ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΔΙΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Μιχάλης Τρεμόπουλος,
Ευρωβουλευτής Οικολόγων Πράσινων

Στις ευρωεκλογές του 2009 οι Πράσινοι είχαμε παρουσιάσει την πρόταση του
Green New Deal: - 500 δις ευρώ
- σε μια πενταετία
- για 5 εκ. πράσινες θέσεις εργασίας
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, παραμονή της Διεθνούς Μέρας Δράσης των
συνδικάτων, οι Πράσινοι παρουσίασαν μελέτη τους για τον Ευρωπαϊκό Φόρο
Χρηματοπιστωτικών Συναλλαγών. Η μελέτη τεκμηρίωνε ότι σε ετήσια βάση τα έσοδα
από ένα τέτοιο φόρο θα ήταν 190 δις ευρώ αν εφαρμοζόταν σε όλη την ΕΕ των 27
και 98 δις αν εφαρμοζόταν στην ευρωζώνη.
Αν εφαρμοζόταν αύριο, τα έσοδα μιας πενταετίας θα ήταν όσο το άθροισμα:
• Του Green New Deal όλης της 5ετίας
• Όλου των σημερινών διαθέσιμων κεφαλαίων του Μηχανισμού
Στήριξης
Μια ακόμη σύγκριση που θα άξιζε να γίνει, θα ήταν με το δημόσιο χρήμα που
διατέθηκε τα τελευταία χρόνια για διασώσεις τραπεζών και επιχειρείται τώρα να
ανακτηθεί με προγράμματα περικοπών.
Είναι μια εικόνα του ότι, σε ευρωπαϊκό τουλάχιστον επίπεδο, υπάρχουν
επαρκείς προϋποθέσεις για λύσεις. Η πολιτική βούληση μόνο είναι σε ανεπάρκεια.
Πρώτα, όμως, πρέπει να ορίσουμε το πρόβλημα.
Για τις κυρίαρχες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, η κρίση στην οικονομία
επισκιάζει κάθε τι άλλο.
Η αριστερά, πάλι, προβάλλει ως κεντρική την κρίση στην κατανομή πλούτου
και εισοδημάτων.
Για μας, τους Πράσινους, υπάρχει μια συνολικότερη κρίση, τριπλή ή και
πολλαπλή:
• Κρίση οικονομική, με ένα οικονομικό μοντέλο που δε μπορεί να
δουλέψει πια όπως πρώτα. Στην Ελλάδα μάλιστα είχε από την αρχή ημερομηνία
λήξης, εν γνώσει μάλιστα εκείνων που αποφάσισαν τις βασικές επιλογές.
• Κρίση κοινωνική, όχι μόνο όπως τη γνωρίζουμε συνήθως, αλλά και
ως υποβάθμιση των συλλογικών αγαθών, ως έλλειμμα εμπιστοσύνης και
συνεργασίας ανάμεσα σε μας τους πολίτες.
• Κρίση περιβαλλοντική, που δε χρειάζεται να την αναλύσουμε
περισσότερο εδώ.
Προφανής απάντηση για μας, είναι ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε και τις
τρεις, ταυτόχρονα:
Επενδύοντας σε μεγάλη έκταση στη δημιουργία αυτού που λέμε «υποδομές
