Hindi alam ni Misty kung sino ang mas mahigpit niyang kalaban

sa puso ni Jake: ang dati nitong nobyang si Karina na labis-

labis nitong minahal, o si Angelina, ang anak ng mayamang
kasosyo ng ama nito sa negosyo, na ipinangako nito sa amang
pakakasalan nito. Trouble started one day in Quiapo, nang
dahil sa dalawang dosenang blue roses at isang manghuhula
ay natagpuan nila ang bawat isa. But it seemed more like they
found what they needed in each other. Mula noon, eto siya,
isang hamak na executive assistant lang naman na umiibig ng
sobra sa kanyang guwapong boss.

He can’t let go of his past, and she can’t let go of him.

Paano na?

Copyright © 2009
A tagalog romance novel by Vicky Eleen

2
IKAW LANG SA AKING BUKAS

isinulat ni
Vicky Eleen

3
4
 Chapter 1
“I’M SORRY, Misty, hindi matutuloy ang promo on mo as
Manager ng department,” malungkot na pahayag ni Mr. Samaniego,
ang Head ng Marke ng Department kung saan si Misty ang kanyang
Execu ve Assistant.

Napayuko na lamang si Misty sa kanyang narinig, la gustong

itago ang nangingilid niyang luha. Hindi niya inaasahan na hindi niya
matatamo ang matagal nang hinihintay at pinaghirapang promo on.
Umiwas sya ng ngin sa kanyang boss. Sumulyap siyang kunwari sa
bintana. Pinataw niya ang kanyang pansin sa isang magarang Mercedez
Benz na marahang tumigil sa harap ng gusali ng San Diego Proper es
Group. Kitang‐kita niya mula sa ikalawang palapag ang paglabas sa sasa‐
kyan ng isang lalaking makisig at magara sa suot nitong barong. Ka‐
hanga‐hanga ang ndig ng lalaking iyon, naisip niya.

“Misty? Naririrnig mo ba ako?” ang ulit ni Mr. Samaniego.

Napa‐buntung hininga si Misty bago niya hinarap ito. “Frozen lahat ng
promo ons, hindi naaprubahan ng…”

“Naiin ndihan ko po, Sir. I know, ginawa ninyo ang lahat ng

makakaya ninyo para tulungan akong ma‐promote...” matapat niyang
sagot. Napakibit‐balikat na lamang siya.

“Misty, you deserve the posi on. Ngunit hindi naaprubahan

sa Execu ve level ang proposal ko. Ang kagustuhan ni Jake San Diego
ang masusunod…” dugtong nito.

“Jake San Diego?” tanong ni Misty na may halong pagtataka.

“Sinong Jake San Diego?” dugtong niya. Bago sa pandinig niya ang pan‐
galang iyon. Ano kaya ang relasyon nito kay Don Manuel San Diego, ang
namayapang CEO at may‐ari ng San Diego Proper es Group?
 Alam ni Misty na maraming pagbabagong magaganap simula ng
sinamang‐palad na sa aksidente si Don Manuel San Diego, ang may‐ari at
pinuno ng San Diego Group. Kasama niyang nasawi sa akseidente ang
kanyang business partner, ang mayamang si Mar n Jose, tatlong buwan na
ang nakararaan. Simula noon ay maraming nag‐alala na baka magsara na
ang kumpanya. Hindi sikreto na mayroon itong problemang pinansyal,
ngunit umaasa ang lahat na babangon ito sakaling may bagong ma‐
mumuno.

Hindi nila napansin na nang mga sandaling iyon ay biglang bumu‐

kas ang pintuan ng conference room. Pareho silang napalingon at biglang
napatayo ang matanda nang makita kung sino ang pumasok doon.

Hindi nakagalaw si Misty nang sa kanyang paglingon ay bumadya

sa kanyang paningin ang g ng lalaking duma ng. Misty froze at the sight
of him. Para siyang kinuryente nang suklian siya ng g ng mga mapungay
na mata ng lalaking tumambad sa kanyang harapan, ngunit na gilan siya sa
lalim ng lungkot na namalas niya mula rito. Sinundan ng kanyang ngin ang
matangos nitong ilong, at ang mapula at kaaya‐ayang nitong mga labi.
Gosh, she was staring at the most haun ngly handsome face she had ever
seen in her life.

“Hello Arthur,” ba nito kay Mr. Samaniego, bago muling hu‐

marap sa kanya. “I’m Jake San Diego, and you are?” ngumi ito ng bahagya
at inabot ang kanyang kanang kamay kay Misty. Nana ling nakaupo si
Misty, nakapako pa rin ang ngin sa guwapong binata. Hindi siya mak‐
agalaw at parang hindi rin siya makapagsalita. Hindi man lamang niya na‐
gawang kamayan ito. Siniko siya ni Mr. Samaniego, at ang matanda na
mismo ang humagap sa kamay ng binata.

“Welcome back, Jake” ba ng kanyang boss. Hindi man lang

sinulyapan ni Jake ang matanda. Naka g pa rin ito kay Misty, bahagyang
nakangi , para bang aliw na aliw sa reaksyon ng dalaga.

2
 Oh My God, ang guwapo nya. Nakalabas ba ang cleavage ko?
Sana sinuot ko yung pulang blouse….

“This is Misty Moran, ang Execu ve Assistant ng Marke ng De‐

partment” pakilala ng kanyang boss. Mahirap man ay nakuha niyang tuma‐
yo.

“Hi, I’m Misty” bulong niya.

“So ikaw si Misty Moran. We’ll be working together,” sagot nito.

Kinumpas ni Jake ang kanyang kamay sa mga upuan upang muli

silang paupuin. Nanumbalik sa kanyang ulirat si Misty. So itong guwapong
Jake San Diego na ito ang dahilan kung bakit hindi ako na‐promote?

“Arthur, I understand nakahanda na ang lahat para sa iyong pag‐

re ro. Sabihin mo lang sa akin kung may maitutulong ako sa iyo para ma‐
kuha mo ng mabilis ang iyong mga benepisyo” ani Jake.

“Maraming salamat Jake, nakikita kong kasing bait ka rin ng

iyong ama at naniniwala akong sa iyong pamumuno ay muling babangon
ang San Diego Group” sagot ni Mr. Samaniego.

So ito pala ang anak ni Don Manuel, at ang tanging tagapagma‐

na ng nasirang Don. Tatlong taon nang nagtatrabaho si Misty sa San Diego
Group ngunit hindi niya pa nakita ang Jake na ito, wala rin siyang nababali‐
taan na may anak ang Don na ganito pala ka‐guwapo. Tini gan niyang muli
ang binata. Maganda ang bagsak ng mamahaling barong sa mga bisig nito,
tulad ng kanyang unang napansin ng bumaba ito mula sa sasakyan. Nagka‐
gan sila. Napansin niyang malamig at malungkot ang mga g ni Jake.

“Sir…” umpisa niya.

“Call me Jake,” sagot nito. “Anyway we’ll be working together.

Ako ang bagong CEO ngunit personal kong hahawakan ang Marke ng De‐
partment habang wala pang kapalit si Mr. Samaniego. Gusto kong matutu‐
nan lahat ng bago tungkol sa kumpanya at lalo na sa department ninyo. I

3
will need your complete coorpera on, is that understood, Ms. Moran?”
seryoso nitong tanong.

Tumango lamang si Misty. “I understand. G‐gagawin ko ang

makakaya ko,” sagot niya. Parang lahat naman ng sabihin mo ay susundin
ko, Jake.

“At kung maaari…” pahabol nito, “magdamit ka ng mas maayos,

Ms. Moran, kailangan kitang dalhin sa mga mee ng sa mga mahalagang
tao. Please, dress more elegantly”.

Parang binuhusan ng yelo ang buong katawan ni Misty. Tila naka‐

pang‐liliit ang pahayag nito. Hinahamon mo ba ako Jake San Diego? Mata‐
pos mong hindi aprubahan ang promo on ko, iinsultuhin mo ang panana‐
mit ko? Kung hindi ka lang guwapo. Patutunayan ko sa iyong magaling
ako.

Parang kinurot ang puso niya sa pagkapahiya.

“Understood”. Biglang tumigas ang kanyang nig na kanina pa

nanlalambot sa pagka‐bighani. Naramdaman niyang nag‐init ang kanyang
mukha. Napansin kaya nito na nasaktan siya? Parang may bahid ng pag‐
aalala ang mga mata nitong naka g pa rin sa kanya. Magsasalita sana ito
ngunit inunahan na niya.

“Iiwanan ko na kayo para makapag‐usap” dugtong ni Misty. Tu‐

mayo siya. “Marami pa akong gagawin, mas importanteng mga gawain,
kaysa mag‐alala tungkol sa kasuotan ko. It was nice mee ng you, Jake,”
buong pagmamalaki niyang paalam. Iyon lang at tumalikod na siya para
tuluyang lumabas sa conference room. Kung hindi lang sana siya natapilok,
perfect na sana ang exit niya.

HINDI nakatulog si Misty ng gabing iyon. Pilit na nanunumbalik sa

kanyang alaala ang mukha ni Jake, lalung‐lalo na ang malungkot nitong

4
mga mata. Ano kayang mga hiwaga ang nakatago sa mga matang iyon?
Kahit naiinis siya kay Jake, parang gusto niyang malaman ang lahat ng mga
lihim nito. Gusto niyang malaman kung bakit parang walang bahid ng saya
at parang nangungusap ng saklolo ang mga mata nito. At para ano?
Tanong ni Misty sa sarili. Hindi niya main ndihan kung bakit parang gusto
niyang ibsan ang kalungkutan ng binata.

Sa muling pagpikit ay ang mukha pa rin ni Jake ang nakita niya,

nakangi ito at ang mga labi nito ay la nag‐aanyaya ng halik. Biglang na‐
padilat si Misty. What was she thinking? Hindi ko maaaring pagpantasya‐
han ang mayaman at aroganteng si Jake San Diego. Hindi nga ba?

Tuluyan nang bumangon ang dalaga. Iniwan niya ang malambot

at kumportable niyang four‐poster bed at nagtungo sa maliit na pantry ng
kanyang studio unit. Mag mpla sana siya ng kape ng biglang kumililing
ang kanyang cellphone. May text message siya.

GIRL, MAAGA PA BUKAS, SAMAHAN MO AKO. SUNDUIN KITA

DIYAN.

Napangi siya. Ano na naman kaya ang pakulo ng kaibigan ni‐

yang bading at kasamahan sa trabahong si Robina? Tamang tama, naisip
niya. Maari siyang magpasama dito sa pamimili ng mga bagong kasuotang
pang‐opisina bukas. Napa‐buntung‐hininga siyang muli. Sa loob ng tatlong
taon niyang pagatarabaho sa San Diego Group, nasanay na siyang magsuot
ng pantalon at simpleng blusang pormal lamang tuwing papasok sa
opisina. Paminsan‐minsan ay nagsusuot siya ng mataas na takong ngunit sa
madalas ay eleganteng flat shoes lang ang kanyang suot na sapatos. But
she received a direct order: magdamit ka ng mas maayos, Ms Moran. At
gagawin niya naman. Paulit‐ulit niyang pinaniwala ang kanyang sariling
dahil iyon sa utos ng bago niyang boss at hindi dahil gusto lang niyang
aki n si Jake San Diego.

5
 Pinagmasdan ni Misty ang kanyang sarili sa mahabang salamin na
nakasabit sa kanyang silid. Ang kanyang nakita ay isang babaeng katamta‐
man ang taas, mapu at makinis ang balat, maliit ang baywang at maya‐
man ang dibdib. Lumapit siya sa salamin. Isa‐isa niyang ni gan ang bawat
bahagi ng kanyang mukha. Binalangkas ng kanyang mga daliri ang
maninipis niyang mga kilay, malalim at hugis “almond” niyang mga mata,
maliit ngunit matangos na ilong, mayabong at mapupulang mga labi. Totoo
nga kaya ang sinasabi nilang maganda naman siya? Kung gayon, ay bakit
parang mailap sa kanya ang pag‐ibig?

KINAUMAGAHAN ay handa na si Misty nang kumatok si Robina.

Bihira siyang lumabas kung Sabado ng umaga ngunit hindi niya naman
maaring hindi pagbigyan ang kaibigan. Pagbukas niya ng pintuan ay
naaninag niya agad ang katuwaan sa mga mata ng kaibigan nang makita
ang kanyang kasuotan.

“Yan, yan ang sinasabi ko. Dapat ganyan palagi ang suot mo, i‐
display ba naman ang ganda at nalo ako!” nakatawang sambid ni Robina,
halatang nanunukso, habang patuloy na pinagmasdan ang suot ni Misty na
ght jeans at spaghe ‐strapped hot pink top. Simple lang ang eyeliner,
light pink blush at eyeshadow na nilagay ni Misty sa sarili. Nakalugay pa rin
ang buhok na nakaipit sa isang matching pink na headband. “At mas ma‐
ganda ka ngayon kaysa sa mga kamagong dito sa kwarto mo ha!” biro nito.

“Saan ba tayo pupunta?” tanong ni Misty, “samahan mo ako

mamili ng damit ha” dugtong niya.

“Sureness! Pero bago iyon, samahan mo akong magpahula sa

Quiapo,” sagot ng kaibigan.

“Ha? hindi ako naniniwala sa hula, Robina. Kalokohan lang iyon!”

dismayado niyang sagot.

6
 “Hindi naman lahat ganoon. Magaling si Madam Lucresia. Pa‐
hulaan na n kung kailan dara ng ang prince charming mo, at… kung sino
naman sa mga prince charming ko ang dapat kong sagu n.”

Nagkatawanan silang dalawa. Ngunit biglang naging seryoso si

Robina.

“Really Misty, I’m sorry na hindi mo nakuha ang promo on. Ang
balita ko sa opisina, marami pang pagbabagong gagawin ang Jake San Die‐
go na iyon. Mas magiging mahigpit yata sa mga tao. Kung bakit pa kasi
namatay sa aksidente ang ama niyang CEO na n” umpisa ni Robina. “Pero
mas mabu nalang si Jake ang nandito kaysa si Angelina. Ubud kaya ng
sungit at matapobre ng babaeng iyon!” dugtong pa nito. Si Angelina, isang
socialite, ang naiwang kaisa‐isang anak na dalaga ni Mar n Jose, and busi‐
ness partner at kasosyo ni Don Manuel sa San Diego Group. Sinasabing
malaki ang impluwensiya at naipundar na halaga ng pamilyang Jose sa
kumpanya kung kaya’t may karapatan din silang mamuno dito. Maganda,
sexy at sosyal si Angelina Jose. Lagi itong laman ng mga socialite pages sa
pahayagan at hindi ito nawawala sa lahat ng mahahalagang kasiyahan sa
mundo ng mga eli sta.

“Hay naku. Hindi ko na siya iniisip. Basta pagandahin mo ako

nang makita niya na hindi niya ako pwedeng insultuhing muli,” sagot niya.
Pero hindi siya naging matapat sa kaibigan. Dahil buong magdamag na si
Jake San Diego lamang ang nasa isip niya.

“IKAW Robina, makakara ng ka sa ibang bansa… sa Australia!”

bulalas

ng matandang manghuhula.

“Ah, sa Canada ho ako nag‐apply Madam Lucresia” pagtatama ni

Robina.

7
 “Ah o‐oo. Canada nga, Canada at, mabebenta mo kaagad ang
bahay mo dito sa…” sagot naman ng matanda.

“Eh, wala naman ho akong bahay na sarili…”

“Kotse?”

“Wala ho.”

“Lupa? Memorial Lot? teka… “

“Mayroon siyang cellphone…” singit ni Misty.

“Yun, yun nga!” natutuwang sagot ni Madam Lucresia.

Hindi napigilan ni Misty ang tumawa ng malakas. Bumulalas ito

ng tawa at napa ngin pa sa kanya ang ilang mga parokyanong nagpapahu‐
la din sa Plaza Miranda ng Quiapo.

“Uy huwag ka naman maingay, may nagsisimba dun, oh” saway

ni Robina sa kanya, sabay turo sa simbahan ng Quiapo.

“Sabi naman sa iyo hindi totoo ang magpahula. Umalis na tayo

dito,” bulong ni Misty sa kaibigan.

Aalis na sana sila, nang bigla silang na gilan sa nuran ng

matandang manghuhula. Tila nanigas at bahagyang nangisay si Madam
Lucresia. Biglang naramdaman ni Misty ang pagkasisi sa ginawa niyang
pagtawa kanina. Baka nagalit sa kanya ang matandang manghuhula. Nagu‐
lat na lamang si Misty nang biglang nagsalita ang nanginginig na
manghuhula habang sa kanya nakapain ang mga mata nito.

“Ikaw, babaeng hindi naniniwala, nagsalita na ang mga espiritu

ng orasyon. Ngayon mismo makikita mo at makakaharap ang lalaking
makakasama mo sa habang buhay!” iyon lang at biglang hinimatay si Mad‐
am Lucresia.

8
 Nataranta si Robina ngunit hindi napigilan ni Misty ang lalong
matawa sa sinabi ng matanda. Sa gitna ng kaguluhan, kahit natatawa ay
tumulong na rin si Misty para aluin ang matandang un ‐un na ring
nagkakamalay. Nang magising ito ay para bang walang naalala sa mga
nangyari. Feeling ni Misty, inokray lang siya ng matanda.

“Eh pasensya na kayo Madam. Hindi ho talaga ako naniniwala sa

hula eh. Sinamahan ko lang itong si Robina” magalang niyang sinabi na
may kasama pang pag‐iling. “Hindi ho talaga ako nag…” napalingon siya sa
kaliwa. Nagulat siya at bahagyang na gilan, “…papahula…” pagtatapos niya
habang nakapako pa rin ang ngin sa di kalayuan.

“Hello? Napano ka friend? Nakakita ka ba ng multo” tanong ni

Robina.

“Wa‐wala, hindi…” sagot niya.

But there, across the street, sa kanyang bandang kaliwa, may‐

roon siyang nakita. It was the handsome, smiling face of Jake.

Parang nanghina ang mga tuhod ni Misty nang napagtanto ni‐

yang siya ang ngini‐ngi an ni Jake. Kumaway ang binata sa kanya. Parang
nawala ang lahat ng ingay sa paligid, pa na rin ang gulo sa masikip at ma‐
salimuot na bahaging iyong ng Plaza Miranda. Kumaway din si Misty. Pi‐
nalangoy niya ang kanyang paninign sa buong katawan nito. Mas makisig
itong ngnan sa suot nitong jeans, brown t‐shirt, at leather boots. Ang
guwapo niya talaga… those tantalizing eyes…

Nakangi pa rin si Jake nang makara ng sa kinalalagyan nila.

Umikot sa kanyang isip ang sinabi ng manghuhula. Di nga kaya…?

Huwag kang hangal Misty, ang isang Jake San Diego ay hindi
maaaring magkakagusto sa iyo. You’re way beneath his league.

“Ms. Moran, hindi ko akalaing makikita kita rito,” nakangi ni‐

tong ba sa kanya. Hindi lingid sa pansin ni Misty na pinagmasdan siya ni

9
Jake mula ulo hangang paa. Hindi siya nakapagpigil sa magsalita. Naalala
niya ang inis niya dito.

“Sir, naa‐ayon ba sa panlasa mo ang suot ko ngayon?” taas kilay

niyang tanong. Napaubo sa tabi niya si Robina. Para siyang natauhan. “I
didn’t mean…” pagbawi niya.

“No,” mariing sagot ng binata. “I apologize, hindi ko ibig sabihing

hindi maganda ang iyong kasuotan kahapon, Ms Moran. You didn’t give me
the chance to say sorry yesterday. Can you forgive me?” seryosong tanong
ni Jake sa kanya. Wala na ang ngi sa kanyang mga labi nguit naka‐tutunaw
ang g nito habang hinihintay ang kasagutan niya. Did you no ce how
close your lips are to mine right now, Jake?

“Depende. Stop calling me ‘Ms. Moran’. Call me Misty, boss”

nakangi niyang sagot. Puwede naman siguro akong mangarap?

Natawa ang binata. “And just call me Jake” sagot nito. “At Misty,
samahan mo akong mag‐coffee, puwede?”

Hindi siya agad nakasagot. Si Robina ang bumasag sa katahimi‐

kan, “ay puwede, puwede. Aalis na kasi ako marami pa akong appoint‐
ment. Sige ha, ingat.” Nakipagbeso pa si Robina sa kanya bago ito tuluyang
umalis at magpaalam sa kanilang dalawa. Kinindatan pa siya nito na parang
nanunukso.

“So, Misty, coffee?” wika ni Jake. Nakangi pa rin itong naghintay

ng kanyang sagot.

“Sure, saan?” aniya.

“I’m lost. Matagal na akong hindi nagpupunta dito. Saan ba

puwedeng mag coffee tayo?” tanong ng binata.

“Halika, alam ko kung saan maganda” nakangi ng sagot ni Misty.

Dahil sa katuwaan, wala sa kanyang sariling kinuha niya ang palad ng bi‐
nata at hinatak ito sa direc on ng hilaga. Nang makawala sila sa masikip at

10
makapal na lipon ng mga mamimili at kalakal sa Plaza Miranda, tumingin
siyang muli sa binata at noon lang niya napagtantong hawak niya pala ang
kamay nito.

“Oh my God, sorry, Jake” hiyang‐hiya niyang bulong. Dahan da‐

han niyang bini wan ang kamay ni Jake ngunit ito naman ang mahigpit na
humawak sa kanyang palad. Napa ngin si Misty sa mga mata nito. She saw
amusement and loneliness in those eyes. Alam niyang nangungusap ang
mapungay nitong mga mata, at kahit hindi pa panahon upang main ndi‐
han niya ang sinasabi ng mga ito, ay nasiguro niya sa kanyang sarili ng mga
sandaling iyon na.. baka mahalin ko ang lalaking ito.

11
 Chapter 2
“D‐DOON tayo…” ani Misty. Tinuro niya ang isang café sa di
kalayuan. Magkahawak kamay nilang nungo ito. Cozy ang café na iyon na
tanging drinks, pasta, at cake lang ang nasa menu. Pagpasok sa loob, si
Jake ang namili kung saan sila mauupo, and he chose a table by the win‐
dow on the second floor. Nang makaupo, doon pa lang binitawan ni Jake
ang kanyang kamay.

“Misty… don’t ever apologize for being yourself...” umpisa nito.

“I liked holding your hand”.

Naramdaman ni Misty ang pamumula ng kanyang mga pisngi. “I

liked holding your hand too. Ahh, I mean...” Gosh. “I mean, kasi baka
mawala ka, ang dami kasing tao kanina” palusot niya.

