ပငစ

္ ငေ
္ ရာဂါ

ကၽြန္ေတာ့္ေဆးခန္းက ရန္ကုန္ျမန္မာရပ္ကြက္ တစ္ခုမွာပါ။ ေဆးရံုက ဂ်ဴတီအားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဆးခန္းထိုင္ရင္

ေကာင္းမွာပဲဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ေဆးခန္းေလးတစ္ခန္း ဖြင့္ထားတယ္။ အစတုန္းကေတာ့ ကုိယ္ပိုင္ေဆးခန္းရယ္လို႕

မဖြင့္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ သူမ်ားေတြ ဖြင့္ထားတဲ့ ေဆးခန္းမွာ အခ်ိန္ပိုင္းနဲ႕ထိုင္တာ။ ေဆးခန္းပိုင္ရွင္က

ေကာ္မရွင္ေပါ့။ ဒါေတာ့ အားလံုးသိၾကပါတယ္ေလ။

ကၽြန္ေတာ္ အထူးမေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဆရာ၀န္တိုင္းလိုလို ဒီလိုပဲ လုပ္ေနၾကရတာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္

ခက္တာက သူမ်ားေဆးခန္းထိုင္ရတာက မ်က္ႏွာငယ္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကုိယ္က အထူးကု မဟုတ္ဘူး။

ရိုးရိုးဂ်ီပီ။ ဒီေတာ့ ေဆးခန္းပိုင္ရွင္ေတြက အထူးကုဆရာ၀န္ေတြကို ပိုလိုခ်င္ၾကတယ္။ ေဆးခန္းေရွ႕မွာ

ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ရင္လည္း ေဒါက္တာဘယ္သူ ၊ ဘာအထူးကု ၊ ဘာအထူးကုဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္မ်ိဳးကို

တပ္ခ်င္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို သာမန္ဂ်ီပီက အျမီးတုိေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္တပ္ရတာ သိပ္ျပီးမလွဘူးေပါ့။

သိပ္ျပီးဂုဏ္မရွိဘူးေပါ့။ ရပါတယ္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။

ဒီေတာ့ သူတို႕ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးေတြ ၾကားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္းဘုတ္ေသးေသးကေလး ညွပ္ေနေတာ့တာေပါ့။

ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေကာင္းတာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဆးခန္းဖြင့္ထားတဲ့ ရပ္ကြက္ကေလးနားမွာ ဆင္းရဲသား

ရပ္ကြက္ကေလးတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီက လူနာေတြက ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုပဲ စုျပံဳ၀င္လာၾကတာပဲ။ သူတုိ႕က

အထူးကုေတြ ဘာေတြကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ၾကဘူးေလ။ ျပီးေတာ့ ေငြေၾကးလည္း

မတတ္ႏိုင္ၾကဘူး မဟုတ္လား။

ဒီေတာ့ သူတို႕ဆီ မသြားၾကဘူးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုပဲ လာၾကတာေပါ့။ လာသမွ်လည္း

ေပ်ာက္ကင္းသြားၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေဆးစြမ္းတယ္ဆိုျပီး သူတုိ႕အထဲမွာ နာမည္ၾကီးေနတာေပါ့။

ေဆးမစြမ္းစရာလည္း မရွိဘူးေလ။ သူတုိ႕ျဖစ္တဲ့ ေရာဂါက အပရိကေရာဂါကေလးေတြ။

ေခါင္းကိုက္တာတို႕ ၊ ဖ်ားတာတို႕ ၊ ႏွာေစးေခ်ာင္းဆိုးျဖစ္တာတို႕ ၊ ဗိုက္နာတာတို႕ ၊ ခိုက္မိတာတို႕ ၊

ေခါင္းမူးတာတို႕ ၊ အားနည္းလို႕ တစ္ခုခုျဖစ္တာတို႕ဆိုေတာ့ အားလိုရင္ အားနည္းရင္ အားေပးထိုးေပးလိုက္ ၊

ဖ်ားရင္ ပင္နီစလင္တို႕လို အနာဂ်က္ဆင္တို႕လို ထိုးေပးလိုက္ ၊ ခိုက္မိတာတို႕ဆုိရင္လည္း အနာကိုေဆးေၾကာျပီး

ပတ္တီးစည္းေပးလိုက္ ၊ နည္းနည္းဒဏ္ရာၾကီးရင္ ေအတီတီတို႕ ဘာတို႕ထိုးေပးလုိက္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္

ကုသမွ် ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ ေပ်ာက္ေနတာေပါ့။

နည္းနည္းၾကီးမယ္ထင္တဲ့ ေရာဂါမ်ိဳးက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မကုဘူး။ ေဆးရံုကို လမ္းညႊန္လိုက္တယ္။

အထူးကုေတြလည္း တကယ္ျဖစ္လာရင္ ဘာတတ္ႏိုင္တာမွတ္လို႕။ အရပ္ထဲက ေဆးခန္းမွာ ကုၾကတာမွ

မဟုတ္ဘ။ဲ ေဆး၇ံုကိုပို႕ရတာ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေဆးခန္းတစ္၀ိုက္မွာ အထူးကုန႕ဲ ရိုးရိုးဂ်ီပီဟာ

ဘာမွမထူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာင္ ပိုျပီးကုရေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက အေမြကေလးရလို႕ အဲဒီနားမွာပဲ ကုိယ္ပိုင္ေဆးခန္းကေလး တစ္ခန္းဖြင့္တယ္။

ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ေဆးခန္းကလည္း အထူးကုေတြ တျခားေျပာင္းတာနဲ႕ ၊ သူတို႕ အိမ္ရွင္ အိမ္ငွား

ျပႆနာျဖစ္တာနဲ႕ ပိတ္လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေဆးခန္းဖြင့္တာ အေတာ္ျဖစ္သာြ းတာေပါ့။ အေတာ္ပ။ဲ

ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္ပိုင္ေဆးခန္းကေလးဖြင့္လိုက္ေတာ့ အရင္တုန္းက လူနာေဟာင္းေတြလည္း

