Tombstone Blues Xosé Carlos CaneiroCofiezo con exactitude 0 teu rostro. A cor dos teus ollos. Cada sorriso branco, de seda, branco. O brillo calado que a luz deixa cabalgar nos teus poros. E non me lastima esa aparente ventu- Ta, © gozo que a ttia man deposita na man que acaricia, Eva, tan linda. Ao cabo dos anos aprendin que un home pode esconder todo. Todo menos 0 infortunio. E ti, amor, segues sendo un infeliz. Un infeliz frustrado férulo fandtico de Bob Dylan. Balada a balada. Dicfas que me querfas gracias a Dylan, que o noso futu- ro seria de rosas gracias a Dylan e que, gracias a Dylan, teria- mos moitos fillos e netos e que habiamos de ser felices ata os cen, polo menos. E cantabas, en inglés. Cantabas as pezas mais susceptibles de interpretar por unha voz ditdlica distérica, a wia voz de gladiolo galante experto e moi dotado para os amores ¢ Os seus actos. $6 non te atrevias con Tombstone blues. Asegura- bas que era imposible para ti imitar ese inglés de modo exacto, aquela melodfa, notas de escuma danzando un pentagrama imposible, The sweet pretty things are in bed now of course... € aquel estribillo cheo de dor, pero tamén de horizonte, comounha pluma correndo lenta lenta a tua pel de neno, Mama’s in the factory, she ain't got no shoes; Daddy's in the alley, hes looking Jor food; I'm in the kitchen with the Tombstone blues. Eva escoita- ba ¢ calaba. Ela, a mifia irmd.xemelga, cuspidifia a min. Pero mais lista, moito mais. Sé odia a mifia propensién 4s palabras, este defecto de inventurizar e xogar con elas para sentirme viva, viva. Eva nunca soportou esta tara. Ela, tan perfecta, milimétri- ca, planificadora, frfa como o cristal frio que os meus ollos miran trala fiestra cada mand, pescudando na marmaja algun lugar onde o meu corazén poida sentir o alivio da mentira. Eva, Eva, Eva. Agora, en cada visita, apreta forte a tia man, Dylan, antes de que me entreguedes o ramo de flores de cada inverno. Hai que ir ver a Blandina, pobre, tan soa. Certo. Soa ¢ sen saber moi ben quen son. Perdida neste trozo de terra triste. O cristal, a paisaxe, a soidade misérica, as palabras percutidas repetidas instaladas no meu cerebro para non morrer de todo. Triste. Tan triste como a mifia vida. Infortunada desgraciada fabuladora Blandina. Infortunada. A pesar do teu amor, Bob Dylan. Co tempo e coa confianza permitinme a licencia de chamarte asf, carifio. Dylan. Levan- tabas a cabeza orgulloso de ti mesmo, ou de min, e dicias que non habfa nada no mundo miis fermoso que os meus ollos. A Eva facialle gracia. Un dia, por xogar, dixo que non te deca- tarfas se ela se facia pasar por min. [gual que ti xogas coas pala- bras, irmé querida, xogar, qué posibilidade para ser felices, mais felices, Blandina. Ao principio eu non lle tomei tino, pero a stia seductora frdxil melifera insistencia convenceume. Accedin ao seu desexo, coma sempre. Ela estaba na Universidade, rematan- do a carreira de Farmacia. Unha estudiante brillante eximia preponderantisima, inmune 4 sensiblerfa, tenaz, de mente ben estructurada, non coma min, non, eu son unha perdedora, todas as que repetimos ¢ inventamos palabras para subsistir