေတာ္

မ်ားကို ေAာက္ပါAတိုင္း ပြားမ်ားျခင္း ျဖစ္သည္။

“ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သား သံဃာေတာ္သည္ ေကာင္းေသာAက်င့္ ရွိပါေပ

၏။ ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သား သံဃာေတာ္သည္ ေျဖာင့္မတ္ေသာAက်င့္
ရွိပါေပ၏။ ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သား သံဃာေတာ္သည္ မွန္ေသာAက်င့္
ရွိပါေပ၏။ ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သား သံဃာေတာ္သည္ ေလ်ာ္ကန္ေသာ
Aက်င့္ ရွိပါေပ၏။ AစံုAားျဖင့္ေလးစံု ပုဂၢိဳလ္Aားျဖင့္ ရွစ္ပါးAေရAတြက္
ရွိေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သား သံဃာေတာ္သည္ ရပ္ေ၀းမွ ေဆာင္လာ၍
ေသာ္လည္း ေပးလွဴပူေဇာ္ရန္ ထိုက္ပါေပ၏။ Eည့္သည္တို႔ Aလို႔ငွာ စီမံ
ထားေသာ ၀တၳဳကိုေသာ္လည္း ေပးလွဴပူေဇာ္ရန္ ထိုက္တန္ပါေပ၏။ တမလြန္
Aတြက္ ရည္ေမွ်ာ္ေသာ Aလွဴကို ခံေတာ္မူထိုက္ပါေပ၏။ လက္Aုပ္ခ်ီျခင္းကို
ခံေတာ္မူထိုက္ပါေပ၏။ ေလာကသားတို႔ ေကာင္းမႈမ်ိဳးေစ့ စိုက္ပ်ိဳးရန္ Aျမတ္ဆံုး
လယ္ေျမ ျဖစ္ေတာ္မူပါေပ၏။

သီလာႏုႆတိ ဆိုသည္မွာ မိမိ၏ သီလစင္ၾကယ္မႈကို ဆင္ျခင္ျခင္း ျဖစ္သည္။

စာဂါႏုႆတိ ဆိုသည္မွာ မိမိ၏ ရက္ေရာမႈဂုဏ္ကို ဆင္ျခင္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ေဒ၀တာႏုႆတိ ဆိုသည္မွာ “နတ္ေဒ၀ါတို႔သည္ ၎တို႔၏ သဒၶါေက်းဇူး သီလ

ေက်းဇူးတို႔ေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ဘ၀ပဋိသေႏၶကို ရ၏။ Aလားတူ ေက်းဇူးမ်ား
ငါ့မွာလည္း ရွိသည္”ဟု နတ္တို႔ကို သက္ေသAရာထား၍ မိမိ၏ သဒၶါေက်းဇူး
သီလေက်းဇူးတို႔ကို ထပ္တလဲလဲ ဆင္ျခင္ျခင္း ျဖစ္သည္။

Uပသမာႏုႆတိ ဆိုသည္မွာ ဒုကၡခ်ဳပ္ၿငိမ္းမႈ ကဲ့သို႔ေသာ နိဗၺာန္တရားေတာ္၏

ဂုဏ္တို႔ကို ဆင္ျခင္ျခင္း ျဖစ္သည္။

မရဏႆတိ ဆိုသည္မွာ ႐ုပ္နာမ္တို႔၏ ပ်က္သုU္းမႈကို ဆင္ျခင္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္ျခင္းျဖင့္ ဘ၀၏ မတည္ျမဲေသာ သေဘာကို နားလည္

ႏိုင္၏။ ေသျခင္းတရား၏ ေသခ်ာေရရာမႈ၊ ဘ၀Aသက္တာ၏ မေသခ်ာ
မေရရာမႈကို နားလည္ေသာAခါ ကာမစည္းစိမ္၌ လံုးလံုး နစ္ျမဳတ္မေနဘဲ မိမိ၏
တိုးတက္မႈ သူတစ္ပါး၏ တိုးတက္မႈတို႔Aတြက္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖင့္
ဘ၀ကို Aသံုးခ်၏။ ေသျခင္းတရားကို မျပတ္ဆင္ျခင္ျခင္းသည္ တစ္Uီး
တစ္ေယာက္ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကုန္ဆံုးေစမည္မဟုတ္။ Aားေလ်ာ့စိတ္ပ်က္
ေစမည္ မဟုတ္။ ဖ်တ္လတ္ တက္ႂကြကာ ၀ီရိယAား စိုက္ထုတ္ေစႏိုင္၏။ ထို႔ျပင္
ေသျခင္းတရားကို တည္ၿငိမ္စြာ ရင္ဆိုင္လာႏိုင္၏။
ေသျခင္းတရားကို ႐ႈပြားရာ၌ ဘ၀သည္ မီးလွ်ံသဖြယ္ျဖစ္၏ဟု ဆင္ျခင္ႏိုင္၏။
သို႔မဟုတ္ လွ်ပ္စီး Aလင္းတန္းသည္ မျမင္ရေသာ လွ်ပ္စစ္စြမ္းAင္၏ ျမင္သာ
ေသာ Aသြင္သဏၭာန္ ျဖစ္သကဲ့သို႔ သတၱ၀ါဟု သမုတ္Aပ္ေသာ Aရာတို႔ကား
မျမင္ရေသာ ကမၼစြမ္းAင္၏ ျမင္သာေသာ ယာယီ႐ုပ္သြင္မ်ား ျဖစ္ေပသည္ဟု
ဆင္ျခင္ႏိုင္၏။ ႏွစ္သက္ သေဘာက်သည့္ Uပမာကို Aသံုးျပဳ၍ ေသျခင္းတရား၏
ေသခ်ာေရရာမႈ၊ ဘ၀Aသက္တာ၏ မေသခ်ာ မေရရာမႈကို ဆင္ျခင္ပြားမ်ားႏိုင္
ေပသည္။

ကာယဂတာသတိဟူသည္ ဆံပင္၊ ေမြးညႇင္း၊ လက္သည္းေျခသည္း၊ သြား၊ Aေရ၊

Aသား၊ Aေၾကာ၊ A႐ိုး၊ ႐ိုးတြင္းျခင္ဆီ၊ ေက်ာက္ကပ္၊ ႏွလံုး၊ Aသည္း၊ ရင္-
၀မ္းျခား Aေျမႇး၊ သရက္ရြက္၊ Aဆုပ္၊ Aူမ၊ Aူသိမ္၊ Aစာသစ္၊ Aစာေဟာင္း၊
Uီးေႏွာက္၊ သည္းေျခ၊ သလိပ္၊ ျပည္၊ ေသြး၊ ေခၽြး၊ Aဆီခဲ၊ မ်က္ရည္၊ ဆီၾကည္၊
တံေတြး၊ ႏွပ္၊ ေခ်ာဆီAေစး၊ က်ယ္ငယ္ ဟူေသာ မစင္ၾကယ္သည့္ ခႏၶာကိုယ္
Aစိတ္Aပိုင္း (၃၂)မ်ိဳးကို ႐ႈမွတ္ျခင္း ျဖစ္၏။

ဤသို႔ ခႏၶာကိုယ္၏ ရြံရွာဖြယ္ကို ရႈမွတ္ျခင္းျဖင့္ ရာဂကင္းေစႏိုင္၏။ ဘုရားရွင္

လက္ထက္ေတာ္ Aခါက ရဟန္းမ်ားစြာတို႔ ဤ မစင္ၾကယ္မႈမ်ားကို ႐ႈမွတ္၍
ရဟႏၲာ ျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ ခႏၶာ Aစိတ္Aပိုင္း (၃၂)မ်ိဳးလံုးႏွင့္ နီးစပ္ ယU္ပါးျခင္း
မရွိလွ်င္ A႐ိုး၊ Aသား၊ Aေရကဲ့သို႔ Aစိတ္Aပိုင္း တစ္ခ်ိဳ႕ကို ႐ႈမွတ္ႏိုင္၏။

ဤ ခႏၶာကိုယ္ Aတြင္း၌ A႐ိုးစု ရွိ၏။ ခႏၶာကိုယ္၌ Aသားစိုင္းတို႔ကို Aေရႏွင့္

ဖံုးAုပ္ထား၏။ AလွAပဟူသည္ Aေရဖ်ား တစ္ေထာက္သာ တည္၏။ ဤ
နည္းျဖင့္ မစင္ၾကယ္သည့္ ခႏၶာကို Aစိတ္Aပိုင္းမ်ားကို ဆင္ျခင္ေသာAခါ
ခႏၶာကိုယ္Aေပၚ တပ္မက္တြယ္တာျခင္း တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ပါး ကင္းေပ်ာက္၏။

ဤ ကမၼ႒ာန္းသည္ ကာမဂုဏ္လိုက္စားသူ မဟုတ္လွ်င္ မသင့္ေတာ္လွေပ။

၎ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ႐ႈပ္ေထြးေသာ လူ႔ခႏၶာျဖစ္စU္၏ ပင္ကုိယ္သဘာ၀ ျဖစ္တန္စြမ္း
တို႔ကို ဆင္ျခင္ပြားမ်ားႏိုင္၏။
Aာနာပါနသတိ

Aာနာပါနသတိ ဟူသည္မွာ Aသက္႐ွဴမႈ Aေပၚ၌ သတိစိုက္ထားျခင္း ျဖစ္၏။

“Aာန”သည္ ထြက္ေလျဖစ္၍ “ပါန”သည္ ၀င္ေလျဖစ္၏။ [မဟာစည္
ဆရာေတာ္၏ “၀ိသုဒၶိမဂ္-ျမန္မာျပန္” (စာ-၃၆၀၊ ဒုတိယတြဲ၊ စတုတၳAႀကိမ္၊
၁၉၉၂)၌ “Aာန”ကို ၀င္ေလ၊ “ပါန”ကို ထြက္ေလဟု ဆို၏။ ထို႔ျပင္ စာ-၃၅၈၌
“Aႆာသပႆာသ” ဟူေသာပုဒ္ကို ၀ိနည္းA႒ကထာႏွင့္Aညီ “ထြက္သက္
၀င္သက္”ဟု ဘာသာျပန္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ပဋိသမၻိဒါမဂ္ႏွင့္ ညီေစရန္
လည္းေကာင္း Aားထုတ္ခါစ၌ ၀င္သက္ကို စ၍ ႐ႈရေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း
Aဆိုပါပုဒ္ကို “၀င္သက္ထြက္သက္”ဟု ဘာသာျပန္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေAာက္
ေျခမွတ္စု၌ ရွင္းျပထား၏။ ဘာသာျပန္ဆိုသူ]

Aသက္႐ွဴမႈ ျဖစ္စU္ကို စူးစိုက္႐ႈမွတ္ျခင္းျဖင့္ စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ သမာဓိကို ရ၏။

ေနာက္ဆံုး၌ ရဟႏၲာ ျဖစ္ေစႏိုင္ေသာ ထိုးထြင္းသိျမင္မႈ Uာဏ္Aျမင္ကို ရ၏။

ဤ Aာနာပါနသည္ ႐ႈမွတ္သူ Aားလံုးကို ထပ္တူထပ္မွ် ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေသာ

ကမၼ႒ာန္းျဖစ္၏။ ဘုရားရွင္သည္ သဗၺညဳတUာဏ္ကို မရမီ ဤ ကမၼ႒ာန္းကို
Aားထုတ္ေတာ္မူခဲ့၏။ ဤ ကမၼ႒ာန္းAတြက္ Aေသးစိတ္ ရွင္းလင္းခ်က္မ်ားကို
သတိပ႒ာနသုတ္ႏွင့္ ၀ိသုဒၶိမဂ္တို႔၌ ေတြ႔ရ၏။

ဤ စာAုပ္၌ စာဖတ္သူ Aမ်ားစုတို႔၏ Aက်ိဳးAတြက္ က်င့္ၾကံAားထုတ္နည္း

Aႁမြက္မွ်ကို ေဖာ္ျပပါမည္။

သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္မည့္ Iရိယာပုထ္ တစ္ခုကို ယူ၍ Aသက္႐ွဴပါ။

ပါးစပ္ပိတ္ထားၿပီး Aားစိုက္ထုတ္မႈ မပါဘဲ သဘာ၀Aတိုင္း ႏွာေခါင္းျဖင့္
Aသက္႐ွဴပါ။ Aသက္႐ွဴမႈ ျဖစ္စU္ကို စူးစိုက္ထားရင္း ေရွးUီးစြာ Aသက္
႐ွဴသြင္းလိုက္ၿပီး “တစ္”ဟုေရတြက္ပါ၊ Aသက္႐ွဴထုတ္လိုက္ၿပီး “ႏွစ္”ဟု ေရတြက္
ပါ။ Aသက္႐ွဴမႈAေပၚ Aာ႐ံုစိုက္ထားရင္း ဤနည္းAတိုင္း တစ္ဆယ္Aထိ
ေရတြက္ႏိုင္ပါသည္။ AေရAတြက္ တစ္ဆယ္မျပည့္မီ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ သြားႏိုင္ပါ
သည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ပ်က္စရာ မလိုပါ။ ေAာင္ျမင္သည္Aထိ ႀကိဳးစားပါ။
တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရတြက္မႈ Aစံုမ်ား တိုးပြားလာပါလိမ့္မည္။ တစ္ဆယ္Aထိ
ေရတြက္မႈ ငါးစံုရသည္ ဆိုပါစို႔။ ေနာက္ပိုင္း၌ မေရတြက္ေတာ့ဘဲ Aသက္႐ွဴမႈ
ကိုသာ စူးစိုက္႐ွဴမွတ္ႏိုင္ပါသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေရတြက္မွ သမာဓိရ၏။ တစ္ခ်ိဳ႕က
မေရတြက္မွ သမာဓိရ၏။ သမာဓိရဖို႔ Aေရးႀကီး၏။ ေရတြက္ျခင္းသည္ Aေရး
မပါေသာ ဒုတိယUီးစားေပး လုပ္ရပ္ျဖစ္၏။ သမာဓိ ထူေထာင္မိေသာAခါ
ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ေပါ့ပါးမႈကို ခံစားရမည္။ Aလြန္Aမင္း ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကိုလည္း
ခံစားရမည္။ ေလထဲမွာ ေျမာက္တက္သြားသကဲ့သို႔ပင္ ခံစားရႏိုင္၏။ ဤ
ကမၼ႒ာန္းကို ကာလAတန္ၾကာသည္Aထိ က်င့္ၾကံမိေသာAခါ တစ္ေန႔ေန႔၌
“ခႏၶာကိုယ္ကို Aသက္႐ႈမႈျဖင့္သာ ေထာက္ပံ့ထားAပ္၏”ဟု နားလည္လာေပ
လိမ့္မည္။ “Aသက္႐ွဴမႈ ရပ္စဲေသာAခါ ခႏၶာကိုယ္လည္း ပ်က္စီးရ၏”ဟု
နားလည္လာေပလိမ့္မည္။ Aနိစၥသေဘာကို ခ်က္ခ်င္းနားလည္၏။ ေဖာက္ျပန္
ေျပာင္းလဲမႈ ရွိသည့္ေနရာ၌ ထာ၀ရ တည္ျမဲေသာAရာ သို႔မဟုတ္ ထူးဆန္းသည့္
၀ိUာU္ မရွိနိုင္ေပ။ ထို႔ေနာက္ ထိုးထြင္းသိမႈ Uာဏ္Aျမင္သည္ Aရဟတၱဖိုလ္
ေရာက္ ေပါက္ေျမာက္သည္Aထိ ရင့္သန္တိုးပြားလာႏိုင္၏။

Aသက္႐ွဴမႈကို စူးစိုက္႐ႈမွတ္ရသည့္ ဤAာနာပါနကမၼ႒ာန္း Aာ႐ံုသည္

သမာဓိကိုသာ ရရွိေစႏိုင္သည္မဟုတ္။ လြတ္ေျမာက္မႈ ရရွိေရးAတြက္ ထိုးထြင္း
သိမႈ Uာဏ္Aျမင္ကိုပါ ထူေထာင္ေပးႏိုင္သည္ဟူေသာ Aခ်က္မွာ ထင္ရွားလွ၏။

႐ိုးရွင္းသည့္ ဤကမၼ႒ာန္းကို Aေႏွာင့္Aယွက္ Aႏၲရာယ္ ကင္းမဲ့စြာ လူတကာတို႔

လက္ကိုင္ျပဳ က်င့္သံုးႏိုင္၏။

ပို၍ Aေသးစိတ္ သိရွိရန္Aတြက္ စာ႐ႈသူသည္ ၀ိသုဒၶိမဂ္ကို မွီျငမ္းျပဳသင့္၏။

သတိပ႒ာနသုတ္ AလိုAရ Aာနာပါန ဟူသည္မွာ -

“Aမွတ္သတိျဖင့္ ၀င္ေလကို ႐ွဴသြင္းျခင္း၊ Aမွတ္သတိျဖင့္ ထြက္ေလကို

႐ႈိက္ထုတ္ျခင္း”ပင္ ျဖစ္၏။
၁။ “Aားထုတ္ေသာ ေယာဂီသည္ ရွည္ရွည္႐ႈိက္လွ်င္လည္း ‘ရွည္ရွည္
႐ႈိက္သည္’ဟု သိ၏။ ရွည္ရွည္႐ွဴလွ်င္လည္း ‘ရွည္ရွည္႐ွဴသည္’ဟု သိ၏။”
၂။ “Aားထုတ္ေသာ ေယာဂီသည္ တိုတို႐ႈိက္လွ်င္လည္း ‘တိုတို႐ႈိက္သည္’ဟု
သိ၏။ တိုတို႐ွဴလွ်င္လည္း ‘တိုတို႐ွဴသည္’ဟု သိ၏။”
၃။ “Aားထုတ္ေသာ ေယာဂီသည္ ‘Aလံုးစံုေသာ (ဆိုလိုသည္မွာ Aစ Aလယ္
Aဆံုး) Aသက္႐ွဴမႈ ျဖစ္စU္တစ္ခုလံုးကို ထင္ရွားသိလ်က္ ႐ႈိက္မည္’ဟု
က်င့္၏။ ‘Aလံုးစံုေသာ Aသက္႐ွဴမႈ ျဖစ္စU္တစ္ခုလံုးကို ထင္ရွားသိလ်က္
႐ွဴမည္’ဟု က်င့္၏။”
၄။ “Aားထုတ္ေသာ ေယာဂီသည္ ‘႐ုန္႔ရင္းေသာ ထြက္သက္ကို ၿငိမ္းေစလ်က္
႐ႈိက္မည္’ဟု က်င့္၏။ ‘႐ုန္႔ရင္းေသာ ၀င္သက္ကို ၿငိမ္းေစလ်က္ ႐ွဴမည္’ဟု
က်င့္၏။” [Aသက္႐ွဴမႈ မျပင္ထန္လြန္းေစရဟု ဆိုလို၏။ ဘာသာျပန္ဆိုသူ]

AဘိညာU္

စ်ာန္တရားတို႔ကို ေAာင္ျမင္ေပါက္ေျမာက္ေAာင္ ထူေထာင္ၿပီးေသာ ေယာဂီ

သည္ နတ္မ်က္စိကဲ့သို႔ Aထူးျမင္တတ္ေသာUာဏ္ (ဒိဗၺစကၡဳ)၊ နတ္နားကဲ့သုိ႔
Aထူးၾကားတတ္ေသာUာဏ္ (ဒိဗၺေသာတ)၊ ေရွးဘ၀၌ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ဖူးသည္ကို
AစU္ေAာက္ေမ့တတ္ေသာUာဏ္ (ပုေဗၺနိ၀ါသာႏုႆတိ)၊ သူတစ္ပါး၏ စိတ္ကို
သိတတ္ေသာUာဏ္ (ပရစိတၱ၀ိဇာနန)၊ တန္ခိုးAမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျပႏိုင္စြမ္းေသာUာဏ္
(Iဒၶိ၀ိဓ)ဟူသည့္ Aထူးသိတတ္ေသာ Uာဏ္Aစြမ္း (AဘိUာဏ္) ငါးပါးကို
Aခက္Aခဲ မရွိဘဲ ရရွိႏိုင္၏။

