ခုခ်ိန္ဆို ကာဝိုင္း ဟာ ႏွင္းခါးသင္တိုင္းနဲ႔ ျပာမႈိင္းေနေရာ့မယ္ ႏိုင္ဝင္းေဆြေရ …..

ေမာင္လွ၀င္း (ျမင္းျခံ)

‘ဝ’ေတာင္တန္းေတြကို လြမ္းတယ္။

လြမ္းရလြန္းလို႔ Aိပ္မက္ေတာင္ မက္တတ္တယ္။

‘ဝ’ေတာင္တန္းေတြက ေတာင္စU္ခုႏွစ္ထပ္လို႔ တင္စားေခၚလို႔ရႏိုင္ေလာက္တဲ့

ေတာင္တန္းေတြေလ။ ေတာင္ထိပ္တခုကိုAေရာက္ ဟိုဘက္မွာ
ေနာက္ထပ္ေတာင္တန္းတခုကို လွမ္းျမင္ျပန္ေရာ။ Aိပ္မက္ထဲမွာ ျပာျပာမႈိင္းမႈိင္း
‘ဝ’ေတာင္တန္းေတြက က်ေနာ့္ကို လက္ယပ္ေခၚလို႔ေပါ့။ ‘ဝ’ ေတာင္တန္းေတြေပၚ က်ေနာ္
ေတာင္ေဝွးနဲ႔ မတက္၊ ျမင္းလည္း မစီး။ ေကာင္းကင္ထဲပ်ံဝဲၿပီး ‘ဝ’ ေတာင္တန္းေတြကို
လင္းယုန္ျမင္ကြင္း ကေနၾကည့္႐ႈရတာ ထူးျခားတဲ့Aရသာတမ်ဳိး။

တခါတေလ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့‘ဝ’ျပည္သူ Aဖိုးႀကီး Aဖြားႀကီးေတြကို ဆင္းၿပီးႏႈတ္ဆက္တယ္။

သူတို႔မ်က္ႏွာေတြက ျပံဳးခ်ဳိျမ။ သူတို႔က လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲနဲ႔ ဆီးႀကိဳၾက။ ေႏြးေထြးၾက။
တခါတေလက်ေတာ့လည္း Aိပ္မက္ထဲက ‘ဝ’ျပည္ ေတာင္တန္းေတြက ေၾကာက္စရာ။
မုန္တိုင္းထန္ေနခ်ိန္မွာ ေတာင္တြက လႈိင္းေတြလို ခုန္လို႔။ မိုးၿခိမ္းသံေတြ၊ လွ်ပ္စီးေတြ၊
မိုးႀကိဳးေတြ။ ႏွင္းခါးေတြထူပိန္းေနတဲ့ စိမ္းျပာျပာေခ်ာက္ထက
ဲ ေန ေသဆံုးသူကို တမ္းတတဲ့
ဝမ္းပမ္းတနည္း ငိုညည္းသံကို ၾကားရတယ္။ ေခါင္းတလားထဲက ထမင္းငတ္လုိ႔ ေသရသူ
႐ုုပ္Aေလာင္းရဲ႕မ်က္ႏွာကို ငံု႔Aၾကည့္မွာ ေခြၽးေစးေတြျပန္ၿပီး Aိပ္မက္ကေန
လန္႔ႏိုးလာတယ္။

တခါတေလက်ေတာ့ Aိပ္မက္ထဲက ‘ဝ’ ေတာင္တန္းေတြေပၚမွာ ကုိေက်ာ္ဆိုင္နဲ႔

ျပန္ဆံုမိတတ္တယ္။
ကိုေက်ာ္ဆုိင္ ‘ဝ’ေတာင္တန္းေတြေပၚ စတင္ေရာက္ရွိတာတဲ့Aခ်ိန္တုန္းက Aလြန္ေခ်ာတဲ့
ျမင္းႀကီးတေကာင္ကို စီးၿပီး ခန္႔ခန္႔ျငားျငားနဲ႔ေပါ့။ ပါတီက သူ႔ကို
Aေႏြးေထြးဆံုးႀကိဳဆိုခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္ သိရွိရသေလာက္ဆိုရင္ သူဟာ
လြတ္ေျမာက္ေဒသAေရာက္ ျပည္သူ႔Aသံ သတင္းေထာက္တာဝန္ကုိ စတင္တာဝန္ယူ
ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။ ျပည္သူ႔Aသံမွာ သူ ေဆာင္းပါေတြ Aမ်ားAျပား ေရးခဲ့တယ္။
ျပည္သူ႔Aသံက သူ႔ေဆာင္းပါးေတြကို Aသံလႊင့္ေပးခဲ့တယ္။ (
ရန္သူစစ္Aစိုးရရဲ႕ေဘးရန္ေၾကာင့္ လြတ္ေျမာက္ေဒသသို႔ သူတို႔ ထြက္လာရပံုAေၾကာင္း
‘ရာဇေတာဝါ’ ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကေလးကို မွတ္မွတ္ရရ သတိရမိပါတယ္)။

သတင္းေထာက္ဘဝနဲ႔ လြတ္ေျမာက္ေဒသထဲက ၈၁၅ ေဒသကို သူသြားေရာက္ၿပီး

သတင္းယူတာ၊ ျပည္သူ႔ဘဝ ကြင္းဆင္းေလ့လာခဲ့တာေတြကို မွတ္မိတယ္။
Aလုပ္တာဝန္မရွိခ်ိန္မွာေတာ့ ‘စပယ္ေတာ’ စခန္းမွာ စာေတြဖတ္၊ စာေတြေရးေပါ့။
ပါတီဟာ ရွိတဲ့AေျခAေနထဲက သူ႔ကို Aလြတ္လပ္ဆံုး Aခြင့္Aေရးေပးထားတယ္လို႔
က်ေနာ္ နားလည္ခဲ့တယ္။ ဝတၱဳေရးပါ။ ထုတ္ေဝေပးႏိုင္တဲ့တေန႔ ထုတ္ၾကတာေပါ့ဆိုတဲ့
သေဘာထားမ်ဳိးရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို Aခြင့္Aေရးရေပမယ့္ ကိုေက်ာ္ဆိုင္ဟာ
ကာယAလုပ္ကို တက္တက္ ႂကြႂကြလုပ္ပါတယ္။ တိုက္ပြဲႀကီး ၃ ရပ္ထဲ က
ကုန္ထုတ္လုပ္ေရးတိုက္ပြဲတခုAေနနဲ႔ သီးႏွံထုတ္လုပ္ေရးလုပ္တာကို ဆိုလိုတာပါ။
(သူဟာ Aလုပ္ၾကမ္း လည္း Aေတာ္ကေလး လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ Aရင္ကလဲ ဘဝနာခဲ့သူ၊
Aလုပ္မ်ဳိးစံု လုပ္လာခဲ့သူေပကိုး။

သူ႔တို႔ ညီAစ္ကိုတေတြ ပင္ပန္းႀကီးစြာနဲ႔ ထင္းခုတ္ခဲ့ရတဲ့Aေၾကာင္း ‘ဘဝစာမ်က္ႏွာ’Aျဖစ္

ေရးထားတဲ့ သူ႔ဝတၱဳေလးေတြကို သြားသတိရမိတယ္)။ စိုက္ပ်ဳိးေရးAတြက္ ေျမေပါက္ရင္း
ဆီးမီးေတာက္U သူေကာက္ဝါး လိုက္ေတာ့ Aဆိပ္မိသာြ းလို႔ ေဆးကုယူရတဲ့
Aျဖစ္ကိုလည္း Aမွတ္ရမိပါတယ္။ သူက AသီးAရြက္ ရွာေဖြစားေသာက္တတ္တဲ့
Aေလ့လည္းရွိတယ္။ ဟိုAရြက္ ဒီAရြက္ ေတြ႔ကရာ Aရြက္ေတြ
ေကာက္ဝါးေနတတ္တယ္။ Aရြက္Aေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း ဘယ္ဟာက စားရတယ္၊
ဘယ္ဟာက စားမရဘူးဆိုတာ သူ သိတယ္။ ဆီမီးေတာက္Uကိုေတာ့ သူ မသိလို႔
Aဆိပ္မိသြားတာပါ။
ပါတီက AခါAားေလ်ာ္စြာ ထုတ္ေဝတဲ့ ‘ေတာ္လွန္ေခတ္’ ဂ်ာနယ္ထဲမွာ သူ ဝတၱဳေတြ
ေရးတယ္။ သူ စာAုပ္ေတြ ဖတ္ရာမွာ ‘ဟယ္မင္းေဝး’ကို သူA႐ူူးAမူးစြဲလန္းတာကို
သတိျပဳမိတယ္။ ဟယ္မင္းေဝးရဲ႕ဝတၳဳထဲမွာ ဘယ္ေနရာကို ဘယ္လိုေရးထားတာ
AႏုပညာAရ ဘယ္ေလာက္လွပေၾကာင္း သူ တဖြဖြေျပာေနတတ္တယ္။
စာေရးဆရာေတြထက
ဲ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ သတ္ေသတဲ့စာေရးဆရာေတြကိုလည္း
Aံ့ၾသAားက်စိတ္နဲ႔ သူ မၾကာခဏေျပာေနတတ္ေတာ့ ‘ဒီလူတေန႔ေန႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမ်ား
သတ္ေသေလမလား’ ဆိုတဲ့ သံသယ စိတ္ေတာင္ ဝင္မိပါတယ္။

