Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]

Γεια ςου μπαμπα!!!!!!

WIN-WIN-WIN PAPAKONSTANTINIDIS MODEL

H ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ “C”

Δρ Παπακωνςταντινίδθσ Λεωνίδασ

Αν θ Θεωρία των Παιγνίων πζτυχε να ζχει τθν κακολικι αποδοχι ωσ ερμθνευτικό

εργαλείο, είναι γιατί, εςτίαςε ςτθ πρόβλεψθ των ςυμπεριφορϊν, “μζτρθςε” τον
αντίκτυπό τθσ ςτθν πραγματικι κοινωνία και επιπλζον πζτυχε να τισ ερμθνεφςει.
Είναι αυτόσ ο βαςικόσ λόγοσ που απζφυγε τθν απροςδιοριςτία, ςτθ γενικι τθσ
ζκφραςθ. Επιςθμαίνεται εδϊ, πωσ ο όροσ απροςδιοριςτία ζχει να κάνει με τθν
μελλοντικι εξζλιξθ. Είναι ςαν να λζει: “Αυτοί είμαςτε, ζτςι δροφμε, επιλζγουμε,
ζτςι κα πορευτοφμε”. Από τθν άποψθ αυτι υπερτζρθςε- μζχρι τϊρα- όλων των
άλλων προςεγγίςεων. Αν ςε κάποια χρονικι ςτιγμι του μζλλοντοσ, αυτό ανατραπεί
τότε θ Θεωρία των Παιγνίων κα χάςει αυτόματα τθν αξία τθσ. Ωςτόςο, θ Θεωρία
των Παιγνίων ζχει να αντιμετωπίςει μια άλλθ απροςδιοριςτία που ζχει να κάνει με
ανκρϊπινεσ και μθ ςυμπεριφορζσ. Οι ςυμπεριφορζσ είναι απρόβλεπτεσ και κατά
ςυνζπεια από κάπου κα πρζπει να ξεκινιςουμε, για αυτό δίνονται από τθ πρϊτθ
ςτιγμι οριςμζνεσ από τισ βαςικζσ παραδοχζσ, μαηί με τθν αντίρρθςθ που τισ
ςυνόδεψε κατά καιροφσ,

Μια πρώτθ – επιλεκτικι- προςζγγιςθ του Διαπραγματευτικοφ Προβλιματοσ Α-Β

Μια δια-αντίδραςθ ανάμεςα ςε δφο διαπραγματευτζσ-παίκτεσ, ορίηεται ωσ διαπραγμάτευςθ,

αν και μόνο αν εκπλθρϊνει 3 βαςικζσ ςυνκικεσ, κρίνοντασ από το τελικό αποτζλεςμα payoffs

Θα πρζπει προθγοφμενα, να εξετάςουμε –πολφ επιλεκτικά- το πϊσ Nash ΕΛΤ΢Ε το

διαπραγματευτικό πρόβλθμα:
Ο Nash, “φαντάςτθκε” τθν ενδεχόμενθ (πικανότθτεσ) ςυμφωνία, ςαν μια τοφρτα με όλουσ
τουσ πικανοφσ ςυνδυαςμοφσ κατανομϊν , τθσ μορφισ : Αν ο Α (ωσ εργαλειακά ορκολογιςτισ -
δθλαδι o άνκρωποσ που λειτουργεί πάντα με γνϊμονα τθν ικανοποίθςθ των δικϊν του
προτιμιςεων και επιπλζον, γνωρίηει πωσ και ο Β κα ςκζφτεται, τουλάχιςτον, ςαν αυτόν τον
ίδιο, δεν τον υποτιμά δθλαδι) είναι πεπειςμζνοσ πωσ ο Β κα ηθτοφςε ζνα «α μερίδιο» τότε
εκείνοσ κα ζπρεπε να ηθτιςει ζνα «β μερίδιο» προκειμζνου να επιτευχκεί θ ςυμφωνία Άρα,
εδϊ ζχουμε μια κατανομι πικανοτιτων / μεριδίων (κρίνοντασ εκ του αποτελζςματοσ, και όχι
ωσ πρόςταγμα, ι ωσ μια τυποποιθμζνθ ςυμβουλι), με τισ αντίςτοιχεσ ωφζλειεσ που

1
 Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]

προκφπτουν από αυτι τθ κατανομι. Ο Nash φαντάςτθκε όλεσ αυτζσ τισ κατανομζσ
πικανοτιτων, ςαν κομμάτια μιασ τοφρτασ που οι Α,Β κα πρζπει να μοιραςτοφν μεταξφ τουσ Σο
άκροιςμα των κομματιϊν αυτϊν πρζπει να μασ δίνουν ολόκλθρθ τθ τοφρτα (οφτε λιγότερο,
γιατί δεν είναι ορκολογικά ςωςτό να μείνει κομμάτι που κανείσ τουσ δεν κα απολαφςει, οφτε
περιςςότερο, γιατί τότε θ ςυμφωνία είναι ανζφικτθ πχ 70% ο Α και 50% , ο Β μασ κάνουν
120%>100% που αντιπροςωπεφει ολόκλθρθ τθ τοφρτα
Σζλοσ, ςθμειϊνεται πωσ όλεσ οι κατανομζσ αποτελοφν ςθμεία ιςορροπίασ Nash (όλα τα ςθμεία
που βρίςκονται πάνω ςτθ καμπφλθ τθσ αμοιβαίασ κοινισ ωφζλειασ, όπωσ κα δοφμε πιο κάτω)
Αυτό ςθμαίνει πωσ όλεσ οι κατανομζσ Α,Β που δίνουν άκροιςα 100 είναι ςθμεία ιςορροπίασ
Nash (πχ 80-20, 70-30, 60-40 κοκ)

Οι βαςικζσ ςυνκικεσ είναι (επιγραμματικά)

1. Η λφςθ πρζπει να είναι μία από τισ πολλζσ ιςορροπίεσ Nash (οι πικανζσ κατανομζσ, ι
τα “ μερίδια τθσ τοφρτασ”
2. Η λφςθ πρζπει να είναι ανεξάρτθτθ τθσ κλίμακασ μζτρθςθσ τθσ ωφζλειασ/χρθςιμότθτασ
που είναι εντελϊσ υποκειμενικι
3. Η λφςθ πρζπει να μθν επθρεάηεται από τθν απαγόρευςθ άλλων εναλλακτικϊν ςτισ
οποίεσ κα κατζλθγαν οι Α,Β

Ζχοντασ καταγράψει απλά (Βαρουφάκθσ) τισ βαςικζσ ςυνκικεσ τθσ, θ Διαπραγμάτευςθ

περιγράφεται μζςα από κανόνεσ, ι όρουσ που τθν προςδιορίηουν ωσ παίγνιο. ΢θμειϊνεται ότι
ακόμα και θ απουςία του ενόσ από τα ςθμεία αυτά, ςυνιςτά ικανι ςυνκικθ για να ανατρζψει
τον οριςμό αυτό. Δθλαδι, αν απουςιάηει ζνα από τα ακόλουκα «ςθμεία» , απλά δεν ζχουμε
διαπραγμάτευςθ

