ဂ်မားတုိ႔Aဖုိး

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
ေAာက္တုိဘာ ၂၆၊ ၂၀၀၈
သူမ
႔ ွာ ဗမာနာမည္ ရိွေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္း Aားလံုးက ငယ္ငယ္တည္းက "ဂ်မား" ဆိုေသာ
Aိမ္နာမည္ကိုသာ ေခၚၾကေသာေၾကာင့္ ဗမာနာမည္ကို ဘယ္သူမွ မမွတ္မိေတာ့။ ဂ်မား၊ နီတြတ္ႏွင့္
ကံသိန္းတို႔သည္ ႏွစ္တန္းေလာက္ ကတည္းက လည္ပင္းဖက္၍ ေက်ာင္းေနခဲ့သူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။
ဂ်မားမိဘေတြရ႕ဲ Aသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း လုပ္ငန္းက ဘဲေမြးျမဴျခင္း။ သူတို႔မိသားစုက
Aစၥလမ္ဘာသာ ကိုးကြယ္၍ Aိႏိၵယႏြယ္ဖြား ေသြးေႏွာထားေသာ ရုပ္ေရ သြင္ျပင္ကို ပုိင္ဆုိင္ၾကသည္။
သူတို႔ရြာက လူAမ်ားစုသည္ မြတ္စလင္မ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုရြာသားတို႔သည္ ေရွးဗမာ ဘုရင္မ်ား
Aဆက္ဆက္ လက္ေAာက္တင
ြ ္ Aမႈထမ္းခဲ့ၾကေသာ ျမန္မာမြတ္စလင္ စစ္သည္ေတာ္ Aႏြယ္မ်ားမွ
ဆင္းဆက္လာ သူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။

ရြာသားAမ်ားစုသည္ ငါးဖမ္းျခင္း၊ ကုိင္းကၽြန္းလုပ္ျခင္းျဖင့္ Aသက္ေမြးၾကသည္။ သို႔ေသာ္

ဂ်မား၏ မိဘမ်ားႏွင့္ ရြာသား Aနည္းစုကေတာ့ ေတာင္သမန္Aင္းႀကီးကို Aေျချပဳ၍ ဘဲေမြးၾကသည္။
Aဲသည့္ Aခ်ိန္တံုးက နီတြတ္ မွတ္မိသေလာက္ ဂ်မား မိဘေတြမွာ ေမြးထားေသာ ဘဲမ်ားက
Aေကာင္ရွစ္ရာ တေထာင္ေလာက္ ရိွမည္။

မိုးတြင္းကုန္လို႔ ေတာင္သမန္Aင္းတြင္ ေရက်သည့္ Aခ်ိန္မ်ားမွစ၍ ဂ်မား Aေဖႏွင့္Aဖိုးတို႔

ေလွတစင္းစီျဖင့္ ဘဲ ေက်ာင္းေလ့ ရိွသည္။ ေရက်သြား၍ ကုန္းေပၚလာေသာ ေနရာမ်ားတြင္
ယာယီတဲမ်ားထိုး၍ Aေျချပဳကာ တေႏြလံုး၊ တေဆာင္းလံုး ဘဲေက်ာင္းျခင္း Aမႈကိုျပဳၾကသည္။
ဝါဆိုဝါေခါင္ ေရျပန္တက္သည့္ သံုးလကာလသို႔ ေရာက္မွ ရြာကို ျပန္နားၾကသည္။

ဂ်မားေျပာေျပာေနေသာ သူ႔Aဖိုး၏ စြန္းစားခန္းမ်ားကား နီတြတ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း