ကၽြန္ေတာ့္ေဆးခန္းကိုပဲ ေရာက္လာၾကတယ္။ ေနာက္မွာ ကၽြနေ
္ တာ္ကလည္း ေဆးခန္းပိုင္ရွင္တုိ႕ ထံုးစံအတိုင္း

အထူးကုေတြ ဘာေတြငွားထားတယ္။ မဆိုးပါဘူး။

ကုိယ္တိုင္လည္း ေဆးခန္းကေလးေရွ႕မွာ ေဆးအေရာင္းဆိုင္လည္း ဖြင့္ထားတယ္။ ေဆးခန္းက ဖြင့္တဲ့

ေဆးဆိုင္ဆိုေတာ့ အတုတို႕ ဘာတို႕ျဖစ္မွာ မစိုးရိမ္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ အိမ္သံုးေဆးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ေဆးခန္းမွာပဲ

လာ၀ယ္ၾကတာမ်ားတယ္။

ေဆးဆိုင္ကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ေရာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခန္းကေလးတစ္ခန္းဖြင့္ျပီး

အေထြေထြေရာဂါကုတယ္။ သူမ်ား ေဆးခန္းထိုင္တုန္းကလိုပါပဲ။ အဲဒီရပ္ကြက္က လူနာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား

ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ေပါက္လာၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ခ်ိန္က မနက္ ၇ နာရီကေနျပီး ၉ နာရီ။ ညေနပိုင္းဆိုရင္ ညေန ၄နာရီကေန ၈နာရီ။

တစ္ညေနမွာ ကၽြန္ေတာ္ေဆးခန္းကို ေရာက္သြားျပီး အကၤ် ီလံုခ်ည္လဲ ၊ ဆရာ၀န္၀တ္ရံုကို၀တ္ျပီးကာစ

ရွိေသးတယ္။ လူနာတစ္ေယာက္ ေပါက္လာတယ္။

ဒီေန႕ညအဖို႕ ပထမဦးဆံုးေရာက္လာတဲ့ လူနာပဲ။ လူနာက အမ်ိဳးသမီး ၊ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္

ေလးဆယ္တင
ြ ္းေလာက္မွာပဲ ရွိဦးမယ္ထင္တယ္။ အသားျဖဴျဖဴ ခပ္၀၀ရယ္ ၊ သိပ္အ၀ၾကီးေတာ့

မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္လို႕ ေျပာရမွာေပါ့။ အရပ္ကလည္း မနိမ့္မျမင့္ ၊ မ်က္လံုးမ်က္ခံုးေကာင္းေကာင္းနဲ႕။

အဲ .. ႏွာေယာင္ကေတာ့ နည္းနည္းျပားတယ္လို႕ ေခၚရမယ္ထင္တယ္။ ႏွာတံေပၚတယ္လုိ႕ မေျပာႏိုင္ဘူး။

သူ႕လက္ထဲမွာ ဆြဲျခင္းကေလးတစ္ခု ဆြဲလာတယ္။ ေခါက္ထီးကေလးတစ္လက္လည္း ပါလာတယ္။

ျပီးေတာ့ လက္သုတ္ပ၀ါနဲ႕ ပတ္ထားတဲ့ ထမင္းဘူးရယ္။ ဓာတ္ဗူးေသးေသးသေလး တစ္လံုးရယ္ေပါ့။ ေကာ္ဖီတို႕

ဘာတို႕ ထည့္မွာေပါ့။ ဒါကိုၾကည့္ျပီး အမ်ိဳးသမီးဟာ စနစ္တက် ေခၽြေခၽြတာတာ ၊ စည္းကမ္းရွိရွိန႕ဲ

ေနတတ္စားတတ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္လို႕ ကၽြန္ေတာ္တြက္လိုက္တယ္။ အ၀တ္အစားကလည္း

သန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္႕ပါပဲ။ ဆံပင္ကို ေနာက္တြဲကေလးရိုးရိုးထံုးထားျပီး အကၤ် ီလက္ရွည္အျဖဴနဲ႕

အေကာင္းစားပါတိတ္တစ္ထည္ကို ၀တ္ထားတယ္။ သူ႕ကိုၾကည့္ရတာ လူနာတစ္ေယာက္န႕ဲ မတူဘူး။

ပကတိက်န္းမာေနတဲ့ ရုပ္မ်ိဳးပဲ။ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ရဲလို႕။ အသားအေရကလည္း ၾကည္လုိ႕။

`ဆို ဘာျဖစ္တာလဲ´

ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ၀န္ေတြ ေဆးခန္း၀မွာ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိတဲ့ စကားနဲ႕ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။

`ဘာမွေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး ဆရာ။ အင္ေဗလစ္ပင္စင္ တင္ခ်င္လုိ႕ ဆရာ့ဆီက ေထာက္ခံခ်က္ကေလး

လာေတာင္းတာပါ´

ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ခံုးကို ပင့္လိုက္မိတယ္။ သူ႕အရြယ္က အရြယ္ေကာင္းတုန္း။ အလြန္ဆံုးရွိမွ အသက္ ၄၀ေပါ့။

ဒီအရြယ္မွာ ဘာျဖစ္လို႕ ေဆးပင္စင္ယူခ်င္ရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုလာျပီး ေဆးပင္စင္အတြက္

ေဆးလက္မွတ္လာေတာင္းတဲ့ သူေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က တကယ္အသက္ၾကီးလာလို႕ က်န္တဲ့

တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ကေလးကို ပင္စင္န႕ဲ သြားခ်င္တယ္။

တခ်ိုဳ႕က အသက္ငယ္ေပမယ့္ တကယ့္ကိုေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္လို႕ ပင္စင္ယူခ်င္တာ။ ဥပမာ

တခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသမီးေတြဆိုရင္ အသက္သိပ္မၾကီးေသာ္လည္း မီးယပ္စတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေရာဂါတုိ႕ ၊ သားအိမ္တို႕ ၊

