‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬

‫ﻋﺎرﻓﺎﻧﻪﻫﺎي زوس‬

‫آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ‪:‬‬

‫ﺳﭙﻨﺪ‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬

1386 ،‫ ﺳﭙﻨﺪ‬:‫ﺗﺮﺟﻤﻪ‬

: ‫ﺣﻖ ﺗﻜﺜﻴﺮ ﺑﺮاي ﻧﺴﺨﻪ دﻳﺠﻴﺘﺎﻟﻲ‬

‫ ذﻛﺮ ﻣﻨﺒﻊ اﺟﺒﺎري اﺳﺖ؛ اﺳﺘﻔﺎده از اﺛﺮ‬،‫ ﺗﻮزﻳﻊ و ارﺳﺎل[ آزاد اﺳﺖ؛ در ﻧﻘﻞ ﻗﻮل‬،‫اﺷﺘﺮاك ]ﻧﺴﺨﻪﺑﺮداري‬
.‫ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻳﺎ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﻤﻨﻮع اﺳﺖ‬،‫ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﻏﻴﺮ ﺗﺠﺎري ﺑﺎﺷﺪ؛ دﺧﻞ و ﺗﺼﺮف‬

: © ‫ﺣﻖ ﺗﻜﺜﻴﺮ ﻧﺴﺨﻪ ﻛﺎﻏﺬي ﻧﺰد ﻣﺘﺮﺟﻢ ﻣﺤﻔﻮظ اﺳﺖ‬

‫ ﻫﻴﭻ ﺑﺨﺸﻲ از ﻧﺴﺨﻪ ﻛﺎﻏﺬي ﻧﻤﻲﺑﺎﻳﺴﺖ در اﺷﻜﺎل اﻋﻢ از‬.‫ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﻘﻮق ﺑﺮاي ﻣﺘﺮﺟﻢ ﻣﺤﻔﻮظ اﺳﺖ‬
‫ ﻣﮕﺮ ﺑﺎ‬،‫ ﺿﺒﻂ ﺻﻮت ﻳﺎ ﻫﺮ اﺳﺒﺎب ذﺧﻴﺮه اﻃﻼﻋﺎت ﻳﺎ ﺳﻴﺴﺘﻢﻫﺎي ﺑﺎزﻳﺎﺑﻲ دﻳﮕﺮ‬،‫ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻓﺘﻮﻛﭙﻲ‬
.‫ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﺠﺪد ﻳﺎ ارﺳﺎل ﮔﺮدد‬،‫ ﻧﺴﺨﻪﺑﺮداري‬،‫اﺟﺎزه ﻛﺘﺒﻲ از ﻣﺘﺮﺟﻢ‬

‫ ﻣﺪوﺳﺎ‬:‫ﻃﺮح ﺟﻠﺪ‬

Collected Writings of Austin Osman Spare

Translation: Sepand, 2007

The Digital copy is protected under “Creative Commons, Attribution-

Noncommercial-No Derivative Works 3.0 Unported” .

The Paper copy is copyrighted by Translator ©.

All rights reserved. No part of this paper publication may be
reproduced or transmitted in forms of mechanical including
photocopying, recording, or by any information storage and retrieval
system, without permission in writing from the translator.
Cover Design: Medusa
This book is Persian translation of
The Focus of Life
The Book of Pleasure
Anathema of ZOS
Earth Inferno
by
Austin Osman Spare

Translation:
Sepand
Tehran
2007
 ‫‪5‬‬ ‫ﭘﻴﺸﮕﻔﺘﺎر ﻣﺘﺮﺟﻢ‬

‫ﻣﻘﺪﻣﻪ ﻣﺘﺮﺟﻢ‬
‫اﻳﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر‪ ،‬ﺗﺮﺟﻤﻪاي از ﭼﻬﺎر ﻛﺘﺎب آﺳﺘﻴﻦ‬
‫اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ )‪ (1886 – 1956‬ﻧﻘﺎش و ﺟﺎدوﮔﺮ‬
‫اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرﻳﺦ ﻋﻠﻮم ﺑﺎﻃﻨﻲ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎي ﺗﺎﺛﻴﺮﮔﺬار ﺑﺴﻴﺎري ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮد دﻳﺪه اﺳﺖ اﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻌﺪاد اﻧﺪﻛﻲ از اﻳﺸﺎن –‬
‫ﺳﻮاي از ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﻫﺰارﺗﻮ و ﺗﻤﺜﻴﻼت ﻏﺮﻳﺐ ﺧﻮد –‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي واﻗﻌﻲ ﻛﻠﻤﻪ اﻓﺴﺎﻧﻪاي داﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ‬
‫اﻓﺮاد ﻋﻤﺪﺗﺎً ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي اﻧﺪﻛﻲ از ﺧﻮد ﺑﺮ ﺟﺎي ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﮔﺬارﻧﺪ و ادﺑﻴﺎﺗﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪه دارﻧﺪ‪ .‬آﻧﭽﻨﺎﻧﻜﻪ اﺳﭙﻴﺮ اﺷﺎره‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪:‬‬

‫»داﻧﺶ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ژﻛﻴﺪﻧﻲ از اﻧﺪﻛﻲ ﻟﻐﺎت ﺑﺎ ﻟﺤﻦ و ﻣﻌﻨﻲ ﻫﻤﻮاره در ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭼﺮا‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﺗﻦ در دادهام ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه ﻳﺎ از آن ﺳﺨﻦ رود‪«.‬‬

‫ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻓﻜﺮي ﺗﺮﺳﻴﻢ ﺷﺪه در آﺛﺎر ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه‪ ،‬در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ دﻳﮕﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﻫﻢﺗﺮاز ‪ -‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺎص و ﺑﻜﺮ‬
‫ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ و ﺗﺎﻛﻨﻮن ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﺴﻴﺎر اﻧﺪﻛﻲ ﺑﺮ آن اﻧﺠﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ؛ و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه در وﺻﻒ ﺳﻴﺴﺘﻢ‬
‫ﻓﻜﺮي ﺧﻮد – ﻛﻪ از آن ﺑﻪ ﻛﻴﺎﺋﻴﺴﻢ ﻳﺎد ﻣﻲﺷﻮد – ﻋﻤﺪﺗﺎً از واژﮔﺎن و ﺗﻌﺎﺑﻴﺮي اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد آن ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻛﻴﺎﺋﻴﺴﻢ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اوﻟﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪش‪ ،‬ﺗﺌﻮري ﺟﺎدوي ﺧﺎﺋﻮس‪ 1‬را ﻧﻤﻮد داده اﺳﺖ‪ :‬ﺳﺎﻟﻴﺎن ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﮔﺬﺷﺖ و ردﭘﺎي اﺳﭙﻴﺮ در ﺑﺴﻴﺎري ﺳﻴﺴﺘﻢﻫﺎي ﺟﺎدوﻳﻲ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ آﻧﭽﻪ ﻛﻴﺎﺋﻴﺴﻢ را از دﻳﮕﺮ‬
‫اﻓﺮاسﻫﺎ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺒﻚ ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﻛﺮدن آن ﺑﺎ ﻃﺮز ﻓﻜﺮ ﺧﻮاﻧﻨﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻋﻮض اﻋﻄﺎي‬
‫دﻳﺪﮔﺎهﻫﺎي ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﺮاﺗﺒﻲ و ﻋﻠﺖ و ﻣﻌﻠﻮﻟﻲ‪ ،‬وي را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ از آن اﻳﺪﺋﻮﻟﻮژياي ﺑﺴﺎزد ﻛﻪ‬
‫ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺎدهﻫﺎي ﺧﺎم آن ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﺗﻮﺳﻂ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺷﺨﺼﻲ و از ﻛﺘﺎب ذﻫﻦ ﺧﻮد ﻓﺮد اﺳﺘﺤﺼﺎل ﮔﺮدد‪.‬‬

‫ﻛﻴﺎﺋﻴﺴﻢ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ از در ﺑﻨﺪ ﺗﺌﻮري درآﻣﺪن ﮔﺮﻳﺰان اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﻣﺘﺮﺟﻢ ﺳﻌﻲ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪ ،‬در‬
‫ﺗﺤﻠﻴﻠﻲ ﻛﻮﺗﺎه‪ ،‬ﺳﺎﺧﺘﺎر اﻳﻦ ﺳﻴﺴﺘﻢ را ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﺑﺮداﺷﺖ ﺷﺨﺼﻲ ﺧﻮد اراﻳﻪ دﻫﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺗﺎ ﺣﺪي در درﻳﺎﻓﺖ ﻃﺮح ﻛﻠﻲ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻣﻮﺛﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﻲﺷﻮد ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﺧﻮد را ﺑﺪان ﻣﺤﺪود‬
‫ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫‪1‬‬ ‫‪Chaos Magic Theory‬‬

 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪6‬‬

‫اﻧﺴﺎن‬

‫ﻗﻮاي اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻴﺎﺋﻴﺴﻢ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻠﺨﻴﺺ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫اراده ﺣﻘﻴﻘﻲ‬
‫ﻣﻦ‬
‫ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزي‬ ‫اراده‬

‫ﺑﺎور‬ ‫ﻣﻴﻞ‬
‫ﺗﺨﻴﻞ‬

‫ﻧﺎﺧﺮﺳﻨﺪي‬
‫ﺟﻨﻮن‬

‫ﻧﺒﻮغ‬

‫ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺨﺸﻲ از ﻧﻔﺲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ و ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻧﺴﺎنﻫﺎ را در ﺑﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ .‬در‬
‫راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﻴﻞ را اراده ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻴﻞ ﺑﺎ ﺗﺨﻴﻞ‪ ،‬ﺑﺎوري ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻲﺳﺎزد و ﺑﺎور ﺑﺎ ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزيِ‬
‫ﻣﻔﻬﻮمﻫﺎي ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﻜﻞ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزيﻫﺎ اﻧﺸﻌﺎﺑﺎت ﺑﺎور ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﺨﺼﻴﺖ‬
‫ﻳﺎ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎي ﻣﺘﻌﺪد ﻣﻲ ﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻴﻞ و ﺑﺎور ﺑﺮاي اﻧﺴﺎن ﻣﺤﺼﻮر در ﻣﻦ‪ ،‬دوﮔﺎﻧﮕﻲ ﻋﻈﻤﻲ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ؛ و اراده ﻣﺎ ﺑﻴﻦ آن دو‪ ،‬ﻏﻴﺮﺣﻘﻴﻘﻲ‪ .‬اﻣﺎ‬
‫در ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ آن دو ﻛﻪ در ﻣﺤﺪوده ﻧﻔﺲ ﻗﺮار ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ ،‬اراده ﻣﻮﺟﻮد‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﺳﭙﻴﺮ ﻋﻘﻴﺪه دارد در ﻣﺤﺪوده ﻣﻦ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻣﻴﻠﻲ ﻗﺎﺑﻞ ارﺿﺎ ﻧﻴﺴﺖ و ﻫﻴﭻ ﺑﺎوري ﻏﻴﺮﻣﻮﻫﻮﻣﻲ ﻧﻤﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ‬
‫ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻋﻘﺪهﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻜﺎﻧﻴﺰمﻫﺎي ﻣﺎﻣﻮر ﺗﺤﻘﻖ ارادهاي ﻛﻪ در ﻣﺤﺪوده ﻣﻦ ﻣﻄﺮح ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﺗﻨﻬﺎ از ﻧﻮع‬
‫ﻋﻘﺪهﻫﺎي ﺟﻨﻮن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ :‬ﺷﺨﺼﻴﺖ دوﮔﺎﻧﻪ ﻣﻲﺳﺎزﻧﺪ؛ ﺑﻪ اﻧﺸﻌﺎﺑﺎت ﺑﺎور داﻣﻦ ﻣﻲزﻧﻨﺪ و ﺟﻨﻮن ﻣﻲآﻓﺮﻳﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻋﻘﺪهﻫﺎي ﻣﻄﺮح در ﻧﻔﺲ ﻳﮕﺎﻧﻪ‪ ،‬از ﻧﻮع ﻋﻘﺪهﻫﺎي ﻧﺒﻮغ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در اﻋﻤﺎق ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه )ﻛﻪ در ﺗﻌﺎﺑﻴﺮ‬
‫رواﻧﻜﺎواﻧﻪ ﻣﺘﺸﺎﺑﻬﺎﺗﻲ ﺑﺎ ﻧﻔﺲ دارد( و در ﻻﻳﻪ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﻛﺎرﻛﺮد ﺧﻮد ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ و در ﻣﺴﻴﺮ ﺗﺤﻘﻖِ‬
‫ﻣﺪام اراده ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻗﺮار دارﻧﺪ‪.‬‬
 ‫‪7‬‬ ‫ﭘﻴﺸﮕﻔﺘﺎر ﻣﺘﺮﺟﻢ‬

‫ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ‬

‫ﻛﻴﺎ‪ ،Kia ،‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﭙﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺤﻤﻞ اراده ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺣﻀﻮري از وﺿﻌﻴﺘﻲ‬
‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻨﻲ‪ .‬ﻛﻴﺎ از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﻲ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻞ »اﺣﻀﺎر‪ «1‬ﻧﻴﺴﺖ و از آن ﺟﻬﺖ ﺑﺎ ﻛﻠﻤﺎت ﻗﺎﺑﻞ‬
‫ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻧﻤﻲﺑﺎﺷﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از ﺳﻄﺢ ﻟﻮﮔﻮس )ﺗﺠﺴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻛﻠﻤﻪ( ﻣﻄﺮح اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﻲ ﻗﺎﺑﻞ‬
‫اﺣﻀﺎر ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺣﻮاس ﻗﺎﺑﻞ ﺿﺎﺑﻄﻪﺑﻨﺪي ﺑﺎﺷﻨﺪ و از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻫﺮ ﺷﻜﻠﻲ‬
‫از اﺷﻜﺎل ﺣﻮاﺳﻲ در ﻣﺤﺪوده ﻛﻠﻤﺎت – در ﺻﻮرﺗﻲ از ﺗﺼﻮﻳﺮ‪ ،‬ﺻﻮت‪ ،‬ﺑﻮ و ﻏﻴﺮه – ﺗﺤﻘﻖ ﻣﻲﭘﺬﻳﺮد‪،‬‬
‫ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻨﻲ »اﺳﺘﺪﻻلﭘﺬﻳﺮ« ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪) .‬ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺎ ﺳﻄﺢ ﺑﺮاﻳﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﺻﻴﻠﻮت در ﻛﺎﺑﺎﻻ(‬

‫ﻣﺘﺸﺎﺑﻬﺎً اﺣﻀﺎر – ﻳﺎ زﻳﺴﺘﻦِ ﺗﻤﺎم در ﺗﺠﺮﺑﻪي ﻳﻚ ﻣﻔﻬﻮم – در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﻲ ﻫﻤﭽﻮن ﻓﻜﺮ ﻳﺎ وﺟﻮد‬
‫ﻧﻴﺰ ﻋﻤﻠﻲ ﻧﻤﻲﺑﺎﺷﺪ؛ ﺣﺪاﻗﻞ ﻧﻪ در ﺷﻜﻞ اﻧﺴﺎﻧﻲ‪ .2‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ زﻣﺎﻧﻲ اﺣﻀﺎر ﻣﻔﻬﻮم »ﻓﻜﺮ« ﻣﺘﺮﺗﺐ‬
‫ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻃﺒﻘﻪ ذﻫﻨﻲ ﺷﺨﺺ اﺣﻀﺎرﻛﻨﻨﺪه ﺣﺬف ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وﺿﻌﻴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻲﻓﻜﺮي ﻣﺮاﻗﺒﻪوار آن را‬
‫ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻧﻜﻨﺪ‪.‬‬

‫آﺋﻮس‪ ،Aàos ،‬ﺣﺮوف اول ﻧﺎم ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺒﺎﻫﺖ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﺋﻮس‪ ،Chaos ،‬ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟﻪ‬
‫ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ!‬

‫زوس‪ ،ZOS ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎديﺗﺮ ﻛﻪ ﻛﻴﺎ را ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺻﻮرت اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪي اﺑﺪاﻋﻲ اﺳﺖ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﻳﻚ اﻣﮕﺎي ﻣﻌﻜﻮس و ﻳﻚ ﺻﻔﺮ‪ .‬اﻣﮕﺎ ﺑﺮاي‬ ‫و ﺧﻮد ﻳﻚ ﺳﻴﮕﻴﻞ‪ .‬زوس ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ‬
‫اﻧﺠﺎم و ﺻﻔﺮ ﺑﺮاي آﻏﺎز‪/‬آﻟﻔﺎ‪ .‬ﻣﻔﻬﻮم ﻛﺎﻣﻞ ﺗﺠﺴﺪ – آﻧﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﻫﺮ زﻣﻴﻨﻲِ ﻣﺘﻌﻴﻦ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ آن را در اﺧﺘﻴﺎر‬
‫ﺧﻮد ﺑﻴﺎﺑﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻜﺎ‪ Ikah ،‬ﻣﻘﻠﻮب‪ 3‬ﻛﻴﺎ اﺳﺖ‪» ،‬ﻧﻔﺲ ﻣﻐﺎﻛﻲِ اﻧﻌﻜﺎسﻳﺎﻓﺘﻪ از ﻋﺪم‪ ،‬ﻣﻦِ زاﻳﺶﺑﺎﻧﻮ«‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع از ﺑﻲ‪-‬‬
‫ﻧﻬﺎﻳﺖ روﻳﻜﺮد ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺮرﺳﻲ اﺳﺖ اﻣﺎ ﻳﻚ ﺑ‪‬ﻌﺪ آن‪ ،‬ﻣﺴﺎﻟﻪي وﺟﻮد اﺳﺖ و ﭼﮕﻮﻧﮕﻲ ادراك آن‪ .‬آﻧﭽﻨﺎن ﻛﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬وﺟﻮد ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﺮف در ﻣﺤﺪوده ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻤﻲﺑﺎﺷﺪ – آﻧﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻋﻠﻲ ﺣﺪهي‬
‫ﺟﺰء‪ ،‬ﻣﺮﻛﺐ را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي وﺟﻮد دارد ﻛﻪ در ﺗﺠﺮﺑﻪ وارد ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬درﻳﺎﻓﺘﻨﺶ ﺗﻨﺘﻮري دﻳﮕﺮ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﻃﻠﺒﺪ‪ :‬ﻋﺪم‪ .‬ﺑﻲﺷﻚ‪ ،‬ﻣﺤﺪودهي ﻏﻴﺮ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﺮاي ادراك‪ ‬وﺟﻮد ﺿﺮوري‪ .‬آن را اﻳﻜﺎ ﺑﻨﺎﻣﻴﺪ و از‬

‫‪1 invocation‬‬

‫‪ 2‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺟﺎدوﮔﺮاﻧﻲ ﻛﻪ در ﭼﻨﻴﻨﻲ ﺳﻌﻲاي ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ و ادراﻛﺎت ﺧﻮﻳﺶ را در ﻗﺎﻟﺐ »دﻳﺮﻳﻦ ﻛﻬﻨﺎن« ‪Great Old‬‬
‫‪ Ones‬ﻧﻈﺎمﺑﻨﺪي ﻧﻤﻮدهاﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻳﻚ وادي ﻣﺘﻔﺎوت ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻋﺮﻓﺎن‪/‬ﺟﺎدوي ﺷﻨﺎﺧﺘﻪﺷﺪه اﺳﺖ اﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪه ﻣﺘﺮﺟﻢ‪،‬‬
‫ذاﺗﺎً ﺑﻪ ﺗﺸﺎﺑﻬﺎﺗﻲ ﺑﺎ ﺳﻴﺴﺘﻢﻫﺎي ﺗﻮﺣﻴﺪي ﺧﻮاﻫﺪ اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ – در واﻗﻊ ﺷﻜﻞِ ﻣﺴﺘﺤﻴﻞِ آن در ﻋﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮ‪ :‬ﭼﺮا ﻛﻪ »ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ‪ «‬وﻗﻒ اﺳﺖ‬
‫و ﺗﺼﻮر‪/‬ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزي ﻳﻚ وﺟﻮد ﻳﺎ آﮔﺎﻫﻲ ﺗﻌﺎﻟﻲﻳﺎﻓﺘﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﮔﺎﻫﻲ اﻧﺴﺎﻧﻲ )ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺎ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﻛﺒﻴﺮ‪ ،‬ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻐﻴﺮ در‬
‫اﻟﻬﻴﺎت(‪ .‬در ﻫﻤﻴﻦ راﺑﻄﻪ ﺑﺮﺧﻲ‪ ،‬ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ دﻳﺮﻳﻦ ﻛﻬﻨﺎن ‪ -‬ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ از ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي اچ‪ .‬ﭘﻲ‪ .‬ﻻوﻛﺮﻓﺖ اﺳﺖ ‪ -‬را ﺑﺎ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻛﻴﺎﺋﻴﺴﻢ‬
‫اﻣﺘﺰاج دادهاﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻳﻚ ﺳﻨﺘﺰ اﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ دﻳﮕﺮ ﻣﻘﻮﻻت ﺗﻜﺎﻣﻠﻲ ﻣﻜﺎﺗﺐ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻛﻴﺎ رﻫﻨﻤﻮن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺗﻄﺒﻴﻘﻲ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ذاﺗﺎً ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪3‬‬ ‫‪anagram‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪8‬‬

‫ﭼﺸﻢﭘﻮﺷﻲ دﻳﺮﻳﻦ ﻓﻠﺴﻔﻲ رﻫﺎﻳﺶ ﻛﻨﻴﺪ! اﺷﺎره اﺳﭙﻴﺮ ﺑﻪ »زاﻳﺶﺑﺎﻧﻮ« ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻔﻬﻮم »ﻣﺎدر ﻣﻄﻠﻘﻪ« ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲآﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺗﺠﺮﻳﺪي زاﻳﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻲﺗﺮدﻳﺪ ارﺗﺒﺎط ﻧﻤﺎدﭘﺮدازاﻧﻪي آن ﺑﺎ‬
‫درﻳﺎ‪ ،‬آﻣﻮزﻧﺪه اﺳﺖ‪) .‬ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺎ ﺗﺨﻢﻣﺮغ اورﻓﻲ= ﺻﻔﺮ( اﻳﻦ ﺟﺎمِ واﻗﻌﻴﺖﺳﺎز‪ ،‬ﻣﻨﺸﺎ ﺧﻠﺴﻪ اﺳﺖ و‬
‫ﻃﺮﻳﻖ دﺳﺘﻴﺎﺑﻲاش وﺿﻊ ﻣﺮگ‪ .‬ﻣﺎر ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﻄﺢ ﺗﺨﻢﻣﺮغ ﻋﺪم ﺧﻮاﺑﻴﺪه‪.‬‬

‫ﻧﻮﺷﻴﺪن ﺳﺮور ﻛﻴﺎ و اﻧﺪوه اﻳﻜﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎره‪ ،‬ﺧﻠﺴﻪ را ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻢ اﻛﻨﻮن وﻗﻮعﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻧﺘﻴﺠﻪاش ﮔﻴﺘﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﺎ در ﻛﻤﻨﺪ ﺗﺠﺮﺑﻪ درﻧﻴﺎﻣﺪه‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﺑﺎ آن ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬در وﺿﻌﻴﺘﻲ ﻛﻪ اﺳﭙﻴﺮ آن‬
‫را »ﻣﺘﺎرﻛﻪ ﺟﻬﺎﻧﻲ« ﻣﻲﻧﺎﻣﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻧﻤﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﻣﺎﻫﻴﺖ آن را ﻣﻀﺮ ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻖِ ﻣﻔﻬﻮمِ‬
‫»ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ« اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮﻣﻲ دور از ذﻫﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ :‬ﻫﻢ اﻛﻨﻮن‬
‫ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﻤﻼت را ﻣﻲﺧﻮاﻧﻴﺪ »ﻣﻦِ« ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺑﻲوﺟﻮد اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻛﻼم‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ در ذﻫﻦ ﺷﻤﺎ ﺟﺎري اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﻨﺠﺶ اﺳﺖ ﻛﻪ وﺟﻮد را ﻣﻲزاﻳﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰﻫﺎ‪ ،‬ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬روﻳﺎروﻳﻲِ ﺗﺠﺮﺑﻪﻛﻨﻨﺪه‪ ،‬ﺧﺎﻟﻖِ ﻣﺪامِ ﻣﺤﻴﻂ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬آﻧﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﺎﻣﻠﻲ ﺧُﺮد‪ ،‬ﺑﻴﻜﺮاﻧﻲ از اﻗﺘﺮان روﻳﺪادﻫﺎ ﻋﻴﺎن ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫اﺳﭙﻴﺮ داﻧﺶ را ﻧﻤﻲﺳﺘﺎﻳﺪ و آن را ﻣﺴﺘﻌﺪ آﻣﻮزاﻧﺪن ﻧﻤﻲﻳﺎﺑﺪ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﺧﺎﻧﻪي ﻣﻌﺮﻓﺖ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻳﺎ‬
‫آﮔﺎﻫﻲ ﻳﺎ ﺣﻜﻤﺖ‪) .‬ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺎ داﻋﺎت در درﺧﺖ ﺣﻴﺎت ﻛﺎﺑﺎﻻ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻜﻤﻪ ﻳﺎ ﺑﻴﻨﺎ( از اﻳﻦ رو‬
‫ﺳﭙﺮدن ﻧﺎم ﻧﺎداﻧﺶ ﺑﺪان ﻣﻔﻴﺪ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺗﻔﻜﺮ‪ ،‬اﺑﺰار ﭘﺮﻣﺪﻋﺎيِ داﻧﺶ؟ ﻳﻜﻲ را ﺑﺮﮔﻴﺮ ﺗﺎ دﻳﮕﺮي ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺗﻮاﻟﻲ ﺗﻔﻜﺮات اﺻﺎﻟﺘﻲ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﻛﻼﻣﻲ ﺑﻲاﻧﺘﻬﺎ‪ ،‬ﺗﻜﺮار ﻧﺴﺒﻴﺖ‪ .‬در راهﻫﺎي ﺗﻔﻜﺮ اﺧﺘﻼف ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻳﻜﻲ و ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻜﻲ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻢاﻛﻨﻮن‬
‫ﮔﺰﻳﺪهاﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻮاﻟﻲِ رﻳﺰشِ اﻓﻜﺎرِ ﺑﻲﻧَﺴ‪‬ﺐ‪ ،‬ﻳﺎ در ﻛﻼم اﺳﭙﻴﺮ »اﻧﺸﻌﺎﺑﺎت ﺑﺎور«‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺻﺮﻓﺎً ﻣﺨﺘﺺ‬
‫ﻧﻤﻮد‪» ‬ﻣﺎ« در ﺷﻜﻞ ﺣﺎﺿﺮش ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﺑﺸﺮ اﻣﺮوزي‪ ،‬زاﻳﺶ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي ﺧﻠﻘﺖ را ﺑﻪ زن ارﺟﺎع ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﺮورشِ ﻣﺎ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮده اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ادراﻛﺎت‪ ،‬ﻗﺪرِ ﺟﻨﺴﻲ اﻋﻄﺎ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺗﺎﺛﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ‪ :‬ﺷﻤﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺒﺨﺸﺎﻳﺪ‬
‫و ﺧﺎﻛﻲ ﻛﻪ ﺑﮕﻮارد‪ .‬از اﻳﻨﺠﺎ ارﺟﺎع اﺳﭙﻴﺮ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم »ﺟﻨﺴﻴﺖ ﻧﻮ« و در ﭘﺲ آن »ﺟﻨﺴﻴﺖ ﺗﻐﻴﻴﺮﻧﻴﺎﻓﺘﻪ« ﻗﺎﺑﻞ‬
‫اﺳﺘﺤﺼﺎل اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻨﻴﺪﮔﻲِ اﻧﺴﺎنِ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺟﻨﺴﻴﺘﺶ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﻜﻞ ﻗﻮه ادراكﻛﻨﻨﺪه ﻣﺎ ﭼﻨﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻓﻜﺮي اﺳﺘﺪﻻلﺳﺎز ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﺳﭙﻴﺮ ﻳﺎدآوري ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻳﻦ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ از ﺑﻨﻴﺎن‪ ،‬ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ اﺳﺘﺤﺎﻟﻪ‬
‫دارﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺟﻨﺴﻴﺖ دوﮔﺎﻧﻪ‪ ،‬زﻣﺎن ﺧﻄﻲ ﻣﻲزاﻳﺪ و ﻗﺎﻧﻮن و ﻣﺬﻫﺐ‪ ،‬ﭘﺎرهاﻣﻴﺎل و ﺧﻮاﺳﺘﻦ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺤﺚ ﺑﺮ ﺳﺮِ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻦ‬
‫اﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﮕﻮ ارادهاي دﮔﺮ ﮔﻮن؛ راﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﺘﻲ ﻧﻮﻧﻤﻮد‪.‬‬

‫اﻣﺎ آن ﭼﻪ اﻧﺴﺎن را در وﺿﻊ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﻲدارد‪ ،‬ﻛﺸﺴﺎﻧﻲ ﻋﻘﺪهﻫﺎي ﺟﻨﻮن اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺮسﻫﺎ‪ ،‬اﻣﻴﺎل ﻧﻴﻢ‪-‬‬
‫ﻣﺤﻘﻖ ﻛﻪ ﺣﺮﻳﺼﺎﻧﻪ ﭘﺎره دﻳﮕﺮ ﺧﻮد ﻃﻠﺐ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ :‬ﺑﻲﻣﻘﺼﻮد‪.‬‬

‫آﻧﭽﻪ درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ از ﻣﺴﻴﺮ داﻧﺶ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﻮ‪ ،‬ﺑﻨﻴﺎدي ﺟﺪﻳﺪ ﻃﻠﺐ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
 ‫‪9‬‬ ‫ﭘﻴﺸﮕﻔﺘﺎر ﻣﺘﺮﺟﻢ‬

‫ﺧﻠﺴﻪ‬

‫وراي ﺗﻌﻘﻞ و ﺣﻜﻤﺖ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻠﺴﻪ اﻣﻜﺎن ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﺎزﺟﺬب دوﮔﺎﻧﮕﻲ‪/‬ﺟﻨﺴﻴﺖ ﻳﺎ‬
‫ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺑﺎ اﺻﻞ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻄﺮح ﺷﻮد‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﻲ‪ ،‬اراده )اراده در ﺳﻄﺢ ﻛﻴﺎ( ﻫﻤﻪﺷﻜﻠﻲ اﺳﺖ و ﺑﻲاﺑﺰار‬
‫ﻣﺤﻘﻖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ در ﺻﻮرﺗﻲ ﻣﻲﺗﻮان در ﭼﻨﻴﻦ وﺿﻌﻲ زﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺧﻠﺴﻪ ﺑﺎ ﺧﻠﺴﻪاي دﻳﮕﺮ‬
‫درﮔﺬﺷﺘﻪ ﺷﻮد – در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻫﺮ ﻳﻚ ازﻟﻲ‪/‬اﺑﺪيِ ﺧﻠﺴﻪ‪ ،‬ﺧﻮد‪ ،‬ﺳﻜﻮن و ﺳﻜﻮﺗﻲ ﺑﻲاﻧﺘﻬﺎ ﻣﻲﮔﺮدد‬
‫و ﻣﺮگ رخ ﻣﻲدﻫﺪ‪.1‬‬

‫در اﻳﻨﺠﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻔﻬﻮم »ﺑﺪاﻫﮕﻲ« اﺳﭙﻴﺮ ﻣﻄﺮح ﻣﻲﺷﻮد‪:‬‬

‫»ﻛﻞ ﺧﻠﺴﻪ از ﺑﻲوﺟﻮديِ ﺧﻮدﺑﻪﺧﻮدي ﺳﺮ ﺑﺮ ﻣﻲآورد – ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ در ﺣﺪاﻛﺜﺮ ﻏﻴﺮﻣﻤﻜﻦﻫﺎي ﻛﻪ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اراده ﻏﻴﺮ ﺷﺮﻃﻲ ﺷﺪهاﻧﺪ دﻳﺮﭘﺎﻳﻲ ﻳﺎﺑﺪ‪«.‬‬

‫»ﻃﺮح ﻗﺼﺪ« ﭘﻴﺸﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺮدان اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺼﺪي ﺑﺮ ﻣﻴﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﻳﻚ ﺑﺎور ﻳﺎ ﺑﺎوري دﻳﮕﺮ ﺑﻨﺎ ﺷﺪه‪ .‬آن‬
‫ﺧﺮﺳﻨﺪي ﻛﻪ از ﻣﻴﻞورزﻳﺪن ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲآﻳﺪ در ﺷﻜﻞ ﺧﻠﺴﻪ ﻧﻤﻮد ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﻴﻔﻴﺖ ﺧﻨﺪه‪.‬‬

‫ﺧﻴﺎم ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر‬

‫در ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي اﺳﭙﻴﺮ ارﺟﺎع ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺳﺨﻦ ﻳﺎ ﻛﺘﺎب و ﻣﻜﺘﺒﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ در اوﻟﻴﻦ ﻛﺘﺎب وي‬
‫»دوزخ زﻣﻴﻦ« ‪ -‬ﻛﻪ وي در ‪ 19‬ﺳﺎﻟﮕﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ ‪ -‬دو رﺑﺎﻋﻲ از ﺧﻴﺎم و ﭼﻨﺪ ﺑﻴﺖ از داﻧﺘﻪ آورده ﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ آن دو رﺑﺎﻋﻲ ﻧﻴﺰ از ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻓﻴﺘﺰ ﺟﺮاﻟﺪ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه و اﺗﻔﺎﻗﺎً از آن ﺟﻤﻠﻪ رﺑﺎﻋﻲﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻋﺮ آن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﻴﺘﺰ ﺟﺮاﻟﺪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺧﻴﺎم‪ .2‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﻴﻮﮔﺮاﻓﻲﻫﺎي ﻣﻮﺟﻮد‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻌﻠﻢ اﺳﭙﻴﺮ‪ ،‬ﻳﻚ زنِ‬
‫ﺳﺎﺣﺮ‪/‬ﻛﻮﻟﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم »ﺧﺎﻧﻢ ﭘ‪‬ﺘ‪‬ﺮﺳﻮن‪ «3‬ﺑﻮده اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ وي ﻧﻴﺰ آﻧﭽﻨﺎن اﻓﺴﺎﻧﻪاي اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻛﻢ‬
‫از اﺳﻄﻮرهﻫﺎي اﻟﻬﻪﻫﺎي ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﻧﺪارد‪.‬‬

‫ارﺗﺒﺎط آﻣﻮزهﻫﺎي اﺳﭙﻴﺮ ﺑﺎ ﺧﻴﺎم ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺗﺤﺖاﻟﻔﻈﻲ‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ آﻣﻮزهﻫﺎي ﺧﻮد ﺧﻴﺎم ﻧﻴﺰ ﺑﻪ‬
‫اﻧﺪازه اﺳﭙﻴﺮ ﻣﺒﻬﻢ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ؛ ﭼﻨﺎن ﻛﻪ »ﻣﺘﺨﺼﺼﻴﻦ« ﻫﻤﭽﻨﺎن از ﺧﻮراﻧﺪن ﻣﻜﺘﺐ ﺧﺎﻟﺺﺟﺎدوﻳﻲ‬
‫ﺧﻴﺎم ﺑﻪ ﻣﻜﺎﺗﺐ اﻟﻮﻫﻲ ﻣﻌﺎﺻﺮ وي ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻣﻐﺎن ﻧﺎﻣﻴﺮا را ﺑﺎﻛﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ :‬در زﻣﺎن ﻣﻘﺘﻀﻲ ﺣﻠﻮل ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﻛﻨﻨﺪ!‬

‫ارﺟﺎﻋﺎت ﺧﻴﺎم ﺑﻪ ﻋﺪم و دﻳﺪﮔﺎهﻫﺎي ﻓﺮاﭘﺎراداﻳﻤﻲ‪ 4‬وي ﺑﺴﻴﺎر روﺷﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺼﻮﺻﺎً ﻣﻔﻬﻮم »ﺑﺪاﻫﮕﻲ«‬
‫اﺳﭙﻴﺮ ﺑﺎ »ﺣﺎل« ﺧﻴﺎم ﻣﺘﻮاﻓﻖ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻲزﻣﺎﻧﻲِ اﻛﻨﻮن در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻴﻞ ﻏﻴﺮﺷﺮﻃﻲ واﻟﺦ‪.‬‬

‫‪ 1‬ﮔﺬﺷﺘﻦ از ﺣﺪود ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ و ﻓﻌﺎل ﻧﻤﻮدن ارادهي ﻫﻤﻪﺷﻜﻠﻲ در ﻓﻀﺎي ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ اﻋﻤﺎل ﺧﻮدﻛﺎر دﺳﺘﮕﺎه ﻋﺼﺒﻲ‬
‫را را ﻣﺘﺎﺛﺮ ﺳﺎزد‪.‬‬
‫‪ 2‬ﻣﺘﺮﺟﻢ ﻧﻴﺰ در ﺑﺮﮔﺮدان ﻛﺘﺎب دوزخ زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻓﻴﺘﺰ ﺟﺮاﻟﺪ را ﻣﺪﻧﻈﺮ ﻗﺮار داده اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪3‬‬ ‫‪Mrs. Paterson‬‬
‫‪4‬‬ ‫‪meta-paradigm‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪10‬‬

‫ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺗﻄﺒﻴﻘﻲ‪ ،‬ﺻﺮﻓﺎً ﻣﻄﺎﻟﻌﻪاي ﻧﻈﺮي اﺳﺖ و ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺎﻟﻘﻴﻦ‪ ،‬در ﺧﻮر ﻣﻘﺎم اﺳﺘﺎدي‪.‬‬

‫ﺗﻨﺎﺳﺦ‬

‫اﺳﭙﻴﺮ ﺗﻨﺎﺳﺦ را ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي ﻋﺎم اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺠﺴﺪي از اﻣﻴﺎل وي‬
‫ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ :‬اﻣﻴﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﺧﻮد را ﻣﻲزﻳﻨﺪ‪ .‬روش ﺳﻴﮕﻴﻠﻲ وي ﻧﻴﺰ در ﺿﺎﺑﻄﻪﺑﻨﺪي ﺧﻮاﺳﺘﻪ در ﺷﻜﻠﻲ‬
‫ﻧﻤﺎدﻳﻦ و ارﺳﺎل آن از ﺧﻮدآﮔﺎه ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺎس ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺟﺎﻳﮕﺎه‬
‫ﺧﻮد را در »ﻻﻳﻪ ﺗﻨﺎﺳﺨﻲ« ﻣﺮﺗﺒﻂ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ و از آن ﻃﺮﻳﻖ ﻓﻌﺎل‪/‬زﻧﺪه ﻣﻲﮔﺮدد‪:‬‬

‫ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ ﻛﻪ اﺳﭙﻴﺮ در ﻃﻮل زﻧﺪﮔﻲ از ﺷﻌﺎع ‪ 10‬ﻣﺎﻳﻠﻲ ﻣﺤﻞ ﺗﻮﻟﺪ ﺧﻮد ﭘﺎ ﻓﺮاﺗﺮ ﻧﮕﺬاﺷﺖ و روزي از‬
‫او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲزﻳﻲ؟ دﺳﺘﺎن ﮔﺸﻮد و ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺗﻨﻬﺎ؟!«‬

‫روش اﺳﭙﻴﺮ در ﺿﺎﺑﻄﻪﺑﻨﺪي ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺎدوﻳﻲ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﭘﻴﺶ ﻣﻲرود ﻛﻪ وي ﺣﺘﻲ اﺣﻀﺎرﻫﺎي ﺟﺎدوﻳﻲ‬
‫آﻳﻴﻨﻲ را ﻧﻴﺰ ﻛﻨﺎر ﻣﻲﮔﺬارد و آنﻫﺎ را در ﻗﺎﻟﺐ ﺳﻴﮕﻴﻠﻲ ﺧﻮد ﺿﺎﺑﻄﻪﺑﻨﺪي ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫آﻧﭽﻪ از دﻳﺪﮔﺎه ﺗﻨﺎﺳﺨﻲ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺖ‪ ،‬دﻳﺪﮔﺎه ﻣﻄﻠﻘﺎً ﺑﻲزﻣﺎن اﺳﭙﻴﺮ در اﻳﻦ راﺑﻄﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻮاﻟﻲ‬
‫ﻳﺎ ﭘﺎﻻﻳﺶ ﻧﺴﻞﻫﺎ در ﭼﺮﺧﻪ ﺗﻮﻟﺪ و ﻣﺮگ ﻣﻄﺮح ﻧﻤﻲﺑﺎﺷﺪ‪ ...» :‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻴﻞ‬
‫ﻣﺘﻨﺎﺳﺦ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻧﺎدﻳﺪﻧﻲﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺟﺴﻢﻫﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ و آﺗﻴﻪ«‪.‬‬

‫اﻧﻮاع ﻣﺮاﻗﺒﻪ‬

‫ﻫﺮﭼﻨﺪ اﺳﭙﻴﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻳﻚ »آﻳﻴﻦ« ﺑﻪ ﻋﻨﻮان روﺷﻲ ﺑﺮاي ﻣﺮاﻗﺒﻪ اﺷﺎره ﻧﺪارد‪ ،‬ﺳﻴﺴﺘﻢ وي ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮاي اﺑﺪاع‬
‫اﻧﻮاع روشﻫﺎي ﺷﺨﺼﻲ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﺷﻴﻮهﻫﺎي »ﻫﻴﭽﻜﺪام‪-‬ﻫﻴﭽﻜﺪام«‪» ،‬وﺿﻊ ﻣﺮگ«‪» ،‬اﻓﻜﻨﺪن‬
‫ﺳﺎﻳﻪ« ﻳﺎ »ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻦ ﺑﺮ آبﻫﺎ« ﺗﻨﻬﺎ اﺻﻮل ﻛﻠﻲ ﺑﻴﺎن ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬روش ﻋﻤﻠﻲ ﺑﺎ اﺗﺨﺎذ ﻳﻚ روﻳﻜﺮد ﺧﻮدﺑﻪ‪-‬‬
‫ﺧﻮدي ﻋﺎﻟﻲﺗﺮﻳﻦ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫در ﻫﺮ ﺻﻮرت ﻛﻴﺎﺋﻴﺴﻢ‪ ،‬ﻣﻘﺪﻣﻪاي اﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﺨﺼﻲﻛﺮدن ﻣﺴﻴﺮ ﺟﺎدوﻳﻲ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﺮ ﻓﺮد ﻳﮕﺎﻧﻪ‪.‬‬

‫ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ دﻳﮕﺮ ﻣﻜﺎﺗﺐ‬

‫ﺳﻴﺴﺘﻢﻫﺎي ﺗﺸﺮف‪ ‬اﻛﺜﺮ ﻣﻜﺎﺗﺐ ﻓﻜﺮي‪-‬ﺟﺎدوﻳﻲ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﻃﻲ ﻣﺮاﺣﻞ ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ ﺑﻨﺎ ﻧﻬﺎده ﺷﺪه ﻛﻪ ﺑﺎ دﻗﺖ و‬
‫ﺑﺮ اﺳﺎس ﺗﺠﺎرب اﺳﺘﺎدان ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﺤﻮي دﺳﺘﻪﺑﻨﺪي ﺷﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ در ﻃﻮل ﻧﺴﻞﻫﺎ ﻗﺎﺑﻞ اﻧﺘﻘﺎل ﺑﺎﺷﻨﺪ و در‬
‫ﻋﻴﻦ ﺣﺎل در ﻃﻮل زﻣﺎن‪ ،‬وﻓﺎداري ﺑﻪ ﻛﺎﻧﻮن ﻛﻴﺶ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺣﻔﻆ ﮔﺮدد‪ .‬اﻣﺎ ﻛﺴﺐ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻋﻤﻠﻲ در ﻗﺎﻟﺐ‬
‫ﻛﻴﺎﺋﻴﺴﻢ‪ ،‬ﻓﺮد را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﺠﺎرﺑﻲ دﺳﺖ ﺑﺰﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﺷﺮوع آنﻫﺎ‪ ،‬در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ دﻳﮕﺮ ﻣﻜﺎﺗﺐ‬
‫ﺟﺎدوﻳﻲ‪ ،‬ﻣﺮاﺗﺐ ﻣﺘﻨﺎﻇﺮِ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪﺗﺮي اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ وﺿﻊ ﻣﺮگ – ﻛﻪ در‬
‫اﻳﻦ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺗﺎﻛﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎري ﺑﺮ آن وﺟﻮد دارد – ﻓﺮد را ﺑﻪ ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﻲواﺳﻄﻪ ﺑﺎ ﻣﻔﻬﻮﻣﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ درﮔﺎه‬
‫ﻣﻐﺎك‪ 1‬ﻣﻄﺮح در ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻛﺎﺑﺎﻻ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪1‬‬ ‫‪The Gate of Abyss‬‬

‫‪11‬‬ ‫ﭘﻴﺸﮕﻔﺘﺎر ﻣﺘﺮﺟﻢ‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺷﺎﻳﺪ ﺟﺴﻮراﻧﻪ ﺑﺘﻮان ﮔﻔﺖ آﻣﻮزهﻫﺎي اﻳﻦ ﺳﻴﺴﺘﻢ – ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻛﺎﺑﺎﻻﻳﻲ – ﻛﺎﻣﻼً در ﺑﺎﻻي‬
‫ﻣﻐﺎك ﻗﺮار دارﻧﺪ و در ﻧﺘﻴﺠﻪي آن‪ ،‬ﭼﺎﻟﺸﻲ ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪه را در ﻗﺪمﻫﺎي ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻋﻤﻠﻲ درﮔﻴﺮ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴﺒﺖآﻟﻮديِ آﻣﺎدﮔﻲ ﺑﺮاي دﺳﺖ ﺷﺴﺘﻦ از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ و ورود ﺑﻪ درﮔﺎه ﻣﺮگ اﺳﺖ‪.‬‬

‫از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎﻛﻴﺪ ﺷﻮد ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي اﺳﭙﻴﺮ و ﺗﺠﺮﺑﻪﻫﺎي ﻣﺘﻨﺎﻇﺮِ ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻲدارد‬
‫ﭘﺘﺎﻧﺴﻴﻞ ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪي ﺑﺮاي آﺷﻔﺘﻪ ﻛﺮدن ﻳﻚ ذﻫﻦ ﻧﺎآﻣﺎده در اﺧﺘﻴﺎر دارد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺪون‬
‫آﻣﺎدﮔﻲ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﻮد‪.‬‬

‫ﺳﭙﻨﺪ‪ ،1‬ﺗﻬﺮان‪1386 ،‬‬

‫»ﺧﻮداﺷﺮاقام ﻣﻦ؛ زاﻳﺶﺑﺎﻧﻮي اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ‪ .‬در ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﻓﺘﺢﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‪ :‬ﻣﻮﻟﻮد ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﺜﺎﻓﺘﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪام‪ .‬ﮔﺮ ﭼﺸﻢﻫﺎ ﺑﺮ ﻫﻢ ﮔﺬارده ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﺟﻬﺎن وﺟﻮد ﻧﺪارد‪«.‬‬

‫‪1‬‬ ‫‪zepand@gmail.com‬‬
‫‪13‬‬ ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬

‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬
‫ﻛﺘﺎبﻫﺎ‬

‫ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‪ ،‬ژﻛﻴﺪنﻫﺎي آﺋﻮس ‪14........................................................................................‬‬

‫ﻛﺘﺎب ﻟﺬت‪) ،‬ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ(‪ ،‬رواﻧﺸﻨﺎﺳﻲ ﺧﻠﺴﻪ‪57...................................................................‬‬

‫ﺗﻜﻔﻴﺮ زوس‪ ،‬وﻋﻆ ﺑﺮ رﻳﺎﻛﺎران‪96...........................................................................................‬‬

‫دوزخ زﻣﻴﻦ ‪109......................................................................................................................‬‬

‫واژهﮔﺰﻳﻨﻲ‪139........................................................................................ ...................................................‬‬

‫ﻛﺘﺎبﺷﻨﺎﺳﻲ‪145........................................................................................................................................‬‬
‫ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪16‬‬

‫ﭘﻴﺸﮕﻔﺘﺎر‬

‫‪1‬‬
‫ژَﻛﻴﺪنﻫﺎي آﺋﻮس‬

‫»اﻛﻨﻮن ﺑﻪ ﻗﺼﺪ واﻗﻌﻴﺖ«‬

‫‪] Aàos 1‬اﺷﺎره‪ :‬ﺗﻤﺎﻣﻲ زﻳﺮﻧﻮﻳﺲﻫﺎي ﻛﺘﺎب ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‪ ،‬ﺗﻮﺿﻴﺤﺎت ﻣﺘﺮﺟﻢ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪[.‬‬
‫‪17‬‬ ‫ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‬

‫»آﺋﻮس از وﺿﻊ ﻣﺮگ ﺑﺎز ﻣﻲﺧﻴﺰد‪«.‬‬

‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪18‬‬

‫»ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺳﺒﻮعﺗﺮ اﺳﺖ«‬

‫‪19‬‬ ‫ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‬

‫ﭘﻨﺪ اول‬
‫»ﺟﻬﺪ ﺑﻪﻳﺎدآوري در دره ﺗﺮس«‬

‫ﻛﻴﺎي ﺷﻜﻠﻚﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻚﮔﻮﻳﻲ‪ ،‬از زوس ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬

‫ﺷﻤﺸﻴﺮي آرم ﻛﻪ داروي ﺧﻮد را ﺣﺎوي اﺳﺖ‪ :‬ﺷﻴﺮي ﺗﺮش ﻛﻪ ﺟﺴﻢ را درﻣﺎن ﺑﺨﺸﺪ‪ .‬ﺑﺮ دﻳﺪار ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫ﺗﺪارك ﺑﻴﻦ؛ ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮي ﮔﻮﻧﻪﮔﻮن – ﺧﻮدت‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ زﻧﺪه‪ .‬ﻧﻤﻴﺮ ﺑﻪ رﻫﺎﻳﻲ؛ ﺑﻞ ﻛﻪ ﺟﻬﺎن ﻫﻼك ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺳﺒﻮعﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬آﻣﻮﺧﺘﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ از ﺗﻮ در ﻛﮋﺗﺮﻳﻦ راه‪ ‬ﻧﻤﻮد‪ :‬از ﻓﻜﺮت ﻛﻪ ﭘﺲِ آن ﮔﺮداﻳﺪ‪ .‬رﻧﺞ‪-‬‬
‫ﻛﺸﻴﺪهي ﻟﺬت و درد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺴﺮت‪ ،‬وﺟﻮد ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﺑﺮاي آزادي ﻣﻴﻞ – از اﻳﻦ آﺷﻮب ﻧﺎﺟﻮر ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮي؛ ﻛﻪ‬
‫روزي ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻄﻠﻮب ﻣﻲﺑﻮد – ﻧﻔﻲ ﻣﻲﻛﻦ‪ .‬و ﺗﺮسِ ﻣﻴﻞ اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺤﺎق »ﻣﻦِ« وﻫﻤﻲ ﺑﺰرگﺗﺮ‪ .‬ﻣﻴﻞ‪ ،‬آﺑﺴﺘﻨﻲ‬
‫ﻣﻦ اﺳﺖ و ﺗﻮ را اﻟﻘﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﺗﻮﻳﻲ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﻣﻦ؛ و ﻧﻪ ﺳﻮم ﺷﺨﺺ‪ :‬آزاد ﻛﺮدن اﻳﻦ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎ‬
‫ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﻣﻦ و ﻧﻔﺲ؛ در ﺟﻨﺴﻴﺖ ﺣﺪي ﺑﺮ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ﻧﻤﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻧﺰوا در ﺧﻠﺴﻪ‪ ،‬ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻛﺸﺶ‪ ،‬ﻛﻔﺎﻳﺖ‬
‫اﺳﺖ؛ اﻣﺎ ﻳﻜﺘﺎ ﺑﺰاي! ﺳﺨﻦ ﻣﺮان ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻞ ﺑﻪ رﻳﺸﺨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲﺷﻨﻮي ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺑﺎﻻﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮدوس؟ ﻫﻤﺎن ﻛﻪ‬
‫دﻫﺎن ﺑﺎز ﮔﺮدد از راﺳﺖﻛﺮداري ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬در ﺧﻨﺪه ﻣﺴﺘﺎﻧﻪي اﻧﺴﺎن ﻗﺼﺪ اﻳﺸﺎن ﺷﻨﻮم ﺳﻮي ﻧﺠﺎت‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ‬
‫ﺗﻮاﻧﻢ ﺳﺨﻦراﻧﺪن ﺑﺮ آﻧﭽﻪ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺳﻜﻮﺗﻢ؟ رﺳﺘﮕﺎري‪ ،‬ﻫﻴﭻﻣﮕﻮ ﺑﺒﺎﻳﺪ‪ :‬و ﺣﻘﻴﻘﻲ؛ آﻧﭽﻨﺎن ﻛﻪ زﻣﺎن ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﻛﻪ از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﮔﻮﻳﺪ‪ .1‬ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪه دارد ﺗﺬﻛﺎر ﻳﺎ ﺑﻠﻨﺪﻧﺠﻮا‪2‬؟ ﺧﺮد ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ اﺻﻮات‪ ‬ﺷﻤﺎرﻳﺪه ﺑﻴﺎن‬
‫ﮔﺮدد‪ .‬زﺑﺎن اﺣﻤﻘﺎن اﺳﺖ ﻛﻠﻤﺎت‪ .‬در ﺷﻜﻨﺞ اﻟﻔﺒﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻏﺎﻳﺐ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﺪﺑﺎره ﺗﻜﺮار‬
‫ﮔﺮدد‪ .‬ﻣﺤﺒﻮس در ﺣﺪود ﻳﺎ اﺳﺘﺪﻻل؛ ﮔﻤﺎن ﻫﺮﮔﺰ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪ .‬اي زوس‪ ،‬ﺗﻮﻳﻲ اﻓﺘﺎده در ﺣﺎدﺛﻪ ﻧﺎاﺧﺘﻴﺎر‬
‫زاﻳﺶ و ﻧﻮزاﻳﺶ؛ در ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺗﺠﺴﻢﻳﺎﻓﺘﻪ زﻧﺎن‪ .‬ﭘﺎرهﺟﻨﺴﻴﺘﻲ ﮔﺮﻓﺘﺎر در ﻣﺮداب ﻗﺎﻧﻮن ﺣﻮاﺳﻲ‪ .‬ﻣﺪور‪ ،‬ﺑﺮ‬
‫زﻣﻴﻦ ﺗﺎﺑﻴﺪه ﺷﺪ‪ .‬اﺻﻞ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﻧﻔﺲِ ﺗﺎﺑﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺎﻳﺎنِ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﮔﺮدد؟ ﻣﻈﻨﻮن ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬
‫در اﻳﻦ ﻓﺰاﻳﺶ‪ 3‬و ﻏﻔﻠﺖ ﻓﺮدﻳﺖ‪ .‬ﻣﻦ و ﻧﻔﺲ‪ ،‬در ﺗﻌﺎرض‪ ،‬ﻣﺠﺰا‪ .‬اﻳﻦ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻜﺎري ﻧﻤﺎدﻳﻦﺻﻮرت‪» ،‬دﻟﻴﻞ«‬
‫ﻧﺎﻛﺎوﻳﺪه وﺟﻮد ﻣﻲﮔﺮدد‪ .4‬ﻧﺎﺗﻮان در درك وﻗﺎﻳﻊ ﺣﺎل‪ :‬داﻧﺶ ﭘﻴﺸﻴﻦ و آﺗﻴﻪ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؟ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً اﻳﻦ‬
‫ﺧﺎﻟﻖ ﺳﺨﻦ ﻣﻲراﻧﺪ »آﻧﭽﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻧﻤﻲداﻧﻢ«؛ و در اﻳﻦ ﻛﺎﺑﻮس زﻧﺪه‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﻤﻪ آدﻣﺨﻮاري اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﺧﻮد‬
‫ﻧﻔﻲ ﺑﻨﻤﻮدي‪5‬؟ ﺑﻪ درﺳﺘﻲ‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻘﺶ ﻣﺸﺎﺑﻬﺖ دارد و در آن ]ﻣﺸﺎﺑﻬﺖ[ ﺑﺴﻴﺎر ﭘﻠﻴﺪي ﺻﺮف ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮدوس‪ ،‬ﺑﻲاﻓﺘﺮاق از وﻓﻮرش اﻋﻄﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﻨﺎزع ﻫﻮﻟﻨﺎك وﺟﻮدﻧﺎﻣﻴﺪه را ﺑﺴﺎزد‪ .‬اﻟﺰام‪ ،‬ﻋﻤﺪي ﺑﻮد در‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﻟﺬت ﺧﻮدش‪ :‬ﺑﻴﮕﺎﻧﻪﺗﺮ ﮔﺸﺘﻦ‪ .‬دوري از ﻧﻔﺲ درد اﺳﺖ و ﺧﻠﻘﺘﻲ ﭘﻴﺶرس‪ .‬در اﻳﻦ دوري از‬

‫‪ 1‬ﻣﻔﻬﻮم زﻣﺎن در ﻣﻘﺎﺑﻞ رﺳﺘﮕﺎري‪.‬‬

‫‪ ،stage whisper 2‬ﻧﺠﻮاي ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ادا ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫‪ ... 3‬ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺷﺎﻣﻞ ﺷﻮد‪.‬‬
‫‪ 4‬زﻳﺴﺘﻦ در »ﺣﻘﻴﻘﺖ« ﻧﻤﺎدﮔﺮاﻳﻲ‪ ،‬داﻳﺮه وﺟﻮد ﺑﺎﻃﻞ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺪاﻣﻴﻦ ﻧﻤﺎد »ﻫﺴﺖ«ياش را ﭘﺎﻳﻨﺪه دارد؟‬
‫‪ 5‬در اداﻣﻪ ارﺟﺎع ﺑﻪ ﺗﻔﺎوت ﺧﺎﻟﻖ و اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻋﺎم ﻛﻠﻤﻪ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪20‬‬

‫ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﺪاي ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻘﻮه ﺧﻮدت ﺑﻮدن ﻧﻤﻲﺷﻨﻮي‪ .‬ﻧﻔﺲ زﻧﺪه ﻣﻨﺰل ﻧﻤﻲﮔﺰﻳﻨﺪ‪ .‬در آرزوي ﺗﻮ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻟﺬت از ﺗﻮ ﻛﺴﻞ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ارﺿﺎي ﺧﻠﺴﻪﮔﻮن ﺧﻠﺴﻪ‪ ،‬آﻳﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ؟ اﻓﺴﻮس‪،‬‬
‫ﺧُﺮدي ﻣﻴﻞ اﻧﺴﺎن! ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺤﻨﺖ ﻛﺸﻲ‪ :‬ﺣﻮاس ﻧﺎﻣﺘﺼﻮر‪ ،‬و ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن ﻛﻞ دﻧﻴﺎ‬
‫ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺑﺮي‪ .‬اي زوس‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ در ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫﺎ ﻫﻴﺎت ﺑﺰﻳﻲ و ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﺘﺼﻮر ﺑﺮ ﺗﻮ وﻗﻮع ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻳﺎد آر ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﻮاس آﻧﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﻞ داﺷﺘﻪاي‪ .‬ﻛﻞ ﻓﻜﺮ ﭼﻴﺴﺖ ﺟﺰ اﺧﻼﻗﻴﺎﺗﻲ از اﻳﻦ ﺣﻮاس‬
‫ﻛﻪ ﺟﻨﺴﻲ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ؟ آﻧﭽﻪ از ﻧﻔﺲ ﻣﻴﻞ داﺷﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد در ﻧﻬﺎﻳﺖ اﻋﻄﺎ ﻣﻲﮔﺮد‪ .‬ﻣﻴﻞ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ‪» .‬ﻧﻔﺲ« در‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺤﻈﻮظ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺸﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﺣﺲ وﺟﻮد دارد؛ ﺟﻨﺴﻲ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﻣﻴﻞ ﻫﺴﺖ؛ زاﻳﺶ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﻋﻠﺘﻢ؛ ﺗﻮ ﻣﻌﻠﻮل‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻣﻲ آﻧﻢ ﻛﻪ آﺑﺴﺘﻦام‪ .‬ﻧﻪ ﻫﻤﻮاره؛ ﺑﻞ‪ ،‬ﮔﺎه‪» .‬ﻣﻦ ﺿﺮﺑﺪر ﻣﻦ« ﺧﻠﻘﺖ اﺳﺖ‪ :‬ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖ‬
‫ﺟﻨﺴﻲ‪ .‬ﺑﺮ ﺟﺰﺋﻴﺎت ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻏﺎﻳﻲ ﻣﻦ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ آﺷﻮبوارﺗﺮ؛ ﻛﺎﻣﻞﺗﺮ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬روح‪ ،‬ﺣﻴﻮاﻧﺎت‬
‫ﻧﻴﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺟﺴﻢ‪ ،‬داﻧﺶ آﻧﻬﺎ‪ .‬اﻳﻦ روح ﻫﻤﻪﭼﻴﺰﺧﻮار؛ ﭼﻘﺪر ﺷﻬﻮتﻧﺎك‪ .‬اﻧﮕﺎر در اﻧﺘﺤﺎرش ﭘﺎﻳﺪار‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻨﺴﻴﺖﻫﺎي ﺗﻐﻴﻴﺮﻳﺎﻓﺘﻪ ﺷﺎﺧﺺ داﻧﺶاﻧﺪ؛ آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﻣﺤﻘﻖ ﺷﺪ؛ دوﮔﺎﻧﮕﻲﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻨﺴﻮﺑﺎﺗﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺷﺎﻣﻞ ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻲﻫﺎي ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن و ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ ﻣﺴﺪود ﻧﻤﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬وﺟﻮد‪ ،‬ﺗﺪاوم ﺗﺤﻘﻖ ﻧﻔﺲ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻠﻖ ارزش در ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺟﻮد ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻜﻲ ﺑﻮدن ﻫﻤﻪ ﻣﻴﻞ‪ ،‬ﻫﻢﭘﻮﺷﺎﻧﻲ و اﻟﺘﺰام ﻣﺘﺎﺧﺮ ﺑﺎزﭘﺲ‪-‬‬
‫ﮔﻴﺮي ﻣﻴﻞ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﻴﻞ ﭘﻴﭽﻴﺪه‪ ،‬ﺧﻠﻘﺖ اﺿﺎﻓﻲ ﻣﻴﻠﻲ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ ﻧﻪ ﺗﺤﻘﻖ آن ﻣﻴﻞ ﻣﻌﻴﻦ‪ .‬اي‬
‫زوس‪ ،‬از ﺟﻮاﻧﻲ ﻣﻔﺮط ﺧﻮاﻫﻲ ﻣﺮد! ﻣﺮگ‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎري ﺗﺮس اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﮕﻲ ﮔﺎمﺑﺮداري ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺑﻲ‪-‬‬
‫ﻇﺮﻓﻴﺘﻲ ﻣﺤﻘﱠﻖ اراده‪ :‬ﺑﺮاي ﮔﺎمﺑﺮداري ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﻮدت‪ .‬ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺧﻮدﺗﻜﺜﻴﺮيِ ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖ‪ ‬اﻧﺘﺴﺎﺑﺎت‪ ‬ﺧﻮدت‪،‬‬
‫ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﻲداﻧﻲ‪ .‬ﺗﻮﻟﺪ ﺑﺸﺮ در ﻣﻴﺎن ﻣﻮﺟﻮدات ادراﻛﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻄﻠﻮب اﺳﺖ؛ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ رﻫﺎﻳﻲ ﻣﻴﻞ‬
‫دارد؛ آزادﺷﺪن ﺑﻪ ﻧﻔﺲ اوﻟﻴﻪ ﺧﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎد آر! آﻳﺎ ﻣ‪‬ﻠﻚ ﻋﺎﻟﻴﻪ را ﺑﻪ ﺑﻬﺎي ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺑﺪﺗﺮ واﮔﺬاردي؟ اﻧﺴﺎن‬
‫آن ﮔﺮدد ﻛﻪ ﺑﺪان ﻋﻮدت ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫‪21‬‬ ‫ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‬

‫»اي زوس‪ ،‬وﻟﻮ ﻓﺮو ﻓﺘﺎدي در‪ ...‬ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻣﺘﻨﺎﺳﺦ زﻧﺎن«‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺸﺮ‪ ،‬رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪه در ﻗﺎﻟﺐﻫﺎي ﺷﻴﻄﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻴﺎز ﻣﻨﺤﻂ زﻧﺎن؛ از آن‬
‫ﺑﺨﺶ ﺧﻮدت رﻫﺎ ﺷﻮ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺿﻌﻔﺖ را ﺑﻪ وي ﺑﺪه؛ آن ﻧﻴﻤﻪ ﻣﺤﻨﺖﻛﺶ اﺳﺖ‪ .‬درد اﻧﺘﻈﺎر ﻛﺴﻲ را ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﻛﺸﺪ ﻛﻪ از روي اﺣﺴﺎﺳﺎت‪ ،‬ﻣﺎﻳﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪» :‬زﻧﺎن‪ ،‬از ﺑﻮﺳﻪﻫﺎي ﻣﺎ ﻟﻌﺒﺘﻲ ﻣﺒﺎد«‪ .‬در زن و ﻣﺮد‬
‫اﺳﺖ »ﺑﻮدنِ« ﺗﻮ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ اﻳﻦ ﺟﺴﻢ را از ﻧﻮ ﺑﺴﺎزي‪ .‬ﺑﺮﺧﻴﺰ! زﻣﺎن ﺟﻨﺴﻴﺖﻫﺎي ﻧﻮ‬
‫رﺳﻴﺪه اﺳﺖ! آﻧﮕﺎه ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻟﺬتﻫﺎي ﻋﻈﻴﻢﺗﺮ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮاي اﺻﻼح ﮔﻮﻧﻪﻫﺎ ﺷﻤﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را‬
‫دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ وﻫﻢ ﻛﻬﻨﻪ راﺳﺖﻛﺮداري وﺿﻌﻴﺖ آﺗﻴﻪاي ﻛﺴﺐ ﻧﻤﻮده ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ در آن ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻜﻲ‬
‫ﺟﻬﺪ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﻣﻴﻞ ﺧﻮدآﮔﺎه‪ ،‬ﻧﻔﻲ ﺗﺼﺮف اﺳﺖ‪ :‬ﻃﻔﺮه از واﻗﻌﻴﺖ‪ .‬ﻣﻴﻞ را ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﻛﻦ؛ زﻳﺴﺘﻲ‪ ،‬ﻣﺤﺮك‬
‫ﺧﻼق ارادهﻧﻤﻮدن اﺳﺖ‪ .‬از ﻣﻴﻠﺖ آﮔﺎه ﺑﺎش‪ .‬ﺑﮕﺬار ﭼﻴﺰي ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺟﺰ ﺧﻮدش دﻻﻟﺖ ﻧﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻔﺎوﺗﻲ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺗﻨﻬﺎ درﺟﺎﺗﻲ از ﺣﻮاس‪ .‬ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ را در ﻻﻣﺴﻪ و ﺧﻠﺴﻪ را در ﺑﻴﻨﺎﻳﻲ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰ‪ .‬ﺑﮕﺬار‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪22‬‬

‫ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻓﻀﻴﻠﺘﺖ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪» :‬ﺟﻨﻮن ﻣﻴﻞ‪ ،‬ﺟﻨﺴﻴﺖﮔﺮاﻳﻲ ﺗﻦآﺳﺎن و ﺑ‪‬ﺪوي‪ «.‬ﺗﺤﻘﻖ ‪ -‬ﺑﺎ ﺻ‪‬ﺮف اﻇﻬﺎر‬
‫ﻛﻠﻤﺎت »ﻣﻦ ﻣﻨﻢ« و ﻧﻪ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ‪ -‬ﻧﺒﺎﺷﺪ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﻋﻤﻞ زﻧﺪه‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻴﻞ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻖ در ﺗﻮ وﺟﻮد دارد‪،‬‬
‫ﻣﻘﺼﻮدﻫﺎي ﺣﻮاﺳﻲ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﻣﻜﺎﻧﺎت را ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺗﺤﻘﻖ اﻳﻦ ﻧﻔﺲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ‪ ،‬ﻟﺬت‪ ‬ﺗﺤﺖ اراده‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ از ﻳﻚ ﭼﻴﺰ در ﺑﺎور ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺑﻮدن ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻔﻜﺮ‪ ،‬ﻧﻔﻲ داﻧﺶ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎش‪ .‬ﺧﻮد را از ﺑﺎور ﺗﻬﻲ ﻛﻦ‪ :‬ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ درﺧﺘﻲ ﻋﺎﺑﺮ ﺑﺰي! از ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ ﻓﻜﺮي‬
‫ﺑﺮﻧﮕﻴﺮ‪ .‬ﺑﺎ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺑﺎ ﺧﻮدت‪ ،‬ﻣﻦ و ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﻋﻠﻴﺖ ﺧﻮدﻓﻌﺎل ﺷﻮ‪ .‬واﻗﻌﻴﺖ در ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲاي ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮﺟﻮد‬
‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ :‬اﻳﻦ »ﻣﻦ« ﭘﺪﻳﺪاري‪ ،‬ﺑﻮدي‪ 1‬اﺳﺖ و ﻫﻴﭽﻜﺪام‪-‬ﻫﻴﭽﻜﺪام‪ .‬ﺣﺎل ﺗﻤﺮﻛﺰ ﺷﺮح داده ﻣﻲﺷﻮد‪» :‬اﮔﺮ‬
‫اراده‪ ،‬ﻣﻴﻞ و ﺑﺎور ﻻﻳﺘﺠﺰي ﺑﺰﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺤﻘﻖ ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪ «.‬ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ ﺑﺎور ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ ﻧﻪ واﻗﻌﻴﺖ‪ .2‬او‬
‫ﻛﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻧﺪارد آزاد اﺳﺖ‪ .‬در ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ اﻟﺰاﻣﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬از ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺧﺮد در اﺧﻼﻗﻴﺎت ﺑﻴﺰار ﺷﻮ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر‬
‫ﻛﻠﻤﺎت ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺖ در اﻓﺘﺮاي ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه؛ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ دردﻧﺎكﺗﺮ از آن؟ ﭼﺮا ﻛﻪ در ﻟﺠﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﭘﺎ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﮔﺬارم‪ .‬ﻣﺴﻴﺮي ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ از ﻫﺮ ﺳﻮ ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺰﻳﻨﻨﺪ از ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻴﺰ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺸﻮد‪» .‬ﻣﻦ« ‪ -‬ﻓﻀﺎي‬
‫ﻻﻳﺘﻨﺎﻫﻲ‪.‬‬

‫‪1‬‬ ‫‪noumenal‬‬
‫‪ ... 2‬ﻧﻪ آﻧﭽﻪ از واﻗﻌﻴﺖ ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫‪23‬‬ ‫ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‬

‫»روح‪ ،‬ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﻧﻴﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﭘﻨﺪ دوم‬
‫»اﺧﻼﻗﻴﺎت‪ ‬ﺳﺎﻳﻪ؛ ﻛﻪ راز زوس ﺑﺮ آن اﺻﻮﻟﻲ ﻧﺪارد‪«.‬‬

‫زوس از اﻳﻜﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬

‫ﺑﺎ واﻧﻬﺎدن ﺗﻤﺎﻣﻲ روﻳﺎﻫﺎي ﻏﻴﺮﺣﻘﻴﻘﻲ‪ ،‬اﻳﻦ دﻧﻴﺎ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﺪمﺑﺎوري رﻳﺎﻛﺎراﻧﻪ ﺑﺪان‪ .‬ﻫﺎن اﻳﻦ روز‬
‫رﺳﺘﮕﺎري ﻓﺮا رﺳﻴﺪ‪» .‬ﻣﻦ و ﻧﻔﺲِ« ﻣﻦ ﺑﺮ ﺑﺎور ﺗﻮاﻓﻖ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .1‬از ﺗﻮ ﻣﻲﭘﺮﺳﻢ؛ ﻧﻔﺲ ﺳﺮﻛﻮبﺷﺪهي ﺗﻮ‪.‬‬

‫‪ 1‬ﺑﺎور ﻣﻦ و ﻧﻔﺲ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪24‬‬

‫آﻳﺎ اﻳﻦ ﭼﻴﺰِ ﺟﺪﻳﺪ‪ ‬ﻣﻄﻠﻮب ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻫﻴﭻ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﻣﻦ ﭘﻴﺮوي ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ]ﻣﺘﻀﻤﻦِ[ ﺑﻘﺎي ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻮﻳﻲ راه‪ .‬ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﻓﻀﻴﻠﺘﺖ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﻜﺎﻳﺘﺖ ﻣﺼﻴﺒﺖ اﺳﺖ‪ .‬رﻳﺎﻛﺎر‬
‫ﻫﻤﻮاره در ﻧﻤﺎز اﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎ رﻧﺞ ﻣﻲﻛﺸﻲ؟ ﺑﺎﻳﺪ دوﺑﺎره رﻧﺞ ﻛﺸﻲ ﺗﺎ ﻣﻦات از ﺟﺴﻤﺶ ﻧﺘﺮﺳﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻨﻜﻪ از‬
‫ﻃﺮﻳﻖ وﺳﻮﺳﻪﻫﺎﻳﺖ ﺟﺴﺘﺠﻮ و رﺷﺪ ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﺻﺮﻓﺎً راه‪ ‬ﺗﻌﻘﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺨﻄﻲ ﺧﺮدﻣﻨﺪﺗﺮ اﺳﺖ از ﻧﻤﺎزﮔﺬاردن‪:‬‬
‫اﻳﻦ را ذﻫﻦﻣﺸﻐﻮﻟﻲات ﻗﺮار ﺑﺪه‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ از ﺧﻮدت ﺳﭙﺎس ﮔﺬار و ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎش‪ .‬راه ﺑﺰدل‪ ،‬ﻣﺬﻫﺐ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺳﻲ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﺟﺰ راﺳﺖﻛﺮداري‪ .‬ﺑﮕﺬار اﻳﻦ ﻳﮕﺎﻧﻪ دﺳﺘﺎوﻳﺰت ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻣﻦ ﺧﻮد را ﻣﺤﻈﻮظ ﻧﻤﻮدم‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﺧﻨﺪه ﺑﺒﺎل؛ ﻧﻪ اﻳﻤﺎن‪ .‬دﻻور اﺳﺖ ﻛﻪ اﺟﺮ ﻣﻲﺑﺮد ﭼﺮا ﻛﻪ آن ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻣﻲﮔﺬرﻧﺪ! ﻣﻦات ﺑﻪ ﺧﺮﺳﻨﺪي رﺷﻚﺑﺮ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻫﻴﭽﻜﺪام ﺧﻮد را ﺑﻪ واﻗﻌﻴﺖ وﻗﻒ ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ آﻧﻜﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻴﺎﻣﻮزد‪ ،‬ﻫﻤﻪي اﻣﻴﺎل‬
‫ﻲ‪ 1‬ﻧﻮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲآﻣﻮزم‪ :‬ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ؛ ﻏﺼﺐِ‬
‫اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻲ و ﺧُﺮد را از ﻳﺎد ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎزﭘﻴﺪاﻳﻲ ﻧﻴﺎﻛ ِ‬
‫ﻣﺘﺴﺎوي! ﻗﺎدر‪ ،‬راﺳﺖﻛﺮدار اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ اﺧﻼﻗﻴﺎﺗﺶ دﻟﺒﺨﻮاه اﺳﺖ‪ .‬در اﺻﺎﻟﺖ دﻻوراﻧﻪ‪ ،‬ﻓﺮاي ﻓﻜﺮ ﺑﺰي‪.‬‬
‫اﻳﻦ اﻣﻴﺪﻫﺎ و ﺗﺮسﻫﺎ ﺧﻮابرﻓﺘﮕﻲاﻧﺪ؛ واﻗﻌﻴﺖ اﻧﺪﻛﻲ ]در آﻧﻬﺎ[ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻧﺪاﻣﺖ ﻣﻜﻦ؛ ﺑﻞ ﺑﺠﻬﺪ ﺑﻪ‬
‫ﮔﻨﺎه ﺑﻪ ﺳﻴﺎق ﺧﻮﻳﺶ؛ آزادﻣﻨﺸﺎﻧﻪ‪ :‬ﺑﻲﺳﺮزﻧﺶ ﺧﻮد‪ .‬اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻳﺎ ﺧﻮد‪ ‬ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻣﻲﮔﺮدد ﻳﺎ ﻣﺨﻠﻮﻗﺶ‪ .‬ﺑﺪون‬
‫رﺣﻤﺖ ﻗﻀﺎوت ﻛﻦ؛ ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻳﻦ ﺿﻌﻒﻫﺎ‪ ،‬ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﺎ ﺗﻮاﻓﻖ اﻧﺠﺎم ﻣﻲﭘﺬﻳﺮد‪ .‬ﺗﺠﺮﺑﻪ‬
‫ﻋﻈﻴﻢ‪ :‬ﺧﻮدت را ﺑﺮاي ﻟﺬت ﺑﺮدن اﻏﻮا ﻛﻦ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ رﻧﺞ از ﮔﻨﺎه وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﻓﻀﻴﻠﺖ وﺟﻮد‬
‫دارد‪ :‬اراده ﺑﺮاي ﻟﺬت ﻧﻔﺲ‪ .‬ﻋﻈﻴﻢﺗﺮﻳﻦ‪ ،‬ﻋﻈﻴﻢﺗﺮﻳﻦ ﺑﻲاﺧﻼﻗﻲ ﻋﻤﻞ ﻛﺮدن‪ .‬ﻣﻨﺸﺎ اﺧﻼﻗﻴﺎت‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ از‬
‫اﺑﺘﺪاﻳﻲﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﺣﻜﻤﺮاﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬در ﺟﻮاﻧﻲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ از واﻟﺪﻳﻨﺸﺎن اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬اي اﻳﻜﺎي‬
‫ﺳﺎﻟﺨﻮرده ﻣﻦ؛ اﻳﻦ ﺑﻨﺪ ﻧﺎف را رﻫﺎ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻛﻪ ﺟﻮاﻧﻲام درﮔﺬرد! ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﺑﺮآﻳﻨﺪ ﻛﻮﺷﺶﻫﺎي اﻧﺴﺎﻧﻲ اﻳﻦ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲآﻣﻮزﻳﻢ ﺳﺎرﻗﻴﻨﻲ راﺳﺖﻛﺮدار ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ :‬ﺑﺮاي ﻧﻔﻊ ﺷﺨﺼﻲ ﺳﺎدهﺗﺮ ﻣﺘﺼﺮف ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮان‬
‫ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬در اﻳﻦ ﺗﺠﻠﻴﻞِ ﭘﻴﻮﺳﺘﺎر راز ﺑﺸﺮي ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻛﺸﻒ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪» :‬ﻛﺎرت را ﺑﻜﻦ – ﻣﻦ‪ ،‬ﻟﺬت ﻣﻦ«‪ .‬آﻧﭽﻪ‬
‫ﺑﺮﻳﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ زﻳﺮ ﻫﺴﺖ‪2‬؛ اﻳﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻣﺤﻘﻖ ﻧﻤﻲﮔﺮدد‪ ...‬اﻓﺴﻮس؟ ﺧﻴﺮ؛ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮ ﺧﻮد ﺑﻲ‪-‬‬
‫واﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﻴﺮ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ آﻣﻮﺧﺘﻲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﮕﻮاري‪ ،‬ﻗﻄﻌﻴﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺸﺘﺎر‪-‬‬
‫ﻫﺎي اﻧﺴﺎﻧﻲ ﭼﻴﺴﺖ ﺟﺰ آﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد روا داﺷﺘﻪاي؟ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻟﺘﺰام ﻫﺴﺖ ﻣﺮگ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪي‬
‫»ﻃﺮقِ« ﺗﺤﺼﻴﻞ را ﻣﻌﺎف دار‪ .‬ﭼﻴﺰي ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺣﺲ ﺣﻈﻴﻆ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻧﻔﺲ ﺟﺎوﻳﺪ! اﻳﻦ ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫﺎ ﻛﺎﻟﺒﺪ را ﻣﻦ‬
‫ﺗﺎب آوردهام! آه‪ ،‬ﺧﻠﺴﻪ ﻛﮋﺳﺎ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﻟﺬت ﻧﻔﺲ ﺑﺪﺳﮕﺎﻟﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ وﻳﺮان ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻲاﻋﺘﻤﺎد ﺷﻮ ﺑﺮ‬
‫آﻣﻮزﮔﺎرت؛ ﭼﺮا ﻛﻪ »ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻟﻮﻫﻲ«‪ ،‬ﻣﺮدﻣﺎن ﻧﻴﻚﺗﺮ را از ﺧﺮد ﺑﺎزداﺷﺘﻪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﺗﻠﻘﻴﻨﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺶﺗﺮﻳﻦات را ﺑﺮ دﻳﮕﺮان ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﻨﺪ‪ :‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ آﻧﭽﻪ اراده ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﺎش‪ :‬و ﺑﺎورت را رﻫﺎ از اﺧﻼﻗﻴﺎت‬
‫ﺑﺪار‪ .‬ﺧﻮدت را ﺑﺎ ﺣﺲ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻦ‪ :‬اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ اﺧﺘﻼﻻت و ارﺗﻌﺎﺷﺎت ﻇﺮﻳﻒﺗﺮ را ﺑﺸﻨﺎس‪ .‬از اﻳﻦ ﺑﺴﻴﺎر‬
‫ﺧﻮاﻫﻲ آﻣﻮﺧﺖ‪ :‬ﺗﺎ ﻋﺸﻖ ورزي ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺮدﻣﺎن‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ اﺿﻄﺮار ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪1‬‬ ‫‪atavism‬‬
‫‪2‬‬ ‫‪as above so below‬‬
‫‪25‬‬ ‫ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‬

