De pianolerares - erotisch verhaal

Vanessa Salt

De pianolerares

LUST

De pianolerares

Original title:

Pianolärarinnan

Copyright © 2020 Vanessa Salt and LUST, an imprint of SAGA, Copenhagen

All rights reserved

ISBN: 9788726520019

E-book edition, 2020

Format: EPUB 2.0

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrievial system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

De pianolerares

‘Met Natasja Romanova ...’

‘Moet jij jezelf voorstellen?’ zegt Gustav aan de andere kant van de lijn. ‘Ik ben het!’

Natasja staart naar het scherm van haar telefoon. Onmiskenbaar Gustavs gezicht … De mond die niet lacht en de dunne lippen. Waarom had ze nou juist die foto gekozen?

‘Ik ... nou, het is hier midden in de nacht ...’

‘Het is goed, schat ... Nat. Het ging goed. Het concert bedoel ik. Als je je dat afvroeg.’

‘Waarom zou ik me ...’

‘In het persbericht werd ik de ‘Virtuoos van het Noorden’ genoemd. De eerste persoon uit het ijzige Zweden die in Carnegie Hall mag spelen.’

‘Wat goed.’

‘Maar hee, ik moet er vandoor. Of eigenlijk moet ik even slapen. Morgen staat Boston op het programma, haha.’

‘Symphony Hall?’

‘Ja, zo heet het. Oké, mis je, kusje en welterusten.’

Het is vijf uur ‘s ochtends en Natasja Romanova gooit haar iPhone XS zo ver van het bed af als ze durft. Ze weet niet of ze het droomt of dat de stem van Gustav echt nog uit de telefoon klinkt.

Het kan haar niks schelen.

Was het altijd al zo?

Waarschijnlijk wel.

Maar in het begin was het toch anders geweest?

Lieg niet tegen jezelf.

Natasja ligt te draaien en woelen in bed. Ze overweegt op te staan, maar besluit toch om het niet te doen. Het is koud. De februarizon, als die al moeite doet om tevoorschijn te komen, slaagt er niet in om het enorme appartement op te warmen. De kilte vindt zijn weg door de mooie, maar slecht geïsoleerde ramen. Er was altijd wel een goed excuus om nog in de oude luxe flat te blijven wonen. Prachtig inderdaad, maar wel onpraktisch.

‘Wij houden wel van mooie dingen, toch, Nat?’ zoals Gustav altijd zegt als iemand een opmerking maakt over de veel te grote ruimte, of de koude vloeren.

‘Art Nouveau!’ roept hij dan meestal dramatisch uit. Dan gebaart hij wild naar de gewelfde ramen en de stijlen in het midden, naar de halfronde betegelde haard met het bloemenpatroon en het pleisterwerk boven de gespiegelde deuren, en sluit af door te wijzen naar de Steinway vleugel in het midden van een van de salons. Gustav klakt met zijn tong en zegt theatraal: ‘Hier kom je echt in de juiste stemming, hier bereik je creativiteit en groei. De ziel heeft schoonheid nodig.’ Dan slaat hij meestal zijn arm rond Natasja en zegt met zijn basstem: ‘In dit appartement zullen wij leven en in dit appartement zullen wij sterven.’

Het voelt alsof ik al