တAုပ္Aတြက္ ဘယ္Aခ်ိန္ နားေထာင္ နားေထာင္ မရိုးႏုိင္။ Aဲဒါ ဂ်ပန္ေခတ္တုန္းက ဇာတ္လမ္းမ်ား။
"ဂ်မား ေျပာစမ္းပါUီး။ မင္းAဖိုးက ဂ်ပန္စစ္သားေတြ ဘယ္လို ေဆာ္လိုက္တာလဲ" ဟု နီတြတ္က
Aစေထာင္ေလ့ရိွသည္။ ဂ်မားကလည္း သူ႔Aဖိုးစြန္႔စားခန္းကို ပြေ
ဲ တာင္းသူ ရိွတုိင္း ဘယ္ေတာ့မွ
မျငင္း။ "ဒီလိုက.ြ .. မူးလာတဲ့ ဂ်ပန္စစ္သား ေလးေယာက္က ေတာင္ၿမိဳ႕(Aမရပူရ) ေစ်းႀကီးနားမွာ
မိန္းကေလး တေယာက္ကို ဆြဲလားရမ္းလား လုပ္တာေတြ႔လို႔ ငါ့Aဖိုးက ေစ်းသည္ တေယာက္ဆီက
ဆုိင္းထမ္းကိုယူၿပီး တေယာက္ၿပီး တေယာက္ Aလဲ ခ်ထ့ဲလုိက္တာ၊ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ပန္စစ္တပ္က
လုိက္ဖမ္းလို႔ တျခားရြာေတြမွာ သြားပုန္းေနရေသးတယ္ ငါ့လ"ူ ။ ဂ်မား ကြယ္ရာက်မွ ကံသိန္းက
"ငါထင္တာေတာ့ ဂ်မားက ပိုေျပာတာ ေနမွာပါ။ သူ႔Aဖိုး ရိုက္ထည့္လုိက္တဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားက ရိွလွမွ
ႏွစ္ေယာက္ေပါ့။ ေလးေယာက္နဲ႔ တေယာက္ သတ္ရပုတ္ရတာ လြယ္တာ မွတ္လ"ို႔ ဟု Aထြန္႔တက္၏။
မည္သို႔ပင္ဆုိေစ နီတြတ္တို႔ တAုပ္လံုးကေတာ့ ဗိုလ္က်လာသည့္ လူမ်ဳိးျခား ဂ်ပန္ စစ္သားေတြကို
ေဆာ္ပေလာ္ တီးထဲ့လုိက္သည့္ ဂ်မားတို႔ Aဖိုးကို Aားရလွသည္။
 သည့္Aျပင္ ေနာက္ထပ္ စြန္႔စားခန္းေတြလည္း ရိွေသးသည္။ ဂ်ပန္ကို ျပန္၍ေတာ္လွန္သည့္
ကာလမ်ားတြင္ ဂ်မားတို႔ Aဖိုးသည္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး တပ္မေတာ္၏ ေဒသခံ
ေပ်ာက္က်ားရဲေဘာ္တUီးလည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ "ငါ့Aဖိုးက ေသနတ္ ပစ္တာ သိပ္ လက္ေျဖာင့္တယ္။
တခါေတာ့ ရြာနဲ႔မလွမ္းကမ္း ေတာတန္းနားမွာ ျဗဳန္းဆို ဂ်ပန္စစ္သားေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ပက္ပင္း
တိုးေရာ တဲ့။ Aဲဒါ ငါ့Aဖိုးက ခါးၾကားထဲမွာ ဖြက္ယူလာတဲ့ ေျခာက္လံုးပူးကို Aျမန္ထုတ္ၿပီး
သံုးခ်က္ဆက္တုိက္ ပစ္လုိက္တာ ေရွ႔ဆံုးက ဂ်ပန္စစ္သား သံုးေယာက္ ေခါက္ကနဲကို လဲတာတဲ့။ Aဲဒါ
ေနာက္က ဂ်ပန္စစ္သားေတြ ရုတ္တရက္ ေၾကာင္ေနတုန္း Aျမန္ေျပးၿပီး ေပ်ာက္က်ားရဲေဘာ္ေတြ
စခန္းခ်ေနတဲ့ေနရာကို သတင္း သြားပို႔တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္ေတြက ငါ့Aဖုိးနဲ႔Aတူ
Aဲသည့္ ဂ်ပန္စစ္သားေတြ ေနာက္ကို လုိက္တုိက္တာ ဂ်ပန္ေတြ တပ္လံုးျပဳတ္ပဲတ့ေ
ဲ မာင္"။
ကံသိန္းကား ထံုးစံAတုိင္းပင္။ စြန္႔စားခန္းကို ႀကိဳက္ေသာ္လည္း "ဂ်မား ဆိုတဲ့ေကာင္က နည္းနည္း
ေတာ့ ပိုလုိက္ရမွ" ဟု ကြယ္ရာတြင္ ေဝဖန္လုိက္ေသးသည္။