စ်ာန္ႏွင့္ ဤAဘိUာဏ္တို႔သည္ Aရဟတၱဖိုလ္ေပါက္ ၿပီးေျမာက္ေရးAတြက္

မရွိမျဖစ္ လိုAပ္ခ်က္မ်ား မဟုတ္ဟု ဆိုႏိုင္၏။ သို႔ေသာ္ ၎တို႔သည္
ပိုင္ဆိုင္ရရွိသူAတြက္ Aသံုး၀င္သည္ တန္ဖိုးရွိသည္ကား ေသခ်ာ၏။ Uပမာ
၀ိပႆနာမွ်ကိုသာ ပြားမ်ားျခင္းျဖင့္ စ်ာန္တရားတို႔၏ AကူAပံ့ မပါဘဲ
Aရဟတၱဖိုလ္ ဆိုက္ေရာက္ေသာ စ်ာန္ခန္းေျခာက္သည့္ (သုကၡ၀ိပႆက)
ရဟႏၲာမ်ား ရွိခဲ့၏။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္ Aခါက သာ၀ကမ်ားစြာ
သာ၀ိကာမမ်ားစြာတို႔သည္ စ်ာန္တရားကို မပြားမ်ားဘဲ Aရဟတၱဖိုလ္ ဆိုက္
ေရာက္ခဲ့ၾက၏။

ပUၥမစ်ာန္ ရရွိသူသာလွ်င္ Aဘိညာဏ္ငါးပါး ရႏိုင္၏။

ဒိဗၺစကၡဳဟူသည္ ေဒ၀တာစကၡဳ သို႔မဟုတ္ နတ္မ်က္စိပင္ ျဖစ္၏။ AၾကားAျမင္

ဟုလည္း ေခၚႏိုင္၏။ ေ၀းသည္ျဖစ္ေစ နီးသည္ျဖစ္ေစ သာမန္မ်က္စိ မံသစကၡဳျဖင့္
မျမင္ႏိုင္ေသာ နတ္ေလာက လူေလာကရွိ Aရာတို႔ကို ျမင္ႏိုင္၏။

သတၱ၀ါတို႔၏ ေသဆံုးျခင္းႏွင့္ တစ္ဖန္ေမြးဖြားျခင္းတို႔ကို သိေသာ စုတူပပါတ

Uာဏ္သည္ ဤ ဒိဗၺစကၡဳႏွင့္ Aလားတူ၏။ Aနာဂတ္ကို သိေသာUာဏ္ႏွင့္
ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈ Aားေလ်ာ္စြာ သတၱ၀ါတို႔ ျဖစ္ၾကရပံုကို သိေသာUာဏ္
တို႔သည္လည္း Aမ်ိဳးAစားတူေသာ Uာဏ္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။

ဒိဗၺေသာတဟူသည္ နတ္ကဲ့သို႔ ၾကားႏိုင္စြမ္းပင္ ျဖစ္၏။ AၾကားAျမင္ဟုလည္း

ေခၚႏိုင္၏။ Aနီးမွျဖစ္ေစ Aေ၀းမွျဖစ္ေစ သိမ္ေမြ႔ေသာ သို႔မဟုတ္ ၾကမ္းတမ္း
ေသာ Aသံကို ၾကားႏိုင္၏။

ပုေဗၺနိ၀ါသာႏုႆတိ Aဘိညာဏ္ဟူသည္ မိမိသူတစ္ပါး ႏွစ္Uီးသားတို႔၏

Aတိတ္ဘ၀တို႔ကို သိႏိုင္ ေAာက္ေမ့ႏိုင္ေသာ Aစြမ္းသတၱိပင္ ျဖစ္၏။ ဤ
AဘိUာဏ္ Aရာ၌ ဘုရားရွင္၏ Aစြမ္းေတာ္သည္ Aကန္႔Aသတ္ မဲ့၏။
Aျခားသူတို႔၏ Aစြမ္းကား Aကန္႔Aသတ္ ရွိ၏။

Iဒၶိ၀ိဓဟူသည္ ေကာင္ကင္သို႔ ပ်ံတက္ႏိုင္စြမ္း၊ ေရေပၚ၌ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္စြမ္း၊

ေျမလွ်ိဳးႏိုင္စြမ္း၊ ႐ုပ္သြင္တစ္မ်ိဳး ဖန္ဆင္ႏိုင္စြမ္း Aစရွိေသာ Aစြမ္းသတၱိမ်ားပင္
ျဖစ္၏။
နီ၀ရဏ သို႔မဟုတ္ ပိတ္ပင္တတ္ေသာ တရားမ်ား

“စိတ္၏ Aညစ္Aေၾကးတို႔သည္ ဤ ငါးပါးတို႔တည္း။ ယင္းAညစ္Aေၾကးတို႔ျဖင့္

ညစ္ေပေသာ စိတ္သည္ ႏူးလည္းမႏူးညံ့၊ ျပဳလုပ္ျခင္းငွာလည္း Aသင့္မျဖစ္၊
Aေရာင္လည္းမထြက္၊ ႂကြပ္ဆပ္ေသာသေဘာလည္း ရွိ၏၊ Aာသ၀တရားတို႔၏
ကုန္ျခင္းငွာ ေကာင္းစြာလည္း မထားႏိုင္။” (သံယုတၱနိကာယ္)

နီ၀ရဏ (နီ၀ရ္ = AတားAဆီး Aပိတ္Aဆို႔)သည္ ေယာဂီ၏ တိုးတက္မႈကို

ဟန္႔တား၏။ နတ္ရြာနိဗၺာန္ ခရီး၌ AဆီးAတား ျဖစ္၏။ နီ၀ရဏကို “ဖံုးAုပ္
တတ္ေသာ တရား၊ လႊမ္းျခံဳတတ္ေသာ တရား၊ တားဆီးခ်ဳပ္ျခယ္ တတ္ေသာ
တရား” Aျဖစ္ျဖင့္လည္း ရွင္းျပAပ္ ရွင္းျပႏိုင္၏။

Aပိတ္Aပင္ AဆီးAတား နီ၀ရဏ ငါးမ်ိဳးရွိ၏။ ၎တို႔မွာ ကာမဂုဏ္ကို

Aလိုရွိျခင္း (ကာမစၧႏၵ)၊ မႏွစ္မ်ိဳ႕ျခင္း (ဗ်ာပါဒ)၊ ေလးလံထိုင္းမႈိင္းျခင္း (ထိနမိဒၶ)၊
ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း ႏွင့္ ေနာင္တပူပန္ျခင္း (Uဒၶစၥကုကၠစၥ)၊ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ျခင္း (၀ိစိကိစၧာ)
တို႔ ျဖစ္၏။

၁။ ကာမစၧႏၵ ဟူသည္မွာ Aဆင္း Aသံ Aနံ႔ Aရသာ AထိAေတြ႔ဟူေသာ

ႏွစ္သက္ဖြယ္ Aာ႐ံုတို႔ကို လိုခ်င္တပ္မက္မႈ သို႔မဟုတ္ ၿငိကပ္တြယ္တာမႈ ျဖစ္၏။
သတၱ၀ါကို သံသရာ၀ဋ္၌ ေႏွာင္ဖြဲ႔တတ္ေသာ သံေယာဇU္တရား တစ္ခု
Aျဖစ္လည္း ဤ နီ၀ရဏကို သတ္မွတ္ႏိုင္၏။

သာမန္ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္Aေနျဖင့္ မက္ေမာဖြယ္ရာ Aာ႐ံု၀တၳဳတို႔၏ ဆြဲေဆာင္

ျဖားေယာင္းမႈကို ခံရမည္မွာ ေသခ်ာ၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ ေလ်ာ့နည္း
ေသာေၾကာင့္ တြယ္တာတပ္မက္မႈ ျဖစ္မလာေAာင္ မတားျမစ္ႏိုင္ေပ။ ဤ
နီ၀ရဏကို စ်ာန္Aဂၤါတစ္ခုျဖစ္ေသာ တည္ၾကည္မႈ (Eကဂၢတာ)ျဖင့္ ဟန္႔တား
ႏိုင္၏။ သကဒါဂါမိမဂ္ျဖင့္ ေခါင္းပါးေစAပ္၏။ Aနာဂါမိမဂ္ျဖင့္ လံုး၀
Aျမစ္ျပတ္ေAာင္ သုတ္သင္ ဖယ္ရွားAပ္၏။ ႐ူပရာဂ၊ A႐ူပရာဂ (႐ူပဘ၀ကို
တြယ္တာမႈ၊ A႐ူပဘ၀ကို တြယ္တာမႈ)တို႔ကဲ့သို႔ သိမ္ေမြ႔သည့္ တြယ္တာမႈတို႔ကို
Aရဟတၱဖိုလ္ ဆိုက္ေရာက္ျခင္းျဖင့္သာလွ်င္ Aျမစ္ျဖတ္ႏိုင္၏။

ကာမစၧႏၵကို သုတ္သင္ဖယ္ရွားရန္ Aေၾကာင္းေျခာက္မ်ိဳး ရွိ၏။ ၎တို႔မွာ

(၁) Aာ႐ံု၏ စက္ဆုပ္ဖြယ္ Aျခင္းAရာကို ဆင္ျခင္သိမွတ္ျခင္း၊
(၂) Aသုဘဘာ၀နာကို မျပတ္စူးစိုက္ ႐ႈမွတ္ျခင္း၊
(၃) Iေျႏၵကို ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း၊
(၄) AစားAစာ၌ Aတိုင္းAရွည္ကို သိျခင္း၊
(၅) မိတ္ေဆြေကာင္းရွိျခင္း၊
(၆) Aက်ိဳးႏွင့္ယွU္ေသာ တရားစကားကို ၾကားနာျခင္းတို႔ ျဖစ္၏။

၂။ ဗ်ာပါဒဟူသည္မွာ စိတ္ဆိုးမႈ သို႔မဟုတ္ Aမ်က္ထြက္မႈပင္ ျဖစ္၏။

ႏွစ္သက္ဖြယ္ Aာ႐ံုေၾကာင့္ တပ္မက္မႈ ျဖစ္၏။ မႏွစ္သက္ဖြယ္ Aာ႐ံုေၾကာင့္
ေဒါသ ျဖစ္၏။ ဤကား ကမၻာေလာက တစ္ခုလံုးကို ေလာင္ၿမိႇဳက္ေနသည့္
Aႀကီးမားဆံုး မီးႏွစ္မ်ိဳးပင္ ျဖစ္၏။ ၎တို႔သည့္ ေမာဟ၏ ေထာက္ပံ့မႈကို ယူ၍
ေလာက၌ရွိေသာ ဆင္းရဲဒုကၡ Aားလံုးကို ထုတ္လုပ္ဖန္တီး၏။ စိတ္ဆိုးေဒါသကို
စ်ာန္Aဂၤါတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေသာ ပီတိျဖင့္ ဟန္႔တားႏိုင္၏။ ဗ်ာပါဒကို သကဒါဂါမိမဂ္ျဖင့္
ေခါင္းပါးေစAပ္၏။ Aနာဂါမိမဂ္ျဖင့္ Aျမစ္ျပတ္ သုတ္သင္Aပ္၏။

ဗ်ာပါဒကို သုတ္သင္ပယ္ရွားရန္ Aေၾကာင္းေျခာက္မ်ိဳး ရွိ၏။ ၎တို႔မွာ

(၁) Aာ႐ံုကို ေမတၱာစိတ္ျဖင့္ ဆင္ျခင္သိမွတ္ျခင္း၊
(၂) ထိုေမတၱာဘာ၀နာကို မျပတ္ စူးစိုက္႐ႈမွတ္ျခင္း၊
(၃) ကံသာလွ်င္ ကိုယ္ပိုင္Uစၥာ ရွိ၏ဟု ႐ႈျမင္ျခင္း၊
(၄) ထိုAျမင္ကို ေစာင့္ထိန္းထားျခင္း၊
(၅) မိတ္ေဆြေကာင္း ရွိျခင္း၊
(၆) Aက်ိဳးႏွင့္ယွU္ေသာ တရားစကားကို ၾကားနာျခင္းတို႔ ျဖစ္၏။

၃။ ထိနဟူသည္မွာ စိတ္၏ Aမႈ၌ မခံ့ျခင္း သို႔မဟုတ္ ပ်င္းရိျခင္း ျဖစ္၏။

ေစတသိတ္တို႔၏ Aမႈ၌ မခံ့ျခင္းသည္ မိဒၶမည္၏။ ထိုင္းမႈိင္းေသာစိတ္သည္
သစ္ပင္၌ တြဲခိုေနေသာ လင္းႏို႔ကဲ့သို႔ ၿငိမ္သက္၏။ တုတ္ေခ်ာင္း၌ ၿငိကပ္ေနေသာ
သကာခဲကဲ့သို႔ ျဖစ္၏။ မျပန္႔မက်ဲ မာေၾကာေတာင့္တင္းသည့္ ေထာပတ္စိုင္ကဲ့သို႔
ျဖစ္၏။ ခႏၶာကိုယ္ ေလးလံထိုင္းမႈိင္းမႈကို ထိနမိဒၶဟု မမွတ္ယူသင့္ေပ။
Aဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိနမိဒၶကို ပယ္ၿပီးသည့္ ရဟႏၲာတို႔သည္ ကိုယ္ခႏၶာ
ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္မႈကို ေတြ႔ၾကံဳ ခံစားရေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထိနမိဒၶသည္
နာမ္ခႏၶာ ၿငိမ္သက္မႈကို Aားေပးၿပီး Aားသြန္စိုက္ထုတ္မႈ (၀ီရိယ)ႏွင့္
ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္၏။ ၎တို႔ကို စ်ာန္Aဂၤါမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ၀ိတက္၊
၀ိစာရတို႔ျဖင့္ ဟန္႔တားႏိုင္၏။ Aရဟတၱဖိုလ္ ဆိုက္ေရာက္သည္ႏွင့္ Aျမစ္ျပတ္၏။

Aေၾကာင္းေျခာက္မ်ိဳးတို႔ျဖင့္ ထိနမိဒၶကို သုတ္သင္ႏိုင္၏။ ၎တို႔မွာ

(၁) AစာAာဟာရ၌ Aတိုင္းAရွည္ရွိျခင္း၊
(၂) ခႏၶာကိုယ္ AေနAထားေျပာင္းျခင္း၊
(၃) Aေရာင္Aလင္းကို Aာ႐ံုျပဳျခင္း၊
(၄) ဟင္းလင္းျပင္၌ ေနျခင္း၊
(၅) မိတ္ေဆြေကာင္းရွိျခင္း၊
(၆) Aက်ိဳးႏွင့္ယွU္ေသာ တရားစကားကို ၾကားနာျခင္းတို႔ ျဖစ္၏။

၄။ Uဒၶစၥဟူသည္ စိတ္မၿငိမ္သက္မႈ၊ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္၏။ Uဒၶစၥသည္

Aကုသိုလ္စိတ္ Aားလံုးႏွင့္ ယွU္၏။ မေကာင္းမႈ တစ္ခုခုကို စိတ္လႈပ္ရွားမႈ၊
စိတ္မၿငိမ္သက္မႈျဖင့္ ျပဳလုပ္သည္မွာ ထံုးစံပင္ ျဖစ္၏။ ကုကၠဳစၥဟူသည္ စိုးရိမ္
ပူပန္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ က်ဴးလြန္မိေသာ မေကာင္းမႈ၊ မျပဳလိုက္မိေသာ ကုသလ
ို ္
ေကာင္းမႈတို႔Aတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္ ေနာင္တရျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ က်ဴးလြန္မိေသာ
မေကာင္းမႈကို စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္းျဖင့္ မေကာင္းက်ိဳးမွ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေပ။
Aေကာင္းဆံုးေသာ ေနာင္တမွာ ထို Aကုသိုလ္ကို တစ္ဖန္ မျပဳလိုေသာ
ဆႏၵသာ ျဖစ္၏။

Uဒၶစၥ ကုကၠစၥ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို စ်ာန္Aဂၤါ တစ္ခုျဖစ္ေသာ ပီတိျဖင့္ ဟန္႔တားႏိုင္၏။

(၁) Aသိပညာ သို႔မဟုတ္ ေလ့လာသင္ယူမႈ၊
(၂) ေမးျမန္းျခင္း သို႔မဟုတ္ ေဆြးေႏြးျခင္း၊
 (၃) ၀ိနည္းသိကၡာ ထံုးတမ္းUပေဒသကို သိနားလည္ျခင္း၊
(၄) မေထရ္ႀကီးတို႔ကို ေပါင္းေဖာ္ဆည္းကပ္ျခင္း၊
(၅) မိတ္ေဆြေကာင္း ရွိျခင္း၊
(၆) Aက်ိဳးႏွင့္ယွU္ေသာ တရားစကားကို ၾကားနာျခင္းဟူေသာ Aေၾကာင္း
ေျခာက္မ်ိဳးတို႔ျဖင့္ Uဒၶစၥ ကုကၠစၥတို႔ကို သုတ္သင္ႏိုင္၏။

၅။ ၀ိစိကိစၧာဟူသည္ သံသယ သို႔မဟုတ္ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္၏။ ပညာေဆး၀ါး

ကင္းမဲ့မႈသည္ ၀ိစိကိစၧာ မည္၏ (၀ိ = ကင္းမဲ့ေသာ၊ စိကိစၧ = ပညာ)။ ႐ႈပ္ေထြး
သည့္ ေတြးေခၚၾကံစည္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ စိုးရိမ္မႈ၊ မေက်နပ္မႈကိုလည္း
၀ိစိကိစၧာဟု ဆို၏ (၀ိ = ရွာေဖြျခင္း၊ ကိစၧ = စိုးရိမ္မႈ၊ မေက်နပ္မႈ)။

ဘုရားစသည္တို႔Aေပၚ သံသယရွိမႈကို ၀ိစိကိစၧာနီ၀ရဏဟု မဆိုလိုေပ။

Aဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မဟုတ္သူတို႔သည္ပင္ ၀ိစိကိစၧာကို
တားျမစ္ပယ္ရွားၿပီး စ်ာန္ရႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ သံေယာဇU္ထိုက္ေသာ
၀ိစိကိစၧာသည္ ဘုရားစသည္တို႔Aေပၚ သံသယရွိျခင္း ျဖစ္၏။ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ေန
သည့္ Aမႈကိစၥ တစ္ခုခု၌ မတည္ျမဲျခင္း သေဘာလကၡဏာသည္ ၀ိစိကိစၧာ
နီ၀ရဏ မည္၏။ A႒ကထာ AဆိုAရ တစ္စံုတစ္ရာကို AရွိAမွန္Aတိုင္း
မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ျခင္းသည္ ၀ိစိကိစၧာ မည္၏။ တစ္နည္းAားျဖင့္ မျပတ္သားမႈ ျဖစ္၏။

စ်ာန္Aဂၤါျဖစ္ေသာ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈ ၀ိတက္ျဖင့္ ၀ိစိကိစၧာကို ဟန္႔တားႏိုင္၏။

ေသာတာပတၱိမဂ္ ရလွ်င္ ၀ိစိကိစၧာ Aျမစ္ျပတ္၏။

Aေၾကာင္းေျခာက္မ်ိဳးျဖင့္ ၀ိစိကိစၧာကို သုတ္သင္ႏိုင္၏။ ၎တို႔မွာ (၁) ဓမၼ ႏွင့္

၀ိနယကို သိျခင္း၊ (၂) ေဆြးေႏြးျခင္း သို႔မဟုတ္ ေမးျမန္းျခင္း၊ (၃) ၀ိနည္းသိကၡာ
ထံုးတမ္းUပေဒသကို သိနားလည္ျခင္း၊ (၄) လြန္ကဲေသာ ယံုၾကည္မႈ သဒၶါတရား
ရွိျခင္း၊ (၅) မိတ္ေဆြေကာင္း ရွိျခင္း၊ (၆) Aက်ိဳးႏွင့္ယွU္ေသာ တရားစကားကို
ၾကားနာျခင္းတို႔ ျဖစ္၏။