‫»ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ‪ ...‬ﻏﺮاﺑﺖﻫﺎي آﻧﻬﺎ را ﻣﻲزﻳﻨﺪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﻜﺎﻧﻴﺰم«‬

‫ﻣﺮدي را ﺧﺎدم ﻣﺸﻮ‪ ،‬ﻣﺮدمﺳﺎﻻري دوزخ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ »ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ« ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻜﻦ؛ ﻣﮕﻮ ﻛﻠﻤﺎت‪» ‬ﻣﻦ اراده‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻢ«‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺴﻤﺖ اﺣﺘﺮام ﮔﺬار‪ :‬واﻟﺪﻳﻨﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬از ﻫﻴﭻ ﻣﺘﺮس – ﺑﻪ واﻻﺗﺮﻳﻦ ﺑﺘﺎز‪ .‬ﻣﻼﻟﺖ ﺗﺮس‬
‫اﺳﺖ‪ :‬ﻣﺮگ‪ ،‬ﻧﻘﺼﺎن‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮو ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﻫﺮاﺳﻲ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦِ ﻣﺮدﻣﺎن ﺷﻮي؟‪ ...‬ﺧﻮد‬
‫را ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اﻓﻜﻦ! در اﻳﻦ ﺑﺎب‪ ،‬ﻧﺒﻮغ‪] ،‬در[ ﺟﻬﺪ ﻣﻮﻓﻖ ﺣﺎﻓﻈﻪ اﺳﺖ‪ .1‬اﺻﻮﻟﺖ ﺑﺮﺷﻜﻦ؛ ﺑﻲﻗﺎﻧﻮن ﺑﺎش ﺑﺮ‬
‫ﻫﻤﻪ اﻓﺮاسﻫﺎ‪ .‬ﻗﻴﺎم‪ ،‬ﺑﺎرورﻛﻨﻨﺪه ﻗﻮاي ﻧﻮ اﺳﺖ‪ .‬داﻧﺶ و ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻨﮕﻬﺎي ﺷﺮوراﻧﻪ‪ ،‬ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻠﻲ از‬
‫وﺟﻮدﻫﺎي ﭘﻴﺸﻴﻨﻲ ﻛﻪ اﻛﻨﻮن از ﺟﺴﻢ ﮔﺴﻴﺨﺘﻪاﻧﺪ ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﻪ ﺻﻮرت ]وﺟﻮدﻫﺎي[ اﺧﺘﺮي ازﺑﺪن‪-‬‬
‫ﺟﺪاﺷﺪه ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺨﻠﻮﻗﻲ ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖﻫﺎي ﻣﺎ را ﺗﺤﺖ ﭘﻮﺷﺶ دارد دورﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺠﻠﻲ‬

‫‪ 1‬ﺑﺮاي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اﻓﻜﻨﺪن ﮔﺬﺷﺘﻪات را ﺑﻴﺎد آر‪.‬‬

 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪26‬‬

‫]آن[ ﭘﺪﻳﺪه ]در[ ﻣﺎ ﻏﻴﺮﻣﻌﻤﻮلﺗﺮ اﺳﺖ؛ آﻧﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻏﺮاﺑﺖﻫﺎي ﻓﻴﺰﻳﻜﻴﺸﺎن را ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﻜﺎﻧﻴﺰم ﻣﻲزﻳﻨﺪ‪ .1‬ﺑﻪ‬
‫ﺳﻤﺖ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ داﻧﺶ ﻣﻮﻗﻮف ﻣﻲﮔﺮدد ﺑﻪ ﻗﻬﻘﺮا رو؛ ﻛﻪ در آن‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن‪ ،‬ﺑﺪاﻫﮕﻲ ﺧﻮد ﻣﻲﮔﺮدد و آزادي‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﻼﻣﻢ ﺑﺮ ﺗﻜﻪﭘﺎرهﻫﺎ راﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ؛ ﻛﺎﺑﻴﻦﻫﺎي ﻧﻜﺎح را ﺑﻪ ﻛﻨﺎري راﻧﺪه و ﻧﻘﺶ ﮔﻮدالﻫﺎي‬
‫ﻗﺒﺮ را ﭘﺎك ﻛﺮده اﺳﺖ؛ اﮔﺮ وﻗﺘﻲ در اﻓﺘﺮاﻫﺎ دلﺷﺎد ﺷﺪهام و اﮔﺮ ﺟﻨﺎﻳﺘﻲ‪ ،‬دروﻏﻲ‪ ،‬ﺗﻘﻠﺒﻲ و ﺳﺮﻗﺘﻲ ﻛﺮده‪-‬‬
‫ام؛ اﮔﺮ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ وﺿﻊ ﺟﻮ‪‬ي ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻒ ﻣﻲﻛﻨﻢ؛ آﻳﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﭙﺮدهام ﻛﻪ در‬
‫راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺑﺎورم‪ ،‬ﻗﺼﺪي وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﻣﺘﻀﺎد را اراده ﻣﻲﻛﻨﺪ‪2‬؟ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺗﻮ را ﻋﺎﺷﻘﻢ؛ اي ﻧﻔﺲ! ﭼﺮا ﻛﻪ ﺗﻮ‬
‫را ﻋﺎﺷﻘﻢ؛ اي ﻣﻦِ ﻣﻦ! آه! ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ از اﺷﺘﻴﺎق ﺑﻪ اﺻﺎﻟﺖ ﻣﻮﺟﻮد در ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ درﺑﻤﺎﻧﻢ؟ ﻫﺮﮔﺰ‬
‫ﺗﻮﻟﻴﺪﻣﺜﻞ ﺑﺎ دﻳﮕﺮي ﺧﺮﺳﻨﺪﻛﻨﻨﺪه ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺮ ﻧﻜﺎح ﺑﺎ ﭼﻴﺰي ﺳﺮ دواﻧﺪهام‪ ،‬دﺳﻴﺴﻪ ﺣﻮادث ﺑﻮده‬
‫اﺳﺖ‪ :‬درون و ﺑﺮون‪ .‬و ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻟﺬت ﻧﻔﺲ را اراده ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ اﻳﻦ روزنِ ﺧﻮشﺳﻠﻴﻘﮕﻲ‪ ،‬اﻳﻦ ﻗﻠﺐِ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺪاﻧﺸﻨﺎﺳﻲ؟ ﺗﻮ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ...‬اﻟﺘﺰام ﺑﻬﺸﺘﻲات ﻛﻪ ﻣﺠﺎلِ ﺑﻪ درﮔﺬﺷﺘﻦ از ﺟﻨﺴﻴﺖﻫﺎ را اﺟﺒﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ!‬
‫ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻦِ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻧﻔﺲ اﺳﺖ‪ :‬و ﺗﻨﻬﺎ ]او[ ﻣﻲ داﻧﺪ راﺳﺖﻛﺮداري ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ درﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‬
‫ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ ﻳﻜﻲاﻧﺪ و ﻳﻜﺴﺎن‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ دوردﺳﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ رﺳﻴﺪهاي‪ .‬ﺑﺮ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ اراده ﻛﻦ – ﺧﻠﺴﻪ‪-‬‬
‫ي ﻧﺎﻓﺮﺳﻮده و زاﻳﺎ! آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺣﻴﺎت ﻫﺴﺖ اراده ﺑﺮ ﻟﺬت وﺟﻮد دارد؛ ﺗﺠﻠﻲ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎي زﻧﺪه ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻲراﻧﻨﺪ ﭼﻴﺰي ﺟﺰ ﻗﺎﻧﻮن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺮه ﻧﻤﻲاﻧﺪازﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﺸﻖ‬
‫ﻧﻔﺲ ﻧﻪ ﻣﺤﺼﻮر ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻧﻪ وﻋﺪه ﻣﻲدﻫﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮآﻧﭽﻪ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬در ﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬اراﻳﻪ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻮ ﻣﻲآﻣﻮزم‪ ،‬ﺑﺮ ﻟﺬت‪ ‬در ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ اراده ﻛﻦ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ]در ﻧﻬﺎﻳﺖ[ دوﺑﺎره ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮﺳﺨﺘﻲ را ﺑﻪ ﻃﺎﻋﺖ ﺗﻐﻴﻴﺮ‬
‫دﻫﻨﺪ‪ .‬و اﻳﻦ ﻧﺎم ﺟﺪﻳﺪ را ﺑﺮ ﺗﻮ ﻓﺮو ﮔﺬارم‪ ،‬ﺑﺮاي ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻓﺘﺮاﻫﺎ‪ :‬ﻧﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر‪ ،‬ﺑﻞ ﺧﻮاﺑﮕﺮد‪ .‬ﭼﺮا ﻛﻪ او ﻛﻪ‬
‫]ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً[ ﻃﺮح ﻗﺼﺪ ﻛﻨﺪ در ﺧﻮاﺑﺶ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪] .‬ﺗﻨﻬﺎ[ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺸﻜﻞ اﺗﺨﺎذ ﺗﻨﺎﺳﺨﻲ ﻣﺬﻛﺮ از‬
‫واﻟﺪﻳﻨﻲ ﻛﻪ آﻧﭽﻨﺎن ﻣﻘﺎرﺑﺘﻲ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻓﺎﺋﻖ آﻣﺪه‪ ،3‬ﻣﻨﺰلﮔﺎﻫﺶ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮﮔﺸﺘﮕﻲ ﻣﻴﺎن اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ :4‬اﺷﺘﻐﺎل؛‬
‫ﺳﺮﺳﭙﺮدﮔﻲ ﺑﻪ ﻫﻨﺮ‪ :‬ﺑﺴﺘﺮ‪ ،‬ﺳﻄﺤﻲ ﺳﺨﺖ‪ :‬اﻟﺒﺴﻪاي از ﻣﻮي ﺷﺘﺮ‪ :‬ﭘﺮﻫﻴﺰ؛ ﺷﻴﺮ ﺗﺮش و رﻳﺸﻪﻫﺎي زﻣﻴﻦ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ‬
‫از ﺗﻤﺎﻣﻲ اﺧﻼﻗﻴﺎت و ﻋﺸﻖ ﺑﻪ زﻧﺎن ﺻﺮﻓﻨﻈﺮ ﺷﻮد‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺮﻛﻲ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﺲ ﻟﺬﺗﻲ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﻤﻲدﻫﺪ؟‬
‫دوﺑﺎره ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪» :‬در ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ« ﺧﻮد را ﻣﺤﻈﻮظ ﻛﻦ؛ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻧﻴﺎزي ﻧﻴﺴﺖ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪ 1‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه‪ ،‬ﻗﻮاي اﻧﺴﺎﻧﻲ )ﻣﻜﺎﻧﻴﺰمﻫﺎ ]ذﻫﻨﻲ و ﺟﺴﻤﻲ ﻳﺎ زﻳﺴﺘﻲ[( را ﺗﺠﻠﻲ )ﻣﺘﻨﺎﺳﺦ ﮔﺮدﻳﺪهي( ﻣﺨﻠﻮقﻫﺎ )وﺟﻮدﻫﺎي( ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻲ‪-‬‬
‫داﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎوري ﻛﻪ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻣﻦِ ﺗﺎﺑﻊ ﺧﻮدش ﻣﻄﺮح اﺳﺖ )ﻛﻪ ﻗﺎﻧﻮن را ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲآورد( از اﻳﻦ »ﻗﺼﺪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اراده ﻛﻨﻨﺪه ﻣﺘﻀﺎد« آﮔﺎه‬ ‫‪2‬‬

‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺟﻔﺘﺶ – ﻣﻴﻞ – را ﻣﻲزاﻳﺪ‪ .‬ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ اﻳﻦ دو‪ ،‬ﻧﻔﺲ را ﻣﻲﺳﺎزد ﻛﻪ ارادهاش ﺗﺤﻘﻖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ 3‬دﺳﺘﺮﺳﻲ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺗﻨﺎﺳﺦ ﻣﺮد‬
‫‪ 4‬اﺷﺎره ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬
‫‪27‬‬ ‫ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‬

‫»ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺣﺘﻲ در ﻛﺎﺑﻮسﻫﺎ«‬

‫ﭘﻨﺪ ﺳﻮم‬
‫»آﺷﻮب ﻣﺘﻌﺎرف«‬

‫اﻳﻜﺎ از ﺧﻮد ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬

‫در ﮔﻮشﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻢ؛ ﺑﺮاي ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻋﻈﻴﻢ ﺣﺎوياﻧﺪ و ﻋﻘﻴﺪهاي ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲ‪-‬‬
‫داﻧﺪ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎﻫﺶ ﭼﻪ را در ﺑﺮ دارد؟ ﺳﺮّ دروﻧﺶ را ﻧﻴﺰ ﻛﻤﺘﺮ‪ .‬آﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻜﻮت‪ ،‬ﻛﺎرﻛﺮدش را روا ﻣﻲ‪-‬‬
‫دارﻧﺪ ﻛﺒﻴﺮاﻧﺪ‪ .‬در دو ﭼﻴﺰ اﻧﺘﺨﺎب دارﻳﻢ‪ :‬اﻧﺤﻄﺎط ﻳﺎ ﺑﻲﺣﺮﻛﺘﻲ‪ .‬ﺑﺮون از ﮔﺬﺷﺘﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮدﮔﺎن ﺑﻬﺸﺖ ﮔﺮدﻳﺪن‪ ،‬ﻟﺬﺗﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ دوﺑﺎره ﺗﺴﺎﺋﻞ ﺷﺪه؟ اﻧﺴﺎن ﺑﺮ ﻓﺰاﻳﺶ ﻣﻲﺟﻬﺪ – دﻧﻴﺎي ﻏﻮلآﺳﺎي‬
‫ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺗﺎر و دﻳﻮاﻧﻪوار در ﺣﻠﻮل اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎز ﮔﺮد؛ ﻫﺪﻓﺖ زﻧﺪان اﺳﺖ! ﭼﺮﺧﻲ ﺑﺰن و ﻣﻲرﺳﻲ‪ ...‬اﻳﻦ‬
‫دﻳﻮاﻧﻪوارﺗﺮﻳﻦِ دﻧﻴﺎﻫﺎ‪ .‬ﻟﺬت‪ ،‬روز ﺑﻪ روز ﺑﺎ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺗﺴﻬﻴﻼت ﻛﻢﻣﺎﻳﻪ ﻣﺤﺪود ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺳﻮي ﺟﻠﻮ و ﺑﻴﺰارﺗﺮ‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪28‬‬

‫از ﻫﻤﻴﺸﻪ – ﺗﺎ ﺧﻮاب – ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻋﻘﺐ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰِ ادراكﺷﺪﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﭼﺮا‬
‫ﻛﻪ ﺑﻴﻨﺶ‪ ،‬ﻧﺤﻴﻒ اﺳﺖ‪ .1‬ﺣﻔﻆ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ از ﭼﻴﺰﻫﺎ‪ ،‬اﻣﻨﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻘﺪر ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺴﺐ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﺗﺠﺮﺑﻪ‪،‬‬
‫ﻏﻔﻠﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺘﺰامِ ﺑﺎزر‪‬ﺧﺪاد‪ .‬ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻗﻄﻌﻲ اﺳﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﻮاﻧﻴﻦ اﺧﻼﻗﻲ ﺧﻮد ﻣﻘﻴﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ‬
‫آﮔﺎه ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻳﺎ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﻣﻴﻞ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﺎوري ﭘﺲآﻳﻨﺪ ﻧﺒﺎﻳﺪ آن را ذرهاي ﺗﻐﻴﻴﺮ دﻫﺪ‪ .‬واﻻﺗﺮﻳﻦ‬
‫ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت آنﻫﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺘﻮاﻓﻖﺗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﻫﻢآوا ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﻨﺮ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﻘﻖ ﻛﺮده‪-‬‬
‫اﻳﻢ ﻳﺎ ﺑﺎور ﻣﺎ‪ .‬ﻋﺎﻣﻞ ﻋﻈﻴﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ در ﺣﻴﺎت ﻣﺎ ﻓﺮﻳﺐ اﺳﺖ‪ :‬ﻫﻤﻮاره ﻧﻔﺲِ اﻏﻮاﮔﺮي ﻋﻈﻴﻢﺗﺮ؟ ﺧﺸﻢ‪ ،‬در‬
‫ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﻤﻪي آﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را در راﺳﺖﻛﺮداري ﻋﻠﻢ ﻣﻲدارﻧﺪ‪ ،‬آﺷﻜﺎر ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬آﻧﮕﺎه آنﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﭘﻨﻬﺎنﻛﺮدن ﻳﻚ ﻋﺎﻟﻢ آﮔﺎه ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻢژرﻓﺎﻳﻲﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ؛ ]اﻳﻦ ﺳﺨﻦ[ آن ﺑﺪﻳﻬﻲ ﻛﻪ‬
‫در ﺑﺮ ﻧﺪارد ﻛﺪام اﺳﺖ؟ ]آن را[ ﻛﺜﺮت ﺣﻴﺎت ﺑﺪان! ﻣﺮگ ﺑﺎﻳﺪ راز آن را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻫﺪ؟ ﺧﻮدﺗﻠﻘﻴﻨﻲ – اراده‬
‫ﻛﺮدن؛ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻣﻌﻠﻢ ﺑﺰرگ‪ :‬ﻧﻪ اﺻﻮل ﻋﻘﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮ آﻧﺎن ﻛﻪ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺛﺎﺑﺖ دارﻧﺪ‪ :‬از دﻓﻊ‪ 2‬ﺳﺮﻛﻮبﺷﺪه ﺑﺮ‬
‫ﺣﺬر ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﺟﻬﺎن ﺑﺪان ارج ﻣﻲﻧﻬﺪ ﺑﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺧﻔﺖ رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﺼﺮف‪ ،‬دﻓﻊ‪ ،‬ﺧﻮاب‪ :‬اﻳﻦ ﻛﺎر‬
‫ﺑﺮاي ﻓﺮدا ﻛﻪ دوﺑﺎره ﺣﻴﺎت را ﻣﻲزاﻳﻴﻢ ﺗﻔﺎوﺗﻲ در ﺑﺮ ﻧﺪارد‪ .‬اي‪ ،‬اﺣﻤﻖ! اﻧﺘﺤﺎر وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ...‬ﻣﺮﮔﻲ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺮگ ﺗﻐﻴﻴﺮ اﺳﺖ و ﺑﺮاي ﺑﺴﻴﺎري‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮي ﺑﺴﻴﺎر ﺧُﺮد‪ .‬ﺷﻤﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻛﺸﺘﺎرﮔﺎهﻫﺎي ﻗﺼﺎﺑﺎن‬
‫ﺑﻮي ﺗﻌﻔﻦ ﻣﻲدﻫﻴﺪ؛ ﺻﻮرت ﻏﺬاي روزاﻧﻪﺗﺎن ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻛﻤﺘﺮ ﮔﻮﺷﺖﺧﻮار ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻏﺬا ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫ﺟﺴﻢ رﻧﺞ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺗﻔﺎوت ﺑﻴﻦ اﻧﺴﺎن و دد در اﺳﺘﺤﺼﺎل اﺳﺖ ﻧﻪ ﺗﻐﺬﻳﻪ‪ .‬ﻣﺼﺎﻟﺤﻪاي ﭘﺎﻳﺪار وﺟﻮد‬
‫ﻧﺪارد؛ ﺷﻤﺎ ﺗﺎ اﺑﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺎور ﻣﻲﺷﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﻌﻠﻖزن ذﻫﻨﻲ‪ :‬ﻣﻌﻠﻖات ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﺮوع‬
‫ﻛﺮدي ﺑﺎز ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﺑﺮده! از ﺗﻤﺎﻣﻲ آﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻗﻄﻊ ﻣﻲداﻧﻲ ﻣﺤﻨﺖ ﻣﻲﺑﺮي‪ .‬واﻗﻌﻴﺖ را ﺑﺎ ﺗﺼﻮر در ﺑﺮ ﮔﻴﺮ‪.‬‬
‫از ﺗﻮﻟﺪ زواﻟﻲ در ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ وﺟﻮد دارد؛ ﻛﺴﻲ در اﻣﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ زﻫﺪان ﻣﺎدرش ﺗﺮك ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻛﺎﻣﻞ‬
‫اﺳﺖ ﻛﺎرﻳﻜﺎﺗﻮرش را ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﺣﻘﻴﻘﻲ اﺳﺖ ﺑﺤﺜﻲ ﻧﺪارد؛ در آن ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻋﺎﻣﻠﻴﻦ ﺑﻪ‬
‫ﺑﺪﻃﻴﻨﺘﻲ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ زﻣﻴﻦ را در اﺧﺘﻴﺎر دارﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ آﻣﻮزﮔﺎران‪ ،‬ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮان و اﺧﻼقﮔﺮاﻳﺎن اﻛﻨﻮن ﭼﻪ ﺧﺮاﻧﻲ‬
‫ﭘﺪﻳﺪار ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ! و از ﻃﺮﻳﻖ آﻧﺎن ﭼﻪ ﻣﺎدهﺧﺮان ﻋﻈﻴﻢﺗﺮي ﺷﺪهاﻳﻢ! ﻧﺒﻮﺗﻲ داري؟ اﺑﺘﺪا ﻧﺎم ﻫﻤﺨﻮاﺑﻪات را‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ‪ ...‬آﻧﭽﻪ ﻳﻚ ﺑﺎر ﺷﻮري ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ اﻛﻨﻮن داﻓﻊ اﺳﺖ؛ ﻣﺒﺎدا ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻲ‪ :‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺨﻮاب‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺧﻮدت ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺧﺪاﻧﺸﻨﺎس ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺗﻮ را ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺮاﻳﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻴﭻ ﻫﺪف ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮِ زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﺟﺎوﻳﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻛﻪ ﻧﺎﭘﺎكﺗﺮ اﺳﺖ‪ :‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ از اﺧﻼﻗﻴﺎﺗﺸﺎن ﺣﺮﻓﻪاي ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﺳﺎزﻧﺪ ﻳﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ روﺳﭙﻲﮔﺮي ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؟ ﺣﻴﺎت‪ ،‬ﺻﺪﻗﻪ ﻟﺰﺟﻲ ﻛﻪ دوﺳﺘﻲﻫﺎ را ﺑﻪ اﻧﮕﻞ رﺷﺪ ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫اﻟﺘﺰام ﻳﻚ زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻬﺘﺮ‪ ،‬ﺳﺮﺧﻮﺷﻲ اﺳﺖ اﻣﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﺷﺮاب ﻗﻮي ]وﺟﻮد دارﻧﺪ ﻛﻪ[‬
‫ﺳﺮﺧﻮش ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺗﻮ دور از دﺳﺘﺮس ﺷﺪهاي – در ﺗﻮ ﺧﻮﺷﻢ! ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﭘﻮﭼﻲ و‬

‫‪ 1‬ﻗﺴﻤﺖ دوم ﺟﻤﻠﻪ دﻟﻴﻞ ﻧﻔﻲ ﻗﺴﻤﺖ اول ﺟﻤﻠﻪ را ﺑﻴﺎن ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ذﻫﻦ ﺷﻨﻮﻧﺪه‬
‫ﻣﻲﺷﻨﻮد‪.‬‬
‫‪2‬‬ ‫‪evacuation‬‬
‫‪29‬‬ ‫ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‬

‫ﺗﺤﻘﻴﺮ را اﺑﺪاع ﻛﺮد؟ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺷﻜﻞ ﺣﻴﺎت ] ِﭼﻴﺰي[ واﻻﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ در زﻣﻴﻦ ﻣﻨﺰل ﻣﻲﮔﺰﻳﻨﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮ از‬
‫ﺟﺴﻢ ﺧﻮد آﮔﺎه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﻧﻴﻢﺗﺤﻘﻖﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎده روﻳﺎﻫﺎ ﻣﻲﮔﺮدد؛ اﻧﺴﺎن ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻲ‪،‬‬
‫روﻳﺎ را ﺑﺎ واﻗﻌﻴﺖ ﻣﻤﺰوج ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬او ﻛﻪ از زﻣﺎن درﮔﺬرد از اﻟﺘﺰام ﻣﻲﮔﺮﻳﺰد‪ .‬رب‪ ‬ﺣﻲ‪ ‬ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬در‬
‫ﺷﺎﮔﺮدان اﺳﺖ ﺧﺮﺳﻨﺪي ﻣﻦ«‪ .‬درﻣﺎﻧﺪهاي ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬آﻳﺎ اﻳﻦ ﺑﺮ ﺻﻨﺪﻟﻬﺎي ﻓﺎﺣﺸﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ –‬
‫دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﻴﺎ؟« ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎي ﻧﺎﻣﻄﻠﻮب از ﺑ‪‬ﻌﺪ اﺧﻼﻗﻲ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﺣﻴﻮانِ درون اﻧﺴﺎن ﻣﻲرﻗﺼﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻔﺮت‪ ،‬ﺣﻴﺎت اﺳﺖ – ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺗﻤﻠﻚ‪ .‬او ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ – ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺑﺎور ﻧﺪارم ﺟﺰ ﺧﻮدم – در‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺤﻘﻖ اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪30‬‬

‫زودﻛﺎ‪ 1‬از اﻳﻜﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‬

‫ﻧﻔﺲ ﻣﻐﺎﻛﻲِ اﻧﻌﻜﺎسﻳﺎﻓﺘﻪ از ﻋﺪم‪ ،‬ﻣﻦِ زاﻳﺶﺑﺎﻧﻮ‪ ،2‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﺰرگ ﺑﻮد و آﻏﺎز‪ :‬ﺗﺎ ﻣﻘﺼﻮد ﻣﻴﻞ را ﺗﻮﺳﻌﻪ دﻫﺪ‬
‫– ﺑﺮاي زﻣﺎن ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ وﺟﻮد را ﻧﺎدﻗﻴﻖ ﻛﻨﺪ – آن ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻮاره ﻣﺒﻬﻢ داﺷﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن اراده‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻲﻋﻠﺖ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻇﺎﻫﺮاً ﻫﺴﺖ؛ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺘﻨﺎوﺑﺎً ﺧﻮاﺳﺘﻨﻲ‪ .‬آﻧﭽﻪ در اﺑﺘﺪا ﻣﻴﻞ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﺷﻮد اﺟﺎزه ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ؛ ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻗﺎﻧﻮن ﮔﺸﺘﻦِ اﻃﻨﺎب ﺑﺎورﻫﺎ‪ ،‬ﺻﻮرت ﺧﺎرﺟﻲ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ و ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻫﻴﭻ‬
‫داﻧﺸﻲ ﻣﺎ را از ﻓﻀﺎﺋﻞ ﻋﺪم ﺟﺪا ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ ﺟﺰ آﻧﭽﻪ ﺑﺮاي اﻧﺴﺎن در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺑﻴﻤﺎري اﺳﺖ؛ ﻛﻞ ﻏﺬاي او‬
‫زﻫﺮآﻟﻮد اﺳﺖ؛ اﺷﺒﺎع ﻛﺎﻣﻞ او اﺟﺘﻨﺎب ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ؛ ]ﻣﺒﺎدا[ ﻛﻪ دوﺑﺎره ﺳﺎﻟﻢ ﮔﺮدد‪ .‬ﭘﺲ اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ﺗﻔﻜﺮ اراده ﻣﻲ‪-‬‬
‫ورزد‪ .3‬ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ »وﺿﻊ ﻣﺮگ« )ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻣﺮگ ﺑﺎ ﻧﻔﻲ ﻛﺎﻣﻞ ﺗﻔﻜﺮ؛ ﻳﻌﻨﻲ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي از ﻣﻴﻞ ﺑﻪ ﺑﺎور و ﻋﻤﻞ‬
‫ﻛﺮدن ﻛﻞ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ از ﻃﺮﻳﻖ ﺟﻨﺴﻴﺖ( ]ﻧﻪ ﺑﺮاي ﺑﻪ اﻧﻘﻴﺎد درآوردن ذﻫﻦ‪ ،‬ﺑﺪن ﻳﺎ ﻃﻮل ﻋﻤﺮ ﻳﺎ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ‬
‫دﻳﮕﺮ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻨﻲ[ ﺑﻪ ﺟﺴﻢ اﺟﺎزه داده ﻣﻲﺷﻮد ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮدي ﻣﺘﺠﻠﻲ ﺷﻮد و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻋﻜﺲ‪-‬‬
‫اﻟﻌﻤﻞ‪ ،‬ﻧﻔﻮذﻧﺎﭘﺬﻳﺮ و دﻟﺒﺨﻮاﻫﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ او ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻋﻤﺎﻟﺶ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه اﺳﺖ دﻻوريِ ﻓﺮاي ﺧﻴﺮ و‬
‫ﺷﺮ دارد‪ :‬و در اﻳﻦ ﺧﺮد‪ ‬روﻳﺎي ﺻﺎﻟﺤﻪ‪ ،4‬ﺧﻠﻮص وﺟﻮد دارد و اراده ﺑﺮ ﻟﺬت ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ اﺑﺘﺪاﻳﻲ در ﻫﻤﻪ‬
‫ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎي ﺧﻮدآﮔﺎه و ﻏﻴﺮ آن – از ﻫﺮ ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ – ﺟﺎري اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻔﻲ اﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎري‬
‫اﺳﺖ – دﻟﻴﻞ آدﻣﻜﺸﻲ؛ رﻧﺠﺶﻫﺎي ﭘﺎرهﺟﻨﺴﻴﺖﻫﺎ و ﭼﻴﺰﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺑﺮ ﻣﻲآورﻧﺪ‪ .‬داﻧﺶِ‬
‫اﻟﺰاﻣﺎت‪ ،‬ﻣﻄﻠﻮب اﺳﺖ‪ :‬ﺗﻌﻤﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺎﺧﺮﺳﻨﺪياي رﻗﺖاﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ –دﻟﻴﻞ اﺑﺘﺪاﻳﻲ اوﻫﺎم؛ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ‬
‫ﺗﻮدهاي از اﻣﻴﺎل ﻧﻴﻤﻪﻣﺤﻘﻖ ﻳﺮاق ﻣﻲﺑﻨﺪد‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﺑﺴﭙﺎر! اي اﻳﻜﺎ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢِ ﺣﺎﺿﺮِ ﺧﻮدآﮔﺎه ﻛﻪ در ﺣﻮاس‬
‫و ﺟﺴﻢﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﺼﻮل ﻣﻲرﺳﻨﺪ‪ ،‬ﮔﺬراﻳﻨﺪ؛ ﺑﺮاي اﺳﺘﻔﺎده و دﻳﮕﺮ ﻃﺮحِﻗﺼﺪﻫﺎ ﻣﻘﺪر ﺷﺪهاﻧﺪ – و ﺑﺮاي‬
‫ﺑﻴﺪاري ﻏﻴﺮﺿﺮورياﻧﺪ‪ .‬اراده‪ ،‬ﮔﺬر اﺳﺖ؛ ﻓﺮاﻳﻨﺪ دردﻧﺎك ﺣﻠﻮل ﺑﻴﻦ ﺑﺪنﻫﺎ‪ - 5‬ﻛﻮﺷﺶ ﺗﻮﻟﺪ و ﻣﺮگ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮاي درﮔﺬﺷﺘﻦ از ﻳﻚ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ ﻣﺤﻘﻖ ﻛﺮدن ﻧﻔﺲ زﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﻧﺎﻳﻞ ﻣﻲآﻳﺪ‬

‫‪1‬‬ ‫‪Zod-Ka‬‬
‫‪2‬‬ ‫‪procreatrix‬‬
‫‪ 3‬اراده اﻧﺴﺎن ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺗﻨﻬﺎ در ﺳﻄﺢ ﺗﻔﻜﺮ ﺑﻲواﺳﻄﻪ ﻣﺤﻘﻖ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬در ﺗﺤﻮل اﻋﺼﺎر اﻳﻦ ﺳﻄﺢ ﻗﺎﺑﻞ ﺟﺎﺑﺠﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪4‬‬ ‫‪sound sleep‬‬
‫‪5‬‬ ‫‪transmigration‬‬
 ‫‪31‬‬ ‫ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‬

‫ﺻﺮﻓﺎً از ﻧﻮ ﺑﻴﺪارﻛﺮدن ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﺘﺎﺧﺮي از ﺟﺴﻢ اﺳﺖ‪ .‬اﻧﺴﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﻣﻴﻞ را ﺑﻪ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ‪-‬‬

‫»در ﭼﺮﺧﺸﻲ ﻛﻮر‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺮدهﺧﺎﻧﻪي ﺷﺒﺢزده را واﮔﺬار«‬

‫زﻣﺎن ﻧﻬﺎدﻫﺎي ﻣﻔﺘﺮقاش ورزد‪ .‬ﻛﻞ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲِ »ﻣﻦ«‪ ،‬ﻳﻚ رد اﺳﺖ و ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ را از ﻧﻮ ﻣﻲروﻳﺎﻧﺪ –‬
‫ي‪ 1‬ﺧﻮدﺑﻪﺧﻮدي ﺳﺮ ﺑﺮ ﻣﻲآورد – ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ در‬
‫ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻛﺮاﻧﮕﻲ و اﺧﻼﻗﻴﺎت‪ .‬ﻛﻞ ﺧﻠﺴﻪ از ﺑﻲوﺟﻮد ِ‬
‫ﺣﺪاﻛﺜﺮ ﻏﻴﺮﻣﻤﻜﻦﻫﺎي ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اراده ﻏﻴﺮ ﺷﺮﻃﻲ ﺷﺪهاﻧﺪ دﻳﺮﭘﺎﻳﻲ ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬درﻳﻎ! ﮔﻮرﺳﺘﺎنﻫﺎ ﭼﻪ آذﻳﻦ‪-‬‬
‫ﻫﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﺗﻔﺮﻳﺤﮕﺎه ﻧﻔﺲ‪ ،‬ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ زﻧﺪﮔﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﺣﻤﻖ ﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺑﺎ دﻫﺎﻧﻲ آﻛﻨﺪه از اﻛﺘﺸﺎﻓﺎت‪‬‬
‫ﺟﺪﻳﺪ‪ ‬ﻗﺪرت‪ ‬ﺗﺤﺖ‪ ‬اﻣﺮِ اراده ﻣﻲﺷﺘﺎﺑﺪ! آﻧﭽﻪ اﻫﻤﻴﺖ دارد اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ از ﻣﻦ اﻧﺪﻛﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺤﻘﻖ‬
‫ﻛﺮدهاﻳﻢ؟ ﻓﺮاي ﺣﺪود اﻣﻜﺎن ﭼﻪ؟‬

‫‪1‬‬ ‫‪nonexistence‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪32‬‬

‫ﺧﻮب ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻦ! ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺣﺘﻲ در ﻛﺎﺑﻮسﻫﺎ – ﺷﺪن؛ آﻧﻬﺎ ﺿﺮورﺗﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﻣﺤﺪودهاي‬
‫اﺿﺎﻓﻲ ﺑﺮاي ﺣﺎﻓﻈﻪ – ﻧﻬﺎدﻫﺎي ﻓﺮاﺗﺮﮔﺴﻴﺨﺘﻪي ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﺑﺴﭙﺎر اي اﻳﻜﺎ! ﻣﺒﺎدا دوﺑﺎره از آﻧﭽﻪ‬
‫ﻧﻔﻲ ﺷﺪه دﺳﺖ ﺑﺸﻮﻳﻲ – ﺗﺎ اﻧﺘﻬﺎي ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزي‪ :‬ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﺬر ﺧﻮد را ﺑﻨﺎ ﻧﻬﺎد‪ .‬آﻳﺎ ﺗﻮ زﻣﺎﻧﻲ‬
‫ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﺣﻮاﺳﻲ و ﻣﻔﻬﻮمﻫﺎي ﻣﺎوراﻳﻲ ﻣﻮﺟﻮد در ﺳﻴﺮ ﺗﻜﺎﻣﻞ ﺑﻮدي؟ اي اﻳﻜﺎ؛ ﺗﻮﻳﻲ اﻳﻦ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر ﺣﺎﺿﺮ – اﻳﻦ ﻣﻮرﻳﺎﻧﻪ و ﺑﺴﻴﺎر ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز اﻫﻠﻲ ﻧﺸﺪه ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﻔﻜﺮ ﻧﺴﺒﺖ داده‬
‫ﻧﺸﺪهاﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ »ﻣﻦِ« ﻛﺎﻧﻮنِ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲﻧﺎﻣﻴﺪهﺷﺪه‪ ،‬از ﻛﻞ ﺟﺴﻤﻴﺖﻫﺎي زﻧﺪهاش ﻧﺎآﮔﺎه اﺳﺖ و در ﻋﻮض‬
‫ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎي آﻧﻬﺎ را ﺗﻌﻮﻳﺾ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﺑﻴﺎنِ ﻧﻮﻋﻲ در ﻣﻲآورد‪» .‬ﻣﻦ« و ﮔﺴﺘﺮه ﺳﻜﻮﻧﺘﺶ در ﺧﻮدآﮔﺎه‬
‫ﭼﻴﺴﺖ؟‪ ...‬ﻣﻴﻠﻲ ﺿﻌﻴﻒ‪ ،‬ﺣﺎﻓﻈﻪاي ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﺎ اﺻﻮل اﺧﻼﻗﻲ و ﻏﺎﻓﻞ از ﺟﺴﻤﻴﺖﻫﺎي ﺧﻮﻳﺶ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ دﻟﻴﻞ‬
‫آﻧﭽﻪ ﻏﻴﺮﻋﻤﺪي اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﻴﺎﺗﻲﺗﺮ ﺑﻮده و اراده ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ :‬داﻧﺶِ ﭼﺸﻢﭘﻮﺷﻴﺪهﺷﺪه‪ ،1‬ﺟﻨﺴﻴﺖ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن‬
‫ﺑﺪل ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﻧﻬﺎد‪ 2‬ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻫﻢزﻣﺎن‪ ،‬ﺑﺪون آﮔﺎﻫﻲ از »ﺿﻤﻴﺮ« ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﺟﺴﻤﻴﺖ ]واﺣﺪ[‪ ،‬در‬
‫ﺑﺴﻴﺎري واﺣﺪﻫﺎ ﻣﺴﺘﻘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ راﺳﺘﻲ‪ ،‬ﮔﻮﻳﻢ‪ :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺗﻌﻤﺪﻫﺎ‪ ،‬در ﭘﻮﻳﺎﻳﻲﻫﺎي زﻧﺪه وﺟﻮد ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ –‬
‫ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ آﻧﻬﺎ در ﺑﺴﻴﺎري ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲﺷﻮد اﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺎﺗﻮانﺗﺮﻳﻦ ﺗﻨﺎﺳﺦﻫﺎ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ؛ ﭼﻪ‬
‫ﻣﺼﻴﺒﺘﻲ ﻋﻈﻴﻢﺗﺮ از اﻳﻦ؟ در ﻣﻮرد ﺑﻘﻴﻪ‪ ،‬ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ﺑﻴﺪار آنﻫﺎ از ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﻧﻬﺎد آﮔﺎه اﺳﺖ و ﺧﻠﺴﻪ را‬
‫ﺑﺎ ﻣﻴﻠﻲ ﻗﺎﺑﻞ اﺷﺒﺎع ﻛﺴﺐ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اي اﻳﻜﺎ! ﺑﺪﺳﮕﺎل ﺑﺸﻮخ! در ﭼﺮﺧﺸﻲ ﻛﻮر‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺮدهﺧﺎﻧﻪ ﺷﺒﺢزده را‬
‫واﮔﺬار؛ ﺑﺎ دﻻورياي ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ‪» .‬ﻣﻦِ« ﺷﻜﻢﺑﺎرهي ﻣﺘﻮرم‪ ،‬ﭘﺎﻳﺎن ﺷﻔﻘﺖ اﺳﺖ‪ :‬درونﻛﺸﻲِ ﺟﻨﺴﻴﺖ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ‬
‫– ﻋﺸﻖ‪ .‬ﺧﻮشاﻗﺒﺎل اﺳﺖ او ﻛﻪ ﺟﺴﻤﻴﺖﻫﺎي ﻣﻮﻧﺚ‪ ‬ﻫﻤﻮاره در ﺗﺼﻮﻳﺮﺷﺪﻧﺶ‪ 3‬را ﺟﺬب ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﭼﺮا‬
‫ﻛﻪ او وﺳﻊ ﺟﺴﻤﺶ را ﻛﺴﺐ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﻣﻴﻞ ﻣﻲﮔﺮدد‪ ،‬وﺟﻮد ﺧﻮد را ﻣﺤﻨﺖزده و ﻧﺎﭘﺎﻳﺪار در‬
‫اﻧﺸﻌﺎﺑﺎت ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن ﻣﻘﺪر ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ :‬ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬آه اﻳﻜﺎ ز‪‬د‪-‬ﻛﺎ! ﻗﺼﻪ ﻗﻄﻌﻴﺖ ﺗﻮ ﺧﻮاب را‬
‫رﺑﻮده و ﺟﺎوداﻧﮕﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ .‬ﻫﺎن؛ ﺑﺎ وﻳﺮاﻧﻲ ﻣﻄﻠﻖ ﮔﻴﺘﻲ روﻳﺎﻳﻲ ﺻﺎﻟﺤﻪ ﺑﺴﺎز! ﭼﺮا ﻛﻪ در ﻟﻤﺲﻧﺎﭘﺬﻳﺮي و‬
‫ﺗﻘﺪمِ ﺑﺮ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ وﺟﻮد دارد‪ ...‬ﺑﺎ ﺣﺲﭘﺬﻳﺮي و ﻧﺎم ]ﻳﺎﻓﺘﻦ[‪ ،‬ﺗﻈﺎﻫﺮ زﻧﺪهاش ﻣﻲﺷﻮد و از‬
‫اﻳﻦ رو ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲﮔﺮدد– ]ﭼﺮا ﻛﻪ[ ﺿﺮورت ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺶ را ﺷﺎﻣﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﻣﺤﺴﻮس ﺷﺪه؛‬
‫ﭘﺲ ﻣﻴﻞ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺮدﺳﺘﻲِ آﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﻴﻄﻨﺖ ﺑﺪل ﮔﺮدﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺟﺎن‪ ،‬ﻣﻐﺮور و ﻣﺨﺮوب‪ ...‬ﻧﺰاع دروﻧﻲ ﻣﻴﻞ‬
‫اﺳﺖ‪ :‬ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن ﺿﺮورت دارو و ﻫﻮشﺑﺮي ]ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲآﻳﺪ[‪ .‬اﻧﺴﺎن اﻳﻦ ﻣﺤﻴﻂ را ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ :‬ذﻫﻦ‪ ،‬اﻛﻨﻮن‬
‫ﺷﻜﻢِ ﺟﻨﺴﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺗﻮ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ و وﺳﻮﺳﻪ ﺧﻮدش را ﺑﻪ اﻓﺮاط ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ درﺳﺘﻲ ﻛﻪ‬
‫دﻻوري ﻋﻈﻴﻢﺗﺮ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﺑﻴﺶ از ارﺿﺎي ﻣﻴﻞ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻟﺬت ﻧﻔﺲ در ﺑﺮ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ دﻟﻴﻞ‪،‬‬
‫زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﻞ دوﺑﺎره واﻛﻨﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ ﺗﺎ در ﺿﻤﻴﺮ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬رﻧﺠِﺶ‪ ،‬ﺧﻠﺴﻪوار ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲداﻧﻢ؟ ﻧﻪ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﮕﻮي ﻣﻀﺤﻚ ﺑﺎ ﻧﻔﺲ؛ ﺑﻠﻜﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻤﺎس ﺑﺎ ﺗﻤﻮ‪‬جﻫﺎﻳﺶ‪ ...‬آﻳﺎ ﻣﺎ ﻫﻤﻮاره ﺑﺮ‬
‫آﺗﺸﻔﺸﺎنِ ﺧﻮد ﻧﺎﻳﺴﺘﺎدهاﻳﻢ؟ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻓﺮاي اﻧﺴﺎن اﺳﺖ؛ ﭼﻴﺰي ﻏﻴﺮﺻﻤﻴﻤﻲﺗﺮ ﻳﺎ ددي ﻓﺮاﺗﺮ؟ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻣﻴﻞ‬

‫‪ 1‬ﻳﻌﻨﻲ‪ :‬ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻲ از اﻳﻦ داﻧﺶ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ ﻏﻴﺮﻋﻤﺪي اﺳﺖ ﺣﻴﺎﺗﻲﺗﺮ ﺑﻮده و اراده ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪2‬‬ ‫‪entity‬‬
‫‪ 3‬ﺟﻨﺴﻴﺖﻫﺎي ﻣﻮﻧﺜﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻮاره در ﻧﻔﺲ‪ ،‬وﺟﻮد‪/‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻲﻳﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬
 ‫‪33‬‬ ‫ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‬

‫ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬دﻳﮕﺮي ﻓﻜﺮ ﻣﻲﺷﻮد؛ و ﭼﻴﺰ ﻣﺘﻔﺎوﺗﻲ ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﻣﻌﺸﻮق ﮔﺮدد‪ ،‬ﻣﺮﺿﻲ ﻣﺒﻬﻢ ﻛﺴﺐ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ وﺿﻊﻫﺎي روﻳﺎﻳﻲ‪ ،‬ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﻲ ﻧﺎﻣﻴﻤﻮﻧﻲ از ﺧﻮدت‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﺮدﻳﺪن ﻫﺴﺘﻨﺪ– آرزوي ﻣﺒﻬﻢ‪ .1‬اي‬
‫ﺧﻮﺷﻲ و آه! ﻛﺪاﻣﻴﻦ اﺧﻼﻗﻴﺎت‪ ‬واﻻﺗﺮي اﺳﺖ‪ :‬ﺗﺎ در ﺣﻴﻦ اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﻋﺸﻖ ورزي ﻳﺎ ﺑﺮاي‬
‫ﺧﺮﺳﻨﺪ ﻧﻤﻮدن ﻣﻴﻞ ﺑﻪ زﻧﻲ ﻣﺘﻨﺎﺳﺦ ﺷﻮي؟ ﻣﺮگ‪ ،‬آن اﻧﺤﻄﺎط اﺳﺖ؛ اﺑﺪاﻟﻲ از ﺿﻤﻴﺮ در ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ]ﻳﻌﻨﻲ‬
‫ﻣﻴﻞ[‪ ،‬اﺳﺘﺤﺎﻟﻪي آن ﺑﻪ ﻧﻬﺎدﻫﺎي ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﺑﺮاي آن ﻣﻘﺼﻮد‪ :‬ﺧﺎدمِ ﺧﻮدش‪ .‬ﻓﻀﺎﺋﻞ زﻧﺪهي اﻧﺴﺎن آﻧﻬﺎﻳﻲ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ اﺳﺎﻣﻲ ﻧﺎآﺷﻨﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦِ ﭘﻮچِ وي‪ ،‬ﺗﻘﺪﻳﺮﮔﺮاﻳﻲِ ﺗﻤﺎم اﺳﺖ‪ .‬اﻧﺴﺎن دﻻورياش را ﺑﺎ ﺗﺼﻮراﺗﻲ ﻛﻪ‬
‫از ﻣﻠﻌﻮن آﺑﺴﺘﻦ ﮔﺮدﻳﺪهاﻧﺪ ﺑﻴﺰار ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ :‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ آﻧﭽﻪ را در ﭘﻲ اﻳﻦ ﺳﺮﻛﻮبﻫﺎ ﻣﻲآﻳﺪ ﺧﺮﺳﻨﺪ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺗﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ رو ﻣﻲﻟﺮزي! روﺣﺖ در رﻋﺸﻪ اﺳﺖ! ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ از زﻫﺮ ﺟﻮﺷﻦ دﻳﺮوز و راﺳﺖ‪-‬‬
‫ﻛﺮداري ﻫﻼك ﺧﻮاﻫﻲ ﺷﺪ! اي ﻣﺘﺮادف ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞادراك! اي ﺗﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ‪ ‬ﺟﻨﺴﻴﺖﻫﺎي ﺟﻔﺘﻲ‬
‫ﻣﻦ و ﻧﻪ ﺑﻪﺧﻮدﭘﻴﭽﻴﺪن ﺷﺮم ﺳﻴﺎه و ﺑﻴﺰاري آﻧﻲ‪ .‬از ﺗﻮ ﻫﻴﭻ ﻣﻜﺸﻮف ﻧﮕﺮدد ﺗﺎ ]زﻣﺎﻧﻲ[ ﻛﻪ ﻣﻦ اﺑﺪاﻋﺶ‬
‫ﻛﻨﻢ‪ :‬از اﺣﻴﺎي ﭘﺎﻳﺎنﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺗﻌﻤﺪﻫﺎي ﻣﺘﻘﺪم‪ .‬اي ﺗﻮ‪ ،‬ﺟﻔﺖ ﻣﺘﻘﺎر ِن‪ 2‬ﻣﻦِ ﻣﻦ و ﻧﻔﺲ! ﺗﻮ ﺑﺮ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮﻳﻘﻲ ﺣﺲ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻓﺮّار ﻣﻲﮔﺮدي‪ .‬آﻳﺎ آرزوي ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﺮاي دﻳﻮاﻧﮕﻲ و ﻋﺸﻖ ﺟﻨﻮنآﻣﻴﺰ ﻫﺴﺘﻲ؟ اي ﺗﻮيِ‬
‫درون»رامﻧﺸﺪه«؛ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﻀﻴﻠﺖ را ﮔﻢ ﻛﻨﻲ؛ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺗﻮ را در ﺣﻴﻦ ﺗﻮﻟﻴﺪ‪ ،‬اﻫﻠﻲ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬اي‬
‫ﺑﻼﻫﺖ! ﻛﺠﺎﺳﺖ آن ﻣﺴﻴﺮ ﻛﻪ در ﺷﻮرﻳﺪﮔﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺳﺮ دواﻧﻢ؛ ﻣﺘﺠﺎوزي ﺑﺮ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ دﻟﻴﻞﭘﺬﻳﺮ؟ اي زﻣﺎن!‬
‫ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺑﻴﺎ‪ ،‬ﺑﻴﺎ! ﺿﻤﻴﺮ‪ ،‬ﻣﻲآﻳﻢ!«‬

‫‪ 1‬وﺿﻊﻫﺎي روﻳﺎﻳﻲ )ﻇﻬﻮر ﻣﻴﻞ و ﻓﻜﺮ(‪ ،‬ﺳﺮآﻏﺎز ﺷﻜﻞﮔﻴﺮي آرزويﻫﺎي ﺷﺪن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫‪2‬‬ ‫‪syzygy‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪34‬‬

‫»ﺑﻪ ﺧﻨﺪهاي ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬زوس ﭘﺎﺳﺦ داد«‬

‫‪ ...‬داﻧﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﮔﺬرا اﺳﺖ؛ وﻫﻢ ﻣﺘﻌﺎﻗﺐِ »ﻣﻦ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻴﻞ دارم«‪ .‬ﺟﺎوﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻲآﻏﺎز‪ ،‬ﻧﻔﺲ اﺳﺖ؛‬
‫ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن ﻣﻨﻢ؛ ﻗﺪرت و ﻣﺎدهي دﻳﮕﺮي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﺒﺪﻳﻼت و ﺗﻨﻮعﻫﺎيِ ﻫﻤﻮاره در ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﭘﻲ‪-‬‬
‫آﻳﻨﺪﻫﺎي ﻓﺮاﻣﻮﺷﻜﺎرياﻧﺪ‪1‬؛ ﺳﻮءﺗﻌﺒﻴﺮﺷﺪه ﺑﺎ ﺣﻮاس ﻛﺎﺑﻮسﮔﻮن‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻔﺲ دوﺑﺎره ﻣﻴﻞ ﻣﻲورزد؛‬
‫آﻧﮕﺎه ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻦ ‪ -‬و ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ‪ -‬ﺑﺎﻗﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬روا داﻧﺴﺘﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ؛ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﻣﺘﺼﻮر اﺳﺖ از‬
‫آن ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺑﺪاﻧﭽﻪ اراده ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮ‪2‬؛ ﺷﻔﻘﺘﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻗﺎﺑﻞ‬
‫ﻛﺎرﺑﺴﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاي آن‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺴﺎوي اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺎﺑﻮدﮔﺮ ﻣﺮﻳﺪان؛ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎي ﻳﻜﺘﺎ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪ‬
‫ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺘﺰﻟﺰﻟﻴﻦ ﺑﻲﺗﻔﺎوتاﻧﺪ – ﻛﻪ اﻓﺮاسﻫﺎ را ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ – ﻃﻐﻴﺎن ﺑﺨﺸﺪ‪ ...‬در‬
‫رﻫﺎﻳﻲِ ﺗﺠﺮد و ﺗﻮﺑﻴﺦ‪ .‬اﻇﻬﺎر ﻣﻲدارم اﻳﻦ ﻟﺬت ﻧﻔﺲ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ از ﻳﺰداﻧﻴﺖ رﻫﺎ اﺳﺖ؛ ]در[ ﻧﺎﺑﻨﺪﮔﻲِ‬

‫‪ 1‬ﻓﺮاﻣﻮﺷﻜﺎريِ در ﻗﺎﻳﻞ ﺷﺪنِ اﺻﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻏﻴﺮ از ﻧﻔﺲ‪.‬‬

‫‪ 2‬ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮي را در راﺳﺘﺎي اراده ﻗﺮار ﺑﺪه‪ ،‬ﻧﻪ در راﺳﺘﺎي ﻣﻴﻞ‪.‬‬
 ‫‪35‬‬ ‫ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺣﻮاسﭘﺮﺗﻲﻫﺎي ﺿﻤﻴﺮ‪ ،‬در ﺑﺴﻴﺎري ﻧﻬﺎدﻫﺎي وﺟﻮد ﻛﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را‬
‫ﻣﻲﺳﺘﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺪان ﺟﻬﺖ ﺿﺮورﺗﺶ را ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﺘﻔﺎوت زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدن‪ .‬از اﻳﻦ ﭘﺲ‪-‬‬
‫اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎي ﺑﺎور‪ ،‬اﻳﻦ ﺗﻨﺎﺳﻞ ﺧﻮابﮔﺮداﻧﻪي اﺣﻤﻘﺎن ﻧﺎﻣﺤﻈﻮظ‪ ،‬ﺑﻴﺮون ﻣﻲﺷﻜﻔﺪ؛ دروﻏﮕﻮﻳﺎن و آدﻣﻜﺸﺎن‬
‫– ﻫﻤﻮاره ﻣﺘﺤﻴﺮ در ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺟﻨﺴﻴﺖ درونزاد ﺷﺪه؛ »ﻣﻨﻢِ« ﺑﺴﻴﺎر ﭘﻴﭽﻴﺪه؛ ﻛﻪ ]در آن[ ﺑﻴﺪار‬
‫ﻛﺮدﻧﻲ ﻣﻮﻓﻖ‪ ،‬ﺑﺪون ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻧﺎﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮﻟﺪ‪ ،‬اﻛﻨﻮن دردﻧﺎك اﺳﺖ؛ زﻧﺪﮔﻲ ﺿﺮورﺗﻲ ﻣﻬﻠﻚ و ﻣﺮگ‪،‬‬
‫ﻋﺪم ﻗﻄﻌﻴﺖ – ﺑﻪ ﺟﺰ ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺗﺮﺳﻨﺎك‪ .‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰِ ﺑﻴﺸﺘﺮ‪ ،‬اي اﻳﻜﺎ‪ ،‬ﻳﻚ ﮔﻨﺪزارِ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺑﺎﻳﺪ دارا ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻧﻪ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﻧﻪ زﻧﺎن و ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻋﻴﻨﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ارﺿﺎﻛﻨﻨﺪه ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ‬
‫اﻓﺮاسﻫﺎ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ در اﻳﻦ ﭼﺮﺧﻪي ﺑﺎور ﻣﺘﻨﺎﺳﺦ اداﻣﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد‪ :‬ﻓﺮاي ﺣﺪودي ﻛﻪ ﻳﺎراي‬
‫روﻳﺎروﻳﻲ ﻧﺪارﻧﺪ ﺑﻪ اﻧﺤﻄﺎط ﻣﻲﮔﺮاﻳﻨﺪ و ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم اﺟﺎزه ﻣﻲدﻫﻨﺪ – از ]ﻃﺮﻳﻖ[ ﺗﺼﻮرات »ﻣﻦ‬
‫ﺑﺎور دارم« ‪ -‬از ﺧﻮدش وﺟﻮد ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻴﺰارﻛﻨﻨﺪه؟ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻨﻢ ﺗﻤﺎمﺟﻨﺴﻲ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻓﻜﺮ‬
‫اﺧﻼﻗﻲ اﺳﺖ؛ ﺗﺤﺮﻳﻚﮔﺮ و ﺗﻔﻜﻴﻚﮔﺮ‪ .‬ﻣﺘﺼﻮ‪‬ر از ﻃﺮﻳﻖ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻜﺎري‪ ،‬ﺧﻮاﺑﻴﺪهﻣﺘﻮﻟﺪ؛ ﻛﻪ اﺻﻞ ﻣﺎﻫﻴﺘﺶ‬
‫ﻣﺒﻬﻢ اﺳﺖ؛ اﻳﻦ دﻧﻴﺎيِ ﺑﺎ ﺳﻮاﺑﻘﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﻬﻮده ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻴﺰي ﺟﺰ ﻓﻜﺮﻧﺎﻛﺮدﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ! آﻧﭽﻪ اﻧﺴﺎن‬
‫ﻣﻨﻊ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺳﭙﺲ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ رﻧﺠﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲﮔﺮدد؛ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻀﺎﻋﻒ اراده ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﺘﺎﻳﺞ اﻋﻤﺎل‪ ،‬ﻣﻮﻟﻮد ﻣﻴﻞ ﭘﻴﭽﻴﺪه؛ دوﮔﺎﻧﻪاﻧﺪ‪ :‬ﻛﺜﺮت ﻓﻀﻴﻠﺖ و ﺗﻘﺼﻴﺮ‪ .‬ﺧﻠﻘﺖ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻦ ﺿﺎﺑﻄﻪي‬
‫ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞ‪ ،‬ﻋﻠﺖ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ و ﻳﻚ ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮي ﻣﻨﻘﻴ‪‬ﺪ – ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎن از آن ﺑﻴﺮون آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻳﻦ‬
‫ﮔﻴﺘﻲ زﻣﺎﻧﻲ ﺗﻮﺳﻂ آن ﻋﺸﻖِ ﻧﻔﺲِ ﻧﺎﺑﺎزدار‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻮس اﺳﺖ و ﺣﻈﻴﻆ‪ ،‬ﻛﻪ ]ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ[ ﺑﺎ ﻛﻮﺷﺶ‬
‫ﺗﻤﺮﻳﻦ ﮔﺮدد‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﺻﺎدق اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ را ﺑﺪون ﻋﻮدت‪ 1‬ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮد؟ ﻓﺮد ﺑﺎ اﻧﻜﺎر ﺳﺎده‬
‫ﻫﺮ دوي ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ‪ ،‬ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ در دﻳﻮاﻧﮕﻲ ﻣﺘﺸﻨﺞ ﺑﻴﺎﻓﺘﺪ‪ .‬اﻧﻜﺎر ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ در آن ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ‬
‫ﻣﺠﺎل ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖﻫﺎ را ﺑﻪ »آزادي از اﻟﺘﺰام ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢِ« ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺑﺮﻣﻲاﻧﮕﻴﺰاﻧﺪ‪ :‬ﻓﻀﻴﻠﺖ و ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺑﺎز‬
‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺧﻮداﺷﺮاقام ﻣﻦ؛ زاﻳﺶﺑﺎﻧﻮي اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ‪ .‬در ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﻓﺘﺢﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‪ :‬ﻣﻮﻟﻮد ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﺜﺎﻓﺘﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪام‪ .‬ﮔﺮ ﭼﺸﻢﻫﺎ ﺑﺮ ﻫﻢ ﮔﺬارده ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﺟﻬﺎن وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬اي آﺷﻮب! آﻳﺎ ﺧﻮﺷﻲ ﻋﻈﻴﻢﺗﺮي‬
‫از ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪزﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ؛ رﻋﺸﻪ ﺧﻠﺴﻪواري ﻛﻪ از ﺟﺎنﻫﺎي ژوﻟﻴﺪه ﻗﺘﻞﻋﺎمﻫﺎ ﻣﻲﺳﺎزد؛ اﻓﻠﻴﺠﺎنِ رﻗﺖﺑﺎرِ زﺷﺖ‬
‫‪2‬‬
‫‪» -‬ﻣﻦ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ‪«...‬؟ اﻗﺎﻣﻪ ﻣﻲدارم اﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ را ﻛﻪ ﺳﺮيﺗﺮﻳﻦ آﻳﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻬﺎن در اﻧﺪﻳﺸﻪﻧﮕﺎريﻫﺎي‬
‫ﻛﻔﺮآﻣﻴﺰ‪ :‬و او ﻛﻪ ﻓﺮاﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ؛ ﻛﻠﻤﻪ را ﺑﻲواﻫﻤﻪ ﺗﻠﻔﻆ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﻠﻘﺖ زﻧﺎن ﺑﺮ وي ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺘﺎﺑﻴﺪ‪.‬‬

‫‪ 1‬ﻋﻮدت ﺑﻪ وﺿﻌﻴﺖ ﭘﻴﺸﻴﻦ‪.‬‬

‫‪2‬‬ ‫‪Ideographs‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪36‬‬

‫»‪...‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ از ﻳﻚ ﻣ‪‬ﺜﻞ اﺣﻴﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ«‬

 ‫‪37‬‬ ‫ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‬

‫ﭼﻪاﻧﺪ دروغﻫﺎ – ﺟﺰ وﻗﺎﻳﻊ ﻧﺎﺑﻬﻨﮕﺎم؟‬

‫ﭼﻴﺴﺖ زﻣﺎن ﺟﺰ ﺗﻨﻮع ﻳﻚ ﭼﻴﺰ؟‬

‫ﺑﻼﻫﺖ ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺟﺰ ﺧﻮاﺳﺘﻪ‪1‬؟‬

‫ﭼﻪاﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺎورﻫﺎ ﺟﺰ اﻣﻜﺎنﻫﺎي ﻣﻦ؟‬

‫ﭼﻴﺴﺖ آﺗﻴﻪ ﺟﺰ اﺣﻴﺎ؟‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﻠﻘﺖ ﺟﺰ ﺧﻮدت؟‬

‫ﭼﺮا ﺗﻤﺎﻣﻲ وﺟﻮد‪ ،‬ﻫﺴﺖ؟ ﺑﺮﺧﻴﺰ! ﺑﻠﻨﺪ! ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدت –‬

‫ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ درﻳﺎب‪.‬‬

‫اي ﻣﻌﺼﻴﺖ‪ ،‬ﺧﺸﻮﻧﺘﺖ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫اي ﻋﺸﻖ‪ ،‬زﻧﺎي ﺗﻮ ﻛﻮ؟‬

‫اي ﻓﻜﺮ‪ ،‬دﻻوريات ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫اي اﻣﻴﺪ‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﺖ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫اي ﻧﻔﺲ‪ ،‬اﻓﺘﺎدﮔﻲات ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫اي ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﺗﻠﻔﻆ‪ ‬ﻏﻠﻄﺖ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﻫﺮآﻳﻦ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﺎﻣﻞ اﺳﺖ!‬

‫‪1‬‬ ‫‪will‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪38‬‬

‫ﺟﻨﺴﻴﺖ و ﺧﻮاب آﺋﻮس‬

‫آﺋﻮس در ﻋﻨﻔﻮان ﺟﻮاﻧﻲ درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﻴﺴﺘﻢﻫﺎي ﺑﺎور‪ ،‬ﻣﺬﻫﺐ و آﻳﻴﻦ‪ ،‬ﺻﺮﻓﺎً ﺑﺮاي ﺧﺎﻟﻘﻴﻨﺸﺎن‬
‫داراي ارزش اﺳﺎﺳﻲ ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ؛ و ﻋﺎﺟﺰاﻧﺪ از ﻣﺘﻨﺎﺳﺦﻛﺮدن ﻟﺬت ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ اﻣﻴﺪ‪ ،‬ﻛﻨﺘﺮل ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺗﺮس و‬
‫ﻳﺰداﻧﻲﻧﻤﻮدن ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ اﺧﻼﻗﻴﺎت؛ آن ﺑﺰدﻻن ﻣﻲﺗﺮﺳﻨﺪ و در رﻧﺞﻫﺎﻳﺸﺎن ﺗﻌﻬﺪ ﻟﺬت ﺑﺎﻳﺪ ﺿﺮورت داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ؛ و آﻧﺎن ﻛﻪ »ﻣﻦ« را آزﻣﻮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﺟﺴﻤﺶ را ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﻲ؛ و ﺑﺎﻟﻘﻮه‪ :‬ﺑﻪ درﺳﺘﻲ‪ ،‬آﺋﻮس درﻳﺎﻓﺖ‬
‫ﻛﻪ اﺻﻞ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺮاي زاﻳﺶِ ﻟﺬتﺑﺨﺶ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ...‬اﻣﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ داده ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ از آن آﺋﻮس در‬
‫ﻗﻠﺒﺶ ﺑﺮ ﻫﻨﺪﺳﻪ ﺟﻬﺎن ﺣﻮاس‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ و ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺑﺲ ﻛﻮﺗﺎه ﺗﺤﻘﻖ از ﻣﻔﻬﻮم اﺻﻠﻲ ﻓﺮو‬
‫ﻓﺘﺎده؟ آﻳﺎ ﻣﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﻣﻘﺪم ﺑﺮ رخداد ﻧﺰﻳﺴﺘﻪاﻳﻢ؟ ﭼﻴﺴﺖ ﻫﺮ ﻣﻴﻞ ﺟﺰ ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻣﻴﺎل؟ اﻣﺎ اﻧﺴﺎن‬
‫ﻧﻜﺎح ﺑﺴﺖ و ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻛﻔﺎﻳﺖ دﻟﺒﺨﻮاه ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﻣﻨﺸﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﻠﻘﺖ؛ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ رﺳﺘﮕﺎري ﻧﻤﻲ‪-‬‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ؛ ]ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻞ ازدﺣﺎمِ ﺑﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﻴﻤﺎر[« »آه‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻋﻄﺎ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ رﻧﺠﺸﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮ ﺟﻬﺎن‬
‫ﺑﻴﺎﻓﺰاﻳﻢ!« ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺨﻠﻮق ﭘﻴﺶرس ﺑﻮزﻳﻨﻪﻫﺎ اﺳﺖ؛ آﻧﭽﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮﻛﻮب ﺷﻮد‪ :‬اﻧﺴﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻨﺴﻴﺘﺶ را از‬
‫ﻧﻮ اﻛﺘﺴﺎب ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻧﺴﺎن ﭼﻴﺴﺖ – اﻳﻦ ﭼﺮﻧﺪه ﺑﺮ اﺟﺴﺎد ﻧﻔﺲ؟‪ ...‬ﻳﻚ ﻣﻮش ﻛﻮر؛ ﮔﻴﺎه ﮔﻮﺷﺖﺧﻮار؛‬
‫ﻣﺮﺿﻲ از ﺧﻮد؛ ﺗﻮدهاي از »اﻳﻦ ﺑﻮد« و ﻳﻚ دﻟﻴﻞ؛ ﻣﺘﺎﺛﺮﻛﻨﻨﺪه ﺷﻜﺴﺖ اﻣﻴﺎل ﺧﻮد – ﻫﻤﻮاره در ﺳﺎﺧﺖ‬
‫ﺿﺮورتﻫﺎي آﺗﻴﻪاش‪ :‬اﻧﺴﺎن از اﺧﺘﻼﻻت ﺗﺮس ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﺪ؟ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً رﻧﺠﺶ‪ ،‬ﭘﺎداش ﺧﻮدش ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او ﻛﻪ اراده ﻛﺮد اوﻻد ﺧﻮد ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ‪ .‬اﻧﺴﺎن »ﻧﻔﺲ« ﻣﺒﻬﻤﻲ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ و آن را ﺣﻘﻴﻘﺖ و ﺑﺴﻴﺎري‬
‫اﺳﺎﻣﻲ ﻛﻴﻔﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﻲﻧﺎﻣﺪ‪ :‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻧﺎمﮔﺬاري ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ ﺑﻲﻣﻌﻨﻲ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﮔﺮدد؛ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲﻫﺎ‪ ،‬وﻫﻤﻲ اﺳﺖ و ﻛﻤﻨﺪي ﻏﻤﮕﻴﻦ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﻲ راﺳﺖﻛﺮداريﻫﺎ‪ ،‬ﻋﺪم ﺻﺪاﻗﺘﻲ اﺳﺖ‬
‫و ﻫﻤﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن‪ ،‬ﻟﺬﺗﻲ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ‪ ،‬دﻻوري ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ اﻳﻤﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲآﻳﺪ‪ ...‬ﺑﻲدرﻳﻎ‪ .‬اﻧﺴﺎن ﻟﺬت ﻧﻔﺲ را‬
‫وﺿﻊ ﻛﺮد اﻣﺎ ﻋﺸﻖ ﺧﻮدش را ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ‪ .‬روزي ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ دﻟﺒﺨﻮاه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ آﻧﺎن ﻛﻪ ﺳﺨﻦ راﻧﺪﻧﺪ‪:‬‬
‫ﻧﻴﺮوﻳﺸﺎن در ﻋﻤﻞ ﺟﻨﺴﻲ ﻣﻌﻤﻮل ﭘﺎﻳﺎن ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ – ]ﻛﻪ[ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاي ﻃﺒﺎﻳﻊ ﺧﺴﺘﻪ ﻏﻴﺮ ﻣﻌﻤﻮل ]ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ[‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ درﺳﺘﻲ‪ ،‬ﻣﺼﻠﻮب و ﺗﺤﻘﻴﺮ ﺷﺪه‪ ،‬ﻧﺎدﻳﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ و دﻫﺎﻧﻬﺎﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﭘﺲﻣﺎﻧﺪه‬
‫ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻬﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎ ﺑﻴﺶ از آﻧﭽﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﻣﻮزﻳﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻜﺮدهاﻳﻢ؟ ﺟﺎدوي ﻧﻮﺣﻴﺎتﺑﺨﺸﻲ ﺑﻪ‬
‫ﻛﻠﻤﺎت ﻓﺎﻧﻲ ﻛﺠﺎ رﻓﺖ؟ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ دوﺑﺎره در ﻧﻬﺎﻳﺖ دﻟﺒﺨﻮاﻫﻲ اﺳﺖ! ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮاي ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮي ﻫﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻓﺎرغ از ﺑﺎور ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭼﻴﺴﺖ ﺑﺮاي اراده ﻛﺮدن ﻛﻪ از ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞ اﻳﻤﻦ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭼﺮا ﺑﺎور ﻫﻤﻮاره در ﺗﻨﺎﺳﺦ‬
‫اﺳﺖ؟ ﮔﺮﭼﻪ در اﻏﻠﺐ ﻣﻮارد ﻧﻪ ﺣﺘﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻲ ﺧﺎﻟﺺ؟ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ در ﺑﻴﻦ ﻣﺮدﻣﺎن آﻧﭽﻪ ﺑﺎور ﻣﻲﭘﺬﻳﺮد را‬
‫ﻣﻲداﻧﺪ؟ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ در زﻣﺎﻧﻲ ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮب ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺿﺮورت– رﻧﺠﺶ؟ درد ﭼﮕﻮﻧﻪ‬
‫ﻧﺸﺎت ﮔﺮﻓﺖ؟ ﺿﺮورت ﭼﻴﺴﺖ – ﺟﺰ ﺑﺎور ﻣﺸﺮوط؟ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺟﺎوﻳﺪان ﻣﻴﻞ دارﻳﻢ؛ و ﮔﻮﻳﻲ از‬
‫ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺮض؟ ﺑﻪ درﺳﺘﻲ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﻲراﻧﺪ‪ ،‬رﻧﺠﺶ ﺑﺮ او ﺣﺎﺻﻞ ﮔﺮدد‪ .‬ﻧﻔﺲ ﭼﻴﺴﺖ و ﻣﻦ؟‬
‫و ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻳﻦ اﺷﻜﺎل ﮔﻮﻧﻪﮔﻮن ﻛﻪ ﺧﻠﻘﺖ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪهاﻧﺪ – ﺗﻤﺎﻣﻲ آنﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﺼﻮﺻﺎً ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟‬
‫ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﭘﻴﻜﺮﻧﮕﺎريِ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را درﻳﺎﺑﺪ؟ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً‪ ،‬ﺟﻨﺴﻴﺖ در ﻣﻔﻬﻮم ﺣﺪي ﻧﺪارد‪.‬‬
‫‪39‬‬ ‫ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‬

‫ﺑﺪﻳﻦﺟﺎ ﻣﻲروﻳﻢ‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺴﻲ ﭘﻴﺶ ﺑﻮدهام‪ .‬ﺑﺎزرﺧﺪاد ﺟﺎوﻳﺪان ﺑﺮاي ﺗﻜﺜﺮ ﻋﻈﻴﻢﺗﺮ ﺿﺮوري ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ‪-‬‬
‫رﺳﺪ! ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻓﻘﺪان ﺣﺎﻓﻈﻪ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻦ اﻧﻜﺴﺎرات آﺷﻔﺘﻪي ﺗﺼﻮﻳﺮ اﺻﻠﻲ ﻣﻦ – ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻲ‬
‫ﺧﻮدم ﺳﺎﺧﺘﻢ – و ﺟﻨﺴﻴﺖﻫﺎ از آن ﺳﺮ ﺑﺮ ﻣﻲآورد؟ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻴﺰ از ﻣﻴﻞ زاده ﻣﻲﺷﻮد؛ آن را ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﺎﻣﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺨﻮاﻧﻲ‪ :‬اﻳﻦ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻧﺎﻣﺘﺠﻠﻲ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎور ﻣﺘﻨﺎﺳﺦ ﺷﻮد ﻧﺎﻣﻲ ﻧﺪارد‪ .‬از اﻳﻦ رو ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎزرﺧﺪاد‬
‫زﻳﺮﺑﺨﺶ »ﻣﻦ« ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﻮد‪ ..‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺿﺮوري ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬اﻧﺴﺎن ﻣﻘﻴﺪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺧﻮﺷﻲ‪ :‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎي‬
‫دﻳﮕﺮ ﻟﻄﻴﻔﻪاي وﻗﻴﺢ اﺳﺖ و ﻳﻚ دروغ‪ .‬آﺋﻮس ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ در ﺟﻮاﻧﻴﺶ اﺳﺘﺪﻻل ﻧﻤﻮد و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاب‬
‫رﻓﺖ‪ .‬آﺋﻮس ﭘﺲ از ﻛﺎﺑﻮﺳﻲ ﻓﺮوﻣﺎﻳﻪ و ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎر ﺑﻴﺪار ﮔﺸﺖ‪» :‬ژرﻓﺎﻫﺎﻳﻢ ﺳﺎﻛﻦاﻧﺪ؛ ﭼﻪ‬
‫ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ درﻳﺎﺑﺪ آﻧﻬﺎ ﺣﺎوي ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﻛﺎﻣﻠﻲ ﻣﺠﺮﻣﺎﻧﻪي ﮔﻴﺘﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟« ﺟﺴﻢ ﭼﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﻣﻴﻞ ﻣﺎدﻳﺖ‪-‬‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻪ؟ روﻳﺎﻫﺎ ﭼﻪاﻧﺪ ﺟﺰ اﻣﻴﺎل ﺧﺮﺳﻨﺪﻧﺸﺪهاي ﻛﻪ ﻣﻲﻛﻮﺷﻨﺪ اﻣﻜﺎنﻳﺎﻓﺘﻦِ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺧﻼف اﺧﻼﻗﻴﺎت‬
‫واﮔﻮﻳﻪ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﺣﻴﺎت‪ ،‬ﺟﺰ اراده ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺲ از اﺷﺒﺎع‪ ،‬زﻳﺴﺘﻲ ﺷﺪه؛ ﻛﻪ اﻣﻴﺎل ﭘﻲآﻳﻨﺪ آن ﺑﺮ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﻛﻮﺷﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮگ‪ ،‬آن اراده ﺑﻌﺪي اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺟﺴﻢ ﻣﺘﻨﺎﺳﺦ ﮔﺮدد‪ .‬آﺋﻮس‪ ،‬روز ﺑﻌﺪ ﺑﺮ رﻳﺶ روﻳﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»اي ﻧﻔﺲ ﻣﻦ‪ ،‬ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻦ اﻳﻦ اوﻫﺎم ﻣﻦ را ﻛﻪ ﺑﺎ وﻗﻮف ﺑﺮ ﻟﺬت ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ «.1‬ﺗﻮ اي ﺧﻠﺴﻪ ﻗﺎدر ﻛﻪ ﻟﺬﺗﺖ را در‬
‫رﻧﺠﺶ‪ ،‬اراده ﻣﻲورزد! واﻗﻌﻴﺖ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲام را از ﺗﻮ‪ ،‬در ﺟﺴﻢ ﺑﺪار! ﻧﻔﺲ ﭼﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﮔﻴﺘﻲ؟ ﻣﻦ‬
‫ﭼﻴﺴﺖ ﺟﺰ آﺷﻮب؟ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺖ ﺟﺎوﻳﺪ‪ ‬ﻟﺬﺗﺶ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ دﻟﺒﺨﻮاﻫﻲ ﮔﺮدد‪ .‬ﻫﺮ ﻓﺮﻳﺒﻲ را ﻛﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ‬
‫ﻛﺎر ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻗﻮاي اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻳﻜﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ اﺑﺮازﺷﺎن دوﮔﺎﻧﻪ‪ :‬زﻣﺎن ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ اﻧﻜﺎر‪ ،‬ﻛﺜﺮت ﻣﻲآﻓﺮﻳﻨﺪ‪ .‬ﺗﺠﺮﺑﻪ‬
‫ﭼﻴﺴﺖ ﺟﺰ اﻧﻜﺎر؟ ﻣﺮﻛﺰ ] ِآن[ ﭼﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺑﺎور؟ آﺋﻮس ﭘﺲ از ﻧَﻔَﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮ »ﻣﻦِ« ﺧﻮد‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮ ﺧﻴﺰ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺴﻢ! اﻳﻦ وﻗﺖ ﮔﺮگ و ﻣﻴﺶ را ﺑﮕﺬار؛ ﻣﻨﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰِ ﻟﺬتﮔﺴﺎر‪ .‬در ﺧﻮاﺑﻢ‬
‫ﻛﺎﺑﻮسﻫﺎي دﻳﮕﺮان را ﺑﻴﺸﻴﻦ زﻳﺴﺘﻪام‪ ...‬ﺑﺮآي! ﭘﻴﺶ رو و از ﭘﺴﺘﺎن ﻗﺎدر ﺣﻴﺎت ﺗﻐﺬﻳﻪ ﻛﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﻳﻚ ﮔﻠﻪ‬
‫ﮔﺎو ﻧﻴﺴﺘﻲ؛ ﻧﻪ ﻋﻠﻒ؛ و ﻧﻪ ﮔﺎوان و ﺣﺸﻢ! ﺑﻞ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻖ ﮔﺎوان ﻛﻪ ﭘﺴﺘﺎنﻫﺎﻳﺸﺎن را دوﺳﺖ دارد! آﻳﺎ‬
‫ﺑﺮ ﻟﺬﺗﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﮔﺎوان ﻧﻴﺴﺖ – ﭼﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﭼﻪ ﻧﻪ؟ و ﮔﺎو ﭼﻴﺴﺖ؟ آﻳﺎ ﻳﻚ ﻓﻮاره ﻧﻴﺴﺖ؟ آﻳﺎ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر را ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪي؛ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪ اﺳﺮار ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻲ؛ ﻣﻜﺎنﻫﺎ ﺑﺎ ﮔﺎوان ﻟﺬت ﭘﺮ ﻧﻜﺮدي‪ ،‬ﻧﺎداﻧﺴﺘﻪ و‬
‫ﻋﻴﺎن؟ آﻳﺎ زن را ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪي و ﻧﺎﺑﻮد ﻧﻜﺮدي؟‬

