SEMAVİ KİTAPLARA İMAN...................................................................................................

3
İLAHİ KİTAPLAR.....................................................................................................................4
İlahi Kitapların Tahrif Edilişlerinin Delilleri:.....................................................................4
İlahi Kitapların Tahrif Ediliş Sebepleri:..............................................................................4
Kur’an-ı Kerim ve Diğer Kitapların Mukayesesi:..............................................................4
İlahi Kitaplar Karşısında Durumumuz:...............................................................................5
SUHUF........................................................................................................................................5
TEVRAT.....................................................................................................................................7
Tevratın Tahrifi:...................................................................................................................9
Tevrât; Anlam ve Mâhiyeti:................................................................................................9
Tevrat'ın Nüshaları: ..........................................................................................................10
Tevrat Kaynakları: ............................................................................................................10
Kur'ân-ı Kerim'de Tevrât Kavramı: ..................................................................................10
Tevrat’ta Tanrı’nın Özellikleri:.........................................................................................12
Tevrat Doğrultusunda Yahûdilerin İnancı: .......................................................................13
Yahûdilerin İslâm’a Aykırı İnançları.................................................................................15
Hıristiyan ve Yahûdilerin Ortak Bâtıl İnançları: ..............................................................16
Ehl-i Kitab’ın Küfür ve Şirki: ..........................................................................................16
Ehl-i Kitabın İslâm’a Ters Tutum ve Davranışları: ..........................................................17
İsrâiloğullarının Karakteri / Yahudileşme Alâmet ve Özellikleri .....................................17
Onlar ve Biz: ....................................................................................................................19
Muharref Ahd-i Atik’teki (Tevrat’taki) Çelişkiler:............................................................19
Muharref Tevrat'taki Müstehcenlik ve Yüz Kızartıcı İfadeler .........................................22
Muharref Tevratta Kadın ..................................................................................................24
Ahd-i Atik'de Savaş, Sömürü ve Irkçılık..........................................................................24
İsrail-Filistin: ....................................................................................................................25
Hz. Mûsâ'nın Ölümü ve Sonrasından Bahseden Mûsâ'ya Vahyedilen Kitap!...................26
Talmud ..............................................................................................................................26
Gemara: ............................................................................................................................27
Gematria: ..........................................................................................................................27
Kabala (Kabbalah, Kabbala): ...........................................................................................27
Tahrif.................................................................................................................................27
Tevrât’ın Tahrifi................................................................................................................29
Bugünkü Tevrat ve İncil’e Uymanın Hükmü....................................................................30
Dini, Kutsal Kitabı Tahrif Sadece Eski Toplumlarla mı Sınırlıdır?..................................33
1) Tahrif Yoluyla: .............................................................................................................34
2) Tebdil Yoluyla: .............................................................................................................34
3) Gizleme Yoluyla: .........................................................................................................34
4) Unutma Yoluyla: ..........................................................................................................35
5) Uydurma Yoluyla: ........................................................................................................35
Tefsirlerden İktibaslar.......................................................................................................36
Konuyla İlgili Geniş Bilgi Alınabilecek Kaynaklar..........................................................42
ZEBUR......................................................................................................................................44
İNCİL........................................................................................................................................45
İncil’in Tahrifi:..................................................................................................................46
Mevcut İncillere Göre Hristiyanlık Akidesi:.....................................................................46
BARNABA İNCİLİ (BARNABAS).........................................................................................46
Barnaba İncil’ini Diğer İncillerden Ayıran Özellikler: ....................................................47
AHD-İ ATİK.............................................................................................................................47
AHD-İ CEDİD..........................................................................................................................48
KUR'ÂN-I KERÎM...................................................................................................................49
Kur'ân'ın Toplanması:.......................................................................................................50
Kur'an-ı Kerîm'in Muhtevası:...........................................................................................51
Kur’an’ın Özellikleri:........................................................................................................53
Kur’an’ın İçine Aldığı Hükümler:....................................................................................54
VAHY........................................................................................................................................55
İLHAM......................................................................................................................................57
RÜ'YA-I SÂDIKA....................................................................................................................58
 SEMAVİ KİTAPLARA İMAN

Allah'ın bazı peygamberlere kitaplar indirdiğine, bunların hepsinin doğru ve gerçek olduğuna inanmak. Amentü
olarak bilinen iman esaslarından birisidir. İman konusu olan kitaplara Allah tarafından indirilmiş kitaplar
anlamında Kütüb-i ilahiye, Kütüb-i Münezzele, Kütüb-i Semâviye denir. İlahi kitaplar Allah'ın peygamberlerine
gönderdiği vahiyler toplamından oluşur. Her topluma peygamber ve uyarıcı gönderildiğine1 ve bunlarla birlikte
kitaplar indirildiğinde2 göre çok sayıda kitap indirilmiş olduğu söylenebilir. Ne var ki, bunlar Kur'an'da ayrı ayrı
anılmaz. Anılanlar yalnız Hz. İbrahim (a.s) ve Musa (a.s)'a indirilen Suhuf'la Tevrat, Zebur, İncil ve Kur'ân'dır.
Güvenilirliği tartışmalı bir hadiste ise toplam yüz sahife indirildiği, bunlardan ellisinin Şit (a.s)'a, otuzunun İdris
(a.s)'a, onunun İbrahim (a.s)'a ve onunun da Musa (a.s)'a (onunun Adem (a.s)'a indirildiği de söylenir), indirildiği
belirtilir.3 Kitaplardan Tevrat Musa (a.s)'a, Zebur Davud (a.s)'a, İncil İsa (a.s)'a ve Kur'an da Hz. Muhammed
(s.a.s)'e indirilmiştir.
Kur'an kitaplara inanmanın gerekliliğini çok değişik biçimlerde ortaya koyar. Bu konuya ilişkin âyetlerden bir
bölümü kitaplara inanmayı buyruk halinde ifade eder:
"Allah'a, bize indirilene, İbrahim'e, İsmail'e, İshak'a, Yakub'a ve torunlar(ın)a indirilene, Musa ve İsa'ya
verilene ve (diğer) peygamberlere Rabb'leri tarafından verilene inandık, onlar arasında bir ayrım yapmayız, biz
Allah'a teslim olanlarız deyin." (el-Bakara: 2/136)
"Ey iman edenler, Allah'a, elçisine indirdiği Kitap'a ve daha õnce indirmiş bulunduğu Kitap'a inanın." (en-Nisâ:
4/136)
Bazı âyetlerde kitaplara iman, mü'minlerin nitelikleri arasında sayılır:
"(Mü'minler) sana indirilene ve senden önce indirilene inanırlar, ahirete de kesinlikle iman ederler." (el-Bakara:
2/4)
Peygamber de diğer mü'minler gibi kitaplara inanmak zorundadır:
"Elçi, Rabb'inden kendisine gelene inandı, mü'minler de. Hepsi Allah'a, meleklerine, kitaplarına ve
peygamberlerine inandı." (el-Bakara: 2/285)
Bazı âyetler de kitaplara inanmamanın küfür ve sapıklık olduğunu belirterek imanın gerekliliğini dile getirir:
"Kim Allah'ı, meleklerini, kitaplarını, elçilerini ve ahiret gününü inkar ederse o uzak bir sapıklığa düşmüştür."
(en-Nisa: 4/136)
Kitaplara inanmak Allah'a, meleklerine ve peygamberlerine inanmanın bir gereğidir. Allah insanlara doğru yolu
göstermek üzere, içlerinden seçtiği peygamberler aracılığı ile kitaplar gönderir. Kitaplar, melek aracılığı ile gelen
vahiyler toplamıdır. Allah'a inanmakla birlikte meleklere, vahiy olayına inanmayan, peygamberlik kurumuna
karşı çıkan kişi, İslâm'ın öngördüğü inanç bütünlüğünden uzak düşmüş olur. Kitaplar yeryüzünde halife olarak
yaratılan insana verilen emanetin, başka bir deyişle yeryüzünde Allah'ın egemenliği ilkesi üzerine kurulu ilahi
düzenin gerçekleştirilmesi gõrevinin yerine nasıl getirileceğini gösteren, talimatlar, emir ve yasaklar toplamıdır.
Bunlar insan hayatını en mükemmel biçimde düzenleyecek inanç esaslarını, ibadet biçimlerini, yapılması ya da
yapılmaması gereken davranış ve eylemleri, güzel ahlâk ilkelerini, siyasal ve toplumsal hayat düzenleyecek
temel ilke ve kuralları ihtiva eder. Bu nedenle kitaplara inanmak, insanın inanç ve düşünce dünyasını, bireysel ve
toplumsal hayatını Kitap'ın öngõrdüğü biçimde yönlendirme ve düzenlemeyi kabul etmek anlamına gelir.
Adı ne olursa olsun, nasıl nitelenirse nitelensin, bütün ilâhî kitaplar Allah kelamıdır. Kaynakları ve taşıdıkları
mesaj açısından aralarında bir fark yoktur. Hepsi gerçektir ve gerçeği bildirir. Temiz yaratılmış melekler aracılığı
ile indirilir, Allah'ın koruması altında oldukları için şeytânın ya da başka bir varlığın müdahalesinden uzaktır.
Hepsi Allah'ın birliğini, yalnız O'na kulluk edilmesi gereğini bildirir:
"Senden önce hiçbir peygamber göndermedik ki ona "Benden başka ilah yoktur, bana kulluk edin" diye
vahyetmiş olmayalım." (el-Enbiya: 21/25)
"Andolsun biz her ümmet içinde Allah'a kulluk edin, tağuttan kaçının diye bir elçi gõnderdik..." (en-Nahl: 16/36)
"O size dinden Nuh'a tavsiye ettiğini, sana vahyettiğimizi, İbrahim'e, Musa'ya ve İsa'ya tavsiye ettiğimizi şeriat
yaptı. Şöyle ki, dini doğru tutun ve onda ayrılığa düşmeyin." (eş-Şûra: 42/13)
Ancak indirildikleri topluma göre dilleri ile zaman ve toplum şartlarının gerektirdiği kimi kural ve yöntemler
değişir:
"Biz her elçiyi kendi kavminin diliyle gönderdik ki onlara açıklasın." (İbrahim: 14/4)
"Sizden her biriniz için bir şerîat ve yol belirledik." (el-Maide: 5/48)
Kur'an'ın andığı suhuflar günümüze ulaşmadı. Tevrat, Zebur ve İncil ise ancak tahrif edilmiş biçimde varlığını
koruyabilmiştir. Kitab-ı Mukaddes adı altında birleştirilen bu kitaplardan Tevrat Ahd-i Atik; İncil Ahd-i Cedid
olarak anlamakta, Zebur ise Mezmurlar adıyla Ahd-i Atik içinde yer almaktadır. Kur'an, önceki kitapların
muhatablarınca nasıl tahrif edildiğine kısaca değinir
"Oysa onlardan bir grup vardı ki Allah'ın sözünü işitirlerdi de düşünüp akıl erdirdikten sonra. bile bile onu
değiştirirlerdi... Vay haline o kimselerin ki Kitab'ı elleriyle, yazıp az bir paraya satmak için "Bu Allah'tandır"
1
en-Nahl: 16/32; el-Fatır: 35/25.
2
el-Bakara, 2/213.
3
Ebû Zer'den ibn Ebi'd-Dünya.
derler! Ellerinin yazdığından ötürü vay haline onların. Kazandıklarından ötürü vay haline onların." (el-Bakara:
2/75-79)
Buna karşılık Kur'an bozulmaktan, değiştirilmekten korunmuş, vahyin tek ve gerçek ifadesidir. Bu özelliğiyle
önceki kitapları içermekte, tahrif edilmiş biçimlerinde bulunan yanlışları düzeltmekte, eksik yanlarını
tamamlamakta, eklemeleri iptal etmektedir.
Kitaplara iman, Kur'an'la birlikte eldeki muharref Tevrat, Zebur ve İncil'de de gerçekliğini, doğruluğunu kabul
anlamına gelmez. Mü'min onların asıllarının Allah kelâmı olduğunu kabul etmekle yükümlü olduğu kadar, elde
bulunan biçimlerinin bozulmuş olduğunu da kabul etmekle yükümlüdür. Bu nedenle Tevrat ya da İncil'den gelen
bir bilgiyle karşılaşan mü'min, bu bilginin doğru ya da yanlış olduğunu söylemeden önce Kur'an'a başvurmak
zorundadır. Bilginin Kur'an'la çelişmemesi, Kur'an'ın öngördüğü ilke ve kurallarla çakışmaması durumunda
bilginin doğru olduğunun kabul edilmesinde bir sakınca yoktur. Ancak Kur'an'a ters düşen bir bilginin kabul
edilmesi, Allah'tan gelen bir bilgi biçiminde değerlendirilmesi söz konusu edilemez. Öyleyse kitaplara iman,
temelde Allah'ın gönderdiği vahye, vahyin peygamberler boyunca sürdüğüne ve en son ve mükemmel biçimde
Kur'an'la noktalandığına inanmayı ifade eder.4
Allah Teala’nın insanları hakka ve hak üzerinde sebata davet etmek, hidayet yollarını göstermek ve delâletten
kurtarmak için peygamberlerine indirdiği kitaplara inanmak, imanın altı esasından biridir. İslam dininin büyük
temeli olan Kur’an-ı Kerim’e ve onda bildirilen ahkâma, indirildiğini bildirdiği kitaplara inanmamak ve inkâr
etmek dinden çıkmayı gerektirir.5
(Meşhur) hadiste de geçtiği gibi Cibril Rasulullah’a imanı sormuş o da şöyle cevap vermiştir: “İman: Allah’a,
meleklerine, kitaplarına, peygamberlerine, kıyamet gününe ve bir de hayrıyla şerriyle kadere inanmandır.”
Allah Teala semavi kitapların bazısının isimlerini Kur’an-ı Kerim’de de anmış, bazısını ise anmamıştır.6

İLAHİ KİTAPLAR

Allah tarafından indirilmiş olan kitapları üç kısımda inceleyeceğiz. Onları üç gruba ayırarak incelememize
sebep, bu kitapların bugünkü hal-i hazırda olan durumları itibariyledir. Yani bu kitaplardan:
a) Bir kısmı tamamen kaybolmuş, hiçbir eseri kalmamıştır.
b) Bir kısmı bozulmuş, ilahi kitap olmaktan çıkmış haliyle ellerdedir.
c) Bir tanesi, Allah Teala’nın vahyettiği safiyetiyle olduğu gibi muhafaza edilmiştir. İlahi kelam olmaları
bakımından aralarında fark gözetmediğimiz kitapları bu sebeple gruplara ayırarak incelemekte fayda vardır.
İndirilen büyük kitapların sayısı dörttür. Bunlardan ilki Tevrat’tır. Musa aleyhisselam’a indirilmiştir. Daha sonra
Zebur Davud’a ve İncil de İsa’ya indirilmiştir. Bunlardan her biri de tebliğ eden peygamberden sonra türlü
sebepler altında bozulmuş ve ilahi bir kitap olmaktan çıkarılmıştır. Biz bu kitapların asıllarına iman ederiz. Yani
bu kitapların Allah tarafından insanlığa hidayet yollarını ulaştırmak için vahyedildiklerine inanırız. Fakat
vahyedildikleri gibi tertemiz olarak kalmadıkları için onlardaki tafsilatı bilmeğe ve inanmağa mecbur değiliz.
Zaten tahrif edilmeseler bile Kur’an-ı Kerim tarafından neshedilmiş yani hükümsüz bırakılmışlardır.7

İlahi Kitapların Tahrif Edilişlerinin Delilleri:

1)
2)
3)
4)

İlahi Kitapların Tahrif Ediliş Sebepleri:

1)
2)
3)
4)
5)

Kur’an-ı Kerim ve Diğer Kitapların Mukayesesi:

1)
2)
4
Ahmet Özalp, Şamil İslam Ansiklopedisi: 3/381-382.
5
A. Lütfü Kazancı, İslam Akaidi, Marifet Yayınları: 115.
6
Ahmed Muhammed Davud, Akidetu’t-Tevhid, Ravza Yayınları: 73.
7
A. Lütfü Kazancı, İslam Akaidi, Marifet Yayınları: 115-117.
3)

İlahi Kitaplar Karşısında Durumumuz:

1)
2)
3)

SUHUF

İlk semavi kitaplar; peygamberlere verilen sahifenin çoğulu. Sahife, yazılı veya yazılacak kâğıttan, kırtastan bir
parçadır. Bu da bizim sahife dediğimiz, safhadan daha genel olarak yaprak ve varak adı verilen parçadan
ibarettir. Çoğulu "sahaif" ve "suhuf"tur. Bu sûretle sahife ve suhuf, mektuba, risâle ve kitaba da denir.8
Peygamberlere verilen bu suhuflardan 10 sahife (Suhuf) Hz. Âdem'e, 50 sahife Hz. Şit'e, 30 sahife Hz. İdris'e ve
10 sahife de Hz. İbrahim'e verilmiştir.9
Sahifeler büyük kitap değillerdir. İndirildiği cemiyetler, dar bir çevre içinde bulunduğu ve zamanın ihtiyaçları
nisbeten az olduğu için, onların ihtiyacına ve anlayışına hitap eden birkaç sahifeden ibarettirler.
Bu sahifelerin hiç biri bugün mevcut değildir. İnsanlar tarafından gereken ehemmiyetin verilmemesi neticesinde
o sahifelerin indirildiği peygamberlerden sonra zamanla kaybolmuştur. Bize gereken şey icmali iman ile Allah’ın
indirdiği bütün kitapların asıllarına inanmaktır. Onlardaki tafsilatı bilmek mümkün olmadığı gibi, bilmekle
mükellef de değiliz. Onlarda mevcut olup da bizim bilmemiz gereken miktarı, kitabımızda bizlere anlatılmış
durumdadır. “Şüphesiz ki bunlar evvelki sahifelerde İbrahim ile Musa’nın sahifelerinde vardır.” (A’la: 87/18-19)
ayetleri bu durumu izah eder.
Ebu Zer’den rivayet edilen bir hadis-i şerifte, Allah Teala’nın yüz adet sahife indirdiği beyan olunur. Fakat bu
sahifelerin kimlere ne kadar indirildiği ittifak edilmiş halde olmadığından “indirilen her kitaba inandım” demek
en doğru yoldur.10
Kur'an-ı Kerim'de "Suhuf-u Ûla (ilk sahifeler)"den bahsedilmektedir. Bunların yukarıda bildirilen sahifeler
olduğu anlaşılmaktadır.11 Ayrıca A'lâ süresinin 18. ve Necm süresinin 36. ayetlerinde Suhufu İbrahim'den ve
Suhuf-u Müsâ'dan bahsedilmektedir. Bu iki suhufun içerdiği hükümlerle ilgili olarak Necm süresi 38. ayet ve
devamında bilgi verilmektedir. Müsâ'nın sahifeleri ifadesiyle Tevrat kastedilmekle beraber, İbrahim'in sahifeleri
hakkında Kur'ân'ın dışında, her hangi bir yerde yeterli bilgi yoktur. Hattâ Yahudilerin ve Hıristiyanların kutsal
metinlerinde bile bunlardan söz edilmez. Sadece Kur'ân-ı Kerim'de birisi Necm suresi 36. ayetinin devamında,
birisi de A'lâ süresinde olmak üzere iki yerde Hz. İbrahim'in getirdiği talimattan bazı bölümler zikredilmiştir.12
Hz. İbrahim (a.s) indirilen sahifelerin mübarek ramazan ayının ilk gecesi indirildiğine dair Vâsıle b. el-Eska'
(r.a)'den gelen bir rivayet vardır.13
Bu sahifelerin ihtiva ettiği hakikatlerin tevhid, ibadet, ahlâk, muamelât ve ahkâm esasları olduğunu anlamak için
herhangi bir vesikaya gerek yoktur. Çünkü Cenabı Hakkın risâlet ve nübüvvetle ilgili koyduğu şartlardan ve
Kur'ân-ı Kerim'den bunu anlamak kolaydır. Nitekim Necm süresi 38-49 âyetlerinde ilk sahifelerin yani Hz.
İbrahim ve Hz. Müsâ sahifelerinin ihtiva ettiği gerçekler şöyle maddelendirilebilir. Bunlar her peygamberin
getirdiği şeriatte temel esasların aynılığını, değişmezliğini göstermesi bakımından da önemlidir:
Herkes yaptıklarından mesuldür. Bir şahsın yaptıklarından ancak kendisi sorumludur.
Hiç kimse başkasının cezasıyla cezalandırılmaz.
Her şahıs yaptığının karşılığını görecektir.
Başkasının yaptığı amellere kimse ortak olamaz.
Hiç kimse yapmadığı amelin karşılığını alamaz.14
"Dönüş Allahadır. Güldüren ve ağlatan, dirilten ve öldüren; çiftleri, erkek ve dişiyi, döl yatağına düşen meni'den
yaratan O'dur. Öldükten sonra dirilten O'dur. İhtiyaçları veren ve zenginleştiren O'dur. Gökte ve yerde olanların
Rabbı O'dur." (en-Necm: 53/38-49)

8
Elmalılı, Hak Dini Kur'an Dili, 8/5578.
9
İsmail Kaya, Şamil İslam Ansiklopedisi: 5/446.
10
Yüz sahifeden ellisi Şit’e, otuzu İdris’e, onu İbrahim’e verilmiştir. Geriye kalan on sahifenin Adem veya Musa peygambere verildiği
hakkında iki hadis rivayet bakımından ihtilaflıdır. “Allahumme salli ala cemii enbiyaike ve rusulik” Bu hadis için bak: Hak Dini Kur’an Dili:
8/5768.
11
Taha: 20/133.
12
Mevdûdî, Tefhimül-Kur'an, terc, heyet: 6/32.
13
Ahmed İbn Hanbel, Müsned: 4/107.
14
Mevdûdî, Tefhimül-Kur'ân, 6/32.
Kur'ân'da peygamberlerin sözlerini ve mücâdelelerini incelediğimiz zaman, kendilerine indirilen sahifelerin
içeriği ile ilgili örnekleri çoğaltmak mümkün olur. Taberi'de Hz. Şit'e verilen sahifelerden şöyle bir cümle
nakledilmektedir:
"Âdem oğullarına söyle ki, bir şart koştuklarında ona şâhid tutsunlar, ta ki inkar edemesinler. Nitekim Âdem,
benim ahdimi unuttu İblis de onu aldattı ve Cennetten çıkmasına sebep oldu." 15
Hem bu sahifelerin, hem de diğer semavi kitabların; kitab gönderilmeyen peygamberlerin tebliğ görevinde
hükümlerine tabi oldukları metinler olduğunu ifade bakımından da şöyle denilmektedir "İdris (a.s) Şît
aleyhisselâmın suhufunu okurdu ve ahaliyi o kitabın hükmüne davet ederdi. Hak Teâlâ ona da otuz sahife
gönderdi. O bu sahifeleri kendi eliyle yazdı. Âdem (a.s)'dan sonra ilk kalem tutup yazı yazan İdris (a.s)'dır."
İdris (a.s) şöyle dedi: "Ya Rıdvân, ben Hak Teâlânın peygamberiyim. Benim makamımın cennet olacağını
suhufta gördüm."16
Suhuf kelimesi Kur'ân-ı Kerîm'de devamlı bu çoğul siğasıyla kullanılır şöyle ki:
1- Suhufu Müneşşera: Dağıtılmış sahifeler halinde tezkireler manâsınadır.17 Bu, Kur'ân tabiriyle, ehli küfrün,
bütün insanlığa rehberi olarak indirilen Kur'ân yerine, şahısları adına bir takım sahifelerden oluşan tezkireler
indirilmesini istemelerini ifade etmektedir. Bu istek kendisini toplumdan üstün ve ayrı gören küfür egosunun
tezahürlerinden biridir. Ancak bu istekleri gerçekleşse bile yine de inanmayacakları, belirtilmektedir.18
Neşredilmiş, dağıtılmış sahifelerle ilgili olarak "Sahifeler neşredildiği vakit" (Tekvir: 81/10) buyurulmaktadır.
Neşredilen bu sahifeler iki çeşittir. Bunlardan birincisi amel defterleridir ki bunların neşri, hesap işin açılmaları
demektir. İbnül-Mümin'in İbn Cüreyc'den rivayetine göre, "İnsan ölünce sahifesi dürülür. Sonra kıyamet günü
açılır ve ona göre hesabı görülür."
İkincisi de; "Artık kitabı sağ eline verilen kişi der ki: Alın kitabını okuyun. Kitabı sol eline verilen ise, o da der
ki: Keşke bana kitabım verilmeseydi." (el-Hakka: 69/19-25);
"Artık kimin kitabı sağ yanından verilirse; o, kolay bir hesap ile sorguya çekilecek... Kimin de kitabı sırtının
arkasından verilirse; o da helâki çağıracak" (el-İnşikak: 84/7-10) olarak bildirilen hesabın görüşülmesinden
(rüyetinden) sonra ilâm gibi neşredilip dağıtılacak sahifelerdir. Bunların neşri, dağıtılıp sahiplerine verilmesi
demektir. Buna bazı hadislerde "Tetâyur-ı suhuf: sahifelerin uçuşması" tabir olunmuştur. Âlûsî'nin kaydettiğine
göre Mersed b. Vedâa'dan rivayet edilmiştir ki; "Kıyamet günü olunca, Arşın altından sahifeler uçuşur mü'minin
sahifesi eline düşer. Onda "Cennet-i Âliye'de"; kâfirin sahifesi de eline düşer. Onda da, "Semüm ve Hamim'de"
diye yazar" Kiramen Kâtibîn'in yazdığı sahifeler bu sahifelerdir.19 O defterlerin açıldığı hesab günüdür ki insanın
bütün amelleri ortaya dökülür.20
2- Suhuf-u Mükerrame ve Suhuf-u Mutahhare: Bu ikisi de Kur'ân-ı Kerimin isimleridir. Kur'an-ı Kerimi
vasıflarlar. Birincisi "O Kur'an, şerefli -üstün, yüceltilmiş, tertemiz kılınmış sahifelerdedir-" (Abese: 80/13-14)
şeklinde; ikincisi de, "Allah'tan gönderilmiş bir elçi ki, tertemiz sahifeleri okumaktadır. Onların içinde dosdoğru
yazılı hükümler vardır." (el-Beyyine: 98/2-3) şeklindedir.
Kur'ân-ı Kerim Mekke'de inmeye başlamıştır. İndiği günden itibaren hem ezberlenmiş, hem de her biri ağaçtan,
deriden, taştan, kemikten, yapraktan birer safha ve levha üzerine tesbit edilmiş, ayrı ayrı defterlere yazılmış, itina
ile zabt ve hıfzedilmiştir. Bunlara mushaf gibi hepsi bir cildde olmak manasına suhuf denilemezse de, her biri bir
sahife demek olacağından, ayrı ayrı bir halde sahifeler manasına suhuf kavramı onları kapsar. Burada suhuf
Kur'ân-ı Kerim sahifeleri manâsına kullanıldığına göre, Kalem süresinin birinci âyetinde kendisine yemin edilen
kalemin Levh-i Mahfûza yazdığı sahifelere, meleklerin Levh-i Mahfûzdan istinsah edip vahiy ile getirdikleri
sahifelere ve sonra mushaf sahifelerini teşkil eden alel-umum Kur'ân sahifelerine sadıktır.21
Kur'ân sahifelerinin iki kapak arasında toplanmış mevcut şekline Mushaf denmesi bundandır.22
Hadis-i şeriflerde bildirilen suhuflardan bazıları da şunlardır:
I- Mukadderatın yazıldığı sahifeler: Bu, Tirmizi'nin İbn Abbas (r.anhüma)'dan rivayet ettiği bir hadis-i şerifte;
"Kader kalemleri kaldırıldı ve (mukadderatın yazıldığı) sahifeler (in mürekkebi) kurudu."23 şeklinde bildirilir.
Bu sahifeler mukadderat sahifeleridir. Kader kaleminin bu sahifelere yazdığı mürekkebin kuruması, artık yazılan
kaderin kesinleşip değişmeyeceğini ifade etmektedir. Nitekim Kütüb-ü Sittedeki bazı hadislerde kuruyanın
kalemin mürekkebi olduğu belirtilmektedir ki; bu durumda artık mukadderat yazmayacaklardır.24

15
Taberi, Tarih, 1/93.
16
Taberî, Tarih, 1/95, 97.
17
Müddessir: 74/52.
18
Müddessir: 74/53.
19
el-İnfitâr: 82/10-12.
20
İbn Mâce, Zühd: 33; Tirmizî, Kıyamet: 4; Ahmed İbn Hanbel, Müsned: 4/414.
21
Elmalılı, Hak Dini Kur'ân Dili, 9/5578.
22
Buhari, Tefsiru Süre-i Kâf: 9; Süre-i Ahzâb: 3; Fedailül-Kur'ân: 3; Ahkâm: 37; Cihad: 12.
23
Tirmizi, Kıyamet: 59.
24
Buharî, Kader: 2; Nikâh: 9; Müslim, Kader: 8; İbn Mâce, Mukaddime: 10; Nesei, Nikâh: 4.
2- Hadis-i Şeriflerde bildirilen suhuftan birisi de: "Cuma günü olunca mescid kapılarının her birinde bir takım
melekler, girenleri sıralarıyla yazarlar. İmam minbere çıkıp oturunca, fazilet derecelerini tesbite mahsus olan
sahifeleri (suhufu), yani defterleri dürüp hutbeyi dinlemeğe gelirler"25 şeklinde ifade edilendir. İmam Ahmed b.
Hanbel'in Müsned’inde Ebû Said el-Hudri'den rivayetinde, “müezzin ezanı okuyup imam minber üzerinde
oturunca sahifeler dürülür ve melekler mescidin içine girip hutbeyi dinlerler." şeklinde varid olmuştur.
Ebû Nuaym'ın Hilye’sinde İbn Ömer'den gelen bir rivayette bu meleklerin Hafeze denilen ve günahlarla
sevapları yazan melekler olmadıkları, ellerindeki sahifelerin nurdan olduğu zikredilmiştir. Ebû Ümame (r.a)'in
Ahmed b. Hanbel'in Müsned’indeki rivayetinde, "meleklerin mescid kapılarında Cumaya gelenleri sıra ile
yazdıkları" haber verildikten sonra; "Halbuki korunmasını üstlendikleri kimselerin yanlarından ayrılmazlar"
buyurulmuştur. Meleklerin dürdükleri bu sahifeler Cumaya erken gelmeye ait faziletlerle ilgili sahifelerden ibaret
olup, yoksa hutbeyi dinlemek, namaza yetişmek, zikir, dua, huşû gibi hususlarla ilgili olan faziletleri Hafeze
melekleri ayrıca yazarlar. Nitekim İbn Mâce rivayetinin sonunda, "Bundan sonra gelen, artık yalnız namazın
ecrini almak için gelmiş olur" ziyadesi vardır.26

TEVRAT

Allah'tan gelen dört büyük kitaptan ilki. İbranice Tura kelimesinin Arapçalaşmış biçimi olan Tevrat kanun,
ittifak, birlik, anlaşma, sözleşme, adlaşma gibi anlamları dile getirir. İslâm geleneğinde Hz. Musa'ya nazil olan
kitabı belirtir. Yahudi geleneğinde ise, bugün Ahd-i Atik (Eski Ahit) denilen kitaplar toplamının adıdır. 27
Bu kitabın aslının Allah’ın kitabı olduğuna inanmak her müslümana farzdır. Reddetmek küfrü gerektirir. Çünkü
Kur’an’da ve hadislerde Tevrat’ın bir Allah kitabı olduğu en kesin ve açık şekilde anlatılmış, “Tevrat’ı biz
indirdik. Onda hidayet ve nur vardır. Kendilerini Allah’a vermiş peygamberler onunla yahudilere hükmederlerdi.
Allah’ın kitabını korumaları kendilerinden istendiği için Rablerine teslim olmuş zahidler ve bilginler de (onunla
hükmederlerdi) Hepsi ona (hak olduğuna) şahidlerdi.” (Maide: 5/44) buyurulmuştur.
Bugün elde birbirine uymaz tarafları pek çok olan meşhur üç Tevrat vardır. Bunlardan biri İbranice, biri Yunanca,
diğeri de Samirice’dir. Bunların haricinde kalan ve daha çok uyuşmazlıklar da bulunan Tevrat’lar da mevcuttur.
Tevrat beş bölümü içine alır:
1) Tekvin: Yaratılış destanından, insanların ilk suçundan, nuh tufanından, Hz. İbrahim’den, İshak, Ya’kub,
Yusuf’tan ve Beni İsrail’in hayatlarından bahseder. Bu ilk kitap 50 babdır.
2) Huruc (Çıkış): Musa’dan ve Beni İsrail’in Mısır’dan çıkışlarından, Allah’ın Tur dağında Musa’ya
kanunlarını bildirmesinden bahseder. 40 babdır.
3) Levililer: Bu kitapta ayin ve merasime ait usuller, kurban, kâhinler, temizlik kanunlarıbayramların tanzimi
izah edilir. 27 babdır.
4) Adât (Sayılar): Hz. Musa’nın vefatından sonra İsrail milletinin Tur dağından kalkıp Erden ülkesine, Ken’an
diyarına-Filistin’e girmelerinden bahseder. 36 babdır.
5) Tesniye: Hazreti Musa’nın ölümünden ve onun zamanında bulunmayan an’anelerinden bahseder.28
Dinler tarihçileri 39 kitaptan meydana gelen Tevrat'ı genellikle üç bölüme ayırırlar: 1- Tevrat (Kanun Kitabı), 2-
Nebiim (Nebiler Kitabı), 3- Ketubim (Yazılar Kitabı). 1. Bölüm, Hz. Musa'nın ilk beş kitabını ihtiva eder. İslâm
âlimlerine göre de Cenab-ı Hak tarafından Hz. Musa'ya verilen asıl Tevrat budur. Bu ilk beş kitap (Fr.
Pentateuque) Tekvin, Çıkış, Levlililer, Sayılar ve Tesniye'den meydana gelmektedir. 2. Bölüm, Nebiim 6. Kitap
(Yeşu)'dan başlar, 22. Kitap (Neşidelerin Neşidesi)'ne kadar devam eder. 3. Bölüm, Ketubim 23. Kitap İşaya'dan
başlar, 39. Kitap olan Malaki ile sona erer.
Yahudiliğe göre Tevrat'ın ilk beş kitabı kelimesi kelimesine Yahveğ (Yehova) tarafından Hz. Musa (Moşe)'ya
bildirilmiş Tanrı kelâmıdır. Beşinci kitaptan sonra gelen Yeşu da aynı kitaptan sayılmış ve böylece altı kitaplık
bir deste meydana getirilmiştir. 18 yy. Fransız bilginlerinden Jean Astruc'a göre ilk beş kitaptan meydana gelen
Tevrat'ın 1. Bölümü, birbirine karıştırılmayan iki ayrı anlatım tarzı ihtiva etmektedir. Bu iki ayrı anlatımdan
birinde Tanrı'nın adı Elohim (Ruhlar), diğerinde ise Yehova (Varolan) diye geçmektedir. Diğer bir ifade ile bu iki
metne Elohist ve Yahvist metin denilmektedir. Bu iki ayrı metinde birçok çelişkiler tesbit edilmiştir.
Tevrat'ın bütünü Tevkin'le başlar ve Malaki ile son bulur. Tekvin, "Başlangıçta Allah gökleri ve yeri yarattı"
cümlesi ile başlamakta, Malaki de, "O da babaların yüreğini oğullara ve oğulların yüreğini babalarına
döndürecektir, ta ki, gelip dünyayı lânetle vurmayayım" cümlesiyle sona ermektedir.29 Halen de mevcut Kitab-ı
Mukaddes külliyatının baş kısmında yer alan Tevrat'ın 39 kitabı şu sırayı takibetmektedir: 1- Tekvin, 2- Çıkış, 3-
Levililer, 4- Sayılar, 5- Tesniye, 6- Yeşu, 7- Hâkimler, 8- Put, 9- Samuel, 10- II. Samuel, 11- I. Krallar, 12- II.
Krallar, 13- I. Tarihler, 14- II. Tarihler, 15- Ezra, 16- Nehemya, 17- Ester, 18- Eyub, 19- Mezmurlar, 20-

25
Buhari, Cum'a: 31; Müslim, Cum'a: 24-25; Nesei, Cum'a: 13.
26
Tecrid Tercemesi: 3/15-16; İsmail Kaya, Şamil İslam Ansiklopedisi: 5/446-447.
27
Osman Cilacı, Şamil İslam Ansiklopedisi: 6/215.
28
Bkz. Ahmed Kahraman, Dinler Tarihi, İstanbul 1984; A. Lütfü Kazancı, İslam Akaidi, Marifet Yayınları: 117-118.
29
Kitab-ı Mukaddes, Eski ve Yeni Ahit, İstanbul, 1965.
Süleyman'ın Meselleri, 21- Vaiz, 22- Neşidelerin Neşidesi, 23- İşaya, 24- Yeremya, 25- Yeremya’nın
Mersiyeleri, 26- Hezekiel, 27- Daniel, 28- Hoşea, 29- Yoel, 30- Amos, 31- Obadya, 32- Yunus, 33- Mika, 34-
Nahum, 35- Habakkuk, 36- Tsefenya, 37- Hağgay, 38- Zekarya, 39- Malaki.
Klasik İslâm literatüründe genellikle İbranice, Yunanca ve Samirice olan üç meşhur nüshası bulunduğu kabul
edilir. Yahudiler ve Protestanlar İbranice, Roma ve Doğu kiliseleri Yunanca, Samiriler de Samirice nüshayı
diğerlerine tercih ederler.
Kur'an-ı Kerîm'in yedi ayrı suresinin 16 ayetinde30 Tevrat kelimesi geçmektedir.31 Cenab-ı Hak, Tevrat ve İncil'in
Kur'an-ı Kerim'den önce indirildiğini32, Hz. İsa'ya yazı, hikmet, Tevrat ve İncil'in öğretileceğini33, Kur’an’ı,
Tevrat'ı tasdik edici olarak gönderdiğini34 Tevrat ve İncil'in Hz. İbrahim'den sonra indirildiğini 35 Tevrat'ta bir
hidayet ve nur bulunduğunu36 Tevrat'ın bir tasdikçisi olarak İncil'in indirildiğini37 Tevrat, İncil, ve Kur'an'ın
dosdoğru tutulması gerektiğini38 beyan buyurmuştur.39
Yukarıda anılan Tevrat'la ilgili ayetlerin açıklanmasında müfessirler, Ehl-i Kitabın, Tevrat sözü ile Hz. Musa'nın
yazdığı söylenen Tevrat'ın ilk beş kitabını kastettiklerini, Hristiyanların ise Tevrat kelimesini Ahd-i Atik adı
verilen kitapların hepsi için kullandıklarını, Hz. Musa kavminin Tevrat'ı muhafaza edemediklerini özellikle
vurgulamışlardır.40
Tevrat, Türkiye'de bu orijinal adıyla bilindiği gibi, Ahd-i Atik adıyla da tanınır. Bütün dünyada yaygın olan
Kitab-ı Mukaddes Şirketi'nce, Kitab-ı Mukaddes başlığı ile yayınlanan külliyat, Yahudilik ve Hristiyanlığın
bütün kitaplarını bir arada sunmaktadır. Yahudiler Hz. Musa'ya Allah tarafından vahyedildiğini, ancak zamanla
tahrife uğradığını açıklamıştır. Halen elde mevcut olan Tevrat'ta birçok tenakuzun tesbit edilmiş olması da bunun
delilidir. Bu husus dinler tarihi açısından ayrıca önem arzetmektedir.
Her ne kadar Yahudilik tâlimlerinin bütününe Tevrat deniliyor ve bu terim Hz. Musa'ya atfedilen ilk beş kitabı
ifade ediyorsa da; Tora, Yahudiliğin diğer kitap ve öğretilerini de içine almaktadır. Yahudiliğe göre Tevrat, 1.
Yazılı, 2. Sözlü olmak üzere iki kısımda incelenebilir. 1- Yazılı olan kısım Tûr-i Sina'da (Har Sinay) Tanrı Yahve
tarafından Hz. Musa (Moşe)'ya indirilen beş kitap ve eklerini ihtiva eder. 2- Sözlü olan kısım ise, yine Hz.
Musa'ya atfedilen ve ondan nakledilenlerle, Tevrat'ı tamamlayan açıklamaları ihtiva eder. Günümüz Yahudileri
Tevrat karşılığında Tanah terimini kullanmayı tercih etmektedirler. Takriben M. Ö. 1200- 1100 yılları arasında da
tamamlanan ve İbranice yazılmış olan Tanah'ın içerisinde birkaç Aramca parça da bulunmaktadır.
Tevrat'ın eski İbranca yazması M.S. 7, ve 10. yy'da kaleme alınmış bir kaynaktır. Bu kaynağın M.Ö. 1. yy'daki
İbranca metinlere dayandığı dinler tarihçilerince ileri sürülmektedir. 1947'de Kumran Vadi'sinde, Lut Gölü'nün
kuzey-batısında ve Yehu'nun 12 km. güneyinde bedevinin birinin mağarada bulduğu eski İbranca yazmalar,
gerek umumi tarih, gerek dinler tarihi açısından oldukça önem taşımaktadır. Aynı çalışmaların devamı olan 1951-
1958 yılları kazıları da yeni keşiflere ufuk açmıştır.
Yahudiler nazarında Tevrat Allah kelamıdır ve ibadetlerde önemli bir yer tutar. Yahudilerin havra ve
sinagoglarında, mihrap denilen bir yerde, dolap içinde, sırmalı ve ipekli örtülere sarılmış yazma nüshalar
muhafaza edilir. Tahrife uğramadan önce Süleyman Mâbedi (Beyt Ha-Mikdaş)'ndeki Mukaddes Sandık (Arona
Kodeş)'da, Hz. Musa'nın getirdiği Tevrat levhalarının muhafaza edildiğine inanılmakta idi. İbadet için havra veya
sinağoğa giden her yahudi, öncelikle Tevrat tomarının korunduğu sandık veya dolabı temmaşa eder, mümkünse
ona elini sürer ve öper. Bu hareketler sembolik bir anlam taşır ve belli belirsiz bir şekilde yapılır. Havra veya
sinagogta Tevrat yere düşerse haham (rav) hemen onu alır. Bundan dolayı haham ve oradaki cemaat 30 gün oruç
tutmak zorundadır; buna cumhur (cemaat) orucu denir.
Yahudi inancına göre nerede olursa olsun Tevrat okunurken başın mutlaka örtülmesi şarttır. Açık başla mabede
girilmez, Tevrat da okunmaz. Ayrıca usulüne göre abdest almak ve temiz bulunmak lâzımdır. Tevrat askeri
geçitlerde (Ha Tsaada) askerlerin koruması altında geçirilir. Tevrat'ın tamamı okunduktan sonra, tomar halindeki
Tevrat bir tahta konularak sokağa çıkarılır, törenle dolaştırılır. Buna Tevrat Bayramı denir. Bu merasim bütün
dünyada aynı şekilde yapılır. Omuzlarda ve kucakta Tevrat taşımak sevap sayılır. Gerek sivil, gerek askerlikte
yemin Tevrat üzerine yapılır. Din bilgisi, tarih ve okuma kitaplarına Tevrat'tan seçilmiş metinler konulur. Tevrat

30
Âl-i İmrân: 3/48, 50, 65, 93; el-Maide: 5/43, 44, 46, 66, 68, 110; el-Âraf: 7/157; et-Tevbe: 9/111; el-Feth: 48/29; es-Saf: 61/6; el-Cum'a:
62/5.
31
M. Fuad Abdulbâki, el-Mu'cem, Kahire, 1964.
32
Âl-i İmrân: 3/3.
33
Âl-i İmrân: 3/48.
34
Âl-i İmran: 3/50; el-Mâide: 5/110; es-Saf: 61/6.
35
Âl-i İmran: 3/65.
36
el-Maide: 5/44.
37
el-Maide: 5/46.
38
el-Maide: 5/66, 68.
39
Hasan Basri Çantay, Kur'an-ı Hakîm, Meâl-i Kerim, İstanbul 1962, I-III.
40
İbn Kesir, Tefsir, Beyrut, 1966, II, 3 vd.
hakkında tartışma ve eleştiriye kesinlikle izin verilmez. Okul çağındaki her öğrencinin bir Tevrat'ı vardır ve
sınıflarda da ancak baş örtülü olmak şartıyla Tevrat okunabilir.41

Tevratın Tahrifi:

Tevrât; Anlam ve Mâhiyeti:

Allah'tan gelen dört büyük kitaptan ilki. İbranice Tura kelimesinin Arapçalaşmış biçimi olan Tevrat kanun,
ittifak, birlik, anlaşma, sözleşme, adlaşma gibi anlamları dile getirir. İslâm geleneğinde Hz. Musa'ya nazil olan
kitabı belirtir. Yahudi geleneğinde ise, bugün Ahd-i Atik (Eski Ahit) denilen kitaplar toplamının adıdır.
Dinler tarihçileri 39 kitaptan meydana gelen Tevrat'ı genellikle üç bölüme ayırırlar:
1- Tevrat (Kanun Kitabı),
2- Nebiim (Nebiler Kitabı),
3-Ketubim (Yazılar Kitabı).
1. Bölüm, Hz. Musa'nın ilk beş kitabını ihtiva eder. İslâm âlimlerine göre de Cenab-ı Hak tarafından Hz. Musa'ya
verilen asıl Tevrat budur. Bu ilk beş kitap (Fr. Pentateuque) Tekvin, Çıkış, Levlililer, Sayılar ve Tesniye'den
meydana gelmektedir.
2. Bölüm, Nebiim 6. Kitap (Yeşu)'dan başlar, 22. Kitap (Neşidelerin Neşidesi)'ne kadar devam eder.
3. Bölüm, Ketubim 23. Kitap İşaya'dan başlar, 39. Kitap olan Malaki ile sona eder.
Yahudiliğe göre Tevrat'ın ilk beş kitabı kelimesi kelimesine Yahve (Yehova) tarafından Hz. Mûsâ (Moşe)'ya
bildirilmiş Tanrı kelâmıdır. Beşinci kitaptan sonra gelen Yeşu da aynı kitaptan sayılmış ve böylece altı kitaplık
bir deste meydana getirilmiştir. XVIII. yy. Fransız bilginlerinden Jean Astruc'a göre ilk beş kitaptan meydana
gelen Tevrat'ın 1. Bölümü, birbirine karıştırılmayan iki ayrı anlatım tarzı ihtiva etmektedir. Bu iki ayrı
anlatımdan birinde Tanrı'nın adı Elohim (Ruhlar), diğerinde ise Yehova (Varolan) diye geçmektedir. Diğer bir
ifade ile bu iki metne Elohist ve Yahvist metin denilmektedir. Bu iki ayrı metinde birçok çelişkiler tesbit
edilmiştir.
Tevrat'ın bütünü Tevkin'le başlar ve Malaki ile son bulur. Tekvin, "Başlangıçta Allah gökleri ve yeri yarattı"
cümlesi ile başlamakta, Malaki de, "O da babaların yüreğini oğullara ve oğulların yüreğini babalarına
döndürecektir, ta ki, gelip dünyayı lânetle vurmayayım" cümlesiyle sona ermektedir (Kitab-ı Mukaddes, Eski ve
Yeni Ahit, İst., 1965). Halen de mevcut Kitab-ı Mukaddes külliyatının baş kısmında yer alan Tevrat'ın 39 kitabı
şu sırayı takibetmektedir: 1- Tekvin, 2-Çıkış, 3- Levililer, 4- Sayılar, 5- Tesniye, 6- Yeşu, 7- Hâkimler, 8- Put, 9,
Samuel, 10- II. Samuel, 11- I. Krallar, 12- II. Krallar, 13- I. Tarihler, 14- II. Tarihler, 15- Ezra, 16- Nehemya, 17-
Ester, 18- Eyub, 19- Mezmurlar, 20- Süleyman'ın Meselleri, 21-Vaiz, 22- Neşidelerin Neşidesi, 23- İşaya, 24-
Yeremya, 25- Yeremyanın Mersiyeleri, 26- Hezekiel, 27- Daniel, 28- Hoşea, 29- Yoel, 30- Amos, 31-Obadya,
32- Yunus, 33- Mika, 34-Nahum, 35- Habakkuk, 36- Tsefenya, 37- Hağgay, 38- Zekarya, 39-Malaki.
Klasik İslâm literatüründe genellikle İbranice, Yunanca ve Samirice olan üç meşhur nüshası bulunduğu kabul
edilir. Yahudiler ve Protestanlar İbranice, Roma ve Doğu kiliseleri Yunanca, Samiriler de Samirice nüshayı
diğerlerine tercih ederler.
Tevrat, Türkiye'de bu orijinal adıyla bilindiği gibi, Ahd-i Atik adıyla da tanınır. Bütün dünyada yaygın olan
Kitab-ı Mukaddes Şirketi'nce, Kitab-ı Mukaddes başlığı ile yayınlanan külliyat, Yahudilik ve Hristiyanlığın
bütün kitaplarını bir arada sunmaktadır. Yahudiler Hz. Musa'ya Allah tarafından vahyedildiğini, ancak zamanla
tahrife uğradığını açıklamıştır. Halen elde mevcut olan Tevrat'ta birçok tenakuzun tesbit edilmiş olması da bunun
delilidir. Bu husus dinler tarihi açısından ayrıca önem arzetmektedir.
Her ne kadar Yahudilik tâlimlerinin bütününe Tevrat deniliyor ve bu terim Hz. Musa'ya atfedilen ilk beş kitabı
ifade ediyorsa da; Tora, Yahudiliğin diğer kitap ve öğretilerini de içine almaktadır. Yahudiliğe göre Tevrat, 1.
Yazılı, 2. Sözlü olmak üzere iki kısımda incelenebilir. 1- Yazılı olan kısım Tûr-i Sina'da (Har Sinay) Tanrı Yahve
tarafından Hz. Musa (Moşe)'ya indirilen beş kitap ve eklerini ihtiva eder. 2- Sözlü olan kısım ise, yine Hz.
Musa'yı atfedilen ve O'ndan nakledilenlerle, Tevrat'ı tamamlayan açıklamaları ihtiva eder. Günümüz Yahudileri
Tevrat karşılığında Tanah terimini kullanmayı tercih etmektedirler. Takriben M. Ö. 1200- 1100 yılları arasında da
tamamlanan ve İbranice yazılmış olan Tanah'ın içerisinde birkaç Aramca parça da bulunmaktadır.
Tevrat'ın eski İbranca yazması M.S. VIl, ve X. yy'da kaleme alınmış bir kaynaktır. Bu kaynağın M.Ö. I. yy'daki
İbranca metinlere dayandığı dinler tarihçilerince ileri sürülmektedir. 1947'de Kumran Vadi'sinde, Lut Gölü'nün
kuzey-batısında ve Yehu'nun 12 km. güneyinde bedevinin birinin mağarada bulduğu eski İbranca yazmalar,
gerek umumi tarih, gerekdinler tarihi açısından oldukça önem taşımaktadır. Aynı çalışmaların devamı olan 1951-
1958 yılları kazıları da yeni keşiflere ufuk açmıştır.
Yahudiler nazarında Tevrat Allah kelamıdır ve ibadetlerde önemli bir yer tutar. Yahudilerin havra ve
sinagoglarında, mihrap denilen bir yerde, dolap içinde, sırmalı ve ipekli örtülere sarılmış yazma nüshalar
muhafaza edilir. Tahrife uğramadan önce Süleyman Mâbedi (Beyt Ha-Mikdaş)'ndeki Mukaddes Sandık (Arona

41
Osman Cilacı, Şamil İslam Ansiklopedisi: 6/215-216.
Kodeş)'da, Hz. Musa'nın getirdiği Tevrat levhalarının muhafaza edildiğine inanılmakta idi. İbadet için havra veya
sinağoğa giden her yahudi, öncelikle Tevrat tomarının korunduğu sandık veya dolabı temmaşa eder, mümkünse
ona elini sürer ve öper. Bu hareketler sembolik bir anlam taşır ve belli belirsiz bir şekilde yapılır. Havra veya
sinağoğta Tevrat yere düşerse haham (rav) hemen onu alır. Bundan dolayı haham ve oradaki cemaat 30 gün oruç
tutmak zorundadır; buna cumhur (cemaat) orucu denir.
Yahudi inancına göre nerede olursa olsun Tevrat okunurken başın mutlaka örtülmesi şarttır. Açık başla mâbede
girilmez, Tevrat da okunmaz. Ayrıca usulüne göre abdest almak ve temiz bulunmak lâzımdır. Tevrat askeri
geçitlerde (Ha Tsaada) askerlerin koruması altında geçirilir. Tevrat'ın tamamı okunduktan sonra, tomar halindeki
Tevrat bir tahta konularak sokağa çıkarılır, törenle dolaştırılır. Buna Tevrat Bayramı denir. Bu merasim bütün
dünyada aynı şekilde yapılır. Omuzlarda ve kucakta Tevrat taşımak sevap sayılır. Gerek sivil, gerek askerlikte
yemin Tevrat üzerine yapılır. Din bilgisi, tarih ve okuma kitaplarına Tevrat'tan seçilmiş metinler konulur. Tevrat
hakkında tartışma ve eleştiriye kesinlikle izin verilmez. Okul çağındaki her öğrencinin bir Tevrat'ı vardır ve
sınıflarda da ancak baş örtülü olmak şartıyla Tevrat okunabilir. (1)
Tora (Tevrat) olarak kabul edilen Eski Ahid'in ilk beş kitabı hakkında kısa bilgi verelim:
1- Tekvin: 50 babdır (bölüm). Tekvin, temel olarak iki kısma ayrılır: 1-11 bablarında, Dünyanın yaratılışı, insan
neslinin ilk tarihi, Hz. Âdem ve Havva'nın suç işlemeleri, Habil ve Kabil, Nuh ve tûfan, Babil kulesi konu edilir.
12-50 bablarında, İsrailoğullarının eski ataları, Hz. İbrahim'den başlayıp oğlu İshak, torunu Yakup (diğer adıyla
İsrail) ve Hz. Yakub'un on iki oğlu konu edilir.
2- Çıkış: 40 babtır. İsrailoğullarının Mısır'dan çıkışlarından bahseder. Çıkış kitabı dört temel konuyu işler: 1-
Yahûdilerin kölelikten kurtulmaları, 2- Sina dağına seyahatleri, 3- Allah'ın İsrailoğullarıyla Tur-i Sina'da ahit
(anlaşma) yapması ve onlara ahlâkî, medenî ve dinî kuralları bildirmesi, 4- İsrailoğulları için ibâdet yerlerinin
inşâ edilmesi, hahamlar ve ibâdetler ile ilgili hükümler. Çıkış'ın en ünlü ve önemli bölümü 20. babında yer alan
on emirdir (evâmir-i aşera).
3- Levililer: 27 babtır. İbâdetler ve dinî âyinler ile ilgili hükümleri ihtivâ eder. Kitabın anafikrini, Allah'ın
kudsiyeti ve O'na ibâdet etmenin yolları teşkil eder.
4- Sayılar: 36 babtır. Sina dağını terkeden yahûdilerin Kenan diyarına -Filistin'e- girmelerine kadar geçen
yaklaşık 40 yıl sürede meydan agelen olaylardan bahseder.
5- Tesniye: 34 babtır. Haham Hilkiya tarafından bulunduğu iddia edilen Tevrat tomarına verilen ad olup, Hz.
Mûsâ'ya isnad edilmiştir. Ancak Hz. Mûsâ'nın ölümünden ve onun zamında olmayan âdetlerden söz etmesi
nedeniyle Hz. Mûsâ tarafından yazılmadığı rahatlıkla anlaşılmaktadır. Kitabın anafikri; İsrailoğullarının
kendilerini kölelikten ve zilletten kurtaran Allah'ın nimetlerini hatırlamaları ve Allah'ı sevip ona itaat etmeleri
gerektiğidir. Kitabın anahtar sözü şudur: "Allahımız Rab bir olan Rabdir, ve Allah'ın Rabbi bütün yüreğinle ve
bütün canınla ve bütün kuvvetinle seveceksin." (Tesniye, 6/4-5, s. 183)

Tevrat'ın Nüshaları:

Tevratın belli başlı üç eski nüshası mevcuttur:

1- İbrânîce nüsha: Yahûdiler ve Protestanlarca makbuldür.
2- Yunanca nüsha: Roma ve Doğu kiliselerince makbuldür.
3- Sâmirîce nüsha: Süryânîlerce makbuldür. Bu nüshalar arasında birçok çelişki ve yanlışlıklar mevcuttur.

