Are you sure?
This action might not be possible to undo. Are you sure you want to continue?
De Rechtvaardige Rechters
Ratings:
133 pages1 hour
Summary
Voor Maarten is geen enkel vodje papier te vies om het van de straat op te rapen. Op een dag vindt hij een doorweekt doosje met detective-romans, én een velletje met een geheimzinnige boodschap erop. Erg banaal allemaal, ware het niet dat hij en zijn vrienden Johan, Sara, Karolien en Dimitri zo razend nieuwsgierig zijn. Is het toevallig dat een van de detective-verhalen uitgerekend over de grote gentleman-inbreker Arsène Lupin gaat? Dat het een boek was van een zekere D.U.A.? Dat een kunstroof uit 1934 nog steeds niet is opgehelderd? Met z'n vijven proberen ze het mysterie op te lossen, maar ze komen steeds weer op een ander spoor terecht...Maar het moet gezegd dat ze daarbij zeker hun gevoel voor humor niet verliezen.
Deze succesvolle jeugdroman van Patrick Bernauw over het gestolen paneel van het Lam Gods, verscheen oorspronkelijk in 1992. Vier drukken later verschijnt De Rechtvaardige Rechters nu ook in ebook-formaat.
Publisher: vzw de ScriptomanenReleased: Dec 22, 2017ISBN: 9781386776901Format: book
Book Preview
De Rechtvaardige Rechters - Patrick Bernauw
Publisher
De eerlijke vinder
Verre kerkklokken galmden zes keer, langzaam en afgemeten, toen Dimitri het kantoor van De Denderpost binnenstapte. Iedere vrijdagavond vanaf vijf uur vergaderde zijn oom daar met de hoofdredacteur en enkele andere medewerkers van de plaatselijke krant.
Dimitri wierp een afkeurende blik op de wolken sigarettenrook, waarin vaag een gezicht of een gebogen rug te zien was. Hij nam niet de moeite hen te groeten, maar liet hen rustig verder mompelen. Ze hadden het over het kapotte koffiezetapparaat, hoorde hij nog net voor hij naar boven glipte.
Op de eerste verdieping waren de archieven van De Denderpost ondergebracht. Een duur woord voor enkele stoffige houten bakken met vergeelde kranten en een stuk of wat oude computers.
Een gammele trap leidde naar de zolder. Daar wachtten Dimitri en een handvol vrienden en vriendinnen altijd tot de vergadering afgelopen was. Soms bleven ze na schooltijd nog wat rondhangen op straat tot ze met hun ouders, broer of oom naar huis konden rijden. Maar als er niks te beleven viel, of in de winter, zochten ze met z’n allen liever de zolder op.
Hun familie had op een of andere manier iets met de krant te maken. Johans vader was hoofdredacteur, de mama van Maarten en Sara was zijn secretaresse. Karoliens oudere broer was de fotograaf van De Denderpost, en Dimitri’s oom was journalist plaatselijk nieuws. Niet dat er in De Denderpost ooit ander dan plaatselijk nieuws aan bod kwam. Nee, postzegelclubs en briljanten bruiloften hadden voor Dimitri’s oom geen geheimen meer.
Dimitri was naar de Record Shop gegaan om daar in de gauwte een cd van Bruce Springsteen te kopen voor de verjaardag van zijn pa. Cadeautjes downloadde je nu eenmaal niet van het internet, en kopiëren kon ook niet. Het gure weer had de anderen na schooltijd blijkbaar meteen naar De Denderpost gedreven. Vandaar dat hij net tijdens een blijkbaar verschrikkelijk boeiende ondervraging kwam binnenvallen ...
‘Wat is er, Maarten? Het Monster van Loch Ness gezien?’
Dat was Johan. Keurig gekapt, sjaaltje om de hals. Vleugje aftershave, al hoefde hij zich nog lang niet te scheren.
‘Kom op, Maarten! Gooi het in de groep!’ riep Karolien.
Het klonk tamelijk wanhopig. Karolien moest ook altijd overdrijven.
‘Was het de Verschrikkelijke Sneeuwman, misschien?’
Als ze sprak, hield ze wel eens haar hand voor haar mond, zodat niemand haar beugel zou kunnen zien. Daardoor viel het juist op dat ze er een droeg.
Karolien deed haar best, maar ook haar lukte het niet Maarten aan de praat te krijgen. Hij schudde geheimzinnig het hoofd.
Maarten was knetter. Altijd geweest. Wat had hij hun nu weer op de mouw gespeld?
Smekend keek Karolien naar Dimitri, alsof ze van hem hulp verwachtte. Op haar wangen verscheen een verlegen blosje.
‘Hallo!’ zei Dimitri. ‘Let maar niet op mij!’
Hij zette de gaskachel aan. De stommelingen waren vergeten het lokaal te verwarmen.
Johan weer: ‘Een verdwaalde ufo gezien?’
‘Ook niet.’
Blijkbaar hadden ze een nieuw gezelschapsspel uitgevonden: De Nonsenskampioen.
Dimitri hing zijn jas aan de kapstok en ging achter de oude lessenaar zitten die Johans vader op een rommelmarkt op de kop had getikt.
‘Wat is er dan, Maarten?’
‘Raden! Jullie moeten raden!
Dimitri geeuwde heel erg hard. Hij nam niet eens de moeite zijn hand voor zijn mond te houden. Maar niemand zag het.