ရင္သားကင္ဆာတို႕ဘာတို႕ ျဖစ္လို႕ ေကာင္းေကာင္းမက်န္းမာေတာ့တာနဲ႕ပဲ ပင္စင္ယူခ်င္ၾကတာ။

တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ၀န္ထမ္းအလုပ္ထက္ပိုျပီး ၀င္ေငြေကာင္းတဲ့ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ငန္းတို႕ ဘာတို႕ကို

လုပ္ခ်င္လို႕ ေဆးပင္စင္ေလွ်ာက္ၾကတာ။ နည္းနည္းပါးပါးလည္း ေရာဂါေလး ဘာေလးေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ။

ေရာဂါမရွိဘဲန႕ဲ ဆရာ၀န္က ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ျပီး ေဆးေထာက္ခံခ်က္ေပးႏိုင္ပါ့မလဲ။

အဲ လူတစ္ေယာက္မွာ ေရာဂါရွာရတာလည္း သိပ္မခက္လွပါဘူး။ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့

ရွိတတ္ၾကတာပဲေလ။ ေရာဂါၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မဟုတ္ေတာင္မွ အေသးအဖြေ

ဲ ရာဂါကေလးေတြေတာ့

ေရွာင္လို႕မလြတ္ပါဘူး။ ေရာဂါကိုကုေနတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြကို စစ္ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာင္ ေသြးတိုးရွိတဲ့လူန႕ဲ ၊

ႏွလံုးေရာဂါရွိတဲ့လူန႕ဲ ၊ ဆီးခ်ိဳေရာဂါရွိတဲ့လူန႕ဲ အနည္းဆံုး ဘာေရာဂါမွ မရွိဘူးဆုိရင္ေတာင္

ေသြးတိုးကေလးဘာေလးေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ရွိတတ္ၾကတာပဲ။ ဒီေတာ့ ေဆးပင္စင္လိုခ်င္သူ တစ္ေယာက္ကို

ေရာဂါရွာရတာ သိပ္မခက္လွပါဘူး။

ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း အလြယ္တကူပဲ ရွာေပးလိုက္။ ေရာဂါရွာေပးလိုက္ျပီး

ေဆးလက္မွတ္ေရးေပးလိုက္တာခ်ည္းပဲ။ ေဆးလက္မွတ္ေရးမေပးတဲ့ သူဆိုလို႕ ေတာ္ေတာ္ေလးကို

နည္းပါတယ္။

ဆရာ၀န္လုပ္ေနျပီး ေရာဂါမရွိဘဲန႕ဲ ေဆးလက္မွတ္ေရးေပးရမယ္ဆိုေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ္ခြက်သားပဲ။ ဒီေတာ့

ေရာဂါကို မေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ ရွာရတာေပါ့။

ခုလည္း ေဆးလက္မွတ္လာေတာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္န႕ဲ ေတြ႕ေနျပန္ျပီ။

`အင္ေဗလစ္ေဆးလက္မွတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ဒီအတိုင္းဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ေကာက္ေရးေပးႏိုင္ပါ့မလဲ အစ္မၾကီး။

အစ္မၾကီးမွာ ေရာဂါတကယ္ရွိမွ ေရးေပးလို႕ျဖစ္မွာေပါ့။ အစ္မၾကီးကိုယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မစမ္းသပ္ရေသးတာ။

ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ျပီး ေဆးလက္မွတ္ေရးေပးရမွာလဲ´

`ဟုတ္ပါတယ္ဆရာ။ ဒါေၾကာင့္မို႕ ဆရာ့ဆီမွာ စမ္းသပ္ျပီးမွ ကၽြန္မက ေဆးလက္မွတ္ေတာင္းမွာေပါ့။

ဆရာ့ဆီမွာ စမ္းသပ္ၾကည့္ခ်င္လို႕ပါ´

ဒါကေတာ့ သူေျပာတာမွန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ သူ႕က်န္းမာေရးနဲ႕ ပတ္သတ္လို႕ စမ္းသပ္ၾကည့္မယ္တဲ့။

ဒါကေတာ့ စမ္းသပ္ၾကည့္ရမွာေပါ့။ စမ္းသပ္ၾကည့္ျပီးလို႕ ေရာဂါေတြ႕ရင္လည္း ေတြ႕သလို ေရးေပးရမွာေပါ့။

မေတြ႕ရင္လည္း မေတြ႕သလို ေရးေပးရမွာေပါ့။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္တို႕အလုပ္။

ကၽြန္ေတာ္က ထံုးစံအတိုင္း သူ႕အသက္တုိ႕ ၊ အမည္တို႕ကို ေမးရတယ္။

`ကၽြန္မနာမည္က ေအးေအးျမင့္ပါ။ (…..)ေက်ာင္းမွာ ပီေအတီပါ။ အသက္ကေတာ့ ၄၂ႏွစ္ရွိပါျပီ´

ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ေနရပ္လိပ္စာတို႕ ဘာတို႕ကိုေရးျပီး လူနာစမ္းသပ္တဲ့ ကုတင္ေပၚကို တက္ခိုင္းလိုက္တယ္။

`ဆရာ ကၽြန္မက ေဆးလက္မွတ္လိုခ်င္တာပါ။ လူက ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ပကတိေနေကာင္းပါတယ္´

သူမက ခုတင္ေပၚကို မတက္ေသးဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားနာတဲ့ေလသံန႕ဲ မရဲတရဲေျပာတယ္။

`ဟုတ္ျပီေလ။ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစ္မၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္စစ္ေဆးေတာ့ ၾကည့္ဦးမွာေပါ့။

ေဆးလက္မွတ္ေပးတယ္ဆိုတာ ေကာက္ေရးေပးလိုက္ရံုန႕ဲ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့

စစ္ေဆးၾကည့္ရဦးမွာေပါ့´

သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုပိုျပီး အားနာတဲ့ဟန္န႕ဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္ျပီး