‫‪ 1‬ﻛﻪ آنﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﺴﺐ ﻧﺪارم‬

 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪40‬‬

‫»ﻳﻜﺒﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ«‬

‫آﺋﻮس ﺑﺎز ﺳﺨﻦ راﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﻲﭘﻠﻜﺶ‪» :‬اﻳﻨﻚ ﺗﻮ اي ﻧﻈﺎرهﮔﺮ ﻛﺒﻮد‪ ،‬ﻣﻮيﺳﭙﻴﺪ‪ ‬ﺧﺎﻣﻮشِ ﺷﺐ و روز‪:‬‬
‫ﭼﻨﮕﺎل ﻣﺮگ ﺑﺮ ﺧُﺮديِ زﻣﺎن اﻓﻜﻨﺪه! اﻳﻦ ﻣﻦِ ﻫﻴﭽﻜﺪام‪-‬ﻫﻴﭽﻜﺪام‪ ،‬ﻣﻼﻟﺖ‪ ،‬ﺗﺮس و ﻫﻤﻪ ﻣﺮض را ﻃﺒﻖ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪام ﻧﻮﺳﻨﺠﺶ ﻛُﻨَﺪ‪ .‬ﻣﺮگ ﻣﺼﻴﺒﺘﻢ اﺳﺖ در رﻧﺠﺶ! ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ‪ ،‬در ﻃﺎﻟﻌﻢ ﻣﻮﺟﻮد‬
‫ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺧﻠﺴﻪ را ﺑﺎ ﺧﻠﺴﻪ درﮔﺬرم‪] ،‬ﺑﺮاي ﻣﻦ[ ﻧﻴﺎزي ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮاﻗﺒﻪ در ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ! ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ اﻳﻦ ﺧﻠﺴﻪي ﻣﺪام را از ﺧﻮدآﻓﺮﻳﻨﺶ‪ ،‬ﺷﻬﻴﻖ زﻧﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﺧﺘﻪي »ﻛﺴﺮه‪ ،«1‬ﺑﺎورم ﻣﺘﻌﺎدل ﮔﺮدد‪:‬‬
‫ﺑﺪاﻫﮕﻲ دﻟﺒﺨﻮاﻫﻢ در ﺧﺪﻣﺖ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ ﻣﺘﻨﻮﻋﺶ ﺑ‪‬ﻮ‪‬د‪ «.‬آﺋﻮس آﻧﮕﺎه ﻣﺮاﻗﺒﻪ ﻛﺮد و ژﻛﻴﺪ‪» :‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻦ وﺟﻮد دارد‪ :‬ﻫﻤﻪ ﻣﺮدﻣﺎن در ﻣﻦ وﺟﻮد دارﻧﺪ؛ ﺑﺎز‪ ،‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺣﻴﻦ ﻣﺤﻘﻖﻛﺮدن از وﻓﻮرش‬
‫]ﭼﻴﺰي[ ﺑﻴﺮون ﻧﻤﻲدﻫﺪ؟ ﻫﻤﻪﻣﻴﻞ ﺑﺮ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ اﺳﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﺑﺼﻴﺮﺗﻢ از ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﻢ ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‪ .‬ﺑﮕﺬار ﻳﮕﺎﻧﮕﻲام ﺑﻪ‬
‫ﻛﻤﺎل‪ ،‬ﻣﺤﻘﻖ ﮔﺮدد؛ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن ﺟﻨﺴﻴﺘﻢ ﺑﺮ ﺧﻮد ﺳﻮدﻣﻨﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و از ﻣ‪‬ﺪر‪‬ك ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻳﺨﺖ‪ ...‬آﻧﮕﺎه‬
‫ﻛﻪ آزﻣﺎﻳﺸﺎت ﭘﮋوﻟﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻬﻮت ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ اﻳﻦ ﺣﻮاس ﻣﻘﺼﻮدي ﺑﻴﺶ از ﺧﻮدﺷﺎن دارﻧﺪ‪ :‬از اﻳﻦ‬

‫‪1‬‬ ‫‪of‬‬
 ‫‪41‬‬ ‫ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‬

‫ﻗﺮار آﺗﺶ را از ﺑﻬﺸﺖ ﺧﻮاﻫﻲ دزدﻳﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ اﺑﺘﺪاﻳﻲﺗﺮﻳﻦ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖﻫﺎﻳﺸﺎن ﺑﺎز ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪ «.1‬آﺋﻮس در‬
‫آن ﻟﺤﻈﻪ درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ؛ و ﺻﺪاﻳﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻫﻤﻲ ﺗﺮﺳﻲ ﻧﺪاري؟« آﺋﻮس ﺑﻪ ﺧﻨﺪهاي ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺎﺳﺦ‬
‫داد‪» :‬ﻧﻬﺎن از آﺳﻴﺐﭘﺬﻳﺮﻳﻬﺎﻳﺖ‪ ،‬ﺷﺮارتﻫﺎي ﻫﻴﻮﻻﻳﻲ ارﺗﻜﺎب ﻣﻲﻳﺎﺑﻨﺪ! در روزي ﻛﻪ ﺑﺎدم اﻧﺪﻛﻲ ﺑﺪﻣﺪ؛‬
‫ﮔﺮگ و ﻣﻴﺸﺖ راﻧﺪه ﺷﺪه – ﺗﻮ اي اﺑﻠﻪ‪ ،‬در ﻓﺤﺸﺎ و زﻧﺎﻳﺖ ﺧﻮن داغ ﻗﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺮد‪ .‬در زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻧﺪاﻧﻲ‪ ،‬ﺷﻬﻮت‪ ،‬ﻧﺎاﺳﺘﺪﻻﻻﻧﻪ اراده ﻣﻲورزد؛ ﺑﺎور ﺑﺎ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺣﻘﻴﺮ ﻣﻠﺰم ﻣﻲﺷﻮد؛ ﺟﺴﻢ ﻣﻨﻘﻴﺪ اﺳﺖ و رﻧﺞ‬
‫ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬ﻛﺪاﻣﻴﻦ اﻧﺴﺎن ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎورش را از ﻣﺘﻨﺎﺳﺦﺷﺪن ﺑﺎزدارد؟ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ از ﻛﺜﺎﻓﺖ و ﺑﻴﻤﺎري آزاد‬
‫اﺳﺖ؟ ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎنﻫﺎ در ﻣﻴﻞ ﺧﺎدماﻧﺪ ﺑﺮ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ﻋﻈﻴﻢِ ﻣﻘﺼﻮدﺷﺎن‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻔﺲ اﻧﺠﺎم ﻣﻲ‪-‬‬
‫دﻫﺪ‪ .‬از ﻣﻴﻞ رﻫﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻧﻪ روز و ﻧﻪ ﺷﺐ زاﻳﺶ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻋﻠﺖ و ﻣﻌﻠﻮﻟﺶ را ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻧﻤﻲدارد‪ :‬ﺑﻪ‬
‫وﺿﻌﻲ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﻴﺎن در ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ رﺳﻮخ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋﻨﺎﺻﺮش ﺑﻲﭘﺎﻳﺎناﻧﺪ و ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ اﺑﺪاً از آﻏﻮﺷﺶ ﻧﻤﻲ‪-‬‬
‫ﮔﺮﻳﺰد – ﺟﺰ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ ﺧﻮدش‪ ...‬آﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﻨﻢ ﺑﺘﺮﺳﻢ؟« آﺋﻮس ﺻﺪاﻳﺶ را ﭘﺎﻳﻴﻦ آورده‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ‬
‫ﻛﺎرﺑﺮد ﻓﺮاﺗﺮي ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﺴﻴﺘﻢ ﺑﺪﻫﻢ؟ ﺑﻪ درﺳﺘﻲ ﻫﻤﻮاره ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ! اﻳﻦ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺪون‬
‫ﻣﻘﺎوﻣﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻲﮔﺮدد‪ «.‬وﻗﺘﻲ ﺻﺪا آﺋﻮس را ﺑﺮ ﺣﺎل ﺧﻮد ﮔﺬارده ﺑﻮد‪ ،‬ژﻛﻴﺪن‪-‬‬
‫وار و ﻟﺒﺨﻨﺪزﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻳﺎ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻫﻤﺴﺮان ﻣﺮده ﺑﺎزﺧﻴﺰﻧﺪ؟« ﭼﺮا ﻛﻪ وي ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد – زن ﻣﺮده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬آﺋﻮس ﺑﺎ اﻳﻦ واﻛﻨﺶ ﺧﺎﻣﻮش ﮔﺸﺖ‪ .‬از اﺳﺘﻔﺴﺎر ﻧﻔﺴﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪي ﺑﺮ ﺟﺴﻤﺶ ﺳﺨﻦ‬
‫راﻧﺪ‪» :‬اﻧﺴﺎن ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻳﻚ ﻣ‪‬ﺜُﻞ ﺑﺎزﺧﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻴﻠﻲ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺮمﻫﺎ ﻣﻲرﺳﻴﺪه‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ‪،‬‬
‫اﻧﺤﻄﺎط و ﺗﻌﻮﻳﻘﺸﺎن را ﺑﺎ درﺟﺎﺗﻲ از اﺧﻼﻗﻴﺎت ﻣﻘﺪر ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ‪ ،‬ﺟﻨﺴﻴﺘﻲ ﻧﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﺑﻮد – ﻧﺎﺿﺮوري ﺑﺮ ﺗﻨﺰﻳﻞ ﻳﺎ ﺗﻔﻮق‪ .‬ﺑﺮاي آن ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻲ ﺑﺪان دﻫﻢ‪ ،‬آن را ﺟﻨﺴﻴﺖ ﺗﻐﻴﻴﺮﻧﻴﺎﻓﺘﻪ‪ 2‬ﻣﻲﺧﻮاﻧﻢ‪3‬؛‬
‫ﺑﺪون ﻳﻚ اﺳﻢ‪ ،‬از ﻫﻤﻪ ﻣﻴﻞ آﮔﺎه ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ :‬ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن ﺧﻠﺴﻪاي از ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻳﺨﺖ‪ .‬ﺧﺮدش‬
‫روﻳﺎﻫﺎي ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﺠﻠﻲ ﻣﺮﺗﻌﺶ ﻛﻨﺪ – ﻣﻨﻢ او ﻛﻪ ﺑﻲاﺧﻼق‪ ،‬ﺧﻮد ﻣﺤﻈﻮظ ﻣﻲ‪-‬‬
‫دارم‪«.‬‬

‫‪ 1‬و ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن در ﻣﻴﺎن ﺗﻨﺎﺳﺨﺎت ﻣﺘﻌﺪد اﻧﺘﺨﺎب ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫‪2‬‬ ‫‪Unmodified sexuality‬‬
‫‪ 3‬ﺟﻨﺴﻴﺖ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻧﺎﻣﻲ از ﻧﺎمﻫﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن وﺿﻊ ﻧﻤﻮده‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ اﺷﺎره ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺑﻪ ﺟﻨﺴﻴﺖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮ اﻧﺴﺎنِ ﻣﺮد و‬
‫اﻧﺴﺎنِ زن و ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ آن زدودن اﻳﻦ دوﮔﺎﻧﮕﻲ ﻋﻈﻴﻢ از ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬درﮔﺬﺷﺘﻦ از ﻣﻔﻬﻮم ﺟﻨﺴﻴﺖ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﭘﻴﺶﻓﻜﺮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ‬
‫ﻣﻘﺪﻣﻪاي ﺑﺮ ﻣﺮاﻗﺒﻪي ﺑﻲﺟﻨﺴﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر رود‪.‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪42‬‬

‫ﺟﺴﻢ ﻣﺮده آﺋﻮس‬

‫آﺋﻮس در ﺗﺪارك‪ ‬ﺑﺮ ﻣﺮگ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻚﮔﻮﻳﻲ ﺳﺨﻦ راﻧﺪ‪:‬‬

‫»اي ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﺼﻮرﻧﺎﺷﺪﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﻞ ﺑﺸﺮ درﮔﺬري؛ اي ﺑﺎﺷﻜﻮه رخِ ﻧﺎﻣﺘﺠﺎﻧﺲ‪ .‬در ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫﺎ ﺳﺎل از ﺟﺴﻤﻢ ﺑﻴﺰار‬
‫ﺑﻨﺸﺪي‪ .‬ﻟﺬﺗﺖ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﮕﺮ ﻻﻗﻴﺪي ﻣﻦ؟« »ﻣﺮگ‪ ‬ﺳﺮﺧﻮشِ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺑﺮ ﺗﻮ آﻣﻮزم‪ «.‬ﭘﺲ دﻫﺎن زﻳﺮﻛﻢ‬
‫درآﻣﺪ‪» :‬ﺑﺎورم‪ ،‬از ﻧﻮزاﻳﺶ‪ ،‬ﺟﺴﻢ و اﻣﻴﺎل زﻳﺒﺎﺗﺮي آﻓﺮﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬از ﻧﻮﺳﻨﺠﺶِ ﻣﺮگﻧﺎمﻧﻬﺎده ﺑﺘﺮﺳﻢ؟ ﻣﺮگ‬
‫ﺑﻨﺸﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬زﻣﺎن ﻛﻲ ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺖ؟ ﺑﺮآي‪ ،‬ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻛﻬﻨﻪ! و ﺑﺎر دﻳﮕﺮ از اﻳﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻜﺮر ﺑﺮ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻴﻢ‬
‫ﺑﺨﻮان!« ﻣﺮگ ﺑﺮ آﺋﻮس ﺳﺨﻦ راﻧﺪ‪» :‬ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻧﻴﺴﺖ و دﺷﻤﻦ ﻣﺒﺎﺷﺪ آﺋﻮس ﺑﺮ ﻣﻦ؛ ﻣﺎ رﻓﻴﻘﺎﻧﻲ ﻛﻬﻨﻪﺗﺮ از‬
‫آﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻳﻜﺪﮔﺮ ﺑﻨﻮازﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ از ﻣﻦ ﺑﺮﮔﻴﺮي؟ ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺎت ﺟﺪﻳﺪي ﺑﺮاي ﺟﺴﻢ ﻧﻮ‪-‬‬
‫ﻳﺖ؟ آﺋﻮس ﻫﻴﭻ ﻛﻒ‪ ‬ﻧﻔﺲ ﻧﺪارد! ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻣﺪهاي ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻴﺰ ] ِاﺣﻀﺎر[ ﺑﻜﻮﺑﻲ‪ .‬ﺗﺎ اﺧﺘﺮﻳﺎن ﻣﺘﺠﺰي را‬
‫ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰي!« آﺋﻮس ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻣﻦ در زﻧﺪﮔﻴﻢ ﺑﺴﻴﺎر دورﻓﺘﺎدﮔﺎن را ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻲ ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ زﻳﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎورم ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺎﺗﻲ دﺳﺖ ﻳﺎزﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ اﺧﻼﻗﻴﺎت و اﺳﺘﺪﻻلﮔﺮاﻳﻲ را ﺑﺮﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦام ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎ ﻧﻔﺲ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺨﺎﻃﺮه اﻓﺘﺎد‪ :‬ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻴﺎﻣﺪم‪ ...‬و ﻧﻪ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺮي ﺑﺠﻮﻳﻢ‪ .‬آري اراده ﻣﻦ ﺑﺮ اﻳﻤﺎن ﭘﻴﺮوز‬
‫ﮔﺸﺖ و ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻫﻤﻪي راﺳﺖﻛﺮداريﻫﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪ! اﻛﻨﻮن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ﻓﺮديام ﻣﻨﺤﻞ ﺷﻮد؛ ﺗﺎ‬
‫ﻛﻪ دﮔﺮﺑﺎر ﺑﺎ اﻋﻠﻲﺗﺮﻳﻦ اﻣﻴﺎل اﺷﺒﺎع ﮔﺮدد ﺗﺎ ﺟﺴﻤﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﺷﻜﻞ دﻫﺪ‪ :‬اي ﻣﺮگ ﻗﺎدر‪ ،‬در وﻗﺖ ﻣﺘﻨﺎﺳﺦ‪-‬‬
‫ﺷﺪن‪ ،‬ﺑﻲاﺧﻼﻗﻲ ﻏﺎﻳﻲام ﺑﻪ ﻳﺎد آر؛ ﻣﺘﻌﻪي ﻏﺮﻳﺐِ آﺷﻮﺑﻢ! ﺑﻪ ﻳﺎد آر اي ﻣﺮگ‪ ،‬اﺷﺘﻴﺎق ﺷﻮرﻳﺪهام را ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻲ‬
‫ﻧﺪارد‪] .‬آه اوﻟﻴﻦ ﺑﻮﺳﻪ ﻋﺸﻘﻢ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻦ؛ ﻛﻪ اﻛﻨﻮن ﭼﻮن ﺑﺮﮔﻲ رﻳﺰان ﭘﮋﻣﺮده اﺳﺖ‪ [.‬اﻳﻦ ﺟﻨﺴﻴﺘﻢ را‬
‫ﻛﺎﻣﻞ ﮔﺮدان‪ ،‬ﻫﻤﻪدان؛ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻋﺸﻖِ ﻧﻔﺲِ ﺷﻬﻮتﻧﺎك را در ﻋﺰﻟﺖ از ﻧﻮ ﺑﺰاﻳﻢ!« آﻧﮕﺎه آﺋﻮس ﺑﺮ ﻛﺮﺟﻲ‪-‬‬
‫ﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اي زﻣﺎن‪ ،‬اﻛﻨﻮن ﺑﺮ ﺗﺼﺪﻳﻖ اﻧﺴﺎب از ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺧﺠﻞ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬آﻧﭽﻪ وﺿﻊ ﻣﻲﻛﻨﻢ آﺗﻴﻪ اﺳﺖ؛‬
‫ﺟﺴﻤﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﮕﺮداﻳﺪ‪ .‬در زاﻳﺶ ﻣﺘﻌﺎدل اﻳﻦ ﺟﻬﺎن داﻧﺎﻳﻢ و ﻧﺎدان‪ .‬ﺳﺨﺖ ﺑﻮده اﺳﺖ اﻳﻤﺎن و اﻧﻜﺎرم‪.‬‬
‫آﻧﭽﻪ دركﻧﺎﺷﺪﻧﻲ اﺳﺖ ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪام ‪ -‬ﺑﻪ درون راﻧﺪهام ﺗﺎ ﻛﻪ ﺑﺮاي واﻛﻨﺶ اﻳﻤﻦ ﮔﺮداﻧﻢ‪ .‬داﻧﺶ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ژﻛﻴﺪﻧﻲ از اﻧﺪﻛﻲ ﻟﻐﺎت ﺑﺎ ﻟﺤﻦ و ﻣﻌﻨﻲ ﻫﻤﻮاره در ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﺗﻦ در دادهام ﻛﻪ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه ﻳﺎ از آن ﺳﺨﻦ رود‪ :‬ﭘﺲ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻦ ﺣﻴﺎت ﻣﺤﻘﻖ ﻛﺮدهام‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ‬
‫زاﻳﺶ را ﻣﻲراﻧﻢ ﺗﺮس ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ اي زﻣﻴﻦ! ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻃﺮات! ﺟﺎﻣﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻳﻊ‪ ،‬ﺑﺨﺎر و ﺷﻌﻠﻪور! اﺣﺴﺎس ﻗﺪﻳﻢ‬
‫اﺳﺖ ﺟﺴﻢ ﻣﻦ؛ ﻛﻪ ﺷﺎداب ﺟﻮاﻧﻪ ﻣﻲزﻧﺪ‪ :‬ﺗﺎ ﻛﻪ دﮔﺮﺑﺎره ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎنِ »ﻣﻦ ﻣﻴﻞ دارم« ﻣﻮﺟﻮد ﺷﻮد و ﺗﻐﻴﻴﺮ‬
‫ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﺑﺪاﻳﺖ و ﻧﻬﺎﻳﺖ‪ 1‬ﺧﺮد ﻣﻦ اﻧﺘﺤﺎرِ ﻣﺴﺮور اﺳﺖ‪ :‬ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﮔﺸﺘﻪ و ﻣﻲﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻓﻮﻻد و زﻫﺮ دوﺳﺘﺎن ﻣﻦاﻧﺪ‪ .‬ﻓﻮﻻد ﺑﺮاي ﻧﻔﺲ‪ ،‬زﻫﺮ ﺑﺮاي آﻓﺖ؛ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎر ﻣﻨﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺑﺎرور‪،‬‬
‫ﺑﻮﺳﻪ ﻣﺮﮔﻢ را اراده ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﻛﻪ ﻓﺮاﻓﺮﻣﺎﻧﻢ ﻣﺤﻘﻖ ﻛﻨﻢ‪ «.‬ﺑﺎ ﺑﺎورش ﻛﻪ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺎنِ ﺗﻤﺎمِ‬

‫‪1‬‬ ‫‪Alpha and Omega‬‬

 ‫‪43‬‬ ‫ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‬

‫ﺳﺮﺧﺶ ﻛﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲزد و ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺮاﻗﺶ؛ آﺋﻮس ﺷﻤﺸﻴﺮش را ﭼﻨﮓ زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻧﺴﺎن ﻋﺸﻖ ﺑﺰرگ‪-‬‬
‫ﺗﺮي از ﻫﻼﻛﺖ ﻧﻔﺲ ﻧﺪارد‪ «.‬ﻧﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺟﺪﻳﺪي ﺑﺮاي آﺋﻮس! و ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن وي ﻣﺮد‪.‬‬

‫ﻣﺮگ‪ ،‬ﻋﻈﻴﻢﺗﺮﻳﻦ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﺮگ‪ ،‬ﺷﺎﻧﺲ ﺑﺰرگ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎدﺛﻪاي در اراده ﻛﻪ ﺑﺮ‬
‫ﺟﺴﻢ ﺗﺮﺟﻤﺎن ﮔﺮدد‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﭼﻪ رخ ﻣﻲدﻫﺪ؟ آﻳﺎ از اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺟﺎﻟﺐﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؟ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ...‬ﺑﻲﺷﻚ ﻫﻤﻪ »ﻫﺠﻤﻪ ﺑﺎدﻫﺎ«ﻳﻲ را ﻛﻪ از درون ﻣﻲوزﻧﺪ‬
‫ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﺑﺪن ﻓﺮاي ﭼﺸﻢاﻧﺪاز و ﺑﻪ ﺳﻮي ﻏﺒﺎر ﻛﻴﻬﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ از ﻧﻮ اﻳﺠﺎد‬
‫ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺮگ‪ ،‬ﻗﻠﺐ ﺻﻮرت ﺣﻴﺎت اﺳﺖ؛ ﻳﻚ واژﮔﻮﻧﮕﻲ؛ رﺟﻮع ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻧَﺴ‪‬ﺒﻲ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‬
‫اﻧﺤﺮاف ﺑﺎﺷﺪ! اداﻣﻪ ﺗﻜﺎﻣﻞ‪ .‬ﺑﺮونرﻓﺖ آﻧﭽﻪ ﺳﺮﻛﻮبﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎ ﻣﻲداﻧﻲ در ﻣﺮگ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺟﺴﻢ ﺣﺎدث‬
‫ﻣﻲﺷﻮد؟ دﻗﻴﻘﺎً ﭼﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮي رخ ﻣﻲدﻫﺪ؟ ﺧﻮب‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺎورﻫﺎ‪ ،‬اﻣﻴﺎل و ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮت ‪ -‬ﻛﻪ‬
‫ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ را ﻣﻲﺳﺎزد ‪ -‬رخ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻴﻞ ﻣﺘﻨﺎﺳﺦ ﻫﺴﺘﻨﺪ و‬
‫ﻧﺎدﻳﺪﻧﻲﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺟﺴﻢﻫﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ و آﺗﻴﻪ‪.‬‬

‫ﺟﺴﻢ ﺟﺪﻳﺪ از اﻳﻦﻫﺎ ﻣﻌﻴﻦ ﺷﺪه و ﻧﺴﺐ از ﻃﺮﻳﻖ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺟﺬب اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻧﺴﺎن ﺧﺮدﻣﻨﺪ ﭘﻴﺶ‬
‫از ﻣﺮگ از واﻟﺪﻳﻦ آﺗﻲ و ﻳﻚ ﺗﻨﺎﺳﺦ ﻣﺬﻛﺮش اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ]ﻛﻪ ﺑﺮاي اﻛﺜﺮ اﻓﺮاد ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﺳﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ[ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺣﻴﺎت‪ ،‬آﻧﭽﻨﺎن ﻣﻌﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ اراده ﺷﻤﺎ در زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺴﻴﺎري از آن‪ ،‬ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ﺷﻤﺎ در ﻣﺮگ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺮگ‪ ،‬ﻣﺼﻨﻮع ﺣﻴﺎت اﺳﺖ‪ .‬روﻳﺎ‪ ،‬ﺷﺒﺎﻫﺖ دردﻧﺎﻛﻲ‪ 1‬ﺑﻪ‬
‫ﺣﻴﺎت ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺮگ‪ ،‬روﻳﺎﻳﻲ دردﻧﺎك از ﺣﻴﺎت اﺳﺖ‪ .‬دوره آن ﺑﻪ ﻛﻤﺎل و دﻳﮕﺮ ﺷﺮاﻳﻂ ﺷﺨﺺ واﺑﺴﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ اﻣﺎ دﻗﻴﻘﺎً ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺪت ﺣﻴﺎت ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻣﻲآﻳﺪ؛ ﺗﺎ ﺗﻨﺎﺳﺦ ﺟﺪﻳﺪ‪ .‬ﻣﺮگ‪ ،‬ﻛﺎﺑﻮس زﻧﺪهاي از ﺣﻴﺎت‬
‫اﺳﺖ؛ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺰان ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ﻳﮕﺎﻧﻪﺷﺪه‪ ،‬ﭘﻴﺸﺎﻣﺪﻫﺎي دردﻧﺎﻛﻲ دارد‪ .‬ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺒﻪوار از »ﺷﺎﻳﺪﻫﺎ« ﻛﻪ‬
‫ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺎﻟﻘﻮﮔﻲﻫﺎي ﻣﺒﻬﻢ ﻣﻴﻞ در ﺗﻨﺎﺳﺦاﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ زﻧﺎن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺮگ ﺷﺎﻧﺲ ﺑﺰرگ‬
‫اﺳﺖ و در آﻧﺠﺎ آﻧﭽﻪ در ﺣﺼﻮل آن در ﺟﺴﻢ ﻋﺎﺟﺰ ﺑﻮدهاي ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺣﻴﺎت ﻣﺤﺘﻮم اﺳﺖ؛‬
‫آﻧﮕﺎه ﻣﺮگ‪ ،‬ﻣﺨﺎﻃﺮهاي اﺳﺖ ﺑﺮاي ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ! دﻧﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ در آن اراده‪ ،‬ﭘﺲاﻧﺪﻳﺸﻪ را در ﺗﺼﻮﻳﺮ‬
‫ﺧﻮدش ﻣﻲآﻓﺮﻳﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاي اﻛﺜﺮ اﻓﺮاد‪ ،‬ﻣﺮگ ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺻﻔﺤﺎﺗﻲ ﺧﺎﻟﻲ در ﺑﺮ دارد؛ اﻣﺎ در ﻛﺠﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻳﻜﺴﺎن رﻓﺘﺎر‬
‫ﺷﺪه اﺳﺖ؟ روﻳﺎﻫﺎﻳﺖ را در اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻦ؛ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ در وﺿﻊ ﻣﺮگ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪1‬‬ ‫‪sore‬‬
‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪44‬‬

‫»وﺿﻊ ﻣﺮگ«‬
 ‫‪45‬‬ ‫ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‬

‫ﺑﻬﺸﺖ آﺋﻮس‬
‫»ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در ﻣﻌﺮض اﺣﻴﺎ اﺳﺖ« ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ آﺋﻮس‪ ،‬ﺧﻨﺪان‪ ،‬در ﺣﻴﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ از ﻣﺮگ‪ .‬ﺳﭙﺲ رو ﺑﻪ‬
‫ﺳﺎﻳﻪاش ﻛﺮد‪» ...‬ﻣﻲآﻳﻢ! ﻛﻠﻤﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﻪ ﻣﺬﻫﺐ را ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﮔﺮدﺑﺎدي ﻛﻪ ﻣﻌﺎﺑﺪ را ﺑﻪ ﺑﺎزي ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ! دوﺑﺎره! ﻳﻚ ﻋﻴﺎش در ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻟﺸﮕﺮﺑﺎﻧﺎﻧﻪي ﺟﻨﺴﻴﺖﻫﺎ‪ ،‬ﺷﻮرﺷﻲِ دﻳﻮاﻧﻪ اﻣﻴﺎل‪ ،‬ﺳﺎﺗﻴﺮ وﺣﺸﻲ ﺑﻮﺳﻪ‪-‬‬
‫ﻫﺎي ﮔﺮگآﺳﺎ! ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ در زﻣﻴﻦ‪ ،‬اي ﺗﻮ‪ ،‬ﮔﺮدﺑﺎد ﻣﻴﻞ؛ ﻛﻪ ﻧَﻔَﺲ ﺧﻤﺎرت از آذرﺧﺶِ دون اﺳﺖ! ﺟﺎم‬
‫ﺧﻮنآﺷﺎم ﺧﻠﺴﻪام! آري‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﺑﺎرﻗﻪ درﻧﺪهام در ﺑﺮاﺑﺮت ﺑﺮﺧﻴﺰد‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﺠﻮاي ﺧﻨﺪهآﻟﻮد ﻟﺬت ﺷﮕﺮﻓﺖ از‬
‫ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﻲ ﮔﺮﻳﺨﺖ! اي ‪ !!L.C.O’CS‬ﺗﻮ اي ﻋﻄﺶ ﺳﻴﺮيﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻲ ﻫﻴﭻ و ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺗﻮ‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ زاﻳﻴﺪ!« »اﻛﻨﻮن ﭘﺲ از اﺣﻴﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭼﻪام؟ ﻳﺎس ﻣ‪‬ﻌﺎﺻﻲ ﺟﺎدو؟ ﻣﻨﻢ ﺑﺖﺷﻜﻦ ﻟﻮﮔﻮس‪ :‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ‪-‬‬
‫ﻫﺠﻮِ آﺷﻮب؟ آذرﺧﺶ و رﻋﺪ؟ آري‪ ،‬ﻳﻚ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ ﺣﻴﺎﺗﻲ ﺑﺮ ﻏﺒﺎر ﺧﻮابآﻟﻮد‪ ،‬ﺑﺮ ﺟﺎنﻫﺎي اﻓﺮاطﻛﺎر‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪه ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻌﺶ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﻴﺪار‪ ...‬ﻣﻨﻢ رﻓﻊ ﻣﺮﺗﻌﺶ و اﻋﻤﺎق ﻣﺨﺘﻨﻖ ﺿﻤﻴﺮ؛ ﻟﻐﺰان و ﮔﺮدان‪ .‬زﻧﺎن‬
‫ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞﺗﺼﻮرم ﻣﻦ‪ .‬ﭼﺸﻢاﻧﺪازي اﺑﺮآﻟﻮد از ﻣﻐﺎك؛ ﻛﻪ در آن ﻣﻼﻗﺎت ﻧﻔﺲ ﺑﺮﻫﻨﻪ و ﺧﻮنآﺷﺎﻣﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ زﺑﺎن رﻣﺰي ﺟﻨﺴﻴﺖﻫﺎﻳﻢ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﻧﻮﺷﺘﻦ؛ ﻛﻪ ﻣﻨﻢ ﻛﻠﻴﺪ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻫﻮاي زﻫﺮآﻟﻮد ﺑﻪ واﻻﺗﺮﻳﻦ ﺑﺒﺎﻳﺪ‬
‫ﻫﺮاﺷﻴﺪن‪ .‬آﻧﺠﺎ ﻛﻪ زﺑﺎن ﺗﺸﻨﻪام ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﺷﻴﺮ ﺑﺰ ﺗﻮ ﺧﻴﺴﺎﻧﺪه ﺷﻮد؛ ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪﻫﺎي ﻛﺎﺗﺎﻻﭘﺴﻲات ﭘﻴﻜﺎر ﺷﻮد؛‬
‫در رﻓﻊ ﺧﻮرﻧﺪهات ﺳﺴﺖ ﮔﺮدد‪ .‬اي دﻟﺒﺮم؛ ﻣﻦ آن وﺻﻒﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻣﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻋﻤﺎﻗﺖ ﻣﻲﻛﻮﺷﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺳﺮّ‬
‫ﻛﺒﻴﺮ ﻋﺸﻖ و ﻧﻔﺮت‪ ‬ﻣﺘﺼﻞام‪ .‬اﺑﻮاﻟﻬﻮل ﺑﺎﻗﻲ؛ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﺗﺼﻮرﻧﺸﺪه‪ .‬ﻣﻦ اﻧﻜﺴﺎرات ﻏﺮﻳﺐ ﻫﻴﺎت و‬
‫ﻧﻔﺴﻢ‪ .‬ﻣﺴﻬﻞ ﻗﻮي‪ ،‬ﻣﺮگ ﻧﺎﻣﻴﺪهﺷﺪه‪ .‬ﺷﻮري ﻛﻪ ﺻﺒﺢ را دوام آرد‪ .‬آبﻫﺎي ﺳﺮﮔﺸﺘﻪي آوارهام ﻣﻦ‪:‬‬
‫آﻟﺒﺎﺗﺮوس‪ 1‬ﺳﻴﺎه ﺗﺮﺳﻨﺎك زﻧﺎن ﺑﻲﺣﻴﺎﻳﻢ ﻣﻦ؛ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺮدان ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﭘﺴﺘﺎنﻫﺎي ﺑﻴﺶرﺳﻴﺪهي ﺑﭽﻪام‪:2‬‬
‫زﻫﺪان ﺑﺎﻛﺮه‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎن ﺑﺎ ﻛﺎﺑﻮسﻫﺎ‪ .‬در اﺳﺘﺤﺎﻟﻪ ﻣﺪام؛ رﺳﻮخﻛﻨﻨﺪه در آﻓﺮﻳﻨﺶ‪ ،‬ﺑﻲ ﺷﻔﻘﺖ‪ .‬ﺗﻜﺎﻧﻪي ﺑﺮﺗﺮي‪-‬‬
‫ﻧﺠﺴﺘﻪاي ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ در ﻧﻤﺎﻧﺪه‪ .‬آري؛ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻳﻦﻫﺎﻳﻢ – اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ‪ .‬ﺑﻮﺳﻪام‪ ،‬ﺷﻤﺸﻴﺮ آﺧﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ! ﻣﻦ ﺑﺮاي ﭼﻪ ﻛﺴﻲ اﻳﻦ ﻓﻮاره ﺳﻴﺮﻧﺎﺷﺪﻧﻲ در ﺻﺤﺮاﻫﺎي داغ ﻫﺴﺘﻢ؟ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاي ﺗﻮ‪ ،‬اي‬
‫‪ «!L.C.I’CS‬آﺋﻮس ﻛﻔﺮﮔﻮ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺳﺮود و ﻛﻔﻨﺶ را ﺑﻪ ﻛﻨﺎري اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﺮدﻣﺎن رﻓﺖ‬
‫]ﭼﺮا ﻛﻪ وي در ﻫﻤﻪ ﻣﺮدﻣﺎن ﻟﺬت ﻣﻲﻳﺎﻓﺖ[‪ .‬او ﻛﺘﺎب ﺟﺎدوﻳﺶ را ﺑﻪ ﻫﻤﻪ اﻳﺸﺎن داد ﻛﻪ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﻧﺎم‬
‫داﺷﺖ‪» :‬ﺣﻴﺎت و ﻣﺮگ؛ ﻟﻄﻴﻔﻪاي ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﺸﻖ؛ ﻛﻪ در آن ﻫﺮ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎري اﺳﺖ؛ در ﻫﺮ آﻧﭽﻪ‬
‫ﺑﺎورش را اراده ﻛﻨﺪ‪ «.‬و آﺋﻮس رواﻧﻪ ﺷﺪ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ رﻳﺶ ﺑﺰياش ﻣﻲژﻛﻴﺪ‪» :‬ﺣﺎل ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ‬
‫اﻣﻴﺪ ﻣﺮده اﺳﺖ؟ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻦ وﻫﻢ و ﺑﻲﺻﺪاﻗﻴﺘﻢ را ﻣﺪﻓﻮن ﻛﺮدهام‪ .‬ﭘﺲ اﻛﻨﻮن ﺟﺴﻤﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺎادراك‪-‬‬
‫ﺷﺪﻧﻲ اﺳﺖ! اي ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻛﺠﺎﺳﺖ دﺷﻤﻨﺖ؟«‬

‫‪1‬‬ ‫‪Albatross‬‬
‫‪ 2‬ﻛﻪ ﺑﭽﻪ )اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ( از آن ﺗﻐﺬﻳﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪46‬‬

‫روﻳﺎﻫﺎي آﺋﻮس‬

‫ﻣﻦ و راز‬

‫ﻳﻚ روز زﻣﺎن ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻓﺮا رﺳﻴﺪ و آﺋﻮس ﺑﻪ آﺑﻬﺎ ﻣﻲﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻧﻤﻮدن‪ 1‬اﺧﺘﻴﺎري در ﺧﻼء‪ ‬اﻋﻠﻲِ‬
‫اﻧﺰواﻳﺶ راز ﺑﺴﺎزد‪ .2‬و اﻳﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪاش ﺑﻮد‪» :‬در آﻳﻨﺪه روﻳﺎﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﻪ ﺻﻮرت ارادي ﺧﻮدﺷﺎن را ﺗﻔﺴﻴﺮ‬
‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد ]ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞ[‪ «.‬ﭼﺮا ﻛﻪ اﺳﺘﺪﻻل ﻛﺮد‪» :‬ﭼﺮا ﺗﻤﺎﻣﻲ رﻧﺠﺶ ] ِﻣﻮﺟﻮد در[ ﺧﻮاب زﻳﺴﺘﻪ‬
‫ﻧﺸﻮد؟« آﺋﻮس آﻳﻴﻦ اﺑﺘﺪاﻳﻲ ﻣﻌﻤﻮﻟﺶ را در ﮔﻨﺪابﻫﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد و آﻧﻬﺎ را در ﻛﻮهﻫﺎ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم‬
‫رﺳﺎﻧﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻴﺶ از ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻧﻤﻮدن‪ ،‬اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮ آبﻫﺎ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻛﺮد‪» :‬ﺗﻮ اي ﻣﻦ؛ ﺑﺎﻟﻌﻜﺲ – ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر‬
‫ﻣﻦ‪ .‬دﺳﺖ ﻛﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ ]ﻣﻮرد[ اﺳﺘﻬﺰاﻳﺖ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬در زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬اﻣﻜﺎنﻫﺎﻳﻲ درﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻬﺸﺖ آن را ﺣﺎوي ﻧﺒﺎﺷﺪ‬
‫– در ﻣﻴﺎن ﻳﻚ ﺑﺰدﻟﻲ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞﺗﺼﻮر؛ اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي را ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪهام ]ﻛﺘﺎﺑﺶ را ﺑﺎز ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﻛﻨﺪ[ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﻋﻜﺲ روﺗﻮشﺷﺪهاي ﻛﻪ اﻧﺴﺎنﻫﺎ واﻗﻌﻴﺖ ﻣﻲﻧﺎﻣﻨﺪ ﺗﻔﺎوت دارد‪ :‬اﮔﺮﭼﻪ ﻋﺎدت ﺷﺮِ‬
‫ﻫﺰاران ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﺮي آﻓﺮﻳﺪهام ]ﺑﺎور زﻧﺪه[ ﻛﻪ از ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻔﻬﻮمﻫﺎي ﺗﻜﺎﻣﻞﻳﺎﻓﺘﻪ درﮔﺬرد‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻛﻪ‬
‫ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺪلﻛﺮدن دارم را ﻣﺘﻨﺎﺳﺦ ﻛﺮدهام‪ .‬ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﻧﻪ آن ﭘﺮﺗﺮه ﻫﻤﻮاره ﺣﺎﺿﺮ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ را‬
‫راﺿﻲ ﻛﻨﺪ‪ :‬ﻧﻪ ﺗﻤﺜﻴﻞ ﺑﺪﻳﻬﻲ ﺧﺮان – ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ :‬ﻧﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻲﺟﺎﻧﻲ از ﺑﻄﺮيﻫﺎي ﺧﺎﻟﻲ‬
‫و ﭘﻴﺮدﺧﺘﺮﻫﺎي ﻣﻌﻤﻮل‪ :‬ﻧﻪ ﺷﻮخ‪-‬ﺗﺮاژدي ﻳﻚ ﺳﺮود‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ اﻣﻴﺎل ﻏﺮﻳﺐ رازي ﻏﺮﻳﺐﺗﺮ‪ .‬ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻛﻪ در‬
‫ﺣﻴﻦ ﺗﻔﻜﺮ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻲﺳﺎزم و ﺧﺮد ﻛﺮده‪ ،‬دوﺑﺎره از ﻧﻮ ﻣﻲﺳﺎزم‪ :‬ﺗﺎ ﻛﻪ ﻫﺮ ﮔﻨﺎه ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮر را در ﺑﺮاﺑﺮ‬
‫ﻛﻠﻤﻪاش ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﻮم‪ .‬ﺳﻮدﻣﻨﺪي ﻣﻦ‪ ،‬ﻟﺬت ﻣﻦ ﺑﻮده اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﺪﻣﺘﻢ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ و ﺑﻬﺸﺖ؛‬
‫ﻛﻪ در آن ﻣﻦ ﺑﺰ ﻫﺴﺘﻢ‪ «.‬آﺋﻮس ﭘﺲ از ﻧﻴﺎﻳﺸﺶ ﺑﺮاي وﺿﻊ ﻣﺮگ و داوري آﻣﺎده ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از ﺧﺸﻢ‬
‫ﻣﻬﻴﺐ – دﻧﺪانﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺳﺎﻳﻴﺪه‪ ،‬اﻧﺪامﻫﺎﻳﺶ ﻟﺮزان و ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﺎ ﻋﺮق ﺳﺮد‪ ،‬اﺟﺎزه داد ﻟﺮزش ﺑﻪ اﺗﻤﺎم‬
‫رﺳﺪ و اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪» :‬ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ ﻳﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﺪارم‪ ...‬اﻓﺴﻮس! ﭼﻪ ﭼﻴﺰ از اﻳﻦ ﻣﻦ‬
‫ﻣﻲﻫﺮاﺳﺪ ﺟﺰ ﺷﺮاﻳﻂ ﺧﻮدش؟ اﻧﺴﺎن در ﺑﻴﺮون از ﺧﻮد‪ ،‬ﺟﺴﻤﻲ ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ – ﻛﻪ‬
‫ﻫﻤﻮاره اﺿﻄﺮار ﺑﻪ درﺟﺎت ﻧﺎﻣﺤﺪود آزادي را ﻣﺮﺟﺢ ﻣﻲدارد‪.‬‬

‫‪projection 1‬؛ ﻣﻌﺎدل رواﻧﻪ ﻛﺮدنِ )‪ (casting‬ﺳﻴﮕﻴﻠﻲ‬

‫ﻣﺮاﻗﺒﻪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻦ در درﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﺎدي از زﻫﺪان‪/‬ﺧﻼء‪ ‬زاﻳﺎ ﻳﺎ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ؛ آﻧﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻪ اﻋﻤﺎق ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ﻓﺮو‬ ‫‪2‬‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
 ‫‪47‬‬ ‫ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‬

‫»آﺋﻮس ﺑﻪ آبﻫﺎ ﻣﻲﻧﮕﺮﻳﺴﺖ«‬

‫اﻓﺴﻮس! اﻓﺴﻮس! آﻧﭽﻪ زﻳﻨﺘﻲ اﺳﺖ ﺑﻲﻓﺎﻳﺪﮔﻲاش را ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻲﻛﻨﺪ – ﻧﻤﺎد »ﻣﻦ ﺑﻮدم«‪ ،‬اﻋﻼﻣﻴﻪ ﺗﺮﺣﻴﻢ‬
‫ﻋﺸﻖ – ﺳﻮدﻣﻨﺪي اﺳﺖ‪ .‬آﻧﮕﺎه از ﺗﺨﺘﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺷﻬﻴﻘﻲ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ زد‪» :‬دﮔﺮﺑﺎر ﻣﻲﻣﻴﺮم و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺑﺎزي ﻣﻲﮔﻴﺮم‪ «.‬ﻋﻤﻠﻴﺎت وي را ﺧﺴﺘﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد و او ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﻴﺎل ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻮد‪» :‬آﺑﻬﺎ ﺗﻴﺮه ﺷﺪﻧﺪ؛ ﺳﭙﺲ ﮔﻞ‪-‬‬
‫آﻟﻮد و ﺣﺮﻛﺖ آﻏﺎز ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ رﻓﺖ و ﻣﺮداﺑﻲ ﻓﺴﻔﺮي ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﺮ از اﻧﺴﺎنﻫﺎ و ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت‬
‫ﻧﺎرس ﺑﻮد – ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻛﺮم ﻟﺠﻨﻲ‪ 1‬ﻛﻪ ﺗﻘﻼ ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﺑﻲﻫﺪف و ﻛﻮر‪ :‬ﻣﺮداﺑﻲ ﭘﻬﻨﺎور از ﻧﺎﺧﺮﺳﻨﺪي؛ ﻣﻴﻠﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺗﻜﻪﻫﺎ ﺧﺮد ﺷﺪه‪ «.‬ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ارادهاش‪ ،‬روﻳﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮد و وي در ﻳﻚ اﻧﺒﺎري وﺳﻴﻊ در ﻛﻨﺎر ﻓﺎﺣﺸﻪﺧﺎﻧﻪ‬
‫رﻓﺖ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﺶ را درﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ژﻛﻴﺪ‪» :‬زﻧﺪﮔﻲ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ؛ ﺑﻠﻊ و زاﻳﺶ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن؛ از ﺑﻌﺪ اﺧﻼﻗﻲ‬

‫‪1‬‬ ‫‪mudworm‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪48‬‬

‫اﻧﺴﺎن ﺣﺮاﻣﺰاده اﺳﺖ‪ «.‬روي زﻣﻴﻦ ﻟﺒﺎسﻫﺎ و ﺗﻪﺷﻤﻊﻫﺎ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ :‬وي ﻏﺮﻳﺐﺗﺮﻳﻦ زﻧﺎن را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ و‬
‫ﻫﻴﭻﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﺧﺮﺳﻨﺪﻛﻨﻨﺪه ﻧﺒﻮد‪ ...‬ﭘﺲ ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ اﺷﻜﻮب ﻣﻨﺤﺮف ﺷﺪ‪ .‬او ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ از ﻃﺮﻳﻖ ﻳﻚ ﭘﻠﻜﺎن در آﻧﺠﺎ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﻛﻨﻮن‪ ،‬راه ﺳﺎدهاي ﺑﺮاي دﺳﺘﺮﺳﻲ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫او ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد از ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﺎﻻ رود‪ .‬ﭘﺲ از ﺗﻼش دردﻧﺎك‪ ‬ﺑﺴﻴﺎر ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻧﺮده ﻃﺒﻘﻪ‬
‫ﺑﺎﻻﻳﻲ ﺑﺮﺳﺪ و از آن آوﻳﺰان ﺷﻮد‪ .‬در آﻧﺠﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻓﺮوﺷﮕﺎﻫﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﺎوي ﺗﻌﺪاد ﺑﻴﺸﻤﺎري از ﺗﻤﺜﺎلﻫﺎي‬
‫ﻏﺮﻳﺐ و ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺟﺪﻳﺪي ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻘﻼ ﻛﺮد ﺗﺎ راه ﺳﺎدهاي ﺑﺮاي دﺧﻮل ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ و ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪:‬‬
‫»ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﻞ ﻫﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺨﻮاﺑﻪي ﻣﻄﻠﻮب ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮد‪ .‬آﻧﭽﻪ ﺣﻘﻴﻘﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻔﺲِ ﺣﻆﺑﺮدﻧﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻛﻨﻮن ﺑﻪ ﺷﺸﻤﻴﻦ ﺣﺮف اﻟﻔﺒﺎ رﺳﻴﺪهام‪ «.‬در آن زﻣﺎن ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﭼﺎﺑﻚﺗﺮ را دﻳﺪ ﻛﻪ وي را دﻧﺒﺎل‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ آﺋﻮس رﺳﻴﺪ او را ﻣﺤﻜﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬از ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺮﺳﻢ ﺑﺎﻻ ﻧﺨﻮاﻫﻲ‬
‫رﻓﺖ‪ «.‬وزن ﻣﺠﻤﻮع آﻧﻬﺎ ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪ – ﺑﺎﻟﻜﻦ در ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ و ﻫﺮ دو اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ ...‬آﺋﻮس‬
‫زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺗﻜﺎن از ﺧﻮاب ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد در ﮔﻮداﻟﻲ ﺑﻲاﻧﺘﻬﺎ ﻣﻲاﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ از ﺗﺤﻠﻴﻞ‬
‫ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﻘﻴﻨﺎً ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎوري ﺟﺪﻳﺪ ﺷﺪهام و اﺧﻼﻗﻲ ﮔﺮدﻳﺪهام! اﻳﻦ ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻃﺮق ﻣﺘﻔﺎوﺗﻲ‬
‫ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ زﻣﺎﻧﻲ ﺳﺎده ﺑﻮد اﻛﻨﻮن ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﺎﻣﻼت‪ ،‬ﻣﺎدهي ﻣﺘﺸﻌﺸﻊِ ﻣﺘﻨﺎﺳﺦﺷﻮﻧﺪه‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲداﻧﺪ ﺳﻜﻮن ﺧﻮدش در زﻣﺎن ﺗﺼﻮﻳﺮﺷﺪﻧﺶ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﻨﻜﺴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ‬
‫ﺑﺪون ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﭘﺲاﻧﺪﻳﺸﻪ ﻇﻦ ﻣﻲﺑﺮد؟ ﻣﻦ ‪ -‬ﺑﺮاي آﺷﻜﺎرﺷﺪن ﺑﺮ ﺧﻮد ﺑﺪون درﻫﻢآﻣﻴﺰي ﭘﻮﺷﺶ‪-‬‬
‫ﻫﺎي ﻗﺪﻳﻢ – ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺠﺮد ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺗﻌﻤﺪي ﻣﻘﺪم ﺑﺮ اراده ﺻﻮرت ﻣﻲﮔﻴﺮد؛ ﻣﻘﺪم اﺳﺖ ﺑﺮ‬
‫زﻣﺎن‪ .‬ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ؟ ]ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮاي رﻫﺎﻳﻲ از ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ[‪ .‬آري؛ ﻫﺰاران ﺑﺎر! ﺗﺎ ﻛﻪ ﻣﻴﻞ ﺑﻪ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﺑﺰرگ و‬
‫ﻣﺠﻨﻮن ﮔﺮدد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻓﻲﻧﻔﺴﻪ اراده ورزد‪ .‬ﺣﺎﻓﻈﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﺪ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞ‬
‫را اﺑﺪاع ﻛﺮدهاﻳﻢ؟ ﻛﻞ ﺣﺎﻓﻈﻪي ﺧﺮاب ﭼﻴﺴﺖ ﺟﺰ اﺧﻼﻗﻴﺎت؟ اراده ﭼﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞ – ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ‬
‫ﭘﻴﺸﺎﻣﺪﻫﺎي ﻣﻦ اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد؟« آﺋﻮس آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻳﺎد آورد ﻛﻪ ﺗﺤﻘﻘﺶ را ﺑﺎ ﻓﻜﺮ زﻣﺎن ﺷﺮﻃﻲ ﻛﺮده ﺑﻮده‬
‫اﺳﺖ و اﺷﺎره ﻛﺮد‪» :‬ﭘﺲ ﺟﺎدوي ﻫﻤﻪي ﺧﺮان ﻛﻪ زﻣﺎن را ﭘﻴﺶاﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ در ﺟﻨﺴﻴﺖ ﺟﺰﺋﻲ‪ 1‬ﭘﺎﻳﺎن‬
‫ﻣﻲﭘﺬﻳﺮد‪ .‬ﺗﻔﻜﺮِ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺼﺐ را ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬راز‪ ،2‬ﺑﻴﺶ از آﻧﭽﻪ ﻣﻦ اراده ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻣﻲداﻧﺪ‪ :‬و ﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﺖ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ آن را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ «.‬آﻧﮕﺎه آﺋﻮس ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮﺧﻴﺰ! ﺑﺮﺧﻴﺰ! ﺟﻨﺴﻴﺖ ﻣﻦ! و ﻧﻮري ﺑﺎش‬
‫ﺑﺮ ﻫﻤﻪ – ﻛﻪ در ﻣﻦ اﺳﺖ!« ﭼﺮا ﻛﻪ وي در ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻔﻜﺮ از ﻣﻦاش دوري ﮔﺰﻳﺪه ﺑﻮد و ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫زودي اﻛﺘﺴﺎب ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ ...‬و ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻛﺎرﺑﺮد ﺟﺪﻳﺪي ﺑﺮاي راﺳﺖﻛﺮدارياش ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫‪1‬‬ ‫‪part sexualtiy‬‬

‫‪ 2‬ﻳﻚ ﺻﻮرت اﻟﻔﺒﺎﻳﻲ ﻛﻪ آﺋﻮس آن را در ﺟﺮﻳﺎن ﻣﻜﺎﺷﻔﺎت ﺧﻮد وﺿﻊ ﻧﻤﻮده ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪49‬‬ ‫ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‬

‫ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ و رﺳﻢ ﻧﻘﺸﻪ‬

‫آﺋﻮس در ﺟﻮاﻧﻴﺶ روﻳﺎﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎر داﺷﺖ‪ ،‬ﻟﺬتﺑﺨﺶ و ﻏﻴﺮ آن؛ ﺑﻴﺪار و در ﺧﻮاﺑﺶ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﺮات ﺗﻜﻪﻫﺎي‬
‫روﻳﺎﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮاي ﺑﺴﻴﺎري روزﻫﺎ وي را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ؛ وﻟﻲ آﻧﻬﺎ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ زﻧﺎﺷﻮﻳﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﻃﻼق وي ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮاﺑﻴﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮش‪ .‬آﺋﻮس ﻳﻜﺒﺎر آﻧﻘﺪر روﻳﺎ دﻳﺪ ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﻴﺪ و اﻳﻦ روﻳﺎﻳﺶ ﺑﻮد‪:‬‬
‫»او در ﻛﺸﻮري ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺳﻴﺎﺣﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﭘﺲ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻬﻴﻪ ﻧﻘﺸﻪ از ﻳﺎدداﺷﺖﻫﺎ و ﻃﺮح‪-‬‬
‫ﻫﺎي ﺧﺎﻣﺶ ﺑﻮد‪ .‬وي از آﻣﺎدﮔﻲ ﺣﺎﻓﻈﻪاش ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ ﺟﺰﺋﻴﺎت ﻣﻮرد ﭘﺮﺳﺶ و رواﻧﻲ دﺳﺘﺶ ﻛﻪ ﻛﻮهﻫﺎ و‬
‫ﭘﺴﺘﻲ و ﺑﻠﻨﺪيﻫﺎي آن ﻛﺸﻮر ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ در ﺷﮕﻔﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻴﺮهدﺳﺘﻲاش ﺑﺴﻴﺎر ﻟﺬتﺑﺨﺶ ﺷﺪ‬
‫و از واﻗﻌﻪاي ﻛﻪ ﻣﺪت ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻣﺴﻜﻮت ﺑﻮد و ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﺒﺮ داد‪ «.‬وي ﺑﺎ ﻋﺰم ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺷﻮق ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪاش را آرام ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﺴﻠﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي رخ ﻧﺪاده‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺧﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»اﻳﻦ ﭼﻪ ﻓﺮﻳﺐ ﺟﺪﻳﺪي اﺳﺖ؟ آﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ]ﻣﻌﻤﺎﻫﺎيِ[ ﻧﻤﺎدﮔﺮاﻳﻲ ﻣﺘﻐﻴﺮ اﺧﻼﻗﻴﺎت رﻧﺠﻮرِ‬
‫»ﻣﻦ«ﻧﺎﻣﻴﺪهﺷﺪه را ﺣﻞ ﻛﻨﻢ؟ آﻳﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﺮاي ﺷﻮقﻫﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﻟُﻨﮓ اﺣﺘﻴﺎج دارم؟ ﻳﻘﻴﻨﺎً اﻳﻦ روزﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدن و‬
‫ﻧﻘﺸﻪ ﻛﺸﻴﺪن ﻫﻨﺮي ﻧﺎاﻣﻦ اﺳﺖ! ﺧﻮاب؟‪ -‬اﻳﻦ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﮕﻲ ﺟﻨﺴﻲ ﻫﻨﻮز ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬زاﻳﺶ ﺑﺎ‬
‫ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺑﻴﺶ از زﻧﺎن ﻣﻘﺪور اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺟﻨﺴﻴﺖ‪ ،‬ﻛﻼً زاﻳﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪ :‬ﺗﺠﺎرﺑﻲ ﻏﺮﻳﺐﺗﺮ از آﻧﭽﻪ ﻫﻤﻮاره‬
‫ﺗﺼﻮر در ﻧﻈﺮ آورد وﻋﺪه داده ﺷﺪه اﺳﺖ! ﻓﺮد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﭙﺎرد ﺗﺎ ارادهاش را ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻛﻨﺪ‪ .‬آﮔﺎه ﺑﺎش!‬
‫ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ ﻣﻦ؛ آﻧﻘﺪر ﻣﺤﻈﻮظ ﻣﻲدارﻣﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﻮدي دﻳﮕﺮ ﺑﻠﻐﺰي!«‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪50‬‬

‫آﺋﻮس و ﺗﺎﺑﻮتﺳﺎز‬
‫ﻳﻚ ﺷﺐ ﺳﻴﺎه‪ ،‬ﭘﺲ از ﺗﺮك ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻛﻢ و ﺑﻴﺶ ﺑﻬﻮش و ﺑﺪون ﻓﻜﺮ‪ ،‬ﭘﺮﺳﻪزﻧﺎن ﺑﻪ ﻣﻐﺎزه ﺗﺎﺑﻮتﺳﺎزيِ‬
‫ﭼﺮاﻏﺎﻧﻲﺷﺪهاي رﺳﻴﺪم‪ .‬ﺳﺮﺧﻮش؛ ]ﭼﺮا ﻛﻪ[ ﻫﻤﻴﺸﻪ دوﺳﺖ دارم در ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺎﻫﺎﻳﻲ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ – اﻳﻨﺠﺎ‬
‫درﻧﮓ ﻛﺮدم‪ .‬در آن ﻟﺤﻈﻪ در ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﭘﻨﺞ دﺳﺘﻴﺎر ﺗﺎﺑﻮتﺳﺎزِ ﻣﺴﺖ‪ ،‬ﺗﻠﻮﺗﻠﻮﺧﻮران ﺑﻪ‬
‫ﺳﻤﺖ ﻣﻦ آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﺮز ﻣﻼﻳﻤﻲ ﻣﻮرد ﺣﻤﻠﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ؛ ﺗﻌﺪاد آﻧﻬﺎ زﻳﺎد ﺑﻮد و ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﻛﺮدم ﻣﻴﺨﻮارهﻫﺎ ﺧﻮشﺷﺎﻧﺲاﻧﺪ‪ ...‬وﻟﻲ ﺑﺴﻴﺎر واﺿﺢ ﺑﻮد ﻫﺮ ﻣﻘﺎوﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺮدم ﻳﺎ ﺑﻬﺎﻧﻪاي ﻣﻲآورم‬
‫ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞﻗﺒﻮل ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ دﻋﻮا رﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ اﻳﻦ آدمﻫﺎ را ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ! از‬
‫ادﻋﺎ ﺗﺎ اﺗﻬﺎﻣﺎت ﺑﻲاﺳﺎس ]و ﭼﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﺮا ﻧﻨﺎﻣﻴﺪﻧﺪ؟[ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻓﺮود آﻣﺪ – ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺑﻲﺧﻄﺮﺗﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻓﺮار ﻧﻜﻨﻢ‪ .‬آﻳﺎ ﺧﻮب ﻣﺒﺎرزه ﻣﻲﻛﺮدم؟ ﻣﻲداﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﻣﺰاحِ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ داﺧﻞ ﻣﻐﺎزه ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‬
‫ﺗﺎ ﻳﻚ ﻗﺒﺮ ﺑﺨﺮم‪ .‬در داﺧﻞ‪ ،‬ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪ ﻛﻪ اﻓﺴﻮس‪ ...‬ﭼﻘﺪر ﺧﻮب ﻣﺮا ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ! از آن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‬
‫دﻳﮕﺮ ﺗﺨﻔﻴﻔﻲ داده ﻧﺸﺪ‪ .‬آن ﺟﻨﮓ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدﮔﺎن و اﺳﺒﺎب ﺗﺪﻓﻴﻦ ﺑﺮاﻳﻢ اﻣﻴﺪي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻏﺎرﺗﻢ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻒ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻟﮕﺪ ﺧﻮردم و دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﻢ را ﺑﺴﺘﻨﺪ – ﭼﻪ ﺗﺠﺎوزﻫﺎ ﻛﻪ‬
‫ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻧﺸﺪم‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﺤﻘﻴﺮ و ﻧﻮاﺧﺘﻦﻫﺎ ﺑﻴﻬﻮﺷﻢ ﻛﺮد! اﻣﺎ ﺑﻨﺎ ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ آراﻣﺶ ﻳﺎﺑﻢ – ﺑﻪ زودي‬
‫ﺑﺮاي ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻫﻮش آوردﻧﺪ‪ ...‬و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ آنﻫﺎ اﺧﻴﺮاً ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎﺑﻮت ﻫﻤﺴﺮم را ﺑﻪ‬
‫ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ وادارم ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﺪن ﻣﺮدهاش را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺣﺘﻲ در وﺿﻊ اﺳﻔﺒﺎر ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ‬
‫ﺟﺴﺪش ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ او ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺘﺎﻛﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ :‬او ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻦ در ﺣﻘﺶ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻧﻤﻲﻛﺮدم‬
‫ﻫﻨﻮز زﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦِ ﻓﺎﺳﻖ‪ ،‬ﺧﻴﺎﻧﺘﻜﺎرِ ﺑﻪ زﻧﺎن و ﺳﺮدﺳﺘﻪي ﺑﻲﻗﺎﻋﺪهﮔﺮاﻫﺎ‪ .‬ﭘﺲ از ﺑﺴﻴﺎري دﻳﮕﺮ ﺗﻮﻫﻴﻦﻫﺎ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﻗﺒﺘﻢ را ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﺑﻴﻦ زﻧﺪه ﺳﻮزاﻧﺪه ﺷﺪن ﺗﺎ ﻣﺮگ ﻳﺎ زﻧﺪه ﺳﻮزاﻧﺪه ﺷﺪن را ﺑﺎ او‬
‫دادﻧﺪ! ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﻧﺴﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻳﺎر ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻦ‪ ،‬زﻧﺪه ﺑﺎ ﺟﺴﺪ او‬
‫ﺳﻮزاﻧﺪه ﺷﺪ؛ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ وزن ﻣﺠﻤﻮع آنﻫﺎ ﺑﺮ در ﺗﺎﺑﻮت ]ﺑﻮد[‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻚ ﺑﻪ روﺣﻢ رﺳﻮخ ﻛﺮد‬
‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻣﺮدهام‪] .‬ﻣﮕﺮ ﺻﺪاي ﺑﺎدﻫﺎي وزان را ﻧﺸﻨﻴﺪم؟[ آﻧﮕﺎه زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻓﺸﺮده ﺷﺪن ﺟﺴﺪ ﺳﺮد را ﺑﻪ‬
‫ﻋﻠﺖ ﺗﻨﮕﻲ ﺗﺎﺑﻮت ﺑﺎ ﺑﺪﻧﻢ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم‪ ،‬ﻃﻠﻮع ﺣﻴﺎت اﺣﺴﺎس ﺷﺪ – ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺮاﺳﻲ را ﺗﺠﺮﺑﻪ‬
‫ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم! ﺑﺎ ﻧﻌﺮهاي ﻗﻮي‪ ،‬ﻧﻔﺲ ﺑﻌﺪيام ﺗﺎﺑﻮت ﺗﻨﮓ را ﺗﺮﻛﺎﻧﻴﺪ و ﺗﻜﻪ ﺗﻜﻪ ﻛﺮد! ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻪ‪ ،‬در ﻛﻨﺎر ﺟﺴﺪ‪ ،‬وﺳﻂ ﺗﻜﻪﭘﺎرهﻫﺎ‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎن ﻧﻴﺸﺨﻨﺪ ﻣﻲزد! در ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ‪ ،‬ﻧﻴﻤﻪ‬
‫ﺟﺎن ﺑﻮدن ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﻓﻼﻛﺖ ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪي ﻧﻴﺴﺖ‪ ...‬ﺳﭙﺲ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺰدل! دﻻوريات ﻛﺠﺎ ﺑﻮد‬
‫ﺣﺘﻲ در ﺑﺮاﺑﺮ دﺷﻤﻨﺎﻧﻲ ﻣﺴﺖ؟ اه اه! ﺣﺘﻤﺎً ﻛﻪ ﻟﺬت ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدي! ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻗﻮي اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﻳﺎ ﻣﻦ؟ ﭼﻪ‬
‫داروﻳﻲ ﺑﻪ درد ﺧﺪاﻳﺎن ﻣﺮده ﻣﻲﺧﻮرد؟ ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻔﺎﻟﻪي ﻓﻠﻚزدهي ﺧُﺮديﻫﺎ – زﺧﻢﻫﺎي ﺑﺎزت را درﻣﺎن ﻛﻦ؛‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاﻳﺖ دﻋﺎ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻛﻪ ﺷﻜﺎر ﺷﻮي‪ «.‬ﺑﺴﻴﺎر ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ ادا ﻛﺮد ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﮔﻮشﻫﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﻛﻠﻲ‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺟﺴﻤﻲ ﺗﻜﻪ ﭘﺎره‪ ،‬ﺧﺮد ﺷﺪه در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ – ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺪﻫﻢ؟ ﺳﻜﻮﺗﻢ دوﺑﺎره او را‬
‫ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ داﺷﺖ‪» :‬ﺷﻜﺎﻳﺘﻲ ﻧﺪاري؟« در ﺧﺸﻤﻲ ﺧﺮوﺷﺎن – ﭼﺮا ﻛﻪ اﻳﻦ از ﺗﻤﺎﻣﻲ رﻧﺞﻫﺎي ﭘﻴﺸﻴﻨﻢ‬
‫‪51‬‬ ‫ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‬

‫ﻣﻬﻤﻴﺰ ﺑﺪﺗﺮي ﺑﻮد – ﺟﻮاب دادم‪» :‬ﻧﻔﺮﻳﻦ‪ ،‬ﻧﻪ! ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﻮدت ﺑﺎش – ﻣﻦ ﻟﺬت‪ ‬ﺧﻮد ﻣﻲﺑﺮم‪ .‬ﻧﻬﺎﻳﺖ‬
‫ﺳﻌﻲات را ﺑﻜﻦ! اﻳﻦ ﭼﻴﺰ ﻧﺤﻴﻒ‪ ،‬ﺟﺴﻤﻢ را دوﺑﺎره ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺮد!« آﻧﮕﺎه ﺑﺎ ﺷﻴﻄﺎن ﺟﻨﮕﻴﺪم و‬
‫ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪم! ﭼﻪ ﺷﺪ؟ ﻣﻦ در ﻣﺨﻤﺼﻪ ﺷﻮرﺑﺨﺘﻢ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ دﻧﺪاﻧﻲ ﺑﺮاﻳﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد –‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﺷﻴﻄﺎن ﭘﻴﺮوز ﺷﺪم؟ آﻳﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺨﺘﻚ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪم؟ ﺷﺎﻳﺪ – ﺷﻴﻄﺎن ﺷﺪم؟ اﻣﺎ اﻳﻦ را ﻣﻲداﻧﻢ‪:‬‬
‫ﻣﻦ ﻟﺬت را اراده ﻛﺮدم‪ .‬و از اﻳﻦ روز ﺑﺮ ﺻﻮرت اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﻮاﻫﻢ زد‪.‬‬

‫آﻧﮕﺎه آﺋﻮس ﺑﻴﺪار ﺷﺪ و ژﻛﻴﺪ‪» :‬ﺑﺎور و ﻣﻴﻞ‪ ،‬دوﮔﺎﻧﮕﻲ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ اوﻫﺎﻣﻲ را ﻛﻪ ﺣﻮاس‬
‫]ﻳﻌﻨﻲ ﺟﻨﺴﻴﺖ[ در ﺑﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ و ﻣﺎﻧﻊ اراده آزاد ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﻲ رﻧﺠﺶﻫﺎي ﮔﺎه ﺑﻪ ﮔﺎه‬
‫ﭼﻴﺴﺘﻨﺪ ﺟﺰ واﻛﻨﺸﻲ ﺑﻪ ﻋﺸﻖﻫﺎي ﻣﺮده ﻛﻪ اﻛﻨﻮن اﺑﻠﻴﺲوار ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﭼﻘﺪر ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﺴﻢ ﺣﺴﺎس‬
‫ﻫﺴﺘﻴﻢ؟ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺗﺮﻛﻴﺐ ﺟﺴﻢ‪ ،‬راﺑﻄﻪاش ﻣﺎﺑﻴﻦ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ و ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﻠﻘﺖ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻲﺷﻚ ﻣﻦ‬
‫اﻛﻨﻮن ﻳﻚ ﺗﺎﺑﻮتﺳﺎز ﻫﺴﺘﻢ!«‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪52‬‬

‫»ﺗﺰوﻻ «‬

‫ﻣﺮگ ﺗﺰوﻻ‬
‫آﺋﻮس روزي در ﺧﻮاﺑﺶ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮش ﺗﺰوﻻ را دﻳﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ وي ﺑﻪ ازدواج ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ و وي از‬
‫آﺋﻮس ﭼﻨﻴﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬دوﺳﺖداﺷﺘﻨﻲﺗﺮﻳﻦ ﺑﺮادرم‪ ،‬ﻧﻈﺮت درﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ازدواج رﻓﺘﻦ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ و زﻳﺮﻛﻲات در ﻣﻮرد ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺟﻨﺴﻲ راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﺷﻮم‪ .‬ﺟﺴﻤﻢ از ﻣﻴﻞ ﺳﺴﺖ اﺳﺖ و از‬
‫ﻧﺎآراﻣﻲ وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ رﻧﺞ ﻣﻲﺑﺮد ﻛﻪ ﻋﺎدات ﺑﺎﻛﺮﮔﻲام را در ﺷﮕﻔﺖ ﻣﻲدارد‪ «.‬آﺋﻮس ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﭼﻪ دﻟﻴﻠﻲ‬
‫ﺑﺮ ﺷﮕﻔﺘﻲ ﻫﺴﺖ؟ اﻳﻦ ﻧﻴﺮوي ﺣﻴﺎﺗﻲ از ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮدش ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ و وﺿﻊ ﻣﻲﮔﺮدد؛ ﺣﺘﻲ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻣﺠﺮاﻫﺎي ﻃﺒﻴﻌﻲِ اﺑﺮاز ﺑﺎز ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬و ﭼﻘﺪر ﺑﻴﺸﺘﺮ – زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻏﻴﺮاﺧﻼﻗﻲ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ اﻏﻮاﻛﻨﻨﺪهﻫﺎ‪ ،‬ﻓﺮد ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻋﻬﺪ ﺑﺪارد و ﺑﻪ اﻳﻦ ﻫﺪف ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻧﺮﺳﺎﻧﺪ؛ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﺎ اراده‬
‫‪53‬‬ ‫ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‬

‫ﻣﻀﺎﻋﻒ‪ ،‬ﺧﺮﺳﻨﺪي‪ ،‬ﺑﺪون درد زاﻳﻤﺎن وﺟﻮد ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻴﻞ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺮﻛﻮب ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﻜﻦ‪:‬‬
‫ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻴﻞ را ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮدادن ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮدي ﺑﺰرگﺗﺮ ﻣﺴﺘﺤﻴﻞ ﮔﺮدان‪ «.‬ﺗﺰوﻻ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬اﻓﺴﻮس! اﻳﻦ ﭼﻴﺰِ‬
‫وﺣﺸﺘﻨﺎك ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻴﻞ‪ ،‬در ﺧﻮاﻫﺸﻲ در ﺟﻬﺖ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﻼﺷﻬﺎﻳﻢ ﺑﺮ ﺗﺴﻜﻴﻦ‪ ،‬رﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲﺟﻮﻳﺪ‪.‬‬
‫ازدواج ﺧﻼﺻﻢ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ؟« آﺋﻮس ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬اي ﺧﻮاﻫﺮم‪ ،‬آﻳﺎ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﺣﺘﻲ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮ از اﻣﻴﺎل‬
‫ﻛﻮﭼﻜﺖ ﺑﺎﺷﻲ؟ آه! ﭘﺎرهﻣﻴﻞورزﻳﺪن را واﮔﺬار؛ در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺮ ﻣﺰدوج‬
‫ﺷﻮي‪ .‬ﺑﺮاي ﺗﻮ اي ﺧﻮاﻫﺮم‪ ،‬ازدواﺟﻲ آرزو ﻧﺪارم ﺟﺰ ازدواج ﻋﺸﻖ ﻋﻈﻤﻲ‪ .‬ﭼﺮا ﻛﻪ اﻋﻼم ﻣﻲدارم روزي‬
‫را ﻛﻪ ﻣﻲآﻳﺪ؛ آري ﻗﺮﻳﺐ اﺳﺖ؛ ﺟﺬﺑﺖ را در ﺗﻨﺎﺳﺦ ﻣﺬﻛﺮ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ ﭼﻴﺴﺖ ﺟﺰ ارادهي ﮔﺬﺷﺘﻪات ﻛﻪ‬
‫ﻣﺘﻨﺎﺳﺦ ﺷﺪه و ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﻴﻞﻫﺎي ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ﺣﺬف ﮔﺮدﻳﺪه اﺳﺖ‪1‬؟ راﺑﻄﻪاي ﻛﻪ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه‬
‫]ﺑﺎﺷﺪ[‪ ،‬ﻣﻘﺼﻮد ﻏﻴﺮارادي را ﺑﺮﻣﻲاﻧﮕﻴﺰاﻧﺪ – آﻧﭽﻪ ﺗﻘﺎﺑﻠﺖ ﺑﺎ آن‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎري ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺻﺮﻓﺎً ﻣﻘﺎوﻣﺖ‬
‫ﻣﻦ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﻔﺲ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻴﻠﺖ را ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺮ ﻋﺸﻘﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﻞ ﻣﻬﺎر ﻛﻦ – ﻣﺒﺎدا ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻞ ﺑﮕﺮﻳﺰد‪ .‬ﺑﺎورت را‬
‫از ﻣﺘﻨﺎﺳﺦﺷﺪن در اﻳﻦ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ‪ -‬ﻛﻪ ﻫﻤﻮاره ﻣﻴﻞ ﺑﺰرگﺗﺮي ﺣﺎﺿﺮ دارد ‪ -‬ﺑﺎز دار‪ .‬ﺗﻤﺎﻳﻼت ﺑﺎور را‬
‫ﺑﺪﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ و ﻧﻪ ﻃﺮﻳﻖ دﻳﮕﺮي از ﻓﺮﺳﻮدهﻛﺮدن ﻣﻴﻞ‪ ،‬ﻋﻘﻴﻢ ﮔﺬار‪ .‬ﻧﻪ ﭘﺮﻫﻴﺰ و ﻧﻪ اﻓﺮاط ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﻟﺰوﻣﺎً‬
‫]آن را[ ﻧﺎﺑﻮد ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻘﻴﻨﺎً‪ ،‬اي ﺧﻮاﻫﺮم‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺖ ﺗﻨﺎﺳﺨﻲ ﻣﺬﻛﺮ ﻣﻲدارم‪ «.‬آﻧﮕﺎه وي ﺧﻮابآﻟﻮد ﮔﺮدﻳﺪ و‬
‫ﺧﻮاﻫﺮش ﺗﺎر و روﻳﺎ ﺑﻲﻣﻌﻨﻲﺗﺮ؛ ﺗﺎ ﻛﻪ وي ﭼﻴﺰي اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻛﻪ او را ﺑﻪ وﺣﺸﺖ داﺷﺖ – در ﻫﻨﮕﺎم‬
‫ﺑﻴﺪار ﺷﺪن اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻛﺴﻲ ﺗﺨﺘﺶ را ﺗﺮك ﻧﻤﻮد! آﺋﻮس ﺷﻤﺸﻴﺮش را ﻗﺎﭘﻴﺪ‪ ،‬دﻧﺪاﻧﻬﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺳﺎﻳﻴﺪ‪،‬‬
‫اﻧﺪاﻣﻬﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻟﺮزش اﻓﺘﺎد و ﺑﺎ رﺧﺴﺎري رﻧﮓﺑﺎﺧﺘﻪ ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬آﻟﻔﺎ و اﻣﮕﺎ! ﺗﻮ ﺧﻮد ﻣﻮﻗﻮف ﺑﮕﺮدي ار‬
‫ﻗﺪﻣﻲ ﻓﺮا ﻧﻬﻲ« و ﺷﻤﺸﻴﺮش ﭼﺮخ داد – آن ﻛﻪ ﻫﻮﻟﻨﺎك ﺿﺮﺑﻪ آرد‪ ...‬ﺳﭙﺲ ﻋﺮق از ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﭼﻜﺎﻧﻴﺪ و ﺑﺮ‬
‫ﺧﻮد ژﻛﻴﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ! دﮔﺮﺑﺎر اﺧﻼقﮔﺮاي رﻗﺖﺑﺎرم؛ ﺧﻮابآﻟﻮدﺗﺮﻳﻦ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎن ﺷﺐ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮان‪ ،‬ﻫﻤﻪ‬
‫اﻏﻮاﮔﺮان ﺑﻮدﻧﺪ! ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺎﻛﺮﮔﺎن اﺑﻠﻪاﻧﺪ؛ ﺑﺎﻛﺮﮔﻴﺸﺎن ﭼﻪ اﻫﻤﻴﺖ دارد؟« آﻧﮕﺎه دﮔﺮﺑﺎر ﺷﻤﺸﻴﺮش در ﺑﺮ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺨﺖ رﻓﺖ و ﻛﻮﺷﻴﺪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﺧﻮاﺑﻲ ﻧﻴﺎﻣﺪ؛ ﺗﺎ ﻧﻴﻢروز‪ :‬ﭼﺮا ﻛﻪ در ﻋﺠﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮش ﻛﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪ ... 1‬و در ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺘﺠﻠﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪54‬‬