 Δφο διακριτά μζρθ (ΘΕ΢ΕΙ΢) με διακριτά αντίκετεσ προςδοκίεσ και

κυρίωσ αντίκετα ςυμφζροντα
 Κίνθτρο, θ προςδοκία ΑΣΟΜΙΚΟΤ ΟΦΕΛΟΤ΢/δράςθ-αντίδραςθ
 Δυςπιςτία/αμφιβολία ωσ προσ προκζςεισ/ςυμπεριφορά του άλλου-
«Φαφλοσ κφκλοσ προςδοκιϊν» J.J Rousseau
 Φυςικι ροπι του Ανκρϊπου βελτίωςθσ τθσ ατομικισ του κζςθσ
(αυτοτελϊσ, είτε μζςω «εξακλίωςθσ του γείτονα) ι άλλωσ, θ «τάςθ
τθσ κυριαρχίασ»
 Η τάςθ του ανταγωνιςμοφ (διαπραγμάτευςθσ) /ςτρατθγικι
 Η τάςθ κυριαρχίασ/επικράτθςθσ του ενόσ πάνω ςτον άλλο
 Η τάςθ κατάταξθσ (ranking) με βάςθ ζνα κριτιριο επιλογισ
 Η επιλογι/απόφαςθ- το ςτρατθγικό ςχζδιο κυριαρχίασ
 Ο ςεβαςμόσ του κάκε μζρουσ ςτον ορκολογιςμό του άλλου
 Δεν μετανιϊνω (εκ των υςτζρων) για τισ επιλογζσ μου
 H Διαπραγμάτευςθ οδθγείται (ωσ ανάλυςθ/ ζρευνα,NASH)
κατευκείαν ςτθν ζκβαςθ(payoffs), με δφο μόνο πικανζσ εκδοχζσ
ΣΕΛΟΤ΢ : είτε ΢υμφωνία, είτε τθ «Μθ ςυμφωνία»
 Χρθςιμότθτεσ ι Ωφζλειεσ /Μερίδια ςε ςτιγμιαία ανακλαςτικά
ςυνεργαςίασ (ωσ μζροσ ευρφτερου ςτρατθγικοφ ςχεδίου νίκθσ)
 Χρθςιμότθτα-ςτρατθγικι οδθγοφν ςε μοναδικό ςθμείο ιςορροπίασ
(the Nash equilibrium point) = ςυμφωνία που «κλειδϊνει ςε αυτό
ακριβϊσ το ςθμείο
 Μζγιςτθ αποςτροφι ςτο ρίςκο-χαμζνοσ ςε μερίδια ςυμφωνίασ, ενϊ
αντίκετα

2
 Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]

 Μζγιςτο ρίςκο- κερδιςμζνοσ ςτα μερίδια ςυμφωνίασ (utility vs

shares)
 Η διαπραγμάτευςθ πάντα λειτουργεί υπζρ εκείνου που νοιϊκει τθ
λιγότερο αποςτροφι ςτο κίνδυνο, ι άλλωσ πάντα, υπζρ εκείνου που
ριςκάρει

ΠΑΡΑΓΩΓΟ΢ ΢ΤΝΑΡΣΗ΢Η΢ ΥΡΗ΢ΙΜΟΣΗΣΑ΢

΢ΗΜΔΙΟ ΣΗ΢ ΔΦΑΠΣΟΜΔΝΗ΢= ΚΟΡΔ΢ΜΟ΢
lim [ f’ (u) = 0

4,5

4
f (u )  u
3,5

3
f(u)

2,5

1,5

1
1
0,5 f (u )  k
2 u
0
0 5 10 15 20
u

ΠΑΠΑΚΩΝ΢ΣΑΝΣΙΝΙΓΗ΢ 2008

Έζηω όηι η ζσνάρηηζη ωθέλειας- τρηζιμόηηηας ηοσ Α δίνεηαι ως Ua = x και ηοσ Β

ως Ub = (100-x) , όποσ x = ηο % μερίδιο ποσ παίρνει (μεηά από ζσμθωνία με ηον Β) ο
Α

Είναι, δθλαδι:

f(x) = x (100-x)k ,
f’(x) =0
↔ * x (100-x)k +’ = 0
↔ x*% = [ (100/k+1)] %

Αναλυτικότερα:

Ua = x, Ub = (100-x)k
↔
Ua + Ub = max  [ x(100-x)k]ϋ = 0
↔

{ Παράγωγοσ γινομζνου: (a b)’ = a’ b + a b’ }

↔
x’ (100-x)k+ x [ (100-x)k+’ = 0
↔
1(100-x) + x k (100-x)k-1 = 0
k

↔
xk (100-x)k-1= - 1(100-x)k
↔

3
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]

x k (100-x)k-1 = - 1 (100-x)k-1 (100-x)1

↔
xk = (100-x) (100-x)10k-1 : [- 1 (100-x)k-1]
1

Τποκζτοντασ ότι (100-x)  0, τότε

xk = 100-x
↔
xk + x =100
↔
x(k+1) = 100

x = 100 / (k+1)

όπου “k” είναι ο «ρυκμιςτισ τθσ μοιραςιάσ»

 Αν k=1, τότε θ ςυμφωνία «κλείνει» ςτο 50-50,

Αν k<1 ι k>1, τότε είτε «Α» είτε ο «Β» κερδίηει μεγαλφτερο μερίδιο από τθν ςυμφωνία
ςτθν οποία καταλιγει θ διαπραγμάτευςθ (και αντίςτοιχα, ο «άλλοσ» παίρνει μικρότερο
μερίδιο, ακριβϊσ επειδι επικυμεί περιςςότερο από τον πρϊτο τθν κατάλθξθ τθσ
διαπραγμάτευςθσ ςε ςυμφωνία: Αυτό, ςυμβαίνει ανεξάρτθτα από το ποιοσ ζχει δίκαιο και
ποιοσ όχι. Αυτό είναι το μεγάλο ηθτοφμενο τθσ εποχισ μασ. Είναι λοιπόν, θ «κοινωνικι
αδικία» εγγενισ αδυναμία του ςυςτιματόσ μασ, αλλά και γενικότερα, τθσ
διαπραγμάτευςθσ

Μια από τισ πρϊτεσ παραδοχζσ, ι θ πρϊτθ από τισ παραδοχζσ – ίςωσ θ πλζον
δφςκολθ για τθ δικι μασ ςυνειςφορά, ι για τθ δικι μασ ουτοπία- - είναι θ
παραδοχι του εργαλειακοφ ορκολογιςμοφ: “Οι άνκρωποι πράττουν με μοναδικό
γνϊμονα τισ δικζσ τουσ προτιμιςεισ. Από τθν άποψθ αυτι θ ατομικι δράςθ είναι
εργαλειακά ορκι.

Ασ ξαναδοφμε πάλι τθ “κοινωνικι επιλογι” του Amartya Sen:

“ ….(γ) “Χρθςιμοποιοφμε όλα τα εργαλεία που ζχουμε ςτον ζλεγχό μασ για να
πραγματοποιιςουμε τουσ ςτόχουσ μασ, αδιαφορϊντασ για τουσ ςτόχουσ των άλλων
ανκρϊπων, με τουσ οποίουσ ςυνυπάρχουμε, εκτόσ αν αυτό που είναι καλό για εκείνουσ
εξυπθρετεί και τουσ ςτόχουσ μασ” (μασ λζει Αν ζχω τθν εναλλακτικι πορτοκάλι-μιλο κα
προτιμιςω το μιλο πχ. Αν προςτεκεί ζνα μιλο και το πορτοκάλι γίνει μεγαλφτερο, τότε
επιλζγω το πορτοκάλι, γιατί είναι ΕΝΑ και όχι δφο φροφτα- ανεξάρτθτοσ ςτόχοσ ςτθ πρϊτθ
περίπτωςθ, ςφμπτωςθ ςτθ δεφτερθ με ταυτόχρονθ εκελοφςια υποχϊρθςθ)….”