“Maliligaw na nga ako dito. 3 years ago ako huling nagpunta

dito.” Sagot ni Jake habang pinagmasdan nito ang lansangan sa labas ng
bintana. Nagtaka si Misty kung bakit biglang nalungkot na naman ang mga
mata nito. Naka g nang muli ito sa kanya ng muling mangusap. “Bu
nalang nakita kita…”

“Ano ba kasi ang ginagawa mo sa Quiapo? Bakit wala kang sasa‐

kyang dala? Ano ba ang ipinunta mo rito?” tanong ni Misty sa binata.

Natawa si Jake. “Ang dami mong tanong.”

“Ang sungit mo naman” biro niya. Hindi niya na alam kung gutom
ba yung nararamdaman niyang pagkabalisa, o gawa lamang ito ng di‐
maipaliwanag na kabang pilit na kumakawala sa kanyang puso?

“Ganito nalang. Let me buy you lunch here, and I’ll answer 5
ques ons from you. And… kailangan sagu n mo rin ang mga tanong ko,”
ani Jake.

12
 “Sige, call ako. Limang tanong” sagot naman ni Misty. Ques on
number 1: paano kita mapapa‐ibig, Jake San Diego?

Pasta carbonara at coffee crumble cake ang inorder ni Misty,

while pasta salad and soup naman ang para kay Jake. Matapos mag‐order,
Jake mo oned for her to start the first ques on.

“O sige, ano ang una mong tanong?” umpisa ni Jake.

Ques on number 2: ano ang gusto mo sa isang babae?

“Bakit ngayon lang kita nakita…. s‐sa opisina, I mean?” bulalas ni

Misty.

“Kagagaling ko lang sa New York. I was studying a post‐graduate

course na Entrepreneurship sa isang university doon. I was there for three
years at katatapos ko lamang ng kurso ko doon ng nasawi si Papa… and I
had to put his affairs in order,” seryosong sagot ni Jake.

“Kasama na ang pamumuno sa San Diego Group?” tanong ulit ni

Misty. “Hindi counted ang follow‐up ques on, ha,” pahabol niya.

Napangi si Jake. “Nakakatuwa ka talaga Misty Moran. Oo, pina‐

ka‐malaking bahagi ng aking pagbabalik ang pamumuno sa San Diego
Group. I want to save the company,” pagtatapos nito.

Magtatanong pa sana si Misty ngunit duma ng na ang kanilang

order. Pinagmasdan niyang mabu si Jake nang magpasalamat ito sa wait‐
er. Mabait ito, magalang, mayaman at matalino. Hindi ito nababagay sa
kanyang isang da ng working student, na ngayon ay isang office worker na
nagsusumikap para mapag‐aral ang dalawang kapa d sa probinsiya.

“Ako naman ang magtatanong” ani Jake.

Yes, I do, I will marry you.

“Bakit sa San Diego Group mo napiling magtrabaho?” tanong

nito.

13
 “Gusto ko kasi talaga sa isang property development and man‐
agement company magtrabaho. Frustrated interior designer and architect
kasi ako. Gusto ko lagi akong pinapalibutan ng mga plano ng bahay, haha‐
ha” biro niya. Sa sobra niyang tawa ay natabig niya ang basong puno ng
tubig. Natapon ito at nabasa ang dibdib ni Jake.

“Naku, sorry, sorry Jake…” pag‐aalalang sinabi ni Misty. Kumuha

siya ng table napkin at pinahid niya iyon sa nabasang t‐shirt ng binata. Pa
ang mga braso ni Jake ay pinunasan niya. Nagkalat na ang tubig sa sahig.

“Hindi puwede ang sorry mo..” nakangi ng sagot nito. Iyon lang
at hinawi nito ang kanyang kamay sa natapong tubig sa lamesa at pinatal‐
sik iyon sa mukha ni Misty.

“Ayy, gumagan ka pa ha, umm” gan ni Misty, “ito pa ang sa

iyo…”

“Hahaha, hindi ako namaan…hahahaa…”

Para silang mga batang nagtawanan at naglaro ng mga sandaling

iyon. Basang‐basa na ang mukha ni Misty at gayon din si Jake. Na gilan
lamang sila ng biglang may narinig silang kalabog sa kanilang tabi. Nakita
nilang kumalat ang mga plato ng pasta at inumin sa sahig. Nadulas na pala
ang waiter na may hinaha d na pagkain sa ibang table.

“Naku po. Pasensya ka na waiter, ha?” ani Jake. Tinulungan nito

ang waiter sa pagtayo. Nakita niyang inabutan nito ng limang daan ang
waiter.

“Ok lang po boss, salamat po,” sagot naman ng waiter. Tahimik

lamang si Misty habang nililinis ng staff ang table nila at ang sahig sa tabi.
Nang matapos ang mga ito ay binalikan nila ang kanilang pagkain. Hindi
naka is si Misty na biglang bumungisngis ng tawa ng dahil sa buong
pangyayari. Nakita niyang nakakangi ng naka ngin lang si Jake sa kanya.

“You’re one of a kind, Misty Moran” sabi nito.

14
 Na gilan si Misty, nakangi ding tumingin muli kay Jake.

“And why is that, Jake San Diego?” sagot niya.

“Because you are the most beau ful, real person I have met so
far since I came back, wala kang kaplas kan sa katawan, and I like that”
buong katapatang sagot nito.

“Thank you…” wala nang ibang maisip pang isagot si Misty. Para
siyang nakalutang sa alapaap ng mga sandaling iyon.

“And that, by the way, is considered your second ques on” dug‐
tong nito.

“Ang daya mo…” nakangi ng sagot ni Misty

“Anong sabi mo? Guwapo ako?” panunukso nito.

“Sige na nga. Guwapo ka na.” Hindi inasahan ni Misty na hindi na

ito sasagot. Naka g lamang ito sa kanya. Oh My God, he’s going to kiss
me.

Parang matagal silang hindi umimik. They just stared in each

other’s eyes. Maya‐maya pa’y ini‐angat ni Jake ang kanyang kanang kamay
at hinaplos ang kaliwang pisngi ni Misty. “May basa pa dito…” bulong nito.

Pagkatapos niyon ay hinaplos ng kanyang mga daliri ang labi ni

Misty. Napa‐pikit si Misty. “Too beau ful…” narinig niyang bulong ni Jake.
Parang isang pelikula ang eksenang iyon, at hindi mapigilan ni Misty ang
panlambutan ng mga tuhod. Hahalikan ba siya ni Jake? Ngunit walang
nangyari. Sa tagal ay dumilat siya. At nakita niyang naka nging muli si Jake
sa labas ng glass window ng café, waring may malalim na iniisip at na‐
ka ngin sa malayo. There goes the roman c moment.

Napa‐buntung‐hininga siya. “Jake..” umpisa nito.

“Don’t say it, Misty, don’t apologize again,” simple nitong sagot.

15
 Natahimik na lamang si Misty. Ramdam niyang bumigat na na‐
man ang damdamin ng binata. Mas lalong naging malalim ang pagkagusto
niyang ibsan ang lungkot nito, kung nalalaman lamang niya kung paano.

Binasag niya ang katahimikan. “Ques on number three: Ano ba

talagang ginagawa mo dito sa Quiapo?”

“May hinahanap akong bulaklak. Dito lang yun mabibili. Hindi ko

lang maalala kung saan.”

“Anong bulaklak?”

“Blue roses.”

“Ohh.” Ohh. May ganon na palang scenario. Hindi na makayanan

ni Misty na tanungin pa kung para kanino ang mga bulaklak. Naramdamn
niyang parang may sumabog sa puso niya ng mga sandaling iyon, mga
luhang gustong kumawala sa kanyang mga mata. Pinaglabanan niya ang
kanyang damdamin. Wala siyang karapatan.

“Sasamahan kita, alam ko kung saan siya dito mabibili” mungkahi

niya.

Tinahak nilang muli ang mga kalye ng Quiapo patungo sa mga

ndahan ng bulaklak. Paglabas sa café at habang naglalakad ay nagtangka
si Jake na hawakan ang kanyang mga kamay. Pumalag siya, iniiwas ang
mga ito. Subalit pilit nitong hinagap ang kanyang mga palad.

“Baka mawala ako..” biro nito.

Napa ngin si Misty sa kanya. Nakangi si Jake. Parang asong

nakikiusap.

“O sige na nga,” nakangi nitong sagot. Man lang kahit sandali

maramdaman kong akin ka. Magkahawak‐kamay silang muling duma ng
sa bulaklakan. Namili ng blue roses si Jake, mga dalawang dosena yata
iyon. Pinalagay pa niya ito sa isang vase at pina‐arrange. Parang espesyal

16
talaga ang pagbibigyan nito. Sino kayang masuwerteng babae ang makaka‐
tanggap ng mga bulaklak na ito?

Nang matapos ang pamimili ay nagyaya na si Jake na ihaha d

siya. Para itong nagmamadali na makara ng sa kung sinong pagbibigyan
niya ng bulaklak. “Naka‐park ang saksayan ko doon sa may simbahan. Can I
drop you off somewhere?” tanong nito.

“Huwag na. May bibilhin pa kasi ako dito. Salamat sa lunch ha..”
nakangi niyang sagot.

“The pleasure was mine, thank you also for your company” wika
nito. “By the way, you s ll owe me four ques ons na dapat mong sagu n.”

“Yes, boss…” sagot niya.

“Ikaw talaga…”

Pagda ng sa parking ay nanong siyang muli ni Jake kung maari

nito siyang iha d. Hindi naman nagpapilit si Misty. Gusto niyang mapag‐isa
ng mga sandaling iyon.

“Ok then.” nakangi nitong paalam. Hawak pa rin ni Jake ang

kanyang mga kamay, at bagkus na bi wan, ay inilapit nito ang mga kamay
ni Misty sa kanyang mga labi, at pinisil ng halik. “See you at work, Ms. Mo‐
ran.”

Iyon lang at sumakay na ito sa magarang kotse. Kumaway pa siya

dito hangang tuluyan itong maka‐alis. Nagbabadya ng luha ang mga mata
ni Misty. Parang biglang nalungkot sa paghihiwalay nila ni Jake, nang may
napansin siyang naka ngin sa kanya sa di kalayuan. Nakangi si Madam
Lucresia at kumaway pa ng napagtantong napansin na siya ng dalaga. Na‐
papikit si Misty. Ano ba ang kaugnayan ni Jake sa hula ng matanda? Bakit
ba niya iniisip iyon? Di ba’t hindi naman siya naniniwala sa hula? Ganoon
nga ba, o sa di man aminin ay gusto niyang magkatotoo ito?

Oh Jake. Ques on number four: paano ko pipigilang ibigin ka?

17
 Chapter 3
BAGO umalis ng bahay ay pinagmasdang muli ni Misty ang
kanyang hitsura sa salamin. Natuwa naman siya sa kanyang nakita. Suot
niya ang bagong beige mini‐skirt at i m na blusang long‐sleeved at deep‐v
ang neckline na binili niya kahapon sa tulong ni Robina. Bago rin pa ang
high heels niya. Kapag suot ito ay parang lalong humaba ang kanyang ma‐
pupu ng bin . Minimal lang ang make‐up niya sa mukha. Face powder,
eyeshadow at lip sheener lang ang kanyang inilagay. Nakalugay lang ang
one‐length niyang mga buhok.

At ngayon nga, Lunes, pagda ng sa opisina ay nanibago ang lahat

sa kanyang ayos. Maging si Mr. Samaniego ay nanibago.

“Sa nagal‐tagal ko rito, bakit naman ngayong last day ko pa at

saka ka nag‐ayos ng ganyan?” biro nito sa kanya.

“Siyempre naman Sir, farewell party niinyo tonight di ba?” sagot

ni Misty.

Maging ang kanyang mga kaopisina ay nagpamalas ng paghanga.

Mag‐a‐alas diyes na ngunit hindi pa rin siya pinapatawag ni Jake. Tinapos
na lamang niya ang kanyang mga trabahong nakabinbin pa, lalong lalo na
ang mga dapat papirmahan kay Mr. Samaniego bago matapos ang araw na
ito na siyang last day ng matanda sa opisina.

Pumunta siya sa human resources department upang iha d ang

ilang dokumentong pinaha d ni Mr Samaniego sa kanya. Pagda ng doon
ay narinig niyang nag chi‐chismisan ang mga empleyado tungkol kay Jake.
Kahit nag bubulungan ay bahagya niyang narinig ang pinag‐uusapan ng
mga ito.

“…si Jake, 3 years ago….”

“Ka‐guwapong bata. Bagay sila…”

18
 “Oo, namatay, aksidente din…”

“Mahal na mahal niya…”

“Si Karina, sa marke ng din…”

“Ehem….” bungad ni Misty. Saka pa lang siya napansin ng mga

ito. “Ito na po yung pina‐papirmahan ninyo kay Mr. Samaniego.” Inilagay
niya ang folder sa table ni Gen, ang HR benefits staff.

“Misty, ikaw pala ang bagong kanang kamay ni Mr. San Diego.
Ang swerte mo, ang guwapo niya ano. Bu nalang bumalik na siya dito sa
a n,” sabi nito.

“Bumalik?” tanong ni Misty.

“Oo, three years ago lang siyang umalis. Pero bago niyan, siya
ang assistant CEO ng kanyang ama dito. Wala ka pa kasi noon kaya di mo
siya inabutan dito” boluntaryong pahayag naman ni Van, ang isa sa mga
staff doon.

“Umalis siya para mag‐aral di ba?” tanong ni Misty

“Naku, chika lang iyon. Kasi si Karina, yung…”

“Aba, aba, chismisan ang ginagawa ninyo. Magsi‐trabaho nga

kayo…” nabigla sila nang lumabas si Archie, ang head ng HR. Naputol tuloy
ang kanilang kuwentuhan at nagsibalik naman sa kani‐kanilang mga table
ang mga empleyado. “Pasensiya ka na Misty makukulit talaga itong mga
ito. Inasikaso ka na ba nila?”

“Ah, oo, Archie, salamat” sabi niya. “Ahh, Archie, di ba… di ba…
Karina ang pangalan ng baabeng pinalitan ko, yung da ng humahawak sa
posisyon ko?” tanong niya.

“Yeah, that was Karina Cerino. Bakit?”

19
 “W‐wala. Salamat nalang.” Hindi rin malaman ni Misty kung bakit
niya naitanong iyon.

IT WAS exactly two o’clock in the a ernoon nang ipinatawag siya

sa opisina ni Jake San Diego, ang bagong CEO ng San Diego Group. Kinaka‐
bahan man ay may halong kasiyahan sa kanyang puso na muli niyang
makakasama si Jake. Dala ang kanyang notepad, mabilis niyang inayos ang
kanyang sarili at tumungo na sa execu ve offices wing sa ikalimang pala‐
pag.

Marahan siyang kumatok sa pinto ng nara ng ang office ni Jake.

“Yes, come in” rinig niya ang nig nito. Kumakabog ang kanyang dibdib sa
kaba at tuwa na muli niyang makikita ang binata. With a wide smile on her
lips, pinihit ni Misty ang pinto at pumasok siya.

“Hi, Jake!” ba niya. Hinanap niya ang ngi at tuwa sa mga

mukha nito, ngunit wala siyang nakita. Seryoso at pormal itong humarap sa
kanya. Saka pa lamang niya napansin na may ibang tao pala sa silid.

“Misty” wika ni Jake. “Maupo ka muna” i nuro siya nito sa

mamahaling leather sofa sa gilid ng silid.

“You know Ms. Angelina Jose, daughter of one of our biggest

stakeholders in the company. Angelina, this is Misty, siya ang isa sa mga
execu ve assistant ko habang inaayos pa ang lahat” pakilala ni Jake. Sa
kanyang tabi ay nakatayo ang isang napaka‐gandang babae, in her red
figure‐hugging dress na halatang designer made. Mamahalin ang suot ni‐
tong mga alahas at parang galing pa sa salon ang ayos ng buhok nito at
mukha. Tunay nga palang napaka‐ganda at napakasosyal ni Angelina Jose.

“How do you do, Ms. Jose, condolence po.”

“Thank you.” Malamig ang sagot ni Angelina sa kanya. Parang inis

na inis sa kanyang pagda ng.

20
 “Ok, I’ll leave you darling. Magtatrabaho ka pa. Kailan na n pag‐
uusapan uli ang a ng kasal?” matamis na sinabi ni Angelina kay Jake.

Nahulog ang dalang notebook ni Misty. Napa ngin si Jake sa

kanya. Waring nangungusap ang mga mata nito. Hindi niya inaasahan ang
eksenang iyon. Ginusto niyang maglahong parang isang bula ng mga san‐
daling iyon, ngunit yumuko na lamang siya upang pulu n ang kanyang
notebook. Naunahan siya ni Jake. Iniabot nito ang notebook sa kanya.
Tingangap niya naman ngunit umiwas niya ito ng ngin.

“Salamat” aniya. Tumalikod at tumungo sa sopa. Nagkunwari

siyang nagbabasa ng magasin.

Binalikan ni Jake si Angelina. “I’m really busy Angelina. Saka na

tayo mag‐usap” sabi nito.

Hindi na niya narinig kung ano pa ang pinag‐usapan nila. Narinig

na lamang niyang sumara ang pinto at naglakad nang papalabas si Ange‐
lina. Naramdaman niyang tumabi si Jake sa kanya sa sopa.

“Are you ok?” tanong nito.

She faced him with head held high. “Why shouldn’t I be? Mr. San
Diego?” sagot niya.

“Huwag ka ngang ganyan. Hindi ako sanay, “ tugon naman nito.

Napa‐buntong‐hininga si Misty. Lumipat si Jake ng puwesto,

umupo ito sa harapan niya. “Misty…” umpisa nito.

“Ques on number four: Kailan ang kasal mo kay Angelina Jose?”

Sabihin mong hindi totoo. Sabihin mong hindi ka kailan man

pakakasal sa ibang babae. Sabihin mong hindi…

“Hindi ko alam” tahimik nitong sagot. “I will admit, I considered

it, pero…” na gilan ito sa pagsasalita at muling tumingin sa kanya. “Its just
that three years ago, I promised my father…”

21
 This me, she saw nothing but pain in his eyes. Hindi handa si
Misty sa naramdamang awa dito.

“Nangako ka sa iyong ama na pakakasal ka kay Angelina?”

“Nangako ako kay papa na pipili n kong umibig kay Angelina, at

umasa naman siyang balang araw ay kami ang magpapakasal. At that
me… dahil sa mga nangyari, I made my promise. I simply didn’t care.”

Hindi tuluyang main ndihan ni Misty ang ibig sabihin ni Jake.

Ano ang nangyari? Why didn’t he care? Nilapitan niya si Jake. Gustong‐
gusto niyang yakapin ang binata. Gusto niyang aluin ang mga kirot at hapdi
sa puso nito.

“Misty… I would appreciate it if we kept our rela onship strictly

professional, lalo na dito sa opisina.” Nanlambot siya sa narinig. Ganoon
ba siya ka‐obvious? Nahahalata na ba ni Jake ang kanyang pag ngin?

“About last Saturday…”

“What about last Saturday? There was nothing last Saturday,”

diretsong pahayag ni Misty. Hindi biro ang lakas ng loob na nilipon niya ng
mga sandaling iyon upang ipakitang hindi siya naaapektuhan sa nuran ni
Jake. It’s my fault. Gaga akong umasa.

“Misty…”

“Jake, nandito ako para magtrabaho, hindi para sa ano pa man.

Kaya kung may ipag‐uutos ka, sabihin mo na.” Umupo si Misty sa upuan sa
harap ng table ni Jake. She sat there, dignified, and opened her notebook,
handang ilista kung ano mang ipag‐uutos nito. Sumunod si Jake at umupo
na rin sa kanyang desk.

“Allright, kailangan ko ang report ng lahat ng marke ng cam‐

paigns na ginawa during the last six months para sa tatlong bagong binuk‐
sang hotels sa Cebu at Bohol. I want it on my desk in an hour.”

22
 “I’m on it” wika niya. Tumayo na siya at lumabas ng silid. Hindi
na siya nagpaalam pa kay Jake. So ganito nalang tayo mula ngayon. Nang
maisara ang pintuan ay nagmadali siyang sumakay ng elevator. Dahil napag
‐isa, hindi na napigilan ni Misty ang lumuha at doon din niya napagtanto:
iniibig niya si Jake San Diego.

“UMINOM ka pa ng sopas, habang mainit pa.” Umuwi ng maaga

si Misty. Pagkatapos niyang ipaha d ang mga report na kailangan ni Jake
sa opisina nito, ay nagpaalam siya sa mga kasamahan na masakit ang
kanyang ulo at umuwi na. Humingi rin siya ng paumanhin kay Mr. Sama‐
niego na hindi na siya makakadalo sa farewell party nito. Mabu na
lamang at duma ng si Robina at may dala itong mainit na macaroni soup.
Kung hindi ay wala na talaga siyang balak na mag‐hapunan pa.

“Ano ba kasi ang nangyari sa inyo nung Sabado? Sa ngin ko girl,

na‐love struck ka talaga eh” biro ng kaibigan.

“Wala namang nangyari. Kumain lang kami. At saka wala ito, m‐

migraine lang.”

“Migraine ka jan. Kilala kita, Misty, matagal na tayong magkaibig‐

an” wika nito. “Pero alam mo friend, may balita akong narinig kanina sa
opisina. Talaga raw magpapakasal na itong si Jake at Angelina. Andun yung
hitad kanina ah, nakita mo ba?”

Sasagot sana si Misty nang biglang tumunog ang kanyang cell‐

phone. It was another text message from Jake. Binasa niya ito.

MISTY WHY AREN’T YOU RESPONDING TO MY MESSAGE. ARE

YOU OK? MAY KAILANGAN KA BA? MAYSAKIT KA BA?

Hindi pa niya naibababa sa lamesa ang kanyang cellphone ng

tumunog itong muli.

23
 MISTY, MAKAKAPASOK KA BA BUKAS? I NEED YOU EARLY FOR A
PRESENTATION FOR THAT NEW HOTEL.

Yun lang pala ang kailangan nito. Para sa trabaho. Tumunog ulit
ang cellphone.

TAKE CARE OF YOURSELF, OK?

Pinatay niya ang cellphone.

“Siya ba ulit iyon?” tanong ni Robina. Tumango lamang si Misty.

“Alam mo girl, feeling ko, may gusto rin sa iyo si Jake San Diego.
Kasi yung ngin niya sa iyo nung Saturday, kakaiba. Parang napakalagkit,
parang nang‐aangkin” tukso nito. “Kaso nga lang, there is this Angelina girl
na he’s supposed to wed.”

“Hindi siya siguradong magpapakasal siya kay Angelina Jose,” di

mapigilang bulalas ni Misty.

