Professional Documents
Culture Documents
Τα πρώτα εκείνα χρόνια ήταν όμορφα, είχαμε πολλούς υπουργούς αξύριστους, γιατί
ήταν ακόμα φτωχοί και δεν είχαν χρήματα ούτε για ξυραφάκια, αλλά εμένα μ' άρεσε
ένας κύριος με χαίτη και μακρόσυρτο μουστάκι που δεν μιλούσε πολύ, η Μελίνα
γιατί δεν είχε μούστακι και ήταν όμορφη κι ένας κύριος που έμοιαζε λίγο στον
πατέρα μου εξωτερικά, με «χαίτη» κι αυτός, που είχε όνομα σχολιαρόπαιδου γιατί
«μικρόδειχνε» και τον έλεγαν όλοι Άκη γιατί τον αγαπούσαν, ενώ σήμερα πάνε κάτω
απ' το σπίτι του και κάνουν φασαρία με τηλεβόες.
Στα μέσα της δεκαετίας το «κακό» κόμμα έβγαλε νέο αρχηγό. Υποψήφιοι ήταν ένας
κύριος απ' την Πάτρα μυστακοφόρος που μιλούσε γρήγορα χωρίς να βάζει τελείες και
έβαζε και παράξενες καταλήξεις σε ουσιαστικά, ρήματα και επίθετα. Ο άλλος ένας
ψηλός κρητικός που τότε δεν καταλάβαινα γιατί κάποιοι τον αγαπούσαν πολύ, αλλά
κάποιοι (σίγουρα περισσότεροι) έλεγαν κακά πράγματα γι' αυτόν. Εγώ βέβαια τον
συμπάθησα λόγω εντοπιότητας, είχε και ωραίο χαμόγελο ήταν και τσαχπίνης (στον
ώμο). Ο πρώτος κύριος που έχασε, έκανε αμέσως άλλο κόμμα και πάτωσε, κάτι που
έκανε και η κόρη του δεύτερου κυρίου πριν λίγο καιρό. Όμως ο πρώτος κύριος επειδή
ήταν «έντιμος» έγινε αρχηγός του κράτους και ζηλεύω γιατί κι εγώ μεγαλώνοντας
έγινα έντιμος αλλά το μόνο που πέτυχα είναι να πληρώνω περισσότερο περαίωση και
τεβε.
Αλλά την ίδια περίοδο απέκτησα κι άλλο είδωλο. Ήταν σοβιετικός μετά της
κοινοπολιτείας και μετά Ρώσος. Είχαμε το ίδιο όνομα -Μιχάλης- και το ίδιο
«σημάδι», εγώ στην πλάτη αυτός στη φαλάκρα. Όταν τον έβλεπα στην τηλεόραση
πάντα ο Γ. Χατζάρας και ο Τ. Κουίκ λέγανε και ρώσικα. Γκλάσνοστ, περεστρόικα
που ήταν πολύ καλά πράγματα γι' αυτό ο κύριος πήγε αδιάβαστος, αν και τον βλέπω
ακόμα σε διαφημίσεις πίτσας ή κάτι κοσμικά με όμορφες ηθοποιούς. (Βλέπετε;
Κανείς καλός δε χάνεται). Αλλά πολλοί κύριοι στα τέλη της δεκαετίας που ήταν φίλοι
του δικού μας προέδρου πάθαιναν κάτι κακό. Ένας κύριος με γυαλιά απ την
Πολωνία, ένας άλλος απ' τη Ρουμανία, μόνο ο Μουαμάρ έμεινε αλώβητος στη σκηνή
του.
Τώρα που είπαμε για πρόεδρο ξεχάσαμε να πούμε για το «σωτήριον έτος» 1985 που
ένας κύριος με μεγάλα φρύδια φεύγει κι έρχεται ένας κύριος με μεγάλα μάτια (για να
ακριβολογούμε με μεγάλα γυαλιά που μεγεθύνουν τα μάτια του). Μιλάει κι αυτός
παράξενα (οι πρόεδροι το χουν;). Αντί να πει -που όλοι θα το καταλάβουν- είμαστε
μόνοι μας οι Έλληνες, λέει «είμεθα έθνος ανάδελφον». Τον καημένο αυτόν τον κύριο
τον συμπάθησα από τότε που πήγε στο Άγιον Όρος (ξέρετε εκεί που κάνουν τα real
estate) και του φόρεσαν ένα σταυρό που τον είχαν παραγγείλει για τον king-kong και
έπαθε ο κύριος αυχενικό. Αυτό που δεν μου άρεσε στον κυριούλη αυτόν ήταν τα
ονόματα της «κυρίας προέδρου» (άκου Φρόσω!!!) και της κόρης του της Πετρούλας
(όχι αυτή που λέει τον καιρό!!! Είπαμε). Επίσης είχα ιδιοτροπήσει τότε γιατί έλεγαν
πως για να κάνει μπάνιο η Πετρούλα περιπολούσαν όλοι οι ο.υ.κάδες και
αλεξιπτωτιστές που είχαμε να μας προσέχουν απ' τους Τούρκους.