Aဲဒီကာလက သူ ဝတၱဳရွည္ႀကီးတပုဒ္ ေရးတယ္။ ဘယ္ေနရာကို သူဘယ္လို

သ႐ုုပ္ေဖာ္ေရးသားတယ္ဆုိ တာေျပာၿပီး သူ႔ဝတၳဳ တပိုင္းတစကိုေပးဖတ္ၿပီး
ေဝဖန္ခိုင္းတယ္။ ကိုယ္က ကိုယ္ျမင္ သလိုေဝဖန္လိုက္ရင္လည္း သူက မခံႏိုင္ဘူး။
႐ွွဴး႐ွွဴးရွားရွား သူ႔Aႏုပညာဘက္က Aေက်ာက္Aကန္ ခုခံကာကြယ္ေလ့ရွိတယ္။

က်ေနာ္က ေဒသလုပ္ငန္း၊ လူထုလုပ္ငန္း၊ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရသူဆိုေတာ့ က်ေနာ့္

လုပ္ငန္း Aေတြ႔Aၾကံဳေတြကို တေန႔မွာ သူ႔ကိုေျပာျပမိတယ္။ ဝ’နယ္ေဒသမွ
ႂကြက္ကပ္ေဘးက်ေရာက္လို႔ လူေတြထမင္းငတ္ၿပီး ေသဆုံးၾကရပုံ၊ လမ္းေဘးမွာတင္
ငတ္လို႔လဲေသေနတဲ့ Aေလာင္းေတြကို ေတြ႔ရတတ္ပုံ၊ ‘Aီမ်ဳိး’ကေလးလမ္းေဘးမွာ
လဲေသမလိုျဖစ္ေနတုန္း ရဲေဘာ္ ႏိုင္Uီး ကေကာက္ယူကယ္တင္ကာ သမီးAျဖစ္ ေမြးျမဴခဲ့ပုံ၊
ပါတီက ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းAျဖစ္ ရိကၡာမ်ဳိးေစ့၊ ေပါက္တူး၊ ေပါက္ျပား၊ ေစာင္၊ Aုိးခြက္
ပုဂံတုိ႔ ကAစ လိုေလးေသးမရွိ ျပည္သူေတြကို ခဲြေဝေပးခဲ့ပုံ။

ပါတီရဲ႕လမ္းၫႊန္ခ်က္Aရ လူထုဘဝျမႇင့္တင္ေရးAတြက္ က်ေနာ္တုိ႔

လုံးပမ္းတုိက္ခုိက္ခဲ့တဲ့Aတြက္ Aရင္က လူ ၇ဝ - ၈ဝ ေလာက္ငတ္ေသခဲ့ရတဲ့
နမ္ဖတ္ဒုိင္နယ္ ကာဝုိင္းရြာကေလးမွာ AခုAိမ္တုိင္Aိမ္တုိင္ စပါးေတြ ပိုလွ်ံၿပီး
စပါးက်ီကေလးေတြ ေဆာက္လာၾကပုံေတြကို ေျပာျပလုိက္တယ္။ Aရင္ကဆုိရင္
စပါးက်ီရွိဖုိ႔ေဝလားေဝး စပါးမရွိလုိ႔လူေတြဟာ ေမ်ာက္Uတူးစားခဲ့ရတယ္။ ေမ်ာက္Uတူးရင္း
ထမင္းငတ္လုိ႔Aားျပတ္ၿပီး လဲေသတာေတြရွိခဲ့တယ္။
Aခုျပႆနာကေတာ့ စပါးႀကိတ္ဖုိ႔ျပႆနာပဲ၊ ဒီကလူထုက စပါးကို
လက္ဆုံနဲ႔ေထာင္းစားၾကရတာ၊ ပင္လည္းပင္ပမ္း Aခ်ိန္လည္းကုန္ Aခ်ိန္ကုန္လို႔
သူတုိ႔ရဲ႕စိုက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္ေရးကို ထိခုိက္တယ္။ စပါးႀကိတ္ဖုိ႔ျပႆနာေျဖရွင္းႏုိင္ရင္
လူထုဘဝျမႇင့္တင္ေရးAတြက္ Aမ်ားႀကီးAေထာက္Aကူျဖစ္မွာပဲ။ Aနည္းဆုံး
လက္ႀကိတ္ဆုံေလာက္ လုပ္ေပး ႏုိင္ရင္ကိုပဲ သူတုိ႔ရဲ႕င႐ုုပ္ဆုံေထာင္းသလုိမ်ဳိး
လက္ဆုံေမာင္းေထာင္းတာထက္ေတာ့ ပိုၿပီးခရီးတြင္မွာပဲ။

က်ေနာ့္ စကားေၾကာင့္ သူတက္တက္ႂကြႂကြ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္လာပါတယ္။ သူက

လူထုAတြက္ ေျမႀကိတ္ဆုံလုပ္ေပး မယ္ တဲ့၊ “ခင္ဗ်ား လုပ္တတ္သလား” လို႔ ေမးေတာ့
သူ႔Aေဖက ေျမႀကိတ္ဆုံလုပ္သူတဲ့ သူက သူAေဖလုပ္တာ ကို
ကေလးဘဝသက္တမ္းတေလွ်ာက္လုံး ၾကည့္လာျမင္လာခဲ့တာမုိ႔ ျဖစ္ရမွာေပါ့ တဲ့။
လူထုAတြက္ ေျမႀကိတ္ ဆုံလုပ္ေပးဖုိ႔ သူနဲ႔က်ေနာ္ သေဘာတူညီလုိက္ၾကပါတယ္။
သူနဲ႔သက္ဆုိင္တဲ့ Aထက္Aဖဲြ႔Aစည္းကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး ခြင့္ျပဳခ်က္ရရွိတဲ့Aခါမွာ
က်ေနာ္နဲ႔ ကာဝိုင္းရြာသုိ႔ Aတူတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကာဝုိင္းရြာကေလး တည္ရွိရာ ဒီ ဝ
ေတာင္ေပၚမွာ သူနဲ႔ ‘မက်ဳံ’ တုိ႔ စတင္ေတြ႔ခ့ဲၾကတာပါ။

လူထုကို Aလုပ္Aေႂကြးျပဳဖုိ႔ေရာက္လာတဲ့ ကိုေက်ာ္ဆုိင္ကုိ ကာဝိုင္းရြာကေလးက

လူထုက ပဲက
ြ ်င္းပၿပီး ႀကိဳဆုိ ခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႔က ကိုေက်ာ္ဆုိင္ကို ႏုိင္ဝင္းေဆြAျဖစ္
မသိၾကပါ။ ေႏြတညကိုလည္း သူတုိ႔ မဖတ္ဘူးပါ။ မသိန္းရွင္ဆီ ပို႔ေပးပါ တုိ႔၊
မဟူရာေမတၱာတုိ႔ကိုလည္း မဖတ္ဖူးၾကပါ။ သူတုိ႔က ကိုေက်ာ္ဆုိင္ကို ကိုေက်ာ္ဆုိင္
Aျဖစ္သာ သိပါတယ္။