Tumaas ang kilay ng kaibigan. “Aba’t alam niya. Close pala kayo
ha? Kayo na ba?” hirirt nito.

“Imagina on mo lang yun Robina. Gabi na umuwi ka na nga.”

“Sige para makapag pahinga ka na. O, matulog ka nang maaga.

See you tomorrow!” paalam nito.

“Ah, Robina… p‐puwede bang humingi ng pabor. Curious kasi

ako, ngnan mo naman kung may masasagap kang chismis tungkol…
tungkol kay Karina, yung da ng execu ve assistant na pinalitan ko, three
years ago,” pakiusap niya.

“Karina?” pagtataka nito. “Siya, sige, I will use my powers to see

what I can find out.” Nagtawanan pa sila ng kaibigan bago ito tuluyang
umalis.

24
 May sampung minuto na ng napansin niya na naiwanan ni Robi‐
na ang lalagayan nito ng sopas, pero naisip niyang isasauli na lamang niya
ito bukas. Sa kanyang paghiga, naisip niya si Jake. Agad nanumbalik ang
mga eksena ng hapong iyon at ang malamig na pakikitungo nito sa kanya.
Paano ko ba maibabalik ang kahapon? Ang kahapong wala ka pa sa buhay
ko? Ang kahapong walang saysay ang buhay ko ngunit hindi naman ako
nasasaktan ng ganito?

Lubos ang kaligayahang nadarama niya tuwing naiisip niya o

nakikita si Jake San Diego… at lubos din ang pagdurusa niya sa tuwing maii‐
sip niyang malayong ibigin siya nito, lalo na’t nariyan si Angelina, ang ba‐
baeng pinangako nito sa amang mamahalin at pakakasalan.

And what about me? We only had one day, Jake. Maybe you just
needed a friend, someone out of your social circle that you can be yourself
with. But friend, you just don’t know how in love with you I am.

Niyakap ni Misty ang kanyang unan at hindi na niya napigilan pa

ang lumuhang muli. Ngunit nagulat siya nang may marining na katok sa
pinto. Si Robina kaya ito at nagbalik?

Muli niyang narinig ang katok. Bumangon siya sa pagkakahiga

upang pagbuksan ito. Hindi na niya nagawang ayusin pa ang sarili.

Pagkabukas ng pinto ay nagulat siya, there standing in all his

handsome glory, was Jake. “Anong ginagawa mo rito?” tanong ni Misty.

“Good evening, Misty, may dala akong cake, maari bang pu‐
masok?” malugod nitong ba .

Pinapasok ni Misty ang binata.

“I’m glad to see that you’re ok” wika nito.

Nakatayo pa rin silang dalawa sa gitna ng kwarto. Nagka nginan

sila. Unang ngumi si Jake. Umiwas ng ngin si Misty.

25
 “You look awesome,” sabi nito, matapos mapansin na nigh e
lang ang suot ni Misty. Pumunta si Misty sa tukador at nagsuot ng robe
bago muling humarap kay Jake.

“Bakit ka naparito, Jake?” tanong niya.

“Di mo sinagot ang mga message ko.”

“Masakit ang ulo ko.”

“Umuwi ka ng maaga kanina.”

“I was not feeling well..”

“Umiiwas ka…”

Wala nang maisagot si Misty. Tumalikod siya. Hindi maaring mal‐

aman ni Jake na nagdadalamha niya dahil dito. Pagharap niyang muli ay
pinilit niyang ngumi .

“Kahit gusto kitang iwasan, hindi ko siguro magagawa, dahil boss

kita, hindi ba?” wika niya.

“You’re more than just that, Misty,” sagot nito.

Ano? Shock absorber mo? Parausan?

“You’re my friend” dugtong ni Jake.

Yun. Friend.

Pinagmasdan ni Misty ang mukha ni Jake. Hindi niya magawang

ituon ang kanyang mga mata sa ibang bagay. Nakita niyang tapat ito at ang
mga mapungay nitong mga mata ay parang nagsusumamo. Nang ngumi
ito ay napansin ni Misty ang mga labi nito. Napalunok siya. Oh Jake.
Lumambot ang puso ni Misty.

“Yes, magkaibigan tayo,” sagot niya.

26
 “Nag‐alala ako sa iyo kaya ako nagpunta dito” wika ni Jake, “may
cake akong dala.” Habang nagsasalita ay ito na mismo ang kumuha ng
pla to at nidor. Ipinaghiwa nito ng cake si Misty.

“Masarap iyan, tripple chocolate surpise.” Isinubo niya ang isang

slice kay Misty. Guman naman ang dalaga. Naghiwa din siya ng isang
putol at isinubo niya iyon kay Jake. “Ummm,” sabi nito.

“May presenta on tayo bukas sa isang hotel owner. Gusto kong

bilhin ang hotel niya. May plano akong maganda para doon.” umpisa ni
Jake.

“Anong hotel ito?” tanong ni Misty.

“Isang small family owned hotel, sa Pangasinan. Balak kong gaw‐

ing resort, pero gusto ko themed hotel siya. Yung unique at kakaiba ang
konsepto. Unang project ko ito as CEO ng San Diego Group” wika nito.

“Magandang ideya iyan. Kinakabahan ka ba?”

“Oo at hindi. I just don’t want any more financial losses for the
company,” amin nito.

Tiningnan ni Misty si Jake, naka g din ito sa kanya. “Kaya mo

iyan, I believe in you, magiging matagumpay ang plano mo…” pag yak ni
Misty.

Matagal silang nagka nginan, la nangungusap ang kanilang mga

mata. Hinagap ni Jake ang mga palad ni Misty. “Salamat…” bulong nito. Sa
dampi ng palad nito sa kanya, may umusbong na init, mala‐apoy na init na
bumalangkas mula sa kanyang palad patungo sa kanyang puso. Gustong‐
gusto niyang yakapin si Jake, ngunit nagpigil siya. Hindi niya ma‐itatangging
nakita din niya sa mga mata nito ang pagnanasang magkalapit pa sila.

Binasag niya ang katahimikan. ““Gusto mo pa ng cake?” tanong

niya.

27
 “Umm, sige.”

Imbis na ipagha niya ito ng isang slice ay kinamay niya ang icing
at ipinahid iyon sa ilong ng binata. Bumulalas ng tawa si Misty. Hindi niya
napansing guman rin si Jake at nagkaroon na din siya ng icing sa ilong.
Para silang batang namahid ng icing sa mukha at braso ng bawat isa. Pa‐
rang mga paslit na naghabulan sa maliit na espasyo ng kwartong iyon.

Na gil lamang ang kanilang mun ng laro ng tumunog ang cell‐

phone ni Jake. Pinatay nito ang cellphone at hindi sinagot. Nakangi at
hingal na hingal na inabutan ni Misty ng bimpong basa si Jake. Nilinis niya
ang mukha at braso nito, nangal ang icing at lagkit. Ni hindi niya man lang
nalinisan muna ang kanyang sarili.

“Misty….”

Hinagkan ni Jake ang pisngi ni Misty, parang ku ng na nilasap

ang kanyang mukha, hinalikan bawat bahagi ng pisngi niya na may icing.
Pagkatapos niyon ay niyakap siya ni Jake ng mahigpit. Guman ng yakap si
Misty. Hindi na niya namalayan kung gaano sila katagal na nasa
magkayakap. Tila nalasing si Misty sa bango ni Jake, at parang abot kamay
na niya ang langit ng mga sandaling iyon. Humigpit ang mga yakap ni Jake
sa kanya.

Hagkan mo ako, Jake…

Hinagkan ni Jake ang kanyang leeg, ang baba….

"Jake…”

“I’ll see you tomorrow,” marahang bulong ni Jake sa kanyang

tainga.

Bago pa naimulat ni Misty ang kanyang mga mata, wala na si

Jake sa kanyang harapan, wala na sa kanyang silid. Napaluhod si Misty at
nag‐unahan ang kanyang mga luha sa pagpatak.

28
 Matapos niyon ay hindi na namalayaan ni Misty na nakatulog
siyang luhaan. Sa kanyang panaginip, nakita niyang naglalakad siya sa
gitna ng ulan, sa isang bulubunduking mayabong sa berdeng damo at pu‐
no. Nakayapak siya, la may hinahanap. Namataan niya si Jake, papalapit
ito sa kanya, at inabot nito ang isang rosas na kulay asul. Tinangap niya
ang bulaklak, ngunit nasugat ang kanyang kamay sa mga nik nito, at
dumugo. Humingi siya ng tulong ngunit sa paglingon ay nag‐iisa na
lamang siya, wala na si Jake.

29
 Chapter 4
SINADYA ni Misty na ma‐late ng pagda ng sa opisina kahit alam
niyang kailangan siya sa mee ng nang umagang iyon. Alam niyang eight
thirty a.m. ang start ng mee ng ngunit nine‐forty na ay papasok pa lang ng
building si Misty. Pagda ng niya sa kanyang desk ay nagpatong‐patong ang
messages na pina‐aakyat siya sa execu ve mee ng room pagda ng na
pagda ng niya. Bitbit ang notebook ay lumabas na siya at tumungo roon.
She took her me going there. Hindi lang dahil napakataas ng takong ng
bago niyang sapatos na suot, kundi gusto niyang inisin si Jake San Diego.
Napansin niyang napalingon ang mga officemates niya habang naglalakad
siya. Sa alin kayang parte sila humanga? Sa kanyang fully made‐up face,
blow‐dried hair, o sa kanyang skimpy black dress? Sleeveless, v‐necked, at
maikli ang damit na iyon, hapit sa kanyang katawan, at may sinturong
lalong nagbibigay hugis sa kanyang baywang.

Pagpasok niya sa mee ng room ay napalingon ang lahat sa

kanya. Napansin niyang hindi aabot ng sampu ang mga tao roon. Nakita
din niyang naroon si Angelina, at hindi maganda ang hiwa g ng ngin nito
sa kanya.

“I’m sorry I’m late, Mr. San Diego. Nagkaroon kasi ako ng emer‐
gency sa bahay kagabi.” Umupo si Misty sa tabi ni Jake. Ngini an niya ito
ng pagka‐tamis tamis.

“Ah, this is Misty Moran, my execu ve assistant for Marke ng,”

pakilala niya. “Misty, this is Mr. Claude Amurao and his staff. Tayo ang
bibili ng hotel nila sa Pangasinan.”

“It’s good to meet you, Misty” magalang na sagot ni Mr. Amurao,

bago ito bumaling kay Jake. “So we have a deal then? Twenty‐eight million
pesos for the hotel property, and 2 hectares of land around it para sa iyong
resort.”

“Deal” walang kurap na sagot ni Jake.

30
 Nag‐panic si Misty. Alam niyang hindi ganoon kalaki ang assets
ng San Diego Group para tustusan ang ganito kalaking project. Sumulyap
siya kay Jake, nagtatanong ang kanyang mga mata. Tumi g si Jake sa kanya
sumandali at pagkatapos ay inilihis na nito agad ang kanyang paningin.

“You are sure you can finance this?” tanong ni Mr. Amurao.

“Of course he can. We can.” Si Angelina ang sumagot. “This is a

joint venture, yet again, between San Diego Group, and myself. Hindi mo
naitatanong, our fathers are best friends and business partners. At kahit
wala na sila, ipagpapatuloy namin ni Jake ang naumpisahan ng aming mga
ama.”

“Yes, magaling. I’ll say, Angelina, kung hindi rin lang sa magan‐
dang presenta on ni Jake, tungkol sa plano niyang pagandahin ang proper‐
ty, hindi siguro ako papayag na sa inyo ipagbili ang minana ko sa aking mga
ninuno. Secondary nalang ang financial aspect,” pagtatapat nito.

Mariin pa ring naka g si Misty kay Jake. Ito pala ang plano mo.
Kaya pala hindi mo matanggihan si Angelina. Kailangan mo ang pera niya.

“At huwag kayong mag‐alala, magkakaroon ng magandang expo‐

sure ang project. Dahil pag naisa‐ayos na ang resort, ay doon magaganap
ang wedding of the year, right Jake?” nakangi ng dugtong ni Angelina.

Natabig ni Misty ang tasa ng kape sa kanyang tabi ng hindi si‐

nasadya. Nagkagulo ang mga tao at hindi na nagawa ni Jake na sagu n pa
si Angelina.

“Oh, I’m sorry…” paumanhin ni Misty. “Para kasi akong biglang

kinilabutan eh, masyado yatang malakas ang aircon,” wika niya. Nag‐
tawanan ang mga naroon at nulungan pa siyang linisin ang kalat. Na‐
pansin niyang naka g si Angelina sa kanya. Parang papatay ang mga mata
nito at halatang inis na inis sa kanya.

31
 Natapos ang mee ng at napagkasunduang bibilhin ng San Diego
Group ang hotel at lupaing pag‐aari ng pamilya Amurao sa Pangasinan.
Matagal nang sarado ang hotel ngunit maganda ang kinalalagyan nito at
malapit din sa magagandang beach doon. Kasama sa ipagbibili ay ang da‐
lawang ektaryang rolling hills at kapatagan na pumapalibot sa hotel.

Nang makaalis ang lahat ay naiwan sa mee ng room si Jake,

Misty at Angelina. Unang nagsalita ang sosyal na babae.

“Darling, your execu ve assistant here, she is so stupid. Tinabig

ba naman ang kape? Kulang sa pansin!” sigaw nito.

Nagpan ng ang mga tainga ni Misty. “I beg your pardon?” sagot

ni Misty. Tumayo siya at namewang pa.

“Misty, no. Angelina, it wasn’t her fault. Hindi niya sinasadya, at

ano pa ba naman ang problema? Nakuha na n ang property. That is
enough!” saway ni Jake.

“I want you to fire her!” utos ni Angelina.

“What? You don’t have that decision Ange.”

“But you do, so fire her.”

Sumulyap si Misty kay Jake. Naghihintay ng kasagutan nito.

“Misty, bumaba ka na. Come back here a er lunch, marami

tayong trabaho” mahinahon at magiliw na utos ni Jake sa kanya.

“I’m sorry, Jake” sambit niya bago tuluyang lisanin ang execu ve
conference room. Kitang‐kita niya ang galit sa mukha ni Angelina ng mga
sandaling iyon.

Sa labas ng conference room, ay hindi agad umalis si Misty.

Narinig niya ang pag‐uusap ni Jake at Angelina sa loob.

32
 “Angelina, you are my business partner, you are not my boss. I
am the CEO here. Misty will stay on as my Execu ve Assistant and that is
final.” Ngayon lamang niya narinig ang makapangyarihang nig ni Jake.
Lalo siyang humanga dito. Hiyang‐hiya tuloy siya sa kanyang ginawa. Tala‐
ga namang sinadya niyang tabigin ang kape. Alam naman niyang walang
gusto si Jake kay Angelina, at ang huli lamang ang naghahabol dito. Kahit
nangako si Jake sa kanyang ama na pipili n niyang mahalin si Angelina at
pakakasalan ito, naniniwala si Misty na hindi ito madaling mangyari . Yun
nga lang, nasabi na ni Jake minsan na gusto niyang isalba ang San Diego
Group, at kung kasama sa pagsalbang iyon ang pakasalan si Angelina at ang
pera nito, wala na siyang magagawa.

WALANG ganang kumain ng tanghalian si Misty nang sumunod

na araw. Kasama niya si Robina sa isang Japanese fas ood sa tapat ng
opisina. Ikinuwento niya dito ang mga naganap sa mee ng ng umagang
nakaraang araw.

“Pilya ka, I never knew you had it in you. Umamin ka na nga!”

pilit nito.

“Umaming ano?” sagot niya.

“Na, in‐love ka kay Jake San Diego!” bulalas nito.

“Ssshhh huwag ka namang maingay…”

“Girl, wow. Pulang‐pula ka,” tukso nito. “May kinalaman ba siya

sa echeng mong ‘emergency’ kagabi?”

“Well… yeah, pero hindi naman talaga emergency iyon” amin

niya.

Sa humigit kumulang na sampung minuto, ay pinilit ni Misty na

ikuwento kay Robina ang lahat. Kung paano niya natutunang ibigin si Jake,
kung paano humaplos sa kanyang mga pisngi ang mga labi nito. Kung

33
gaano kasakit ang katotohanang kaibigan lang ang ngin ng binata sa
kanya. Manghang‐mangha ang kaibigan sa mga ipinagtapat niya.

“Oh my God, Misty. Hindi si Angelina ang kalaban mo kay Jake.

It’s the Karina factor, dearie. Di ba, pina ‘research’ mo ako?”

Si Karina. Nagkaroon siya ng palagay na may kinalaman ito kay

Jake nang narinig niya ang pangalan nito sa mga usap‐usapan sa HR noong
isang araw. “Anong nalaman mo?” tanong niya.

“Girl, mamaya ko na iku‐kuwento. Ayan na kasi ang boss ko, baka

maunahan akong makara ng sa opisina. Tawagan kita mamayang gabi,
ha.”

Hindi na niya napilit pa ang kaibigan na magsalita. Nagmadali

itong tumayo at lumabas ng restawran para habulin ang boss nito.

“ITO na ang mga reports na hinihingi mo, at ito naman ang pre‐
liminary budget schedule for the next quarter.” Inabot ni Misty ang mga
folder kay Jake, ngunit hindi ito tuminag. Naka ngin lamang ito sa malayo,
nakatanaw sa labas ng malaking bintana sa opisina nito. Kitang‐kita ni
Misty ang mga rumaragasang sasakyan sa malaking highway na abot‐
tanaw mula sa mataas nilang kinalalagyan.

“J‐Jake? Ito na ang mga papeles…”

“Iwanan mo na lang diyan sa mesa.”

Inilatag ni Misty ang mga folder sa ibabaw ng mamahaling desk

nito, ngunit hindi niya magawang umalis.

“Sorry tungkol sa kahapon,” umpisa niya. “Sana ay hindi kayo

nagkaroon ng problema ni Ms. Jose…”

“No. Salamat. Hindi ko talaga alam kung ano ang isasagot ko

kung hindi mo nabig ang kape.” Humarap si Jake sa kanya. Ngumi ito. Sa

34
mga sandaling iyon, ay naramdaman niyang parang nanlalambot ang
kanyang mga tuhod. Parang sikat ng araw sa kanyang paningin ang kagu‐
wapuhan ng binata. Lumapit ito sa kanya.

“Thanks for being there, Misty.”

“So you’re not going to fire me?”

Nawala ang ngi sa mga labi ni Jake. Yumuko ito at tumalikod

muli. Parang may mabigat at malalim na suliranin itong naala‐ala. Ano ba
ang problema mo, Jake San Diego?

Humakbang si Misty papalapit kay Jake. Gustong‐gusto niyang

ibsan ang lungkot ng binata, gustong‐gusto niyang yakapin ito. Sino si Kari‐
na sa buhay mo? Ano na ako sa puso mo?

Humarap itong muli sa kanya, at sa pagkakataong iyon, ay halos

magkalapat na ang kanilang mga katawan. I naas ni Jake ang kanyang
baba at ningnan siya nito sa mata.

“No, you are not fired, Misty…” marahan nitong sinabi. “Ayokong
mawala ka.”

Hindi nakasagot si Misty, bagkus ay ipinikit niya ang kanyang mga

mata. Pero ano ako sa buhay mo, Jake? Dapat ba kitang ipaglaban ?

Hindi niya agad namalayan na wala na si Jake sa kanyang hara‐

pan at naupo na ito sa kanyang desk. Binuklat nito ang mga folder na in‐
iha d niya. Patuloy lamang itong nagsalita while Misty tried to catch her
balance.

“In fact, maghanda ka. One of these days ay pupunta tayo sa

Pangasinan. Gusto kong makita mo ang hotel, and tell me if you have any
ideas kung paano na n gagawing isang maganda at kakaibang resort ang
property na iyon.”

35
 Naghintay si Jake sa kanyang sagot ngunit nana ling naka ngin
lamang siya dito.

“Jake.”

“Yes?”

“Ayoko.”

“Ayaw mo?” nagtatakang tanong ng binata.

“A‐ayoko ding mawala ka!”

Huli na nang napagtanto niya ang kanyang mga sinabi. Huli na

para bawiin pa ito. At hindi malaman ni Misty kung alin ang mas masakit,
ang pagkapahiya o ang makita ang kawalan ng reaksiyon sa mukha ni Jake.
Parang babagsak na ang kanyang mga luha nang tumalikod siya sa binata
at tuluyang lumabas. Hindi siya dumiretso sa kanyang opisina, tumuloy siya
sa ibaba ng gusali. Kailangan niyang lumabas, magpahangin. Na gilan si
Misty pagda ng sa recep on area, sa harap ng isang magandang bouquet
ng blue roses doon. Nilapitan niya ito.

“Misty?” ba ni Mariel, ang recep onist. “Pakisabi mo kay Sir

Jake, nandito na yung pinabili niyang blue roses, ipapa‐akyat ko ba?”

“Itawag mo nalang, Mariel. Aalis kasi ako,” sagot niya. Hindi niya
mailisan ang kanyang ngin sa mga asul na bulaklak na iyon.

Hindi pa siya nakakalayo nang tawagan ni Mariel si Jake. Pagkata‐

pos niyon ay narinig niyang ipinatawag nito ang driver ni Jake, ipinakuha
ang mga bulaklak at pinahanda ang sasakyan.

Mabilis ang mga pangyayari. Lumabas kaagad si Misty sa gusali at

pumara ng taxi sa labas ng gate. Hindi niya ito agad pinaalis. Inabangan
niya ang pagbaba ni Jake mula sa ikalimang palapag at ang pagsakay nito
sa Mercedes Benz na naghihintay dito sa harap ng gusali. Maya‐maya pa ay
nakita niyang umusad na ang sasakyan lulan si Jake.

36
 “Alis na tayo, pakisundan nga ang kotseng iyan. Wag kang pa‐
halata, ha!” utos niya sa driver.

Nang umandar na ang taxi ay inilabas ni Misty ang kanyang

shades at sinuot ito. Kung nandito lamang si Robina, malamang sasabihin
nitong bagay sa kanya ang maging isang stalker.

“MISS, saan ho ba tayo? Papuntang Marikina na ito ah?” irita‐

dong tanong ng driver ng taxi.

“Manong, basta ho sundan niyo lang yung chedeng na iyan, yung

kulay i m” sagot ni Misty.

Napakamot nalang sa ulo ang driver at napa‐iling. Hindi rin alam

ni Misty kung saan patungo si Jake. Ang alam niya lang, kailangan niyang
malaman kung kanino nito ibinibigay ang mga blue roses na espesyal niya
pang hinanap noon sa Quiapo. Kung sino man iyon, baka yun ang nag‐
mamay‐ari ng puso nito.

At ano ngayon kung malaman mo?