βιωσιμότητας»: - δημιουργούμε μαζικά πράσινες θέσεις εργασίας,
- τονώνουμε την οικονομία και
- παράλληλα την οδηγούμε σε κατευθύνσεις φιλικότερες προς το
περιβάλλον.
Η επένδυση αυτή δεν είναι απαραίτητο να είναι μόνο δημόσια. Στην Ελλάδα,
οι Οικολόγοι Πράσινοι είχαμε προτείνει μια «εκτροπή του Πακέτου Αλογοσκούφη»
που θα δέσμευε τις τράπεζες να χρηματοδοτήσουν με πολύ χαμηλά επιτόκια
επενδύσεις των νοικοκυριών ή πρωτοβουλίες της κοινωνικής οικονομίας. Αν υπάρχει
ισχυρό ρυθμιστικό πλαίσιο, ο ιδιωτικός τομέας μπορεί επίσης να έχει σημαντικό
ρόλο.
Οι υποδομές βιωσιμότητας μπορούν να αφορούν την ενέργεια (εξοικονόμηση,
ανανεώσιμες, μονώσεις κτιρίων), τις μεταφορές (σιδηρόδρομος, συγκοινωνίες,
συνδυασμένες μεταφορές, περιφερειακά πάρκινγκ στις εισόδους των πόλεων), το
νερό (εξοικονόμηση, τριτοβάθμιος βιολογικός και δίκτυα επαναχρησιμοποίησης για
μη πόσιμες χρήσεις), τη γεωργία, τον τουρισμό αλλά και το αστικό περιβάλλον, την
εφαρμοσμένη έρευνα, τη βιώσιμη διαχείριση σκουπιδιών και αποβλήτων με τελικό
στόχο το μηδενισμό τους και πολλά άλλα.
Κάτι τέτοιο δεν είναι μόνο ελκυστικό, αλλά και απαραίτητο.
Το σημερινό μοντέλο οικονομίας, σε όλες τις εκδοχές του, δεν πάσχει μόνο
στην κατανομή εισοδημάτων και πλούτου. Πάσχει και στις απαιτήσεις για φυσικούς
πόρους. Όταν η παγκόσμια οικονομία επεκτείνεται, όπως σήμερα με τις νέες
αναπτυσσόμενες οικονομίες, η πίεση στους φυσικούς πόρους πολλαπλασιάζεται, οι
τιμές ανεβαίνουν και η οικονομική κρίση δεν αργεί να κάνει την εμφάνισή της.
Αν θέλουμε, λοιπόν, μια σχετική έστω ισότητα σε παγκόσμιο επίπεδο, θα
χρειαστεί οπωσδήποτε να μειώσουμε την άμεση και έμμεση κατανάλωση φυσικών
πόρων: από το νερό, μέχρι την ενέργεια και μέχρι τις εκπομπές αερίων του
θερμοκηπίου.
Αυτή είναι και η έννοια της περιβαλλοντικής δικαιοσύνης. Στο θέμα αυτό η
κατάσταση μοιάζει σήμερα περισσότερο με το πρόβλημα της γης στις
προβιομηχανικές κοινωνίες, όπου δε μπορούσαν να έχουν όλοι δική τους γη αν
κάποιοι είχαν μεγάλες αγροτικές ιδιοκτησίες, παρά με τους τελευταίους αιώνες, όπου
πάντα υπήρχε η προσδοκία ότι μπορούμε να μεγαλώνουμε διαρκώς την πίτα ώστε
να φθάνει για όλους.