‫ﻗﺼﺎب آﻧﺎﻧﻜﻪ در ﭘﻲاﻧﺪ‬

‫آﺋﻮس ﻳﻚ روز در ﻳﻚ روﻳﺎ از ﺧﻂﻣﺮزي ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻮي دﻳﺎري ﻣﺴﻄﺢ روان ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪاي ﻧﻴﻤﻪ‬
‫ﺑﺎراﻧﻲ و اﻧﺒﻮﻫﻲ از ﺧﺮاﺑﻪﻫﺎي ﺻﺤﺮاﻳﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﺷﺪن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﺑﻮي ﺗﻌﻔﻨﻲ وﺣﺸﺘﻨﺎك‬
‫ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻧﺎﻟﻪﻫﺎﻳﻲ دردآﻟﻮد از آن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬آﺋﻮس ﺑﺎ ورود ﺑﻪ دروازهﻫﺎ آﻧﺠﺎ را ﻛﺸﺘﺎرﮔﺎه وﺳﻴﻊ ﻗﺼﺎﺑﺎن‬
‫ﻳﺎﻓﺖ؛ ﻗﺘﻞﮔﺎه ﺑﻲاﻧﺘﻬﺎﻳﻲ از ﺑﺪنﻫﺎي در ﺣﺎل اﺣﺘﻀﺎر ﻛﻪ ردﻳﻒ ﺑﻪ ردﻳﻒ ﻣﺘﺼﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻟﺠﻦِ ﺳﻴﺎه‪ ‬ﺧﻴﺎﺑﺎن‪-‬‬
‫ﻫﺎ‪ ،‬ﺧﻮن ﺟﺎري ﻣﻲداﺷﺖ و ﺷﻬﻮتﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﺑﻪ ﻛﺜﺎﻓﺖ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻀﺎ ﺑﻪ ﻛُﻞ‪ ،‬درد ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﻧﻤﻮد؛ آﺳﻤﺎن ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي‪ ،‬رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰش را ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻲداﺷﺖ‪ .‬آﺋﻮس ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻴﻨﻲ و ﮔﻮشﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ راه‬
‫اداﻣﻪ داد‪ ...‬آﻧﮕﺎه ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮد و ﭼﺸﻤﺎن ﺗﺮﺳﺎﻧﺶ ﻧﺘﻴﺠﻪي ﻛﺸﺘﺎر را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﺮد و دﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎن‬
‫ﺳﺮﺑﺮﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺎ ﻧﻤﺮده ﺑﻮدﻧﺪ؛ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺧﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﺎ ﺳﺮ ﺣﺪ ﻣﺮگ از آنﻫﺎ ﺧﻮن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ‬
‫ﻛﻪ اﻧﺒﻮه اﺟﺴﺎد‪ ‬ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب ﺧﻮران را در دﻳﻮاﻧﻪﺧﺎﻧﻪي ﻧﺎﻟﻪﻫﺎي ﻣﺮگ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺎ اﺳﺘﻬﺰاي ﻫﺮزهي‬
‫ﻛﺸﺘﺎرﮔﺮان‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻴﺰار ﮔﺮدﻳﺪ؛ ﺻﺤﻨﻪ وﺳﻴﻊﺗﺮ و ﻣﺸﺮﻛﺎﻧﻪ ﻧﺎﻣﻤﻜﻦﺗﺮ ﮔﺸﺖ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ وي در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﻮد‬
‫ﺷﻜﻠﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﻮﺳﺖ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪي ﺧﻮنﭼﻜﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻟُﻨﮓ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﺷﻮد ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﻳﺎﻓﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﺻﻔﻴﺮﻛﺸﺎن ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬واي ﺑﺮ ﺗﻮ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻜﺎن دﻫﺸﺖﺑﺎرِ اﺷﺒﺎع را ﻣﻲﺟﻮﻳﻲ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎنام‬
‫ﻗﺎﻧﻘﺎرﻳﺎ‪ 1‬ﻧﺎم؛ ﺗﺎ ﻛﻪ ﻧﻘﻞ ﻣﻜﺎﻧﺖ ﻓﺮاﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ!« و زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ آﺋﻮس را دﻳﺪ ﻣﻬﻴﺐ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺑﻪ او ﭼﻨﻴﻦ‬
‫اﺷﺎرت ﻛﺮد‪» :‬اﻣﺎ ﭼﺮا آﺋﻮس در ﻣﻮﺳﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲآﻳﺪ؟ ﺗﻮ اي ﻃﻔﺮهرويِ ﭘﻴﺮِ زﻣﺎن؛ ﺗﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬
‫ﭼﺸﻤﻚ زﻧﻲ! ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﻋﺸﻖ را در آﻧﭽﻪ داﻓﻊﺗﺮﻳﻦ اﺳﺖ اراده ﻛﻨﻲ‪ .‬ﺑﺪور ﺑﺎش اي آﺋﻮس‪،‬‬
‫ﺳﺮدﺳﺘﻪي ﻗﺼﺎﺑﺎنِ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان‪ «.‬ﺳﭙﺲ ﻏﻮل‪ ،‬ﺷﻜﻠﻜﻲ در آورد و ﭘﺸﺘﺶ را ﺧﻤﻴﺪه ﻛﺮد؛ دﻧﺪانﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺮ‬
‫ﻫﻢ ﺳﺎﻳﻴﺪ و ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﺳﮓ ﭘﺎرس ﻛﺮد‪ .‬آﻧﻘﺪر ﺑﺰرگ و ﺑﺰرگﺗﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ وﺳﻌﺖ ﺟﻬﺎن در آﻣﺪ و‬
‫اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ آﺋﻮس ﺑﻴﺪار ﺷﺪ ﺑﺮ ﺧﻮد ژﻛﻴﺪ‪» :‬ﻓﺮاي زﻣﺎن‪ ،‬ﺣﺴﻲ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ از‬
‫ﻧﻬﺎﻳﺖ اﻣﻜﺎنﻧﺎﭘﺬﻳﺮيِ وﺟﻮد ﻫﺴﺖ ‪ -‬از روﻳﺎﻫﺎي دﻳﻮاﻧﻪواري ﻛﻪ واﻗﻌﻴﺖ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻴﻢ ‪ -‬ﺧﺮﻓﺘﻲﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ‬
‫اراده ﻣﻲﺧﻮاﻧﻴﻢ‪ «.‬آﺋﻮس ﺳﭙﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺗﺎ رﻳﻪﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎ ﻫﻮاي ﺗﺎزه ﭘﺮ ﻛﻨﺪ و ﺳﺮزﻧﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺑﻴﺎﺑﺪ‪.‬‬

‫‪1‬‬ ‫‪Necrobiosis‬‬
‫‪55‬‬ ‫ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‬

‫اﻋﻼمﮔﺮ وﻗﺎﻳﻊ ﺑﺰرگ‬

‫آﺋﻮس ﻳﻚ ﺷﺐ روﻳﺎ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺰن ﻣﻲﻛﻮﺷﺪ ﺟﺎدهاي ﺳﺮﺑﺎﻻ را ﺑﭙﻴﻤﺎﻳﺪ؛ ﺑﻪ ﺳﻮي وﻳﺮاﻧﻪ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن‬
‫ﺷﻬﺮﻫﺎ‪ .‬ﺟﺎدهﻫﺎ آﺷﻮﺑﻲ از آوار ﺑﻮدﻧﺪ – ﻫﻮا ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻌﻔﻨﻲ ﺑﻮي ﻧﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ از ﭼﻮب ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻧﻢﻧﺎك و‬
‫ﻓﻀﻮﻻت ﭘﻮﺳﻴﺪه‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺠﺎ ﻋﻼﻳﻤﻲ از ﺣﻴﺎت ﻧﺪﻳﺪ – آﺳﻤﺎن ﻣﺮده ﺑﻮد و ﺑﻲﻧَﻔَﺲ‪ .‬آﻧﻘﺪر ﺳﻜﻨﺪري ﺧﻮرد‬
‫ﺗﺎ ﺟﺴﻤﺶ ﻧﺎﺧﻮش ﮔﺸﺖ‪ .‬از ﺧﺴﺘﮕﻲ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮد ﺗﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻨﮕﺮد؛ در اﻳﻦ ﺣﻴﻦ ﺗﻜﻪ‪-‬‬
‫ﻫﺎﻳﻲ از ﻳﻚ دﺳﺖﻧﻮﺷﺘﻪ را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻢ ﺷﺪ و ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮﻳﻦ ﺗﻜﻪ را ﺑﺮداﺷﺖ و اﻳﻦ ﺑﻮد آﻧﭽﻪ ﻛﻪ وي‬
‫ﺧﻮاﻧﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ روزي ﺑﻮﺳﺘﺎن ﻟﺬﺗﻲ ﻣﻘﺘﺪر‪ ،‬ﻣﻤﻠﻮ از ﻫﻤﻪي ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺣﻮاس را اﻓﺴﻮن ﻣﻲﻧﻤﻮد؛‬
‫ﻣﺮدان و زﻧﺎﻧﻲ از ﻫﻤﻪ اﺷﻜﺎلِ ﺧﻮاﺳﺘﻨﻲ و ﻣﻠﻴﺖ در ﺑﺮ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻨﺞﻫﺎي ﭘﻨﻬﺎن ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ‬
‫ﻣﺼﺎدﻓﺖ ﻫﻨﺮ و زﻳﺮﻛﻲ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻣﻴﻠﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﺎﺧﺮﺳﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ...‬اﻣﺎ اﻛﻨﻮن ﻧﻴﺰ‬
‫ﭼﻨﻴﻨﻢ؟ آﺷﻔﺘﮕﻲاي ﻣﺘﻌﻔﻦ و ﻏﺒﺎر ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻣﺮدﮔﺎن‪ .‬ﺷﺮاﺑﺪاﻧﻲ ﺧﺎﻟﻲ‪ ،‬ﻣﺨﺮوب و ﭘﻮﺳﻴﺪه! اي ﻏﺮﻳﺒﻪ‪ ،‬دﻟﻴﻞ‬
‫وﻳﺮاﻧﻲ ﻣﻦ ﭼﻴﺴﺖ؟« آﺋﻮس ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮ ﺧﻮد در ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪ‪» :‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮد‪ ‬زﻣﻴﻦ زﻳﺮ ﭘﺎي ﻓﺮد‬
‫ﻣﻀﻤﺤﻞ ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰ اﻳﻤﻦ اﺳﺖ؟ ﭼﻪ ﺷﺎﻧﺴﻲ ﺑﺮاي ﻓﺮار – ﺟﺰ ﭘﻴﺶآﮔﺎﻫﻲ؟ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺻﺮف و ﻧﺤﻮ ﻳﺎ‬
‫ﺗﻠﻔﻆ ﺻﺤﻴﺢ زﺑﺎن‪ ،‬ﻛﺴﻲ را ﻧﺠﺎت ﻣﻲدﻫﺪ؟« در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺗﻌﻤﻖ ﻣﻲﻛﺮد ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺗﺮﺳﻴﺪ و از ﺟﺎ ﭘﺮﻳﺪ‪ .‬ﭼﺮا‬
‫ﻛﻪ در ﻛﻨﺎر ﺳﺎﻳﻪاش ﺳﺎﻳﻪاي دﻳﮕﺮ روﻳﻴﺪ‪ .‬و زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪ ،‬ﺟﻮاﻧﻲ ﻧﻮراﻧﻲ در ﺑﺮاﺑﺮش‬
‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﺪار ﺷﻮ آﺋﻮس؛ اﻳﻦ وﻳﺮاﻧﻪي ﻣﺤﺰون را ﺗﻮ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﻋﻈﻴﻤﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪي‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﻲ‬
‫اﻳﻦ ﻟﺬات ﺗﻨﻬﺎ روﻳﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ ﺗﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻨﺴﻴﺖ ﭼﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﻣﺘﺮادف ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن ﻋﺸﻖ‬
‫ﻧﻔﺲ؛ ﺧﻮدﺳﺎﺧﺘﻪ و ﺧﻮدوﻳﺮانﺷﺪه؟ اﻳﻦ ﻟﺬتﻫﺎ ﻛﻪ اﻛﻨﻮن ﻣﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬اﻓﺮاطﻛﺎري ﻣﻘﺪم ﺧﻮد را ﺑﺎ ﭘﺲ‪-‬‬
‫اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎي زﻧﺎن ﺳﺮﻛﻮب ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻓﻜﺮﻫﺎي اﺻﻴﻞ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﻛﻮب ﺷﻮد آﺗﺸﻔﺸﺎﻧﻲ ﻣﻲﮔﺮدد‪«.‬‬
‫آﺋﻮس ﭼﺸﻤﻜﻲ زد و ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬در ﺣﻴﻦ ﺧﻮاب‪ ،‬ﻓﺮد ﺑﺎﻳﺪ در زﻣﻴﻦ ﻟﻢ ﻳﺰرع ﺑﺰاﻳﺪ؟« ﻛﻪ ﻫﺮ دو ﺑﺮ آن‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺮاﻧﺪاز ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬آﺋﻮس ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺟﻮان را ﺗﺮك ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻓﺘﺢ‬
‫ﺷَﺮَف‪ ،‬آﺳﻤﺎن را دراز درﻧﻮردﻳﺪ ﺗﺎ ﻛﻪ درﺧﺸﺶ ﺿﻌﻴﻒ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را در ﺗﻘﻼي ﻣﻴﺎن ﻣﻪ ﺑﺪﻳﺪ؛ ﭼﻨﻴﻦ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮﻫﻴﺰ از راﺳﺖﻛﺮداري ﺑﺎ ﻋﺪم ﺗﺒﻌﻴﺾ ﺗﻤﺎم‪ ،‬ﺑﻲﻛﺮاﻧﻲ ﮔﺮدد‪ .‬اي ﺷﻤﺲ! ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻮﺳﻪ ﺧﻮاﻫﻢ زد و ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮاﻫﻢ ﺧﻮاﺑﻴﺪ ﺗﺎ ﻛﻪ ﺧﻠﺴﻪام ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﻨﻨﺪ!« آﺋﻮس زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪،‬‬
‫ﻗﺼﺪش را ﺑﻪ ﻳﺎد آورد و ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬راز ﻣﻴﻞ ]ﻳﻌﻨﻲ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ[ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﻧﮕﺮدد ﺟﺰ ﺑﺎ‬
‫ﻧﻔﺲ اﺻﻴﻠﺶ ‪ -‬ﺑﺎ ﻳﻜﺘﺎ‪ .‬اﺧﻼﻗﻴﺎﺗﻢ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻧﻤﺎدﻫﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ آﻣﻮﺧﺖ‪ .‬در ﺣﻴﺎت ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ – ﭘﺲ‬
‫در ﺧﻮاب ﻧﻴﺰ‪ :‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻗﺪري ﺟﻨﺴﻲ دارد ﻛﻪ ﺑﺎ راﺳﺖﻛﺮداري ﻧﻬﺎن ﺷﺪه‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ رازي ﻫﺴﺖ و ﻃﺮﻳﻖ‬
‫رﻫﻨﻤﻮن ﺑﻪ اراده‪ .‬ﻛﻞ ﺑﺸﺮﻳﺖ ﭼﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺗﻌﻤﺪ ﻓﺮاﻣﻮشﺷﺪه ﺧﻮد ﻓﺮد – ﺑﻲﻗﺮار ﮔﺮدﻳﺪه؟ ﭘﺎرس‬
‫ﻏﻴﺮﻣﻨﺘﻈﺮهي ﻳﻚ ﺳﮓ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬داروﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ از ﺗﻠﻔﻆ ﻧﺎم ﮔﺰﻳﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ در زﻣﺎن‬
‫ﺑﻼي ﻃﺒﻴﻌﻲ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺴﻴﺎر دﻳﺮ اﺳﺖ‪«.‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪56‬‬

‫روﻳﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﻴﻮﺳﺖ‬

‫ﻳﻚ ﺷﺐ آﺋﻮس ﺑﺎ اﻳﻦ روﻳﺎ ﻣﺤﻈﻮظ ﮔﺸﺖ‪:‬‬

‫در ﻋﻨﻔﻮان ﺟﻮاﻧﻲاش‪ ،‬دوﺷﻴﺰهاي زﻳﺒﺎ را ﻣﻼﻗﺎت ﻛﺮد – ﻣﺸﻬﻮر در ﻣﻴﺎن ﻣﺮداﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﻤﺎل ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬او‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰِ ﺧﻮاﺳﺘﻨﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﻧﺎﻣﺶ‪ .‬وي دﻟﺪادهاش ﺑﻮد و آن دوﺷﻴﺰه را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ...‬اﮔﺮ راﺳﺘﺶ را‬
‫ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﺷﻴﻄﺎﻧﻲ ﺑﺮ وي ﺳﺨﻦ راﻧﺪ و ﺑﺮ آن دوﺷﻴﺰه ﺑﻪ ﺷﻚ اﻓﺘﺎد؛ ﺑﻪ ﺻﺪا ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ –‬
‫ﭼﺮا ﻛﻪ آن‪ ،‬ﺻﺪاﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ وي دوﺳﺖ ﺧﻮد ﮔﺮداﻧﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬وي در ﺳﺮﻛﺸﻲ ﺟﻮاﻧﻲ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪاش را ﻛﻨﺎر‬
‫ﻧﻬﺎد و ﺑﻪ ازدواج از ﻫﻤﻪ ﻧﻮع ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﮔﺮدﻳﺪ؛ ﺑﺪون رﺿﺎ‪ .‬ﺳﭙﺲ‪ ،‬ﺻﺪاي ﺷﻴﻄﺎﻧﻲ ﻣ‪‬ﺮد‪ .‬آﺋﻮس ﺑﺮاي‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻲﻗﺮار ﺑﻪ ﺟﺴﺘﻦ آواره ﺷﺪ؛ اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻋﺸﻖ ﮔﻤﺸﺪهاش ﻧﻴﺎﻓﺖ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﻫﺮ دوي آﻧﻬﺎ در دوزخ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه در ﻣﺎﻧﺪﮔﻲ و ﻧﻮﻣﻴﺪي ﺗﻤﺎم‪ ،‬ﻋﻤﻴﻖﺗﺮ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ؛ و در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ روﻳﺎ‪ ،‬وﻗﺖ ﺟﺎدو‬
‫ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬و آﻧﮕﺎه اراده ﻛﺮد‪ ...‬ﺑﻪ وﻗﺖ ﻣﺎه ﻧﻮ‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺘﻪاش ﺗﺠﺴﻢ ﻳﺎﻓﺖ و دوﺑﺎره اوﻟﻴﻦ و ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺸﻘﺶ را‬
‫ﻣﻼﻗﺎت ﻧﻤﻮد‪ .‬ﻗﻠﺐﻫﺎﻳﺸﺎن ﻫﻨﻮز ﺑﺎﻛﺮه ﺑﻮد و آﺋﻮس ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮون از آﺷﻮب ﺑﻴﺪار ﻛﺮده و ﻳﺎﻓﺘﻪام ﺗﻮ‬
‫را‪ ،‬اي ﻣﻌﺸﻮق‪ .‬ﺣﺘﻲ ﻣﺮگ ﻧﻴﺰ ﻣﺎ را ﺟﺪا ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮاﻫﻢ داﺷﺖ‪ «.‬و آﻧﻬﺎ ﻧﻜﺎح‬
‫ﺑﺴﺘﻨﺪ و از آن ﭘﺲ ﺧﻠﺴﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ :‬وي در ﺧﻠﺴﻪﺷﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺮگ ﮔﺸﺖ‪ .‬آﺋﻮس ﺳﭙﺲ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﺧﻠﺴﻪﺷﺎن ﻣﻲزﻳﺴﺖ ﺑﻴﺪار ﮔﺸﺖ و ﻧَﻔَﺲزﻧﺎن ﺑﺮ ﻧﻔﺴﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻄﻠﻮب‬
‫دﮔﺮﺑﺎره در زﻣﺎن ﺧﻠﺴﻪ ﻣﺘﻨﺎﺳﺦ ﮔﺮدد؛ رﺿﺎﻳﻲ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻳﻚ! ﻣﺎ اﻛﻨﻮن ﻣﻔﺘﺮَقاﻳﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎ ﺑﺎور‬
‫اﺻﻴﻞ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‪ ،‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ دوﺑﺎره ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎور‪ ،‬ﻫﻢزﻣﺎن ﺑﺎ ﻣﻴﻞ؛ ﺑﺎ ﻣﻮازي آن ﻣﻲﮔﺮدد و دوﮔﺎﻧﮕﻲ‬
‫ﻣﻮﻗﻮف ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻠﺴﻪ ﺑﺎ ﺧﺴﻠﻪ درﮔﺬﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻦ‪ ،‬ﻓﻀﺎﻳﻲ ﻣﻲﮔﺮدد – ﻣﻘﺼﻮدﻫﺎي ﺣﻮاﺳﻲ‬
‫ﺑﺮاي ﻣﺘﻔﺎوت ﻣﺘﺼﻮر ﺷﺪن و واﻛﻨﺶ ﻧﺸﺎن دادن ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﻫﻴﭻ اﻧﺴﺎﻧﻲ در ﺧﻠﺴﻪ‪ ،‬ارادهاي‬
‫ﺑﻴﺶ از ﺑﺬﻟﻪﮔﻮﻳﻲ ﻧﺪارد‪ :‬ﺧﻮد را از ﻋﻴﺎن ﻧﻤﻮدن ﺑﺬر ﺣﻴﺎﺗﺖ ﺑﺎز دار‪ «.‬آﺋﻮس از ﺗﺨﺘﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ –‬
‫ﺷﻤﺸﻴﺮش را ﺑﻪ ﻛﻨﺎري اﻓﻜﻨﺪ و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮداﺷﺖ‪» :‬اﻛﻨﻮن ﺑﻪ ﻗﺼﺪ واﻗﻌﻴﺖ!«‬
‫ﻛﺘﺎب ﻟﺬت‬
‫‪59‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻟﺬت‬

‫ﻛﺘﺎب ﻟﺬت )ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ(‪ ،‬رواﻧﺸﻨﺎﺳﻲ ﺧﻠﺴﻪ‬

 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪60‬‬

‫ﺗﻌﺎرﻳﻒ‬
‫ﻛﻠﻤﺎت ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺬﻫﺐ‪ ،‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬اﺧﻼﻗﻴﺎت‪ ،‬زن و ﻏﻴﺮه )ﻛﻪ اَﺷﻜﺎﻟﻲ از ﺑﺎور ﻫﺴﺘﻨﺪ( ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﻴﺎنﻛﻨﻨﺪه‬
‫»ﻃﺮق« ﻣﺨﺘﻠﻒ در ﻛﻨﺘﺮل و اﺑﺮاز ﻣﻴﻞ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ :‬ﻣﻔﻬﻮﻣﻲ از ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺗﺮس در ﻳﻚ ﺷﻜﻞ‬
‫ﻳﺎ ﺷﻜﻠﻲ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ اﺳﺎرت ﺑﻪ ﺑﺎر آورد ‪ -‬ﻣﺤﺪودهﻫﺎي ﻣﺘﺼﻮر؛ ﺑﺴﻂ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﻛﻪ وﺟﺒﻲ‬
‫ﮔﺰافﺑﻬﺎ ﺑﻪ ﻗﺎﻣﺘﻤﺎن اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ :‬دﻳﮕﺮ ﻧﻪ‪.‬‬

‫ﻛﻴﺎ‪ :‬آزادي ﻣﻄﻠﻖ ﻛﻪ آزاد ﺑﻮدن ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻲ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ »واﻗﻌﻴﺖ« ﺑﺎﺷﺪ و در ﻫﺮ زﻣﺎن آزاد‪:‬‬
‫ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ آزادي ﻳﺎ »ﻃﺮق« ﺑﺎﻟﻘﻮه ﻳﺎ ﻋﻴﺎن ﻧﻴﺴﺖ )ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ اﻣﻜﺎن ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﺎﺷﺪ(‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ‬
‫ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺿﻤﻴﺮي ﻛﻪ در درﻳﺎﻓﺖ آن آزاد اﺳﺖ؛ ﺑﺎ آزاد ﺑﻮدن از ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ آن و ﺑﺎ ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺘﻦ‪.‬‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﻛﻤﺘﺮ از آن )ﻛﻴﺎ( ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد ﻛﻤﺘﺮ ﻣﺒﻬﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪ ،‬ﺗﻜﺎﻣﻞ ﺑﺎ ﺗﻨﺒﻴﻬﺎﺗﻲ ﻫﻮﻟﻨﺎك ﻣﻲ‪-‬‬
‫آﻣﻮزاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزي‪ ،‬واﻗﻌﻴﺖ ﻏﺎﻳﻲ اﺳﺖ اﻣﺎ ﻧﻪ آزاديِ ﻏﺎﻳﻲ از ﺗﻜﺎﻣﻞ‪.‬‬

‫ﻓﻀﻴﻠﺖ‪ :‬ﻫﻨﺮ اﺻﻴﻞ‬

‫ﺗﻘﺼﻴﺮ‪ :‬ﺗﺮس‪ ،‬ﺑﺎور‪ ،‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻛﻨﺘﺮل‪ ،‬ﻋﻠﻢ و ﻣﺸﺎﺑﻪ آن‪.‬‬

‫ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ‪ :‬وﺿﻌﻲ ذﻫﻨﻲ‪ ،‬ﺣﺎل ﻳﺎ وﺿﻌﻴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ اﺣﺴﺎس ﺧﻨﺪه ﻛﻪ اﺻﻞ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪه‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ درك ﺑﻬﺎي ﺿﻤﻴﺮ ﻳﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ ﺟﻬﺎﻧﻲ را در روا داﻧﺴﺘﻦِ درﺑﺮﮔﻴﺮي ﭘﻴﺶ از ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزي روا ﻣﻲ‪-‬‬
‫دارد‪.‬‬

‫ﻓﺮﺳﻮدﮔﻲ‪ :‬وﺿﻌﻴﺖ ﺧﻼﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﻳﻚ ﻣﻴﻞ از ﻃﺮﻳﻖ اﺗﻼف در زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﺎل ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﻴﻞ‬
‫ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻌﻨﻲ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ذﻫﻦ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻋﺪم ارﺿﺎي آن ﻣﻴﻞ درﮔﻴﺮ اﺳﺖ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل‬
‫ﻣﻔﺮي اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ رﺑﻮدن و ﻣﺎﻧﺪن در اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺧﻼ ﻣﻨﺘﺞ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻠﻘﻴﻦِ ﻇﺮﻳﻒ‪ ‬ﺳﻴﮕﻴﻞ ﺣﺴﺎس اﺳﺖ‪.‬‬

‫ادﻳﺎن و اﻓﺮاس ﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﺑﺰارﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ‬

‫ﺳﻮي ﻟﺬت‪ ،‬آزادي و ﻗﺪرت‬

‫ﭼﻪ ﭼﻴﺰ وﺟﻮد دارد ﺑﺮاي ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺰ ﻧﻔﺲ؟ و ﻧﻔﺲ ﻧﻔﻲ ﺗﻤﺎﻣﻴﺖ اﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ واﻗﻌﻴﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ‬
‫اﻧﺴﺎن ﻫﻴﭻ زﻣﺎن ﻧﻔﺲ را ﻧﺪﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ آﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎور دارﻳﻢ و آﻧﭽﻪ ﻛﻪ در ﻓﺮاﻳﻨﺪي از زﻣﺎن در ﻣﻔﻬﻮم‪-‬‬
‫ﺳﺎزي دﻻﻟﺖ دارد‪ .‬ﺧﻠﻘﺖ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ اﻳﻦ اﺳﺎرت ﺑﻪ ﺿﺎﺑﻄﻪ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬

‫اﻋﻤﺎل‪ ،‬ﺑﻴﺎن ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻣﺤﺼﻮر در ﺑﺎور ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ذاﺗﻲ ﺑﻮدﻧﺸﺎن ﭘﻮﺷﻴﺪه اﺳﺖ؛ ﻋﻤﻠﻜﺮدﺷﺎن ﻏﻴﺮﻣﺴﺘﻘﻴﻢ؛ و ﺑﻪ‬
‫ﺳﻬﻮﻟﺖ درونﻧﮕﺮي را اﻏﻮا ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺤﺼﻮل ﻋﻤﻞ دوﮔﺎﻧﻪ اﺳﺖ؛ ﺑﻬﺸﺖ ﻳﺎ ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬ﻳﮕﺎﻧﮕﻲﺷﺎن ﻳﺎ ﻫﻴﭻ‬
 ‫‪61‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻟﺬت‬

‫ﺑﻮدﻧﺸﺎن )ﺑﺮزخ ﻳﺎ ﺑﻲ ﺗﻔﺎوﺗﻲ(‪ .‬در ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻴﻞ ﺑﻪ زن وﺟﻮد دارد‪ .‬در ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻴﻞ‪ ،‬ﺷﺪﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮزخ ﺗﻮﻗﻊ‬
‫ﺗﺎﺧﻴﺮ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻲﺗﻔﺎوﺗﻲ‪ ،‬ﻧﺎاﻣﻴﺪي ﺗﺎ ﺗﺮﻣﻴﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮاﺳﺘﻲ آﻧﺎن ﻳﻜﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺸﺎﺑﻪ‪ .‬ﻟﺬتﺟﻮي‬
‫ﻓﺮزاﻧﻪ‪ ،‬ﻛﻪ درﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ آﻧﻬﺎ »درﺟﺎت ﻣﺘﻔﺎوت ﻣﻴﻞ« ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻄﻠﻮب ﻧﻤﻲﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻓﻀﻴﻠﺖ و ﺗﻘﺼﻴﺮ‬
‫را ﻫﺮ دو واﻣﻲﻧﻬﺪ و ﻛﻴﺎﻳﻲ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﻲﺗﺎزاﻧﺪ ﻣﻴﻠﺶ را و ﻣﻲﮔﺬرد از اﻗﻴﺎﻧﻮس اﺻﻞ دوﮔﺎﻧﻪ و ﺑﻪ ﻋﺸﻖ‬
‫ﻧﻔﺲ ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻲﮔﺮدد‪.‬‬

‫ادﻳﺎن ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺑﻲﻇﺮﻓﻴﺘﻲاﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺨﻴﻞﻫﺎي ﺗﺮس‪ ،‬روﻛﺶ ﺧﺮاﻓﺎت‪ ،‬ﻛﻪ ﺗﻨﺎﻗﺾ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪ ،1‬در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ‬
‫اﻏﻠﺐ ﭘﻴﺮاﺳﺖﻫﺎي ﻛﻨﺪذﻫﻨﻲ‪ .‬ﭼﻨﺎن ﻓﻀﻴﻠﺘﻲ در ﻣﻔﻬﻮم ﺑﺮاي ﺗﻌﺎﻟﻲ ﻟﺬﺗﻲ ﺧﻔﻴﻒ؛ ﺧﻮد از ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﻌﺎف‬
‫ﻛﻦ و ﺑﻬﺎﻧﻪاي آر ‪ -‬ﻫﻤﮕﻲ ﻣﺮاﺳﻢاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺎن ﻳﻚ ﺧﻴﻤﻪﺷﺐﺑﺎزي ﺑﺮ ﺗﺮسِ ﺣﺎﻛﻢ‪ .‬ﺑﻠﻪ! آﻧﭽﻪ در ﻣﺬﻫﺒﻴ‪‬ﺘﺖ‬
‫ﻣﻘﺪر داﺷﺘﻪاي‪ ،‬ﻫﻤﺎن رﻧﺠﺖ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻮ ﻣﺘﺼﻮر ﺑﺎﺷﺪ! دورﻧﻤﺎ ﺧﺮم ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﻮزاﻧﺪهاي! ﻓﻄﺮي‬
‫ﮔﺸﺘﻪ و ﺟﺴﻤﺖ ﺣﺴﺎس اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺮﺧﻲ ﻣﻔﻬﻮم اﻳﻤﺎن را ﮔﺮاﻣﻲ ﻣﻲﺷﻤﺎرﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎور داﺷﺘﻦ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﻧﺪ )ﻳﺎ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ(‪ ،‬ﺑﺮ ﻫﺮ ﭼﻪ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ آﻧﭽﻨﺎن اﺛﺒﺎتﭘﺬﻳﺮ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪﺷﺎن‪ ،‬ﺗﺎ ﻛﻪ اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ از ﻧﺎﺑﺎوري آن ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻲﻇﺮﻓﻴﺘﻲ ﻳﺎ‬
‫ﺑﻲاﻫﻤﻴﺘﻲ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﮔﺮدد ﺗﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺗﻘﻮﻳﺖ ﮔﺮدد؛ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺻﻮري‪» ،‬ﺣﻔﺎﻇﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ« اﻣﺎ ﺿﺮوري را‬
‫ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻤﻲدﻫﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﭘﻴﺸﻴﻦ را در ازاي ﭘﺴﻴﻦ رﻫﺎ ﻛﻦ‪ .‬اﻳﻦ ﺿﺎﺑﻄﻪي ﻓﺮﻳﺐ اﺳﺖ و اﻳﺸﺎن ﻓﺮﻳﺐ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﺧﻮرﻧﺪ؛ ﻧﻔﻲ ﻣﻘﺼﻮدﺷﺎن‪ .‬اﻳﻤﺎن اﻧﻜﺎر اﺳﺖ؛ ﻳﺎ اﺳﺘﻌﺎرهي ﺣﻤﺎﻗﺖ؛ از اﻳﻦ رو ﻫﻤﻮاره ﻣﺮدود ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﺮاي‬
‫اﻳﻤﻦﺗﺮ ﻛﺮدن اﺳﺎرت ﺧﻮد‪ ،‬دوﻟﺘﻬﺎ دﻳﻦ را در ﺣﻠﻖ ﺑﺮدﮔﺎﻧﺸﺎن ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲﻓﺸﺎرﻧﺪ و ﻫﻤﻮاره ﻣﻮﻓﻖ اﺳﺖ؛‬
‫آﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ از آن ﻣﻲﮔﺮﻳﺰﻧﺪ اﻧﺪكاﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻋﺰﺗﺸﺎن اﻛﺒﺮ اﺳﺖ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻛﻪ اﻳﻤﺎن ﻣ‪‬ﺮَد‪» ،‬ﻧﻔﺲ« ﺑﺮ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫آﻣﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮاﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮ اﺑﻠﻪاﻧﺪ‪ ،‬آن ﺧﺎﻃﺮه را ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﺼﻮري از ﺧﻮدﺷﺎن اﺳﺖ ﻣﺨﻔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﺗﺎﺑﻊ ﻗﺎﻧﻮن‪ .‬آﻧﮕﺎه اﻳﻦ ﺟﺎه اﻳﻤﺎن؛ آﻳﺎ اﻳﻦ ﻣﻴﺰان ﻣﻄﻠﻮب اﺳﺖ؟ ﺷﺨﺼﺎً ﻫﻨﻮز ﻣﺮدي را ﻧﺪﻳﺪهام‬
‫ﻛﻪ ﻫﻢاﻛﻨﻮن ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫دﻳﮕﺮان دﮔﺮﺑﺎر‪ ،‬و آﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر داﻧﺶ دارﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ دﻗﻴﻘﺎً ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ »ﺑﺎور« ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻳﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻃﺒﻴﻌﻲ و ﺑﺎور ﻣﻮﺟﻮد ﺿﺪﻳﺖ دارد ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦِ »ﻣﻦ ﺑﺎور دارم«‬
‫ﻧﻴﺴﺖ؛ اﻳﻦ ﻫﻨﺮ ﻣﺪﺗﻬﺎﺳﺖ ﻣﻔﻘﻮد ﺷﺪه‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺣﺘﻲ ﻫﻤﺎن زﻣﺎن ﻛﻪ دﻫﺎن ﭘﺮ از ﻣﺒﺎﺣﺜﻪﺷﺎن را ﺑﺎز ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‬
‫ﻣﻨﻘﻴﺪﺗﺮﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺮدرﮔﻤﻲ و ﺣﻮاس ﭘﺮﺗﻲ؛ ﺑﺪون ﻗﺪرت و ﻧﺎﺧﺮﺳﻨﺪ ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﺧﻮد را ﻣﻨﺘﺸﺮ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻛﺴﺐ ﻗﻮه اﻗﻨﺎع ﺑﺎﻳﺪ اﺻﻮل ﻋﻘﺎﻳﺪي ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻨﺪ و ﻣ‪‬ﻨﺸﻲ ﻛﻪ اﻣﻜﺎن را ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻲﺷﻮد‪ ...‬ﺑﺎ اﺷﺮاق‬
‫داﻧﺸﺸﺎن اﻳﺸﺎن در ﺣﺼﻮل ﻣﺘﻨﺰّل ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﺗﺒﺎه ﺷﺪنِ آﻧﺎن را ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺗﻔﺎﺻﻴﻠﺸﺎن ﻧﻈﺎره ﻧﻜﺮدهاﻳﻢ؟ ﺑﻪ‬
‫درﺳﺘﻲ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﻳﺎ اﻛﺘﺴﺎب ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮد؛ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻫﻴﭽﻜﺪام ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ داﻧﺸﺶ را‬
‫ﺗﻮﺿﻴﺢ دﻫﺪ ﻣﮕﺮ در ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻴﺎز ﺗﺼﻮرِ ﻧﺒﻮدﻣﺎن ﺑﻪ ﭼﻪ رو اﺳﺖ؟‬

‫‪ 1‬ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﻤﻮاره در ﺑﻬﺸﺖ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻗﺎدرِ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ادراك ﻣﻔﻬﻮم ﺧﻮد را ﺗﺠﻠﻲ ﻣﻲدﻫﺪ ﻳﺎ ﻧﻔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪ -‬اﻧﺘﺤﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﻏﻴﺮه‪.‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪62‬‬

‫ﻋﺎرف ﺑﺎش‬
‫دﻳﮕﺮان ﺑﻪ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺑﺎور دارﻧﺪ‪ ...‬آﻳﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﮕﻲﺷﺎن ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ از آن ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻧﻔﻲ ﺷﻮد؟ ﺑﮕﺬار ﺑﻨﻴﺎد‪‬‬
‫اﻧﺠﻴﻠﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آه‪ ،‬ﺗﻮﻳﻲ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲ دﻳﮕﺮان را ﻣﻲزﻳﻲ! ﺗﺎ ﻣﻴﻞ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ارﺿﺎ ﻧﻤﻲﮔﺮدد‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ در‬
‫اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ‪ .‬ﻧﻴﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﻴﺮ )اﮔﺮ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﻧﻴﺎزي( ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻃﺮﻳﻖ ﻓﺮﺳﻮدﮔﻲ‪ ،‬و ﺑﺎ آن ﻣﻴﻠﺖ را ﺑﻪ دﺳﺖ‬
‫ﺧﻮاﻫﻲ آورد‪.‬‬

‫ﺑﺮﺧﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻲﻛﻮﺷﻨﺪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ادﻳﺎن ﻣﺘﻔﺎوت را ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪ؛ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺑﺪان وﺳﻴﻠﻪ اﻣﻜﺎن وﻫﻤﻲ ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ را‬
‫اﺛﺒﺎت ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ آﻧﻜﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻨﺪ ‪ -‬ﻳﺎ اﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎن‪ 1‬ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺧﻄﺎب ﺗﻤﺴﺨﺮش ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﺑﺮاي ﭼﻘﺪر‬
‫اﻳﺸﺎن ﺣﺴﺮت ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ! اﻳﺸﺎن از ﺗﻀﺎدي ﺑﻴﺶ از ﻧﺎروﺷﻦﺑﻴﻦ رﻧﺞ ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ اﻏﻔﺎل ﺗﺮﺳﺸﺎن‬
‫را ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻲﻧﺎﻣﻨﺪ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺷﺒﺎﻫﺖ و ﺟﻮﻫﺮ ادﻳﺎن را‪ ،‬ﻓﻘﺮ ﺗﺨﻴﻞ و ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻣﺬﻫﺐ را‬
‫ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺗﻔﺎوت ذاﺗﻲ ادﻳﺎن ﻧﺸﺎن داده ﺷﻮد‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ داﻧﺴﺘﻦ آن ﺑﻪ روﺷﻬﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﺑﺎﺷﺪ؛ آﻳﺎ ﻫﺪف اﻳﺸﺎن ﻓﺮﻳﺐ و ﺣﻜﻤﺮاﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ آﻧﮕﺎه‪ ،‬در ﺣﺼﻮل ﻣﺘﻌﺎﻟﻲ‪ ،‬ﺧﺪا و ﻣﺬﻫﺐ ﺟﺎﻳﻲ‬
‫ﻧﻤﻲﺑﺎﻳﺴﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮﺧﻲ‪ ،‬اﺻﻄﻼﺣﺎً ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬را ﻣﻲﺳﺘﺎﻳﻨﺪ؛ اﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻇﺮﻓﻬﺎ ﺑﺮاي آن در ﻧﻈﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ واﺑﺴﺘﮕﻲ‬
‫آن‪ ،‬راﺑﻄﻪ و ﺗﻨﺎﻗﻀﺶ را اﺛﺒﺎت ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؛ ﻧﻐﻤﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ و وﻫﻢ‪ .‬ﺗﻨﺎﻗﺾ »ﺣﻘﻴﻘﺖ« ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻦ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﺮاي ﻣﺪﺗﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻣﻲﮔﺮدد و ﺗﻠﻮﻳﺤﺶ‬
‫»ﻏﻴﺮﺿﺮوري« را ﻣﻦ ﺑﻨﻴﺎﻳﻦ آﻣﻮزهام ﻗﺮار ﻣﻲدﻫﻢ‪ .‬اﺟﺎزه دﻫﻴﺪ ﻣﻮﺿﻮع ﺗﺎﻣﻞ را ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻴﻢ‪» :‬ﺣﻘﻴﻘﺖ« ﻗﺎﺑﻞ‬
‫ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ ﻗﺎﺑﻞ اﻧﻜﺎر ﻧﻴﺴﺖ و ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ اﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ اﺳﺖ‪ ،‬در‬
‫ﻫﺮ ﺷﺮاﻳﻂ؛ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪون ﻣﻨﻀﻤﺎت‪ ،‬ﻛﺎﻣﻞ‪.‬‬

‫دﻳﮕﺮان ﺟﺎدوي آﻳﻴﻨﻲ را ﻣﻲﺳﺘﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬و ﮔﻤﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻠﺴﻪاي ﻋﻈﻴﻢ ﺗﻦ دردادهاﻧﺪ! ﺗﻴﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻬﺎﻳﻤﺎن‬
‫ﺷﻠﻮﻏﻨﺪ‪ ،‬ﺻﺤﻨﻪ ﻟﺒﺮﻳﺰ اﺳﺖ! آﻳﺎ ﺑﺎ ﻧﻤﺎدﭘﺮدازي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﺎدﭘﺮداز ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ؟ ﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻲ ﺗﺎج ﮔﺬاردم‪،‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺎه ﺷﻮم؟ ﻳﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺪف اﻧﺰﺟﺎر ﻳﺎ ﺗﺮﺣﻢ ﺑﺎﺷﻢ؟ اﻳﻦ ﺟﺎدوﮔﺮان ﻛﻪ ﻋﺪم ﺻﻤﻴﻤﻴﺘﺸﺎن‪ ،‬اﻣﻨﻴﺘﺸﺎن‬
‫اﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻴﻚﭘﻮﺷﺎن ﺑﻴﻜﺎر ﻓﺎﺣﺸﻪﺧﺎﻧﻪﻫﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺟﺎدو ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻓﺮد ﺑﺮاي ﺟﻠﺐ‬
‫ﺑﺪون درﺧﻮاﺳﺖ؛ آﻳﻴﻦ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻲﺗﻜﻠﻒ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻓﺮاﺳﺶ ﻧﻔﻲ دﻳﮕﺮان‪ .‬اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ و‬
‫ﻛﻴﺶ آﻣﻮزﺷﺸﺎن را ﻛﻪ ﺗﺮس از ﻧﻮر ﺧﻮدﺷﺎن را ﻣﻲآﻣﻮزاﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮنآﺷﺎﻣﺎن‪ ،‬در ﺟﺬاﺑﻴﺘﺸﺎن ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮد‪‬‬
‫ﺷﭙﺶاﻧﺪ‪ .‬اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن ﺑﻲﻇﺮﻓﻴﺘﻴﺸﺎن را اﺛﺒﺎت ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﺟﺎدوﻳﻲ ﻧﺪارﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮل را ﺗﺸﺪﻳﺪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻟﺬت ﻳﻚ‬
‫ﺑﭽﻪ ﻳﺎ ﻳﻚ ﻓﺮد ﺳﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺪام ﻟﺬت ﻳﺎ ﺧﺮدي از اﻳﺸﺎن ﺑﺮﻧﻤﻲاﻧﮕﻴﺰاﻧﺪ‪ .‬روشﻫﺎﻳﺸﺎن ﺑﺮ ﻣﺮداب ﺗﺨﻴﻞ و‬
‫آﺷﻮب ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﺘﻜﻲ اﺳﺖ‪ ،‬داﻧﺸﺸﺎن ﺑﺎ اﻧﻄﺒﺎق ﻛﻤﺘﺮي ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﻔﺘﺎر ﺑﺮاي ﻏﺬاﻳﺶ ﻛﺴﺐ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ آﻧﺎن از ﭘﺴﺖﺗﺮﻳﻦِ ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﻛﻤﺘﺮ آزادﻧﺪ و رﺿﺎﻳﺘﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻤﻲآورﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺤﻜﻮم در‬

‫‪ 1‬اﺷﺎره ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ]م‪[.‬‬

 ‫‪63‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻟﺬت‬

‫ﻓﺮﺑﻪﮔﻲ ﻣﻨﺰﺟﺮ ﻛﻨﻨﺪه ﺧﻮد‪ ،‬ﭘﻮﭼﻲ ﻗﺪرﺗﺸﺎن‪ ،‬ﺑﺪون ﺣﺘﻲ ﺟﺎدوي دﻟﺮﺑﺎﻳﻲ ﻳﺎ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺷﺨﺼﻲ؛ در ﺑﺪﻣﺰاﺟﻲ‬
‫ﻣﻬﺎﺟﻢاﻧﺪ و ﺑﺮاي آﮔﻬﻲ ﺗﺠﺎري‪ ،‬دﻻل‪ .‬آزادي اﻧﺮژي ﺑﺎ اﺳﺎرت آن ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻤﻲآﻳﺪ و ﻗﺪرت ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺎ‬
‫ﻣﺘﻼﺷﻲ ﺷﺪن‪ .‬آﻳﺎ ﺑﺪﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻧﺮژي ﻣﺎ )ﻳﺎ ﻗﻀﻴﻪ ذﻫﻦ( ﻫﻢاﻛﻨﻮن ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ اﺳﻴﺮ و ﻣﻘﺴﻮم‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮاي ﺟﺎدو؟‬

‫ﺑﺮﺧﻲ ﺑﺎور دارﻧﺪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﻤﺎدﻳﻦ اﺳﺖ و ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ اﺳﺘﻨﺴﺎخ ﮔﺮدد و ﻣﻜﺘﻮم را ﺗﻮﺿﻴﺢ دﻫﺪ‪،‬‬
‫اﻣﺎ در ﻣﻮرد ﭼﻪ‪ ،‬اﻳﺸﺎن ﻧﻤﻲداﻧﻨﺪ‪) .‬ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻋﻈﻴﻢ روﺣﺎﻧﻲ؟( ﭘﺲ ﻃﺮح اﺳﺘﻌﺎره‪ ،‬اﻏﺘﺸﺎش ﻣﺤﺘﺎﻃﺎﻧﻪ ﺑﺪﻳﻬﻲ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﭘﻨﻬﺎن را ﻣﻲﺳﺎزد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻏﻴﺮﺿﺮوري‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺟﺬاب‪ ،‬آﻳﺎ ﻣﻨﺰﺟﺮﻛﻨﻨﺪه ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫)ﻓﻴﻞ ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﺑﺰرگ اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ؛ ﺧﻮك ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﺮاﻫﺖآﻣﻴﺰ ﺧﻮشﺳﻠﻴﻘﮕﻲ ﻣﺎ را‬
‫ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ (.‬اﮔﺮ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن در ﻧﻈﺮ ﻧﻮﻛﺮش ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﻋﺎرف ﻛﻤﺘﺮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ در‬
‫ﻧﻈﺮ ﻛﻨﺠﻜﺎو ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻤﺎﻧﺪ؛ ﺷﺒﺎﻫﺖ‪ ،‬ﺗﻘﻠﻴﺪ را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﭘﺲ از آﻧﻜﻪ ﺻﺪاﻗﺘﺖ را ﻧﺸﺎن دادي‪ ،‬ﻣﻌﻨﺎﻳﺖ را‬
‫ﺗﺰﺋﻴﻦ ﻛﻦ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ )ﺑﻪ ﻋﻨﻮان واﻗﻌﻴﺖ(‪ .‬ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺳﺎده ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ اﻏﺘﺸﺎش‬
‫]رﻫﻨﻤﻮن[ ﺑﻪ اﺑﻬﺎم ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻧﻤﺎدﮔﺮاﻳﻲ ﺧﺎﻟﺺ‪ ،‬ﺧﻮد ﺗﻤﺎﻣﻲ آن اﺣﺘﻤﺎﻻت ﻳﻚ ﻃﺮح ﻋﺎرﻓﺎﻧﻪ را در ﺑﺮ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﮔﻴﺮد‪ .‬ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺧﻮد را در ﻋﺮف ﺑﺮﮔﻴﺮ و ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ را ﺷﺎﻣﻞ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ دروغ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﺪ؛ ﻫﻴﭻ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪاي ﻫﺮﮔﺰ‬
‫ﻏﺎﻟﺐ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻨﺎﺳﺐ ﻛﺎﻣﻞ‪ ،‬ﺑﻪ اﺑﺪاﻟﻲ اﺷﺎره ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ و آﻧﭽﻪ ﺑﻲاﺳﺘﻔﺎده ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺒﺎه ﻣﻲﮔﺮدد‪.‬‬

‫آﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﻤﺎدﮔﺮاﻳﻲ ﻣﺪرن را ﭘﺲ ﻣﻲزﻧﻨﺪ‪ 1‬و ﺧﻴﻠﻲ زود ﺑﻪ ﺣﺮﻳﻤﻲ ﭘﻮچ ﻣﻲرﺳﻨﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺑﺎ اﻗﺘﺒﺎس‬
‫ﺳﻨﺘﻲ ﺑﺪون ﻋﻠﻢ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ را ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﻲآورﻧﺪ‪ 2‬و )ﮔﺎه( ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻗﺮارداري ﻧﻤﺎدﮔﺮاﻳﻲ ﻳﺎ ﺷﺎﻧﺲ ﺣﻤﺎﻗﺘﻲ‬
‫ﺣﻔﻆﺷﺪه را؛ و ﺑﺎ اﺳﺘﻨﺒﺎط اﻣﺮوزي‪ ،‬ﻧﻤﺎدﮔﺮاﻳﻲ اﻳﺸﺎن آﺷﻮبﻧﺎك و ﺑﻲﻣﻌﻨﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻦ ﺗﺮﺟﻤﺎن‬
‫اﺑﺘﺪاﻳﻲ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻧﻤﺎدﻫﺎي ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻲ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ اﻳﻦ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ در اراﻳﻪ ﺑﻲﻗﻮﺗﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻴﺶ ﻣﻲروﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻮدﻛﺎن داﻧﺎﺗﺮﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺮاﻛﻢ ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ ﺗﺒﺎهﺷﺪه‪ ،‬ﺟﻤﻊﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎ ﺑﻴﻤﺎري ﻃﻤﻊ‪ ،‬آﻳﺎ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﺷﺎﻧﺲ ﺧﻴﺮ اﺳﺖ؟‬
‫ﺑﺎ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻣﻬﻤﻞ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺳﻨﺖ را ﺑﺎ دﻳﺪن ﻗﺎﺑﻠﻴﺖﻫﺎي ﺧﻮد و ﭼﻴﺰﻫﺎي ﻣﺪرن‪ ،‬ﺑﺪون ﺗﻌﺼﺐ‬
‫ﺑﻴﺎﻣﻮز‪.‬‬

‫ﺑﺮﺧﻲ ﺑﺎور در دﺳﺘﻮرات ﻧﻈﺮي اﺧﻼﻗﻲ را ﻣﻲﺳﺘﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ذاﺗﺎً و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ از آن ﺳﺮﭘﻴﭽﻲ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﻫﺮﮔﺰ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮدﺷﺎن ﻧﻤﻲرﺳﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ در اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺘﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺻﺤﻴﺢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻖ در ﺣﻜﻤﺮاﻧﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﻛﻨﻨﺪ و ﺳﻼﻣﺖ ﺗﺮﻳﻦ‪ ،‬ﻋﺎﻗﻞﺗﺮﻳﻦ و ﻧﻔﺲﺧﺮﺳﻨﺪﺗﺮﻳﻨﺸﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻧﻔﻲ اﻓﺮاس ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﻮد‪،‬‬
‫اﻳﺸﺎن ﺧﺸﻨﻮدي ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻠﻲ ﻛﺴﺐ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﻣﺎل ﻣﻦ ﻛﺎﻣﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﮕﺬار اﻳﻨﺠﺎ درﻧﮓ ﻛﻨﺪ‪ ،‬او‬

‫ﺗﻤﺎﻣﻲ وﺳﺎﻳﻞ اﻧﺘﻘﺎل‪ ،‬ﻣﺎﺷﻴﻦآﻻت‪ ،‬دوﻟﺖﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻮﺳﺴﺎت و ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ذاﺗﺎً ﻣﺪرن‪ ،‬ﻧﻤﺎدﮔﺮاﻳﻲ ﺿﺮوري ﻛﺎرﻫﺎي ذﻫﻨﻲ ﻣﺎﺳﺖ؛ ﻏﻴﺮه‪.‬‬ ‫‪1‬‬

‫ﻧﻤﺎد ﻋﺪاﻟﺖ در ﻧﺰد روﻣﻲﻫﺎ ﻧﻤﺎدﮔﺮاﻳﻲ اﻟﻬﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻳﺎ ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﺎ؛ ﺣﺪاﻗﻞ ﻧﻪ ﻟﺰوﻣﺎً ﻳﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻً‪ .‬ﻧﻴﺮوي ﺣﻴﺎﺗﻲ دﻗﻴﻘﺎً ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ آب‬ ‫‪2‬‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ‪ -‬و ﻣﺎ ﻫﻢ درﺧﺖ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ؛ آﻧﭽﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎً ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ در ﺟﺎﻳﻲ ﻓﺮاﻣﻮشﺷﺪه ﺷﺎﻣﻞ درﺧﺘﺎن ﻧﻴﺰ ﺷﻮد‪ ،‬در‬
‫ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ در ﻛﺎر ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻴﺎنﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪64‬‬

‫ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻛﺎر ﻋﻈﻴﻢ ﻗﻮي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬در آزادي ﮔﻢ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺘﺎن را ﺑﻲﺑﺎﻛﺎﻧﻪ آﻣﺎده ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ اي‬
‫زﺑﻮﻧﺎن!‬

‫دﻳﮕﺮان ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ داﻧﺶ‪ ،‬ﺟﺎوﻳﺪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ وﻫﻢ ﺟﺎوﻳﺪ ﻳﺎدﮔﻴﺮي اﺳﺖ ‪ -‬در ﻓﺮﻣﺎن ﻳﺎدﮔﻴﺮي ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از‬
‫اﻳﻦ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻴﻢ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً از ﺧﻮد ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﻢ »ﭼﮕﻮﻧﻪ«‪ ،‬ﺣﻤﺎﻗﺖ را اﻟﻘﺎ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ؛ ﺑﺪون اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮم‪،‬‬
‫ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺪاﻧﻴﻢ و اﻧﺠﺎم دﻫﻴﻢ؟ دﻳﮕﺮان ]ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻈﺮ را دارﻧﺪ[ در ﻣﻮرد ﺗﻤﺮﻛﺰ؛ آزادﺗﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬
‫ﻛﺮد‪ ،‬ذﻫﻦِ ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎز ﻗﺎﻧﻮن‪ ،‬اﺳﺎرت اﺳﺖ‪ .‬رﺳﻴﺪه ﺑﻪ آن‪ ،‬ﻋﺪم ﺗﻤﺮﻛﺰ ﺧﻮاﻫﻲ ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬اﻓﺘﺮاق از ﻫﻤﻪ‬
‫ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻳﻜﻲ‪ ،‬رﻫﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ اﻏﻨﺎي ﺗﺨﻴﻠﻲ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻏﻀﺐ ﺧﻠﻘﺖ‪ .‬دﻳﮕﺮان ﻫﻤﭽﻨﺎن ]ﻣﻲ‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ[ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﺠﻠﻲ روح اﻟﻬﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ اﻧﻮار ﺧﻮرﺷﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺲ از آن ﻧﻴﺎز رﻫﺎﻳﻲ؟ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎ‬
‫اﻟﺘﺰام از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزﻳﺸﺎن و ﺑﺎور ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزي را ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﻴﻢ ﻳﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮش دﻫﻴﻢ و‬
‫ﺑﺎور را ﺧﺎﻟﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫اﻳﻦ اﻓﺮاسﻫﺎ و ﺑﺴﻴﺎري دﻳﮕﺮ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻦ ﺟﺎوداﻧﮕﺮانِ ﮔﻨﺎه و وﻫﻢ اﻋﻼن ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻳﻚ و ﻫﻤﻪ ﺑﺮ‬
‫دﻻﻟﺘﻲ آﺷﻔﺘﻪ واﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺒﻬﻢﺳﺎز‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ از دوﮔﺎﻧﮕﻲ آﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮاي ﻟﺬﺗﺸﺎن ﻧﻤﻮ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺛﻤﺮه اﻋﻤﺎل و ﻟﺬتﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬در ﺗﺮس‪ ،‬ﺧﻮن داغ ﻗﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‬
‫ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ در اﻓﺮاﺳﻬﺎي ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻔﺎوت‪ .‬آﻧﻬﺎ از اﺻﻞِ دوﮔﺎﻧﻪ اﻧﺪ؛ ﻟﺰوﻣﺎً اﻏﺘﺸﺎﺷﺎﺗﻲ ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‪ .‬آﻧﻬﺎ‬
‫ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ داروﻫﺎ و ﭼﺎﻗﻮي ﺟﺮاح ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺣﺪاﻛﺜﺮ ﺗﺎﺛﻴﺮي را ﺣﺬف ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻋﻠﺖ ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ‬
‫)ﻗﺎﻧﻮن( را ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﺪاده ﻳﺎ ﺣﺬف ﻧﻤﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪» .‬اوه‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮﻳﻲ ﻣﺤﻴﻂ راﻛﺪ«‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺣﻘﻪ ﺑﺎزﻳﺴﺖ‪ :‬اﻳﻦ‬
‫ادﻳﺎن ﻛﻪ ﻧﻔﺲ وﺟﻮدﺷﺎن ﺑﺮ ﺷﻜﺴﺘﺸﺎن واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬آﻧﭽﻨﺎن ﻟﺒﺮﻳﺰ از ﻧﻜﺒﺖاﻧﺪ و ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت ﻣﺘﻜﺜﺮ دارﻧﺪ‪ ،‬آﻧﭽﻨﺎن ﻣﻤﻠﻮ از ﺑﺤﺚ ﻛﻪ ﺷﺮ‪ ،‬آﻧﭽﻨﺎن ﭘﻮﺷﻴﺪه از ﻏﻴﺮﺿﺮوري ﻛﻪ ﻋﺮﻳﺎن از ﻟﺬت‪،‬‬
‫رﻫﺎ در اﻳﻦ زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻳﺎ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ از اﻓﺮاﺳﻬﺎﻳﺸﺎن ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺿﺎﺑﻄﻪ ﻟﺬﺗﺸﺎن‪ ،‬ﻣﺮگ! ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد‬
‫اﻧﺴﺎن ﺗﻤﺎﻣﻲ آﻧﻬﺎ را اﻧﻜﺎر ﻣﻲﻛﺮد و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻘﺼﻮد ﺷﻜﺴﺖﻧﺎﭘﺬﻳﺮش را ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻓﺮاﺗﺮ رود و‬
‫اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ رﻫﺎﻳﻲاش اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ آن ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻟﺬﺗﺶ را در ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ وﺿﻊ ﻛﻨﺪ و رﺿﺎﻳﺖ ﺑﻴﺎﺑﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺼﺮف ﻛﻨﻨﺪه ﻣﺬﻫﺐ‬

‫ﻛﻴﺎ در ﺗﺠﻠﻲ ﻣﺘﻌﺎﻟﻲ و ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮرش‬

‫از اﺳﺎﻣﻲ اﺳﻤﻲ ﺑﺮاي ﺑﺮﮔﺰﻳﺪن ﻧﺪارد‪ .‬ﻛﻴﺎ ﻣﻲﻧﺎﻣﻤﺶ و ﺟﺮات ﻧﺪارم ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮدم درﺑﺎرهاش اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ‬
‫ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻛﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ادراكﺷﺪﻧﻲ ﺑﻴﺎن ﺷﻮد‪ ،‬ﻛﻴﺎي ﺟﺎوﻳﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺎورﻫﺎ را‬
‫ﻣﻲﺳﻮزاﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣ‪‬ﺜُﻞ »ﻧﻔﺲ« ‪ -‬ﺑﺮدﮔﻲ ﻣﻴﺮاﻳﻲ ‪ -‬ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻛﻮﺷﺶ در »آن« ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺶ‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‬
 ‫‪65‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻟﺬت‬

‫ﺑﺎﺷﺪ را ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻢ اﻣﺎ ﻧﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ »ﻛﺘﺎب ﻛﺬﺑﻴﺎت‪ «1‬ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻧﺎﺗﻌﺎرف‪ ‬ﻣﻨﺸﺎﭘﺬﻳﺮ ‪» -‬ﺑﻴﻨﺸﻲ«‬
‫ﭼﺎﺑﻚ‪ ،‬ﻛﻪ ]ﻣﻔﻬﻮم آن[ ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﺿﻤﻨﺎً رﺳﺎﻧﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﻮد‪ ،‬ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ در ﺟﺎﻳﻲ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻛﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ‬
‫ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ در ﻛﻠﻤﺎت ﺑﻴﺎن ﺷﻮد »ﻫﻴﭽﻜﺪام‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺪام« اﺳﺖ‪» ،‬ﻣﻦِ« ﺗﻐﻴﻴﺮﻧﻴﺎﻓﺘﻪ در اﺣﺴﺎسِ ﺣﻀﻮرِ ﺗﻤﺎم؛‬
‫اﺷﺮاﻗﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﺎدﮔﺮاﻳﺎﻧﻪ در اﻟﻔﺒﺎي ﻣﻘﺪس ﻧﻘﻞ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و در ]ﻧﻤﺎدﮔﺮاﻳﻲ ﻛﻠﻤﺎت‪ [‬آﻧﭽﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‬
‫ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ .‬ﺗﺠﻠﻲ آن ﻓﺰوﻧﻲ ﺧﻮد آن اﺳﺖ اﻣﺎ ﻧﻪ ﺿﺮورت‪ .‬ﻫﻤﻮاره وﺟﻮد داﺷﺘﻪ و ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ؛ ذره ﺑﻜﺮ‪-‬‬
‫ﺑﺎ وﻓﻮرش ﻣﺎ وﺟﻮد را ﻛﺴﺐ ﻛﺮدهاﻳﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ را ﻳﺎراي آن اﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﺠﺎ‪ ،‬ﭼﺮا و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮﺗﺒﻂ‬
‫اﺳﺖ؟ ﺑﺎ ﺟﻬﺪ زﻣﺎن‪ ،‬ﺷﻜﺎك در ﻛﺮاﻧﻪ ﺧﻮد ﺳﻜﻨﻲ ﻣﻲﮔﺰﻳﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را رواﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﺪانﻫﺎ ﻣﺮﺑﻮط‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬از ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم درآﻣﺪن ﻃﻔﺮه ﻣﻲرود‪ .‬در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺟﻮﻫﺮِ ﻣﻔﻬﻮمآوري اﺳﺖ؛ آﻧﭽﻨﺎﻧﻜﻪ از ﺑ‪‬ﻌﺪ ﻣﻌﻨﺎ در‬
‫ﻟﺬت ﻧﻔﻮذ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬در وﺿﻊ ﺧﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ و زﻣﻴﻦ ﻗﺪ‪‬اﻣﻲ اﺳﺖ و وراي آﻧﻬﺎ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﻫﻮش‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ‬
‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﺻﻞ ﺟﻨﺴﻲ اوﻟﻴﻪ درﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮم ﻟﺬت ﻣﻮﺟﻮد در ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫»وﺿﻊ ﻣﺮگ« ﻧﺎﻳﻞ ﺷﺪه ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﺟﻨﺴﻴﺖ ﺟﺪﻳﺪ را درﻳﺎﺑﺪ و ﻋﺸﻖ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ اﻗﻨﺎع ﺷﺪه آن را‪ .‬اوي ﻛﻪ‬
‫ﻫﻤﻮاره ﺑﻨﺪه ﺑﺎور ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻴﻞِ ﭘﺎﺑﻨﺪﮔﺸﺘﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ اﻧﺸﻌﺎﺑﺎت ﺑﻲاﻧﺘﻬﺎي ﻋﺪم ﺧﺮﺳﻨﺪي آن را‬
‫ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪه ﻣﻲﺷﻮد‪ .2‬ﺟﺪ‪ ‬ﺧﻮد و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻫﻴﭻ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻨﺴﻴﺖ در ﺳﺎدﮔﻲ‬
‫اوﻟﻴﻪاش‪ ،‬ﻣﺘﻀﻤﻦ ﭘﺎﻳﻨﺪه اﺳﺖ‪ .‬زﻣﺎن آن را ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﺪاده؛ ﭘﺲ آن را ﻧﻮ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻢ‪ .‬اﺻﻞ ﺟﻨﺴﻲ اﺟﺪادي و‬
‫ﻣﻔﻬﻮم ﻧﻔﺲ ﻳﻜﻲ و ﻫﻤﺴﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻳﻜﺴﺎﻧﻲ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪي اﺳﺖ و اﻣﻜﺎنﻫﺎي ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖ؛ دوﮔﺎﻧﮕﻲ اوﻟﻴﻪ‪،‬‬
‫ﺳﺮّاﻻﺳﺮار‪ ،‬اﺑﻮاﻟﻬﻮلِ ﺗﻤﺎﻣﻲ دروازهﻫﺎي روﺣﺎﻧﻴﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻣﺘﺼﻮر ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻧﻮر در اﺣﺴﺎﺳﺎت آن‬
‫آﻏﺎز ﮔﺸﺘﻪ و ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻧﺪ؛ ﺧﻠﺴﻪ اي ﻛﻪ ﺧﻠﻖ ﻣﻔﻬﻮم ﻧﻔﺲ اﻟﻘﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻔﻬﻮم‪ ،‬ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ‬
‫ﺿﺎﺑﻄﻪ ﻧﻔﺲ اﺳﺖ؛ واﻗﻌﻴﺖ ﺿﺮوري آن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ؛ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ؛ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎن ﻣﺮﺋﻲ و‬
‫ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ از آن ﺑﻴﺮون آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ دوﮔﺎﻧﮕﻲ را ﺗﺼﻮر ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﺳﻪ ﮔﺎﻧﮕﻲ را زاﻳﻴﺪ و‬
‫ﺗﺘﺮاﮔﺮاﻣﺎﺗﻮن را‪ .‬دوﮔﺎﻧﮕﻲ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ اﺳﺖ‪ ،‬زﻣﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺠﻤﻴﻊ ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزي‪ ،‬اﻓﺖ و ﺧﻴﺰ ﺟﺎوﻳﺪ واﻗﻌﻴﺖ‬
‫اوﻟﻴﻪ در آزادي؛ ﺳﻪ ﮔﺎﻧﻪ دوﮔﺎﻧﮕﻲ ﻫﺎﺳﺖ؛ ﺷﺶ ﺣﺲ اﺳﺖ؛ ﭘﻨﺞ وﺟﻪ ﺟﻨﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺤﻴﻄﻲ‬
‫ﺑﺮاي ﺧﻮدﻓﻨﺎﻳﻲ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ اﻧﻜﺎر ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺟﻨﺴﻴﺘﻲ ﻛﺎﻣﻞ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﺘﺮاﮔﺮاﻣﺎﺗﻮن دوﮔﺎﻧﮕﻲ‪-‬‬
‫ﻫﺎ‪ ،‬در آراﻳﺶ‪ ،‬دوازده ﮔﺎﻧﻪ اﺳﺖ؛ ﻣﺠﺘﻤﻊ اﻧﺴﺎن و ﻣﻲﺗﻮان دوازده ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﻮد‪ .‬دﻫﮕﺎﻧﻲ‬
‫ﺟﺎوﻳﺪ را ﺗﺼﻮر ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﻛﺜﺮت آن ﺟﺎوداﻧﮕﻲ را در ﺑﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮد ﻛﻪ اﺷﻜﺎل ﭼﻨﺪﮔﺎﻧﻪ از آن ﺑﻴﺮون ﻣﻲﺟﻬﺪ؛‬
‫ﻛﻪ وﺟﻮد را ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﺣﻴﺎت ﺑﺨﺸﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻧَﻔَﺲ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ؛ زﻧﺪﮔﻲ آﮔﺎه اﺳﺖ از ﻳﻚ‪.‬‬
‫ﻧﻔﺲ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻴﺮوي ﻣﺘﻀﺎد ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺘﻨﺎوﺑﺎً ﺗﻌﺎرض‪ ،‬ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ و ﻣﺮگ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻬﺎر اﺻﻞ ﻳﻜﻲ‬
‫و ﻳﻜﺴﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﻣﻔﻬﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﻧﻔﺲ« ﻛﺎﻣﻞ ﻳﺎ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ آﻧﻬﺎ‬

‫‪ 1‬درﺑﺎره اﻳﻦ »ﻧﻔﺲ«‪ :‬ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزيﻫﺎ اﺻﻞ دوﮔﺎﻧﻪ اﺳﺖ؛ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزيِ آن اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ 2‬اﺻﻞ ﺟﻨﻴﺴﺖ ﺗﻐﻴﻴﺮﻧﻴﺎﻓﺘﻪاي ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ اﺻﻞ دوﮔﺎﻧﻪ ﻣﻨﻜﺴﺮ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻮع ﺑﻲاﻧﺘﻬﺎي اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻳﺎ ﺟﻨﻴﺴﺖﻫﺎ را ﻣﺘﺠﻠﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ اﻧﺸﻌﺎﺑﺎت ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﻮد‪.‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪66‬‬

‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ در ﻳﻚ واﺣﺪ آﻣﻴﺨﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﻧﻤﺎدﭘﺮدازي ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺷﻜﻞ ﻛﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ دو ﺷﻜﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ؛ ﻛﻪ‬
‫ﺳﻪ ﮔﺎﻧﻪ اﺳﺖ و ﭼﻬﺎرﺟﻬﺖ دارد‪.‬‬

‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺘﻌﺎﻟﻲ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن و ﻋﻬﺪ‪» ‬ﻧﻮ«‬

‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻛﻴﺎ داور ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮاي اﻟﺘﺰام ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﻛﻴﺎي ﺑﻲﻧﺎم را درﻳﺎﺑﺪ؟ واﺿﺢ اﻣﺎ‬
‫ﻏﻴﺮﺻﺮﻳﺢ‪ ،‬ﺑﺪون ﺷﻜﻞ‪ ،‬ﻃﺮاﺣﻲاش اﻋﻼء‪ .‬آرزوﻳﺶ ﻓﺮاﻓﺮاواﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻘﺼﻮد‬
‫رازآﻟﻮدش را اﻇﻬﺎر ﻛﻨﺪ؟ ﺑﺎ داﻧﺶ ﻣﺎ ﻣﺒﻬﻢﺗﺮ ﻣﻲﮔﺮدد‪ ،‬دور از دﺳﺘﺮسﺗﺮ و ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ] ِﻣﺎن[ ﻛﺪر‪ .‬ﺑﺪون‬
‫وﻳﮋﮔﻲ ﻧﺎﻣﺶ را ﻧﺸﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﭼﻘﺪر آزاد اﺳﺖ؛ ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ ﻗﻠﻤﺮو ﻧﺪارد! )ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲﻫﺎ ﻏﺎرﺗﮕﺮ ﺧﻮد ﻫﺴﺘﻨﺪ‪(.‬‬
‫ﺑﺪون ﺗﺒﺎر ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ادﻋﺎي راﺑﻄﻪ ﻛﻨﺪ؟ ﺑﺪون ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ ﭼﻘﺪر ﺳﻴﺮﺗﺶ ﻟﺬتﺑﺨﺶ‬
‫اﺳﺖ! ﭼﻘﺪر ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ اﺳﺖ در اﻇﻬﺎر »ﻧﻴﺎزي ﻧﻴﺴﺖ‪-‬اﻫﻤﻴﺖ ﻧﺪارد«! ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ در ﻛﻤﺎل ﻣﻨﻈﺮش‪ ،‬در‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻘﺼﻮد ﺷﻜﺴﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺧﻠﺴﻪ ﺧﻮد اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻘﺎﺑﻞ ﻣﺸﺘﺒﻪ‪ ،‬ﻏﺎﻳﺖ ﺳﻌﺎدت‪ ،‬ﺗﻌﺎدل آن اﺳﺖ‪ .‬ﺻﺪﻣﻪاي‬
‫ﻧﻤﻲﭘﺬﻳﺮد و ﺗﻼﺷﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﺧﻮدﺟﺎذب و ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ آن را ﺗﻌﺎدل ﺑﻨﺎﻣﻴﻢ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻗﺎﻧﻮﻧﺶ را ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻛﻨﻴﻢ؛ ]آﻧﮕﺎه[ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﻠﻘﺖ ﺑﺪون ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻲ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬در ﻟﺬت و ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ‬
‫در ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻘﺼﻮد ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﻴﺎ ﺑﺎ ﻓﺮار‪‬وي از ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزي‪ ،‬ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﭘﺎﻳﺎنﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاي‬
‫ﻣﺸﺎﻫﺪه آن اﺷﺮاﻗﻲ ﻧﻴﺎز ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ دﻫﺎﻧﻤﺎن را ﺑﺎز ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ از آن ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬از آن ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ از‬
‫دوﮔﺎﻧﮕﻲ ﻣﺎﺳﺖ؛ ﻫﺮﭼﻨﺪ در ﺳﺎدﮔﻲ اﺑﺘﺪاﺋﻴﺶ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ! ﻛﻴﺎي ﺑﺪون ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزي‪ ،‬ﻣﻴﻌﺎدﮔﺎه ﺧﻮد را‬
‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﻤﺎﻣﻴﺖ ﺧﻠﻘﺖ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪون اﻇﻬﺎر‪ ،‬ﻗﻮيﺗﺮﻳﻦ اﻧﺮژي و ﺑﺪون ﺧُﺮدي ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ در ﺑﻴﻦ‬
‫ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺪون ﻃﻠﺐ ﺗﻤﻠﻜﺶ از آن ﻣﺎﺳﺖ؛ و آزاد ﺑﻮدﻧﺶ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ آزاد اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺪون اﻓﺘﺮاق‪ ،‬ﻣﻄﻠﻮﺑﻲ ﻧﺪارد؛ ﻟﻴﻜﻦ ﺧﻮد را ﺗﻐﺬﻳﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﻠﻘﺖ از ﺗﺮس ﺑﺪان ﺑﻴﻌﺖ ﻣﻲﺳﺎزﻧﺪ اﻣﺎ‬
‫اﺧﻼﻗﻴﺎﺗﺶ را ﻧﻤﻲﺳﺘﺎﻳﻨﺪ ﭘﺲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﺎزﻳﺒﺎ ﺗﺒﺎه ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﺧﻮد را وﻗﻒ ﻗﺪرﺗﻲ ﻛﻪ از آن ﻣﺘﺼﻮر‬
‫ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ و آن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﺳﺘﺎد ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪1‬؛ و ﻧﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﺒﺐ رﺳﺘﮕﺎري ﻣﺎ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻦ‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ از »ﻧﻔﺲ« ﻛﻴﺎ را ﺷﻜﻞ ﻣﻲدﻫﻢ؛ ﺑﺪون ﺷﺒﺎﻫﺖ؛ ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺣﻘﻴﻘﺖ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺷﻮد‪ .‬از اﻳﻦ راﻳﺰﻧﻲ اﺳﺎرت ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد؛ ﺑﺎ ﻫﻮش آزاد ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﻗﺎﻧﻮن ﻛﻴﺎ ﻣﻘﺼﻮد اﺻﻠﻲ‬
‫ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ آن اﺳﺖ؛ ﻻﻣﺘﻌﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺪون ﺗﻐﻴﻴﺮ ]در[ ﺗﺠﻠﻲ؛ از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزيِ ﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﺻﻮرت ﺧﺎرﺟﻲ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮد ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ و از ]ﺟﻨﺲ[ آن دوﮔﺎﻧﮕﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻧﺴﺎن اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن را از اﻧﻜﺴﺎرش درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪:‬‬
‫واﻗﻌﻴﺖ اﻳﺪهآﻟﺶ را‪ .‬او ﺑﺎ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻠﺴﻪاش را ﻣﺘﻌﺎدل ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ درﺟﻪ ﺑﻪ درﺟﻪ ﺑﺎ درد‪ ،‬ﻏﻢ و ﻣﺤﻨﺖﻫﺎي‬
‫ﺷﺪﻳﺪ‪ .‬ﻃﻐﻴﺎﻧﺶ را ﺑﺎ ﭼﻪ؟ ﺑﺎ ﺿﺮورت ﺑﺮدﮔﻲ! دوﮔﺎﻧﮕﻲ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺤﻘﻖ ﺑﺎ رﻧﺞ‪ ،‬و ﺑﺎ واﺣﺪﻫﺎي زﻣﺎن‬