Napakagat si Misty sa kanyang labi. Iniibig niya si Jake, alam niya

iyon. Hindi ba’t sasaktan lang niya ang kanyang sarili kung sakaling mala‐
man niyang may iba na pala itong iniibig? But what about her? Hindi ba’t
mayroon ding espesyal na namamagitan sa kanilang dalawa? O baka imahi‐
nasyon niya lang ang lahat ng ito?

Gusto ko lang hawiin ang lungkot sa mga mata mo, Jake. Kung
mayroong kang ibang minamahal… hindi ako hahadlang.

Kung mayroon mang nagmamay‐ari sa puso nito, magpapakasal

pa rin ba kaya ito kay Angelina? Hindi niya ito masisisi kung sakali man.
Dahil alam niyang may ipinangako ito sa ama at gusto nitong pangalagaan
ang kapakanan ng kumpanyang iniwan nito. Oh, Jake.

37
 “Miss, makikipaglibing ka ba?” naputol ang kanyang pagmumuni
nang muling magsalita ang driver.

“Ho? Bakit ho?” tanong ni Misty.

“Eh sa sementeryo tayo pumapasok eh.”

Napalinga si Misty sa labas ng bintana. Nakita niya ang pagpasok

ng kotse ni Jake sa malaking gate ng memorial park. Kasabay noon ay na‐
pansin niyang dumidilim na ang langit kahit hindi pa oras ng dapit‐hapon.
Un ‐un ng bumagsak ang mahinang ambon.

“Sundan niyo ho” utos ni Misty.

Pagpasok sa loob ay marahan lang ang takbo ng sasakyan nito.

Mangilan‐ngilang tao lang ang naroroon. Habang sinusundan ng taxi ang
kotse ay naalala niyang ito ang daan patungo sa mosoleo ng mga San Die‐
go, kung saan nakalibing si Don Manuel, ang ama ni Jake. Ang lahat ng
empleyado ay nakipaglibing noon sa nasirang Don, tatlong buwan na ang
nakararaan. Sa di kalayuan ay nakita nga niyang tumigil ang kotse ni Jake
sa tapat ng mosoleyong iyon, tangan nito ang mga asul na rosas.

“D‐dito nalang ho ako. Ito po ang bayad. Puwede ho ba kayong

maghintay?” Kinausap ni Misty ang taxi driver kahit na hindi nawawala kay
Jake ang kanyang paningin.

“Naku, magpakuha nalang ho kayo ng taxi diyan sa mga bata

riyan. Kasi ho gagarahe na ako.”

“Eh sige na ho manong…” pagkukumbinsi ni Misty. Ngunit hindi

na nagpapigil pa ang driver. Inatras nito ang taxi, at lumikha ito ng ingay.
Nakita niyang tumalikod si Jake at tumingin sa direksiyon nila. Mabilis na
nakapagtago si Misty sa isang puno kaya’t hindi niya na napigilan pa ang
taxi na tuluyan nang lumayo.

Muli siyang sumilip at nakita niyang nagsindi ito ng kandila sa

puntod ng ama bago tuluyang lumabas ng mosoleo. Hindi malaman ni

38
Misty ang gagawin. Lumalakas na ang hangin at halos wala na siyang taong
makita doon. Naglaban ang kanyang isip kung ano ang gagawin. Akala niya
ay muling sasakay si Jake sa sasakyan nito. Ngunit hawak pa rin nito ang
mga asul na rosas at nagsimula itong lumakad papunta sa direksiyon ng iba
pang mga puntod. Sinundan niya ito.

Halos limang minuto silang naglakad, at napansin niyang minsang

lumingon si Jake ngunit mabilis naman siyang nakapagtago.

May kakatagpuin ka ba dito, Jake?

Lumakas ang ihip ng hangin. Nakita niyang huminto ng paglala‐

kad si Jake sa harap ng isang puntod. Malinis ito at halatang inalagaan.
Nagsindi si Jake ng kandila sa tabi. Maya‐maya ay lumuhod ito sa damuhan
at yumuko sa tapat ng lapidang marmol. Hindi makita ni Misty ang mukha
ni Jake dahil nakatalikod ito, ngunit napansing niyang lugmok na lugmok at
malungkot itong nakaluhod sa harap ng puntod na iyon. Sa mga sandaling
iyon ay naupos ng sobrang pagmamahal ang puso ni Misty para kay Jake.
Gusto niyang alisin lahat ng paghihirap ng loob nito, lahat ng pasakit na
bumabagabag dito.

Nakita niya kung papaanong magiliw na inilatag nito ang mga

asul na rosas sa puntod na iyon. Pagkatapos ay tumayo ito at marahang
naglakad na papalayo.

Hindi muna sinundan ni Misty si Jake. Nang makalayo ito ay da‐

han‐dahan siyang lumapit sa puntod na iniwan nito. Gusto niyang mala‐
man kung sino ang nakalibing doon. Nagulat siya sa kanyang nakita, dahil
ang pangalan doon ay isang Karina Cerino, at namatay ito tatlong taon na
ang nakararaan.

Magulong magulo ang isip ni Misty nang mga sandaling iyon. Ang
mga asul na rosas, ang pangalang Karina, si Jake…. umiibig ba si Jake sa
isang babaeng patay na? Iyon ba ang dahilan ng labis na lungkot sa
kanyang mga mata? Nagulat si Misty sa muling pagkislot ng kalangitan.

39
Humarurot ang malakas na kulog kasabay ng pagdaloy ng ambon at pag‐
bugso ng mas malakas na hangin.

Kailangan niyang lisanin ang lugar na iyon. Tumakbo siyang papa‐

layo, sa direksiyon na kanyang pinang‐galingan ngunit hindi na niya
matunton kung saan ang tamang daan. Naalala niya ang kanyang panaginip
noong isang gabi.

“Jake…” bulong niya. Kasabay niyon ay biglang nagpalit ng anyo

ang ambon, at ito’y naging mahinang ulan.

Sa kalituhan ay na sod siya at napalugmok sa damuhan. Nagulat

siya nang biglang maramdamang may dalawang kamay na sumalo sa
kanyang balikat at i nayo siya nito. Magpupumiglas sana siya ngunit nakita
niya, sa gitna ng dumidilim na langit, ang mukha ni Jake.

“Jake!” yumakap siya sa binata. Mahigpit at masuyong niyakap

niya ito, hindi na niya alintana ang iisipin nito. Nasa kanyang mga bisig ang
lalaking pinakamamahal niya, at hindi niya ito hahayaang mawala. Hinding
hindi.

Guman ng yakap ang binata. Ramdam ni Misty ang init ng pag‐

tangap nito sa kanya. Hinagap nito ang kanyang mukha, at sa gitna ng ulan,
sa kung saan walang ibang tao kundi sila lang, ay naglapat ang kanilang
mga labi. Mainit, mapusok, nangingilala at nang‐aangkin ang halik na iyon.

Kung may bukas pa, kung saan maaring magbago ang lahat, ayaw
na itong mara ng pa ni Misty. Ngayon mismo, nandito na ang bukas niya.
Hindi na niya kayang tangapin ang isang hinaharap na walang Jake.

Matagal nilang nilasap sa halik na iyon ang pagmamahal na hindi

maipadama ng hayagan. Muli’t muli ay naglapat ang kanilang mga labi,
nanghihingi. Naghahanap. Nagbibigay.

“Bakit mo ako sinusundan, Misty?” bulong ni Jake.

40
 “H‐hindi..” sasabihin sana niyang hindi niya ito sinusundan,
ngunit hindi niya gustong magsinungaling pa. “H‐hindi ko sinasadya.”

Muli siyang niyakap ng binata.Masuyong yakap.

“Oh Misty. You came and suddenly, everything changed. Now

how can I ever go back to how my life was when you weren’t there?
Binago mo ang buhay ko. At ayoko, ayoko ding mawala ka.”

“Mahal kita, Jake..”

Akala ni Misty ay muli siyang hahagkan ng binata. Akala niya ay

sasabihin din nitong mahal din siya nito. Ngunit taliwas sa lahat ng
inaasahan niya ang nangyari. Naramdaman ni Misty na nahulog ang mga
bisig ni Jake at iniwan siyang nakatayong mag‐isa. Parang bigla siyang binu‐
husan ng yelo.

“Jake?” nagtatanong ang kanyang nig.

“Misty, naguguluhan ako… you’re a wonderful friend and..”

“Friend?” umaapoy sa nagbabadyang luha ang kanyang mga

mata.

“…and I don’t want to lose you… Misty…”

“Friend!”

“Misty…”

“Magdesisyon ka, sa init ka ba o sa lamig? Sa pula o sa pu ? Hin‐

di halik ng isang kaibigan ang pinaramdam mo, Jake…” Nanginginig ang
buo niyang katawan sa lamig at dalamha .

Lumapit si Jake kay Misty. Muli niyang naramdaman ang yakap

nito.

“Hindi ko alam, Misty, pero ayaw kong mawala ka…”

41
 “Dahil ba kay Karina? Kaya hindi mo kayang magmahal ng iba?”

Inagaw ng isang nakasisilaw na kidlat at malakas na kulog ang

pagkakataong iyon kay Jake para makasagot. At hindi na niya alam kung
may sinabi pa ito, dahil sa mga sandaling iyon ay naramdaman niyang
umikot ang mundo at naging i m ang lahat.

“Misty!... Misty!”

Narinig niyang nawag ang kanyang pangalan, ngunit malayong

malayo ang pinang‐galingan ng nig na iyon.

PARANG isang libong bato ang bitbit ni Misty sa katawan.

Mabigat iyon at parang hindi siya makatayo. Masarap ang amoy ng kapeng
gumising sa kanya. Pinilit niyang tumayo.

“Aray ko” nahihilo niyang reklamo. Nana li na lamang siyang

nakahiga ngunit gising at bukas na ang kanyang mga mata, kahit napakasa‐
kit ng kanyang ulo.

Nilibot niya ang kanyang paningin sa silid na iyon. Kulay berde

ang mga dingding, malaki ang kama at malambot ang kutson. May mga
nakasabit na mamahaling pain ng sa dingding at maganda ang mga
kasangkapan sa loob ng silid. May sofang mamahalin sa gilid ng kama at
may maliit na mesita kung saan nakalatag ang isang tray ng pagkain. Ma‐
ganda at mukhang pasadya ang matching green and yellow curtains sa
silid. Hindi ito ang studio apartment niya.

Nasaan ako? Pinilit niyang bumangon nang biglang bumukas ang

pintuan ng silid.

“Gising ka na pala, Inday. Gusto mo mag‐almusal?”

Isang matandang babae ang pumasok sa silid.

42
 “Ako pala si Luz. Akong yaya ni Sir Jake. Ay sus, este noon pala
yun. Ako ang mayordoma na dito,” nakangi nitong sagot. Inabutan niya si
Misty ng isang tasang kape mula sa dala nitong coffee set.

Jake? Nandito siya sa bahay ni Jake?

“Ay may sulat na iniwan sa iyo si Sir Jake” inabot ni Luz sa kanya
ang isang sulat. “Eh, hindi ka yata kumain kahapon eh, kaya ka ayan, hin‐
imatay ka daw yata. Dinala ka naman dito ni Sir Jake. Kagabi ka pa tulog na
tulog eh.”

“Ganon po ba? Nakakahiya naman po sa inyo. Alam niyo ba kung

nasaan ang mga damit ko?” tanong ni Misty.

“Ay nako, andito sa tukador, malinis na iyan at naplantsa na. Pa

ang bag mo nariyan. Eh kumain ka na muna. Mainit pa ang kape, bagong
gawa iyan. Tapos, doon yung banyo” nuro nito ang isang pinto sa tabi ng
sofa. “Puntahan mo nalang ako pagkatapos mo. Saka ang bilin ni Sir,
antayin ka ng kotse, iha d ka daw.”

“Salamat po, Manang Luz.”

Matapos magpaalam ni Manang Luz ay lumabas na ito. Nang

mapag‐isa, ay dumungaw si Misty sa bintana. Nakita niya ang napakalawak
na landscaped garden na may malaki at kulay pu ng fountain na karani‐
wang sa mga magasin lang niya nakikita. Pinalibutan ito ng mga tanim na
rosas at mga garden chair na gawa sa dinesenyong bakal. Sa kanang bahagi
ay may swimming pool, basketball court, tennis court, at sa kaliwa naman
ay may sari‐saring bonsai.

Humigop siya ng mainit na kape, at saka pinansin ang nakahan‐

dang almusal. Noon lamang niya naramdaman ang gutom. Hindi nga na‐
man siya kumain ng tanghalian kahapon, at lalong hindi siya nakapag‐
hapunan kagabi. Pagkatapos niyang pagsaluhan ang almusal ng bacon,

43
eggs at sinangag ay naligo siya at nagbihis. Saka pa lamang niya binasa ang
sulat.

Misty,

I’m so worried about you. Hindi ko alam kung napano ka kagabi.

I hope you’re ok. Take the day off. But I need you tonight. Party
of one of our major suppliers. I need you there. Will you call me
pag nabasa mo na ito? Take care.

JSD

Kinulumpos niya ang papel at binato ito sa kama.

Take care take care ka pa diyan.

Lumabas na siya sa silid na iyon para hanapin si Manang Luz.

Nagitla siya sa kalakihan ng bahay, isa itong mansiyon na maraming silid at
may napakalawak na espasyong puno ng mamahaling decorasyon at gamit.
Nasa hallway pa lamang siya ngunit tanaw niya ang malaking stairway na
may disenyong ginto at ang grand piano sa tabi nito. Napansin niya ang
mga larawan na nakasabit sa dingding. Isang larawan ang nakakuha ng
kanyang pansin. Larawan ito ng isang masayang pamilya. Sa larawang ito,
nakita niya ang isang batang‐batang Don Manuel. Katabi nito ang isang
magandang babaeng nahahawig kay Jake. Ito marahil ang nasirang asawa
ng Don at ina ni Jake. Hawak kamay nito ang isang batang lalaking puno ng
ngi at tuwa habang nakasandal sa dibdib ng kanyang ama. Si Jake. Walang
bahid ng lungkot sa mga mata nito.

Sa tabi ng larawang ito, napansin ni Misty na may isang silid, at

nakaawang ang pintuan nitong gawa sa kahoy. Ito lamang sa lahat ng pin‐
tuan ang hindi nakapinid. Inabot ni Misty ang seradura upang isarado sana
ang pinto, nang malanghap niya ang pabango ni Jake. Na gilan siya. Silid
kaya ito ni Jake? Sumulyap si Misty kung may tao sa paligid. Nag‐iisa
lamang siya doon. Sumilip si Misty sa loob ng silid. Alam niyang hindi dapat

44
ngunit hindi niya mapigilan ang kanyang sarili. Pumasok siya. Maayos na
maayos ang silid. Halos kahoy din ang mga kagamitan dito at ang disenyo
ay naaayon sa panlasa ng isang lalaki. Nakita niya sa isang round table sa
dulo ng silid ang ilang mga folder at dokumentong galing sa San Diego
Group. Walang dudang ito nga ang silid ng binata. Sa tabi ng round table ay
mayroong isang an que dark wood kabinet. Sa ibabaw niyon ay may mga
larawang naka‐kuwadro. Laman nito ang mukha ni Jake at ng isang ba‐
baeng napakaganda. Bakas na bakas sa kanilang mga mukha ang kaliga‐
yahan. Parang may kumurot sa puso ni Misty. Hindi dahil sa babaeng yakap
ni Jake sa larawang iyon, kundi dahil sa ligayang nakita niya sa mga mata
nito… ligayang hindi niya matagpuan sa mga mata ngayon ni Jake.

“Iyan si Karina, yan ang da ng nobya ni Sir Jake” wika ni Manang

Luz, nakatayo ito sa kanyang likuran. Hindi niya napansin ang pagda ng
nito.

“Naku, pasensiya na po, hindi ko po gustong mangi‐alam dito…g‐

gusto ko lang pong makita ang larawan” pag‐aalalang wika ni Misty.

“Ay Inday, ok lang iyon.” Napangi lamang si Manang Luz sa

kanya bago i nuong muli ang pansin sa larawan sa kabinet. “Ang ganda
niya, ano. Mahal na mahal ni Sir Jake iyang si Karina.”

“Paano po siya namatay?” tanong ni Misty.

“Naku. Tatlong taon na. Aksidente. Hindi mapatawad ni Sir Jake

ang sarili niya.”

“A‐ano po ang kinalaman ni Jake sa pagkamatay ni Karina?”

“Ha? Ah, eh, w‐wala, wala siyang kinalaman. Eh handa na kasi

ang driver para iha d ka. Tayo na Inday.”

Walang magawa si Misty kung hindi ang sumama.

“Ehh Ineng, di ba ikaw ang sekretarya ni Sir Jake?”

45
 “Oho. Bakit ho?”

“Para kasing…. wala.”

Binuksan ni Manang Luz ang front door kung saan naghihintay

ang kotseng maghaha d kay Misty.

“Ano ho ba iyon?” ulit ni Misty. Hindi siya kaagad sumakay ng

sasakyan.

“Ehh bakit parang alalang‐alala ka kay Sir Jake?” nakangi nitong

tanong.

“Wala po, manang. Kasi po palagi ko siya nakikitang ma‐

lungkot…”

“Ah oo, oo. Mula nang mawala si Karina. Pero magbabago na‐
mang lahat iyon, pag nakasal na si Sir Jake at si Mam Angelina” pagtatapos
nito.

Nagpaalam na si Misty sa matanda at sumakay ng kotse. Doon

niya muling sinuot ang kanyang shades at nago ang sinisiil na luha. Hindi
niya kailan man siguro maiin ndihan ang hiwaga sa buhay ni Jake San Die‐
go. Ngunit alam niyang iniibig niya ito. Isang imposibleng pag‐ibig.

Nang makara ng sa kanyang studio apartment at mapag‐isa ay

nanumbalik sa kanyang ala‐ala ang lahat ng naganap ng nakalipas na gabi.
Pinikit niya ang kanyang mga mata. Pilit na winaksi ang ala‐ala ng mga
yakap at halik ni Jake. Bakit nga ba niya nagawang itapon ang sarili sa mga
bisig nito?

Dahil ang akala mo ay mahal ka rin niya.

Napa‐upo siya sa kanyang kama. Dinama ang pait at sakit ng

katotohanang hindi kailanman siya mamahalin ni Jake. Na kaibigan lang
ang ngin nito sa kanya. Na hindi pa ito nakakabangon sa pag‐ibig nito sa

46
Karinang iyon. Na magpapakasal din ito kay Angelina Jose. At siya? Pa‐
paano na siya?

Tuturuan niya ang sariling kalimutan si Jake San Diego.

47
 Chapter 5
NATUWA si Misty nang pagmasdan ang sarili sa salamin. Suot
niya ang isang burgundy‐colored velvet party dress na hapit sa kanyang
balingkinitang katawan. Mas lalong pumu ang kanyang makinis na ku s
ngayong suot niya ito. Hangang tuhod lamang ang damit kaya’t naka‐
aagaw pansin din ang kanyang mga mahabang bin . Simpleng black high‐
heeled shoes lang ang kanyang suot na sapatos. Ang tanging accessory niya
ay isang pares ng pearl earings na minana pa niya sa kanyang ina. Naka‐
lugay ang kanyang buhok, frilly curled at the sides at simple lang din ang
make‐up niya.

“You look elegant, so elegant!” Nandoon si Robina para tulungan

siyang mag‐ayos. “May taste pala sa delicate dresses ang Jake na ito. Hindi
kaya bakla siya?” pagbibiro nito.

Natawa si Misty. “Hindi ano! Ikaw talaga…”

Nagtaas ng kilay si Robina. “And you would know, dahil?” tukso

nito.

Naramdaman ni Misty na uminit ang kanyang pisngi. Hindi ito

nakapagsalita.

“Naku, hindi ganyan kapula ang make‐up na nilagay ko sa cheeks

mo ha.”

“Gusto ko na siyang kalimutan” tahimik niyang sagot sa kaibigan.

“Then why go to this party, girl?” tanong nito.

“Because… I was so ordered, remember?”

Ayaw na sana niyang dumalo sa party, at buo na ang kanyang

desisyon ngunit may package na duma ng sa kanyang apartment nang
hapong iyon. Galing ito kay Jake, at laman niyon ang magandang damit na
suot niya ngayon. Sa kalakip na sulat sinasabi na susunduin siya ng driver

48
nito ngayong gabi, alas‐siyete. Hindi niya rin maamin na gusto niyang
muling makita si Jake. Na gusto niyang makita siya ni Jake sa ganitong ayos.
Na kahit papaano, gusto niya pa ring ipaglaban ang pag‐ibig niya dito. Tum‐
ingin si Misty sa orasan. Six‐forty five pm. Handang‐handa na siya.

“Salamat ha, nandito ka. Ano na nga pala yung nalaman mo

tungkol dun sa… kay Karina?” tanong niya.

“Hmp. Papel ko sa buhay. Friend. Personal parlor mo at research‐

er pa.”

“Sino siya, Robina?” ulit ni Misty.

Nagpakawala ng buntung‐hininga si Robina bago ito muling nag‐

salita.

“According sa nasagap ko… si Karina ang da ng execu ve assis‐

tant sa marke ng na siya ring secretary ni Jake nung assistant CEO ito.
Nagkaroon sila ng relasyon. Sobrang in‐love na in‐love daw sila sa isa’t isa
at ang balita nga nagbalak silang magpakasal. Tutol ang Don Manuel. Gusto
daw kasi ng Don, si Angelina ang mapangasawa ni Jake. Medyo nalulugi
kasi ang kumpanya. Malaki yata ang utang sa pamilyang Jose. Something
like that…” bumuntong‐hininga muli ito bago nagpatuloy ng pagsasalita.

“Sabi pa ng aking mga sources, nabun s ang Karina. At plano ng

dalawang lovers na magtanan. Yun nga lang, ginabi yata isang araw ang girl
sa work, nag‐iisa. Ha ng‐gabi hindi pa umuuwi. Natagpuan siyang patay ng
sumunod na araw. Nahulog sa hagdan sa office mismo. Nahilo siguro kasi
nga bun s…”

Hindi niya akalaing ganoon pala ang nangyari kay Karina.

“Kawawa naman siya. Bakit hindi niya ginamit ang elevator?”

“Iyon nga ang nakapagtataka. Pero mas kawawa si Jake, kasi

nagkaroon ng chismis na nagpakamatay si Karina. Kasi daw baka ayaw
panagutan at pakasalan ni Jake dahil sa takot sa ama niya. Pero ayon sa

49
mga chismoso sa office, mahal na mahal daw talaga ni Jake ang girlalu, at
mula daw noon, hindi na nila nakitang naging masaya ang object of your
affec on na si Jake San Diego. At saka nga diba nagpunta yan sa America at
kababalik lang. Yun lang ang nasagap ng powers ko.”