Η δεκαετία κλείνει με συνεχόμενες εκλογές που τις κέρδιζε ο ψηλός κύριος (που τον
έβριζαν όλοι) αλλά πρωθυπουργός ήταν ένας άλλος κύριος που κι αυτόν τον
συμπαθούσα λόγω συγγενούς ονόματος (Τζανής Τζανετάκης αυτός, Τζανάκης εγώ)
και λόγω ταυτότητας στο δεξί καρπό (μου την είχε πάρει η μαμά μου δώρο στη
γιορτή και ήταν και χρυσή). Μετά κέρδισε πάλι ο ψηλός αλλά τώρα πρωθυπουργός
ήταν ένας ηλικιωμένος που κολυμπούσε όμως καλά. Με τα πολλά ο ψηλός κύριος
έγινε πρωθυπουργός με τη βοήθεια μιας γίδας (συγγνώμη ενός κατσικιού, λάθος ενός
Κατσίκη). Ο ψηλός κύριος ήθελε τώρα να βάλει φυλακή τον χαρισματικό ηγέτη που
τον είχε πει «εφιάλτη» 5 χρόνια πριν. Να ένα κίνητρο να γίνει κάποιος
πρωθυπουργός.
Εγώ έχω μεγαλώσει πια είμαι φοιτητής, η πολιτική μου συνείδηση, με τόσα ωραία
πράγματα που έζησα τη δεκαετία, έχει ωριμάσει. Αυτός που μου τη σπάει είναι ένας
χοντρούλης που είναι ολυμπιακός αλλά ευτυχώς τα παρατά μαζί με ένα
μισοφαγωμένο σάντουιτς και θα τον αναλάβουν μετά οι κύριοι με τα «γουνάκια». Γι΄
αυτό θα σας πω προσεχώς.
Έτσι ο ψηλός κύριος που ήθελε να βάλει φυλακή τον «άρρωστο» κύριο, το μόνο που
κατάφερε ήταν να τον ξανακάνει πρωθυπουργό κι ας μην είχε δύναμη ούτε να φάει
την τούρτα που τον «μπούκωνε» η ξανθιά κυρία. Εν τω μεταξύ ο κύριος με τα μεγάλα
φρύδια μετακόμισε πάλι εκεί που έμενε 5 χρόνια ο κος με τα μεγάλα μάτια με την κα
Φρόσω και την Πετρούλα. Α, ξεχάσαμε και έναν άλλο ψηλό κύριο, φίλο του άλλου
ψηλού κυρίου, που περπατούσε ατζούμπαλα κι όλο για τη Μακεδονία έλεγε έκαναν
ξεφίλια και το μόνο που κατάφερε πάλι ο πρώτος ψηλός ήταν να τον κάνει αρχηγό
αντί της πρωτότοκης κόρης του. Τελικά όσοι μάλωναν μαζί του σε καλό τους έβγαινε
και μπορώ να πω άδικα τον λένε «γκαντέμη».
Κάπου εκεί γινόμαστε όλοι πλούσιοι εύκολα και απλά. Αν είχες ένα εκατομμύριο και
έλεγες τις μαγικές λέξεις «σέλμαν», «κλωνατέξ», «μυτηλιναίος» στο χρηματιστή σου
ίσαμε το μεσημέρι έριχνες τα μπετά στην οικοδομή σου (γιατί εν τω μεταξύ όλοι
είχαν πάρει δάνειο κι είχαν μαστόρους στα γιαπιά τους). Και γινόμαστε πλούσιοι στα
σίγουρα. Ο κος υπουργός των οικονομικών με το χαμόγελο της colgate είναι σαφής.
Γίναμε πλούσιοι.
Αυτή τη δεκαετία δεν πετάνε δύο κορίτσια μακριά τα ακόντια. Οι Έλληνες είναι σαν
να τους έχουν βάλει νέφτι και σηκώνουν βάρη με μεγάλη ευκολία. Το τελευταίο
πανηγύρι ήταν λίγο βιαστικό. Αντί την πρωτοχρονιά του 2000 να κλείνουμε την
χιλιετηρίδα, την ανοίγαμε σαν άσχετοι σε στοιχειώδη μαθηματικά, λες κι αν τα
πυροτεχνήματα έπεφταν τον άλλο χρόνο θα παρεξηγούσε το 2000 και θα μούτρωνε
στο 2001.
