Carnapa u lingvistikoj teoriji logike istine, i postavio se zahtjev za teorijom istine koja bi zadovoljavala mogunosti i granice upotrebe rijei

i verbalnog ponaanja unutar upotrebe prirodnog jezika, strukture prirodnog jezika i van-jezike (ekstra-lingvistike) stimulacije, te u istraivanje vratilo smisao i znaenje rijei i reenica, odnosno intenzionalni pristup jeziku Carnap u djelu The Logical Syntax ofLanguage. U sklopu svoje namjere da uini logiku egzaktnom znanou koja moe ispuniti i zadatak konstruiranja iskaza iskazima, Carnap se odluio za iznalaenje jednog metoda uz pomo kojeg su mogue takve konstrukcije (sentences about sentences), ime bi Wittgensteinov program postavljanja granica jeziku ili ostavljanja lingvistike stvari po sebi izvan lingvistike bio eliminiran. Carnap je ovaj metod nazvao "logikom sintaksom".Logika sintaksa se u stvari bavi prema Carnapu - formalnim karakteristikama jezika i tretira u najirem smislu jezik kao calculus (cf. LSL, 5), i to ne zato to jezik ne bi imao nekih drugih svojstava i karaktera (npr. smisao i znaenje), nego to poput calculusa posjeduje svojstvo formalizacije. U tom smislu Carnap pod logikom sintaksom nekog jezika podrazumjeva "formalnu teoriju lingvistikih formi tog jezika" (LSL, 1), a to znai da se jeziki oblici tretiraju kao simboli bez znaenja (rijei) i bez smisla (reenice), te da njihov opis zavisi od njihove distribucije i poloaja u klasama izraza, ili od vrste i poretka simbola od kojih su izrazi jednog jezika konstruirani.U The Logical Syntax of Language Carnap uvodi najprije podjelu na dvije vrste jezika, i to object-jezik ili jezik ija se formalna svojstva istrauju, i syntax-jezik ili jezik u kojem se govori sintaksikim oblicima object-jezika Carnap je napravio razliku izmeu iste sintakse (pure syntax) i deskriptivne sintakse (descriptive syntax). ista sintaksa nema nikakav odnos prema prirodi stvari koju konstruiraju razliiti elementi, ve se samo bavi moguim aranmanima elemenata, njihovom distribucijom u ire izraze ili integracijom u ue izraze. ista sintaksa je u potpunosti jedna kombinatorska analiza (combinatorial analysis ) ili u potpunosti analitika. Deskriptivna sintaksa bavi se svojstvima i relacijama empirijski datih izraza - na primjer, reenicama nekog pojedinanog teksta - Ludvvig Wittgenstein zaetnik i jednog i drugog pravca analitike filozofije, odnosno da filozofija logikog pozitivizma slijedi iz njegovog ranog djela Tractatus logico-philosophicus, dok je za Philosophische Untersuchungen vezana lingvistika filozofija koja se razvija u pravcu analize semantike prirodnih jezika, sve do razvoja generalnih gramatika i transformativne gramatike Chomskog i njegovih sljedbenika Fodora, J. Katza, Putnama i drugih - Jezik je za Wittgensteina, mogua slika stvarnosti, a ne apsolutno izvjesna (tautoloka) ili apsolutno nemogua (kontradikcijska) slika svijeta. Wittgenstein je u Tractatusu logiku identificirao sa matematikom posredno preko identifikacije logike i jezika: jezik je za njega "beskonano fina mrea" operacija ili simbolikih manipulacija koja odslikava svijet (5.511), koja se sastoji od znakovnog sistema "odreenog broja dimenzija - odreene matematske raznolikosti" (5.475) ili odreenog broja matematskih operacija koje su identine logikim operacijama

ili logikom calculusu Razlika izmeu "svijeta" i "stvarnosti" u Wittgensteinovom Tractatusu odgovara razlici izmeu logikih i elementarnih stavova. Jezik zato ne moe izraziti/od-slikati svijet, nego samo stvarnost, postojea stanja stvari i njihovu negaciju. Stoga su logika struktura stvarnosti i logika forma jezika u korelaciji