သည္လိုႏွင့္ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားဘဝ စာေမးပြA

ဲ ၿပီးတြင္ နီတြတ္တေယာက္
ေတာင္သမန္Aင္းေစာင္း တေနရာတြင္ Aေျခစိုက္ထားေသာ ဂ်မားတို႔ ဘဲၿခံကို
Aလည္လုိက္သြားသည္။ သီခ်င္းထဲကလို ဘဲAုပ္က တရာႏွစ္ရာ မက ဘဲပင္လယ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။
သူေတြ႔ဖူးခ်င္ေနေသာ ဂ်မားတို႔Aဖိုး လူစြန္႔စားႀကီးကို ေတြ႔ရသည္။ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္းႏွင့္
သန္သန္ မာမာႀကီးရိွတုန္း။ နီတြတ္က သူသိလိုသည္မ်ားကို AဖိုးႀကီးAား ေမးလုိက္မည္ဟု Aားခဲ
ထားသည္။ Aဖိုးႀကီးက သေဘာေကာင္းပံု ရေသာ္လည္း တခြန္းေမးမွ တခြန္းေျဖသည္။
သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ ခပ္ေAးေAး။ ၿပီးေတာ့ ေလွကေလး တစင္းႏွင့္ ဘဲေက်ာင္းထြက္
သြားသည္A
့ တြက္ နီတြတ္ေမးလိုသည္မ်ား ကုန္စင္ေAာင္ မေမးလုိက္ရ။ သည္ေတာ့ နီတြတ္က ဂ်ပန္
ေခတ္တုန္းက ကေလးသာသာ Aရြယ္သာ ရိွေသးေသာ ဂ်မား Aေဖကို သူသိလိုသည္မ်ား
ေလွ်ာက္ေမးေတာ့သည္။ ညေနAိမ္ျပန္ေတာ့ ဂ်မားတို႔မိသားစုက သူ႔ကို ဘဲUမ်ား လက္ေဆာင္
ေပးလုိက္ေသးသည္။ ဝါးႏွီးျဖင့္ ရက္ထားေသာ ျခင္းကေလးထဲတင
ြ ္ Aစိမ္းေရာင္ သမ္းေနေသာ
ဘဲUမ်ားက AစီAရီ။

သူတို႔တသုိက္လံုး ရွစ္တန္းေAာင္ၾကေသာ္လည္း ဂ်မားကား ေက်ာင္းထြက္သြားသည္။

သူAိမ္ရ႕ဲ Aဓိကလုပ္ငန္း ျဖစ္ေသာ ဘဲေက်ာင္းျခင္း၊ ဘဲUေကာက္ျခင္းမ်ား Aတြက္ မိသားစုAတြက္
ကူဖို႔ျဖစ္သည္။

