Για να μην τρώμε ότι παραμύθι μας σερβίρουν στην χώρα της φαιδρὰς πορτοκαλέας… Του Σταμάτη Στεφανάκου

Είμαστε σε μια κατάσταση εξαιρετικά κρίσιμη, και ακούμε, διαβάζουμε και βλέπουμε διάφορα. Τα περισσότερα από αυτά είναι είτε για να μας τρομοκρατήσουν, είτε για να μας καθοδηγήσουν ως πρόβατα. Στην πράξη όμως είναι σκουπίδια. Ναι. Σκουπίδια. Και μάλιστα μη ανακυκλώσιμα. Άχρηστές πληροφορίες, περιττά λόγια, κούφιες αναλύσεις. Το πραγματικό τους περιεχόμενο πίσω από λέξεις, όρους και ιδεολογήματα, είναι απειλές, καλυμμένες και μη ή αοριστίες διαρκώς μεταβαλλόμενες. Άλλες εποχές, θα ήταν καλά για να ακούμε αμπελοφιλοσοφίες και να γελάμε. Άντε μεταξύ γεύματος και καφέ απογευματινού, να κάναμε και καμία συζήτηση χαλαρή, έτσι για την χώνεψη… Σήμερα όμως… Σήμερα όμως τέτοια περιθώρια δεν υπάρχουν. Έχουμε τις ζωές μας σε ρίσκο, και των παιδιών μας, και των γερόντων μας , και κάθε αδύνατου. Το περιβάλλον μας ξεπουλιέται και καταστρέφεται. Η ζωή μας εξαθλιώνεται. Η δημοκρατία συρρικνώνεται, οι ολιγαρχικές τάσεις αυξάνονται και ο ρατσισμός θριαμβεύει. Και ότι υπάρχει γύρω μας, σε επίπεδο ασφάλειας , είτε με την μορφή των κοινωνικών παροχών, είτε με την μορφή στοιχειωδών δικαιωμάτων , καταρρέει. Είμαστε σε σταυροδρόμι. Θα γίνουμε είτε Β. Κορέα, είτε Αργεντινή, ή μήπως Νιγηρία; Θέλουμε κάτι τέτοιο; Σοβαρά υπάρχει κάποιος από όλους μας εδώ στην Ελλάδα που να ονειρεύεται κάτι τέτοιο; Ή μήπως θα δεχτούμε ένα δικτατορίσκο; Να μας βάλει στο… γύψο με το όποιο πρόσχημα; Θα ωριμάσουμε ως πολίτες , να τιμήσουμε τον χαρακτηρισμό αυτό; Ειλικρινά έχω κουραστεί – όπως πολλοί από όσο ξέρω- να ακούω προτάσεις, να διαβάζω κείμενα και να ασχολούμαι με θεωρίες. Θεωρώ ότι δεν έχουν κανένα νόημα πια. Έστω και αν γίνουν λάθη , δράση είναι η απάντηση. Η ακινησία και τα στάσιμα νερά αναπτύσσουν μικρόβια και οργανισμούς παθογόνους, θανατερούς για τον άνθρωπο και τις κοινωνίες. Θα έχετε ακούσει ή διαβάσει , άπειρα καλέσματα, για διάφορες δράσεις. Ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Όλο αυτό το σύστημα που μας διαλύει, βασίζεται σε δυο πράγματα: τον φόβο που σκορπά μέσω των ΜΜΕ και ότι είμαστε υπάκουοι. Γιατί λοιπόν να μην ακυρώσουμε την τρομοκρατία τους με πλήρη περιφρόνηση στα ΜΜΕ και κυρίως γιατί μην γίνουμε αυτό που τους ενοχλεί, ανυπάκουοι; Υπάρχουν εκτός από τους κλασσικούς αγώνες (απεργίες, πορείες κλπ) και ασύμμετροι τρόποι αντίδρασης, που δεν αντιμετωπίζονται ούτε με τα ΜΑΤ, ούτε με καμία καταστολή. Είναι γνωστοί. Βάλτε τους μπροστά. Δεν χρειάζεται

καν οργάνωση, καν συντονισμό, καν αρχηγό. Να το πω αλλιώς: ένα κουνούπι δεν σκοτώνει μέσω της αιμορραγίας ένα ταύρο. Αλλά δέκα χιλιάδες κουνούπια ή ένα μολυσμένο; Χρειαζόμαστε λύσεις. Δραστικές. Και αν οι όποιοι κυβερνώντες ή μη, δεν τις έχουν, και δεν είναι έτοιμοι να πεθάνουν στο όνομα του λαού που τους επέλεξε, ε τότε, ας μου λύσει κάποιος την απορία: σε τι τους χρειαζόμαστε; Είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. Εδώ τα πράγματα είναι απλά: Αν οι πολιτικές αυτές συνεχιστούν θα αρχίσουμε να θρηνούμε θύματα. Να το πω σταράτα για να μην υπάρχουν αμφιβολίες, θα πεθαίνει κόσμος, με πρώτους τους ποιο αδύνατους δηλαδή παιδία και γέρους. Και η εξέλιξη αυτή δεν θα αφήσει κανένα μας ανέγγιχτο. Την μια μέρα θα είναι ο διπλανός μου που θα πενθεί την επόμενη ή την μεθεπόμενη εμείς… Έχει ξαναγίνει, μέσω παράπλευρων απωλειών , λόγω ελλείψεων σε φάρμακα, «εξορθολογισμού» του συστήματος υγείας, κακή διατροφή κλπ , στις χώρες που πήγε το ΔΝΤ. Ειλικρινά: πέρα από πολιτικές θέσεις, δεξιές, αριστερές ,κεντρώες, κοινοβουλευτικές και μη, έχουμε φτάσει στο σημείο της ύβρις. Και η ύβρις, η αλαζονεία, η απληστία της δύναμης, είναι η αρχή του τέλους, για οτιδήποτε και όποιον την ασκεί ή την πρεσβεύει. Θα κάνω μια εκτίμηση – μια εικασία αν θέλετε- αυτή η σιωπή που βιώνουμε γύρω μας, είναι όχι, πριν την καταιγίδα, αλλά πριν τον τυφώνα.