လူထုကပဲြဆုိတာ ဝ ေတာင္ (ေတာင္ပိုင္း ဝ နယ္) ပန္ဆန္းၿမိဳ႕နယ္ နမ္ဖတ္ဒိုင္နယ္မွာ

က်င္းပတတ္တဲ့ ကပဲြမ်ဳိးပါ။ နမ္ဖတ္ဒိုင္နယ္႐ုံးက ကာဝိုင္းရြာကေလးမွာတည္ၿပီး
ကာဝိုင္းသား ပီဆန္ေမာင္က ဒိုင္နယ္မႉး တာဝန္ယူထားပါ တယ္။ ဒိုင္နယ္မႉးက
AခါAားေလွ်ာ္စြာ စီစU္က်င္းပေပးတဲ့ လူထုကပဲြတခုမွာ ကာဝိုင္းရြာနဲ႔ နာရီဝက္ခရီးေတာင္
မေဝးတဲ့ ပန္မာလမ္းရြာ‘ပိႏၷဲပင္ရြာ’က ‘မက်ဳံ’လည္း လာေရာက္ပါဝင္ပါတယ္။

ညAခါ လသာသာမွာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ လက္ခ်င္းတဲြၿပီး ဝ သီခ်င္းေတြဆုိကာ

တဲက
ြ ၾကပါတယ္။ မကတတ္စရာ မရွိပါ။ လူတုိင္း ဝင္ကလုိ႔ ရပါတယ္။ ဝ သီခ်င္းဆုိတဲ့Aခါ
တေယာက္နဲ႔တေယာက္ လက္ခ်င္းတဲြ တဲြထားတဲ့လက္ေတြကို Aေပၚေျမႇာက္လိုက္
ေAာက္ျပန္ခ်လုိက္ ကိုယ္ကလက္ခ်င္းတဲြဖို႔ ကိုယ္လက္ကိုသာ ေပးလုိက္ သူ႔
AလိုAေလွ်ာက္ ကပဲြထမ
ဲ ွာ ပါဝင္ၿပီးသားျဖစ္သြားပါၿပီ။ (လက္ခ်င္းတဲြၿပီး
ဝုိင္းႀကီးပတ္လည္လုိ လူထုAဝိုင္းႀကီး လႈပ္ရွားကၾကရပါတယ္) သီခ်င္းေတြက
လက္တန္းသီခ်င္းေတြပါ တခ်ဳိ႕သီခ်င္းေတြက Aဓိပၸာယ္ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ စာသား
သိပ္လွပါတယ္။

“ေက်ာ္ဆုိင္ေရး … ဝိုး ဝိုး …”

လူထုက ကိုေက်ာ္ဆုိင္ကို လက္တန္းသီခ်င္းနဲ႔ သီဆိုဂုဏ္ျပဳပါတယ္။ ဒီပြဲမွာ

ကိုေက်ာ္ဆိုင္က ‘ဟီး႐ိုး’ပါ။ သူဟာ Aဖိုးႀကီးေတြနဲ႔ လက္ခ်င္းတြဲတဲ့Aခါ တြ၊ဲ
Aဖြားႀကီးေတြနဲ႔ လက္ခ်င္းတြဲတဲ့Aခါ တြဲ။ တခါတေလေတာ့လည္း ‘မက်ံဳ’ နဲ႔
လက္ခ်င္းတြဲဆက္မိတာလည္း ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ မက်ံဳနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး
မရွိၾကေသးပါ။ မခ်စ္၊ မႀကိဳက္ၾကေသးပါ။

AဲဒီAခ်ိန္တုန္းက သူႀကိဳက္ေနတာ တျခားတေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ပန္ဆန္းက ဗမာ

Aမ်ဳိးသမီး ရဲေဘာ္မေလး တUီးကို သူႀကိဳက္ခဲ့ပါတယ္။ ေကာင္မေလးက သူ႔ကို
ျပန္မႀကိဳက္ပါ။ ကာဝိုင္းမွာ က်ေနာ္နဲ႔Aတူေနၿပီး ႀကိတ္ဆံု လုပ္ေနၾကစU္Aတြင္း
ပန္ဆန္းက သူႀကိဳက္တဲ့ ဗမာရဲေဘာ္မေလးနဲ႔ Aေတာ္တူတဲ့ ဝ မေလးတေယာက္ကို
သူျမင္မိၿပီး သူ ေရာဂါသည္းပါေတာ့တယ္။ တန္းတန္းစြဲ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

“မႀကိဳက္ပါနဲ႔ ကိုေက်ာ္ဆိုင္ရာ၊ ေကာင္မေလးက Aသက္ Aေတာ္ငယ္တယ္။ ၁၅ ႏွစ္ ၁၆

ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိUီး မယ္။ မသင့္ေတာ္ပါဘူး”ဆိုၿပီး ဖ်က္ေတာ့ သူက နဝေဒးတို႔
ရွင္ေႏွာင္းတို႔ကို ကိုးကားပါေတာ့တယ္။ ေမတၱာဘြဲ႔ေတြ Aမ်ဳိးမ်ဳိးရြတ္ပါတယ္။
က်ေနာ္ဖ်က္ေပမယ့္ သူက မဖ်က္ေတာ့ Eည့္သည္Aျဖစ္နဲ႔ သူ႔Aလိုကို လိုက္ရပါတယ္။
ဒီ ‘ဝ’မကေလးေနတဲ့ရြာက ကာဝိုင္းရြာကေန မိနစ္ေလးဆယ္ေလာက္
လမ္းေလွ်ာက္သြားရတယ္။ ရြာက ခ်ဳိင့္ထဲမွာဆိုေတာ့ ရြာကိုသြားရင္ ခ်ဳိင့္ထဲ ဆင္း၊
Aျပန္က်ေတာ့ ခ်ဳိင့္ထက
ဲ ျပန္တက္လာရ၊ ဝက္ဝံေတြ က်ားသစ္ေတြရွိတဲ့
ေတာAုပ္ထဲကျဖတ္ၿပီး ေနဝင္မိုးခ်ဳပ္ျပန္လာၾကရ။ သူကေတာ့ Aခ်စ္Aတြက္
Aသက္ပင္ေသေသေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ညေနတိုင္း ဒီေလာက္ေဝးတဲ့ခရီး
သူ႔ကုိေန႔တိုင္းေလာက္နီးနီး လိုက္ပို႔ရတဲ့ ဒုကၡက မေသးလွ။

“တခုေတာ့ရွိတယ္ ခင္ဗ်ားကို ႐ိုး႐ိုးသားသား ျပန္ႀကိဳက္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားသေဘာေပါ့၊

ဒါေပမယ့္ Aာဏာတို႔၊ ေသနတ္တို႔နဲ႔ Aရွိန္ၾသဇာသံုးၿပီးေတာ့ ယူတာမ်ဳိးေတာ့
မျဖစ္ေစနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ” က်ေနာ္ ဒါေလာက္ေတာ့ သတိေပးရတယ္။

Aဲဒီတုန္းက က်ေနာ္နဲ႔သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဒိုင္နယ္႐ံုးမွာေနၾကတယ္။ ကိုယ့္ဖာသာ

ခ်က္စားၾကတယ္။ ဒိုင္နယ္မႉးက သူ႔Aိမ္မွာ လာစားဖို႔ေခၚေပမယ့္ ကိုေက်ာ္ဆိုင္က
မစားခ်င္။ ဒိုင္နယ္မႉးက Aခ်က္Aျပဳတ္္လည္း ေကာင္း၊ သားစို ငါးစိုနဲ႔ Aရံရိကၡာ
AစံုAလင္လည္း ရွိ၊ ေစတနာလည္းေကာင္းေပမယ့္ သူက ဒိုင္နယ္မႉးကို လူတန္းစား
မမွန္သူ၊ ေသြးစုပ္သူ ေျမရွင္လို႔ ျမင္ေနတယ္။

“မဟုတ္ပါဘူးဗ်၊ Aဲသလိုေသခ်ာရင္ သူ႔ကုိ ဒိုင္နယ္မႉးတာဝန္က ျဖဳတ္ခ်လိုက္မွာေပါ့ဗ်”

ဆိုၿပီး ရွင္းျပေပမယ့္ လည္း သူ နားမဝင္။ သူက တခါတေလ တင္းမာတယ္။ သူ
မွန္တယ္ထင္တဲ့AယူAဆကို တင္းတင္းမာမာ ကာကြယ္တတ္တယ္။
လူတန္းစားခြဲျခားၾကည့္ေရးကိုလည္း သူ Aလြန္စိတ္Aားထက္သန္တယ္။