Za Fregeovo ime vezan je prvi pokuaj tanog znakovnog reprezentiranja multiplicirane openitosti, odnosno pokuaj da se znakovnim pismom prikae jedna cjelina pojmovnog sadraja koja je uvijek funkcija svojih odsjeaka ili predikativnih (nezasienih, nekompletnih) dijelova koji su kao neodreeni dio cjeline varijable x, y, z,... sve dok im se ne odredi vrijednost. Frege je odnos funkcije i argumenata prenio na jezik Frege elio utemeljiti u svojoj filozofiji logike, ak i ako bi se ona mogla nazvati jednom apstaktnom ontologijom 14 , nije, meutim, nita tehniko, nego pokuaj da se na temelju stroije odreenog aksiomatskog miljenja izgradi takav sistem znakova koji prua mogunost ulne i logike evidencije, ili, drugim rijeima, pokuaj da se predstavi struktura simbola u njegovoj dvostrukosti Frege pravio razliku izmeu (1) formalne logike koju je predstavljala Booleova notacija, (2) matematske logike ili Peanove notacije, i (3) svoga pojmovnog pisma, koje je trebalo da zadovolji i formu i sadraj simbola. Dva Fregeova stava su od presudne vanosti za prelaz ka semantikoj filozofiji: (1) da svaki znak ima znaenje jedino u kontekstu ili sklopu jednog stava, odnosno jednog izraza kao sistema meusobno povezanih znakova logikim konstantama iz kojeg i u kojem pojedinani znak moe zadobiti smisao i znaenje, odnosei se, s jedne strane, prema neemu to je izvan izraza stava (prema pojmovnom sadraju, "predmetu", znaenju, istinosnoj vrijednosti), a s druge strane prema onome to je u izrazu stava i to je sa njime samim u relaciji; na taj nain stav ini jedan logiki slijed imanentno, gotovo organski povezanih istina, drugim rijeima slijed logikih relacija koji se podudara sa slijedom izraza koji ga izraavaju; (2) da se logiki, pa prema tome i matematiki iskazi ne odnose na realnost, na svijet stvari, nego jedino na sudove pojedinanih znanosti toj realnosti ili prostorno-vremenskim odnosima koji nemaju nita zajedniko sa logikim odnosima, tj. sa logikim relacijama, budui da prostor i vrijeme ne uslovljavaju ove logike relacije. Logiki zakoni su za Fregea zakoni prirodnih zakona. Pojam sadraja, odnosno pojmovni sadraj (die begrifliche Inhalt), kljuni je kritiki pojam svih Fregeovih spisa kojeg on najjasnije izraava u eseju Uber der Zweck der Begriffsscrift iz 1882. Frege je pojam definirao kao funkciju, iskaz kao iskaznu funkciju iji su dijelovi varijable povezane logikim konstantama ili operacijama, a poredak ovih elemenata u iskaznoj funkciji kao smisao ili misao koju pojam izaava. Pojam se, prema Fregeu i ne moe definirati drugaije, nego iz odnosa prema nekom drugom pojmu. Sam pojam ima predikativni karaker budui da se kao ukupnost svojstava pririe predmetu (pojmu) u sudu, odnosno povezuje se sa vlastitim imenom koje zastupa predmet (pojam) i koje se,

opet, moe posmatrati kao sloen znak. U sutini ovako odreenog predmeta i pojma lei Fregeovo shvatanje da se u svim izrazima radi samo jednom i istom pojmovnom sadraju i da se njihovi dijelovi odnose tako da dopunjavaju jedan drugog i ine uvjete istinitosti jedan za drugog. Frege je kod definicije broja prvi uveo u logiku isto matematiku metodu ili metodu obostranog jednoznanog preslikavanja, kojom je Cantor definirao kardinalni i ordinarni broj, te, umjesto odnosa skupa i njegovih elemenata, posmatrao relaciju pojma i pojmovnog opsega. Simbolila logika ili formalna logika je za Russella istraivanje razliitih generalnih tipova dedukcije, odnosno istraivanje formalnih svojstava relacije koje se mogu izraziti u terminima logikih konstanti. Russell se ne bavi pri tome pojedinanim implikacijama u pojedinanim stavovima, nego ga zanimaju klase implikacija i stavna funkcija. Russell je termine koji sainjavaju iskaz podijelio na dvije vrste: stvari (things) i pojmovi (concepts). Prvi su oznaeni vlastitim imenima, drugi ostalim rijeima.Russell je nastojao teorijom konanih opisa potpuno izbjei: izraz koji ima svrhu da imenuje neto moe biti zamjenjen izrazom koji ne imenuje nita. Tarskijeva konvencija (T) je donijela rjeenje problema postavljanja zadovoljavajue teorije istine (semantikog koncepta istine) za formalizirane jezike u vidu rekurzivne definicije, tj definicije koja ponavlja strukturu iskaza objekt-jezika u meta-jeziku Tarski je napravio distinkciju izmeu etiri vrste jezika: (1) jezici u kojima sve varijable spadaju u jednu i istu semantiku kategoriju, (2) jezici u kojim je broj kategorija u koje su ukljuene varijable vei nego u prvom jeziku, ali je konaan, (3) jezici u kojima varijable spadaju u beskonano mnogo razliitih kategorija, ali poredak ovih varijabli ne prelazi ranije dati prirodni broj n, i konano (4) jezici koji sadre varijable proizvoljnog stupnja poretka Prve tri vrste jezika Tarski naziva jezicima konanog reda, a jezike etvrte vrste naziva jezicima beskonanog reda Tarskijeva se metoda zasnovala na mogunostima formiranja i transformiranja iskaznih funkcija koje sadre varijable razliitog nivoa i poretka u nadreenom tipu iskazne funkcije ili u funkciji vieg reda koja sadri semantike kategorije vieg reda, ili formalna svojstva vieg reda, vii tip logike openitosti, primjenom strukturalnih operacija od kojih je najvanija supstitucija, Tarskijeva semantika metoda ustvari metoda redukcije i konvencijske korespondencije kojom se pojam istine i drugi semantiki pojmovi svode na jednostavnije strukturalne pojmove kao to je zadovoljavanje iskazne funkcije