**********
နိဗၺာန္လမ္း (၃)

“႐ုပ္နာမ္ဓမၼ သခၤါရ Aားလံုးတို႔သည္ Aျမဲ မရွိကုန္။

႐ုပ္နာမ္ဓမၼ သခၤါရ Aားလံုးတို႔သည္ ဆင္းရဲကုန္၏။
သခၤတ Aသခၤတ၊ သဘာ၀ဓမၼ Aားလံုးတို႔သည္ Aတၱ မဟုတ္ကုန္။” (ဓမၼပဒ)

ထိုးထြင္းသိျမင္မႈ (၀ိပႆနာ)
ႆနာ)

နီ၀ရဏတို႔ကို Aခိုက္Aတန္႔Aားျဖင့္ ပယ္ခြာၿပီး စ်ာန္တရားတို႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာေသာ

Aခါ စိတ္သည္ စင္ၾကယ္လာ၏။ Aရာရာတို႔ AရွိAတိုင္း ျပတ္သားစြာ
Aရိပ္ထင္ႏိုင္ေသာ၊ ပြတ္တိုက္ထားAပ္ေသာ ေၾကးမံုျပင္ကဲ့သို႔ ၾကည္လင္လာ၏။
Aကုသိုလ္ AေတြးAၾကံတို႔မွ AၿပီးAပိုင္ လြတ္ေျမာက္သည္ကား မဟုတ္ေသး
ေပ။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိသည့္ Aကုသိုလ္ကို သမာဓိျဖင့္ Aခိုက္Aတန္႔မွ် တားျမစ္
ကန္႔သတ္ ထားျခင္းသာ ျဖစ္၏။ လံုး၀ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ Aခိုက္Aတန္႔တို႔၌
Aကုသိုလ္မ်ား Aထင္Aရွား ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ေပသည္။

သီလသည္ ကာယကံမႈ၊ ၀စီကံမႈတို႔ကို ထိန္းေက်ာင္းေပး၏။ သမာဓိသည္ စိတ္ကို

ထိန္းခ်ဳပ္ေပး၏။ တတိယႏွင့္ ေနာက္ဆံုးAဆင့္ျဖစ္ေသာ ပညာသည္ကား
Aားထုတ္သူ ေယာဂီကို သမာဓိျဖင့္ တားျမစ္Aပ္ေသာ ကိေလသာ မွန္သမွ်
Aျမစ္ျပတ္ သုတ္သင္လ်က္ Aရဟတၱဖိုလ္ ဆိုက္ေရာက္ႏိုင္ရန္ စြမ္းေဆာင္
ေပး၏။

ေယာဂီပုဂၢိဳလ္သည္ AရွိAမွန္ကို ျမင္ႏိုင္ရန္Aတြက္ Uာဏ္Aျမင္ စင္ၾကယ္မႈ

(ဒိ႒ိ၀ိသုဒၶိ)ကို ေရွးUီးစြာ ထူေထာင္၏။ သတၱ၀ါဟု ေခၚဆိုAပ္ေသာ Aရာကို
သမာဓိျဖင့္ စိစစ္ပိုင္းျခား၏။ စစ္ေၾကာ၏။ ဤသို႔ ေဖြရွာ စစ္ေၾကာမႈေၾကာင့္ “ငါ”ဟု
ေခၚေ၀ၚသမုတ္Aပ္ေသာ သတၱ၀ါဟူသည္ စU္ဆက္မျပတ္ ျဖစ္ခ်ဳပ္ေနၾကေသာ
႐ုပ္နာမ္ဓမၼ Aစုတို႔၏ ေပါင္းစည္းမႈသာ ျဖစ္၏ဟု ထင္ရွားလာ၏။ ကမၻာေလာက၌
Aတိတ္Aေၾကာင္းတရား သို႔မဟုတ္ ပစၥဳပၸဳန္Aေၾကာင္းတရား တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္
ျဖစ္ေနရေသာ Aရာမွတစ္ပါး Aျခားမည္သည့္ Aရာမွ မရွိဟု နားလည္လာ၏။
Aတိတ္ျဖစ္ေသာ မသိမႈ (A၀ိဇၨာ)၊ တပ္မက္မႈ (တဏွာ)၊ ျပင္းစြာစြဲလမ္းမႈ
(Uပါဒါန္)၊ ကံ ႏွင့္ ယခုဘ၀၌ စားေသာက္သည့္ AစာAာဟာရတို႔ေၾကာင့္
ျဖစ္တည္ေနရသည္ဟုလည္း သိျမင္လာ၏။ ဤ Aေၾကာင္းတရား ငါးမ်ိဳး
တို႔ေၾကာင့္ သတၱ၀ါဟု သမုတ္Aပ္ေသာAရာ ျဖစ္ေပၚလာ၏။ Aတိတ္
Aေၾကာင္းတရားတို႔က ပစၥဳပၸန္ Aက်ိဳးတရားမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစသကဲ့သို႔ ပစၥဳပၸန္
Aေၾကာင္းတရားတို႔က Aနာဂတ္ Aက်ိဳးတရားတို႔ကို ျဖစ္ေပၚေစလိမ့္မည္။
ဤသို႔ ႐ႈမွတ္ျခင္းျဖင့္ Aတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ Aနာဂတ္ျဖစ္ေသာ ယံုမွားမႈမ်ားကို
ေက်ာ္လြန္ႏိုင္၏။

ထို႔ေနာက္ ေယာဂီသည္ သခၤါရတရားတို႔ကား မတည္ျမဲၾက (Aနိစၥ)၊ ဆင္းရဲမႈသာ

ျဖစ္ၾက၏ (ဒုကၡ)၊ ထာ၀ရတည္ေသာ ၀ိUာU္မွ ကင္းဆိတ္ၾက၏ (Aနတၱ)ဟု
သေဘာမွန္ကို ဆင္ျခင္၏။ Aထင္Aရွား တည္ရွိေနေသာ ဤ လကၡဏာေရး
သံုးပါးကိုသာ ၾကည့္လိုက္တိုင္း ျမင္၏။ တစ္ျခား Aရာကို မျမင္။ ဘ၀ဟူသည္
Aစၨၽတၱ Aေၾကာင္းတရားတို႔ေၾကာင့္ တည္ရွိေနေသာ ျဖစ္ပ်က္မႈ AစU္Aတန္း
တစ္ခု ျဖစ္သည္ဟု နားလည္လာ၏။ Aရာရာသည္ Aခိုက္Aတန္႔သာ
တည္ရွိေနေသာေၾကာင့္ Aစစ္Aမွန္ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာသုခကို ဘယ္မွာမွ
ရွာမေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ေပ။

ဤသို႔ ဘ၀၏ သေဘာမွန္ကို ဆင္ျခင္ၿပီး သမာဓိစ်ာန္ကို ၀င္စားေသာေၾကာင့္

တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္၌ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္၏ ကိုယ္ခႏၶာမွ Aေရာင္Aလင္း
(ၾသဘာသ) ထြက္ေပၚလာသည္ကို ေယာဂီကိုယ္တိုင္ တAံ့တၾသ ေတြ႔ၾကံဳရ
ေလ၏။ ေယာဂီသည္ မၾကံဳဖူးသည့္ ႏွစ္သက္မႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ေAးခ်မ္းမႈတို႔ကို
ေတြ႔ၾကံဳခံစားရေလ၏။ ေယာဂီသည္ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္လာ၏။ သာသာေရး
စိတ္၀င္စားမႈ တိုးပြားလာ၏။ သတိလည္း ထင္ရွားလာ၏။ Uာဏ္လည္း
ထက္ျမက္လာ၏။ AဓိကAားျဖင့္ Aေရာင္Aလင္း ျဖစ္ေပၚလာျခင္းေၾကာင့္
လက္ရွိတိုးတက္မႈကို Aရဟတၱဖိုလ္ ဆိုက္ေရာက္ရန္ AေျခAေန တိုးတက္မႈ
Aျဖစ္ မွတ္ယူကာ ေယာဂီသည္ သူ၏ Aက်င့္စရဏပိုင္း တိုးတက္မႈကို
ႏွစ္သက္သေဘာက်လာ၏။ မၾကာမီပင္ “ဤတိုးတက္မႈ Aေတြ႔Aၾကံဳသစ္
တုိ႔သည္ Aက်င့္စရဏ တိုးတက္မႈ၏ Aေႏွာင့္Aယွက္ Aဟန္႔Aတားမ်ား
ျဖစ္သည္”ဟု နားလည္လာျပန္၏။ Aက်င့္လမ္း ဟုတ္မွန္သည္ မဟုတ္မွန္သည္
ကို ခြဲျခားတတ္ေသာ Aသိစင္ၾကယ္မႈကို ထူေထာင္ႏိုင္၏။

ေယာဂီသည္ Aက်င့္မွန္ လမ္းမွန္ကို သိ၍ သခၤါရတရား Aားလံုးတို႔၏

ျဖစ္ေပၚလာမႈႏွင့္ ပ်က္သုU္းသြားမႈတို႔ကို ျပန္လည္႐ႈမွတ္၏ (UဒယUာဏ၊
၀ယUာဏ)။ Aျဖစ္ ႏွင့္ Aပ်က္ ႏွစ္မ်ိဳးAနက္ Aပ်က္သည္ Aျဖစ္ထက္ ပို၍
ထင္ရွားလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သခၤါရတရားတို႔၏ ယိုယြင္းပ်က္စီးမႈကို Uီးတည္
စူးစိုက္၍ ႐ႈမွတ္၏ (ဘဂၤUာဏ)။ သတၱ၀ါAျဖစ္ ဖြဲ႔တည္ေနသည့္ ႐ုပ္နာမ္
ႏွစ္ပါးတို႔သည္ ကာလAခိုက္Aတန္႔ ႏွစ္ခုၾကာေAာင္ မတည္ဘဲ Aျမဲမျပတ္
ျဖစ္ပ်က္ ေျပာင္းလဲေနေသာ ႐ုပ္နာမ္AစU္၌ တည္ရွိေနသည္ဟု နားလည္လာ၏။
ပ်က္ယြင္းေနေသာ သခၤါရတို႔သည္ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ျဖစ္၏ဟု ထင္ျမင္လာ၏
(ဘယUာဏ)၊ ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးသည္ ေဘးAႏၲရာယ္၏ Aရင္းျမစ္၊
ေတာက္ေလာင္ေနေသာ မီးက်ီးတြင္းကဲ့သို႔ ထင္ရ၏။ ထို႔ေနာက္ ထိန္လန္႔ဖြယ္
မာယာေလာက၏ Aသံုးမက်မႈ Aႏွစ္မဲ့မႈတို႔ကို ဆင္ျခင္႐ႈမွတ္၍ (Aာဒီန၀Uာဏ)
ေလာကAေပၚ စက္ဆုပ္ၿငီးေငြ႔မႈ ျဖစ္လာ၏ (နိဗၺိဒါUာဏ)။ ထို႔ေနာက္ ေလာကမွ
လြတ္ေျမာက္လိုစိတ္ ျပင္းျပလာ၏ (မုစၥိတုကမ်တာUာဏ)။ ဤသို႔ ဓမၼဓိ႒ာန္
က်က် ႐ႈမွတ္မႈႏွင့္Aတူ ေယာဂီသည္ မျမဲမႈ ဆင္းရဲမႈ Aတၱ၀ိUာU္ ကင္းမဲ့မႈ
ဟူေသာ လကၡဏာေရး သံုးပါးကို ႐ႈမွတ္ျပန္၏ (ပဋိသခၤါUာဏ)။ ထို႔ေနာက္
ေယာဂီသည္ ေလာကီAာ႐ံုတို႔ Aေပၚ၌ ေလာဘျဖင့္ တြယ္တာျခင္း၊ ေဒါသျဖင့္
မုန္းတီးျခင္း ကင္းလ်က္ သခၤါရတရား Aားလံုးတို႔ကို AညီAမွ် သေဘာထား၍
Uေပကၡာ ႐ႈေလ၏ (UေပကၡာUာဏ)။

ဤUာဏ္Aဆင့္သို႔ ေရာက္ေသာAခါ ေယာဂီသည္ လကၡဏာေရးသံုးပါး

တစ္ပါးပါးကို ယူကာ AထူးAာ႐ံုစိုက္ ႐ႈမွတ္Aပ္ေသာ A႐ႈခံ Aာ႐ံု၏ သီးျခား
လကၡဏာ ထင္ရွားလာသည္Aထိ၊ ရည္ရြယ္ရင္းပန္းတိုင္ နိဗၺာန္ကို စတင္
မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္သည္Aထိ ၀ိပႆနာ႐ႈပြား၏။

“ညAေမွာင္၌ ခရီးသြားေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ လွ်ပ္စီးAလင္းျဖင့္ သူ၏ AနီးAပါး

Aရပ္ကို ျမင္ေတြ႔လိုက္ရၿပီး ေတြ႔ျမင္မွတ္သားAပ္သည့္ ပံုရိပ္Aတိုင္း က်ိန္းစပ္
ေနသည့္ မ်က္စိျဖင့္ ေရွ႕သို႔ ခရီးဆက္၏။ ထို႔Aတူ နိဗၺာန္ကို ေဖြရွာေသာ
ေယာဂီသည္ မဂ္Uာဏ္Aလင္းျဖင့္ နိဗၺာန္ကို ျမင္လိုက္ရ၏။ ထို ပံုရိပ္သည္
စိတ္AစU္မွ ဘယ္ေတာ့မွ လြင့္ျပယ္မသြားေAာင္ပင္ ၾကည္လင္ထင္ရွား၏။”

နိဗၺာန္ခရီး ေလွ်ာက္လွမ္းေသာ ေယာဂီသည္ နိဗၺာန္ကို ေရွးUီးစြာ သိျမင္ေသာAခါ

ေသာတာပန္မည္၏။ နိဗၺာန္သို႔ Uီးတည္သည့္ ေရစီးေၾကာင္း ပထမAဆင့္သို႔
၀င္ေရာက္သူမည္၏။

ေရစီးေၾကာင္း ဟူသည္မွာ Aရိယာမဂ္ ရွစ္ပါးကို ဆိုလို၏။

Aရိယာ ေရAလ်U္သို႔ ၀င္ေရာက္ၿပီးသူသည္ ေလာကီသား (ပုထုဇၨန) မဟုတ္

ေတာ့ေပ။ (ျမင့္ျမတ္သူ) Aရိယာ မည္၏။

၁။ Uဒယ၊ ၀ယ၊ ဘဂၤ၊ ဘယ၊ Aာဒီန၀၊ နိဗၺိဒါ၊ မုစၥိတုကမ်တာ၊ ပဋိသခၤါ၊

Uေပကၡာဟူေသာ Uာဏ္ကိုးမ်ိဳး၊ Uာဏ္Aလင္း ကိုးမ်ိဳးကို စုေပါင္း၍ ပဋိပဒါ-
Uာဏဒႆ၀ိသုဒၶိ၊ Aက်င့္လမ္းမွန္ကို သိေသာUာဏ္Aျမင္ စင္ၾကယ္မႈဟု ေခၚ၏။

၂။ ေလာကုတၱရာစိတ္ Aခိုက္Aတန္႔၌ ေတြ႔ရေသာ Uာဏ္Aျမင္သည္ Uာဏ-

ဒႆန၀ိသုဒၶိမည္၏။ ၀ိသုဒၶိမဂ္၏ ခုနစ္ခုေျမာက္ျဖစ္ေသာ စင္ၾကယ္ေသာ Uာဏ္
Aျမင္ပင္ ျဖစ္၏။

သံေယာဇU္ Aေႏွာင္Aဖြဲ႔မ်ား

ပထမဆံုးျဖစ္ေသာ ဤ AရိယာAဆင့္သို႔ ေရာက္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ေAာက္

ေဖာ္ျပပါ Aေႏွာင့္Aဖြဲ႔ (သံေယာဇန) သံုးမ်ိဳးကို သုတ္သင္ႏိုင္၏။

၁။ သကၠာယဒိ႒ိ = သတိ ကာေယ ဒိ႒ိဟူသည္မွာ ထင္ရွားရွိေသာ ခႏၶာ၊

သို႔မဟုတ္ Aေပါင္းAစုကို စြဲ၍ ျဖစ္ေပၚေသာ Aျမင္ဟု တိုက္႐ိုက္ Aဓိပၸာယ္
ရ၏။ ဤေနရာ၌ ကာယဟူသည္မွာ ႐ုပ္၊ ေ၀ဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊
 ၀ိညာU္ဟူေသာ ခႏၶာငါးပါးကို ဆိုလို၏။ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာတို႔၏ ႐ႈပ္ေထြးေသာ
ေပါင္းစည္းမႈ တည္ရွိေနခ်ိန္၀ယ္ မေျပာင္းမလဲ Aျမဲတည္ေသာ ထာ၀ရ၀ိUာU္
ရွိ၏ဟု ထင္ျမင္ယူဆေသာ Aျမင္ကို သကၠာယဒိ႒ိဟု ေခၚ၏။ ဓမၼသဂၤဏီ၌
ဤသို႔ေသာ Aတၱ၀ါဒ Aမ်ိဳးႏွစ္ဆယ္ရွိေၾကာင္း ေရတြက္ျပထား၏။
သကၠာယဒိ႒ိကို Aတၱဒိ႒ိ၊ Aတၱ၀ါဒ၊ ပုဂၢလ၀ါဒဟု ဘာသာျပန္ဆိုေလ့ ရွိ၏။

၂။ ၀ိစိကိစၧာ = ယံုမွားမႈမ်ားမွာ (၁) ဘုရား၊ (၂) တရား၊ (၃) သံဃာ၊ (၄)

၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ (သိကၡာပဒ)၊ (၅) Aတိတ္၊ (၆) Aနာဂတ္၊ (၇) Aတိတ္
Aနာဂတ္ ႏွစ္ပါးစံုႏွင့္ (၈) က်ိဳးေၾကာင္းဆက္စပ္၍ ျဖစ္ေပၚလာမႈ (ပဋိစၥ-
သမုပၸါဒ)တို႔ကို ယံုမွားျခင္းမ်ား ျဖစ္၏။

၃။ သီလဗၺတပရာမာသ ဟူသည္မွာ မွားယြင္းေသာ ဓေလ့ထံုးတမ္း ႏွင့္ ပြဲသဘင္

Aခမ္းAနားတို႔ကို ျမဲျမံစြာ စြဲယူထားျခင္း ျဖစ္၏။

ဓမၼသဂၤဏီ၌ ဤသို႔ ေဖာ္ျပထား၏။ “(ႏြား ေခြး စသည္တို႔၏) Aေလ့ ‘သီလ’ျဖင့္

(ကိေလသာမွ) စင္ၾကယ္၏ဟူေသာ Aယူသည္ ဤ သာသနာေတာ္မွ Aပ
ျဖစ္ကုန္ေသာ ရဟန္း၊ ပုဏၰား၊ သမဏ၊ ျဗာဟၼဏတို႔၏ Aယူျဖစ္၏။”

ေသာတာပႏၷ - Aရိယာဟူေသာ ေရAလ်U္သို႔ ၀င္ေရာက္ၿပီးသူ

ႂကြင္းက်န္ေသးေသာ Aေႏွာင္Aဖြဲ႔ ခုနစ္မ်ိဳးကို သုတ္သင္ရန္ ေသာတာပန္

ပုဂၢိဳလ္သည္ Aလြန္ဆံုးAားျဖင့္ ခုနစ္ဘ၀ ပဋိသေႏၶ ေနရ၏။ ေသာတာပန္သည္
ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာတို႔ကို Aႂကြင္းမဲ့ သက္၀င္ယံုၾကည္၏။ မည္သည့္
Aေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ ငါးပါးသီလကို မခ်ိဳးဖ်က္ေတာ့။ Aရဟတၱဖိုလ္
ရရွိမည့္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ Aပါယ္ မလားေတာ့ေပ။