သူဟာ ‘ထက္ျမက္’ နဲ႔Aတူတြဲၿပီး ‘Aိုယန္းဟိုင္ရဲ႕ေတးသံ’ ေရးသားထုတ္ေဝခဲ့သူေပကိုး။

(ၿမိဳ႕ေပၚမွာေနတုန္းက Aျဖစ္Aပ်က္တခုကို ျပန္ၿပီး သတိရမိေသးရဲ႕။ တခါတုန္းက သူ
က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ကိုလာၿပီး ‘မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း’ စာAုပ္Aတြက္ (ဒါမွမဟုတ္) Aဲဒီလိုမ်ဳိး
စာေပAယူAဆAတြက္ လာေဆြးေႏြးတာပဲ။ စာေပနယ္ရဲ႕ ညီၫြတ္ေရးၿပိဳကြဲေစမယ့္
သူ႔AယူAဆဟာ မမွန္ဘူးလို႔ က်ေနာ္တို႔က ျပန္လည္ေဆြးေႏြးတယ္။ သူကလည္း
ေခါင္းမာ၊ က်ေနာ္တို႔ကလည္း Aဲဒီကိစၥမွာ နည္းနည္းမွမေလ်ာ့ ဒီလိုနဲ႔ သူလည္း
တပ္ေခါက္ၿပီး ရန္ကုန္ကိုျပန္သာြ း တယ္)။

ဒိုယ္နယ္႐ံုးဆိုတဲ့ သက္ကယ္မိုး၊ ထရံကာ Aိမ္ခန္းေလးထဲမွာ ႂကြက္ကလည္း

ေပါလိုက္တာမ်ားလိုက္တာ လြန္ေရာ။ ႂကြက္သတ္ေဆးခ်ၿပီး ႂကြက္ေတြကိုႏွိမ္ႏွင္းတာ
ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း ႂကြက္ေသ ၁ဝ ေကာင္ ပတ္ဝန္းက်င္ ခန္႔ ရတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္
ႂကြက္တပ္မဟာရဲ႕Aင္Aားက သိသိသာသာ ေလ်ာ့သြားတယ္ရယ္လို႔ မရွိ။ ေနာက္ဆံုး
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ႂကြက္ေသကို ႏိုင္ႏွင္းေAာင္မရွင္းႏိုင္လို႔ Aခန္းမွာ
ႂကြက္ပုပ္နံ႔ေတြ တေထာင္းေထာင္း လႈိင္ေနတယ္။ ႂကြက္ပုပ္နံ႔မခံႏိုင္တာန႔ဲ
ႂကြက္ႏွိမ္ႏွင္းေရးတိုက္ပြဲကို လက္ေလ်ာ့ Aေလွ်ာ့ေပး လိုက္ရေတာ့တယ္။

ကိုေက်ာ္ဆိုင္ ႀကိတ္ဆံုလုပ္တာက Aခ်ိန္လည္းၾကာတယ္။ လက္လည္း ဝင္တယ္။

သူ႔Aေဖလုပ္တာ သူေတြ႔ဖူး၊ ျမင္ဖူးခဲ့ေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္
လက္ေတြ႔လုပ္ဖူးတာမဟုတ္ေတာ့ စမ္းတဝါးဝါး။ ေျမႀကိတ္ဆံုးလုပ္မယ့္ေျမႀကီးက ေျမဝါ။
ဒီေျမဝါမ်ဳိးရေAာင္ရွာေပးပါဆိုလို႔ ရွာရတယ္။ ေနာက္ဆံုး မိနစ္ ၄ဝ ခရီးေဝးတဲ့ ရြာတရြာက
ေျမဝါကုိ သူသေဘာက်လို႔ Aဲဒီေျမႀကီးကို လူထုေတြက ေတာင္းႀကီး ေတာင္းငယ္နဲ႔
ထမ္းလာၿပီး ဒိုင္နယ္႐ံုးထဲ လာပို႔ၾကတယ္။

ေျမႀကိတ္ဆံုလုပ္တဲ့Aခါမွာ ႀကိတ္ဆံုရဲ႕ႀကိတ္သာြ းAတြက္ ဝါးငုတ္ေတြကို

AသားေသေAာင္ ပံု႐ိုက္ထားတဲ့ ႀကိတ္ဆံုေျမသားထဲမွာ စီၿပီးစိုက္ထည့္ရတယ္။
ဝါးငုတ္ေတြဟာ ႀကိတ္သြားAျဖစ္ တခုနဲ႔တခုပြတ္တိုက္ကာ စပါးကိုဝါးရမွာဆိုေတာ့
ဝါးငုတ္လုပ္မယ့္ ဝါးAမ်ဳိးAစားဟာ ေရရွည္ခံဖို႔ လိုတယ္။ မာဖို႔ လိုတယ္။ ဒါAတြက္
ကိုေက်ာ္ဆိုင္ ေတာင္းဆိုထားတဲ့ သံုးႏွစ္ က်ပ္တင္ထားတဲ့ဝါး တဲ့။ သူ
လိုAပ္သမွ်ရွာေဖြေပးေနရတဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ ဒိုယ္နယ္မႉးတို႔ Aၾကပ္႐ိုက္ေတာ့တာပဲ။ သံုးႏွစ္
က်ပ္တင္ထားတဲ့ဝါးဆိုေတာ့ ရွာဖို႔ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲ ခုခ်က္ခ်င္း က်ပ္တင္လို႔ရတာ
မဟုတ္ဘူးေလ။
တရက္ခရီးသြားရတဲ့ ဗဟို႐ံုးစိုက္ရာ ‘ပန္ဆန္း’ကိုလူလြတ္ၿပီး ဆိုင္းကုန္းက ဆုိင္းဆရာႀကီး
‘ဘသက္ရွည္’ထံ ပတၱလားလုပ္ရာမွာသံုးတဲ့ က်ပ္တင္ဝါး ရွိ မရွိ လွမ္းေမးရတယ္။
ဘသက္ရွည္ထံကလည္း မရွိဆိုတဲ့ Aေျဖရတယ္။ ဒိုင္နယ္Aသီးသီးကိုလည္း သံုးႏွစ္
က်ပ္တင္ဝါးရွာေပးႏုိင္ မလားဆိုၿပီး စာေရးေမးျမန္းတယ္။ ဘယ္မွာမွ မရ။

တေန႔ ကိုေက်ာ္ဆိုင္၊ ဒိုင္နယ္မႉးပီဆန္ေမာင္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ဒိုင္နယ္မႉးရဲ႕Aိမ္ေပၚကေန

မီးဖိုေဘးမွာထိုင္ေနၾကတုန္း (ဝ နယ္ကAိမ္ေတြရဲ႕ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေလးေထာင့္
ကြက္မီးဖိုခံု Aိမ္တိုင္းမွာ ရွိတယ္။ Aဲဒီမီးဖိုေဘးမွာ Eည့္သည္နဲ႔Aိမ္ရွင္ထိုင္စကားေျပာရင္
ဒီေနရာဟာ Eည့္ခန္းပဲ။ Aဲဒီမီးဖိုေဘးမွာ လူေတြထိုင္ၿပီး Aစည္းAေဝး လုပ္ရ၍ ဒါ
Aစည္းAေဝးခန္းပဲ) မီးဖိုရဲ႕Aထက္က ဆင့္ေပၚမွာ AစီAရီတင္ထားတဲ့ ‘ဝါးပိုးဝါး’
Aႀကီးႀကီးေတြကို လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး ဒိုင္နယ္မႉးကို ေမးရတယ္။

“ဒါေတြက ဘာ လုပ္တဲ့ဝါးေတြလဲ”

“စပါးထည့္တဲ့ ဝါးက်ည္ေတာက္ေတြေလ”

စပါးကို ဝါးပိုးဝါးAႀကီးႀကီး ထဲထည့္ၿပီး Aျမဲေျခာက္ ေသြ႔ေနေAာင္ မီးဖိုAထက္က

ဆင့္မွာတင္ထားတာေလ။

“ဒီဝါးက်U္ေတာင့္ေတြ မီးဖိုေပၚမွာဒီလိုတင္ထားတာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီလဲ”