PAKIRAMDAM niya, para siyang isang cinderella na papunta sa

kanyang prince charming. Alas‐siyete empunto duma ng ang kanyang
sundo. Madaling natahak ng sasakyan ang kanilang patutunguhan, isang
malaking bahay sa isang ekslusibong village. Doon gaganapin ang party.
Walang alam si Misty tungkol sa kasiyahang ito. Ang alam lang niya, gusto
ni Jake na naroroon siya.

Marami nang tao nang siya ay duma ng. Sa garden and pool
area ginanap ang kasiyahan. Maraming mga red and yellow lanterns at
mga nakatutuwang dekorasyon. Puno ng bulaklak ang paligid, nagtata‐asan
ang mga kandelabra sa mga mesa at humalo sa saliw ng mahinang tugtugin
at ingay ng mga taong nagtatawanan ang bango ng mga nakahandang
pagkain. It was a grand party. Maraming tao kaya’t hindi niya alam kung
saan hahanapin si Jake.

Natuwa si Misty sa rectangular pool sa gitna ng garden, nagkalat

ang mga nakalutang na bulaklak at kandila dito. It looked so enchanted.
Habang pinagmamasdan ang mga bulaklak sa tubig ay naramdaman niyang
may nakamasid sa kanya.

And there, from across the pool, she saw him. Jake San Diego,
wearing a tuxedo, staring at her. Napakasidhi ng g nito sa kanya, para
itong natulala, nangungusap ang mga mata, nang‐aakit. Alam niyang maka‐
hulugan ang g na iyon. Malayo man, ramdam niya ang pagkabighani ni
Jake at sa bawat sandaling lumipas, ay parang gustong magsumigaw ng
kanyang damdamin... I love you Jake.

50
 Hindi kayang hawiin ni Misty ang kanyang mga mata paalis sa
binata. Parang nawala ang lahat sa kanyang paligid, walang kasiyahan,
ingay, walang ibang tao. Walang iba kundi silang dalawa lang. Kung maaari
lang niyang liparin ang puwang sa gitna nila, ay gagawin niya, ma kman
lang ang mga yakap nitong muli.

“Wow. So beau ful.” Pilit na naagaw ang atensiyon ni Misty nang

sa kanyang tagiliran ay may bumulong. Humarap si Misty sa lalaking
biglang duma ng sa kanyang tabi.

“Ay sorry miss, akala ko ikaw yung angel ko.”

Natawa siya. “Hahaha. I’m Misty, from San Diego Group” pakilala
niya sa sarili.

“Hmm, one of our biggest clients. Marami pala talagang assets

ang San Diego Group” nakangi ng sagot nito sa kanya.

Napangi din si Misty. “I’m not an asset. I just work there.”

Nagtawanan sila. Lumingon si Misty kay Jake ngunit wala na ito

sa kinatatayuan.

“Ako nga pala si Gilbert dela Rosa. I’m the CEO of Amber Hotel
Systems. I’m pleased to meet you, Misty of San Diego Group.” Nakipag‐
kamay ito sa kanya.

“Misty.”

Si Jake. Hawak pa rin ni Gilbert ang kanyang kamay nang du‐

ma ng ito. Nakita niya ang inis sa mga mata ni Jake. Agad na binawi ni
Misty ang kanyang kamay kay Gilbert.

“Jake…” bulong niya.

“Ahh pare. I just met Misty. She said she’s with your group.”

51
 Kay Misty lang nakatuon ang ngin ni Jake kahit kausap niya si
Gilbert. Iniwas niya ang kanyang mata.

“Yes, she’s mine” makahulugan nitong sagot. Muling napa ngin

si Misty kay Jake ngunit ito naman ang umiwas. Nakangi itong humarap
kay Gilbert.

“Nice party you have here, Gil.”

“Salamat pare. Enjoy the party. It was nice mee ng you, Misty.”
Nagpaalam na si Gilbert sa kanila, ngunit may pahabol na kindat at ngi
itong iniwan kay Misty. Ginan han ni Misty ang ngi nito.

“Nag‐eenjoy ka ba?” tanong ni Jake.

“Hindi masyado” amin niya.

“You look gorgeous, Misty…napaka‐ganda mo.” Puno ng pa‐

ghanga ang nig nito. May parang kumislot sa puso ni Misty nang mga
sandaling iyon.

“T‐thank you. Mahusay kang pumili ng damit.”

“Mahusay akong pumili, yes.”

Naramdaman ni Misty na hinagap ni Jake ang kanyang palad.

Hinila siya nito sa may dulo ng pool. Mahina man ay rinig pa rin ang tug‐
tugin ng mga biyulin mula sa itaas. Inilapit ni Jake ang sarili kay Misty.

“Jake…”

“Dance with me, Misty…”

Doon nga, sa ilalim ng mga bituin, kung saan maaaninag lamang

ang liwanag mula sa di kalayuan, isinayaw siya ni Jake. It was a slow, sweet
dance. Walang mga salita ang namagitan sa kanila. Hinayaan ni Misty na
manguna si Jake, at sinunod niya ang bawat indayog at galaw ng katawan
nito. Binusog niya ang kanyang puso sa saya ng mga sandaling iyon.

52
 Nang matapos ang tugtog ay saka lamang niya muling napansin
ang party. Niyaya siya ni Jake na maupo sa isang bangko sa tabi ng pool,
kung saan masuyong inihip ng hangin ang mga nakalutang na bulaklak at
ang mga mun ng kandilang sakay nito. Si Jake ang bumasag sa katahimi‐
kan.

“About last night” umpisa nito. “Patawarin mo ang aking kapan‐

gahasan. I didn’t mean to do all that… na carried‐away lang ako. I’m sorry.”

Kung mayroon pang mas masakit na mga pangungusap kaysa sa

mga sinabi nito, hindi pa niya iyon narinig sa kanyang tanang buhay.

“Dahil mahal mo pa rin si Karina, hindi ba?”

Hindi nakasagot si Jake.

“Sinisisi mo ba ang sarili mo sa kanyang pagkamatay?”

“Misty…”

“Wala na siya Jake. Wala na si Karina. She’s the past.”

“Hindi mo alam ang sinasabi mo, Misty.”

“But I do. Alam ko kung sino ang mahal ko, kung ano ang gusto
ko. Hindi ako naghahabol sa isang multo…”

“Tama na!”

Kitang kita ni Misty ang galit sa mga mata ni Jake, ang pait, ang
sakit, ang nik sa puso nito. Gumising ka Jake.

Lumuhod si Jake sa kanyang harapan. “I will admit, Misty, simula

nang nakilala kita, you have affected me in ways I never imagined. Marami
kang ginising na damdamin sa puso ko. Masaya ako pag kasama kita. Pag
kasama kita, wala akong dapat itago, walang dapat ikahiya. Na‐mi‐miss kita
pag wala ka.. pero…”

“Pero siya pa rin….” bulong ni Misty.

53
 “Forgive me, Misty. Hindi buo ang puso ko para magmahal muli.”

Iyon lang at tumayo na ito, umalis na hindi man lang lumilingon.

Iniwan nito si Misty sa dilim, lumuluhang nag‐iisa. Hindi niya alam kung
gaano siya katagal doon. Kahit nagpupuyos ang dibdib niya sa hinagpis, ay
nakuha niya sa wakas ang lakas ng loob na bumalik sa kasiyahan.

“Huli na ito…” nasabi siya sa sarili. ipakikita niya kay Jake na hindi
siya mahina. Hindi makikita ni Jake na nasasaktan siya. Hindi na.

“Drama c actress ka pala!” nagulat siya sa nig na nanggaling sa

dilim. Si Angelina.

“Excuse me, Angelina. Wala tayong dapat pag‐usapan.” Lumakad

na siyang papalayo ngunit hinawakan ni Angelina ang kanyang braso ng
mahigpit.

“Meron. Tantanan mo si Jake. Ako ang pakakasalan niya, hindi

ikaw. Hindi ka bagay sa kanya!”

“Pakakasalan? Hindi ka mahal ni Jake, Angelina.”

“Hindi ka rin niya mahal! At ito ang tandaan mo. Kayang‐kaya

kong tanggalin ka sa eksena.” Bini wan siya nito. “ Just don’t rock my
world, Misty. Consider that a warning.” Masakit ang nging ipinulol nito sa
kanya bago tuluyang umalis.

Gustong‐gustong magmura ni Misty. Kung nag‐iisa lamang siya

marahil ay sisigaw siya ng napakalakas. Baon ang inis at galit, at sa gitna ng
nagbabadyang luha, ay nahak ni Misty ang daan patungo sa malaking
bahay. Dadaan lamang siya sa ladies room at uuwi na. Kailangan niyang
mapag‐isa.

Nakasalubong niya si Jake.

“Hihintayin kita sa dinner table doon. Maraming supplier na gus‐

to kong makilala mo, para sa hotel na ng bubuksan.”

54
 Hindi niya ito sinagot. Ni hindi niya ito ningnan. Tuloy‐tuloy pa
rin siya papunta sa malaking bahay.

“Misty!” tawag ni Jake.

Tumakbo siya at walang kaabog‐abog na pumasok sa malaking

bahay. May malaking bagay na bumangga sa kanya. Hindi niya na nama‐
layan na may tao pala siyang nasagasaan. Si Gilbert.

“Hey, beau ful. May problema ba?” mabait ang mga mata nitong
nagtanong.

Hindi na na is ni Misty ang kanyang mga luha. Umiyak siya at

humagulgol sa harapan ni Gilbert. Niyakap naman siya ng binata at inalo.

Nagulat silang pareho nang biglang maingay na bumukas ang

pintuan. Nakita niya ang mukha ni Jake. Galit na galit ito.

“Misty, halika na. Ihaha d na kitang pauwi.”

“Ayokong umuwi!”

“Misty, kung hindi ka sasama, bibitbi n kita!”

“Subukan mo!”

“Pare…” ani Gilbert “wag mo na siyang pili n.”

“Huwag kang makialam!” sigaw nito. Mabilis ang kilos ni Jake.

Binuhat nito si Misty at nakbo palabas ng bahay, isinakay sa kanyang
kotse at pina‐andar ang sasakyan. Walang nagawa si Misty kundi ang
manahimik.Napansin niyang napakahigpit ng hawak ni Jake sa manibela
habang nagmamaneho. Ilang minuto pa ang lumipas bago niya napansing
naging kalmado na ito. Sa ilang sandali pa ay nara ng nila ang apartment
complex kung saan naroon ang kanyang studio apartment.

It seemed like forever, hindi magawa ni Misty na bumaba ng

sasakyan. Nang sa wakas ay buksan niya ang car door, pinigilan siya ni Jake.

55
 “Misty… I’m sorry” kalmado nitong sinabi.

“How dare you!” Tini gan niya ito ng taim m. Hindi niya inalin‐
tana kahit labis ang pamumugto ng kanyang mga mata.

“I’m sorry… nang nakita kong yakap ka niya, nagdilim ang pan‐
ingin ko…”

Hinaplos ni Jake ang pisngi ni Misty, marahang binura ng mga

daliri nito ang mga luha sa kanyang pisngi. Naramdaman ni Misty ang sin‐
seridad sa mga mata ni Jake, pa na ang katapatan ng panibugho nito.
Hindi niya nakayanang ngnan ng diretso si Jake. Parang nalulunod siya sa
pagsusumamo ng mga mata nito. Ipinikit niyang sandali ang kanyang mga
mata, at sa muling pagdilat ay ang mga labi naman ni Jake ang umagaw ng
kanyang pansin.

Oh God, Jake. How can I ever get the strength to resist you?

“Eh ano naman sa iyo kung may ibang lalaking lumapit sa akin?”

“Ayoko….” umiling ito.

Unbelievable.

“Ques on number five, Jake San Diego: Nagseselos ka ba?”

Hindi na nakuha pang sagu n ni Jake ang kanyang tanong,

bagkus ay ipinadama nito sa kanyang mga labi ang isang mainit at matamis
na halik. Bawat init ay kusang iginan ni Misty sa halik na iyon, kahit alam
niyang bukas, hindi pa rin kayang aminin ni Jake ang tunay nitong na‐
raramdaman sa kanya.

Misty struggled to end that sweet kiss, and when it did, ningnan
niyang muli si Jake. Nagtatanong ang kanyang mga mata, naghahanap,
naghihintay. Masakit ang bawat minutong umubos sa katahimikan. Sa
wakas ay pigil ang luhang binuksan ni Misty ang pintuan ng sasakyan.
Lumakad siyang papalayo at hindi na lumingon pa.

56
 Chapter 6
MUGTO at namamaga pa rin ang mata ni Misty nang gumising
siya kinabukasan. Mabu na lang at Sabado, walang trabaho, hindi niya
kailangang makita si Jake. Ayaw niyang mapansin nito ang labis niyang
pagdurusa. Ang totoo, litong‐lito si Misty. Ramdam niyang may pag ngin
din si Jake sa kanya ngunit hindi nito maamin sa sarili dahil nakadikit pa rin
dito ang ala‐ala at pagibig ni Karina. Hindi niya alam kung dapat ba niyang
ipaglaban ang sarili at ang pagmamahal niya dito. Sa isang banda, alam
niyang kung iiwan niya ang San Diego Group, matatapos na rin ang kahi‐
bangang ito. Hindi naman siya siguro hahabulin ni Jake at sa malaon ay
magpapakasal din ito kay Angelina. Ganun lang talaga siguro ang papel
niya sa buhay nito, a convenient past‐ me. Ang kasawian lang, mahal niya
si Jake. Mahal na mahal.

Parang ayaw na niyang bumalik pa sa trabaho sa sunod na linggo.

Gusto niya munang mapag‐isa upang makapag‐isip. Nagulat siya nang
mahinang tumunog ang kanyang cellphone. May text message mula kay
Jake. Naglaban ang kanyang loob kung babasahin ba niya ito o hindi. Dapat
na siguro kitang kalimutan, Jake. Pilit man ay nagawa niyang burahin ang
message nang hindi ito binabasa. Parang dudurugin ang puso niya ng naki‐
tang may walong missed calls at lahat ay galing din kay Jake. Pinatay niya
ang kanyang cellphone. Mas mabu pang hindi na muna niya ito
makausap, baka sakaling maibsan ang pigha ng nararamdaman niya.

Saan nga ba nagumpisa ang lahat? Ang alam niya lang, inis siya sa
Jake San Diego na ito dahil hindi nito inaprubahan ang kanyang promo on.
Pagkatapos ay pinintasan nito ang kanyang pananamit. At pagkatapos
noon, one fateful day sa Quiapo, nagbago ang lahat. Naalala ni Misty ang
sabi ng manghuhula na makikita daw niya doon mismo ang lalaking maka‐
kasama niya habang buhay. Nagkataon lamang ba na nakita niya doon si
Jake? Hindi kaya isang sumpa ang sinabi ng manghuhula? Sumpang iibig

57
siya sa isang lalaking hindi maka‐move‐on at in love pa rin sa namayapang
girlfriend?

MIYERKULES na ng gabi ay hindi pa rin makapag‐pasya si Misty

kung papasok na ba kinabukasan. Lunes pa lang ay nagpasabi na siya kay
Robina na hindi makakapasok due to personal reasons.

“Girl, may balak ka bang mag resign?” naalala niyang tanong ng

kaibigan.

“Bahala na, basta’t gusto ko munang mapag‐isa. Pakisabi nalang

na mag leave of absence muna ako ng tatlong araw.”

Limang araw nang hindi nagpaparamdam si Jake. Nagalit siguro

kasi hindi ko sinagot ang text at tawag niya noong Sabado. Hindi malaman
ni Misty kung ano ang kanyang dapat na maramdaman. Naguguluhan siya.
Ang totoo ay na‐mi‐miss niya si Jake, ngunit ayaw niya din itong makita.
Siguro nga’y mas mabu pang mag‐resign na lang siya.

Ayoko nang masaktan, iiwan ba kita o ipaglalaban?

Bigla, may narinig siyang katok sa pinto. Kumabog ang kanyang

dibdib. Kung si Jake ba ito ay pagbubuksan niya?

“Sino yan?”

Walang sumagot. Naglaban ang kanyang kalooban.

“Sino nga yan?” ulit niya.

Wala pa ring sumagot, ngunit may maliit na papel na biglang

isinilid sa ilalim ng kanyang pinto. Kinuha niya ito at binasa.

ALAM KO MAY APAT NA TANONG KA PANG DAPAT SAGUTIN.

Kumuha siya ng lapis at sinulatan ang papel.

58
 ANO ANG TANONG MO?

Isinilid niya itong muli sa ilalim ng pinto. Maya‐maya ay nakita

niyang isinilid din ang papel pabalik sa loob.

WALA NA BA AKONG HALAGA SA IYO?

Hindi niya kayang sagu n ang tanong na iyon. Takot na siya. Ma‐
sakit umasa sa wala. Nanaman.

DEPENDE. SINO KA BA?

OPEN THE DOOR MISTY.

AYOKO.

Katahimikan. Narinig niya ang mga yabag nitong papalayo.

Biglang nanlumo si Misty. Hindi niya alam kung nagsisisi siya o nanghina‐
yang na hindi niya pinapasok si Jake. Binuksan niya ang pinto. Walang tao.
Sinundan niya ng tanaw ang direksiyon palabas sa apartment complex.
Dumungaw siya sa beranda sa labas ng kanyang front door. Wala siyang
natanaw na naglalakad patungo sa gate. Ang bilis mo namang maglakad.
Napa‐buntung‐hininga siya. Nagsisisi siyang hindi niya ito pinagbuksan ng
pinto.

Malungkot siyang tumalikod mula s beranda, at papasok na sana

sa kanyang apartment, nang namataan na may isang lalaking nagtatago sa
likod ng pinto. It was Jake, and he was standing there, smiling. Unang
dumakip sa pansin ni Misty ang mga mapungay nitong mata. Nanlambot
ang kanyang mga tuhod sa tuwa nang makita ito.

Alipin, alipin, alipin ka Misty, alipin ka ng puso mong baliw na

baliw kay Jake.

“Hindi mo ba ako papapasukin?”

Pilit i nago ni Misty ang kanyang kasiyahan. Oh my foolish, follish

heart.

59
 “Tuloy ka.” Naupo silang magkaharap sa maliit na sofa ni Misty.

Foolish to the maximum degree.

“Nagtatago ka ba sa akin?” tanong ni Jake.

“Hindi. M‐may dinaramdam lang” sagot niya.

“Siguro naman, sapat na ang tatlong araw na… I’m sorry kung
ngayon lang ako naparito. I just wanted to give you some space. Some
me.”

“Jake, I want to resign.”

Natahimik si Jake sa kanyang sinabi. Hindi ito kaagad nakapag‐

salita.

“I can’t let you go, Misty.”

“You’ll be fine without me.”

“Huwag mo akong iwan, please.”

Oh, God. How can she resist him?

“Buo na ang desisyon ko, Jake. Hindi mo naman ako kailangan.

You don’t need me.”

Matagal na hindi umimik si Jake. Tumayo si Misty sa pagkakaupo

at tumungo sa may bintana. Pilit niyang i nago ang mga luhang namimilit
na kumawala, nang marahang marahan ay narinig niyang umusal si Jake.

“But I do. Need. You.”

Humarap siya dito, gustong gustong tanungin kung bakit, bakit

mo ako kailangan, ngunit alam naman niyang hindi pa nito kayang aminin
na may pag ngin ito sa kanya.

“If I stay, what’s in it for me?” sagot niya.

60
 “Kahilingan ko lang, tulungan mo ako sa pag conceptualize ng
bagong hotel sa Pangasinan, and a er we complete the concept, I’ll pro‐
mote you as Manager of Marke ng.”

Hindi makapaniwala si Misty sa narinig. Matagal na niyang pina‐

kahihintay ang promo on na iyon.

Ambisyon? Puso? Ambisyon? Puso? Anong mas dapat kong ala‐

gaan?

“A‐ano nalang ang sasabihin nila?”

“Ang sasabihin nila, ay ‘congrats’. Misty, you deserve it. You

were recommended for that posi on in the first place.”

Pero ang kapalit nito ay paulit‐ulit pa kitang makakasama. At

pauli‐ulit lang akong masasaktan.

Hindi agad sumagot si Misty, tumalikod siyang muli. Pinag‐

masdan niya ang mga ulap at ang ma ngkad at asul na langit. Bumuntong‐
hininga siya bago muling humarap kay Jake.

“May isa pang kondisyon.”

“Name it.”

“Kung pagkatapos kitang tulungan, at ma‐promote ako, ay gusto

ko pa ring umalis, hindi mo ako pipigilan.”

Matagal bago sumagot si Jake. Waring naninimbang.

“Sige, payag ako…” sagot nito. “So you’re staying?”

“Yes.” Kailangan ko pang tutunin kung paano ka iwanan, Jake.

Napangi si Jake, halatang ikinatuwa nito ang kanyang desisyon.

Agad itong tumayo at nilapitan si Misty. “Thank you, Misty, for pu ng up
with me. Ngayon, magbihis ka na at mag‐empake.”

“Bakit?” pagtataka niya.

61
 “Pupunta tayo sa Pangasinan, pupuntahan na n ang hotel. Ipi‐
nayos ko na ang lahat para sa pagda ng na n doon. And pack for two
nights, we’ll be there un l Friday.”

MAHIGIT isang oras na silang nasa daan ay walang imik pa ring

nakadungaw lang si Misty sa mga tanawin sa labas ng magarang mercedez
benz na minamaneho ni Jake.

I can not bear to look at him. Kung posible pang duma ng ang
panahon na mas lalo siyang iibig kay Jake, ito na yata ang mga sandaling
iyon. Pansin na pansin niya ang ma kas nitong pangangatawan. Nahalina
siya sa bawat pag gil at pagkumpas ng mga bisig nito sa manibela, pa na
ang marahang pagtaas at pagbaba ng dibdib nito sa paghinga. At higit sa
lahat, it was Jake’s handsome face and those kissable lips… it simply took
her breath away.

Kailan ka magiging akin, Jake? Alam kaya nito na kahit sulyap

lang ang binibigay niya dito at madalas sa labas ng bintana nakatuon ang
kanyang mata ay ito pa rin ang laging laman ng isip niya?

Hinayaan lamang nito ang kanyang pananahimik. Maya‐maya

pa’y nagpatugtog ito ng radyo, at napansin niyang sumulyap si Jake sa
kanya.

“Gutom ka ba? Gusto mong kumain muna tayo?” masuyo nitong

tanong.

“Ummm pwede” sagot niya. Nasa may bandang Pampanga na

sila.