Αλλά αυτά θα τα πούμε στο γ΄μέρος.
Δεκαετία 2001-2010
Και να που μπήκαμε στη νέα δεκαετία, το νέο αιώνα, τη νέα χιλιετία αισιόδοξοι,
δυνατοί, χαρούμενοι, δανεισμένοι, πολιτικά καθοδηγούμενοι από «αστέρες» της
πολιτικής, όπως οι κύριοι Μπίστης, Κουναλάκης, Πανταγιάς, Τσουκάτος,
Γιακουμάτος, Ρουσόπουλος, Σπηλιωτόπουλος κλπ. Έχουμε γίνει πια… ντιπ
ευρωπαίοι, η δραχμούλα μπήκε στο «χρονοντούλαπο», το ευρώ μάς κάνει ακόμα πιο
πλούσιους, δε φοβόμαστε πια τίποτα. Η χώρα ζει και αναπνέει για το μεγάλο
πανηγύρι της ολυμπιάδας. Ήταν τόσο χαρούμενη η κα Γιάννα που καλεί όλους τους
προέδρους μαζί για το «ζήτω» και απ' το ζόρι τους, έβαλαν φωτιά στο δάσος, αφού τα
πυροτεχνήματα είχαν μεγάλο βεληνεκές.
Μέσα σ' αυτά θα 'ρθει η δεύτερη κορούλα (σε ιδιωτικό πάντα μαιευτήριο και δωμάτιο
να βλέπει θάλασσα), γινόμαστε νονοί, κουμπάροι, αποκτούμε κοινωνικό περίγυρο, το
μαλλί γκριζάρει και βέβαια γινόμαστε εθελοντές στην επικείμενη ολυμπιάδα.
Την Ελλάδα την κυβερνούν κάτι κύριοι με σεμνότητα και ταπεινότητα, που
επανιδρύουν το κράτος, καταργώντας το «σύστημα πασοκ», που βάζουν τάξη στα
οικονομικά, που μειώνουν τη γραφειοκρατία, και γενικά κυβερνούν πολύ καλά (έτσι
έλεγαν, έτσι σας λέω, μην είστε παράξενοι τώρα). Ο κύριος πρωθυπουργός είναι πολύ
γλυκούλης τρώει κοντοσούβλι, παίζει ps3, είναι παναθηναϊκός (πολύ βασικό αυτό),
ποδόσφαιρο δεν παίζει πια (είναι ο πρώτος άνθρωπος στον κόσμο που μ' ένα σουτ
έπαθε ρήξη χιαστού), αλλά κι ο νέος αρχηγός της (τότε) αντιπολίτευσης δεν πάει
πίσω. Αυτός βάζει την αλυσίδα του ποδηλάτου εν κινήσει. Από τότε με ζώσανε
μαύρα φίδια και για τους δυο…
Θυμάστε τον κύριο που μιλούσε γρήγορα, είχε κάνει κόμμα που πήρε 1,0012% κι
έγινε αρχηγός του κράτους γιατί ήταν «έντιμος;» ε, τώρα που τέλειωσε η θητεία του
θα τον διαδεχτεί ένας άλλος κύριος που παλιά, δεν ξέρω γιατί, τον έλεγαν «μιμίκο»,
«αυλικό» και άλλα παρόμοια. Αυτόν τον έκαναν πρόεδρο γιατί ήταν λέει «ευπρεπής».
Γι' αυτό για όσους ενδιαφερόμενους προσβλέπουν στο μέλλον, να λάβουν υπόψη την
εξίσωση: «έντιμος» + «ευπρεπής» = πρόεδρος της ελληνικής δημοκρατίας.
Ξαναπάμε στα μισά της δεκαετίας. Για ένα πανηγύρι πηγαίναμε τρία μας προέκυψαν.
Τα βουντού του Ρεχάγκελ δημιουργούν πρωτοφανή παροξυσμό, πηγαίναμε για
μπάνιο στους Καλούς Λιμένες με την ελληνική σημαία στο παμπρίζ, βράδυ παρά
βράδυ σμίγουμε στην πλατεία ελευθερίας χλευάζοντας πότε το Φίγκο, πότε το
Ζιντάν, πότε εκείνο τον τσέχο ψηλό που ακόμα δεν έχει σηκωθεί απ' το γρασίδι στην
παράταση του ημιτελικού. Σε λίγο τα «χρυσά» -ξέρετε γιατί τα βάζω σε εισαγωγικα
ε;- δίνουν και παίρνουν.