“ငါးႏွစ္” တဲ့။
ရၿပီေပါ့၊ သံုးႏွစ္ က်ပ္တင္ထားတဲ့ဝါး။ ဒိုင္နယ္မႉးကလည္း ဒါမ်ဳိးဆိုရင္ သံုးႏွစ္ ငါးႏွစ္ေတာင္
မကဘူး Aႏွစ္ႏွစ္ ဆယ္ မီးဖိုေပၚမွာတင္ ထားတဲ့ဝါးေတြရွိသတဲ့။ ကိုေက်ာ္ဆိုင္ဟာ
Aိမ္တိုင္းAိမ္ တိုင္းမွာရွိတဲ့ ဝါးက်ည္ေတာက္ႀကီးေတြထက
ဲ သူ Aႀကိဳက္ဆံုး၊
Aေကာင္းဆံုး ဝါးေတြကို ေရြးယူခဲ့ပါတယ္။ လူထုကလည္း ႏွေမ်ာတြန္႔တိုျခင္းမရွိဘဲ
ေပးလႉၾကပါတယ္။

လူထုAကူAညီနဲ႔ ကုိေက်ာ္ဆိုင္ဟာ သူႀကိဳက္တဲ့ Aဝါေရာင္ေျမသားနဲ႔

ႏွစ္ရွည္က်ပ္တင္ဝါးေတြကို ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူႀကိဳက္တဲ့ ဝ မကေလးကိုေတာ့
မရပါ။ ေယာက္်ားယူသာြ းလို႔ မဂၤလာေဆာင္ကို က်ေနာ္တို႔Aား ဖိတ္ပါေသးတယ္။ “ဝ
မဂၤလာေဆာင္ေလ့လာရတာေပါ့၊ သြားရေAာင္”ဆိုၿပီး က်ေနာ္ကေခၚေပမယ့္ သူ မလိုက္
ပါ။ “ခင္ဗ်ားေျပာေတာ့ ငယ္ေသးတယ္ဆို” လို႔ က်ေနာ့္ကိုသာ Aျပစ္တင္ပါတယ္။

ကိုေက်ာ္ဆိုင္Aတြက္သာ ငယ္တယ္လို႔ေျပာတာပါ။ ေတာင္ေပၚေန လူမ်ဳိးစုမ်ားဟာ

သူတို႔Aခ်င္းခ်င္းကေတာ့ Aသက္ ၁၄ ႏွစ္၊ ၁၅ ႏွစ္ စသျဖင့္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္Aခ်ိန္မွာ
Aိမ္ေထာင္ျပဳသူ Aမ်ားAျပား ရွိတတ္ပါတယ္။ သည္Aသက္Aရြယ္နဲ႔ Aေတြ႔Aၾကံဳ
Aေတာ္မ်ားမ်ားရွိခဲ့ၿပီးသားမို႔ ကိုေက်ာ္ဆိုင္ ထူးထူးျခားျခား Aသည္း မကြဲပါ။
ႀကိတ္ဆံုလုပ္ျခင္း ကိုသာ သူ Aာ႐ံံုစိုက္ Aလုပ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ Aျမဲလိုလိုစားေလ့ရွိတဲ့ဟင္းကေတာ့ ပဲပုပ္ရည္ေဖ်ာ္ဟင္း။

ဒိုင္နယ္႐ံုးမွာ က်ေနာ္တို႔ Aတြက္ တလစာပဲပုပ္ခ်ပ္ေတြ ပံုေပးထားပါတယ္။
ကိုေက်ာ္ဆိုင္ခ်က္တဲ့ ပဲပုပ္ရည္ေဖ်ာ္ဟင္းကို ကိုေက်ာ္ဆိုင္ ခူးလာတဲ့ ပိႏၷဲရြက္ႏုႏု၊
ပိႏၷဲသီးႏုႏု ကေလးနဲ႔တို႔စားရတဲ့ Aရသာကို က်ေနာ္ မၾကာခဏ တမ္းတမိတတ္ပါတယ္။

ဒိုင္နယ္႐ံုးမွာ က်ေနာ္တို႔AတူေနစU္ကာလAတြင္း ကိုေက်ာ္ဆိုင္တလွည့္ က်ေနာ္တလွည့္

ငွက္ဖ်ားထပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔Aတြက္ ငွက္ဖ်ားဟာ Aဆန္းမဟုတ္ေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕Aဖ်ားကို ‘ငွက္ဖ်ားAို’လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဒိုင္နယ္မႉးက ေဆးဝါးAေၾကာင္း
နည္းနည္းပါးပါး နားလည္ေတာ့၊ သူပဲ ေဆးလာထိုး၊ စားေဆးေတြေပးနဲ႔
ဂ႐ုုတစိုက္ျပဳစုပါတယ္။
နမ္ဖတ္ ဒိုင္နယ္႐ံုးဟာ ကာဝိုင္းရဲ႕ နတ္ေညာင္ပင္ႀကီးနဲ႔ ကပ္ေနတာပါ။ Aဲဒီနားတဝိုက္
သစ္ပင္ႀကီးေတြ Aေတာ္ မ်ားမ်ားရွိၿပီး ေတာAုပ္ကေလးတခုလို ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီသစ္ပင္ေတြ ေAာက္ေရာက္ရင္ ေAးစိမ့္သြားပါတယ္။ တည ငွက္ဖ်ားေၾကာင့္
Aိပ္ေပ်ာ္သာြ းရာကေန ေခြၽးေစးေတြထြက္ၿပီး က်ေနာ္ လန္႔ႏိုးလာတယ္။
ဒိုင္နယ္႐ံုးတံခါးကိုဖြင့္ၿပီး Aျပင္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သစ္ေတာAုက္ကေလးတဝိုက္
ႏွင္းခါးေတြ မိုးရြာသလို ရြာခ်ေနတယ္။ ေလကလည္း တဝွီးဝွီးတိုက္ေနတယ္။
ပိန္းပိန္းပိတ္ေနတဲ့ Aမဲေရာင္ညထဲမွာ Aေဝးဆီက ေAာ္သံလိုလို ႐ႈိက္ႀကီးတငင္
ငိုေနသံလိုလို Aသံတခုကို ခပ္သဲ့သဲ့ ေလးၾကားရတယ္။

ကုတင္ေပၚျပန္ေရာက္ေပမယ့္ Aိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။ ဘာေၾကာင့္ ဝမ္းပန္းတနည္း

႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေနရတာလဲ။ ဘယ္သူ ငိုေနတာလဲ။ ဒီAသံ ဘယ္ကလာတာလဲ။
ေAာ္ေခၚသံ ဘယ္ကလာ သလဲ။ စU္းစားရင္း ငွက္ဖ်ားေၾကာင့္ မူးေဝေဝျဖစ္ေနရာက
ေAာက္ဗမာျပည္Aေၾကာင္း သတိရလာတယ္။ စU္းစားလာမိတယ္။ ေခၚသံ … ေခၚသံ
ငိုညည္းသံေတြ၊ ဒီAသံေတြ ဘယ္ကလာသလဲ။ ဗမာျပည္က မ်ားလား။ ေခၚသံ၊ သားတို႔ရဲ႕
ေခၚသံမ်ားလား၊ ဗဟိန္းဝင္း၊ ဗထူးဝင္းတို႔ရဲ႕ ေခၚသံလား။

က်ေနာ္ ျပတင္းေပါက္ဖြင့္လိုက္တယ္။ ႏွင္းခါးမိုးေတြ သဲသဲမဲမဲရြာေနတုန္းပဲ။ က်ေနာ့္

ရင္ထဲAလြမ္းေတြ ျပည့္လာ တယ္။ ‘သားတို႔ေရ’လို႔ စူးစူးတစ္တစ္ က်ေနာ္ေAာ္ဟစ္ၿပီး
ႏွင္းေတာထဲမွာ သားတို႔ကို လိုက္ရွာခ်င္တယ္။ က်ေနာ္ဟာ Aလုပ္ တာဝန္ေတြဆက္တိုက္
ေလ့လာေရးဆက္တိုက္၊ လူထုၾကားထဲသြားလာေနတာ ဆက္တိုက္ျဖစ္ေတာ့
ေAာက္ရပ္ေAာက္ရြာက ဇနီးသည္နဲ႔ သားတို႔Aေၾကာင္း စU္းစားခ်ိန္ မရပါ။
စU္းလည္းမစU္းစားမိပါ။ လြမ္းဆြတ္တမ္းတတဲ့ စကားမ်ဳိးလည္း တခြန္းမွ မဟဖူးပါ။
ေတာ္လွန္ေရးAတြင္းမွာ လူထုAတြင္းမွာ ကိုယ့္ဘဝ ကိုေရာ ကိုယ့္Aတၱကိုပါ
ႏွစ္ျမႇဳပ္ထားတာပါ။