“Anong gusto mong kainin?”

“Ikaw.”

Jake suddenly looked at her. “Ako?”

62
 Nakangi ito at nakataas ang kilay, halatang nanunukso.
Ramdam ni Misty na pinamulahan siya ng mukha. Bu nalang at i nuon na
nitong muli ang ngin sa kalsada kaya’t hindi nito nahalata ang kanyang
pamumula.

“Oo, ikaw. Ikaw na bahala kung saan” nakangi ng gan ni Misty.

“Ang ganda mo pag nakangi ka, alam mo ba iyon?”

“Hay naku, boss kong bolero…”

“Ina‐appreciate ko lang ang kagandahan mo, miss, pero sige na

nga. Mas maganda ka pala kung may icing ka sa mukha.”

“Salamat, boss. Ikaw din, guwapo ka sana, basta lagi kang

magbabad sa ulan. O kaya damihan mo pa ng paligo.”

Nagkatawanan sila. Hangang sa makapag‐park si Jake sa harap ng

isang na ve restaurant sa Pampanga ay nagkakabiruan pa rin sila. Hindi
agad bumaba si Jake sa sasakyan kahit tumigil na ang makina nito. Hinagap
nito ang kanyang palad, mariing pinisil at hinaplos ang kanyang kamay.

“Let’s just forget muna kung ano ang professional rela onship
na n, Misty. Let’s just be friends sa lakad na ito. Ok?” tanong ni Jake.

Eh paano nga ito, lalo akong na‐i‐in love sa iyo. And you’re leav‐
ing me clueless and rejected in the morning, anyway. As always.

“Jake…”

“I just want to enjoy your company Misty… and whatever it is we

are having.”

“A‐ano ba ang meron tayo, Jake?”

“Misty…”

“Say it.”

63
 “It’s something mutual… basta ayokong mawala kung anong
meron tayo ngayon.”

Ayun, palakpalakan, m.u. na pala tayo.

Hindi siya umimik, naka ngin sa malayo. “Eh paano si Angelina?”

“What about her?”

“Di ba magpapakasal kayo?”

“Hindi ako handang magpakasal kahit kanino.”

Pero pag handa ka na, siya pa rin. Hindi ako.

Binawi ni Misty ang kanyang kamay at ibinaling ang kanyang

ngin sa labas.

“Dahil pa rin ba kay Karina? Hindi mo pa rin siya malimutan?”

Katahimikan.

Bumaling siyang muli kay Jake. Nakita niya sa mga mata nito ang
lungkot at pait, mga bagay na gusto niyang pawiin.

“Jake…”

“Ayokong saktan ka, Misty.”

Understood. Pero ako ang buhay, at gusto kong ipaglaban ang

pagmamahal ko sa iyo, Jake. Ako ang buhay. Wala akong magagawa sa
kahapon mo, ngunit baka puwedeng akin nalang ang bukas mo.

“Ayaw mo akong saktan, pero pag di tayo lumabas dito, sig‐

uradong sasakit ang yan ko” masuyo niyang usal. Pinilit ni Misty na mag‐
ing masayahin hangang sa nagawa niyang pangi in si Jake.

Kung ano man itong mayroon sila, mahabaging Diyos, dasal lang
niya ay hindi siya mabaliw sa kasawian sa dulo ng lahat. I have two nights
alone with you Jake. I must make you love me or I’ll die.

64
 Chapter 7
MALAYO pa ay tanaw na niya ang dagat. Maraming mga hotel at
resort silang nadaanan at maganda ang tanawin. Sayang nga lang at malap‐
it na ang paglubog ng araw, gusto niya sanang makapagtampisaw pa sa
dalampasigan kung may pagkakataon. Masaya silang nagpatuloy ng biyahe
simula Pampanga at ngayon nga ay nasa lalawigan na sila ng Pangasinan.
Pakiramdam niya ay hindi trabaho ang pinunta niya dito, kundi pasyal,
kasama ng kanyang pinakamamahal. I wish.

“Malapit na ba tayo sa hotel na iyon?” tanong niya.

“Naiinip ka na ba? Malapit na. Nandito na tayo sa Bolinao.”

“Saan ba talaga iyon?”

“Its an old rus c hotel, sa Patar Beach, on top of a small hill,

overlooking the ocean.”

Sa pananalita ni Jake, halatang excited ito sa project at sa proper‐

ty. Alam niyang maraming gustong patunayan si Jake sa sarili nito, isa na
doon ay ang matagumpay na mapanghawakan at mapaunlad ang San Die‐
go Group. At naging posible ito ngayon dahil sa malaking investment ni
Angelina Jose. Kasama ba sa utang na loob at kabayaran ng pagsasalba ng
mga Jose sa kumpanya ang pagpapakasal ni Jake sa babaeng ito?

Not if I can help it. But oh, come on, Misty. What can you do?
Kaya mo bang katalunin ang milyones ni Angelina? Is Jake going to love
you enough para talikuran niya ang lahat ng iniwan sa kanya ni Don Ma‐
nuel? Is Jake going to love you at all?

Patuloy na nagmukmok si Misty sa isang sulok, nakadukwang ang

paningin sa labas ng bintana habang patuloy na umuusad ang sasakyan.
Napansin niyang nasa mataas na lugar na sila, at tumatakbong paakyat ang
sasakyan sa isang maliit na burol.

65
 Pagda ng sa taas ay may kalsadang lupa silang sinundan, paikot
sa mga matatayog na puno ng akasya at niyog sa kapaligiran. Maya‐maya
pa ay nara ng na nila ang patutunguhan, at namangha si Misty sa kanyang
nasilayan. Doon, sa itaas ng burol, kung kailan nag‐aagaw na ang pula at
asul ng kalangitan sa nagbabadyang takipsilim, ay mayabang ang ndig ng
isang mala‐kas lyong mansiyon na ang disenyo ay hango sa mga gusali
noong panahon ng mga kas la. Sa kahabaan nito ay maraming bintana na
gawa sa kahoy, at may mga bulaklak at baging na nahuhulog mula rito.
Tatlong palapag ito, mahaba at malaki, at sa gitna niyon, sa ikalawang pala‐
pag ay may malaking beranda na punong‐puno ng mga ligaw na baging at
mga bulaklak. Sa ibaba ay natatangi ang malaking pintuan nitong gawa sa
mamahaling nara at kamagong. May mga mahahabang sulong nakakalat
sa paligid ng mansiyon, bagong sindi ang mga ito, nag‐aabang sa papalapit
na dilim. Kung makikita niya si Rapunzel sa beranda, o kaya si Cinderella na
naghihintay ng karwahe sa may entrada ay hindi siya magtataka, dahil
parang sa pahina ng fairy tale kinopya ang disenyo ng lumang hotel.

Hangang sa makababa ng sasakyan ay hangang‐hanga pa rin si

Misty sa kagandahang tumambad sa kanyang paningin. Idagdag pa ang
awit ng rumaragasang alon sa di kalayuan, ang naliligaw na halakhak ng
mga batang naglalaro sa dalampasigan, ang nagsasayaw na ilaw ng mga
bangkang nag‐uunahang pumalaot na upang mangisda, ang liwanag ng
lumang lighthouse sa kalapit na burol, at ang malamig na simoy ng hanging
naglalaro sa kanyang mga mukha… lahat ng ito ay la nagbigay salubong sa
kanya at nag‐alay ng kaaya‐ayang ka wasayan. Sa pakiramdam ni Misty,
siya ay nasa isang ligaw na paraiso ng mga sandaling iyon.

“This is so beau ful, Jake! I love it!” sigaw ni Misty.

Abot‐tainga ang ngi ni Jake sa kanyang naging reaksiyon. Maka‐

hulugan ang ngin na ipinataw nito sa kanya.

“Alam kong magugustuhan mo, senyorita. Gusto mong iha d na

kita sa iyong silid?”

66
 “Hahaha. Sige, pronto, muchacho, dalhin mo ako sa aking silid!”

Binuhat siya ni Jake. Animoy bagong kasal sila, at sa lakas ng

kanilang halakhak ay nangamba siyang nagising ang lahat ng bu ki doon.

“Ehem, ehem.”

Ibinaba siya ni Jake ng napansing may ibang tao na pala silang

kasama.

“Manong, gandang gabi po,” malugod na ba ng lalaki.

“Sa iyo din, Fernan. Misty, si Fernan, ang ka wala dito” pakilala
ni Jake.

“Kamusta po, Mang Fernan” ba naman niya.

“Ay mabu naman. Este sir, nakahanda na po ang lahat tulad ng

ipinagbilin ninyo. Eto ho ang mga susi…”

“Aalis ho ba kayo, Mang Fernan?” tanong niya.

“Ay, oo, ako’y hindi natulog dito, doon ako sa may ibaba may
kubo kami riyan. Pero may cellphone naman ako, kung may problema ay
tawag lamang” natatawa nitong sagot.

“Salamat, Fernan” napik ni Jake si Fernan sa balikat sabay

inabutan ito ng ilang i‐isang‐daanin.

“Ay may problema nga pala sir,” napakamot ng ulo si mang Fer‐
nan habang nagpapaliwanag “walang kuryente, nasira ang generator, Bu‐
kas pa maaayos. Itong mga sulo, hangang umaga na dine, at sa loob may
mga kandila at flashlight. Ipapasok ko muna ang mga gamit ninyo.”

Hinintay muna ni Misty na makapasok sa loob si Fernan para

iha d ang mga gamit nila bago ito humarap muli kay Jake.

“W‐walang kuryente? Walang ilaw?” may tonong pag‐aalala sa

pagtatanong ni Misty.

67
 “Bakit, takot ka ba sa dilim?” natatawang tanong ni Jake.

“Ha? Hindi ano. Baka ikaw.”

Hindi natuloy ang kanilang huntahan dahil muling lumabas si

Mang Fernan. “Sige po manong, aalis na ako” paalam nito.

Naang makalayo ang ka wala ay nagyaya na si Jake na pumasok

sila sa loob. “Halika pumasok na tayo.”

Pagpasok sa loob ay agad nawala ang agam‐agam sa kalooban ni

Misty. May isang sulong nakatayo sa gitna ng entrance hall. May isang
malaking staircase sa gitna ng main hall na nagsisilbing lobby, at halatang
an go at mamahalin ang mga kasangkapan doon. Nais niya sanang libu n
ang kabuuan ng malaking mansiyon ngunit kumagat na ang dilim.

“Ang ganda ano? Sayang lang at napabayaan. Matagal na itong

naka wangwang pero napalinis ko na ang kabuuan. Marami pang dapat
gawin dito, to modernize it to interna onal standard.”

“Its very roman c, Jake. Umuugong na ang isip ko sa mga ideya

kung paano pagagandahin ang hotel na ito. Ilang kuwarto mayroon dito?”

“Twenty‐four rooms, walo sa bawat floor. Our room is on the

second floor. Let’s go.”

“So its an in mate inn, hmmm. Tell me, kung hindi ba sa… sa
pagsosyo ni Angelina, makakaya pa itong bilhin ng San Diego Group?”

Nakita niyang nagdilim ang mata ni Jake bago ito sumagot.

“Malaki ang investment ng pamilya Jose sa project na ito, yes.”

“Kasali ka ba sa package?”

“Misty.. ayan ka na naman.”

“Ok, ok, fine. Nagtatanong lang…”

68
 Napangi si Jake. Kitang‐kita pa rin niya ang kagandahan ng fea‐
tures nito kahit liwanag lang ng sulo sa ibaba ang gumagabay sa kanila.
Kumanan sila pagda ng sa ikalawang palapag.

“Jake..”

“Shhh, don’t be afraid.” Inabot ni Jake ang kanyang palad at

nagpatuloy sila sa paglalakad. Bigla, may parang kung anong hindi patag
siyang naapakan na labis niyang ikinagulat. Kung ano man iyon, na‐
ramdaman niyang gumalaw ito sa ilalim ng kanyang mga paa.

“Eeeewwwww!!!” sigaw ni Misty. Naramdaman niya ang yakap

ni Jake sa kanya ng bigla siyang sumigaw, yun nga lang sa ndi ng kaba at
pagpapadyak, ay natalisod siya at nadulas. But she landed on something
so and sweet smelling… she was lying on top of Jake! Pinilit niyang tuma‐
yo ngunit may mga bisig na pumigil sa kanya.

“Nananakot ka ba?” narinig niyang bulong ni Jake.

“Hindi ‘no, nakita mo na ngang ako ang natakot eh, saka di ko…”

Marahang marahang lumapat ang halik ni Jake sa mga labi ni

Misty. It was just a three‐second kiss. Hindi na siya makapagsalita, hindi
niya alam kung ano ang sasabihin. Pinilit ni Misty na tumayo at inalalayan
naman siya ni Jake.

“We’re here.” Naron na pala sila sa tapat ng ikatlong pinto. Sa

loob, inilawan sila ng aninag ng mga sulo mula sa labas ng mansiyon. Si‐
nindihan ni Jake ang mga kandelabra. Parang maliit na suite ang silid na
iyon, at pawang mga an que din ang kasangkapan sa loob nito. May dala‐
wang pinto sa magkabilang dulo nito na sa hula ni Misty ay ang silid‐
tulugan nila.

Napansin niya na may mga nakataob na plato at mga pagkaing

nakahanda sa mesa. Nakaramdam na muli siya ng gutom.

69
 “Freshen up, that’s your room there. Kain tayo in fi een minutes
ok?” wika ni Jake. “Gusto mong samahan kita?” dugtong nito.

“Huwag na. I’ll be back in fi een.” Dala ang kandelabra ay pu‐

masok siya sa naatasang silid. Isang four poster bed ang nasa loob niyon, at
ang kanyang mga gamit ay nasa ibabaw ng maliit na sopa‐sopahan sa dulo
nito. Kumportable at malambot ang kama. Bukas ang mga bintana at
ramdam niya ang marahang simoy ng hangin na dumadaloy mula rito.
Malinis ang banyo na parang moderno na ang pasilidad. Matapos maligo
ay tumungo siya sa main room. Nadatnan niya si Jake na naghihintay sa
kanya sa dining table.

“Masarap itong iniwan ni Fernan na pagkain. May sugpo dito at

saka inihaw na isda. Kaso, wala ata siyang iniwang kubyertos. I can’t find
them” wika ni Jake.

“Eh di kumain tayo ng nagkakamay. Mas masarap kaya kumain

ng nagkakamay lang.”

Pinag‐taasan siya ng kilay ni Jake.

“What? Ganito lang iyan.” Kumuha si Misty ng isang salop na

kanin at inihain sa kanyang plato. Nagbalat siya ng sugpo at binabad sa
sawsawan, bago inilagay sa kanin, at gamit ang kanyang kanang kamay ay
isinubo ito kay Jake. Tinangap ni Jake ang kanyang bigay. Siya namang subo
ni Misty ng pagkain sa kanyang sarili.

“Are we sharing a plate?” tanong ni Jake.

“Bakit, hindi ba ok sa iyo?”

“Ok lang. Its just… the last me… wala.” Hindi nito nuloy ang
kanyang sinabi.

The last me what? The last me you shared the plate was with
Karina?

70
 “Tell me Jake. Gaano mo ba kamahal si Karina, na hindi mo siya
makalimutan?”

“She was my life.”

Simple at maikli ang sagot na iyon at kumurot ito sa kanyang

puso.

“Nagplano ba kayong magpakasal?”

Masokista ba ako?

“Itong resort na ito. This was her dream, na magkaroon kami ng

ganito, and dito namin palalakihin ang mga anak namin. Just us, loving
each other forever…”

Arayyy. Masokista nga ako.

“What happened?”

“You already know that. She died.”

“Paano siya namatay?” Napasinghap si Jake nang marinig ang

tanong na iyon. Ngunit hindi niya binawi ang pagtatanong.

“Ayoko nang pag‐usapan, Misty.” Nag‐iba kaagad ang mood nito.

Nagdilim.

“Bakit hindi mo kayang pag‐usapan? Kailangan mong ilabas lahat

ng nararamdaman mo, Jake.”

Tumayo si Jake. Tumungo ito sa may bintana at humarap sa

dalampasigan.

“Talk to me, Jake. Bakit hindi mo kayang pag‐usapan?”

“Dahil hindi ko matanggap na wala na siya. Hindi ako naniniwa‐

lang nagpakamatay siya tulad ng sinabi nila. At hindi ko matanggap na
isang pangit na aksidente ang kiki l sa buhay nila…’

71
 “Bun s siya..”

Humarap si Jake sa kanya. Galit at lungkot ang nakita niya sa mga

mata nito. Hindi na nito kinailangan pang sumagot. Nakita niyang nangilid
ang mga luha sa mga mata nito. Maraming nain ndihan si Misty sa nu‐
rang iyon ni Jake na hindi na nito kailangan pang ipaliwanag.

“Are you blaming yourself?”

“I wasn’t there to protect her…”

“Hindi mo kasalanan ang nangyari, Jake.”

“Hindi mo alam ang sinasabi mo.”

“Kailangan mong magising! Patay na si Karina, pero buhay ka pa!

You have to move on!”

Sa ndi ng emosyon ay naitulak niya si Jake. Nabigla siya sa

kanyang nagawa ngunit hindi na niya ito mabawi dahil nangyari na. Ang
akala niya ay magagalit si Jake. Ngunit umiling lamang ito.

“Do you s ll love her?” mahinang tanong ni Misty.

Hindi ito kumibo. Malalim ang pait na naramdaman niya ng mga

sandaling iyon, at hindi ito maitatanggi ng mga luhang hindi na niya naka‐
yanang pigilan pa. Hinarap niyang muli si Jake, ni gan ng mata sa mata.

“Then why kiss me? Why embrace me? Why hold my hand?
Why… why kiss me?”

“I’m sorry. Hindi na mauulit.”

May tonong pagtatapos ang sagot nito. Walang paalam at tahi‐

mik itong tumalikod at pumasok na sa kanyang silid.

Naiwan si Misty na nag‐iisa. Maya‐maya pa ay lumakad na siyang

marahan pabalik sa kanyang silid. Hindi alintana ang dilim, at alinsabay sa

72
ingay na gawa ng mga alon, ay binuhos niya ang kanyang sama ng loob sa
luha at hinagpis.

So this resort, this was all in fulfillment of his dream. Their

dream. And gagawin nito ang lahat, kahit pakasalan pa si Angelina at ang
yaman nito para lang matupad ang pangako kay Karina. This is his tribute
to her.

Is there ever going to be a chance na matututo kang magmahal

ulit, Jake? Is there ever a chance na ibigin mo ako?

Pero naisip na niya iyon, eh. She had no choice but to accept her
misfortune: she was in love with a man who was in love with his past.

73
 Chapter 8
MAAGA pa siyang nakarinig ng mga alingusngos sa labas ng
kanyang silid. Nagising siya sa amoy ng mainit na tsokolate. Ma ndi ang
sakit ng kanyang ulo. Sinilip niya ang oras sa kanyang cellphone. Alas
siyete pasado na ng umaga. Pinilit niyang tumayo. Nandito siya para mag‐
trabaho and she’s set out to do a good job. Pagkatapos niyon ay tuluyan na
siyang mag re‐resign para hindi na muling makita pa si Jake San Diego.
Matapos makapaghanda ay lumabas na siya sa kanyang silid.

Walang tao doon, ngunit may mainit na tsokolate, bagong‐lutong

bibingka at sari‐saring mga prutas sa hapag‐kainan. Napansin ni Misty na
may mga kubyertos na ngayon. Sa tabi ng pinggan, ay may isang tangkay
ng pulang rosas, na halatang pinitas at hindi binili. May papel sa tabi niyon
at nakalagay ang kanyang pangalan. Binasa niya ang sulat.

I’M SORRY ABOUT LAST NIGHT. BE BACK SOON.

Bigla, may narinig siyang humagikgik sa likod niya. Nagulat siya

na may ibang tao pala roon na hindi niya agad napansin. Isang maliit na
babaeng payat at halos walang ipin, nakatawa ito sa kanya.

“Manang gud morning po.Hihihi. Kakatuwa ang sulat ni Sir no?”

“Sino ka? Binasa mo ito?” tanong niya.

“Ay ako si Lala, asawa ako ni Fernan. Akong nag‐ayos dito, kasi
tulog ka pa kanina. Pasensya na nabasa ko ang sulat. Eh, kayo talagang
mga bata galit ba eh.”

Naupo si Misty sa hapag kainan, doon siya pumwesto sa kung

saan tanaw niya ang bintana at ang dalampasigan. Ginalugad niya ang
kanyang ulo.

“Pasensya na po, nagulat ako sa inyo.”

“Masakit bang ulo mo? Hindi ka ba nakatulog?”

74
 “Eh masakit nga ho eh. Pwede bang pakihilot sandali?” hiling
niya.

“Aba’y sige, maghuhugas lang ako ng kamay…”

Nana ling nakapikit si Misty, habang hinihintay ang pagbalik ni

Lala. Maya‐maya ay naramdaman niyang may tao sa kanyang likuran. Nang
lumapat ang mga kamay nito sa kanyang ulo para hilu n ito, ay agad
nakaramdam si Misty ng kaun ng ginhawa. May limang minuto yatang
hinayaan niyang hilu n ang kanyang ulo.

“Bu nalang, nandiyan kayo, masakit kasi talaga kanina ang ulo
ko…”

“Sana hindi ako ang nagpasakit sa ulo mo…”

Nagulat siya dahil hindi nig ni Lala ang sumagot sa kanya. Minu‐
lat niya ang kanyang mga mata at tumalikod siya. Si Jake, na suot lamang
ang swimming trunks at halatang galing sa dagat ang siyang naghihilot ng
kanyang ulo. Pansin niya agad ang ma punong katawan nito.

“Bakit ikaw ang naghilot sa akin? Nasaan si Lala?”

“Pinaalis ko na.”

Naupong muli si Misty sa hapag‐kainan. Lumuhod si Jake sa

kanyang tabi.

“Misty…” umpisa nito. “I’m sorry about last night.”

“I’m sorry too.”

Magkalapit ang kanilang mga mukha, halos magkadikit na ang

mga labi.

“Nandito ako para magtrabaho Jake, kaya mabu pang tapusin

na na n ito.”

“I understand. Galit ka pa ba?”

75
 “Hindi ako galit. Huwag na na ng pag‐usapan. Kain na.”

Kaya ko ba namang magalit sa iyo? Pipili n nalang kitang kali‐

mutan kapag natapos ko na ang obligasyon ko dito.

Pinagsilbihan ni Misty si Jake habang nagsasalo sila. Pinagbuhos

niya ng tsokolate sa tasa, pinagpahid ng margarina sa bibingka, at
pinagbalat ng dalanghita.

“Any ideas so far?”