Μετά τη γενική αυτή ανάλυση, ας περάσουμε, πιο συγκεκριμένα, στην

Ευρώπη και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Ευρώπη είχε και πριν την κρίση:
• Ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα που δεν ελεγχόταν, είχε υπό την
εξάρτησή του το σύνολο της οικονομίας και, λόγω μεγεθών και
επιπτώσεων, δε μπορούσε ούτε να αφεθεί να χρεοκοπήσει με όρους
ιδιωτικού τομέα.
• Οικονομίες που αναπτύσσονταν χωρίς να δίνουν θέσεις εργασίας
• Πολύ μεγάλες απαιτήσεις σε φυσικούς πόρους, και σημαντική
εξάρτηση από φυσικούς πόρους που έρχονται από αλλού.
• Οικονομίες που ανταγωνίζονταν μεταξύ τους, δεν ακολουθούσαν
παράλληλους δρόμους, αλλά συνδέονταν παρόλα αυτά με κοινό
νόμισμα.
Ζητούμενο, λοιπόν, δεν είναι η επιστροφή στο καλοκαίρι του 2008, λίγο πριν
καταρρεύσει η Lehman Brothers, αλλά μια ριζική στροφή της ευρωπαϊκής οικονομίας
-πράσινη στροφή λέμε εμείς:
• Με νέους οικονομικούς δείκτες για το τι είναι πλούτος και τι τελικά δεν
είναι, που να ξεπερνούν τις στρεβλώσεις που εκπέμπει πολύ συχνά το ΑΕΠ.
• Με ισχυρή ρύθμιση και δημόσιο έλεγχο του χρηματοπιστωτικού
συστήματος, στην Ελλάδα κυρίως αλλά και στην Ευρώπη: ενδεικτικά αναφέρω
διαχωρισμό του επενδυτικού από τον καταθετικό-χρηματοδοτικό κλάδο των
τραπεζών ώστε να μην κινδυνεύουν αποταμιεύσεις των πολιτών από λάθος
χρηματιστηριακές τοποθετήσεις τραπεζών, σπάσιμο σε μικρότερα μεγέθη που να μη
χρειάζεται να διασωθούν με δημόσιο χρήμα, αυστηροί περιορισμοί ή και πλήρης
απαγόρευση σε αμφιλεγόμενα προϊόντα όπως τα CDS ή το λεγόμενο «γυμνό short-
selling».
• Με δίκαιη φορολόγηση του χρηματοπιστωτικού τομέα, μέσα από
ένα Φόρο Χρηματοπιστωτικών Συναλλαγών, όπως είπαμε πριν, που να
αποθαρρύνει τις βραχυπρόθεσμες επαναλαμβανόμενες κερδοσκοπικές κινήσεις
κεφαλαίων χωρίς να επηρεάζει τις επενδύσεις στην πραγματική οικονομία.
• Με κοινή Ευρωπαϊκή Οικονομική Διακυβέρνηση: κοινή φορολογική
πολιτική, ενιαία φορολογική βάση και ενιαίος κατώτατος φορολογικός συντελεστής
για τις επιχειρήσεις τουλάχιστον στο σημερινό μέσο όρο της Ευρώπης των 15,
υπολογίσιμος ευρωπαϊκός προϋπολογισμός χωρίς το σημερινό ασφυκτικό πλαφόν
του 1%, έκδοση ευρωομολόγων τόσο για εθνικό δημόσιο χρέος όσο και για τα
εκτεταμένα επενδυτικά προγράμματα που χρειάζεται η Ευρώπη για να βγει από την
οικονομική και οικολογική κρίση. Ένας δρόμος, δηλαδή, τελείως διαφορετικός από το
Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, με τις εθνικές του παρωπίδες.
• Με ριζικές αλλαγές και στο Σύμφωνο Σταθερότητας. Οι Πράσινοι
δίνουμε μεγάλη σημασία σε αυτό που λέμε διαγενεακή δικαιοσύνη και δε θεωρούμε
καταρχήν δίκαιο να γίνεται κοινωνική πολιτική με δανεισμό, καθώς αυτό μεταφέρει το
βάρος στις επόμενες γενιές. Όμως τα ελλείμματα και τα πλεονάσματα δεν είναι όλα
ίδια και δε χωρούν στο σημερινό κορσέ του 3%: άλλο οι αντι-κυκλικές δαπάνες σε
καιρούς ύφεσης, άλλο οι επενδυτικές δαπάνες, άλλο ο ανέμελος δανεισμός που είχε
συνηθίσει το πολιτικό μας σύστημα στην Ελλάδα και που ουσιαστικά
χρηματοδοτούσε την ανοχή όλων μας στην εκτεταμένη φοροδιαφυγή. Αν θέλουμε να
κάνουμε αναδιανομή, η πράσινη λύση δεν είναι μεγαλύτερος δανεισμός αλλά
υψηλότερη φορολογία στις πιο επιβαρυντικές δραστηριότητες και στα υψηλότερα
εισοδήματα.
• Με ένα εκτεταμένο, τέλος, πρόγραμμα πράσινων επενδύσεων σε
αυτό που ανέφερα πιο πάνω ως υποδομές βιωσιμότητας, απαραίτητο να
αναπροσανατολίσει την ευρωπαϊκή οικονομία σε κατευθύνσεις χαμηλών εκπομπών,
μειωμένων απαιτήσεων σε φυσικούς πόρους, ολοένα και λιγότερων αποβλήτων και
σταδιακής εξάλειψης των ουσιών που απειλούν την υγεία και τη ζωή μας.

Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να δούμε και το χρέος χωρών όπως η Ελλάδα,

η Ιρλανδία ή η Ιβηρική, χρέος που δεν πρέπει να προσεγγίζεται ούτε μόνο ως εθνικό
ούτε μόνο ως ευρωπαϊκό.
Ο Μηχανισμός Στήριξης, όπως είναι σήμερα, είναι σίγουρα η επιλογή που
ΔΕΝ μπορούμε να υιοθετήσουμε.
Μεταφέροντας στην Ευρώπη την κλασσική λογική του ΔΝΤ, στραγγαλίζει τις
οικονομίες με ιδιαίτερη προτίμηση στα πιο αδύνατα εισοδήματα, προκειμένου να
καλύψει ελλείμματα που τελικά διογκώνονται και ανατροφοδοτούνται λόγω της
ύφεσης.
Νέο στοιχείο είναι εδώ ο υπερβάλλων ζήλος της Κομισιόν, που φθάνει να
δημιουργήσει μέχρι και γκρίζες ζώνες στην ευρωπαϊκή νομιμότητα, κάνοντας το ΔΝΤ
να φαντάζει σχεδόν ως ο «καλός» της υπόθεσης.
Στις συνταγές του ΔΝΤ, ο φαύλος κύκλος των περικοπών και της ύφεσης
κλείνει τελικά με τον περίφημο «εξαγωγικό προσανατολισμό» της οικονομίας που
επικεντρώνεται κατά κανόνα σε λεηλασία φυσικών πόρων. Μην εκπλαγείτε αν δείτε
αύριο να προβάλλονται ως ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας οι εξορύξεις (βλέπε
τον Ελληνικό Χρυσό στη Χαλκιδική) και οι all inclusive θηριώδεις τουριστικές μονάδες
με δεκάδες χιλιάδες στρέμματα γης και με υδροβόρα γήπεδα γκολφ σε άνυδρα μέρη.

Η εναλλακτική αντιμετώπιση του χρέους περιλαμβάνει μια σειρά πολιτικές.