4
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]

Άρα, κρατάμε μια πρϊτθ ςθμείωςθ ςχετικά με τθν εφικτότθτα τθσ δθμιουργίασ-φπαρξθσ
τθσ Ενδιάμεςθσ Κοινότθτασ (… εκτόσ εάν αυτό που είναι καλό για εκείνουσ, εξυπθρετεί και
τουσ δικοφσ μασ ςτόχουσ…. )
Προκφπτει λοιπόν, πωσ ςτο πλαίςιο του ατομικιςμοφ (εργαλειακόσ ορκολογιςμόσ), όπου
κακζνασ πραγματοποιεί τουσ ςτόχουσ του, αδιαφορϊντασ για τουσ ςτόχουσ των άλλων,
υπάρχει μια δυνατότθτα ςφμπτωςθσ των ανεξάρτθτων ςτόχων.
Αυτό ενιςχφει τθν τεκμθρίωςθ τθσ φπαρξθσ-δθμιουργίασ τθσ Ενδιάμεςθσ Κοινότθτασ, αν
όλοι οι ανεξάρτθτοι ςτόχοι ςυμπζςουν ςε ζνα “ κοινό κζμα με ικανότθτα ςυςπείρωςθσ”,
ζνα κζμα δθλαδι που απαςχολεί περιςςότερουσ του ενόσ και αρχίηει να αποκτά κεντρικι
κζςθ ςτθ τοπικι – τουλάχιςτον- κοινότθτα. ( Θα μποροφςαμε να φτάςουμε μζχρι τθ
κλιβερι ςφμπτωςθ ανεξάρτθτων ςτόχων, ολόκλθρου του ελλθνικοφ πλθκυςμοφ γφρω από
τθσ ζννοια τθσ επιτιρθςθσ από ΔΝΣ … ακριβϊσ επειδι ζκιξε το ελλθνικό φιλότιμο και
φςτερα τθν κοινι οικονομικι δυςπραγία , που ενϊνει, μάλλον, παρά χωρίηει)

Η ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ – πρώτθ κεωρθτικι προςζγγιςθ

Η επιςιμανςθ αυτι ςυγκροτεί το κεμζλιο τθσ ςθμερινισ παγκοςμιοποίθςθσ, είναι

ο ογκόλικοσ τθσ καπιταλιςτικισ μετεξζλιξθσ , το τζλοσ τθσ ιςτορίασ ??? Εμείσ λζμε το
ουτοπικό ΟΧΙ – Τπάρχει θ αυτό-οργάνωςθ (μακράν του ςθμείου ιςορροπίασ/
Prigogine) ωσ το “αντίπαλο δζοσ ” ςτθν αταξία (εντροπία) τθσ παγκοςμιοποίθςθσ και
τθσ λογικισ του εργαλειακοφ ορκολογιςμοφ Μια από τισ μορφζσ αυτό-οργάνωςθσ,
είναι θ ενδιάμεςθ κοινότθτα –“C” που επιχειροφμε να ειςθγθκοφμε ςτθν εργαςία
αυτι.

Βζβαια, ο αντίλογοσ ςτο ουτοπικό ΟΧΙ είναι πολφ ςοβαρόσ: ΢το βάκοσ-βάκοσ τθσ
οποιαςδιποτε επιλογισ, κρφβεται ο εργαλειακόσ ορκολογιςμόσ: “εν αρχι
αιτείςκαι” Από τθ ςτιγμι που ο κάκε άνκρωποσ ηθτάει κάτι, ζςτω και το πλζον
ιδεαλιςτικό, το πλζον ανκρϊπινο, το πλζον θκικό (για όλα αυτά, βζβαια, τίκεται το
κζμα τθσ ερμθνείασ τουσ) ο εργαλειακόσ ορκολογιςμόσ βρίςκεται πίςω από αυτό
το αίτθμα , ι αυτι τθν επιλογι

Η λογικι είναι ζνα εντελϊσ ψυχρό εργαλείο, με το οποίο όλοι μασ προςπακοφμε να
ικανοποιιςουμε τισ δοςμζνεσ προτιμιςεισ μασ . προςδοκίεσ μασ – άλλοσ λιγότερο,
άλλοσ περιςςότερο, και άλλοσ πολφ περιςςότερο, ζχοντασ αναγάγει τον εργαλειακό
ορκολογιςμό ςε μοναδικι μορφι ζκφραςθσ/ηωισ, κάτι ςαν ςχιηοφρζνεια:
άνκρωποι που κυριολεκτικά ηουν για να λειτουργοφν ωσ εργαλειακά ορκοί. Σίποτα
περιςςότερο, τίποτα λιγότερο (βλ και ο ςκοπόσ αγιάηει τα μζςα)

Σα βαςικά μασ εργαλεία είναι “οι προτιμιςεισ” με τισ αντίςτοιχεσ υποκειμενικζσ

τουσ διατάξεισ, αν και ο κοινωνικόσ περίγυροσ παρεμβαίνει, ωσ ζνα ςθμείο, οι
“προςδοκίεσ”, με τθν πικανοτικι τουσ κατανομι, οι “πικανοτικζσ πεποικιςεισ”
προερχόμενεσ από τθν εμπειρία, τισ ςυνικεισ κλπ και θ προςδοκϊμενθ ωφζλεια

Πάνω ςε αυτό το πολφπτυχο, εξετάηονται κατ’ αρχιν ςτοιχεία από οριςμζνεσ

“διάςθμεσ” ςκζψεισ, προκειμζνου να ζχουμε μια πρϊτθ προςζγγιςθ, αν και που –

5
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]

