«Τὴν ἐν ζάλῃ τοῦ βίου ψυχήν μου…»

Δὲν μπορεῖ νὰ σβήσει ἀπὸ τὰ μάτια καὶ τὸ νοῦ τὸ φρικτὸ θέαμα τῆς
συν-ευλογίας ἄρτου «ὀρθοδόξου» καὶ παπικοῦ
κληρικοῦ, στὴν προχθεσινή ἀκολουθία τῆς
ἀρτοκλασία στὴν Ἐκκλησία τῆς Σερβίας, χωρὶς
κανεὶς ἀπὸ τοὺς λαλίστατους γιὰ ποικίλα ἄλλα
θεολογικὰ καὶ ἐθνικά θέματα Ἀρχιερεῖς νὰ
πάρει θέση.
Στὶς ἡμέρες συγχύσεως ποὺ ζοῦμε καὶ
κολαζόμαστε ἀπὸ τὴν ἐμμονή μας στὶς προσωπικὲς ἁμαρτίες καὶ τὶς
συμμετοχή μας στὶς αἱρετικὲς ἐπιλογὲς τῶν «ποιμένων» μας, τὸ
παρακάτω τροπάριο (Ὄρθρος τῆς σημερινῆς ἑορτῆς), μᾶς δείχνει πρὸς
τὰ ποῦ νὰ στραφοῦμε: στὴν μόνη ἐλπίδα, καταφυγή, μεσίτρια πρὸς Θεόν,
Παναγία Θεοτόκο.

«Τὴν ψυχήν μου Παρθένε τὴν ταπεινήν, τὴν ἐν ζάλῃ τοῦ βίου
τῶν πειρασμῶν, νῦν ὡς ἀκυβέρνητον, ποντουμένην
τῷ κλύδωνι, ἁμαρτιῶν τε φόρτῳ, ὀφθεῖσαν
ὑπέραντλον, καὶ εἰς πυθμένα ᾅδου, ἐλθεῖν
κινδυνεύουσαν, φθάσον Θεοτόκε, πρεσβειῶν σου
ἐλέει, γαλήνην παρέχουσα, καὶ κινδύνων ἐξαίρουσα·
σὺ λιμὴν γὰρ ἀχείμαστος· πρεσβεύουσα τῷ σῷ Υἱῷ
καὶ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δοθῆναί μοι· σὲ γὰρ ἔχω ἐλπίδα,
ὁ ἀνάξιος δοῦλός σου».

Ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, 30/1/2011