Tevrat Kaynakları:

1- Yahvist kaynak: En eski kaynak olup Allah'ı "Yahova" diye adlandırır. Yahvist kaynağa göre Yehova, sadece
İsrail halkının tanrısıdır ve onları üstün kılmıştır. M.Ö. 1000 yıllarında yazılmıştır.
2- Elohist kaynak: Allah'ı "Elohim" diye adlandırır. Bu kaynağa göre Elohim, bütün insanların Rabbidir. M.Ö.
800 yıllarında yazılmıştır.
3- Deoteronomist kaynak: Tesniye'yi oluşturan kaynaktır. M.Ö. 700 yıllarında yazılmıştır.
4- Hahamların metni: Talmud tefsiri üzerindeki çalışmalar olup M.Ö. 600 yıllarında yazılmıştır.

Kur'ân-ı Kerim'de Tevrât Kavramı:

Kur'an-ı Kerîm'in yedi ayrı sûresinin 16 ayetinde (Âl-i İmrân, 3/48, 50, 65, 93; el-Maide, 5/43, 44, 46, 66, 68,
110: el-Âraf, 7/157; et-Tevbe, 9/111; el-Feth, 48/29; es-Saf, 61/6; el-Cum'a, 62/5) Tevrat kelimesi geçmektedir
(M. Fuad Abdulbâki, el-Mu'cem, Kahire, 1964). Cenab-ı Hak, Tevrat ve İncil'in Kur'an-ı Kerim'den önce
indirildiğini (Âl-i İmrân, 3/3), Hz. İsa'ya yazı, hikmet, Tevrat ve İncil'in öğretileceğini (Âl-i İmrân, 3/48), O'nu,
Tevrat'ı tasdik edici olarak gönderdiğini (Âl-i İmran, 3/50; el-Mâide, 5/110; es-Saf, 61/6), Tevrat ve İncil'in Hz.
İbrahim'den sonra indirildiğini (Âl-i İmran, 3/65), Tevrat'ta bir hidayet ve nur bulunduğunu (el-Maide, 5/44),
Tevrat'ın bir tasdikçisi olarak İncil'in indirildiğini (el-Maide, 5/46), Tevrat, İncil, ve Kur'an'ın dosdoğru tutulması
gerektiğini (el-Maide, 5/66, 68) beyan buyurmuştur (H. Basri Çantay, Kur'an-ı Hakîm, Meâl-i Kerim, İst. 1962,
I-III)
Yukarıda anılan Tevrat'la ilgili ayetlerin açıklanmasında müfessirler, Ehl-i Kitabın, Tevrat sözü ile Hz. Musa'nın
yazdığı söylenen Tevrat'ın ilk beş kitabını kastettiklerini, Hristiyanların ise Tevrat kelimesini Ahd-i Atik adı
verilen kitapların hepsi için kullandıklarını, Hz. Musa kavminin Tevrat'ı muhafaza edemediklerini özellikle
vurgulamışlardır (İbn Kesir, Tefsir, Beyrut, 1966, II, 3 vd.).
“Yanınızda olan (Tevrat)ı doğrulayıcı olarak indirdiğime (Kur'an'a) iman edin; onu inkâr edenlerin ilki siz
olmayın ve ayetlerimizi az bir değer karşılığında değişmeyin. Ve yalnızca benden korkun.” (2/Bakara, 41)
"Allah katından yanlarında olan (Tevrat)ı doğrulayan bir Kitap geldiği zaman -ki bundan önce inkâr edenlere
karşı fetih istiyorlardı- işte bilip-tanıdıkları gelince onu inkâr ettiler. Artık Allah'ın laneti kafirlerin üzerinedir.”
(2/Bakara, 89)
“O sana Kitabı Hak ve kendinden öncekileri doğrulayıcı olarak indirdi. O Tevrat'ı ve İncil'i de indirmişti.”
(3/Âl-i İmrân, 3)
“Ona kitabı hikmeti Tevratı ve İncili öğretecek.” (3/Âl-i İmrân, 48)
“Benden önceki Tevrat'ı doğrulamak ve size haram kılınan bazı şeyleri helal kılmak üzere size Rabbinizden bir
ayetle geldim. Artık Allah'tan korkup bana itaat edin.” (3/Âl-i İmrân, 50)
"Ey Kitap ehli İbrahim konusunda ne diye çekişip tartışıyorsunuz? Tevrat da İncil de ancak ondan sonra
indirilmiştir. Yine de akıl erdirmeyecek misiniz?” (3/Âl-i İmrân, 65)
"Tevrat indirilmeden evvel İsrail'in kendine haram kıldıklarından başka İsrailoğullarına bütün yiyecekler helal
idi. De ki: "Şu halde eğer doğruysanız Tevrat'ı getirin de onu okuyun.” (3/Âl-i İmrân, 93)
"Ey kendilerine kitap verilenler birtakım yüzleri silip de arkalarına çevirmeden ya da cumartesi adamlarını (o
gün yasağı çiğneyenleri) lanetlediğimiz gibi onları da lanetlemeden evvel yanınızdakini (Tevrat ve İncil'i)
doğrulayıcı olarak indirdiğimize (Kur'an'a) iman edin. Allah'ın emri yapılagelmiştir.” (4/Nisâ, 47)
"Allah'ın hükmünün bulunduğu Tevrat yanlarında olduğu halde seni nasıl hakem kılıyorlar ve sonra bunun
peşinden yüz çeviriyorlar? İşte onlar inanmış değildir.” (5/Mâide, 43)
“Gerçek şu ki biz Tevratı içinde bir hidayet ve nur olarak indirdik. Teslim olmuş peygamberler Yahudilere
onunla hükmederlerdi. Bilgin-yöneticiler (Rabbaniyun) ve yüksek bilginler de (Ahbar) Allah'ın kitabını
korumakla görevli kılındıklarından ve onun üzerine şahidler olduklarından (onunla hükmederlerdi.) Öyleyse
insanlardan korkmayın benden korkun ve ayetlerimi az bir değere karşılık satmayın. Kim Allah'ın indirdiğiyle
hükmetmezse işte onlar kafir olanlardır.” (5/Mâide, 44)
“Biz onda onların üzerine yazdık: Can'a can göze göz buruna burun kulağa kulak dişe diş ve (bütün) yaralara
(karşılık da) kısas vardır. Ama kim bunu sadaka olarak bağışlarsa o kendisi için bir keffarettir. Kim Allah'ın
indirdiğiyle hükmetmezse işte onlar zalim olanlardır.” (5/Mâide, 45)
“Onların (peygamberleri) ardından yanlarındaki Tevrat'ı doğrulayıcı olarak Meryem oğlu İsa'yı gönderdik ve
ona içinde hidayet ve nur bulunan önündeki Tevrat'ı doğrulayan ve muttakiler için yol gösterici ve öğüt olan
İncil'i verdik.” (5/Mâide, 46)
"Ve eğer onlar Tevrat'ı İncil'i ve kendilerine Rablerinden indirileni (Kur'an'ı) ayakta tutsalardı elbette
üstlerinden ve ayaklarının altından (sayısız nimeti) yiyeceklerdi. İçlerinde aşırı olmayan (mutedil) bir ümmet
vardır. Onlardan çoğunun yaptıkları ise ne kötüdür!” (5/Mâide, 66)
“De ki: "Ey Kitap Ehli Tevrat'ı İncil'i ve size Rabbinizden indirileni ayakta tutmadıkça hiçbir şey üzerinde
değilsiniz." Andolsun Rabbinden sana indirilen onlardan çoğunun tuğyanlarını ve inkârlarını arttıracaktır. Sen
de kafirler topluluğuna karşı üzüntüye kapılma.” (5/Mâide, 68)
“Allah şöyle diyecek: "Ey Meryemoğlu İsa sana ve annene olan nimetimi hatırla. Ben seni Ruhu'l-Kudüs ile
destekledim beşikte iken de yetişkin iken de insanlarla konuşuyordun. Sana kitabı hikmeti Tevrat'ı ve İncil'i
öğrettim. İznimle çamurdan kuş biçiminde (bir şeyi) oluşturuyordun da (yine) iznimle ona üfürdüğünde bir kuş
oluveriyordu. Doğuştan kör olanı alacalıyı iznimle iyileştiriyordun (yine) benim iznimle ölüleri (hayata)
çıkarıyordun. İsrailoğullarına apaçık belgelerle geldiğinde onlardan inkâra sapanlar "Şüphesiz bu apaçık bir
sihirdir" demişlerdi (de) İsrailoğullarını senden geri püskürtmüştüm.” (5/Mâide, 110)
“Onlar ki yanlarındaki Tevrat'ta ve İncil'de (geleceği) yazılı bulacakları ümmi haber getirici (Nebi) olan elçiye
(Resul) uyarlar; o onlara marufu (iyiliği) emrediyor münkeri (kötülüğü) yasaklıyor temiz şeyleri helal murdar
şeyleri haram kılıyor ve onların ağır yüklerini üzerlerindeki zincirleri indiriyor. Ona inananlar destek olup
savunanlar yardım edenler ve onunla birlikte indirilen nuru izleyenler; işte kurtuluşa erenler bunlardır.” (7A’râf,
157)
“Hiç şüphesiz Allah mü'minlerden -karşılığında onlara mutlaka cenneti vermek üzere- canlarını ve mallarını
satın almıştır. Onlar Allah yolunda savaşırlar öldürürler ve öldürülürler; (bu) Tevrat'ta İncil'de ve Kur'an'da
O'nun üzerine gerçek olan bir vaaddir. Allah'tan daha çok ahdine vefa gösterecek olan kimdir? Şu halde
yaptığınız bu alışverişten dolayı sevinip-müjdeleşiniz. İşte ‘büyük kurtuluş ve mutluluk' budur.” (9/Tevbe, 111)
“De ki: "Eğer doğruysanız bu durumda Allah katından bu ikisinden (Musa'ya indirilen Tevrat ve bana indirilen
Kur'an'dan) daha doğru olan bir kitap getirin de ona uymuş olayım.” (28/Kasas, 49)
“Muhammed Allah'ın elçisidir. Ve onunla birlikte olanlar da kafirlere karşı zorlu kendi aralarında ise
merhametlidirler. Onları rüku edenler secde edenler olarak görürsün; onlar Allah'tan bir fazl (lütuf ve ihsan) ve
hoşnutluk arayıp-isterler. Belirtileri secde izinden yüzlerindedir. İşte onların Tevrat'taki vasıfları budur:
İncil'deki vasıfları ise: Sanki bir ekin; filizini çıkarmış derken onu kuvvetlendirmiş derken kalınlaşmış sonra
sapları üzerinde doğrulup-boy atmış (ki bu) ekicilerin hoşuna gider. (Bu örnek) Onunla kafirleri öfkelendirmek
içindir. Allah içlerinden iman edip salih amellerde bulunanlara bir mağfiret ve büyük bir ecir va'detmiştir.”
(48/Fetih, 29)
“Hani Meryem oğlu İsa da: "Ey İsrailoğulları gerçekten ben sizin için Allah'tan gönderilmiş bir elçiyim. Benden
önceki Tevrat'ı doğrulayıcı ve benden sonra ismi "Ahmed" olan bir elçinin de müjdeleyicisiyim" demişti. Fakat o
onlara apaçık belgelerle gelince: "Bu açıkça bir büyüdür" dediler.” (61/Saff, 6)
“Kendilerine Tevrat yükletilip de sonra onu (içindeki derin anlamları hikmet ve hükümleriyle gereği gibi)
yüklenmemiş olanların durumu koskoca kitap yükü taşıyan eşeğin durumu gibidir. Allah'ın ayetlerini yalanlayan
kavmin durumu ne kötüdür. Allah zalim bir kavmi hidayete erdirmez.” (62/Cum’a, 5)

Tevrat’ta Tanrı’nın Özellikleri:

Tevrat, Tanrı'nın özel kutsal adı olarak Yahve'den bahseder. Torah'ın Yahvist metinleri olarak bilinen ve tarihsel
açıdan diğer metinlerden daha önceki zamanlara ait olan kısnda tanrının adı olarak Yahve kullanılır. Eski Ahid'in
ilk beş kitabında Yahve, âlemlerin tek tanrısı olmaktan ziyâde, bir klan ya da kabile tanrısı görünümdedir; o
İsrailoğullarının tanrısıdır. Yahova da denilen Yahve, yahûdilikte İsrailoğullarının koruyucusu, yöneticisi ve
yönlendiricisi olan özel bir tanrı görünümüdedir. "Ve onların Allah'ı olacağım." (Tekvin, 17/8, s. 14). Onun
gerçek ve kutsal ismi olan Yahve, kutsalların en kutsalı olan bir zamanda sadece yılda bir kez başrâhip tarafından
anılabilir. Bunun dışında Yahve ismi, kesinlikle kullanılmaz ve yazılmaz; yüce tanrıyı ifade etmek için Elohim ve
Adunai gibi terimler kullanılır.
Yahûdilikte ısrarla üzerinde durulan inanç konusu Tanrının birliğidir. Tevrat'ta iki yerde nakledilen On Emir'in
ilk maddesi, "Seni Mısır diyarından, esirlik evinden çıkaran Allah'ın Yahova benim. Karşımda başka ilahların
olmayacaktır" emridir. (Kitab-ı Mukaddes, Çıkış 20; Tesniye 5). Bu kesin emre rağmen, yahûdiler tarihleri
boyunca sık sık başka ilahlara da tapmışlardır; ancak Tanrının birliği inancı hep yahûdiliğin esasını teşkil
etmiştir.
Tevrat’a göre Tanrı yüce, aşkın bir varlıktır, Onu kimse göremez (Kitab-ı Mukaddes, Çıkış 33/20). Ama aynı
zamanda Yahova, kendisini çağıranlara (duâ edenlere) yakındır (Kitab-ı Mukaddes, Mezmur 145/18). Yahova
Bir’dir, Ondan başka tanrı yoktur (Kitab-ı Mukaddes, Tesniye 4/35). Ezelî ve ebedîdir (Kitab-ı Mukaddes, İşaya
41/4; 48/12; Tekvin 21/23). Kadir bir Tanrıdır (Kitab-ı Mukaddes, Tekvin, 17-1-2). Merhametlidir (Kitab-ı
Mukaddes, Mezmur 136). Yaratıcıdır: “Başlangıçta Tanrı, gökleri ve yeri yarattı” (Kitab-ı Mukaddes, Tekvin 1-
1). Melik’tir, hükümdardır, yüce bir taht üzerindedir (Kitab-ı Mukaddes, İşaya 6/1). Kâinatı idare eder. “Rabb,
gökten bakar, bütün adem oğullarını görür; oturduğu yerden bütün yer yüzünde oturanlara bakar, her birinin
kalbini yaratan, bütün işlerini temyiz eden Odur.” (Kitab-ı Mukaddes, Mezmur 33/13-15). Gökte ve yerde olup
biteni, insanların hareketlerini hatta düşüncelerini bilir (Kitab-ı Mukaddes, Mezmur 139/1-12). Âdil Hâkimdir:
“Sadakat Tanrısıdır ve haksızlık etmez.” (Kitab-ı Mukaddes, Tesniye 32/4). Kuddûs’tür, Münezzehtir: “Kimse
Rabb gibi mukaddes değildir.” (Kitab-ı Mukaddes, I. Samuel 2/2). “Orduların Rabbı Kuddûstür, Kuddûstür;
bütün dünya O’nun izzetiyle dolu.” (Kitab-ı Mukaddes, İşaya, 6/3). Tanrıdan korkmak lâzımdır: “Yahovadan
korkmak, hayıtın pınarıdır.” İntikam alabilir: “Rabb, kıskanç ve öç alan Tanrıdır; Rabb öç alır ve gazapla
doludur.” (Kitab-ı Mukaddes, Nahum, 1/2). Tanrı gazabını boşaltır (Kitab-ı Mukaddes, Hezekiel, 20/33). Onun
gazabı bazen sebepsiz olarak alevlenir. Merhametten ziyâde, gazap Tanrısıdır.
Tanrı her şeyin gerçek fâilidir (Amos, 3/6, 4/7, 9, 10; Çıkış 4/11). Firavunun kalbini katılaştırdığı gibi (Çıkış
4/21), “Kendi milletinin” de kalbini katılaştırır (İşaya, 6/10; 29/10). Her şeyi takdir eden Odur: “İnsanın kalbi
kendi yolunu tasarlar; halbuki Yahova onun adımlarını yöneltir.” (Süleymanın Meselleri, 16/9). Hayat
şartlarındaki eşitsizlikler, zenginlik, fakirlik Yahova’nın işidir. Dolayısıyla Tanrı’ya tam bir tevekkül gerekir:
“Bütün kalbinle Rabb’e güven ve kendi anlayışına dayanma.” (Süleymanın Meselleri 3/5). Bundan ötürü Onun
vasıflarından biri “Kaya” veya “İsrail’in Kayası”dır (Tekvin, 49/24); Mezmur, 18/3). Bu vasıf, bazen özel isim
durumunda gelir (Tesniye, 32/4; Habakkuk,1/12). Her şeye O vâris olur (Mezmur, 82). Tanrı’nın “Seçkin
millet”ine karşı münasebeti “babalık” kavramıyla belirtilir: “Ben İsrail için bir Babayım.” (Yeremya, 31/9).
“Yahova, Sen Babamızsın, biz balçığız, ve Sen çömlekçimizsin; ve hepimiz Senin elinin işiyiz.” (İşaya, 64/8).
Babalık, Yeni Ahid’de (İncilde) sevgi, Eski Ahid’de ise hâkimiyet ifâde eder. Bu münasebet, bazen bir zevciyet
ilgisi şeklinde tasvir olunur (Hoşea, 8. bab, çeşitli cümleler). İsrail, Yahova’yı aldatan bir zevcedir, başka
oynaşlara (yani tanrılara) koşar, zina eder. Fakat Yahova, yine de ondan vaz geçmez.
Tanrılığı tanıtmada, görünüş itibarıyla mahlûka benzetme belirten (antropomorfizm) ifâdeler, değişik şekilleriyle
oldukça fazladır. Tanrı’nın iki gözü vardır ve her şeyi görür (I. Reg., 15/19). Kulakları vardır, işitir (Sayılar,
11/1). Koklama duyusu vardır (Tekvin, 8/21). Dokunma duyusu vardır (Eyub, 19/21). Ağzı bize söyler (İşaya,
1/20). Düşmanlarını, dudaklarının bir üfleyişiyle öldürür (İşaya, 11/4). Dudakları kızgınlık dolu ve Dili yiyip
bitiren bir ateştir (İşaya, 30/27). Kendisini terkeden kötülere sırtını döner (Yeremya, 18/27). Kurtarmak
istediklerine Yüzünü gösterir (Mezmur, 69/4, 8). Eli, Sağ eli, Bazusu vardır, her şeye gücü yeter (İşaya, 65/2).
Şaşkın koyunları Omuzlarında ve Kollarında taşır (İşaya, 40/11). Gökte veya Mâbedinde oturur (Zekerya, 8/3),
yahut yalnız Kenan diyarında bulunur (I. Samuel, 26/19 vd.). O, kalkar (Amos 7/9), savaşmak için ilerler
(Zekerya, 14/3), İner (Tekvin, 11/7), dağları dolaşır (Amos, 4/13), hafif bir bulutta gelir (İşaya, 19/1), yayını
uzatır ve okunu çeker (İşaya, 27/1).
Bundan başka Tanrı’ya mahlukların hislerini veren ifâdeler de (antropopatizm) bolca mevcuttur. Onun işleri bir
akılla olur, Tanrı hatırlar (Mezmur, 19/4), tahmin eder (önceden bilir) (II. Reg., 19/27; Mezmur, 138) ve insanı
yarattığına pişman olur (Tekvin, 6/8). Sina dağında, Yer Onun ayaklarının basamağıdır (İşaya,66/1). Kalbi vardır,
acı duyar (Tesniye, 4). Düşünür, (Sagesse, 4/17). Tefekkür eder (Yunus, 1/6). Sevgi ve kini (İşaya, 1/14), arzu ve
sevinci (İşaya, 42/1), acısı (Tekvin, 6/6), bekleyişi (Hoşea, 3/3), sabırsızlığı (Zekarya, 11/8), vaz geçmesi
(Yeremya, 4/28) vardır. Fakat, “Ben Tanrıyım, ve insan değilim; senin ortanda olan Kuddûs’um” (Hoşea, 11/9)
gibi tenzih ifâdelerinden dolayı Tanrı’nın yüce ve aşkın varlık olduğu kabul edilir.
Verilen örneklerden de anlaşılacağı gibi, teşbih ifadeleri çok fazladır. Bu durum şöyle sebeplendiriliyor:
a) İlkel ırklara tasvirî bir anlatım kullanmak gereği,
b) Bazı peygamberlerin (İşaya gibi) mükâşefelerini tasvir etmeleri,
c) Mezmurlar gibi bazı kitapların şiir özelliklerini taşıması ki, bu mecâzî bir üslûbu gerektiriyordu. Tanrı’ya:
Çoban Tabib, Kılç, Sûr, Ateş, Kaynak gibi vasıflar da verilmektedir.
Ahd-i Cedit'teki tanrı üçlemesine ve insanoğlu İsa'nın tanrılaşması ile kesinlikle bağdaşmayacak bu tanrı anlayışı
şu şekilde belirtilir: "Ben Tanrıyım ve insan değilim, senin ortanda olan kuddûsüm." (Hoşea, 11/9)
Ulûhiyet bakımından güçlükler çıkaracak ifadeler de vardır. Tanrı Hz. Yakub ile güreşir, Yakub Onu yener
(Tekvin, 32/22-32), özellikle 32/28). Tanrı ile insanlarla uğraşıp yendiği için ona, “Tanrı ile uğraşan” (İsrail)
lakabı verilir. Yahova ile görüşmek istediğinde Hz. Mûsâ bir çadır kurar, O bir bulut sütunu içinde iner,
görüşürler (Çıkış, 33/7-11). Kâinatı altı günde yaratıp yedinci gün dinlenir (Tekvin, 2/2-3). Yahova kâinatı
yaratırken, rakip tanrılarla bir savaş yapmıştır. “Ey Rabbin Bazusu, uyan uyan kudret giy; geçmiş günlerde, en
eski nesillerde olduğu gibi uyan. Rahab’ı parçalayan, Canavarı yaralayan Sen değil misin? (Mezmur, 74/2 vd.;
İşaya, 51/9). Kâinattaki karanlıkların ve denizlerin Yahova tarafından yaratılmadığına delâlet eden pasajlar da
vardır. Buna karşılık, yine eski metinlerde, kâinatın idaresini sırf Yahova’ya veren kısımlar da bulunur (İşaya,
7/18; Amos, 1/3). Yoktan yaratma fikri, ilkin Maccabees, 7/28’de görülür. Bu kitap, 100 yıllarında yazılmıştır.
82. Mezmur, öteki tanrılara varlık tanır gibidir. Deniz canavarı Rahab efsanesi kabilinden unsurların Babil,
Kenan gibi komşu kavimlerden geçtiği söyleniyor. “Yahova, Hz. Musa’ya tek Tanrı olarak değil, Kıskanç Tanrı
olarak kendini izhar eder ki, bu durum başka tanrıların varlığına açık kapı bırakır (...) Çok uzun bir devir
boyunca Yahova’nın İsrail’in hususi Tanrı’sı olduğuna şehâdet eden nasları inkâr etmek güçtür. İsrailliler
Yahova’ya bağlıdır. Halbuki Moablılar kendi tanrıları Kemoş’un hâkimiyetindedirler (Hâkimler, 11/23-24). Hz.
Davud’un zamanında bile Yahova’nın iktidarının, İsrail ülkesinin sınırlarında duran durduğuna inanılırdı (I.
Samuel, 26/19). Ve Kral Ahaz, Şam tanrılarına kurban keser.” Ve kendisini vurmuş olan Şam ilahlarına kurbanlar
kesti ve dedi: Madem ki Suriye krallarının ilahları onlara yardım ettiler, bana yardım etsinler diye ben de onlara
kurban keseceğim.” (II. Tarihler, 28/23). Yahova’nın gazabı, bazen sebepsiz yere alevlenir. Tanrı âdil olmakla
birlikte (İşaya, 45/21), nesiller sonra bile suçu arar (Sayılar, 14/18). Dolayısıyla, suçsuz olanları da
cezalandırabilir. Yahova’nın “Herem”i vardır. Savaşta ele geçirilen şehirdeki bütün insanlar, hayvanlar, nefes
alan her varlık, orayı İsraile teslim eden Yahova’nın hakkı olarak yok edilmelidir (Tesniye, 7/16; 2/33-34; Yeşu,
6/21 vb.)

Tevrat Doğrultusunda Yahûdilerin İnancı:

Şimdi milattan sonra ilk asırlardaki şekliyle, yahudi dininin inançlarına bir göz atalım. Tek, Kadir, Yaratıcı,
münezzeh, kâinatın hükümrânı, Âdil ve Merhametli Tanrı’ya inanmak, yahudi dininin temelini teşkil eder.
Yahudilik Tanrı’yı Bir tanıma konusunda titizdir. Bu dini tatbik edenler, günde üç defa yaptıkları ibâdette “Dinle
ey İsrail, Tanrımız Rab tek Rabdir” şehâdetini tekrar ederler. Milattan üç asır öncesinden beri yahûdiler Tanrı’nın
has adı olan Yahova’yı anmaz olmuşlardır. Bu isme duydukları saygıdan dolayı, onun yerine Rabb, Adonay
(Rabbimiz), Gök, Yer, İsim, Azamet, Merhametli gibi mücerret vasıflar kullanırlardı. Yahudiler Tanrı tarafından
kendilerinin bir “ahid” ile seçildiklerine inanırlar. Tevhid inancının kendilerine mahsus olduğunu ve ancak
kendilerinin yer yüzüne hâkim olmalarıyla Yahova’nın hükümranlığının gerçekleşeceğini kabul ederler.
Meleklere, şeytanlara ve bunların faâliyetlerine inanırlar. Fakat bu varlıkların Tanrı’ya bağlı olarak çalıştıklarını
düşündüklerinden, bağımsız varlıklar olarak onlara bir tâzim ve ibâdet yöneltmezler. Melekler Tanrı’nın semâvî
kullarıdır, onlara mecâzen “Tanrı’nın oğulları (bene ha’ elohim)” adı verilir (Eyub, 38/7). Onlar Allah’ın
icraatının vâsıtalarıdır. Elçi, koruyucu, yardımcı vb. sınıfları vardır. Şeytanlar ise, hataları yüzünden sükût etmiş
meleklerdir. Melekler gibi sayısız derecede fazladırlar. İnsanları günaha düşürmek, maddî veya bedenî zarara
sokmak sûretiyle kötülük etmek isterler. İblis, bunların başıdır. Onlardan sakınmak, zararlarına karşı melekleri
yardıma çağırmak gerekir. Şeytanlardan korunmak için, hurâfeci tedbirlere başvurmak yaygın idi. Hayır-şer
kuvvetleri hakkında düalist bir telakkiye sahip değildirler. Hayır ve şer, ahlâkî planda vardır, metafizik bir asla
dayanmaz.
Milada yakın zamanlara kadar yahudi, ölümden sonra yer altında ölüler diyarında (sheol), gölgeler (rephaim)
halinde, hayatiyet belirtilerinden yoksun bir şekilde kalacağına inanırdı. Din bilginleri bile ölümden sonra bir
hesabın, mükâfat veya mücâzâtın olacağını düşünmüyorlardı. Öyle anlaşılıyor ki, âhirete delâlet eden Tevrat
nasları zâyi olmuştu. Fakat Milattan önceki ikinci asırdan itibaren Filistin’de Daniel kitabı ile (12/2 vd.) âhiret
günü ve ölülerin dirileceğine dair inanç başlar ve hızla yayılır, fakat Sadûkiyye fırkası, âhireti kabul etmemekte
devam eder (Resullerin İşleri, 4/1-2; Matta, 22/23-33).
Tevrat (Torah), Yahova ile İsrail arasında müşahhas bir bağdır. Bizzat Tanrı’nın sözüdür. Onun, ilâhî kaynaktan
geldiğine inanma, yahûdiliğin esasıdır. Yahûdinin ona olan sevgisi, Tevrat’ın 613 farzının koyduğu yükü hafif
gösterir. Yahûdiler, milattan önceki bir zamandan beri, İsrail milletini yeniden canlandıracak, “Seçkin millet”in
düşmanlarına galebesini sağlayarak kendilerini yeryüzünün hâkimi kılacak Mesih’i beklemektedirler. Mesih:
Tanrı’nın elçisi, temsilcisi, irâdesinin gerçekleştiricisidir. Yahûdilerdeki dünyevî zevk ve refah açlığı, Tanrı
melekûtu’nun (hâkimiyetinin) rûhânî tarafına baskın çıkar.
İsrail tevhidi, sûreti olmayan Tanrılık inancıyla, antikitenin çok tanrıcı sistemlerine, belli bir üstünlüğe sahip
oldu. Eski Ahid’de Tanrı fikri, peş peşe yaptığı gelişmelere rağmen, her zaman -az çok örtülü olarak- şu iki kısır
fikir içinde kaldı: Hukuken evrensel Tek Tanrı’yı, İsrailin özel Tanrısı haline getiren milliyetçilik ile; muhteris,
dünyanın refahını arayıp duran bir kavmin, sırf bu gaye ile Kendisine bağlanmaları sebebiyle Yahovanın,
dünyevî nimet beklenen bir Tanrı sayılması.
Kur’an’ın yahûdilere hücumları da, bu ve benzeri sebeplerden ileri gelmiştir. Kur’an onların muvahhid
olduklarını kabul eder, Tanrılık hakkındaki inançlarını, esasta tenkit etmez. “Kitap ehlinden zulmedenler bir
yana, onlarla en güzel şekilde mücâdele edin, şöyle deyin: ‘Bize indirilene de, size indirilene de inandık; bizim
İlâhımız da sizin Tanrınız da birdir. Biz O’na teslim olmuşuzdur.” (29/Ankebût, 46; krş. 2/Bakara, 139). Allah’ı
kendilerine mahsus sayıp, sırf bir ırka mensup olmakla, kuru bir iddia halinde “Biz Onun evlatları ve
sevgilileriyiz” (5/Mâide, 18) demelerini kınar (krş. Tesniye, 32/6; 14/1; 7/6; Çıkış, 4/22). Tanrı’dan şikâyet
etmelerini, sabırsızlıklarını vefâsızlıklarını yüzlerine vurur ki (2/Bakara, 61, 55, 58-59, 64; 5/Mâide, 24, 64)
kendi kitapları bunun sayısız derecede ve şiddetli örnekleriyle doludur (Meselâ bkz. Çıkış, 16. bab, Sayılar 11,
16). “Yahûdiler, boş yere Yahova’dan şikâyet ediyorlar, Kendisine boşuna ibadet ve hizmet ettiklerini, şeriatını
gözetmekten hiçbir fayda görmediklerini söylüyorlar.” (Abdias, 3/13-15). Tevrat’ın sadece Çıkış, 16. ve 17.
bablarını okumakla, o zamanki yahûdilerin Hz. Mûsâ ve Hz. Hârun’a, Mısır’da refah içinde yaşadıklarını,
onların ise kendilerini Mısır’dan çıkararak çöle perişan etmek için getirdiklerini ileri sürdüklerini, Tanrı’dan
şikâyet ettiklerini, Rabbı imtihan ettiklerini, Hz. Mûsâ’yı neredeyse taşlayacaklarını vs. görmek mümkün olur.
Kur’an, yahûdilerin bazı peygamberlerini yalanladıklarını, bazılarını öldürdüklerini bildirir. Kur’an’ın yahûdilere
olan hücumu, özellikle nübüvvet meselesinden dolayıdır. Onlar daha önce, geleceğini bildikleri Peygamberi
beklerken, gönderilen Hz. Muhammed (s.a.s.)’i reddetmekle, kin ve garazla, hatta “kâfirlerin mü’minlerden daha
doğru bir yolda olduklarını” söyleyecek (4/Nisâ, 51) ve mü’minlerle ittifak imzaladıkları halde, hıyânet ederek
içten içe, Ahzab savaşında ise açıkça kâfirlerle birlik olacak kadar çığırından çıkmalarını tenkit eder. Onların
atalarının,daha Hz. Mûsâ aralarında iken, altın buzağıyı tanrı edinmelerini hatırlatır, buzağı sevgisinin içlerinde
yer ettiğini bildirir (2/Bakara, 92-93) (Bu da, kendi Kitaplarında yer alan bir konudur. Meselâ Çıkış, 32/20;
onların tarihte birçok kere buzağıya tapmaya döndüklerini bildirir). Kur’an’a göre yahûdiler, Hz. Mûsâ’ya
gönderilen Kitabı tahrif etmişlerdir. On dört asır önce, hiçbir insan, hele ümmî Araplar, bunu akıllarından bile
geçirmezlerdi. Son birkaç asırdan beri Eski Ahid’in metin tenkidi çalışmaları başlayınca, bir müddet sonra
metnin değiştirildiğini, karıştırıldığın, kaybolan kısımlarının olduğunu aralarında yahûdi ırkından olan bilginlerin
de bulunduğu garplıların kritikleri ortaya koymuştur. En az yüz seneden beridir, Tevrat’ın Hz. Mûsâ tarafından
bırakıldığı gibi kaldığını ileri sürecek kimse kalmamıştır. Bizce bu, Kur’an’ın gaybî ihtarlarından birinin,
müslüman olmayanların eliyle gerçekleştirilmesi anlamını taşır.
Kur’an, yahûdilerin din adamlarına karşı, onların her dediğini yapacak kadar tâzimde bulunmalarını ve bu
anlamda onları “efendi, rabb” tanıdıklarını bildirir ve bu aşırılıklarını kınar. Bu durum, yahûdiler arasında
Filistin’de bile görülüyordu. İncillerden şu cümleleri nakledelim: “Din adamları, Musa’nın kürsüsüne sahiptirler;
onlar ne derlerse onu yapınız” (Matta, 23/2-3). Yahûdiler, din adamlarını, Tanrı’nın temsilcileri sayarlardı,
onların Tanrı ile doğrudan doğruya bağları vardı. Din, kendilerine mahsus özel bir saha idi ve anahtarları yalnız
kendilerinin ellerinde idi. İnciller Hz. İsa’ya atfen, yahûdi din adamlarına bu tekelciliklerinden dolayı yönetilen
şiddetli tenkitler ile doludur.
Ve nihâyet Kur’an, yahûdilerin Uzeyr hakkında Allah’ın oğlu dediklerini bildirir. Yahûdilere, Tanrılık inançları
bakımından yöneltilen en şiddetli tenkit ve onların da en çok rahatsız oldukları taraf budur. “Yahûdiler, ‘Uzeyir
Allah’ın oğludur’ dediler! Hıristiyanlar da, ‘Mesih (İsa) Allah’ın oğludur’ dediler. Bu onların ağızlarıyla
geveledikleri sözlerdir. (Sözlerini) Önceden kâfir olmuş kimselerin sözlerine benzetiyorlar. Allah onları
kahretsin! Nasıl da (haktan bâtıla) döndürülüyorlar!” (9/Tevbe, 30). Yahûdiler, ilkelleştirdikleri bir tevhid
inancına sahip olmakla birlikte, bütün bunlardan dolayı, Allah’ın varlığını ve birliğini yeryüzünde isbat etme
misyonundan, tamamen uzak bir durumda bulunuyorlardı. Safiyeti, bozulmuş bir Kitabı, Tanrı’yı insanlığın
yüzde birini bile bulmayan cüz’î bir ırkın tekeline almak isteyen inançları ve sırf dünya nimetlerine yönelmiş
mensuplarıyla yahûdiliğin “Allah’ın şâhitleri” olmaya ehliyeti kalmamıştı. Zira Hz. İbrâhime’e verilen “İlâhî
ahid, zâlimlere erişmez.” (Bkz. 2/Bakara, 124). (2)
Elimizdeki Tevrat'ta Tanrı konusunda, yer yer acziyet atfedilen ve tuhaf kabul edilecek ifâdelere rastlanır.
Meselâ, bir avuç insana gücü yetmeyen bir tanrı anlayışı: "Ve Rab Yahuda ile beraberdi ve dağlık ahalisini
kovdu; çünkü derede oturanları kovamadı, çünkü demir cenk arabaları vardı." (Hâkimler 1/19, s. 242). İnsanları
yaratmasına pişman olmuştur: "Ve Rab yeryüzünde adamı yaptığına nâdim oldu ve yüreğinde acı duydu."
(Tekvin, 6/6-7, s. 5); "Sen, kötülükten nâdim olan Allah'sın." (Yunus 4/1-2, s. 875). Âcizdir, inmeden şehri ve
kuleyi göremiyor: "Ve Adem oğullarının yapmakta oldukları şehri ve kuleyi görmek için Rab indi." (Tekvin,
11/5, s. 9). Tanrı ağlıyor: İşaya, 22/4-5, s. 688. Aslan gibi, kaplan gibidir: Hoşea, 13/7, s. 862. Hz. İbrâhim'e 3
adam şeklinde Rab görünüyor. Allah ayaklarını yıkıyor, dinleniyor, ekmek ve yemek yiyor: Tekvin, 18/1, 2, 3, 4,
5, 6, 8.
"Ve Yakub yalnız başına kaldı ve seher sökünceye kadar, bir adam onunla güreşti. Ve onu yenmediğini görünce...
Bırak gideyim, çünkü seher vakti oluyor. Ve dedi: Beni mübarek kılmadıkça seni bırakmam... Artık sana Yakub
değil, ancak İsrail (Allah'la uğraşan, yahut Allah uğraşır) denilecek. Çünkü Allah ile ve insanlarla uğraşıp
yendin." (Tekvin, 32/24, 25, 26, 28, s. 33). "Rabbin Yahuda ile de dâvâsı var ve Yakub'u kendi yollarına göre
cezalandıracak, ona işlerine göre ödeyecek. Rahim de kardeşini topuğundan tuttu ve erkeklik çağında Allah ile
güreşti; ve melekle güreşip yendi." (Hoşea, 12/2, 3, 4, s. 862)
Rab, insanların kocası, nişanlısı gibi gösterilir: "Ve o gün vâki olacak ki, Rab diyor, bana işi (kocam)
diyeceksin." "Ve seni ebediyen kendime nişanlıyacağım; evet, seni doğrulukla ve hakla ve inayetle ve
rahmetlerle kendime nişanlayacağım. Ve seni sadakatla kendime nişanlayacağım. Ve Rabbi tanıyacaksın."
(Hoşea, 2/16, 19, 20, s. 857). "Çünkü kocan seni Yaratandır; onun ismi orduların Rabbidir." (İşaya, 54/5, s. 714).
Bu ifadeler mecâzî bile olsa, Allah hakkında yakışık olmaz. Putperestler bile taptıkları basit putları bu kadar
ayağa düşürmezler ve pervasız iddialarda bulunmazlar. Kocanın Rab, Rabbın koca olması, gerçekten Kur'an'ın
öğrettiği Rabbin özellikleriyle hiç bağdaşmaz.
Tanrı hatırlamasaydı, tufan devam edecekti. 150 gün devam devam eden tufan, biraz da Tanrının unutmasından
dolayı uzun sürmüş: "Ve Allah Nuh'u ve onunla beraber gemide olan bütün hayvanları ve bütün sığırları
hatırladı." (Tekvin, 8/1, s. 7). "Ve vâki olacaktır ki, yerin üzerine bulut getirdiğim zaman, yay da bulutta
görünecektir. (...) ahdimi hatırlayacağım. Bütün beden sahiplerini yok etmek için sular artık tufan olmayacaktır.
Ve bulutta yay olacaktır. (...) ebedî ahdi hatırlamak için onu göreceğim." (Tekvin, 9/14, 15, 16, s. 8). Bu
ifadelerden anlaşılıyor ki, Tanrı, (hâşâ) hatırlamak için gökkuşağına ihtiyaç duyuyor, yoksa unutup mahlûkatı
helâk edecek.
Yasak meyveyi yiyen Adem, Rab'dan gizlendi, Rab onu aradı, yediğini sonradan anladı, Rab bahçede geziyordu:
(Tekvin, 3/8, 9, 11, s. 3). Tanrı (hâşâ) yalan söylüyor, dediği çıkmıyor, yılan (şeytan) doğru söylüyor, onun dediği
çıkıyor: (Tekvin, 3/3, 4, 5, 7 ve 22, 23, s. 3). Âdem, Tanrı gibi oldu, iyiyi kötüyü bilmekte, Tanrı onu kovdu ki
kendi gibi ebedî olmasın: (Tekvin, 3/22, 23, 24, s. 3)
Tanrılık inancı bakımından yahûdilere yöneltilen en şiddetli tenkit, Uzeyr'i Allah'ın oğlu kabul etmeleridir. Bu
inancın temelleri konusunda bazı muhtemel iddialar ileri sürülmüştür. Bu iddialardan birine göre, şifahî yolla
gelen Tevrat'ı unutulmaya yüz tuttuğu bir sırada derlediği için yahûdiler Uzeyr'e insanüstü bir varlık gözüyle
bakarak, onun Allah'ın oğlu olduğunu kabul etmişlerdi. Bir diğer iddiaya göre de, öteden berihak yoldan
sapanlar, kutsal tanıdıkları kimseleri, peygamberlerini veya liderlerini Allah'ın oğlu sanırlardı. Dünyanın birçok
yerinde bu inancın izlerini görmek mümkündü. Meselâ müşrikler de melekleri Allah'ın kızları olarak kabul
ediyorlardı. İşte muhtemelen bu inanç, putperestlikten yahûdiliğe ve oradan da hıristiyanlığa geçmişti. Bu
hususta ileri sürülen bir başka iddia da, sözkonusu inancın Hz. Peygamber zamanında bazı Tevrat metinlerine
dayandığı şeklindedir.
İnançları Tanrı'nın birliğine dayanan yahûdiliğe yönelik Kur'an'ın ikinci tenkit noktası da, yahûdilerin din
adamlarını tanrılaştırmalarıdır. Bu husus Kur'an'da "Yahûdiler Allah'ı bırakıp din adamlarını rab edinmişlerdir."
(9/Tevbe, 31) sözüyle ifade edilmiştir. Yahûdilerin ahbâr'ı (din bilginlerini) rab konumuna sokmalarının ne
anlama geldiğini Hz. Peygamber'in şu sözünden anlamaktayız: "Onların haram saydığını haram, helâl
saydıklarını da helâl saymak, onlara tapmaktan başka bir şey değildir." (Tirmizî, Tefsîru’l-Kur’an 10, hadis no:
3292). İnsanların din adamlarının, liderlerinin her dediklerini yapmaları, çoğunlukla onlarda ilâhî bir güç
olduğuna inanmalarından kaynaklanmaktadır. Halbuki insanı tanrılaştırmak, Allah'ın dinine aykırıdır. Şu kâinatın
sayısız yaratıkları içinde bir zerre dahi sayılmayacak kadar küçük ve âciz insanı tanrılaştırmak, elbette yaratılış
yasalarına taban tabana zıttır. Bundan dolayıdır ki, Kur'an bu tür bir putlaştırmayı reddetmekte, yalnız Allah'a
tapmanın gereği üzerinde durmaktadır.

Yahûdilerin İslâm’a Aykırı İnançları

Yahûdilerin İslâm’a ters inanç ve iddialarını Kur’an, değişik âyetlerde gündeme getirir. Bunları, maddeler
halinde sayarsak, şöyle bir liste oluşur:
a- Buzağıyı, altını, putperestlerin taptıkları cinsten heykelleri put edindiler: 2/Bakara, 92; 7/A’râf, 138, 148,
150-153; 20/Tâhâ, 85-97.
b- ‘Uzeyr Allah’ın oğludur’ dediler: 9/Tevbe, 30.
c- Cibt ve tâğuta da inandılar, ‘müşrikler daha doğru yoldadır’ dediler: 2/Bakara, 109; 4/Nisâ, 51; 5/Mâide,
80-81.
d- ‘Biz Allah’ın oğulları ve sevgileriyiz’ demişlerdir: 5/Mâide, 18; 2/Bakara, 111; 3/Âl-i İmrân, 24; 2/Bakara,
94-95.
e- ‘Hz İsa’yı öldürdük’ derler: 4/Nisâ, 157-158.
f- Peygamberleri yalanladılar: 5/Mâide, 70.
g- Hz. Muhammed (s.a.s.)’i bile bile inkâr ederler: 2/Bakara, 146; 6/En’âm, 20.
h- Kur’an’ı ve Allah’ın âyetlerini bile bile inkâr ettiler: 2/Bakara, 89-91; 3/Âl-i İmrân, 70-73, 98-99; 4/Nisâ,
155; 6/En’âm, 91.
i- Cebrâil ve Mîkâil’e düşmanlık ederler: 2/Bakara, 97-98.
k- ‘İşittik, isyan ettik’ dediler: 2/Bakara, 93; 4/Nisâ, 46
‘Allah’ın eli bağlı’ (O cimri) dediler: 5/Mâide, 64; 3/Âl-i İmrân, 181; 36/Yâsin, 47.
m- Yahûdiler ‘İbrâhim (a.s.) yahûdi’, hıristiyanlar da ‘hıristiyandır’ derler: 3/Âl-i İmrân, 65-68 ve yine bkz.
2/Bakara, 140.