περίπου- μπορεί να τοποκετθκεί θ ενδιάμεςθ κοινότθτα ωσ βαςικι μορφι αυτό-

οργάνωςθσ τθν οποία , ίςωσ αξίηει να ειςθγθκοφμε

Σι γίνεται, όμωσ, τότε με τον εργαλειακά ορκολογιςτι, εκείνον που δρα πάντα με γνϊμονα
το δικό του, ατομικό ςυμφζρον ?
Μια πρϊτθ- απλοϊκι ςχεδόν- προςζγγιςθ είναι πωσ ακριβϊσ επειδι είναι εργαλειακά
ορκολογιςτισ, κα λειτουργιςει – ςε κάποιο χρονικό ςθμείο και μετά, ςτο μζλλον, με το
ζνςτικτο τθσ επιβίωςθσ, ςυγκλίνοντασ ςτθν απόλυτθ ςυνεργαςία, αξιολογϊντασ τθν κάκε
ςυγκεκριμζνθ πλθροφορία που λαμβάνει ωσ αλθκινι και διακζτοντασ τθν απόλυτθ
πλθροφορία, τθν οποία –πλζον- κα μπορεί να επεξεργαςτεί με τθν απόλυτθ εξυπνάδα που
κα διακζτει, ςτα πλαίςια τθσ εξελικτικισ Θεωρίασ των Παιγνίων Κςωσ, ακριβϊσ επειδι
όλοι κα είναι εργαλειακά ορκολογιςτζσ να ςυγκλίνουν ςε ζνα κοινό ςθμείο αναφοράσ, τθν
ΕΝΔΙΑΜΕ΢Η ΚΟΙΝΟΣΗΣΑ, μια κοινότθτα χωρίσ υλικι υπόςταςθ, αλλά κακαρά εγκεφαλικι,
αποκτά δε υπόςταςθ, μζςα από τθ διαδικαςία τθσ ευαιςκθτοποίθςθσ :
Η ςυνεχισ και αζναθ διαδικαςία τθσ ευαιςκθτοποίθςθσ, προσ ζνα όριο που είναι θ ίδια θ
ευαιςκθτοποίθςθ δθμιουργίασ “νζων ςυμπεριφορϊν” μζςα ςτθ διαπραγμάτευςθ, είναι το
μεγάλο ηθτοφμενο, που δεν είναι δυνατόν να ταξινομθκεί ςτα πλαίςια του ςυλλογιςμοφ “ι
είναι, ι δεν είναι”
Σο ότι οι κατανομζσ p, (1-p) δεν υποδείχνουν τθν Κοινότθτα ωσ 3ο διαπραγματευτι (αφοφ
δφο είναι τα ενδεχόμενα (ΝΑΙ-ΟΧΙ) αυτό δεν υπόκειται ςε νομοτελειακό αίτιο-αιτιατό Η
κοινότθτα αρχίηει να ενεργοποιείται , πχ απζναντι ςτον κοινό κίνδυνο , όπου
αναπτφςςονται και οι λεγόμενεσ υψθλζσ προςδοκίεσ (γενναιότθτα, κυςία , ςυμπόνοια)
κάτι που αςφαλϊσ ξεφεφγει από τον εργαλειακό ορκολογιςμό
Η αναφορά(κατά τον Hume) ότι ‘το Χ είναι το αίτιο του Τ’ ι ότι ‘το Χ προκαλεί το Τ’
δθλϊνει μόνο ότι το Χ και Τ υπόκεινται ςε μία ςχζςθ ςτακερισ ςφνδεςθσ (constant
conjunction), και όχι ότι υπάρχει κάποιοσ αναγκαίοσ μεταξφ τουσ δεςμόσ (necessary
connection)… (Β. Καρακϊςτασ Η ΠΣΩ΢Η ΣΗ΢ ΧΙΟΤΜΙΑΝΗ΢ ΕΠΙΓΕΝΕ΢Η΢ Νεφςισ 16 (2007),
88-107),
Για τθν εργαςία αυτι, το διάςθμο παράδειγμα του Tucker (το δίλθμμα του φυλακιςμζνου)
ςυνιςτά ζνα ακόμα ιςχυρό επιχείρθμα, τθσ ανορκολογικισ ςκζψθσ τθν οποία , αυτι
ειςθγείται (ακριβϊσ, επειδι θ ορκολογικι ςκζψθ, οδθγεί ςτο χειρότερο δυνατό
αποτζλεςμα και τουσ 2 εμπλεκόμενουσ)
Η “ενδιάμεςθ Κοινότθτα” δεν είναι τίποτα παραπάνω, ι λιγότερο, από ζνα ςθμείο κοινισ
παραδοχισ, ζνα ςθμείο αναφοράσ, μζςα ςτον οποίο, κατά τον Amartya Sen, μπορεί (ι κα
ζπρεπε να) εργάηεται/ παςχίηει για τθν επίτευξθ του ατομικοφ ςτόχου (self-goal choice): με
τθν ζννοια του “κζτω ςτόχουσ ςτον εαυτό μου, αφοςιϊνομαι ςε αυτοφσ, ανεξάρτθτα του τι
ςτόχουσ κζτουν οι άλλοι, με τουσ οποίουσ ςυνυπάρχουμε, εκτόσ αν αυτό που είναι καλό για
εκείνουσ, εξυπθρετεί και τουσ ςτόχουσ μασ” οι (3θ ζκφραςθ ατομικιςμοφ)” – βλζπε πιο
πάνω αναλυτικά.
Οι επιλογζσ εδϊ είναι απόλυτα δεμζνεσ, με εκείνο που επιχειρείται ςτθν ανάλυςθ αυτι: H
“ενδιάμεςθ κοινότθτα” τθν οποία απεικονίηουμε με το γράμμα “C” (Community) ωσ
ςυλλογικό ςθμείο αναφοράσ, πζρα από το κράτοσ, (αν και το τοποκετοφμε αποκλειςτικά
και μόνο ςε επίπεδο τοπικισ κοινωνίασ) αςφαλϊσ είναι μια ουτοπία, ςτθν εποχι μασ.
Αυτό όμωσ, δεν ςθμαίνει (ςτα πλαίςια τθσ εξελικτικισ Θεωρίασ των Παιγνίων) πωσ κα είναι
ζτςι μελλοντικά. Σθν πεποίκθςθ αυτι ςτθρίηουμε μεταξφ άλλων ςτθν ανά-διαμορφοφμενθ
ςυμπεριφορά, θ οποία μπορεί να προζρχεται από “καταγραφζσ ευαιςκθτοποίθςθσ” ςε
προθγοφμενεσ γενιζσ. Ζτςι, από γενιά ςε γενιά, ενδεχόμενα να διαμορφϊνεται ζνα νζο

6
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]

ςκθνικά από νζεσ –πρωτόγνωρεσ ςυμπεριφορζσ που ενδεχόμενα με κάποιο τρόπο (που δεν
είμαςτε τϊρα ςε κζςθ να προςδιορίςουμε) κα μποροφςαν να εκδθλωκοφν (πχ
ευαιςκθτοποίθςθ για το φυςικό περιβάλλον)

Συνδυαςμοί Πεποικιςεων – κατανομζσ πικανοτιτων

Ο ακόλουκοσ ςυνδυαςμόσ πεποικιςεων περιγράφει περιφραςτικά μια Ιςορροπία Nash

ςτο διαπραγματευτικό παίγνιο
Ο Α ςκζπτεται:
Θα ηθτιςω μερίδιο x επειδι νομίηω ότι ο Β περιμζνει από μζνα ότι κα απαιτιςω αυτό
ακριβϊσ το μερίδιο και ζτςι ο ίδιοσ κα ηθτιςει για τον εαυτό του μόνο 1-x
Ο Β ςκζφτεται: O A είναι πεπειςμζνοσ ότι κα ηθτιςω 1-x και άρα προτίκεται να
διεκδικιςει για τον εαυτό του x ΢υνεπϊσ, θ καλφτερθ ςτρατθγικι για μζνα είναι να
ηθτιςω 1-x κάτι που επιβεβαιϊνει τισ προςδοκίεσ του

Όμωσ, θ κακθμερινότθτα δεν είναι ΝΑΙ-ΟΧΙ

Τποςτθρίηουμε λοιπόν, πωσ υπάρχει και 3οσ ςυνδυαςμόσ πεποικιςεων, άμεςα

εναρμονιςμζνοσ με τθν τριςδιάςτατθ κατανομι πικανοτιτων που απορρζει από τθν
“εκδοχι του παράλλθλου ςφμπαντοσ”, εκδοχι που βζβαια υποςτθρίηεται από τισ Φυςικζσ
Επιςτιμεσ: “ο χϊροσ είναι άπειροσ αλλά θ φλθ περιορίηεται ςε μια περιοχι γφρω μασ. Αυτό
είναι το ιςτορικά δθμοφιλζσ μοντζλο του "΢φμπαντοσ-νθςίδασ". (βλ πιο κάτω)

Με αναφορά, πλζον, ςτισ Φυςικζσ Επιςτιμεσ (τισ οποίεσ μιμοφνται οι Κοινωνικζσ

Επιςτιμεσ) κα μποροφςε κανείσ να αποδεχτεί- τόςο ςτο κεωρθτικό, όςο (και αυτό είναι
ςθμαντικό) και ςτο πρακτικό, πλζον επίπεδο, μια εναλλακτικι ςτρατθγικι (απόφαςθ) ,
οποία κα κεωροφςε τθν ΚΟΙΝΟΣΗΣΑ (C ) * με τθν ζννοια του όλου, τθσ ολότθτασ του
κόςμου+ ωσ τθν “τρίτθ διάςταςθ” , ανεξάρτθτων πικανοτιτων, ςτο χϊρο (space)

Με βάςθ τθν υπόκεςθ τθσ ΕΝΔΙΑΜΕ΢Η΢ ΚΟΙΝΟΣΗΣΑ΢ (νοοφμενθσ ωσ μιασ ςυνολικισ

οντότθτασ, ο κόςμοσ, το ςφμπαν, κλπ) ο ςυνδυαςμόσ πεποικιςεων -τϊρα, πλζον- που κα
περιγράφει περιφραςτικά μια Ιςορροπία Nash ςτο διαπραγματευτικό παίγνιο παίρνει τθν
εξισ μορφι:

Οι Α και Β ταυτόχρονα, αλλά ανεξάρτθτα, ο ζνασ από τον άλλον, κάνουν τθν
“ανορκολογικι” ςκζψθ : “ Θα ηθτιςω μόνο x (όντασ ο ίδιοσ ευαιςκθτοποιθμζνοσ και
πεπειςμζνοσ) πωσ , ο Β κα ηθτιςει και αυτόσ μόνο x ) Και οι δφο (Α,Β) όντασ
ευαιςκθτοποιθμζνοι, κα “αποδεχτοφν” μικρότερο μερίδιο ςυνειδθτά, ςκεπτόμενοι πωσ
ζνα “ακόμα” μερίδιο (x* ) κα αντιςτοιχεί ςτθ κοινότθτα C , ακριβϊσ επειδι ζχουν
ςυνειδθτοποιιςει ότι θ ωσ τϊρα διπολικι αντίλθψθ, οδιγθςε ςτο χειρότερο δυνατό
αποτζλεςμα, τον ίδιο και τθν κοινότθτά του (αν τςακωνόμαςτε μεταξφ μασ το που κα
ςτθκεί ο κάδοσ των απορριμμάτων , τότε το αποτζλεςμα κα είναι να βγοφμε και οι δφο
χαμζνοι, ακριβϊσ επειδι δεν κα τοποκετθκεί κανζνασ κάδοσ και πουκενά, ςτθ γειτονιά μασ

Βζβαια, ο Nash δεν θκικολογεί. Απλά λζει τι πράγματι ςυμβαίνει ςτθ πράξθ. ΢υμβαίνει ,
όμωσ, μόνο ζτςι ?

7
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]

Νομίηουμε, πωσ δεν ςυμβαίνει ζτςι., ι όχι μόνο ζτςι, ςε ζνα κόςμο όπου ελάχιςτθ
πλθροφόρθςθ ζχουμε για το γφρω μασ, είτε για τθ κζςθ μασ μζςα ςε αυτόν Θα πρζπει να
φανταςτοφμε και να προςδιορίςουμε τον εαυτό μασ, μζςα ςε ζνα ευρφτερο- ςυμπαντικό
ςφνολο, ασ φανταςτοφμε μια ςφαίρα, είτε ζνα “λουκουμά” όπωσ λζγεται ςτθ τοπολογία,
ξεπερνϊντασ τον κόςμο των 2 διαςτάςεων (όπου ό, τι δεν είναι ΝΑΙ, είναι ΟΧΙ)

Η διπολικι αντίλθψθ ΝΑΙ-ΟΧΙ πάνω ςε μια ευκεία εκφράηει το λεγόμενο δυτικό τρόπο
ςκζψθσ (ορκολογιςμόσ) και ςε καμιά περίπτωςθ δεν εκφράηει τθν κυκλικι αντίλθψθ των
πραγμάτων, χρόνου κλπ τθσ αρχαίασ ελλθνικισ φιλοςοφίασ Αυτι θ «κυκλικι» αντίλθψθ
πάνω ςτο χϊρο και το χρόνο είναι πλιρωσ εναρμονιςμζνθ με το φυςικό κόςμο τον οποίο θ
κοινωνικι/οικονομικι ςυμπεριφορά – «μιμείται» ιδίωσ μζςα ςτθ «Διαπραγμάτευςθ» (The
bargaining Problem)

Αυτι θ εκτίμθςθ βαςίηεται, κυρίωσ, ςε Φυςικι-Μακθματικά, από τα οποία οι Κοινωνικζσ

Επιςτιμεσ «δανείηονται» εργαλεία και τρόπουσ ςκζψθσ:

Εργαλειακόσ ορκολογιςμόσ και Φυςικι

Η τριςδιάςτατθ κατανομι πικανοτιτων

Η φπαρξθ άλλων ςυμπάντων και (θ κατά ςυνζπεια) θ τριςδιάςτατθ (ι και n-διάςταςθ)

κατανομι πικανοτιτων δεν είναι επιςτθμονικι φανταςία, Η φπαρξθ άλλων ΢υμπάντων
είναι μια άμεςθ ςυνζπεια των κοςμολογικϊν παρατθριςεων. Πράγματι, μια άλλθ
δυνατότθτα είναι ότι ο χϊροσ είναι άπειροσ αλλά θ φλθ περιορίηεται ςε μια περιοχι γφρω
μασ. Αυτό είναι το ιςτορικά δθμοφιλζσ μοντζλο του "΢φμπαντοσ-νθςίδασ". ΢ε μια
παραλλαγι αυτοφ του μοντζλου θ φλθ αραιϊνει με τθν απόςταςθ ςε πολφ μεγάλθ κλίμακα
με τθ μορφι fractal. Είτε με τθ μια είτε με τθν άλλθ εκδοχι, ςχεδόν όλα τα ΢φμπαντα ςτο
Πολφ-ςφμπαν επιπζδου Ι, κα είναι άδεια και νεκρά. Οι πρόςφατεσ όμωσ παρατθριςεισ τθσ
τριςδιάςτατθσ κατανομισ των γαλαξιϊν και τθσ ακτινοβολίασ μικροκυμάτων υποβάκρου,
μασ ζχει δείξει ότι θ διάταξθ τθσ φλθσ μασ παρζχει τρόπουσ να εξουδετερωκεί θ
ομοιομορφία του κενοφ ςε πολφ μεγάλεσ αποςτάςεισ. χωρίσ να χρειάηονται δομζσ
μεγαλφτερεσ από 1024 μζτρα. (Max Tegmark, Scientific American, Ιοφνιοσ, 2003)

8
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]

Η επικρατοφςα άποψθ ςτθ φυςικι ςιμερα είναι ότι ο αρικμόσ των διαςτάςεων του
χωροχρόνου, θ ποιοτικι μορφι των ςτοιχειωδϊν ςωματίων, και πολλζσ από τισ
ονομαηόμενεσ φυςικζσ ςτακερζσ, δεν απορρζουν από τουσ φυςικοφσ νόμουσ αλλά
είναι το προϊόν διαδικαςιϊν που ονομάηονται διαςπάςεισ ςυμμετριϊν. O Alexander
Vilenkin του πανεπιστημίου Tufts, αλλά και άλλοι ερευνητές έχουν δημοσιεύσει
προβλέψεις για τις κατανομές πιθανότητας διαφόρων κοσμολογικών
παραμέτρων. Σχολιάζουν λοιπόν ότι διαφορετικά παράλληλα Σύμπαντα που
έχουν διασταλεί σε διαφορετικό βαθμό θα έχουν και διαφορετικά στατιστικά
βάρη, ανάλογα με τον όγκο τους. Από την άλλη πλευρά, οι μαθηματικοί θα μας
πουν ότι 2Χ άπειρο = άπειρο, και συνεπώς δεν υπάρχει αντικειμενική άποψη
πως ένα άπειρο Σύμπαν που έχει διασταλεί κατά ένα παράγοντα 2 είναι και
μεγαλύτερο. Επιπλέον ένα πεπερασμένο Σύμπαν με τοπολογία σχεδίου
λουκουμά είναι ισοδύναμο με ένα τέλεια περιοδικό Σύμπαν με άπειρο όγκο,
όπως εμφανίζονται και τα δυο τους στους παρατηρητές που βρίσκονται μέσα σ'

9
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]

αυτά. Έτσι λοιπόν ο άπειρα μικρότερος όγκος του ενός γιατί να δώσει μηδενικό
στατιστικό βάρος στους υπολογισμούς; Τελικά ακόμη και στο Πολύ-σύμπαν οι
όγκοι Hubble επαναλαμβάνονται (με τυχαίο βέβαια τρόπο και όχι περιοδικά)
μετά από περίπου 10 στην 10118 μέτρα.