တေန႔ေတာ့ နီတြတ္တေယာက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္ေနတံုး

ေဘးဝုိင္းက Aဖုိးႀကီးမ်ား ဂ်ပန္ေခတ္က Aေၾကာင္းမ်ား ေျပာေနသည္ကို ၾကားေနရသျဖင့္
စပ္စုေလ့ရိွေသာ သူ႔ဝသီAတုိင္း "Aဘတို႔ကို ေမးရUီးမယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္တုန္းက Uီးဗကို (ဂ်မား၏Aဖိုး)
ဆုိတာ ဂ်ပန္ကိုတုိက္တဲ့ ေနရာမွာ ေတာ္ေတာ္ လက္သံေျပာင္တယ္ ဆိုတာ ဟုတ္သလား"
ဟုေမးလုိက္သည္။ AဖိုးႀကီးAားလံုးက "ဟုတ္တယ္က"ြ ဟု တညီတညာတည္း ျပန္ေျဖၾကသည္။
ထိုAထဲမွ AဖုိးႀကီးတUီးက "မင္းတို႔ေက်ာင္းက ေဘာ္လံုးကန္ ေကာင္းတဲ့ ဟိုေကာင္ေလးဟာ
ဘယ္သူတဲ့ သူ႔နာမည္က" ဟု နီတြတ္ကို ေမးလုိက္၍ ဂ်မားပါ Aဘဟု ျပန္ေျဖလုိက္သည္။ "ေAး...
ဂ်မားက ကိုဗကိုရဲ့ ေျမးေလး မို႔လား။ ဂ်ပန္ ေခတ္တုန္းက ကိုဗကိုကို ဂ်ပန္ေတြက သိပ္ ဖမ္းခ်င္တာ။
Aေသရရ Aရွင္ရရပဲ။ သူက လစ္ရင္ လစ္သလို ဂ်ပန္ေတြကို ေဆာ္တာေဟ့။ ဂ်ပန္ေတြဆိုတာ
သူ႔ကိုမိေAာင္ မဖမ္းႏုိင္ဘူး။ ေသနတ္ပစ္ကလည္း ေကာင္းတယ္ေမာင္။ Aဲသည့္ ေခတ္တံုးက
လူေတြက သူ႔ကို "ေျခာက္လံုးပူးဗကိ"ု ဆိုၿပီး ေခၚၾကတယ္။ Aဲသလို သတိၱဗ်တိၱ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔
တာဝန္ ထမ္းခဲ့လို႔ ေမာ္ကြန္းဝင္ ဒုတိယဆင့္ေတာင္ ရထားတာ။"

Aခုမွ နီတြတ္ Aေတာ္ေလး ဘဝင္က်သြားသည္။ ဂ်မားတို႔Aဖုိးက သူတို႔ငယ္ငယ္ကတည္းက

ပံုျပင္လာ သူရေ
ဲ ကာင္းတေယာက္ေပကိုး။ ကံသိန္းကို ဘယ့္ႏွယ့္လဲ မင္းAခုယံုၿပီလား
ဆိုေသာသေဘာျဖင့္ ေမးေငါ့၍ Aသံတိတ္ ေမးလုိက္သည္။ လူႀကီးမ်ားက ဟုတ္သည္ဟု
ေထာက္ခံခ်က္ ေပးထားေသာေၾကာင့္ ကံသိန္းလည္း ခါတုိင္းလို Aထြန္႔မတက္သာ။

သည္လိုႏွင့္ နီတြတ္ တေယာက္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဂ်မားႏွင့္ ဟိုAရင္

ငယ္ငယ္တုန္းကလို မဆံုျဖစ္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ ျမင္းလွည္းAမိုးပက္လက္တစင္းျဖင့္ ေစ်းသို႔
ဘဲUပို႔ေလ့ရိွသည့္ ဂ်မားႏွင့္ တခါတရံ လမ္းတြင္ဆံုပါက နီးရာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တင
ြ ္ ႏွစ္ေယာက္သား
Aတူထုိင္ျဖစ္ေသးသည္။

"နီတြတ္ေရ ဂ်မားတေယာက္ မေတြ႔တာ Aေတာ္ၾကာၿပီ။ မင္းနဲ႔ေကာ ဆံုျဖစ္ေသးလား"