Hıristiyan ve Yahûdilerin Ortak Bâtıl İnançları:

Yahûdiler ‘İbrâhim (a.s.) yahûdi’, hıristiyanlar da ‘hıristiyandır’ derler (3/Âl-i İmrân, 65-68) Ve yine bkz.
2/Bakara, 140. Allah'a karşı yalan uydurup iftira ederler (3/Âl- İmrân, 93-94). Allah yolundan bile bile saptırmak
isterler (2/Bakara, 109; 3/Âl-i İmrân, 69, 99-100; 2/Bakara, 109. Ehl-i kitap, ‘ancak yahûdi ve hıristiyan olanlar
cennete girecek’ derler. (2/Bakara, 111, 135, 137). Ehl-i kitap, kendilerine beyyineler geldikten sonra ihtilâfa
düşmüşlerdir. (3/Âl-i İmrân, 19-20; 98/Beyyine, 4-6). Aslında Ehl-i kitap da müşriktir. (9/Tevbe, 30; 5/Mâide,
17, 73; 98/Beyyine, 6)

Ehl-i Kitab’ın Küfür ve Şirki:

Müşrik, Tevhid dinini tanımayıp, İslâm’ı kabul etmeyen bütün gayri müslimlere denilir. Çünkü bütün gayr-i
müslimler, bilinçli veya bilinçsiz mutlaka şirk içindedirler. Hıristıyanlar, Hz. İsa’ya; yahûdiler, Hz. Uzeyr’e
Allah’ın oğlu demektedirler (9/Tevbe, 30). Onlar böyle inanmakla beraber bir Allah fikrini de kabul ederler.
Onlar, dışarıdan bakınca tek Allah inancını benimsedikleri zannedilse bile müşriktirler. İslâm’ın iman esaslarını
kabul etmedikleri için mutlak anlamda müşrik kabul edilirler. Kur’ân-ı Kerim, kitap ehline bazen açıkça ‘kâfir’
(inkârcı) de demektedir. “Ne kitap ehlinin kâfirleri ve ne de müşrikler Rabbinizden size bir iyilik inmesini
isterler.” (2/Bakara, 105) “Şüphesiz ‘Allah, Meryem oğlu Mesîh’tir’ diyenler andolsun ki kâfir olmuşlardır...”
(5/Mâide, 17) “Andolsun ‘Allah, üçün üçüncüsüdür’ diyenler de kâfir olmuşlardır. Halbuki bir tek Allah’tan
başka hiçbir tanrı yoktur.” (5/Mâide, 73) “Ehl-i Kitapdan ve müşriklerden İslâm’ı kabul etmeyen kâfirler, ebedî
olarak cehennem ateşine girerler. İşte onlar, halkın en şerlileridir.” (98/Beyyine, 6)
Müşrik, kâfir ve ehl-i kitap arasında esasta bir fark yoktur; hakikî müslümanların dışında bütün din mensupları
kâfirdir, müşriktir; ebedî cehennemliktir. Kitap ehli ile diğer gayr-i müslimler ve müşrik denilen gruplar
arasındaki fark, teferruatla ilgilidir ve daha çok müslümanların bu kâfir gruplarla ilişkileri açısından fıkhî
konularla, muâmelâtla ilgilidir. Allah katında geçerli din, ancak İslâm’dır (3/Âl-i İmrân, 19). Allah’ın râzı
olduğu tek din İslâm dinidir (5/Mâide, 3). Kim İslâm’dan başka bir din arar seçerse, böyle bir din, kendisinden
asla kabul edilmeyecektir (3/Âl-i İmrân, 85). “De ki: ‘Ey kitap ehli! Tevrat’ı, İncil’i ve Rabbinizden size
gönderilen Kur’an’ı uygulamadıkça hiçbir temeliniz olmaz.’ Rabbinizden sana indirilen, onlardan çoğunun
küfür ve azgınlığını elbette artıracaktır. Kâfirler topluluğuna üzülme.” (5/Mâide, 68)
Uzeyir Allah’ın oğludur diyen yahûdiler, buzağıya tapan İsrâiloğulları ve Hz. İsa’ya Allah’ın oğludur diyen ve
teslisi kabul eden hıristiyanlar da şirke düşmektedirler. “Yahûdi ve hıristiyanlar, müslümanlara şöyle dediler:
‘Bizim dinimize girip yahûdi ve hıristiyan olun ki, doğru yolu bulasınız.’ Sen de ki: ‘Hayır, biz hak yol üzere
bulunan İbrâhim’in dinindeyiz. O hiçbir zaman müşriklerden olmadı.” (2/Bakara, 135) Bu âyet-i kerimenin son
kısmındaki “O hiçbir zaman müşriklerden olmadı” cümlesi, ehl-i kitabın şirke bulaştıklarının ve müşriklere
benzediklerinin târiz yollu bir ifadesidir. (Bkz. Celâleyn, 1/84; Zemahşerî, 1/194; Nesefî, 1/77; Âlûsî, 1/394;
Elmalılı, 1/514).
“Kendilerine kitaptan nasip/pay verilenleri görmedin mi; cibt ve tâğuta, putlara ve bâtıl (tanrılar)a iman
ediyorlar, sonra da kâfirler için: ‘bunlar, Allah'a iman edenlerden daha doğru yoldadır’ diyorlar. Bunlar,
Allah’ın lânetlediği kimselerdir; Allah’ın rahmetinden uzaklaştırdığı (lânetli) kimseye gerçek bir yardımcı da
bulamazsın.” (4/Nisâ, 51-52)
Ehl-i Kitabın İslâm’a Ters Tutum ve Davranışları:

Ehl-i kitap, dinlerinde aşırı giderler. Ehl-i kitap, dinlerinde Allah’ın koyduğu ölçüleri genellikle
koruyamamışlar, aşırılığa kaçmışlardır. “Ey ehl-i kitap! Dininizde aşırı gitmeyin, taşkınlık yapmayın ve Allah
hakkında gerçek olmayan şeyleri söylemeyin...” (4/Nisâ, 171) Teslisi kabul etmeleri, Hz. İsa, Rûhu’l-Kudüs ve
Hz. Meryem’e ülûhiyet vermeleri hep bu aşırılıklarındandır. “De ki: ‘Ey ehl-i kitap, dininizde haksız yere
aşırılığa dalmayın ve önceden sapmış, birçoklarını da saptırmış, düz yoldan şaşmış bir milletin keyiflerine
uymayın.” (5/Mâide, 77) Ehl-i kitabın aşırılıkları, yahûdilikte neredeyse âhireti yok sayan bir dünyevîleşme ve
altına tapma şeklinde ortaya çıkarken, hıristiyanlıkta, dünyadan el etek çekme, fıtrattan olan evlilik gibi helâlları
kendilerine haram sayan ruhbanlık şeklinde beliriyordu; her ikisi de aşırılık ve taşkınlıktı. “...Uydurdukları
ruhbanlığa gelince, onu Biz yazmadık. Fakat kendileri Allah rızâsını kazanmak için yaptılar; ama buna da
gereği gibi uymadılar...” (57/Hadîd, 27)
Ehl-i kitabın ölçüsüz istekleri vardır. Ehl-i kitap, daha peygamberleri döneminden başlamak üzere, çok çirkin
ve ölçüsüz isteklerde bulunan tiplerdir. Kendilerine put isteyecek (7/A’râf, 138), Allah’ı açıktan görmedikçe
inanmayız (2/Bakara, 55; 4/Nisâ, 153) diyecek kadar aşırı isteklerde bulunurlar. Gerek yahûdiler ve gerekse
hıristiyanlar insan fıtratına uygun mûtedil bir ilâhî ölçüyü benimseyip orta bir yol tutturamamışlardır. İşte
onlarda bulunmayan ifrat ve tefritten uzak, dengeli, adâletli, mûtedil ve orta yol, hükmü kıyâmete kadar sürecek
olan Hz. Muhammed (s.a.s.) ve O’nun vasat ümmeti gerçekleştirmiştir (2/Bakara, 103; 22/Hacc, 78).
Ehl-i kitap kâfirleri, bir hayır indirilmesini istemez (2/Bakara, 105; 5/Mâide, 64; 6/En’am, 91; 11/Hûd, 110).
Ehl-i kitap, yeni gelecek Peygamber’i tasdik edeceklerine dair Allah'a verdikleri sözü tutmamışlar ve
gizlemişlerdir (5/Mâide, 15; 3/Âl-i İmrân, 81-82; 5/Mâide, 14-15; 7/A’râf, 157; 3/Âl-i İmrân, 70-71; 5/Mâide,
14; 2/Bakara, 159, 174).
Ehl-i kitap, kendi kitaplarını tatbik etmemiş, tahrif etmişlerdir. Ehl-i kitap, işlerine geldiği zaman
kitaplarına uymuşlar, basit çıkarlarına ters düşünce kitaplarını kendilerine uydurmuş, onu tahrif etmişler, ya da
bir kenara atıp tatbik etmemişlerdir (5/Mâide, 47, 68). “Eğer onlar Tevrat’ı ve İncil’i ve kendilerine indirileni
(Kur’an’ı) gereğince uygulasalardı, muhakkak ki hem üstlerinden hem ayaklarının altlarından (nimetler)
yiyeceklerdi...” (5/Mâide, 66) Bu âyetten, ehl-i kitabın önceleri hem kendilerine indirilen Tevrat ve İncil’i
tatbikle görevli olduklarını, hem de Kur’an indirildikten itibaren kendilerine indirilen Kur’an’ı tatbik etmekle
görevli olduklarını anlıyoruz. Bu âyette “kendilerine indirilen” ifadesiyle ehl-i kitaba da indirildiği ve Kur’an’la
mükellef oldukları anlaşılmaktadır (5/Mâide, 8). Yani ehl-i kitabın müslüman olmaları istenmektedir. Kitap ehli,
İslâm devrinde aralarında Allah’ın kitabıyla hüküm verilmesine râzı olmamışlardır (3/Âl- İmrân, 23). Yani iman
edip müslüman olurlarsa aralarında Kur’an’la; iman etmezlerse İslâm idaresinde bir zimmî olarak kendi
kitaplarıyla aralarında hüküm verilecektir. Kitap ehli, aynı zamanda Kitapta olmayan şeye “kitaptandır”
demişlerdir (3/Âl-i İmrân, 78). Onlar âyet uydururlar, Allah'a yalan isnad ederler (2/Bakara, 75, 79). Kitabın
kelimelerini yerlerinden değiştirir (5/Mâide, 13) ve kitaplarını tahrif ederler (4Nisâ, 46). Haramı helâl; helâlı
haram yapmışlardır (9/Tevbe, 29; 6/En’âm, 140; 3/Âl-i İmrân, 93-94). Ehl-i kitap, İslâm’ın kıblesine tâbi
olmazlar (2/Bakara, 142-145). Hahamlar ve râhiplerden çoğu insanların mallarını haksız yere yerler ve
halkı Allah’ın yolundan çevirirler (9/Tevbe, 34). Hahamlar ve râhipler, insanları münkerden men
etmemişler, ehl-i kitap zulüm ve günahta yardımlaşmışlardır (5/Mâide, 62-63; 2/Bakara, 84-85). Emr-i bi’l-
ma’rûf ve nehy-i ani’l-münker yapmazlardı (5/Mâide, 79). Fâizle uğraşırlar, haram ve haksız yere
insanların mallarını yerler, yalan dinlerler (4/Nisâ, 160-161). Yeryüzünde devamlı savaş ve fesat
çıkarmaya çalışırlar (5/Mâide, 64; 2/Bakara, 251).
Ehl-i Kitabın Müslümanlara Karşı Davranış ve Tavırları: ‘Ümmîlere karşı sorumluluğumuz yoktur’ derler.
Ehl-i kitap, daha önce kendilerine kitap verilmemiş olan ilk devir Arap müslümanlarına “ümmîlere karşı
sorumluluğumuz yoktur” diyerek emânetlerini yerine getirmez, müslümanlara borçlarını ödemek istemezlerdi.
(3/Âl-i İmrân, 75) Yani onlar, bu zihniyetleriyle Arapların malını kendilerine mubah görüyorlardı. Ehl-i kitap,
İslâm dini ile alay eder, müslümanlara ezâ verirler. (5/Mâide, 57-58; 3/Âl-i İmrân, 111, 186). Müslümanlara
hâinlik ederler. (3/Âl-i İmrân, 120; 5/Mâide, 13).

İsrâiloğullarının Karakteri / Yahudileşme Alâmet ve Özellikleri

Allah'a vermiş oldukları ahdi/sözü bozmak (2/Bakara, 55, 61, 65, 84, 86, 90, 93, 100; 3/Âl-i İmran, 112; 4/Nisâ,
154-155; 5/Mâide, 3, 60).
Maymunlaşmak (2/Bakara, 65; 7/A'râf, 166).
Kör ve sağır kesilmek (5/Mâide, 70-71).
Başka tanrılara da inanmak ve onları da güçlü görmek (2/Bakara, 93).
Yalnız Allah'a güvenip sadece O'ndan korkmamak (10/Yûnus, 84; 26/Şuarâ, 61-62).
Altın buzağıya (altına, elleriyle yaptıkları heykele ve buzağıya) tapmak (2/Bakara, 51-54; 7/A'râf, 148-152;
20/Tâhâ, 86-98; 29/Ankebut, 92).
Güzel nimetlere nankörlük (2/Bakara, 61).
Cihad ve savaş görevinden kaçmak, ölümden korkmak (5/Mâide, 21-26; 2/Bakara, 46, 95, 246, 249; 59/Haşr,
14).
Fesat/bozgunculuk (5/Mâide, 64, 81; 7/A'râf, 163; 17/İsrâ, 4-7).
Allah'ın hükümleriyle hükmetmemek (5/Mâide, 44, 45, 47; 62/Cum'a, 5).
Peygamberleri yalanlamak ve öldürmek (2/Bakara, 87).
"Gözümüzle görmeden inanmayız" demek (2/Bakara, 55).
İkrar ettikten hemen sonra inkâr etmek (2/Bakara, 63-64; 4/Mâide, 12).
Kitab'ı değiştirmek (2/Bakara, 211, 41-42, 59, 75, 79).
Tahrif etmek; Kelimeleri konuldukları yerden değiştirip anlamlarını çarpıtmak (2/Bakara, 75; 4/Nisâ, 46;
5/Mâide, 13, 41; 7/A'râf, 162).
Hakka bâtılı karıştırmak (2/Bakara, 42).
Ketmetmek; Açıklamaları gereken bilgileri gizlemek (2/Bakara, 159, 174; 3/Âl-i İmran, 187; 5/Mâide, 15;
6/En'am, 91).
Alçak dünyanın metâını, âhirete tercih etmek (7/A'râf, 169).
Hayırlıyı hayırsızla değiştirmek (2/Bakara, 61).
Ahireti dünyayla değiştirmek (2/Bakara, 86)
İsyankârlık ve aşırı gitmek (2/Bakara, 61, 65; 3/Âl-i İmran, 112; 4/Nisâ, 160-161; 5/Mâide, 78; 6/En'am, 146).
"İşitittik ve isyan ettik" diyecek kadar küstahlaşmak (4/Nisâ, 46).
Gerekli gördükleri her yalanı söyleyebilmek (5/Mâide, 40-42).
Devamlı harp ve fitne çıkarmaya çalışmak (5/Mâide, 64)
Firavun'un işbirlikçisi kapitalist Karun'a özenmek: (28/Kasas, 79).
Rüşvet alıp vermek (5/Mâide, 42, 62).
Fâiz yemek (3/Âl-i İmran, 161; 4/Nisâ, 161).
Başkalarının malını haksız yere yemek (3/Âl-i İmran, 161).
Bâtıl yollarla insanların mallarını yemek (3/Âl-i İmran, 75; 4/Nisâ, 161; 9/Tevbe, 34).
Cimrilik (Kendi malında) (4/Nisâ, 53).
Müsrif olmak/savurganlık (Doğa ve diğer insanlar konusunda) (5/Mâide, 32).
Nankörlük (2/Bakara, 40, 47, 122; 5/Mâide, 20; 10/Yûnus, 93).
Dünyaya çok hırslı/düşkün olmak ve dünyayı aşırı sevmek (2/Bakara, 96; 4/Nisâ, 53; 7/A'râf, 169).
Zâlimlik (2/Bakara, 92).
Kasvet/Kalp katılığı, kalbin taşlaşması (2/Bakara, 74).
Kalbin perdelenmesi, kılıflanması (2/Bakara, 88).
Kalbin mühürlenmesi (3/Âl-i İmran, 155).
Kalbindeki sapma dolayısıyla kör ve sağır duruma gelmek (5/Mâide, 78).
Sûret-i haktan gözükerek başkalarına iyiliği emredip kendi nefsini dışta bırakmak (2/Bakara, 44).
İyiliği emredip kötülükten sakındırma görevini yapmamak (5/Mâide, 79).
Aşırılık, haddi aşmak ve küfre koşmak (5/Mâide, 41).
Şeytana tâbi olmak (2/Bakara, 102).
Putlara ve şeytana inanıp tâğuta tapınmak (4/Nisâ, 51; 5/Mâide, 60).
Mü'minleri de saptırmaya çalışmak (4/Nisâ, 44).
Mü'minlere inanmamak (2/Bakara, 75; 4/Nisâ, 51; 5/Mâide, 43).
Kendi yanlış dinlerine davet etmek (2/Bakara, 135, 136; 3/Âl-i İmran, 72, 73).
Mü'minleri imanlarından sonra küfre döndürmeyi istemek (2/Bakara, 109).
Allah'ın nurunu söndürmek istemek (9/Tevbe, 32-33).
Mü'minlerin aleyhine müşriklerle dostluk kurmak (5/Mâide, 80-81).
Hâinlik yapmak (5/Mâide, 13, 32).
Antlaşmalara uymamak (8/Enfâl, 56, 57).
Bir insanın (Hz. İsa'nın) tanrılığını iddia etmek (5/Mâide, 72, 75, 116, 117).
Kur'an'ı hasetliğinden ve mevki hırsından dolayı inkâr etmek (2/Bakara, 89-91, 101; 3/Âl-i İmran, 112; 4/Nisâ,
54; 6/En'am, 91).
Münâfıklık ederek insanlara rastlayınca "inandık" demek (2/Bakara, 76).
Kendi yorumlarını (elleriyle yazdıklarını) Allah'tan gelen vahiy gibi sunarak gerçek vahye engeller çıkarmaya
çalışmak (2/Bakara, 79).
Kendilerinden olmayanlara karşı sorumlulukları olmadığı iddiasıyla insanları aldatmaktan geri durmamak (3/Âl-i
İmran, 75).
Âhireti de kimseye bırakmamak; Sayılı birkaç gün azaplarını/cezalarını çektikten sonra doğru cennete
gönderileceklerine inanmak (2/Bakara, 80).
Rasül'e uymayan bir topluluğa ve yalana kulak vermek. "Peygamber, hoşunuza giden bir şey söylerse kabul edin;
yoksa reddedin" demek (5/Mâide, 41).
Göre göre, bile bile Allah'ın âyetlerini inkâr etmek (Âl-i İmran, 70).
Bilginlerini tanrı edinmek (9/Tevbe, 31, 34).
Tekrar tekrar dinden dönmek (4/Nisâ, 157).
Allah'ın rahmetinden kovulmak (2/Bakara, 88; 4/Nisâ, 46, 156, 157).
Lânetlenmek ve Allah'ın gazabına uğramak (5/Mâide, 3, 60)
Dostlukları olmaz (2/Bakara, 105, 120, 145; 5/Mâide, 51, 80, 82; 60/Mümtehine, 13).

Bu özelliklerinin içinde günümüzde nice "müslümanım" diyenlerce aynen uygulanan şu yahudi karakterlerine
dikkat çekmek gerekmektedir:
Irkçılık ve taassup, üstün ırk oldukları iddiası (5/Mâide, 18; 2/Bakara, 80)
Materyalizm ve dünyevîleşme, maddeyi putlaştırma, altına ve heykele tapma (2/Bakara, 51-54; 7/A'râf, 148-
152; 20/Tâhâ, 86-98; 29/Ankebut, 92).
Eşlerini kıskanmama, domuz gibi yaşadıklarından domuza çevrilmeleri (5/Mâide, 60)
Maymunca taklitçilik ve şahsiyetsizlik özelliklerinden maymuna çevrilmeleri (2/Bakara, 65; 5/Mâide, 60;
7/A'râf, 166).
Dâvâları için her yolu meşrû görmeleri, yalan söylemeleri (5/Mâide, 13, 32, 41).
Sözlerinde durmamaları (2/Bakara, 55, 61, 65, 84, 86, 90, 93, 100; 3/Âl-i İmran, 112; 4/Nisâ, 154-155;
5/Mâide, 3, 60).
Sihirle uğraşma (2/Bakara, 102).
Ahlâkî dejenerasyon (3/Âl-i İmran, 188).
Toplumda fesâdı, fuhşu yaygınlaştırma (5/Mâide, 64).
Bilginlerini tanrı edinmek (9/Tevbe, 31, 34).
Dini tahrif (2/Bakara, 59, 75, 79; 4/Nisâ, 46; 5/Mâide, 13, 41; 7/A'râf, 162).
İmanda pazarlık, Allah'ı açıkça görmediçe inanmayacağız" demek (2/Bakara, 55).
Dinlerini paramparça etmek, hizipçilik ve tefrika (6/En'am, 159).
Gerçeği bile bile inat (3/Âl-i İmran, 70).
Allah'ın hükümleriyle hükmetmemek (5/Mâide, 44, 45, 47; 62/Cum'a, 5).

Onlar ve Biz:

Bugün İslâm toplumu dediğimiz toplum, İsrâiloğullarının olumsuzluklarla dolu tarihinin ve geleneklerinin
mirasçısı görünümünü arzetmektedir. Meselâ, Kur'an-ı Kerim onlara yönettiği "Yoksa siz Kitab'ın bir kısmına
inanıp bir kısmını inkâr mı ediyorsunuz?" (2/Bakara, 85) sorusunun muhatabı olan sayılamayacak kadar
insanımız vardır. Yine Tevrat, kendilerine yükletildiği halde onun emirlerini yerine getirmeyenlerin durumunu
kitap yüklü merkeplere benzeten Kur'an'ı (62/Cum'a, 5) okurken, ister istemez Kur'an'a inandığını söyleyen ve
onu kabul ettiğini, hatta öğrendiğini sandığı halde ümmîler gibi hareket eden nice insanımızın varlığını görerek
Allah Teâlâ'nın çevremizdeki insanlardan binlercesine Kur'an'ı yüklenen merkepler olarak baktığını düşünmeden
edemiyoruz. İsrâiloğulları ile bizim aramızdaki en büyük fark, bize vahiy olarak gelen Allah'ın kitabına olan
samimi bağlılığımız ve ona uymamak için bahaneler aramayışımız olacaktır. Bunu yapmayınca Kur'an'ın onlar
için anlattığı tüm olumsuzlukları kendimiz için düşünmemiz gerekecektir. Çünkü isrâiloğullarını Kur'an'ın
kötülemesinin sebebi, onların Kitab'a ve Rasüllerine karşı olan lâkayt tavırlarıdır, keyfî hareketleri ve her şeyi
dünyalık ucuz menfaatlerine göre hesaplayan bir mantığın temsilcisi olmalarıdır.

Muharref Ahd-i Atik’teki (Tevrat’taki) Çelişkiler:

Musa’ya inen (veya Musa’nın yazdığı) Tevrat (Tesniye, 31/24, s. 210). Musa’nın ölüm sonrasından bahsediliyor
(Tesniye, 34/5-12, s. 215)
“Allah’ı gördüler.” (Çıkış, 24/9, 10, 11, s. 78). “Allah’ı kimse görmemiştir.” (Yuhanna, 1/18, s. 92 -Ahd-i
Cedid-).
“Allah’ı gören yaşamaz.” (Çıkış, 33/20, s. 89). Allah’ı gördü, sağ kaldı (Tekvin, 32/30, s. 33)
“Bilmedin mi? İşitmedin mi? Ebedî Allah, Rab, Dünyanın utçlarını yaratan, zayıflamaz ve yorulmaz; onun
anlayışının derinliğine erilmez.” (İşaya, 40/28, s. 703). “Ve Allah yedinci günü mübarek kıldı ve onu takdis etti;
çünkü Allah yaratıp yaptığı bütün işte o günde istirahat etti (yani yoruldu)” (Tekvin, 2/3, s. 2; s. 87). “Çünkü Rab
gökleri ve yeri altı günde yarattı ve yedinci günde rahat etti ve dinlendi.” (Çıkış, 31/17, s. 87). “Yedinci günde
istirahat etti.” (Çıkış, 20/11, s. 74)
Allah bir şeyi yaptığına nâdim (pişman) olur mu, olmaz mı? “Allah insan değil ki, yalan söylesin. Ve insan oğlu
değil ki, nâdim olsun." (Sayılar 23/19, s. 160). “Allah nâdim oldu.” (Tekvin, 6/7, s. 5; s. 87). "Ve Rab
yeryüzünde adamı yaptığına nâdim oldu ve yüreğinde acı duydu." (Tekvin, 6/6-7, s. 5); "Sen, kötülükten nâdim
olan Allah'sın." (Yunus 4/-2, s. 875)
“O göklerde değildir ki, diyesin: Kim bizim için göklere çıkacak ve bizim için onu alıp getirecek ve bize
işittirecek ki, onu yapalım?” (Tesniye, 30/12, s. 208) “Fakat imandan olan salâh böyle diyor: Kendi yüreğinde:
Göke kim çıkacak?” (Tesniye, 30/12, 13) (Yani Mesih’i indirmek için) deme” (Romalılara 10/6, s. 162 -Ahd-i
Cedid-)
"Çünkü kocan seni Yaratandır; onun ismi orduların Rabbidir; ve seni fidye ile Kurtaran İsrail'in Kuddûsüdür; ona
bütün dünyanın Allahı denecektir." (İşaya, 54/5, s. 714)
“Ve Süleyman’ın cenk arabaları için kırk bin ahır bölüğünde atları vardı. Ve on iki bin atlısı vardı.” (I. Krallar,
4/26, s. 341) “Ve atlarla cenk arabaları için Süleyman’ın dört bin ahırı vardı ve on iki bin atlısı vardı. Ve
Süleyman’ın yük taşıyan yetmiş bin ve dağlarda taş kesen seksen bin adamı, bunlardan başka Süleyman’ın işte
çalışan kavmin üzerine hükmeden işin başında bulunan üç bin üç yüz baş kâhyaları vardı.” (I. Krallar, 5/15-16, s.
341). “Ve Süleyman yük taşıyan yetmiş bin adam ve dağlarda taş kesen seksen bin adam ve onların üzerinde iş
başı olan üç bin altı yüz adam saydı.” (II. Tarihler, 2/2, s. 429)
(Mâbedin dökme denizi) “iki bin bat su alırdı.” (I. Krallar, 7/26, s. 344). “Ve içi üç bin bat su alırdı.” (II.
Tarihler, 4/5, s. 431)
“Yahuda kıralı Asa’nın yirmi altıncı yılında Baaşanın oğlu Ela Tirtsada İsrail üzerine kıral oldu ve iki yıl kırallık
etti.” (I. Krallar, 16/8, s. 357) “Asa’nın kırallığının otuz altıncı yılında İsrail kıralı Baaşa Yahuda’ya karşı çıktı ve
Yahuda kıralı Aşa’nın yanına giren ve çıkan adam bırakmasın diye Rama şehrini yaptı.” (II. Tarihler, 15/1, s.
442). “Yahuda kıralı Asa’nın otuz birinci yılında Omri İsrail üzerine kıral oldu, on iki yıl kırallık etti; Tirtsada
altı yıl kırallık etti.” (I. Krallar, 16/23; s. 358)
“Ahazya kıral olduğu zaman yirmi iki yaşında idi ve Yeruşalim’de bir yıl kırallık etti. Ve anasının adı İsrail kıralı
Omrinin kızı Atalya idi.” (II. Krallar, 8/26, s. 377). “Ahazya kıral olduğu zaman kırk iki yaşında idi ve
Yeruşali’de bir yıl kırallık etti. Ve anasının adı Omrinin kızı Atalya idi.” (II. Tarihler, 22/2, s. 448)
“Yehoyakin kıral olduğu zaman on sekiz yaşında idi ve Yeruşalim’de üç ay kırallık etti.” (II. Krallar, 24/8, s.
396). “Yehoyakin kıral olduğu zaman sekiz yaşında idi ve Yeruşalim’de üç ay on gün kırallık etti.” (II. Tarihler,
36/9, s. 464)
“Ve Gibeonun babası, Yeiel Gibeonda otururdu, karısının adı Maaka idi ve ilk oğlu Abdon ve Tsur ve Kiş ve
Baal, ve Nadab ve Gedor ve Ahyo ve Zeker ve Miklot.” (I. Tarihler, 8/29, s. 408). (Hemen bir sayfa sonra:) “Ve
Gibeonda Gibeonun babası Yeiel otururdu, onun karısının adı Maaka idi; ve ilk oğlu Abdo, ve Tsur ve Kiş ve
Baal ve Ner ve Nadab ve Gedor ve Ahyo ve Zekarya ve Miklot.” (I. Tarihler, 9/35-37, s. 409)
“Ve Ahaz Yehoaddanın babası oldu; ve Yehoadda Alemetin ve Azmevetin ve Zimrinin babası oldu.” (I. Tarihler,
8/36, s. 408). (Hemen bir sayfa sonra:) “Ve Ahaz Yaranın babası oldu ve Yara Alemetin ve Azmevetin ve
Zimrinin babası oldu.” (I. Tarihler, 9/42, s. 409)
Harun put yaptı ve buzağı heykeline taptı: Çıkış, 32/1-6, s. 87. “Ve Rabbin mukaddesi Harun’u kıskandılar.”
(Mezmurlar, 106/16, s. 604)
“Fahişelik ettikleri zaman kızlarınızı ve zina ettikleri zaman gelinlerinizi cezalandırmayacağım.” (Hoşea, 4/14, s.
858). “Ve başka birinin karısı ile zina eden, komşusunun karısı ile zina eden adam, hem o, hem kadın mutlaka
öldürülecektir.” (Levililer, 20/10, s. 120)
Kötülüklere ceza ve mükâfât: “Yahuda’nın ilk oğlu Er Rabbin gözünde kötü idi ve Rab onu öldürdü.” “Onan
kardeşine zürriyet vermesin diye yere dökerdi. Ve yaptığı şey Rabbin gözünde kötü oldu ve onu da öldürdü.”
(Tekvin, 38/7 ve 9, 10) ve devamında anlatılıyor ki, bu oğulların babaları Yahuda, gelini Tamala zina ediyor, her
ikisi de ne öldürülüyor, ne de kendilerine başka ceza veriliyor. Tam tersine, bu zina ürünleri Davud’un ve İsa’nın
ataları oluyor, yani şerefli kılınıyor (İsa’nın ve Davud’un ataları için bkz. Matta, 1/3, s. 1 -Ahd-i Cedid-)
“Saul’un kıralı Mikal’ın ölüm gününe kadar çocuğu olmadı” (II. Samuel, 6/23, s. 312). “Beş çzocuğu oldu” (II.
Samuel, 21/8, s. 329)
“Davud Hadadezer’den 1700 atlı aldı.” (II. Samuel, 18/8, s. 313). Davud Tıbhat’tan ve Kun’dan tunç aldı” (I.
Tarihler, 18, s. 418)
“Toi, Yoram, Seraya” (II. Samuel, 8/9, 10, 17, s. 314). “Tou, Hadoram, Şavşa” (I. Tarihler, 18/9, 10, 16, s. 418)
Davud Suriyelilerden yedi yüz araba, cenkçiler ile kırk bin atlı telef etti. (II. Samuel, 10/18, s. 315). Davud
Suriyelilerden yedi bin araba, cenkçiler ile kırk bin yaya asker öldürdü (I. Tarihler, 19/18, s. 419)
“Davud’un yiğitlerinin adları şunlardır: Üçlerin başı, Tahkemonlu Yoşebbaşşebet, bir kerede vurulmuş sekiz yüz
kişiye karşı olan Etsnî Adino o idi” (II. Samuel, 23/8, s. 332). “Davud’un yiğitlerinin sayısı şudur: Hakmonî’nin
oğlu, otuzların başı, Yaşobeam; üç yüze karşı mızrağını kaldırdı.” (I. Tarihler, 11/11, s. 410)
“Ve İsrail’e karşı Rabbin öfkesi yine alevlendi ve: Git, İsrail’i ve Yahuda’yı say diye Davud’u onlara karşı tahrik
etti.” (II. Samuel, 24/1, s. 333). “Ve şeytan İsrail’e karşı kalktı ve İsrail’i saymak için Davud’u tahrik etti.” (I.
Tarihler, 21/1, s. 419)
“Ve Yoab yazılanların sayısını krala verdi ve İsrail’de kılıç çeken sekiz yüz bin yiğit vardı ve Yahuda adamları
beş yüz bin kişi idi.” (II. Sauel, 24/9, s. 333). “Ve Yoab yazılan kavmin sayısını Davud’a verdi. Ve bütün İsrail,
kılıç çeken bin binler ve yüz bin kişi idi” (bin binler = bir milyon, ve yüz -bir milyon yüz bin-) “Ve Yahuda kılıç
çeken dört yüz yetmiş bin kişi idi.” (I. Tarihler, 21/5)
“Ve Gad Davud’a gelip ona bildirdi ve kendisine dedi: Sana memleketinde yedi kıtlık yılı mı gelsin?” (II.
Samuel, 24/13, s. 334). “Ve Gad Davud’a gelip ona dedi: Rab şöyle diyor: İstediğini al: Ya üç yıl kıtlık...” (I.
Tarihler, 21/11, s. 419-420)
“İnsanın ömrü en çok 120 yıl olacaktır.” (Tekvin, 6/3, s. 5). “Nuh 950 yıl yaşadı.” (Tekvin, 9/29, s. 8)
“Gemiye her yaşayandan ikişer gelecek.” (Tekvin, 6/19-20,s. 6). “Gemiye her yaşayandan yedişer gelecek.”
(Tekvin, 7/2-3, s. 6)
“Ve Abram dedi: Ya Rab Yahova” (Tekvin, 15/2, s. 12). “Ben Rabbım ve İbrahim’e... Yehova ismimle mâlum
olmadım” (Çıkış, 6/2-3, s. 58)
Kurban İshak idi (Tekvin, 22. bap, s. 19). Biricik oğlu idi (İsmail) (Tekvin, 22. bap, s. 19). "Ve Abramın karısı
Saray ona çocuk doğurmadı; ve Sarayın bir cariyesi, bir Mısırlı vardı, ve onun adı Hacardı... Ve Hacarın yanına
girdi, ve o gebe kaldı; ve gebe kaldığını görünce, kendi hanımı gözünde küçüldü... Ve Hacar Abrama bir oğul
doğurdu, ve Abram Hacarın doğurduğu oğlun adını İsmail koydu. Ve Hacar Abrama İsmaili doğurduğunda
Abram seksen altı yaşında idi." (Tekvin, 16/1, 4, 15) "Ve İbrahim, oğlu İshak kendisine doğduğu zaman, yüz
yaşında idi." (Tekvin, 21/5, s. 18). Demek ki, İsmail'in doğduğundan tam on dört sene sonra İshak doğmuştu.
İsmail ilk ve ondört sene tek çocuk idi. "Şimdi oğlunu, sevdiğin biricik oğlunu... kurban olarak takdim et... kendi
biricik oğlunu benden esirgemedin... ve biricik oğlunu esirgemedin." (Tekvin, 22/2, 12, 16)" . "Ama, bu biricik
oğulun ismi İshak olarak açıklanır: "Şimdi oğlunu, sevdiğin biricik oğlunu, İshakı al ve Moriya diyarına git...
kurban olarak takdim et." (Tekvin, 22/2, s. 22). "Ve İbrahim Allaha dedi: Keşke İsmail senin önünde
yaşıyabilse!" (Tekvin, 17/18, s. 14; Demek ki, o kurban olacaktı.)
“Bütün canlar otuz üçtü.” (Tekvin, 46/15, s. 48) (Saydığımızda otuz dört çıkıyor.)
“Yakub’un evinin Mısar’a gelen bütün canları yetmiş idi.” (Tekvin, 46/27, s. 48). “Yakub’u ve bütün akrabası
yetmiş beş canı çağırdı.” (Rasullerin İşleri, 7/14, s. 126 -Ahd-i Cedid-)
“Mısırlıların bütün hayvanları öldüler.” (Çıkış, 9/6, s. 62). “Hayvanlarını evlere kaçırdı... Hayvanlarını tarlada
bıraktı.” (Çıkış, 9/20-21, s. 62)
“Harun Hor dağının tepesinde öldü.” (Sayılar, 20/27-28, s. 156 ve Sayılar 33/39, s. 172). “Harun Mosera’da öldü
ve orada gömüldü.” (Tesniye, 10/6, s. 187)
“Zina eden İsrailoğullarından vebada ölenler 24 bin kişi idi.” (Sayılar, 25/9, s. 162). “23 bin kişi idi.” (I.
Korintoslulara, 10/8, s. 176 -Ahd-i Cedid-)
“Husyesi ezilmiş, yahut uzvu kesilmiş olan adam Rabbın cemaatına girmeyecektir.” (Tesniye, 23/1, s. 200).
“Göklerin melekûtu uğrunda kendilerini hadım edenler de vardır. Bunu kabul edebilen etsin.” (Matta, 19/12, s.
21 -Ahd-i Cedid-)
Davud, Yesse’nin 8. oğlu (I. Samuel, 16/10-11, s. 288). Davud, Yesse’nin 7. oğlu (I. Tarihler, 2/14-15, s. 400)
Davud, Rabbın sandığını Filistî’ler Savaşından sonra taşıdı (giydi) (II. Samuil, 6/10-13, s. 312). Savaştan önce
aldı (I. Tarihler, 13-14, s. 413)
Abşaloma 3 oğulla bir kız doğurdu ve kızın adı Tamar’dı (II. Samuel, 14/27, s. 320). Talmay’ın kızı Maaka’nın
oğlu Abşalom (I. Tarihler, 3/2, s. 401). Abşalomun kızı Maaka’yı aldı, Abiya’yı doğurdu (II. Tarihler, 11/20, s.
439)
Babil esaretinden sonra Yeruşalim’e ve Yahuda’ya dönmüş bulunanların sayılarını veren Ezra bab 2 (s. 466-467)
ile Nehemya bab 7 (s. 482-483) arasında en yirmi çelişki mevcuttur. Ayrıca Ezra 30. cümlede, Mağbiş
oğullarının 156 kişi olduklarını zikrederken Nahemya bunu unutmuştur. Burada çok ilginç bir hâdise çıkıyor.
Şöyle ki: Nahemya’nın adetlerini verdiği 41 cemaatın nüfus miktarını tek tek toplarsanız 31089 kişi tuttuğunu
göreceksiniz. Ezra’nın saydığı 42 cemaatın nüfus miktarı ise toplam 29818 tutmaktadır. Ne var ki bu farklı
sonuçlarına rağmen her ikisi de toplam nüfusu 42360 kişi olarak vermektedir. Sonuçları birbirinden farklı
olmasına rağmen nasıl oluyor da her ikisi kendi hesaplarıyla çelişen bir sayıda (42360) ittifak edebiliyorlar?
Nahemya 31089’a 1127 sayısını, Ezra da 29818’e 12542 sayısını ekleyerek 42360’da karar kılmışlardır. İşte bu
çelişkileri yakından görelim:
“Arah oğulları, yedi yüz yetmiş beş (775)” (Ezra, Bab 2, s. 466). “Arah oğulları, altı yüz elli iki (652)”
(Nehemya, Bab 7, s. 482)
“Yeşua ve Yoab oğullarından Pahat-moab oğulları, iki bin sekiz yüz on iki (2812).” (Ezra, Bab 2, s. 466). “Yeşua
ve Yoab oğullarından Pahat-moab oğulları, iki bin sekiz yüz on sekiz (2818)” (Nehemya, Bab 7, s. 482)
“Zattu oğulları, 945” (Ezra, Bab 2, s. 466). “Zattu oğulları, 845” (Nehemya, Bab 7, s. 483)
“Bani oğulları 642” (Ezra, Bab 2, s. 466). “Binnuy oğulları, 648” (Nehemya, Bab 7, s. 483)
“Bebay oğulları 623” (Ezra, Bab 2, s. 466). “Bebay oğulları, 628” (Nehemya, Bab 7, s. 483)
“Azgad oğulları, 1222” (Ezra, Bab 2, s. 466). “Azgad oğulları, 2322” (Nehemya, Bab 7, s. 483)
“Adonikam oğulları, 666” (Ezra, Bab 2, s. 466). “Adonikam oğulları, 667” (Nehemya, Bab 7, s. 483)
“Bigvay oğulları, 2056” (Ezra, Bab 2, s. 466). “Bigvay oğulları, 2067” (Nehemya, Bab 7, s. 483)
“Adin oğulları, 454” (Ezra, Bab 2, s. 466). “Adin oğulları, 655” (Nehemya, Bab 7, s. 483)
“Betsay oğulları, 323” (Ezra, Bab 2, s. 466). “Betsay oğulları, 324” (Nehemya, Bab 7, s. 483)
“Haşum oğulları, 223” (Ezra, Bab 2, s. 466). “Haşum oğulları, 328” (Nehemya, Bab 7, s. 483)
“Beyt-lehem oğulları, 123, Netofa adamları, 56 (toplam 179)” (Ezra, Bab 2, s. 466). “Beyt-lehem ve Netofa
adamları, 188) (Nehemya, Bab 7, s. 483)
“Beyt-el ve Ay adamları, 223” (Ezra, Bab 2, s. 467). “Bey-el ve Ay adamları, 123” (Nehemya, Bab 7, s. 483)
“Lod, Hadid, ve Ono oğulları, 725” (Ezra, Bab 2, s. 467). “Lod, Hadid, ve Ono oğulları, 721” (Nehemya, Bab 7,
s. 483)
“Senaa oğulları, 3630” (Ezra, Bab 2, s. 467). “Senaa oğulları, 3930” (Nehemya, Bab 7, s. 483)
“İlâhiciler: Asaf oğulları, 128” (Ezra, Bab 2, s. 467). “İlâhiciler: Asap oğulları, 148” (Nehemya, Bab 7, s. 483)
“Kapıcılar oğulları ve diğerleri 139” (Ezra, Bab 2, s. 467). “Kapıcılar ve diğerleri 138” (Nehemya, Bab 7, s.
483)
“Delaya oğulları, Tobiya oğulları, Nekoda oğulları 652” (Ezra, Bab 2, s. 467). “Delaya oğullları, Tobiya
oğulları, Nekoda oğulları, 642” (Nehemya, Bab 7, s. 483)
“Bütün cemaat, toptan, 42360 kişi idi; ve onların erkek ve kadın iki yüz ilâhicisi vardı.” (Ezra, Bab 2, s. 467).
“Bütün cemaat, toptan, 42360 kişi idi; ve onların erkek ve kadın iki yüz kırk beş ilâhicisi vardı.” (Nehemya, Bab
7, s. 483)
Nuh (a.s.) sarhoş (Tekvin, 9/20-22, s. 8); Lût (a.s.) sarhoş (Tekvin, 19/30-36, s. 17). Şarap aklı alır (Hoşea, 4/11,
s. 858). Ahd-i Cedid'de Hz. Yahya için şöyle denihr: "Çünkü Rabbın gözünde büyük olacak, şarap ve içki
içmeyecek." (Luka, 1/15, s. 56)
Günah şahsîdir (Hezekiel, 18/20-22). Günah, 3. ve 4. nesle ceza (Çıkış, 20/5, s. 73) veya 10. nesle ceza (Tesniye,
23/2-3, s. 200) (Dolayısıyla suç işlemeyen tüm insanlık suçlu: İnciller)
“İyilik ve kötülüğü bilme ağacından yemeyeceksin. Çünkü ondan yediğin günde mutlaka ölürsün.” (Tekvin,
2/17, s. 2). Yedi, ölmedi ve 932 sene yaşadı, sonra öldü (Tekvin, 5/5, s. 4)
“Karının sözünü dinlediğin için... toprak senin yüzünden lânetli oldu.” (Taekvin, 3/17). “Sara’nın sana söylediği
her şeyde onun sözünü dinle (Allah İbrahim’e dedi).” (Tekvin, 21/12, s. 18)
Bilime terslik: “Yerin ucu” vardır: “Onların âhengi bütün dünyaya, ve sözlerin yerin ucuna varmıştır.” (Mezmur,
19/4, s. 549). “Onların âhengi bütün dünyaya, ve sözleri yerin uçlarına varmıştır.” (Romalılara 10/18, s. 163
-Ahd-i Cedid-). (Dünyanın yuvaklak olmadığına bu sözlerle delil getirildi ve Galile’ye ve onun gibi bilim
adamlarına zulmedildi.)
Yahûdiler seçilmiş millettir, mukaddestir, diğer kavimlerden üstündür (Tesniye, 14/2, s. 191; Çıkış, 19/5-6, s. 73;
Levililer, 26/12, s. 127). “Yahudiler peygamber katilleridir ve bütün peygamberlerin dökülen kanı bu nesilden
sorulacak.” (Luka, 11/47-51, s. 73 -Ahd-i Cedid-). Yahudiler helâka müstahakdırlar (Luka 20/16, s. 84 ve Matta,
21/41, s. 24 -Ahd-i Cedid-).
Bir taraftan zina büyük suç sayılır, hatta ona yol açan harama bakmak sert ifadelerle kınanırken, öbür taraftan,
peygamberler bile zina eder, hatta kızıyla zina edenler sözkonusu edilir. "Ve başka birinin karısı ile zina eden,
komşusunun karısı ile zina eden adam, hem o, hem kadın mutlaka öldürülecektir." (Levililer, 21/10, s. 120).
Homoseksüelliğin ve hayvanla yatmanın cezası da ölümdür (Levililer, 21/13-16, s. 120). "Fakat ben size derim
ki, zinadan başka bir sebeple karısını boşıyan adam onu zaniye eder; ve kim boşanmış kadınla evlenirse, zina
eder." (Matta, 5/32, s. 5) "Zina etmeyeceksin" (Çıkış, 20/14, s. 74 -On Emir'den biri-) "Zina etmeyeceksin'
denildiğini işittiniz. Fakat ben size derim: Bir kadına şehvetle bakan her adam zaten yüreğinde onunla zina
etmiştir. Ve eğer sağ gözün sürçmene sebep oluyorsa onu çıkar, ve kendinden at; çünkü senin için azandan
birinin yok olması, bütün bedeninin cehenneme atılmasından iyidir." (Matta, 5/27, 28, 29). Bunlara rağmen,
Yahuda, kim olduğunu bilmeden, kötü kadın zannederek geliniyle yatıyor. Gelini hâmile kalıp ikiz doğuruyor.
(Tekvin, 38/15, 16, 18, 24, s. 39). Bu olay Kitab-ı Mukaddeste kınanmıyor, zina ürünü bu çocuklar, şerefli
kılınarak Hz. İsa'nın soyunu teşkil ediyor.
Örnekleri çoğaltmak mümkün. Ama bu kadarı yeterli diye düşünüyorum. Konuyu Kur'ân-ı Kerim'den iki âyetle
bağlayalım: "Vay haline o kimselerin ki Kitab'ı (Tevrat'ı) elleriyle yazarlar, sonra o yazdıkları şeyi az bir para
karşılığında satmak için 'Bu Allah katındandır' derler. Ellerinin yazdıklarından ötürü vay haline onların! Yine
kazandıklarından ötürü vay haline onların!" (2/Bakara, 79) "Hâlâ Kur'an üzerinde gereği gibi düşünmeyecekler
mi? Eğer o, Allah'tan başkası tarafından gelmiş olsaydı, onda birçok ihtilâf (tutarsızlık, çelişki) bulurlardı."
(4/Nisâ, 82)
Ahd-i Atik'deki bu ve benzeri çelişkiler yanında, birbirinden tümüyle kopye, daha doğrusu % 100
plagiarizm, yani çalmalar da vardır. Meselâ, II. Krallar, 19. Bölüm (s. 390-391) ile, İşaya, 37. bölüm (s. 699-
701) kelimesi kelimesine aynıdır. Halbuki bu iki bölüm, değişik çağlarda yaşayan iki ayrı yazara atfedilir. Biri,
diğerinden çalmıştır. Bu hırsızlığı Allah'a, Allah'ın değiştirilmemiş vahyine yakıştırabilir miyiz?
Not: Sayfa numaraları, Kitabı Mukaddes Eski ve Yeni Ahit (Tevrat ve İncil) adıyla Kitabı Mukaddes Şirketi
tarafından 1976 yılında yayınlanan baskı esas alınmıştır.)

Muharref Tevrat'taki Müstehcenlik ve Yüz Kızartıcı İfadeler

Sadece Tekvin'in ufak hacminde 47 defa "tohum" kelimesi geçer. Tabii, bu kelime diğer yerlerde de sıkça
zikredilir. Muharref Tevrat'a göre Hz. Lût iki kızıyla zina eder. Hz. Lût'un kızları, sarhoş babalarını ayartırlar.
Çünkü babalarının tohumunu korumaları gerek Ölen erkeğin kardeşinin, yengesine zürriyet vermesi,
kayınbiraderlik görevidir. "Ve Lût Tsoar'dan çıkıp dağda oturdu, iki kızı onunla beraberdi; çünkü Tsoarda
oturmaktan korktu; ve o, ve iki kızı bir mağarada oturdular. Ve büyük kızı küçüğüne dedi: Babamız kocamıştır,
bütün dünyanın yoluna göre yanımıza girmek için memlekette erkek yoktur, gel babamıza şarap içirelim ve
babamızdan zürriyet yaşatmak için onunla yatalım. O gece babalarına şarap içirdiler, büyük kızı girip babası ile
yattı ve onun yatmasını ve kalkmasını bilmedi. Ve vaki oldu ki, ertesi gün büyük kız küçüğüne dedi: İşte dün
gece babamla yattım, bu gece de ona şarap içirelim ve babamızdan zürriyet yaşatmak için gir, onunla yat. Ve o
gece de babalarına şarap içirdiler, küçük kız kalkıp onunla yattı; ve onun yatmasını ve kalkmasını bilmedi.
Lût'un iki kızı böylece babalarından gebe kaldılar. Ve büyük kız bir oğul doğurdu ve onun adını Moab çağırdı; o
bugüne kadar Moablıların atasıdır. Ve küçük kız, o da bir oğul doğurdu, ve onun adını Ben-ammi çağırdı; o
bugüne kadar Ammon oğullarının atasıdır." (Tekvin, 19/30-38, s. 17). Hz. Lût'un, gayr-ı meşrû nesilleri mübarek
kılınır, kutsallaştırılır (Tesniye, 2/9 ve 19, s. 178).
Geliniyle zina edip ondan çocuğu olan Yahuda (Tekvin, 38/15-18 ve 24, s. 39) ve tarihi, şerefli kılınıyor. (Bkz.
Tekvin, 19/30 vd.). Bu olay kınanıp eleştirilmeden anlatılır. Yahuda'nın gelininden doğan çocukları İsa'nın
atalarıdır. (Bkz. Matta, 1/3, s. 39). Kardeşinin karısıyla beraber olup kendi kardeşine zürriyet yetiştirmek,
kayınbiraderlik görevidir (Tekvin, 38/8, s. 38).
İbrâhim a.s.'a da nâmussuzluk atfedilir, karısı Sara'yı, korktuğu için Firavun'a veriyor. Firavun karı olarak alıyor.
İbrahim develer, eşekler vb. karşılığında karısını satıyor (Tekvin, 12/11-20, s. 11)
Kızkardeşin yavuklu olması ve devamında çok müstehcen ifadeler: "Kaptın gönlümü kızkardeşim, yavuklum!
Gözlerinin bir bakışı ile, Gerdanının tek zinciri ile gönlümü kaptın. Okşamaların ne güzel kızkardeşim,
yavuklum! Şaraptan ne kadar hoştur okşamaların. Itrının güzel kosusu da her çeşit baharattan! Ey yavuklum bal
damlatır dudakların; Balla süt senin dilinin altındadır. Esvabının kokusu da sanki Libnan kokusu. Kızkardeşim,
yavuklum, kapalı bir bahçedir. Kapalı bir kaynaktır, mühürlenmiş pınardır." (Neşideler Neşidesi, 4/9-12, s. 669)
"Keşke sen bana, Anamın memelerini emmiş kardeş gibi olaydın. Dışarıda seni bulunca, ben seni öperdim. Beni
de kınamazlardı (...) Küçük bir kızkardeşimiz var. Ve onun daha memeleri yok. Onun için söz söyleneceği gün
kızkardeşimiz için ne yapacağız (...) Ben duvarım, memelerin de kuleler gibi." (Neşideler Neşidesi, 8/1, 8, 9, 10,
s. 672)
"Çarıklar içinde ayakların ne güzel, ey mir kızı! Toplu kalçaların sanki mücevherler, üstat ellerinin işi. Göbeğin
yuvarlak bir tas. Onda karışık şarap eksik değil. Karnın buğday yığını, zambaklarla kuşanmış. İki memen sanki
bir çift geyik yavrusu, ikiz ceylan yavrusu (...)Bu senin boyun hurma ağacına, memelerin de salkımlara benziyor.
Hurma ağacına çıkayım, dallarını tutayım dedim. Memelerinin üzüm sakımları gibi olsun. Soluğunun kokusu da
elma gibi. Ve ağzın en iyi şarap gibi." (Neşideler Neşidesi, 7/1-9, s. 671)
Sanki zina serbest gibi ifadeler: "Fahişelik ettikleri zaman kızlarınızı ve zina ettikleri zaman gelinlerinizi
cezalandırmayacağım. (...) Ey İsrail, sen zina etsen de, bari Yahuda suçlu olmasın." (Hoşea, 4/14-15, s. 858)
"Adamlar birbiriyle kavga ederken, birinin karısı yaklaşıp kocasını dövenin elinden onu kurtarmak için elini
uzatır ve onu utanılacak yerlerinden tutarsa; o zaman kadının elini keseceksin, gözün ona acımayacaktır."
(Tesniye, 25/11-12, s. 202)
Davud'un oğlu Amnon, kızkardeşi Tamar'a zorla sahip oluyor. Uzun uzun bu olay anlatılır: II. Samuel, 13/1-14,
s. 318)
Kudüs (Yaruşelim) ve Samiriye iki fâhişedir. Bu yahûdi kentleri, fâhişeye benzetilirken, öyle ifâdeler kullanılır
ki, hâşâ bu fâhişeler, Rabbin olur, Rable beraber olur. Allah'ın şânına kesinlikle yakışmayacak bu çirkin ifadeler,
Allah'ın sözü olarak aktarılır: "Ve bana Rabbin şu sözü geldi: Âdem oğlu, bir ananın kızları, iki kadın vardı; ve
Mısırda fahişelik ettiler; gençliklerinde fahişelik ettiler; onların memeleri orada sıkıştırıldı, ve onların kızlık
sinesine orada el sürüldü. Ve adları, büyüğünün Ohola, ve kızkardeşinin Oholiba idi; ve onlar benim oldular, ve
oğullarla kızlar doğurdular. Ve adlarına gelince, Ohola Samiriyedir, ve Oholiba Yeruşalimdir. Ve Ohola
benimken fahişelik etti; ve oynaşlarına, komşu Aşurlulara gönül verdi." (Hezekiel, 23/1-5, s. 809-810)

"Bir adam karısını boşar, ve yanından gidip başka birisinin karısı olursa, adam o kadına bir daha döner mi? O
diyar çok murdar olmaz mı? derler; fakat sen çok oynaşlarla fahişelik ettin, yine de bana dön, Rab diyor. Çıplak
tepelere gözlerini kaldır da bak; seninle nerede yatmadılar? Sen onlar için çöldeki bedevi gibi yolların kenarında
oturdun; ve zinalarınla, ve kötülüğünle diyarı murdar ettin." (Yeremya, 3/1-2, s. 726)
"Sen güzelliğine güvendin, ve şöhretin yüzünden fahişelik etti, ve yoldan geçen her adamın üzerine
fahişeliklerini döktün; onun oldu. Ve kendi esvabından aldın, ve kendine renk renk yüksek yerler yaptın, ve
onların üzerinde fahişelik ettin... ve böyle oldu, Rab Yehovanın sözü. Ve bana doğurduğun oğullarını ve kızlarını
aldın, ve yiyecek olsun diye onlara kurban ettin. Fahişeliklerin az mı ki, evlâtlarımı da boğazladın, ve onları
ateşten geçirerek onlara verdin? Ve bütün mekruh şeylerinde, ve fahişeliklerinde gençliğin günlerini anmadın, o
zaman ki, sen çıplak ve açıktın, ve kanında yuvarlanmakta idin... Yoldan geçen her adama ayaklarını açtın, ve
fahişeliğini artırdın. Ve bol etli komşuların Mısır oğulları ile fahişelik ettin; ve beni öfkelendirmek için
fahişeliğini artırdın... Aşur oğulları ile de fahişelik ettin, çünkü doymuyordun; onlarla da fahişelik ettin, çünkü
doymuyordun; onlarla da fahişelik ettin, ve yine doymadın. Ve ticaret diyarına, Kildanîler diyarına kadar
fahişeliğini artırdın; yine bununla da doymadın... Bütün bu şeyleri, utanmaz fahişe işlerini yapıyorsun, ve ücreti
hor görmekle bir fahişe gibi de değilsin. Zina eden, kocasının yerine yabancılar alan bir karısın! Bütün fahişelere
hediye verirler; fakat bütün oynaşlarına sen hediyeler veriyorsun, ve fahişeliklerin için her yandan sana gelsinler
diye onlara rüşvet veriyorsun. Ve fahişeliklerinde başka kadınlara benzemezsin, çünkü fahişelik etmek için kimse
senin ardına düşmiyor." (Hezekiel, 16/15-34, s. 800-801)
Ve bu tür ifadelerden dolayı meşhur bir batılı George Bernard Shaw şöyle diyor: "Yeryüzündeki en tehlikeli
kitabı (İncil ve Tevrat'ı) kilit ve anahtar altında muhafaza et." Kitab-ı Mukaddes'i çocuğunun ulaşamayacağı
yerlerde sakla. Batıda yayınlanan bir dergi şunu yazar: "Çocuklara Kitab-ı Mukaddes hikâyeleri okumak, onlarla
seks ahlâkını tartışmak için her çeşit fırsatı da doğurabilir. Temizlenmemiş bir Kitab-ı Mukaddes bazı
sansürlerden olumsuz bir rapor alabilir." 'The Plain Truth, Ekim 1977). Başka bir yazar da şöyle der: "Kitab-ı
Mukaddes, eğeer bir Hindu din kitabı, yahut bir müslüman din kitabı olmuş olsaydı elbette ona da yasak
damgasını vuracaklardı. Fakat onlar kendilerine ait 'Kutsal Kitab'a karşı son derece âcizdirler. Çünkü onların
kurtuluşu ona bağlıdır."