Και να σκεφτεί κανείς ότι πήραμε δύο λιγότερα γιατί δύο σίγουροι ολυμπιονίκες που
προπονούνταν μ' εκείνο τον καλό προπονητή, γλίστρησαν απ' τη βέσπα και ενώ είχαν
«προετοιμαστεί» τέλεια δεν το πήραν το χρυσό. Τουλάχιστον αυτή η ολυμπιάδα
επανέφερε το πνεύμα του ολυμπισμού στη θέση του. Ούτε πολλά βεγγαλικά, ούτε
έξοδα περιττά, ούτε φολκλόρ, ούτε ντόπιγκ, ούτε όλες εκείνες τις «αμερικανιές» που
έκαναν οι άλλοι. Λιτά πράγματα με βάση το αριστοτελικό «μέτρον άριστον». Μέχρι
κι η Παπαρίζου ανέδειξε το μεγαλείο του ελληνισμού, που κατά τη ρήση της
«χρυσής» -ξέρετε τα εισαγωγικά ε;- Φανής Χαλκιά είναι στο DNA του το μεγαλείο,
είναι βρε παιδί μου ο προορισμός μας αυτός.
Ο κύριος πρωθυπουργός όμως το 'χει ρίξει για τα καλά στα κοψίδια, εκκλησιάζεται
στη μονή Βατοπεδίου, κάνει κουμπαριές, αντί για cosmote (σπόνσορας του
παναθηναϊκού) έχει σύνδεση στη Vodafone (σπόνσορας του ολυμπιακού), κάνει πολύ
παρέα με τον κο Ρουσόπουλο και γενικά οι σεμνότητες και οι ταπεινότητες πάνε
περίπατο.
Έτσι φτάνουμε στο τέλος της δεκαετίας κι απ' τον «σεμνότητα και ταπεινότητα»
περάσαμε στον «λεφτά υπάρχουν». Ο πρώτος έκτοτε αναζητείται (αν δεν
καταζητείται κιόλας), ο δεύτερος έχει αμολήσει τον «μαζί τα φάγαμε» για να μας
μπινελικιάζει και που λόγω μεγέθους ο καθένας το σκέφτεται να αντιπαρατεθεί μαζί
του. Και κάπου εδώ αρχίζουν τα πρόβεια να εκσφενδονίζονται, τα προφιτερόλ να
φεύγουν στοχευμένα, οι διαλέξεις σε εξωτερικό και εσωτερικό των «νυν» και των
«πρώην» γίνονται επιθεωρήσεις σε στυλ μπουλούκι δεκαετίας 50 και 60. Πάνε οι
χαρισματικοί, οι έντιμοι, οι ευπρεπείς, οι σωτήρες, οι μεσσίες και το κακό
συναπάντημα.
Παρόλα αυτά με τρεις κόρες πια δε με πτοεί κανένα μέτρο, νιώθω ο πλουσιότερος
άνθρωπος στον κόσμο. Απλά συνειδητοποιώ στα 42 μου ότι πρέπει να πάρουμε τον
κόσμο στα χέρια μας, να φτιάξουμε καλύτερους πολιτικούς, καλλιτέχνες, δασκάλους,
αθλητές, δημοσιογράφους, να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο που δε θα χωρίζεται
σε αναπτυγμένο κι αναπτυσσόμενο και Τρίτο Κόσμο, που δε θα κυβερνιέται από
Μπερλουσκόνηδες και λοιπούς «εμπόρους των εθνών», που δε θα θέλει όπλα αλλά
«γράμματα» για τα παιδιά μας, που δε θα κοροιδεύουμε τα μούτρα μας με τους
ΟΗΕδες και τα συμβούλια ασφαλείας, που δε θα κάνουμε «ιερούς» και
«δημοκρατικούς» και «ανθρωπιστικούς» πολέμους. Δηλώνω ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ πως σε
μια δεκαετία (που αν θέλει ο θεός) θα γράψουμε ένα ακόμα χρονογράφημα, εκείνο να
'ναι ανάποδο από τούτο. Αυτό εδώ ξεκίνησε καλά το 80 και κατέληξε «τραγωδία» το
2011, το επόμενο ας ξεκινήσει και να τελειώσει ακριβώς αντίθετα.
Υγ. (προς τον κο Πάγκαλο και κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων). Αξιότιμε
αντιπρόεδρε, «μαζί δεν τα φάγαμε» αλλά σας υπενθυμίζω κάποιους στίχους απ' το
ποίημα του Κ. Βάρναλη, «η μπαλάντα του κυρ-Μέντιου»:
Άντε θύμα, άντε ψώνιο, άντε σύμβολο αιώνιο,
Αν ξυπνήσεις μονομιάς,
Θα ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
Μιχάλης Τζανάκης