၀ဋ္လည္တာမ်ားလားမသိပါ

ကၽြန္ေတာ္ ဒီႏိုင္ငံေရာက္ခါစ တစ္ရက္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ၀င္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေရွ ႔မွာ အ၀တ္အစားႏြမ္းႏ

ြမ္းပါးပါးႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ပစၥည္း၀ယ္ျပီး ျပန္ထြက္သြားတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ သူလည္း ထြက္သြားတာႏွင့္
ဆိုင္၀န္ထမ္းက Air Fresher ဗူးယူလာျပီး တစ္ဆိုင္လံုးကို လိုက္ျဖန္းပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း နံတယ္ေနာ္
လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီတုန္းက ႏွာေခါင္းပဲ ပိတ္ေနလို႔လားမသိ။ ဘာအန႔ံမွေတာ့
ေသေသခ်ာခ်ာ မရလိုက္ပါဘူး။

တခါေတာ့ကၽြန္ေတာ္ရထားစီးသြားတုန္း ဘူတာတစ္ခုေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးက ေနရာလြတ္မွာ

လူတစ္ေယာက္လာထိုင္ပါတယ္။ သူထိုင္လိုက္တာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနတဲ့ ခံုတန္းမွာရွိတဲ့တျခားသူေတြ
အားလံုးေရာ၊ အေရွ ႔ကခံုတန္းမွာ ထိုင္ေနတဲ့သူေတြေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္အေရွ ႔မွာ မတ္တပ္ရပ္စီးေနသူေတြအာ
းလံုးေရာ တျခားေနရာကို ထထြက္သြားၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကို ၾကည့္ျပီး ဘာျဖစ္တာပါလိမ့္လို႔
ေတြးမိပါတယ္။ ေတြးလို႔မွ မဆံုးေသးခင္ဘဲ ႏွာေခါင္းထဲကို စူးရွျပင္းထန္တဲ့ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ အန႔ံတစ္မ်ိဳး၀င္လာပါတယ္။
ဘယ္ကထြက္လာတဲ့ အနံ႔မ်ားလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးသေဘာေပါက္သြားပါတ
ယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ လာထိုင္လိုက္တဲ့သူဆီကပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထိုင္လက္စႏွင့္ မထူးေတာ့ပါဘူးဆိုျပီး
ဆင္းမယ့္ဘူတာအထိကို က်ိတ္မွိတ္ဆက္ထိုင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီေရာက္ျပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာလာေတာ့မွ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဒီက လူတန္းစားတစ္မ်ိဳးအေၾကာင္းကို သိရွိလာခဲ့ပါတယ္။

သူတို႔ေတြကို Homeless ေတြလို႔ပဲေခၚၾကပါတယ္။ သူတို႔ေတြရဲ ႔ အသြင္အျပင္က တျခားလူေတြထက္
ပိုျပီးသိသာထင္ရွားပါတယ္။ အ၀တ္အစားစုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ေတြကို၀တ္ထားၾကတယ္။ ေနေတာ့ ဘူတာေတြ၊
ပန္းျခံကစားကြင္းေတြ၊ တံတားေအာက္ေတြ၊ လူသြားစၾကၤ ံေဘးေတြမွာ ကဒ္ထူျပားေတြ၊ ပလက္စတစ္ေတြကို အခ
င္းအကာလုပ္ျပီးေနၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ ႔ေတြက သြားေလရာ လက္တြန္းလွည္းတစ္ခုပါျပီး သူတို႔ရဲ ႔အသံုးအေဆာင္ပစၥ
ည္းေတြကိုတင္ျပီး ေလွ်ာက္သြားတတ္ၾကပါတယ္။ ဘာအလုပ္မွ မယ္မယ္ရရမလုပ္ၾကပါဘူး။ သူတို႔အတြက္ အသံုး
တည့္မယ့္ပစၥည္းေတြကို အမႈိက္ပံုးေတြထဲကေန ႏိႈက္ယူသြားတတ္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ ႔ေတြဆို လမ္းေဘးမွာခ်ထားတဲ့
Automatic Vending Machines ေတြေအာက္ကို လက္ႏႈိက္ျပီး ပိုက္ဆံအေၾကြေတြကို ရွာေဖြတတ္ပါတယ္။
သူတို႔ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ အိပ္ေနၾကတာမ်ားပါတယ္။ ရံုးခန္းေတြ၊ ဆိုင္ခန္းေတြ ညဘက္ေရာက္လို႔
ပိတ္လိုက္တာႏွင့္ အဲဒီအခန္းေတြေရွ ႔အေပါက္၀မွာ သူတို႔ကေနရာယူလိုက္တတ္ၾကပါတယ္။ ေနပူပူ၊ မိုးရြာရြာ၊
ႏွင္းက်က် ဘယ္ေလာက္ပဲေအးေနေန သူတို႔ေတြဟာ သူတို႔တစ္ေနရာစာကို ရေအာင္ဖန္တီးျပီး ေနတတ္ၾကပါတယ္။