လဖက္ရည္ဆိုင္ထဲ ဝင္ဝင္ျခင္း ကံသိန္းက လွမ္းေမးလုိက္သည္။ စားပြဲတင
ြ ္ ဝင္ထုိင္လုိက္ရင္း"ေAးကြ
မင္းေျပာမွပ။ဲ ဒီေကာင့္ကို မေတြ႔တာ ေလးငါး ေျခာက္ လ ေလာက္ေတာင္ ရိွပလား မွတ္တယ္" ဟု
နီတြတ္က ျပန္ေျဖလုိက္သည္။ သည္လိုႏွင့္ ေရာက္တတ္ရာရာမ်ားကို ေျပာေနရင္း Aခ်ိန္လည္း
Aေတာ္ၾကာသြားၿပီမို႔ လူစုခြဲမလို႔ လုပ္ေနတုန္း ဂ်မားတေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထသ
ဲ ို႔
ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ဝင္ခ်လာသည္။ ဂ်မားႏွင့္မေတြ႔တာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း
လူစုမခြဲျဖစ္ေသးဘဲ ဂ်မားႏွင့္Aတူ ဆက္၍ထုိင္ရင္း ခါတုိင္းလုိ ေလကန္ဖို႔ တာစူလုိက္သည္။

ဂ်မားမ်က္ႏွာကား လန္းလန္းဆန္းဆန္း မရိွ။ တခုခုႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိတ္မေကာင္း

ျဖစ္ေနဟန္ရိွသည္။ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ျဖည္းျဖည္းမ၍ တက်ဳိက္ေသာက္လုိက္ၿပီးမွ ဂ်မားက ဤသို႔
ရင္ဖင
ြ ့္ေလသည္။ "တေလာကကြာ ငါ့Aဖိုး မ်က္လံုးခြဲဖို႔ ရန္ကုန္ကို ဆင္းၾကတယ္။ Aဖိုးက
Aဲသည့္Aခ်ိန္Aထိ မွတ္ပံုတင္ မရိွေသးေတာ့ ရန္ကုန္မသြားခင္ ၿမိဳ႔နယ္ လဝက ရံုးမွာ မွတ္ပံုတင္
သြားလုပ္ရတယ္။ မွတ္ပံုတင္ေတာ့ ခ်က္ျခင္းလုပ္လို႔မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ မွတ္ပံုတင္ လုပ္ထားဆဲ
ျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ႏုိင္ငံသား ျဖစ္ေၾကာင္း ေထာက္ခံစာေတာ့ ေရးေပးလုိက္တယ္။ Aဲဒါ ရန္ကုန္Aသြား
ရထားေပၚမွာကြာ ျပႆနာ AႀကီးAက်ယ္ တက္ခဲ့လို႔။ Aဖိုးလည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း
ျဖစ္သြားတာ AခုAထိပ။ဲ " နီတြတ္က "ဘယ္လို ျဖစ္တာတုန္း" ဟု ဂ်မားကို ေမးလုိက္သည္။

"ဒီလိုကြာ ေတာ္ေတာ္လည္း စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ မႏၱေလးက ရထားထြက္လုိ႔