`စစ္စရာ မလိုပါဘူး ဆရာရယ္။ ကၽြန္မ အမ်ိုဳးသားက က်န္းမာေရးမွဴးပါ။ နယ္မွာ တာ၀န္က်ေနပါတယ္။ သူ႕ခြင့္န႕ဲ

လာတုန္းကလဲ ဆရာ၀န္ၾကီးေတြကို လိုက္ျပျပီး ေဆးေတြဘာေတြ စစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အဆုပ္ကလည္း ေကာင္း ၊

ႏွလံုးကလည္းေကာင္း ၊ ဆီးတို႕၀မ္းတို႕လည္း အားလံုးေကာင္းပါတယ္။ ဘာေရာဂါမွ မရွိပါဘူး။ ခုေတာ့

ပင္စင္ကေလး ေလွ်ာက္ခ်င္တာနဲ႕ ကၽြန္မတို႕ ရပ္ကြက္ထဲမွာရွိတဲ့ ဆရာ့ဆီလာျပီး ေဆးလက္မွတ္

ေထာက္ခံစာေတာင္းတာပါ´

`ဒီမွာ အစ္မၾကီး ၊ အစ္မၾကီးကုိယ္တိုင္က ေနထိုင္ေကာင္းတယ္လို႕လဲ ေျပာတယ္။ ေဆးစစ္ခံစရာ မလိုဘူးလို႕လဲ

ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ျပီး ေဆးလက္မွတ္ေထာက္ခံစာ ေရးေပးလို႕ ျဖစ္ပါ့မလဲ။

အစ္မၾကီးပဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး´

`ဒါကေတာ့ ဆရာရယ္။ ဆရာ၀န္ေတြ ဒီလိုပဲ ေထာက္ခံစာေရးေပးေနၾကပါ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မကလဲ

ဆရာအပန္းမၾကီးဘူးထင္လို႕ လာမိတာပါ´
သူ႕အသံက ေတာင္းပန္လွ်ိဳးသံပါေနတယ္။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သားပဲ။ ေဆးလက္မွတ္က ဒီလိုပဲ

ေကာက္ေရးေပးလိုက္ၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီလိုမလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူးေလ။

နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ စမ္းသပ္ၾကည့္လိုက္ခ်င္ေသးတယ္။ ေရာဂါကေလး ဘာေလးေတာ့

ရွာေပးလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါမွ ကုိယ့္အသက္ေမြးမႈကို ကိုယ္ရိုေသရာ ေရာက္မွာေပါ့။ ပိုက္ဆံရတိုင္း

ေရးေပးေနလို႕ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ။ အနည္းဆံုးကုိယ့္လိပ္ျပာေတာ့ ကုိယ္ျပန္ရွက္ရမွာေပါ့´

`ဟုတ္ပါတယ္။ အစ္မၾကီးေျပာသလိုပဲ ဒီလိုပဲ ေဆးလက္မွတ္ေရးေပးေနၾကတာပါပဲ။ အစ္မၾကီးလဲ

ဆရာ၀န္ရ႕ဲ ဇနီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီလိုမလုပ္ခ်င္ဘူး အစ္မၾကီး။ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ စမ္းသပ္ၾကည့္ျပီးမွ

ကၽြန္ေတာ္ေထာက္ခံခ်က္ ေရးေပးႏိုင္မယ္။ ဒီေတာ့ ဒါကို ခက္ခဲတယ္ထင္ရင္ အစ္မၾကီး လြယ္တဲ့ဆီကိုပဲ

သြားပါေတာ့´

ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းစိတ္တိုလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕ကုိ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာလိုက္တယ္။

`ဟုတ္ပါတယ္ဆရာရယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ ဆရာထံုးစံအတိုင္း လုပ္ေပးပါ။ ကၽြန္မကေတာ့ ေဆးလက္မွတ္ရရင္

ေတာ္ပါျပီ။ လူၾကီးေတြကိုလဲ တက္ေျပာျပီးလို႕ ေဆးလက္မွတ္သာရေအာင္ယူခဲ့ လုပ္ေပးမယ္လို႕ ေျပာလိုက္လို႕

လာတာပါ။ ကၽြန္မနည္းနည္းေလာၾကီးသြားျပီထင္ပါတယ္။ ခြင့္လႊတ္ပါ´

သူ႕အေျပာအဆို ဆက္ဆံျပဳမူပံုက မြန္ရည္ယဥ္ေက်းပါတယ္။ ဒါနဲ႕ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕ကို လူနာစမ္းသပ္တဲ့

ကုတင္ကေလးေပၚ တက္ခိုင္းျပီး စမ္းသပ္ၾကည့္တယ္။ ေဆးခန္းမွာ စမ္းသပ္ၾကည့္သေလာက္ေတာ့

အားလံုးေကာင္းတယ္။ ႏွလံုးလည္းေကာင္းတယ္။ အဆုပ္လည္း ေကာင္းတယ္။ ေသြးခ်ိန္လည္း ေကာင္းတယ္။

အနီးမီးယားတို႕ ဘာတုိ႕လည္း မရွိဘူး။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘက္က ကုန္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္မို႕ ေထာက္ခံစာတစ္ခု

ေရးေပးလိုက္ျပီး သမ၀ါယမေဆးခန္းတစ္ခုကို အသြားခိုင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဓာတ္မွန္ရိုက္မယ္ ၊ အီးစီဂ်ီယူမယ္

၊ ဆီးစစ္မယ္ ၊ ၀မ္းစစ္မယ္ေပါ့။
`ကၽြန္ေတာ္စမ္းသပ္ရသေလာက္ေတာ့ ဘာေရာဂါမွ မရွိဘူး။ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ပ။ဲ ဘာျဖစ္လို႕

ေဆးပင္စင္ယခ
ူ ်င္တာလဲ။ အသက္ငယ္ငယ္ပရ
ဲ ွိေသးတာ။ အမ်ားၾကီးအလုပ္လုပ္ႏုိင္ေသးတာပဲ´

အမ်ိဳးသမီးက အသက္ငယ္ငယ္ပဲ ရွိေသးတယ္ဆိုတဲ့စကားကို ေတာ္ေတာ္ေက်နပ္သြားပံုရတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕

ထင္ရ႕ဲ သူ႕မ်က္ႏွာဟာ ၀င္းထိန္ၾကည္လင္သြားတယ္။

`လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ လုပ္ႏုိင္ပါေသးတယ္ ဆရာ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မအမ်ိဳးသားက

နယ္ေတြကိုပဲ ေလွ်ာက္ေျပာင္းေနရျပီး ကၽြန္မနဲ႕ကေလးေတြက ရန္ကုန္မွာလိုလုိပဲ ေနခဲ့ရေတာ့ မိသားစု

အတူတူေနရတယ္လို႕ကို မရွိဘူး။ အျမဲတမ္းလိုလို မယ္တစ္ရြာ ေမာင္တစ္ျမိဳ႕ ျဖစ္ေနၾကတာ။ ပိုဆိုးတာက

ႏွစ္အိမ္ေထာင္ခေ
ြဲ နရေတာ့ စရိတ္ကသိပ္ၾကီးျပီး ရတဲ့၀င္ေငြန႕ဲ မမွ်ေအာင္ျဖစ္ေနတယ္။ သူရတဲ့ လခကလဲ

ကၽြန္မတို႕ဆီကို ေရာက္တယ္မရွိပါဘူး။ သူ႕စရိတ္န႕ဲ သူ႕ဘာသာ ကုန္ေနတာပါပဲ။ ဟိုမွုဆိုေတာ့ အိမ္လခ ၊

ထမင္းစရိတ္ ၊ လက္ဖက္ရည္ဖိုး ၊ အေသးသံုးစသည္ျဖင့္ေတြ ထည့္လိုက္ေတာ့ ရတဲ့လခကေလး

ဘာက်န္ေတာ့မွာလဲ။ ရန္ကုန္က်ေတာ့ ကၽြန္မက ကေလးသံုးေယာက္ ေက်ာင္းစရိတ္န႕ဲ ကၽြန္မေက်ာင္းတက္တဲ့

စရိတ္စကနဲ႕ ၊ အိမ္လခနဲ႕ စားစရိတ္န႕ဲ ဆိုေတာ့ ေလာက္တယ္လုိ႕ကို မရွိဘူး။ အျမဲတမ္းလိုလို မိဘဆီက

လက္ျဖန္႕ေတာင္းေနရတယ္။ ၾကာေတာ့လဲ မိဘကို အားနာလာတယ္။ ကုိယ့္အိမ္ေထာင္န႕ဲ ကိုယ္ေနျပီးမွ

မိဘဆီကို လက္ျဖန္႕ခံေတာင္းေနရေတာ့ ဘယ္ေကာင္းေတာ့မလဲ။ ဒီျပင္ ေမြးခ်င္းေတြကလဲ

နည္းနည္းေျပာခ်င္ဆိုခ်င္ ျဖစ္လာတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္အိမ္ေထာင္ခေ

ြဲ နတာကို

တစ္အိမ္တည္းျဖစ္ေအာင္ ေပါင္းေနမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႕ ကၽြန္မတို႕ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ ပထမေတာ့

သူရန္ကုန္ေျပာင္းရေအာင္ ၾကိဳးစားပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မလြယ္လွပါဘူး။ သူ ရန္ကုန္ေျပာင္းဖို႕

ၾကိဳးစားတာကိုက ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိပါျပီ။ ခုေတာ့ ကၽြန္မတို႕လည္း မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ လခနည္းတဲ့

ကၽြန္မကပဲ အလုပ္ပင္စင္ယူျပီး သူ႕ေနာက္လိုက္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႕ ေဆးပင္စင္ကို ေလွ်ာက္တာပါ´

ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ကုိယ္ခ်င္းစာနာပါတယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ အိမ္ေထာင္က်ျပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေမာင္တစ္ရြာ

မယ္တစ္ျမိဳ႕ ေနရတယ္ဆိုေတာ့ လြမ္းေရးေပါ့။ လြမ္းေရးခက္တာေပါ့။ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ အိမ္ေထာင္သက္

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အတြင္းမွာ တစ္ႏွစ္သာသာေလာက္ပဲ အတူေနလိုက္ရတယ္ဆိုေတာ့

အိမ္ေထာင္ေရးသုခဆိုတာ ဘယ္မွာရွိႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ ထားဦး။ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္ အသက္ေလးဆယ္

တစ္၀ိုက္ေရာက္မွ လြမ္းေရးခက္တယ္ဆိုရင္ လူေျပာစရာျဖစ္မယ္။ ဒီေတာ့ လြမ္းေရးခက္တာေတြ

ဘာေတြမရွိဘူးထားဦး။ ၀မ္းေရးခက္တာေပါ့။ ႏွစ္အိမ္ေထာင္ခေ

ြဲ နရေတာ့ စရိတ္စက ပိုကုန္တယ္။

ဟုတ္တယ္ေလ။ လြမ္းေရးက ကိစၥမရွိဘူး။ ၀မ္းေရးကပိုျပီးခက္တယ္။ ဥမၼာဒႏၵီပ်ိဳ႕လား ၊ ဘာလား မသိဘူးဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ၀န္ဆိုေတာ့ စာေပေတြ ဘာေတြကိုေတာ့ သိပ္မသိဘူး။ ေက်ာင္းတုန္းက သင္ခဲ့ဖူးတာကိုပဲ

မွတ္မိေတာ့တယ္။ အဲ. .. အဲဒီပ်ိဳ႕ထဲမွာေတာ့ ကုိယ့္ခ်စ္သူန႕ဲ အတူမေပါင္းသင္းရဘဲ လႊမ္းတပူေဆြး ၊

သူႏွင့္ေ၀းေသာ္ ၊ ျပည္ထေ
ဲ ရးႏွင့္ ၀မ္းေရးတို႕ထက္ လြမ္းေရးခက္စြ ဆိုတာလား ဘာလား ၾကားဖူး မွတ္ဖူးတာပဲ။