‫‪ 1‬ﺑﺎ ﭼﻮب ﺧﻂ ﺗﻨﺎﺳﺦﻫﺎ‪» ،‬ﻧﻔﺲ« ﻧﻬﺎﻳﻲ ﻣﺎ از ﻣﺸﺨﺼﻪﻫﺎﻳﻲ ﻣﺸﺘﻖ ﻣﻲﮔﺮدد ﻛﻪ ﻣﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮد‪ ،‬ﺿﻤﻴﺮ ﻣﺠﺮد ﻳﺎ اﺻﻞ ﻣﺘﺼﻮر ﺧﻮد را‬
‫را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻮﻗﻮف ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزي ﻫﺎ ﻧﻔﻲ ﻛﻴﺎ اﺳﺖ؛ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﺎ ﺗﻘﺎﺑﻞ آن ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺷﺮ ﺧﻮدﻣﺎن‪ .‬ﻣﺎ ﺗﻌﺎرض آﻧﭽﻪ در‬
‫ﻣﻮرد ﻛﻴﺎ ﻧﻔﻲ ﻳﺎ اﻇﻬﺎر ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﻫﺴﺘﻴﻢ؛ ]و اﻳﻦ از[ اﻋﻘﺎب ﺧﻮدﻣﺎن ]اﺳﺖ[‪] .‬اﻣﺎ[ آﻧﭽﻨﺎن ﺳﺨﺖ؛ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﺪ آﻧﭽﻨﺎن ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ در‬
‫اﻧﺘﺨﺎﺑﻤﺎن دﻗﻴﻖ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺟﺴﻤﻲ را ﻛﻪ در آن ﺳﻜﻨﻲ ﮔﺰﻳﺪهاﻳﻢ را ﻣﻌﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
 ‫‪67‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻟﺬت‬

‫ﻣﺮﺗﺒﻂ اﺳﺖ و ﺿﺪﻳﺖ دارد‪ .‬اﻛﺘﺴﺎب ﺧﻠﺴﻪ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﻣﺪت زﻣﺎن ﻃﻮﻻﻧﻲ دﺷﻮار اﺳﺖ ]در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ[ ﺑﻪ‬
‫ﺳﺨﺘﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻼش ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬وﺿﻌﻴﺖ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ و وﺟﻮد‪ ،‬درﺟﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺤﻨﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ‬
‫اﻧﻔﺠﺎرﻫﺎي ﻟﺬت و اﺣﺴﺎﺳﺎت‪ ‬ﻛﻤﺘﺮ ﻣﻀﻄﺮب در ﻧﻮﺳﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬دوﮔﺎﻧﮕﻲ در ﻳﻚ ﺷﻜﻞ ﻳﺎ ﺷﻜﻞ دﻳﮕﺮ‪،‬‬
‫ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺪازه وﺟﻮد‪ .‬وﻫﻢ زﻣﺎن‪ ،‬اﻧﺪازه‪ ،‬ﻧﻬﺎد و ﻏﻴﺮه اﺳﺖ‪ :‬ﻛﺮاﻧﮕﻲ ﺟﻬﺎن‪ .‬اﺻﻞ دوﮔﺎﻧﻪ‬
‫ﺟﻮﻫﺮ ﺗﻤﺎم ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت اﺳﺖ؛ ﻫﻴﭻ اﻧﺸﻌﺎﺑﻲ ﺳﺎدﮔﻲ اوﻟﻴﻪ آن را ﺑﺰرگ ﻧﻜﺮده اﺳﺖ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻜﺮار آن‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻳﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻲاش‪ .‬ﺗﻜﺎﻣﻠﺶ ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻓﺮاﺗﺮ از ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻔﺲ رود‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎرﻫﺎ‬
‫و ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺎز ﻣﻲﮔﺮدد و ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ :‬ﻫﻤﻮاره ﻳﻚ ﺿﺪ اوج‪ .‬ﻗﻬﻘﺮاي ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ اﺻﻠﻴﺶ ﺑﻪ‬
‫وﺳﻴﻠﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻲ ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖ ‪ -‬ﺗﻜﺎﻣﻞ آن اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ اﻧﺴﺎﻧﻲ »ﭼﺮا«ي ﻋﻤﻠﻜﺮد آن را ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ‪ .‬آن را‬
‫وﻫﻤﻲ ﺑﺸﻨﺎس ﻛﻪ ﻳﺎدﮔﻴﺮي ﺗﻤﺎﻣﻲ وﺟﻮد را در ﺑﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ .‬ﺳﺎﻟﺨﻮردهﺗﺮﻳﻦ ﻓﺮد ﻛﻪ داﻧﺎﺗﺮ ﻧﻤﻲﺷﻮد؛ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺎدر ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت را وﻫﻢ ﺑﺸﻨﺎس و ﻗﺎﻧﻮن دوﮔﺎﻧﮕﻲ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﻓﻀﺎ ﻛﻪ در درون و ﺑﻴﺮون ﻳﻚ ﺷﺊ ﻧﻔﻮذ ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﻣﺘﺸﺎﺑﻬﺎً درون و ﻓﺮاي اﻳﻦ ﻛﻴﻬﺎن ﻫﻤﻮاره در ﺗﻐﻴﻴﺮ‪ :‬آن‬
‫اﺳﺖ اﻳﻦ اﺻﻞ ﺑﻲﻫﻤﺘﺎ‪.‬‬

‫‪1‬‬
‫ﺗﻚ ﮔﻮﻳﻲ ﺟﻮﻫﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ‬

‫ﭘﺲ آن ﻓﻜﺮ ﻛﻪ ﺑﻮد؟‬

‫ﭼﻴﺰي درد را ﺳﺒﺐ ﻣﻲ ﺷﻮد و رﻧﺞ را ﻧﻴﺮو ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ‪ :‬ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻔﻬﻮم ﭘﻨﻬﺎن ﺳﻌﺎدت ﻋﻈﻤﻲ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ؟ و اﻳﻦ ﺗﻮﻗﻊ ﺟﺎوﻳﺪ‪ ،‬اﻳﻦ اﻧﺒﺎﺷﺖﮔﺮ آذﻳﻦﻫﺎ ﺑﺮ زوال‪ ،‬اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻫﻤﻮاره ﭘﺎﻳﺪار‪ ،‬آﻳﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﭘﻮﭼﻲ‬
‫ﭘﻴﺶ از ﻣﺮگ ﺗﺼﺎدﻓﻲ اﺳﺖ؟ اوه‪ ،‬ﻓﻜﺮي ﭼﺮك از ﻧﺎﺧﻮشﺗﺮﻳﻦ ﻃﺤﺎل‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺒﻠﻌﻤﺖ و روﺣﻢ‬
‫را ﻧﺠﺎت دﻫﻢ‪ .‬ﻫﻤﻮاره آن ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬آﻧﺠﺎ ﻛﻪ در ﺧﻮر اﺳﺖ ﺑﻴﻌﺖ ﺳﺎز‪ :‬ﻃﺒﻴﺐ رب‪ ‬ﻫﺴﺘﻲ اﺳﺖ!« اﻳﻦ‬
‫ﺧﺮاﻓﺎت ﭘﺰﺷﻜﻲ‪ :‬آﻳﺎ ذات ﺑﺰدﻟﻲ‪ ،‬ﺳﻔﻴﺮ ﻣﺮگ ﻧﻴﺴﺖ؟‬

‫ﻋﺠﻴﺐ ]ﻧﻴﺴﺖ[ ﻛﺴﻲ ﻣﺮده ﺑﻮدن را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﻤﻲآورد؟ آﻳﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را دﻳﺪهاي؟ اﮔﺮ دﻳﺪهاي‪ ،‬آﻧﮕﺎه‬
‫ﻫﻴﭻ ﻣﺮدهاي ﻧﺪﻳﺪهاي؛ ﻋﻠﻲرﻏﻢ ﺧﻮدت ]ا‪‬ي[ ﻋﻘﻴﺪه ﻣﺘﻔﺎوت! ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﺮدهﺗﺮ اﺳﺖ‪» ،‬ﺗﻮ« ﻳﺎ اﻳﻦ ﺟﺴﺪ؟‬
‫ﻛﺪاﻣﻴﻚ از ﺷﻤﺎ درﺟﻪ آﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎﻻﺗﺮي دارد؟ ﻗﻀﺎوت ﺑﺎ ﺑﻴﺎن ﺻﺮف‪ :‬ﻛﺪاﻣﻴﻚ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ از زﻧﺪﮔﻲ ﻟﺬت ﻣﻲﺑﺮد؟ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ »ﺑﺎور« در ﻣﺮگ‪» ،‬اراده«اي ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ارﺿﺎي ﺗﻮ در‬
‫»ﻣﺮگ« ﻣﻲﻛﻮﺷﺪ اﻣﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻴﺰي ﺑﻴﺶ از ﺧﻮاب‪ ،‬زوال‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ‪-‬ﻋﺬاب ﺑﻪ ﺗﻮ دﻫﺪ؟ اﻳﻦ ﺧﻮاﺑﮕﺮدي‬
‫ﻣﺪام »ﻧﺎرﺿﺎﻳﺘﻲ« اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪1‬‬ ‫‪God-Head‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪68‬‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ اﺷﺒﺎح و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎور ﻧﺪاري ﭼﻮن آﻧﻬﺎ را ﻧﺪﻳﺪهاي؟ ﻋﺠﺐ! ﻫﺮﮔﺰ اﺷﺒﺎح ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ ﺑﺎورﻫﺎي ﺧﻮد را‬
‫ﻧﺪﻳﺪهاي؟ ﺑِﺪﻟَﻢ‪ 1‬ﻳﺎ ﻣﻤﻮﻧﺎ‪ :2‬ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻏﺮﻳﺐ »ﻧﻔﺲ«؟ آري‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻗﻮاﻳﺖ و دﻟﻴﺮﺗﺮﻳﻦ دروﻏﻬﺎﻳﺖ ﺧﺪاﻳﺎﻧﻨﺪ!‬
‫ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻗﺎﺗﻞ ﺧﺪاﻳﺎﻧﺖ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻳﻚ ﺧﺪا!‬

‫اﺛﺒﺎﺗﻲ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ ﻗﺒﻼً وﺟﻮد داﺷﺘﻪاي؟ ﻋﺠﺐ ﺑﻬﺎﻧﻪاي! ﻛﺴﻲ ﺑﺎزﻧﮕﺸﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ؟ ﻋﺠﺐ‬
‫ﻃﺮﻓﺪار ﻣﻠﻌﻮﻧﻲ! ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻮدي‪ ،‬ﺗﺎ ﺣﺪي ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮده؟ ﺗﻮ ﻣﻮرد »ﺑﺪﻳﻬﻲ« ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ در‬
‫ﭼﻴﺰي ﺣﻠﻮل ﻛﺮدهاي؟ »ﺷﺎﻳﺪﻫﺎ« ﻣﻤﻜﻦاﻧﺪ! آﻳﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﻣﺘﻔﺎوت از آﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻲدﻫﻲ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻲ؟ ﻫﺮﮔﺰ‬
‫از اﻇﻬﺎر اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﺘﻔﺎوت ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺷﺪ!‬

‫»زﺷﺘﻲ« ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻲرﻧﺠﺎﻧﺪ؟ آﻳﺎ داﻧﺶ ﻣﺒﻬﻤﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻮد ﻧﻈﺮت را در ﻣﻮرد اﻳﻨﻜﻪ‬
‫آﻧﭽﻪ در ﺑﺮ داري را رﺷﺪ ﻣﻲدﻫﻲ ﻋﻮض ﻛﻨﻲ؟ ﻫﻤﻮاره آﻧﭽﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻲﻛﻨﻲ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻲآوري؛ اﻣﺮوز‬
‫ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ روز ﺟﺰا ﺑﺎﺷﺪ؛ ]روزِ[ ﺑﺎﻻﺟﺒﺎر ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ در آﻧﭽﻪ ﺑﺎور ﻧﺪاري؟ ﺣﺎل اﮔﺮ اﻣﺮوز دﻳﺮوز‬
‫اﺳﺖ در ﻫﻤﻪ ﺻﻮرت آﻧﮕﺎه ﻓﺮدا ﻧﻴﺰ اﻣﺮوز اﺳﺖ؛ روز ﺗﺒﺎﻫﻲ! ﻫﺮ روز اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ‬
‫ﻋﻠﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﻮﺷﻴﺎري! زﻧﺪﮔﻲ و ﻣﺮگ وﺟﻮد ﻧﺪارد؟ اﻳﻦ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ از ﻣﻀﺤﻚ ﻧﻴﺰ ﭘﺴﺖﺗﺮاﻧﺪ‪.‬‬

‫دوﮔﺎﻧﮕﻲ وﺟﻮد ﻧﺪارد؟‬

‫ﺗﻮ از ﭘﺮواﻧﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻲﻛﻨﻲ آﮔﺎﻫﻲ و از »ﺗﻮ« ﺑﻮدن ﻧﻴﺰ آﮔﺎﻫﻲ‪ :‬ﭘﺮواﻧﻪ از »ﺧﻮدش« ﺑﻮدن‬
‫آﮔﺎه اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ اﻳﻦ آﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ و ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪي ﻣﺎل ﺗﻮ اﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﻲ از ﺗﻮ ﺑﻮدنِ »ﺗﻮ«‪.‬‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﻳﻦ آﮔﺎﻫﻲِ »ﺗﻮ« ﻛﻪ ﻫﺮ دوي ﺷﻤﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﻫﻤﺎن »ﺗﻮ« اﺳﺖ؟ ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻳﻜﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ و‬
‫ﻳﻜﺴﺎن‪ :‬ﺳﺮّاﻻﺳﺮار و ﺳﺎدهﺗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰ در ﺟﻬﺎن ﺑﺮاي ﻓﻬﻤﻴﺪن! ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ آﮔﺎه ﺑﺎﺷﻴﺪ از آﻧﭽﻪ‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟ اﻣﺎ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮﻳﺪ؟ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﮔﺮ ﺑﻪ ﭘﺮواﻧﻪ ﺻﺪﻣﻪ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﺻﺪﻣﻪ زده‪-‬‬
‫اﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎور ﺷﻤﺎ ﻣﺒﻨﻲ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﺻﺪﻣﻪ ﻧﻤﻲزﻧﻴﺪ ﺷﻤﺎ را از ﺻﺪﻣﻪ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﺑﺮاي‬
‫ﻣﺪﺗﻲ! ﺑﺎور ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد و ﺷﻤﺎ ﻣﺤﻨﺖآﻟﻮد ﺻﺪﻣﻪ ﺧﻮردهاﻳﺪ! آﻧﭽﻪ اراده ﻣﻲﻛﻨﻲ اﻧﺠﺎم ده؛ ﺑﺎور ﻫﻤﻮاره‬
‫ﻧﺎﻫﻤﺴﺎﻧﻲ ﺧﻮدش اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻴﻞ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را در ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ در ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎور داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ؛‬
‫اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ اﺻﻼً ﺑﺎوري دارﻳﺪ! ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ رﺳﺪ ﺑﺎور ﺣﺲ ﻋﺎﻣﻪ را در ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻲ آورد‪.‬‬

‫ﺷﻜﻲ در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﻧﻴﺴﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ »ﺗﻮ« و »ﻣﻦ« ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ اﺳﺖ اﻣﺎ ﺷﻜﻨﺠﻪﮔﺮي ﻫﻤﻮاره ﺣﺎﺿﺮ‪.‬‬
‫در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل »ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮدن ﻧﻴﺴﺖ« از ﻫﻤﻪ ﻧﻈﺮ! آﻳﺎ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺗﺮس ﻧﻴﺴﺖ؟ از ورود ﺑﻪ ﻻﻧﻪ ﺑﺒﺮﻫﺎ‬
‫ﺗﺮﺳﺎﻧﻲ؟ )و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻲدﻫﻢ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪي ﺻﺪاﻗﺖ اﺳﺖ )ذاﺗﻲ ﻳﺎ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ(؛ ﭼﻪ ﻋﻤﺪاً وارد ﺷﻮي‬
‫ﻳﺎ ﭘﺮﺗﺎﺑﺖ ﻛﻨﻨﺪ و ﭼﻪ زﻧﺪه ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﻲ ﻳﺎ ﻏﻴﺮ آن!(‪ .‬در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺗﻮ ﻫﺮ روز ﺑﻲﺑﺎﻛﺎﻧﻪ وارد ﻻﻧﻪﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﺷﻮي ﻛﻪ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻲ ﻣﻬﻴﺐﺗﺮ از ﺑﺒﺮان ﻣﻨﺰل دارﻧﺪ و ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻳﻲ‪ .‬ﭼﺮا؟‬

‫‪1‬‬ ‫‪Bedlam‬‬
‫‪2‬‬ ‫‪Mammon‬‬
 ‫‪69‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻟﺬت‬

‫ﺗﻤﺜﻴﻞ‬
‫داﻧﺸﻤﻨﺪان ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﭘﻲ ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺑﺮرﺳﻲ ﺧﻮاص ﻣﻴﻜﺮوب ﻫﺎ ﻛﺸﻒ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﻔﺲ ﻣﻲﻛﺸﻴﻢ‬
‫و ﺑﺮ ﻃﺒﻖ اﺣﻜﺎﻣﺸﺎن ﻣﺎ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﻮﻳﻢ؛ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻢ اﻛﻨﻮن ﻣﺮده ﺑﺎﺷﻴﻢ؟ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎش! اﺣﻜﺎم ﻋﻠﻢ‬
‫ﻛﺎﻣﻼً درﺳﺖاﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺷﻚ را ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ! ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﻬﻢﺗﺮ ﻣﺎ‪» :‬اﻳﻦ ﺗﻠﻨﮕﺮ داﻧﺶ« ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﺮض‬
‫و ﻣﺮﮔﻲ ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن اراﻳﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ! و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ در ﻋﻮض ﺑﻪ ﻣﺎ ﻗﺪرت ﺗﺨﺮﻳﺒﺸﺎن را واﮔﺬار‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ! ﺑﺮاي ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻛﻪ؟ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺟﻮر ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ! آﻳﺎ اﻳﻦ ارزش اراده اﺳﺖ؟ اﻳﻦ »اراده ﺑﺮاي ﻗﺪرت«‪:‬‬
‫ﭼﻘﺪر ﺣﺎﻓﻆ زﻧﺪﮔﻲ! ﭼﻘﺪر ﺑﺰرگ ﻛﺮدن اﻧﺘﺨﺎﺑﻲ ﺗﺒﻌﻴﺾ آﻣﻴﺰ! ﭼﻘﺪر ﻟﺬتﺑﺨﺶ! ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦ ﻛﺎﺷﻔﺎن!‬
‫اوه‪ ،‬ﺷﻤﺎ داﻧﺸﻤﻨﺪان‪ :‬ﺑﻪ اﻛﺘﺸﺎف ﮔﻮدال ﺑﻲاﻧﺘﻬﺎ اداﻣﻪ دﻫﻴﺪ! وﻗﺘﻲ در ﻋﻠﻢ ﺧﻴﺴﺎﻧﺪه ﺷﺪهاﻳﺪ آذرﺧﺶ‪،‬‬
‫ﺟﻨﺎﻳﺖ را ﺗﻨﺪر ﺧﻮاﻫﺪ زد؟ اﻣﻴﺪ ﺗﺎزهاي زاده ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ؟ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﺳﻴﺮك؟ )ﻣﻔﻬﻮمِ( ﺟﻮﻫﺮ‬
‫اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﻫﻤﻮاه ﻟﺨﺘﻲ ﺧﻮد را ﺑﺮاي اﺳﺘﺤﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻣﺘﻀﺎدش ﺗﻜﺎﻣﻞ ﺑﺨﺸﺪ‪ :‬ﭼﺮا ﻛﻪ آن را در ﺑﺮ‬
‫دارد!‬

‫اﺳﺘﺎد ﺑﺎﻳﺪ آﻣﻮزﻧﺪه رﻧﺠﻮر ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫ﻣﻔﻬﻮم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ ﺗﻔﻮق و ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎري اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﺮس ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻫﺎ؟‬

‫»ﻣﻨﻜﺮ ﺧﺪا« وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ از »ﺷﺮح ﺣﺎل ﺧﻮد« رﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻟﺬت ﺟﻮي ﻧﺘﺮس وﺟﻮد ﻧﺪارد؟‬

‫ﻣﻔﻬﻮم‪ ،‬ﻓﻘﺪان واﻗﻌﻴﺖ ﻣﺴﻠﻢ دروﻧﻲ آن اﺳﺖ! زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻔﻬﻮم‪ ،‬ﻳﺎدآور ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ اﺳﺖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ‬
‫ﺷﺎﻧﺲ واﻗﻌﻴﺖ ]داﺷﺘﻦ داﺷﺘﻪ[ ﺑﺎﺷﺪ؟ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﺎﺟﺎتﻛﻨﻨﺪه )ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻨﺎﺟﺎت ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ( ﺑﻪ‬
‫ﻛﻔﺮورزﻳﺶ ﻣﺴﺘﺤﻴﻞ ﺷﺪ‪ ،‬آﻧﻘﺪر ﺟﺬاب ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪه ﺷﻮﻳﺪ؛ ﻣﻴﻠﺘﺎن ﺧﺸﻨﻮد ﺷﺪه اﺳﺖ! ﻋﺠﺐ ﻣﻌﻠﻖ‬
‫ﻓﺮوﺗﻨﺎﻧﻪاي!‬

‫ﭼﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺗﺮس ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﺳﺘﺎد ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻪ ﺳﻜﻨﻲ ﮔﺰﻳﻨﻨﺪهاي ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻋﺸﻖ‪،‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎراﻧﻴﻢ ﻣﺎ ﻫﻤﻮاره‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻫﻤﻮاره ﺑﺎﻟﻘﻮه اﺳﺖ و ﺗﻮﻟﻴﺪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪاش و ﺗﻌﻠﻞ‬
‫ﺟﺎوﻳﺪش‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ رﺷﻚ اﺳﺘﺎد ﻳﺎ ﺧﺎﻟﻖ؛ اﻣﻴﺪ ﻧﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ در رﻓﺘﺎر ﻧﻴﺰ‪ ،‬وﺟﻮد اﺳﺖ و‬
‫ﺟﺮﻳﻤﻪ »زﻧﺪﮔﻲ«!‬

‫ﻣﺴﻠّﻢ ﻋﻠﻤﻲ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻫﻤﻮاره ﺑﺮ ﺗﻀﺎدش ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺴﻠّﻤﻲ ﻳﻜﺴﺎن دﻻﻟﺖ دارد‪» :‬ﻣﺴﻠّﻢ« اﻳﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﺮاي اﺛﺒﺎت ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻣﺮ ﻣﺴﻠﻢ ﺧﻮد را ﺑﻪ دردﺳﺮ ﺑﻴﺎﻧﺪازﻳﻢ؟ اﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﭘﻮچ ﺑﺮاي اﺛﺒﺎت‬
‫ﻗﻄﻌﻴﺖ‪ ،‬ﺧﻮد‪ ‬ﻣﺮگ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﺮا »ﻣﻴﻞ« را ﻓﺮﻳﺐ دﻫﻴﻢ؟ ﺗﻮ اﺛﺒﺎت ﻛﺮدهاي )ﺑﺎ رﻳﺎﺿﻴﺎت!( ﻛﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ ﻣﺎﻳﻞ از ﺗﻮ دور اﺳﺖ؛ ﺣﺎل ﺑﺎزدﻫﻲ آن را اﺛﺒﺎت ﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺮد! ﻃﺒﻴﻌﺖ ‪ -‬آن ﺗﻜﺎﻧﻪاي ﺑﺮاي‬
‫آﻧﺘﻲﺗﺰﻫﺎي ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺗﻮ ‪ -‬ﺑﻪ زودي )ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ رﻳﺎﺿﻴﺎت و ﻫﺮآﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻲ!( اﺛﺒﺎت ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد ﻛﻪ‬
‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﺻﻼً وﺟﻮد ﻧﺪارد! ﻳﺎ اﮔﺮ دوﺳﺖ داري‪ ،‬ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ اﺛﺒﺎت ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ و‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪70‬‬

‫ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ ﻣﺎﻳﻞ دورﺗﺮ ﻳﺎ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﺰدﻳﻚ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدي! ﺧﺎرق اﻟﻌﺎدهﺗﺮﻳﻦ‬
‫ﻣﺘﻔﻜﺮ! اﻳﻦ اﻣﻮر ﻣﺴﻠﻢ و ﺑﺴﻴﺎري دﻳﮕﺮ ﻫﻢ اﻛﻨﻮن ﺑﺮاي ﭘﺮواﻧﻪ‪ ،‬ﺷﭙﺶﻫﺎ و ﺣﺸﺮات و ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮدت‬
‫داﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ! ﺣﺲ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ درﺳﺖﺗﺮ اﺳﺖ؛ ﻣﺎل ﺗﻮ ﻳﺎ ﻣﮕﺲ ﺧﺎﻧﮕﻲ؟ در ﻧﻬﺎﻳﺖ اﻳﻦ دﻳﺪﺷﺎن‪ ،‬اﻓﻜﺎر و‬
‫ﺧﺮدﺷﺎن را ﺧﻮاﻫﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ؛ زﻣﺎﻧﻲ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺑﻮدي؟ ﺗﻮ ﻫﻢ اﻛﻨﻮن ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺴﺘﻲ وﻟﻲ ﻫﻨﻮز آﻧﻬﺎ را ﺑﻴﺪار‬
‫ﻧﻜﺮدهاي‪ ...‬دوﺑﺎره ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪاﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻮد! ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻲ ﻣﺘﺤﻴﺮاﻧﻪ! اﻓﺘﺨﺎرآﻣﻴﺰﺗﺮﻳﻦ دﺳﺘﺎورد! ﺑﻴﺮﺣﻤﺎﻧﻪ‪-‬‬
‫ﺗﺮﻳﻦ! ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ و آﻧﭽﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺳﻮدﻣﻨﺪيﻫﺎي ﻋﻠﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲآﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﻗﺖ ﺳﻨﺠﻴﺪه ﺷﻮد‪.‬‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻪاي ﺑﺮاي دورﻧﻤﺎ‪ :‬ﺗﻮ ﻫﻤﻮاره ﭼﻴﺰي ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ اﻛﺜﺮاً آرزو داري‪ :‬دورﻧﻤﺎ! ﻣﻴﻞ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ‬
‫ﻣﻴﻠﺖ اﺳﺖ و اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻮاره ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ! اﺻﻴﻞﺗﺮﻳﻦ ﻋﺎﻃﻔﻪ! ﺗﻮ ﻫﻢ اﻛﻨﻮن »آن« ﻫﺴﺘﻲ‪» ،‬ارﺿﺎ‬
‫ﺷﺪه«‪» ،‬ﺑﺪون ﻣﻴﻞ«‪» ،‬ﭼﻴﺰ ﺣﻘﻴﻘﻲ«! ﻣﺴﺖ آﻧﻲ‪.‬‬

‫وﻫﻤﻲ ﺟﺰ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ وﺟﻮد ﻧﺪارد! اﻳﻦ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ﺑﻨﺎي ﻳﺎدﺑﻮد ﻣﺘﺒﺴﻤﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻮاره »اﻳﻨﻜﻪ ﻫﺮﮔﺰ از‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻟﺬت ﺑﺮده اﻳﺪ« را ﭘﺎس ﻣﻲدارد!‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر »اراده«‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺮاي اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮدن اﺳﺖ‪ .‬از ﻋﺪاﻟﺘﺶ ﻫﻤﮕﺎن ﻣﻲﺗﺮﺳﻨﺪ؛ ﺷﻤﺸﻴﺮي اﺳﺖ؛‬
‫اﺳﺘﺤﻘﺎق ﺷﻤﺎ ﺑﺮاي اﻃﺎﻋﺖ! »اراده«‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ اﺳﺖ‪ .‬اراده ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻌﺎﻻﻧﻪ ﺑﺎور‬
‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪاﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎور را ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ »آن« آرزو ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ! »اراده« ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻲ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﺳﺒﺎب ﻳﻚ اﺳﺒﺎب‪ .‬اﻳﻦ اراده را آزاد ﺑﺨﻮاﻧﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﻓﺮاي اراده و ﺑﺎور‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺎم ﺑﻬﺘﺮي‬
‫ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬آزاد اﺳﺖ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﻴﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮد‪ .‬ﺗﻮ آزادي ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﺑﻪ ﺑﺎور ﻧﺪارﻧﺪ‬
‫ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮي‪ .‬ﻓﻬﻢ »ﺣﻘﻴﻘﺖ« ﻣﺸﻜﻞ ﻧﻴﺴﺖ! ﺣﻘﻴﻘﺖ ارادهاي ]در ﺧﻮد[ ﻧﺪارد ‪ -‬اراده ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ ]در ﺧﻮد[‬
‫ﻧﺪارد‪ .‬ﺣﻘﻴﻘﺖ »اراده«اي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎور ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ‪ -‬ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ ]در ﺧﻮد[ ﻧﺪارد‪» !1‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ«‬
‫ﻗﻄﻌﻴﺖ ﺑﻼﻓﺼﻞ اﺳﺖ‪ .‬اﺑﻮاﻟﻬﻮلِ ﺧﻄﻴﺮ ارزش »ارادهاي ﺑﻪ ﭼﻴﺰي« را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزاﻧﺪ؟ ﭘﺲ ]اﮔﺮ اﻳﻨﻄﻮر‬
‫ﺑﺎﺷﺪ[ ﻣﺨﺎﻃﺮهاي ﺳﺨﺖﺗﺮ از داﻧﺶ ﻣﻄﻠﻖ وﺟﻮد ﻧﺪارد ‪ -‬اﮔﺮ اﻧﺪك ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﻠﻢ ﻻﻳﺘﻨﺎﻫﻲ ﭼﻄﻮر؟‬
‫ﻗﺪرت ﻗﺎدر ﻣﺘﻌﻠﻘﺎﺗﻲ ﻧﺪارد!‬

‫ﻋﻠﻢ‪ ،‬ﺷﻚ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺷﺪهي ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ؛ آري‪ ،‬در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ آﻧﭽﻪ وﺟﻮد دارد! ﺗﻮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ ﻋﺪم اﻣﻜﺎن را‬
‫ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻲ؛ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻏﻴﺮﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻏﻴﺮﻣﻤﻜﻦ ﺗﻮﻳﻲ! ﺷﻚ‪ ،‬ﺗﺎﺧﻴﺮ اﺳﺖ‪ :‬زﻣﺎن؛ اﻣﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﻛﻨﺪ! ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺻﺤﻴﺢﺗﺮ از ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ! ﺗﻮ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺘﻲ؛ آﻳﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﭘﺎﺳﺦ دادهاي؟‬

‫ﺳﺘﻤﮕﺮي ﺗﻮ ﺑﺮ ﺧﻮدت؛ ﭘﺲ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻲﻛﻨﻲ آﻧﭽﻪ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻲآوري؛ در ﺑﺮاﺑﺮ اﺷﻴﺎء ﻣﺤﺴﻮس‬
‫ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﻲﻛﻨﻲ و ﺑﺎ ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﻳﺎ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻦ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻗﻮا ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﻲ‪ .‬اﻳﻦ ﻗﻮا ﺑﻪ ﺗﻌﺪد‬

‫‪ 1‬روﺷﻲ ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺑﺮاي اﻟﻘﺎي ﺟﺪا ﻛﺮدن ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ و اراده در ذﻫﻦ ﺧﻮاﻧﻨﺪه اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﻨﻨﺪه روش‬
‫»ﻫﻴﭽﻜﺪام‪-‬ﻫﻴﭽﻜﺪام« اﺳﺖ‪ :‬اﻳﻦ آن ﻧﻴﺴﺖ و آن اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻗﺎﻳﻞ ﺷﺪن ﺗﻤﺎﻳﺰي دوﺟﺎﻧﺒﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺻﺮﻓﺎً رﺷﺘﻪ ارﺗﺒﺎط را ﻗﻄﻊ‬
‫ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ؛ ﺑﻠﻜﻪ آن دو را ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪] .‬م‪[.‬‬
 ‫‪71‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻟﺬت‬

‫اﺗﻤﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﺪﻳﺪهاي و ﺑﻪ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻋﺪد ﻳﻚ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ :‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ اراده در زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲآﻳﻨﺪ‪ .‬در ﻳﻚ‬
‫زﻣﺎن ﺗﻌﺪاد اﻧﺪﻛﻲ را ﺑﺮﻣﻲﮔﺰﻳﻨﻲ؛ داﻧﺶ را از ﻃﺮﻳﻖ آﻧﻬﺎ ﺗﻜﻠﻢ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ :‬آﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﺰ دﺳﺘﻮر زﺑﺎن ﺧﻮد‪،‬‬
‫ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ از ﺧﻮد ﻧﻤﻲداﻧﻲ ]و[ از ﻛﻠﻤﺎت ﺧﻮدت ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ را ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ! ﻣﻦ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻗﺎدر ﺑﺎور ﻧﻤﻲﭘﺬﻳﺮم‪.‬‬

‫ﺑﺎور‪ ،‬وﺳﻮﺳﻪﮔﺮِ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲِ ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎوري ﻣﺘﻔﺎوت ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد؛ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﻪ آزادي ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮي‬
‫ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ از ﺑﺎور آزاد ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻲ؟ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﻪ »ﺣﻘﻴﻘﺖ« ﺑﺎور داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ اﻣﺎ ﻧﻴﺎزي ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮد ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﻛﻨﻲ‪ .‬روشِ زﻧﺪﮔﻲ از ﻃﺮﻳﻖ »روشﻫﺎ« ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﻓﺮاسﻫﺎ و ﺣﺘﻲ اﻓﺮاسﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺮﻳﺪان ﺧﻮدﮔﻤﺎرده اﺟﺎزه ﻣﻲدﻫﺪ ﺑﺎ ادراك ﻣﻦ ﺑﺮاﺑﺮي ﺟﻮﻳﺪ‪ .‬ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ زﻣﺎﻧﻲ ﺳﺮخ ﺷﻮم! اﻧﺴﺎنِ ﻏﻢﻫﺎ‬
‫آﻣﻮزﮔﺎر اﺳﺖ! ﻣﻦ آﻣﻮﺧﺘﻪ ام‪ :‬ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻳﺎ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻣﻮزاﻧﻢ؟ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﺪﻳﻪاي از‬
‫ﺑﻬﺸﺖ! اﺳﺘﺎدي‪ ،‬ﻣﺴﺎوي آﻣﻮﺧﺘﻦ اﺳﺖ؛ ﻣﺴﺎويِ از ﻳﺎد ﺑﺮدن ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﺳﺖ! ﻗﺎدر ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻪ‬
‫و ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﻃﻔﻞ اﺳﺖ‪ :‬ﺗﻨﻬﺎ ﻗﺪرت ﺳﺎزش را دارد!‬

‫ﺣﺎل ﻏﻠﻂدارﺗﺮﻳﻦ اﺣﻤﻖﻫﺎ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻨﺪ‪» :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ از ﺗﻜﺎﻣﻼت اﺟﺘﻨﺎب ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزي‬
‫ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﻢ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﮕﻲ در آﺑﺴﺘﻲ ﻣﺪاوماﻧﺪ؟« ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻃﺮﻳﻖﻫﺎ‪ ،‬اﻧﺴﺎنﻫﺎ و وﺿﻌﻴﺖﻫﺎ‬
‫رواﺳﺖ‪ .‬ﮔﻮش ده اي ﺧﺪاوﻧﺪي ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪي ﻛﻪ ﻣﻲﺑﺎﺷﻲ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ذﻫﻦ ﭘﺮﻳﺸﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻇﺮﻓﻴﺖ‬
‫ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز ﻏﻴﺮﻣﻤﻜﻦ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد؛ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ آن وﺿﻌﻴﺖ ﺳﺎده »ﻫﻴﭽﻜﺪام‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺪام«‪ ،‬ﺿﻤﻴﺮ‪ ،‬ﻧﻈﺎره‪-‬‬
‫ﮔﺮي ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻲﮔﺮدد و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را درﺑﺎرهاش ﻣﻲداﻧﺪ! »ﭼﺮاﻳﻲ« و »ﭼﮕﻮﻧﮕﻲِ« ﻣﻴﻞ در وﺿﻌﻴﺖ ﻋﺎرﻓﺎﻧﻪ‬
‫»ﻫﻴﭽﻜﺪام‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺪام« ﻗﺮار دارد و ﺣﺲ ﻋﺎﻣﻪ اﺛﺒﺎت ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ وﺿﻌﻴﺘﻲ ﺷﻴﺮي اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻐﺬي ﺗﺮﻳﻦ! ﺑﺎ‬
‫آﻧﻜﻪ ﻟﻮدﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻳﺪهﻫﺎﻳﻢ از آن ﺑﻴﺮون آﻣﺪه )و دوﺳﺖ ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺎل ﺗﻮ ]ﻧﻴﺰ[(‪ .‬اﻣﺎ آﻳﺎ ﻫﺮﮔﺰ‬
‫ﺗﻨﺒﻞ ﺑﻮدهام؛ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر دﻳﺮﻳﻨﻪاي ﻛﻪ دﻳﮕﺮان را در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺎدر ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‪.‬‬

‫وﺿﻊ ﻣﺮگ‬
‫ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻣﺘﺪاﺧﻞ ﻧﻔﺲ ﻗﺎﺑﻞ ﻛﺸﺘﺎر ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ‪ ،‬ﻳﻚ واﻗﻌﻴﺖ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ؛ ﻫﻴﭻ ﻣﺮگ ﻳﺎ ﺣﻴﻠﻪﮔﻲ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ‬
‫ﻓﺎﺋﻖ ﻧﻴﺎﻣﺪه؛ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻘﻮﻳﺖ اﻧﺮژي آﻧﻬﺎ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮدﮔﺎن دوﺑﺎره و دوﺑﺎره ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ]و[ در رﺣﻢ‬
‫وﺟﺪان ﻣﻲﺧﻮاﺑﻨﺪ‪] .‬ﻧﺘﻴﺠﻪي[ اﺟﺎزه ﺑﻠﻮغ دادن‪ ،‬ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻲ زوال اﺳﺖ در زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﺪم ﻣﻘﺎوﻣﺖ‪ ،‬ﻗﻬﻘﺮا‬
‫ﺑﻪ ﺳﻮي ﺳﺎدﮔﻲ اوﻟﻴﻪ اﺳﺖ و ﮔﺬر ﺑﻪ ﺳﻮي اﺻﻞ و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺑﺪون ﻣﻔﻬﻮم‪ .‬از آن ﻣﻔﻬﻮم ﺿﺎﺑﻄﻪ ﻋﺪم‬
‫ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺟﻮاﻧﻪ ﻣﻲزﻧﺪ‪» :‬اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻧﺪارد ‪ -‬ﺧﻮد را ﻣﺤﻈﻮظ ﻛﻦ‪«.‬‬

‫ﻣﻔﻬﻮم »ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ« ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﻟﺰوﻣﺎً ‪ -‬ﺑﻪ دﻟﻴﻞ دﺳﺘﻮر زﺑﺎن ﺧﻮد ‪ -‬ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻔﻬﻮم »ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ« ﺑﻴﺎﻳﺪ؛ ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﺎن اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻛﻪ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎي ﻣﺤﻨﺖ ﺷﺐ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل روز ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺗﺸﺨﻴﺺ درد ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﺮ ﻣﻔﻬﻮم‬
‫ﻟﺬت دﻻﻟﺖ دارد و ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ دوﮔﺎﻧﮕﻲ ﺑﮕﺬار ﻫﻤﻮاره ﺧﻨﺪﻳﺪن را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪72‬‬

‫ﺳﭙﺎرد‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻧﻤﺎﻳﺪ و در ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ؛ آﻧﮕﺎه ﺗﺪاﺧﻠﻲ وﺟﻮد ﻧﺪارد و ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎري ﻳﺎ اﺟﺒﺎر‪.‬‬

‫روﮔﺮداﻧﻲ از ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزي ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻧﻤﺎدﮔﺮاﻳﻲ روﺷﻦ‬

‫ﻣﺮد ﺑﺮ زن دﻻﻟﺖ دارد‪ ،‬از اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ دوﺟﻨﺴﻲ ﻣﻲﮔﺬرم‪ .‬اﻳﻦ‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﺮ ﺑﻲﺟﻨﺴﻲ دﻻﻟﺖ دارد‪ .‬از‬
‫ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖﻫﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ اﺻﻞ »ﻫﻴﭽﻜﺪام« ﻣﻲﮔﺬرم‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎن اﮔﺮﭼﻪ ﻳﻚ »ﻫﻴﭽﻜﺪام« ﻣﺒﻬﻢ اﺳﺖ‪،‬‬
‫واﻗﻌﻴﺖ ﺗﺼﻮر ﻛﺮدن آن ﻣﻠﻤﻮس ﺑﻮدن آن را اﺛﺒﺎت ﻣﻲﻛﻨﺪ و دوﺑﺎره ﺑﺮ ﻳﻚ »ﻫﻴﭽﻜﺪام« دﻳﮕﺮ دﻻﻟﺖ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﻛﻨﺪ‪.1‬‬

‫اﻣﺎ اﺻﻞ »ﻫﻴﭽﻜﺪام‪-‬ﻫﻴﭽﻜﺪامِ« آن دو‪ ،‬وﺿﻌﻴﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ذﻫﻦ در آن از وراي ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزي ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎدل ﺷﻮد ﭼﺮا ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﺧﻮدش دﻻﻟﺖ دارد‪ .‬اﺻﻞ »ﻣﻦ« ﺑﻪ وﺿﻌﻴﺖ »ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪-‬ﻧﻴﺎزي‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ« رﺳﻴﺪه اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻴﺎت ﻣﺮﺗﺒﻂ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺰ آن و وراي آن ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ‬
‫ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﺎﻣﻞ و ازﻟﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺨﺮﻳﺐﻧﺸﺪﻧﻲ اﺳﺖ و ﻧﻴﺮوي ﺗﺨﺮﻳﺐ دارد‪ :‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ‬
‫آزادي و وﺟﻮد ﺣﻘﻴﻘﻲ اﺳﺖ‪ .‬از ﻃﺮﻳﻖ آن اﻳﻤﻨﻲ از ﻫﺮ ﻏﻢ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ روحِ ﺧﻠﺴﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻧﻜﺎر‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪاي ﻛﻪ ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪ در آن ﭘﻨﺎه ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ .‬ﻳﻘﻴﻨﺎً ﻣﻨﺰﻟﮕﺎه ﻛﻴﺎ اﺳﺖ؟ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺪان‬
‫ﺣﺼﻮل ﻧﺎﻳﻞ ﺷﺪ )ﺣﺘﻲ ﻧﻤﺎدﻳﻦ(‪ ،‬رﻫﺎﻳﻲ ﻏﻴﺮﻣﺸﺮوط ﻣﺎ از دوﮔﺎﻧﮕﻲ و زﻣﺎن ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎور ﻛﻦ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎور‪ ،‬آزاد از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺟﺰ ﻟﺬت‪ ،‬ﻛﺎرﻣﺎ از ﻃﺮﻳﻖ ﻗﺎﻧﻮن )ﻋﺪم ﻟﺬت( ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮد را ﺗﺨﻠﻴﻪ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬در آن ﻟﺤﻈﻪي ﻓﺮاي زﻣﺎن ﻗﺎﻧﻮن ﺟﺪﻳﺪي ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻠﻮل ﻛﻨﺪ؛ ﺑﺪون ﺗﺎواﻧﻲ از ﻏﻢ؛ ﻫﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻪ‪،‬‬
‫ﺧﺸﻨﻮد؛ او‪ 2‬ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﺶ ﺧﺸﻨﻮدﻛﻨﻨﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺎﻧﻮن ﺟﺪﻳﺪ راز »ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪-‬ﻧﻴﺎزي ﻧﻴﺴﺖ«‪،‬‬
‫»اﻟﺘﺰاﻣﻲ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ «‬ﻧﺎﻣﺘﻌﺎدلِ ﻋﺎرﻓﺎﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؛ »ﺧﻮد را ﻣﺤﻈﻮظ ﻛﻦ« ﻛﻴﺶ آن اﺳﺖ‪.3‬‬

‫در آن روز ﺗﻌﻤﺪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪون اﻧﻘﻴﺎد‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮي ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻘﻴﻘﻲ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪» .‬او‪ «4‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻣﺤﻈﻮظ ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﻴﺴﺘﻢﻫﺎي ﭘﻮﺷﺶدﻫﻲ ﺑﺮ ﻣﻦ‬
‫ﻣﻜﺸﻮف ﮔﺸﺖ اﻣﺎ ﺧﻮد ﭘﻮﺷﺶﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ؛ ﻛﻴﺎ‪ ،‬ﺳﻌﺎدت ﻋﻈﻤﻲ‪ .‬اﻳﻦ‪ ،‬داﻧﺶِ درﺧﺸﺎنِ ﻟﺬت رﺳﺎﻧﻴﺪن ﺑﻪ‬
‫ﻧﻔﺲِ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺗﻮاﻓﻘﻲ ﺟﺪﻳﺪ؛ ﻫﻨﺮ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬رواﻧﺸﻨﺎﺳﻲ ﺧﻠﺴﻪ ﺑﺎ ﻋﺪم ﻣﻘﺎوﻣﺖ‪.‬‬

‫‪ 1‬دوﮔﺎﻧﻪ ﺑﻮدن آﻧﻬﺎ ﺑﺎ اﺻﻞﻫﺎي ﺟﻨﺴﻲ اﺑﺘﺪاﻳﻲ ﻣﻌﻴﻨﻲ ﺷﺒﺎﻫﺖ دارد‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ در اﻟﻔﺒﺎي ﻣﻘﺪس ﻓﺮاﺗﺮ از اﻳﻦ ﻣﻲروﻧﺪ و ﺑﺮاي ﺷﺮح ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ‬
‫ﻛﻠﻤﺎت و دﺳﺘﻮر زﺑﺎن ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺴﻴﺎر ﻏﺎﻣﺾ ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ 2‬ﺿﻤﻴﺮ‬
‫‪ 3‬ﺑﺎور ﻫﻤﻮاره در ﻧﻔﻲ ﻣﻲﻛﻮﺷﺪ‪ .‬اﻏﻨﺎ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺗﻜﺜﻴﺮ در اﻳﻦ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺪاﺷﺖ‪ ،‬آزاد ﻧﮕﺎه داﺷﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫‪» 4‬او«‪ ،‬ﺿﻤﻴﺮ‪ ،‬اﻛﻨﻮن »ﻣﻄﻠﻖ« ﻣﻲﮔﺮدد‪.‬‬
 ‫‪73‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻟﺬت‬

‫آﻳﻴﻦ و اﻓﺮاس‬
‫ﻛﺎﻫﻼﻧﻪ درازﻛﺸﻴﺪه ﺑﺮ ﭘﺸﺖ‪ ،‬ﺑﺪن ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪه وﺿﻌﻴﺖ ﺧﻤﻴﺎزهﻛﺶ‪ ،‬ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻖ ﻛﺸﻴﺪن در ﺣﺎل ﺗﻌﻤﻘﻲ‬
‫ﻣﺘﺒﺴﻢ؛ اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮم وﺿﻊ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدن زﻣﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺿﺮوري ﺑﻮدﻧﺪ؛ اﻧﻌﻜﺎسﮔﺮ‬
‫ﺑﻲﻣﻌﻨﺎﻳﻴﺸﺎن‪ .‬ﻟﺤﻈﻪ ﻓﺮاي زﻣﺎن اﺳﺖ و ارزﺷﺶ وﻗﻮعﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﺮ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺘﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﺎزواﻧﻲ ﺻﻠﺐ‪ ،‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در ﭘﺸﺖ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ دﺳﺘﺎن‪ ،‬ﮔﺮهﺧﻮرده و ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻪ‬
‫ﻣﻨﺘﻬﺎ‪ ،‬ﮔﺮدن ﻛﺶآﻣﺪه‪ ،‬ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪنِ ﻋﻤﻴﻖ و ﻣﺘﺸﻨﺞ‪ ،‬ﺗﺎ ﮔﻴﺠﻲ و ﺣﺲﻫﺎ ﺑﻪ اﻧﻔﺠﺎر ﺑﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺴﺘﮕﻲ و‬
‫ﻇﺮﻓﻴﺖ ﺑﺮاي ]ﻛﺎر[ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻴﺮه ﺷﺪن ﺑﻪ اﻧﻌﻜﺎس ﺧﻮد ﺗﺎ ﻣﺤﻮ ﮔﺮدد و ﺧﻴﺮهﺷﺪه را ﻧﺸﻨﺎﺳﻲ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ را ﺑﺒﻴﻨﺪ )اﻳﻦ ﻣﻌﻤﻮﻻً‬
‫ﻏﻴﺮارادي اﺗﻔﺎق ﻣﻲاﻓﺘﺪ( و ﺗﺠﺴﻢ ﻛﻦ‪ .‬ﻧﻮر )ﻫﻤﻮاره ﻳﻚ ﺿﺮﺑﺪر در ﺗﺒﺪﻳﻼﺗﻲ ﻏﺮﻳﺐ( ﻛﻪ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﻮد‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﻧﮕﺎه داﺷﺘﻪ ﺷﻮد و ﻫﺮﮔﺰ اﺟﺎزه داده ﻧﺸﻮد ﻛﻪ ﺑﺮود ﺗﺎ ﺗﻼش ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ اﺣﺴﺎس ﺑﻴﻜﺮاﻧﻲ ﺑﻪ‬
‫را ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ( ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺮاﻧﻪاش ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﺮﺳﻲ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺶ از‬ ‫دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﺪ )ﻛﻪ ﺷﻜﻞ ﻛﻮﭼﻚ‬
‫ﺗﺠﺮﺑﻪ ]ﻛﺎر[ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺷﻮد‪ .‬اﺣﺴﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﺣﺲ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬داﻧﺸﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﻠﺖ را ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫وﺿﻊ ﻣﺮگ‪ ،‬ﺿﺮورت‪ ‬ﺷﺘﺎبﻳﺎﻓﺘﻪي ﺧﻮد اﺳﺖ‪ .‬از ﻃﺮﻳﻖ آن از ﺗﺎﺧﻴﺮ ﭘﺎﻳﺎنﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺧﻮد ]ﻛﻪ[ ﺑﺎ ﺗﻌﻠﻖ ]ﭘﺪﻳﺪ‬
‫ﻣﻲآﻳﺪ[ ﻣﻲﮔﺮﻳﺰﻳﻢ؛ ﺿﻤﻴﺮ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﮔﻲ در ﺑﻮراﻧﻲ درﻧﺪه ﺟﺎروب ﻣﻲﺷﻮد‪ :‬در ﺗﻨﺪيِ ﻋﺪم ﻗﻄﻌﻴﺖﭘﺬﻳﺮي؛‬
‫آﻧﭽﻪ ﻫﻤﻮاره ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ رخ دﻫﺪ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ‬آن ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدآﺷﻜﺎرﻧﺪ دﻳﮕﺮ ﻣﺒﻬﻢ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؛ در‬
‫ﺣﻴﻦ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ اراده ﺧﻮد ﻣﺤﻈﻮظ ﻣﻲﮔﺮدد اﻳﻦ را ﻧﻔﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻳﻤﺎن ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدنِ آن ﺑﺪان؛ ﭘﺎﻳﺎن‬
‫دوﮔﺎﻧﮕﻲ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ‪ .‬ﺑﺎور‪ ،‬وﺿﻊ ﻣﺮﮔﻲ ﻣﺜﺒﺖ؛ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮاب‪ ،‬وﺿﻌﻲ ﻣﻨﻔﻲ‪ .‬اﻳﻦ‬
‫ﭘﻴﻜﺮي ﻣﺮده ﻫﺮ آن ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺪان ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪاﻳﻢ و ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺴﺪ ﻣﺮدهاي را ﺑﻴﺪار ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺿﻤﻴﺮ‪،‬‬
‫ﺗﺤﺖ اﻧﻘﻴﺎد ﻗﺎﻧﻮن در ﺧﻮاب و ﻣﺮگ‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪي‪ 1‬ﻣﻲﺟﻮﻳﺪ‪ .‬وﺿﻊ ﻣﺮگ و اﺻﺎﻟﺘﺶ را در ﻧﻔﻲ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﺸﻨﺎس‪:‬‬
‫ﻋﺮوج از دوﮔﺎﻧﮕﻲ‪ .‬ﺟﻬﺎن در آن روز ﺳﻮﮔﻮاريِ ﺗﻬﻲ از اﺷﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺗﻘﻠﻴﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ ...‬اﻣﺎ او از‬
‫داوري ﻣﻲﮔﺮﻳﺰد! و ﭼﻪ ﭼﻴﺰِ »ﻣﻦ«؛ ﺑﺪاﻗﺒﺎلﺗﺮﻳﻦ اﻧﺴﺎن! در آن آزادي اﺳﺘﻠﺰاﻣﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰِ ﺑﻴﺸﺘﺮي‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻤﺮﻳﻦﻫﺎي‬
‫ﭘﻴﺶﻧﻴﺎز زﻳﺎدي وﺟﻮد دارﻧﺪ ‪ -‬ﺑﻪ ﻧﺎﺷﻤﺮدﻧﻲ ﺑﻮدن ﮔﻨﺎﻫﺎن‪ .‬ﻓﻲ ﻧﻔﺴﻪ ﺑﻴﻬﻮدهاﻧﺪ اﻣﺎ اﺷﺎره ﻛﻨﻨﺪه ﺑﻪ اﻫﺪاف‬
‫ﻏﺎﻳﻲ ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬وﺿﻊ ﻣﺮگ در ﺗﻘﻠﻴﻞ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزيﻫﺎ )ﮔﻨﺎه( ﺑﻪ »ﻫﻴﭽﻜﺪام‪-‬ﻫﻴﭽﻜﺪام« ]اﺳﺖ[ ﺗﺎ ﻣﻴﻞ‬
‫ﺑﺎ ﻟﺬت رﺳﺎﻧﻴﺪن ﺑﻪ ﺧﻮد ارﺿﺎ ﮔﺮدد‪ .‬ﻣﺎﻧﺪي ﺑﺎور؛ ﺑﺎزﻳﺎﺑﻲ ﺟﻨﺴﻴﺘﻲ ﺟﺪﻳﺪ و ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺴﻲ ﻫﻤﻮاره اﺻﻴﻞ‪،‬‬
‫ﺑﺪﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ و ﻧﻪ ﻃﺮﻳﻘﻲ دﻳﮕﺮ آزاداﻧﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﺧﻼء )ﻳﺎ ﺑﺎورِ( اوﻟﻴﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺗﻤﺮﻛﺰ ذﻫﻦ ﺑﺮ‬
‫ﻧﻔﻲاي از ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎي ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮر‪ ،‬ﻋﻴﻨﻴﺖ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ و دوﮔﺎﻧﮕﻲ‪ ،‬آﺷﻮب و ﻫﻤﺴﺎﻧﻲ و ﻏﻴﺮه و ﻏﻴﺮه ﺑﻪ‬
‫دﺳﺖ ﻧﻤﻲآﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ اﻧﺠﺎم ﻫﻢاﻛﻨﻮن آن؛ ﻧﻪ در اﻧﺘﻬﺎ‪ .‬درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻦ و اﺣﺴﺎس ﻛﻦ ﺑﺪون ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻳﻚ ﺗﻀﺎد؛‬

‫‪1‬‬ ‫‪inertion‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪74‬‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﻨﺴﻮﺑﺶ‪ .‬ﻧﻮر را ﺑﺪون ﺳﺎﻳﻪ ]ﻳﺎ[ از ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻀﺎد رﻧﮕﻲاش ادراك ﻛﻦ؛ از ﻃﺮﻳﻖ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﻲ‬
‫اﺣﺴﺎس ﺧﻨﺪه در زﻣﺎن ﺧﻠﺴﻪ در ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ و ﺑﺎ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺗﺎ ﻛﻪ اﺣﺴﺎس‪ ،‬ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ و دﻗﻴﻖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻗﺎﻧﻮن‬
‫ﻳﺎ واﻛﻨﺶ ﺑﺎ درﺧﻮدآوري‪ ،‬درﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ در ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ از ﺻﺪﻫﺎ ﻟﺬت ﺑﻬﺮه‪-‬‬
‫ﻣﻨﺪ ﮔﺮدد‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺧﻠﺴﻪاش ﻓﺰون اﺳﺖ ﻓﻘﺪاﻧﻲ ﺑﺮ وي ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻤﻲﺷﻮد ﺑﻠﻜﻪ اﻓﺰاﻳﺸﻲ ﻋﻈﻴﻢ رخ ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺑﮕﺬار آن را ﻣﺘﻨﺎﺳﺒﺎً روزاﻧﻪ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺮﻛﺰ ﻣﻴﻞ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬او از ﻣﻘﺼﻮد ﺑﺰرگ ﭘﻴﺮوي ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎﻣﻲ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ در زﻣﺎن ﺻﺪور‪ ،‬ﺗﻮازﻧﻲ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ ﺗﺎ ﻳﻜﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﺎور و ﻧﻄﻔﻪ‬
‫ﺑﺎ ﺑﺎزداﺷﺘﻦ از ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزي‪ ،‬ﺳﺎده و ﻛﻴﻬﺎﻧﻲ ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﺷﺮاق‪ ،‬آن ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﻗﺎﺑﻞ ﺷﺮح‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً در ﺧﻠﺴﻪ ﺧﺮﺳﻨﺪي ﻣﻲﻳﺎﺑﻢ‪ .‬اﻛﻨﻮن رازي ﺑﺎ اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻛﻼن ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪام ﻛﻪ از ﻛﻮدﻛﻲ ﺑﺮ ﻣﻦ‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺑﺎ ﺟﻬﺪي ﺳﺎﻋﻴﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺧﻼء ﺑﺎور‪ ،‬ﻓﺮد ﺑﺮاي زﻳﺴﺘﻦ در دروﻧﻲﺗﺮﻳﻦ ]ﺟﺎﻳﮕﺎه[‬
‫دﻳﮕﺮان و ﻟﺬت ﺟﺴﺘﻦ از اﻳﺸﺎن ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻲ ﻛﻴﻬﺎﻧﻲ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم اﻧﺪﻛﻲ ﻣﻲداﻧﻨﺪ واﻗﻌﺎً ﺑﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ ﺑﺎور ﻳﺎ ﻣﻴﻞ دارﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲداﻧﺪ‪ ...‬ﺑﮕﺬار ﺑﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻤﻮدن ﺑﺎورش آﻏﺎز ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻛﻪ ارادهاش را‬
‫ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻣﻮﺟﻮدﻳﺖ دوﮔﺎﻧﻪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ در ﻣﻴﻞ ﻳﻜﺴﺎﻧﻨﺪ‪ .‬در دوﮔﺎﻧﮕﻲﺷﺎن ﻛﻨﺘﺮﻟﻲ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ اراده و‬
‫ﺑﺎور ﻫﻤﻮاره در ﺗﻀﺎدﻧﺪ و ﻫﺮ ﻳﻚ دﻳﮕﺮي را ﺑﻪ ﻛﻤﺎل ﺧﻮد ﺷﻜﻞ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬در اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ ‪ -‬از آﻧﺠﺎﻳﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺷﺎدي‪ ،‬ﭘﻮﺷﻴﺪﮔﻲ ﻏﻢ اﺳﺖ ‪ -‬ﻫﻴﭻﻳﻚ ﭘﻴﺮوز ﻧﻤﻲﮔﺮدد‪ .‬ﺑﮕﺬار ﻳﮕﺎﻧﻪﺷﺎن ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫دﺷﻤﻨﺎن ﺗﻴﺮهي زاده ﺷﺪه از ﺧﻮدﻫﻴﭙﻨﻮﺗﻴﺰم راﻛﺪ‬

‫ﺑﺎور ﻃﺒﻴﻌﻲ‪ ،‬ﺷﻬﻮدي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺎور از ﻃﺮﻳﻖ آﻧﭽﻪ واﻛﻨﺸﮕﺮ و ﺣﻜﻤﻔﺮﻣﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻲﺷﻮد ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﺧﻮد را از ﻃﺮﻳﻖ اﺣﺴﺎس ﻣﻌﻴﻦ ﺧﻮد ﻣﻨﺴﻮب ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ آﻧﻬﺎﻳﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺘﻮاﻓﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و آﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻮزوناﻧﺪ ﻗﻮه اﻗﻨﺎع و ﺑﺎزداري ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻣﻲ‪-‬‬
‫دﻫﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن ﺑﺎور ﺑﺎ ﻋﻤﻠﻜﺮد ﺧﻮد ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻣﺤﺪود و ﻣﻌﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻏﺎﻟﺐ اﻋﻤﺎل ﻣﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻮي‬
‫ﻣﻴﻠﻲ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه )ﺑﻪ ﻫﺪف آزادي( رﻳﺸﻪﻳﺎﺑﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﺎدت در ﺗﻀﺎد اﺳﺖ؛ اﻃﺎﻋﺘﻲ ﺑﻪ ﺟﺰﻣﻴﺖ ذاﺗﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺮ اﻋﻤﺎل »ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ«ي ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ )در زﻧﺪﮔﻲ ﭘﻴﺸﻴﻦ( در ﺑﺮاﺑﺮ اﺧﻼﻗﻴﺎﺗﻲ ﭘﺎﻳﺪار‪ 1‬ارﺗﻜﺎب ﻳﺎﻓﺘﻪ‬
‫اﺳﺘﻮار اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞﻫﺎﻳﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ رخداد ﺷﺎﻧﺲ‪ ،‬اﺑﺮازي ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻏﻴﺮارادي‪ ،‬ﺧﻮدﺑﻪ‪-‬‬
‫ﺧﻮدي‪ ،‬ﺗﻌﻤﺪي و ﻏﻴﺮه دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ اﻓﺮاس ﺳﻨﺘﻲ اﺧﻼﻗﻲ ﻣﺘﻌﺎرﺿﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ دروﻧﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ‬
‫)ﻛﻪ ﺗﺎ ﺣﺪي اﻗﺘﺒﺎسﺷﺪه ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻋﻜﺲ اﻟﻌﻤﻞ را ﭘﻮﺷﺶ داده و زﻣﺎنﺑﻨﺪي ﻧﻤﺎﻳﺪ(‪ .‬در ﻣﻨﺸﺎ ﺧﻮد‪،‬‬
‫ﻣﻔﻬﻮمِ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﺪان ﺳﻮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻌﺎرف‪ ،‬ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ...‬ﺑﺮاي ﺑﻴﺸﻴﻨﻪ ﻧﻤﻮدن ﻟﺬت ﺑﻪ‬
‫وﺳﻴﻠﻪ ﺳﺎزش ﺻﻮري ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﮔﺬاردنِ ﻣﻴﻠﻲ وﺣﺸﺖزده‪ .‬ﺗﻄﺒﻴﻖ داده ﺷﺪه ﺑﺎ ﺧﺪﻋﻪ ﻣﻨﺸﺎ روﺣﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫اﻧﮕﺎرهﻫﺎي آن ﭘﺎداش اﻃﺎﻋﺖ و ﺟﺰاي ﺳﺮﭘﻴﭽﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ -‬ﻫﺮ دو ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ دورانﻫﺎ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻣﻲﻣﺎﻧﻨﺪ )اﻳﻦ‬
‫دﻧﻴﺎ و دﻳﮕﺮي(‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻴﻨﺶ اﺧﻼﻗﻲ‪ ،‬ﻣﻀﺤﻜﻪ اﻏﺮاقآﻣﻴﺰي از ﻗﻮه ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزي اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ آﻧﭽﻨﺎن‬

‫‪ 1‬اﺧﻼﻗﻴﺎت اﺑﺘﺪاﻳﻲ ﻳﺎ ﺗﺮس از ﻋﺪم ﻟﺬت‬

 ‫‪75‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻟﺬت‬

‫ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺗﺮﺗﻴﺒﻲ آزادي ﻋﻤﻞ ﺗﻐﻴﻴﺮ در اﺧﺘﻴﺎر ﮔﺬارد؛ ﭘﺲ‪ ،‬از ﺗﻜﺎﻣﻞ ﻣﻔﺘﺮَق ﻣﻲﮔﺮدد و ﻏﻴﺮه‪.‬‬
‫و اﻳﻦ ﺟﺪاﻳﻲ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺳﻮدﻣﻨﺪي را از دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﺪ و از ﺳﺮ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺑﻘﺎي ﺧﻮد و ﻫﻢآواﻳﻲ ﻣﻄﻠﻮب‪،‬‬
‫ﺗﻨﺎﻗﻀﺎت ﻳﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻲاي ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣﻲآورد ﺗﺎ ارﺗﺒﺎﻃﻲ اراﻳﻪ دﻫﺪ‪ .‬ﺳﻮءﻧﻴﺖ ﺑﺎ ﺳﺮﭘﻴﭽﻲ از ﻓﺮﻣﺎﻧﻬﺎﻳﺶ ﺑﺮاي‬
‫ﺗﻮﺟﻴﻪ ﺑﻲاﻧﺼﺎﻓﻴﺶ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ؛ ﻳﺎ ﻣﺎ ﻫﻢ زﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﺨﺮﻳﺒﻲ در ﺑﻴﻨﺶ اﺧﻼﻗﻲ‪ ،‬ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻳﺎ دﻟﻴﻠﻲ ﺑﺮاي‬
‫ﮔﻨﺎه ﻣﻲﺳﺎزﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻴﺰاﻧﻲ از ﻋﺪم ﺗﺠﺎﻧﺲ را روا ﻣﻲدارد‪) .‬ﻣﻌﻤﻮﻻً ﭼﻨﺪ ﮔﻨﺎه ﻧﺎﺑﺨﺸﻮدﻧﻲ ﻧﮕﺎه داﺷﺘﻪ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﺷﻮد ‪ -‬و ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻧﺎﻧﻮﺷﺘﻪ(‪ .‬اﻳﻦ اﻋﺘﺮاف ﻣﻨﻔﻲ‪ ،‬ﻳﻚ اﺳﺘﺪﻻلﮔﺮاﻳﻲ ﺟﻌﻠﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪﻫﺎي ﻋ‪‬ﺮَﺿﻲ را روا‬
‫ﻣﻲدارد‪ ...‬ﻓﺮاﻳﻨﺪي از ﺧﻮدﻓﺮﻳﺒﻲ ﺑﺮاي ارﺿﺎ و ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﻼﺻﻪ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ‪ .‬ﻳﻚ ﻓﺮد در‬
‫ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪاي ﺟﺰ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ دارد؟ ﻣﺎ اﺧﻼﻗﻴﺎﺗﻲ را ﻧﻤﻲﺳﺎزﻳﻢ ﻳﺎ ﻣﻌﺘﺮف ﻧﻤﻲﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﺎرف‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ رﺷﺪ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬و ﺳﺎده ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﭘﻴﭽﻲ ﺑﺪون ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﺗﻨﺒﻴﻪ را ﻣﺠﺎز ﺷﻤﺎرد‪.‬‬
‫وﺿﻌﻴﺖ ﻣﺴﺎﻳﻞ ذﻫﻨﻲ ﺷﻤﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺠﺎم اﻳﻦ اﻣﺮ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ و ﻋﺮﻓﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ در ﻧﻬﺎﻳﺖ آﻧﭽﻪ‬
‫را ﻛﻪ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻧﻔﻲ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ :‬ﻣﺎ ﺑﺎ واﺑﺴﺘﮕﻲ داﺋﻢ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﻴﻨﺶ اﺧﻼﻗﻲ ﺑﻪ ﻣﻴﻞ اﺟﺎزه ﺳﺮﭘﻴﭽﻲ ﻣﻲ‪-‬‬
‫دﻫﻴﻢ؛ ﻣﻴﻞِ آن ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻔﻲ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺤﺪود ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮔﻨﺎه ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻴﻞ ﺑﻪ ﻃﻮر‬
‫ﻣﺴﺎوي ﺣﻔﻆ ﻏﺮﻳﺰه اﺧﻼﻗﻲ را ﻃﻠﺐ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻴﻞ ﺗﻀﺎد ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ )و ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻲ ﺿﻌﻴﻒ(‪.‬‬
‫ﺗﺮﺳﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪ .‬ﺛﻮرِ زﻣﻴﻦ ﻣﺪت زﻳﺎدي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ وﺟﺪان ﻧﺎﭘﺎك ﺗﻮ ﻛﺎري ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ اﺧﻼﻗﻲ‬
‫راﻛﺪت‪ .‬ﻣﻴﻜﺮوب ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﺪون ﺗﺮس ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﺪ‪.‬‬

‫ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻲ ﺑﺎور )ﺧﻮد را ﺑﺸﻨﺎس(‬

‫ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺑﺎور ﻣﺴﺎوي ﺗﻤﺎم اﻣﻜﺎنﻫﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ از ﻃﺮﻳﻖ ﻛ‪‬ﺸﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻲ از زﻣﺎن ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً‬
‫ﺻﺤﻴﺢ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﭘﺲ آﻧﭽﻪ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ زﻣﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﺻﺤﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ و آﻧﭽﻪ ﺻﺤﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻓﻜﺮ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺑﺮ اﻣﻜﺎن ﻣﻔﻬﻮﻣﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﻧﺎﻣﺮﺑﻮط دﻻﻟﺖ دارد‪ .‬ﺑﺎور ﺑﺮاي‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪآﻣﻴﺰ ﻧﻤﻮدن ﻳﻚ »ﭼﻴﺰ« اﺳﺖ‪ .‬وﺿﻌﻴﺖ ﺑﺎور‪ ،‬ﻧﻔﻲ ﻳﺎ ﺗﺤﺪﻳﺪ ﻧﻤﻮدﻧﻲ اﺳﺖ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺷﺪه ﺑﺮ‬
‫ﻇﺮﻓﻴﺖ ﻧﻴﺮوي ﺣﻴﺎت‪ .‬ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﻲ ﺑﺪﻳﻦ ﺷﻜﻞ‪ ،‬در اﺻﻞ ﺗﻤﺮﻛﺰ و ﭘﺮورﺷﻲ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﻣﺴﺘﺜﻨﻲ ﻧﻤﻮدنِ‬
‫ﻣﻮرد‪ ‬دﻻﻟﺖ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ اﺗﺨﺎذ ﻓﺮﺿﻴﻪ ﻳﺎ اﻳﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺎاﻧﺪﻳﺸﻨﺎﻛﺎﻧﻪ ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻲﺷﻮد ﻳﺎ ﻣﺮدود را ﻓﺮﻳﺐآﻣﻴﺰاﻧﻪ‬
‫ﻣﺴﺘﺪل ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﺻﺤﺖ ﺿﺎﺑﻄﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺮﻛﺰ ﺑﺎور‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﺑﺮاي ﻧﻔﺲ ﻓﺮد اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﻴﻂ را ﺑﻪ ﻫﺪف ارﺿﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ اﻣﺎ اﻋﻮﺟﺎﺟﺶ را ﻣﺠﺎز‬
‫ﻣﻲدارد اﻧﻜﺎر را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰاﻧﺪ‪ .‬اﺷﺘﻴﺎﻗﻲ ﺑﺮاي ﭘﻨﻬﺎن ﮔﺸﺘﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﻞِ ﺧﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ از ﻣﺮﻛﺰ‬
‫دورﺗﺮ ر‪‬وي‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻜﺜﻴﺮ ﻣﻲﺷﻮد )ﺑﺎور ﻣﻲﭘﺬﻳﺮد( ﺗﺎ از ﺑﻨﻴﺎن ﻧﺎآﮔﺎهﺗﺮ ﺷﻮد‪ .‬ﺣﺎل اﻳﻦ اﻣﺘﻨﺎع ﺑﺎ ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮيِ‬
‫آﻧﭽﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﺎور دارد و دﻗﻴﻘﺎً در زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ اوﻟﻴﻦ ﺷﺮط ﺑﺮاي ﺗﻤﺎﻣﻲ آﻧﻬﺎﻳﻲ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ اﻧﺪازه و ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﻣﻴﻠﻲ دارﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮدي ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر دروﻏﮕﻮ ﻣﻲﮔﺮدد‪،‬‬
‫ﺧﻮدﻫﻴﭙﻨﻮﺗﻴﺰم ﺷﺪه ﺑﺎ ﭘﻴﺮاﻳﺸﺎت ﺑﻴﻤﺎرﮔﻮﻧﺶ‪ .‬ﻧﺘﻴﺠﻪ را ﻣﻲداﻧﻲ‪ ...‬ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﻪ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ »ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪76‬‬

‫ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮي«‪ ،‬در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻲاش ذاﺗﻲ اﺳﺖ )آﻧﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻲ ﻛُﺸﺪ‪(1‬؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﺘﺼﻮ‪‬ر ﺑﺮاي‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ اداﻣﻪ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﺼﻮر ﻳﺎد ﻣﻲﮔﻴﺮد ﻛﻪ ]اﻳﻦ[ ﻣﻔﻬﻮم‪ ،‬اﺟﺒﺎرِ ﺧﻮدش اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاي ﺷﺮحِ »ﭼﺮاي«‬
‫ﺑﺎور )ﻳﺎ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ( ﺑﺎﻳﺪ از اﺷﺘﻘﺎﻗﺶ ﮔﺬر ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﮕﻲ ﻋﺸﻖ ورزﻳﺪن ﻧﻔﺲ ﺑﺎ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ﻛﺎﻣﻞ‪،‬‬
‫وﺳﻴﻠﻪاش اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪان ﺳﻮ ﻛﻪ ﻣﺎ اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن دوﮔﺎﻧﮕﻲ را در ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻓﺮاﻳﻨﺪﻫﺎي ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮي ﺧﻮد ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬اﻳﻦ اﻣﺮ ﺑﺪان ﺳﺎدﮔﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﺪ ﻧﻤﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ از ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزي ﺗﺨﻄﻲ ﻛﺮده‬
‫اﺳﺖ؟ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺗﺮﺳﻲ ﻧﺪارد؟ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﺑﺎ اﻳﻦ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻠﻢِ آﻧﭽﻪ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﻲ را ﻣﻌﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫]روﺷﻦ ﻣﻲﺷﻮد[‪ .‬اﺟﺒﺎر ﻳﺎ ﺗﻮﻗﻊ ﻧﺎاﻣﻴﺪي داﺷﺘﻦ در زﻣﺎن ﻣﻴﻞ‪ ،‬ﻣﻮﻗﺮاﻧﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻓﺮﻳﺐ آن اﺳﺖ؛‬
‫ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲاي ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺷﺎﻧﺲ ﺑﺮرﺳﻲ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻓﺮاي اﻳﻦ ﭼﻴﺰي ﺧﻮدﺳﺮاﻧﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺘﻮﻗﻒ‬
‫ﺷﻮﻧﺪه‪ ،‬ﻣﻘﺪ‪‬ر ﻗﺎﻧﻮن؛ ﺗﻘﻠﻴﺪ آن ﺑﺎ »دﻟﻴﻞ« ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻋﻮاﻗﺐ اﺳﺖ‪ .‬دﻟﻴﻞ‪ ،‬ﺑﺎور اﺳﺖ؛ ﺑﺎور ﺗﺮس از ﻇﺮﻓﻴﺖ‬
‫ﻓﺮد ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ؛ اﻳﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺣﺘﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﮕﻔﺘﻲﻫﺎي ﺧﻠﻘﺖ ﻧﻴﺴﺘﻲ؛ ﺟﺪاي از اﻣﻜﺎن ﺧﺎﻟﻖ ﺑﻮدن‪ .‬ﺗﺎﺧﻴﺮ‬
‫اﺳﺖ‪ ...‬ﺑﺎور ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻋﺪاوت وﺣﺸﺘﻨﺎك ﻧﻴﺮوي ﺣﻴﺎﺗﻲ را درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎور آزادي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎور‬
‫ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻻزم ﺧﻮد را ﺧﻠﻖ ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ از ﭘﺴﺮﻓﺖ رﻳﺸﻪ ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ .‬ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﺪ واﻗﻌﻴﺖ در ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪:‬‬
‫و ﺑﺎور ﺷﻤﺎ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﺳﻜﻨﻲ ﮔﺰﻳﺪن آن ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آه‪ ،‬اي ﺑﻴﺶاﻳﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬
‫ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻔﺲ را ﻧﻴﺰ در آن ادﻏﺎم ﻛﻨﻴﺪ! اَه! اﻧﺴﺎن اﺣﻤﻖ‪ ،‬ﺑﺎﺷﻜﻮه را در آزادي ﺑﭙﺮﺳﺖ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺮگ‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﻮد اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻣﻴﻞ ﺑﻪ زن ﻧﺠﺎﺗﺖ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داد؛ ﻓﺎﻳﺪه آﻧﻬﺎ ﭼﻴﺴﺖ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﮋﻣﺮدﮔﻲ‬
‫و ﺗﺒﺎﻫﻲ آﻏﺎز ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ و ﺟﺴﻢ ﻣﻮرد اﻧﺰﺟﺎر اﺳﺖ؟ و زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ واﻗﻌﻴﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮد ﻓﺎﻳﺪه داﻧﺶ و‬
‫ﻧﻴﻜﻮﻛﺎري ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻧﻔﺲ را ﺑﻴﺎز؛ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻗﺎدر ] ِﻣﺘﻌﺎل[ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺮدﻧﺪ و راﺳﺖ‪-‬‬
‫ﻛﺮداري ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺴﺎر ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪.‬‬