ေက်ာက္ဆည္ဘူတာ ေရာက္ေတာ့ ရဲေတြ တက္လာၿပီး မွတ္ပံုတင္စစ္တယ္။ ငါက ရွစ္တန္းေျဖတုန္းက
မွတ္ပံုတင္ လုပ္ထားတာဆိုေတာ့ သူတို႔စစ္ေတာ့ ထုတ္ျပလုိက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့Aဖုိးက်ေတာ့
ဒီလိုေထာက္ခံစာနဲ႔ ခရီးသြားခြင့္ မရိွဖူးဆိုၿပီး လုပ္လာတယ္။ ေနာက္ ဗမာစကား ေကာင္းေကာင္း
ေျပာတတ္ကဲ့လား ဘာလားနဲ႔လည္း စစ္ေၾကာေသးတယ္။ မင္းတို႔လည္း သိသားပဲ ငါတို႔တရြာလံုး ဗမာ
စကားတမ်ဳိးပဲ ေျပာတာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးရာေတာင္ ေက်ာ္ပလားမွတ္တယ္။ ကုလားလိုလည္း ငါ့Aဖိုးလို
Aရြယ္မ်ဳိးေတြက Aစ ရြာမွာဘယ္သူမွ မတတ္ေတာ့တာ။ Aဲဒါကြာ ရဲေတြက ဆက္ဆံတာကလည္း
ရုိင္းခ်က္ကေတာ့။ မင္းတို႔ ကုလားေတြက လည္ကုိလည္တယ္ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံသား
မဟုတ္ဖူးမို႔လား မွန္မွန္ေျပာ၊ ဒီေထာက္ခံစာကေကာ စစ္ကဲ့လားဆိုၿပီး ညစ္က်ယ္က်ယ္ လုပ္
ေနတာေပါ့ကြာ။ ငါ့Aဖုိးက ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပပါတယ္။ ငါတို႔က ျမန္မာ မြတ္စလင္ေတြပါ။ Aခုမွ
ခိုးဝင္လာတဲ့သူေတြ မဟုတ္ပါဘူးေပါ့။ Aသိသာႀကီးပဲ သူငယ္ခ်င္းရာ မင္းတို႔ စU္းစားသာၾကည့္
ငါတို႔ေျပာတဲ့ ဗမာစကားက မင္းတို႔လိုပဲ Uစၥာ။ မေန႔တေန႔ကမွ ဒီတုိင္းျပည္ကို ခိုးဝင္လာတဲ့သူက
ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဗမာလို ပီေAာင္ ေျပာႏုိင္မလဲ။ ဗမာလို ေျပာတတ္ရင္ေတာင္ ေလသံက ကုလားေလ
ဝဲUီးမယ္။"

ဂ်မားက စကားကို ခဏျဖတ္လုိက္ရင္း ဒူးယားတလိပ္ ေကာက္၍မီးညိႇလုိက္သည္။ ၿပီးမွ

"Aဲေတာ့ ရဲေတြက ဘယ္လုိ ျပန္ေျပာသလဲဆိုေတာ့ ျမန္မာမြတ္စလင္ဆိုတာ ဒီတုိင္းျပည္မွာ မရိဘ
ွ ူးတဲ့။
ျမန္မာမွန္ရင္ ဗုဒၶဘာသာပဲ ရိွတယ္တဲ့။ ကုလားဟာ ကုလား ပဲ တဲ့။ ျမန္မာမြတ္စလင္ဆိုတာ မင္းတို႔
ေစာက္ကုလားေတြ လူလည္လုပ္ၿပီး ထြင္ထားတာ ဆိုၿပီးကြာ မေAႏွမနဲ႔တုိင္းၿပီး ဆဲ ေသးတယ္။
ဒီတုိင္းျပည္မွာေနရင္ ေကာင္းေကာင္းေနၾက ဘာညာဆိုၿပီးလည္း သေဟာက္ သဟမ္း လုပ္ေသးတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါ့ကုိ တြေ
ဲ ထာင့္ေခၚၿပီး ပုိက္ဆံေတာင္းတယ္။ ေထာင့္ငါးရာေတာင္ ေပးလုိက္ရတယ္
သူငယ္ခ်င္းေရ။ Aဲဒါပဲေဟ့ ဇာတ္လမ္းကေတာ့"။ ထိုAခ်ိန္က ေရႊတက်ပ္သားမွ သံုးေထာင္သာ
ရိွေသာေခတ္။ ေရႊငါးမူးသားဖိုး ရဲေတြက ဓါးျပတုိက္ သြားျခင္းပင္။