Het werd behaaglijk warm in de zolderkamer. Verveeld keek hij naar de vergeelde posters, die de scheuren in het bloemetjesbehang zo veel mogelijk moesten verbergen. Madonna en Koen Wauters van Clouseau staarden al meer dan tien jaar nietszeggend terug.
‘Groot nieuws!’ grijnsde Maarten. ‘We worden beroemd, let op mijn woorden!’
Dimitri stond op en ging demonstratief door het zolderraam staan kijken. Hij had een mooi uitzicht over de verwilderde moestuintjes van de buren.
Groot Nieuws, het zou wat. Een honderdjarige, een festijn voor duivenmelkers of plannen voor de afbraak van een zestiende-eeuwse krotwoning, zeker. Werd die kerel dan nooit volwassen?
‘Je hebt weer wat ... eerlijk gevonden, hé, Maarten?’ fluisterde Sara.
Zij was volgens Dimitri de enige van het groepje – behalve hijzelf natuurlijk – met hersens in haar hoofd.
Hij sloeg weer eens de spijker op de kop.
En Sara dus ook.
Sara noemde haar jongere broer wel eens de Eerlijke Vinder. Die bijnaam had hij te danken aan zijn hobby. Maarten liep de vodjes papier die hij op straat zag liggen niet zomaar voorbij. Hij raapte ze op en nam ze mee naar de zolder van De Denderpost.
De leukste vondsten stopte hij in een kartonnen doos onder de oude lessenaar. Eerlijk gevonden! had hij daar met een zwarte viltstift op geschreven.
Zelfs Dimitri moest toegeven dat er bijzondere spullen tussen zaten.
Zoals deze:
Ik, Erwin Belliard, verklaar op mijn woord van eer dat ik vanavond voor mijn zus, Carla Belliard, 1 grote zak paprikachips en 1 literfles cola zal meebrengen, omdat ik onze weddenschap verloren heb.
Of deze:
Top 3 websites (Jeroen)
1. www.rsearch.be
2. www.bloggen.be/superdetectives
3. www.patrickbernauw.blogspot.com
Hoe vaker ze de vreemde boodschappen op die briefjes lazen, hoe interessanter ze werden.
Welke weddenschap had Erwin Belliard verloren?
Ze kenden die jongen niet, maar dat maakte niet uit.
En die websites ... Die kon je natuurlijk zelf eens checken, wat Dimitri ook gedaan had. Het was hem nog altijd een raadsel wat Jeroen zo speciaal vond aan die sites.
Het handschrift was vaak moeilijk te lezen. De zinnen waren haastig neergekrabbeld op het eerste het beste stukje papier dat binnen handbereik was.
Grapjes waren er ook bij:
Bescherm uw hoofd altijd zorgvuldig.
De inhoud is uniek.
Dat stond op de achterkant van een bierviltje.
En op een vel ruitjespapier had iemand proberen uit te vissen hoe je ideeën schrijft:
ideën
ideëen
idëen
‘Zo te zien zonder succes,’ snoof Dimitri.
Soms deed Maarten echt spannende vondsten. Op een keer maakte hij een fietstocht langs de Dender. Onder een hoge boom op de oever vond hij enkele vellen papier in een plastic mapje.
‘Ik stopte,’ vertelde Maarten later, ‘stapte af en bestudeerde ze aandachtig. Ze waren allemaal volgeschreven in het Arabisch, behalve die ene prentbriefkaart uit Syrië. Daarop stond in het Nederlands, maar geschreven in Griekse lettertekens, en te midden van allerlei mysterieuze symbolen, de mededeling Met Sabam Hoessein gaat alles goed. Kussen van Osama.
Maarten kneep zijn ogen half dicht en ging op een onheilspellend toontje verder: ‘Was het mogelijk dat Saddam Hoessein en Osama bin Laden hier waren ondergedoken, bij ons, in Dendermonde?’
Karolien huiverde, maar Dimitri haalde de neus op: ‘De voornaam van Hoessein is verkeerd geschreven.’
‘Duidelijk een code,’ oordeelde Maarten.
Dimitri vond het onzin, maar hij moest wel toegeven dat raadselachtige zinnen en onbekende namen ook zijn fantasie prikkelden.
Na een tijdje maakten ze er een spelletje van.
Zo had ook de volgende boodschap hen heel lang beziggehouden. Ze stond op een klein, vies papiertje, dat gewoon op straat lag en door een windvlaag opfladderde, vertelde Maarten. Hij zette er zijn voet op, las het en nam het prompt mee naar de lokalen van De Denderpost.
Wilt u dit paar rolschaatsen alstublieft niet meer stelen? Ze werden al eens gepikt en ik heb er veel geld voor betaald. Anders stuur ik mijn grote broer Jos achter u aan. Begrepen?
ps Jos houdt u in de gaten vanuit een geblindeerde bestelwagen. Dank u.
‘Rara, wat betekent dit?’ lachte Johan.
‘Ik kijk in mijn kristallen bol,’ fluisterde Maarten, ‘en ik zie ...’
ALS ER ERGENS EEN HUIS werd afgebroken, dan verscheen er vroeg of laat wel een container voor de deur. En zodra die container er stond, duurde het niet lang meer of Maarten dook op.
Deuren, kasten, stukken muur ... het werd allemaal in de container gegooid. Maarten
You've reached the end of this preview. Sign up to read more!
Page 1 of 1