နိဗၺာန္ကို လွမ္းျမင္ႏိုင္ျခင္း၏ Aက်ိဳးဆက္ျဖစ္သာ သစ္လြင္သည့္ ရဲရင့္မႈႏွင့္Aတူ

“ျမင့္ျမတ္ေသာ နိဗၺာန္ခရီးသည္”သည္ လွ်င္ျမန္စြာ တိုးတက္ေလ၏။ Uာဏ္Aျမင္
ကို ျပည့္စံုရင့္က်က္ေစကာ သကဒါဂါမ္ (ကာမဘံုသို႔ တစ္ႀကိမ္သာ ျပန္လာသူ)
ျဖစ္ေလ၏။ ကာမဂုဏ္ Aေပၚ ႏွစ္သက္မႈ (ကာမရာဂ)ႏွင့္ ေဒါသ (ပဋိဃ)
ဟူေသာ သံေယာဇU္ ႏွစ္မ်ိဳးကို ေခါင္းပါးေAာင္ ျပဳ၍ ဒုတိယAဆင့္ Aရိယာ
Aျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ေလ၏။

ဤ ဘ၀၌ Aရဟတၱဖိုလ္သို႔ မဆိုက္ေရာက္လွ်င္ ေနာက္ထပ္ တစ္ဘ၀သာ

လူAျဖစ္ျဖင့္ (ကာမဘံု၌) ပဋိသေႏၶ ေနရေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
သကဒါဂါမ္ဟု ေခၚ၏။ စိတ္၀င္တစား မွတ္သားဖြယ္ရာ Aခ်က္တစ္ခုမွာ ဤသို႔
ျဖစ္၏။ ဒုတိယ Aရိယာမဂ္ကို ရရွိၿပီးေသာ သူေတာ္ျမတ္သည္ သူ႔သႏၲာန္၌
Aနမတဂၢ Aတိတ္သံသရာမွ ကပ္ပါလာသည့္၊ စြမ္းAားျပင္းသည့္ Aေႏွာင္Aဖြဲ႔
သံေယာဇU္ ႏွစ္မ်ိဳးကို Aားနည္းေAာင္သာ ျပဳစြမ္းႏိုင္၏။ သူ႔သႏၲာန္၌
သိမ္ေမြ႔ေသာရာဂ၊ သိမ္ေမြ႔ေသာ ေဒါသတို႔ AခါAားေလ်ာ္စြာ ျဖစ္ေပၚႏိုင္ေသး၏။

တတိယ Aရိယာမဂ္ျဖစ္ေသာ Aနာဂါမ္ (ကာမဘံုသို႔ ျပန္မလာသူ) Aဆင့္သို႔

တက္ေရာက္ျခင္းျဖင့္ ထိုသံေယာဇU္ ႏွစ္မ်ိဳးကို AၿပီးAျပတ္ သုတ္သင္ႏိုင္၏။
ကာမစၧႏၵကို Aျမစ္ျဖတ္ထားၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤ လူ႔ဘံုသို႔ ျပန္မလာေတာ့
ေပ။ နတ္ပဋိသေႏၶကိုလည္း မယူေတာ့ေပ။ ေသသည့္ေနာက္၌ Aနာဂါမ္
ပုဂၢိဳလ္တို႔ လားေရာက္ရာ စင္ၾကယ္သည့္ Aရိယဘံု (သုဒၶါ၀ါသ)၌ ပဋိသေႏၶ
ေနရ၏။ ထို ဘံု၌ပင္ Aရဟတၱဖိုလ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ကာ သက္တမ္း ကုန္ဆံုး
သည့္ တိုင္ေAာင္ ေနရ၏။

လူပုဂၢိဳလ္ တစ္Uီးတစ္ေယာက္ Aနာဂါမ္ တည္ေသာAခါ Eကစာရီ က်င့္ေလ၏။

Aနာဂါမ္ Aရိယာသည္ ေနာက္ဆံုးAဆင့္ တိုးတက္မႈကို ျပဳေလ၏။ ႐ူပဘ၀၌

တပ္မက္မႈ (႐ူပရာဂ)၊ A႐ူပ ဘ၀၌ တပ္မက္မႈ (A႐ူပရာဂ)၊ ေထာင္လႊားမႈ
(မာန)၊ ပ်ံ႕လြင့္မႈ (Uဒၶစၥ) ႏွင့္ မသိမႈ (A၀ိဇၨာ)ဟု ဆိုAပ္ေသာ ႂကြင္းက်န္ေနသည့္
သံေယာဇU္ ငါးမ်ိဳးကို ေခ်ဖ်က္ကာ Aရိယာမဂ္၏ ေနာက္ဆံုး Aဆင့္ျဖစ္ေသာ
Aရဟတၱဖိုလ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ေလ၏။
ဆက္လက္ က်င့္ၾကံစရာ ရွိေနေသးေသာေၾကာင့္ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္ ႏွင့္
Aနာဂါမ္တို႔ကို ေသကၡဟု ေခၚဆို၏။ ဆက္လက္ က်င့္ၾကံစရာ မရွိေတာ့ေသာ
ေၾကာင့္ ရဟႏၲာတို႔ကို Aေသကၡ (ကၽြမ္းက်င္သူ)မ်ားဟု ေခၚဆို၏။

ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္၊ တိုက္႐ိုက္Aဓိပၸာယ္Aားျဖင္း ထိုက္တန္ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္

ကံAသစ္ ျပဳလုပ္ဆည္းပူးျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ တစ္ဖန္ ပဋိသေႏၶ မေနရေတာ့
ေပ။ [ရဟႏၲာတို႔၏ ဘုရားေဟာ တရားနာစေသာ ေကာင္းျမတ္သည့္ ေဆာင္ရြက္
မႈမ်ားကို ကိရိယာဟု ေခၚ၏။ ေသကၡႏွင့္ ပုထုဇU္တို႔၏ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားကို ကံဟု
ေခၚ၏။ ဘာသာျပန္ဆိုသူ။] သူ၏ ျပန္လည္ Aက်ိဳးေပးႏိုင္ေသာ မ်ိဳးေစ့တို႔ကို
ဖ်က္ဆီးၿပီး ျဖစ္၏။

ရဟႏၲာ - သူေတာ္စင္

ရဟႏၲာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ျပဳသင့္သည္ကို ျပဳၿပီးၿပီဟု သိ၏။ ေလးလံသည့္ ဒုကၡ

၀န္ထုပ္ကို ေနာက္ဆံုး Aေနျဖင့္ စြန္႔ပစ္လိုက္ၿပီဟု သိ၏။ တပ္မက္မႈ ပံုစံမ်ိဳးစံု ႏွင့္
မသိမႈ Aရိပ္Aေရာင္ မွန္သမွ်ကို ေခ်မႈန္းလိုက္ၿပီဟု သိ၏။ ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့
ေသာ “နိဗၺာန္ခရီးသည္”သည္ ဖြဲ႔ဆိုမျပႏိုင္သည့္ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ခံစားရင္း
နတ္ျဗဟၼာတို႔ထက္ သာလြန္ျမင့္ျမတ္လ်က္ တည္ရွိေန၏။ မခ်ဳပ္တီးႏိုင္သည့္
မက္ေမာမႈတို႔မွ၊ ေလာက Aညစ္Aေၾကးတို႔မွ ေ၀းကြာေန၏။

Aက်ိဳးေပးမည့္ မ်ိဳးဗီဇကို ကံသစ္ျပဳျခင္းျဖင့္ မထူေထာင္ေသာေၾကာင့္ ဘ၀

ပဋိသေႏၶသည္ သူ႔Aေပၚ သက္ေရာက္မႈ မရွိေတာ့ေပ။

ရဟႏၲာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ္ခႏၶာ ဆင္းရဲပင္ပမ္းမႈမွ မလြတ္ေျမာက္ေသးေပး။

ဤသို႔ေသာ ၀ိမုတၱိသုခ Aေတြ႔Aၾကံဳသည္ AစU္Aျမဲ ျဖစ္ေပၚေနသည္ မဟုတ္
ေသာေၾကာင့္၊ ခႏၶာ၀န္ကိုလည္း မပစ္ခ်ရေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

ရဟႏၲာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ဘ၀ကို ေနထိုင္က်င့္သံုးေနၿပီ ျဖစ္ေသာ

ေၾကာင့္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ ၿပီးေျမာက္ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်င့္ၾကံဖြယ္ မရွိေတာ့သူ
Aေသကၡ မည္၏။ ေသာတာပန္မွ Aနာဂါမ္Aထိ၊ ႂကြင္းေသာ Aရိယာ
ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ဆက္လက္ က်င့္ၾကံစရာ ရွိေသးေသာေၾကာင့္ ေသကၡ မည္၏။

ဤေနရာ၌ ႐ူပစ်ာန္ ႏွင့္ A႐ူပစ်ာန္မ်ား ရထားသည့္ Aနာဂါမ္ ႏွင့္

ရဟႏၲာတို႔သည္ ပစၥဳပၸန္ ဘ၀၌ပင္ ခုနစ္ရက္တုိင္တိုင္ Aေႏွာင့္Aယွက္
AတားAဆီး မရွိဘဲ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ခံစားႏိုင္ၾကသည္ဟု ဆိုႏိုင္၏။ ဤသို႔
ခံစားသည္ကို ပါဠိဘာသာျဖင့္ နိေရာဓသမာပတၱိဟု ေခၚ၏။ Aရိယာ ပုဂၢိဳလ္သည္
သမာပတ္ ၀င္စားေနစU္ ဒုကၡAားလံုးမွ ကင္းလြတ္ေန၏။ နာမ္ခႏၶာ ျဖစ္စU္
မ်ားလည္း ရပ္စဲေန၏။ စိတ္ျဖစ္စU္လည္း Aခိုက္Aတန္႔Aားျဖင့္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေန၏။

နိေရာဓသမာပတ္ ၀င္စားသူႏွင့္ ေသသူတို႔၏ ထူးျခားမႈကို ၀ိသုဒၶိမဂ္၌ ဤသို႔

ေဖာ္ျပထား၏။ “သူေသေကာင္၌ ကာယစြမ္းAား ျဖစ္စU္ (ဆိုလိုသည္မွာ
Aသက္႐ွဴမႈ)၊ စကားေျပာဆိုမႈ ႏွင့္ စိတ္တို႔ ကင္းဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေန႐ံုသာမက
Aသက္ဇီ၀ိန္လည္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေန၏။ ကိုယ္ေငြ႔လည္း ၿငိမ္း၏။ နိေရာဓသမာပတ္
၀င္စားသူ၌ Aသက္႐ွဴမႈ၊ ေလ့လာေစာင့္ၾကည့္မႈ ႏွင့္ မွတ္သားမႈ သညာတို႔
ၿငိမ္သက္ေနၿပီး Iေျႏၵတို႔သည္ ၾကင္လင္ေန၏။

ေလာကေ၀ါဟာရAားျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာ AလိုAရ ဤ နိေရာဓ-

သမာပတ္သည္ လက္ရွိဘ၀၌ ခံစားႏိုင္ေသာ Aျမတ္ဆံုး ခ်မ္းသာပင္ ျဖစ္ေပ၏။

နိဗၺာန္ဟူသည္ Aဘယ္
Aဘယ္နည္း

နိဗၺာန္သည္ ဗုဒၶဘာသာတို႔၏ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္ ျဖစ္၏။

နိဗၺာန္Aေၾကာင္းကို မည္သို႔ပင္ ရွင္းလင္းေAာင္ သ႐ုပ္ေပၚေAာင္ ေရးသားသည္

ျဖစ္ေစ၊ နိဗၺာန္၏ Aႂကြင္းမဲ့ ေAးျမမႈကို သ႐ုပ္ေဖာ္ ေရးသားသည့္ ေ၀ါဟာရမ်ား
မည္မွ်ပင္ ေျပာင္ေျမာက္ေနပါေစ စာAုပ္တို႔ကို ဖတ္႐ႈ႐ံုမွ်ျဖင့္ နိဗၺာန္ကို သေဘာ
မေပါက္ႏိုင္ေပ။ နိဗၺာန္သည္ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပAပ္ေသာ Aရာ မဟုတ္ေပ။ ဆင္ျခင္တံု
Uာဏ္ျဖင့္ ဆုပ္ယူရမိေကာင္းေသာ Aရာလည္း မဟုတ္ေပ။ နိဗၺာန္သည္
ထိုးထြင္းသိျမင္မႈ Uာဏ္Aျမင္ျဖင့္သာ နားလည္ႏိုင္ေသာ ေလာကကို လြန္ေျမာက္
သည့္ AေျခAေနတစ္ခု (ေလာကုတၱရဓမၼ) ျဖစ္၏။

ဆင္ဆင္တံုUာဏ္ သက္သက္ျဖင့္ နိဗၺာန္ကို နားမလည္ႏိုင္ေပ။ နိဗၺာန္ဟူသည္

ယုတၱိတန္ေသာ ဆင္ျခင္တံုတရားျဖင့္ ရAပ္ေရာက္Aပ္ေသာ Aရာ မဟုတ္ေသာ
ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ဘုရားရွင္၏ မုခပါဌ္ တရားေတာ္တို႔သည္ တကယ္ပင္ ယုတၱိ
တန္ေသာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာ၏ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္သည္ကား ယုတၱိေဗဒနယ္ကို
ေက်ာ္လြန္၏။ သို႔ေသာ္လည္း ဘ၀၏ Aျပဳသေဘာေဆာင္သည့္ သေဘာ
လကၡဏာ ႏွင့္ Aပ်က္သေဘာေဆာင္သည့္ သေဘာလကၡဏာတို႔ကို
ဆင္ျခင္ျခင္းျဖင့္ ယုတၱိရွိေသာ ေကာက္ခ်က္တစ္ခု ထြက္ေပၚလာ၏။ ျပဳျပင္
စီမံAပ္ေသာ သခၤါရတရား တည္ရွိေနျခင္းႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္Aားျဖင့္ စိုးရိမ္ျခင္း
ကင္းေသာ၊ ေသျခင္းကင္းေသာ၊ မျပဳျပင္ မစီမံAပ္ေသာ AေျခAေနတစ္ခု
တည္ရွိရေပမည္။

ဘုရားေလာင္းသည္ သုေမဓာ ရွင္ရေသ့ ဘ၀၌ ဤသို႔ ဆင္ျခင္ေၾကာင္း

ဇာတ္A႒ကထာ၌ ေဖာ္ျပထား၏။
“ဆင္းရဲရွိေသာ ခ်မ္းသာမည္သည္လည္း ရွိသကဲ့သို႔
ဤAတူ ဘ၀ရွိေသာ္ ဘ၀ကင္းျခင္းကိုလည္း Aလိုရွိသင့္၏။
Aပူရွိေသာ္ ထို Aပူမွ တစ္ပါးေသာ AေAးရွိသကဲ့သို႔
ဤAတူ မီးသံုးမ်ိဳး ရွိလတ္ေသာ္ မီးၿငိမ္းရာ (နိဗၺာန္)ကိုလည္း Aလိုရွိသင့္၏။
မေကာင္းမႈ ရွိလတ္ေသာ္ ေကာင္းမႈသည္လည္း ရွိသကဲ့သို႔
ဤAတူပင္း ဇာတိရွိေသာ္ ဇာတိမရွိရာ (နိဗၺာန္)ကိုလည္း Aလိုရွိသင့္၏။”

Aဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္

နိဗၺာနဟူေသာ ပါဠ္ (နိရ္၀ါနဟူေသာ သကၠတ) စကားလံုးသည္ “နိ” ႏွင့္ “၀ါန”

ႏွစ္ပုဒ္ေပါင္းထားျခင္း ျဖစ္၏။ “နိ”သည္ မရွိျခင္း Aနက္ကိုေဟာေသာ
Uပသာရပုဒ္ ျဖစ္၏။ “၀ါန”သည္ (ယက္ကန္း)ရက္လုပ္ျခင္း သို႔မဟုတ္
တပ္မက္ျခင္းဟု Aဓိပၸာယ္ ရ၏။ ဤ တပ္မက္မႈသည္ ဘ၀တစ္ခုကို Aျခား
ဘ၀တစ္ခုႏွင့္ ဆက္သြယ္ေပးေသာ ႀကိဳးကဲ့သို႔ ျပဳမူေဆာင္ရြက္၏။

“၀ါန-ဟုဆိုAပ္ေသာ တပ္မက္မႈ တဏွာမွ နိ-ထြက္ေျမာက္တတ္ေသာေၾကင့္

နိဗၺာန္ဟု ေခၚဆိုAပ္၏။”

သတၱ၀ါ တစ္Uီးတစ္ေယာက္သည္ တပ္မက္မႈ တြယ္တာမႈတို႔ျဖင့္ ေႏွာင္ဖြဲ႔

ခံထားရသမွ် ကလပတ္လံုး ေလးျမင့္ရွည္ၾကာသည့္ ေမြးေသသံသရာ စက္၀န္း၌
ပံုသဏၭာန္ တစ္မ်ိဳးျဖင့္ Aေကာင္Aထည္ ေပၚလာမည့္ ကံသစ္တို႔ကို ျပဳလုပ္
ဆည္းပူးေန၏။ တပ္မက္မႈ မွန္သမွ်ကို သုတ္သင္ၿပီးသည့္Aခါ Aက်ိဳး
ေပးႏိုင္သည့္ ကံစြမ္းတို႔သည္ Aက်ိဳးေပး ရပ္စြဲသြားၿပီး ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါလည္း
ေမြးေသသံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ကာ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳေလ၏။
ဗုဒၶဘာသာ၏ လြတ္ေျမာက္မႈ သေဘာတရားမွာ မေကာင္းမႈႏွင့္ ငရဲတို႔မွ
လြတ္ေျမာက္မႈမွ်သာ မဟုတ္။ Aျမဲမျပတ္ ျပန္လည္ ျဖစ္ထြန္းေနသည့္
ေမြးေသသံသရာမွ လြတ္ေျမာက္မႈ ျဖစ္၏။

တပ္မက္မႈ (ေလာဘ)၊ မုန္းတီးမႈ (ေဒါသ) ႏွင့္ မသိမိုက္မဲမႈ (ေမာဟ)ဟု

ဆိုAပ္ေသာ မီးသံုးမ်ိဳးတို႔ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းမႈ Aျဖစ္ျဖင့္လည္း နိဗၺာန္ကို ရွင္းျပAပ္၏။

“တစ္ေလာကကလံုး မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေန၏။ မည္သည့္မီးျဖင့္

ေတာက္ေလာင္သနည္း ဟူမူကား ေလာဘမီး ေဒါသမီး ေမာဟမီး ဇာတိမီး ဇရာမီး
မရဏမီး ေသာကမီး ပရိေဒ၀မီး ဒုကၡမီး ေဒါမနႆမီး Uပါယာသမီးတို႔ျဖင့္
ေတာက္ေလာင္၏။”ဟု ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူ၏။

ဤမီးမ်ား ေAးၿငိမ္းရာ Aျဖစ္ျဖင့္ နိဗၺာန္ကို Aဓိပၸာယ္တစ္မ်ိဳး ဘာသာ

ျပန္ဆိုႏိုင္၏။ ဤသို႔ျဖင့္ နိဗၺာန္ဟူသည္ ရာဂစေသာ ဤမီးမ်ား ခ်ဳပ္ၿငိမ္းမႈသာ
ျဖစ္၍ တစ္ျခား ဘာမွ မဟုတ္ဟုလည္း ေကာက္ခ်က္ မခ်ႏိုင္ေပ။ ရာဂစေသာ
မီးမ်ား ခ်ဳပ္ၿငိမ္းမႈကို Uေစၧဒ၀ါဒAရ ခ်ဳပ္ဆံုးမႈႏွင့္ ခြဲျခား နားလည္သင့္၏။ ဤ
ေနရာ၌ ရာဂစေသာ မီးမ်ား ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္း ဟူသည္မွာ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္
ျပဳျခင္းသာ ျဖစ္၏။