ခု သူတို႕အရြယ္က လြမ္းေရးခက္ေနခ်ိန္ မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္အိမ္ေထာင္တျခားစီေနရေတာ့ လြမ္းေရးထက္

၀မ္းေရးဟာ ခက္ေနတယ္ ထင္တယ္။ ဒါေတာ့ ကၽြန္တော္လည္း သေဘာတူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တိုင္

ဆရာ၀န္ေပါက္စဘ၀တုန္းက ဟိုျမိဳ႕ဒီျမိဳ႕ေျပာင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ အထက္တန္းျပဆရာမကို တစ္ေနရာမွာ

ထားပစ္ခဲ့ရတယ္။ ကုိယ့္အတြက္လည္း စရိတ္ကုန္ ၊ သူ႕အတြက္လည္း စရိတ္ကုန္ဆိုေတာ့

စုမိေဆာင္းမိတယ္ရယ္လို႕ကို မရွိဘူး။ သူတို႕လင္မယားလည္း ဒီအတိုင္းပဲျဖစ္မွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္

ကုိယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။

ေနာက္တစ္ရက္ျခားက်ေတာ့ သူ ေပါက္လာတယ္။ အထူးကုဓာတ္မွန္တို႕ ၊ အီးစီဂ်ီတို႕ ၊ ဆီးတို႕ ၀မ္းတို႕မွာ ဘာမွ

ေျပာစရာမရွိဘူး။ ေသြးျဖဴဥတို႕ ေသြးနီဥတုိ႕လည္း ပံုမွန္ပ။ဲ

ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီဓာတ္မွန္ပါရဂူတို႕ အီးစီဂ်ီပါရဂူတုိ႕ ေရးထားတာေတြ ဖတ္ျပလိုက္ေတာ့ သူကျပံဳးရင္း ..

`ဒုကၡပါပဲ ဆရာရယ္။ ေရာဂါကေလး ဘာေလးျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ျပန္ဘူး။ တကယ္ဆို ေရာဂါေသးေသးေလး

တစ္ခုေလာက္ေတာ့ ရွိဖို႕ေကာင္းတာေပါ့။ ကၽြန္မက မၾကာခဏ ဇက္ေၾကာတက္တတ္ေတာ့ အနည္းဆံုး

ေသြးတိုးေရာဂါေလး ဘာေလးေတာ့ ရွိမယ္ထင္တာ။ ခု ဘာမွ မရွိဘူးဆိုေတာ့ ခက္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ ၊

ကၽြန္မကို ကူညီပါ။ ကၽြန္မ ေဆးပင္စင္ကေလးရေအာင္ ေဆးလက္မွတ္ကေလးေတာ့ ေထာက္ခံခ်က္ ေရးေပးပါ´

ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္ ဘာေရာဂါမွမရွိဘဲ လူတစ္ေယာက္ကို ေဆးလက္မွတ္ ေထာက္ခံခ်က္

ေရးေပးဖို႕ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ တယ္ျပီး လိပ္ျပာမသန္႕ခ်င္ဘူး။ ထံုးစံကေတာ့

လြယ္လြယ္ေရးေပးလိုက္ၾကတာပါပဲ။ ေဆးလက္မွတ္ရသြားသူေတြကလည္း အထိုက္အေလ်ာက္

ကန္ေတာ့သြားၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒါမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ခ်င္ဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ၀န္လုပ္လာတာ

ဆယ့္ငါးႏွစ္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ရွိျပီ။ ဒါမ်ိဳးတစ္ခါမွ မလုပ္ခဲ့ဖူးေသးဘူး။ တကယ္ေျပာတာပါ။ ယံုပါ။

`ေရးမေပးလို႕ မရဘူးလား အစ္မၾကီး´

သူက ေဆးလက္မွတ္ေရးေပးဖို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို အတင္းေတာင္းပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အတန္တန္

ျငင္းပါေသးတယ္။ အတန္တန္ျငင္းလို႕မရတဲ့ အဆံုးက်ေတာ့ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္သနားတာနဲ႕ ေရးေပးလိုက္တယ္။

မတတ္ႏုိင္ဘူးေလ။

ေရာဂါအမည္တပ္ရတာေတာ့ သိပ္မခက္လွပါဘူး။ အနီးမီးယားပဲေပါ့။ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ

အနီးမီးယားအနည္းနဲ႕အမ်ားေတာ့ ရွိတတ္ၾကတာပဲ။ ဒီေတာ့ အနီးမီးယားေရးလိုက္ရင္ မမွားႏိုင္ဘူးေပါ့။

တကယ္ကေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ေထာက္ခံစာဟာ ရံုးထံုးစံအတိုင္း ေရးေပးလိုက္ရတာပါ။ သက္ဆိုင္ရာဌာနက

လူၾကီးေတြ ပင္စင္ဘုတ္မွာရွိတဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီးေတြက သေဘာတူရင္ ျပီးတာပါပဲ။

အမ်ိဳးသမီးက ျပန္ခါနီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခေၾကးေငြေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံလိုက္ဘူး။

အမ်ိဳးသမီးလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို လိႈက္လွဲစြာ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာျပီး ျပန္သြားတယ္။ အံ့ၾသေက်းဇူးတင္တဲ့

မ်က္လံုးေတြန႕ဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္သြားတယ္။ ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ တစ္ရာေက်ာ္တန္ မေလးရွားလံုခ်ည္

တစ္ထည္န႕ဲ လာကန္ေတာ့တယ္။ အဲ … ကန္ေတာ့တယ္ဆိုတာထက္ လက္ေဆာင္ေပးတယ္လို႕

ေျပာရင္ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ၾကီးတာပဲ။ ကန္ေတာ့စရာ မလိုပါဘူး။

ဒီလိုန႕ဲ ငါးႏွစ္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕ကို ေမ့ေနတယ္။ တစ္ေန႕ေတာ့

ကၽြန္ေတာ္ေဆးခန္းမွာ ထိုင္ေနတုန္း သူေရာက္လာတယ္။ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကိုမမွတ္မိဘူး။

`ဆို .. ဘာျဖစ္သလဲ´
ကၽြန္ေတာ္က ေဆးခန္းအ၀င္ လူနာကို ဆရာ၀န္ေတြ ႏႈတ္ဆက္စကားနဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ဆီးၾကိဳတယ္။ သူက

ကၽြန္ေတာ္ေမးတာကို မေျဖေသးဘဲ ႏြမ္းလ်စြာ ျပံဳးၾကည့္ရင္း ..