Muharref Tevratta Kadın

Kadın hor, erkek çok üstündür: "Çünkü kocan, seni yaratandır." (İşaya, 54/5, s. 714). "(Rab Allah) Kadına
dedi: Zahmetini ve gebeliğini ziyadesiyle çoğaltacağım; ağrı ile evlat doğuracaksın. Ve arzun kocana olacak, o
da sana hâkim olacaktır. Ve Âdem'e dedi: Karının sözünü dinlediğin ve: Ondan yemiyeceksin, diye sana
emrettiğim ağaçtan yediğin için, toprak senin yüzünden lânetli oldu." (Tekvin, 3/16-17, s. 3). Ahd-i Cedid'deki
kadını aşağılayan ifadeler için bkz. Pavlos'un Efesoslulara Mektubu, 5/22-24, s. 201 ve Pavlos'un Korintoslulara
I. Mektubu, 11/3-9, s. 177). "Kadının öğretmesine ve erkeğe hâkim olmasına izin vermem, ancak sükûtta olsun.
Âdem aldanmadı. Fakat kadın aldanarak suça düştü." (Pavlos'un I. Timoteos'a Mektubu, 2/11-15, s. 218). Kadın
(Havvâ) Âdem'in kaburga kemiğinden yaratıldı: Tekvin, 2/21-23, s. 2).
"Çünkü kocan seni Yaratandır; onun ismi orduların Rabbidir; ve seni fidye ile Kurtaran İsrail'in Kuddûsüdür; ona
bütün dünyanın Allahı denecektir." (İşaya, 54/5, s. 714)
Âdet gören kadın murdardır: "Ve eğer bir kadının akıntısı olur ve bedeninde akıntısı kan olursa yedi gün
murdarlığında kalacak ve ona her dokunan akşama kadar murdar olacaktır. Ve murdarlığındaüzerinde yattığı her
şey murdar olacak, üzerinde oturduğu her şey de murdar olacaktır. Onun yatağına dokunan her adam, kadının
üzerinde oturmakta olduğu herhangi bir şeye dokunan her adam murdar. Kadının oturmuş olduğu yatak üzerinde
bir şey varsa adam ona dokunursa akşama kadar murdar ve eğer âdet zamanında değilken çok günler kan akıntısı
olura murdardır. Yatağı, üzerine oturduğu herşey murdar. Bu şeylere dokunanların hepsi murdar olacak ve
esvabını yıkayacak ve suda yıkanacak ve akşama kadar murdar olacaktır. Fakat akıntısından tâhir olursa, o
zaman kendisine yedi gün sayacak ve ondan sonra tâhir olacaktır. Ve sekizinci günde iki kumru veya iki güvercin
yavrusu alıp, kâhine getirecek. Kâhin takdime edecek onun için murdarlığının akıntısından dolayı Rabbin
önünde keffâret edecektir." (Levililer, 15/19-32, s. 114-115)

Ahd-i Atik'de Savaş, Sömürü ve Irkçılık

"Ele geçen her adamın gövdesi, delik deşik edilecek ve tutulan her adam kılıçla düşecek. Yavruları da karıları da
kirletilecek. (...) Ve yayları gençleri yere çalacak ve rahmin semeresine acımayacaklar; gözleri çocukları
esirgemiyecek." (İşaya, 13/15, 16, 18, s. 682-683)
"Atalarının fesadından ötürü, onun oğullarını boğazlıyacak yer hazırlayın da ayağa kalkmasınlar ve diyarı
kendilerine mülk edinmesinler ve dünya yüzünü şehirlerle doldurmasınlar. Ve orduların Rabbi diyor: Onlara
karşı kalkacağım ve adı bâki kalanı ve oğulu ve torunu Babil'den kesip atacağım, Rab diyor." (İşaya, 14/21, 22,
s. 683)
"Milletlerin zenginliği sana gelecek. (...) Ve ecnebiler senin duvarlarını yapacaklar ve kıralları sana hizmet
edecekler; çünkü seni öfkemde vurdum, fakat lütfumla sana merhamet ettim. Ve kapıların daima açık duracak;
milletlerin servetini ve sürgün getirilen kırallarını sana getirsinler diye gece gündüz kapanmıyacaklar. Çünkü
sana kulluk etmiyen millet ve ülke yok olacak ve o milletler tamamen harap olacak. (...) Ve seni sıkıştıranların
oğulları sana iğilerek gelecekler; ve seni hor görenlerin hepsi senin ayaklarının tabanında yere kapanacaklar ve
sana: Rabbin şehri, İsrail Kuddûsünün Sion'u diyecekler. (...) Ve milletlerin sütünü emeceksin ve kıralların
memelerini emeceksin. (...) Tunç yerine altın getireceğim ve demir yerine gümüş ve ağaç yerine tunç ve taş
yerine demir getireceğim." (İşaya, 60/5, 10, 11, 12, 14, 16, 17, s. 718-719)
"Ve yabancılar durup sürülerinizi güdecekler ve ecnebiler çiftçileriniz ve bağcılarınız olacak. (...) milletlerin
servetini yiyeceksiniz ve onların izzeti size geçecek." (İşaya, 61/5, 6, s. 719)
"Allah'ın Rab, mülk olarak almak için gitmekte olduğun diyara seni götüreceği ve senin önünden çok milletleri,
Hittîleri ve Girgaşîleri ve Amorileri ve Kenanlıları ve Perizzîleri ve Hivîleri ve Yabusîleri, senden daha büyük ve
daha kuvvetli yedi milleti kovacağı ve Allah'ın Rab onları senin önünde ele vereceği, ve sen onları vuracağın
zaman, onları tamamen yok edeceksin; onlarla ahdetmiyeceksin ve onlara acımıyacaksın; ve onlarla hısımlık
etmiyeceksin; kızını onun oğluna vermiyeceksin ve onun kızını oğluna almıyacaksın." (Tesniye, 7/1, 2, 3, s. 184)
"Ve Allah'ın Rabbin sana teslim edeceği bütün kavmları bitireceksin; gözün onlara acımayacak. (...) Ve Allah'ın
Rab, onları senin önünde ele verecek ve onları helâk edinceye kadar büyük kırgınla kıracak. Ve onların kırallarını
senin eline verecek, adlarını göklerin altından yok edeceksin; sen onları yok edinceye kadar kimse senin önünde
duramıyacak." (Tesniye, 7/16, 23, 24, s. 185)
"(Rab dedi:) Sen benim topuzum ve cenk silâhlarımsın. Ve seninle milletleri kıracağım ve seninle ülkeler helâk
edeceğim (...) ve seninle erkeği ve kadını kıracağım ve seninle kocamış adamı ve genci kıracağım ve seninle
genç adamı ve ere varmamış kızı kıracağım ve seninle çobanı ve sürüsünü kıracağım ve seninle çiftçiyi ve çiftini
kıracağım ve seninle valileri ve kaymakamları kıracağım." (Yeremya, 51/20-23; s. 777)
"Mülklerini alacağınız milletlerin yüksek dağlar üzerinde ve tepeler üzerinde ve her yeşil ağaç altında ilâhlarına
ibadet ettikleri bütün yerleri mutlaka harap edeceksiniz." (Tesniye, 12/2, s. 189) (Başka mâbedlere karşı bu
acımasız tavrı, müslümanların Mescid-i Aksâ'sı için de düşünüyorlar)

Irkçılık:
"Sen Allah'ın Rabbe mukaddes bir kavmsin ve Rab, yer üzerinde olan bütün kavlardan üstün olarak, kendisine
has bir kavm olmak üzere seni seçti." (Tesniye, 14/2, s. 191)
"Ve aranızda yürüyeceğim ve sizin Allah'ınız olacağım ve siz benim kavmım olacaksınız." (Levililer, 26/12, s.
127)
"İbranîlerin Allah'ı Rab" (Çıkış, 10/3, s. 63)
"İşte şimdi bildim ki bütün dünyada Allah yoktur, ancak İsrail'de vardır." (II. Krallar, 5/15, s. 373)
"Mukaddes millet, kâhinler melekûtu, bütün kavmlardan has" (Çıkış, 19/5, 6, s. 73)
"Yabancıya faizle ödünç verebilirsin; fakat kardeşine faizle ödünç vermiyeceksin; ta ki, mülk olarak almak üzre
gitmekte olduğun diyarda elini atacağın her şeyde Allah'ın Rab seni mübarek kılsın." (Tesniye, 23/20, s. 200)
"Eğer İsrail oğullarından, kendi kardeşlerinden bir canı çalan adam bulunursa ve ona köle gibi davranır, yahut
onu satarsa, o zaman o hırsız ölecektir ve aranızdan kötülüğü kaldıracaksın." (Tesniye, 24/7, s. 201)
"O Allah ki, bana öçler verir, kavmleri bana tâbi kılar." (II. Samuel, 22/48, s. 332)
"İsrail onun mirasının sıptıdır; ismi orduların RABBİDİR. Sen benim topuzum ve cenk silâhlarımsın. Ve seninle
milletleri kıracağım; ve seninle ülkeler helâk edeceğim; ve seninle atı ve binicisini kıracağım ve seninle cenk
arabasını ve binicisini kıracağım ve seninle kocamış adamı ve genci kıracağım ve seninle çobanı ve sürüsünü
kıracağım ve seninle çiftçiyi ve çiftini kıracağım ve seninle valileri ve kaymakları kıracağım." (Yeremya, 51/19-
23, s. 777)
"Ey Habeşler, siz de benim kılıcımla öldürüleceksiniz." (Tsefanya, 2/12, s. 887)
"Ve yahudiler bütün düşmanlarını kılıçtan geçirdiler ve öldürdüler ve yok ettiler ve kendilerinden nefret edenlere
istedikleri gibi yaptılar. (...) ve kendilerinden nefret edenlerden yetmiş beş bin kişiyi öldürdüler." (Ester, 9/5-6, s.
498-499)
"Ve Mısırlıların gözlerinde bu kavma lütuf vereceğim; ve vâki olacak ki, gittiğiniz zaman eli boş
gitmeyeceksiniz. Fakat her kadın komşusundan, ve evinde olan misafirden gümüş şeyler, ve altın şeyler ve
esvaplar isteyecek; ve oğullarınızı ve kızlarınızı onlarla süsleyeceksiniz; ve Mısırlıları soyacaksınız." (Çıkış,
3/21-22, s. 56) (Görüldüğü gibi, bu cümlelerde başka kavimlerden hırsızlık emredilmektedir.)
"Para faizi olsun, zahire faizi olsun, yahut ödünç verilen her şeyin faizi olsun, faizle kardeşine ödünç
vermeyeceksin. Yabancıya faizle ödünç verebilirsin." (Tesniye, 23/19-20, s. 200)
"Komşunun bağına girdiğin zaman canının istediği gibi doyuncaya kadar üzüm yiyebilirsin, fakat kabına
koymayacaksın, komşunun ekinine girdiğin zaman elinle başakları koparabilirsin, fakat komşunun ekinine orak
salmıyacaksın." (Tesniye, 23/24-25, s. 200)
"Hiçbir leş yemiyeceksiniz; onu yesin diye şehirlerinde olan garibe verebilirsin; yahut yabancıya satabilirsin;
çünkü sen Allah'ın Rabbe mukaddes bir kavmsın." (Tesniye, 14/21, s. 192)

İsrail-Filistin:

"Ve o gün vâki olacak ki, Aşur'dan ve Mısır'dan ve Patros'tan ve Kuş'tan ve Elam'dan ve Şinar'dan ve Hamat'tan
ve denizin adalarından arta kalacak olan kavmının bakiyesini kurtarmak için Rab yine ikinci kere elini uzatacak.
Ve milletler için bir bayrak kaldıracak ve İsrail'in sürgünlerini toplıyacak ve yerin dört köşesinden Yahuda'nın
dağılmış adamlarını bir araya getirecek. Efraim'in kıskançlığı da kalmayacak ve Yahuda'yı sıkıştıranlar kesilip
atılacak; Efraim Yahuda'yı kıskanmayacak ve Yahuda Efraim'i sıkıştırmayacak. Ve garp tarafında Filistîlerin
sırtına uçup atılacaklar, şark oğullarını birlikte çapul edecekler. Edom ve Moab üzerine ellerini atacaklar ve
Ammon oğulları onların sözünü dinleyecekler." (İşaya, 11/11-14, s. 682)
"Çünkü Rab Yakub'a acıyacak ve İsrail'i yine seçecek ve onları kendi toprakları üzerine koyacak ve yabancı
onlarla birleşecek ve Yakub evine yapışacaklar. Ve kavmlar onlar alıp köle ve cariye olarak kendine mülk
edinecek ve kendilerini sürgün etmiş olanları sürgün edecekler ve kendilerine gadretmiş olanlara hâkim
olacaklar." (İşaya, 14/1, 2, s. 683)
Baştan başa, Ey Filistin, seni vuran değnek kırıldı diye sevinme. (...) senin kökünü kıtlıkla öldüreceğim ve
artakalanların öldürülecek. Ulu, ey kapı, feryat et ey şehir; baştan başa ey Filistin, eridin; çünkü şimalden duman
geliyor ve onun askerinde kaçak yoktur. Ve o milletin ulaklarına ne cevap verilecek? Denecek ki, Rab Sion'un
temelini kurmuştur ve kendi kavmının düşkünleri ona sığınakacaklardır." (İşaya, 14/29, 30, 31, s. 684)
"Deniz kıyıszında oturanların, Keretîler milletinin vay başına! Ey Kenan, Filistîler diyarı, Rabbin sözü size
karşıdır; seni yok edeceğim, öyle ki, artık sende oturan kimse olmayacak." (Tsefanya, 2/5, s. 887)
Ayrıca bu konularda diğer örnekler için, bkz. s. 212, 370, 697, 777; 772, 828, 286, 794, 223, 464, 221, 197, 540,
370, 715, 178, 201, 331, 724, 777.
Ahd-i Cedi'de de bu bakış açısı vardır: Meselâ, yahudi olmayan başka ırklar köpektir: Matta, 15/21-27, s. 17)

Hz. Mûsâ'nın Ölümü ve Sonrasından Bahseden Mûsâ'ya Vahyedilen Kitap!

Tevrat olarak adlandırılıp Hz. Mûsâ'ya indirildiği kabul edilen Kitab-ı Mukaddes'in ilk beş kitabında (Tekvin,
Çıkış, Levililer, Sayılar ve Tesniye) 700'den fazla ifade var ki, bu kitapların İlâhî olmadığını isbat etmekle
kalmaz; aynı zamanda Hz. Mûsâ'nın da onlara karışmadığını gösterir. Bu kitapları rastgele açınca görürsünüz ki;
"Ve Rab ona söyledi, çekil...", "Ve Musa Rabbe dedi, halk gelemez...", "Ve Rab Musa'ya dedi, halkın önünde
devam et...", "Ve Rab Musa'yı çağırdı..." (Meselâ, bkz. Teasniye, 34. Bölüm, s. 215). Açık ve âşikârdır ki bunlar
ne Allah'ın, ne de Musa'nın sözleridir. Bunlar, rivâyetleri yazan üçüncü bir şahsın ifadesini gösterir.
Hz. Mûsâ (a.s.) vefatından önce kendi ölüm ilânını vermiş olabilir mi? "Ve Rabbin sözüne göre, Rabbin kulu
Musa orada, Moab diyarında öldü. Ve Moab diyarında Beyt-peor karşısındaki derede onu gömdü; fakat bugüne
kadar kimse onun kabrini bilmez. Ve Musa öldüğü zaman yüz yirmi yaşında idi; gözü zayıflamadı, ve kuvveti
eksilmedi. Ve İsrail oğulları, Moab ovasında, otuz gün Musa'ya ağladılar; ve Musa için yas ağlama günleri
tamam oldu... Musa gibi Rabbin yüz yüze bildiği bir peygamber daha İsrail'de çıkmadı." (Tesniye, 34/5-8, 12, s.
215)
Görüldüğü gibi bu cümlelerde Hz. Mûsâ'nın vefatından, gömülmesinden ve sonrasından bahsediliyor. Hz.
Mûsâ'dan çok sonraları kaleme alındığı anlaşılan bu yazıları, Hz. Mûsâ'ya mal etmeye çalışan yahûdilere ve
hıristiyanlara Allah akıl ve hidâyet versin!

Talmud

Yahudilerin dînî kanunlarını tefsir eden ve bu kanunlara göre ortaya çıkabilecek yeni problemlerine çözüm
getiren en önemli derleme kitap.
İbranca "Lilmod" (Öğrenmek, öğretmek) kökünden alınmış bir kelimedir ve kaideler, esaslar toplamı anlamına
gelir. Kelimenin İbranca-Aramca karışımı olduğunu söyleyen dilciler de vardır.
Yahudiler nazarında Kitab-ı Mukaddes'ten sonra en önemli yeri işgal eden Talmud iki kasımdır: 1. Mişna (Daha
çok şifahî dînî gelenekleri ihtiva eder), 2. Gemara (bir nevi Mişna'nın tefsiridir). Genellikle dinler tarihçileri her
iki yorumun M.S. II. yy da yaşamış olan Yuda Hanasi adındaki bir haham tarafından yazıldığı görüşündedirler.
Talmud'a inanmayan, gerçek anlamda bir Yahudi sayılmaz. Nitekim Karaim ve Habeşistan Yahudileri yalnız
Tevrat'a inandıkları için hakiki Yahudilikten uzak tutulmuşlardır. Bir başka açıdan Talmud, 1. Filistin (Kudüs)
Talmudu, 2. Bâbil Talmudu olmak üzere yine iki noktadan ele alınabilir. (L. Ma'luf, el-Müncid, s. 113). Kudüs
Talmudu, Bâbil Talmudu'ndan daha önemli ve önceliklidir.
Yahudiliğin mukaddes kitabı Tevrat (Tora) bir takım değişikliklere uğramasına rağmen, yazılı bir metin halinde
günümüze kadar gelebilmiştir. Bu yazılı Tevrat'ın anlaşılmasında zorluk çekilen veya çözülemeyen problemlerin
hallinde Talmud'un kıyas ve yorumlarından yararlanılır. Yeniden bir Tevrat gelmeyeceğine göre, zamanın
değişen şartlarında, Yahudi toplumunun ortaya çıkan problemlerine kim, hangi otorite çözüm getirecektir?
Yahudi toplumu, Tevrat ve Hz. Musa'nın uygulamalarında cevapsız kalan problemlerini Talmud'la çözmeye
çalışmaktadır. Tesbit edilebildiğine göre Talmud M. Ö. 200'den M. S. 500'e kadar Yahudiliğin hikmet, gelenek ve
problemleri üzerinde, din adamlarınca (haham) yapılan tartışmalar sonucu vücut bulmuştur. Ancak Talmud'un,
Tevrat emirlerinin uygulanmasıyla ilgili bütün ayrıntıları ihtiva ettiğini söylemek mümkün değildir. (O.
Hançerlioğlu, İnanç Sözlüğü İstanbul. 1975, s. 609). Daha geniş anlamda Talmud, Mişna ve Gemara'ya yapılan
yorum ve ilâvelerin genel adı olmuştur. Bu bakımdan dinler tarihçilerinden bazılarına göre Talmud'u, sırf Tevrat
yorumu olarak değerlendirmek doğru değildir (Ş. Tan. Yahudileri Tanıyalım, İstanbul, 1968, s. 79).
Romalı Titus ordularının (M.S 70) Beyt Na Miktaş (Mâbed, Mukaddes Ev)'i tahrip etmeleri ve Yahudilerin,
dünyanın değişik birçok bölgelerine dağılmalarından sonra şifahî geleneğin kaybolarak unutulmasını önlemek
için Mişna'nın derlemesi gerekiyordu. İşte bu önemli işi haham Rav Akiba üstlendi. Daha sonra onun öğrencisi
Meir, Mişna'yı daha sabit ve anlaşılır hale getirerek sadeleştirdi. Yeni bir haham olan Yehuda Ha-Naşi ise,
Mişna'ya kesin ve son şeklini verdi. (M.S 200). Ancak bu işlem, daha sonraki nesillerin Mişna'ya ilâveler ve
açıklamalar yapmadığı anlamına gelmez. Mişna'nın matbu ilk nüshası Venedik (1492)'de yayımlandı. (Zaferullah
İslam Han, Yahudilikte Talmud'un Mevkii, çev. M. Aydın, İstanbul, 1981, s. 43)
Bazı dinler tarihçileri Gemara'yı dar anlamda Talmud olarak tanımlamayı tercih etmişlerdir.
Yahudi toplumu, şifahî geleneklerinin kaybolmaması yolunda çok gayret sarfetmiştir. Nitekim M. 351 yılında
Ursicinus'un ağır baskılarına rağmen Yahudiler M.S.400 500 yılları arasında Talmud'un derlenmesi için büyük
caba harcamışlardır. Ancak bu Talmud, Kudüslü din bilginlerinden çok, çevre illerin din bilginlerince
derlenmiştir. Kudüs Talmudu'nun matbu ilk nüshası Venedik (1523)'de yapılmıştır, takriben 750.000 kelimeyi
ihtiva etmektedir.
Bâbil Talmudu'nun derlenerek yazılmaya başlanması 500-600 yıllarına rastlar. Bu Talmud'un esasını, Yehuda Ha-
Naşi'nin hazırladığı Mişna ile, Rav Abba Areka'nın yaptığı şerhler oluşturmuştur. Bâbil Talmudu'nun bazı
metinleri 1484'de basıldıysa da, tam metin Venedik (1523)'de yayımlanmıştır ve takriben 2.500.000 kelimeden
mürekkeptir. Kudüs Talmudu'nun M.Ö 15'i, Bâbil Talmudu'nun da M.Ö 30'unu hikâye ve kıssalar teşkil eder.
Haga adı verilen bu hikâyeler Yahudi okullarında ders gibi okutulur. Denebilir ki, Yahudi edebiyatının M.Ö. III.
y.yıl ile M.S.V. y.yılları arasındaki döneminde Talmud'un büyük rolü olmuştur.
Yahudiler Tevrat kadar Talmud'a da hürmet ederler. Talmud'un ilkeleri değiştirilemez ve tartışılamaz. Ancak bazı
uygulamalarda bölgesel farklar gözetilse de, Talmud'un ihtiva ettiği esas hükümler bütün Yahudileri şâmildir.
Yahudi cemaati kuvvetini, millî ve dînî bayramlara saygı kadar, Talmud'a da aşırı bir şekilde bağlılığından
almaktadır. (3)
Mişna: İbrânîce öğreti anlamına gelir. Yahûdi geleneğindeki hukuka ilişkin görüş ve fetvâların Rabbi Akiba ve
Rabbi Yudah tarafından toplanarak sistematik şekilde derlenmesinden oluşan kitaptır. Rabbi Yudah'ın derlediği
Mişna, önceki yahûdi din bilginlerinin görüş ve değerlendirmelerini de verdikten sonra ilgili konudaki geçerli
hukukî hükmü belirtir. Mişna, altı ana bölümden oluşur. Bunlar tarımla ilgili hukuk, şabat ve bayramlar, aile
hukuku, sivil ve ceza hukuku, tapınakla ilgili hukuk ve kurbanlar ve temizlik hukuku konularıyla ilgilidir.
Sonraki dönemlerde gerek Filistin'de gerekse Babil bölgesinde Mişna'ya çeşitli yorum ve şerhler yazılmıştır. Bu
yorum ve şerhlerden Filistin ve Babil Gemara'sı meydana gelmiştir.

Gemara:

Yahûdilikte rabbilerin Mişna'ya yaptıkları yorumlar için kullanılan bir terimdir. Bunlar Filistin ve Babil'deki
yahûdi din bilginlerince çok tartışıldı ve hem Mişna hem de Gemara, 5. yy'dan itibaren Filistin ve Babil
Talmudlarına dönüştürüldü.

Gematria:

Yahûdilikte rabaylar tarafından, sözcüklerden gizli anlamlar çıkarmak için kullanılan bir yorum metodudur. Buna
göre İbrancadaki her harf bir sayısal değere sahiptir ve kelimelerdeki harflerin bu sayısal değerleri hesaplanarak
bundan çeşitli yorumlar çıkarılabilir. Bu metot hıristiyan ve müslüman geleneğinde de (Ebced hesabı şeklinde)
uygulanmaktadır.

Kabala (Kabbalah, Kabbala):

"Gelenek". Yahûdi mistisizminin genel adıdır. Kitab-ı Mukaddes'in gizemli yorumlarına dayalı olan Kabala
kültü, muhtemelen Filistin'de başladı; ancak 6. yy.'dan itibaren Babil bölgesinde gelişti. Bu çerçevede iki önemli
çalışma meydana getirildi. Bunlardan birisi ulûhiyet boyutlarını veren şiur Komah ya da İlâhî Yüceliğin Ölçüleri,
diğeri ise sayı ve harflerin yaratıcı gücünü tartışan Sefer Yesirah ya da Yaratılış Kitabı'dır. Sonraki dönemlerde
Kabala kültü, batı Avrupa'da yahûdi diasporası arasında yayıldı. 13. yy.da Yudah (Dindar Yudah), Almanya'da
Sefer Hasidim'i yazdı. Ayrıca İspanya'da Moses de Leon, daha sonraları yahûdi mistisizminin temel kitabı haline
gelen Zohar'ı derledi. Kabala kültüne dayalı sistemi ifâde eden Kabalizmde Tanrıdan En Sof (sınırsız) olarak
bahsedilir.
Kabala, yahûdilerin harfçilik ve sayıcılıkla karışık gizemsel evren öğretisidir. Vahdet-i vücut anlayışına benzer
tanrısal bir doğalaşmanın içrekliğe önem verenlerce pek üstün sayılan sırlarını kapsar. Sefer Jezirah ve Sefer
Hazzohar adlarını taşıyan iki kitaptan oluşan Kabala'nın yazılışı, Ortaçağ boyunca sürmüş ve Ortaçağın sonuna
doğru tamamlanmıştır. Kabala'ya göre Tanrı kendisini dışlaştırmış ve evrendeki her şey bu dışlaşmayla
oluşmuştur. Bu oluşma, Sefirot (Daireler) adı verilen otuz iki daire aşamasıyla gerçekleşmiştir. Bu dairelerden
her biri, Tevrat'ın Tanrıya verdiği adlardan birini alır. İlk on daire, yaratıcı sözdür (kelâmdır). Bundan sonra gelen
yirmi iki daire, bu yaratıcı sözü meydana getiren alfabenin yirmi iki harfini karşılar. Her harf aynı zamanda belli
bir sayıdır. Tanrısal sır bu harf ve sayılarda gizlenmiştir ki, okumasını bilene açılır. İbrânîce Kabbalah deyimi
Kibbel kökünden türetilmiştir ve gelenek (an'ane) anlamındadır.

Tahrif

Bir kelimede harflerin yerini veya bir harfi değiştirme, bozma. Bir ibarenin anlamını değiştirme. ilâhî kitaplar
üzerinde herhangi bir kelimenin bile bile değiştirilmesi.
İslâm dinine göre birkaç çeşit tahrif vardır:
1. Bir kelimenin bazı harflerini yanlış telaffuz ederek ona başka mana vermek,
2. Bir hadis veya ayete tefsir yoluyla değişik mana vermek,
3. Metinler arasında bile bile değişiklik yaparak Kur'anı-ı Kerim ve Hadis-i Şerif'lerde mevcut olmayan bir
kelimeyi metinlere eklemek suretiyle varmış gibi göstermek.
Dinî bir metnin aslını bozma ve değiştirme anlamına gelen tahrif, islâm literatüründe genellikle Tevrat ve İncil'in
geçirdiği değişiklikler ve aslının bozulmasını ifade için kullanılır. Yapılan araştırmalar Tevrat'ta, Allah'ın kelamı
olarak kabul edilebilecek az sayıda ibare ve bölümün bulunduğunu ortaya koymuştur. İlâhî metin olma
niteliğindeki bu az sayıda ibare ve bölüme de haham, kâhin ve Yahudi müfessirleri tarafından söz, hikâye, vaaz
ve telkinler ilâve edilmiştir. Bu bakımdan, ilâvelerin ayıklanarak aslî metnin ortaya çıkarılması oldukça zordur.
Hz. Musa, İsrailoğullarından verdiği talimatlara uymalarını, Allah'ın emir ve yasaklarını gelecek nesillere
öğretmelerini, evde olsun, yolda olsun, her oturuş kalkışta bunlardan söz etmelerini ve Tevrat'a iyi sahip
olmalarını istemiş, onlardan söz almıştı. Fakat onlar Hz. Musa'nın samimi nasihatini ciddiye almadıkları gibi,
Tevrat'ı muhafaza ve nesilden nesile intikal ettirmek görevini de yerine getirmemişlerdir. İsrailoğulları tâ
başından beri Allah kelâmı olan Tevrat'a daima ilgisiz kalmışlardır. O kadar ki, Hz. Musa'dan yediyüz yıl sonra
Kudüs'teki Süleyman Mâbedi'nin Baş râhibi ile dönemin hükümdarı, kendilerine Allah tarafından Tevrat adında
bir kitabın verildiğinden nerede ise haberleri bile yoktu.
Tevrat'ın nesilden nesile sağlam bir şekilde intikali konusunda Yahudi din adamlarının en büyük suçu, bu ilâhi
kitabı okuma keyfiyetini kendi tekellerine almış olmalarıdır. Bundan dolayıdır ki Tevrat Yahudi halkının bildiği
ve okuduğu bir kitap mahiyetini alamamış, halk bu Allah Kelâmından kopuk yaşamıştır. Daha sonraları
Yahudiler arasında bid'at ve cehalete dayanan uygulamalar ortaya çıkınca, din âlimleri bir yandan bid'at ve
cehaletle mücadeleye girişmiş, bir yandan da bozuk inanç ve uygulamalara karşı Tevrat'tan kanıtlar bulmaya
çalışmışlardı. Tevrat'tan kesin cevap bulamadıkları hususları da bizzat kendileri Tevrat'a eklemişlerdir.
Yahudi âlim ve hahamları, kesin cevap bulamadıkları noktalarda Tevrat'ı yalnız kendi anlayışları doğrultusunda
yorumlamakla kalmamışlar, uygun gördükleri metinleri ekleyerek bazı yerleri de çıkarmışlardır. Sonuçta bu ilâve
ve çıkarmalar gerçek Tevrat'ı tanınmaz hale getirmiştir.
Aynı tür bir tahrif hadisesine diğer ilâhi kitap olan İncil'de de rastlanmaktadır. Hristiyan râhipleri kendi yorum ve
hayal mahsulü düşüncelerini, kendi ictihadları doğrultusunda geliştirdikleri din anlayışlarını Allah'ın kelâmı olan
İncil'e ekleyerek bu ilâhî kitabı âdetâ anlaşılamayacak hale getirmişlerdir. Kur'an-ı Kerim, Yahudi ve Hristiyan
din adamlarının ilâhi kitaplar üzerindeki bu çirkin tasarruflarını şöyle açıklıyor: "Ey iman edenler! Biliniz ki,
hahamlardan ve râhiplerden bir çoğu insanların mallarını haksız yollardan yerler ve insanları Allah yolundan
engellerler..." (etTevbe, 9/34). Bu ayetten anlaşıldığı üzere hahamlarla râhipler, mukaddes kitaplardaki ayetleri
dünya menfaati karşılığında da değişmişler veya hükmünü kendilerine göre yorumlamışlardır. Bunlar özellikle
Hz. Muhammed'in Peygamberliğiyle ilgili ayetleri tahrif etmişler, Kitab-ı Mukaddes'in, Hz. İsa'dan sonra Hz.
Muhammed'in geleceğini müjdeleyen ayetlerini yok etmeye çalışmışlardır.
Haham ve râhipler bununla da yetinmemiş, ilâhî kitaplara yaptıkları ilâvelerin aslî metin olduğunu iddia
etmişlerdir. Böylece haham ve râhiplerin tarih felsefesi, kelâm, fıkıh, tefsir ve diğer ilim dallarındaki görüş ve
yorumları Kitab-ı Mukaddes Külliyâtı içine girerek âdeta Allah kelâmının bir parçası halini almıştır.
Yapılan araştırmalar Ahd-i Atik (Eski Ahit)'in ilk beş kitabının asıl Tevrat olmadığını ortaya koymuştu. Orijinal
Tevrat'ın bir nüshası veya bölümü hiç bir yerde yoktur. Bu iddiayı bizzat Tevrat'ın kendisi de doğrulamaktadır.
Bugün elde mevcut Tevrat Hz. Musa'nın, ölümüne yakın bir zamanda bu ilâhi kitabı bir sandığa koyarak Hz.
Yeşu'ya teslim ettiğini, Bâbil imparatoru Buhtu'n-Nasr'ın Kudüs'ü yakıp yıktığı zaman sandıktaki Tevrat'ın da
yanıp kül olduğunu bize bildirmektedir. Bu işgal ve yangından yaklaşık 250 yıl sonra Hz. Üzeyir'in, din bilgini
ve hahamların gayreti ve semâvî ilhamla Tevrat'ı yeniden topladığını bizzat İncil rivâyetlerinden öğrenmekteyiz.
Bu hadiseler dışında da çeşitli olaylar, Kitab-ı Mukaddes'in büyük çapta tahrife uğrayarak kaybolmasına sebep
olmuştur. Büyük İskender'in fütuhatı sonucunda Yunanlılar diğer kültür eserleriyle birlikte Tevrat'ı da Yunanca'ya
çevirmişlerdir. Netice itibariyle Yunan kültürünün tesirinde kalan Yahudiler de Tevrat'ın İbrânice nüshası yerine
Yunanca tercümesini kullanmaya başlamışlardır. Bu bakımdan Yunanca tercümelerden bize intikal eden
günümüzdeki Tevrat'ın, Hz. Musa'ya vahyedilen Tevrat olduğunu söylemek güçtür. Ancak bütün bunlardan,
Tevrat bütünüyle tahrife uğramıştır sonucu çıkarılmamalıdır. Tevrat'ın tamamen tahrif edilmediğini, içinde,
Kur'an-ı Kerim'le tezat teşkil etmeyen Hak kelâmı pasajlardan anlamak mümkündür. Nitekim Prof. M.
Hamidullah da, Kitab-ı Mukaddes'in tamamen tahrife uğramadığını, içinde mevcut olan bazı Allah kelâmı
cümlelerinden dolayı O'na Kur'an-ı Kerim gibi hürmet gösterilmesi gerektiğini belirtmiştir (Konferanslar,
Erzurum 1975, s. 17). Ayrıca bugünkü Kitab-ı Mukaddes'de Allah kelâmının yanısıra Yahudi din bilginlerinin
tefsir ve tevilleri, İsrailoğullarının tarihi, İsrailli fıkıh bilginlerinin ictihadı vb. yanyana ve içiçedir. Bunlar
birbirine öylesine karışmıştır ki, şu Allah kelâmıdır, şu bunun tefsir ve tevilidir diye bir ayrım yapmak çok zor
bir iştir (Mevdudi, Tevhid Mücadelesi, (çev. A. Asrar) İstanbul, 1983, I, 530).
Tevrat'ın dinî hükümleri üzerinde de tahrifler yapılmıştır. Bilindiği üzere Hayberli Yahudiler, zina eden evli bir
erkekle evli bir kadın hakkında hüküm vermesi için Hz. Peygamber'e gelmişler, o da suçluların recmedilmeleri
gerektiğini, Tevrat (Tesnye, XXII, 23-24)'ın da bunu emrettiğini söylemiştir. Yahudiler ise bunu bildikleri halde o
hükmü fakir ve kimsesizlere uyguluyor, aynı suçu işleyen zengin ve mevki sahibi kişileri de kırbaç cezasıyla
veya eşeğe ters bindirerek halk arasında dolaştırıyorlardı. Böylece Yahudiler Allah'ın kitabından yüz çevirerek
işlerine geleni alıyor, dolayısıyla da şeriatı tahrif ediyorlardı. Hz. Peygamber de hadis-i şeriflerinde Yahudi ve
Hristiyanların "Tefsir etmek suretiyle kitaplarını tahrif ettiklerini" (Dârim, Mukaddime, 56), "İsa'dan sonra
meliklerin Tevrat'ı değiştirdiklerini" (Nesâ, Kudat, 12), "Kitaplarını hem tahrif ettikleri, hemde ilâveler
yaptıklarını (Tirmiz, Tefsir, 34/3) açıklamıştır.
Kitab-ı Mukaddes'deki tahrif hadisesinin bir başka delili de, bizzat Tevrat ve İncil'de görülen çelişkilerdir.
Tevrat'daki çelişkilerden birkaçını tesbit etmek için Tekvin, 1, 27 ile Tekvin, II, 17; Tekvin, XXII, 14 ile Çıkış,
Vl, 2-3; 1. Samuel, XVI, 10 ile 1. Tarihler, II, 13-15 cümlelerini birbirleriyle karşılaştırmak yeterlidir. Aynı
şekilde İncil'deki çelişkilerden birkaçını tesbit edebilmek için de Yuhanna, IV, 3 ile Matta, XIII, 54-58; Matta, X,
9-10 ile Markos, Vl, 8-10; Luka, 111, 23 ile Matta 1, 16; Luka, 111, 31 ile Matta, 1, 6 cümleleri karşılaştırmak
bir fikir vermek için yeterlidir.
Tevrat'da Hz. Süleyman'a atfedilen Nesideler Nesidesi bölümü de baştan sona tahriflerle doludur. Bu bölümde
bir peygamberin ağzından çıkması mümkün olmayacak sözler vardır. Aynı şekilde yine Hz. Süleyman'a atfedilen
Tevrat'ın 1. Krallar ve 11. Krallar bölümünde O'nun, bütün gücünü büyülerden aldığı ifade edilerek, Allah'ın
peygamberlerine verdiği mucizeler gölgelenmek istenmiştir.
Kur'an-ı Kerim'in, "De ki: Ey kendi aleyhlerinde olmak üzere ölçüyü taşıran kullarım..." (ez-Zümer, 39/53)
ayetini bazı art niyetli kişiler hayret verici bir şekilde yorumlamışlar, tahrife girişmek istemişlerdir. Onlara göre
Allah Teâla, Peygamberine insanlara, "Ey kullarım" demesini emretmiştir. Yeni -hâşâ- insanlar Hz. Peygamber'in
kulları haline getirilmiştir. Buna tevil değil, açıkça Kur'an'ı tahrif etmek denir. Bu gibilere belki bazı cahiller
hayran kalabilirler. Böyle bir tevilin kabulü, Kur'an'ın bütünüyle çelişkili olduğu anlamına gelir. Çünkü Kur'an
başından sonuna kadar, yalnızca Allah'a kulluktan söz etmiş, Hz. Muhammed'in Rab değil kul olduğunu özellikle
vurgulamıştır (Mevdudi, Tefhimu’l-Kur’an, V/114). (4)

Tevrât’ın Tahrifi

Bugün elimizde bulunan Tevrat’ın tahrif edildiğine dair deliller pek çoktur. Hz. Mûsâ’nın levhalar şeklinde aldığı
ve yahûdilere dikte ettirdiği Tevrat, bugün elimizde bulunan Tevrat’ın aynısı değildir.
Tevrat, Hz. Mûsâ’ya indiği halde, bugün elimizde bulunan Tevrat, Hz. Mûsâ’nın mezarından bahsetmekte, hatta
Hz. Mûsa’nın mezarının kaybolduğundan söz etmektedir. Tevrat’ın bu konudaki ifadeleri aynen şöyledir: “Ve
Rabbin sözüne göre, Rabbin kulu Mûsâ orada, Moab diyarında öldü. Ve Moab diyarında Beyt-peor karşısındaki
derede onu gömdü. Fakat bugüne kadar kimse onun kabrini bilmez. Ve Mûsâ öldüğü zaman yüz yirmi yaşında
idi; gözü zayıflamadı ve kuvveti eksilmedi. Ve İsrâiloğulları Moab ovasında otuz gün Mûsâ’ya ağladılar. Ve
Mûsâ için yas ağlama günleri tamam oldu.” (Kitab-ı Mukaddes, Tesniye 34/5-8)
Bu ifadelerin sonradan Tevrat’a ilâve edildiği açıktır. Halbuki Tevrat’tanmış gibi nakledilmektedir. Tevrat’a bu
tür ilâvelerin sonradan sokuşturulduğuna dair bir mâlumat bulunmadığına göre, başka ilâve ya da çıkarmaların
bulunmadığından nasıl emin olabiliriz? Bugün elimizde bulunan Tevrat’ın ifade üslûbundan da tahrif edilmiş
olduğunu anlıyoruz. Meselâ Tevrat’ın birçok yerinde “Rab, Mûsâ’ya şöyle şöyle yapmasını söyledi”
denilmektedir. Belli ki vakaları nakleden üçüncü bir şahıs vardır. Bu nakilleri kimin yaptığı da Tevrat’ta
zikredilmemektedir.
Yine Tevrat’ta Allah’ın Âdem’i yaratmaktan dolayı pişmanlık duyduğu anlatılmaktadır (Kitab-ı Mukaddes,
Tekvin 6/6-7). Oysa pişmanlık, gelecekte ne vuku bulacağını bilmeyen ya da hevâsına hâkim olamayıp sonradan
tasvip etmeyeceği şeyleri yapan hakkında sözkonusu olabilir. Bugün elimizde bulunan Tevrat, Allah’ı bir insan
şeklinde nitelemektedir. Meselâ mevcut Tevrat’a göre güya Allah Teâlâ Hz. Mûsâ’ya bir ev yapmasını emretmiş
ve Allah’ın kendisi de o evde onlarla beraber oturacakmış. Hz. Mûsâ Allah’ın emrettiği şekilde o evi inşâ
etttirmiş, Allah da gelip İsrâiloğullarıyla birlikte o evde oturmuş (Kitab-ı Mukaddes, Çıkış 25 ve devamı). Allah’ı
bir insan şeklinde niteleme Tevrat’ın birçok yerinde vardır. Meselâ Âdem kıssasında şöyle denilmektedir: “Ve
günün serinliğinde bahçede gezmekte olan Allah’ın sesini işittiler ve adamla karısı Rab Allah’ın yüzünden
bahçenin ağaçları arasına gizlendiler. Ve Rab Allah adama seslenip ona dedi: Neredesin? Ve o dedi: Senin sesini
bahçede işittim ve korktum, çünkü ben çıplaktım ve gizlendim. Ve dedi: Çıplak olduğunu sana kim bildirdi?
Ondan yeme diye sana emrettiğim ağaçtan yedin mi?” (Kitab-ı Mukaddes, Tekvin 2/8-11). Burada anlatılanlara
göre Allah, Âdem’in yaptıklarından haberdar değildir. Günün serinliğinde bahçede gezinirken(!) olaydan
haberdar olmuştur!
Mevcut Tevrat’a göre Hz. Yakup Allah’la güreşmiş ve uzun müddet süren bu güreş sonucunda Allah’ı yenmiştir
(Kitab-ı Mukaddes, Tekvin 32/221-32). Tevrat’ın peygamberlere bakışı da sağlıklı bir bakış değildir. Elimizdeki
Tevrat’a göre Hz. Lût iki kızıyla zinâ etmiştir (Kitab-ı Mukaddes, Tekvin 19/30-38). Yahûdilerin kutsal
saydıkları diğer kitaplarda da peygamberler hakkında bu tür iftirâlar vardır. “İkinci Samuel” isimli kitaplarında
Hz. Dâvud’un, bir komutanın karısına âşık olduğu ve bu komutanı savaşa göndererek ölümüne sebep olduğu,
öldürülmesinden sonra da karısıyla evlendiği anlatılmaktadır (Kitab-ı Mukaddes, II. Samuel, 11/2-27).
Tevrat’tan yapmış olduğumuz bu nakiller, bugün elimizde bulunan Tevrat’ın ilâve ve tahriflerle dolu olduğunu
açıkça göstermektedir.
“Vay haline o kimselerin ki, Kitabı elleriyle yazıp az bir paraya satmak için, ‘bu Allah katındandır’ derler.
Ellerinin yazdığından ötürü vay haline onların! Kazandıklarından ötürü vay hallerine onların!” (2/Bakara, 79)
Bütün bunlardan anlaşılıyor ki, Kur’an’ın kendinden önceki kitapları doğrulaması, bugün elimizde mevcut olan
Tevrat ve İncil’i doğrulaması anlamına gelemez. Kaldı ki, bu halleriyle onları doğrulaması bile, onların bugün de
geçerli oldukları ve onlarla amel edenlerin kurtuluşa erecekleri demek değildir. Çünkü geçmiş kitaplar,
dönemlerini doldurmuş ve Kur’an’la yürürlükten kaldırılmışlardır. (5)