နိဗၺာန္ဟူသည္ Aဘာ၀
Aဘာ၀တရားေလာ

နိဗၺာန္ကို Aာ႐ံုခံ ပသာဒ ငါးမ်ိဳးျဖင့္ မသိျမင္ မခံစားႏိုင္႐ံုမွ်ျဖင့္ “နိဗၺာန္ဟူသည္

Aဘာ၀သေဘာ မရွိတရား ျဖစ္သည္”ဟု ဆိုျခင္းသည္ သဘာ၀ မက်ေပ။
မ်က္စိAျမင္ ကန္းသူသည္ Aလင္းေရာင္ကို မျမင္ႏိုင္႐ံုမွ်ျဖင့္ “Aလင္းေရာင္
မရွိ”ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သည္ႏွင့္ တူ၏။ Aမ်ားသိၾကသည့္ ပံုျပင္တစ္ခု၌ ေရႏွင့္သာ
ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ေသာ ငါးတစ္ေကာင္သည္ လိပ္တစ္ေကာင္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးျငင္းခံုၿပီး
ေနာက္ “ကုန္းေျမဟူသည္ မရွိ”ဟု ေက်ေက်နပ္နပ္ Aားရပါးရ မွတ္ခ်က္ခ်၏။ သူ
စံုစမ္း ေမးျမန္းသမွ် “မရွိ မဟုတ္”ဟုသာ Aေျဖရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

တစ္ခါက ငါးတစ္ေကာင္ ရွိခဲ့၏။ ငါးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္သက္လံုး ေရမွာသာ

ေနရ၏။ ေရမွတစ္ပါး တစ္ျခားAရာ ဘာကိုမွ မသိေပ။ တစ္ေန႔သ၌ ေရကန္မွာ
ေနကုန္ေနခမ္း ကူးခတ္ေနစU္ ကုန္းေျမAလည္Aပတ္ ခရီးမွ ျပန္လာေသာ
သူ႔မိတ္ေတြ လိပ္တစ္ေကာင္ႏွင့္ ေတြ႔၏။

“ေကာင္းေသာ ေန႔ပါ ကိုေရႊလိပ္။ မေတြ႔ရတာ ၾကာၿပီ။ ဘယ္မ်ား သြားေန

ပါသလဲ။”ဟု ငါးက ေမး၏။

“Aိုး၊ ေျခာက္ေသြ႔တဲ့ ကုန္းေျမက Aခုပဲ ျပန္လာပါတယ္”ဟု လိပ္က ျပန္ေျဖ၏။

“ေျခာက္ေသြ႔တဲ့ ကုန္းေျမတဲ့လား။ ေျခာက္ေသြ႔တဲ့ ကုန္းေျမဆိုတာ ဘာေျပာတာ

လဲ။ ေျခာက္ေသြ႔တဲ့ ကုန္းေျမဆိုတာ မရွိပါဘူး။ Aဲဒါမ်ိဳး မေတြ႔ဖူးပါဘူး။
ေျခာက္ေသြ႔တဲ့ ကုန္းေျမဆိုတာ Aလကားေျပာတာပါ”ဟု ငါးက တAံ့တၾသ
ဆို၏။
“ေကာင္းပါၿပီ။ AဲဒီAတိုင္း သင္ထင္မယ္ဆို ထင္ႏိုင္ပါတယ္။ တားျမစ္
ကန္႔ကြက္မယ့္သူ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ Aဲဒါ ငါေရာက္ခဲ့တဲ့ ေဒသပါပဲ”ဟု လိပ္က
႐ိုး႐ိုးသားသား ျပန္ေျပာ၏။

“Aိုး၊ လာပါUီး။ Aဓိပၸာယ္ရွိတာ ေျပာစမ္းပါ။ သင့္ရဲ့ ကုန္းေျမဆိုတာ ဘယ္လို

ဟာလဲ ေျပာျပစမ္းပါ။ ကုန္းေျမတစ္ခုလံုး စိုရႊဲေနတာလား”ဟု ငါးက ေမး၏။

“ဟင့္Aင္း။ မစိုဘူး”ဟု လိပ္က ေျဖ၏။

“ကုန္းေျမဆိုတာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ စိုျပည္ေနၿပီ ေAးစိမ့္ေနတာလား”ဟု ငါးက

ေမး၏။

“ဟင့္Aင္း။ မႏူးညံ မသိမ္ေမြ႔ဘူး။ မစိုျပည္ဘူး။ မေAးဘူး”ဟု လိပ္ကေျဖ၏။

“ကုန္ေျမဆိုတာ Aလင္းေရာင္ ေဖာက္ထြင္းႏိုင္ေလာက္ေAာင္ ၾကည္လင္

ေနသလား”ဟု ငါးက ေမး၏။

“ဟင့္Aင္း။ Aလင္း ေဖာက္ထြင္းႏိုင္ေလာက္ေAာင္ မၾကည္ဘူး”ဟု လိပ္က

ေျဖ၏။

“ကုန္းေျမထဲမွာ ငါ့ရဲ့ ဆူးေတာင္ေတြနဲ႔ ေရြ႕လ်ားကူးခတ္လို႔ရေAာင္၊ ငါ့ႏွာေခါင္းနဲ႔

တြန္းထိုးလို႔ရေAာင္ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္း ေနသလား”ဟု ငါးက ေမး၏။

“ဟင့္Aင္း။ ႏူးညံ့ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းမေနဘူး။ ကုန္းေျမမွာ သင္ မကူးခတ္ႏိုင္ဘူး”ဟု

လိပ္က ေျဖ၏။

“ကုန္းေျမဆိုတာ ေရြ႕လ်ား စီးဆင္းေနသလား”ဟု ငါးက ေမး၏။

“ဟင့္Aင္း။ ေရြ႕လည္း မေရြ႕ဘူး။ စီးလည္း မစီးဘူး”ဟု လိပ္က ေျဖ၏။

“ကုန္းေျမဟာ လႈိင္းထသလား။ Aဲဒီ ေျမျပင္မွာ Aျမႇုဳတ္ေတြ ေဖြးေနသလား”ဟု
သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕လ်က္ ငါးက ေမး၏။

“ဟင့္Aင္း။ လႈိင္းထတာ မေတြ႔ခဲ့ရဘူး”ဟု လိပ္က ေျဖ၏။

“ဒါဆို”ဟု ငါးက ေက်ေက်နပ္နပ္ Aားရပါးရ Aာေမဍိတ္ ျပဳလိုက္၏။ “ကုန္းေျမ

ဆိုတာ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ငါ မေျပာခဲ့ဘူးလား။ ငါ ေမးလိုက္ၿပီေလ။
ငါေမးေတာ့ သင္ေျဖခဲ့တာပဲ။ ကုန္းေျမဆိုတာ စိုလည္း မစိုဘူး။ ေAးလည္း
မေAးဘူး။ ၾကည္လည္း မၾကည္ဘူး။ ႏူးညံ့မႈလည္း မရွိဘူးတဲ့။ စီးလည္း
မစီးဆင္းဘူး။ လႈိင္းလည္း မထဘူးတဲ့။ ဒါေတြ တစ္ခုမွ မဟုတ္ရင္ တစ္ျခား
ဘာျဖစ္Uီးမလဲ။ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ လာေျပာမေနနဲ႔”ဟု ဆို၏။

“ေကာင္းပါၿပီ။ ေကာင္းပါၿပီ”ဟု လိပ္က ျပန္ေျပာ၏။ “ကုန္းေျမဆိုတာ ဘာမွ

မဟုတ္ပါဘူးလို႔ သင္ ထင္ျမင္ ဆံုးျဖတ္တယ္ဆိုရင္ ဆံုးျဖတ္႐ံုပါပဲ။ ဒါေပမယ္
သင္မသိဖူး႐ံုးနဲ႔ပဲ သင္မသိဖူးတဲ့ Aရာကို ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာတဲ့Aတြက္
ေရဆုိတာဘာ၊ ကုန္းေျမဆိုတာဘာရယ္လို႔ သိတဲ့ သူေတြကေတာ့ သင့္ကို
မိုက္မဲတဲ့ ငါးတစ္ေကာင္လို႔ ေျပာၾကမွာပဲ”ဟု ဆို၏။

ထို႔ေနာက္ လိပ္သည္ ငါးကို သူ႔ေရAိုင္ငယ္၌ ခ်န္ထားခဲ့ၿပီး ေ၀းရာသို႔

လွည့္ထြက္သြား၏။ ဘာမွ မဟုတ္သည့္ ေျခာက္ေသြ႔ေသာ ကုန္းေျမသို႔ ေနာက္
တစ္ဖန္ Aလည္Aပတ္ ခရီးထြက္သြားေလ၏။

Aဓိပၸာယ္ ျပည့္၀သည့္ ဤပံုျပင္၌ “ကုန္းေျမ၊ ပင္လယ္ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးႏွင့္

Aကၽြမ္း၀င္ေသာ လိပ္သည္ ကုန္းေျမ၏ သေဘာမွန္ကို ငါး နားလည္ေAာင္
ရွင္းမျပႏိုင္သကဲ့သို႔၊ ငါးသည္လည္း ပင္လယ္ႏွင့္သာ Aကၽြမ္း၀င္ေသာေၾကာင့္
ကုန္းေျမဘာျဖစ္သည္ကို နားမလည္ႏိုင္”ဆိုေသာ Aခ်က္မွာ ထင္ရွား၏။ Aလား
တူပင္ ေလာကီ ေလာကုတၱရာ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို သိကၽြမ္းေသာ ရဟႏၲာတို႔သည္
ေလာကုတၱရာ တရားကို ေလာကသားတစ္ေယာက္ နားလည္ေAာင္ ေလာက
ေ၀ါဟာျဖင့္ ရွင္းမျပႏိုင္ေပ။ ေလာကသား Aေနႏွင့္လည္း ေလာကီဗဟုသုတ
မွ်ျဖင့္ ေလာကုတၱရာကို နားမလည္ႏိုင္ေပ။

နိဗၺာန္သည္ ဘာမွမဟုတ္သည့္ Aဘာ၀တရား ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ဟင္းလင္းျပင္

(Aာကာသ)ႏွင့္ Aတူတူပင္ ျဖစ္ရေပမည္။ ဟင္းလင္းျပင္ ႏွင့္ နိဗၺာန္
ႏွစ္မ်ိဳးလံုးသည္ ထာ၀ရ တည္ရွိေနၾက၏။ မေျပာင္းလဲၾကေပ။ ဟင္းလင္းျပင္သည္
သူကိုယ္တိုင္ ဘာမွမဟုတ္သည့္Aရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထာ၀ရ တည္ရွိေန၏။
နိဗၺာန္သည္ကား ဟင္းလင္းျပင္ ကင္းမဲ့ေသာတရား ျဖစ္၏။ Aခ်ဳပ္Aားျဖင့္
ဟင္းလင္းျပင္သည္ နိဗၺာန္မဟုတ္။ နိဗၺာန္သည္သာ နိဗၺာန္ျဖစ္၏ဟု ဆိုႏိုင္ေပ
သည္။

တည္ရွိသည့္ ဘံုဘ၀ Aမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကို ေဟာေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္သည္ “ဘာမွ

မရွိသည့္ ဘုံဌာန (AာကိUၥညာယတန)”ကို Aထူးတလည္ ထည့္သြင္း
ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။

စိတ္Aာ႐ံုတစ္ခု Aျဖစ္ျဖင့္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳAပ္၏ဆိုေသာ Aခ်က္က

နိဗၺာန္ဟူသည္ ဘာမွမဟုတ္သည့္ AေျခAေနတစ္ခု မဟုတ္ေၾကာင္း Aတိ
Aလင္း သက္ေသျပေန၏။ နိဗၺာန္သည္ ဘာမွမဟုတ္သည့္ AေျခAေနတစ္ခု
ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ဘုရားရွင္သည္ “Aဆံုးမဲ့ေသာ (Aနႏၲ)”၊ “ျပဳျပင္ျခင္း ကင္းမဲ့ေသာ
(Aသခၤတ)”၊ “မႏိႈင္းယွU္Aပ္ေသာ (Aႏုပေမယ်)”၊ “လြန္ျမတ္ေသာ (ႏုတၱရ)”၊
“Aျမင့္ျမတ္ဆံုးျဖစ္ေသာ (ပရမ)”၊ “သာလြန္ေသာ (ပရ)”၊ “Aျမတ္ဆံုး ခိုကိုးရာ
(ပရာယန)”၊ “လံုျခံဳမႈ (တာန)”၊ “ေဘးကင္းမႈ (ေခမ)”၊ “ေAးျမခ်မ္းသာေသာ
(သိ၀)”၊ “ထူးကဲျပည့္စံုးေသာ (ေက၀လ)”၊ “ဘံုဌာနကင္းေသာ (Aနာလယ)”၊
“မကုန္ခန္း မပ်က္စီးေသာ (Aကၡရ)”၊ “Aၿပီးစင္ၾကယ္ေသာ (၀ိသုဒၶ)”၊
“ေလာကထက္ လြန္ျမတ္ေသာ (ေလာကုတၱရ)”၊ “မေသရာျဖစ္ေသာ (Aမတ)”၊
“လြတ္ေျမာက္ျခင္း (၀ိမုတၱိ)”၊ “ၿငိမ္းေAးျခင္း (သႏၲိ)”၊ Aစရွိေသာ ေ၀ါဟာရ
တို႔ျဖင့္ နိဗၺာန္၏ AေျခAေနကို ေဟာျပေတာ္မူမည္ မဟုတ္ေပ။
Uဒါန္းပါဠိေတာ္ ႏွင့္ Iတိ၀ုတ္ပါဠိေတာ္တို႔၌ နိဗၺာန္ကို ရည္ရြယ္၍ ေAာက္ပါ
Aတိုင္း ေဟာေတာ္မူခဲ့၏။

“ရဟန္းတို႔ ျဖစ္ေပၚမႈ မရွိေသာ (Aဇာတ)၊ ထင္ရွားျဖစ္ေနမႈ မရွိေသာ (Aဘူတ)၊

ျပဳလုပ္ထားမႈ မရွိေသာ (Aကတ)၊ စီရင္ထားမႈ မရွိေသာ (Aသခၤတ) နိဗၺာန္သည္
ရွိ၏။ ရဟန္းတို႔ ျဖစ္ေပၚမႈ မရွိေသာ၊ ထင္ရွား ျဖစ္ေနမႈ မရွိေသာ၊ ျပဳလုပ္ထားမႈ
မရွိေသာ၊ စီစU္ထားမႈ မရွိေသာ နိဗၺာန္သည္ Aကယ္၍ မရွိပါမူ ဤေလာက၌
ျဖစ္ေပၚလာမႈ၊ ထင္ရွားျဖစ္ေနမႈ၊ ျပဳလုပ္ထားမႈ၊ စီရင္ထားမႈ သေဘာရွိေသာ
ခႏၶာပUၥကမွ ထြက္ေျမာက္ရာသည္ မထင္ရွားရာ။ ရဟန္းတို႔ Aၾကင့္ေၾကာင့္
ျဖစ္ေပၚမႈ မရွိေသာ၊ ထင္ရွားျဖစ္ေနမႈ မရွိေသာ၊ ျပဳလုပ္ထားမႈ မရွိေသာ၊
စီရင္ထားမႈ မရွိေသာ နိဗၺာန္သည္ ရွိ၏။ ထိုေၾကာင့္သာ ထင္ရွားျဖစ္ေနမႈ၊
ျပဳလုပ္ထားမႈ၊ စီရင္ထားမႈ သေဘာရွိေသာ ခႏၶာပUၥကမွ ထြက္ေျမာက္ရာသည္
ထင္ရွား၏။”

Iတိ၀ုတ္ပါဠိေတာ္၌ ဤသို႔ ေဟာေတာ္မူေလသည္။

“ျဖစ္ေပၚေနေသာ၊ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚေနေသာ၊ ေကာင္းစြာျဖစ္ေသာ၊ ျပဳလုပ္ထား

ေသာ၊ စီရင္ထားမႈ ရွိေသာ၊ မျမဲေသာ၊

Aိုျခင္း ေသျခင္းတို႔ႏွင့္ ေရာစပ္ေနေသာ၊ ေရာဂါAေပါင္းတို႔၏ (တည္ေနရာ)

သိုက္ျမံဳသဖြယ္ျဖစ္ေသာ၊ ပ်က္စီးျခင္းရွိေသာ၊

Aာဟာရ ႏွင့္ တဏွာလွ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္း Aမြန္Aစရွိေသာ၊ ထိုခႏၶာငါးပါးကို

ႏွစ္သက္ျခင္းငွာ မသင့္၊

ထိုခႏၶာငါးပါး (သကၠာယ)၏ ထြက္ေျမာက္ရာျဖစ္ေသာ၊ (ကိေလသာ သခၤါရတို႔၏)

ၿငိမ္းေAးရာျဖစ္ေသာ၊ ၾကံစည္မႈ တကၠUာဏ္၏ Aာ႐ံု မဟုတ္ေသာ၊ ခိုင္ျမဲေသာ၊
ျဖစ္ေပၚမႈ မရွိေသာ၊ ေကာင္းစြာမျဖစ္ေသာ၊ စိုးရိမ္မႈကင္းေသာ၊ ကိေလသာ
ျမဴကင္းေသာ၊

သံသရာဆင္းရဲ ႏွိပ္စက္ခံရသူတို႔ က်င့္Aပ္ေသာ၊ ဆင္းရဲတရားတို႔၏ ခ်ဳပ္ရာ

ျဖစ္ေသာ၊ သခၤါရတို႔၏ ၿငိမ္းရာျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္သည္ ခ်မ္းသာ၏။”

ထို႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာတို႔၏ နိဗၺာန္သည္ ဘာမမရွိေသာ AေျခAေနလည္း

မဟုတ္၊ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းမႈ သက္သက္လည္း မဟုတ္ေပ။ နိဗၺာန္ မဟုတ္သည္ကိုသာ
တိတိက်က် ေျပာႏိုင္၏။ နိဗၺာန္သည္ ထူးကဲေသာတရား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
AတိAက်Aားျဖင့္ မည္သည့္Aရာသည္ နိဗၺာန္မည္၏ဟု ျပည့္စံုလံုေလာက္စြာ
မေဖာ္ျပႏိုင္ေပ။ နိဗၺာန္မည္သည္ ထိုးထြင္း သိျမင္ရမည့္ တရား ျဖစ္၏။

က်မ္းစာတို႔၌ နိဗၺာန္ကို ေသာပါဒိေသသနိဗၺာနဓာတ္ ႏွင့္ Aႏုပါဒိေသသ

နိဗၺာနဓာတ္ဟု မၾကာမၾကာ ညႊန္းဆိုေလ့ ရွိ၏။

ဤ နိဗၺာနဓာတ္တို႔သည္ နိဗၺာန္ႏွစ္မ်ိဳး မဟုတ္ၾကေပ။ မေသဆံုးမီ ႏွင့္

ေသဆံုးၿပီးေနာက္ဟူ၍ နိဗၺာန္ကို ေတြ႔ၾကံဳခံစားရျခင္း ႏွစ္မ်ိဳးAေပၚ မူတည္၍
တစ္ခုတည္းေသာ နိဗၺာန္က Aမည္ႏွစ္မ်ိဳး ရေနျခင္း ျဖစ္၏။

နိဗၺာန္ကို ေဖြရွာသူသည္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳထိုက္သူျဖစ္လွ်င္ ယခု