‫ﻫﺮﻛﺲ اﻧﺪﻛﻲ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺧﻮد را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻨﺪ‪» ،‬ﻧﻔﺲ« ﺑﺎ ﻫﺪاﻳﺖ ﺧﺎرقاﻟﻌﺎدهاش ﺑﺮ وي ﺗﺤﻘﻴﻖ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد‪ .‬وي ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻫﺮﭼﻴﺰ را ﺑﺪون رﻧﺠﺎﻧﺪن اﺟﺒﺎر ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺷﻬﻮتآﻣﻴﺰﺗﺮﻳﻦﻫﺎ‬
‫درﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﻤﻮﻣﻴﺖ و ﻣﺮگ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬اﺧﻼﻗﻴﺎت و اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﻌﺎدت ﻛﺎﻣﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻈﺮي از ﺣﻘﻴﻘﺖ از ﺧﻠﻮص ﻋﺸﻖ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ :‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﻞ ﺑﺪون ﺗﺮس ﺑﺎﺷﺪ و زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﻞِ ﺑﻪ‬
‫ﺗﺼﺮف ﻧﺪارد‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ آﻛﻨﺪه از ﺑﻴﻨﺶ اﺳﺖ‪ .‬آﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻟﺬت اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﺣ‪‬ﺴ‪‬ﺐ اراده اش ﺑﺮﻃﺮف‬
‫ﻣﻲ ﺷﻮد؛ او ﺟﺎذﺑﻴﺖ اﺳﺖ؛ ﻣﺮﻛﺰ ﺗﻮﺟﻪ زﻧﺎن‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮي ﺗﻬﻲ از اﻳﻤﺎن اﺳﺖ؛ و ﻋﻘﻴﻢ از‬
‫درﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢِ ]ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ[ ﺧﺪاوﻧﺪ ‪ -‬او اﺳﺖ ﻓﻨﺎﻧﺎﺷﺪﻧﻲ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺮس در ﻫﻴﭻ ﺷﻜﻠﻲ وﺟﻮد‬
‫ﻧﺪارد ﺗﺤﻘﻖ ﻋﻴﻨﻴﺖ ﺑﺎ واﻗﻌﻴﺖ )آزادي( وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﺸﺎن ﺧﻄﺮي در ﻏﻔﻠﺖ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬ﺗﺒﻌﻴﻀﻲ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮاي ﻛﺴﻲ ﻛﻪ از ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ اﺷﺘﻘﺎق آﮔﺎه اﺳﺖ ﺗﺮس وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ درك ﻣﻼﻣﺖ‬
‫ﻧﻔﺲ ﻳﺎ وﺟﺪان داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬درد اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻮاﻧﻪ ﻣﻲزﻧﺪ‪ :‬آزادي وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻴﺰ را ﻛﻪ درك‬
‫ﻳﺎ ﺗﺼﻮر ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎور ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮيِ ﺑﺪون اﺣﺴﺎس ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ؛ ]ﺑﺎ[ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدن‬

‫‪ 1‬و زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪه ]ﺑﺎﺷﻲ[ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﻲﻛﺸﺪ‪.‬‬

 ‫‪77‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻟﺬت‬

‫ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺧﺎرﺟﻲ و داﺧﻠﻲ‪ ،‬او ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻧﻔﺲ در ﻧﻈﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮد و ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲِ ﻋﺪم ﻣﻘﺎوﻣﺖ اﺳﺖ؛ اﻓﻘﻲ‬
‫ﻧﺪارد‪ :‬او آزاد اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ دﻳﺪن ﭼﺸﻤﺎن ﺳﺘﺎرهﺳﻮ و دﻫﺎﻧﻬﺎي ﻏﻨﭽﻪﮔﻮن‪ ،‬ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎ و راﻧﻬﺎي زﻧﺎن زﻳﺒﺎ‪ ،‬ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ‬
‫ﻣﺘﻌﻠﻖ ﻣﻲﺷﻮﻳﺪ؛ اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﺪ آﻧﻬﺎ ﺻﺮﻓﺎً ﮔﻮﺷﺖ و اﺳﺘﺨﻮان ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﺲ از ﺷﻜﻨﺠﻪ‪-‬‬
‫اﻧﺪ‪ .‬ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻴﻦ اﺑﺪﻳﺖ و »ﻧﻔﺲ«‪ ...‬آﻳﺎ اﻓﺮاﺳﻲ اﺧﻼﻗﻲ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺑﺎ ﻋﺪم ﺑﺎور ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﺮد ﺑﺎور‬
‫دارد و ﺳﺎﻋﻴﺎﻧﻪ و ﺑﺪون اﺿﻄﺮاب ﺑﺎور ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻦ )ﺑﺎ ﻓﺮاﻳﻨﺪ »ﻫﻴﭽﻜﺪام‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺪام«(‪ ،‬اﺻﻮل ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻲ‬
‫ﺳﺎده و ﻛﻴﻬﺎﻧﻲ ﻣﻲﮔﺮدد ﻛﻪ آﻧﭽﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺪان ﻣﻴﻞ داﺷﺘﻪاﻳﺪ را در ﺑﺮ ﮔﻴﺮد و ﺷﻤﺎ آزادﻳﺪ در آﻧﭽﻪ‬
‫ﻏﻴﺮﻣﻤﻜﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮﻳﺪ‪ .‬ﻣﻴﻞ آﻧﭽﻨﺎن ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺟﺎزه ﻧﻤﻲﮔﻴﺮد و ﺑﻪ ﺟﺰ ﺧﻠﺴﻪ ﺗﺼﺎﺣﺒﺶ از‬
‫ﭘﻲآﻳﻨﺪي ﺻﺪﻣﻪ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﺪ‪ .‬در ﻣﻘﺎﺑﻞِ آن ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﮔﺮدد؛ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻲﺳﻮزد ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﺳﻠﻮﻟﻮﺋﻴﺪي ﻛﻪ در آﺗﺶ اﻓﻜﻨﺪه ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ‪ -‬ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻗﺪﻳﻤﻲِ ﻧﻮﻳﺪدﻫﻨﺪه ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﺑﺖ ﭼﻴﺰ »دﻳﮕﺮي«‬
‫ﻣﺘﺼﻮر‪ .‬آزادي ﺑﻬﺸﺖ دم دﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻃﺮﻳﻘﺖ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ و ﻧﻮر؛ اﻣﺎ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺟﺰ ﻣﻦ ﺟﺮات ﻧﺪارد اﻳﻦ را‬
‫ﺧﻮدش ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻨﻢ »ﻧﻔﺲ«؛ اراده ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻲﻗﻴﺪ ﺟﺎدوﻳﻲ اﺳﺖ‪ .‬آﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ در‬
‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﻮد زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﺗﺎ ﺣﺪي ﺑﺎ اﻳﻦ اﺣﺴﺎس آﺷﻨﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺿﻌﻴﻒ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺸﮕﻔﺘﺎري ﺑﺮ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ‬

‫ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺻﺎدق ﺑﺎﺷﻴﻢ! ﺗﻮ »آن« ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬ﻣﺘﻌﺎل در آزادي‪ ،‬ﻣﻄﻠﻮبﺗﺮﻳﻦ‪ ،‬ﻓﺮاي ﻣﻴﻞ‪ ،‬دﺳﺖﻧﻴﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﺶ‬
‫ﻣﺴﺘﻐﺮﻗﺎن در ﺣﻴﺮت‪ .‬ﺟﻨﺴﻴﺖ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ ﭘﺲ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺮگ ﺑﺎ ﻣﻴﻞ ﺑﺮداﺷﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻫﻤﻬﺎي ﮔﺮﻳﺰانِ ﺣﺲﻫﺎ‬
‫ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻨﺪ؛ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ راﺳﺘﻜﺮدارياي ﻛﻪ آﻣﻮﺧﺘﻪاي آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ آن ﻛﻨﺘﺮل و ﻣﻄﻴﻊ ﻛﻨﻲ‪ .‬آﺗﺶ ﺟﻬﻨﻢ‬
‫ﻣﻲﺳﻮزاﻧﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺗﻮ »ﻣﻲﭘﻨﺪاري«؛ و زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺿﻤﻴﺮ را ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻣﻜﺎنﻫﺎي ﻛﻴﻔﻴﺎت‪ ‬آن ﺑﺎ ﻳﻚ‬
‫ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮي ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮاﻳﻨﺪ »ﻫﻴﭽﻜﺪام‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺪام« ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ‪ ،‬ﺻﺪﻣﻪ زدن را ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﻮ آﺗﺸﻲ و در‬
‫ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺳﻮﺧﺘﻪ! ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﺎور را »اراده ﻛﺮدهاي« )ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺘﻔﺎوت ﻳﺎ ﻏﻴﺮ از آن ﺗﻔﺎوﺗﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ(؛ ﭼﺮﺧﻪ‬
‫ﺑﺎور ﭘﻴﺶ ﻣﻲرود و ﻫﻤﻮاره وادار ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﭘﺲ ﻳﻚ روز ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮي و آﺗﺶ دﻳﮕﺮ ﺻﺪﻣﻪ‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ زد ‪ -‬آﻳﺎ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪاي؟ ﻃﺮق دﻳﮕﺮي ﺑﺮاي ﺻﺪﻣﻪ زدن ﺑﻪ ﺗﻮ وﺟﻮد دارد؟‬

‫در آن وﺿﻌﻴﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻌﻨﺎ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲاي وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺗﻮ »آن« )ﻛﻴﺎ( ﻫﺴﺘﻲ؛ ﻛﻪ ﻣﻤﺘﺎز‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺮاي ﺣﻴﻄﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ‪ :‬وﺳﻮﺳﻪي آزادي وﺟﻮد ﻧﺪارد؛ »آن« ﻋﻠﺖ ﺗﻜﺎﻣﻞ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭘﺲ »آن« ﻓﺮاي زﻣﺎن‪،‬‬
‫ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ﻳﺎ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ و ﻏﻴﺮه اﺳﺖ؛ اﻳﻦ را ﻣﻦ از ﻃﺮﻳﻖ »ﻫﻴﭽﻜﺪام‪،‬‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺪام« ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﻮدﻛﺎر ﻓﺮاي ﻫﺮ ﻣﻔﻬﻮم اﺳﺖ؛ ﻫﻤﻮاره آزاد ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻌﻨﺎ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ »آن« ﺑﺎ ﭘﺲ‪-‬‬
‫اﻧﺪﻳﺸﻲ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﺒﻬﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺪد ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ‪ ،‬ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﺣﺲ ﺷﻮد؛ اﻣﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﺎﻧﻲ ﺳﺎده را‬
‫ﻣﻲﻓﻬﻤﺪ؟ »آن« ﻫﺮﮔﺰ ادراك ﻧﻤﻲﮔﺮددﻛﻪ ﺧﻠﺴﻪي ﺣﺲﻧﺸﺪﻧﻲ »ﻫﻴﭽﻜﺪام‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺪام« ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬ﻫﻤﻮاره‬
‫ﺣﺎﺿﺮ اﻣﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﺎ ﻓﺮﺳﻮدﮔﻲ در ﭼﺮﺧﻪ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ‪ .‬ﻳﻘﻴﻦ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﺪم ﻳﻘﻴﻦ درﻳﺎﻓﺖ ﻳﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ در‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪78‬‬

‫ﻫﺮ وﺿﻌﻴﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ در آن ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺷﻚ ﻣﺪام‪ ،‬ﺗﺮس‪ ،‬درد‪ ،‬زوال و ﻣﺸﺎﺑﻪ آن را اﻧﺸﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪:‬‬
‫ﻋﻠﺖ ﺗﻜﺎﻣﻞ‪ ،‬ﻋﺪم ﻛﻤﺎل اﺑﺪي‪.‬‬

‫اي ﻣﻴﻞ‪ ،‬ﮔﻮش ده! ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺼﻮﻣﺖ‪ ،‬ﻣﻴﻞ روﺣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻛﺸﻨﺪﮔﻲِ ﻣﻴﻞ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﺷﺘﻴﺎق ﺑﻪ ﺳﻮي‬
‫»ﻣﺘﻌﺎل« ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺑﺰدﻟﻲ درون‪ ،‬ﺷﺒﻜﻪاي از اﻣﻴﺎل ﻣﺮﮔﺒﺎر اﺳﺖ؛ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺧ‪‬ﺮد ارﺿﺎﻧﺸﺪهاي ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻬﺮه‪-‬‬
‫ﺑﺮداري اﺳﺖ ﺗﺎ ﺗﻜﺎﻣﻼﺗﺶ را رﻧﺞ دﻫﺪ‪ .‬ﺧﺮد ﻧﻬﺎﻳﻲ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ :‬ﻣﻴﻞ ﻧﻬﺎﻳﻲ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻳﻚ‬
‫ﭼﻴﺰ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﭘﺎﻳﺎن ﻳﺎﺑﺪ؟ آﻳﺎ ﻫﺮﮔﺰ اﻣﺮوز ﭘﺎﻳﺎن ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ؟ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎﻧﻨﺪ!‬

‫ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎي اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻣﻴﻞ دارد؛ اﻣﺎ ﺗﻔﺎوت ﻣﻴﻞ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ »ﺳﻌﺎدت ﻋﻈﻤﻲ« در ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻛﺪام‬
‫ﺧﻮدﺧﻮاﻫﺎﻧﻪﺗﺮ اﺳﺖ؟ ﻛﺪام ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ اﺳﺖ؟ ﻛﺪام ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻄﻠﻮب ﺧﺎﻟﻖ اﺳﺖ؟ آﻳﺎ ﺗﻮ از اراده ﺧﺎﻟﻖ‬
‫اﻃﻤﻴﻨﺎن داري و آﻳﺎ از ﻣﻴﻞ ﺧﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ؟ آﻳﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﻼﻗﻪ‪ ،‬ﻣﺤﺘﻮﻳﺎت دروﻧﺖ را ﺗﺼﻮر ﻣﻲﻛﻨﻲ‪،‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖ ﻫﺴﺘﻲ ﻳﺎ ﻓﻘﻂ ﺧﻮدت؟‬

‫ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻳﻦ اﻣﻴﺎل ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ ﺗﻮ ﻳﻚ روز ﻣﺘﺴﺠﻢ ] ِآﻧﻬﺎ[ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻮد‪ .‬آري‪ ،‬ﻋﻜﺲ‪ .‬اﻳﻦ‬
‫ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻫﻢ اﻛﻨﻮن وﺟﻮد دارﻧﺪ؛ ﺑﺴﻴﺎر زود ﻋﻜﺲﻫﺎي روﺣﺎﻧﻲ ﺧﻮاﻫﻲ داﺷﺖ )ﺑﻲ ﻛﻠﻚ( اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﺎ دورﺑﻴﻦ‬
‫ﻋﻜﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﻫﻢاﻛﻨﻮن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﭘﻴﺸﮕﺎم‪ ،‬ﻫﻤﻮاره اﺣﻤﻖ ﻗﺪﻳﻤﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﭘﺲاﻧﺪﻳﺸﻪ‪ :‬ﺑﺮﺧﻲ ارواح‬
‫ﻫﻢاﻛﻨﻮن ﻋﻜﺲﺑﺮداري ﺷﺪهاﻧﺪ‪ :‬ﻣﻴﻜﺮوﺑﻬﺎ‪.‬‬

‫آﻳﺎ ﻫﺮﮔﺰ از آرزوي اﺳﺎﺳﻲ ﺧﻼﺻﻲ داري؟ ﺑﺎور ﻣﻴﻞ اﺑﺪي اﺳﺖ!‬

‫ﻣﻴﻞ ﺳﺘﻢ ﺧﻮدش اﺳﺖ؛ زﻧﺠﻴﺮ اﺳﺎرت دﺳﺘﻲ ﺗﺎ در دﻧﻴﺎﻳﻲ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﺪ؛ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺮده‬
‫ﻧﻴﺴﺖ و ﻫﻴﭻ ﻓﻜﺮي ﻧﻤﻲﻣﻴﺮد؛ ارﺑﺎب‪ ،‬رﻋﻴﺖ ﻣﻲﺷﻮد ‪ -‬ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻣﺘﻨﺎوب اﺳﺖ؛ ﻣﺪﺗﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﺪﻳﻦ ﺑﺎور‬
‫داﺷﺘﻪاي؛ اﻳﻦ در ﺟﺴﻢِ ﻧﺴﻞﻫﺎي ﺗﻮ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺑﻲرﺣﻢﺗﺮﻳﻦ ﻗﻀﺎوت! اﺳﺘﻬﺰاي ﺗﻤﺎﻣﻲ اﺻﻼﺣﺎت ﻳﺎ‬
‫واروﻧﮕﻲ ارزﺷﻬﺎﻳﺖ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﻧﻔﺮﻳﻦ و ﻛﻔﺮ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ‪ ،‬آﻳﺎ رﻫﺎﻳﻲ در داﻧﺶ ﻛﺎرﻓﺮﻣﺎي ﺑﻲرﺣﻢ ﻧﻮﻇﻬﻮر ﻧﻴﺴﺖ؟‬

‫آﻳﺎ ﺑﺪنﻫﺎي ﻣﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﺧﻮن ﺧﻮد آﻏﺸﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ؟ آﻳﺎ دﻧﻴﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ؟ آﻳﺎ ﻟﺬتﻫﺎي ﻣﺎ‬
‫ﺟﺰ درﻧﮕﻲ ﺑﺮاي ﻧﻮﺷﻴﺪن ﺧﻮن ﻛﺸﺘﺎر ﻧﻴﺴﺖ؟ اوه دروﻏﮕﻮﻳﺎن ﻣﺼﻤﻢ؛ ﺷﻤﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز دروغ را ﻧﻤﻲ‪-‬‬
‫ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ؛ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎﺷﺪ!‬

‫ﺿﻤﻴﺮ‪ ،‬ﻣﻴﻞ اﺳﺖ؛ ﭘﺲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﻣﻄﻠﻮب اﺳﺖ و ﻧﺎﻣﻄﻠﻮب؛ ﻣﻴﻞ ﻫﻤﻮاره ﭘﻴﺸﮕﻮي اوﻟﻴﻪاي اﺳﺖ از‬
‫ﻧﺎرﺿﺎﻳﺘﻲ دﻫﺸﺘﺒﺎر ﭘﻨﻬﺎنِ ﻻف‪ ‬ﻫﻤﻮاره ﺣﺎﺿﺮش‪ .‬ﻫﺰاره ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ و زود ﻣﻲرود‪ .‬اﻧﺴﺎن از ﺧﺪاﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻫﻤﻮاره ﺗﺼﻮر ﻛﺮده اﺳﺖ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ :‬ﻧﺎرﺿﺎﻳﺘﻲ ﺑﺰرﮔﺘﺮي وﺟﻮد ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺧﻮاﻫﻲ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻮدي اﻣﺎ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ در ﻫﻴﺎﺗﻲ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎﺷﻲ!‬

‫ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻳﺎ ﻣﻠﺖ؛ ﻫﺮﭼﻘﺪر ﭘﻮچ ﻳﺎ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺑﻲدرﻧﮓ در ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ و ﻣﻴﻞِ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺳﻘﻮط ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ و ]آن[‬
‫وي را از ﻃﺮﻳﻖ آن ﻣﻮﻗﻌﻴﺖﻫﺎ ذره ذره ﻣﺼﺮف ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪ -‬ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻲ!‬
 ‫‪79‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻟﺬت‬

‫ذﻫﻦ ﺑﺎ ﻣﻴﻞِ ﺟﺎﻧﺴﭙﺎراﻧﻪ در ﻣﻴﻞ اﺳﺘﻮار ﻣﻲﮔﺮدد؛ اﻣﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ آن را ﻣﺤﻘﻖ ﻛﺮد آﻳﺎ آن‪ ،‬ﺟﺎوداﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻄﻠﻮب‬
‫اﺳﺖ؟ )ﻳﺎ ﺣﺘﻲ ﺑﺮاي دورهاي ﭼﻨﺪ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺳﺎﻟﻪ(‪ .‬در ﺑﻬﺸﺖ ﭘﺎﻳﺖ در زﻧﺠﻴﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد! آﻧﮕﺎه ﻣﻔﻬﻮﻣﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻴﻞ‪ ،‬ﺧﺎﻟﺺ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﺎﺧﺎﻟﺺ ﻳﺎ ﻛﻤﺎﻟﻲ دارد را ﺣﺬف ﻛﻦ ‪ -‬آن را ﺑﺎ »ﻫﻴﭽﻜﺪام‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺪام« ﺣﺬف ﻛﻦ‪.‬‬
‫ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﻣﻴﻞ ﺑﺮاي ﻓﺮﺳﺎﻳﺶ ﻣﻴﻞ اﺳﺖ ﺑﺎ »ﻫﻴﭽﻜﺪام‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺪام« ﻳﺎ ﺗﺤﻘﻖ در ﻳﻚ ﻫﻤﺴﺮ ‪ -‬ﻣﻴﻞ اﺳﺖ ‪-‬‬
‫ﺗﻜﺎﻣﻞ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن آن‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﻴﻞ را در ﻫﺮ ﺷﻜﻞ ﺑﺎ »ﻫﻴﭽﻜﺪام‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺪام« ﺣﺬف ﻛﻦ‪ .‬آن وﻫﻢ را ﻛﻪ‬
‫روﺣﻲ اﺳﺖ و ﻧﺎروﺣﻲ ﺣﺬف ﻛﻦ )اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻣﻔﻴﺪي ﻧﺪاده اﺳﺖ(‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻔﻬﻮمﻫﺎ را ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﺎن ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺣﺬف ﻛﻦ‪.‬‬

‫ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪه ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ »اﺳﺎرﺗﻲ اﺟﺒﺎري« در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻳﺎ ﺣﺘﻲ در روﻳﺎﻫﺎ وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ‬
‫اﺳﺎرﺗﻲ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻣﻔﻬﻮم آزادي و اﺳﺎرات را در ﻫﺮ دﻧﻴﺎ ﻳﺎ وﺿﻌﻴﺖ ﺑﺎ ﻣﺮاﻗﺒﻪ ﺑﺮ آزادي در آزادي ﺑﻪ‬
‫وﺳﻴﻠﻪ »ﻫﻴﭽﻜﺪام‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺪام« ﺣﺬف ﻛﻦ‪.‬‬

‫در اﻳﻦ راﺑﻄﻪ ﻣﻲداﻧﻴﻢ ﺧﻮنآﺷﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ اﺛﺒﺎت ﻛﺮده اﺳﺖ ‪ -‬ﺣﺘﻲ ﺑﺎ ﻇﻦ ﻗﻮي ‪ -‬ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻜﺶ‬
‫ﺧﻮن ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻲرﺳﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺧﻔﺎﺷﺎن ﺧﻮنآﺷﺎﻣﻲ‪ 1‬ﺳﻮاي از اﺣﺘﻤﺎل اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ‪-‬‬
‫اي اﻟﻮﻫﻲ ﻳﺎ اﻧﺴﺎﻧﻲ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ!‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن ﻣﻴﻞ را ﺑﺎ »ﻫﻴﭽﻜﺪام‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺪام« ﻛﻴﺎﻳﻲ ﻛﻦ‪ ،‬ﻋﺎﻟﻲﺗﺮﻳﻦ ﺿﺎﺑﻄﻪ‪ ،‬ﺑﺲ ﻓﺮاي ﺧﺮﺳﻨﺪي؛ ﺧﻼﺋﻲ‬
‫واﺳﻊ ﻛﻪ »ﻫﻤﻪ« را ﺑﻪ ﺣﺲ ﻋﺎﻣﻪ ﺗﻘﻠﻴﻞ ﻣﻲدﻫﺪ و ﺑﻪ آﻧﭽﻪ اﻳﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﺑﺮ آن ﻣﺘﻜﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن ﺑﺎ »ﻫﻴﭽﻜﺪام‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺪام« ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰِ داﺧﻞ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺑﺎور ﻧﭙﺬﻳﺮ و ﻣﻔﻬﻮم »ﻫﻴﭽﻜﺪام‪،‬‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺪام« را ﺑﺎ »ﻫﻴﭽﻜﺪام‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺪام« ﻣﺮﺧﺺ ﻛﻦ و ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮ ﻛﻪ »ﻏﻴﺮﺿﺮوري« ﻳﺎ ﻧﺘﻴﺠﻪي ﻣﺤﻈﻮظ‬
‫ﻧﻤﻮدنِ ﺧﻮدت اﺳﺖ؛ ﭼﺮا ﻛﻪ »ﻧﻴﺎزي ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪-‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ«‪.‬‬

‫ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺑﺪﻳﻦ‪» ،‬در ﻫﻤﻪ زﻣﺎن« ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺣﻘﻴﻘﺖ »اراده« و ﻧﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎي ﻣﻮرد ﺑﺎور‪ ،‬ﺑﺎور ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮد؛ از‬
‫آﻧﺠﺎ ﻛﻪ وﺳﺎﻳﻞ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻳﻚ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي ﺗﻜﺎﻣﻞ ﺑﻪ وﺳﺎﻳﻞ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫در ﻋﺎﻟﻲﺗﺮﻳﻦ ﺳﺎدﮔﻲ‪ ،‬ﺷﺮوع و ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻳﺎ ﭼﻴﺰدﻳﮕﺮي وﺟﻮد ﻧﺪارد؛ ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم‪-‬‬
‫ﺳﺎزي ﻳﺎ ﻫﻮش ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻓﺮاس و ﻓﻀﻴﻠﺘﻲ اﺧﻼﻗﻲ‬

‫ﺿﺎﺑﻄﻪ ﻋﻤﻞ‪ ،‬آزادي ﺣﺮﻛﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻲزﻣﺎﻧﻲ ﺑﻴﺎن‪ ،‬ﻟﺬت ﺑﺮدن‪ .‬ارزش ﻳﻚ اﻓﺮاس اﺧﻼﻗﻲ در آزادي آن ﺑﺮ‬
‫ﺳﺮﭘﻴﭽﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎدﮔﻲ را ﺑﺎارزشﺗﺮﻳﻦ ﻣﻲﮔﻴﺮم‪ .‬آﻳﺎ ﺳﺎدهﺗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ در ﺟﻬﺎن ﻛﺎﻣﻞﺗﺮﻳﻦ‪ ،‬ﺧﺎﻟﺺﺗﺮﻳﻦ و‬
‫ﻣﻌﺼﻮمﺗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ و ﺧﻮاﺻﺸﺎن ﺷﮕﻔﺖآورﺗﺮﻳﻦ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟ درﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻣﻨﺒﻊ ﻣﻌﺮﻓﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻌﺮﻓﺖ دﻗﻴﻘﺎً‬

‫‪ 1‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﺎﻳﺶدﻫﻨﺪه ﻳﻚ ﻣﻴﻞ در ﺳﻄﻮح ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ]م‪[.‬‬

 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪80‬‬

‫ﺧﻮﺷﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺤﻈﻮظ ﻧﻤﻮدن ﺧﻮدم در ﻋﺸﻖ ﻟﺰوﻣﺎً ﺑﺪون ﺑﻬﺎﻧﻪ‪ .‬آﻳﺎ اﻳﻦ ﻛﻤﺎل ﻧﻴﺴﺖ؟ اﻋﻤﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ‬
‫ﻣﻘﺼﻮد ﺑﺰرگ ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪ‪ ،‬ژرف و ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞادراك ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬اﻧﺪكاﻧﺪ آﻧﺎن ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ‬
‫ﺑﺪﻳﻦ ﻧﺎﻳﻞ ﺷﻮﻧﺪ! ﭼﻲ ﻛﺴﻲ ﻫﻴﭻ ﺧﺠﺎﻟﺘﻲ ﻧﺪارد؟ ﺧﻠﺴﻪ در ﺧﺸﻨﻮدي ﻣﻘﺼﻮد ﻋﻈﻴﻢ اﺳﺖ‪ .‬آزادي از اﻟﺰام‬
‫ﻗﺎﻧﻮن‪ ،‬ﺗﺤﻘﻖ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺧﻮاﺳﺘﻪ‪ ،‬ﻫﺪف ﻏﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺎﻧﻮن واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ دو اﺳﺖ‪ ،‬دو ﺑﻴﺸﻤﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ‪...‬‬
‫ﻗﺎﻧﻮن ﭘﻴﭽﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬دوم ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻧﺸﻮد‪ ،‬اول ﻣﺼﻤﻢ ﻧﻤﻲﮔﺮدد و ﻧﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﻳﺎ ﻣﻄﺮح‪ ...‬ﺑﺮاي اﺑﺪي آﻣﺎده‬
‫ﺷﻮ؛ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ رﺟﻮع ﻛﻦ و آزاد ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬ﻛﺪام اﻧﺴﺎن ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻮدن ﻣﺤﺮك واﮔﺬار ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺟﻨﺴﻴﺖ ﻛﺎﻣﻞ دارد‪ .‬ﺧﻮﺑﻲ اﻋﻠﻲ ﺧﻮدﺗﻐﺬﻳﮕﻲ اﺳﺖ‪ ..‬ﻗﺼﺪ دارﻳﻢ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻔﺲ در ﺑﺮ ﮔﻴﺮﻳﻢ؟‬
‫ﺑﺨﺸﺶ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻨﺎﻓﻌﺶ را ﻛﺴﺐ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺪون واﮔﺬار ﻛﺮدن‪ .‬ﭼﻪ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺪون‬
‫ﺗﺮس اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ وﻇﻴﻔﻪاي ﺑﺮاي اﻧﺠﺎم ﻧﺪارد‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﺮﭼﻴﺪه ﺷﻮد‪ ،‬وﻇﻴﻔﻪ‬
‫اﻓﺮاسﻫﺎي اﺧﻼﻗﻲ ﺑﺮﭼﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺪون ﮔﻨﺎﻫﻴﻢ و ﺗﺎ اﺑﺪ ﻋﺸﻖ ﺑﻠﻌﻨﺪه را ﺗﺎب ﻣﻲآورﻳﻢ‪ .‬ﻛﺪاﻣﻴﻦ‬
‫اﻧﺴﺎن ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﻄﻊ ﺑﺪاﻧﺪ؟ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪيِ ﻳﺎدﮔﻴﺮي را زدوده اﺳﺖ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ آﻣﻮزﮔﺎران ﻧﺎ‪-‬‬
‫ﻫﻢراياﻧﺪ ﻛﺎرﺑﺮد ﻳﺎدﮔﻴﺮي از اﻳﺸﺎن ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺧﺮدﻣﻨﺪ ﺳﺘﻴﺰهﺟﻮ ﻧﻴﺴﺖ و اﺻﻠﻲ ﺑﺮاي ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻧﺪارد‪...‬‬
‫اﻳﺸﺎن در ﻋﻮض ﺧﺎﻣﻮﺷﻨﺪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻧﻮزاد ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﻟﺪ‪ ‬در ﺣﺎل ﺗﻐﺬﻳﻪ‪ .‬ﻛﺪاﻣﻴﻦ آﻣﻮزﮔﺎر ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻨﺒﻊ ﻣﻌﺮﻓﺖ‬
‫را ﻧﺸﺎن دﻫﺪ؟ ﺑﺪان ﻋﻠﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺪون آﻣﻮﺧﺘﻦ ﻣﻲداﻧﻢ؛ ﻣﻦ ﻣﻨﺒﻊ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ و ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺪون‬
‫ﻳﺎدﮔﻴﺮي درﺳﻬﺎ را ﻧﻘﻞ ﻛﻨﻢ‪ .‬داﻧﺶ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻔﺎﻟﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ اﺳﺖ‪ :‬ﺗﺠﺮﺑﻪ‪ ،‬ﺗﻜﺮار ﺧﻮد‪ .‬آﻣﻮزﮔﺎر ﺣﻘﻴﻘﻲ داﻧﺸﻲ‬
‫ﻧﻤﻲﻛﺎرد ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ وي ﻓﻴﺾ ﻋﺎﻟﻴﻪاش را ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دﻫﺪ‪ .‬ﺑﺎ آﺷﻜﺎر ﻧﻤﻮدن ﺑﻴﻨﺶِ وي‪ ،‬او را ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﺑﭽﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺿﺮوري ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻧﺸﺎن دادن ﻣﻨﺒﻊ ﻣﻌﺮﻓﺖ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﻇﻬﻮر ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاري ﻳﺎ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﻛﻨﺎرهﮔﻴﺮي‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ اﺟﺎزه ﻣﻲدﻫﺪ وي آﻧﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎرور ﺷﻮد‪ .‬آﻳﺎ اﻳﻦ ﻣﺴﻴﺮ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﻴﺴﺖ؟ آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪ‬
‫ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻧﺒﻮغ ﺧﻮد اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻲﻛﻨﺪ از وﺳﻌﺖ آن آﮔﺎﻫﻲ ﻧﺪارد و ﺳﻬﻞ ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ اﻣﺎ ﺷﻚ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻏﻔﻠﺖ‬
‫ﺑﻲدرﻧﮓ ﺗﺼﺎﺣﺒﺶ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﻚ در ﺧﺎك ﺑﻜﺮ ﺑﺎرور ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬او دﻳﮕﺮ ﺑﻲﻫﺮاس ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺰدﻟﻲ در‬
‫ﻣﺼﺎﻋﺐ‪ ،‬آﻣﻮﺧﺘﻨﺶ ﻫﻤﺎن ﺗﺮس اﺳﺖ‪ .‬آﻏﺎز ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺗﺮس از ﭘﺲاﻧﺪﻳﺸﻲ اﺳﺖ؛ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ داﻧﺶ در‬
‫آﻣﻮﺧﺘﻦ‪ .‬ﻛﻮدﻛﺎن ﺷﻚ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و از آﻣﻮﺧﺘﻦ ﺑﻴﺰارﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭼﺮا‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﻪ زﻳﺮﻛﻲ ﻣﻨﺘﺞ ﻣﻲﺷﻮد! ﺗﻔﺎوت ﺑﻴﻦ ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ ﻣﺴﺎﻟﻪ ژرﻓﺎ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻛﺪام ﺑﻪ ﺗﻮ‬
‫ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ و ﻧﺎﻣﻴﺮاﻳﻲاش ﻳﺎ ﻋﺸﻖ و اﺧﻼﻗﻴﺎت؟ ﻗﺮﻳﻦ ﺑﻬﺸﺖ از ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻧﺎآﮔﺎه اﺳﺖ و‬
‫ﺧﻮﺷﻲ ﭘﺎﻳﺪار در ﻣﻌﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺗﻮان ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬از ﻧﻔﺲﺳﺘﺎﻳﻲ‪ ،‬از ﺗﺠﻠﻴﻞ ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﻣﺎ از ﻋﺪم ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ‪ ‬ﺗﺮسِ‬
‫ﺑﻲﻗﺮارﮔﺮ ﻓﺮاﺗﺮ ﻣﻲروﻳﻢ‪ :‬اﺳﺘﻬﺰاﮔﺮِ ﺗﺨﺮﻳﺐِ ﺧﻮاري در ﻧﺪاﻣﺖ‪ .‬اﻳﻦ »ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ« ﻛﻪ ﻧﻤﻲدﻫﺪ اﻣﺎ در‬
‫درﻳﺎﻓﺖ ﺧﺮﺳﻨﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ اﺻﻴﻞ ﺑﺮاي آزادي از ﻃﻤﻌﻜﺎري اﺳﺖ‪ ،‬از ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ ﺳﺘﻴﺰهﺟﻮي ﺑﻬﺸﺖ‪.‬‬
‫او ﻛﻪ ﻏﺮاﻳﺰ ﺣﻴﻮاﻧﻲ را ﺑﺎ دﻟﻴﻞ ﻣﻨﻘﻴ‪‬ﺪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻛﻨﺘﺮل را از دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﺣﻴﻮاﻧﺎﺗﻲ ﻛﻪ در‬
‫ﺳﻴﺮكﻫﺎ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﺑﺎ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﺸﺪهاﻧﺪ؟ و آﻳﺎ ﺣﻴﻮاﻧﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﭘﺮورده ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ارﺑﺎﺑﺎﻧﺸﺎن را‬
‫ذﺑﺢ ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ؟ ﺧﺮدﻣﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را در ﺑﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮد و ﺗﻐﺬﻳﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ارﺑﺎب ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ‬
‫زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﺷﺘﻴﺎقﻫﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺤﻴﻄﻲ ﺧﺎرﺟﻲ اداره ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﺧﻄﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﻨﺘﺮل‪ ،‬واﻧﻬﺎدن ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﺮاي ﺑﻪ‬
 ‫‪81‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻟﺬت‬

‫اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﻴﺪن رﺳﺘﮕﺎري ﺧﻮدﺷﺎن اﺳﺖ ‪ -‬ﺑﺎ دﺧﺎﻟﺖ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻣﺎ ﺑﺪاﻧﻬﺎ ﻣﺮﺗﺒﻂ و ﺗﺎﺑﻊ ﻣﻴﻞ آﻧﻬﺎ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ را ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬آراﻣﺶ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻈﺎرهﮔﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬آن زﻣﺎن ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﻣﻴﻞ‬
‫ﺑﺪارﻳﻢ ﻫﻤﻪ را از دﺳﺖ دادهاﻳﻢ؛ ﻣﺎ آﻧﭽﻪ ﻣﻴﻞ ﻣﻲدارﻳﻢ »ﻫﺴﺘﻴﻢ«؛ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺴﺐ ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﻴﭻ‬
‫ﭼﻴﺰ را ﻣﻴﻞ ﻧﺪار و ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﻘﻖ ﻧﻜﻨﻲ‪ .‬ﻣﻴﻞ ﺑﺮاي ﻛﻤﺎل اﺳﺖ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ذاﺗﻲ ﻛﻪ »ﺧﻮﺷﻲِ ﺗﻤﺎم«‬
‫اﺳﺖ؛ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺗﻤﺎم‪ ،‬در ﻫﻢآواﻳﻲ ﭘﺎﻳﺪار‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮﻳﻢ‪ ،‬دروﻏﮕﻮﻳﻴﻢ و ﺑﻪ درد ﻣﺮﺗﺒﻂ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﮔﺮدﻳﻢ؛ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل درد و ﻟﺬت ﻳﻜﻲ و ﻳﻜﺴﺎناﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﺎور ﻧﭙﺬﻳﺮ و ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲاي رﺟﻮع‬
‫ﺧﻮاﻫﻲ ﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﻛﻮدﻛﻲ ﻫﻨﻮز ﻧﺎﻳﻞ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﺣﻤﻖ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ؟ آﻧﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻟﺬت و‬
‫درد ﺑﺎور داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﺣﺎل اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ آﻧﻬﺎ را ﻫﻤﺰﻣﺎن ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﻮﻳﻢ )درد و ﻟﺬت( ﺑﻪ اﺻﻠﻲ ﻛﻪ ﺻﻌﻮد‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻣﺤﻜﻢ ﻣﺘﺼﻞ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻛﻪ ارﺗﻌﺎش ﻧﻔﺲ را وراي آﻧﻬﺎ ﻣﺠﺎز ﻣﻲدارد‪ ،‬ﻧﻤﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﻠﺴﻪ رﺳﻴﺪه‬
‫ﺑﺎﺷﻴﻢ؟ ﺣﺎل ﺑﺎور »ﻧﻔﺲ« اﺳﺖ‪ ،‬در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل آن را از ﺑﻬﺸﺖ ﻣﺠﺰا ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﺗﻮ را از‬
‫دﻳﮕﺮي ﻣﺠﺰا ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه داﺷﺘﻦ ﺑﺎور در »ﻋﺪم ﻧﻴﺎز« )در زﻣﺎن ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزي(‪ ،‬ﻧﻔﺲ آزاد‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﺧﻨﺪه ﻓﺮﺳﻮدﮔﻲ اﺳﺖ‪ ،‬رﻧﺞ اوﻟﻴﻪ؛ از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﺎ »وﺿﻌﻴﺖ ذﻫﻨﻲ« ﻧﻤﻮدن اﻳﻦ اﺣﺴﺎس‬
‫در زﻣﺎن ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ‪ ،1‬وي درد و ﻟﺬت را ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﺰﻣﺎن آﻧﻬﺎ را ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻣﻲﺷﻮد و ﺑﺎ »ﻋﺪم ﻧﻴﺎزِ« ﺑﺎور‬
‫ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮم وي از دﻧﻴﺎي آن در ﻣﻲﮔﺬرد و ﺑﻪ ﺧﻠﺴﻪ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﻲرﺳﺪ‪ .‬ﺟﺎﻳﻲ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ درد و‬
‫ﻣﺮگ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ وارد ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻔﻬﻮم ﺧﺪا ﮔﻨﺎه ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻤﺎﻣﻲ ادﻳﺎن ﺷﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ ﻗﺎﻧﻮن ﺧﻮدش اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‬
‫ﺑﺎ ﻣﺼﻮﻧﻴﺖ ﻧﻘﺾ ﺷﻮد؛ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﻧﺮژي ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ دون ﻧﻴﺴﺖ و ﻫﻤﻮاره در ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻘﺼﻮد ﻫﻤﻮاره‬
‫ﺣﺎﺿﺮش ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻗﻄﻊ اﻳﻦ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه و ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻧﺪارد و آزاد اﺳﺖ؟ ﺑﻪ‬
‫راﺳﺘﻲ اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﺎراي آﮔﺎه ﺑﻮدن از آن را دارﻳﻢ‪ .‬او ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﺧﻮد را ﻣﺤﻈﻮظ ﻣﻲدارد‬
‫ﺑﺪون ﻓﻀﻴﻠﺖ اﺳﺖ و ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را ﺧﺸﻨﻮد ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد‪ .‬ﻧﻔﺮت‪ ،‬ﺣﺴﺎدت‪ ،‬ﺟﻨﺎﻳﺖ و ﻏﻴﺮه ﻛﻴﻔﻴﺎت‬
‫ﻋﺸﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﺣﺘﻲ ﺣﺮص‪ ،‬ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻲ‪ ،‬ﺧﻮدﻛﺸﻲ و ﻏﻴﺮه‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﻀﻴﻠﺖ‪ ،‬ﻛﻴﻔﻴﺎت ﺧﺸﻨﻮد ﺳﺎﺧﺘﻦ‬
‫ﻧﻔﺲاﻧﺪ‪ .‬ﮔﻨﺎﻫﻲ ﺑﻴﻤﺎرﮔﻮنﺗﺮ از ﻋﺸﻖ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ اﺻﻞ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﻃﻤﻌﻜﺎري و ﻣﺎدر دﻳﮕﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎن اﺳﺖ‪،‬‬
‫اﮔﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﭘﻴﺮوان را دارد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﺧﺎﻟﺺ اﺳﺖ و ﺑﺪون ﮔﺮوه ] ِﻃﺮﻓﺪاران[‪.‬‬

‫او ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼً ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻋﺸﻖ ﻣﻲورزد ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ را اﻟﻘﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬در آن ﺑﻲﺷﻔﻘﺖ اﺳﺖ اﻣﺎ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ‬
‫دﻳﮕﺮان ﺗﺨﻄﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬وي واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﻋﻈﻴﻢ؛ اﻋﻤﺎﻟﺶ ﺑﺮاي وي ﺗﻮﺿﻴﺢدادهﺷﺪه ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬از‬
‫ﺷﺮش ﺧﻮﺑﻲ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﻮد و ﻫﻤﻪ ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ارادهاش ﺧﺮﺳﻨﺪﻧﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﺑﻬﺸﺖ و زﻣﻴﻦ ﻫﺮ روز در‬
‫ﺑﻴﻌﺘﻲ ﺧﻮداﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ اراده ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻧﻤﻲﺷﻮﻧﺪ؟ ﻫﻴﭻ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ ﺑﻴﺸﺘﺮي از‬
‫واﻧﻬﺎدن ﺗﻤﺎﻣﻲ آﻧﭽﻪ ﺑﺎور دارد ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ .‬ﭼﺮا ﻣﻦ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ در ﺑﺮاﺑﺮ دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰﻫﺎ ارزش ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﻧﻬﻢ؟ آﻳﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ آزاد ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻪ ﺷﺮ ﺑﺎور داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ اﻣﺎ ﻓﻜﺮي ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ‬

‫‪ 1‬اﺷﺎره ﺑﻪ راﺑﻄﻪ ﺟﻨﺴﻲ و ﺑﺪون ﺷﻚ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ‬

 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪82‬‬

‫ﭼﻴﺰي ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺻﺪﻣﻪ وارد ﻛﻨﺪ؟ ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ اﺳﺖ؛ ﻣﺮدم ﺟﻬﺎن‪ ...‬اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﮕﻲ‬
‫ﭘﻴﺮو‪‬ش ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻦ ﺷﺎﻫﺪ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ زﻧﺪﮔﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺟﻬﺎن ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻳﻦ را ﺑﻔﻬﻤﺪ و ﺗﺎر و‬
‫ﭘﻮد ﭘﻮﺳﻴﺪه دور اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬اﻳﺸﺎن ﺳﺎﻋﻴﺎﻧﻪ راه را در ﻗﻠﺒﻬﺎﻳﺸﺎن دﻧﺒﺎل ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻣﻴﻠﻲ ﺑﻪ‬
‫ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﻧﺒﻮد‪ ...‬ﺳﻌﻲ ﻛﻦ و ﺗﺼﻮر ﻧﻤﺎ ﺑﺮ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي ﺣﻜﺎﻳﺖ دارد‪.‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺧﺪا ﻣ‪‬ﺮَد و ﺑﺎ آن زن‪ :‬آﻳﺎ ﻫﺮ دوي آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﺪهاﻧﺪ دﻟﻘﻚوار ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﻢ؟ ﺑﮕﺬار‬
‫اﺷﺘﺒﺎﻫﻲ ﻧﻤﺎﻧَﺪ؛ ﭘﺎﻛﻲ و ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ ﺳﺎدﮔﻲ اﺳﺖ؛ ﺧﻮﺷﻲ‪ ،‬ﻣﻌﺮﻓﺖ اﺳﺖ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﺳﺎده اﺳﺖ دوﮔﺎﻧﮕﻲاي‬
‫ﻧﺪارد‪.‬‬

‫اﻓﺮاس ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ ﺟﺎوﻳﺪ‬

‫اﻛﻨﻮن ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ ﺷﺮح داده ﺷﺪ‪ .‬ﻛﻤﺎل ﺑﺎور اﺳﺖ‪» .‬ﻧﻔﺲ«‪» ،‬ﻫﻴﭽﻜﺪام‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺪام« اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ از ﻗﻠﻢ‬
‫ﻧﻴﺎﻓﺘﺎده‪ ،‬ﺗﺠﺰﻳﻪﻧﺎﭘﺬﻳﺮ؛ اﻓﺘﺮاق ﻣﻔﻬﻮم ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﻣﻐﻠﻮبﻧﺸﺪﻧﻲِ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻨﻬﺎ ﺣﻘﻴﻘﻲ‪ ،‬اﻳﻤﻦ و آزاد اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻴﻞ‪،‬‬
‫اراده و ﺑﺎور دﻳﮕﺮ وﺟﻮد ﻣﺠﺰا ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﺟﺬب‪ ،‬دﻓﻊ و ﻛﻨﺘﺮل ﺑﺮ دﻳﮕﺮي واﺑﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ و ﻳﮕﺎﻧﻪي اﺻﻴﻞ‬
‫ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ؛ ﺑﻲاﺛﺮ در ﻟﺬت‪ .‬دوﮔﺎﻧﮕﻲ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﻴﻠﻲ ﺑﺮاي ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬در آن زﻣﺎن‪ ،‬آن )اﺻﻞ‬
‫دوﮔﺎﻧﻪ( در وﺿﻌﻴﺘﻲ ﺗﻐﻴﻴﺮﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﻗﺮار دارد‪ .‬ﺑﺎور ﺑﺪان ﺗﺮﺗﻴﺐ دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻧﻤﻮدن »ﻧﻔﺲ« ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻋﺸﻖ‬
‫ورزﻳﺪن ﺗﺎﺑﻊ ﻣﻔﻬﻮم ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬در ﻣﻮاﻗﻊ دﻳﮕﺮ‪ ،‬آن‪ 1‬ﻣﺮﻛﺰي ﻣﻲﺳﺎزد‪ ،‬ﻣﺤﻴﻄﺶ ﻣﻲﮔﺮدد‪ ،‬ﺑﺎ اﻧﺸﻌﺎﺑﺎﺗﺶ‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮم ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬اﻧﻘﻴﺎد ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن و ﻣﻴﻞ ﺳﻴﺮابﻧﺸﺪﻧﻲ ﺑﺮاي ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ‪ ،‬ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ‬
‫دوﮔﺎﻧﮕﻲ‪ ،‬ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮدﮔﻲِ ﻗﺎﻧﻮن‪ ،‬ﺑﻴﺰاري ﺑﻬﺸﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ ﺗﻨﻬﺎ ﻟﺬتﺑﺨﺶ ﻛﺎﻣﻞ ﺟﺎوﻳﺪ‬
‫اﺳﺖ؛ ﺑﺎ ﻣﺮاﻗﺒﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻧﻔﺲ درﺧﺸﺎن ﻛﻪ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲِ ﻋﺎرﻓﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬در آن زﻣﺎنِ ﺳﻌﺎدت‪ ،‬وي ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺗﺼﻮرش آدابدان اﺳﺖ؛ در آن روز ﻋﺠﺐ ﺧﻮﺷﻲاي اﺳﺖ او! ﻣﻌﺼﻮﻣﻲ ﺗﻨﺪرﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺮاي ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺑﺪون‬
‫ﺻﺪﻣﻪ! ﻣﺘﻌﺎدل ﺑﺎ اﺣﺴﺎس؛ اﻧﻜﺴﺎري از ﺧﻠﺴﻪاش‪ ،‬ﺗﻤﺎﻣﻲ آﻧﭽﻪ او از آن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺮوﻧﻲ آﮔﺎه اﺳﺖ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .2‬ﺧﻼء وي ﺑﺎﻋﺚ اﻧﻜﺴﺎر دوﮔﺎﻧﻪ ﻣﻲﮔﺮدد‪» .‬او«يِ ﺧﻮد درﺧﺸﺎن در ﻧﻔﺲ ﻣﻲدرﺧﺸﺪ‪ .‬ﻓﺮاي ﻗﺎﻧﻮن و‬
‫ﻣﻬﻤﺎنِ »ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻓﺮاﻫﻮﺳﺮاﻧﺎن«‪ .‬او ﺑﺮ زﻧﺪﮔﻲ و ﻣﺮگ اﺣﺎﻃﻪ دارد‪ .3‬در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت او ﻓﺮاي ﻣﻼﻣﺖ‬
‫ﻧﻔﺲ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺑﻪ درﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺸﻜﻼت دﻧﻴﺎ را رﻫﺎ ﻛﺮده اﺳﺖ؛ ﺟﻨﺎﻳﺖ ]ﻧﺎﺷﻲ[ از ﺻﺎﻋﻘﻪ‪ .‬ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ‬
‫ﺑﺎ ﺑﺎزداﺷﺘﻦ ذﻫﻦ از ﺗﻤﺮﻛﺰ‪ ،‬ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺑﺪون ﺷﻜﻞ اﺳﺖ؛ ﻓﻜﺮي ﺑﺪان ﺷﻜﻞ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻗﺎﻧﻮن و ﺗﺎﺛﻴﺮات‬
‫ﺧﺎرﺟﻲ ﻣﻮﺟﻮد ]ﺑﺮ آن[ اﺛﺮ ﻧﻤﻲﮔﺬارﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ آن ]ﺑﺎ[ واﻧﻬﺎدن ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺎورﻫﺎ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ را ﺑﺎزﺗﺎب ﻣﻲ‪-‬‬

‫آن »ﻫﻴﭽﻜﺪام‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺪام« ﺗﺘﺮاﮔﺮاﻣﺎﺗﻮنِ ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪان را ﺳﺎﻃﻊ ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﺟﻨﺴﻴﺖﻫﺎﻳﻲ از آﻧﻬﺎ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ اﻧﻌﻜﺎس ﺻﻠﻴﺐوار آﻧﻬﺎ‬ ‫‪1‬‬

‫ﺗﻜﺎﻣﻞ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ و از ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﮔﺮﻳﺰاﻧﻨﺪ‪ .‬در ‪ XXXX‬ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮم ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ‪ XXXX XXXX‬را ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ‬
‫ﻣﺠﺪد ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻔﺲ ﻛﺮده‪ ،‬ﺟﺎوداﻧﮕﻲ را در ﺑﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن در اﻧﺸﻌﺎﺑﺎت ﻣﺘﻌﺪدﺷﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ 2‬ﻳﻌﻨﻲ رﻧﮕﻴﻦ ﻛﻤﺎﻧﺶ‬
‫‪ 3‬اﻳﻦ آزﻣﺎﻳﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺷﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
 ‫‪83‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻟﺬت‬

‫دﻫﺪ آﻧﮕﺎه ﺧﻠﻮص ﺑﻴﻨﺶ وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﺑﺮاﺋﺖ ﺗﻤﺎس؛ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ‪ .‬ﺑﺮاﺳﺘﻲ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً اﻧﺴﺎن ﺑﻪ‬
‫واﺳﻄﻪ ﺑﺎورش زاﻳﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬رﻧﺞ ﻣﻲﺑﺮد و ﻣﻲﻣﻴﺮد‪ .‬اﻧﺰال ﻣﺮگ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ ﺑﻘﺎ و زﻧﺪﮔﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻧﺴﺎن ﺑﺮاي ﻓﺮاﺧﻮاﻧﻲ ﻟﺬت در اﻧﺘﺨﺎﺑﺶ‪ ،‬از ﻣﻴﻞ ﻣﻲﻛﺎﻫﺪ‪ ،‬ﻣﻴﻞ او ﻣﻴﻞ ﺟﺰﺋﻲ اﺳﺖ؛ ﺗﺎﺑﻊ دوﮔﺎﻧﮕﻲ اﺳﺖ‬
‫)ﺗﻌﺎرض(‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ اﻧﺮژي وي ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وي ﺑﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﺗﻤﺮﻛﺰي ﺣﻘﻴﻘﻲ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺐ ﻗﺪرﺗﺶ را ﻣﻲﺧﻮرد و‬
‫ﺑﻪ ﻣﻌﻴﺎر ﻣﺤﻀﻲ از ﻟﺬت ﺟﺴﻤﺶ ﻣﻲرﺳﺪ‪ .‬ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺘﺶ در ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﭼﻘﺪر ﺳﻨﮕﻴﻦ اﺳﺖ! ﻟﺬت ﺑﻪ وﻫﻢ‬
‫ﺑﺪل ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬وي ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻟﺰام ﺷﻮم ‪» -‬ﻃﺮق وي« ‪ -‬اﺳﻴﺮ ﻋﻠﺖ و ﻣﻌﻠﻮل آن ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﺗﻠّﻲ از‬
‫ﻋﻮاﻃﻒ ﺑﻪ ﻳﻚ وﻳﺮاﻧﻲِ ﺗﻤﺎم ﻋﻴﺎر ﺑﺪل ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ اﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ اﻧﺮژي ﻛﺎﻣﻞ اﺳﺖ؛ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎي‬
‫دﻳﮕﺮ ﻟﻔّﺎﻓﻲ از ﻧﺎﺧﺸﻨﻮدي اﺳﺖ؛ ﻓﺮﺿﻴﻪ اﻣﻴﺎل ﻛﻪ ﻣﺒﻬﻢ ﻣﻲدارد‪.‬‬

‫اﻧﺴﺎن در ﻣﺼﻴﺒﺖ اوﻫﺎم و اﻣﻴﺎل ارﺿﺎﻧﺸﺪهاش‪ ،‬ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﺳﻮي ادﻳﺎن و اﻓﺮاسﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﮔﺸﺎﻳﺪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺐ دوﺑﺎره ﻣﻲﺟﻮﻳﺪ‪ .‬ﺧﻮابآور و ﻣﺴﻜﻨﻲ ﻛﻪ در ﻓﺮﺳﻮدﮔﻲ از آن ﻣﺼﺎﺋﺐ ﺗﺎزه ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﺷﻮد‪ .‬ﺿﻮاﺑﻂ درﻣﺎن‪ ،‬اوﻫﺎم ﺟﺪﻳﺪﻧﺪ؛ ﺣﺼﺎر ﺑﺰرگ ﺗﺮ‪ ،‬ﻣﺤﻴﻄﻲ راﻛﺪﺗﺮ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ راهﻫﺎ و ﻃﺮق ﻟﺬت و ﺳﻨﺠﺶ ﻛﺎﻣﻞ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﺪﺑﺎره‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ آزاد‪،‬‬
‫ﺣﻘﻴﻘﻲ و ﻛﺎﻣﻞ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ؛ ﻛﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي از آن ﻋﺎﻗﻼﻧﻪﺗﺮ‪ ،‬ﺧﺎﻟﺺﺗﺮ و ﻛﺎﻣﻞﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪:‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ اﻳﻦ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﺠﺎرب ﺑﻪ ﻗﻄﻊ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ زﻳﺒﺎ و ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ دﻟﭙﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪ :‬ﭼﻪ‬
‫ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ ﻃﺮق اﺳﺖ؟ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﻲ ﺑﺮاي ﻣﻲﺧﻮاره ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي آن ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ‬
‫اﻛﻨﻮن ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺗﺤﻮل ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ ﻣﻔﻬﻮم ﺑﺮاي ﻟﺬت ﺑﺪون ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﺘﺮادﻓﺎﺗﺶ ‪ -‬ﻣﻼﻣﺖ ﻧﻔﺲ‪،‬‬
‫ﺑﻴﻤﺎري‪ ،‬ﻛﻬﻨﺴﺎﻟﻲ و ﻣﺮگ ‪ -‬اﻋﻼن ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﮔﺮدﻫﻤﺎﻳﻲ ﻧﻔﺲ و ﻋﺸﻖ‪ .‬اي اﻧﺴﺎن ﺧﺮدﻣﻨﺪ! ﺧﻮد را‬
‫ﻣﺤﻈﻮظ ﻛﻦ‪.‬‬

‫آﻳﻴﻦ و اﻓﺮاس ﻛﺎﻣﻞ ﺟﺎدو‬

‫ﺧﻠﺴﻪ در ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﻋﻘﺪه‬

‫ﻋﺰﻳﺰﺗﺮﻳﻨﻢ‪ ،‬اﻛﻨﻮن ﺗﻨﻬﺎ ﺿﺎﺑﻄﻪ اﻳﻤﻦ و ﺣﻘﻴﻘﻲ‪ ،‬ﻧﺎﺑﻮدﮔﺮ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺟﻬﺎن و ﺳﺮيﺗﺮﻳﻦ در ﻣﻴﺎن اﺳﺮار را ﺷﺮح‬
‫ﻣﻲدﻫﻢ‪ .‬ﺑﮕﺬار ﺑﺮاي ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺪان ﻧﺎﻳﻞ ﻣﻲﮔﺮدد ﺳﺮي ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﮕﺬار ﻫﺮ دورهاي از زﻣﺎن را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزي او ﭘﻮﺷﺶ دﻫﺪ‪ .‬ﺻﻼﺣﻴﺘﻲ‪ 1‬و آﻳﻴﻦ و ﻣﺮاﺳﻤﻲ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺻﺮف وﺟﻮد او ﺗﻤﺎﻣﻲ آﻧﭽﻪ‬

‫‪ 1‬اﮔﺮ ﻃﺮﻳﻖ‪ ،‬ﺳﺎدﮔﻲ ﺑﺎﺷﺪ؛ او در ﻣﻘﺎم ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ‪ ،‬آزاد اﺳﺖ ﺻﻼﺣﻴﺖﻫﺎ و زﺣﻤﺎت ﺧﻮد را ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺴﻴﺎري ﻛﻨﺎرهﮔﻴﺮيﻫﺎ‬
‫ﭘﻮچاﻧﺪ و ﺑﻪ ﻳﻚﺑﺎره ﻋﺪم ﺻﻼﺣﻴﺖ وي را اﺛﺒﺎت ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻋﺪم وﺟﻮد ﭼﻴﺰي ﻛﻪ او ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ اﺛﺒﺎت ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﻳﻚﺑﺎره‬
‫ﻣﺤﺪودﻳﺖ و ﺑﺮدﮔﻲﻣ‪Ĥ‬ﺑﻲ ﺧﻮد را ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪84‬‬

‫ﺑﺮاي ﻛﻤﺎل ﻻزم اﺳﺖ را ﻧﻤﺎدﭘﺮدازي ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﺎﻛﻴﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ ﺗﻜﺮار ﻳﺎ ﺗﻘﻠﻴﺪ دون ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻮ زﻧﺪه‪-‬‬
‫اي!‬

‫ﺟﺎدو‪ ،‬ﺗﻘﻠﻴﻞ ﺧﻮاص ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ‪ ،‬ﻣﺴﺘﺤﻴﻞﭘﺬﻳﺮ ﻧﻤﻮدن آﻧﻬﺎ ﺑﺮاي ﺑﻪ ﻛﺎرﮔﻴﺮي دوﺑﺎره ﺑﺎ ﺟﻬﺖدﻫﻲ‪ ،‬ﺑﺪون‬
‫ﺟﻤﻊآوري و ﺛﻤﺮه آوردن ﭼﻨﺪﺑﺎره‪ .‬ﺗﻌﻤﺪ را ﻓﺮاي ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ و ﺗﻤﺮﻛﺰ را‪ ،‬ﻣﻘﺎوﻣﺖ و ﺗﻤﻠﻖ آن ﺑﺸﻨﺎس؛‬
‫ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻏﺎﻳﻲ ﺑﻼﻫﺖ‪ .‬ارﺿﺎي ﻣﻴﻞ ﭼﻪ ﺑﺮاي ﻟﺬت ﺧﻮد ﻳﺎ ﻗﺪرت‪ ،‬ﻫﺪف وي اﺳﺖ؛ او اﻳﻦ را ﺑﺎ ﺟﺎدو‬
‫ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﮕﺬار ﺑﺮاي ﻣﻴﻠﻲ‪ ،‬ﻳﻜﺴﺎن در ﺷﺪت اﻧﺘﻈﺎر ﻛﺸﺪ‪1‬؛ آﻧﮕﺎه ﻣﻴﻠﺶ )ﻳﺎ ﺧﺮﺳﻨﺪي آن( را در‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻴﻞ آﻏﺎزﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ آن ارﮔﺎﻧﻴﻚ ﻣﻲﮔﺮدد‪ ،‬ﻛﻮاﻧﺘﻮم‪ .‬او از ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻪ آزادي ﻧﺎﻳﻞ‬
‫ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .2‬از اﻳﻦ رو ﺑﮕﺬار اﻧﺘﻈﺎر ﻛﺸﺪ ﺗﺎ ﺑﺎوري ﺟﺪا ﮔﺮدد؛ دوره اي ﻛﻪ رﻓﻊ ﺗﻮﻫﻢ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ .3‬ﺑﺪون ﺷﻚ ﻧﺎاﻣﻴﺪي ﺷﺎﻧﺲ وي ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪» .‬اﻳﻦ ﻧﻬﺎد آزاد ﺑﺎور« و ﻣﻴﻠﺶ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﺳﻴﮕﻴﻞﻫﺎ ﻳﺎ‬
‫ﺣﺮوف ﻣﻘﺪس ﺑﺎ ﻣﻘﺼﻮدش ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮﻧﻤﻮدن ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ در ﻳﻚ ﺑﺨﺶ و ﭼﻨﺪﮔﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮدن‬
‫اﺣﺴﺎس ﺗﺸﺪﻳﺪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﭘﺮﻫﻴﺰ از ﻣﻴﻞ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﻘﺼﻮد‪ ،‬اﻳﻦ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲﮔﺮدد‪) .‬در زﻣﺎن رواﻧﺸﻨﺎﺳﺎﻧﻪ اﻳﻦ‬
‫ﺧﻮد را ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪(.‬‬

‫ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻋﺪم ﻣﻘﺎوﻣﺖ )ﻓﻜﺮ و ﻋﻤﻞ ﻏﻴﺮﻋﺎﻣﺪاﻧﻪ(‪ ،‬ﻧﮕﺮاﻧﻲ و ﻋﺪمﺧﺮﺳﻨﺪي زودﮔﺬر ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ و اﻗﺎﻣﺘﮕﺎﻫﻲ‬
‫ﭘﺎﻳﺪار ﻧﻤﻲﻳﺎﺑﻨﺪ‪ :‬او ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻴﻞ دارد‪ .‬ﺗﺸﻮﻳﺶ ﻣﻘﺼﻮد را ﭘﺲ ﻣﻲزﻧﺪ؛ ]اﻣﺎ[ اﻳﻦ‪ ،‬ﻣﻴﻞ را ﺣﻔﻆ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫و ﻋﻴﺎن ﻣﻲدارد‪ .‬ﻣﻴﻞِ آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻏﻴﺮﺟﺎذب اﺳﺖ‪ .‬ذﻫﻦ آرام و ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ‪ ،‬آﺷﻔﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﺎ ﺗﺼﺎوﻳﺮ ﺧﺎرﺟﻲ‪،‬‬
‫ﺗﺎﺛﻴﺮات اﺣﺴﺎﺳﻲ را ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ )ﺗﻮﻫﻤﻲ وﺟﻮد ﻧﺪارد؛ در ارﺿﺎي ﻣﺘﺼﻮراﻧﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ(؛ اﻣﺎ ﻣﻴﻞ‬
‫ﻣﻮﺟﻮد را ﺑﺰرﮔﻨﻤﺎﻳﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ و در ﺧﻔﺎ آن را ﺑﻪ ﻫﺪف ﻣﺘﺼﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻓﻜﻨﺪن ﺳﺎﻳﻪ‬
‫]در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ[ ﺿﻤﻴﺮ ﻛﺎﻣﻼً ﺑﻲﺗﻮﺟﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﮕﺬار ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻜﻞ ﺳﻴﮕﻴﻠﻲ را ﻧﮕﺎه دارد و ﺗﺠﺴﻢ ﻛﻨﺪ؛ اﻳﻦ ﺟﺎم‬
‫وي اﺳﺖ‪ ،‬ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻼء و ﺗﻨﺎﺳﺦ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻌﻤﺪ‪ ‬اﺣﺴﺎﺳﻲ ﻫﻤﺴﺎن در آن زﻣﺎن‪ ،‬وي ﺑﻪ ﻧﻴﺎﺑﺖ از ﻗﺎﻧﻮن )واﻛﻨﺶ(‬
‫در ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﻣﻌﺠﺰهآﺳﺎ اﺳﺖ او؛ ﺗﻌﺎدﻟﻲ ﻛﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ )ﺣﺼﻮل( آن در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﻲ دﻳﮕﺮ‬
‫آﮔﺎﻫﻲﻫﺎ ﺑﺎ اﻣﻨﻴﺖ ﻟﻐﻮ ﮔﺮدﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﻞ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻲ ﻗﻮي ﺑﺮاي ﺧﻠﺴﻪ؛ او ﻓﺮاي ﺻﺪﻣﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎل‬
‫ﺑﮕﺬار ﺗﺼﻮر ﻛﻨﺪ ﻳﻚ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺑﻴﻦ ﺧﻮدش وﻗﻮع ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ )وﺣﺪت ﻋﺮﻓﺎﻧﻲ ﺿﻤﻴﺮ و ﻣﻄﻠﻖ(‪ .‬ﺷﻬﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺘﺸﺮ‪-‬‬

‫‪ 1‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻴﻠﻲ ﻃﺒﻴﻌﻲ‬

‫اﻳﻦ ﺿﺎﺑﻄﻪ ﻛﻮﭼﻜﻲ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎورﺷﺎن در ﻗﺎﻧﻮن ﻟﺒﺮﻳﺰ اﺳﺖ و ﺧﺎﻧﻪداراﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻣﻴﺎﻟﺸﺎن را دﻧﺒﺎل ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪2‬‬

‫ﺿﺎﺑﻄﻪ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﻣﻘﺼﻮدي ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ 3‬ﻣﺜﺎل‪ :‬از دﺳﺖ دادن اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﻳﻚ دوﺳﺖ ﻳﺎ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲاي ﻛﻪ ﺗﻮﻗﻌﺎت را ﺑﺮآورده ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫‪85‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻟﺬت‬

‫ﺷﺪه؛ ﺑﮕﺬار ﺑﻪ آراﻣﺶ ﺑﻨﻮﺷﺪ؛ دوﺑﺎره و دوﺑﺎره‪ .1‬ﭘﺲ از اﻳﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺣﻴﺮت اﻧﮕﻴﺰ‪ ،‬اﺷﺘﻴﺎق وي ﻧﺎﻛﺎﻣﻞ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻴﺰي در دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ او ﺑﺪان ﻣﻴﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﻋﻠﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫‪2‬‬
‫ﻣﺮدم ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺮا ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻨﺪ‪ .‬ﺧﻠﺴﻪ ﻣﻮﺟﻮد در اﺣﺴﺎس آن ﻫﻤﻪﺟﻨﺴﻲ اﺳﺖ‪ .‬آن را ﺷﻬﺪ زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﺷﺮاب‬
‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎه ﺑﺸﻨﺎس‪ .‬ﺑﺮاﺳﺘﻲ وي آﺗﺶ را از ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻲدزدد‪ :‬ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺷﺠﺎﻋﺖ در ﺟﻬﺎن‪ .‬ﺗﻌﻤﺪ‪‬‬
‫ﺿﻤﻴﺮيﺷﺪه‪ ،‬ﺟﺰ در اﻧﻜﺴﺎر‪ 3‬ﺧﻠﺴﻪ‪ ،‬اﻓﺸﺎ و ﻣﺮگ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻘﺪهاي ﻏﺎﻟﺐ ﻣﻲﮔﺮدد ﻛﻪ ]در آن[ ﻛﻨﺘﺮل ﺑﻪ‬
‫ﺗﺠﺮﺑﻪاي ﭘﻴﺸﻴﻦ داده ﺷﺪه و از آن ﻓﺮاآﮔﺎه اﺳﺖ؛ از ﻃﺮﻳﻖ آن آزادي از ﻗﺎﻧﻮن ﻓﻄﺮياش را ﺑﻪ ﺻﻮرت‬
‫ﻟﺤﻈﻪاي ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ؛ و ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺷﺨﺼﻴﺖ دوﮔﺎﻧﻪ ﻣﻲﺳﺎزد )ﺟﻨﻮن(‪.‬‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺰان ﺑﺎور آزاد‪ ،4‬ﻫﻴﭻ ﻣﻴﻠﻲ ﻓﺮاي ﺧﺮﺳﻨﺪي و ﻫﻴﭻ دﺳﺘﺎوردي ﺑﺴﻴﺎر ﺷﮕﺮف ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎي اﻧﺪكﻟﺬت و ﻗﺪرت‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮﺷﻜﺎرِ ﻣﻘﺼﻮدت‪ ،‬ﻋﻴﺐﺟﻮ‪ ،‬ﻃﻤﺎع‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺪون زﻧﺎن‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﺪون درد ﻟﺬت ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺮﺳﻨﺎك‪ ،‬ﺑﻲ ﺛﺒﺎت‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎر و ﭼﺮوﻛﻴﺪه‪ ،‬واﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻇﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺐﺧﻮرده و‬
‫دروﻏﮕﻮ‪ ،‬ﺑﺪﺗﺮﻳﻦِ ﻣﺮدﻣﺎناﻧﺪ! ﺑﺪان‪ ،‬رب‪ ،‬اي ﻧﻔﺲ ﻣﻌﺸﻮق؛ اﻛﻨﻮن از آن ﺳﺮيﺗﺮﻳﻦ ﻣﻲﺧﺎﻧﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ‬
‫زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺟﻮاﻧﻲ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﺷﺘﻴﺎق ﺑﺪان ﺟﺎ ﻣﻲرود؛ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ اﻧﺴﺎن ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺷﻬﺪ ﺧﻠﺴﻪ ﻛﺮﻳﻢ و‬
‫راﻳﮕﺎن را ﺑﻨﻮﺷﺪ‪ .‬ﻟﺬتﺑﺨﺶﺗﺮﻳﻦ ﺗﻐﺬﻳﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺻﺪﻣﻪ ﻧﻤﻲزﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻳﺎدداﺷﺘﻲ ﺑﺮ ﺗﻔﺎوت ﻋﻘﺪه ﺟﺎدوﻳﻲ )ﻧﺒﻮغ( و ﺟﻨﻮن‬

‫ﻋﻘﺪه ﺟﺎدوﻳﻲ‪ ،‬وﺿﻌﻴﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ذﻫﻦ ﺑﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﻤﻪﺧﻮدآﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺿﺎﺑﻄﻪاي در زﻣﺎن ﺧﻮد ﻣﺎ و‬
‫ﻏﻴﺮه‪ ،‬ﻋﺎﻣﺪاﻧﻪ ﺑﺮاي اﻟﻬﺎم ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه‪ ،‬اﺷﺮاق ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ‪ ‬ﻧﺒﻮغ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻋﻘﺪه دﻳﮕﺮ »ﻛﻮر راﻫﻨﻤﺎي ﻛﻮر« اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺳﻜﻮتﮔﺮاﻳﻲ ﺳﺒﺐ ﻣﻲﺷﻮد و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺪﻳﻮمﮔﺮاﻳﻲ‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲﮔﺮدد‪ :‬ﺑﺎز ﻛﺮدن ﺿﻤﻴﺮ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺧﺎرﺟﻲ‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮدات ﻋﻨﺼﺮي ﻳﺎ اﻧﺮژي ﻣﺘﺠﺰّي )آﻧﭽﻪ ﻧﺎﻣﻴﺪه‬
‫ﻣﻲﺷﻮد(‪ .‬آﮔﺎﻫﻲ ﻣﺴﺘﺤﻴﻠﻲ ﻛﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه »ﺣﻘﻴﻘﻲ« اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﺟﻨﻮن ﻋﻤﺪي اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﺧﻮاﺑﮕﺮدي ﺿﻤﻴﺮ ﺑﺪون ﺷﻜﻞ ﻳﺎ ﻫﻴﺎﺗﻲ ﺑﺮاي راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ آن‪ :‬از اﻳﻦ رو ﺗﺠﻠﻴﺎت آن در ﻧﻈﺮ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﻳﺎ‬
‫ﺧﺎﻃﺮات ﻛﻮدﻛﻲ ﻣﻲآﻳﻨﺪ‪.‬‬

‫اﮔﺮ ﻓﻴﺰﻳﻜﻲ ﺑﺸﻮد‪ ،‬ﺑﮕﺬار ﺟﺴﻢ دﻳﮕﺮي ﺗﺼﻮر ﻛﻨﺪ‪ .‬او آن ﺳﻴﮕﻴﻞ و اﺿﻄﺮار آن را در اﺧﺘﻴﺎر دارد‪ .‬وي اﻳﻦ ﻛﺎر را ‪ -‬اﮔﺮﭼﻪ‬ ‫‪1‬‬

‫ﻣﻘﺼﻮد اﺻﻠﻲ وي ﻧﻴﺴﺖ ‪ -‬اﻧﺠﺎم ﺧﻮاﻫﺪ داد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺷﻴﺮﻳﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪2‬‬ ‫‪Syllubub‬‬
‫‪ 3‬در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺧﻨﺪه‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻧﻤﻮدن ﻣﻴﻞ ﺑﻪ ﻳﻚ اﺣﺴﺎس اﻧﺠﺎم ﺷﻮد‪ .‬از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺿﺎﺑﻄﻪ‪ ،‬ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﮔﻮش ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫‪4‬‬

‫ﻣﺤﻤﻞ‪ ،‬ﺷﺨﺺ ﻣﺘﻌﺎﻟﻲﺗﺮﻳﻦ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻛﻪ ادراك ﻧﻤﻮده اﺳﺖ را ﻣﻲﺷﻨﻮد ﻛﻪ اﺻﻮات و ﻫﻢآواﻳﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻮﺟﻮدات ﺣﻴﻮاﻧﻲ و اﻧﺴﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮاي دﻳﮕﺮ ﺣﺲﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪.‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪86‬‬

‫ﻋﻘﺪهي ﺷﻨﺎﺧﺘﻪﺷﺪه ﺑﻪ ﻋﻨﻮانِ ﻳﺎ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﺟﻨﻮن‪ ،‬ﺗﺠﺮﺑﻪاي اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﻧﻮﻋﻲ ﻃﺮد از ﺷﺨﺼﻴﺖ‬
‫)ﺿﻤﻴﺮ( ﺟﺪا ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻴﻤﻪﻣﺘﺒﻠﻮر اﺳﺖ و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﺎﻳﺪار ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﻣﺘﺼﻞ ﮔﺮدد؛ و ﺑﻪ‬
‫وﺳﻴﻠﻪ ﺗﺤﻘﻖ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﻮده ﻳﺎ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻨﻤﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺿﻤﻴﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ درﺟﻪ ﺷﺪت ﻳﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺘﻲ ﻛﻪ در زﻣﺎن‪-‬‬
‫ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ از ﻋﻘﺪه آﮔﺎه ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ؛ ﻧﻤﻮد آن ﻫﻤﻮاره ﻏﻴﺮارادي‬
‫اﺳﺖ و از ﻛﻨﺘﺮل ﺷﺨﺼﻲ‪ ،‬ﻗﺪرت ﻫﺪاﻳﺖ و زﻣﺎنﺑﻨﺪي ﺟﺪا ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺗﻤﺮﻛﺰ اﻓﺘﺮاق را ﻣﻌﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺷﺘﻴﺎق ﺑﺮاي ﻳﻚ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺟﺴﺘﺠﻮي ﻛﻤﺎل ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ را ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻳﺎ ﻋﺎﻣﺪاﻧﻪ‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺟﺪاﻳﻲ آن از ﺿﻤﻴﺮ )]اﮔﺮ[ ﺑﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲﻫﺎ ﻣﺴﺎوي ﻳﺎ از ﻧﻈﺮ ﻣﻴﺰان ﺑﻴﺸﺘﺮ از آﻧﻬﺎ‬
‫ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻘﺴﻴﻢِ زﻳﺮﺑﺨﺸﻲ ﻳﺎ »ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﻀﺎﻋﻒ« ﻣﻲﮔﺮدد(‪ ،‬ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺷﺪت ﺧﻮد آن ﻳﺎ ﺑﺎ ﺷﻮك‬
‫ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺗﻌﻴﻴﻦﺷﺪه ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺑﺮﺧﻲ ﻋﺪم ﺳﺎزﮔﺎريﻫﺎي ﻣﻄﻠﻮب ﻳﺎ ﻣﻴﻞ ﺻﻮرت ﻣﻲﮔﻴﺮد‪.‬‬