သူတို႔ေတြလာျပီဆိုရင္ အရင္ဆံုးသတိထားမိမွာက သူတို႔ရဲ ႔အန႔ံပါဘဲ။ ကိုယ္လက္သန္႔စင္မႈကို မလုပ္တာ အခ်ိန္ဘ

ယ္ေလာက္ၾကာေနျပီလဲဆိုတာေတာ့မခန္႔မွန္းတတ္ပါဘူး။ သူတို႔လာရင္ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ေအာင္ကို အနံ႔က
ဆိုး၀ါးျပင္းထန္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ရထားေပၚတက္လာရင္ က်န္တဲ့သူေတြအားလံုး ထြက္ေျပးၾကေတာ့တာပါဘဲ။
သူတို႔ေတြကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ထိုင္ခုန္မွာ၀င္ထိုင္ျပီး အိပ္ပါေတာ့တယ္။ တခ်ိဳ
႔လည္း စိတ္မႏွံ႔သူေတြလို တစ္ေယာက္တည္း စကားေတြေျပာေနတတ္ပါတယ္။ တျခားလူေတြကိုေတာ့ အေၾကာင္းမဲ့
ရန္ရွာေလ့ရွာထမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းကေတာ့ Homeless ဆိုရင္ ရြြံရွာဖြယ္လူသားအျဖစ္
စာရင္းသြင္း ထားတတ္ၾကပါတယ္။

Homeless ဘ၀ကို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ သူတို႔ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔လည္း အက်င့္စာရိတၱပိုင္းမွာ

အားနည္းခဲ့ၾကလို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းက လက္မခံၾကေတာ့တဲ့အတြက္၊ တခ်ိဳ႔လည္း ၀န္ထမ္းဘ၀မွာ လုပ္ကိုင္ေနရင္း
ႏိုင္ငံစီးပြားေရးက်ပ္တည္းခ်ိန္ ၀န္ထမ္းေလွ်ာ့လိုက္တာႏွင့္ ၾကံဳၾကိဳက္လိုက္တဲ့အတြက္၊ တခ်ိဳ႔လည္း မိမိပိုင္ေငြေၾကးအာ
းလံုးကို စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမွာ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈတစ္ခုခုလုပ္လိုက္ရာက အရႈံးေပၚသြားျပီး ျပန္လည္နလံမထူႏိုင္ၾကေတာ့တဲ့
အတြက္ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါဘဲ။

အစိုးရပိုင္း ႏွင့္ အျခားလူမႈေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြက သူတို႔ေတြအတြက္ ေနစရာ စီစဥ္ေပးတာတို႔ တျခားေစာင့္

ေရွာက္မႈအပိုင္းေတြ လုပ္ေတာ့ လုပ္ေပးၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္းမလုပ္ေပးႏိုင္တာလား၊ Home-
less ေတြကိုယ္တိုင္ကပဲ အစိုးရႏွင့္ အဖြဲ႔အစည္းေတြက စီစဥ္ေပးတာကို လက္မခံၾကတာလားေတာ့ မသိပါဘူး။
သူတို႔ေတြကိုေတာ့ ေန႔စဥ္လိုပဲ အျမဲျမင္ေန ေတြ႔ေနၾကရပါတယ္။

မတ္လ(၁၁)ရက္ေန႔ ဆူနာမီျဖစ္ေတာ့ ရထားေတြအားလံုးရပ္၊ ကားေတြကလည္းက်ပ္၊ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား

အိမ္ျပန္လို႔မရၾကေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔ရထားလိုင္းျပန္္ဖြင့္တာကိုေစာင့္ရင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ဘူတာေတြမွာ အဆင္ေျပသလိုအိပ္ၾကရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔ညက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကားႏွင့္
ျပန္လာၾကေတာ့ လမ္းတေလွ်ာက္ ဘူတာေတြေရွ ႔မွာ အ၀တ္အစားသားသားနားနား ၀တ္ထားၾကတဲ့သူေတြ
ကဒ္ထူျပားေတြခင္း၊ သူတို႔ပစၥည္းေတြ ေဘးမွာခ်ျပီး စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ထိုင္ေန၊ လွဲေနၾကတာကို ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကားေပၚကဆင္းျပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကေတာ့ ေျမေအာက္ဘူတာေတြကို ျဖတ္ျပီးေလွ်ာက္ၾကတဲ့အခါ
ေျမေအာက္ဘူတာသြားတဲ့ စၾကၤ ံလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကဒ္ထူျပားေတြ အ၀တ္ေတြခင္းျပီး အိပ္ေနၾကတဲ့ လူတန္းၾကီးကို
မ်က္စိတစ္ဆံုးေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ သူတို႔ကိုျမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ Homeless ေတြကို ေျပးျမင္ေယာင္လိုက္မိပါ
တယ္။

ညက NHK သတင္းၾကည့္ေတာ့ ဆူနာမီျဖစ္ခဲ့တာကို တစ္ပတ္စာ Documentary ျပန္ရိုက္ျပထားတဲ့ အစီအစဥ္ကို

ၾကည့္လိုက္မိပါတယ္။ ဆူနာမီကို အၾကီးအက်ယ္ထိခဲ့တဲ့ေဒသက ေဒသခံေတြကို အင္တာဗ်ဴးထားတာေတြကို
ၾကည့္လိုက္ရေတာ့ သူတို႔ေတြမွာ အိမ္ေတြ၊ ကားေတြလည္း ေရထဲပါလို႔ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး၊ သူတို႔၀တ္ထားတဲ့
အ၀တ္အစားတစ္စံုကလြဲလို႔ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူး၊ စားဖို႔လည္း မရွိ၊ ေသာက္ဖို႔ေရလည္း မရွိ ျဖစ္ေနျပီး၊ အခု
အေရးေပၚဖြင့္ထားတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ျဖစ္သလိုေနေနၾကရတယ္။ ရာသီဥတုက သုညေအာက္က်ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
အပူေပးစက္လည္းမရွိ၊ အေႏြးထည္လည္းမရွိ၊ မိသားစု၀င္ေတြကလည္း ေသသလား ရွင္သလား မသိ။ သူတို႔ေတြ
ရင္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဆင္းရဲပူပန္ေနလိမ့္မလဲဆိုတာကို ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္မိပါတယ္။

သူတို႔ေတြဟာ အရင္က တိုက္ပိုင္၊ ကားပိုင္၊ အိမ္ပိုင္ေတြႏွင့္ သက္ေတာင့္သက္သာေနႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ဘ၀ပိုင္ရွင္ေတြပါ။

အခုေတာ့ ထမင္းတစ္နပ္စားဖို႔အတြက္ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ ႔ကေကၽြးတဲ့ထမင္းကို တန္းစီေစာင့္ဆိုင္းေနၾကရတဲ့
သူေတြျဖစ္ေနၾကပါျပီ။ ေဟာခန္းမၾကီးထဲမွာ လူရာေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္အတူ ေရာေႏွာအိပ္စက္ေနၾကရတဲ့သူေတ
ြ ျဖစ္သြားၾကရပါျပီ။ ဒါဟာ သဘာ၀ေဘးဒဏ္ကပ္ဆိုးၾကီးေၾကာင့္ပဲလား၊ သူတို႔ေတြရဲ ႔ တစ္ခ်ိန္ကလုပ္ခဲ့တဲ့
အကုသိုလ္ကံက ၀ဋ္ တဖန္ျပန္လည္တာလားဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေ၀ခြဲတတ္ပါဘူးခင္ဗ်ား။

Ref: http://en.wikipedia.org/wiki/Homelessness_in_Japan