Σίγουρα περιλαμβάνει και μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης, βασισμένα
όμως σε άλλες προτεραιότητες: περικοπές στις αμυντικές δαπάνες, φορολόγηση της
Εκκλησίας, περικοπές κατά προτεραιότητα στους υψηλούς μισθούς και συντάξεις (ο
μισθός ενός διευθυντή στην Τράπεζα της Ελλάδος δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί
εργατική κατάκτηση).
Περιλαμβάνει επίσης αναδρομικό σάρωμα των χιλιάδων γκρίζων περιουσιών
που δημιουργήθηκαν με φοροδιαφυγή και διαφθορά (και που εντοπίζονται με πολύ
απλούστερους τρόπους από ό,τι συνήθως πιστεύουμε). Δεν πειράζει να αρχίσουμε
να εξάγουμε κάποια στιγμή και Cayenne ελαφρώς μεταχειρισμένα.
Λογικά περιλαμβάνει και αναδιάρθρωση με μείωση του χρέους, όπου αυτό
δεν είναι βιώσιμο, αλλά και αντικατάσταση του υπόλοιπου με τίτλους ισχυρότερων
εγγυήσεων ώστε να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη και η δυνατότητα δανεισμού.
 Περιλαμβάνει σίγουρα και Λογιστικό Έλεγχο, ώστε να ξέρουμε τι
πληρώνουμε, πώς φθάσαμε στο σημείο αυτό και σε τι έκταση υπάρχουν απεχθή
χρέη. Προσωπικά έχω υπογράψει τη σχετική έκκληση και έχω κάνει και παρεμβάσεις
στο ευρωκοινοβούλιο για συγκεκριμένες περιπτώσεις απεχθούς χρέους, όπως με τις
εκβιαστικές παραγγελίες όπλων την περασμένη άνοιξη, παραμονές της χρεοκοπίας.
Ας μην έχουμε, όμως, προσδοκίες για μαγικές λύσεις και ας μην ξεχνάμε και τις
διαφορές ανάμεσα στην Ελλάδα και σε χώρες σχεδόν χωρίς μεσαία τάξη, όπως ο
Ισημερινός. Ειδικά για τη χώρα μας έχω την αίσθηση, αίσθηση που θα πρέπει βέβαια
να διασταυρωθεί, ότι βασικός παράγοντας για τη συσσώρευση υψηλού χρέους ήταν
και τα επί δεκαετίες συγκριτικά χαμηλά δημόσια έσοδα, που παραπέμπουν σε πολύ
εκτεταμένη φοροδιαφυγή (όχι πάντως από μισθωτούς) αλλά και σε ευρεία κοινωνική
ανοχή απέναντί της. Πολύ πιο άμεσα μας πιέζει άλλωστε το γεγονός ότι, ακόμη και
σήμερα που η ελληνική οικονομία και η κοινωνία κυριολεκτικά στύβονται,
εξακολουθούμε να δανειζόμαστε από την τρόικα περισσότερα από όσα εξοφλούμε.
Σε αυτό το πλαίσιο αντιμετώπισης του χρέους θα έρθουν να «κουμπώσουν»
συμφωνημένες εγγυήσεις δανεισμού, όπως τα ευρωομόλογα, αλλά και μαζικές
εισροές πόρων για τα προγράμματα πράσινης στροφής που αναφέραμε, εισροές
που είναι απαραίτητες όχι μόνο για το περιβάλλον αλλά και για την αντιστάθμιση του
κινδύνου μιας βαθιάς ύφεσης. Κάποιοι από τους πόρους αυτούς θα είναι με μορφή
δανείων, άλλοι με αναδιανομή δημόσιων πόρων, όπως αυτοί που θα προέκυπταν
από εργαλεία όπως ο Φόρος Χρηματοπιστωτικών Συναλλαγών.
Τα ευρωομόλογα ήταν και η μεγάλη χαμένη ευκαιρία, την περασμένη άνοιξη.
Τα ψήφισε ως πρόταση το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο πριν ένα χρόνο, στα πλαίσια της
έκθεσης Γκήγκολντ για το ευρώ και την ευρωζώνη, την ίδια μέρα που ανακοινωνόταν
η σύσταση του Μηχανισμού Στήριξης «για περίπτωση ανάγκης». Ενδεικτικό πάντως
για την αξιοπιστία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, είναι ότι η απόφαση για το
Μηχανισμό Στήριξης δήλωνε επίσημα ότι τα ΠΡΙΝ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ μέτρα ήταν
«επαρκή για το 2010».

Έτσι, σήμερα στην Ελλάδα, έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο βασικούς

δρόμους:
• Είτε με τις συνταγές που έχει ήδη εφαρμόσει το Δ.Ν.Τ. σε δεκάδες
χώρες, με βίαιη ύφεση και στύψιμο της οικονομίας, με θύματα τη μεσαία τάξη και
τους ασθενέστερους. Είναι η συνταγή που ακολουθεί και το Μνημόνιο: οι Οικολόγοι
Πράσινοι έχουμε συνοψίσει την αντίθεσή μας σ’ αυτό με τρεις φράσεις: υπέρμετρο
τίμημα, με άδικη κατανομή και αμφίβολη διέξοδο.
• Είτε με συγκροτημένη παρέμβαση κατά της ύφεσης, επενδύοντας σε
μια συνολική βιώσιμη διέξοδο, μια ταυτόχρονη απάντηση και για τις τρεις όψεις της
κρίσης: την οικονομική, την κοινωνική και την περιβαλλοντική.