‫ﺗﻤﺮﻛﺰ‪ ،‬ﻣﻴﻞ ارﺿﺎ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻌﺎرﺿﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻃﺮﻳﻖ آن ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺎﺑﻞ ارﺿﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺿﻤﻴﺮ ﺑﻪ‬
‫ﻧﻈﺮ ﻧﺮﺳﺪ وﺳﺎﻳﻞ ارﺿﺎ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ آﻧﻬﺎ را ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬اﻧﻜﺎر‪ ،‬ﺳﺮﻛﻮب‪ ،‬ارﺿﺎي ﺧﻴﺎﻟﻲ ﻳﺎ اﺳﺘﺤﺎﻟﻪاي‬
‫ﺑﺮاي ﻓﺮار از ﻧﮕﺮاﻧﻲ آن ﻣﻲﺟﻮﻳﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از اﻳﻨﻬﺎ ﻧﺎﺑﻮدي ﻣﻴﻞ ﻳﺎ ﻋﻘﺪه ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺟﺪاﻳﻲ ﻳﺎ ﭘﻨﻬﺎن‬
‫ﻧﻤﻮدن آن از ﺑﻘﻴﻪ ﺿﻤﻴﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ؛ وﺟﻮد ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه‪ ‬ﭘﻴﺶ از ﻣﻮﻋﺪ آن‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ زﻣﺎﻧﻲ در آﻧﺠﺎ ﻧﮕﺎه داﺷﺘﻪ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﺷﻮد ﻛﻪ ﺷﻜﻠﻲ از ﻣﻘﺎوﻣﺖ‪ ،‬ﻓﻌﺎل ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻏﻴﺮﻓﻌﺎل اﺳﺖ‪] ،‬ﺑﺎ[ ﻣﺠﺎز ﺷﻤﺮدن ورود ﺗﻨﺎﺳﺦ‬
‫آن و ﻣﺴﺘﻐﺮق ﺷﺪن ﺿﻤﻴﺮ ‪ -‬ﻛﻪ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ و ﺗﺠﺮﺑﻪ اﺣﺴﺎﺳﻲاش را ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﺪ ‪ -‬ﻛﻨﺘﺮل‬
‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﻋﻘﺪه ﻏﺎﻟﺐ داده ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﻴﻤﺎري و ﺟﻨﻮن )ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻴﻤﺎرﻳﻬﺎ ﺟﻨﻮناﻧﺪ( زﻣﺎﻧﻲ اﻳﺠﺎد ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫اﻧﺮژيِ از ﺟﺴﻢ ﺟﺪاﺷﺪه ﻋﻤﻠﻲ ﺣﻴﺎﺗﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ اﻧﺮژي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺣﻴﺎتﺑﺨﺸﻲ ﺑﻪ ﺳﻴﮕﻴﻞﻫﺎ‬
‫ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲرود‪.‬‬

‫ﺳﻴﮕﻴﻞﻫﺎ‬

‫رواﻧﺸﻨﺎﺳﻲ ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮي‬
‫اﮔﺮ »ﺑﺎور ﻋﻈﻤﻲ« ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮي ﺑﻲﺛﻤﺮ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ »ﺣﻘﻴﻘﺖ« ﻫﻨﻮز ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ‬
‫داﻧﺶ ﺑﻲﺣﺎﺻﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﻲ اﮔﺮ »آﻧﻬﺎ« ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪﺷﺎن ﺑﻲاﺳﺘﻔﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎ ادراك‪،‬‬
‫ﻣﻘﺼﻮد ﻧﻤﻲﮔﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﺷﺪنِ آن‪ .‬ﺑﺴﺘﻦ ﮔﺬرﮔﺎهﻫﺎي ﺣﻮاس ﻛﻤﻜﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﻣﻦ ﺣﺲ ﻋﺎﻣﻪ را‬
‫ﺑﻨﻴﺎد آﻣﻮزهام ﻗﺮار ﻣﻲدﻫﻢ‪ .‬در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﻣﻨﻈﻮرم را ﺑﻪ ﻛﺮ‪ ،‬ﺑﻴﻨﺸﻢ را ﺑﻪ ﻛﻮر و‬
‫اﺣﺴﺎﺳﻢ را ﺑﻪ ﻣﺮده اﻧﺘﻘﺎل دﻫﻢ؟ ﺷﻬﻮد در ﻫﺰارﺗﻮي اﺳﺘﻌﺎره و ﻛﻠﻤﺎت ﮔﻢ ﻣﻲﺷﻮد و ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺪون ﺗﻼش اﻳﺸﺎن از ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻣﻲداﻧﺪ‬
‫آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮد‪ ...‬ﺧﻮدت‪.‬‬
 ‫‪87‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻟﺬت‬

‫ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺑﺎﻛﺮﮔﻲ ﺑﺮاي ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ اﻏﻮاﮔﺮ و ﻏﺎﻓﻞ ﻣﻮرد ﺗﺠﺎوز واﻗﻊ ﺷﺪه ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪهاي دارد؟ ﻋﻠﻮم ﻳﺎ‬
‫ﻫﺮ داﻧﺶ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻫﺪﻓﻲ اﻋﺘﺮاض ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؛ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻃﺒﺎﺑﺖ؟ ﮔﻨﺞﻫﺎي ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻪ ﺧﺒﺮ در ﻧﻤﻲآﻳﻨﺪ و ﺑﺎ‬
‫ﺣﻔﺮ راه اﺻﻠﻲ ﺑﺎ دﺳﺘﺎﻧﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻤﻲآﻳﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺑﺎ اﺳﺒﺎب ﻣﻨﺎﺳﺐ و آﮔﺎﻫﻲ دﻗﻴﻖ از ﻣﻜﺎن و ﻏﻴﺮه‬
‫ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬اﻛﺘﺸﺎف‪ ‬آﻧﭽﻪ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﭘﻴﺶ در ﺗﻤﻠﻚ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدهاي ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﻚ ﺑﺰرﮔﻲ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﭘﻨﻬﺎن‬
‫ﺑﻮدن آن وﺟﻮد دارد؛ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺳﻄﻮح ﺗﺠﺮﺑﻪ و ﻓﻀﺎي ﺑﺎور ﺗﻮ ]رﻓﻊ ﺷﻮد[‪.‬‬

‫ﭘﺮﺳﺶِ ﻣﻘﺘﻀﻲِ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ »ﺗﻮ« در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺷﻮد ﻛﻪ ﻃﺎﻟﺐ ﻣﻴﺰاﻧﻲ‬
‫از ﻫﻮش ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻧﻄﻔﻪ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ در ﺗﻮاﻓﻖ ﺑﺎ دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺳﺎده و آﻛﻨﺪه از اﻫﻤﻴﺘﻲ ژرف ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‬
‫و ﺑﺮاي ]ﻣﺪت[ زﻣﺎﻧﻲ ﺷﺪﻳﺪاً ﻣﻮرد اﻋﺘﺮاض اﻳﺪهﻫﺎي ﺧﻮب و زﻳﺒﺎي ﺗﻮ‪ .‬ﺑﺎ دﻗﺖ ﮔﻮش ده اي ﻃﺎﻟﺐ؛ ﻫﻤﻪ‬
‫ﺑﻲﻗﺮاري ﺑﺮاي اﻃﻼﻋﺎت! ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻦ ﮔﻮش ده؛ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﺎ زﻳﺴﺘﻦ ﻣﻌﻨﺎ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً از اﺳﺎرت ﻏﻔﻠﺖ ﺳﺮﺷﺘﻲ‬
‫رﻫﺎ ﺧﻮاﻫﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮدت آﻧﺮا ﺑﺰﻳﻲ؛ ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ آن را ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺑﺰﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻣﺴﺒﺐ ﻋﻤﺪه ﻧﺒﻮغ‪ ،‬ﺗﺤﻘﻖ »ﻣﻦ« ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ اﺣﺴﺎﺳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺬب رﻋﺪآﺳﺎي آﻧﭽﻪ ادراك ﻣﻲﺷﻮد را‬
‫ﻣﺠﺎز ﻣﻲدارد‪ .‬اﻳﻦ اﺣﺴﺎس ﻏﻴﺮاﺧﻼﻗﻲ اﺳﺖ از آن ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺗﺨﺼﻴﺺ آزاد داﻧﺶ را ﺑﺪون ﻣﺘﻌﻠﻘﺎت‪ ‬ﺑﺎور‬
‫ﻣﺠﺎز ﻣﻲدارد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ وﺿﻌﻴﺖ آن ﭼﺸﻢﭘﻮﺷﻲ از »ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ« و »ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ« ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﻨﺤﺮف ﺷﺪن‬
‫ﻦ« آزاد ﻳﺎ‬
‫ﻓﻜﺮ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻋﺎﻟﻲﺗﺮﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ آن »ﻫﻴﭽﻜﺪام‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺪام« اﺳﺖ؛ »ﻣ ِ‬
‫ﻓﻀﺎﻳﻲ‪.‬‬

‫ﻓﻜﺮِ »اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺟﺎي ﺟﺎﻟﺒﻲ اﺳﺖ« را در دوران ﺟﻮاﻧﻲ‪ ،‬در اﺣﺴﺎﺳﻲ ﻛﻪ در زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ »ﭼﺮاي« ﭘﻴﺸﺮَوي‬
‫ﻣﻌﻘﻮل اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ را ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮدي ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻲآوري؟ ﻣﺴﺒﺐ آن و ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﻼﺻﻪ رواﻧﻪ ﻛﺮدن آن از‬
‫ذﻫﻨﺖ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ اﻳﻦ اﺣﺴﺎس ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﭘﺎ اﻓﺘﺎدهﺗﺮﻳﻦ ﺷﺊ ﺑﺴﻴﺎر ﻏﺮﻳﺐ اﺳﺖ و اﺣﺴﺎس ﻣﺒﻬﻤﻲ از‬
‫ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﻲ ﺑﻴﻦ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎرﻫﺎ )ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت ﺟﺎﻣﻊ اﻏﻠﺐ اﻳﻦ را ﻣﻲﺑﻴﻨﻨﺪ؛ اﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ آن را ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ(؛‬
‫ﻏﺮاﺑﺖ و ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮي ﺑﺎ واﺑﺴﺘﮕﻲ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮي ﺑﺎ ﻋﺠﺎﻳﺐ ﺧﻠﻘﺖ‪ .‬آن ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻲﺷﻮد ﺟﺴﺘﺠﻮي‬
‫»ﺷﮕﻔﺘﻲ دﻗﻴﻘﺎً ﭼﻴﺴﺖ« و ﻏﻴﺮه را دﻧﺒﺎل ﻛﻨﻲ؟ ﻋﻠﺖ ﺑﺎور ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﺰاع ﺳﮕﻬﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺑﺎ‬
‫اﻳﻦ ﺣﺎل از ﺳﮕﻬﺎ ﺑﻴﺶ از ﺧﺪا ﻣﻲﺗﺮﺳﻲ! ﺗﻔﺎوت ﺑﻴﻦ ﺧﻔﻪ ﺷﺪن ﺗﻮ از ﺗﻘﻮاي ﺑﻲﻗﺮار و ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ ﻳﻚ‬
‫ﻧﻮزاد ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﺷﺎﻳﺪ ﻋﻠﺖ‪ ‬ﻏﻔﻠﺖ در اﻳﻨﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎور‪ ،‬ﺳﻘﻮط از ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺼﺪ داري ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮي؟ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻔﻲ ﺧﻮد را ﻣﻲﺟﻮﻳﺪ‪ .‬ﺟﻨﺒﻪﻫﺎي‬
‫ﻣﺨﺘﻠﻒ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮاي ]رﺳﻴﺪن ﺑﻪ[ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻻزم ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻮﻟﺪ ﻛﺪاﻣﻴﻚ از‬
‫اﻳﻦ ﺗﺠﻠﻴﺎت را ﺧﻔﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ آﻳﺎ ﺣﺮاﻣﺰادهاي؟ ﺗﻮ ﺑﻪ درﺳﺖ و ﻏﻠﻂ ﺑﺎور داري؛ ﭼﻪ ﻣﺠﺎزاﺗﻲ ﺗﻌﻴﻴﻦ‬
‫ﺧﻮاﻫﻲ ﻧﻤﻮد؟ آﻳﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ از »ﺑﺎﻳﺪ‪ «‬ﻣﺤﺮك ﺑﮕﺮﻳﺰي؟ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ از ﻣﻼﻟﺖ ﺑﮕﺮﻳﺰد ‪ -‬ﺑﺪون‬
‫ﺗﻐﻴﻴﺮ؟ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﺠﺮد ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ و ﺧﺸﻨﻮد! ﻛﺪام اﻧﺴﺎن در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻲ ﺑﺰرگ و آزاد اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫»ﻧﻔﺲ« ﺧﻮﻳﺶ را در ﺑﺮ ﮔﻴﺮد؟ ﺑﺎور ﺗﻮ ﺗﺒﺎر را ﻣﺒﻬﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪﻫﻤﺘﻲ‪ ،‬ﻛﻮﭼﻜﻲ اﺳﺖ ‪ -‬ﻣﺤﻴﻂ ﻋ‪‬ﺮﻓﻲ ﺗﻮ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪ ،‬زﻣﺎن‪ ،‬ﺗﺼﻮر ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻧﺸﺪهاي از ﺗﺠﺮﺑﻪﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺠﺮﺑﻪ آﻏﺎزﻳﻦ ﻧﺎﻣﻴﺪه‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪88‬‬

‫ﺷﻮد‪ ،‬ﺗﻜﻤﻴﻞ آن اﺳﺖ؛ ﭘﺲ در ﻳﺎدﮔﻴﺮي ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻓﺮدا ﻣﻲآﻣﻮزي ﺗﻮﺳﻂ آﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم دادهاي‬
‫ﻣﻌﻴﻦ ﻣﻲﮔﺮدد ‪ -‬درس اﻧﺠﺎم ﺷﺪه دﻳﺮوز‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻦِ اﻣﺮوزِ آﻧﭽﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﻓﺮدا ﺑﻴﺎﻣﻮزي‪ ،‬ﺧﺴﺮان‬
‫ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮد؛ اﻣﺎ دزدي از زﻣﺎن اﺳﺖ؛ ﺳﺮﺣﺎﻟﻲ و ﺗﺠﺪﻳﺪ ﺟﻮاﻧﻲ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺎﺧﻴﺮ را دوﺑﺎره و ﭼﻨﺪﺑﺎره ﺗﻜﺮار‬
‫ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺪاﻫﮕﻲ )]ﺧﻮداﻧﮕﻴﺨﺘﮕﻲ[( ﺑﺮﺳﻲ؛ اﻧﺘﺨﺎب در اﻣﻨﻴﺖ‪ .‬ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻳﺎدﮔﻴﺮي )ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮي( ﭘﺮورش‬
‫دﻫﻨﺪه ﻣﻀﺤﻚ ﺣﻤﺎﻗﺖ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﮔﺮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮي‪ ،‬ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﻓﻀﻴﻠﺖ آن را درﻣﻲﻳﺎﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺮاي ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮي آزاد‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ ...‬ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻫﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻴﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻣﺘﻌﺎرﺿﻲ دارﻳﻢ ﻛﻪ در اﺑﺘﺪا ﻓﺮﺳﻮده ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻴﮕﻴﻞﻫﺎ ﻫﻨﺮ ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮي ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ اﺑﺪاع ﻣﻦ ﺑﺮاي ارﮔﺎﻧﻴﻚ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺑﺎور؛ و ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﺎور ﺣﻘﻴﻘﻲ‪.‬‬

‫در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺑﺮاي ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮي ]ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ[ ﻟﺰوﻣﺎً ﺑﺎ ﺑﺎور ﻣﻮﺟﻮد ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر اﺳﺖ و از ﻃﺮﻳﻖ‬
‫ﺑﺎزداريِ ﺑﺎورِ ارﮔﺎﻧﻴﻚ ﻣﺤﻘﻖ ﻧﻤﻲﮔﺮدد‪ :‬ﻧﻔﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻪ؛ اﻳﻤﺎن ﻛﻮﻫﻲ را ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ؛ ﻧﻪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺧﻮد را ﺣﺬف ﻧﻜﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮض ﻛﻨﻴﺪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺰرگ ﺑﺎﺷﻢ )اﻳﻨﻜﻪ ﻫﺴﺘﻢ را ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﻲآورد(‪،‬‬
‫»اﻳﻤﺎن« و ﺑﺎور داﺷﺘﻦ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺰرگ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ ‪ -‬ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺗﺎ اﻧﺘﻬﺎ ﺗﻈﺎﻫﺮ را اداﻣﻪ دﻫﻢ‪ ...‬ﺑﺎ‬
‫ﻋﺪم ﺻﺪاﻗﺖ آﻳﻴﻨﻲ ﺑﻮدن آن‪ ،‬ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺑﻲﻇﺮﻓﻴﺘﻲ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻲﻇﺮﻓﻴﺘﻢ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ آن ﺑﺎور ﺣﻘﻴﻘﻲ اﺳﺖ و‬
‫ارﮔﺎﻧﻴﻚ‪ .‬ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻈﺎﻫﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ آن ﺗﺼﻮر ﻳﺎ »اﻳﻤﺎن« ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺰرگ ﻫﺴﺘﻢ‪،‬‬
‫ﺑﺎوري ﺻﻮري اﺳﺖ‪ .‬واﻛﻨﺶ و اﻧﻜﺎر‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮلِ ﺟﻮﺷﺶِ ﻣﺴﺎﻟﻪﺳﺎزِ ﺑﻲﻇﺮﻓﻴﺘﻲِ ارﮔﺎﻧﻴﻚ‪ .‬اﻧﻜﺎر ﻳﺎ اﻳﻤﺎن آن را‬
‫ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻤﻲدﻫﺪ ﻳﺎ ﻧﺎﺑﻮد ﻧﻤﻲﻧﻤﺎﻳﺪ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻘﻮﻳﺖ و ﺣﻔﻆ آن اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﺎور ﺑﺮاي ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺑﻮدن‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ارﮔﺎﻧﻴﻚ ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه‪ .‬ﻣﻴﻞ ﺑﺰرگ ﺑﻮدن ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ در زﻣﺎن ﺧﻼء و ﺑﺎ ﺷﻜﻞ ) ِﺳﻴﮕﻴﻞ( ﺑﻪ آن‬
‫دادن ارﮔﺎﻧﻴﻚ ﺷﻮد‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ از ﺷﻜﻞ ﺳﻴﮕﻴﻞ ﺧﻮدآﮔﺎه ﻫﺴﺘﻴﺪ )در ﻫﺮ زﻣﺎن ﺑﻪ ﺟﺰ ﺟﺎدوﻳﻲ( ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﺳﺮﻛﻮب ﺷﻮد؛ ﻛﻮﺷﺸﻲ ﺗﻌﻤﺪي ﺑﺮ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ آن؛ ﺑﺪﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ آن ﻓﻌﺎل اﺳﺖ و در دوره ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه‬
‫ﺣﻜﻤﻔﺮﻣﺎ اﺳﺖ؛ ﺷﻜﻞِ آن ﺗﻐﺬﻳﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﻪ آن اﺟﺎزه ﻣﻲدﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﻣﺘﺼﻞ ﺷﺪه‪ ،‬ارﮔﺎﻧﻴﻚ‬
‫ﮔﺮدد؛ ]آﻧﮕﺎه ﻛﻪ[ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﻴﺪ‪ ،‬واﻗﻌﻴﺖ و ﺗﺤﻘﻖ ﺧﻮدش اﺳﺖ‪ .‬او ﻣﻔﻬﻮم ﺑﺰرﮔﻲ ﺧﻮد ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬

‫ﭘﺲ ﺑﺎور ﺑﺎ ﺟﻬﺪي در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﻮد آن در ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ و ﺷﻜﻞ دادن ﺑﻪ آن‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﻲ و ﺣﻴﺎﺗﻲ ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﻧﻪ ﺑﺎ‬
‫ﺟﻬﺪ اﻳﻤﺎن‪ .‬ﺑﺎور ﺧﻮدش را ﺑﺎ اﻗﺮار و ﻋﺪم ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻓﺮﺳﻮده ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ‪ .‬ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮ ﺑﻪ‬
‫ﺑﺎورﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻦ و ﺗﺎ ﺣﺪي ﺑﻪ وﺟﻮدش دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ اﺧﻼﻗﻴﺎﺗﺖ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻲ‪-‬‬
‫ارزش اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ آرزوﻣﻨﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﺑﻲﻇﺮﻓﻴﺖ ﺷﺪن ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺳﺨﺘﻲِ ﺑﺰرگ ﺷﺪن اﺳﺖ‪ ...‬آﻧﻬﺎ‬
‫دوﻃﺮﻓﻪاﻧﺪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ دﺳﺘﺎوردﻫﺎ و ﻣﺘﺴﺎوﻳﺎً ﺧﺸﻨﻮدﻛﻨﻨﺪه‪.‬‬

‫ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه‬
‫ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﻮاﺑﻎ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎهﻫﺎي ﻓﻌﺎل دارﻧﺪ و ﻫﺮ ﭼﻪ از اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﻛﻤﺘﺮ آﮔﺎه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬دﺳﺘﺎوردﻫﺎﻳﺸﺎن ﻋﻈﻴﻢ‪-‬‬
‫ﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﻴﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﺪان دﺳﺖ ﻣﻲﻳﺎزد ﺑﻬﺮهﻛﺸﻲ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﺧﻮدآﮔﺎه زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ‬
 ‫‪89‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻟﺬت‬

‫ﺿﻤﻴﺮ آرزو ﻛﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻴﻞ »ﻋﻈﻴﻢ« را در ﺑﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺷﻮﻗﻲ ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ ﺑﺮاي ﭼﻴﺰي‬
‫دﻳﮕﺮ ﭘﺮ ﮔﺮدد‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺎﻟﻌﻜﺲ؛ ﺟﺮﻳﻤﻪ ﺣﺘﻤﻲ اﻟﻮﻗﻮع ﺑﺰدﻟﻲ در ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻤﻴﻦ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ :‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺣﻴﻠﻪاي‬
‫ﻧﻨﮕﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻧﺒﻮغ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ دﻻوري‪ ،‬ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺷﺠﺎﻋﺖ اﺳﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻣﺠﺒﻮري ﺗﺮس را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻲ ﻳﺎ ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮﻳﻘﻲ ﺑﻲﻇﺮﻓﻴﺘﻲ را‪ ...‬ﭘﺲ ﺑﻴﺎﻧﺶ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮداﻧﮕﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺳﺎده اﺳﺖ ﻛﺴﺐ ﻧﺒﻮغ‪ :‬ﺗﻮ ﻃﺮﻳﻖ را‬
‫ﻣﻲداﻧﻲ؛ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻗﺪرت اﻧﺠﺎﻣﺶ را دارد؟ آﻣﻮﺧﺘﻦ »ﭼﮕﻮﻧﻪ«‪» ،‬ﭼﺮاي« ﺟﺎوﻳﺪ اﺳﺖ ‪ -‬ﺑﻲﭘﺎﺳﺦﻣﺎﻧﺪه!‬
‫ﻧﺎﺑﻐﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ؛ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ و ﭼﺮا‪.‬‬

‫اﻧﺒﺎر ﺧﺎﻃﺮات ﺑﺎ درﺑﻲ ﻫﻤﻮاره ﮔﺸﻮده‬

‫ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه را ﺳﻼﻟﻪاي از ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﺠﺎرب و ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺑﺪان؛ ﺗﻨﺎﺳﺨﺎت ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻧﺴﺎنﻫﺎ‪ ،‬ﺣﻴﻮاﻧﺎت‪،‬‬
‫ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ ﻧﺒﺎﺗﻲ و ﻏﻴﺮه؛ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ وﺟﻮد دارد‪ ،‬وﺟﻮد داﺷﺘﻪ و ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺪام ﻻﻳﻪاي‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮاي ﺗﻜﺎﻣﻞ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً ﭘﺲ از آن‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ در اﻳﻦ ﻻﻳﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦﺗﺮ ﺑﻜﺎوﻳﻢ‪ ،‬اﺷﻜﺎل ﺣﻴﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﻬﺎ ﻣﻲ‪-‬‬
‫رﺳﻴﻢ ﻗﺪﻳﻤﻲﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ آﺧﺮﻳﻦ‪ ،‬ﺳﺎدﮔﻲِ ﻗﺎدر اﺳﺖ‪ .‬و اﮔﺮ در ﺑﻴﺪار ﻛﺮدن آﻧﻬﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺧﻮاﺻﺸﺎن را‬
‫ﻛﺴﺐ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد و دﺳﺘﺎوردﻣﺎن ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺗﺠﺎرب ﺑﺴﻴﺎر درﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ‬
‫ﺗﻠﻘﻴﻨﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﺿﻌﻴﻒ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﺷﻮﻧﺪ؛ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ذﻫﻦ ﺑﻪ ﻃﺮزي ﻧﺎﻣﻌﻤﻮل آرام‬
‫ﻳﺎ ﺳﺎده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬داﺷﺘﻦ ﻣﻌﺮﻓﺖ‪ ‬اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي اﻟﺰامِ داﺷﺘﻦِ ﺟﺴﻤﺸﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺟﺴﻢ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ »ﻃﺮق«‬
‫ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ )ﻣﺎ از ﻳﻮزﭘﻠﻨﮓ ﺷﻜﺎرﭼﻲ ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﺴﻤﺶ را ﻧﺪارﻳﻢ(‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻃﺮﻳﻖﻫﺎ‬
‫در ﻣﻴﺎن ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬آن ﻣﺘﻨﺎﺳﺒﺎً ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎل اﮔﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ را ﻧﻈﺎره ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬اﺷﻜﺎل اﺑﺘﺪاﻳﻲ ﺣﻴﺎت در‬
‫ﺧﻮاص‪ ،‬ﺗﻄﺎﺑﻖﭘﺬﻳﺮﻳﺸﺎن و ﻏﻴﺮه ﺷﮕﻔﺖآور ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﻗﺪرﺗﺸﺎن ﻋﻈﻴﻢ و ﺑﺮﺧﻲ ﻧﺎﺑﻮدﻧﺸﺪﻧﻲ‪ .‬ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ‬
‫اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻴﻞ ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬آن ﻫﻤﻮاره ﺣﺼﻮل ﺧﻮد اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﻣﻴﻜﺮوب ﻗﺪرت ﻧﺎﺑﻮدي دﻧﻴﺎ را دارد )و ﻳﻘﻴﻨﺎً اﮔﺮ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺷﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ(‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ ﻋﻀﻮي از وي را ﻗﻄﻊ ﻛﻨﻲ‪ ،‬اﻧﺪام ﺑﺮﻳﺪه رﺷﺪ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﻧﻤﻮد و ﻏﻴﺮه‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪن و ﻣﺘﺼﺮف ﻳﺎ اﺷﺮاق ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮدﻫﺎ‪ ،‬ﺧﻮاص ﺟﺎدوﻳﻲ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻳﺎ داﻧﺶ‬
‫ﺣﺼﻮل آﻧﻬﺎ را ﻛﺴﺐ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻢاﻛﻨﻮن رخ ﻣﻲدﻫﺪ )ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻫﻤﻮاره رخ ﻣﻲدﻫﺪ(‬
‫اﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﻛُﻨﺪ؛ در ﺟﻬﺪ داﻧﺶ ﻣﺎ دﻓﻌﺶ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ؛ ذﻫﻦ ﺑﺎ رژﻳﻤﻲ ﺳﺎده ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻛﻠﻴﺪ رﺳﺎﻟﺖ‬
‫ﻗﺎﻧﻮن ﺗﻜﺎﻣﻞ‪ ،‬ﻗﻬﻘﺮاي ﻗﺎﺑﻠﻴﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺮوي ﺣﺼﻮل را ﭘﻮﺷﺶ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮﭼﻪ اﻛﺘﺴﺎﺑﺎت ﻣﺎ‬
‫ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﻴﺰﺗﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻘﻴﺎس ﺣﻴﺎﺗﻲ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﭘﻮﺷﺶ ﻣﻲدﻫﺪ ﭘﺎﻳﻴﻦﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬داﻧﺶ ﻣﺎ از ﭘﺮواز ﺑﺎ آن‬
‫ﻣﻴﻠﻲ ﻣﻌﻴﻦ ﻣﻲﮔﺮدد ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻛﺎرﻣﺎﻫﺎي‪ 1‬ﭘﺮﻧﺪه و ﻏﻴﺮهي ﻣﺎ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﻞ ﻣﺎ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑﻪ‬
‫ﻻﻳﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ وﺟﻮدﻫﺎ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺪون ﺑﺎل »ﭘﺮواز« ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺪون ﻣﺎﺷﻴﻦ‬

‫‪1‬‬ ‫‪Karma‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪90‬‬

‫ﭘﺮواز ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ‪» ،‬ﻇﺮﻓﻴﺖ« اﺳﺖ؛ »داﻧﺶ«‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﻲ دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﺴﺐ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﻛﻨﻴﻢ ارزﺷﻲ ﻣﻨﻔﻲ ﻳﺎ ﭘﺴﻤﺎﻧﺪي دارﻧﺪ‪ .‬ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻳﺎدﮔﻴﺮي و ﻛﺴﺐ داﻧﺶ از ﻃﺮق ﻣﻌﻤﻮل در ﻧﮕﺮاﻧﻲ و‬
‫ﻧﺎاﻣﻴﺪي آن اﺳﺖ؛ در ﺣﺪي ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻓﺮﺳﻮدﮔﻲ ﻣﻲﺷﻮد‪ :‬ﺑﺪان وﺳﻴﻠﻪ ﻣﻴﻞ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ اﺗﻔﺎﻗﺎً ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﮕﺎه‬
‫واﻗﻌﻲ داﻧﺶ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه‪ ،‬ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬اﻟﻬﺎم ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﻟﺤﻈﻪاي ﺗﻬﻲ و اﻛﺜﺮ اﻛﺘﺸﺎﻓﺎت ﺑﺰرگ اﺗﻔﺎﻗﻲ‬
‫ﺻﻮرت ﻣﻲﮔﻴﺮد و ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﺎ ﻓﺮﺳﻮدﮔﻲ ذﻫﻦ واﻗﻊ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺿﺎﺑﻄﻪ و ﺳﻴﮕﻴﻞﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﺮاي ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ‬
‫ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﻃﺮق اﻟﻬﺎم‪ ،‬ﻇﺮﻓﻴﺖ ﻳﺎ ﻧﺒﻮغ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻃﺮق ﺗﺴﺮﻳﻊ ﺗﻜﺎﻣﻞ‪ .‬ﻳﻚ ﺻﺮﻓﻪﺟﻮﻳﻲ در اﻧﺮژي و روش‬
‫ﻳﺎدﮔﻴﺮي ﺑﺎ ﺧﻮﺷﻲ‪ .‬ﻳﻚ ﺧﻔﺎش در اﺑﺘﺪا ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﻴﻠﺶ ﻛﻪ ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻲ‬
‫ارﮔﺎﻧﻴﻚ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺶ را رﺷﺪ داد و ]آن ﻫﻢ[ از ﻧﻮﻋﻲ ﻣﻨﺎﺳﺐ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻴﻞ او ﺑﻪ ﭘﺮواز ﺧﻮدآﮔﺎه ﻣﻲﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ روش ﻣﺎ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ ﺻﺒﺮ ﻣﻲﻛﺮد؛ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺎﺷﻴﻦ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﻲ‬
‫ﻧﻮاﺑﻎ ﻓﺮﺿﻴﻪاي )ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻃﺒﻴﻌﻲ( ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻳﻚ ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻬﺎر و اﺷﻐﺎل ﻛﺮدن ذﻫﻦ ﺧﻮدآﮔﺎه‬
‫ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲآﻳﺪ ﺗﺎ از ﺗﺪاﺧﻠﺶ ﺑﺎ ﺑﻴﺎن ﺧﻮدﺑﻪﺧﻮدي ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬رﻳﺎﺿﻴﺎت ﺷﮕﺮف ﻟﺌﻮﻧﺎردو و ﻏﻴﺮه‬
‫ﺑﺮاي »اﻏﻮا« ﻛﺮدن وي ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﻓﺮﺿﻴﻪ )و ﺳﻴﮕﻴﻞﻫﺎ( ﺑﻪ ﻛﺎر آﻣﺪ‪ .‬زﻧﺪﮔﻲﻫﺎي ﻣﺎ آﻛﻨﺪه از ﻧﻤﺎدﮔﺮاﻳﻲ‪-‬‬
‫ﻫﺎﻳﻲ از آن ﻛﺎرﻣﺎﻫﺎي ﻏﺎﻟﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﺤﺖ ﺣﻜﻤﺮاﻧﻴﺸﺎن ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﻲ آراﻳﺸﺎت‪ ،‬اﻟﺒﺴﻪي ﺑﻲﻓﺎﻳﺪه و‬
‫ﻏﻴﺮه ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ )اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را ﻣﺤﻈﻮظ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﭼﻮن اﺣﺴﺎس ﻫﻮﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ(‪ ،‬و ﻃﺮق ﻣﻜﺎنﻳﺎﺑﻲ آﻧﻬﺎ‬
‫]ﻧﻴﺰ[ )ﻛﺎرﻣﺎﻫﺎ(‪ .‬ﻧﻤﺎدﮔﺮاﻳﻲ ﺗﺎﺟﮕﺬاري ﻳﻚ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺷﺎه‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ وي ﺑﻪ ﻣﺸﺎﺑﻬﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ )ﺑﺮ روي‬
‫زﻣﻴﻦ( ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦﺗﺮﻳﻦ ﻻﻳﻪﻫﺎي ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎﻫﺶ رﺳﻴﺪه اﺳﺖ )اﮔﺮ دوﺳﺖ دارﻳﺪ آن ارﮔﺎﻧﻴﺴﻢ ﻫﺎي ﺗﻚ‬
‫ﺳﻠﻮﻟﻲ(‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﺷﺶ دادن ﻗﻮاي وي ﻧﻔﻮذ ﻗﺎﻃﻊ دارﻧﺪ‪) .‬اﻟﺒﺘﻪ آن ﺷﺎﻫﺎن ﺗﺎﺟﺪار ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؛ آﻧﻬﺎ‬
‫»اﻣﻴﺪ« را ﻧﻤﺎدﭘﺮدازي ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻧﻪ واﻗﻌﻴﺖ را(‪ .‬از اﻳﻦ رو ﻣﺎﻫﻴﺖ ﮔﻞآذﻳﻦ ﺳﻨﮕﻬﺎي ﻗﻴﻤﺘﻲ در ﻃﺮاﺣﻲ ﺗﺎج‬
‫ﺑﻪ اﺻﻮل اوﻟﻴﻪ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬او ﺷﺎﻫﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ اﺻﻞ دوﮔﺎﻧﻪ در ﺳﺎدﮔﻴﺶ ﻧﺎﻳﻞ ﺷﺪه؛ اوﻟﻴﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪاي‬
‫ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﺠﺎرب اﺳﺖ‪ ...‬او ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ ﺗﺎجﻫﺎ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲﻫﺎ ﻧﺪارد‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﺳﻴﮕﻴﻞﻫﺎ و ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺧﻼء‪ ،‬ﻫﺮ ﺗﻨﺎﺳﺦ‪ ،‬ﺗﺠﺮﺑﻪ ﭘﻴﺸﻴﻦ و ﻏﻴﺮه ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﺷﻮد‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺣﺘﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ در ﺧﻮاب ﺑﻪ ﺷﻜﻞ روﻳﺎﻫﺎ رخ دﻫﺪ؛ اﻣﺎ اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻼء ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺮاي ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺤﺖ اﺧﺘﻴﺎر اﺧﻼﻗﻴﺎت و ﻋﻘﺪهﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﺸﻜﻞ و ﻧﺎاﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ اﻓﺮادي‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎورﺷﺎن ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر آن ﺳﻴﮕﻴﻞﻫﺎي ﺧﻮاﺳﺘﻨﻲ و ﻏﻴﺮه‪.‬‬

‫ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮاﺳﻢﻫﺎ‪ ،‬آﻳﻴﻨﻬﺎ و وﺿﻌﻴﺖﻫﺎ را ﻧﺎﻣﻌﻘﻮل )ﺗﻮ ﻣﺠﺒﻮري ﺧﻮد را ﻣﺤﻈﻮظ ﺑﺪاري(‪ ،‬ﻣﺎﻧﻊ و اﻏﺘﺸﺎش‬
‫ﺑﺪان‪ .‬ﻣﻨﺸﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺮاي ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ ﺑﻮده اﺳﺖ؛ ﺑﻌﺪاً ﺑﻪ ﻗﺼﺪ اﻏﻮاي دﻳﮕﺮان در ]ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي از[ داﻧﺴﺘﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ‬
‫و اﻟﻘﺎي ﺟﻬﺎﻟﺖ؛ و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻫﻤﻮاره واﻗﻊ ﻣﻲﮔﺮدد ﻛﺎﻫﻨﺎن اﻋﻈﻢِ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺧﻮدﺷﺎن اﻏﻮاﺷﺪهﺗﺮﻳﻦ ﺑﻮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺴﻲ ﻛﻪ دﻳﮕﺮان را اﻏﻮا ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺧﻮدش ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻏﻮا ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺷﺎرﻻﺗﺎنﻫﺎ را ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ‬
‫ﻋﺸﻘﺸﺎن ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻪﻫﺎي ﮔﺮاﻧﻘﻴﻤﺖ‪ ،‬ﻣﺮاﺳﻢ‪ ،‬آﻳﻴﻦ‪ ،‬ﻛﻨﺎرﮔﻴﺮيﻫﺎي ﺟﺎدوﻳﻲ‪ ،‬ﺷﺮاﻳﻂ ﭘﻮچ و دﻳﮕﺮ ﺣﻤﺎﻗﺖﻫﺎ‬
‫ﺑﺸﻨﺎس؛ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻌﺪد ﺑﺮاي ﺑﺎزﮔﻮ ﻛﺮدن‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻓﺮاس آﻧﻬﺎ ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﻻفزن اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺰدﻟﻲاي ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺪﻧﺎﻣﻲ؛‬
‫ﻣﺮﺳﻮﻣﺎت آﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎي ﻏﻴﺮﺿﺮوري؛ ﺷﻜﺴﺖ ﻗﻄﻌﻲ آﻧﻬﺎ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﺷﺪه‪ .‬از اﻳﻦ رو اﺳﺖ ﻛﻪ آن‬
 ‫‪91‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻟﺬت‬

‫ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﻃﺒﻴﻌﻲ دارﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ آن را ﺑﺎ آﻣﻮزهﻫﺎي اﻳﺸﺎن از دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ‬
‫اﺻﻮل ﻋﻘﺎﻳﺪ وﺿﻊ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰي را ﺑﻜﺎرﻧﺪ و ﺗﻜﺜﻴﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼ ﺻﻮري اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻳﻚ آﻣﻮزﮔﺎر ﺑﺎﺷﻢ‬
‫ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﺳﺘﺎدي ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲداﻧﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺷﺎﮔﺮد ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ادﻋﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﺷﺎﮔﺮدي‬
‫ﻃﺮح ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ وﻓﻖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺗﺪرﻳﺠﻲ‪ ،‬از ﻓﺮاﮔﻴﺮياش آﮔﺎه ﻧﻤﻲﮔﺮدد و ﺧﻄﺎي ﺿﺮوري را ﺗﻜﺮار ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد؛‬
‫ﺑﺪون ﺗﺮس ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻲ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ آﻣﻮزشِ ﻣﻤﻜﻦِ ﻧﺸﺎن دادنِ ﭼﮕﻮﻧﮕﻲِ ﻳﺎدﮔﻴﺮي از ﻣﻌﺮﻓﺖ‬
‫ﺧﻮد اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺧﻮدش و ﺑﻬﺮهﺑﺮداري از ﻏﻔﻠﺖ و اﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﺶ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺒﻬﻢ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺑﻴﻨﺶ و ﻗﺼﺪ‬
‫وي ﺑﺎ راﺳﺖﻛﺮداري‪.‬‬

‫ﺳﻴﮕﻴﻠﻬﺎ‪ ،‬ﺑﺎور ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺣﻔﺎﻇﺖ‬

‫ﻋﻘﺪه ﺟﺎدوﻳﻲ‬
‫اﻛﻨﻮن ﺳﺎﺧﺖ و اﺳﺘﻔﺎده آﻧﻬﺎ را ﺷﺮح ﻣﻲدﻫﻢ‪ .‬ﻣﺸﻜﻠﻲ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ آن وﺟﻮد ﻧﺪارد؛ ﭼﻘﺪر ﺧﺎﻟﺺ و‬
‫روﺷﻦ اﺳﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ آن‪ .1‬ﺧﺎرج از ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻣﺮﻳﺪان اﺑﻠﻪ آن را اﺑﺪاع ﻛﺮدم‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻣﻴﺎل‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺮاي ﻟﺬت‪،‬‬
‫داﻧﺶ ﻳﺎ ﻗﺪرت ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ اﺑﺮاز »ﻃﺒﻴﻌﻲ« ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺳﻴﮕﻴﻞﻫﺎ و ﺿﺎﺑﻄﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﻃﺮﻳﻖ‬
‫ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ارﺿﺎ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺳﻴﮕﻴﻞﻫﺎ ﻃﺮق راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺑﺎورِ ﺗﺎﺣﺪي آزاد‪ 2‬ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﻴﻞ ارﮔﺎﻧﻴﻚ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﻞ و ﻧﮕﺎﻫﺪاﺷﺖ آن‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﻘﺼﻮدش در ﻧﻔﺲ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺪ و اﺑﺰار ﺗﻨﺎﺳﺦ در ﺿﻤﻴﺮ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻓﻜﺎر ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺷﻜﻞ در ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ اﻇﻬﺎر ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺳﻴﮕﻴﻞﻫﺎ اﻣﻀﺎﻫﺎي ﻓﻜﺮ ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺮاي ﭘﻮﺷﺶ اﻧﺮژي )ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺸﺎنﻫﺎي ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﻲ‪ ،‬ﻗﭙﻪﻫﺎ و ﻃﻐﺮاﻫﺎ ﺳﻴﮕﻴﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻛﺎرﻣﺎﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﻮﺷﺶ‬
‫ﻣﻲدﻫﻨﺪ(‪ ،‬ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﻛﺎرﻣﺎ‪ .‬اﺑﺰارﻫﺎﻳﻲ رﻳﺎﺿﻲ ﺑﺮاي ﻧﻤﺎدﭘﺮدازي ﻣﻴﻞ و ﺷﻜﻞ دادن ﺑﻪ آن ﻛﻪ ﺧﺎﺻﻴﺖ‬
‫ﭘﻴﺸﮕﻴﺮي از ﻫﺮ ﻓﻜﺮ و واﺑﺴﺘﻪﺳﺎزي ﺑﻪ آن ﻣﻴﻞ ﻣﻌﻴﻦ را )در زﻣﺎن ﺟﺎدوﻳﻲ( دارد‪ .‬از ردﻳﺎﺑﻲ ﺿﻤﻴﺮ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﮔﺮﻳﺰد‪ ،‬ﺗﺎ ﻛﻪ آن را ﺑﻪ ﺗﺼﺎوﻳﺮ‪ ،‬ﺧﺎﻃﺮات و ﻧﮕﺮاﻧﻲﻫﺎي ﮔﺬراي ﺧﻮد ﻣﺘﺼﻞ و ﻣﺤﺼﻮر ﻧﻜﻨﺪ؛ اﻣﺎ ﮔﺬر آزاد‬
‫آن را ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﻣﺠﺎز ﻣﻲدارد‪.‬‬

‫‪ 1‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﻴﺴﺘﻢ دﻗﻴﻘﺎً ﻣﻲداﻧﻲ ﺳﻴﮕﻴﻞ ﺗﻮ )آﻧﭽﻪ ﺑﺪان ﺑﺎور ﻣﻲﭘﺬﻳﺮي( ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ از روي ﺣﻤﺎﻗﺖ از‬
‫ﺷﻜﻠﻲ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮدي‪ ،‬ﻣﺤﺘﻤﻼً ﺑﺎﻳﺪ دﻗﻴﻘﺎً آﻧﭽﻪ را ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻪاي »ﻃﻠﺐ ﻛﻨﻲ« ‪ -‬ﻣﺎدر ﺟﻨﻮن‪ ،‬ﻳﺎ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻫﻤﻮاره ﭘﺲ از آن رخ‬
‫ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬اﺻﻼً ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‪ .‬اﻳﻦ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻴﺴﺘﻢ اﺳﺖ؛ ﻫﺮ ﻧﺘﻴﺠﻪاي ﺧﺎرج از آن اﺗﻔﺎﻗﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﺟﺎدوﮔﺮ‪،‬‬
‫ﺳﺎﺣﺮ ﻳﺎ ﻛﺎﻫﻦ ﺳﻨﺘﻲ ﻟﺒﺎس ﺑﭙﻮﺷﻲ‪ ،‬ﻣﻌﺎﺑﺪ ﮔﺮاﻧﻘﻴﻤﺖ ﺑﺴﺎزي‪ ،‬ﻛﺎﻏﺬ ﭘﻮﺳﺖ دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده‪ ،‬ﺧﻮن ﺑﺰ ﺳﻴﺎه و ﻏﻴﺮه و ﻏﻴﺮه ﺑﻪ دﺳﺖ‬
‫آوري‪ .‬در واﻗﻊ ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻳﺎ ﺗﺪﻟﻴﺲ‪.‬‬
‫‪ 2‬ﺑﺎور ﻳﺎ اﻧﺮژي آزاد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻴﻠﻲ ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻳﻚ ﻋﻘﺪه ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪92‬‬

‫ﺳﻴﮕﻴﻞﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﺣﺮوف اﻟﻔﺒﺎي ﺳﺎدهﺷﺪه ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜﺎل‪1‬؛ ﻛﻠﻤﻪ »زن« در ﺷﻜﻞ ﺳﻴﮕﻴﻠﻲ‬

‫و ﻏﻴﺮه‪ .‬ﻛﻠﻤﻪ ﺑﺒﺮ )ﻣﺜﺎل( ﻳﺎ )ﻣﺜﺎل( ﻏﻴﺮه و ﻏﻴﺮه‪ .‬اﻳﺪه‪ ،‬ﻛﺴﺐ‬ ‫ﻳﺎ‬ ‫اﺳﺖ ﻳﺎ‬
‫ﺷﻜﻠﻲ ﺳﺎده اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ اراده ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻲ ﺗﺠﺴﻢ ﺷﻮد و ارﺗﺒﺎط ﺗﺼﻮﻳﺮي ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎد ﺑﺎ ﻣﻴﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬روش ﺻﺤﻴﺢ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮي دارد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻼﺻﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻮﺿﻴﺢ داده ﺷﻮد؛ ﻛﻪ راز‬
‫ﺷﻜﻞِ ﻓﻜﺮي اﺳﺖ و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر درﺟﺎت ﺗﻠﻘﻴﻦ و آﻧﭽﻪ دﻗﻴﻘﺎً در ﻳﻚ ﻧﺎم وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻣﺎ اﻛﻨﻮن ﺑﺮ ﭼﮕﻮﻧﮕﻲ‬
‫ﺳﺎﺧﺖ ﻳﻚ ﺳﻴﮕﻴﻞ و ﺧﺎﺻﻴﺘﻲ ﻛﻪ دارد ﺗﻮاﻓﻖ ﻛﺮدهاﻳﻢ‪ .‬واﻗﻌﺎً آﻧﭽﻪ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺳﻴﮕﻴﻞﻫﺎ ﺑﺪان‬
‫ﺑﺎور ﻣﻲﭘﺬﻳﺮد ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ و ﻫﻤﻮاره ارﺿﺎ ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮي ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺳﻴﮕﻴﻞﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺷﺪن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ در زﻣﺎن ﻧﺎاﻣﻴﺪي ﻳﺎ ﻏﻢ ﺷﺪﻳﺪ اﻧﺠﺎم ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺳﻴﮕﻴﻞﻫﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ اﺑﻠﻬﺎن‬
‫ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪهام‪ ،‬ﻓﺮزاﻧﮕﺎن را اﺑﻠﻪ ﻧﻤﻮدهام‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎر و ﺿﻌﻴﻒ ﺳﻼﻣﺘﻲ دادهام و ﺑﻴﻤﺎري ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ و‬
‫ﻏﻴﺮه‪ .‬ﺣﺎل اﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﺼﺪي ﻗﺪرت ﺑﺒﺮ را ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪاي ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ ﻣﻲﺳﺎزﻳﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاي‬
‫ﻛﺴﺐ ﻗﺪرت ﻳﻚ ﺑﺒﺮ«‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻴﮕﻴﻞ درآﻣﺪه آن ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪:‬‬

‫اﻳﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮاي ﻛﺴﺐ‬

‫ﻗﺪرت ﻳﻚ ﺑﺒﺮ‬

‫ﻳﺎ‬ ‫ﺗﺮﻛﻴﺐﺷﺪه ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻳﻚ ﺳﻴﮕﻴﻞ‬

‫اﻛﻨﻮن ﺑﺎ ﺧﺎﺻﻴﺖ اﻳﻦ ﺳﻴﮕﻴﻞ ﻗﺎدر ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻣﻴﻞ ﺧﻮد را ﺑﻪ درون ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ )ﻛﻪ ﺣﺎوي ﺗﻤﺎﻣﻲ‬
‫ﻗﺪرت اﺳﺖ(؛ ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ رخ ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬آن ﺗﺤﻘﻖ ﻣﻴﻞ ﺑﺎ ﺗﺠﻠﻲ داﻧﺶ ﻳﺎ ﻗﺪرت‪ ‬ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪ 1‬در اﻳﻦ ﻛﺘﺎب از ﺷﺶ روش ﺳﻴﮕﻴﻞ ﺑﻬﺮه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺪام ﺑﻪ ﻻﻳﻪاي ﻣﺘﻔﺎوت ﻣﺮﺗﺒﻂ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺸﺎن داده‬
‫ﺷﺪه اﺳﺖ ﮔﻮﻳﺎ اﺳﺖ و ﭘﺎﻳﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺗﻤﺎﻣﻲ آﻧﻬﺎ؛ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ از آن ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺧﻮدش را اﺳﺘﺨﺮاج ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﺮاﻳﻂ و ﻏﻴﺮه ﻳﺎ اﻟﺰام‪،‬‬
‫ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺧﻮدﺷﺎن را ﻧﻤﻮ ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺑﺎ اﺑﺰارﻫﺎي اﻇﻬﺎري ﻣﺤﺪود‪ ،‬از اﻇﻬﺎر ﻗﺪرت ﺧﻠﻖ و اﺻﺎﻟﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮي در‬
‫اﺧﺘﻴﺎر دارد‪.‬‬
 ‫‪93‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻟﺬت‬

‫اﺑﺘﺪا ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺳﻴﮕﻴﻞ ﺑﺎﻳﺪ ﻟﻐﻮ ﮔﺮدد؛ اﻳﻦ را ﺑﺎ ﺗﻤﺮﻛﺰ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ‬
‫ﺳﻴﮕﻴﻞ را در ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪاي ﻛﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدن ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ در ﻧﻈﺮ ﻣﻲآورﻳﺪ‪ .‬ﺧﻼء‪ 1‬ﺑﺎ ﻓﺮﺳﻮده ﻛﺮدن ذﻫﻦ‬
‫ﻳﺎ ﺑﺪن از ﻃﺮﻳﻘﻲ ﺑﻪدﺳﺖ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬روﺷﻬﺎي ﺷﺨﺼﻲ ﻳﺎ ﺳﻨﺘﻲ ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺰاج ﻣﺘﺴﺎوﻳﺎً ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻪ ﻛﺎر‬
‫ﻣﻲآﻳﻨﺪ؛ ﻟﺬتﺑﺨﺶﺗﺮﻳﻦ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﻣﺮﺟﺢ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪ :‬اذﻛﺎر و وﺿﻊ‪ ،‬زﻧﺎن‬
‫و ﺷﺮاب‪ ،‬ﺗﻨﻴﺲ و ﺑﺎزي ﺑﺮدﺑﺎري ﻳﺎ ﭘﻴﺎدهروي و ﺗﻤﺮﻛﺰ ﺑﺮ ﺳﻴﮕﻴﻞ‪ ،‬ﻏﻴﺮه و ﻏﻴﺮه‪ .‬ﺑﺮاي ﻛﺴﻲ ﻛﻪ )ﺣﺘﻲ‬
‫ﻧﻤﺎدﭘﺮدازاﻧﻪ( ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ »ﻫﻴﭽﻜﺪام‪-‬ﻫﻴﭽﻜﺪام« ﺑﺮ اﺻﻞ دوﮔﺎﻧﻪ )ﻣﻔﻬﻮمﺳﺎزي( ﻓﺎﺋﻖ آﻣﺪه‬
‫اﺳﺖ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺿﻤﻴﺮ وي از ﺟﺎذﺑﻪ آزاد اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺳﻴﮕﻴﻞ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ‪ ‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ‪ ،‬ﻋﻘﺪهاي‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺤﻘﻖ آن ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ در ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬در ﺷﻜﻞ ﻳﻚ اﻟﻬﺎم‪ ،‬اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺎ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪن‬
‫ذﻫﻦ ﺑﻪ ﺳﻴﮕﻴﻞ در زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﺷﺪﻳﺪاً ﻧﮕﺮان اﺳﺖ اﻧﺠﺎم ﻣﻲﮔﻴﺮد؛ زﻣﺎن ﻓﺮﺳﻮدﮔﻲ‪ ،‬زﻣﺎن ارﺿﺎ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬در زﻣﺎن ﻓﺮﺳﻮدﮔﻲ ﻳﺎ ﺧﻼء ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻜﻞ ﺳﻴﮕﻴﻠﻲ را ﻧﮕﺎه دار و ﻣﺘﺠﺴﻢ ﻛﻦ‪ .‬در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﺒﻬﻢ ﻣﻲﮔﺮدد‪،‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺿﻤﻴﺮ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻴﮕﻴﻞ را ﺗﺼﻮر ﻛﻨﺪ و ﻧﺘﻮاﻧﺪ‬
‫ﭼﻴﺰي از آن ادراك ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻧﺮژي از ﻃﺮﻳﻖ آن ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻣﻲﺷﻮد و ﻣﻴﻞ ﺑﻪ ﺗﻄﺒﻴﻖ آن را ﺑﻪ ﻻﻳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻂ‬
‫ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه‪ ،‬ﻣﻘﺼﺪش‪ ،‬ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬ﺳﻴﮕﻴﻞ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﻣﺤﻤﻞ‪ ،‬ﻣﻘﺼﻮد ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺧﻮدآﮔﺎه را از ﺗﺠﻠﻲ‬
‫ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻋﻘﺪه )ﻛﻪ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﻤﻲﺷﻮد( ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ‪ .‬از ﺗﻌﺎرض ﺑﺎ ﻫﺮ ﻣﻔﻬﻮم ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر‬
‫ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﺷﺪه و ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﻧﻴﺰ اﻛﺘﺴﺎب ﻧﻤﻲﮔﺮدد‪ .‬آن )ﻋﻘﺪه( ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻣﻲرود و‬
‫ارﮔﺎﻧﻴﻚ ﻣﻲﺷﻮد ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﮕﺎه اﺻﻠﻴﺶ ﺑﺎز ﻣﻲﮔﺮدد؛ ﻣﻘﺼﻮد اﺷﺮاﻗﻲاش ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﻴﺪه‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ذﻫﻦ ﺑﻪ‬
‫وﺳﻴﻠﻪ ﺳﻴﮕﻴﻞﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﻴﻞ‪ ،‬از آن ﻛﺎرﻣﺎي ﻣﺸﺨﺺ )ﻻﻳﻪ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ‪ ،‬وﺟﻮدي ﻣﻌﻴﻦ و داﻧﺸﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ آن ﻛﺴﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ( ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻣﻴﻞ‪ ،‬اﺷﺮاق ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻳﺎ در آن اﻳﺠﺎد ﻋﻘﺪه ﻣﻲﮔﺮدد )داﻧﺶ ﻳﺎ‬
‫ﻗﺪرت(؛ اﻣﺎ ﻧﻪ از ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻳﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﻪ اﺧﻴﺮاً وﺟﻮد داﺷﺘﻪ‪ .‬داﻧﺶ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ]ﻗﻮهي[ ﺣﺲ درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲﺷﻮد‬
‫ﻛﻪ از ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﻣﻴﻞ و ﻛﺎرﻣﺎ ﻧﺎﺷﻲ ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﻗﺪرت‪ ،‬ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺣﻴﺎتﺑﺨﺸﻲ و اﺣﻴﺎي »ﻋﻴﻨﻲ« آن‪.‬‬

‫اﻳﻦ داﻧﺶ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاﻫﻲ اﻧﺮژي ﻳﺎ ﻣﻴﻞ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺿﻤﻴﺮ‪ ،‬ﻻﻳﻪاش را ﺗﺮك ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬از ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺿﻤﻴﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ‬
‫ﻫﻤﺮاه ﺷﺪن ﺑﺎ ﺗﺼﺎوﻳﺮ‪ ،‬ﺧﺎﻃﺮات ﻳﺎ ﺗﺠﺎرب ﻣﺮﺗﺒﻂ ﻣﺸﺎﺑﻪ )درﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪه در اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ( ‪ -‬ﻛﻪ ذﻫﻦ آﻧﻬﺎ‬
‫را در ﺑﺮ دارد و ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻧﻤﺎدﮔﺮاﻳﻲ آﻧﻬﺎ ﻣﺘﺒﻠﻮر ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪ -‬ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻲآﻳﺪ ﻣﻲﮔﺮﻳﺰد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﻛﺜﺮ اﺷﺮاق‬
‫ﻧﻤﺎدﮔﺮاﻳﺎﻧﻪ اﺳﺖ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﻮد‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﻣﻴﺎﻧﺠﻲﮔﺮي ﻣﻨﻔﻌﻼﻧﻪاي ﻛﻪ ذﻫﻦ را ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺧﺎرﺟﻲ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮد ﺑﺎز ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻧﺮژي ﺧﺎرج از ﺟﺴﻢ ﻣﻌﻤﻮﻻً‬ ‫‪1‬‬

‫ﻫﺪف ﺑﻬﺘﺮي از ﻣﻴﺰﻫﺎي اﺣﻀﺎر ارواح ﻧﺪارد‪ .‬روﺷﻬﺎي ﺑﺴﻴﺎري ﺑﺮاي دﺳﺘﻴﺎﺑﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ ﺧﻼء وﺟﻮد دارد‪ :‬ﻣﻦ ﺳﺎدهﺗﺮﻳﻦ را‬
‫ذﻛﺮ ﻛﺮدم؛ ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ ﺑﻪﺻﻠﻴﺐﻛﺸﻴﺪهﺷﺪن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﺑﻲاﺳﺘﻔﺎده اﻧﺪ‪ .‬ﺗﺪﺧﻴﻦ و ﺗﻨﺒﻠﻲ ﻣﺸﻜﻞﺗﺮ‪.‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪94‬‬

‫درﺑﺎره ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎ ﻓﺮض اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺎﻧﻲ از ﺣﻴﺎت ﺑﺮوز ﻧﺪادهاﻳﺪ؛ در اﻇﻬﺎري ﺑﺮ ﺗﻮ‪ ،‬ﺟﻬﺪي ﺑﺮ اﻳﺠﺎد اﻋﺘﺒﺎر؛ ﭼﻴﺰ ﻗﺎﺑﻞ‪-‬‬
‫داري ﻧﻴﺴﺖ و ﻧﻪ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﻛﻨﻨﺪه؛ ﺗﺤﻘﻖ ﺳﺮﻛﻮبِ ﻫﻤﻪ اﺣﺴﺎس؟ ﺑﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻧﻔﺴﻲ‪ ،‬واﻗﻌﻴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﺧﺎﻟﻲ! ﭼﻘﺪر ﺣﺎﺻﻠﺨﻴﺰ از ﻧﺎﻛﺎﻣﻠﻲ! در ﻧﻔﻲ ﻧﻔﺲ‪ ،‬اﻧﮕﻴﺰﺷﺶ ﺑﺮاي اﻧﮕﻴﺨﺘﻦ واﻗﻌﻴﺖ‪...‬‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﺮ ﺑﺮ ﻣﻲآورد‪ :‬اﻳﻦ ﻏﺒﺎرﻫﺎي ﻛﺮﻳﻪ‪ ‬وﻫﻢ‪ ،‬ارﺛﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺒﺐ ﻋﺪاوت ﺑﻬﺸﺖ! ﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﺖ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎور داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؛ اﻧﻘﻴﺎد ﺑﻪ ﻳﻚ وﻳﮋﮔﻲ؛ ﻣﻔﻬﻮﻣﻲ از ﻧﻔﺲ‪ ،‬آزاديِ ﻋﺸﻖ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ! ﺷﺎﻳﺪ ﻗﺎدر ﻛﺴﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ از ﻣﻔﻬﻮم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺎآﮔﺎه اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺳﺒﻌﻴﺖ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﻣﻦ‪ ،‬ﺳﻜﻮت »ﺗﻮ«‬
‫ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﻪ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﺟﺴﺘﺎر ﻳﺎ ﻛﻮﺷﺸﻲ ﺑﺮاي ﺣﻤﺎﻳﺖ از ﺷﻚ ﺧﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﺑﺮاي‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺷﻚ ﻣﻲورزد‪ ،‬ﻣﺘﻨﺎﻗﺾﮔﻮﻳﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﺮاي ﻫﺮ ﻟﺬت ﻏﺮاﻣﺖ ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﺮ ﺷﻮد‪ :‬ﺗﻨﺒﻴﻪ‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫ﺣﺴﺎﺑﺮﺳﻲِ اﻧﺪوﺧﺘﻪﻫﺎﻳﺶ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؛ اﻳﻦ ﺗﺮس وﺟﻮد دارد! ﻣﺘﻤﻮل ﺗﻔﺎﻟﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻓﺮﻳﺐ‬
‫وﺟﺪاﻧﺶ‪ ،‬واﻧﻤﻮد ﺑﻪ ﺣﻘﺎرت ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬از ﺧﻮد ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﻓﻘﻴﺮ«‪ ،‬از داراﻳﻲﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﺑﺎر«‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﺎ‬
‫»ﻣﻴﺰاﻧﻲ اﻧﺪك« ﻳﺎد ﻣﻲﻛﻨﺪ! ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ‬روز اﻧﺘﻈﺎر و ﻧﺎﻇﺮِ ﺑﻴﺰارﻛﻨﻨﺪه ﭼﻪ ﺗﺴﻠﻲ دارد؛ ﺗﻼشِ ﺑﺪون آراﻣﺶ‪،‬‬
‫ﺣﺒﺲ‪ ،‬آﻟﺖ ﺷﻜﻨﺠﻪ‪ ،‬ﻫﺮاﺳﻬﺎي ﻫﺮ ﺷﻜﻨﺠﻪي ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮر؟ وﻗﺘﻲ ﻋﺎدت ﻛﺮد‪ ،‬واﻗﻌﻴﺖ را از دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﺪ‬
‫و دﻳﮕﺮ ﺗﺮﺳﺎن ﻧﻴﺴﺖ؛ آﻳﺎ آﻧﮕﺎه ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻓﻼﻛﺖﻫﺎ را از ﻧﻮ ﻣﻲﺳﺎزد؟ آه‪ ،‬ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺟﻬﺎن‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﺖ را‬
‫اﻧﻜﺎر ﻛﻦ‪ ،‬اﻳﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮﻧﻴﻦﻋﺼﺎ را واﺑﻨﻪ و اﻋﺘﺮاف ﻛﻦ‪ .‬ﻛﻤﺎل ﺑﻼﻫﺖ‪ ،‬آﻏﺎز ﻛﻮدﻛﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ داﻧﺶ را‬
‫ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻧﺤﺮاف ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺮ را ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬از ﻛﻮدﻛﻲ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻘﺼﻮد ﺷﻜﺴﺖﻧﺎﭘﺬﻳﺮم را اﻧﻜﺎر‬
‫ﻧﻜﺮدهام‪ .‬ﻓﻼﻛﺖ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺟﺎوﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﺪ؛ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﻣﻦ در ﻣﻴﺎن آن ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻧﻮزادي ﻛﻪ ﻫﻨﻮز‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﺰده اﺳﺖ‪ ،‬در ﺧﻠﻮص ) ِﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ( ﺗﺎﺛﺮﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻫﺴﺘﻢ؛ اﻣﺎ ﻳﺎراي آن ﻧﺪارم ادﻋﺎي ﺧﺪﻣﺘﮕﺬارﻳﺶ‬
‫ﻛﻨﻢ! ﻣﻦ در ﺧﻮاﺳﺖ‪ ‬ﺟﺎوﻳﺪ‪ ‬ﺗﺤﻘﻖ ﻫﺴﺘﻢ؛ اﮔﺮ ﭼﻪ ﺿﻌﻴﻒ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺧﺮﺳﻨﺪي ﻣﻦ ﻓﺮاي ﻓﻬﻢ ﺷﻤﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫]در ﻛﺴﻮت ﻳﻚ[ ﻋﻘﻴﺪهﮔﺮا ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ از ﻳﻚ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ دﻓﺎع ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻳﺎ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎ ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮي در اﻓﺮاسﻫﺎي‬
‫ﺧﻮدم ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﻧﻤﺎﻳﻢ‪ ...‬ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ زﻣﺎﻧﻲ زداﻳﻨﺪهي ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ! ﺗﺮﺳﺎن از داﻧﺶ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎور ﻣﻦ‪،‬‬
‫ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮدﻧﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آري‪ ،‬ﻏﻔﻠﺖ! از ﺟﺮات ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮي در ادﻳﺎن‪ ،‬اﻓﺮاسﻫﺎ‪ ،‬ﻛﻴﺶﻫﺎ‪ ،‬ﮔﻮﻫﺮ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ را در اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺤﺘﺎط ﻫﺴﺘﻢ ﻣﻦ؛ ﻫﻢزﻣﺎن آﻧﭽﻪ را ﻣﻲﭘﺬﻳﺮم اﻧﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﻢ و‬
‫ﺑﺮ »ﻋﺪم ﻟﺰوم« روزه ﻣﻲﺳﺎزم؛ ﺑﺎ ﮔﺬر از ﺗﻨﺎﻗﺾ‪ ،‬ﺑﺪون ﺳ‪‬ﺒﻘﻪ‪ ،‬ﺧﻮداﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﻖ رﺟﻮع ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻢ؛‬
‫ﺳﺮﺧﻮﺷﻲ و ﻛﻨﺘﺮﻟﻢ را ﻧﻈﺎره ﻛﻦ‪ :‬واﻛﻨﺶ ﻛﺎرﻣﺎ‪ .‬راه ﭼﻘﺪر ﺳﺎده اﺳﺖ؛ آﻧﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ‬
‫ﭼﻴﺰ ﻧﻤﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ! ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﻠﻤﺎﺗﻢ اﻧﺪك ﺑﺎﺷﺪ و آﺑﺴﺘﻦ! ﺣﻴﻒ‪ ،‬ﻋﺒﺜﻲِ ﻣﻔﻬﻮم‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻛﺮاﻧﮕﻲاش ﻧﺮﺳﻴﺪه اﺳﺖ؛ ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‪ ،‬دروﻏﮕﻮﻳﺎن‪ ،‬در ﺟﻬﺪي ﺑﺮاي ﺟﻨﻮن در اوج آن‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪ :‬در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ‪ ،‬ﻓﺮدي ﺑﺎ ﺳﺎﻟﺨﻮردﮔﻲ ﻧﺎﺑﻬﻨﮕﺎم؛ دﻟﻴﻞ ﺑﺮ ﺳﺮﻳﺮش ﻟﺮزان‪ .‬ﻋﺎﻗﻞ‬
‫ﺑﻤﺎن‪ ،‬در ﻋﺼﻤﺖ ﻣﺜﺒﺖ‪ ،‬ﻣﻌﺘﺮف ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﺪاﻧﻲ‪ ،‬ﻫﻴﭻ اﺧﻼﻗﻴﺎﺗﻲ‪ :‬ﺑﺎﻛﺮهاي در وﺣﺪت ﻣﻘﺼﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻜﻔﻴﺮ زوس‬
‫‪97‬‬ ‫ﺗﻜﻔﻴﺮ زوس‬

‫ﺗﻜﻔﻴﺮ زوس‬
‫وﻋﻆ ﺑﺮ رﻳﺎﻛﺎران‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﺪاﻫﻪاي از‪:‬‬

‫آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬

‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪98‬‬
 ‫‪99‬‬ ‫ﺗﻜﻔﻴﺮ زوس‬

‫ﻣﺘﺨﺎﺻﻢ ﺑﻪ ﻋﺬاب ﺧﻮد‪] ،‬و[ دﺳﺘﺎوﻳﺰﻫﺎي ﭘﻮچِ ﻫﻮاﺧﻮاﻫﻲﻧﺎﻣﻴﺪه‪ ،‬زوس ﻋﺎدت را ﺑﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺨﻦﮔﻔﺘﻦ ﺑﺮ‬
‫ﻧﻔﺴﺶ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﻧﻤﻮد‪ .1‬و ﻳﻚ ﺑﺎر‪ ،‬در ﺣﻴﻦ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ آﺷﻨﺎ‪ ،‬از آﮔﺎﻫﻲﻳﺎﻓﺘﻦ از ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎنِ‬
‫ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ آزرده ﮔﺸﺖ – ﻫﻤﻬﻤﻪاي از ﺳﺎﺋﻠﻴﻦ ﺑﻲاﺧﺘﻴﺎر‪ ،‬راﻧﺪﮔﺎن‪ ،‬دﻻﻻن ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬زﻧﺎﻛﺎران‪ ،‬ﺷﻜﻢﻫﺎي‬
‫ﻣﺘﻮرم و ﻏﺮﻳﺐﺑﻴﻤﺎران ﻣﺮﺳﻮم ﻛﻪ ﻣﺎﺣﺼﻞ ﺗﻤﺪنﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آزردﮔﻲاش ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﺸﺎن ﻫﻤﭽﻨﺎن وي‬
‫را ﺑﻪ ﺳﺘﻮه آوردﻧﺪ و ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ از اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﻴﺎﻣﻮزﻳﻢ! ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﺬﻫﺐ ﺑﻴﺎﻣﻮز!‬

‫و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ رﻧﺠﺶ ﻋﻈﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻌﺘﻘﺪﻳﻦ اﻣﻴﺪوار را ﻧﻈﺎره ﻣﻲ ﻛﺮد وارد دره ﺧﻮﻛﺪاﻧﻲ ﺷﺪ و ﭘﻴﺸﺪاوراﻧﻪ‬
‫آﻧﻬﺎ را ﭘﻴﺮوان ﻓﺮض ﻧﻤﻮد‪ .‬و زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺰار ﺑﻮد دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﻪ اﺳﺘﻬﺰا ﮔﺸﻮد و ﮔﻔﺖ‪-:‬‬

‫اي ﺷﻤﺎﻳﻲ ﻛﻪ آﻳﻨﺪهﺗﺎن در دﺳﺘﺎن دﻳﮕﺮ اﺳﺖ! اﻳﻦ آﺷﻨﺎﻳﻲ از ﺿﻌﻒ ﻣﻦ و ﻧﻪ ﺗﻮ‪ ،‬روا ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ را‬
‫زوسِ ﺑﺰﭼﺮان ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﺪ؛ ﻧﺎﺟﻲ ﺧﻮد و آن ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺮ آﻧﻬﺎ اﻓﺴﻮس ﻧﺨﻮردهام‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻧﺎﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻪ‬
‫ﺗﻚﮔﻮﻳﻲ ﻣﻦ ﮔﻮش دادﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻜﻔﻴﺮم را ﺗﺎب آورﻳﺪ‪.‬‬

‫ﭼﺮﻧﺪﮔﺎن ﻧﺎﭘﺎك! آﻳﺎ ﺑﺮ ﻣﺪﻓﻮع ﺧﻮد ﻟﻐﺰﻳﺪهاﻳﺪ؟ اﻧﮕﻞﻫﺎ! ﺑﺎ ﺷﭙﺶاﻧﺪود ﻧﻤﻮدن ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺗﺼﻮر ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﺑﺮاي‬
‫ﺑﻬﺸﺖ اﻫﻤﻴﺘﻲ دارﻳﺪ؟‬

‫ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ آﻣﻮﺧﺘﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ در زﻧﺎي ﻏﻔﻠﺖ ﺧﻮد از ﺻﺪﻣﻪ ﻣﻲﮔﺮﻳﺰﻳﺪ؟ ﭼﺮا ﻛﻪ از آﻧﭽﻪ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻲ‪-‬‬
‫آورم‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻴﺶ از ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ درﻣﻲآﻳﺪ! زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻼش ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﺪ از ﺿﻌﻒ ﻣﻦ ﺑﻬﺮهﺑﺮداري‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ آﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ اﻣﻴﺎلِ اﺧﻼقﺧﻮرد ﺷﻤﺎ را ارﺿﺎ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟‬

‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﮔﺎمﻫﺎي ﺑﻲﺗﺸﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺟﺴﻤﻢ ﻟﺬت ﻣﻲرﺳﺎﻧﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺎ ﮔﺮگﻫﺎ ﻣﺤﺸﻮر ﺷﻮم ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي ﻃﺎﻋﻮنزده ﺷﻤﺎ وارد ﮔﺮدم‪.‬‬

‫اﺣﺴﺎس‪ ...‬ﺗﻐﺬﻳﻪ‪ ...‬ﺟﻮﻳﺪن‪ ...‬زاﻳﺶ! اﻳﻦ ﭼﺮﺧﻪ ﻛﻮر ﻛﺮموار ﺷﻤﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺟﻬﺎن ﺧﻮنآﻟﻮد ﻧﺎدري ﺑﺮاي‬
‫ﻋﺸﻖ در ﻣﻴﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻳﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﭼﻴﺰي ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻋﻮض ﺷﻮد ﺟﺰ از ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﺿﻤﻪ ﻣﻠﻌﻮن ﺷﻤﺎ؟‬

‫در آن ﺷﻤﺎ آدﻣﺨﻮاراﻧﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﮔﻮﺷﺘﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺸﻜﺶ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻧﻔﺲﻫﺎي ﻣﺮده ﺧﻮد را ﻛﻪ در ﻫﺮ‬
‫ﻛﺜﺎﻓﺘﻲ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪه ﺷﺪه ﺧﻮردهاﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻊ ﺷﻜﻢﺑﺎرﮔﻲِ ﺣﺮﻛﺖ‪ ‬ذﻫﻦ ﻣﺮا دارﻳﺪ؟‬

‫ﺷﻤﺎ در ﺗﻌﺎرض ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺪﺳﺖ آوردهاﻳﺪ؟ ﺷﻤﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎور دارﻳﺪ زاﻳﺸﺘﺎن ﻏﺎﻳﺖ اﺳﺖ ﺧﺎﻛﺮوﺑﻪﻫﺎي‬
‫ﺧﻠﻘﺖ‪ ‬ﻣﺘﺠﻠﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ از ﻧﻮ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲِ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺮاي اﺷﺘﻴﺎق‪ ،‬ﺷﺪن و ﻣﺤﻘﻖﮔﺸﺘﻦ رﺟﻌﺖ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻴﺪ–‬
‫ﻫﻨﻮز ]آن ﻫﻢ[ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ زﻣﺎن و ﺿﻤﻴﺮ را در ﻫﻢ آﺷﻔﺘﻪاﻳﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﻣﻨﻲ را از ﻃﺮﻳﻖ اﺣﺴﺎس ﻣﻬﺎر‬
‫ﻛﻨﻴﺪ؟ ﺷﻤﺎ ﺟﻨﺴﻴﺖ را ﺑﺎ اﺧﻼﻗﻴﺎت‪ ‬ﭘﺮ زرق و ﺑﺮق ﻧﻔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؛ ﺑﺎ ﻛﺸﺘﺎر زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؛ ﺑﻪ ﺳﻔﻴﻬﺎن‬
‫ﻋﻈﻴﻢﺗﺮ ﻧﻤﺎز ﻣﻲﮔﺬارﻳﺪ – ﺗﺎ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻏﻴﺮﻣﻤﻜﻦ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻣﻤﻜﻦ ﮔﺮدد‪.‬‬

‫‪ 1‬ﻧﻪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ دﻳﮕﺮان ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻮاﺧﻮاﻫﻲ ﻣﺸﻐﻮﻟﻨﺪ‪] .‬م[‬

 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪100‬‬

‫ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻧﺎﺟﻴﺎن ﻣﻴﻞ‪ ،‬ﻣﺤﻈﻮظ ﺷﺪن ﺑﻼاﺳﺘﻔﺎده اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﺑﺴﻲ ﺳﻬﻞﺗﺮ اﺳﺖ ورود دﻳﻮاﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺗﺎ ﺟﺬاﻣﻴﺎن اﺧﻼﻗﻲ‪ .‬زﻧﺪﮔﻲ و ﻣﺮگ ﭼﻪ ﺗﻔﺎوﺗﻲ‬
‫دارﻧﺪ؟ روﻳﺎ و واﻗﻌﻴﺖ ﭼﻪ ﺗﻔﺎوﺗﻲ دارﻧﺪ؟ ﭼﻴﺰي ﻓﺮاﺗﺮ از ﺑﻮي ﺗﻌﻔﻦ ﺧﻮد ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻲ؟ ﻣﻲداﻧﻲ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻲداﻧﻲ؟ ﺑﻪ ﺧﺸﻨﻮدي ﺧﺎﻣﻮش ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻜﻴﺒﺎ اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻲآﻳﺪ و ﻣﺮا ﻧﻈﺎره ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؛ و ﺿﻌﻒ ﻣﻦ از ﻧﺎﺧﺮﺳﻨﺪيام از ﻻﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲآﻳﺪ‪ ...‬اﻣﺎ ﻟﻌﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎد در‬
‫ﺣﺼﻮل ﺑﻪ دﺳﺘﺎوﻳﺰﻫﺎي ﺷﺎداب ﻣﻦ!‬

‫ﻧﻔﺮﻳﻦﺷﺪﮔﺎن ﺟﺴﺪدزداﻧﻨﺪ! آﻳﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺴﻢ و روح وﺟﻮد دارد؟‬

‫ﭼﻴﺰي ﻓﺮاي ﻧﻬﺎد وﺟﻮد ﻧﺪارد؟ اﺳﺘﺤﺼﺎﻟﻲ ﻓﺮاﺗﺮ از ﺣﺲ و ﻣﻴﻞ ﺧﺪاوﻧﺪ از اﻳﻦ ازدﺣﺎم وزان و ﺑﻠﻌﻨﺪه ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲﺑﺎﺷﻴﺪ؟‬

‫آه‪ ،‬دﺳﺖآوﻳﺰﻫﺎي ﺧﻮد را ﻣﺮﺟﺢ ﻣﻲدارﻳﺪ‪ ،‬ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺑﻴﻦ ﮔﺰشﻫﺎ! ﺑﻬﺸﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ رﺳﺘﮕﺎري ﻳﺎ ﻣﺼﻴﺒﺖ‬
‫ﺷﻤﺎ ﺑﻲﺗﻔﺎوت اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺎراﺳﺘﻲ ﻧﺎراﺳﺘﻜﺎر ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺣﺘﻤﻴ‪‬ﺘﻲ ﻏﺮﻳﺐ آﻳﺶ ﻣﻲدارﺗﺎن! ﭼﻪ؟ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﻳﺎري ﺑﻪ‬
‫ﻧﻔﺲﻓﺮﻳﺒﻲ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺟﺴﻢﻫﺎي ﭘﻮﺳﻨﺪهﺗﺎن را اﺻﻼح ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﺳﺘﺎﻳﺶ رﻗﺖآور ﻧﻔﺲ ﺷﻤﺎ را ﺣﻔﻆ ﻣﻲدارم؟‬