Aခု ငွက္ဖ်ားတေရးႏိုးကာလမွာမွ Aားနည္းခ်က္ Aေျမႇးပါးေလးေတြေပါက္ထြက္ၿပီး

Aလြမ္းစိတ္ေတြ ပြင့္Aံက်လာတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီခံစားခ်က္နဲ႔ က်ေနာ္ ကဗ်ာ
ထေရးပါတယ္။ ေရးရင္း ေရးရင္း လက္ေတြ႔လာလို႔ ကဗ်ာဟာ မဆံုးႏိုင္ေတာ့ပါ။
ဘယ္ႏွစ္ရက္ ဆက္ေရးရသလဲ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ မဆံုးႏုိင္တဲ့
ကဗ်ာရွည္ႀကီးျဖစ္လာပါတယ္။

ဒီကဗ်ာကို ကိုေက်ာ္ဆိုင္ဖတ္ၾကည့္ၿပီး သူ႔ရင္ထဲ ထိသြားပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာက ဒီလိုပါ။

ဒီကဗ်ာAေၾကာင္း သူ႔ရဲ႕ AႏုပညာAေၾကာင္း တဖြဖြေျပာပါတယ္။ Aရွည္ႀကီးေရးထားတဲ့
Aဲဒီကဗ်ာစာAုပ္ကေလးကို သူခဏခဏ ေတာင္းဖတ္ပါတယ္။ Aရင္တုန္းက သူ
ကဗ်ာေရးတယ္လို႔ က်ေနာ္မသိဖူးပါ။ Aခုေတာ့ “ကဗ်ာAႏုပညာရဲ႕ စူးရွမႈရွိပံုကုိ
သူခံစားရၿပီ” တဲ့။ Aဲဒီကစလို႔ သူ ကဗ်ာေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ေရးလာေတာ့တာပါပဲ။

ကိုေက်ာ္ဆိုင္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဒီAျဖစ္Aပ်က္ကေလးဟာလည္း Aမွတ္တရရွိေနလို႔

တင္ျပလိုက္တာပါ။

ကိုေက်ာ္ဆိုင္ ေျမႀကိတ္ဆံုးလုပ္တာ ေနာက္ဆံုးမွာ နမူနာAျဖစ္ ေျမႀကိတ္ဆံု ေလးငါးလံုး

ၿပီးသြားပါတယ္။ စပါးကို စမ္းသပ္ႀကိတ္ ၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆန္ျဖဴထြက္ႏႈန္း
သိပ္မေကာင္းပါ။ ႀကိတ္ဆံုက တခါတေလ ထစ္ေနပါတယ္။ Aတင္းဖိႀကိတ္ရင္လည္း
ဆန္ေတြ က်ဳိးေက်ကုန္ပါတယ္။ လူထုက သူတို႔ရဲ႕ လက္ေထာင္းဆံုေလာက္ မႀကိဳက္ၾကပါ။

ဒါနဲ႔ေနာက္ဆံုးမွာ က်ေနာ္ တ႐ုုတ္ျပည္ဘက္သာြ းၿပီး ဆန္ႀကိတ္စက္၊ စပါးေလွ႔စက္ေတြ

သြားဝယ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ Aရင္ထမင္းငတ္ခဲ့တဲ့ေတာင္ေပၚမွာ စပါးႀကိတ္စက္ေတြ၊
လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

‘မိုးေသာက္ၾကယ္နီ’ က ဇာတ္ထဲက ‘သမုသယဘုမၼာ’ ဆိုတဲ့ဇာတ္ထဲမွာ သူက

‘ဟတၱိဗလ’Aျဖစ္ သ႐ုုပ္ေဆာင္ခဲ့ သလို ဒီဇာတ္စင္ေပၚမွာ သူ ကဗ်ာရြတ္ဖူးပါတယ္။
ဒီဇာတ္ခံုေပၚမွာပဲ သူနဲ႔ကိုရန္လင္းတို႔ ႀကိဳးစားပမ္းစား သ႐ုုပ္ေဖာ္ တင္ဆက္တဲ့ျပဇာတ္ေတြ
တင္ဆက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူနဲ႔ ကိုရန္လင္းတို႔ ဘယ္ေလာက္ Aႏုပညာေျမာက္ေAာင္
ႀကိဳးစား ႀကိဳးစား၊ သီခ်င္းေတြ Aသံေတြ လွ်ပ္စစ္မီးဆလိုက္ေတြ ဘယ္ေလာက္
ေကာင္းေAာင္လုပ္လုပ္ သူတို႔ ျပဇာတ္ေတြက ဘယ္ေလာက္ Aႏုပညာေျမာက္ေျမာက္
ေAာင္ျမင္တယ္လို႔ မေျပာႏိုင္ပါ။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ပရိတ္သတ္ဟာ ဝ၊ ရွမ္း၊ လားဟူ စတဲ့ Aမ်ဳိးသားမ်ား၊ လူထုမ်ား၊

တပ္မေတာ္သား မ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ဒီပရိတ္သတ္မ်ားက နားမလည္ၾကလို႔ပါပဲ။
ဗမာရဲေဘာ္ပရိတ္သတ္ ၁ဝဝ ေလာက္သာ နားလည္ ခံစားၿပီး
ေကာင္းတယ္ေျပာၾကေပမယ့္ Aမ်ားစုက နားမလည္လို႔ မေAာင္ျမင္ဘူးလို႔ ေျပာရတာပါ။

ဒီျပႆနာကို က်ေနာ္တို႔ ဝိုင္းဝန္းစU္းစားခဲ့ၾကပါတယ္။ AဓိကAားျဖင့္

ဘာသာစကားမေပါက္လို႔ လူထု နားမလည္တာလို႔Aေျဖထုတ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ
ရွမ္းဘာသာစကားေျပာ ျပဇာတ္ တပုဒ္ ႏွစ္ပုဒ္ေလာက္ ကိုေက်ာ္ဆိုင္
ႀကိဳးစားတင္ျပခဲ့ဖူးပါေသးတယ္။

Aသံလႊင့္ျပဇာတ္Aတြက္ ႀကိဳးပမ္းရင္း၊ စင္တင္ျပဇာတ္ေတြ လံုးပမ္းရင္း၊ သီခ်င္းဂီတေတြ

ဖန္တီးရင္း သူနဲ႔ ကိုရန္လင္းတို႔ ငယ္ေပါင္းႀကီးဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြလို
ရင္းႏွီးသြားခဲ့ၾကပါတယ္။ Aႏုပညာလုပ္ရင္း၊ Aတူေသာက္ရင္း၊
Aတူခံစားခ်က္ဖလွယ္ၾကရင္းနဲ႔ ပိုမိုရင္းႏွီးသြားတာလို႔ ေျပာလို႔ရပါလိမ့္မယ္။

Aစပိုင္း က်ေနာ္နဲ႔ ကာဝိုင္းမွာ ႀကိတ္ဆံုလုပ္စU္က ကိုေက်ာ္ဆိုင္ Aရက္

ဒါေလာက္မေသာက္ေသးပါ။ ပါတီစည္းကမ္းကို ေလးစားလို႔ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကိုေက်ာ္ဆိုင္နဲ႔
ကိုရန္လင္းတို႔ Aရက္မူးၿပီး မိုးရြာထဲ ကိုရန္လင္းက တေယာထိုး၊ ကိုေက်ာ္ဆိုင္က
ခ်စ္ျပံဳးႏွင္းဆီ သီခ်င္းေAာ္ဆုိေနတဲ့သတင္းကို က်ေနာ္ Aေဝးကေန ၾကားသိခဲ့ရ ပါတယ္။

ကိုေက်ာ္ဆိုင္ဟာ ခ်စ္ျပံဳးႏွင္းဆီ သီခ်င္း၊ ခ်စ္မိုးႀကီးသီခ်င္းနဲ႔ မိုးသက္ေလႏွင္သီခ်င္းတို႔ကို