Πρόςκετα επιχειριματα από το χϊρο τθσ Φυςικισ

Γεννιζται ζτςι το ερϊτθμα: Πράγματι, ο καπιταλιςμόσ είναι το τζλοσ τθσ Ιςτορίασ, ι μιπωσ
μποροφμε ςαν είδοσ να πάμε ακόμα πιο πζρα? Μποροφμε, άραγε με τθ νοθμοςφνθ μασ να
πάμε πιο πζρα τθν Ιςτορία ?
Η απάντθςθ είναι ΝΑΙ. Δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτι, θ απαιςιόδοξθ αυτι κζςθ
του Fukuyama Τπάρχει το “πιο πζρα” και λζγεται “αυτοοργάνωςθ” Κατ’ αρχιν αυτό δεν
είναι εικαςία, ανικει ςτο χϊρο τθσ Φυςικισ : Ο Ilya Prigogine προσ το τζλοσ τθσ ηωισ του
αποδζχτθκε ότι “το βζλοσ του χρόνου” ενδζχεται να μθν οδθγεί αποκλειςτικά και μόνο
ςτθν αταξία (εντροπία) – ςτο χάοσ. ΢ε ςθμεία μακράν τθσ ιςορροπίασ, είναι εφικτι θ
εμφάνιςθ αρνθτικισ εντροπίασ (-S = I) με τθ μορφι τθσ αυτοοργάνωςθσ. Σοφτο ςθμαίνει
πωσ υπάρχει πάντα ζνα ανϊτερο ςφςτθμα φυςικισ (και ανκρϊπινθσ οργάνωςθσ) το οποίο
παίρνει τθ μορφι τθσ αυτοοργάνωςθσ
Πράγματι, από τθ Φυςικι ςυνάγεται ότι:
“……Η κακολικότθτα του χάουσ είναι κεντρικό γνϊριςμα τθσ μθ γραμμικισ δυναμικισ. Η
γνϊςθ αυτι αναπτφχκθκε ταυτόχρονα και από αντίκετεσ κατευκφνςεισ: α) από τθν τάξθ ςτο
χάοσ (λίγοι βακμοί ελευκερίασ) και β) από το χάοσ (άπειροι βακμοί ελευκερίασ) ςτθν τάξθ
(αυτοοργάνωςθ, ςυςχετίςεισ και ςυντονιςμοί μεγάλθσ κλίμακασ). Ζτςι είναι εντυπωςιακό
και ανεξιγθτο ςτα όρια τθσ κλαςςικισ και αναγωγικισ επιςτιμθσ να βλζπει κανείσ
διαδικαςίεσ ςε διαφορετικά και απομακρυςμζνα ςθμεία του χϊρου να ςυντονίηονται και
να ςυςχετίηονται, ενϊ θ εμβζλεια των δυναμικϊν αλλθλεπιδράςεων (μεταφορά φλθσ και
ενζργειασ) να μζνει περιοριςμζνθ τοπικά ζτςι ϊςτε ο παρατθροφμενοσ χωρο-χρονικόσ
ςυντονιςμόσ να μθν εξθγείται κλαςςικά. Όπωσ και ςτα κβαντικά ςυςτιματα, τα πολφπλοκα
ςυςτιματα εμφανίηουν ιςχυρό ολιςτικό και μθ αναγωγικό χαρακτιρα , όπου το όλον
κακορίηει το μζροσ και δεν εξθγείται από αυτό”. …(Γεϊργιοσ Π. Παφλοσ, 2008)

Η μακθματικι ςυμπεριφορά/ερμθνεία τθσ C

Η βαςικι ιδζα τθσ προτεινόμενθσ “Ενδιάμεςθσ Κοινότθτασ” – C ζχει τότε και μόνο νόθμα,
αν «ξεπεράςει» τισ διωνυμικζσ κατανομζσ πικανοτιτων τθσ μορφισ (ΝΑΙ ι ΟΧΙ ) δθλαδι
p και (1-p), αν δθλαδι κα μποροφςε να βρεκεί εκείνθ θ ςυνάρτθςθ που να απεικονίηει
τθν προτεινόμενθ 3-πλι «κατανομι» πικανοτιτων ςτο χϊρο (πολφ πζρα δθλαδι από τθ
διωνυμικι) Ασ δοφμε κατ’ αρχιν αν είναι εφικτι

Ζςτω f : E⊆: R’ → R, z = f (x1…xn), τότε θ γραφικι παράςταςθ τθσ f είναι το ςφνολο των
ςθμείων είναι (x1…xn f (x1…xn) ) που ορίηουν μια επιφάνεια ςτον Ευκλείδιο χϊρο R^
(n+1) Ζςτω n =2 , τότε υπάρχουν 2 τρόποι για να ςχεδιάςουμε τθ γραφικι παράςταςθ τθσ f
(που ανικει ςτθν επιφάνεια Ε του χϊρου R^2 → R :

Ωσ επιφάνεια , κάκε ςθμείο τθσ οποίασ ζχει ςυντεταγμζνεσ (x,y,z)= (x,y f (x,y))

10
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]

Ωσ ζνα ςφνολο από ιςοχψείσ καμπφλεσ , που είναι καμπφλεσ πάνω ςτο πεδίο
οριςμοφ τθσ f , κατά μικοσ των οποίων θ f ζχει ςτακερι τιμι δθλ f (x,y) = C
(ιςοςτακμικι καμπφλθ)

Για n=3, τότε θ γραφικι παράςταςθ τθσ f : E⊆: R’ → R, z = f (x1…xn), (x1…xn), μπορεί να
ςχεδιαςκεί ωσ ζνα ςφνολο ομοιόκετων επιφανειϊν, όπου : τα ςθμεία του χϊρου ςτα οποία
θ ςυνάρτθςθ ω = f(x,y,z) ζχει ςτακερι τιμι, ίςθ με f (x,y,z) =a, ςχθματίηουν μία επιφάνεια
που ονομάηεται ομοιόκετθ επιφάνεια, Μια τζτοια γραφικι απεικόνιςθ δίνεται από τθν
ελλειπτικι ςυνάρτθςθ Η ςυνάρτθςθ αυτι –εκτιμάται- πωσ ανταποκρίνεται καλφτερα ςτο
πρόβλθμα που κζςαμε ςχετικά με τον «τριμεριςμό τθσ διαπραγμάτευςθσ» / κατανομι P

(x^2)/(a^2) + (y^2)/(b^2)+ (z^2)/(c^2) - ΕΛΛΕΠΣΙΚΗ ΢ΤΝΑΡΣΗ΢Η)

Από τθ Φυςικι δανειηόμαςτε ζνα ακόμα επιχείρθμα υπζρ

Η ίδια θ δζςμθ του φωτόσ που προκαλεί εκπομπι φωτοθλεκτρονίων μπορεί να δϊςει
περίκλαςθ όταν προςπζςει ςε ζνα οπτικό φράγμα και ςτθ ςυνζχεια οι δζςμεσ που
προζρχονται από τισ δευτερογενείσ πθγζσ ςυμβάλουν και δίνουν κροςςοφσ ςυμβολισ.

Θα πρζπει λοιπόν να δεχτοφμε ότι οι δφο κεωρίεσ: θ ςωματιδιακι και θ κυματικι

ςυνυπάρχουν. Θα πρζπει ίςωσ να υπερβοφμε τισ μθχανιςτικζσ εμπειρίεσ τθσ
κακθμερινότθτασ, να απαντάμε μονολεκτικά με ζνα ναι ι ζνα όχι ! .

11
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]

Μονολεκτικζσ απαντιςεισ! Όμωσ και ςτθν κακθμερινι ηωι τα πράγματα δεν είναι και τόςο
ξεκάκαρα ςε ό, τι αφορά το «ναι» ι το «όχι»! Αξίηει να αναφερκοφν 2 παραδείγματα από
τθν κακθμερινότθτα :

Ζνα χαντάκι πλάτουσ ενόσ μζτρου, από τθν μια άκρθ του δρόμου ςτθν άλλθ, είναι παγίδα
για ζναν διαβάτθ που περπατάει αμζριμνοσ, αφοςιωμζνοσ ςτο κινθτό του – προκειμζνου
να απαντιςει ςε ζνα μινυμα που μόλισ ζλαβε. Σο ίδιο όμωσ εμπόδιο είναι πολφ εφκολο να
ξεπεραςτεί αν διαβάτθσ είναι προςεκτικόσ και παίρνοντασ λίγθ φόρα κάνει ζνα μικρό
πιδθμα!