Bugünkü Tevrat ve İncil’e Uymanın Hükmü

Tevrat ve İncil tahrif edildiklerine göre Kur’ân-ı Kerim’in, yahûdilerin kendi aralarında Tevrat’la
hükmetmelerini istemesini nasıl izah edebiliriz? Çünkü Kur’ân-ı Kerim’de şöyle buyruluyor: “İçinde Allah’ın
hükmü bulunan Tevrat yanlarında dururken seni nasıl hakem yapıyorlar da sonra (senin verdiğin hüküm,
işlerine gelmeyince) dönüyorlar?” (5/Mâide, 43). Hıristiyanlar hakkında da şöyle buyruluyor: “İncil sahipleri
Allah’ın onda indirdiğiyle hükmetsinler. Allah’ın indirdiğiyle hükmetmeyenler fâsıkların ta kendisidir (onlar
yoldan çıkmışlardır).” (5/Mâide, 47). Bu ifâdeler, ne Tevrat ve İncil’in tahrif edilmediklerini ve ne de onlarla
amel edenlerin ebedî kurtuluşa ereceklerini gösterir.
Âyetleri siyâkı içerisinde değerlendirmemiz gerekir. Bu âyetlerden önceki âyetlerde yahûdilerden samimiyetsiz
bazı kimselerin muhâkeme olmak üzere Peygamberimiz’e mürâcaat etme isteğinde olduklarından bahsedilir.
Bunlara yine yahûdilerden birtakım telkinlerde bulunanlar vardır: “Muhammed size şöyle derse hükmünü kabul
edin, değilse hükmünü kabul etmeyin” diye. Yüce Allah onların samimi olmadıklarını vurguladıktan sonra
Peygamberimizi, onları muhâkeme etme konusunda serbest bırakmaktadır: “İstersen aralarında hükmeder,
istersen hükmetmezsin. Ama hükmedecek olursan adâletle hükmet” demektedir.
Yukarıya alıntıladığımız âyetlerden yahûdilerle ilgili olanında hüküm konusunda tereddütleri var; istedikleri
şekilde hükmedersen kabul edecekler, değilse kabul etmeyecekler. Yahûdi olduklarına göre kendi kitaplarına
uysunlar, onunla hükmetsinler. Ama, aslında onlar ona da samimi inanmıyorlar ya!
Görüldüğü gibi âyet özel bir durumu anlatmaktadır. Muhâkeme olmak üzere geldikleri meseleyle ilgili
Tevrat’taki hüküm, tahrif edilmemiş hükümlerdendir. Âyet bu özel durumu anlatmakla birlikte, her zaman
geçerli olan hukukî bir kaideyi de sözkonusu etmektedir. Şöyle ki: İslâm’ın hâkim olduğu bölgelerde yaşayan
yahûdi ve hıristiyanlar, kendi aralarında cereyan eden meselelerde, dilerlerse müslüman mahkemelere mürâcaat
eder ve İslâmî hükümlerle muhâkeme olurlar; dilerlerse kendi kitaplarıyla, yani Tevrat ve İncil’le muhâkeme
olurlar. Bu, onların tabiî bir hakkıdır. Yalnız bu konuda değil; diğer hususlarda da Kur’an, “insan haklarını”
gözetir. Değişik inanç sahiplerine baskı yapmaz. Kendi aralarında inançları uyarınca muhâkeme olmalarına
müsâade eder.
Hıristiyanların İncil ile hükmetmelerini bildiren âyet de, aynı şekilde hıristiyanların kendi aralarında İncil ile
muhâkeme olmalarına müsâadenin bulunduğunu, bunun, onların tabiî bir hakkı olduğunu bildirmektedir. İslâm,
inanç konusunda kimseyi zorlamaz. Zor kullanarak “şu dini terkedip şuna uyacaksın!” demez. Tanıdığı bu inanç
hürriyetinin bir gereği olarak da, her din mensubunu, kendi dininin emir ve yasaklarına uymakta serbest bırakır,
hatta kendi dinine göre muhâkeme olmak isterse bu konuda ona yardımcı olur. Değilse, inanç hürriyetinin bir
anlamı kalmaz.
Eğer bu âyetler, mevcut Tevrat ya da İncil’e uymanın Allah’ın bir emri olduğunu ve onlara uymanın ebedî
kurtuluşu sağlayacağını anlatmış olsaydı, Peygamberimiz (s.a.s.) onları İslâm’a dâvet etmezdi. Tevrat ve İncil
tahrife uğramamış olsalardı, yine onlara uymak ebedî kurtuluşu sağlamazdı. Nitekim Yüce Allah şöyle
buyurmaktadır:
“Andolsun, senden önce de rasuller/elçiler gönderdik ve onlara da eşler ve çocuklar verdik. Allah’ın izni
olmadan hiçbir peygamber bir âyet (mûcize) getiremezdi. Her ecelin kitabı vardır. Allah dilediğini siler,
dilediğini bırakır; Ummu’l-Kitab O’nun katındadır.” (13/Ra’d, 38-39)
“Her ecelin kitabı vardır.” Yani her dönem için bir şeriat vardır. O dönemde o şeriatın hükümleri geçerlidir ve o
dönemde o şeriate uyma zorunluluğu vardır. O dönem geçtikten sonra Allah o şeriatı yürürlükten kaldırır ve
başkasını onun yerine yürürlüğe koyar. Peygamberimiz Muhammed (s.a.s.)’in gelişinden sonraki dönem, artık
Kur’an’ın dönemidir. Diğer kitaplar ecellerini doldurmuş ve yürürlükten kaldırılmışlardır. Ayrıca, Hz.
Muhammed (s.a.s.)’i peygamber olarak kabul edip onun getirdiklerine uymak, Tevrat’ın da İncil’in de
emirlerinin bir gereğidir. Çünkü her iki kitap da Hz. Muhammed (s.a.s.)’in geleceğini haber vermişlerdir.
Tevrat’ın Tesniye bölümünde şöyle denilmektedir: “Onlar için kardeşleri arasında senin gibi peygamber
çıkaracağım; ve sözlerimi onun ağzına koyacağım, ve onlara emredeceğim her şeyi onlara söyleyecek. Ve vâki
olacak ki, benim ismimle söyleyeceği sözlerimi dinlemeyecek adamdan ben intikam alacağım. O peygamber
benim ona emretmediğim hiçbir sözü kendiliğinden söylemeyecektir. Çünkü böyle bir davranışın ne kadar ağır
olduğunu o peygamber kesin olarak bilir.” (Kitab-ı Mukaddes, Tesniye, 18/18-20). Yine aynı bölümde şöyle
denilmektedir: “Beni ilâh olmayan şeylerle kıskandırmak ve aslı astarı olmayan şeylere tapmakla öfkelendirmek
istediler. Ben de kavimlerinden olmayan câhil bir kavimden çıkarıp göndereceğimle onları öfkelendireceğim.”
(Kitab-ı Mukaddes, Teksniye, 32/21). Bu câhil kavim Araplardır. Çünkü o zaman Araplar en bilgisiz, en iptidâî
bir kavimdi. Şeriat ve medeniyet hakkında bilgileri yoktu. Yahûdiler onlara ümmî, yani okuma yazma bilmez
câhil kavim ismini vermişlerdi.
Hz. İsa (a.s.) da, Tevrat’ta kendisinin zikredildiğinden bahsederek Tevrat’a inananların kendisine uymaları
gerektiğini söylemiştir. Yuhanna İncil’inde şöyle denilmektedir: “Sanmayın ki Pederin önünde sizi suçlayacak
benim; sizi suçlayacak olan, kendisine umudunuzu bağlamış olduğunuz Mûsâ’dır. Eğer siz Mûsâ’ya iman etmiş
olsaydınız, bana da iman ederdiniz; çünkü o benim hakkımda yazmıştır. Fakat onun yazdıklarına iman
etmezseniz, benim sözlerime nasıl iman edeceksiniz?” (Kitab-ı Mukaddes, Yuhanna İncili, 5/45-47)
Aynı şekilde Peygamberimiz Hz. Muhammed (s.a.s.) de Hz. İsa (a.s.) tarafından müjdelenmiştir. Yuhanna
İncilinde Hz. İsa’nın şöyle dediği nakledilmektedir: “Fakat şimdi beni gönderene gidiyorum ve aranızda hiç
biriniz bana: Nereye gidiyorsun? diye sormuyor. Bunları size söylediğim için kalbinizi keder kapladı. Bununla
beraber size gerçeği söylüyorum: Benim gitmem sizin için hayırlıdır. Çünkü gitmezsem size yardımcı
gelmeyecektir, ama gidersem onu size göndereceğim. O gelince günah, doğruluk ve yargı konusunda dünyayı
ikna edecektir.” (Kitab-ı Mukaddes, Yuhanna İncili, 14/415-16). Başka bir yerde de şöyle demektedir: “Beni
seviyorsanız emirlerimi yerine getirirsiniz. Ben de Pedere yalvaracağım; o size, ebediyete kadar sizinle kalacak
bir yardımcı verecektir.” (Kitab-ı Mukaddes, Yuhanna İncili, 16/5-8)
Görüldüğü gibi gerek Tevrat, gerekse İncil Peygamberimiz Muhammed (s.a.s.)’in geleceğini haber vermiştir. O
halde Hz. Muhammed’i peygamber olarak bilmek ve tebliğ ettiklerine uymak, Tevrat ve İncil’in de âmir
hükümleridir. Burada şöyle bir itiraz akla gelebilir: “Siz hem Tevrat ve İncil’in tahrif edildiklerini söylüyorsunuz,
hem de mevcut Tevrat ve İncillerden nakiller yaparak birtakım sonuçlara varmak istiyorsunuz. Bu bir çelişki
değil midir?” Biz, bu kitapların tahrif edildiklerini söylerken baştan sona tahrif edildiklerini, tamamen uydurma
mahsûlü olduklarını söylemiyoruz. Hele bu kitaplarda anlatılanları Kur’an da doğruluyorsa mesele tamamen
değişir. Nitekim Kur’ân-ı Kerim de Hz. Muhammed’in geçmiş kitaplarda müjdelendiğini, Ehl-i Kitab’ın,
gerçekte Hz. Muhammed’in bir peygamber olduğunu bildiklerini haber vermektedir: “Kendilerine kitap
verdiklerimiz onu öz oğullarını tanıdıkları gibi tanırlar. Buna rağmen onlardan bir grup bile bile gerçeği
gizlerler.” (2/Bakara, 146)
O halde Hz. Muhammed (s.a.s.)’in peygamberliğine inanmak, Tevrat ve İncil’in de bir emridir. Ancak Ehl-i
Kitab’ın, “Muhammed’in bir peygamber olduğunu kabul ediyoruz” deyip Tevrat ve İncillere uymaya devam
etmeleri onlar için ebedî kurtuluşu sağlamaz. Bazıları Bakara Sûresindeki: “İman edenlerle yahûdiler,
hıristiyanlar ve sabiîler (bunlardan) her kim, Allah’a ve âhiret gününe inanır, sâlih amel işlerse elbette onlara,
Rableri katında mükâfat vardır; onlara korku yoktur ve onlar üzülmeyeceklerdir.” (2/Bakara, 62) âyetini delil
göstererek yahûdiler Tevrat’la, hıristiyanlar da İncil’le amel ederlerse ebedî kurtuluşu yani cenneti hak
edeceklerini söylerler. Derler ki: Âyette üç unsur zikredilmiştir: Allah’a iman, âhirete iman ve bir de sâlih amel.
Kim zikredilen bu üç hususu kendinde bir araya getirirse ebedî kurtuluşu hak etmiştir. Her şeyden önce şunu
belirtelim ki, Kur’an’dan bir âyet alıp Kur’an’ın o konuyla ilgili diğer âyetlerini hesaba katmadan sonuca
varmak doğru değildir. Sağlıklı bir sonuca varabilmek için konuyla ilgili diğer âyetler de hesaba katılmalıdır.
Olur ki bir âyette meselenin bazı unsurları zikredilmiş, diğer bir âyet veya âyetlerde ise meselenin diğer unsurları
zikredilmiştir. Meselâ, “Ey iman edenler; Allah’a, peygamberine, peygamberine indirdiği kitaba ve daha önce
indirdiği kitaba iman ediniz. Kim Allah’ı, meleklerini, kitaplarını, peygamberlerini ve kıyâmet gününü inkâr
ederse tam mânâsıyla sapıtmıştır.” (4/Nisâ, 136) âyeti, yukarıdaki âyette söz konusu edilen iman unsurlarına
yenilerini ilâve etmektedir.
O halde yukarıdaki âyet, konuyla ilgili unsurlardan sadece bazılarını ihtivâ etmektedirl. Eğer bu konuda bir
sonuca varmak istiyorsak, konuyla ilgili bütün âyetleri, Kur’an’ın bütünlüğü ve sistematiği içerisinde ele
almalıyız. Yüce Allah, Ehl-i Kitab’tan bahisle şöyle buyurmaktadır:
“Eğer onlar da sizin iman ettiğiniz gibi iman ederlerse doğru yolu bulmuş olurlar. Şayet yüz çevirirlerse,
mutlaka anlaşmazlık içine düşerler. Onlara karşı Allah sana yeter. O, işitendir, bilendir.” (2/Bakara, 137).
Bu âyetten de anlaşıldığı gibi Ehl-i Kitab olsun, başkaları olsun, ebedî kurtuluşa ermeleri için, Kur’an’da
anlatılanların tamamına iman etmeleri gerekir. Muhammed (s.a.s.), insanlığın tamamına gönderilmiş bir
peygamberdir. İnanılacak şeyler konusunda getirdiklerine iman etmek zorunlu olduğu gibi, diğer hususlarda
getirdiği tâlimâtlara da uymak gerekir. Yüce Allah, Ehl-i Kitab’a hitâben şöyle buyurmaktadır:
“De ki: ‘Ey insanlar! Gerçekten ben sizin hepinize, göklerin ve yerin sahibi Allah’ın rasûlüyüm/elçisiyim.
Ondan başka ilâh yoktur. O, diriltir ve öldürür. Öyleyse Allah’a ve O’nun ümmî Rasûlüne, Allah’a ve O’nun
kelimelerine gönülden iman eden Rasûlüne iman edin ve ona uyun ki, doğru yolu bulasınız.” (7/A’râf, 158)
O halde yahûdi ve hıristiyanların nazarî olarak Hz. Muhammed’in peygamberliğine inanmaları onları kurtarmaz;
doğru yolda olabilmeleri için ona tâbi olmaları gerekir. Başka bir âyette de şöyle buyrulmaktadır:
“Ondan önce kendilerine kitap verdiklerimiz, ona da iman ederler. Onlara (Kur’an) okunduğu zaman, ‘ona
iman ettik. Çünkü o, Rabbimizden gelmiş hakikattir. Esasen biz daha önce de müslüman idik’ derler. İşte onlara,
sabretmelerinden ötürü mükâfatları iki defa verilecektir.” (28/Kasas, 52-54).
Mevcut Ehl-i Kitab’tan kurtuluşa erecek olanlar, işte bunlardır; Kur’an’a iman eden ve onun tebliğâtıyla amel
edenlerdir.
Görüşlerine delil olarak ileri sürdükleri âyet, yahûdi ve hıristiyanların kendi kitaplarıyla amel ettikleri takdirde
kurtuluşa ereceklerini söylemiyor. Tevbe kapısının onlara için de açık olduğunu; Allah’a ve âhiret gününe
samimi olarak iman etmeye, sâlih amel işlemeye dâvet ediyor. Böyle davrandıkları takdirde cennete gireceklerini
söylüyor. Ancak Allah’a iman, O’nun indirdiği Kur’an’a, gönderdiği peygambere iman etmeyi ve getirdiği
tâlimâta göre amel etmeyi de gerektirir.
Muhammed (s.a.s.)’in gelişiyle önceki dinlerin hükmü artık kalkmıştır ve kurtuluş yolu, onun tebliğ ettiği İslâm
dinidir:
“Kim İslâm’dan başka bir din ararsa, bilsin ki kendisinden kabul edilmeyecek ve o, âhirette kaybedenlerden
olacaktır.” (3/Âl-i İmrân, 85).
Âyet, Hz. Muhammed (s.a.s.)’in gelişinden sonra kabul edilecek dinin, sadece onun getirdiği tebliğattan oluşan
din olduğunu anlatmaktadır. Çünkü âyet, Ehl-i Kitab’ın sapmalarını ve onları Muhammed (s.a.s.)’e inanmaya ve
onun peşinden gitmeye dâveti konu alan Âl-i İmrân sûresinde geçmektedir. Sûrenin başından itibaren bu âyete
gelinceye dek sûre tamamen Ehl-i Kitab’ı ilgilendirmektedir. Onların hak yoldan sapmaları anlatılmakta ve
Muhammed (s.a.s.)’in getirdiği dinin hak olduğu; ona tâbi olmaları gerektiği anlatılmaktadır. Sûrede, bu âyette
önce zikredilen ve konumuz açısından dikkat çeken iki âyet vardır. Bu âyetlerden birincisi:
“De ki: ‘Eğer Allah’ı seviyorsanız bana tâbi olun ki Allah da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın.” (3/Âl-i
İmrân, 31).
Âyet, Ehl-i Kitab’a hitap etmekte ve Allah’ın sevgisini kazanabilmelerinin, ancak Muhammed (s.a.s.)’e tâbi
olmalarıyla mümkün olacağını anlatmaktadır. Hz. Muhammed’e tâbi olmak, ona inanmanın yanı sıra tebliğatının
tamamına uymayı da gerektirir.
İkinci âyet ise: “Allah, peygamberlerden söz almıştı: ‘Bakın, size kitap ve hikmeti verdim, sonra yanınızda
bulunan (kitaplar)ı doğrulayıcı bir peygamber geldiğinde, ona mutlaka inanacak ve ona mutlaka yardım
edeceksiniz! Bunu kabul ettiniz mi? Ve bu hususta ağır ahdini üzerinize aldınız mı?’ demişti. ‘Kabul ettik’
dediler. ‘O halde şâhit olun, Ben de sizinle beraber şâhit olanlardanım’ dedi.” (3/Âl-i İmrân, 81).
Âyet, peygamberlerin dili üzere Ehl-i Kitab’tan söz alındığını; Muhammed (s.a.s.) geldiğinde ona tâbi
olacaklarına ve ona destek olacaklarına dair söz vermiş sayıldıklarını anlatmaktadır. İşte kendilerinden alınan bu
söz gereğince onlar, Muhammed (s.a.s.), peygamber olarak gönderildiğinde ona tâbi olmak ve onu desteklemek
mecbûriyetindeler. Allah’a teslim olmanın gereği budur. Bu nedenle yukarıdaki âyette sözkonusu edilen ve kabul
edilmesi gereken dinin İslâm olduğu söylenirken bununla Muhammed (s.a.s.)’in tebliğatından oluşan “İslâm
dini”dir.
Günümüzde mevcut dinler arasında İslâm dini olmakla isimlendirilebilecek tek din vardır ve o da Muhammed
(s.a.s.)’in tebliğatının toplamıdır. “Bugün size dininizi ikmâl ettim ve üzerinizdeki nimetimi tamamladım ve din
olarak sizin için İslâm’ı seçip râzı oldum.” (5/Mâide, 3) âyeti bu hususu açıkça ifâde etmektedir. Demek ki
Kur’an’ın tebliğatı, daha önceki kitapların tebliğatını tamamlamakta ve daha önceki tebliğatlar İslâm olarak
isimlendiriliyorsa da, bundan böyle tamamlanmış şekline İslâm denilecektir. Başka bir ifâdeyle önceki kitaplara
kendi dönemlerinde onlara teslim olmak İslâm ise, Kur’an’ın inişinden sonra Kur’an’a teslim olmak İslâm’dır.
A’râf sûresinde de, kurtuluşa erecek Ehl-i Kitab’ın, Muhammed (s.a.s.)’e inanan, emrettiklerini emir, yasak
ettiklerini de yasak bilen ve tüm hususlarda ona tâbi olanların olduğu açıkça anlatılmaktadır:
“Onlar ki yanlarındaki Tevrat ve İncil’de yazılı buldukları o rasûle/elçiye, o ümmî peygambere (Muhammed’e)
tâbi olurlar. O (peygamber) ki, kendilerine iyiliği emreder, kendilerini kötülükten men eder; onlara güzel şeyleri
helâl, çirkin şeyleri haram kılar ve üzerlerindeki ağırlıkları, sırtlarındaki zincirleri kaldırıp atar. Ona inanan,
destekleyerek ona saygı gösteren, ona yardım eden ve onunla beraber indirilen nûra tâbi olanlar, işte kurtuluşa
erenler onlardır.” (7/A’râf, 157)

Hz. Muhamed (s.a.s.) sadece müşrikleri değil; Ehl-i Kitab’ı da kendisine iman etmeye ve tebliğ ettikleriyle amel
etmeye çağırmıştır. Hatta İslâm’a girmez, Muhammed (s.a.s.)’in tebliğatına uymazlarsa kendileriyle yapılacak
savaş sonucunda cizye vermek mecbûriyetinde kalırlar:
“Kendilerine kitap verilenlerden Allah’a ve âhiret gününe inanmayan, Allah ve Rasûlünün haram kıldığını
haram saymayan ve hak dinini kendine din edinmeyen kimselerle, küçülerek elleriyle cizye verinceye kadar
savaşın.” (9/Tevbe, 29)
Belli bir dönem için gönderilmiş olan kitaplar, dönemlerinin son bulmasıyla yürürlükten kalkarlar, yani
nesholunurlar. Bu anlamda Kur’an, kendinden önceki kitapları neshetmiştir. Kur’an’ın, Tevrat ve İncil’i
neshetmesi sözkonusu olmasaydı bile, bu kitaplar tahrife uğradıklarından onlarla amel etmek, mahzâ Allah’ın
emirleriyle amel etmek anlamına gelmez.
Nesh, Kur’an’ın gönderilmesiyle gündeme gelmiş bir mesele değildir. Önceki şeriatler arasında da nesh
sözkonusu olmuştur. Nitekim bazı emirlerin neshi, bugün elimizde bulunan Tevrat ve İncillerde de
anlatılmaktadır. Neshin bedâ ile ilgisi yoktur. Allah katında önceden bilinen bir planlamadır.
Kur’an’ın kendinden önceki kitapları doğrulaması, onları neshetmediği anlamına gelmez. Bu kitapların
asıllarının İlâhîliğini ve dönemlerinde geçerli olduklarını doğrulamak anlamına gelir. Günümüzde ebedî saâdete
ermenin yolu, Hz. Muhammed (s.a.s.)’e peygamber olarak inanmak ve tebliğatıyla amel etmekten geçer. Ayrıca
bu tebliğata uymak, Tevrat ve İncil’e inanmanın da bir gereğidir. Çünkü her peygamber, kendinden sonra gelecek
peygamberi müjdelemiş ve etbâına kendinden sonra gelecek peygambere tâbi olmalarını emretmiştir. (6)

Dini, Kutsal Kitabı Tahrif Sadece Eski Toplumlarla mı Sınırlıdır?

İsrâiloğullarının peygamberlerine Allah tarafından indirilen Tevrat'ı Kur'an tasdik eder. Tevrat'ı bir nur ve öğüt
(21/Enbiyâ, 48), hidâyet kaynağı (17/İsrâ2), bir hidâyet ve rahmet (28/Kasas, 43) olarak vasıflandırır. Buna
karşılık Kur'an, Tevrat'ın tahrif edildiğini de haber verir. Onlar Kitabı elleriyle yazıp 'bu Allah katındandır' diye
yalan söylemektedirler (2/Bakara, 79). Allah'ın kelâmını değiştirmektedirler (2/Bakara, 59, 75). Kelimeleri
konuldukları anlamlar-dan çıkarmaktadırlar (4/Nisâ, 46; 5/Mâide, 13, 41; 7/A'râf, 162). Vahyi gizlemektedirler
(2/Bakara, 159, 174; 5/Mâide, 15; 6/En'am, 91). Vahyi ciddi muhafaza etmeyip unutulmaya terk etmektedirler
(5/Mâide, 13-14)
İsrâiloğullarının kitaplarını tahrif ettiğini bizzat Tevrat'ın kendisi itiraf ederek, Yeremya peygamberin dilinden
şöyle söyler: "Allah'ımızın sözlerini değiştirdiniz." (Yeremya, 23/36)
Tevrat'ın tahrif edildiğini anlamak için derin bir araştırma yapmaya ihtiyaç yoktur. Tevrat satırları arasında
yapılacak kısa bir gezinti, bu kitabın tahrifine dair birçok örneği gözler önüne serecektir. Tevrat'ta Allah'a oğul
isnâd edilir (Tekvin, 6/2; Mezmurlar, 2/7). Allah'ın, yiyip bitiren bir ateş olduğu ifade edilir (Tesniye, 4/24).
Allah'a yorgunluk isnâd edilir (Tekvin, 2/2). Allah'ın, Hz. Yakub'la güreşip ona yenildiği gibi komik hikâyeler
aktarılır (Tekvin, 32/28).
İftira edilen sadece Allah değildir. Onun peygamberleri de türlü iftiralara uğrar Tevrat'ta: Hz. Âdem, Allah'ın
dilinden ilâhlaşmış biri gibi tanıtılarak hem Allah'a hem Âdem'e iftira edilir: "İşte Âdem iyiyi ve kötüyü bilmekte
bizden birisi gibi oldu." (Tekvin, 3/22-23). Hz. Nuh'a içki içiren kızlarının onunla zina ettikleri ve öz kızlarının
bu peygamberden hamile kaldığı söylenir (Tekvin, 19/30-36). Yine aynı peygambere yapılan bir başka çirkin
isnat da torunu Ken'an tarafından sarhoşken tecavüze uğradığıdır (Tekvin, 9/20-25). Hz. İbrahim de Tevrat'taki
iftiralar-dan payını alır. Bu yüce peygamber, hanımı Sâra'yı kendi elleriyle Firavun'a peşkeş çeken biri olarak
gösterilir (Tekvin, 12/14-19).
Hz. Yakub, Allah'a başkaldıran ve onu azarlayan biri olarak gösterilir (Sayılar, 11/10-15). Hz. Harun, Tevrat'a
göre altın buzağı putunu yapıp buna tapılmasını emreden biridir (Çıkış, 32/1-5; 24, 35). Hz. Dâvud, Uriya adlı
bir komutanının hanımıyla zina eden, ondan gayrı meşru çocuk sahibi olan ve onunla evlenmek için kocası
Uriya'ya komplo kurarak öldürten bir zorba olarak takdim edilir (II. Samuel, 11/2-27). Hz. Süleyman,
hanımlarından putperest olanların oyununa gelerek puta tapan biri olarak gösterilir (Krallar, 11/4). Yine aynı
peygamberin ağzından şuh ve müstehcen şiirler verilir (Neşideler Neşidesi, 1/1-4).
İsrâiloğullarının peygamberlerine önce çamur atıp sonra onu kutsal kitaplarına geçirmele-rini Kur'an şiddetle
yerer. Tevrat'ta yer alan peygamberlerden birçoğu Kur'an'da da yer alır. Ne ki, Kur'an, kendisinde adı geçen
hiçbir peygamber hakkında onların peygamberlik şeref ve haysiyetiyle bağdaşmayacak hiçbir rivayete yer
vermez. Üstelik, tevrat'ta iftiraya uğrayan kimi isimleri de aklar. Bunlardan biri Tevrat'ta puta tapmakla itham
edilen Hz. Hârun'dur. Kur'an, olayın doğrusunu vererek, Hz. Hârun'un putçu yahudilere engel olmaya kalktığını,
lâkin buna güç yetiremediğini aktarır (7/A'râf, 150; 20/Tâhâ, 90-94). Tevrat'ta iftira edilip de Kur'an'ın akladığı
İsrâiloğulları peygamberlerinden biri de Süleyman peygamberdir. Tahrif edilmiş Tevrat' ta sırf boy asabiyeti
uğruna Hz. Süleyman, küfre düşen ve putperest olan biri olarak lanse edilir (I. Krallar, 11/5, 9). Kur'an ise,
yahudilerin bu iftirasını "Onlar, şeytanların uydurdukları sözlere uydular" diye reddederek Hz. Süleyman'ı
"Süleyman kâfir olmadı, lâkin (onu tekfir eden) şeytanlar kâfir oldu" ifadesiyle aklar (2/Bakara, 102).
Ayrıca yaratılış kıssası, Âdem kıssası, Nuh kavmi ve kıssası, Lût kavmi ve kıssası, Kur'an'da, Tevrat'ta geçtiği
gibi yalan yanlış değil; doğru ve nübüvvet makamına yakışmayacak isnat ve iftiralardan uzak bir biçimde
anlatılır. Burada esas olan, asıl Tevrat'ta doğrusunun anlatıldığından kuşku duymadığımız peygamber kıssalarının
niçin tahrif edildiği ve yahudileşen İsrâiloğullarının hayatlarına vâkıf oldukları kendi peygamberlerine böylesine
iğrenç isnat ve iftiraları hangi sebeple yaptıklarıdır. Bu sebeplerden biri siyâsî idi: İsrâiloğulları âlimleri, uzun
süren sürgün ve işgal yılları sırasında her türlü tecavüz ve ahlâksızlığın revaç bulduğu yahudi toplumunu
kendilerine bağlayabilmek için böyle yalanlar uyduruyorlardı. Güya böylelikle zulme ve tecavüze uğramış
toplumu teskin ederek millî bir görev icrâ ediyorlar ve toplumu moralize ediyorlardı. İkinci sebep ekonomik idi:
İsrâiloğulları âlimleri aslî görevleri olan dini tebliğ etme vazifesini bırakıp işi yatırımcılığa, hatta halktan
topladıkları parayla tefeciliğe dökmüşlerdi. Bu kötü alışkanlıklarından millî felâketler sırasında dahi
vazgeçmiyorlardı. Bunun için halkın bozulan ahlâkını dine uydurmak yerine; dini tahrif ederek halka
uyduruyorlardı. Sonuçta, ahlâksızlık yapan insanlara "bakın bunu yapan sadece siz değilsiniz, falan büyük, filân
ulu kişi de böyle yapmış" yollu teselli metotları geliştiriyorlardı.
Bu tür bir tahrif yönteminin farklı bir biçimde günümüz İslâm toplumları arasında da revaçta olduğunu
müşâhede ediyoruz. İlkesizliğin pençesinde olan kimi sorumsuz âlimler, ucuz bir popülizmi bayraklaştırıp halka
ve yöneticilere şirin görünmek için dinin değişmez değerlerini zorluyorlar. En azından iyiliği yayma ve kötülüğe
engel olma noktasında görevlerini tavsatıyorlar. Halkı dine uydurmak yerine; dini halka uyduruyorlar. Câhil
yığınların önünde onlara kılavuzluk edecekleri yerde yığınların ardına takılıp sürüden biri haline geliyorlar.
Belki peygamberlerine yahûdileşen İsrâiloğulları gibi doğrudan iftira etmiyorlar, lâkin ne hayatlarıyla, ne
davranışlarıyla ve ne de duygu ve düşünceleriyle peygamberi hatırlatan "örnek" olabiliyorlar. Aksine "örneği"
unutturuyorlar. Dinin özünü değiştirip peygamberin hâtırasını tahrif ediyorlar. Böylece peygamberlerini mânen
"öldürmüş" oluyorlar. Tabii bu da peygamberlere yapılabilecek dolaylı bir hakaret anlamına geliyor. Bir gün
birileri çıkıp peygamberlerine ve onun yakınlarına en olmadık iftiraları yapıştırıp, ağza alınmayacak küfür ve
ithamlarda bulununca, aynen İsrâiloğulları toplumu gibi "neme lazımcılıkla" sineye çekiyorlar.
Tevrat'ın tahriften korunamamasının temel sebebi, Allah'ın onu korumayı Benî İsrâil âlimlerine vermiş olmasıdır:
"Rabbânîler ve ahbâr da Allah'ın kitabını korumakla görevlendiril-dikleri için, onu koruyup kolluyorlardı. Artık
insanlardan korkmayın, Benden korkun da âyetlerimi basit bir ücret karşılığı satmayın. Allah'ın indirdiği ile
hükmetmeyenler, kâfirlerin ta kendileridir." (5/Mâide, 44).
Ne ki, Allah'ın Tevrat'ı koruma işini kendilerine emanet ettiği İsrâil oğulları âlimleri Allah'tan korkmayıp
emanete ihanet ettiler. Görevlerini yerine getirmediler. Allah'ın hükmü ile hükmetmediler. Dolayısıyla Allah'ın
hükümleri ve o hükümlerin içinde yer aldığı vahiy unutuldu.
Mûsâ ümmetinin Tevrat'a yaptığının benzerini Muhmmed ümmeti de Kur'an'a yaptı. Onu taşıması ve iki ayaklı
Kur'an olması gerekenler Allah'tan değil de, yöneticilerden korktukları için görevlerini ihmal ettiler. Toplum
içerisinde hükmedilmek için indirilen âyetler, para karşılığı ölülere okunmaya, muskalar yazılmaya, anma
günlerinde "müsekkin" olarak kullanılmaya başlandı. Ümmet-i Muhammed, ümmet-i Musa gibi yahudileşme
temayülüne kapılsa da, Kur'an'ın metni, Tevrat gibi tahrif edilemedi. Çünkü bu iki kitap arasında bir fark vardı.
Allah Tevrat'ın korunmasını daha önce verdiğimiz âyette görüldüğü üzere İsrâiloğulları âlimlerine tevdi
etmişken, Kur'an'ın korunmasını bu ümmetin âlimlerine bırakmayıp bizzat kendisi üstlenmişti:
"Elbette biz, biz indirdik Zikr'i (Kur'an'ı) ve elbette onu koruyacak olan da Biziz." (15/Hicr, 9).
Kur'an, Tevrat'ın tahrifini ifade ederken, tahrifin hangi şekillerde yapıldığını farklı kavram ve terimlerle ifade
eder:

1) Tahrif Yoluyla:

Tahrif, "geri dönmek, yolu değiştirmek, yoldan çıkmak, bozmak, eğilmek, ayağı kaymak" anlamlarına gelir.
Kur'an'da hepsi de yahudileşenler için kullanılır: "Allah'ın kelâmını kökünden bozup değiştiriyorlar." (2/Bakara,
75) "Kelimeleri konuldukları mânâdan çıkarıyorlar." (4/Nisâ, 46; 5/Mâide, 13, 41)
Tahrifin bu çeşidini yahûdiler sık sık yapıyorlardı. Kur'an'dan öğrendiğimize göre, Rasulullah'a gelip "bizi dinle"
diyorlar, hemen arkasından da "dinlemez olasıca" gibi hakaret ifadesini ekliyebiliyorlardı (4/Nisâ, 46). "Bizi
gözet, kolla" manasına gelen "râınâ" ifadesini, dillerini ayın harfinde kırarak çobanımız anlamında "raînâ"ya
çeviriyorlardı (2/Bakara, 104). "Hıtta" yani, "Ya Rabbi bizi affet" demeleri gerekirken, "buğday" anlamına gelen
"hınta" dedik-leri de bu örnekler arasındadır (Buhâri, Tefsir 4; Müslim, Tefsir 54/1). Peygamberimiz dönemin-de
Medine yahudileri de bu tahrifi gündelik hayatlarında bile yapıyorlardı. Hz. Âişe'nin şahid olduğu bir olaydan
öğreniyoruz ki, onlar Rasülullah'a verdikleri selâmda dahi tahrifat yaparak "es-selâmu aleyküm" yerine "es-sâmu
aleyküm" (kahrol) kelimesini geveliyorlardı (Buhâri, Edeb 35; Müslim, Selâm 8, 10-12).
Bazı müslüman âlimlerin kelimeleri ve harfleri değiştirerek yaptıkları tahrife ilginç bir örnek verelim: "De ki,
ben de yalnızca sizin gibi bir insanım" (18/Kehf, 110) âyetindeki "innemâ" daki "mâ"ya olumsuz anlam vererek,
âyeti "De ki, ben sizler gibi (sıradan) bir insan değilim" gibi tam tersi bir manaya tahrif etmişlerdir (Mevdudi,
Tefhim I/239). İlginç olan da şudur ki, Kur'an'ın anlamında bu açık tahrifi yapanlar, Hz. Peygamber'i yüceltme
adına bu cinayeti işliyorlardı.

2) Tebdil Yoluyla:

Değiştirerek tahrif etmek manasına gelen tebdil, Kur'an'da iki yerde geçer: "Onu kendilerine söylenenden başka
bir sözle değiştirdiler." (2/Bakara, 59). "Kelâmı, kendilerine söylenmeyen bir lâfla değiştirdiler." (7/A'râf, 162).
Bu tip tahrif Kur'an'da görülmez. Ancak aynı tipte tahrif, aynı gerekçelerle hadis külliyatında çok görülür.
Açıklama ve şerhlerin sonradan hadisin metnine dahil edildiğinin sayısız örnekleri vardır. Bu türden rivayetlere
hadis ilminde "müdrec" denir. Bazılarınca tek lafzî mütevâtir olarak anılan "Kim benim adıma yalan söylerse
cehennemdeki yerine hazırlansın." hadisine belki de öncekilerin tefsir olarak düştüğü "müteammiden (kasıtlı
olarak)" notunun, sonradan metne eklenmesi bunun en çarpıcı örneğidir.

3) Gizleme Yoluyla:

İsrâiloğulları Hz. Musa'ya indirilen kitabın çoğunu gizliyorlardı (6/En'am, 91). Kitaptaki delilleri ve hidayeti
gizliyorlardı (2/Bakara, 159, 174). Kitap ehlinin gizlediği ilâhî bilgilerden birçok şeyi Kur'an açıklıyordu
(5/Mâide, 15). Bile bile gerçeği gizliyorlardı (3/Âl-i İmran, 71).
4) Unutma Yoluyla:

Kendilerine gönderilen vahiyle hükmetmeyip onu unutulmaya terkediyorlardı. "Uyarıldıkları şeyden bir payı
unuttular." (5/Mâide, 13).

5) Uydurma Yoluyla:

Uydurdukları yalanları, ya da tefsirleri bir müddet sonra Kitab'ın metnine ilâve ediyorlar, sonraki kuşaklar onu
da Kitab'ın metninden zannediyorlardı. Her tahrif, "tahlit"i (karıştırma) beraberinde getiriyordu. Kur'an buna
dikkat çeker: "Ey ehl-i kitab, niçin hakka bâtılı karıştırıyor ve bile bile gerçeği gizliyorsunuz?" (3/Al-i İmran,
71).
Aynı tip tahrifi müslümanlar da kendi şeriatlarında yaptılar. Hadis uydurmacılığı bunun en tipik örneğiydi.
Allah'ın koyduğu haramlarla yetinmeyip uydurma hadislerle yeni haramlar ihdas ettiler. Allah tarafından
korunmuş kitaplarının tahrif olduğu sonucunu doğuracak yalan rivayetleri en güvenilir kitaplarına (tefsirlerine,
hadis kitaplarına) aldılar. Selman Rüşti ve Turan Dursun gibi kendi inancına düşman edilmiş zavallıların elinde
İslâm'a karşı kullanacakları birer koza dönüşecek "Garanik" türü rivayetlerle doldurdular kitaplarını.
Nâsih-mensûh ile ilgili tuhaf ve Kur'an'dan şüphe uyandıracak rivayetlerle, tefsir ve te'vil adı altında nice tahrifat
içinde Kur'an'a yaklaşımlar söz konusudur.
Müslüman İsrâiloğullarının yahudileşme alâmetleri, ümmet-i Muhammed içerisinde de tezahür etmiştir. Bunların
başında din âlimlerinin Kitab'ı birtakım gerekçelerle keyfî yoruma tâbi tutmaları gelmektedir. Bu eğilimin
günümüzdeki temsilcileri, Allah'ın hükmüyle hükmetmemek, faiz, zina, içki, piyango, heykel ve tesettür gibi
konularda tam bir yahudileşme temayülü sergilemektedirler. Özellikle Bel'am kılıklı âlim müsveddeleri âyetleri
işine geldiği gibi yorumla-yarak tahrif etmeye çalışmaktadırlar.
"Yoksa, siz Kitab'ın bir kısmına inanıp bir kısmını inkâr mı ediyorsunuz?" (2/Bakara, 85)
Ümmet-i Muhammed, özellikle nesh konusunda İsrâiloğullarının düştüğü yanlışa düştü. Kur'an'ın iki kapağı
arasında yazılı olup da hükmü geçersiz olan hiçbir âyet yoktur. Şeriatların maksatlarından biri olan "tedrîcilik"
sünnetini göz önüne almayan bir kısım ulemâ, bazı âyetler arasında çelişki olduğunu zannedip bir kısmını bir
kısmıyla mensuh addetmişlerdir. Lâkin, Hz. Peygamber'den Kur'an'da metni bulunan hiçbir âyet için "bu âyet
mensuhtur" biçiminde sahih bir rivayet gelmemiştir. Ayrıca, mensuh olduğu üzerinde tüm ümmet âlimlerinin
ittifak ettikleri bir tek âyet yoktur.
Sünnetin tahrifi ve İsrâiliyât (hem yahudi ve hıristiyan kaynaklarından ve hem de modern hurâfeler/çağdaş
İsrâiliyat) tahrif ve tahripleri insanımızın zihinlerini ve gönüllerini allak bullak etmeye yetmiştir. Çağdaş tahrif
akımlarından Bahâilik, Kadıyanilik, Hurufîlik, Ebcedcilik, Cifircilik, Ondokuzculuk, İskender-i Ekber
taraftarları, devlet âlimi (kapıkulu ulemâsı) olan Bel'amlar, modernist muharrifler (reformcular) ve daha niceleri
sayılabilir. (7)
Yahudileşme temâyülü, yahudilerden daha tehlikelidir. Çünkü bu ümmet, yahudileşmek-ten korunabilirse,
yahudilerle baş edebilir. Birkaç milyon nüfusla 250 milyonluk Amerika'yı, dolayısıyla dünyayı yöneten
yahudilerden daha korkunç olanı, bu ümmetin yahudileşmesidir. Bu ümmet, öncelikle yahudilerle değil;
yahudileşmeyle mücadele etmelidir. Bugün, kendi nefislerimizde olan "yahudileşme temâyülü" sonucunda
ümmet olarak geldiğimiz vahim nokta ortada. Ümmetin kıyameti, yahudileşme sonucunda koptu. Ümmet
coğrafyasının çeşitli bölgelerinden gelen feryatlar, bunun acı habercisi. Her kıyamete bir yeniden diriliş gerek.
Eğer nefislerimizde olan "yahudileşme temâyülü"nü frenler, onu "müslümanlaşma temâyülü"ne
dönüştürebilirsek, o zaman çölde âvâre kasnakçasına dönüp duran İsrâiloğulları gibi sıkıştığımız şu zaman
çölünden "çıkış"a kadir olup, "arz-ı mev'ûd"a değil ama Kur'an'da va'dedilen "nasr-ı mev'ûd"a ulaşabiliriz. (8)
Yahudilerden mü'min olanlara, artık nasıl yahudi denmezse, müslümanlardan yahudileşenlere de artık
müslüman denilmesi yanlış olur, o artık "yahudi(leşmiş)" bir kimsedir. Kendisiyle münâfık (itikadî anlamda)
alâmeti bulunanlar, hadis-i şerifteki ifadeyle nasıl hâlis/tam bir münâfık oluyorsa, kendisinde yahudilik
alâmetleri bulunanlar da tam bir yahudi olurlar. Yoksa, yaratılış ve ırk olarak yahudi olmak, ne başlı başına bir
üstünlük, ne de alçaklıktır. İnsanın, kendi elinde olmayan bir sebepten dolayı, şu veya bu ırka mensup
olmasından ötürü gazab edilmesi ve lânetlenmesi Kur'an'ın bütünlüğüne uygun bir anlayış değildir. İnsan,
irâdesini iyiye veya kötüye kullanmasından, kendi yaptıklarından dolayı ödül veya cezayı hak eder. Önemli olan
Kur'an'da ifadesini bulan yahudi karakterine sahip olup olmamaktır. Aynen, müslüman bir anne-babadan
doğmak, yani ırk olarak müslüman çocuğu olmak, müslüman sayılmak için kâfi olmadığı gibi.
Batılı kâfirlere, hıristiyan ve özellikle de yahudilere ait Kur'an'da beyan edilen nice olumsuz özellik, bugün
"müslümanım" diyenlerde hiç eksiksiz bulunmaktadır. Dolayısıyla hıristiyan ve yahudilere verilecek dünyevî ve
uhrevî cezalar, mü'minlerden onları örnek alan taklitçilere de verilecektir. Bu, ilâhî adaletin gereğidir. Lânete,
gazaba uğrama ve dalâlet/sapıklık hükümleri/damgaları da. Bu değerlendirmeler, fertler için olduğu kadar;
toplum için de geçerlidir. Toplumların, devlet ve rejimlerin lânetli ve sapık yolu izledikleri zaman, helâkleri ve
cezaları tarihtekinden farklı olmayacaktır. Sünnetullah'ta (Allah'ın toplumsal kanunlarında) bir değişiklik olmaz.
Saâdeti asra taşımak ve sahâbeleşmek mümkün olduğu gibi, İsrâil'leşmek de mümkündür. Bu tercih, mutluluk
veya felâketi, cennet veya kıyameti seçmektir. Dışımızdaki yahudiden daha tehlikeli olan, içimizdeki yahudidir.
Kalp ve kafamızdaki, el ve dilimizdeki küfürdür dünyamızı perişan, âhiretimizi zindan edecek olan. "Ey iman
edenler! Siz (önce) kendinize bakın. Siz hidâyet üzere/doğru yolda olunca dalâlette olan kimseler size zarar
veremez." (5/Nisâ, 105). Gönüllerdeki yahudiliğe savaş ilân edip içimizdeki işgali kaldırmadan, dıştakine tavır
almak mümkün değildir.
"Ey iman edenler, iman edin!" (4/Nisâ, 136) Gâvurlaşmaya, yahudileşmeye, maymunlaşmaya giden yolu bırakıp,
kendilerine nimet verilen peygamberlerin, sıddıkların, şehid ve sâlihlerin yolunu takip edenlere ne mutlu!