Aသဲစြဲႀကိဳက္ႏွစ္သက္ တတ္တာ က်ေနာ္ သိပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေက်ာ္ဆိုင္တို႔
ကိုရန္လင္းတို႔ Aၿမဲတေစ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္မႈရွိၾကပါတယ္။ Aႏုပညာကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးမႈလည္း
တူညီၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သေဘာထားခ်င္းေတာ့ မတူညီပါ။
ႏိုင္ငံေရးသေဘာထားခ်င္းလည္း မတူညီသလို Aႏုပညာသေဘာထားခ်င္းလည္း
မတူညီပါ။ က်ေနာ္တို႔ Aျပင္းAထန္ ျငင္းခံုခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
Aခင္မင္ပ်က္မသြားၾကပါ။

ကိုေက်ာ္ဆိုင္ဟာ သူ႔စာမူ သူ႔Aႏုပညာကို မသံုးရင္ မသံုးနဲ႔၊ ျပင္တာကိုေတာ့

လက္မခံႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာထား ရွိပါတယ္။ သူတို႔စီစU္တဲ့
စင္တင္ျပဇာတ္တပုဒ္တေလဟာ ပါတီAက်ဳိးစီးပြားထိခိုက္တာမ်ဳိး ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါကို
သက္ဆိုင္ရာ Aဖြဲ႔Aစည္းက ေဝဖန္ေထာက္ျပတာမ်ဳိးရွိရင္ သူေရာ ကိုရန္လင္းတို႔ကပါ
သိပ္လက္မခံၾကပါ။ သက္ဆိုင္ရာAဖြဲ႔Aစည္းက ဒီျပဇာတ္ရဲ႕ ဒီAခန္းကို ျဖဳတ္ေပးပါလို႔
ပိတ္ပင္တားျမစ္ရင္ သူတို႔က စိတ္ဆိုးၿပီး ျပဇာတ္တခုလံုးကို မကေတာ့ဘဲ
ရပ္ပစ္လိုက္တာမ်ဳိး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရး လာလုပ္တဲ့
စာေရးဆရာတUီးAျဖစ္ က်ေနာ္ သူ႔Aေပၚ နားလည္ခြင့္လတ
ြ ္ခဲ့ပါတယ္။ ပါတီကလည္း
သူ႔Aေပၚ တတ္ႏိုင္သမွ် Aေပ်ာ့ေပ်ာင္းဆံုး သေဘာထားခဲ့ပါတယ္။

သူနဲ႔ မက်ဳံတို႔ေနထိုင္ရာ Aိမ္ကေလးကို က်ေနာ္ မၾကာခဏ

ဝင္ထက
ြ ္စားေသာက္ခဲ့ပါတယ္။ Aသားဟင္းလ်ာ ရွားပါးခ်ိန္မွာ ကိုေက်ာ္ဆိုင္ဟာ
လားသား၊ ျမင္းသားေတြကို လားေသတဲ့Aခါ သြားေရာက္ဖ်က္ယူၿပီး ေရရွည္ခံေAာင္
ငပိသိပ္ပါတယ္။ ‘လားသားငပိ’ ဟင္းနဲ႔ သူEည့္ခံတာကို က်ေနာ္ ဟားခဲ့ဖူးပါတယ္။

ကိုေက်ာ္ဆိုင္ကို ပါတီကေထာက္ပံ့ထားတဲ့ေငြဟာ ကိုေက်ာ္ဆိုင္တUီးတည္းAတြက္

ေနထိုင္စားေသာက္ လို႔ရေပမယ့္ မက်ံဳပါတိုးလာတဲ့Aခါ သူတို႔ေနထိုင္ေရးစားေသာက္ေရး
Aနည္းငယ္ Aခက္Aခဲေတြ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မက်ဳံဟာဘဝကို ေဒါင္က်က်၊ ျပားက်က်
ရင္ဆုိင္ႏုိင္သူပါ။ မႈန္႔ပဲသားေရစာ တိုလီမိုလီပစၥည္းေတြ ေရာင္းတာ၊ Aရက္ေရာင္းတာ
စသျဖင့္ သူ တတ္ႏုိင္တာေလးေတြေရာင္းၿပီး Aိမ္ရဲ႕စားေသာက္စရိတ္ကို ဖာေထးပါတယ္။

သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံဟာလည္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက

ကေလးမရျခင္းပါ။
“မက်ဳံက ကေလးသိပ္လိုခ်င္ေနတာ၊ ခု ကေလး ရွိမလာေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ
ကေလးမရႏိုင္ေတာ့ဘူး ထင္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဟိုကေလး ဒီကေလးေတြ႔ရင္ သူက
ေမြးစားခ်င္ေနတယ္။ ျပႆနာက သူ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ္ပါ၊ ကိုယ္ဟာ
ၿမိဳ႕ေပၚမွာတုန္းကလည္း ဘယ္တုန္းကမွ ကေလးရွိခဲ့ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး”

“ဒါဘာျဖစ္သလဲဗ်၊ ခင္ဗ်ား ဒီကိစၥAက်ဳိးAေၾကာင္း မက်ဳံကို ဖြင့္ေျပာလိုက္ေပါ့”

“သူ႔ဘဝတေလွ်ာက္လံုး စိတ္ထိခိုက္သာြ းမွာစိုးလို႔ ကိုယ္ မေျပာရက္ဘူးကြာ”

လို႔ ကိုေက်ာ္ဆုိင္ ဖြင့္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ကေလးမရွိတာကလြဲလို႔ သူတို႔Aိမ္ေထာင္ေရး

သာသာယာယာ၊ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ Aျပန္Aလွန္ ခ်စ္ခင္စံုမက္ၾကတာမို႔
ဘာျပႆနာမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ပါတီနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရး ဘဝAတြင္းမွာပဲ ကိုေက်ာ္ဆိုင္ဟာ
ဘာျပႆနာမွ ႀကီးႀကီးမားမားမရွိခဲ့။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနထိုင္လာခဲ့ပါတယ္။
သည့္ေနာက္ပိုင္း ဆက္ေရးရမယ့္Aေၾကာင္းေတြကေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္စရာမေကာင္းလွပါ။
ကိုေက်ာ္ဆိုင္ဟာ သူ႔စာ၊ သူ႔ျပဇာတ္၊ သူ႔Aႏုပညာတို႔Aေပၚ
တည္းျဖတ္တာမခံႏိုင္ေၾကာင္းကို ေျပာၿပီးပါၿပီ။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူဟာ ဒီမိုကေရစီမူႀကီး ငါးရပ္ဆိုတာကို တင္လာပါတယ္။ ပါတီက

ဒီမိုကေရစီ ၄ ရပ္ကို လက္ခံထားတဲ့Aခ်ိန္မွာ သူက စင္ၿပိဳင္တင္လာတာပါ။
Aျပင္မွာလည္း သူ႔AယူAဆကို ဝါဒျဖန္႔တာ ေျပာတာ ဆိုတာ လုပ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြ ဟာ ပါတီစည္းမ်U္းနဲ႔ မကိုက္ညီပါ။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြမွာ
သက္ဆိုင္ရာက ေဝဖန္ေဆြးေႏြးလုပ္တာမွAပ သူ႔Aေပၚဘာမွ ႀကီးႀကီးမားမား
ဖိAားေပးခဲ့တာမ်ဳိး မရွိပါ။
AဲဒီAခ်ိန္က ပါတီAေပၚမေက်နပ္တဲ့ ပညာတတ္ (ဗမာစာေပပညာတတ္နဲ႔
တ႐ုတ္စာေပပညာတတ္) တခ်ဳိ႕ရဲ႕ ေဝဖန္တိုက္ခိုက္မႈေတြရဲ႕ဂယက္နဲ႔
AႏုပညာAယူAဆ ဂယက္ေတြလည္း သူ႔ကုိ ႐ိုက္ခတ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဝတၳဳတပုဒ္ကို
ဂ်ပန္လိုဘာသာျပန္ဆို ထုတ္လုိက္တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းလည္း သူ ၾကားသိပါတယ္။
ေတာ္လွန္ေရးAတြင္းဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ႕ဘာဝတၳဳကိုမွ ထုတ္ေဝေပးႏိုင္ျခင္းမရွိတဲ့
ဘဝAေျခAေနနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ ဆက္ႏြယ္စU္းစားတာေတြလည္း ရွိပါလိမ့္မယ္။
ေနာက္ပိုင္းကာလတခုမွာတုန္းက လူထုဘဝနဲ႔ ေက်းလက္Aေျခ Aေန၊
လူတန္းစားတိုက္ပြဲAေၾကာင္းတို႔ကို သူေလ့လာခ်င္တယ္ဆိုလို႔ က်ေနာ္
AကူAညီေပးခဲ့ရပါတယ္။

ေက်းလက္သြားေနဖို႔ သူ႔Aတြက္ ရိကၡာ၊ ေထာက္ပံ့ေၾကးေငြ၊ ဘာသာျပန္ ရဲေဘာ္စသျဖင့္

AကူAညီေပးရပါ တယ္။ ေက်းရြာဒိုင္နယ္ ေကဒါေတြလိုလည္း သူ႔ကို
ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေစာင့္ေလွ်ာက္ဖို႔မွာထား ရပါတယ္။ ဒါ က်ေနာ္တUီးခ်င္းAေနနဲ႔
လုပ္တာမဟုတ္ပါ။ သက္ဆုိင္ရာAထက္Aဖြဲ႔Aစည္းသို႔ တင္ျပၿပီးခြင့္ျပဳခ်က္Aရ
စီစU္ေပးရတာပါ။

ဒီမိုကေရစီ ငါးရပ္AေတြးAေခၚကုိကိုင္ၿပီး ပါတီရဲ႕လူတန္းစားေပၚလစီနဲ႔ မကိုက္ညီတာ

ေတြေဖာ္ထုတ္ဖို႔ သူႀကိဳးပမ္းေန မွန္း မသိမဟုတ္ပါဘူး။ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
သူ႔ရဲ႕ယံုၾကည္မႈဆိုင္ရာျပႆနာလည္း ျဖစ္ေနျပန္ သူ႔ကိစၥကလည္း
ပါတီနဲ႔ေတာ္လွန္ေရးAက်ဳိး ထိခိုက္လာေစမယ့္ Aႏၱရာယ္လည္း မရွိေသးပါ။
ခ်ဳပ္လုိက္ရင္ေတာ့ သူ႔ကိုခြင့္လြတ္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ထားတာပါ။ ပန္ဆန္းမွာ
ေနာက္ဆံုးAခ်ိန္ ေရာက္တဲ့Aထိ AဲဒီသေဘာAတိုင္း သာ ရွိခဲ့ပါတယ္။

သူ ေက်းလက္ဆင္းရာကျပန္Aလာ က်ေနာ္နဲ႔တခါေတြ႔ေတာ့ သူ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္။

လားဟူစကားလည္း မေတာက္တေခါက္ တတ္လာတယ္။ ရြာလူထုနဲ႔လည္း
ကိုေက်ာ္ဆိုင္ဟာ ခ်စ္ကြၽမ္းတဝင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိေၾကာင္း ၾကားရတယ္။ ကိုေက်ာ္ဆိုင္ဟာ
လူထုနဲ႔တသားတည္းက်ေAာင္ ေက်းရြာေနထိုင္တတ္တာကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ယံုတယ္။
ပန္ဆန္းမွာ ပါတီAေနနဲ႔ ‘၈၉ ဆံုး႐ံံႈးနစ္နာမႈ AေရးAခင္း’ နဲ႔ၾကံဳေတာ့ သူ
Aေတာ္တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားသြား တယ္လို႔ ၾကားသိရပါတယ္။ က်ေနာ္က
Aက်U္းခန္းထဲမွာဆိုေတာ့ Aေသးစိတ္ေတာ့ မသိပါ။ သူ႔ဇနီးက ‘ဝ’ Aမ်ိဳးသားေပမယ့္
သူက‘ဗမာ’ ဆိုေတာ့ သူ႔Aေပၚ Aာဏာသိမ္းတပ္ဖြဲ႔တခ်ဳိ႕ရဲ႕ ဆက္ဆံျပဳမူပံုေၾကာင့္
ေျခာက္ေျခာက္ျခားျခား ျဖစ္သာြ းပံုရပါတယ္။

က်ေနာ္ ပန္ဆန္းကို ေက်ာခိုင္းထြက္ခြါခ်ိန္ လမ္းမွာ သူနဲ႔ေတြ႔ပါတယ္။ ဟင္းရြက္ရွာက

ျပန္လာတာပါ။ က်ေနာ္ ထြက္သြားၿပီဆိုတာ သူ သိပါတယ္။ သူကမ်ား
Aာဏာသိမ္းတပ္ဖြဲ႔ကိုသာြ းၿပီး လက္တို႔ေလမလားဆိုၿပီး က်ေနာ္ စိုးရိမ္စိတ္ဝင္တာ
Aမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ မလုပ္ပါဘူး။ တကယ္က သူလည္း ပန္ဆန္းကို စြန္႔ခြာခဲ့ၿပီးသားပါ။
မက်ဳံက ပါတီေနာက္ကို လုိက္ခ်င္တယ္။ သူက မလိုက္လိုေတာ့ပါ။ သူနဲ႔ တျခားသူ ၂
Uီးေပါင္းၿပီး သံုးUီးသား ပါတီသစ္တခု တခဏေလာက္ ဖြဲ႔လိုက္ပါေသးတယ္။ ခဏဆိုမွ
တခဏေလာက္ပါပဲ။ ဒီေနာက္ ပန္ဆန္းကို သူ ျပန္ဝင္သြားတယ္။

သူ စာတေစာင္ေရးၿပီး ပါတီကိုႏႈတ္ဆက္သြားေသးတယ္လို႔ ၾကားသိရပါတယ္။ စာထဲမွာ

သူ႔Aျမင္ သူ႔ခံစားခ်က္ ေတြကို ေဖာ္ျပထားတယ္လို႔ ၾကားသိရပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္
သူဟာ ပင္္ကုိယ္႐ိုးသားသူ၊ စစ္Aစိုးရကို ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္တဲ့
စာေရးဆရာတေယာက္ပါ။ ေတာ္ေတာ္ေစာတဲ့ကာလကတည္းက မာ့က္စ္ဝါဒကို သက္ဝင္
ယံုၾကည္စြာနဲ႔ လြတ္ေျမာက္ေဒသကို ထြက္လာခဲ့သူပါ။ AယူAဆေတြေျပာင္းလဲခဲ့ေပမယ့္
ရန္သူAေပၚ လက္နက္ခ် Aညံ့မခံဘဲ ေတာ္လွန္ေရးAတြင္းမွာပဲ သူ႔ဘဝကို နိဂံုးခ်ဳပ္
Aဆံုးသတ္ခဲ့ရသူပါ။

ရွစ္ေလးလံုးကာလတုန္းကလည္း ၿမိဳ႕ေတြမွာ သူ႔စာAုပ္ေတြကို ေစ်းႀကီးေပးၿပီး

လိုက္လံရွာေဖြ ဝယ္ယူၾက၊ ေလ့လာဖတ္ရႈၾကတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြလည္း
ၾကားသိရပါတယ္။ ဒါလည္း သူ႔တန္ဖိုးေဖာ္ျပခ်က္တခုပါပဲ။

ေနာက္ပိုင္းကာလ သူ႔သတင္းကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔Aေဝးကပဲ ၾကားရပါတယ္။ Aေသးစိတ္

Aျပည့္Aစံု မသိပါ။ ဘယ္သတင္းက Aမွန္ဆိုတာကိုလည္း မသိေတာ့ပါ။
တခ်ိန္မွာ သူ႔Aေၾကာင္းAမွတ္တရ စာAုပ္တAုပ္ထုတ္ျဖစ္တဲ့Aခါ
ေရးၾကသားၾကရင္ေတာ့ သိၾကရမွာပါ။ က်ေနာ္တို႔Aထဲကလည္း သူ႔Aေၾကာင္းေျပာျပႏိုင္၊
ေရးသားႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားရွိပါေသးတယ္။ Aခြင့္သင့္ရင္ ေရးၾကပါလိမ့္မယ္။
က်ေနာ္Aေနနဲ႔ကေတာ့ သူ႔Aေၾကာင္းစU္းစားတိုင္း ကာဝိုင္းမွာ လတခ်ဳိ႕
သူန႔ဲAတူေနခဲ့ရတာ ကို သတိမရဘဲ မေနႏိုင္ပါ။

ခုခ်ိန္ဆို ကာဝိုင္းဟာ ႏွင္းခါး သင္တုိင္းျပာမႈိင္းေနေရာ့မယ္ ‘ႏိုင္ဝင္းေဆြ’ေရ႕ …။