ဘ၀မွာပင္ နိဗၺာန္ရႏိုင္၏။ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္ နိဗၺာန္ကို ေနာက္ဘ၀ေရာက္မွ
ရရွိႏိုင္သည္ဟု ဗုဒၶဘာသာက ဘယ္ေနရာမွာမွ ေဖာ္ျပမထားေပ။ ဤေနရာ၌
ဗုဒၶဘာသာ နိဗၺာန္သေဘာတရားသည္ ေသသည့္ေနာက္မွ ရရွိႏိုင္ေသာ
တစ္ျခားဘာသာ၀င္တို႔၏ ထာ၀ရ နိဗၺာန္ဘံု AယူAဆႏွင့္ ကြဲျပားျခားနား၏။

လက္ရွိ ဘ၀ခႏၶာျဖင့္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳAပ္သည့္Aခါ သUပါဒိေသသ

နိဗၺာနဓာတ္ဟု ေခၚ၏။ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္တစ္ပါး ခႏၶာပ်က္သုU္းၿပီးေနာက္ သံသရာ
ဆက္ေနမည့္ ႐ုပ္ႂကြင္း ခ်န္မထားခဲ့ဘဲ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေသာAခါ Aႏုပါဒိေသသ
နိဗၺာနဓာတ္ဟု ေခၚ၏။
Iတိ၀ုတ္ပါဠိေတာ္၌ ဤသို႔ ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့၏။

“ရဟန္းတို႔ နိဗၺာနဓာတ္တို႔သည္ ဤႏွစ္ပါးတို႔တည္း။ Aဘယ္ႏွစ္ပါးတို႔နည္း

ဟူမူကား ခႏၶာငါးပါး Aႂကြင္းရွိေသာ 'သUပါဒိေသသ' နိဗၺာနဓာတ္၊ ခႏၶာငါးပါး
Aႂကြင္းမရွိေသာ 'Aႏုပါဒိေသသ' နိဗၺာနဓာတ္တို႔တည္း။ ရဟန္းတို႔ ခႏၶာငါးပါး
Aႂကြင္းရွိေသာ 'သUပါဒိေသသ' နိဗၺာနဓာတ္ဟူသည္ Aဘယ္နည္း။ ရဟန္းတို႔
ဤသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ ပူေဇာ္Aထူးကို ခံထိုက္သူ Aာသေ၀ါ
ကုန္ခန္းသူ Aက်င့္ျမတ္ကို က်င့္သံုးၿပီးသူ ျပဳAပ္ၿပီးေသာ (မဂ္)ကိစၥရွိသူ
ခႏၶာ၀န္ကို ခ်ၿပီးျဖစ္သူ မိမိAက်ိဳး (Aရဟတၱဖိုလ္)သို႔ ေရာက္ၿပီးသူ ဘ၀
သံေယာဇU္ ကုန္ခန္းၿပီးသူ ေကာင္းစြာသိ၍ (ကိေလသာမွ) လြတ္ေျမာက္သူ
ျဖစ္၏။ ထို ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္Aား (ေနာက္ဆံုးဘ၀၏ Aေၾကာင္းကံ မကုန္ေသးသမွ်)
Iေျႏၵငါးပါးတို႔သည္ တည္ရွိကုန္သည္သာလွ်င္တည္း။ ထို ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္သည္
ယင္း Iေျႏၵငါးပါးတို႔၏ (Aႏုပၸါဒနိေရာဓ၏ Aစြမ္းျဖင့္ မခ်ဳပ္ကုန္ေသာေၾကာင့္ပင္
ႏွစ္သက္ဖြယ္ မႏွစ္သက္ဖြယ္ Aာ႐ံုတို႔ကို ခံစား၏။ ခ်မ္းသာဆင္းရဲကို ခံစား၏။
ထို ရဟႏၲာ ပုဂၢိဳလ္Aား Aၾကင္ရာဂကုန္ခန္းမႈ ေဒါသကုန္ခန္းမႈ ေမာဟကုန္ခန္းမႈ
သည္ ရွိ၏။ ဤ ရာဂ ေဒါသ ေမာဟ ကုန္ခန္းမႈကိုပင္ ခႏၶာငါးပါး Aႂကြင္းရွိေသာ
'သUပါဒိေသသ' နိဗၺာနဓာတ္ဟု ဆိုAပ္၏။”

“ရဟန္းတို႔ ခႏၶာငါးပါး Aႂကြင္းမရွိေသာ 'Aႏုပါဒိေသသ' နိဗၺာနဓာတ္ဟူသည္

Aဘယ္နည္း။”

“ရဟန္းတို႔ ဤသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ ပူေဇာ္Aထူးကို ခံထိုက္သူ

Aာသေ၀ါ ကုန္ခန္းသူ . . . . . ဤ Aတၱေဘာ၌ပင္ ထိုရဟႏၲာ ပုဂၢိဳလ္Aား ခံစားမႈ
'ေ၀ဒနာ' Aားလံုးတို႔သည္ ရာဂစသည္တို႔ျဖင့္ မႏွစ္သက္Aပ္ကုန္မူ၍ တစ္ဖန္
မျဖစ္ေသာAားျဖင့္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းမႈကိုပင္ ခႏၶာငါးငါး Aႂကြင္းမရွိေသာ 'Aႏုပါဒိေသသ'
နိဗၺာနဓာတ္ဟု ဆိုAပ္၏။ ရဟန္းတို႔ နိဗၺာနဓာတ္တို႔သည္ ဤႏွစ္ပါးတို႔တည္း။”

“တဏွာဒိ႒ိ Aစြမ္းျဖင့္ တစ္စံုတစ္ခုေသာ တရားကို မမွီေသာ တာဒိဂုဏ္ရွင္

ျဖစ္ေတာ္မူေသာ စကၡဳငါးပါးရွိေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤႏွစ္ပါးေသာ နိဗၺာန
ဓာတ္တို႔ကို ျပေတာ္မူAပ္ကုန္၏။ မွန္၏။ တစ္မ်ိဳးေသာ (သUပါဒိေသသ) နိဗၺာန
ဓာတ္သည္ ဤမ်က္ေမွာက္ Aတၱေဘာ၌ ျဖစ္၏။ ခႏၶာငါးပါး ႂကြင္းက်န္၏။
ဘ၀တဏွာ ကုန္ခန္း၏။

ခႏၶာငါးပါး Aႂကြင္းမရွိေသာ 'Aႏုပါဒိေသသ' နိဗၺာနဓာတ္သည္ကား ခႏၶာ

ပ်က္ၿပီးေသာ Aခါ၌ ျဖစ္၏။ ယင္း နိဗၺာနဓာတ္၌ AလံုးစံုAားျဖင့္ ဘ၀တို႔သည္
ခ်ဳပ္ကုန္၏။ Aၾကင္ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ျပဳျပင္ျခင္းကင္းေသာ ထိုနိဗၺာန္ကို သိ၍
ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္ေသာစိတ္ ရွိကုန္၏။ ဘ၀တဏွာ ကုန္ခန္းကုန္၏။

ထိုပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ တရားAႏွစ္ကို ရေသာေၾကာင့္ ရာဂစသည္ကုန္ရာ နိဗၺာန္၌

ေမြ႔ေလ်ာ္ကုန္၏။ တာဒိဂုဏ္ရွင္ ထို ဘုရာသခင္တို႔သည္ Aလံုးစံုေသာ ဘ၀တို႔ကို
ပယ္စြန္႔ကုန္၏။”

နိဗၺာန္၏ သေဘာလကၡဏာမ်ား

ငါ့ရွင္ နိဗၺာန္ဟူသည္ Aဘယ္နည္း။ ငါ့ရွင္ ရာဂကုန္ရာ၊ ေဒါသကုန္ရာ၊ ေမာဟ

ကုန္ရာကို “နိဗၺာန္”ဟု ဆိုAပ္၏။ (သံယုတၱနိကာယ)

႐ုပ္နာမ္ဓမၼတို႔ တည္ရွိေနသည့္ သံသရာႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္Aားျဖင့္ နိဗၺာန္သည္

ခိုင္ျမဲ၏ (ဓူ၀)၊ ႏွစ္လိုဖြယ္ ရွိ၏ (သုဘ)၊ ခ်မ္းသာ၏ (သုခ)။

ဗုဒၶဘာသာ AလိုAရ ေလာကီ ေလာကုတၱရာ Aရာရာကို Aေၾကာင္းတရားတို႔၏

ျပဳျပင္စီမံျခင္း ခံရေသာတရား (သခၤတ)ႏွင့္ Aေၾကာင္းတရားတို႔၏ ျပဳျပင္စီမံျခင္း
မခံရေသာတရာ (Aသခၤတ)ဟူ၍ Aုပ္စုႏွစ္ခု ခြဲျခားAပ္၏။

ျပဳျပင္စီမံAပ္ေသာ Aရာတို႔၏ သြင္ျပင္လကၡဏာ သံုးမ်ိဳးရွိ၏ (သခၤတ-

လကၡဏာနိ)။ ၎တို႔မွာ ျဖစ္ေပၚလာျခင္း (Uပၸါဒ)၊ ပ်က္သုU္းသြားျခင္း (၀ယ) ႏွင့္
ေျပာင္းလဲ ေရြ႕ေလ်ာျခင္း (ဌိတႆ Aညထတၱံ)တို႔ ျဖစ္၏။
ျဖစ္ေပၚလာျခင္း သို႔မဟုတ္ ေပၚေပါက္လာျခင္းသည္ Aေၾကာင္းတရားတစ္ခု
သို႔မဟုတ္ Aေၾကာင္းတရား မ်ားစြာတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရသည့္ Aရာ
Aားလံုးတို႔၏ Aဓိက လကၡဏာတစ္ရပ္ ျဖစ္ေပသည္။ ျဖစ္ေပၚလာေသာ
သို႔မဟုတ္ ေပၚေပါက္လာေသာ Aရာသည္ ေျပာင္းလဲရ၏။ ပ်က္သုU္းရ၏။
Aျပဳျပင္ခံ သခၤါရတရား မွန္သမွ်သည္ AစU္Aျမဲ ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္ေန၏။
Aျမဲတေစ ေျပာင္းလဲေန၏။ Aရာရာတိုင္းႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ေျပာင္းလဲျခင္း
နိယာမသည္ Aေသးဆံုး ေရာဂါမိုးမႊား သို႔မဟုတ္ Aငယ္ဆံုး ႐ုပ္၀တၳဳ Aမႈံ
Aမႊားမွ စ၍ Aႀကီးမားဆံုး သတၱ၀ါ သို႔မဟုတ္ Aႀကီးက်ယ္ဆံုး Aရာ၀တၳဳ
တိုင္ေAာင္ စၾက၀ဠာ Aတြင္း၌ ရွိရွိသမွ် ႐ုပ္နာမ္ဓမၼ Aားလံုးတို႔ Aေပၚ၌
သက္ေရာက္မႈ ရွိ၏။ မျမင္Aပ္ မျမင္ႏိုင္ေသာ္လည္း စိတ္သည္ ႐ုပ္ထက္ ပို၍ပင္
လွ်င္ျမန္စြာ ေျပာင္းလဲေန၏။

ဘုရားရဟႏၲာတို႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳAပ္သည့္ ေလာကုတၱရာ တရားျဖစ္ေသာ

နိဗၺာန္သည္ Aေၾကာင္းတရား၏ ျပဳျပင္စီမံမႈကို မခံရဟု ဆို၏။ ထို႔ေၾကာင့္
နိဗၺာန္သည္ ျဖစ္ေပၚျခင္း၊ ေျပာင္းလဲျခင္း၊ ပ်က္ေလွ်ာျခင္းသေဘာ မရွိေပ။ နိဗၺာန္၌
ေမြးဖြားျခင္း မရွိ (Aဇာတ)။ Aိုမင္းျခင္း မရွိ (Aဇရ)။ ေသဆံုးျခင္း မရွိ (Aမရ)။
AတိAက် ဆိုရလွ်င္ နိဗၺာန္သည္ Aက်ိဳးလည္း မဟုတ္။ Aေၾကာင္းလည္း
မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထူးကဲ ျပည့္စံုေသာတရား ျဖစ္၏ (ေကလ၀)။
Aေၾကာင္းတရားမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ Aရာမွန္သမွ် မလႊဲမေရွာင္သာ ပ်က္စီးရ၏။
ထိုသို႔ေသာ သဘာ၀သည္ မႏွစ္သက္ဖြယ္ ျဖစ္၏ (Aသုဘ)။

ဘ၀သည္ လူ၏ ျမတ္ႏိုးစရာ Aေကာင္းဆံုးေသာ ပိုင္ဆိုင္မႈ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္

မကိုင္တြယ္ မေျဖရွင္းႏိုင္ေသာ ျပႆနာမ်ား၊ ဆင္းရဲျပင္းထန္သည့္ ၀န္ထုပ္
၀န္ပိုးမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳ ရင္ဆိုင္ရေသာAခါ ထိုဘ၀သည္ မႏွစ္သက္ဖြယ္ ၀န္ထုပ္
၀န္ပိုး ျဖစ္လာ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ၌ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လုပ္ၾကံျခင္းျဖင့္ ပုဂၢိဳလ္ေရး
Aၾကပ္Aတည္း Aားလံုး ေျပလည္သြားေလမည့္Aလား လူသားသည္ သူ႔ဘ၀ကို
Aဆံုးစီရင္ကာ သက္သာရာ ရွာတတ္၏။
ကိုယ္ကာယတို႔ကို တန္ဆာဆင္ၿပီး ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးၾက၏။ ႏွစ္သက္ဖြယ္
ေကာင္းေသာ၊ စြဲမက္ဖြယ္ျဖစ္ေသာ၊ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေသာ ထိုထို ႐ူပကာယတို႔သည္
Aသက္Aရြယ္ ႏွင့္ ေရာဂါဘယတို႔ေၾကာင့္ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္လာေသာAခါ
Aလြန္Aမင္း စက္ဆုပ္ဖြယ္ရာမ်ား ျဖစ္လာ၏။

လူတို႔သည္ ႏွစ္သက္ ေပ်ာ္ေမြ႔ဖြယ္ရာမ်ား ၀န္းရံလ်က္၊ ခ်စ္ခင္ နီးစပ္သူတို႔ႏွင့္

Aတူ ေAးခ်မ္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ Aသက္ရွင္လိုၾက၏။ သို႔ေသာ္ ၾကမၼာဆိုးမ်ားေၾကာင့္
ေကာက္က်စ္ေသာ ေလာကသည္ လူတို႔၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေတာင့္တခ်က္တို႔ႏွင့္
ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္လာလွ်င္ ေရွာင္လႊဲ၍ မရေသာ ပူေဆြးမႈသည္ မေဖာ္ျပႏိုင္
ေလာက္ေAာင္ပင္ ဆိုးရြား ျပင္းထန္လာ၏။

ေသသပ္လွပေသာ ေAာက္ေဖာ္ျပပါ ပံုျပင္သည္ ဘ၀၏ မတည္ျမဲေသာ

သဘာ၀ႏွင့္ ဆြဲေဆာင္ ျဖားေယာင္းတတ္ေသာ ႏွစ္သက္ဖြယ္ Aာ႐ံုတို႔ကို
Aခ်က္က်က် သ႐ုပ္ေဖာ္ျပႏိုင္၏။

ေတာနက္တစ္ခုAတြင္း ခရီးႏွင္ေနသူ လူတစ္ေယာက္ကို ဆူးမ်ား ေက်ာက္တံုး

မ်ားျဖင့္ ၀န္းရံထား၏။ ႐ုတ္တရက္ သူ Aံ့ၾသတုန္လႈပ္သြားေAာင္
ဆင္တစ္ေကာင္ ေရာက္လာၿပီး သူ႔ကို လိုက္၏။ ထိုသူသည္ Aထိတ္တလန္႔
ထြက္ေျပးၿပီး ေရတြင္းတစ္ခုကို ေတြ႔ရေသာAခါ ပုန္းေနရန္ ထိုေရတြင္းထဲ
ေျပး၀င္လိုက္၏။ သို႔ေသာ္ ေရတြင္း ေAာက္ေျခ၌ ေႁမြေပြးတစ္ေကာင္ကို
ေတြ႔လိုက္ရေသာAခါ ထိတ္လန္႔ရျပန္၏။ သို႔ေသာ္ တစ္ျခားလြတ္လမ္း မရွိ
ေသာေၾကာင့္ ေရတြင္းထဲ ခုန္ခ်လိုက္၏။ ေရတြင္းထဲ၌ ေပါက္ေနေသာ
ဆူးထူထပ္သည့္ ႏြယ္တစ္ခုကို ဆြဲမိ၏။ Aေပၚသို႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရာ ႏြယ္ကို
ကိုက္ျဖတ္ေနသည့္ ႂကြက္ႏွစ္ေကာင္ကို ေတြ႔ရ၏။ ႂကြက္ျဖဴတစ္ေကာင္ ႏွင့္
ႂကြက္နက္တစ္ေကာင္ ျဖစ္၏။ သူ႔မ်က္ႏွာ၏ Aထက္၌ ပ်ားAံုးတစ္Aံု ရွိ၏။
ထိုပ်ားAံုမွ တခါတခါ ပ်ားရည္စက္မ်ား ယိုစီးက်ေန၏။ ထိုသူသည္ ျပဳတ္က်
ေတာ့မည့္ AေျခAေနကို မိုက္မဲစြာ ေမ့ထားၿပီး ပ်ားရည္ကို ေလာဘတႀကီး
Aရသာခံေန၏။ သူ႔ကို သနားသူ တစ္ေယာက္က လြတ္ေျမာက္မည့္ လမ္းကို
ညႊန္ျပရန္ ေစတနာ့၀န္ထမ္း လာ၏။ သို႔ေသာ္ ေလာဘသားသည္ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္
ေက်နပ္Aားရသည္Aထိ ခံစားခြင့္ ေပးပါရန္ ေတာင္းပန္ေန၏။

ဆူးခင္းေသာလမ္း ဟူသည္ကား သံသရာ၊ ဘ၀ပင္လယ္ ျဖစ္၏။ လူ႔ဘ၀ဟူသည္

ပန္းေမြ႔ရာ မဟုတ္။ လူ႔ဘ၀ဟူသည္ Aခက္Aခဲမ်ား ႏွင့္ ေက်ာ္လႊားရမည့္
AဆီးAတားမ်ား ၀န္းရံေန၏။ ဆန္႔က်င္ဘက္ ႏွင့္ မေတာ္မတရား ႏွိမ္ခ်
ေ၀ဖန္မႈမ်ား ၀န္းရံေန၏။ ထိုးႏွက္ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားႏွင့္ သည္းခံရမည့္
စြက္ဖက္မႈမ်ား ၀န္းရံေန၏။ ဤကား ဆူးခင္းေသာ ဘ၀လမ္းေပတည္း။

ဆင္သည္ ေသျခင္းတရားႏွင့္ တူ၏။ ေႁမြေပြးသည္ Aိုမင္းရင့္ေရာ္မႈႏွင့္ တူ၏။

ႏြယ္သည္ ေမြးဖြားမႈ ဇာတိႏွင့္ တူ၏။ ႂကြက္ႏွစ္ေကာင္သည္ ေန႔ႏွင့္ညတို႔ႏွင့္
တူ၏။ ပ်ားရည္စက္တို႔သည္ မတည္ျမဲသည့္ ကာမခ်မ္းသာတို႔ႏွင့္ တူ၏။
သနားၾကင္နာတတ္ေသာသူ ဟူသည္ကား ဘုရားရွင္ပင္ ျဖစ္၏။

႐ုပ္၀တၱဳခ်မ္းသာဟု ဆိုAပ္ေသာ Aရာကား Aလိုဆႏၵ Aားရႏွစ္သက္မႈသာ

ျဖစ္၏။ AလိုရွိAပ္သည္ကို ရရွိေသာAခါ လိုAင္ဆႏၵ ေနာက္တစ္မ်ိဳး
ျဖစ္ေပၚလာ၏။ Aလိုဆႏၵ Aားလံုးကို မျဖည့္ဆည္းႏိုင္ေပ။