Σελικά αν ρωτιςουμε: «το μικρό χαντάκι είναι εμπόδιο ι δεν είναι;» θ απάντθςθ δεν
μπορεί να είναι μονολεκτικι, Ναι ι όχι!

Κάτι που εκ πρϊτθσ όψεωσ φαίνεται να ζχει τθν Α εξζλιξθ, μπορεί με μια ειδικι ςυνκικθ
(που ςτθ ροι τθσ ςκζψθσ πολλζσ φορζσ αγνοείται) να ζχει μια διαφορετικι εξζλιξθ Β!

Μια ςιδερζνια μπίλια που κινείται με μικρι ταχφτθτα αιςκάνεται τθν παρουςία ενόσ
μαγνιτθ και εκτρζπεται αιςκθτά από τθν πορεία τθσ και ςυλλαμβάνεται από αυτόν, ενϊ
μια δεφτερθ που κινείται με μεγάλθ ταχφτθτα ςτθν ίδια απόςταςθ από τον μαγνιτθ όπωσ
και θ πρϊτθ ςφαίρα , ξεπερνάει τθν ζλξθ και ςυνεχίηει τθν κίνθςι τθσ!

Φαίνεται λοιπόν, για να γυρίςουμε πάλι ςτθν θλεκτρομαγνθτικι ακτινοβολία, πωσ θ

κυματικι κεωρία περιγράφει το ςυλλογικό αποτζλεςμα που προκαλεί ζνασ μεγάλοσ
αρικμόσ φωτονίων, ενϊ θ ςωματιδιακι, καλείται να ερμθνεφςει τα φαινόμενα ςε
περιπτϊςεισ όπου ζχουμε πολφ υψθλζσ ενζργειεσ, δθλαδι πάρα πολφ μικρό μικοσ
κφματοσ.
(βλ.http://www.physics.upatras.gr/UploadedFiles/course_166_1354.doc)

Με τθν επιλεκτικι καταχϊρθςθ , ελάχιςτου μζρουσ ακατζργαςτου υλικοφ, επιχειρείται θ

υπζρβαςθ τθσ διπολικισ (x, 1-x) διωνυμικισ κατανομισ πικανοτιτων ςτθν ιςορροπία
Nash, και θ αναφορά τθσ ςτον τριςδιάςτατο χϊρο (είτε ακόμα ςτο n-χϊρο)

12
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]

΢τθ βάςθ αυτοφ του ςκεπτικοφ, οι ντετερμινιςτικζσ κζςεισ , με τουσ αυςτθροφσ οριςμοφσ,
μάλλον δεν κα ιταν ςε κζςθ να ερμθνεφςουν πολλά από τα ςτοιχεία τθσ
διαπραγμάτευςθσ, θ οποία ςυνιςτά (για τον κόςμο τθσ Φυςικισ) «ενζργεια» ςτο βακμό
που «ςυναντϊνται» αντίκετα ςυμφζροντα, και πολφπλοκεσ/θ και αςυναίςκθτεσ
«ταλαντϊςεισ» πάνω ςτο νευρικό ςφςτθμα του ατόμου, ακριβϊσ κατά τθ ςτιγμι τθσ
διαπραγμάτευςθσ

Από κει και πζρα, αν ο ςυλλογιςμόσ αυτόσ γίνει αποδεκτόσ, το επόμενο βιμα κα ιταν τα
πωσ κα μποροφςε να μεκοδευτεί θ ςυνολικι προςζγγιςθ, κατά τρόπο, που , θ πλθροφορία,
θ οποία προκφπτει αν προκφπτει) από αυτι τθν εργαςία να καταςτεί ζνα χριςιμο εργαλείο

Ασ δοφμε τϊρα τθ διαπραγμάτευςθ, ανάμεςα ςτουσ Α και Β , με τθ γεωμετρικι του

ζκφραςθ και το ςθμείο Ιςορροπίασ Nash και το πϊσ κα μποροφςε να αποτυπωκεί θ ίδια
ιςορροπία, ςτο τριςδιάςτατο (τουλάχιςτο) χϊρο με 3 τουλάχιςτον (n>2) παίκτεσ με τισ
αντίςτοιχεσ κατανομζσ πικανοτιτων

Κατ’ αρχιν (Βαρουφάκθσ 355) , ζχουμε ςτο ςχεδιάγραμμα 2 ςυναρτιςεισ (α) τθ καμπφλθ
τθσ “κοινισ αμοιβαίασ ωφζλειασ” ΚΑΩ (παραβολι τθσ μορφισ U^(1/2) που εκφράηει
όλουσ τουσ ςυνδυαςμοφσ ωφελειϊν των παικτϊν (από τθ διαπραγμάτευςθ) οποίοι
αντιςτοιχοφν ςε όλεσ, τισ αποτελεςματικζσ και εφικτζσ διανομζσ (το άκροιςμα των
πικανοτιτων όχι >1) και (β) τθν ορκογώνια υπερβολι(΢υνάρτθςθ P/Ua(δεςμευμζνθ

13
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]

πικανότθτα) , ι P =Ua, Ub).. “που περιζχει όλουσ τουσ ςυνδυαςμοφσ ωφελειϊν των
παικτϊν, , ζτςι ϊςτε το γινόμενο των ωφελειϊν τουσ (Ua*Ub..) να είναι ςτακερό και ίςο με
τθ μζγιςτθ τιμι του P δθλ να είναι κατά το δυνατόν μακρφτερα από τθν αρχι των αξόνων
και άρα αντιςτοιχεί ςτθ μζγιςτθ τιμι P = u1x u2 x u3… Αν επιπλζον αντιςτοιχεί και ςτθ ΚΑΩ
(τζτοιο ςθμείο είναι μόνο 1, εκεί που εφάπτονται οι 2 καμπφλεσ) το ςθμείο αυτό (που
εφάπτονται) είναι θ λφςθ, από τα πολλά ςθμεία ιςορροπίασ Nash που βρίςκονται πάνω
ςτθ ΚΑΩ

Αυτό που υποςτθρίηουμε εδϊ, είναι πωσ υπάρχει τελικά εφικτότθτα τθσ λφςθσ-ιςορροπίασ
Nash ςτο χϊρο: H ΚΑΩ είναι εφικτό να βρίςκεται ςε ζνα επίπεδο επιφάνειασ, ι ενόσ ςετ
επιπζδου μιασ ςυνάρτθςθσ τριϊν μεταβλθτϊν (x,y,z) που μια επιφάνεια τθσ μορφισ …

Ειδικότερα:
A level surface, or level set of a function of three variables, f (x, y, z), is a surface of the form
f (x, y, z) = c, where c is a constant. The function f can be represented by the family of level
surfaces obtained by allowing c to vary. The value of the function, f , is constant on each
level surface.