Διεκδικούμε, λοιπόν, επένδυση στη βιωσιμότητα, στις πράσινες θέσεις

εργασίας, μέσα από τέσσερις βασικούς άξονες προτεραιότητας:
Άξονας 1ος: Βιώσιμη αναζωογόνηση της υπαίθρου,
Ιδιαίτερα στις ορεινές και μειονεκτικές περιοχές, που αποτελούν τα 2/3 της
χώρας μας και σήμερα είναι σχεδόν πλήρως εγκαταλειμμένες. Βιολογική γεωργία και
κτηνοτροφία, συνδυασμένη με ήπιο τουρισμό και μικρής κλίμακας μεταποίηση,
μπορούν να δώσουν ξανά ζωή στα χωριά μας. Σκεφτείτε μόνον ότι αν η Ελβετία και η
Αυστρία είχαν τις ίδιες πολιτικές που έχουμε εμείς για τη χώρα μας, θα ήταν σήμερα
ακατοίκητες.
Άξονας 2ος: Απεξάρτηση από το πετρέλαιο και το λιγνίτη.
Εισαγωγές ενέργειας (κυρίως πετρελαίου) και όπλων, αντιπροσωπεύουν μαζί
πάνω από 80% του ελλείμματος στο εμπορικό μας ισοζύγιο, ένα οικονομικό μέγεθος
εξίσου κρίσιμο με το δημόσιο έλλειμμα. Χρειάζεται λοιπόν να κηρύξουμε τον πόλεμο
στη διπλή αυτή αιμορραγία της χώρας μας. Η εξοικονόμηση ενέργειας και η
ορθολογική χρήση της, οφείλουν να αποτελούν προτεραιότητα. Τονίζω όμως ότι στην
ανανεώσιμη ενέργεια υποστηρίζουμε το μοντέλο της Γερμανίας και της Δανίας που,
παράλληλα με τις εταιρίες, δίνει κεντρική θέση σε παραγωγή από τα νοικοκυριά, σε
συνεταιρισμούς λαϊκής βάσης, σε δημοτικές επιχειρήσεις, σε θεσμούς δηλαδή που
συνδέονται άμεσα με κάθε τοπική κοινωνία. Το αντίθετο μοντέλο, αυτό που
εφαρμόζει η κυβέρνηση, είναι το μοντέλο της Ισπανίας, βασισμένο σε λίγες μεγάλες
εταιρίες.
Άξονας 3ος: Αναβάθμιση των συλλογικών αγαθών
Με στόχο να αντισταθμίσουν ένα μέρος από τη χαμένη μας αγοραστική
δύναμη. Θέλουμε νέα πρότυπα ευημερίας, στηριγμένα κυρίως στην ποιότητα ζωής,
ως δικαίωμα για όλους. Ας επενδύσουμε στη βελτίωση της δημόσιας συγκοινωνίας,
την αναβάθμιση των δημόσιων χώρων, την επιστροφή της φύσης στην πόλη, τις
κοντινές καθαρές παραλίες. Αντί για το γυμναστήριο, που τόσο φαίνεται να προτιμά ο
πρωθυπουργός, ας δώσουμε σε όλους τη δυνατότητα να περπατάμε σε αξιοπρεπείς
συνθήκες και να κάνουμε ποδήλατο με ασφάλεια στις καθημερινές μας διαδρομές.
Άξονας 4ος: Ενίσχυση καινοτομίας και έρευνας
Διαμόρφωση πολιτικής για συγκρότηση παραγωγικής βάσης στην Ελλάδα με
καινοτομία και σύνδεση με την έρευνα (πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα).

Πώς χρηματοδοτούνται, όμως, όλα αυτά;

