De Kerstvlam van de Alpha

Het was Kerstavond en Dean stond in de lobby van het luxe ijshotel aan zijn stropdas te trekken. De Winsor knoop was behoorlijk verstikkend, hij was er zeker van dat het stuk stof hem te pakken zou krijgen. Dean probeerde zijn frons te onderwijzen en er een plezierige en professionele uitdrukking van te maken, maar hij was zich er niet zeker van of dat wel lukte. Hij probeerde ook in gedachten te houden dat het niet de schuld was van de receptioniste dat de kersttijd dit jaar meer leek op een nachtmerrie.

Wees vriendelijk, wees voorkomend en doe je werk. Dean herhaalde de woorden steeds weer in zijn hoofd.

Het hele Wondernasium IJshotel was uitgedost met kerstdecoraties -mogelijke brandhaarden- waar hij ook keek. Hij zag geen andere gasten in de lobby, alleen geüniformeerd personeel dat druk heen en weer bewoog om de laatste details van de decoratie aan te brengen.

De knappe receptioniste was zo furieus aan het typen op haar computer dat ze hem niet eens opgemerkt had.

Hallo. Hij schraapte zijn keel maar eens extra luid. Dean was een grote kerel met een lengte van ruim 1 meter 90 en nog steeds de bouw van een brandweerman, zelfs nadat het ongeluk hem achter een bureau had verbannen. Gewoonlijk keken de mensen niet zo snel langs hem heen. Hij probeerde het nog eens, plaatste nu zijn handen op de balie. Ik ben Dean Michaelson en ik ben van het Bureau voor Brandpreventie. En ik ben hier om de jaarlijkse inspectie te verrichten van uw voorzorgsmaatregelen tegen brand en uw veiligheidsmaatregelen voor noodgevallen.

Ze bleef typen.

Dat ben ik dus geworden, dacht Dean, een bureauridder waar men niet naar omziet. Hij had altijd een gevoel van spijt gehad voor de jongens die het in het veld niet gemaakt hadden en die veroordeeld waren gebouwen te inspecteren. En nu, vanwege de verdomde Kerst vorig jaar, was hij gedwongen om precies hetzelfde te doen.

Dean verplaatste zijn gewicht naar zijn andere voet maar de receptioniste, een naamtag op haar jasje vertelde hem dat ze Donna heette, liet haar vingers gewoon verder vliegen over het toetsenbord. De computer piepte en ze schrok op, om hem daarna aan te kijken.

Toen ze eindelijk zijn aanwezigheid registreerde werden haar ogen groter en haar blik ging van zijn gezicht naar zijn schouders, om daar een ogenblik te blijven hangen. Haar vingers bleven intussen in beweging.

Welkom bij het Wondernasium IJshotel. Zei u dat u zich wilde inschrijven in de bruidssuite? vroeg Donna.

Nee, lk ....

Er brak iets achter hem en Dean draaide zich automatisch om. Een piccolo met een vreemde hoed op duwde een grote dolly voor zich uit, helemaal vol met pakketjes naar een deur, met het woord zwembad er op. Vanuit een hoekje van zijn ogen zag hij dat Donna paniekerig naar de piccolo zwaaide, maar toen Dean zich weer omdraaide naar de balie leunde ze quasi toevallig op een elleboog met een veel te onschuldige blik in haar ogen. Hij kon horen hoe de piccolo wegschuifelde, de andere kant op.

Blijft u voor de Kerst? Ze glimlachte naar hem en Dean betrapte zichzelf erop dat hij terug glimlachte. Een moment wenste hij dat hij zich echt zou inschrijven zodat hij die glimlach op haar gezicht kon laten staan.

We hebben heel wat kamers vrij, ging ze door. Er is me verteld dat een verblijf in een van onze ijsgrotten op een vakantie met de Kerstman zelf lijkt. Ze knipoogde. En ik kan me een leuke brandweerman zoals u niet voorstellen, alleen op vakantie.

Ik was een brandweerman, zei hij, met een nadruk op de verleden tijd. Hoe wist u dat?

Ze bekeek hem eens van onder tot boven, leek elke centimeter van hem in te drinken. Hij kon het niet helpen, hij moest een ogenblik pauzeren om haar stralend blauwe ogen, haar aanbiddelijke korte haar dat maar net bij haar kaaklijn kwam, maar vooral haar verbazingwekkende vormen te bewonderen.

Ze glimlachte weer en hij voelde een lichtheid in zijn borst die hij lang niet meer gevoeld had.

U heeft heel typische eeltplekken in uw handen van het dragen van uw gereedschappen, uw ogen blijven op een bepaalde manier hangen bij kaarsen en andere brandbare stoffen en ..... haar gezicht werd roze in een blos. uw algemene... ze gebaarde naar zijn hele lichaam, bouw.

Haar ogen bleven weer hangen bij zijn borstkas en schouders. Dean ging een beetje rechter staan en liet zijn spieren wat bewegen.

Ik ben goed in het beoordelen van mensen. Ze kuchte eens en ging ook wat rechter zitten, greep een pen uit een beker die vlakbij haar stond. Maar er is een ding dat ik niet kan lezen uit al die mooi bewegende spieren van uw biceps, en dat is hoeveel dagen u denkt hier te komen logeren.

Ik ben bang dat een hotel zoals dit een stuk boven mijn begroting gaat. Ik ben hier om te werken, zei hij en hij kon de lichte blos van trots door haar opmerking over zijn mooi bewegende biceps niet ontkennen. Ik ben hier om een brand- en veiligheidsinspectie uit te voeren. Ik moet met iemand spreken over welke voorzorgsmaatregelen genomen zijn, eens rondkijken in het hotel, jullie machinekamer eens bekijken. Dat soort dingen. Haar blauwe ogen werden groot van alarm. De manager moet een berichtje hebben gehad dat ik zou komen.

Oh, goden, was dat vandaag? Ze kamde met haar vingers door het haar en greep het toen stevig vast en trok het langs de kanten van haar gezicht. De telefoon naast haar hand ging over en ze sloeg de hoorn bijna van de haak.

"Wondernasium IJshotel,