Θα πρζπει τϊρα να φανταςτοφμε τθν “τοφρτα” που προτείνει ο Nash , ωσ εξισ:

Σο ςθμείο ιςορροπίασ Nash, δεν προςδιορίηεται πλζον ςτο επίπεδο το οποίο ορίηεται από
(x, 1-x) αλλά πάνω ςτον κάκετο άξονα που ξεκινά από το κζντρο τθσ “τοφρτασ” και φτάνει
ςτο άπειρο

΢ε αυτό, πλζον, τον τριςδιάςτατο χϊρο, (ζςτω κώνοσ), είναι δυνατόν να ορίςουμε ζνα νζο
ςθμείο ιςορροπίασ Nash , όπου το φψοσ (του κϊνου, h= 3/(p*r^2) δίνει ςε κάκε ςθμείο του
μια ςτακερι κατανομι πικανοτιτων Κακζνα από τα ςθμεία αυτά είναι ςθμεία ιςορροπίασ

14
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]

Nash, αλλά ζνα από αυτά είναι θ λφςθ και αυτό κα είναι εκείνο ςτο οποίο το γινόμενο των
ωφελειϊν (Ua, Ub, Uc) είναι max. ΢ε αυτό το ςθμείο τα μερίδια (κατανομζσ πικανοτιτων)
είναι ίςα (=0, 333333…)

΢το ςθμείο ςτο οποίο το γινόμενο των ωφελειϊν (Ua, Ub, Uc) γίνεται max, θ 1θ
παράγωγοσ αυτοφ κα είναι (Ua*Ub*Uc)’ = 0 (ςθμείο εφαπτομζνθσ τθσ ΚΑΩ ςτον
τριςδιάςτατο κϊνο με τθν ορκογϊνια υπερβολι, κατά το δυνατόν μακρφτερα από τθν
αρχι των αξόνων και άρα αντιςτοιχεί ςτθ μζγιςτθ τιμι P = u1x u2 x u3

Εδϊ ζχουμε, τϊρα ζχουμε περιςςότερεσ (ΚΑΩ>1) αφοφ κινοφμαςτε ςτο χϊρο. Ζχουμε,
δθλαδι περιςςότερεσ τθσ μιασ καμπφλεσ αμοιβαίασ ωφζλειασ ι ςυνδυαςμοφσ ωφελειϊν

15
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]

των παικτϊν (από τθ διαπραγμάτευςθ) οι οποίοι αντιςτοιχοφν ςε όλεσ, τισ αποτελεςματικζσ

και εφικτζσ διανομζσ ,- το άκροιςμα των πικανοτιτων =1 , που ςθμαίνει, ότι δεν πρζπει
περιςςεφει τίποτα από τθν τοφρτα ΢ε αυτζσ τισ ΚΑΩ ςτο χϊρο, ςυναντοφμε ςθμεία
ιςορροπίασ Nash
Ζχουμε, όμωσ, μία ορκογϊνια υπερβολι, “που περιζχει όλουσ τουσ ςυνδυαςμοφσ
ωφελειϊν των παικτϊν, , ζτςι ϊςτε το γινόμενο των ωφελειϊν τουσ (Ua*Ub..) να είναι
ςτακερό και ίςο με τθ μζγιςτθ τιμι του P” Με δεδομζνο, ότι αναφερόμαςτε ςτο “κϊνο” θ
ορκογϊνια αυτι υπερβολι κα πρζπει να είναι πάνω ςτο h του κϊνου αυτοφ
΢το ζνα και μοναδικό ςθμείο που οι ΚΑΩ εφάπτονται μεταξφ τουσ και επίςθσ εφάπτονται
(πάντα ςτο χϊρο αναφερόμενοι) με τθ μια ορκογϊνια υπερβολι , ζχουμε όχι απλά ζνα
ακόμα ςθμείο ιςορροπίασ Nash αλλά ακόμα περιςςότερο τθ λφςθ τθσ διαπραγμάτευςθσ-
παιγνίου. ΢το ςθμείο αυτό , θ διαπραγμάτευςθ καταλιγει ςε ςυμφωνία, όχι μόνο ανάμεςα
ςε Α και Β, αλλά και τθν Κοινότθτα C.
Μποροφμε να ιςχυριςτοφμε –ίςωσ με κάποια επιφφλαξθ- πωσ ςτο ςθμείο αυτό θ
διαπραγμάτευςθ 3-μερίηεται για να ςυμπεριλάβει και τθν Κοινότθτα C (τθν ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ
ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ, όπωσ τθν ονομάςαμε) ωσ ιςότιμο μζροσ, αυτισ κακεαυτισ τθσ
διαπραγματευτικισ διαδικαςίασ
Σο αποτζλεςμα αυτό φαίνεται πωσ ζχει ςυνζπεια, τόςο ωσ προσ τα δεδομζνα του, όςο και
ωσ προσ αυτό που κζλουμε να τεκμθριϊςουμε: Ζνα τρίτο μζροσ τθσ διαπραγμάτευςθσ και
μάλιςτα με τζτοια κακολικι ζννοια που του προςδίδουμε, δεν μπορεί να αναηθτθκεί ςε ζνα
2-διάςτατο χϊρο. Αυτό πρζπει μάλλον να είναι αδφνατο. Ο 3-διάςτατοσ χϊροσ (ι ακόμα
παραπζρα ο 9-διάςτατοσ χϊροσ, που κινείται-πλεον ςτα όρια φυςικισ-μεταφυςικισ)
φαίνεται να καλφπτει το κζμα τθσ “αλλθλεπίδραςθσ ςτο χϊρο” με το χϊρο να ολοκλθρϊνει
τθ Διαπραγμάτευςθ: Μια διαπραγμάτευςθ ανάμεςα ςε 2 ι ςε n πρόςωπα είναι μια
ςυμβατικι διαπραγμάτευςθ, με όλα εκείνα τα ςτοιχεία που τθν προςδιορίηουν. Ωςτόςο, κα
πρζπει να φανταςτοφμε (πχ Θεωρία του Χάουσ και …) πωσ υπάρχει πράγματι, ςτθ κάκε
Διαπραγμάτευςθ, μια αλλθλεπίδραςθ με το χϊρο και το χρόνο που αυτι πραγματοποιείται
Μια οποιαδιποτε διαπραγμάτευςθ ανάμεςα ςε 2 μζρθ, επθρεάηει ολόκλθρο τον κόςμο,
μζςα από αλυςιδωτζσ αντιδράςεισ, και βζβαια, χωρίσ να μετανιϊνει κανείσ εκ των υςτζρων
για τισ όποιεσ του επιλογζσ

Η πειραματικι -πιλοτικι αυτι προςζγγιςθ -βαςιςμζνθ καίρια ςε Βαρουφάκθ-Κοτταρίδου

ίςωσ να φανεί χριςιμθ για περαιτζρω ερευνθτικι δουλειά : Δίνει απλά μια κατεφκυνςθ,
ιδιαίτερα αναγκαία ςτθ τόςο δφςκολθ χρονικι ςυγκυρία Επιχειρεί να δθμιουργιςει(αν και
κατά πόςο) μια αφιγθςθ ενόσ καλφτερου και ανκρωπινότερου μζλλοντοσ , βαςιςμζνου
πάνω ςε αυτό το ίδιο εργαλείο τθσ καπιταλιςτικισ ανάπτυξθσ , τθσ ςθμερινισ
παγκοςμιοποίθςθσ των οικονομιϊν (και όχι μόνο) Μζςα από τθ διαπραγμάτευςθ μεταξφ 2
βαςικά μερϊν, μπορεί-κατά προςωπικι άποψθ- να γεννθκεί και ζνασ τρίτοσ πόλοσ ακόμα
πιο ιςχυρόσ, ακόμα πιο δίκαιοσ, αυτόσ τθσ ολότθτασ, τθσ ανκρϊπινθσ φπαρξθσ ςτο ςφνολό
τθσ, μιασ φπαρξθσ ευφυοφσ, που γράφει ιςτορία (ςε αντίκεςθ με τουσ άλλουσ οργανιςμοφσ)
μιασ φπαρξθσ που-ςιμερα τουλάχιςτον- τείνει ςτθν αυτοκαταςτροφι τθσ μζςα από κάκε
είδουσ “πολεμικά” παιχνίδια. Είναι, ίςωσ κατάλλθλοσ ο χρόνοσ να ακουςτοφν και οι
λεγόμενεσ εναλλακτικζσ (τουλάχιςτον) κζςεισ /απόψεισ

Δρ Λεωνίδασ Α. Παπακωνςταντινίδθσ

16
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]

17