• Με εκτροπή προς την πραγματική οικονομία των πακέτων στήριξης
για τις τράπεζες: συνολικά κάπου 75-100 δις ευρώ από το 2008. Μεγάλο μέρος των
χρημάτων αυτών θα πρέπει να διοχετευθεί σε προγράμματα που θα κάνουν κάθε
νοικοκυριό δυνητικό «πράσινο επενδυτή»: ενδεικτικά μόνο αναφέρω εδώ τις ηλιακές
στέγες και μονώσεις κτιρίων. Τα επιτόκια οφείλουν να οριστούν χαμηλά, αντίστοιχα
με το εξαιρετικά χαμηλό ρίσκο τέτοιων τοποθετήσεων.
• Με ένα άλλο μοντέλο περικοπών: Υπάρχουν τα 6 δις των ετήσιων
εξοπλιστικών δαπανών, που δεν προστατεύουν πια τη χώρα αλλά αποτελούν
εξαγωγή θέσεων εργασίας προς τις πολεμικές βιομηχανίες των προμηθευτών μας.
Υπάρχουν τα 600 εκατομμύρια ευρώ που μας κοστίζει κάθε χρόνο η σημερινή
πολιτική ναρκωτικών, που σκοτώνει τους χρήστες, ταΐζει τους εμπόρους και γεμίζει
τις φυλακές: είναι η ώρα να ακολουθήσουμε μια διαφορετική πολιτική, αντίστοιχη με
αυτή της Βρετανίας ή της Ισπανίας. Υπάρχει τέλος η δίκαιη φορολόγηση της
Εκκλησίας που επιτελεί μεν κοινωνικό έργο, διαθέτει όμως μεγάλη περιουσία και
φορολογείται λιγότερο από τις Μ.Κ.Ο. που επιτελούν επίσης μεγάλο κοινωνικό έργο
χωρίς να διαθέτουν περιουσία.
• Με συστηματικό πόλεμο κατά της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής:
ήδη από τον περασμένο Μάιο έχουμε καταθέσει 8 προτάσεις για απλά και
αποτελεσματικά μέτρα, χωρίς να πάρουμε ως τώρα καμιά απάντηση. Αντί για τους
συντονισμένους ελέγχους που χρειαζόμαστε, προωθήθηκε η «περαίωση», που
επιβραβεύει την ασυνέπεια και τη φοροδιαφυγή.
• Με μια νέα αντίληψη για τη φορολογία, που δεν τη θέλει μόνο
εισπρακτικό μηχανισμό, αλλά και εργαλείο για να ενθαρρύνονται ή να
αποθαρρύνονται δραστηριότητες, ανάλογα με το θετικό ή αρνητικό αντίκτυπό τους
στο περιβάλλον και την κοινωνία.

Επενδύοντας στη διέξοδο από την κρίση, χρειαζόμαστε και ένα νέο
πλαίσιο:
• Με ταχεία ολοκλήρωση των περιβαλλοντικών εργαλείων όπως το
δασολόγιο ή τα Χωροταξικά Σχέδια, ώστε οι επιχειρήσεις να προσαρμόζονται στα
δεδομένα και τις αντοχές του περιβάλλοντος, οι διαδικασίες να απλοποιηθούν και οι
επενδύσεις που θα προσελκύονται να μην είναι βιώσιμες μόνο για τα συμφέροντα
του επενδυτή.
 • Με ισχυρή κοινωνική οικονομία, απευθείας δικτύωση των αγροτών με
τους καταναλωτές των γειτονικών πόλεων, που θα επιτρέψει καλύτερες τιμές για
τους παραγωγούς, χαμηλότερες τιμές για τους καταναλωτές και μεγαλύτερη
δυνατότητα να ξέρουμε τι τρώμε, με τοπικά δίκτυα αλληλεγγύης και ανταλλαγής
υπηρεσιών χωρίς χρήματα που θα λειτουργούν ως δίχτυ ασφαλείας για τους
ανέργους και ως συμπληρωματικό τοπικό νόμισμα.

Η τοπική διάσταση, όμως, συνδέεται και με το συνολικότερο επίπεδο. Θέση,

λοιπόν, των Οικολόγων Πράσινων είναι ότι έχουμε ανάγκη άμεσα από «κόκκινες
γραμμές» για τα μέτρα, ενεργοποίηση των πολιτών, διάλογο για βιώσιμη διέξοδο
ταυτόχρονα από όλες τις όψεις της οικονομικής, κοινωνικής και περιβαλλοντικής
κρίσης.
Σήμερα, χρειαζόμαστε επειγόντως ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ:
• Με περισσότερη δημοκρατία, κοινωνική αλληλεγγύη και αυτενέργεια
των πολιτών.
• Με κεντρικότερο ρόλο για τα συλλογικά αγαθά.
• Με ριζικό αναπροσανατολισμό της οικονομίας και συμφιλίωσή της με
το περιβάλλον.
• Με πρότυπα ευημερίας βασισμένα περισσότερο στην ποιότητα της
ζωής, ως δικαίωμα για όλους, και λιγότερο στην αγοραστική δύναμη.

Στα επόμενα χρόνια, όλες οι πολιτικές δυνάμεις θα κριθούμε από το αν και

πόσο θα μπορέσουμε να συνεισφέρουμε σε μια τέτοια κατεύθυνση.