ေသာကသည္ ဘ၀၏ Aေျခခံ Aစိတ္Aပိုင္း ျဖစ္၏။ ေသာကကို မေရွာင္လႊဲ

ႏိုင္ေပ။ နိဗၺာန္သည္ မျပဳAပ္သည့္ Aသခၤတ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခိုင္ျမဲ၏ (ဓု၀)။
လိုလားAပ္၏ (သုဘ)။ ခ်မ္းသာ၏ (သုခ)။

နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို သာမန္ ေလာကခ်မ္းသာတို႔ႏွင့္ ခြဲျခား နားလည္Aပ္၏။

နိဗၺာန္ခ်မ္းသာသည္ ထပ္တလဲလဲ ခံစားရ၍ ႐ိုးAီသြားမည့္ Aရာမဟုတ္။
ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ ျဖစ္သြားမည့္ Aရာလည္း မဟုတ္ေပ။ မၿငီးေငြ႔ေစႏိုင္ေသာ
မေျပာင္းလဲႏိုင္ေသာ ခ်မ္းသာတစ္မ်ိဳး ျဖစ္၏။ တပ္မက္စြဲလမ္းမႈတို႔ကို ၿငိမ္းေAး
ေျပေပ်ာက္ေစျခင္းAားျဖင့္ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာ ျဖစ္ေပၚလာ၏ (၀ူပသမ)။ Aလိုဆႏၵ
Aားရႏွစ္သက္မႈ၏ Aက်ိဳးဆက္ျဖစ္ေသာ ေလာကီခ်မ္းသာ ယာယီေပ်ာ္ရႊင္မႈ
(ေ၀ဒယိတ)တို႔ႏွင့္ မတူေပ။
ဗဟုေ၀ဒယိတသုတ္၌ ဘုရားရွင္သည္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ရာ Aာ႐ံုလႈံ႔ေဆာ္မႈမွ ျဖစ္ေပၚ
လာေသာ Aၾကမ္းစား ႐ုပ္၀တၱဳခ်မ္းသာကို Aစျပဳ၍ ခ်မ္းသာမႈ Aဆင့္ဆယ္မ်ိဳး
ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။ Aက်င့္စရဏ Aဆင့္ဆင့္ ျမင့္လာသည္ႏွင့္Aမွ် ခံစားမႈ
Aမ်ိဳးAစားလည္း Aဆင့္တက္လာ၏။ ျမင့္ျမတ္လာ၏။ သိမ္ေမြ႔လာ၏။ ေလာက
Aျမင္Aရ သုခဟု နားလည္ သိမွတ္ရန္ ခက္ခဲသည္Aထိ သိမ္ေမြ႔လာ၏။
ပထမစ်ာန္ Aခိုက္Aန္႔၌ Aာ႐ံုခံ ပသာဒ ငါးမ်ိဳးAေပၚ မွီခိုရျခင္း လံုး၀
ကင္းလြတ္ေသာ သာမန္လူတို႔ မခံစားႏိုင္ေသာ ခ်မ္းသာသုခကို ခံစားရ၏။
႐ုပ္၀ါဒီပုဂၢိဳလ္ Aလြန္Aမင္း တန္ဖိုးထားသည့္ ကာမဂုဏ္ ခ်မ္းသာAေပၚ
ႏွစ္သက္ေတာင့္တမႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ ပိတ္ပင္ျခင္းAားျဖင့္ ဤ စ်ာန္ခ်မ္းသာကို
ခံစားႏိုင္၏။ သို႔ေသာ္ စတုတၳစ်ာန္သို႔ ေရာက္ေသာAခါ ဤ စ်ာန္ခ်မ္းသာကိုပင္
႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းေသာ ခ်မ္းသာ Aက်ိဳးမဲ့ေသာ ခ်မ္းသာAျဖစ္ စြန္႔လႊတ္Aပ္၏။
စတုတၱစ်ာန္၌ AညီAမွ် ႐ႈမႈ (Uေပကၡာ)ကို ခ်မ္းသာသုခဟု သတ္မွတ္၏။

ဤသို႔ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူ၏။

“Aာနႏၵာ ကာမဂုဏ္တို႔သည္ ဤငါးပါးတို႔တည္း။ Aဘယ္ငါးပါးတို႔နည္း။ Aလို

ရွိAပ္ကုန္ ႏွစ္သက္Aပ္ကုန္ စိတ္ႏွလံုးကို ပြားေစတတ္ကုန္ေသာ ခ်စ္ခင္ဖြယ္
သေဘာရွိကုန္လ်က္ ကာမႏွင့္ စပ္သျဖင့္ စြဲမက္Aပ္ကုန္ေသာ မ်က္စိျဖင့္ ျမင္Aပ္
သည့္ ႐ူပါ႐ံုတို႔လည္းေကာင္း၊ နားျဖင့္ ၾကားAပ္သည့္ Aသံတို႔လည္းေကာင္း၊
ႏွာေခါင္းျဖင့္ ႐ွဴAပ္သည့္ Aနံ႔တို႔လည္းေကာင္း၊ လွ်ာျဖင့္ လ်က္Aပ္သည့္
Aရသာတို႔လည္းေကာင္း၊ ကိုယ္ျဖင့္ ေတြထိ Aပ္သည့္ ေဖာ႒ဗၺာ႐ံုတို႔
လည္းေကာင္း၊ Aာနႏၵာ ကာမဂုဏ္တုိ႔သည္ ဤငါးပါးတို႔တည္း။ Aာနႏၵာ
ကာမဂုဏ္ ငါးပါးတို႔ကို စြဲ၍ ဤကိုယ္ခ်မ္းသာ စိတ္ခ်မ္းသာသည္ ျဖစ္၏။
ဤသည္ကို ကာမခ်မ္းသာဟု ဆိုAပ္၏။”

'ဤကိုယ္ခ်မ္းသာ စိတ္ခ်မ္းသာသည္ Aျမတ္ဆံုးျဖစ္၍ ၿငိမ္သက္၏'ဟု

ေျပာဆိုၾကသူတို႔၏ စကားကို ငါဘုရား ခြင့္မျပဳႏိုင္။ Aဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္
ထိုကာမခ်မ္းသာမွ တစ္ပါး Aလြန္ ႏွစ္သက္Aပ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ၊ Aလြန္
မြန္ျမတ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာသည္ ရွိေသး၏။

ဤခ်မ္းသာမွ တစ္ပါး Aလြန္း ႏွစ္သက္Aပ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ၊ Aလြန္

မြန္ျမတ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာသည္ Aဘယ္နည္း။ ဤ
သာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ ကာမတို႔မွ ကင္းဆိတ္၍သာလွ်င္၊ Aကုသိုလ္တို႔မွ
ကင္းဆိတ္၍သာလွ်င္၊ ၾကံစည္မႈ '၀ိတက္' ဆင္ျခင္ သံုးသပ္မႈ '၀ိစာရ'ႏွင့္
တကြျဖစ္ေသာ၊ နီ၀ရဏ ကင္းဆိတ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ၊ ႏွစ္သက္ျခင္း 'ပီတိ'
ခ်မ္းသာျခင္း 'သုခ'ရွိေသာ ပဌမစ်ာန္သို႔ ေရာက္လ်က္ ေန၏။ ဤကား
ထိုကာမခ်မ္းသာမွ တစ္ပါး Aလြန္ ႏွစ္သက္Aပ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ Aလြန္
မြန္ျမတ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာတည္း။

'ဤ ပထမစ်ာန္ ခ်မ္းသာသည္ Aျမတ္ဆံုး ျဖစ္၍ ၿငိမ္သက္၏'ဟု

ေျပာဆိုၾကသူတို႔၏ စကားကို ငါဘုရား ခြင့္မျပဳႏိုင္။ Aဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ ထို
ပဌမစ်ာန္ ခ်မ္းသာမွ တစ္မွ Aလြန္ ႏွစ္သက္Aပ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ၊ Aလြန္
မြန္ျမတ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာသည္ ရွိေသး၏။

ဤ သာသနာေတာ၌ ရဟန္းသည္ ၾကံစည္မႈ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈတို႔၏

ၿငိမ္းျခင္းေၾကာင့္ ကိုယ္တြင္း သႏၲာန္၌ စိတ္ကို ၾကည္လင္ေစတတ္ေသာ၊
တည္ၾကည္ျခင္း 'သမာဓိ'ေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ၊ ႏွစ္သက္မႈ 'ပီတိ'ေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ၊
ခ်မ္းသာမႈ 'သုခ'ရွိေသာ ဒုတိယစ်ာန္သို႔ ေရာက္လ်က္ေန၏။ Aာနႏၵာ ဤကား
ထိုပဌမစ်ာန္ခ်မ္းသာမွ တစ္ပါး Aလြန္ ႏွစ္သက္ Aပ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ
Aလြန္ မြန္ျမတ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာတည္း။

'ဤ ဒုတိယစ်ာန္ ခ်မ္းသာသည္' Aျမတ္ဆံုး ျဖစ္၍ ၿငိမ္သက္၏'ဟု

ေျပာဆိုၾကသူတို႔၏ စကားကို ငါဘုရား ခြင့္မျပဳႏိုင္။ Aဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ ဤ
ဒုတိယစ်ာန္ ခ်မ္းသာမွ တစ္ပါး Aလြန္ ႏွစ္သက္Aပ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ
Aလြန္မြန္ျမတ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာသည္ ရွိေသး၏။

ဤ သာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ ႏွစ္သက္ျခင္း 'ပီတိ'ကိုလည္း

မတပ္မက္ျခင္းေၾကာင့္ သတိ သမၸဇU္ႏွင့္ ျပည့္စံုသည္ျဖစ္၍ လ်စ္လ်ဴ ႐ႈလ်က္
ေန၏။ ခ်မ္းသာ 'သုခ'ကိုလည္း ကိုယ္ျဖင့္ခံစား၏။ Aၾကင္ တတိယစ်ာန္ေၾကာင့္
ထိုသူကို 'လ်စ္လ်ဴ႐ႈသူ၊ သတိရွိသူ၊ ခ်မ္းသာစြာ ေနေလ့ရွိသူ'ဟု Aရိယာ
ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ေျပာၾကားကုန္၏။ ထိုတတိယ စ်ာန္သို႔ ေရာက္လ်က္ ေန၏။
ဤကား ထိုဒုတိယစ်ာန္ ခ်မ္းသာမွ တစ္ပါး Aလြန္ ႏွစ္သက္Aပ္သည္လည္း
ျဖစ္ေသာ Aလြန္ မြန္ျမတ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာတည္း။

'တတိယစ်ာန္သည္ Aျမတ္ဆံုး ျဖစ္၍ ၿငိမ္သက္၏'ဟု ေျပာဆိုၾကသူတို႔၏

စကားကို ငါဘုရား ခြင့္မျပဳႏိုင္။ Aဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ ဤ တတိယစ်ာန္
ခ်မ္းသာမွ တစ္ပါး Aလြန္ ႏွစ္သက္Aပ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ Aလြန္
မြန္ျမတ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာသည္ ရွိေသး၏။

ဤ သာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ ခ်မ္းသာဆင္းရဲကို ပယ္ျခင္းေၾကာင့္

လည္းေကာင္း၊ ၀မ္းသာျခင္း ၀မ္းနည္းျခင္းတို႔ ေရွးUီးကပင္ ခ်ဳပ္ႏွင့္ျခင္း
ေၾကာင့္လည္းေကာင္း ဆင္းရဲခ်မ္းသာ မရွိေသာ လ်စ္လ်ဴ႐ႈမႈ 'Uေပကၡာ' ေၾကာင့္
ျဖစ္သည့္ သတိ၏ စင္ၾကယ္ျခင္း ရွိေသာ စတုတၳစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေန၏။
ဤကား တတိယစ်ာန္ ခ်မ္းသာမွ တစ္ပါး Aလြန္ ႏွစ္သက္ Aပ္သည္လည္း
ျဖစ္ေသာ Aလြန္ မြန္ျမတ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာတည္း။

'ဤ စတုတၳစ်ာန္ ခ်မ္းသာသည္ Aျမတ္ဆံုး ျဖစ္၍ ၿငိမ္သက္၏'ဟု

ေျပာဆိုၾကသူတို႔၏ စကားကို ငါဘုရား ခြင့္မျပဳႏိုင္။ Aဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ ဤ
စတုတၳစ်ာန္ ခ်မ္းသာမွ တစ္ပါး Aလြန္ ႏွစ္သက္Aပ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ
Aလြန္ မြန္ျမတ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာသည္ ရွိေသး၏။

ဤ သာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ ႐ုပ္ရွိ၏ဟူေသာ '႐ူပသညာ'တို႔ကို

လြန္ေျမာက္ျခင္းေၾကာင့္ ထိပါးမႈ ရွိ၏ဟူေသာ 'ပဋိဃသညာ'တို႔၏ ခ်ဳပ္
ျခင္းေၾကာင့္ Aမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ Aတၱေဘာ ရွိ၏ဟူေသာ 'နာနတၱသညာ' တို႔ကို
ႏွလံုးမသြင္းျခင္းေၾကာင့္ 'ေကာင္းကင္သည္ Aဆံုးမရွိ'ဟု စီးျဖန္း၍
AာကာသာနUၥာယတန စ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေန၏။ ဤကား ထို စတုတၳ စ်ာန္
ခ်မ္းသာမွ တစ္ပါး Aလြန္ ႏွစ္သက္Aပ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ Aလြန္
မြန္ျမတ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာတည္း။

'ဤ AာကာသာနUၥာယတန စ်ာန္ခ်မ္းသာသည္ Aျမတ္ဆံုး ျဖစ္၍

ၿငိမ္သက္၏'ဟု ေျပာဆိုၾကသူတို႔၏ စကားကို ငါဘုရား ခြင့္မျပဳႏိုင္။
Aဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ ဤ AာကာသာနUၥာယတန စ်ာန္ခ်မ္းသာမွ တစ္ပါး
Aလြန္ ႏွစ္သက္Aပ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ Aလြန္ မြန္ျမတ္သည္လည္း
ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာသည္ ရွိေသး၏။

ဤ သာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ Aႂကြင့္မဲ့Aားျဖင့္ Aာကာသာ နUၥာယတန

စ်ာန္ကို ေကာင္းစြာ လြန္ေျမာက္ၿပီးလွ်င္ '၀ိညာဏ္သည္ Aဆံုးမရွိ'ဟု စီးျဖန္း
လ်က္ ၀ိညာနUၥာယတနစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေန၏။ ဤကား ထို AာကာသာနUၥာ-
ယတန စ်ာန္ခ်မ္းသာမွ တစ္ပါး Aလြန္ ႏွစ္သက္Aပ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ
Aလြန္ မြန္ျမတ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာတည္း။

'ဤ ၀ိညာနUၥာယတန စ်ာန္ခ်မ္းသာသည္ Aျမတ္ဆံုး ျဖစ္၍ ၿငိမ္သက္၏'ဟု

ေျပာဆိုၾကသူတို႔၏ စကားကို ငါဘုရား ခြင့္မျပဳႏိုင္။ Aဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ ဤ
၀ိညာနUၥာယတန စ်ာန္ခ်မ္းသာမွ တစ္ပါး Aလြန္ ႏွစ္သက္Aပ္သည္လည္း
ျဖစ္ေသာ Aလြန္ မြန္ျမတ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာသည္ ရွိေသး၏။

ဤ သာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ Aႂကြင္းမဲ့Aားျဖင့္ ၀ိညာနUၥာယတန စ်ာန္ကို

ေကာင္းစြာ လြန္ေျမာက္ၿပီးလွ်င္ 'စိုးစU္းမွ် မရွိ'ဟု စီးျဖန္းလ်က္ AာကိUၥညာ-
ယတန စ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေန၏။ ဤကား ထို ၀ိညာနUၥာ ယတန စ်ာန္ခ်မ္းသာမွ
တစ္ပါး Aလြန္ ႏွစ္သက္Aပ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ Aလြန္ မြန္ျမတ္သည္လည္း
ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာတည္း။

'ဤ AာကိUၥညာယတန စ်ာန္ခ်မ္းသာသည္ Aျမတ္ဆံုး ျဖစ္၍ ၿငိမ္သက္၏'ဟု

ေျပာဆိုၾကသူတို႔၏ စကားကို ငါဘုရား ခြင့္မျပဳႏိုင္။ Aဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ ဤ
AာကိUၥညာယတန စ်ာန္ခ်မ္းသာမွ တစ္ပါး Aလြန္ ႏွစ္သက္Aပ္သည္လည္း
ျဖစ္ေသာ Aလြန္ မြန္ျမတ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာသည္ ရွိေသး၏။

ဤ သာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ Aႂကြင္းမဲ့Aားျဖင့္ AာကိUၥညာယတန

စ်ာန္ကို လြန္ေျမာက္ၿပီးလွ်င္ ေန၀သညာနာသညာယတန စ်ာန္သို႔ ေရာက္၍
ေန၏။ ဤကား ထို AာကိUၥညာယတန စ်ာန္ခ်မ္းသာမွ တစ္ပါး Aလြန္
ႏွစ္သက္Aပ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ Aလြန္ မြန္ျမတ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ
ခ်မ္းသာတည္း။

'ဤ ေန၀သညာနာသညာယတန စ်ာန္ခ်မ္းသာသည္ Aျမတ္ဆံုး ျဖစ္၍

ၿငိမ္သက္၏'ဟု ေျပာဆိုၾကသူတို႔၏ စကားကို ငါဘုရား ခြင့္မျပဳႏိုင္။
Aဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ ဤ ေန၀သညာနာသညာယတန စ်ာန္ခ်မ္းသာမွ တစ္ပါး
Aလြန္ ႏွစ္သက္Aပ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ Aလြန္ မြန္ျမတ္ သည္လည္း
ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာသည္ ရွိေသး၏။
ဤ သာနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ Aႂကြင္းမဲ့Aားျဖင့္ ေန၀သညာ နာသညာယတန
စ်ာန္ကို လြန္ေျမာက္ၿပီးလွ်င္ သညာ ေ၀ဒနာတို႔ ခ်ဳပ္ရာ နိေရာဓသမာပတ္သို႔
ေရာက္၍ ေန၏ (သညာေ၀ဒယိတ-နိေရာဓ)။ Aာနႏၵာ ဤကား ထို
ေန၀သညာနာသညာယတန စ်ာန္ခ်မ္းသာမွ တစ္ပါး Aလြန္ ႏွစ္သက္Aပ္
သည္လည္း ျဖစ္ေသာ Aလြန္ မြန္ျမတ္သည္လည္း ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာတည္း။”

Aဆင့္ဆင့္ ခ်မ္းသာမႈ ဆယ္မ်ိဳးAနက္ ဤ သမာပတ္ ခ်မ္းသာသည္ Aျမင့္ျမတ္

ဆံုး Aသိမ္ေမြ႔ဆံုး ျဖစ္၏။ သာမန္လူတို႔ မခံစားႏိုင္ေသာ ဤ ခ်မ္းသာမႈ Aေျခ
Aေနကို နိေရာဓသမာပတ္ဟု ေခၚ၏။ မ်က္ေမွာက္ ဘ၀၌ပင္ နိဗၺာန္ ခ်မ္းသာကို
ခံစားျခင္းဟု ဆိုလို၏။

ဘုရားရွင္ ႀကိဳတင္ တြက္ဆေတာ္မူသည့္ Aတိုင္း “ခံစားမည့္ စိတ္ ၀ိညာဏ္

ကင္းမဲ့ေနခ်ိန္ နိေရာဓသမာပတ္ ၀င္စားမႈကို မည္သို႔လွ်င္ Aျမတ္ဆံုး ခ်မ္းသာဟု
ေခၚဆိုႏိုင္ပါသနည္း”ဟု ေမးခြန္းထုတ္ႏိုင္၏။