“Actually, ang proposal ko, ay idevelop na n itong mini‐resort as

a honeymoon des na on. Yung para sa mga bagong kasal at mga gustong
mag date. So gawin na ng very roman c ang overall design, maglagay tayo
ng mga roman c sports at mag‐organize ng mga roman c ac vi es. Yung
parang theme na wellness of heart, body and spirit, Gawin na ng isang
mini paradise itong resort. Especially for lovers…”

Ngumi si Jake. Tipong nagustuhan niya ang ideya.

“Yes. Yes! Gusto ko iyan. A resort na especially‐themed for hon‐

eymooners. It sounds unique!”

“At kailangan na n magtayo ng roman c themed‐pool, areas for

massage, roman c garden, mag‐organize ng seminars on love and rela on‐
ship. Saka kahit na hot‐air baloon dinners, basta kung ano‐anong unique na
pwedeng gawin ng isang mag‐asawa na hindi nila magagawa sa Maynila o
sa ibang resort.”

“Kailan mo matatapos ang concept paper, Misty?”

“Siguro in less than two weeks.”

“Good. In two weeks me, launch na n ang concept ng resort…

at mag organize tayo ng isang party para sa bagong mukha ng San Diego
Group…”

“Magandang ideya iyan, boss” nakangi niyang sagot.

76
 “Halika, may ipapakita ako sa iyo.”

Mabilis na nagsuot ng t‐shirt at shorts si Jake at hinila si Misty

palabas ng suite at mansiyon. Naka‐park doon ang isang maganda, malaki
at mukhang mamahaling i m na motorsiklo. It was a Harley‐Davidson.

“Wow. Kay Batman ba ito?”

“Sakay na.”

Sumakay si Misty sa likod ng motorsiklo at mariing yumakap kay

Jake. Nilibot nila ang kabuuan ng resort. I nuro ni Misty kung saan niya
nais na maitayo ang swimming pool, ang restawran na open air sa taas ng
burol na overlooking sa beach, ang mga garden, ang lifesize gameboards,
ang outdoor mini‐theater, at ang kung ano‐ano pang pasilidad para sa
isang roman c resort. Nagpalipas sila ng tangahlian sa isang kalapit resort
at kumain sila ng masasarap na seafoods doon. Masayang‐masaya nilang
pinag‐usapan ang plano para sa resort. Dagli niyang kinalimutan ang
kanyang kasawian kay Jake, bagkus ay ninamnam niya ang bawat sandaling
kasama niya ito.

Pagkatapos ng tanghali ay nuloy nila ang pamamasyal sa lupang

nasasakupan ng nabiling resort. Halos alas‐singko na nang tunguhin nila
ang lighthouse sa kalapit na burol. Gusto daw nitong manguha ng mga
postcard‐perfect na mga litrato ng kapaligiran mula sa itaas ng lighthouse.
Inakyat nila ang halos isang‐daan at apatnapung baitang ng paikot na hag‐
dan patungo sa itaas ng lighthouse.

Humahangos si Misty pagda ng sa pinakatuktok. Kasunod niya si

Jake. Bumagsak silang papaupo sa itaas ngunit nawala ang kanilang pagod
ng makita ang napakagandang dagat at mga isla. Pa ang langit ay na‐
kisama rin, dahil binawasan nito ang labis na init na bumalot sa nagdaang
umaga. Masuyo nilang pinagmasdan ang kapaligiran mula sa itaas.

77
 “There was a me, akala ko, kaya kong angkinin ang mundo” pag
‐amin ni Jake.

“Maraming problema ang mundo para angkinin ng isang tao.”

“Naalala mo ba nung una tayong nagkakilala? Sa mee ng room?

At pinintasan ko ang suot mo?”

“Oo, kainis ka.”

“At yung me na nandun tayo sa Quiapo?”

Ano ba, Jake. Torture.

“Siyempre naalala ko.”

“Eh yung sinundan mo ako sa sementeryo?”

Nagpipigil ito ngunit bumulalas pa rin ito ng tawa.

“Hmmp. Naalala ko. Bakit ka ba tumatawa?”

“Hinimatay ka pa nga di ba? Hahahahaaha!”

“Kainis ka naman, eh!” Natatawa ring pinagkukurot ni Misty ang

tagiliran ni Jake.

“Sorry. Hindi naman nakakatawa ang mga iyon. Nakakatuwa nga.

You know what? Wala kaming mga ganoong eksena ni Karina noong kami
pa…”

Her again.

“Jake, marami pa. Marami pang magagandang bagay ang mara‐

ranasan mo, kung gugustuhin mo.”

“Tulad nito?”

78
 He took her face into his hands… and kissed her. Again and again.
Sa bawat dampi at paglapat ng kanilang mga labi ay ramdam ni Misty ang
kasidhian ng damdamin ni Jake para sa kanya.

Damn it, Jake, why can’t you admit that you love me? Iiwan mo
din ako bukas… iiwan mo din ako…

Kumawala siya sa mga bisig ni Jake. Hindi dapat malaman nito na

nasasaktan siya.

“Unahan tayo sa beach, ang mahuli, ibabaon sa buhangin!” sigaw

niya. Iyon lang at tumalikod na siya, tumakbong pababa ng hagdan, si‐
nusundan ni Jake. Nag‐unahan sila papunta sa dalampasigan, baon ang
mga halakhak at sigaw, animo’y mga teenager silang lasing na lasing sa
unang pag‐ibig ng mga oras na iyon.

Kasabay ng pagaspas ng alon sa kanilang mga paa ng mara ng

ang dalampasigan, ay humuni ang malakas na kulog mula sa kalangitan, at
bumagsak ang mahinang ulan.

“Aray, aray, Jake!”

“Misty, napano ka?” alalang tanong nito.

Pagsilip ni Misty sa kanyang paa ay may bahid ng dugo sa mga

ito. Nakaapak siya ng isang matulis na kabibi at nasugatan siya sa talampa‐
kan. Maingat siyang pinaupo siya ni Jake sa buhanginan. Pinilas nito ang
isang bahagi ng kanyang mangas at i nali sa kanyang paa.

“Huwag kang gumalaw, bubuha n kita.”

Maingat siyang binuhat ni Jake at isinakay sa motor, ngunit siya

namang pagbuhos ng napakalakas na ulan. Malapit na sana sila sa
mansiyon nang magkaroon na naman ng aberya. Tumirik ang motor at
hindi na umandar. Abot tanaw na nila ang mga sulo sa paligid ng mansiyon.

79
 “Jake?” pag‐aalalang usal ni Misty. Dumidilim na at nagsisimu‐
lang umambong muli.

“Lakarin nalang na n. I’ll carry you” wika ni Jake.

Kitang kita ni Misty ang pagod sa mukha nito. Ngunit aninag pa

rin ang kaguwapuhan ni Jake.

“Pagod ka na, eh, dahil sa akin” reklamo niya.

“Hindi ako napapagod, and you, are simply beau ful, did you
know that?”

Hindi na nakasagot pa si Misty, because he landed a kiss on her

lips. Kumabog ang kanyang dibdib. Binuhat siya ni Jake and she rested her
head on his shoulder.

Nakara ng sila sa loob ng suite hangang sa silid ni Misty. Mara‐

hang siyang ibinaba nito sa kama. Napansin niyang wala pa ring kuryente,
ngunit may dalang liwanag ang mga sulo mula sa labas ng mansiyon.
Ginamot ni Jake ang kanyang sugat, maingat na maingat ito upang hindi
siya masaktan.

They had to get out of their wet clothes. Hindi umalis si Jake sa
kanyang kinatatayuan. Hindi rin nito pinawi ang pagkaka g sa kanyang
mga mata.

“Let me…” bulong nito.

Hindi siya tumanggi. Nanginginig, hinayaan niyang hubarin ni

Jake ang kanyang blusa at maong. Buong ingat nitong isina‐alang‐alang ang
kanyang nasugatang paa. Bilang gan ay siya naman ang nag‐alis ng t‐shirt
ni Jake mula sa katawan nito. They were almost naked. She loved this man,
and he was almost naked in front of her.

80
 “Misty…” as gently as he could, he kissed her, isang halik na ha‐
bang lumaon ay lalong naging mabangis, uhaw at mapaghanap. Mapang‐
angkin.

Kung may pag‐ibig pa o mas masidhi pang pagmamahal mula sa

puso niya na hindi pa niya naparamdam kay Jake, ibinigay na niya ng mga
oras na iyon. Buong‐buo niyang inalay ang kanyang sarili, at pinagsaluhan
nila ang gabi. Walang kahapon, walang bukas, nothing else ma ered. Just
her, Jake, and the night.

LAST night, or rather, this dawn, was the best sleep she had in a
very long me. Kahit un ‐un lang ang pag‐gising ng kanyang diwa,
ma ngkad pa rin sa kanyang ala‐ala ang gabing pinagsaluhan nila ni Jake.
Namimigat pa rin sa kanyang laman ang yakap nito kahit ramdam niyang
wala na ito sa kanyang tabi. At alam niyang hindi imahisnasyon lang, when
she heard him whisper “i love you” just before she dri ed off to sleep.

Nagulat siya sa tunog ng kanyang cellphone. Imumulat niya sana

ang kanyang mga mata ngunit binulag ng sikat ng araw ang mga ito. Kinapa
niya ang kama, pa na ang bedside table, at nang mahanap ang cellphone
ay sinilip sa ilalim ng kumot upang makita ang oras. But when she opened
her eyes, isang text message ang kanyang nakita doon:

SIR, ANONG ORAS TAYO MAGKITA SA MEMORIAL PARK? DITO

NA BLUE ROSES NA PABILI NYO, SORY PO NGAYON LANG REPLY, WALA PO
LOAD KANINANG MADALING ARAW.

Mahigpit na mahigpit ang pagkahawak ni Misty sa cellphone, na

napagtanto niyang hindi kanya, kundi kay Jake. Hindi siya makagalaw. Pa‐
rang nusok ng isang milyong bubog ang kanyang puso. Di ba’t kahapon
lang, kagabi, kanina, ay silang dalawa ni Jake ang magka‐ulayaw, at parang
wala nang iba pang kayang bumasag sa kanilang mundo?

81
 Iyon pala, pagkatapos ng lahat, sa kanya ka pa rin. Si Karina pa
rin ang nasa isip at puso mo. How can you make love to me all night and
the very next hour think about her s ll?

Balot lamang ng kumot, bumangon siya at hinanap si Jake. Sa

labas ng silid, una niyang nakita ang backpack nito sa sopa, at iba pang dala
‐dalahan. Bumukas ang pinto sa main door ng suite at pumasok si Jake,
bihis na bihis na ito. Hindi siya umimik, nakikiramdam.

“Misty, good you’re awake. Mag‐breakfast ka na. Something

came up, kailangang‐kailangan kong makabalik agad sa Maynila.”

Ni hindi man lamang ito tumingin sa kanya habang nagsasalita.

“Jake?”

Hindi ito sumagot.

“Jake, anong nangyari?”

“Nagmamadali ako, Misty.”

Naka g lamang siya dito, gitla sa malamig nitong pagtrato sa

kanya. Hawak niya pa rin ang cellphone nito.

“Ito ba ang hinahanap mo?” tanong niya. Inabot niya ang cell‐
phone at nanggap naman ito ni Jake.

“Salamat.”

Nakita nito ang nakabukas na message.

“Misty…”

“There’s no need to explain.”

Ngarag ang boses niya. Agad siyang tumalikod papasok sa silid at

isinara ang pinto sa kanyang likod. Doon na niya ibinuhos ang lahat. Ang

82
luha, ang kabiguan. How did she let herself into this situa on? How could
she believe na minahal din siya ni Jake?

You can not see my pain. Not a er this.

Inayos niya ang kanyang sarili, naligo siya, nagbihis, nagligpit.

Kahit medyo mahapdi pa ang kanyang sugat sa paa, ay pinilit niyang mag‐
lakad. Paglabas sa silid ay naroon si Jake, naghihintay, naka g sa kanya.

“Kaya mo bang maglakad? Are you ok?” tanong nito.

“I’m fine.”

“Kumain ka muna.”

“Busog ako.”

Bumuntong‐hininga si Jake bago muling nagsalita.

“I’m sorry kung minadali ko ang a ng pag‐uwi. May mahalagang

bagay akong dapat asikasuhin, biglaan. Hindi makapag‐hihintay.”

Yes, ang pagpunta mo kay Karina.

Tahimik silang lumabas ng mansiyon. Ni hindi na nakuha ni Misty

na magpaalam kay Mang Fernan at Aling Lala na abala sa pagsasa‐ayos ng
kanilang mga gamit sa loob ng sasakyan. Hindi na pinalagay ni Misty ang
kanyang bag sa likod, i nabi niya ito sa kanyang sarili sa harap ng sasakyan.

Tahimik din nilang nahak ang daan pabalik ng Maynila. Na‐

pansin niyang malalim at seryoso ang mukha ni Jake. Parang may ma ndi
itong iniisip. Mahigpit ang hawak nito sa manibela at matulin nitong pina‐
takbo ang sasakyan. Ganoon na lamang ba ang pagsisisi nito sa nangyari sa
kanila kagabi? Dahil naging salawahan ito sa nobyang patay na?

Halos apat na oras silang walang imikan. Nang makara ng ng

Edsa ay hinanda na ni Misty ang kanyang gamit.

“Ibaba mo nalang ako diyan sa tabi” wika niya.

83
 Saka pa lamang nagsalita si Jake.

“Misty, I know, marami tayong dapat pag‐usapan tungkol sa

a ng dalawa. But all I’m asking you right now is to trust me and give me
me para sa isang bagay na dapat kong gawin. I promise you a er two
weeks we’ll talk about it.”

“Wala tayong dapat pag‐usapan, Jake. Nangyari ang nangyari at

ganun nalang iyon.”

Nang tumigil ang sasakyan dahil sa trapiko, hindi na siya nagpa‐

pigil pa. Bumaba siya ng kotse at ika‐ikang tumakbo patungo sa unang
bakanteng taxi na nakita niya.

84
 Chapter 9
“GIRL, ang tagal mong nawala. Ok ka na ba? Saang lungga ka ba
nagtago? Inisnab mo lahat ng text ko ha” pagtatampong tukso ni Robina.

“I told you, pinuntahan namin yung resort sa Pangasinan, tra‐

baho lang.”

“Ok fine, eh bakit di kayo ba , hmm?”

Tumalikod si Misty sa kaibigan. Ayaw niyang magsalita dahil

maraming empleyado sa coffee room. Lumabas siya doon, dumiretso sa
kanyang office at naupo sa kanyang desk, kung saan nakalatag ang memo
mula sa CEO na kanina pa niya binabasa mula nang siya ay duma ng. Nak‐
asunod si Robina at naupo sa kanyang harapan. Kinuha nito ang memo at
binasa.

“According to this, all must cooperate… grand launch party of

San Diego Group on September 25… commi ees in charge… presenta on
of resort project concept by Ms. Misty Moran… aba, two weeks nalang ito
ah. Matatapos mo?” tanong nito.

“Oo naman. I’m working on it. At paano mo nalaman na hindi

kami ba ?”

Napangi si Robina.

“Eh kasi, kanina po, hindi ka naka ngin, papasok sana si Jake sa
coffee room, matagal siyang naka ngin sa iyo, pero nung humarap ka,
bigla siyang umalis. Hindi mo napansin?”

Umiiwas na din pala si Jake sa kanya. Pinilit niyang hindi ipakita

sa kaibigan na nasasaktan siya. Wala na siyang inamin pa kay Robina. Gina‐
wa na lamang niya ang kanyang trabaho sa abot ng kanyang makakaya.
She busied herself with work at pinilit niyang hindi na isipin pa si Jake.
Kahit noong may mga lumang files itong pinakuha ay pinaha d na lamang

85
niya iyon. Hindi niya ito pinakiharapan, at hanggang sa natapos ang araw
ay hindi na sila nagkita.

Dalawang araw pa ang nagdaan. Kahit pa itanggi, hindi niya

kayang itago sa sarili na miss na miss na niya si Jake. Sa nakalipas na dala‐
wang gabi, umiiyak siya sa tuwing naiisip niya ang binata, sa tuwing naaala‐
la niya ang mga oras na pinagsaluhan nila sa mansiyon. Sa pag‐iisa, nakuha
na rin niyang aminin sa sarili na marahil ay naging mapusok siya sa paghus‐
ga sa mga kinikilos nito. Baka may importante lang talagang kailangang
gawin si Jake na gumagambala sa isip nito. But the ming was off. Why
a er the sweet night they had together, bakit noong panahong iyon pa
magkakataong dara ng ang problema ni Jake na magpapabalisa dito? Tu‐
parin kaya nito ang pangakong pakikipag‐usap matapos ang dalawang
linggo? Ngunit hindi na sila nagkikita, ni hindi siya pinatatawag nito. Aba‐
lang‐abala ito sa trabaho at palaging nakakulong sa kanyang opisina. Bihira
itong lumabas kung tanghali. At sa rinig niya ay gabing‐gabi na ito kung
umuwi.

Manga‐ilang beses niyang ninais na puntahan ito sa opisina nito,

ngunit nawawalan siya ng lakas ng loob, lalo na nang hindi nito sinagot ang
text message niya. She apologized. She said sorry. Pero walang siyang na‐
tangap na reply.

Nang matapos ang linggo ay gusto nang sumuko ng damdamin ni

Misty especially when she saw Angelina in the building. Maganda, maal‐
indog, at puno ng kumpiyansa sa sarili ay dire‐diretso itong pumanhik sa
opisina ni Jake.

By some joke of fate ay nakasalubong pa nga niya ang mga ito.

Pasakay na sila ni Robina sa elevator nang makita niyang papalabas naman
si Jake at Angelina. Mahigpit ang kapit ng dalaga kay Jake, na masuyo na‐
mang nakikinig sa kung ano ang sinasabi ni Angelina.

86
 A shot of both pleasure and pain engulfed her when she saw
him. Labis‐labis ang pananabik niyang makita itong muli. Sadly, he did not
even look at her. Sinundan ng mga mata ni Misty ang paglabas ng dalawa.
At saka pa lamang lumingon si Jake ng ngin sa kanya. And those eyes,
those eyes that looked back at her were filled with pain and regret. Segun‐
do lang ang nagal ng ngin na iyon, ngunit parang buong buhay niyang
bibitbi n ang sakit na dulot ng mga sandaling iyon.

Hindi alam ni Misty kung paano siya nakara ng sa itaas. Pag‐

da ng sa kanyang opisina ay ibinuro niya ang sarili niya sa trabaho, tulad
ng ginagawa niya araw‐araw. She may deserve the promo on na
ipinangako ni Jake, ngunit pag natapos na ang kanyang obligasyon, ay
pipiliin niyang hindi na ito gampanan. Kung maaari lang ay ayaw na niya
talagang makita pa si Jake San Diego.

“Bakit parang pumapayat ka? Masyado ka naman yatang pinag‐

tatrabaho ng bago mong boss?”

Pamilyar ang nig na iyon. Humarap siya at nakita ang da ni‐

yang boss, si Mr. Samaniego, sa may pintuan ng kanyang department.

“Sir! Napadaan ka?” pinilit niyang ngumi .

“Pinatawag ako ni Jake. May kailangang‐kailangan daw na

itanong sa akin. Sa ngin ko ay in full gear na ang pagpapatakbo niya ng
kumpanya, ano?”

Napangi lamang siya.

“Mabu at may panahon pa kayong pumarito, Sir.”

“Papunta na akong Amerika sa makalawa, dadalaw ako sa mga

anak ko at apo. Matagal na nilang hinihintay ang pagre ro ko. Mabu na‐
lang at naabutan ako ni Jake. Hindi ako makatanggi sa kanya, at parang
urgent talaga ang pakiusap niyang pumarito ako. Alam mo ba kung bakit?”
tanong nito.

87
 “H‐hindi eh. Baka ho hinihintay na kayo sa itaas?”

“May kausap pa siya. Nagpasabi akong dadaan muna ako sa iyo.”

Kahit natutuwa siya sa pagdalaw ng da ng boss, hindi pa rin siya

lubusang makapagpakita ng kasiyahan. Mabigat ang kanyang puso.

“Arthur, thank you for coming” boses ni Jake ang bumasag sa

kanyang pag‐iisip.

Napalinga siya. Sa kanya nakatuon ang mga mata nito, kahit si

Mr. Samaniego ang pakay nitong pansinin.

“Jake, of course basta ikaw. Baba in ko lang muna ang mga

empleyado dito at tutuloy na ako sa itaas” paalam nito bago tumalikod sa
kanila.

Hindi nawala ang g ni Jake sa kanya. Somehow, she found

gentleness in his eyes, and she shivered. But it was not enough.

“You look like you’ve been crying…” marahan nitong tanong.

Dying, actually.

“I’m fine…” mahina niyang sagot.

Stay. Please, stay.

“Good.”

Iyon lang at tumalikod na ito. Sumalampak siya sa kanyang upu‐

an. Tulala, humarap sa pader, at saka lumuha.

TATLONG araw nalang bago idaos ang grand launch party ng San
Diego Group. Abalang‐abala ang lahat sa preparasyon. May mga media na
dara ng, may mga imbitadong kinatawan ng gobyerno, mga kilalang tao sa

88
larangan ng business, at mga miyembro ng alta syudad. It was a formal
event.

Sandaling kinalimutan ni Misty ang kanyang mga kasawian.

Ibinuhos niya ang lahat ng kanyang lakas sa pagpapaganda ng kanyang
presenta on para sa bagong hotel na nawag niyang “Mansion on the Hill,
a honeymoon paradise resort by the bay”.

Hindi niya pa rin muling nakikita si Jake, na may sariling pinagka‐

ka‐abalahan. Pansin ng halos lahat na maraming taong hindi taga‐
kumpanya ang dumara ng at labas‐masok sa opisina ni Jake. Nabalitaan
niya rin na maraming papeles at report mula sa iba’t‐ibang departamento
ang pinakuha nito at pinaha d sa opisina nito. Siguro nga ay talagang sery‐
oso itong pag‐aralan, pagyamanin at pangalagaan ang San Diego Group.
Dumagok sa puso ni Misty ang katotohanang baka plano na rin ni Jake na
tuparin na ang pangako nito sa ama, na pakasalan si Angelina Jose. If that
happens, San Diego Group will be one of the most successful property
companies in the country.

And I will be the most misserable woman who ever loved you,
Jake.

“Misty, phone.” Kung hindi pa siya pina‐alalahanan ng kaopis‐

inang nagdaan, hindi niya pa mamamalayang nag ring pala ang kanyang
telepono.

“Hello?”

“Hi, is this Misty Moran?”

“Yes, sino ito?”

“Oh hi, Misty. Remember me?”