Tefsirlerden İktibaslar

Ey Muhammed! Allah, sana Kur’an'ı kendisinden önce indirilen Tevrat, Zebur, İncil, Musa ve İsa’nın
sahifelerinin Allah katından geldiğini doğrulayıcı olmak üzere açık ve nihai delil ile kısım kısım indirdi. Tevrat
ve İncil’i ise bir bütün olarak indirmişti. Tevrat ve İncil sonradan tahrif edildikleri için şu anki nüshalarında bir
çok şirk unsuru içermektedir. Günümüzdeki Tevrat, Buhtu’n-Nasr’ın Yahudileri yenip köle edinmesinden sonra
yazılmıştır. İncil ise İsa’nın hayatı ve öğütlerini anlatan Matta, Markos, Luka ve Yuhanna adlı dört kitap ile
Pavlos, Petrus, Yuhanna ve Yakub’un Mektupları ve Yuhanna’nın rüyalarından oluşan ve Ahd-i Cedid denilen bir
kitapta toplanmıştır.
Tevrat ve İncil, Kur’anı’ın indirilmesinden önce insanlar için bir hidayet rehberi idiler. Allah, insanlara doğruyu
yanlıştan ayırma kabiliyeti verdi ve onlara bir çok kitap ve sahifeler indirdi. Allah’ın insanlığa gönderdiği ve
hükmü kıyamete kadar baki kalacak kitap hakkı batıldan ayıran Kur’an’dır. Doğrusu Allah'ın apaçık ayetlerini
inkar eden kimseler var ya, onlar için çok şiddetli ve sürekli bir azap vardır. Şüphesiz Allah gâlip ve güçlü olan,
her şeyi yenen, hiçbir şeye yenilmeyen, suçlulara lâyık olduğu cezayı verendir.
Elmalılı diyor ki: “Ey Muhammed! Allah, sana bu kitabı, hak ve hukuk sebebiyle, hak ve hakikati içermiş olarak,
önündekileri tasdik etmek üzere hakikatin gereklerine ve olayların akış şekline göre peyderpey indirmektedir. Ve
bundan önce indirilenler arasında bilhassa Tevrat'ı ve İncil'i indirmişti. Bunların hepsi insanlara hidâyet
içindir.” Böyle buyurmakla İlâhî gözetim ve yönetim altında Rablığın kanunlarına uygun olarak peygamberliğin
tekamülünü ve Hz. Muhammed (s.a.s.)'in peygamberliğinin ilk defa ortaya çıkan bir peygamberlik olmadığını ve
Kur'ân'ın hakikati tasdik olunmayınca önceki kitapların da hakkıyla anlaşılıp tasdik edilemeyeceğini, bundan
dolayı da Hz. Muhammed'in peygamberliği tasdik edilmedikçe önceki peygamberlerin de hakkıyla anlaşılıp
tasdikine bir delil ve şâhit bulunamayacağını, o zaman da insanların delalet ve sapıklık içinde kalacağını
göstermiş, Kur'ân'ın ve Hz. Peygamber'in mûcizelerinin bu anlamda hakem rolünü üstlenmiş olduğunu açıkça
bildirmek için de bu hükmü “O, Furkan'ı da indirdi” kısmı ile nass olarak karara bağlamıştır.
Kur'ân-ı Kerîm'in, daha önceki kitapları ve gelmiş geçmiş bütün peygamberleri tasdik edişi, çeşitli yönlerden
gerçekleşmiştir:
Birincisi: Önceki kitaplar ve daha evvel gelmiş olan peygamberler, ileride büyük bir peygamberin geleceğini
haber veriyor ve vaad ediyorlardı. Kendi irşadlarını ilerideki böyle bir kemâl hedefine yöneltmiş olduklarından,
Kur'ân ve Hz. Muhammed'in peygamberliği ortaya çıksaydı, onlar batıl bir fikir veya hayal üzerine kurulu
anlamsız bir ideoloji üzerinde yürümüş olurlardı. Hatta boş vaatlerle halkı kandıran, yalan ve yanlış fikirlerle
insanları oyalayan, aldatan yalancılar durumuna düşerlerdi. Kur'ân'ın gelmesiyledir ki, daha önceki devirlerde bir
ideoloji halinde yayılmış olan bu gayb haberlerinin, ancak bu sayede bir vahiy haberi ve Allah'dan gelen bir hak
bilgi olduğu gerçekleşmiştir. Ve böylece Kur'ân, yalnızca Hz. Muhammed (s.a.s.)'in peygamberliğini değil,
bunun içinde zımnen bütün önceki peygamberlerin peygamberliğini de tasdik ve isbat eden bir furkan-ı mübîn
olmuş ve Allah'ın bütün kitapları, bütün peygamberleri arasında karşılıklı olarak birbirlerini tasdik ettikleri ve
birbirlerine şahadet getirdikleri konusunda bir tekamül ve işbirliği, bir dayanışma bulunduğu kurumlaşmıştır. Ve
hepsinin başında "Allah onlardan bir kısmına yüce dereceler vermiştir." (2/Bakara, 253) âyetinin delâletince
peygamberlerin sonuncusunu tayin eden bir ilâhî ferman şeklinde gelmiştir ki, Bakara Sûresi'nin birinci cüzünde
tasdikin en çok bu anlamı, bu yönü üzerinde durulmuştur.
İkincisi: Kur'an, önceki kitapların iman ve Allah'ın birliğine davet eden, adaleti ve ihsanı emreden,
peygamberlerin ve eski ümmetlerin yaşayış ve tarihlerinin, haber ve eserlerinin başka başka olmasıyla
değişmeyecek olan temel hükümler gibi muhkem ilkelerini güçlendirerek ve genişleterek yeni baştan yürürlüğe
koymuş ve hikmet-i teşriî gereğince zamanların ve mekânların ve yükümlü milletlerin özelliklerine uygun
düşecek şekilde hak ve hayır açısından onların işlerine yarayacak hükümleri ve şer'î ayrıntıları yeniden tanzim ve
ta'dil ederek hak dini, bütün zaman ve mekanlarda ve bilcümle ümmet ve toplumların hayatında geçerliliğini
sağlayan geniş kapsamlı bir teşrî ilmi de öğretmiştir. Böylece ilâhî kitapları öncekinden sonrakine aralıksız
olarak birbirlerinin tasdikinden ve yürürlük alanından geçirerek süzmek sûretiyle hepsinin doğru ilkelerini
hakkıyla kendi uhdesine almış ve yüklenmiş bulunduğundan, önceki kitaplardan ve şerîatlardan Kur'ân'ın
şehâdeti ile tasdik edilmedikçe ne peygamberliklerinde, ne de o kitapların delâletlerinde hak oldukları tasdik
edilemez. Yani geçmiş devirlerde yaşamış olan önceki peygamberlere gönderilmiş olan ilâhi temyiz ve tefrik
açısından son tasdik mercii Hatemü'l-enbiya Hz. Muhammed Mustafa ile Kur'ân-ı Hakim'in, muhkem âyetlerle
ortaya konmuş hükümleridir. Bu mânâ, Fıkıh Usûlü ilminde şu teşriî kaidesi ile ifade olunur: "Bizden öncekilerin
şerîatleri bizim de şerîatimizdir. Fakat Allah ve Rasûlü tarafından tasdik edilmiş olarak nakledilmek şartıyla."
Özetle; Allah, Furkanı da indirmiş, hakkı batıldan hayrı şerden ayırmış, yollarını, kanunlarını tayin etmiş;
alâmetler, işaretler, deliller, âyetler de ortaya koymuş, her birinin hükmünü, gerekli sonucunu başka başka
yapmış, uygulamasını kendi gözetimi ve deneti m i demek olan kayyûmiyetiyle iradesi ve meşiyyeti altına
almıştır. Bundan dolayı şüphesiz ki, böyle hakkı batıldan ayıran, temyiz edip ayıklayan ve hak yolu gösteren, aklî
ve naklî delilleri içeren âyetleri, Allah'ın âyetlerini inkâr edenler, özellikle de Allah Teâlâ'nın birliğine ve
münezzeh olan yüceliğine veya peygamberlerin ismet ve haysiyetine saldırıp hücuma geçen kâfirler de kesinkes
şiddetli bir azaba mahkumdurlar. Hakkı bâtıldan ayırt eden Allah, zillet şaibesinden münezzeh ve öyle yenilmez,
öyle güçlü bir Allah'dır ki, O'nun dehşetli ve korkunç bir intikamı vardır. Emrini ve hükmünü mutlaka yürütür ve
yerine getirir. İrâdesine karşı gelenleri, izzetinin hududuna tecâvüz edenleri mutlaka tepeler, ezer. Hakkı
aşağılamaya uğraşanlara bir müddet hilmiyle mühlet verse bile, bir gün gelir onları tuttukları bâtıl yolda akla
hayale gelmez felaketlere uğratıp perişan eder. Hakka hayat tanımayanlara mutluluk vermez. Bire iki, üç, vara
yok, yoğa var, olura olmaz, olmaza olur, doğruya eğri, eğriye doğru, iyiye kötü, kötüye iyi, hakka bâtıl, bâtıla
hak, zulme adâlet, adâlete zulüm, cehle ilim, ilme cehâlet, nura zulmet, zulmete nur diyenler bu yanlışlarının ve
cürümlerinin cezasını herkesten önce kendileri çekerler ki, bütün bunlar Allah'ın intikamının eserler i demek
olur. Tek ümit ve tek sığınak olan Allah'ın nimet ve rahmetine ermek için Allah'a doğru gitmelidir. Hak ve
hakikatın kanunlarını tanımayanlar rahmetin zıddı olan nıkmete ve gazâba mahkûm olurlar.
İzzet ise zilletin tamı tamına zıddıdır, intikam da nimetin zıddıdır. İntikam "nikmet" kökünden olup, güç
göstermek ve bir cinayetin cezasını vererek; ona öldürmekten aldığı tadı, acı çektirerek ödetmek demektir ki,
Türkçe'de "öç almak" diye tabir olunur. Affın zıddıdır. Allah, gerçi affedici ve bağışlayıcıdır, hâlim, gafur, raûf
ve rahîmdir; küfür ve isyandan sonra bile tevbe edip hakkı kabul edenleri, hakka dönenleri, iman edip kendisine
sığınanları affeder ve bağışlar. Fakat hilmin, affın ve bağışlamanın hayır ve kemal olması, hak ile batılı eşit
tutmak, iyilikle kötülüğü birbirine karıştırmak gibi geniş kapsamlı bir kötülüğe sebep olmaması şartına bağlıdır.
Hakk'a iman edip, kötülüğü kötülük bilerek yaptığı fenalıktan dolayı yüzü kızaracak ve bu duygunun itmesiyle
günahlara tevbe edecek olanlara karşı affedici olmak ve hilimle davranmak hayır ve rahmet olursa da affa
uğradıkça şımaran ve kötülük ile zulüm yapmaktan zevk alan ve gittikçe daha çok haksızlık yapacak olanlara
karşı affedici ve bağışlayıcı olmak, onlar hakkında iyilik değil, katıksız kötülüktür. Onun yaptığı fenalıklara
ortak olmak ve teşvikçi olmak demek olur ki, bütün hukukun ve her türlü hayrın mercii ve yöneticisi kayyûm
olan, Rahmân ve Rahîm'in izzeti, adâleti ve rahmeti böyle bir zilletten münezzehtir. Bunun için asr-ı saadette bir
Arap şâirinin şu beyti, Rasûlullah'ın da beğenisine mazhar olmuştu: "Herhangi bir hilmin saflığını karışıklıktan,
duruluğunu bulanıklıktan koruyacak önlemleri yoksa o hilimde hayır da yoktur."
Hakka ve iyiliğe sevgi duymanın derecesi, bâtıla ve şerre karşı duyulan nefretin derecesiyle orantılıdır. Zaten afv
ve bağışlama, ceza vermeye ve intikam almaya gücü yetenlerden sadır olduğu takdirde bir değer ve anlam taşır.
Afv denilen şey, hüküm giymiş ve sabit olmuş olan bir cezayı uygulamaya koymamak veya cezayı gerektiren bir
suçu hiç işlenmemiş saymak demektir. Suça ceza vermeye gücü yetmeyen bir zavallının "haydi seni affettim"
demesi pek gülünç bir şey olur. Affedebilen her halükârda intikama gücü yetebilendir. Bunun aksi çelişki olur.
Hak Teâlâ hayır ile şerrin bütün ilkelerine hakim, hayır ve hidâyeti rahmetiyle himaye eden, kötülük ve hıyâneti
de izzet ve intikamıyla gideren, izâle eden bir hayy ve kayyûm olduğundan dolayıdır ki, her hakkın himâyecisi,
her hayırlı ümidin mercii olan bir hak ma’buddur. Binâenaleyh ma’budları zelil olanların kendileri de zelil
olurlar. Üzülerek ve esefle söylemek gerekirse bazı kimseler bilmediklerinden veya şirkin mağlup olmasını
istemediklerinden, "Biz şerre karşı intikama kaadir olan tanrı istemeyiz" diye hakkı inkâr ve batıla ilân-ı aşk
ederler de kendi ma’budlarını aciz ve zelil, harîm-i ismetine ve hakkına tecavüz olunabilir, hakkını ve hukukunu
müdafaa edemez duruma düşürürler. Kötülükleri önleyemediği için insanların keyfi nasıl isterse, kendi isteğine
göre sevilebilir, bazı sıkıntılı zamanlarda okşanıp o zavallı güzelliğinden bir ilham, bir teselli alınabilir bir bebek
veya bir zavallı tanrı görmek isterler. Putperestlerin fetişleri ve putları böyle olduğu gibi, sonraki hıristiyanların
Hz. İsa'yı böyle bir bebek, anası Meryem'i böyle bir sevimli bâkire, Cenâb-ı Allah'ı da, hayatta olduğu müddetçe
yarattığı Âdemoğullarını, ataları Âdem'den kalma ilk günahtan kurtarmaya, arındırmaya bir türlü çare bulamamış
ve nihayet oğlunun bedenine girerek bizzat kendisi gelmiş, kendini ve oğlunu fedâ edip kâfirlere kurban ettirmiş,
ancak bu kurban ve bu fidye karşılığında kendisine tapınanları kurtarmış, sonra birkaç gün içinde önce oğlunu
tekrar diriltip göklere kaldırmış ve işte böyle bir iyilik etmek için nelere katlanmış; kendisini ve oğlunu feda
etmeye râzı olmuş, çaresizlik ve zorunluluklar karşısında fedakârlığın en büyük örneğini göstermek için, en
büyük iyiliği oğlu ile birlikte kendini de fedâ ve yok etmekte bulmuş, var yok, yok var olmuş durumunda ihtiyar
bir baba farz ederek bir inanç ortaya çıkmıştır. Buna göre, O bir var, aynı zamanda yok; fani, aynı zamanda bâki;
aciz, aynı zamanda kâdir; bir, fakat aynı zamanda üç; üç, fakat aynı zamanda bir mâbûd olmak üzere "Ekanim-i
selâse," üç öğeden mürekkep üçlü bir tanrı inancına sahiptirler. O ilk günahtan kurtulup selamete ermek için aklı
ve nefsi bu teslis inancına feda etmek gerektiğini ve bu fedakârlığı yapmanın bu imanın şartı ve necat sebebi
olduğunu iddia ederler ki, bütün bunlar ma’bûd ve kulluk fikrini hafife almaktan öte bir şey değildir ve aklen ve
naklen zâhir ve bâhir olan Hakk'ın delillerine karşı saygısızlıktır, küfürdür. Her şeyden önce insanlar için günahı
ve günah işlemeyi yaratılıştan kaynaklanan bir zarûret kabul ederek, onu mutlaka işlemek gerektiğine karar
vermek, sonra da o günahın her ne olursa olsun sonuçta affedilmesi mümkün değilmiş veya cezalandırılması
kabil değilmiş de büyük bir felâketi gerektiriyormuş olduğunu itiraf eylemektir. Ayrıca bu cezâdan ve felâketten
kurtulmak için yegâne çare olmak üzere, esasen ona ceza verecek olan ve zaten vermek hakkına ve yetkisine
sahip bulunan en yüce makamı, son mercii de yok edip ortadan kaldırmak ve böylelikle ceza korkusundan da
büsbütün kurtulmak ve ondan sonra doya günah işleyip, kendi yaptığı günahların c ezasını da başkasına, daha
doğrusu yaratıcıya yükletmek demektir.
İşte Hıristiyanlıktaki teslis (üçlü ilâh) inancının bütün sonuçlarıyla ve ayrıntılarıyla anlamı, böyle bir nefiydir,
yani hak ma’bûd olan Allah'ın bazı önemli sıfatlarını ve özelliklerini inkârdan veya birbirine karıştırmaktan
doğan bir inanç muammasıdır. Hz. İsa hiçbir zaman Allah hakkında böyle bir inanca davet etmemiştir, ancak
babasız bir çocuğun peygamberliğe mazhar kılınmış olarak bir kutsal ruhla birlikte mucizeler göstermesi, akılları
ve teknikleri aciz ve hayran bırakacak şekilde ölüleri diriltip, hastalara şifâ vermesi, sadece onun hak
peygamberliğine ve temiz yaratılışına delil sayılan açıklamaları ve öğretileri, hakikat kabul edilip, ilk
hıristiyanların yaptığı gibi, onun tâlimâtına uyulacak ve Allah'ın birliği inancı üzere yürünecek yerde bir müddet
sonra bu mucizeler ve bu harikalar şüphelerle dolu esrarengiz ve içinden çıkılmaz bir muamma haline sokularak
ve İncil'de "merhametli yaratıcı" mânâsına gelen “eb” (baba) eşanlamlı ve müteşâbih isminin “vâlid” (gerçek
baba) mânâsına te’vil edilip bunun arkasına düşülerek ve bu anlama hulûl ve ruhun ölmezliği nazariyeleri ilave
olunarak, İsa'nın insanüstü ve tanrı oğlu tanrı olduğu ve onun bedenine giren babası ile beraber fanî olup gittiği
ve bu sebeple insanların da kurtulduğu ve binâenaleyh yoklukta birleşen bu ekanim-i teslisin ruhları ancak
bundan dolayı takdis edilmek gerektiği tarzında dinin temel ilkesi sayılmıştır. İşte bu yola sapılması,
Hıristiyanlığı gizlice ta temelinden değiştiren, ters yüz eden bir tahrif olmuştur ki, bunun başlangıcı gizli
toplantılara ve ilk İncil tercümelerindeki tahriflere, sonu da meşhur İznik konsilinde alınan kararlara dayanır.
Yani teslis inancı, Hıristiyanlığın kaynağından gelen öz inanç ilkesi değildir, müteşâbihata uymak sûretiyle
ictihâda bağlı olarak tahriften kaynaklanan bir batıl inancıdır. Bundan dolayı Hıristiyanlar İncil'in metnine ve
âyetlerine önem vermezler de "biz onun ruhunu, özünü gözetiyoruz" diyerek İncil nüshalarını her zaman ve
sürekli olarak yeniler ve değiştirirler. Durmadan onun müteşabihâtıyla oynarlar.
İncil'de Cenâb-ı Allah'a "baba" denildiği bilinmeyen bir şey değildir. Fakat İncil de dahil olmak üzere bütün
semâvî (ilâhî) kitapların ve semavî dinlerin üzerinde ittifak edip birleştikleri bir husus vardır ki, o da ilk sebep
olan Allah Teâlâ'nın "Yaratan" olması ve maddeye muhtaç olmaksızın kâinatı sırf kendi kudretiyle yoktan
halketmesi inancıdır. Hatta Avrupa felsefesi tarihleri bu inancın felsefeye ancak Hıristiyanlıktan girmiş
olabileceği görüşündedirler. Bu ise gerçek illiyet ve sebebin ancak üreme ve sudur yoluyla olması nazariyesinin
tamamen zıddıdır. Gerçekten de üreme nazariyesi, başlangıcında bir çelişkiden kurtulmak ihtimali bulunmayan
bir nazariyedir. Tevlid de n ilen üreme olayı adi illetler için geçerli olabilirse de gerçek anlamda illiyet yaratma
ve ibdâ' etme demektir. Bundan dolayı İncil'de Cenab-ı Allah için kullanılmış olan "eb" kelimesi, gerçek
anlamıyla "vâlid" (baba) demek olamayacağı için “hâlik ve mükevvin” (yaratan ve var eden) demek olduğu her
din mensubu gibi Hıristiyanlar için de her türlü şüphe ve tereddütten uzak bir inanç olması gerekirdi. Elbette
düşmanları tarafından durmadan ve sürekli olarak "babasız" diye itham edilmek istenen Hz. İsa'ya, bu kelimenin
kullanılmasına müsâade buyurulması onun hakkında Allah'ın bir rahmeti ve özel bir iltifatı olduğunda nasıl
şüphe yoksa, Hz. İsa'nın "babam" dediği zaman "rahim olan Rabbim, halikim" demiş olduğunda da hiç şüphe
yoktur. Binâenaleyh Hıristiyan babaların, müteşabihâta uyarak bu kelimeyi bu kadar engel bulunmasına rağmen
lügat anlamıyla alıp gerçek "baba" mânâsına te'vil etmeye çalışmaları da yaratılış inanç ve nazariyesiyle
bağdaştırılması mümkün olmayan bir çelişkidir.
İşte Kur'ân, Allah'ın zatı ve sıfatları hakkında aklen ve naklen sabit ve apaçık bulunan ve bu meseleyi temelden
çözüme kavuşturacak olan temel gerçekleri, Bakara Sûresi'nden özetliyerek bir belge halinde ortaya koyduktan
sonra buna aykırı olan batıl görüşleri ayıklamak ve bu arada hıristiyanları n böyle Allah'a ve Allah'ın âyetlerine
karşı reva gördükleri tecavüzkâr tutumlarını, bütün incelikleriyle ve temeldeki yanlışlarıyla reddetmek ve
geçersiz kılmak ve bunları, red ve iptal gayesiyle de olsa tek tek sayılıp dökülmesinin Kur'ân ahlâkının nezah e t
ve vakarıyla bağdaşmayacağını anlatmak ve aynı zamanda irşadın faydasını daha da geniş tutmak için hepsinin
de ilâhî âyetleri inkâr anlamı taşıdığını ve küfür kavramı altında birleştiğini özetle göstererek “Lehum azâbun
şedîdun. Vallahu azîzun zu’ntikam” şeklinde uyarıda bulunmuş ve işin varacağı sonucu açıklamıştır.
Ma’bûd, kelimesinin anlamını çirkin ve yakışıksız bir yorumla tefsir etmek, muhkematı inkâr eylemek, ilk
günahı bağışlamaya gücü yetmemek, tevlîd, yani çocuk edinmek, tecessüd yani bedene bürünüp görünmek,
kendini feda etmek, ancak böyle inanıldığı takdirde kurtuluşa erileceğini ummak gibi teslis inancı ile ilişkili olan
küfür şekillerinin hepsine karşı hakkın bir kılıç darbesi olan “Vallahu azîzun zu’ntikam” furkanı, hakkı
alçaltmaya cüret edenlerin sonuçta mutlaka yenilgiye uğrayacaklarını ilan eden bir ilâhî furkandır. Fakat şu da iyi
bilinmeli ki, hayy ve kayyûm olan, kitap indiren, akıllara hidayet veren ve mutlak anlamda güçlü olan Allah'ın
intikamı, sizin bildiğiniz cinsten aşağılık, ahlâksızca, çirkin, cahilane, haince bir intikam değil, savunması
yapılabilir cinsten bir intikam da değildir. Bütünüyle hakikat, hikmet ve izzet olan ve sonsuz bir kudretin ve
iradenin gereği bulunan ve hiçbir noktada cehaletle ilişkisi bulunmayan, çok hakîmâne bir intikamdır. (Elmalılı
Hamdi Yazır, Hak Dini Kur’an Dili, Azim Y. c. 2, s. 295-301)
Seyyid Kutub diyor ki: Sûre, Peygamber’in (salât selâm üzerine olsun) mesajını reddeden ehl-i kitaba hitaben
başlıyor. Eğer mesele hüccet ve delil ile ikna olma meselesi olsaydı Peygamberliğin, peygamberlerin, Allah
tarafından indirilen kitapların, Allah'tan gelen valıyin ne olduğunu daha iyi bilmeleri gereken ehl-i kitab, diğer
insanlardan daha önce davranıp kendilerine sunulan gerçeği tasdik edip müslüman olmaları gerekirdi.
Sure, onların içlerini kemiren ya da kasıtlı olarak müslümanların kalplerine ekmeye çalıştıkları büyük şüphe
tohumları hususunda meseleyi kesin çizgilerle ayıran, bu şüphelerin hangi kanallardan ve gizli yollardan kalplere
akıtıldığını ortaya çıkaran, gerçek müminlerin Allah'ın ayetleri karşısındaki tutumları ile kalblerinde hastalık ve
sapıklığa eğilim duyanların tavırlarını belirleyen, müminlerin Rabblerine karşı tutumlarını, O'na sığmışlarını,
O'na niyazda bulunuşlarını ve O'nu yüce sıfatlarıyla tanımalarını tasvir eden bir bölümle başlıyor:
"O, kendinden başka bir ilâh bulunmayan, diri ve yarattıklarını gözetip yöneten Allah'tır."
Bu apaçık ve berrak Tevhid inancı, müslümanın inancıyla diğer bütün inançlar arasındaki yol ayrımıdır. Bu
açıdan bakıldığında ateistlerin ve müşriklerin inançları ile Hakk yoldan sapmış olan yahudi ve hıristiyanların
inançları, aralarındaki tüm din ve mezhep ayrılığına rağmen aynı kategoriye girer. Bu da müslümanın hayatı ile
yeryüzündeki diğer inanç sahiplerinin hayatı arasındaki ayrılış noktasıdır. İşte burada sözü edilen inanç, hayat
düzenini her alanda kontrol altına almakta ve ona yön vermektedir.
"O, kendinden başka bir ilâh bulunmayan, diri ve yarattıklarını gözetip, yöneten Allah'tır." Ulûhiyette O'nun
ortağı yoktur. "Hayy"dır; Mutlak olarak hayatı kendisinden kaynaklanır. O'nun hayatı her çeşit kayıttan uzaktır,
sıfatlarında O'nun bir benzeri yoktur. "Kayyum"dur; her canlı ve cansız O'nunla varlığını sürdürebilir, bütün
hayata ve tüm varlıklara hakim olan da O'dur. Bu evrende O'nsuz ne bir varlıktan ne de hayattan söz edilebilir.
İşte bu, düşünce ve inançta yol ayrımıdır; hayat ve ahlâk sisteminde yol ayrımı. Uluhiyet hakkını yalnız Allah'a
veren bir inançla, birçok cahili düşüncenin kargaşası sonucu ortaya çıkan çok ilahlılık inancı arasındaki yol
ayrımı. O zaman Arap yarımadasında hüküm süren müşriklerin inançlarıyla Allah'a oğul isnad eden yahudi ve
hıristiyan inancı arasında veya birden çok ilahı benimseyen hıristiyan inancı arasında hiçbir fark yoktur.
Kur'an-ı Kerim yahudilerin "Üzeyr, Allah'ın oğludur" dediklerini haber veriyor. Nitekim bugün yahudilerin
"Kitab-ı Mukaddes" olarak kabul ettikleri kitap da buna benzer birtakım sapık düşüncelerle doludur. Tekvin
bölümü, altıncı babda buna değinilmiştir."(Bu kitabın "el-ishahhüssadis" denen yerinde şunlar yazılıdır:
"Yeryüzünde insanlar çoğalmaya başlayıp çok miktarda kız evlatları olunca, Allah'ın oğulları bu kızların
güzelliğine hayran kalıp beğendiklerini kendilerine zevce edindiler. Sonra Rabb dedi ki: Benim ruhum
insanoğlunda devamlı kalamaz. Zira o beşerdir. Bu durum yüzyirmi yıl sürdü. O yıllarda yeryüzünde birtakım
azgınlar vardı. Bilahare ise, yine Allah'ın oğulları insanların kızlarıyla evlendiler ve çocukları oldu. O günden
beri bunlar birtakım isimlerle tesmiye olunan "zalimler"dir.)
Hıristiyanların sapık düşüncelerine gelince, Kur'an onların bu inançlarından; "Allah, üç ilahın üçüncüsüdür",
"Allah Meryem oğlu Mesih'tir" sözlerinin yanında, Mesih'i ve annesi Meryem'i Allah'ın dışında iki ilah olarak
benimsediklerini, keşişleri ve rahiplerini de kendilerine Rabb'ler olarak kabul ettiklerini haber vermektedir.
T.V. Arnold'un İslâm'a Çağrı adlı eserinde de bu düşüncelerin bir kısmına rastlanmaktadır: "Jüstinyen, İslâm'ın
ortaya çıkışından yüz yıl önce Roma İmparatorluğu'nda halkın birliğini bir dereceye kadar sağlamayı başarmıştı.
Fakat onun ölümünden sonra bu birlik hemen dağıldı. Bunun üzerine devletin başkenti ile diğer vilayetler
arasında bir bağın kurulmasını sağlayacak ulusal ortak bir bilince şiddetle ihtiyaç duyuldu. Bu amaçla birtakım
çalışmalar yapmasına rağmen Herakliyüs Şam'ı tekrar merkezî hükümete bağlamayı tam anlamıyla başaramadı.
Birliği sağlamaya yönelik benimsenen tüm vasıtalar bölünmeleri yok edeceği yerde bu anlaşmazlıkları daha da
arttırıyordu. Ortalıkta dinî duyguların dışında ulusçuluk bilincinin yerine geçebilecek başka bir şey de yoktu. Bu
yüzden inancı; gönülleri huzura kavuşturacak, birbiriyle kıyasıya savaşan ve birbirine kin besleyen gruplar
arasındaki düşmanlık ateşini söndürecek şekilde yorumlamaya yöneldi. Dine karşı çıkanlarla Ortodoks kilisenin
arasını bulmaya ve daha sonra . da onlarla merkezi hükümetin birliğini sağlamaya çalıştı. Miladi 451 yılında
Halkadonya'da (İznik) toplanan Konsül'de şu karar alınmıştı: "Mesih'in, birbirine karışmayan, değişmeyen,
bölünmeyen ve ayrılmayan iki tabiata sahip olduğu kabul edilmelidir. Bu iki tabiatın birleşmesi nedeniyle onların
ayrı ayrı olduğunu iddia etmek mümkün değildir. İşin doğrusu, her iki tabiat kendi özelliklerini muhafaza ederek
bir tek bedende birleşmiştir. İki parçanın tek bir cesette birleşmesi sonucunda Oğul Allah ve Ruh'ul Kuds
meydana gelir." Yakubiler (Bunlar, Yakub el-Baraziiye tabi olanlardır ki hıristiyanlıkta tek Allah nazariyesini
savunurlar. (el-Raid S. 1634)) bu toplantıda alınan kararları reddettiler. Onlar Mesih'te yalnız bir tabiatın
varlığını kabul ediyorlar ve: "Mesih, tüm unsurları kendisinde toplamıştır; hem İlahî hem de beşerî tüm
niteliklere sahiptir. Fakat bu nitelikleri taşıyan madde ikilik kabul etmez, aksine unsurların toplandığı bir
bütünlük arz eder" diyorlardı. Herakliyüs'ün Mesih'i "Üçten biri" olarak kabul ettiği mezhebi halka
benimsetmeye çalıştığı bu dönemde, Ortodokslarla, özellikle Mısır, Şam ve Bizans İmparatorluğu sınırları
dışında yaşayan Yakubiler arasında yaklaşık iki asır sürecek bir mücadele başladı. Jüstinyen'in benimsediği
mezheb ise, bir yandan iki tabiatın varlığını kabul ederken diğer yandan da bu iki tabiatın Mesih'in bedeninde,
tek bir varlığa dönüştüğünü ileri sürüyordu. Onlara göre Allah'ın oğlu olan Mesih ilahî ve beşerî kuvvetleri
kendinde toplamış bulunan tek bir varlıktı. Bu ise, beden halinde somutlaşan bu şahsın içinde tek bir irade
olduğu anlamına geliyordu. Fakat Herakliyüs de, barışın temellerini atmaya çalışan pek çok ıslahatçının
akıbetine uğramaktan kurtulamadı. Çünkü iki mezhep arasındaki mücadeleyi bir an olsun durduramadığı gibi, bu
savaşı daha da şiddetlendirmiş ve bizzat kendisi de üçüncü bir taraf olup diğer iki grubun öfkesini üzerine
çekmiş ve Allahsız olarak damgalanmıştı."
Aynı şekilde Hıristiyan bir araştırmacı olan Canon Taylor İslâm'ın ortaya çıktığı sırada doğu hristiyanlarının
durumunu şöyle ifade ediyor: "O dönemde insanlar gerçekten müşrikti; Azizlerden, keşişlerden ve meleklerden
bazılarına tapıyorlardı "(Hasan İbrahim ve iki arkadaşı tarafından yapılan tercüme sayfa: 52-53)"
Müşriklerin inançlarındaki sapıklıklara gelince; Kur'an, onların cinlere, meleklere, güneşe, aya ve putlara
taptıklarını bildiriyor. Onların inançlarında en hafif sapıklık olarak değerlendirilebilecek sözleri şöyledir: "Biz,
putlara ancak bizleri Allah'a yaklaştırsınlar diye ibadet ediyoruz."
İşte birkaç örnekle değindiğimiz bu bozuk ve sapık düşüncelere İslâm şiddetle karşı çıkmış ve onların
tutarsızlığını açık ve kesin bir biçimde ortaya koymuştur:
"...O, kendinden başka bir ilâh bulunmayan, diri ve yarattıklarını gözetip yöneten Allah'tır."
İşte bu, hem düşünce ve hem de inançta yol ayrımı olduğu gibi yaşam biçimi ve ahlâkta da yol ayrımıdır.
Kendisinden başka hiçbir ilâh bulunmayan tek Allah'a inanan ve gerçek hayatın tek sahibi; Hayy olan, her
varlığın, her canlının kendisiyle ayakta durup O nunla varlığını sürdürdüğü Kayyum olan bir Allah bilincine eren
bir insan düşünün.
Bu varlığın bilincinde olan bir insanın yaşam biçimi ve hayat düzeni ile, tüm duygularını sözü edilen çarpık ve
tutarsız düşüncelerle bulandırmış, vicdanında hayatına hükmeden ve onu yönlendiren ulûhiyet hakkında hiçbir
his kalmamış bir insanın yaşam biçimi ve hayat tarzı temelde ayrı olması gerekmektedir.
Apaçık ve tertemiz Tevhid inancının yanında Allah'tan başkasına kulluğa yer yoktur. Ne hukuk ve düzende, ne
eğitim ve ahlâkta, ne de ekonomik ve sosyal alanda Allah'tan başkasından yardım dilemeye ve O'na şirk
koşmaya yer yoktur İslâm'da. Kısaca ne bu dünya için ne de ahiret hayatı için Allah'tan başkasından yardım
dileme yoktur bu dinde. Gerçeğinden saptırılmış, doğru ve açık olmayan temeller üzerine kurulmuş bulunan
düşüncelerde ise, ne hukuk ve düzende, ne eğitim ve ahlâkta ve ne de sosyal ve ekonomik alanda... Bunların
tamamında... Ama tamamında ne bağlanılacak taraf ve ne de durulabilecek bir yerden söz edilebilir. Bu
düzenlerde ne helâl ve haramın, ne de doğru ve yanlışın sınırı belirlenmiştir. Emirlerin kendisinden alındığı,
yönelmenin kendisine doğru olduğu, itaat, kulluk ve teslimiyetin yalnız kendisine yapıldığı otorite açıklık
kazanıp tek olarak kabul edildiğinde her şey netleşir ve âhenk kazanır. Bu nedenle bu yol ayrımında kesin bir
tavırla karşılaşıyoruz: "O, kendinden başka bir ilah bulunmayan, diri ve yarattıklarını gözetip yöneten Allah'tır."
Onun için bu yalnız bir inanç ilkesi değil, İslâmî hayatın yapısını ortaya koyan, Onu diğer yaşam biçimlerinden
ayıran temel ilke olmuştur. İslâmî hayat, bütün ilke ve kurallarıyla İslâm düşüncesinin bu net ve kesin olan
Tevhid inancından kaynaklanır. Tevhid, pratik hayata tesiri olmadığı sürece gönüldeki inanç olarak da
gerçekleşemez. Allah'tan gelen hukuk düzeni ve Tevhid inancı hayatın her alanında kendini gösterdiği an,
Tevhid, anlam kazanır. Allah'ın zatı ve sıfatlarında tek olduğu ilan edilip diğer hayat düzenleriyle bu dinin ayrılış
noktaları açıklandıktan sonra, bütün insanlık tarihi boyunca beşeri hayatın düzenlenmesi için gönderilen
peygamberlerin, kitapların ve dinlerin de bu tek kaynaktan geldiği açıklanıyor:
"...Sana daha önceki semavi kitapları onaylayan hakk içerikli kitabı indirdi. Daha önce de insanlara doğru yolu
göstermek için Tevrat'ı ve İncil'i indirmişti. Doğru ile eğriyi birbirinden ayıran bu kitabı da aynı amaçla indirdi.
Allah'ın ayetlerini inkâr edenleri ağır bir azap beklemektedir. Hiç kuşkusuz Allah üstün iradeli ve intikam
alıcıdır." Bu âyetin birinci bölümü, İslâm inancının temel ilkelerinden bir kısmını kapsaması yanında, Hz.
Muhammed'in peygamberliğini ve O'nun Allah tarafından getirdiği gerçekleri reddeden ehl-i kitab ve diğer
inkârcıların iddialarını da çürüten ifadeleri de içeriyor.
Peygamberlere gönderilen kitapların tek bir kaynaktan gönderildiği bildirilen âyet-i kerimede şöyle deniliyor:
"Daha önce de Musa'ya Tevrat'ı, İsa'ya da İncil'i indiren kendisinden başka ilah olmayan, hayatın ve kudretin
yegane kaynağı yüce Allah'tır sana bu Kur'an'ı indiren." O halde ulûhiyet ve ubûdiyeti birbiriyle karıştırma veya
aynı bedende birleştirmeden söz edilemez. Ortada, kulları arasından seçtiği bazı kimselere kitap veren tek bir
ilâh ve bir de o kitapları teslim alıp kabul eden Allah'ın kulları vardır. Sonuçta onlar Nebi de olsalar Resul de
olsalar Allah'ın kullarıdırlar.
Ayeti kerime, Allah katından indirilen kitaplarda yer alan dinin ve hakkın da aslında bir olduğunu açıklıyor.
"Sana daha önceki semavi kitapları onaylayan hakk içerikli kitabı indirdi." Bu kitapların her biri aynı ortak
amacı hedef almaktadır; "İnsanlara doğru yolu göstermek". Daha önce hıristiyan bir yazar olan S.W. Arnold'un
"İslâm'a Çağrı" adlı kitabından yaptığımız alıntıda örneğini gördüğümüz gibi, bu kitap, aynen kendinden önce
indirilen kitaplardaki Hakkı içeren ve insanların hevâ ve heveslerinin ürünü olan düşünce ekolleri ve siyasal
akımların etkisiyle bu kitaplara karıştırılan saptırmaları ve şüpheleri gerçek olandan ayrıştıran "Furkan"dır.
Ayeti kerimede kapalı bir üslupla ehl-i kitabın yeni gelen peygamberi ve peygamberliği yalanlamasının tutarlı bir
yanı olmadığı belirtilmekte. Zira bu yeni Risalet de kendisinden önceki Risâletlerin metoduna bağlı kalmakta;
getirdiği kitap da daha önceki kitaplar gibi Hakk ile indirilmektedir. Bundan önceki kitaplar insanların arasından
bir elçiye indiği gibi bu kitap da insanlardan bir elçiye indirilmiştir ve bu yeni Risâletin kitabı Allah'tan gelen
kendisinden önceki kitapları doğrulamakta; diğer kitapların kanat gerdiği Hakki bu kitap da koruma altına
almaktadır. Üstelik bu yeni kitabı da kitap indirmede tek yetki sahibi olan Allah indirmiştir. İşte bu kitap,
insanların inanç hakkındaki düşüncelerini, hayat düzenlerini, ahlâk, eğitim ve yasalarım belirleyen ve elçisine
indirdiği kitap doğrultusunda temelden kurma hakkına sahip olan Allah tarafından indirilmiştir.
Ayetin ikinci bölümü ise, Allah'ın ayetlerini inkâr edenlere korkunç bir tehdit yöneltmekte, Allah'ın kudretini,
üstünlüğünü, azap ve intikamının dehşetini onlara göstermektedir. Allah'ın ayetlerini kabul etmeyenler bu tek
gerçek dini bütünüyle reddedenlerdir. Daha önce kendilerine indirilen Allah'ın kitabından sapmış olan ve bu
hareketlerinin sonucu olarak, Hakk'ı batıldan apaçık bir şekilde ayıran, bu yeni kitabı da yalanlama yoluna sapan
ehl-i kitab, burada küfürle nitelendirilmekte; Allah'ın dehşet verici azabı ve kaçıp kurtulmanın mümkün
olmayacağı intikamıyla tehdit edilenlerin başında yer almaktadırlar.
Bu azap ve intikam tehdidinin hemen ardından da kendisinden hiçbir şeyin gizli kalmadığı, hiçbir sırrın gizlenip
kaçırılamadığı Allah'ın sınırsız bilgisi vurgulanmaktadır: "Hiç şüphesiz, ne yerde ve ne gökteki hiçbir şey Allah
için gizli değildir." Burada, Allah'ın hiçbir şeyin kendisinden gizli kalmadığı sınırsız ilim sıfatıyla
vasıflandırılması, surenin başında yer alan ulûhiyet ve otorite birliği kavramlarıyla uyum arz ettiği gibi bir
önceki ayette dile getirilen korkunç tehditle de ahenk içindedir. "Ne yerde ne de gökte" tüm genişliğine ve
sınırsızlığına rağmen hiçbir şey Allah'ın bilgisinden kurtulamayacaktır. Öyleyse niyetleri O'ndan gizli tutmak
mümkün olmadığı gibi, tuzakları örtbas etmek de mümkün olmayacaktır. O'nun o şaşmaz cezasından, her şeyi en
ince ve gizli yönlerine varıncaya kadar kuşatan engin bilgisinden kaçma imkânı yoktur.
Ne yerde ne de gökte hiçbir şeyin kendisine gizli kalmadığı, her şeyin en ince ve gizli taraflarına varıncaya kadar
bilinen kapsamlı bilginin ışığı altında insanların duygularına hassas ve engin bir şekilde temas edilmekte; gayb
âleminin bilinmezliği ve ana rahminin karanlığında insanın hiçbir bilgisi, gücü, kavrayışı olmadığı mahiyeti
bilinmeyen yaratılışa değinilmektedir: "Size dâl yataklarında dilediği biçimi veren O'dur. O'ndan başka ilâh
yoktur. O üstün iradeli ve hikmet sahibidir." Böyle "şekillendiriyor sizi". Allah insanı kendi mutlak iradesi ve
isteğiyle beşeri vasıflar doğrultusunda şekillendiriyor, o dilediğini yapar; O'ndan başka ilâh yoktur; Aziz'dir;
yaratma ve şekil vermede güç ve kudret sahibidir; Hakim'dir; yarattığı ve şekil verdiği mahlukatının işlerini
kendi hikmetiyle hiçbir yardımcı ve ortağa ihtiyaç duymaksızın idare edendir.
Bu noktaya temas edilmekle hıristiyanların, Hz. İsa'nın (selâm üzerine olsun), yaratılışı ve doğumu hakkında
yaydıkları şüpheler aydınlanmaktadır. Buna göre; İsa'ya "dilediği" şekli veren Allah'tır. Yoksa Hıristiyanların
ileri sürdüğü gibi İsa; Rabb, Allah, Oğul ya da beşeri ve ilahî nitelikleri aynı anda üzerinde toplayan üç varlıktan
biri değildir. Aynı zamanda O, zihinlerin rahatça kavrayabildiği apaçık Tevhid düşüncesinin karşısına çıkan
saptırılmış ve gizemli bir nitelik kazandırılmış düşüncelerin ileri sürdüğü gibi anlaşılması zor bir şahıs da
değildir. (Seyyid Kutub, Fî Zılâli’l Kur’an)
Mevdûdi diyor ki: Tevrat ve İncil hakkında genel bir yanılgı vardır. Çünkü çoğu kişi Pentateuch'u (Eski Ahid'in
ilk beş kitabı) Tevrat, Gospel'i (Yeni Ahid'in ilk dört kitabı) ise İncil olarak kabul eder. Bu yanlış anlama vahyin
kendisinden şüpheler uyandırır ve şöyle bir soru akla gelebilir: "Bu kitaplar gerçekten Allah'ın kelamı mı?
Kur'an-ı Kerim gerçekten bunların içindekileri tasdik mi ediyor?"
Aslında Kur'an'ın tasdik ettiği Tevrat, Pentateuch'un kendisi değildir; fakat O'nun içine serpiştirilmiştir. Aynı
şekilde İncil de "Dört Gospel" değildir, fakat bu kitaplarda muhtevîdir.
Tevrat, Hz. Musa'ya (a.s.) kırk yıl süren peygamberliği müddetince verilen emir ve öğütlerden oluşur. Taş
tabletlere kazınmış olan ve Tur Dağı'nda Mûsâ'ya verilen On Emir de bunların içindedir. Geri kalan emir ve
öğütleri ise Hz. Mûsâ (a.s.) kendisi yazdırmıştır. Daha sonra on iki İsrail kabilesinin (sıbt) her birine, rehberlik
etmesi için Tevrat'ın bir kopyasını vermiştir. Bir kopyası da dikkatle korunması için Levi'lere verilmiş ve taş
tabletlerle birlikte Tabut'ta (On Emir'in muhâfaza edildiği sandık) muhâfaza edilmiştir. Bu Tevrat, Kudüs'ün ilk
yakılıp yıkılmasına kadar tam bir kitap olarak kalmıştır. Fakat zamanla İsrâiloğulları bu Kitab'a o denli ilgisiz,
anlayışsız ve aldırmaz bir hale geldiler ki, Yoşiya'nın krallığı zamanında Süleyman Tapınağı tamir edilirken,
başkâhin Hilkiya O'nu şans eseri buldu; fakat O'nun Tevrat olduğunu anlayamadı. O'nun sadece bir kanun kitabı
olduğunu düşündü ve Kitab'ı krallık yazmanına antika bir eser olarak verdi. Bir sonraki, O'nu Kral Yoşiya'ya
iletti. Kitap okununca Yoşiya elbiselerini yırttı ve Hilkiya ile diğerlerine Kitab'ın içindekiler hakkında Rabbe
danışmalarını emretti. (II Krallar, 22:8-13). Nebukadanazor'un Kudüs'ü yağmalayıp Süleyman Tapınağını yıktığı
dönemde, İsrailoğulları'nın durumu işte böyleydi. Bu şekilde uzun yıllardan beri bir köşede unutulmuş Tevrat'ın
son kopyalarını da ebediyen kaybetmiş oldular.
İsrâiloğulları, Babil'deki sürgünden ülkeleri Kudüs'e geri dönüp tapınağı tekrar yaptıklarında Ezra, Eski Ahid'i
derledi. Ezra, halkının ileri gelen bazı adamlarını topladı ve onların yardımıyla şimdi Kitab-ı Mukaddes'in ilk 17
kitabını oluşturan İsrailoğulları'nın tüm tarihini yazdı. Bunlardan Çıkış (Eski Ahid'in ikinci kitabı Çev.) Leviller
(Eski Ahit-3. kitap), Sayılar (Eski Ahit-4. Kitap), Tesniye (Eski Ahit-5. Kitap) Hz. Musa'nın (a.s.) hayatını
anlatır. Ezra ve yardımcılarının bulup vahyin kronolojik düzenini gözönünde bulundurarak uygun yerlere
yerleştirdikleri asıl Tevrat ayetlerini de içerir. Asıl Tevrat, Hz. Musa'nın (a.s.) hayat hikâyesi içine serpiştirilmiş
bulunan ayetlerden oluşur ve bugün bile onları diğerlerinden ayırıp Musa'nın (a.s.) "Rabbiniz Allah diyor ki,"
dediği yerde asıl Tevrat başlar ve hayat hikâyesi yeniden başladığında Tevrat'ın o bölümü biter. Kitab-ı
Mukaddes'in yazarı buralara açıklama ve yorum mahiyetinde bazı şeyler eklemiştir. Sıradan okuyucu işte bu
yorumlardan asıl Tevrat'ı ayırdetmede yanılgıya düşer.
Bununla birlikte İlâhî Kitaplar'ın mâhiyetini iyi bilenler, bir dereceye kadar bu yorumla, vahyolunan ayetleri
ayırdedebilirler.
Kur'an'a göre sadece Pentateuch'un içine serpiştirilen bu bölümleri gerçek Tevrat'tır ve Kur'an sadece bu
bölümleri tasdik eder. Bu ayetleri derleyip Kur'an'la karşılaştırarak sınayabiliriz. Orada veya burada ayrıntılarda
bazı farklılıklarla karşılaşılabilir; fakat, iki kitabın ana öğretilerinde en ufak bir farklılık bile yoktur. Bugün bile
bu iki Kitab'ın aynı kaynaktan geldiği açıkça görülebilir.
Aynı şekilde, İncil de Hz. İsa'nın (a.s.) hayatının son birkaç yılı boyunca sarfettiği, vahyolunan sözler ve
konulardan oluşur.
Bu sözlerin Hz. İsa'nın (a.s.) hayatı esnasında derlenip kaydedildiğinden emin olamayız. Moffat, Kitab-ı
Mukaddes tercümesine yazdığı önsözde şöyle diyor: "İsa (a.s.) hiçbir şey yazmadı ve bir müddet için havarileri
de O'nunla ilgili hiçbir kayıt tutma ihtiyacı duymadılar. O halde tarihte İsa ile ilgili bize ulaşan bilgiler Filistinli
ilk havarilerin sözlerine ve derlemelerine dayanıyor. Bunların ne zaman yazıya geçirildiğini söyleyemeyiz. Fakat
en azından onlardan bir tanesi her halde yaklaşık M.S. 50 yıllarında yazılı halde mevcut idi." Her ne ise,
ölümünden yıllar sonra Hz. İsa'nın (a.s.) hikâyeleri dört incil (Gospel) şeklinde derlendiği zaman (Markos'un
tertiplendiği zaman, ilki M.S. 65-67 yıllarında düzenlenmiştir), O'nun bazı yazılı veya ezberde kalan sözleri,
tarihsel sıralamaya göre uygun yerlere konulmuştur. Yani ilk dört Gospel'in İncil olmadığı, yani Hz. İsa'nın (a.s.)
söz ve rivayetlerinden oluşmadığı, fakat onları içerdiği çok açıktır. Yazarların eserlerinde Hz. İsa'nın (a.s.)
sözlerini diğerlerinden ayırmak için tek bir aracımız var: Yazarların "İsa şunu söyledi ve öğretti" dediği yerlerde
İncil başlar ve hikâyeye geri döndüklerinde İncil biter. Kur'an'a göre sadece bu bölümler İncil'dir ve Kur'an
sadece bu bölümleri tasdik eder. Eğer bu bölümler derlenir ve Kur'an'la karşılaştırılırsa, ikisi arasında ciddî bir
fark görülmez. Eğer bazı ufak farklılıklar varmış gibi görünüyorsa, bunlar da ön yargısız bir düşünce sonucunda
ortadan kaldırılabilir. (Mevdûdi, Tefhimu’l-Kur’an, c. 1, s.207-208)

Osman Cilacı, Şâmil İslâm Ansiklopedisi, c. 6, s. 215-216

Suad Yıldırım, Kur’an’da Ulûhiyet, Kayıhan Y. s. 10-17
Osman Cilacı, a.g.e. c. 6, s. 109-110
A.g.e. c. 6, s. 92-94
M. Sait Şimşek, Kur’an’ın Anlaşılmasında İki Mesele, s. 155-157
A.g.e. s. 158-169
M. İslâmoğlu, Yahudileşme Temâyülü, s. 176-253
A.g.e. s. 13-14

Konuyla İlgili Geniş Bilgi Alınabilecek Kaynaklar

Tevrat, Hakkı Demirel, Müjde Y.

Kitab-ı Mukaddes/Eski ve Yeni Ahit, Türkçe Çeviri, Kitab-ı Mukaddes Şirketi Y.
Mezmurlar: Zebur, Kitab-ı Mukaddes Şirketi, İstanbul, 2001
Kutsal Kitap (Eski ve Yeni Antlaşma), Kitabı Mukaddes Şirketi, Yeni Yaşam Y., İst. 2001
Geçmiş ve Gelecek Arasında Tevrat, Bahaeddin Sağlam, Tebliğ Y.
Tevrat ve İncildeki Tahrifler, el-Cüveyni, Seha Neşriyat
Tevrat, İnciller ve Kur'an, Maurice Bucaille, D.İ.B. Y.
Tevrat, İncil ve Kur'an, Jacques Jomier, terc. Sakıp Yıldız
Kitab-ı Mukaddes, Kur'an ve Bilim, Maurice Bucaille, çev. Suat Yıldırım, T.Ö.V. Y.
Yaratılış (Tekvin), Kitab-ı Mukaddes Şirketi Y.
Tevrat ve İncil’e Göre Hz. Muhammed (s.a.v.), Abdullah Davud, Nil A.Ş. Y.
Kutsal Kitap Değiştirildi mi? Dan Wickwire, Müjde Y.
Kitab-ı Mukaddes Allah Sözü müdür? Ahmed Deedat / Edip Yüksel, İnkılâb Y.
Tevrat, Zebûr, İncil ve Kur’ân-ı Kerim’deki Ortak Âyetler, Zakir Barutçu, Müthiş Kitaplar, Üs Y.
Tefsirde İsrâiliyat, Abdullah Aydemir, D. İ. B. Y.
Hadislere Göre Yahudi ve Hıristiyanlara Uymak, Mirza Tokpınar, İnsan Y.
Yahudi Tarihi Yahudi Dini, İsrael Shahak, çev. Ahmet Emin Dağ, Anka Y.
Yahudi Dâvâsı ve Filistin, Said Şamil, Kitabevi Y.
Yahudi, Zübeyir Yetik, Beyan Y.
Yahudiliğin Gerçek Yüzü, Fuad Abdurrahman er-Rıfai, Hak Y.
Yahudi Hâkimiyeti, Seyyid Abdurrahman eRıfai, çev. Tarık Akarsu, Ferşat Y.
Yahudi ile Savaşımız, Seyyid Kutub, Arslan Y.
Yahudileşme Temayülleri, Mustafa İslâmoğlu, Denge Y.
Yahudi Tarihi ve Siyonist Liderlerin Protokolleri, Vill Durant, İnkılab Y.
Yahudi Tarihi ve Siyon Önderlerinin Protokolleri, Roger Lambel, Ank.
Yahudiliği Anlamak, Samuel bin Yahya, İnsan Y.
 Yahudiliğin Çöküşü, Otto Heller, İnter Y.
Yahudilik ve Masonluk, Harun Yahya, Sezgin Neşriyat
Yahudilerin Kanlı Böreği, Necip el-Kıylânî, çev. Ali Nar, Aksa Yayım Paz.
Yahudinin Tahta Kılıcı, Mustafa Akgün, Şahsi Y.
Yahudilik'de Talmud'un Mevkii ve Prensipleri, Zaferü'l İslâm Han, Çev. Mehmet Aydın, İhya Y.
Hz. Peygamber Döneminde Yahudi Meselesi, İhsan Süreyya Sırma, Beyan Y.
Hz. Peygamber'in Yahudilerle Münasebetleri, İsmail Hakkı Atçeken, Marifet Y.
Tarih Aynasında Yahudiler, İsmail Mutlu, Mutlu Y.
Tarih Boyunca Türkler ve Yahudiler, Hikmet Tanyu, İst.
Kur'an-ı Kerim'de Yahudiler ve Hıristiyanlar, M. Fatih Kesler, T. Diyanet Vakfı Y.
Kur'an-ı Kerim, Hıristiyanlık ve Yahudilik Hakkında Ne Diyor? İbrahim H. Kurt, T. Diy. V. Y.
Kur'an ve Sünnete Göre Yahudilik ve Münafıklık, Mustafa Özçelik, Sabır Y.
Kur'an Açısından Yahudi, Afif Abdülfettah Tabbara, terc. M. Aydın
İslâm ve Yahudi Mezhepleri, Yaşar Kutluay, Ankara
Beynelmilel Yahudi, Henry Ford, Kamer Neşriyat
İbrânîler, Şemsettin Günaltay, İst.
Kur'an'da Ehl-i Kitab, Veli Ulutürk, İnsan Y.
Ehl-i Kitap ve İslâm, Remzi Kaya, Altınkalem Y.
Kudüs Müftüsü, Philip Mattar, Akademi Y.
Filistin'de Cihad Sürüyor, M. Ahmed Varol, Madve Y.
İsrail, Amerika ve Bomba, Seymour M. Hersh, çev. Belma Aksun, Beyan Y.
İsrail, Mitler ve Terör, Roger Garaudy, çev. Cemal Aydın, Pınar Y.
İsrail'in Doğuşu, Alan Taylor, çev. Mesut Karaşahan, Pınar Y.
İsrail'in Gizli dosyası: Terörizm, Vincent Monteil, çev. Ergun Göze, Boğaziçi Y.
İsrail, Amerika ve Bomba, Seymour M. Hersh, çev. Belma Aksun, Beyan Y.
İsrail, Mitler ve Terör, Roger Garaudy, çev. Cemal Aydın, Pınar Y.
İsrail'in Doğuşu, Alan Taylor, çev. Mesut Karaşahan, Pınar Y.
İsrail'in Gizli dosyası: Terörizm, Vincent Monteil, çev. Ergun Göze, Boğaziçi Y.
Günümüz Dünya Dinleri, Osman Cilacı, D. İ. B. Y.
Çağdaş Dünya Dinleri, Abdülkadir Şeybe, Beyan Y.
Çağdaş Dinler, R. Abdullah el Ferhan, çev. F. Demirci, H. Kemal, Ulus. İslâma Çağrı C. Y.
Yehova'nın Oğulları ve Masonlar, Heyet, Araştırma Y.
Masonluk ve Kapitalizm, Heyet, Araştırma Y.
Şeytanın Dini Masonluk, Heyet, Araştırma Y.
Tarih Boyunca Masonluk, Jose Maria Ceardenal Rogriguez, Kayıhan Y.
Yeni Masonik Düzen, Harun Yahya, Vural Y.
Câhiliye ve Ehl-i Kitab Örf ve Âdetleri, Ali Osman Ateş, Beyan Y.
Semavi Dinlerde İtikat ve Amel, Mazharuddin Sıddıki, Fikir Y.
Kur’ân-ı Kerim’de İlâhî Kitaplar, Leyla Demiri (Yüksek Lisans Tezi, Marmara Ü. Sosyal Bilimler Enst. Temel
İslâm Bilimleri Ana Bilim Dalı, Kelâm Bilim Dalı), İst. 2000)
Kitab-ı Mukaddes/Kur’an ve Turizm -Semâvî Dinler ve Turizm İlişkisi, Muzaffer Yılmaz (Yüksek Lisans Tezi,
İstanbul Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Turizm Ana Bilim Dalı), İst.
Kur’an’ın Anlaşılmasında İki Mesele, M. Sait Şimşek, Yöneliş Y. s. 137-168
Kur'an'a Göre Hz. Muhammed'in Hayatı, İzzet Derveze, Yöneliş Y. c. 3, s. 85-140, c. 2, s. 287-297
Kur'an'da İnsan ve Toplum, Ekrem Sağıroğlu, Pınar Y. s. 153-187
Din Anlayışımızdaki Temel Dehşet Yanılgılar, Naci Çelik, Nedret Y. s. 55-86
İslâm'a İtirazlar ve Kur'an-ı Kerim'den Cevaplar, Süleyman Ateş, Kılıç Kitabevi, s. 327-376
Kur'an'da Tartışma Metodları, Zahir b. Awad el-Elmaî, Pınar Y. s. 217-307
Kur'an'da Fitne Olgusu ve Modern Fitne Odakları, Salih Asğar, Hanif Y. s. 184-194
Kur'an Kıssalarına Giriş, M. Sait Şimşek, Yöneliş Y. s. 129-154
Kur'an'da Sünnetullah ve Helak Edilen Kavimler, Nuri Tok, Etüt Y. s. 120-128
Her Nemruda Bir İbrahim, Zübeyir Yetik, Beyan Y. s. 156-162
Fâtiha Tefsiri, Âzad, Bir Y. s. 241-306
Fâtiha Suresi ve Türkçe Namaz, Sait Şimşek, Beyan Y. s. 60-69
Sorularla Fâtiha Suresi, Sabit Durmuş, Ali İçipak, Ölçü/Yenda Y. s. 178-207
Fâtiha Üzerine Mülâhazalar, Hikmet Işık, Nil Y. s. 225-231
İsrailoğulları, Adnan Adıgüzel, Haksöz Dergisi, sayı 33, Aralık 93, s. 32-35
 ZEBUR

Allah tarafından Hz. Dâvud (a.s)'a gönderilen Mezmurlar ve Mezâmir adı ile de anılan mukaddes kitap. Lügatte
Mezmur, "Kavalla söylenen ilâhî, Hz. Dâvud'a inen Zebur'un sûrelerinin her biri" anlamlarına gelir. Mezmur
"yazılmış" manasına gelen kitap anlamındadır. Büyük bilgin Zeccac, Zebur'un "Hikmetli kitap" manasına
geldiğini; Âli İmran: 3/184 ayetindeki "Zebûr" kelimesinin "menetmek" manasına gelen "Zebr" kökünden
olduğunu açıklamıştır. Kitap da halkın hilâfına olan hususlardan meneden şeyleri bildirdiği için Zebûr diye
adlandırılmıştır.42
İlâhî kitapların ikincisi olan Zebur, Kur'ân-ı Kerîm'in üç ayrı âyetinde geçmektedir.
Allah Teâlâ şöyle buyurmaktadır:
"Nûh'a, O'ndan sonraki peygamberlere vahy ettiğimiz ve İbrahim'e, İsmail'e, İshâk'a, Yakub'a, İsa’ya, Eyyub'a,
Yunus'a, Hârun'a ve Süleyman'a vahy eylediğimiz ve Davüd'a Zebur verdiğimiz gibi (Habibim) şüphesiz sana da
vahy ettik biz." (en-Nisâ: 4/163)
"Rabbin göklerde ve yerde olanları en iyi bilendir. Andolsun ki, biz peygamberlerin kimini kiminden üstün
kılmışızdır. Davûd'a da Zebur verdik." (el-İsra: 17/55)
“Ândolsun, Tevrat'tan sonra Zebur'da da yazmışızdır ki, arza ancak salih kullarım mirasçı olur." (el-Enbiya:
21/105)
Bu âyet meâllerinden ilk ikisi, dört ilâhî kitaptan biri olan Zebur'un Hz. Dâvud (a.s)'a verildiğini açıklamakta,
üçüncü âyet de Zebur'un Tevrat'tan sonra nâzil olduğunu, yeryüzüne ancak salih kişilerin mirasçı olacaklarını
bildirmektedir. Ayrıca Hz. Peygamber (s.a.s) de bir hadis-i şeriflerinde, ehl-i kitaptan bir fırkanın Zebur
okuduklarını beyan buyurmuşlardır.43
İmanın şartlarından olan "Allah'ın kitaplarına iman" ilkesi bir müslümanın, diğer ilâhî kitaplarla birlikte Zebur'a
da inanmasını gerekli kılar. Ancak yine İslâm, bugün eldeki mevcut Zebur'un tahrife uğradığını da özellikle
belirtir.
Hz. Peygamber (s.a.s)'in Hz. Ebû Bekir'e öğrettiği bir duâda Zebur, “Allah'ım! Peygamberin Muhammed...
hürmetine... Dâvud'a inen Zebur hürmetine..." şeklinde zikredilmektedir.44
Kitab-ı Mukaddes külliyatında ve Ahd-i Atik bölümü içinde yer alan "Mezmurlar" diye zikredilen kitabın içinde
150 Mezmur vardır. İlk Mezmur "Ne mutludur o adama ki, kötülerin öğüdü ile yürümez ve günahkârların
yolunda durmaz" cümleleriyle başlamakta, 150. Mezmur da, "Bütün nefes sahipleri Rabbe hamdetsin, Rabbe
hamdedin" sözleriyle son bulmaktadır.45
Hz. Dâvud'a indirilmiş. olan Zebur'da genellikle, onun Allah'a yakarışları ve ilâhîleri yer almaktadır. Zebur'un
İbranice asıl metni manzumdur. Allah'ın birliği (tevhid) temeline dayanan dinler döneminin ilk ilâhî
kitaplarından olan Zebur, doğruluğu terkeden, ahlâkî kaideleri tanımayan, kötülük ve günah içinde yüzen Yahudi
kavmine Allah yolunu göstermek için nâzil olmuştur. Bütün bunlardan ayrı olarak Yahudilerin, "Tevrat'tan sonra
kitap gelmeyecektir" yolundaki iddiaları Zebur'un Hz. Davud'a verilmesiyle nakzedilmiş bulunmaktadır.46
Günümüzde Zebur hemen bütün dünya dillerine tercüme edilmiştir. Zebur'da geçen konular, daha sonraları Batılı
ressam, şair ve heykeltıraşlara ilham kaynağı olmuş ve sanatkârların eserlerinde çeşitli şekillerde işlenmiştir.
Bilindiği üzere Zebur'la müstakil bir şeriat vazedilmemiş, Hz. Davud Hz. Musa'nın şeriatı ile amel etmiştir. Hz.
Dâvud sesinin güzelliği ile de bilinmektedir. O, Mezmur denilen Zebur sûrelerini güzel sesi ile okurdu. Nitekim
kalın, gür, pek hoş ve tesirli sesler için "Dâvûdî" tâbiri kullanılır. 47 Kur'ân-ı Kerîm'in birçok âyetinde de48 çeşitli
vesilelerle Hz. Dâvud'un adı geçmektedir.
Zebur önceleri İbranca idi ve İbrânî-Ârâmî alfabesiyle yazılmıştı. Hristiyanlığın yayılmasından sonra da
Lâtinceye çevrilmiştir. Ancak günümüzde orijinal bir Zebur nüshasının mevcut olduğunu söylemek mümkün
değildir. Bugün yeryüzünde Zebur'a tâbi bir millet bulunmamakla beraber, gerek yahudiler, gerek hristiyanlar
ibadet ve âyinlerinde dua niyetiyle Zebur'dan parçalar okumaktadırlar. Özellikle hristiyanların pazar âyinlerinde
Mezmur'dan seçilmiş parçalar okumayı ihmal etmedikleri bilinen bir husustur.49
Zebur, yeni bir ahkam getirmemiş, Tevrat’ın getirdiği ahkamı tasdik etmiştir. Zebur’da daha çok ahlaki
nasihatler, ilahiler yer almış, insanları iyiliğe, doğruluğa, kulluğa sevkedecek, irşad edecek konulara yer
verilmiştir. Ancak Zebur’un da aslı mevcut değildir. Bugün Tevrat ve İncil gibi, onun da bozulmamış bir
nüshasını bulmak mümkün değildir.50