`ဆရာ ကၽြန္မကို မမွတ္မိဘူးထင္တယ္´

`ဟုတ္ကဲ့ သိေတာ့သိသလိုပ´
ဲ

ကၽြန္ေတာ္ ၀ါးေျဖလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ငါးႏွစ္ေလာက္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ေဆးခန္းကို

လူနာရာေထာင္ခ်ီျပီး လာေနတာ ၊ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္မွာ မွတ္မိႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။

`လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္တုန္းက ဆရာ့ဆီကို လာျပီး ေဆးပင္စင္အတြက္ လက္မွတ္ေထာက္ခံစာ

လာေတာင္းဖူးတယ္ေလ။ မူလတန္းျပ ဆရာမ ေအးေအးျမင့္ပါ´

ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္တယ္။ အလ်င္တစ္ေခါက္န႕ဲ လံုးလံုးမတူေတာ့ဘူး။

ေတာ္ေတာ္ေလး ပိန္ခ်ံဳးက်သြားတယ္။ အလ်င္တုန္းက သူ႕အသားအေရဟာ စိုျပည္ၾကည္လင္လို႕ ၊ ခုေတာ့

သူ႕အသားအေရက မြေ
ဲ ျခာက္လို႕ နားထင္ နားရင္းေတြ ခ်ိဳင့္၀င္လို႕ ၊ အလ်င္က သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြက နီရဲလို႕ ၊

သူ႕ပါးျပင္က ႏွင္းဆီေရာင္သမ္းလို႕ ၊ ပကတိက်န္းမာတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္။

ခု သူ႕ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့ေနပံုပ။ဲ သူ႕ရင္ဖိုလိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ျဖစ္ေနတာကို

ၾကည့္ရင္ သူ႕အသက္ရႈႏႈန္းဟာ ျမန္ေနတယ္ဆုိတာကို သိႏုိင္တယ္။ သူ႕အသားအေရဟာ ေျခာက္ခန္းေနတယ္။

ပိန္ခ်ံဳးသြားတာကိုၾကည့္ျပီး အစာအဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနတယ္ဆုိတာကို သိႏုိင္တယ္။

`ဟုတ္ျပီ .. ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနျပီ။ ဟုိ . ဟိုပင္စင္ေလွ်ာက္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေဆးလက္မွတ္ ေတာင္းခဲ့တယ္ေလ။

အဲဒီတုန္းက အစ္မၾကီးကို ၾကည့္ရတာ က်န္းက်န္းမာမာ ရွိေနလို႕ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က ရုတ္တရက္

ေဆးလက္မွတ္ ေရးမေပးခဲ့ဘူး။ ဆို ခုေကာ ဘာျဖစ္လို႕လဲ´

ေဒၚေအးေအးျမင့္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားနာတဲ့ဟန္န႕ဲ ၾကည့္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ခပ္ယဲ့ယဲ့ျပံဳးလိုက္ရင္း ..

`ခု .. ဆရာ့ဆီက ေဆးလက္မွတ္ကေလး တစ္ခု ေတာင္းခ်င္လို႕ပါ´

`ဘာေဆးလက္မွတ္လိုခ်င္ျပန္ျပီလ။ဲ အရင္တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးေထာက္ခံစာ ေရးေပးလိုက္လုိ႕

ပင္စင္ရျပီမဟုတ္လား´

`ဟုတ္ကဲ့။ ပင္စင္ေတာ့ ရပါတယ္။ ပင္စင္ရလို႕လဲ ကၽြန္မေယာက်္ားေနတဲ့ဆီကို လိုက္သြားခဲ့ျပီးပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ခု

ကၽြန္မလိုခ်င္တဲ့ ေဆးလက္မွတ္က တစ္မ်ိဳးပါဆရာ´

`ဘယ္လိုေဆးလက္မွတ္လ´
ဲ

`ကၽြန္မ ပင္စင္မယူေတာ့ဘဲ အလုပ္ျပန္၀င္ေတာ့မလို႕ က်န္းမာေၾကာင္း ေထာက္ခံခ်က္ကေလး လိုခ်င္လို႕ပါ´

ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ့္ကို အံ့ၾသသြားတယ္။ အရင္တစ္ခါလာတုန္းက က်န္းက်န္းမာမာ ၀၀ျဖိဳးျဖိဳး။

အဲဒီတုန္းကေတာ့ မက်န္းမာလို႕ ေဆးပင္စင္ယူခ်င္တယ္ဆိုျပီး ေဆးလက္မွတ္ေထာက္ခံခ်က္ ေတာင္းခဲ့တယ္။

အဲဒီတုန္းက သူက က်န္းက်န္းမာမာနဲ႕ ေဆးပင္စင္လာေလွ်ာက္တယ္။ ခုေတာ့ သူတို႕ၾကည့္ရတာ

ေကာင္းေကာင္းမက်န္းမာဘူး။ ဒီတစ္ခါက်ေတာ့လည္း အလုပ္ျပန္လုပ္ႏုိင္ေအာင္ က်န္းမာေရးေထာက္ခံခ်က္

လာေတာင္းတယ္။

`ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ အစ္မၾကီးရယ္။ အစ္မၾကီးၾကည့္ရတာ သိပ္ေနေကာင္းပံုမရဘူး။ ဒီအခ်ိန္က်မွ ဘာျဖစ္လို႕