“Not exactly.”

89
 “Ahaha. How could you forget. Di ba akala ko ikaw yung angel
ko?”

Oh.

“Gilbert?”

“Yep. Gilbert dela Rosa here. I heard na ikaw ang nag‐prepare ng

concept ng bago ninyong hotel property. And, I want to invite you to my
office. May mga bago kaming system designs na puwede ninyong gami n
sa bagong hotel. I want to show it to you.”

“Ahm, its too early for that. And hindi ako ang mag‐de‐decide ng
specifics.”

“Well, at least look at it, revolu onary ito. It might influence your
concept, sige na.”

Why not?

“Ok, Gilbert.”

HAPON na nang duma ng si Misty sa magarang office ng Amber

Hotel Systems. Impressed siya sa mga bago at modernong hotel systems
na ipinakita sa kanya ni Gilbert, tulad ng reserva ons and billing, security,
facili es management , marke ng, at kung ano‐ano pa. Ngunit wala ang
isip niya sa lahat ng iyon. Alam niyang nahalata nito na malayo ang
kanyang isip.

“So, kamusta na kayo ng CEO ng San Diego Group?

“What are you talking about?”

“Hindi ako bulag. Nakita ko kung paano ka niya binuhat. Clear
sign that he owns you. Am I right?”

Hindi nakakibo si Misty. Nagtago siya sa baso ng juice na ipi‐

nahanda ni Gilbert para sa kanya.

90
 “Bakit lahat ng tao gustong malaman kung ano ang nangyayari sa
akin?” mahinahon niyang sagot.

“Because, you are too beau ful to waste on Jake San Diego. Eve‐
rybody knows that he will marry Angelina Jose.”

Humigpit ang hawak niya sa baso.

“It doesn’t ma er. Labas na ako doon.”

Marahang natawa si Gilbert.

“Does that mean that you are free?” tanong nito sa kanya.

“W‐what do you mean?”

Mabilis ang mga pangyayari. Naramdaman na lang niya na sinisiil

siya ng halik ni Gilbert. Yumakap ito sa kanya, mahigpit.

Nagpumiglas si Misty. “No! Bitawan mo ako! Please!”

Hindi na siya pinahirapan pa ni Gilbert, pinakawalan siya agad

nito. Nang makawala, ay nagtatakbo siya palabas hangang nakapag‐para
ng taxi. Nagpaha d sa kanyang apartment. Pagda ng doon ay saka niya
ibinuhos sa pagluha ang lahat ng galit at tensiyong naramdaman.

Jake. She needed Jake at that very moment.

Nanginginig niyang kinuha ang kanyang cellphone. She dialed

Jake’s number. Matagal siyang naghintay. Walang sumagot. Inulit‐ulit niya
ang pagtawag dito.

“Hello?” it was a woman’s voice. Si Angelina.

Hindi siya naka‐imik. Inilayo na niya ang phone sa kanyang tainga

when all of a sudden, she heard Jake’s voice on the other line.

“Hello?”

“Jake….”

91
 “Misty. I can’t talk right now. Sorry.”

The line went dead. And she wished she could die too at that
very moment.

FRIDAY finally came. Ang araw ng party. Umaga pa lang ay naka‐

handa na ang kanyang resigna on le er, na plano niyang iabot kay Jake sa
tamang pagkakataon ng gabing iyon. Sa opisina, inihahanda na ang lahat.
Ideneklara nang half‐day lang ang pasok sa kumpanya para makapaghanda
ang lahat sa kasiyahan ng gabing iyon.

Karara ng niya pa lang sa kanyang desk ng datnan siya ni Robina,

na humahangos patungo sa kanya.

“Girl, halika,dali!” utos nito.

“Bakit?”

“Basta, sumama ka sa akin.”

Tumayo siya. Mun k pa siyang ma sod ng hilahin agad ni Robina

ang kamay niya. Dinala siya nito sa coffee room.

“Maupo ka.”

Sinunod niya ang kaibigan. Takang‐taka siya nang i‐lock nito ang
pintuan ng coffee room.

“Ano bang nangyayari, Robina?” tanong niya. Napangi siya sa

kaibigan. Siguro ay ipapakita lang nito ang costume nitong susuu n sa
party. Nagsabi kasi ito na magbibihis babae ito sa gabing iyon.

“Girl, I think you haven’t seen this yet.”

Inilatag nito ang isang makapal na diyaryo sa kanyang harapan.

Hindi niya agad nain ndihan kung ano ang ibig sabihin ng kaibigan.
Hangang sa tumambad sa kanyang paninign ang larawan ni Jake at Ange‐

92
lina. Sa ilalim niyon, nakasulat, “Most eligible bachelor Joaquim San Diego,
CEO of San Diego Group engaged to millionaire society girl and model
Angelina Jose. The wedding is slated to be held on December 5…”

Paulit‐ulit niyang binasa ang nakasulat doon hangang sa wala na

siyang mga salitang mabasa pa dahil napuno na ito ng mga luha. Yumakap
si Robina sa kanya, inalo siya nito sa gitna ng mga impit niyang hagulgol.

“Oh my God, akala ko ay ako ang mahal niya…. akala ko ay ako…”

“Friend…”

Dahan‐dahan siyang tumayo. Bitbit ang diyaryo, lumabas siya sa

coffee room.

“Girl, mag hunos‐dili ka, saan ka pupunta?”

Hindi niya inalintana ang pigil ng kaibigan. Dinala siya ng kanyang

mga paa sa ikalimang palapag. Tuloy‐tuloy siyang pumasok sa opisina ni
Jake na luhaan kahit takang‐taka ang lahat ng makasalubong niya.

“Totoo ba ito?” nahulog ang diyaryo mula sa kanyang mga ka‐

may.

“I asked you to trust me, Misty.”

Hindi man lang ito humarap sa kanya.

“Trust you to do what? To talk to me a er two weeks? Para ano?

To break it to me gently?”

He looked at her then, his eyes full of pain.

“I had to do this. May mabigat akong dahilan.”

Oo nga pala. At iyon ang masakit. Dahil habang pilit kong gina‐
wa ang lahat para malimutan mo si Karina, all the while, itutuloy mo pala
ang kasal kay Angelina.

93
 “Ang tanong ko lang Jake, bakit? Bakit pa? Bakit mo pa hina‐
yaang magkalapit tayo? Bakit pa nangyari… ang lahat?”

“Alam kong masasaktan ka. But I was hoping that you would let
me explain everything. I said mag‐usap tayo in two weeks, pero anong
ginawa mo?”

Galit na galit nitong hinampas sa sahig ang mga larawan niya at

ni Gilbert, sa aktong paghalik nito at pagyakap sa kanya.

Luhaan niyang pinulot ang mga iyon. Tangan ang mga ito, muli
niyang hinarap si Jake.

“Hinanap kita matapos mangyari ito, hindi ko ito kagustuhan,

pero ang sabi mo, hindi ka puwedeng makipag‐usap.”

Hindi umimik si Jake.

“Ano pa ang ipaliliwanag mo? This is the end of your two weeks
na sinabi mong hintayin ko.”

“Hindi pa panahon.”

“Tapos na akong maghintay, Jake. Tapos na.”

DUMATING siya sa kasiyahang gayak ng isang black and silver

cocktail dress. Elegante ang kanyang kasuotan, na pinarisan niya ng sim‐
pleng silver jewelry. Her hair, adorned with hair pearls, was in a half‐
chignon styke with so curls cascading down her neck.

“Ang ganda mo, Misty,” ba ng ilang kaibigan, na tulad niya ay

gayak din ng magagandang pananamit. Napangi lamang siya sa mga ito.

“So sexy… kakainggit ka naman” ang bulong ng iba pa, hangang‐

hanga sa kanyang kasuotang nagbibigay‐diin sa magandang hugis ng
kanyang katawan.

94
 Lahat sila ay humanga. Wala silang kaalam‐alam na gutay‐gutay
ang kanyang puso ng mga sandaling iyon.

“Oh, ngnan mo, lahat sila humahanga sa iyo, lahat sila na‐
ka ngin. Sinabi ko na sa iyo, mag‐re‐resign na lang rin ako, at magtayo
nalang tayo ng parlor.”

Hindi niya pinansin ang biro ni Robina. Ma yagang lumibot ang

kanyang mga mata, may hinahanap. Naroon ang lahat ng mahahalagang
tao, ang media, ang mga alta‐sosyedad. They were all busy talking, with
their cocktail in hand, looking glamorous and rich.

Bumilis ang kaba sa kanyang dibdib ng namataan niya si Jake. He

was so handsome sa suot nitong tuxedo, and she could not tear her eyes
away from his face. And then he saw her. Dalawang nilalang na kanina
lang ay nagkaroon ng hidwaan, at ngayon ay masidhing tumi g sa bawat
isa. Makahulugan at matayog ang ngin na ipinataw nito sa kanya. Parang
nakikiusap, nanghihingi ng paunawa. From across the room, gusto niyang
tumakbo at yakapin ito, ngunit hindi. Hindi kanya ang karapatan para
gawin iyon.

Hindi ka na akin, Jake. Maybe you never were, but it sure felt
good when I thought you were mine…

Just then, she came into the picture. Holding Jake’s hand, Ange‐
lina was a vision in her crimson red gown. Bagay sila, naisip niya. They hob‐
nobbed with the rich and famous at bagay sila.

“I see, siya pa rin ang apple of your eye, beau ful angel.”

Inagaw ni Gilbert ang kanyang atensiyon. Nakangisi ito na parang

nakapang‐liliit.

“Bastard.”

Natawa lamang ito.

95
 “Call me anything you like, angel,” wika nito bago tuluyang luma‐
yo upang makihalubilo sa mga bisita.

Nagsimula na ang tugtuging naghudyat na mag‐uumpisa na ang

programa. Sa malaking screen, pinalabas ang kasysayan ng sa San Diego
Group, kung paano ito nagsimula, ang mga project na hawak nito sa kasa‐
lukuyan, at ang huli, ang pinakabagong proyektong siya ang nagbuo ng
konsepto. Tinawag na ang pangalan niya. Tumungo siya sa entablado. Bago
siya nagsalita, hinanap niya si Jake. Taim m at malalim ang g nito sa
kanya.

“Mansion on the Hill, is a unique project. The concept for this

project was born out of an intense love….”

Na gilan siya. Tahimik ang lahat.

“… born out of an intense love and desire to build proper es that

people will fall in love with. San Diego Group….”

Nagpalakpakan ang lahat ng matapos ang kanyang pagpapaha‐

yag. Hindi siya pina‐alis ng emcee. Tinawag nito si Jake, na umakyat rin sa
entablado. Kinuha ni Jake ang mikropono.

“Maraming salamat. Maraming salamat din, Misty. I want to take

this opportunity to announce the promo on of Ms Misty Moran as the
new Manager of our Marke ng Department.”

Naghiyawan ang mga kasamahan niya sa trabaho. Nakipag‐

kamay si Jake sa kanya. Something electric passed between them when
she accepted his hand. Taim m at taos ang nginang namagitan sa kanil‐
ang dalawa.

Nagsalitang muli ang emcee, at sinabi nito na may isa pang ma‐
halagang anunsiyo na ibibigay ang CEO ng San Diego Group. Is Jake going
to formally announce his engagement to Angelina? Parang namimigat ang

96
mga tuhod ni Misty. Hindi na niya gustong matunghayan pa ang susunod
na mga eksena.

Mabilis siyang bumaba sa entablado at tumakbo palabas ng hall.

Hindi na niya alam kung nagkagulo ba ang mga bisita. Narinig niya ang
pangalan niyang nawag ni Robina. Mabilis niyang nungo ang lamesa ng
mga kaopisina at inabot ang sobreng naglalaman ng kanyang resigna on
le er kay Archie, ang pinuno ng HR.

“Misty! Misty!”

Boses iyon ni Jake. Hindi niya ito ininda.

“Hey girl.” Si Gilbert. Humarang ito sa daan. Isang malakas na

sampal ang ipinagkaloob niya dito.

Tuloy tuloy na siyang tumakbo at hindi na nagpapigil pa.

Goodbye, Jake.

97
 Chapter 10
ISANG linggo lang siyang nawala, ngunit parang ang tagal na
niyang hindi nakabalik sa kanyang apartment.

Where do you go when you’re nursing a broken heart? You leave.

You hide.

Tanging si Robina lang ang naka‐aalam ng bahay ng aun e niya

sa bukid ng Batangas, kung saan siya nagpalipas ng ilang araw mula ng
araw na nilisan niya ang grand party ng San Diego Group.

Isinuksok niya ang susi sa kanyang apartment. Hindi rin niya ba‐
lak magtagal dito. Plano niyang lumipat ng ibang apartment at maghanap
ng bagong trabaho.

Hindi kita malilimutan, Jake, kung dito pa ako ra.

She remembered those mes… those mes in this apartment

when he kissed and caressed her cheeks with his lips. Tumimo sa kanyang
puso ang sakit. She never knew she could fall like this. At heto siya ngayon,
all bruised and broken.

“Hay salamat, girl, nandito ka na! Kanina pa ako pabalik‐balik

dito.”

Hingal na hingal si Robina. Niyakap niya ang kaibigan nang

makita ito sa tapat ng kanyang bukas na pintuan. Ngayon lamang sila
nagkita ulit mula nang lumayo siyang luhaan from that party.

“Sinabi ko naman sa iyong alas diyes ng umaga ako dara ng di‐

to.”

“Hay naku. Halika, halika, samahan mo ako. May pupuntahan

tayo. Eh, hindi ka ba nagbasa ng diyaryo habang nasa Batangas ka?”

98
 Para ano? Para makakita siyang muli ng mga larawan ni Jake at ni
Angelina, at ng kasayahan nila ng gabing iyon?

“Alam mo namang ayoko nang makakita ng tungkol sa kanila.”

“Eh tv, di ka nanood?”

“Walang tv sa bukid. Nagtutu‐tulog lang ako. Bakit ba.”

“Ah, wala, wala. O, huwag kang maarte, girl, sumama ka sa akin.
Huwag kang magmukmok dito..”

“Saan tayo pupunta?”

“Samahan mo akong magpahula.”

“Ayan ka na naman, eh.”

“Espesyal ito. Sige na samahan mo ako…”

Sumama siya kay Robina. Laking pagtataka niya dahil hindi siya sa
Quiapo dinala nito. Bumaba sila ng taxi sa harap ng isang magandang hotel.
Pinigil ni Robina ang mga tanong niya. Dinala siya nito sa roo op ng hotel.

Pagda ng doon, ay nakita niyang may isang makulay na tent.

Maraming kaaya‐ayang dekorasyon sa paligid nito.

“Roo op?” tanong niya.

“Sosyal na si madam Lucresia, halika na.”

Pumasok sila sa loob. Bina siya ng matanda at pinaupo.

“Ikaw muna, iha.”

“Ho?” wika niya. Ngunit hindi na siya nakapag reklamo, dahil nag
‐umpisa nang magsalita ang matanda.

“Ikaw, buksan mo ang iyong mata, pilit mong in ndihin ang kato‐
tohanan sa paligid mo… ang pag‐ibig ay kusang papalapit, dara ng na siya,
huwag mo siyang tanggihan…”

99
 Bahagyang natawa si Misty, ngunit hindi niya naipagpatuloy ang
kanyang pagtawa. On the corner of her eye, something caught her a en‐
on. Puno ang tent ng framed newspaper ar cles.

“CONVICTED OF MURDER AND FRAUD…” basa niya sa isang ar k‐

ulo.

“MURDERER AND FRAUDSTER EXPOSED” ang isa pa.

Hindi siya makapaniwala sa kanyang nabasa. Ayos sa mga ar cle,

hinuli ng mga NBI si Angelina Jose ng gabing iyon ng San Diego Group par‐
ty. Idinulog ito ni Jake San Diego sa NBI nang madiskubre ang maraming
ka bayan ng pangungurakot na ginawa ng mag‐amang Angelina at Mar n
mula sa San Diego Group, na naganap bago pa namatay si Don Manuel.
Nagkakahalaga ng forty‐five million pesos ang nakurakot nila sa kumpanya.
Sa kanya mismong pahayag, inamin ni Angelina na hindi aksidente kundi
murder ang sanhi ng pagkamatay ni Karina Cerino, ang kaisa‐isang
empleyado ng San Diego Group na nagkaroon ng hinala tungkol sa gawain
nilang mag‐ama. Nadiskubre ang lahat ng ito sa tulong ng mga lumang
diary ni Karina, na ipinagkaloob kay Jake ng naulilang ina ng nasirang dala‐
ga.

“Si Jake… hindi na sila ikakasal?” mahinang tanong niya kay Robi‐
na.

“Hindi, girl.” Makahulugan ang ngi ng kaibigan sa kanya.

Just then, biglang naging mahangin sa kinatatayuan nila, at may

napakalakas na ingay ng la helicopter na pumigil sa kanilang pag‐uusap.

Lumabas si Misty sa tent. Nakita niya na may helicopter ngang

tumigil sa roo op. Un ‐un ng nabuksan ang pinto nito. Kinabahan siya.

And then she saw him, and her heart almost stopped.

100
 Si Jake… in all his handsome glory, with the sweetest smile she
had ever seen him don, was standing there.

“Oh my God…”

Tinakbo nila ang maliit na distansiya sa pagitan nila. Siniil ni Jake

ng halik ang mga labi ni Misty, isang halik na puno ng pag‐ibig at pangungu‐
lila sa isa’t‐isa. Tinapos ng halik na iyon ang ano mang agam‐agam at pait
na kapwa nila niis.

“It’s you, it’s always been you, Misty.”

“I should have known….”

“Didn’t I tell you to trust me?”

“I’m sorry…”

“Wala kang dapat na ipag‐sorry. Ako ang dapat humingi ng kapa‐

tawaran, sa lahat ng pasakit na dinulot ko sa iyo. Mapapatawad mo ba
ako?”

“Ano ang naging kasalanan mo?”

“Hindi Misty. Kasalanan kong hindi ko agad nanggap ang sinisi‐

gaw ng puso ko. At ikaw yun. Ever since I saw you, I fell for you. Binago mo
ang buhay ko, remember?”

“Pero si Karina….”

“Minahal ko siya, pero tama ka, I could not let go of her because
of my guilt, na wala ako doon para pigilan ang kanyang aksidente. But that
was all. My heart started bea ng again, with you.”

“Oh Jake…” hindi mapigilan ni Misty ang lumuha sa labis na

kaligayahan.

“Shhh my love, tapos na ang dagok sa a ng buhay…”

101
 “Hindi ko pa rin main ndihan… paanong?”

“Ipaliliwanag ko sa iyo ang lahat, but first, you need to come with
me.”

“Diyan?” nuro ni Misty ang helicopter.

“Yes, dito…”

Bumaling si Misty sa di kalayuan, kay Robina at madam Lucresia,

ngunit nakangi lamang ang mga ito at masayang kumaway sa kanya. Sa
ngi pa lang ng mga ito ay alam na niyang natutuwa ang mga ito para sa
kanila ni Jake. Sinuklian ni Misty ng matamis na ngi ang dalawa, lalo na si
Robina, na alam niyang may malaking kinalaman sa mga kaganapan ng
mga oras na iyon.

Sumama siya kay Jake sa helicopter. Sa mahigit na isang oras

nilang paglalakbay, isinalaysay ni Jake kung paano siyang nawag ng ina ni
Karina noong umagang naron sila sa mansiyon, at ipinagtapat nito ang mga
diary at ang mga nilalaman. Isinalaysay din nito kung paano niyang pata‐
gong pina‐imbes gahan ang lahat ng financial and business records ng
kumpanya hangang sa maliwanag pa sa araw ang mga ebidensiya ng
pangungurakot ng mag‐amang Mar n at Angelina Jose sa San Diego Group
noong nabubuhay pa si Don Manuel, ang ama nito. Isinalaysay nito na pu‐
mayag sa kagustuhan ni Angelina na maging magka pan sila upang
mahimok nitong magtapat sa kanya. Na sinadya nitong ipahuli sa NBI si
Angelina noong gabing iyon mismo ng party upang maging saksi ang lahat.

“Ang… si Gilbert… ang mga picture…?”

“Si Angelina ang may pakana.”

“P..paano niya napatay si Karina?”

“Blackmail. Pinapunta niya si Karina sa opisina nang nag‐iisa,

kundi, ipagtatapat nito sa aking ama ang pagdadalang‐tao nito at ang balak
namin pagtanan. Pagda ng doon nagtalo sila, at… i nulak niya si Karina.”

102
 “I’m sorry, Jake.”

“Wala kang dapat ipag‐sorry. Tahimik na si Karina. Tayong dala‐

wa na. Hindi ko agad naamin sa aking sarili na ikaw ang mahal ko, na ikaw
na Misty, ikaw ang bumuhay sa puso kong nagluluksa.”

“Oh Jake, I love you!”

“And I love you too so much, Misty!”

Wala na yatang mas higit pa na makapagbibigay ligaya kay Misty

nang mga sandaling iyon. Ngunit mali siya.

“May isa pa sana akong tanong….” masuyong wika ni Jake.

“Ano iyon?”

I nuro ni Jake ang direksiyon patungong lupa. At mula sa

alapaap, nakita ni Misty ang karagatan, ang lighthouse, ang mansiyon. But
most of all, she saw, a large wri ng of flowers on the ground, mga rosas,
libo‐libong rosas, spelling out the words…

I LOVE YOU MISTY, WILL YOU MARRY ME?

“Yes, Jake, yes!”

Matagal at mainit ang halik na pinagsaluhan nila ng mga sandal‐

ing iyon. Nag‐uumapaw ang ligaya sa puso ni Misty, at alam niyang gayon
din si Jake, na hindi nag pid na ipadama ang kanyang pagmamahal,
hangang sa nakababa ang helicopter sa lupa, upang iha d sila sa mansiyon
ng kanilang pag‐ibig.

Wakas

103
I have two nights alone with you Jake.
I must make you love me or I’ll die.

IKAW LANG SA AKING BUKAS

Hindi alam ni Misty kung sino ang mas
mahigpit niyang kalaban sa puso ni
Jake: ang daƟ nitong nobyang si Kari-
na na labis-labis nitong minahal, o si
Angelina, ang anak ng mayamang
kasosyo ng ama nito sa negosyo, na
ipinangako nito sa amang pakakasalan
nito. Trouble started one day in
Quiapo, nang dahil sa dalawang
dosenang blue roses at isang
manghuhula ay natagpuan nila ang
bawat isa. But it seemed more like
they found what they needed in each
other. Mula noon, eto siya, isang
hamak na execuƟve assistant lang
naman na umiibig ng sobra sa kanyang
guwapong boss.
He can’t let go of his past, and she
can’t let go of him. Paano na?

104