နီတြတ္ေကာ ကံသိန္းပါ ဂ်မားတို႔ ေျမးAဖိုးႏွင့္ထပ္တူ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာျဖစ္ရသည္။

ကာယကံရွင္မ်ားကေတာ့ ပို၍ စိတ္ႏွလံုးညိႇဳးခ်ဳံးေပလိမ့္မည္။ ျမန္မာျပည္ဟာ ဘာသာေရး လူမ်ဳိးေရး
မခြဲျခားတဲ့ တုိင္းျပည္ဆိုတာ တကယ္တမ္းေတာ့ မဟုတ္။ Aထူးသျဖင့္ Aာဏာပုိင္မ်ားတြင္
ခြဲျခားေရးစိတ္ ပိုရိွသည္။ ေတာင္ေပၚ ေျမျပန္႔ လူမ်ဳိးေရးလည္း ခြဲျခားသည္။ မြတ္စလင္၊ ဟိႏၵဴ၊
ခရစ္ယာန္ေတြက ျမန္မာႏုိင္ငံAေပၚ သစၥာမရိွသလိုလို၊ ရာႏႈန္းျပည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား
မဟုတ္သလိုလိုလည္း လုပ္တတ္ေသးသည္။

ဂ်ပန္ကိုေတာ္လွန္ခဲ့တဲ့ ေပ်ာက္က်ားရဲေဘာ္ႀကီး၊ ေသနတ္ပစ္ေကာင္း၍ ေျခာက္လံုးပူးဗကိုဟု

သူတို႔နယ္တင
ြ ္ နာမည္တင
ြ ္ခဲ့သူႀကီး၊ နီတြတ္တို႔ ကံသိန္းတို႔ Aားက်ခဲ့ေသာ ေမာ္ကြန္းဝင္ဒုတိယဆင့္
သူရေ
ဲ ကာင္းႀကီးကား ရုပ္ေရ လကၡဏာ ကုလားျဖစ္ရေသာေၾကာင့္၊ ကိုးကြယ္သည့္ ဘာသာက
မြတ္စလင္ ျဖစ္ရေသာေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား စစ္စစ္ မဟုတ္ဟု ခြဲျခားခံရသည္။ ဖိႏိွပ္ခံရသည္။
ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီ၍ ေခတ္Aဆက္ဆက္ Aုပ္ခ်ဳပ္သူAဆက္ဆက္ တုိင္းျပည္တာဝန္မ်ားကို
ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရေသာ္လည္း သူတို႔ကား AသိAမွတ္ ျပဳမခံရ။
 "Aဲေတာ့ Aဖိုးက ေနာက္ဆိုရင္ ဘာကိစၥပရ
ဲ ိွရိွ ခရီးမသြားေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုတယ္က။ြ ၿပီးေတာ့
ကိုယ့္ကိုလူေတြ ေကာင္းေကာင္း သိတဲ့ Aရပ္မွာပဲေနရင္း ေသမယ္လို႔လည္း ေျပာတယ္" ဟု ဂ်မားက
သူ႔စကားကို Aဆံုးသတ္လုိက္ေတာ့သည္။

သည္ေျမသည္ေရမွာ Aတူမီွတင္း ေနထုိင္ၾကသည့္ လူAခ်င္းခ်င္း လူမ်ဳိးေရး၊

ဘာသာေရးAရ မခြဲျခားသည့္ သူတို႔လို လူမ်ဳိးေတြလည္း ရိွေသးေၾကာင္း ဂ်မားAဖိုးကို ေျပာျပလိုသည့္
ဆႏၵက နီတြတ္ရင္ထဲမွာ တဖြားဖြား။ သို႔ေသာ္ သူ၏ သူရေ
ဲ ကာင္းႀကီးကား ႏွလံုးသားတြင္
ဒဏ္ရာရသြားခဲ့ေျခၿပီ။ ။