42
Fahreddin er-Râzi, Mefâtihu'l-Gayb, Ankara, 1990, 8/417.
43
Buharî, Teyemmüm: 6.
44
el Gazalî, İhya, çev. A. Serdaroğlu, İstanbul, 1974, 1/913.
45
Kitab-ı Mukaddes, Eski ve Yeni Ahit, İstanbul, 1954.
46
Elmalılı, Hak Dini Kur'ân Dili, İstanbul 1938, 4/3081.
47
M. Âsım Köksal, Peygamberler Tarihi, Ankara 1990, 2/179 vd.
48
el-Bakara: 2/251; el-Mâide: 5/78; el-En'am: 6/84; el-Enbiya: 21/78, 79; en-Neml: 27/15, 16; es-Sebe: 34/10-13; es-Sa'd: 38/17.
49
Osman Cilacı, Şamil İslam Ansiklopedisi: 6/439-440.
50
A. Lütfü Kazancı, İslam Akaidi, Marifet Yayınları: 119.
 İNCİL

Allah tarafından Hz. İsa'ya gönderilen; Tevrat'ın aslını doğrulayan Kur'an-ı Kerîm tarafından tasdik edilen ve bir
anlamı da "yol gösterici, aydınlatıcı" olan51, dört büyük kitaptan birisi. Yunanca "Evangelion"; iyi haber, müjde
demektir. Esas itibariyle Hz. İsa'nın hayatını, mucize ve faaliyetlerini, söylediği hikmetli sözleri, tebliğ etmiş
olduğu şeriat hakkındaki peygamberane hakikatları anlatmak için kullanılmıştır. Bu kelime ile ilk hristiyanlar;
İsa'nın insanlara bildirisini, onları kötülük ve günahtan kurtarmağa ve selamete götürmeğe geldiğine dair vaadini
anlatmış ve adlandırmışlardı. Hz. İsa da onu; "Tanrı'nın Krallığı'nın müjdesini (iyi haberini) duyurma" olarak
tanımlar.52
Her ne kadar Kur'an-ı Kerîm, Hz. İsa'ya gönderilen İncil'i tasdik ederse de, bugünkü İncillerin Hz. İsa'ya
gönderilen İncil'in tahrif edilmiş şekilleri olduğuna ayetlerde şöyle işaret edilir:
"Önündeki Tevrat’ı doğrulayıcı olarak izleri üzerine, Meryem oğlu İsa’ya, arkasından gönderdik. Ve ona içinde
doğruya rehberlik ve nur bulunmak, önündeki Tevrat’ı tasdik etmek, sakınanlara bir hidayet ve öğüt olmak üzere
İncil’i verdik. İncil sahipleri Allah'ın onda indirdiği ile hükmetsinler. Allah'ın indirdiği ile hükmetmeyenler, işte
onlar fasık olanlardır." (el-Mâide: 5/46-47)
"Ey Kitab ehli! Tevrat'ı, İncil'i ve Rabb'inizden size indirileni gereği gibi uygulamadıkça bir temeliniz olmaz" de.
(el-Mâide: 5/68)
"Onların izleri üzerinden peygamberlerimizi ardarda gönderdik; Meryem oğlu İsa'yı da ardlarından gönderdik
ve ona İncil'i verdik; ona uyanların gönüllerine şefkat ve merhamet duyguları koyduk; üzerlerine bizim gerekli
kılmadığımız fakat kendilerinin güya Allah'ın rızasını kazanmak için ortaya attıkları ruhbaniyete bile gereği gibi
riayet etmediler; içlerinde inanmış olan kimselere ecirlerini verdik; ama çoğu yoldan çıkmışlardır." (el-Hadid:
57/27)
Geçmiş peygamberlerde olduğu gibi, Hz. İsa'nın sağlığında da İncil, yazılı kitap hâline getirilmemiştir. Çünkü
İsa (a.s)'ın tebliğ süresinin kısa oluşu ve yaşadığı devrin şartları buna elvermiyordu. En erken yazılan İncil,
İsa'dan sonra 70'li yıllarda kaleme alınmıştır. Dolayısıyla Hz. İsa'nın tebliğ ettiği hakikatler anında
kaydedilememiş, sonradan yazılan İncillere insan sözü karışmış ve böylece kitabın aslı tahrife uğramıştır.
Bugün kilisece kabul edilmiş dört resmi İncil vardır: Matta, Markos, Luka ve Yuhanna İncilleri. Bunların
Havarilerden geldiği ve sahih olduğu kabul edilir. Bunlardan ilk üçü -birtakım ayrılıklara rağmen- ana mesele ve
bölümlerinde birbirlerine yakındırlar. bunlar, "aynı bakış açısıyla yazılmış anlamında", "Sinoptik" İnciller adı
verilir. Bu üç İncil, zaman bakımından dördüncü incilden öncedirler.53
Bu dört incilden Markos'un incilinin en eskileri olduğu, Matta ve Luka incillerinin, hem bunun eski şeklinden,
hem de kaybolan ve "o" denilen bir kaynaktan metinlerini aldıkları söylenmektedir. Bu incillerin dördüncüsü
olan Yuhanna İncili ise, oldukça geç yazılmış mistik yönü ağır basan bir incildir.54
İncil’in aslı da bugün elde mevcut değildir. Hz. İsa’dan sonra gerek onun yardımcısı olan Havarilere ve gerekse
diğer hristiyanlarca yazıldığı zannedilen pek çok İncil meydana çıkmış, aklın kabul etmeyeceği zıd ifadelerin yer
aldığı bu kitaplardan dördü, İznik’te yapılan bir toplantıda asıl İncil olarak kabul edilmiştir. Bunlar da yine
birbirini tutmayan ifadelerle doludur.55
Dört incil ve yazarları şunlardır:
Matta İncili: 28 babtır. Matta, Havarilerden biri olup, M. 70 yılında hristiyanlığı yaymak için yerleşmiş olduğu
Habeşistan'da ölmüştür. İncil’de Hz. İsa'nın Mesihliği üzerinde durur. Fakat onun yazdığı İbrani veya Süryani
nüsha kaybolmuş, yerini kimin yazdığı bilinmeyen Yunanca nüsha almıştır. Bu İncil nüshasında Hz. İsa’nın
nesebi Hz. Davud’a kadar çıkarılmaktadır.
Markos İncili: Markos, Havarilerin reisi olan Petrus'un talebesidir. Hristiyanlığı yaymak için yerleşmiş olduğu
Mısır’da M. 62 yılında ölmüştür. İncili 16 bab olup genellikle Hz. İsa'nın hayatından ve yahudi adetlerinden
bahsetmektedir. Onun veya bir başkasının yazdığı, hangi tarihte kaleme alındığı kesin olarak bilinmemektedir.
Luka İncili: Doktor veya ressam olduğu söylenen Luka, Pavlos'un talebesidir, Havari değildir. İncili M. 60
yıllarında yazmıştır. 24 babtır. İsa'nın hayatı ve tebliğ ettiği şeylerden bahsetmektedir.
Yuhanna İncili: 24 bab olan bu incili yazanın kim olduğu kesin olarak bilinmemekle beraber Yuhanna'nın
talebesi olduğu sanılmaktadır. Bu İncil'de İsa'nın, Allah'ın oğlu olduğu tezi üzerinde ısrarla durulmaktadır.
Aslında bugün elimizde bulunan İncil'de bu dört incilin dışında 23 incil daha olup toplam 27 incilden meydana
gelmiştir. Halbuki Allah'ın Hz. İsa'ya indirmiş olduğu İncil birdir.56

51
el-Maide: 5/46-48.
52
Kitâb-ı Mukaddes, Matta, I, 1, 14; S.C.F.Brandon, A Dictionary of Comparative Religion, London, 1970, s. 310; Anne Merie Sechimmel,
Dinler Tarihine Giriş Ankara 1955, s. 210.
53
Maurice Bucaılle, Kitâb-ı Mukaddes Kur'an ve Bilim (trc. Suat Yıldırım), İzmir, 1981, s. 90 vd.; Ekrem Sarıkçıoğlu, Başlangıçtan
Günümüze Dinler Tarihi İstanbul 1983, s. 206 207.
54
Schimmel a.g.e., s. 118; Bucaılle, a.g.e., s. 96; Ahmet Güç, Şamil İslam Ansiklopedisi: 3/153-154.
55
A. Lütfü Kazancı, İslam Akaidi, Marifet Yayınları: 118.
Bir ilim adamının tespitlerine göre bugünkü incillerin gayesi; Hz. İsa'nın sözlerini ve işlerini aktarmakla, onun
yeryüzündeki risaletinin tamamlandığı sırada, insanlara bırakmak istediği talimatları onlara tanıtmak olmuştur.
Talihsizlik İncil yazarlarının, bildirdikleri olayların görgü tanığı olmamalarından ileri gelir. Onlar, Hz. İsa'nın
hayatı hakkında muhtelif Yahudi-Hristiyan cemaatlerinin, bugün kaybolmuş bulunan ve sözlü rivayetle nihai
metinler arasında vasıta rolü oynamış olan, sözlü veya yazılı durumda korunan bilgilerin, o toplulukların
sözcüleri tarafından anlatılmalarından başka bir şey değildir.57
Kur'an-ı Kerim'de semavi kitaplardan ve İncil'den şöyle bahsedilmektedir:
"Sana kitabı hak ile ve kendinden öncekini doğrulayıcı olarak indirdi. Bundan önce de insanlara doğru yolu
göstermek için Tevrat ve İncil'i indirmişti. (Doğruyu ve eğriyi birbirinden) ayırdeden (kitaplar)ı da indirdi.
Allah'ın ayetlerini inkar edenler için mutlaka çetin bir azap vardır. Allah daima üstündür ve öc alandır." (Âli
İmran: 3/34)
"Allah demiştir ki: Ey Meryem oğlu İsa, sana ve annene olan nimetimi hatırla! Hani seni Ruhu'l- Kudüs
(Cebrail) ile desteklemiştim; beşikte ve yetişkin iken insanlarla konuşuyordun; sana kitab'ı, hikmet'i, Tevrat'ı ve
İncil'i öğrettim. Benim iznimle çamurdan kuş şeklinde bir şey yaratıyor, içine üflüyordun, benim iznimle kuş
oluyordu; anadan doğma körü ve alacayı benim iznimle iyileştiriyordun; benim iznimle ölüleri (hayata)
çıkarıyordun ve İsrailoğullarını senden savmıştım; hani sen onlara açık deliller getirdiğin zaman, içlerinden
inkar edenler; bu açık bir büyüden başka bir şey değil demişti.” (el-Mâide: 5/110)58

İncil’in Tahrifi:

Mevcut İncillere Göre Hristiyanlık Akidesi:

BARNABA İNCİLİ (BARNABAS)

İncil nüshalarından aslına en yakın olanı.

Oniki Havari'den biri olup olmadığı ihtilaflı olan Barnaba, aslen Kıbrıslı olup yahudi bir aileden doğmuştur. Asıl
adı Joseph (Yusuf)'tur. Barnaba ise "teselli oğlu" anlamında ona sonradan verilmiş bir lâkaptır.59
Hz. İsa'nın tebliğini yaymaya çalıştığı üç yıllık süre içerisinde zamanının büyük bir kısmını onun yakın takipçisi
olarak geçirmiştir. Hz. İsa'dan öğrendiklerini ve duyduklarını bir kitapta topladığı bilinmektedir. Bu kitaba, onun
adına izafeten "Barnaba İncili" denilmekte, ancak, kitabını ne zaman yazdığı kesin olarak bilinememektedir.
Barnaba İncili M.S. 325'e kadar İskenderiyye kiliselerinde kabul edilmiştir. İsa'nın doğumundan sonraki birinci
ve ikinci asırlarda, Tevhîd'i desteklemiş olan İraneus'un (M.S. 120-200) yazılarında elden ele dolaşmıştır. M.S.
325'te meşhur İznik Konsülü toplandı. Teslis akîdesi, Pavlus hristiyanlığının resmi doktrini olarak ilân edildi.
Kilisenin resmi İncilleri olarak Matta, Markos, Luka ve Yuhanna İncilleri seçildi. Barnaba İncili de dahil geri
kalan bütün İnciller'in okunması ve elde bulundurulması yasaklandı. Barnaba İncili hakkında sürdürülen bu
yasaklama kararları, ileriki tarihlerde de devam etti. M.S. 366'da Papa Damasus'un (M.S. 304-384) da, İncil'in
okunmaması için bir karar çıkarttığı söylenmektedir. Bu karar M.S. 395'te ölen Kaesaria Piskoposu Gelasus
tarafından da desteklendi. Onun Apokrifal kitaplar listesinde Barnaba İncili de vardı. Apokrifa, basitçe "halktan
gizlenmiş" demektir. Papa'nın, yasaklanmış kitaplar listesine Barnaba İncili'ni de almış olması, en azından,
İncil'in varlığını göstermektedir. Ayrıca Papa'nın, M.S. 383'te Barnaba İncili'nin bir kopyasını ele geçirdiği ve
kendi özel kütüphanesinde sakladığı da bir gerçektir.60
Barnaba İncili hakkında çıkartılan bütün bu yasaklama kararları ve İncil'in okunmaması için alınan tedbirler pek
başarılı olamadı. İncil, günümüze kadar varlığını sürdürdü. Onun günümüze kadar gelmesini sağlayan Fra
Marino adında bir keşiş olmuştur. Şöyle ki:
Barnaba İncili'nin İngilizce çevirisinin yapıldığı el yazması, Papa Sextus'ta (1589-1590) bulunuyordu. Sextus,
İncil'den geniş çapta faydalanmış olan İraneus'un yazılarını okuduktan sonra İncil ile yakından ilgilenen Fra
Marino ile arkadaş oldu. Bir gün Marino, Sextus'u ziyarete gitti. Birlikte öğle yemeği yediler. Yemekten sonra
Papa uykuya daldı. Keşiş Marino, Papa'nın özel kütüphanesindeki kitapları gözden geçirmeye başladı ve
Barnaba İncili'nin İtalyanca el yazmasını ele geçirdi. İncil'i elbisesinin yeni içerisine gizliyerek oradan ayrıldı ve
Vatikan'a geldi. Bu yazma daha sonra, Amsterdam'da büyük bir ün ve otorite sahibi, hayatı boyunca bu esere
büyük bir değer verdiği bilinen bir şahsa ulaşıncaya kadar elden ele dolaştı. Onun ölümünden sonra da Prusya
Kralı temsilcisi J.E. Kramer'in eline geçti. 1713'de Kramer bu yazmayı, kitaplar uzmanı meşhur Savoy'lu Prens
Eugen'e takdim etti. 1738'de, kütüphanesi ile birlikte bu yazma da Viyana'daki Hofbibliothek'e nakledildi ve
halen oradadır. Erken kilise tarihçilerinden önemli bir zat olan Toland, bu yazmayı incelemiş ve ölümünden
56
Ahmet Kahraman, Dinler tarihi, İst. 1968, s. 189; Ahmet Güç, Şamil İslam Ansiklopedisi: 3/154.; A., Lütfü Kazancı, İslam Akaidi, Marifet
Yayınları: 119.
57
Maurıce Bucaılle, a.g.e. s. 369.
58
Ahmet Güç, Şamil İslam Ansiklopedisi: 3/154-155.
59
Kitabı Mukaddes, Resullerin İşleri, 4/36-37; Encyclopedia Britannica, U.S.A. 1970, 3/171: Türk Ansiklopedisi, İstanbul 1967, 5/265.
60
Muhammed Ataurrahim, Jesus Prophet of İslâm, England 1977, s. 39-41.
sonra 1747'de basılmış olan muhtelif çalışmalarında ona atıflarda bulunmuştur. İncil hakkında şöyle der: "Bu,
tıpkı kutsal bir kitap görünümündedir."61
Barnaba İncili'nin İtalyanca el yazması Canon ve Mrs. Ragg tarafından İngilizce'ye çevrildi ve 1907'de Oxford
Üniversitesi matbaasında basıldı ve yayımlandı. İngilizce çevirinin hemen tamamı aniden ve gizemli bir şekilde
piyasadan kayboldu. Bu çeviriden yalnız ikisinin varlığı bilinmektedir: Biri British Museum'da, diğeri de
Washington Kongre Kütüphanesi'ndedir. Kongre Kütüphanesi'nden kitabın bir mikro-film kopyası ele geçirildi
ve İngilizce çevirinin yeni bir baskısı Pakistan'da yapıldı. Bu baskının bir kopyası, gözden geçirilmiş yeni bir
baskı amacıyla kullanıldı.62
Barnaba İncili yirminci yüzyılın başında, Mısır'da, Dr. Halil Seâde tarafından Arapça'ya çevrilmiş ve esere bir de
mukaddime yazılarak Muhammed Reşid Rıza tarafından da neşredilmiştir.63
Son zamanlarda ülkemizde de İncil'in izlerine rastlandığı ve üzerinde bazı çalışmaların yapıldığı bilinmektedir:
Bunlardan biri, Abdurrahman Aygün'ün "İncil-i Barnaba ve Hz. Peygamber Efendimiz Hakkındaki Tebşîrâtı"
isimli basılmamış eseridir. Eser 1942'de yazılmıştır.64 Yine 1984'te Hakkari civarında bir mağarada, Ârâmî
dilinde ve Süryânî alfabesi ile yazılmış bir kitap bulunduğu ve bunun Barnaba İncili olduğu, yurt dışına
kaçırılmak istenirken yakalandığı da bilinmektedir.65 Ayrıca, "Barnaba İncili" adıyla Mehmet Yıldız tarafından
İngilizce'den dilimize çevrilen bir eser de 1988 yılı içerisinde Kültür Basın Yayın Birliği tarafından
neşredilmiştir.

Barnaba İncil’ini Diğer İncillerden Ayıran Özellikler:

Barnaba İncili'nin diğer dört İncil' den ayrıldığı en önemli noktalar şunlardır:
1- Barnaba İncili, Hz. İsa'nın ilâh veya Allah'ın oğlu olduğunu kabul etmez.
2- Hz. İbrahim'in kurban olarak takdim ettiği oğlu Tevrat'ta belirtildiği ve hristiyan inançlarında anlatıldığı gibi
İshak değil, İsmâil (a.s.)'dır.
3- Beklenen Mesih Hz. İsa değil Hz. Muhammed'dir.
4- Hz. İsa çarmıha gerilmemiş, Yahuda İskariyoth adında biri ona benzetilmiştir.66

AHD-İ ATİK

Eski ahid, eski sözleşme. Ehl-i kitap yani yahudî ve Hristiyanlarca kutsal sayılan kitaplardan bir kısmı. Ahdi
atik'in Rab Yahve (Yahova) ile İsrailoğulları arasındaki bir sözleşme olduğuna inanılır. Yahudi inancına göre
Rab, Hz. İbrahim (a.s.) ile bir sözleşme yapmış, aynı sözleşme daha sonraki peygamberler ile de tekrarlanmıştır.
Bu sözleşme ile Rab Yahova İsrailoğullarını kendi kavmi ilân etmiş ve onları diğer insanlardan üstün kılacağını,
onları Arz-ı Mev'ud* (Vadedilmiş Topraklar)'a götüreceğini söylemiştir. Yahudiler de bu vaade karşılık Rablerine
verdikleri sözü tutup onun emirlerinden çıkmayacaklardı. Ahd-i Atik'in ilk otuzdokuz bölümünün kutsallığı
konusunda görüş birliği olup, bunlar Kitab-ı Mukaddes'in ilk kısmını oluştururlar. Dokuz tanesi ise sadece
Katolikler tarafından kutsal sayılmaktadır.
Ahd-i Atik üç büyük bölümden oluşmaktadır. Bunlardan Nebiim ve Kütübim kısımları Hz. Davud'a indirilen
Zebur'dur. Ahd-i Atik'in en önemli bölümü ise Tora (Tevrat) olup Hz. Musa'ya indirilen kısımlardır. Bunlara
Esfâr-ı Hamse (Beş Sifr) adı verilmektedir ki bunlar: Tekvin, Huruç, Levitik, Âdât ve Tesniye'dir. Bizim Tevrat
dediğimiz bunlardan ibarettir .
Tevrat kelime olarak İbranî'ce olup "şeriat ve hak sözler" anlamını taşımaktadır. Kur'an-ı Kerim'de de Tevrat
kelimesi için "İnsanlar için bir hidayet" olarak indirildiği67 ifade buyurulmaktadır. Hz. Musa hayattayken okuma
yazma bilenlerin azlığı ve bu ilâhî kitabı ezberleyenlerin hemen hemen yok oluşu Tevrat'ın elde çok az
nüshasının bulunmasına sebep olmuştu. Zamanla az olan bu nüshalar çeşitli sebeplerden dolayı korunamamıştı.
Bilhassa Babil İmparatoru Buhtunnasır'ın Kudüs'ü zapt ve tahrip ederek İsrailoğulları âlimlerini öldürmesi ve
şehri tahrip sırasında elde mevcut olan Tevrat nüshalarının yanması Tevrat'ın aslının kaybolmasına yol açmıştı.
Bunun için de İsrailoğullarının elinde ilâhî bir emirler manzumesi kalmamış, dini hüküm ve itikad esaslarını
düzenleyen kutsal kitap kaybolmuştu.
İsrailoğulları peygamberlerinden Hz. Süleyman (a.s.)'dan sonra gelen yirmidört yahudi hükümdarı, Hz. Musa
(a.s.) ve ondan sonraki peygamberlerin getirdiği tevhîd akidesini terkederek irtidat etmiş, hatta çoğu

61
Ataurrahim, a.g.e, s. 41-42.
62
Ataurrahim, a.g.e., s. 42.
63
Ahmed Şelebi, Mukârenetü'l-Edyân, Mısır 1984, 2/215.
64
bk. Osman Cilacı, "Barnaba İncili Üzerine Bir Türkçe Yazma ", Diyanet Dergisi, Ekim-Kasım-Aralık,1983, cilt:19, sayı: 4, s. 25-35.
65
bk. İlim ve Sanat, Mart-Nisan 1986, sayı: 6, s. 91-94.
66
Muhammed Ebu Zehra, Hristiyanlık Üzerine Konferanslar, Trc. Âkif Nuri, İstanbul 1978, s. 105-107; Ahmet Güç, Şamil İslam
Ansiklopedisi: 1/201-202.
67
Âli İmrân, 3/3-4.
putperestliğe geri dönmüştü. Bu dönemde İsrailoğulları arasında son derece yaygın hale gelen putperestliğin
etkisiyle Mescid-i Aksa'nın içi putlarla dolmuştu.
Bize gelen bilgilere göre M.Ö. 622 yılında İsrailoğulları'nı yöneten Buşia adında bir hükümdar tekrar Hz.
Musa'nın getirdiği dine dönmüştü. Bu hükümdar döneminde yaşayan Azra adında bir kâhin, kaybolmuş olan
Tevrat'ın asıl nüshasını Kudüs'te bulup çıkardığını ileri sürmüş ve İsrailoğulları'na kendi uydurduğu bir kitabı
Tevrat diye kabul ettirmişti. Eldeki Tora (Tevrat)'yı Azra yazmış ve bunun için Hz. Musa (a.s.)'ya indirilen Esfâr-
ı Hamse (Beş Sifr) dışında birçok ilâve yapılmıştı. Zira bu ilâvelerde Hz. Musa'nın ölümünden ve ondan sonra
meydana gelen olaylardan da söz edilmektedir. Hz. Musa'nın vefatıyla ilâhî vahiy kesildiğine göre, bu bilgilerin
Azra'nın ilâveleri olduğu gayet açıktır. Böylece tek kişinin bilgi ve rivayetine dayalı olan bu kitap Tevrat olarak
kabul görmüş, nüshaları çoğaltılarak yahudiler arasında yayılmıştı. Asırlarca sonra ve kaybolduğu kesinlikle
bilindiği halde bu yolla ortaya çıkarılışı, bu kitabın sıhhati hakkında bize belli bir fikir ve kanaat vermektedir.
Kur'an-ı Kerim'de de Tevrat'ın tahrif edildiği hususunda şöyle buyurulmaktadır:
"Halbuki onlardan (Hahamlık görevi yapan) bir grup, Allah'ın Kelâmını dinleyip iyice anladıktan sonra bunu
bile bile tahrif ediyorlar." (el- Bakara, 2/75).
Bu duruma göre bugünkü Yahudilerin elinde olan Tevrat Cenâb-ı Allah tarafından Hz. Musa (a.s.)'ya indirilen ve
Kur'an-ı Kerim'de zikredilen kitap değildir.
Tevrat'ın bugün elde mevcut olan nüshalarına gelince, üç adet olup, şunlardır:
1- Başta Yahudiler ve Hristiyanlardan yalnız Protestan mezhebince kabul edilen ve İbrânice olan nüsha.
2- Roma ve Doğu kiliseleri tarafından kabul gören Yunanca nüsha.
3- Sâmirî dilinde yazılmış ve yalnız Sâmirîlerin mûteber saydıkları nüsha.
Bu nüshalar Tevrat'ın en mûteber nüshaları olduğu halde aralarında birçok tezatlar, birbirine benzemeyen
bilgiler, birbiriyle uyum sağlamayan bölümler vardır. Meselâ Hz. Âdem (a.s.)'in yaratılışından Hz. Nuh (a.s.)
tufanına kadar geçen zaman Yunanca nüshada 2260, Sâmirî dilinde yazılan nüshada 1307 ve İbrânice nüshada
1650 yıl olarak kaydedilmektedir. Azra'nın bulduğunu söylediği nüsha bir dilden diğer dile aktarılırken, bir çok
kısım, fıkra ve olay çıkarılmış; yer yer birçok tahrifata uğramıştır. Nüshalar arasında çok açık bir üslûp farkı
göze çarpmaktadır. Bu nüshalarda bazı peygamberler hakkında verilen bilgilerde peygamberlerin "İsmet" sıfatı
ile çelişen hususlar bulunmaktadır. Ayrıca birçok hurafe ve masal özelliği taşıyan kısımlar vardır. Bu bilgilerin
Allah tarafından bir peygambere vahyedilmesinin mümkün olmadığı gayet açıktır. Bu nüshalara sahip çıkan
grupların her birinin diğer nüshaların uydurma olduğunu ileri sürüp yalnız kendi nüshalarını kabul etmeleri de
ayrı bir durumdur. Fakat bütün bunlara rağmen elde bulunan bu kutsal kitapta ilahî bazı bilgileri çağrıştıracak
özellikler vardır.68

AHD-İ CEDİD

Yeni ahid, yeni sözleşme. Hristiyanlara göre, putperestliğe sapan yahudîlerin bu durumlarına acıyan Cenâb-ı
Allah, İsrâiloğulları ile yeni bir sözleşme yapmıştır. Bu sözleşme Hristiyan inancına göre, Allah'ın kendi oğlunu
insan şeklinde dünyaya göndermesi, Mesih'in çarmıha gerilmesi ve öldürülüp tekrar diriltilmesi gibi sapık
bilgilerle yoğrulmuş bir akîdeyi yansıtan muharref kitap İncil'den ibarettir. Buna göre Ahd-i Cedîd yalnız
hristiyanlara ait olan kutsal kitaba yani İncil'e verilen isimdir. Yahudiler ve hristiyanların müşterek olarak
inandıkları Ahd-i Atik'in otuz dokuz bölümü ile Ahd-i Cedîd biraraya getirilerek bunlara "Kitâb-ı Mukaddes" adı
verilmiştir.
İncil'in Hz. İsa'ya Cenâb-ı Allah tarafından indirildiği hususunda Kur'an-ı Kerim'in Mâide Suresi, 5/46. âyeti ile
şöyle buyrulmaktadır:
"Ardından da (bu peygamberlerin) izlerince Meryem oğlu İsa'yı kendinden önce gelen Tevrat'ın bir tasdikçisi
olarak gönderdik. Ona da içinde bir hidâyet, bir nur bulunan İncil'i verdik. Bu ondan önceki Tevrat'ın bir
doğrulayıcısı ve takva sahipleri için bir hidayet ve öğüt vericidir."
"Göz nuru" anlamına gelen İncil, Hz. İsâ (a.s.)'ın kendi konuştuğu İbrânî dilinin bir lehçesi olan Süryanice ile
nâzil olmuştur. Fakat bugün Hz. İsâ'nın konuştuğu lehçe ile tam olarak uyuşan bir nüshası yoktur. Bu da bugün
hristiyanların elinde bulunan İncil nüshalarının tamamen değiştirilmiş olup aslının bulunmadığını
göstermektedir. Zira İncil'in Hz. İsâ'nın dünyadan ayrılışından en az elli yıl sonra ve başkaları tarafından
yazıldığı bilinen bir husustur. Ahd-i Cedîd'in içinde dört adet İncil mevcut olup bunların hepsi Hz. İsâ (a.s.)'ın
hayatını anlatmaktadır.
Bugün elde olup Hristiyanlar tarafından kabul gören dört İncil, ilk dönemlerde birçok Hıristiyan tarafından
reddedilen ve asla kabul görmeyen kitaplardı. Hıristiyanlığın ilk dönemlerinde din adamları ve kiliselerin elinde
çok sayıda ayrı ayrı İnciller vardı. Bunun için Hıristiyan dünyasında büyük ayrılık ve kargaşalıklar görülüyordu.
Nihayet hristiyanlığı Bizans'ın resmi dini olarak kabul eden imparator Konstantinos'un buna müdahale etmesiyle
Miladî 325 yılında hristiyanlığın inançlarını ve kutsal kitabını tesbit etmek üzere İznik'te bir konsil (Ruhanî
Meclis) toplandı. Bu konsile hıristiyan dünyasından ve çeşitli mezhep ve ekolden bin civarında din adamı ve
hıristiyan bilgini katılmıştı.
68
Ahmed Ağırakça, Şamil İslam Ansiklopedisi:
Bunların içinden Hz. İsâ'nın ilâh olduğuna inanan üç yüz on sekiz kişinin kararıyla bugünkü dört İncil kabul
edilerek diğer kitaplarla birlikte hepsine "Ahd-i Cedîd" adı verildi. Bu konsilde günlerce süren tartışmalar
neticesinde Hz. İsâ'nın ilâh olduğu hususu kararlaştırılmış fakat bu karara çok az kimse katılmıştı. Matta, Luka,
Yuhanna ve Markos adını alan bu dört adet İncil'in Hz. İsâ'ya indirilen ve Kur'an-ı Kerim'de zikredilen Semâvî
kitapla ilgisi olmadığı, içindeki birçok basit, birbiriyle çelişen bilgi ve hikâyelerden anlaşılmaktadır.
Her şeyden önce bu İncillerdeki uslüp aslâ ilâhi bir özellik taşımamaktadır. Hz. İsâ'nın dünyadan ref'i esnasında
üç gün zindanda kaldığı Petros risalesinde yazıldığı halde diğerlerinde mevcut değildir. Eldeki İncillerin hiç biri
sahih bir rivâyetle adını taşıdıkları müelliflerine ulaştırılamamaktadırlar. Bu dört İncil ele alındığında gerek
kısım gerekse âyet sayısı itibariyle ve konuyu ele alış şeklinden aralarında çok büyük ve derin farkların ortaya
çıkması, bunların ayrı ayrı kimseler tarafından yazıldığını göstermektedir.
Bugün hristiyanların elinde bulunan bu dört İncil'den Matta 28 kısım, Luka 24 kısım, Yuhanna 21 kısım ve
Markos da 16 kısımdan ibarettir.
Bütün bu bilgilere göre bugün bir müslüman olarak Tevrat, Zebur ve İncil'in ilâhi birer münzel kitap olduklarına
iman ediyor isek, şu mevcut değiştirilmiş halleriyle değil, Cenâb-ı Allah'ın Hz. Musâ, Hz. Dâvud ve Hz. İsâ'ya
indirdiği şekillerine ve sahih metinlerine iman ediyoruz. Ancak bununla beraber Kur'an'ı Kerim'in gelişiyle
bunların bütün hükümleri mensuh olmuştur. Tek hüküm ve şeriat olarak Allah'ın son-mesajı Kur'an-ı Kerim'in
hükümleri geçerlidir. 69

KUR'ÂN-I KERÎM

Son vahiy dini olan İslâm'ın kutsal kitabı. Kur'ân, tercih edilen görüşe göre, "karae" fiilinden edilen bir mastar
olup, Allâh'ın son kitabına özel ad olmuştur. Kök anlamı; okumak, toplamak, bir araya getirmek demektir.
Âyetlerde bu anlamı görmek mümkündür:
"Ey Muhammed! Cebrail sana Kur'ân'ı okurken, acele ederek onunla beraber dilini oynatma. Onu bir araya
toplamak ve okutmak şüphesiz bizim işimizdir. Biz onu Cebrail'e okuttuğumuz zaman, sen onun okuyuşunu izle."
(el-Kıyâme: 75/16-18)
Kur'ân-ı Kerim'in özlü tarifi şöyledir: Yüce Allah, tarafından Hz. Muhammed'e arapça olarak indirilmiş, bize
kadar tevatür yoluyla nakledilmiş, mushaflarda yazılı, Fatiha Sûresi ile başlayıp Nâs Sûresi ile sona eren
kelâmıdır.
Kur'ân-ı Kerim'in, Hz Muhammed'in risaletinin başında ilk inen âyetleri şunlardır:
"Yaratan Rabbinin adıyla oku. O insanı bir kan pıhtısından yarattı. Oku! Rabbin, kalemle öğreten, insana
bilmediğini bildiren en büyük kerem sahibidir." (el-Alâk: 96/1-5)
İlk inen âyetlerin inananları okumaya, öğrenmeye, yazmağa ve araştırmaya çağırması ilim için büyük teşvik
mesajı taşır. Kur'ân'ın son inen âyeti de şudur:
"Bu gün size dininizi ikmal ettim, üzerinize olan nimetimi tamamladım, din olarak sizin için İslâm'ı seçtim." (el-
Mâide: 5/3)
İslâm'ın kutsal kitabının özel adı olan Kur'an kelimesi, Cenab-ı Hak tarafından altmış sekiz kadar âyette
kullanılır. Bir kaçını örnek olarak sunacağız:
"Biz şüphesiz bu kitabı okuyup anlamanız için arapça bir Kur'an olarak indirdik." (Yûsuf: 12/2)
"Ey Peygamber! Kur'anı okumak istediğin zaman, Allah'ın rahmetinden kovulmuş şeytanın şerrinden Allah'a
sığın.” (en-Nahl: 16/98) Yani "eûzübillâhimineşşeytânirracîm" de.
"Kur'an okunduğu zaman onu dinleyin. Ve susun ki merhamet olunasınız." (el-A'râf: 7/204)
"Şüphesiz bu Kur'an, insanları en doğru yola götürür. Salih amel işleyen mü'minlere büyük bir mükâfat
olduğunu, âhirete iman etmeyenlere de can yakıcı bir azap hazırladığımızı müjdeler." (el-İsrâ: 17/9-10)
"Biz Kur'an'ı, iman edenler için bir şifa ve rahmet kaynağı olarak indiriyoruz. Kur'an, zalimlerin ise ancak
zararını arttırır." (el-İsrâ: 17/82)
İslâm hukukunda Kur'ân için daha çok "Kitap" ismi kullanılır. Birçok âyette "el-Kitâb" kelimesinin Kur'ân-ı
Kerîm anlamında kullanıldığı görülür
"Elif. Lâm. Mîm. Bu o kitaptır ki, kendisinde (Allah tarafından gönderildiğinde) hiç şüphe yoktur." (el-Bakara:
2/1)

69
Ahmed Ağırakça, Şamil İslam Ansiklopedisi:
Bundan başka çeşitli âyetlerde Kur'ân için başka isimler de kullanılmıştır. Bunlardan bazıları şunlardır: el-
Furkân70, ez-Zikr71, en-Nûr72, er-Rûh73, el-Hudâ74, eş-Şifâ75, el-Mecîd76, el-Mesânî77, Ümmü'l-Kitab.78

Kur'ân'ın Toplanması:

Peygamberimiz son peygamber, kitabımız da son indirilen kitaptır. Vahyedildiği bugüne kadar aynı safiyet üzere
gelmiş, Kıyamete kadar da bozulmadan devam etmesi Allah Teala tarafından garantilenmiştir.
Peygamberimiz kırk yaşına ulaştığı zaman Cebrail aleyhisselam vasıtasıyla, kısa ve uzun fasılalarla, bazan bir
ayet, bazan birden fazla ayet veya tam bir sure halinde olmak üzere yirmi üç seneye yakın bir zamanda
indirilmiştir. İnen her ayet, başta peygamber efendimiz olmak üzere pek çok sahabe tarafından ezber edilmiş,
yazılmış, kontrol edilmiş, namazlarda ve namaz harici zamanlarda devamlı tekrar edilmek suretiyle diğer kitaplar
gibi zayi olmasına meydan verilmemiştir.
Peygamberimiz hayatta iken devamlı olarak vahiy gelmesi ve Kur‘an-ı Kerim‘in indiriminin son bulmaması
sebebiyle baştan sona ayrı ayrı yazılmış olmakla beraber bir kitap haline getirmek mümkün olmamış, son
indirilen ayetten sonra da peygamberimiznihayet bir hafta kadar yaşadıktan sonra ahiret alemine teşrif
buyurmuşlardır.79
Ashab-ı Kiram, Hz. Peygamber (s.a.s)'in sağlığında Kur'an'ın bütününü yazmıştır. İnen her âyeti bizzat Hz.
Peygamber tarafından vahiy katiplerine okunur, onlar da yerlerine yazarlardı. Ancak Hz. Peygamber (s.a.s), nâzil
olan âyetlerin ashabı tarafından ezberlenmesini yeterli görmemiştir. Çünkü onları ashabından ne kadar çok kimse
ezberlemiş olursa olsun, hafıza, daima unutkanlık illetine maruz kalabilecek olan bir yetenektir ve belirli bir
zaman için çok güçlü olsa bile, sonradan bu gücünü ve dolayısıyla güvenilir olma vasfını yitirebilir. İşte bu
sebeble Hz. Peygamber, vahyi ezberleyenler yanında, onu bir de yanlışsız olarak yazabilecek kâtipler edinmiş ve
kendisine bir âyet nazil olduğu zaman, onu bu katipler aracılığıyla yazdırmıştır. Hz. Ebu Bekir, Ömer b. Hattab,
Osman b. Affân, Ali b. Ebî Tâlib, Zubeyr b. el-Avvâm, Ubeyy ibn Ka'b, Zeyd b. Sâbit, Muâviye b. Ebî Süfyan,
Muhammed b. Mesleme, Eban b. Sa'd, Hz. Peygambere vahiy katipliği yapan sahabilerden bazılarıdır.
Kur'an-ı Kerim, Hz. peygamber devrinde bizzat vahiy meleği ve Nebi (s.a.s)'in birbirlerine karşılıklı okumaları
ve de sahabilerin ezberlemesiyle korunmuştur. Ancak Hz. Peygamber' in sağlığı müddetince devam eden vahyin
bütün bir kitabta toplanmasına imkân yoktu. Çünkü vahyin Hz. Peygamberin ölümüne kadar devam ettiği
bilinmektedir.80 Hz. Peygamber'in vefatından dokuz gün öncesine kadar devam eden vahiy onun vefatıyla son
buldu. Böylece Kur'an inen son âyetle tamamlanmış oldu.
Yüz on dört sûre, altıbin altıyüz altmış altı âyetten müteşekkildir.
Kur'an sûreleri bazen bir bütün olarak bazen de bölümler halinde indirildi. Bazı sûreleri Mekke'de inmesi
dolayısıyla "Mekkî", bazıları Medine'de indirildiklerinden "Medenî" diye nitelendirilmiş ve yirmi iki yılda
tamamlanmıştır.
Vahyedilen bütün sûrelerin hafızlar tarafından ezberlenmesi, kemik, tahta, papirüs, deri ve kiremit inceliğindeki
pişirilmiş tuğlalara yazılmak suretiyle korunmuştur.
Hz. Peygamber (s.a.s)'in vefatını takip eden Yemâme savaşlarında yetmiş kadar hafız (kurrâ)'ın şehid düşmesi
müslümanları telâşa düşürmüştü. Hz. Ömer de hafızların toplanması için halife Hz. Ebu Bekir'e başvurarak
konunun görüşülmesini istemişti. Bunun üzerine Hz. Ebu Bekr, Zeyd İbn Sâbit başkanlığında toplanan Abdullah
b. Zübeyr, Sa'd b. Ebi Vakkas, Abdurrahman b. Haris b. Hişam'ın da bulunduğu büyük bir komisyon tarafından
Kur'an sahifeleri Mekke lehçesi esas alınarak bir araya getirildi.81
Ayetlerin toplanmasında şu prensiplere dikkat edilmiştir:
1) Ezberden hiçbir ayet yazılmayacak ve mutlaka ezbere de bilinmek şartıyla yazılı bir vesika bulunacaktır.
2) Yazılı vesikanın, peygamberimizin huzurunda yazıldığı hakkında onu yazılırken gören iki şahid bulunacaktır.
Peygamberimizin huzurunda, onun kontrolü altında yazılmamış olan hiçbir yazı kabul edilmeyecektir.
Ba ağır şartlar altında, baştan sona hiç ihtilaf edilmeden toplanan kitap, Rasulullah’ın mescidinde, daha sonra
Kabe-i Muazzama’da halkın tetkikine sunulmuş, itirazı olanın halifelik makamına bildirmesi ilan edilmiş fakat
en küçük itiraz vaki olmamıştır. Böylece, ashab-ı kiramın tamamının da icmaı ile Allah’tan geldiği gibi tesbit
70
el-Furkân: 25/1.
71
el-Hicr: 15/9.
72
en-Nisâ: 4/174.
73
eş-Şûrâ: 42/52.
74
el-Bakara: 2/2.
75
el-İsrâ: 17/82.
76
el-Burûc: 85/21-22.
77
ez-Zümer: 39/23.
78
ez-Zuhruf: 43/1-4; Hamdi Döndüren, Naci Yengin, Şamil İslam Ansiklopedisi: 3/405-406.
79
A., Lütfü Kazancı, İslam Akaidi, Marifet Yayınları: 120.
80
Buharî Tecrid-i Sarih: 11/228.
81
Muhammed Hamidullah, İslam Peygamberi, çev. Salih Tuğ, İstanbul 1980, 3/761.
edilen Kur’an-ı Kerim, vefat edinceye kadar Hz. Ebu Bekir’de kalmış, sonra Ömer’e geçmiş, daha sonra da Hz.
Ömer’in kızı ve peygamberimizin hanımı Hazreti Hafsa’nın yanında muhafaza edilmiştir.82
Hafız ve kâtib olan Zeyd b. Sâbit, Hz. Ebû Bekir'in talimi, Hz. Ömer'in yardım ve gözetimi altında, elinde yazılı
Kur'an metni olan herkesin bu metinleri getirmesini ve getirirken de ellerindeki metinlerin bizzat Hz.
Peygamberden yazıldığına dair iki güvenilir şahid gösterilmesi istendi. Böylece bütün metinler toplanarak bir
araya getirilmiş ve Kur'an-ı Kerim'in aslî nüshası yazılarak halife Hz. Ebu Bekir'e teslim edilmiştir. Zeyd b.
Sâbit'in çalışmalarıyla ortaya koyduğu bu aslî nüshaya "İmam Mushaf" adı verilmiştir. Abdullah b. Mes'ûd'un
teklifiyle iki kapak arasında "İmam Mushaf" üzerinde yapılan danışma ve görüşmeler sonucunda bunun üzerinde
her hangi bir noksanlık görülmemiş ve güvenirliği konusunda ittifak sağlanmıştır. Böylece Kur'an-ı Kerim her
hangi bir tahrifata uğramadan "Mushaf" haline getirilerek aynı mushaftan çoğaltılan mushafların ana kaynağını
teşkil etmiştir.
Hz. Ömer devrinde Kur'an öğretimine hız verildi. Gerek Medine'de gerekse sınırları günden güne genişleyen
İslam Devletinin diğer merkezlerinde en sıhhatli kaynak olan hâfiz sahabilerin öğretmen ve gözetmenliğinde pek
çok hâfız yetiştirilmiştir. Fakat zamanla fetihlerin hız kazanması ve yeni fethedilen yerlerde ortaya çıkan kavim
ve kabilelerin müslüman oluşu farklı şive ve lehçelere göre okuyuş ayrılıklarını ortaya çıkarmıştır. Bu durum
M.648'de Ermenistan ve Azerbaycan fethinde Şamlı ve Iraklı askerlerin yan yana gelmesi ile farklı okuyuşların
su yüzüne çıkmasını sağladı. Bu tartışma ortamının daha fazla büyümesine engel olmak için Huzeyfe b. Yemân,
Halîfe Hz. Osman'a başvurarak bu durumun düzeltilmesini, ihtilafın ortadan kaldırılmasını istedi. Bunun üzerine
Halife Hz. Osman, Rasulullâh'ın diğer ashabı ile de istişare ederek, İslâm dünyasında yalnızca Hz. Ebu Bekr'in
emriyle derlenmiş olan onaylı Kur'ân mushaflarının kullanılmasını ve bir başka lehçe yahut ağız ile yazılmış tüm
diğer nüshaların kullanılmasının yasaklanmasını kararlaştırdı. Hz. Osman bir önlem olarak da gelecekte herhangi
bir kargaşa yahut yanlış anlamaya meydan vermemek için diğer tüm nüshaları yaktırarak ortadan kaldırma
yoluna gitti. Hz. Ebû Bekir zamanında yazılan İmam Mushaf, Hz. Ömer'in ölümünden sonra kızı ve
Peygamberimizin hanımı Hz. Hafsa'ya geçmişti. Hz. Osman zamanında bu nüshadan çoğaltılan mushafların yedi
nüsha olduğu söylenir.83 Bunlar Medine, Mekke, Şam, Kûfe ve Basra'ya gönderilerek müslümanlar arasında
çıkabilecek farklı okuyuşlar önlenmiş oldu. Hatta Hz. Ali'nin Hz. Osman için "Eğer Osman (r.a) Kur'an'ın tek
kitap halinde toplatılarak çoğaltılması işini yapmasaydı ben yapardım" dediği bilinmektedir.
Kur'an-ı Kerim Fatiha sûresi ile başlayıp Nâs sûresi ile son bulmuştur. Ondört yerinde tilâvet secdesi yer
almaktadır.84 Bunlar okunduğunda tilâvet secdesi yapmak vacibdir.
Hz. Osman (r.a) tarafından değişik vilâyet merkezlerine gönderilen nüshalar asırların geçmesiyle kayboldu.
Günümüzde halen onlardan bir tanesi İstanbul Topkapı müzesinde; bir diğer tam olmayan nüshası Taşkent'te
bulunmaktadır. Çarlık Rus hükümeti onun faksimile ile röprodüksiyonunu (fotoğraf veya fotokopi ile tam
kopyasını) neşretmiştir. Şu anda dünyanın her yanında okunmakta olan Kuran'larla Taşkent'teki Kur'an arasında
tam bir benzerlik, aynılık sözkonusudur.85
Hz. Ebû Bekr'in86 halifeliği sırasında Kur'an-ı Kerîm toplanıp iki kapak arasında kitap haline getirilince, uygun
bir isim aranmış, Abdullah b. Mes'ud'un87 "Habeşistan'da bir kitap gördüm, ona Mushaf adını vermişlerdi"
demesi üzerine, halife tarafından bu isim uygun bulunmuştur.88 Mushaf; sayfalardan meydana gelmiş kitap
anlamına gelir.89

Kur'an-ı Kerîm'in Muhtevası:

Kur'an yirmi üç yılda parça parça indirilmiştir. On üç yıl kadar süren Mekke döneminde inen âyet ve sûreler
daha çok İslâm inanç ve ahlâkı ile ilgili konuları kapsar. Allah'ın birliğine, meleklere, peygambere, kitaplara ve
âhiret gününe iman gibi. Hz. Âdem (a.s)'den beri gelen tevhid inancı işlenir. Allah'a ortak koşma ile mücadele
edilir ve geçmiş milletlerden ibretli kıssalar anlatılır. Bu arada tevhid inancından ayrılmış olan atalarının bu
yanılgısı şöyle ifade edilir:
"Onlara; Allah'ın indirdiğine uyun, denilince, hayır biz atalarımızı üzerinde bulduğumuz şeye uyarız, derler. Ya
ataları bir şeye aklı ermeyen ve doğru yolda olmayan kimseler idiyseler?" (el-Bakara: 2/170)
Cenab-ı Hak, Kur'ân-ı Kerîm'in, Hz. Âdem'den sonra peygamber olan Hz. Nuh'tan itibaren devam eden vahiy
zincirinin devamı olduğunu da açıklar:

82
A., Lütfü Kazancı, İslam Akaidi, Marifet Yayınları: 120-121.
83
Muhammed Hamidullah, a.g.e., 2/763.
84
el-A'raf: 19/58; er-Râd: 13/1; en-Nahl: 16/50; el-İsra: 17/107; Meryem: 19/58; el-Hacc: 22/18; Furkan: 25/60; en-Neml: 27/25; es-Secde:
32/15; Sad: 38/24; Fussilet: 41/37; en-Necm: 53/62; İnşikâk: 84/21; Alâk: 96/19.
85
Muhammed Hamidullah, İslam'a Giriş, Ankara, t.y, s. 41; M. Hamidullah, İslâm Peygamberi: 2/763.
86
Ö. 13/634.
87
Ö.32/652.
88
Celâleddin es-Süyûtî, el-İtkân f i Ulûmi'l-Kur'ân, terc. Sakıp Yıldız, H. Avni Çelik, İstanbul 1987, 1/124.
89
Hamdi Döndüren, Naci Yengin, Şamil İslam Ansiklopedisi: 3/406-407.
"Şüphesiz biz, Nuh'a ve ondan sonra gelen peygamberlere vahyettiğimiz gibi sana da vahyettik. İbrahim'e,
İsmail'e, İshak'a, Yakub'a, torunlarına, İsa'ya, Eyyûb'a, Yunus'a, Hârun'a ve Süleyman'a da vahyettik. Dâvud'a
Zebûr'u verdik." (en-Nisâ: 4/163)
Medine'de inen âyet ve sûrelerde daha çok hukuk kuralları yer almıştır. Aile ve devletin tanzimi, insanların
birbiriyle veya devletle olan ilişkileri, akitler, sulh ve savaş halleri bu âyetlerde açıklanır. Çünkü M. 622
tarihinden itibaren artık Medine'de bu hükümleri uygulamak için yeterli güce sahip bir İslâm Devleti teşekkül
etmişti. Bu Devlet'in başında da Allah'ın elçisi Hz Muhammed bulunuyordu.
Allah-ü Teala hafifinden ağırına doğru bir yol izleyerek hükümler gönderiyor, Rasûlüllah ve ashabı bunları
geciktirmeksizin uyguluyordu. Kur'an dilini bilmeleri, namazlarda, mescid içinde ve dışında okunan sûre ve
ayetleri anlamalarını kolaylaştırıyordu. Bu devrin özelliği; iyi ve yararlı olanı almak, kötü ve zararlı olanı
kaldırmak şeklinde özetlenebilir. Yükümlülükler birden gelmemiş, gelenler de giderek tamamlanmıştır. Mesela:
namaz, sabah ve akşam iki vakit iken, sonra beş vakit olmuştur. İçki önceleri yasaklanmamış, sadece zararlı
olduğu belirtilmiş, sonra sarhoş iken namaza yaklaşılması yasaklanmış, en sonunda da kesin olarak haram
kılınmıştır.90
Kur'an-ı Kerim'de yer alan hükümler insanların gücü yeteceği ölçüdedir. Ayette şöyle buyurulur: "Allah hiçbir
kimseye gücünün yeteceğinden başkasını yüklemez." (el-Bakara: 2/286)
Hükümlerde başka bir özellik de kolaylık prensibidir.
"Allah size kolaylık diler. Size güçlük istemez." (el-Bakara: 2/185)91
Hz. Peygamber ayetlerde belirtilmeyen hususlarda ağır hükümler konulmasından çekinir, çeşitli konularda çok
soru soran sahabelere: "Ben sizi kendi halinize bıraktığım sürece, siz de beni kendi halime bırakın." buyururdu.92
Nitekim hac ibadeti farz kılınınca93 Rasûlüllah (s.a.s.) bunu tebliğ etmiş ve ashab-ı kirama hac yapmalarını
bildirmiştir. Bir sahabenin bu ibadeti için: "Her yıl mı?" sorusuna üç defa tekrarlaması üzerine, Allah'ın elçisi
şöyle buyurmuştur: "Sizden öncekiler, peygamberlerine çok soru sormaları ve aldıkları cevaplarla amel
etmemeleri yüzünden helak olmuşlardır. Ben sizi kendi halinize bıraktığım sürece siz de beni kendi halime
bırakın."94
Kur'an'ın parça parça inişi uygulamayı kolaylaştırıyordu. Diğer yandan, bu sayede, gelen ayetler ezberlenip,
ünsiyet meydana geliyor, kalblere yerleştiriyordu. Müşrikler Kur'an'ın bir defada inmesi gerektiğini söyleyerek
tenkid yönetilince, kendilerine yüce Allah şöyle cevap verdi:
"İnkar edenler; Kur'an ona bir defada indirilmeliydi, derler. Halbuki biz onu böylece senin kalbine yerleştirmek
için azar azar indirir ve onu ağır ağır okuruz." (el-Furkan: 25/32)
Ayetlerin olaylar üzerine inişi, tam ihtiyaç sırasında gelişi, toplumda gerekli etkiyi göstermesine yardımcı
olmuştur. Bu yüzden, ayetlerin iniş sebepleri (esbab-ü nüzul). Kur'an tefsirlerinde önemli bir alt yapı
oluşturmuştur.
Kur'an-ı Kerim'i gerek Mekke ve gerekse Medine döneminde Hz. Peygamberden bir vahiy katipleri grubu
yazmış ve bu yazılanları sahabeden yalan üzerine birleşmeleri aklen mümkün olmayan bir topluluk ezberlemiş,
böylece her devirde yalanda birleşmesi düşünülmeyen topluluklar birbirlerinden naklederek, hiçbir tahrif ve
değişikliğe uğratılmadan, ilave ve eksiklik yapılmadan mushaflara yazılı ve hafızalarda kayıtlı olarak bize kadar
ulaşmıştır. Tevatür yoluyla nakil, nakledilenin doğruluğu konusunda İslam bilginleri arasında hiçbir görüş
ayrılığı yoktur. Bu prensip gereğince Hz. Ebu Bekir'in halifeliği sırasında Kur'an toplanırken tevatür derecesini
bulmayan Abdullah b. Mesud'un kendisinin daha iyi anlaması için açıklayıcı olarak koyduğu bazı ifadeler
komisyonca metne eklenmemiştir. Bunlardan birisi de yemin ile ilgili; "Bunları yapma imkânını bulamayan
kimsenin üç gün oruç tutması gerekir." (el-Maide: 5/89) âyetinin devamında "mütetâbiat (peşpeşe)" ilavesidir.
Yine Abdullah b. Mes'ud'un annelerin nafakası ile ilgili: "Mirasçı da (yukarıda) belirtildiği şekilde (nafaka ile)
yükümlüdür." (el-Bakara: 2/233) âyetindeki "mirasçı hakkında "zi'r-rahimi’l-mahrem (evlenilmesi yasak olan
yakın hısımlardan olan) şeklinde ilâve taşıyan kıraati de Kur'an'dan sayılmaz.95
Tevâtür derecesine ulaşamayan bu gibi kıraatlerin hukukçular için delil olarak kullanılıp kullanılamayacağı
konusunda görüş ayrılığı vardır. Hanefilere göre, bu kıraat şekillerini nakleden sahabe bunu ya Hz.
Peygamber'den işitmiştir veya kendi görüşü ve ictihadı olarak ifade etmiştir. Bunun, en azından Allah'ın kitabını
tefsir için vârid olmuş bir sünnet olduğu açıktır. Sünnetin hüküm kaynağı olduğunda ise şüphe yoktur. İşte bunun
bir sonucu olarak Hanefîler yemin keffâreti olarak tutulacak orucun peş peşe üç gün tutulmasını gerekli görürler.
Şafii, Maliki ve Hanbelilere göre ise, mütevatir olmayan Kıraatler ne Kur'ân ve ne de sünnet sayılmaz ve hüküm
çıkarmada delil olarak da kullanılamaz.96
90
El-Bakara: 2/219; en-Nisa: 4/43; el-Mâide: 5/90-91.
91
Ayrıca şu ayetlere bakınız: el-Bakara: 2/286, Âli İmran: 3/159.
92
Buhari, el-Cami': 4/422.
93
Ali İmran: 3/97, el-Hac: 22/27, el-Bakara: 2/196, 197.
94
Buhari, el-Cami’: 4/422.
95
Zekiyüddin Şaban, Usulü'l-Fıkh, Terc. İbrahim Kafi Dönmez, Ankara 1990, s. 46-47.
96
Zekiyüddin Şaban, Usulü'l-Fıkh, Terc. İbrahim Kafi Dönmez, Ankara 1990, s. 47-48.
Kur'ân-ı Kerîm bir benzeri yazılamayan, en üstün edebiyat ve üslûp özelliklerine sahiptir. Âyetlerde bu özellik
şöyle dile getirilir:
"Eğer kulumuz Muhammed'e indirdiğiniz Kur'an'dan şüphe ediyorsanız siz de bunların benzeri bir sûre getirin.
Bu konuda Allah'tan başka şahidlerinizden de yardım isteyin. Eğer doğru söyleyenlerden iseniz, bunu yapın."
(el-Bakara: 2/23)
"Yoksa onu (peygamber) kendiliğinden uydurdu mu diyorlar?" De ki: "Öyleyse, eğer iddianızda doğru iseniz siz
de onun benzeri bir sûre meydana getirin. Bu konuda Allah'tan başka gücünüzün yettiği kim varsa onları da
yardıma çağırın." (Yunûs 10/38)
Kur'an yalnız Araplar için değil, yeryüzündeki tüm insanları doğru yola iletmek için gelmiştir. Onun öğretileri
cihanşümüldür. Âyette şöyle buyurulur:
"Seni ancak âlemlere rahmet olarak gönderdik." (el-Enbiyâ: 21/107)
Bu özelliği Kur'an'ın i'caz yönlerinin de evrensel olmasını gerektirir. 97