‫ﺷﻤﺸﻴﺮ – ﻓﺸﺎر ﻧﻪ ﺿﻤﺎد – ﻣﻦ آرم!‬

‫آﻳﺎ ﺑﺮ ﭼﻮﭘﺎﻧﻲ ﺑﺰﻫﺎ‪ ،‬ﺧﻮكﭼﺮاﻧﺘﺎن ﻫﺴﺘﻢ؟ ﻟﺬت ﻣﻦ ﻣﻴﺎن ﺣﺸﺮات‪ ‬ﭘﻮچﻣﻌﻨﻲ ﻛﺴﺐ ﻧﻤﻲﮔﺮدد – ﻳﺎ اﻣﻴﺪﻫﺎ‬
‫و ﺗﺮﺳﻬﺎي ﻳﺎوهﻗﺪر‪ .‬ﻫﻨﻮز از ﺧﻮد ﻣﺎﻧﺪه ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷَﻨﺎﻋﺘﺘﺎن را ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻧﺨﻮاﻫﻢ داد‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ در ﺷﻤﺎ‪،‬‬
‫واﻟﺪﻳﻨﺘﺎن و اﺳﺘﮕﻤﺎي ﺧﻮرشِ ﻧﺎﭘﺎﻛﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪.‬‬

‫در اﻳﻦ ﺧﻠﺴﻪ دونِ رﻳﺎﻛﺎري‪ ،‬اﻳﻦ ﻳﺎدﺑﻮد ﺧُﺮديِ ﻣﺘﻘﻠﺒﻴﻦ‪ ،‬ﻧﺸﺴﺖ ﻋﺎرﻓﺎﻧﻪ ﻛﺠﺎﺳﺖ؛ ﺗﻮارث ﻏﻴﺒﮕﻮﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ؟‬

‫ﺳ‪‬ﺪوم‪ 1‬ﺻﺎدق ﺑﻮد! اﻟﻬﻴﺎت ﺷﻤﺎ ﮔﻮدال ﻟﺠﻦ ﺧﺰﻋﺒﻼﺗﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺧﻼﻗﻴﺎت ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬در دﻧﻴﺎي ﺷﻤﺎ‬
‫ﻏﻔﻠﺖ و اﻏﻮا‪ ،‬ﺳﻌﺎدت را ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻫﺮآﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﺧﻮن ﺑﺮادرﻛﺸﻲ ﻟﻜﻪدار ﺷﻮد‪ ،‬ﺷﻮرﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﭘﺬﻳﺮد‪.‬‬

‫رﺳﺘﮕﺎريﺟﻮﻳﺎن؟ رﺳﺘﮕﺎري از ﻫﺎﺿﻤﻪ ﺑﻴﻤﺎر‪ ،‬ﺑﺎورﻫﺎي اﻓﻠﻴﺞ‪ :‬اﻣﻴﺎل ﺑِﻪﮔﺮا‪ .‬ادراﻛﺎت و ﻧﻴﺎﻳﺶﻫﺎي‬
‫ﻋﺎرﺿﻲﺗﺎن – ﺗﻌﻔﻨﻲ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣ‪‬ﻨﺨﺮان ﭘﺎك!‬

‫ﻧﺎﻻﻳﻖ ﻳﻚ روح – اﺳﺘﻴﺤﺎﻟﺘﺎن ﺳﻌﻲاي ﺑﺮ ﺑﺎززاد ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ در ﺳﻜﻨﻲﺑﺨﺸﻲ ﺑﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎت ژﻧﺪه‪ ،‬اﻧﺲﻫﺎي‬
‫ﻛﺮﻳﻪ‪ ،‬ﻏﻮﻏﺎﻛﻮخ ﺧﻮشرﺳﻢ‪ 2‬اﺳﺖ – دﻧﻴﺎﻳﻲ از ﻧﻌﻤﺖ‪ ،‬اﻧﺪوﺧﺘﻪ از ﺣﺮص‪ .‬ﭼﻨﻴﻦاﻳﺪ ﺷﻤﺎ راﻧﺪﮔﺎن! ﺑﺮ‬

‫‪1‬‬ ‫‪[city of] Sodom‬‬

‫‪2‬‬ ‫‪calligraphic pandemonium‬‬
‫‪101‬‬ ‫ﺗﻜﻔﻴﺮ زوس‬

‫ﻛﭙﻪﻫﺎي ﭘِﻬِﻦ ﻣﻨﺰل دارﻳﺪ‪ ،‬ﻛﺎخﻫﺎي ﻣﺠﻠﻞﺗﺎن درﻣﺎﻧﮕﺎهﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮﻗﺮار در ﻣﻴﺎن ﮔﻮرﺳﺘﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮشدﻻﻧﻪ در‬
‫اﻳﻦ ﺣﻔﺮِ ﺑﺨﺖ ﻧﻔﺲ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ؟ اﺳﺘﺤﺼﺎل ﺷﻤﺎ از ﭘﺎرهاﻣﻴﺎل‪ ،‬ﺗﻘﺎﻋﺪات ﻣﻐﺮِض‪ ،‬از ﺗﻬﺪﻳﺪﻫﺎ‪ ،‬از ﺑﺸﺎرتﻫﺎي‬
‫ﺳﻬﻢﻧﻤﻮد‪ ‬راﺳﺖﻛﺮداريِ ﻣﻮﻫﻦ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ! آﻳﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻬﺸﺖ را درﻳﺎﺑﻴﺪ‪ 1‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮون ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫ﺑﺎ ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮي ﺑﺪون اﻧﺘﺴﺎب‪ ،‬ﺑﺪﻟﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ و راه ﻓﻀﻴﻠﺖ را ﻧﻤﻲداﻧﻴﺪ‪ .‬ﻓﻀﻴﻠﺘﻲ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻤﻲﺑﺎﺷﺪ و ﻧﻪ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ در راﺳﺖﻛﺮداري‪ .‬ﻗﺎﻧﻮن‪ ،‬اﻟﺘﺰام ﻣﻴﻞ ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﻣﻨﺤﺮف ﻣﻌﻠﻢ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ آﻧﺎن ﻛﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﻛﻨﻨﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﺑﺮاي اراﻳﻪ ﺧﺮج ﻛﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮ ﻳﺎ ﺗﻜﻔﻴﺮ ﻛﻦ! آﻳﺎ از ﻣﻴﺎن راﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻲ؟‬

‫ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﻳﺎ ﺑﺎورﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻦ؛ ﻣﺴﺎﻟﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ درﺳﺘﻲ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮي‪ ،‬ﻧﻴﺎزﻫﺎﻳﺖ ﺑﺎﻳﺪ از‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﭘﻴﺸﻲ ﮔﻴﺮد‪ .‬ﺷﻤﺎ از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻳﺪ‪ ،‬از ﻫﻤﻪ داﻧﺶ و ﻣﺤﺘﻤ‪‬ﻞ‪ ،‬ﺣﻤﺎﻗﺘﺖ ﻓﺮاي ﻣﺤﻨﺖ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫آرزوﻳﺖ؟ ﺑﻬﺸﺘﺖ؟ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻣﻴﻞ ﺗﻮ زﻧﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻴﻞ ﺑﺎﻟﻘﻮهات ﻓﺎﺣﺸﻪﺧﺎﻧﻪ‪.‬‬

‫و ﺷﻤﺎ ﻛﻪ از رﻧﺠﺶ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ؛ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ دﻻوري ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ دﺷﻤﻨﺎن ﺗﻴﺮهي ﻛﻴﺶﻫﺎ‪،‬‬
‫اﻣﻴﺪﻫﺎي ﭘﺎرﺳﺎي ﺷﻜﻢ را دارد؟‬

‫ﻓﺮﻣﺎنﻫﺎﻳﺖ را ﺗﻜﻔﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺗﺎ وغوﻏﺖ را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰاﻧﻢ و ﻟﺬت ﺑﺮم؛ آﺳﻴﺎي دﻧﺪاﻧﻬﺎﻳﺖ را!‬

‫ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ؟ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺶ دارﻳﺪ؟ ﻓﻀﻴﻠﺘﺘﺎن را از ﻏﺮ و ﻟﻨﺪ ﺟﻨﻮنآﻣﻴﺰ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻴﺪ؟ ﮔﻨﺎه از‬
‫ﺑﻼﻫﺖ؟ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻌﻠﻢ ﻣﻴﻞ دارﻳﺪ؛ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﻻﻳﻖ آﻣﻮﺧﺘﻦ اﺳﺖ؟‬

‫وﺣﺸﻴﺎﻧﻪ اﻧﺠﻴﻞ اﻧﺘﺤﺎر روح را ﺗﺪرﻳﺲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﭘﻴﺸﮕﻴﺮي از آﺑﺴﺘﻨﻲ را؛ ﻧﻪ ﺣﻔﺎﻇﺖ را و زاﻳﺶ‪.‬‬

‫اﺣﻤﻖﻫﺎ! ﺑﺎورِ ﺟﺎوﻳﺪﺑﻮدن ﺿﻤﻴﺮ را ﺣﻴﺎﺗﻲ داﺷﺘﻪاﻳﺪ؛ ﺑﺮآورده ﻧﻤﻮدن ﻣﻘﺼﻮدي ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻔﻘﻮد ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ از ﻣﻴﻞ ﺑﺮآﻳﺪ؛ ﭘﺎﻫﺎي ﻣﺎﻫﻲ‪ ،‬ﺑﺎﻟﻬﺎي ﺧﺰﻧﺪه‪ .‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن روﺣﺖ زاﻳﻴﺪه ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‪ ،‬اي آﻓﺖ!‬

‫اﻧﺴﺎن اﻧﺴﺎن را اراده ﻛﺮده اﺳﺖ!‬

‫اﻣﻴﺎﻟﺖ ﺟﺎﻣﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﭘﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬روﻳﺎﻫﺎﻳﺖ واﻗﻌﻴﺖ؛ و ﺗﺮﺳﻲ ذرهاي آن را دﮔﺮﮔﻮن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد‪.‬‬

‫از اﻳﻦ رو ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺳ‪‬ﻘﻄﻬﺎي ﺣﻠﻮلﻛﻨﻨﺪه رﻫﺴﭙﺎر ﻣﻲﻛﻨﻢ – اﻧﺤﺮاﻓﺎت؛ دﻫﺸﺖﻫﺎي ﺑﺪون راﺑﻄﻪ ﺟﻨﺴﻲ؛‬
‫ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﺮاي ﭘﻴﺸﻜﺸﻲ ﺟﻨﺴﻴﺖﻫﺎي ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﺎﻻﻳﻖ ﻣﻲﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬

‫‪ 1‬ﻣﺤﻘﻖ ﻛﻨﻴﺪ ]م‪[.‬‬

 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪102‬‬

‫ﻣﻦ ﻳﻚ ﺑﺎر در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ از ﺧﻨﺪه ﻟﺬت ﺑﺮدم؛ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺪري را ﺑﻪ ﻳﺎد آوردم ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﺮﭘﺬﻳﺮ ]ﻧﺴﺒﺖ[‬
‫دادم؛ ﻗﺪر ﺗﺮسﻫﺎي ﺧﻮدﺧﻮاﻫﺎﻧﻪام؛ ﭘﻮﭼﻲ ﻳﺎوهي اﻣﻴﺪﻫﺎﻳﻢ؛ راﺳﺖﻛﺮداري ﻏﻤﮕﻴﻦِ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻴﺪهﺷﺪه‪.‬‬

‫و ﺗﻮ؟‬

‫ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ اﺷﻚﻫﺎي ﺧﻮن ﻓﺮاﺧﻮر ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؛ و ﻧﻪ ﺧﻨﺪه ﺧﺪاﻳﺎن‪.‬‬

‫ﺷﻤﺎ ﺣﺘﻲ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻧﻤﻲﻧﮕﺮﻳﺪ؛ ﺑﻠﻜﻪ اﺷﭙﻞ ﻏﺮﻳﺒﻲ از ﻧﻮﻋﻲ اﺳﺘﻬﺰاي ﻓﺮاﻣﻮشﺷﺪه‪.‬‬

‫ﮔﻢﮔﺸﺘﻪ در ﻣﻴﺎن اوﻫﺎم ﻣﻮﻟﻮد دوﮔﺎﻧﮕﻲ – آﻳﺎ اﻳﻨﺎن اﺷﺘﻘﺎﻗﺎﺗﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮاي ﻧﻬﺎد‪ ‬آﺗﻴﻪ ﻣﻲﺳﺎزﻳﺪ ﺗﺎ‬
‫ﻧﻔﺲ داﻣﻲ ﺧﻮد را ﺑﺮاﻧﻴﺪ؟ ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫﺎ ﺑﺎر ﺑﺎززاﻳﺶ داﺷﺘﻪاﻳﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎر ﺑﻴﺶ دوﺑﺎره از وﺟﻮد رﻧﺞ ﺧﻮاﻫﻴﺪ‬
‫ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﭼﻴﺰﻫﺎي ﭘﺮﻳﺸﺎناﻳﺪ؛ در ﻏﻮرِ ﺣﻘﺎﻳﻘﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻳﺪ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺷﻞﻛﺮدن ] ِﺳﺮِ ﻛﻴﺴﻪ‪-‬‬
‫ي[ ﺳﺮرﻳﺰم‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻳﺎدﮔﻴﺮي از ﺧﻮدﺗﺎن را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ آﻣﻮزم؟ در ﺷﺪﻧﻢ ﮔﺮﺳﻨﻪ از ﺧﻴﺮ و ﺷﺮّم ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﺷﺪ؟ ﺧﻮدم را ﻧﻴﺰ ﺟﻬﺪ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﻧﻤﻮد و ﭘﺲآﻳﻨﺪ را ﺑﻪ واﻗﻌﻪ ﺧﻮاﻫﻢ ﺳﭙﺮد‪.‬‬

‫ﻣﻘﺼﻮد را ﺑﺸﻨﺎس‪ :‬ﺗﺎ ﻛﻪ ﻏﺮﻳﺒﻪاي ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺮ ﺧﻮد‪ ،‬دﺷﻤﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪.‬‬

‫ﻧﺎﻣﻄﻤﺌﻦ از آﻧﭽﻪ ﺑﺎور دارﻳﺪ؛ ﻣﺤﺘﻤ‪‬ﻞ‪ ،‬ﭘﺎرهﻣﻴﻞ ورزﻳﺪن؟ اﻣﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﺎرﺑﺮي اﺳﺘﺪﻻﻟﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺎ ﺻﺤﻪﮔﺬاردن ﺻﺮف ﺑﺮ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ‪ ،‬اﻛﻨﻮن رخﻧﻤﻮدنِ ﻋﺪاوت ﻣﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﻓﺮاﺗﺮ از اﻳﻦ‬
‫ﺑﺮاي ﺗﺎزه ﻧﻤﻮدن ﺳﻼﻣﺖ ﺧﻮدم ﺑﺮ ﻟﺒﺎسﻫﺎي ﭘﻮچ اﺧﻼﻗﻲ و اﻳﻤﺎن ﻛﻮدﻧﺎﻧﻪ و آﺗﻴﻪ ﺷﻜﻢﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻪي ﻋﺎﻟﻲ‪-‬‬
‫ﻣﻘﺎﻣﺎن ﻧﺎﺑﺎﻟﻎ رﻳﺸﺨﻨﺪ ﻣﻲزﻧﻢ!‬

‫ﺳﮕﺎن‪ ،‬ﺑﻠﻌﻨﺪه ﻗﻲ ﺧﻮد! ﻫﻤﮕﺎن ﻧﻔﺮﻳﻦﺷﺪهاﻳﺪ! ﭘﺲروﻧﺪﮔﺎن‪ ،‬زﻧﺎﻛﺎران‪ ،‬ﻣﺘﻤﻠﻘﻴﻦ‪ ،‬ﺟﺴﺪﺑﻠﻌﻨﺪﮔﺎن‪ ،‬ﺳﺎرﻗﻴﻦ و‬
‫دواﺧﻮران! ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﺑﻬﺸﺖ درﻣﺎﻧﮕﺎه اﺳﺖ؟‬

‫ﺷﻤﺎ ﻟﺬت را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻴﺪ‪ .‬در ﺷﻬﻮات ﺧﻮاﺑﺘﺎن‪ ،‬ﺷﻘﺎوت‪ ‬ﻧﺤﻴﻒ و اﺧﻼﻗﻴﺎت‪ ‬ﺑﻴﻤﺎرﺗﺎن‪ ،‬از دﻳﻮاﻧﻲ‪ 1‬ﻛﻪ ﺑﺮاي‬
‫ﻏﺬا ﺧﻮراك ﻣﻲدﻫﻴﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻻﻳﻖ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬

‫از ﻣﻤﻮﻧﺎي‪ 2‬ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺰارم‪ .‬ﺑﻴﻤﺎري در ﺛﺮوت ﺷﻤﺎ ﺷﺮﻳﻚ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﺤﺼﻴﻞ آن ﻧﻤﻲداﻧﻴﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺻﺮﻓﺶ‬
‫ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻨﺎﻳﺘﻜﺎران ﺧﻮﺑﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬

‫‪ 1‬اﻫﺮﻳﻤﻨﺎن ذﻫﻨﻲ ﻫﺮ ﻓﺮد ]م‪[.‬‬

‫‪2‬‬ ‫‪Mammon‬‬
‫‪103‬‬ ‫ﺗﻜﻔﻴﺮ زوس‬

‫آﻧﺎن ﻛﻪ ﺗﺸﻨﻪي راﺳﺖﻛﺮدارياﻧﺪ از ﻛﻴﻬﺎن ﺧﺎﻟﻲاﻧﺪ‪ .‬ﻫﻢاﻛﻨﻮن رﺣﻴﻢ ﺧﺮج ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻠﻮص در ﻗﻠﺒﺎن‬
‫ﻣﻨﻘﺮضاﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮوﺗﻦ ﻣﺤﻜﻮم اﺳﺖ و از ﺑﻬﺸﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺰاري ﻣﺸﺎﺑﻬﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺑﺮﻳﺘﻲ‬
‫ﺟﻼﺧﻮرده اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺪوﻳﺎﻧﻲ ﭘﻴﺶرساﻳﺪ‪ .‬ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺰ از ﻃﺮﻳﻖ ﻧﻔﺮت؟‬

‫ﺣﺴﻦ ﺗﻔﺎﻫﻤﻲ در دﻧﻴﺎي ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ – اﻳﻦ ﮔﺬار ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺗﻮﺳﻂ زاﻳﺶ و ﻗﺼﺎﺑﻲ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎ ﺑﻠﻌﻨﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺧﻮد ﻧﻔﺮت ﻣﻲورزﻳﺪ و ﻋﺸﻖ‪.‬‬

‫ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮان ﺗﻬﻮعآورﻧﺪ و ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻔﺎ داده ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻫﺪفﻫﺎي ﺗﻤﺴﺨﺮ‪ ،‬ﻛﺮدارﺷﺎن ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ در اﺻﻮل ﻣﺴﻠّﻤﺸﺎن‬
‫ﺟﺮﻳﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻋﻤﺎل‪ ،‬ﺿﺎﺑﻄﻪاﻧﺪ؛ آﻧﮕﺎه ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻏﻴﺮ از دروغ ﺳﺨﻦ راﻧﻴﺪ؟‬

‫ﻋﺸﻖ ﻣﻠﻌﻮن اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻴﻞ ﺷﻤﺎ ﺧﺪاﻳﺘﺎن اﺳﺖ و ﻧﻔﺮت‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ اﺳﺎس رﻏﺒﺖﺗﺎن ﻗﻀﺎوت ﺷﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫در اﻃﺮاﻓﻢ ﻗﻮارهﺗﺎن را ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ؛ ﺑﺎزﻫﻢ ﺧﻮﻛﻲ از رﻣﻪ‪ .‬ﻣﻘﺼﻮد داﻓﻌﻲ از ﭘﺎﻛﺪاﻣﻨﻲ! ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺘﻮي اﺳﺖ؛ ﭼﺮا‬
‫ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻟﺠﻦزاد و ﻣﺸﻘﺖزادهاﻳﺪ؛ آدﻣﻜﺸﺎﻧﻪ ﭘﺲاﻧﺪاﺧﺘﻪ‪ .‬و ﺑﺎز ﻫﻢ ﭘﺪراﻧﺘﺎن ﺑﻪ ﻳﺎري زﻧﺎن ﻧﺪا ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻋﺒﺲ ﺑﺮ ﻗﻠﻤﺮو ﻓﺎﺳﺪ ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ ﺟﻬﺪ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ اﺳﺖ و ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻇﻦ‬
‫ﻫﺮ ﻳﻚ وارد ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﻣﻠﻌﻮﻧﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺟﻔﺎ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﺪ‪ .‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻛﻞ‪ ،‬ﻣﻴﺜﺎق ﻫﺴﺘﻢ؛ ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖ ﺷﺮ‪،‬‬
‫ﻣﻨﺤﺮف و ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺧﻴﺮ – ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ‪.‬‬

‫ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﺑﺴﻴﺎر از ﻣﻦ اﺳﺖ و ﻧﻪ از ﺧﻮدش‪.‬‬

‫زوس ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ اﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎر از ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎﻧﺶ ﺑﻴﺰار ﺑﻮد‪ .‬او دوﺑﺎره ﺑﺪاﻧﻬﺎ ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻐﺎلﻫﺎي ﻛﺮمراﻧﺪه!‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺮ ﻗﻲام ﻋﻴﺶ ﻣﻲراﻧﻴﺪ؟ ﻫﺮ ﻛﺲ از ﻣﻦ ﭘﻴﺮوي ﻛﻨﺪ دﺷﻤﻦ ﺧﻮد ﻣﻲﮔﺮدد؛ ﭼﺮا ﻛﻪ در آن روز ﻧﻴﺎز‬
‫ﺿﺮورياش ﺗﺒﺎﻫﻲاش ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺮوﻳﺪ ﺟﻬﺪ ﻛﻨﻴﺪ! ﺑﻴﺰاري ﺧﻮدﺗﺎن ﺷﺪن و ﻛﺸﻒ ﺑﺎورﻫﺎﻳﺘﺎن را ارﺿﺎ ﻛﻨﻴﺪ؛ ﺑﺪان ﺳﺎن ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻛﺴﺐ ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺧﻴﺮﺗﺎن ﺗﺼﺎدﻓﻲ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﭘﺲ از ﻗﺪرداﻧﻲ و ﻻف ﻣﺘﺎﺛﺮش ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ؛ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻏﻀﺐ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮ‬
‫اﻓﺮاطﻛﺎرانِ آﺳﻮده ﺳﻬﻤﮕﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫در ﻣﻴﻠﺖ ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﻳﻚ دﻧﻴﺎ‪ ،‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻔﺎﻳﺖ دﻟﻴﺮ ﺷﺪي آﻧﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺎ دﻳﮕﺮان رﻓﺘﺎر ﻛﻦ‪.‬‬

‫ﺑﺮاي ﻛﻨﺎر زدن و ﻧﻪ ﻧﺠﺎت ﻣﻦ ﻣﻲآﻳﻢ‪ .‬ﺳﻨﮕﺪﻻﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﻮدم؛ ﺑﺮاي درﻫﻢﺷﻜﺴﺘﻦ ﻗﺎﻧﻮن؛ ﺑﺮاي ﺳﺎﺧﺖ‬
‫وﻳﺮاﻧﻲ از ﺷﻴﺎدان‪ ،‬ﺷﺎرﻻﺗﺎنﻫﺎ‪ ،‬ﻻفزﻧﺎن و رﺳﺘﮕﺎرﺟﻮﻳﺎن ﺟﻨﺠﺎلﮔﺮ ﺑﺎ ﺗﺨﻴﻼت ﺟﻠﻒﻛﻼﻣﺸﺎن؛ ﺑﺮاي رﻓﻊ‬
‫وﻫﻢ و ﺑﻴﺪارﻧﻤﻮدن ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﺮسﻫﺎي ﻧﻔﺲﻫﺎي ﻃﺒﻴﻌﻲ و درﻧﺪهﺧﻮي ﺗﻮ‪.‬‬

‫ﺷﻤﺎ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻲﻛﺮدﻧﻲ ﺗﺤﻘﻴﺮآﻣﻴﺰﺗﺮﻳﻦ و ﺗﻮﻟﻴﺪ دﻳﻮﺻﻔﺘﺎﻧﻪ ﻫﺮﭼﻴﺰ‪ ،‬آﻳﺎ آﻧﭽﻨﺎن از دﺳﺖآوﻳﺰ ﺧﻮد ﺗﻬﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﺟﺰ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦِ ﺗﺼﻮراﺗﺘﺎن اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ؟‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪104‬‬

‫ﺻﺪاﻗﺖ ﺑﻲﺻﺪا اﺳﺖ! و اﺧﻄﺎر ﻣﻲدﻫﻢ ﺗﺎ از ﻗﺪﻳﺴﻴﻨﺖ ﻛﺸﺘﺎري ﺑﺴﺎزي‪ ،‬دﺳﺘﺎوﻳﺰﻫﺎﻳﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻧﻌﺮهﻫﺎي‬
‫ﻧﻔّﺎخ ﻏﻔﻠﺖ ﺗﻮ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺲ از آن ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﻣﻴﻞ ﺳﺮﺑﺮآورﻧﺪهات را ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻛﻨﻢ – ﻋﻔﻮِ ﺳﻬﻞِ ﻫ‪‬ﺮَسِ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺒﻬﻜﺎران ﺣﻤﺎﻗﺖ؟ ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻨﺎﻫﻲ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﻔﺲ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮاي دﻟﺸﺎدان ﺑﻬﺸﺖ ﮔﻨﺎﻫﻲ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﺮّت ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﻜﻨﻲ و ﻧﻪ از آن ﺑﻬﺮه‪-‬‬
‫ﺑﺮداري‪ :‬ﭼﻨﺎن ﭼﻴﺰي از ﺗﺮس اﺳﺖ و ﺧﻮاﺑﮕﺮدي از رﻳﺎﻛﺎري زاده ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻬﺸﺖ در ﺷﻮق‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻗﺎﻧﻮنﻫﺎ را ﭘﻴﺶ از وﻓﺎت زﻣﻴﻦ در ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﻜﺴﺖ‪ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ در ﺗﺼﺮف داﺷﺘﻢ‪،‬‬
‫ﺧﻴﺮم ﺑﻪ ﺷﻤﺎ آﺗﺸﻔﺸﺎﻧﻲ ﻣﻲﺑﻮد‪.‬‬

‫او ﻛﻪ ﺑﻲﻗﺎﻧﻮن اﺳﺖ آزاد اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺘﺰام و زﻣﺎن ﭘﺪﻳﺪهاي ﻣﺘﻌﺎرف اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺪون رﻳﺎﻛﺎري ﻳﺎ ﺗﺮس ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻪات را ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﻲ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ادراك را ﺑﺸﻜﻨﺪ ﻳﺎ‬
‫ﺳﺮﭘﻴﭽﻲاش را ﺑﺰﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪياي ﺑﺎ ﺑﻬﺸﺖ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﮕﺮ ﺑﻲوﺟﻮد‪ ‬راﺳﺖﻛﺮداري‪،‬‬
‫آزاداﻧﻪ و ﺧﻼﻗﺎﻧﻪ ﻣﺤﻈﻮظ ﻧﺨﻮاﻫﻴﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻗﺪري ﻛﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ اﻓﺮاس ﮔﻨﺎه ﻣﻲورزﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺨﻴﻞ ﺷﻤﺎ در ﺷﺪن‬
‫ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻲﻫﻮش ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪» :‬ﻧﻤﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑ‪‬ﻜﺸﻲ«‪ .‬اﻧﺴﺎن در ﻣﻴﺎن دﻳﻮان ﺑﻪ ﻋﻠﻮ‪ ‬درﺟﻪ ﻣﻲزﻳﺪ؛ در ﻧﻮع‬
‫ﺧﻮدش‪ .‬دﻳﮕﺮ دﻧﺪان و ﭼﻨﮕﺎل ﺑﺮاي ﻣﻴﻞورزﻳﺪن ﻟﻮازم ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻤﻲﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‬
‫ﺑﺪﺳﮕﺎلﺗﺮ از رﻓﺘﺎر ﺑﺸﺮ اﺳﺖ؟‬

‫ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ذاﺗﻲِ وﺿﻊ اﺧﻼﻗﻲ ﺗﻮ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻋﻴﻨﻴﺖ را از روﻳﺎ ﺟﺪا ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎدي ﻛﻨﻴﺪ! ﻗﺎﻧﻮنﮔﺬاران ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻛﺮﻳﻪ‪ ‬ذﻫﻨﻴﺖ ﮔﺮدﻳﺪن را ﺧﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﻣﻘﺪر ﮔﺮدد‬
‫ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻣﻲﺷﻮد – ﺗﺎ ﺗﻌﺎدل اﻳﻦ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ را ﺑﺎ رﻳﺎﻛﺎري ﻣﺘﻮاﻓﻖ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻗﺮاردادي ﺑﺎﺷﻲ؟ ﺑﺎور‪ ،‬ﺣﻜﺎﻳﺖ از واروﻧﻪاش ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﮔﺸﺘﻦ از اﻣﻴﺎل ﻓﺮاﻣﻮش‪-‬‬
‫ﺷﺪه و ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﺘﻨﺎزع‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎن آﻧﻬﺎ ])ﺑﺎورﻫﺎ([ در ﻗﺎﻧﻮنِ ﻣﻴﺮا و زاﻳﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬

‫راه ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻘﺼﻮدي اﺳﺖ اﺳﺒﻖِ ﻓﻜﺮ و ﻧﻪ اﻟﻘﺎﺷﺪه از آن‪ .‬ﻣﻴﻞ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺑﺎ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻛﺴﺐ ﻧﻤﻲ‪-‬‬
‫ﻛﻨﺪ‪ :‬ﭘﺲ ﻧﻤﺎدﮔﺮاﻳﺎﻧﻪ ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮ ﻳﺎ ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط‪.‬‬

‫ﺑﺎ داﺷﺘﻦ آن ﻣﻴﻞ ﺑﻴﻦ ﻣﺮدان و زﻧﺎن‪ ،‬زﻧﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺷﻬﻮت ﻋﻈﻴﻢ را ﺻﺮف ﻛﻨﻴﺪ و زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ارﺿﺎ ﺷﺪﻳﺪ‬
‫ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﺟﺪﻳﺪ ﭘﻴﺶ روﻳﺪ‪ .‬در اﻳﻦ روزِ ﺑﺎ ﻧﺰاﻛﺖ‪ ،‬ﻓﺎﺣﺸﻪﺑﺎزي ﺑﺎ آرزو از اﻧﺠﺎم ]آن[ واﺿﺢﺗﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺟﺴﻤﺖ ﺗﻌﺮض ﻧﻜﻦ و آﻧﻘﺪر اﺑﻠﻪ ﻧﺒﺎش ﻛﻪ ﺟﺴﻤﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﻌﺮض ﻛﻨﺪ‪ .‬رﺳﻮاﻳﻲ دوﮔﺎﻧﮕﻲات ﭼﮕﻮﻧﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﻮد ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ؟ ﺑﮕﺬار ﭘﻴﻤﺎﻧﺖ ﻣﻮﻗﺮاﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺎ ﻋﻤﻞ زﻧﺪه ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﺷﻮد ﺗﺎ‬
‫ﺑﺎ ﻛﻠﻤﻪ‪.‬‬
‫‪105‬‬ ‫ﺗﻜﻔﻴﺮ زوس‬

‫اﻳﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ – اﻳﻦ ﻛﺎﻛﺎﺗﺮﻳﺲ‪ -‬ﺗﺼﻮﻳﺮ درﻳﺎﻓﺖﻫﺎي ﺧﺮﻓﺖ ﺗﻮ اﺳﺖ‪ ،‬زﻣﺨﺘﻲ ﺗﺎس و ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺗﻴﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻲ‪-‬‬
‫ات‪ .‬ﻋﺸﻖ ﺗﻮ از ﺗﺮس زاده ﺷﺪه؛ اﻣﺎ ﻧﻔﺮتورزي ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻬﺘﺮ از اﻏﻮاي ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫راﻫﺖ را ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺪون ﺗﻤﺎﻳﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺮدان ﻣﻲدﻫﻢ و ﻣﻲﮔﻴﺮم‪.‬‬

‫ﻋﺸﻖ و ﻧﻔﺮﺗﺖ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﺧﻮراك ﻗﺮﻣﺰ را ﺟﻮﻳﺎ ﺷﻮ‪ .‬در ﺷﻜﻤﺖ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﺮﭘﺎ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ‪ ،‬ارادهي زاﻳﻨﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺣﺎل ﭼﻪ! آﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻠﻤﺎت ﺑﻪ ﺧ‪‬ﺮَد ﻛﻮﺷﺶ ﻛﻨﻢ؟ ﺣﻘﺎﻳﻖ اﻟﻔﺒﺎﻳﻲ ﺑﺎ دﺳﺘﻮرِ زﺑﺎنِ ﺗﺮدﺳﺘﺎﻧﻪ؟ ﻫﻴﭻ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮔﻔﺘﻪاي ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ درﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ – ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺎﻗﻼﻧﻪﺗﺮ ﻓﺮاﻣﻮشﺷﺪه‪.‬‬

‫آﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻟﻐﺰﻧﺪه را ﺑﺎ ﺧﻄﺎﻃﻲ دﻳﻮاﻧﻪوار ﺧﻂﺧﻄﻲ ﻛﻨﻢ؟ ﻛﻠﻤﺎت؛ ﺻ‪‬ﺮف‪ ‬ﻛﻠﻤﺎت! ﻣﻦ در دﻧﻴﺎﻳﻲ ﺑﻲ‪-‬‬
‫ﻛﻠﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮد ﻫﺴﺘﻢ؛ ﺑﺪون دﻳﺮوز و ﻓﺮدا – ﻓﺮاي ﺷﺪن‪.‬‬

‫ﺗﻤﺎﻣﻲ ادراكﭘﺬﻳﺮيﻫﺎ از زﻣﺎن و ﻓﻀﺎ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮ اﺧﻼﻗﻴﺎت ژﻧﺪهﭘﻮش‪ ،‬ﻣ‪‬ﺜَﻞﻫﺎي ﻗﺎﻟﺐﮔﺮﻓﺘﻪ‪،‬‬
‫اداي ﺷﻤﺮده ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻪ و اﺻﻄﻼﺣﺎت ﻣﻨﺒﺮي ﻫﺬﻳﺎﻧﻲات ﺗﻒ ﻣﻲاﻧﺪازم‪ .‬اﻳﻦ را ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎنﻫﺎﻳﻲ‬
‫اﻳﻤﻦ ﺑﺮ ﺷﻘﺎقﻫﺎي ﻣﻬﻠﻜﺖ اراﻳﻪ ﻣﻲدﻫﻢ‪.‬‬

‫ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻲﭼﻴﺰ روي ﺗﺎ ﻛﻪ ﻋﺎرﻳﻪ ﮔﻴﺮي‪] .‬اﻳﻦ[ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺗﺎ ﻛﻪ اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻛﻨﻲ‪ .‬از ﺑﻠﻮغ ﺗﺎ ﻣﺮگ‪،‬‬
‫»ﻧﻔﺲ« را در ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ادراك ﻛﻦ‪ .‬ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺑﺰرگﺗﺮي از ﺗﻐﺬﻳﻪ ﺧﻮب وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬از ﻏﺪه ﭘﺴﺘﺎﻧﻲ ﺗﻐﺬﻳﻪ‬
‫ﻛﻦ و اﮔﺮ ﺷﻴﺮ ﺗﺮش ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻐﺬﻳﻪ اداﻣﻪ ده‪ ...‬ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺸﺮ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦِ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ!‬

‫ﻳﻚﺑﺎر در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ زﻳﺴﺘﻢ‪ .‬اﻛﻨﻮن از ﺧﻮدﺻﻼحرﻓﺘﺎري‪ 1‬در ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﻣﻜﺎنﻫﺎ ﻣﻨﺰل دارم؛ ﻃﺮدي ﺧﻮد‪-‬‬
‫ﺻﺎدقﺗﺮﻧﺪ‪..‬‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ؛ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﺷﺮت ﺑﺰﻫﺎ ]ﻛﻪ[ ﺑﻪ وﺿﻮح ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮي از ﻣﺮدان‬

‫در اﻳﻦ د‪‬ﮔﺮد‪‬روﻧﻲ ﻋﺪمﺗﻮاﻓﻖ‪ ،2‬ادراك واﻗﻌﻴﺖ ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ؛ ﺑﺮونﺑﺮي‪ 3‬ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻳﻦ روﺣﺎﻧﻴﻮن ﮔﻮرﻫﺎي زﻧﺪهاﻧﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﺗﺒﺎه ﺷﺪه ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺤﺠﻮﺑﺎﻧﻪ ﻣ‪‬ﺮَد‪.‬‬

‫ﻣﻠﻌﻮناﻧﺪ آﻧﺎن ﻛﻪ اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪاﻳﺎن ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ از ﺷﻤﺎ آﻧﺎن ﻛﻪ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﻛﻨﻨﺪ اﻳﻦ ﻣﻨﺶ را اﺗﺨﺎذ ﻛﻨﻨﺪ‪-:‬‬

‫‪1‬‬ ‫‪self-decency‬‬
‫‪2‬‬ ‫‪heterogeneousness of difference‬‬
‫‪3 evacuation‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪106‬‬

‫اي ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﺧﺪاي ﻣﻦ؛ ﻏﺮﻳﺐ اﺳﺖ ﻧﺎﻣﺖ ﺟﺰ در ﺗﻜﻔﻴﺮ؛ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻨﻢ ﺑﺖﺷﻜﻨﺖ‪ .‬ﮔﻨﺪﻣﺖ را ﺑﺮ آﺑﻬﺎ ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﻓﻜﻨﻢ؛ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺧﻮدم ﮔﻮﺷﺖ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻛﻔﺎﻳﺖ‪ .‬ﻧﻬﺎن در ﺷﻜﻨﺞ اﻟﻔﺒﺎ ﻧﺎم ﻣﻘﺪس ﻗﺮار دارد؛ ﺳﻴﮕﻴﻞ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰِ‬
‫ﻧﺎداﻧﺴﺘﻪ‪ .‬در زﻣﻴﻦ ﻗﻠﻤﺮو ﻣﻦ‪ ،‬ﺟﺎوداﻧﻲ ﻣﻴﻞ وﺟﻮد دارد‪ .‬آرزوﻳﻢ در ﺑﺎور ﺣﻠﻮل ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ و ﻣﺘﺠﺴﺪ ﻣﻲﺷﻮد؛‬
‫ﭼﺮاﻛﻪ ﻣﻨﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ زﻧﺪه‪ .‬ﺑﻬﺸﺖ ﺧﻠﺴﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻴﻢ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ و ﺗﺠﻤ‪‬ﻊ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ‬
‫دﻻوريِ ﺑﺮﮔﻴﺮي از وﻓﻮر ﺧﻮد را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺑﮕﺬار راﺳﺖﻛﺮداري را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻢ‪ .‬رﻫﺎ از اﺧﻼﻗﻴﺎت‪ .‬ﻣﺮا‬
‫ﺑﻪ وﺳﻮﺳﻪ ﺧﻮدم ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻦ؛ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻨﻢ ﻗﻠﻤﺮو ﻟﺮزان ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ‪.‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ از ﻃﺮﻳﻖ آن ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻛﻪ ﻟﺬت ﺧﻮاﺳﺘﻢ‪ ،‬ﺳﺰاوار اﻛﺘﺴﺎب ﮔﺮدد‪.‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﺨﻄﻲام ﺳﺰاوار ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮگ روﺣﻢ را ﺑﻪ ﻣﻦ ده‪ .‬ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ ﺳﺮﺧﻮﺷﻢ ﻛﻦ‪ .‬ﺑﻴﺎﻣﻮزاﻧﻢ ﺗﺎ ﻛﻪ آزادﻳ‪‬ﺶ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﻢ؛ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻛﻔﺎﻳﺖ دوزخام‪ .‬ﺑﮕﺬار در ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎورﻫﺎي ﺧُﺮد ﻣﻌﺼﻴﺖ ورزم‪ .‬آﻣﻴﻦ‪.‬‬

‫زوس ﺑﺎ ﻧﺘﻴﺠﻪﮔﻴﺮي ﻋﻄﻔﺶ‪ 1‬ﮔﻔﺖ‪-:‬‬

‫دوﺑﺎره‪ ،‬اي ﺧﻮابروﻧﺪﮔﺎن‪ ،‬ﮔﺪاﻳﺎن و رﻧﺠﻮران؛ زادﮔﺎن ﺷﻜﻢ؛ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎﻳﻲ ﺑﺪاﻗﺒﺎل ﺑﺮ اﻓﺮادي ﻛﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ‬
‫]ﺑﺮاي اﻳﺸﺎن[ ﺿﺮوري اﺳﺖ!‬

‫ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺗﻨﻬﺎ زﻳﺴﺘﻦ ﻧﺎﻛﻔﺎﻳﺖاﻳﺪ؛ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﺑﺎﻟﻎ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻛﻨﻴﺪ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ‬
‫زﻧﺎن ﻣﻴﻞ دارﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺟﺰ ﻟﻌﻦ‪ ،‬ﺟﺎدوﻳﻲ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻢ ﻛﻪ آرزوﻫﺎﻳﺘﺎن ﺑﺮآورده ﻛﻨﺪ؛ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺑﺎور دارﻳﺪ؛ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را‬
‫ﻣﻴﻞ دارﻳﺪ؛ ﻧﺎﺷﺒﻴﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﺪ؛ ﻣﺘﻔﺎوت ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ و ارزش ﻣﻌﺎش ﻛﺴﺐ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﻗﻮهﻫﺎي ﺟﺪﻳﺪ از ﺣﺮاﻣﺰادﮔﻲ ﻧﺸﺎت ﻣﻲﮔﻴﺮد‪.‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻘﺎﻳﻘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ دﻻورﻳﺘﺎن ﻣﺘﻌﺎرفاﻧﺪ ﻣﺤﺸﻮر ﻫﺴﺘﻴﺪ؛ ﻫﻤﭽﻨﺎن دﻳﻮان ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫آﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ از آن ﺷﺪت ﻳﻜﺘﺎي ﺑﺪون ﺷﻜﻞ ﺳﺨﻦ راﻧﻢ؟ ﺧﻠﺴﻪ درون را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ؟ ﻟﺬت ﺑﻴﻦ ﺿﻤﻴﺮ و‬
‫ﻧﻔﺲ؟‬

‫در زﻣﺎن ﺧﻠﺴﻪ ﻓﻜﺮ دﻳﮕﺮي ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻫﻴﭻﻓﻜﺮ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ آﻧﺠﺎ ﻣﻲروم و ﻛﺴﻲ ر‪‬ﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ 1‬ﺣﺮف ﻋﻄﻒ )آﻣﻴﻦ( ]م‪[.‬‬

‫‪107‬‬ ‫ﺗﻜﻔﻴﺮ زوس‬

‫ﺑﺪون زﻧﺎن – ﻋﺸﻘﺖ ﺗﻜﻔﻴﺮ اﺳﺖ!‬

‫ﺑﺮاي ﻣﻦ‪ ،‬راﻫﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ راﻫﻢ‪ .‬ﭘﺲ راه ﺧﻮد روﻳﺪ – ﻛﺴﻲ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﻮدﻫﺎﻳﺘﺎن‬
‫رﻫﻨﻤﻮن ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﮕﺬار ﻟﺬﺗﻬﺎﻳﺖ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻏﺮوﺑﮕﺎن ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺻﺪﻳﻖ‪ ...‬ﺧﻮﻧﻴﻦ‪ ...‬ﻏﺮﻳﺐ!‬

‫آﻳﺎ ﻣﻘﺼﻮد اﺻﻠﻲ ﻟﺬت‪ ‬اﻛﻤﻞ‪ ،‬ﻧﻔﺲِ ﺑﻲﺷﻤﺎر ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاي ﺧﻠﺴﻪ؟ اﻳﻦ اﻧﺸﻌﺎﺑﺎت ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ در ﻧﻬﺎد؛‬
‫ﻣﻨﺴﻮب ﺑﺎ دﻫﺎن‪ ،‬ﺟﻨﺴﻴﺖ و ﺣﺲ!‬

‫آﻳﺎ ﺑﻪﻋﺠﺰدرآورﻧﺪﮔﻲِ ﺟﻨﺴﻴﺖ‪ ،‬ﻓﻼﻛﺖ‪ ‬ﺗﻤﺎم ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ – ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻧﻘﻄﻪ ﻛﻮر دﻳﺪهات ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺗﻜﺮار‬
‫ﻫﺴﺖ؟‬

‫اي ﺧﻮﻧﻴﻦدﻫﺎن! آﻳﺎ دوﺑﺎره ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻓﻬﻤﻲ اﻧﺪك ﺳﺮﮔﺮﻣﺖ ﻛﻨﻢ؟ ﻳﻚ درونﻧﮕﺮي ﺑﻪ آدمﺧﻮاري در‬
‫ﻛﺸﺘﺎرﮔﺎه ﭘﺮﻫﻴﺰ ] ِﻏﺬاﻳﻲ[ – ﺟﻨﺎﻳﺖ ﻣﺘﻐﻴﺮ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﻴﺎﻛﺎن؟ آﻳﺎ ﻏﺬاﻳﻲ ﻓﺮاي ﺟﺴﺪ وﺟﻮد ﻧﺪارد؟‬

‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ در آن ﻛﺸﺘﺎر ﻧﺎداﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻋﺮوج داده ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻨﺎﻳﺖ و رﻳﺎﻛﺎريﺗﺎن‬
‫درﮔﺬرد‪.‬‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن ﺑﺎ دﻫﺎﻧﻲ ﭘﺎﻛﻴﺰه ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻧﺎن ﺧﺎﻟﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺧﻮاب ﻧﻤﺎزي ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎﻣﻲ اﺧﻼﻗﻴﺎت دﻳﻮﺳﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻓﺴﻮس‪ ،‬ﺷﻜﺴﺖ‪ ‬ﺑﺰرﮔﻲ رخ داده اﺳﺖ‪ .‬ﻣ‪‬ﺮد ﻣ‪‬ﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺎن ﻣﺎﻧﺪهاﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺳ‪‬ﺨﺮ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪» :‬ﭘﻴﺮوﻳﻢ ﻛﻨﻴﺪ! ﺗﺎ آﻧﭽﻪ در ﺗﻤﺎم رﻧﺞﻫﺎ ﻧﻬﺎن اﺳﺖ درﻳﺎﺑﻴﺪ‪ .‬اﻧﻜﺎر ﻧﻔﺴﺖ را اﺧﺘﻴﺎري ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﮔﺮداﻧﻢ؛ رﻣﻴﺪﻧﺖ را دﻻوراﻧﻪ‪«.‬‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻮد؟ درود ﺑﺮ ﻫﻤﻪي اﻧﺘﺤﺎرﻫﺎ!‬

‫زوس ﺑﺎ ﺧﻤﻴﺎزهاي ﺑﻴﺰار ﮔﺸﺖ و ﺧﺴﺒﻴﺪ‪.‬‬

‫زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻮي ﺗﻌﻔﻦ ﺑﻴﺪارش ﻛﺮد – ﭼﺮا ﻛﻪ وﺳﻂ آﺑﺸﺨﻮر ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد – و دﻳﺪ ﺟﻤﻌﻴﺖ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺑﺎ وي‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮك ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬و ﻗﻬﻘﻬﻪ زد و ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻨﻮز ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪي را از دﺳﺖ ﻧﺪادهام و‬
‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺧُﻨّﺎق ﮔﺮﻓﺘﻪام! آﻳﺎ در ﻣﺤﻨﺖﻫﺎي اﺣﺴﺎﺳﺎت‪ ،‬اوﻫﺎم اﺧﻼﻗﻲِ درونِ ﺟﺬر و ﻣﺪ‪ ‬اﻣﻴﺪﻫﺎ و ﺗﺮسﻫﺎ‪ ،‬ﮔﻴﺮ‬
‫اﻓﺘﺎدهام؟«‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪108‬‬

‫آﻳﺎ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﻴﻞ را ﻣﺴﺘﺤﻴﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد؟ ﻫﻨﻮز وﻫﻢ را از واﻗﻌﻴﺖ رﻫﺎ ﻧﻜﺮدهام‪ :‬ﭼﺮا ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را‬
‫از ﺧﻮك‪ ،‬روﻳﺎ را از واﻗﻌﻴﺖ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻧﻤﻲدﻫﻢ؛ ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻤﻲداﻧﻢ‬
‫ﺗﻜﻔﻴﺮم ﺑﺮ ﻛﺪام ﺗﺎﺛﻴﺮﮔﺬارﺗﺮﻳﻦ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪...‬‬

‫ﺗﻚﮔﻮﻳﻲ ﺣﺲﻧﺎﺷﺪﻧﻲام ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﺧﻮرده ﺷﺪه! آﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻋﺘﻲ ﺳﺨﺖﻛﻮﺷﺎﻧﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﻣﺒﺎدرت را‬
‫اﻓﺰاﻳﺶ دﻫﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺮﻧﺎسﻫﺎي ﺧﻮكوار ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣﻲآورد‪ .‬آب در ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺳﻄﺤﺶ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺮاژديام را ﻧﺪارم؛ ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ در اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ! ﺑﺎ ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﭼﻪ اﻓﺮاسﻫﺎﻳﺸﺎن را در دﺳﺘﻮر ﻛﺎر ﻗﺎﻧﻮن رﻳﺨﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻢ ﻳﺎ در آﺑﺸﺨﻮر‪ ،‬ﺣﺪاﻗﻞ ﺟﺴﻤﻴﺖ روﻳﺎﻫﺎ را ﻧﺮاﻧﺪهام‪.‬‬

‫زوس ﺑﺎ روي ﮔﺮداﻧﺪن ﺑﻪ ﺳﻮي ﻧﻮرِ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ اراده ﻣﻦ؛ اي ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺎﺷﻜﻮه‪ .‬از ﻧﺰولِ ﻟﺠﻦﺳﺎزِ‬
‫ﻣﺎرﻫﺎﻳﻢ ﺑﻴﺰارم‪.‬‬

‫ﺑﺪرود آﻧﺘﻲﺗﺰ‪ .‬رﻧﺞ ﻛﺸﻴﺪهام‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭘﺮداﺧﺖ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﮕﺬار رواﻧﻪ ﺷﻮم و ﺧﻮاﺑﻢ را از ﻧﻮ ﺑﺴﺎزم‪.‬‬

‫دوزخ زﻣﻴﻦ‬
 :‫ﺗﺮﺟﻤﻪ‬
1386 ‫ ﻣﺮداد‬،‫ﺳﭙﻨﺪ‬
August 2007
zepand@gmail.com
 ‫زﻣﻴﻦ‬
‫دوزخ‬ ‫ﭘﻴﺸﮕﻔﺘﺎر‬ ‫ﻣﻠﺨﺺ دوزخ‬

‫‪O tu che se’ per quest’ Inferno tratto.‬‬

‫اي ﺗﻮﻳﻲ ﻛﻪ در اﻳﻦ دوزخ راﻧﺪه ﺷﺪي‪.‬‬
‫داﻧﺘﻪ‪ ،‬دوزخ‪ ،‬ﺷﺸﻢ‪40 ،‬‬

‫ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﻳﻲِ ﻣﻜﺸﻮف‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪5‬‬
‫زﻣﻴﻦ‬

‫دوزخ‬
‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪6‬‬
 ‫دوزخ‬

‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬

‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‪،‬‬
‫ﺑﺸﺮﻳﺖ‬
‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬
‫و آﺷﻮب ﺧﻠﻘﺖ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪7‬‬
‫دوزخ زﻣﻴﻦ‬

‫ﻧﻤﺎدﻳﻦ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪8‬‬
 ‫دوزخ‬ ‫زﻣﻴﻦ‬

‫ﻣﺘﺎرﻛﻪ »ﺑﺎﻧﻮي ﺟﻬﺎﻧﻲ«‪ ،‬ﺑﺮﻫﻨﻪ آرﻣﻴﺪه ﺑﺮ ﺟﺎﻧﭙﻨﺎه‪ ‬ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ در‬

‫ﺑﺸﺮﻳﺖ؛ و ﺑﺸﺮﻳﺖ ﻓﺮوﻧﻬﻔﺘﻪ در ﻣﻐﺎك ﻋ‪‬ﺮف؛ ﺗﻬﻴ‪‬ﺖ! ﻣﻴﺜﺎق ﻋﺼﺮ ﺑﻪ‬
‫اﻧﺘﻬﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﻮد و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه آن‪ ،‬اﺣﻴﺎﻳﻲ از ﺑﺎﻧﻮي ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪9‬‬
‫زﻣﻴﻦ‬

‫دوزخ‬
‫ﭘﻴﺸﻜﺶ‬

‫ﻧﻪ ﻋﺸﻖ و ﻧﻪ ﻛﻨﺪر ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻛﻨﻢ‬

‫ﻧﻪ ﺷﻮر و ﻧﻪ ﺷﻌﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻛﻨﻢ‬
‫ﺑﻞ آدﻣﻜﺎن ﻣﺼﺮي‬
‫ﺳﻨﮓﻧﺒﺸﺖ‪ ‬ﻏﺮﻳﺐِ آﺷﻮر‬
‫و »ﻛﺘﺎب ﻛﻴﺎ«‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ آنﭼﻨﺎﻧﻜﻪ دﻟﺒﺎﺧﺘﻪ اي‪:‬‬
‫اﻣﻴﺎل ﻏﺮﻳﺐ و ﺧﻴﺎﻻت ﻣﺨﻮف‪ ،‬آﻧﭽﻨﺎن ﺑﺮ دﻫﻢ‬

‫ﺑﺮاي ﻋﺰﻳﺰﺗﺮﻳﻦ‪،‬‬
‫ﺳﺎرا ص‪ .‬ب‪.‬‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪10‬‬
 ‫زﻣﻴﻦ‬
‫دوزخ‬
‫ﺟﻮاﻧﻲ اﻓﺸﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫ﭘﻴﺸﻜﺶ‬

‫»ﺗﻮ و ﻣﻦ«‬
‫ﺟﻮاﻧﻲ از وﻫﻢ ﺑﺮ ﻣﻲﺧﻴﺰد‬
‫و در »ﻣﺮد ﭘﻴﺮ« وارد ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫)ﺗﺠﺮﺑﻪ‪(.‬‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪11‬‬
‫زﻣﻴﻦ‬

‫درﺑﺎره ﺧﻮدم‬
‫دوزخ‬

‫آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪12‬‬
 ‫زﻣﻴﻦ‬

‫دوزخ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪13‬‬
 ‫زﻣﻴﻦ‬

‫دوزخ‬
‫ﺗﻤﺜﻴﻞ ) ِ زﻣﻴﻦ(‬

‫ﺑﻲﻧﺎم‪ ،‬ﺗﻤﺜﺎل ﺳﻴﺎه‪ ‬آوﻳﺨﺘﻪ را‬

‫داﻧﺶ ﺣﻴﺎت ﻣﻲﻧﺎﻣﻢ‬
‫و ﺑﺎ ﻧﺎم »ﺳﻴﻜﺎ«‪،‬‬
‫»ﻛﺎﻫﻦ ﻻادري« ﻣﻲﺧﻮاﻧﻤﺶ )ﻛﻪ از ﻣﺮگ ﺑﺮﺧﻴﺰد(‬
‫در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﺮده درﻛﻨﺎر »ﺑﻬﺮه ﺟﺎن« ﺧﻮاﺑﻴﺪه‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﭙﻨﺎه ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ر‪‬ﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻧﻮر اﻣﻴﺪ‪.‬‬
‫اﺑﻠﻬﺎن‪ ،‬ﭘﺎداﺷﺘﺎن ﻧﻪ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ و ﻧﻪ ﺑﻌﺪ‬
‫اﻣﺎ ﻟﺬت‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﻛﺎﻫﻨﺖ اﻳﺴﺘﺎده‪.‬‬
‫آﻧﭽﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ از آن زن ﺑﺮﮔﻴﺮ‬
‫ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻫﻤﻪ ات ﺑﺎز دﻫﻲ‬
‫ﻟﺬت در ﻟﺬت اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﺗﻮﻗﻊ ﻋﻴﻨﻴﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻋﻴﻨﻴﺖ‪ ،‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﻲ ﺧﺎم ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﻳﻲ‪.‬‬
‫در آن ﺣﺎل‪ ،‬داﻧﺶ ﺗﻠﺨﻚ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮگ ﻋﻴﺎن دارد‬
‫و آﻳﻨﻪي ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻧﺪارد‪ ،‬ﺟﺰ ﺗﻜﺎﻣﻞ‪.‬‬

‫اﻳﻦ را ﻣﺸﻖ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻧﺎﻣﻢ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪14‬‬
 ‫زﻣﻴﻦ‬

‫دوزخ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪15‬‬
 ‫زﻣﻴﻦ‬

‫دوزخ‬

‫ﺑﺤﺚ‬
‫روﺣﻢ را ﺑﻪ ﻧﺎﭘﻴﺪا ﻓﺮﺳﺘﺎدم‬
‫ﺗﻠﻔﻆ ﺣﺮوﻓﻲ از ﭘﺲِ ﻣﺮگ‪:‬‬
‫روﺣﻢ ﺳﺮﻳﻊ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‬
‫و ﭘﺎﺳﺦ داد‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻬﺸﺘﻢ و دوزخ‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﻲ آزاد از‬

‫ﻋﻤﺮ ﺧﻴﺎم ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر‬

‫ﻛﺴﻲ ﺑﻪ آﻳﻨﻪ وﺟﺪان ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‬

‫و ﭘﺮﺳﻴﺪ »ﭼﻘﺪر زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد؟«‬
‫ﺻﺪاي ﻳﻚ ﺧﺪا ﭘﺎﺳﺦ داد‪:‬‬
‫»ﺗﻮ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ و ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ ﺳﺎل وﺟﻮد ﺧﻮاﻫﻲ داﺷﺖ‪،‬‬
‫دوره از ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ ﺳﺎل‪«.‬‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪16‬‬
 ‫زﻣﻴﻦ‬

‫دوزخ‬

‫ﺗﻜﺎﻣﻞ‬ ‫ﺑﺤﺚ‬

‫ﻣﻦ ﺧﻮد‪،‬‬
‫ﺑﻬﺸﺘﻢ و دوزخ‪.‬‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪17‬‬
‫زﻣﻴﻦ‬

‫دوزخ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪18‬‬
 ‫زﻣﻴﻦ‬
‫دوزخ‬

‫ﻳﺎس‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪19‬‬
 ‫زﻣﻴﻦ‬
‫دوزخ ﻣﺘﻌﺎرف‬
‫دوزخ‬
‫ﻛﺎرﻫﺎﻳﺖ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‬
‫ﺗﻮ ﻧﻪ داﻏﻲ و ﻧﻪ ﺳﺮد‬
‫ﻛﺎش داغ ﺑﻮدي ﻳﺎ ﺳﺮد‬
‫و ﭼﻮن وﻟﺮم ﻫﺴﺘﻲ‪،‬‬
‫و ﻧﻪ داغ و ﻧﻪ ﺳﺮد‪،‬‬
‫ﺗﻮ را از دﻫﺎﻧﻢ ﻗﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ‬

‫ﻣﻜﺎﺷﻔﺎت ﻳﻮﺣﻨﺎ‪،‬‬
‫ﻓﺼﻞ ﺳﻮم‪ ،‬آﻳﺎت ‪ 13‬و ‪16‬‬

‫ﺧﻠﻴﺞ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻼوه ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن را در ﺑﺮ دارد‬

‫دوزخ‪ ،‬ﻳﺎزدﻫﻢ‪69 ،‬‬ ‫داﻧﺘﻪ‬

‫اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻮﻳﻪﻫﺎ‪ ،‬ﻧﺎﻟﻪﻫﺎ و زوزهﻫﺎي ﮔﻮشﺧﺮاش‬

‫ﭘﻴﭽﻴﺪه در ﻓﻀﺎي ﺑﻲﺳﺘﺎره‬
‫ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﻢ‪ ،‬در آﻏﺎز‪ ،‬ﮔﺮﻳﺴﺘﻪ ﺑﺪان ﺳﺒﺐ؛‬
‫زﺑﺎنﻫﺎ ﻣﺘﻔﺎوت و ﮔﻔﺘﺎرﻫﺎ ﺷﻮم‪،‬‬
‫و ﻛﻠﻤﺎت دﻟﺘﻨﮓ و اﺻﻮات ﺧﺮوش‬
‫واكﻫﺎي ﺧﺶدار و ﺑﻠﻨﺪ؛ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺻﺪاﻳﻲ‬
‫از دﺳﺘﺎن‪ ،‬ﻫﻤﻬﻤﻪاي ﻛﻪ ﻣﻲﭘﻴﭽﺪ‬
‫آري در آن ﻓﻀﺎي ﺑﻲﻣﻮﺳﻢ رﻧﮓ ﻳﺎﻓﺖ‪،‬‬
‫ﻣﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺗﻨﺪﺑﺎد وزد‬
‫دوزخ‪ ،‬ﺳﻮم ‪30-22 ،‬‬ ‫داﻧﺘﻪ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪20‬‬
 ‫زﻣﻴﻦ‬
‫آه! ﻛﻴﺎ و زوس‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ اﻓﺮاط ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬

‫دوزخ‬
‫آﺷﻮب‬

‫ﺟﻮاﻧﻲِ ﺟﺎوﻳِﺪانِ اﻧﺴﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰد‪ ،‬ﭘﺮده را ﻛﻨﺎر زﻧﺪ‪ :‬اﻳﻤﺎن )ﻣﻈﻬﺮي از داﻧﺶ ﻣﺤﺪود ﺑﺸﺮي(‬
‫و دوزخ ﻣﺘﻌﺎرف ﻋﻴﺎن دارد‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪21‬‬
 ‫زﻣﻴﻦ‬
‫دوزخ‬
‫ﻣﻘﻴﻤﺎن آﺳﺘﺎﻧﻪ‬

‫آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﺑﺮ آﺳﺘﺎﻧﻪ ﻳﻚ ﻧﻬﺎﻳﺖ اﻗﺎﻣﺖ ﮔﺰﻳﻨﻴﻢ‬

‫وﺟﻮد ذاﺗﻲ‪ ،‬ﻧﺎرس‪ ،‬ﻧﻮ‪-‬زاد ﺑﺎﺷﺪ‬
‫و آﺷﻮب اﻧﻌﻜﺎس ﻣﻲﺳﺎزد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻛﻪ در آﻳﻨﻪي ﺧﻮدﻣﺎن ﺧﻴﺮه ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ‪،‬‬
‫و ﻛﺎرﻫﺎﻳﻤﺎن را آﻧﭽﻨﺎﻧﻜﻪ دﻳﮕﺮان ﻗﻀﺎوت ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ‪،‬‬
‫ﺑﺪان ﺳﺎن ﺑﻲاﻫﻤﻴﺘﻲ ﺧﻮد را‬
‫ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺧ‪‬ﺮد ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞادراك درﻣﻲﻳﺎﺑﻴﻢ‪:‬‬
‫ﻛﻴﺎي ﻣﻄﻠﻖ )ﻫﻤﻪدان(‬
‫و در ﻣﻲﻳﺎﺑﻴﻢ ﭼﻘﺪر دﺳﺘﺎوردﻫﺎﻳﻤﺎن زﻳﺮﺟﻠﺪياﻧﺪ‬
‫اﻓﺴﻮس! ﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪان زﻣﻴﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫اﻳﻦ را دوزخِ وﺟﻮد ذاﺗﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻧﺎﻣﻴﺪ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪22‬‬
 ‫زﻣﻴﻦ‬
‫دوزخ‬

‫ﻣﻘﻴﻤﺎن آﺳﺘﺎﻧﻪ‬

‫‪Nel mezzo del cammin di nostra vita.‬‬

‫در ﻣﻴﺎﻧﻪي ﺳﻴﺎﺣﺖ ﺣﻴﺎﺗﻤﺎن‪.‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪23‬‬ ‫داﻧﺘﻪ‪ ،‬اول‪1 ،‬‬
 ‫زﻣﻴﻦ‬

‫دوزخ‬

‫ﻗﻠﻤﺮو زود‪-‬ﻛﺎﻫﺎ‬

‫ﭼﻘﺪر ﻋﺮﻳﺎن اﺳﺖ و ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺑﻪ اﻳﻤﺎن و ﻓﻬﻢ ﻛﻮر‪.‬‬
‫ﻣﺮگ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺮده آرﻣﻴﺪه‬
‫ﭼﺮا ﻛﻪ زود‪-‬ﻛﻴﺎﻫﺎ‪ ،‬دﺳﺘﺎن ﻣﺮگاﻧﺪ‬

‫درﻳﻎ! ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﻌﺒﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﻋﺬاب ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮد‬

‫اﺣﻴﺎي ﺟﻨﺎﻳﺘﻲ ﺗﺼﻔﻴﻪﻧﺸﺪه‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪24‬‬
 ‫زﻣﻴﻦ‬

‫دوزخ‬

‫زود‪-‬ﻛﻴﺎﻫﺎ‬
‫و ﻣﺮگ‬ ‫ﻗﻠﻤﺮو زود‪-‬ﻛﻴﺎﻫﺎ‬

‫زود‪-‬ﻛﻴﺎﻫﺎ‬

‫ﻋﺬاب و اﻳﻤﺎن‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪25‬‬
 ‫دوزخ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪26‬‬
 ‫زﻣﻴﻦ‬
‫دوزخ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪27‬‬
 ‫زﻣﻴﻦ‬

‫دوزخ‬

‫ﭘﺎﻳﺎن‬
‫درﻳﻎ! در ورود ﺑﺮ دروازﮔﺎن ﺣﻴﺎت‬
‫ﻫﺎن‪ ،‬داﻧﺶ ﺑﺪﻳﺪم؛ ﺗﻠﺨﻚ‪ ،‬ﺧﻮان وﻫﻢ واژﮔﻮنﻛﺮده‬
‫آﻧﮕﺎه ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ‬ﻏﻠﻂ را ﺑﻪ ﻛﻨﺎري ﻛﺸﻴﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪﻣﺎن ﻧﺸﺎن داد‪:‬‬
‫ﺟﻬﺎن را‪ ،‬ﺟﺴﻢ را و وﺟﻮد را‪.‬‬

‫اﻳﻦ اﺳﺖ اﻟﻒ و ﻳﺎء‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪28‬‬
 ‫زﻣﻴﻦ‬

‫دوزخ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪29‬‬
‫اﻳﻨﻚ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‬

‫ﺑﻲﺷﻚ ﺑﻪ ﺳﻔﻴﻬﺎن ﺑﻴﺶ ﻣﻬﺮ ورزﻳﺪهام‬

‫ﺧﻮد ﺳﺮاﻓﺮاز ﻧﻤﻮدهام و ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﮔﻤﺮاه‬
‫ﺷﻜﻮﻫﻢ را در ﺟﺎﻣﻲ ﻛﻢﻣﺎﻳﻪ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪه‪،‬‬
‫و آوازهام را ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﺮود ﻓﺮوﺧﺘﻪام‬
‫]ﺑﺮداﺷﺖ آزاد[‬ ‫ﻋﻤﺮ ﺧﻴﺎم‬

‫آﺳﺘﻴﻦ‬

‫اوزﻣﻦ‬
‫اﺳﭙﻴﺮ‬
‫‪1904‬‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪30‬‬
‫واژهﮔﺰﻳﻨﻲ‬
 ‫‪141‬‬ ‫واژهﮔﺰﻳﻨﻲ‬

‫از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎري واژهﻫﺎي ﻣﻮﺟﻮد در ﻣﺘﻦ‪ ،‬در ﺣﻮزه واژهﻫﺎي ﺗﺨﺼﺼﻲ ﺟﺎدوي ﻣﻨﺤﺼﺮ‬ ‫ƒ‬
‫ﺑﻪ ﻛﻴﺎﺋﻴﺴﻢ و‪/‬ﻳﺎ دﻳﮕﺮ ﺣﻮزهﻫﺎي ﻋﻠﻮم ﺑﺎﻃﻨﻲ ﻏﺮب ﻗﺮار ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻌﺎدلﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺷﺪه‪-‬‬
‫اﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺗﻮﺻﻴﻒﮔﺮ ﻣﻔﻬﻮم ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻛﺘﺎب ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ اﻳﻦ ﻣﻌﺎدلﻫﺎ‬
‫ﻟﺰوﻣﺎً ﻣﻌﻨﺎي ﻣﺼﻄﻠﺢ در ﻣﺘﻮن ﺗﺨﺼﺼﻲ ﻣﺮﺗﺒﻂ در زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﻲ را در ﺑﺮ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫واژه ﻫﺎ از آن ﺟﻬﺖ اﻫﻤﻴﺖ دارد ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮﺟﻊ ﻗﺎﺑﻞ اﺳﺘﻨﺎد ﺑﺮاي ﻓﻬﻢ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺧﻮد آن ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫واژهﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﻣﺘﻦ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺣﺮوف ﻛﺞ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي اﺳﻢ ﺧﺎص ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ‪-‬‬ ‫ƒ‬
‫اﻧﺪ‪.‬‬

‫ادﺑﻴﺎت ﺧﺎص ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه اﻳﺠﺎب ﻧﻤﻮد ﺗﺎ ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﺑﺮاي روانﺗﺮ ﻧﻤﻮدن ﻣﺘﻦ در ﻗﻼب اﺿﺎﻓﻪ‬ ‫ƒ‬
‫ﺷﻮد‪.‬‬

‫‪expression‬‬ ‫اﺑﺮاز‬
‫‪fulfillment, satisfaction‬‬ ‫ارﺿﺎ‬
‫‪passion‬‬ ‫اﺷﺘﻴﺎق‬
‫‪doctrine‬‬ ‫اﻓﺮاس‬
‫‪belief‬‬ ‫ﺑﺎور‬
‫‪to believe‬‬ ‫‪1‬‬
‫ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ‬
‫‪vision‬‬ ‫ﺑﻴﻨﺶ )ﺑﻴﻨﺶ ﺟﺎدوﻳﻲ(‬
‫‪tetragrammaton‬‬ ‫ﺗﺘﺮاﮔﺮاﻣﺎﺗﻮن )ﭼﻬﺎرﮔﺎﻧﮕﻲ ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ در ﻛﺎﺑﺎﻻ(‬
‫‪to imagine‬‬ ‫ﺗﺼﻮر ﻛﺮدن‬
‫‪eternal‬‬ ‫ﺟﺎوﻳﺪ‬
‫‪God-head‬‬ ‫‪2‬‬
‫ﺟﻮﻫﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ‬
‫‪world‬‬ ‫ﺟﻬﺎن‬
‫‪mood‬‬ ‫ﺣﺎل‬
‫‪god‬‬ ‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﺮ ﺧﻼف ﻇﺎﻫﺮ‪» ،‬ﺑﺎور ﻛﺮدن« ﻣﻌﻨﺎي ﻣﻨﻔﻌﻞ و »ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ« ﻣﻌﻨﺎي ﻓﻌﺎل دارد‪ .‬ﻓﻌﻞ »ﺑﺎور ﻛﺮدن« واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻲ ﺧﺎرﺟﻲ‬ ‫‪1‬‬

‫اﺳﺖ و ﺗﻨﻬﺎ »ﺑﺎور ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ« اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺴﺘﻘﻞ اﻧﺠﺎم ﮔﻴﺮد‪ .‬در اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻣﻨﻈﻮر از »ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﻴﺮي ﺑﺎور« ﺟﻨﺒﻪ ﻓﻌﺎل آن ﻣﻲ‪-‬‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ 2‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶزﻣﻴﻨﻪ ﺟﺎدوﻳﻲ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﻣﻄﻠﻖ ﻛﺎﺑﺎﻟﻴﺴﺘﻲ اﺷﺎره داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
 ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ اوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‬ ‫‪142‬‬

‫‪God‬‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر‬

‫‪wise‬‬ ‫ﺧﺮدﻣﻨﺪ‬
‫‪fulfillment, satisfaction‬‬ ‫ﺧﺮﺳﻨﺪي‬
‫‪ecstasy‬‬ ‫ﺧﻠﺴﻪ‬
‫‪knowledge‬‬ ‫داﻧﺶ‬
‫‪world‬‬ ‫دﻧﻴﺎ‬
‫‪sigil‬‬ ‫ﺳﻴﮕﻴﻞ‪) 1‬ﻧﻤﺎدﭘﺮدازي ﻫﺪﻓﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﺼﺪي ﺟﺎدوﻳﻲ(‬
‫‪ego‬‬ ‫ﺿﻤﻴﺮ )اﺣﺴﺎس ﻣﻦ ﺑﻮدن(‬
‫‪means‬‬ ‫ﻃُﺮُق‬
‫‪self love‬‬ ‫ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ‬
‫‪obsession‬‬ ‫ﻋﻘﺪه‬
‫‪virtue‬‬ ‫ﻓﻀﻴﻠﺖ‬
‫‪understanding‬‬ ‫ﻓﻬﻢ‬
‫‪law‬‬ ‫ﻗﺎﻧﻮن‬
‫‪faculty‬‬ ‫ﻗﻮه )ذﻫﻨﻲ(‬
‫‪Kiaism‬‬ ‫ﻛﻴﺎﺋﻴﺴﻢ‬
‫‪pleasure‬‬ ‫ﻟﺬت‬
‫‪to visualize‬‬ ‫ﻣﺘﺠﺴﻢ ﻛﺮدن )ذﻫﻨﻲ(‬
‫‪to please‬‬ ‫ﻣﺤﻈﻮظ ﻧﻤﻮدن‬
‫‪to realize‬‬ ‫ﻣﺤﻘﻖ ﻛﺮدن‬
‫‪desired‬‬ ‫ﻣﻄﻠﻮب‬
‫‪wisdom‬‬ ‫ﻣﻌﺮﻓﺖ‬
‫‪idea‬‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم‬
‫‪conception‬‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم ﺳﺎزي )ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻗﻮه ذﻫﻨﻲ(‬
‫‪elemental‬‬ ‫ﻣﻮﺟﻮد ﻋﻨﺼﺮي‬

‫‪ 1‬ﺑﺮاي ﺗﻮﺿﻴﺤﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻛﺘﺎب ﺻﺤﻴﻔﻪ زوﺋﻲ زوس از ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬
 ‫‪143‬‬ ‫واژهﮔﺰﻳﻨﻲ‬

‫‪desire‬‬ ‫ﻣﻴﻞ‬
‫‪self‬‬ ‫ﻧﻔﺲ‬
‫‪reality‬‬ ‫واﻗﻌﻴﺖ‬
‫‪means‬‬ ‫وﺳﺎﻳﻞ‬
‫‪posture‬‬ ‫وﺿﻊ )وﺿﻌﻴﺖ ﺑﺪﻧﻲ(‬
‫‪Neither-Neither‬‬ ‫‪1‬‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺪام‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺪام‬

‫‪ 1‬ﻳﺎ »ﻧﻪ اﻳﻦ ﻧﻪ آن‪ ،‬ﻧﻪ اﻳﻦ ﻧﻪ آن«‪ .‬ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﺻﺮﻓﺎً ﻳﻚ »ﻧﻪ اﻳﻦ ﻧﻪ آن« ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﺎرﮔﻴﺮي اﻳﻦ دو ﺑﻪ ﺻﻮرت‬
‫ﻫﻤﺰﻣﺎن ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺧﻨﺜﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫‪145‬‬ ‫ﻛﺘﺎبﺷﻨﺎﺳﻲ‬

‫ﻛﺘﺎبﺷﻨﺎﺳﻲ‬
‫‪147‬‬ ‫ﻛﺘﺎبﺷﻨﺎﺳﻲ‬

‫‪1‬‬
‫ﻛﺘﺎبﺷﻨﺎﺳﻲ‬
‫‪ -1‬دوزخ زﻣﻴﻦ‪1905 ،‬‬
‫‪ -2‬ﻛﺘﺎب ﺳﺎﺗﻴﺮﻫﺎ‪1907 ،‬‬
‫‪ -3‬ﻛﺘﺎب ﻟﺬت )ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ(‪ :‬رواﻧﺸﻨﺎﺳﻲ ﺧﻠﺴﻪ‪1913 ،‬‬
‫‪ -4‬ﻛﺎﻧﻮن ﺣﻴﺎت‪ :‬ژﻛﻴﺪنﻫﺎي آﺋﻮس‪1921 ،‬‬
‫‪ -5‬ﺗﻜﻔﻴﺮ زوس‪ ،‬وﻋﻈﻲ ﺑﺮ رﻳﺎﻛﺎران‪ :‬ﻧﻮﺷﺘﻪاي ﺑﺪاﻫﻪ‪1927 ،‬‬
‫‪ -6‬ﻣﺸﺎﺟﺮه زوس‬
‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه ﭘﺲ از ﻣﺮگ‪:‬‬
‫‪ -7‬ﻛﺘﺎب رﺳﻢﻫﺎي ﺑﺪاﻫﻪ ]ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻧﻘﺎﺷﻲ[‪1972 ،‬‬
‫‪ -8‬ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر آﺳﺘﻴﻦ آوزﻣﻦ اﺳﭙﻴﺮ‪ :‬ﻫﻨﺮ‪ ،‬ﻓﻠﺴﻔﻪ و ﺟﺎدوي وي‪1982 ،‬‬
‫‪ -9‬از دوزخ ﺗﺎ زوس‪ :‬ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎ و ﺗﺼﺎوﻳﺮ‪1993 ،‬‬
‫‪ -10‬آﻛﺴﻴﻮﻣﺎﺗﺎ و ﺳﺒﺖ ﺳﺎﺣﺮان‪1998 ،‬‬
‫‪ -11‬دو ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﻲ ﺑﺎ ﻛﺎرت‬
‫آﺛﺎر ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﺸﺪه‪:‬‬
‫‪ -12‬ﻋﺮﺻﻪ آﻧﻮن – ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﻲ ﺑﺎ ﻛﺎرت‬
‫‪ -13‬ﻛﺘﺎب ﺧﻠﺴﻪ زﺷﺖ‬
‫‪ -14‬ﻋﺪن ﻧﻮ‬
‫‪ -15‬اﺗﻮﻣﺎﺗﺎ‬
‫‪ -16‬ﻛﺘﺎب ﻋﻨﺎوﻳﻦ‬
‫‪ -17‬ﭘﺎرهﻫﺎ‬
‫‪ -18‬ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﺑﻮاﻟﻬﻮل‬
‫‪ -19‬ﻛﺘﺎب ﻛﻠﻤﻪ زﻧﺪه زوس‬
‫‪ -20‬روﻳﺎﻫﺎ و ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎي ﺧﻮاب‬

‫ﻛﺘﺎبﺷﻨﺎﺳﻲ ﻛﺎﻣﻞ در اﻳﻦ آدرس ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ‪ www.austinspare.co.uk/bibliography.html :‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‬ ‫‪1‬‬

‫ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ ‪www.fulgur.co.uk‬‬