ဤသို႔ ဘုရားရွင္ ေျဖၾကားေတာ္မူ၏။

“ငါ့ရွင့္တို႔ ခံစားမႈခ်မ္းသာ 'သုခေ၀ဒနာ'ကိုသာ ရည္ရြယ္၍ ခ်မ္းသာ 'သုခ'ဟု

ဘုရားရွင္ ပညတ္သည္ မဟုတ္။ ငါ့ရွင္တို႔ Aၾကင္Aၾကင္ ဌာန၌ ခ်မ္းသာကို
ရAပ္၏။ Aၾကင္Aၾကင္ ဌာန၌ ခ်မ္းသာသည္ ရွိ၏။ ထိုထို Aလံုးစံုကို
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ခ်မ္းသာ 'သုခ'ဟု ပညတ္၏။”

“ခံစားမႈခ်မ္းသာ မွန္သမွ် ဆင္းရဲဒုကၡ ျဖစ္ေပသည္ဟု ငါ ပညတ္၏”ဟု ဘုရားရွင္

မိန္႔ေတာ္မူ၏။ Aဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ ဒုကၡေရာက္ေနသူသည္ သုခကို Aလိုရွိ၏။
ခံစားမႈ ခ်မ္းသာကို ရထားသူသည္ ပို၍ ခ်မ္းသာလို၏။ ထို႔ေၾကာင့္
ေလာကခ်မ္းသာသည္ Aားမရႏိုင္ေသာ Aရာ ျဖစ္၏။
ေလာကေ၀ါဟာရျဖင့္ “နိဗၺာနံ ပရမံ သုခံ - နိဗၺာန္သည္ Aျမတ္ဆံုး ခ်မ္းသာ”ဟု
ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူ၏။ နိဗၺာန္သည္ ပသာဒျဖင့္ ခံစားရသည့္ ခ်မ္းသာ
မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ Aျမင့္ျမတ္ဆံုး ခ်မ္းသာ ျဖစ္၏။ ဘ၀ဒုကၡမွ
သက္သာရာရသည္ Aရွိသဘာ၀ ခ်မ္းေျမ့မႈ AေျခAေန တစ္ရပ္ ျဖစ္၏။

သာမန္Aာျဖင့္ ဒုကၡခ်ဳပ္ၿငိမ္းမႈ သေဘာကို ခ်မ္းသာသုခဟု Aမည္ သတ္မွတ္၏။

သို႔ေသာ္လည္း ဤ Aမည္သည္ တကယ့္ သဘာ၀ Aမွန္ကို ေဖာ္ျပရန္
သင့္ေတာ္သည့္ ေ၀ါဟာရ မဟုတ္ေပ။

နိဗၺာန္ ဘယ္မာွ ရွိသနည္း

မိလႏၵပUႇာ ပါဠိေတာ္၌ ေမးAပ္ေသာ ေမးခြန္းကို Aရွင္ နာဂေသနသည္ ဤသို႔

ေျဖၾကားေတာ္မူ၏။

“Aေရွ႕Aရပ္၌ ျဖစ္ေစ၊ ေတာင္Aရပ္၌ ျဖစ္ေစ၊ Aေနာက္Aရပ္၌ ျဖစ္ေစ၊

ေျမာက္Aရပ္၌ ျဖစ္ေစ၊ Aထက္Aရပ္၌ ျဖစ္ေစ၊ ေAာက္Aရပ္၌ ျဖစ္ေစ၊
ဖီလာAရပ္၌ ျဖစ္ေစ Aၾကင္Aရပ္၌ နိဗၺာန္သည္ Aျမဲ စြဲတည္ေန၏။ ထို နိဗၺာန္
တည္ရာ Aရပ္မည္သည္ မရွိ။ နိဗၺာန္ကား ရွိသည္သာတည္း။ သီလ၌ တည္လ်က္
သင့္ေလ်ာ္ေသာAားျဖင့္ ႏွလံုးသြင္းေသာ္ သကၠတိုင္း ယြန္းတိုင္း၌ ျဖစ္ေစ၊
စိန္႔တိုင္း၌ ျဖစ္ေစ၊ Aလသႏၵ Aရပ္၌ ျဖစ္ေစ၊ ေကာသလတိုင္း၌ ျဖစ္ေစ၊
တည္ေနလ်က္ ေကာင္းစြာ က်င့္ေသာသူသည္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳ၏။”

“မီး၏ AျမဲAစြဲ တည္ေနရာ Aရပ္ဟူ၍ မရွိ။ လိုAပ္သည့္ AေျခAေန

Aေၾကာင္းတရားတို႔ ျပည့္စံုေသာAခါ မီးသည္ ျဖစ္ေပၚလာ၏။ ဤ Aတူသာလွ်င္
နိဗၺာန္၏ AျမဲAစြဲ တည္ေနရာ Aရပ္ဟူ၍ မရွိ။ AေျခAေန Aေၾကာင္းတရားတို႔
ျပည့္စံုေသာAခါ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ ျပဳ၏။”
ေရာဟိတႆသုတ္၌ ဤသို႔ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူ၏ -

“သညာလည္းရွိ စိတ္လည္းရွိေသာ တစ္လံမွ်ေလာက္ေသာ ဤ ခႏၶာ ကိုယ္၌

ေလာကကိုလည္းေကာင္း၊ ေလာက၏ ျဖစ္ေပၚေၾကာင္းကို လည္းေကာင္း၊
ေလာက၏ ခ်ဳပ္ရာသို႔ ေရာက္ေၾကာင္း Aက်င့္ကို လည္းေကာင္း ငါ ပညတ္ေတာ္
မူ၏။”

ဤ၌ ေလာကဟူသည္မွာ ဒုကၡသစၥာကို ဆိုလို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာက၏ ခ်ဳပ္ရာ

ဟူသည္မွာ ဒုကၡခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္ကို ဆိုလို၏။

တစ္Uီးတစ္ေယာက္၏ နိဗၺာန္သည္ တစ္လံမွ်ေလာက္ေသာ ဤခႏၶကို မွီတည္

ေန၏။ နိဗၺာန္သည္ ဖန္ဆင္း၍ ထားAပ္သည့္ Aရာလည္း မဟုတ္။ ဖန္ဆင္း
ရမည့္ Aရာလည္း မဟုတ္ေပ။

ဖြဲ႔စည္းမႈ (Aာေပါ)၊ ခက္မာမႈ (ပထ၀ီ)၊ ရင္က်က္မႈ (ေတေဇာ) ႏွင့္ ေထာက္ကန္မႈ

(၀ါေယာ)ဟူေသာ ဓာတ္ေလးပါးတို႔ မတည္ရွိႏိုင္သည့္ ေနရာ၌ နိဗၺာန္ ရွိ၏။

သံယုတၱနိကာယ္၌ နိဗၺာန္ကို ရည္ညႊန္း၍ -

“ဖြဲ႔စည္းမႈ 'Aာေပါ'ဓာတ္သည္လည္းေကာင္း၊ ခက္မာမႈ 'ပထ၀ီ'ဓာတ္သည္

လည္းေကာင္း၊ ရင့္က်က္မႈ 'ေတေဇာ'ဓာတ္သည္လည္းေကာင္း၊ ေထာက္ ကန္မႈ
'၀ါေယာ'ဓာတ္သည္လည္းေကာင္း မတည္ႏိုင္သည့္ Aရပ္ ေဒသ”ဟု
ေဟာေတာ္မူ၏။

Uဒါန္းပါဠိေတာ္၌ -

“ရဟန္းတို႔ ေလာက၌ မဟာသမုဒၵရာသို႔ ျမစ္ေရAလ်U္၏ စီး၀င္ျခင္း၊

ေကာင္းကင္မွ မိုးေရAလ်U္ ရြာခ်ျခင္းဟူေသာ Aေၾကာင္းေၾကာင့္ မဟာ
သမုဒၵရာ၏ ယုတ္ေလ်ာ့မႈ ျပည့္လွ်ံမႈ မထင္ရွားသကဲ့သို႔ ဤAတူသာလွ်င္
မ်ားစြာေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ခႏၶာမႂကြင္းက်န္ေသာ နိဗၺာနဓာတ္ျဖင့္ ပရိနိဗၺာန္
ျပဳကုန္၏။ ယင္းပရိနိဗၺာန္ျပဳျခင္းေၾကာင့္ နိဗၺာန္၌ ယုတ္ေလ်ာ့မႈ ျပည့္လွ်ံမႈ
မထင္ရွား”ဟု ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ နိဗၺာန္သည္ လြန္ကဲထူးျမတ္ေသာ Aတၱ၏ ေပ်ာ္စံရာ ဘံုဌာန မဟုတ္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔Aားလံုး ရရွိႏိုင္ေသာ ဓမၼတစ္ခု (ေAာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္မႈ တစ္ခု)သာ
ျဖစ္ေပသည္။

လူတို႔ ေတာင့္တAပ္သည့္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ Aမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ၊

ခ်မ္းသာသုခကို Aလိုရွိသေလာက္ ခံစားႏိုင္သည့္ ေနရာျဖစ္ေသာ ထာ၀ရ
သုခဘံု ဟူသည္မွာ ၾကံစည္မွန္းဆ၍ မရႏိုင္ေလာက္ေသာ Aရာ ျဖစ္၏။
ထိုသို႔ေသာ ဘံုဌာန တစ္ခု ထာ၀ရ တည္ရွိေနသည္ဟု ၾကံစည္စိတ္ကူးရန္ လံုး၀
မျဖစ္ႏိုင္ေပ။

မိလိႏၵမင္းႀကီးသည္ နိဗၺာန္၏ AျမဲAစြဲ တည္ေနရာ Aရပ္မည္သည္ မရွိဟု

လက္ခံ၍ “Aၾကင္ Aရပ္၌ တည္လ်က္ ေကာင္းစြာ က်င့္ေသာ သူသည္ နိဗၺာန္ကို
မ်က္ေမွာက္ျပဳ၏။ ထုိ Aရပ္သည္ ရွိပါသေလာ”ဟု Aရွင္ နာဂေသနကို
ေမးေလွ်ာက္၏။

“မင္းႀကီး မွန္ေပ၏။ ထိုသို႔ေသာ Aရပ္သည္ ရွိ၏။”

“Aရွင္ဘုရား နာဂေသန ထိုAရပ္သည္ Aဘယ္Aရပ္ပါနည္း။”

“မင္းျမတ္ ထိုတည္ရာကား သီလတည္း။ သီလ၌ တည္လ်က္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ
Aားျဖင့္ ႏွလံုးသြင္းလတ္ေသာ္၊ သကၠတိုင္း ယြန္းတိုင္း၌ ျဖစ္ေစ၊ စိန္႔တိုင္း
၀ိလာတတိုင္း၌ ျဖစ္ေစ၊ AလသႏၵAရပ္၌ ျဖစ္ေစ၊ နိဂုမၺAရပ္၌ ျဖစ္ေစ၊
ဗာရာဏသီ၌ ျဖစ္ေစ၊ ေကာသလတိုင္း၌ ျဖစ္ေစ၊ ကသၼီရတိုင္း၌ ျဖစ္ေစ၊
ဂႏၶာရတိုင္း၌ ျဖစ္ေစ၊ ေတာင္ထိပ္၌ ျဖစ္ေစ၊ ျဗဟၼျပည္၌ ျဖစ္ေစ Aမွတ္မရွိ
တစ္စံုတစ္ခုေသာ Aရပ္၌ တည္လ်က္ ေကာင္းစြာ က်င့္ေသာသူသည္ နိဗၺာန္ကို
မ်က္ေမွာက္ျပဳ၏။”

နိဗၺာန္သို႔ ဆိုက္ေရာက္သည့္ Aရာကား Aဘယ္နည္း

ဤ Aေမးကို မေလ်ာက္ပတ္ေသာ AေမးAျဖစ္ ပယ္ျမစ္Aပ္၏။ Aဘယ့္ေၾကာင့္

ဆိုေသာ္ ထာ၀ရ တည္ျမဲေသာ Aရာ၊ သို႔မဟုတ္ မပ်က္စီးႏိုင္ေသာ
Aတၱ၀ိUာU္ကို ဗုဒၶဘာသာက ျငင္းပယ္ထားေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

၀ိUာU္ေကာင္၏ Aထည္၀တ္႐ံုAျဖစ္ ေျပာဆိုသံ ၾကားရေလ့ရွိေသာ၊ ပုဂၢိဳလ္

သတၱ၀ါဟု ေခၚဆိုAပ္ေသာ Aရာကား သခၤါရ AစုAေ၀းသာ ျဖစ္၏။

“ရထား၏ Aဂၤါ Aစိတ္Aပိုင္းတို႔ ေကာင္းစြာ ေပါင္းစုမိေသာေၾကာင့္ 'ရထား'ဟု

(စိတ္၌)ျဖစ္ေပၚလာသကဲ့သို႔ ထို႔Aတူ ခႏၶာငါးပါးတို႔ ထင္းရွား ကုန္လတ္ေသာ္
'သတၱ၀ါ'ဟူ၍ သမုတ္ျခင္း ျဖစ္ေပၚလာ၏”ဟု ၀ဇိရာ မည္ေသာ ရဟႏၲာ ဘိကၡဳနီမ
မိန္႔ႁမြက္ေတာ္မူ၏။

ဗုဒၶဘာသာ AလိုAရ ေခၚေ၀ၚပညတ္ သမုတ္Aပ္ေသာ သတၱ၀ါဟူသည္

ျဖဳတ္ျခည္း႐ုတ္ျခည္း AစU္ေျပာင္းလဲေနေသာ ႐ုပ္နာမ္ဖြဲ႔စည္းမႈသာ ျဖစ္၏။ ပါ၀င္
ဖြဲ႔စည္းေနသည့္ ႐ုပ္ႏွင့္နာမ္မွတစ္ပါး ထာ၀ရ၀ိUာU္ေကာင္ သို႔မဟုတ္ မေျပာင္း
မလဲ တည္ျမဲေသာ Aရာ ဟူ၍ မရွိေပ။ သမုတ္ Aပ္ေသာ “ငါ”ဟူသည္မွာလည္း
Aထင္မွားမႈသာ ျဖစ္၏။

ထာ၀ရ ၀ိUာU္ေကာင္ သို႔မဟုတ္ ထင္ရွားမရွိသည့္ “ငါ”၏ ေနရာ၌ A၀ိဇၨာ ႏွင့္

တဏွာ ေလာင္စာ ထည့္ေပးေနသမွ် ကာလပတ္လံုး မၿပီးမဆံုး တည္ရွိေနမည့္
ဘ၀Aလ်U္ စီးဆင္းမႈAား (သႏၲတိ)ကို AရွိAမွန္ Aျဖစ္ သတ္မွတ္ ပညတ္၏။
သတၱ၀ါ တစ္Uီးတစ္ေယာက္ Aရဟတၱဖိုလ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ျခင္းျဖင့္ ဤ ၀ဋ္ျမစ္
ႏွစ္ပါးကို သုတ္သင္လိုက္ေသာAခါ Aရဟတၱဖိုလ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ေသာ
သတၱ၀ါ၏ ဘ၀Aဆံုး၌ ႐ုပ္နာမ္ AစU္လည္း ရပ္စဲခ်ဳပ္ၿငိမ္း၏။

ရဟႏၲာ သူျမတ္ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံသည္၊ သို႔မဟုတ္ နိဗၺာန္ ၀င္စံသည္ဟု

ေလာကေ၀ါဟာျဖင့္ ေျပာဆို၏။

နိဗၺာန္သည္ “လက္ငင္းဒိ႒ ခံစားAပ္ေသာ တရား” ျဖစ္၏။ ထာ၀ရ Aတၱလည္း

မရွိ။ ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါလည္း မရွိေပ။ နိဗၺာန္၌ “ငါ” သို႔မဟုတ္ ၀ိUာU္ေကာင္
(Aတၱ)ဟူ၍ မရွိႏိုင္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနစရာ မလိုေတာ့ေပ။

၀ိသုဒၶိမဂ္၌ -

“ဒုကၡသာ ရွိ၏၊ ဒုကၡကို ခံစားသူ မရွိ။

Aမႈ AမူAရာသာ ရွိ၏၊ ျပဳလုပ္သူ မရွိ။

နိဗၺာန္သာ ရွိ၏၊ နိဗၺာန္ ၀င္စံသူ မရွိ။

Aက်င့္လမ္းသာ ရွိ၏၊ က်င့္သံုး ေလွ်ာက္လွမ္းသူ မရွိ”ဟု ေဖာ္ျပထား၏။

ဗုဒၶဘာသာ နိဗၺာန္ AယူAဆႏွင့္ ဟိႏၵဴ နိဗၺာန္ AယူAဆ သို႔မဟုတ္ မုတၱိ
AယူAဆတို႔၏ Aဓိက ကြဲလြဲခ်က္မွာ ဗုဒၶဘာသာတို႔က ၎တို႔၏ ပန္းတိုင္
နိဗၺာန္၌ ထာ၀ရ ၀ိUာU္ႏွင့္ ဖန္ဆင္းရွင္ မရွိဟု ယူဆၿပီး ဟိႏၵဴတို႔က ထာ၀ရ
၀ိUာU္ႏွင့္ ဖန္ဆင္းရွင္ကို ယံုၾကည္ျခင္း ျဖစ္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာကို သႆတ၀ါဒဟုလည္း မဆိုAပ္။ Uေစၧဒ ၀ါဒဟုလည္း

မဆိုAပ္ေပ။

နိဗၺာန္၌ ထာ၀ရတည္သည့္ Aရာလည္း မရွိ။ ထာ၀ရ ျပတ္စဲစရာလည္း မရွိေပ။

“နိဗၺာန္ဆိုတာ ေသျပတ္ျခင္းလို႔ သင္ေပးသူရွိရင္၊

ေျပာလိုက္ သူတို႔ ညာေနတယ္။

နိဗၺာန္ဆိုတာ ရွင္သန္ျခင္းလို႔ သင္ေပးသူရွိရင္၊

ေျပာလိုက္ သူတို႔မွားတယ္။”ဟု Sir Edwin Arnol ဖြဲ႔ဆို၏။

ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္မ်ား၌ နိဗၺာန္ကိစၥမွာ A ခက္ခဲဆံုး ျဖစ္သည္ ဆိုေသာ

A ခ်က္ကို ၀န္ခံရေပမည္။ မည္သို႔ပင္ ၾကံဆေသာ္လည္း နိဗၺာန္၏ သေဘာမွန္ကို
နားလည္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ နိဗၺာန္ကို နားလည္ ႏိုင္ေရး A ေကာင္းဆံုးေသာ
နည္းလမ္းမွာ ကိုယ္ပိုင္Uာဏ္ျဖင့္ ထိုးထြင္း သိျမင္ေA ာင္ ႀကိဳးစား
A ားထုတ္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။

နိဗၺာန္ကို ပသာဒ ငါးမ်ိဳးျဖင့္ မသိျမင္ မခံစားႏိုင္ေပ။ နိဗၺာန္သည္ သာမန္လူတို႔

ပတ္သက္ႏိုင္သမွ် A တိုင္းA တာ A တြင္း၌ မရွင္းမလင္း ျဖစ္ေန၏။ သို႔ေသာ္
နိဗၺာန္သို႔ တိုက္႐ိုက္ေရာက္ႏိုင္သည့္ A က်င့္နည္းလမ္းကို ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူ
ခဲ့၏။ လိုA ပ္သမွ် A ေသးစိတ္ ရွင္းလင္းခ်က္မ်ား ပါ၀င္ၿပီး လူသားA ားလံုး
က်င့္သံုးႏိုင္ေသာ နည္းလမ္းျဖစ္၏။ ပန္းတိုင္သည္ A ံု႔ဆိုင္းေ၀၀ါး ေနေသာ္လည္း
ေA ာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္ ပန္းတိုင္ေရာက္မည့္ နည္းလမ္းမွာ ျပည့္စံုရွင္းလင္း၏။
ေA ာင္ျမင္ ၿပီးေျမာက္သည့္ A ခါ၌ ထိုပန္းတိုင္သည္ တိမ္ကင္းစင္သည့္ လကဲ့သုိ႔
ၾကည္လင္ ျပတ္သားေလ၏။

********** * **********

http://mrmrt.blogspot.com/