ျပန္ျပီးအလုပ္လုပ္ခ်င္ေသးတာလဲ´

`နည္းနည္းေတာ့ ထူးဆန္းေနမလား မသိဘူးဆရာ။ က်န္းမာေရးကေတာ့ အသက္နည္းနည္း ေထာက္လာလို႕

မီးယပ္ေရာဂါတို႕ ဘာတို႕ နည္းနည္းရွိတာေပါ့ ဆရာရယ္။ မူးတာ ေမာ္တာ အားနည္းတာတို႕ေပါ့။ ဒါေပမယ့္

ဒီေလာက္ေတာ့ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကေလးေတြကို စာျပႏုိင္ပါေသးတယ္´

`ဘာျဖစ္လို႕ ျပန္လုပ္ခ်င္တာလဲ´

ကၽြန္ေတာ္ကထပ္ေမးတယ္။

`ေျပာရရင္ေတာ့ အရွည္ၾကီးပဲ ဆရာ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ့အခ်ိန္ကို အားနာေသာအားျဖင့္ တိုတုိပေ

ဲ ျပာပါေတာ့မယ္

ဆရာ။ ကၽြန္မေဆးပင္စင္ရျပီးေတာ့ သူ႕ေနာက္ကို လိုက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မစိတ္ကူးထဲမွာေတာ့

မိသားစုတစ္ေတြ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္းေနၾကမယ္ေပါ့။ စရိတ္စကလဲ အကုန္အက်နည္းမယ္ေပါ့။ ဒီစိတ္ကူးနဲ႕

သူ႕ေနာက္ကို ကၽြန္မ လိုက္သြားပါတယ္။ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္အထိေတာ့ ကၽြန္မတို႕ ေနေရးထိုင္ေရး

အဆင္ေျပပါတယ္ဆရာ။ သံုးေလးႏွစ္ေက်ာ္ေတာ့သာ သူနည္းနည္းေဖာက္လာတာပါပဲ`

`အင္း ေျပာပါဦး။ ဘယ္လုိေဖာက္လာတာလဲ´

`က်န္းမာေရးမွဴးဆိုေတာ့ ေငြကေလး ဘာေလး နည္းနည္းရႊင္တာေပါ့ ဆရာရယ္။ ကၽြန္မေရာက္ေတာ့

အရင္တုန္းကဆို အနံ႕ေတာင္ မခံႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မေယာက်္ားဟာ အရက္ေတာင္ ေသာက္တတ္ေနျပီေလ။

သူတို႕ေတာမွာ အပ်င္းေျဖစရာရယ္လို႕ သိပ္မရွိၾကေတာ့ အရက္ေသာက္တတ္သြားတာတဲ့။

အရက္ေသာက္တာကို ခံႏုိင္ပါေသးတယ္ ဆရာ။ ေနာက္က်ေတာ့ သူက ေနာက္မိန္းမပါ ယူလာတယ္။

ေနာက္မိန္းမက သူ႕ထက္ အမ်ားၾကီးငယ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေကာင္မေလးကလဲ ခပ္ရႈပ္ရႈပ္လို႕ အရပ္က

ေျပာၾကတာပါပဲ။ ကၽြန္မတို႕ကိုလဲ မွန္မွန္မေထာက္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္မကို မူးမူးျပီး

အျမဲတမ္းလိုလို ရန္လုပ္လာေတာ့တာပဲ။ လင့္တစ္မ်က္ႏွာကို တစ္ရြာထင္ျပီး လိုက္သာြ းတာ ဒုကၡလွလွၾကီး

ေတြ႕ေတာ့တာပဲ ဆရာရယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕ ကၽြန္မနဲ႕သူ ျပတ္ျပတ္စဲစဲျဖစ္ျပီး မိဘဆီ ျပန္လာခဲ့ျပီ။ ကၽြန္မ

အလုပ္မလုပ္လုိ႕ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အလုပ္ျပန္လုပ္မွ ျဖစ္မယ္။ ဌာနဆိုင္ရာ လူၾကီးေတြကိုလဲ ကၽြန္မအျဖစ္ကို

ဖြင့္ေျပာျပီး ကၽြန္မကို အလုပ္ျပန္၀င္ခင

ြ ့္ေပးဖို႕ ေျပာခဲ့ျပီးျပီ။ သူတုိ႕က ထံုးစံအတိုင္း က်န္းမာေရး ေထာက္ခံခ်က္

ယူခဲ့ပါဆိုလို႕ ဆရာ့ဆီ ကၽြန္မလာခဲ့တာပါ။ ဒီတစ္ခါလဲ ကၽြန္မကို ကူညီပါ ဆရာရယ္။ ကၽြန္မ

အလုပ္လုပ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္းအလုပ္လုပ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ကၽြန္မ

သားသမီးေတြကိုလဲ ကၽြန္မဘာသာ ရွာေဖြေကၽြးေမြးျပီး ၾကီးျပင္းေအာင္ ေမြးျမဴမယ္။ ကၽြန္မကို ကူညီတဲ့အတြက္

ဆရာ့မွာ ကုသိုလ္အမ်ားၾကီးရႏုိင္ပါတယ္´

ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး။ သူ႕ကို လူနာကုတင္ေပၚအတက္ခိုင္းလိုက္ျပီး စမ္းသပ္ၾကည့္တယ္။ အနီမီးယား

ရွိတယ္။ ႏွလံုးအားနည္းတယ္။ အာရံုေၾကာအားနည္းတယ္။ အဆုပ္အားနည္းတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူ႕ကို က်န္းမာေရးေကာင္းေၾကာင္း ေထာက္ခံခ်က္ကို သြက္သြက္လက္လက္ၾကီး ေရးေပးလိုက္တယ္။

ျမသနး္ တင့္

(၁၉၈၉ခႏ
ု စ
ွ ္ ႏ၀
ုိ ငဘ
္ ာလ ၊ အမတ
ွ ္ ၃၇ ရငခ
္ န
ု ပ
္ င
ြ ့္ )

Type By Lin Let Kyal Sin

http://linletkyalsin.blogspot.com