Kur’an’ın Özellikleri:

Allah Tealâ Kur’an’ı Kerim’i önceki kitapların tümünden ayırdedici birtakım özelliklere sahip kılmıştır. Bunların
en önemlileri şunlardır:
1) Kur’an’ı Kerim; önceki semavi kitapların içerdiği ilahî öğretilerin tümünün özünü kapsar. Onlarda bulunan;
Allah’ın tevhidi, O’na ibadet ve itaatın vacip oluşu, cezayı tasdik etmek, hakkı uygulamanın vacib olması ve
güzel huylarla ahlaklanmak gibi, konuları destekleyici ve onaylayıcı olarak gelmiştir. O kitaplardaki, dağınık lan
güzellik ve faziletleri bir araya getirmiştir. Ve yine onlardaki gerçekleri kabullenerek, yapılan tahrif ve tağyirleri
de açıklamak suretiyle, öncekileri kontrol edici olarak nazil olmuştur.
“Sana da, daha önceki kitabı doğrulamak ve onu korumak üzere Kitabı gönderdik. Artık aralarında Allah’ın
indirdiği ile hükmet; sana gelen gerçeği bırakıp da onların arzularına uyma.” (Maide: 5/48)
2) Kur’an-ı Kerim kolaydır ve anmak, ezberlemek, anlamak ve onun hükümleriyle amel etmek için de
kolaylaştırılmıştır. Onda anlaşılması veya amel edilmesi güç hiçbir şey yoktur.
“Andolsun ki biz Kur’an’ı öğüt almak için kolaylaştırdık. Düşünüp öğüt alan yok mudur?” (Kamer: 54/17)
3) Kur’an-ı Kerim Allah kelamıdır. Bu kainat ta O’nun yapısıdır. Öyleyse Allah Teala’nın kelamı ve yapısı
birbirine aykırı düşmez, bilakis her biri diğerini doğrular. İşte bundan dolayı ilmi gerçekler

Kur'an'ın insan gücü üstündeki bazı özellikleri şunlardır:

1. Belâgat: Kur'an'ın üslûp ve ifade üstünlüğü eşsiz ve orijinaldir. Kur'an kelimelerinin üstün akıcılığının arap
dilinde bir benzeri yoktur. Bazen bu edebî üslûp, insanın tüylerini ürpertecek güçtedir. Buna aşağıdaki âyetler
örnek verilebilir:
"Ey insanlar! Rabbinizden sakının. Doğrusu kıyamet saatinin sarsıntısı büyük bir şeydir. Kıyameti gören her
emzikli kadın emzirdiği yavrusunu unutur, her hâmile kadın çocuğunu düşünür. İnsanları sarhoş gibi görürsün,
halbuki onlar sarhoş değildirler; fakat Allah'ın azabı çok çetindir." (el-Hac: 22/ 1-2)
2. Kur'an'ın geçmiş çağlara ait olayları haber verişi: Kur'an; Hz. Nuh, Lut, İbrahim peygamberlere, Ad ve
Semûd kavimlerine ait haberleri anlatmaktadır. Yine Hz. Musa ve Fir'avn arasında geçen olayları, Hz. Meryem'i,
Hz. İsa ve doğumu gibi haberleri gerçeğe uygun biçimde vermektedir. Bunlar, diğer semavi dinlerin kutsal
kitaplarındaki bozulmamış olan bilgilere de uymaktadır. Bütün bunlar ümmi olan, okuma ve yazma bilmeyen bir
peygamber olan Hz. Muhammed'in diliyle haber verilmektedir. Bu durum, bu bilgilerin ilahi vahiy ürünü
olmasını gerektirir. Kur'ân-ı Kerîm'de bu konuda şöyle buyurulur:
"Sen daha önce bir kitaptan okumuş ve onu sağ elinle de yazmış değildin. Öyle olsaydı, bâtıl söze uyanlar
şüpheye düşerlerdi." (el-Ankebût: 29/48)
3. Kur'ân'ın gelecek olayları haber verişi: Kur'an'da haber verilen, geleceğe ait bir takım olaylar zamanı
gelince meydana gelmiştir. Şu olayları örnek verebiliriz:
İslâm'ın ortaya çıkışı sırasında Doğu Roma İmparatorluğu (Bizans) ile İran dünyanın güçlü iki ülkesi idiler.
Anadolu, Suriye, Filistin, Mısır ve Irak'ın bir bölümü Bizans'a bağlı idi. M.613 tarihlerinde bu iki komşu ülke,
amansız bir savaşa girişti. İran galip gelerek Irak, Suriye, Filistin ve Mısır'ı ele geçirmiş, Anadolu'yu da istilâ
ederek İstanbul Boğaziçi sahillerine kadar ilerlemişti. Bu haber Mekke'ye ulaşınca müşrikler sevinmiş, İranlıların
Bizans'ı yenip perişan ettiği gibi, kendilerinin müslümanları yeneceklerini söylemişlerdi. Bizanslılar hristiyan ve
ehl-i kitap, İranlılar ise putperest idiler. Bu yüzden Mekke müşrikleri İranlıları kendilerine yakın görüyor ve
onların zafer kazanmasından dolayı seviniyorlardı. İşte bu arada Kur'an-ı kerim'in şu âyetleri indi:
"Elif.Lâm.Mîm. Bizanslılar en yakın bir yerde yenildiler. Onlar bu yenilgilerinden sonra yakın bir zamanda (üç
ilâ dokuz yıl arasında) galip geleceklerdir. İş, eninde sonunda Allah'a aittir. İşte o gün mü'minler Allah'ın
yardımı ile sevineceklerdir. Allah dilediğine yardım eder. O güçlüdür, esirgeyicidir." (er-Rum: 30/1-5)

97
Hamdi Döndüren, Naci Yengin, Şamil İslam Ansiklopedisi: 3/407-408.
Hz. Ebû Bekir, üç yıl süre belirleyip, Bizanslıların bu süre içinde çıkacak savaşta galip geleceklerini söyleyerek
müşriklerden Ubey b. Halef'le bahse girdi. Bunu haber alan Rasûlüllah (s.a.s), âyetteki "bıd"' kelimesi üç ilâ
dokuz arası sayıları ifade ettiği için süreyi dokuz yıla çıkarmasını bildirdi. Kaybedenin vereceği deve sayısı da
yüz'e çıkarıldı. Gerçekten "Bedir" gününde, Bizanslılar İran'ı yendi ve Hz. Ebû Bekir Ubey'in varislerinden bu
develeri alarak, Rasûlüllah'ın tavsiyesi üzerine yoksullara tasadduk etti.98
Yine Kur'ân-ı Kerîm'de müslümanlara Mescid-i Haram'a girecekleri va'dedilmiş ve şöyle buyurulmuştu:
"Şüphesiz, Allah, Peygamberinin rüyasının gerçek olduğunu tasdik etmiştir. Allah dilerse siz, güven içinde,
başlarınızı tıraş etmiş veya saçlarınızı kısaltmış olarak, korkmadan Mescid-i Haram'a gireceksiniz. Allah sizin
bilmediğinizi bilir. Bundan başka size, yakın zamanda bir zafer verecektir." (el-Feth: 48/27)
Mekke fethi ve arkasından yapılan veda haccı ile bu müjde de çok geçmeden gerçekleşmiştir. Bunun gibi haber
verildiği üzere çıkan pek çok olaylar vardır.99
4. Kur'an bir çok bilimsel gerçekleri içine almıştır. Kur'an'ın açıkladığı öyle bilimsel gerçekler vardır ki,
okuma-yazma bilmeyen ümmî bir kimsenin bunları kendiliğinden söylemesi mümkün değildir. Meselâ; insanın
yaratılışı Kur'an'da şöyle anlatılır:
"Yemin olsun ki, Biz insanı özlü balçıktan yarattık. Sonra onu bir nutfe halinde sağlam bir yere yerleştirdik.
Sonra o nutfeyi donmuş bir kana çevirdik. Sonra o kanı bir parça et yaptık ve bu etten kemikler yarattık, bu
kemikleri de etle örttük. Daha sonra onu, bambaşka bir yaratık yaptık. Yaratanların en güzeli olan Allah ne
yücedir. Bütün bunlardan sonra siz öleceksiniz. Sonra da kıyamet günü yeniden diriltileceksiniz." (el-Mü'minûn:
23/12-16)
Yer, gök ve canlıların yaratılışı hakkında da şöyle buyurulur:
"İnkâr edenler, gökler ve yer birbirine bitişik iken onları ayırdığımızı ve bütün canlıları sudan yarattığımızı
bilmezler mı? Hâlâ inanmıyorlar mı?" (el-Enbiyâ: 21/30)
Kur'an'da bunlara benzer yaratılış ve evrenle ilgili pek çok âyetler vardır. Bunları, kitap okumasını bilmeyen ve
yanında hiçbir ilmî eser bulunmayan Hz. Muhammed'in başkalarından öğrenip söylemesi mümkün değildir.
Diğer yandan Hz. Muhammed gençliğinde ticaret amacıyla, biri on iki, diğeri yirmi beş yaşlarında olmak üzere
sadece iki defa kısa süreli Mekke dışına çıkmış ve Suriye'ye kadar gidip gelmiştir. Kur'an'da haber verilen bu
gerçekleri bugün pozitif bilimler de aynen doğrulamaktadır. Astronomi, fizik, kimya ve biyoloji gibi bilimler
bunlar arasında sayılabilir. Allah'ın yarattığı maddeyi ve tabiat olaylarını açıklamaya çalışan bu bilimlerle vahiy
ve sünnet ürünü olan ilahiyat bilimlerinin çatışması düşünülemez. Çünkü yüce yaratıcı bu gibi çelişkilere
düşmekten uzaktır.
Çelişki gibi algılanan noktalar varsa, ya delîlin kendisi tartışmalıdır, ya da anlaşılmasında kapalılık veya yanılgı
söz konusudur. Nitekim, önceki asırlarda ne kastettiği tam anlaşılamayan bazı âyet ve hadislerin bilim ve
tekniğin, astronomi ve tıp ilimlerinin ilerlemesi sonucunda daha güzel anlaşılıp tefsir edilebildiği bilinmektedir.
Güneşin kendi ekseni etrafında dönmesi ve sistemiyle birlikte evrendeki hareketini sürdürmesi100, gök cisimleri
arasındaki çekme ve itme gücü101, rüzgârın bitkileri aşılayıcı fonksiyonu102 bunlar arasında sayılabilir.
Kur'an'da yer alan amelî hükümlerin ana noktaları açıklanmış, uygulama ve ayrıntı sünnete bırakılmıştır. Çünkü
Allah'ın ve elçisinin koyduğu hükümler birbirinin tamamlayıcısıdır. Yüce Allah; "Peygamber'e itaat eden
Allah'a itaat etmiş olur." (en-Nisâ: 4/80) buyurur. 103

Kur’an’ın İçine Aldığı Hükümler:

Kur'an-ı Kerim'in içine aldığı hükümler; ibadetler, muâmeleler ve cezâ olmak üzere genel olarak üçe ayrılır.
1. İbadetler:
Kur'an'da ibadetler icmalî olarak emredilmiştir. Namaz, oruç, hac, zekât ve diğer sadakalar bunlar arasında
sayılabilir. Otuzdan fazla âyette namaz emredilmiş, ancak onun vakitleri, rükün ve şartları hadislerle
belirlenmiştir. Allah elçisi; "Ben namazı nasıl kılıyorsam siz de öyle kılın."104 Haccın esasları da Hz. Peygamber
tarafından açıklanmıştır: "Hac ile ilgili ibadetlerinizi benden alınız."105 Zekâtı da Allah elçisi bizzat uygulamış
ve zekât memurlarına uygulama şartlarını açıklamıştır.

98
Ahmed b. Hanbel, Müsned: 1/276, 304; Buhârî, Tefsiru Sûreti'd-Duhân: 6/164; Tefsîru't-Taberî, 21/12-15; İbn Kesîr, Tefsîru'l-Kur'âni'l-
Azîm, İstanbul 1985, 6/304-310; Elmalılı M. Hamdi Yazır, Hak Dini Kur'an Dili, İstanbul 1936, 5/3794-3802.
99
el-Enfâl : 8/7; en-Nûr : 24/55.
100
Yâsin: 36/38.
101
er-Ra'd: 13/2; Lokmân: 31/10.
102
el-Hicr: 15/22.
103
Hamdi Döndüren, Naci Yengin, Şamil İslam Ansiklopedisi: 3/408-409.
104
Buhârî, Ezân: 18, Edeb: 27.
105
Ahmed b. Hanbel, Müsned: 3/318, 366.
Keffâretler de temelde ibadet niteliğindedir. Çünkü bir kısım günahların affı bunlarla sağlanmaktadır. Kur'an'da
yer alan keffâretler üç tanedir. Yemin keffâreti106 bir mü'mini yanlışlıkla öldürme keffâreti107 ve zıhar keffâreti.108
2. Muâmeleler:
Evlenme, boşanma, nafaka, velâyet, mâlî, iktisâdî konular, akitler, savaş ve barış gibi ferdin fertle, ferdin devletle
veya devletlerin birbiriyle olan birtakım ilişkileri bu bölümde yer alır.
Kur'ân-ı kerim mâlî konularda haksız kazancı yasaklamış ve akitlerde karşılıklı rıza esasını getirmiştir. Allâhü
Teâlâ şöyle buyurur: "Ey iman edenler! Malı aranızda haksızlıkla değil, karşılıklı rızaya dayanan ticaretle yeyin,
haram ile kendinizi mahvetmeyin" (en-Nisâ: 4/29)
Diğer yandan ticarî yatırımlarda kârın meşrû oluşu "risk" esasına bağlanmıştır. İslâm, riske katılmaksızın
sermaye için alınacak miktarı önceden belirlenmiş fazlalığa "faiz" adını vermiş ve bunu yasaklamıştır.109 Nakit
tasarrufunu başkasına veren kimse, bunu karz-ı hasen yoluyla vermiştir. Bu takdirde rizikoya katılmaz, sadece
verdiği cins paradan, verdiği kadarını alma hakkı doğar. Ya da gelir elde etme amacıyla vermiştir. Bu da İslâm'da
riske katılma yoluyla olabilir Mufavaza, inan veya mudârabe yöntemlerinden birisiyle vermesi gerekir ki her
birinde sermaye zarar riskine girer ve kârdan, serbest sözleşmeyle belirlenecek yüzde kadar pay alır.
Aile hukuku ile ilgili hükümler de Kur'ân da genişçe yer alır. Karşılıklı haklar yanında, aile fertlerinin
birbirlerine karşı tavır ve davranışları da açıklanır. Ölümden sonrası için miras hükümleri belirlenir.
İdare edenlerle idare edilenler arasındaki ilişkilerde adâlet, şûrâ, yardımlaşma ve koruma ilkeleri gözetir.
a. Adalet: Bütün hakların ve mülkün temelidir. Kur'an'da şöyle buyurulur:
"Şüphesiz ki, Allah, size emanetleri ehline teslim etmenizi ve insanlar arasında hükmettiğiniz zaman adaletle
hükmetmenizi emreder." (en-Nisâ: 4/58)
Şu âyet de adaletin önemini belirtmektedir:
"Şüphesiz, Allah adaleti, iyilik yapmayı ve hısımlara yardım etmeyi emreder. Taşkın kötülüklerden, meşrû
olmayan şeylerden, zulüm ve zorbalıktan nehyeder." (en-Nahl: 16/90)
Kur'an adaleti, idare edenlerle idare edilenler, devlet başkanı ile tebea ve bütün halkın birbirine adaletli
davranması esasına dayanır. İnsanlar arasında ırk, renk, dil, zenginlik ve yoksulluk ayırımı yapılmaz. Zimmet
ehli olan ehl-i kitabın hakları korunur.
b. Şûrâ: Kur'an-ı Kerîm şûrâyı (istişare) emretmiş ve şöyle buyurmuştur:
"Dünyaya ait işlerde onlarla istişare et. Bir kere karar verince de, artık Allah'a güvenip dayan." (Âli İmran:
3/159)
"Onların işleri aralarında şûrâ (danışma) yoluyladır." (eş-Şûrâ : 42/38)
Bu ikinci âyet, İslâm yönetiminin müslümanlar arasında şûrâ esasına dayandığını ifade etmektedir. Diğer yanda
âyet, herkesle tek tek istişare imkânı bulunmadığı için, yönetimde bir istişare heyetinin işbaşına getirilmesi
görevini İslâm toplumuna yüklemektedir. Nass'ın işaretinden bu anlam ve sonuç ortaya çıkmaktadır.110 Burada
şûrâ şekil ve unsurlarının kapalı bırakılması, bu prensibe, ileriki çağların getireceği yeni durumlara ve sosyal
yapılara göre esneklik kazandırmak için olsa gerekir.
c. Yardımlaşma: Yönetimle toplum ve bütün mü'minler birbiriyle yardımlaşma ve dayanışma içinde
bulunmalıdır. Kur'an'da şöyle buyurulur: "Birbirinizle iyilik ve takvada yardımlaşın, günah işleme ve haksızlıkta
yardımlaşmayın." (el-Mâide: 5/2)
d. Koruma: Toplumun, mal, can, ırz ve namusunu korumak gerekir. Bunlar da ceza hukukunu uygulamak ve
zayıfı güçlüye ezdirmemek yoluyla gerçekleşir.
Sonuç olarak Kur'an-ı Kerîm, fert ve toplum yararı için gerekli özlü prensipler getirmiş, fert ve topluma zarar
verebilecek şeyleri yasaklamıştır. Kur'ân'ın okunması, dinlenmesi, açıklanması, üzerinde düşünülmesi ve
içindeki prensiplerin uygulanması birer ibadettir. Sözünü, iş ve mesleğini ona göre düzenlemek manevî huzur ve
mutluluk kaynağıdır. Ona tutunan en sağlam kulpa yapışmış, hidâyet yolunu bulmuş olur. Ancak Kur'an'ın iniş
amacı, yalnız okunup sevap kazanılması ve saygı ile duvara asılmasından ibaret değildir. Asıl amaç, anlamına
eğilmek ve günlük hayatımızda gücümüz yettiği ölçüde onu uygulamaya ve toplum hayatına hakim kılmaya
çalışmaktır.111

VAHY

Gizli konuşma, işaret etme, emretme, ilham etme, ima etme, fısıldama, mektup yazma, el-çi gönderme, acele
etme, seslenme. Yüce Allah'ın vasıtasız olarak veya değişik vasıtalarla emirlerini peygamberlerine bildirmesi
anlamında bir Kur'ânî terim.

106
el-Mâide: 5/89.
107
en-Nisâ: 4/92.
108
el-Mücâdele: 58/1-4.
109
el-Bakara: 2/275-280.
110
Ebû Zehra, Usûlü'l-Fıkh, Daru'l Fıkri'l-Arabî tab'ı Mısır, t.y., s. 100, 101, 141, 142.
111
Hamdi Döndüren, Naci Yengin, Şamil İslam Ansiklopedisi: 3/410-411.
"Vahiy" kelimesinin yukarıdaki anlamlarda kullanıldığına ait Kur'ân-ı Kerîm'de bir çok örnek vardır. Bunlar
şöylece sıralanabilir:
"Zekeriyya mihraptan kavminin karşısına çıkıp sabah akşam rablerini tesbih etmelerini vahyetti" (Meryem, 11).
Buradaki vahiy kelimesi ima etmek, işaret etmek anlamında kullanılmıştır;
"Biz her peygambere insan ve cin şeytanlarını düşman yaptık. Onlar birbirlerini aldatmak için süslü ve yaldızlı
sözler vahyederler" (el-En'am, 6/112). Şeytanların birbirlerine vahyetmesi; fısıldama, gizli konuşma
anlamlarında kullanılmaktadır;
"Şeytanlar dostlarına sizinle mücadele etmelerini vahyederler" (En'am, 6/121). Bu ayetteki "vahiy" kelimesi
teşvik etme, telkin etme, söyleme, anlamlarında kullanılmıştır:
Her gökte ona ait emri vahyetti" (Fusılet, 41/12); "Çünkü Rabbin kendisine vahyetmiştir" (en-Zilzal, 99/5)
âyetlerinde geçen "vahiy" kelimesi de emretmek anlamında kullanılmıştır; "Bana ve Resûlüme iman edin, diye
vahyetmiştim" (el-Maide, 5/111) âyetinde zikredilen "vahiy" kelimesi ima etme, emretme, manalarını ihya
etmektedir.
Musa'nın anasına: "Onu emzir. Eğer onun için korkarsan onu denize bırakıver, korkma ve mahzun olma. Çünkü
biz onu geri vereceğiz ve kendisini peygamber yapacağız" diye vahyetik" (el-Kasas, 28/7). Bu âyette geçen
"vahiy" kelimesi de ilham ve rüya anlamlarında kullanılmaktadır.
Vahyin Geliş Şekilleri
Vahyin geliş şekilleri hakkında Kur'ân-ı Kerîm'de açık bilgiler yoktur. Vahyin geliş şekilleriyle ilgili bilgileri
Muhammed (s.a.s)'in hadislerinden ve sahabelerin şehadetlerinden öğreniyoruz. Vahyin geliş şekilleriyle ilgili
şöyle bir sıralama yapılabilir:
1- Vahyin ilk şekli Rasûlûllah (s.a.s)'in uykuda iken gördüğü sadık rüyalardır. Bu rüyalarda "sadık rüya" (Rüya-
yı Sadıka)* adı da verilmektedir. Peygamber (s.a.s)'in gördüğü bu rüyalar daha sonraları kendisine zahir olurdu.
Hz. Aişe, "Peygamber, hiç bir rüya görmezdi ki, sabah aydınlığı gibi apaçık zuhur etmesin" diyerek bu rüyalara
ışık tutmaktadır.
2- Rasûlüllah (s.a.s)'in uyanık halde iken vahiy meleğinin onun gönlüne vahyi ilka etmesidir. Vahyin bu şekli şu
hadis-i şerifte bildirilmektedir: "Ruhu'l-Kudüs kalbime, "Hiç bir nefis rızkını tüketmeden ölmeyecektir' diye
üfledi. O halde Allah'tan korkun ve rızkınızı meşru yoldan arayınız ". Ruhu'l-Kudüs, Cebrail'dir. Cebrailin
göründüğü hakkında bir delil yoktur. Hadisten de, meleğin görünmeden vahyi ilka ettiği anlaşılmaktadır.
3- Cebrail, bir delikanlı veya bir insan şekline bürünerek Peygamber (s.a.s) vahiy getirmiştir. Cebrail'in bu yolla
Ashab'tan Dılıye'nin suretine bürünerek vahiy getirdiğini bir çok sahabî nakletmektedir. Vahyin en kolay ve en
meşakkatsiz şekli budur.
4- Meleğin görünmeden Peygamber (s.a.s)'e vahiy getirmesidir. Peygamberimiz çan sesine benzeyen bir ses
duyardı. Vahyin en ağır şekli budur. Vahyin bu şekli tehdit ve vaad ihtiva eden âyetlere özgüdür. Bu şekildeki
vahyi Rasûlüllah (s.a.s) şöyle anlatıyor: "Bazan çıngırak sesine benzeyen bir sesle gelir. Böylesi bana en ağır
olanıdır. " Böyle bir vahyin geliş anında Peygamber (s.a.s) titrer, terler ve rahatsız olurdu. İbn Abbas'tan rivayet
edilen bir hadiste Rasûlüllah (s.a.s)'in âyetleri zabtetmekte zorluk çektiği dudaklarını kımıldattığı
zikredilmektedir. Cenab-ı Allah, Peygamberine "Vahyi çabucak alması için dilini kıpırdatma, onu toplamak ve
kıraatını sabit kılmak bize aittir. Öyle ise sana Kur'ân okununca sen onun kıraatına uy" (el-Kıyame, 76/16-18)
uyarısında bulunmuştur. Bu âyetin nâzil olmasından sonra Rasûlüllah Cebrail'i dinler, onun gidişinden sonra
onun gibi okurdu.
5- Meleğin asli sûretinde görünerek Allah'ın emrini Peygamber (s.a.s)'e getirmesi ve okumasıdır. Cebrail, bu
şekliyle iki kez vahiy getirmiştir. Birincisi nübüvvetin başlangıcındâ olmuştur. Peygamber (s.a.s) baygınlık
geçirmiştir. İkincisi ise miraç olayının gerçekleşmesinde olmuştur. Bu olaya delil olarak Ândolsun ki onun diğer
bir defa da Sidretü'l-Münteha'nın yanında gördü" (en-Necm, 53/12) âyeti zikredilebilir.
6- Rasûlüllah (s.a.s)'in uyanık halde iken Allah Teâlâ ile konuşmasıdır. böyle bir konuşmada arada hiç bir vasıta
yoktur. Namazın farz oluşu bu yolladır. Vahyin bu yoluyla ilgili olarak aşağıdaki âyeti zikredilebilir. "Allah Musa
ya da hitab ile konuştu" (en-Nisa, 4/164).
7- Cebrail'in Peygamber (s.a.s)'e uyku halinde iken vahy getirmesidir. Kevser Sûresi'nin bu şekilde nâzil olduğu
rivayet edilmiştir.
Vahy-i Metlüv- Vahyi Gayrı Metlüv (Okunan vahiy ve okunmayan vahiy)
Hz. Peygamber'in yukarıda belirtilen vahy şekillerinden almış bulunduğu vahiylerden ekserisi âyetler, bir kısmı
ise kudsî hadisler ve hadis-i şeriflerdir. Necm sûresi 4. âyette: "O, kendi arzusu ile söylemez, o (söylediği),
kendisine vahyedilen bir vahiyden başka bir şey değildir" buyurulmuştur. Mıkdam b. Ma'dî-Kerib'in rivâyetine
göre Hz. Peygamber de: Bana Kur'ân ve onunla beraber O'nun gibisi verildi. Şunu iyi biliniz ki, Allah
Rasûlü'nün haram kıldığı da Allah'ın haram kıldığı gibidir..." (el-Hadis ve'l Muhaddisûn,12; Kurtubî, Tefsîr, 75)
buyurmuştur. Bu âyet ve hadisi delil kabul eden bazı İslâm alimleri, Hz. Peygamber'in hadisleri hakkında ictihad
yapmasının caiz olmadığını ve sünnetin de Allah tarafından inzal olunmuş vahiy gibi düşünülmesi gerektiğini
ileri sürmüşlerdir. Ancak mezhepler tarihi incelendiği zaman görülür ki, Hz. Peygamber kendisine sorulan
sorularâ vahy ile, yoksa kendi re'yi ile ictihâd ederek fetva verirdi. İctihadında hata olursa Allah onun hatasını
vahy yoluyla düzeltirdi. Nitekim Bedir savaşında ele geçirilen esirler hakkındaki Peygamber ictihâdı, Enfâl
sûresi 67, 70 âyetleri ile tashih edilmiştir. Bu da gösteriyor ki Peygamber'in ictihadı hatalı olabilir (bak.
Muhammed Ebu Zehra, Mezhepler Tarihi, 21). Kudsî hadisler ve hadis-i şerifler vahy ve ilham yoluyla
Peygamber'in söylediği sözler ve şeriatın ikinci kaynağı ise de, âyetler de recesinde değildirler.
Kur'ân, hadisi kudsî ve hadisin tarif ve vasıfları, okunan vahy ile okunmayan vahyin ne olduğunu ortaya
koymaktadır: Kur'ân, Cebrail (a.s) vasıtasıyla Arapça lafız ve hak manalar da Hz. Peygamber'e vahy edilen,
O'nun Allah'ın Rasûlü olduğuna delil ve insanların hidayeti ile doğru yolu bulmaları için bir düstur, okunması ile
ibadet edilerek Allah'a yakınlık kazanılan, mushaflarda yazılı, Fatiha sûresi ile başlayıp Nâs sûresi ile sona ermiş,
tevatür yoluyla kitap olarak bize kadar intikal etmiş ve Allah'ın koruması ile en ufak bir değişikliğe
uğratılmaksızın nesilden nesile okunarak intikal edecek, beşerin bir benzerini meydana getirmekten aciz
bulunduğu ilâhî kelamdır.
Özellikleri
a) Peygamber (s.a.s)'e uyanıkken Cebrail vasıtasıyla veya uykuda ve diğer vahy yollarıyla inzâl edilmiştir. b)
Lafız ve manaları Allah tarafındandır, c) Lafzı arapçadır, d) Gerek namazda, gerekse namaz dışında okunarak
ibadet edilir, e) Şekil ve manası Allah tarafından konmuştur, f) Abdestsiz ve guslü gerektiren bir halde bulunan
kimsenin Ona dokunması haramdır, g) Boy abdest alması gereken kimse O'nu okuyamaz, h) Her harfini (ibadet
kasdıyla) okumanın on sevabı vardıra, ı) Belli kısımlarına âyet ve sûre adı verilir, j) Mushafta yazılıdır, k) Fâtiha
sresi ile başlayıp, Nâs sresi ile sona ermiştir, 1) Zamanınıza kadar kitap halinde tevatür yoluyla gelmiştir, m)
Nesilden nesile intikalinden, her türlü değiştirilmeden Allah'ın koruması ile korunmuştur, n) Beşer, bir benzerini
meydana getirmede acizdir, o) Lafzı olmaksızın yalnız manasıyla nakli (rivayeti) caiz değildir.
Kur'ân bu özellikleriyle, vahyi metulvü (okunan vahyi) meydana getirmektedir. Kurbet niyetiyle namaz ve
namaz dışında okunmakla ibadet edilir. Diğer vahy mahsulü olan kudsî hadis ve hadislerle namazda okunarak
ibadet edilmez. Ancak namaz dışında ilim ve teberrüken okunabilir.
Kudsî Hadis
Allah'ın, manaları Hz. Peygamber'e (s.a.s) ilham ettiği fakat lafızlarını Peygamber (s.a.s)'in ifade ettiği,
Kur'ân'dan sayılmayan, okunmakla ibadet olunmayan (Kur'ân gibi namazda okunmaz), ahad yolla (tevatürle
değil) Rasûlüllah (s.a.s)' tan nakledilmiş ve onun tarafından da Allah'a nisbetle ifade edilmiş sözlerdir. Kudsî
hadis hakkında iki görüş vardır: 1- Kudsî hadislerin hem sözleri hem de manası Allah'tandır, fakat Kur'ân'dan bir
âyet değillerdir. 2-Kudsî hadislerin manası, diğer hadisler gibi Allah'tan, sözleri ise Rasûlüllahtandır. Bu tür
hadislere aynı zamanda "rabbanî ve ilahî hadisler" de denir. Kudsî hadislerde: "Rabb'ından rivayet ettiği hadiste
Rasûlüllah şöyle buyurdu", "Kendisinden Rasûlüllah'ın rivayet ettiği hadiste Allah Teâlâ şöyle buyurdu" gibi
ifadeler kullanılmıştır (bk. "Kudsi Hadis" mad).
Ebu'l-Bekâ, hadîsi şöyle tarif eder: Hadîs, tahdis mastarından bir isimdir, haber vermek manasınadır. Sonraları
Rasûlüllah (s.a.s)'e nisbet edilen bir söze veya fiile yahut bir takrire hadis denmiştir. Sünnet ise lügatte, kişinin
takib ettiği yol, pratik hayatta hal ve tavır, âdet, gidiş, sîret gibi manalara gelir. Hadîs alimlerince hadîs ile sünnet
aynı manada kullanılmıştır. Sünnet kelimesi genelde Allah'a ve Rasûlüllah (s.a.s)'e nisbet edilir. Allah'a nisbet
edildiği zaman âdetullah, kanun manasında kullanılmıştır: "Daha evvel geçenler hakkında da Allah bu âdeti
koymuştur" (el-Ahzab, 33/62); "Biz bunu senden evvel gönderdiğimiz peygamberler için de sünnet (kanun,
kaide) yapmışızdır. Habibim sen bizim sünnetimizde hiç bir değişiklik bulamazsın" (el-İsra, 17/77; Fatır, 35/43).
Sünnet kelimesi Hz. Peygamber'e nisbet edildiği zaman da onun sözleri, yani hadis-i şerifleri, fiilleri ve takriri
anlaşılır. Sünnet, dolayısıyla hadis-i şerifler "vahy-i gayrı metlüv" dür ve özellikleri şunlardır: 1- Yalnız manası
Allah tarafından vahyedilmiştir, sözleri Rasûlüllah (s.a.s)'e aittir. 2- Bu sebeple manayı iyi anlayanların, onu
yalnız manasıyla nakletmeleri caiz görülmüştür. 3- Lâfzı mu'ciz değildir. 4- Okunarak ibadet edilmez (namazda
okunsa namaz bozulur). 5- Uykuda ve uyanıkken, meleksiz ve melekle türlü vahiy şekilleriyle gelmiştir. 6-
Kur'an için yukarıda sayılan diğer özellikler burada aranmaz.
Kur'ân'da vahy kelimesi, ilahî ve gayrı ilahî vahy olmak üzere iki manada kullanılmıştır. Gayn ilâhî vahiy,
Zekeriyya (a.s)'ın kavmine yaptığı vahy gibi "Derken Zekeriyya mescidinden kavminin karşısına çıkıp onlara;
sabah-akşam tesbihte bulunun" diye vahyetti" (Meryem,19/11) "Ve şeytanların birbirlerine yaptığı vahiydir"...
(el-En'am, 6/121). Vahy kelimesi ilk âyette "işaret" manasında ikinci âyette ise "gizli söylemek ve fısıldamak"
manasında kullanılmıştır. Ilahî vahy anlamında kullanılan vahy kelimesinin 71 tanesi Hz. Peygamber (s.a.s)'e
yapılan vahy ile ilgilidir. Geriye kalanları ise cansız olan "arz"a yapılan vahy (ez-Zilzâl, 99/4, 5), semaya yapılan
vahy (Fussilet, 41/12), bal arısına yapılan vahy (en-Nahl, 16/68, 69), meleklere yapılan vahy (el Enfâl, 8/12), Hz.
İsa'nın Havarîlerine yapılan vahy (el-Mâide 5/111), Hz. Musa'nın anasına yapılan vahy (el-Kasas, 28/7)'dir.
Cengiz YAĞCI

İLHAM

Feyiz yoluyla kalbe ilka olunan mana. Akıl yürütme ve düşünmeye dayanmadan kalpte doğan bilgi. ilhamın
çeşitli tarifleri yapılmakla beraber ortak noktaları dikkate alındığında şöyle tarif edilebilir; herhangi bir istidlal
yoluna başvurmadan insanın ruhî melekeleri vasıtasıyla bir konu hakkında ilim sahibi olması.
Kur'an-ı Kerim'de Allahu Teâlâ'nın arıya vahyettiği anlatılmaktadır.112 Bu vahiyle kastedilen ilhamdır. Yine
Kur'an'da peygamber olmadığı bilinen şahıslara geldiği bildirilen vahiy ilham ile tefsir edilmiştir. Allah Hz.
Musa'nın annesine "Çocuğu emzir, başına gelecekten korktuğun zaman, onu suya bırak, korkma, üzülme biz
şüphesiz onu sana döndüreceğiz ve peygamber yapacağız." (el-Kasas: 28/7). Bu ayet-i kerimedeki vahyin ilham
olduğu kabul edilirse, ilhamın uykuda ve uyanık iken geldiği söylenebilir. Nitekim Allahu Teâlâ'nın Hz.
İbrahim'e oğlunu kurban etmesini söylemesi uyku halindeki ilhama misaldir.113
İslâm akâidinde, ilim elde etme yolları arasında ilham kabul edilmemiştir. Kelâm âlimlerinin çoğu bu görüştedir.
Ancak bu meseleyi Taftazanî114 şöyle yorumlamıştır: İlham herkes için bilgi vasıtası değildir. Başkasına karşı
delil olarak kullanılmaya elverişli de değildir. Kişinin kendisi için ilham delil olabilir. Çünkü ilhamla ilim hasıl
olduğu konusunda şüphe yoktur. Bu hususla ilgili hadisler mevcuttur. Bir çok seleften bununla ilgili haberler
nakledilmiştir.115
Gazzalî, Razî ve Âmidî gibi bazı kelâmcılar nazar ve istidlal söz konusu olmaksızın ilhamla yakînî ve kat'î
bilgilerin elde edileceğini kabul ederler. Ancak ilham zannedilen şey vehim olabilir. Şeytan'ın vesvesesi olabilir.
Bunun için ilhamı vehim ve vesveseden ayırabilmek için onun dine uygunluğunu âyetlerle ve hadislerle kontrol
etmek gereklidir. Bu şekilde kabul edilen ilham bile dinler ve mezhepler konusundaki tartışmalarda ölçü
değildir.116
Vahiy ile ilham arasındaki farklı yanlar şunlardır:
1. Vahiy yalnızca peygamberlere gelir.
2. İlhamda melek gözükmez.
3. Kendisine ilham gelen kişi bunu gizleyebilir. Hatta gizlemesi daha güzeldir. Peygamber vahyi gizleyemez,
4. Vahiyde kesinlik vardır. Peygamber vahyin, Allah'tan geldiğini kesin olarak bilir. İlham zannîdir.117
İham, Batı dünyasında mistisizm; Doğu dünyasında ve özellikle İslâm aleminde tasavvufun gerçeğe ulaşma
yollarından biri ve en önemlisi olan sezgi (hads-instuition) ile eş anlamlı kullanılmıştır. Sûfiler ilham'ı bir bilgi
edinme yolu olarak kabul etmiştir.118

RÜ'YA-I SÂDIKA

Doğru ve görüldüğü gibi çıkan rüya. Buna "rüyâ-ı sâliha" da denir. Bunun zıddı, Kur'ân tabiriyle "edğasü ahlam-
karışık düş"dür.
İnsan yaratılışı itibariyle, uyurken uyanıkmış gibi bazı olaylar yaşar. Bunlar ya gündüzleyin uyanık olduğu sırada
etkisinde kaldığı hususlar olabilir veya bir hikmete dayalı olarak görülen rüyalardır. Bunlar gerek sadık rüya
olsun gerek edğas olsun bu iki çeşit rüya hakkında bilgi vermektedir: "Allah Teâlâ, insanların Levh-i
Mahfuz'daki durumlarını bilen bir grup meleği rüya işiyle görevlendirmiştir. Görevli melek Levh-i Mahfuz'dan
aldığı durumları bir takım olaylar ve şekiller haline sokarak ilgili insanın rüyasında kalbine yerleştirir; ki o kimse
için bir müjde veya uyarı ya da kınama değerinde olsun. Böylece hikmetli, yararlı veya sakındırıcı bir faaliyet
gösterilmiş olur. İlgili melek bu gayret içinde iken, şeytan da insana karşı duyduğu kin ve husumetten dolayı onu
uyanık iken rahat bırakmak istemediği gibi, uyku âleminde de rahat bırakmak istemez. Ona bir takım hile ve
tuzaklar kurmaktan geri durmaz. Şeytan, insanın rüyasını ifsad etmek üzere ya onu gördüğü rüya hususunda
yanıltmak ister veya rüyasından gâfil olmasını sağlamaya çalışır.
Rüyalar genel olarak üzere iki kısma ayrılır:
1- Peygamberlerin ve onlara uyan salih mü'minlerin gördükleri rüyalar bu tür rüyalardır. Yusuf (a.s)'ın gördüğü
rüya gibi.119 Mümin olmayanlar da bu tür rüyaları görebilirler. Yusuf sûresi 43. ayetinde bildirilen, Firavun’un
yedi zayıf ineğin yedi semiz ineği, yedi cılız başağın da yedi olgun başağı yuttuğunu gördüğü rüyasıyla, Hz.
Yusuf'un hapishanede iken iki mahpusun gördüğü rüyalar da bu tür rüyalardır.120
2- Kur'ân-ı Kerim'de, "edğasü ahlam (karmakarışık düşler)"121 diye bildirilen rüyalardır ki; şeytanın uyuyan
kimseyle oynamasından, kişinin arzu ettiği veya etmediği bir şeyi çok konuşmasından veya arzulamasından
kaynaklanan rüyalardır. Bu rüyalara itibar edilmez.

112
en-Nahl: 16/68.
113
Ramazan Efendi, Haşiye ala Şerhi'l-Akâid, s. 63.
114
ö. 797/1395.
115
Taftazani, Şerhu'l-Akâid, terc. Süleyman Uludağ. s. 121.
116
bk. İsmail Hakkı İzmirli, Yeni İlm-i Kelâm, 1/59.
117
Zerkânî, Menâhilu'l-İrfân, Kahire 1954, I, 64.
118
Cürcânî, Ta'rifât, s. 35; Şâmil İslam Ansiklopedisi:
119
Yusuf: 12/4.
120
Haydar Hatipoğlu, Sünen-i İbn Mâce Terceme ve Şerhi: 10/89-90.
121
Yusuf: 12/44.
Rasûlüllah (s.a.s) Efendimizin rüyaları sadık rüyalardan idi. Aynı zamanda, ona rüyasında vahiy de gelirdi. İlk
vahiyler ona "Sâdık Rüyalar" şeklinde gelmiştir. Buhârî'de Hz. Aişe (r.anha)'dan rivayet edilen bir hadis-i şerifte
şöyle denmektedir:
"Rasûlüllah (s.a.s)'e vahyin ilk gelişi uykuda rüya-ı Sâliha (Sadıka) görmekle olmuştur. Rasûlüllah'ın gördüğü
bütün rüyalar sabah aydınlığı gibi apaçık rüyalardı." 122
Rasûlüllah (s.a.s)'ın rüyasında her gördüğü aynen olurdu. Bu durum altı ay devam etmişti. Buhârî, İbn Hanbel,
Taberanî ve Bezzaz'ın rivâyet ettikleri bir hadis-i şerifte Rasûlüllah (s.a.s):
"Salih (sâdık) rüya (mü'minin rüyası) peygamberliğin kırk altı cüzünden bir parçadır." buyurmuştur (Maamafih,
"elli cüzden", "yetmiş cüzden", "kırk cüzden" diye gelen rivayetler de vardır.123 Peygamberlik süresinin yirmi üç
yıl devam etmiş bulunmasına göre, vahyin rüya-ı sâdıka olarak gönderildiği altı ay, peygamberlik süresinin kırk
altı cüz'ünden bir parça olur.
Rasûlüllah (s.a.s)'e rüyâyı sâdıka olarak vahiy gelmesi ilk altı aydan sonra da kesilmemiştir. Bunun için Ashab-ı
Kirâm, Rasûlüllah (s.a.s)'i uykusundan uyandırmaktan çekinirlerdi. Nitekim Buhârî'nin İmrân b. Husayn (r.a)'den
rivâyet ettiği bir hadis-i şerifte Rasûlü Ekrem, ashabı ile bir gazadan dönerken bir vadide uyuyakalmışlar ve
sabah namazını geçirmişlerdi. Kuşluk vakti Ashab uyanmış, Rasûlüllah (s.a.s) uyanmamıştı. İmran b. Husayn der
ki: "Rasûlüllah uyuduğu vakit kendiliğinden uyanmadıkça uyandırmazdık. Zira biz uykusu esnasında kendisine
(vahiy mi nazil olur, başka bir hal mi arız olur) ne olacağını bilmezdik.”124
Hadis, tefsir ve siyer kitaplarında Rasûlüllah (s.a.s)'in sâdık rüyalarından bir çokları nakledilmektedir. Bunlar
maddî hayatta aynen meydana gelmiştir.
Müslim'in Enes b. Malik'den rivayetine göre Rasûlüllah (s.a.s) şöyle anlatmıştır:
"Bir gece ben uyuyan kimsenin gördüğü şekilde (yani rüyâda) kendimizi Ukbe b. Nâfi'in evinde imişiz gördüm.
Bize İbn Tâb hurmasından hurma getirdiler: Ben bunu, yükselmenin dünyada bizim için, ahirette akıbetin de
bizim için olduğuna ve dinimizin tamamlandığına yordum."125
Yine Müslim'in Ebû Musâ el-Eş'arî'den rivayetine göre de Rasûlüllah (s.a.s) şöyle anlatmıştır:
"Rüyada kendimi Mekke'den hurmalı bir yere hicret ediyorum gördüm. Bu yerin Yemame veya el-Hecer
olacağını zannettim. Ama baktım Yesrib şehri imiş. Bu rüyamda kılıç salladığımı da gördüm. Kılıcın başı koptu.
Bir de baktım bu, Uhud savaşı gününde mü'minlerin başına gelen musibettir. Sonra onu tekrar salladım ve en
güzel şekline döndü. Bir de baktım bu, Allah'ın getirdiği fetih ve mü'minlerin bir yere toplanmasıdır. Bu rüyada
bir takım inekler gördüm, Allah'ın yaptıklarının mutlak hayır olduğuna inandım. Baktım ki bunlar, Uhud
gününde mü'minlerden bir cemaattir. Ve hayır ise Allah'ın sonradan getirdiği hayırdır ve Allah'ın bize sonradan
Bedir gününde getirdiği sıdkın sevabıdır."126
Rasûlüllah (s.a.s)'in vefatıyla vahiy, dolayısıyla vahiy olan sâdık rüyalar da kesilmiştir. Ama her mü'mine nasip
olabilmesi mümkün olan sâdık rüyalar baki kalmıştır. Bu sâdık rüyalar ilham kabilindendir ve her mü'min bu
çeşit rüyaları görebilir. Bunun için Rasûlüllah (s.a.s)
-Nübüvvetten ümmete yalnız mübeşşirat kalmıştır, buyurdu.
-Mübeşşirât nedir, ya Rasûlüllah? diye sorulduğunda;
-Sâlih rüyalardır, buyurdu.127
"Kıyamet yaklaşınca (ahir zamanda) mü'minin rüyası yalan çıkmaz"128
Sadık rüyalar yukarıdaki hadiste bildirildiği gibi sevindirici (mübeşşirat) olduğu gibi, ikaz edici de olabilir.
Abdullah b. Ömer (r.a)'den şöyle rivayet edilmiştir: "Rasûlüllah (s.a.s) sağlığında, Ashabdan birisi bir düş
gördüğü zaman Resulullah’a onu hikaye ederdi. Ben de bir düş görmek ve onu Rasûlüllah’a arzetmek isterdim.
O sırada ben çok gençtim. Ve Rasûlüllah (s.a.s) zamanının âdeti üzere mescidde uyurdum. Bir kere ben de
rüyamda gördüm ki; iki melek beni yakalayıp benimle Cehenneme gittiler. Cehennem kuyu duvarı gibi (taşla)
örülmüştü. Onun iki boynuz (gibi iki tarafı) vardı. Burada (Kureyş'ten) kendilerini iyice tanıdığım kimseler
vardı. Bunun üzerine ben "Cehennemden Allah'a sığınırım" demeğe başladım. Bu sırada başka bir melek katıldı
ve bana "korkma!" dedi. Ben bu rüyamı kardeşim Hafsa'ya anlattım. Hafsa da Rasûlüllah (s.a.s)'e arzetti.
Rasûlüllah (s.a.s):
"Abdullah ne iyi adamdır! Fakat gecenin bir kısmında (kalkıp da) namaz kılmayı âdet edinseydi" buyurmuş.
Bundan sonra ben gecenin az bir kısmı müstesna olmak üzere uyumadım."129
Mü'minin göreceği sâdık rüyaların başında, Rasûlüllah (s.a.s)'i rüyasında görmesi gelir. Çünkü, onun rüyada
görülmesi kesinlikle sâdıktır. Buhârî, Müslim, Tirmizi, İbn Mâce, İbn Hanbel ve Taberanî'nin rivâyet ettikleri bir
hadiste Rasûlü Ekrem (s.a.s) şöyle buyurmuştur:
122
Tecrid-i Sarih Tercemesi, I,10.
123
es-Suyûtî, Kıtful-Ezhâril-Mütenasira fil-Ahbaril-Mütevatira, Beyrut 1985, s. 174.
124
Tecrid-i Sarih Tercemesi, 2/256.
125
Müslim, Rüya: 18.
126
Müslim, Rüya: 20.
127
Tecrid-i Sarih Tercemesi: 4/34.
128
İbn Mâce, Rüya: 9.
129
Tecrîd-i Sarih Tercemesi: 4/28-30.
"Rüyasında beni gören, gerçekten beni görmüştür. Çünkü, Şeytan hiç bir şekilde bana benzer bir surete
giremez."130
“Sâdık rüyayı doğru sözlü kişiler görür ve bu kişilerin rüyası Cenab-ı Hakktan bir müjdedir.”131
“Sâdık rüyalar genellikle seher vakitlerinde görülür.”132

130
es-Suyuti, Kıtful-Ezharil-Mütenasira, s. 171.
131
Müslim, Rüya: 6.
132
Tirmizi, Rüya: 3; Dârimî, Rüya: 9; İsmail Kaya, Şamil İslam Ansiklopedisi: